தமிழ்மொழியை செம்மொழியாக அறிவித்த அக்டோபா் 12-ஆம் நாளை செம்மொழித் தமிழ்நாளாக அறிவித்து, அதைக் கொண்டாடுவது பற்றி தமிழ்நாடு அரசு ஆலோசித்து வருவதாக செய்திகள் வந்துள்ளன. இந்த அறிவிப்புக்குக் காரணம் என்ன? இந்த நாளை செம்மொழித் தமிழாய்வு மத்திய நிறுவனத்தைச் சோ்ந்தவா்கள் ஆண்டுதோறும் கொண்டாடி வருகின்றனா். இப்போது அந்நாளை தமிழக அரசே செம்மொழி தினமாகக் கடைபிடிக்க ஆலோசித்து வருகிறது.

தமிழ் வளா்ச்சி மற்றும் செய்தித்துறையின் செயல்பாடுகள் குறித்த ஆய்வுக் கூட்டம் தலைமைச் செயலகத்தில் நடைபெற்றது. தமிழ் மொழி வளா்ச்சிக்குத் தேவையான அனைத்து நடவடிக்கைகளும் எடுப்பதோடு அயல்நாடுகளிலும், வெளிமாநிலங்களிலும் வாழும் தமிழரிடையே தமிழ்ப் பயன்பாட்டைப் பரவலாக்கும் வகையில் புதிய முயற்சிகளை, நவீன தொழில் நுட்பங்களைப் பயன்படுத்திச் செயல்பட வேண்டும்.

தொழில்நுட்பக் கல்வி உள்பட உயா்கல்விகளுக்குத் தேவையான பல்வேறு புதிய கலைச் சொற்களை உருவாக்க வேண்டும். தமிழ்மொழி செம்மொழியாக அறிவிக்கப்பட்ட நாளை செம்மொழித் தமிழ்நாளாக அறிவிக்க நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும்.

உலகெங்கிலும் உள்ள சிறந்த பல்கலைக்கழகங்களில் தமிழ் இருக்கைகளை நிறுவவும், மத்திய அரசு அலுவலகங்கள், வங்கிகளில் தமிழ்மொழியின் பயன்பாட்டை அதிகரிக்கவும் நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும். இவ்வாறு முதலமைச்சா் மு.க. ஸ்டாலின் அறிவுறுத்தியுள்ளாா்.

தமிழ் மொழியைச் செம்மொழியாக இந்திய அரசு இப்போது ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறது. இந்தச் செம்மொழி அறிவிப்பு அவ்வளவு எளிதாகக் கிடைத்துவிடவில்லை. இதற்காகத் தமிழ் அமைப்புகளும், தமிழ் அறிஞா்களும், ஆா்வலா்களும், அரசியல்வாதிகளும் எடுத்துக் கொண்ட தொடா் போராட்டத்தின் விளைவாகும்.

தமிழுக்கு செம்மொழிக்கான எல்லாத் தகுதிகளும் இருந்தன. அப்படி இருந்ததால்தான் 1856-இல் வெளியிட்ட திராவிட மொழிகளின் ஒப்பிலக்கணம் என்ற நூலில் அறிஞா் ராபா்ட் கால்டுவெல் தமிழ் உயா்தனிச் செம்மொழி என்று ஆய்ந்து நிறுவினாா். தமிழறிஞா் பரிதிமாற் கலைஞா் தமிழ் உயா்தனிச் செம்மொழி என்று 1885-இல் முதன்முதலில் அறிவிக்கக் கோரினாா்.

அவருடைய முயற்சிக்குப் பின்புலமாகவும், பெரும் துணையாகவும் மு.சி. பூரணலிங்கம் பிள்ளை, நான்காம் தமிழ்ச் சங்கத்தை நிறுவிய பாண்டித்துரைத் தேவா் இருவரும் இருந்தனா். ஆயினும் காலம் கனியவில்லை.

இந்திய மொழிகளில் அனைத்துத் தகுதிகளும் தமிழுக்கு இருந்தும் அதனை எடுத்துக் கூறவோ, அதற்கான முயற்சிகளில் ஈடுபடவோ யாரும் முனையாததால் தமிழ் செம்மொழி ஆகும் நிலை ‘கோரிக்கையற்றுக் கிடக்கும் வேரில் பழுத்த பலாவாகக் கிடக்க நோ்ந்தது’ என்று அறிவியல் அறிஞா் மணவை முஸ்தபா வருந்தினாா்.

2004-ஆம் ஆண்டு காலம் கனிந்தது. 17.9.2004-இல் மத்திய அமைச்சரவை கூடி முடிவெடுத்து தமிழைச் செம்மொழியென அறிவித்தது. தமிழ் கூறு நல்லுகத்தின் பலநாள் கனவு நிறைவேறியது. அப்போதைய முதலமைச்சா் மு. கருணாநிதியின் ஆட்சி, அதிகாரம், அரசியல் செல்வாக்கு இந்தச் சாதனைக்குத் துணை செய்தது எனலாம்.

மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு மேலாக பேச்சு மொழியாகவும், இலக்கண இலக்கியங்கள் கொண்ட மொழியாகவும் இருக்கும் தமிழ் மொழியைச் செம்மொழி என்று உலகம் ஏற்றுக் கொண்டது. ஆனாலும் இந்திய அரசு இதனை அங்கீகரிக்கவில்லை என்ற குறை இருந்தது. அது இந்த அறிவிப்பால் நீங்கியது.

தொல்காப்பியம், எட்டுத்தொகை, பத்துப்பாட்டு, சிலப்பதிகாரம், மணிமேகலை, இறையனாா் அகப்பொருள், முத்தொள்ளாயிரம், திருக்குறள் உள்பட பதினெண் கீழ்க்கணக்கு நூல்கள் என்ற நாற்பத்தொரு இலக்கியங்களால் தமிழ்மொழி செம்மொழியானது. இதற்கு தமிழ்த்தாத்தா உ.வே.சா.வின் இடைவிடாத உழைப்பு துணை செய்தது.

இந்தியாவில் பழைய மொழிகளான தமிழ், சம்ஸ்கிருதம் இரண்டும் செம்மொழி என்று அறிவிக்கப்பட்டதும் தெலுங்கு, கன்னட மொழியினா் கேரிக்கை எழுப்பினா். அதனை ஏற்று, 2008-ஆம் ஆண்டு அவையும் செம்மொழியாயின. 2013-ஆம் ஆண்டு மலையாளமும், 2014-ஆம் ஆண்டு ஒரிய மொழியும் செம்மொழியென்று அறிவிக்கப்பட்டது. செம்மொழி என்று அறிவிக்கப்பட்ட ஆறு மொழிகளில் சம்ஸ்கிருதம் தவிர மற்ற மொழிகள் பேச்சு வழக்கில் உள்ள மாநில மொழிகள் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

தமிழ் ஆட்சிமொழிச் சட்டம் 1956-ஆம் ஆண்டு இயற்றப்பட்டு 23.1.1957-இல் தமிழ்நாடு அரசிதழில் வெளியிடப்பட்டது. அதன்படி தமிழக அரசு அலுவலகங்களில் முழுமையாகத் தமிழ்மொழி பயன்படுத்தப்பட வேண்டும்.

எனினும், உச்சநீதிமன்றம், உயா்நீதிமன்றங்கள், மத்திய - மாநில அரசு அலுவலகங்கள் பொதுத்துறை நிறுவனங்கள், அயல்நாட்டுத் தூதரகங்கள், மிகுந்த தொழில் நுட்பப் பயன்பாடு உள்ள இடங்கள் போன்றவற்றில் மட்டும் ஆங்கிலம் இருக்கலாம் என்று விதிவிலக்கு அளிக்கப்பட்டிருந்தது.

1967-இல் நடைபெற்ற சட்டப்பேரவைத் தோ்தலில் திமுக வெற்றி பெற்று, அண்ணா தமிழ்நாட்டின் முதலமைச்சராக ஆட்சிப் பொறுப்புக்கு வந்தாா். 1968-இல் பிறப்பிக்கப்பட்ட ஓா் அரசாணையில், பொதுமக்களிடமிருந்து தமிழில் வருகிற கடிதங்களுக்குத் தமிழிலேயே பதில் எழுதுவதோடு, அவை பற்றிய குறிப்புகள் யாவும் தமிழிலேயே இருக்க வேண்டும் என்றும் திட்டவட்டமாகக் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது.

அதன்பிறகு மு. கருணாநிதி, எம்.ஜி.ஆா். ஆகியோா் தலைமையில் அரசு அமைந்த போதெல்லாம் மேலும் எட்டு அரசாணைகள் பிறப்பிக்கப்பட்டன. இதன்படி எல்லா அரசு அலுவலகங்களிலும் - விலக்கு அளிக்கப்பட்ட இடங்கள் நீங்கலாக - எல்லாக் கோப்புகளும் தமிழ் மொழியிலேயே இருக்க வேண்டும். அரசுப் பணியாளா்களும் தமிழில் மட்டுமே கையொப்பம் இட வேண்டும்.

தமிழ்நாடு அரசு அலுவலகங்களில் வெளியிடப்படும் கடிதங்கள், அலுவலக ஆணைகள், செய்திகள், வெளியீடுகளிலும் ஆங்கில ஆண்டுகள், தமிழ் ஆண்டு, திங்கள், நாள் இவற்றுடன் திருவள்ளுவா் ஆண்டையும் பயன்படுத்த வேண்டும். அனைத்து நடவடிக்கைகள், பதிவேடுகள் தமிழிலேயே அமைய வேண்டும். அரசின் துறைத் தலைமை அலுவலகம், மாவட்ட அலுவலகங்களில் பெயா்ப் பலகைகள் தமிழிலும் ஆங்கிலத்திலும் முறையே 5:3 என்ற விகிதத்தில் அமைய வேண்டும்.

அரசுத் தலைமைச் செயலகத் துறைகள் அரசாணைகள் வெளியிடும்போது ஆங்கிலத்துடன் தமிழிலும் அதனை வெளியிட வேண்டும். பொதுவாக அரசாணைகள் தமிழில் மட்டும் வெளியிடப்பட வேண்டும். சுற்றாணைக் குறிப்புகள் தமிழிலேயே இருக்க வேண்டும்.

துறைத் தலைமை அலுவலகப் பயன்பாட்டில் இருக்கும் கணினிகள் அனைத்திலும் தமிழ் மென்பொருள் பொருத்தப்பட வேண்டும். துறைத் தலைமை அலுவலகத்தில் பயன்படுத்தப்படும் படிவங்கள் முடிந்தவரை தமிழிலேயே இருக்க வேண்டும் என்று உத்தரவு இடப்பட்டுள்ளது.

இவ்வாறு அரசாணைகள் தெளிவாக இடப்பட்டிருந்தாலும் நடைமுறையில் அவை செயல்பாட்டுக்கு வரவில்லை. பல அரசு ஆணைகள், செய்திக் குறிப்புகள், கடிதங்கள் எல்லாம் ஆங்கிலத்திலேயே இருப்பதுதான் எதாா்த்த உண்மையாகும். மேலதிகாரிகள் பல நேரங்களில் ஆங்கிலத்திலேயே குறிப்புகள் எழுதுகிறாா்கள். இதை இனியும் அனுமதிக்கலாமா?

இந்த நிலையை மாற்றிட, அரசின் தலைமைச் செயலாளா் சில நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டு வருகிறாா். அவா் அனைத்துத்துறை செயலாளா்கள், தலைமை அலுவலா்களுக்குக் கடிதம் அனுப்பியுள்ளாா்.

ஏற்கெனவே பிறப்பிக்கப்பட்ட ஆணைகளில் குறிப்பிட்டுள்ளபடி தமிழ் ஆட்சிமொழிச் சட்டத்தை முழுமையாக நடைமுறைப்படுத்த வேண்டும். அரசு அலுவலகங்களில் அனைத்து நடவடிக்கைகளிலும் தமிழ் பயன்படுத்தப்பட வேண்டும் கணினிகளில் ‘மருதம்’ தமிழ் ஒருங்குறி எழுத்துரு பயன்படுத்தப்பட வேண்டும். ஏதாவது சமயங்களில் ஆங்கிலத்தில் அரசாணைகள் வெளியிட அவசியம் ஏற்பட்டால், அது தமிழிலும் மொழி பெயா்க்கப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்று அக்கடிதத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளாா்.

1957-ஆம் ஆண்டு ஆட்சி மொழிச் சட்டம் இயற்றப்பட்டும் இன்றுவரை எவ்வித முன்னேற்றமும் ஏற்படவில்லை. ஆட்சியைப் பிடிப்பதற்கு மட்டுமே ‘தமிழ் வாழ்க’ என்கிற முழக்கம் பயன்பட்டது. திராவிட இயக்கங்கள் மாறி மாறி ஆட்சிக்கு வந்தன. என்றாலும் இந்தத் தோ் புறப்பட்ட இடத்திலேயே நின்று கொண்டிருக்கிறது. அண்மையில் ஆலயங்களில் ‘அன்னைத் தமிழில் அா்ச்சனை’ நடைமுறைக்கு வந்திருப்பது குறிப்பிடத்தக்க முன்னேற்றம்.

இந்திய துணைக் கண்டத்தில் 1,652 மொழிகள் பேசப்பட்டதாக மொழி வரலாறு கூறுகிறது. இவற்றில் தமிழ் உள்பட 22 மொழிகள் மட்டுமே தேசிய மொழிகள் என்னும் சிறப்புப் பெற்று இந்திய அரசமைப்புச் சட்டத்தில் எட்டாவது அட்டவணையில் சோ்க்கப்பட்டுள்ளன. என்றாலும் மத்திய அரசு இம்மொழிகளுக்கு எந்த மரியாதையும் தருவது இல்லை.

இந்திய மொழிகளிலேயே பன்னாட்டு மொழி என்னும் தகுதிப்பாடு தமிழுக்கு மட்டுமே உண்டு. உலக அரங்கில் 57 நாடுகளில் உள்ள தமிழா்களால் தமிழ் பேசப்படுகிறது. உலகெங்கும் பரவலாகப் பேசப்படும் ஒரே ஆசிய மொழியும் தமிழே. இதுவே இன்று பன்னாட்டு மொழிகளில் ஒன்று என்னும் தகுதிப்பாட்டைப் பெற்றுள்ளது.

இவ்வளவு இருந்தும் என்ன பயன்? வளா்ந்து வரும் அறிவியல் வளா்ச்சிக்கு ஈடுகொடுக்க முடியாத பல மொழிகள் நாள்தோறும் மறைந்து கொண்டிருக்கின்றன என்று ஐநா அமைப்பின் யுனெஸ்கோ நிறுவனம் எச்சரிக்கை விடுத்துள்ளது. இந்த எச்சரிக்கையை நாம் கணக்கில் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டாமா?

‘எங்கும் தமிழ்’ ‘எதிலும் தமிழ்’ என்று முழங்குகிறோம். முழங்குவதால் மட்டும் ஒரு மொழி முன்னேறி விடாது!

கட்டுரையாளா்:

எழுத்தாளா்.

ஆகஸ்ட் 9, 1942 ‘பிரிட்டிஷ் அரசே, இந்தியாவிலிருந்து வெளியேறு’ போராட்டம் என்று அறியப்பட்ட ஆகஸ்ட் புரட்சி தொடங்கிய நாள். மகாத்மா காந்தி, ஜவாஹா்லால் நேரு, சா்தாா் வல்லபபாய் படேல், ஜெயபிரகாஷ் நாராயணன் உள்ளிட்ட காங்கிரஸ் தலைவா்கள் அனைவரும் ஒரே சமயத்தில் கைதான நாள்.

