எண்ணற்ற பதக்கங்களை வென்றுள்ள குத்துச்சண்டை வீராங்கனை மேரி கோமுக்கு ஒலிம்பிக்கில் தங்கம் வெல்ல வேண்டும் என்பதே ஆகப் பெரும் லட்சியம். 38 வயதில் அவரைத் தீவிரமாக இயக்கிக்கொண்டிருப்பதும் அந்த வேட்கைதான். ஆனால், டோக்கியோ ஒலிம்பிக்கில் காலிறுதிக்கு முந்தைய சுற்றில் கொலம்பிய வீராங்கனை இங்க்ரிட் வேலன்சியாவிடம் தோல்வியடைந்ததால், ஒலிம்பிக் தங்கம் என்பது மேரியின் நிறைவேறாத கனவாகிவிட்டது. ஏனெனில், அடுத்த ஒலிம்பிக்கில் பங்கேற்பதற்கான அதிகபட்ச வயதை (40) அவர் கடந்திருப்பார்.
ஒலிம்பிக்கில் தங்கம் வெல்ல முடியவில்லை என்றாலும், இந்திய விளையாட்டு உலகின் தங்கமகள் என்கிற அடைமொழிக்குப் பல்வேறு வகைகளில் பொருத்தமானவர் மேரி கோம். 1990-களில் பி.டி.உஷா விளையாட்டுத் துறையில் சாதிக்கத் துடித்த பல பெண்களுக்கு உந்துசக்தியாக இருந்தார். புத்தாயிரத்தில் அந்த இடத்தைப் பெற்றவர் மேரி கோம். அதுவும் பெண்கள் அதிகமாக அனுமதிக்கப்பட்டிராத ஒரு விளையாட்டுப் பிரிவில், மலைக்கவைக்கும் சாதனைகளை நிகழ்த்தியிருப்பது மேரி கோமை இன்னும் பெரிய உயரத்தில் வைத்து கொண்டாடப்படப் பணிக்கிறது.
2012-ல் லண்டனில் நடந்த ஒலிம்பிக்கில்தான் பெண்களுக்கான குத்துச்சண்டைப் போட்டிகள் முதன்முறையாக அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன. அந்த ஒலிம்பிக்கில் குத்துச்சண்டையில் பங்கேற்கத் தகுதிபெற்ற ஒரே இந்தியப் பெண்ணான மேரி கோம், தனது முதல் ஒலிம்பிக் போட்டியிலேயே 51 கிலோ எடைப்பிரிவில் வெண்கலம் வென்றார். இது தவிர, எட்டு முறை உலக சாம்பியன்ஷிப் போட்டிகளில் பங்கேற்று, ஆறு தங்கப் பதக்கங்களையும் ஒரு வெள்ளி, ஒரு வெண்கலப் பதக்கங்களையும் வென்றுள்ளார். உலக சாம்பியன்ஷிப்பில் எட்டு முறை பதக்கம் வென்ற ஒரே குத்துச்சண்டைப் போட்டியாளர் மேரி கோம்தான். 2014-ல் தென்கொரியாவில் நடைபெற்ற ஆசிய விளையாட்டுப் போட்டியிலும், 2018-ல் ஆஸ்திரேலியாவில் நடைபெற்ற காமன்வெல்த் போட்டியிலும் தங்கம் வென்றார். இவ்விரு சர்வதேசப் போட்டிகளில் குத்துச்சண்டையில் தங்கம் வென்ற முதல் இந்தியப் பெண் அவரே.
மணிப்பூரில் உள்ள கங்காதே கிராமத்தில் 1982 நவம்பர் 24 அன்று பிறந்தார் மேரி கோம். பெற்றோர் அவருக்கு வைத்த பெயர் சுங்க்நீஜங். அவருடைய பெற்றோர் குத்தகை விவசாயிகள். மேரி கோம் தொடக்கப் பள்ளியில் படித்தபோதே விடுமுறை நாட்களில் வயலில் வேலைபார்த்துச் சம்பாதிக்க வேண்டிய நிலையில்தான் குடும்பச் சூழல் இருந்தது. பெற்றோர் வேலைக்குப் போய்விடுவதால், வீட்டில் தம்பி தங்கையைப் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. இவற்றுக்கு நடுவில்தான் தடகள விளையாட்டில் பயிற்சிபெற்றார் மேரி கோம்.
இடைநிலைப் பள்ளிக் கல்வியை முடித்த பின் தலைநகர் இம்பாலில் உள்ள பள்ளியில் தொடர்ந்தார். ஆனால், பத்தாம் வகுப்புத் தேர்வில் தேற முடியவில்லை. விளையாட்டுதான் தன் வாழ்க்கை என்று மேரி கோம் தீர்மானித்தார். விளையாட்டுத் துறையில் சாதிக்க வேண்டும் என்னும் லட்சியத்தைக் காட்டிலும் குடும்பத்தை வறுமையின் பிடியிலிருந்து மீட்க வேண்டும் என்னும் யதார்த்தம் மேரியை இன்னும் தீவிரமாக உந்தித்தள்ளியது.
1998 ஆசிய விளையாட்டுப் போட்டியில் மணிப்பூரைச் சேர்ந்த குத்துச்சண்டை வீரர் டிங்க்கோ சிங் தங்கம் வென்றிருந்தார். இதனால், மேரி கோம் > குத்துச்சண்டை மீது தன் கவனத்தைத் திருப்பினார். இம்பாலில் உள்ள இந்திய விளையாட்டு ஆணையத்தின் பயிற்சி மையத்தில் பழையதாகி நைந்துபோயிருந்த ஆடைகளை அணிந்திருந்த பதின்பருவச் சிறுமியாக, பயிற்சியாளர் கோசனா மெய்ட்டியிடம் சென்றார். மேரியின் வேகத்தையும் வலிமையையும் பார்த்த பயிற்சியாளருக்கு தான் ஒரு சாம்பியனுக்குப் பயிற்சியளித்துக்கொண்டிருக்கிறோம் என்பது புரிந்தது. அடுத்ததாக, மணிப்பூர் அரசு குத்துச்சண்டைப் பயிற்சியாளரான நர்ஜித் சிங்கிடம் பயிற்சிபெறத் தொடங்கினார்.
