கடந்த 2021-ல் தவில் இசைக்கலைஞர் வலங்கைமான் சண்முகசுந்தரத்தின் நூற்றாண்டு விழாவையொட்டி, மேசை நாட்காட்டி ஒன்றை வெளியிட்டிருந்தது சென்னையைச் சேர்ந்த ‘பரிவாதினி’ அமைப்பு. சண்முகசுந்தரத்தின் அரிய புகைப்படங்களுடன் அவரைப் பற்றிய தகவல்களும் அதில் இடம்பெற்றிருந்தன. அந்நாட்காட்டிக்குக் கிடைத்த வரவேற்பையடுத்து, இந்த ஆண்டு நாகஸ்வரக் கலாநிதி காருக்குறிச்சி அருணாச்சலத்தின் நூற்றாண்டு விழாவையொட்டி அதுபோன்ற ஒரு மேசை நாட்காட்டியை ‘பரிவாதினி’ வெளியிட்டுள்ளது.
காருக்குறிச்சியாரைப் பற்றிய தகவல்கள் வெறும் வாழ்க்கைக் குறிப்புகளாக இல்லாமல், ‘அட!’ என்று வியக்கவைக்கும் ஆச்சரியங்களாக அமைந்திருக்கின்றன. திருநெல்வேலி மாவட்டத்தின் ஒரு சிறு கிராமமான காருக்குறிச்சி, இன்று அருணாச்சலத்தால் பெரும் புகழைப் பெற்றிருக்கிறது. அக்கிராமத்தில் ஒரு திருமண விழாவில் கூறைநாடு நடேசனின் நாகஸ்வரக் கச்சேரியைக் கேட்டு மனதைப் பறிகொடுத்த பலவேசம் அதை முறைப்படி கற்று இசைக் கச்சேரிகளை நடத்தினார் என்றாலும், அவரால் தான் விரும்பியவாறு ஜொலிக்க முடியவில்லை. ஆனாலும், அவரது மகன் அருணாச்சலத்துக்கு இளம் வயதிலேயே இசைப் பயிற்சிகளைத் தொடங்கிவைத்து, அவரைப் பெரும் வித்வானாக மாற்றிய முழுப் பெருமையும் அவருக்கே உண்டு.
இளம் வயதில் ஊர் விழாக்களில் நையாண்டி மேளத்துக்கு நாகஸ்வரம் வாசித்துக்கொண்டிருந்தார் அருணாச்சலம். கல்லிடைக்குறிச்சியில் திருமண விழா கச்சேரிக்கு வந்திருந்த டி.என்.ராஜரத்தினத்தின் பார்வை, திருமணச் சடங்குகளின்போது நாகஸ்வரம் வாசித்துக்கொண்டிருந்த அருணாச்சலத்தின் மீது பட்டது. அவரைத் தனது சீடராக ஏற்றுக்கொண்டார் டி.என்.ஆர். சில ஆண்டுகளிலேயே குருவோடு சேர்ந்து கச்சேரிகளில் நாகஸ்வரம் வாசிக்க ஆரம்பித்தார் அருணாச்சலம். தனியாகக் கச்சேரி செய்யத் தொடங்கிய அருணாச்சலத்திடம் குருநாதர் டி.என்.ஆரின் தாக்கங்கள் இருந்தாலும், அவரது விரிவான ராக ஆலாபனையில் விளாத்திக்குளம் சுவாமிகளின் தாக்கமும் இருந்தது. காருக்குறிச்சியாருடன் இரண்டாவது நாகஸ்வரம் வாசித்த எம்.அருணாச்சலம், அவர்கள் இருவருடன் தவில் வாசித்த வித்வான்கள் ஆகியோரையும் குறிப்பிட்டிருக்கிறது இந்நாட்காட்டி. கோவில்பட்டியில் இசைப் பள்ளி நிறுவ வேண்டும் என்ற காருக்குறிச்சியாரின் வாழ்நாள் பெருங்கனவையும் நினைவுபடுத்துகிறது.
ஒருமுறை விழா ஒன்றில் பங்கேற்றுப் பேசிய அப்போதைய பிரதமர் ஜவாஹர்லால் நேரு நகைச்சுவையாகக் குறிப்பிட்டாராம்: ‘இவ்வளவு பெரிய கூட்டம் என் பேச்சைக் கேட்பதற்காக வரவில்லை, காருக்குறிச்சி அருணாச்சலத்தின் இசையைக் கேட்பதற்காகத்தான் கூடியிருக்கிறது என்பது எனக்குத் தெரியும்’.
தன் மகன் வழியாக நிறைவேறிய தந்தையின் இசைக்கனவு, வாழ்வில் மாற்றங்களை உண்டாக்கிய இசை மேதைகளின் சந்திப்பு என நெகிழ்வான சம்பவங்களோடு கார்வை, குழைவு, கமகம், சஞ்சாரம், கற்பனை ஸ்வரங்கள் என்று சங்கீத நுட்பங்களையும் அவற்றில் காருக்குறிச்சியார் நிகழ்த்திய அற்புதங்களையும் பக்கம் பக்கமாய் விவரிக்கிறது இந்த மேஜை நாட்காட்டி. நூற்றாண்டு காணும் நாகஸ்வரச் சக்ரவர்த்தியை நாள்தோறும் நினைவுபடுத்தும் நல்லதொரு மரியாதை.
