நான்காண்டுகளுக்கு முன்பு அப்போதைய பள்ளிக்கல்வித் துறை அமைச்சர் செங்கோட்டையன் அடுக்கடுக்காக 37 அறிவிப்புகளை வெளியிட்டார். ஒவ்வொன்றும் கனவா நனவா என்று வியப்பிலாழ்த்தக் கூடியவை. அவற்றில் ஒன்று ‘அரிய வகை நூல்களைப் பாதுகாத்துவரும் தனியார் அமைப்புகள் நடத்திவரும் நூலகங்களுக்குப் பராமரிப்பு நிதி வழங்கப்படும்’ என்ற அறிவிப்பு. நானும் கடந்த பத்தாண்டுகளாக திருநெல்வேலியில் நூலகம் நடத்திவருகிறேன். இந்த அறிவிப்பு வந்தவுடன் மத்திய நூலகத்தை அணுகி விசாரித்தேன். அவர்களுக்கு அப்போதுதான் திருநெல்வேலியில் தனியார் நூலகங்கள்கூட உண்டு என்பது தெரியவந்தது. நூலகத்தில் என்னென்ன புத்தகங்கள் உள்ளன, அவற்றின் புகைப்படங்கள், இருப்பிடச் சான்று, அடையாளச் சான்று உள்ளிட்டவற்றைக் கொடுத்து, அதுபோக அவர்களிடமிருந்த படிவத்தையும் நிரப்பிக்கொடுத்தேன். இதுவரை ஒரு பதிலும் இல்லை. இந்த வகைப்பாட்டின் கீழ் யாருக்காவது நிதி போய்ச்சேர்ந்ததா என்றும் தெரியவில்லை.
அந்த அறிவிப்பில் ‘அரிய வகை நூல்களைப் பாதுகாத்துவரும்’ என்ற சொற்றொடர் கவனிக்கத்தக்கது. பழங்கால ஓலைச்சுவடிகள், சென்ற நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் வெளிவந்த புத்தகங்கள், அவற்றின் முதற்பதிப்புகள் இது போன்றவற்றையே அவர்கள் குறிப்பிடுகிறார்கள் என்று நினைக்கிறேன். ஆனால், இன்று பாதுகாக்கப்பட வேண்டியவை அரிய நூல்கள் மட்டுமல்ல, ஒட்டுமொத்தத் தனியார் நூலகங்களும்தான்.
நூலகத்தை யாரும் தொழிலாக எடுத்து நடத்திவிட முடியாது. ஒருவேளை பிற ஊடகங்கள் நுழைந்திராத எண்பதுகளில் அப்படி இருந்திருக்கலாம். இன்று தன்னார்வத்திலும் சேவையாகவும் மட்டுமே இயங்கக்கூடியவையாக நூலகங்கள் உள்ளன. ஆனால், நூலகம் எந்த விதத்திலும் லாபம் தரக்கூடியதல்ல. பல நூலகங்கள் இட வாடகையைச் செலுத்தக்கூட முடியாத நிலையில் இயங்கிவருகின்றன. இதுபோக, மின்சாரக் கட்டணம், நூலகருக்கான சம்பளம், புதிய புத்தகங்கள் கொள்முதல் என்று பார்த்தால், நூலகங்கள் நட்டத்தில் இயங்கிக்கொண்டிருக்கின்றன என்பது தெளிவாகப் புலப்படும். அதாவது, சொந்தக் கட்டிடங்களில் நூலகங்கள் இயங்கிவந்தாலே தவிர மற்றபடி அவை தொடர்ந்து இயங்குவது அசாத்தியம் என்பதுதான் நிலை.
புத்தக வாசிப்பில் உலகளவில் முதல் பத்து நாடுகளுக்குள் இந்தியாவும் ஒன்று. ஆங்கிலப் புத்தகங்களுக்கான மூன்றாவது மிகப் பெரிய சந்தையாகவும் இந்தியா விளங்குகிறது. 2020-ல் ‘த வர்ல்டு கல்ச்சர் ஸ்கோர் இண்டெக்ஸ்’ (The World Culture Score Index) நடத்திய ஆய்வு, இந்திய மக்களே அதிகம் வாசிக்கக்கூடியவர்களாக உள்ளனர் என்கிறது. ‘சொர்க்கம் என்பது ஒரு வகையான நூலகமாகத்தான் இருக்கும் என்றே எப்போதும் நான் கற்பனை செய்துவந்திருக்கிறேன்’ என்றார் ஹோர்ஹே லூயிஸ் போர்ஹெஸ். எனக்கு நூலகம் மீது சின்ன வயதிலிருந்தே ஒரு பிரமிப்பு உண்டு. நூலகம் என்பது அடைய வேண்டிய மிகப் பெரிய சொத்து என்பதுபோல ஒரு கற்பிதத்தை வைத்திருந்தேன். இதுதான் நான் நூலகம் தொடங்கியதற்கான காரணம்.
நான் நூலகம் நடத்துவது குறித்து ஆச்சரியத்துடன் பார்க்கும் வாசகர்களிடம் நான் சொல்வதுண்டு. நூலகம் என்பது ஒரு தேர். இதில் நூலகத்தைத் தொடங்கியது தவிர, என் பணி பெரிதாய் ஒன்றுமில்லை. அனைவரும் ஆளுக்கொரு கை பிடித்தால் மட்டுமே அதை இழுத்துச்செல்ல முடியும். இது ஒரு சமூகப் பணி. இதற்கான பொறுப்பு வாசக சமுதாயத்திடம்தான் உள்ளது. இன்றைய சூழலில் அரசாங்கத்துக்கும் அந்தப் பொறுப்பு உள்ளது.
தனியார் நூலகங்கள் அவற்றின் வாசகர்களைச் சார்ந்து இயங்குவதால் அவர்களுக்குப் பிடித்தமான, தேவையான நூல்களைத் தொடர்ந்து சேகரித்து வைக்கின்றன. புத்தகங்கள் ஒழுங்காகப் பல்வேறு வகைகளின் கீழ், எழுத்தாளர் பெயர் வரிசைப்படி அடுக்கப்பட்டிருக்கும். எந்தப் புத்தகமும் இடம் மாறி இருப்பதில்லை. தூசி அடைந்து கிடப்பதில்லை. எந்தப் புத்தகத்தையும் வாசகர் தனக்குப் பின்னால் வாசிக்கத் தேவைப்படுமென்று ஒளித்து வைக்க வேண்டியதில்லை.
