முறையான பாதுகாப்புகளுடன் பள்ளிகளைத் திறப்பதற்கு முன்னுரிமை அளிக்கப்பட வேண்டும் என்று, உலக சுகாதார நிறுவனத்தின் தலைமை விஞ்ஞானி செளமியா சுவாமிநாதன் தனது ட்விட்டர் பதிவில் வெளியிட்டிருப்பது மிகச் சரியான வழிகாட்டுதல். அவர் கூறியிருப்பதுபோல கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளாக குழந்தைகளின் மன ரீதியான, உடல் ரீதியான, அணுகுமுறை ரீதியான நலன்கள் பாதிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. அவரது கருத்தை பெரும்பாலான ஆசிரியர்களும் வழிமொழிகிறார்கள்.
 கொவைட் 19 கொள்ளை நோய்த்தொற்று உலக அளவில் எல்லா நாடுகளிலும் இயல்பு வாழ்க்கையைத் தடம் புரளச் செய்திருக்கிறது என்பது என்னவோ உண்மை. அதனால், பல்வேறு கட்டுப்பாடுகளை மக்கள் மீது விதிக்க வேண்டிய கட்டாயம் அரசுகளுக்கு ஏற்பட்டது. பலருடைய வாழ்வாதாரம் பாதிக்கப்பட்டாலும்கூட, ஒட்டுமொத்த சமுதாயத்தின் நன்மையைக் கருதி கடுமையான நடவடிக்கைகளை முன்னெடுக்க வேண்டிய நிர்பந்தத்துக்கு அரசுகள் தள்ளப்பட்டதைப் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது.
 கொவைட் 19 கொள்ளை நோய்த்தொற்று, பொருளாதாரம் உள்ளிட்ட அனைத்துத் துறைகளையும் பாதித்தது என்றாலும், உலக அளவில் கல்வித் துறைக்கு ஏற்படுத்தியிருக்கும் பாதிப்பு அவை எல்லாவற்றையும்விட அதிகம். கல்வி கற்பதற்கான வாய்ப்பு குழந்தைகளுக்கு முடக்கப்பட்டது என்பதுடன் நின்றுவிடாமல், உயர்கல்விக்கு போக இருக்கும் பருவத்தில் பல இளைஞர்களின் வருங்காலக் கனவுகளைச் சிதைத்திருக்கிறது. அடுத்து என்ன செய்யப் போகிறோம் என்கிற ஏக்கமும், மன அழுத்தமும் வயது வித்தியாசமில்லாமல் ஆரம்பக் கல்வி பெறும் குழந்தைகளில் இருந்து உயர்கல்வி பெறும் இளைஞர்கள் வரை பாதித்திருக்கும் நிலை காணப்படுகிறது.
 இரண்டாண்டுகளுக்கு முன்பு கொள்ளை நோய்த்தொற்றுப் பரவல் தாக்கியபோது, பொதுமுடக்கம் அறிவிக்கப்பட்டது. அதனால் பள்ளிகளும், கல்லூரிகளும் மூடப்பட்டன. அன்றைய சூழலில் மருத்துவர்கள் உள்பட யாருக்குமே புதிதாகக் கிளம்பி இருக்கும் தீநுண்மி மனிதர்களை எப்படி பாதிக்கப் போகிறது என்கிற எந்தவிதக் கணிப்பும் இல்லாத நிலை காணப்பட்டது. உடல் ரீதியாகவும், மன ரீதியாகவும் தீநுண்மித் தொற்றின் பாதிப்பு அறிவியல் உலகத்துக்கே புதிராக இருந்த நேரத்தில், பள்ளிகள் மூடப்பட்டதைப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது.
 பள்ளி - கல்லூரிகளுக்குச் செல்லும் குழந்தைகளை கொள்ளை நோய்த்தொற்று பாதிப்பு தாக்காமல் பாதுகாக்க வேண்டிய அவசியம் இருந்ததால் "முடக்கம்' என்பது தவிர்க்க முடியாதது என்பதை பெற்றோரும் ஆசிரியர்களும் புரிந்துகொண்டார்கள், ஏற்றுக்கொண்டார்கள். நோய்த்தொற்றுப் பரவல் தொடங்கி இரண்டு ஆண்டுகள் கடந்துவிட்டன. கொவைட் 19 பல உருமாற்றங்களை அடைந்துவிட்டது. வல்லுநர்கள், தீநுண்மித் தொற்றைத் தடுப்பதற்கும், கட்டுப்படுத்துவதற்குமான பல வழிமுறைகளை அனுபவ ரீதியாக உணர்ந்திருக்கிறார்கள். அதனால், இனியும் குழந்தைகளை வகுப்பறைகளிலிருந்து அகற்றி நிறுத்துவது என்பது கல்வித் துறையின் அடிப்படையையே சிதைப்பதாக மாறிவிடக்கூடும்.
 பல வெளிநாடுகள் இதை உணர்ந்து குழந்தைகளின் கல்வி பாதிக்காமல் இருப்பதற்கான வழிமுறைகளை மேற்கொள்கின்றன. பிரிட்டனில் சில கட்டுப்பாடுகளுடன் இடைநிலைக் கல்விச் சாலைகள் வழக்கம்போல செயல்படுகின்றன. நோய்த்தொற்றுப் பரவல் அதிகரித்தாலும்கூட பள்ளிகளை மூடுவதில்லை என்பதை பிரிட்டன் அரசு கொள்கை முடிவாகவே எடுத்திருக்கிறது.
 பிரான்ஸில் கல்வியாண்டு வழக்கம்போல ஜனவரியில் தொடங்கியிருக்கிறது. பள்ளிகளை மூடுவது என்பது அரசின் கடைசி முடிவாகத்தான் இருக்கும் என்று பிரான்ஸ் அதிபர் அறிவித்திருக்கிறார். அமெரிக்காவில் கோடிக்கணக்கான கொவைட் 19 பரிசோதனைக் கருவிகள் எல்லா பள்ளிக்கூடங்களுக்கும் இலவசமாக வழங்கப்பட்டு, வகுப்புகள் நடப்பதை உறுதிப்படுத்தியிருக்கிறது பைடன் நிர்வாகம்.
 அடுத்த இரண்டு மாதங்களில் பாதிக்கும் மேற்பட்டவர்கள் உருமாற்ற நோய்த்தொற்றால் ஐரோப்பாவில் பாதிக்கப்படுவார்கள் என்று உலக சுகாதார நிறுவனத்தின் பிராந்திய இயக்குநர் கணித்திருக்கிறார். அதே நேரத்தில், பள்ளிகள் வழக்கம்போல மாணவர்களின் வருகையுடன் நடக்க வேண்டும் என்பதையும் அவர் வலியுறுத்தியிருக்கிறார். "கடைசியாக முடக்கப்படுவதும், முதன்முதலில் திறக்கப்படுவதும் கல்விச் சாலைகளாகத்தான் இருக்க வேண்டும்' என்கிறது அவரது அறிக்கை.
 வகுப்பறைக் கல்விக்கு மாற்றாக எந்தத் தொழில்நுட்பமும் இருக்க முடியாது என்பதை உலகம் உணர்கிறது. கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளில் பல கோடி குழந்தைகள் வகுப்பறையில் ஆசிரியரால் மட்டுமே கற்றுத்தர முடிவதைப் பெற முடியாமல் இழந்திருக்கிறார்கள். தாங்கள் கற்றுத் தருவது குழந்தைகளுக்குப் புரிகிறதா இல்லையா என்பதை, நேரிடையாக அவர்களது உடல் மொழியில் இருந்துதான் ஆசிரியர் புரிந்துகொள்ள முடியும் என்பதால், இணையவழி வகுப்புகள் நேரடி வகுப்புகளுக்கு மாற்று அல்ல.
 கொள்ளை நோய்த்தொற்றுக் காலத்தில் பள்ளிகள் மூடப்பட்டிருந்த நிலையிலும், கடமை உணர்வுடன் தங்களது மாணவர்கள் கல்வி வாய்ப்பை இழந்துவிடாமல் பாதுகாத்த பல ஆசிரியர்கள் இருந்திருக்கிறார்கள். நமது தமிழகத்திலேயேகூட சீர்காழியை அடுத்த சட்டநாதபுரம் மனோன்மணி நகரைச் சேர்ந்த அரசுப் பள்ளி ஆசிரியர் சீனிவாசன், மாணவர்களைத் தேடிச்சென்று வகுப்புகள் நடத்தியதை எடுத்துக்காட்டாகக் கூறலாம்.
 அலுவலகங்கள், திரையரங்குகள், உணவு விடுதிகள் போன்றவை செயல்படலாமென்றால், அதைவிட முக்கியம் கல்விச்சாலைகள் பாதுகாப்புடன் செயல்படுவது என்பதை வலியுறுத்தத் தேவையில்லை.

 என் கட்செவி அஞ்சலில் ஒரு செய்தி வந்தது. ஓர் அம்மையார் தனது 66 வயதில் மறுமணம் செய்து கொண்ட செய்தி. அவர் சொன்னது "கணவர் இறந்த பின்னர் முதியோர் இல்லத்தில் இருந்த நான், 66 வயது குடும்ப நண்பரை மறுமணம் செய்து கொண்டேன். இந்த வயதில் கல்யாணம் தேவையா என்று சொல்லுபவர்களை நான் மனதில் போட்டு குழப்பிக்கலை. குழந்தை, உறவினர்னு யாரும் இல்லை. மீதமுள்ள சொச்ச ஆயுளை பிடிச்சவருடன் வாழ்வோம் என்ற என் நியாயமான விருப்பத்திற்கு மதிப்புக் கொடுத்தேன்"
 இப்பதிவு சிலரது வரவேற்பையும், சிலரது கேலியையும் பெற்றது. 66 வயதில் திருமணம் தேவையா என்ற கேள்வி வருகிறது. இதையெல்லாம் நாம் ஆராயத்தேவையில்லை. இதெல்லாம் அவரவர் சொந்த விருப்பம். எந்த சூழலில் அந்த அம்மா இந்த முடிவை எடுத்தாரோ? நமக்குத் தெரியாது.
 உறவுகள் எதுவும் இல்லாமல் தனிமை வாழ்வு நரகம். ஒருவருக்கு முதுமையில்தான் அன்பும், அரவணைப்பும் தேவை. பகிர்தல் தேவை. மனசு தோழமையை நாடுகிறது. ஒரு பரிவான, ஆறுதலான ஒற்றைச் சொல்லுக்காக ஏங்குகிறது. 'சாப்பிட்டாயா?' என்று கேட்க ஓர் ஆன்மா வேண்டும். அன்பான பிள்ளைகள் அமைந்து விட்டால் வாழ்க்கை வரமாகிடும்.
 இன்றைய பரபரப்பான சமுதாயத்தில் முதியோர் பராமரிப்பு பெரும் சவால்களைக் கொண்டதாக உள்ளது. கூட்டுக் குடும்ப அமைப்பு இருந்தபோது எந்தப் பிரச்னையும் இல்லை. அக்கால முதியவர்கள் எப்படி இருந்தார்கள்? பொழுதுபோக்கு சாதனம் ஏதும் இல்லாமல், வாசிப்பும் இல்லாமல் இருந்தாலும், வீடு முழுக்க உறவுகள் இருந்த காரணத்தால் அவருக்குக் கவனிப்பு இருந்து கொண்டே இருக்கும். முதியோரும் அனுசரித்துப் போவார்கள். மிகவும் தளர்ந்து போய் படுக்கையில் கிடக்கும் நிலை வந்தாலோ, சுய நினைவு அற்ற நிலை வந்தாலோ கூட அவர்களை கவனிக்க முடிந்தது.
 இன்றைய நிலையில் இதெல்லாம் மாறிப் போய் விட்டது. முதியோர் இல்லங்கள் பெருகி விட்டன. பிள்ளைகள் பெற்றோர்களைக் கைவிட்டு விடுகிறார்கள் என்ற குற்றச்சாட்டு பரவலாக உள்ளது. விதிவிலக்குகள் எப்போதும் எதிலும் இருக்கும். பெற்றவர்களை ஒதுக்கி விடும் பிள்ளைகள் ஒரு சிறு விழுக்காடு மட்டுமே.
 சிலர் தாங்களாகவே முதியோர் இல்லங்களில் இருக்க விரும்புகிறார்கள். அங்கே சகலவசதிகளும் உண்டு. நல்ல கவனிப்பு, அருமையான உணவு, பொழுது போக்குகள், மருத்துவ உதவி எல்லாம் கிடைக்கின்றன. கட்டணம் கூடக்கூட வசதிகளும் கூடுகின்றன. ஒரே பிள்ளை அயல் நாட்டில் வாசம், இங்கோ தனிமை. எனவே, அவர்களாக விரும்பி முதியோர் இல்லங்களுக்குப் போய் விடுகிறார்கள்.
 60 வயது என்றால் ஊடகங்களின் பார்வையில் முதியவர்கள். உண்மையில் 60 முதல் 70 வயதில் உள்ளவர்கள் மிகவும் சுறுசுறுப்புடன் இயங்குகிறார்கள். ஏதாவது ஒரு வேலையில், பொழுது போக்கில், சேவையில் தங்களை இணைத்துக் கொள்கிறார்கள். நவீன அறிவியல் சாதனங்களை உபயோகிக்கப் பழகிக் கொள்கிறார்கள். அத்தகையவர்களுக்கு முதுமை இல்லை.
 அதுவும் கணவர், மனைவி இருவரும் சேர்ந்து இருந்தால் அது அவர்களது இரண்டாவது வசந்தம். சுதந்திரமாக, மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறார்கள். அவர்களைப் பொறுத்தவரை வயது வெறும் எண். அவ்வளவே.
 70 வயதுக்குப் பின் முதுமை தன் கோலங்களை அவர்கள் மீது வரையத் தொடங்குகிறது. 80-க்குப் பின் சிலருக்கு தடுமாற்றம் ஏற்படுகிறது. கேட்கும் திறனும், பார்க்கும் திறனும் குறைந்து போய் விடுகிறது. அதிக மறதி ஏற்படுகிறது.
 "இல்லாள்' இல்லாமல் போனால் ஆணுக்கு அத்தனிமை மிகக் கொடியது. மூதாட்டிகள் எப்படியோ தனிமையை ஒட்டிக் கொள்வார்கள். ஆண்கள் அளவுக்கு அவர்கள் தவித்துப் போவதில்லை. சமைக்க இயலும் வரை, கை கால்கள் இயங்கும் வரை அவர்கள் சமாளித்துக் கொள்வார்கள்.
 இயந்திரத்தனமான வாழ்க்கை ஓட்டத்தில், பெற்றவர்களுக்கென நேரத்தை ஒதுக்குவது இயலாத காரியம். அப்பாவுக்கு வயது 85 என்றால் அவர் மகன் 60-களில் இருப்பார். அவருக்கே உதவி செய்ய ஓர் ஆள் தேவைப்படும் நிலையில், எப்படி தந்தையை / தாயை ஓடிஓடி கவனிக்க முடியும்? வயதான பெற்றோரோ, பிள்ளை தன்னைக் கவனிக்க வேண்டியது அவன் கடமை என்று எண்ணுகிறார்கள்.
 காலத்திற்கேற்றவாறு, சூழ்நிலைக்கேற்றவாறு தங்களை மாற்றிக் கொள்ள அவர்கள் தயாராக இல்லை. அவர்களின் வறட்டுப் பிடிவாதமும், "நாட்டாண்மை' குணமும் இங்கே பிரச்னை ஆகிறது.
 இன்னும் சிலர் தங்கள் சொந்த வீட்டில், அதனுடன் பின்னிப்பிணைந்த நினைவுகளுடன் வாழ்வதையே விரும்புகிறார்கள். யார் வீட்டிலும் இருக்க மறுக்கிறார்கள். ஊரில் அவர்கள் தனியாக சிரமப்படுவதைப் பிள்ளைகளால் ஜீரணிக்க முடியவில்லை. ஆகவே அவர்களைப் பார்த்துக் கொள்ள ஆள் தேடுகிறார்கள். உறவு வட்டத்தில் ஒருவரும் உதவ முன்வருவதில்லை. ஆகவே முதியோர் சேவை மையத்தைத் தொடர்பு கொண்டு ஆட்களைத் தருவிக்கிறார்கள்.
 இதில் என்ன பிரச்னை என்றால், நம் எதிர்பார்ப்பின் படியும், தேவையின் படியும் ஆள் அமைவது சிரமம். ஒரு 40 வயது பெண்மணியால் ஒரு முதியவரைப் பராமரிக்க முடியும். ஆனால் இணையவழி மூலம், அறிதிறன் பேசி மூலம் அவர்களுக்கு எதுவும் செய்யத் தெரியாது. அம்முதியவருக்கு சுகவீனம் ஏற்பட்டாலோ, கீழே விழுந்து அடிபட்டுக் கொண்டாலோ என்ன செய்வது என்று தெரியாது. முதியவர்களின் முழு நேரப் பாதுகாவலராக அவர்களால் தனியாக இயங்க முடியாது.
 அடுத்து நம்முடன் இருக்கும் முதியவருக்கு ஏதாவது அறுவை சிகிச்சை நடந்து அவர் வீடு திரும்பினால் அவரை ஒரு சில மாதங்களுக்கு உடன் இருந்து கவனித்துக் கொள்ள வேண்டும். அலுவலகத்திற்கு விடுப்பு எடுத்து கவனிக்க முடியுமா? ஓரிரு மாதங்களுக்கென எவரை அமர்த்துவது?
 வெளிநாடுகளில் மருத்துவமனையில் இருந்து "கேர் ஹோம்' என்னும் மையத்திற்கு அவர்களை அனுப்பி விடுவார்கள். தொடர் சிகிச்சை, இயன்முறை சிகிச்சை, உணவு, கவனிப்பு எல்லாம் அங்கு கிடைக்கும். அவர்கள் குணமான பின்னர் வீட்டுக்குத் திரும்பி தன் இயல்பு நிலைக்கு வந்து விடுவார்கள். அதேபோல் இங்கே நம் நாட்டில் இருந்தால் பலரின் தவிப்புகளும், சிரமங்களும் தவிர்க்கப்படும்.
 முதியோர்களை நாம் உடன் வைத்துக் கொள்ளும்போது இன்னொரு பிரச்னையும் ஏற்படுகிறது. அவரைத் தனியாக வீட்டில் விட்டுவிட்டு ஓரிரு நாட்கள் கூட ஓர் ஊருக்கோ, ஒரு சின்ன சுற்றுலாவுக்கோ, ஒரு திருமணத்திற்கோ போக முடியாது. இந்தப் புலம்பல் நாளடைவில் பெரிதாகும். சலிப்பும், மனக் கசப்பும் இங்கேதான் பிள்ளையார் சுழி போடும்.
 சிலருக்கு ஓரிரண்டு மாதங்கள் வெளிநாடு போக வேண்டிய நிலை வரும். முதியவர் அப்போது பாரமாகத் தெரிவார். வாய்ப்பை விடுவது மட்டுமே விடையாக இருக்கும். இத்தகைய சூழலில் சில தினங்கள் அவர்களை எங்காவது பாதுகாப்பாக விட்டுச் செல்ல நல்ல காப்பகங்கள் இருந்தால் நன்றாக இருக்கும். பெரியவர்கள் உற்சாகமாகத் தங்கள் பொழுதைத் கழிக்க முதியோர் மையங்கள் முளைக்க ஆரம்பித்திருப்பது வரவேற்க வேண்டிய ஒன்று.
 பல்வேறு துறைகளில் பட்டயப்படிப்பு இருப்பது போல "முதியோர் நலன் மற்றும் பராமரிப்பு சேவை' என்று ஒரு படிப்பைத் துவக்கலாம். முதியவர்களின் பிரச்னைகள் என்ன? அவர்களின் உளவியல், அவர்கள் உபாதை பற்றிய அறிவு, அலுவலக நிர்வாகம், திட்ட உணவு வல்லுநர், நிர்வாகத் திறன் மேம்பாடு போல முதியோர் பராமரிப்பை ஒரு துறையாக அங்கீகாரம் செய்து, மாணவ மாணவியரைத் தெரிவு செய்து அவர்களுக்கு முழு பயிற்சி அளிக்க வேண்டும். நேரடி பயிற்சி, செய்முறை பயிற்சி, தேர்வு எல்லாம் இருக்க வேண்டும். ஒற்றை ஆளாக அந்த முதியவரைப் பார்த்துக் கொள்ளும் முழு பயிற்சியும் தரப்படல் வேண்டும்.
 சமையல் உட்பட எல்லா வேலையையும் அவர்கள் செய்ய வேண்டும். வீட்டு நிர்வாகம் முழுமையையும் அவர்கள் ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும். அவர் அந்த வீட்டின் ஓர் அங்கமாகவே மாறி உண்மையாக இருந்தால் முதியவரின் குடும்பமும் அவரை ஏற்றுக் கொள்ளும்.
 பயிற்சி பெற்று பணிக்கு வருபவர்கள் முதியோர்களைத் திறம்படக் கையாள்வார்கள். அவசரத்திற்கு முதலுதவி செய்து அவர்களைக் காப்பாற்றி விடுவார்கள். உள்ளார்ந்த அன்போடும், அக்கறையோடும் அவர்கள் பெரியவர்களைக் கவனித்துக் கொள்வார்கள். தங்களின் தாய் / தந்தை ஊரில் தனியாக இருக்கிறாரே என்ற கவலையில் இருந்து பிள்ளைகள் விடுபடுவார்கள். தங்களின் பொறுப்பைத் தட்டிக் கழிக்கிறோமோ என்ற மன உறுத்தலோ, குற்ற உணர்ச்சியோ இருக்காது. மன நிறைவுக்கு முன், பணம் பெரிதாகப் படாது.
 பொறியியல் படிப்பு முடித்து விட்டு, இருசக்கர வாகனங்களில் வாடிக்கையாளர்களுக்கு உணவு எடுத்துச் செல்லும் ஊழியர்களாக, சொற்ப சம்பளத்தில் பல தனியார் துறைகளில் வேலை பார்க்கும் பிள்ளைகள் என இப்போது பலருக்கும் தாங்கள் படித்த படிப்புக்கு ஏற்ற வேலை கிடைப்பதில்லை. பலருக்கு வேலையே இல்லை. முதியோர் பாதுகாப்பு படிப்பு கொணரப்பட்டால் நிறைய பேருக்கு அங்கீகாரத்தோடு கூடிய நல்ல வேலை கிடைக்கும்.
 நம் நாட்டின் முதியோர் மக்கள்தொகையில் முதல் இடத்தில் கேரளமும், இரண்டாம் இடத்தில் தமிழ்நாடும் இருக்கிறது, தெரியுமா? சமுதாய மாற்றத்திற்கேற்ப புதிய புதிய வேலை வாய்ப்புகளை உருவாக்க வேண்டும். அதன் மூலம் வேலைவாய்ப்புக்கான ஆயிரம் வாயில்கள் திறக்கும்.
 
 கட்டுரையாளர்:
 பேராசிரியர் (ஓய்வு).

ஹென்ரிச் அன்டன் டி பாரி  19ம் நூற்றாண்டு விஞ்ஞானி. இவர் ஒரு பல்துறை வித்தகர். இவர் ஒரு ஜெர்மானிய  அறுவை சிகிச்சை நிபுணர், தாவரவியலாளர், நுண்ணுயிரியலாளர் மற்றும் பூஞ்சையியலாளர். மேலும் இவர் ஒரு தாவர நோயியல் நிபுணர்;  நவீன பூஞ்சையியலின் நிறுவனத் தந்தையும் ஆவார். பூஞ்சைகளின் வாழ்க்கை வரலாற்றைப் பற்றிய அவரது விரிவான மற்றும் தீர்க்கமான ஆய்வுகள் மற்றும் ஆல்கா மற்றும் உயர் தாவரங்களைப் புரிந்துகொள்வதில் இவருக்கான பங்களிப்பு ஆகியவை உயிரியல் துறையின் முக்கிய  அடையாளங்களாக இருந்தன.

பிறப்பு: ஜனவரி 26, 1831 ; மறைவு: ஜனவரி 19, 1888.

ஹென்ரிச் - குறிப்பு

ஹென்ரிச் அன்டன் டி பாரி, ஜெர்மனியின் பிராங்க்ப்ர்ட்டில் 1831ம் ஆண்டு  ஜனவரி 26-ம் நாள் பிறந்தார். இவரது தந்தையும் ஒரு மருத்துவர். அவரது பெயர்  ஆகஸ்ட் தியோடர் டி பாரி; தாயாரின் பெயர்; எமிலி மேயர் டி பாரி ஹென்ரிச் உடன் பிறந்தவர்கள் 10 பேர். அவரின் சிறு வயதிலேயே அவரது தந்தை, அருகிலுள்ள கிராமப்புறங்களில் மாதிரிகளைச் சேகரிக்க, அருகிலுள்ள  இயற்கை ஆர்வலர்களின் குழுவில் இணைத்து இன்பப் பயணங்களில் செல்ல ஹென்ரிச்சை ஊக்குவித்தார். இதனால் ஹென்ரிச் இளமையிலேயே தாவரங்கள், பூஞ்சை மற்றும் பாசிகளை சேகரிப்பதிலும் அது தொடர்பாக ஆய்வு செய்வதில் ஆர்வம் கொண்டு இருந்தார். 

அப்போது அவர் படித்த சென்கென்பெர்க் (Senckenberg) நிறுவனத்தில், தாவரவியலைக் கற்பித்த மருத்துவர் ஜார்ஜ் ஃப்ரீஸீனியஸால் (George Fresenius) ஹென்ரிச் மிகவும்  ஈர்க்கப்பட்டார். மேலும் ஃப்ரீஸீனியஸ் தாலோபைட்டுகளில் (thallophytes) நிபுணராக இருந்தார்.

1848 ஆம் ஆண்டில், ஹென்ரிச் அன்டன் டி பாரி பிராங்பேர்ட்டில் உள்ள ஜிம்னாசியத்தில் பட்டம் பெற்றார். பின்னர் அவர் ஹெய்டெல்பெர்க்கில் மருத்துவம் படிக்கத் தொடங்கினார். அதனையே மார்பர்க்கில் தொடர்ந்தார். அதன்பின்னர் 1850 ஆம் ஆண்டில், அவர் தனது மருத்துவப் படிப்பைத் தொடர பெர்லினுக்குச் சென்றார். அங்கு மேலும் தாவ அறிவியலிலும் தனது ஆர்வத்தை ஆராய்ந்து வளர்த்துக் கொண்டார். பின் ஹென்ரிச் அன்டன் டி பாரி 1853 இல் பெர்லினில் மருத்துவத்தில் பட்டம் பெற்றார். ஆனால் அவரது ஆய்வுக் கட்டுரையின் தலைப்பு என்ன தெரியுமா? ஒரு தாவரம் தொடர்பானதுதான். அதாவது, பாலின பரம்பரை தாவரம் என்பதே.  அதே ஆண்டு, அவர் தாவரங்களில் துரு மற்றும் கறைகளை ஏற்படுத்தும் பூஞ்சைகள் பற்றிய புத்தகத்தையும்  வெளியிட்டார் என்றால், அவருக்கு தாவரம் மற்றும் பூஞ்சைகள் மீதுள்ள காதலை நாம் நன்கு உணர முடியும் .

ஹென்ரிச் இளமை வாழ்க்கை

ஹென்ரிச் பட்டப்படிப்பு படித்த பின்னர் டி பாரி பிராங்பேர்ட்டில் மருத்துவராக மருத்துவப் பயிற்சி செய்தார். ஆனால் அதுவும் கூட  மிகக் குறுகிய காலத்திற்கு மட்டுமே. அவர் மீண்டும் தாவரவியலுக்கு ஈர்க்கப்பட்டார்; தாவிவிட்டார் என்றே சொல்ல வேண்டும். டூபிங்கன் பல்கலைக்கழகத்தில் தாவரவியலில் தனியே பாடம் போதிக்கும் ஆசிரியர் ஆனார். ஆனால் அங்கும் அவர் சிறிது காலமே, ஹ்யூகோ வான் மோல் என்ற பேராசிரியரின் உதவியாளராக பணியாற்றினார். 1855 ஆம் ஆண்டில் ஹென்ரிச் அன்டன் டி பாரி, ஃப்ரீபர்க்கில் தாவரவியலாளர் கார்ல் வில்ஹெல்ம் வான் நாகெலிக்குப் பின் வந்து பணியாற்றினார்.  அந்த நேரத்தில் அங்கு ஹென்ரிச் மிகவும் மேம்பட்ட தாவரவியல் ஆய்வகத்தை நிறுவினார் மற்றும் பல மாணவர்களை வழிநடத்தினார்

திருமணம், கல்வி, வேலை

ஹென்ரிச் அன்டன் டி பாரி 1861ம் ஆண்டில் ஆண்டனி ஐனெர்ட் என்ற பெண்ணை மணம் முடித்தார். அவர்களுக்கு நான்கு குழந்தைகள் பிறந்தனர்.

1867 ஆம் ஆண்டில், டி பாரி, பேராசிரியர் டீடெரிச் ஃபிரான்ஸ் லியோன்ஹார்ட் வான் ஸ்க்லெக்டெண்டலின் பதவிக்குப் பின் ஹாலே பல்கலைக்கழகத்திற்குச் சென்றார். அவர், ஹ்யூகோ வான் மோல் உடன் இணைந்து, முன்னோடி தாவரவியல் இதழான Botanische Zeitung  என்ற பத்திரிக்கையை துவங்கி நடத்தினார். டி பாரி அதன் ஒருங்கிணைப்பாளராகவும் பின்னர் ஆசிரியராகவும் இருந்தார். பத்திரிகையின் ஆசிரியராகவும் பங்களிப்பாளராகவும், தாவரவியலின் வளர்ச்சியில் பெரும் செல்வாக்கு செலுத்தினார்.

ஃபிராங்கோ-பிரஷியன் போருக்குப் பிறகு (1870-1871), டி பாரி ஸ்ட்ராஸ்பர்க் பல்கலைக்கழகத்தில் தாவரவியல் நிரந்தரப் பேராசிரியராக நியமிக்கப்பட்டார். ஜார்டின் பொட்டானிக் டி எல் யுனிவர்சிட்டி டி ஸ்ட்ராஸ்பர்க்கின் நிறுவனர், மேலும் மறுசீரமைக்கப்பட்ட  பல்கலைக்கழகத்தில் தொடக்க ரெக்டராகவும்கூட (ஜனாதிபதி) அவர் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். அவர் பல்கலைக்கழக தாவரவியல் நிறுவனத்தில் பல ஆராய்ச்சிகளை மேற்கொண்டார். ஐரோப்பா மற்றும் அமெரிக்காவிலிருந்து பல மாணவர்களை ஹென்ரிச் செயல்பாட்டால் ஈர்த்தார். மேலும் தாவரவியலின் வளர்ச்சிக்கு பெரும் பங்களிப்பை நல்கினார்.

