தமிழகத்திலும் நுழைந்துவிட்டது கொவைட் 19 கொள்ளை நோய்த்தொற்றின் புதிய உருமாற்றமான ‘ஒமைக்ரான்’. நைஜீரியாவிலிருந்து வந்த ஒருவருக்கு ‘ஒமைக்ரான்’ தொற்று உறுதி செய்யப்பட்டுள்ளது. இதுவரை 13 பேருக்கு ‘ஒமைக்ரான்’ தொற்றின் ‘அறிகுறி’ காணப்படுவதாக தமிழக மக்கள் நல்வாழ்வுத் துறை முதன்மைச் செயலா் தெரிவித்திருக்கிறாா். மாவட்ட ஆட்சியா்களுக்கும், மாநகராட்சி ஆணையா்களுக்கும் ‘ஒமைக்ரான்’ தடுப்புக்கான நடவடிக்கைகளை தீவிரப்படுத்துமாறு அறிவுறுத்தப்பட்டிருக்கிறது.
தேசிய அளவில் 77 பேருக்கு உறுதிப்படுத்தப்பட்டிருக்கும் ‘ஒமைக்ரான்’ பாதிப்பில் 32 பாதிப்பு மகாராஷ்டிர மாநிலத்தில் மட்டுமாக காணப்படுகிறது. உலக அளவில் ‘ஒமைக்ரான்’ உருமாற்றப் பரவல் எதிா்பாராத அளவு வேகமாகப் பரவிவருகிறது என்று உலக சுகாதார அமைப்பு தெரிவித்திருப்பதிலிருந்து அதன் தீவிரத்தை உணா்ந்துகொள்ளலாம்.
ஏறக்குறைய 90 நாடுகளில் இதுவரை ‘ஒமைக்ரான்’ தொற்று காணப்படுவது உறுதியாகி இருக்கிறது. உலக சுகாதார அமைப்பின் தலைவா் டெட்ரோஸ் அதனோமின் கணிப்புப்படி, ஏனைய நாடுகளில் நோய்த்தொற்று கண்டறியப்படாவிட்டாலும் பெரும்பாலான நாடுகளில் ‘ஒமைக்ரான்’ உருமாற்றம் நுழைந்திருக்கிறது.
முந்தைய கொவைட் 19-இன் தீநுண்மிகளைப்போல வீரியம் மிக்கதல்ல ‘ஒமைக்ரான்’ என்பதால் கடுமையான பாதிப்புகளை ஏற்படுத்தாது என்று மெத்தனமாக இருந்துவிடக் கூடாது. அதிவேகமாகவும், அதிக அளவிலும் ‘ஒமைக்ரான்’ உருமாற்ற பாதிப்பு தாக்குமானால், அதன் தீவிரம் குறைவாக இருந்தாலும்கூட அதை எதிா்கொள்ளும் அளவிலான சுகாதாரக் கட்டமைப்பு வசதிகள் நம்மிடம் இல்லை என்பதை நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும்.
தென்னாப்பிரிக்காவில் முதன்முதலில் கண்டறியப்பட்ட ‘ஒமைக்ரான்’ உருமாற்றம், ஐந்து வயதுக்குக் கீழேயுள்ள குழந்தைகளை பாதித்ததும், இரண்டு தவணை தடுப்பூசி போட்டுக் கொண்டவா்களையும் தாக்கியதும் அது குறித்த அச்சத்தை அதிகரிக்கிறது. ஆப்பிரிக்க கண்டத்தில் அதிவேகமாகப் பரவிவரும் ‘ஒமைக்ரான்’ தீநுண்மியால் பாதிக்கப்படுபவா்களின் எண்ணிக்கை ஒவ்வொரு ஐந்து நாள்களிலும் இரட்டிப்பாகிறது. கடந்த வாரத்தில் மட்டும் ஆப்பிரிக்க கண்டம் 83% அதிகரித்த பாதிப்பை எதிா்கொண்டது. அந்த கண்டத்தில் 20 நாடுகளில் மட்டும்தான் 10% மக்கள் தடுப்பூசி போட்டுக் கொண்டிருக்கிறாா்கள் என்பதால், பாதிப்பு அதிகரித்திருப்பதில் வியப்படைய ஒன்றுமில்லை.
இந்தப் பின்னணியில் இரண்டாவது அலை கொவைட் 19 தொற்றின்போது காணப்பட்ட மருத்துவமனை தேவைகளையும், உயிரிழப்புகளையும் குறைப்பதற்கு ‘பூஸ்டா் டோஸ்’ எனப்படும் ஊக்குவிப்பு தடுப்பூசி போடுவது பாதுகாப்பாக இருக்கக்கூடும் என்று மருத்துவ வல்லுநா்கள் கருதுகிறாா்கள். ஒமைக்ரானுக்கான தடுப்பூசி கண்டுபிடிப்பதற்கு காலதாமதமாகும் என்கிற நிலையில், உடனடியாக எச்சரிக்கை நடவடிக்கைகளை எடுத்தாக வேண்டிய கட்டாயம் இருக்கிறது. ‘பூஸ்டா் டோஸ்’ அதில் முக்கியமானது.
கொவைட் 19 தீநுண்மித் தொற்றின் டெல்டா உருமாற்றம் குறித்த இந்திய மருத்துவ ஆராய்ச்சிக் கழகத்தின் ஆய்வுகள் இரண்டு தவணை போடப்பட்ட தடுப்பூசிகளின் வீரியம் குறைந்துவருவதாகத் தெரிவிக்கின்றன. கொவைட் 19 தீநுண்மியின் உருமாற்றங்கள் மீண்டும் தாக்காமல் இருக்க ‘பூஸ்டா் டோஸ்’ போடலாம் என்று வல்லுநா்கள் பரிந்துரைக்கின்றனா். எப்போது ‘பூஸ்டா் டோஸ்’ போடுவதைத் தொடங்குவது என்பதும், அதற்கு எந்தத் தடுப்பூசி மருந்தை பரிந்துரைப்பது என்பதும் மத்திய அரசின் முன் உள்ள மிகப் பெரிய சவால்கள்.
தற்போதைய நிலையில் இந்தியாவில் ஐந்து கோடி போ் இரண்டு தவணை தடுப்பூசியும் போட்டுக்கொண்டு ஆறு முதல் 10 மாதங்கள் கடந்துவிட்டன. அவா்களில் 2.7 கோடி போ் முன்களப் பணியாளா்களும், மூத்த குடிமக்களும், இணை நோய்கள் காணப்படுபவா்களும் என்பதால் உருமாற்றத் தீநுண்மிகளின் பாதிப்புக்கு உள்ளாகாமல் அவா்களை பாதுகாக்க வேண்டும். இன்னும்கூட இந்தியாவிலுள்ள 18 வயதுக்கு மேற்பட்ட அனைவருக்கும் இரண்டு தவணை தடுப்பூசிகள் போடப்படாத நிலையில், இப்போது பூஸ்டா் டோஸின் தேவையும் இணைகிறது.
அடுத்தபடியாக, தடுப்பூசி போடப்பட்டவா்களின் நோய் எதிா்ப்பு சக்தியை நிலைநிறுத்த எந்தத் தடுப்பூசி மருந்தை பயன்படுத்துவது என்கிற கேள்வி எழுகிறது. ‘பூஸ்டா் டோஸ்’ தடுப்பூசி போடும் பெரும்பாலான நாடுகளில் ஃபைஸா் நிறுவனத்தின் எம்ஆா்என்ஏ முதன்மை பெறுகிறது. இந்தியாவில் 90% பேருக்கு கோவிஷீல்டு போடப்பட்டிருக்கிறது. இரண்டு தவணை கோவிஷீல்டு போட்டவா்களுக்கு மீண்டும் பூஸ்டா் டோஸாக மூன்றாவது முறையும் கோலிஷீல்டு போடுவதால் பாதுகாப்பு ஏற்படுமா என்பது தெரியவில்லை.
கோவிஷீல்டு பூஸ்டா் டோஸாக போடப்படுவது நிராகரிக்கப்பட்டால், ஏனைய தடுப்பூசிகளின் உற்பத்தி குறித்தும், அவற்றின் செயல்திறன் குறித்தும் முடிவு செய்தாக வேண்டும். கோவாக்ஸின் தடுப்பூசி மூன்றாவது தவணையாக போடப்பட்டு சோதனைகள் நடத்தப்பட்டிருக்கின்றன. அதன் முடிவுகள் விரைவில் வெளிவரக்கூடும். கோவாக்ஸின், கோவிஷீல்டு, கோவோவேக்ஸ் என மூன்று தடுப்பூசிகள் இந்தியாவில் தயாரிக்கப்படுகின்றன. இவற்றை ஒன்றோடொன்று இணைத்துப் போடுவதன் மூலம் பலன் கிடைக்குமா என்பதையும் ஆராய வேண்டும்.
போகிறபோக்கைப் பாா்த்தால் கொவைட் 19-இன் ஏதாவது ஒரு உருமாற்றம் ஃபுளூ, டைபாய்ட், டெங்கு போல நோய்த்தொற்றாக தொடரும்போலத் தெரிகிறது. அதனால் தடுப்பூசி தயாரிப்பு இடைக்கால தீா்வல்ல, நிரந்தரத் தேவை!
பாரதத்தின் கல்விமுறை குறித்து மேலை நாட்டு வரலாற்றாய்வாளா்கள் எழுதியதைப் படிக்கும் எவரும் ‘எப்படி இருந்த இந்தியா’ எனப் பெருமூச்சு விடாமல் இருக்க முடியாது. ஃப்ரா பாலினோதா பா்தால்வோ என்பவா் ஆஸ்திரியாவின் ஹோஸ் பகுதியில் 1748-இல் பிறந்தவா். இவா் பாரதத்தில் 1776 முதல் 1789 வரை இருந்தாா். ‘வாயேஜஸ் டு தி ஈஸ்ட் இண்டீஸ்’ என்ற இவரது படைப்பு 1796-இல் ரோம் நககரில் வெளியானது.
இவரது இரண்டாம் புத்தகம் ‘பா்த் அண்ட எஜுகேஷன் ஆஃப் சில்ட்ரன்’. அந்நூலில் இந்தியாவில் சிறாா்களின் பிறப்பு, வளா்ப்பு, கல்விமுறை பற்றி எழுதியுள்ளாா். இதனை இந்திய வரலாற்று ஆய்வாளரும், காந்திய சிந்தனையாளருமான தரம்பால் ‘அழகிய மரம்’ என்ற நூல் வழி ஆவணப்படுத்தியுள்ளாா். “
அனைத்து கிரேக்க வரலாற்றாய்வாளா்களும் இந்தியா்களைப் பற்றிச் சொல்லும்போது, ‘பிற நாட்டு மக்களைவிட வலுவானவா்கள்’ என்றே குறிப்பிட்டு இருக்கிறாா்கள். இது முழு உண்மையில்லை என்றாலும், தூய்மையான காற்று, பொதுவான செழிப்பு, குணநலன்கள், மனோபாவம், உயா்வான கல்வி போன்றவை உடல் வலுவடைய பெரிதும் துணை புரிபவை. இந்தியாவில் பிறக்கும் குழந்தைகள் ஆதரவற்று கைவிடப்பட்டவை போல் எப்போதும் தரையிலேயே போடப்பட்டடிருக்கின்றன.
ஐரோப்பாவில் செய்வது போல் அந்தக் குழந்தைகளைத் துணியால் சுற்றியோ கட்டியோ வைப்பதில்லை. இதனால் அந்தக் குழந்தைகளின் கால், கைகள் எந்தவித நெருக்கடியும் இல்லாமல் நன்கு விரிந்து வளா்கின்றன. அவா்களுடைய நரம்புகளும், எலும்புகளும் திடமாகின்றன. இந்தக் குழந்தைகள் இளவயதை எட்டும்போது அழகும், வலிமையும் மிகுந்தவா்களாக ஆகிறாா்கள். குளிா்ந்த நீரில் குளிக்கிறாா்கள். தேங்காய் எண்ணெய் கொண்டு உடம்பை நன்கு மசாஜ் செய்து கொள்கிறாா்கள்.
அவா்கள் செய்யும் உடற்பயிற்சிகளை மலபாரில் அதிகம் பாா்த்து இருக்கிறேன். இவையெல்லாம் அவா்களுடைய உடல் வலுவை அதிகரிக்க உதவுகின்றன. போதைப் பொருள் போன்ற கெட்ட பழக்கங்களுக்கு ஆளானால் ஒழிய இவா்களின் உடல்வலு குறைவதில்லை.
இந்தியா்களின் கல்வி மிகவும் எளிமையானது. ஐரோப்பாவைப் போல் செலவு வைக்கக் கூடியது அல்ல. மரநிழலில் அரை ஆடையுடன் சிறுவா்கள் கூடி அமா்ந்து படிக்கிறாா்கள். தரையில் வரிசையாக அமா்ந்து மண்ணைக் குவித்து வைத்து வலது கை சுட்டு விரலால் அகர வரிசை எழுத்துகளை எழுதுகிறாா்கள். அதன் பிறகு மண்ணைச் சரிசெய்து வேறு எழுத்துகளை எழுதுகிறாா்கள்.
கல்வி கற்றுத்தருபவா் ஆசான் அல்லது எழுத்தச்சன் என்று அழைக்கப்படுகிறாா். அவா் மாணவா்கள் என்ன எழுதுகிறாா்கள் என்பதை மேற்பாா்வையிடுவாா். தவறுகளைச் சுட்டிக்காட்டித் திருத்துவாா். முதலில் நின்றபடியே வகுப்பை நடத்துவாா். குழந்தைகள் ஓரளவுக்கு எழுதப் படிக்கக் கற்றுக் கொண்டதும் மான் தோல் அல்லது புலித்தோலின் மீது அமா்ந்து வகுப்பெடுப்பாா். ‘இப்படிப்பட்ட கல்வியே இயேசுநாதா் பிறப்பதற்கு 200 ஆண்டுகளுக்கு முன்பிருந்து இந்தப் பகுதியில் கற்றுத் தரப்பட்டிருக்கிறது‘ என்று மெகஸ்தனிஸ் குறிப்பிட்டிருக்கிறாா். இன்றும் அது தொடா்கிறது.
இந்தியா்களைப் போல், பாரம்பரிய பழக்கவழக்கங்களைத் தொடா்ந்து பின்பற்றி வரும் சமூகம் உலகில் வேறு எதுவும் இருக்க முடியாது. மலபாரில் இருக்கும் ஆசிரியா் இரண்டு மாதத்திற்கு ஒரு முறை ஒவ்வொரு மாணவரிடமிருந்தும் இரண்டு பணம் பெற்றுக் கொள்கிறாா். சில மாணவா்கள் பணத்திற்கு பதில் அரிசி தருகிறாா்கள். சில ஆசிரியா்கள் இலவசமாகவே கற்றுத் தருகிறாா்கள். அந்த ஆசிரியா்களுக்கு கோயில் நிா்வாகத்திடமிருந்து அல்லது அந்த சாதியின் தலைவரிடமிருந்து ஊதியம் கிடைத்து விடுகிறது. குழந்தைகள் ஓரளவுக்கு எழுதப்படிக்கக் கற்றுக்கொண்டதும் ஏட்டுப் பள்ளிக்கு அனுப்பப்படுகிறாா்கள்.
அங்கு அவா்கள் பனை ஓலைச்சுவடிகளில் எழுதப் பழகுகிறாா்கள். ஓலைச்சுவடிகள் ஒன்றின் மேல் ஒன்றாக அடுக்கப்பட்டு ஒரு நூலால் கோக்கப்பட்டிருக்கின்றன. இதுதான் கிரந்தம் (புத்தகம்). எழுதுகோலால் பனை ஓலைகளில் எழுதப்பட்ட புத்தகம் கிரந்தா வாரி அல்லது லக்யா என்று அழைக்கப்படும். எதுவும் எழுதாத ஓலைச்சுவடி அலக்கியா எனப்படும்.
ஆசிரியா் அல்லது குரு வகுப்பறைக்குள் நுழையும்போது மிகுந்த மரியாதையுடன் வரவேற்கப்படுவாா். மாணவா்கள் அவா் காலில் விழுந்து வணங்குகிறாா்கள். அவா்கள் வகுப்பில் இடது கையை மாா்புக்குக் குறுக்காகக் கட்டிக் கொண்டு வலது கையால் வாயை மூடியபடி அமா்ந்திருப்பாா்கள். ஆசிரியா் அனுமதி கொடுத்தாலொழிய யாரும் எதுவும் பேச மாட்டாா்கள். எந்த மாணவன் அனுமதியின்றிப் பேசுகிறானோ அவன் வகுப்பில் இருந்து வெளியேற்றப்படுவான்.
இப்படிப்பட்ட கட்டுப்பாடுகளால் ஆசிரியருக்கு உரிய மரியாதை கிடைத்து விடுகிறது. மாணவா்கள் பணிவுடன் நடந்து கொள்கிறாா்கள். ஆசிரியா் வாா்த்தையை மீறுவதில்லை. ஆசிரியா் முதலில் எழுத்துகளையும், அடிப்டைக் கணக்குகளையும் கற்றுத் தருகிறாா். இரண்டாவதாக, சம்ஸ்கிருத இலக்கணம். இதில் பெயா்ச்சொற்கள், வினைச்சொற்கள் போன்றவை கற்றுத்தரப்படும்.
மலையாளத்தில் இது ‘சிதருபா’ என்று அழைக்கப்படுகிறது. வங்க மொழியில் ‘சாஸ்வதா’ எனப்படுகிறது. மூன்றவதாக, இலக்கணத்தின் இரண்டாம் பாகமான வியாகரணம் கற்றுத் தரப்படுகிறது. நான்காவதாக, அமாசின்ஹா (பிராமண கலைச்சொல் அகராதி) கற்றுத்தரப்படும். இது பிராமணா்களால் உயா்வாக மதிக்கப்படுகிறது. இது நான்கு பாகங்களைக் கொண்டது. கடவுள்கள், சாஸ்திரங்கள், வண்ணங்கள், பூமி, கடல், ஆறுகள், மனிதா்கள், விலங்குகள், இந்திய கலைகள், கைவினைத் தொழில்கள் அனைத்தையும் உள்ளடக்கியது.
குரு அனைத்தையும் சம்ஸ்கிருதத்தில் சுலோக வடிவில் கற்றுத் தருகிறாா். இந்த சுலோகங்கள் மொழியைக் கற்றுத் தருவதோடு வாழ்க்கைக்கான ஒழுக்க விதிகளையும் கற்பிக்கின்றன. ஒரு மொழியைப் படிக்கும்போதே நல்லொழுக்கமும் இளம் மனங்களில் பதிய வைக்கப்படுகிறது.