நூலகங்களுக்கு நவீனத் தொழில்நுட்ப வளர்ச்சி பல்வேறு சவால்களை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. ஆண்களில் நடுத்தர வயதினர் முதல் பெரியவர்கள் வரை இணையம், சமூக ஊடகம், இணையவழிக் காட்சி ஊடகங்கள் போன்றவை பெரும் மாறுதலை ஏற்படுத்தியிருக்கின்றன. இத்தகு ஊடகங்கள் இவர்களது பெரும்பாலான நேரத்தை எடுத்துக்கொள்வதால், வாசிப்புக்கு இவை இடையூறாக உள்ளன. இவர்களில் பெரும்பாலானோர் பொழுதுபோக்கு அம்சமுள்ள வணிக எழுத்தை மட்டும் வாசித்துவந்தவர்கள் என்பதால் மிக எளிதாக இந்த இணைய ஊடகங்களுக்குள் சென்றுவிடுகின்றனர். இதனால் இவர்களது வாசிக்கும் ஆர்வமும் வேகமும் பெருமளவு தடைப்பட்டுள்ளது. அதே வேளையில், நவீன ஊடகங்கள் பெண்களிடம் அந்த அளவு பெரிய பாதிப்பை ஏற்படுத்தவில்லை என்றே சொல்ல வேண்டும்.
சமீப ஆண்டுகளில் நூலகத்துக்கு வந்துகொண்டிருந்த தீவிர இலக்கிய வாசிப்பாளர்கள் சிலரின் வருகை மெதுமெதுவாகக் குறைந்து, முற்றிலும் நின்றுபோயிற்று. காரணம் விசாரித்தபோது, அவர்களிடம் கிண்டில் ஏடு இருப்பதாகவும், அதில் படிப்பது பல விதங்களில் வசதிப்படுவதாகவும் குறிப்பிட்டார்கள். கடந்த பத்தாண்டுகளில் குடும்ப நாவல்களை எழுதக்கூடிய நூற்றுக்கணக்கான புதிய பெண் எழுத்தாளர்கள் உருவாகிவந்திருக்கிறார்கள். ஆயினும், இவர்களில் பலர் இணையத்திலும் தொடர்ந்து எழுதுபவர்களாக இருக்கிறார்கள். புதிதாய் எழுதும் பெண் எழுத்தாளர்கள் நவீன காலச் சூழலுக்கு ஏற்றபடி உரையாடல்களையும் காட்சிகளையும் அமைத்துக்கொள்வதால், குடும்ப நாவல்களுக்கு இப்போதும் புதிய வாசகியர் உருவானபடி இருக்கிறார்கள். ஆனால், ஆண்களிடம் இப்படியான தொடர்ச்சியைப் பார்க்க முடியவில்லை.
செயலிகளில் ஜனரஞ்சக எழுத்து வாசிக்கக் கிடைப்பதால் கைபேசியிலேயே நாவல் வாசிக்கும் பழக்கம் அதிகரித்திருக்கிறது. தற்போது ‘பிஞ்ஜ்’, ‘பிரதிலிபி’ போன்ற செயலிகளில், தளங்களில் பல முன்னணி எழுத்தாளர்களின் புதிய படைப்புகள்கூட வாசிக்கக் கிடைக்கின்றன. இதுபோக, சில தளங்கள் புத்தகங்களை ஒலிப்பதிவிலும் வழங்குகின்றன. பின்னணி இசை மெலிதாய்க் கசிய, வசனங்களுக்கேற்ப ஏற்ற இறக்கத்துடன் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட பின்னணிக் குரல்களுடன் ஒரு நாவலை, வேறு வேலை எதையாவது பார்த்துக்கொண்டுகூடக் கேட்டு முடித்துவிடலாம். கிண்டில் அன்லிமிடெட் என்ற பெயரில் மின் நூலக வசதியையும் அமேசான் வழங்குகிறது. இவ்வாறாகப் பயன்பாட்டு அறிவியல் நமது சிரமங்களைக் குறைப்பதற்காக என்னென்னவோ பொருள்களையும் சேவைகளையும் உருவாக்கியபடி உள்ளது.
இவையெல்லாம் அச்சு ஊடகத்துக்கு இன்று உள்ள சவால்கள். இதற்கு நேர்மாறாக இன்னொரு பக்கம் புத்தகங்களின் விலை இரண்டு மூன்று மடங்குகள் உயர்ந்திருப்பதும் கவலைக்குரிய விஷயம். இத்தகைய பாதிப்புகள் இருந்தாலும் அச்சு வடிவிலான புத்தகங்களுக்குத் தேவை இருந்துகொண்டேதான் இருக்கும் என்று நாம் உறுதியாக நம்பலாம். இந்த நவீன வடிவிலான வாசிப்பு வசதிகளை வரவேற்கத்தக்க ஒன்றாகவே நாம் பார்க்க வேண்டும்.
கரோனா தொற்று பரவத் தொடங்கியதிலிருந்து இன்றுவரை, நூலகங்களின் நிலை மிகவும் கவலைக்கிடமாக உள்ளது. இன்னும்கூட வீட்டை விட்டு வெளியில் வராத பெரியவர்கள் இருக்கிறார்கள். நூலகத்துக்கு மக்கள் வருகைதருவது மிகவும் குறைந்துவிட்டது. இந்தச் சூழலில் தனியார் நூலகங்களின் எதிர்காலம் பெரிய கேள்விக்குறியாகியுள்ளது. அரசாங்கம் ஏதாவதொரு விதத்தில் உதவித்தொகை வழங்கி, தனியார் நூலகங்கள் தொடர்ந்து இயங்க வழிவகை செய்யாவிட்டால் இந்தக் கலாச்சாரமே அழிந்துவிடும் அபாயம் உள்ளது.
- பாலா கருப்பசாமி, எழுத்தாளர், ‘சக்தி லெண்டிங் லைப்ரரி’ உரிமையாளர். தொடர்புக்கு: balain501@gmail.com
இந்தியாவின் புகழ்பெற்ற எழுத்தாளர்களில் ஒருவரான அமிதவ் கோஷ், புவிக் கோளுக்கு ஏற்பட்டிருக்கும் நெருக்கடி, முன்பு தொடுக்கப்பட்ட உயிரி-அரசியல் யுத்தங்களுக்கு நிகரானது என்கிறார். இன்று இருக்கும் உலகின் இயற்கை பற்றி நல்லதாகச் சொல்வதற்கு ஒன்றும் இல்லை என்கிறார். தனது சமீபத்திய ‘தி நட்மெக்ஸ் கர்ஸ்’ (The Nutmeg’s Curse) நூலில், மக்கள் மேல் ஏவப்படும் வன்முறை என்பது சூழல் மேல் ஏவப்படும் வன்முறைதான் என்கிறார். அவரது நேர்காணலிலிருந்து சில பகுதிகள்...