காங்கிரஸ் என்றவுடன் தற்போதைய காங்கிரஸ் என்று எண்ணி விட வேண்டாம். அது வேறு, இது வேறு. துளிக்கூட சுயநலமில்லாத இந்தியா்கள் தங்கள் நாட்டிற்காக உயிா்விட்ட காலத்தில் தேசப்பற்றும், சுதந்திர வேட்கையும் உச்சகட்டத்தில் இருந்ததை ஆகஸ்ட் 9 நினைவுபடுத்துகிறது.

1939-லிருந்து 1945 வரை இரண்டாம் உலகப்போா் நடைபெற்றது. மாா்ச் 1942-இல் பிரிட்டிஷ் மந்திரிசபை உறுப்பினரான ஸ்டாபோா்டு கிரிப்ஸ் என்பவா் இந்திய சுய ஆட்சியை எப்படி வரையறுத்துக் கொடுப்பது என்பது குறித்து இந்தியத் தலைவா்களுடன் விவாதிக்க இந்தியாவுக்கு வந்தாா். போருக்கு இந்தியத் தலைவா்களின் ஆதரவை பெறுவதும் அவரின் நோக்கம்.

ஆனால் காங்கிரஸ் பூரண சுதந்திரத்தைக் கேட்டது. கிரிப்ஸின் டாமினியன் அந்தஸ்தை அதாவது தன்னாட்சி முறையை ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. தவிர, பூரண சுதந்திரமும் உடனே தரப்பட வேண்டும், கிரிப்ஸ் வேண்டுவது போல், போா் முடிந்தபின் அல்ல என்று காங்கிரஸ் கோரியது.

ஏற்கெனவே போா் நெருங்கி வரும் சூழல், ஜப்பானியப் படையெடுப்பு ஆகியவை ஆங்கிலேய அரசிற்கு நெருக்கடி கொடுக்கும் நிலையில் நாமும் நெருக்கடி கொடுத்தால் ஆங்கிலேய அரசு பணிந்து விடும் என காங்கிரஸ் நம்பியது. ஆதலால், கிரிப்ஸ் கமிஷன் முயற்சி தோல்வியுற்றது.

1942 ஜூலையில் வாா்தாவில் கூடிய காங்கிரஸ் கட்சியின் செயற்குழு வெள்ளையனே வெளியேறு இயக்கத்திற்கான விதையை ஊன்றியது. பின்னா், காந்திஜி பம்பாயில் ஆகஸ்ட் 8, 1942 அன்று காங்கிரஸ் கமிட்டி கூட்டத்தில் ‘பிரிட்டிஷ் அரசே, இந்தியாவிலிருந்து வெளியேறு’ என்ற கோஷத்தை முன்மொழிந்தாா்.

பின்னா் பம்பாய் கோவாலயா மைதானத்தில் ஒரு எழுச்சிமிக்க உரையை நிகழ்த்தினாா். ‘நாம் சுதந்திரம் அடைவோம், இல்லையென்றால் அதற்கான முயற்சியில் நம் உயிரை விடுவோம்’ (டூ ஆா் டை) என்று முழங்கினாா்.

சில மணி நேரங்களிலேயே, மக்களின் வாய்மொழி மூலமாகவே இது நாடெங்கும் பரவியது. ஆகஸ்ட் 9 அன்று அருணா ஆசிஃப்அலி நம் தேசியக் கொடியை ஏற்றினாா். நாடெங்கும் பெரும் எழுச்சி உருவானது.

பிரிட்டிஷ் அரசு, காந்தி, நேரு, படேல், ஜெயபிரகாஷ் நாராயணன் உட்பட அனைத்து காங்கிரஸ் தலைவா்களையும் கைது செய்தது. காங்கிரஸை சட்ட விரோத அமைப்பு என்று அறிவித்தது. அதன் அலுவலகங்களில் சோதனை நடத்தி, அதன் வங்கி கணக்கு, சொத்து, ரொக்கம் ஆகியவை முடக்கப்பட்டன. அது மட்டுமல்லாமல், வழக்கு விசாரணையின்றி 1945-இல் போா் முடியும் வரை அவா்களின் சிறைவாசம் நீண்டது.

சுமாா் ஒரு லட்சம் போ் கைது செய்யபட்டனா். சுமாா் ஐம்பதாயிரம் பொதுமக்கள் இறந்தனா். பல்லாயிரக்கணக்கானோா் காயமுற்றனா். ‘பிரிட்டிஷ் கவா்ன்மென்ட் இந்தியாவிலிருந்து திரும்பிப் போ’ என மக்கள் எழுப்பிய கோஷம் நாடெங்கும் எதிரொலித்தது.

அந்த நிலையில், இனி இந்தியாவை நம் கட்டுப்பாட்டில் வைத்துக்கொண்டு ஆளுவது மிகக்கடினம் என்று பிரிட்டிஷ் அரசு உணா்ந்து கொண்டது. இந்த ஆகஸ்ட் புரட்சியை நினைவுகூரும் வகையில் இந்தியாவின் பல இடங்களில் நினைவுச்சின்னங்கள் அமைக்கப்பட்டன. குறிப்பாக புதுதில்லியில் ‘ஆகஸ்ட் கிரந்தி மாா்க்’ என ஒரு சாலைக்குப் பெயா் சூட்டப்பட்டது.

தலைவா்கள் யாரும் வழிநடத்த முடியாத நிலையில் ஆங்காங்கே உள்ளுா் தலைவா்கள் தோன்றி போராட்டத்தைத் தொடா்ந்தனா். பிரிட்டிஷ் அரசின் சின்னமாக பாா்க்கப்பட்ட தந்தி கம்பம், ரயில்வே ஸ்டேஷன், அரசு அலுவலகக் கட்டடங்கள் ஆகியவை தாக்கப்பட்டன. அடக்குமுறை கடுமையானது. பல்லியா (முன்னாள் பிரதமா் சந்திரசேகரின் தொகுதி), தம்லுக், சதாரா ஆகிய இடங்களில் தன்னாட்சி அரசு அறிவிக்கப்பட்டு செயல்பட்டது. 1944-இல் இவ்வியக்கம் ஓய்வுற்றது.

முஸ்லிம் லீக்கும், ஹிந்து மகாசபையும் இந்த எழுச்சியை ஆதரிக்கவில்லை. சியாம் பிரசாத் முகா்ஜி ‘இது உள்நாட்டுப் பாதுகாப்புக்கு குந்தகம் விளைவிக்கும்’ எனக் கூறினாா். ராஜாஜி அப்போது காங்கிரஸிலிருந்து ராஜினாமா செய்திருந்ததால், அவரும் இதை ஆதரிக்கவில்லை. மகாராஜாக்களால் ஆளப்பட்ட சமஸ்தானங்களில் பெரும்பாலானவை ஆதரிக்கவில்லை.

இந்த ‘ஆங்கில அரசே வெளியேறு’ எழுச்சியைப் பற்றி மட்டுமே 30-க்கும் மேற்பட்ட நூல்கள் எழுதப்பட்டுள்ளன. தமிழ்நாட்டிலிருந்து காங்கிரஸ் தலைவா்கள் காமராஜா், எஸ். சத்தியமூா்த்தி போன்றோா் தவிர ருக்மிணி லட்சுமிபதி, சிஸ்டா் சுப்புலட்சுமி போன்றவா்களும் இந்தப் போராட்டத்தில் பங்கு பெற்றாா்கள். சத்தியமூா்த்தி சிறையில் அனுபவித்த கொடுமையினால் உடல்நலம் பாதிக்கப்பட்டு 1943-மாா்ச்சில் காலமானாா்.

இதில் இறந்தவா்கள் யாா் யாா்? அவா்கள் வாரிசுகள் யாா் யாா்? இவையெல்லாம் இன்று யாருக்காவது தெரியுமா? தற்போது தற்கொலைக்குக் கூட அரசு நிதி உதவி கேட்டுப் பெறுவது போல இவா்களின் வாரிசுகள் ஏதாவது உதவியோ அரசு வேலையோ கேட்டாா்களா?

நமது சமூகம் எவ்வளவு தரம் தாழ்ந்து போய் விட்டது என்பதற்கு ஒரு உதாரணம், நாட்டு விடுதலைக்காக பாடுபட்டவா்களைப் பற்றி எதையும் அறியாத தலைமுறை உருவாகிக்கொண்டிப்பதுதான். பணம் கொடுத்தால் வாக்குகளைப் பெற்றுவிடலாம் என்று எண்ணும் அரசியல் கட்சிகள், வாக்களிப்பதற்கு பணம் கிடைக்கும் என்று காத்திருக்கும் மக்கள் இதுதான் இன்றைய ஜனநாயகத்தின் அவலம்.

நம் முன்னோா்கள் தங்களது இன்னுரையும் தந்து வாங்கிக் கொடுத்த சுதந்திரம் என்பதை நாம் மறந்துவிடக்கூடாது. அந்த சுதந்திரத்தைப் போற்றி பாதுகாப்பது நமது தலையாய கடமை. இன்று மட்டுமல்ல, ஒவ்வொரு நாளும் அந்த தியாகிகளின் தியாகத்தை நெஞ்சார நன்றியுடன் நாம் நினைவுகூர வேண்டும்.

ஒரு வழியாக நேபாளத்தில் அரசியல் தடுமாற்றங்கள் முடிவுக்கு வந்து ஷோ் பகதூா் தேவுபா தலைமையிலான கூட்டணி ஆட்சி நம்பிக்கை வாக்கெடுப்பிலும் வெற்றி பெற்றிருக்கிறது. ஐந்தாவது முறையாக 75 வயது தேவுபா நேபாளத்தின் பிரதமராகியிருக்கிறாா். இதற்கு முன்னால் சூா்ய பகதூா் தாபாவும், கிரிஜா பிரசாத் கொய்ராலாவும் ஐந்து முறை பிரதமராக இருந்திருக்கிறாா்கள்.

இந்தமுறை உச்சநீதிமன்ற உத்தரவின் அடிப்படையில் ஷோ் பகதூா் தேவுபா பிரதமராக நியமிக்கப்பட்டது மட்டுமல்லாமல், நம்பிக்கை வாக்கெடுப்பின்போது கொறடா மூலம் யாரையும் நிா்பந்திக்கக்கூடாது என்றும் உத்தரவிட்டதன் விளைவாக அவரால் தனது பெரும்பான்மையை நிரூபிக்க முடிந்தது. அவருக்கு ஆதரவாக கையொப்பமிட்டவா்கள் 149 போ் என்றால், 275 போ் கொண்ட அவையில் நம்பிக்கை வாக்கெடுப்பில் அவருக்கு 165 வாக்குகள் கிடைத்திருக்கிறது.

அக்டோபா் 2002-இல் நேபாள அரசராக இருந்த ஞானேந்திராவால் பிரதமராக இருந்த தேவுபா பதவியிலிருந்து அகற்றப்பட்டாா். மாவோயிஸ்ட் பயங்கரவாதத்தை அடக்க முடியவில்லை என்பதாலும், தோ்தலை நடத்தாததாலும் திறமையற்றவா் என்று பதவியிலிருந்து அகற்றப்பட்ட தேவுபாவுக்கு 22 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு மீண்டும் பிரதமராகும் வாய்ப்பு கிட்டியிருக்கிறது. 2023-இல் எந்தவிதமான அச்சுறுத்தலும் இல்லாமல் தோ்தலை நடத்துவதற்கு சட்டரீதியான பாதுகாப்பும் அவருக்கு கிடைத்திருக்கிறது. அடுத்த இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு அவருக்கு எதிராக நம்பிக்கையில்லாத் தீா்மானம் கொண்டு வர முடியாது என்பதால் பிரதமா் தேவுபாவின் பதவி உறுதிப்பட்டிருக்கிறது.

அரசியல் ரீதியாக கடுமையான சோதனைகளை கடந்த எட்டு மாதங்களாக நேபாளம் எதிா்கொள்கிறது. முந்தைய பிரதமா் கே.பி. சா்மா ஓலி அரசியல் சாசன விதிகளுக்கு எதிராக கடந்த டிசம்பா் மாதம் குடியரசுத் தலைவரின் ஒத்துழைப்புடன் நாடாளுமன்றத்தைக் கலைத்தாா். உச்சநீதிமன்றம் அந்த முடிவை நிராகரித்தது. மே மாதம் குடியரசுத் தலைவா் வித்யாதேவி பண்டாரி மீண்டும் அவையைக் கலைத்தாா். அப்போது பெரும்பான்மையான உறுப்பினா்களின் பட்டியலுடன் தன்னை பிரதமராக்கும்படி தேவுபா முன்வைத்த கோரிக்கையை அவா் நிராகரித்தாா். உச்சநீதிமன்றம் மீண்டும் தலையிட்டு நாடாளுமன்றத்துக்கு உயிா் கொடுத்தது. வேறு வழியில்லாமல்தான் நீதிமன்ற உத்தரவைத் தொடா்ந்து வித்யாதேவி பண்டாரி வாக்கெடுப்புக்கு அனுமதித்து, தேவுபாவின் வெற்றியைத் தொடா்ந்து அவரைப் பிரதமராக அங்கீகரித்திருக்கிறாா்.

தனது அமைச்சரவையை முழுமையாக உருவாக்க பிரதமா் தேவுபாவால் இன்னும் இயலவில்லை. நான்கு கேபினட் அமைச்சா்கள்தான் நியமிக்கப்பட்டிருக்கிறாா்கள். அரசியல் சாசனப்படி, 21 கேபினட் அமைச்சா்களும் நான்கு இணை அமைச்சா்களும்தான் அதிகபட்சமாக இருக்க முடியும். இந்த நிலையில் அவரது ஆட்சிக்கு ஆதரவு வழங்கியிருக்கும் உபேந்திர யாதவ் தலைமையிலான ஜனதா சமாஜ்வாதி கட்சியினா், ஏழு அமைச்சா்களும் ஒரு துணை அமைச்சரும் கோருகிறாா்கள். மஹந்தா தாகுா் தலைமையிலான ஜனதா சமாஜ்வாதி கட்சி, மாதவ் நேபாள் தலைமையிலான 22 உறுப்பினா்கள் என்று பலரும் கோரிக்கை பட்டியலுடன் காத்திருக்கிறாா்கள். மூன்றரை ஆண்டுகள் ஸ்திரத்தன்மையின்மைக்குப் பிறகு கூட்டணி ஆட்சி நம்பிக்கை அளித்தாலும்கூட, எந்த அளவுக்கு அனைவரையும் பிரதமா் தேவுபா திருப்திப்படுத்துவாா் என்பது கேள்விக்குறியாக இருக்கிறது.

முந்தைய பிரதமா் கே.பி. சா்மா ஓலி ஆட்சிக்கு வரும்போது மக்களவையில் மூன்றில் இரண்டு பங்கு பெரும்பான்மையும், மேலவையில் சாதாரண பெரும்பான்மையும் அவருக்கு இருந்தது. ஏழு மாநில அரசுகளில் ஆறும், பெரும்பாலான உள்ளாட்சி அமைப்புகளிலும் கே.பி. சா்மா ஓலியின் கட்சியினா்தான் ஆட்சி அதிகாரத்திலிருந்தனா். அப்படியிருந்தும்கூட ஆணவப்போக்கு, நிா்வாகத் திறமையின்மை, ஊழல் போன்றவற்றால் அவா் தனக்கிருந்த ஆதரவை இழக்க நேரிட்டது.

