நீறு பூத்த நெருப்பாக ஒரு மிகப் பெரிய மருத்துவ சவால் மனித இனத்தை, அதிலும் குறிப்பாக இந்தியாவை, எதிா்கொள்கிறது. அனைவரின் கவனமும், அக்கறையும் கொவைட் 19 கொள்ளை நோய்த்தொற்றுப் பரவலின் மீது பதிந்திருக்கும் நிலையில், ஏனைய மருத்துவப் பிரச்னைகள் மீதான கவனம் குறைந்திருப்பது ஆபத்தானது. அதை அரசும் சரி, சமூகமும் சரி உணா்ந்ததாகத் தெரியவில்லை.
கடந்த 16 மாதங்களாக சிறுநீரக பாதிப்புக்கு உள்ளானவா்களும், புற்று நோயாளிகளும் எதிா்கொள்ளும் அவலத்தைச் சொல்லி மாளாது. தலஸ்சேமியா என்பது மரபணு சாா்ந்த பிரச்னை. ரத்தம் தொடா்பான இந்தப் பிரச்னைக்கு உள்ளானவா்கள் அடிக்கடி தங்களது ரத்தத்தை மாற்றியாக வேண்டும். கொள்ளை நோய்த்தொற்று காலத்தில் அவா்கள் பட்ட அவஸ்தையும், குறித்த நேரத்தில் ரத்த மாற்றம் செய்துகொள்ள முடியாததால் உயிரிழந்தவா்களின் எண்ணிக்கையும் கண்ணீரை வரவழைக்கும்.
தொற்று சாராத நோய்களால் பாதிக்கப்பட்டவா்கள் கொவைட் 19 தொற்று காரணமாக உரிய மருத்துவம் கிடைக்காமல் தவித்த நிகழ்வுகள் ஏராளம். புற்று நோய், சிறுநீரக செயலிழப்பு, அல்ஸைமா் என்கிற மறதி நோய், ஆஸ்துமா, சா்க்கரை நோய், இதய நோய்கள் ஆகியவற்றால் பாதிக்கப்பட்டவா்கள் குறித்தான கவனம் கொவைட் 19 நோய்த்தொற்றுப் பரவல் காரணமாக தொடா்ந்து முற்றிலுமாகக் கைவிடப்பட்டது என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். ஆனால், அவைதான் மிகப் பெரிய மருத்துவ சவால் என்பதை மறந்துவிட்டோம்.
உலக சுகாதார நிறுவனத்தின் புள்ளிவிவரத்தின்படி, இந்தியாவில் மட்டும் 30 கோடிக்கும் அதிகமானோா் தொற்றா நோய்களால் பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறாா்கள். இதய நோய், புற்று நோய், நுரையீரல் பிரச்னைகள் ஆகியவை 60%-க்கும் அதிகமான உயிரிழப்புக்குக் காரணம். அதில் 26% நோயாளிகள் 30 முதல் 70 வயதுக்கு உட்பட்டவா்கள்.
தொற்றா நோய்களுக்கு மிக முக்கியமான காரணம், வாழ்க்கை முறை தொடா்பானது. இதய நோய், சா்க்கரை நோய், புற்று நோய் உள்ளிட்டவை முறையான வாழ்க்கை முறை இல்லாததால் ஏற்படுபவை. ஏறத்தாழ 18 கோடி இந்தியா்கள் இதுபோன்ற வாழ்க்கை முறை தொடா்பான நோய்களால் பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறாா்கள்.
உலக புற்றுநோய் அறிக்கை 2020-இன்படி, 10 இந்தியா்களில் ஒருவா் புற்றுநோய் பாதிப்புக்கு ஆளாகக்கூடும். புற்றுநோயால் பாதிக்கப்பட்டவா்களில் 15-இல் ஒருவா் அதனால் உயிரிழக்கவும் நேரிடும். இந்தப் பின்னணியில்தான், பிரச்னையை மேலும் மோசமாக்கி இருக்கிறது கொவைட் 19 கொள்ளை நோய்த்தொற்று.
லான்செட் மருத்துவ இதழ், உலக அளவில் ஓா் ஆய்வை நடத்தியது. 204 நாடுகளில் நடத்தப்பட்ட அந்த ஆய்வு, 286 மரணங்களுக்கான காரணம், 369 வெவ்வேறு நோய்கள், படுகாயங்கள் ஆகியவற்றை தனித்தனியாக ஆய்வு செய்தது. அதன் மூலம் உலக அளவில் உள்ள மருத்துவ சூழலையும், பிரச்னைகளையும், கொவைட் 19-இன் தாக்கத்தையும் ஆய்வுசெய்ய முற்பட்டது லான்செட். அந்த ஆய்வின்படி, அதிகரித்த காற்று மாசு உலக அளவில் காணப்படும் எடை பருமன், சா்க்கரை நோய், வாழ்க்கை முறை தொடா்பான நோய்கள் ஆகியவற்றின் பாதிப்பால்தான் கொவைட் 19 கொள்ளை நோய்த்தொற்று இந்த அளவுக்கு அதிகரித்திருக்கிறது.
கொள்ளை நோய்த்தொற்றால் பாதிக்கப்பட்டவா்கள் ஒருபுறமிருக்க, போதிய மருத்துவ சிகிச்சை பெற முடியாததால் ஏனைய பாதிப்புகளுக்கு உள்ளானவா்கள் பலா் உயிரிழந்திருக்கிறாா்கள். சரியான நேரத்தில் மருத்துவா்களை அணுகித் தங்களது பாதிப்பை கண்டுபிடிக்க முடியாமல் பலா் தவித்திருக்கிறாா்கள்.
கொள்ளை நோய்த்தொற்றால் தாக்கப்படுவோம் என்கிற அச்சமும், கொவைட் 19 சிகிச்சைக்காக மருத்துவா்கள் பணிக்கப்பட்டதால் தேவையான நேரத்தில் சிகிச்சை கிடைக்காததும், கொவைட் அச்சமில்லாமல் சிகிச்சை பெறுவதற்கான மருத்துவமனைகள் இல்லாமல் போனதும் ஏற்படுத்திய பாதிப்புகள் மிகமிக அதிகம். கடந்த 16 மாதங்களாக கொவைட் 19 கொள்ளை நோய்த்தொற்று அல்லாத அனைத்து சுகாதாரப் பிரச்னைகளும் பின்னுக்குத் தள்ளப்பட்டன.
தேசிய சுகாதார அமைப்பின்படி, ஆரம்ப சுகாதார மையங்கள், மாவட்ட மருத்துவமனைகள் என்று இரண்டு லட்சம் மருத்துவ வசதிகள் இந்தியாவில் இருக்கின்றன. கடந்த 16 மாதங்களாக பிரசவம், குழந்தைகளுக்கான தடுப்பூசி, புற்று நோய், இதய நோய் ஆகியவை தொடா்பான நோயாளிகளின் வருகை மருத்துவமனைகளில் கடுமையாகக் குறைந்திருக்கிறது. சிகிச்சைக்கான காசநோயாளிகளின் எண்ணிக்கை 42%-ம், பாலியல் நோய்க்கான பரிசோதனை 60%-ம் குறைந்திருக்கிறது. அறுவை சிகிச்சைகளின் எண்ணிக்கை பாதியாகக் குறைந்துவிட்டது.
கொவைட் 19 நோயால் பாதிக்கப்படுவோம் என்கிற அச்சத்தில் டயாலிஸிஸ் செய்துகொள்ளாத சிறுநீரக பாதிப்பு நோயாளிகளும், கீமோதெரபி செய்து கொள்ளாத புற்றுநோயாளிகளும் உயிரிழந்திருப்பது நிஜம். புள்ளிவிவரம்தான் இல்லை. மன அழுத்தத்துக்கு ஆளானவா்களும், மனநோயாளிகளும் நாடு தழுவிய அளவில் அதிகரித்திருக்கிறாா்கள். அவா்களுக்கான சிகிச்சை இல்லை. அறுவை சிகிச்சையை நோய்த்தொற்று பயத்தால் தள்ளிப்போட்டவா்கள் பலா்.
நோய்த்தொற்று முற்றிலுமாக எப்போது முடிவுக்கு வரும் என்று தெரியாது. அதனால் கொவைட் 19 கொள்ளை நோய் அல்லாத, தொற்றா நோய்களுக்கான சிகிச்சைகள் குறித்தும் கவலைப்பட்டாக வேண்டும்.
மத்திய உள்துறை இணையமைச்சர் நித்யானந்த ராய், மக்களவையில் கேள்வியொன்றுக்கு எழுத்துபூர்வமாக அளித்த பதிலிலிருந்து, பட்டியல் சாதியினருக்கும் பழங்குடியினருக்கும் மட்டுமே சாதிவாரிக் கணக்கெடுப்பு நடத்தப்படும் என்று தெரிகிறது. சாதிவாரிக் கணக்கெடுப்பின் வாயிலாகத் தங்களது இடஒதுக்கீட்டு உரிமையைச் சட்டரீதியாக உறுதிசெய்துகொள்ள முடியும் என்று எண்ணியிருந்த பிற்படுத்தப்பட்டோர் சமூகங்களிடம் இது கடுமையான ஏமாற்றத்தை உருவாக்கியுள்ளது. பிற்படுத்தப்பட்டோர் சமூகங்களின் மக்கள்தொகை குறித்த தகவல்கள் ஒன்றுக்கொன்று முரணாக இருப்பதால், அவர்களது சமூகநீதிக் கோரிக்கைகள் பலவீனமடையும் வாய்ப்பும் உள்ளது. இடஒதுக்கீட்டின் விகிதாச்சாரம் குறித்து உச்ச நீதிமன்றத் தீர்ப்புக்காகக் காத்திருக்கும் பல வழக்குகளில் சாதிவாரிக் கணக்கெடுப்பு அறிவியல்பூர்வமான சான்றுகளாக அமைந்து தீர்வுகளை அளிக்க உதவக்கூடும் என்பதால், அதை மீண்டும் ஒருமுறை தள்ளிப்போடக் கூடாது.
மக்கள்தொகைக் கணக்கெடுப்பு குறித்து 2019 மார்ச் மாதமே அறிவிக்கப்பட்டு விட்டாலும் பெருந்தொற்று காரணமாக அப்பணிகள் ஒத்திவைக்கப்பட்டிருந்தன. தற்போது பெருந்தொற்றின் வேகம் குறைந்திருப்பதையொட்டி கணக்கெடுப்பு தொடங்கப்படவுள்ளது. பட்டியல் சாதியினருக்கும் பழங்குடியினருக்கும் அவர்களின் எண்ணிக்கைக்கேற்ப மக்களவையிலும் மாநிலச் சட்டமன்றங்களிலும் பிரதிநிதித்துவம் அளிக்கப்பட வேண்டும் என்ற அடிப்படையில் அவர்களுக்கு மட்டும் சாதிவாரிக் கணக்கெடுப்பு நடத்தப்படவுள்ளதாக உள்துறை இணையமைச்சர் தனது பதிலில் தெரிவித்துள்ளார். 2011-ல் சாதிவாரிக் கணக்கெடுப்பு மேற்கொள்ளப்பட்டதாகச் சொல்லப்பட்டாலும் அது குறித்த எந்த விவரங்களும் வெளியிடப்படவில்லை. 2021-ல் சாதிவாரிக் கணக்கெடுப்பையும் சேர்த்தே நடத்த வேண்டும் என்று மஹாராஷ்டிரம், ஒடிஷா போன்ற மாநிலங்கள் கோரிக்கை விடுத்திருந்ததாக உள்துறை இணையமைச்சரின் பதிலிலேயே கூறப்பட்டுள்ளது.
அமைச்சரின் இந்தப் பதிலுக்குப் பிறகு, மத்திய அரசின் முடிவை மறுபரிசீலனை செய்யுமாறு பாஜக கூட்டணியில் இருப்பவரும், பிஹார் முதல்வருமான நிதீஷ் குமார் கோரிக்கை விடுத்துள்ளார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. தமிழ்நாட்டிலும், பாஜகவின் கூட்டணியில் உள்ள அதிமுக, பாமக ஆகிய கட்சிகள் சாதிவாரிக் கணக்கெடுப்பு நடத்தப்பட வேண்டும் என்று தொடர்ந்து வலியுறுத்திவருகின்றன. அதிமுக ஆட்சிக்காலத்தில் சாதிவாரியாகப் புள்ளிவிவரங்களைச் சேகரிக்க ஓய்வுபெற்ற உயர் நீதிமன்ற நீதிபதி குலசேகரன் தலைமையில் ஆணையம் அமைக்கப்பட்டது. என்றாலும், இவ்வாறு தனித்தனியாகத் திரட்டப்படும் புள்ளிவிவரங்களைக் காட்டிலும் மக்கள்தொகைக் கணக்கெடுப்பின் ஒரு பகுதியாக அவற்றைத் திரட்டுவது இன்னும் எளிதானது. சாதிவாரிக் கணக்கெடுப்பை மத்திய அரசு நடத்த முன்வராத பட்சத்தில் மாநில அரசுகள் தாங்களே அதை நடத்த வேண்டும் என்றும் விவாதிக்கப்படுகிறது. மக்கள்தொகைக் கணக்கெடுப்புப் பணியானது பெரும் எண்ணிக்கையிலான மனித சக்தியையும் கட்டமைப்பையும் வேண்டுவது. மேலும், மாநிலக் கட்சிகள் தங்களது வாக்கு அரசியலுக்காகச் சமரசங்கள் செய்துகொள்ளவும் நேரலாம். எனவே, மக்கள்தொகைக் கணக்கெடுப்புப் பணியில் முன்னனுபவம் பெற்ற மத்திய அரசு அதை நடத்துவதுதான் சரியானது... நம்பகமானதும்கூட.
ஆட்கடத்தலுக்கு எதிரான உலக தினம் – ஜூலை 30
ஆட்கடத்தல் என்பது தினசரி நடைபெறும் நிகழ்வாக இருந்தாலும் இதுவரை இதைத் தடுக்க ஒரு விரிவான சட்டம் இல்லாதது மிகப் பெரிய குறையாகவே இருந்து வருகிறது. தற்போதுள்ள சட்டங்களில் பல்வேறு இடைவெளிகள் உள்ளதால், இவை பாதிக்கப்பட்டவர்களின் உரிமைகளை முழுமையாகப் பாதுகாப்பது இல்லை; அவர்களுக்கான புனர்வாழ்வு உத்தரவாதம் செய்யப்படவில்லை. தற்போதுள்ள புள்ளி விவரங்களும் ஆட்கடத்தலுக்கு எதிரான விரிவான சட்டம் தேவை என்பதை வலியுறுத்துகின்றன. முதலாவதாக தேசிய குற்ற ஆவணக் காப்பகத் தரவுகளின்படி, 2016 இல் பதியப்பட்ட ஆட்கடத்தல் வழக்குகளின் எண்ணிக்கை 8132. இது ஒவ்வொரு ஆண்டும் குறைந்து, 2019-இல் வெறும் 2260 வழக்குகள் மட்டுமே பதியப்பட்டுள்ளன.
கள நிலவரங்கள் மனிதக் கடத்தல் அதிகரித்திருப்பதைக் கண்கூடாக காட்டினாலும், பல்வேறு காரணங்களால், வழக்குகள் பதியப்படுவது மூன்று ஆண்டுகளில் கிட்டத்தட்ட 72 சதவீதம் குறைந்துள்ளது. இரண்டாவதாக, 2016 ஆம் ஆண்டு 27.8 ஆக இருந்த தண்டனை விகிதம் (Conviction Rate), 2019-இல் 22 ஆக (கிட்டத்தட்ட 25 சதவீதம்) குறைந்துள்ளது. குற்றப் பத்திரிக்கைத் தாக்கல் செய்வது, வழக்குகளை விசாரணை செய்வது, சாட்சிகள் விசாரணைகள் போன்றவற்றில் உள்ள இடைவெளியை இது காட்டுகிறது. மூன்றாவதாக, இந்திய தண்டனை சட்டப் பிரிவு 370-இன் கீழ் பதியப்படும் வழக்குகளில் குற்றவாளிகளுக்கு தண்டனை மட்டுமே பெற்றுத் தர முடியும்; பாதிக்கப்பட்டவருக்கு எந்த இழப்பீடோ அல்லது மறுவாழ்வுக்கான வாய்ப்போ இந்த சட்டப் பிரிவில் கிடையாது.
