அறிவுநிலைக்கும் உணர்வுநிலைக்குமான இடைப்பட்ட புள்ளியிலிருந்துதான் தனது உரையாடலை ப்ரகாஷ் தொடங்குவார். அன்றைக்கு தஞ்சைப் பெரிய கோயில் புல்வெளியில் காதர்பாட்சாவுடைய ஆர்மோனிய வாசிப்பில் மயங்கிப்போன வெள்ளைக்காரர்கள், அவருக்குத் தூக்குத் தண்டனையிலிருந்து விடுதலை கொடுத்துவிட்டார்கள் என்று பேச ஆரம்பித்தார். அன்றைய சாயுங்காலப் பேச்சு இரவு வரைக்கும் நீண்டு ஆர்மோனியம், ஆர்மோனிய இசைக் கலைஞர்கள் என்று ஓடிக்கொண்டிருந்தது. ப்ரகாஷ் ஓர் உரையாடல் கலைஞன்.
எண்பதுகளின் பிற்பகுதியில் லத்தீன் அமெரிக்க இலக்கியங்களின் அறிமுகத்துக்குப் பிற்பாடு, தமிழ் இலக்கியப் போக்குகளில் ஏற்பட்ட மாறுபாடுகளை அறிந்துகொள்ள அன்றைக்கு தஞ்சை இளைஞர்களுக்கு ப்ரகாஷ் ஒரு வரமாக இருந்தார். கலைஞர்களை ஈர்க்கும் விஷயங்களெல்லாம் அவரிடம் இருந்தன. எனவேதான், அந்தக் காலகட்டத்தின் எழுத்துலக ஜாம்பவான்கள் அவரைத் தேடிவந்தனர். எதைப் பற்றி வேண்டுமானாலும் சொல்வதற்கு அவரிடம் செய்திகள் இருந்தன. மரச் சட்டகத்துக்குள்ளிருக்கும் பழங்காலத்துப் பெண்டுலக் கடிகாரங்கள் பற்றி, அதற்குள் இவ்வளவு விஷயங்கள் இருக்குமா என்ற எண்ணம் ஏற்படும் அளவுக்குப் பேசுவார். இருபதாம் நூற்றாண்டின் தகவல் களஞ்சியமாக விளங்கினார் என்று அசோகமித்திரன் ப்ரகாஷைக் குறிப்பிடுகிறார்.
இலக்கியப் பரிச்சயமும் தத்துவப் பரிச்சயமும் அவரது கதைசொல்லலில் தனித்துவமாக வெளிப்பட்டன. அதனாலேயே நாவல் என்ற வடிவம் பெருவளர்ச்சி அடைந்துள்ள இந்தக் காலகட்டத்திலும் அவரது ‘கள்ளம்’, ‘கரமுண்டார் வூடு’, ‘மீனின் சிறகுகள்’ போன்ற நாவல்கள் இன்றும் வாசகர்களால் கொண்டாடப்படும் படைப்புகளாக உள்ளன. அவருக்கு மொழிபெயர்ப்பாளர் முகமும் உண்டு. மலையாளம் நன்கு அறிந்த அவர், மலையாளத்திலிருந்து தமிழுக்கு நிறைய கொண்டுவந்தார். ப்ரகாஷ் மொழிபெயர்த்த கதைகளின் தொகுப்பானது ‘ஞாபகார்த்தம்’ என்ற பெயரில் சமீபத்தில் வெளிவந்துள்ளது. அந்த நூலில் மலையாளம், இந்தி, வங்கம், ஜெர்மன், பிரெஞ்சு போன்ற மொழிகளிலிருந்து தஞ்சை ப்ரகாஷ் நேரடியாக மொழிபெயர்த்திருக்கிறார் என்ற குறிப்பு உள்ளது!
கடிதங்களுக்காகவே ‘சாளரம்’ இதழை நடத்திக் கடித இலக்கியத்திற்கு வலுசேர்த்தார். ‘யாருமில்லாத பிரதேசத்தில்/ என்ன நடந்து கொண்டிருக்கிறது?/ எல்லாம்’ என்ற நகுலனின் கவிதை வரிகள் மாதிரியே ப்ரகாஷ் தனது மனவுலகத்தில் இலக்கியத்தின் எல்லா சஞ்சாரங்களையும் நடத்திக்கொண்டிருந்தார். வாழ்நாள் முழுதும் புத்தகம் படிப்பது, பிடித்த புத்தகங்களை நிறைய பிரதிகள் வாங்கி நண்பர்களுக்குக் கொடுப்பது, இலக்கிய ஆளுமைகளை அழைத்துக் கூட்டங்கள் நடத்துவது எனத் தனது பொழுதுகளைக் கொடுத்தார்.
1990 மார்ச் மாதத்தில், ‘கலைஞர்களின் கலைஞன்’ என்று காஃப்காவைப் பற்றி ப்ரகாஷ் ஆற்றிய உரையை முக்கியமாகச் சொல்வார்கள். ஒருவிதத்தில் அவரும் கலைஞர்களுக்கான கலைஞனாகவே வாழ்ந்திருக்கிறார் எனலாம். 1975–ல் ‘பி.கே. புக்ஸ்’ என்ற பதிப்பகத்தைத் தொடங்கி, க.நா.சு.வின் ‘பித்தப்பூ’, கே.டானியலின் ‘பஞ்சமர்’, கி.ராஜநாராயணனின் ‘கிடை’, அம்பையின் ‘சிறகுகள் முறியும்’ போன்ற முக்கியமான நூல்களைக் கொண்டுவந்தார்.
சாகித்ய அகாடமிக்காக எழுத ஒப்புக்கொண்ட க.நா.சு. வாழ்க்கை வரலாற்று நூலை, காரைக்கால் மருத்துவமனையில் சிகிச்சைக்காக அனுமதிக்கப்பட்ட தனது வாழ்நாளின் கடைசிக் காலத்தில் எழுதி முடித்தார். ‘அன்பு ஆதாயம் தேடாதது’ என்ற வாக்கியத்தின்படி வாழ்ந்த, காலத்தால் கனிந்த கலைஞன் தஞ்சை ப்ரகாஷ்!
- வியாகுலன், கவிஞர், பதிப்பாளர். தொடர்புக்கு: ananya.arul@gmail.com
ராபெர்டோ கலாஸ்ஸோ எழுதிய ‘க‘ நாவலை மொழிபெயர்த்துத் தரும்படி ‘காலச்சுவடு’ கண்ணன் என்னைக் கேட்டபோது, இரண்டு மனநிலைகளுக்கு ஆட்பட்டேன். உடனே சரி என்று சொல்லிவிட வேண்டும் என்ற ஆவல். நம்மால் இந்த மாபெரும் காரியத்தைச் செய்ய முடியுமா என்ற பெரும் தயக்கம் மறுபுறம்.