பழங்குடியினத்தைச் சேர்ந்த மேரி கோம், குத்துச்சண்டையில் பங்கேற்பதற்குப் பெற்றோரிடமிருந்தும் சுற்றத்தாரிடமிருந்தும் பல எதிர்ப்புகள் வந்தன. வீட்டுக்குத் தெரியாமல் குத்துச்சண்டைப் போட்டிகளில் பங்கேற்றார் மேரி. 2000-ல் மாநில அளவிலான பாக்ஸிங் சாம்பியன்ஷிப் போட்டியில் சிறந்த பாக்ஸராக அறிவிக்கப்பட்டார். அகில இந்திய பாக்ஸிங் அசோசியேஷன் போட்டிகளில் (2002, 2005, 2006) சாம்பியன் பட்டம் வென்றார். இடையில் தனித்தேர்வராகப் பள்ளிக் கல்வியை முடித்து, கல்லூரியில் பட்டப் படிப்பையும் நிறைவுசெய்தார். திருமணத்துக்குப் பிறகு சில ஆண்டுகள் குத்துச்சண்டையிலிருந்து விலகியிருந்தவர், இரட்டைக் குழந்தைகளுக்குத் தாயான பிறகு 2008-ல் மீண்டும் களம் புகுந்து பல்வேறு பதக்கங்களை வென்றார். இந்தியாவில் விளையாட்டு வீரர்களுக்கான அனைத்து கெளரவங்களையும் மேரி கோமுக்கு அளித்து, இந்திய அரசு அழகுபார்த்தது. 2016-ல் அன்றைய குடியரசுத் தலைவர் பிரணாப் முகர்ஜி இவரை மாநிலங்களவை உறுப்பினராக நியமித்தார். அவருடைய வாழ்க்கை அடிப்படையில் எடுக்கப்பட்ட இந்தித் திரைப்படம் ‘மேரி கோம்’ 2014-ல் வெளியானது.
‘மேரி திதி’யைப் போல் ஆக வேண்டும் என்று கனவுகண்ட பெண்களுக்காக இம்பாலில் 2007-ல் குத்துச்சண்டை பயிற்சிப் பள்ளியைத் தொடங்கினார். இன்று வரை எளிய பின்னணியிலிருந்து வருகிறவர்களுக்கு இலவசமாகப் பயிற்சி அளித்துவருகிறார். வரும் காலத்தில் இந்தியர்கள் குத்துச்சண்டையில் ஒலிம்பிக் தங்கங்களைக் குவிப்பதற்கான விதைகளைத் தன் விளையாட்டுக் களச் சாதனைகளின் மூலம் விதைத்திருக்கிறார் மேரி கோம். ஓய்வுபெற்ற பிறகும் பயிற்சியாளராகவும் மற்ற வகைகளிலும் ஒலிம்பிக் பதக்கங்களை வெல்ல அவர் வழிகாட்டுவார்!
கேரளத்தின் மண்ணடி கிராமத்தில் 1941-ல் பிறந்த அடூர் கோபாலகிருஷ்ணன், காந்திகிராம கிராமியப் பல்கலைக்கழகத்திலும் புனே திரைப்படக் கல்லூரியிலும் படித்தவர். 1972-ல் இவர் இயக்கிய முதல் திரைப்படமான ‘ஸ்வயம்வரம்’ மலையாளத்தில் புதிய அலை சினிமாவைத் தொடங்கி வைத்தது. கேரள மாநிலத்தின் முதல் திரைப்படச் சங்கமான ‘சித்ரலேகா’வை நிறுவியவர்களில் ஒருவர். பத்ம விபூஷண், தாதாசாகேப் பால்கே விருது உள்ளிட்ட தேசிய அளவிலான விருதுகளையும் சர்வதேச விருதுகளையும் பெற்றவர். ஜூலை மூன்றாம் தேதி தனது 80 வயதை நிறைவுசெய்ததையொட்டி, அடூர் கோபாலகிருஷ்ணனிடம் உரையாடியதிலிருந்து…
கலை எப்போதாவது உங்களுக்கு ஆறுதலாக இருந்திருக்கிறதா? எனில், எந்தக் கலை?
நான் அடைக்கலம் கொள்ளும் கலை வடிவம் கதகளி. நாடக வடிவின் மிக உச்சபட்சமாக நளினமாக்கப்பட்ட வடிவம் கதகளி. எதார்த்தத்தை மறுபடைப்பு செய்யும் ஒரு முயற்சியையும் அதன் வெளியீட்டில் பார்க்கவே முடியாது. ஆனால், சினிமாவோ அடிப்படையில் எதார்த்தத்தில் நின்று கதைசொல்ல வேண்டிய வடிவம். இந்த முரண்பாடு அல்லது இரட்டை நிலை மிகவும் சுவாரஸ்யமானது. ஏனெனில், கதகளியின் ரசிகனாக, சினிமாவைப் பயில்பவனாக இரண்டு ஊடகங்களிலும் ஈடுபடுபவன் நான்.
‘ஸ்வயம்வரம்’ முதல் ‘பின்னேயும்’ வரையிலான உங்கள் படைப்புகளைப் பார்க்கும் ஒருவர், அதிகரிக்கும் அவநம்பிக்கையையும் விரக்தியையும் அவற்றில் துலக்கமாகப் பார்க்க முடியும். காந்தியும் நேருவும் தாக்கம் செலுத்திய ஒரு யுகத்தைச் சேர்ந்த ஒரு தலைமுறையினர் இந்தியா பற்றி கொண்டிருந்த நம்பிக்கையின் சிதறலாக அதைப் பார்க்கலாமா?
காந்தியும் நேருவும் கனவு கண்ட ஒரு வளரும் தேசம் குறித்தான உயர்ந்த லட்சியங்களோடு நான் வளர்ந்தேன். மனிதார்த்தத்தை மற்ற எல்லாவற்றையும்விட உயர்வாக நேருவின் இந்தியா கொண்டிருந்தது. சுதந்திரமடைந்து ஒரு தசாப்தத்தில் தொழில் துறை, கலாச்சாரம், கலைகள், இலக்கியம் என மனிதர்கள் புழங்கும் ஒவ்வொரு வெளியிலும் இந்தியா தனது அடித்தளங்களை இடத் தொடங்கியது. வறிய நிலையில் இருந்தாலும், பார்வையில் தெளிவும் விழுமியங்களில் உறுதியும் சேர்ந்து கூடுதலாகச் சாதிக்கவிருக்கும் தேசமாக இந்தியா பார்க்கப்பட்டது. தேசத்தை உருவாக்கிய தலைவர்கள் போனவுடன் அவர்களது லட்சியமும் சீக்கிரத்திலேயே மறக்கடிக்கப்பட்டது. புதிய வகை அரசியலர்கள் ஊழல் மலிந்தவர்களாகவும், மக்கள் பணியில் ஈடுபாடு இல்லாதவர்களாகவும் வந்தார்கள். இன்றைய இந்தியாவைப் பார்க்கும்போது துயரமும் அழிவும் நம்மைச் சூழ்வதுபோல உணர்கிறேன். ஒரு கலைஞனின் படைப்புகளில் அந்தக் காலத்தைச் சேர்ந்த அரசியல், சமூக மூட்டங்கள் இருப்பதில் ஆச்சரியம் ஒன்றும் இல்லையே.
தீவிர சினிமா மீது கவனம் கொண்ட பார்வையாளர்களுக்காக கேரளத்தில் சினிமா சங்கத்தை ஏற்படுத்திய முன்னோடிகளில் நீங்களும் ஒருவர். இணையத்தில் இன்று எல்லாம் இலவசமாகக் கிடைக்கும் நிலையில், சினிமா சங்கங்களின் வேலை என்ன?