அமிதவ், கிட்டத்தட்ட நாகரிகத்தின் முடிவில் இருப்பதுபோல, பிரம்மாண்டமான பேரிடர்களை நோக்கிப் புவி வேகமாகச் செல்லும் என்பது போன்ற நம்பிக்கையற்ற சித்திரத்தை நீங்கள் தருகிறீர்கள். வளங்கள் சூறையாடப்பட்ட நிலையில், சமத்துவமின்மையும் பெருகியதால் புவிக்கோளில் வாழ்வதென்பது மிகவும் கடினமாகிவிட்டது என்றும் குறிப்பிடுகிறீர்கள்…
ஆமாம். நான் நேர்மறையாக இருக்க வேண்டுமென்றும், பேரிடர்களையும் கொடும் நிகழ்வுகளையும் ஊகித்து உரைப்பவனாக இருக்கக் கூடாது என்றுமே முயற்சி செய்கிறேன். ஆனால், புவியில் நடக்கும் விஷயங்கள் அத்தனை சரியாக இல்லை. இந்தப் புத்தகம்கூட சூழ்நிலையுடன் ஒப்பிடும்போது நேர்மறையானதே. பசிபிக் பெருங்கடல் தீவு நாடுகளில் ஒன்றான பலாவுவின் அதிபர், சமீபத்தில் நடந்த கிளாஸ்கோ பருவநிலை மாநாட்டில் (சிஓபி26) பேசியபோது, “இதற்குப் பதிலாக எங்கள் மீது வெடிகுண்டு போடலாம்” என்று பேசியது மிக மிகச் சரியான பேச்சு என்று நினைக்கிறேன். ஏனெனில், புவியில் ஏற்பட்டிருக்கும் நெருக்கடி போரைப் போன்றது. கடந்த காலத்தில் நடத்தப்பட்ட உயிரி-அரசியல் யுத்தங்களுக்கு நிகராகத் தற்போது நடக்கிறது என்று எனது நூலில் நான் விவாதித்துள்ளேன்.
பண்டா தீவுகளில் விளையும் ஜாதிக்காய்களைப் பறித்துக்கொண்டு செல்வதைப் பற்றிப் பேசிவிட்டு, அதைத் தொடர்ந்து டச்சு காலனியவாதிகள் ஜாலியன்வாலா பாக் பாணியில் நடத்திய படுகொலையைப் பற்றிப் பேசும்போது, வளங்களைக் கொள்ளையடிப்பதற்கும் ஆதிக்க நாடுகள் அதை நுகர்வதற்கும் உள்ள தொடர்ச்சியைச் சுட்டிக்காட்டுகிறீர்கள். இது தொடர்ந்து நடக்கும் நடைமுறையாக உள்ளது...
பண்டா தீவுகளில் நடந்ததற்கு ஆசியா கண்டத்தில் சில முன்னுதாரணங்களே உண்டு. பண்டா தீவுகளில் நடந்த படுகொலைகள் அளவிட முடியாதவை. டச்சுக்காரர்கள் 1621-ல் பண்டா தீவுகளுக்கு வந்தனர். அவர்கள் அங்குள்ள வளங்களின் மீதான கட்டுப்பாட்டை அடைவதற்காகப் பல ஆயிரக்கணக்கான மக்களைக் கொன்று, மிச்சமுள்ளவர்களை அடிமையாக்கி அவர்கள் அத்தீவின் ஒட்டுமொத்த மக்கள்தொகையையும் அழித்தொழித்துவிட்டனர்.
பண்டா தீவுகளில், முழுக்க முழுக்க வளத்தை முன்வைத்து நடத்தப்பட்ட வன்முறை அது. அதன் மீதான கட்டுப்பாட்டைப் பெறுவதற்கு நடத்தப்பட்ட வன்முறை அது. அப்படியான வழிமுறை புவி முழுவதும் பின்பற்றப்படுவதை நாம் பார்த்துவருகிறோம். மக்கள் மீது எங்கெல்லாம் வன்முறை ஏவப்படுகிறதோ, கடைசியில் அது வளத்தைச் சுரண்டுவதான நடைமுறையாகி, அது சூழல் மீது ஏவப்படும் வன்முறையாக மாற்றமடைகிறது. வளங்களைக் கொள்ளையிடும் நடைமுறைகளோ நம்ப முடியாத அளவு வன்முறை மிக்கவையாகவும் மாறியுள்ளன.
நியமகிரி பிராந்தியத்தில் பாக்ஸைட் கனிமம் எடுக்கும் வழிமுறையானது, உச்சபட்ச வன்முறைகளுள் ஒன்று. கொஞ்சம் அலுமினியம் எடுப்பதற்காக முழு மலையையும், ஒட்டுமொத்தமாக அங்கிருந்த சூழலையும் அழிக்கிறார்கள். அது கொடூரமான விஷயம்.
எழுதப்பட்ட வரலாற்றில் 95% பகுதி ஐந்து நாடுகளைப் பற்றியது என்று இம்மானுவேல் வாலர்ஸ்டீன் கூறியதைக் குறிப்பிடுகிறீர்கள். பிரிட்டன், பிரான்ஸ், அமெரிக்கா, ஜெர்மனி, இத்தாலி ஆகிய நாடுகளின் வரலாறுதான் அது. தற்காலத்தில் அந்த நிலைமை முற்றிலும் மாறியுள்ளதா?
சுவாரசியமான ஒரு விஷயம் இது. வரலாற்றை எழுதுவதில் ஏற்கெனவே ஆதிக்கம் செலுத்தியவர்களே இன்னமும் ஆதிக்கம் செலுத்திவருகிறார்கள். அமெரிக்கப் பல்கலைக்கழகங்களில் உள்ள வரலாற்றுத் துறைகளுக்குச் சென்று பார்த்தால், உலக வரலாறு என்பது எந்தப் பிரிவிலும் மிகச் சிறிய அங்கமாகவே உள்ளது. அமெரிக்கா அல்லது ஐரோப்பாவின் வரலாற்றை எழுதும் நபர்களால் மட்டுமே இன்னும் இத்துறைகள் ஆதிக்கம் செலுத்தப்பட்டுவருகின்றன. ஆனால், அமெரிக்காவின் வரலாறு அத்தனை துல்லியமாகவும் நெருக்கமாகவும் ஆவணப்படுத்தப்பட்டதால்தான், அதற்கு முழுக்க மாற்றான வரலாறுகளையும் சொல்வது சாத்தியமாகியிருக்கிறது.
நான் தற்போது வாசித்துக் கொண்டிருக்கும் ‘தி டான் ஆஃப் எவ்ரிதிங்க்’ (The Dawn of Everything) நூல் மானுடவியலர் டேவிட் கிரேபராலும் தொல்லியலர் டேவிட் வின்ட்ரோவாலும் எழுதப்பட்டது. அந்தப் புத்தகம் மறுமலர்ச்சி கால வரலாற்றையே முழுமையாக மாற்றி எழுதியுள்ளது. மறுமலர்ச்சிக் காலத்தின் பரிசாகச் சொல்லப்பட்ட சுதந்திரம், சமத்துவம் என எல்லாவற்றையும் மேற்கத்திய கலாச்சாரத்தை விமர்சிக்கும் பூர்வகுடி அமெரிக்கர்களின் நோக்கிலிருந்து கிடைத்ததாகக் கூறுகிறது.