ஏற்கெனவே அந்த நூலை ஒரு முறை வாசித்திருந்தேன். அதன் பிரம்மாண்டம் என் மனத்தில் அதைத் தமிழில் மொழிபெயர்ப்பதற்கான என் தகுதி பற்றிய சந்தேகத்தைக் கிளப்பியது. ஆனால், என் ஆவல் அச்சத்தையும் தயக்கத்தையும் வென்றுவிட, கண்ணனிடம் என் ஒப்புதலைத் தெரிவித்தேன். குறைந்தபட்சம் ஒரு ஆண்டு கால அவகாசமாவது வேண்டும் என்று கேட்டேன். இரண்டு ஆண்டுகள் எடுத்துக்கொள்ளலாம் என்று பெரிய மனத்துடன் அவர் ஒப்புக்கொண்டார். ஆனால், அந்தக் காரியம் முடிவதற்கு எட்டு ஆண்டுகளுக்கு மேல் ஆகிவிட்டன. தமிழ் வடிவம் வெளிவந்தபோது அதன் மூல ஆசிரியரான கலாஸ்ஸோ வெளியீட்டு விழாவுக்கு வந்திருந்தார். அந்த நூலை எழுதி முடிப்பதற்குத் தனக்கு எட்டு ஆண்டுகள் தேவைப்பட்டன என்று அவர் சொன்னது என்னைப் பெரும் ஆச்சரியத்தில் ஆழ்த்தியது.
இத்தாலியரான கலாஸ்ஸோ தன் தாய்மொழியைத் தவிர பிரெஞ்சு, ஆங்கிலம், ஸ்பானிஷ், ஜெர்மன், லத்தீன், பழைய கிரேக்கம் போன்ற மொழிகளிலும் வல்லுநராக இருந்தார். இளம் வயதிலேயே உபநிடதங்கள், பகவத் கீதை இவற்றின் ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு அவருக்குக் கிடைத்தது. அதன் ஆழத்தைக் கண்டு வியந்த அவர், சம்ஸ்கிருத மொழியைக் கற்றுக்கொண்டு மூல நூலைப் படித்தார். உபநிடதங்கள், வேதங்கள், பிராம்மணங்கள் ஆகியவற்றை மூல வடிவத்திலேயே வாசித்தார்.
கவிஞர் குவளைக் கண்ணன் எனும் ரவியுடன் இணைந்து நான் மொழிபெயர்த்த ‘க’ நாவலின் உள்ளடக்கம் மிகவும் சுவாரஸ்யமான ஒன்று. இந்த நூல் பெருமளவுக்கு ரிக் வேதம், சதபத பிராம்மணம், மகாபாரதம், பாகவதம், புத்தரின் கதை இவற்றை அடிப்படையாகக் கொண்டு அமைந்தது. இந்த மூல நூல்கள் அனைத்தும் சம்ஸ்கிருத மொழியில் இருக்கின்றன. சம்ஸ்கிருதத்திலிருந்து ஆங்கிலம் சென்று, இத்தாலிய மொழியில் எழுதப்பட்டுப் பின் மீண்டும் ஆங்கிலம் வழியாகத் தமிழை வந்தடைந்திருக்கிறது இந்த நூல். மாக்ஸ் ம்யுல்லர், ஹெய்ன்ரிச் ஜிம்மர் போன்றோர் மூலமாக மேற்கத்திய மனத்தைச் சென்றடைந்த இந்திய தத்துவ, புராணங்கள், இந்தியாவைப் பற்றிய அவர்களின் கருத்துகளை அடியோடு மாற்றின. பெருவாரியான அறிஞர்கள் இந்தியாவுக்கு வந்து இங்கே நிரம்பியிருக்கும் ஆன்மிகப் பெருநிதியைக் கண்டறிந்து, அவை குறித்த ஆய்வுகளை மேற்கொண்டனர். பிறகு, பல மேற்கத்திய மொழிகளில் இந்த நூல்கள் வெளிவந்தன. இந்தியா மட்டுமின்றி, சீன தேசத்து ஆன்மிக நூல்களும் மேற்கத்திய மொழிகளில் வெளியாயின.
அவர்களின் பார்வையில் இந்த நூல்கள் மிகப் புதியதொரு ஆழத்தையும் கோணத்தையும் மேற்கொண்டன. அவர்களுடைய புதிய கோணமும் புதிய பார்வையும் ஏற்படுத்திய தாக்கத்தின் விளைவாக இந்தப் பொக்கிஷங்களைக் குறித்த மறுபரிசீலனையை நாம் மேற்கொள்ள வேண்டியதாகிவிட்டது. இவை அனைத்தையும் மறுவாசிப்புக்கு உட்படுத்தப்பட வேண்டிய நிர்ப்பந்தத்துக்கு நாம் இட்டுச்செல்லப்பட்டோம். வெறும் பக்தி இலக்கியமாகவும் வழிபாட்டுக்கு உகந்தவையாகவுமே கொள்ளப்பட்டிருந்த இவை, மனம், பிரக்ஞை குறித்த ஆழமான வெளிச்சங்களைக் கொடுக்கவல்லவை என்று அறிந்துகொள்ளப்பட்டன. இவற்றின் புதிய பரிமாணங்கள் வெளிப்பட்டன. நடைமுறை வாழ்வின் சிக்கல்களுக்கான தீர்வுகள் இவற்றில் உள்ளன என்னும் உண்மை அறிந்துகொள்ளப்பட்டது.
இந்திய மற்றும் கீழைத் தேச ஆன்மிக நூல்கள், தியான முறைகள், தன்னிருப்பின் மூலவேர்களைத் தேடிச்செல்லும் பெரும் பயணத்தின் அடிச்சுவடுகளாக, வழிக்குறிப்புகளாக அமைந்திருப்பது தெரிந்தது. இந்தப் பாதையில்தான் ராபெர்டோ கலாஸ்ஸோவின் ‘க‘, ‘ஆர்டர்’ (Ardor) போன்ற நூல்கள் நம்மை அழைத்துச்செல்ல விழைகின்றன.
‘க’ நாவல் எழுதியது குறித்து கலாஸ்ஸோ என்னுடனான நேர்காணலில், “இந்த நாவலை நான் எழுதிய ஏழு ஆண்டுக் காலமும் நான் வேத காலத்து இந்தியாவில்தான் வாழ்ந்துகொண்டிருந்தேன்” என்றார். அவர் சொன்ன இன்னொரு முக்கியமான கருத்து, “வேத ஆராய்ச்சியாளர்கள் பௌத்த நூல்களைப் பற்றி அக்கறை காட்டுவதில்லை. அதேபோல், பௌத்த ஆய்வாளர்கள் வேதங்களை அசட்டை செய்கிறார்கள். உண்மை என்னவெனில், இவை இரண்டையுமே வாசித்தால்தான் இரண்டையுமே சரியான விதத்தில் புரிந்துகொள்ள முடியும்” என்பது. இரண்டையும் தெளிவாக வாசித்து அறிந்திருந்த அவர் சொன்ன இந்த விஷயம் நாம் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டிய ஒன்று.
நூல் வெளியீட்டுக்காக அவர் சென்னை வந்திருந்தபோது மூன்று நாட்களை அவருடன் கழித்தேன். அவருடைய மேதைமையும் அதன் அடையாளமான பெரும் பணிவையும் நான் அந்த மூன்று நாட்களில் கண்டேன். ஆழமான நட்புணர்வுடன் அவர் என்னிடம் தன்னைப் பற்றியும் தன் எழுத்து குறித்தும் பகிர்ந்துகொண்டதை எனக்கு வாய்த்த பெரும்பேறாக நான் கருதுகிறேன். 80 வயது நிறைவு கண்டு, சென்ற வாரம் நம்மைவிட்டுப் பிரிந்த ராபெர்டோ கலாஸ்ஸோவுக்கு என் பணிவான அஞ்சலி!