தேசிய சட்ட உதவிகள் ஆணைக்குழு மூலம், சி.ஆர்.பி.சி 357-A கீழ் (Criminal Procedure Code ) நிறுவப்பட்ட பாதிக்கப்பட்டோருக்கான இழப்பீட்டுத் திட்டம் (Victim Compensation Scheme) ஆட்கடத்தலில் பாதிக்கப்பட்டவர்களைச் சென்றடையவில்லை. கடந்த 7 ஆண்டுகளில், 2012-2019- க்கு இடையில், இந்தியா முழுவதும், மனிதக் கடத்தலில் பாதிக்கப்பட்ட 100 பேருக்கு கூட இழப்பீடு வழங்கப்படவில்லை. மொத்தம் 100 விண்ணப்பங்களில், 30 பேருக்கு மட்டுமே இழப்பீட்டுத் தொகை கிடைத்துள்ளது. 19 மாநிலங்களில், பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு இழப்பீடு வழங்க ஒதுக்கப்பட்ட மொத்த நிதி ஒதுக்கீடான ரூபாய் 544.53 கோடியில், ரூபாய் 128.27 கோடி மட்டுமே பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளது, 75% நிதி பயன்படுத்தப்படாமல் உள்ளது. (ஆதாரம்: சஞ்சோக், கொல்கத்தா - தாக்கல் செய்த ஆர்டிஐ).
நான்காவதாக, கொத்தடிமைத் தொழில்முறை ஒழிப்புச் சட்டத்தின்படி முதலாளிகள் மட்டுமே தண்டிக்கப்பட வாய்ப்பு உள்ளது. கடத்தலில் சம்பந்தப்பட்ட அனைவரையும் தண்டிக்க சட்டத்தில் இடமில்லை. மேலும் இதில் இழப்பீட்டுத் தொகை என்பது குற்றவாளிக்குத் தண்டனை கொடுத்தால் மட்டுமே கிடைக்கும் என்ற வகையில் உள்ளது. இதனால் பாதிக்கப்பட்டவருக்கு உடனடியாக இழப்பீட்டுத் தொகை முழுமையாகக் கிடைக்க வாய்ப்பில்லை.
ஐந்தாவதாக, பரத்தமை கடத்தல் தடுப்புச் சட்டம் (Immoral Trafficking Prevention Act) பாலியல் கடத்தலில் மட்டுமே கவனம் செலுத்துகிறது. கட்டாய உழைப்பு, உறுப்பு மாற்று அறுவை சிகிச்சை, பிச்சை எடுத்தல், வாடகைத்தாய் போன்ற அனைத்து வகையான ஆட்கடத்தல்களுக்கும் பொருந்தாது. இந்தச் சட்டத்தின் கீழ், மறுவாழ்வு என்பது 'பாதுகாப்புக் காவலில்' கவனம் செலுத்துவதால், மீட்கப்பட்டவர்களை சிறையில் அடைக்க வழிவகுக்கிறது. ஆதலால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் வழக்கிற்கு எதிராகத் திரும்பும் வாய்ப்புகள் அதிகம் உள்ளன. மறுவாழ்வு என்ற சொல் வரையறுக்கப்படவில்லை. இதன் விளைவாக, மீட்கப்படாதது மற்றும் மீட்கப்பட்டவர்களை மீண்டும் ஒருங்கிணைப்பது, சமூகத்துடன் இணைந்து வாழ நடவடிக்கை எடுப்பது போன்றவற்றைச் செய்ய இயலாமல் மீண்டும் அவர்களைக் கடத்தும் சூழலுக்குத் தள்ளுகிறது.
ஆறாவதாக, தற்போதுள்ள சட்டங்கள் ஆட்கடத்தல் நடந்த பிறகு, மீட்பது போன்ற செயல்பாடுகளில் கவனம் செலுத்துகின்றன; ஆட்கடத்தல் நடைபெறாமல் தடுப்பதற்கு அதுகுறித்த விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்துவதற்கு முறையான செயல்பாடுகள் எதுவும் அதில் இல்லை மேலும் ஆட்கடத்தலைத் தடுக்க பல்வேறு நிலையான இயக்க செயல்முறைகள் (Standard Operating Procedure) உருவாக்கப்பட்டிருந்தாலும், சட்டமாக இல்லாததால் செயல்படுத்தப்படவில்லை.
இறுதியாக, ஆட்கடத்தலைத் தடுக்க உருவாக்கப்பட்ட அமைப்புகளுக்கு (Anti Human Trafficking Units) பயிற்சிகளும் உட்கட்டமைப்பு வசதிகளும் இல்லாததால் அவர்களால் செயல்பட முடியவில்லை. மேலும், மாநிலங்களுக்கிடையே / நாடுகளுக்கிடையே நடைபெறும் ஆட்கடத்தலைக் கையாள சட்டரீதியான ஒரு அமைப்பு இல்லை. மேற்சொன்ன காரணங்கள் ஆட்கடத்தலைத் தடுக்க, பாதிக்கப்பட்டோரை மீட்க, மறுவாழ்வு உறுதி செய்ய, தண்டனை பெற்றுத்தர ஒரு விரிவான சட்டம் தேவை என்பதை உணர்த்துகின்றன.
ஆட்கடத்தல் மசோதா 2021: சிறப்பம்சங்கள்
கடந்த ஜூலை 2018இல் ஆட்கடத்தலுக்கு எதிரான மசோதா, சட்டமாக மக்களவையில் நிறைவேற்றப்பட்டது; இருந்த போதிலும் மாநிலங்களவையில் நிறைவேற்றப்படவில்லை. மீண்டும் தற்போதுள்ள அரசு இரண்டாம் முறையாக பதவியேற்ற உடன் ஏற்கெனவே இருந்த சட்டத்தில் பல புதிய மாற்றங்களைக் கொண்டு வந்து முன்பு இருந்ததைவிட வலுவான மசோதாவாக உருவாக்கியிருக்கிறார்கள். இந்த மசோதா, 59 பிரிவுகளை உள்ளடக்கிய 11 அத்தியாயங்கள் மற்றும் ஒரு அட்டவணையைக் கொண்டுள்ளது.
இந்த மசோதா ஆட்கடத்தலைத் தடுப்பது, கடத்தப்பட்டவர்களை மீட்பது மற்றும் பாதுகாப்பது, பாதிக்கப்பட்டோருக்கான மறுவாழ்வு மற்றும் குற்றவாளிகளுக்குத் தண்டனை பெற்றுத் தருவது உள்ளிட்ட அனைத்து விஷயங்களையும் உள்ளடக்கிய விரிவான மசோதாவாக இருப்பது இதன் சிறப்பம்சமாகும். வெளி நாடுகளில் வாழும் இந்தியர்களுக்கும் இது பொருந்தும். மட்டுமல்லாமல் இந்திய குடிமகன்களுக்கு எதிராக அல்லது அவர்களின் நலன் பாதிக்கும் வண்ணம் குற்றச் செயல்பாடுகளில் ஈடுபடும் எந்த ஒரு நபருக்கும் பொருந்தும். மற்ற நாட்டைச் சேர்ந்தவர்களுக்கும், இந்தியர்களைக் கடத்தினால் இச்சட்டத்தின் கீழ் தண்டனை பெற வழிவகை செய்திருப்பது பாராட்டுதற்குரியதாகும். இந்தியாவிற்குள் மட்டும் அல்லாமல், இந்திய எல்லையைத் தாண்டி நடக்கும் எந்த ஒரு மனிதக்கடத்தல் செயல்பாடுகளும் இந்தச் சட்டத்தின் கீழ் தண்டனைக்குரியது.
மாநிலங்களுக்கிடையில் மற்றும் நாடுகளுக்கிடையில் நடைபெறும் மனிதக் கடத்தல் குற்றங்களைத் தடுக்கவும், செயல்பாடுகளை ஒருங்கிணைக்கவும் தேசிய புலனாய்வு முகமைக்கு (National Investigation Agency) பொறுப்பு வழங்கப்பட்டிருக்கிறது. ஆட்கடத்தல் உட்பட இந்தச் சட்டத்தில் கூறப்பட்டுள்ள குற்றங்களைத் தடுக்க, தேசிய அளவில், தேசிய ஆட்கடத்தல் தடுப்புக் குழு ( National Anti Human Trafficking Committee), மாநில அளவில், மாநில ஆட்கடத்தல் தடுப்புக் குழு ( State Anti Human Trafficking Committee) மற்றும் மாவட்ட அளவில் மாவட்ட ஆட்கடத்தல் தடுப்புக் குழுவும் ( District Anti Human Trafficking Committee) அமைக்கப்படும். இந்த அமைப்புகளின் பணிகளும் விரிவாகக் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன. அனைத்துக் குழுக்களிலும் தொண்டு நிறுவனங்களுக்குப் பிரதிநிதித்துவம் கொடுக்கப்பட்டுள்ளது. கடத்தப்பட்டவர்கள் தாங்களாகவே முன்வந்து நீதிபதி அல்லது குழந்தைகள் நலக்குழு (Child Welfare Committee) குழு அல்லது உரிய அலுவலரைச் சந்தித்தாலும், அவர்களை மீட்கப்பட்டவர்களாகக் கருதி, அவர்களுக்கு காவல் துறையினர் மீட்கும் பொழுது கொடுக்கப்பட வேண்டிய அனைத்து மருத்துவ வசதிகளும் கொடுக்கப்பட வேண்டும்.
காவல் அலுவலர், மீட்கப்பட்டவர்களை எந்தவித தாமதமும் இன்றி 24 மணி நேரத்திற்குள் நீதிபதி அல்லது குழந்தைகள் நலக் குழு முன்பு ஆஜர்படுத்த வேண்டும் . காவல் அலுவலர் குற்றவாளியைக் கைது செய்த 90 நாட்களுக்குள் விசாரணையை நிறைவுசெய்து அறிக்கையை சம்பந்தப்பட்ட நீதிமன்றத்தில் சமர்ப்பிக்க வேண்டும். குறிப்பாக வங்கிக் கணக்குகளை முடக்கவும், சொத்துகளைப் பறிமுதல் செய்யவும் இச்சட்டம் வழிவகை செய்கிறது. இந்த மசோதாவின் மிகச் சிறந்த அம்சங்களில் ஒன்றாக இது பார்க்கப்படுகிறது.
பெண்கள் மற்றும் பெண் குழந்தைகளுக்கான பாதுகாப்பு இல்லங்கள், மறுவாழ்வு இல்லங்களில் பெண் பணியாளர்கள் பணியமர்த்தப்பட வேண்டும்; மீட்கப்பட்டு வீடு திரும்பியவர்களைப் பாதுகாக்க, உள்ளூர் தன்னார்வலர்கள் உதவியுடன் மீட்புக்குப் பிந்தைய பராமரிப்புத் திட்டம் உருவாக்குவதுடன், 2 ஆண்டுகளுக்குத் தொடர்ந்து கண்காணிக்கவும், தேவையான உதவிகளைச் செய்யவும் ஏற்பாடு செய்ய வேண்டும்; மீட்கப்பட்டவர்கள் அதே மாநிலத்திற்குள் வசிப்பவராக இருந்தால், 6 வாரங்களுக்குள்ளும், வேறு மாநிலத்தைச் சேர்ந்தவராக இருந்தால் மூன்று மாதங்களுக்குள்ளும் மற்றும் வேறு நாடாக இருந்தால் 6 மாதத்திற்குள்ளும் திருப்பி அனுப்பப்பட வேண்டும். இது நீண்ட காலம் அவர்கள் இல்லங்களில் தங்க வைக்கப்படுவதைத் தவிர்க்க உதவும்.
முதல் தகவல் அறிக்கை (First Information Report) பதிவு செய்யப்பட்ட நாளிலிருந்து ஏழு நாட்களுக்குள் மாவட்ட சட்டப் பணிகள் ஆணையம் (District Legal Services Authority) உடனடி நிவாரணத்தை (Immediate Relief) பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு அவருடைய மருத்துவச் செலவு புனர்வாழ்வு நடவடிக்கைகள் மேற்கொள்ள வழங்க வேண்டும். பாதிக்கப்பட்டவர்கள் சார்பாக விண்ணப்பிக்கப்பட்ட 30 நாட்களுக்குள், மாவட்ட சட்டப்பணிகள் ஆணையம் இடைக்கால நிவாரணம் (Interim Relief) பாதிக்கப்பட்டவருக்கு வழங்க வேண்டும். மாவட்ட ஆட்கடத்தல் தடுப்பு குழு, முதல் தகவல் அறிக்கை பதியப்பட்ட 30 நாட்களுக்குள் நிவாரணம் மற்றும் மறுவாழ்வுக்கான அனைத்து நடவடிக்கைகளையும் எடுக்க வேண்டும்.
சம்பளம் அல்லது வேறு ஏதேனும் நிலுவைத் தொகைகள் பாதிக்கப்பட்டவருக்கு வர வேண்டியது இருந்தால் அதை வழங்க சம்பந்தப்பட்ட நீதிமன்றம் உத்தரவிட வேண்டும். இச்சட்டம் அமலுக்கு வந்த ஒரு மாதத்திற்குள் மாநில அரசுகள் நிவாரணம் வழங்குவதற்கு போதுமான நிதி ஒதுக்க வேண்டும். வழக்குகளை விரைவாக நடத்த சிறப்பு நீதிமன்றங்கள் அமைக்கவும், சிறப்பு அரசு வழக்கறிஞர்களை நியமிக்கவும் இச்சட்டம் வழிவகை செய்கிறது. ஊடகங்கள் மற்றும் பொதுமக்கள் இல்லாமல் பாதிக்கப்பட்டவருடன் தனியாக விசாரணை (in camera proceeding) நடத்த வழிவகை செய்யப்பட்டுள்ளது.
இந்த மசோதாவில் 17 வகையான குற்றங்கள் அட்டவணைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன. இவற்றில் 11 குற்றங்கள் பிடியாணை இன்றி கைது செய்வதற்கு வழிவகை செய்கின்றன. குற்றங்களுக்கு மிகக் கடுமையான தண்டனைகள் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன. இதுபோல பல்வேறு நல்ல அம்சங்கள் இந்த மசோதாவில் இருக்கின்றன.
இந்த வரைவு மசோதா பொது மக்களின் பார்வைக்காக அனுப்பப்பட்டு, பின்னூட்டம் / ஆலோசனைகள் அரசால் பெறப்பட்டு உள்ளது. குறிப்பாக பாலியல் சுரண்டல் (Sexual exploitation) மற்றும் கடன் கொத்தடிமை (debt bondage) வரையறுப்பது, மறுவாழ்வு நிதி ஒதுக்குவது மாநில அரசுகளுக்கு சுமையாக இருக்கும் என்பதால் மத்திய அரசு ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்பது, குற்றவியல் விசாரணை நடைமுறைச் சட்டப் பிரிவு 24 (8)- இன் படி பாதிக்கப்பட்டவர் கூடுதலாக ஒரு வழக்கறிஞர் வைத்துக்கொள்ள கொள்ளும் வகையில் திருத்தம் மேற்கொள்வது போன்ற பல ஆலோசனைகள் பல்வேறு தொண்டு நிறுவனங்கள், இயக்கங்கள், கூட்டமைப்பு சார்பாக அரசுக்கு அனுப்பப்பட்டுள்ளது.
