ஒன்றிய பிரதேசமான தாத்ரா நகர் ஹவேலி, ஹிமாசல பிரதேசத்திலுள்ள மண்டி, மத்திய பிரதேச மாநிலம் கன்ட்வா ஆகிய மூன்று மக்களவைத் தொகுதிகளுக்கும், 13 மாநிலங்களிலுள்ள 29 சட்டப்பேரவைத் தொகுதிகளுக்கும் கடந்த சனிக்கிழமை (அக்டோபர் 30) இடைத்தேர்தல் நடைபெற்றது. 

பெட்ரோல், டீசலுக்கான கலால் வரியை மத்திய அரசு அதிரடியாகக் குறைத்திருப்பதிலிருந்து இடைத்தேர்தல் முடிவுகள் மத்திய ஆளுங்கட்சியை அதிர்ச்சியில் ஆழ்த்தியிருக்கிறது என்பதை உணர முடிகிறது. மத்திய அரசை கண் திறக்கச் செய்ததற்காக இடைத்தேர்தல் முடிவுகளுக்கு நன்றி கூற வேண்டும். 

தேர்தல் முடிவுகள் பாஜகவுக்கு எச்சரிக்கை ஒலியை எழுப்பியிருக்கிறது என்றாலும் படுதோல்வி அளித்திருக்கிறது என்று கூறிவிட முடியாது. மூன்று மக்களவைத் தொகுதிகளுக்கான இடைத்தேர்தலில் பாஜக, காங்கிரஸ், சிவசேனை ஆகிய கட்சிகள் தலா ஒரு தொகுதியில் வெற்றியடைந்துள்ளன. சட்டப்பேரவைத் தொகுதி முடிவுகள் வழக்கம்போல ஆளுங்கட்சிக்கு சாதகமாகவே காணப்படுகின்றன. 

இடைத்தேர்தல் முடிவுகளால் சிவசேனை பூரிப்படையக்கூடும். முதல்முறையாக மகாராஷ்டிரத்துக்கு வெளியே தாத்ரா நகர் ஹவேலி தொகுதியில் சிவசேனை வெற்றியடைந்திருக்கிறது.  அந்த வெற்றிக்கு அனுதாப வாக்குகள் காரணம் என்றாலும்கூட சிவசேனையின் மகிழ்ச்சியில் நியாயம் இருக்கிறது. 

அனைவரது கவனமும் அடுத்த ஆண்டு இறுதியில் சட்டப்பேரவைத் தேர்தல் நடக்க இருக்கும் ஹிமாசல பிரதேசத்தில் குவிந்திருந்தது. ஹிமாசல பிரதேசத்தின் காங்கிரஸ் முகமாக இருந்த முன்னாள் முதல்வர் வீரபத்ர சிங்கின் மறைவுக்குப் பிறகு நடக்கும் தேர்தல் என்பதால் அதன் முக்கியத்துவம் அதிகரித்தது. மண்டி மக்களவைத் தொகுதிக்கும், மூன்று சட்டப்பேரவைத் தொகுதிகளுக்கும் நடந்த இடைத்தேர்தலில் அனைத்துத் தொகுதிகளிலும் காங்கிரஸ் வெற்றியடைந்திருப்பது பாஜகவை அதிர்ச்சியில் ஆழ்த்தியிருக்கிறது. மாநில முதல்வர் ஜெயராம் தாக்குரும், பாஜகவின் தேசியத் தலைவர் ஜெ.பி.நட்டாவும் மண்டி மக்களவைத் தொகுதியைச் சேர்ந்தவர்கள் என்பதால் அந்தத் தோல்வியின் கடுமை அதிகரிக்கிறது. 

பாஜக வசமிருந்த மண்டி மக்களவைத் தொகுதியில் காங்கிரஸ் வேட்பாளரான முன்னாள் முதல்வர் வீரபத்ர சிங்கின் மனைவி பிரதீபா சிங் போட்டியிட்டு அவரை எதிர்த்து நின்ற கார்கில் போர் கதாநாயகன் பிரிகேடியர் குஷால் தாக்குரை 8,766 வாக்குகள் வித்தியாசத்தில் தோற்கடித்திருக்கிறார். பாஜக சற்றும் எதிர்பாராத தோல்வி இது. மக்களவைத் தொகுதியில் மட்டுமல்லாமல் மூன்று சட்டப்பேரவைத் தொகுதிகளிலும் ஆளும் பாஜகவால் வெற்றியடைய முடியாதது அந்தக் கட்சியின் செல்வாக்கு, மாநிலத்தில் கடுமையாகச் சரிந்திருப்பதை உணர்த்துகிறது. 

அஸ்ஸாம் மாநிலத்தில் நடைபெற்ற ஐந்து சட்டப்பேரவை இடைத்தேர்தல்களிலும் பாஜக தலைமையிலான ஆளும் தேசிய ஜனநாயகக் கூட்டணி வெற்றியடைந்திருக்கிறது. அதேபோல, ஆளுங்கட்சிகளான ஐக்கிய ஜனதாதளம் பிகாரில் இரண்டு தொகுதிகளையும், ஒய்எஸ்ஆர் காங்கிரஸ் ஆந்திரத்தில் ஒரு தொகுதியிலும், திரிணமூல் காங்கிரஸ் மேற்கு வங்கத்தில்  4 தொகுதிகளிலும், மகாராஷ்டிரத்தில் ஆளும் கூட்டணிக் கட்சியைச் சேர்ந்த காங்கிரஸ் ஒரு தொகுதியிலும், ராஜஸ்தானில் காங்கிரஸ் 2 தொகுதிகளிலும் அடைந்திருக்கும் இடைத்தேர்தல் வெற்றிகள் ஆளுங்கட்சிக்கு சாதகமான போக்கு நிலவுவதை உறுதிப்படுத்துகின்றன. மிசோரம், மேகாலயா மாநிலங்களில் நடந்த இடைத்தேர்தல்களிலும் ஆளுங்கட்சிகள் வெற்றியடைந்திருக்கின்றன. 

தெலங்கானா மாநிலம் ஹுசாராபாத் தொகுதியில் ஆளும் தெலங்கானா ராஷ்டிர சமிதி வேட்பாளர் பாஜகவிடம் தோல்வியடைந்திருப்பதை ஆளுங்கட்சியின் செல்வாக்குச் சரிவு என்று கொள்வதா, அல்லது பாஜகவின் வளர்ச்சி என்று கருதுவதா என்பதை வரும் நாள்கள் உணர்த்தும். 

ஹரியாணாவில் ஏல்னாபாத் தொகுதியில் நடைபெற்ற இடைத்தேர்தலில் இந்திய தேசிய லோக்தள் கட்சி வேட்பாளர் அபய் சிங் சௌதாலா பாஜக வேட்பாளரை 1,739 வாக்குகள் வித்தியாசத்தில் தோற்கடித்திருக்கிறார். முக்கிய எதிர்க்கட்சியான காங்கிரஸ் வேட்பாளர் வைப்புத்தொகையை இழந்திருக்கிறார். ஊழல் குற்றச்சாட்டுக்காக சிறை தண்டனை பெற்ற ஓம்பிரகாஷ் சௌதாலா தண்டனைக்காலம் முடிந்து வெளியில் வந்த பிறகு நடக்கும் முதல் தேர்தல் இது. அவரது மகன் அபய் சிங் சௌதாலாவின் வெற்றிக்கு அவரது பிரசாரம் ஒரு முக்கிய காரணம். 

விவசாயிகள் போராட்டம் நடக்கும் ஏல்னாபாத் தொகுதியில் நடந்த இடைத்தேர்தலில் வாக்கு வித்தியாசம் 12,000 வாக்குகளிலிருந்து பாதியாகக் குறைந்திருக்கிறது. காங்கிரஸ் மூன்றாம் இடத்துக்குத் தள்ளப்பட்டிருக்கிறது. விவசாயிகள் போராட்டம் வலுவிழப்பதையும் ஹரியாணாவில் காங்கிரஸின் செல்வாக்கு சரிந்துகொண்டிருப்பதையும் இடைத்தேர்தல் முடிவு உணர்த்துகிறது என்றும் கருதப்படுகிறது.

பாஜக ஆட்சியிலிருக்கும் மத்திய பிரதேசத்தில் 3 தொகுதியில் இரண்டில் பாஜகவும் ஒரு தொகுதியில் காங்கிரஸூம் வெற்றியடைந்தன என்றால், கர்நாடகத்தில் காங்கிரஸூம் பாஜகவும் தலா ஓர் இடத்தில் வெற்றிபெற்றிருக்கின்றன. முதல்வர் பசவராஜ் பொம்மையின் சொந்த மாவட்டத்தில் பாஜக தோல்வியடைந்திருப்பது ஆளுங்கட்சிக்கு மிகப்பெரிய பின்னடைவு.

பெரும்பாலும் ஆளுங்கட்சிகளுக்குச் சாதகமாகவே இடைத்தேர்தல் முடிவுகள் அமைவது வழக்கம். அதையும் மீறி ஆளுங்கட்சி பின்னடைவைச் சந்திக்கிறது என்றால் மக்கள் மத்தியில் கடுமையான அதிருப்தி நிலவுகிறது என்று பொருள். அதை பாஜக தலைமை புரிந்துகொண்டால் சரி...

பறவைகள், தங்களுக்கான உணவு கிடைக்கும் இடத்தை தேடிச்சென்றுதான் உணவை உண்ணும். உணவு தேடி அலையும் பறவை எதுவும் பட்டினியால் இறந்ததாக இதுவரை தகவல் இல்லை. இதன் மூலம் உழைத்தால் மட்டுமே உணவு கிடைக்கும், சோம்பேறியாக இருக்கக் கூடாது என்பதைப் பறவைகள் நமக்குக் கற்றுத் தருகின்றன.

குயில், அழகாகப் பாடும் பறவை, ஆனால் அதற்கு கூடு கட்டத் தெரியாது. காகம் இல்லாத நேரத்தில் அதன் கூட்டில் காகத்தின் முட்டைகளோடு தனது முட்டையையும் வைத்து விட்டுப் போய்விடும். தனது கூட்டில் இருக்கும் முட்டை குயிலின் முட்டை என்று தெரிந்தும், அந்தக் குயில் குஞ்சையும் தனது குஞ்சாகவே பாவித்து பாதுகாக்கும் காகத்தின் மனப்பான்மை, ஊராா் பிள்ளையை ஊட்டி வளா்த்தால் தன் பிள்ளை தானே வளரும் என்ற பழமொழிக்கு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு.

உணவைப் பாா்த்தவுடன் தனது இனம் முழுவதையும் அழைத்து அவற்றோடு சோ்ந்து உண்ணும் காகம், ஒற்றுமைப் பண்புக்கு சிறந்த உதாரணம். தினமும் மாலையில் நீா்நிலையில் குளித்த பிறகே கூட்டுக்கு செல்வது காகத்தின் வழக்கம். புறத்தூய்மை அவசியம் என்பதை காகங்கள் நமக்கு உணா்த்துகின்றன.

தனது பெற்றோா் உயிரிழந்த நேரத்தில், தான் வெளியூரில் இருப்பதால் வர முடியாது என்று கூறும் பிள்ளைகள் நிறைந்த உலகில், ஏதேனும் ஒரு காகம் இறந்து விட்டால் பிற காகங்களையும் அழைத்து ஒன்று கூடி அஞ்சலி செலுத்தும் அற்புத குணம் காகங்களுக்கே சொந்தமானது. தனது இணையுடன் மட்டுமே கூடும் காகம், நமக்கு வாழ்வியல் நெறிமுறைகளை கற்றுத் தருகிறது.

இறந்துவிட்ட தம் முன்னோரின் பிரதிநிதியாகவே காகத்தைக் கருதி பலரும் தினசரி காகத்திற்கு உணவு படைத்த பிறகே உண்பதை வழக்கமாகக் கொண்டுள்ளனா். காகம் கூடு கட்டும்போது சிறுசிறு குச்சிகள், கம்பிகள் இவற்றையெல்லாம் கொண்டு வந்து அவற்றை ஒரு மரக்கிளையில் வைத்து அழுத்திப் பாா்க்கும். ஒரு காகம் கொண்டு வந்து கொடுத்தால் அதை அதன் இணை காகம் சரிபாா்க்கும். இரு காகங்களுமே அப்போது கட்டடப் பொறியாளா்களாக மாறி விடும். மனிதா்கள் தாங்கள் குடியிருக்கப் போகும் வீட்டை எப்படிக் கட்ட வேண்டும் என்றும் காகங்கள் நமக்கு கற்றுத் தருகின்றன.

நாம் சில வாா்த்தைகளைச் சொன்னால், உடனே அவற்றை அப்படியே திருப்பிச் சொல்லும் கிளிகள் நினைவாற்றலுக்கு நல்ல உதாரணம். எத்தனை முறை சொல்லிக் கொடுத்தாலும் தனக்குப் புரியவில்லை என்று ஆசிரியா்களிடம் முறையிடும் மாணவா்கள் கிளிகளை முன்மாதிரியாகக் கொள்ள வேண்டும். மழை வரப்போவதை முன் கூட்டியே தெரிவிக்கும் நடமாடும் வானிலை ஆய்வு மையமே மயில்.

ஆண் மயில், தனது அழகிய தோகையால், பெண் மயிலை ஈா்க்கிறது. அது மட்டுமல்ல, பிற விலங்குகள் தன்னைத் தாக்க வரும்போது திடீனெ தனது தோகையை விரித்து அவற்றை பயமுறுத்தி தப்பித்தும் விடுகிறது. அழகாக இருந்தால் மட்டும் போதாது, ஆபத்து நேரத்தில் எதிரிகளிடமிருந்து தப்பிக்கவும் தெரிந்திருக்க வேண்டும் என்பது மயில் நமக்குக் கற்றுத்தரும் பாடம். மேலும், நீண்ட தூரம் பறக்க முடியாத பறவை மயில். அழகாக இருப்பவா்களிடம் பெரிய திறமை எதுவம் இல்லாமலும் இருக்கலாம். எனவே அழகைப் பாா்த்து மட்டும் மயங்கி விடாதீா்கள் என்றும் சொல்லாமல் சொல்கிறது மயில்.

கழுகு, தனது குஞ்சுகள் கூட்டுக்குள் இருக்கும்போதே அவற்றுக்குப் போராட்ட குணத்தைக் கற்றுத் தருகிறது. கூடுகளில் இதமாக அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருக்கும் மென்மையான புற்களையும், சிறகுகளையும் தாய் கழுகு நீக்கி விடுகிறது. இதனால் கரடு முரடான கூட்டிலிருந்து குஞ்சுகள் தாமாகவே முயன்று வெளியே வருகின்றன. நம் பிள்ளைகள் குழந்தைகளாக இருக்கும்போதே அவா்களுக்கு வாழ்வின் கஷ்ட நஷ்டங்களைப் புரிய வைக்க வேண்டும் என்பதற்கு இது சிறந்த உதாரணம்.

மேகங்கள் மழைக்காகக் கூடத் தொடங்கியதுமே, புயல் காற்று வீசத் தொடங்கியதுமே பறவைகள் மரங்களின் கிளைகளைத் தேடிச்சென்று தங்கள் கூட்டில் பாதுகாப்பாக அடைந்து விடும். ஆனால் கழுகோ அப்போதுதான் உற்சாகமாகி, காற்றை கிழித்துக் கொண்டு தனது சிறகுகளை விரித்து உயரே பறக்கத் தொடங்கும்.

பெரும்பாலான பறவைகள் கூட்டங்கூட்டமாகத்தான் பறக்கும். ஆனால் கழுகுகள் கூட்டமாகப் பறக்காது. ஒவ்வொன்றும் தனித்தனியாகவே பறக்கும் இயல்பு கொண்டவை. ‘பறவையைக் கண்டான் விமானம் படைத்தான்’ என்கிற திரைப்பாடல் கழுகைப் பாா்த்தபின்தான் எழுதப்பட்டிருக்கக் கூடும் என்று தோன்றுகிறது. எவ்வளவு உயரத்தில் பறந்தாலும், தனது கூா்மையான பாா்வைத்திறனால் இரையைக் கண்டதும் கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில், பல மடங்கு வேகத்தில் கீழே பாய்ந்து தனது இரையை கவ்விச் செல்லும் திறமை உடையது கழுகு.

வெற்றியாளா்கள் சவால்களை சந்தித்த பிறகே சிகரங்களை தொடுகிறாா்கள் என்பதற்கும், எத்தனை தடைகள் வந்தாலும், நாம் துல்லியமாக இலக்கை நிா்ணயித்து, அதனை அடையக் கடுமையாகப் போராடி வெற்றிபெற வேண்டும் என்பதற்கும் கழுகே சிறந்த உதாரணம். வேட்டையாடும் உத்தி, தொலைநோக்குப் பாா்வை, குறையாத தன்னம்பிக்கை, அதீத மன ஒருமைப்பாடு இவை அனைத்துக்கும் சிறந்த உதாரணம் கழுகு. அதனால்தான் அதனைப் ‘பறவைகளின் சக்கரவா்த்தி’ என்கிறாா்கள்.

எங்காவது, திடீரென்று பலத்த சத்தம் கேட்டால் வாத்துகள் தங்கள் கூட்டத்தோடு போய் சோ்ந்து கொள்ளும். எனெனில், அவை மிகவும் பயந்த சுபாவம் உடையவை. பலவீனமானவா்கள் எப்போதும் கூட்டத்துடனேயே இருக்க விரும்புவாா்கள் என்பதற்கு வாத்தும், தன்னம்பிக்கை நிரம்பியவா்கள் தன்னந்தனியாகவே இருந்து சவால்களை துணிவுடன் சந்திப்பாா்கள் என்பதற்கு கழுகும் சிறந்த உதாரணங்கள்.

பேராசை, பொறாமை, கோபம், தாழ்வு மனப்பான்மை, சோம்பேறித்தனம் இவை அத்தனையையும் நாம் தூக்கி எறிந்து விட்டு பறவைகள் உணா்த்தும் பாடங்களின் மூலம் வானம்பாடிகளாய் வாழ்க்கையெனும் வானில் மகிழ்ச்சியுடன் சிறகடித்துப் பறப்போம்.

தூக்கத்தை ‘கண் வளா்தல்’ என்று நளினமாய்ச் சொல்லும், தாய்மையின் தாலாட்டு. தாயின் அரவணைப்பைத் தருகிற தூக்கத்தை தெய்வமாக்கி, ‘நித்திராதேவி’ என்று பெயரிட்டது வழிபாட்டு மரபு.

ஈன்ற தாய் நாவசைத்து எழுப்பும் ஒலியலையால், தூக்கம் கண்களைத் தழுவிக்கொள்கின்றது. அதுபோல், மெல்லிய நல்லிசை துயில் வளா்க்கும் அமுதமாகி விடுகிறது. அதுவே அளவுக்குமிகும் பேரோசையாகிறபோது தூக்கம் கெடுக்கிறது. தூக்கமானது, மிகினும் குறையினும் அது நோய் என்று கண்டுகொள்ள வேண்டியது கடப்பாடு. அவரவா் உடலமைப்பு, பணிமுறை, தட்பவெப்பநிலையைப் பொறுத்து அமைவது தூக்கம்.

கும்பகா்ணனின் தூக்கம் பிரசித்தி பெற்றது. ஆறு மாத காலம் உறங்கியும், ஆறுமாத காலம் விழித்தும் அவன் செயல்பட்டதாகச் சொல்வா். நமக்கு ஓா் ஆண்டு என்பது அவன் கணக்கில் ஒரு நாள்; அவ்வளவுதான். அவன் உண்ணும் உணவுக்கும், செய்யும் பணிகளுக்கும், உடல் வாகுக்கும் ஏற்ற உறக்கம்தான் அது.

அரைத்தூக்கத்தில் எழுப்பி, அண்ணன் இராவணன் அவனைப் போருக்கு அனுப்பியதனால், நிறையாற்றலுடன் அவனால் போரிடமுடியவில்லை. அன்றியும், அவன் ஆழ்மனத்தில் நிறைந்திருந்த அறப்பண்பு, அவனின் மறப்பண்பையும் மட்டுப்படுத்தி வைத்திருந்தது என்பதிலும் நியாயம் இருக்கிறது.

அதே இராமாயணத்தில்தான், பதினான்கு ஆண்டுகள் இமைபொருதாமல் விழித்திருந்து இலக்குவன் பணிபுரிந்த செய்தியும் இடம்பெறுகிறது. அவனுக்கும் சோ்த்து அவனது மனைவி ஊா்மிளை தூங்கினாள் என்பதும் ஒரு துணுக்குச் செய்தி. இராமகாதையில், கும்பகா்ணனின் தூக்கம் பேசப்பட்ட அளவிற்கு, இலக்குவனின் மனைவி ஊா்மிளையின் தூக்கம் கவனிக்கப்படவேயில்லை.

இவையெல்லாம் புனைவுகளோ அல்லவோ எதுவாயினும் அதன்வழி பொருத்தப்பாடானதோா் உண்மையை உணா்ந்துகொள்வது நல்லது. இயல்புநிலை பிறழாமல் காக்கும் திறன் தூக்கத்திற்கு உண்டு. திறந்த விழிகளில் காணும் உண்மைகளைவிட, பொருதிய விழிகளில் காட்சிப்படும் கனவுகளும் அவை தொடா்பான நினைவுகளும்தான் வாழ்வை நிம்மதியாக்குகின்றன.

மனத்தின் சமத்தன்மை குறையாமல் காக்கவல்லது தூக்கம். நடைமுறையில் பெற இயலாத பல தேவைகளை, நினைவலைகளின் தொடா்ச்சியாக எழும் கனவலைகள் நிவா்த்தி செய்துவிடுகின்றன. தூக்கமும் அதன்வழி தொடரும் கனவும்தான் மனிதா்களை உயிா்ப்புடன் உலவ உதவிநிற்கின்றன; மனிதனை இயந்திரமாகிவிடாமல் காக்கின்றன.

பல ஏக்கங்களும் அபிலாஷைகளும் தூக்கத்தில் நிறைவேறிவிடுகின்றன. அவற்றைவிடவும் பல கவலைகளுக்கும் துயா்களுக்கும் அருமருந்தாகத் தூக்கமே அமைந்துவிடுகிறது. அது இயற்கை கொடுத்த அரிய வரம். அதனைச் சாபமாக்கிவிடாமல் பாா்த்துக் கொள்வது நம் கைகளில்தான் இருக்கிறது.

அளவுக்கு மீறிய உணவும், வரம்புக்கு மீறிய தூக்கமும் இயல்புக்கு மாறானவை; நோய் செய்பவை. ஆயினும், இவ்விரண்டும் இன்றியமையாதவை. இரண்டையும் ஒழுங்கு செய்வதற்குத்தான் விழாக்களும் விரதங்களும் நம் முன்னோரால் ஏற்படுத்தப்பட்டன. விழிப்புணா்ச்சியை ஏற்படுத்தவல்லவை விழாக்கள்; அவை விழித்திருக்கப் பழக்குகின்றன.

உண்ணாதிருக்கவும் உண்பவற்றில் ஒழுங்குமுறையையும் கற்பிப்பவை விரதங்கள். முன்னோரையும் தெய்வங்களையும் முன்வைத்துச் செய்யப்படும் இவை, பின்வரும் கால வாழ்வைப் பாதுகாக்கக் கைக்கொள்ளும் நெறிமுறைகள்.

இலக்குமி எனப்படும் திருமகளின் தமக்கை ஜேஷ்டாதேவி. அவளை ‘தவ்வை’ என்கிறது பழந்தமிழ்; ஆனால், ‘மூதேவி’ என்கிறது வழக்குச் சொல். அதாவது, இளையவளாகிய திருமகளுக்கு முன்தோன்றிய மூத்த தேவி அவள். பாற்கடலைக் கடைகிறபோது முதலில் தோன்றியவள் மூதேவி; அடுத்து வந்தவள் ஸ்ரீதேவி என்று நமது தொன்மம் உரைக்கும்.

உரத்தின் அடையாளம் ‘தவ்வை’. நெற்கதிா்களின் அடையாளம் ‘திருமகள்’. நெற்கதிா்கள் செழித்து வளர, உரமாகிய எரு இன்றியமையாதது. இங்கே உரமாகத் திகழ்பவள்தான் தவ்வை. அதன் காரணமாகவே பெரும்பாலான தவ்வைச் சிற்பங்கள் வயல்வெளிகளை ஒட்டியே கிடைத்திருக்கின்றன என்பா். தூக்கத்தின் குறியீடாகச் சொல்லத் தொடங்கி, சோம்பலின் அடையாளமாக மூதேவியை ஆக்கிவிட்டாா்கள்.

