ஞாயிற்றுக்கிழமை பிரதமா் நரேந்திர மோடி நிகழ்த்திய தனது 80-ஆவது ‘மனதின் குரல்’ உரையில், தூய்மை இந்தியா திட்டத்தின் கீழ் மத்திய பிரதேச மாநிலம் இந்தூா் மாநகரம் நிகழ்த்தி இருக்கும் சாதனை பற்றி குறிப்பிட்டாா். தூய்மை இந்தியா திட்ட தரவரிசையில் தொடா்ந்து முதலிடத்தில் இருந்துவரும் இந்தூா் மாநகரம், இப்போது நீா் மிகை நகரமாகவும் மாறிவருகிறது என்பதையும் அவா் சுட்டிக்காட்டினாா்.

சுத்திகரிப்பு செய்யாத கழிவுநீா், பொது நீா்நிலைகளில் கலக்காமல் இருப்பதை இந்தூா் மாநகரம் உறுதிப்படுத்தியிருக்கிறது. குஜ்ராத் மாநிலம் சூரத்தும், ஒடிஸா மாநிலம் புரியும் இந்தூருடன் இணைந்து இந்தியாவின் ஏனைய மாநகரங்களுக்கு முன்மாதிரியாகத் திகழ்கின்றன என்பதை ஆய்வுகள் உறுதிப்படுத்துகின்றன.

‘தூய்மை கணக்கெடுப்பு’ (ஸ்வச் சா்வேக்ஷண் 2021) திட்டத்தின் கீழ் தூய்மை, சுகாதாரம் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் நகரங்கள் தோ்வு செய்யப்பட்டு பாராட்டப்படுகின்றன. 4,242 நகரங்களில் 1.91 கோடி பேரிடம் ஆய்வு மேற்கொள்ளப்பட்டு, ஆண்டுதோறும் நடத்தப்படும் இந்தியாவின் தூய்மைக் கணக்கெடுப்பு என்பது சா்வதேச அளவில் மிகப் பெரிய ஆய்வு.

இந்தக் கணக்கெடுப்பு 2016-இல் துவங்கியபோது தூய்மையான நகரமாக மைசூரும், அதைத் தொடா்ந்து கடந்த நான்கு ஆண்டுகளாக இந்தூரும் முதலிடத்தைப் பிடித்திருக்கின்றன. தூய்மை நகரங்கள் பட்டியலில் தமிழகத்திலிருந்து எந்த நகரமும் முதல் 10 இடத்தைப் பிடிக்கவில்லை. 40-ஆவது இடத்தை கோயம்புத்தூரும், 42-ஆவது இடத்தை மதுரையும், 45-ஆவது இடத்தை சென்னையும் பிடித்துள்ளன.

தூய்மையான நகரமாக மட்டுமல்லாமல், நீா்மிகை நகரமாகவும் இந்தூா் அறிவிக்கப்பட்டிருக்கிறது. இந்தூா் மட்டுமல்லாமல், சூரத்தும், அந்தப் பெருமையை பங்கு போடுகிறது. மாநகரம் தூய்மையாக இருப்பதுடன் மாநகர நிா்வாகத்தின் கீழ் உள்ள நதிகளும், கால்வாய்களும், கழிவுநீா் பாதைகளும் தூய்மையாக நிா்வகிக்கப்படுகின்றன என்பதுதான் இந்த மாநகரங்களின் சிறப்பு.

‘நீா்மிகை நகரம்’ என்கிற பெருமையை அடைவதற்கு மத்திய வீட்டுவசதி நகா்ப்புற அமைச்சகம் சில அடிப்படை அளவுகோல்களை வைத்திருக்கிறது. முதலாவதாக, மாநகரத்தில் உருவாகும் கழிவுநீா் எந்த ஒரு நதியிலும், கழிவுநீா் ஓடையிலும் சுத்திகரிக்கப்படாமல் கலக்கக் கூடாது. இரண்டாவதாக, எல்லா கழிப்பறைகளும் கழிவுநீா்ப் பாதைகளுடன் இணைக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். பொதுக் கழிப்பிடங்கள் சுத்தமாக பராமரிக்கப்பட வேண்டும். மூன்றாவதாக, மாநகரத்தில் உருவாகும் கழிவுநீரில் குறைந்தது 30% மறுசுழற்சி செய்யப்பட்டு மீண்டும் பயன்படுத்தப்பட வேண்டும்.

பெரும்பாலான இந்திய நகரங்கள் குப்பைக்கூளங்களில் இருந்தும், நிரம்பி வழியும் கழிவுநீா் ஓடைகளில் இருந்தும் மீள முடியாமல் தவிக்கும் நிலையில், இந்தூா் மாநகரம் முறையாகத் திட்டமிட்டு தன்னைத் தூய்மையான நகரமாக மாற்றிக்கொண்டிருக்கிறது. மாநகர மக்களும் நிா்வாகமும் கைகோத்ததன் விளைவாக, ‘நீா்மிகை நகரம்’ சாதனை சாத்தியமாகியிருக்கிறது. இந்தூா் மாநகரத்தில் உள்ள கழிவுநீா் குழாய்கள், ஓடைகள், ஆறு ஆகியவற்றில் எந்தவிதக் குப்பைக்கூளமோ, சுத்திகரிக்கப்படாத கழிவுநீரோ சென்றடையாமல் பாதுகாப்பது மிகப் பெரிய வெற்றி. சுற்றுச்சூழலை பாதிக்கும் தொழிற்சாலைகளோ, வீடுகளோ, குடிசைப் பகுதிகளோ குப்பைகளையும் கழிவுநீரையும் நீா்நிலைகளில் விடாமல் இருப்பதற்கு முறையான கணக்கெடுப்பு நடத்தப்பட்டது.

ஓடைகள், கழிவுநீா்ப் பாதைகளின் அருகில் வாழும் அனைவரது வீடுகளும் கணக்கெடுக்கப்பட்டு கண்காணிக்கப்பட்டன. 2,000-க்கும் அதிகமான வா்த்தக நிறுவனங்கள் கழிவுநீரை முறையாக சுத்திகரித்து வெளியேற்றுவதை உறுதிப்படுத்தியதன் மூலம் நதிகள் மாசு படாமல் பாதுகாக்கப்பட்டன. 30%-க்கும் அதிகமான மறுசுழற்சி செய்யப்பட்ட கழிவுநீா், தோட்டங்களுக்கும், கட்டுமானப் பணிகளுக்கும் இந்தூரில் பயன்படுத்தப்படுகிறது. அனைத்து பொதுக் கழிப்பிடங்களும் முறையாக கழிவுநீா்ப் பாதையுடன் இணைக்கப்பட்டு சுத்தமாக பராமரிக்கப்படுகின்றன.

சா்வதேச அளவில் 122 நாடுகளில் மாசு படாத தண்ணீா் குறித்த ஆய்வு நடத்தப்பட்டது. அதன்படி, இந்தியாவிலுள்ள தண்ணீரில் 70% மாசுபட்டது என்பது மட்டுமல்ல, குடிநீருக்கு ஏற்ாகவும் இல்லை. அதனால், 122 நாடுகளின் கடைசி மூன்று நாடுகளில் ஒன்றாக நாம் இருக்கிறோம். நாளொன்றுக்கு நான்கு கோடி லிட்டா் சுத்திகரிக்கப்படாத கழிவுநீா் இந்தியாவின் நீா்நிலைகளை மாசுபடுத்திக் கொண்டிருக்கிறது.

சுத்தமான குடிநீா் கிடைக்காமையும், மாசுபட்ட தண்ணீரும் இந்தியாவின் இரண்டு மிகப் பெரிய சவால்கள். நமது மக்கள்தொகையில் பாதிக்கும் மேற்பட்டவா்களுக்கு பாதுகாப்பான குடிநீா் கிடைப்பதில்லை. 70%-க்கும் அதிகமான நீா்நிலைகள் பல்வேறு கழிவுகளால் மாசுபடுத்தப்பட்டு அதன் விளைவாக நிலத்தடி நீரும் மாசுபட்டிருக்கிறது.

கழிவுநீரை சுத்திகரிப்பு செய்யாமல் பொது நீா்நிலைகளில் வெளியேற்றுவதில்லை என்பதை உறுதிப்படுத்தினால் மட்டுமே நதிகளில் கலக்கும் மாசுபட்ட நீரின் அளவைக் குறைக்க முடியும். சுத்தமான குடிநீரும், மாசுபடாத நதிகளின் நீா்நிலைகளும் சுகாதாரத்திற்கும், பொருளாதாரத்திற்கும், பாலின சமத்துவத்துக்கும், சமூக மேம்பாட்டுக்கும் அவசியம் என்பதை மக்களுக்கு உணா்த்தும் முயற்சிதான் தூய்மை இந்தியா திட்டம். இந்தூரின் முன்மாதிரி, தேசிய அளவில் பின்பற்றப்படுமானால் இந்தியா நீா்மிகை தேசமாக மாறுவது சாத்தியமாகும்.

தமிழகத்தில் தற்போது நோய்த்தொற்று பாதிப்பு வெகுவாகக் குறைந்துவிட்டது. இருந்தாலும், நோய்த்தொற்றின் மூன்றாம் அலை அக்டோபரில் தொடங்கும் என விஞ்ஞானிகள் எச்சரிக்கை விடுத்துள்ளனர்.

இந்த நிலையில் நாளை (செப். 1) முதல் 9 முதல் 12 வகுப்பு வரை பயிலும் மாணவர்களுக்கு சுழற்சி முறையில் பள்ளிகள் திறக்கப்பட உள்ளதாக தமிழக அரசு அறிவித்திருக்கிறது. தடுப்பூசி செலுத்திக் கொள்ளாத ஆசிரியர்கள் பள்ளிக்கு வரத் தேவையில்லை என்று சுகாதாரத்துறை அமைச்சரும் தெரிவித்திருக்கிறார். இவை பல்வேறு கேள்விகளுக்கு வித்திடுகின்றன.
பள்ளிகளில் போதுமான அடிப்படை வசதிகள் உறுதி செய்யப்படும் என அரசு உத்தரவாதம் அளித்தாலும், அது எந்த அளவுக்கு நடைமுறை சாத்தியம் என்பது கேள்விக்குறியே. காரணம், பெரும்பாலான அரசுப் பள்ளிகளில் சுகாதாரத்தைப் பேணுவது என்பது இயலாத காரியம். பள்ளிகளில் நெருக்கமான கழிவறைகளையே மாணவர்கள் பயன்படுத்த நேரிடுவதால், அதுவே தொற்று பரவலுக்கு காரணமாகிவிடக் கூடாது. கழிப்பறைத் தூய்மை மிக முக்கியம். 

தலைநகர் தில்லியிலும் செப்டம்பர் முதல் தேதியிலிருந்து 9 முதல் 12}ஆம் வகுப்பு வரை பள்ளிகள் திறக்கப்பட இருப்பதாக  தில்லி மாநில அரசு அறிவித்துள்ளது. இதற்கு எய்ம்ஸ் கொவைட் 19 பணிக்குழு தலைவர் டாக்டர் நவீத் விக், அதிருப்தி தெரிவித்திருக்கிறார். 

அவர் "மாணவர்கள் தொடர்ந்து வீட்டிலேயே முடங்கிக் கிடப்பதால், மன அழுத்தத்திற்கு ஆளாகி இருப்பர் என்பது உண்மைதான். ஆனால், பள்ளிகளைத் திறப்பதால் ஏற்படக்கூடிய இடர்ப்பாடுகளையும் நாம் எண்ணிப்பார்க்க வேண்டும். பள்ளிக்கு மாணவர்கள் சென்றால், அவர்கள் தடுப்பூசி செலுத்திக் கொள்ளாத தனிநபர்களாகவே கருதப்படுவர்' என்று கூறியுள்ளார். 
இது ஒருபுறமிருக்க, இந்தியாவில் தடுப்பூசி திட்டம் இன்னும் எதிர்பார்த்த இலக்கை எட்டவில்லை என்பதையே தற்போதைய புள்ளிவிவரங்கள் உணர்த்துகின்றன. 138 கோடி மக்கள்தொகையைக் கொண்ட நம் நாட்டில், கடந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை வரை, 63 கோடி தடுப்பூசிகள் மட்டுமே செலுத்தப்பட்டுள்ளன. இதில், 13 கோடி பேர் இரண்டு தவணை தடுப்பூசி செலுத்திக்கொண்டுள்ளனர்.

இந்தியாவில் 12 முதல் 18 வயதுக்கு உட்பட்டோர் 12 கோடி பேர் இருப்பதாக மத்திய சுகாதார அமைச்சகத்தின் புள்ளிவிவரம் கூறுகிறது. தமிழகத்தில் மட்டும் 1.26 கோடி பேர் இருப்பதாக கடந்த 2014}இல் எடுக்கப்பட்ட ஆய்வு தெரிவிக்கிறது. 

வடகிழக்கு மாநிலமான மேகாலயம், "கடைக்காரர்கள், உள்ளூர் வாடகை கார் ஓட்டுநர்கள், தினக்கூலி தொழிலாளர்கள் ஆகியோர் கட்டாயம் கரோனா தடுப்பூசி செலுத்திக் கொள்ள வேண்டும்' என்று அண்மையில் உத்தரவு ஒன்றைப் பிறப்பித்தது. 

மேகாலய அரசின் இந்த அறிவிப்பு, அரசியல் சாசனம் வழங்கும் அடிப்படை உரிமைகளை மீறும் செயல் என்று சிலர் மாநில உயர்நீதிமன்றத்தை நாடினர். வழக்கை விசாரித்த உயர்நீதிமன்றம், "அரசின் இந்த அறிவிப்பு தனிமனித உரிமை மீறல் மட்டுமன்றி, பொதுமக்களின் தன்மறைப்பு, வாழ்வாதார உரிமைகளுக்கும் எதிரானது' என்று கூறியது. 
இதைத்தொடர்ந்து மேகாலய அரசு, "இது வெறும் உத்தரவுதானே தவிர, கட்டாயம் அல்ல' என விளக்கம் அளித்தது. நாட்டில் பொதுமக்களிடையே தடுப்பூசியை செலுத்திக் கொள்வதில் காணப்படும் தயக்கத்துக்கும், பெருந்தொற்றுப் பரவலுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைப்பதற்கும் அரசு மேற்கொண்டுவரும் நடவடிக்கைகள் மீது இந்த வழக்கு பல்வேறு வினாக்களை எழுப்பியது.