சினிமா சங்கங்கள் அதன் பழைய வடிவத்திலேயே இன்று தொடர்வது சாத்தியமில்லை. ‘ஆர்ட் ஹவுஸ்’ என்ற பெயரில் திரைப்படக் கூடங்களைத் தொடங்குவதுதான் சரியான மாற்றாக இருக்கும். ஒரு சிறந்த படைப்பைப் பார்ப்பதற்கு விரும்பும் யாரும், நியாயமான கட்டணத்தைக் கொடுத்துப் பார்க்கும் வசதி எல்லோருக்கும் இதன் மூலம் ஏற்படும். மாற்று சினிமாவைப் பிரபலப்படுத்துவதற்கு இந்தத் திரைப்படக் கூடங்கள் உதவும். இதைப் போன்ற கூடங்களை உருவாக்குவதற்கு அரசின் தரப்பில் அக்கறையுடன் எத்தனங்கள் எடுக்கப்பட வேண்டும்.
சினிமாவைப் பார்ப்பதற்கு மடிக்கணினிகளையும் செல்பேசிகளையும் விரும்பும் காலம் வந்துவிட்டது. இனி சினிமா படைப்பாளிகள் தங்கள் கற்பனையிலேயே மாற்றங்களைச் செய்ய வேண்டியிருக்குமா?
சினிமாவை செல்பேசியிலோ கணிப்பொறியிலோ ரசிக்க முடியாது. பெரிய திரையில் இருட்டான அரங்கில் காட்சிகளைப் பார்க்கும் தாக்கம் அதில் கிடைக்கவே கிடைக்காது. தன்னைப் போன்ற ரசிகர்களோடு ஒரு சமூக அனுபவமாக சினிமாவைப் பார்க்கும் அனுபவத்தை மாற்றீடு செய்ய முடியாது. நீங்கள் பார்க்கும் காட்சியின் அளவும் உங்களிடம் தாக்கம் செலுத்தும் அளவும் வேறு; அதேபோன்றுதான் ஒலி அனுபவமும். கணிப் பொறியிலோ செல்பேசியிலோ நடுத்தரமான ஒலிகள்தான் காதுகளை அடைகின்றன. கதாபாத்திரங்களுக்கு நடுவே பகிரப்படும் உரையாடல்கள் மட்டுமே நமக்கு வழிகாட்டுவதாக உள்ளன. இது சினிமாவை அனுபவிக்கும் முறையான வழி அல்ல.
இந்தியாவில் தீவிர சினிமாவின் நிலை எப்படி உள்ளது? திரையரங்குகளிலும் தொலைக்காட்சியிலும் நியாயமான இடம் இல்லை. தீவிர சினிமா என்ற கலை வடிவத்தைப் பயில்வது, அதைத் தயாரிப்பது, அதற்கான பார்வையாளர் சூழல் எப்படி இருக்கும்?
தீவிர சினிமாவை முன்னெடுப்பதிலும் ஆதரிப்பதிலும் அரசு எல்லா முனைகளிலிருந்தும் தன்னை விலக்கிக்கொண்டுவிட்டது. அரசைப் பொறுத்தவரை சினிமா வெறும் பொழுதுபோக்கு வடிவம். இந்த நம்பிக்கையை சினிமா எடுப்பவர்கள் பெரும்பாலானவர்களும் பொதுமக்களும்கூட வைத்துள்ளனர். கலந்தாலோசிப்பதில் நம்பிக்கையே இல்லாத அரசிடம் யார் சொல்ல முடியும்? அரை நூற்றாண்டுக்கு முன்னரும் நிலைமையில் பெரிய வித்தியாசம் எல்லாம் இல்லை. ஆனால், நம்பிக்கையின் ரேகைகளைக் காண முடிந்தது. அது இப்போது போய்விட்டது. தரமான சினிமாவை போஷிக்கவும் ஊக்குவிக்கவும் அரசால் உருவாக்கப்பட்ட நிறுவனங்களும் சரியாக இல்லை.
சினிமா ஒளிப்பதிவுச் சட்டம் தொடர்பில் பரிந்துரைக்கப்பட்டுள்ள சீர்திருத்தங்களை எப்படிப் பார்க்கிறீர்கள். இணைய யுகத்தில் தணிக்கை என்பது சாத்தியமா?
தணிக்கை என்பதே அரசியல் அமைப்பின் லட்சியத்துக்கு எதிரானது. ஒளிப்பதிவுச் சட்டத்தில் திருத்தங்களைக் கொண்டுவரும் தற்போதைய திட்டத்தின் மூலம் திரைப்படச் சான்றிதழ் அளிப்பு மேல்முறையீட்டுத் தீர்ப்பாணையத்தை மறைமுகமாக அதிகாரமற்றதாக்க முயல்கிறது. ஒரு திரைப்படப் படைப்பாளி விதிமுறைகளுக்கு எதிராக முறையீடு செய்வதற்கான ஒரே அமைப்பாக அதுவே உள்ளது. ஏற்கெனவே தணிக்கை செய்யப்பட்ட திரைப்படங்களை மீண்டும் தணிக்கைக்கு உட்படுத்த அரசு திட்டமிடுகிறது. வரையறையே இல்லாமல் ஒரு ஆட்சியானது மக்கள் மேல் சந்தேகப்படத் தொடங்கினால், அதன் பொருள் சர்வாதிகாரம்தான். அச்சுறுத்தப்படும் உணர்வையோ மூச்சுமுட்டும் உணர்வையோ தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அரசு ஒன்று நம்மிடம் ஏற்படுத்தக் கூடாது.
© ‘தி இந்து’, தமிழில்: ஷங்கர்ராமசுப்ரமணியன்
ஊர்ப் பெயரும் தாயார் பெயரும் ஒன்றாகக் கொண்டவர் இளங்குமரனார் (1930 - 2021). தாயார் பெயர் வாழவந்தாள். ஊர்ப் பெயர் வாழவந்தாள்புரம். தந்தை பெயர் இராமு; ஊர் வைத்த பெயர் ‘படிக்கராமு’. பெற்றோரின் எட்டாவது குழந்தையாகப் பிறந்ததால், அந்த நாள் வழக்கப்படி அவருக்கு வைக்கப்பட்ட பெயர் ‘கிருஷ்ணன்’. மறைமலையடிகள், தேவநேயப் பாவாணர் நூல்கள் தந்த தனித்தமிழ் உணர்வால் இவர் மாற்றிக்கொண்ட பெயர், ‘இளங்குமரன்’.
இடைவிடாமல் படிக்கும் தந்தையாரின் பழக்கம் இவரிடமும் ஒட்டிக்கொண்டது. திருக்குறள் முழுவதையும் 12 வயதுக்குள்ளும், தொல்காப்பியம் முழுவதையும் 16 வயதுக்குள்ளும் மனப்பாடம் செய்துவிட்டார். சங்க இலக்கியப் பயிற்சியைத் தொடங்கியது 18-ம் வயதில்.