பூஞ்சை மற்றும் தாவர நோய்கள்

டி பாரி பூஞ்சைகளின் வாழ்க்கை வரலாற்றைப் படிப்பதில் மிகவும் அர்ப்பணிப்புடன் செயல்பட்டார். அந்த நேரத்தில், பல்வேறு பூஞ்சைகள் தன்னிச்சையான தலைமுறை மூலம் இன்னும் தோன்றியதாகக் கருதப்பட்டது. நோய்க்கிருமி பூஞ்சைகள் பாதிக்கப்பட்ட தாவரங்களின் உயிரணு உள்ளடக்கங்களின் தயாரிப்புகள் அல்ல மற்றும் நோய்வாய்ப்பட்ட உயிரணுக்களின் சுரப்பிலிருந்து எழவில்லை என்பதை ஹென்ரிச் நிரூபித்தார்.

ஹென்ரிச்  அன்டன் டி பாரியின் காலத்தில், உருளைக்கிழங்கு தாமதமான பெரும் பயிர் அழிவையும் பொருளாதார இழப்பையும் ஏற்படுத்தியது. பைட்டோபதோரா இன்ஃபெஸ்டன்ஸ் (முன்னர் பெரோனோஸ்போரா இன்ஃபெஸ்டன்ஸ்) என்ற நோய்க்கிருமியை ஆய்வு செய்து அதன் வாழ்க்கைச் சுழற்சியைப் பற்றி தெளிவாக  விளக்கினார். அதுதான் உருளைக்கிழங்கை அழிக்கிறது என்று யாருக்கும் தெரியவில்லை. அந்த நேரத்தில் தாவர நோய்களின் தோற்றம் பற்றி அப்போது ஏதும் தெரியவில்லை. மைல்ஸ் ஜோசப் பெர்க்லி என்பவர்  1841 ம் ஆண்டு,  உருளைக்கிழங்கில்  காணப்படும் ஓமைசீட்  நோய்க்குக் காரணம் என்று வலியுறுத்தினார். மேலும்  டி பாரி துரு மற்றும் ஸ்மட் பூஞ்சைகள் நோயுற்ற தாவரங்களில் நோயியல் மாற்றங்களுக்குக் காரணம் என்றும் அறிவித்தார். நோய் வருவதற்கு காரணிகள்  யூரிடினல்ஸ் மற்றும் உஸ்டிலாகினேல்ஸ் வகை ஒட்டுண்ணிகள் என்றும் ஹென்ரிச் அன்டன் டி பாரி முடிவு செய்தார்.

புரோட்டோபிளாசம் கொள்கை

ஹென்ரிச் அன்டன் டி பாரி பூஞ்சைகளின் உருவ அமைப்பைப் படிப்பதில் அதிக நேரம் செலவிட்டார், மேலும் அவர்  தனித்தனி இனங்களாக எண்ணி  வகைப்படுத்தப்பட்ட சில வடிவங்கள் என்பவை உண்மையில் ஒரே உயிரினத்தின் வளர்ச்சியின் தொடர்ச்சியான நிலைகளாக இருப்பதைக் கவனித்து ஆச்சரியப்பட்டுப் போனார்.  டி பாரி மைக்ஸோமைசீட்ஸின் (Myxomycete)/ ஒல்லியான பூஞ்சைகள் பற்றிய அவற்றின் வளர்ச்சி வரலாற்றைப் படித்தார்.  மேலும் சிறு சிறு வகை விலங்குகளை மறுவகைப்படுத்துவது அவசியம் என்றும்  நினைத்தார். கீழின விலங்குகள் மற்றும் குச்சி குச்சியாக ஒல்லியான பூஞ்சைகள் உள்ளடக்குவதற்காக அவர் முதலில் மைசெட்டோசோவா (Mycetozoa) என்ற வார்த்தையை உருவாக்கினார். மைக்ஸோமைசீட்ஸ் (1858) பற்றிய தனது படைப்பில், அவைகளின் வாழ்க்கைச் சுழற்சியின் ஒரு கட்டத்தில் பிளாஸ்மோடியல் நிலையை  ஃபெலிக்ஸ் டுஜார்டின் (1801-1860) என்பவர் சார்கோட் (sarcode) என்று அழைத்தார். இவை பொருளின் வடிவமற்ற, அசையும் பாசிகளைக்  காட்டிலும் சற்று அதிகமாக இருப்பதைச் சுட்டிக்காட்டினார். இதுதான் புரோட்டோபிளாசம் என்றும் அவர் தெரிவித்தார். இது உயிரியலின் புரோட்டோபிளாஸ்மிக் கோட்பாட்டின் அடிப்படை கொள்கையாகும். .

பூஞ்சைகளில் பாலினம்

பூஞ்சைகளில் பாலுணர்வை முதலில் வெளிப்படுத்தியவர் ஹென்ரிச் அன்டன் டி பாரிதான். 1858 ஆம் ஆண்டில், அவர் ஸ்பைரோகிரா பாசியில் பாலின ரீதியாக இணைவதைக் கவனித்தார், மேலும் 1861 ஆம் ஆண்டில், பெரோனோஸ்போரா (Peronospora) என்ற பூஞ்சையில் பாலியல் இனப்பெருக்கம் பற்றியும்  விவரித்தார். நோய்க்கிருமிகளின் முழு வாழ்க்கைச் சுழற்சியையும் அவதானிக்க வேண்டியதன் அவசியத்தை அவர் கண்டார் மற்றும் வாழும் புரவலன் தாவரங்களில் அதைப் பின்பற்ற முயன்றார்..

பெரோனோஸ்போரியா- உருளைக்கிழங்கு  ஒட்டுண்ணி

ஹென்ரிச் அன்டன் டி பாரி 1861 இல் பூஞ்சை பற்றிய தனது முதல் படைப்பை வெளியிட்டார்.  பின்னர் உருளைக்கிழங்கில் வாழும்  ஒட்டுண்ணிகளான பெரோனோஸ்போரியா போன்றவற்றைப் பற்றியும் அவர் ஆய்வு செய்தார். இவற்றைப்  படிப்பதில் 15 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக செலவிட்டார். 1863 ஆம் ஆண்டு அது தொடர்பான ஒரு கட்டுரையை அறிவியல் பத்திரிக்கையில் வெளியிட்டார். வெளியிடப்பட்ட தலைப்பில் அவர் வெளியிட்ட படைப்பில், ஆரோக்கியமான உருளைக்கிழங்கு இலைகளில் இன்ஃபெஸ்டன்ஸின் ஸ்போர்ஸ் களை உட்செலுத்துவதாகவும், இலையின் ஊடுருவலையும், திசுக்களை பாதித்த மைசீலியத்தின் வளர்ச்சியையும் கவனித்தார்.

பூஞ்சைகளின் கொனிடியாவின் உருவாக்கம் மற்றும் உருளைக்கிழங்கு ப்ளைட்டின் சிறப்பியல்பு கருப்பு புள்ளிகளின் தோற்றம். உருளைக்கிழங்கு தண்டுகள் மற்றும் கிழங்குகளிலும் இதேபோன்ற சோதனைகளை அவர் செய்தார். அவர் மண்ணில் உள்ள கொனிடியாவையும், கிழங்குகளின் தொற்றுகளையும் கவனித்துப் பார்த்தார், கிழங்குகளில் குளிர்ந்த குளிர்காலத்தில் மைசீலியம் உயிர்வாழ முடியும் என்பதைக் கவனித்தார். இந்த அனைத்து ஆய்வுகளிலிருந்தும், உயிரினங்களை தன்னிச்சையாக உருவாக்க முடியாது என்று அவர் முடிவு செய்தார்.

புசினியா கிராமினிஸ் என்ற தானிய நோய்க்கிருமி

கோதுமை, கம்பு மற்றும் பிற தானியங்களின் துருவின் நோய்க்கிருமியான புசினியா கிராமினிஸ் குறித்து அவர் முழுமையான ஆய்வு செய்தார். பி.கிராமினிஸ் "யூரிடியோஸ்போர்ஸ்" எனப்படும் சிவப்பு நிற கோடைகால ஸ்போர்ஸ்களையும்(spores), "டெலியுடோஸ்போர்ஸ்" எனப்படும் இருண்ட குளிர்கால ஸ்போர்ஸ்களையும் உற்பத்தி செய்வதை அவர் கவனித்தார். அவர் "பொதுவான பார்பெர்ரி" இலைகளில் கோதுமை துருவின் குளிர்கால ஸ்போர்ஸ்களில் இருந்து ஸ்போரிடியாவை உள்ளே செலுத்தினார். 

ஸ்போரிடியா முளைத்து, மஞ்சள் ஸ்போர்ஸ்களுடன் உருவாவதற்கு வழிவகுத்தது, இது பார்பெர்ரியில் தொற்றுநோய்க்கான வழக்கமான அறிகுறிகளாகும். டி பாரி பின்னர் ஈரப்பதத்தைத் தக்கவைக்கும் ஸ்லைடுகளில் அசிடியோஸ்போர்களை உட்செலுத்தினார், பின்னர் அவற்றை கம்பு தாவரங்களின் நாற்றுகளின் இலைகளுக்கு மாற்றினார். காலப்போக்கில், இலைகளில் சிவப்பு நிற கோடை ஸ்போர்ஸ்கள் தோன்றுவதை அவர் கவனித்தார். குளிர்கால ஸ்போர்ஸ்களிலிருந்து ஸ்போரிடியா முளைத்தது, ஆனால், பார்பெர்ரியில் மட்டுமே. அதன் வளர்ச்சியின் வெவ்வேறு கட்டங்களில் வெவ்வேறு புரவலர்கள் தேவை என்பதை டி பாரி தெளிவாக நிரூபித்தார் (ஒரு புரவலன் செடியில் மட்டுமே வளர்ச்சி நிகழும்போது "ஆட்டோசிசம்" என்பதற்கு மாறாக "ஹெட்டோரோசிசம்" என்று அவர் அழைத்தார்). டி பாரியின் கண்டுபிடிப்பு, பார்பெர்ரி செடிகளை அழிப்பது ஏன் துருப்பிடிக்காத ஒரு கட்டுப்பாட்டாக நீண்ட காலமாக நடைமுறையில் இருந்தது என்பதை விளக்கியது.

லைக்கன் பாசி

டி பாரி ஒரு பூஞ்சை மற்றும் ஆல்கா இடையேயான தொடர்பின் விளைவாக உண்டாகும் லைகன்களின் உருவாக்கத்தையும் ஆய்வு செய்தார். அவை வளர்ந்த மற்றும் இனப்பெருக்கம் செய்த நிலைகள் மற்றும் வறட்சி மற்றும் குளிர்காலத்தில் உயிர்வாழ அவர்களுக்கு உதவும் சார்பு நிலைகளை அவர் கண்டறிந்தார். அவர் 1879 ஆம் ஆண்டில் இதற்கு "சிம்பியோசிஸ்" /சார்ந்து வாழுதல் (Symbiosis ) என்ற வார்த்தையை உருவாக்கினார். அவர் பூஞ்சைகள் ஈஸ்ட்கள் மற்றும் பூஞ்சைகளின் உருவ அமைப்பை கவனமாக ஆய்வு செய்தார் மற்றும் அடிப்படையில் பூஞ்சையியலை ஒரு தனி அறிவியலாகவே  நிறுவினார்.

மரணிப்பு

டி பாரியின் கருத்து மற்றும் முறைகள் வளர்ந்து வரும் பாக்டீரியாவியல் மற்றும் தாவரவியல் துறையில் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. அவர் 100-க்கும் மேற்பட்ட ஆய்வுக் கட்டுரைகளை வெளியிட்டார். செர்ஜி வினோகிராட்ஸ்கி (1856-1953), வில்லியம் கில்சன் ஃபார்லோ (1844-1919) மற்றும் பியர்-மேரி-அலெக்சிஸ் மில்லார்டெட் (1838-190) போன்ற புகழ்பெற்ற தாவரவியலாளர்கள் மற்றும் நுண்ணுயிரியலாளர்களாக மாறிய பல விஞ்ஞானிகளாக உருவாக்கினார்.  அவர் 19 ஆம் நூற்றாண்டின் உயிரியல் விஞ்ஞானிகளில் மிகவும் செல்வாக்கு மிக்கவர ஆனார்.  டி பாரி 1888 ம் ஆண்டு ஜனவரி 19,ம் நாள் ஸ்ட்ராஸ்பர்க்கில் தாடையின் கட்டியை  அறுவை சிகிச்சை செய்யும்போது இறந்தார்.

ஆரம்ப காலத்தில், தன்னிச்சையான தலைமுறை பற்றிய கேள்வியில் டி பாரியின் கருத்துக்கள் லூயீஸ் பாஸ்டரின் கருத்துக்களுடன் உடன்பட்டன. எனவே, அவர் கலாச்சார நடைமுறைகளை விமர்சித்தார். அவரது விளக்கமான மற்றும் சோதனைப் பணிகள் பாக்டீரியாவியல் மற்றும் தாவரவியலுக்கு பரந்த தாக்கங்களைக் கொண்டிருந்தன. மேலும் ஹென்ரிச் அன்டன் டி பாரி பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் தாவரவியலாளர்களில் மிகவும் செல்வாக்கு மிக்கவர்.

[ஜனவரி 26 -ஹென்ரிச் அன்டன் டி பாரி-இன் பிறந்தநாள்]

உலகில் ஒவ்வொரு 3 வினாடிக்கும், ஒருவருக்கு மறதி நோய்  (டிமென்ஷியா) ஏற்படுகிறது. 2020 ஆம் ஆண்டில் உலகளவில் 5.5 கோடிக்கும் அதிகமான மக்கள் மறதிநோயுடன் வாழ்கின்றனர் என்ற தகவல் கிடைத்துள்ளது. இந்த எண்ணிக்கை ஒவ்வொரு 20 வருடங்களுக்கும் கிட்டத்தட்ட இரட்டிப்பாகும். 2030ல் 7.8 கோடியாகவும், 2050ல் 13.9 கோடியாகவும் இருக்கும். இப்படி அதிகரிப்பது  பெரும்பகுதி வளரும் நாடுகளில்தான் இருக்க வாய்ப்பு உள்ளது.

மறதி நோய் பற்றிய சில தகவல்கள்

• மறதி நோய் என்பது ஒரு நோய்க்குறிதான். இதில் மனிதனின் முதுமை காலத்தில் நிகழ்வதைவிட செயல்பாட்டில் அதிகமான அறிவாற்றல் சரிவு ஏற்படுகிறது .

• மறதி நோய் முக்கியமாக வயதானவர்களை பாதிக்கிறது என்றாலும், இது வயதாவதினால் ஏற்படும் தவிர்க்க முடியாத விளைவு அல்ல.

• தற்போது உலகளவில் 5.5 கோடிக்கும் அதிகமான மக்கள் மறதி நோயுடன் வாழ்கின்றனர், மேலும், ஒவ்வொரு ஆண்டும் கிட்டத்தட்ட 1 கோடி புதிய நோயாளிகளும் உருவாகின்றனர்.

• மறதி நோய்  என்பது மூளையை முதன்மையாக தாக்குகிறது. பின்னர் பல்வேறு நோய்கள் அதன் தொடர்பாக வருகின்றன.

• அல்சைமர் நோய் என்பதும் கூட முதுமை மறதியின் மிகவும் பொதுவான வடிவமாகும், மேலும் இது 60-70% பாதிப்புகளுக்கு பங்களிக்கக்கூடும்.

• மறதி நோய்  தற்போது அனைத்து நோய்களிலும் இறப்புக்கான ஏழாவது முக்கிய காரணமாக உள்ளது மற்றும் உலகளவில் வயதானவர்களிடையே இயலாமை மற்றும் சார்புநிலைக்கான முக்கியக் காரணங்களில் ஒன்றாகும்.

• மறதி நோய்  உடல், உளவியல், சமூக மற்றும் பொருளாதார தாக்கங்களை ஏற்படுத்துகிறது. மறதி நோய்  உள்ளவர்களுக்கு மட்டுமல்ல, அவர்களின் கவனிப்பாளர்கள், குடும்பங்கள் மற்றும் சமூகம் ஆகியவற்றிற்கும் பிரச்னைகள் உண்டாகின்றன.

• மறதி நோய்  என்பது ஒரு நோய்க்குறி. இது அறிவாற்றல் செயல்பாட்டில் அதாவது சிந்தனையைச் செயலாக்கும் திறன் சீரழிவுக்கு வழிவகுக்கிறது, இது முதுமையின் விளைவாக உருவாகும் ஒரு நோய். வழக்கமான மனித நிகழ்வுகளான நினைவகம், சிந்தனை, நோக்குநிலை, புரிதல், கணக்கீடு, கற்றல் திறன், மொழி மற்றும் தீர்ப்பு ஆகியவற்றை பாதிக்கிறது. ஆனால் உணர்வு பாதிக்கப்படாது.

• அறிவாற்றல் செயல்பாட்டில் உள்ள குறைபாடு பொதுவாக மனநிலை, உணர்ச்சிக் கட்டுப்பாடு, நடத்தை அல்லது உந்துதல் ஆகியவற்றில் ஏற்படும் மாற்றங்களால் எப்போதாவது முன்னதாகவே இருக்கும்.

• அல்சைமர் நோய் அல்லது பக்கவாதம் போன்ற மூளையை முதன்மையாக அல்லது இரண்டாவதாக பாதிக்கும். பல்வேறு நோய்கள் மற்றும் காயங்களால் மறதி நோய் ஏற்படுகிறது.

மறதி நோயின் அறிகுறிகள்

மறதி நோய்  ஒவ்வொரு நபரையும் வெவ்வேறு வழிகளில் பாதிக்கிறது, அடிப்படைக் காரணங்கள், பிற சுகாதார நிலைமைகள் மற்றும் நோய்வாய்ப்படுவதற்கு முன் நபரின் அறிவாற்றல் செயல்பாடு ஆகியவற்றைப் பொறுத்து மறதி நோயுடன் தொடர்புடைய அறிகுறிகளை மூன்று படிநிலைகளில் புரிந்து கொள்ளலாம்.

ஆரம்ப நிலை: முதுமை மறதியின் ஆரம்ப நிலை பெரும்பாலும் கவனிக்கப்படுவதில்லை. ஏனெனில் ஆரம்பம் படிப்படியாக இருக்கும்.

பொதுவான அறிகுறிகள்

• மறதி

• நேரத்தை இழப்பது

• பழக்கமான இடங்களில் தொலைந்து போவது.

நடுத்தர நிலை: மறதி நோய்  நடுத்தர நிலைக்கு முன்னேறும்போது, ​​அறிகுறிகளும் அறிகுறிகளும் தெளிவாகின்றன மற்றும் பின்வருவன

• சமீபத்திய நிகழ்வுகள் மற்றும் நபர்களின் பெயர்களை மறந்துவிடுதல்

• வீட்டில் இருக்கும்போது குழப்பமடைதல்

• தகவல்தொடர்புகளில் சிரமம்

• தனிப்பட்ட கவனிப்பில் உதவி தேவை

• அலைந்து திரிதல் மற்றும் மீண்டும் மீண்டும் கேள்வி கேட்பது உள்ளிட்ட நடத்தை மாற்றங்களை காட்டுகிறது.

பிற்பகுதி நிலை: மறதி நோயின் பிற்பகுதி நிலை என்பது கிட்டத்தட்ட மொத்த சார்பு மற்றும் செயலற்ற நிலை.

நினைவாற்றல் குறைபாடுகள் தீவிரமானவை மற்றும் உடல் அறிகுறிகளும் மிகவும் வெளிப்படையானவைவும்கூட. மேலும் சில அறிகுறிகள்..

• நேரம் மற்றும் இடம் தெரியாமல் இருப்பது

• உறவினர்கள் மற்றும் நண்பர்களை அடையாளம் காண்பதில் சிரமம்

•சுய பாதுகாப்பு தேவை அதிகரிப்பது. 

• நடக்க சிரமப்படுதல்.

• தீவிரமடையக்கூடிய மற்றும் ஆக்கிரமிப்பு உள்ளடங்கிய நடத்தை மாற்றங்களை அனுபவிக்கிறது.

மறதி நோயின் பொதுவான வடிவங்கள்

மறதி நோய் பல்வேறு வடிவங்களில் உள்ளது. அல்சைமர் நோய் மிகவும் பொதுவான வடிவம் மற்றும் 60-70% நோயாளிகள் இந்நிலையில் இருப்பார்கள். 

மற்ற முக்கிய நிலைகள்: வாஸ்குலர் டிமென்ஷியா, லெவி உடல்களுடன் கூடிய டிமென்ஷியா (நரம்பு செல்களுக்குள் உருவாகும் புரதத்தின் அசாதாரண தொகுப்புகள்), மற்றும் ஃப்ரண்டோடெம்போரல் டிமென்ஷியா (மூளையின் முன் மடலின் சிதைவு) ஆகியவற்றிற்கு பங்களிக்கும் நோய்களின் குழு ஆகியவை அடங்கும். பக்கவாதத்திற்குப் பிறகு அல்லது எச்.ஐ.வி, ஆல்கஹால் தீங்கு விளைவிக்கும் பயன்பாடு, மூளையில் மீண்டும் மீண்டும் ஏற்படும் உடல் காயங்கள் (நாள்பட்ட அதிர்ச்சிகரமான என்செபலோபதி என அழைக்கப்படும்) அல்லது ஊட்டச்சத்து குறைபாடுகள் போன்ற சில நோய்த்தொற்றுகளின் பின்னணியிலும் மறதி நோய்  உருவாகலாம்.

மறதி நோயின் விகிதங்கள்

உலகளவில், சுமார் 5.5 கோடி மக்கள் டிமென்ஷியாவைக் கொண்டுள்ளனர். 60% க்கும் அதிகமானோர் குறைந்த மற்றும் நடுத்தர வருமான நாடுகளில் வாழ்கின்றனர். ஏறக்குறைய ஒவ்வொரு நாட்டிலும் மக்கள்தொகையில் வயதானவர்களின் விகிதம் அதிகரித்து வருவதால், இந்த எண்ணிக்கை 2030 இல் 7.8 கோடியாகவும், 2050 இல் 13.9 கோடியாகவும் உயரும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.

சிகிச்சை மற்றும் பராமரிப்பு

மறதி நோயைக் குணப்படுத்த தற்போது எந்த சிகிச்சையும் இல்லை. இன்றுவரை உருவாக்கப்பட்ட மறதி நோய் எதிர்ப்பு மருந்துகள் மற்றும் நோய்-மாற்றியமைக்கும் சிகிச்சைகள் குறைந்த செயல்திறன் கொண்டவை மற்றும் முதன்மையாக அல்சைமர் நோய்க்கு முத்திரை குத்தப்படுகின்றன, இருப்பினும் மருத்துவப் பரிசோதனைகளின் பல்வேறு கட்டங்களில் பல புதிய சிகிச்சைகள் ஆராயப்பட்டு வருகின்றன.

கூடுதலாக, மறதி நோய்  உள்ளவர்கள் மற்றும் அவர்களது பராமரிப்பாளர்கள் மற்றும் குடும்பங்களின் வாழ்க்கையை ஆதரிக்கவும் மேம்படுத்தவும் பலவற்றை வழங்க முடியும்.

மறதி நோய்  சிகிச்சைக்கான முக்கிய குறிக்கோள்கள்

• ஆரம்ப மற்றும் உகந்த நிர்வாகத்தை ஊக்குவிப்பதற்காக ஆரம்பகால நோயறிதல்

• உடல் ஆரோக்கியம், அறிவாற்றல், செயல்பாடு மற்றும் நல்வாழ்வை மேம்படுத்துதல்

• அதனுடன் வரும் உடல் நோயைக் கண்டறிந்து சிகிச்சை அளித்தல்

• நடத்தை மாற்றங்களைப் புரிந்துகொள்வது மற்றும் நிர்வகித்தல்

• கவனிப்பவர்களுக்கு தகவல் மற்றும் நீண்ட கால ஆதரவை வழங்குதல்.

ஆபத்து காரணிகள் மற்றும் தடுப்பு

முதுமை மறதிக்கான மிகவும் வலுவான ஆபத்து காரணி வயது என்றாலும், இது முதுமையின் தவிர்க்க முடியாத விளைவு அல்ல. மேலும், மறதி நோய்  முதியவர்களை மட்டும் பாதிக்காது - இளம் வயதிலேயே மறதி நோய்  (65 வயதிற்கு முன் ஏற்படுவது, மறதி நோய் அறிகுறிகளின் தொடக்கம் என வரையறுக்கப்படுகிறது) அதன்படி, 9% புதிய நோயாளிகள்  உள்ளனர். உடல் ரீதியாக சுறுசுறுப்பாக இருப்பதன் மூலமும், புகைபிடிக்காமல் இருப்பதன் மூலமும், மது அருந்துவதைத் தவிர்ப்பதன் மூலமும், உடல் எடையைக் கட்டுப்படுத்துவதன் மூலமும், ஆரோக்கியமான உணவை உட்கொள்வதன் மூலமும், ஆரோக்கியமான ரத்த அழுத்தம், கொழுப்பு மற்றும் ரத்த சர்க்கரை அளவைப் பராமரிப்பதன் மூலமும் மக்கள் அறிவாற்றல் குறைபாடு மற்றும் மறதி நோய் அபாயத்தைக் குறைக்க முடியும் என்று ஆய்வுகள் காட்டுகின்றன. மனச்சோர்வு, சமூக தனிமைப்படுத்தல், குறைந்த கல்வித் திறன், அறிவாற்றல் செயலற்ற தன்மை மற்றும் காற்று மாசுபாடு ஆகியவை கூடுதல் ஆபத்து காரணிகளாகும்.

சமூக மற்றும் பொருளாதார தாக்கம்

மறதி நோய் நேரடி மருத்துவ மற்றும் சமூகப் பராமரிப்பு செலவுகள் மற்றும் முறைசாரா பராமரிப்பு செலவுகள் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் குறிப்பிடத்தக்க சமூக மற்றும் பொருளாதார தாக்கங்களைக் கொண்டுள்ளது.

2019 ஆம் ஆண்டில், மறதி நோயின் மொத்த உலகளாவிய  செலவு 1.3 லட்சம் கோடி அமெரிக்க டாலர்களாக இருந்தது. மேலும் இந்த செலவுகள் 2030 ஆம் ஆண்டளவில் 2.8 லட்சம் கோடி அமெரிக்க டாலர்களைத் தாண்டும் என எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. ஏனெனில் மறதி நோய்  மற்றும் பராமரிப்பு செலவுகள் இரண்டும் அதிகரிக்கும்.

குடும்பங்கள் மற்றும் பராமரிப்பாளர்கள் மீதான தாக்கம்

2019 ஆம் ஆண்டில், முறைசாரா பராமரிப்பாளர்கள் (அதாவது பொதுவாக குடும்ப உறுப்பினர்கள் மற்றும் நண்பர்கள்) ஒரு நாளைக்கு சராசரியாக 5 மணி நேரம் மறதி நோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு சிகிச்சை அளித்தனர். இது மிகப்பெரியதாக இருக்கலாம்.

உடல், உணர்ச்சி மற்றும் நிதி அழுத்தங்கள் குடும்பங்கள் மற்றும் பராமரிப்பாளர்களுக்கு பெரும் மன அழுத்தத்தை ஏற்படுத்தும். மேலும் ஆரோக்கியம், சமூகம், நிதி மற்றும் சட்ட அமைப்புகளின் ஆதரவு தேவைப்படுகிறது. மறதி நோயின் உலகளாவிய செலவில் ஐம்பது சதவிகிதம் முறைசாரா பராமரிப்புக்குக் காரணம்.

பெண்களுக்கு ஏற்றத்தாழ்வு பாதிப்பு

உலகளவில், மறதி நோய்  பெண்கள் மீது சமமற்ற தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகிறது. மறதி நோயினால் ஏற்படும் மொத்த இறப்புகளில் 65% பெண்கள், மற்றும் மறதி நோய் காரணமாக இயலாமை-சரிசெய்யப்பட்ட வாழ்க்கை ஆண்டுகள் (DALYs) ஆண்களை விட பெண்களில் சுமார் 60% அதிகம். கூடுதலாக செலவு செய்கின்றனர். மறதி நோயுடன் வாழும் மக்களுக்கு பெரும்பாலான முறைசாரா பராமரிப்பை பெண்களே வழங்குகிறார்கள். இது 70% கவனிப்பாளர் மணிநேரம் ஆகும்.

மனித உரிமைகள்

துரதிர்ஷ்டவசமாக மறதி நோய் உள்ளவர்களுக்கு மற்றவர்களுக்குக் கிடைக்கும் அடிப்படை உரிமைகள் மற்றும் சுதந்திரங்கள் அடிக்கடி மறுக்கப்படுகின்றன. பல நாடுகளில், உடல் மற்றும் ரசாயன கட்டுப்பாடுகள் முதியவர்களுக்கான பராமரிப்பு இல்லங்களிலும், தீவிர சிகிச்சை அமைப்புகளிலும் பரவலாகப் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. சுதந்திரம் மற்றும் விருப்பத்திற்கான மக்களின் உரிமைகளை நிலைநிறுத்துவதற்கான விதிமுறைகள் இருந்தாலும் கூட.

மறதி நோய் உள்ளவர்களுக்கும் அவர்களைப் பராமரிப்பவர்களுக்கும் மிக உயர்ந்த தரமான பராமரிப்பை உறுதிசெய்ய, சர்வதேச அளவில் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட மனித உரிமைகள் தரநிலைகளின் அடிப்படையில் பொருத்தமான மற்றும் ஆதரவான சட்டமியற்றும் சூழல் தேவைப்படுகிறது.

உலக சுகாதார நிறுவனம் பதில்

மறதி நோயை பொது சுகாதார முன்னுரிமையாக உலக சுகாதார நிறுவனம் அங்கீகரிக்கிறது. மே 2017 இல், மறதி நோய்  2017-2025க்கான பொது சுகாதாரப் பதில் குறித்த உலகளாவிய செயல் திட்டத்தை உலக சுகாதார நிறுவனம் அங்கீகரித்தது. கொள்கை வகுப்பாளர்கள், சர்வதேச, பிராந்திய மற்றும் தேசிய பங்காளிகள் மற்றும் உலக சுகாதார நிறுவனம் போன்றவற்றுக்கு, செயல்பாட்டிற்கான ஒரு விரிவான வரைபடத்தை திட்டம் வழங்குகிறது. மறதி நோயைப் பற்றி பொது சுகாதார முன்னுரிமையாக நிவர்த்தி செய்தல்; மறதி நோய்  பற்றிய விழிப்புணர்வை அதிகரிப்பது மற்றும் மறதி நோயை உள்ளடக்கிய சமுதாயத்தை உருவாக்குதல்; மறதி நோய் அபாயத்தைக் குறைத்தல்; நோய் கண்டறிதல், சிகிச்சை மற்றும் பராமரிப்பு; மறதி நோய்க்கான தகவல் அமைப்புகள்; மறதி நோய்  கவனிப்பவர்களுக்கு ஆதரவு மற்றும் ஆராய்ச்சி மற்றும் கண்டுபிடிப்பு.