கட்டுக்கதைதான்
ஞான.அலாய்சியஸால் ‘அயோத்திதாசர் சிந்தனைகள்’ என்ற இரு பெருந்தொகுதிகள் தொகுக்கப்பட்டு, நாட்டார் வழக்காற்றியல் ஆய்வு மையத்தால் 1999-ல் வெளியிடப்பட்டது. அதன் தொடர்ச்சியாக மூன்றாவது தொகுதி 2003-ல் வெளிவந்தது. அயோத்திதாசர் அவர் சார்ந்த தாழ்த்தப்பட்ட இன மக்களுக்காக இடைவிடாது போராடியவர். ஆளும் பிரிட்டிஷ் அரசை பௌத்த தன்ம அரசைவிட மிகச் சிறந்த அரசு என்று பெருமையுடன் கூறியவர். ஒடுக்கப்பட்டோர் அரசியலில் சீர்திருத்தமே அவரது இலக்கு.
தன் சாதி இன மக்களின் பூர்விகத்துக்கு ஒரு பெருமையைத் தர வேண்டுமென அவர் பூர்வ பௌத்தத்தை முன்னெடுத்தார். துரதிர்ஷ்டவசமாக அவரே கட்டிக்கொண்ட கதைகளையே அதற்கு ஆதாரம் என்றார். சமணத்தைக்கூட பௌத்தமே என்று துணிந்து சொன்னார். பறையர்கள் பூர்வ பௌத்தர்கள் என்று நிறுவுவதற்காக சாதி அடிப்படையைக் கொண்ட புராண பௌத்தத்தைக் கதையாக வைத்தார்.
பிராமணர்களை வேஷ பிராமணர்கள் என்றழைத்த அயோத்திதாசர் அந்த இடத்தில் பறையர்களைப் பூர்வ பிராமணர் என்று முன்வைத்தார். அம்பேத்கரும் தன்னளவில் இது போன்ற பௌத்தக் கதைகளையே முன்வைத்து தலித்துகளின் பூர்வ மதம் என்றார். அம்பேத்கரின் சூத்திரர்கள் யார் என்ற நூல் குறித்து ஆர்.எஸ்.சர்மா: “அண்மைக் காலங்களில் கீழ்ச்சாதி மக்களில் கல்வி கற்ற பிரிவினரிடம் பெரிதும் காணப்படுகிற போக்கான, சூத்திரருக்கு ஓர் உயர்ந்த தோற்றுவாயை நிரூபிப்பது என்று நிர்ணயித்துக்கொண்ட நோக்கத்தில் அவர் ஆய்வு செய்ததாகத் தெரிகிறது” என்கிறார். இத்தகைய மனநிலையே அயோத்திதாசரின் கட்டுக்கதைகளில் பூர்வ பௌத்தமாக நீக்கமற நிறைந்து கிடக்கிறது. அடிமைத்தனத்தின் பிரதான வடிவத்தைப் பொருளியல் அடிப்படையில் ஆராய்ந்து, உழைக்கும் வர்க்கக் கருத்தியலை மீட்டெடுப்பதற்குப் பதிலாக, பழம்பெருமையை முன்வைக்கும் ஆண்ட பரம்பரைக் கதைகளைப் பண்பாட்டுத் தளத்தில் வைத்தார் அயோத்திதாசர். முன்னொரு காலத்தில் எங்கள் சாதிக்கும் ஆண்ட பரம்பரை வரலாறு இருந்தது என்று கட்டமைப்பதே அயோத்திதாசரின் பண்பாட்டு அரசியலாக இங்கு உருப்பெற்றது. தாழ்த்தப்பட்டோர் அரசாண்ட பௌத்தப் பரம்பரை என்று சொன்னதன் அடிப்படையில், அயோத்திதாசர் ஊதிப்பெருக்கப்பட்ட பிம்பமாக ஆனார்.
வாழ்நாள் முழுக்கப் பிராமணர்களை, வேஷ பிராமணர்கள் என்று கூறிவந்த அயோத்திதாசரை வெளிச்சத்துக்குக் கொண்டுவந்ததாக அறிவித்தவர்கள் எவரும், அயோத்திதாசரின் பார்ப்பனிய வரையறையைத் திறனாய்வு செய்யவோ அதற்கொரு விளக்கமோ கொடுக்கவில்லை. மாறாக, நேரடியாக பெரியாரின் பகுத்தறிவு மரபைத் தாக்கத் தொடங்கினார்கள். அது அயோத்திதாசரை பெரியார் மறைத்தார் என்கிற அபத்தமான கூற்றிலிருந்து தொடங்கியது.