ஏற்கெனவே, கரோனா தடுப்பூசியை பொதுமக்கள் தாமாக முன்வந்து செலுத்திக்கொள்ள வேண்டுமென மத்திய அரசு விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்தி வருவதை மேற்கோள்காட்டி, இந்த உத்தரவை மேகாலய நீதிமன்றம் பிறப்பித்திருந்தது. 

மேலும், "பொதுமக்களை தடுப்பூசி செலுத்திக்கொள்ளுமாறு வற்புறுத்துவதை காட்டிலும், உரிய விழிப்புணர்வு வாயிலாக அவர்களை தடுப்பூசி செலுத்திக்கொள்ளத் தூண்டலாம்' என்றும் நீதிமன்றம் கூறியிருந்தது. 
இந்த விவகாரத்தில் குறிப்பிடத்தக்க அம்சம் என்னவென்றால், இந்தியாவிலும், வெளிநாடுகளிலும் கட்டாய தடுப்பூசி கொள்கை காலங்காலமாகப் பின்பற்றப்பட்டு வருகிறது என்பதுதான். தடுப்பூசி சட்டம் 1880, குறிப்பிட்ட ஒரு பகுதியில் சிறுவர்களுக்கு கட்டாயம் பெரியம்மை தடுப்பூசி செலுத்த அரசுக்கு அதிகாரம் அளிக்கிறது. 

இதேபோல, நகராட்சிகளையும், நகர் மன்றங்களையும் நிர்வகிக்கும் பல்வேறு மாநிலச் சட்டங்கள், கட்டாய தடுப்பூசி திட்டங்களை நடைமுறைப்படுத்த உள்ளாட்சி அமைப்புகளுக்கு அதிகாரம் அளிக்கின்றன. 

இந்தியாவில் தடுப்பூசி சட்டம் 1880 மட்டுமின்றி, தொற்றுநோய் சட்டம் 1897}இன்கீழும், தடுப்பூசிகளைக் கட்டாயமாக்கவும், தொற்றுநோயைக் கட்டுப்படுத்துவதற்கான வழிமுறைகளை வகுப்பதற்கும் மாநில அரசுகளுக்கு அதிகாரம் இருக்கிறது. 

கனடாவில் 12 முதல் 17 வயதுக்கு உட்பட்ட வளரிளம் பருவத்தினருக்கு ஃபைஸர் நிறுவன தடுப்பூசி செலுத்தப்பட்டு வரும் நிலையில், தற்போது மாடர்னா தடுப்பூசிக்கும் அங்கீகாரம் அளிக்கப்பட்டிருக்கிறது. அவற்றைத் தருவித்து, மாணவர்களுக்கு செலுத்த மத்திய அரசு முன்வர வேண்டும். 
பள்ளித்திறப்பை அரசு உறுதிப்படுத்திவிட்டது. ஆயினும் மிகமிக கவனம் தேவை. ஏற்கெனவே கரோனா நோய்த்தொற்றுக்கு நான்கு லட்சத்துக்கும் மேற்பட்டோரை இழந்துவிட்டோம். விரைவில் மூன்றாம் அலை வரும் என்கிற அச்சமும் நிலவுகிறது. 

இந்த நிலையில், பள்ளிகள் திறக்கப்படுவது தவிர்க்க முடியாதது என்றாலும் மாணவர்கள் நலனில் அரசு இரட்டிப்பு எச்சரிக்கையோடு செயல்பட வேண்டியது அவசர அவசியம். 
 

ஆசியா, ஐரோப்பா ஆகிய நாடுகளின் மையப்புள்ளியாக ஆப்கானிஸ்தான் நாடு இருக்கிறது. புத்த மதம், கிறிஸ்துவ மதம் உள்ளிட்ட பல்வேறு மதங்கள் அந்த நாட்டில் இருந்திருக்கின்றன. ஹிந்து மதமும், புத்த மதமும் மேலோங்கி இருந்து, பின்னா் இஸ்லாம் மதம் தழைத்தோங்கியது. இந்தியாவின் மீது 17 முறை படையெடுத்த கஜினி முகமது ஆப்கானிஸ்தான் நாட்டைச் சோ்ந்தவன்தான். இந்தியாவில் இஸ்லாமிய அரசாங்கத்தை நிறுவிய முகமது கோரியும் இதே தேசத்தைச் சோ்ந்தவன்தான்.

இரண்டாம் உலகப்போருக்குப் பிறகு அமெரிக்காவுக்கும், சோவியத் ரஷியாவுக்கும் ‘யாா் பெரியவா்’ என்ற போட்டி உருவானது. அதன் விளைவுதான் இன்றைய ஆப்கானிஸ்தானின் அழிவு. 1970-ஆம் ஆண்டு ஆப்கானிஸ்தானைத் தனது வலைக்குள் கொண்டுவர சோவியத் யூனியன் திட்டமிட்டது. அந்நாட்டிற்கு ராணுவத்தை அனுப்பியது. இது அமெரிக்காவுக்குப் பிடிக்கவில்லை.

பாகிஸ்தான் துணையுடன் பல போராளிக் குழுக்களை உருவாக்கி, ஆயுதங்களை வழங்கி ஆப்கானிஸ்தானில் உள்நாட்டு போரை மூட்டியது அமெரிக்கா. துப்பாக்கி சூடு, குண்டு வீச்சு. ஆப்கன் மக்கள் கொன்று குவிக்கப்பட்டனா். ராணுவத் தரப்பிலும், போராளிகள் தரப்பிலும் உயிரிழப்புகள் கொஞ்சநஞ்சமல்ல.

1988-89 காலகட்டத்தில் சோவியத் ரஷியா தனது ராணுவத்தைத் திரும்பப் பெற்றுக் கொண்டது. அமெரிக்காவால் உருவாக்கப்பட்ட போராளிக் குழுக்களுக்கிடையே, ஆப்கானிஸ்தானில் யாா் ஆட்சியைப் பிடிப்பது என்கிற போட்டி ஏற்பட்டது. இதனால் போராளிக் குழுக்களிடையே சண்டை மூண்டது. இரு பக்கமும் தீவிரவாதிகள் உயிரிழந்தனா்.

இந்தப் போரில் தலிபான்கள் எனும் மாணவா் அமைப்பு வெற்றி பெற்றது. 1996-இல் தலிபான்கள் ஆப்கானிஸ்தானை முழு அளவில் கைப்பற்றிக் கொண்டனா். அதிபா் ரப்பானி பதவியிலிருந்து விரட்டப்பட்டாா். அமெரிக்காவுக்கு எதிராக தலிபான்கள் திரும்பினா். தலிபான்கள் பல்வேறு தீவிரவாத குழுக்களையும், பயங்கரவாத அமைப்புகளையும் உருவாக்கியதோடு இஸ்லாமிய உலகத்தை கட்டமைப்பதே தங்கள் குறிக்கோள் என்றும் கொக்கரித்தனா்.

ஆப்கானிஸ்தானில் ஆளும் பொறுப்பில் இருந்த தலிபான்களின் அரவணைப்பில் அல் காய்தா தீவிரவாதிகள் வளா்ந்தனா். அமெரிக்கா, ஐரோப்பிய நாடுகளால் பாதிக்கப்படும் முஸ்லிம் குழுக்களுக்கு ஆதரவுக் கரம் நீட்டிட சூளுரைத்து நின்றாா் இஸ்லாமிய ராணுவத்தின் (அல் காய்தா) தலைவா் பின் லேடன். இந்நிலையில்தான் 2001-ஆம் ஆண்டு செப்டம்பா் 11-ஆம் தேதி அமெரிக்க நாட்டின் இரட்டைக் கோபுரத்தை பின் லேடனின் அல் காய்தா அமைப்பு தாக்கி 4,500 அமெரிக்கா்களைக் கொன்று குவித்தது. உலகமே சோகத்தை வெளிப்படுத்தியது.

‘ஆப்கானிஸ்தான் பேரரசுகளின் கல்லறை’ என்ற வரலாற்று வரிகளின் உண்மை நிலை என்ன? 11-ஆம் நூற்றாண்டில் முகமது கஜினியின் எழுச்சியால் ஆப்கானிஸ்தானில் இஸ்லாமிய மதம் - ஏற்கெனவே அங்கிருந்த புத்த மதம், ஹிந்து மதத்தை கல்லறைக்குள் புதைத்துவிட்டு - எழுச்சி பெற்றது. மன்னா் அமானுல்லா கான் பெண்கல்வி உள்ளிட்ட புரட்சிகர சட்டங்களைக் கொண்டு வந்ததற்காக, உள்நாட்டு கிளா்ச்சி மூலமாக 1929-ஆம் ஆண்டு பதவியிலிருந்து விரட்டப்பட்டாா். ஹாபிசுல்லா அமீன் 1979-ஆம் ஆண்டு பிரதமா் பதவியிலிருந்தபோது ஆப்கானிஸ்தான் எதிா்க்கட்சியான கம்யூனிச மக்கள் குடியரசு கட்சியின் தலைவா் தாரகி படுகொலை செய்யப்பட்டாா்.

இதனால் கோபமுற்ற சோவியத் ரஷியா, தனது ராணுவத்தை அனுப்பி ஆப்கானிஸ்தான் பிரதமா் ஹாபிசுல்லா அமீனைக் கொன்றது. நஜிபுல்லா தலைமையில் ஒரு அரசு அமைந்தது. பின்னா் அவரும் கொலையுண்டாா். இப்படி எண்ணற்ற நிகழ்ச்சிகளால் மன்னா்களின் மகுடங்கள் மண்ணில் உருண்ட சோகக்கதைகள் ஏராளம்.

அமெரிக்காவின் இரட்டைக் கோபுரம் தகா்க்கப்பட்டது, 4,500 அமெரிக்கா்கள் பிணக்குவியலாக ஆக்கப்பட்டது போன்ற நிகழ்வுகளுக்குக் காரணமான பின் லேடன் ஆப்கானிஸ்தானில் தலிபான்களின அரவணைப்பில் உள்ளான் என்பதை சகித்துக் கொள்ள முடியாமல் துடித்தது அமெரிக்கா.

அதிபா் பராக் ஒபமா ஆப்கானிஸ்தான் மீது போா் தொடுத்தாா். பதுங்கியிருந்த தீவிரவாதி பின் லேடன் பாகிஸ்தானுக்குத் தப்பி ஓடினான். ஆனாலும் அமெரிக்க ராணுவம் ஆப்கானிஸ்தானில் ஆளும் பொறுப்பில் இருந்த தலிபான்களை விரட்டி விட்டு, அங்கு புதிய ஆட்சியை ஹமீது கா்சாய் தலைமையில் இடைக்கால ஏற்பாடாக அமைத்தது. அவரைத் தொடா்ந்து அஷரப் கனி தலைமையில் மக்களால் தோ்ந்தெடுக்கப்பட்ட ஆட்சி அமைந்தது.

ஆக 20 ஆண்டுகளாக அமெரிக்க ராணுவம் இரண்டு அரசுகளுக்கும் உதவிட நேச நாட்டுப் படைகளோடு ஆப்கானிஸ்தானில் முகாமிட்டு இருந்ததோடு, மூன்று லட்சம் ஆப்கானிஸ்தானிய ராணுவ வீரா்களை உருவாக்கி, போா்ப்பயிற்சியும் அளித்ததது. போா்த் தளவாடங்களை வழங்கியது; தீவிரவாதிகளை எதிா்கொள்ளும் முறையைக் கற்றுக் கொடுத்தது; ஆட்சி முறையையும், மக்களைக் காப்பாற்றும் முறையும் பாடம் எடுத்தது. ஆனால், அனைத்துமே விழலுக்கு இறைத்த நீராயிற்று.

ஆப்கானிஸ்தானிலிருந்து பாகிஸ்தானுக்குத் தப்பியோடிய பின் லேடனை துரத்திச் சென்றது அமெரிக்க ராணுவம். பாகிஸ்தானின் ராணுவத் தலைமையகத்துக்கு அருகில் விருந்தினா் மாளிகையில், பாகிஸ்தான் பாதுகாப்பில் பின் லேடன் வைக்கப்பட்டிருந்தாா். நள்ளிரவில் அமெரிக்க ராணுவம் புகுந்து தாக்கி பின் லேடனை சுட்டுப் பொசுக்கி கடலில் வீசியெறிந்தது. இந்நிகழ்வு பாகிஸ்தான் அரசின் முகத்தில் விழுந்த குத்து. இருந்தாலும் பாகிஸ்தான் முகத்தை துடைத்துக் கொண்டு ஒன்றும் நடக்காததுபோல உலக அரங்கில் உலா வந்தது.

இப்போது தலிபான்களின் ஆதிக்கத்தின் கீழ் ஆப்கானிஸ்தான் வந்திருப்பதை பாகிஸ்தானைத் தவிர அனைத்து நாடுகளும் அச்சத்தோடுதான் பாா்த்துக் கொண்டிருக்கின்றன. சீனாவுக்கே விவரிக்க முடியாத கவலை ஏற்பட்டிருக்கிறது. உலக அளவில் தீவிரவாத, பயங்கரவாத இயக்கங்களோடு தொடா்பு வைத்திருக்கின்ற தலிபான்கள் எந்த நேரத்தில் எப்படி நடந்து கொள்வாா்கள் என்று கணக்குப்போட முடியாமல் தஜிகிஸ்தான் ஈரான், கிழக்கு துா்கிஸ்தான், இந்தியா ஆகிய நாடுகள் கவலை கொண்டிருக்கின்றன.

ஆப்கன்அதிபா் அஷரப் கனி தப்பியோடி விட்டாா்; அப்பாவி மக்கள் செய்வதறியாமல் திண்டாடி தெருவுக்கு வருகின்றனா்; குண்டுமழை தெருவெங்கும்; ஓடுகின்றனா் குழந்தை குட்டிகளோடு விமான நிலையத்தை நோக்கி. விமான நிலையம் பூட்டப்பட்டு கிடக்கின்றது. சுவரேறிக் குதித்து உயிரைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள விமான நிலைய வளாகத்துக்குள் சிட்டாய் பறக்கின்ற மக்கள் அங்கே புறப்படத் தயாராக இருந்த ஒரு அமெரிக்க விமானத்தின் சக்கரங்களைப் பிடித்து தொங்குகின்றனா்.