டிமென்ஷியா கொள்கைகள், சேவை வழங்குதல், தொற்றுநோயியல் மற்றும் ஆராய்ச்சி பற்றிய தகவல்களைக் கண்காணிக்கவும் பகிர்ந்து கொள்ளவும் கொள்கை வகுப்பாளர்கள் மற்றும் ஆராய்ச்சியாளர்களுக்காக ஒரு சர்வதேச கண்காணிப்பு தளமான உலகளாவிய மறதி நோய் கண்காணிப்பு (GDO) நிறுவப்பட்டுள்ளது. இது மறதி நோய் பகுதியில் "நல்ல நடைமுறைகளின்" களஞ்சியமாகும், இது பிராந்தியங்கள், நாடுகள் மற்றும் தனிநபர்களுக்கு இடையே பல திசை பரிமாற்றத்தை ஊக்குவிக்கும் நோக்கத்துடன் உலகளவில் நடவடிக்கையை எளிதாக்குகிறது.

உலக சுகாதார நிறுவனம் மறதி நோய்க்கான ஒரு திட்டத்தை உருவாக்கியுள்ளது.

உலக சுகாதார நிறுவன வழிகாட்டி திட்டம்:

மறதி நோய்  திட்டத்தை உருவாக்கி செயல்படுத்துவதில் அதன் உறுப்பு நாடுகளுக்கு வழிகாட்டுகிறது. உலக சுகாதார நிறுவனத்தின் அனைத்து உறுப்பு நாடுகளும் நெருக்கமாக இணைக்கப்பட்டுள்ளன மற்றும் மறதி நோய்  திட்டத்தை தயாரித்தல், மேம்பாடு மற்றும் செயல்படுத்துதல் ஆகியவற்றிற்கு வழிகாட்டுவதற்கான சரிபார்ப்பு பட்டியல் போன்ற தொடர்புடைய தகவல்களையும்  உள்ளடக்கியது.

அறிவாற்றல் குறைபாடு மற்றும் மறதி நோயின் அபாயத்தைக் குறைப்பதற்கான உலக சுகாதார நிறுவனத்தின் வழிகாட்டுதல்கள், உடல் செயலற்ற தன்மை மற்றும் ஆரோக்கியமற்ற உணவுகள், அத்துடன் உயர் ரத்த அழுத்தம் மற்றும் நீரிழிவு உட்பட மறதி நோயுடன் தொடர்புடைய மருத்துவ நிலைமைகளைக் கட்டுப்படுத்துதல் போன்ற மறதி நோய்க்கான மாற்றக்கூடிய ஆபத்துக் காரணிகளைக் குறைப்பதற்கான தலையீடுகள் பற்றிய ஆதார அடிப்படையிலான பரிந்துரைகளை வழங்குகின்றன.

முக்கிய உண்மைகள் மற்றும் புள்ளி விவரங்கள்

ஆஸ்திரேலிய புள்ளி விவரங்கள்

• டிமென்ஷியா ஆஸ்திரேலியர்களின் மரணத்திற்கு இரண்டாவது முக்கிய காரணமாகும்.

• டிமென்ஷியா பெண்களின் மரணத்திற்கு முக்கிய காரணமாகும்.

• 2022 இல், 4,87,500 ஆஸ்திரேலியர்கள் டிமென்ஷியாவுடன் வாழ்கின்றனர். மருத்துவ முன்னேற்றம் இல்லாமல், டிமென்ஷியா உள்ளவர்களின் எண்ணிக்கை 2058ல் கிட்டத்தட்ட 11 லட்சமாக அதிகரிக்கும் என எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.

• 2022 ஆம் ஆண்டில், 28,800 பேர் இளம் வயதிலேயே முதுமை மறதி நோயால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர், 2028 ஆம் ஆண்டில் 29,350 பேராகவும், 2058 ஆம் ஆண்டில் 41,250 பேர்களாகவும் உயருவார்கள் என எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. இதில் அவர்களின் 30, 40 மற்றும் 50 வயதுடையவர்களும் இருக்கலாம்.

• 2021 ஆம் ஆண்டில், ஆஸ்திரேலியாவில் கிட்டத்தட்ட 16 லட்சம் மக்கள் டிமென்ஷியாவுடன் வாழும் ஒருவரின் பராமரிப்பில் ஈடுபட்டுள்ளதாக மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

• டிமென்ஷியா உள்ளவர்களில் தோராயமாக 70% பேர் சமூகத்தில் வாழ்கின்றனர்.

• மூன்றில் இரண்டு பங்கு (68.1%) முதியோர் பராமரிப்பு குடியிருப்பாளர்கள் மிதமான மற்றும் கடுமையான அறிவாற்றல் குறைபாடு கொண்டவர்கள்.

டிமென்ஷியா ஆபத்து குறைப்பு

நீங்கள் இளமையாக இருந்தாலும் சரி, வயதானவராக இருந்தாலும் சரி, எந்த வயதிலும் மூளை ஆரோக்கியமாக இருப்பது அவசியம். இருப்பினும், நீங்கள் நடுத்தர வயதை அடைந்தவுடன் இது மிகவும் முக்கியமானது. ஏனெனில் இது மூளையில் மாற்றங்கள் ஏற்படத் தொடங்கும்.

முதுமை, மரபியல் அல்லது குடும்ப வரலாற்றை நம்மால் மாற்ற முடியாது என்றாலும், சில உடல்நலம் மற்றும் வாழ்க்கை முறை பழக்கவழக்கங்களை மாற்றுவது டிமென்ஷியாவை உருவாக்கும் அபாயத்தைக் குறைக்க அல்லது தாமதப்படுத்துவதில் பெரிய மாற்றத்தை ஏற்படுத்தலாம் என்று அறிவியல் ஆராய்ச்சி கூறுகிறது.

உலக சுகாதார நிறுவனத்தால் வெளியிடப்பட்ட அறிவாற்றல் வீழ்ச்சிக்கான ஆபத்தை குறைக்க 12 பரிந்துரைகள் உள்ளன:

1. உடல் ரீதியாக சுறுசுறுப்பாக இருங்கள்

2. புகைப்பிடிப்பதை நிறுத்துங்கள்

3. சமச்சீர் உணவை உண்ணுங்கள்

4. அளவாக மது அருந்தவும்

5. அறிவாற்றல் பயிற்சி

6. சமூக செயலில் இருங்கள்

7. உடல் எடையை கவனித்துக் கொள்ளுங்கள்

8. எந்த உயர் ரத்த அழுத்தத்தையும் நிர்வகிக்கவும்

9. எந்த நீரிழிவு நோயையும் நிர்வகிக்கவும்

10. எந்த கொலஸ்ட்ராலையும் நிர்வகிக்கவும்

11. மனச்சோர்வை நிர்வகிக்கவும்

12. உங்கள் செவித்திறனைக் கவனித்து, காது கேளாமையை நிர்வகிக்கவும்.

ஆஸ்திரேலியாவில் டிமென்ஷியா பாதிப்பு

ஆஸ்திரேலியாவில் டிமென்ஷியாவுக்கான பரவலான தரவு ஆராய்ச்சி டிமென்ஷியா ஆஸ்திரேலியாவால் நடத்தப்பட்டு தொடர்ந்து புதுப்பிக்கப்படுகிறது. டிமென்ஷியா பாதிப்பு பற்றிய விரிவான தகவல்களை இங்கே காணலாம்.

டிமென்ஷியா என்றால் என்ன?

டிமென்ஷியா என்பது ஒரு நபரின் செயல்பாட்டில் முற்போக்கான சரிவை ஏற்படுத்தும் நோய்களின் ஒரு பெரிய குழுவின் அறிகுறிகளை விவரிக்கப் பயன்படும் சொல். இது நினைவாற்றல், அறிவுத்திறன், பகுத்தறிவு, சமூக திறன்கள் மற்றும் உடல் செயல்பாடு ஆகியவற்றின் இழப்பை விவரிக்கப் பயன்படுத்தப்படும் ஒரு பரந்த சொல். அல்சைமர் நோய், வாஸ்குலர் டிமென்ஷியா, ஃப்ரண்டோடெம்போரல் டிமென்ஷியா மற்றும் லெவி உடல் நோய் உட்பட பல வகையான டிமென்ஷியா உள்ளன. டிமென்ஷியா யாருக்கும் வரலாம், ஆனால் 65 வயதிற்குப் பிறகு இது மிகவும் பொதுவானது.

டிமென்ஷியா ஆஸ்திரேலியா

டிமென்ஷியா ஆஸ்திரேலியா என்பது டிமென்ஷியாவுடன் வாழும் சுமார் 5 லட்சம் ஆஸ்திரேலியர்கள் மற்றும் அவர்களின் பராமரிப்பில் ஈடுபட்டுள்ள கிட்டத்தட்ட 16 லட்சம் மக்களுக்கு நம்பகமான தகவல், கல்வி மற்றும் சேவைகளின் ஆதாரமாக உள்ளது. டிமென்ஷியாவால் பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்கு ஆதரவளிப்பதற்கும், அவர்கள் முடிந்தவரை நன்றாக வாழ உதவுவதற்கும் உள்ள அமைப்பு. அனைத்து வயதினருக்கும், அனைத்து வகையான டிமென்ஷியா, அவர்களின் குடும்பங்கள் மற்றும் பராமரிப்பாளர்களுடன் வாழும் மக்களுக்கான தேசிய உச்ச அமைப்பாகும். இது வக்கீல், ஆதரவு சேவைகள், கல்வி மற்றும் தகவல்களை வழங்குகிறது.

டிமென்ஷியா நோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்களை பராமரிப்பவர்களில் மூன்றில் ஒருவர் (30%) 65 அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட வயதுடையவர்.

பராமரிப்பாளர்களில் ஏறத்தாழ மூன்றில் இரண்டு பங்கு பெண்கள்; இன்னும் குறிப்பாக, டிமென்ஷியா பராமரிப்பாளர்களில் மூன்றில் ஒரு பங்கிற்கு மேல் பெண் குழந்தைகள்.

பெரும்பாலான பராமரிப்பாளர்கள் (66%) சமூகத்தில் டிமென்ஷியா உள்ள நபருடன் வாழ்கின்றனர்.

டிமென்ஷியா பராமரிப்பாளர்களில் ஏறத்தாழ கால் பகுதியினர் "சாண்ட்விச் தலைமுறை" பராமரிப்பாளர்களாக உள்ளனர். அதாவது அவர்கள் வயதான பெற்றோரை மட்டுமல்ல, 18 வயதிற்குட்பட்ட குழந்தைகளையும் கவனித்துக்கொள்கிறார்கள்.

அல்சைமர் நோய் பராமரிப்பாளர்களுக்கு பேரழிவு தரும். டிமென்ஷியா இல்லாதவர்களை பராமரிப்பவர்களுடன் ஒப்பிடுகையில், டிமென்ஷியா உள்ளவர்களை விட இரண்டு மடங்கு அதிகமான பராமரிப்பாளர்கள் கணிசமான உணர்ச்சி, நிதி மற்றும் உடல் ரீதியான சிரமங்களை எத்ரிகொள்கின்றனர்.

டிமென்ஷியா நோயால் பாதிக்கப்பட்ட ஒருவரைப் பராமரிப்பதற்கான மொத்த வாழ்நாள் செலவில், 70% குடும்பங்களால் ஏற்கப்படுகிறது.

அல்சைமர் அல்லது பிற டிமென்ஷியாக்களுடன் வாழும் நபர்களுக்கு உடல்நலப் பாதுகாப்பு மற்றும் நீண்ட கால பராமரிப்பு செலவுகள் கணிசமானவை. மேலும் 

2021 ஆம் ஆண்டில், அல்சைமர் மற்றும் பிற டிமென்ஷியாக்களால் நாட்டிற்கு $355 பில்லியன் செலவாகும். இதில் $239 பில்லியன் மருத்துவக் காப்பீடு மற்றும் மருத்துவ உதவித் தொகையும் அடங்கும்.

2050 ஆம் ஆண்டில், அல்சைமர் நோய்க்கு 1.1 டிரில்லியன் டாலர்கள் (2021 டாலர்கள்) அதிகமாக செலவாகும் என்று கணிக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த வியத்தகு உயர்வு, மருத்துவ காப்பீடு மற்றும் மருத்துவ உதவியின் கீழ் அரசாங்க செலவினங்கள் மற்றும் பாக்கெட்டுக்கு வெளியே செலவழித்தல் ஆகிய இரண்டிலும் மூன்று மடங்குக்கும் அதிகமான அதிகரிப்பை உள்ளடக்கியது.

அல்சைமர் அல்லது பிற டிமென்ஷியாக்களுடன் வாழ்பவர்கள் மற்ற வயதானவர்களை விட வருடத்திற்கு இரண்டு மடங்கு அதிகமாக மருத்துவமனையில் தங்குகின்றனர்.

அல்சைமர் அல்லது பிற டிமென்ஷியா உள்ள மருத்துவப் பயனாளிகள், டிமென்ஷியா இல்லாதவர்களைக் காட்டிலும் இதய நோய், நீரிழிவு மற்றும் சிறுநீரக நோய் போன்ற பிற நாட்பட்ட நிலைகளைக் கொண்டிருப்பதற்கான வாய்ப்புகள் அதிகம்.

அல்சைமர் அல்லது பிற டிமென்ஷியாக்களுடன் வாழும் முதியவர்கள் மற்ற வயதானவர்களை விட வருடத்திற்கு அதிகமாக மருத்துவப் பராமரிப்புகளுக்காக செவிலியர்களை வரவழைக்கின்றனர். 

டெல்லியில் நடைபெறும் குடியரசு தின விழா அலங்கார ஊர்திகள் அணிவகுப்புக்குத் தமிழ்நாட்டின் சார்பில் முன்மொழியப்பட்ட விடுதலைப் போராட்ட வீரர்களின் உருவ மாதிரிகள் ஏற்றுக்கொள்ளப்படாத நிலையில், அவ்வீரர்களின் உருவங்களுடன் கூடிய ஊர்திகள் சென்னையில் நடைபெறும் விழாவில் அணிவகுக்க உள்ளன. இந்த ஊர்தி, தமிழ்நாடு முழுவதும் மக்களின் பார்வைக்காக அனுப்பிவைக்கப்படும் என்று தமிழ்நாடு முதல்வர் மு.க.ஸ்டாலின் அறிவித்துள்ளார். டெல்லி அணிவகுப்பில் தமிழ்நாட்டின் ஊர்தி பங்கேற்க வாய்ப்பு வழங்கப்படாததால், இந்திய விடுதலைப் போராட்டத்தில் தமிழ்நாட்டின் பங்களிப்புக்கு உரிய அங்கீகாரம் அளிக்கப்படவில்லை என்ற வருத்தமும் எழுந்துள்ளது.

இந்தியாவின் வீரஞ்செறிந்த விடுதலைப் போராட்டத்தில் முன்னோடிகளாகத் தங்களது உயிரைத் தியாகம் செய்தவர்கள் தமிழர்கள். ஆனால், அவர்களின் தியாகங்கள் தமிழ்நாட்டுக்கு வெளியே பரவலாகப் பேசப்படுவதில்லை. தமிழ்நாட்டுக்குள் பேசப்படுவதிலும்கூடத் தயக்கங்கள் உண்டு. அதுவே, விடுதலைப் போராட்டத்தில் தமிழ்நாட்டின் பங்களிப்பு மற்ற மாநிலங்களைச் சேர்ந்த இந்தியச் சகோதரர்களுக்கு முழுமையாகத் தெரியாமல் போனதற்கும் காரணம்.

ஆங்கிலேயர்களுக்கு எதிராகப் போராடிய இந்தியாவின் முதல் ராணி வேலுநாச்சியார், அவருக்கு ஆதரவாகக் களத்தில் நின்ற மருது பாண்டியர்கள், சுதேசிக் கப்பல் நிறுவனத்தைத் தொடங்கி நடத்திய வ.உ.சிதம்பரனார், தனது எழுத்துகளால் விடுதலைத் தீ மூட்டிய பாரதி என்று எல்லோரின் மீதும் இங்கு சாதியச் சாயங்களைப் பூசிவைத்திருக்கிறோம். ஒவ்வொரு சமூகத்தவரும் தங்களைச் சேர்ந்த தலைவர்களின் பெயர்களை மட்டுமே நினைவுகூரும் வழக்கமானது சாதி, மதங்களைக் கடந்த நிலையில் தமிழர்கள் நடத்திய விடுதலைப் போராட்டங்களைத் தேசிய அளவில் கவனம்பெறாமல் செய்துவிட்டன.

வேலுநாச்சியாரின் உருவம் என்பது அவரையும் அவர் சார்ந்த சமூகத்தவரையும் மட்டுமே குறிப்பது அன்று. அவரின் தலைமையை ஏற்றுப் போராடிய சகலரின் தியாகங்களையும் நினைவில் நிறுத்துவது. வேலுநாச்சியாரை அடுத்து சிவகங்கையின் ஆட்சிப் பொறுப்பை ஏற்ற வேங்கை பெரிய உடையணத் தேவரே, ஆங்கிலேயர்களால் நாடுகடத்தப்பட்ட இந்தியாவின் முதல் அரசர். 1857-ல் நடந்த சுதந்திரப் போராட்டத்தின்போது அரை மனதோடு அரசராக முடிசூடிக்கொண்ட இரண்டாம் பகதூர் ஷா ரங்கூனுக்கு நாடுகடத்தப்பட்டது இந்திய வரலாற்றில் இன்றும் பேசப்படுகிறது. ஆனால், தமிழ்நாட்டு அரசர் நாடுகடத்தப்பட்டது சொந்த மண்ணிலேயே முக்கியத்துவம் பெறவில்லை.

அவரோடு பினாங்குத் தீவுக்கு நாடுகடத்தப்பட்ட எழுபத்து மூவரில் அமல்தாரர் ஜெகந்நாத அய்யரும் உண்டு, கத்தோலிக்கக் கிறிஸ்தவரான மணக்காடு சாமியும் உண்டு, திண்டுக்கல் ஷேக் உசேனும் உண்டு. தமிழர்களின் தேசிய உணர்வுக்கு சாதியும் மதமும் என்றுமே தடையாக இருந்ததில்லை என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும். சார்புநிலைகள் இல்லாமல் சரித்திரத்தை அணுக வேண்டும். புகைப்படக் காட்சிகளும் அலங்கார ஊர்தியும் தமிழ்நாட்டு மக்களிடம் தேசப்பற்றை உருவாக்கும் அதே வேளையில், தமிழ்நாட்டின் பங்களிப்புகள் குறித்த வரலாற்று ஆய்வுகளையும் ஆவணங்களையும் ஆங்கிலத்தில் மட்டுமின்றி பிற இந்திய மொழிகளுக்குக் கொண்டுசெல்வதற்கான முயற்சிகளையும் தொடங்க வேண்டும்.

முத்துக்கண்ணம்மாளுக்கு வயது 84 ஆகிறது. மஞ்சள் பூசிய முகம், நெற்றி நிரப்பும் குங்குமப் பொட்டு, எடுப்பாக மிளிரும் இரண்டு மூக்குத்தி சகிதமாக புன்னகையுடன் காட்சியளிக்கிறார். உடல் ஒத்துழைக்காவிட்டாலும் கூட சதிராட்டம் ஆட எந்த நிமிடத்திலும் தயாராகவே இருக்கிறார்.

குடியரசு தின விழாவை முன்னிட்டு நேற்று (ஜன.25) அவருக்கு பத்மஸ்ரீ விருது அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது. இதனையடுத்து, புதுவெள்ளம் போல் ஊடக வெளிச்சம் பாய உற்சாகம் குறையாமல் பேட்டி கொடுத்துவரும் முத்துக்கண்ணம்மாள், தனது பொருளாதார நிலை மீது ஒளி பாய வேண்டும் என்பதை அத்தனைப் பேட்டிகளிலும் அடிநாதமாக ஒலிக்கச் செய்துள்ளார். அதனை அரசும், புரவலர்களும் பரிசீலிக்க வேண்டிய அத்தனை நியாயங்களும் அவருடைய பேச்சில் வெளிப்படுகிறது.

ஆர்.முத்துக்கண்ணம்மாள் c/o விராலிமலை சுப்பிரமணியசாமி: ஆர்.முத்துக்கண்ணம்மாள் c/o விராலிமலை சுப்பிரமணியசாமி, இப்படித்தான் இவருக்கு 7 வயதிலேயே அடையாளம் ஏற்படுத்தப்பட்டது. அப்போதெல்லாம் கோயிலுக்கு என்று இளம்பெண்களை பொட்டுக்கட்டி விடும் நேர்த்திக்கடன் செய்யப்பட்டது. அப்படித்தான் முத்துக்கண்ணம்மாளுக்கு அவரது பெற்றோர் நேர்த்திக்கடனை நிறைவேற்றினர். 7 வயதில் விராலிமலை சுப்பிரமணியசுவாமிக்கு அவர் நேர்ந்து விடப்பட்டார். விராலி மலை கோயில் புதுக்கோட்டை சமஸ்தானத்தின் கீழ் இருந்தது. விராலிமலை சுப்பிரமணியசுவாமி கோயிலின் 32 தேவரடியார்களில் முத்துக்கண்ணம்மாள் தான் இப்போது உயிருடன் இருக்கும் கடைசி சதிராட்டக் கலைஞர்.

என் பாதமும், நாவும் ஓய்வதில்லை... 7 வயதில் தொடங்கிய தனது பயணம் குறித்து முத்துக்கண்ணம்மாள் பேசுகையில், "என் அப்பாதான் எனது குரு. அதிகாலை மூன்று மணிக்கெல்லாம் நடனப் பயிற்சிக்காக எழுந்திருப்பேன். எனக்கு அது என்றுமே இவ்வளவு சீக்கிரம் என்று தோன்றியதே இல்லை. நான் ஆடும்போது பாட்டையும் பாட வேண்டும் என்பதில் அப்பா மிகவும் கவனமாக இருப்பார். அதில் கொஞ்சம் பிசகினாலும் போதும் கோபித்துக் கொள்வார். அச்சு பிறழாமல் பாடி, ஆடுவேன். அதை ஆத்மார்த்தமாகச் செய்வேன். அப்போதெல்லாம் விராலிமலைக்கு தினமும் இரண்டு முறை ஏறி இறங்கி சாமியின் முன் பாடி ஆடுவேன். ஆனால் வயதாக ஆக அது முடியாமல் போய்விட்டது. சதிராட்டம் என்பது பரதநாட்டியத்தை ஒத்த கலையே. பரதம் தெரிந்திருந்தால் சதிராட்டம் பழகுவது எளிது. இன்றும் எனக்குப் பிறகு இந்த சதிராட்டம் அழிந்துவிடக் கூடாது என்பதற்காகக் கற்றுக் கொடுக்கிறேன். ஆனால், வயது காரணமாக குறிப்பிட்ட நேரத்துக்கு மேல் பயிற்சியில் ஈடுபட முடியவில்லை" எனக் கூறுகிறார்.

தேவரடியாரைக் கொண்டாடிய விராலிமலை.. இந்த வார்த்தையை ஒரு பெண்ணின் மாண்பைக் குறைக்க மட்டுமே சமூகம் இன்று பயன்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறது. ஆனால், விராலிமலையில் இருந்த 32 தேவரடியார்களின் நிலைமை எப்படி இருந்தது என விவரிக்கிறார் முத்துக்கண்ணம்மாள். "என்னுடைய 7 வயதில் எனது வாழ்க்கை இதுதான் என்றனர். நான் அதை வாஞ்சையுடன் ஏற்றுக் கொண்டேன். எனக்கு நடனம்தான் எல்லாம் ஆகிப்போனது. புதுக்கோட்டை மகாராஜா ராஜகோபால தொண்டைமானின் கொடையில் நாங்கள் வாழ்ந்தோம்.

என்னுடன் சேர்த்து இங்கு 32 பேர். நாங்கள் கோயிலில் நடனமாடுவோம். வீடுகளில் சுப நிகழ்ச்சிகளில் ஆடுவோம். ஊர்ப் பெரியோர் எங்களுக்குப் பணமும், பரிசும், பட்டும் தருவார்கள். எங்களுக்கு முதல் கணவர் சுப்பிரமணியசுவாமி தான். நாங்கள் திருமணம் செய்து கொள்வதில்லை. நித்திய சுமங்கலியாக அறியப்படுகிறோம். ஆனால், வயது வந்தவுடன் எங்களுக்கான ஆண் துணையைத் தேடிக் கொண்டு அவர்களுக்கு இணையாக வாழும் உரிமை இருந்தது. எனக்கும் ஒருவர் அன்புக்கரம் நீட்டினார். ஆனால், என்னால் எந்தச் சூழலிலும் சதிராட்டத்தை நிறுத்த முடியாது. சம்மதமா என்றேன். சம்மதம் சொன்னார். அவருடன் வாழ்ந்தேன். விராலிமலையைப் பொறுத்தவரை எனக்கும் என்னுடன் இருந்த 31 பேருக்கும் பாலியல் தொல்லை இல்லை. நாங்கள் மரியாதையாக நடத்தப்பட்டோம். எங்களை யாரும் பழிக்கவில்லை. ஆனால், தமிழகத்தின் பிற பகுதிகளில் என்னைப் போன்றோரின் சமூக அந்தஸ்து எப்படி இருந்தது என்பது எனக்குத் தெரியாது.

மன்னர் மானியம் நிறுத்தப்படும் வரை எங்களின் வாழ்வு கோயிலைச் சார்ந்தே இருந்தது. கோயில் நிலத்தில் விளைவித்தோம். ஆனால் அது நிறுத்தப்பட்ட பின்னர் வாழ்க்கையின் சவால் தொடங்கியது. சென்னை தேவதாசிகள் ஒழிப்புச் சட்டம், தேவதாசி முறையை ஒழிப்பதற்காக 1947-ல் நிறைவேற்றப்பட்டது.

கோயில்களில் இருந்த நடன மேடைகள் அப்புறப்படுத்தன. அப்போது எனக்கும் சற்று வயதாகியிருந்தது. ஆனால், எனக்கு நடனம் மட்டும்தான் தெரியும். அதை வைத்துக் கொண்டு நான் தமிழகம் முழுவதும் ஏன் கேரளத்திலும் சதிராட்டம் ஆடினேன். மாட்டு வண்டி கட்டியும், காரில் பயணம் செய்தும், ரயில் ஏறிச் சென்றும் சதிராட்டம் ஆடினேன். இடையில் எனக்கு மூன்று குழந்தைகள் பிறந்தனர். ஆனால், அதன்பின்னரும் நான் சதிராட்டம் ஆட நீண்ட பயணங்களை மேற்கொண்டேன். காலப்போக்கில் எங்குமே சதிராட்டத்திற்கான தேவையும், வரவேற்பும் இல்லாமல் போனது. எனக்கு ரூ.1500 அரசு மானியம் வருகிறது. அதில் நான் என்ன செய்துவிட முடியும். தானமாகவும், ஆசையாகவும் அப்போது வழங்கப்பட்ட பணமும், நகையும் சேர்த்து வைக்கவோ, சேமித்து வைக்கவோ மீந்து நிற்கவில்லை.

இன்று வாழ்க்கையைத் திரும்பிப் பார்த்தால் இனிமையான அனுபவங்கள் இருந்தாலும், பொருள் இல்லாமை எல்லாத்தையும் சூன்யமாக்குகிறது. தேவதாசி முறையை ஒழித்தபோதே அரசு எங்களின் மறுவாழ்வை தொலைநோக்குப் பார்வையுடன் யோசித்திருக்க வேண்டும். வெறும் ரூ.1500 மானியம் எதைத்தான் மாற்றும். இன்று என் பிள்ளைகள் ஏதோ வேலை செய்கிறார்கள். ஆனால் அவர்கள் பொருளாதரத் தன்னிறைவுடன் இல்லை. அவர்களின் பொருளாதாரம் மேம்பட வேண்டும். என் காலத்திற்குப் பின்னர் அவர்களின் வாழ்க்கை நிம்மதியாக இருக்க வேண்டும். அதற்கு அரசாங்கத்தின் கடைக்கண் பார்வையேனும் வேண்டும்" என்றார்.

சதிராட்டத்தைப் பற்றி பேசவும், இளைஞர்கள் மத்தியில் தேவதாசிகளின் வாழ்க்கையை எடுத்துச் சொல்லவும் சில கலை அமைப்புகளுடன் கைகோத்து இன்று பரவலாகப் பயணப்படுகிறார் முத்துக்கண்ணம்மாள்.

சிலை கண்ட முத்துக்கண்ணம்மாள்.. உயிரோடிருக்கும் ஒரே மற்றும் கடைசி தேவரடியாரான முத்து கண்ணாம்மாள், ஏழாம் தலைமுறை சதிர் கலைஞர். இக்கலையைக் காக்க பல்வேறு முயற்சிகளை அவர் எடுத்து வருவதை அங்கீகரித்துப் பாராட்டும் விதமாக கலைப் பள்ளியில் அவரது சிலை ஒன்றை மூத்த சிற்பி ஜி சந்திரசேகரன் நிறுவியுள்ளார். வாழும் காலத்தில் தனது சிலையைக் கண்ட முத்துக்கண்ணம்மாள். சமூகம் அவர் வாழ்க்கையின் மீது சுமத்திய சுமைக்கான நியாயமான அங்கீகாரத்தைப் பெறுவாராக.

பேராசிரியர் ஆ.சந்திரசேகரன், தமிழ்நாட்டு வழக்கறிஞர்களுக்கு மட்டுமின்றி சுற்றுச்சூழல் செயல்பாட்டாளர்கள், போட்டித் தேர்வு மாணவர்கள் ஆகியோருக்கும் நெருக்கமான பெயர். தமிழ்நாடு அரசு சட்டக் கல்லூரிகளில் பேராசிரியராகப் பணியாற்றி ஓய்வுபெற்றவர். அவரது பணிக் காலத்தில், தனி அலுவலராகப் பொறுப்பேற்று திருநெல்வேலி அரசு சட்டக் கல்லூரியை நிர்மாணித்தவர். கடந்த 20 ஆண்டுகளாகத் தொடர்ந்து தமிழிலும் ஆங்கிலத்திலும் சட்ட நூல்களை எழுதிவருகிறார். இந்தியா முழுவதும் பயணித்து, கோயில் கட்டிடக் கலையின் நுட்பங்களைப் புகைப்படங்களாக்கிவரும் கலைஞரும்கூட. பறவைகள், வண்ணத்துப்பூச்சிகள் என அவர் எடுத்த பல இயற்கை சார்ந்த புகைப்படங்கள் பரிசுகளை வென்றுள்ளன. சென்னை பெசன்ட் நகரில் உள்ள அவரது இல்லத்தில் சந்தித்து உரையாடியதிலிருந்து…

சட்டம் தொடர்பாக நீங்கள் தமிழில் எழுதிய முதல் நூல் எது? எப்போது?