அபத்தமான இந்தக் குற்றச்சாட்டுக்குப் பின்புலமாக இருப்பது, பெரியாரின் புகழில் அயோத்திதாசருக்கு வெளிச்சம் பாய்ச்சுவதே. அயோத்திதாசரை பெரியார் மறைத்தார் என்ற விமர்சனத்தின் மூலம் பெரியாருக்கு இணையானவர் அயோத்திதாசர் என்ற இடத்தை நோக்கி நகர்த்துவதே அவர்களது நோக்கமாக இருந்தது. அயோத்திதாசர் பிராமணர்களை வேஷ பிராமணர்கள் என்றும், பூர்வ பறையர்களே ஒரிஜினல் பிராமணர்கள் என்றும் கூறிய கட்டுக்கதைக்கு ஆதாரமாக ‘இந்திரர் தேச சரித்திரம்’, ‘நாராதிய புராண சங்கைத் தெளிவு’ என்ற பெயரிலான வரலாற்று ஆதாரமற்ற புராணக் கதைகளை முன்வைத்தார். இரண்டு நூல்களுக்கும் வரலாற்றில் எந்த அடிப்படை ஆதாரமும் இல்லை. அயோத்திதாசரின் பூர்வ பௌத்தமானது பிராமணர்கள் செய்துவந்த அனைத்தையும் பூர்வத்தில் பௌத்தத்தின் பேரில் தலித் மக்கள் செய்துவந்ததாகத்தான் நிரூபித்தது.
உழைக்கும் வர்க்கமாக இல்லாத பூசாரி வர்க்க பிராமணர்கள், புத்தர் இறந்து 1,800 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு பிராமணர்கள் இங்கு வந்தார்கள், தங்களைப் போலவே உழைக்காமல் சோறுண்டு வாழும் பௌத்தர்களைப் பார்த்துப் பொறாமைப்பட்டு, உழைக்காமல் வாழும் வேட்கையின் காரணமாக வேஷ பிராமணர்களாக மாறினார்கள் என்பதை எல்லாம்தான் அயோத்திதாசர் தனது பூர்வ பௌத்தமாக முன்வைத்தார். உழைக்கும் வர்க்கத்துக்கு இத்தகைய பௌத்தத்தில் இடமில்லை. இதன் காரணமே பறையரில் ஒரு பிரிவினரான வள்ளுவப் பறையர்களை முன்வைக்கக் காரணமாக அமைந்தது. உழைக்கும் வர்க்கப் பறையர்கள் குறித்து அவரது கவனம் சீர்திருத்த நோக்கத்தோடு முடிந்துபோனது.
‘நாராதிய புராண சங்கைத் தெளிவு’ என்ற ஒரு பிரதி இருந்ததாகவும் அது தொலைந்துபோனதாகவும், மற்றொரு இடத்தில் களவுபோனதாகவும் அயோத்திதாசரால் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. ஒடுக்கப்பட்ட சாதிகள் தங்களது ஆண்ட பரம்பரைக் கதைகளை ஒடுக்கும் சாதி மரபிலிருந்தே எடுக்கின்றன. அதற்கு அயோத்திதாசரும் அவர் முன்மொழியும் சுயசாதி பௌத்தமும் இதில் விதிவிலக்கல்ல.
பௌத்தம் சாதியை எதிர்க்கவில்லை என்பதையும், புத்தர் எந்த இடத்திலும் வேதத்தைப் பழிக்கவில்லை என்பதற்கும் பண்டைய பௌத்த நூல்களில் ஆதாரம் உண்டு. “பிராமணர்களை அவர் விமர்சித்தார். ஆனால், அவரது விமர்சனம் மன்னர்கள், வணிகர்கள் ஆகியோரது பார்வையை ஒட்டியே அமைந்திருந்தது. ஆனால், மற்றவர்களைச் சுரண்டும் இவர்களுடைய உரிமையை அவர் எதிர்க்கவில்லை. சொத்துடைமையாளர்களான பிராமணர்களுக்கும் சத்திரியர்களுக்கும் இடையில் நிலவிய முரண்பாடானது, பிராமணியத்துக்கும் பௌத்தத்துக்கும் இடையிலான முரண்பாட்டை ஓரளவே விளக்குகிறது. ‘உண்மையான’ பிராமணர்களைக் காட்டிலும், போலி பிராமணர்களையே புத்தர் அதிகமாக எதிர்த்தார். ‘முற்காலத்திலோ, பிற்காலத்திலோ, இடைக் காலத்திலோ எக்காலத்திலும் எதனையும் தனதெனக் கொள்ளாதிருப்போரையும் ஏழையாக இருப்போரையும் உலக ஆசைகளிலிருந்து விடுபட்டிருந்தோரையுமே உண்மையில் ‘ஒரு பிராமணன்’ என்று நான் கருதுவேன்’ (தம்ம பதம்).
புத்தருடைய சங்கம் கடன்பட்டவர், அடிமை, படைவீரர்களை ஏற்றுக்கொள்ளாததன் மூலம் ஆளும் வர்க்கத்துக்கே சேவை செய்தது. அசோகருடைய கல்வெட்டுகளில் வருணத்தைப் பற்றியோ சாதியைப் பற்றியோகூட எதுவும் சொல்லப்படவில்லை. ஆனால், அயோத்திதாசர் இதைக் கண்டதுமில்லை கேட்டதுமில்லை. அவரது சாதிக்குப் பெருமை சேர்க்கும் விதமாக பௌத்த வரலாற்றை ஆண்ட பரம்பரை வரலாறாக முன்வைத்தார். அயோத்திதாசரது பௌத்தம் ஆண்ட சாதிப் பெருமையை மட்டுமே முன்வைக்கும் பௌத்தமேயன்றி பண்டைய பௌத்தம் அல்ல.