இதுவரையில் எழுதப்பட்ட வரலாறுகள் தொடர்பிலான சம்பிரதாயமான புரிதல்கள் தலைகீழாக மாறும் காலத்தில் நான் வாழ்ந்துகொண்டிருப்பதும் எழுதிக்கொண்டிருப்பதும் வாசித்துக்கொண்டிருப்பதும் அசாத்தியமான விந்தையனுபவத்தைக் கொடுக்கிறது. நாம் முழுமையாக வேறுவிதமான எதார்த்தத்தைப் பார்க்கிறோம். இந்த மாற்றி எழுதப்பட்ட வரலாறுகள், இந்தப் புரட்சிகள் எல்லாம் சாத்தியமானது வெறுமே அறிவு இயக்கங்களால் மட்டும் நடக்கவில்லை. கடைசியில் புவிக்கோளே, தானாக நடத்திய தலையீடு வழியாகவும்தான் இந்த மாற்றம் நடந்துள்ளது.
வளர்ச்சி, அபிவிருத்தி என்பதன் கதையாடலாக வரலாற்றைப் பார்க்கும் வாசிப்புகள் அனைத்தும் முழுமையாகத் தவறானவை. நமக்குக் கற்றுக்கொடுக்கப்பட்டதற்கு முற்றிலும் எதிரான முறையில்தான் நம்மைச் சுற்றி இந்த உலகத்தில் நிகழ்ச்சிகள் நடந்துகொண்டிருக்கின்றன.
ஆனால், காலனிய அனுபவம் என்பது முழுமையாக மறைந்துவிட்டது என்று சொல்ல முடியாதில்லையா?
கிழக்கிந்திய கம்பெனி நிர்வாகத்தின் கீழ் ஆங்கிலேயர்கள் 18-ம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலிருந்து ஓபியத்தை வளர்க்கத் தொடங்கினார்கள். தற்போது பிஹாராகவும், கிழக்கு உத்தர பிரதேசமாகவும் இருக்கும் பூர்வாஞ்சல் பிராந்தியத்தில் அவர்கள் பயிரிட்டார்கள். வரலாற்றுரீதியாகவே இந்தப் பிராந்தியம் இந்தியத் துணைக் கண்டத்திலேயே வளமான பிரதேசமாகும்.
இந்தியாவின் பேரரசுகள் எல்லாம் பூர்வாஞ்சல் பிராந்தியத்திலிருந்தே உருவாயின. இந்தியாவின் அதிக உற்பத்திப் பகுதியும் அதுவாகும். அதனாலேயே, சீனாவுக்கும் தெற்காசியப் பகுதிகளுக்கும் அனுப்புவதற்கான ஓபியத்தைப் பயிரிடுவதற்கு இப்பகுதியைத் தேர்ந்தெடுத்தனர்.
ஓபியத்தை வளர்ப்பதற்காக மிகப் பெரிய கண்காணிப்பு இயந்திரத்தை பிரிட்டிஷார் உருவாக்க வேண்டியிருந்தது. ஒற்றர்கள், தகவலாளிகளின் மூலம் ஓபியம் கடத்தலையும் கருப்புச் சந்தையையும் தவிர்க்க வேண்டியிருந்தது. அதற்காக அவர்கள் அங்கே வன்முறையையும் சமூக அவநம்பிக்கையையும் உருவாக்க வேண்டியிருந்தது. அப்படி உருவாக்கப்பட்ட பிரச்சினைகளின் தாக்கம் இன்னும் அங்கே தொடர்கிறது.
கிளாஸ்கோ பருவநிலை மாநாடுகள் போன்ற நிகழ்ச்சிகளின் வாயிலாக ஏதாவது நடக்குமென்று கருதுகிறீர்களா? இல்லையென்றால், நீண்டகாலமாக நடக்கும் பெரும் கூட்டங்கள் போலத்தானா இதுவும்?
அப்படித்தான் நினைக்கிறேன். அவற்றால் விளைந்த நன்மை மிகவும் சொற்பமானது. பாரிஸ் ஒப்பந்தம் இப்படித்தான் பிரஸ்தாபிக்கப்பட்டது. பாதிப்புக்கு உள்ளாகும் நாடுகளுக்குப் பணக்கார நாடுகள் நூறு பில்லியன் டாலர் உதவி நிதியைத் தருவதாக ஒப்புக்கொண்டன. ஆனால், பத்தில் ஒரு பங்குகூடக் கொடுக்கப்படவில்லை. சமீபத்தில் நடந்த கிளாஸ்கோ பருவநிலை மாநாட்டைப் பொறுத்தவரை அது தொடங்கும் முன்பாகவே தோற்றுவிட்டது. சுற்றுச்சூழலைப் பொறுத்தவரை உலகின் முக்கியமான நாடுகளான மூன்று நாடுகளின் அதிபர்கள் ஷி ஜின்பிங், விளாடிமிர் புதின், ஜேர் போல்சானரோ ஆகியோர் அதில் பங்கெடுக்கவேயில்லை. உலகச் சுற்றுச்சூழலின் எதிர்காலத்தை இந்த மூன்று நாடுகள்தான் தற்போது நிர்ணயிக்கப்போகின்றன.
உங்களது புனைவுகளும் அபுனைவு நூல்களும் நிறைய பேரை வாசிக்கவும் எழுதவும் செயல்களில் ஈடுபடவும் தூண்டியுள்ளன. உங்களது கல்விப்புல அனுபவம் எவ்வளவு தூரம் உங்கள் எழுத்துக்கு உதவியாக உள்ளது?
எனது கல்விப்புல அனுபவம் மானுடவியல் சார்ந்தது. அது பலவகைகளிலும் உதவியாக உள்ளது. ஆனால், என்னுடைய பத்திரிகையாளர் அனுபவமும் முக்கியமானது. எனது புதிய நூல் வரலாற்றுடன் தொடர்புடையது. வரலாறு தொடர்பான வாசிப்பு எனக்கு முக்கியமானது. ஆனால், கல்விப்புல அனுபவம் இருந்திராவிட்டால் இந்தப் புத்தகத்தை என்னால் எழுதியிருக்கவே முடியாது.
உங்கள் அடுத்த புத்தகம்?