சொத்துரிமைச் சட்டத்தில் முதுநிலைப் பட்டம் பெற்றுப் பேராசிரியராகப் பணியாற்றினேன். அத்துறையில் முனைவர் பட்டத்துக்காக ஆராய்ச்சி செய்ய விரும்பி, அது தொடர்பான நூல்களைப் படித்து குறிப்புகளைத் திரட்டிக்கொண்டே இருந்தேன். ஆனால், தமிழ்நாடு சட்டக் கல்வித் துறையின் இயக்குநர்களாக இருந்தவர்கள், பேராசிரியர்கள் ஆராய்ச்சி செய்து பட்டம் பெறுவதை அனுமதிக்காத நிலைதான் 2000 வரையிலும்கூட நீடித்தது. எனவே, அந்த விருப்பம் நிறைவேறவில்லை. 1999-ல் ஓய்வுபெற்ற பிறகு என்னிடம் இருந்த குறிப்புகளைக் கொண்டு தமிழ், ஆங்கிலம் என இரண்டு மொழிகளிலும் ‘தமிழக நிலச் சட்டங்கள்’ என்ற புத்தகத்தை எழுதி 2000-ல் வெளியிட்டேன். அதுதான் தமிழில் வெளிவந்த எனது முதல் நூல். தொடர்ந்து, ‘ஓர் இந்துப் பெண்ணின் சட்ட உரிமைகள்’ என்ற நூலை எழுதினேன்.

ஆங்கிலத்திலிருந்து முக்கியமான சட்ட நூல்களையும் தமிழில் மொழிபெயர்த்துள்ளீர்கள். நீங்களே எழுதுவதற்கும் மொழிபெயர்ப்புக்கும் இடையிலான வேறுபாடுகளை எப்படி உணர்கிறீர்கள்?

குற்றவியல், சாட்சியச் சட்டங்களில் ‘கிளாசிக்’ என்று போற்றப்படும் ரத்தன் லால், தீரஜ் லால் இணைந்தெழுதிய புத்தகங்களைத் தமிழில் மொழிபெயர்க்க வேண்டும் என்று வாத்வா நிறுவனம் விரும்பி என்னை அணுகியது. நான் நேரடியாகத் தமிழில் எழுதுவதைவிட, மொழிபெயர்ப்புக்கு அதிக நேரம் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. ரத்தன்லால் எழுதிய ‘சாட்சியச் சட்டம்’ நூலை மொழிபெயர்க்க எனக்கு முழுதாக ஓர் ஆண்டு தேவைப்பட்டது.

சட்ட அறிஞர்களின் சொல்லாட்சியை அதன் சாரமும் அழகும் கெடாமல் தமிழுக்குக் கொண்டுவருவது கடுமையான உழைப்பைக் கோரியது. கீழமை நீதிமன்றங்களில் அந்தப் புத்தகங்கள் பயன்படுத்தப்பட்டுவருகின்றன என்பதில் எனக்கு மனநிறைவு உண்டு. வாத்வா நிறுவனத்தின் பதிப்புரிமைகளை ‘லெக்ஸிஸ் நெக்ஸிஸ்’ பதிப்பகம் வாங்கிவிட்டது. எனவே, அந்தப் புத்தகங்களின் மறு அச்சு தற்போது வெளிவரவில்லை. சட்டத் தமிழில் அக்கறை உள்ளவர்கள் முயற்சியெடுத்தால் தொடர்ந்து அந்தப் புத்தகங்கள் தமிழிலும் கிடைக்க வாய்ப்பிருக்கிறது.

சுற்றுச்சூழல், அறிவுசார் சொத்துரிமை சார்ந்து நீங்கள் எழுதிய புத்தகங்கள்தான் தமிழில் முன்னோடி ஆக்கங்கள். கலைச் சொல்லாக்கத்தில் நீங்கள் சந்தித்த சவால்கள் என்னென்ன?

எந்தெந்தச் சட்டங்களைக் குறித்து நான் புத்தகம் எழுதத் தொடங்கினாலும் அது தொடர்பான முக்கிய நூல்கள் அனைத்தையும் வாங்கி ஒன்றுக்கு இரண்டு தடவை வாசித்துவிடுவேன். சட்டங்களில் பயன்படுத்தப்படும் அனைத்துச் சொற்களும் அவற்றின் பொருளும் எனக்குத் தெளிவான பிறகே எழுத ஆரம்பிக்கிறேன். அதனால், எனது கையெழுத்துப் பிரதியில் அடித்தல் திருத்தல்கள் இருக்காது. நான் எழுதிய வேகத்தில் அதை எந்தப் பிழையும் இல்லாமல் கணினியில் தட்டச்சு செய்துவருபவர் ராமசுப்பிரமணியன். அவர் இல்லாவிட்டால், எனது எழுத்துப் பணியின் வேகம் தடைபட்டுப் போயிருக்கும்.

சுற்றுச்சூழல், அறிவுசார் சொத்துரிமை சார்ந்த சட்டச் சொற்களில் பெரும்பாலானவை சமீப காலத்தில் பயன்பாட்டுக்கு வந்தவை. எனவே, புதிய சொற்களையும் சொற்சேர்க்கைகளையும் உருவாக்க வேண்டியிருந்தது. சொல்லாக்கங்களின்போது வார்த்தைக்கு வார்த்தை மொழிபெயர்ப்பதைத் தவிர்த்து, அந்தச் சொல்லுக்கான சட்டரீதியான வரையறைக்கே நான் முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறேன். அறிவுசார் சொத்துரிமைச் சட்டத்தில், ‘ஜியாக்ரபிக்கல் இன்டிகேஷன்’ என்பதற்குப் ‘புவிசார் குறியீடு’ என்ற சொற்சேர்க்கையைப் பயன்படுத்தினேன். அது போன்ற பல சொற்கள் இப்போது பொதுப் பயன்பாட்டுக்கும் வந்துவிட்டதில் மகிழ்ச்சி.

சட்ட நூல்களைத் தமிழில் எழுதுவதற்குச் சட்ட அறிவு மட்டுமின்றித் தமிழ்ப் புலமையும் தேவையல்லவா?

பன்னிரு திருமுறைகளைத் தொடர்ந்து வாசிப்பதிலும் அவற்றை ஓதுவார்களின் குரலில் கேட்பதிலும் மனதைச் செலுத்திவருபவன் நான். திருமறையின் சொல்வளம் சட்ட நூல்களை எழுதுவதற்கும் உதவுகிறது. எழுதும் நூல்களில் சந்திப் பிழைகள் எதுவும் வந்துவிடக் கூடாது என்பதற்காகக் கடைசியாக ஒரு தமிழ்ப் பேராசிரியரிடம் படிக்கக் கொடுத்து திருத்தங்களை மேற்கொண்ட பிறகே வெளியீட்டுக்கு அனுப்பிவைக்கிறேன்.

எனது புத்தகங்கள் வெளியிடப்பட்ட மேடைகளில் தமிழறிஞர்களும் தவறாது இருப்பார்கள். அவர்களுடைய யோசனைகளையும் செயலாக்கியிருக்கிறேன். நான் தொகுத்த சட்டச் சொற்களஞ்சியம், சட்டம் தொடர்பாக ஆங்கிலச் சொற்கள், முதுமொழிகள், கோட்பாடுகள், கருத்துருக்கள், மேற்கோள்கள் ஆகியவற்றை உள்ளடக்கியது. ‘இது வழக்கறிஞர்களுக்குப் பயன்படும்; ஆனால், தமிழ் மட்டுமே அறிந்தவர்களுக்கு தமிழிலிருந்து ஆங்கிலச் சொற்களை அறிந்துகொள்வதற்கான தேவையும் உள்ளது’ என்று நன்னன் சுட்டிக்காட்டினார். அதன் பிறகுதான் ‘சட்டத் தமிழ் அகராதி (தமிழ் - ஆங்கிலம்)’யைத் தொகுத்தேன்.

உங்களது சட்டத் தமிழ்ப் பணிகளுக்கு மாநில அரசிடமிருந்தும் நீதித் துறையிடமிருந்தும் வரவேற்பு எப்படி இருக்கிறது?

எனது இரண்டு புத்தகங்களுக்கு தமிழ்நாடு அரசின் பரிசு கிடைத்துள்ளது. தமிழ் இணையக் கல்விக் கழகத்தின் சொற்களஞ்சியத்திலும் தமிழ்ப் பல்கலைக்கழகத்தின் வாழ்வியல் கலைக்களஞ்சியத்திலும் சட்டவியல் தொடர்பான சொற்களைத் தொகுத்துள்ளேன். எனது ‘சுற்றுச்சூழல் சட்டம்’ புத்தகத்தை மாசுக் கட்டுப்பாடு வாரியமே வாங்கி விநியோகித்தது. நான் எழுதிய ‘இந்திய அரசமைப்பு’ புத்தகத்தைத்தான் சட்டமன்ற உறுப்பினர்களுக்கு வாங்கிக்கொடுக்கிறார்கள்.

சமீபத்தில் தமிழில் போட்டித் தேர்வு எழுதி வெற்றிபெற்ற அதிகாரிகள் பலரும் அந்தப் புத்தகத்தைப் படித்தவர்கள்தான். எனது ஒவ்வொரு புத்தகத்துக்கும் உச்ச நீதிமன்ற, உயர் நீதிமன்ற நீதிபதிகள் அணிந்துரை வழங்கிப் பாராட்டியிருக்கிறார்கள். குறிப்பாக, உச்ச நீதிமன்ற முன்னாள் நீதிபதி எஸ்.நடராஜன் என்னை இந்தப் பணியில் உற்சாகப்படுத்தியவர். உயர் நீதிமன்றத்தின் முன்னாள் நீதிபதி எஸ்.ஜெகதீசன் எனது புத்தக வெளியீட்டு விழா ஒவ்வொன்றுக்கும் காரணமாக இருப்பவர். சட்டத் தமிழில் அக்கறை கொண்ட நீதிபதிகள் அளிக்கும் உற்சாகம்தான் என்னை இந்தப் பணியில் மேலும் ஆர்வத்துடன் இயங்கவைக்கிறது.

மொழிக் கலப்பின்றி சட்டத் தமிழால் தனித்தியங்க முடியுமா?

சாட்சியச் சட்டத்தில் ‘ஆஜர்படுத்துவது’ என்ற சொல் நீண்ட காலமாகப் பயன்பாட்டில் இருக்கிறது. அதற்கு மாற்றாக, ‘முன்னிலைப்படுத்துவது’ என்ற சொல்லைப் பயன்பாட்டுக்குக் கொண்டுவந்திருக்கிறோம். ‘ஜுடீஷியல் ஆக்டிவிஸம்’ என்பதை ‘நீதிமுறை செயல்முனைப்பு’ என்று தமிழிலும் சொல்ல முடிகிறது. ‘அரசமைப்புச் சட்டம்’ என்று கூறுவது சரியல்ல, ‘அரசமைப்பு’ என்பதே சரியானது என்பதை வழக்கத்துக்குக் கொண்டுவந்துவிட்டோம்.

ஏற்கெனவே, பயன்பாட்டில் உள்ள நல்ல தமிழ்ச் சொற்களைப் பயன்படுத்துவது, தவிர்க்க முடியாத இடங்களில் மட்டுமே வடமொழிச் சொற்களைப் பயன்படுத்துவது, புதிய சொற்களைப் பொதுமக்களுக்கும் புரியும்வகையில் உருவாக்குவது என்ற அணுகுமுறை வெற்றியைத் தந்துள்ளது. வழக்கறிஞர்கள், மாணவர்கள் மட்டுமின்றிப் பொதுமக்களையும் படிக்க வைப்பதுதான் சட்டத் தமிழ் நூல்களின் வெற்றி.

- செல்வ புவியரசன், தொடர்புக்கு: puviyarsan.s@hindutamil.co.in

உலகப் பொருளாதார மன்ற மாநாட்டில் சமீபத்தில் பிரதமர் மோடி உரையாற்றியபோது ஏற்பட்ட ஒரு தடங்கல் பேசுபொருளாகியிருக்கிறது. டாவோஸ் நகரில் நடந்த மாநாட்டில் தலைவர்கள் தத்தமது நாட்டிலிருந்து கலந்துகொண்டார்கள். பிரதமர் மோடி காணொளி வாயிலாகப் பேசினார். பேச்சின் இடையில் ஒரு தடங்கல் நேர்ந்தது. அது சரியானதும் சில நிமிடங்களுக்குப் பிறகு தனது உரையை மீண்டும் தொடங்கினார். இது ஒரு சாதாரண நிகழ்வுதான். ஆனால், இதைச் சுற்றி வாதங்களும் பிரதிவாதங்களும் நீண்ட வண்ணம் இருக்கின்றன.

மோடி விமர்சகர்கள் #TeleprompterPM என்கிற ஹேஷ்டேக்கை ட்விட்டரில் வைரலாக்கினார்கள். அவர்கள் சொன்னது இதுதான்: பிரதமருக்கு முன்னால் ஒரு டெலிபிராம்ப்டர் இருந்தது. அதில் அவர் பேச்சின் வரைவு ஓடிக்கொண்டிருந்தது. அதைப் பார்த்துத்தான் பிரதமர் பேசினார். இடையில் இயந்திரத்தில் பழுது நேர்ந்துவிட்டது. பிரதமரின் பேச்சு தடைப்பட்டுவிட்டது. அதாவது, பிரதமருக்கு எழுதிவைத்துக்கொள்ளாமல் சரளமாகப் பேச வராது. எப்போதுமே அவர் டெலிபிராம்ப்டர் உதவியால்தான் தன்னைப் பேச்சுத் திறமை மிகுந்தவராகக் காட்டிக்கொள்கிறார். இதுதான் அவர்கள் சொல்ல வந்தது.

பிரதமர் பேச்சில் வல்லவர் என்று பெயர் வாங்கியிருப்பதை இல்லாமல் ஆக்குவதில் அவர்களுக்கு அவ்வளவு ஆனந்தம்! சமூக ஊடகங்களில் இதை வைத்தே உச்சபட்ச எதிர்க்கட்சித் தலைவர்கள் கேலி, கிண்டல் ஆரம்பித்தவுடன் மோடி ஆதரவாளர்கள் பதில் சொல்ல வேண்டிய நிலை வந்தது. மோடி ஆதரவாளர்கள் இதை மறுத்தார்கள். பிரதமர் உரையாற்றியபோது தொழில்நுட்பக் கோளாறு நேர்ந்தது. அரங்கில் இருந்தவர்களால் உரையைக் கேட்க முடியவில்லை. கோளாறு சரிசெய்யப்பட்டதும் பிரதமர் மீண்டும் உரையாற்றினார். செய்திகளின் உண்மைத்தன்மையை ஆராயும் ஆல்ட் நியூஸ் என்கிற தளம் இரண்டாவது கூற்றைத்தான் ஆதரிக்கிறது.

இந்த இரண்டு கூற்றுகளில் எது வேண்டுமானாலும் சரியாக இருக்கட்டுமே. டெலிபிராம்ப்டர் பழுதானால் என்ன, ஒளிபரப்பில் கோளாறு நேர்ந்தால் என்ன? தடங்கல் ஏற்படுவதும், அதற்கு வருத்தம் தெரிவித்துவிட்டு நிகழ்ச்சியைத் தொடர்வதும் நமக்குப் பழக்கமானவைதாமே? மோடி விமர்சகர்கள் இதைப் போய் ஏன் கொண்டாட வேண்டும்? ஏனெனில், மோடி ஆதரவாளர்கள் அவர் ஒரு தலைசிறந்த பேச்சாளர் என்கிற பிம்பத்தை உருவாக்கியிருந்தார்கள். ஒரு நல்ல பேச்சாளர் குறிப்புகளைப் பார்க்காமல் பேச வேண்டும் என்கிற விதியை யாரோ எழுதி வைத்திருக்கிறார்கள் போலும்! டெலிபிராம்ப்டரில் பழுது நேர்ந்ததும் பிரதமரால் பேச முடியவில்லை என்கிற குற்றச்சாட்டு, அந்தப் பிம்பத்தைக் குலைக்கிறது.

மோடி ஆதரவாளர்கள் தொழில்நுட்பக் கோளாறுதான் காரணம் என்பதற்கு ஆதாரங்களை அடுக்கினார்கள். ஆனால், அவர்களும் டெலிபிராம்ப்டரைப் பார்த்துப் பேசினால் என்ன பிழை என்று கேட்கவில்லை. ஏனெனில், அவர்கள்தான் குறிப்புகளை வைத்துக்கொண்டு பேசிய மு.க.ஸ்டாலினை ஒரு காலத்தில் ‘துண்டுச் சீட்டு’ என்று பகடி செய்தவர்கள். தங்களது பகடி ஸ்டாலினை வீழ்த்தும் ஆயுதங்களுள் ஒன்றாக இருக்கும் என்று அவர்கள் நம்பினார்கள். அதற்குக் காரணம் இருந்தது. திமுக ஒரு கட்சியாக உருப்பெற்றதிலும் வளர்ந்தோங்கியதிலும் மேடைப் பேச்சுக்கு முக்கியப் பங்கு உண்டு. அண்ணாவின் அடுக்கு மொழியும் அலங்கார நடையும் தமிழ் மண்ணில் புதிய மணத்தைப் பரப்பியது.

‘‘எதையும் தாங்கும் இதயம் வேண்டுமென்றாய்; இதையும் தாங்க ஏதண்ணா எமக்கிதயம்?’’ என்கிற கலைஞரின் இரங்கல் உரை எல்.பி. ரெக்கார்டுகளாகத் தமிழ்நாடெங்கும் சுற்றிச் சுழன்றது. ஈ.வெ.கி.சம்பத் ‘சொல்லின் செல்வர்’ என்றும் நெடுஞ்செழியன் ‘நாவலர்’ என்றும் அழைக்கப்பட்டனர். காசு கொடுத்து நுழைவுச் சீட்டு வாங்கித் தலைவர்களின் உரையைக் கேட்டது தமிழ்ச் சமூகம். இந்தப் பாரம்பரியத்தில் கிளைத்த ஒரு தலைவர் குறிப்புகளை வைத்துக் கொண்டு பேச்சுத் தமிழில் உரையாற்றுகிறார் என்பதை எதிராளிகள் தங்கள் இலக்காக்கிக்கொண்டனர். ஆனால், அவர்கள் சிலவற்றை கவனத்தில் கொள்ளவில்லை. திராவிட இயக்கத் தலைவர்கள் அலங்காரமாகப் பேசினார்கள் என்பது உண்மை. ஆனால், அந்த உரைகள் மக்களை ஈர்த்தமைக்கு அவற்றின் உள்ளடக்கமும் முக்கியக் காரணம். அந்த உரைகள் மக்களின் அன்றாட வாழ்க்கைப்பாட்டைத் தொட்டன.

ஒருவர் அலங்காரம் இல்லாமலும் அழகாக இருக்க முடியும். இதற்கு பெரியார் ஓர் எடுத்துக்காட்டு. பெரியார் தனது பேச்சையும் எழுத்தையும் ஆயுதங்களாகப் பயன்படுத்தியவர். அந்த ஆயுதங்கள் மக்கள் புழங்கும் எளிய சொற்களாலானவை. ‘பெரியார் மக்களிடத்தில் உரையாற்ற மாட்டார், மக்களோடு உரையாடுவார்’ என்று சொல்வார்கள். ‘‘ஈ.வெ.ரா.வின் பேச்சு எத்தனை மணி நேரம் கேட்டாலும் சலிக்காது’’ என்று கல்கி சொல்லியிருக்கிறார்.

எளிய உரைக்கு இன்னுமோர் எடுத்துக்காட்டு எம்.ஜி.ஆர். 1980-ல் எம்.ஜி.ஆரின் அரசை இந்திரா காந்தி கலைத்தார். சட்டமன்றத் தேர்தல் வந்தது. அப்போது நாங்கள் கல்லூரி மாணவர்கள். வ.உ.சி. திடலில் எம்.ஜி.ஆரின் கூட்டம். நானும் நண்பனும் போயிருந்தோம். எந்த அலங்காரமும் இல்லாமல் எம்.ஜி.ஆர். பேசினார்.

‘‘இந்த ராமச்சந்திரன் என்ன குற்றம் செய்தான்? நீங்கள் என்மீது நம்பிக்கை இழந்துவிட்டீர்கள் என்று அவர்கள் சொல்கிறார்கள். அதனால்தான் நாடாளுமன்றத் தேர்தலில் அவர்களுக்கு வாக்களித்தீர்களாம். நான் உங்கள் வீட்டுப் பிள்ளை இல்லையா? நீங்கள் அவர்களுக்குப் பதில் சொல்ல மாட்டீர்களா? நான் குற்றமற்றவன் என்று சொல்லுங்கள்.’’ கூட்டம் உணர்ச்சிவயப்பட்டு இருந்தது. அப்போது வாக்களிக்கும் வயதான 21ஐ நாங்கள் எட்டியிருக்கவில்லை. அருகிருந்த நண்பன் சொன்னான்: “என்னிடத்தில் ஒரு ஓட்டு இருந்தால் அதை எம்.ஜி.ஆருக்குப் போட்டுவிடுவேன்.” தேர்தல் முடிவு எப்படி இருக்கும் என்பது எனக்கு அப்போதே தெரிந்தது.

பேச்சிலே உண்மை இருப்பதாக நம்பினால் மக்கள் காதுகொடுத்துக் கேட்பார்கள். அது அடுக்குமொழியாக இருந்தாலும் சரி, எளிய மொழியாக இருந்தாலும் சரி. குறிப்புகளை வைத்துக்கொண்டு பேசினாலும் சரி... தன்னெழுச்சியாகப் பேசினாலும் சரி. ஸ்டாலினைக் கிண்டல் செய்தவர்கள் இதைப் புரிந்துகொண்டதாகத் தெரியவில்லை. அவர்கள் மேடைப் பேச்சு என்பது வெள்ளம்போல் பாய வேண்டும் என்று தட்டையாகப் புரிந்து வைத்திருந்தார்கள். ஆனால், அவர்களது கேலியை ஸ்டாலின் பொருட்படுத்தவில்லை. தனது பாணியில் தொடர்ந்தார். மக்கள் செவிமடுத்தார்கள். அந்தப் பகடிகள் இன்று கரைந்து காணாமல் போய்விட்டன.

டாவோஸ் மாநாட்டில் பிரதமர் டெலிபிராம்ப்டரைப் பார்த்துப் பேசியிருந்தால் அதில் என்ன தவறு? இன்னும் சொல்லப் போனால் அது நல்லது. மோடி இந்தியில் பேசினார். அது ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டது. இப்படியான சர்வதேச மாநாட்டில் முன்தீர்மானித்த வரைவை ஒட்டிப் பேசுவது மொழிபெயர்ப்பவரின் பணியை எளிதாக்கும். மோடியின் உரையில் நேர்ந்த தடங்கலுக்கு ஒளிபரப்பில் நேரிட்ட தடங்கலே காரணமாக இருந்திருக்கக்கூடும்.

ஆனால், அதை டெலிபிராம்ப்டர் பிரச்சினை என்று ஒரு சாரார் சொன்னபோது அதை மோடி எதிர்ப்பாளர்கள் பலரும் வழிமொழிந்தார்கள். அதற்குக் காரணம் மோடி ஆதரவாளர்கள்தான்; அவர்கள் தங்கள் தலைவரைச் சுற்றிக் கட்டி வைத்திருக்கும் பிம்பம்தான். மக்களிடம் நேராகவும் உண்மையாகவும் பேசுவது போதுமானது. குறிப்பைப் பார்த்தும் பேசலாம். டெலிபிராம்ப்டரைப் பார்த்தும் பேசலாம். மோடியின் ஆதரவாளர்கள் இதை உணர்ந்திருந்தால், இந்தத் தடங்கலை எளிதாகக் கடந்துபோயிருக்கலாம்.

- மு.இராமனாதன், எழுத்தாளர், பொறியாளர்.

தொடர்புக்கு: mu.ramanathan@gmail.com

ஒவ்வொரு ஆண்டும் குடியரசு தினத்தை முன்னிட்டு பத்ம விருதுகள் அறிவிக்கப்படுகிறது. அதற்கான தகுதி அளவுகோல்கள், தேர்வு செய்யும் முறை, நியமன செயல்முறையையும் இந்த ஆண்டு புத்ததேவ் பட்டாச்சார்யா பத்ம விருதை ஏற்க மறுத்தது குறித்தும் பார்ப்போம்.

ஒவ்வொரு ஆண்டும் குடியரசு தினத்தை முன்னிட்டு பத்ம விருதுகள் அறிவிக்கப்படுகிறது. அதற்கான தகுதி அளவுகோல்கள், தேர்வு செய்யும் முறை, நியமன செயல்முறை பற்றியும் இந்த ஆண்டு மேற்கு வங்க முன்னாள் முதல்வர் புத்ததேவ் பட்டாச்சார்யா பத்ம ஸ்ரீ விருதை ஏற்க மறுத்ததால் எழுந்த சர்ச்சை குறித்து பார்ப்போம்.

இந்த ஆண்டு பத்ம விருதுகளுக்கு மூத்த அரசியல்வாதிகள், தொழிலதிபர்கள், விஞ்ஞானிகள், மருத்துவர்கள் முதல் கலைஞர்கள், பொதுச் சேவையில் ஈடுபட்டுள்ள சாமானிய மக்கள் வரை என 128 பேர் தேர்வு செய்யப்பட்டுள்ளனர். பெரும்பாலானோர் விருதுகளை மனதார ஏற்றுக்கொண்ட நிலையில், மேற்கு வங்க முன்னாள் முதல்வர் புத்ததேவ் பட்டாச்சார்யா அதை ஏற்க மறுத்துவிட்டார். பாடகி சந்தியா முகோபாத்யாவின் குடும்பத்தினர் அவருக்கு விருது வழங்கப்பட்டதாகவும் ஆனால் அவர் அதை ஏற்கவில்லை என்றும் கூறினர். ஆனால், விருது பட்டியலில் அவருடைய பெயர் இல்லை.

பத்ம விருதுகள் என்றால் என்ன?

பாரத ரத்னாவுக்குப் பிறகு இந்தியாவின் உயரிய விருதான பத்ம விருதுகள். ஒவ்வொரு ஆண்டும் குடியரசு தினத்தை முன்னிட்டு பத்ம விருதுகள் அறிவிக்கப்படுகிறது. இந்த விருதுகள் மூன்று பிரிவுகளில் வழங்கப்படுகிறது. பத்ம விபூஷன் (அரிய, புகழ்பெற்ற சேவைக்காக), பத்ம பூஷன் (உயர்ந்த, புகழ்பெற்ற சேவைக்காக) பத்மஸ்ரீ (புகழ்பெற்ற சேவைக்காக) வழங்கப்படுகிறது. இந்த விருது பொது சேவையின் ஒரு அங்கமாக சம்பந்தப்பட்ட அனைத்து நடவடிக்கைகளிலும் அல்லது அனைத்து துறைகளிலும் சாதனைகளை அங்கீகரிக்கிறது.

கலை, சமூகப் பணி, பொது விவகாரங்கள், அறிவியல், பொறியியல், வர்த்தகம், தொழில், மருத்துவம், இலக்கியம், கல்வி, குடிமைப் பணி, விளையாட்டு உள்ளிட்ட சில தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பிரிவுகளில் விருதுகள் வழங்கப்படுகிறது. இந்திய கலாச்சாரத்தை பரப்புதல், மனித உரிமைகள் பாதுகாப்பு, வனவிலங்கு பாதுகாப்பு போன்றவற்றிற்காகவும் விருதுகள் வழங்கப்படுகிறது.

பாரத ரத்னாவுடன் பத்ம விருதுகள் 1954ம் ஆண்டு நிறுவப்பட்டன. அந்த நேரத்தில் பத்ம விபூஷன் மட்டுமே மூன்று துணை பிரிவுகளுடன் இருந்தது – பஹேலா வர்க், துஸ்ரா வர்க் மற்றும் திஸ்ரா வர்க் என மூன்று பிரிவுகளுடன் இருந்தது. ஜனவரி 8, 1955 அன்று வெளியிடப்பட்ட குடியரசுத் தலைவர் அறிவிப்பின்படி இவை பின்னர் பத்ம விபூஷன், பத்ம பூஷன் மற்றும் பத்மஸ்ரீ என்ற பெயரில் அறிவிக்கபட்டது. 1978, 1979 மற்றும் 1993 முதல் 1997 வரையிலான ஆண்டுகளில், பத்ம விருதுகள் அறிவிக்கப்படவில்லை.

விருது பெறுபவர்கள் பொது, அரசு விழாக்களில் அணியக்கூடிய பதக்கத்தைத் தவிர, குடியரசுத் தலைவரால் கையொப்பமிடப்பட்ட சான்றிதழைத் தவிர, ரொக்கப் பரிசு எதுவும் பெறுவதில்லை. இருபினும், இந்த விருதுகள் பட்டத்திற்காக வழங்குவது அல்ல, விருது பெற்றவர்கள் அவற்றை தங்கள் பெயர்களுக்கு முன்னொட்டாகவோ பின்னொட்டாகவோ பயன்படுத்த மாட்டார்கள் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.

பத்ம விருது பெற்றவருக்கு முந்தைய விருது வழங்கப்பட்டு ஐந்து ஆண்டுகளுக்குப் பிறகுதான் உயர்ந்த விருதை வழங்க முடியும்.

பத்ம விருதுகள் ஒரு வருடத்தில் 120 விருதுகளுக்கு மேல் வழங்க முடியாது. ஆனால், இதில் மரணத்திற்குப் பிந்தைய விருதுகள் அல்லது வெளிநாடு வாழ் இந்தியர்களுக்கு (NRI), வெளிநாட்டவர்களுக்கு வழங்கப்படும் விருதுகள் இல்லை. இந்த விருது பொதுவாக மரணத்திற்குப்பின் வழங்கப்படுவதில்லை. இருப்பினும், மிகவும் தகுதியான சந்தர்ப்பங்களில், மரணத்திற்குப் பின் விருது வழங்குவதை அரசாங்கம் பரிசீலிக்கலாம்.

பத்ம விருதுகளுக்கு தகுதியானவர் யார்?