- வசுமித்ர, ‘அம்பேத்கரும் அவரது தம்மமும்’ உள்ளிட்ட நூல்களின் ஆசிரியர். தொடர்புக்கு: makalneya@gmail.com
******
கலகம்
அயோத்திதாசர் மீது காட்டப்படும் புதிய அக்கறைகள் ஆச்சரியமூட்டுகின்றன. இவற்றுள், ஏராளம் கேலிகள்; பல அவதூறுகள்; ஒன்றிரண்டு கண்டனங்கள்; அத்திபூத்தாற்போலக் கரிசனங்களும்; ஆனால், பெருவெடிப்புபோல உற்சாகங்கள். சொல்லப்போனால், 2020-ல் எனது ‘அயோத்திதாசர் - பார்ப்பனர் முதல் பறையர் வரை’ நூல் வெளியானபோது, இதற்குத்தான் நான் ஆசைப்பட்டேன்: அவர் தொடர்பான உரையாடல் ஆரம்பிக்கப்பட வேண்டும். அந்த உரையாடல் எத்தன்மை உடையதாகவும் இருக்கலாம். பேச ஆரம்பித்தால் போதும். மீறி ஆட்கொள்கிற வேலையை அயோத்திதாசரின் எழுத்துகள் பார்த்துக்கொள்ளும் என்பதே எனது நம்பிக்கை.
இன்றைக்கு நாம் எதிர்கொள்வது, ‘அயோத்திதாசர் இரண்டாவது அலை’. 2000 வாக்கில், அவரது எழுத்துகள் ஞான.அலாய்சியஸால் தொகுக்கப்பட்டபோது, எழுந்த அதிர்வுகளைத் தமிழ்நாடு அறியும். அன்றைக்கு, அயோத்திதாசர் குறித்து இரண்டு முரண்பட்ட அபிப்பிராயங்கள் முன்வைக்கப்பட்டன - அயோத்திதாசர் பெரியாரால் வஞ்சிக்கப்பட்டவர்; அருந்ததியரைத் தூற்றியவர். உண்மையைச் சொன்னால், அன்றைக்குப் பெரிதாய் எதுவும் விவாதிக்கப்படவில்லை.
இரண்டாவது அலையில் அப்படி இல்லை. அவரது பூர்வ பெளத்தம் என்ற கோட்பாடு கேள்விக்கு உள்ளாகியுள்ளது; ‘இந்திர தேச சரித்திரம்’ என்ற படைப்பு பலரின் நிம்மதியைத் தொலைத்திருக்கிறது; பண்டிகைகளை ஆட்கொள்ளும் போக்கு அதிகரித்துள்ளது; ‘அடித்தள மக்களின் பேச்சு’ (Subaltern Speech) எல்லோரின் காதுகளிலும் கேட்க ஆரம்பித்திருக்கிறது.
இந்த நிலை சமூக ஊடகங்களால் மட்டுமே சாத்தியமானது என்று சொல்லலாம். பத்தி எழுத்துகள், நிலைத்தகவல்கள், துண்டறிக்கைகள் போன்ற ‘குறு எழுத்துக’ளையே (ensembles) நாம் இன்று எதிர்கொள்கிறோம். துறை சார்ந்த அங்கீகாரம் (நிபுணத்துவம் அல்ல) சமூக ஊடகங்களில் ஒரு பொருட்டில்லை என்பது ஒரு சாதகம். குறிப்பிட்டுச் சொல்வது என்றால், ராவணன் அம்பேத்கர், யாத்ரா மனோஜ், சுரேஷ் பிரதீப் போன்ற புதியவர்கள் எழுத வந்துள்ளனர். தொடர்ச்சியாகக் கருத்துப் படங்கள் வரையும் ரஞ்சித் பரஞ்சோதி என்ற இளைஞர் தெரியவந்திருக்கிறார். அயோத்திதாசர் ஜனரஞ்சக உரையாடலாக (populist discourse) மாறத் தொடங்கியிருப்பதன் அறிகுறிகள் இவை.
இந்த விவாதங்களின் மையப் புள்ளிகள் என்றும், அவற்றை எவ்வாறு அணுகுவது என்றும் நான் சில விஷயங்களைச் சொல்ல விரும்புகிறேன்.
1. பெளத்தவயமாதல் என்பது ஒரு அரசியல் செயல்பாடு. பண்டிகைகளை ஆட்கொள்வதே அதன் போராட்ட வடிவம். ஒவ்வொரு திருவிழாவின்போதும் அதன் பெளத்த விளக்கத்தை அறிவிப்பதும் விவாதிப்பதும் கோருவதும் இதன் அங்கம். அச்சு முதலீட்டியக் காலத்தில் அயோத்திதாசர் ‘தமிழன்’ இதழ் மூலமாக இதே உத்தியைத்தான் மேற்கொண்டிருந்தார். அதன், ‘சமூக ஊடக’ வடிவத்தையே தற்போது அயோத்திதாசரியர்கள் கடைப்பிடித்துவருகின்றனர். இனி ஒருபோதும், தமிழகத்தில் திருவிழாக்கள் முன்பைப் போல இருக்கப்போவதில்லை. அம்மன் திருவிழாக்கள், தீபாவளி, கார்த்திகை தீபம், போகிப் பண்டிகை, புத்தகத் திருவிழா என ஒவ்வொரு தருணத்தையும் இவர்கள் ஆட்கொள்ளப் போகிறார்கள்.