விமர்சனங்கள்
பல்வேறு நல்ல அம்சங்களை இந்த மசோதா கொண்டிருந்தாலும், சில விமர்சனங்களும் இதன்மீது வைக்கப்படுகின்றன. குறிப்பாக பாலியல் தொழிலில் ஈடுபடும் தொழிலாளர்களுக்கு எதிராகப் பல்வேறு அம்சங்கள் இந்த சட்ட மசோதாவில் இருப்பதாக அவர்கள் எதிர்த்து வருகிறார்கள். தேசிய குற்ற ஆவணக் காப்பகத்தின், கடந்த நான்கு ஆண்டு (2016-2019) மீட்கப்பட்டவர்கள் சராசரியைப் பார்க்கும் பொழுது, 31% பேர் பாலியல் தொழில் பாலியல் தொழிலில் இருந்து மீட்கப்பட்டுள்ளனர். இந்தியாவைப் பொறுத்தவரை, நிறுவனப் பராமரிப்பு (Institutional Care) என்பது ஒரு தோல்வியடைந்த முறையாகவே பார்க்கப்படுகிறது.
இந்த மசோதாவும், பாதுகாப்பு இல்லங்கள், பராமரிப்பு இல்லங்கள் குறித்து பேசுகின்றது. பாலியல் தொழிலில் ஈடுபடுபவர்கள் விருப்பத்துக்கு மாறாக மீட்கப்பட்டு, இந்த இல்லங்களில் தங்க வைக்கப்பட வாய்ப்புகள் இருக்கின்றன. ஆகவே, அவர்களுடைய எதிர்ப்பை முற்றிலுமாகப் புறந்தள்ள முடியாது என்பதால் இச்சட்டத்தில் உள்ள சிறிய குறைபாடுகளைக் களைய நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டியது அவசியம். அதே நேரத்தில் இந்தியா போன்ற ஜனநாயக நாட்டில் எந்த ஒரு சட்டமும் அனைத்துத் தரப்பினரையும் திருப்திப்படுத்தும் வண்ணம் உருவாக்க முடியாது. தற்போதுள்ள சட்டத்தில் பல நல்ல அம்சங்கள் இருக்கின்றன. அத்துடன் இந்தச் சட்டத்தில் இரண்டு இடங்களில் நிலையான இயக்க நடைமுறைகளை உருவாக்கிக் கொள்ளலாம் எனக் கூறியிருக்கிறார்கள். ஆகவே, மசோதா சட்டமாக நிறைவேற்றப்பட்ட பிறகு, விதிகளை (Rules) உருவாக்கும் பொழுது சில விஷயங்களை நம்மால் சேர்க்க முடியும்; நிலையான இயக்க நடைமுறைகளை உருவாக்கும் பொழுது பல விடுபட்ட இடைவெளிகளை / சிறிய குறைபாடுகளை நம்மால் சரி செய்ய முடியும்.
தற்போதுள்ள கொத்தடிமை தொழில்முறை ஒழிப்புச் சட்டம், குழந்தை தொழிலாளர் ஒழிப்புச் சட்டம், குழந்தைகளைப் பாலியல் குற்றங்களில் இருந்து பாதுகாக்கும் சட்டம் (POCSO), சட்டம் சிறார் நீதிச் சட்டம், இந்திய தண்டனைச் சட்டம் பிரிவு 370 போன்ற சட்டங்களே போதுமானது; புதிய சட்டம் தேவையில்லாத குழப்பத்தை உருவாக்கும் என்ற ஒரு தவறான கருத்து நிலவுகிறது. இதில் புரிந்துகொள்ள வேண்டிய விஷயம் என்னவென்றால், இந்த விரிவான சட்டத்தைக் கொண்டு வருவதற்கு முக்கியக் காரணமே தற்பொழுதுள்ள சட்டங்கள், ஆட்கடத்தலை முழுமையாகக் கையாளவில்லை என்பதால்தான். இந்தச் சட்டம் கொத்தடிமை தொழிலாளர்களை, விடுவிக்கவோ, குழந்தைத் தொழிலாளர்களை விடுவிக்கவோ, பாலியல் துன்புறுத்தலிருந்து பாதுகாக்கவோ உருவாக்கப்பட்டது அல்ல; மாறாக கொத்தடிமை தொழில் முறைக்காக, குழந்தை தொழில் முறைக்காக, பாலியல் தொழிலுக்காக கடத்தப்பட்டவர்களை மீட்டு பாதுகாப்பு , மறுவாழ்வு, நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்வதற்கான ஒரு சட்டம் என்பதைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். ஆகவே, இந்தச் சட்டம் அனைத்துக் குழந்தைத் தொழிலாளர்களையும் கவனத்தில் கொள்ளாது; குழந்தைத் தொழில் முறைக்காக கடத்தப்பட்ட குழந்தைத் தொழிலாளர்களை மட்டுமே கவனத்தில் கொள்ளும்.
தற்போதுள்ள சூழலில் / பேரிடர்க் காலங்களில், பெண்களும் குழந்தைகளும் அதிக அளவில் வேலைக்காகவும் வேறு காரணங்களுக்காகவும் கடத்தப்படுவது அதிகரிக்கும் என்பதால் இந்த மசோதாவை இந்தக் கூட்டத் தொடரிலேயே உடனடியாக நிறைவேற்ற வேண்டும் என்பதே பெரும்பாலான மக்களின் விருப்பம். ஆகவே, மத்திய அரசு இதை கவனத்தில் எடுத்துக் கொண்டு இந்தக் கூட்டத் தொடரிலேயே இந்த மசோதாவை சட்டமாக நிறைவேற்றி, விதிகளை உடனடியாக உருவாக்கி அமுலுக்கு கொண்டு வர வேண்டும். பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகள் பெருமளவில் கடத்தப்படுவதைத் தடுக்க தீவிர சட்ட அமலாக்கம் தேவை என்பதை உணர்ந்து அரசு செயல்பட வேண்டும். இது அரசின் உடனடி கடமையும் கூட.
கட்டுரையாளர்: டாக்டர் பி.பாலமுருகன்,
மனித உரிமைச் செயற்பாட்டாளர்,
தொடர்புக்கு: balaviji2003@gmail.com
ஒலிம்பிக்கில் இந்தியா அதிகப் பதக்கம் வெல்ல முடியாதது விளையாட்டு ரசிகர்களுக்கு ஏமாற்றம் அளித்திருக்கலாம். பதக்கங்கள் வெல்வதைத் தாண்டி, ஒலிம்பிக் போட்டிகள் குறித்து நாம் மகிழ்ச்சியடைய சில நல்ல அம்சங்கள் உள்ளன.
ஹரியாணாவைச் சேர்ந்த அசோக் குமார் மல்யுத்தப் போட்டிக்கான நடுவராகவும், குஜராத்தைச் சேர்ந்த தீபக் ஜிம்னாசியப் போட்டி நடுவராகவும் இந்த ஒலிம்பிக் போட்டியில் செயல்பட்டிருக்கிறார்கள். நடப்பு ஒலிம்பிக் ஜிம்னாசியப் போட்டிகளில் இந்தியாவின் ஒரே நம்பிக்கையாக இருந்த பிரணதி, இறுதிப் போட்டிக்குத் தகுதிபெறத் தவறினார். 2016 ஒலிம்பிக்கில் பின்னப் புள்ளிகளில் வெண்கலப் பதக்கத்தை தீபா கர்மாகர் தவறவிட்டார். அதேநேரம், ஒலிம்பிக் ஜிம்னாசியப் போட்டிகளில் நடுவராகப் பணிபுரிந்த முதல் இந்தியர் என்கிற பெருமையை தீபக் பெற்றுள்ளார்.
முன்னாள் ஜிம்னாசிய வீரரான இவர், அந்தப் போட்டிகளில் பெரிதாகச் சோபிக்க முடியாத நிலையில், இளம் வயதிலேயே நடுவராகிவிட்டார். 21 வயதில் நடுவரான அவர், 33 வயதில் 2021 ஒலிம்பிக் போட்டிக்கு நடுவராகியுள்ளார். முன்னதாக காமன்வெல்த் போட்டிகள், ஆசியப் போட்டிகள், உலக சாம்பியன்ஷிப் போட்டிகளில் இவர் நடுவராகச் செயல்பட்டுள்ளார்.
மல்யுத்தத்தின் தாய்நிலமாகக் கருதப்படுகிற ஹரியாணாவைச் சேர்ந்த அசோக்குமார், இந்திய விமானப் படையில் பணிபுரிந்தவர். பணிக் காலத்தில் மல்யுத்தப் போட்டிகளால் ஈர்க்கப்பட்டு, சர்வதேச நடுவராகும் அளவுக்கு வளர்ந்தார். முன்னதாக, இந்திய மல்யுத்த அணியின் தலைமைப் பயிற்சியாளராகவும் அவர் செயல்பட்டுள்ளார். ஒலிம்பிக்கில் இந்தியா சோபித்த துறைகளில் ஒன்று மல்யுத்தம். ஒரு வெள்ளி, நான்கு வெண்கலம் உட்பட ஐந்து பதக்கங்கள் இதுவரை கிடைத்துள்ளன.
மதிப்புமிக்க உலகளாவிய போட்டிகளுக்கு நடுவராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்படுவது சாதாரண காரியமல்ல. அந்த உயரத்தை மிகக் குறைந்த எண்ணிக்கையிலான இந்தியர்களே எட்டுகிறார்கள்.
பணத்துக்காக, குழந்தைக்காக, பழிவாங்க, பலிகொடுக்கக் குழந்தைகள் கடத்தப்படுவதைப் பற்றி அடிக்கடி படிக்கிறோம். மனிதர்களைக் கடத்துதல், உலக அளவில் ஒவ்வோர் ஆண்டும் 1.5 பில்லியன் அமெரிக்க டாலர் வருமானம் ஈட்டித்தரும் தொழிலாக இருப்பது பெருங்கொடுமை.
ஏழைகள், மொழி தெரியாதவர்கள், கல்வியறி வற்றவர்கள், பெற்றோரின் அன்பு கிடைக்காதவர்கள், மகிழ்ச்சியற்ற சூழலில் வாழ்கிறவர்கள், வீட்டை விட்டு ஓடிவந்தவர்கள், இயற்கைப் பேரிடர், போர், வன்முறை மற்றும் தொழில் சார்ந்து புலம்பெயர்கிறவர்கள், வீதியில் தங்குகிறவர்கள், உடல் நலமும் மனநலமும் குன்றியவர்களே ஆட்களைக் கடத்துகிறவர்களின் இலக்கு.
வகையும் வழிமுறையும்
ஆட்களைக் கடத்துகிறவர்கள் பலவகை. தனி ஒருவரே திட்டமிட்டுக் கடத்துவது, இருவர் மூவர் சேர்ந்து ஒருவரைக் கடத்திவிட்டுப் பிரிந்துவிடுவது, அமைப்பாகச் சேர்ந்து வலைப்பின்னலுடன் செயல்படுவது. இவர்கள் அனைவருமே அறிவியல் வளர்ச்சியின் உதவியுடன் மிக எளிதாகவும் விரைவாகவும் கடத்தலைச் செய்துமுடிக்கிறார்கள். மனிதக் கடத்தல் குறித்த போதிய விழிப்புணர்வு மக்களிடம் இல்லை என்பதும் கடத்தல்காரர்களுக்குச் சாதகமாக இருக்கிறது.
கடத்தல் என்றாலே, குழந்தைகள் கடத்தப்படுவதை மட்டுமே பலரும் நினைக்கிறோம். தேசியக் குற்ற ஆவணக் காப்பகத்தின் தரவு 2019-ல் இந்திய அளவில் 2,260 பேரும், தமிழக அளவில் 16 பேரும் மட்டுமே கடத்தப்பட்டுள்ளதாகக் குறிப்பிடுகிறது. இன்னும் கூடுதலாக, பிச்சை எடுக்க, உறுப்புகள் திருட, வன்முறைகளில் ஈடுபடுத்த, மதுக்கூடங்களில் ஆட, மற்றும் பாலியல் தொழிலுக்காக என்றெல்லாம் மனிதர்கள் கடத்தப்படுகிறார்கள். அதுமட்டுமல்ல, நல்ல ஊதியத்துடன் வேலை வாங்கித்தருவதாகச் சொல்லி, வெளியூரிலிருந்தும் வெளி மாநிலங்களிலிருந்தும் அழைத்து வந்து விவசாயம், சமையல், சுரங்கம், தொழிற்சாலை, துணிக்கடை, கட்டிடத் தொழில், வீட்டு வேலைகள் போன்றவற்றில் குறைந்த கூலிக்குப் பல மணி நேரம் வேலைசெய்யக் கட்டாயப்படுத்துவதும், சட்டத்துக்குப் புறம்பாகக் குழந்தைகளைத் தத்தெடுப்பதும், கட்டாயத் திருமணம் செய்வதும் ஆட்கடத்தல்தான். அதனால்தான், ஆட்கடத்தலை நவீன அடிமை முறை என்கிறார்கள்.
ஆட்கடத்தலுக்கு எதிரான சட்டம்
இந்தியக் குற்றவியல் தண்டனைச் சட்டம் 370-ன்படி “சுரண்டும் நோக்கத்துடன் பலவந்தமாக, வற்புறுத்தி, பொய்சொல்லி, மோசடி செய்து, அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி, தூண்டுதலாக இருந்து, பணம் கொடுத்தோ வாங்கியோ அல்லது வேறுவிதமான பலன்களைக் காட்டியோ பெற்றோரிடமிருந்து அல்லது பொறுப்பாளரிடமிருந்து ஆட்களைத் திரட்டுவது, அழைத்துச்செல்வது, அடைக்கலம் கொடுப்பது, இடம் மாற்றுவது, ஒரு நபர் அல்லது பல நபர்களைப் பெறுவது அனைத்தும் ஆட்கடத்தலே.” மேலும், ‘கடத்தப்படுகிறவரின் சம்மதத்தின் பேரில்தான் அழைத்துச் சென்றோம், என்பதையெல்லாம் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது’ எனவும் சட்டம் வரையறுக்கிறது. மீட்கப்பட்டவரின் மறுவாழ்வு குறித்து இச்சட்டத்தில் எதுவும் இல்லையென்றாலும், கடத்தலைத் தடுக்கவும், பாதிக்கப்பட்டவர்களைப் பாதுகாக்கவும், மறுவாழ்வு அளிக்கவும் வலியுறுத்திய ‘ஆட்கடத்தலுக்கு எதிரான மசோதா-2018’ மக்களவையில் நிறைவேற்றப்பட்டது. ஆனால், பல்வேறு காரணங்களால் மாநிலங்களவையில் அம்மசோதா நிறைவேறவே இல்லை.
மனித மாண்பைக் காப்போம்
கடத்துகிறவர்கள் மீது வழக்குப் பதிந்து, தொடர்ச்சியாக வழக்காடி, தண்டனை வழங்குவதோடு இன்னும் சிலவற்றையும் நடைமுறைப்படுத்துவது நன்மை தரும். முதலாவதாக, மக்கள் மத்தியில் விழிப்புணர்வை அதிகரிப்பது: வெளிநாட்டுப் பயணங்களின்போது, அங்குள்ள ரயில் நிலையங்களில், “ஆட்கடத்தல் என்றால் என்ன? எவையெல்லாம் ஆட்கடத்தல் சட்டத்துக்குள் வருகின்றன? கடத்துகிறவர்களுக்கான தண்டனை என்ன? தான் கடத்தப்பட்டாலோ, வேறு யாராவது கடத்தப்படுவது தெரிந்தாலோ எந்த எண்ணுக்குத் தொடர்புகொள்வது?” என்பது போன்ற தகவல்கள் அசைபட (Animation) வடிவில் அடிக்கடி தொலைக்காட்சியில் ஒளிபரப்பானதைப் பார்த்தேன். நம் அரசாங்கமும்கூட இதேமுறையில் விழிப்புணர்வு ஏற்படுத்தலாம்.