ஓபியம், சீன வர்த்தகம் குறித்த சிறு நூலை முடிப்பதற்கு முயல்கிறேன். இந்தக் காரணிகள் பத்தொன்பதாம், இருபதாம் நூற்றாண்டுகளில் இந்தியாவை எப்படி மாற்றியமைத்தன, அதன் விளைவாக இந்திய நவீனத்துவம் எப்படி மாற்றியமைக்கப்பட்டது என்பதைப் பற்றிய புத்தகம் அது.
‘தி இந்து’, தமிழில்: ஷங்கர்
இந்தியாவில் இருந்து டிசம்பர் 15-ம் தேதி முதல் வெளிநாடுகளுக்குப் பயணிகள் விமானசேவை தொடங்கும் என மத்திய விமான போக்குவரத்துறை அறிவித்தது. ஆனால், அடுத்த நாளே சர்வதேச விமான சேவையை தொடங்குவது குறித்து மறுபரிசீலனை செய்ய மூத்த அதிகாரிகளுக்குப் பிரதமர் மோடி உத்தரவிட்டுள்ளார்.
ஏனென்றால், தென் ஆப்பிரிக்காவில் தென்பட்ட புதிய வகை ஒமைக்ரான் கொரோனா, பிரிட்டன், இத்தாலி, ஜெர்மனி நாடுகளுக்கு பரவ தொடங்கியுள்ளது. பல்வேறு நாடுகள், அவசர அவசரமாக ஆப்பிரிக்கா நாடுகளுடனான விமான பயணத்தில் கட்டுப்பாடை விதித்துள்ளன.
சர்வதேச விமான சேவை
கொரோனா பரவல் காரணமாக கடந்த 2020-ம் ஆண்டு மார்ச் மாதம் 23 ஆம் தேதி முதல் சர்வதேச போக்குவரத்தை மத்திய அரசு நிறுத்தியது. இந்நிலையில், சுமார் 21 மாத தடைக்கு பிறகு, இந்தியாவில் இருந்து டிசம்பர் 15-ம் தேதி முதல் வெளிநாடுகளுக்கு பயணிகள் விமானசேவை தொடங்கும் என மத்திய விமான போக்குவரத்துறை அறிவித்தது.வெளிநாடுகளை 3 வகையாக பிரித்து அதற்கேற்ப கட்டுப்பாடு விதிக்கப்பட்டு விமானங்களை இயக்க முடிவு செய்யப்பட்டுள்ளதாகத் தெரிவிக்கப்பட்டது.
விமான போக்குவரத்து துறை கூற்றுப்படி, தென்னாப்பிரிக்கா, பிரேசில், பங்களாதேஷ், போட்ஸ்வானா, சீனா, மொரிஷியஸ், நியூசிலாந்து, ஜிம்பாப்வே, சிங்கப்பூர், ஹாங்காங், இஸ்ரேல், இங்கிலாந்து ஆகிய நாடுகளில் ஏர் பபுள் விதிமுறை பின்பற்றப்பட்டால், 75 சதவிகித பயணிகளுடன் விமானம் இயக்கப்படுகிறது. பாதிப்பு இல்லாத மற்ற நாடுகளுக்கு, 100 சதவிகிதத்துடன் விமானத்தை இயக்கவுள்ளதாக தெரிவிக்கப்பட்டிருந்தது.
முடிவு மறுபரிசிலீனை
சனிக்கிழமையன்று, பிரதமர் நரேந்திர மோடி அரசின் உயர் அதிகாரிகளுடன் இரண்டு மணி நேரம் அவசர ஆலோசனை கூட்டம் நடத்தினார். அப்போது, சுகாதாரத் துறை பாதுகாப்பு நடவடிக்கைகள் குறித்தும், தடுப்பூசி பணி குறித்தும், ஒமைக்ரான் கொரோனா வைரஸ் குறித்தும் விவாதிக்கப்பட்டது. ஏனென்றால், அந்த வைரஸ் மாதிரியை கவலைக்குரிய மாதிரி என உலக சுகாதார அமைப்பு பட்டியலிட்டுள்ளது.
இந்த கூட்டத்தின் போது, பிரதமர் மோடி சர்வசேத விமான பயணங்களுக்கு வழங்கப்பட்ட முழு அனுமதி குறித்து மறு பரிசிலீனை செய்ய அதிகாரிகளுக்கு அறிவுறுத்தியுள்ளார். விமான பயண தளர்வுகள் மட்டுமின்றி இந்தியா விசா கட்டுப்பாடுகளையும் தளர்த்தியது. அக்டோபர் 15 முதல் சார்டட் விமானங்களுக்கும், நவம்பர் 15 முதல் பிற விமானங்களுக்கும் சுற்றுலா விசா வழங்கும் பணியை தொடங்கவுள்ளது.
மற்ற நாடுகளிலும் கட்டுப்பாடா?
ஒமைக்ரான் கொரோனா தொற்று அச்சுறுத்தல் காரணமாக பல நாடுகள் பயண கட்டுப்பாடுகள் விதித்துள்ளன. சவுத் ஆப்பிரிக்கா, ஜிம்பாப்வே, போட்ஸ்வானா போன்ற நாடுகளின் பயணிகள் வர தடை விதிக்கப்பட்டுள்ளது.
Stand-up comic Vir Das elicited a wholly predictable response to his impassioned lament on the dichotomy of surviving two, contradictory Indias. In the much-applauded monologue held at Washington’s prestigious Kennedy Centre, Das highlighted the shocking contrasts we internalise, like how the world’s largest population under 30 endures “75-year-old leaders with 150-year-old ideas”. Madhya Pradesh’s Home Minister declared Das persona non grata in his state while another BJP leader filed a complaint against him for “vilifying” India on foreign soil. Comedy in India has become a dangerous business: in January, comedian Munawar Faruqui was arrested for allegedly passing indecent remarks about Hindu deities. In 2019, comic artist Agrima Joshua received rape threats for a joke on a statue of Chhatrapati Shivaji.
It’s not difficult to see why touchy politicians feel threatened by comedians. They instinctively understand humour packs in so much more than just frivolous entertainment; it provides clarity on bizarre situations that are otherwise impossible to comprehend. Some years back, a friend’s father expired on a cruise liner in the Caribbean. There’s nothing funny about this — until you hear that the friends he was travelling with continued with their vacation despite this catastrophe. Undoubtedly, it cast a dampener on everyone’s spirits, but logic had reared its sensible head. They had paid a full advance and had flights booked only at the end of the cruise. Meanwhile, my friend doesn’t tire of relating this morbid story, how he reached shattered three days later, to a teary mother and his father in a morgue. A way, perhaps, to process the painful realisation: what makes every trauma bearable yet unbearable is that life goes on.