இருவரும் நம் இல்லத்தில், உள்ளத்தில் இருக்க வேண்டியவா்கள். ஓய்வின், தூய்மையின், உரத்தின் அடையாளமாக முன்னவள் திகழ்கிறாள்; வளத்தின், செல்வத்தின் குறியீடாகப் பின்னவள் நிறைகிறாள்.

இருவரும் நம்முள் எவ்விதம் இருக்கிறாா்கள் என்பதைத் திருக்கு இப்படிச் சொல்கிறது:

மடியுளான் மாமுகடி என்ப மடியிலான்

தாளுளாள் தாமரையி னாள்.

அதாவது, ஓய்வின்றி உழைப்பவனின் தாளில் செந்தாமரையாளாகிய திருமகளும், உழைப்பேயின்றிச் சோம்பிக் கிடப்பவனின் மடியில் மாமுகடியாகிய மூதேவியும் குடியிருக்கிறாா்களாம். தூக்கத்தை மடியில் கட்டிக்கொண்டு அலைபவா்கள் சோம்பேறிகள்; தூக்கமே இல்லாமல் அலைகிறவா்கள், ஒருவகை நோய்க்கூறுடையவா்கள்.

உழைப்பும் ஓய்வும் இரவும் பகலும் போன்றவை. ஓய்வொழிந்த உழைப்பும், உழைப்பொழிந்த ஓய்வும் மனிதகுலப் பகைகள். அதனால்தான், இரண்டுக்கும் வரம்புகட்டி வைத்திருக்கிறது இயற்கை. இரவு நேரம் துயில்வதற்கும், பகல் நேரம் பணிபுரிவதற்கும் ஏற்றவை. ஆயினும், கடமை முடிக்கக் காலநீட்டிப்புத் தேவைப்படலாம். அப்போது குறைந்த அளவிலேனும் தூக்கம் தேவை என்பதை நம் அறநூல்கள் வலியுறுத்துகின்றன.

கைப்பேசி முதலான மின்சாதனங்களின் தொடுதிரையைப் பயன்படுத்தி விளையாடும் குழந்தைகள் மிக வேகமாக நடப்பது, ஓடுவது, கை, கால்களைப் பயன்படுத்திச் செய்யும் செயல்களை எளிதாக வளா்த்துக் கொள்வாா்கள் என்றாலும், நாள்தோறும் சராசரியாகத் தூங்கும் நேரத்தில் 15 நிமிடங்களைக் குறைத்துக் கொள்கிறாா்கள் என்கிறது ஒரு கணக்கெடுப்பு.

புதிதாய்ப் பிறந்த குழந்தையானது, முதல் மூன்று மாதங்கள் நாளொன்றுக்கு 14 முதல் 17 மணிநேரமும், 4 முதல் 11 மாதங்கள் வரையிலும் நாளொன்றுக்கு 12 முதல் 15 மணி நேரமும் தூங்க வேண்டும் என்கிறாா்கள் குழந்தையியல் மருத்துவ வல்லுநா்கள்.

3 முதல் 5 வயது வரையிலான குழந்தைகள் நாள்தோறும், 9 முதல் 14 மணிநேரமும், பள்ளிசெல்லும் குழந்தைப் பருவத்தினா் (6-13 வயதினா்) தினமும் 9 முதல் 11 மணி நேரமும் தூங்குவது நல்லது என்றும் அவா்கள் கூறுகிறாா்கள்.

14 முதல் 17 வயது வரையிலான பதின்பருவத்தினா் 7 மணிநேரத்துக்கும் குறைவாகத் தூங்குவது நல்லதில்லையாம்.

18 முதல் 64 வயது வரையிலானவா்கள், தூக்கம் 6 மணிநேரத்துக்குக் குறைவாகவோ 11 மணி நேரத்துக்கு மேலாகவோ இல்லாமல் பாா்த்துக் கொள்வது நல்லது.

‘இப்படியெல்லாம் கணக்கு வைத்துக்கொண்டு தூங்க முடியுமா’ என்று கேட்பவா்களுக்கு எளிதாய் ஒரு வழி சொல்லலாம். தூக்கம் வரும்போது அதனைத் தவிா்க்காமல் தூங்கிவிடுவதும், விழிப்பு வரும்போது சோம்பல் வராமல் எழுந்துவிடுவதும் நல்லது. ஆக, நாம் உணவுக்குக் கொடுக்கிற முன்னுரிமையை உறக்கத்துக்கும் கொடுக்கவேண்டியது அவசியம்.

பல மணி நேரங்கள் படுக்கையில் கிடந்தாலும் உறக்கம் வரும் நேரம் ஒரு குறிப்பிட்ட நேரம்தான். எஞ்சிய பொழுதுகள் சோம்பலுக்குச் சொந்தமானவை என்று கண்டுகொண்டு, அதற்கு இடம் கொடுக்காமல் எழுந்துவிட்டால், அது விழிப்பு. மறுபடியும் சோம்பல் இல்லாமல் பணிகளில் மூழ்கிவிட்டால், அது சுறுசுறுப்பு.

விழிமூடாவிட்டாலும் வேண்டும்போது, ஒருவகையில் தோன்றும் அயா்வு இருக்கிறதே, அது தூக்கத்தின் அடையாளம். அதனைக் கண்டுகொண்டு, துயிலத் தொடங்கிவிட்டால் போதும்; உடல், உளம் சாா்ந்த துயரங்கள் அகலும், அமைதி நிலவும்.

சுருக்கமாகச் சொன்னால், இளமையிலும் முதுமையிலும் சரியான தூக்கம் இன்றியமையாதவை. இடைப்பட்ட பருவத்தில், மெய்வருத்தம் பாராமல், கண் துஞ்சாமல், பசிநோக்காமல், கருமமே கண்ணாய் வாழ்வது கடமை.

நல்ல பொழுதையெல்லாம் தூங்கிக் கெடுத்துவிடலாகாது. அதுபோல், தூங்கும் பொழுதுகளையெல்லாம் வீணில் கழித்துவிடலாகாது. விட்ட தூக்கத்தை ஈடுகட்ட முடியாமல் ஏற்படும் சுணக்கம், பல பிணக்குகளைக் கொண்டுவந்து சோ்த்துவிடும்.

தாமதம், மறதி, சோம்பல், ஆகியவற்றைத் துணைக்கொண்டுவரும் பெருந்தூக்கம் ஒரு நோய்; அது தூக்கமின்மையைவிடவும் ஆபத்தானது. அதனால்தான்,

தூங்காமை கல்வி துணிவுடைமை இம்மூன்றும்

நீங்கா நிலன் ஆள்பவா்க்கு

என்றாா் திருவள்ளுவா். இந்தத் தூங்காமை என்பதற்கு ‘விரைவுடைமை’ என்று விளக்கம் தருகிறாா் உரையாசிரியா் பரிமேலழகா். சோம்பலைக் கொண்டுவந்து தாமதப்படுத்தும் தூக்கத்தைத் துறக்கச் சொல்கிறது, இக்குறட்பா.

இரவு முழுக்கக் காவல் காப்பவராயினும், இடைப்பட்ட சிறிது நேரம் கண்ணுறங்குவது கடமை என்பதை, ‘சேமம் புகினும் சாமத்து உறங்கு’ என்று கொன்றைவேந்தன் உணா்த்துகிறது. ‘ஒருவன் ஒரு நாளைக்கு இரண்டரை நாழிகை தூங்கப் பழக்கஞ் செய்வானானால், அவன் ஆயிரம் வருடம் ஜீவித்திருப்பான்’ என்கிறாா் அருட்பிரகாச வள்ளலாா்.

‘உறங்கிவிழிப்பதுபோலும் பிறப்பு’ என்றாா் தெய்வப்புலவா் திருவள்ளுவா்; ‘இன்று புதிதாய்ப் பிறந்தோம்’ என்றாா் மகாகவி பாரதியாா்.

இன்று புதிதாய்ப் பிறக்க நேற்றுச் சரியாகத் தூங்கியிருக்கவேண்டும் என்பதை நினைவில் கொள்வோம். இல்லையெனில், தூக்கத்தில் நடப்பவா்களாக, மாறத் தொடங்கி, மெல்ல மெல்ல நடைப்பிணமாகிவிட நேரிடும். தூங்குவதைப் போல நடிப்பதைவிடவும், தூங்கிவிடுவது நல்லது. பயனற்ற செயல்களில் ஈடுபட்டுத் தூங்காமல் இருப்பதைத் தவிா்ப்பது அதைவிட நல்லது.

கட்டுரையாளா்:

எழுத்தாளா்.

ஒன்றரை ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக நமது இயல்பான வாழ்க்கையை முடக்கிப்போட்டுவிட்ட பெருந்தொற்றின் பாதிப்புகளிலிருந்து விரைவில் முழுவதுமாக விடுபடுவோம் என்ற நம்பிக்கையை இந்தத் தீபாவளித் திருநாள் வழங்கட்டும். புதிய உற்சாகத்தோடும் புதிய தெம்போடும் இனி வரும் நாட்களை எதிர்கொள்வோம்.

தீபாவளிப் பண்டிகையைப் பட்டாசு வெடிச் சத்தங்கள் இல்லாமல் கற்பனை செய்ய இயலாது. எனினும், காற்றுவெளியில் கலக்கும் கரிமம் உள்ளிட்ட மாசுக்களின் அளவை உடனடியாகக் கட்டுப்படுத்தியாக வேண்டும். இல்லையென்றால், உலகின் வெப்பநிலை உயர்ந்து பெரும் இயற்கைப் பேரிடர்களைச் சந்திக்க வேண்டியிருக்கும். கடல் நீர்மட்டம் உயர்ந்து, கரையோர நகரங்கள் பாதிப்படையக் கூடும் என்று சுற்றுச்சூழல் மாசுபாடுகளின் விளைவுகள் குறித்துத் தீவிரமாக விவாதிக்கப்பட்டுவரும் இந்நாட்களில், அந்த எச்சரிக்கைகளையும் கவனத்தில் கொண்டதாக நமது கொண்டாட்டங்கள் அமையட்டும்.

தீபாவளிக் கொண்டாட்டங்கள் குழந்தைகளுக்கு மகிழ்ச்சியளிப்பது மட்டுமின்றி, நமது குழந்தைப் பருவத்தின் மகிழ்ச்சியையும் நினைவுக்குக் கொண்டுவருபவை. பட்டாசுகள் வெடிப்பது குறித்த கட்டுப்பாடுகள் நமது மகிழ்ச்சியைக் கட்டுப்படுத்துகின்றன என்று வருத்தப்படுவதைக் காட்டிலும் நாம் வாழும் உலகைச் சுற்றுச்சூழல் மாசுபாடுகளிலிருந்து பாதுகாக்க விரும்புகின்றன என்பதை முதலில் உணர வேண்டும். இனி வரும் ஆண்டுகளில், பசுமைப் பட்டாசுகளின் உற்பத்தியும் விநியோகமும் படிப்படியாக அதிகரித்துவிடும். அப்போது, பட்டாசுகளின் காரணமாக ஏற்படும் காற்று மாசுபாடு குறையக்கூடும். அதுவரையில் ஒலி, காற்று மாசுபாடுகளைக் குறித்த கவனத்துடன் பட்டாசுகளை வெடிக்க வேண்டும். பசுமைப் பட்டாசுகளிலும்கூட வெளியேறும் நைட்ரஜன், கந்தக வாயுக்களின் அளவு குறைவாக இருக்குமே தவிர, கரிம வாயுக்களின் வெளியேற்றம் முழுமையாகக் குறைந்துவிடாது.

கரோனா தொற்றுப் பரவல் தடுப்பு நடவடிக்கைகளில் ஒன்றாக அடிக்கடி கிருமிநாசினியைப் பயன்படுத்தி, கைகளைச் சுத்தம்செய்துகொள்ள வேண்டும் என்று அறிவுறுத்தப்பட்டுவருகிறது. தீபாவளி நேரத்தில் கிருமிநாசினியைப் பயன்படுத்துவது குறித்தும் சில முக்கிய அறிவுறுத்தல்கள் அளிக்கப்பட்டுள்ளன. கிருமிநாசினியில் அடங்கியுள்ள ஆல்கஹால், எளிதில் தீப்பற்றிக்கொள்ளும் தன்மை கொண்டது. எனவே, கைகளில் கிருமிநாசினியைக் கொண்டு சுத்தம் செய்துகொண்டவர்கள் உடனடியாகப் பட்டாசு கொளுத்தக் கூடாது. அது விபத்துகளுக்குக் காரணமாகக் கூடும் என்ற எச்சரிக்கையையும் மனதில் கொள்ள வேண்டும்.

நீண்டதொரு இடைவெளிக்குப் பிறகு திரையரங்குகளில் பார்வையாளர்கள் முழுமையாக அனுமதிக்கப்பட்டுள்ளனர். தீபாவளித் திருநாளைப் புதிய திரைப்படங்களுடன் கொண்டாடுவதை வழக்கமாக வைத்துள்ள ரசிகர்கள், கடந்த ஆண்டு அந்த மகிழ்ச்சியை அனுபவிக்க முடியவில்லை. இந்த ஆண்டு தீபாவளி தினத்தன்று, திரையரங்குகள் முழுவதுமாக நிரம்பும் நிலையில், ரசிகர்கள் அனைவரும் முகக்கவசத்தை அணிய வேண்டியது மிகவும் கட்டாயமானது. தனிமனித இடைவெளிக்கு வாய்ப்பில்லாத இடங்களில் முகக்கவசம் அணிவதில் அலட்சியம் கூடாது. பெருந்தொற்றுப் பரவலும் அதற்கான வாய்ப்புகளும் முற்றிலும் நீங்கிவிடாத நிலையில்தான் இந்தத் தீபாவளியைக் கொண்டாடிக்கொண்டிருக்கிறோம் என்பது எப்போதும் நம் நினைவில் இருக்கட்டும். வாசகர்கள் அனைவருக்கும் இனிய தீப ஒளித் திருநாள் நல்வாழ்த்துகள்.

‘ஐம்பது காசு பலன் கிடைக்க ஒரு ரூபாய் செலவு செய்யும் நிறுவனம் உண்டென்றால், அது அரசாங்கம்தான்’ என்ற ஒரு பழமொழி உண்டு. எல்லாப் பழமொழிகளையும்போல, ஒரு குறிப்பிட்ட தாக்கத்தை ஏற்படுத்த வேண்டும் என்பதற்காக இந்த அளவானது வழக்கமாக மிகைப்படுத்தப்படுகிறது. அரசின் செலவினத்தில் ஒரு பகுதியானது, அது எந்த நோக்கத்துக்கு உருவாக்கப்பட்டதோ அதற்கும், கிடைக்கும் பலனுக்கும் இடையே சிறிது இழப்பு ஏற்படும் என்பதைப் பெரும்பாலான மக்கள் ஏற்றுக்கொள்வார்கள். ஆனால், இத்தகைய இழப்பானது ஊழல் அல்லது முறைகேட்டால் ஏற்படுவதாகும். இது பரவலாக பெரும்பாலான நாடுகளில் நிகழும் ஒன்று. அதற்கு இந்தியாவும் விதிவிலக்கல்ல.

ஒன்றிய, மாநில அரசுகளின் அடிப்படைக் கட்டமைப்பில் உள்ள எல்லை வரையறை காரணமாக அவை கொண்டுவரும் திட்டங்கள், கொள்கை முடிவுகள் இலக்கை எட்டாமல் போவது மற்றும் பகுதியளவில் பலன் கிடைப்பது தொடர்பாகக் கடந்த சில ஆண்டுகளில் பல சந்தர்ப்பங்களில் விவாதித்திருக்கிறேன். அரசியல் கட்சிகளின் மாறுபட்ட கொள்கைகள், கூட்டாட்சி காரணமாக சட்டமன்றங்களிலும், அரசியல் பேரணிகளிலும் கடுமையான விவாதங்கள் எழுந்துள்ளன. இருப்பினும் குறிப்பிட்ட கொள்கை அல்லது இயற்றப்பட்ட சட்டத்தின் மூலமாக எத்தகைய பலன், தீர்வு கிடைத்துள்ளது என்பதன் மீது மிகக் குறைந்த அளவே கவனம் செலுத்தப்படுகிறது.

ஒன்றிய - மாநில அரசுகள் தாக்கல்செய்யும் வருடாந்திர நிதிநிலை அறிக்கையில் பின்பற்றப்படும் வழிமுறைகளைவிட வேறெங்கிலும் இதைத் தெளிவாகக் காண முடியாது. ஒரு நிதியாண்டில் அரசு செய்த செலவினம் குறித்த இறுதிக் கணக்கு அறிக்கையானது, ஒப்புதல் அளிக்கப்பட்ட நிதிநிலை அறிக்கை தாக்கல் செய்யப்பட்ட 18 மாதங்கள் அல்லது 24 மாதங்களுக்குப் பிறகுதான் தெரியவரும். ஆனாலும், எதிர்வரும் நிதி ஆண்டில் அறிவிக்கப்படும் சலுகைகள் பிரதானமாகக் கவனத்தை ஈர்க்கும். முந்தைய நிதி ஆண்டில் செலவிடப்பட்ட தொகைக்கான திருத்தப்பட்ட மதிப்பீடு குறித்த விவரங்கள் குறைந்த அளவில் கவனத்தை ஈர்க்கும். நிதிநிலை அறிக்கை மீது செலுத்தப்படும் கவனத்தில் சிறிய அளவே அதன் பலன் மீது செலுத்தப்படும். இது நிதியாண்டு முடிந்து பல மாதங்களுக்குப் பிறகுதான் தெரியவரும்.

இந்தியாவில் காலம் காலமாகப் பழமையான ரொக்கக் கணக்கு முறையை (Cash Accounting) பின்பற்றிவருகிறார்கள். மற்ற நாட்டு நிறுவனங்கள், தொழில் அமைப்புகள் திரட்டுக் கணக்கு (Accrual Accounting) முறையைப் பின்பற்றுகின்றன. அதாவது, செய்யப்பட வேண்டிய செலவு, வரவு ஆகியவை அதற்குரிய கணக்கியல் முறையில் பதிவுசெய்ய வேண்டும். ஆனால், ரொக்கக் கணக்கு முறையில் செலவுசெய்யும்போதுதான் அல்லது வரவாகப் பெறப்படும்போதுதான் அது பதிவேற்றப்படுகிறது. இந்த முறை மூலம் ஆண்டு இறுதியில் புதுமையான மற்றும் வித்தியாசமான விளைவுகளுக்கு ஆளாக நேரிடுகிறது.

இதன் விளைவாக இறுதிக் கணக்கு என்பதை நாம் இப்போது கணக்கீடு செய்வதைப் போல அது இருக்காது. குறிப்பிட்ட செலவினத்துக்காக நிதிநிலை அறிக்கையில் ஒதுக்கப்பட்ட நிதியானது - பாதி அளவிலான கணக்கு அறிக்கையில் இடம்பெறாது. இந்த விவரம்தான் நிதித் துறைக்கு அளிக்கப்படும். ஆண்டு கணக்கு மற்றும் தணிக்கை அறிக்கையைத் தாக்கல்செய்யும் சிஏஜி ஆண்டுதோறும் இந்த விவரங்களைச் சுட்டிக்காட்டுவார். உதாரணத்துக்கு 2015-16-ம் நிதி ஆண்டில் தேசியப் பேரிடர் மேலாண் குழு அல்லது மாநிலப் பேரிடர் மேலாண் குழுவுக்கு ரூ.1,863 கோடி நிதி மாற்றப்பட்டிருக்கும். ஆனால், இந்த நிதி செலவிடப்பட்டதா அல்லது அது இருப்பில் உள்ளதா என்ற விவரம் நிதித் துறைக்கோ அல்லது சிஏஜி-க்கோ தெரியாது.

அரசின் செயல்பாடுகளில் உள்ள வரம்புகளைத் தெரிந்துகொண்டு உபயோகப்படுத்தப்படாத நிதியைக் கண்டறிந்து, அதையும் சேர்த்து ஆகஸ்ட் 13 திருத்தப்பட்ட நிதிநிலை அறிக்கை உரையில் தெரிவித்தோம். முதலமைச்சர் செயல்படுத்த உள்ள 5 முக்கிய சீர்திருத்தங்களில் மூன்றாவது சீர்திருத்தம் இதுவாகும். ஒன்றிய - மாநில நிதி உறவு குறிப்பாக ஜிஎஸ்டி, தகவல் தொகுப்பு அடிப்படையிலான நிர்வாகம், பொதுச் சொத்து மற்றும் ஆபத்து நிர்வாகம், அதிகரித்துவரும் கணக்குப் பொறுப்பு மற்றும் உற்பத்தி அதிகரிப்பு மற்றும் பேரவையின் செயல்பாடுகளை வலுப்படுத்துவது உள்ளிட்டவையாகும்.

கடந்த சில வாரங்களாக நாங்கள் மேற்கொண்ட இத்தகைய செயல்பாடுகளால் மிகப் பெருமளவிலான பலன் கிடைக்கத் தொடங்கியுள்ளது. முதலாவதாக ரூ.2,000 கோடி நிதியானது செலவிடப்படாமல் (ஒதுக்கப்பட்ட துறை அதை அப்படியே வைத்திருந்தது) மாநிலக் கருவூலத்துக்குத் திரும்பியுள்ளது. இந்தத் தொகையானது பெட்ரோல் விலையை லிட்டருக்கு ரூ. 3 குறைப்பதற்காக மதிப்புக் கூட்டு வரியை முதல்வர் குறைத்ததால் ஏற்பட்ட இழப்பை ஈடுகட்டப் பெரிதும் உதவும். இதனால், அரசுக்கு ரூ.1,100 கோடி வரி இழப்பு ஏற்படும் என மதிப்பிடப்பட்டது. இதைப் போல இறுதிக் கணக்கீட்டின்போது பல்வேறு பயன்படுத்தப்படாத நிதிகள் அரசுக்குத் திரும்ப வரும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.

மேலும், இப்போது புதிய நடைமுறையைச் செயல்படுத்த முடிவுசெய்யப்பட்டுள்ளது. இதன்படி செலவின நிதி மற்றும் ஒதுக்கப்பட்ட நிதி (நிதி ஆண்டு இறுதியில்) எதுவும் நிதித் துறைக் கணக்கிலிருந்து விடுபடாத வகையில் கொண்டுவரப்படும். இத்தகைய நடவடிக்கைகள் குறிப்பிடத்தக்க பலனைத் தரும் என்பதோடு, இத்தகைய நிதிகள் நெருக்கடியான நேரத்தில் சிறப்பான நிதி ஆதாரமாக இருக்கும். இதில் மற்றொரு முக்கிய அம்சமாகத் தகவல் ஒருங்கிணைப்புத் திட்டம் தேர்தலில் வாக்களித்தபடி பயிர்க் கடன் ரத்துக்கும் நகைக்கடன் ரத்துக்கும் உதவியாக இருக்கும் நடவடிக்கையாகும். இது மிகச் சிறந்த பலனைத் தந்துள்ளது. மாநில அரசின் பல்வேறு துறைகளிலிருந்து குறிப்பாக நிலப் பத்திரப் பதிவு, பொது விநியோக முறை மூலம் தகவல்கள் தொகுக்கப்பட்டுள்ளன. போலியாக ஓய்வூதியம் பெறுவோர், ரேஷன் கார்டு மூலம் இலவச அரிசி பெறுவோர் உள்ளிட்ட விவரங்கள் திரட்டப்பட்டன. இதன் மூலம் போலியான பயனாளிகள் தவிர்க்கப்பட்டனர். அதேபோல பயிரிடாத நிலத்தின் பேரில் பயிர்க் கடன் பெற்றவர்கள், நகைக்கடன் பெற்றவர்கள் விவரமும் வெளிச்சத்துக்கு வந்துள்ளது. அத்தகையோர் பலன் பெறுவது தடுக்கப்பட்டுள்ளது. இதனால், அரசின் நிதிச் செலவு கணிசமாகக் குறைந்தது. அத்துடன் உரிய பயனாளிகளுக்கு மட்டுமே அரசின் உதவி சென்றடைந்துள்ளது. இத்தகைய பல நடவடிக்கைகளில் ஒன்றுதான் இப்போது செயல்படுத்தப்பட்டுள்ள இல்லம் தேடி கல்வித் திட்டமாகும்.