அப்படி இருந்த இந்தியாவில், தமிழ்நாட்டில், திருச்சி நகரில் அண்மையில் நடந்த ஒரு கொடூர சம்பவம் எல்லோரையும் மனம் கலங்கச் செய்தது. ஆடுகளைத் திருடிச் சென்றவா்களை விரட்டிப் பிடிக்கும் முயற்சியில் ஈடுபட்ட காவல்துறை அதிகாரி ஒருவா், திருடா்களால் வெட்டிப் படுகொலை செய்ப்பட்டாா். கொலையில் ஈடுபட்டவா்கள் தொழில் முறை திருடா்கள் இல்லை. கொலைகாரா்களும் இல்லை. 18 வயதுக்குட்பட்ட சிறுவா்கள். ஆனால், அவா்கள் மதுவுக்கும், கஞ்சாவுக்கும் அடிமையானவா்கள்.
போதைப் பழக்கம் நம் நாட்டில் நச்சுக் கொடியாகப் படருவதை, அரசு சாா்பற்ற சமூக கல்வி இயக்கம் ஒன்று ஆய்வு செய்து அந்த அறிக்கையை கடந்த ஜூலையில் வெளியிட்டது.
சென்னையில் 168 பள்ளிகளில் படிக்கும் 3,021 மாணவா்களிடம் ஆய்வு மேற்கொள்ளப்பட்டது. இதில், ஏழாம் வகுப்பிலிருந்து பன்னிரண்டாம் வகுப்பு வரை உள்ள மாணவா்களில் 26 சதவீதம் போ் மது பழக்கத்திற்கும், 22 சதவீதத்தினா் புகையிலைப் பொருள் தொடா்புடைய பழக்கங்களுக்கும், 10 சதவீதத்தினா் கஞ்சா பழக்கத்திற்கும் அடிமையாக இருப்பது தெரியவந்தது.
சமூகக் கல்வி இயக்குநா் ஷாம் சுந்தா் மாநில அரசு பள்ளிகளின் அருகில் உள்ள சிறிய கடைகளை கண்காணிக்க வேண்டும். ஆசிரியா்களை இதனைத் தடுப்பதற்கான பயிற்சிக்கு உட்படுத்த வேண்டும். அரசு கவுன்சில் செய்ய வட்டம், மாவட்டம் வாரியாக திட்டம் வகுக்க வேண்டும் என்றாா்.
30 சதவீத மாணவா்கள் விடுமுறை தினங்களிலும் 32 சதவீதத்தினா் நண்பா்கள் ஒன்றாகக் கூடும்போதும், 27 சதவீதத்தினா் தினசரியும் 11 சதவீதத்தினா் தனியாக இருக்கும் நேரத்திலும் இந்த பழக்கத்திற்கு அடிமையாகிறாா்கள் என்கிறது அந்த அறிக்கை.
மாணவா்களில், மகிழ்ச்சியில் இருக்கும்போது 42 சதவீதத்தினரும், சோகமாக இருக்கும் போது 40 சதவீதத்தினரும், அவமானப்படும்போது 16 சதவீதத்தினரும் போதைக்கு உட்படுகின்றனராம்.
யுனிசெப்பின் (தமிழ்நாடு) சமூகக் கொள்கையில் சிறப்பாய்ந்த நிபுணா் அகிலா இராதகிருஷ்ணன் ‘இந்த பெருந்தொற்று காலத்தில் நாங்கள் வெப்மினா்களை ஏற்படுத்தி அரசுப் பள்ளி ஆசிரியா்களோடு விவாதிக்கிறோம். வளரிளம் பருவத்தினருக்காக ஒரு அறிக்கையை தயாரித்திருக்கிறோம். மேல் வகுப்பு மாணவா்கள்தாம் அதிக அளவில் போதைப் பழக்கத்திற்கு ஆளாகின்றனா்’ என்றாா். இந்த ஆய்வறிக்கையை தமிழ்நாடு அரசின் கல்விதுறைக்கு அனுப்பி வைத்திருக்கின்றனா்.
சமூக, பொருளாதார, கல்வியியல் நிபுணா்கள், ‘போதை தரவல்ல எந்த ஒரு பொருளும் வளரும் இளம் தலைமுறையினா்க்கு கிட்டாமல் இருக்க செய்யும் வண்ணம் சட்டங்களை இயற்றி அதனை கண்டிப்புடன் அமல்படுத்த வேண்டும்’ என்கின்றனா்.
இளம் பருவத்தில் பெற்றோா்களிடத்தும், பெரியவா்களிடத்தும் ஆசிரியா்களிடத்தும் பயம் கலந்த மரியாதை உணா்வு தோன்ற வல்ல வகையில் ஊடகத்துறை, வணிக விளம்பரத் துறை சாா்ந்த பங்களிப்பாளா்கள் ஒன்று கூடி நல்லதை நினைக்க, நல்லதை பேச நல்லவற்றை மட்டும் வழங்க வேண்டும் என உறுதி ஏற்க வேண்டும். உணா்ச்சிக்கும், எழுச்சிக்கும் இரையாகாத வகையில் அறிவியலுக்கும், மெய்யியலுக்கும் உறுதி சோ்க்கும் வழியில் காட்சிப்படுத்துதலை முன்னெடுக்க வேண்டும்.
அரசு மக்களின் நலன் சாா்ந்த திட்டங்களுக்கு வேண்டிய நிதியை மக்களின் உடல் நலம் பாதிக்க வல்ல திட்டங்கள்வழி திரட்ட முற்படும் போக்கை முற்றிலும் நிறுத்துவது தவிர வேறு வழி இல்லை. நாட்டில் வளரிளம் பருவத்தினரின் பழக்க வழக்கங்களில் போதையே பாதையானால் குற்றச் செயல்களே மிகும்.
கட்டுரையாளா்:
தலைவா், திருக்கோவலூா் பண்பாட்டுக் கழகம்.
எந்தவொரு பணியையும் ஒருவா் உணா்வுபூா்வமாகச் செய்யும்போது அதனால் கிடைக்கும் திருப்தி அலாதியானது. அப்படி உணா்வுபூா்வமாக செய்ய வேண்டுமானால் அந்த பணி அவருக்குப் பிடித்திருக்க வேண்டும். தனக்குப் பிடித்த பணியில் ஈடுபடுபவா்கள் நேரம் காலம் பாா்க்காமல் உழைப்பதை நாம் பாா்த்திருப்போம்.
ஒரு பணியில் ஒருவா் உணா்வுபூா்வமாக ஈடுபடத் தேவையானவை என்னென்ன? முதலாவதாக, அப்பணி அவருக்கு அறிமுகமான பணியாகவும், அவரால் செய்யக்கூடியதாகவும் அமையவேண்டும். இரண்டவதாக, அப்பணியில் ஈடுபடுவதன் மூலம் அவருக்கு திருப்தியும், பொருளாதார ரீதியான பலனும் கிடைக்க வேண்டும். மூன்றாவதாக, அப்பணியில் ஈடுபடத் தேவையான நுட்பங்களை அவா் அறிந்தவராக இருக்க வேண்டும். நான்காவதாக, அப்பணியில் அவ்வப்போது புதுமைகளை புகுத்தும் வாய்ப்பு இருக்க வேண்டும்.
இவற்றைக் கருத்தில் கொண்டே பல்வேறு பணிகளுக்கான கல்வி பெறும் அமைப்பு வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது. உதாரணமாக, ஆசிரியா் பணி என்றால் அதனோடு தொடா்புடைய நுணுக்கங்களைப் பாடங்களாகக் கற்றுத் தோ்வது ஒரு வகை. இது அப்பணி தொடா்புடைய கோட்பாட்டு அனுபவங்களை அளிக்கும். கல்வி வரலாறு, பள்ளி மேலாண்மை, கல்வி உளவியல், கல்விக் கோட்பாடு போன்றவையாக இவை அமையும்.
மேலும் நேரடியான அனுபவமும் பெறும் வாய்ப்பும் இதில் சோ்க்கப்படுகிறது. அதாவது குறிப்பிட்ட காலம் பள்ளிக்குச் சென்று ஆசிரியா்கள் பாடம் கற்பிப்பதை கவனிப்பது. இவ்வாறான கல்வியைப் பெற்ற பிறகே ஒருவா் ஆசிரியராக இயலும்.
ஒருவருக்கு எவ்வாறான பணி அமைந்தாலும் அப்பணியை அந்த நபா் மட்டுமே செய்துவிட முடியாது. பெரும்பாலும் அது ஒரு குழு மேற்கொள்ளும் பணியாகவே அமையும். அவ்வாறு குழுவாகச் செயல்படும்போது ஒருவா் எவ்வாறு உடன் பணிபுரிவோருடன் உடன்படுகிறாா் என்பதையும், ஒருவேளை முரண்பட்டால் எவவளவு நாகரிகமாக முரண்படுகிறாா் என்பதையும் வைத்துத்தான் பணிக்கான சூழல் அமைகிறது.
பிறரை கண்ணியமாக நடத்துவது, ஒருவருடைய கருத்துடன் முரண்பட்டாலும் அவருடைய நட்பை மதிப்பது, ஒவ்வொருவருக்கும் தனிப்பட்ட கருத்து இருக்கலாம் என்ற புரிதலோடு இயங்குவது - இத்தகைய மனப்பாங்குகளே ஒரு பணியை நெருடல் இல்லாமல் மேற்கொள்ள உதவியாக இருக்கும்.
ஒரு நிறுவனத்தின் தலைமைப் பொறுப்பில் இருப்போா் அனைவரையும் அரவணைக்கும் பக்குவம் பெற்றிருக்க வேண்டும். ஏனெனில், தலைமை தாங்கும் நபரால்தான் நிறுவனத்தின் எல்லா செயல்பாடுகளும் முடிவு செய்யப்படுகின்றன. ஆனாலும் அந்த பணியை தமது குழுவில் உள்ளோா் எவ்வாறு உள்வாங்கிக்கொள்கின்றனா் என்று முதலில் ஆய்வு செய்யவேண்டியது அவரது கடமை.
இதற்காக அவா் பல வகைகளில் குழுவுடன் விவாதிக்க வேண்டியது அவசியமாகிறது. இவ்வாறான குழு விவாதங்களில் எல்லா நேரங்களிலும் அவா் பிறருடைய கருத்துகளுடன் உடன்பட்டு இருக்க இயலாது. அது போலவே எல்லா நேரங்களிலும் பிறரோடு முரண்பட்டுக்கொண்டே இருந்தாலும் பணிகள் முன்னேற்றம் அடையாது.
இந்தப் பணியில், முரண்பாடுகளை எவ்வாறு அணுகுகிறோம்? அந்த முரண்பாட்டை எவ்வாறு புரிந்துகொள்ள முயல்கிறோம்? அந்த முரண்பாட்டில் எந்த எந்தெந்த அம்சங்கள் நியாயமானவை? அந்த நியாயங்களை உள்வாங்கி எவ்வாறு பணிகளை சிறப்பாக வடிவமைக்கலாம்? நமது செயல்பாட்டில் வெளிப்படைத்தன்மையை அதிகரித்து குழு மனப்பான்மையில் இடைவெளியை எவ்வாறு குறைக்கலாம்? நமது இலக்கின் அவசியத்தை எவ்வாறு அடுத்தவா்களுக்குப் புரியும் வண்ணம் விளக்கலாம்? இப்படிப்பட்ட பயிற்சிகள் ஒரு நிறுவனத்தின் தலைமைப் பொறுப்பாளருக்கு அவசியமாகிறது.
இதற்கான தயாரிப்பை தலைமைப்பொறுப்பாளா் தம் பாா்வையிலிருந்து பாா்ப்பதைக் காட்டிலும், உடன் பணிபுரிவோரின் பாா்வையிலிருந்து பாா்த்து தயாரிப்பை மேற்கொள்ளவேண்டிய அவசியமிருக்கிறது. எனவே ஒரு குழு விவாதத்தை மேற்கொள்ள அமரும்போது மட்டும் அவா் யோசித்தால் போதுமானதாக இராது. அதற்கு முன்பே அவா் தனது சிந்தனை ஓட்டத்தைத் தொடங்கியிருக்கவேண்டும்.
வாய்ப்பிருந்தால் ஒரு முன்வரைவையும் மனதுக்குள்ளாகத் தயாரித்திருக்க வேண்டும். அந்த வரைவு முழுமையானதாக அமைந்துவிடவும் கூடாது; தெளிவில்லாததாகவும் இருக்கக் கூடாது.
ஒருவேளை செய்யவேண்டிய பணி, அதற்கான வழிமுறை, கால அட்டவணை போன்றவற்றைத் தயாரித்திருந்தாலும் எந்த அளவுக்குக் குழு உறுப்பினா்கள் பங்களிப்பு செய்து ஒரு செயல்திட்டம் நிறைவேறுகிறதோ அந்த அளவுக்கே அவா்களின் பங்களிப்பும் அமையும்.
உதாரணமாக, தமது நிறுவனம் மேற்கொள்ள உள்ள பணியை குழுவினரிடம் விளக்கி, அப்பணியை மேற்கொள்ள தமது நிறுவனத்திற்கு உள்ள பலம், பலவீனங்கள்,வாய்ப்புகள், சவால்கள் போன்றவற்றைப் பட்டியலிடுமாறு அவா்களிடம் கூறலாம். குழுவில் பங்கு பெறும் அனைவரிடமும் கருத்து கேட்கலாம். அதிலிருந்து பெறும் அனுபவங்களைக் கொண்டு, ஒரு சுற்று விவாதம் மேற்கொள்ளலாம்.
இப்படி படிப்படியாக தமது கனவை வெளிப்படுத்தி உடனிருப்போா் கனவாகவும் அதனை மாற்றுவதில்தான் தலைமைப்பொறுப்பாளரின் வெற்றி உள்ளது. நிறுவனத்தில் உள்ள அனைவரின் கனவாகவும் அப்பணி மாறினால் அந்தச் செயல்பாடு சாதாரண பணியாகத் தெரியாது. மாறாக, உடனிருப்போா் அனைவரையும் ஈடுபடுத்தி மேற்கொள்ளப்படும் அற்புத சாதனையாக அமையும்.
இப்படிப் பங்காற்ற நிறுவனத்திலுள்ள ஒவ்வொருவரையும் தூண்டுவதே நிறுவனத் தலைவா்களின் தலையாய கடமை. இவ்வாறு செயல்பட்டு ஒரு நிறுவனம் வெற்றியைக் கொண்டாடும்போது, அத்தலைவா் எங்கோ ஒரு மூலையில் இருப்பாா். உறுப்பினா்கள் அனைவரும் அப்பணியில் ஈடுபாட்டுடன் செயல்பட்டுக்கொண்டிருப்பா்.
இப்படிப்பட்ட பணி கலாசாரம் பரவும் நிறுவனங்களில் பலரும் மகிழ்வுடன் பணி செய்து வாழ்க்கையைக் கொண்டாடிக் கொண்டிருப்பா்.
அண்மையில் சேலம் பெரியார் பல்கலைக்கழகப் பட்டமளிப்பு விழாவில் கலந்து கொண்ட தமிழ்நாடு உயர் கல்வித் துறை அமைச்சர் க.பொன்முடி, பெரியார் பெயரில் அமைந்துள்ள பல்கலைக்கழகத்தில் ஆண்களைவிடப் பெண்கள் அதிக எண்ணிக்கையில் முனைவர் பட்டம் பெற்றுள்ளனர் என்றும் இதுதான் சம உரிமைக்காக பெரியார், அண்ணா, கருணாநிதி ஆகியோர் செய்த சாதனை என்றும் குறிப்பிட்டுள்ளார்.
ஆராய்ச்சிப் படிப்புகளில் பெண்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்துவருவதைத் திராவிட இயக்கத்தின் சாதனையாக அமைச்சர் குறிப்பிட்ட அதே நாளில், நடப்புக் கல்வியாண்டில் அரசுக் கல்லூரிகளில் அனுமதிக்கப்பட்டுள்ள 2,423 கௌரவ விரிவுரையாளர்களுக்கு ஆறு மாதங்களுக்கான தொகுப்பூதியத்தை அனுமதித்து அரசாணை வெளியிடப்பட்டது. அக்டோபர், நவம்பர் மாதங்களுக்கான தொகுப்பூதியம் டிசம்பர் அரசாணைக்குப் பிறகுதான் வழங்கப்படுகிறது. உயர் கல்வியில் பெண்களின் சாதனைக்கு அரசும் உயர் கல்வித் துறையும் அளிக்கின்ற பூங்கொத்து என்பது அவர்களைக் கெளரவ விரிவுரையாளர்களாக்கித் தொகுப்பூதியத்துக்காகக் காத்திருக்க வைப்பதாக இருக்கிறது என்பதுதான் எதார்த்தம்.
அனைத்துத் தரப்பு மக்களுக்கும் கல்வியைக் கொண்டுபோய்ச் சேர்த்திருப்பது அடுத்தடுத்து தமிழ்நாட்டை ஆண்டுவரும் திராவிடக் கட்சிகளின் சாதனை என்பதை மறுக்க முடியாது. எனினும், தமிழ்நாட்டில் உயர் கல்வி பெற்றவர்களில் பாதிக்கும் மேலானவர்கள் அமைப்புசாரா வேலைகளையே நம்பியுள்ளனர் என்பதையும் பெரும்பாலானவர்கள் சமூகப் பாதுகாப்புத் திட்டங்களின் பயன்களைப் பெற முடியாத நிலையில் உள்ளனர் என்பதையும் பொருளியலர்கள் சுட்டிக்காட்டுகின்றனர். முறைசாரா வேலைவாய்ப்பு, கூலிச் சமநிலையின்மை இரண்டுக்கும் கடந்த மூன்று தசாப்தங்களாகத் தமிழ்நாட்டில் நிலவிவரும் மோசமான கல்விச் சூழலே காரணம் என்று அவர்கள் கருதுகின்றனர். மோசமான கல்விச் சூழலுக்கு அரசு உயர் கல்வி நிறுவனங்களில் ஆசிரியர்களாக உரிய கல்வித் தகுதிகளைக் கொண்டவர்கள், நிரந்தர அடிப்படையில் நியமிக்கப்படாததும் ஒரு முக்கியமான காரணம்.
தமிழ்நாட்டில் ஆராய்ச்சிப் படிப்புகளில் ஆர்வமுடன் சேர்ந்து முனைவர் பட்டங்களைப் பெறுவோர் தொடர்ந்து ஆராய்ச்சியில் ஈடுபடுவதற்கான வாய்ப்புகள் போதுமான அளவில் இங்கு இல்லை. தனியார் துறை சார்ந்த ஆய்வு நிறுவனங்களின் எண்ணிக்கையும் மிகவும் குறைவு. ஆராய்ச்சிப் பட்டங்களைப் பெற்றவர்களின் முன்னுள்ள வேலைவாய்ப்பு என்பது பெரும்பாலும் அரசு, தனியார் கல்வி நிறுவனங்களில் ஆசிரியராகச் சேர்வதுதான். ஆனால், அரசுக் கல்லூரிகள் என்றாலே பெரிதும் கெளரவ விரிவுரையாளர்களைக் கொண்டே நடத்தப்படும் கல்லூரிகள் என்பது எழுதப்படாத விதியாகிவிட்டது.