சொந்த ஊரிலேயே தொடக்கப் பள்ளி ஆசிரியர் பணியை 8.4.1946-ல் தொடங்கினார். புலவர் பட்டம் பெற்ற பின் 1951-ல் தமிழாசிரியர் பணியை கரிவலம்வந்தநல்லூரில் தொடங்கினார்; தளவாய்புரத்தில் தொடர்ந்தார்; மதுரை மு.மு.மேல்நிலைப் பள்ளியில் நிலைத்தார். இறுதி நான்காண்டுகள் மதுரை காமராசர் பல்கலைக்கழக ஆய்வறிஞராகப் பணியாற்றி ஓய்வுபெற்றார். தொடர்ந்து 43 ஆண்டுகள் ஆசிரியர் பணியாற்றும் வாய்ப்பை இளங்குமரனார் பெற்றதுபோல இனியொருவர் பெற இயலாது.
மதுரை காமராசர் பல்கலைக்கழகப் பணியில் இவர் உருவாக்கியது ‘தொல்காப்பியக் கலைச் சொற்களஞ்சியம்’. தொல்காப்பியம், திருக்குறள் இரு நூல்களையும் பல கோணங்களில் பார்த்து, இளங்குமரனார் வெளிப்படுத்திய நூல்கள் மிகுதி.
எந்த ஊரில், எந்தப் பொருளில் பேசினாலும் அதை உடனே நூலாக விரித்தெழுதும் வழக்கமுடையவர் இளங்குமரனார். ‘திரு.வி.க. இப்படித்தான் செய்வார்’ எனத் தம் எழுதுமுறை முன்னோடியாக அவரைக் காட்டுவார். பேசிய உடனேயே, ‘குடிஅரசு’, ‘விடுதலை’ ஏடுகளுக்கு எழுதியனுப்பும் பெரியார் வழக்கத்தையும் ஒப்பிட்டுப் பேசுவார். திருவள்ளுவர், மறைமலையடிகள், திரு.வி.க., தேவநேயப் பாவாணர் நால்வரும் தந்த நூல் வெளிச்சத்தில் நடப்பதாகப் பெருமிதம் கொள்பவர் இளங்குமரனார். தமக்குப் பெயர் தந்தவராக மறைமலை அடிகளாரையும், நெஞ்சம் தந்தவராக திரு.வி.க.வையும், தோள் தந்தோராகப் பாவாணர் இலக்குவனாரையும், துணிச்சல் தந்தோராக பாரதியார், பாவேந்தரையும் குறிப்பிடுவது இளங்குமரனார் வழக்கம்.
தனித்தமிழ்ச் சொல்லாய்வாளர், வரலாற்றாசிரியர், உரையாசிரியர், படைப்பாளர், பாவலர், பதிப்பாசிரியர், பழம்நூல் மீட்பர் எனப் பல முனைகளிலும் விரிந்த அறிவுப் பரப்பைக் காட்டுவன இவரின் நூல்கள். ஐநூறுக்கும் மேற்பட்ட நூல்களை எழுதி வெளியிட்டுள்ளார் இளங்குமரனார். அத்தனையும் இவர் கைப்பட எழுதியவை. மறைவதற்குச் சில நாட்கள் முன்பு இவர் இறுதியாக எழுதிய எழுத்தும் மணிமணியாக உள்ளது. எழுத்து நடுக்கமும் நினைவுத் தடுமாற்றமும் வராத பெறும் பேறானது 91 வயதிலும் இவருக்கு வாய்த்தது வியப்பு.
கருத்துப் பணியோடு நின்றுவிடாமல், தமிழ் காக்கும் களப்பணி வீரராகவும் செயல்பட்டார். அறிஞர் சி.இலக்குவனார் உருவாக்கிய தமிழ்க் காப்புக் கழகத்தின் பொதுச் செயலாளராகத் திகழ்ந்தார். பாவாணரின் ‘உலகத் தமிழ்க் கழகம்’, ‘குறளாயம்’ என இவர் பணியால் பயன் கொண்ட அமைப்புகள் பல. தமிழ்ப் பயிற்று மொழியை வலியுறுத்தி சென்னை வள்ளுவர் கோட்டத்தில் 25.04.1990-ல் நடந்த உயிர் துறக்கும் போராட்டத்திலும், 102 அறிஞர்களுள் ஒருவராகத் தோள் தட்டி நின்றவர் இளங்குமரனார்.
தமிழர் வாழ்வின் எல்லா நிலைகளிலும் தமிழை முன்னிறுத்த வேண்டும் என்பதற்காக திருச்சி காவிரி ஆற்றங்கரையில் ‘திருவள்ளுவர் தவச்சாலை’ நிறுவினார். தமிழில் திருமணம், குடமுழுக்கு, வாழ்வியல் சடங்குகள் நடத்தவல்ல நூற்றுக்கணக்கானோரைப் பயிற்சி தந்து உருவாக்கினார். தமிழில் திருமணம் நடத்துவதை 21 வயதில் தொடங்கி, எழுபது ஆண்டுகள் தொடர்ந்து நடத்திவந்தார். நான்காயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட திருமணம் நடத்தி வைத்திருப்பதைப் பட்டியலிட்டு ஆவணப்படுத்தியுள்ளார்.
இவரது சொல்லாய்வுத் திறம் வியந்த தேவநேயப் பாவாணர், தமது ‘செந்தமிழ்ச் சொற்பிறப்பியல் அகரமுதலி’ திட்டத்தின் சிறப்புத் தொகுப்பாளராக இவரை இணைத்துக்கொண்டார். புலமை வாய்ந்தோரே பாவாணர் நூலோடு உறவாட முடியும். பாவாணர் நூல்களுக்கு நுழைவாயிலாக ‘தேவநேயம்’ என 14 தொகுதிகளை வழங்கியுள்ளார் இளங்குமரனார். பாவாணர் வரலாற்றை எழுதியுள்ள இவர், பாவாணர் மடல்களைத் திரட்டி இரு தொகுதிகளாக வெளியிட்டுள்ளார்.
தொல்காப்பியத்தில் மனம் தோய்ந்து மூழ்கி எழுந்த இளங்குமரனார், தொல்காப்பிய முழு நூற்பிழிவாக வழங்கியுள்ள அரிய நூல் ‘தமிழர் வாழ்வியல் இலக்கணம்’. தொல்காப்பியத்தில் புலமை பெற விரும்புவோருக்கு அவர் வழங்கியுள்ள வழிகாட்டி நூல் ‘தொல்காப்பியம் சொற்பொருட்களஞ்சியம்’. பெருமுயற்சியில் ஈடுபட்டு ‘செந்தமிழ்ச் சொற்பொருட்களஞ்சியம்’ எனும் 10 தொகுதிகளை வழங்கியுள்ளார். அழிந்துபோன நூல்களாகக் கூறப்பட்ட ‘காக்கைபாடினியம்’, ‘களவியற்காரிகை’ முதலிய பல நூல்கள் இளங்குமரனாரால் உயிர்பெற்றன.