Throughout history, disaster has inspired dark satire. The genre of ‘tragicomedy’ emerged around the 3rd century BC and gained in popularity as theatre evolved to include nuance. It is thriving in a new millennium because we are all familiar with the dysfunctions of adulthood. Existence isn’t purely tragic or comic but a frustrating combination of the two. In fact, if one must find fault with Das’s diatribe, it’s that it wasn’t (bitterly) hilarious enough. The best jesters point out deficiencies in human nature and society by slyly revealing them to be absurd. Basically, turning the grim into grimly amusing. Ridiculousness is implied, never overtly stated. However, when a joke speaks truth to power, it can turn into a lethal tool for disruption. Bill Cosby’s life blew up because of one sneer by a comedian: “You rape women, Bill Cosby, so turn the crazy down.” Just like that, the floodgates to uncontainable fury burst open.
Indians are not known for their ability to laugh at themselves. In our defence, life here has always been a struggle to keep suffering at bay while building endurance. You need to be able to take basics for granted to engage in light-hearted merriment. But circumstances have us tightly wound up, unable to relax. Alas, even a who-cares attitude is a privilege of richer nations. Our countrymen are religious but not spiritual, which means a lot of mind space is wasted worrying about nonsense, like kids’ marriages and relatives’ opinions. So, when comedians use our depressing realities as material, not everyone sees that truth is way funnier than fiction. Many people feel genuinely aggrieved that Das was denigrating India abroad, not realising that articulating the unsaid stirs dialogue. It makes room for the perspective that, even with all our differences, we are essentially the same.
To brand comedians as dissenters for critiquing historical wrongs through parody is, ironically, a perfect example of the genre of absurdist comedy — that taps into the paradoxes and irrationalities of the modern world. It takes courage to make peace with our chaotic country and, occasionally, we are entitled to laugh at it. In any case, who are we kidding? The joke’s on us.
The writer is director, Hutkay Films
Written by Ambika Aiyadurai & Prashant Ingole
When we discuss environmental issues in Indian academic spaces, there is reluctance on referencing caste. Environment as a formal subject is taught in most institutions. The field of Environmental Humanities started around 2000 and has been gaining momentum, but in India, it functions with the glaring omission of caste.
We raise two points. First, why is this so in environmental studies in general and Environmental Humanities, in particular. Second, what are the (im)possibilities of anti-caste Environmental Humanities in Indian academia?
Way back in 1997, the late Gail Omvedt had drawn our attention to the question ‘Why Dalits dislike environmentalists?’. Preservation of resources, protection of species, setting up of protected areas and campaigns for environment often do not acknowledge the role of as well as impact of these initiatives on the marginalised, mainly Dalits. While there are new studies exploring the issues of caste in the context of the environment, for example Mukul Sharma’s Caste and Nature, caste-related discussions are yet to be included in the formal pedagogy.
Why are the issues of Dalits and their relation with land, water and food seldom highlighted in environmental academic discussions? Is it because the dichotomy of mainstream and margin is subverted, where the “margins” are essentially the core component of the environment studies discipline. In the field of environmental humanities, the emphasis is on “interconnectedness”, between humans, nonhumans; nature, culture; and people, environment. This appears an antithesis to the Indian social system that is deeply and rigidly hierarchical, with unequal access to resources, along the gradient of caste.
The invisibility of caste in environmental studies is deliberate. In fact, some studies justify the caste system as a sustainable way reflecting “genuine cultural adjustment” to “shared” resources. One particular study by M Gadgil and K C Malhotra, ‘Adaptive Significance of India’s Caste System: An Ecological Perspective’, claims that “resource partitioning” has helped reduce competition over scarce natural resources, and created the right psychological environment.
Such studies thus legitimise the misappropriate distribution of resources without questioning the inbuilt structural mechanisms holding back Dalits.
Lack of representation of Dalits or tribals in these institutions is also a reason. It is our failure that anti-caste discourse, and literature and culture of the marginalised, are yet to become institutionalised in premier educational institutes. Inclusion of caste in the formal syllabus of environmental studies seems possible only at the individual faculty level. For example, at IIT Gandhinagar, where we are based, it is an important part of a formal course. We invite Dalit poets and researchers to discuss their work on environment with reference to caste, with a mandatory field trip.
One of the field sites is Ahmedabad’s largest garbage dumping site at Pirana. Those who inhabit these highly degraded inhumane spaces are invariably Dalits, Muslims and the migrant poor. Caste and its connection to resource distribution is what Joel Lee has appropriately coined ‘Environmental Casteism’.
While elite institutes may appear less enthusiastic to including caste, the power of individuals in making caste issues part of the formal environment curricula is possible. We strongly believe that an anti-caste approach and perspective from the margins will make this field more inclusive and diverse in terms of adding more critical reflections from a Phule-Ambedkarite point of view.
This will be an attempt to de-casteise and de-Brahmanise along the lines of Braj Ranjan Mani’s argument of questioning Brahmanical pedagogy.
Prashant Ingole is a Postdoctoral Fellow and Ambika Aiyadurai an Assistant Professor at IIT Gandhinagar, and the author of Tigers are Our Brothers: Anthropology of Wildlife Conservation in Northeast India
Suraj Yengde, author of Caste Matters, curates the fortnightly ‘Dalitality’ column
When the Ministry of Health and Family Welfare released the findings of the fifth National Family Health Survey (NFHS), documenting government data on health and family welfare issues, there were a flurry of chest-thumping declarations. Many in the media reported that India’s population had “stabilised” and some even claimed that it had begun “declining”.
This is not entirely true. According to the findings, India’s total fertility rate (TFR) — the average number of children born to a woman in the country over her lifetime — has slipped to 2.0. According to the United Nations, if women have on an average 2.1 children each over a sustained period of time, the population neither grows nor declines and thus stabilises. This means that for India’s population to stabilise or decline, it would have to maintain a TFR equal to or less than 2.1 for a sustained period of decades.
Regardless, this drop in India’s TFR, which stood at almost 6 in the 1950s, to its current levels is a significant feat. The credit for this achievement must go to the people of India, along with successive governments, especially the bureaucracy. This drop is a sign of changing aspirations, especially among women, who are seeing the wisdom of having fewer children.
Started as back as 1951, India’s family planning programme is among the world’s oldest. The earliest government communication campaigns sought to promote smaller families. But there was little progress as India continued to see rapid population growth.
In 1975, when the Indira Gandhi-led government declared Emergency, the desperation to control the population took a dark turn. A widespread mandatory sterilisation programme saw thousands of vasectomies, many of which were forced. These sterilisations became a major issue in the 1977 general elections, when Indira Gandhi was voted out, and India saw its first non-Congress government at the Centre. This was the first time we saw strong evidence of a clear popular rejection of a coercive population-control policy.