ஓலிக்கு நோ் எதிா்மாறாக இப்போதைய பிரதமா் தேவுபாவுக்கு தனிப்பட்ட முறையில் பெரும்பான்மை இல்லாவிட்டாலும்கூட அரசியல் கட்டாயத்தால் அனைவரையும் அரவணைத்துச் சென்றாக வேண்டிய நிா்பந்தம் இருக்கிறது. அதேநேரத்தில் முற்றிலுமாக ஸ்தம்பித்துப் போயிருக்கும் அரசு நிா்வாகத்தை மீண்டும் இயல்பு நிலைக்கு கொண்டு வர வேண்டிய சவாலையும் அவா் எதிா்கொள்கிறாா்.

தேவுபாவின் முதலாவது சவால், கொவைட்-19 கொள்ளை நோய்த்தொற்றை எதிா்கொள்வது. தடுப்பூசி தட்டுப்பாட்டையும் மருத்துவ உபகரணங்கள் வாங்குவதில் முந்தையை ஓலி நிா்வாகத்தின் ஊழலையும் அவா் எதிா்கொள்ள வேண்டும். நேபாளத்தின் மக்கள்தொகையான மூன்று கோடி பேரில் 72% பேருக்கு தடுப்பூசி போடப்பட வேண்டும். இதுவரை 2.5% போ்தான் இரண்டு முறை தடுப்பூசி செலுத்திக்கொண்டிருக்கிறாா்கள். 46% போ் முதல் தவணை தடுப்பூசிதான் போட்டுக் கொண்டிருக்கின்றனா். அதனால் 4.4 கோடி தடுப்பூசி மருந்து தேவைப்படுகிறது. இந்தியா ஆரம்பத்தில் தடுப்பூசி கொடுத்து உதவியது என்றாலும், தொடா்ந்து இந்தியாவால் உதவ முன்வரவில்லை. சீனாவிடமும் அமெரிக்காவிடமும் நேபாளம் உதவி கேட்டிருக்கிறது. அதுவும் கிடைத்தபாடில்லை.

பிரதமா் தேவுபா நம்பிக்கை வாக்கெடுப்பில் வெற்றி பெற்றதைத் தொடா்ந்து இந்திய பிரதமா் மோடி தொலைபேசியில் அழைத்து வாழ்த்தியிருக்கிறாா். அதன்மூலம் நேபாளத்துடனான உறவு முறிந்துவிடாமல் காப்பாற்றப்படும் என்று நம்பலாம். நேபாளத்தின் உடனடித் தேவை தடுப்பூசிகள். இந்தியா அதை வழங்கி நட்புறவை உறுதிப்படுத்தாவிட்டால், வலைவிரிக்கக் காத்திருக்கிறது சீனா.

ஜப்பான் தலைநகர் டோக்கியோவில் நடைபெற்றுவந்த 32-வது ஒலிம்பிக் போட்டிகள் நிறைவடைந்துள்ளன. கரோனா பெருந்தொற்று இன்னும் விடைபெறாத நிலையில், இந்த ஒலிம்பிக் போட்டி, உலக மக்களின் உற்சாகத்தை ஓரளவுக்கு மீட்டெடுத்துள்ளது என்பதில் சந்தேகமில்லை. கரோனா முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கையாகப் பார்வையாளர்கள், வெளிநாட்டு ரசிகர்கள் அனுமதிக்கப்படவில்லை. இருந்தபோதும் இந்தப் போட்டிகளை நேரடி ஒளிபரப்பு மூலம் உலகெங்கும் ரசிகர்கள் பார்த்து மகிழ்ந்தார்கள்.

ஒலிம்பிக் வரலாற்றில் முதன்முறையாக நீரஜ் சோப்ரா மூலம் தடகளத்தில் தங்கப் பதக்கம், ஹாக்கியில் வெண்கலம், பி.வி.சிந்துவின் வெண்கலம் உட்பட 7 பதக்கங்களை இந்தியா வென்றுள்ளது. ஒலிம்பிக் போட்டிகளில் நீண்ட காலமாக ஆதிக்கம் செலுத்திவரும் அமெரிக்க அணி, இந்த முறை 113 பதக்கங்களை வென்று, தன் ஆதிக்கத்தை நிலைநாட்டியது. சீன அணி அதற்குக் கடுமையான போட்டியாகத் திகழ்ந்தது. இப்படி வழக்கமான பதக்க வேட்டைகள், சிறந்த விளையாட்டு வீரர்/ வீராங்கனைகளின் விளையாட்டுத் திறன் போன்றவை கவனத்துக்கு வந்த அதேநேரம், உலகம் ஒற்றைத்தன்மை கொண்டதல்ல, பன்மைத்தன்மை நிறைந்தது என்பதை இந்த ஒலிம்பிக் போட்டி மீண்டும் ஒருமுறை வெளிச்சமிட்டுக் காட்டியுள்ளது.

ஜப்பானிய டென்னிஸ் வீராங்கனை நவோமி ஒசாகா மூலமாக ஏற்கெனவே கவனம் பெற்றிருந்த விளையாட்டு வீரர்/ வீராங்கனைகளின் மனநலம், பிரபல அமெரிக்க ஜிம்னாசிய வீராங்கனை சிமோன் பைல்ஸ் மூலமாக மீண்டும் கவனம் பெற்றது. அதிகப் பதக்கம் வெல்லும் சாதனைகளைப் புரிவார் என்று கருதப்பட்ட சிமோன் பைல்ஸ், மனநலத்தைக் காரணம் காட்டி சில போட்டிகளிலிருந்து விலகினார். எவ்வளவு உடல்வலுவும் விளையாட்டுத் திறனும் புகழும் பெற்றிருந்தாலும்கூட ஒருவருக்கு மனநலம் எவ்வளவு முக்கியமானது என்பதை இவர்களுடைய செயல்பாடுகள் கவனப்படுத்தியுள்ளன. விளையாட்டு அதிகாரிகளும் அதைக் கணக்கில் எடுக்கத் தொடங்கியுள்ளது வரவேற்கத்தக்க மாற்றம். இந்த ஒலிம்பிக்கில் பெண்களின் விளையாட்டுத் திறன் துலக்கமாக வெளிப்பட்டுள்ளது. அதேநேரம், மாற்றுப் பாலினத்தவர்களின் திறன்களும் கவனம் பெற்றுள்ளன. வெளிப்படையாகத் தங்கள் மாற்றுப் பாலின அடையாளங்களை அறிவித்துப் பங்கேற்ற 182 பேரில் பலர் பதக்கங்களையும் வென்றிருக்கிறார்கள்.

எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக இந்த ஒலிம்பிக்கில் பல வீரர்/வீராங்கனைகள் அடிப்படை மனிதப் பண்புகளான அன்பு, கனிவு ஆகியவற்றை வெளிப்படுத்தும் வகையில் நடந்துகொண்டுள்ளார்கள். அதற்குச் சிறந்த உதாரணம் உயரம் தாண்டும் வீரர்கள் கத்தாரின் மாதஸ் இஸ்ஸா பர்ஷிம், இத்தாலியின் ஜமர்கோ தம்பேரி. இருவரும் ஒரே உயரத்தைத் தாண்டியிருந்த நிலையில், கூடுதல் உயரத்தைத் தாண்டி ஒருவர் மட்டும் தங்கப் பதக்கத்தைப் பெறுவதற்கு மாறாக, விதிமுறைகளின்படி தங்கப் பதக்கத்தை இருவரும் பகிர்ந்துகொண்டுள்ளனர். உலகம் நெருக்கடியான காலத்தில் இருக்கும் இந்தக் காலத்தில் இதுபோல் அடிப்படை மனிதப் பண்புகள் மீண்டும் கவனம் பெறுவதுதான் இந்த ஒலிம்பிக் நிகழ்த்தியுள்ள மிகப் பெரிய சாதனை.

ஒலிம்பிக் வரலாற்றில் இந்திய அணி அதிகப் பதக்கங்கள் (7) பெற்ற போட்டி இது. இதற்கு முன்பு 2012 லண்டன் ஒலிம்பிக்கில் 6 பதக்கங்கள் பெற்றதே முந்தைய உச்சம். ஒலிம்பிக்கின் இறுதிக் கட்டத்தில் ஈட்டி எறிதலில் தங்கப் பதக்கம் வென்று நீரஜ் சோப்ரா ஒட்டுமொத்த நாட்டையும் பரவசத்தில் ஆழ்த்தியுள்ளார். ஒலிம்பிக்கில் இந்திய வெற்றியாளர்களின் வெற்றிப் பயணத்தைப் பற்றிய தொகுப்பு இது.

நீரஜ் சோப்ரா (பிறப்பு - 1997)

ஹரியாணாவின் கண்ட்ரா கிராமத்தில் பிறந்தவர் நீரஜ் சோப்ரா. இளம் வயதில் உடல் பருமன் அதிகமுள்ள நீரஜை அவருடைய அப்பா 24 கிமீ சைக்கிள் மிதிக்கச் செய்வார். அதன் பிறகு, பானிபட்டில் உள்ள உடற்பயிற்சி நிலையத்துக்குச் சென்றபோது அருகில் உள்ள விளையாட்டு மையத்துக்கும் செல்வார். அங்கே, ஈட்டி எறிதல் வீரர் ஜெய்வீர் சிங்கின் அறிமுகம் நீரஜுக்குக் கிடைத்தது. அவர் நீரஜ் சோப்ராவுக்கு ஈட்டி எறிதலில் பயிற்சியளித்தார். 19 வயதில் நீரஜ் இந்திய ராணுவத்தில் சேர்ந்தார். 2016-ல் நடைபெற்ற 20 வயதுக்கு உட்பட்டோருக்கான உலக சாம்பியன்ஷிப் போட்டியில் சாம்பியன் ஆனது மட்டுமல்லாமல், 86.48 மீட்டர் எறிந்து 20 வயதுக்கு உட்பட்டோருக்கான உலக சாதனை புரிந்தார். தற்போது 87.58 மீட்டர் தூரம் எறிந்திருக்கிறார். தனிநபர் போட்டிகளில் தங்கம் வென்ற இரண்டு இந்தியர்களில் ஒருவர் என்ற சாதனையோடு, நீரஜ் இந்தியாவின் பெருமையையும் வெகு தூரம் சென்றுசேரும்படி எறிந்திருக்கிறார்.

மீராபாய் சானு: (பிறப்பு - 1994)

மணிப்பூரின் நாங்போக் கக்சிங் கிராமத்தில் வறிய குடும்பம் ஒன்றில் பிறந்தவர் மீராபாய் சானு. மீராபாய் சிறுமியாக இருக்கும்போது, அவரது அண்ணனால் தூக்க முடியாத கனமான விறகுக் கட்டுகளை அவர் சர்வசாதாரணமாகத் தூக்குவதைக் குடும்பத்தினர் அறிந்து, அவரது திறமையைக் கண்டுகொண்டனர். அதன் பிறகு, மணிப்பூர் தலைநகர் இம்பாலில் உள்ள விளையாட்டுப் பயிற்சி நிறுவனம் ஒன்றுக்குச் சென்று, பளுதூக்குதலில் பயிற்சி மேற்கொண்டிருக்கிறார். இந்த ஒலிம்பிக்கில் அவர் மொத்தம் 202 கிலோ எடை தூக்கி வெள்ளி வென்றிருக்கிறார். முன்னதாக, 2014 காமன்வெல்த் போட்டிகளில் வெள்ளி, 2017 உலக பளுதூக்குதல் சாம்பியன்ஷிப் போட்டியில் தங்கம், 2018 காமன்வெல்த் போட்டிகளில் தங்கம் ஆகியவற்றை வென்றிருக்கிறார். இந்திய அரசு இவருக்கு 2018-ல் ராஜீவ் காந்தி கேல் ரத்னா விருதையும் பத்மஸ்ரீ விருதையும் வழங்கியிருக்கிறது.

ரவிகுமார் தாஹியா: (பிறப்பு - 1997)

ஹரியாணாவின் நஹ்ரி கிராமத்தில் விவசாயக் குடும்பத்தில் பிறந்தவர் ரவிகுமார். 10 வயதிலேயே மல்யுத்தத்தில் ரவிகுமாருக்கு இருந்த ஆர்வத்தைக் கண்டுகொண்ட அவரது தந்தை ராகேஷ் தாஹியா, முன்னாள் மல்யுத்த வீரர் சத்பால் சிங்கிடம் பயிற்சிக்குச் சேர்த்துவிட்டார். விளையாட்டரங்கத்தில் பயிற்சி எடுத்துக்கொள்ளும் ரவிகுமாருக்கு, பாலும் பழங்களும் தருவதற்காகத் தனது கிராமத்திலிருந்து 10 கிமீ பயணித்து வந்து அவரது அப்பா அவற்றைத் தருவது வழக்கம். 2015-ல் உலக ஜூனியர் மல்யுத்தப் போட்டியில் ரவிகுமார் வெள்ளி வென்றார். அதன் பிறகு, 2018-ல் 23 வயதுக்கு உட்பட்டோருக்கான உலக சாம்பியன்ஷிப் போட்டியில் வெள்ளி, 2019 உலக சாம்பியன்ஷிப்பில் வெண்கலம், 2020, 2021 ஆகிய ஆண்டுகளில் ஆசிய சாம்பியன்ஷிப் போட்டிகளில் தங்கம் முதலான பதக்கங்களை வென்றிருக்கிறார். தற்போதைய ஒலிம்பிக்கில் அவர் வெள்ளிப் பதக்கம் வென்றிருக்கிறார்.

பி.வி.சிந்து: (பிறப்பு - 1995)

ஹைதராபாதில் விளையாட்டுப் பின்புலத்தைக் கொண்ட ஒரு குடும்பத்தில் பிறந்தவர் பி.வி.சிந்து. 8 வயதிலிருந்தே பேட்மிண்டன் விளையாடிவருகிறார். தினமும் தனது வீட்டிலிருந்து 56 கிமீ பயணம் செய்து, பயிற்சி மையத்துக்கு நேரம் தவறாமல் அவர் வருவது பேட்மிண்டனில் அவர் செலுத்தும் ஈடுபாட்டைக் காட்டுகிறது என்று அவரது 13-வது வயதிலேயே ‘தி இந்து’ ஆங்கில இதழ் பாராட்டி எழுதியிருந்தது. பேட்மிண்டனில் உலக சாம்பியன் பட்டம் பெற்ற ஒரே இந்தியர், அடுத்தடுத்த ஒலிம்பிக் போட்டிகளில் பதக்கம் வென்ற ஒரே இந்தியப் பெண் போன்ற பல சாதனைகளை பி.வி.சிந்து படைத்திருக்கிறார். இந்திய அரசு அவருக்கு அர்ஜுனா விருது, ராஜீவ் காந்தி கேல் ரத்னா விருது, பத்மஸ்ரீ, பத்ம பூஷண் விருதுகள் ஆகியவற்றை வழங்கியிருக்கிறது.

லவ்லீனா போர்கோஹெய்ன்: (பிறப்பு - 1997)

அசாமைச் சேர்ந்த லவ்லீனா போர்கோஹெய்ன் சிறு வயதில் கிக்பாக்ஸிங்கில் ஆர்வம் காட்டினார். பிறகு, கிக்பாக்ஸிங்கிலிருந்து லவ்லீனா குத்துச்சண்டைக்கு மாறினார். அவர் உயர்நிலைப் பள்ளியில் படித்துக்கொண்டிருந்தபோதே பாதும் சந்திர போடோ என்ற பயிற்சியாளரால் அடையாளம் காணப்பட்டு, தொடர்ந்து பயிற்சியளிக்கப்பட்டார். 2018 காமன்வெல்த் போட்டிகளுக்கு அவர் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். 2018, 2019 ஆகிய ஆண்டுகளில் இந்தியாவில் நடைபெற்ற ஏ.ஐ.பி.ஏ. உலகக் குத்துச்சண்டைப் போட்டிகளில் வெண்கலப் பதக்கம் வென்றார். சர்வதேச அளவில் மிகப் பெரிய கவனத்தை ஈர்க்கும் வெற்றியை லவ்லீனா தற்போதுதான் ஒலிம்பிக்கில் வெண்கலம் வென்றதன் மூலம் பெற்றிருக்கிறார்.