2. பூர்வ பெளத்த அடையாளம், பலரும் அனுமானிப்பதுபோல, ஆணவத்தை வழங்குவது அல்ல. அந்த அடையாளம் இரண்டு காரணங்களால் முக்கியமானது என்று நினைக்கிறேன். ஒன்று, பிராமண எதிர்ப்பு என்ற கலகத்தை முதலில் ஆரம்பித்தவர் பூர்வ பெளத்தர் என்ற அறிவிப்பு. இரண்டு, புத்தரும் அவர்தம் தம்மமும் பிராமண எதேச்சதிகாரத்துக்கான எதிர்வினை என்ற கற்பனையை இது கேள்விக்குள்ளாக்கியது. அந்த வகையில், பூர்வ பெளத்தம் என்ற கருத்தாக்கம் வலுவான அரசியல் தன்னிலையை உருவாக்கக்கூடியது. அதே வேளையில், தமிழகத்தின் பிராமண எதிர்ப்பு அரசியலின் மரபையும் அது மீட்டுத்தருகிறது.
3. அயோத்திதாசரின் பெளத்த சிந்தனைகளை மதக் கருத்துகள் என்று அழைப்பதை விடவும் சமயப் போதனைகள் என்று சொல்வது சரியாக இருக்கும். மதம், ஒரு நிறுவனம்; எனவே, அதிகாரங்களை வழங்கக்கூடியது; நிலையானது. சமயமோ, காலத்தைக் குறிக்கும் சொல். காலத்திடம் வழங்குவதற்கான அதிகாரம் எதுவுமில்லை. ஒவ்வொரு காலகட்டத்திலும் ஒரு சிந்தனை எவ்வெவ்வாறு கருதப்படுகிறது என்பதை மட்டுமே அது சுட்டுகிறது. அந்த வகையில், அயோத்திதாசரின் பெளத்தத்தைத் ‘தற்கால பெளத்தம்’ என்று சொல்ல வேண்டும்.
4. ‘அயோத்திதாசரின் வரலாற்றுச் சிந்தனை’ என்று எதையாவது நீங்கள் பேசத் தொடங்கினால், முகவரி மாறி வந்திருக்கிறீர்கள் என்று பொருள். அவருடையது விடுதலை அரசியலுக்கான சிந்தனை. அதை உருவாக்கும் முகமாக வரலாற்றையும் அவர் தனக்காகப் பயன்படுத்திக்கொள்கிறார். இதை நிரூபிக்க வேண்டியதும், மறுக்க வேண்டியதும் வரலாற்றறிஞர்களின் வேலை. எழுத்திலிருந்து மட்டுமல்ல, வாய்மொழி மரபுகள் மூலமாகவும் வரலாற்றை எழுத முடியும் என்று ஜேன் வான்சினா முதற்கொண்டு பலரும் வழங்கிய தெளிவின் மீதே அயோத்திதாசரிய விவாதங்கள் கட்டப்பட வேண்டும்.
5. அயோத்திதாசர் இடைவெளிகளை நிரப்புகிறவர். பேச்சு மரபுக்கும் (orature) எழுத்து மரபுக்குமான (literature) வேறுபாட்டில் செயல்படுகிறவர். வாய்மொழி மரபின் ரகசியங்களை எழுத்து வடிவுக்குக் கொண்டு வரும்போது, உருவாகக்கூடிய புதிய மொழி வகைமைகளை அவர் உருவாக்கிக் காட்டுகிறார். அவருடைய எழுத்தில் புராணங்கள், பழமொழிகள், வதந்திகள், அபிப்பிராயங்கள் என அனைத்தின் மதிப்பும் கூட்டப்படுகின்றன (hybridization).
6. அயோத்திதாசர் முன்மொழிகிற போராட்டத்தை பிராமண/பிராமணிய எதிர்ப்பு என்று மட்டும் சுருக்கிவிட முடிவதில்லை. அவர், பிராமணம் என்ற கருத்தாக்கத்தையும் பிராமணர் என்ற சாதியையும் வேறுபடுத்துவதன் மூலம், கருத்தாக்கத்தின் மீதான சாதிய ஆக்கிரமிப்பைக் கேள்வி கேட்கத் தொடங்குகிறார். அந்த வகையில், அயோத்திதாசரியம் என்பது எதேச்சதிகாரம்/ மேலாண்மைக்கு எதிரான போராட்டம் என்று பொருள்படும்.
- டி.தருமராஜ், பேராசிரியர், ‘நான் ஏன் தலித்தும் அல்ல’ உள்ளிட்ட நூல்களின் ஆசிரியர். தொடர்புக்கு: dharmarajant@yahoo.co.in
Explained: Abide With Me, the Christian hymn dropped from Beating Retreat ceremony: அமர் ஜவான் ஜோதியில் இருந்த நித்திய சுடர் தேசிய போர் நினைவகத்திற்கு மாற்றப்பட்ட ஒரு நாளுக்குப் பிறகு, குடியரசு தினக் கொண்டாட்டங்களின் முடிவின் மிக சோகமான அம்சமான என்னுடன் இருங்கள் (Abide With Me) என்ற பாடலை அரசாங்கம் கைவிட்டுள்ளது.