தமிழரின் வாழ்க்கை நடைமுறைகளை விளக்கும் ‘தமிழக ஒழுகு’ என்னும் அரிய நூலை இவரைப் பதிப்பிக்கச் செய்து வெளியிட்டுள்ளது பாரதிதாசன் பல்கலைக்கழகம். அந்த நூலை எழுதிய விருதை சிவஞான யோகி 19.11.1908-ல் தொடங்கிய திருவிடர் கழகமே முதல் தனித்தமிழ் அமைப்பு என இளங்குமரனார் வெளிப்படுத்தியபோது, வியந்தது தமிழுலகம். ‘தனித்தமிழ் இயக்கம்’ (1991), ‘தேவநேயப் பாவாணரின் சொல்லாய்வுகள்’ (1985), ‘இலக்கண வரலாறு’ (1990) போன்ற நூல்களால் ஆய்வுச் செழுமைக்கு வலிமையூட்டினார் இளங்குமரனார்.
சுவடிகள் அச்சேறிய அரிய வரலாற்றை விளக்கும் ‘சுவடிக்கலை’ (1984), ‘சுவடிப்பதிப்பு வரலாறு’ (1990) போன்ற அரிய நூல்கள் இவருடைய உழைப்பில் பிறந்தவை என்பதை அறிந்தோர் சிலரே. பழைய நூல்களைத் தேடிப் பதிப்பிப்பதில் நம் கால உ.வே.சா.வாகத் திகழ்ந்தார் இளங்குமரனார்!
- செந்தலை ந.கவுதமன், சமகால வரலாற்று ஆய்வாளர்,
சூலூர் பாவேந்தர் பேரவை நிறுவனர்.
தொடர்புக்கு: sooloor@yahoo.co.in
The Ministry of Ayush has collaborated with the U.K.'s London School of Hygiene and Tropical Medicine (LSHTM) to conduct a study on ‘Ashwagandha’ for promoting recovery from COVID-19.
A Ministry release said that the All India Institute of Ayurveda (AIIA), an autonomous body under the Ministry of Ayush, and the LSHTM recently signed a Memorandum of Understanding to conduct clinical trials of ‘Ashwagandha’ on 2,000 people in three U.K. cities — Leicester, Birmingham and London (Southall and Wembley).
‘Ashwagandha’ (Withania somnifera), commonly known as ‘Indian winter cherry’, is a traditional Indian herb that boosts energy, reduces stress and makes the immune system stronger. It is an easily accessible, over-the-counter nutritional supplement in the U.K. and has a proven safety profile. The positive effects of ‘Ashwagandha’ have been observed in Long COVID, which is a multi-system disease with no evidence of its effective treatment or management.
It added that the successful completion of the trial could be a major breakthrough and give scientific validity to India’s traditional medicinal system.
“While there have been several studies on ‘Ashwagandha’ to understand its benefits in various ailments, this is the first time the Ministry of Ayush has collaborated with a foreign institution to investigate its efficacy on COVID-19 patients,’’ the Ministry said.
According to AIIA director Tanuja Manoj Nesari, who is also a co-investigator in the project along with Rajgopalan, coordinator–International Projects, the participants have been randomly selected. Sanjay Kinra of the LSHTM is the principal investigator of the study.
“For three months, one group of 1,000 participants will be administered ‘Ashwagandha’ (AG) tablets while the second group of 1,000 participants will be assigned a placebo, which is indistinguishable from AG in looks and taste. Both patients and the doctors will be unaware of the group’s treatment in a double-blind trial,” Dr. Nesari said.
The participants will have to take the 500mg tablets twice a day. A monthly follow-up of self-reported quality of life, impairment to activities of daily living, mental and physical health symptoms, supplement use and adverse events will be carried out.
It took over 100 meetings spanning about 16 months through both diplomatic as well as regulatory channels for signing of the MoU, Dr. Nesari said. She added that the study had been approved by the Medicines and Healthcare Products Regulatory Agency (MHRA) and certified by WHO-GMP. It was being conducted and monitored as per the internationally recognised GCP (Good Clinical Practices) guidelines, she added.
Recently, a number of randomised placebo controlled trials of AG in humans in India have demonstrated its efficacy in reducing anxiety and stress, improving muscle strength and reducing symptoms of fatigue in patients treated for chronic conditions. It has also been indicated for treating non-restorative sleep, a hallmark of chronic fatigue, for which the trials are currently ongoing. Combined with substantial literature on its pharmacological and immunomodulatory effects in vitro and in animals, the study suggests ‘Ashwagandha’ as a potential therapeutic candidate for alleviating the long-term symptoms of COVID-19.
“After the trial’s success, ‘Ashwagandha’ will be a proven medicinal treatment to prevent infection and be recognised by the scientific community worldwide,” the Ministry noted.
It added that despite successful vaccine development, COVID-19 continued to pose a substantial threat to health in the U.K. and globally. More than 15% of adults in the U.K., where the clinical trials on ‘Ashwagandha’ was going to take place, and more than 10% globally had been infected with the Sars-Cov-2 virus.
The story so far: fourth national serology survey by the Indian Council of Medical Research (ICMR) to estimate the spread of the coronavirus infection in India reported this month that two-thirds of Indians had antibodies to SARS-CoV-2. As part of this, it also released figures that showed that antibody prevalence was lowest in Kerala and highest in Madhya Pradesh, along with data from 19 other States.
Seroprevalence studies are meant to roughly estimate what percentage of the population may have been exposed to the virus. Kerala, which is now recording the sharpest rise in cases in the country fuelled by the Delta variant, had a seroprevalence of only 44.4%, implying that 56.6% of the population lacked antibodies and remained vulnerable to the infection. Madhya Pradesh has a seroprevalence of 79%, followed by Rajasthan (76.2%) and Bihar (75.9%).
A serosurvey template for the whole of India
After Kerala, the least antibody prevalence was in Assam (50.3%) and Maharashtra (58%). Assam and several other northeastern States are registering a sharp rise in COVID-19 infections. It is important to note that the antibodies may have been produced in response to a natural infection or from vaccination. The ICMR has not published a detailed research paper on the findings from the fourth survey.
Conceived in May 2020, the ICMR surveys are based on testing close to 400 people in 70 districts in 21 States. The districts were chosen based on their population. Hence, some States have more places represented and, all in all, nearly 28,500 people were part of the survey. Unlike the three previous editions of the survey, conducted from May 2020 to January 2021, the latest — covering June and July this year — included children and adolescents ranging from six to 17 years.
In the case of Kerala and Madhya Pradesh, three districts were selected to extrapolate the extent of the SARS-CoV-2 antibody prevalence, while nine districts were selected in Uttar Pradesh and six in Bihar.
The ICMR has stated that for a State to accurately capture the prevalence of antibodies, it must conduct its own regional survey and the results must only be taken as a guide to future policies. There are, however, different interpretations of the seroprevalence data. Kerala has said the lowest seroprevalence among States testifies to its public health measures through all of last year that prevented the infection from spreading to the majority of the population. Therefore, it points out that the Centre must increase allocation of vaccines to the State. Several experts agree, but say that the recent spike in cases is a consequence of Kerala loosening its grip.