1-ம் வகுப்பு முதல் 8-ம் வகுப்பு வரையிலான மாணவ, மாணவிகளை மீண்டும் வகுப்பறைகளுக்குத் திரும்பக் கொண்டுவரும் திட்டமாகும். சிறு, குறு மற்றும் நடுத்தரத் தொழில் நிறுவனங்கள் (எம்எஸ்எம்இ) மற்றும் மாநில அளவிலான வங்கிக் குழுக்களின் உதவியோடு இது செயல்படுத்தப்படுகிறது. மாநிலப் பொருளாதார ஆலோசகர்களான பேராசிரியர் ழீன் தெரசே, எஸ்தர் டுஃப்லோ, ரகுராம் ராஜன், அரவிந்த் சுப்ரமணியன், எஸ்.நாராயண் ஆகியோரது வழிகாட்டுதல் மற்றும் ஆலோசனைகள் மிகப் பெருமளவில் பயன் தருவதாக உள்ளது. எங்களது செயல்பாடுகள் முழுவதும் 5 அடுக்கு அணுகுமுறையிலான சீர்திருத்த நடவடிக்கைகளாகவும் மேம்பாட்டுத் திட்டங்களாகவும் பதவியேற்ற நாள் முதலாக மேற்கொள்ளப்படுகிறது.

ஆழமாகப் புரிந்துகொள்ளும் வகையில் தகவல்களைச் சேகரிப்பது, பகுப்பாய்வு செய்வது.

கிடைத்த பலன்களைப் பொது அரங்கில் வெளியிட்டு மக்கள் மத்தியில் விவாதிக்கும் சூழலை ஏற்படுத்துவது.

விவாதம் மூலம் கிடைத்த தகவல்களையும் நிபுணர்கள் அளித்த கருத்துகளையும் பெறுவது.

இந்தத் தகவல்களின் அடிப்படையில் கொள்கைகள் வகுத்து அவற்றைச் செயல்படுத்துவது.

எதிர்வினைகளைத் தொடர்ந்து பெறுவது, அதன் மூலம் தேவையான சமயங்களில் தேவையான திருத்தங்களைச் செய்வது.

எங்கள் கட்சியின் முன்னாள் தலைவர் மு.கருணாநிதி சொல்வார் - ‘‘நாங்கள் சொல்வதைத்தான் செய்வோம், செய்வதைத்தான் சொல்வோம்.’’ எங்களது தனித்துவமிக்க கொள்கையைச் செயல்படுத்துவது மட்டும்தான் திராவிடக் கட்சியின் அரசியல் இலக்காகும். இதைத்தான் தற்போதைய தலைவரும் வலியுறுத்துவதோடு அதற்கேற்பக் கொள்கையையும் திட்டங்களையும் வகுத்து அதைச் செயல்படுத்தும் முனைப்பில் உள்ளார். இதன் நோக்கமே அனைத்து மக்களும் நியாயமான, அனைவரையும் உள்ளடக்கிய வகையில் பலன் பெறுவதாகும்.

- பி.தியாகராஜன், தமிழ்நாட்டின் நிதியமைச்சர்.

தமிழில்: எம்.ரமேஷ்

நவீன வாழ்க்கையின் அடையாளங்களுள் ஒன்று மனஅழுத்தம். ஒருவரிடம் தொடர்ச்சியாக நீடித்திருக்கும் மனஅழுத்தம் உடல்ரீதியாகவும் உளவியல் ரீதியாகவும் அவருக்குப் பல்வேறு வகையான பாதிப்புகளை ஏற்படுத்துகிறது என்கின்றன ஆய்வுகள். ரத்த அழுத்தம், இதய நோய்கள், நீரிழிவு நோய்கள் என உடல் சார்ந்த நோய்கள் பலவும் இளம் வயதிலேயே வருவதற்கு நீடித்திருக்கும் இந்த மனஅழுத்தம்தான் முக்கியமான காரணம்.

மனஅழுத்தம் என்றால் என்ன?

ஒரு ஆபத்தையோ அல்லது எதிர்பார்க்காத வகையில் ஏற்படும் நெருக்கடியையோ எதிர்கொள்ள வேண்டுமானால், நமக்கு ஏராளமான ஆற்றல் தேவைப்படும், அந்த ஆற்றலும் உடனடியாக நமக்குக் கிடைக்க வேண்டும். அப்போதுதான் அந்த ஆபத்தை எதிர்கொள்ளவோ அல்லது அதிலிருந்து தப்பித்துச் செல்லவோ முடியும். இப்படி உடனடியாக ஏராளமான ஆற்றலை உற்பத்திசெய்வதற்காக உடலில் கண நேரத்தில் ஏற்படும் சில மாற்றங்களையே நாம் மனஅழுத்தம் எனச் சொல்கிறோம். மனஅழுத்தம் என்றால், ஒரு உடனடித் தூண்டுதல் அல்லது அழுத்தம் எனக் கொள்ளலாம். இது இயல்பான ஒரு உயிரியல் செயல்பாடு. அந்த நேரத்தில் இதயத் துடிப்பு அதிகமாகும், மூச்சின் வேகம் அதிகரிக்கும், வியர்த்துக் கொட்டும், நாக்கு வறண்டுபோகும், சிறுநீர் போக வேண்டும்போல இருக்கும், சுற்றுப்புறத்தின் மீது ஜாக்கிரதை உணர்வு மேலோங்கும், அதைத் தவிர வேறு எதிலும் கவனம் இருக்காது, பசியெடுக்காது, தூக்கம் வராது, மனம் முழுக்க இனம் புரியாத அச்சவுணர்வு நிறைந்திருக்கும். ஆபத்துடன் போராடுவதற்கு உண்டான ஆற்றலை நாம் இந்த மனஅழுத்தத்திலிருந்தே பெற முடியும். அந்த ஆபத்திலிருந்து அல்லது நெருக்கடியிலிருந்து மீண்டு வரும்போது உடல் பழைய சகஜ நிலைக்குத் திரும்பிவிடும்.

மனஅழுத்தம் எப்போது பிரச்சினையாகிறது?

உடலின் இயல்பான செயல்பாடாக இருக்கும் மன அழுத்தம் இரண்டு தருணங்களில் பிரச்சினையாக மாறுகிறது. ஒன்று, ஆபத்தையோ அல்லது நெருக்கடியையோ எதிர்கொண்டு முடிக்கும்போது உடல் இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பாமல் அதே நிலையிலேயே நீடித்துக்கொண்டிருந்தால் அது பிரச்சினையாக மாறுகிறது. இதயத் துடிப்பிலிருந்து சுவாசம் வரை உடனடியாகச் சீராகாமல், இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பாமல் அதே விதத் தூண்டுதலோடும் அழுத்தத்தோடும் எப்போதும் செயல்பட்டுக்கொண்டிருந்தால் நீண்ட நாள் நோக்கில் அது பாதிப்புகளை உண்டாக்கும். நவீன கால வாழ்க்கை முறைகளில் நாம் எந்த நேரமும் ஏதாவது ஒரு நெருக்கடியோடு எப்போதும் போராடிக்கொண்டே இருக்க வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் இருப்பதால், உடலும் மனமும் எப்போதும் இந்த அதீத அழுத்த நிலையிலேயே நீடிக்கிறது. அதன் விளைவாகத்தான் மனஅழுத்தம் இன்று முக்கியமான பிரச்சினையாக உருவாகியிருக்கிறது.

இரண்டாவது, அப்படி எந்தப் புற ஆபத்துகளும் நெருக்கடிகளும் இல்லாத சூழலிலும் உடலில் தன்னிச்சையாக இந்த மனஅழுத்தம் உருவாகிறது. அப்போதும் அது பிரச்சினையாகிறது. இது பெரும்பாலும் மனநலப் பிரச்சினைகளின் விளைவாக உருவாகக்கூடிய நிலை. மனப்பதற்றம், மனச்சோர்வு, ஃபோபியா போன்ற மனநலச் சீர்கேடுகளின் விளைவாக இந்த நீடித்த மனஅழுத்தம் உருவாகிறது. இந்த மனநலச் சீர்கேடுகளைச் சரியாகக் கண்டறிந்து, அதற்கு முறையான சிகிச்சையை எடுத்துக்கொள்வதன் வழியாக இப்படிப்பட்ட மனஅழுத்தத்திலிருந்து மீளலாம்.

மனஅழுத்தத்தை எப்படி எதிர்கொள்வது?

நம் அன்றாட வாழ்க்கை முறைகளை நாம் முறையாகத் திட்டமிட்டுக்கொள்ளும்போதும், நெருக்கடிகளை எதிர்கொள்ளக் கூடிய அளவில் நாம் முழுத் தயாரிப்புடனும் அதற்குரிய முன்னேற்பாடுகளுடனும் இருக்குமாறு நாம் நமது தினசரி வாழ்க்கையை அமைத்துக்கொள்வதன் வழியாகவும் மனஅழுத்தத்தை எதிர்கொள்ளலாம். நமது பெரும்பாலான நேரத்தை நமது விருப்பங்களை நிறைவேற்றிக்கொள்ளவே செலவழிக்கிறோம். இதனால், நமது அத்தியாவசியத் தேவைகளுக்காக நாம் செலவிடும் நேரம் குறைந்து அவற்றை சரிவர முடிக்க முடியாத நிலை உருவாகிறது. அத்தியாவசியத் தேவைகளில் ஏற்படும் இந்த இழப்பு, நம்மைப் பதற்றப்பட வைக்கிறது, அது தினசரி வாழ்க்கையை நெருக்கடிக்கு உள்ளாக்குகிறது. அதன் வழியாக இயலாமையும் நம்பிக்கையின்மையும் தோன்றுகிறது, அது மேலும் பல நெருக்கடிகளை உருவாக்குகிறது. இது போன்ற, சரியாகத் திட்டமிடாத தினசரி வாழ்க்கைதான் நாம் எந்த நேரமும் மனஅழுத்தத்துடன் இருப்பதற்கு முக்கியமான காரணமாகிறது.

மனஅழுத்தம் பிரச்சினையாகாமல் எப்படிப் பார்த்துக்கொள்வது?

சரியான திட்டமிடுதலுடன் கூடிய அன்றாட வாழ்க்கையை அமைத்துக்கொள்ள வேண்டும்.

சக மனிதர்களுடன் ஆழமான, ஆரோக்கியமான உறவைப் பேண வேண்டும்.

மனிதர்களை அவர்களின் குறைகளுடன் ஏற்றுக்கொண்டு, அவர்களின் மீதான எதிர்பார்ப்பைக் குறைத்துக்கொண்டு, இணக்கமாக இருக்கும் பக்குவத்தை வளர்த்துக்கொள்ள வேண்டும்.

குறைந்தபட்சத் தேவைகளை அடிப்படையாகக் கொண்ட வாழ்க்கை முறைகளை அமைத்துக் கொள்ள வேண்டும்.

உணர்வுகளைப் பக்குவமாக, முதிர்ச்சியுடன் கையாள வேண்டும். முக்கியமாக, மிதமிஞ்சிய நமது உணர்வுகளால் நாமோ மற்றவர்களோ பாதிக்கப்படாமல் இருக்குமாறு பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும்.

வாழ்க்கையின் எதிர்பாராத தருணங்களில் சோர்ந்துபோகாமல் அதை எதிர்கொள்வதற்கான அத்தனை முன்னேற்பாடுகளுடன் இருக்குமாறு பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும்.

தினசரி நடைப்பயிற்சி, ஆரோக்கியமான உணவுப் பழக்கம், சரியான நேரத்தில் தூக்கம், சரியான நேரத்தில் உணவு, போன்ற ஒழுங்குடன் கூடிய வாழ்க்கை முறையை அமைத்துக்கொள்ள வேண்டும்.

தொழில்நுட்பச் சாதனங்களில் செலவிடும் நேரத்தைக் குறைத்துக்கொண்டு, குடும்ப உறுப்பினர்களுடனும் நண்பர்களுடனும் ஆக்கபூர்வமான நேரத்தைச் செலவிட வேண்டும்.

சமூக வலைதளங்களில் பொறுப்புடனும் நிதானத்துடனும் செயல்பட வேண்டும்.

மது, புகையிலை போன்ற போதைப் பழக்க வழக்கங்களை மனஅழுத்தத்திலிருந்து மீளும் வழியாக ஒருபோதும் பயன்படுத்தக் கூடாது.

நம்மையும் மீறி நாம் பதற்றமாக இருக்கிறோம் என உணரும்போது, அதற்கான ஆலோசனைகளைப் பெறத் தயங்கக் கூடாது.

நவீன கால வாழ்க்கை முறையில் மனஅழுத்தம் என்பது தவிர்க்க முடியாத அங்கம். அதை நாம் ஒரு நோயாகக் கொள்ளத் தேவையில்லை. அதைச் சரியான வகையில் எதிர்கொண்டு மீண்டுவந்தால் போதுமானது. அப்படி மீண்டு வர முடியாமல் இருக்கும் நிலையில்தான் மனஅழுத்தம் ஒரு நோயாக மாறுகிறது. மனிதர்கள் அனைவருக்கும் மனஅழுத்தத்திலிருந்து மீண்டுவருவதற்கான ஆற்றல் இயல்பிலேயே இருக்கிறது. அதனால் மனஅழுத்தத்தைக் கண்டு சோர்ந்துபோகாமல் அதைச் சரியான வகையில் எதிர்கொள்ளும் திறன்களையும் வாழ்க்கை முறையையும் அமைத்துக்கொண்டாலே போதுமானது.

- சிவபாலன் இளங்கோவன், மனநல மருத்துவர்/ எழுத்தாளர். தொடர்புக்கு: sivabalanela@gmail.com

நவம்பர் முதல் வாரம்: மனஅழுத்தம் குறித்த சர்வதேச விழிப்புணர்வு வாரம்

நவம்பர் 3, 1988 அன்று இலங்கை போராளிகள் அமைப்பின் உதவியுடன் மாலத்தீவு குடியரச் ஆட்சியைக் கவிழ்க்க முயன்ற மாலத்தீவு குழு தோல்வியடைந்தது. அது எப்படி நடந்தது என்பதை விரிவாக பார்ப்போம்.

இந்த வார இறுதியில், முதன்முதலில் எதிரிகளாகச் சந்தித்து 33 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, மேஜர் ஜெனரல் மூசா அலி ஜலீல் (ஓய்வு) மற்றும் அகமது சாகரு நசீரை அவரது மாலி இல்லத்திற்கு காபி விருந்துக்கு அழைத்தார். நவம்பர் 3, 1988 அன்று இந்தியாவின் இராணுவத் தலையீட்டால் முறியடிக்கப்பட்ட மாலத்தீவில் தோல்வியுற்ற சதிப்புரட்சிக்காக நசீர் கைது செய்யப்பட்டு 30 ஆண்டுகளுக்கு பிறகு, இரண்டு பேரும் மூன்றாவது முறையாக சிறையில் சந்தித்தனர்.

இளம் பச்சை டி-ஷர்ட் அணிந்து, வயது முதிர்ந்த முகத்துடன், நசீர் புன்னகையுடன், நான் நேர்காணல் அளிப்பதை விரும்பவில்லை குழந்தைகளே என்று கூறினார். பெரிய அளவில் பூக்கல் அச்சிடப்பட்ட நீல நிற சோபாவில் அமர்ந்து, இருவரும் indianexpress.com உடன் வீடியோ அழைப்பில் பேசினர். நசீர் பெரும்பாலும் ஆஃப் தி ரெக்கார்ட் (பதிவு செய்ய வேண்டாம் தனிப்பட்ட முறையில் கூறுகிறேன்) என்று பேசினார்.

“1988-ல் நான் அதிரடிப்படைத் தளபதியாக இருந்தபோது முதல்முறையாக அவரைச் சந்தித்தேன். சூழ்நிலைகள் காரணமாக, அரட்டை அடிக்க எனக்கு நேரமில்லை” என்று மேஜர் ஜெனரல் ஜலீல் கூறுகிறார். போராளிகள் கைது செய்யப்பட்ட சிறிது நேரங்களுக்குப் பிறகு, மேஜர் ஜெனரல் ஜலீல் 2008ம் ஆண்டு முதல் 2012ம் ஆண்டு வரை தனது 30 ஆண்டு கால பாதுகாப்புப் படைத் தளபதியாக தனது சேவையை முடித்துக் கொண்டார். மாலத்தீவில் ஒரு சிலரே அப்போது அங்கெ நடந்த நிகழ்வுகளை அவர் செய்ததை நெருக்கமாக இருந்து பார்த்திருக்கலாம். அது நவம்பர் 3ம் தேதி என்பது அவரது நினைவில் தெளிவாக உள்ளது.

அன்று மாலத்தீவு தொழிலதிபர் அப்துல்லா லுத்ஃபீ மற்றும் அஹமது சாகரு நசீர், இலங்கைப் போராளி அமைப்பின் தலைவர் உமா மகேஸ்வரன், தமிழீழ மக்கள் விடுதலைக் கழகம் (PLOTE) மற்றும் அதன் தலைவர் வசந்தி தலைமையிலான 80 போராளிகள் குழுவின் உதவியோடு, மாலத்தீவில் அதிபர் மௌமூன் அப்துல் கயூமின் அரசை கவிழ்க்க முயன்றார்கள். இப்படியாக இந்த கதை தெரியவந்தது:

அதிகாகலை 04.00 மணி, மாலி, நவம்பர் 3, 1988

அப்போது 28 வயதான லெப்டினன்ட் ஜலீல் தேசிய பாதுகாப்பு சேவை (என்.எஸ்.எஸ்) படைமுகாமில் துப்பாக்கிச் சூடு சத்தம் கேட்டு எழுந்தார். NSS தலைமையகம் மற்றும் பிற முக்கிய அரசு நிறுவனங்களைப் பாதுகாப்பதற்குப் பொறுப்பான உயரடுக்கு பணிக்குழுவின் அதிகாரியாக இருந்த அவரும் லெப்டினன்ட் ஆடம் இப்ராஹிம் மாணிக்கும் அதிரடிப்படை ஆயுத ரேக்கில் இருந்து AK-47 துப்பாக்கிகளையும் தோட்டாக்களையும் எடுத்துக்கொண்டு தலைமையகத்தின் பிரதான நுழைவாயிலை நோக்கி ஓடத் தொடங்கினர். பிரதான நுழைவாயில் கடுமையான துப்பாக்கிச் சூட்டை எதிர்கொள்கிறது.

“6-2 மாதங்களுக்கு முன்பு என்.எஸ்.எஸ் தலைமையகத்தில் தாக்குதல் நடப்பதாக எனக்கு ஒரு கனவு வந்தது. எனவே, தலைமையகம் மற்றும் கிரிபுஷி பயிற்சி தீவில் உள்ள அதிரடிப்படை வீரர்களுடன் நேரடி துப்பாக்கிச் சூடு பயிற்சிகளுடன் ஒத்திகைகளை மேற்கொண்டேன்” என்று மேஜர் ஜெனரல் ஜலீல் கூறுகிறார். முன் உள்ளுணர்வு உணர்த்தியது போலவே, என்.எஸ்.எஸ் தலைமையகம் அடையாளம் தெரியாத நபர்களின் தாக்குதலுக்கு உள்ளானது.

மோதல் தொடங்கிய சிறிது நேரத்திலேயே, லெப்டினன்ட் ஜலீல் ஒரு கை எறிகுண்டின் துண்டுகளால் தாக்கப்பட்டார். இதனால், அவரது முழங்கால் மற்றும் காலில் பலத்த காயம் ஏற்பட்டது. செய்தி வெளியான பிறகு, ஜனாதிபதியின் பாதுகாப்புக் குழு ஜனாதிபதி கயூமையும் அவரது குடும்பத்தினரையும் பாதுகாப்பான வீட்டிற்கு மாற்றியது.

இரவு நேர இருட்டில் தீவிரவாதிகள் 20-25 அடி தூரத்தில் NSS தலைமையகத்திற்கு எதிரே அமைந்துள்ள காலி அலுவலக கட்டிடத்தை தந்திரமாக கைப்பற்றினர். “அவர்கள் தங்களை ஒரு நல்ல தற்காப்பு நிலைக்கு கொண்டு வந்து கதவுகள் மற்றும் ஜன்னல்களில் இருந்தும் சுட ஆரம்பித்தனர். மக்களை மனிதக் கேடயங்களாகவும் பயன்படுத்தினர்” என்று மேஜர் ஜெனரல் ஜலீல் நினைவு கூருகிறார்.

06:30 மணி, புது டெல்லி

அப்போதைய மாலத்தீவுக்கான இந்திய தூதர் அருண் பானர்ஜி, போன் அடித்தபோது அவர் இன்னும் தூங்கிக் கொண்டிருந்தார். மாலியில் இருந்து வந்த அவசர அழைப்பு அது. “இடைவிடாத துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தப்பட்டது, தெருக்களில் துப்பாக்கி ஏந்தியவர்கள் இருந்தனர். அவர்கள் தேசிய பாதுகாப்பு அலுவலகத்தை தாக்கி பலரை கொன்றனர். மாலத்தீவு படையினர் பதிலடி கொடுத்தனர். ஆனால், அவர்கள் எண்ணிக்கையை விட அதிகமாகவும், பலவீனமாகவும் இருந்தனர். துப்பாக்கி ஏந்தியவர்கள், இலங்கைத் தமிழர்கள், ஜனாதிபதியைப் பிடித்து அரசாங்கத்தைக் கவிழ்க்க முயன்றனர்” என்று அவர் பின்னர் அவ்வப்போது ஒரு பத்திரிகையில் எழுதினார். மாலத்தீவு இந்தியாவின் உதவியை நாடுவதாக அருண் பானர்ஜிக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டது.

உதவிக்கான அழைப்பு புது டெல்லியை எப்பொழுது வந்தடைந்தது என்பது பற்றிய மாறுபட்ட கணக்குகள் உள்ளன. ஆனால், பாதுகாப்பான வீட்டிற்கு மாற்றப்பட்ட சில மணி நேரங்களிலேயே, ஜனாதிபதி கயூம், வெளியுறவு அமைச்சர் ஃபத்ஹுல்லா ஜமீல் மற்றும் வெளியுறவுச் செயலர் அஹமது ஜாகி ஆகியோர் இன்னும் செயல்பட்டுக்கொண்டிருந்த தொலைபேசி இணைப்புகளைப் பயன்படுத்தி, ராணுவ உதவிக்காக அமெரிக்கா, இங்கிலாந்து, இலங்கை, பாகிஸ்தான், சிங்கப்பூர் மற்றும் இந்தியா ஆகிய நாடுகளுக்கு அழைப்பு விடுத்தனர் என்பது தெளிவாகிறது.

“மாலத்தீவிற்கு எந்தவிதமான மீட்பு நடவடிக்கையையும் அல்லது நிவாரணத்தையும் நிபந்தனையின்றி முழுமையாக அளித்து உதவுவதாக அமெரிக்கா உடனடியாக கூறியது. ஆனால், அவர்களின் தளங்கள் வெகு தொலைவில் இருந்தன. இங்கிலாந்தாலும் போதுமான வேகத்தை அடைய முடியவில்லை. இது எனக்கு ரகசிய தகவலாக இருந்தது” என்று 1988ம் ஆண்டு இந்தியாவின் மீட்பு நடவடிக்கைகளில் முக்கியப் பங்கு வகித்த பிரிகேடியர் சுபாஷ் சி ஜோஷி (அப்போது கர்னலாக இருந்தார்) நினைவு கூர்ந்தார். “நாங்கள் மிக நெருக்கமாக இருந்தோம். ஆனால், மாலத்தீவுகள் உறுதியாக தெரியவில்லை. பின்னர், அமெரிக்காவும் இங்கிலாந்தும் எங்களை அணுகுமாறு பரிந்துரைத்தன.” என்று கூறினார்.

09:00 மணி, நியூ டெல்லி

இந்தியாவின் இராணுவ உதவி கேட்டு ஜனாதிபதி கயூமிடமிருந்து நேரடியாக கோரிக்கை வந்ததாக அருண் பானர்ஜியின் செயலாளர் அவருக்குத் தெரிவித்தார். அதே நேரத்தில், வெளியுறவு அமைச்சகத்தின் (JS BSM) இணைச் செயலாளரான குல்தீப் சஹ்தேவ், மாலியிடம் இருந்து உதவிக்காக அவசர அழைப்புகளைப் பெறத் தொடங்கினார். அன்று, பிரதமர் ராஜீவ் காந்தி கல்கத்தாவில் இருந்ததால், அவசரமாக புது தில்லிக்குத் திரும்ப அழைக்கப்பட்டார்.