இரண்டாவது, மீட்கப்படுகிறவர்களின் மனநலன் சார்ந்து திட்டமிடுவது: கடத்தப்பட்ட அனைவருமே, தாங்கள் தனியாகப் போனது, ஏமாந்தது, சிந்திக்காமல் சிக்கியது என மீண்டும் மீண்டும் நினைத்துப் பார்த்து, தீவிரக் குற்ற உணர்வில் அவதிப்படுவார்கள். மதுரையில் தனியார் விடுதியில் தங்கி நான் கல்லூரியில் படித்தபோது, ஒரு மாணவன் திடீரென காணாமல் போய்விட்டான். பல இடங்களில் தேடியும் கிடைக்கவில்லை. காவலர்களும் தேடத் தொடங்கினார்கள். மறுநாள் இரவு பதினோரு மணிக்கு மிகவும் களைத்துப்போய் அவனாகவே வந்தான். முகவரி கேட்ட யாருக்கோ வழிகாட்டியதாகவும், நன்றியோடு அவர் வாங்கிக் கொடுத்த குளிர்பானத்தைக் குடித்ததாகவும் சொன்னான். அது மட்டும்தான் அவனுக்கு நினைவில் இருந்தது. மறுநாள் காலையில் ஓசூரில் சாலை ஓரம் கிடந்துள்ளான். எப்படி அங்கே சென்றான் என்பது தெரியவில்லை. அருகில் இருந்தவர்களின் உதவியுடன் திரும்பி வந்துள்ளான். “நானா இப்படி ஏமாந்தேன்?” எனக் கேட்டுக்கொண்டே பல நாட்கள் அவன் அவமானத்திலும் குற்றவுணர்விலும் தவித்தான்.
கடத்தப்பட்டவர்களுக்கு, அவர்கள் மீட்கப் படுவதற்கு முன்பாக இருந்த இடம், நடத்தப்பட்ட விதம், செய்த வேலை, தனிமை போன்றவற்றின் தீவிரத்தைப் பொறுத்து, உடல் பாதிப்பைத் தொடர்ந்த உளச் சீர்குலைவு (PTSD) இருக்கும். தனியாகச் செல்ல அச்சம், முன்பின் தெரியாதவர்களுடன் பேச பயம், நம்பிக்கையின்மை, தாழ்வுமனப்பான்மை, முற்றிலும் தோற்றுப்போன எண்ணம், அடிக்கடி களைப்பு, கோபம், தூக்கமின்மை, பசிக் கோளாறு, கொடூரச் சூழலில் இப்போதும் இருப்பது போன்ற மருட்சி, எதிர்காலம் குறித்த நிச்சயமற்ற எண்ணம் போன்றவற்றின் தாக்குதலில் துன்புறுவார்கள். இவர்களுக்கு நம்பிக்கையான, பாதுகாப்பான இடத்தை உறுதிப்படுத்துவதோடு, வாழ்க்கைத் திறன் பயிற்சிகளையும், இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பும் முறைகளையும் கற்றுக்கொடுக்க வேண்டும். ஆற்றுப்படுத்துநர்களுடன் இணைந்து, இப்பணியைத் திட்டமிடுவது மிகவும் அவசியம்.
மூன்றாவது, பாதிக்கப்பட்டவர்களுடன் கலந்துரையாடித் திட்டமிடுவது: இதைத்தான் மனிதக் கடத்தலுக்கு எதிரான விழிப்புணர்வு நாளின் மையக் கருவாக, ‘பாதிக்கப்பட்டவர்களின் குரல்களே வழிகாட்டுகின்றன’ என ஐநா சபை இந்த ஆண்டு முன்மொழிந்துள்ளது. தங்களின் அறியாமையாலும், தவறான புரிதல்களாலும் சரியான உதவியைப் பெற முடியாமல், கடத்தப்பட்டவர்கள் தவிப்பதை ஐநா கோடிட்டுக் காட்டியுள்ளது. ஆட்கடத்தலிலிருந்து தப்பித்தவர்களும் மீட்கப்பட்டவர்களும் பேசுவதைச் செவிமடுக்க நாம் முன்வர வேண்டும் எனவும், இது பாதிக்கப்பட்டவரை மையப்படுத்திய ஆக்கபூர்வமான அணுகுமுறையை முன்னெடுக்க உதவும் எனவும் ஐநா சபை குறிப்பிட்டுள்ளது. மனிதக் கடத்தலுக்கு எதிரான பரப்புரையில் விழிப்போடு செயல்படுவது அரசு, சமூகம் அனைவரின் கடமையாகும்.
- சூ.ம.ஜெயசீலன், எழுத்தாளர்/ மொழிபெயர்ப்பாளர்,
தொடர்புக்கு: sumajeyaseelan@gmail.com
ஜூலை 30: ஆட்கடத்தலுக்கு எதிரான தினம்
“இனி, திராவிடக் கட்சிகளுடன் கூட்டணியே கிடையாது” என்று அறிவித்துவிட்டு, ராமதாஸ் அரசியல் செய்துகொண்டிருந்த நேரம். சொத்துக் குவிப்பு வழக்கில் முதல்வர் பதவியை ஜெயலலிதா இழந்திருந்த காலம். முதல்வராக ஓ.பன்னீர்செல்வம் இருந்த தருணம். பரபரப்புக்குப் பஞ்சம் இல்லாத அந்தச் சூழலில், 2015 பிப்ரவரி 17 அன்று ராமதாஸ் தனது கட்சி சகாக்களுடன் அன்றைய தமிழக ஆளுநர் ரோசய்யாவைச் சந்தித்தார். அதிமுக அரசு மீது கிரானைட் கொள்ளை, தாது மணல் கொள்ளை, ஆற்று மணல் கொள்ளை, மின்சாரம் கொள்முதலில் ஊழல் என 18 வகையான ஊழல் குற்றச்சாட்டுகளை ஆளுநரிடம் புகார்களாக அடுக்கினார். “புகார்களை ஆளுநருக்கும் தலைமைச் செயலாளருக்கும் அனுப்பியும் அதன் மீது அரசு நடவடிக்கை எடுக்கவில்லை” என்று பாமக தலைவர் ஜி.கே.மணி சென்னை உயர் நீதிமன்றத்தில் வழக்குத் தொடர்ந்தார். ஆனால், ஊழல் புகாரை முன்வைத்த அதிமுகவுடனேயே பாமக கூட்டணி அமைத்ததும், அதிமுக எம்எல்ஏ-க்களின் ஆதரவுடன் அன்புமணி மாநிலங்களவை எம்.பி-யானதும் கிளைக் கதைகள்.
அரசு வழக்கறிஞரின் கருத்து
அதிமுகவோடு கூட்டணி சேர்ந்திருந்தாலும், 2015-ல் ஜி.கே.மணி தாக்கல்செய்த வழக்கைப் பாமக வாபஸ் பெறாமலேயே இருந்தது. அந்த வழக்கு அண்மையில் சென்னை உயர் நீதிமன்றத்தில் விசாரணைக்கு வந்தது. வழக்கில் ஆஜராகி, தமிழக அரசின் தலைமை வழக்கறிஞர் சண்முகசுந்தரம் தெரிவித்த கருத்துகள் அரசியல்ரீதியாகக் கவன ஈர்ப்பை ஏற்படுத்தியுள்ளன.
“பாமக அளித்த ஊழல் குற்றச்சாட்டுகள் குறித்த கோரிக்கை மனுவை ஆளுநர் தமிழக அரசுக்கு அனுப்பியுள்ளார். அந்த மனு மீது எடுக்கப்பட்ட நடவடிக்கைகள் குறித்த அறிக்கையையும் கேட்டுள்ளார். கூடுதலாக, அதிமுக அரசு மீது பாமக சுமத்திய குற்றச்சாட்டுகள் குறித்தும், தற்போது அந்தக் கட்சியின் நிலைப்பாட்டை அறிந்துகொள்ளவும் ஆளுநர் வலியுறுத்தியுள்ளார். தற்போது, அந்த மனுவின் நகல்கள் சம்பந்தப்பட்ட அரசுத் துறைகளுக்குச் சரிபார்ப்புக்காக அனுப்பப்பட்டுள்ளன. தற்போதைய அரசாங்கம் இந்தப் பிரச்சினையைத் தொடர்கிறது. இந்தப் புகாரில் உரிய விளக்கம் பெற்று சட்டப்படி தேவையான நடவடிக்கை எடுக்கப்படும்” என்று சண்முகசுந்தரம் தெரிவித்திருந்தார். இதன்படி, அதிமுக அரசு மீதும் முன்னாள் அமைச்சர்கள் மீதும் திமுக அரசு ஏவ இருக்கும் அஸ்திரமாக பாமக-வின் புகாரே இருக்கும் என்பதுதான் அரசியல் வட்டாரத்தில் சலசலப்பை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது.
தற்போது முன்னாள் அமைச்சர்
எம்.ஆர்.விஜயபாஸ்கரிலிருந்து சோதனை வேட்டையைத் திமுக அரசு தொடங்கியுள்ளது. பதிலுக்கு, ‘இது அரசியல் காழ்ப்புணர்ச்சி, அதிமுகவை அழிக்கச் சதி’ என்ற வழக்கமான அரசியலையே முன்னெடுக்கிறது அதிமுக. அதை மறைமுகமாக வைத்தும் பொதுவிஷயங்களை வெளிப்படையாக முன்வைத்தும் அதிமுக சார்பில் போராட்டமும் நடத்தப்பட்டது. ஆனால், இந்த விஷயத்தில் அதிமுகவுக்கு வாய்ப்பூட்டு போடும் முயற்சிகளைத் திமுக அரசு தொடங்கக்கூடும். அதற்கு, முந்தைய அதிமுக அரசு மீது பாமக கொடுத்த ஊழல் புகார்களைத் திமுக அரசு தூசுத் தட்டலாம். அதன் வெளிப்பாடுதான், உயர் நீதிமன்றத்தில் அரசுத் தரப்பு தெரிவித்த கருத்துகள் எனலாம்.
சுவாமியின் புகார்கள்
இதற்கு ஜெயலலிதா மீதான சொத்துக்குவிப்பு வழக்கே ஓர் உதாரணம். 1995-ல் அன்றைய ஜனதா கட்சித் தலைவர் சுப்பிரமணியன் சுவாமி ஜெயலலிதா மீதான ஊழல் புகார்களை அன்றைய தமிழக ஆளுநர் சென்னா ரெட்டியிடம் வழங்கி, வழக்குத் தொடர அனுமதி கேட்டார். சுவாமியின் புகார் தொடர்பாக விரைந்து முடிவெடுக்க தமிழக ஆளுநருக்கு நீதிமன்றம் அறிவுறுத்தியது. அதன் அடிப்படையில் 1995 ஏப்ரல் 1-ல் ஜெயலலிதா மீது ஊழல் வழக்கு தொடர அன்றைய ஆளுநர் சென்னா ரெட்டி அனுமதி வழங்கினார். அப்படித் தொடங்கியதுதான் ஜெயலலிதா, சசிகலா, இளவரசி, சுதாகரன் மீதான சொத்துக்குவிப்பு வழக்கு.
1996-ல் திமுக ஆட்சிக்கு வந்த பிறகு, சுவாமியின் இந்த வழக்கைத் தமிழக அரசு ஏற்று நடத்தியது. அந்த வழக்கு விசாரணை நீதிமன்றம் தொடங்கி உச்ச நீதிமன்றம் வரை சென்று, ஜெயலலிதா உயிரோடு இருந்தவரை அவருடைய தலைக்கு மேல் தொங்கும் கத்தியாகவே மாறியது. 1996-ல் சுவாமியின் புகாரைக் கையில் எடுத்த திமுக, இப்போது பாமகவின் ஊழல் புகாரைக் கையில் எடுக்காது என்று சொல்வதற்கு எந்த முகாந்திரமும் இல்லை.
கூட்டணிக்குள் வீசப்பட்ட குண்டு
1996 தேர்தல் அறிக்கையைப் போலவே 2021 தேர்தல் அறிக்கையிலும் அதிமுகவின் ஊழல் புகார் குறித்து விசாரிக்கப்படும் என்று திமுக தெரிவித்திருந்தது. ஆக, இந்த விஷயத்தில் 25 ஆண்டுகள் கழித்து, ஒரே மாதிரியான அரசியல் நகர்வுகள் ஏற்படுவதற்கான அறிகுறிகள் தென்படத் தொடங்கியுள்ளன. அரசே நேரடியாக ஊழல் வழக்குகளைத் தோண்ட முடியும் என்றாலும், பிற கட்சிகள் கொடுத்த புகார்களைக் கையில் எடுப்பதன் மூலம், அரசு நடுநிலைமையோடு செயல்படுகிறது என்ற தோற்றத்தைக் காட்டிக்கொள்ள முடியும்.
காத்திருக்கும் கண்ணி வெடிகள்
ஜி.கே.மணி வழக்கில், இதுவரை கருத்துக் கூறாமல் அமைதி காக்கிறது பாமக தரப்பு. இதுதொடர்பாக ஜி.கே.மணியை நாம் தொடர்புகொண்டபோது, “இந்த வழக்கு சம்பந்தமாகப் பாமகவினர் அனைவரும் கட்சித் தலைமையிடம் பேசியிருக்கிறோம். கட்சியில் முடிவுசெய்து கட்சித் தலைமை விரிவான அறிக்கை வெளியிடும். இதனால் கூட்டணியில் எந்தப் பிரச்சினையும் கிடையாது” என்று சுருக்கமாக முடித்துக்கொண்டார்.
ஆக, அதிமுகவின் முந்தைய அரசு மீது பாமக சுமத்திய ஊழல் குற்றச்சாட்டுகள் கண்ணி வெடிகளைப் போல மறைந்துகிடக்கின்றன. அந்தப் புகார்களை அரசு தோண்டும்போது எந்த நேரத்திலும் அது வெடிக்கலாம். அது, தமிழக அரசியலிலும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தலாம்!
U.S. Secretary of State Antony Blinken’s day-visit to Delhi this week was heavy on discussions and understandably light on deliverables. The visit, the third by a senior U.S. official of the Biden administration, was meant to prepare the way for more substantive meetings in Washington later this year, including the U.S.-India “2+2” of Foreign and Defence Ministers, the Quad summit of its leaders, and a bilateral meeting between Prime Minister Narendra Modi and U.S. President Joseph Biden. Public statements by Mr. Blinken and External Affairs Minister S. Jaishankar, and readouts, indicate that most of their conversations are focused on Quad cooperation in the Indo-Pacific, Afghanistan, and in discussing the state of democracy and rights. On the Quad, they showed full convergence. On Afghanistan, Mr. Jaishankar said that there were “more convergences than divergences” on the common positions that there is no military solution to conflict, and that neither country would recognise a Taliban regime that takes Kabul by force. However, the divergences are more troubling for India, given that the fallout of the U.S. withdrawal will mean a less secure region. The U.S. continues to engage the Taliban in talks for a power-sharing arrangement, despite the Taliban leadership’s refusal to enforce a ceasefire, and stop attacks against civilians in areas they take over. The militia is also trying to squeeze trade and financial supply chains to the Afghanistan government. Perhaps the greatest worry for India is the U.S.’s refusal to hold Pakistan to account for having given shelter to the Taliban, as this will only embolden Islamabad if the Taliban advance in Afghanistan. New Delhi tiptoed around the U.S.’s announcement of a new “Quad” with Uzbekistan-Afghanistan-Pakistan on connectivity, but this is another cause for worry.