- ஆனந்த், கவிஞர், மொழிபெயர்ப்பாளர். தொடர்புக்கு: anandh51ad@gmail.com
அதிகாரத்துக்கு எதிரான மனிதனின் போராட்டம் என்பது, மறதிக்கு எதிராக நினைவு நடத்தும் போராட்டமாகும் என்பது எழுத்தாளர் மிலன் குந்தேராவின் புகழ்பெற்ற கூற்று. மனித குல வரலாற்றில் மறக்கவே முடியாத களங்கம் என்று சொல்லப்படும், யூத இன மக்களுக்கு எதிராக நிகழ்த்தப்பட்ட படுகொலைகளுக்கு ஜெர்மனி அரசு முக்கால் நூற்றாண்டைத் தாண்டியும் ஒரு தேசமாகத் தான் நிகழ்த்திய குற்றத்துக்கு நிவர்த்தி தேட முயன்றுவருகிறது. நாஜி வதைமுகாமின் முன்னாள் காவலரும், 3,518 யூதர்களின் கொலையில் பங்குபெற்றவருமான நூறு வயது ஜெர்மானிய முதியவர் நீதிமன்ற விசாரணையை வரும் அக்டோபர் மாதம் எதிர்கொள்ளப்போகிறார்!
சாச்சென்ஹாசன் முகாமில் 1942 முதல் 1945 வரை பணியாற்றிய இவர், யூத மக்களைத் துப்பாக்கியால் சுட்டும் விஷவாயு செலுத்திக் கொல்வதிலும் பங்குபெற்றவர் என்பதுதான் இவர் மீதான குற்றச்சாட்டு. ஜெர்மானிய அரசின் சட்டவிதிகளின்படி, ஒரு நபர் செய்த குற்றம் தொடர்பிலான விசாரணை அவருடைய வயதோடு தொடர்புடையதல்ல. விசாரணையில் பங்கேற்கும் வகையிலான உடல், மன ஆரோக்கியத்தைப் பெற்றவராகவும் உயிருடனும் இருக்க வேண்டும் என்பதே முன்நிபந்தனை. யூத இனப்படுகொலை தொடர்பிலான குற்றவாளிகளை விசாரித்துத் தண்டிக்கும் கடைசி விசாரணையாக இது இருக்கலாம் என்று கருதப்படுகிறது. நாஜி வதைமுகாமில் பணியாற்றியவர்கள் மீதான விசாரணைகளைத் தொடர்ந்து முறையாக நடத்திவரும் ஜெர்மனி அரசு, 2011-ல் முன்னாள் காவலர் ஜான் டெம்ஜான்ஜுக்கை விசாரித்துத் தண்டனை வழங்கியது குறிப்பிடத்தக்கது. ஆனால், அவரது மேல்முறையீடு நிலுவையில் இருக்கும்போதே இறந்துவிட்டார்.
யூத மக்களைக் கொன்ற நூறு வயது நாஜி குற்றவாளி உள்ளிட்ட முதியவர்களை அவர்கள் வாழ்நாளின் கடைசி நாட்களில் குற்ற விசாரணைக்குக் கொண்டுவந்த நான்கு முக்கியமான நபர்களின் அனுபவங்களைப் படிக்கும் வாய்ப்பு ஜெர்மானியப் பத்திரிகையான ‘ஸெய்ட்மேகஸின்’ (Zeitmagazin) மூலம் கிடைத்தது. ஹோலகாஸ்ட்டில் (யூத இனப்படுகொலை) உயிர் தப்பியவர்களுக்காக வழக்காடும் தாமஸ் வால்தர், குற்றவியல் சட்டப் பேராசிரியர் கார்னெலியஸ் நெஸ்டலர், நாஜி குற்றவாளிகளைப் புலனாய்வதில் அனுபவம் பெற்ற ஸ்டெபான் வில்ம்ஸ், அரசு வழக்கறிஞர் ஆண்டியாஸ் ப்ரெண்டல் ஆகிய நால்வர் அவர்கள். முற்பகலில் செய்த குற்றங்களைக் கிட்டத்தட்ட மறந்துவிட்டு, வாழ்வின் அந்திம இருளில் நாட்களை அவர்கள் எண்ணிக் கழித்துக்கொண்டிருந்தபோது, அவர்கள் வீடுகளின் கதவுகள் எப்படித் தட்டப்பட்டன என்பதை இந்த நால்வரும் பகிர்ந்துகொள்கின்றனர்.
நூறு வயதான ஒருவரை விசாரணை வளையத்துக்குள் கொண்டுவருவது முரண்நகையாக இல்லையா என்ற முதல் கேள்விக்கு, கார்னெலியஸ் இப்படிப் பதில் அளிக்கிறார்: “இதுபோன்ற வழக்குகளில் பெரும்பாலானவை விசாரணை எல்லைக்கு வருவதே அபூர்வமானது. சட்ட அமலாக்கம் என்பது அத்தனை மந்தமாக நடப்பது. சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் தொடங்கியிருந்தால் அவர்கள் மேலான ஆரோக்கியத்துடன் இருந்திருப்பார்கள்.”
ஜெர்மனி போன்ற முன்னேறிய நாட்டிலேயே இதுதான் நிலைமை எனும்போது, இந்தியா போன்ற நாடுகளில் நீதி பரிபாலனமும், எளிய மக்களுக்குக் கிடைக்கும் நீதியும் எவ்வளவு மந்தமாக நடக்கும் என்ற எண்ணம் எழாமல் இல்லை. ஓரதோர் கிராமத்தில் பெண்கள், குழந்தைகள், ஆண்கள் உள்ளிட்ட 643 பேரை ஹிட்லரின் எஸ்.எஸ். படையினர் கொன்ற சம்பவத்தைப் புலனாய்வு செய்துவிட்டுத் திரும்பிய ஸ்டெபான் வில்ம்ஸ் அந்த அதிர்ச்சியிலிருந்து மீளாமல் ஒரு முடிவைச் செய்தார். அப்போது 2013. “இந்தக் குற்றங்களைச் செய்தவர்களுக்கு எத்தனை வயதானாலும் ஆகியிருக்கட்டும். அவர்களது வீட்டு அழைப்பு மணியை அழுத்துவேன் என்பதை அவர்கள் எந்த நேரமும் எதிர்பார்க்கவே வேண்டும். அவர்களிடம் எனக்குப் பேச வேண்டியிருக்கிறது.”
அதற்குப் பின்னர் அவர்கள் 50 வீடுகளின் அழைப்பு மணிகளை அழுத்தியிருக்கிறார்கள். பிரெண்டல் துணையாக வந்தாலும் அழைப்பு மணியை அழுத்துவது தன் பணி என்கிறார் வில்ம்ஸ். தாங்கள் செய்த குற்றத்தின் தடயங்களைக் காலம் அழித்துவிட்டது என்று நம்பியிருந்த அந்த முதியவர்கள் தம்மைத் தேடிப் புலனாய்வாளரும் காவல் துறையினரும் வருவார்கள் என்று நினைத்திருக்கவே இல்லை. 2009 வசந்த காலத்தில், சாமுவேல் கே என்பவரின் வீட்டின் அழைப்பு மணி அழுத்தப்பட்டது. நாஜி வதைமுகாம்களிலேயே அதிகபட்சமாக வன்முறைகள் நடந்த முகாம்களுள் ஒன்றான பெல்ஜெக் மரண முகாமின் பாதுகாவலர் அவர். நான்கு லட்சத்து 30 ஆயிரம் கொலைகள் நடத்தப்பட்ட இடம் அது. அந்தக் குற்றங்கள் குறித்து அவரிடம் கேள்வி கேட்கப்பட்டபோது சாமுவேல் கே, அதைப் பொருட்படுத்தாமல், தனது படுக்கையைச் சரிசெய்ய அனுமதி கேட்டிருக்கிறார். அவரது மனைவியோ தான் மதிய உணவு சமைக்க வேண்டுமென்று கோரியிருக்கிறார்.