இனம், தொழில், பதவி அல்லது பாலின வேறுபாடு இல்லாமல் அனைத்து நபர்களும் இந்த விருதுகளுக்கு தகுதியானவர்கள். இருப்பினும், மருத்துவர்கள், விஞ்ஞானிகளைத் தவிர, பொதுத்துறை நிறுவனங்களில் பணிபுரிபவர்கள் உட்பட அரசு ஊழியர்கள் இந்த விருதுகளுக்குத் தகுதியற்றவர்கள்.

இந்த விருது தனித்துவமான பணிகளை அங்கீகரிக்கிறது. அனைத்து செயல்பாடுகள், அனைத்து துறைகளில் சிறப்பான, அபூர்வமான சாதனைகள் அல்லது சேவைக்காக வழங்கப்படுகிறது.

பத்ம விருதுகளுக்கான தேர்வு அளவுகோல்களின்படி, இந்த விருது நீண்ட கால சேவைக்காக மட்டும் அல்ல, சிறப்பு சேவைகளுக்காக வழங்கப்படுகிறது. இது ஒரு குறிப்பிட்ட துறையில் சிறந்தவராக மட்டும் இருக்கக்கூடாது. ஆனால், தேர்வு அளவுகோல் ‘மிகச் சிறந்தவராக இருக்க வேண்டும்.

இந்தியாவின் எந்தவொரு குடிமகனும் விருது பெற தகுதியான ஆளுமையைப் பரிந்துரைக்க முடியும். ஒருவர் தன்னைத் தானே பரிந்துரைக்கலாம். அனைத்து பரிந்துரைகளும் ஆன்லைனில் செய்யப்பட வேண்டும். பரிந்துரைக்கப்படும் நபர் அல்லது அமைப்பின் விவரங்களுடன் படிவம் நிரப்பப்பட வேண்டும். பரிசீலிக்கப்படுவதற்கு, தகுதியான விருது பெறுபவர் செய்த பணியை விவரிக்கும் 800-சொல் கட்டுரையும் சமர்ப்பிக்கப்பட வேண்டும்.

ஒவ்வொரு ஆண்டும் மே 1ம் தேதி முதல் செப்டம்பர் 15ம் தேதி வரை பரிந்துரைக்கப்பட்ட பத்ம விருதுகளுக்கு விண்ணப்பிப்பிதற்கான இணையதளத்தை அரசாங்கம் திறக்கிறது. இது பல்வேறு மாநில அரசுகள், ஆளுநர்கள், யூனியன் பிரதேசங்கள், மத்திய அமைச்சகங்கள், பல்வேறு துறைகளுக்கு விண்ணப்பங்களை அனுப்ப கடிதம் அனுப்புகிறது.

மத்திய உள்துறை அமைச்சகம் குறிப்பிட்டுள்ளபடி, பத்ம விருதுகள் தேர்வுக்கு கடுமையான அளவுகோல் அல்லது ஆழமான ஃபார்முலா எதுவும் இல்லை. இருப்பினும், ஒரு தனிநபரின் வாழ்நாள் சாதனை பரிசீலனையில் முக்கியமானதாக இருக்கும்.

விருது பெறுபவர்களை யார் தேர்ந்தெடுக்கிறார்கள்?

பத்ம விருதுகளுக்காக பெறப்பட்ட அனைத்து பரிந்துரைகளும் ஒவ்வொரு ஆண்டும் பிரதமரால் அமைக்கப்படும் பத்ம விருதுகள் குழுவின் முன் வைக்கப்படுகிறது. பத்ம விருதுகள் குழுவானது கேபினட் செயலாளரின் தலைமையில் உள்ளது. அதில், உள்துறை செயலாளர், குடியரசுத் தலைவரின் செயலாளர் என நான்கு முதல் ஆறு முக்கிய நபர்கள் உறுப்பினர்களாக உள்ளனர். இந்தக் குழுவின் பரிந்துரைகள் இந்தியப் பிரதமர், குடியரசுத் தலைவரின் ஒப்புதலுக்காக சமர்ப்பிக்கப்படுகிறது.

முதலில் தேர்வு செய்யப்பட்டம், தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட விருது பெறுபவர்களின் முன்னோர்களைப் பற்றி மத்திய ஏஜென்சிகளின் சேவைகளைப் பயன்படுத்தி விசாரித்து அவர்களைப் பற்றி விரும்பத்தகாத எதுவும் தெரிவிக்கப்படவில்லை அல்லது பதிவு செய்யப்படவில்லை என்பதை உறுதிப்படுத்துகிறது. பின்னர், இறுதி பட்டியல் தயாரிக்கப்பட்டு அறிவிக்கப்படும்.

விருது பெறுபவரின் ஒப்புதல் தேவையா?

விருதை அறிவிக்கும் முன் விருது பெறுபவரின் எழுத்துப்பூர்வ அல்லது முறையான சம்மதத்தைப் பெறுவதற்கு எந்த ஏற்பாடும் இல்லை. இருப்பினும், விருது அறிவிப்புக்கு முன், ஒவ்வொரு விருது பெறுபவர்களும் உள்துறை அமைச்சகத்திடம் இருந்து ஒரு அழைப்பைப் பெறுகிறார்கள். விருது பட்டியலிலிருந்து விலக்கப்பட வேண்டும் என்று விருது பெறுபவர் விருப்பம் தெரிவித்தால் பெயர் நீக்கப்படும் என்று வட்டாரங்கள் தெரிவித்தன.

புத்ததேவ் பட்டாச்சார்யா விவகாரத்தில், செவ்வாய்கிழமை காலை அவருடைய இல்லத்திற்கு போன் செய்யப்பட்டதாக மத்திய உள்துறை அமைச்சக வட்டாரங்கள் தெரிவித்தன. இருப்பினும், அவர் உடல்நிலை சரியில்லாமல் இருந்ததால், அவருடைய மனைவி அழைப்பை எடுத்தார். விருது வழங்கப்படுவது குறித்து அவருக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டது. அவர் அதை விரும்பவில்லை என்றால் அவர் எங்களுக்கு தெரிவித்திருக்க வேண்டும்” என்று உள்துறை அமைச்சக அதிகாரி ஒருவர் கூறினார்.

ரயில்வே தேர்வு முடிவுகளுக்கு எதிராக தேர்வில் பங்கேற்ற ஆயிரக்கணக்கான விண்ணப்பதாரர்கள் போராட்டம்; இது எந்தெந்த பதவிகளுக்கான தேர்வு? சர்ச்சை என்ன, ரயில்வேயின் பதில் என்ன?

முக்கியமாக பீகாரிலும், சமூக ஊடகங்களிலும் தேர்வர்கள் தொடர்ந்து எதிர்ப்புத் தெரிவித்து வந்தாலும், அனைத்து செயல்முறைகளும் விதிகளின்படி நடந்ததாகவும், ஒரு ரயில்வே வேலையைப் பெறும் மற்றவர்களை விட தகுதியுள்ள எந்த ஒரு குழுவும் நியாயமற்ற அனுகூலத்தைப் பெற முடியாது என்றும் ரயில்வே கூறியுள்ளது.

எந்தெந்த பதவிகளுக்கான தேர்வு?

ரயில்வே தனது மண்டலங்களில் உள்ள ஜூனியர் கிளார்க், ரயில் உதவியாளர், கூட்ஸ் கார்டு, நேரக் காப்பாளர், ஸ்டேஷன் மாஸ்டர் போன்ற பல்வேறு பிரிவுகளில் காலியாக உள்ள 35,281 பணியிடங்களுக்கு தேர்வை நடத்தி வருகிறது. இவற்றில் சுமார் 11,000 காலியிடங்களுக்கு விண்ணப்பிக்க குறைந்தபட்சத் தகுதியாக 10+2 (12ஆம் வகுப்பு தேர்ச்சி) தேவை. மீதமுள்ள பணியிடங்கள் குறைந்த பட்ச தகுதியாக பட்டப்படிப்பு தேவைப்படும் அதிக ஊதியம் பெறும் பதவிகள். நிலை 2 முதல் நிலை 6 வரை ஐந்து ஊதிய தரங்களில் இந்தப் பதவிகள் பரவியுள்ளன.

உதாரணமாக, ஜூனியர் கிளார்க் என்பது லெவல் 2 (நிலை 2) பதவியாகும் (தொடக்க ஊதியம் ரூ. 19,900) இதற்கு 12 ஆம் வகுப்பு தேர்ச்சி என்பது குறைந்தபட்ச தகுதி. அதே நேரம் ஸ்டேஷன் மாஸ்டர் என்பது லெவல் 6 பதவி (தொடக்க ஊதியம் ரூ. 35,400) இதற்கு விண்ணப்பதாரர் குறைந்தபட்சம் பட்டதாரியாக இருக்க வேண்டும்.

தேர்வுகள் எவ்வாறு நடத்தப்பட்டன?

இந்தப் பணிகளுக்கு 1.25 கோடி விண்ணப்பதாரர்கள் விண்ணப்பித்திருந்ததால், அனைத்து விண்ணப்பதாரர்களுக்கும் கணினி அடிப்படையிலான தேர்வு-1 (CBT-1) எனப்படும் பொதுவான தேர்வை ரயில்வே நடத்தியது. எப்படியும் 12-ஆம் வகுப்பு தேர்ச்சி தகுதியுடைய பதவிகளுக்கு பட்டதாரி ஒருவர் தேர்வெழுதுவதை சட்டப்பூர்வமாக எதுவும் தடுக்காது என்பதால் பொதுவான தேர்வு நடைமுறை இருந்ததாக ரயில்வே கூறுகிறது.

இந்த காலியிடங்கள் 2019 இல் அறிவிக்கப்பட்டு, தேர்வுகள் தற்காலிகமாக செப்டம்பர் 2019 இல் நடத்தப்பட திட்டமிடப்பட்டது, ஆனால் மார்ச் 2020 க்கு ஒத்திவைக்கப்பட்டன. பின்னர் கொரோனா பரவல் காரணமாக லாக்டவுன் அமல்படுத்தப்பட்டது. இறுதியில், ஏப்ரல்-ஜூலை 2020 க்கு இடையில் ஒவ்வொரு நாளும் இரண்டு ஷிப்டுகள் என CBT-1 தேர்வானது 68 நாட்களுக்கு 133 ஷிப்டுகளில் நடைபெற்றது. CBT-1 க்கான முடிவுகள் ஜனவரி 14, 2022 அன்று அறிவிக்கப்பட்டன.

வேலையை உறுதி செய்யும் அடுத்த கட்ட உண்மையான தேர்வான CBT-2 பிப்ரவரி நடுப்பகுதியில் நடத்த திட்டமிடப்பட்டுள்ளது. CBT-2 “தரப்படுத்தப்பட்ட கடினத்துடன்” இருக்கும் என்று ரயில்வே கூறுகிறது, அதில் ஒவ்வொரு நிலைக்கும் அந்த நிலை தகுதிக்கு ஏற்ப தனித் தேர்வு இருக்கும். எடுத்துக்காட்டாக, ஜூனியர் டைம் கீப்பர், அக்கவுண்ட்ஸ் கிளார்க் போன்ற பதவிகளைக் கொண்ட லெவல் 2 இல், 12 ஆம் வகுப்பு தேர்ச்சி பெற்றவர்களுக்கான தேர்வு 12-ம் வகுப்பு தரத்தில் கடினமான அளவில் இருக்கும். சீனியர் எழுத்தர், கூட்ஸ் கார்டு போன்ற பதவிகளைக் கொண்ட நிலை 5 க்கு, பட்டதாரி தேர்வர்களுக்கான தேர்வு பட்டதாரி அளவில் கடினமானதாக இருக்கும்.

இப்போதைய சர்ச்சை என்ன?

இந்த வேலைகளுக்கு அதிகமான மக்கள் போட்டியிடுவதை உறுதிசெய்ய, ரயில்வே இந்த முறை ஒரு விதியை உருவாக்கியுள்ளது, அதன்படி, ஒவ்வொரு நிலைக்கும், CBT-2 க்கு தகுதிபெறும் விண்ணப்பதாரர்களின் எண்ணிக்கை, காலியாக உள்ள பணியிடங்களின் எண்ணிக்கையை விட 20 மடங்கு அதிகமாக இருக்கும். இது 2016 தேர்வின்போது, காலியிடத்தை விட 15 மடங்கு பட்டியலிடப்பட்டது. அதற்கு முன், 10 மடங்கு காலியிடங்களை தேர்வு செய்ய வேண்டும் என்பது விதி.

அதனால்தான், இந்த முறை, 35,281 காலியிடங்களுக்கு, அடுத்த சுற்றுக்கு பட்டியலிடப்பட்ட “விண்ணப்பதாரர்களின்” மொத்த எண்ணிக்கை 7 லட்சத்திற்கும் அதிகமாக உள்ளது.

ஆனால் இரண்டாவது சுற்றுக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட தேர்வர்களின் உண்மையான எண்ணிக்கை உண்மையில் 7 லட்சம் அல்ல, மாறாக 3.84 லட்சம்.

எடுத்துக்காட்டாக, 12 ஆம் வகுப்பு தேர்ச்சி பெற்ற விண்ணப்பதாரர், அவரது பதவி விருப்பம் மற்றும் தேர்வு மதிப்பெண் அடிப்படையில், நிலை 2 மற்றும் 3 ஆகிய இரண்டு காலியிடங்களுக்கும் பட்டியலிடப்பட்டிருக்கலாம். இதேபோல், அனைத்து நிலைகளிலும் உள்ள அனைத்து காலியிடங்களுக்கும் ஒரு பட்டதாரி தேர்வர் தேர்வு செய்யப்பட்டிருக்கலாம். CBT-2 க்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர்களின் எண்ணிக்கை 7,05,446 ஆக உள்ளது. விண்ணப்பங்களின் அடிப்படையில் ஷார்ட்லிஸ்ட் செய்யப்பட்டதாக ரயில்வே கூறுகிறது, அதாவது: ஒரு நபர் நிலை 2 மற்றும் நிலை 5 க்கு விண்ணப்பித்திருந்தால், பதவிகளின் எண்ணிக்கையை விட 20 மடங்கு அதிகம் தேர்வு செய்யப்படுகையில், அந்த நபரின் மதிப்பெண்களின் அடிப்படையில், அவர் இரண்டு வகைகளிலும் கணக்கிடப்படுவார்.

குறைந்த தகுதியுடையவர்களுக்கான வேலை வாய்ப்புகளில் அதிக தகுதி உள்ளவர்கள் வெற்றி பெறுவார்கள் என்றும், குறைந்த தகுதியுடையவர்களின் வாய்ப்புகள் பறி போகும் என்றும் போராட்டக்காரர்கள் கூறுகின்றனர்.

ரயில்வேயின் வாதம் என்ன?

இது அவ்வளவு எளிதல்ல என்று ரயில்வே தெரிவித்துள்ளது. பல பதவி நிலைகளுக்கு தேர்வு செய்யப்பட்ட ஒருவர் CBT-2 தேர்வெழுத முடியும், ஆனால் அந்த நபர் உண்மையில் பல வேலைகளைப் பெறுகிறார் என்று அர்த்தம் கொள்ள முடியாது என ரயில்வே கூறுகிறது.

ஏனென்றால், சான்றிதழ் சரிபார்ப்பு எனப்படும் இறுதிச் சுற்றில், ரயில்வே உயர் நிலைப் பதவிகளுக்கான செயல்முறையை முதலில் நடத்தும், அதாவது முதலில் நிலை 6, அதைத் தொடர்ந்து நிலை 5 மற்றும் அடுத்தடுத்த நிலைகள். ஒரு லெவலில் வேலை பெற எம்பேனல் செய்யப்பட்ட எந்த நபரும் அடுத்த நிலைக்குக் கருதப்பட மாட்டார்கள். இதன் விளைவாக, ஒரே நேரத்தில் இரண்டு வெவ்வேறு நிலைகளில் உறுதிப்படுத்தப்பட்ட இரண்டு ரயில்வே வேலை வாய்ப்புகளை யாராலும் “பெற” முடியாது.

“முதலில் உயர்நிலைகளுக்கான சான்றிதழ் சரிபார்ப்பை நடத்துவோம். அந்த வகையில், ஸ்டேஷன் மாஸ்டர் பணிக்கு யாராவது தகுதி பெற்றால், TTE அல்லது பிற கீழ்நிலைப் பணிகளுக்கு அவர் இனி பரிசீலிக்கப்பட மாட்டார்” என்று பெயர் குறிப்பிட விரும்பாத RRB இன் தலைவர் ஒருவர் கூறினார். மேலும், “ஆனால், அதிக ஊதியம் பெறும் வேலையை விரும்பவில்லை என்றும், குறைந்த ஊதிய வேலைக்குச் செல்வதாகவும் ஒருவர் கூறினால், அது அவர்களின் விருப்பம், ஆனால் அது சாத்தியமில்லை.” என்றும் அவர் கூறினார்.

போராட்டக்காரர்களின் கவலைகளை ரயில்வே எவ்வாறு நிவர்த்தி செய்கிறது?

அனைத்து செயல்முறைகளும் விதிகளின்படி நடக்கிறது என்று ரயில்வே சமூக ஊடகங்களில் பலமுறை விளக்கம் அளித்துள்ளது. மேலும், தேர்வு மற்றும் திரையிடலை நிர்வகிக்கும் அனைத்து நிபந்தனைகளும் சம்பந்தப்பட்ட தேர்வு நடைமுறைக்கான விரிவான அறிவிப்பில் எப்போதும் வெளியிடப்படும் என்று ரயில்வே கூறுகிறது.

எந்தவொரு சர்ச்சையையும் நிராகரிக்க, ரயில்வே ஸ்கிரீனிங் தேர்வின் விடைத்தாள்களை அதன் அனைத்து விண்ணப்பதாரர்களுக்கும் வெளியிடுகிறது. மேலும், ஆட்சேபனைகளைத் தெரிவிக்கவும் தேர்வர்கள் அனுமதிக்கப்படுகிறார்கள், ரயில்வே தேர்வு வாரியங்கள் அவர்களுக்கு தெளிவுபடுத்தும். இந்த செயல்முறை முடிந்த பிறகுதான் முடிவுகள் அறிவிக்கப்பட்டு அடுத்த சுற்றுக்கு தேர்வர்கள் தேர்வு செய்யப்படுவார்கள்.

முந்தைய நாட்களில், ஒவ்வொரு ரயில்வே தேர்வு வாரியமும் அதன் தேர்வை தனித்தனியாக நடத்தி வந்தன. மையப்படுத்தப்பட்ட தேர்வு முறை தொடங்க அந்த நடைமுறை இறுதியில் நிறுத்தப்பட்டது.

ரயில்வேயில் 18,000 காலி பணியிடங்களை நிரப்புவதற்கு கடந்த 2016ஆம் ஆண்டு இந்தத் தேர்வு நடத்தப்பட்டது. ஆனால் அப்போது நிரப்பப்படும் பணியிடங்களுக்கு பட்டப்படிப்பை குறைந்தபட்ச கல்வித் தகுதியாகக் கொண்டிருக்க வேண்டியிருந்தது.

பெரும்பாலான வாய் புற்றுநோய்கள் அட்வான்ஸ்டு நிலையை அடையும் வரை கண்டறியப்படாமல் இருக்கும். அதன் காரணமாக தான், இறப்புகள் ஏற்படுகிறது.

ஐஐடி காரக்பூர் விஞ்ஞானிகள், வாய் புற்றுநோயைக் கண்டறிவதற்கான சிறிய, மிகவும் எளிதாக உபயோகிக்ககூடிய, non-invasive அதாவது உடலுக்குள் செலுத்தி சோதனை செய்ய அவசியமில்லாத சாதனத்தை உருவாக்கி அசத்தியுள்ளனர்.

இதன் மருத்துவப் பரிசோதனைகளை மேற்கு வங்கத்தில் உள்ள குருநானக் பல் அறிவியல் மற்றும் ஆராய்ச்சி நிறுவனத்தின் வல்லுநர்கள் மேற்பார்வையிட்டனர்.

உயர்தர பயாப்ஸி அறிக்கைகள் மூலம் சரிபார்க்கப்பட்டு, cancer மற்றும் pre cancer ஸ்டேஜ்களின் அசாதாரண நிலைகளை வேறுபடுத்துவதில் புதிய செயல்திறனை கண்டறிந்துள்ளனர். இந்த ஆராய்ச்சி அமெரிக்காவின் தேசிய அறிவியல் அகாடமியில் வெளியிடப்பட்டது.

இந்த கையடக்க சாதனம் குறித்த தகவல்களை நமது தி இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ் தளத்துடன் ஐஐடி-காரக்பூரில் உள்ள இயந்திரவியல் துறையின் பேராசிரியர் சுமன் சக்ரவர்த்தி பகிர்ந்துகொண்டார். அவர் கூறியதாவது, “குறைந்த விலையில் கிடைக்ககூடிய கையடக்க இமேஜிங் சாதனமாகும். தெர்மல் இமேஜிங் மற்றும் பகுப்பாய்வுகள் மூலம் திசுக்களின் ரத்த ஓட்ட விகிதத்தில் அளவிடப்பட்ட மாற்றத்தின் அடிப்படையில் வாய்வழி புற்றுநோய் மற்றும் முன் புற்றுநோயைக் கண்டறிகிறது.

இதில், மினியேச்சர் ஃபார்-இன்ஃப்ராரெட் கேமரா மற்றும் ஈரப்பதம் சென்சார் ஆகியவற்றை இணைக்கும் பிளட் பெர்ஃப்யூஷன் இமேஜர், எலக்ட்ரானிக் முறையில் கட்டுப்படுத்தப்பட்டு, டேட்டா டைரவ்வுடன் சாப்ட்வேர் இன்ஜின் இணைக்கப்பட்டுள்ளது” என்றார்.

இந்த கையடக்க சாதனம், பல்வேறு சென்சார்கள் மற்றும் கன்ட்ரோலர்கள் மூலம் அளவிடப்பட்ட டேட்டாவை கம்பூயுட்டர் ஸ்டிமூலேஷன் என்ஜின் மூலம் புற்றுநோய் ஸ்டேஜ்களை வேறுபடுத்த உதவுகிறது. இதன் மூலம், புற்றுநோயின் தீவிரத்தை கண்டறிய சிறப்பு மருத்துவ மையங்களுக்கு அனுப்பவேண்டிய அவசியம் இருக்காது.

வாய்புற்றுநோய் தான் பின்தங்கிய சமூகங்களில் இறப்புக்கான முக்கிய காரணங்களில் ஒன்றாக உள்ளது. ஆரம்பநிலையில் கண்டறியப்பட்டால் சராசரியாக ஐந்தாண்டு உயிர்வாழ்வதற்கான வாய்ப்பு 80 சதவீதம் உள்ளது. ஆனால், காலம் தாழ்த்தி கண்டறிந்தால், உயிர் பிழைப்பு விகிதம் 65 சதவீதம் அல்லது அதற்கும் குறைவாகக் தான் இருக்கிறது.

உண்மை என்னவென்றால், பெரும்பாலான வாய் புற்றுநோய்கள் அட்வான்ஸ்டு நிலையை அடையும் வரை கண்டறியப்படாமல் இருக்கும். மருத்துவ வளம் சரியாக இல்லாத காரணத்தால், நோயாளியின் முதல் மருத்துவ பரிசோதனையின் போது, புற்றுநோயின் தீவிரத்தை அவர்களால் கண்டறிய முடியாமல் போகிறது.

மேலும் பேசிய சக்கரவர்த்தி, இந்த புதிய தொழில்நுட்பமானது, சமூக சுகாதார மையத்தில் உள்ள மருத்துவரால் முதல் பரிசோதனையின் போதே, புற்றுநோய் பாதிப்பின் தீவிரத்தை முன்கூட்டியே கண்டறியும் வாய்ப்பை வழங்குகிறது. இந்த மலிவான கருவி, மருத்துவர்கள் தீர்க்கமாக முடிவெடுக்க உதவியாக அமையும் என்றார்.

இந்த தொழில்நுட்பமானது தற்போது, வணிக ரீதியாக நிறுவனங்களுக்கு கொடுத்திட தயார் நிலையில் உள்ளது. மருத்துவப் பயன்பாட்டிற்கு முன், இது விரிவான சட்டரீதியான களப் பரிசோதனைகளுக்கு உட்படுத்தப்படலாம், இதற்கு இன்னும் இரண்டு ஆண்டுகள் ஆகலாம். ஒரு சாதனத்தின் விலை 500ஆக இருக்கலாம் என்றார்.

: கேரளாவில் சிபிஐ(எம்) தலைமையிலான அரசு கேரளா லோக்ஆயுக்தா சட்டத்தில் திருத்தங்களை கொண்டுவருவதாக அறிவித்துள்ளது அரசியல் ரீதியாக முக்கியத்துவம் பெற்றுள்ளது

CPM always sought strong anti-corruption ombudsman : கேரளாவில் சிபிஐ(எம்) தலைமையிலான அரசு கேரளா லோக்ஆயுக்தா சட்டத்தில் திருத்தங்களை கொண்டுவருவதாக அறிவித்துள்ளது அரசியல் ரீதியாக முக்கியத்துவம் பெற்றுள்ளது. ஏன் என்றால் இந்த கட்சி தேசிய அளவில் எபோதும் வலிமையான செயல்திறன் மிக்க லோக்பால் மற்றும் லோக்ஆயுக்தா அமைப்புகளை உருவாக்க வேண்டும் என்று தொடர்ந்து கோரிக்கைகளை வைத்து வந்தது.

போபர்ஸ் ஊழல் வெளிச்சத்துக்கு வந்த போதில் இருந்தே சி.பி.ஐ(எம்) கட்சி வலிமையான லோக்பால் அமைப்புகளை நாட்டில் உருவாக்க வேண்டும் என்று கோரிக்கையை தொடர்ந்து முன்வைத்தது என்று அக்கட்சியின் பொதுசெயலாளர் சீதாராம் யெச்சூரி அடிக்கடி கூறுவதுண்டு. ஐக்கிய முன்னணி அரசு (1996) மற்றும் ஐக்கிய முற்போக்கு கூட்டணி (2004) அரசுகளின் காமன் மினிமம் ப்ரோகிராம்களில் லோக்பால் அமைப்பு இடம் பெறுவதை கட்சி உறுதி செய்தது என்றும் அவர் கூறுவதுண்டு.

ஐக்கிய ஜனநாயக கூட்டணி ஆட்சியின் போது 2011ம் ஆண்டு மத்திய அரசு அன்னா ஹசாரேவுடன் லோக்பால் சட்ட வரைவுக்காக கலந்துரையாடியது. இந்த விவகாரத்தில் சி.பி.ஐ.(எம்) கட்சியின் நிலைப்பாடு எத்தகையது என்பதை தெளிவாக அறிக்கை ஒன்றில் வெளியிட்டது அக்கட்சி.

லோக்பால் அடிப்படையில் ஒரு உண்மை கண்டறியும் அமைப்பாக இருக்க வேண்டும், அது ஊழல் நடந்திருப்பதை உறுதி செய்யும் பட்சத்தில் புகார்களை பெற்று, விசாரணை நடத்தி, தேவையான இடத்தில் வழக்குகளை சிறப்பு நீதிமன்றங்களுக்கும் அனுப்புகிறது. தானாக முன்வந்து வழக்கை விசாரிக்க அதற்கு அதிகாரம் வழங்க வேண்டும் என்றும் அந்த அறிக்கையில் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது.

லோக்பால் தேவையான நடவடிக்கைகளை நிறைவேற்ற பரிந்துரைகளை வழங்கவும், அந்த பரிந்துரைகள் ஏற்றக்கொள்ளப்படவில்லை என்றால் நீதிமன்றத்தை அணுகவும் அதிகாரத்தை பெற்றிருக்க வேண்டும். இத்தகைய செயல்பாடுகளை நிறைவேற்ற பாதி-நீதி அதிகாரங்களையும், முழுமையாக இயங்க சுதந்திரமாக செயல்படும் தன்மையையும் இந்த அமைப்பிற்கு வழங்க வேண்டும் என்றும் கூறியது.

மத்தியில் லோக்பால் அமைப்பைப் போன்று, மாநிலங்களில் லோக் ஆயுக்தாக்களை அமைக்க வேண்டும். அனைத்து அரசு ஊழியர்களும் அதன் வரம்பின் கீழ் கொண்டு வர வேண்டும் என்றும் லோக்பால் வரம்பில் பிரதமரையும் இணைக்க வேண்டும் என்றும் அக்கட்சி அறிவித்தது.

ஆகஸ்ட் 27 அன்று, லோக்பால் தொடர்பான விவாதத்தின் போது கட்சியின் நிலைப்பாட்டை யெச்சூரி வெளிப்படுத்தினார். “1996ல் ஐக்கிய முன்னணி அரசாங்கம் வந்தபோது, ​​குறைந்தபட்ச பொதுத் திட்டம் (Common Minimum Programme) வரைவு உருவாக்கப்பட்டது. அதில் எங்கள் கட்சியினருக்கும் பங்கு இருந்தது…” என்று கூறிய அவர். “இந்த குறைந்தபட்ச பொதுத்திட்டம் குறித்து நாங்கள் கூறியது என்ன? ‘ஊழலற்ற நிர்வாகத்தை வழங்க ஐக்கிய முன்னணி உறுதிபூண்டுள்ளது. பதினோராவது மக்களவையின் முதல் பட்ஜெட் கூட்டத்தொடரில் லோக்பால் அமைப்பதற்கான மசோதாவை அறிமுகம் செய்ய வேண்டும்…” என்று நான் கூறினேன் என்று குறிப்பிட்டார் யெச்சூரி.

2004ம் ஆண்டு ஐக்கிய முற்போக்கு கூட்டணி ஆட்சி அமைட்த்ஹ போது ​​லோக்பால் அமைப்புமுறைப்படுத்தப்பட வேண்டும் என்று நாங்கள் வலியுறுத்திய வரைவில் நாங்கள் ஒரு கட்சியாக இருந்தோம். எனவே இடதுசாரிகள் இந்த அமைப்பு வேண்டும் என்று கூறியும், அதற்காக தொடர்ந்து ஆதரவையும் வழங்கினோம் என்றார்.

2011ம் ஆண்டு இந்த சட்டம் நிறைவேற்றப்படவில்லை. 2013ம் ஆண்டு டிசம்பர் மாதம் லோக்பால் மற்றும் லோக் ஆயுக்தா சட்டங்கள் நாடாளுமன்றத்தில் நிறைவேற்றப்பட்டன. சிபிஐ(எம்)… லோக்பால் மற்றும் மாநில அளவில் லோக் ஆயுக்தாக்கள் நிறுவப்பட வேண்டும் என்பதற்காக தொடர்ந்து போரிட்டது என்று சில நாட்கள் கழித்து அக்கட்சியின் அதிகாரப்பூர்வ இதழான People’s Democracy-ல் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது.