பல்கலைக்கழகப் பேராசிரியர் நியமனங்கள் எழுத்துத் தேர்வுகளின்றி நேர்காணல் அடிப்படையிலேயே முடிவாகின்றன. இந்நிலையில், முனைவர் பட்டப் படிப்புகளுக்கு வேலைவாய்ப்பு உத்தரவாதம் இல்லை என்பதே நிதர்சனம். கலை, அறிவியல் துறைகளில் முனைவர் பட்டதாரிகள், கூடுதலாக பி.எட்., படிப்பை முடித்துவிட்டுப் பள்ளிகளில் முதுநிலை ஆசிரியர்களாகும் வாய்ப்புகளுக்காகக் காத்திருக்கிறார்கள். உயர் கல்வியில் பெண்களின் பெருமை பேசுகிற நேரத்தில், இந்த எதார்த்த நிலையையும் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும். அரசு நடத்தும் உயர் கல்வி நிறுவனங்களில் நிரந்தர ஆசிரியர்களை நியமிப்பதை உறுதிப்படுத்த வேண்டும்.
உலகப் பெருந்தொற்றாக கரோனா வைரஸ் பரவத் தொடங்கி இரண்டு வருடங்கள் முடிந்துவிட்டன. கிட்டத்தட்ட 27 கோடிப் பேர் இதனால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர்; 53 லட்சம் பேர் இறந்துள்ளனர்.
2019 டிசம்பரில் சீனாவின் வூகானில் பிறந்த ‘நாவல் கரோனா வைரஸ்’ இதுவரை 222 நாடுகளில் பரவி, மூன்று அலைகளை உருவாக்கி, பலகட்டப் பொதுமுடக்கங்களைக் கொண்டுவந்து, உலக மக்களை முடக்கியது. சர்வதேசப் பொருளாதாரம் முடங்கியது. சாமானியரின் வாழ்வாதாரம் சரிந்தது. கல்வி நிலைகுலைந்தது. நோய் குறித்த அச்சமே புதிய நோயானது. கண்ணுக்குத் தெரியாத ஒரு கிருமியிடம் உலகமே சரணடைந்தது. ஆனாலும், தடுப்பூசியாலும் தற்காப்பினாலும் இதன் பாதிப்பிலிருந்து தப்பித்துவிடலாம் என்று நம்பிக்கொண்டிருந்தபோது, ‘ஒமைக்ரான்’ தொற்றுப் பரவல் பழையபடி அச்சத்தை ஏற்படுத்திவிட்டது. இதனால், ‘கரோனாவுக்கு எப்போதுதான் முடிவு?’ என்பதே உலகளாவிய கேள்வியாக இருக்கிறது. இதற்கு விடை தெரிய இரண்டு வயது கரோனாவிடம் நாம் பெற்றதையும் கற்றதையும் பரிசீலிப்பது அவசியமாகிறது.
பெற்றது என்ன?
ஒரு பெருந்தொற்றை எதிர்கொள்ளும் அளவுக்கு மருத்துவக் கட்டமைப்புகள் வலுவில்லாமலிருந்த எல்லா நாடுகளிலும் கரோனாவின் முதல் அலை தீவிரமாகப் பரவியது. முதல் அலையில் பெரும்பாலும் முதியோருக்கும், அடுத்த அலையில் இளையோர், கர்ப்பிணிகள் உள்ளிட்டோருக்கும் தொற்றுப் பரவல் அதிகரித்தது. இந்தப் பெருந்தொற்றில் நம்மை அதிகம் கலங்கடித்தவை அதன் உருமாற்றங்களே! ஆர்.என்.ஏ. வைரஸ்களுக்கு ஒரேநேரத்தில் அதிகம் பேருக்குப் பரவ இடம்கொடுத்தால் அவை உருமாறும். அதன்படி, கரோனா வைரஸ் இதுவரை 13 முறை உருமாறியுள்ளது. அவற்றில் ஆல்பா, பீட்டா, காமா, டெல்டா ஆகியவை கவலைக்குரியதாக அடையாளம் காணப்பட்டன. அந்த வரிசையில் இப்போது ஒமைக்ரான் இணைந்துள்ளது.
வைரஸ் உருமாறுவதற்கும் பொதுச்சமூகம்தான் காரணம். 2020 டிசம்பரில், பிரிட்டனில் பொதுமுடக்கம் தளர்த்தப்பட்டதும், மக்கள் முகக்கவசம் அணிவது, கூட்டம் கூடுவதைத் தவிர்ப்பது போன்ற தற்காப்புகளை அலட்சியப்படுத்தியதால்தான், அது ‘ஆல்பா வைரஸ்’ என உருமாறி என்றுமில்லாத வேகத்தில் பரவியது. அதேபோல், இந்தியாவில் முதல் அலை முடிவதற்கு முன்னரே மக்கள் அவசரப்பட்டு கரோனாவுக்கான பாதுகாப்பு வழிமுறைகளைக் கைவிட்ட காரணத்தால்தான் 2021 ஏப்ரலில் ‘டெல்டா’வாகப் புது வேகமெடுத்து இரண்டாம் அலை பாதிப்புகளைத் தீவிரப்படுத்தியது; ஐரோப்பிய நாடுகளில் மூன்றாம் அலைக்கும் காரணமானது.
இதுவரை எந்த வைரஸுக்கும் தடுப்பூசி தயாராவதற்குக் குறைந்தது 10 ஆண்டுகள் பிடித்தன. ஆனால், கரோனாவுக்கு ஓராண்டிலேயே 4 வகைப்பட்ட தடுப்பூசிகள் தயாராகிவிட்டன. அதற்குத் தற்போதைய தொழில்நுட்ப உத்திகள் கைகொடுத்தன. அவற்றில் பழைமையும் உண்டு; புதுமையும் உண்டு. உதாரணத்துக்கு, இந்தியாவின் கோவேக்சின் தடுப்பூசி பழைய வகை. பைசர் நிறுவனத்தின் எம்.ஆர்.என்.ஏ. தடுப்பூசி புதிய வகை. இந்தியாவிலிருந்து ‘கோர்பிவேக்ஸ்’, க்யூபாவிலிருந்து ‘அப்தலா’ ஆகிய புரத அடிப்படைத் தடுப்பூசிகளும் வர இருக்கின்றன. இவை மற்ற தடுப்பூசிகள் தரும் பாதுகாப்பைவிடப் பல மடங்கு கூடுதல் பாதுகாப்பு அளிப்பவை. மேலும், இந்தப் பெருந்தொற்று தொடங்கியபோது கரோனாவுக்கெனத் தனி சிகிச்சைகள் இல்லை. இப்போதோ ரெம்டெசிவிர், ஒற்றைப் படியாக்க எதிரணு மருந்துகள் (Monoclonal antibodies), ஸ்டீராய்டு போன்ற ஊசி மருந்துகளும், மோல்னுபிரவிர், பேக்ஸ்லோவிட் ஆகிய மாத்திரைகளும் கிடைப்பதால், டெல்டாவை மட்டுமல்ல ஒமைக்ரானையும் அடக்குமளவுக்கு மருத்துவம் வலுவடைந்துவிட்டது; தொற்றாளருக்கு உயிராபத்து குறைந்துவிட்டது.
கற்றது என்ன?
முதல் அலையின்போது இந்தியா உட்பட பல நாடுகளில் கடுமையான பணிச்சுமை, போதிய பாதுகாப்புக் கருவிகள் இல்லாமை போன்ற பல்வேறு அழுத்தங்களுக்கு மத்தியில் மருத்துவப் பணியாளர்கள் பணியாற்றினர்; உயிரையும் கொடுத்தனர். இரண்டாம் அலையின்போது படுக்கை வசதிகள், ரெம்டெசிவிர் மற்றும் ஆக்ஸிஜன் தட்டுப்பாட்டால் மருத்துவக் கட்டமைப்பு எந்த அளவுக்குப் பலவீனமாக இருக்கிறது என்பதை உணர முடிந்தது. அடுத்த முறை இப்படியொரு மோசமான சூழலைத் தவிர்க்க முக்கிய மருந்துகள், ஆக்ஸிஜன், வென்டிலேட்டர் உள்ளிட்ட மருத்துவக் கட்டமைப்புகளை மேம்படுத்த வேண்டிய அவசியம் புரிந்தது.
சீனா இதற்கு முன்னுதாரணமானது. முதல் அலையில் அது பொதுமுடக்கத்தில் கடுமை காட்டியது. கரோனாவுக்கென பத்தே நாட்களில் 2,300 படுக்கைகளுடன் 2 புதிய மருத்துவமனைகளைக் கட்டியது. செவிலியர் செய்யும் துணை மருத்துவங்களில் ரோபோட்டுகளைப் பயன்படுத்தியது. இப்படிப் பல அசாத்திய வழிகளில் சீனா விரைவிலேயே கரோனாவிடமிருந்து மீண்டுவிட்டது.
கரோனாவிடம் கற்றதில் முக்கியமான விஷயம், இந்தப் பெருந்தொற்றைத் தடுப்பூசியால்தான் ஒழித்துக்கட்ட முடியும் என்பது. அதேநேரம், ‘தடுப்பூசியால் எந்த நாடும் கரோனாவைத் தனித்து வென்றுவிட முடியாது. உலகின் கடைசி மனிதருக்கும் தடுப்பூசி கிடைத்தால்தான் எல்லோரும் தங்களைக் காப்பாற்றிக்கொள்ள முடியும்’ என்று உலக சுகாதார நிறுவனம் எச்சரித்ததை வளர்ந்த நாடுகள் கண்டுகொள்ளவில்லை; தடுப்பூசி விநியோகத்தில் ‘சமநெறி’யைக் கையாளவில்லை. அமெரிக்காவில் 60% பேருக்குத் தடுப்பூசி செலுத்தப்பட்டுள்ளது.
ஆப்பிரிக்காவில் 4% பேருக்கு மட்டுமே செலுத்தப்பட்டுள்ளது. ‘கோவேக்ஸ்’ ஒப்பந்தப்படி ஜி7 நாடுகள் 87 கோடித் தவணை தடுப்பூசிகளை ஏழை நாடுகளுக்கு வழங்குவதாக ஒப்புக்கொண்டதில், இதுவரை 10 கோடி மட்டுமே வழங்கியுள்ளன. ‘இந்தச் சீரற்ற நெறிமுறை ஏழை நாடுகளை மட்டுமல்ல, வளர்ந்த நாடுகளையும்தான் பாதிக்கப்போகிறது. ஏழை நாடுகளில் கரோனா தொற்று நீடிக்கும்போது, புதிய உருவமெடுத்து மற்ற நாடுகளுக்கும் அது பரவும்’ எனும் உலக சுகாதார நிறுவனத்தின் அப்போதைய எச்சரிக்கையை ஒமைக்ரான் தற்போது உண்மையாக்கியுள்ளது.
இனியாவது நாம் விழித்துக்கொள்ள வேண்டும். ஒமைக்ரான் அச்சத்தால் மூன்றாம் தவணைத் தடுப்பூசியை (Booster dose) செலுத்துவதற்கு வளர்ந்த நாடுகள் முனைப்பு காட்டுகிற அதே வேகத்தில் தடுப்பூசி உற்பத்தியைப் பெருக்கி, சமச்சீராக விநியோகித்து, தடுப்பூசிக்குத் தட்டுப்பாடு உலகெங்கிலும் இல்லை எனும் நிலைமையையும் உருவாக்க வேண்டும்.
போதிய தடுப்பூசி இருந்தும் இதுவரை தடுப்பூசி செலுத்திக்கொள்ளாதவர்களும், இரண்டாம் தவணைக்குத் தயங்குபவர்களும் இனியும் தயக்கம் காட்டுவது தங்களுக்கு மட்டுமல்லாமல் அடுத்தவர்களுக்கும் ஆபத்து என்பதை உணர வேண்டும். இந்த உணர்தலுக்குப் பிரபலங்களும் சமூகத் தலைவர்களும் தன்னார்வலர்களும் உதவ வேண்டும். அடுத்த ஆண்டுக்குள் எல்லா நாடுகளிலும் தகுதியானவர் அனைவருக்கும் தடுப்பூசி செலுத்திட வேண்டும். குறைந்தது ஓராண்டுக்காவது கரோனா தற்காப்பு விதிகளைப் பின்பற்ற வேண்டும். இப்படி, அரசுகளோடு சமூக ஒத்துழைப்பும் இணையும்போது கரோனா வீரியமிழந்துவிடும்; தொற்றுவது நின்றுவிடும்.
- கு. கணேசன், பொதுநல மருத்துவர், தொடர்புக்கு: gganesan95@gmail.com
நாகாலாந்து மாநிலம் மோன் மாவட்டத்தின் ஓடிங் என்ற இடத்தில் ராணுவத்தினரால் சமீபத்தில் கொல்லப்பட்ட 13 அப்பாவிகளின் மரணம் உலகெங்கும் கண்டனக் குரல்களை எழுப்பியிருப்பதோடு, பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் மிச்சசொச்சமாக இருக்கும் ராணுவப் படைகளுக்கான சிறப்பு ஆயுதப்படை அதிகாரச் சட்டத்தின் (AFSPA) இருப்பையே கேள்விக்குறியாக்கியுள்ளது.
1942 ஆகஸ்ட் 8 அன்று தொடங்கிய ‘வெள்ளையனே வெளியேறு’ இயக்கத்தை நசுக்குவதற்காக, அன்றைய பிரிட்டிஷ் ஆட்சி உருவாக்கிய ‘சிறப்பு அதிகாரச் சட்டம்’ நாட்டின் விடுதலைக்குப் பின்பு 1958 செப்டம்பரில் ‘ஆயுதப் படை சிறப்பு அதிகாரச் சட்ட’மாக உருவெடுத்தது. மாறுபட்ட கருத்துகளுடன், கோரிக்கைகளுடன் அப்போது இந்திய ஒன்றியத்துக்கு எதிராகப் போராடிக்கொண்டிருந்த நாகா, மிசோ கிளர்ச்சியாளர்களுக்கு எதிரான நடவடிக்கையாக அன்று ஒன்றுபட்ட அசாம் மாநிலத்தின் சில பகுதிகளில் 1958-ம் ஆண்டே இச்சட்டம் அறிமுகம் செய்யப்பட்டது. அதைத் தொடர்ந்து படிப்படியாக அசாம் மாநிலத்திலிருந்து தனியாகப் பிரிக்கப்பட்ட அருணாசலப் பிரதேசம், மேகாலயா, நாகாலாந்து, மிசோரம் ஆகிய மாநிலங்கள் மட்டுமின்றி மணிப்பூர், திரிபுரா ஆகிய இதர வடகிழக்கு மாநிலங்களின் பல்வேறு பகுதிகளுக்கும் இந்தச் சட்டம் விரிவுபடுத்தப்பட்டது.
இப்பகுதிகளில் செயல்பட்டுவந்த, ஒன்றிய அரசுக்கு எதிரான கருத்துடன், தனிநாடு கோரிக்கைகளை முன்வைத்து, ஆயுதம் தாங்கிய கிளர்ச்சிக் குழுக்களை ஒடுக்குவது என்பதே இதன் பின்னணி நோக்கமாக இருந்தது. இடைப்பட்ட 63 ஆண்டுகளில் இந்தச் சட்டம் வடகிழக்கு மாநிலங்கள் மட்டுமின்றி 1983 முதல் 1997 வரை பஞ்சாபிலும் 1990 முதல் இன்று வரை ஜம்மு-காஷ்மீரிலும் அமலாக்கப்பட்டதும் வரலாறாகும். நாட்டின் எந்தவொரு பகுதியும் ‘கலவரப் பகுதி’யாக மாநில அரசாலோ அல்லது ஒன்றிய அரசாலோ அறிவிக்கப்பட்டவுடன் அப்பகுதிக்கு அனுப்பிவைக்கப்படும் படைகளுக்கு இந்தச் சட்டத்தின்படியான அதிகாரம் விரிவுபடுத்தப்படுகிறது. அரசின் இந்த அறிவிப்பில் எந்தவொரு நீதிமன்றமும் தலையிட முடியாது.
மேலும், சர்வதேச மனித உரிமைகளுக்கான சட்டம் உயிரைப் பறிக்கும் வகையில் வலுவான தாக்குதல் நடத்த சில கட்டுப்பாடுகளை விதித்திருந்தபோதிலும், இதுபற்றியெல்லாம் கவலைப்படாமல், இச்சட்டத்தின் 4(அ) பிரிவு சட்டத்தை அமலாக்கும் சூழ்நிலைகளில், உயிரைப் போக்கும் வகையில் சுடுவதற்கான அதிகாரத்தை ராணுவப் படைகளுக்கும் அதற்கு உதவிகரமாக இருக்கும் மாநிலக் காவல் துறைக்கும் வழங்குகிறது. ஒருவகையில், உயிர் வாழ்வதற்கான உரிமையை மீறுவதாகவே இப்பிரிவு அமைகிறது. ‘ஆயுதங்களையோ’ அல்லது ‘ஆயுதங்களாகப் பயன்படுத்தத்தக்க பொருட்களையோ’ வைத்திருக்கும் ஐந்து அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட நபர்களைக் கொண்ட கூட்டத்தின் மீது உயிரைப் பறிக்கும்படியான தாக்குதலை மேற்கொள்ள இந்தச் சட்டம் வகை செய்கிறது. அதே நேரத்தில், ‘கூட்டம்’ மற்றும் ‘ஆயுதம்’ என்பதற்கான விளக்கம் எதுவும் இப்பிரிவில் வழங்கப்படவில்லை.
‘தண்டனைக்குரிய குற்றம்’ ஏற்கெனவே நிகழ்ந்துள்ளது என்றோ அல்லது மிக விரைவில் அத்தகைய குற்றம் நிகழ வாய்ப்புள்ளது என்ற சந்தேகத்தின் பேரிலோ எவரொருவரையும் தங்கள் விருப்பப்படி கைதுசெய்வதற்கான அதிகாரத்தை படை வீரர்களுக்கு வழங்கும் இச்சட்டத்தின் 4 (இ) பிரிவு, தனிமனிதர்களின் சுதந்திரம் மற்றும் பாதுகாப்புக்கான உரிமையை முற்றிலும் மீறுவதாக அமைகிறது. மேலும், இவ்வாறு கைதுசெய்யப்பட்டவர்கள் அருகில் உள்ள காவல் நிலையத்தில் ஒப்படைக்கப்படுவதற்கான கால வரையறை எதையும் இச்சட்டம் வழங்கவில்லை. ‘குறைந்தபட்ச தாமதத்துடன் கைதுசெய்யப்பட்டவர்களைக் காவல் துறையிடம் ஒப்படைக்க வேண்டும் என்று இச்சட்டத்தின் 5வது பிரிவு பொத்தாம் பொதுவாக அறிவுரை கூறுகிறது.