For several decades after the Emergency, governments stayed away from family planning. In 1994, the International Conference on Population Development (ICPD), convened under the auspices of the United Nations, brought about a landmark shift in the way governments viewed population-related issues. At the ICPD, 179 governments, including India, recognised and committed to a rights-based approach to family planning, which held that if people’s needs for family planning and reproductive healthcare are met, along with other basic health and education needs, then population stabilisation will be achieved naturally, not as a matter of control or coercion.
The ICPD inspired India’s 2000 National Population Policy. But implementation only picked pace when the National Rural Health Mission, now part of the larger National Health Mission, was launched in 2005.
The 2000s saw a rekindled interest in population stabilisation, but the burden of family planning stayed with women, with female sterilisation being the most available method. The lack of emphasis on quality of care led to some egregious practices. In 2014, 16 women died in Bilaspur after they were sterilised at a government camp. As a member of a fact-finding team comprising several civil society organisations, led by the Population Foundation of India, I visited the site and conducted several interviews. We found that gross negligence and compromised quality of care had led to these deaths.
Our team’s inquiry resulted in a report that became the basis for a landmark judgment by the Supreme Court in 2016 and transformed the way family planning services are provided in India. The order by a two-judge Bench headed by Justice Madan Lokur asked the government to put a stop to sterilisation camps and focus on providing temporary methods of contraception.
Increased reach of the media has changed women’s aspirations, and their desire for greater control over their lives. Although NFHS data show that women desire to have less than two children, their inability to access family planning services has resulted in a high unmet need. However, increased focus on providing services in high-fertility districts may have helped improve knowledge and acceptance of family planning.
India’s large young population — about 30 per cent is aged between 10 and 24 — is gearing for change. The government needs to play a pivotal role and invest in education, health and creating economic opportunities for young people. It needs to understand that there is no better contraceptive pill than education.
Girls’ education has a direct co-relation with a decrease in fertility. According to NFHS data, women who had no schooling had the highest TFR of 3.06, as compared to women with 12 or more years of education who had a TFR of 1.71.
The government must provide health and life-skills education at an early age along with ensuring access to sexual and reproductive health services. It must absolutely swear off coercive population-control policies for good. The way forward requires less chest-thumping and more collaborative efforts if we are to sustain the trend towards population stabilisation.
The writer is the Executive Director of Population Foundation of India
The rich get big and the big get rich. Once they are big and rich, there is the clear and present danger that they will be unaccountable. John Sherman, a United States Senator (the first Antitrust Act, 1890, is commonly referred to as the Sherman Act) said, “If we will not endure a king as a political power, we should not endure a king over the production, transportation, and sale of any of the necessaries of life.” Standard Oil and AT & T were broken up in the US. China has cracked down on Alibaba, Tencent and Didi. Microsoft, Google and Facebook face the heat in many countries. Why? Because they have become too big, too rich and unaccountable.
Just as we will not endure a king as ruler, we ought not to endure a ruler who wants to be king. Many countries have term limits on their President or Prime Minister because he/she could acquire absolute power.
Mr Vladimir Putin has found a way to remain the real power whether as President or Prime Minister. Mr Xi Jinping has consolidated his power, abolished term limits and is all set to begin his third term next year. By any definition, both countries are not democracies. Nor have they broken into the ranks of the rich countries.
The top 10 richest countries of the world by per capita income are:
1. Luxembourg, 2. Ireland, 3. Switzerland, 4. Norway, 5. United States, 6. Iceland, 7. Denmark, 8. Singapore, 9. Australia and 10. Qatar. Except Qatar, which is a monarchy, and Singapore, which is a qualified democracy, the other eight countries are full-fledged democracies. I cannot name the President or Prime Minister of any of the eight, except of the US and, with some effort, of Australia. The moral is that a country and its people can be rich and democratic, though led by quiet, reserved and faceless leaders. None of these leaders has, to my knowledge, been accused of hubris or arrogance.
Slide to Unaccountability
Democracy ill sits beside absolute power or disdain for Parliament and the media. There is no place for ‘I know it all’ or ‘I am the saviour’ rhetoric. These qualities are acquired when a political party becomes too big, too rich and unaccountable. The BJP claims to be the biggest party in the world and we know it is the richest in India. It has 300 seats in the Lok Sabha (out of 543) and 1,435 seats in the State Legislative Assemblies (out of 4,036). It is the ruling party in 17 states (out of 28). That makes it too big. The BJP is also too rich. According to the Association for Democratic Rights, in 2019-20, the BJP collected Rs 2,642 crore (out of Rs 3,377 crore for all parties) from unknown sources, including the infamous electoral bonds. In the last round of state elections in five states, the BJP spent Rs 252 crore; of that Rs 151 crore was spent in West Bengal alone!
In the last seven years, the BJP has become more unaccountable. It shuns debate in Parliament; passes Bills without scrutiny by parliamentary committees and, often, without a debate in the two Houses; the Prime Minister religiously avoids Parliament and the media; and the government has no hesitation in using the CBI, ED, Income Tax, NIA and now the NCB (Narcotics Control Bureau) against political opponents, social activists, journalists and students.
Despite being too big, too rich and unaccountable, the BJP has won a string of elections. Where it lost, it had no compunction in buying legislators and forming the government with the help of obliging governors. They have proudly given a name to the sordid exercise — Operation Lotus!
Fear Only Losing
The hubris and arrogance were in full display in the passing of the three farm laws and the obstinate defence of the laws. The laws were made through ordinances and converted into legislation without a debate in Parliament. Farmers protested for 15 months, but the government did not yield. The invitation to farmers for talks was insincere and the talks were political theatre. The abuse and name-calling of the farmers and their supporters (‘Khalistanis, anti-national’) reached indecent limits. The police crackdown was brutal. The response to the Supreme Court was defiant. Throughout, the government was self-satisfied and smug — until the intelligence reports and survey results seeped into the high chambers.
It is crystal clear that the Modi government fears only one thing — losing an election. Petrol and diesel prices were reduced within hours of the results of the by-elections to 30 Assembly seats, where the BJP won just seven. The sudden decision to withdraw the farm laws — taken by Mr Modi without Cabinet approval — was a clear indication that he feared massive losses in UP, Uttarakhand, Manipur and Goa (where his party rules today) and being blanked out in Punjab. The contrived praise for the PM’s ‘statesmanship’ by his ministers only exposed what a crowd of dumb cheerleaders they had become: Mr Modi was a statesman when he passed the law and Mr Modi was a bigger statesman when he repealed the law!
Democracy may yet survive in India as long the BJP fears losing an election. Even better, an actual defeat in February 2022 may prod the BJP to shed some of its hubris and arrogance.