The ICMR data also points to the extent of under-reporting by States. Public health expert and epidemiologist Chandrakant Lahariya cited the seroprevalence data and compared it to the officially reported cases from the 21 States. As of June 25, by his estimates, Bihar, with a seroprevalence of 75.9%, should have had an estimated 427.6 lakh cases, but it officially reported only 7.2 lakh cases — an under-reporting factor of 59. This means in Bihar, for every case that was reported, 59 cases were missed. Similarly, Uttar Pradesh and Madhya Pradesh had an under-reporting factor of 98 and 83 respectively. Kerala’s worked out to six and Maharashtra’s to 12.
The fourth serosurvey was unique because it was conducted after the vaccination programme began. The ICMR was initially reluctant to conduct such a survey because the antibody test they used to detect antibody prevalence cannot differentiate between the vaccinated and unvaccinated. The principle that inoculating a large fraction of the population could confer herd immunity does not entirely hold given detections of breakthrough infections and that available vaccines, while significantly able to reduce hospitalisation and mortality, were less effective in curbing transmission of the newer variants.
Several countries, including the U.S., the U.K. and Korea, are battling the Delta variant, which ravaged India during the second wave. However, seroprevalence surveys could help with planning targeted vaccination drives, especially when India is battling a shortage with fewer than expected doses available to fully inoculate the eligible adult population by the year-end.
In most films about hackers, the first scene shows a man wearing a black hoodie, sitting in a dark room or a garage, furiously typing some secret code on a computer screen. He is aloof, and worse, a threat to society. The recent NSO- Pegasus controversy has made people even more suspicious.
But hacking has many aspects, and the life of an ethical hacker like me, who helps secure the world’s systems from fatal bugs, is very different from the characters in films.
I got interested in hacking in college. Back then, I would find the loopholes on my college website or even government websites and report them. Later, I decided to take up a career in application security. It’s not a 9-5 job and I am the owner of my time.
There are a lot of platforms on the Internet, such as Synack, HackerOne, Bugcrowd, Cobalt, Intigriti, that pay for ethical hacking of their client’s systems legally, and help them secure it. The amount ranges from $500 to $50k. Then, there are companies that run independent programmes — including Google, Microsoft,Apple,Facebook — and pay for any vulnerability you detect in their infrastructure. While signing up for these, you have to follow some strict rules, the first of which is that you can only disclose the details of the vulnerabilities to the client, no one else.
<I enjoy breaking into programmes which have a large number of assets. It increases the possibility of finding a critical bug. First, I start the automated tools to scan all the assets, and then start looking into the results for any interesting stuff. I focus on finding and reporting critical or high-severity issues. The next step is to send a detailed report to the client whose security team then fixes the vulnerability. Later, I am free to disclose the report while maintaining the anonymity of a client.
Once, I was working on the system of a top European bank. I executed a code remotely on one of their assets and got access to the data of all their customers! Due to the high-security impact and critical nature of the vulnerability, it was fixed by the client within minutes. The entire process from reporting to triaging to detecting vulnerabilities and fixing it and finally getting paid takes three-four days going up to a week depending on the client. It can sometimes be a period of great anxiety for both parties.
Being a hacker, you have to be really patient and at the top of your game. At times, it starts to affect your mental health. Given the high competition in the field, burnout is also quite common among hackers these days. Sometimes, you just fail to break into systems, and that causes frustration. In such a situation, collaborating with another hacker helps.
The challenges aside, there are many perks of the job as well. Live Hacking Events (LHE) are my favourite. You get invited to hack into a client’s infrastructure and live along with hackers from across the world, which also gives an insight into their minds. And of course, you get paid for each vulnerability that you report. I have been part of four-five such events hosted by Synack in Las Vegas (2016), Mexico (2017), Bali (2018), Costa Rica (2019) and Tokyo (2020). I have also been part of a Facebook and Google combined Live Hacking Event at Facebook’s HQ in Singapore. I have returned with interesting merchandise sometimes, like a Microsoft Surface Pro 4 with my name engraved on it, an Oculus VR Headset etc.
While it is as serious a profession as any other, not many people get it, and I often receive funny requests on social media like, “Can you hack my girlfriend’s account? Can you hack my college’s website?” and so on. I mostly block them.
The writer is an ethical hacker who has helped companies such as Google, Microsoft, Tesla, Mozilla, Salesforce, eBay, among others, fix security vulnerabilities
Written by Ashwini Bhatnagar
On July 25, 2001, Member of Parliament from Mirzapur, Uttar Pradesh, Phoolan Devi returned to her Ashoka Marg residence in Delhi for lunch. As she reached her home, three men emerged from a green Maruti car and fired five shots at her. Two bullets smashed her head, while the other three hit her body. She fell on the floor as blood gushed out. The Dasyu Sundari, Vikram Mallah ki Preyasi (Bandit Beauty, Beloved of Vikram Mallah) had died — much as others had died at her hands two decades ago.
Noted columnist, the late Khushwant Singh, had dubbed her as the ‘Flower Child of India’, taking a cue from her first name Phoolan. But, she was no flower; rather she was as hard as nails. “Phoolan’s two great gifts are rabid cunning and fatal charm,” Sunil Sethi, a noted critic, once wrote, “An irresistible combination and a great achievement in a woman who is so brutal.” Former prime minister Mrs Indira Gandhi commented that she was nothing to look at when she was shown Phoolan’s picture a couple of weeks before her surrender.
But during her days as a ‘dreaded dacoit’ who massacred 22 persons in Behmai in 1981, the hype around Phoolan fascinated Khushwant Singh so much that he travelled to the badlands of UP to speak to people associated with her and told them that he was researching for an article for Playboy.
In fact, within days of the killing of 22 Thakur men in retaliation for her repeated rape for 23 days in Behmai, Phoolan had become a poster girl for various people for various reasons. For one, it was for the first time in the history of the Chambal ravines that a woman dacoit had indulged in a large-scale shootout. Second, it was also the first time that a dacoit from the lowly Mallah (boatmen) community had taken on the upper caste Thakurs. It was a watershed moment for the Mallahs — one of their own had stood up against caste hierarchy. It was unthinkable, but Phoolan did it with a cruel flourish. Third, a woman had sought revenge not only for her gangrape but also for the killing of her lover Vikram Mallah.
Interestingly, as the notoriety of Phoolan grew after Behmai, two Thakur chief ministers, Arjun Singh of Madhya Pradesh and V P Singh of Uttar Pradesh, vied to eliminate her through anti-dacoity operations. Chambal ravines form the border between UP and MP.
Phoolan evaded their massive dragnet for two years. It was no mean feat. She finally accepted the olive branch offered by Arjun Singh and surrendered before the CM on terms dictated by her. It was seen as yet another victory for lower castes.
But it was UP CM Mulayam Singh Yadav who politically exploited the caste angle of the surrendered dacoit. On the suggestion of Vishambhar Prasad Nishad, a leader of the Mallah community, Mulayam Singh had Phoolan released on parole in 1994. As many as 48 cases of dacoity and kidnapping lodged against her were withdrawn by the UP government. Phoolan was then prepped for the 1996 parliamentary elections in which over 13 per cent Mallah votes spread over 18 districts of the state, chiefly in eastern UP, were at stake. Phoolan won the Mirzapur seat easily. In 1999, she won from the seat again, but midway between her term, Sher Singh Rana gunned her down. The Thakurs have taken revenge for the Behmai killings, he said to police while surrendering.