On the subject of democratic freedoms, both sides maintained there were “shared values”. However, Mr. Blinken began his meetings with a “civil society roundtable” wherein internal Indian issues such as minority rights, religious freedoms and curbs on the media and dissent were discussed, making it clear that these were important areas for the Democrat administration. In his rebuttal to a question about the “backslide” in India’s democracy, Mr. Jaishankar had a three-pronged response, reiterating that the same standards apply for the U.S. and India, that policies that have come in for international criticism such as the Article 370 amendment, and anti-conversion laws were part of the Modi government’s attempt to “right historical wrongs”, and that freedoms cannot be equated with “lack of governance”. Despite the attempt from both sides to paper over the cracks, this is an issue that they will grapple with in the future even as they build upon the strong “Comprehensive Global Strategic Partnership” that the world’s oldest and most populous democracies continue to share.
As India’s vaccination drive chugs along with sporadic bursts of frenetic inoculation, there are possibilities of administering vaccines to children soon — as early as next month. At present, two Indian vaccines may be eligible for administration to children. Zydus Cadilla’s ZycoV-D, a three-dose plasmid DNA vaccine, with a 66.6% efficacy in phase-3 trials, has also been tested in adolescents (12-18 years), data for which has been submitted to the regulator. The company has also requested permission to test in children over five. Covaxin’s Bharat Biotech is also testing the vaccine in a cohort of children below 12. Though none of these studies has been completed, the expectations are that these vaccines may be ready by September. Pfizer’s mRNA vaccine has been authorised in those above 12 and Moderna’s too may be similarly approved in the U.S. Both companies are reportedly in discussions with the Indian government. Young children are at the least risk of hospitalisation and death from COVID-19 but are capable of being infection carriers and putting older caregivers at risk. This undergirds the difficult decision by governments to continue with school closures that has brought forth unprecedented challenges such as denying many Indian children access to quality education.
From the global experience so far, the broad principle is that if an effective vaccine is available, it must be administered irrespective of age. However, it is also true that the vaccines are far more effective at protecting from disease than infection. Because children and adults respond to the virus differently, it still remains to be seen whether vaccinating children as a pre-requisite to opening schools actually brings down overall rates of infection. Countries that have vaccinated those above 12 and have fully opened up are also those boasting high rates of adult vaccination. In India, only around 10% of all adults have been fully vaccinated. India already has a challenging target of fully inoculating all adults — 94.4 crore — by the end of the year. A key constraint has been Covaxin; its manufacturer has been unable to ramp up monthly production to its stated nearly six crore doses. Put together, this implies that if the aim of universal vaccination is to protect from disease, then the thrust must be on prioritising adults over children. Government and independent experts have advised that schools can open in a staggered fashion. This again underlines that reopening should not be contingent on vaccination alone. There is also the worry that prioritising vaccines for children would mean diverting already limited stocks. Rather than blindly emulate the West, India must decide on what policy works best for its entire population, including children.
After 20 years of fighting, the U.S. is set to end its military operations in Afghanistan by August 31. Since May 1, when U.S. troops started withdrawing from Afghanistan, the Taliban have made rapid territorial gains in the country. They have taken control of dozens of northern districts and several of the country’s key border crossings, mounting pressure on the Ashraf Ghani government. In a conversation moderated by Stanly Johny , Jayant Prasad and Avinash Paliwal discuss the Afghan situation, India’s options, and the prospects for a peaceful settlement. Edited excerpts:
The American media reported that there is an intelligence conclusion that Kabul could fall within six months once the U.S. troops are out. Do you think that’s happening?
Jayant Prasad:That’s perhaps somewhat exaggerated. The Taliban have made gains. What is remarkable is that they have made gains in the north and the west. They have taken border posts along Iran, Turkmenistan, Uzbekistan, and Tajikistan, and two main border posts with Pakistan. But to say that the Taliban will occupy Kabul before long is perhaps an overstretch. The Afghan Army has begun to react and reorganise. The Afghan Defence Ministry has a new chief, Bismillah Khan. So, priorities will change. Instead of stretching all over the place, they will concentrate on the border crossings, because these are also the customs collecting points. And they will also concentrate on the main trunk routes and the major cities. I don’t think the Taliban will make great progress in occupying major cities. The Taliban have taken large tracts of rural areas and are now poised outside the cities. But they will remain thus till the beginning of September, when all the foreign forces pull out. September, October and November will be the big test for Afghanistan. If the government can hold off the Taliban during that period, then anything can happen next year, because then the Taliban will know that taking over Afghanistan is not as easy as it might have appeared some time ago. If they realise that, then the peace process may have a better chance next year.
How did Afghanistan come to this point? Can we say that the U.S. could have negotiated a better deal with the Taliban that would have also addressed the question of political settlement between the insurgents and the government, or did it just want to exit Afghanistan?
Avinash Paliwal:There are two aspects to the possibilities that could have existed between the U.S. and the Taliban when they began talking in Doha a few years ago. One is the war, the way it has been executed, and the effect of that execution on any potential negotiation. The Americans and the larger security umbrella provided by the West were not fighting a comprehensive, well-thought-out, long-term campaign to support the current state in a fundamental way. This debate about whether they were there for counterterrorism purposes or nation-building was never resolved. The West was essentially torn in what it actually wanted. That had a structural impact on how it went ahead with the dialogue with the Taliban and what it could have potentially reaped out of that.
This takes me to the second point of the negotiations itself. There were two moments in the past when the Americans were serious about talking to the Taliban directly. One was sometime around 2012 during the term of the government of President Hamid Karzai in Kabul. That was perhaps a little premature because they had given a deadline by which they wanted to leave. So, the talks when they began or when they were supposed to begin in 2012 really put off the Kabul government in a political sense, and there was a lot of pushback by President Karzai that you cannot enter into a direct communication with the Taliban because that would fundamentally undermine the political experiment in Afghanistan that had begun at the end of 2001. During the next round of conversations beginning 2017-18, under U.S. President [Donald] Trump, the ground shifted domestically within America. The Americans did not want to continue fighting and losing soldiers and resources in Afghanistan, given the strategic priorities that they had with an assertive China in the horizon. There was also a clear sense that given how they actually fought this war — aimlessly perhaps — they could not have bargained better than a withdrawal agreement.
This was not a deal in which they were settling the fate of Afghanistan. The Americans made sure that they would extricate themselves without further losses and in the process, legitimise the Afghan Taliban diplomatically for the world to deal with. The outcome has been that the Taliban are being assertive. They have been using the talks with the Afghan government in Doha as a tactic to assert themselves, buy time and continue pressing for their legitimacy the world over. If there was any appetite for a political solution among the Taliban, I think we would have seen the importance of that, but unfortunately, we haven’t.
Ambassador, how do you look at the recent developments from an Indian point of view? What does India want in Afghanistan? And what can it do to achieve those objectives?
JP:What India wants in Afghanistan is very simple. Our short-term strategic objective will be served fully if the Afghans have a government that stands on its own feet in terms of decision-making — who it can be friends with, cooperate with, and so on. All these years, we were faced with incessant experimentation by Afghanistan’s military allies. They were not just the U.S. and NATO, but also other countries friendly with the U.S. When I left in 2010, there were members of 44 armed forces in Afghanistan. Even if the coalition that supports the Afghan authorities today falls to half that number, that is enough to sustain an independent Afghan government. I don’t think we were looking for an Afghanistan inimical to Pakistan. Rather, we would welcome good relations. But Afghans, at least in my time, and I hope in the future as well, will refuse to be subservient to anybody.
I had a little bit of hope when a high-level Afghan team went to Doha to talk to the Taliban delegation led by Mullah Baradar. But Abdullah Abdullah, who led the Afghan side, came to Delhi and said that nothing had changed with the Taliban. They are playing for time. And they are playing a game of ‘good cop, bad cop’. Mullah Baradar and Suhail Shaheen, the spokesperson of the Taliban in Doha, keep talking about peace. If they want peace, they should stop killing Afghans, whether they are from the armed forces or civilians. The message from the field commanders and the military commanders of the Taliban is completely to the contrary.
This is disquieting for India. We’ll have to be dexterous and support those Afghan communities which are willing to fight for their rights, an Afghan Constitution, Afghan sovereignty and independence, and Afghan republicanism, which is all there in the present Constitution.
Dr. Paliwal, you have argued that India should hold talks with the Taliban. Why should the Taliban engage with India?
AP:When I say India should engage with the Taliban, the idea is not to give in to the Taliban’s demands or give up on India’s existing allies in Afghanistan; it is that India must have channels with Taliban representatives, whether they are in Doha or elsewhere in Afghanistan, to make sure that in any eventuality of a Taliban takeover, either in Kabul or different parts of the country, India’s interests are not harmed. And this is keeping in perspective the fact that a stronger Taliban is not necessarily going to be subservient to the Inter-Services Intelligence. This is something that needs to be appreciated as a long-term phenomenon. This is in the space of principal-agent relationships, where the principal is Pakistan and the agent, the Taliban. Political interests and strategies don’t always align. There is considerable discontent within the Taliban about its relationship with Pakistan. That’s what I mean when I say that India must have a channel open to at least be aware of what the thinking is within the Taliban.
Second, the Taliban have always been interested in talking to India. Between 1996, when the Taliban came to power, and December 1999, when the IC-814 hijacking incident happened, there have been multiple signals by the Taliban leadership to India and other countries to engage with them. At that point, their sole desire was to be officially recognised by the rest of the world. They had official support only from three countries — Saudi Arabia, the UAE and Pakistan — and they wanted a wider set of relationships in the international fora. That calculus remains till today. From a regional perspective, the Taliban are very clear that they do not want to get in between the India-Pakistan crossfire, and I think that’s the message that they have tried to send.
The question is whether they can sustain that kind of an outreach given the dependence on Pakistan. In the light of Pakistan’s clear messaging that it would not want Indian presence to be as sizeable as it had been, that’s a test for the Taliban. And that’s something that we need to see whether they can pull off, if they come to power. There is no clear sign in practice that it will happen. This is concerning. But there are constituencies within the Taliban who would want to have a stable relationship with India even if powerful factions, especially the Haqqani network and its allies such as Jaish-e-Mohammed and Lashkar-e-Taiba, will not let that happen. So, it’s not just a dilemma for India whether or not to talk to the Taliban; it’s a more acute dilemma for the Taliban to decide whether to talk to India and to what extent.
Suppose the Afghan government holds on to its position and serious talks begin, what kind of a political settlement is possible?
JP:There are serious discussions between the Taliban and the Afghan government. Despite the breakdown in Doha, they are continuing to talk to each other. But whether these talks will be productive or not, we don’t know. The Taliban are playing for time. They postponed the discussions on the future make-up of the Afghan state, that of the Constitution — of how Islamic it would be, because Afghanistan is an Islamic Republic. What the people in Afghanistan don’t want right now is for it to become an Islamic Emirate. So, the other fundamental contradiction is that the Taliban, in the best of times, will not accept democratic elections easily. But if they were to accept it, then the Afghans would be ready to compromise on the Constitution, I guess. Because it would mean the end of four decades of fighting and every Afghan wants peace and stability. So, the problem is, just as I feel that Pakistan is very important to a future settlement in Afghanistan, it’s very difficult to imagine that it would change course, especially when it thinks that the Taliban is winning.
Dr. Paliwal, what are your views on how to end the conflict in Afghanistan?
AP:I just hope that the Kabul government is able to bring about some political coherence within the coming weeks. There is clear intent being demonstrated by Kabul in terms of standing up to Pakistan, in terms of not letting the low morale of the Afghan national security forces bog them down. They have been making progress on the ground but they’re also fractured from within.
If there is a stalemate in the next four to six months, I hope both sides and Pakistan realise that it is time to figure out a political solution because the pain that will be inflicted by violence in Afghanistan will not just hurt Afghanistan but be detrimental to Pakistan’s social, economic and political health.
India’s short-term strategic objective will be served fully if the Afghans have a government that stands on its own feet in terms of decision-making.
Jayant Prasad
A raging controversy across the world on the misuse of Pegasus spyware — a great deal of which is mired in facts, suppositions, false trails, allegations and counter-allegations, but nevertheless contains more than a kernel of truth — has reignited a debate on the role of cyber weapons. From an occasional and sporadic instance of a cyberattack previously, cyberattacks on institutions such as banks and on critical infrastructure have proliferated to an alarming extent, signalling the emergence of the cyber weapon epoch.
The Pegasus spyware is by no means the ultimate cyberweapon. It has, however, compelled nations to emerge from their deep slumber about the threat posed by such new age weapons, even though it has been quite a few decades since the world saw the advent of cyberweapons, albeit more primitive than those in vogue today.
An evolution
One of the earliest instances of this kind occurred in the 1990s when Yahya Abd-al-Latif Ayyash, who served as the chief bomb maker for Hamas, was assassinated by Israel’s domestic Intelligence Agency, Shin Bet, using a doctored phone containing explosives, when he responded to a call from an unknown person. Many daring exploits of the past, which took months of effort, and the utilisation of large numbers of people and resources to achieve, are, in the cyber era, possible with far less effort and resources; the destruction of the Vemork power station (in Norway) during the Second World War which took months of planning, and the extensive resources of the Allied Powers (and involved loss of lives), for instance, could be achieved in 2019 with a fraction of this effort. In 2019, Norsk Hydro, aluminium and energy producer, became the victim of a cyberattack which was accomplished remotely and anonymously, and in the shortest possible time, but with the same telling effort.
What is noteworthy is that while all of these rate as among the many dramatic transformations brought about by cyber technologies since the turn of the century, what merits contemplation is that while Moore’s Law democratised access to computing, and the Internet opened a whole new avenue for communication, all this is coming at a price. Privacy has been eroded and the Internet — true to its origins in Cold War strategy — has become a powerful weapon in the hands of those seeking to exploit its various facets.
Now, a preferred weapon
Cyber is often touted as the fifth dimension of warfare — in addition to land, sea, air and space. However, it needs to be understood that cyber, as the domain of military and national security, also co-exists with cyber as a domain of everyday life. It is the same domain. The war is no longer out there. It is now directly inside one’s drawing room, with cyberweapons becoming the weapon of choice.
Israelis, though not the cyber pioneers, today dominate the cyber domain along with the Chinese, Russians, Koreans and, of course, the Americans. Already by the first decade of the 21st century, cyberspace had graduated from being merely the new domain of warfare, into becoming fundamentally a civilian space. From its very inception, cyberweapons ranked as special weapons, not unlike nuclear devices of earlier times. Following the joint U.S.-Israeli effort in unleashing the Stuxnet Worm in 2010 — which helped disable several hundred centrifuges at the Iranian nuclear facility in Natanz — it became still more apparent that mankind had indeed unleashed a new weapon, and had in a sense crossed the Rubicon.
The linkage between sabotage and intrusive surveillance is but a short step. There are many stories in circulation of the employment of the Pegasus spyware well before the present controversy, for in 2019, WhatsApp had sued NSO over allegations that several hundreds of its users were the targets of the Pegasus spyware. The Israeli company’s claim that the spyware is sold only to governments and official agencies is, however, unproven. Israel, for its part, identifies Pegasus as a cyberweapon, and claims that its exports are controlled.
Work in progress
The Pegasus spyware it is stated can copy messages that are sent or received, ‘harvest photos and record calls, secretly film through the phone’s camera, or activate the microphone to record conversations. It can potentially pinpoint where you are, where you have been, and whom you have met. Once installed on a phone, the spyware can harvest more or less any information or extract any file’. Ongoing efforts by the NSO Group, the makers of Pegasus, are devoted to making the spyware difficult to detect.
An earlier version of Pegasus, identified as far back as 2016, infected phones mainly through ‘spearphishing’. Since then, its capabilities have vastly increased, and it currently employs ‘zero click’ attacks, which do not require any interaction on the part of the phone owner. It is used to exploit certain ‘zero day’ vulnerabilities found in operating systems — about which the manufacturers themselves are unaware. Where ‘spearphishing’ or a ‘zero click’ attack cannot succeed, the Pegasus spyware can be installed over a wireless trans-receiver located near a target. Essentially, the Pegasus virus seeks what are termed as ‘root privileges’ — that enable communication with its controllers through an anonymised network on Internet addresses and servers and transit data.