பெரும்பாலான குற்றவாளிகளின் குடும்பத்தினருக்கு அவர்கள் செய்த எதுவும் பெரிதாகத் தெரிந்திருக்கவில்லை என்பது விசாரணை மூலம் தெரியவருகிறது. அத்துடன் பெரும்பாலான நாஜி குற்றவாளிகள் தாங்கள் செய்த குற்றங்களுக்கு வருத்தம் தெரிவிக்கவில்லை, குற்றவுணர்வு கொள்ளவும் இல்லை என்பதைப் பகிர்ந்துகொள்கிறார்.
ஆபரேஷன் ஹார்வஸ்ட் பெஸ்டிவல் என்ற பெயரில் லுப்லின் மாவட்டத்தில் எஸ்எஸ் படையினரால் 30 ஆயிரம் யூதர்கள் சுட்டுக்கொல்லப்பட்டதில் பங்கேற்றவர் அவர். “நான் சுட்டேன்... ஆழமாக வருந்துகிறேன்” என்று வீட்டுக்கு விசாரிக்க வந்தவர்களிடம் அவர் கூறியுள்ளார். ஆனால், வீட்டில் உண்மையைச் சொன்ன அந்த நபரோ, தனக்கு வழக்கறிஞர் கிடைத்தவுடன் தான் சொன்னதிலிருந்து பிறழ்ந்துவிட்டார் என்கிறார் வில்ம்ஸ்.
ஓரதோர் கிராமத்துப் படுகொலைகளை விசாரணை செய்தபோது, அத்தனை பேரும் கொலைக் குற்றத்தில் ஈடுபடவில்லை என்பதை எதையெதையோ கூறிச் சமாளித்துள்ளனர். ஒருவர் தான் கார் டிரைவராக மட்டுமே இருந்தேன் என்றிருக்கிறார். ஒருவர் சமையல் மட்டுமே செய்தேன் என்றிருக்கிறார். அவர்கள் அப்படித்தான் சொல்ல முடியும். அவர்கள் சொல்வதையே அவர்கள் நம்புவார்கள். அப்படி நம்பினால்தான் அவர்கள் செய்த குற்றத்தின் சுமை அவர்களை அழுத்தாது என்று உளவியலாளர்கள் சொன்னதாக வில்ம்ஸ் பகிர்கிறார். சாமுவேல் கே, வதைமுகாம் வாசலில் ஒரு மாண்டலினை வாசித்துக்கொண்டிருக்கும் புகைப்படத்தைக் காட்டி ப்ரெண்டல் அவரைப் பார்த்து, வதைமுகாமுக்குள் என்ன நடக்கிறதென்று தெரியாமலா இந்த மாண்டலினை வாசித்துக்கொண்டிருந்தீர்கள் என்று கேட்டதைச் சொல்கிறார். குற்றத்தைப் பார்த்துச் சும்மா இருந்ததையும், உடந்தையாக இருந்ததையும், துணையாக இருந்ததையும் ஜெர்மானியச் சமூகம் முதலில் இப்படித்தான் முழுமையாக மறுக்க முயன்றது.
1921-ல் பிறந்த ஆஸ்கர் க்ரோனிங் கணக்காளராக ஆஸ்விட்சில் பணியாற்றியவர். அவர் நீதி விசாரணையின் நிழலுக்குள் பல முறை வந்தும் அவர் எதிலும் தண்டனை பெறவில்லை. 2005-ல் பிபிசி போன்ற ஊடகங்களில் நேர்காணல்களை அளித்தார். 2015-ல் மூன்று லட்சம் கொலைகளுக்கு உதவியதாக நான்கு ஆண்டுகள் தண்டனை பெற்றார். க்ரோனிங் தனது தண்டனை தொடங்கும் முன்னரே இறந்துவிட்டார். நாஜி குற்றவாளிகளுக்கு அவர்கள் செய்த குற்றத்துக்குத் தண்டனை தருவதைவிட, உண்மைகள் இந்த உலகத்தில் நிலைநிறுத்தப்பட வேண்டும் என்பதே முக்கியமானது என்று வால்தர் குறிப்பிடுகிறார். ஆஸ்கர் க்ரோனிங் விசாரணையின்போது உடல் நலமில்லாமல் போனதையடுத்து, அவரது மருந்துகள் சம்பந்தமாகத் தான் உதவியதையும் குறிப்பிடுகிறார். அவர்கள் ஒரு குற்றம் செய்ததாலேயே அவர்கள் அநியாயமாக நடத்தப்படக் கூடாது என்கிறார்.
கடந்த 20 ஆண்டுகளாக நாஜி குற்றங்களைப் புலனாய்வு செய்ததில் நாஜி வேட்டையாடிகள் என்று வில்ம்ஸும் ப்ரெண்டலும் குறிப்பிடப்படுவது குறித்து அவர்களிடம் ‘‘ஸெய்ட்மேகஸின்’’ கேள்வி கேட்கிறது. “நாங்கள் நாஜிக்களை வேட்டையாடவில்லை. ஒரு குற்றத்தைத் தீர்த்துவைப்பது தொடர்பானது அது. நீதி என்பது தண்டனை கொடுப்பது மட்டுமல்ல; நீதியின் வழியாக உண்மை பரப்பப்படுகிறது. ஒரு வழக்கு தோல்வியுற்றாலும் பாதிக்கப்பட்டவரின் கதைகள் பொதுமக்களுக்குத் தெரியவருகிறது. அது முக்கியமானது” என்கிறார் வில்ம்ஸ்.
சுதந்திர இந்தியாவில் இந்திரா காந்தி படுகொலையை ஒட்டி அப்பாவி சீக்கியர்கள் படுகொலை செய்யப்பட்ட சம்பவம், குஜராத் படுகொலைகள், சென்ற ஆண்டு டெல்லியில் நடந்த கலவரச் சம்பவங்கள் எல்லாம் ஞாபகத்துக்கு வருகின்றன. அந்தக் குற்றங்களைச் செய்தவர்களின் வீடுகளில் யார் எப்போது அழைப்பு மணியை அழுத்தப்போகிறார்கள்?
- ஷங்கர்ராமசுப்ரமணியன்
தொடர்புக்கு: sankararamasubramanian.p@hindutamil.co.in
Written by Raj Kumar Sharma
Fifty years ago, India and the former Soviet Union had signed a Treaty of Peace, Friendship and Cooperation on August 9, 1971. Apart from changing the contours of South Asian and global politics, the treaty could also be seen as the harbinger of the idea of the Indo-Pacific between India and Russia. Despite their disagreements on this concept these days, it is conveniently forgotten that India-Russia cooperation in the Indo-Pacific and Eurasia precedes India’s engagement with most other major powers. The year 1971 is also famous for another reason: China decided to ditch its ideological mentor, the USSR and ganged up with the US to balance the Soviet Union. Hence, India was facing security threats from Pakistan’s allies — the US and China — during the Indo-Pak war in 1971. However, when the India-Pakistan war started in December 1971 and the US navy tried to threaten Indian security, the Soviet Union dispatched a nuclear-armed flotilla, from its Pacific Fleet based in Vladivostok, in support of India — this could be seen as the beginning of Indo-Pacific concept between India and Russia. To keep China quiet, the Soviet Union had moved 40 army divisions near its Xinjiang border with China and 7 divisions towards the Manchurian border.