Last week, in a small sort of way, we commemorated the thirteenth anniversary of 26/11. Why we always have this remembrance only in a small sort of way instead of on the scale that the United States commemorates 9/11 has begun to puzzle me more and more. Let me explain why. After Narendra Modi became Prime Minister in 2014 and went to New York to attend the UN General Assembly’s annual meeting, he made it a point to visit the 9/11 memorial. It is a sombre and moving experience, and since I happened to be present, I noticed that Modi looked both sombre and moved. So why in the past seven years that he has been Prime Minister has he not considered building a memorial to those who died in the worst terrorist act committed on Indian soil? This is a Prime Minister who sets great store by memorials, which makes this oversight more puzzling.
It is easy to understand why, when there was a Congress Prime Minister in Delhi, he preferred to forget what happened in the hope that everyone would forget the terrible mistakes made during the attack and after. If the mistakes made during the attack were bad, the mistakes made after it were worse. The attack on Mumbai was an act of war by Pakistan, and the Indian government did no more than whine at public forums that we had provided sufficient proof that those who planned and orchestrated the unspeakable horror we call 26/11 continued to move about freely in Pakistan and continued to remain unpunished.
This itself is proof that the Pakistani State was directly involved. What makes India’s weak-kneed response more shameful is that it allowed Pakistan to take charge of the narrative. Pakistanis I met in the wake of 26/11 said they believed that it was Indian intelligence agencies who had planned the whole thing, or they boasted of how “all it took was 10 young Pakistanis to bring India to her knees”. The government led by Manmohan Singh, and controlled by Sonia Gandhi, behaved disgracefully and had no reason to attend remembrance ceremonies or build a memorial. It is much harder to understand why Modi has done so little.
After the Pulwama attack, the Indian Air Force conducted a ‘surgical strike’ on terrorist camps in Pakistan, and many political analysts believe that it was this aggressive retaliation that won Modi a second term. But surely this is not all that the mighty Government of India is capable of? This kind of cowardly, undeclared war, disguised as jihadist terrorism, is likely to be the only kind that Pakistan will fight in its endless quest to weaken India, so should we not have a strategy by now that fights back using the same tactics? Jihadist killers continue to be sent into Kashmir with the help of the Pakistani army, and their numbers are likely to grow now that we have a gang of violent holy warriors ruling Afghanistan. What is India’s strategy to stop this from happening? When incidents of jihadist violence decreased after the abrogation of Article 370, there was no shortage of kowtowing ministers who credited Modi with having stopped jihadist terrorism. Now that we are seeing a jihadist attack almost every other day, who should we blame?
As someone who spends many months of the year in Mumbai, it shames me to report that if Pakistan wanted to repeat what happened 13 years ago, it easily could. All that has changed since November 26, 2008, is that armed police commandos and armoured cars can be seen on patrol in those parts of the city where the attacks took place. But, they seem to have more training in protecting VIP politicians than in counter-terrorism. As for ordinary policemen, who are always the first responders in a terrorist attack, they would certainly be as unprepared as they were 13 years ago.
Since Modi became Prime Minister, what has changed is that his spokesmen and supporters have no compunction in using the word Pakistani as a term of abuse. They appear with relentless regularity on primetime TV shows to rant and rave against Pakistanis, Islam, and Muslims in general, but as that old cliché says, they sound exactly like empty vessels making a lot of noise. Instead of helping India’s case, they end up wrecking it with their venom and childish hostility.
It is time that the Prime Minister took personal charge of evolving a new strategy to deal with Pakistan’s covert, clandestine war with our own covert, clandestine war. If Hafiz Saeed and his gang of killers cannot be brought to justice in the courts of Pakistan, then India needs to show that it has the capability to deal with them as Israel deals with its enemies. Meanwhile, at an official level there is no harm in reviving dialogue with Pakistan, and this time making clear that we know what happened on 26/11 and we know what is happening in Kashmir.
Instead of the Prime Minister complaining at international forums about terrorism, he needs to show that India can and will deal with those who attack us. Only then will the shame of India having done nothing after the 26/11 attack be erased. A memorial to those who died for no reason is necessary because it will serve to remind everyone that India does not forget or forgive her enemies.
The government's reported move to adopt a legal framework for cross-border insolvency resolution is welcome. It would enlarge the scope for debt recovery, provide comfort to foreign investors and improve the ease of doing business here. In a rapidly globalising economy, the impact of any business failure transcends national boundaries. An insolvent debtor can have assets and creditors in more than one country.
Rightly, India wants to adopt the UNCITRAL Model Law of Cross Border Insolvency, 1997, aligning with global practice. It will enable foreign creditors to start or participate in insolvency proceedings in India, sell or attach assets of the debtor to recover their loans. Similarly, Indian creditors will receive assistance from other countries that have adopted this model law. Any incentive to create assets overseas to escape domestic creditors would disappear. The UN model law gives precedence to domestic proceedings and protection of public interest. It also fosters cooperation between domestic and foreign courts and insolvency professionals. India's draft legal framework, to be a part of the Insolvency and Bankruptcy Code (IBC), excludes banking and financial services, as well as pre-packs for small businesses.
The draft distinguishes between foreign main proceedings and foreign non-main proceedings to determine the level of control that a jurisdiction has over the insolvency resolution process, and the extent of relief that the National Company Law Tribunal can grant. NCLT's adjudication capacity must be beefed up, if it has to work on par with foreign counterparts. Lenders (read Indian banks) too must act swiftly at the first sign of distress to prevent other, foreign, creditors from initiating insolvency proceedings.
Forcing the government to procure as much as farmers produce of the 23 crops for which a minimum support price (MSP) exists, on the strength of a law that enforces open-ended procurement at the declared MSP, would not be in the interest of farmers or of society, in general. It would lead to wastage of scarce resources, distorted cropping patterns, discrimination between farmers who grow supported crops and farmers who still grow other crops, law suits, payment arrears and other problems. Farmers should abandon the demand and the government should make it absolutely clear that the demand cannot be entertained.
A functional market does a few things beyond an exchange of goods for money. It articulates the level of demand for any particular good, as well as the supply. It signals efficiency gains on the part of certain producers, when they are able to offer their produce at a price lower than those of competing suppliers. That efficiency gain will then spread. The possibility of drawing in additional custom by lowering price through superior productivity or of fetching a higher price by offering a superior product would lead producers to what research has to offer. This demand would, in turn, spur investments in R&D. A system of fixed prices would rule out all such changes and Indian farmers would be left behind by foreign producers. For India to keep cheaper foreign produce out of the market, to be able to flog stocks of higher priced domestic produce, would be to raise the cost of food for the poor, raise wages and create a drag on Indian competitiveness, in general. The support prices India offers would be considered producer subsidy that falls foul of World Trade Organisation norms. Indian exports would attract punitive tariffs and India would be forced to scupper all WTO deals on farm produce.
Giant advances are taking place in lab-grown meat and quasi-meats. When these reach a threshold volume, the demand for grain as animal feed would be hit, making grain prices crash, even as India is stuck with its statutory MSP.