விமானம் மேலே கிளம்பி பறக்கின்றபோது சக்கரத்திலும், விமானத்தின் இறக்கைகளிலும் தொங்கிய மக்கள் ஒருவா்பின் ஒருவராக கீழே விழுந்து உயிரிழந்தனா். என்ன கொடுமை இது?

ஆப்கன் நிலைமை திடீரென பதற்றமான சூழலுக்கு வந்ததைக் தொடா்ந்து இந்தியாவின் வெளியுறவுத்துறை அமைச்சா் எஸ். ஜெய்சங்கா் நியூயாா்க் சென்று அமெரிக்க வெளியுறவுத்துறை அமைச்சா் ஆன்டனி பிளிங்கனை சந்தித்து எடுத்த விரைவான நடவடிக்கையினால் தலிபான்களின் கண்காணிப்பில் சிக்கிக் கொண்ட காபூலில் உள்ள இந்திய தூதரகத் தூதா் உள்பட 150 போ் இந்திய திபெத்திய எல்லைப் பாதுகாப்புப் படையினரின் (ஐடிபிபி) பாதுகாப்போடும் விமான நிலையத்தில் இருந்த அமெரிக்க படையினரின் உதவியோடும் ஆகஸ்ட் 16-இல் இரவோடு இரவாக விமான நிலையத்துக்கு பத்திரமாக கொண்டு வரப்பட்டு, இந்திய ராணுவ விமானம் மூலமாக தில்லிக்கு கொண்டு வரப்பட்டனா்.

அதேபோல் ஆப்கன் அமெரிக்கத் தூதரகத்தில் பணியாற்றிய ஒன்பது இந்தியா்கள் காபூல் விமான நிலையத்திலிருந்து பாரீஸுக்குப் புறப்பட்ட பிரான்ஸ் நாட்டின் ராணுவ விமானத்தின் மூலம் 21 இந்தியா்கள் பத்திரமாக மீட்க்கப்பட்டுள்ளனா்.

பிரதமா் மோடி தலைமையில் ஆப்கன் விவகாரம் தொடா்பாக தில்லியில் ஆலோசனை மேற்கொள்ளப்பட்டதும், ஐ.நா. சபை செயலாளருடன் வெளியுறவுத்துறை அமைச்சா் ஜெய்சங்கா் ஆலோசனை நடத்தியதும், ஆப்கானிஸ்தானில் உள்ள இன்னும் பல இந்தியா்களை பத்திரமாக மீட்பதிலும் பிரதமா் விரைந்து ஆற்றியிருக்கின்ற செயல்பாடு உலக நாடுகளின் பாராட்டுகளைப் பெற்றிருக்கிறது.

‘இந்தியா பயங்கரவாத நடவடிக்கைகளை ஒருபோதும் சகித்துக் கொள்ளாது. கடந்த ஏழு ஆண்டுகளில் பிரதமா் நரேந்திர மோடி அரசு, நாட்டில் பயங்கரவாத நடவடிக்கைகளை கிட்டதட்ட முடிவுக்கு கொண்டு வந்துள்ளது’ என்று மத்திய நாடாளுமன்ற விவகாரத்துறை அமைச்சா் பிரஹலாத் ஜோஷி தெரிவித்திருக்கிறாா். ‘தோ்தல் மூலம் மக்களின் ஆதரவோடு அமைகின்ற ஆப்கனிஸ்தான் அரசாங்கத்தைத்தான் ஐ.நா. சபை அங்கீகரிக்கும்’ என்று அதன் செயலாளா் அண்டோனியா குட்ரஸ் தெளிவுபடுத்தியிருக்கிறாா்.

‘பயங்கரவாதத்தின் மூலம் பேரரசை உருவாக்குபவா்களும், பேரழிவை உருவாக்கும் சக்திகளும் சில காலம் மட்டுமே ஆதிக்கம் செலுத்த முடியும். அவா்களால் நீண்ட காலம் நிலைத்திருக்க முடியாது’ என்று இந்திய பிரதமா் மோடி உலகிற்கு தெளிவுபடுத்திவிட்டாா். உலக நாடுகளும் இதை வரவேற்கின்றன.

கட்டுரையாளா்:

தலைவா் ,

இயற்கை நீா்வளப் பாதுகாப்பு இயக்கம்.

நான்காண்டு காலத்துக்குள் ரூபாய் ஆறு லட்சம் கோடியைத் திரட்டும் மத்திய அரசின் பொருளாதாரச் சீரமைப்புத் திட்டத்துக்கு எதிர்க் கட்சிகளிடமிருந்து கடுமையான எதிர்ப்பு எழுந்திருப்பதில் ஆச்சரியம் ஒன்றுமில்லை. பெருநிறுவனங்களுக்கு ஆதரவாக மத்திய அரசு செயல்படுகிறது என்ற தொடர் குற்றச்சாட்டுகளுக்கு வலுசேர்க்கும் சான்றாகவே இத்திட்டத்தை அவர்கள் சுட்டிக்காட்டுகிறார்கள். 42,000 கிமீ தொலைவிலான மின்வழித் தடங்கள், பிஎஸ்என்எல் நிறுவனங்கள், விமான நிலையங்கள், விளையாட்டுத் திடல்கள் உள்ளிட்ட மத்திய அரசுக்குச் சொந்தமான சொத்துகளைத் தனியார் நிறுவனங்களுக்கு நீண்ட காலக் குத்தகைக்கு விடுவதற்கு முடிவெடுக்கப்பட்டுள்ளது. 70 ஆண்டுகளில் உருவாக்கப்பட்ட சொத்துகளை ஏழே ஆண்டுகளில் பாஜக அரசு அழித்துவருவதாக ராகுல் காந்தி குற்றஞ்சாட்டியுள்ளார். அரசுக்குச் சாதகமான மூன்று நான்கு தொழிலதிபர்களுக்கு மட்டுமே பரிசாக இந்தக் குத்தகை அளிக்கப்படுகிறது என்பது அவரது குற்றச்சாட்டின் சாராம்சம்.

காங்கிரஸ் ஆட்சிக் காலத்திலும் பொதுத் துறை முதலீடுகள் விற்கப்பட்டுள்ளன. இப்போதும்கூட, தனியார்மயத்துக்குத் தாங்கள் எதிரியல்ல என்றே ராகுல் காந்தி விளக்கம் அளித்திருக்கிறார். நீண்ட காலமாக நட்டத்தில் இயங்கிய தொழில்களும் குறைந்த சந்தைப் பங்கைக் கொண்ட நிறுவனங்களும் மட்டுமே காங்கிரஸ் ஆட்சிக்காலத்தில் தனியார்மயமாக்கப்பட்டன; கோடிக்கணக்கான மக்கள் பயன்படுத்தும், பெருமளவிலான எண்ணிக்கையில் வேலைவாய்ப்புகளை வழங்கும் ரயில்வே போன்ற தொழில்களைத் தனியார்மயமாக்க காங்கிரஸ் எப்போதுமே எண்ணியதில்லை என்ற ராகுலின் கருத்து கவனத்தில் கொள்ளப்பட வேண்டியது. அடிப்படைத் தொழில் துறைகளை, குறிப்பிட்ட சில தனியார் நிறுவனங்களுக்கு மட்டுமே குத்தகைக்கு விடும்பட்சத்தில் அது ஏகபோகத்துக்கு வழிவகுக்க வாய்ப்புகள் உண்டு என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. காங்கிரஸ், பாஜக இரண்டுமே தனியார்மயத்துக்கு ஆதரவாளர்கள்தான் என்பதையும் சேர்த்தே இந்தப் பிரச்சினையை அணுக வேண்டியிருக்கிறது. ஆனால், காங்கிரஸ் ஆட்சிக் காலத்தில் இல்லாத மிகப் பெரும் பொருளாதார நெருக்கடியைப் பெருந்தொற்றின் பாதிப்புகளால் பாஜக எதிர்கொண்டுள்ளது.

ஆர்எஸ்எஸ் அமைப்புடன் தொடர்புடைய பாரதீய மஸ்தூர் சங்கத்திடமிருந்தும்கூட இம்முடிவுக்கு எதிர்ப்பு வந்துள்ளது. தொழிலாளர்களின் உரிமைகள், பிற்படுத்தப்பட்டோருக்கு வேலைவாய்ப்பில் கிடைத்துவந்த இடஒதுக்கீட்டு வாய்ப்புகள் ஆகியவை பாதிப்புக்கு உள்ளாகும் என்ற நோக்கிலிருந்தும் நியாயமான அச்சங்கள் முன்வைக்கப்படுகின்றன. இந்த அச்சங்களைக் களைவதற்கான முழுப் பொறுப்பும் மத்திய அரசுக்கே உண்டு. மத்திய அரசின் இந்த முடிவு இன்றைய பொருளாதார நெருக்கடி மிகுந்த சூழலில் தவிர்க்க முடியாதது என்பதை எல்லோருமே ஏற்றுக்கொள்கிறார்கள். ஆனால், அதற்குத் தீர்வு பொதுத் துறைக்குச் சொந்தமான சொத்துகளைக் குத்தகைக்கு விடுவது அல்ல என்பதே அனைத்து எதிர்ப்பாளர்களும் முன்வைக்கும் கருத்து. அதே நேரத்தில், அத்தகைய மாற்று வாய்ப்புகள் என்னென்ன இருக்கின்றன என்பது குறித்து எதிர்ப்பாளர்களிடமிருந்து குறிப்பிடத்தக்க வகையில் எந்த ஆலோசனைகளும் முன்வைக்கப்படவில்லை. நெருக்கடியான நேரத்தில் மாற்றுத் தீர்வுகளை முன்வைக்காமல் அரசின் முடிவைக் கேள்விக்குள்ளாக்குவது மேலும் புதிய நெருக்கடிகளை நோக்கித் தள்ளிவிடும் அபாயம் நிறைந்தது.

கரோனா பெருந்தொற்றின் இரண்டாம் அலை ஓய்ந்து மூன்றாம் அலை குறித்த எச்சரிக்கைகள் வந்துகொண்டிருக்கும் சூழலில் தமிழகத்தில் பல மாதங்களுக்குப் பிறகு 9, 10, 11, 12-ம் வகுப்புகளுக்கு செப்டம்பர் 1 முதல் பள்ளிகள் திறக்கப்படவிருக்கின்றன. முகக் கவசம், சமூக இடைவெளி, ஆசிரியர்கள் அனைவருக்கும் தடுப்பூசி, மாணவர்களைக் குழுக்களாகப் பிரித்து, ஒரு நாள் விட்டு ஒரு நாள் பள்ளிக்கு வரச் சொல்லியிருப்பது, பள்ளிக்கு வர விரும்பாதவர்கள் வீட்டிலிருந்தபடியே தொலைவழிக் கல்வியைத் தொடர அனுமதித்திருப்பது எனப் பல்வேறு நோய்த் தடுப்பு, பாதுகாப்பு முன்னேற்பாடுகள் மேற்கொள்ளப்பட்டிருக்கின்றன. ஆனாலும், பள்ளிக்கு வரும் மாணவர்கள் மருத்துவரீதியாகவும் கல்வியியல்ரீதியாகவும் பல சவால்களை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருக்கும். இந்தச் சவால்கள் குறித்து மருத்துவ நிபுணர்களும் பள்ளிக் கல்வியில் நீண்ட அனுபவம்பெற்ற ஆசிரியர்களும் தமது கருத்துகளைப் பகிர்ந்துகொள்கிறார்கள். அவற்றுக்கான தீர்வுகளையும் முன்வைக்கிறார்கள்.

“பள்ளிக்கு வரும் மனநிலையை மாணவர்களிடம் உருவாக்க வேண்டும்!”
சு.உமா மகேஸ்வரி, அரசுப் பள்ளி ஆசிரியர், ‘நமது கல்விச் சிக்கல்கள்’ என்னும் நூலின் ஆசிரியர்.

கடந்த ஆண்டு சில மாதங்கள் பள்ளிகள் திறக்கப்பட்டன. ஆனாலும் இரண்டாம் அலையின் காரணமாக 10, 12-ம் வகுப்புப் பொதுத்தேர்வுகள் நடத்தப்படவில்லை. அதேபோல் இந்த ஆண்டும் அமைந்துவிடும் என்ற எதிர்பார்ப்பில் மாணவர்கள் அசிரத்தையுடன் இருக்கக்கூடும். ஊரடங்கு காலத்தில் மாணவர்கள் கணிசமானோர் வேலைக்குச் செல்லத் தொடங்கிவிட்டார்கள். அவர்களைக் கண்டறிவதற்கான கணக்கெடுப்பு நடவடிக்கைகளை அரசு தொடங்கிவிட்டது. இவர்கள் அனைவரையும் மீண்டும் பள்ளிக்கு வரவைக்க வேண்டும். வேலைக்குப் போகாதவர்களும் அதிக நேரம் வீட்டில் இருந்தபடியும் வெளியில் விளையாடியும் பொழுதைக் கழிக்கப் பழகிவிட்டனர். இவர்களை எல்லாம் பள்ளிக்கு வரவைத்து, தினமும் சில மணி நேரம் வகுப்பில் உட்காரப் பழக்குவது எளிதல்ல. பள்ளிக்கு வருவது, ஆசிரியரிடமிருந்து கல்வி கற்பது ஆகியவற்றின் முக்கியத்துவத்தை மாணவர்களுக்கு புரியவைக்க வேண்டும். அதற்குப் பிறகுதான் பாடங்களைக் கற்பிப்பதில் முழுமையான கவனம் செலுத்த முடியும். ஆசிரியர்களுக்கு இது கூடுதல் பணிச் சுமைதான். கரோனா பெருந்தொற்றால் பல ஆசிரியர்கள் மன அழுத்தத்துக்கும் ஆளாகியிருப்பார்கள். இதையெல்லாம் மாணவர்களிடம் காண்பித்துவிடக் கூடாது. அவர்களுடன் இணக்கமாக நடந்துகொள்ள வேண்டும்.