ஸ்காட்டிஷ் ஆங்கிலிகன் அமைச்சரும் கடற்படைத் தலைவரின் மகனுமான ஹென்றி ஃபிரான்சிஸ் லைட் என்பவரால் நவீனத்திற்கு முந்தைய காலத்தில் எழுதப்பட்ட இந்த பாடல், அதன் எளிமை மற்றும் சோகமான கருப்பொருளுக்கு பெயர் பெற்றது, இது ஆங்கில இசையமைப்பாளர் வில்லியம் ஹென்றி மோங்கின் ஈவென்டைட் டியூனால் பாடப்படுகிறது மற்றும் 1950 முதல் இந்தியன் பீட்டிங் ரிட்ரீட் (பாசறை திரும்புதல்) விழாவில் ஒரு அங்கமாக இருந்து வருகிறது.
கவிஞர் அல்லாமா இக்பாலின் சாரே ஜஹான் சே அச்சா இசையில் துருப்புக்கள் ரைசினா மலையிலிருந்து பின்வாங்குவதற்கு முன்பு பிராஸ் இசைக்குழுக்களால் இசைக்கப்படும் கடைசி பாடலாக இது எப்போதும் இருந்து வந்தது.
அந்தி வேளையில், பாசறை திரும்புபவர்கள் இந்தியக் கொடியை இறக்குவதற்கு முன் பாடப்படும் கடைசிப் பகுதி இதுவே.
2020 ஆம் ஆண்டில், பீட்டிங் ரிட்ரீட் விழாவில் இருந்து பாடல் கைவிடப்பட்டது மற்றும் அதற்கு பதிலாக கவிஞர் பங்கிம் சந்திர சாட்டர்ஜியின் வந்தே மாதரம் பாடப்பட்டது என்று அறிக்கைகள் வெளிவந்தன.
விமர்சனத்தைத் தொடர்ந்து, பாடல் 2020 இல் இசைக்கப்பட்டது மற்றும் 2021 இல் தக்கவைக்கப்பட்டது.
விழாவில், வடக்கு மற்றும் தெற்கு தொகுதி கட்டிடங்களில் இருந்து குழாய் மணிகள் ஒலிக்கும்போது, இரண்டு கட்டிடங்களின் மேல் வைக்கப்பட்டிருந்த இசைக்கலைஞர்களால் உருவாக்கப்பட்ட எதிரொலி விளைவைத் தொடர்ந்து, பாடல் ஒரு சோகமான தருணத்தை உருவாக்குகிறது.
என்னுடன் இருங்கள்
ஃபிரான்சிஸ் லைட் 1820 இல் ஒரு நண்பரைச் சந்தித்த பிறகு இந்தப் பாடலை எழுதினார், அவர் தனது கடைசி தருணங்களில் “என்னுடன் இருங்கள்” என்று தொடர்ந்து உச்சரித்தார், இது அவரது வலியைக் குறைக்க ஒரு வேண்டுகோள். அவர் 1847 இல் தனது சொந்த மரணம் வரை பாடல் எழுதிய சீட்டை தன்னுடன் வைத்திருந்தார். முரண்பாடாக, முதன்முதலில் பாடல் உண்மையில் பாடப்பட்டது, அது முதலில் எழுதப்பட்ட நைஸ் ஆண்டுகளில் ஃபிரான்சிஸ் லைட்டின் சொந்த இறுதிச் சடங்கில் இருந்தது.
கிறிஸ்தவ மதப்பிரிவுகள் முழுவதும் பிரபலமான இந்த பாடல், இரண்டாம் எலிசபெத் மகாராணியின் திருமணத்திலும் இசைக்கப்பட்டது. டைட்டானிக் கப்பல் கீழே விழுந்தபோது இசைக்கலைஞர்களால் இசைக்கப்பட்டது.
முதலாம் உலகப் போரின் போது இந்த பாடல் குறிப்பிடத்தக்கதாகவும் பிரபலமாகவும் ஆனது. பிரிட்டிஷ் செவிலியர் எடித் கேவெல், ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட பெல்ஜியத்திலிருந்து பிரிட்டிஷ் வீரர்கள் தப்பிக்க உதவியதற்காக ஒரு ஜெர்மன் அணியால் சுடப்படுவதற்கு முந்தைய நாள் இரவு அதைப் பாடினார். ஆஸ்திரேலியா மற்றும் நியூசிலாந்தில் பல்வேறு இராணுவ சேவைகளின் போது இந்தப் பாடல் இன்னும் பாடப்படுகிறது.
இந்தியாவில் முக்கியத்துவம்
என்னுடன் இருங்கள் (அபிட் வித் மீ) பாடல் மகாத்மா காந்தியின் தனிப்பட்ட விருப்பங்களில் ஒன்றாகும். மைசூர் அரண்மனை இசைக்குழுவினரால் இசைக்கப்பட்ட இந்த பாடலை முதலில் கேட்ட தேசத் தந்தையால், அதன் மென்மையையும் அமைதியையும் மறக்க முடியவில்லை.
அகமதாபாத்தில் உள்ள சபர்மதி ஆசிரமத்தில், ஆசிரம பஜனவலியில் எங்கும் முதல் மற்றும் அனேகமாக ஒரே சமயப் பாடலான ‘வைஷ்ணவ் ஜன் தோ’ மற்றும் துளசிதாஸின் நன்கு அறியப்பட்ட ராம் துன், அதில் ‘ரகுபதி ராகவ் ராஜா ராம்’, அபிட் வித் மீ, லீட் கிண்ட்லி லைட்டுடன் இணைந்து காந்தியின் பார்வைக்கு வைக்கப்பட்டது.