Phoolan Devi remained a largely trumped-up personality throughout her life, and more so after her death. She was first dubbed as a rebel, a crusader for rights of the lower castes among the OBCs, and then as a messiah who deserved a place in the pantheon of women achievers.
Phoolan’s persona of a “dacoit-achiever” spread quietly over the years, aided and abetted by political leadership of the Mallah community. In April 2019, her picture was painted on a boundary wall of Indore railway station along with 35 other women achievers, including Mother Teresa and Rani Laxmibai of Jhansi. When the railway administration removed the painting, the local Mallah community protested. Rajput leaders, on the other hand, objected to the painting.
In March 2021, Congress leader Priyanka Gandhi ’s Nadi Adhikar Yatra included Mirzapur, which was seen as a bid to woo the riverside community. Though she made no reference to Phoolan, her 2019 boat yatra was also aimed at wooing the fishing community, among other objectives, in the run-up to the Lok Sabha election.
The recent instance of Varanasi police refusing entry to Bihar minister Mukesh Sahani in the city for the installation of a statue of Phoolan Devi marks the importance of the Mallahs as a solid vote bank which can help swing the 2022 UP Assembly elections. Sahani’s move would have resurrected the Mallah vs Thakur ghost and driven the former away from the BJP. CM Yogi Adityanath is a Thakur.
It is clear that 20 years after her death, Phoolan Devi still has heft when a socio-political push comes to a shove. Her gruesome story of exploitation and retaliation may now well have become a fairy tale of grit, determination and rare courage in the face of formidable odds. It lives up to the Dasyu Sundari, Mallah baghi hype even after her death.
An author, documentary filmmaker and former journalist, the writer covered Phoolan Devi’s time in the ravines and her surrender for The Pioneer, Lucknow
As a former ‘bhakt’ or devotee of Narendra Modi, I am often asked by readers of this column and sundry trolls why I lost faith in him. Mean-spirited trolls taunt me about having stopped being a ‘bhakt’ only because he exiled my son. The pain this caused is deep. There can be no normal parent who should find this hard to understand. But, there are serious political and economic reasons why I am no longer a devotee.
Of the political reasons, the most important is that Modi has failed to change the culture of Lutyens Delhi. He could have done this by making his team understand that they are elected representatives of the people of India, not colonial rulers. The quickest way to do this would be to kick them out of their palatial residences and make them live like the people they represent. On the economic front, I am disappointed that Modi has not taken India in the new direction he promised. He has proved to be an obsessive central planner and statist. Then there is the criminal incompetence his government showed during Covid’s devastating second wave.
Having said this, I admit that now and then a moment comes when I am reminded why millions of Indians voted for him not once but twice. Also, why they may perhaps forgive him for vanishing when the second wave was at its horrendous peak. And, for not ordering vaccinations when they should have been ordered. Last week came one such moment. It was a week when we saw more Opposition leaders than we have in a while and with every word they uttered they made it clear that they have learned nothing in the past seven years.
Rahul Gandhi appeared with a group of Opposition MPs outside Parliament. He stood in the rain and in his inimitable style declared that Modi has ‘put a weapon in your phone’. There is no question that using Pegasus to spy on dissidents and Opposition leaders is a bad thing, but surely the most important issue continues to be the terrible mistakes made in the handling of Covid?
This is the first session of Parliament since the second Covid wave that made millions of Indians understand the catastrophic consequences of governmental ineptitude. So, should Rahul Gandhi not have been inside the Lok Sabha asking questions? There are questions that the Prime Minister would find hard to answer. Why did people die because hospitals ran out of oxygen? Is this not murder? Why did the Prime Minister and the Home Minister vanish when they were needed most? Why is India still dangerously short of vaccines? Is it because the Opposition leaders have failed in their role that the Prime Minister is able to slither out of his worst governance crisis?
Not only has he brazenly declared that no mistakes were made by his government and that this is a ‘false narrative’ being spread by his opponents, but his publicists have plastered Delhi with huge posters that say ‘Dhanyavaad Modi’. These words appear beside his bearded, smiling face and the thanks are supposedly for his having made vaccinations free for every Indian citizen. But where are the vaccines? By when can we expect 70 per cent of adult Indians to have received both shots? Why do vaccination centres in Delhi and Mumbai run out of vaccine stocks every other day? These are questions that should have been asked in Parliament.
If Rahul Gandhi’s performance in the rain was not dismal enough, along came Mamata Banerjee radiant with victory. She said she came to Delhi to meet Opposition leaders to urge them to unite so that they can defeat the BJP in the next general election. How many times have we heard this before? How many times have we seen them gather on some stage and hold hands to show how united they are? What we need is not Opposition ‘unity’ but some idea of what a united Opposition will offer economically and politically that they have not offered us before.
Modi has won two general elections because the men he defeated offered the people of India hereditary democracy and ‘socialist’ economic policies. These two ideas have combined to keep millions of Indians mired in extreme poverty. After winning his second term Modi has made grave mistakes and shown a vainglorious side that is quite absurd. His picture on vaccination certificates is one of the more farcical examples of his narcissism. It is getting Indians travelling abroad into embarrassing situations. A friend had problems at Frankfurt airport recently because when he produced his vaccination certificate the immigration official looked at the Prime Minister’s picture and said firmly, ‘This is not you’. When he explained that it was the Indian Prime Minister’s picture, the official became more suspicious and demanded to know why it was there at all. Vaccination certificates in most countries are the size of large visiting cards with only essential details like when which shots were given and when the next ones are due.
Modi’s government has spent more time devising elaborate certificates and websites than on ordering vaccines. This is not just criminal negligence but criminal stupidity, but our Opposition leaders seem more concerned about their telephones being used to spy on them. And the truth is that ordinary Indians could not care less. When will our Opposition leaders discover that they have lost the plot?
The Congress high command is known to drag its feet rather than take tough calls against entrenched state leaders. So the sudden bout of firmness of Rahul Gandhi, backed by Priyanka Gandhi Vadra, in insisting that Punjab Chief Minister Amarinder Singh accept old bête noire Navjot Singh Sidhu as Pradesh Congress Chief was out of character. Now, Rajasthan Chief Minister Ashok Gehlot, who for a year has dug in his heels, refusing to accommodate Sachin Pilot supporters in his Cabinet, and who defiantly continues to hold 18-odd portfolios, may be the next target. The new steel in the Congress spine is reportedly courtesy Prashant Kishor , whose advice appears to carry weight with the Gandhi siblings. Though Kishor was originally Amarinder’s appointee, he nevertheless warned the Gandhis that despite the CM’s stature, Sidhu was gaining traction with the public by raising popular issues. Sidhu, incidentally, is not particularly popular with the Congress MLAs. The reason that 60 legislators showed up at his Amritsar residence to demonstrate support was because they were asked to do so by the party high command.