Long before the US threw its weight behind the idea of the Indo-Pacific, these events from 50 years ago demonstrate that cooperation of India and Russia (which are both Eurasian and Indo-Pacific powers) has been a critical element in the Indo- Pacific. However, geopolitics has now changed as the US now sees India as a partner in its struggle against China. Beijing, on the other hand, has carved out a partnership with Moscow to challenge Washington. Russia has expressed certain reservations about the Indo-Pacific. For one, the Indo-Pacific is seen as an American creation by Russia and hence, Moscow has rejected it outright. However, Asia-Pacific, the predecessor of the Indo-Pacific was also an American construct that Russia had accepted. At the government level, Russia continues to oppose the Indo-Pacific but academia, think tanks and even the media have started to engage with this idea and debates, discussions, seminars and conferences are taking place on it. From time to time, India has assured Russia that New Delhi’s closeness to Washington will not come at Moscow’s cost. In contrast to the US understanding of a “free and open” Indo-Pacific, India has always signalled that it is interested in a “free, open and inclusive” Indo- Pacific, an understanding that reflects India wanting Russia to be an active player in this region. In fact, India has tried to rope Russia into its Indo- Pacific initiatives so that the latter emerges as an independent pole outside China’s shadow which would make Indo-Pacific multi-polar in nature. The Chennai-Vladivostok maritime route and efforts by India and Japan to invest in Russia’s Far East are two such initiatives. These initiatives are part of India’s Act Far East policy which seeks to connect with the Asian part of Russia. Here, it is important to highlight that people-to-people contacts have been a key area of success in India’s ties with the US. However, this is not the case with India-Russia ties. As Russia has concerns about the migration of the Chinese in its Far East, state-facilitated controlled immigration of the Indian workforce to Russia can bring political and economic benefits to both sides.
From the Indian perspective, the Indo-Pacific is similar to Russia’s Greater Eurasian Partnership whose aim is to avoid Chinese hegemony in Eurasia. This policy has elements of both cooperation as well as competition with China. In the face of China’s advances through the Silk Road Economic Belt in the Russian sphere of influence in Eurasia, Russia has agreed to align its own initiative, the Eurasian Economic Union with China’s BRI, although there are more contradictions than similarities in this effort. In the same way, the Indo-Pacific is India’s attempt to safeguard its neighbourhood against China’s assertive behaviour. Russia has an opportunity to collaborate with India to shape the emerging order in the Indo-Pacific, which can be done given the historical trust between the two sides.
India gives more emphasis to the Indian Ocean, while the US and its allies have given priority to the Pacific, highlighting another difference in India’s and America’s conceptual understanding of the Indo-Pacific. India is not a serious military power as of now in the Pacific but helping its naval capabilities reach that goal would also help Russia in tackling China’s challenge to its pre-eminence in the Arctic. China defines itself as a “near-Arctic state”, although it does not have a coastline in the Arctic. As part of its Polar Silk Road, China’s activities would increase in the Arctic in the coming years. Strategic experts in China have even argued that whoever controls the Arctic sea route would control the world economy and China should play an active role in this area. Hence, the Indo-Pacific is an idea that can add value to Russian diplomacy in different areas, including Asia, the Pacific and the Arctic. After all, the Russian worldview is evident from its coat-of-arms symbol in which a double-headed eagle is simultaneously looking West and East. Traditionally, the Russian elites have seen their country as European, but it also has Asian and Pacific dimensions. These elites based in Moscow, which has been Russia’s traditional seat of power, maybe contesting others who want Russia to be more proactive in the Pacific through its Vladivostok base. The Indo-Pacific is not just about the US, and Russia’s worldview is likely to be incomplete without engaging with the Indo-Pacific as there’s the potential danger of making it dependent on China.
Written by Subhrangshu Pratim Sarmah
The recent violence on the Assam-Mizoram border has triggered several debates about the polity, people and history of India’s Northeast. While many discovered for the first time that NorthEast is not a monolith and that there is a long history of violent border clashes in the region animated by colonial cartography, some others analysed it strictly in political terms of X party’s governance vs Y. One of the reasons why the conflict received so much attention this time was because the chief ministers of both the states live-tweeted the sequence of events from their own standpoint with aggressive actions or words akin to what two warring nations do. Beyond the immediate question of resolving inter-state border disputes, which require empathy, political will and negotiation, this whole episode brings attention to a larger question of Indian public life: What exactly does the Northeast question mean as India completes 75 years of independence?
Firstly, the region is a microcosm of India. The sensitivity and identity of the different indigenous ethnicities in the region must be respected without aberrations. Projects aimed towards homogeneity — cultural, political and religious — often hamper the delicate balance that exists in these areas among different tribal groups and with non- tribals. As Sanjib Baruah writes, the Northeast for the longest time has remained a resource frontier and a settlement frontier where identity has emerged as a form of political claim-making with the valorisation of territorial and exclusionary forms of autonomy, thanks to the legacy of institutions such as the Sixth Schedule and the Inner Line that can be traced back to the way the region was governed as a frontier province of British colonial India. Hence, efforts aimed towards forced social re-engineering are risky.
Second, development processes in the region have witnessed an uptick over the last two decades following the decline in insurgency-related violence. However, bottlenecks of development along with inter and intraregional disparity loom large: There are numerous areas in the region where electricity is non-existent, roads are not worthy of walking let alone driving, food has to be airdropped, internet bandwidth is dicey and access to basic healthcare and education are negligible. That the region lacks adequate leadership both at home and in New Delhi is at the crux of it. No Act East policy could correct all ailments in the region unless these fundamental drawbacks are addressed and creative policy interventions aimed towards last- mile delivery are commenced.
Third, exposure is key to bring the Northeast from the frontier to the forefront. As more and more Mirabai Chanu, Mary Kom, Hima Das, Riyan Parag, Lovlina Borgohain, Sanjukta Parashar, Adil Hussain and Papon emerge from the region, issues related to the tyranny of distance will become less important. The day politicians from the region are able to capture people’s imagination nationally and play an important part in the power play of national politics, the Northeast’s importance too will go up. Rapid movement of people to and from the region is vital in this regard, which is tied to tourism and commercial cooperation with not just the Indian states but neighbouring nations such as Bangladesh, Bhutan and Myanmar as well.
Hence, improving the economy of the region deserves special attention which should be based on the idea of sustainable development and it makes absolute sense from the perspective of strategic calculations too. Sikkim is a leading light in this regard and it is noteworthy that states like Manipur and Meghalaya too have improved their human development indices over the years. Today, with the advent of social media, mainstream Indian media’s supposed apathy towards the region has slowly ceased to matter much. However, for creating a level-playing field, the inclusion of socio-political history from the region in CBSE/ICSE textbooks is a must. A future generation of India that knows about Lachit Borphukan and Rani Gaidinlu along with Razia Sultan and Chhatrapati Shivaji from childhood will not see people from the Northeast as “foreigners”. Mass media’s role is significant in this context. Tough laws to curb racial violence against NE people are equally required.
Last but not the least, a united Northeast despite internal differences is always the best way forward. Be it the North Eastern Council (NEC) or political forums like North-East Democratic Alliance (NEDA), efforts to bring the region together in the lines of the European Union is always appreciable. Unity doesn’t mean glossing over differences but it certainly means a stronger voice to be heard and taking the best advantage of common economic interests. NE states have not yet utilised the scope of collaboration on hydro-power and special economic zones. The north-eastern states must in themselves seek to understand each other’s peculiar history and culture better just as it is expected from the rest of India. Mutual respect will pave the way towards it.