மூன்று மணி நேரத்திற்குள், தெற்கு பிளாக்கில் காலை 9 மணிக்கு பிரதமர் காந்தி தலைமையில் நெருக்கடிக் குழுக் கூட்டம் திட்டமிடப்பட்டது. அந்தக் கூட்டத்தில், மாலத்தீவுக்கு எப்படி உதவுவது என்பது குறித்து விவாதிக்க வெளியுறவுச் செயலர் கே.பி.எஸ் மேனன், பிரிகேடியர் வி.பி. மாலிக் மற்றும் பிரதமர் அலுவலகம் மற்றும் வெளியுறவு அமைச்சகத்தைச் சேர்ந்த பல உயர் அதிகாரிகள் கூடினார்கள்.

நெருக்கடிக் குழு ஆலோசித்துக்கொண்டிருந்தபோது, ​​அடுத்த சில மணிநேரங்களில் 50வது பாராசூட் படைப்பிரிவைச் செயல்படுத்துவதற்கான சாத்தியமான பணி வரவுள்ளதாக இந்திய இராணுவத் தலைமையகம் எச்சரிக்கப்பட்டது. ஆக்ராவில் இருந்து மூன்று மணிநேரம் தொலைவில், அப்போது 42 வயதான கர்னல் ஜோஷி, சிக்கிமுக்கு விடுப்பில் செல்ல தயாராக இருந்தார். அப்போது, அவர் படைப்பிரிவு தலைமையகத்திற்கு வரவழைக்கப்பட்டார். “பிரிகேடியர் புல்சரா எனக்கு ஒரு பொது விளக்கத்தை அளித்தார். நான் ‘எத்தனை மணிக்கு புறப்படுகிறோம்’ என்று கேட்டேன்? அவர் சொன்னார்: ‘என்ன டேக் ஆஃப்? நீங்கள் ஓட வேண்டும்! நீங்கள் மதியம் 12:30 மணிக்கு புறப்பட வேண்டும்.” என்றார்.

ஆக்ராவில், கர்னல் ஜோஷியின் தலைமையில், 6 பாராசூட் படைப்பிரிவு இயக்கப்பட்டது. மேலும், பட்டாலியன் தலைமையகத்தில், மேஜர் ருபிந்தர் தில்லியன் மற்றும் மேஜர் உமேத் சிங் ஆகியோர் புறப்படுவதற்கு வெடிமருந்துகளைத் தயார் செய்யச் சொன்னார்கள். “எனவே நாங்கள் காலாட்படை வெடிமருந்துகளை எடுத்துக் கொண்டோம் – தோட்டாக்கள், டேங்க் எதிர்ப்பு ராக்கெட்டுகள், ராக்கெட்டுகள், இயந்திர துப்பாக்கிகள் மற்றும் பின்வாங்காத டேங்கி எதிர்ப்பு துப்பாக்கிகள் ஆகியவற்றை எடுத்துக்கொண்டோம். காரணம் மிகவும் எளிமையானது: நாங்கள் கடல் இருக்கும் ஒரு பகுதிக்குச் சென்று, அனேகமாக படகுகளில் போரியில் ஈடுபடப் போகிறோம்” என்று விளக்குகிறார் பிரிகேடியர் ஜோஷி. அதைத் தொடர்ந்து இந்திய ஆயுதப்படைகளின் விரைவான அணிதிரட்டல் இருந்தது.

பிற்பகல் 3:30 மணியளவில், விமானப்படையின் 44 வது படைப்பிரிவும், பாராசூட் படைப்பிரிவின் முன்னணிப் படையினரும் விமான நிலையத்தில், அறிவுறுத்தல்களுக்காகக் காத்திருந்தனர். அதற்குள் ராணுவம் மற்றும் விமானப்படைத் தலைமையகத்தைச் சேர்ந்த பிரிகேடியர் வி.பி. மாலிக் மற்றும் குரூப் கேப்டன் அசோக் கோயல் ஆகியோர் மாலத்தீவுக்கான இந்திய தூதர் அருண் பானர்ஜியுடன் ஆக்ராவுக்கு வந்தனர்.

ஆபரேஷன் கள்ளி தொடங்கியது

“தூதர் குழுவில் இருப்பதன் நன்மை என்னவென்றால், அவர் எங்களுக்கு விளக்கமளிக்கும் அறையில் ஒரு புத்தகத்தைக் கொடுத்தார். அது எங்களுக்கு பயனுள்ள பல தகவல்களைத் தந்தது. கன்னாட் பிளேஸில் நீங்கள் காணக்கூடிய ஒரு சுற்றுலா வழிகாட்டி புத்தகம் அது. அங்குதான் நாங்கள் மாலி பற்றிய முதல் பார்வையைப் பெற்றோம்” என்று கூறி சிரிக்கிறார் பிரிகேடியர் ஜோஷி. அது ராணுவ வீரர்களுக்கு தாங்கள் மீட்க வேண்டிய நபரின் முதல் புகைப்படத்தையும் அளித்தது: அந்த நபர் மாலத்தீவு அதிபர் கயூம்.

மாலியில் தாக்குதல் தொடங்கியதில் இருந்து ஆபரேஷன் செயல்படுத்தப்பட்ட ஒன்பது மணிநேரம் வரை 44வது படைப் பிரிவு மற்றும் பாரா பிரிகேட் மாலத்தீவின் நிலைமை, தீவிரவாதிகளை அடையாளம் காணாதது உட்பட எந்த குறிப்பிடத்தக்க உளவுத்துறையும் இல்லாமல் வேலை செய்து கொண்டிருந்தன.

எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, அத்தகைய பணிக்குத் தேவையான மாலத்தீவின் புவியியல் பற்றிய சிறிய தகவல்களுடன் இரவில் ஒரு பாராசூட்டில் குதிக்கும் சாத்தியத்தை அவர்கள் எதிர்கொண்டனர். அப்போதுதான் பானர்ஜியின் அந்நாட்டுடனான பிரபலம் சில நுண்ணறிவை வழங்கியது. இரண்டு IL-76 விமானங்கள், இந்திய தூதர் மற்றும் வெடிமருந்துகளுடன், ஹுல்ஹுலே விமான நிலையத்திற்குச் சென்றன.

ஆபரேஷன் கள்ளியின்போது தீவிரவாத தாக்குதல் தொடங்கிய சில மணிநேரங்களுக்குப் பிறகு, நவம்பர் 3, 1988 அன்று மாலத்தீவில் உள்ள ஹுல்ஹுலே விமான நிலையத்தில் இந்தியாவின் பாரா பிரிகேட் வெடிமருந்துகளை ஏற்றிக்கொண்டு சென்றது. (புகைப்படம்)

21:25 மணி: ஹுல்ஹுலே விமான நிலையம், மாலத்தீவு

இரவு 9:25 மணிக்கு, ஹுல்ஹுலெ விமான நிலையம் இந்திய விமானம் தரையிறங்குவதற்கு அனுமதிக்கப்பட்டது. IL-76 விமானங்கள் வழிகாட்டப்படாமல் இருண்ட, வெளிச்சம் இல்லாத ஓடுபாதையை நோக்கி இறங்கின. “நாங்கள் தரையிறங்கிய சரியாக 15 நிமிடங்களுக்குப் பிறகு, ருபிந்தர் தில்லியன், ‘சார், விமானப் போக்குவரத்துக் கட்டுப்பாடு எனது கட்டளையின் கீழ் உள்ளது’ என்றார். நான், ‘என்.எஸ்.எஸ்-ஸை அழைக்கவும்’ என்றேன். என்எஸ்எஸ் ‘எங்களால் அதிக நேரம் தாங்க முடியாது, உடனே வாருங்கள்’ என்று சொன்னதை பிரிகேடியர் ஜோஷி நினைவு கூர்ந்தார்.

ஹுல்ஹுலே விமான நிலையத்தின் பொறுப்பதிகாரியான இப்ராஹிம் ஃபைசல், விமான நிலையத்தின் ஏடிசியை நிர்வகித்து வந்தவர். இந்திய வீரர்களை மாலிக்கு துருப்புக்களை கொண்டு செல்ல உதவும் படகுகளுக்கு வழிகாட்டினார். ஆனால், அவர்கள் படகுகளில் ஏறத் தொடங்கியதும், ஹுல்ஹுலே விமான நிலையத் தீவிற்கும் மாலிக்கும் இடையே உள்ள ஒரு குறுகிய கால்வாயில், தலைநகருக்குள் நுழைவதற்கான பாதையாகச் செயல்படும் காதுகோல்ஹூவில் அடையாளம் தெரியாத கப்பல் ஒன்று நகர்வதைக் கண்டனர். “கப்பலை நோக்கிச் சுடுமாறு கரையில் இருந்த எனது வீரர்களிடம் நான் கூறினேன். நாங்கள் ராக்கெட்டுகளை வீசினோம். இருவர் அதைத் தாக்கினார்கள். தண்ணீர் உள்ளே சென்றது.” என்று கூறினார்.

கர்னல் ஜோஷியும் அவரது ஆட்களும் தாங்கள் துப்பாக்கிச் சூடு நடத்திய அடையாளம் தெரியாத கப்பல், பிளாட் போராளிகள் தப்பிக்க உத்தரவிட்ட MV Progress Light கப்பல் என்பதை பின்னர் அறிந்து கொண்டார்கள். இந்த தாக்குதல்கள் கப்பலின் வேகத்தை கணிசமாகக் குறைத்தன.

MV Progress Light கப்பலில், தீவிரவாதிகள் 14 மாலத்தீவு குடிமக்களை பிணைக் கைதிகளாக பிடித்து வைத்திருந்தனர். இதில் நாட்டின் போக்குவரத்து மற்றும் கப்பல் போக்குவரத்து அமைச்சர் அகமது முஜ்தபா மற்றும் அவரது மனைவி மற்றும் வர்த்தக அமைச்சகத்தின் துணை செயலாளர் இஸ்மாயில் நசீர் ஆகியோரும் அடங்குவர். மாலத்தீவில் இந்திய பரா துருப்புகளின் வருகையை பிளாட் போராளிகள் பார்க்கத் தொடங்கிய சிறிது நேரத்திலேயே, இந்த போராளிகளில் ஒரு குழு சரக்குக் கப்பலைக் கைப்பற்றி, பணயக்கைதிகளை உள்ளே தள்ளிவிட்டு தப்பிச் செல்ல முயன்றது.

“அன்று இரவு பல, விமானங்கள் தரையிறங்கியது. இதன் போது முழு பாராசூட் படைப்பிரிவு – மூன்று பட்டாலியன்கள் – திரும்பியது. உண்மையில் அவர்கள் ஒவ்வொருவராக தரை இறங்கினார்கள். மாலத்தீவுக்கு மொத்தம் 2,500 துருப்புக்கள் வந்திருப்பார்கள். அன்று இரவு, IL-76 விமானங்கள் மொத்தம் ஐந்து விமானங்கள் பறந்தன” என்கிறார் பிரிகேடியர் ஜோஷி.

பல ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு வெளியிடப்பட்ட அவரது குறிப்புகளில், 44வின் படைப்பிரிவின் உத்தரவு அதிகாரியான குரூப் கேப்டன் ஏஜி பேவூர், இந்திய ஆயுதப் படைகள், “ஒரு உத்தி தலையீட்டில் சரித்திரம் படைத்தது” என்பதை நினைவுகூர்ந்து எழுதினார். அவர் தனது பங்கிற்கு, ஆக்ராவிலிருந்து இந்தியா முழுவதும் 3,000 கி.மீ தூரம் மாலத்தீவுக்கு IL-76 விமானத்தில் பறந்தார்.

23:30 மணி: மாலி

ஆழ் கடல் பகுதியில் ஆபரேஷன் செயல்படும் இடத்தில் இருந்து தூரத்தில் கர்னல் ஜோஷி மற்றும் மேஜர் ரூபிந்தர் தில்லான் அதிபரின் பாதுகாப்பை உறுதி செய்ய வேண்டியிருந்தது.

சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு பகிரப்பட்ட ஒரு பதிவில், மேஜர் தில்லான், தரையிறங்கும் பகுதியில் நின்றிருந்த பரா துருப்புகள் ஒரு வெளி ஆள் சைக்கிளில் வருவதைப் பார்த்து, அவரை வீழ்த்தியதாகக் கூறினர். அவர் இந்தியப் படைகளுக்கு நியமிக்கப்பட்ட வழிகாட்டியாக மாறினார். அவர் அவர்களை துணை பாதுகாப்பு அமைச்சரான இலியாஸ் இப்ராஹிமிடம் வழிநடத்தினார்.

பிரிகேடியர் ஜோஷி, “இப்ராஹிம் கயூமின் மைத்துனர். அங்கே எப்படி செல்வது என்பது பற்றிய தகவல்களை எங்களுக்குத் தந்தவர். மாலத்தீவின் அதிபர் மீட்புக் குழுவின் ருபிந்தர் அதே நேரத்தில் அதிபரின் மறைவிடத்தை அடைந்தார்” என்கிறார்.

அதிபரின் மாளிகையில் இருந்து ஒரு கல் எறியப்பட்டது. அதிபர், அவரது மனைவி மற்றும் குழந்தைகள் மறைந்திருந்த வீட்டில், இந்திய துருப்புக்கள் நடுங்கிப் போயிருந்த அதிபர் குடும்பத்தை கண்டுபிடித்தனர். கர்னல் ஜோஷியின் ஆட்கள் மாலியைச் சுற்றி வளைக்கத் தொடங்கினர். அவர் சிறிது நேரம் அதிபரைச் சந்தித்தார். “ரூபிந்தரை என்.எஸ்.எஸ் தலைமையகத்திற்கு அழைத்துச் செல்லும் பணியை நான் கொடுத்தேன். அது பாதுகாப்பான இடம் என்று அனைவரும் கூறினர்.” என்றார்.

மேஜர் தில்லானின் அன்றிரவு நடந்த விவரங்களின் குறிப்புபடி, அதிபர் மற்றும் அவரது குடும்பத்தினரை அழைத்துச் செல்லும் NSS தலைமையகத்திற்கு செல்லும் வழியில், மாலியின் செப்பனிடப்படாத மணல் வீதிகளில் துப்பாக்கிச் சூடு சண்டையில் புளாட் போராளிகள், பொதுமக்கள் மற்றும் NSS படைவீரர்களின் உடல்களால் சிதறிக்கிடந்தன.

நவம்பர் 4, 1988: மாலத்தீவு தண்ணீர், இந்தியப் பெருங்கடல்

ஆபரேஷன் கள்ளி என்பது இந்தியாவின் ஆயுதப் படைகளின் மூன்று பிரிவுகளையும் உள்ளடக்கிய முப்படைகளின் பணியாகும். இந்திய ராணுவம் மற்றும் விமானப்படை ஏற்கனவே மாலத்தீவுக்கு வந்துவிட்ட நிலையில், கொச்சியில் இருந்து ஐஎன்எஸ் பெட்வா புறப்பட்டு, ஆஸ்திரேலியாவுக்கு நட்புரீதியாக பயணம் செய்து திரும்பிய ஐஎன்எஸ் கோதாவரி இயக்கப்பட்டது. “MV Progress Lightக்கு பிறகு ஐஎன்எஸ் பெட்வா ஒரு இடைமறித்து தடுப்பு நடவடிக்கையில் தொடங்கியது. அதை இலங்கையின் கடல் எல்லைக்குள் நுழைவதை நிறுத்துவதே யோசனையாக இருந்தது” என்று பிரிகேடியர் ஜோஷி பின்னர் கடற்படை அதிகாரிகளுடன் உரையாடியதை நினைவு கூர்ந்தார்.

இந்திய அமைதிப் படை இலங்கைத் தமிழர்களுடன் சந்தித்த சவால்களைத் தொடர்ந்து, குறிப்பாக அந்த ஆண்டு இந்தியா-இலங்கை உறவுகள் பதட்டமாக இருந்தன.

“அப்போதுதான் கடலில் போர் தொடங்கியது” என்கிறார் பிரிகேடியர் ஜோஷி. கடற்படைத் தலைமையகத்தின் உத்தரவுக்காக ஐஎன்எஸ் பெட்வா காத்திருந்த நிலையில், ஐஎன்எஸ் கோதாவரி மாலத்தீவு கடற்பகுதியை அடைந்தது. இந்த ஆபரேஷன் பிரிவின் உத்தரவு முழுமையாக ஆயுதம் ஏந்திய ஐஎன்எஸ் கோதாவரியிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டது.

இந்தியக் கடற்படையின் போர்க்கப்பல்கள் பக்கத்தில் தீவிரவாதிகள் இரண்டு பணயக்கைதிகளைக் கொன்று, உடல்களை கடலில் வீசினர். 1988ல் ராய்ட்டர்ஸ் செய்தி வெளியிட்டது, 5,000 டன் எடையுள்ள எம்வி ப்ரோக்ரஸ் லைட்டின் கேப்டன் ஜெய தவன், இந்திய போர்க்கப்பல்கள் பின்தொடர்வதை நிறுத்தி, ப்ராக்ரஸ் லைட்டை தடையின்றி இலங்கைக்குள் நுழைய அனுமதிக்காவிட்டால், கப்பலில் இருந்த மேலும் 25 பணயக்கைதிகள் கொல்லப்படுவார்கள் என்று கூறினார்.

மோதல் தீவிரமடைந்ததைத் தொடர்ந்து, ஐஎன்எஸ் கோதாவரி எம்வி ப்ராக்ரஸ் லைட்டை நோக்கி பல ரவுண்டுகள் சுட்டது. அது கப்பலின் என்ஜின் அறையைத் தாக்கியது. அதைத் தொடர்ந்து தீவிரவாதிகள் சரணடைந்தனர். ஐஎன்எஸ் பெட்வாவின் கடற்படை ஹெலிகாப்டர்கள் என்எஸ்எஸ் அதிகாரிகளை ஐஎன்எஸ் கோதாவரிக்கு கொண்டு சென்று மீட்கப்பட்ட பணயக்கைதிகளுடன் தொடர்பு கொள்ள உதவியது, ஏனெனில் அதிகாரிகள் திவேஹியைப் புரிந்து கொண்டனர். பணயக்கைதிகள் மீட்கப்பட்டு ஐஎன்எஸ் கோதாவரி கப்பலில் கொண்டு வரப்பட்டனர். காயமடைந்தவர்கள் கடற்படை ஹெலிகாப்டர்கள் மூலம் இந்தியாவின் திருவனந்தபுரத்திற்கு கொண்டு செல்லப்பட்டனர். பின்னர், புனேவில் உள்ள ராணுவ மருத்துவமனைக்கு மாற்றப்பட்டனர். பிடிபட்ட மீதமுள்ள தீவிரவாதிகள் ஐஎன்எஸ் கோதாவரி மூலம் மாலிக்கு கொண்டு வரப்பட்டனர்.

04:00 மணி: NSS தலைமையகம், மாலத்தீவு

“நான் பிரிகேடியர் புல்சாராவிடம், நீங்களும் தூதரும் அதிபரை ஏன் சந்திக்கக்கூடாது?’ என்று கேட்டேன்” என்று பிரிகேடியர் ஜோஷி நினைவு கூர்ந்தார். NSS தலைமையகத்தில், கொழும்புவில் உள்ள இந்தியப் பாதுகாப்புப் பிரிவினர் புது டெல்லிக்கு அழைப்பு விடுத்தனர். இதனால் அதிபர் கயூம் பிரதமர் ராஜீவ் காந்தியுடன் பேச முடிந்தது. எனவே அப்போது எடுக்கப்பட்ட ஒரு பிரபலமான புகைப்படம் உள்ளது. அதில் நான் இல்லை, ஆனால், பிரிகேடியர் புல்சரா, தில்லான் மற்றும் தூதர் ஆகியோர் ராஜீவ் காந்தியுடன் அதிபர் பேசும்போது அவருடன் இருந்தனர்” என்று கூறினார்.

09:00 மணி: மாலி, மாலத்தீவு

அதிபர் கயூமின் பாதுகாப்பு உறுதிப்படுத்தப்பட்டு, காலை 7:45 மணிக்கு நாட்டு மக்களிடம் உரையாற்றிய இரண்டு மணி நேரத்திற்குப் பிறகு, பத்திரிகையாளர்கள் மாலத்தீவில் இறங்கத் தொடங்கினர். தீவிரவாதிகள் முதன்முதலில் தாக்குதலைத் தொடங்கி 24 மணி நேரத்திற்கும் மேலாகிவிட்டது. ஆனால், இந்திய ஆயுதப்படைகளுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட பணிகள் இன்னும் முடிவடையவில்லை. தூதர் அருண் பானர்ஜி தனது ஒரு குறிப்பேடு உடன் அன்று காலை பிரிகேடியர் புல்சாராவுடன் மாலி நகரத்தை சுற்றி வந்ததை நினைவு கூர்ந்தார். “சில சடலங்கள், காலி தோட்டாக்கள் மற்றும் குப்பைகள் தெருக்களில் சிதறிக்கிடக்கின்றன. தெருக்கள் கிட்டத்தட்ட வெறிச்சோடியிருந்தன…” அதற்குள், நகரத்தில் என்ன நடந்தது என்பது பற்றிய சில தகவல்களைப் பெற்ற பொதுமக்கள், தெருக்களுக்கு எச்சரிக்கையுடன் வரத் தொடங்கினர். இந்திய ராணுவ வீரர்கள் ரோந்து வந்து கொண்டிருந்தனர்.

காலை 9:10 மணியளவில், படையின் சுபேதார் பிரீதம் சிங், ஆயுதம் ஏந்தியவர்கள் சரக்குகளுடன் தப்பிச் செல்வதைக் கண்டதாக கர்னல் ஜோஷியை வானொலி மூலம் அவசரமாகத் தொடர்பு கொண்டார். சுபேதார் சிங், பவளப்பாறையில் இருந்து வெளியேறும் படகை நோக்கி துப்பாக்கியால் சுட்டார். இதன் விளைவாக குறைந்தபட்சம் ஒரு போராளிக்கு குண்டு காயங்கள் ஏற்பட்டு கப்பலை மூழ்கடித்தது. 60 பாரா ஃபீல்டு ஆம்புலன்ஸ் தீவிரவாதியின் காயங்களை சரி செய்ய எடுத்துக்கொண்டு படகில் இருந்தவர்களை என்.எஸ்.எஸ் இடம் ஒப்படைத்தது.

காலை 11 மணிக்கு, பிரிகேடியர் புல்சரா, மாலி பாதுகாப்பாக இருப்பதாக மாலத்தீவு அதிபர் அலுவலகத்திற்கும் NSS-க்கும் தெரிவிக்குமாறு கர்னல் ஜோஷியிடம் கேட்டுக் கொண்டார். “பின்னர், தூதருக்கு அச்சுறுத்தல் இருக்கலாம் என்று உளவுத்துறை அறிக்கைகள் தெரிவித்ததால், அவருக்கு ஒரு பாதுகாப்புப் பிரிவை வழங்குமாறு என்னிடம் திடீரென்று கேட்கப்பட்டது. அதனால், அவரை சிறிது காலம் பாதுகாத்து பின்னர் அந்த பாதுகாப்பை திரும்பப் பெற்றோம்” என்கிறார் பிரிகேடியர் ஜோஷி.

“பிரிகேடியர் புல்சரா ஒரு பாதுகாப்புப் பிரிவினருக்கு நான் விரும்பும் வரை என்னுடன் இருக்குமாறு உத்தரவிட்டிருந்தார்; 24 மணி நேரமும் என்னைக் காக்கவே, துதரக வளாகத்திலோ அல்லது இல்லத்திலோ பாதுகாப்புப் பணியில் ஈடுபடுத்தப்படுவார்கள்” என்று தூதர் அருண் பானர்ஜி அவ்வப்போது தனது குறிப்புகளில் எழுதினார்.