Getting into Act
Opposition politicians are concerned that Samajwadi Party chief Akhilesh Yadav is taking his time getting into campaign mode, even though there is a discernible anti-establishment mood in Uttar Pradesh, particularly after the recent Covid deaths. But contrary to that impression, Akhilesh is actually taking the electoral challenge seriously. To begin with, he was struck by a serious attack of Covid and spent over a month recovering. Now he has to iron out wrinkles while stitching up alliances. For instance, the RLD’s Jayant Chaudhary is demanding far too many seats in the Jat belt of western UP. His father Ajit was more realistic about the party’s actual strength. Om Prakash Rajbhar, who represents the electorally powerful backward sub-caste in eastern UP is also pitching his party’s claim too high. Meanwhile, AAP leader Arvind Kejriwal seems to have set his sights on the urban UP seats contiguous to Delhi, in Ghaziabad and Noida. To add to Akhilesh’s woes, his father, the ailing Mulayam Singh Yadav, insists he invite estranged uncle Shivpal Yadav to join his alliance. Akhilesh is willing, provided Shivpal merges his party with the SP, given that in the past his uncle has cozied up to the BJP.
Visible Angst
The simmering resentment felt by many ruling party MPs over the recent inductions in the Central ministries was apparent when Parliament re-opened. On the first Tuesday after the reopening, V Satish, who coordinates with the BJP’s parliamentary wing, was overheard complaining that 75-odd members had not shown up for its weekly meeting, reflecting the sullen mood of some of those who missed the bus. The high level of absenteeism in the usually disciplined party did not go unnoticed.
Inspection Tour
The new Railway Minister, Ashwini Vaishnaw , wants to make it clear that he is a workaholic and expects others in his ministry to follow his example. At least Prime Minister Modi is bound to be impressed by the long hours Vaishnaw devotes to look after his multi-ministry charge, given his own ‘17-hour working day’. Mercifully, the new minister did not insist that his staff too put in such long hours. Instead, he issued a directive that those working in the minister’s cell report in two shifts, one from 7 am to 4 pm and the other from 3 pm to midnight. To warn against any slackness, Vaishnaw on his first day in office went around Railway Bhavan, checking out staff who were not at their seats at 9 am. Those accustomed to turning up leisurely were quick to get the message. The minister’s round was also a PR exercise. He chatted with employees, hugging an inspector-level officer on finding that both attended the same college.
Slamming the Door
Whatever rapprochement was possible between the Shiv Sena and BJP has been virtually scuttled with the Sena’s biggest foe, Narayan Rane, being appointed a Central minister. Rane, believed to be Amit Shah’s nominee, started his career in the Sena as a shakha pramukh and a local tough. He has a colourful and controversial history. His appointment has also shocked a number of old BJP hands who in the past had criticised many aspects of his rags to riches story and rough and ready ways. His critics say that Rane, who showed up for his swearing-in ceremony in a Mercedes, is overrated as a Maratha strongman who can take on the Sena in Mumbai and the Konkan. The Sena feels that the BJP leadership displayed political immaturity by assuming that tea and social interactions with the PM were enough to make Uddhav Thackeray switch sides.
The four words in the title ought to define the debate on the use of spyware to snoop on political leaders (Opposition members and ministers), judges, civil servants, students, civil rights activists, journalists and businesspersons. The four words are in a written communication of the NSO Group, the creator and owner of the malevolent spyware named Pegasus . This statement followed an earlier statement of the NSO Group that “NSO sells its technologies solely to law enforcement and intelligence agencies of vetted governments.”
At the same time, however, the NSO Group has distanced itself from the actual use to which the spyware was put by its “clients”, that is governments. Some client-governments may have misused the spyware. There are questions in the Indian context. Before I list them, here is a warning: the uncomfortable questions are not for those who do not like Socrates or logic or reasoned argument. For the rest, the questions are:
No Straight Answers
1. Was the government of India or one of its agencies a client of the NSO Group?
This is a simple and straightforward question. The answer can be only yes or no but, for some inexplicable reason, the government has refused to give a straight answer. As the government digs its heels in and refuses to answer the question, suspicion has grown by the day.
2. The government’s possible answer has been complicated by The Wire’s report based on the international investigations that there was “an Indian client of the NSO Group”. If the client was not the government of India, who was it?
The government could say “we are not the client” but that would trigger the question “then, who was the Indian client?”. The government could say “I don’t know”, but that would trigger the question, “Are you not anxious to know who was the Indian client?”. The government does not know how to answer that question because, whatever be the answer, it would set in motion a chain of questions that the government is not prepared to answer.
3. If the government of India or its agency was one of the clients, when did it acquire the spyware?
If the government was confident about being in the clear, it could have answered by saying ‘no’ to the first question and ‘does not arise’ to this question. Again, for some inexplicable reason, the government has refused to give a straight answer to this question too — and therefore the suspicion has grown exponentially.
Strange Indifference
4. The investigation by Amnesty International and Forbidden Stories revealed a long list of ‘persons of interest’. Let’s keep that list aside and focus only on names of persons whose phones were actually infiltrated (allegedly). They include, according to The Wire, Mr Ashwini Vaishnaw and Mr Prahlad Patel, both ministers. Why is the government not perturbed about this revelation?
As citizens, we want to know if the ministers’ phones had been infiltrated. Why is the government pretending to be unconcerned? Would it not be a correct response if the government asked the ministers concerned to submit the devices they had used during 2017-2019 for forensic examination? The government does not show any anxiety — not even curiosity — to know the truth and such indifference has thrown a large, dark shadow of suspicion on it.
The conclusions drawn from the investigations are being revealed bit by bit. The watchword appears to be caution. The government is seeking to hide behind the caution and the caveats. Nothing in the caution or caveats can dilute the bitter truth that the NSO Group had an Indian client and some phones in India had been infiltrated. I am pretty certain that the name of the Indian client will tumble out soon. It is also possible that more phones in the list of persons of interest in India will be offered for forensic examination and it will reveal that some of them had been infiltrated by the spyware. At that point, what will the government do?
India vs Other Countries
The reaction of Mr Modi’s government to the Pegasus revelations stands in stark contrast to the reaction of a liberal democracy like France, a hard-wired democracy like Israel and a questionable democracy like Hungary.
France took serious exception to the allegation, President Emmanuel Macron convened an emergency security meeting, called for a series of investigations, spoke to Prime Minister Naftali Bennett of Israel, and Mr Bennett assured him that he will share the conclusions of the enquiry that Israel had ordered. Shortly thereafter, Defence Minister Benny Gantz of Israel flew to France presumably to make peace with France.
Israel ordered a review by the National Security Council of the allegations against the NSO Group. Israel government officials “visited” the offices of the NSO Group marking the start of an investigation.
In Hungary, the Minister of Justice said “every country needs such tools” but declined to comment on the Pegasus spyware. Opposition leaders, mayors and journalists were among persons whose phones had been infiltrated. Strident demands were made for the resignation of the government. The government stonewalled.
In India, the government opposed any kind of investigation and denied a debate in Parliament. BJP MPs refused to sign the attendance register at a meeting of the Parliamentary Committee and stymied the proceedings.