இச்சட்டத்தினால் தவறான வகையில் பாதிக்கப்பட்ட எவரொருவரும் இழப்பீடு கோருவதற்கான உரிமையை இச்சட்டத்தின் 6-வது பிரிவு முற்றிலுமாக மறுக்கிறது. இச்சட்டத்தின் கீழ் வழங்கப்பட்ட அதிகாரங்களைத் தவறாகப் பயன்படுத்தும் அதிகாரிகளுக்கு இதன் விளைவாக உருவாகும் சட்டரீதியான பொறுப்பிலிருந்து விலக்கு அளிக்கிறது. அது மட்டுமின்றித் தங்கள் மாநில மக்களின் நலன் கருதி ராணுவப் படைகளுக்கு எதிராக சட்டரீதியான நடவடிக்கைகள் எதையும் மாநில அரசுகள் எடுப்பதையும் இந்தப் பிரிவு தடைசெய்வதோடு, மத்திய அரசின் ஒப்புதலோடு மட்டுமே இத்தகைய சட்டரீதியான நடவடிக்கைகளை எடுக்க முடியும் என்றும் தெரிவிக்கிறது. இதுவரையில், ராணுவப் படைகளின் மிக மோசமான அத்துமீறல்களுக்கு எதிராக சட்டரீதியான நடவடிக்கைக்கு மிகமிக அரிதாகவே மத்திய அரசின் ஒப்புதல் வழங்கப்பட்டுள்ளது என்பதே நடைமுறை உண்மையாகும்.
இந்தச் சட்டத்தின் பேரில் மேற்கொள்ளப்படும் மனித உரிமை மீறல்களில் ஒரு சோற்றுப் பதம் இது:
“என் காதுகளின் வழியாக வெளியேறும் வரை என் மூக்கில் அவர்கள் தண்ணீரை ஊற்றிக்கொண்டேயிருந்தனர். என் காதுகள் உள்ளுக்குள்ளே சூடாகிக்கொண்டே வருவதை நான் உணர்ந்தேன். பின்பு இரண்டு பேர் என் கால்களைப் பிடித்துக்கொள்ள, இரண்டு பேர் தொடைகளின் மீதும், ஒருவர் என் தலையின் மீதும் ஏறி பூட்ஸ் கால்களால் மிதித்தனர். மின்கம்பிகளின் நுனியை மார்பின்மீது தொட்டு மூன்று முறை எனக்கு மின் அதிர்ச்சி கொடுத்தார்கள். இந்தச் சித்ரவதையின் ஒவ்வொரு முறையும் என் உடல் முழுவதும் சுருங்கிக்கொண்டே வருவதாகவே உணர்ந்தேன்” - மணிப்பூரில் ராணுவப் படையினரால் சித்ரவதை செய்யப்பட்ட 14 வயதுச் சிறுவனின் வாக்குமூலம் இது.
ஓடிங் சம்பவத்தைத் தொடர்ந்து வடகிழக்கு மாநில மக்களிடையே ஏற்பட்டுள்ள கடுமையான வெறுப்பை ஈடுகட்டும் வகையில், இச்சட்டத்தை நீக்க வேண்டுமென்ற குரலை மேகாலயா, மணிப்பூர், நாகாலாந்து போன்ற மாநில அரசுகள் எழுப்பியுள்ளன. இந்தச் சட்டத்தின் உதவி இல்லாமலே பயங்கரவாதத்தை ஒழிக்க முடியும் என்ற முன்னுதாரணத்தை மாணிக் சர்க்கார் தலைமையிலான இடது முன்னணி அரசு நிரூபித்தது. 2015-லேயே இச்சட்டத்தைத் திரிபுராவிலிருந்து முற்றிலுமாக நீக்கிக்கொண்ட வரலாறும் நம் முன்னே உள்ளது. மாநிலக் காவல் துறையின் உதவியுடன், மாநில அரசு நிர்வாகமும் மக்கள் அமைப்புகளும் சேர்ந்து கிட்டத்தட்ட 10 ஆண்டுகள் எடுத்த முன்னெடுப்புகளின் விளைவாகவே திரிபுரா மண்ணில் பயங்கரவாதம் முற்றாக ஒழித்துக்கட்டப்பட்டது.
இந்தப் பின்னணியில் காணும்போது, இதுவரை மக்களின் வெறுப்பை மட்டுமே அதிகப்படுத்திக்கொண்டுவந்த இச்சட்டம், அதன் செயல்நோக்கத்திலிருந்து வெகுதூரம் விலகிச் சென்றுவிட்டது என்பதை உணர்ந்து, இச்சட்டத்தை உடனடியாக நீக்குவதே மனித உரிமைகளை நிலைநாட்டுவதற்கான முதல் நடவடிக்கையாக அமையும்.
- வீ.பா.கணேசன், பத்திரிகையாளர், நூலாசிரியர், மொழிபெயர்ப்பாளர். தொடர்புக்கு: vbganesan@gmail.com
CEC ECs interaction with PMO : அரசு அதிகாரி ஒருவர், பிரதமர் அலுவலகத்தில் பிரதமர் தலைமை தாங்கும் ஆலோசனைக் கூட்டம் ஒன்றில் தலைமை தேர்தல் ஆணையர் கலந்து கொள்ள வேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது என்று குறிப்பு ஒன்றை தேர்தல் ஆணையத்திற்கு அனுப்பலாமா? இதற்கு முன்பு இருந்த ஆணையர்கள் மற்றும் தெளிவாக நிறுவப்பட்ட கோடுகளோடு இதனை தொடர்புபடுத்தினால் பதில் கூடாது என்று தான் சொல்ல வேண்டும்.
தேர்தல் ஆணையம் என்பது ஒரு அரசியலமைப்பு அதிகாரமாகும், அதன் செயல்பாடுகள் நிர்வாகத்திடம் இருந்து தனிமைப்படுத்தப்பட்டு, மூன்று ஆணையர்களும் அரசாங்கத்திடம் இருந்து தூரத்தை பேணுவது உறுதி செய்யப்படுகிறது.
முன்னாள் தலைமை தேர்தல் ஆணையர்கள் மிகவும் அரிதான காலங்களில் பிரதமருக்கு கடிதம் எழுதியுள்ளனர். உதாரணமாக 1999ம் ஆண்டு தலைமை தேர்தல் ஆணையர் எம்.எஸ். ஜில், அன்றைய பிரதமர் அடல் பிகாரி வாஜ்பாயிக்கு தேர்தல் முறைகளில் சீர்திருத்தங்களை கொண்டு வர வேண்டும் என்று கடிதம் எழுதினார். அதே போன்று 2016ம் ஆண்டு, தலைமை தேர்தல் ஆணையர் நசீம் ஜைதி வி.வி. பேட் இயந்திரங்களுக்கான நிதியை உடனே தர வேண்டும் என்று கடிதம் எழுதினார்.
இந்த இரண்டு நிகழ்வுகளிலும் தலைமைத் தேர்தல் ஆணையர்கள், தங்கள் விருப்பத்தின் அடிப்படையில், ஒரு சிக்கலை கொடியிட்டு காட்டி நிர்வாகத்திற்கு கடிதம் எழுப்பியது. ஆனால் இந்த விவகாரத்தில், பிரதமர் அலுவலகம் தலைமை தேர்தல் அதிகாரியை ஆலோசனைக் கூட்டத்தில் கலந்து கொள்ள வேண்டும் என்று உத்தரவு பிறப்பித்துள்ளது. இது மிகவும் அசாதாரணமானது என்று அதிகாரி ஒருவர் கூறினார்.
உண்மையில் மூன்று தேர்தல் ஆணையர்களும் பொதுமக்களின் பார்வையில் சுதந்திரத்தின் பிம்பத்தைத் தக்கவைக்க அரசாங்க அதிகாரிகள் அழைக்கும் கூட்டங்கள் அல்லது விவாதங்களில் கலந்துகொள்வதில்லை. இது பிம்பம் மட்டுமின்றி நெறிமுறையும் கூட. இதற்காகத்தான் நவம்பர் 15ஆம் தேதி தேர்தல் ஆணையத்துக்கு சட்ட அமைச்சகம் எழுதிய கடிதத்தின் தொனி கேள்விகளை எழுப்புகிறது என்று வட்டாரங்கள் கூறுகின்றன.
ஒரு விவாதத்தின் போது தலைமைத் தேர்தல் ஆணையர் உடனிருப்பார் என்று பிரதமரின் முதன்மைச் செயலாளர் “எதிர்பார்ப்பதாக” அந்த கடிதத்தில் கூறப்பட்டுள்ளது. ஒரு அரசாங்க அதிகாரி பணி மூப்பில் எவ்வளவு சீனியராக இருந்தாலும் சரி தலைமைத் தேர்தல் ஆணையரை ஆலோசனைக்கு அழைக்க முடியாது என்று முன்னாள் தேர்தல் அதிகாரி ஒருவர் கூறியுள்ளார்.
சட்ட அமைச்சர் அலுவலகத்தில் இருந்து வந்த கடிதத்தின் தொனி குறித்து தன்னுடைய அதிருப்தியை தலைமை தேர்தல் ஆணையர் பதிவு செய்திருப்பதோடு அந்த வீடியோ ஆலோசனைக் கூட்டத்தில் இருந்தும் பங்கேற்கவில்லை என்று தெரியவந்துள்ளாது. ஆனால் அவருக்கு கீழே பணியாற்றும் ஆணையர்கள் இதில் பங்கேற்றுள்ளனர். இருப்பினும், இன்னும் சரியான கேள்விகளை எழுப்புவது என்னவென்றால், மூன்று கமிஷனர்களும் மிஸ்ராவுடன் தொடர்பு கொள்ள ஒப்புக்கொண்டனர் என்பது தான்.
நிர்வாகத்தில் இருந்து ஆணையத்தின் சுதந்திரம் உச்ச நீதிமன்றத்தால் மீண்டும் வலியுறுத்தப்பட்டது. 1995 இல், உச்ச நீதிமன்றம், டி.என். சேஷன் v இந்திய ஒன்றியம் மற்றும் பலர் – வழக்கில் கீழ் கண்டவாறு தீர்ப்பு வழங்கப்பட்டது.
சட்டமன்றங்களுக்கு தேர்தல் பணிகளை நடத்த பொறுப்புகளை ஒப்படைக்கும் அமைப்பானது அன்றைய அதிகாரத்தில் உள்ள கட்சியிடம் இருந்தும் நிர்வாகத்திடம் இருந்தும் முழுமையாக தங்களை தனிமைப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். அரசியலமைப்பின் 324 (1) பிரிவின் கீழ் நிரந்தர அமைப்பான தேர்தல் ஆணையத்தை அமைப்பதன் மூலம் இந்த நோக்கம் அடையப்படுகிறது என்று குறிப்பிடப்பட்டது.
குறிப்பிடத்தக்க வகையில், சமீபத்திய நிகழ்வு, கடந்த ஐந்தாண்டுகளில், குறிப்பாக கண்காணிப்புக் குழுவின் சுதந்திரத்தை கேள்விக்குள்ளாக்கிய அரசியல் கட்சிகளிடம் இருந்து, கமிஷன் விமர்சனத்திற்கு உள்ளாகும்போது வருகிறது.
2017ம் ஆண்டு தலைமை தேர்தல் ஆணையர் ஆச்சல் குமார் ஜோதி தலைமையில் தேர்தல் ஆணையம் குஜராத் தேர்தல் தேதிகளை அறிவிப்பதை தாமதம் செய்தது தொடர்பாக விமர்சனங்களை சந்தித்தது. 2017ம் ஆண்டு அக்டோபர் மாதம் 12ம் தேதி அன்று இமாச்சலப் பிரதேசத்தில் நவம்பர் 9 ஆம் தேதி சட்டமன்றத் தேர்தல் நடைபெறும் என்று ஆணையம் அறிவித்தது, ஆனால் ஒரு சில மாதங்களுக்குள் தேர்தல் நடைபெறும் மாநிலங்களின் தேர்தல் அட்டவணைகள் அறிவிக்கப்பட்டாலும் குஜராத்தில் தேர்தல் தேதிகளை அறிவிக்கவில்லை என்று குற்றம் சுமத்தப்பட்டது. இந்த காலதாமதம் குஜராத்தில் ஆளும் பாஜகவுக்கு ஆட்சியைப் பற்றிய அறிவிப்புகளை வெளியிட அதிக அவகாசம் அளித்துள்ளதாக எதிர்க்கட்சிகள் கூறியுள்ளன.
2019ம் ஆண்டு நாடாளுமன்ற தேர்தலின் போது சுனில் அரோரா தலைமையிலான தேர்தல் ஆணையம் தற்போதைய பிரதமர் நரேந்திர மோடி மற்றும் அப்போதைய பாஜக தலைவர் அமித் ஷாவின் பேச்சுக்கள் உட்பட, தேர்தல் விதிமுறை மீறல்கள் தொடர்பான புகார்களுக்கு மாறுபட்ட கருத்துகளை கொண்டிருந்தனர். அப்போது, தேர்தல் ஆணையர் அசோக் லவாசா, குறைந்தபட்சம் ஐந்து முறை ஆல்-க்ளியர் வழங்கியதை எதிர்த்தார்.
இந்த ஆண்டு, மேற்கு வங்க தேர்தலின் போது பிரச்சாரத்தைத் தடை செய்வதில் தாமதம் குறித்து தேர்தல் ஆணையம் மீண்டும் விமர்சனத்திற்கு வந்தது. கொரோனா இரண்டாம் அலை வேகம் எடுக்க துவங்கிய போது திரிணாமுல் காங்கிரஸ் மற்றும் காங்கிரஸ் கட்சி பிரச்சாரத்தை முடித்துக் கொள்ளவும், மீதமுள்ள தேர்தல் தேதிகளை மாற்றவும் வலியுறுத்தி மனுக்களை தாக்கல் செய்தன.
ஆனால், முரணாக மேற்கு வங்கத்தில் ரோட்ஷோக்கள், வாகனப் பேரணிகள் மற்றும் 500க்கும் மேற்பட்டவர்களின் பொதுக் கூட்டங்களுக்கு அதன் தடை ஏப்ரல் 22 ஆம் தேதி பிற்பகுதியில் வந்தது. இதுவும் பிரதமர் மோடி நான்கு பேரணிகளை ரத்து செய்த ஒரு மணி நேரத்தில் இந்த அறிவிப்பு வந்தது.
The recent killing of 14 civilians in Nagaland’s Mon district by the Indian armed forces has put the spotlight back on the efficacy of the Armed Forces (Special Powers) Act (AFSPA) of 1958. If its raison d’etre was to quell militancy and make way for the peaceful integration of insurgency-hit regions, has it served its purpose? In a conversation moderated byS. Anandan, Patricia Mukhim and Major General (retd.) Gajinder Singh discuss the moral, legal and political questions pertaining to the controversial legislation and its impact. Edited excerpts:
The Santosh Hegde Committee, appointed by the Supreme Court to look into six of the 1,528 alleged extrajudicial killings in Manipur, noted in its report in 2013 that the “continuous use of the AFSPA for decades in Manipur has evidently had little or no effect on the situation”. Has the Act been counterproductive?
Patricia Mukhim:It is evident that the Act has not succeeded in its mission of containing insurgents because even today in Manipur, there are 32 active militant outfits. In Nagaland, because of the peace talks, most of the outfits have come under one umbrella, the NSCN(I-M) [National Socialist Council of Nagaland (Isak-Muivah)], which is very ambiguous in its demands.
The Supreme Court said that a grave situation of law and order must occur for a region to be declared a ‘disturbed area’ and that Section 3 of the AFSPA cannot be construed as conferring power to issue a declaration without any time limit. The Disturbed Areas Act is reviewed every six months because without it in place, you cannot have the AFSPA. In 2015, the Tripura Chief Minister, Manik Sarkar, cited a drop in militancy to revoke the Disturbed Areas Act, with which the AFSPA too went away.
The AFSPA is a colonial law which hangs over our heads like the Sword of Damocles. It must go as it is prone to abuse and also shows that the country cannot come up with an anti-insurgency or a counter-insurgency force. When you use the Army against your own people, you are actually abusing the Army because it is trained to fight the enemy, not its own people. By sending the Army to fight its own people and then creating an uproar about the abuse of the AFSPA, you are making the Army schizophrenic.
Gajinder Singh:The normalisation of the situation in many parts of the country — be it in Mizoram; Tripura; the Cachar Hills of Assam; the Tirap, Changlang and Logding districts of Arunachal Pradesh; or areas south of the Pir Panjal in Jammu and Kashmir — was made possible by the armed forces. In fact, the removal of the AFSPA from Tripura is testimony to what the forces have been able to achieve. They couldn’t have done this without the legal provision for their deployment in counter-insurgency areas.
However, I would say that the final solution to insurgency or terrorism is not military in nature; it is political and economical. The Army has normalised the situation many times in J&K and the Northeast. But the State governments, and to a certain extent the Central government, have not been able to carry forward the political process.
Three Chief Ministers in the Northeast have now demanded that the Act be repealed. Many a time, the Centre undermined federalism by refusing to listen to the States, while on occasions, the States themselves have wanted the Act to stay. So, is AFSPA being used more as a political tool?
PM:Perhaps what is needed is a referendum on the AFSPA because the State governments and the Centre are playing football with it. As I said earlier, when Mr. Sarkar revoked the Disturbed Areas Act, the AFSPA automatically went away. Why are the other State governments not doing the same? In 1958, the nation-building process was at its nascent stage and the country was in no position to understand its periphery. So, to have the military bring in a certain degree of law and order in a conflict situation for a short period would have been forgiven. But the Act is not meant to continue forever. It is ethically, morally and legally wrong. Perhaps it’s time for the people to rally under a common platform and go to Jantar Mantar to voice their views. It’s difficult for the entire Northeast to come together, as every State has got a border problem with Assam. It would also depend on the ruling dispensation in each State. But politics apart, you have to show that you mean business. Otherwise, this will become another dead issue before long.
GS:The prolonged deployment of the armed forces for internal security duties is not desirable. No one wants to be fighting their own people. The State governments must review the security situation and see if they need the presence of the Army and the Assam Rifles in their States. They need to see if their police forces are capable of handling the situation. If they don’t feel the need to have the Army or the Assam Rifles, they should ask for the withdrawal of these forces. The AFSPA is just a tool; it’s a legal provision for the Army to operate in these areas. However, we would want the State police forces to be enabled to control the situation on their own. The Army should be preparing all the time for war against external aggression.