மக்களாகிய நாம் கூட்டாக நமது சமூகத்தில் சமூக உணர்வின் அளவை உயர்த்தும்போதுதான் ஊழலை திறம்பட சமாளிக்க இயலும்.
இதற்கு அரசியல் அறநெறி தேவைப்படுகிறது. ஆனால் தற்போது இடதுசாரிகள் தவிர்த்து இதர பெரிய கட்சிகளில் இது வெளிப்படையாக இல்லை என்றும் அவர் குறிப்பிட்டார்.

2016ம் ஆண்டு இந்த சட்டங்களில் திருத்தங்களை ஏற்படுத்தியது என்.டி.ஏ. கட்சி. மத்திய அரசு ஊழியர்கள் தங்கள் குழந்தைகள், துணைகளின் சொத்துகள் மற்றும் கடன் விபரங்களை தாக்கல் செய்வதில் இருந்து விதிவிலக்கு பெற இந்த திருத்தம் தாக்கல் செய்யப்பட்டது. இதற்கு கடுமையான எதிர்ப்பை அன்றும் பதிவு செய்தது சி.பி.ஐ.(எம்) கட்சி.

By propagating false narratives on Indian ancestry, the IITs are damaging their standing

Built at the site of an infamous detention centre set up by the British government, the Indian Institute of Technology (IIT)-Kharagpur was the first IIT to be commissioned. Prime Minister Jawaharlal Nehru, who gave a memorable convocation address at IIT-Kharagpur in 1956, said: “Here in the place of that Hijli Detention Camp stands the fine monument of India, representing India’s urges, India’s future in the making. This picture seems to me symbolical of the changes that are coming to India.” Notwithstanding the criticism of encouraging brain drain and generating intense admission competition among schoolgoing students, leading to the entrenchment of an unhealthy tuition culture, the premier IITs continue to have a transformative presence in India’s technical and science education system. Nehru was indeed right in saying that the IITs are India’s future in the making. But strangely, IIT-Kharagpur is in the news not for its role in shaping the future but for distorting our past to advance a particular social agenda.

An unscientific narrative

In its new calendar for 2022, IIT-Kharagpur’s new Centre of Excellence for Indian Knowledge System has propagated an unscientific narrative on the beginnings of our ancestry. Titled ‘Recovery of the Foundations of Indian Knowledge Systems’, this calendar presents a very confusing collage of symbols and images with patently distorted ideas. The intention of the calendar is to establish an alternate premise that the Aryans, the carriers of Vedic culture, were indigenous to the Indus Valley and surrounding regions. This premise advances the theme that these people were the custodians of the Indus Valley Civilization that had been active for more than 10,000 years and that eventually spread its cultural influence westwards from India. This is called the ‘out of India’ theory.

As the historian Charles Allen stated in his book, such revisionism flies in the face of all the evidence — archaeogenetics, archaeological, linguistic, zoological, botanical, geographical and theological. The evidence informs us that the pre-Indian state’s civilizational beginnings are associated with the Harappans, the earliest settlers and belonging to a greater Indus Valley Civilization, whose culture extends from 7,000 to 2,000 BCE. The remnants of their settlements are located around the Indus River, Kutch, Saurashtra and parts of Balochistan and the Makran Coast. Engaged in agriculture and trade, they were adept at designing well-laid-out townships with a good system of water management. They used bullock-drawn carts. Predominantly centred on farming, these communities slowly declined as a result of increasing aridity and declining summer rainfall.

The archaeological evidence also suggests that during the late Harappan period, the Rigvedic people entered the Indian subcontinent through present-day Iran and Afghanistan. These pastoral migrants and their grazing animals including horses came in from the Eurasian steppes into the Indus Valley region, in batches, to mingle with the dark-skinned settlers of the Indus Valley. Although not an ‘invasion’ in the classical sense, as the American archaeologist George Dales had noted, “Harappans met their end not with an Aryan bang, but with an Indus expatriate’s whimper”. But the ‘in-group-out-group’ dynamics that may have played out in such a cultural landscape may have encouraged caste-based social hierarchy, allowing the resourceful newcomers to dominate and forcing the earlier settlers to be marginalised and migrate possibly southwards. The results of excavations from Keezhadi in Tamil Nadu provide further evidence of the extended spread of the non-Vedic culture towards south India until 2,200 years ago.

Recent archaeogenetic studies provide us a firmer scientific foundation to the theory of Aryan migration from the Eurasian steppes. For instance, the mitochondrial DNA (designated haplogroup R1a1a) of some of the social groups in India share a common genetic ancestral lineage with eastern Europeans. It is suggested that haplogroup R1a1a mutated out of haplogroup R1a in the Eurasian Steppe about 14,000 years ago. Thus, these studies support the ‘Out of the East European Steppes’ theory. It also means that the original form of Indo-European languages was first spoken in Eastern Europe, the ‘original’ homeland. It is likely that a group of nomads who shared the genomic subclade R1a1a left their homeland and moved east towards the Caspian grasslands, where they tamed horses, goats and dogs and learned to build horse-drawn chariots, essential for a nomadic life. Around 1,900 BCE, these people broke up and one group proceeded towards what is now Iran, and the other to India. Those who entered India, around 1,500 BCE, established the dominant civilization in the north-west. By then, much of the older Harappan settlers had either become marginalised or had moved to southern and central India, and even to parts of Balochistan. The newly settled people, the so-called Aryans, who worshipped fire, were not builders like the Harappans but are likely to have been better story-tellers.

Two recently published scientific papers, reporting the archaeogenomic studies of the early settlers of central and south Asia, chart the genetic trail of the hunter-gatherers, Iranian farmers and pastoralists from the Caspian steppes, and explain how they may have intermingled to become the makers of some of the world’s earliest civilizations. Obtained from a skeleton of a woman from a 5,000-year-old Indus Valley Civilization settlement in the village of Rakhigarhi, in the Hisar District of Haryana, the companion paper tracks the lineage of the people who settled in the Indus Valley. The DNA from the skeleton shows no detectable ancestry from the “steppe pastoralists or from Anatolian and Iranian farmers, suggesting farming in South Asia arose from local foragers rather than from large-scale migration from the west”. This conclusion, with a caveat that a single sample cannot fully characterise the entire population, reinforces the prevailing notion on the origins of the Harappan settlers. It is also likely that there could be more genetic commonality between earlier settlers from Africa and the Harappan people.

Retreat of reason

The January page of the IIT calendar starts with a statement: “The tributaries of Indus as mentioned in the Rig Veda are sourced to the Siwalik ranges in the Central-Eastern Himalayas”. The Siwaliks are the low-altitude southern-most hill ranges of the Himalayas from where no major rivers are sourced. If this is not a deliberate distortion for the ease of false messaging, this apparent lack of geographical understanding for those who are pioneering the studies of Indian Knowledge Systems is shocking. That the calendar-makers resort to obfuscation of facts becomes obvious in other pages. For instance, as Meera Nanda pointed out, ‘Karmic’ retribution and the idea of rebirth are not part of early Vedic tradition but derived from the Buddha-Jaina streams of thought that was later incorporated in the Upanishads.

If the IIT-Kharagpur 2022 calendar is an indication of how the Indian Knowledge System is going to be deliberated in our higher learning centres, we need to be wary of its impact on the future generations. Such a Centre signals the retreat of reason and free inquiry in education.

C.P. Rajendran is an adjunct professor at the National Institute of Advanced Studies, Bengaluru. Views are personal

India is a republic only when its laws result from free public discussion and pass open scrutiny

The Preamble to the Constitution declares that India is a ‘Republic’. This self-description must be taken seriously: being a republic is integral to India’s political identity. Moreover, this is not just a descriptive but also a strong, ethical, normative claim. Being republican is an ideal to which we are meant to consistently aspire, and when we go astray, we should know that we have done something wrong, feel remorse, and make amends. If our political identity loses its republican character, we must quickly act to restore it. It is because we cherish being a republic that on every January 26 since 1950, we celebrate this founding moment. The parade and the ritual surrounding it are meaningless unless we get the spirit behind the event.

Against monarchy

What is meant by a republic and what is its significance? For a start, the primary collective intent behind a republic is anti-monarchical. The Greeks defined monarchy as the ‘rule of one (mono)’, a form of government where one person rules and all others obey; one is sovereign, all others his subjects. We usually associate it with the hereditary rule of Maharajas and Maharanis but in the Greek definition of the term, it also covers rule by modern dictators (autocracy). But what is wrong with the rule of one person? Why fear rule by one person? Perhaps the most pernicious quality about monarchy is that it subjects people to the whim and fancy of one person, to his arbitrary will. One day he likes us and gives us, say a land grant. The next day, he withdraws the grant and puts us in jail. All powers are vested in him. God-like, he becomes judge and jury, makes and executes laws, decides when they are violated, and rewards and punishes as he pleases. All these decisions affecting us are taken without discussion, mysteriously, privately, and expressed as revealed truth. The entire decision-making process remains close to his chest. Hidden from everyone, it brooks neither transparency nor accountability. It is this tyrannical potential of the rule of one person, the absolute and arbitrary use of power that we dread.

Government by discussion

What alternative does a republic offer? The English word ‘republic’ is derived from the Latin ‘Res publica’ — the public thing. This translates in the political domain into decision-making in the open, in full view of all. A republic then is associated with what we today call the ‘public sphere’, an open space where people put forward claims about what is good for the community, what is in collective interest. After discussing, debating and deliberating upon them, they reach decisions about which laws to have and what course of action to take. A republic is ‘government by free and open discussion’.

The contrast between monarchical and republican forms of government could not be sharper. Monarchy entails surrender to the arbitrary power of another person, allowing whimsical intrusion in our choices, living at the mercy of the master. It breeds slavery.

Those who live for long periods under subjection of others tend to develop slavishness, a mental torpor difficult to dispel. Silenced, they lose a vibrant sense of their own agency, are rendered without the capacity to think for themselves or take decisions about their own lives. For this reason, Gandhi used the idea of Swaraj to challenge not only political colonisation by the British, but the colonisation of our minds. It is because rule by one makes people unfree and enslaves them that the republic, its alternative, is strongly associated with freedom. To have a republic is to have a free people. This is why Gandhi’s swaraj is an important republican idea. And also why the republican tradition emphasises the importance of citizenship. After all, to be a citizen is to belong to a political community where one can express oneself and act freely. Citizens alone have political liberty. Without it, we are mere subjects.

For republic-lovers, political liberty means not unbridled freedom to do whatever one pleases (negative liberty), but to live by laws made by citizens themselves, that are a product of their own will, not the arbitrary will of others. This explains why republics have a constitution generated by a deliberative body of citizens which provides the basic law of the land, the fundamental framework of governance. The phrase “We, the People” in the Constitution is not a mere literary embellishment but central to a republican constitution. The willingnessto live by self-made regulations but enforced by public power or the state also means that those who value a republic are not against statesper sebut against those that take away our political freedom.

‘Republic’ and ‘democratic’

It appears from what is said above that the word ‘republic’ covers all that is meant by the term ‘democratic’. Our own Constituent Assembly initially took the view that since the word ‘republic’ contains the word ‘democratic’, it may be unnecessary to use both. This would have been in keeping with the French republican tradition where the two terms are used interchangeably. Yet, after announcing its commitment to sever its links with an external, imperial monarch, and with all existing and future claims of local rajas and make India a republic, B.R. Ambedkar and Jawaharlal Nehru conceded that since an undemocratic republic is conceivable, a separate commitment to democratic institutions is necessary.

This decision was correct. It was wise to keep both terms in the Preamble. The idea of the republic conveys that decisions shall be made not by a single individual but by citizens after due deliberation in an open forum. But this is consistent with a narrow criterion of who counts as a citizen. Ancient Roman republics were not inclusive. Ancient India probably had aristocratic clan-republics which were far from democratic. In ancient Greece, slaves, women, and foreigners were not considered citizens and excluded from decision-making.

Indeed, for many Greek thinkers, democracy had a negative connotation precisely because it was believed to involve everyone, including plebeians, what we contemptuously call ‘the mob’. What the term ‘democratic’ brings to our Constitution is that citizenship be available to everyone, regardless of their wealth, education, gender, perceived social ranking, religion, race, or ideological beliefs. The word ‘democracy’ makes the republic inclusive. No one is excluded from citizenship. For example, all have the right to vote. At the same time, if voting, for practical reasons, is restricted only to choosing representatives who, in the name of the people, make laws and policies, then citizens must at least have the right to be properly informed, seek transparency and accountability from their government.

A republic must, at the very least, have perpetually vigilant citizens who act as watchdogs, monitor their representatives, and retain the right to contest any law or policy made on their behalf. By going beyond mere counting of heads, the term ‘republic’ brings free public discussion to our democratic constitution. It gives depth to our democracy. It is mandatory that decisions taken by the representatives of the people be properly deliberated, remain open to scrutiny, and be publicly, legally contested even after they have been made.

When the farmers came out on the streets to peacefully challenge the three farm laws made by the current government, they exercised not only their democratic rights but also exhibited the highest of republican virtues. It is to celebrate such political acts of citizens that we have the Republic Day.

Rajeev Bhargava is a political philosopher and Honorary Fellow and Director, Parekh Institute of Indian Thought,

The Centre for the Study of Developing Societies (CSDS), New Delhi

The Republic Day this year is a time when citizens of India must rededicate themselves to fulfilling their duties

Republic Day is not only an occasion to take pride in our identity as Indians but also an occasion for the citizens of our country to reiterate our resolve to promote equality and brotherhood in the country.

This year we are celebrating our 73rd Republic Day. This journey of our Republic had started on January 26, 1950 when we had resolved to abide by and remain faithful to the principles enshrined in our Constitution. On the day our Constitution came into force, India became a fully sovereign democratic republic. The Constitution has been our guiding force in the journey of the nation as a mature democracy among comity of nations.

Much thought and work

The task of drafting the Constitution of India was assigned to a seven-member committee under the chairmanship of Dr. B.R. Ambedkar. The Constituent Assembly undertook intensive deliberations over a period of two years, 11 months and 18 days spread over 11 sessions, during which the Constitution of India took shape which was then adopted on November 26, 1949. January 26, 1950 was the momentous day when, at last, decades of struggle for true Swaraj finally bore fruit and the supremacy of the sovereign will of the people was truly established.

Our Constituent Assembly played a dual role after Independence, given the insurmountable task of nation-building. On the one hand, there was the task of framing an enlightened Constitution for an independent India and on the other, to play the role of a legislature for the nascent nation. The Constituent Assembly of India acted as the first Parliament of independent India. It is an interesting historical fact that Dr. Rajendra Prasad chaired the sittings of the House when it met as the Constituent Assembly while Ganesh Mavalankar presided over as Speaker when the House met as the legislature.

Our Constituent Assembly had performed the functions of the provisional Parliament of India in the interval between the time our Constitution was enforced and the day when the new Parliament was formed following the first General Elections (October 25, 1951-February 21, 1952).

May 13, 1952 was the historic date when the first sitting of the newly elected First Lok Sabha, representing the hopes and aspirations of the 36 crore citizens of India, was held.

A beacon

Since then, in the seven and a half decades of this glorious journey, our Constitution has not only upheld the hopes and aspirations of the 135 crore population but has also acted as an unwavering beacon of light, guiding us on the path of building a great and resilient country.

Representative institutions and democratic traditions have always been an integral part of our rich heritage. This is why when India adopted the modern form of a democratic structure of governance after Independence, it was a seamless transition which was much lauded the world over. Today, when we celebrate ‘Azadi ka Amrit Mahotsav’ to mark the 75th anniversary of our independence, it is high time for us to evaluate the gains made so far and strive for a futuristic action plan of building a new India. We have to ensure that our institutions and governance ensure inclusivity and the participation of our population in our developmental journey, particularly our women, Scheduled Castes, Scheduled Tribes and all other marginalised sections become equal partners in our growth story.

Our Parliament has been playing a pivotal role in the all-round development of the nation by adopting many parliamentary devices for ensuring free and fair discussions and dialogue. These devices have enabled the Members to raise the concerns of the people in the House and to draw the attention of the Government towards their satisfactory resolution, and also ensure transparency and accountability of the executive.

Help for legislators, MPs

To ensure that best legislative practices are shared, a national portal is being planned to serve as a repository of the proceedings of Parliament and all State/Union Territory legislatures in the country. At the same time, measures are being taken to provide support for capacity building of the Members of Parliament. Research support is being provided to Members to help them participate better and meaningfully in matters brought before Parliament. A dedicated parliamentary research team is being set up for the purpose. Efforts are on to reform and strengthen the parliamentary committee system to make it more effective.

Our goal is to make our legislatures a forum where meaningful, positive and result-oriented discussions are held; a legislature where all sides are able to put forth their opinions; a legislature where we are able to arrive at a resolution through constructive dialogue while respecting divergent views. It is also time in the journey of our nation to take stock and review laws that were enacted during the pre-Independence era so as to make them more relevant to our current requirements and future challenges. For this, all political parties will have to enter into a constructive and healthy understanding through mutual dialogue.

Republic Day is an occasion for people’s representatives and all citizens of this proud nation to reaffirm faith in the ideals enshrined in our Constitution. Baba Saheb Ambedkar, in his speech before the Constituent Assembly on November 4, 1948, had underlined that the basis of constitutional morality is to hold the values enshrined in the Constitution as paramount.

Republic Day is also an occasion to contemplate as citizens our responsibility in the diligent discharge of our duties just as we continue to cherish our fundamental rights.

A vision for the future

Let us celebrate this Republic Day as a festival and firmly rededicate ourselves to the fulfilment of our duties to bring happiness, prosperity and a better quality of life for all our citizens in keeping with the vision of the Father of our Nation, Mahatma Gandhi — of creating an ideal democracy with morality at its core, discipline in the hearts of its citizen, and where everybody fulfilled their duties and the rights of all were protected. It is that vision which guides our Constitution, and it is the same vision that should be our guide for the future.

With this belief, I wish all my fellow countrymen a very happy Republic Day.

Om Birla is Speaker, Lok Sabha

For climate and development’s sake, India needs to bring back industrial policy, only differently this time

Climate change is one of the defining challenges of this century. Without a global effort to rapidly reduce greenhouse gas emissions, average global temperatures are likely to exceed 2°C even with current policies in place. While many developing countries made net-zero pledges at COP26, they face enormous challenges in their attempts to grow in a climate-constrained world. In India, there is high youth unemployment and hunger for substantial investments in hard infrastructure to industrialise and urbanise. Unlike the energy-intensive growth trajectories of the industrialised world, India’s economic growth in the last three decades, led by growth in the services sector, has come at a significantly lower emissions footprint. But in the coming decades, India will have to move to an investment-led and manufacturing-intensive growth model. Can India do this with a low emissions footprint?

A green industrialisation strategy

While Prime Minister Narendra Modi’s announcement that India will strive to reach net-zero emissions by 2070 is commendable, it is essential to follow through with short-, medium- and long-term guiding strategies to ensure that India can maximize developmental gains in this transition. What India needs is a green industrialisation strategy that combines laws, policy instruments, and implementing institutions to steer its decentralised economic activities to become climate-friendly and resilient. A market-steering approach rather than a hands-off approach would encourage private sector investments in technologies needed to industrialise under climate constraints. While India has provided high level of policy support to deploy renewable energy, its industrial policy efforts to increase the domestic manufacturing of renewable energy technology components have been affected by policy incoherence, poor management of economic rents, and contradictory policy objectives. Academic research provides evidence that policies to develop local innovation capabilities alongside linking with global production networks create the most job opportunities. China’s techno-industrial policy strategy to strategically align RD&D, manufacturing, and deployment of solar and wind technologies paid off not only in its global competitiveness to produce clean energy technologies but also in creating more domestic job opportunities than India’s approach to prioritising only deployment. China has created more jobs in manufacturing solar and wind components for exports than domestic deployment. India could have retained some of those jobs if it were strategic in promoting these technologies. Besides China, Korea’s green growth strategy and the U.S.’s Endless Frontier Act, passed in the Senate in 2021 to make significant RD&D investments in emerging future technologies, are examples of techno-industrial policy strategies.

Recent decarbonisation modeling studies point to a significant role for battery, green hydrogen, carbon capture and storage technologies to decarbonise India’s transport and industry sectors. While India may have lost the bus in terms of catching up on solar PV innovations, technologies needed to decarbonise the transport and industry sectors provide a significant opportunity. However, India’s R&D investments in these emerging green technologies are non-existent. The production-linked incentives (PLIs) under ‘Aatmanirbhar Bharat’ are a step in the right direction for localising clean energy manufacturing activities. Nevertheless, they still do not address Aatmanirbhar’s economic goal to move from incremental changes to quantum jumps in economic activities. Aligning existing RD&D investments with the technologies needed for green industrialisation is crucial for realising quantum jumps. Besides, India also needs to nurture private entrepreneurship and experimentation in clean energy technologies. An industrial policy approach is necessary for gaining development co-benefits from the structural transition that climate change demands.

The way forward

India’s energy transition should be development-focused and aim to extract economic and employment rents from decarbonisation. The government should neither succumb to international pressure to decarbonise soon nor should it postpone its investment in decarbonisation technologies. Instead, India should set its pace based on its ability to capitalise on the opportunities to create wealth through green industrialisation. India should follow a path where it can negotiate carbon space to grow, buying time for the hard-to-abate sectors; push against counterproductive WTO trade litigations on decarbonisation technologies; all while making R&D investments in those technologies.

Easwaran J. Narassimhan is a Research Fellow at Harvard University’s Belfer Center for Science and International Affairs and The Fletcher School at Tufts University

The BJP in Tamil Nadu is losing no opportunity to posture itself as a guardian of the Hindus

BJP leaders in Tamil Nadu appear to be zealously working to spot issues that could be woven into their Hindutva narrative. They have come a long way from the time the old guard would only sell the BJP “as a party with a difference and shorn of lumpen elements” and be reluctant to declare its pro-Hindu agenda. Back then, State politics was dominated by Jayalalithaa and Karunanidhi.

The present crop of leaders is losing no opportunity to posture itself as a guardian of the Hindus, whose interests, it claims, are being compromised by the ruling DMK. Presently it has latched on to the death by suicide of a Class 12 girl, who was studying in a Christian missionary-run institution as a resident inmate in Thanjavur district. Though the police arrested a sexagenarian warden under the Juvenile Justice Act, as the girl alleged she was forced to do chores in the hostel, the issue took a political turn when a 45-second video clip surfaced. In the clip, the girl is heard saying that “two years ago”, her parents were asked if they would convert her to Christianity. A male voice is heard asking “so because you did not convert, they troubled you?” To this she responds, “could be”.

Citing the video, the BJP has launched State-wide protests alleging that the school attempted to “forcibly convert” the girl and is “seeking justice” for a “Tamil Nadu Hindu girl”. BJP State president K. Annamalai has rejected Thanjavur Superintendent of Police Ravali Priya’s statement that there is no religious angle to the girl’s death. Party leaders want the school, where many Hindu students study, shut down. The issue is sub judice with the girl’s parents moving the Madurai Bench of the Madras High Court seeking a CB-CID probe. The National Commission for Protection of Child Rights, acting on a BJP member’s complaint, has sought a report from the Director General of Police.

Incidentally, three days before the girl died, BJP leaders were outraging over a satirical show on a Tamil television channel in which two children, donning the roles of a king and minister, mocked demonetisation and disinvestment. Mr. Annamalai said L. Murugan, his predecessor and now Minister for Information and Broadcasting (I&B), had assured him of action as the show “demeaned” the Prime Minister. The I&B Ministry issued notice to the TV channel citing a complaint from a BJP functionary.

The credit for giving a renewed push to the Hindutva agenda goes to Mr. Murugan. Shortly after being appointed BJP State president during the COVID-19 pandemic, he had raked up the issue of a little-known Tamil YouTube channel insulting the Kanda Sashti Kavasam, a holy hymn sung in praise of Lord Muruga, regarded as a “Tamil Hindu God”. He launched a ‘Vetri Vel Yatra,’ going from one abode of Lord Muruga to another, hoping to consolidate “Hindu votes”. Many BJP leaders shared photos and videos of them performing ‘pooja’ for their newly purchased ‘Vel’ (Lord Muruga’s spear) in their households. Essentially, Lord Muruga replaced Lord Ram in Tamil Nadu for a limited purpose in the BJP’s scheme of things. Its ally, the AIADMK, in power then, declared a holiday for Thai Poosam (a festival when Lord Muruga is propitiated). Incidentally, the DMK has not tinkered with this religious holiday, perhaps not wanting to give the BJP another opportunity to accuse it of bias against Hindus.

Given that the electorate had rejected attempts by Jayalalithaa to polarise Hindu votes and forced her to repeal an anti-conversion law and a ban on animal sacrifice in temples, it remains to be seen if the BJP’s efforts would pay political dividends now.

(Assistance for overcoming suicidal thoughts is available on the State’s health helpline 104 and Sneha’s suicide prevention helpline 044-24640050.)

sureshkumar.d@thehindu.co.in

Juntas without political legitimacy have only worsened the crises in West Africa

Burkina Faso, once known as one of the most stable countries in West Africa, has been mired in a deadly cycle of jihadist violence since 2015. Monday’s coup, in which mutinous soldiers overthrew the democratically elected government of President Roch Marc Christian Kaboré, was a direct result of this growing instability which the government failed miserably to tackle. Mr. Kaboré was elected President in 2015 almost at the same time jihadists, belonging to al Qaeda and the Islamic State, were expanding across the Sahel region. They turned the vast countryside of this landlocked country bounded by Mali and Niger — both rocked by Islamist violence — into ungovernable territories. Over the last seven years, at least 2,000 people have been killed and over one million displaced in this country of 22 million people. The military and large sections of civilians saw the Kaboré government as ineffective, corrupt and out of touch with the ground reality. The coronavirus pandemic and the associated economic woes have also pushed the Burkinabe people further into misery. An uprising, touched off in the streets of Ouagadougou, the capital city, a few days ago, was followed by the mutiny. The soldiers moved in quickly, surrounding the presidential palace.

West Africa has seen a series of successful coups in recent months. In September 2021, special forces in Guinea ousted the government and captured power. In Mali, the military staged a coup for the second time in less than a year, in May 2021. While in Chad, the President was killed in conflict in April, Sudan saw the military throwing out a power-sharing agreement it had reached with civilian revolutionaries and taking the levers of the state in its hands. The ease with which the generals captured power in all these countries should be a warning to other elected governments in the continent. While taking power, all these military leaders promised elections, but soon their focus shifted to tightening their grip on power rather than resolving the crises that they used to justify their power grab or allowing a transition to a legitimate government. The story of Burkina Faso is not different. The coup was reportedly welcomed by protesters in the streets of Ouagadougou. It is understandable because the people, fed up with the jihadist violence and the state’s inability in tackling it, may have thought the men in uniform could at least provide them better security. But this support could be short-lived as the power-hungry junta faces a terrorist machinery spread across the Sahel along with the post-coup political divisions and instability at home. Coups are hardly a solution to the many crises these countries face. Rather, the juntas, which lack political legitimacy, end up making them worse.

The Chakma/Hajong people deserve citizenship and not racial profiling

The NHRC has done the right thing in directing the Ministry of Home Affairs and the Arunachal Pradesh government to submit an action taken report against the racial profiling and relocation of the Chakma and Hajong communities in the northeastern State. They had fled their homes in the Chittagong Hill Tracts in erstwhile East Pakistan (present-day Bangladesh) after losing land to the construction of the Kaptai dam on the Karnaphuli river in the early 1960s. They had sought asylum in India and were settled in relief camps in Arunachal Pradesh. Since then they have been well integrated in villages in the southern and south-eastern parts of the State. In 2015, the Supreme Court directed the State to grant them citizenship, but this had not yet been implemented. In a judgment in 1996, the Court had stated that the “life and personal liberty of every Chakma residing within the State shall be protected”. In light of these orders and given that most of the Chakma/Hajong community members were born in the State and have been living peacefully, the Arunachal Pradesh Chief Minister’s announcement, in August 2021, that they would be relocated outside the State and that steps would be taken for a “census” of the communities was clearly unwarranted. The so-called State-driven census would have amounted to a racial profiling of the two communities that have also been the subject of an antagonist and nativist campaign by organisations such as the All Arunachal Pradesh Students’ Union. The issue has not been helped either by statements made earlier by the Union Minister of State for Home, Kiren Rijiju, about relocation.

It is difficult, but not impossible, for any State government in the northeast to balance the interests of native tribal communities and those of legitimately settled refugees and their progeny. Special rights guaranteed in the Indian Constitution in these States in order to protect the tribal people, their habitat and their livelihoods, have more than occasionally been misinterpreted as favouring tribal nativism with overblown demographic fears fanning hatred for communities such as the Chakma/Hajong in Arunachal Pradesh and Mizoram. Unfortunately, political forces have also limited themselves to using ethnic fissures for power and sustenance. Uprooting communities that fled their homelands under duress and have since been well settled in their adopted areas, contributing to the diversity of culture and the economy, would be a violation of their rights and repeating a historic wrong. A dialogue between the State government, civil society and those of the Chakma/Hajong communities would go a long way in addressing concerns in implementing the Court judgment of 2015, rather than the course currently adopted by Itanagar. Implementing the NHRC directive should be a step in the process to reverse that course.

New Delhi, Jan. 25: Bombay-born A.L. Wadekar, who led India to the first-ever Test cricket victory over the West Indies and England last year, has been honoured with Padma Shri by the President, Mr. V.V. Giri, in the Republic Day awards to-night. Mysore’s freak leg-spinner B.S. Chandrasekhar, whose splendid bowling at the Oval clinched the series for India against England, has also been decorated with same award. Stylish left-hander Wadekar, who took over the captaincy from Mansur Ali Khan (Pataudi) two years back, was the chief architect of India’s historic victories in the Caribbeans and England with his admirable and inspiring leadership. Chandrasekhar, who recently completed 200 wickets in the Ranji Trophy, along with vice-captain S. Venkatraghavan and Bishen Singh Bedi tied the English batsmen into knots with his fast tantalising leg-breaks. His bowling was so fine that the English cricket critics unanimously acclaimed him as “one of the best exponents of wrist spin”.

COVID and schooling

The article, “The devastating impact of school closure” (OpEd page, January 25), would also highlight the simple, inexpensive and an age-old method of learning — open air classes. India has a conducive climate for this and it can be done. For millions of schoolchildren who will not be going to schools, this is a simple and inexpensive way out. Learning online has its limitations and not all students have the luxury of Internet access. Reports suggest that students have regressed because of lost classroom time particularly in the core subjects and it is likely that there will be a lost generation. Physical interaction is also the best way to learn and communicate.

H.N. Ramakrishna,

Bengaluru

Dropped hymn

Why bring in adesiapproach when it concerns ‘Abide with me’? For an overwhelming number of Indians, the hymn is associated with its tune and rhythm. A tune is a tune. And a tune that captivates one and all must be noted for why it captivates us. Its colonial past has no place in this. The perception is that this has more to do with the ruling party’s agenda to ease out the past.