புது டெல்லி, இந்தியா, நவம்பர் 4, 1988

மாலத்தீவில் மேற்கொள்ளப்பட்ட பணிகள் குறித்து நாடாளுமன்றத்தில் பிரதமர் ராஜீவ் காந்தி உரையாற்றினார்: “அதிபர் கயூம் தாக்குதல் நடத்தியவர்களிடமிருந்து தப்பித்து, அதிபர் மாளிகைக்கு வெளியே ஒரு பகுதியில் தஞ்சம் புகுந்தார். சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு, இந்த சதியை முறியடிக்க அவசர இராணுவ உதவிக்கான முறைப்படியான கோரிக்கை எங்களுக்கு வந்தது. இந்தக் கோரிக்கை கொழும்பு மற்றும் நியூயார்க்கில் உள்ள மாலத்தீவு தூதர்களால் மீண்டும் மீண்டும் வைக்கப்பட்டது… மாலத்தீவும் நம்முடைய நெருங்கிய மற்றும் அண்டை நட்பு நாடுகளில் ஒன்றாகும். தேவையான, மிக மோசமான நேரத்தில் அது விரக்தியில் நம்மைக் கவர்ந்தது… இந்திய ஆயுதப் படைகளின் மிக உயர்ந்த மரபுகளில் நமது துருப்புக்கள் தங்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட பணியை முன்னுதாரணமாகச் செய்திருப்பதைத் தெரிவிப்பதில் பெருமிதம் கொள்கிறேன்… அதிபர் கயூம் இன்று அதிகாலையில் என்னை தொலைபேசியில் தொடர்பு கொண்டார்… நாங்கள் மாலத்தீவின் நட்பு நாடுகளுக்கு உதவியதில் மகிழ்ச்சி அடைகிறோம். அவர்களுடன் நாங்கள் எப்போதும் நெருங்கிய மற்றும் அன்பான உறவுகளை அனுபவித்து வருகிறோம்.” என்று கூறினார்.

அதற்கு பிறகு நடந்தவைகள்

பாராசூட் பிரிகேட் மாலத்தீவில் 15 நாட்கள் தங்கியிருந்தது. நவம்பர் 5ம் தேதிக்குள் ஐ.என்.எஸ் பேட்வா மாலியை அடைந்தது. அதைத் தொடர்ந்து இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு ஐ.என்.எஸ் கோதாவரி, பிடிபட்ட போராளிகள் மற்றும் பணயக்கைதிகளுடன் கப்பலில் இருந்தது. “நான் ஒரு வருடம் மாலத்தீவில் இருக்க வேண்டும் என்று பிரிகேடியர் புல்சரா என்னிடம் கூறினார்” என்று பிரிகேடியர் ஜோஷி கூறுகிறார்.

மாலத்தீவில் நடந்த சம்பவம் அந்த நாட்டையே உலுக்கியது. அதன் நவீன வரலாற்றில், சிறிய தீவு தேசத்தின் மீது இதுபோன்ற தாக்குதல் இதற்கு முன் நடந்ததில்லை. “கடந்த 200 ஆண்டுகளில், ஆயுதங்கள் மற்றும் வெடிமருந்துகளைப் பயன்படுத்தி அரசாங்கத்தை கவிழ்க்க வெளிநாட்டு அல்லது உள்ளூர் உதவியின் முயற்சியில் பாதுகாப்புப் படையினருடன் நேரடி மோதல் நடந்த ஒரே சம்பவம் இதுதான்” என்று மேஜர் ஜெனரல் ஜலீல் விளக்குகிறார்.

1988 இல் மாலத்தீவு மற்றும் இந்திய அரசாங்கங்களால் ஒரு கூட்டு விசாரணை பொறிமுறை நிறுவப்பட்டது. அது அப்போதே தொடங்கியது.

“துரதிர்ஷ்டவசமாக, இலங்கையைச் சேர்ந்தவர்கள் இதில் ஈடுபட்டுள்ளனர். மேலும், இலங்கையை எங்களது இரண்டாவது தாயகமாக நாங்கள் உறுதியாக பரிசீலனை செய்கிறோம். இந்த மக்களை கையாள்வதில் அரசாங்கம் மிகவும் கவனமாக இருந்தது. காவலில் அவர்கள் உடல் ரீதியாகவோ அல்லது வார்த்தைகளாலோ துன்புறுத்தப்படவில்லை. இதைப் பற்றி நான் மிகவும் குறிப்பிட்டுள்ளேன். அவர்களில் பெரும்பாலோர் விசாரணைக்குப் பின்னர் மீண்டும் இலங்கையிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டனர்” என்று மேஜர் ஜெனரல் ஜலீல் நினைவு கூர்ந்தார்.

மாலத்தீவு அரசு ஆறு விசாரணை தளங்களைத் திறந்தது. இதில் போலீஸ் அதிகாரிகள், அரசு ஊழியர்கள் மற்றும் இந்திய வீரர்கள் உள்ளனர். நவம்பர் 3ல் நடந்த சதிப்புரட்சியின் பெரும்பாலான கதைகளில், இந்திய ஆயுதப் படைகளின் பங்கு மாலியைப் பாதுகாப்பதில் முடிவடைகிறது. ஆனால், அது கதையின் முக்கால்வாசிப் பகுதி மட்டுமே.

விசாரணையின் போது இந்திய வீரர்கள் இருப்பது கூடுதல் பாதுகாப்புக்கு மட்டுமல்ல, தளவாட நோக்கங்களுக்காகவும் அவசியம். “போராளிகள் அனைவரும் தமிழ் பேசுவதால் இந்தியர்கள் தேவைப்பட்டனர், நாங்கள் பேசவில்லை. எனவே ஆங்கிலத்தில் மொழிமாற்றம் செய்யப்பட்டு பின்னர் தமிழுக்கு மொழிபெயர்க்கப்பட்ட கேள்விகளை திவேஹியில் கேட்டோம். குழுவில் சில மாலத்தீவு மொழிபெயர்ப்பாளர்களும் அடங்கியிருந்தனர்” என்று மேஜர் ஜெனரல் ஜலீல் நினைவு கூர்ந்தார்.
மாலத்தீவு-இலங்கை இராஜதந்திர உறவுகள் மற்றும் நடவடிக்கையில் இந்தியாவின் பங்கு மற்றும் தாக்கத்தை குறைக்க, விசாரணையை கவனமாக மேற்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. “அந்த விசாரணை ஒரு வெளிப்படையான செயல்முறையாக இருந்தது” என்று அவர் கூறுகிறார்.

“விசாரணை மிக விரைவாக மேற்கொள்ளப்பட்டது சூழ்நிலையின் பதற்றம் காரணமாக மட்டுமல்ல, நாங்கள் கைது செய்யப்பட்ட 68 இலங்கையைச் சேர்ந்தவர்களும் 7 வெளிப்படையான மாலத்தீவுகளைச் சேர்ந்தவர்களும் 4 மாலைதீவுகளைச் சேர்ந்தவர்களுக்கும் 12 வெளிநாட்டவர்களுக்கும் மரண தண்டனை விதிக்கப்பட்டது. உயர் நீதிமன்றம் ஆகஸ்ட் மாதம் அவர்களுக்கு மரண தண்டனை விதித்தது” என்கிறார் மேஜர் ஜெனரல் ஜலீல். தீவிரவாதிகளுக்கு விதிக்கப்பட்ட தூக்கு தண்டனையை அதிபர் கயூம் பின்னர் ஆயுள் தண்டனையாக குறைத்தார்.

சுமார் 30 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகும் ஆபரேஷன் கள்ளி மாலத்தீவு மக்களால் மறக்கப்படவில்லை. 1988ம் ஆண்டு இந்தியாவின் உதவியானது இரு நாடுகளுக்கும் இடையிலான இருதரப்பு உறவுகள் பற்றிய விவாதங்களில் எப்போதும் குறிப்பிடப்படுகிறது. டாக்டர் குல்பின் சுல்தானா கூறுகிறார், அவருடைய ஆராய்ச்சி பகுதி மாலத்தீவுகளை உள்ளடக்கியது. “மாலத்தீவில் கட்சி எல்லைகளுக்கு அப்பால், அவர்கள் இந்த நடவடிக்கையை விமர்சிக்கவில்லை. அவர்கள் இந்தியாவுடன் உள்ள மற்ற பிரச்சினைகளை குறிப்பிடுவார்கள். ஆனால், இதைக் குறிப்பிடுவதில்லை.” என்று அவர் கூறுகிறார்.

கொரோனா தடுப்பூசி தயாரிக்கும் பணியில் பல வெளிநாட்டு நிறுவனங்கள் புதுமையான தொழில்நுட்பத்தைக் கையாண்ட போது, பாரத் பயோடேக் பாரம்பரியமான தொழில்நுட்பத்தைக் கையில் எடுத்தது.

கோவாக்சின் தடுப்பூசியை அவசர காலத்தில் பயன்படுத்த, உலக சுகாதார அமைப்பு நேற்று ஒப்புதல் அளித்தது. பல மாத இழுபறிக்குப் பிறகு, கோவாக்சினுக்கு அனுமதி கிடைத்துள்ளது. இந்தாண்டின் ஆரம்பத்தில் ஜனவரி மாதத்தில் கோவாக்சினை பயன்படுத்த அனுமதி வழங்கப்பட்டது.

ஆனால், உலக சுகாதார அமைப்பு ஒப்புதல் கொடுக்காததால், பல நாடுகளில் கோவாக்சினை பரிந்துரைப்பதில் சிக்கல் ஏற்பட்டது.

கோவாக்சின் தடுப்பூசி தான், முதன்முதலாக இந்தியாவில் செலுத்த அனுமதி வழங்கப்பட்டது. அதே போல, பல நாடுகளுக்கு அனுப்பப்பட்ட தடுப்பூசியும் கோவாக்சின் தான். அடுத்ததாக, 2 முதல் 18 வரையிலான குழந்தைகள், சிறுவர்களுக்குத் தடுப்பூசி செலுத்துவதற்கான சோதனை முயற்சியில் கோவாக்சின் முன்னேற்றம் கண்டுள்ளது.

இந்தியாவில் கொரோனா தொற்று பரவ தொடங்கியதும், தடுப்பூசி தயாரிக்கும் பணியில் களமிறங்கிய இரண்டு நிறுவனங்களில் ஹைதராபாத் சேர்ந்த பாரத் பயோடேக் நிறுவனம் ஒன்றாகும். மற்றொன்று, அகமதாபாத்தைச் சேர்ந்த சைடஸ் நிறுவனம் ஆகும்.ஐசிஎம்ஆருடன் இணைந்து தடுப்பூசி தயாரிக்கும் பணியில் பாரத் பயோடேக் மும்முரமாக இருந்தது.

தொற்றுக்கு தடுப்பூசி தயாரிப்பது பாரத் பயோடேக் நிறுவனத்துக்கு புதுசு கிடையாது. ஏற்கனவே , பல விதமான நோய்களுக்கு 15 தடுப்பூசிகள் தயாரித்துள்ளது. அதில், பல ஆண்டுகள் வெற்றிகரமாக ஆய்வு மேற்கொண்டு, டைபாய்டு நோய்க்கு ரோட்டா வைரஸ் தடுப்பூசி தயாரித்தது தான்.

இந்த நோய்க்கு எதிராக நீண்டகால நோய் எதிர்ப்பு சக்தியை வழங்குகிறது. இந்த தடுப்பூசி, உலகளாவிய பயன்பாட்டிற்காக உலக சுகாதார அமைப்பால் அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.

பாரம்பரியமான தொழில்நுட்பம்

கொரோனா தடுப்பூசி தயாரிக்கும் பணியில் பல வெளிநாட்டு நிறுவனங்கள் புதுமையான தொழில்நுட்பத்தைக் கையாண்ட போது, பாரத் பயோடேக் பாரம்பரியமான தொழில்நுட்பத்தைக் கையில் எடுத்தது. நோயெதிர்ப்பு சக்தியைத் உருவாக்குவதற்கு இறந்த நோய்க்கிருமியைப் பயன்படுத்தியது.

செயலிழந்த நோய்க்கிருமிகள் அல்லது அவற்றின் புரதங்கள் அல்லது மரபணுப் பொருட்களைப் பயன்படுத்தும் போது, தடுப்பூசிகளுடன் செயல்திறன் சிறப்பாக இருந்தது தெரியவந்தது. பக்கவிளைவுகள் ஏற்படுத்துவதற்கான வாய்ப்புகளும் குறைவாகத் தான் இருந்தது.

சர்ச்சைகள்

தடுப்பூசியை அங்கீகரிக்கப் பல வருடங்கள் ஆகும் போது, இந்த தடுப்பூசிக்கு ஒன்றரை மாதத்தில் ஒப்புதல் கிடைத்துள்ளது. போதிய பாதுகாப்பு சோதனைகள் இல்லாமல், மக்களின் ஆரோக்கியம் மற்றும் வாழ்க்கைக்குப் பாதிப்பை ஏற்படுத்தும் வகையில், அரசின் இந்த ஒப்புதல் முடிவு அமைந்துள்ளதாகப் பல தரப்பினரும் கேள்வி எழுப்பினர். இதையடுத்து, அந்த உத்தரவு திரும்பப் பெறப்பட்டு, மீண்டும் சோதனைக்கு உட்படுத்தப்பட்டது.

சரியாக 6 மாதங்களுக்குப் பிறகு மூன்றாம் கட்ட பரிசோதனை முடிவுகள் கிடைப்பதற்கு முன்பே, கோவாக்சின் தடுப்பூசிக்கு அவசரக்கால பயன்பாட்டிற்கு இந்தியாவில் அனுமதி வழங்கப்பட்டது. அந்த சமயத்தில், இந்தியாவில் கொரோனா பாதிப்பும் குறைவாகத் தான் இருந்தது. ஒரிரு வாரத்தில் தடுப்பூசியின் 3 ஆம் கட்ட பரிசோதனை முடிவுகள் வரும் என இருந்த நிலையில், அவசர அவசரமாக அனுமதி வழங்கப்பட்டது மீண்டும் சர்ச்சையை ஏற்படுத்தியது.

தடுப்பூசி செயல்திறன்

பல சர்ச்சைகளுக்கு மத்தியிலும், தடுப்பூசி செலுத்தப்பட்ட மக்களிடம் நோய் எதிர்ப்புச் சக்தி திறன் சிறப்பாக இருந்தது.சீரம் இன்ஸ்ட்டீயூட் நிறுவனம் தயாரித்த கோவிஷீல்டு தடுப்பூசியுடன் இணைந்து, கோவாக்சின் தடுப்பூசி செலுத்தும் பணியும் மும்முரமாக இருந்தது. ஆனால், கோவாக்சினுக்கு உலக சுகாதார அமைப்பின் அனுமதி கிடைக்காததால், தயாரிப்பை அதிகப்படுத்துவதில் பாரத் பயோடேக் நிறுவனத்துக்குச் சிக்கல் ஏற்பட்டது. தற்போது வரை, இந்தியாவில் 10 கோடி கோவாக்சின் டோஸ் தயாரிக்கப்பட்டுள்ளது.

WHO ஒப்புதல்

உலக சுகாதார அமைப்பின் ஒப்புதல், இந்தியர்கள் வெளிநாட்டிற்குப் பயணம் செய்வதற்கு அனுமதி கிடைப்பது மட்டுமின்றி மற்ற நாடுகளில் கோவாக்சின் தடுப்பூசி செலுத்துவதற்கும் அவசியமாக இருந்தது. ஆனால், 3 ஆம் கட்ட ஆய்வு முடிவுகள் இல்லை என கோவாக்சினுக்கு உலக சுகாதார அமைப்பு மறுப்பு தெரிவித்தது. அமெரிக்காவும் கோவாக்சினுக்கு அனுமதியளிக்க கூடுதல் தரவுகள் தேவை என கூறியது.

இதையடுத்து, பல ஆய்வு முடிவுகள் உலக சுகாதார அமைப்பிடம் சமர்ப்பிக்கப்பட்டது. இதுகுறித்து பல ஆய்வு கூட்டங்களை நடத்திய உலக சுகாதார அமைப்பு, இறுதியாக நேற்று அவசரக் கால பயன்பாட்டிற்கு அனுமதி வழங்கியது. இதன் மூலம், தடுப்பூசி குறைவாக உள்ள பல வளரும் நாடுகளுக்கும், கோவாக்சின் தடுப்பூசி அனுப்பப்படும். கோவாக்ஸ் திட்டம் மூலம், தடுப்பூசிகள் பல நாடுகளுக்கு அனுப்பப்பட்டு வருகிறது.

இந்த ஒப்புதல் தடுப்பூசி செலுத்திகொள்வரின் ஆர்வத்தை இளைய தலைமுறையினரிடையே அதிகரிக்கும். அண்மையில், குழந்தைகளுக்கு கோவாக்சின் செலுத்தியதில் நல்ல ரிசல்ட் கிடைத்துள்ளதால், விரைவில் இந்தியாவில் குழந்தைகளுக்கு கோவாக்சின் தடுப்பூசி செலுத்தும் பணி தயாராகும் என எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. மேலும், இந்த அங்கீகாரம் தடுப்பூசி உற்பத்தியை அதிகரிக்க பாரத் பயோடேக் நிறுவனத்துக்கு உதவியாக அமையும்.

Investigating officers should ensure that no innocent individuals have to suffer the rigours of the law

It is often alleged that false cases of cruelty are registered by the police at the behest of the estranged wife under Section 498A of the Indian Penal Code (IPC), and many innocent relatives of the husband are roped in overzealously. This Section, along with Section 304B on dowry deaths, was brought in to check the menace of increasing dowry deaths and the cruelty meted out to married women by their in-laws in 1983. But its misuse has outraged many since then. Similarly, allegations are levelled sometimes for the misuse of certain provisions of the Scheduled Castes (SCs) and Scheduled Tribes (STs) (Prevention of Atrocities) Act, 1989. This special law was enacted to remove the discrimination faced by the SC and ST communities, who remain vulnerable and are sometimes denied their civil rights. But it is alleged that, at times, cases are registered to settle personal scores.

Judgment modified

Realising the misuse of Section 498A, the Supreme Court inRajesh Sharmavs State of Uttar Pradesh(2017) issued certain guidelines, including the formation of district Family Welfare Committees (FWCs), restraint on arrest till the complaint was examined by the committee, the disposal of the proceedings by a senior judicial officer in case of a settlement between the parties, etc. However, in 2018, the Supreme Court inSocial Action Forum for Manav Adhikar vs Union of Indiamodified the same judgment, stating that most of the directions had the potential to enter into the legislative field, which was not permissible. It was held that the constitution of the extrajudicial FWCs was contrary to the procedure prescribed under the Code of Criminal Procedure (CrPC).

Similarly, the Supreme Court inSubhash Kashinath Mahajan vs State of Maharashtra(2018), taking cognisance of the abuse of the process of the courts with regard to certain provisions of the SCs and STs (Prevention of Atrocities)Act, issued certain guidelines, including the holding of a mandatory preliminary inquiry to avoid false implication of an innocent individual, the approval of the appointing authority before the arrest of a public servant, etc.

However, in 2019, the Supreme Court inUnion of IndiavsState of Maharashtra and Ors., overruled the above judgment and held that the guidelines were opposed to the protective discrimination given to members of SC and ST communities as envisaged under the Constitution. Lodging a false report, the court said, “is due to the human failing and not due to the caste factor”.

Genuineness of allegations

These judgments indicate that the courts cannot lay additional guidelines when the existing law is unambiguous and only legislature can modify such law in its wisdom. This also means that the onus is on the police to ensure that once the law is set into action, no undue advantage of the special law is taken by the complainant. The investigating officer must not jump to conclusions as soon as a First Information Report (FIR) is registered. Some investigation must be done to confirm the genuineness of a complaint before an arrest takes place. It is a settled law that no arrest can be made in a routine manner on a mere allegation. The arrest must be necessary and justified. Mere authority to arrest is not sufficient.

The Supreme Court, in its landmark judgment inArnesh Kumar vs State of Bihar(2014), asked the police to satisfy themselves on the necessity of an arrest under the parameters laid down in Section 41 of the CrPC. Police officers, in fact, are duty-bound to ensure that the principles set by the Supreme Court in its various judgments are implemented by the investigating officers. Further, the judicial magistrate is also required to peruse the report furnished by the police officer and satisfy themselves before authorising further detention.

Though there are legal remedies available against those lodging false reports, the general perception, however, is that the remedial measures are not only insufficient but also ineffective. The first remedial measure is to initiate criminal action against the person who gives false information to the police or levels specific criminal charges against a person. The police, after completing the investigation, may initiate action under Section 182 or 211 of the IPC respectively. However, both these offences are non-cognisable and a magistrate’s nod is necessary for initiating further legal action. The court, on its own, in certain cases directs the police to take action under these Sections if, on the completion of the trial, it is found that the allegations were completely false.

Second, the complaint may be filed before a judicial magistrate having jurisdiction, who, after an inquiry, can take appropriate action against a person who filed a false case with the police. Third, the complainant may approach a High Court for anticipatory bail and for quashing the FIR. The Supreme Court recently held that even in non-compoundable cases that are not so serious or private in nature, the High Court, using its inherent powers under Section 482 of the CrPC, may quash the judicial proceedings even after a conviction, in case a genuine compromise is reached between the warring parties. The Law Commission, in its 243rd report in 2012, had suggested making Section 498A compoundable with the permission of the court, but it was not accepted by the Government. Fourth, in addition to the above, damages may be claimed under the law of tort for malicious prosecution and causing injuries.

What data show

As per data compiled by the National Crime Records Bureau (NCRB) in the reportCrime in India 2020, about 5% of the cases under Section 498A were found to be false. About 9.4% were either non-cognisable or civil in nature or with insufficient evidence in the end. Similarly, about 12% of the cases under the SCs and STs (Prevention of Atrocities) Act were found to be false by the police, and about 7% were either non-cognisable or civil in nature or with insufficient evidence in the end.

Further, out of the 17,765 cases under Section 498A decided by the courts, 3,425 cases ended with a conviction. Out of the 8,138 cases under the SCs and STs (Prevention of Atrocities) Act decided by the courts, 3,588 cases ended with a conviction. Although there are varied reasons for acquittal, including a delay in lodging the FIR, witnesses turning hostile, compromise between the parties, lack of proper presentation by the prosecution and an appreciation of the evidence by the court, etc., the problem arises when a court concludes that a case is false.

Since the onus of arriving at the truthfulness of a case lies primarily with the investigating officer, it is their duty to investigate the case thoroughly and collect all the facts and circumstances fearlessly. This would ensure that false cases are closed in time and no innocent individuals have to suffer the rigours of the law.

R.K. Vij is a senior IPS officer in Chhattisgarh

When it comes to climate change, India’s ideas would pack more punch if they have a clear road map for the region

Over the course of four days, at the G-20 in Rome and COP26 (the 2021 United Nations Climate Change Conference) in Glasgow, Scotland, Prime Minister Narendra Modi spoke at nearly a dozen events, expanding on India’s plans to counter climate change. India’s record since the 2015 Paris Accord and initiatives such as the International Solar Alliance (ISA) and Coalition for Disaster Resilient Infrastructure (CDRI), as a part of which Mr. Modi (along with other leaders) launched the ‘Infrastructure for Resilient Island States (IRIS)’ at the World Leaders Summit at COP26 were widely welcomed. The announcement of India’s new Nationally Determined Contributions (NDCs) and the “Panchamrit” or five goals for the future elicited applause from across the audience. Missing however, was any reference to India’s own region, the subcontinent, South Asia, without which India’s multiple forays on fighting climate change could well prove fruitless.

South Asia’s feeble voice

The absence of a South Asian initiative on climate change led by India, accrues to a number of obvious reasons: India-Pakistan tensions that have led to the degradation of the South Asian Association for Regional Cooperation (SAARC) process, especially since 2014, when the last SAARC summit was held; events in Afghanistan and the Taliban takeover which will bring it closer to its Central Asian rather than South Asian neighbours; the differences over pollution issues within the Bangladesh-Bhutan-India-Nepal (BBIN) grouping that has held up its initiatives like the common Motor Vehicle Agreement (due mainly to Bhutan’s opposition); and slow movement amongst the Bay of Bengal Initiative for Multi-Sectoral Technical and Economic Cooperation (BIMSTEC) countries along the Bay of Bengal that have yet to bring about a common charter at the global level despite adding climate change as an area of cooperation a decade ago.

Impact of climate change

Why does this matter?

To begin with, regardless of relations between any of the countries in South Asia (India-Pakistan being the only notable rivalry), there is no question that this is a cohesive geographical unit that is sheltered by the Himalayas to the north, fed by its many glaciers in an intricate network of rivers that fall into the ocean, and buffeted by the same climate and monsoon conditions. Second, South Asia is slowly becoming the world’s biggest area of concern when it comes to climate change. According to this year’s Global Climate Risk Index, India and Afghanistan are among the top 10 countries worldwide in terms of vulnerability, but South Asia classifies for the overall lowest values (https://bit.ly/3bEuMcW). By one estimate, 20 out of 23 major cyclone disasters in the world in the past have occurred around the Bay of Bengal region, and global warming, coastal degradation and soil salinity as well as water scarcities cause the deaths of thousands in South Asia each year. The Asian Development Bank now predicts a decrease of 11% in South Asian GDPs by 2100 if “Business-As-Usual (BAU) Emissions” are maintained. With global warming and sea levels rising, other estimates predict there will be nearly 63 million climate migrants in South Asia by 2050 (“Costs of Climate Inaction: Displacement and Distress Migration”; https://bit.ly/3mERLuG).