தேவாலய பாடகர் குழுக்கள் மற்றும் நாட்டில் உள்ள பள்ளிகள் மற்றும் கல்வி நிறுவனங்களில் இந்த பாடல் தவறாமல் பாடப்படுகிறது. இது பல்வேறு இந்திய மொழிகளில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது. ‘மேட்லி பெங்காலி’ என்ற தலைப்பில் ஒரு பங்களா படத்தில் உஷா உதுப் இந்த பாடலை பாடியுள்ளார்.
அபிட் வித் மீ க்கு பதிலாக
அபிட் வித் மீ க்கு பதிலாக சீன-இந்தியப் போரைத் தொடர்ந்து எழுதப்பட்ட கவி பிரதீப்பின் முதன்மையான ஏய் மேரே வதன் கே லோகன், இந்திய தேசியவாதத்தின் அட்டவணையாக மாறியது.
இந்தப் பாடல் முதன்முதலில் ஜனவரி 27, 1963 இல் பாடப்பட்டது. சி ராமச்சந்திரா இசையமைத்து லதா மங்கேஷ்கர் பாடிய இந்தப் பாடல், இந்தியப் போர் விதவைகளுக்காக திரைப்படத் துறையால் ஏற்பாடு செய்யப்பட்ட நிதி சேகரிப்பில் முதன்முதலில் டெல்லியின் தேசிய மைதானத்தில் நிகழ்த்தப்பட்டது. பண்டித ஜவஹர்லால் நேரு ஆறரை நிமிடப் பாடலைப் பாடியவுடன் உணர்ச்சி வசப்பட்டார்.
மற்ற மாற்றங்கள்
கடந்த சில ஆண்டுகளில் பாசறை திரும்புதல் விழாவின் பிளேலிஸ்ட்டில் சில மாற்றங்கள் நிகழ்ந்துள்ளன.
2016 ஆம் ஆண்டு விழாவின் முக்கிய அம்சங்களில் பிரபலமான இசையில் கவனம் செலுத்தப்பட்டது மற்றும் பாரம்பரிய மேற்கத்திய மற்றும் இந்திய தற்காப்பு இசைக்கான இடம் குறைவாக இருந்தது. ஏ.ஆர் ரஹ்மானின் பாரத் ஹம்கோ ஜான் சே பியாரா ஹை, மா துஜே சலாம் மற்றும் தில் தியா ஹை ஜான் பி டெங்கே ஆகியவற்றின் பதிப்பு சோதனை செய்யப்பட்டது.
இந்த ஆண்டு, உத்தரகாண்ட் மாநிலத்தில் இருந்து ஒரு குமாவோனி டியூன், சன்னா பில்லாரி, இந்தப் பட்டியலில் இடம் பிடித்துள்ளது. வானொலியில் பாடகி பீனா திவாரி முதன்முதலில் பாடிய நாட்டுப்புறப் பாடலானது, சன்னா பில்லாரி என்ற கிராமத்தில் வழக்கத்திற்கு மாறாக சூடாக இருப்பதை உணர்ந்ததால், தன்னை திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டாம் என்று ஒரு பெண் தன் தந்தையிடம் கேட்பது போன்ற ஒரு மென்மையான பாடல்.
அமெரிக்க, நேட்டோ மற்றும் ரஷ்ய அதிகாரிகளுக்கு இடையேயான தொடர் பேச்சுக்களில், பல பெரிய கோரிக்கைகளை பட்டியலிட்டுள்ளன. அவற்றில் பெரும்பாலானவை நிராகரிக்கப்பட்டுள்ளதாக தகவல்கள் தெரிவிக்கின்றன.
நேற்று முன்தினம்(ஜனவரி 21) ராஜதந்திரத்தை தக்கவைத்து கொள்ளும் முயற்சியிலும், உக்ரைனில் சாத்தியமான ரஷ்ய ஆக்கிரமிப்பைத் தடுக்கும் முயற்சியிலும், அமெரிக்க வெளியுறவுத் துறை செயலர் ஆண்டனி பிளிங்கனும், ரஷ்ய பிரதிநிதி செர்ஜி லாவ்ரோவும் ஜெனீவாவில் 90 நிமிட சந்திப்பை நடத்தினர். ஆனால், இச்சந்திப்பில் பெரியளவில் முன்னேற்றங்கள் ஏற்படவில்லை. ஆனால், இவ்விவகாரம் குறித்து மீண்டும் பேச திட்டமிட்டுள்ளதாகவும், அமெரிக்க அதிபர் ஜோ பைடனுக்கும், புதினுக்கும் இடையில் மற்றொரு உரையாடல் நடைபெறுவதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் இருப்பதாக சொல்லப்படுகிறது.
முன்னதாக, வியாழன் அன்று செய்தியாளர் சந்திப்பில் பேசிய பைடன், “உக்ரைனை ஆக்கிரமிக்க விரும்பினால் ரஷ்யா அதிக விலை கொடுக்க நேரிடும்” என்று எச்சரித்திருந்தார்.
ரஷ்யா உக்ரைனை அச்சுறுத்தவது ஏன்?