Thomas K.E.,

Hyderabad

Close on the heels of the controversy surrounding the Republic Day tableaux issue — which has yet to die down — comes another move by the Union Government: to drop a favourite hymn. The government of the day appears to be fond of dropping anything that does not gel with its agenda. Any tune or music score that is pleasant is acceptable. Music cuts across all barriers. Those who made the decision to drop the hymn must beat a retreat.

V.N. Gopal,

Chennai

I am a septuagenarian and have been watching the Beating Retreat ceremony for years. It is an event of national pride and ‘Abide with me’ has been part and parcel of the Retreat ceremony. It is baffling what prompted the Government to replace this good old song in what is essentially a solemn occasion.

P. Victor Selvaraj,

Palayamkottai, Tamil Nadu

There are so many other issues to focus on than to make unwarranted changes. The powers that be must also ponder over the idea of oneness and brotherhood.

Shreya Bansal,

Fatehabad, Haryana

It is not important to know how many Indian tunes will be played during the ceremony. It is not a necessity to know whether Bollywood tunes or any other numbers are included. It is also immaterial to know how many buglers, trumpeters and drummers will be in the bands playing the tunes. The crux of the issue is that some tunes continue forever.

Manoharan Muthuswamy,

Chennai

The move deserves praise. ‘Ae mere watan ke logon’ is a pertinent song that evokes nationalism. There are many elements of the colonial era that must be changed.

Mohit Rawal,

Ujjain, Madhya Pradesh

Child rights

The explainer, “The need for shared parenting” (E-paper, ‘Text & Context’ page, January 24), has raised a very pertinent issue which needs redress. As a nation, we have failed miserably as far as the protection of child rights in matrimonial disputes is concerned. When one parent gains custody of their child, the child is often forcibly deprived of the love of the other parent and extended family. The parent without custody — in many a case — has to run to court, often fruitlessly, to gain access. Most family courts prolong the matter, and if some kind of physical access is awarded, the parent with custody often challenges the order in a higher court. The parental alienation syndrome is bound to hamper the mental health and holistic growth of the child concerned, which I highlight as a grandmother grappling with this issue.

Sadhna Gupta,

New Delhi

Whether he worked with chrome or latex and whether he drew inspiration from queer subcultures, artworks or automobiles and machines, his creations flattered even as they enveloped the wearer in pure fantasy.

The most astonishing thing about Manfred Thierry Mugler’s creative work wasn’t the work itself. It was that it never collapsed under the weight of its own excess. Even in his most outré creations, the French fashion designer, who died on Sunday at the age of 73, displayed a control that seemed to contradict the exuberance of his vision. Imagining a fusion of insects and women, as he did in his 1997 collection ‘Les Insectes’, could have served as fodder for jokes about the impracticality of haute couture — in Mugler’s hands, however, the wings of a butterfly folded elegantly down the back of a gown, the antennae of a ladybird, added playfulness to hats and the shiny carapace of a beetle was reimagined as a latex suit.

Mugler’s work shaped and was shaped by the over-the-top sensibilities of the 1980s-90s, when he mounted theatrical runway shows and clothed the likes of Madonna, David Bowie and Diana Ross. His fashion was so opulent that it never went out of style — Mugler stepped away from the industry in 2002, but still remained a sought-after costumier for a younger generation of celebrities like Beyoncé, Cardi B and Kim Kardashian. The appeal his work has for those who live their lives in the public eye may have something to do with the fact that Mugler understood performance and fashion’s role in it, having trained as a ballet dancer.

But he also understood that only an imagination tethered to a firm artistic vision can produce something truly spectacular. And Mugler’s vision revolved around the exaggerated proportions of the female form, with its wide shoulders, waspish waist and billowing hips. Whether he worked with chrome or latex and whether he drew inspiration from queer subcultures, artworks or automobiles and machines, his creations flattered even as they enveloped the wearer in pure fantasy. As Mugler showed, nothing succeeds like excess.

This editorial first appeared in the print edition on January 26, 2022 under the title ‘The power of excess’.

The spirit prevailing in the country was the antithesis of the noble spirit that animated the nation two decades ago. He said people might be willing to put up with more hardship if they saw a climate of greater austerity.

Addressing the nation on the eve of the 33rd Republic Day, President N Sanjiva Reddy expressed his concern over the recent instances of atrocities on the weaker sections and the disregard for moral values in public life. Reddy said he had chosen to speak on the disturbing features of the national scene as unless immediate action was taken to address the breakdown of moral values in public life, people’s faith in the political system would be undermined with consequences too frightening to contemplate. He appealed to all political parties to do some heart-searching. The spirit prevailing in the country was the antithesis of the noble spirit that animated the nation two decades ago. He said people might be willing to put up with more hardship if they saw a climate of greater austerity.

Mira Behn feted

Mira Behn, daughter of the British admiral who opted the life of austerity with Mahatma Gandhi, has been named for this year’s highest Republic Day honour. Born Madeleine Slade, she is the only person to be awarded to be awarded the Padma Vibhushan this year. The 90-year old freedom fighter is reportedly ailing in a village near Vienna (Austria) where she settled down in 1958 after 10 years of work amongst the farmers of UP.

Clash in MP

Seven persons were killed, three injured and two were reported missing following clashes between Satnamis and Yadavs at Keshtra village, Durg district.

Boat tragedy

Two women were drowned when a boat capsized in the Yamuna as millions of devotees took a dip at the Sangam on the auspicious day of Somavati Amavasya, the highest Ardha Kumbha Parva.

Looking ahead, the domestic factors that will have a bearing on the trajectory of markets are the upcoming Union budget, and the outcome of the monetary policy committee meeting a few days thereafter.

After falling sharply during the early hours of trading on Tuesday, the BSE Sensex staged a recovery, ending the day up 0.64 per cent. A day earlier, the Sensex had fallen 2,000 points intraday, recovering marginally thereafter to end the day down 1,546 points. Over the past five days, the Sensex has fallen 4.37 per cent. The broader market is also witnessing considerable weakness. Over the last five days, the BSE mid and small cap indices have fallen 4.87 per cent and 5.37 per cent respectively. The India volatility index, a fear gauge, is up 18.11 per cent over the past five days, indicating heightened fear and uncertainty. Foreign portfolio investors have also been quick on their feet, turning consistent sellers. As reported in this paper, net outflows of FPIs over nine trading sessions, ending on Monday, stood at Rs 15,817 crore. But this weakness in the Indian markets is in line with what is being observed in other countries. Asia-Pacific markets have also been under pressure of late, as have US and European markets. This market volatility is unlikely to dissipate quickly.

Global and domestic factors are behind the current bout of volatility. The global factors centre around concerns over the US Federal Reserve’s meeting on January 25-26 which is expected to provide some guidance on the trajectory of monetary policy. With inflation in the US having risen faster than expected, there are expectations of a more aggressive tightening of policy, with four rate hikes during the year now being factored in. Also expected is some talk on the options for reducing the Fed’s balance sheet. Such expectations of a faster than previously anticipated tightening, and the withdrawal of liquidity, are souring investor sentiment. Then there are also geo-political concerns stemming from the prospects of a confrontation between Russia and Ukraine. Oil prices fell on Monday, amid a wider selloff in risky assets, indicating investor concerns.

On the domestic front, the mixed quarterly earnings have weighed down investor sentiment. The new age technology companies have also taken a beating. But broader market valuations remain elevated. The market capitalisation to GDP ratio is higher than its 10-year average, as is the price to earnings ratio. Looking ahead, the domestic factors that will have a bearing on the trajectory of markets are the upcoming Union budget, and the outcome of the monetary policy committee meeting a few days thereafter, which is expected to provide some clarity over the timelines for the normalisation of policy.

This editorial first appeared in the print edition on January 26, 2022 under the title ‘Signs of volatility’.

As the nation heads into another important round of state elections, the 73rd R-Day celebration carries a valuable reminder of what is, again, at stake.

When 27-year-old Shriram Meghwal, flanked by policemen in khaki, became the first Dalit groom to ride a mare in Chadi village of Rajasthan’s Bundi district on Monday, he was making a powerful Republic-day eve statement, or two. That it should still be remarkable for a Dalit groom to ride a mare to his bride’s residence, in the manner that upper-caste grooms usually do, speaks of how much of the republic is still a work in progress. It illustrates the bold leap of faith undertaken by India’s founding fathers and mothers. Through the Constitution of the newly independent nation, they were writing out their hopes and ambitions for democracy in a setting that had none of the pre-conditions deemed essential for democracies to succeed — India was seen as too illiterate, too poor, too caste-ridden, too diverse. But look again at the image of Meghwal on the horse and it is also saying something more to a nation celebrating its 73rd Republic Day. The picture is incomplete without the policemen who accompanied Meghwal, and all those who made that proud procession possible — as this paper reported, around 60 personnel from three different police stations were deployed for the wedding. They were part of the standstill that hadn’t been broken all these years, but they also enabled Monday’s breakthrough. The message in the image, then, is also this: A republic is made by the job done, every day, by men and women like the police personnel in Bundi.

If the police personnel of Bundi upheld, even if belatedly, the republican guarantee of freedom and equality to citizens, another republican promise — due process to all, without fear or favour — was broken by officials in UP trying to recover the cost of property damaged in the protests against a discriminatory citizenship law. They played not only prosecutor, but judge and jury as well, giving themselves sweeping powers to assess damage, estimate costs, and fix liability, with many of the accused not even getting a hearing. As this newspaper’s investigation showed, a rickshaw puller, fruit seller, milkman and eight daily-wage earners, among others, were made to pay, and no one was even aware of how the arithmetic was done or by whom. These officers are also men and women whose job it is to uphold the constitution.

The police officers of Rajasthan and the administrators of UP who do their jobs, and fail to, are vital to the republic. They bring into sharper relief the fact that the voter is no solo actor, and elections are not the republic’s only tryst with destiny. At the same time, it is also true that in a country that continues to make and remake itself through its politics, and where political power trumps the governing principles of all other domains, elected political leaderships often get to decide whether or not the district administrations, thanas and lower courts fulfill their mandate. Each citizen constitutes the republic but it is the citizen who wields power in its various forms — from registering an FIR to issuing a summons, weighing evidence to sitting in judgment — who secures it, or lets it down. That is why, as the nation heads into another important round of state elections, the 73rd R-Day celebration carries a valuable reminder of what is, again, at stake. Happy Republic Day.

This editorial first appeared in the print edition on January 26, 2022 under the title ‘What’s at stake’.

Annie Zaidi writes: This is why countries like modern India adopted a Constitution that, first and foremost, described the shape of our freedom — our fundamental rights

When I was little, I watched a film called Born Free. It was about a lioness whose mother was killed, and who was then raised by humans. I have never revisited the film, but have never forgotten it. The title and the film’s argument — that lions belong in forests, not in zoos — stayed in my head in the form of questions about identity and rights.

Is a lion truly born free, more than humans? Elsa, the film’s protagonist, was more a giant cat than a lioness. When her adoptive “mother” decided to teach her how to live in the wild, she found that Elsa could not fend for herself. Not only was she reluctant to hunt, she was getting attacked by other beasts. It took several attempts at distancing her from humans before Elsa finally started hunting, eventually finding acceptance among other lions.

What did freedom mean to a lioness raised by humans? Does she really want to live in a forest? Elsa’s early behaviour indicated that she would rather not. On the other hand, Elsa could not know what she wanted until she had actually experienced freedom and the full range of her own capabilities. She had her own cubs, and she did not look back once she had learnt to hunt. This didn’t mean that she forgot the people who raised her. She remembered, but now she knew who she was.
Freedom is not simply a matter of being fed. The technical lack of a cage also does not define freedom. She may be trained to perform on stage through a judicious mix of fear, pain and food, but a lioness balancing on a chair and being ridden by a clown cannot be called free.

Hunting and killing also do not necessarily translate to freedom. A lioness must also be free to not hunt and not kill when she chooses. One who is expected to tear into a gladiator, or an unarmed Christian convert, is no freer than the human she will kill.

Freedom, then, is a form of self-determination. Being able to make one’s own choices is vital to the process of achieving it, and inhabiting it. And what is the republic if not a human attempt towards self-determination?

A republic is not a landmass, after all. It is not a cluster of people contained within a landmass. A republic is a state that defines itself as being of the people, emerging from res publica, a matter that concerns the public.

Ancient Rome was one of the earliest republics in the world, with a complex system wherein free men had a say in electing representatives and the appointment of magistrates. But all men were not free. None of the women were truly free either, and did not rise to positions of power. Then there were immigrants, or communities that found themselves controlled by Rome after losing in wars, and they were not full citizens, and could not vote. Therefore, one may argue that the “public” in the word republic was a feint, a little fragment of truth that served as a cover for the bigger lie. People who lived in and served Rome — even those who literally gave birth to the senators and magistrates of Rome — remained unrepresented, their ideas unvoiced.

The heart of a republic is not elections and voting; it is freedom. This is why countries like modern India adopted a Constitution that, first and foremost, described the shape of our freedom: Our fundamental rights. The Constitution is our self-determination. We may lose our way, forget who we are, but a description of our fundamental rights will always remind us that we are born free. That we owe ourselves our liberties — of thought and belief, faith and worship — and equality, but before these words comes “justice”. Without social, economic and political justice, equality is not possible, and without equality, justice is not possible. Indeed, without economic and political equity, freedom is not possible.

In ancient Roman, gladiators — trained warriors who fought each other or large beasts such as lions and bears — included freeborn men (a few women too) who pledged away their freedoms and agreed to submit to flogging, binding, and to being killed. They may have done this to secure food or for glory in the bloody “games” of the arena. However, if a man gives up his free-man status, effectively his right to life, in exchange for a regular supply of food, how free was he in the first place?

Free citizens don’t choose between bread and fighting. The corollary to this is: If citizens can no longer participate, either as witnesses or as challengers to public policy, they risk losing their free status. If citizens cannot feed themselves, or if they cannot gather to freely exchange information and form new opinions without risking their lives, the republic itself is compromised.

We know that the Covid-19 pandemic severely limited people’s mobility, their right to seek work, to gather and to confront their representatives, even if those representatives fail to hold themselves to the same safety standards. We now also know that many more Indians, hundreds of millions, are hungrier, have limited or no access to healthcare, have limited or no digital access. Can they still behave as free citizens do — hold the assemblies of representatives to account? How?

We must beware. Our freedoms were already fragmented, with the largest chunks affixed to the collars of the elite, the patricians, but we must pull back from a vision of the republic where freedom as represented by justice and equality before law, is no longer guaranteed. That way lies a republic leached of meaning, a “public” that doesn’t necessarily translate into people.

This column first appeared in the print edition on January 26, 2022 under the title ‘The shape of our freedoms’. Zaidi is a novelist and poet

Tanya Dubash writes: Let us strive to create an India that is innovation-driven, empathetic, and happy

A 72nd anniversary is a reasonably short time in a republic’s lifespan. Still, it is not just a moment for celebration but equally for unbiased introspection. There are pockets of excellence that we should be proud of, but there are important basics that we need to improve as well.

Recuperating from the impact of two years of a pandemic isn’t easy. Some of our time-bound goals had to be extended as more pressing concerns engulfed our country. Despite the challenges, we have traversed a long journey — together as a nation, industry, and individuals. We now need to make a renewed effort towards achieving the objectives and laying the ground for our larger ambitions. India has a history of leapfrogging through phases of change. The revolution in the telecommunication industry, space science, and even digital payments are a few examples of India outperforming the world’s expectations. I have no doubt that we will do so again.

The country’s democracy and its demography are its significant strengths. While marching towards the goal of becoming a $5 trillion economy, being a stable democracy in the region, having a huge market and consumer aspiration, and an immense demographic dividend are great benefits. We need to strengthen “Brand India” through transitions across social, political and economic spheres. There are aspects within each of these spheres that we can be proud of, even as we acknowledge that there are others we must try to change.

The demographic dividend alone will be insufficient if enough attention isn’t paid to both education and skill development. Over the years, the government and India Inc. have played critical roles in this. A certain level of education and imbibing a culture of skill learning are indispensable for attaining the sustained economic growth objectives of the future. Strengthening public-private partnerships to improve employability through policy interventions and supportive ecosystem development is critical. Moreover, policy measures must be initiated to arrest the declining female labour force participation rate, at a larger scale than at present.

For India to strengthen its position as a key global player, it is important to improve the ease of doing business here by measures such as liberalising policy to attract domestic capital investment and foreign investment and fast-paced but sustainable infrastructure growth.

Whilst the agricultural sector contributes close to 20 per cent of the country’s GDP, it continues to employ most of the country’s population. To double farmers’ incomes and increase productivity, strong attempts must be made to develop a culture of agriprenuership. Working in tandem with industry, farmers and academia, the government needs to create the right interventions that will both boost farmers’ morale and improve their productivity and per capita income. While policy is one part of the solution-seeking process, a combination of geospatial, technological and agricultural science can chart the path for innovative and sustainable solutions for several issues plaguing the sector.

The pandemic has also brought to light the need to provide universal access to basic healthcare. On a positive note, it also showcased the underlying capabilities and benefits of the PPP model in creating a robust mechanism to achieve this objective. There are definite learnings that can be collectively put into practice to improve the ecosystem over time.

Lastly, there is no denying that the pandemic made us all pause and think about what really matters. Historically, such moments have often triggered a change in people’s mindsets. One key takeaway that must always be held close to our hearts is building an empathetic nation. During this tumultuous time, there were myriad positive rays of hope with people standing by each other, supporting each other, and increasingly becoming more sensitive to the idea of sustainability. Going forward, this is one lesson from the past two challenging years that we must carry with us.

We will be celebrating our 75th Republic Day in a few years and what I wish to see most then is an innovation-driven, empathetic, and happy India.

This column first appeared in the print edition on January 26, 2022 under the title ‘Going forward, with empathy’. The writer is executive director and chief brand officer, Godrej

Mrinal Pande writes: The state needs to take the first step towards examining women’s actual experiences in the contexts of unequal pay, allocation of inferior work and denial of rights over their minds and bodies

“One man’s word is no man’s word; we should quietly hear both sides.” —Goethe

When all is said and done, reality is not made of laws and data, but the actual experiences of human beings. Real-life stories of women surfacing from time to time in our republic reveal how despite constitutional guarantees of equality, the state has seldom, if ever, intervened systematically to ensure that women are treated equally. We have a very progressive Constitution on paper. Article 14 guarantees equality before law to all the country’s citizens. Article 15 prohibits discrimination on various grounds, including religion, caste, race and gender. Article 16 provides for equality of opportunity and equal pay for equal work to all in matters of public employment. But our laws have never seriously improved the unequal terms of male entitlement over women’s labour and/or their bodies.

Some 200 years ago, the eccentric Raja Gangadhar of Jhansi had understood that if there is one universally accepted symbol of powerlessness, it is a woman. When asked by the British resident why he dressed in women’s attire every few days, he replied that the British sarkar had effectively emasculated all native princes by divesting them of their power as regents. The British alone were men and erstwhile native rulers had been forced to wear bangles, he said. (Maaza Pravas by Vishnu Bhatt Godshe).

From Raja Gangadhar’s point of view, law combines coercion with authority. In our time, one of the country’s sharpest legal minds, Justice Leila Seth, raises the same point. In Talking of Justice: People’s Rights in Modern India, she asks: “What at root is justice? When I speak to children about the Preamble to our Constitution, I explain justice as being fair. But how can one be fair if the laws are not adequate and the interpreters of the law not sensitive?”

Let’s talk of concrete instances. Last year, an interim order was passed by the Supreme Court allowing eligible women to appear for the entrance exam of the National Defence Academy (NDA) and the Naval Academy conducted by the UPSC. The Government of India said that the implementation of the court’s order in 2021 may be difficult. A year later, on January 18, the court revisited the subject and asked the state to explain why of the 1,002 women who had cleared the entrance test in 2021, only 19 women had been admitted to the prestigious NDA in 2022?

The usual approach taken by Indian men in authority towards working women remains protectionist at best and severely critical at worst. A cringe-worthy example of sexism is a recent comment by the health minister of Karnataka, who rued that too many women in India are westernised and wish to stay single. Even if they do get married, they refuse to “give birth”, preferring surrogacy, he said.

This mindset repeatedly surfaces in electoral politics too. When it comes to ticket distribution, women — even those with a record of winning elections — must remain at the mercy of party bosses, mostly male. This is justified by pointing out biological factors — family responsibilities, child-bearing, etc. In UP, for instance, a sitting woman MLA is being challenged in her own constituency by her husband, a party post holder, for a ticket. An MLA’s daughter, who had married against her father’s wishes, has moved the High Court to ask for police protection for her husband and herself, and later released a video requesting her father to recall his goons who had roughed them up outside the court.

As party workers, men have a clearly articulated agency for change and decision-making when tickets are distributed or portfolios are assigned. Women, by and large, remain abstractions with abstract rights and are deemed suitable mostly for the reserved categories men cannot fill. Even pro-women intervention by the state is made without seeking female opinion, though steps such as Ujjwala Yojana, Beti Bachao Beti Padhao and Jan Dhan Yojana are all glibly defined as a compassionate means for the “empowerment” of women. On addressing women’s actual debasement by rape, pornography, and sex discrimination, factors that eat into their sociopolitical status, the state remains schizoid.

Since the Justice Verma committee’s tweaking of the older rape laws, our judiciary has begun accepting a supposed distinction between sex and gender. But when the matter of female sexuality is discussed and adjudicated upon, women are seldom seen as having an agency of their own. If a menstruating woman enters a temple or a married woman denies her husband consent to have sex, their defiance becomes not a question to be debated under equality laws but as social questions, and are finally adjudicated upon not as a question of basic rights of a citizen but as a part of a certain social structure.

The Indian state has, so far, not fully confronted the relationship between state and society. The NDA echoes its bitter rival, the UPA, in the matter of keeping the bedroom out of bounds for India’s rape laws. It stated (in an affidavit to the Delhi High Court): “What may appear to be marital rape” to a wife “may not appear so to others”. And, that criminalising marital rape may “destabilise the institution of marriage apart from being an easy tool for harassing husbands.”

The point to note is that whether in a bedroom or in a cave, in a woman’s experience, a rape is a rape. What married men want from their wives may not always automatically be what wives also want from husbands. Why must the state, instead of protecting a woman’s sexuality from forced violation and expropriation, continue to present or treat her merely as family property when a crime is committed against her?

If we truly wish to rethink the republic as one in which women really matter, we need to move beyond reflections about family relationships. The state needs to take the first step towards examining women’s actual experienced reality in contexts of unequal pay, allocation of inferior work (compare numbers of men in the formal sector to women), and denial of rights over their minds and bodies.

Did we, the women, ever give our consent to be ruled by a toxic brand of masculinity that would treat us as merely a vote bank and/or second-class citizens? We may occasionally be handed crumbs of progressive or revised legislation, but what do they matter? Like the native princes of Raja Gangadhar’s era, in the name of loyalty to the queen or Hindu Rashtra, we are still largely denied our essential status as independent and equal citizens. A feminist theory of state has barely been shaped much less articulated. But, as Ralph Waldo Emerson said, every reform was once an opinion.

This column first appeared in the print edition on January 26, 2022 under the title ‘We, the women’. The writer is former chairperson, Prasar Bharati

Dutee Chand writes: Hearing the national anthem play after winning at international events brings back memories of Republic Day celebrations in my village

One of my fondest childhood memories is that of Republic Day celebrations in my village Chaka Gopalpur, Odisha. The national anthem would be played and we would proudly stand at attention while looking at the tricolour. Sweets would be distributed to children — something all of us looked forward to. I enjoyed the mood in our village that day. January 26 was like a happy festival in the village.

As a child, I loved being outdoors and Republic Day was wonderful because once the official function was over, my friends and I would run around with the tricolour in our hands and people would cheer us. I would go through the lanes of not just our village but the adjoining villages as well. Holding the national flag always gave an extra spring to my steps.

A marathon was held in our village on January 26. I looked forward to the race; it was perhaps one of the first experiences of participating in a competitive event. At that point, I didn’t imagine that I would win medals for India in track and field one day. Memories of those days give me goosebumps today because we were told how our great leaders like Mahatma Gandhi and Subhas Chandra Bose played a big role in the freedom movement.

I feel it is important that students of today are told about the sacrifices made by those who fought for Independence because only then will they value the freedom they have.

Looking back, I think the celebrations I took part in as a child, be it on Republic Day or Independence Day, is what made me determined to do something for the country.

When I started representing India, it was a proud moment for me. The feeling of wearing the India jersey at an international event is unmatched. In the early years of my career, small words of encouragement from coaches who said I had the potential to represent India helped. The first time I represented India was at the 2014 Asian Junior Championships in Taipei. I won gold medals in the 200 metres and the 4×400 metres relay. It was a proud moment for me when I stood on the podium and the national anthem was played. It brought back memories of Republic Day celebrations in my village.

When I win gold at an international event, the first thing I do is look towards the coaching staff for a tricolour. I hold the flag over my head and run a lap of honour in the stadium with the crowd cheering. Other athletes also do this. It gives us a real high.

On this Republic Day, I wonder if we as individuals are doing enough for the country. Or are we caught in our own lives? I am not saying that getting a good job and taking care of one’s family is not important. But are we thinking enough about doing something outside our immediate circle to help our fellow citizens?

I remember a message from our teachers. It was about doing something that would make the nation proud. Even the songs we played in school and our village were patriotic songs. I hope the next generation of youngsters also retains a sense of duty to the nation whether it is in playing sports, in academics, social service, or defending the nation.

As a sportsperson, I would say facilities have improved over the past five or six years. The Sports Authority of India’s training centres and boarding facilities are good and the diet we get has improved a lot. Young athletes are getting a chance to even go abroad for training and competition. Opportunities for athletes to showcase their talent are also more, an example being the Khelo India Games.

One area where we should focus on is tapping talent from rural areas. This would be possible if we start more training centres in villages and smaller towns. For those who live in and around a city, access to a stadium with a synthetic track is easier. Those who study in a village school should not have to travel to a city to train every day. We should take coaches to the villages to train these athletes in stadiums that are equipped with modern facilities. Only then can India’s real untapped talent be discovered.

This column first appeared in the print edition on January 26, 2022 under the title ‘R-Day memories and goosebumps’. The writer is the 100m national record holder, an Asian Games medallist, and an Olympian

Nirmala Sitharaman writes: During the last seven decades, the Constitution has provided integrity and stability, but it is our people who have kept the republic alive

A republic is made robust and kept alive by its people. In its current form, the Indian republic marks 73 years of maintaining a dynamic balance. This is often strained by the pushes and pulls of forces reflecting the plurality and diversity that India is known for. It is to the credit of our people that today we have a pyramidal three-layered elected representative system that governs us. With its warts and all, this system today has over 3 million elected representatives (a million of them women), over 4,000 elected to the state legislatures and over 500 in the Parliament. The Preamble envisaged the republic to be governed by the people through their freely-elected representatives. This scale of directly elected representation, perhaps, can be seen nowhere else in the world. It can be accused of being argumentative, noisy, a bit too much at times, but it continues to be full of life.

Before 1950, January 26 was celebrated as Independence Day, following the resolution for complete independence (Purna Swaraj) adopted at the Lahore Congress in 1929. Once independence from the imperial ruler was obtained and the Constitution was adopted, the day was marked as our Republic Day.

In Pilgrimage to Freedom, K M Munshi writes, “The Constitution is not merely a legal document, nor is it a political document either. True, it was drafted by lawyers with the help of the political leaders who had won the battle of freedom. Theirs was a historical role: That of building a framework within which our national unity and democratic way of life might flourish. Essentially, our Constitution has a moral background — to secure justice for every section of our society; as also a spiritual basis — to preserve and protect all religions in the exercise of their functions… The leaders of my generation have left in the Constitution a legacy of freedom, of the Rule of Law, freedom of speech and religion and above all integrity and stability which the country has never enjoyed for over 500 years.”

There is no doubt that during the last seven decades, our Constitution has provided the integrity and stability that are critical for our republic. The challenges continue in securing justice for every section of our society. The Backward Classes, the Scheduled Castes and the Scheduled Tribes and the poor across all categories clamour for better opportunities and affordable justice. Denial of constitutional rights over all these decades of our republic to SCs, STs and women in one region of India was corrected when Article 370 was abrogated.

What Munshi calls the spiritual basis of our Constitution in having to preserve and protect all religions is also seen under stress. Perversion in practising the principle of secularism (introduced subsequently during the Emergency) through minority appeasement for electoral considerations had left women belonging to the minority community being denied their legitimate rights. The resistance to the Act making triple talaq null and void showed how the right given to women in many Islamic countries was being denied to Muslim women in India mainly for electoral considerations. Minority appeasement plays out again when the religious rights of some are upheld by denying similar rights of others. The issue of religious rights, in its intensity, may vary from state to state, but when the usual suspects paint it as a nationwide uprising, they are not being objective or fair. When the right to practise one’s religion is denied or threatened, the silence of the thinking public or the media weakens that constitutionally embedded protection. The strength of the republic is undermined by hypocritical values and the selective silence of the watchdogs.

There is no doubt that communication technologies strengthen modern republics. Technology has brought down costs of information sharing among people and of awareness building. It is a powerful tool, now well democratised. An unforeseen fall-out of this democratisation is the generation and sharing of unverified news or even false news. Through the power of technology and its capacity to broadcast at mass scale, an otherwise useful tool, social media, has become a challenge and sometimes a threat to one or several of the rights enshrined in our Constitution. Curtailing them to protect the rights of citizens is seen as trampling upon the right to free speech. Without any action, the damage caused to social harmony by such rampant false news can result in people losing faith in the Constitution itself.

Subhash C Kashyap observes, “Our Constitution is a living, dynamic process, always evolving, constantly in the making through amendments, judicial interpretations, and its actual working.” Our Constitution is the most amended of all constitutions in the world. Rightly, successive governments have ensured that the Constitution keeps abreast of the times and the aspirations of our people. If there are more than 100 amendments made to the Constitution, there are more than 1,500 laws that have been repealed because they have outlived their times. These deadwood laws, by remaining on paper, occasionally became a weapon in the hands of rent-seekers. Their removal, as a part of administrative reform, has kept the role of the executive transparent and accountable. It is imperative that every change to the Constitution is done mindful of the objective that the original intent of the framers of the Constitution is not lost.

That the Constitution is always evolving is best exemplified by the 101st amendment which rolled out the Goods and Services Tax. This amendment brought in a unified indirect tax regime by subsuming most of the indirect taxes of the Centre and the states. The GST Council was set up. It has the power to decide on issues related to GST and importantly the rates applicable to each item covered under it. Yet to complete five full years, the GST Council has stood the test of challenging times even in its initial years. It augurs well for cooperative federalism.