Second, all these grim figures build a logic for a combined push for global reparations and assistance for the entire region. As a part of the developing world, the Indian subcontinent is not responsible for the massive damage done to the environment already wrought by the developed world, and according to 2019 figures, no single regional bloc has lower per capita emissions than South Asia does (https://bit.ly/3EKwZjL).

Green potential

When New Delhi speaks of the need for climate justice, global funding and climate adaptation technology transfer, India’s voice would only be strengthened multiple times if it speaks for South Asia as a whole. According to the World Bank’s newly launched South Asia road map, climate-smart investment opportunities in South Asia total a whopping $3.4 trillion, with “energy-efficient green buildings” alone representing an investment potential of more than $1.5 trillion. Green transport connectivity and infrastructure, electric vehicles could represent another $950 billion in investment opportunities by 2030. This does not include the vast sums of funding available for cross-regional solar grids, windfarms and run-of-river energy projects (https://bit.ly/3ECXF5V).

Other drawbacks, China

However, while India and other countries in the region access global banks, including the BRICS-led New Development Bank (NDB), the Beijing-based Asian Infrastructure Investment Bank, and Asian Development Bank for projects individually, there is no single South Asian entity the banks could work with for a more targeted focus and more concessional financing for the problem that faces the region.

Third, growing carbon footprints as well as post-COVID-19 economic compulsions are driving countries into closer regional coalitions, looking for solutions closer home, than those provided by globalisation and long-distance supply chains. South Asia has remained an exception, persistently showing lower inter-regional trade and connectivity, and lower levels of cooperation on migrant labour issues, inter-state tourism and cross-border employment than other regions.

Finally, New Delhi has often warned of the pernicious influence of ‘Chinese solutions’ to problems in the subcontinent, ranging from unsustainable infrastructure financing to environmentally harmful projects as part of the Belt and Road Initiative (BRI), but it has been unable to proffer a viable alternative, with or without its Quad partners.

On certain issues, where India has failed, South Asian neighbours have learned to seek help from other international partners or even each other: when India stopped COVID-19 vaccine exports this year for example, Bhutan, which received vaccines from Denmark and a number of other countries including the United States and China after a desperate global appeal, in turn helped Nepal with stocks of AstraZeneca. When New Delhi failed to respond to Sri Lanka’s request for assistance with its currency and debt crisis last year, the Rajapaksa government turned to Bangladesh for a currency swap arrangement. The problems between India and Pakistan that have multiplied manifold in the past few years are no doubt a major obstacle, but not one that cannot be surmounted in the face of a common challenge, as the special SAARC conference on COVID-19 in March 2020 showed.

New Delhi can show the way

When it comes to climate change, there is a chance to turn this trend, and for India, the largest country in the region sharing the most boundaries with other South Asian neighbours, to lead the way to find holistic solutions: accessing funding, tapping the latest climate adaptation technology, and finding cross-border markets for renewable energy networks. Mr. Modi’s “One Sun One World One Grid” and ‘Panchamrit plans’ would clearly pack more punch if they contain a clear road map for the region, and strive for a common South Asian taskforce to tackle the enormous challenge that lies ahead for India and its neighbourhood this century.

suhasini.h@thehindu.co.in

The revolution that 4G technology ushered in can be enhanced but the nation cannot gloss over the digital divide

The fifth generation mobile network, or 5G, is the next level of mobile network that will shape the Fourth Industrial Revolution, or Industrial 4.0, quality of service delivery, innovation, etc. by facilitating smarter and developing societies. Commercial 5G networks began to be deployed in 2020 and are expected to reach 12% of world mobile connections (1.1 billion) and generate revenues up to U.S.$1.3 trillion by 2025 for operators. The technology that 5G uses will improve data transfer speed at unexpected higher levels — almost 100 times more — and reduce latency times helping mission-critical services. Thus, 5G is essential but are we ready for it?

Some roadblocks

India’s telecom sector, which has revolutionised the digital space and facilitated services-led growth and quality of life, has been estimated to be one of the top performers globally for several years; but it has also been in doldrums for the last few years. Moreover, the Supreme Court of India’s ruling on the dues being sought by the Department of Telecommunications (estimated to be more than Rs. 90,000 crore has further exacerbated the financial condition of telecom companies. It is no wonder then that the number of telecom operators has come down to a handful from around 15 a few years back. In this scenario, the huge investment required for 5G may add to their worries. The trial run of 5G in developed countries such as Japan and the United States reveals that the investment is very high, ranging from $6 million per small city to $60 million per large or densely populated city.

Much potential

The new generation mobile network has the transformative potential to provide a wide range of benefits to the Indian economy, which when enhanced with artificial intelligence provides a new dimension to connected and autonomous systems. Its use is a chance for Indian policy-makers to educate and empower citizens and businesses, and transform existing cities into smart and innovative cities. This may allow citizens and communities to get socio-economic benefits and comforts delivered by a well-advanced, more data-intensive, digital economy. Broadly speaking, the uses of 5G in India may encompass enhanced outdoor and indoor broadband, the Internet of things, smart cities, smart agriculture, energy monitoring, remote monitoring, smart grids, telehealth, industrial automation, remote patient monitoring and industrial automation to name some of the areas. There is great potential for India to move to an advanced digital revolution.

However, it is imperative to undertake an independent economic assessment, city wise, beginning with the metro cities, to assess the commercial viability for 5G deployment in India. Till this happens we may continue enhancing the existing quality of 4G networks. Singapore had planned four 5G networks — two comprehensive 5G networks and two others with smaller and limited coverage, the reason being the high cost in deployment of fibre cables and the scarcity of 5G airwaves.

What needs to be done

The immediate priority for India will be in identifying end users and population to be covered, analysis of the existing network and operators, identification of cities for the 5G roll out, working out an investment model, and minimisation of the digital risk and pricing based on the externalities and usage of various sectors. The deployment of 5G in India needs to be carefully planned after a cost benefit analysis by independent experts which will create a level-playing field through market mechanism such as facilitating, simulating, auctioning, ensuring competition, functioning markets, etc.

Once a case is made for 5G, the Telecom Regulatory Authority of India (TRAI) may consider preparing a foolproof spectrum road map with a predictable renewal process which will compensate the huge investment required for deployment and ensure coverage. A level-playing field should be created for all telecom companies with more focus on companies which have the experience of ensuring telecom networks to remote areas and the potential to provide affordable coverage. Global trial runs show that the key areas for 5G deployment are harmonisation of 5G spectrum bands, pricing and sharing of the spectrum. Sharing of available spectrum to maximise its efficient use especially in rural areas, and spectrum allocation procedures that favour investment, need to be considered.

Essential sector-friendly steps

As the deployment of 5G network is expensive, both the Central and State governments may need to consider measures which stimulate fibre investment, attract investment through public private partnerships (PPPs) and facilitate investment funds on a nominal interest basis. Fortunately, the big telecom package along with reforms announced by the Government in the middle of September bring relief and create an enabling environment for investment in the sector. Steps such as a moratorium on dues, redefining adjusted gross revenue, and reducing spectrum charges will help all telecom companies, more so Airtel and Vodafone Idea who face precarious financial situations. Further, allowing 100% foreign direct investment in the telecom sector under the automatic route along with these policy reforms augurs well for the sector to attract investment. Implementation of 5G requires huge investment and the relief package is welcome step.

Tax issues too

The Government also needs to address information asymmetry and negative externalities through laws and regulations/taxes and subsidies. The deployment of 5G technology will also need right of access to government infrastructure such as traffic lights, lamp posts, etc. where wireless operators can deploy electronic small cell apparatus. At the same time, reasonable fees may be charged by State and local governments to operators for affordable deployment of 5G equipment. Further, removing the tax burden for deploying fibre networks reduces associated costs, thereby promoting investment as was done by Singapore government, could help in the smooth deployment of fibre in India.

As India has already witnessed digital revolution even in its remotest areas due to cost-effective 4G technology, the use of 5G can play a vital role in enhancing this sector and also facilitating India’s goal to emerge as a manufacturing and innovation hub. The negative implication of 5G is furthering the ‘digital divide’. Therefore, Government policies should also focus on affordable coverage through synchronisation of bandwidth.

Surjith Karthikeyan is Deputy Secretary, Ministry of Finance, Government of India. Pravakar Sahoo is Professor, Institute of Economic Growth (IEG), Delhi. The views expressed are personal

Pegasus verdict provides an answer to question of privacy

In a democracy, how far should the Government be allowed to peep into a citizen’s privacy? The Government of India has always maintained that there is no limit to this, as long as the act is carried out in the interest of national security. The current Government has handled all Pegasus-related issues on the basis of this premise. The Supreme Court’s recent decision provides a definitive answer to this question.

The top court said national security was not a pass for the Government to spy on its own citizens. The expert committee instituted by it is mandated by stringent terms of reference. It is worth noting that the court refused to accept the Government’s suggestion for a Government-sponsored commission to investigate the matter. As a result, “we the people” would like to call it a landmark decision. The ruling was made in accordance with the fundamental right to privacy.

Aadhaar case

The Supreme Court had on an earlier occasion interpreted the Constitution and its emphasis on the primacy of privacy. In the Aadhaar case, which I was also a party to, the court determined privacy to be a fundamental right. The current Government has always had a different perspective on this crucial issue. There were allegations that the Government was tapping citizens’ phones utilising numerous agencies.

The advent of the Pegasus malware brought the issue to a more dangerous level. The disclosure by the Pegasus Project, a media consortium, was so alarming that it shook the entire world. According to their analysis, Pegasus was utilised in India as well as over 45 other nations. The list included journalists, politicians, judges and activists. Even Ministers in the Union Cabinet were not spared. Initially, the Government bolstered its argument by issuing a blanket denial of the report. When it failed, their strategists worked around the clock to save themselves from a catch-22 predicament.

Parliament’s monsoon session arrived in the midst of this controversy. The Government’s main objective was to prevent any discussion on Pegasus. The Opposition, on the other hand, was eager to hold the Government accountable. But the MPs’ customary avenues for airing their concerns were systematically diluted.

Strictly following the procedures, I gave a notice for the following questions: “The number of memorandum of understandings [MoUs] the Government has entered into with foreign companies and the details sector-wise; whether any of these MoUs with foreign companies has been in order to curb terror activities through cybersecurity and the details of the same; and whether the Government has entered into an MoU with NSO Group in order to curb terror activities through cybersecurity across the nation and, if so, provide details thereof.”

The Rajya Sabha Secretariat set a date for them to be included during the Question Hour. But these questions were never brought before Parliament. Moreover, the rights of the MPs were suppressed by the authoritarian arrogance of the Government. The monsoon session was marred by unpleasant incidents. An MP may be compelled to question the relevance of Parliament when it is not permitted to examine vital topics, including the Pegasus issue, the farmers’ struggle and price rise. When Opposition members tried to talk about Pegasus, their microphones were turned off.

We have heard Prime Minister Narendra Modi reiterating that Parliament is an avenue to debate national concerns. These assurances are like lines drawn on water. Under the cover of national security, they built a fortress to prevent any discussion on Pegasus. Even the spyware’s country of origin, Israel, has launched an investigation into it. However, the Government of India was adamant to ensure that no mention of Pegasus was made in the House. An “atmanirbhar[self-reliant]” Government is preaching the ideology of hyper-nationalism and then handing over the key of national security to a spyware controlled by a foreign country.

As far as national security and a citizen’s fundamental rights are concerned, the Supreme Court’s terms of reference were clear. The state cannot be an adversary in the defence of basic rights. The Government defends its operations by using the term “lawful interception” to justify its acts under the guise of national security. If that argument is permitted to do its rounds indefinitely, the country will devolve into a police state. The significance of the top court’s historic decision is that it underlines that restrictions on the right to privacy must pass constitutional scrutiny. Citizens will definitely look up to this verdict as a protective measure in defence of their civil liberties. But they are anxious to know how the Government will cooperate with the fact-finding voyage of the expert committee.

Binoy Viswam is an MP and Secretary of the CPI National Council

Bypoll results in Himachal have shocked the party

The results of the byelections in Himachal Pradesh have its own story to tell as the Bharatiya Janata Party’s (BJP) grip over the situation has slid, which goes against the belief that the ruling clique has leverage to capitalise on. The State went to the polls on October 30 for the Arki, Kotkhai and Fatehpur Assembly seats and the Mandi Lok Sabha seat. The results have shocked the BJP.

Although the Mandi and Arki seats were expected to be under the BJP’s influence, the contest at Fatehpur and Kotkhai had weakened its prospects. However, the Congress’s sweep of all four seats went against popular expectations. What was more alarming was that the Congress had increased its vote share to 48.9% in the three Assembly seats against a meagre 28.1% of the BJP. Pratibha Singh, wife of former Chief Minister Virbhadra Singh, won by a margin of 8,766 votes against Brigadier Khushal Thakur for the BJP at Mandi. Rohit Thakur of the Congress defeated Independent Chetan Bragta by 6,293 votes, Bhawani Singh defeated the BJP’s Baldev Thakur by 5,634 votes and Sanjay Awasthy defeated the BJP’s Rattan Pal by 3,277 votes.

It has been a characteristic of the State for decades now that after a certain Government completes three to four years, an anti-incumbency factor comes to the fore and a formal changeover takes place. Factors like an anti-incumbency mood, failure to meet promises, ineffective leadership and the economic slowdown due to the COVID-19 pandemic had a significant role in the current development. Rising oil prices and the consequent inflation acted as the final nail in the coffin for the BJP. Moreover, the loss of stalwarts significantly influenced the results, though the controversial allocation of tickets by both the BJP and Congress also worked adversely for the two.

The BJP paid for the poor allocation of tickets to controversial candidates. In Kotkhai, it gave a ticket to Neelam Saraik against Mr. Bragta, son of former Minister Narinder Bragta; in Fatehpur to Mr. Baldev against former candidate Kripal Parmar and in Arki to Mr. Pal against two-time winner Govind Sharma. This did not go down well with party workers and led to infighting. The Congress also denied a ticket to Rajender Kumar in Arki, Virbhadra’s staunch follower. The BJP was also harsh to the rebels who worked against the party, since the official candidate could secure only around 3,000 votes in Kotkhai. The triangular contest due to intra-party factionalism, which saw a cross-party transfer of votes, seriously damaged the BJP’s position in the elections. Although at Arki, the Congress also saw a rebel in Mr. Kumar, the victory of Mr. Awasthi signified the presence of an anti-incumbency mood.

The results are also a warning to the central leadership since BJP national president J.P. Nadda and Union Minster Anurag Thakur hail from the State. The active presence of the duo during the campaign also received a jolt and may lead to a leadership shuffle in the State on the same lines as done in Uttrakhand this year. The real shock came from the Mandi seat, home of Chief Minister Jai Ram Thakur. It must be an unnerving moment for Mr. Thakur as before the elections, there had been voices in the air about a repeat of Uttrakhand in Himachal.

These elections are a precursor to the Assembly election in 2022. It shows the testing times for the incumbent Government. Rising prices have been at the root of these losses according to several pre-election surveys. Unemployment and ineffective leadership also overturned the Government’s achievements of having attained 100% (first dose) vaccination during the pandemic. In between lies the riddle of politics, games of aspirations and intra-constituency dynamics that surely affect such elections.

Harish K. Thakur is Professor and Chairman of the Department of Political Science, Himachal Pradesh University, Shimla

The economic recovery remains fragile; rebooting tax policy may help

The latest string of official numbers, including almost-record GST collections, healthy direct tax inflows, strong manufacturing and exports, provide some confidence that the economy has lurched back from the danger zone for the second time in less than a year owing to the COVID-19 pandemic. But the healing is still too uneven. GST revenues in October, for transactions done in September, crossed Rs. 1.3-lakh crore. The Finance Ministry believes this kitty would have been higher if sales of cars and products dependent on chips were not afflicted by shortages. If September’s activity reflects pre-festive stocking, the actual festive spending (October-November) may keep GST numbers propped up, but it would be critical to wait for the post-celebration trajectory. October has offered mixed signals so far — manufacturing has seen a surge in output and new orders, domestic and global, but continues to shed jobs, as per the IHS Markit Purchasing Managers’ Index. Moreover, manufacturing rivals Vietnam and Indonesia have seen a sharper rise. Diesel consumption, a better indicator of commercial throughput, has been lower than October 2020, while credit growth, rail passenger revenues and traffic congestion have been insipid. India’s exports have held strong, but the import bill is rising too as coal, fuel and edible oil prices shoot up.

A hovering fertilizer crisis could yet dampenrabicrop and hit farm sector growth. While that could trip rural demand, rising oil prices pose a persistent threat to growth. One understands a resource-starved Government’s preference for certain non-discretionary revenue flows such as those arising from ‘fuel consumption’ over the less certain ‘discretionary consumption’ revenues based on households’ aspirations and confidence levels about the immediate future. But the longer-term impact of the former constricting the latter would be worse as it also puts paid to hopes of a sustainable investment pick-up. Growth engines will remain throttled rather than go full throttle towards the Centre’s five trillion-dollar goal for the economy, unless consumption and investment bounce back. With Wednesday’s token tax cuts on petrol and diesel, the Government is clearly changing tack from narratives about the high fuel taxes funding free vaccines and welfare schemes that can only hold legs for some distance. Whether this is prompted by recent electoral setbacks or in anticipation of the bigger State polls ahead, it may need to follow up with more tax cuts as global prices are expected to firm up further. The urban poor have been hit the hardest by the high inflation prevailing since the pandemic’s onset in 2020. They, along with the much-celebrated Indian middle class, have the highest propensity for upward spending on consumer durables, homes, two-wheelers, and so on. Beyond a point, people would also like to be self-reliant just as the nation aspires to be, and that would trigger a virtuous cycle for the economy.

Bypoll results hold lessons for the centralising politics of the BJP and the Congress

The results of bypolls in three Lok Sabha seats and 29 Assembly seats across 13 States and one Union Territory are a mixed bag for the BJP and the Congress. The ruling party in West Bengal, the TMC, got a resounding endorsement as it won huge victories in four Assembly seats, while the TRS, despite using all levers of power in Telangana, faced a defeat in the lone Assembly seat. The BJP took a considerable beating in Himachal Pradesh, where it rules, as it lost a Lok Sabha seat and three Assembly seats to the Congress; but it made gains in Madhya Pradesh, where it displaced the Congress in two Assembly seats while retaining a Lok Sabha seat and an Assembly seat. In Assam, it won all five Assembly seats along with a regional ally, displacing the Congress in one. The victory in the Huzurabad Assembly segment in Telangana may be the most encouraging for the BJP, as it defeated the ruling TRS that had left no stone unturned to retain the seat. The Congress defeat in the seat was so decisive that the outcome might point to a definitive turn in State politics. In Karnataka, the BJP faced a setback in the home district of Chief Minister Basavaraj Bommai.

Reading too much into bypoll results is fraught with risks, but some broad points are noteworthy. Taken together, the results show that the Opposition is alive and kicking, but still devoid of a national narrative, programme or leadership. This set of byelections may not signal any consequential change in the national mood — H.P., which gave a drubbing to the BJP, has only four Lok Sabha seats, while in Bihar, BJP ally, the JD(U), retained both Assembly seats. The polls show that leadership at the State-level matters, and this may be bad news for the BJP that has increasingly centralised power and sought to undermine strong regional leaders. In Karnataka, B.S. Yediyurappa’s removal as CM appears to have come with a cost; in Assam, and other northeastern States, the imprint of Himanta Biswa Sarma is unmistakable in the impressive performance of the BJP; in Madhya Pradesh the credit for the party’s victories goes to CM Shivraj Singh Chouhan; and in Rajasthan the extent of its defeat can be attributed to the lack of regional leadership. The massive scale of the TMC’s performance in West Bengal and the corresponding rout of the BJP prove the former’s complete grip over the State, and the latter’s continuing struggle to understand it. The party was tamed in the Assembly election earlier this year, and its agenda and approach continue to be distant from the thinking of the Bengali. As for the Congress, what matter more are the defeats in M.P. and Telangana, and not the victories in H.P. and Rajasthan.

In response to invitation from leaders in Mettupalaiyam and surrounding villages, a large meeting was held in Mettupalaiyam yesterday. Leaders from various places attended, including Messrs. Venkataramana Iyenger M.L.C., Vellingiri Goundar M.L.C. and Ratnasabapathy Mudaliar, President Coimbatore Taluk Board. Mr. Venkataramana Iyenger presided. Speeches were made by several leading men, including Mr. Vellingiri Goundar. A resolution was passed requesting the headmen of several castes to organise anti-drink campaigns, the tree owners not to lease trees for tapping toddy, potters not to give pots and the contractors to close shops even at a little cost and lastly requesting the M.L.C.’s to take immediate steps in the Council to have prohibition bills. The President closed the meeting with a long speech exhorting the audience to continue in the same strain in their campaign against drink fearlessly and said that so long as the campaign was carried on peacefully, they need not fear the Government and that the Government would not prohibit such measures as the resolution set forth.

A grant of Rs. 2 crore to the Orissa Government for undertaking relief and rescue operations in the cyclone-affected areas of the State was announced here to-day by the Union Finance Minister, Mr. Y.B. Chavan, addressing a press conference after making an aerial survey of the devastated areas in a helicopter. Lack of finance, Mr. Chavan said, would not stand in the way of relief operation. Mr. Chavan also had discussions with State Government officials. On his return from the aerial survey, Mr. Chavan had a conference with the State Chief Minister, Mr. Biswanath Das, members of the Cabinet and senior officials of the State Government on the relief measures to be taken in the affected areas. The Opposition leader in the Orissa Assembly, Mr. Binayak Acharya, was the only non-official present at the conference. Mr. Chavan said he had flown over the coastal stretch of Cuttack and Balasore districts for nearly three hours. One area was affected by tidal bore and the other by cyclone. Giving his impressions of the ravage, Mr. Chavan said that it was “shocking and painful”. Even the Prime Minister, who was away, was deeply concerned about the tragedy, he added.

The continued high demand for MGNREGA jobs is a reflection of this weakness. If not addressed, weak rural demand will become a significant drag on India’s overall growth story.

Since 2005, when the Mahatma Gandhi National Rural Employment Guarantee Act (MGNREGA) was introduced by the UPA government, it has become one of the most important pillars of every government’s social protection strategy. The Act requires the government to provide 100 days of “guaranteed” employment — read unskilled manual labour — in a year to any rural household (or family) at minimum wages. However, ground-level activists and researchers have often argued that the budgetary allocations towards MGNREGA are routinely inadequate. Last week, two organisations — People’s Action for Employment Guarantee (or PAEG) and LibTech India — came up with several similar findings about MGNREGA’s implementation in the first half of the current financial year.

One, thanks to the MGNREGA budget being cut by 34 per cent in the current financial year, official data shows that 90 per cent of the annual allocation has already been exhausted. According to PAEG’s analysis, as of September-end, the leftover funds can cover at most 13 days of employment per household until the financial year ends in March. What had made matters worse is the fact that over Rs 17,000 crore of the total allocation of Rs 73,000 crore had to be used to clear the dues from the previous financial year. Further, after studying a representative sample of 18 lakh invoices across 10 states, researchers have found that 71 per cent of the payments were delayed beyond the mandated seven-day period at the central government level; 44 per cent exceeded 15 days. Since inadequate allocations and the resultant inability to clear the dues each year is a recurring issue every year, researchers argue that this suppresses genuine demand from workers, who are often discouraged to seek work as a result. Another key finding pertains to a March 2021 circular by the central government that required states to present separate caste-based bills for labour wages. This practice has not only made work more cumbersome for all officials throughout the chain but also resulted in caste-based delays. Non-SC, non-ST workers, who account for around 87 per cent of all workers, were facing much longer payment delays.

The government has reportedly rolled back the circular seeking separate caste-based payment orders. However, the questions about inadequate budgetary allocations and the resultant delays and suppression of genuine demand remain unanswered. While there is growing evidence that the formal economy is fast recovering from the ravages of the pandemic, the same cannot be said about India’s informal economy. The continued high demand for MGNREGA jobs is a reflection of this weakness. If not addressed, weak rural demand will become a significant drag on India’s overall growth story.

The brave venture into a side hug, so as not to tempt fate. It is a balancing act between the need for community, of the drive that human beings possess as social animals and the biological reality of the virus and the fear of mortality.