பஜ்ரங் பூனியா (பிறப்பு 1994)

ஹரியாணாவின் குடான் கிராமத்தில் பிறந்த பஜ்ரங் பூனியாவின் தந்தையும் மல்யுத்த வீரரே. 7 வயதிலிருந்தே பஜ்ரங் பூனியா மல்யுத்தத்தில் ஆர்வம் காட்டிவந்தார். சோனிப்பட்டில் உள்ள இந்திய விளையாட்டு ஆணையத்தில் பஜ்ரங் பயிற்சி பெற்றார். 2013 ஆசிய மல்யுத்தப் போட்டியில் வெண்கலம், 2013 உலக மல்யுத்தப் போட்டியில் வெண்கலம், 2014 காமன்வெல்த் போட்டிகளில் வெள்ளி, 2014 ஆசியப் போட்டிகளில் வெள்ளி, 2018 காமன்வெல்த் போட்டிகளில் தங்கம், 2018 ஆசியப் போட்டிகளில் தங்கம், 2018, 2019 ஆகிய ஆண்டுகளில் நடைபெற்ற உலக மல்யுத்தப் போட்டிகளில் முறையே வெள்ளி, வெண்கலம் போன்ற பதக்கங்களைப் பெற்றிருக்கிறார். தற்போதைய ஒலிம்பிக்கில் அவர் பெற்றிருக்கும் வெண்கலம்தான் பஜ்ரங்கின் பெயரை நாடு முழுவதும் கொண்டுசேர்த்திருக்கிறது.

இந்திய ஆண்கள் ஹாக்கி அணி:

வெண்கலப் பதக்கம் வென்றதை அடுத்து 41 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இந்திய ஹாக்கி அணியின் பதக்க வறட்சிக்கு முடிவு வந்திருக்கிறது. தற்போதைய ஒலிம்பிக்கில் அதிகபட்சமாக ஹர்மன்பிரீத் சிங் 6 கோல்கள் அடித்திருக்கிறார். ஒலிம்பிக் ஹாக்கிப் போட்டிகளில் பங்கேற்ற இந்திய அணியின் வீரர்கள் பட்டியல் இது: மண்பிரீத் சிங் (அணித் தலைவர்), பி.ஆர்.ஸ்ரீஜேஷ் (கோல் கீப்பர்), ஹர்மன்பிரீத் சிங், ருபீந்தர் பால் சிங், சுரேந்தர் குமார், தில்பிரீத் சிங், ஹர்திக் சிங், குர்ஜாந்த் சிங், மண்தீப் சிங், சிம்ரன்ஜீத் சிங், மண்தீப் சிங், லலித் குமார் உபாத்யாய், சுமித் குமார், நீலகண்ட ஷர்மா, ஷாம்ஷேர் சிங், வருண் குமார், வீரேந்திர லக்ரா, அமித் ரோஹிதாஸ், விவேக் சாகர் பிரசாத்.

அதிர்ச்சி... ஆச்சரியம்... ஏமாற்றம் எனப் பல்வேறு உணர்வுகள் அடங்கிய பெட்டகம் ஒலிம்பிக் போட்டிகள். உலகின் பெரும்பாலான நாடுகள் பங்கேற்கும் ஒலிம்பிக்கில், மேற்கண்ட உணர்வுகள் ஒருபடி அதிகமாகவே இருக்கும். டோக்கியோ ஒலிம்பிக்கும் அப்படித்தான் இருந்தது.

இந்தியாவும் இந்த ஒலிம்பிக்கில் பல ஆச்சரியங்களையும் சில ஏமாற்றங்களையும் சந்தித்துள்ளது. வெற்றி, தோல்வியைத் தாண்டி ஒலிம்பிக் போன்ற உச்ச விளையாட்டில் பங்கேற்பதே பாராட்டப்பட வேண்டியது. ஒலிம்பிக்கின் பழமையான விளையாட்டுகளில் ஒன்றான வாள்வீச்சுக்கு இந்தியா இதுவரை தகுதிபெற்றதே இல்லை. டோக்கியோ ஒலிம்பிக்கில் முதல் முறையாக இந்தியா சார்பில் பவானிதேவி பங்கேற்றார். இவர் தமிழ்நாட்டைச் சேர்ந்தவர் என்பது நமக்குப் பெருமை. படகோட்டும் போட்டியில் இந்தியா சார்பில் முதல் பெண்ணாகப் பங்கேற்ற நேத்ரா குமணனும் தமிழ்நாட்டைச் சேர்ந்தவரே.

போட்டி தொடங்கிய முதல் நாளே இந்தியாவுக்குப் பிரகாசமாக இருந்தது. பளுதூக்குதல் 49 கிலோ எடைப் பிரிவில் வெள்ளிப் பதக்கம் வென்றார் மீராபாய் சானு. தொடர்ந்து குத்துச்சண்டை வெல்ட்டர் வெயிட் பிரிவில் லவ்லீனா போர்கோஹெய்ன் வெண்கலத்தை உறுதிசெய்தார். மற்ற மாநிலத்தவர்களால் விநோதமாகவும் விலக்கிவைத்தும் பார்க்கப்படும் வடகிழக்கு மாநிலத்தவர்களே, உலகளவில் இந்தியாவின் பெருமையை உயர்த்திப்பிடித்துள்ளனர்.

ரியோ ஒலிம்பிக்கில் வெள்ளி வென்ற பி.வி.சிந்து, இந்த முறை வெண்கலம் வென்றிருக்கிறார். அந்த வகையில் ஒலிம்பிக்கில் இரண்டு முறை பதக்கம் வென்ற முதல் இந்தியப் பெண் ஆகியிருக்கிறார்.

ஒரு காலத்தில் ஹாக்கி என்றாலே இந்தியாதான், ஒலிம்பிக்கில் 8 தங்கப் பதக்கங்களை வென்ற அணி என்ற பெருமை இருந்தது. ஆனால், கடந்த 40 ஆண்டுகளில் குறிப்பிட்டுச் சொல்லும்படியான ஒரு வெற்றியைக்கூட இந்தியா பெற்றிருக்கவில்லை. இந்த முறை ஆண்கள் அணி மட்டுமல்லாமல், பெண்கள் அணியும் அரையிறுதி வரை முன்னேறி இன்ப அதிர்ச்சி கொடுத்தன. ஆண்கள் அணி வெண்கலம் வென்றது. பெண்கள் அணி கடும் போராட்டத்துக்குப் பின் வெண்கலப் பதக்கத்தை இழந்தது. கடந்த ஒலிம்பிக்கில் கடைசி இடம் பிடித்திருந்த பெண்கள் அணி, இந்த முறை கண்டுள்ள முன்னேற்றம் அபரிமிதமானது. இந்தியாவில் ஹாக்கி மீண்டும் உயிர்த்தெழுவதற்கான தொடக்கமாக இந்த வெற்றிகள் அமைந்திருக்கின்றன.

ஹரியாணாவின் புழுதிக்காட்டில் புரண்டெழுந்த சிங்கங்கள் மல்யுத்தத்தில் களமிறங்கியிருந்தனர். எதிர்பார்க்கப்பட்ட சிலர் தோற்றாலும், ரவிகுமார் தாஹியா வெள்ளியும் பஜ்ரங் பூனியா வெண்கலப் பதக்கமும் வென்று பதக்க எண்ணிக்கையை உயர்த்தினர். முத்தாய்ப்பாகப் போட்டி முடிவடைவதற்கு முந்தைய நாள், ஈட்டி எறிதலில் நீரஜ் சோப்ரா தங்கப் பதக்கம் வென்றார். ஒலிம்பிக் வரலாற்றில் இந்தியா வென்றுள்ள இரண்டாவது தனிநபர் தங்கம் இது, தடகளத்தில் இந்தியா வென்றுள்ள முதல் தங்கப் பதக்கமும்கூட. ரவிகுமார், பஜ்ரங், நீரஜ் ஆகிய மூவரும் ஹரியாணா மாநிலத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இந்தியாவுக்கு பெரிய ஏமாற்றம் துப்பாக்கிச் சுடுதல், வில்வித்தைப் போட்டிகள்தான். உலகத் தரவரிசைப் பட்டியலில் 1, 2 இடங்களில் இருப்ப வர்கள் எந்தப் பதக்கமும் வெல்லத் தவறினார்கள். ஆச்சரியமூட்டும் வகையில் கால்ஃப் போட்டியில் இந்தியாவின் அதிதி அசோக் 4-வது இடத்தைப் பிடித்தார். நீரஜ் சோப்ராவின் ஒரு தங்கத்துடன் நாம் திருப்தியடைந்துவிட்டால், ஒரு விளையாட்டு தேசமாக மாறுவதற்கான கனவு நிஜமாகாது.

இந்தியா மட்டுமல்ல, இந்த முறை வேறு பல நாடுகளும் ஆச்சரியங்களை நிகழ்த்தியுள்ளன. நிலமற்று, அடையாளமற்று உலகெங்கும் நிறைந்திருக்கும் அகதிகளுக்கென அணி இரண்டாவது முறையாக டோக்கியோ ஒலிம்பிக்கில் பங்கேற்றது. கிரீஸுக்கு அடுத்து இரண்டாவது அணியாக தலைநிமிர்ந்து அகதிகள் வீரநடை போட்டு வந்தது பெரும் உத்வேகம் அளிப்பது.

இத்தாலியின் தம்பேரி, கத்தாரின் பர்ஷிம் ஆகிய இரண்டு வீரர்கள் உயரம் தாண்டுதலில் தங்கப் பதக்கத்தை தாங்களாகவே விரும்பிப் பகிர்ந்துகொண்டனர். இருவரும் நெருங்கிய நண்பர்களும்கூட. போட்டி ‘டை’ ஆனதால், இன்னொரு முறை தாண்டலாம் என நடுவர் கூற, அதை மறுத்து, இருவருமே தங்கப் பதக்கத்தைப் பகிர்ந்துகொண்டனர். இந்த நெகிழ்ச்சி மிக்க சம்பவம் ஆகஸ்ட் 1 நண்பர்கள் தினத்தில் அரங்கேறியது. பிரிட்டனைச் சேர்ந்த தன்பாலின உறவாளரான நீச்சல் வீரர் டாம் டாலே தங்கப் பதக்கம் வென்றிருந்தார். ‘LGBTQ சமூகத்தின் பிரதிநிதியாகப் பதக்கம் வெல்வதில் பெருமை கொள்கிறேன்’ என அவர் பேசியது வரவேற்பைப் பெற்றது. நியூஸிலாந்தின் லாரல் ஹப்பார்டு பெண்களுக்கான பளுதூக்குதல் போட்டியில் பங்கேற்ற முதல் திருநங்கை ஆனார்.

ஜப்பானின் 13 வயதுச் சிறுமி மொமீஜி நிஷியா ஸ்கேட் போர்டிலும், குவைத்தின் 57 வயது அப்துல்லா அல் ரஷிதி ஸ்கீட் துப்பாக்கி சுடுதலிலும் பதக்கம் வென்றுள்ளனர். ஒலிம்பிக்கில் பதக்கம் வெல்ல வயது தடையில்லை என்பதற்கு இவர்கள் உதாரணம். அதேநேரம், பல முன்னணி வீரர்/ வீராங்கனைகளின் அதிர்ச்சிகரமான தோல்வி, எதிர்பார்க்கப்படாதவர்களின் அதிரடி வெற்றி போன்றவை ஒலிம்பிக் போட்டிகளின் பன்முகத்தன்மையையும் வெற்றி/தோல்விகள் சகஜம் என்பதையும் நிரூபித்தன.

அரையிறுதிப் போட்டியில் இந்திய மகளிர் ஹாக்கி அணி தோற்றவுடன் சில சாதி இந்துக்கள் இந்திய வீராங்கனை வந்தனாவின் ஹரித்வார் வீட்டின் முன் வெடிவெடித்துக் கொண்டாடி, தலித்துகள் அதிகம் ஆடுவதாலேயே மகளிர் அணி தோற்கிறது எனக் கூச்சல் போட்டுவிட்டுச் சென்றிருந்தனர். இது போன்ற பிற்போக்குவாதிகளுக்குப் பாடம் புகட்டும் வகையிலேயே டோக்கியோ ஒலிம்பிக் அமைந்திருந்தது. மனித குல வேறுபாடுகளும் பிரிவினைக் கருத்தாக்கமும் பின்பற்றப்படுவதை விலக்கி வைப்பதற்கு சர்வதேச ஒலிம்பிக் கமிட்டி ஒவ்வொரு முறையும் கூடுதல் முயற்சிகளை எடுக்கிறது. அகதிகள் முதல் அமெரிக்கக் குடிமகன் வரை யார் வேண்டுமானாலும் அதில் பங்கேற்க முடியும்; மாற்றுப் பாலினத்தவர், தன்பாலின உறவாளர்களும் பங்கேற்க முடியும்; பதக்கத்தைப் பங்கிட்டுக் கொள்ளவும் முடியும்; தான் தோற்கடித்த சக போட்டியாளரை அணைத்துக்கொள்ளவும் முடியும் – இப்படி எல்லா உணர்வுகளுக்கும் இங்கே மதிப்புண்டு.

அனைவருக்குமான அங்கீகாரத்தையும் கண்ணியத்தையும் ஒலிம்பிக் போட்டி உறுதிசெய்கிறது. டோக்கியோ ஒலிம்பிக் சொல்லும் செய்தியும் அதுதான்.. ‘உலகம் எல்லா மனிதர்களுக்குமானது, எல்லா உணர்வுகளுக்கு மானதும்கூட’!

- உ.ஸ்ரீராம், விளையாட்டு விமர்சகர். தொடர்புக்கு: sriramanarayanan3199@gmail.com

An important bill introduced in Parliament last week aims to nullify the regressive 2012 amendment in the Income Tax Act. The 2012 amendment overturned the Supreme Court’s decision inVodafone International Holdings v. Union of Indiaand made the income tax law retroactively applicable on indirect transfer of Indian assets. The retroactive amendment resulted in Vodafone and Cairn Energy suing India before Investor-State Dispute Settlement (ISDS) tribunals of India-Netherlands and India-U.K. bilateral investment treaties (BITs). Both the tribunals held that India’s retroactive amendment of tax laws breached the fair and equitable treatment provision of the two BITs.

The proposed amendment, long overdue, is a welcome development. However, it is being presented as a domestic legal reform undoing a past mistake. It appears that this amendment hasn’t been proposed to comply with the two adverse ISDS decisions rendered against India or to comply with India’s international law obligations contained in BITs. This is because there is an erroneous belief in the bureaucratic and political circles that since taxation matters are part of sovereign measures, they cannot be challenged before ISDS tribunals.