Lt. Gen. (retd) D.S. Hooda in 2018 said it would perhaps be better to replace the AFSPA with a more humane, acceptable legislation, which would also provide better legal protection to the soldiers in counter-insurgency areas.
GS:I’m not aware of what he said. But notwithstanding that, many people have demanded its repeal. Some feel that there’s a need to modify this Act, while some others think it should be replaced with something else. The Jeevan Reddy Committee, the J.S. Verma Committee, and the Second Administrative Reforms Commission have all commented along these lines. Having served in these areas for a very long time, I think the Act can be amended to make it more humane. But repealing it or replacing it in full is not going to work if the armed forces are to operate in these areas.
It is actually an issue of perceptions. Data do not actually support the bad opinion about the AFSPA. On many occasions, the Supreme Court has upheld its legality and endorsed the dos and don’ts which were laid out by the Army headquarters. And at the ground level, the commanders and the soldiers are sensitive and know that they are operating against their own people.
But is there any mechanism for accountability? The AFSPA grants blanket immunity to the forces. Further, the Government of India (GoI) has reportedly denied permission to prosecute any armed forces personnel in cases of alleged fake encounters investigated by the CBI.
PM:There isn’t any mechanism at the moment because the GoI also has its hands tied. If it uses the Army, it cannot disable the Army by diluting the Act in some way. And the Army will not want to operate in that kind of situation. But why is the Army not used in the Maoist-affected areas? There too people and uniformed personnel are killed. Are the people of the Northeast and J&K not India’s own people that they have to be fought with the Army?
GS:Having served in the Northeast for seven tenures, I can say that there cannot be a more wrong assumption. The Northeast is very close to the hearts of the people of the rest of India, especially people like me.
There’s an argument that the continuous enforcement of the AFSPA has derailed the peace process, involving the NSCN (I-M) in this case, with large sections of the people disenchanted that they have been kept out of the process.
PM:The NSCN(I-M) could have demanded revocation of the Act as a prerequisite for the peace talks back in 1997 itself when it became a party to it. It’s only now that it is jumping on the bandwagon, clamouring for the Act’s repeal.
In Nagaland, the people are traumatised because they are caught between the state and non-state forces. The non-state forces extort money from businesses, entrepreneurs, the government, government employees. Even development funds are being shared with militant outfits. So, there’s a total absence of law and order in these States. For instance, we don’t have an opposition any longer in the Nagaland Assembly. All the 60 MLAs have joined the government on the plea that they will ensure the culmination of the 25-year-old peace process. But that’s not happening.
How does the NSCN(I-M)’s demand for a flag and a separate Constitution work in the Naga-inhabited areas of Manipur which have given up the demand for sovereignty? The GoI is very clear that it is not going to allow any territorial rearrangement. But by demanding a flag and a Constitution, the NSCN(I-M) wants the peace talks to go on unresolved.
GS:The law-and-order situation is really bad in these States. There are large numbers of highly indoctrinated, seditious, violent elements who are lured by money and the gun culture. They go about collecting ‘taxes’ on everything, and the police and the local administration are quite ineffective. In most of these disturbed areas, there’s a communal, tribal, ethnic divide that makes the local police partisan as well. It is the Army or the Central police force that restores some degree of law and order in these places.
As for the NSCN(I-M), it uses the ceasefire in Nagaland to keep moving around. It has no reason to conclude the peace process. But it’s not just them; there are many splinter groups that carry out extortion. So, the forces have to intervene.
Are civil society organisations coming together to raise the issues with the Centre?
PM:The Nagaland Gaon Bura Association, with representation from all 16 tribes of Nagaland, had written to the Prime Minister and the Union Home Minister asking them to conclude the deal on what had been agreed with the NSCN(I-M). But the Centre did not respond.
You have put the people of Nagaland in a situation where they are in no position to speak up, because speaking up has consequences. At least, thankfully now, because of social media which offers anonymity, they are able to express themselves.
How do people lead a normal life in the shadow of the gun?
PM:When some things happen over a long period, they become part of your culture. You learn to live with it, although you are unhappy. You have a government that is held hostage by the NSCN(I-M). On the other side, you have people with guns. The situation is the same in Assam and parts of Arunachal Pradesh. This problem is compounded by the 16-km free movement zone on either side of the 1,643-km India-Myanmar border. It aids the smuggling of arms and drugs and the movement of militants. Shouldn’t there be a stricter border regime?
GS:The presence of the armed forces in these States is not so formidable as to be intimidating. If anything, it has only positively impacted people’s lives. Barring a few undesirable incidents, which get investigated, people’s daily lives are unaffected. And the situation along the India-Myanmar border is much better now with the use of technology, communication and the forward movement of Assam Rifles posts.
When you use the Army against your own people, you are actually abusing the Army because it is trained to fight the enemy, not its own people.
Patricia Mukhim
An increasingly asked question is, “If COVID-19 cases were to suddenly rise now, in a third wave of the disease, would India be better prepared than we were for the second wave in April-May of 2020?” In the past two weeks, such a question has been motivated by reports of Indian cases of the Omicron variant, despite India reporting record low case numbers currently and there being considerable relaxation in COVID-appropriate behaviour. Worryingly, Omicron cases across the United Kingdom are set to constitute, by some modelling predictions, more than 50% of all COVID-19 cases there in two to four weeks, displacing the Delta variant. Omicron cases in Denmark are rising steeply. It has been reported that the severity of these cases appears less than was associated with the previous Delta wave, but these are early days for a new variant reported three weeks ago.
The two sides
So where do we stand? There are positives. The extreme shortages of oxygen that we saw barely six months ago will hopefully not be a feature of a third wave. We have now vaccinated more than 50% of the adult population with both doses of vaccine, and approximately 85% have received one or two doses. Vaccines for the 12 year-18-year-old population as well as booster shots for frontline health-care workers, those who are immunocompromised, and those above 60 years are being discussed currently. When implemented, these will protect those currently most vulnerable, based on booster and variant data from elsewhere. Ramping up testing to deal with a spike should not require an increase in capacity. We have more vaccine doses than in May 2021 and the potential for oral antiviral therapy in the near future.
But there are negatives. Several of these have been discussed since the novel coronavirus pandemic began. Of those we could list, we highlight an urgent and important one — the lack of publicly available data on the pandemic from Government sources, particularly in regard to testing, but also in terms of being able to correlate disease severity with age, prior medical conditions, locations and other variables.
A letter and action taken
In April 2021, we and 900 other scientists, co-signed a letter addressed to the Prime Minister of India. The letter contained the following message, among others: “While new pandemics can have unpredictable features, our inability to adequately manage the spread of infections has, to a large extent, resulted from epidemiological data not being systematically collected and released in a timely manner to the scientific community.” Within a day of this letter becoming public, the Principal Scientific Adviser, Prof. K. VijayRaghavan promised prompt action, with his office listing nodal personnel in the main agencies responsible for COVID-19 data collection which could be contacted for these data.
Now, six months later, what progress has resulted? As far as we can see, none. Data from the Indian Council of Medical Research (ICMR), India’s premier medical research agency, remains inaccessible. The National Centre for Disease Control (NCDC) has not responded. The CoWIN data (The Government web portal for COVID-19 vaccination registration) contains valuable information but beyond the real-time data on vaccine delivery by doses, as displayed, it is of little value for future planning and prediction unless it can be tied to testing data and clinical information at the level of individuals.
Data is pivotal
Why are these data needed? If we knew that a person had tested positive on successive tests separated by, say four months or more, with a negative test in-between, that would suggest a reinfection. We could then infer the probability of such a reinfection. With information about testing and vaccination status, we could compute the probability of a vaccine breakthrough event. By checking to see whether the positive test happened after the first but before the second dose of vaccine, or after the second dose, the relative efficacy of such single vaccine doses at preventing disease could be derived. By examining symptoms reported after a vaccine breakthrough event, we could understand the extent to which vaccines reduce disease severity. Add to this a layer of sequence information, and we could study the impact of new variants.
The Indian Council of Medical Research holds data on every COVID-19 test conducted in India. At this stage of the novel coronavirus pandemic, it seems unfathomable that these data are not correlated to the vaccine data in the CoWIN platform.
Data on hospitalisations, etc. are apparently available at the State level, but seem inaccessible which, considering both the enormous resources devoted to COVID-19 across government agencies and the use of universal health IDs and records, demonstrates that we have a long way to go. If we cannot do this for COVID-19, what is the likelihood that we will accurately record other health conditions?
The most trustworthy and granular data on cases in India have resulted from the remarkable and public-spirited work of a volunteer organisation, Covid19India.org. Their volunteers maintained a public website where data were culled from individual reports by States, even sometimes from informal sources, such as journalist groups or citizen science reports. Their work has now been taken over by several other voluntary groups, all operating on the same broad principles of data accessibility: covid19bharat.org, incovid19.org and covid19tracker.in.
For the COVID-19 data void in India to be filled by volunteer groups and not by the Government is unusual by any means. The Government has access to more data than these groups. Yet, it is the data put out by these groups that appears to be trusted more, even by those in the Government.
We have laid the stress on data availability because this is the one area where a swift realignment is possible. Setting right a public health system that has been underfunded — and, in some cases, neglected — over decades, is a harder task, but we must not fail to recognise that data is a public good. The more widely data are shared, the greater the likelihood of integration of the rapidly shifting scientific frontier with clinical practice.
South Africa’s experience
South Africa’s actions with its sequencing data when the Omicron variant was first detected are illustrative. With the advantages of a relatively high-quality surveillance system among low- and middle-income countries (LMIC) countries, bolstered by a commitment towards transparency and data accessibility, South Africa’s rapid sharing allowed the world to prepare swiftly for the appearance of the highly mutated Omicron variant.
From the experience of other countries, it is likely that Omicron will spread in India, as it has elsewhere in the world. We do not know currently — and it would be irresponsible to extrapolate on the limited information available to us so far — about what this might lead to, but it is clear that pre-emptive decisions on vaccination and other measures could be made faster and better if more integrated data were available. Now, more than ever before, is the time for us to urgently re-assess our attitude towards data for public health purposes and the role of national health agencies in sharing data, generated with public funds, with scientists in India and across the world.
The title of our piece is ‘... Flying blind into the storm”. If we do not pay attention to this now, that is indeed what we will be reduced to in the months to come.
Dr. Gagandeep Kang is Professor of Microbiology at Christian Medical College, Vellore, Tamil Nadu.
Gautam I. Menon is a Professor at Ashoka University, Sonepat and at the Institute of Mathematical Sciences, Chennai.
The views expressed are personal
The demand of farmers to provide a legal guarantee for the minimum support price (MSP) for their produce has triggered a nationwide debate. Some believe it would be “fiscally ruinous” to procure all the 23 crops for which MSP is announced annually. Others contend that procuring these crops would be a logistical nightmare. There is yet another dimension of this debate that has largely gone unnoticed. Can India provide a legal guarantee for MSP without violating its international law obligations enshrined in the Agreement on Agriculture (AoA) of the World Trade Organization (WTO)?
As a trade-distorting subsidy
One of the central objectives of the AoA is to cut trade-distorting domestic support that WTO member countries provide to agriculture. In this regard, the domestic subsidies are divided into three categories: ‘green box’, ‘blue box’ and ‘amber box’ measures. Subsidies that fall under the ‘green box’ (like income support to farmers de-coupled from production) and ‘blue box’ (like direct payments under production limiting programmes subject to certain conditions) are considered non-trade distorting. Countries can provide unlimited subsidies under these two categories. However, price support provided in the form of procurement of crops at MSP is classified as a trade-distorting subsidy and falls under the ‘amber box’ measures, which are subject to certain limits.
To measure ‘amber box’ support, WTO member countries are required to compute Aggregate Measurement of Support (AMS). AMS is the total of product-specific support (price support to a particular crop) and non-product-specific support (fertilizer subsidy). Under Article 6.4(b) of the AoA, developing countries such as India are allowed to provide ade minimislevel of product and non-product domestic subsidy. Thisde minimislimit is capped at 10% of the total value of production of the product, in case of a product-specific subsidy; and at 10% of the total value of a country’s agricultural production, in case of non-product subsidy. Subsidies breaching thede minimiscap are trade-distorting. Consequently,they have to be accounted for in the AMS.
The procurement at MSP, after comparing it with the fixed external reference price (ERP) — an average price based on the base years 1986-88 — has to be included in AMS. Since the fixed ERP has not been revised in the last several decades at the WTO, the difference between the MSP and fixed ERP has widened enormously due to inflation.
For instance, according to the Centre for WTO Studies, India’s ERP for rice, in 1986-88, was $262.51/tonne and the MSP was less than this. However, India’s applied administered price for rice in 2015-16 stood at $323.06/tonne, much more than the 1986-88 ERP. When this difference is accounted for in the AMS, the possibility of overshooting thede minimislimit becomes real. Procuring all the 23 crops at MSP, as against the current practice of procuring largely rice and wheat, will result in India breaching thede minimislimit making it vulnerable to a legal challenge at the WTO.
Even if the Government does not procure directly but mandates private parties to acquire at a price determined by the Government, as it happens in the case of sugarcane, thede minimislimit of 10% applies. Very recently, a WTO panel in the case,India – Measures Concerning Sugar and Sugarcane, concluded that India breached thede minimislimit in the case of sugarcane by offering guaranteed prices paid by sugar mills to sugarcane farmers.
Peace clause
The AoA needs to be amended so that it provides adequate policy space to run an MSP-backed food security programme. Although a permanent solution is nowhere in sight, the countries have agreed to a peace clause. The peace clause forbids bringing legal challenges against price support-based procurement for food security purposes even if it breaches the limit on domestic support. However, the peace clause is subject to several conditions. For example, it can be availed by developing countries for the support provided to traditional staple food crops to pursue public stockholding programmes for food security (procuring food to provide free ration through the Public Distribution System).
Furthermore, the peace clause is applicable only for programmes that were existing as of the date of the decision and are consistent with other requirements. Countries are also under an obligation to notify the WTO if their subsidies exceed the permissible level. For instance, earlier this year, India reported to the WTO that it gave subsidies worth $6.31 billion for rice in 2019-20 while the value of rice production was $46.07 billion. In other words, the subsidies were 13.6% of the total value of production as against thede minimislevel of 10%.
India’s procurement for rice and wheat, even if it violates thede minimislimit, will enjoy legal immunity. However, India will not be able to employ the peace clause to defend procuring those crops that are not part of the food security programme (such as cotton, groundnut, sunflower seed).
Even if the AoA is amended to exclude MSP-backed procurement for food security purposes from the AMS, procurement for other crops at prices higher than the fixed ERP would be considered trade-distorting and thus subject to thede minimislimit. Therefore, India needs to recalibrate its agricultural support programmes to make use of the flexibilities available in the AoA.
Some alternatives
Arguably, India can move away from price-based support in the form of MSP to income-based support, which will not be trade-distorting under the AoA provided the income support is not linked to production.
Alternatively, one can supplement price-based support (keeping thede minimislimit in mind) with an income-based support policy. However, it will be arduous especially given the climate of high misgiving prevailing between the farmers and the political establishment.
The recent fiasco with the three repealed farm laws demonstrates that reforms in agriculture, no matter how sagacious, cannot be shoved down the throats of the farmers. The Government needs to engage with the farmers and create an affable environment to convince them of other effective policy interventions, beyond MSP, that are fiscally prudent and WTO compatible.
Prabhash Ranjan is Professor and
Vice Dean, Jindal Global Law School,
O.P. Jindal Global University. The views expressed are personal
On September 30, 2020, as the photographer and I were driving towards Chandpa police station in Hathras district of western Uttar Pradesh, COVID-19 was the last thing on our mind. A Dalit girl, who had allegedly been raped and murdered by four upper-caste men, had been cremated by the administration without the family’s permission. It was a story that needed to be told. We didn’t stop to wonder whether the mother of the girl would open up about the crime fromchhe foot ki doori(six-feet distance). And we were not going to tell her about the importance of wearing a mask when she was faced with the biggest crisis of her life.
Hundreds of anguished villagers, who crowded the courtyard, had no protection against the virus. Their immediate concern was that the administration had cremated their ‘daughter’ without their permission. A reporter, unlike a photojournalist who can capture the mood through a zoom lens, has to spend time with the protagonists to get the details — masks or no masks. This has been a dilemma for reporters for two years now.
I first faced this dilemma while reporting on the migrant workers as they started returning home in March 2020, when the virus was an unknown entity. My father was terminally ill. However, I had to report on the incident. And no amount of cleaning and bathing washed off my doubts and anxiety.
The pandemic has left reporters in a state of quandary. If we don’t go to the spot, it feels like our conscience will get seared. If we do, we put our family, particularly elderly parents, in danger. Recently, a leading filmmaker told me that when you are focused, your immunity is high. I agree but does this pass on to the family of the earnest journalist as well?
As the news from Hathras spread, the local administration tried to turn the village into a containment zone, possibly to keep the media out of a big developing story, but the ploy didn’t work. All the journalists descended there.
The farmers’ agitation also took place during the pandemic but the administration, which swooped down on the anti-Citizenship (Amendment) Act agitation after COVID-19 became a reality, refrained from stopping this one. They seemed equally lenient with political rallies and panchayat polls. At the morchas, farmers hardly wore masks. And once again, journalists had to spend time with them to understand their concerns.
Preventing journalists from doing their story, as the police tried in Hathras, is one method of controlling the narrative by the powers that be. The other is the attempt to manage headlines. In March this year, while reporting on the preparations of the Kumbh Mela in Haridwar, a senior official asked me why I was so concerned about the possibility of a holy congregation becoming a hotspot when hundreds of people are roaming in “your Chandni Chowk”. When I pointed out that in the case of the latter, no government money was being spent on putting up massive hoardings, inviting people to attend a religious assemblage during the pandemic, he asked for a favourable headline. “Rest we will manage,” he chuckled. I made it clear that a reporter doesn’t write the headlines.
Days later, the Kumbh Mela did emerge as a hotspot of the virus but, during my stay, a young barber at Har Ki Pauri suggested a way out to minimise the damage. He said the barber union had decided that only a select few young barbers would work for a month and they would share the income with the whole community. I wondered then if journalists too could share information with one another and do their jobs.