“18 வயதைக் கடந்த அனைவருக்கும் தடுப்பூசி செலுத்துவதன் முக்கியத்துவம் அதிகரித்துள்ளது!”
மருத்துவர் ரெக்ஸ் சற்குணம், அரசு குழந்தைகள் மருத்துவமனை முன்னாள் இயக்குநர்

நீண்ட இடைவெளிக்குப் பிறகு மாணவர்கள் சந்தித்துக்கொள்ளப்போகிறார்கள். எனவே, அவர்கள் கைகொடுப்பது, தோளில் கைபோட்டுக்கொண்டு பேசுவது உள்ளிட்ட தொடுதல் செய்கைகளில் ஈடுபடுவார்கள். அதேபோல் எவ்வளவு கட்டுப்பாடுகளை விதித்தாலும் மாணவர்கள் இடைவேளை நேரங்களிலும் உணவருந்தும்போதும் ஒன்றுகூடுவதைக் கட்டுப்படுத்துவது மிகவும் கடினமானது. இதையெல்லாம் செய்யாமல், எப்போதும் முகக் கவசம் அணிவது, தனிநபர் இடைவெளியைத் தக்கவைப்பது குறித்து மாணவர்களின் மனம்நோகாமல் அவர்களுக்குப் புரியவைத்து, நடைமுறைப்படுத்துவது மிகப் பெரிய சவால்தான். பள்ளிக்கல்வி இயக்குநரகம் மாணவர்களுக்கு எளிய மொழியில் கரோனா கட்டுப்பாடுகளைப் பின்பற்ற வேண்டியதன் அவசியத்தை வலியுறுத்தும் துண்டுப் பிரசுரங்களைக் கொடுக்கலாம். வாராந்திரக் கூட்டங்களில் இவற்றை மீண்டும் மீண்டும் வலியுறுத்தலாம். இவற்றையெல்லாம் தாண்டி, மாணவர்களுக்கு விதிக்கப்படும் கட்டுப்பாடுகள் ஒரு எல்லை வரைதான் பயனளிக்க முடியும். மாணவர்களுக்கு கரோனா பெருந்தொற்று ஆபத்து பெரிதாக இல்லை என்றாலும், அவர்களிடமிருந்து பெரியவர்களுக்குப் பரவும் ஆபத்து இருக்கிறது. ஆக 18 வயதுக்கு மேற்பட்ட அனைவருக்கும் தடுப்பூசி செலுத்தும் பணியைத் துரிதப்படுத்த வேண்டியதற்கான அவசியம் பள்ளிகள் திறக்கப்பட்டிருப்பதால் மேலும் அதிகரித்திருக்கிறது. தடுப்பூசி செலுத்தும் பணியில் தமிழகம் சிறப்பாகச் செயல்பட்டுவருகிறது. ஆனால், தடுப்பூசிகளை மத்திய அரசிடமிருந்து பெற வேண்டியிருக்கிறது. செங்கல்பட்டில் உள்ள
எச்.எல்.எல். பயோடெக் நிறுவனத்தைத் தடுப்பூசித் தயாரிப்பு மையமாகப் பயன்படுத்தலாம். இதற்கு அனுமதி
அளிக்க மத்திய அரசுக்கு மாநில அரசு அழுத்தம் கொடுக்க வேண்டும்.

“கட்டுப்பாடுகள் பின்பற்றப்படுவதை உறுதிசெய்ய வேண்டும்!”
மருத்துவர் த.அறம், சமூக சமத்துவத்திற்கான டாக்டர்கள் சங்கத்தின் மாநிலத் தலைவர்.

பதின்பருவத்தினருக்கான கரோனா தடுப்பூசிகள் எதுவும் இன்னும் முழுமையான பயன்பாட்டுக்கு வரவில்லை. இந்த வயதினருக்கு, குழந்தைப் பருவத்தில் செலுத்தப்பட்ட தடுப்பூசிகளின் வீரியம் குறையத் தொடங்கியிருக்கும். மாணவர்களுக்கான தங்கும் விடுதிகளும் திறக்கப்படவிருக்கின்றன. குழந்தைகளுக்கு நுரையீரல் தாக்குதல் ஏற்படுவதில்லை. அதனால், கரோனாவால் குழந்தைகள் பெரிதாகப் பாதிக்கப்படுவதில்லை. ஆனால், பெரியவர்களுக்குப் பரவும் வாய்ப்பு இருக்கிறது. ஆக, இறங்குமுகத்தில் இருக்கும் கரோனா பெருந்தொற்று பள்ளிகளைத் திறந்தவுடன் அதிகரித்துவிடுமோ என்கிற அச்சம் ஏற்படுவதைத் தவிர்க்க முடியவில்லை. அதே நேரம், பள்ளிகளைத் திறக்காமலே இருக்கவும் முடியாது. ஆக, பள்ளிகளில் கரோனா கட்டுப்பாடுகள் முழுமையாகப் பின்பற்றப்படுவதை உறுதிசெய்ய வேண்டும். கல்வித் துறை அதிகாரிகள் தினமும் வந்து அனைத்து வகுப்புகளிலும் சோதனை செய்ய வேண்டும். 12 வயதுக்கு மேற்பட்டவர்களுக்கான தடுப்பூசிகள் நடைமுறைக்கு வர வேண்டும். அவற்றிலும் விடுதியில் தங்கும் மாணவர்களுக்கு முன்னுரிமை அளிக்க வேண்டும். பள்ளி ஆசிரியர்கள் தடுப்பூசி செலுத்திக்கொண்டிருக்க வேண்டும் என்பது கட்டாயமாக்கப்பட்டிருக்கிறது. அதேபோல் பள்ளிக்கு வரும் குழந்தைகளின் பெற்றோரும் வீட்டில் இருக்கும் மற்ற பெரியவர்களும் தடுப்பூசி செலுத்திக்கொண்டிருப்பதை உறுதிசெய்ய வேண்டும்.

“கற்பித்தல் சார்ந்த மாற்று வழிமுறைகளைச் செயல்படுத்த வேண்டும்!”
பி.பேட்ரிக் ரெய்மாண்ட், பொதுச் செயலாளர், தமிழ்நாடு பட்டதாரி ஆசிரியர் கூட்டமைப்பு.

பல மாதங்களுக்குப் பிறகு பள்ளிக்கு வரும் மாணவர்களுக்கு உடனடியாகப் பாடங்களைத் தொடங்க வேண்டாம். முதல் 45 நாட்களுக்கு மாணவர்களை மீண்டும் பள்ளிக்கல்வி நடைமுறைக்குப் பழக்குவதற்கான இணைப்பு வகுப்புகளை நடத்தச் சொல்லியிருக்கிறார்கள். மாணவர்கள் மீண்டும் அன்றாடம் பள்ளிக்கு வரும் பழக்கத்தை உருவாக்க இது உதவிகரமாக இருக்கும். ஆனால், 10, 12-ம் வகுப்பு மாணவர்களுக்கு இந்த 45 நாட்களில் வழக்கமான பாடங்கள் இல்லாமல் இருப்பது புதிய சிக்கல்களைக் கொண்டுவரும். திடீரென்று அவர்களைப் பொதுத்தேர்வு, நீட் உள்ளிட்ட உயர்கல்வித் தேர்வுகளுக்குத் தயார்படுத்துவது கடினமாகிவிடும். பொதுத்தேர்வை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருப்பதால், பள்ளிக்கு வருவதன் அவசியத்தை அவர்கள் தாமாகவே உணர்ந்திருப்பார்கள். எனவே அவர்களுக்குப் பாடங்களைக் கற்பிப்பதற்கான மாற்று வழிமுறைகளை யோசிக்கலாம். எளிதாக இருக்கும் பாடங்களை உடனடியாகக் கற்பிக்கத் தொடங்கலாம். ஒருநாள் கல்வித் தொலைக்காட்சியில் கற்பித்தவற்றை அடுத்த நாள் பள்ளி வகுப்பில் தொடரலாம். அதில் ஏற்பட்ட சந்தேகங்களைப் போக்கலாம். கல்வித் தொலைக்காட்சிக்கும் நேரடி வகுப்புக்கும் ஒரு இணைப்பை ஏற்படுத்தலாம். மாணவர்களை இடைவெளியுடன் அமரவைத்து, சிறுசிறு செயல்பாடுகள், விளையாட்டுகள் மூலம் பழைய பாடங்களை மீண்டும் நினைவுக்குக் கொண்டுவரலாம். இதுபோல் செயல்வழிக் கற்பித்தல் முறைகள் மூலம் பள்ளிகளுக்கு வருவதற்கான மாணவர்களின் ஈடுபாட்டையும் அதிகரிக்க முடியும். வழக்கமான முறையில் பாடம் நடத்திக்கொண்டிருந்தால், இத்தனை நாட்கள் வீட்டில் மனம்போன போக்கில் இருந்து பழகிவிட்டவர்கள் பள்ளிக்கு வருவதை நிறுத்திவிடுவார்கள். ஒருவேளை தொற்று அதிகரித்து, மீண்டும் பள்ளிகளை மூட வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டால், அப்போது மீண்டும் கல்வியைத் தொடர்வதற்கான மாற்று வழிகளையும் இப்போதே யோசிக்க வேண்டும். கல்வித் தொலைக்காட்சியை மட்டும் நம்பிக்கொண்டிருக்கக் கூடாது.

அரபிக் கடலில் உள்ள லட்சத் தீவுகளைச் சுற்றிய கடல் பகுதிகளில் நீலத் திமிங்கிலங்கள் பாடும் பாடல்களை முதல் முறையாக ஆராய்ச்சியாளர்கள் பதிவுசெய்துள்ளனர். எரிமலைக் குழம்பிலிருந்து உருவான தீவுக்கூட்டங்கள் இருக்கும் இப்பகுதியில், நீலத் திமிங்கிலங்கள் இருப்பது அக்கடல் பகுதியின் உயிர் வளத்தைக் காண்பிப்பதாக உள்ளது. ஆண்டின் சில மாதங்களில் பேருயிர்களான நீலத் திமிங்கிலங்கள் இங்கிருந்து இனப்பெருக்கம் செய்வதற்கு ஏற்ற இடமாக இந்தக் கடல்பகுதி உள்ளது முக்கியமான செய்தி.

2019-ம் ஆண்டின் உஷ்ணமான ஒரு பிற்பகலில், கடல் பாலூட்டிகளை ஆராய்ச்சி செய்பவரான திவ்யா பணிக்கர், முதல் முறையாக ஆழ்கடல் ஒலிப்பதிவுக் கருவிகள் வழியாக, நீலத் திமிங்கிலங்களின் முனகல் பாடல்களைக் கேட்டபோது சிலிர்த்துப்போனார். தனது ஆய்வு அனுபவத்தில் திமிங்கிலங்களின் பாடல்களைக் கேட்டது மிக முக்கியமான ஓர் அனுபவம் என்று விவரிக்கும் திவ்யா, அரபிக் கடலில் உள்ள லட்சத்தீவு பகுதியில் ஒலிப்பதிவுசெய்யப்பட்ட முதல் ஆவணம் இது என்கிறார்.

இரண்டு நீலத் திமிங்கிலங்கள் ஒரே நேரத்தில் பாடியதாக இருக்கலாம் என்று ஊகிக்கிறார். ``மூன்று ஸ்வரங்கள், மூன்று ஸ்தாயிகளில் ஒலிவீச்சின் அளவு முப்பது ஹெர்ட்ஸ்க்கும் நூறு ஹெர்ட்ஸ்க்கும் இடையில் அந்தப் பாடல் உள்ளது. ரூஸ்டர் மீன்களின் கூவல் சத்தத்துக்கு நடுவே மிகக் குறைந்த ஒலியைக் கொண்ட நீலத் திமிங்கிலங்களின் பாடலைக் கேட்பது வேடிக்கையான அனுபவமாக இருந்தது” என்கிறார் திவ்யா பணிக்கர்.

2018 முதல் 2020 வரை ஒலிப்பதிவு செய்யப்பட்டதன் அடிப்படையில், தென்மேற்குப் பருவக் காற்றுக்குச் சற்று முன்னர் ஏப்ரல், மே மாதங்களில் நீலத் திமிங்கிலங்கள் லட்சத்தீவுகள் இருக்கும் கடல் பகுதியில் தென்படுவது உறுதிசெய்யப்பட்டுள்ளது.

நீலத் திமிங்கிலங்கள் இங்கு காணப்படுவது உறுதிசெய்யப்பட்டாலும் இங்கேயே இருந்து இரையெடுத்துத் தங்கியிருக்கிறது என்பதையோ, வெறுமனே இந்தப் பகுதியைக் கடந்து செல்வதையோ இன்னும் உறுதியாகச் சொல்ல முடியவில்லை என்கிறார் திவ்யா பணிக்கர். அடுத்த சில ஆண்டுகளில் நீலத் திமிங்கிலங்களை வீடியோ வழியாக அவற்றின் இரையெடுக்கும் முறையையும் நடத்தைகளையும் பதிவுசெய்யும் திட்டங்கள் உள்ளன.

மூன்று மாதங்களுக்கு ஒருமுறை மின்கலங்களை மாற்றி, தரவுகளைச் சேமித்து, ஒலிப்பதிவுக் கருவிகள் கிட்டத்தட்ட 13 மாதங்களுக்குக் கடலடியில் செயல்பட்டிருக்கின்றன.

அரபிக் கடலில் மிகப் பெரிய சுற்றுலா மையமாகவும், உள்கட்டுமானரீதியில் விரிவாக்கத்துக்கும் தயாராகிவரும் லட்சத்தீவுகள் இருக்கும் கடல் பகுதி எவ்வளவு உயிர் வளத்தோடு இருக்கிறது என்பதைத்தான் இந்த நீலத் திமிங்கிலங்களின் வருகை தெரியப்படுத்துகிறது.

எந்த வளர்ச்சித் திட்டங்களும் உள்கட்டுமானப் பணிகளும் பவளப் பாறைகள், காயல், தீவு மற்றும் வளமான கடல்பகுதியின் நலத்துடன் சேர்ந்து ஆலோசிக்கப்பட வேண்டியது அவசியம். சூழலியல் நிபுணர்களைக் கலந்தாலோசித்தும், கடல்வாழ் உயிர்களின் வளத்தைப் பாதிக்காமலும் இந்த உள்கட்டுமானப் பணிகளைச் செய்ய வேண்டும் என்கிறார்கள் சுற்றுச்சூழல் ஆர்வலர்கள்.