India, in her 75th year of independence, must provide a healing touch to her North-Eastern sisters. The seven sisters (and one brother Sikkim) too must focus on reviving age-old ties among themselves to not let differences become violent disputes.
When US gymnast Simone Biles unexpectedly withdrew from the Olympics saying she wasn’t in the right headspace, it created a furore. It has never happened that an athlete of Biles’s calibre has caved in to agonising pressure, preferring an exit bang in the middle of a competition.
Even one Olympics ago, Biles would have been berated for poor sportsmanship but the post-pandemic buzzword dominating the international narrative is: mental health. Twitter India itself has noted a 108% increase in mentions of the term ‘wellness’ and a surge in popularity of hashtags like #selflove #LoveYourSelf and #MentalHealthMatters.
Depending on one’s worldview, this display of fragility can feel either like righteous self-preservation or a euphemism for a cop-out. Recently, it feels like the world has done a dramatic U-turn, from stigmatising mental health problems to embracing them manically. So much so that while the greatest spectacle of human endurance is on, quitting is being hailed as some sort of noble act. What would happen if soldiers became immobile thanks to panic attacks before battle? Or if doctors and nurses started having breakdowns and not showing up for duty?
Civilisation is held together by a tangled web of small and large commitments, and we all have our little roles to play. The fact is, all work is, occasionally, painful. Not wanting to strive, resolutely, everyday, is rarely depression, anxiety — frightfully misused terms these days.
Stress is universal and a fear of failure haunts all of humanity. I dread writing this piece fortnightly. I’m convinced every time I begin that I’m a hopeless fraud with nothing new to say. While largely true, I do it anyway because leaving my editor in the lurch is not an option.
May the irony not be lost that in Tokyo, the athlete who succumbed to nerves and bailed last minute grabbed the media limelight, while the ones who set new world records remain relatively obscure. Quick, name the two 13-year-old girls who won the first ever medals for skateboarding, without Google? Everyone remembers Biles.
While one can certainly empathise with how difficult it must be to perform at a stratospheric level, it’s also true that the Games embody a brutal Darwinism — the Olympics is the ultimate test of the survival of the fittest.
The many meltdowns we are seeing all around is also a (not entirely surprising) culmination of the ‘participation trophy’ generation. Even in India, progressive schools frown upon rankings — first, second, third is infra-dig and prizes are freely distributed not on merit, but for showing up. This trend (of everyone is great in their own special way!) has infiltrated the discourse in all aspects of our lives. Drug addiction and alcoholism are “illness”, not poor decision-making. The conversation around obesity is fraught, dare one dwell on the huge health risks. Instead, ‘body positivity’ celebrates size in all its forms.
In this environment, praise for those who can push themselves to superhuman feats is almost a backhanded criticism, like they are not doing enough for those whose anxieties stood in their way.
There is nothing quite like the Olympics to remind us of our own inadequacies and at the same time provide an opportunity for reflection. The things we imbibe from watching sport, even if you don’t play anything, are setting goals, discipline, and crucially, honoring your place in a team. It is great progress, that the aura of shame surrounding peoples’ worst vulnerabilities is dissipating. However, an Olympic pedestal is the preserve of that minuscule minority that can conquer panic, the defining characteristic of a true champion.
There are things in Prime Minister Narendra Modi’s ‘new India’ that have got worse than they were in the old India. One of them is the false narrative that is spun by his spokesmen and supporters on social media every time a child or a woman is brutally raped and murdered.
The National Crime Records Bureau (NCRB) says it recorded 32,033 cases of rape in 2019, which means that 87 Indian women were raped every day. Of these, 15% were children. The statistics are shameful, but it is not the statistics that should worry us as much as the strenuous efforts made in the ‘new India’ to change the narrative at the behest of political leaders at the highest level.
Last week it was only when Dalit activists took to the streets in protest that arrests were made in the case of the nine-year-old Dalit girl who was allegedly raped and murdered by a priest and his three cohorts. The alleged rapists deny all charges and claim that the child died of an electric shock she got from a water cooler. But this does not explain why they were in such a hurry to cremate the child’s body, even when her mother tried to stop them.
This is because I was sickened by the insensitivity with which spokesmen of the Bharatiya Janata Party responded to the child’s death. They were more bothered by Congress leader Rahul Gandhi having gone to offer his condolences to the dead girl’s family than the horror of what happened to her. Sambit Patra, who is the TV face of the BJP, spoke in crude, ugly detail about what had happened to Dalit women raped in Rajasthan and with his fixed smug smile asked why Rahul Gandhi did not visit their families.
If he believed this strengthened his case that Rahul went for political and not compassionate reasons, he achieved the opposite result.
This column is no fan of Rahul Gandhi or Delhi Chief Minister Arvind Kejriwal, but I applaud them for going to the home of this wretchedly poor Dalit family and offering financial and legal help. It is the very least that political leaders should do since they are unable to prevent this most shameful of crimes from happening with such relentless routine that India is sometimes referred to derisively as the rape capital of the world. It should shame us all that this is not a major political issue. And that not one of Modi’s women ministers thought they needed to offer help and condolences to the dead girl’s family.
Smriti Irani was the shrillest critic of Sheila Dikshit’s government when Nirbhaya was brutally raped and murdered. She is now Minister of Women and Child Development but did not care to even tweet about the tragic death of this little girl. Was it because she was Dalit or because one of the alleged rapists is a priest in a temple that adjoins the crematorium in which the girl died?
It is not as if Mrs Irani was staying away from Twitter last week. She found the time to tweet this about the women’s hockey team. ‘An inspiration! Each one of you have renewed hope, emboldened aspirations… each one of you epitomizes strength, skill & fortitude. You are our girls, our pride #ind onwards to a stronger future.” The Prime Minister and several other ministers tweeted in similar triumphant fashion about the hockey team. But, not one tweet about the little Dalit girl. Why?
Is it because the Delhi Police comes directly under the Home Minister and it was important to bury the story as quickly as possible? Changing the narrative when a rape becomes political and reflects the awful realities of caste and poverty is something that has become the norm in the ‘new India’. When another Dalit girl was raped, murdered and cremated by the police in the dead of night in Hathras last year, the Chief Minister of Uttar Pradesh tried to make it into an ‘international conspiracy’ against his government. A Muslim journalist who was arrested on his way to Hathras was implicated in this so-called ‘jihadi’ conspiracy. A year later, he remains in jail.
These foolish attempts to change the narrative can never work. The narrative will change only when our political leaders stop turning their faces away from the horrible truth that not much has changed in the ‘new India’ when it comes to crimes against women.
Another horrible truth that we need to face up to is that usually the women and children who get raped and killed come from Dalit families. At the risk of being charged yet again by BJP trolls of being ‘anti- Hindu’ and ‘anti-India’, I am going to say what our political leaders do not like to admit. In rape cases the victims are usually Dalit and the rapists upper caste.
This is why justice is rarely done. This is why the police use intimidation to get charges dropped. If rape cases manage to come to trial, more than 90 per cent of rapists get away with their barbarous crimes. What has changed in ‘new India’ is that in BJP states a false narrative is created to obscure facts. Unless the victim is Hindu and the rapist Muslim. Then we have arrests under new ‘love jihad’ laws.