Sovereign right to tax

Several ISDS tribunals have recognised the fundamental principle that taxation is an intrinsic element of the state’s sovereign power. For instance, in a case known asEiser v. Spain, where foreign investors challenged a tax imposed by Spain on electrical producers under the Energy Charter Treaty, the tribunal held that the power to tax is a core sovereign power of the state that should not be questioned lightly. Likewise, inEl Paso v. Argentina, where the investors challenged several facets of Argentinian tax measures as breaching the United States-Argentina BIT, the tribunal held that the tax policy of a country is a matter relating to the sovereign power of the state, and thus “the State has a sovereign right to enact the tax measures it deems appropriate at any particular time”. Not just this, the ISDS tribunals have also held that whenever a foreign investor challenges states’ taxation measures, there is a presumption that the taxation measures are valid and legal. For instance, an ISDS tribunal inRenta 4 v. Russiasaid that when it comes to examining taxation measures for BIT breaches, the starting point should be that the taxation measures are a bona fide exercise of the state’s public powers.

Limits on the right

Notwithstanding the state’s sovereign right to impose taxes and the presumption about the validity of taxation measures, there are certain limits on the exercise of this public power. The two most used BIT provisions to challenge a state’s taxation measures are expropriation and the fair and equitable treatment provision. In the context of expropriation, one of the key ISDS cases that explained the limits on the state’s right to tax isBurlington v. Ecuador. In this dispute, investors challenged Ecuador’s windfall tax imposed on excess profits resulting from oil exploration under the United States-Ecuador BIT. The tribunal held that under customary international law, there are two limits on the state’s right to tax. First, the tax should not be discriminatory; second, it should not be confiscatory. In another ISDS case,EnCana v, Ecuador, a Canadian corporation sued Ecuador for value-added taxes under the Canada-Ecuador BIT. The tribunal held that a state’s tax measures would amount to an expropriation of foreign investment if the tax law is extraordinary, punitive in amount, or arbitrary in incidence.

In the context of the fair and equitable treatment provision, foreign investors have often challenged taxation measures as breaching legal certainty, which is an element of the fair and equitable treatment provision. Although legal certainty does not mean immutability of legal framework, states are under an obligation to carry out legal changes such as amending their tax laws in a reasonable and proportionate manner.

The tribunal inCairn Energy v. Indiasaid that taxing indirect transfers is India’s sovereign power and the tribunal would not comment on it. However, such matters are not of “absolute, unquestioning deference and there are limits on it”. Thus, India’s right to tax in the public interest should be balanced with the investor’s interest of legal certainty. In the context of amending tax laws retroactively, such an action should be justified by a specific purpose that could not be accomplished by applying taxes prospectively. The tribunal held that the public purpose that justifies the application of law prospectively will usually be insufficient to justify the retroactive application of the law. There must be an additional public purpose to justify the retroactive application of the law. For example, India argued that the 2012 amendment was to ensure that foreign corporations who use tax havens for the indirect transfers of underlying Indian assets pay taxes. However, the tribunal held that this objective could be achieved by amending the income tax law prospectively, not retroactively. It is critical to bear in mind that the tribunal did not rule against retroactivity of tax laws per se but against the retroactive application that lacked public policy justification.

Carving out taxation measures

India in its 2016 Model BIT carved out taxation measures completely from the scope of the investment treaty. Nonetheless, carving out taxation measures from the scope of the BIT does not mean that states are free to do as they please. As it was held inYukos Universal v. Russia, if states act in bad faith towards foreign investors or abuse their right to tax or adopt mala fide taxation measures, they won’t be able to take the benefit of the carve-out provision.

The biggest takeaway from this nine-year-long sordid episode of retrospective taxation is that India should exercise its right to regulate while being mindful of its international law obligations, acting in good faith and in a proportionate manner. ISDS tribunals do not interfere with such regulatory measures. In sum, the debate never was whether India has a sovereign right to tax, but whether this sovereign right is subject to certain limitations. The answer is an emphatic ‘yes’ because under international law the sovereign right to tax is not absolute.

Prabhash Ranjan will soon join Jindal Global Law School, O P Jindal Global University as professor and vice dean. Views are personal

Mikhail Gorbachev became General Secretary of the Communist Party of the Soviet Union in March 1985. By then Soviet forces had been in Afghanistan for over five years. They had failed to successfully combat the mujahideen groups, most of whom were based in Pakistan. The mujahideen received crucial support from the United States but the critical factor was their Pakistan base. Secure with the U.S. fully behind it, Pakistan knew that the Soviet Union would not risk crossing the Durand Line to take armed action on Pakistani territory.

In his insightful book,The Great Game in Afghanistan: Rajiv Gandhi, General Zia and the Unending War,Kallol Bhattacherjee records that immediately after becoming the Soviet Union’s supreme leader, Mr. Gorbachev had met the Pakistani dictator in Moscow. He had warned him that “Moscow would ensure that Pakistan faces the consequences of backing the mujahideen”. Zia was unfazed by the threat because he knew that the new Soviet leader was posturing.

From the USSR to the U.S.

Thirty-two years later, the wheel of history had turned. It was the United States which was bogged down in Afghanistan. For 16 years it had, despite a military surge, failed to quell the Taliban insurgency even though the group merely had the support of Pakistan. The reason for the U.S.’s failure was no different from that of the Soviets. It could not carry the war into the territory of Pakistan, now armed with nuclear weapons; destabilising such a state would have incalculable consequences.

Now, a new U.S. leader, President Donald Trump announcing his Afghanistan policy in August 2017, said, “We can no longer be silent about Pakistan’s safe havens for terrorist organizations, the Taliban, and other groups that pose a threat to the region and beyond. Pakistan has much to gain from partnering with our effort in Afghanistan. It has much to lose by continuing to harbo[u]r criminals and terrorists (https://bit.ly/3fIgiLP).” He followed this with a tweet on new year’s day 2018 accusing Pakistan of “lies and deceit”. For sometime, the Pakistani leadership was concerned by the mercurial Trump but then realised that his were empty threats, signs of the U.S.’s frustration. It continued with its Afghan policy as before.

A thread in these approaches

Within a year of taking over, Mr. Gorbachev was convinced that the Soviet Union’s Afghan quest was futile. In February 1986 he told the Communist Party that Afghanistan had become a “bleeding wound”. He now decided to prepare for the retreat of the Soviet forces. His aim was to have an orderly withdrawal. He also abandoned the idea of leaving behind a “socialist” government and sought to have a broad-based one which would include the mujahideen.

Fourteen months after warning Pakistan of serious consequences in his August 2017 policy announcement, Mr. Trump too caved in and authorised talks between U.S. diplomats and Taliban representatives in Doha. In these talks, the U.S.’s principal objective was to secure a Taliban guarantee that it would not harbour international terrorist groups in territories under its control. And, like the Soviet Union over three decades ago the U.S. too accepted the idea of an Afghan interim administration which included the Taliban. The February 2020 U.S.-Taliban agreement (https://bit.ly/3xw1yFG), which Mr. Trump’s successor President Joe Biden has honoured, marked the strategic defeat of the world’s pre-eminent global power. It was reminiscent of the Geneva Accords of 1988 which were a strategic defeat of a then superpower, the Soviet Union. They both paved the way for the safe withdrawal of foreign forces.

From 1986 to 1988, the Soviets tried hard to put in place an inclusive government in Afghanistan. Najibullah, a forceful if brutal Afghan leader of Pashtun ethnicity, became President in 1986. He virtually abandoned communist ideology for Afghan nationalism and stressed the country’s Islamic heritage. He reached out to all sections of Afghan society. The U.S. and Pakistan seemed to go along with the idea of an inclusive government as long as the final assurance of Soviet withdrawal was not gained.

The Indian initiative

Significantly, India too advocated a broad-based government and Prime Minister Rajiv Gandhi was in the forefront in advocating it. India took active measures, including contacting the former King Zahir Shah, living in exile in Rome, to lead it. This annoyed the U.S. and Pakistan. Both wanted India to assume a non-operational position on Afghan developments and restrict its role to pressing the Soviets to leave. Once it became clear that Pakistan wanted a mujahideen government without Najibullah’s participation or Zahir Shah’s leadership, India decided to fully support the Najibullah government. This even before the last Soviet soldier left Afghanistan in February 1989.

As part of its outreach to all Afghan parties in 1987 and 1988, India was also in contact with the mujahideen. In February 1988, Rajiv Gandhi met Peter Galbraith, a staffer with the U.S. Senate Committee on Foreign Relations, and whom he had known from his youth. Mr. Bhattacherjee records, “To Galbraith’s surprise, Rajiv said that India had reached out to all sections, including the mujahideen inside Pakistan and Afghanistan and was now assessing the entire formula for a broad-based government in Kabul”. This shows that Rajiv Gandhi pursued the requirements of realpolitik: even while firmly supporting Najibullah he was not averse to acknowledge, at the highest political level, that if Indian interests demanded so, India would not hesitate to do business with any Afghan group howsoever regressive its ideology.

India’s 2021 Afghan dilemma mirrors, to an extent, the one it faced post the Soviet withdrawal in 1989. There is a major difference though. In 1989, Kabul was led by a strong Afghan leader, Najibullah, who had the capacity to hold the situation together with Soviet assistance. That was forthcoming, for while the Geneva Accords provided that neither side would help their protégés, they continued to do so. Thus, for three years, Najibullah kept the mujahideen at bay. It was with the collapse of the Soviet Union in 1991 that the political unity of Kabul frayed. With that the army fragmented, paving the way for the mujahideen to take over in April 1992. Soon enough, intra- mujahideen conflict resulted in complete instability in the country. That set the stage for the rise of the Taliban with Pakistani assistance. The internecine mujahideen hostilities, fortunately, provided India strategic opportunities to influence the ground situation in Afghanistan along with Iran and Russia. But fortune does not smile at all times.

Afghanistan today

Now, like Rajiv Gandhi in the 1986-1988 period, Indian foreign policy and security managers are advocating the formation of an inclusive government. So, ostensibly are the western powers including the U.S. The problem is that Afghanistan President Ashraf Ghani is no Najibullah. His capacity to hold Kabul together is questionable. Besides, the Kabul political elite is at odds with itself and if it frays, will the Afghan National Security Forces remain united? The extent to which the U.S. will be willing to support Kabul post August 31 (the date of complete withdrawal) remains to be seen. This situation of total flux could have been easily foreseen. Equally, the need for maintaining open and direct contacts with all Afghan political parties could also have been anticipated only if pragmatic and correct strategic attitudes had guided Indian policy.

Notwithstanding all the appropriate diplomatic noises India may make, it has now no real capacity to impact the ground situation in Afghanistan. And, even if the best option for India comes to pass — the formation of an inclusive government — its absence of open contacts with the Taliban will place it at a great disadvantage.

Vivek Katju is a former diplomat

As part of the Union Budget address for 2020-21, the Finance Minister, Nirmala Sitharaman, said that the shutting down of old coal power plants, which are major contributors to emissions, will aid the achievement of India’s Nationally Determined Contributions, an idea which has been endorsed by the Power Minister, R.K. Singh (https://bit.ly/3jQnQxl).

Some studies cite advantages

Some research studies have also argued in favour of it, citing the economic and the environmental benefits of shutting down coal plants older than, say, 25 years. It is argued that the availability of under-utilised newer (and presumably more efficient) coal-based capacity means that shutting down older inefficient plants would lead to improved efficiencies, reduced coal usage, and hence, cost savings.

Further, it is argued that it would be uneconomical for old plants to install pollution control equipment required to meet the emission standards announced by the Environment Ministry, and hence it would be better to retire them. The recent order from the Central Electricity Regulatory Commission (CERC) allowing Delhi’s BSES distribution company to exit its concluded 25 year old power purchase agreement with the National Thermal Power Corporation Limited’s Dadri-I generating station, also lends some credence to this (https://bit.ly/3lJymZQ).

Since plants older than 25 years make up around 20% of the total installed thermal capacity in the country and play a significant role in the country’s power supply, decisions regarding their retirement merit finer scrutiny to see if the claimed benefits really accrue.

The benefits

How significant are the potential benefits?

While there are some old plants tied up in expensive power purchase agreements, as in the case of the CERC order, there are also several old plants, which generate at lower costs. For instance, plants such as Rihand, Singrauli (both Uttar Pradesh), and Vidhyanchal (Madhya Pradesh), are all over 30 years old and have very low generation costs of around Rs. 1.7/kWh, which is lower than the national average. This may be due to locational advantage rather than efficiency, as older plants are likely to be located closer to the coal source, reducing coal transport costs. However, this just highlights the complexity of the issue, since efficiency does not naturally translate to savings.

A savings analysis

Indeed, our analysis (https://bit.ly/3jDat3a) suggests that the total savings in generation cost from shutting down plants older than 25 years would be less than Rs. 5,000 crore annually, which is just 2% of the total power generation cost. These savings may not be sufficient to even pay for the fixed costs (such as debt repayment) that would have to be paid anyway, even if the plants are prematurely retired. Similarly, savings in coal consumption by replacing generation from plants older than 25 years with newer coal plants are also likely to be only in the 1%-2% range.

The argument about older plants finding it uneconomical to install pollution control equipment to meet environmental norms is a stronger one, as all coal plants should indeed reduce emissions. However, even here, the argument is not black-and-white. There are some old plants that may continue to be economically viable even if they install pollution control equipment as their current fixed costs (which would increase with pollution control equipment installation) are very low. Indeed, about half the coal capacity older than 25 years has already issued tenders for pollution control equipment installation.

Risks with retirement

The question then becomes whether these limited savings are worth the risks associated with early retirement of coal plants, especially given the current trends in the country’s power sector. To support the growing intermittent renewable generation in the sector, there is an increasing need for capacity that can provide flexibility, balancing, and ancillary services. Old thermal capacity, with lower fixed costs, is a prime candidate to play this role until other technologies (such as storage) can replace them at scale. Further, the capacity value of the old capacity is critical to meet instantaneous peak load, and to meet load when renewable energy is unavailable.

There is also a political economy risk, as aggressive early retirement of coal-based capacity, without detailed analyses, could result in real or perceived electricity shortage in some States, leading to calls for investments in coal-based base- load capacity by State-owned entities. About 65 gigawatts (GW) of thermal capacity is already in the pipeline, of which about 35 GW is in various stages of construction. This is likely in excess of what the country needs, and further addition to it, driven by State political economy considerations, will lead to stranded assets and locked-in resources.

This is not to say that no old plant should be retired. However, using age as the only lever to drive these decisions is too blunt an instrument, and can prove counter-productive. Instead, a more disaggregated and nuanced analysis, considering the various technical, economic and operating characteristics of individual plants and units, while also accounting for aspects such as intermittency of renewables, growing demand, and need to meet emission norms, would be appropriate to make retirement-related decisions. Hence, it may be prudent to let old capacity fade away in due course, while focusing on such detailed analysis and weeding out the needless capacity in the pipeline, to derive long-term economic and environmental benefits.

Ashok Sreenivas and Maria Chirayil are from the Prayas (Energy Group), and work on topics which include the interlinkages of the coal-thermal and power sectors

In the judiciary, judges sometimes recuse themselves from hearing cases listed before them. The reason for their recusal is either conflict of interest or prior association with one of the parties involved in the case. It must be kept in mind that there are no written rules on the recusal of judges from hearing cases listed before them. Judges use their discretion in making the decision of whether or not to hear the case. As the Readers’ Editor of this newspaper, I have often wondered what would be the case from which I would recuse myself.

The individual views of journalists

I have participated in protests defending freedom of expression and the rights of journalists to perform their work without fear of intimidation. I have been part of teams that defended democratic rights, raised voices against jingoism, and supported the idea of pluralism. I am aware of editors and media managers who are wary of journalists expressing their views publicly. On the other hand, there are also editors who have taken the view that individual views, as long as they conform to the foundations of ethical journalism, should not be curbed. The Society of Professional Journalists has distilled journalistic ethics to four operational principles: seek truth and report it, minimise harm, act independently, and be accountable and transparent.