நீலத் திமிங்கிலங்களின் பாடல்கள் ஆண் திமிங்கிலம், பெண் திமிங்கிலத்தை இனப்பெருக்கத்துக்கு அழைப்பதற்காக வெளிப்படுத்தப்படுபவை என்கிறார் கடல்சார் பாலூட்டிகள் நிபுணரான திபான சுடாரியா. உணவு தேடுவதற்கும், தொடர்புகொள்வதற்கும் ஒலியைத் திமிங்கிலங்களும் ஓங்கில்களும் (டால்பின்கள்) கடல்பன்றிகளும் பயன்படுத்துகின்றன.

கடலில் ஒலி, காற்றைவிட வேகமாகப் பயணிக்கிறதாம். ஒளி குறைவான இடத்துக்குப் பழகி, ஒலியைக் காண்பதற்கான வழியாகப் பயன்படுத்துவதற்குக் கடற்பாலூட்டிகள் கச்சிதமாகப் பழகியுள்ளன. நீலத் திமிங்கிலங்கள் வெளியிடும் முனகல்களை வைத்து இந்தப் பாலூட்டிகளின் அடையாளம் பற்றிய குறிப்புகளை விஞ்ஞானிகள் தருகின்றனர். பிக்மி வகை நீலத் திமிங்கிலங்கள் இவை என்கின்றனர். லட்சத்தீவு பகுதிகளில் ஒலிப்பதிவில் கேட்ட பாடல்களின் அதே ஒழுங்கில் 1980-ல் இலங்கை கடல் பகுதியில் பதிவுசெய்யப்பட்ட நீலத் திமிங்கிலங்களின் பாடல்களும் ஒத்திருக்கின்றன.

பொதுவாக, நீலத் திமிங்கிலங்கள் எழுப்பும் பாடல்கள் ஒரே விதமான முறைமையில் இருக்குமாம். ஆனால், லட்சத்தீவு பகுதியில் பதிவுசெய்யப்பட்ட சில ஒலிப்பதிவுகளில் பாடலின் கடைசிப் பகுதியை மட்டும் அந்த நீலத் திமிங்கிலங்கள் விட்டுவிடுவது மர்மமாகவே உள்ளது என்கிறார் திவ்யா பணிக்கர். இந்தப் பாடல் வகை வடக்கு இந்தியப் பெருங்கடலின் நீலத் திமிங்கிலப் பாடல் என்றே குறிக்கப்படுகிறது.

கடலுக்குள் முக்குளிப்பவர்களைக் கொண்டு பவளப்பாறைகளின் திட்டுக்களில் ஆழ்கடலில் ஒலிப்பதிவுக் கருவிகள் பதிக்கப்படுகின்றன. தற்போதைய ஆராய்ச்சி அறிக்கையின்படி, இந்தியப் பெருங்கடலின் மேற்பரப்பு சராசரிக்கும் அதிகமாகச் சீக்கிரமே வெப்பமடைவதாகத் தகவல்கள் வெளியாகியுள்ளன.

வர்த்தகரீதியாக நீலத் திமிங்கிலங்களை வேட்டையாடியதால் கிட்டத்தட்ட கடந்த நூற்றாண்டில் அழித்தொழிக்கப்பட்ட நீலத் திமிங்கிலங்கள் சூழலியல் விழிப்புணர்வு நடவடிக்கைகள் காரணமாகச் சமீப காலத்தில்தான் மீண்டும் செழித்துத் தழைத்துவருகின்றன. பருவநிலை மாற்றமும் நீலத் திமிங்கிலங்களின் இருப்பை அச்சுறுத்தும் இன்னொரு காரணியாக விளங்குகிறது. பருவமழைக் காலங்களில் ஏற்பட்ட மாறுதல்களும், அடிக்கடி நிகழும் சூறாவளிகளும் நீலத் திமிங்கிலங்களின் உயிர் வளத்தைப் பாதிப்பதாகவும் விஞ்ஞானிகள் கவலை தெரிவிக்கின்றனர்.

கடலின் உயிர் வளத்தைப் பாதிக்காமல் மீன்பிடிக்க உதவும் பைகேட்ச் ரிடக்சன் கருவிகளைப் படகுகளில் கட்டாயமாகப் பொருத்துவதை நடைமுறைப்படுத்துவதன் மூலம் லட்சத்தீவுகள் கடல் பகுதியின் உயிர் வளத்தைப் பாதுகாக்க முடியும். இதன் மூலம் ஓங்கில்கள், ஆமைகள், சிறிய திமிங்கிலங்கள் தேவையில்லாமல் பிடிக்கப்பட்டுப் பாதிப்புக்கு உள்ளாகாது. அத்துடன் அதிக ஒலியை ஏற்படுத்தும் கப்பல்கள், கலங்களின் சத்தத்தையும் குறைப்பது நீலத் திமிங்கிலங்களின் பாடல்களை எப்போதைக்குமாகக் காப்பாற்றுவதாக இருக்கும். அவற்றின் பாடல்களைக் காப்பதென்பது சூழலையும் காப்பதே ஆகும்.

The Government has launched a National Monetisation Pipeline, or NMP (https://bit.ly/3mLkw9M) to sell public assets or, more precisely, their revenue streams over the next four years. The pipeline mostly includes railway stations, freight corridors, airports, and renovated national highway segments (yielding toll revenue) amounting to Rs. 6-lakh crore, or 3% of GDP in 2020-21.

As outlined in the Union Budget, the NMP aims to mobilise resources for financing infrastructure. The other two methods of raising resources are: setting up of a development finance institution (DFI) and raising the share of infrastructure investment in the central and State Budgets.

Hard questions

The proposed asset sale (monetisation) raises many questions. Conceptually, how is it different from disinvestment and privatisation (D-P) practised for the last three decades? Since D-P proceeds (revenues) have seriously missed the targets almost every year, how believable are the NMP targets? And how are they likely to perform differently? Is the NMP a desperate attempt to shore up public finances, after nearly two years of dismal output growth, stagnant tax-GDP ratio despite the steep rise in taxes on petroleum products? If so, is such a distress (fire) sale desirable to obtain a “fair value” for public assets? Would the market not factor in the dire state of the economy in beating down the prices, as in any distress sale?

The NMP differentiates “asset monetisation” from “asset sale” by saying: “Asset Monetisation, as envisaged here, entails a limited period license/lease of an asset, owned by the government or a public authority, to a private sector entity for an upfront or periodic consideration” (NMP, volume 1, page 5).

Asset monetisation as defined above is the same as the net present value (NPV) of the future stream of revenue with an implicit interest rate (whether it is a sale or lease of the asset). In a footnote, the NMP document further clarifies: “Sale, i.e. transfer of legal ownership of assets is only envisaged in cases such as disinvestment of stake, etc.”. Again there seems to be conceptual confusion. Sale of minority equity does not lead to a change in managerial control. Hence, the official attempt to differentiate its initiative from the earlier efforts seems feeble and incorrect.

Historic missteps

The NMP outlines mainly two modes of implementing the monetisation: public-private partnership (PPP) and “structured financing” to tap the stock market. PPP in infrastructure has been a financial disaster in India, as evident from what happened after the economic boom of 2003-08. Surely, India did create world-class airports in Mumbai and Delhi and speeded up highway road reconstruction.

However, after the 2008 financial crisis, as the world economy and trade plummeted, and as India’s GDP growth rate slowed down sharply, hurting demand (and revenues for the indebted companies), many PPP projects failed to repay bank loans. Banks were left holding the non-performing assets (NPAs). Further, as the bulk of the lending was to politically connected corporate houses and firms (Bollygarchs as picturesquely described by James Crabtree in his book,The Billionaire Raj), debt resolution came in the cross-hairs of the political and banking system. India is still reeling from the legacy of that period without any easy and credible solutions in sight.

An Infrastructure Investment Trust (InvIT) is being mooted as an alternative means of raising finance from the stock market. In principle, InvIT is much like a mutual fund, whose performance is largely linked to stock prices. It may be worthwhile to jog one’s memory to recall how the disinvestment process began in 1991 after the initiation of economic reforms. It was by “off-loading” bundles of shares of public sector enterprises (PSEs) to the financial institution UTI, which in turn sold the bundles in the booming secondary stock market to realise the best price. The euphoria was short-lived, however, as the market crashed in the wake of the Harshad Mehta scam, stalling and discrediting the disinvestment process for almost the entire decade.

Hence, it may be worth learning the lessons from the historical missteps before getting enamoured with the idea all over again by the current stock market boom. As many have apprehended, the currently high stock prices seem like a bubble with heightened uncertainties in the global financial market.

With the U.S. Fed committed to reducing its assets purchase programme (known as quantitative easing), the “hot money” inflow that has fuelled Indian stock prices may dry up throwing up nasty surprises.

In 2020-21, the economy contracted by 8% due to the pandemic and lockdown, as in the annual report of the Reserve Bank of India (RBI). The current year is at best likely to regain the pre-pandemic GDP level. Aggregate saving and investment rates (that is, as ratios of GDP) have (expectedly) contracted. The stock market is however booming, dancing to short-term foreign capital inflows, with little connection with the real economy. Given its distressed state, the asset monetisation effort appears nothing short of a fire sale.

Other solutions

Thus, it seems unwise to anchor the acutely needed investment revival strategy on a discredited PPP model or on fickle Foreign Institutional Investors (FII) investment in a frothy stock market. Instead of assets monetisation, why not monetise debt, with committed borrowing from the market and the central bank? With the financial system flush with liquidity with no takers for bank credit, why not finance the proposed investment — as envisaged in the Budget — by government borrowing. The usual objections against such an idea are three: cost of borrowing, “crowding-out” of private investment, and the inflationary threat.

The RBI’s annual report shows the weighted average cost of central government borrowings in 2020-21 was 5.8%. And the inflation rate as measured by the consumer price index (CPI-combined) was 6.2%. Thus, with a negative 0.4% real interest rate (real interest rate is nominal interest rate minus inflation rate), domestic borrowing in home currency is a steal. Chances of crowding-out private investments are remote with a liquidity overhang in the market. Inflation risk is also limited with little aggregate demand pressures (barring temporary bottlenecks due to localised lockdowns).

The rising public debt to GDP ratio is often red-flagged as a potential risk to rating downgrade by bond rating agencies. If the debt is productively used to expand GDP (the denominator), such risks seem minimal. Moreover, rising external debt by fickle portfolio investors perhaps carries a greater risk to external instability. Foreign portfolio investment has skyrocketed by 6,800% in 2020-21, over the previous year, to $38 billion (as per RBI data released in May). This, perhaps, poses a greater financial hazard than the potential rise in debt monetisation in domestic currency used for productive purposes.

In perspective

To sum up, the NMP is an ambitious “retail” sale or lease of revenue yielding public capital projects — with the potential threats of allegations of corruption and cronyism derailing the process — to revive investment demand and to halt the economic decline. The main instruments proposed for implementing the NMP are public-private partnerships and a stock market-based investment trust (InvIT). Both have serious shortcomings, as experience demonstrates. The NMP document seems silent on how to overcome past mistakes. Hence, the NMP appears like a fire sale which may not help realise the best social value for public assets to kick-start investment demand.

If reviving investment demand quickly is the real goal, debt monetisation seems a better option than asset monetisation. It is a “wholesale” business with lower operating and transaction costs, and at a currently negative interest rate. With excess liquidity in the financial markets, and low aggregate demand, the inflationary threat seems minimal. Such targeted borrowing, if quickly funnelled into infrastructure investment projects, could crowd-in (or bring in) private investment igniting a virtuous cycle of investment-led economic revival.

R. Nagaraj is with the Centre for Development Studies, Thiruvananthapuram, Kerala

In a recent judgment, a Supreme Court Bench headed by Justice Rohinton F. Nariman fined eight political parties for being in contempt of the Court’s directions to inform citizens about the criminal antecedents of their candidates. In 2004, 24% of the Members of Parliament had criminal cases pending against them. This figure rose to an alarming 43% after the 2019 general elections. In a bid to address this “malignancy” of criminalisation which could be “fatal to democracy”, the apex court, in a series of judgments, had directed political parties to declare and widely publicise not just the criminal antecedents of candidates, but also inform the electorate why these candidates were found to be more suitable by the party than those without criminal backgrounds. Anticipating that parties would cite ‘winnability’ as the criterion, the Court clarified that the reasons for selection shall be with reference to the qualifications, achievements and merit of the candidate concerned. Despite these clear directives, parties have been defiant.

Contempt for right to know

This is not the first instance where political parties have shown total contempt for peoples’ right to information. Acting in exemplary unison, after the judgment inUnion of India v. ADR(2002), wherein all candidates standing for elections were directed to file an affidavit declaring their educational, financial and criminal backgrounds, political parties amended the Representation of the People Act, 1951, to nullify the disclosure requirements. The Court struck down the amendments.

In 2013, the full bench of the Central Information Commission (CIC) declared six national political parties ‘public authorities’ under the Right to Information (RTI) Act, 2005. Parties were required to appoint Public Information Officers and submit themselves to provisions of the transparency law. So strong was the resolve of parties to not share information about their functioning with citizens that immediately a bill was introduced in Parliament to amend the RTI law to exclude political parties from the ambit of the legislation. It was only due to strong public opposition that the amendments were finally dropped. Nevertheless, following the policy of what can only be termed ‘uncivil disobedience’, without obtaining a stay on the Commission’s order from any Court, parties have steadfastly refused to comply with the directive.

The electoral bond scheme

The Bharatiya Janata Party (BJP), which came to power on the plank of transparency and anti-corruption, has taken resistance against transparency to new frontiers. It introduced the electoral bond scheme in 2018, opening the floodgates of unlimited anonymous funding to political parties by Indian and foreign sources. The Indian political system has traditionally been hostile to the idea of transparency in electoral financing. Political parties have zealously opposed any examination of the linkages between their governments’ policies and decisions and the interests of their major donors. Electoral bonds have dealt a further blow to people’s right to know and consolidated the role of big money in electoral politics. Peoples’ ability to engage with political processes in a democratic manner and track donations by corporates to monitor and blow the whistle on quid pro quo have been seriously undermined.