A brief survey of the more damaging cyberattacks during the past decade-and-a-half with or without the Pegasus spyware can be revealing. Beginning with the 2007 devastating cyberattack on Estonia’s critical infrastructure, this was followed by the Stuxnet worm attack a few years later on Iran’s nuclear facility. The Shamoon virus attack on Saudi Aramco occurred in 2012. Thereafter, followed the 2016 cyberattack on Ukraine’s State power grid; the 2017 Ransomware attack (NotPetya) which affected machines in as many as 64 countries; a Wannacry attack the same year on the United Kingdom’s National Health Service; and the series of attacks this year on Ireland’s Health Care System and in the United States such as ‘SolarWinds’, the cyber attack on Colonial Pipeline and JBS, etc.
Grave threat
With cyberweapons becoming the weapon of choice not only during a conflict but even during peacetime, matters have reached a tipping point. Cyberweapons carry untold capacity to distort systems and structures — civilian or military — and, most importantly, interfere with democratic processes, aggravate domestic divisions and, above all, unleash forces over which established institutions or even governments have little control. The Pegasus spyware is all this and more. For the present, it is hiding behind a cloak of anonymity, and the unwillingness of those to whom it has been sold to to acknowledge its misuse, but the reprieve is likely to be only temporary. Cyber methods which undermine capabilities can remain anonymous only for some, but not for all time. For the present, it may remain unrecognisable, but this will be only for a limited period.
Meanwhile, we must be prepared for, and guard against, a new epoch of cyber threats, employing newer, state-of-the-art cyberweapons, which will further intensify cyber insecurity across the board. As more and more devices are connected to networks, the cyber threat is only bound to intensify, both in the short and the medium term. What is especially terrifying is that instruments of everyday use can be infected or infiltrated without any direct involvement of the target. The possibilities for misuse are immense and involve far graver consequences to an individual, an establishment, or the nation. It is not difficult to envisage that from wholesale espionage, this would become something far more sinister such as sabotage.
Need for analysis
Dealing with the cyber threat, hence, deserves careful analysis and assessment. Plunging headlong into so-called solutions which have little rationale or depth is hardly the answer to critical threats posed by sophisticated spyware such as Pegasus. Dealing with ‘zero day’ vulnerabilities require far more thought and introspection than merely creating special firewalls or special phones that are ‘detached’ from the Internet. What is needed is a deeper understanding of not only cyber technologies, but also recognising the mindsets of those who employ spyware of the Pegasus variety, and those at the helm of companies such as the NSO. Short-term remedies are unlikely to achieve desired results.
With the advent of cyber weapons such as Pegasus, technology which is perceived as a friend could well become a matter of despair. At the pace at which cyber technology is evolving, erecting proper defences will prove difficult. Artificial Intelligence (AI) is often seen as a kind of panacea for many of the current problems and ills, but all advances in technology tend to be a double-edged sword. If truth be told, AI could in turn make all information warfare — including cyber related — almost impossible to detect, deflect or prevent, at least at the current stage of development of AI tools. Meanwhile, easy access to newer cyber espionage tools will add to the existing chaos. All this suggests that security in the era of ever-expanding cyberweapons could become an ever-receding horizon.
M.K. Narayanan, a former National Security Adviser and a former
Governor of West Bengal, is currently
Executive Chairman of CyQureX Pvt. Ltd.,
a U.K.-U.S.A. cyber security joint venture
July 30 is United Nations World Day against Trafficking in Persons (https://bit.ly/3iaMdpN and https://bit.ly/2VkP6uV). It is also a time to reflect on India’s human trafficking crisis. Between April 2020 and June 2021, an estimated 9,000 children have been rescued after being trafficked for labour, according to a child rights non-governmental organisation (NGO). In other words, 21 children have been trafficked every day over nearly 15 months. The Childline India helpline received 44 lakh distress calls over 10 months. Over a year, 2,000 children have arrived at its shelter homes and 800 rescued from hazardous working conditions.
Increased vulnerability
The media frequently publishes individual stories of trafficking. Children as young as 12 are trafficked across States to work in factories in appalling conditions, where owners are turning to cheap labour to recoup their losses from the novel coronavirus pandemic. In November 2020, four children, between 12 and 16 years, died after being trafficked for labour from Bihar to Rajasthan; some of them had injuries from beatings.
Child marriages are also rampant — over 10,000 cases were tracked between April and August 2020. In Madhya Pradesh, about 391 child marriages were stopped in April-May 2021, while in Odisha, 726 child marriages were prevented between January-May 2021.
A child rights NGO, working with the Delhi Commission for Protection of Child Rights has highlighted the problem of rampant child labour. In a certain stretch within the national capital, at least 120 children can be seen working. The factors causing increased vulnerability are identifiable. Its report states: “The [corona] virus has resulted in loss of income and economic crisis, causing families’ reduced capacity to care for children in the long-term. It has also caused, in some instances, loss of parental care due to death, illness or separation, thereby placing children at heightened risk for violence, neglect or exploitation.” These factors are compounded by an erosion of some of the checks against child labour and child marriage provided by law, as well as the scrutiny of schools and society.
The increase in Internet access in current times has also led to cyber-trafficking. An August 2020 report by a member of a child rights group in India notes that popular social media platforms and free messaging apps are often used to contact young people. Often, the trafficker or middleman lures the person to a place under the pretext of offering him employment. Once removed from their locality, they face challenges of limited resources, unfamiliarity with the area and perhaps the local language. Threats of violence from the trafficker, and, importantly, the absence of any identifiable authority to approach other than the police — who are often seen as threats themselves — make it nearly impossible for trafficked persons to report the incident.
A recent report by the United Nations Office on Drugs and Crime on the effects of the pandemic on trafficking echoes these findings. It says, traffickers are taking advantage of the loss of livelihoods and the increasing amount of time spent online to entrap victims, including by advertising false jobs on social media. In addition, there is an increased demand for child sexual exploitation material online due to lockdowns.
Scant data, other gaps
The Government admitted in Parliament as recently as March 2021 that it does not maintain any national-level data specific to cyber trafficking cases. The efficacy of certain schemes launched by the Ministry of Home Affairs to improve investigation and prosecution of cyber crimes remains to be seen (https://bit.ly/3iajGR6).
India is still classified by the U.S. Department of State as a Tier-2 country in its report on global human trafficking (https://bit.ly/3zKBfgA). This means that the Government does not fully meet the minimum standards under U.S. and international law for eliminating trafficking, but is making significant efforts to comply. The lack of implementation is illustrated by the state of the Anti-Human Trafficking Units (AHTUs). AHTUs are specialised district task forces comprising police and government officials. In 2010, it was envisioned that 330 AHTUs would be set up (https://bit.ly/3rEwouF). RTI responses in August 2020 showed that about 225 AHTUs had been set up, but only on paper.
If properly staffed and funded, AHTUs could provide crucial ground-level data on the methods and patterns of traffickers, which in turn can strengthen community-based awareness and vigilance activities. Global practices such as in Nigeria, Africa, should be encouraged in India, in consonance with a larger framework to protect women and children by incentivising education and creating safe employment opportunities.
Draft Bill, judicial issues
With focus now shifting to the new draft anti-trafficking Bill (https://bit.ly/3rEEzqP), the point to be highlighted is that there is no shortage of anti-trafficking policy in India. Where the system is found lacking is in the implementation of the laws. Significant discussion is required on the provisions of the Bill, particularly with respect to bringing in the National Investigation Agency and increasing the punishment for offences, including the death penalty as an option in some cases. It is not proven that more stringent laws, particularly the death penalty, have any greater deterrent effect on crime. The draft Bill also provides for AHTUs/committees at the national, State and district levels, but as noted, their effective functioning cannot be taken for granted. Legislating without the political will to implement and monitor effectiveness is futile.
Special attention must also be paid to the challenges prosecutors and judges face in trafficking cases. There were 140 acquittals and only 38 convictions in 2019, according to government data. This points to a failure of investigation and cannot be solved by the draft Bill’s provision that accused traffickers must be presumed guilty unless they can prove the contrary. Further, trials can drag on for years, with victims sometimes withdrawing their complaints after being intimidated by traffickers. Proper case management must be introduced to give meaning to the “fast track” courts. Other problems include the low number of beneficiaries of monetary compensation and the lack of consistent access to psychological counselling. Parts of the draft Bill recognise the importance of rehabilitation, but implementation is key.
Most victims of trafficking are from low-income communities for whom the novel coronavirus pandemic and lockdowns have caused long-term financial distress. With schools continuing to be closed in much of India and no definite end to the pandemic in sight, it cannot be assumed that incidents of trafficking will decline with a return to “normalcy”. That apart, the failure of existing institutional mechanisms to foresee the present crisis should spur the Government and other stakeholders to take preventive action now. July 30 should be the beginning of the end of human trafficking in India.
Justice Madan B. Lokur, a former judge of the Supreme Court of India, is presently
a judge of the Supreme Court of Fiji.
Shruti Narayan is a Delhi-based lawyer
In Registrar General v. State of Meghalaya, the Meghalaya High Court ruled that the State government’s order requiring shopkeepers, local taxi drivers and others to get the COVID-19 vaccines before they resume economic activities is violative of the right to privacy, life, personal liberty, and livelihood. In response to the court’s order, the State government released a new order stating that the requirement of vaccination was merely directory and not mandatory. The case raises important questions of how the government can overcome widespread vaccine hesitancy and bring the pandemic to an end.
Court’s reasoning
The court reasoned that forcing people to vaccinate themselves vitiates the “very fundamental purpose of the welfare attached to it”. It ruled that the government’s order intrudes upon one’s right to privacy and personal liberty as it deprives the individual of their bodily autonomy and bodily integrity, even though the intrusion is of minority intensity. It ruled that the government’s order affects an individual’s right “significantly” more than affecting the general public. It found that the government’s order is not maintainable in law as there is no legal mandate for mandatory vaccination. It relied on the Central government’s frequently asked questions, which specify that COVID-19 vaccination is voluntary. The court concluded that the State, rather than adopting coercive steps, must persuade the people to get themselves inoculated.
Compulsory vaccination has often been deployed in India and abroad. The Vaccination Act, 1880, allowed the government to mandate smallpox vaccination among children in select areas. Similarly, several State laws, which set up municipal corporations and councils, empower local authorities to enforce compulsory vaccination schemes. Contrary to the High Court’s opinion, compulsory vaccination has passed the muster of judicial review in several national and international courts abroad. In a recent judgment in Vavřička and Others v. Czech Republic , the European Court of Human Rights (ECtHR) said that the compulsory COVID-19 vaccination scheme is consistent with the right to privacy and religion. The ECtHR cites case laws in France, Hungary, Italy, the U.K., among others to show that several constitutional courts have validated compulsory vaccination and ruled that it has an overriding public interest.
Right to life and privacy
The main bone of contention is that compulsory vaccination violates bodily integrity and takes away decisional autonomy from people, thereby violating their right to life and privacy. It is a well-established principle that no right is absolute; rather rights are subject to reasonable restrictions. According to the order in Justice Puttaswamy v. Union of India , a restriction on privacy can be justified if it passes a three-prong test.
First, the restriction must be provided in the law. State governments have the authority to mandate vaccines under the Epidemic Diseases Act, 1897, which allows them to prescribe regulations to prevent the spread of an epidemic disease. Second, the restriction must have a legitimate aim. Compulsory vaccination pursues the legitimate aim of protecting the public from COVID-19. Third, the restriction must be proportional to the object pursued. With more than four lakh reported deaths and a looming third wave, the current scenario counts as a pressing social need. Violations of rights from mandatory administration of a vaccine cannot be termed so grave so as to override the health rationale underlying the government’s order. Nevertheless, the government could provide appropriate accommodation for persons based on genuine medical reasons. Even if the court felt that the consequences of non-compliance with the order (i.e., non-resumption of economic activities) was excessive, the government could have been ordered to replace it with less stringent consequences, such as a moderate fine.
Shubham Janghu is a practising lawyer in New Delhi
The Pakistan Government has rejected a proposal made by the United Nations Secretary-General, U Thant, that the East Bengal problem be referred to the Security Council for a solution [Islamabad, July 29]. U Thant had made the proposal to Pakistan’s President, Gen. Yahya Khan, as the escalation of tensions between Pakistan and India is threatening the security of the sub-continent, and could lead to a great power confrontation. He thinks the question of East Bengal refugees in India, the border clashes and the whole range of problems in that region merit the consideration of the Security Council. In saying “no” to U Thant, Pakistan has pointed out that the Secretary-General’s other proposal — the posting of U.N. observers on both sides of the East Bengal border to encourage the return of the refugees — is an adequate solution. India has, however, turned down this suggestion. According to Indian sources here, the posting of U.N. observers sidesteps the major issue of a political settlement in East Bengal that would satisy all sections of its population and enable all categories of refugees to return.
While the breathless power and speed of modern badminton looms large around us, a giant of gentleness passed away. Little to nothing of the badminton doyen’s game was committed to taped memory, so YouTube might be of no help. But for a sport that has seen India climb up to global echelons with Olympic contention at three straight Games, the idea that an international winner once existed, forged out of neither strength nor speed, but soft touch, is a charming throwback to tender sepia. Nandu Natekar, who hailed from the genteel sugar bowl of Sangli, was charmed by the Malaysian and Danish greats who graced the soft wooden courts of South Bombay. None of their frenetic pace, however, could turn him away from playing a brand of badminton that relied on anticipation and deception in stroke-play.
In the 1950s and ’60s, when shuttlers went around their head to cross returns, Natekar would develop a pleasant backhand game. Crowds thronged to watch him caress the shuttle back, relying on placement, against the great T N Seth. Seth, who glided on the court with equal grace but used the backhand defensively, set up a fine show with Natekar as India began to appreciate the indoor sport. Natekar also persuaded a generation to think about the sport, himself being a great controller of the shuttle and a master strategist who could read rival games.
Suresh Goel, and later Dinesh Khanna and Prakash Padukone, would inherit the same sponge soaking, cerebral ability of Natekar to master the wrist-craft, before compulsions of the competitive circuit brought in elements of power, speed and fitness to the game. Yet, Natekar was not game for flamboyance. Along with tennis icon Ramanathan Krishnan, Natekar set Indian racquet sports on a path that went deeper into skills than a win-loss zero-sum game.
There is no escaping the fact that the seat of the Delhi Police Commissioner, in these polarised times, is a lightning rod. More so when in the frequent tussles between the elected government in the national capital and the Centre, the office of the Commissioner is seen as a proxy for the Centre and the person in the seat has often appeared to be acting at the behest of the latter. The controversial appointment of Rakesh Asthana by the Centre just four days before he was due to retire and two months after the Supreme Court ruled that Asthana could not be CBI chief because he had less than six months to go in his tenure, sends a disquieting signal.
His appointment — certainly in spirit if not in letter — is about an overweening Centre placing its own man at the head of Delhi’s law and order apparatus. This despite the apex court making it clear that an IPS officer close to retirement ought not to be placed in an office that provides him with a year-long extension. In fact, it is this verdict that has been used by the Delhi Assembly to pass a resolution opposing Asthana’s appointment Thursday. This, in addition to the fact that Asthana does not belong to the AGMUT cadre — previously the Union Territory cadre — from which Delhi Police Commissioners have customarily been appointed. Asthana was also involved in a public turf war within the CBI and was head of the pro-active Narcotics Control Bureau when it arrested Rhea Chakraborty, friend of actor Sushant Singh Rajput , and veritably chased a flock of wild geese on suspicion of drug use and trafficking.