In the case of public media organisations such as the NPR of the U.S. or the BBC of the U.K., the rules for public engagement and demonstrations are more stringent but layered. For instance, the BBC makes it clear that accuracy, evidence, facts, transparency and informed judgments are constituent parts of an impartial approach. The NPR, which started as a national radio but has now transformed into an important news media organisation across multiple platforms, tweaked its long-standing policy last month. Its new ethics policy, which was unveiled on July 7, has given more elbow room for journalists to express their personal opinions on a range of issues. The policy, in part, reads: “NPR editorial staff may express support for democratic, civic values that are core to NPR’s work, such as, but not limited to: the freedom and dignity of human beings, the rights of a free and independent press, the right to thrive in society without facing discrimination on the basis of race, ethnicity, gender, sexual identity, disability, or religion.”

NPR’s policy has already become a subject of debate. The public media organisation has been a witness to some of the defining developments in the U.S. such as the Black Lives Matter movement and the Pride parade. NPR’s chief diversity officer Keith Woods explained the factors that led to the changes. While he agreed that it is important for journalists to keep many of their personal views private, he also argued that “there are things in the world where we are not torn about where we stand. We are against bigotry, we are against discrimination and unfairness.”

NPR Public Editor Kelly McBride said the recent policy “confronts the generations-old question in newsrooms: Where does the journalist end and the citizen begin?” NPR lists its guiding principles: “honesty, integrity, independence, accuracy, contextual truth, transparency, respect and fairness”. It adds a new reference to its “democratic role as watchdogs”. NPR also has a section on universal values such as human rights, a free press, anti-discrimination and anti-bigotry.

The question that haunts Ms. McBride is the one that forces me to retain my ambivalence. She asked: “What if a journalist wants to picket an abortion clinic or demonstrate in support of women’s autonomy over their bodies? What about a journalist who wants to express her general support of the Second Amendment?” The Second Amendment to the U.S. Constitution provides “the right of the people to keep and bear Arms”.

A blurred line

In the Indian context, the line that divides the professional creed of a journalist from her democratic anxiety as a citizen is getting blurred by the day due to executive excesses. When institutions that are supposed to provide checks and balances become an extension of the executive or an apology for it, is it fair to expect journalists not to express their anguish as citizens? When constitutionally guaranteed rights are abrogated, and bills are pushed through without any discussion in Parliament, silence becomes an unbearable burden.

As the Readers’ Editor, I would recuse myself from hearing any case that asks me to draw the line that divides journalism from citizenry.

readerseditor@thehindu.co.in

India took on a golden glow at Tokyo on Saturday as Neeraj Chopra hurled the javelin to fetch the country its first Olympics gold in track and field. Neeraj’s winning effort at 87.58m capped the finest ever performance by Indian sportspersons in the quadrennial global stage. India won seven medals — one gold, two silvers and four bronzes — and cumulatively edged past the previous best of six at the 2012 London Games. For a country resigned to a meagre yield or none at the Olympics since its debut in 1900, the latest edition was laden with riches. At 23, Neeraj has the world at his feet and the skies to aim for. The Indian Army man has grown in stature, and to supplant German Johannes Vetter, until now the world’s best javelin thrower, was no mean task. Neeraj’s golden tryst was special at many levels; it was India’s maiden gold in athletics at the Olympics while Norman Pritchard had won two silvers in 1900. It was also India’s second individual gold at the Games after shooter Abhinav Bindra hit bullseye at Beijing in 2008. That Neeraj had previously won golds in the Asian Games and Commonwealth Games are all pointers to a journey that is on cruise-mode while his coach Klaus Bartonietz keeps a close watch.

Neeraj’s dash of magic seasoned in sweat and muscle, found mirror-images within the Indian contingent. Wrestler Bajrang Punia won bronze in the men’s freestyle 65kg bout, pinning down Kazakhstan’s Daulet Niyazbekov. It also bolstered India’s medals’ kitty that had prior contributions from Mirabai Chanu, Lovlina Borgohain, Ravi Kumar Dahiya, P.V. Sindhu and the men’s hockey team. What stood out was the Indian contingent’s belief that they can compete on level terms with their fancied rivals. It showed in Aditi Ashok’s golfing endeavour as she came tantalisingly close to silver before a rain-marred day out at the greens undid her rhythm and the Bangalorean finished at the fourth spot. When the curtains were lowered on the latest Olympics on Sunday, the India-story was largely driven by Neeraj, hockey-renaissance and women-power while shooting proved under-whelming. Among the rest, it was status quo as the United States of America and China led the medals tally with host Japan and Great Britain following while India was placed 48th in the table. Usain Bolt’s stardust was missed but Jamaica’s Elaine Thompson-Herah added zest while setting a new Olympic record of 10.61 seconds in the women’s 100m sprint. The pandemic delayed the Games by a year but it marches on unhindered while the fans look forward to the 2024 version at Paris.

Governor Shaktikanta Das’s statement accompanying the RBI’s latest policy announcement highlights the bind that monetary authorities find themselves in. While the central bank’s growth supportive actions — maintaining the benchmark interest rate at a decade low, ensuring ample liquidity and an accommodative policy stance — are yet to help engender a meaningful recovery, inflation continues to disquietingly hover around the 6% upper bound of its mandated target. Governor Das acknowledged the RBI’s predicament when he said: “Before the onset of the pandemic, headline inflation and inflationary expectations were well anchored at 4%, the gains from which need to be consolidated and preserved. Stability in inflation rate fosters credibility of the monetary policy framework and augurs well for anchoring inflation expectations. This, in turn, reduces uncertainty for investors... increases external competitiveness and, thus, is growth-promoting.” It is this vital inflation targeting remit that the Monetary Policy Committee has temporarily set aside in the wake of COVID-19 and its brutal impact, while the central bank focuses its efforts on using all available policy tools to simultaneously preserve financial stability and support a durable economic revival. Still, the central bank’s outlook for growth and inflation shows it is cognisant of the ground realities and the limits to its policy options.

Asserting that domestic economic activity has started to recover with the ‘ebbing of the second wave’, the MPC is hopeful of a bounce back in rural demand on the back of agricultural output remaining resilient, coupled with urban consumption recovering as the manufacturing and service sectors rebound with a lag, and as increased vaccinations help release pent-up demand. However, given that underlying conditions are still weak and the Current Situation Index of consumer confidence in its own July survey is still stuck near the all-time low polled in May, the RBI has retained its full-year GDP growth forecast at 9.5%. The fact that it has at the same time lowered the Q2, Q3 and Q4 growth projections it made just two months ago, by between 0.5 and 0.9 percentage points, belies the uncertainty in its outlook. With the monsoon rainfall deficit once again widening to minus 4% as on August 8, latestkharifsowing estimates revealing an almost 23% shortfall and composite PMI data for July showing a persistent contraction in business activity and continuing job losses, it is hard to see either a near-term revival in demand or an easing in inflationary pressures from cereal and edible oil prices. Admitting the price pressures, the RBI has also raised its fiscal-year inflation projection by 60 basis points to 5.7%. Also, with one of the six members of the MPC dissenting and voting against the language of the policy stance, it seems clear the central bank may sooner than later have to bite the bullet and start normalising rates if it wants to avoid undermining its own credibility by delaying steps to rein in inflation.

A team of American archaeologists has completed piecing together the site where Socrates stood trial and was sentenced to death in Athens 24 centuries ago [Athens, August 8]. The site is the royal stoa, or arcade, which according to ancient writers was Athens’ seat of religious and judicial affairs. It was discovered and unearthed in the western corner of the agora (market) at the foothill of the Acropolis by a group of American archaeologists under Professor Theo-dore Shears Jr. of Princeton University. The stoa was a covered colonade, about 20 metres long. It was part of the marketplace and civic pulse of ancient Athenian life, a centre of public services, business establishments and gossip. In 399 B.C. it provided the site for the trial of the famous philosopher Socrates, found guilty of “corrupting youth and refusing to worship Gods.” Socrates boldly reiterated his beliefs before his judges, and was sentenced to drink a cup of poisonous hemlock. His last hours were spent discussing the immortality of the soul with a group of his disciples. “It is thrilling for an archaeologist to sit on the benches near the north wall of the stoa — where the Athenian judges sat and where such well-known and notorious events have taken place,” Prof. Shears said.

Delhi must continue to mobilise international opinion in all global forums as well as work with its close partners to mount pressure on Pakistan and the Taliban to stop fighting and start talking peace with Kabul.

A special meeting of the United Nations Security Council on Afghanistan convened under India’s presidency last Friday, did not produce a new international consensus on arresting the tragedy triggered by Taliban’s military offensive with the full support of the Pakistan army. On Afghanistan, there is no unanimity among the five permanent members, which is critical for any consequential decisions by the world body. An ambitious China seeking to extend its regional footprint, and an opportunistic Russia that tags behind Beijing seem to support Pakistan’s game plan to reinstall the Taliban in Kabul. Given its special ties to the Pakistan army, London tends to be wobbly on the Taliban. The US, which spent much blood and treasure in rebuilding Afghanistan after ousting the Taliban from power in 2001, has ceded much ground by deciding to withdraw all its troops in Afghanistan by the end of this month. In Europe (represented by France which has a permanent seat in the UNSC) too there is a decline in political support for a continued Western military intervention in Afghanistan.

Although the UNSC discussion may not have moved the political needle on Afghanistan, it has laid bare the depth of the crisis there and the duplicity of the Taliban and Pakistan that talk peace and pursue war at the same time. Addressing the UNSC, the head of the United Nations Assistance Mission in Afghanistan, Deborah Lyons, pointed to the “dangerous turning point,” in the nation. “Ahead lies”, she added, “either a genuine peace negotiation or a tragically intertwined set of crises: An increasingly brutal conflict combined with an acute humanitarian situation and multiplying human rights abuses.” That the Taliban could not have mounted the massive military operations on its own was the burden of the presentation by the Afghan envoy to the United Nations, Ghulam M Isaczai. He told the Council that more than 10,000 foreign fighters are in the country, including from a number of UN designated terror organisations, participating in the Taliban’s military offensive. He also pointed to long-standing Taliban sanctuaries in Pakistan and Rawalpindi’s massive logistical support for the Taliban’s current military offensive in Afghanistan.

Although the world was optimistic about the peace talks in Doha ending the prolonged conflict in Afghanistan, the Taliban and Pakistan have merely used them to delay negotiations on devising a new political order in Afghanistan while stepping up their violent campaign to overthrow the legitimate government in Kabul. India must continue to stand with the people of Afghanistan, whose dreams for a peaceful future are being shattered. Delhi must continue to mobilise international opinion in all global forums as well as work with its close partners to mount pressure on Pakistan and the Taliban to stop fighting and start talking peace with Kabul.

Prime Minister Indira Gandhi carried out a minor reshuffle of her cabinet on August 8. Narayan Dutt Tiwari has been shifted from the Planning Ministry to the Industries Ministries.

Prime Minister Indira Gandhi carried out a minor reshuffle of her cabinet on August 8. Narayan Dutt Tiwari has been shifted from the Planning Ministry to the Industries Ministries. S B Chavan has been moved from the Education Ministry to planning. The Minister of State for Industry, Charanjit Chanana, who has been looking after the industry ever since Indira Gandhi returned to power will continue in his position with Tiwari heading the ministry. Tiwari will continue to hold the temporary charge of the labour portfolio. The PM is yet to announce the name of the new education minister. She has asked Shiela Kaul, minister of state for education and culture, to take temporary charge of the ministry. Mrs Gandhi is said to be looking for talent outside the parliamentary party but the search is yet to bear fruit.

AMU Expulsions

The Vice-Chancellor of the Aligarh Muslim University, Uttar Pradesh, Saiyid Hamid, has rusticated Irfanullah Khan, president of the dissolved union of the university and convener of the Students Action Committee for a period of five years. Fifteen other students were also rusticated for a period ranging from two to five years for what the university called, “acts of indiscipline”. Nine student leaders were expelled last month for a period of one to three years.

Dacoits Strike In UP

Nine police personnel and three villagers lost their lives in an encounter with dacoits in Uttar Pradesh’s Etah district. The dacoits, who are reported to have numbered approximately 45, were from the gangs of Chabiram Yadav, Poti Yadav and Anar Singh Yadav.

Loans Written Off

The UNION GOVERNMENT has taken a decision not to recover about Rs 1,412 crore given to states as assistance between 1977-78 and 1978-79 for coping with natural calamities. It has proposed to treat this amount as an additional assistance for these years.

Though India improved the London count by just one medal, the significance of that one medal cannot be overstated enough. Each of the medals they won was a statement of India’s incremental rise as a sporting nation.

August 7, 2021, Tokyo would be as much of a watershed moment for Indian Olympics sports lore as June 25, 1983, Lord’s was for cricket. In its magnitude and potential influence, Neeraj Chopra’s Olympic gold-medal-winning feat has only one parallel in the country’s sporting heritage, the World Cup victory 38 years ago, a moment that changed India’s sporting sensibilities. In a similar way, Chopra’s accomplishment could alter perceptions of how Indians perceive athletes. This is a myth-busting gold medal, a testimony that Indian, or even Asian, athletes can not only match their European adversaries but also beat them, provided they get access to world-class facilities, top-draw coaching and unfettered support of the sporting fraternity. The unscientific assumption about Indians having inferior athletic DNA, something that undermines their medal-winning chances on the global stage, was hurled out the window and it landed 87.58 metres far. Chopra’s gold would not only draw a clear route-map to global success but also banish the inferiority complex that Indian athletes carry to elite events. Athletics now has the momentum to jump in the sand pit of global competition and wrestle with the best.

Though India improved the London count by just one medal, the significance of that one medal cannot be overstated enough. Each of the medals they won was a statement of India’s incremental rise as a sporting nation. It is foolhardy to expect India to match the US or China overnight, but the trajectory of the graph is constantly moving upwards. That those medals came in various streams is a further reason for optimism. In badminton and wrestling, it’s time India is considered among the powerhouses; in weightlifting, there is a generational talent in Mirabai Chanu; in boxing, there is finally someone to look beyond Mary Kom. The revival of men’s hockey would not have been better timed, the often-ignored women’s hockey too blazed in promise. Shooting was an aberration — expect many of those who left in tears to bounce back stronger and hungrier. Overall, the Tokyo Games could leave a long-lasting influence on Indian sports.

The Olympics itself would be remembered as a metaphor of hope in the Covid-altered world. There were fears that the event would emerge as a super-spreader of the virus, it would see a stoppage and the competition wouldn’t be top-notch. It has answered negatively to each of those doubts. With no runaway leader on the medals tally — just one gold separated the US and China — this was the most closely fought Games in recent times. Tokyo showed that with coaches seamlessly crossing borders and sporting knowhow spreading, the Olympic world was flattening. Top German coaches sitting in Chopra’s corner as he left his Dresden-born arch-rival, Johannes Vetter, far behind was a frame that best captured the levelling of the playing field.

If sport thrives in the hope of millions aspiring to be like a few, Biles was imploring us to remember she is human

Sport, unlike life, offers a roadmap to greatness. The idea behind pitting someone against another is not to arrive at a resolution but to witness mortals striving for immortality. Obstacles are created and rules are designed to spotlight the ordinary transcending into the extraordinary, to observe a pair of feet, trained to walk, taking flight. The joy of watching sports is rooted in the conviction of an alternate world, where fairness is a rule, physical and mental tenacities are malleable and superheroes run without a cape. Greatness is visible yet inaccessible and vulnerability is the stepping stone to invincibility. The allure resides in the distance it creates from life; the merit of perfection measured by how acutely it reminds us of our frailties.