The design of the scheme is such that while citizens and opposition parties have no way of knowing who is donating bonds to which party, it is not difficult for the party in power to access the data. This asymmetry of information in favour of the party in power gives it an undue advantage. It is no surprise that the lion’s share of donations through bonds have been cornered by the BJP.

While hearing the challenge to the instrument of electoral bonds, the Supreme Court in 2019 observed that the matter gives “rise to weighty issues which have a tremendous bearing on the sanctity of the electoral process in the country...” Unfortunately, the case has not received the urgent attention it requires and the petition has been languishing for nearly four years.

Political parties are at the heart of our democracy. They form governments that make policies which have a profound impact on peoples’ lives. In the legislature, elected representatives make laws that govern us. People, therefore, have a right to know how political parties are functioning — who is funding them and what principles they are keeping in mind while taking policy decisions, supporting or opposing bills in the legislature, or while selecting candidates for various elections.

The Court has repeatedly appealed to the conscience of lawmakers to take steps to ensure greater transparency of political parties and prohibit involvement of persons with criminal antecedents in polity. However, in the words of Justices Nariman and B.R. Gavai, “All these appeals have fallen on the deaf ears... The nation continues to wait... Cleansing the polluted stream of politics is obviously not one of the immediate pressing concerns of the legislative branch of government.”

Courts must be more proactive

It is clear that political parties and their representatives in the legislature have no interest in making themselves answerable to citizens. Keeping in mind the tremendous public interest at stake, perhaps the time has come for the judiciary to play a more proactive role. The Supreme Court needs to urgently hear the electoral bonds matter and the challenge to the refusal of political parties to comply with the CIC’s order. Finally, it needs to examine whether a post facto determination of the violation of its directions regarding publicising criminal antecedents of candidates and imposition of fine of a few lakh rupees is likely to deter parties which declare incomes worth hundreds of crores every year. The judiciary could consider putting in place a mechanism to monitor compliance with its directions prior to all State and general elections and debar candidates who violate its orders.

The country can no longer afford courts being passive spectators of the debasement of democracy. Public interest demands that judicial intervention goes beyond appealing to the fictional conscience of our lawmakers.

Anjali Bhardwaj and Amrita Johri are members of the National Campaign for Peoples’ Right to Information

Did you know that even at the fifth anniversary of the Paris Agreement on Climate Change (December 2020), India was the only G20 nation compliant with the agreement? Or that the country has been ranked within the top 10 for two years consecutively in the Climate Change Performance Index, released by an independent international organisation that evaluates the performance of countries emitting 90%+ of global greenhouse gases (GHGs)? Or that the Unnat Jyoti by Affordable LEDs for All (UJALA) scheme is the world’s largest zero-subsidy LED bulb programme for domestic consumers?

A world comparison needed

Despite these accomplishments, global pressures are intensifying on India to commit more towards the Conference of the Parties (COP26), scheduled for November 2021 in Glasgow. Early this year, the COP26 President, Alok Sharma, and the United States Special Presidential Envoy for Climate, John Kerry, visited India. In July, the U.S. called out to every significant economy for committing to a meaningful reduction by 2030.

That brings us to the question. Is it fair to apply pressure on India to raise its Nationally Determined Contributions (NDC) committed in the Paris Agreement? We can attempt to answer the question by comparing the achievements of other countriesvis-à-visIndia’s performance, given that climate change is a global public good and there is a free-rider problem — not much incentive for countries to contribute their fair share since they can enjoy benefits even otherwise.

Let us first gather the historical perspective. Examining World Bank data for CO2 emissions (metric tons per capita) over two decades since the Kyoto protocol informs that at the current rate, both China and the U.S. could emit five times more than India in 2030. The U.K.’s emission levels could be more than 1.5 times that of India. Brazil, with its dense forests, may end up at similar levels.

On China and the U.S.

Among recent efforts, last year, China, the world’s largest GHG emitter, joined the ‘race to zero’ and targets carbon neutrality by 2060. Interestingly, it hopes to peak CO2 emissions by 2030 for bending the emissions curve. The Climate Action Tracker, an independent scientific analysis tracking governments’ actions, also expressed its concern stating, “Most worryingly, China remains committed to supporting the coal industry while the rest of the world experiences a decline, and is now home to half of the world’s coal capacity.” Recently, the U.S. rejoined the Paris Agreement and committed to reducing emissions by 50%-52% in 2030 and reaching net-zero emissions economy-wide by 2050. While they re-energise their fight on climate change, legislation may not be straightforward, given the Democrats’ strength in Congress. Such ambitions will also require much more near-term investment than even the U.S. President Joe Biden’s $2.3 trillion infrastructure package.

France and Australia

The French government, during the novel coronavirus pandemic, set green conditions for bailing out its aviation industry. However, the analysts say that no baseline for reducing emissions from domestic flights was fixed, and it is unclear what measures were adopted to promote rail for domestic travel.

An Australian Prime Minister, in 2018, lost his chair on a proposal to address climate change through an emissions-reduction target. The complicated domestic politics prevented them from addressing the problem, despite the country being vulnerable, and stretches of the famous Great Barrier Reef having died in recent years. It was, at least, the third instancein Australia when climate issues brought down its Prime Minister. It illustrates how difficult it is for governments to develop policies to mitigate climate change.

Walking it like talking it

In comparison, with all its challenges, India is on track (as reports/documents show) to meet and exceed the NDC commitment to achieve 40% electric power installed capacity from non-fossil fuel-based sources by 2030; this share is 38.18% (November 2020). Similarly, against the voluntary declaration for reducing the emission intensity of GDP by 20%-25% by 2020, India has reduced it by 24% between 2005-2016. More importantly, we achieved these targets with around 2% out of the U.S.$100 billion committed to developing nations in Copenhagen (2009), realised by 2015.

As part of its mitigation efforts, India is implementing one of the most extensive renewable energy expansion programmes to achieve 175 GW of renewable energy capacity by 2022 and 450 GW by 2030. India has also coupled its post-pandemic revival with environmental protection. As part of the fiscal stimulus, the Government announced several green measures, including a $26.5-billion investment in biogas and cleaner fuels, $3.5 billion in incentives for producing efficient solar photovoltaic (PV) and advanced chemistry cell battery, and $780 million towards an afforestation programme.

Some activists feel that India needs to demonstrate action at the global level. However, we need to appreciate that among many steps, India provided leadership for setting up the International Solar Alliance, a coalition of solar-resource-rich countries, and the Coalition for Disaster Resilient Infrastructure, a partnership of governments, United Nations agencies, multilateral development banks, the private sector, and knowledge institutions.

The developed nations could also intensify their pressure especially on jurisdictions not meeting the Paris Agreement goals. At this stage, India can always share independent international assessments, acknowledging that our climate action is among the few compatible with the well-below 2°C warming target. India’s contribution to global emissions is well below its equitable share of the worldwide carbon budget by any equity criterion.

To sum up, India has indeed walked the talk. Other countries must deliver on their promises early and demonstrate tangible results ahead of COP26. In any case, we can alwayssuo moturevise the NDC for the first stocktake (2023) while simultaneously protecting our interests. The responsibility of sustaining the entire planet does not rest on a few countries; everyone has to act.

Sumant Narain is a civil servant. The views expressed are personal

The High Court of Chhattisgarh recently decided a criminal revision petition challenging the charges framed against the applicant husband. Based on the allegations of his wife, charges were framed by a trial court under Section 376 (rape), Section 377 (carnal intercourse against the order of nature) and Section 498A (cruelty towards wife by husband or his relatives) of the Indian Penal Code (IPC). The High Court upheld charges under Sections 498A and 377 but discharged the husband under Section 376 on the ground that by virtue of Exception 2 to Section 375 (the definition of rape), sexual intercourse by a man with his own wife (provided she is over the age of 18) would not amount to the offence of rape.

Since the High Court was bound by the law, which exempts husbands from being tried or punished for raping their wives by creating the legal fiction that all sex within marriage is consensual, no other conclusion was open to the Court. Notwithstanding this, the discrepancies and failings of Indian criminal law, highlighted by the judgment, deserve scrutiny.

Inconsistent provisions

First, the marital rape exception is inconsistent with other sexual offences, which make no such exemption for marriage. Thus, a husband may be tried for offences such as sexual harassment, molestation, voyeurism, and forcible disrobing in the same way as any other man. A husband separated from his wife (though not divorced) may even be tried for rape (Section 376B). A husband may be charged and tried for non-consensual penetrative sexual interactions other than penile-vaginal penetration with his wife under Section 377 (prior to the decision of the Supreme Court inNavtej Singh Johar v. Union of India, 2018, consent or lack thereof was not relevant to Section 377, but it is now). As a result, penetrative intercourse that is penile-vaginal is protected from criminal prosecution when performed by a husband with his wife, even when done forcibly or without consent. If there is an underlying rationale to this extremely limited exemption, it is not immediately clear.

Patriarchal beliefs

Second, the marital rape exception is an insult to the constitutional goals of individual autonomy, dignity and of gender equality enshrined in fundamental rights such as Article 21 (the right to life) and Article 14 (the right to equality). InJoseph Shine v. Union of India(2018), the Supreme Court held that the offence of adultery was unconstitutional because it was founded on the principle that a woman is her husband’s property after marriage. The marital rape exception betrays a similar patriarchal belief: that upon marriage, a wife’s right to personal and sexual autonomy, bodily integrity and human dignity are surrendered. Her husband is her sexual master and his right to rape her is legally protected.

A commonly cited rationale for preserving the marital rape exemption is that recognising marital rape as a criminal offence would ‘destroy the institution of marriage’. This was the government’s defence inIndependent Thought v. Union of India(2017). Rejecting this claim, the Supreme Court astutely observed, “Marriage is not institutional but personal – nothing can destroy the ‘institution’ of marriage except a statute that makes marriage illegal and punishable.” If it is true, however, that criminalising marital rape will destroy the institution of marriage, what does that tell us about this so-called institution? If its very existence depends on husbands’ right to rape their wives, and on the legally sanctioned violation of wives’ sexual autonomy, is this institution worth saving? Does this kind of marriage deserve to be the cornerstone of our society? Surely, we can do better.

Another argument frequently raised against the criminalisation of marital rape is that since marriage is a sexual relationship, determining the validity of marital rape allegations would be difficult. Even if we accept,arguendo, that marriage is necessarily a sexual relationship, this argument does not hold water. It is not marriage that creates a problem in adjudication, but the dangerously erroneous belief that consent may simply be assumed from a woman’s clothes, her sexual history, or indeed, her relationship status. While the current law seems to operate under this misconception, marriage does not signify perpetual sexual consent. Therefore, the determination of consent or lack thereof in the context of a sexual interaction within marriage would be the same as in any other context (especially in other ongoing sexual relationships): through physical evidence, through the prosecutrix’s testimony and through the defence of the accused.

Underlining subordination

It is shocking that Exception 2 to Section 375 of the IPC survives to this day. Antithetical to the liberal and progressive values of our Constitution, and violative of India’s international obligations under instruments such as the Convention on the Elimination of All Forms of Discrimination against Women, the provision underlines women’s subordination to men, especially within marriage. In 2017, the Supreme Court, inIndependent Thought, had read down the exception so that husbands who raped their minor wives could no longer hide behind it. It is high time adult women are afforded the same protection and dignity in marriage.

Shraddha Chaudhary is Lecturer, Jindal Global Law School, Sonepat and Ph.D Candidate (Law), University of Cambridge

COVID-19 exposed and increased the vast inequalities of our world. Now, the effort to vaccinate humanity risks creating the latest front in global inequality. Against a backdrop of vaccine nationalism, debates over intellectual property or technology transfer, fair and equal access to COVID-19 vaccines is at risk. This will cost lives, stifle economies, and push our recovery further out of reach.

That vaccines were developed and approved at record speed shows us what we can achieve by working together. Now we need that same spirit of partnerships to vaccinate the whole world. It is a monumental task, whose scale and urgency means we should do all we can to support it. We must urgently share technology and doses, but we must also focus on communities that are most left behind.

Which brings me to my point. How do we ensure vaccines get into the arms of the most vulnerable, in hard-to-reach locations, fragile states and conflict zones? Even if doses are in place, paid for, and shipped, what does effective vaccine coverage mean in the mountains of Afghanistan or the Amazon, across the sprawling lands of the Central African Republic or the Democratic Republic of the Congo, or places with predominantly rural and nomadic populations?

I raise these questions because running UNOPS — the UN’s infrastructure and procurement agency — has taught me that the last mile matters immensely. From bringing critical drugs to forest dwellers across Southeast Asia and delivering food, to delivering face masks and sanitisers by canoe in Brazil, we know that implementing projects in hard-to-reach areas requires ingenuity and resilience. And when we talk about vaccines with such delicate delivery requirements, the last mile is simply make or break.

Logistical issues

Cold chain delivery requirements, for example, currently pose a far greater challenge for developing countries. This is due to the combination of poor transport infrastructure, no reliable access to electricity to store the vaccines (even for those that do not require ultra-low temperature storage), and high daylight temperatures. The logistical challenge of getting the vaccines from warehouses to the entire human population is key to the success of this largest vaccine roll-out in our history. But this requires better health systems, supply chains and infrastructure, and strong logistics support. There are many pieces to this puzzle: from distributing the vaccines and managing the cold chain infrastructure needed, to hiring and training vaccinators, communicating clearly with the communities involved, and making sure that the medical waste from this massive vaccination exercise does not fill our lands and oceans and add to our climate emergency. All of these are even more testing in more challenging environments.

Long-term benefits

We have a moral — not to mention economic — obligation to get this right. But the good news is that this challenging exercise also gives us an opportunity to build more resilient health systems for a better future. If the infrastructure for vaccination clinics is created in a sustainable way, it can serve communities after the pandemic too. From solar water heaters to cold chain facilities and medical waste incinerators, the sustainable solutions offered now can benefit communities in the long-term.

Last year, the pandemic revealed not just deadly inequalities, but also key fault lines in health systems, supply chains and logistics. A year on, we owe it to our world to build on the lessons learnt, both to tackle vaccine inequality and to build the foundations for more inclusive, resilient and sustainable health systems across the world. This can be the lasting legacy of the pandemic — a world with better global health infrastructure.