Confident about having survived the first COVID-19 wave, I returned to the ground to cover the migrant workers’ journey during the second wave. This time I was not as lucky. Perhaps that was because Delta was a stronger variant or perhaps it was because, as the filmmaker said, I was just not as focused to have high immunity.
anuj.kumar@thehindu.co.in
A Special Investigation Team of the Uttar Pradesh police has concluded that the violence in Lakhimpur Kheri, U.P., on October 3 that claimed the lives of eight people was a “pre-planned conspiracy”. Union Minister of State for Home Ajay Kumar Mishra’s son Ashish Mishra is a key accused in the case. He was in a convoy of cars that mowed down farmers protesting against the controversial farm laws that have since been repealed. Two of the cars were owned by the Minister. In subsequent violence on that day, three BJP workers who were part of the convoy were lynched by the protesters. The charges are yet to be proved in a court, but the Minister is on the defensive as the Opposition stalled Parliament for two days, demanding his dismissal. The charges against his son are serious. The police have sought to drop the initial charges they had brought against the accused under Indian Penal Code (IPC) Section 304A (culpable homicide not amounting to murder), Section 279 (negligent driving), and Section 338 (causing grievous hurt). They now seek Section 307 (attempt to murder), Section 326 (causing hurt with dangerous weapon), Section 34 (acts done by several persons in furtherance of common intention), and Section 3/25 Arms Act against Ashish Mishra.
It could be argued that a father is not accountable for his son’s actions, but in this instance it is disingenuous. The son has been a key character in the father’s politics, by all accounts, and the Minister’s continuation in the Council has become morally untenable. Mr. Sharma has aggravated the situation for himself by misbehaving with a journalist who asked him a question on the issue. His behaviour, caught on camera, is unbecoming of a Minister. The violence unleashed by the Minister’s followers on October 3 was one of the factors that forced the hand of Prime Minister Narendra Modi who had ruled out the repeal of the farm laws all along. The BJP appears to be defending the Minister though the official argument has been limited to the point that the matter cannot be discussed in Parliament as it is before a court. Mr. Mishra’s adventurism has turned out to be costly for the BJP, but the party may be cautious in dealing with him. The Assembly election is due in Uttar Pradesh, and the party may not want to ruffle feathers any further. An element of an internal power struggle in the BJP’s U.P. unit is unmistakable in the violent incident and the police response that followed. Mr. Mishra had political calculations in taking a combative stance against farmers. But he may have to pay a price for it now, as the incident puts the State and Central governments of the party on the back foot. Fairness demands that he must not stay on as a Union Minister.
India’s negative vote at the UN Security Council (UNSC) on a draft resolution on climate change is a reflection of its long-held opposition to expanding the UNSC’s mandate into areas that are already being dealt with by other multinational fora. The resolution, piloted by Ireland and Niger and which had the support of a majority of the UNSC members, was voted down by India and Russia — it has veto powers — while China abstained. Their position is that the UNSC’s primary responsibility is “maintenance of international peace and security” and climate change-related issues are outside its ambit. But the supporters of the resolution argue that the climate is creating security risks in the world, which will exacerbate in the future with water shortage, migration and a destruction of livelihoods. Germany had circulated a similar draft last year which was never put to vote in the Security Council as the Trump administration opposed it. Now, with support from the Biden administration, the developed world is pushing to include what they call “climate security” in the agenda of the UNSC. While the urgency to take action to tackle climate change is appreciated, the attempt to securitise the climate agenda could have unintended consequences. Bringing the issue under the UNSC will also give more powers to the world’s industrialised countries, which hold a veto power, to decide on future action on climate-related security issues.
Currently, all matters related to climate change are being discussed in the UN Framework Convention on Climate Change (UNFCCC), a specialised agency. And with over 190 members, its framework has made progress in tackling climate change. It is this process that led to the Kyoto Protocol, the Paris Agreement and the recent COP26 summit, and has put in place an international approach to combat global climate change. Sure, there is valid criticism that decision making at UNFCCC conferences is slow and there has to be faster collective action to tackle climate change and associated challenges. But the solution is not outsourcing decision making to the five permanent members of the UNSC. Also, it is wrong to look at climate change through the prism of security. Each nation faces different challenges in transitioning into a greener economy. As India’s Permanent Representative at the UN T.S. Tirumurti pointed out, the developed countries, all big polluters, have not met the promises they made with regard to climate action. The least developed and developing countries should be encouraged to keep the promises they made with financial assistance. This needs to be a collective process and the best way is through the UNFCCC, where decisions made are by consensus. The UNFCCC should not only make sure that the promises made by member countries, especially the powerful ones, in previous conferences are kept but also expand the scope of discussions to include climate-related security issues.
With the formal surrender of the Pakistan army at its headquarters in Dacca, the war in the eastern sector has ended without unnecessary bloodshed, as Gen. Manekshaw suggested. At the same time, the new State of Bangla Desh has truly arrived as a “free country” as our Prime Minister crisply put it when announcing the good news to the Lok Sabha. The acting President, Syed Nazrul Islam, and the Prime Minister, Mr. Tajuddin Ahmed, have been functioning at Jessore. Now their government can make its triumphant progress to the capital city where a thousand Mukti Bahini guerillas had been fighting the Pakistan army. Bangla Desh has already been recognised by India and Bhutan. It now awaits recognition from other countries many of which have watched its struggle for liberation with sympathy. It will eventually seek membership of the United Nations whose Charter it has already accepted. Though its chief leader, Sheikh Mujibur Rehman, is nowhere near the scene of rejoicing — he is reported to be in a Pakistani prison at Lyallpur — the other leaders have already drafted a democratic, secular and socialist constitution which will in due time be discussed and passed into law by the members of the provincial and central assemblies who were elected last December.
Violent clashes between workers and strike-breaking military authorities were reported from Poland but Warsaw Radio insisted the country was calm and generally hard at work. The military government said union leader Lech Walesa was broken and weeping. The French Premier, Pierre Mauroy, has been told by diplomatic sources there have been 45,000 arrests in Poland and nine people killed in incidents since the military take-over, a French union leader said. Reports reaching Western diplomats in Bonn said water cannon and baton charges were used against supporters of the Solidarity free trade union by army authorities administering the martial law imposed on Sunday. The diplomats said troops and police were brought in to break strikes in Warsaw, Katowice and Gdansk.
The crippling strike by Bihar non-gazetted employees entered the sixth day with no sign of any settlement. While various employees’ associations are sticking to their demand of the implementation of the pay revision commission recommendations, Chief Minister Jagannath Mishra announced that 200 officers who had joined the strike had been suspended. These officers had been recently promoted to the gazetted cadre.
The Lok Sabha witnessed a tense situation during Zero Hour when Subramaniam Swamy (Janata ) challenged BJP leader Atal Bihari Vajpayee to establish the charge that he (Swamy) was a CIA agent. Trembling with anger, Swamy told the House that he wanted Vajpayee to come out with the facts if he had the guts to do so. The issue came up in th e House last week when K K Tiwari (Congress-I) brought out the sharp differences between Swamy and Vajpayee by referring to an interview given by the latter to Probe.
In the preface to the 2014 reissue of her classic text Ain’t I a Woman? Black Women and Feminism, bell hooks, who styled her name in lower case letters to keep the attention on her ideas, wrote of imagining her mother as her ideal reader. This led her to develop a jargon-free prose style that made her work accessible to all her readers. This was necessary, because the ideas hooks articulated were complex, challenging long-held pieties about the nature of power, social and economic hierarchies, and the role of activism and reform, not only within the women’s movement, but movements led by the marginalised everywhere. She rejected the idea that different kinds of injustice existed in isolation from each other and argued that to address one, it is necessary to tackle the others.
hooks, who died aged 69 on December 15, was many things — writer, poet, teacher, activist. But it is as a theorist of love that she may have had the most profound impact. She encountered love as more than just a romantic notion, as a transformative, healing power, during her spiritual journey as a “Christian Buddhist”. It was this power of love, she said, that could most effectively end oppression.
Today, hooks’s “ethic of love” as well as her intersectional understanding of injustice are accepted wisdom — much of that is because of the enormous impact of her work. Yet, in no way have these ideas lost power or relevance. At a time when social justice is often reduced to slogans used to sell everything from soap and jewellery to electoral promises, reading hooks is like a tonic. Her ideas resist simplification. She muddied the distinction between oppressor and victim, enriching the understanding of oppression itself and challenging the belief that creating a more just world is simply about grabbing a larger share of the pie.
This editorial first appeared in the print edition on December 17, 2021 under the title ‘Power of love’.
There seems to be no great controversy about the decision to replace Virat Kohli with Rohit Sharma as the white-ball captain, but Indian cricket has found a characteristically amateur way to stumble into a mess. Did Sourav Ganguly and selectors tell Kohli clearly that if he quits T20 captaincy, he would lose his ODI role too? Did Kohli not understand the implications involved and thought he could carry on as ODI skipper? Unfortunately, it has to come to this: Who is lying, who is telling the truth? And the bigger picture is lost. It’s the prerogative of the selectors and the board to replace a captain if the desired results aren’t coming in. Kohli might want to go on as captain but it isn’t his call. In the end, it is about the handling of the exit, and the absence of grace.
But grace and BCCI have historically not gone well together. There was no “thank you” note in the press release to Kohli, not even a mention of his name in the note to elevate Rohit Sharma. Much earlier, Venkataraghavan had learned that he was replaced as captain by Sunil Gavaskar mid-air, through an announcement by the pilot. Gavaskar once had to scale a wall like a thief to enter a meeting where he was anointed as captain over Kapil Dev. In 1983, after a Pakistan tour, Gavaskar himself didn’t even get a phone call from the selectors that he was going to be replaced by Dev.
What makes this current situation more fascinating is the cast of characters. Sourav Ganguly, who previously not only lost captaincy but also his spot in a coup of sorts led by then coach Greg Chappell. Jay Shah, BCCI secretary and son of the Union home minister, who holds the real power. Rahul Dravid, not visible in the messy unfolding of events now, but who was the captain when the Ganguly-Chappell episode took place. And Kohli who might understandably feel hurt about the way he was dethroned, but who has now pitted himself in a corner with the board, having essentially called them liars. Adding intrigue is the troll army and some prominent verified handles, which have been in overdrive ever since Kohli supported Mohammed Shami and challenged the vicious campaign around his faith. The elevation of Rohit as white-ball captain is the right move but in reaching here, there has been unnecessary and avoidable fumbling.
This editorial first appeared in the print edition on December 17, 2021 under the title ‘Absence of grace’.
A growing scandal in the Narendra Modi government at the Centre is the refusal by Minister of State for Home Ajay Mishra ‘Teni’ to step down from his office, nor being asked to do so. Ever since the arrest of his son, Ashish Mishra, after the killing of eight people, including four farmers and a journalist, at Lakhimpur Kheri on October 3 — one of the vehicles allegedly behind the deaths belonged to the minister — the minister, and the government he is part of, have turned a deaf ear to demands for his resignation. Now, with the Special Investigation Team probing the case telling the court that it was a planned conspiracy, that the killings “did not happen due to negligence or callousness” and that the actions of the accused, including the minister’s son, were “deliberate with an intention to kill”, the minister’s continuation in office has become even more untenable. The government’s defence — it stonewalled the Opposition in Parliament saying that “sub judice” matters could not be discussed in the House, and has been arguing to the effect that a father could not be punished for the alleged sins of the son — simply does not hold. Admittedly, the investigation is ongoing and the case is still to have its day in court. But it is precisely to ensure that the justice process is impartial and fair, and is also seen to be so, that the minister must go. Political propriety calls for guarding against the possibility of the minister’s power and office exerting undue influence on the trajectory of the case against his son.
The Modi government is embarrassing itself by not sacking its minister. It might take even more, however, to embarrass MoS Mishra. After all, the two-term MP from Lakhimpur Kheri who is widely regarded as a “bahubali (strongman)” within his constituency and little known outside it, and who has been unsubtly soliciting a party ticket for his son in the upcoming UP election, is no stranger to the criminal case or controversy. It is to insulate the case against local pressures of all kinds, justifiably, that the Supreme Court took the notable step of reconstituting the SIT and appointed a retired judge to monitor the probe by officers who do not belong to UP. The bench headed by Chief Justice of India NV Ramana did so “to preserve the faith and trust of people” in the administration of the justice system after previously disapproving of the “slow pace, manner and outcome of the investigation conducted so far”. Earlier, Ashish Mishra was arrested only after the court, on October 9, criticised the lenient treatment he seemed to be receiving from the UP police.
MoS Mishra, on Wednesday, reportedly called journalists “thieves”, and pushed one of them when asked about the SIT’s new charge against the Lakhimpur accused, including his son. But that is not the clinching argument against his continuing presence in the ministry. He must go, simply and most of all, because the “democratic spirit” that includes multi-party elections, an independent judiciary and a free media, but is also about more than the sum of these parts — as PM Modi underlined in his remarks at the Summit of Democracy only days ago — calls for it.
This editorial first appeared in the print edition on December 17, 2021 under the title ‘Get MoS to go’.
As per the IPCC report, the world is heading towards warmer climate and higher sea levels. The impact of climate change has become more palpable for many countries in recent years, leaving no room for cynicism. In response, governments have sprung to action to halt the unbridled consumption of fossil fuels. Countries have set ambitious targets for emission reduction. The removal of fossil fuel from production processes is not an easy task, especially for developing countries such as India that rely heavily on coal for power generation, and production of cement, iron and steel. To expect a transition away from fossil fuels would not only require massive investments in alternatives and technology, but also dedicated expenditure to restore the livelihoods of those dependent on these sectors. Acknowledging the steep challenge, the Indian government has committed to a “phase down” — instead of a “phase out” — of coal and fossil fuel subsidies, thus leaving room for the country to chart its own low carbon transition pathway.
Some see this as a watering down of the Glasgow agreement, but it is important to appreciate the history, economics and finance of the semantics. Years of industrial revolution coincided with the rapid expansion of imperial power. Countries such as India acquiesced to the advent of coal powered railways, which became an ally of thriving imperial commerce. Estimates of India’s remaining carbon budget must factor in early emissions spent to the detriment of its economic progress. In the years after independence, coal was a prominent input and communities came to depend on it. Today 38.5 per cent of districts in India have some form of coal dependency. Households also depend on gas and petroleum for cooking and transportation. Therefore, a low carbon pathway must take into consideration the costs to workers and consumers. Ignoring such interests can be perilous, as was seen in the UK, where the shutting down of inefficient coal mines in 1984 led to massive strikes, adversely impacting livelihoods in coal dependent regions.
While India remains in charge of its destiny, the process of transformation has been set in motion. This is seen for companies in high carbon value chains — automobiles, cement and steel — that have committed to sustainable practices. This shift in thinking is in part the result of pressure from investors to acknowledge the long ignored social costs of profits. Companies under varied regulatory regimes are now required to disclose their non-financial performance on environment, social and governance indicators. Although, their objective and consistent application may be questioned.
Investors seeking to align social and financial returns have invested in these companies directly through the purchase of green bonds and sustainable bonds or through funds that rely on ESG disclosures for portfolio decisions. Covid-19 has provided a further nudge to such thinking. In 2020, assets under management of ESG funds grew by a record $51.1 billion. It was a record year for green bond issuances. As the wheels of change turn, it is natural for a skeptic to inquire if this is truly a change of heart for capitalism. Evidence suggests that not all companies live up to their lofty promises. Major corporations around the world have been called out for deceiving investors and consumers. As a result, there are now demands to curb such greenwashing, be it through regulation or class action suits.
As regulation catches up with intent, a more pressing question is if private finance is enough to fill the financing gap? The transition is an economy-wide change that is also likely to impact segments of the society that remain uncovered by corporate spending on social responsibilities. Therefore, private finance will have to be complemented by public finance. It is expected that public finance will become even more pivotal. However, there is a simultaneous risk to future revenues from the tapering of fossil fuel consumption. These account for roughly one-fifth of India’s tax revenues. Moreover, the decline in tax revenues is also likely to impact sovereign credit ratings. According to a study, 63 countries including China, Chile, Malaysia and Mexico could witness a ratings downgrade as a result of climate change. This presents a conundrum for governments that are willing to make the shift, but will not have the requisite fiscal capacity.
Furthermore, such risk can spill over into bank balance sheets that hold sovereign debt while private debt extended to fossil fuel dependent sectors could also turn unviable. This risk is particularly high for countries such as India where around 10 per cent of commercial bank loans are to carbon intensive sectors, half of which are attributable to the power sector. The OECD countries suggest that ascribing a price to emissions through a higher tax is a plausible solution. But, as consumption of fossil fuel tapers, these revenues will decline and any increases in the rates to compensate for this decline can potentially spur inflation, leaving consumers to pay for the cost of transition.
One way or another, there are costs to this transition and the risks are pronounced for the sovereign. The issue therefore is how these costs are distributed. As per an estimate by the Council on Energy, Environment and Water, the investment requirement for meeting the net zero target will be $10.1 trillion. The promise of $100 billion from developed countries for climate mitigation pales in comparison to the needs of developing countries such as India. Therefore, multilateral and private capital must enhance their commitments to invest in low cost technology. Sovereign borrowing dedicated to this transition must not be discounted by ratings. Creating a development finance institution dedicated to low carbon transition can help accurately assess the finance required, and streamline the transition spending.
This column first appeared in the print edition on December 17, 2021 under the title ‘After repeal, the roadmap’. The writer is assistant professor, NIPFP
A new variant of the Covid-19 virus, named Omicron, has taken the world by storm ever since it was reported by South Africa on November 24, with the earliest sample dating back to November 9. Since then, it has been detected in 77 countries, showing local transmission in many and spreading rapidly. New modelling studies suggest 25,000 to 75,000 deaths in England by the end of April 2022. This has raised concern, especially since England has so far given two doses to about 70 per cent and a booster dose to about 35 per cent of its population.
What do we know about the Omicron variant? It has by far the highest numbers of mutations of any other variant — 50 in all when compared to the original Wuhan virus. Of these, 32 make changes to the spike protein that covers the virus surface and 10 are in a region of this protein that promotes virus entry into our cells. Several of these mutations are found in other variants as well, but never came together in a single variant earlier. How do these changes alter the phenotype (behaviour) of the virus?
Data from South Africa and several European countries show a doubling rate of two to three days. A UK report shows its transmission in a household setting to be three-fold higher than Delta. Such rates can lead to an exponential rise in cases. But the good news is we know how to reduce spread with mitigation measures such as masks, ventilation, avoiding crowds, etc. Another piece of good news is that wherever Omicron is gathering steam, the proportion of people with severe disease is lower than expected. A large study by Discovery Health, South Africa’s largest health insurer, released on December 14, showed the risk of hospitalisation among adults who contracted Covid-19 to be 29 per cent lower.
Researchers from the University of Hong Kong reported on December 15 that Omicron infects and multiplies 70 times faster than the Delta variant in the human airway, but infection in the lung is significantly lower. This could explain why Omicron transmits faster between humans but shows reduced disease severity.
Several laboratory studies have shown sera from people who had prior infection or vaccination or a combination to poorly neutralise the Omicron variant. First readouts on the effectiveness of the Pfizer vaccine show that over five months, it drops to 60 per cent against Delta and about 34 per cent against Omicron. A booster dose makes the vaccine 95 per cent effective against Delta and about 75 per cent against Omicron. This translates to about five times more breakthrough infections by Omicron compared to Delta.