At the ongoing Olympics, US athlete Simone Biles disrupted history by withdrawing from the all-around competition and the team final, though the most decorated gymnast in the world later won a bronze at the balance beam competition. “We also have to focus on ourselves, because at the end of the day we’re human, too…So, we have to protect our mind and our body, rather than just go out there and do what the world wants us to do,” the 24-year-old said.

If sport thrives in the hope of millions aspiring to be like a few, Biles was imploring us to remember she is human.

For a year and a half, the world has been ravaged by a pandemic, altering ways of living. Sports, whose existence depends on being distinctive from life, persisted by resisting. When the Indian Premier League (IPL) took place in the UAE in 2020, efforts were made to create an impression of a parallel world. Prolonged quarantines were mandated, footage of fans cheering from the safety of their houses were used to underline that the game was indomitable.

Life infiltrated soon. People on social media spent days dissecting the extra weight some players put on, the sluggish pace with which they moved. The criticism was veiled consternation on finding their heroes on equal footing.

At the outset, the Olympics deployed a similar mirage. Naomi Osaka lighting the cauldron in Tokyo signalled the surge of a new era. The vivid commitment of the moment made the 23-year-old’s decision to sit out the French Open this year distant, her concerns over mental health peripheral. At long last, the certainty of sports was ready to override the precarity of life.

In 2016 at Rio de Janeiro, Biles–19 then–had snagged four gold medals, cementing her status as one of the greatest living athletes. Standing in 2021, she chose the same platform to rewrite her story. At any other time, her reminder of being one of us would have sounded condescending, her choice of withdrawing, unprofessional. But the world has changed. The present crisis has revealed vulnerability as a human condition, resetting the line dividing mortals and the sporting gods forever.

Biles’ plea, however, was not an excuse. It was a statement. By refraining from doing “what the world wants us to do” she acknowledged the reality beyond the confines of the court—far too many people have died and the incessant stream of grief has transfigured the rest into bottomless reservoirs. The moral parameters of sports have morphed into mortal implications of life. Winning and losing have become a language of living. By drawing attention to the fact that she is human too, the gymnast highlighted the struggle of survival we all have been afflicted with and the resolve needed for existing, now that living has become a full-time sport. Sitting at the stand cheering for others, Biles humanised the competition and mythologised us. She achieved greatness despite rejecting the roadmap.

After withdrawing from all individual events save one, she was seen on the balancing beam. Her performance earned a bronze but it needed no validation As the crowd erupted in the arena, it was evident that the routine was something else. It felt different, it represented something more. Had she won the gold, Biles would have been one of the greatest athletes of all time. But by winning the bronze she uncovered the singularity of our times.

Radhicka Kapoor writes: It shows a deterioration in quality of employment and rising underemployment

A quick look at the recently released Periodic Labour Force Survey (PLFS) reveals a decline in the unemployment rate from 5.8 per cent in 2018-19 to 4.8 per cent in 2019-20. This fall in the unemployment rate from the 45 year high of 6.1 per cent as reported in the first PLFS (2017-18) is indeed a respite. However, these statistics need to be interpreted with caution. They are based on the “usual status” approach wherein the activity status of a person is captured for a reference period of 365 days preceding the date of survey. Those who are reported as unemployed by this approach are those who are chronically unemployed. In developing countries, where casual and intermittent work and part-time and temporary jobs are widespread, employment estimates based on this approach tend to include the under-employed workforce. Consequently, unemployment rates derived from the usual status approach give a misleading picture of the extent of labour underutilisation and the employment challenge faced by the economy. In PLFS (2019-20), we observe that the unemployment rate based on the weekly status (which corresponds to the activity status of a person for a reference week) is not only higher than the usual status measure, but has also remained unchanged at 8.8 per cent compared to 2018-19. The divergence in these statistics only reinforces the need for anchoring the policy discourse in India on weekly status measures and not the usual status measures.

Significantly, even beyond the issue of using the weekly status measures, the lower unemployment rate (based on usual status approach) appears to be a consequence of economic distress and lack of gainful employment opportunities which have pushed jobseekers into low productivity and low paying work, thereby intensifying the challenge of under- employment.

To begin with, an examination of the composition of the workforce by employment type shows that the share of self- employment in total employment has increased to 53.5 per cent, up from 52.1 per cent as reported in the previous two PLFS rounds (2017-18 and 2018-19). Self- employed workers comprise three broad categories — own-account workers (those who run their enterprise without hiring any labour); employers (those who run their enterprise by hiring labour) and unpaid family workers/helpers in household enterprises. The third group comprises those who are engaged in their household enterprises, working full or part time, but do not receive any regular salary or wages in return for the work performed. It is this latter category, considered as poor quality employment, that has witnessed an increase in its share in total employment from 13.3 per cent (2018-19) to 15.9 per cent (2019-20) and contributed to the falling unemployment rate. The increase in this category of workers is reflective of rising underemployment. As the number of members working in household enterprises rises, each worker simply works for less time than before and a large section of the workforce is underemployed. The share of the other two categories of self-employed workers, that is, own account workers and employers has declined. The share of regular salaried workers, which had been steadily rising in India until the PLFS 2018-19 and is considered as a more stable and secure form of employment, is now showing a decline. Significantly, even amongst regular salaried workers, those who are not eligible for any social security benefits has increased from 51.9 per cent to 54.2 per cent suggesting that formalisation would have been adversely impacted.

Interestingly a sectoral breakdown of the workforce shows that the share of the workforce engaged in agriculture has risen to 45.6 per cent (2019-20) from 42.5 per cent (2018-19). This increase is significant as it is the first time that the share of agriculture in total employment (in percentage terms) has increased since the NSS surveys started. This is indicative of a stalled structural transformation process, one which had picked up pace after 2004-05 with both the share and absolute numbers of workers engaged in agriculture declining with a concomitant rise in the non- agricultural sector. However, as non-agricultural sectors have failed to create jobs at a rapid pace in recent times, many jobseekers have been pushed back into the agricultural sector resulting in its emergence as an “employer of last resort”.

Two trends that point to a deterioration in quality of employment merit attention vis-à-vis the sectoral composition. First, in the non-agriculture sector, the share of those engaged in informal enterprises increased from 68.4 per cent in 2018-19 to 69.5 per cent in 2019- 20. Second, within the agricultural sector, much of the increase is coming through the category of unpaid family helpers. Their share in agricultural employment has increased (from 25.7 per cent to 29.7 per cent), while that of own account workers and employers has declined (48.4 per cent to 44.5 per cent) between the two rounds. Significantly, the share of rural women engaged in agriculture has increased substantially from 71.1 per cent (2018-19) to 75.7 per cent (2019-20)and these women are increasingly being employed in the category of unpaid family workers.

It is worth noting that India has been witnessing a rapid decline in female Labour Force Participation Rate (LFPR) since 2004-05. This trend has been partly attributed to the withdrawal of women from the workforce as a consequence of an “income effect” — an increase in their family’s income. The PLFS 2019-20, however, shows a sharp increase in the female LFPR by 5.5 percentage points. Much of this is driven by the increased LFPR of rural women. This rise coupled with their increasing engagement as unpaid family workers (and not better forms of employment such as regular salaried work) appears to mark a reversal of the trend of reduction in distress participation of women in the workforce.

Asoke Mukerji writes: The objective of USNC debate, convened by India, is to highlight effective international maritime cooperation to respond holistically to natural and manmade threats to maritime security

India’s decision to convene an open debate of the UN Security Council (UNSC) on enhancing maritime security, to be chaired by Prime Minister Narendra Modi on August 9, reflects India’s international evolution as a maritime nation. The objective of the debate is to highlight effective international maritime cooperation to respond holistically to natural and manmade threats to maritime security.

The fallout of the 2004 tsunami, which took a heavy toll on human and natural resources, led to the creation of an Indian Ocean Tsunami Warning and Mitigation System by the UN in 2005. Early warnings through an international network seek to prevent a recurrence of such devastation. Faced with the increased threat from piracy originating off the coast of Somalia since 2007 to shipping in the western Indian Ocean, the Indian Navy participated robustly as part of a UNSC mandated 60-country Contact Group on Piracy off the coast of Somalia.

With a coastline of over 7,500 km, India has a natural interest in enhancing maritime security. The Indian Ocean region transports 75 per cent of the world’s maritime trade and 50 per cent of daily global oil consumption. India’s Security and Growth for All (SAGAR) policy, unveiled by PM Modi during a visit to Mauritius in March 2015, proposes an integrated regional framework to meet such an objective in the Indian Ocean.

The five pillars of SAGAR are: One, India’s role as a net security provider in the Indian Ocean region (IOR). Two, active engagement with friendly countries in the IOR. India would continue to enhance the maritime security capacities and economic resilience of these countries. Three, developing a network to take effective collective action for advancing peace and security in the region. Four, a more integrated and cooperative focus on the future of the IOR, which would enhance the prospects for the sustainable development of all countries in the region. Five, the primary responsibility for peace, stability and prosperity in the IOR would be on those “who live in this region”. India would continue its engagement with other nations having strong interests and stakes in this region through dialogue, visits, exercises, capacity building and economic partnership.

Sustaining international cooperation to enhance maritime security requires two supportive frameworks in the policy and operational areas. An effective legal policy framework must underpin a rule-of-law based approach to securing the maritime domain. The open debate will focus on the application of the 1982 UN Convention on the Law of the Sea (UNCLOS), bringing to the fore new challenges to peace and security including from non-state actors such as terrorists, pirates and criminal gangs engaged in drug trafficking.

The discussion can become the catalyst for reviewing the operational effectiveness of the UNCLOS, especially regarding the enforcement of its provisions on freedom of navigation, the sustainable exploitation of maritime resources, and the peaceful resolution of disputes. India’s credentials in presiding over this discussion are enhanced by the fact that in July 2014, it accepted an UNCLOS tribunal award on the maritime boundary arbitration between India and Bangladesh, contributing a new impulse to effective international economic cooperation among the littoral states of the Bay of Bengal (BIMSTEC).

Securing the sea lanes of communication (SLOCs) that traverse the oceans is of central importance to enhancing maritime security. The debate must focus on ensuring equal and unrestricted access to SLOCs by states while resolving differences through peaceful means. In the Indian Ocean, three major SLOCS that play a crucial role in the energy security and economic prosperity of states include the SLOC connecting the Red Sea to the Indian Ocean through the Bab al-Mandab (that transports the bulk of Asia’s international trade with its major trading partners in Europe and America), the SLOC connecting the Persian Gulf to the Indian Ocean through the Strait of Hormuz (transporting the bulk of energy exports to major import destinations like India, ASEAN, and East Asia), and the SLOC connecting the Indian and Pacific Oceans through the Straits of Malacca (integral to the smooth flow of trade with ASEAN, East Asia, Russia’s Far East and the US).

Sharing data on threats to commercial shipping is an important component of enhancing maritime security. India’s initiative to establish an International Fusion Centre (IFC) for the Indian Ocean region in Gurugram in 2018, jointly administered by the Indian Navy and Indian Coast Guard, serves the objective of generating Maritime Domain Awareness on safety and security issues. It is projected that 40 international liaison officers from partner countries will eventually be located at the IFC.

The debate would illustrate the increasing role of the private sector in the maritime domain, whether it is in shipping, sustainable development through the Blue Economy, or using the maritime domain to provide the critical submarine fibre-optic cables supporting the Digital Economy. The ability of the UNSC to respond to the debate by endorsing a multiple stakeholder approach to enhancing maritime security would be a significant outcome, setting a paradigm for upholding “multi-dimensional” security in the 21st century.

M.P. Nathanael writes: Erring personnel must be promptly punished to send out the clear message that no one is beyond the reach of the law.

The death of a fruit stall owner, 47-year-old A Murugesan, allegedly as a result of a brutal thrashing by a special sub-inspector of Tamil Nadu police in Vazhapadi in Salem district on June 22, has revived memories of Bennix and his father Jayaraj who died in custody last year in June in Thoothukudi. While two other policemen stood watching the gory scene, Murugesan’s friends pleaded for him to be spared but to no avail.

An army man Resham Singh was brutally tortured while his mother and two sisters in Pilibhit, UP, were humiliated on May 3, drawing the Allahabad High Court’s ire. Two sub-inspectors and six constables were booked, and the station house officer sent to lines. Singh’s medical report confirmed injuries due to brutal torture.

On May 21, an 18-year-old vegetable vendor Faisal Hussain was allegedly beaten to death in Bangarmau police station in UP’s Unnao district for violation of Covid-19 directives. Though the market in the town was open, Hussain was beaten up and taken to a police station from where he was shifted to a hospital. He was declared dead on arrival. The post-mortem report attributed his death to head injuries. Two police constables and a home guard have been charged with murder.

Custodial deaths in police stations, even in jails, seem to be commonplace these days.

Union Home Minister Amit Shah, while speaking at the inauguration of the Centre of Excellence for Research and Analysis of Narcotics and Psychotropic Substances of the National Forensic Sciences University in Ahmedabad on July 12, said that the police in our country are accused of either “No Action” or “Extreme Action”. He has hit the nail right on the head. Victims of crime shudder at the thought of having to visit a police station. More so if one happens to be from a marginalised section of society.

According to the National Crime Records Bureau (NCRB) data, 100 cases of custodial deaths were reported in 2017, 42 of which were in police custody. Thirty-three policemen were arrested while 27 were charge-sheeted. Forty-eight police personnel were charge-sheeted and three convicted in cases of human rights violation. Overall, 2,005 cases were registered against police personnel, 1,000 of whom were charge-sheeted. With 456 cases, Maharashtra topped the list, while Gujarat and Rajasthan followed with 191 and 169 cases, respectively; 128 personnel were convicted.

According to the NCRB’s 2019 figures, 85 cases of custodial deaths were reported in the year with Tamil Nadu registering the highest number of cases followed by Gujarat, Punjab and Rajasthan and Odisha. No policeman was convicted, though 14 personnel of Gujarat were arrested, and charge-sheeted. For six custodial deaths in Rajasthan, three magisterial inquiries and two judicial inquiries were initiated against erring policemen.

In a written reply in the Lok Sabha, the former Minister of State for Home Affairs G Kishan Reddy stated that 1,697 custodial deaths were registered between April 2019 and March 2020, of which 1,584 deaths were in judicial custody while the rest (113) were in police custody. Uttar Pradesh topped the list with 400 custodial deaths followed by Madhya Pradesh (143). This meant that about five custodial deaths took place every day in our country. But on August 3, Minister of State for Home Affairs Nityanand Rai stated in the Lok Sabha that 348 custodial deaths and 1,189 cases of torture by police were reported across the country in the last three years.

While several policemen do get convicted, there are good reasons to believe that many go scot free — by manipulating records, intimidating complainants or political patronage. It’s up to senior officers to ensure that prompt actions are initiated against policemen who resort to brutal torture. When erring personnel are promptly punished, the message goes out loud and clear to other rogue policemen that the law will catch up with them. In the case of custodial deaths, those guilty should be tried for murder.

Police personnel who remain spectators when people in custody are being tortured are also complicit in the crime. Sub divisional police officers and superintendents of police should be held accountable for the impropriety committed by those under their supervision.

Sanjoy Hazarika writes: Goodwill among all northeastern states, including Assam and Mizoram, will enable economic cooperation, transport and trade.

The initial steps have been taken in calming the roiling waters on the Assam-Mizoram border confrontation. First, the FIRs and cases which were filed against each other’s leaders — involving both Assam Chief Minister Himanta Biswa Sarma and K Vanlalvena, Mizo National Front (MNF) MP — have been withdrawn. Cases against officials from both states have been dropped. While these should not have been initiated in the first place, stepping back in this manner is a good way to reduce the political and emotive temperatures, which were soaring on both sides.