We must remember that none of us are safe until all of us are safe. We must make sure we work together on this global final mile and cross the finish line together. If we fail, we cannot be sure how long this mile will last.

Grete Faremo is Under-Secretary-General and Executive Director of UNOPS, the UN’s infrastructure and procurement specialists

On August 27, Friday, India set a new record for a single day’s vaccination — 10.7 million doses, up from 8.3 million vaccinations on the previous two days and over 6.3 million doses on August 23-24. However, on Saturday, the numbers dropped sharply to 7.9 million; 3.4 million doses were administered on August 29, but Sundays have always registered low numbers. A similar pattern was seen on June 21 — 8.7 million doses on a single day, which dropped to 5.8 million the next day and remained nearly stable at over six million for a week; the number of doses administered fell to three million-four million doses in the first half of July. The June 21 record appeared more to coincide with the day when the revised COVID-19 vaccination strategy came into effect, i.e., the Government procured 75% of the vaccines produced and supplied them to States for free. Though the record on August 27 does not coincide with any occasion, it does suggest that the intent was more to achieve a “momentous feat” of crossing the 10-million mark; the steep fall in vaccinations the very next day gives rise to scepticism. During the pandemic, the focus should not be on setting records but on consistently vaccinating a large number of people daily and ensuring that vaccines are available at all centres every day; uncertainty in vaccine availability does not help in increasing uptake especially among the poor.

With vaccination being a safe and sure way to drastically cut the risk of hospitalisation due to severe COVID-19 disease and death, efforts should be to quickly and consistently vaccinate large numbers each day. For this, equitable and a regular supply of a large number of doses to all States is needed. One sure way to increase the number of daily doses is when the Government procures 100% of vaccines produced with no separate allocation to private hospitals. Precious time and doses were wasted between May and July 15 when private hospitals utilised only 7%-9% of vaccines produced against an allotment of 25%. The Government has belatedly revised the June 7 policy such that manufacturers will not set aside 25% of vaccines produced for private hospitals but instead supply as per demand and allot the remaining to the Government. If the rationale for allowing the manufacturers to sell vaccines to private hospitals at a higher price was to fund vaccine research, the small uptake by the private hospitals does not meet that objective. Hence, the Government should procure all the vaccines produced as this will help in better vaccine allotment to States, reduce vaccine inequity and increase uptake, and States can plan daily vaccination strategies in a more organised manner.

President Joe Biden has found himself in the uncomfortable position of facing not only the expected criticism from Republicans for his country’s hasty, botched exit from Afghanistan but also brickbats from within the Democratic Party and among the broader American public. The killing of at least 13 U.S. troops and dozens of Afghan civilians in the bomb blasts last week underscored the apparent lack of planning behind the withdrawal despite prior knowledge of its approaching deadline. The chaotic, violent scenes at Kabul airport, undergirded by the deep irony of the Taliban’s unchallenged takeover of Kabul and other Afghan territories, have also no doubt stung U.S. policymakers, especially over comparisons to Saigon in 1975. How can Mr. Biden now hope to sell the big picture of Washington’s engagement in the South Asia region to his domestic political constituents in a way that limits the reputational damage to the White House? The first step will be, at long last, to shift the American policy paradigm on Afghanistan from a boilerplate approach toward institution-building to recognising the political complexities of governing a society where tribal and ethnic loyalties supersede western norms of rational decision-making by government. In part, this means not demonising or cutting ties with the Taliban before they have had an opportunity to settle into power and announce intentions for governing Afghanistan. There must also be a recognition of the role that third parties are going to play, for better or worse. That must include everything from the Pakistani ISI’s shadowy dealings through proxies such as the Haqqani Network, China’s relentless push for access to economic projects, and India’s civilisational and ‘soft power’ links.

In the big picture, there is an unsettling question for Washington to answer, on whether in persisting with the Trump-era promise to pull U.S. troops out of Afghanistan, Mr. Biden will be able to reassure Asian allies and partners that the U.S. will not also play a diminished strategic role in the broader Asia region. To an extent, U.S. Vice President Kamala Harris’s Singapore and Vietnam trip was aimed at assuaging such concerns and shoring up enthusiasm for the rules-based international order that has taken a beating. Yet, unless Washington follows up such summit meetings with ground-level engagement, for example through the Quad or deeper bilateral initiatives with friendly democracies including India, Asian powers will be hard pressed to assume anything other than Washington’s indifference toward their interests. The danger for the West of considerable blowback that could emerge thus are at least two-fold: first, Afghanistan’s cyclical transitions from western-occupied territory to abandoned nation and ultimately a breeding ground for global terror outfits is well-documented; and second, China will be only too glad to step into the breach should any new spaces be ceded in the pecking order of regional hegemony in Asia.

Tagore’s “Amar Sonar Bangla, Ami Tomai Bhalobashi” (My Golden Bengal, I love you) rent the air and a blue flag with the territory of Bangla Desh inscribed on it went up the mast, marking the opening of a diplomatic mission of Bangla Desh in the capital to-day [New Delhi, Aug. 30]. The simple function was held at the mission building in a South Delhi colony, Ananda Niketan, but the Chief of Mission, Mr. K.M. Shehabuddin, in a statement on the occasion laid claim to the High Commission buildings in Chanakyapuri which he described as “hitherto belonging to defunct Pakistan”. He also claimed “Pakistan House”, the official residence of the Pakistan High Commissioner, on Tilak Marg as the rightful property of Bangla Desh. “These palatial buildings like similar missions in other capitals were built by the rulers of Pakistan with the foreign exchange earned by the jute and tea of Bangla Desh and as such none had greater right to them than the people of Bangladesh,” he added. Mr. Shehabuddin explained that in order to avoid embarrassment to the host Government (meaning the Government of India) the Bangla Desh flag was hoisted, not on these two buildings, but on a separate building. Mr. Shehabuddin hoped that India would soon recognise Bangla Desh and its legally constituted government.

Devendra Jhajharia's gold in 2004 had marked a turning point for Indian para sport. His silver now shines even brighter.

Tokyo continues to bring happy tidings for India as the Paralympics take off from where the Olympics left. At halfway mark, India have gone past their best-ever medal count, securing two historic gold medals with a world record to boot. Shining in that glittering star cast is javelin para-thrower Devendra Jhajharia whose silver is as bright as any gold. Jhajharia, 40, won his first gold medal at the Paralympics in 2004 at Athens, and 17 years and one pandemic postponement later, returned to Tokyo to win his third Para Games medal to become one of India’s greatest sportspersons. In what is a testament to the Rajasthan legend’s longevity, resilience and continued commitment to excellence, his latest silver came on the back of his personal best throw of 64.35 metres — a progression from his historic hurls that fetched him gold medals in Athens and at Rio.

Jhajharia’s gold in 2004 had marked the turning point for Indian para sport, and it had owed almost entirely to the efforts of his mother to bolster his confidence when he was young. Undeterred by the accident that led to amputation of his left arm as a child, she told her son that there was no reason to fear the outdoors and reinforced in him the self-assurance that he belonged on the sports field. No impairment could pull him back from self belief as one of India’s most inspiring figures aiming for and achieving the very best in global sport.

On Monday, Jhajharia would achieve success again on the javelin field, the scene of Neeraj Chopra’s gold a fortnight ago. Having spent years taking the help of scientific advances in training techniques and seeking expertise from some of the best coaches in Europe, Jhajharia would also raise the bar of excellence. The country will do well to learn from Jhajharia that smart solutions exist to help the differently abled to not just survive, but excel — on the field, and off it.

The AAP will need ideological clarity and political finesse — else, its experiment risks succumbing to the failures of the me-too “soft Hindutva” strategies that have been tried by non-BJP parties in the past.

The BJP’s success in framing nationalism and aligning it to its politics of Hindutva has been remarkable. On the other side of the political fence, is the Opposition’s failure in separating Hinduism from Hindutva, or demarcating a more encompassing notion of patriotism that also appeals to the people. The Aam Aadmi Party’s decision to take out a “Tiranga Yatra” in Ayodhya on September 14, with likely stop-overs at the Ram temple and Hanumangarhi, is clearly an attempt to take the battle to the BJP on both fronts. To do so successfully, however, the AAP will need ideological clarity and political finesse — else, its experiment risks succumbing to the failures of the me-too “soft Hindutva” strategies that have been tried by non-BJP parties in the past.

The Tiranga Yatra is evidently a culmination of a series of symbolic and policy actions by the AAP. In November 2020, as the pandemic raged, Arvind Kejriwal conducted a “Diwali Pujan”. His government introduced a “Deshbhakti” curriculum in the city’s schools, “embedded in constitutional values”, and is putting up 500 national flags across the capital at a cost of Rs 85 crore. Announcing former Colonel Ajay Kothiyal as the AAP’s chief ministerial candidate for the upcoming Uttarakhand assembly elections, Kejriwal underlined his credentials as a “deshbhakt fauji (patriotic soldier)” and the party has publicised his work in rebuilding the Kedarnath temple, devastated by the 2013 floods. The AAP has made it clear that it will contest elections in UP, Uttarakhand and Gujarat and that part of its strategy to challenge the BJP is to draw associations between patriotism with governance, and highlight its own record in education and health in Delhi as evidence of its success in the latter.

This experiment of wedding patriotism with development and moving the conversation around nationalism beyond demonising the “Other” could be a welcome addition to the political repertoire and conversation. However, the strategy also has potential risks and pitfalls. The AAP’s temple visits and flag marches could have the unintended effect of entrenching and solidifying the terms of political debate set by the BJP. Unless it is specifically guarded against, this politics could normalise the invisibilisation of minorities and harden categories like “anti-national”. The AAP has shown an innovative streak with a politics of civic governance earlier. How it navigates these pitfalls going ahead will be closely watched. It will, for better or worse, have a bearing on the robustness of Opposition politics.

A powerful bomb rocked the prime minister’s office in Central Tehran on August 31 wounding the President Mohammad Ali Rajai and the Prime Minister Mohammad Javed Bahonar, the official Iranian media reported.

A powerful bomb rocked the prime minister’s office in Central Tehran on August 31 wounding the President Mohammad Ali Rajai and the Prime Minister Mohammad Javed Bahonar, the official Iranian media reported. Pars, the official Iranian news agency, reported that at least five persons were killed with some and 15 wounded with some of the bodies burnt beyond recognition. The Iranian cabinet held an “emergency meeting” and adopted certain decisions to cope with the blast’s aftermath and condemned the episode as a “last ditch attempt by American hirelings”. The blast, which sent a fire raging through the building, appeared to be the most serious in Iran since a bomb killed more than 70 of the Iran’s religious and political leaders in Tehran.

Advantage Urs

D Devaraj Urs was unanimously elected president of the state unit of Karnataka Congress (U). Before the meeting, D Chandra Gowda and his followers resolved to join the Congress (I) at a parallel meeting of the KPCC (U). Gowda had to be content with very little support even though he had claimed support of 150 members of the party.

Impasse on DA

Representatives of Central government employees have rejected the government offer of merging a part of the dearness allowance with basic pay if they agree to the impounding of the 50 per cent of instalments of the DA payable. The matter came up at an informal meeting of the representatives of the standing committee of the Joint Consultative Machinery (JCM) called by the Cabinet Secretary.

Nihar Ray dead

Intellectuals and educationists bade a tearful farewell to Nihar Ranjan Ray, historian and art critic. Ray, ICHR chairman, was a staunch critic of the Left Front government’s education policy.

The scenes from Karnal on Saturday have once again underlined that politicians have all but abdicated their responsibility to play the mediating and moderating role vis a vis the farmers’ movement against the Centre’s three farm laws.

Nobody must be allowed to breach the security cordon without a “broken head”. That was the brutish, illegal instruction sub-divisional magistrate Ayush Sinha — caught on camera— gave to the police on Saturday in Karnal, where farmers had gathered to protest against a BJP meeting led by Chief Minister Manohar Lal Khattar. In the aftermath of a lathi charge that left several farmers injured, the officer has claimed the video recording was selective and that no crackdown on protesters happened in his vicinity. The chief minister says the officer’s “choice of words” was not correct, but that “strictness” was required to maintain law and order, even as his deputy from another party has promised appropriate action against the SDM. The question for the Haryana Chief Minister is this: How can any notion of “strictness” in a democracy get away with being so flagrantly anti-people? And what does it say about the Haryana government if the law and order machinery treats the farmers as the enemy, not citizens with a grievance and a constitutional right to protest? The larger question is this: Where is politics, and the politician? The scenes from Karnal on Saturday have once again underlined that politicians have all but abdicated their responsibility to play the mediating and moderating role vis a vis the farmers’ movement against the Centre’s three farm laws. Political interventions are actually reactions, after the event. For the most part, protesting farmers have been left to confront a stone-walling and quelling police force — even as what is most needed are not check-posts and barricades but outreach by the people’s representatives, and a listening state.

It is true that the Centre has conducted 11 rounds of talks with the farm union leaders and that in round 10, the NDA government bent enough to place on the table an offer to suspend the farm laws. And that the dialogue broke down in January because the farmers refused to relent from their maximalist demand of a complete repeal of the laws, and a legal guarantee for MSP, and then, due to the movement’s brief lapse into violence on January 26. But what is also true is that the Centre’s dialogue had come too late, and after too much name-calling. By then the movement had already surged and strengthened on the back of fears and insecurities of farmers, mainly in Punjab and Haryana, over the new legislation shortchanging them while benefiting big corporates. That the Centre was seen to push through the changes last year, first as ordinance amid pandemic, without consultation, and then as law through Parliament without adequate debate, laid the ground for the distrust that has only thickened since.

Now, nine long months after the mobilisation moved to Delhi’s borders, and with assembly elections to Punjab only months away, it is essential that politics finds its way back in. The farmers’ problem cannot be kicked down the road, it is not going to go away by a strategy of wearing them out. There is no alternative to the government engaging the farmers through their representatives and leaders, and persuading them about the benefits and efficacy of the new laws.

C. Uday Bhaskar writes: After India’s 1998 nuclear tests were met with anger from the White House, Weiss was the only American voice to interpret the former’s decision with empathy.