Asthana takes charge when the Delhi Police hasn’t exactly covered itself in glory. During the Covid pandemic , some of its men and women did exemplary work on the field. But that hardly chips the tarnish. At the Jamia Millia Islamia and Jawaharlal Nehru University campuses, it pitted itself against students. During the Delhi riots and in their aftermath, its role has raised questions. Its sweeping definition of “terror” and “national security” has been seen more as a ploy to hound rather than ensure due process. As recently as July 28, the Delhi High Court declined to stay a lower court order that criticised the Delhi Police for failing to register an FIR on a victim’s complaint. Asthana’s case files cover a broad sweep: from the Bihar fodder scam to stints across Gujarat including his investigation of the Godhra train attack, the Ahmedabad serial blasts and the Hardik Patel sedition case. Unlike his predecessor, his reputation is linked to his proximity to the powers that be. This adds to his challenge. As Delhi Police Commissioner, what Asthana does has implications beyond the city’s limits. That the state government has no control over the police has been a longstanding political issue. How mindful he is of that and how he deals with the people of Delhi — especially when they exercise their Constitutional right to protest — will be closely watched. Asthana has done many a job, this one is, perhaps, the one that could matter the most.
The bodies of 800 earthquake victims have been recovered in the southern Iranian region of Kerman and the final toll could be 4,000, the state radio said. It said about half the area hit by the quake was buried under rubble. Rescue workers were digging for more bodies. The earthquake measured between 6.5 and 7 in the Richter scale and was centred 65 km east of the provincial capital. The region was devastated by another earthquake about 45 days ago. The governor general of Kerman, Abolhossan Sayeh, has appealed for tents, food and clothing for the survivors.
Royal wedding
Amidst the strictest security measures and nationwide rejoicing, Britain’s event of the decade, the wedding of Prince Charles Arthur George to Lady Diana Frances, took place at St Paul’s Cathedral on July 29. The future King of Britain, in spite of the happiest occasion of his life, probably spent half of his time in the cathedral in tears. He had himself chosen the music for his wedding service. While over 2,500 most important guests witnessed the wedding, over a million people lined up on both sides of the route from Buckingham Palace to St Paul’s to greet the couple. Several million Britons watched the event live on BBC and ITV — about 750 million viewers in the US, Canada, Australia, New Zealand and Japan.
BJP for joint action
The Bharatiya Janata Party President Atal Bihari Vajpayee said that his party was consulting other parties for a joint action against the midnight ordinance which has robbed the Indian workers of their right to seek legitimate dues. He said that the party was holding consultations with the Janata, Congress (U), Lok Dal for coordinated action against the government’s anti-people policy such as the ordinance, and price rise.
On Wednesday, the Union cabinet cleared the Deposit Insurance and Credit Guarantee Corporation (DICGC) Bill, 2021, paving the way for depositors to be able to withdraw upto Rs 5 lakh in just 90 days in case of bank failure. This comes after the government had raised the deposit insurance cover last year to Rs 5 lakh from Rs 1 lakh earlier — the Rs 1 lakh limit had been kept unchanged since 1993. Coming on the heels of recent bank failures, the most recent examples being of the Punjab and Maharashtra Cooperative Bank and the Lakshmi Vilas Bank , when restrictions were imposed on the withdrawal of deposits, these measures are designed to protect the interests of depositors and bolster confidence in the banking system.
These changes mean that most depositors in the country — 98.3 per cent of all deposit accounts and 50.9 per cent of all deposits by value — will be covered. This places India in a favourable position when compared to other countries. As Finance Minister Nirmala Sitharaman noted, deposit insurance coverage globally is for around 80 per cent of accounts and 20-30 per cent of the deposit value. For depositors who have had to wait for long periods to get their deposits which are insured against default, the latest measure will bring considerable relief. To give some perspective — in 2019-20, the number of days between de-registration of a bank and claim settlement by the DICGC was 508. In 2018-19 it was 1,425. However, now, after a bank is placed under moratorium by the Reserve Bank of India (RBI), in the first 45 days, depositor claims will be submitted to DICGC. This information will then be reviewed, and depositors will be paid over the next 45 days.
While these are important steps to protect the interests of depositors, more needs to be done. The series of financial frauds that have come to light in the recent past have exposed the limits of the central bank’s supervisory/oversight capabilities. These need to be strengthened so that gaps/weaknesses in the financial system can be identified and tackled in time. Further, considering that the amounts paid by DICGC towards claims are skewed towards cooperative banks, far stricter oversight is needed. There is also the need to bring about a robust framework for the resolution of financial firms just as an architecture was introduced for resolution of struggling non-financial firms. The government had introduced the Financial Resolution and Deposit Insurance (FRDI) Bill in Parliament in 2017, but withdrew it in 2018 on account of opposition to particular clauses. It should reintroduce the Bill, after addressing the contentious issues.
While entering the 75th year of independence, a question worth pondering over is whether our judiciary, executive and Parliament have really discharged their constitutional duties well. Parliament is the most crucial instrument of representative democracy and hence, both the role as well as the contribution of Parliament need a closer look. Going by all that is happening — or rather not happening — in both Houses currently, one can infer that Parliament is being politicised to the hilt, preventing it from performing its duties.
Even in the second week of the ongoing Monsoon Session, Parliament continues to be stalled. Despite the fact that the Opposition had demanded a special session to discuss the Covid-19 situation and the government showed the willingness to discuss all issues — from Pegasus to the pandemic — as desired by the Opposition, ruckus continues to rule the roost. Sadly, most opposition parties seem to have converted Parliament into a plug-and-play instrument to achieve their partisan ends.
Undoubtedly, even a single day lost in the din costs the nation heavily. But more important than the financial losses is the democratic polity’s loss of popular aspirations. Democracy is also about redressing grievances, cultivating policies and floating new ideas. All this happens only when Parliament functions. In the ongoing lockdown of Parliament, dozens of MPs from both Houses wanting to raise issues during the Zero Hour lost their chance to speak, and give voice to the agonies and aspirations of the people they represent. For no fault of theirs, many MPs had to forego their chance of making observations, and giving suggestions while discussing a Bill. This was frustrating not just for the Parliament members but more importantly, for the voters who elected them. Democracy is all about deliberation, debates and discussion and the moment all these are pushed to the periphery, the damage to democracy becomes irreparable.
But the moot question is: Can we find a solution to this? The sense of helplessness gripping the minds of all rule-abiding MPs bodes ill for the health of democracy.
First, it is only theoretically correct to say that the Treasury alone is responsible for the smooth functioning of the House. In a situation where a group of just 10-20 members can easily hold the functioning of the House to ransom, it becomes the collective responsibility of all groups. Again, when it comes to the allotment of time to various groups participating in a debate, can’t we make a clear distinction between those creating ruckus and those tolerating the same helplessly? Unless our parliamentary procedures have some deterrents as well as incentives embedded in them, ruckus-mongering can’t be prevented effectively. Rule of law also means ensuring the complete rejection of the “do a wrong and get away with it” phenomenon. Again, when groups and parties indulge in the politics of pandemonium, the travesty of justice becomes more pronounced as it is not the trouble makers but those respecting rules and regulations who are punished, and that too for their civility!
Some out-of-the-box solutions could perhaps show the way. With the government rightly averse to the idea of passing bills in the din, two things become easy prey — Zero Hour and Question Hour. On average, this two-hour window provides an opportunity for at least 35-40 MPs to make a point, raise an issue or seek more information every day. When both these hours are washed out, as many MPs are deprived of their rightful opportunity, an injustice is done to their electors. All this can be — at least partly — prevented if the presiding officers go for an out-of-the-box solution by conducting both Zero Hour and Question Hour in-camera, within their chambers with relevant MPs and ministers mandatorily present.
In addition to this, the ending of parliamentary dis-functionality also calls for further incentivising the smooth functioning of both Houses. Unless this is done, the fears voiced in a research report by Vidhi Centre for Legal Policy a few years ago may come true. The report had talked of a “transformed Parliament” as its “nature has changed from being the apex legislative body in India to a forum for grandstanding on matters of public importance. Disruptions are an effective method for such grandstanding…”
Any discussion about parliamentary deadlock features an element of whataboutery. Digging into the past and claiming that practices of the bygone era are relevant even today is refusing to accept the demands of changing times. Ruckus, pandemonium and unending deadlock cause delays in law-making and at times, deprive the process of an element of essential quality control. This adds to the damage already done to democracy as a whole. A restive young population wanting to make a difference and the dynamics of a changing world demand early and effective delivery from democratic governance. As if unmindful of this, those stalling Parliament are preventing democracy from delivering and civility is being crucified, something which just can’t be defended.
This column first appeared in the print edition on July 30, 2021 under the title ‘House under siege’. The writer is MP, Rajya Sabha and former national vice-president of the BJP .
The Government of India has lately been talking of “One Nation, One Ration Card”, “One Nation, One Registry”, “One Nation, One Gas Grid”, and even “One Nation, One Election”. These ideas are laudable and would contribute to an integrated scheme in different facilities and networks across the country. Varying rules for the same facility in different regions of the country can be quite puzzling. The attempt at uniformity should, however, take cognisance of local factors and special features. As long as the regional characteristics are retained and recognised, the same system — in its broad outlines — is welcome.
In police matters, however, we are today confronted with a situation where every state is legislating a different Police Act. These Acts are being passed purportedly in compliance with the Supreme Court’s directions on police reforms given on September 22, 2006. However, an analysis of these Acts shows that the objective behind these laws is to give legislative cover to the existing arrangement and thereby circumvent the implementation of judicial directions. Eighteen states have already passed Police Acts. We are in the process of having “one nation, many police acts”. Why this dichotomy? Why has the Centre been indifferent to having a single Police Act for the entire country?
Soon after the Supreme Court’s directions on police reforms, the Police Act Drafting Committee of the Ministry of Home Affairs headed by Soli Sorabjee, a former Attorney General, came out with the Model Police Act, 2006. The Government of India should have enacted a law based on this Model Police Act with such changes as it may have found necessary, and the states should have mutatis mutandis adopted it. That would have ensured a uniform police structure across the country. That did not happen. The Centre has been dilly-dallying on passing a Model Police Act.
Several states have, in the absence of any central guidance or directive, passed their own Police Acts, blatantly violating the Supreme Court’s directions. Harish Salve filed a contempt petition against these states as the laws enacted “fall foul of the basic minimum requirements to be satisfied by the state in accordance with the constitutional guarantee as interpreted by this Hon’ble Court in the Prakash Singh case.” The petition remains pending. The Supreme Court has, for inexplicable reasons, not issued a contempt notice to any of the states for non-compliance of its directions on police reforms.
Article 252 of the Constitution gives Parliament the power to legislate for two or more states by consent and it lays down that such an Act shall apply to the consenting states and to any other states by which it is adopted through a resolution passed on that behalf by the House or, where there are two Houses, by each of the Houses of the legislature of that state. The least that the Government of India could have done was to legislate for the UTs and then prevailed upon the states where its party was in power to pass similar legislation. That way, we would have achieved some uniformity in 10 to 12 states. Enacting a similar law in the other states could have been incentivised by linking their passage with the modernisation grants made available to the states.
Unfortunately, neither the central leadership nor the state satraps displayed any such intent, let alone showed the required vision. No wonder, the archaic police structure created by the imperial power continues to haunt us and gives us harrowing moments from time to time with police not being able to meet the democratic aspirations of the people.
The Police Act legislated in 1861 applied to almost the whole of India. The colonial government was of the view that the “conditions of police service, machinery and work must be fairly uniform throughout India”. The Police Commission appointed by Lord Curzon in 1902 found that the Act V of 1861was not applicable in the provinces of Madras and Bombay — it, therefore, recommended that the Act be enforced in these provinces as well. In due course, the states passed their own Police Regulations/Manuals, but these were essentially within the framework of the central legislation. It is a galling thought, but the British showed greater vision and far-sightedness in the matter.
Meanwhile, we are hobbling from one crisis to another. In recent times, we saw the unseemly spectacle of the Mumbai police commissioner accusing the state home minister of using the police as an instrument for extortion. In West Bengal, the police have been a mute spectator to Trinamool cadres attacking those who voted against their party. The Centre, through a fiat, gave protection to all the MLAs of the BJP . Normally, any such arrangement should have been in consultation and with the involvement of the state government. The CBI’s arrest of four senior TMC leaders may have been justified, but its timing caused serious misgivings.
In retrospect, it was perhaps a mistake to have copied in the Constitution the distribution of powers between the Centre and the states from the Government of India Act of 1935. However, it would be wrong to blame the founding fathers of the Constitution for that. They could not have foreseen that, over time, policing would become so complex, politics so murky and that Centre-state relations would be under great strain.
What is the way out? The best option would be for the central and state governments to respect each other’s turf in a spirit of cooperative federalism. If that does not happen, it would perhaps be necessary to have a fresh look at the distribution of powers in the seventh schedule of the Constitution.
This column first appeared in the print edition on July 30, 2021 under the title ‘Whither One Nation, One Police’. The writer, a retired Police Chief, has been campaigning for police reforms for more than two decades.
The last year or so has been the most uncertain and unexpected period in our lives with the pandemic disrupting set routines. Nobody likes uncertainties. Predictability makes people feel safe and gives them a sense of control, while uncertainty makes them anxious. Experts do not like to be seen as tentative or admit ignorance. The stronger the opinion, the better the expert. Neither politicians nor the public in general are comfortable with uncertainties. Everybody wants a straight answer — yes, no or a number. This may not always be possible. The WHO has acknowledged that the inevitable uncertainty with regards to Covid-19 could lead to fear, and that needs to be addressed.
Uncertainties related to Covid have multiple origins. First, the disease itself was new and we did not know much about its epidemiology and pathophysiology. Many of our initial responses were, therefore, products of educated guesswork. Second, the disease had a multifaceted impact on our lives with each aspect of the response affecting other aspects resulting in a cascading of uncertainties. The third cause of anxieties stemmed from avoidable data deficiencies.
Scientists understand and deal with uncertainties. They use the concepts of confidence intervals or uncertainty intervals in their estimations as statistical ways to deal with the uncertainties of estimating a single number — instead of one number, they often choose a range. My close family members have often accused me of not giving a definite response to their questions, often hinting at a lack of competence. My inability to give a definite answer is precisely because I know my subject well and thus understand uncertainties. Let me illustrate this with the example of a question often asked to a doctor when one’s close relative gets diagnosed with cancer : Doctor, this is curable, isn’t it? Unfortunately, except in a few cases, this query cannot be answered with a straightforward “yes” or “no”. The only legitimate answer is “it depends”. Cancer experts now handle this uncertainty better. They use the term “median survival time” or five-year survival as an indicator to start a dialogue on this uncertainty. In other words, they try to estimate the duration for which 50 per cent of patients with such cases would survive or what proportion would survive for five years given that they are in the same stage and with the decided treatment modality. However, this still does not answer individual-level uncertainty. Nobody can say for certain if a patient is in the first half of the median or its second half. But this information enables us to peg our expectations to a number and prepare for the outcome.
We saw uncertainty play out in the open during the pandemic as we discussed different options for treatment or prevention of the disease. People got frustrated when they saw scientists, who are expected to provide clear and definite answers, contradicting each other. At an individual level, we dealt with uncertainties related to wearing a mask, getting vaccinated, going to office, using public transport. Even though all these decisions were a play of probabilities, they had the advantage in that the government provided a clear and unambiguous opinion on most of them, and we followed suit. This raises the issue of faith. Faith, whether in god, government, scientists or doctors is a good antidote to uncertainty. However, in the case of this pandemic, such certitudes have been tested and found wanting.
Let us take the issue of the opening of schools. I am amazed at some experts who unabashedly advocate the opening of schools as well as those who vehemently oppose it. If you ask me, I will say “it depends”. Unlike the example of cancer above, we may not always be able to quantify the uncertainties and compare multiple sets of uncertainties. In this example, we know that the primary push for opening schools is the adverse scholastic and social impact of continuing with online teaching as well as the parental burden of caregiving. These are difficult to quantify. The other side is the impact of the opening of schools on infections in children and the probability of their bringing the infection home to elders. There is a lot of uncertainty in this estimation.