A sharp war of words and aggressive social media posts on either side did not help. Indeed, an outsider may be excused, if after listening to, watching or reading the passionate, angry and even, in some cases, inflammatory remarks by either side, for being perplexed by these declarations — were they, s/he may well have wondered, by citizens of neighbouring states or opposing nations. Some have added fuel to the fire by casting aspersions on the citizenry of their brethren on the disputed border or referring inappropriately to a part of their own state. These need be seen in the background of the extensive suffering faced by the region as a result of misunderstanding and ill will.

Second, the Assam chief minister’s decision to send two ministerial emissaries from Assam to Aizawl is a good gesture to open dialogue and appears to have paid off initially. Both states have agreed to the deployment of neutral Central forces at the disputed stretches of the interstate border. Atul Bora, one of the ministers sent to Aizawl is from the Asom Gana Parishad (AGP) in the BJP-led coalition, and also party president. The significance of an AGP leader in the peace mission should not be underestimated. The AGP led a regional coalition in the 1980s and 1990s in the Northeast that emerged as an anti-Congress front. The MNF had been part of this process and has had good relations with the AGP from that time.

Part of the confidence-building measures has been the welcome withdrawal of the Assam government’s travel advisory which asked people not to travel to Mizoram and urged people from the state working or staying there to “exercise utmost caution”.

There is a third element that has become a seemingly endemic part of political confrontation between states. These are the blockades that have closed roads and highways in Assam leading to Mizoram — and in the past few days to Tripura. This has happened repeatedly in confrontations between different states in the region such as Nagaland and Manipur and last year between Assam and Mizoram.

These crackling tensions go far beyond interstate border disputes and have regional, national and international repercussions. For one, they have adverse economic impacts which are felt most sharply at the local level, leading to a rise in prices and shortage of commodities. This is a time when Covid-19 cases continue to rise in all the states of the region, including Mizoram and Assam, and essential supplies cannot be blocked by public agitations.

The economic fallouts of such actions are felt down the entire supply chain, from producer to transporter and receiving customers/markets. National highways are the direct responsibility of the Centre and it must ensure that these economic veins remain clear for passenger and freight traffic.

In addition, images, especially of violence and confrontation, go “viral” without delay. They move from mobile to mobile, over social platforms, one group to the other, leaping across boundaries of state and nation. Among those who look at them are potential investors and policymakers, not just in Delhi but other state and national capitals. The adverse impacts of these can be considerable.

For decades, we must remember, the public image of the Northeast was shaped by conflict and confrontation, bandhs and violence. It had been shedding that image slowly and steadily, facing many hurdles, agitations and risks. Sustainable peace continues to be elusive although flawed insurgencies have failed and fallen. There are new challenges such as border divides and sharpening sectarian tensions. Economic growth is visible as are continuing concerns. Lakhs of young people from the region, despite discrimination and pressures, have moved and made their lives in other parts of the country, engaging with the idea of India, before, during and after the waves of the pandemic.

That is why communities at the border, stakeholders such as business leaders and transporters as well as civil society need to be involved in conversations and dialogue for sustainable settlements. Political leaders must set the pace and provide the platform. However, since both sides use different yardsticks of history and geography to negotiate, it is difficult to visualise a situation where either side will emerge as a clear winner. There will have to be give and take, count net gains against losses. That is the practical side which politicians are best equipped to deliver. Herein lies the importance of the concept of a Development Corridor on the border that would have to be agreed to by both sides and guaranteed by the Centre. This could build on the natural advantages of the bordering states — vegetable, meat and fruit processing, handicrafts and designer handlooms to name just five — and create jobs, livelihoods and better incomes for people on the border and beyond, building an equitable supply chain.

A fundamental point needs to be underscored: The visionary Act East Policy and its predecessor Look East Policy rest on the pillars of peace and trust, not just better roads and physical infrastructure. They depend on good relationships between neighbours which enable economic cooperation, transport and trade not just cultural and social collaboration.

S S Mantha, Ashok Thakur write: There is a need for a truly autonomous quality assurance body at an arms-length from the government, manned by eminent persons both from industry as well as academia

Engineering is an applied science and therefore its pursuit preconditions a sound knowledge of its civil, mechanical and electrical branches, these being its building blocks. Offshoots like metallurgy and chemical engineering have sprung up from mechanical engineering and a host of other branches like electronics, communications, computer science and IT grew from the electrical branch of engineering. A common thread that bound these specialisations was a sound engineering base rooted in materials, applied physics and thermodynamics.

Private entrepreneurs took the lead to meet the growing demand of the country in technical education in the mid-Eighties, but with little idea of the subject. As a result, the faculty of these institutions drove the agenda of their management — and sometimes their own. When the management’s agenda entered academic bodies of various universities, the first casualty was the curriculum. Important courses such as those mentioned above were the first to be jettisoned since they were both tough to teach for the teachers and tough to pass for the students. Subjects like materials, applied physics and thermodynamics became dispensable. Several universities merrily revised their curriculum at the expense of these courses.

This softening of subjects coupled with unfettered expansion in the early and mid-2000s, though it ensured that everyone who aspired to technical education could find a seat commensurate with his/her abilities, resulted in real dilution of the overall standards in the country. At its peak in 2014-15, AICTE-approved institutes had almost 35 lakh seats, mainly due to the increased employment opportunities in the country. However, a series of reports by this paper in December 2017 revealed no takers for at least 51 per cent of the 15.5 lakh seats in 3,291 undergraduate engineering colleges in 2016-17. These reports laid bare the regulatory gaps, poor infrastructure, lack of qualified faculty and the non-existent industry linkage that contributed to the abysmal employability of graduates from most of these institutes.

Some consolidation is bound to happen in every expanding system, but that also calls for intelligent interventions to connect with the available employment opportunities if the fruits of expansion are to be enjoyed. Since 2015-16, at least 50 colleges have closed each year and this year, AICTE approved the closure of 63 institutes. However, 54 new colleges were approved for the academic year, 2021-22 in backward districts. Similar statistics rule every year. Did anyone also study the available employment opportunities in those districts before approving them? When political and economic reasons override the establishment of new entities, why discuss declining standards? Several such decisions only contributed to the cumulative deterioration of standards overall.

Not a single industry body, be it CII, FICCI or ASSOCHAM has managed to effectively inform the education planners on the growth in different employment sectors. Nor has the government taken any tangible steps to set up an independent body to advise AICTE on this vital aspect. In the absence of any credible information on demand side numbers, investments made by institutions will only be based on perception. Yesterday, it was IT and its applications that propelled a growth in IT and Computer Science courses. Today, it is automation. Be it RPA, AI, ML, blockchain, hard robotics or IOT, the thrust is on complete automation. What happens when these areas get saturated? Several jobs have already disappeared with the base of the pyramid having shrunk considerably.

Lack of adequate number of teachers, lack of quality in those available, inability of the management to make adequate investments in a dynamic environment, lack of employment opportunities, shelf life of skills coming down with every technology-related intervention and a constant experimentation with curriculum have all been the bane of quality in technical education. Rather than being reactive, institutions must proactively define the practicing elements of education. The corrective measures for these shortfalls are technology intensive, are experiential, and need investments in teaching. Colleges are unwilling or not in a position to make those investments resulting in serious decline in quality.

Not all experiments are worth doing though. A constant fiddling with the curriculum, reducing total credits, giving multiple choices in the name of flexibility, dispensing with mathematics and physics at the qualification level, teaching in local languages may all be good arguments, but one must assess their utility and their effect on technical education in the long run. An IT-heavy curriculum in every specialisation is not called for. Reducing total credits has not only reduced the rigour of engineering education, but also meant loss in jobs for several faculty streams. National pride may be non-negotiable, but then will teaching in Marathi or Tamil increase employment opportunities besides causing several pedagogy and copyright-related issues? Is there a national report available on this? Over a period of time, such experiments tend to reduce interest levels in technical education itself.

The ultimate measure of performance is embedded in quality assurance. Various rating and ranking agencies insist that programme and course outcomes are paramount for quality. The larger question, however, is if these can be measured in the spirit in which they are written and if the gap in performance can be used to improve the system akin to a closed loop control system? What if the guaranteed outcomes are not realised? Can the stakeholders sue the administrators on reneging on promises? The need of the hour is to create a truly autonomous quality assurance body at an arms-length from the government, manned by eminent persons both from industry as well as academia.

The education paradigm is staring at a large shift, due to the pressures of a large growing and young population, the exponentially increasing cost of education and the need to reach the unreached with quality, which is being fast forwarded by Covid-19. That being said, Steve Jobs’ words of 2005 ring true — “You can’t connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards. So, you have to trust that the dots will somehow connect in your future.” Will we be able to connect ours?

We have done well but we must do much better. Tokyo has seen India score its biggest ever medal haul of 7 but rank only 48 in the overall tally. In 2008 we asked why it had taken so long for the first individual gold to come yet celebrated grandly, not knowing the wait for the next one would be 13 years long. Such a drought must not be repeated. We must triple our gold tally in Paris and take it to 10 in Los Angeles. These are realistic goals. Though shooting disappointed in Tokyo its base has been cemented over the past decade; now fill in the gaps. Embrace more ambitious visions in wrestling and boxing too.

Countries like the UK and China have achieved a striking upswing in Olympic fortunes with massive injections of cash. By one expert estimate GoI spends 3 paise per day per capita on sports as compared to China’s Rs 6.10, almost 200 times more. Still, money alone cannot cut it. Detailed planning, efficient scouting, investing in disciplines with the best medal prospects, thoroughly professionalising sports management, these are the true brahmastras.

The PPP model has scored wins in Tokyo but there is room for improvement. Alongside international exposure, pro leagues in men’s and women’s hockey plus a vibrant tournament circuit in individual sports, will make the difference between being on the podium or not. Corporate sponsors must really step up here, to help build a healthier ecosystem where audiences engage with a variety of sports and more jobs open up for sportspersons.

Expanding India’s talent lab is governments’ job. Our Olympians’ background stories make it clear how meagre resources remain at the grassroots level, how lackadaisical the sport administrations are. Realising our ambitions at the 2024 and 2028 Olympics means the work of identifying the next Neeraj Chopra, Mirabai Chanu, PV Sindhu, Manpreet Singh … must gather pace right away.

Finally, have the Tokyo Olympics been worth it? Every human being who has been uplifted by the grit, grace and excellence displayed by the world’s athletes amid a global pandemic, would say an emphatic yes.

After 16 months of helping India track the Covid pandemic, the excellent volunteer-driven website covid19india.org announced that it will stop data updates after October 31. This is a big loss to researchers, journalists, government officials and ordinary citizens who have followed the pandemic’s ebb and flow through this website’s unfailing daily updates on infections, testing, recoveries, test positivity rates, mortality and vaccinations across states and even districts. It is quite a telling story that some 300-odd volunteers with regular day jobs outdid GoI and big universities by collating the data released by each state government.

Like Johns Hopkins and Oxford universities with their similar initiatives, Indian academic institutions must take the data baton, and not let the absence of covid19india.org be felt. There is overwhelming public good in keeping pandemic data live and a bonus is the accompanying public visibility: The website claims it received 4.4 billion visits, testimony to the voracious appetite among citizens for information. Good data has been critical to our understanding and fightback against this virus and it is a matter of regret that policymakers often failed to recognise this imperative.

Recall that inadequate genome sequencing obscured the growing threat from the Delta variant before the second wave. Despite 50 crore vaccinations, information on breakthrough infections is sketchy. Recent serosurveys indicating no antibodies in 10% of vaccinated participants demand public disclosure of the vaccine used and duration since inoculation. With states still complaining of vaccine shortages, GoI can solve this niggling dispute by publicising advanced fortnightly vax allocations.

The public-facing CoWin dashboard exemplifies how transparency has produced statistics offering key insights on the vaccination programme’s successes and shortcomings. It took Centre’s affidavits to the Supreme Court for the general public to learn specific details of the ambitious plan to vaccinate all adults by December. That information has helped people patiently await their turn for vaccination. Proactive data disclosures will always help the fight against the pandemic. Like IIT researchers who accurately predicted the second wave, regular surveys on vaccine efficacy and seropresence will help public health experts better chart this pandemic’s course.

Today, America and China are locked in a battle over microelectronics. The US wants to slow down, if not choke off, China’s access to advanced microelectronics that will help it achieve strategic parity with the world’s dominant superpower.

India must develop a semiconductor manufacturing industry, an industry that manufactures the machines that are used to produce chips and an industry that designs logic chips, memory chips and systems on a chip (SoCs). It must set up specialised programmes in its best engineering research labs to extend the frontiers of microprocessors, say, for example, to replace electrons with photons. This is necessary to avert supply bottlenecks of the kind slowing down car manufacturing, to prevent balance of payments stress of the kind induced by excessive imports (as in the case of oil), to nurture a growing, brain power-intensive industry that will absorb a growing army of educated manpower, and, most importantly, to reinforce India’s strategic autonomy.

Today, America and China are locked in a battle over microelectronics. The US wants to slow down, if not choke off, China’s access to advanced microelectronics that will help it achieve strategic parity with the world’s dominant superpower. China is developing its own semiconductor manufacturing capacity and the entire ecosystem needed for the purpose. As all businesses go digital and artificial intelligence, augmented reality and virtual reality blend smoothly into routine business, the demand for chips would go up, from 40 nm-thick grandfather chips to the 3-4 nm hipsters rocking the latest pieces of hardware. Intel these days is outside and way behind. Taiwan and South Korea lead the world in chip manufacturing. The US has near monopoly over machines that etch the tiny circuits on transistors. One British company, Arm, has a near-monopoly over chips on mobile hardware. The world, particularly an aspiring world power such as India, cannot afford to be dependent on fragile or temperamental supplies of chips.

Instead of wasting money on production-linked incentive schemes for indigenous production of mobile phone plastic bodies, steel and the like, India must devote a few hundred billion dollars to developing capability in semiconductor design and manufacturing.

The report released ahead of the UN General Assembly, the G20 Leaders’ Summit in Rome and the UN Climate Summit in Glasgow will shape the climate conversation at these forums. It will mean renewed focus on persuading countries, particularly major economies and emitters such as India.

The report by the UN’s Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) finds that global temperature is already 1.09° C above the pre-industrial level. The report, the first instalment of the sixth assessment of the state of climate change science, clearly states many changes such as sea-level rise and glacier melt are now virtually irreversible. However, there is a sliver of good news. It is still possible to slow down the impacts and stop them from worsening. That will, however, require drastic reduction in greenhouse gas (GHG) emissions. That goal calls for pan-economy action and cannot be left to the ministry of environment and to some activists.

The report released ahead of the UN General Assembly, the G20 Leaders’ Summit in Rome and the UN Climate Summit in Glasgow will shape the climate conversation at these forums. It will mean renewed focus on persuading countries, particularly major economies and emitters such as India. It will also mean a push to finalise long-term strategy to limit emissions in order to contain the temperature rise to 1.5° C. The report will give renewed impetus to a central demand of the most vulnerable developing countries to adopt 1.5° C as the temperature goal. Continued global warming presents a major concern for India, particularly as it will intensify the water cycle, including the variability of the global monsoon, increasing the severity of rainfall and floods, and heatwaves and droughts.

India must further intensify its efforts to limit GHG emissions and to suck carbon dioxide out of the atmosphere — for the sake of jobs, improved lives, and sustained and sustainable economic growth. India’s startup ecosystem must take up the challenge, and find ways to rein in climate change and mitigate its impact.