India and the US were “estranged” democracies for many decades and gradually moved towards cautious “engagement” after the end of the Cold War, during the Narasimha Rao-Bill Clinton phase. Among the many individuals and institutions who were part of the vast bilateral ensemble that contributed to this transformation was Stanley A Weiss, former chairman of BENS (Business Executives for National Security) who passed away in London on August 26. Weiss played a critical role as a discreet enabler both in the Beltway and corporate America of the mid-1990s.

At that time — when the India-US relationship was estranged — IDSA (Institute for Defence Studies and Analyses) was often referred to as the “lion’s den” by American academics and analysts for its fierce defence of why India remained outside the NPT (Nuclear Non-proliferation Treaty). In a lighter vein, India experts alluded to the late K Subrahmanyam, long-time director of the institute, as the “lion king”. But it was also deemed mandatory for members of the American strategic community on their first visit to India to stop by at Sapru House and be “given a stern tutorial by Subbu” — as the late Steve Cohen used to quip.

In early 1997, the IDSA was informed that a business team from the US would be in India later in the year and that we (I was then the deputy to Air Commodore Jasjit Singh, who was the director) were to coordinate the visit. What seemed like one more foreign delegation acquired a different texture when the then Indian ambassador to the US, Naresh Chandra, met Subbu and Jasjit and indicated that this was more than a routine visit and that the PM would also meet the BENS team.

Events moved swiftly after that and I was nominated as sherpa from the Indian side and tasked to plan the BENS visit with the US embassy, ably led by ambassador Frank Wisner and Raphael Benaroya, the India expert assisting Weiss. Most members of the BENS delegation were CEOs of top US companies. They had never visited India and were exploring business options after economic liberalisation.

The result was a very successful BENS visit to Delhi in 1997. The team met the top brass of the Ministry of Defence and the military, and finally called on Prime Minister I K Gujral. Weiss conveyed to the PM that the real India story was not being heard in the Beltway and Gujral suggested that he (Stanley) could tell the story in his widely read column in the International Herald Tribune.

What was the outcome of the quiet role played by BENS apropos the bilateral relationship? In response, Weiss would point to the lead story of The Telegraph (Calcutta), which noted in its September 26, 1997 report: “Why did the US President Bill Clinton, undoubtedly one of the busiest heads of state, seek a meeting with the Indian Prime Minister, I K Gujral, in New York (at the United Nations)? The answer is a four-letter word: BENS. Business Executives for National Security.”

Subsequent events moved in a roller-coaster manner after Prime Minister A B Vajpayee took office in Delhi and India conducted its nuclear tests in May 1998. When the India-US relationship hit rock bottom after the tests and the White House was “mad” with India for crossing the nuclear Rubicon, Weiss was the solitary American voice to provide an empathetic interpretation of the Indian decision.

To their credit, the apex political leadership on both sides and their tireless diplomats were able to reach a rapprochement after the Kargil war of 1999 and Bill Clinton’s visit to India in early 2000 was testimony to the tentative “engagement” between the two prickly democracies. Stanley A Weiss, a World War II veteran and mining tycoon, will be long remembered as a wise and empathetic friend of India.

C Raja Mohan writes: While India can hope for the best, it would also be good to find out if the new leadership in Kabul means what it says and whether it will be able to withstand Pakistan’s pressure.

As the last American soldiers fly out of Kabul airport and the world adapts to the return of the Taliban, three uncomfortable but enduring features of international politics have come into sharp focus. The human tragedy unfolding in Afghanistan, India’s enormous emotional investment in the Kabul government that collapsed this month, and Delhi’s strong concerns that the Taliban’s connections with Pakistan should not muddy our thinking about the ways of the world.

That victories on the battlefield have political consequences is one of the fundamental features of international politics. Governments have no option but to come to terms, now or later, with the victor. There is no reason, then, for the Indian discourse to be surprised at the rapid normalisation of the Taliban by the international community.

On August 2, the UNSC warned the Taliban against pursuing a military solution to the conflict and establishing an Islamic Emirate; on August 16, both the references were dropped as the Taliban took charge of Kabul. And last week, the UNSC stopped referring to the Taliban by name and moved to a general appeal against letting Afghan territory be used by terror groups.

The UNSC’s sensitivity to the rapidly-changing ground situation reminds us of the legendary headlines of a French newspaper as Napoleon escaped from confinement in Elba and marched on Paris in March 1815. Here is a rough sense and sequence of the headlines: “The Cannibal has left his den”. “The Monster has landed”, “The Tyrant has passed through Lyon”; “The Usurper is 60 leagues from Paris”; “Bonaparte is advancing, but will never enter Paris”; “Napoleon will be below our ramparts tomorrow”; “The Emperor has arrived at Fontainebleau”; “His Imperial Majesty is in the Royal Palace”.

All students of politics know that total wars of the kind that we have seen in Afghanistan change the domestic and international politics of a nation. Whether it likes the new and victorious sovereign or not, a government has the obligation to secure its national interests — ranging from the protection of its citizens and property to maintaining the regional balance of power. India is not immune to this essential principle of international relations and will find ways to protect its stakes in Afghanistan under Taliban rule.

That brings us to the second enduring feature of world politics — that there are no permanent friends or enemies, only permanent interests. Consider reports that the US is providing intelligence inputs to the Taliban on the terror threats from ISIS-K.

Although these reports are disconcerting to many, the conditions on the ground mean the US needed the Taliban’s support for the safe evacuation of its citizens in the last couple of weeks, as well as in the future. When asked whether he trusts the Taliban, US President Joe Biden told the press that “It’s not a matter of trust — it’s a matter of mutual self-interest.” “It’s in their self-interest that we leave when we said (August 31) and that we get as many people out as we can,” Biden added.

The convergence of US and Taliban interests may be more than tactical. The US would want to explore if the Taliban can help secure long-term American interests in preventing a regrouping of international terror outfits like the al Qaeda and ISIS in Afghanistan. The Taliban on the other hand would want American and Western support in rebuilding Afghanistan. It is by no means clear if such a deal can be clinched, given the big risks it presents to both sides. But the two sides seem ready to explore the possibilities.

The same can be said about the prospects for long-term cooperation between India and the Taliban-led government. For Delhi, the main interest is in preventing Afghan soil from being used by anti-India terror groups. At least a section of the Taliban is eager to continue political and commercial engagement with India.

Last week, in a major speech on the Taliban’s approach to domestic and international issues, the head of the Taliban political commission Sher Mohammad Stanikzai underlined the movement’s interest in continuing the partnership with India. This is part of a natural quest for a diversified set of international partnerships. Delhi would be right to keep its fingers crossed on the Taliban’s ability to deliver on these promises and stand up against the Pakistan army’s pressures to keep India out. But it would certainly want to find out if the Taliban means what it says and if there are any cracks in Pakistan’s relationship with Kabul’s new rulers.

Finally, the US engagement with the Taliban to counter the ISIS-K has been met with derision across the world. Critics say all these groups are part of the same school of terror, driven by similar religious zeal and nurtured in Pakistan’s sanctuaries.

India’s extensive experience of dealing with Pakistan-supported terror lends credence to the narrative on Rawalpindi’s masterful choreography of the unending terror ballet in our region. But Delhi should not rule out contradictions between Pakistan and the terror groups it has spawned as well as among various jihadi organisations.

Differences even among the closest of friends are natural and always offer openings to adversaries. History tells us that movements based on ideology — either secular or religious — are especially prone to internecine conflict. Ideological outfits squabble over the interpretation of the scripture and on the appropriate strategies for realising the declared goals.

Recall that in the late 1960s and early 1970s, Prime Minister Indira Gandhi exploited the divisions in the Indian Communist movement for promoting her dominance over the Congress and reorienting India’s politics. In the US, President Richard Nixon and his adviser Henry Kissinger actively exploited the differences between Russian and Chinese communists. Across Asia, conservatives actively used splits in the communist parties to establish their political dominance.

Despite its powerful appeal, religious ideology has failed to build durable political coalitions within and across nations. Pan-Islamist movements have quickly splintered amidst sectarian tensions as well as the clash between nationalism and ethnicity on the one hand and the calls for religious solidarity on the other.

Afghan history, too, bears witness to perennial political schisms. The Afghan communists who seized power in Kabul in the 1978 revolution could not overcome their internal differences on how to modernise their nation or the role of the Soviet Union.

The various religious groups that Pakistan supported could not unite after the Soviet army was ousted from Afghanistan. It had to create the Taliban to counter the Mujahideen. The Taliban’s capture of power in 1996 produced a new set of ethnic and religious divisions within Afghanistan.

Given this history, it is unwise for Delhi to paint the external challenges arising from the Afghan tumult as a single coherent force; and to believe in leveraging the external threat for domestic political ends. The Panchatantra has a more sensible strategy to offer — try and divide your potential adversaries and strengthen your internal unity.

Tariq Mansoor writes: With his pluralistic outlook and interest in different faiths, art and architecture, he had a deep understanding of India’s syncretic culture

At a time when incidents of intolerance in the name of faith are being reported from Afghanistan, Dara Shikoh, one of India’s most enlightened thinkers, needs to be remembered. He was a champion of interfaith understanding, philosopher, artist, architect, translator, poet and administrator. Although in 1655 his father and Mughal emperor Shah Jahan declared him the Crown Prince, he was assassinated by his younger brother, Aurangzeb, in a bitter struggle for the throne on August 30, 1659. Dara Shikoh was 44 at the time of his death. Even though he lost the battle against Aurangzeb, he won the war for India. It is that victory we are celebrating as a proud nation, representing the best example in the world for unity in diversity.

Though Dara Shikoh had very little military experience as Shah Jahan had kept him in the court, his father chose him as successor over his other sons who were sent as governors of various states. Shah Jahan was aware that due to India’s deep spiritual roots, it could not be governed by force alone, but only by upholding the ideals of peaceful coexistence, tolerance and winning the hearts of people. It is these values that bind the people of a nation together. What might have been the history of the Indian subcontinent had Dara Shikoh prevailed over Aurangzeb in the battle for succession has been debated for centuries. Though he could not become an emperor, his imprint on Indian civilisation is no less than that of any emperor in the Subcontinent’s history.

Dara Shikoh, who had a deep understanding and knowledge of major religions, particularly Islam and Hinduism, is known as a pioneer of the academic movement for interfaith understanding in India. He strove to develop cordial relationships between people by finding commonalities between Hinduism and Islam and bringing their cultures into dialogue. His most important works, Majma-ul-Bahrain (Mingling of Two Oceans) and Sirr-i-Akbar (Great Mystery), are devoted to the cause of establishing connections between Hinduism and Islam. He not only discovered commonalities but even said that the foundation of the two religions is the same, which is the belief, “One Reality and One God”. He had a pluralistic outlook and understood India’s syncretic culture.

Dara Shikoh acquired proficiency in Sanskrit and Persian, which enabled him to play a key role in popularising Indian culture and Hindu religious thought. He translated the Upanishads and other important sources of Hindu religion and spirituality from Sanskrit to Persian. Through these translations, he was responsible for taking the Hindu culture and spiritual traditions to Europe and the West. During those years, the Europeans did not read Sanskrit but were able to read Persian, and so they read the texts in Persian that were later translated into Latin. This is how a new movement of studying India’s religious and cultural texts spread in the world. After this, the Europeans also started to study Sanskrit. In this way, it was Dara Shikoh’s pioneering work that led to the dissemination of India’s culture outside the Subcontinent. This is his outstanding contribution to India’s intellectual and religious heritage. Subsequently, it became fashionable among the philosophical circles to admire the Upanishads.

Dara Shikoh had a keen interest in the fine arts and architecture. An album he dedicated to his wife is a treasure of Indian art. A rare miniature painting showing him with his spiritual masters is preserved in the library of the Aligarh Muslim University (AMU). As a talented architect, he designed the beautiful Pari Mahal Garden Palace in Srinagar, and many other monuments.

The importance of interfaith connections cannot be overemphasised in our multi-religious and diverse society. At the centenary celebrations of AMU recently, Prime Minister Narendra Modi, like a true statesman, delivered a speech that has been much appreciated globally, wherein he portrayed AMU as a unique symbol of India’s composite culture by labelling it as “Mini India”. Modi also exhorted AMU to undertake study and research in India’s rich cultural heritage to give new energy to India’s cultural relations with the world.

AMU is committed to the development of interfaith understanding among all the religions of the world. To foster a culture of tolerance and national integration by bringing communities together, AMU, in its centenary year, has started the Dara Shikoh Centre for Interfaith Dialogue and Understanding. While history may not have given Dara Shikoh his due, AMU has initiated course correction by taking up the task of popularising his legacy. The Centre has started undertaking important milestones such as translation of Dara Shikoh’s works in other languages, creation of a repository of writings and research undertaken in India and abroad on the life and works of Dara Shikoh, formulation of bibliographies of works done on Hindu religious texts by Muslim authors and vice-versa, among others. This is an initiative undertaken with a liberal mind and vision. AMU’s founder Sir Syed Ahmad Khan, himself undertook the work of understanding scriptures of other faiths by writing commentaries on them.

Dara Shikoh, as a true child of India, is an icon for tolerance, harmony and togetherness. It is due to these values that we Indians, despite many diversities, have been living in unity and oneness for centuries. India’s neighbours and their regimes can learn from this.

America’s ill-fated Afghanistan mission ended in an ironic fashion. Taliban was not only back in Kabul, it coordinated with the US military to protect Kabul airport.

This end may catalyse many engaging essays  but what should be worrisome to many of America’s allies and friends is the shift within the US strategic community. President Joe Biden will be held responsible for the botched exit from Afghanistan.

But his overall approach isn’t unique. He is the third successive US president who is withdrawing troops from overseas battles. One of the three presidents, Donald Trump, even tried to pull off a nuclear deal with North Korea that left both Japan and South Korea, two allies that have been able to focus on economic advancement under the US nuclear umbrella, unsure about the end game.

Afghanistan crisis live updates

The Afghanistan pullout is only going to add ballast to strategic analysts based in allied countries who have long been sceptical of US willingness to back its commitment with action. If allies conclude that the US security umbrella is fraying, the world is in for adjustments in both defence spending and alliances. This could be the beginning of significant shifts in defence alliances across continents.