In an ideal world uncontaminated by overzealous sports officials, their only mandate over what women should wear in sport would extend to choosing colour schemes of the polyester medal ribbons. And in ensuring every athlete with jelly ligaments has proper taping. Like, not leave India’s top woman wrestler Vinesh Phogat rudderless without a physio, if she had a strong chance of getting a medal.
Sports policing of athlete outfits could focus on ensuring that sneaker soles and spikes or swimsuits don’t accord undue advantage on the track or the pool. But exceeding their brief, sport’s officialdom decides that it will not only have an opinion but also air it, on what women will wear when they compete.
German gymnasts gave it a long, hard thought over this summer, and decided they will not take on additional pressure of discomfort wearing bikini-cut leotards at Tokyo Olympics. Instead, they opted for unitards, which incidentally are not a novelty for those watching. Men have always been wearing them.
Smart ankle-lengths and long-sleeved gear in cherry red, with geometric patterns for a yoke, and a snazzy tattoo pattern at the ankle which accentuated the pointed toes — the design that German gymnasts sported merged aesthetics with acrobatic comfort.
Beyond Germany, woman gymnasts in Europe have rebelled this Fall against the unspoken tradition of wearing leotards that are highly sexualised and minutely photographed from uncontrollable angles while women are flinging themselves in the air, and chosen to be more concerned about sticking landings and not breaking their necks.
German Elisabeth Seitz nailed her uneven bars routine, but not before declaring: “We wanted to show that every woman, everybody, should decide what to wear. On competition day, we will decide what to wear.” For a sport that has not quite completely resolved yet the traumatised fallout of a sexual abuse scandal in the US, the apprehensions of the Germans were not imaginary.
Elsewhere, the European Beach Handball governing body showed some remarkable thickness in imposing fines on the Norwegian team for turning out in shorts instead of the mandated bikinis. The stipulations are so outrageous that, after 15 years of disapproving, the players couldn’t bother less, and their home federation didn’t think twice about shelling out the ridiculous fines on their behalf.
Sample the stupidity as fleshed out by The New York Times: “Women must wear bikini bottoms ‘with a close fit and cut on an upward angle toward the top of the leg’, and those bikini bottoms cannot be longer than 4 inches”. The corresponding men players could “wear shorts at least four inches above the knee, provided they are ‘not too baggy’”.
Beach volleyball women’s players are split on the topic of whether shorts ought to be allowed, with practical considerations of sand clinging to the pockets.
The entire Muslim world with its women athletes bounding out to participate in every sport possible, meanwhile, is grappling with the skittish issue of why women wearing a hijab — or not, as the case may be — is anyone else’s concern.
Egyptian beach volleyball player Doaa Elghobashy has competed at the Games for a decade wearing ankle-length tights and a head scarf. Smashing an unreturnable spike gives her immeasurable glee. Watchers should try following the sport, she reckons.
Serena Williams was wearing a baby literally when she won an Australian Open. The French crinkling their noses at her bodysuit was plain bad form.
At the heart of this debate is women’s free choice — to compete feeling comfortable, feeling not being ogled at and feeling good about their game.
As a corollary, women do not want to be judged for indulging in fashion on their Big Competition Days either. Painted nails, pretty braids of wrestlers, hair parted two-ways for the sprints, dyed a flaming red to streak on the track, an aura of curls and stylised flags on running tights, lipstick and eye shadow — the tyranny of the trudging tracksuit ended a while back.
Tokyo’s newest contrivance from the broadcasters zoomed in on swimmers — both male and female — as they wrapped up their swims with limber downs in outdoor showers. But the roving gaze of cameras while athletes compete isn’t the only problem. Outdated marketeers insecure about selling their sport, and untrusting of every sporting discipline being capable of producing exciting match-ups, has led to years of dress diktats from the suits. Defiance was long due when women knew in their bones that they could compete just as well without this skin-showing compulsion, that in fact dissuaded many budding careers after puberty hit and body image issues cropped up.
The talent oozing out of Tokyo’s badminton women’s singles final between Tai Tzu Ying and Chen Yufei was so mesmerising that you didn’s notice that the two had turned up in shorts. Badminton had once contemplated a compulsory skirts rule. The current golden generation emerged right after the dress-code was summarily dumped.
Skills, not body-hugging skins, were enough.
On June 30 this year, Gray’s Inn, the internationally recognised seat of jurisprudence, unveiled a radical portrait of its former alumnus Dr B R Ambedkar and inaugurated a room named after him. It was the culmination of years of discussion between the Federation of Ambedkarite and Buddhist Organisations UK (FABO UK) and Gray’s Inn.
Commissioned and donated by FAB OUK, the David Newens oil painting of Ambedkar is based on a 1946 black-and-white photo by renowned photojournalist Margaret Bourke-White for Life magazine. Radical? Ken Hunt, the writer, observes, “Unlike his (Ambedkar’s) usual poses, Bourke-White’s shoot captured him in a relaxed mood at his home in Delhi. He is on his veranda with a cascade of bougainvillea beside him.” His smile engages, and, like Mona Lisa’s, his eyes will follow future legal eagles around the room.
Lord David Alton of Liverpool, Master Ali Malek QC, Dr Ambedkar’s great-grandson Sujat Ambedkar and I gave speeches before the portrait’s unveiling. Lord Alton is a staunch supporter of our campaign against caste-based discrimination and regularly refers to Dr Ambedkar in parliamentary debates on equality legislation, anti-caste discrimination law, and the discrimination Dalits and Adivasis face.
The campaign to publicise caste discrimination experiences in Britain began in the ’70s with such committed Ambedkarites as FABO UK’s Arun Kumar. For over two decades, Dalit organisations have actively lobbied for a law to address the impact of caste discrimination. It is in essence no different to other forms of discrimination — say, on disability, sexual preference, gender or race — already outlawed in Britain. That’s why groups want it to be protected under the Equality Act 2010.
I came to London at the age of eight from Punjab. Britain’s pro-equality legislation helped give redress from the caste discrimination we faced.
Powerful Hindu and Sikh lobbies oppose the law and argue “caste consciousness… does not exist” here, or bizarrely, that the legislation will introduce it. This patent falsehood is laid bare by the prevalence of gurdwaras and temples in the UK serving specific castes. The suggestion that the Indo-Pakistani diaspora grows up miraculously unaware of caste here was rubbished in the 2019 BBC television documentary Hindus: Do we have a Caste Problem?. In February 2020, The Sunday Times reported how UK Indian dating and matrimonial sites reinforce caste divisions.
The anti-caste-law lobbies promote “education” as the way forward. In 2013, I appeared on Newsnight, BBC2’s flagship weekly current affairs programme, hours before a parliamentary debate and an important vote on caste law. Jeremy Paxman, the show’s combative host, and I shredded the anti-caste-law representative’s feeble arguments. “Would you have an educative approach for race or gender discrimination?” Of course, we wouldn’t!
Formed in 2008, the Anti Caste Discrimination Alliance (ACDA) is one of the leading organisations fighting for such a law. In May 2021, together with the Ravidassia community, ACDA saw through the prosecution of a London-based Sikh man who had produced hate-filled, caste-related diatribe on TikTok.
The government wants to repeal the 2010 caste law provisions based on a flawed consultation. The argument is that principles in one caste- related case, Tirkey v Chandok, from 2015 should be enough. But this case could be overturned.
It’s also imperative that more people learn about Dr Ambedkar.