Our Constitution has served us well in these seven decades. Several republics in the post-imperial era have rejected their earlier constitutions and tested new ones. Babasaheb Ambedkar felt, “The working of a Constitution does not depend wholly upon the nature of the Constitution. The Constitution can provide only the organs of State such as the Legislature, the Executive and the Judiciary. The factors on which the working of those organs of the State depend are the people and the political parties they will set up as their instruments to carry out their wishes and their politics.” So, it is the people who can keep the republic robust and alive.

This column first appeared in the print edition on January 26, 2022 under the title ‘The strength of our republic’. The writer is the Union finance minister.

When RPN Singh joined the BJP publicly, Jyotiraditya Scindia was also there on that stage. As if that was not a powerful enough image, tweeple unearthed and made viral one even more so. At a 2012 event RPN Singh, Jyotiraditya Scindia, Jitin Prasada, Milind Deora and Sachin Pilot are seen together, sharing good spirits at a swearing-in ceremony for new ministers at Rashtrapati Bhavan.

As often addressed as Young Turks as Team Rahul, all these gentlemen even then showed up a contrast to him, because he refused to join the government through the entirety of UPA’s two terms. Now they have either gone over to the other side or if they have remained, their disenchantment with Congress is so evident that there is constant speculation about when they will.

Today’s Team Rahul, puny in comparison to a decade ago, may every now and then crack a joke about a Congress-yukt BJP but surely they cannot actually be finding it amusing. Bitterly criticizing the defectors’ transactionalism also misses the point. Which is, what is being done to stem the tide? Since failures on this lie squarely at the Gandhi family’s doorstep and they resist accepting this, fixing it is not on the cards either.

On December 24, India recorded 7,189 new Covid cases and the daily positivity rate of testing was 0.65%. A month later, the daily caseload increased about 36-fold to about 2.55 lakh with a positivity rate of 15.52%. It’s a surge reminiscent of last summer’s devastating second wave but without similar consequences. Neither has India’s medical infrastructure been overwhelmed nor has economic activity been as severely disrupted. For sure, the current wave is not over. However, the evidence of the last four weeks shows that India has absorbed the lessons of the first two waves and come up with more sophisticated responses.

The primary credit for it goes to state governments who have tailored responses to the incidence of infections within their jurisdictions. The first wave taught us that infection peaks vary across regions which meant that a homogenous national response extracted an unwarranted economic cost. In the second wave, governments at both levels were caught napping. On this occasion, two aspects in the response stand out. Mobility restrictions were calibrated to limit the economic damage by linking them to measures such as vacant Covid beds. This kind of adaptation is crucial as Covid shows signs of being endemic.

The other highlight is that the impact of school closures hasn’t been ignored. Already, states such as Maharashtra and West Bengal have announced resumption of in-person classes. Resumption is happening in phases but the message is that governments are aware of the long-term consequences of prolonged shutdowns of in-person classes. A more refined collective approach rests on the fact that around 60% of the adult population had already been fully vaccinated before the current surge, which lowered the potential stress on healthcare infrastructure. However, there remain areas of continuing laxity in the pandemic response. In domestic research and data collection, things need to be better.

Genome sequencing of samples is inadequate. The importance of an accurate measure of the contribution of Omicron to the current surge cannot be overemphasised. Genome sequencing also provides early evidence of dangerous mutations in the pathogen. Sketchy data on breakthrough infections embodies a prevailing weakness. Availability of more granular data will help states further refine their responses. India has the means to rely more on its own research but it needs better coordination from GoI. In the areas of vaccines and capturing the infection spread, GoI needs to take the lead in raising standards.

In an order that essentially urges central agencies to investigate cases expeditiously, the Supreme Court has granted bail to an alleged cattle smuggler behind bars for 14 months while CBI took its own time probing a conspiracy angle after filing a supplementary chargesheet in February 2021. CBI’s attempt to foreground national security by alleging that Enamul Haque was the kingpin of a cross-border cattle smuggling racket involving BSF, Customs and Bengal police officials fell flat with SC asking why 14 months of Haque’s incarceration weren’t enough to prove the “conspiracy”.

Having already undergone a sixth of the maximum term of seven years imprisonment in the case, any further incarceration would have undermined the constitutional principle of innocent until proven guilty. Routinely, investigating agencies seek extension of custody of accused citing ongoing investigation. But it’s for courts to call their bluff. Equally, it is the backlogs in courts that keep most accused persons behind bars. A net result of dysfunction at the investigating and judicial ends is that a whopping 76% of inmates in Indian prisons are undertrials. Contrast this to the US or UK where convicts are 76% and 84% respectively of the prison population.

Premier agencies like CBI with a reputation to protect must be specially mindful of setting the bar high for state police forces to emulate. It is GoI’s responsibility to fulfil CBI’s staffing and forensic investigation needs. A 2020 CVC report reveals nearly 20% of CBI’s sanctioned staff strength lying vacant. While CBI claims a high-conviction rate of 70%, currently, a third of 9,757 cases pending trial are of pre-2011 vintage. Plus, 1,117 cases were pending investigation as of 2020. This data puts into perspective the 14,000 convictions and acquittals between 2000 and 2020. The report card doesn’t speak well either for CBI, or for the judiciary.

Relying on its historical ties with Russia and Ukraine, and its partnerships with the US, Britain and Europe, India can play honest broker. What gives New Delhi the edge is its belief in the benefits of a multipolar world, as well as its commitment to the principles of liberal democracy while acknowledging that its form can vary.

Diplomacy must win the day when it comes to the UkraineRussia conflict. US openness to any efforts to de-escalate, engaging with a range of allies and partners, is welcome. It is talks without the impending threat of war that will throw up solutions, acceptable and beneficial to all.

This conflict is much more than about Ukraine. The next move by the protagonists will determine the shape of global politics for decades. Engaging with Russia could save the world from a potentially more problematic outcome — a closer partnership between Moscow and Beijing underpinned by their suspicion of liberal democracy, and a sense of victimhood.

A Russia-Ukraine conflict in which western powers step in with sanctions would bring Russia and China closer, jeopardising not just Europe’s security but that of the Indo-Pacific as well. With the US and Europe caught up, China would have a free hand in the region, resisted only by India, Japan and Australia.

A strengthened China, with expansionist global ambitions supported by a Russia that wishes to reassert its place as a great power, presents a problem. For India, the threat of an emboldened China apart, a Russian invasion of Ukraine will upset the precarious equilibrium that defines its engagement with the world.

Relying on its historical ties with Russia and Ukraine, and its partnerships with the US, Britain and Europe, India can play honest broker. What gives New Delhi the edge is its belief in the benefits of a multipolar world, as well as its commitment to the principles of liberal democracy while acknowledging that its form can vary.

That should be enough to begin a conversation to address real and imagined concerns. What the world needs now is to keep everyone talking and off the ledge.( Originally published on Jan 26, 2022 )<

Read in source website

Uncertainty will spur arbitrary tax demands, lead to mounting tax disputes, and impair the reputation of the I-T department. That is wholly avoidable. A vital reform is also the need for global cooperation to ensure that beneficial ownership can be established without any confusion.

The income-tax (I-T) department has reportedly sent notices to a clutch of Mauritius-based private equity (PE) funds amid suspicions that unnamed persons call the shots in these funds, while the boards and managements merely serve as dummies.

While tax officials are within their right to question such entities, let there be no fishing expeditions. The I-T department must have evidence based on facts to prove that the fund’s place of effective management (POEM) is elsewhere, and not Mauritius, before it raises any tax demand. The tax demand would mean denying PE funds the benefit of the Indo-Mauritius tax treaty.

Under the treaty, investors from Mauritius were spared from paying capital gains tax on the sale of shares of Indian companies till 2017. It was amended from April 1, 2017, to tax capital gains on investments coming from that country. Past investments were grandfathered. So, all shares bought before this date would not attract capital gains, irrespective of when they are sold. Funds that have come under the taxmen’s lens avoided capital gains by stating the shares were acquired prior to April 1, 2017.

But tax officers suspect that POEM — where key decision-makers are located — is elsewhere. The language of the law (POEM) gives a lot of latitude to tax officers. It must be used cautiously to ensure that genuine investors are not chased by the I-T department in its attempt to meet revenue targets. Some court rulings have been a trigger for I-T notices to PE funds. Earlier, in the ‘Azadi Bachao Andolan’ case, the Supreme Court had held that a Mauritius tax residency certificate is sufficient ground to provide capital gains tax relief under the Indo-Mauritius tax treaty. That must be accepted. The tax system must have stability and certainty.

Uncertainty will spur arbitrary tax demands, lead to mounting tax disputes, and impair the reputation of the I-T department. That is wholly avoidable. A vital reform is also the need for global cooperation to ensure that beneficial ownership can be established without any confusion.<

Read in source website

The unforgiving cold spell that has gripped Delhi through January has caused the second coldest spell of winter recorded in the city in more than seven decades, India Meteorological Department (IMD) data analysed by Hindustan Times showed. This is also the coldest start to a year in 19 years. The average maximum temperature in the Capital between January 1 and January 24 was 16.9 degrees Celsius. Since 1951, the average temperature was lower (15.8 degrees Celsius) in the same period only in 2003. The reason for such a bitterly cold start to the year is due to a rare phenomenon, said IMD officials: Three intense western disturbances in January have added a heavy amount of moisture in the air, leading to heavy snowfall in the upper reaches of the Himalayas over the weekend, and resulting in an intense chill across large parts of the country. However, there was some respite on Wednesday with the sun making a comeback.

In December, too, all of north India weathered similar cold wave conditions. While scientific attribution of a specific extreme weather event to the climate crisis needs time and thorough investigation, experts have been warning that the impact of global warming on the Capital cannot be disregarded. They point out the variations in other seasons too. For example, during the monsoon, the Capital saw intense and short spells of rainfall, an unmistakable imprint of the climate crisis. These changes are also in line with what is happening in other parts of the country, including erratic monsoon patterns and stronger cyclonic storms.

The erratic weather events present a severe governance challenge because the national and the state governments have to respond to these climate challenges quickly, with strong and effective mitigation and an adaptation plan. Given that adaptation is essentially local, governments will have to facilitate the development of decentralised and inclusive decision-making, which is always a challenge. By now, the northern states should have developed a robust plan (as per the National Disaster Management Authority guidelines) on cold wave risk management. But other than Delhi, others don’t seem to even have well-resourced night shelters, which the homeless can access.

It is also important to remember that cold waves don’t just have significant effects on human health, but also impact agriculture, livestock, and livelihoods. In 2019-20, Punjab, Haryana, Rajasthan, Uttar Pradesh, and Bihar were affected in terms of casualties from cold wave, which could have been due to “lack of planning and inadequate shelters for the outdoor workers, farmers and livestock,” said a NDMA advisory issued last year. The northern states must frame standardised preventive, preparedness, adaptation, and mitigation measures to tackle the challenges posed by such extreme weather events, which are likely to increase in the future, to reduce human and financial losses.

Uniforms are a part of student life in almost every part of India, aimed at maintaining some degree of equality in the classroom and adopted without much complaint or controversy. Over the past few weeks, however, a pre-university college in Karnataka’s Udupi district has stirred a row by refusing to allow a group of women students to attend classes because they were wearing the hijab along with their uniform.

After weeks of debate, the state government said on Tuesday that it plans to bring a code for uniforms in all schools and colleges in the state; the guidelines will seek to foster feelings of national pride among all students and eventually bring in uniforms in all colleges, said state home minister Araga Jnanendra. On paper, this sounds praiseworthy. Students usually come to the classroom from all sections of society and developing a feeling of oneness, and pride in the country, can be beneficial. But the backdrop of the move makes its intentions suspect.

For weeks, the students, who are in Classes 11 and 12, have not been allowed into the classroom because the principal says he cannot make exceptions to the uniform. This decision, which has deprived them of valuable education and violated their right to freedom of religion, has not been challenged by the government or district authorities.

India is a multi-faith, multicultural democracy that places tolerance and respect for all at its core. The Constitution guarantees the fundamental right to practise one’s religion. Religious symbols worn by individuals have never been frowned upon, whether it be beads, turbans or crosses, and the only bar has been on the government pushing a particular religious agenda. The students don’t deserve to be singled out for a majoritarian agenda and must be allowed back into the classroom. A uniform code has to be tolerant of all faiths and cultures.

Global economies have been hit hard by the Covid-19 pandemic, and India is no exception. Post-pandemic economic recovery is a big challenge for all of us. Governments and central banks across the world resorted to fiscal and monetary measures to ward off the negative impact of the crisis. These measures included liquidity infusion, credit enhancement, deficit financing, direct benefit transfers, even the printing of currency and distribution of helicopter money.

These stimulus packages did help in the economic recovery, but disruptions in the global supply chain and the resultant strengthening of commodity prices, and liquidity overhang have led to inflation. Now, when the central banks have started sucking the liquidity out of the system to contain inflation and governments are reversing the stimulus in the interests of fiscal consolidation, a sustainable global economic recovery seems to be a distant goal.

The Indian government also came out with a stimulus package in the form of Atmanirbhar Bharat (self-reliant India), which had several measures but stopped short of printing currency, and did not resort to the distribution of helicopter money. So, post-pandemic, the Reserve Bank of India (RBI) is comfortably placed in its fight to contain inflation. It can reverse the excess liquidity from the economy in a phased manner while continuing to extend credit support to the needy segments. The government also has ample space for fiscal consolidation.

Our economy, at present, is in a resilient mode and we are witnessing a sharp post-pandemic recovery, thanks to the farsighted approach of the Narendra Modi government and RBI. This confidence in our economy is not only visible domestically, but also seen within the global investor community. Our macro-economic parameters are strong across segments. The government is continuing with its infrastructure spending and schemes such as Production Linked Incentives (PLI) are bringing the desired results in the domestic manufacturing sector.

It is against this background that the budget for 2022-23 will be presented. The first requirement to put economic growth on a sustainable path is to identify current challenges and to come up with a road map to address them.

The economic repercussion of the pandemic in India has not been equitable and it has been particularly harsh on the informal sector.

Consequently, there has been a deepening of income and wealth disparity in society. The last few years have seen very little growth in aggregate private consumption in the economy. Any support for the informal sector will help in increasing private consumption as well.

Micro, small, and medium enterprises (MSMEs) are the growth engines of the economy, but were severely affected by Covid-19 related disruptions. They require working capital and other credit facilities. It is expected that the government will extend the credit guarantee scheme for MSMEs. There is also a fear that the looming liquidity crisis might transform into a solvency crisis; it would, therefore, be advisable that the Insolvency and Bankruptcy Code (IBC) provide additional relief to small firms. There is a growing consensus that this segment requires new instruments for private capital formation.

It is expected that the government will focus on fiscal consolidation from the coming financial year. However, there is considerable uncertainty regarding its pace. A fiscal consolidation road map will help in the orderly working of the financial and capital markets. However, the glide path of fiscal consolidation should not be too steep.

Another important issue is the rapid rise in commodity prices, affecting businesses because they are not able to pass on the increased costs to consumers due to weak demand. Reducing import duties on such products will tame costs and reduce inflation, particularly the wholesale price index (WPI). This will also help manufacturing industries, which were adversely impacted due to the rising costs of base metal and raw material.

Though Goods and Services Tax (GST) collections are increasing, over the years, the average tax rate under GST has come down to around 11.6%, much below revenue neutral GST rate of 15-15.5% as envisaged at the time of GST implementation. There is space to improve the average tax rate to bring it to around 15.5% . The government must improve the tax to Gross Domestic Product (GDP) ratio.

Corporate tax rate has also been reduced to around 25% on average. However, for the tax-paying middle and upper middle class, the highest marginal rate of taxation is above 40% right now. If the government introduces infrastructure bonds, which provide for additional investment-related deduction from taxable income, then not only will it bring down its total tax liability but also generate critical financial resources to invest in infrastructure.

Disinvestment has been one of the focus areas of the Narendra Modi government and the driving principle behind this is the government’s belief that public money locked in such assets should generate higher returns. However, a section of analysts and Opposition parties have tried to portray this as an exclusively revenue-generating measure. The government needs to reaffirm the principles of better utilisation of public capital, underlying the disinvestment plan in the budget. Monetisation of assets of public sector undertaking has not been taken up as envisaged earlier and will require renewed efforts.

Our government is well aware of these pain points. The public is confident that it will make required interventions in this budget to propel our economy to the next level and this positive sentiment is quite visible in the business ecosystem. The government will continue on its path of economic reforms to build on this business confidence.

Gopal Krishna Agarwal is the Bharatiya Janata Party’s national spokesperson on economic affairs

The views expressed are personal

The run-up to this year’s Republic Day 2022 was muddied by political discord triggered by the merging of the Amar Jawan Jyoti flame at India Gate, consecrated in January 1972, with the equally hallowed flame at the National War Memorial (NWM) that was erected in 2019. The Opposition Congress party castigated the Narendra Modi government for what it described as the “extinguishing” of history and cast aspersions on the Bharatiya Janata Party’s comprehension of patriotism and sacrifice.

Fifty years worth of memories associated with the eternal flame to the unknown Indian soldier of the 1971 war and going back to World War I (1914-18) will be a closed chapter. A chequered colonial past will now be merged into the contemporary narrative of an independent India and while the rationale is persuasive, the implementation was peremptory. However, the acrimony that has arisen could have been avoided if the government had sensitised the country about this decision when the NWM was formally unveiled and also forged a national consensus in this regard.

The current political contestation in India over matters pertaining to national security and the military is unfortunate, but predictable. In most democracies, the military as an institution and its historical trajectory are often mediated by a larger political compulsion, driven by short-term electoral considerations. Civil-military relations have been the subject of considerable debate in recent decades and every major democracy has forged its own template. The Indian experience is instructive for the policy cues that can be gleaned.

When the R-Day parade, with its traditional pomp and pageantry, marched along a renovated Rajpath on Wednesday, the focus was on the Indian military — an institution committed to defend the nation and flag unto death and which owes its allegiance to the Constitution -– the sacred covenant that the people of India adopted in January 1950. India’s 75th year of Independence will also be celebrated this year, and the correlation between the Indian democratic experience and the military needs recall and review.

Post Independence and the trauma of Partition, the Indian ‘fauj’ was called upon in late 1947 to defend the territorial integrity of free India in Kashmir; but for the gallantry of the Indian Army and Air Force, the political map of India may have been different from what it has been for the last 75 years.

In the intervening decades, the Indian military remained professional and apolitical — in contrast to the experience in many post-colonial nations. The 1960s were a period when military coups were not uncommon and Pakistan and Myanmar (then Burma) are illustrative.

While this anxiety was latent during the Nehru years, the track record of the Indian fauj was exemplary in its professionalism, gallantry and apolitical orientation. The core tenet of a normative democracy, civilian supremacy, has been internalised and the Indian Army, the lead service, remained steadfast in its commitment to these principles and values.

However the civil-military equation has been disturbed on occasion and this has proved detrimental to the larger national interest, as was the case in the events related to the pre-1962 period. Then defence minister VK Krishna Menon shared an uneasy relationship with the Army top brass and encouraged a degree of sycophancy by creating a small clique of officers loyal to him. The net result was a civil-military dissonance, which culminated in the October 1962 humiliation that India suffered in the brief border war with China.

Swift correctives were applied and YB Chavan was appointed defence minister in November 1962 to clean the stables. The China experience served as a caution to the political leadership to restore professionalism within the Army and maintain the necessary equipoise in the civil-military relationship. Subsequently, the emphatic Indian victory in the 1971 war that led to the birth of Bangladesh restored national confidence and burnished the profile of the military.

Institutional competence and integrity in India have been progressively diluted or compromised by overt political interference over the decades and the current state of the civil services and the police is indicative of this. Uncritical deference by the senior bureaucracy and law enforcement agencies to the executive and a display of ‘loyalty’ to the ideology of the political party in power (whether at the Centre or in the states) are now par for the course. A similar pattern is now becoming discernible in the judiciary and the erosion of professional rigour by crass political interference in Indian academia is cause for deep dismay.

The Indian military remains relatively insulated from this visible politicisation but certain trends are disturbing. Encouraging unctuousness among the top brass of the military in the guise of civil supremacy and conflating the abiding national security interest with that of the party currently in power or a single leader goes against the spirit of a constitutional democracy and the institutional locus of the military.

To extrapolate from what Prime Minister Narendra Modi recently said about rights and duties – if it is the right of the elected representative to claim civilian supremacy over the military – it is also the inherent duty of the political leadership to ensure that the institutional integrity, or ‘svadharma’ of the fauj and its constitutional obligations are not sullied for electoral advantage.

Commodore (retired) C Uday Bhaskar is director, Society for Policy Studies

The views expressed are personal

A few happenings point to rising differences between the Union and state governments over the administration of All India Services (AIS). This is a matter for concern as our dynamic polity relies on senior bureaucrats, chosen on merit and coming from different social classes, for implementing welfare and economic development projects. A well-motivated and hardworking bureaucracy makes a huge difference to a large emerging nation like ours.

Various commentators who have either not studied history at the dawn of Independence or followed the Constituent Assembly debates on the subject have failed to grasp the essence of a delicate administrative set-up embodied in the Constitution. What was contemplated by this arrangement was the joint responsibility shared by the Union and state governments. There was no unequal power relationship. It was a cooperative system where the Centre recruited bright young men and women and placed them at the disposal of state governments, whose needs were burgeoning after Independence. There is a simultaneous pledge by states to loan the services of a few officers to the Centre to meet the latter’s requirements from time to time.

One cannot forget the commendable role played by Sardar Vallabhbhai Patel, the then home minister who resisted the misconceived attempts by some powerful politicians to influence the government to wind up the Indian Civil Service and the Indian Police Service (IPS). But for the Sardar, we wouldn’t have the present-day IAS and IPS.

Unfortunately, for quite some time, we have been witness to the phenomenon of officers sticking to the states after centralised training and avoiding going to the Union government to serve even a short spell.

Despite a few hiccups, the arrangement worked reasonably well until a decade ago. One reason for this stability was the fact that the party in power at the Centre and in many states was the same or were political allies. The situation has changed drastically and the gravity of the conflict cannot be looked upon as a mere difference of views over the placement or deputation of a few officials. In most cases the underlying factor was a jockeying for power or demonstration of muscle, using civil servants as pawns. Caught in the crossfire, a few officers were made to breach established protocol. This is not good for bureaucratic neutrality. It is also difficult to ignore the fact that sometimes requests from the Centre were made with a view to punish some officers who had dared to offend the Centre.

The amendments proposed recently, no doubt, seek to enhance Delhi’s authority to command states to give a minimum number of officers to the former. This is unexceptionable. There is a quota (deputation reserve) for deputation of officers prescribed in the cadre strength agreed upon by the Centre and states. There is also what is known as an Offer List that each state sends annually to the Centre that names officers available from the state for the Centre. In practice, however, neither the Deputation Reserve nor the Offer List is honoured strictly.

The most recent dispute veers around whether the Centre can compel a state government to place a particular officer at the disposal of the former. The amendment put forward by the Government of India (GoI) prescribes a period of time by which the state should make up its mind on a particular officer whom GOI wants. If a state dilly-dallies, the Centre can unilaterally order the release of such an officer without the consent of the state government concerned. States see this as bullying tactics by the Centre.

This kind of conflict will remain unmitigated, unless both sides show greater maturity and put aside their political differences. The unfortunate truth is that neither side has shown itself to be a paragon of virtue in handling personnel matters.

Some civil servants who are political favourites are given comfortable postings or are extended kid glove treatment when they ought to be punished for their misdemeanours.

Some others who are persona non grata with the powers that be are unfairly treated and punished for even minor transgressions. There are instances wherein the Centre’s requests for particular officers have smacked of vindictiveness. Let us hope that the controversy and debates will generate new and positive attitudes and lead to greater wisdom and level headedness in the relationship between the Centre and states.

RK Raghavan is a former director of the Central Bureau of Investigation and a former high commissioner of India to Cyprus

The views expressed are personal

Prime Minister Narendra Modi will be hosting the first meeting of the India-Central Asia Summit on January 27, with the participation of the presidents of Kazakhstan, Kyrgyz Republic, Tajikistan, Turkmenistan, and Uzbekistan. The summit, a virtual one, is being held at a critical juncture when tensions between the West and Russia and the United States (US) and China are rising. Delhi too has faced geopolitical setbacks: Border tensions with China and the Taliban takeover of Afghanistan.

The forthcoming summit is the culmination of an idea that germinated in 2012 when India’s “Connect Central Asia” policy was launched in Bishkek, the capital of Kyrgyzstan. It was followed by the start of the India-Central Asia Dialogue, a foreign minister-level meeting. The third edition of the dialogue was held in New Delhi in December 2021.

The India-Central Asia Summit also follows President Vladimir Putin’s December visit to India, which may have allowed Delhi to push Russia to moderately balance China in Eurasia and to contain the threats from Afghanistan. The recent unrest in Kazakhstan also showed that “new actors” are vying for influence in the region though their motives are still obscure.

Analysts estimate that 8,000 ISIS and Takfiri extremists are waiting in north Afghanistan to infiltrate energy-rich Kazakhstan. However, this threat has raised Russia’s role as the main security provider to the region. This is a setback for China, the US, and the Islamic zealots. But for now, Putin’s action has ensured that the region remains out of bounds for jihadis and “coloured” revolutionaries.

India has has always maintained excellent diplomatic ties with all the five Central Asian states; Indian PMs including Prime Minister Narendra Modi in 2015, have visited them. Yet, India’s trade with them has been paltry at $1.4 billion in 2019.

In 2017, India joined the Shanghai Cooperation Organization (SCO) to engage with the region. But SCO is only a sluice gate to regulate the Russian and Chinese subliminal rivalry to prevent either power from dominating the region. Moscow tends to use SCO for regulating India-China tensions.

The summit is a massive stride for India’s diplomacy. This year marks the 30th anniversary of India’s diplomatic relations with these states. Since the region is a critical lynchpin to India’s security policy, the summit will have a waterfall impact to facilitate India’s multifaceted approach towards the region.

To be effective, Delhi first needs to get its big-picture imagination of the region correct. Central Asia is undoubtedly a zone of India’s civilisational influence. The Ferghana Valley was India’s crossing-point of the Great Silk Road. Buddhism spread to the rest of Asia from here. The Valley still connects India with three countries: Uzbekistan, Kyrgyzstan, and Tajikistan. These three nations are resurrecting India’s medieval icons as their national figures: Babur in Uzbekistan, Muhammad Haydar Dulati in Kazakhstan, Bairam Khan in Turkmenistan, and Abdul-Qādir Bedil in Tajikistan.

When others engage with the region from the own perspectives --- China from economic (Belt and Road Initiative), Russia from strategic (Collective Security Treaty Organization), Turkey from ethnic (Turkic Council), and the Islamic world from religious (Organisation of Islamic Cooperation) --- it would be befitting for India to give a cultural and historical perspective to the region through a summit-level annual meet.

Central Asia carries no specific stance towards any country, with the exception of Russia. While their strategic visions are often opaque, they are wary of China. However, they have strong economic ties with China compared to little or no economic dependency on India. The region’s negative attitude towards Pakistan is waning, either due to the gradual Islamization of the population or perhaps due to Russia’s changed attitude towards Pakistan.

The notion of “Hindustan” in the popular imagination of the people and their traditional fondness for Bollywood could be critical factors in burnishing the relationship. But with generational change, India’s soft power is fading. This needs to be arrested. Apart from commerce, only a value-driven cultural policy can replace the current ill-defined goals of rebuilding India-Central Asia bonds.

Phunchok Stobdan served as India’s envoy to Kyrgyzstan

The views expressed are personal

A bald person dressed in a loose-fitting brown robe stood at Google’s headquarters in Silicon Valley in 2013 and said: “We have a feeling that we are overwhelmed by information. We don’t need that much information.” What a brave statement to make in the fort of the information emperor himself. The speaker was none other than the charismatic, influential, humble, and much-loved Thich Nhat Hanh, the father of mindfulness. The monk, who pioneered the concept of mindfulness and spread the fundamentals of mindfulness in the West, died on January 22. He was 95.

He gained prominence in 1960s for peacefully opposing the Vietnam War and was exiled from India for this opposing it. He also convinced Martin Luther King to speak against the war, and the civil rights leader nominated him for Nobel Peace Prize in 1967, writing that he didn’t know anyone more worthy “than this gentle monk from Vietnam’.” I think if he was not exiled, the western world would have not come to know and understand mindfulness and it would not have become part of clinical treatments.

He was a great author and a poet, who wrote around 100 books on mindfulness and inner peace. His book The Miracle of Mindfulness traversed his influence in clinical psychology, which later laid the foundation of MBCT (mindfulness-based cognitive therapy), a treatment for depression and anxiety. Professor Mark Williams, professor of clinical psychology at Oxford University and the founding director of Oxford Mindfulness Centre said, “He was there at the very start of bringing mindfulness from east to west.”

He refined the Buddhist teachings on compassion and suffering so that common man can understand them easily. This made mindfulness famous in the West. He is often called the father of modern day mindfulness and revolutionary, who sowed the seeds of the multibillion-dollar self-development industry.

Today, mindfulness practice and meditation are an omnipresent term in the corporate world and modern life. But without Hanh’s contribution and influence, mindfulness in the West would not have been at this level of acceptance. People who met him said his aura was unlike anything else they had seen. Some say he had ability to make you feel as if he was of singling you out personally in room full of people, speaking directly to you. Others say, without saying a word his presence would instil a “sort of stillness and quietness” in audience.

Nhat Hanh taught masses that you don’t have to be super-fit, good-looking model, or a business tycoon as seen on mindfulness magazines and neither do we have to spend years in monastery or mountain top to practice and understand mindfulness. Instead, his teachings focused on you becoming aware of your breath and with this awareness live in the present moment, where life is happening in this moment. If you are present in here and now (or mindful), a sense of timelessness takes hold and anxiety evaporates, allowing your innate qualities of kindness and compassion to emerge.

This concept appealed to the Westerner seeking spirituality or inner peace, for path without any dependence on religion. Mindfulness fit the bill and ticked all the boxes. Exhausted CEOs to recovering alcoholics have flocked to mindfulness classes and retreats. Under Hanh, a major mindfulness movement sprung in the West. Among his students was Dr Jon Kabat-Zinn, founder of MBSR course which is now offered in medical centres worldwide and is also being taught in companies to help employees to deal with stress and burnout.

His approach was successful basically because it was simple to understand and doable without much demand of time and training. It fits perfectly in everyone’s schedule as it can be practiced even while walking to work. His holiness Dalai Lama said: “He provides a simple version of Buddhism, I would not say it is oversimplified.”

The book, Live fully and die empty, seems to have been written for Thich Nhat Hanh who lived true to his mission and died peacefully in Tu Hieu temple – the temple from where his spiritual journey begun surrounded by his followers. He was a great spiritual leader who guided millions of people around the world into the deeper understanding of mindfulness and how to apply it in our daily lives.

Bhupinder Sandhu is a London-based mindfulness coach who believes in the human ability to build a blissful world together

The views expressed are personal