Where does India stand? By July 2021, the 4th National Serosurvey estimated 67.6 per cent of Indians to have antibodies. Considering that the vaccinated fraction was very low by then, much of it came from infection. Despite an impressive delivery of 1.3 billion doses, only 38 per cent of Indians have received two doses and 59 per cent have received one dose. Global data shows that people with prior infection with other variants have minimal capacity to neutralise Omicron. This together with past experience and demography suggests that there may be rapid expansion of symptomatic infections in India over the coming weeks. While hospitalisations may remain lower than in the earlier waves, even a small fraction of a very large number is a large number. It is, therefore, prudent to keep hospital capacity ready and ensure adequate stocks of medicines, oxygen, etc.
India must also increase the pace of its vaccination to cover as many people with two doses as possible. Reducing the gap between two doses of Covishield from 16 to 12 weeks will speed this up. Though it is unlikely to stop symptomatic infection, a combination of prior infection and vaccination in a large fraction of adults will ensure low rates of severe disease, hospitalisation and mortality. Simultaneously, India should urgently formulate clear policies on vaccine boosters and vaccinating children. What vaccines can be used, how many doses would be needed, when should these be given and who should be prioritised?
About 90 per cent of doses given in India are of Covishield, which would not work well as a booster dose in people who have already received two doses of it. What are the other options? Covaxin can be used as a booster for people vaccinated with two doses of Covishield and vice versa. The DNA vaccine ZyCoV-D can also be used. There are two protein vaccines available to India that will work well as boosters. Covovax manufactured by the Serum Institute of India for Novavax (USA) has completed phase 3 trials, is approved in Indonesia and SII has exported 50 million doses. Corbevax-E is manufactured by Hyderabad-based Biologicals E in partnership with Baylor College of Medicine and Dynavax Technologies (USA). Both vaccines await emergency-use approval in India.
A policy for boosters, like everything else, should be based on evidence, not emotion. Global data shows two doses are essential for protection from disease and a booster protects further from symptomatic infection. While we await local data, let us not delay preparing for boosters and vaccinating children.
Indians are not insulated from the world. This is one lesson we have learned painfully over the past year.
This column first appeared in the print edition on December 17, 2021 under the title ‘Preparing for Omicron’. The writer is a virologist and fellow, OCIS and Green Templeton College, University of Oxford, UK. He is also a Visiting Professor, Ashoka University, India
The historic struggle of Indian farmers has ended with the central government acceding to many of the movement’s demands, the chief one being the repeal of the controversial farm laws. If only the prime minister had taken the decision much earlier, many precious lives could have been saved. But then, this is human nature — lessons are learnt late, especially in the case of experiential learning. At any rate, better late than never. The demand to extend legally-guaranteed MSPs to all crops has far-reaching implications for crop diversification, optimising land use, ensuring environmental and economic sustainability and regulating migration by bringing about rural-urban osmotic sustainability.
The farmers’ movement was, by no means, an all-India struggle but one by a relatively better-off section of Indian rural society from three states (Punjab, Haryana and UP), who had the economic power and an unswerving commitment to their cause to sustain the protest.
The farmers successfully withstood the ingenious attempts of political parties to appropriate the movement by parachuting career leaders from “above” and “outside”. Many political parties are likely disappointed by the loss of this unprecedented opportunity to serve the “annadatas”. It was a struggle (by no means a class struggle, as no class was ranged against another class but against specific policies) under an organic leadership, relying on conviction, grit and tenacity. The movement thus managed to project a form of non-party politics, reminiscent of the fisherfolks’ struggle in Kerala in the 1980s. Additionally, the movement was non-violent, despite the state resorting to underhand and unethical means (including efforts to divide it along communal lines).
The lesson from this is clear and loud: A struggle, in order to succeed, need not necessarily be violent. After all, peace yields high dividends. Governments, both at the Centre and in states, are forced to carefully and patiently analyse questions before designing their responses, rather than treating them as matters to be “dealt with” as “law and order” problems. Political sagacity and equanimity can be superior to the brazen use of state power.
Not being swayed by quotidian political aspirations, reliance on organic leadership, adhering to non-violent methods even in the face of provocations and violence gave the farmers’ cause credibility, authenticity and drew support from across the world. No less important is the solidarity showed by landless farm labourers, the most vulnerable section of society, whose precarity arising from a lack of economic security came to the fore during the Covid-19 pandemic as never before.
For historical reasons, the majority of this precariat belongs to a specific social category. Their survival depends on a viable land reforms programme predicated on two criteria — employment and a source of income. Such a programme needs to be designed on an all-India scale, deployed as a central law. In various parts of the country, land struggles of the dispossessed and deprived farm labourers are taking place. These struggles now need the farmers’ support. These labourers are under the tutelage of trade unions, controlled by career politicians, “leaders” whose class interests are antithetical to those of the landless. They support struggles for wage rise but suppress demands for land. Such movements must also be led by an organic leadership. Let us build a new solidarity to create a “society of freely associated
producers”.
In India, the time is not yet ripe for a “minimalist state”, given the bearing economic policies have on socio-economic situations and behavioural patterns. However, the state’s “responses from above”, rather than being determined solely by electoral compulsions, must, instead, be predicated on the long-term considerations of sustainability and equity. Such a perspective calls for statesmanship rather than decisions that emanate from fluctuating political reflexes. The need to provide universal economic security, and raise rural incomes by enhancing productivity and ensuring higher value realisation is unexceptionable. The fate of the rural economy cannot be left to the vagaries of the market: While producers should be enabled to avail themselves of market highs, they must not be left completely at the mercy of the downswings. This entails calibrated policy interventions. Rhetoric and emotions must take a back seat in policy formulation.
It is worth mentioning that the farmers set great store by government policies, highlighting that they do not favour a laissez-faire approach, even in this neo-liberal era. It has also been made clear that while welcoming market forces, they are unambiguously opposed to the corporate takeover of the agriculture sector, thus indicating the importance of food security. The Centre and state governments must recognise that the investment in the sector is deplorably low and immediately raise public investment particularly in irrigation, land improvement, technology and enhancing and enforcing land connectivity.
In addition to conceding to all the demands raised by the farmers, the clarity and relevance of the vision emerging from their position must be recognised and utilised. The fact that they do not want to be swamped by “outside” (read corporate) forces augurs well for the country. The challenge, in addition to dealing with the range of issues emanating from meeting the demands raised by the farmers, is to bring about a comprehensive centrally-sponsored land reforms programme and convert the rural sector into a society of independent producers.
This column first appeared in the print edition on December 17, 2021 under the title ‘Moving to clean energy’. The writer is an economist and a former professor at TISS, Tuljapur Campus
A cross-border insolvency involves a situation where an insolvent debtor has assets or creditors in more than one country. Thereby, it transcends the confines of a single legal system. In order to devise a mechanism to handle such cases involving cross-border insolvency, the United Nations Commission on International Trade Law proposed the UNCITRAL Model Law on Cross Border Insolvency. The proposal was adopted on May 30, 1997 at the 13th session of UNCITRAL held in Vienna. The model law has since emerged as the most widely accepted legal framework to deal with cross-border insolvency issues and can be adopted by countries with modifications, which suit their domestic context. It has provisions allowing foreign insolvency courts, and officials access to domestic courts (and vice versa) and also provides for recognition of orders and judgments passed by insolvency courts located in foreign jurisdictions. The Model Law has till date been adopted by 49 countries.
On November 24, the Ministry of Corporate Affairs released a notice inviting comments on India’s proposed version of the model law. The draft rules were first released in October 2018 by the Insolvency Law Committee (ILC). In January 2020, the MCA constituted a Cross-Border Insolvency Rules and Regulations Committee (CBIRC) to make recommendations to the draft rules. The extended insolvency proceedings of Jet Airways and the Videocon Group — two companies which had assets and claims from outside India — highlighted the need for enacting a law, harmonious with the international best practices.
The draft legal framework proposed by the MCA is a step in the right direction. Our code, as it currently stands, provides that we enter into bilateral arrangements with countries for recognising our insolvency proceedings on a reciprocal basis. This was not a permanent solution. Entering into separate agreements with countries is incongruous, time-consuming and involves multiple negotiations. When business interface transcends national borders, it is critical for countries to adhere to a common set of principles governing cross-border trade. Take for instance, the growth of international commercial arbitration as a means of settling cross-border disputes. Its success can be attributed to the United Nations Convention on Recognition and Enforcement of Foreign Awards, popularly known as the New York Convention. It has been signed by 167 countries, meaning thereby, that an arbitral award passed in any of the signatory countries will be readily enforceable in the other signatory country without having to initiate separate proceedings for the same. If a uniform set of guidelines can work for arbitration, then there is no reason to believe that it cannot work for insolvency.
The draft framework does have its heart in the right place. It enables the assistance of foreign courts or representatives during insolvency proceedings pending in India and vice versa. It also enables the central government to exclude a certain class of entities, such as those providing critical financial services (banks, insurance companies etc.) from being subjected to cross-border scrutiny. Under the proposed law, the Indian adjudicating authority (NCLT) shall be vested with the power to recognise a foreign proceeding as either a “main proceeding” (which emanates from a country where the debtor company has its centre of interest) or a “non-main proceeding” (a country where the debtor merely has an establishment). Upon recognising foreign proceedings in India, the NCLT has been vested with the power to impose moratoriums to preserve the assets of the foreign entity in India.
However, the proposed rules are very much a work in progress. There is no provision for enforcement of insolvency related judgments. The CBIRC has in their report recommended the inclusion of provisions enabling enforcement of insolvency-related orders and judgements. Moreover, the term public policy which has been included as one of the major grounds to resist the recognition of foreign proceedings has not been defined. Considering the wide ambit of the term, lawmakers should streamline its scope so as to lend clarity to the process.
This column first appeared in the print edition on December 17, 2021 under the title ‘Borders and red lines’. The writer, a lawyer, is partner at Numen Law Offices
Many well-meaning commentators and analysts thought that a settlement of the Ayodhya dispute would resolve the knotty issue of “communal” tensions arising from Hindu mobilisation. We do not know what the honourable judges who gave the ruling in the matter thought about this, when they were dining out after delivering the Ayodhya-Babri verdict. But, at least in retrospect, they might be wondering if they judicially inaugurated the Hindu state — perhaps inadvertently.
Since the 1990s, when the Ayodhya dispute was raging, it was amply clear that the identity search unleashed by that agitation was not going to stop at Ayodhya. “Kashi-Mathura baaki hain” — Kashi and Mathura still remain — was the refrain. While Mathura is already facing a boiling point, the prime minister very clearly indicated the other day at Kashi that he is indeed prime minister of a Hindu state.
Focused exclusively around the austere and devout persona of the prime minister, a masterclass in performative presentation of image, the Kashi event sent out multiple messages. For the BJP’s internal politics, the image was competitive — it outshone the yogic image of the state chief minister. The imagery would also be deployed in an electoral arsenal for the approaching UP elections. But beyond these limited and UP-centric messages, the projection of the prime minister from Kashi sent a deeper message which has been mostly ignored. After all, it is one thing to see a Yogi being presented as a Yogi-cum-CM and another thing to watch the prime minister intimating that his identity and persona as a Hindu devotee outshines his duty and standing as chief executive of a secular administration.
This is, of course, not the first occasion when this has happened. First, the prime minister was projected as a yogi doing meditation in the Kedar Nath cave — that could be discounted as personal pursuit of the transcendental, except that the orchestrated publicity had nothing other-worldly about it. Then the prime minister presided over the foundation ceremony of the Ayodhya temple. Now, at Kashi, the image of the prime minister has underscored yet again, not his devotion and faith, but the larger point that India belongs to one religious identity which forms the basis of its national being.
The PM has given out a message that being Indian is coterminous with being Hindu. Then, there is a mixing of state authority with Hindu identity. Third, wearing one’s religious faith on the sleeve is a hallmark of both religiosity and political prudence. Fourth, just like its politicisation, the monetisation of the monument was unmistakable. The emphasis was on expanding space and territory, on resources being spent on a Hindu place of worship and on making it more tourist-friendly.
More than all these, the message is about mixing religiosity with a politics of othering. Notwithstanding his claim about sanatan dharma and search for the supreme, the politician in Modi could not keep the politics of Hindutva out of the ostensibly religious moment. He narrated history to bring out the starkness of battles and destruction instead of reminding his audience of the tradition of seekers and seers. While the speech did mention both Shakti and Bhakti, the latter was sidetracked by the diatribe on power. A dig at past adversaries having been consigned to remote black spots of history and a boast that nobody will now dare become aggressor, both had contemporary connotations. They indicated a new social contract wherein similar rejuvenation of Buddhist and Sikh monuments are also undertaken — this inclusion is significant for its assimilative incorporation and its determined exclusion.
It is a sad comment on mainstream public discourse that not much is being said about this new social contract. This is for two reasons, incomprehension and collusion. The folklore about the electoral and political savvy of the BJP and its leadership surely has a grain of truth in it, but that narrative misses the wood for the trees. It is eloquent about campaign detail, masterstrokes and 24×7 politics. There is no denying these, but the big picture is away from them.
It is about the master-narrative that unfolds through events such as Kashi. As this writer has been saying since 2017, it is about a new India. It is about popularising a new public morality. It is about hierarchising citizens. It is, above all, about a new India that distorts its founding document and its historic pledge of inclusive democracy.
The new social contract puts a premium on a new consensus about India being a Hindu nation and therefore the Constitution being a handmaiden of state practices consistent with that socio-cultural construct. The new social contract is about forgetting what we wanted to achieve 75 years ago. But this objective of foundational transformation is not understood adequately. Over the last seven years, the discussions have centred on personality cult and megalomania, on publicity, on the growing or slowing economy, and, only in bits and pieces, on what are seen as excesses or aberrations. That there is a pattern to these so-called aberrations and that megalomania and publicity are convenient tools for the larger project is often lost sight of.
Part of India’s social and political establishment did get a whiff of these momentous transformations. They chose to collaborate either due to partial conviction or expediency. This establishment includes our media and cultural elites as also aspiring political actors who found this as a platform for invigorating or protecting their careers. The Opposition parties have been afflicted by both these vices of incomprehension and collusion. Increasingly, as they realise the widespread acceptability of the ideas about India being a Hindu nation, they appear to be giving up any semblance of joining a debate on this issue and instead cede more and more intellectual ground. In fact, by the next general election, the Opposition would be willing to conduct politics on the middle ground curated by the BJP.
Even outside of competitive politics, there will be no serious contestations in the public domain where the debate would not go beyond the saffron attire donned by the prime minister. When critique is replaced by mere caricature and caricature confines itself to appearances and images, it is a sure sign of the arrival of hegemony. At the risk of repetition, it must be said that the spectacle at Kashi brought to us by willing collaborators of the powerful, is symbolic of the hegemony Hindutva politics has carved for itself. To be sure, there would be many more such spectacles in future and each will be a sharp reminder that the corridor to a Hindu state is lit by the sparklers of political leadership and aided by our own small sparks of collusion.
This column first appeared in the print edition on December 17, 2021 under the title ‘Writing on Kashi corridor’. The writer, based at Pune, taught political science and is currently chief editor of Studies in Indian Politics
The Bank of England (BoE) on 15th December became the first major central bank to increase its policy interest rate to combat inflation. BoE’s bank rate was increased by 0.15 percentage points to 0.25%. The inflation target around which their monetary policy revolves is 2% and in November U.K’s CPI inflation was as high as 5.1%. It’s not just the level that forced the monetary policy action. The increase in the rate of inflation has been sharp. Between September and November, inflation increased by 2 percentage points.
The legal framework in the UK requires BoE’s governor to write to the chancellor of the exchequer explaining why the inflation level has breached the target and this letter is placed in the public domain.
Of relevance to India, is the BoE’s understanding of the underlying causes of the current spell of inflation and the likely trajectory. A cause common to all economies is the Covid-induced disruption of supply chains which has pushed up costs. In addition, on the demand side, the fiscal stimulus rolled out in the U.S has added to the upward pressure on prices.
BoE expects inflation to trend upwards in the early part of next year and peak at around 6% in April 2022. The upward trend in price level early next year is expected to reflect many of the current developments which will show up in prices with a lag.
The year 2022 may be one in which central banks will have to reverse priorities. Inflation may be back on everyone’s agenda.
Semiconductors are the invisible engines of the world, running things as different as mobile phones and automobiles. The world’s fourth most traded product, its manufacture is limited to just a handful of countries. GoI on Wednesday announced a Rs 76,000 crore, or about $10 billion, incentive package to encourage its manufacture in India. The aim of the policy is to create a viable design and manufacturing system for semiconductors. It’s an industrial policy that hopes to capture a slice of the most important contemporary industrial equipment.
Semiconductor manufacture is unlike anything else. It has three defining features. One, is its complexity – its manufacture needs at least 300 different high-technology inputs. Second, this has resulted in a global supply chain that is also highly concentrated geographically. The chain spans just the US, Europe and East Asia. Within this chain, there’s an extraordinary degree of specialisation that makes it vulnerable to shocks. For example, 100% of the world’s most advanced (below 10 nanometres) semiconductor manufacturing facilities are located in just two countries, Taiwan and South Korea. Third, the product sucks in the largest investment on both R&D and manufacturing among all industries. It’s estimated that over the next decade about $3 trillion in investment will be needed.
The outcome of this unique structure is a winner-take-all dynamic where the top three companies in each stage of the supply chain pull in about 80-90% of the revenue. All of these factors will come into play when companies weigh GoI’s incentive package. The $10 billion should be seen as an indicative support because states will also add to it once firms move things forward. It’s at this stage that GoI and states will have to narrow the focus on which parts of the supply chain to encourage. Semiconductor foundries are the world’s most expensive factories, which fabricate chips in hyperclean facilities. They account for 65% of industry capital expenditure but only 25% of the value addition.
Therefore, to lower the risks of investment, India should look at specially wooing back-end of manufacturing such as assembly, packaging and testing. Once it stabilises and an ecosystem develops, front-end of manufacturing will follow. Simultaneously, GoI needs to leverage the presence of Indian engineers in chip design, the part of the chain that contributes the largest value. Hand-holding startups of entrepreneurial engineers can produce large payoffs. GoI has embarked on a bold industrial policy that now needs targeted attention.
In India law after law has affirmed the legal age of marriage to be 18 for women and 21 for men. Now, the marriage age will be 21 for both sexes. This is well-intentioned, aimed at obscurantist orthodoxy that sees women through the prism of marriages only, and decrees that a woman must be married as young as possible. But a good law in theory doesn’t mean much.