In 1991, the Ambedkar Birth Centenary Celebrations Committee installed a blue plaque outside 10, King Henry’s Road, in London. It reads ‘Dr Bhimrao Ramji Ambedkar, 1891-1956, Indian crusader for social justice lived here 1921-22’. When the property came on the market in 2014, FABO UK proposed that the then government of Maharashtra fund the purchase of what was already a place of pilgrimage. It took a solid year of badgering the government, and many a sleepless night worrying that some property developer might buy it.
My hope is that our anti-caste discrimination movement, the Ambedkar Museum, Gray’s Inn and other initiatives still in planning act as inspirations to think creatively about the emancipatory project that Dr Ambedkar launched.
The pandemic is likely to remain with us for some more time. The healthcare infrastructure will be strained, people will be infected, lives will be lost and families will be devastated. The only defence is vaccination. India is doing worse than any of the other G-20 countries in vaccinating the adult population — only 10,81,27,846 people have received two doses of the vaccine against the target of 95-100 crore.
The consolation is, economic losses can be recovered. Closed businesses can be reopened; lost jobs can come back; reduced incomes can be restored; drawn-down savings can be rebuilt; rising debt can be pared; borrowed money can be repaid; and impaired confidence can be revived. An economy that has slid can be put back on the growth path.
Life, however, is more than physical existence. Life is living with dignity. There are many deficits that can rob a human being of dignity. Among them is incomplete school education. It is trite that a person with a school education has a better chance to a life with dignity than an unlettered person. And a person with a proper college education has an even better chance. The foundations of a good education are laid in school. Literacy and numeracy are the cornerstones.
What is the state of school education in India today? ‘Learning deficit’ is an acknowledged reality and an important measure of the state of school education. Ask what proportion of children enrolled in Class 5 can read a text prescribed for Class 2? According to the Annual Survey of School Education (ASER) 2018, the proportion was 50.3%. When the children reach Class 7, the proportion that can read a Class 2 text rose to only 73%. The enormity of the learning deficit will hit one like a sledgehammer.
Drill deeper. If we measure learning deficits by gender, urban/rural, religion, caste, economic class, parental education and occupation, and private/government school, the magnitude of the deficit grows larger as we slide down the socio-economic ladder. A child born in a village to low-education, low-income parents whose occupation is farm or casual labour, belonging to a Scheduled Caste (SC) or Scheduled Tribe (ST) or Other Backward Class (OBC), and studying in a government school, lags far behind a child enrolled in an urban, private school and supported by high- education, high-income parents belonging to one of the ‘forward’ or upwardly mobile castes.
This is a self-evident truth, now proven conclusively by ASER and similar studies.
A Cruel Joke
All the above were before the pandemic hit India, and the first lockdown on March 25, 2020. On that day the schools were closed and, after 16 months, they remain closed in most states. During this period, we have witnessed the much-hyped online learning, internal assessments, automatic promotions and even grades for passing, without exams, Class 10 and Class 12. Conceding that many of these steps were inevitable, was the hype necessary?
Prof Reetika Khera of IIT-Delhi quotes a joint statement of UNESCO and UNICEF that said “schools must be the last to close and the first to reopen” and reads out the grim statistics: only 6% of rural households and 25% of urban households have computers; only 17% of rural areas and 42% of urban areas have Internet facilities; and the vast majority of families do not have smartphones. The boast about online learning in the India of 2020/2021 is a cruel joke on the children of India.
Be Judge and Jury
An average child in India starts with a learning deficit. And if she has no learning for 16 months and more, imagine how rapid will the backward slide be? The governments — Centre and states —have stood by helplessly. As a nation, we have failed our children and made no effort to find a way to mitigate the unfolding disaster.
Schools must reopen soon. Before that, the children must be vaccinated. The pivot to climbing out of every hole — be it concerning the economy, education, social intercourse or festivals — is vaccination. Unless we vaccinate all the people of India, we will be on a start-stop mode that will take us nowhere. Regrettably, the vaccination drive has not only fallen behind schedule, it is also highly inequitable. On May 17, over 500 renowned scholars, teachers and concerned citizens wrote to Prime Minister Modi on the inequalities that have emerged among the vaccinated: between urban (30.3%) and rural (13%); between men (54%) and women (46%); and between the poor states (1.75% in Bihar) and the rich (7.5% in Delhi).
The pandemic was unprecedented and can overwhelm any government. Allowing for that, the government that assumed to itself all authority under the National Disaster Management Act and took all the decisions in the last 16 months must be judged on the outcomes: did it contain the spread of the infection, did it reduce the number of deaths and did it achieve the self-declared target of fully vaccinating the adult population of India by the end of December 2021? In the meantime, did it spare a thought for the children of India? You be the judge and the jury.
India has a new hero in real life, Neeraj Chopra. By becoming the first
Indian to win a track and field gold at the Olympics, he has set a record and
secured for himself a lucrative future of bounteous awards, endorsement deals
and even, with his good looks, a possible Bollywood look-in. But that is not
all. The more the rewards of athletic success, the greater the incentive for
fresh talent to enter the field and do well. Neeraj Chopra’s gold medal-winning
throw of the javelin is going to open a new segment of India’s burgeoning
sports business, specifically, athletics, and, as a byproduct, many more golds
for India in future international sporting meets.
Success for national
teams in sports and games comes when such success translates into a financial
win for those who star in such success. So far, in India, this has demonstrably
worked only in cricket. But with a population larger than that of the entire
African continent, India should be able to produce winners in every sport and
game imaginable. That means spotting the right talent at an early age,
nurturing it during school and higher levels of education and launching it into
a career that, over the athlete’s lifetime, earns at least as well as a decent
job. In India, outside the tiny layer of the elite, parents set their
children’s life goals. Of course, the children of politicians, fortune tellers
and priests have a genetic career path. For the rest, notions of success still
form a tiny cluster around doctors, engineers, chartered accountants, civil
servants, MBAs and lawyers. Few would think of letting, leave alone
encouraging, their offspring to pursue careers in sports. That changed with the
Indian Premier League, for cricket. Some wrestling success saw intense interest
in that sport. Other sports are gradually beginning to register on the edges of
parental consciousness.
Neeraj Chopra has done for athletics across
India what a Payyoli Express (PT Usha) had achieved in Kerala. That lone winner
will soon have company, lots of them. May they charge into a golden future!
A recent Niti Aayog report makes a series of relevant policy
suggestions to reform and resurrect bankrupt power distribution utilities of
state governments, called discoms. The fact is that after three whole decades
of putative power sector reforms, the aggregate technical and commercial (AT&C)
loss figure nationally remains as high as 24.54%, with annual losses for
discoms adding up to about Rs 1 lakh crore. The political executive needs to
policy-induce an efficient and viable market for power to boost investments and
supply.
The report calls upon discoms to rev up their billing efficiency
with cent percent metering by using prepaid and smart meters, for which the
Centre has come up with a scheme. To address heavy revenue leakage, the report
suggests a separate feeder for agriculture, apart from stepped-up usage of
solar pumps. Given our large agricultural load, we surely need to bring about
better grid integration of renewable energy with, say, time-of-day tariffs.
What about populism in power, and routine proclivity of the powers-that-be to
curry favour with the electorate with reckless giveaways and quite unbudgeted
subsidies? The report does note the pressing need to insulate state regulatory
functions from political pressures, and suggests creation of a new institution,
a regional electricity regulatory commission, ‘with participation’ by the
Centre.
However, the Electricity Act, 2003 does have enough enabling
provisions to see to it that the generation, supply and distribution of power
is conducted as per commercial principles, and that resources are used
optimally (Section 61). The Central Electricity Authority is enough. The way
ahead is to step up an efficient power market with competitive
tariffs.