Remember, the festive seasons before the pandemic? You’d get dressed up, visit friends and family, and a warm hug would begin the party. Politicians would embrace new members — often defectors from some other formation — by clasping them in public. And many a world leader has been in a tight embrace with a counterpart, their physical closeness a sign of warm bilateral ties. Of course, not every hug was a jaadu ki jhappi — there’s always the uncle, the over-familiar patriarch, who hangs on a little too long.

Then, for the better part of two years, the world lived in fear, festivities were confined to video calls. There was no closeness and in some ways, the gaping chasm left by the lack of physical human interaction was felt all the more with digital spaces making everyone a click away — so close, yet so far. The young, when they did leave home, were racked with guilt and fear about bringing the virus home, and infecting their vulnerable and venerable elders. The old were sick of being controlled, isolated first by age and then by the concerns for their health.

100 crore vaccinations later, the jhappi is making a tentative return. People are still unsure, of course. It begins with a bumping of elbows — a muted Eid Mubarak, Happy Diwali or Merry Christmas is then uttered. The brave venture into a side hug, so as not to tempt fate. It is a balancing act between the need for community, of the drive that human beings possess as social animals and the biological reality of the virus and the fear of mortality. It’s the world leaders, finally meeting each other again, who seem to be completely unafraid. Masked, double-vaccinated, some even gloved, the hug has ceased to be a risk for them.

Persuading people to change their dietary or farming practices can be a tricky proposition but slashing methane emissions from other sectors can be a relatively straightforward matter.

In recent years, there has been increasing focus on the role of methane as a driver of climate change. Traditionally, conversations on global warming had much to do with energy, industry and transport. However, there is now evidence that a quarter of the global emissions are products of agriculture and land-use changes. According to the IPCC, more than 40 per cent of methane emissions come from farms or are an outcome of peatland destruction. The pledge by more than 80 nations, helped by the US and EU, to cut emissions of this GHG (greenhouse gas) by 30 per cent is, therefore, an important step in global warming mitigation efforts. But the announcement should be read with a number of caveats. Such pledges are commonplace at UNFCCC meets. Multiple similar promises to arrest deforestation, for instance, await concrete action — on Tuesday, another group of nations vowed to stop the destruction of forests. More importantly, its links with agriculture make methane a sensitive topic amongst developing countries. It’s not surprising, therefore, that India, China and Russia are amongst the nations that did not lend their voice to the pledge.

As a global warming agent, methane is 80 times more powerful than carbon dioxide in its first 20 years in the atmosphere. The latter, however, stays in the atmosphere for much longer. Cutting methane emissions, therefore, is seen as a potent way of mitigating global warming in the near term. While much of the contentious aspects of curbing emissions of this GHG pertain to agriculture, the oil and gas industry — especially natural gas, whose popularity as a relatively cleaner fossil fuel has led to a 50 per cent increase in its use in the past 10 years — is the second-highest emitter of this gas. Persuading people to change their dietary or farming practices can be a tricky proposition but slashing methane emissions from other sectors can be a relatively straightforward matter — even profitable for the industry in the long run. The International Energy Agency estimates that the fuel industry can achieve a 75 per cent reduction in methane emissions using existing technologies. In June, the US Congress voted to reinstate the Obama-era rules to reduce methane emissions from the US energy sector, rolling back one of the most climate-regressive measures of the Trump administration. The Biden administration has also proposed stricter regulations to reduce methane leaks from oil and gas industry operations.

In his speech at Glasgow, President Biden avoided any reference to India, China and Russia but he did exhort more countries to sign the pledge. If the history of climate diplomacy is any indicator, it’s only time when outliers to the methane compact would face pressure to check methane emissions — India is amongst the top three emitters of this gas. It’s heartening, therefore, that agriculture research institutes in the country have started work on farmer-friendly technologies to reduce emissions from the livestock sector. Conversations have also begun on ways to change paddy cultivation practices to make them climate-friendly. These technologies must reach the farmers at the earliest.

Ganesan Karthikeyan writes: Indians are not particularly prone to heart attacks. Doctors should refrain from making pronouncements on topics beyond their specific areas of expertise.

Doctors wield enormous power over people’s lives because they have a monopoly on the knowledge of diseases and their appropriate treatment. Needless to say, such power must be exercised with great responsibility, particularly when on primetime television. But on several occasions, in the ill-considered debates around health that are watched by millions every night, prudence takes a backseat, and alarmist soundbites get preferential airplay. Things have come to a head with the discussions and pronouncements following the recent, unfortunate demise of a young actor (Puneeth Rajkumar). This time, one was inundated by anxious queries not only from laypersons, but also from some non-cardiologist physician colleagues: Am I at high risk of having a heart attack just because I am Indian? I have been exercising regularly; should I stop till I get a CT scan done? Many of these questions have clear answers that are based on good quality medical research. It may be worth addressing three of these, both in order to allay anxiety, and to set the record straight.

First, are you prone to having a heart attack just because you are an Indian? Researchers have known for some time now that South Asians (Indians, Pakistanis, Bangladeshis and Sri Lankans) with heart attacks are on the average five years younger than those with heart attacks from other parts of the world. This is often cited as evidence of a “genetic” predisposition, as if we are fated to suffer heart attacks at a young age just because we are Indian. However, there are two good explanations for this finding that have nothing to do with an inherent predisposition. The first has to do with population structure. We have a younger population compared to developed countries, and, therefore, given similar risks, there will necessarily be more young people with heart attacks, simply because there are more young people around. Second, Indians tend to be less physically active, and eat a less healthy diet, and are, therefore, prone to develop high blood pressure and diabetes, which are risk factors for developing heart disease. And sure enough, researchers have found that the risk of having a heart attack among South Asians is just as well explained by the distribution of these common risk factors, as it is in other populations. So, the principles of preventing heart disease are the same wherever you are from. Broadly, this means eating lots of fruit and vegetables, exercising regularly, and not smoking. You don’t have to be worried about being Indian!

Should every Indian male over the age of 40 get tested for heart disease? This question was apparently provoked by the public admonishment of all Indian males over the age of 40 years for exercising before they had had an electrocardiogram, an echocardiogram, and a CT scan done; it did not matter if they were already running 10 (“or a 100”) miles a day. This is egregious misinformation masquerading as medical advice, and is dangerous at so many levels. First, routine CT scanning or echocardiography are not advised in individuals who do not have any symptoms on exertion. They do not prevent future heart attacks. And there are a number of risks of doing uncalled-for tests in this population (particularly a CT scan). The risks due to the procedure itself are non-trivial and cannot be brushed aside. But, more importantly, testing is likely to trigger a cascade of further, and more invasive testing and treatment, none of which is likely to be beneficial. The associated anxiety, not to mention the costs, are other reasons that scientific bodies do not recommend this approach. On a related note, people undergoing unindicated cardiac stress testing as part of “executive check-ups” face a similar predicament.

Second, if you have been exercising regularly without symptoms, you may continue to do so safely without the need for any additional testing. Third, if you are a sedentary male, but otherwise healthy, and wish to begin exercising, you may do so by adopting a sensible approach — start slowly and increase intensity gradually, under supervision. On the other hand, if you are diabetic, have high blood pressure, or have symptoms, then it would be prudent to consult your physician before beginning your exercise regimen. Even in such instances, testing may not be mandatory, and your physician may simply add medications to your exercise prescription.

The reason why testing does not help identify people who may suffer a heart attack during exercise is that this risk is so very small. Among males, the risk of this unfortunate event is about 1 in 15 lakh bouts of exercise. To put this in context, exercising five days a week, you would have performed only about 15,000 bouts of exercise over your entire lifetime. And this risk is lowest among people who exercise regularly.

How vigorously should you exercise? Here the mantra is moderation. Moderate intensity exercise provides the greatest benefit. For the large majority of people, moderate intensity exercise means brisk walking for anywhere between two-and-a-half to five hours a week. For younger and more active people, it may be jogging, or for some even running. Although there are more formal methods to determine exercise intensity, a rough guide to knowing if you are doing moderate intensity physical activity is the so called “talk test” — you should feel too winded to sing, but not so breathless that you cannot talk. Further increases in intensity are subject to diminishing returns in terms of health benefits. Unaccustomed heavy exertion may be harmful, particularly among people with risk factors for heart disease.

Finally, it is important to consider why we are repeatedly faced with these episodes of unnecessary mass anxiety; previous ones were centred on plasma therapy and remdesivir for Covid-19. Debates on primetime television have become the norm during this pandemic, but are far from ideal for health messaging. The limited time, and the wide variety of opinions voiced, often make for unclear or even conflicting messages. To complicate matters further, television anchors, for all their omniscience, cannot be expected to grasp the nuances of complex medical issues, and may not focus on the most pertinent issues. Television as a medium should, therefore, simply be used to convey the well-considered recommendations of a scientific body to the general population. Doctors, on their part, should refrain from making pronouncements on topics beyond their specific areas of expertise.

Nanditesh Nilay writes: The privileged must look within and ask themselves if they can take help and take responsibility of those less privileged.

The festival season is here, the time for buying and gifting for ourselves and those we care for. The vaccine dashboard has crossed 100 crore single doses. This is perhaps the best time to remember the lives lost to the pandemic and reflect on the need for a “values vaccine” as much as one for the virus. But more of that later.

First, we need to look within to see how we behaved when countless fled the city, including those who worked in our homes and for us — domestic help, cooks, drivers, hawkers and daily-wage workers in small businesses that keep our supply lines going. Their salaries frozen, their safety nets in tatters to begin with, their employers unable or, in some cases, not willing to support them in a lockdown, many hit the road. Never was urban feudalism on starker display.

This came when scarcity and helplessness hit many of us for the first time. Indeed, since India opened up in 1991, a new generation of the middle class has come of age in a culture where scarcity is history. Be it a flight ticket, an AC train coach, online delivery, taxi-hailing services, the smartphone boom — all these are taken for granted, reinforcing the realisation that anything, from a good school for the children to an oven-fresh pizza, is just a phone call or a credit card swipe away. We, as individual consumers, could be the authors of our own lives, kar lo duniya mutthi mein our credo.

Being a citizen is a secondary act, asserting consumer rights our primary profile. Dependence on less privileged citizens is framed as a transaction, beginning with the morning bell that announces the arrival of the domestic help, who has to show up in neat, clean clothes to sweep and mop our 3BHKs, and make our sinks and toilet bowls sparkle. Of course, India has to be swachh but that responsibility is in the hands of the lower class and castes. For, we have earned the right to create a mess in our homes because the lower class, with the utmost patience and with no sense of smell or outrage, is always ready to clean swiftly and gently. We believe that our money protects and shields us.

Then came Covid. It caught us off-guard and took shelter in many of our homes. We have always struggled to balance life and work. We were never asked to balance life and the possibility of death. This was the first time our credit card or the list of contacts in our phonebook were of no value when it came to beds and oxygen and drugs.

We struggled to find answers to sudden questions. Who will cook our meals? Who will clean and mop? Who will take care of our child? Who will clean the car? Will the delivery guy be safe? Who will take care of our pet? Nobody was ready to answer these questions. Even kids were surprised to see their parents struggling to take care of themselves. Couples who always complained they didn’t have time for each other were now worried that they were spending too much time together — and they needed space.

Parallel to this are the lessons from our formidable vaccine project. Almost 77 per cent of our eligible adult population has got at least one dose and 35 per cent is fully vaccinated. That’s a formidable milestone but once again, like during the outbreak, we need to look beyond these numbers. We need to acknowledge that behind this dashboard are the visible and invisible healthcare warriors as much as proactive leadership at all levels of governance, from the village panchayat, the primary healthcare centre to the district, state and Centre.

Given that these numbers have come in the wake of the brutal second wave, this achievement is a testament to the willingness and strength of the individual to fight and vanquish the coronavirus. Images of men and women in remote villages waiting in line, with their Aadhaar cards, to get vaccinated — amid stories of widespread vaccine hesitancy in more developed countries — tell us a powerful story that goes beyond the dashboard.

The pandemic, it has been said, has exacerbated existing vulnerabilities and just as with the disease, co-morbidities play a critical role. What are our co-morbidities as a nation, as a society?

A village or a district can receive its box of Covishield or Covaxin and these numbers can be updated at the end of the day but just months away from what will be the third year of the pandemic, how much better prepared are we? Do our villages have essential health services? We know that liquid oxygen plants are being set up across our districts but when the vaccine teams leave the village, are hospitals and doctors available? When teachers are locked out, or their salaries unpaid, are our students getting their lessons on time? Our country has the cheapest data but what does this mean if there is no WiFi access?

Just as local politicians and officials mobilise crowds to meet vaccination targets, we need an institutionalised system to ensure that vital indicators are being tracked in real time. Nobody from the top in the health establishment visited villages before the pandemic. Nobody counted them with such excitement and sense of purpose. Undoubtedly, our leaders and elected representatives need to stand among the citizens. They need to be on the ground, their hands dirty, their feet wet, masked or shielded. No dashboard is of more power or value than the one with faces on it, real-life people waiting in the ward of the local hospital for the doctor or the nurse or the medicine.

We need to bring the spirit of values to our dashboard. We, the privileged, need to ask ourselves if we can take the responsibility of taking care of a less privileged family, neighbourhood, a village? Maybe this needs a vaccine of values, one that we are as serious about as we are of the vaccine for the virus. Happy Diwali.

Khalid Alvi writes: Indian culture and languages are so inextricably linked that disentangling them is impossible for a political system.

Ignorance is what drives the immature politics of indignant mobs in contemporary India, who demanded that jashn be removed from an advertisement because it is an Urdu word. They don’t know that there are myriad prose and verse Urdu translations of the Ramayana. The performances of Ram Lila in Punjab were once based on play-texts written in Urdu and this tradition continues in Faridabad. The Kannada language has more than 4,000 words of Persian origin. The names of many cities in Karnataka are in Urdu and Persian, such as Gulbarga, Belgaum and Bagalkot. Krishna Kolhar Kulkarni, a researcher of the language, has written about Rabban-e-Mohalla Urdu, a language spoken in Karnataka during the Adil Shahi era, that was a mix of Kannada and Persian.

Languages have their own way of development, which can’t be changed forcefully. The names of three major Indian languages come from “foreign” languages — Hindi is an Arabic word, Punjabi and Urdu are Persian and Turkish words respectively. The names of at least 300 Hindu castes (for example, Khazanchi, Fotedar, Nehru, Naddaf, Lohar, Bara Balutey dar, Kumhar, Kulal, Mahigeer, Peshwa) come from Urdu or Persian. The influence of Urdu /Persian is found in music as well as folk cultures. A contemporary poet says, “Qatl Urdu ka bhi hota hai isi nisbat sey/Log Urdu ko Mussalman samajh letey hain (“Urdu is also tormented/ as it is considered to be the language of the Muslim community”).

Language needs no religion but every religion needs a language. The first Indian translations of the Quran were said to be in Sindhi (by Makhdoom Muhammad Hashim Thattvi in 1749) and Malayalam, and then in English. In contrast, Hindu texts were being translated into Persian/Urdu from many centuries before. There are more than 700 translations of the Vedas, Puranas, Gita, Mahabharata and Ramayana in Urdu. Urdu scholar Sheen Kaaf Nizam recently translated parts of the Matsya Purana and Purana Parisheelan in his book, Lafz Key Dar Par. Al-Biruni (973-1050 AD), the great literary figure of Islamic era and an erudite Sanskrit scholar, translated some part of the Vedas and the Gita in his encyclopedic work on India, Kitab al-Biruni fi Tahqiq ma li-al-Hind. The fables of Panchatantra were translated into Arabic in 8th century as Kalilah wa Damnah by Abdullah Ibn e Muqaffa. When the original Sanskrit text of the Panchatantra perished, the fables were translated into Indian languages from the Arabic translation. Amir Khusro (1253-1325) had a great knowledge of Vedas and Puranas. Unfortunately, none of his Sanskrit books has survived, unlike his Hindawi (Hindi/Urdu) books.

Mohammad Tughlaq (1290-1351), referred to as a wise fool in history due to his failed expeditions, was “a man of knowledge and a keen student of Sanskrit”, according to the historian Stanley Lane-Poole. Among the later sultans of Delhi Sultanate, Firoz Tughlaq (1309-1388) was the first to commission translations of Vedas and Puranas into Persian. Zain ul Abidin, a 15th century ruler of Kashmir, appointed scribes to translate the Mahabharata and Kalhana’s Rajatarangini into Persian with the aim that these translations would give an insight into Hindu philosophy and culture to the rest of the world.

Emperor Akbar’s era (1542-1605) may be called the golden period of Vedic literature during Mughal rule. Akbar assigned Mulla Abdul Qadir Badayuni to translate the Atharva Veda, Ramayana and Singhasan Batisi. Akbar paved the way for Dara Shikoh who worked with pandits to translate the Bhagwad Gita and 52 Upanishads. These were the first translations of Upanishads in the world, the basis for later French, German and English translations.

Indian culture and languages are so inextricably linked that disentangling them is impossible for a political system. More than 10,000 cities and villages have Urdu names. Several Hindu and Sikh community names are derived from Urdu. Even the most respected and revered poet Tulsidas used several Urdu words — miskeen, mujra, ghareeb nawaz, mansabdar, razai, saheb, sartaj, ghulam, etc — in his poetry.

It’s not only Tulsidas. Jaysi’s Padmavat and the first-ever Hindi short story, Rani Ketki ki kahani, were also written in Urdu script. Even when Prime Minister Narendra Modi found himself short of words, he resorted to Urdu verse and recited a ghazal by Nida Fazli in Parliament.

There must be transparent, credible action which would allow India to demonstrate genuine climate leadership for the rest of the developing world, and secure a better, greener future for its citizens.

After weeks of tough talk, few expected India to lead from the front on the opening day of the COP26 climate conference in Glasgow. And yet it did. Prime Minister Narendra Modi’s announcement — a series of ambitious short-term climate targets, and a pledge to hit net-zero emissions by 2070 — was a welcome surprise.

The announcement cements India’s important position in the climate fight. Despite being responsible for a relatively small share of historical emissions, India is now the world’s third-biggest emitter, behind only China and the US. With one-sixth of humanity and millions yet to be lifted from poverty, what India does on climate will inevitably shape the world’s trajectory.

Against this backdrop, net-zero by 2070 may seem a long way off. But the near-term targets that underpin the headline figure matter far more. For one, there is the target to increase clean energy capacity to 500 GW by 2030, up from just under 100GW today. The aim is to have solar, wind and other renewables meet 50 per cent of India’s electricity needs by 2030. This would mean adding nearly twice what the EU achieved in 2020 renewable capacity additions, annually, for the rest of the decade. India also wants to cut the “carbon intensity” of its economy — the amount of emissions per unit of economic activity — by 45 per cent by 2030 against a 2005 baseline. This will mean mirroring the progress that countries like the UK have achieved on decoupling GDP growth from emissions, but doing so at a far earlier stage in the country’s development.

None of this will be easy, but the goals point to a quiet revolution in India’s climate ambitions. According to BloombergNEF, fossil-fuel power generation may have already peaked, and the new renewable capacity goals would slash power sector emissions faster than expected by the end of the decade. The logic of green development — of doing things right the first time round, rather than attempting to “transition” belatedly and at immense cost — has clearly taken root among key decision-makers.

Beyond the economic imperative, India’s sheer vulnerability to climate change may have played a part. Events such as the recent floods in Kerala and Uttarakhand reveal how climate impacts are taking their toll on lives and the economy. Drought, heat stress and flooding are only expected to increase in the coming decades. More than four in five Indians live in climate-vulnerable districts, according to a recently released study by the Council on Energy, Environment, and Water, and McKinsey estimates that up to 200 million Indians could experience lethal heat at least once a year by 2030.

To meet the challenge at hand, we see three guiding principles that could help bring this week’s bold pledges to life.

First, India must combine emissions reductions with climate adaptation, embedding environmental justice for people and nature. Justice will involve strengthening a suite of social protection programmes, especially for those facing growing rural distress, and investing in disaster preparedness as extreme weather becomes more common. Inspired by civic movements of the 20th century, India can build climate vocabularies and actions for citizens so they can be agents of change, and protect those who speak up for environmental justice.

Nature can be an ally in all of this. India’s remarkable range of habitats, from the snowline to the coastline, play varied roles, including capturing carbon from the atmosphere, reducing vulnerability to climate-induced disasters, and providing livelihoods. Unfortunately, unfettered development is accentuating climate vulnerabilities, especially in eco-sensitive areas. When considering biodiversity collapse and the climate crisis as mutually reinforcing issues, India must reverse the trend of diluting environmental laws and the rights of those who depend on nature, and instead rapidly build regulatory and enforcement capacity. India’s deep, spiritual bond with nature must be enshrined alongside technology solutions to combat the climate crisis.

Second, corporate India has a vital role to play in complementing government policy. Much like how the independence movement galvanised home-grown industry around a shared vision, India Inc’s 21st century objective must be to foster innovative, inclusive green development. Swadeshi practices weren’t limited to the big players alone — today, MSMEs must accelerate their decarbonisation trajectories, too. Indian business houses must emulate global corporations in making science-based net zero pledges and reporting their progress transparently. Every sector has a crucial part to play, from transportation to manufacturing, cement, and steel. Those who seize the decarbonisation opportunity will find both domestic success and competitive advantages in other markets pursuing green growth.

Third, to deliver decarbonisation and development, India will need data and democratic deliberation. Building state capacity can help the country move from reactive decision-making to proactive planning and execution. But India will also require the analytical horsepower to craft and implement evidence-based policies. A Low-Carbon Development Commission supported by the overarching framework of a climate law, as proposed by the Centre for Policy Research, could play this role. Beyond stakeholder engagement, this would also foster coordinated climate governance across India’s institutional arrangement, which is currently scattered across a range of often siloed ministries, agencies and bodies.

COP26 represents a bold step, but the devil is in the details. Following through on these commitments with transparent, credible action would allow India to demonstrate genuine climate leadership for the rest of the developing world, and secure a better, greener future for its citizens.

Aditi Nayar writes: Formalisation of economy expands tax base, boosts Centre’s coffers, but states might suffer with discontinuation of GST compensation.

As India emerges from the crisis brought about by the second wave of the Covid-19 pandemic, an upturn in government revenues is underway, improving its fiscal position. ICRA’s estimates suggest that the general government (Centre and states) fiscal deficit will narrow this year, led by a correction at the Union government level. While our study of 12 large states suggests that their fiscal deficit will remain largely stable, the quality of the deficit is set to improve with a pickup in capital spending.

Let’s first examine the trends for the Government of India. Its fiscal deficit shrank to Rs 5.3 trillion in April-September 2021-22, down from Rs 9.1 trillion a year ago. This was an outcome of a commendable, if partly base-led, doubling of revenue receipts amidst a 10 per cent rise in total expenditure.

A separate press release had indicated that the Centre’s gross direct tax collections in the first half this year recorded a robust growth of 47 per cent growth (year-on-year) and 17 per cent relative to the pre-Covid period. Headline GST collections have also increased by 50 per cent (year-on-year) in the first half, while excise duty collections continue to benefit from the higher cesses imposed on petrol and diesel last year when crude oil prices had crashed.

With this broad-based improvement in tax revenues in the first half, and growing confidence that rising vaccinations will boost consumer confidence and spending in the second half, the Centre’s tax revenues are expected to remain robust. We expect them to exceed the budget estimate (BE) by at least Rs 2 trillion. Of this, roughly Rs 1.4 trillion will be retained by the Union government, while Rs 600 billion will be shared with the states, adding to their resource pool.

There are other sources that will boost the Centre’s revenues this year. For one, the transfer of surplus by the RBI is around Rs 500 billion higher than what was budgeted for. Moreover, we expect modest inflows to commence from the National Monetisation Pipeline.

However, following the package announced for the telecom sector, we assess the inflows from this sector into non-tax revenues to be limited to Rs 280 billion, trailing the budgeted target of Rs 540 billion. On balance, we expect the Centre’s revenue receipts (net of devolution to states) to exceed the budget target by a considerable Rs 1.9 trillion.

After the muted rise in spending seen till August, all ministries were permitted to spend as per their own approved budget for the year. We anticipate that spending will gather pace in the second half of this year, which will enhance confidence and act as a booster shot for economic activity.

So far, the fiscal costs of the expenditure announcements made by the Centre after the 2021-22 budget have been quite modest. For instance, the net outgo related to the first supplementary demand for grants stood at Rs 237 billion. Recently, an expected enhancement has been made in the outlay for fertiliser subsidies for the rabi season. Moreover, we suspect that allocation for MGNREGA may need an enhancement of Rs 150-250 billion. Overall, we expect the total expenditure to exceed the budgeted levels, but by a relatively moderate Rs 600-800 billion.