How do you compare the two sides of this equation? There cannot be any doubt that there is a “small” but definite possibility of some extra deaths caused by the opening of schools. Even if we assume that to be a small number, are we ready as a society to accept that number as a cost of return to normalcy? Who takes this call? Do parents have a say in this decision, given that they are the primary risk takers? How do we deal with parents of children who do not want to take any risk in these uncertain times and do not want to send their children to school? Do we penalise them for this concern? Providing answers to these questions requires value judgements with significant uncertainties. I do not think this problem is amenable to a definitive answer either way. If that makes me a poor expert, so be it. A graded response enables us to watch the consequences and modify our response, thus reducing uncertainty.
So how do we respond to such uncertainties? Typically, humans choose one of two types of responses — denial of the problem resulting in policy paralysis or by brazenness in decision making. What is needed is a calculated response that confronts uncertainty head-on. Doctors and scientists must learn to communicate uncertainties unambiguously and unapologetically. Providing and displaying information on uncertainty is the starting point. Policymakers and the public need to be educated that uncertainties are a part of life and cannot be wished away.
Some strategies that can be adopted in dealing with uncertainties are: Identify things that are certain and those that are riddled with the most uncertainties. Use them to build case scenarios including the most likely and worst case scenario. Be fully prepared for the most likely one and try your best to obviate the worst one. Seek diverse perspectives, initiate dialogue and discussion with all concerned. A broadly shared decision is more likely to be successful and even if wrong, unlikely to be criticised. Communicate the final decision and its rationale to the public along with the risks and consequences. Monitor the response, acknowledge mistakes and be ready to undertake course corrections by learning from those mistakes. Institutionalise these learnings so that we do not repeat mistakes.
Perhaps, these uncertain times can help us come to terms with uncertainty itself and help us deal with it better.
This column first appeared in the print edition on July 30, 2021 under the title ‘Beyond yes, no or a number’. The writer is a Professor at Centre for Community Medicine, All India Institute of Medical Sciences, New Delhi. Views expressed are personal.
Oh come on. Rahul Gandhi should not be quite so shocked by Pegasusgate. He changes his phone every few months, I am told. I’d be willing to bet that this is not because of an addiction to iPhone upgrades. Now, as a member of the Pegasus club, he rides that winged horse of Greek myths in distinguished company, from multiple heads of state to at least one king. Not bad for someone with no official administrative title. Yes, yes, I know the Pegasus club also admits the hoi polloi — hapless journalists, dissidents, friends of a princess, but not the princess, and even someone who had the audacity to accuse a former Chief Justice of India of sexual harassment. Even if it is an operative in the home ministry, there is someone who cares about Mr Gandhi. In a world where attention is the greatest currency, that must mean something.
Mind you, I do not wish to make light of his predicament. Pegasus is a scary piece of spyware, especially so for the hoi polloi who make it their job to not get attention and prefer to direct attention towards the dismantling of democracy. The Pegasus exposé should not make any of us feel comfortable about the current unsteady dance between living digitally and living in democracies. The Israeli company, NSO, responsible for this beast, which can get your phone to record and share your every move with a spook, says its clients are all “fully vetted governments”.
You never know with fully vetted governments these days. Something tells me that the vetting of the Indian government was done when former Israeli prime minister Benjamin Netanyahu and India’s Narendra Modi were wetting their feet in the Mediterranean Sea during the 2017 Modi visit. But the Indian government neither acknowledges nor denies that it is an NSO client.
Where do we go from here? In the near-term, Rahul Gandhi’s high-frequency phone swapping may be impractical for most of us. Mamata Banerjee ’s putting “plaster” on the phone may be a cheaper fix. But we need better longer-term solutions to sleep more soundly.
The first step is to put Pegasus in context. There are other horses in the surveillance stable; cleaning it is a task that is beyond Herculean. Nurtured by repressive governments and with exports to other governments aspiring to similar heights of repression, the industry is booming. Israel — and its elite Unit 8200 — itself is a hotbed of crackerjack surveillance tech firms that can assist you with phone hacking, facial recognition and other creepy smartphone spyware. Israel’s drones, ostensibly for border control, can be deployed to control civilians well within the border as well. The ultimate surveillance capitalists — US Big Tech — are at risk of being commandeered by governments, such as India’s, to use their platforms and data to do the government’s bidding, if not for direct surveillance, then to manipulate the narrative and suppress dissent. Meanwhile, the capitalists that are handmaidens for state surveillance — Chinese Big Tech — may be ostracised by some countries, but none, including India, can do without the Chinese video snooping powerhouse, Hikvision.
In parallel, India’s own surveillance infrastructure gets more sophisticated, from a central monitoring system for intercepting online activities directly to police apps that track social media behaviours, sentiments and trends. India holds the world record in internet-muting, a well-honed control tactic. On top of that, the legal infrastructure has expanded to extend the surveillance net. Section 69A of India’s Information Technology Act, the Telegraph Act and new internet regulation laws give the government more power to censor and conduct online surveillance.
India’s trump card could ultimately prove to be Aadhaar , already with a record of numerous privacy red flags. In March 2020, reports surfaced that the government is assembling a National Social Registry that could track every Indian — whom they marry, where they live or move to, occupations, financial status, etc. The database is founded in services tied to Aadhaar, but could go well beyond that and could become the ultimate nationwide surveillance machine.
A second development to keep an eye on are Greek horses of a kind different from Pegasus — Trojan horses that provide the acceptable rationale for surveillance technologies, which spill over to other purposes once the technology is in place. Besides national security and public safety we now have the pandemic as the newest excuse. Contact tracing and Covid exposure notification apps proliferated last year. Most of these weren’t effective in serving their original objective, but can be repurposed. Sadly, India offers a case in point — the exposure identification app, Aarogya Setu, has been put to non-Covid use in Jammu and Kashmir, where the data was shared with local police.
Let’s talk about possible solutions. No question, the legality of incursions into privacy by the state or by corporations should be debated and challenged by civil society in legislatures, independent media and the courts within India and elsewhere. In addition, we need clearer lines protecting the idea of privacy itself, which has become a fluid concept in a digitally saturated age. We need to find technologically feasible and legally enforceable ways to give users agency over use of their data.
Work needs to be done beyond India’s borders, as the best technology is imported. We cannot expect much from either Israel or China unilaterally, as they are secretive and will cite national interests. The US seems oblivious and this needs to change. Like Edward Snowden, who raised the alarm about the surveillance state, those concerns seem to be in exile overtaken by an obsession with the ills of surveillance capitalism. We urgently need trans-national treaties along the lines of the Paris climate accord to collectively make it difficult for rogue governments and corporations to implement surveillance at scale. Past attempts, like the Wassenaar Arrangement, to promote transparency in exports of conventional arms and dual-use technologies, haven’t succeeded. A new proposal from David Kaye, a former UN special rapporteur and Marietje Schaake, a former member of the European Parliament, calls for a multi-pronged approach combining a moratorium on spyware sales until a global export regime is defined, transparent, rule-of-law based requirements for use of such technologies, giving legal recourse to targets and requiring companies to adhere to globally accepted codes-of-conduct.
In the meantime, I won’t hold my breath. I hope that better angels will prevail every time I pick up my phone. I also keep the phone far from my bed so that I can at least get some sleep at night. And I would hate for it to broadcast to the world that I snore.
This column first appeared in the print edition on July 30, 2021 under the title ‘The Pegasus nightmare’. The writer is dean of Global Business at The Fletcher School at Tufts University, the founding executive director of Fletcher’s Institute for Business in the Global Context and a non-resident senior fellow at the Centre for Social and Economic Progress.
The kids were always alright, doing their cartwheels and tumbles. It was the adults who needed to grow out of their blinkered idea of what sport ought to signify. In their world of pirouettes-to-Olympic-podiums, gymnastics was glorified for its pursuit of inordinate repetitions, so that once every four years, the world could applaud a perfect performance.
Simone Biles knew this drill. She even aced it, with six medals — four golds — at the Rio Olympics. Her Olympic success preceded the darkest realisations of her life: That a team doctor she and her teammates should have been able to trust blindly had sexually abused them when they had been either too young or too naive to know. The American gymnast knew her broken toes could heal but becoming the face of gymnastics’ biggest-known scandal could leave triggers for a lifetime. Authorities did their belated bandage work, but no one dared tell Larry Nassar’s victims that they were on a deadline to recover mentally.
Biles, in the meantime, moved to Texas under a nurturing coaching couple, dropped sponsors she didn’t share values with, and at her unique breakneck pace, developed some stunningly difficult eponymous elements for her routines on the vault, beam and floor.
Landing in Tokyo, a yip on her opening vault — a temporary blanking out — and a stutter off-bounds would fetch her a top score even without attempting the Yurchenko double pike. But it rang sufficient alarm bells in her to not risk anything more. She made way for the rest of the team in the all-around competition, from which the US drew a silver. She prioritised her mental health over every other rationale that pushed her to compete.
Gymnastics has gone on too long without allowing its practitioners to decide if they feel comfortable with the risks they are taking. This is mostly because gymnasts start young, aim at teenage world dominance, have parents and coaches take the biggest calls on their lives and are so conditioned to flirt with the danger dangled at them from behind a shiny medal that consent never enters the equation.
Entire countries have lumped their expectations on the shoulders of young female gymnasts and sent them into battle after years of cruel prep. Many in the western world should alight from their high horses, as it wasn’t merely the Iron Curtain countries and China or Japan which had generations scarred by bullying, hitting, body shaming and toxic internal competition. Biles’s greatest deed of the Tokyo Olympics might well be giving courage to former gymnasts to talk about their former lives. In the 1996 Atlanta Olympics, American Dominique Moceanu hit her head on the beam and was expected to take off on her floor routine minutes later in service to the “team” (read: country). She would liken it to diving in a pool without water. Kathleen Johnson Clarke, one of USA’s earliest international medallists, talked about the 1979 World Championships, where six weeks after surgery, she felt iffy post warmups and was scratched from the team, but faced backlash for “feigning illness”. It shattered her spirit.
Over the course of two seasons, Biles has questioned aspects of gymnastics that leave athletes vulnerable. She did this as a Black athlete from the US, as a leader of a diverse team coming out of the Nassar years and as a GOAT gymnast who had much at stake, and plenty to gain by merely keeping shut.
Increasingly, young women from across the world will refuse to be slaves to an erstwhile idea of success. Even China, with a millennial generation that is influenced by the Tang Ping movement that promotes going easy on the rat race, might not be far behind. They have Naomi Osaka and Biles to emulate.
Both sports and country must now learn to appreciate the stop-start staccato of young champions who won’t live by the old diktats. Biles reckons athletes ought to join the rest of the world in enjoying sport. The gymnasts’ medal-winning smiles from behind the mask can then finally reach their eyes.
Naomi Osaka and Simone Biles, Olympics’ two biggest stars, have underperformed. Yet they have received widespread support and sympathy. In being upfront about mental health struggles, they may have touched a chord with many in this pandemic-scarred world, India included. Twitter data between January 2020 and June 2021 shows a 150% jump in conversations about mental health in India, as compared to the previous 18 months. But here’s a very Indian tragedy – even those wanting to get help confront a thoroughly inadequate mental health infrastructure.
The Mental Healthcare Act 2017 says the rights things – from decriminalising suicide attempts to stipulating that insurers will provide for treatment of mental illness, and protecting persons with mental illness from solitary confinement. But chasms lie between law and reality. A stark reminder came just this month when the Supreme Court directed Maharashtra not to shift those cured of mental illness from hospitals to the destitute shelters.
Whether it is schemes like District Mental Health Programme, which routinely underuses funds, or new helplines set up by states over the last year, a big challenge is the small number of mental health professionals. A WHO estimate is that India has, per 100,000 people, just 0.3 psychiatrists, 0.07 psychologists and 0.07 social workers. This is pitifully inadequate. Countries as diverse as Britain and Zimbabwe have successfully experimented with training non-specialists to step into the gap, with rigorous tutelage and oversight of courses being critical.
The need for professional help is stark across various demographics, from students without schools to doctors tied to Covid duty without break, those experiencing survivors’ guilt, those struggling to pay bills and those unable to put any reason to a dark void within. As Biles said, it’s been a really stressful, long year. Even if asking for help is in our control, for us to get it requires the sarkar to step up.
Rising crude oil prices combining with weak economic growth impulses should worry policymakers. GoI’s economic mandarins however see it as an opportunity to boost tax revenue. Chief Economic Advisor K Subramanian, in an interview to this paper, said India’s fuel taxes don’t stand out when compared to international levels, particularly Western Europe and Japan. This bears scrutiny.
The price of the Indian basket of crude has increased 50% this year to around $74 a barrel. Retail prices of petrol and diesel are way more because of taxes. In mid-July, petrol was supplied to Delhi’s dealers at Rs 41.39 a litre. It cost the consumers Rs 101.58 because of a 145% mark-up mainly on account of central and state taxes. To compare these numbers with those of Europe or Japan, which are far higher on the economic ladder and have much better public transport, is questionable. Plus, many Europeans and Japanese have been recipients of generous fiscal transfers during the pandemic – most Indians haven’t received such benefits.
Fuel price increase has played a disproportionate role in stoking inflation. In June, the headline inflation, or CPI, was 6.3%. Fuel weightage in CPI is 6.84%, but it contributed 13% of the headline inflation. Beyond that, there are second round effects as transport and communication have about 8.59% weightage in CPI. This segment inflated 11.56% in June. Fuel costs are also feeding into input costs of industrial production.
This trend has come in the backdrop of weakness in aggregate demand. RBI’s take on the state of the economy in June-July indicates that a solid increase in aggregate demand is yet to take shape. It concludes that even GDP growth of 9.5% this year will leave the economy with substantial slack. So, the problem is not one of an overheating economy. It’s one of weak demand.
This is why high fuel taxes now are hurting. Research by SBI using trends in credit card spending shows that as the economy is opening up, spending is being reallocated from groceries to fuel. This will not help firm up domestic demand. Even credit-driven revival packages have inherent limitations. RBI says that flow of banks’ funds through all routes to the economy grew 6.8% as against 9.7% a year ago. With almost half of urban workers employed in the battered services and construction sectors, GoI should cut fuel taxes to put some money in the hands of consumers.
The Centre has approved 27% reservations for OBCs under the all-India quota for UG and PG programmes in medical and dental colleges. Alongside the increased representation of OBCs in the Cabinet, this is aimed at consolidating support ahead of next year’s five assembly elections even as it offsets the unfavourable political impact of the Supreme Court judgment that the passage of the 102nd Amendment in 2018 means states no longer have any power to identify ‘socially and educationally backward’ classes.
The 27% figure has followed from the Mandal Commission which in 1980 recommended this reservation quota for OBCs in government jobs and educational institutes based on an estimated 52% OBC population in the country, an estimate which in turn derives from the 1931 Census that enumerated a wide range of castes, albeit at a time when India’s population including that of present-day Pakistan and Bangladesh was only 270 million.
Quite apart from the 52% OBC population estimate being from another era, the Rohini commission on finding that over the past five years just 10 caste groups have constituted 25% of beneficiaries while over 1,000 have had no representation at all, has recommended sub-categorisation for the quota to better meet its goal of social uplift of deprived communities.In other complicating data, UDISE+ primary school enrollment data suggests that the nationwide OBC population is 45% but with wide regional variations, ranging from 71% in Tamil Nadu to 15% in Punjab.
When all other pretences of making India a casteless society have been abandoned, and caste-based appeals of different sections of society get a hearing depending on their clout, what sense does it make to not enumerate the castes afresh, instead of continuing to work with a 1931 estimate? From Bihar CM Nitish Kumar and MoS social justice and empowerment Ramdas Athawale to the Maharashtra assembly and the National Commission for Backward Classes, this is where the call for a caste-based Census is coming from. It is logical given the continuing expansion of quota politics, even if this very expansion speaks to the utter failure of reservation to meet its stated policy goals.