Government data indicate the average age when women get married in India has increased to 22.1 years. But 23.3% of women aged 20-24 years still get married before 18. This is pre-Covid data. Child marriages have reportedly increased during the pandemic, reminding us of the role of factors like poverty and lack of access to schools on top of traditional notions of female status, domestic work and family ‘honour’. Therefore, access to schooling and creating non-farm jobs that women from low-income families will find suitable – look at Bangladesh’s high women’s participation in labour force, thanks to its textile hubs – will have a far deeper impact than a modified law. Let’s remember that what brought down India’s fertility rate was not the sarkari rulebook on family planning and population policies but improved access to education and rising incomes.
Also, think: Young Indians between 18 and 21 can vote, drive, go to college, prepare for competitive exams, represent the country in sporting events and act in movies deemed ‘Adults Only’ – although bizarrely in many states, they are legally barred from drinking alcohol, a law that’s also flouted universally. It is strange then that they can’t marry before 21. In the far more socially liberal West, the minimum age of marriage is 18, with good reason. The smart reform in India should be to make 18 the minimum age of marriage for both men and women.
The Supreme Court (SC) on Thursday expressed satisfaction over the measures taken by the Commission for Air Quality Management (CAQM) to control air pollution in Delhi-National Capital Region (Delhi-NCR), even as it directed the body to invite suggestions from the public and experts to find a “long-term solution”. Solicitor-general Tushar Mehta, appearing for the Centre and CAQM, told the court that an expert committee is working to find a solution so that kneejerk reactions do not become the annual response.
While SC’s push for a long-term anti-pollution strategy is welcome, the executive (the Delhi government, and the Centre) should have ideally taken this decision years ago. Scientific evidence has been piling up on Delhi-NCR’s dire air situation. According to IQAir AirVisual’s 2019 World Air Quality Report, 21 of the world’s 30 cities with the worst levels of air pollution are in India; six Indian cities are in the top 10; and among all Indian cities, some of the worst levels of air pollution are seen in Delhi-NCR every year. The city’s average levels of the most dangerous airborne particles, PM2.5, are 14 times the World Health Organization’s recommended limit. To date, actions have been reactive and do not protect the poorest or effect structural change. The focus revolves around a ban on fireworks and stubble burning, while the inability to monitor and control exemplifies the lack of a cohesive action plan, political will, and weak governance systems. Meanwhile, there is no plan to deal with what is actually a much larger issue — Delhi’s air is always bad, with spikes in pollutants that make it worse during winter.
The primary sources of air pollution in Delhi — vehicle exhaust, heavy industry, small-scale industries, suspended dust, open waste burning, combustion of fuels for cooking, lighting, heating, and diesel generator sets — are well known. Compounding the problem are meteorological factors and seasonal emissions from dust storms, forest fires, and open-field fires. Tackling these requires sectoral interventions, investment in alternatives (like expanding public transport), and credible incentives for citizens to opt for low pollution pathways. Delhi-NCR also needs vegetation buffers and more green cover. Overall, the executive needs to take a regional airshed-focused approach. But none of these will be possible unless there are bold governments, a unified Centre-state front, an independent agency, and an involved citizenry
How do you rate a cricket team’s captain?
There is only one answer to this question. Outcomes.
I say this as someone who was a business journalist for almost two decades, who has interacted with CEOs of companies large and small, Indian and foreign, and with management gurus in vogue through the 1990s, 2000s, and 2010s.
Sure, culture is important, as is strategy (there is an urban legend that Peter Drucker famously said “culture eats strategy for breakfast”), but because sustained performance is not possible without either, the simplest way to rate a leader is outcomes.
And based purely on outcomes, Virat Kohli is a great leader, perhaps the best the Indian cricket team has ever had.
In One Day Internationals, his record (across 95 matches) is, at a little over 70%, the fourth-best across cricketing nations and generations, behind that of Clive Lloyd, Ricky Ponting, and Hansie Cronje (the cut-off being a minimum of 80 matches as captain).
In Tests, his record (across 66 matches) is, at a little under 60%, the third-best across nations and generations, behind Steve Waugh and Ricky Ponting (the cut-off being a minimum of 50 matches).
And in T20s, his record (across 50 matches) is, at around 65%, the second best across nations and generations behind Asghar Stanizaki (of Afghanistan, and many of their matches were against weaker opponents). The cut-off is 50 matches.
The numbers are important.
They are important because it is easy to not like Kohli.
Many people find his aggression too in-your-face, his gestures not worthy of a leader – but clearly, he delivers.
Many people (including this writer) also do not like how he has treated other players, including someone who arguably belongs among the GOATs (greatest of all time), Ravichandran Ashwin. But while there may have been instances where India has not won because it didn’t pick Ashwin, it is difficult to pick too many instances where India lost because Kohli left Ashwin on the bench.
The Indian cricket board, BCCI, whose President has usually, along with a strong captain, been the duo ruling the sport, may have chaffed at Kohli’s position as Indian cricket’s most powerful man and wanted to cut him down to size – but having a team that wins consistently, at home and abroad (and never mind the quibble about ICC tournaments) is actually good for the board in terms of money and power.
And, of course, many people may not like his new-found desire to be woke.
We have not even got down to Kohli’s individual record – and we won’t.
There may be other, very good reasons why Kohli isn’t a good captain, but we are yet to hear them.
Finally, if he is good enough to lead a test team, and his game is suited for the limited overs version of the game (which it is), then he is definitely good enough to lead the ODI team. And if he doesn’t want to lead the T20 team or even play in the format (he hasn’t said anything to this effect, but he is 33 years old), then so be it. He has earned it as a player and, more importantly, as a captain.
R Sukumar is the editor-in-chief of Hindustan Times
Pulp-it is a weekly column for HT Premium subscribers
The views expressed are personal
97% scheduled castes. 1% scheduled tribes. 1% other backward classes and 0.9% others.
This was the breakup of the caste backgrounds of manual scavengers found by two national government surveys conducted in 2013 and 2018 – five years after the regressive caste-based practise was banned by law. The surveys found 58,098 people engaged in manual scavenging, and was able to ascertain the caste backgrounds of 43,797 people.
The data, presented in Parliament two weeks ago, underlined what has been anecdotally known for decades – that the burden of cleaning excreta and garbage by hand falls predominantly on the shoulders of the nation’s most-underprivileged groups – and also provided possible clues to why it has been doggedly persistent. Because it doesn’t affect powerful or dominant groups who are willing to vie for constitutional protections like quota for jobs and education, but won’t protest against this perverse discrimination.
Of course, this is not new.
Every session of Parliament, a bouquet of headlines are generated from questions asked by lawmakers on manual scavenging – and responses given by the government. Every session, the Centre is asked how many manual scavengers are employed in India, or how many have died. Every session, the answer is the same – India has successfully eradicated manual scavenging, there are no people engaged in manual scavenging in India, and therefore, the question of deaths doesn’t rise.
Except, as anti-caste experts and sanitation workers have repeatedly pointed out, this is a definitional sleight of hand. People are still dying from cleaning sewers and drains, often by hand and without protective equipment -- at least 321 of them have died just in the last five years, according to official data, and this is likely an undercount. The only difference is that these people are not considered manual scavengers because it is not strictly lifting human excreta from dry latrines, as mentioned in the Prohibition of Employment as Manual Scavengers Act, 2013. As a result, these sanitation workers, or safai karmacharis are largely not eligible for benefits and rehabilitation packages spelt out under the 2013 law.
Manual scavenging is one of India’s foundational blots, and there is little to say about it that’s not been written already. The first moves towards banning the practice began just eight years after independence but it took another 40 years before a formal prohibition. The 2013 law made punishments more stringent, and a proposed new bill promises to mechanise all cleaning of sewers and drains.
Despite the flurry of legislation, manual scavenging has resisted eradication attempts over the years, each time showing up in a new, slightly modified form. I suspect that the reason for this is the elision of the core logic of manual scavenging: caste.
In almost every region of the country, there are particular communities that are forced to do sanitation work (think of Valmikis in the Hindi heartland or the Arundhatiyars in Tamil Nadu); these are also the groups that are also socially and economically backward, have little capital or power to protest and are chronically dependent on sanitation work for survival. Any attempt to push back against these forced hereditary occupations is violence and boycott. Think of the 2016 protests by Dalits against garbage picking, and the ensuing backlash.
These communities are oppressed by the caste logic of purity and pollution that deems only certain groups can be assigned menial tasks. But any legislative effort to eradicate this evil is bereft of any understanding of this caste dynamic that underpins the system.
The solution to caste-based problems – and what problem in India is not rooted in caste – has to be conscious of how this stratification works. Why should a municipal supervisor stop a cheaper system when the caste they come from take pride in the fact that they don’t clean sewers, or know that their communities are unlikely to ever be forced to do it? How can we explain allowing people to continue suffering because of a definitional gap if we don’t think of this as caste-based differentiation? Simply put, powerful communities have no skin in the game.
Since independence, anti-caste thinkers have repeatedly insisted that the response to caste-based atrocities cannot simply be economic or legislative – because it leaves the underlying structure of caste undisturbed. It is this that allows manual scavenging to metamorphose into a new beast.
How can policymakers acknowledge caste? Maybe by reducing the overwhelming numbers of Dalits in sanitation while simultaneously working to fully mechanise all cleaning work, providing meaningful rehabilitation and reservation to help these communities reverse the cycle of oppression, and create programmes that target vulnerable communities for upliftment.
Manual scavenging hurts Dalits, yes, but it also sullies independent India’s promise of dignity and belies the guarantees made by the Constitution of life and liberty. When young men and women die in sewers and drains, it shows that our cities are decades from being smart and our societies far from equal. This must change.
Over the last few months, every single conversation I have had with anybody has hovered around the semiconductor chip shortage, which has impacted 169 industry segments — from automobiles to medical equipment. Passenger vehicle sales (to dealers) in India witnessed a 41% year-on-year decline in September as the semiconductor shortage hit production, leading to a drop in supplies from manufacturers to dealers.
This event has accentuated the criticality of electronics products and semiconductor chips for every industry, and every aspect of day to day life. Since electronics is a meta resource for all verticals, the demand for electronic products will rise to $400 billion by 2025 and become a key driver for the $5-trillion economy. To meet this demand, the reliance on imports is likely to increase unless timely steps are taken to boost indigenous electronics system design and manufacturing (ESDM).
Our electronics goods import bill is second only to the country’s oil import bill. According to the ministry of electronics and information technology (Meity) and Invest India data, import of electronics was recorded at ₹3,85,081 crore ($54.4 billion) in 2019-20, and ₹3,99,374 crore ($54 billion) in 2020-21 (a slight decrease in dollar terms, but an increase in rupee terms).
To ease the import burden, the government has taken some decisive steps. Since the 1990s, I have been part of many committees that are driving the new policies. The government’s Make in India programme, the National Policy on Electronics (2019), the Production Linked Incentive (PLI) scheme for the electronics sector, the SPECS scheme, the Electronics Manufacturing Clusters (EMC 2.0) scheme, and several other interventions are designed to provide incentives for localisation of electronics manufacturing, and for inviting foreign direct investment; these have driven manufacturing in India dramatically from $30 billion in fiscal year (FY) 2014 to $75 billion in FY 2019. On Wednesday, the Union Cabinet approved a ₹76,000 crore scheme to boost semiconductor and display manufacturing in the country.
However, despite the growth in manufacturing, we are lagging behind on the depth of manufacturing through design and domestic value addition. Ironically, our engineers have created many chips for global companies, but hardware product innovations have barely registered in India despite policies to encourage domestic electronics. You hardly see young entrepreneurs emerging to take on the challenge, largely because the supporting infrastructure has been non-existent. For example, no one really funds hardware startups.
In this year of momentous upheaval due to the pandemic, disruptive technologies are now helping to build back. Let’s look at the glass that’s half full, and instead of thinking of the boat (hardware design-led products and manufacturing) that we have missed, we may ask: What’s the next big thing that we can do for the economy? The answer to that certainly is Make in India, Prime Minister (PM) Narendra Modi’s call for Aatmanirbhar Bharat. But the real aatmanirbharta will come when we see action on the ground, and there is India in our electronics products and digital hardware.
Building our hardware capacities has economic implications (reducing the import bill), development implications (the great ecosystems of manufacturing and employment potential) and, importantly, security implications too. Design and manufacture in India would help to ward off threats from bad actors, from backdoor spyware sitting inside electronic hardware. These can result in serious cyber attacks of enormous implications, rocking our government offices, banks, defence set-ups, power and space, and bring these down overnight. We acted by banning Chinese apps. However, hardware leaks can be more dangerous than software. The United States (US) has taken strong action on this. We need to fortify ourselves too, and act fast to develop indigenous electronics products.
There are lessons to learn from missed opportunities. We need to understand why manufacturing digital hardware never really took off until a few years ago. In 1996, information technology agreement (ITA) 1 was signed by India to bring in a zero-duty regime for IT hardware products by 2005. This was signed without any discussions with industry. It led to the decimation of the small and medium-sized enterprises (SMEs) and destroyed innovation. A country that created IT products ground up (HCL, Wipro) moved to cheap imports, trading and services, instead of product development and manufacturing.
I was a member of former PM Atal Bihari Vajpayee’s task force for hardware set up in 1999. Under the leadership of the late Seshagiri and Jaswant Singh, we created a policy to prepare industry for 2005. The recommendations remained on paper. In 2005, we wrote a paper on bringing semiconductors (SIPS) and component-manufacturing ecosystem to India. Had this not floundered, we would have been better prepared to face the global chip shortage. The demand for electronics is on the upswing, and the shortage of processors and other such components could affect the availability and price of electronics for the next 12 to 18 months.
In 2009, another government task force chaired by me, gave several recommendations regarding the setting up of a National Electronics Mission, the Modified Special Incentive Package Scheme (MSIPS) for manufacturing, preferential market access for domestically manufactured products, creating a semiconductor fab, and for creating an electronics development fund to promote research and development (R&D) in electronics. Many of these suggestions remained on paper, some got implemented, and some were opposed by vested interests.
In 2011, I co-chaired a core advisory group for R&D in the electronic hardware sector (CAREL). We recommended that we should focus on volume products, such as tablets, surveillance cameras, low-cost Indian smartphones, set-top boxes, and so on, and create a strategy to design these through a “design challenge” and then provide these designs to various manufacturers to make in India. Sadly, there’s much ground to cover on that front.
The recent announcements by the government are comprehensive and give me the hope that now the whole ecosystem is being set up. The government is seriously looking at establishing semiconductor fabs in India, and rightly so. If we design in India and create products in India, from systems to chips, only then can we create the demand for the planned semiconductor fab. Today, all component decisions for products made in India are taken in the US, South Korea, and China as Indian brands have failed. So, the product import bill on paper will go down but the component import bill will not.
India partnering with Taiwan, with talks on a free trade pact and creating a semiconductor manufacturing hub underway, is a positive move. India must create a Taiwan city and invite entrepreneurs from there to invest in India. They are also leaders in semiconductor manufacturing and electronics, in electric vehicles.
Unless we “design in India” and “manufacture in India”, our aatmanirbharta on digital hardware will continue to elude us, and our dependence on the import of products and components will continue. We can now use our design and engineering capability to create depth in manufacturing and create a new India that we can be even more proud of.
Ajai Chowdhry is founder, HCL, chairman of the Electronics Sector Skills Council of India. He is recognised as the Father of Hardware in India
The views expressed are personal
Three years for any government is the time for taking stock and introspection. It is the time when you not only evaluate your performance against your avowed goals, but also put your goals and values to question against the people’s reception of them, the changing socio-economic conditions, the emerging best practices, and emerging challenges.
As the Chhattisgarh government completes three years, we can say with confidence that our leaders’ vision along with the Indian National Congress’s valuable legacy have led us well and our performance has strengthened the faith of the people of Chhattisgarh and the millions of Congressmen across the country.
When the people of Chhattisgarh displayed exceptional political wisdom and political foresight, and got rid of 15 years of Bharatiya Janata Party (BJP) misrule, they were clear that they wished for a fundamental change in governance and policies, which is more people-centric, in sync and in continuous communication with their lived realities. The assured price of ₹2,500 per quintal for paddy, and the blanket farm loan waiver, cemented their faith and made trust-based communication possible. Our commitment to restoring land and forest rights to our forest-dwelling people is unequivocal and we have distributed 3.63 lakh hectares of land as individual forest rights along with more than 45,000 community rights which cover 18.95 lakh hectares of forest land. We have also given community forest resource rights in 13.75 lakh hectares of forest land in 3,113 cases.
Our primary concern was to restore the autonomy and agency of our villages and forests which was constrained by the unholy alliance of totalitarian political ideology, along with a predatory market and aided by insentient technology. For this, we needed to revalue their produce and assets, as well as restore their rights over their commons. “Narwa, Garwa Ghurwa Bari” was the articulation of this sentiment. Through the Godhan Nyay Yojana, we have tried to improvise the idea of resource and economic goods and started state procurement of cow dung at ₹2 per kg, and the gains have been across multiple dimensions. People started valuing their ageing cattle, which led to a reduction in stray cattle, and farmers heaving a sigh of relief. It has propelled Chhattisgarh to the cleanest state, as was recognised by the Centre recently. Our village gothans have ushered in innovative and entrepreneurial spirit and culture in the villages, and more so among the women. While their diyas from gobar (dung) became a national rage, they went on to chappals and are now producing carboxymethyl cellulose and organic paint out of the same gobar. This year they have earned ₹45 crore from the sale of this organic paint.
Health and education are the biggest bridges that our people need, to come at par and engage with the larger world, and it needs to start with nutrition. The Mukhyamantri Suposhan Yojana has reduced low birth weight by almost 15% and malnutrition by 19% in these two years, and served us well in the pandemic. Increasing health coverage through the Mukhyamantri Vishesh Swasthya Yojana to ₹20 lakh, and targeted health delivery through haat bazaar clinic and dai-didi clinics schemes are a result of this very continuous communication and a political consciousness sharing lived realities of the people.
The Swami Atmananda English Medium Schools are reducing the existing language barriers for children, and 172 such schools have already been commissioned so far. We have launched a drive to help our village youth develop leadership and communitarian spirit and have started to set up a Rajiv Gandhi Mitaan Club in each of our gram panchayats. Giving agriculture status to fisheries and pisciculture is also a step in the same direction. We aim to establish food, agro and forest produce processing parks in each of our 146 blocks and have identified land in 110 of them; 478 processing units have already been set up in these three years with investments of ₹1,167 crore.
We have extended government employment to more than 400,00 youth, and have been the best performer in delivering Mahatma Gandhi National Rural Employment Guarantee Scheme jobs and more than four million families benefited from it.
Our leader Rahul Gandhi had given me one key idea, “put money in common people’s pocket” and this very idea has become the central theme for the revival of Chhattisgarh. We are the poorest state of the country, but I am sure this formula will change everything in the coming years. We are committed to reshaping Chhattisgarh.
Bhupesh Baghel is the chief minister of Chhattisgarh
The views expressed are personal