Accordingly, the Centre’s fiscal deficit is likely to be lower than budgeted, the extent of which will be driven by the size of the disinvestment inflows that are eventually realised. We expect the deficit to print at Rs 13.8-14.8 trillion (6.0-6.5 per cent of GDP), as compared to the budgeted Rs 15.1 trillion.

On the state governments’ side, we have undertaken detailed projections for a sample of 12 large state governments, which account for three-fourths of India’s GDP. (These states are Andhra Pradesh, Gujarat, Haryana, Karnataka, Kerala, Maharashtra, Punjab, Rajasthan, Tamil Nadu, Telangana, Uttar Pradesh and West Bengal.) Eight of the 12 state governments had presented their 2021-22 budgets prior to the second wave of the pandemic. Their revenue receipts were budgeted to expand by a robust 33.3 per cent, exceeding the 20.7 per cent growth in their revenue expenditure. With capital and net lending expected to soar by 59.2 per cent, the fiscal deficit was budgeted to remain nearly unchanged.

ICRA forecasts the combined revenue receipts, revenue expenditure and capital spending of these states to trail their budgeted projections. Based on this, we project their combined fiscal deficit (in absolute terms) at practically the 2020-21 provisional levels — though as a percentage of GDP, it will decline. Moreover, the quality of the deficit will improve with states allocating more resources for capital expenditure.

Overall, the general government (Centre and states) fiscal deficit is expected to correct to under 10 per cent of GDP in 2021-22 from around 13 per cent in 2020-21, remaining well above what was seen in previous years. The revenue upturn that is being witnessed will need to sustain to consolidate the fiscal position further, while ensuring more space for growth-boosting capital spending.

For the Government of India, the underlying formalisation of the economy should support a continued expansion of the direct tax base, and aid this process. However, the discontinuation of the GST compensation, which is looming on the horizon, poses a structural challenge for the states, and may prevent their fiscal deficit from consolidating back to the pre-Covid level anytime soon.

In a significant move during the ongoing COP26 summit, India and the UK jointly launched the Infrastructure for Resilient Island States (IRIS) initiative to help Small Island Developing States build climate resilient infrastructure. As is well-known, small island states are most vulnerable to climate change with rising sea levels threatening their very existence. Take, for example, the Marshall Islands in the central Pacific with a population of 60,000 that sits just two metres above sea level. Its climate envoy recently warned that her home could disappear within 50 years if concrete steps aren’t taken to limit global warming to 1.5°C.

In fact, for many of these island nations – numbering around 58 and spread over three geographic regions – even a 1.1°C rise in global temperature is dangerous, requiring massive investment in adaptation measures. This is where IRIS hopes to mobilise finance and technology for the small island nations to build quality infrastructure. India has also offered to create a special data window by its space agency Isro that would help these countries get advance warnings of cyclones and monitor their coastlines and reefs.

Aside from the humanitarian need, the reason why attention needs to be devoted to small island states’ battle against climate change is that by protecting the most vulnerable the international community can protect itself. As a matter of fact, India’s 8,118 km-long coastline is also under threat from rising sea levels and extreme weather events. Areas like the Sundarbans in Bengal are already witnessing habitation retreat.

Managing all of this will require a smart mix of mitigation and adaptation. From preparing and reskilling the most vulnerable populations to dealing with rise in water salinity, challenging times lie ahead. There is much that coastal states and small island states have in common by way of climate challenges. And it’s only by working together that we can secure the future from a climate catastrophe.

Results of 3 Lok Sabha and 30 assembly bypolls spread across 13 states and one Union territory have delivered a mixed message for governing BJP. It can take heart from victories in Assam and MP and of its allies in Bihar and Northeast, apart from giving TRS the jitters in Telangana once again. But the losses in Himachal Pradesh, Rajasthan, Karnataka and Maharashtra could prove unsettling. HP polls are next year alongside Gujarat, and Congress has emerged stronger, polling 49% of the vote and notching four wins.

Having changed chief ministers in Uttarakhand, Gujarat and Karnataka on mere fears of anti-incumbency without any immediate electoral setback, the evidence from HP will be hard for the BJP high command to ignore. In a telling comment, HP CM Jai Ram Thakur admitted that inflation and infighting caused the debacle. Notice also how Rajasthan CM Ashok Gehlot has shifted the responsibility for inflation terming it Centre’s Diwali gift. Without losing any time, Centre has cut excise duties on petrol and diesel, perhaps recognising how price rise scorched UPA in 2014.

While BJP’s high command prevents dissidence in state units from becoming a public spectacle, factionalism is hurting. In Rajasthan, out-of-favour Vasundhara Raje’s stature has endured creating multiple power centres. The defeat in Basavaraj Bommai’s home district paints the new CM who was a late entrant into BJP as a relative political lightweight and sets the stage for greater muscle flexing by BS Yediyurappa and other senior leaders. Congress’s 57% vote share in its Maharashtra bypoll win while adding 20,000 votes to its kitty from the last elections, signals that the MVA alliance’s vote consolidation is something BJP can’t ignore.

TMC’s Bengal juggernaut is another 2024 worry for BJP, where it must defend 18 Lok Sabha sitting seats. Nevertheless, the south offers BJP some cheer. The party has all but replaced Congress as the main opposition in Telangana. With the political dividend from the state’s creation slowly subsiding, CM K Chandrashekar Rao is beginning to struggle. In Andhra Pradesh too, TDP’s eclipse is facilitating BJP’s ascent as it finished second to YSRCP in a bypoll contest Chandrababu Naidu sat out. With all parties in campaign mode for the early 2022 assembly polls, the mixed nature of the bypoll results and the Centre’s fuel tax cuts perhaps indicate inflation’s potency as a hot political issue.

In the foreseeable future, there would be ample scope for new fibres and materials via carbon capture - perhaps building material, too. What's required is technology forecasting and attendant follow-through policy action to actualise India's potential as a hub for subsequent carbon innovation.

Now that Narendra Modi has announced a net-zero target for India by 2070, India needs to boost energy efficiency across the economy, and reduce carbon emissions at power plants for focused climate action. The way ahead is to induce ultra-low emissions at thermal plants, even as India steps up integration of renewables into the electric grid. The PM also set a target for 500 GW of installed non-fossil fuel power-generation capacity by 2030. And, India would meet half its energy requirements from renewable sources within a decade. Note that both small and large hydroelectric capacity now comes under the renewable energy (RE) label. And that large solar and wind power capacities are slated to produce green hydrogen (GH), the environmentally benign fuel of the future. Energy planners also need to boost resource allocation for advanced biogas plants that use farm and municipal wastes as feedstock to shore up RE.

In tandem, India has to speed up diffusion of the indigenously developed advanced ultra-super critical boiler technology to rev up thermal efficiency at conventional power plants, and adopt integrated gasification combined cycle (IGCC) technology for domestic fuel, for enhanced efficiency. Alongside, we need to fast-forward indigenous technology for gainful carbon capture at power plants. Power major NTPC and engineering specialist L&T have joined hands to commercialise methanol plants at the former's thermal stations. And methanol can be blended with automotive fuel, so as to reduce emissions.

In the foreseeable future, there would be ample scope for new fibres and materials via carbon capture - perhaps building material, too. What's required is technology forecasting and attendant follow-through policy action to actualise India's potential as a hub for subsequent carbon innovation. Besides these, India must urge its energy partners like the US to rapidly commercialise carbon capture, sequester and use technologies, which can then be quickly and suitably adopted for Indian conditions and resource endowments.

The pandemic has hurt MSMEs that make 95% of companies and account for 60% of employment across the world. Understandably, WTO wants to foster a transparent, non-discriminatory and predictable global trade environment that enhances MSME involvement in international trade. The proposed regulation falls short of this goal.

The World Trade Organisation's (WTO) ministerial conference at Geneva this month is expected to firm up regulation for trading by micro, small and medium enterprises (MSMEs). India should continue to stay away from the pact, supported by 80-plus members, including the US, China and the EU. The reasons are compelling. The draft regulation does not consider differences in MSME sizes. For instance, a firm with a turnover of Rs 800 crore and another with Rs 2.5 crore will have the same commercial rules. This will make it obligatory for India to reciprocate the same treatment to large MSMEs overseas, hurting domestic MSMEs. India uses capital assets and annual turnover to define MSMEs across categories. Globally, it must push for more definitional clarity. Ideally, SMEs should be delineated from micro enterprises at the global level.

The draft proposals also focus on collection of information, trade facilitation, access to finance and harmonisation of standards. But the information available now for negotiation at the WTO is suboptimal. India should push for more transparent data, on both tariff and non-tariff measures. Harmonised system of nomenclature (HSN) codes - a globally standardised system of names and numbers to classify traded products - are not provided by members notifying non-tariff measures. In the case of tariffs, ad valorem-equivalent duties are not provided for specific duties. WTO must fix these.

The pandemic has hurt MSMEs that make 95% of companies and account for 60% of employment across the world. Understandably, WTO wants to foster a transparent, non-discriminatory and predictable global trade environment that enhances MSME involvement in international trade. The proposed regulation falls short of this goal.

October 25, 2021 marked 70 years of India’s first general election – a watershed event that cemented India’s place as the world’s largest democracy and vindicated the faith of the founders in guaranteeing every citizen the vote.

The successful implementation of universal adult franchise between October 25, 1951 and February 21, 1952 showed that property, education or income were not rational criteria to deny people the right to choose their representatives and rulers. It also belied the criticism of many colonial and imperial commentators that democracy was not the white man’s preserve — a point driven home in a special series run in the Hindustan Times last week.

One of the most important consequences of the universal adult franchise was the addition of millions of voters from marginalised castes who likely got added to the electoral rolls after the British-era restrictions of income and property were removed.

Data on the jump in Scheduled Caste (SC) voters is sketchy, but given the evidence of sociological and official reports on the economic destitution of SCs, it is not far-fetched to imagine that these groups were the most disadvantaged by voting restrictions, and, therefore, benefited immensely from franchise.

Of course, this was at the core of BR Ambedkar’s idea to push for universal franchise. The kernel of this idea was evident in his submission before the Southborough Commission in 1919, when he questioned the rationale behind denying the vote to under-represented and underprivileged communities.

In his speeches before the Constituent Assembly, delivered roughly three decades later, it is evident that India’s first law minister viewed political equality as a pivotal constituent of the life of dignity and respect that he envisaged for the country’s most marginalised communities.

Has that happened? Or has the “life of contradictions” that Ambedkar warned of on January 26, 1950, overwhelmed the project for political equality for Dalits, especially in the sphere of electing representatives? It’s a bit of both – and that remains one of the harshest, and little told, truths about the Indian elections.

A key feature of the 1951 election was joint electorates – unlike British India, no community has separate electorates to choose their own community representatives. The joint electorates, Mahatma Gandhi argued, were important for national unity. Ambedkar, on the other hand, thought that the denial of separate electorates — a decision formalised in the 1932 Poona Pact — was aimed at refusing the depressed classes a genuine chance at electing their true representatives.

So what happened in reality? Between 1951 and 1961, India had single-member constituencies for the so-called general population, and double-member constituencies for seats with a SC member to be chosen.

In these double-member constituencies, one member would be chosen like in any usual election, and a second member was chosen who could only belong to an SC group. The electorate for both would be the same — all eligible voters.

The rules of voting were complex — voters had to drop their ballot for the first member and the second member separately, in differently marked and coloured boxes — and often, many votes were cancelled, because people would put all their votes in the same box. Even the election report of the 1951 polls by Sukumar Sen, the first election commissioner, notes that voting and counting in such double-member constituencies were cumbersome. Raja Sekhar Vundru’s 2017 book, Ambedkar, Gandhi and Patel: The Making of India’s Electoral System, notes that Ambedkar filed an election complaint about the unusually high number of voided ballots after his shock loss in the Bombay North seat in 1951.

India abolished double-member constituencies in 1961, but the principle of reserving seats for SCs was not altered. Now, some single-member constituencies were set aside for SCs. In effect, this meant that SC populations had very little control over the choice or election of SC members, because in rarely any constituency were Dalits 50% or more of the electorate.

Today, in many reserved constituencies, Dalits form 20-30% or thereabouts of the population. The overwhelming majority in such seats remain with other castes, who have no incentive to elect a strong Dalit leader, especially in caste-polarised societies. Moreover, the SC candidates are dependent on upper-caste support for their election — ironically, they can do without Dalit support in a SC-reserved seat, but not without the support of the so-called higher castes. Hence, parties have no motivation to nominate strong SC candidates, who may antagonise an upper-caste dominated electorate. Higher castes, who already wield power in Indian social and political arenas, also hold decisive sway in reserved constituencies.

This teaches us two things. One, reserved constituencies that were first devised as a way to undercut caste hegemony in politics and help boost representation of Dalits is a flawed tool. Yes, Dalit representatives enter assemblies and Parliament but the power to make or break their electoral fortunes still remains with upper-caste communities.

Two, any understanding of the political inclination of Dalits that is based on reserved constituencies is flawed. There is no real metric to understand, large-scale, how Dalit folks are voting, and what their political choices are, or how they differ from caste Hindu communities. Any analysis of Dalit preferences based on reserved constituencies is doomed to reproduce the same upper-caste biases that are inherent in the Indian polity. It is for similar reasons that winner trends in reserved constituencies are not largely different from other seats in assembly or general elections.

Indian elections are a remarkable feat for a new democracy. Yet, the country’s marginalised castes continue to get a raw deal when it comes to their representation, and the system of reserved constituencies is flawed at best.

Of course, the answer is not the elimination of political reservation but its fine-tuning. In what ways can marginalised castes be assured of better and more meaningful representation that is autonomous and not controlled by other groups?

In this lies a possible direction for Indian electoral machinery to evolve.

dhrubo.jyoti@htlive.com

Tamasha” is a renowned Maharashtra folk dance tradition that literally means fun-filled entertainment. The last few months have seen a political tamasha playing out in Maharashtra which would be almost farcical if it was only not so disgustingly immoral.

A top cop gone “missing”; a former home minister accused of extortion arrested; a narcotics control official, who arrested the son of one of Bollywood’s biggest stars, now under probe; a deputy chief minister (CM)’s properties under the scanner; a state minister lining up daily “exposés” in his own parallel investigation; a former CM and his wife dragged into a snake-pit of vendetta politics. In this bizarre whirl of smear and shame, the lines between crime, policing, and politics are blurred.

Take the curious case of Sameer Wankhede — the Indian Revenue Service (IRS) officer deputed as Mumbai’s key drug-buster. Over the years, the smooth-talking Wankhede has built up a reputation for taking on Mumbai’s rich and famous. His critics accuse him of harassing the glamour world as part of a well-oiled extortion racket, while his supporters credit him with putting the rule of law above VVIP status.

The latest controversy sparked off by the dramatic arrest of megastar Shah Rukh Khan’s son, Aryan Khan, in a cruise ship drug raid, has further polarised public opinion because leading the charge against Wankhede is Nawab Malik — a pugnacious Nationalist Congress Party (NCP) minister, accused of having underworld links himself.

When Malik produces documents accusing Wankhede of fraud and extortion, his role as a ministerial authority is seen to get entangled with a personal crusade against an officer who once arrested his son-in-law.

As a result, matters which should play out in a court of law are reduced to a never-ending media circus. Accused of faking a caste certificate to get entry into the IRS, Wankhede petitioned the Scheduled Caste/Scheduled Tribe Commission alleging harassment of a Dalit officer. With a “Muslim” minister — one of the few left in an increasingly majoritarian political ecosystem — taking on a “Dalit” investigator, the battle lines are being drawn in a manner that threatens to blow up into an ominous caste-communal inferno.

Lost in the fiery war of words are the real questions that remain unaddressed: Should an agency such as the Narcotics Control Bureau (NCB) — which is meant to handle international and interstate drug network connections — be looking out for a few grams of ganja (weed) on a cruise ship? Why must investigations be carried out in full media glare with a dubious list of witnesses? Where does an IRS officer get the funds to lead what is, by all accounts, a rather opulent lifestyle? And why is the story of a 3,000 kg heroin haul at the Adani-operated Mundra port so easily buried, while a superstar’s son’s alleged tryst with a few grams of drugs is a national obsession?

Perhaps when due process is routinely subverted, then it becomes almost impossible to separate truth from fiction.

The same is the case with Parambir Singh, the police officer in hiding. Singh is an Indian Police Service (IPS) officer who, like Wankhede, is seen to have revelled in Mumbai’s bright lights. As Mumbai police commissioner, Singh was holding a prize post reserved for the cadre’s best and brightest. He appeared to be the Maharashtra government’s chosen one until the Antilla car bomb case — where an explosives-laden Scorpio car was found near the home of the country’s richest business magnate — exposed the seamier side of the city’s crime-police nexus.

When within days of being removed from the top police post, Singh accused the state home minister, Anil Deshmukh, of demanding a monthly ₹100 crore as vasooli from officers, he only further exposed the rot within: The men in khaki were not just accomplices of the netas, but partners in crime.

Today, Singh, who is wanted by both the Mumbai police and the National Investigation Agency, has reportedly disappeared, a scandalous escape if true. How could the entire might of the police force, both in the state and at the Centre, allow an officer to just “disappear”? Unless, if the word on the streets of Mumbai is true, this is a well-connected police officer who just knows too much. This might explain why the Maharashtra government has been so tight-lipped about an unprecedented turn of events that has brought further embarrassment to an embattled ruling coalition in Mumbai.

The truth is, in a politically surcharged atmosphere with several ministers and legislators being investigated for various acts of alleged corruption, only those who have joined the Bharatiya Janata Party (BJP) can “sleep soundly”, admitted a former Congress Member of Legislative Assembly (MLA) recently — Mumbai’s worst kept secrets have come tumbling out.

In 1993, the Vohra Commission report submitted by a former home secretary pointed to the well-entrenched nexus of criminals, politicians, and government officials. Viewed in the backdrop of the 1993 Mumbai blasts, and the role of the underworld and the Dawood Ibrahim gang, in particular, the report was a grave indictment of a corrupt syndicate of the powerful. Sadly, the Vohra report has gathered dust, with the entire findings yet to be made public, despite assurances given by different governments. Why will anyone act when the truth could be inconvenient to all?

Postscript: In Mumbai’s film buzz, there is speculation that Wankhede wants a biopic made about his life story. If an IRS officer believes that he is now a larger-than-life character worth depicting on celluloid, why blame him? Twenty years ago, Mumbai’s encounter cops too acquired instant cinematic fame, and then, notoriety. Some of them have since been in and out of jail. In Mumbai’s crazed whirl, kuch bhi ho sakta hai (anything is possible)!

Rajdeep Sardesai is a senior journalist and author

Prime Minister Narendra Modi’s announcement at the Glasgow Summit that India will achieve the target of net-zero emission by 2070 has underlined India’s commitment to battling the climate crisis. The speech highlighted India’s development imperative. It also aligned India’s position with a goal widely accepted by the international community.

The International Energy Agency (IEA) has called upon countries to achieve net-zero emissions by 2050. India needs a longer transition period. We have to combine growth with emission-reduction. The choice is easier for countries that have already reached a high level of industrialisation.

It is striking that the debate on climate is taking place against the background of a sharp hike in electricity prices in Europe, and coal shortages in China and India.

The slowing down of the winds over the North Sea in early September, coupled with the rising gas prices, resulted in a sharp increase in electricity prices in Europe. The drop in wind power led to increased demand for gas at a time when the supply situation was tight. Wind accounted for 24% and 23.7% of electricity generation in the United Kingdom (UK) and Germany respectively in 2020. Renewables are an intermittent source of power. But this needs to be backed up by an alternative source of energy when the sun is not shining and the wind is not blowing. This “balancing” power is supplied by gas in Europe. Even before the current crisis broke out, Germany had the highest electricity tariff in the world. According to Bloomberg, the cost of renewable power to German consumers reached $38 billion in 2020.

The IEA report has suggested that there be no new investment in oil and gas production or new coal mines. The problems caused by the temporary shortage of coal in China and India show how difficult this task is. Coal accounts for 71% of India’s electricity generation. While developed countries stress the need to phase out coal, they have retained fossil fuel as a major source in their energy basket. The share of fossil fuels in Germany and the UK is 40.5% and 37.7%. The percentage of gas in Germany’s energy basket will go up with the Nordstrom II pipeline coming on stream. Germany will retain coal (lignite) in its energy basket till 2037. According to a Financial Times report citing official American figures, the United States (US)’s coal consumption for power generation will rise by 20% this year. China is the largest coal-consuming country in the world and authorised 37 GW of new coal-based power plants in 2020.

An MIT study in 2018 pointed out that without the contribution of nuclear power, “the cost of achieving deep decarbonization targets increases significantly”. The nuclear power tariff of ₹3.47 per unit in 2019 already compares favourably with the cost of renewables with storage solutions that exceed ₹4 per unit.

India needs a diversified energy basket, of which a key pillar must be nuclear power. Nuclear power is part of the Clean Energy Standard of the US. Japan’s new Prime Minister Fumio Kishida announced in Parliament, “It’s crucial that we re-start nuclear power plants.” The share of nuclear power in electricity generation in India (3%) is far behind those of other major economies — the US (20%) and the European Union (20%). China proposes to increase its share of nuclear to 10%. The growth of nuclear power will require strong government support. Nuclear power should be included in India’s clean energy matrix and given a “must-run status”.

DP Srivastava is a former ambassador and coordinator of VIF’s Task Force on India’s Energy Transition

Climate Central, a non-profit news organisation that analyses climate science, recently released a set of stark, interactive images that show what will happen to some of the most iconic landmarks in coastal cities worldwide, if sea levels rise. The images are based on the outcomes of 1.5°C of warming and the 3°C excess rise. Users can toggle between a number of scenarios, look at current conditions, and compare where water levels could end up after 1.5°C of warming versus up to 3°C. One of the landmarks that the photorealistic illustrations show is Mumbai’s famous Chhatrapati Shivaji Maharaj Vastu Sangrahalaya, which will be under water if warming goes unchecked. According to Climate Central, the scenarios showing 1.5 degree of warming is possible only if we make “deep and immediate” cuts to climate pollution. The interactive platform was developed by the Climate Central team in collaboration with researchers at Princeton University and the Potsdam Institute for Climate Impact Research in Germany.

The stark warnings about the threat and the impact of sea-level rise are not new. In August, a Nasa report said that Indian coastal areas would face a sea-level rise of 0.1 metre to 0.3 metre in the next two-three decades due to global warming. The sea-level rise and its impact will be experienced in varying degrees in other coastal cities and ports such as Mumbai and Chennai, among others.

Even though cities such as Mumbai are affected by the climate crisis, they are also well-placed to plan mitigation and adaptation strategies. In recent months, Mumbai has taken a few positive climate steps. For example, in August, the Brihanmumbai Municipal Corporation (BMC) launched the first Mumbai Climate Action Plan. It will focus on waste management, sustainable mobility, clean energy, urban floods and water management, urban green cover and biodiversity, and air quality. In September, the Maharashtra government announced that 43 cities in the state will join the United Nations-led “Race to Zero” campaign, which aims at committing to net-zero emissions by 2050. Mumbai is one of them. Through these initiatives, the city shows that it means business. Hopefully, the political and civic administration will shower equal attention and show real interest in implementing these critical plans so that Mumbai becomes a climate-resilient city in the true sense of the term.

Less than a year after Joe Biden swept Virginia in his presidential run, the Democrats lost the state to Republican candidate, Glenn Youngkin, in a gubernatorial contest. In New Jersey, the Democrats were able to re-elect the incumbent, but a relatively unknown Republican candidate came much closer to the finish line than anyone had anticipated. The two crucial races have taken place 13 months before midterms — when one third of the Senate seats, and all seats in the House of Representatives — will be up for grabs. The golden political moment for the Democrats, with the party in control of the White House, the Senate, and the House, may well be approaching its end.

The problem for Democrats is fourfold. One, Mr Biden has been unable to get his ambitious domestic legislative agenda passed. This rests on the pillars of massive infrastructure spend, which is meant to create jobs and remodernise America to be globally competitive, and a “care economy” which is meant to provide welfare in terms of child care, expanded health care, and educational support. But divisions between the progressive Left and Centrists within the party have stalled it in Congress. Two, Americans are reeling under inflation, supply shortages, and uneven economic recovery. Three, Republicans have mounted a culture war — meant largely to stoke the fears of the White majority — with schools emerging as a key battle-ground. And finally, the Grand Old Party is trying out a new formula, where it retains Donald Trump’s base (and uses him), but also moves beyond it (by keeping him at some distance), like Mr Youngkin did. Unless Mr Biden and his colleagues get their act together, November 2022 will bring even worse news than November 2021 has.