ஐரோப்பிய நிறுவனங்களுடன், குறிப்பாக நேட்டோவுடன் உக்ரைன் வளர்ந்து வரும் நெருக்கத்தை ரஷ்யா நீண்டகாலமாக எதிர்த்து வருகிறது. ரஷ்யா தனது எல்லையை ஒருபுறம் முன்னாள் சோவியத் குடியரசுடனும், மறுபுறத்தை ஐரோப்பிய ஒன்றியத்துடனும் பகிர்ந்துகொள்கிறது.
ரஷ்யா-உக்ரைன் எல்லையில் குவிக்கப்பட்டுள்ள தற்போதைய ராணுவம், 2014 ஆம் ஆண்டு, உக்ரைனின் தெற்கு கிரிமியன் தீபகற்பத்தை ரஷ்யா இணைத்து, கிழக்கு உக்ரைனின் பெரும்பகுதியைக் கைப்பற்ற முடிந்த பிரிவினைவாதிகளை ஆதரித்ததை நினைவூட்டுகிறது.
இது ஆயிரக்கணக்கான உக்ரைனியர்கள் நாடு முழுவதும் சாலையில் போராட்டத்தில் ஈடுபட தொடங்கியதையடுத்து ஏற்பட்டது. மேலும், அப்போதைய பிரபலமற்ற ரஷ்ய சார்பு அதிபர் விக்டர் யானுகோவிச் பதவி நீக்கம் செய்ய வழிவகுத்தது. அவர் புதினால் ஆதரிக்கப்பட்டார்.
இன்றும் மோதல் தொடரும் வேளையில், 2014 மற்றும் 2015ல் மின்ஸ்க் ஒப்பந்தங்கள் கையெழுத்தான பிறகு, கடுமையான காலம் தற்காலிகமாக முடிவுக்கு வந்தது. ஆனால் கிழக்கு உக்ரைனில், குறிப்பாக தொழில்துறை மையமான டான்பாஸில், கிளர்ச்சியாளர்கள் உக்ரைனின் ராணுவப் படைகளுடன் தொடர்ந்து சண்டையிட்டு வருகின்றனர்.கடந்த ஏழு ஆண்டுகளில், சுமார் 14,000 பேர் கொல்லப்பட்டுள்ளனர்.
உக்ரைனின் சுதந்திரத்தை ஏற்க ரஷ்யா முன்வரவில்லை. கடந்தண்டு புதின் வெளியிட்ட அறிக்கையில், ரஷ்யர்களும் உக்ரேனியர்களும் “ஒரு தேசத்தின்” ஒரு பகுதி என்று குறிப்பிட்டிருந்தார். அதே சமயம், உக்ரைனின் தலைமை “ரஷ்ய எதிர்ப்பு திட்டத்தை” நடத்துவதாகவும் குற்றம் சாட்டியிருந்தார்.
இம்முறை உக்ரைனை ஆக்கிரமிக்கும் திட்டம் எதுவும் இல்லை என்று ரஷ்யா கூறினாலும், கிழக்கு ஐரோப்பாவில் மேற்கு நாடுகளை அதன் நிலைப்பாட்டை மறுபரிசீலனை செய்ய புதின் போர் அச்சுறுத்தலை ஒரு பேரம் பேசும் பொருளாக பயன்படுத்துகிறார். உக்ரைன் முழுவதும் ஆயுதங்களை நிரப்பி பதற்றத்தை ஏற்படுத்த முயற்சிப்பதாக மாஸ்கோ குற்றச்சாட்டியுள்ளது.
கடந்தாண்டு டிசம்பரில், உக்ரைன் போன்ற எந்த முன்னாள் சோவியத் நாடுகளையும் நேட்டோவில் சேர்க்க வேண்டாம் என்றும், கிழக்கு ஐரோப்பாவில் ராணுவ கூட்டணி தனது இருப்பைத் திரும்பப் பெற வேண்டும் என்றும் புதின் தெரிவித்திருந்தார்.
அதாவது, போலந்து, லாட்வியா, எஸ்டோனியா மற்றும் லிதுவேனியா ஆகிய நாடுகளில் இருந்து நேட்டோ நாடுகள் தனது அனைத்து போர் பிரிவுகளையும் வெளியேற்ற வேண்டும் என்பதே பொருள் ஆகும்.
ரஷ்யாவின் அச்சுறுத்தலுக்கு அமெரிக்காவின் பதில் என்ன?
அமெரிக்காவும் அதன் நட்பு நாடுகளும் புதினின் கோரிக்கைகளை முழுமையாக நிராகரித்தன. அத்தகைய கோரிக்கையை அங்கீகரிப்பது நேட்டோவின் ஸ்தாபக உடன்படிக்கைக்கு எதிரானது ஆகும். வடக்கு அட்லாண்டிக் பகுதியில் பாதுகாப்பை உறுதிப்படுத்தவும், உறுப்பினர் கடமைகளை நிறைவேற்றவும் உதவும் எந்தவொரு விருப்பமுள்ள ஐரோப்பிய நாட்டையும் அமைப்பு அழைக்கலாம் என தெரிவிக்கப்பட்டது.
ஆனால்,இவ்விவகாரத்தில் ரஷ்யா சமாதான போக்கை தொடரவில்லை.அமெரிக்கா மற்றும் நேட்டோவிடம் எழுத்துப்பூர்வ பதிலை விரைவில் வழங்குமாறு கேட்டுக்கொண்டது. அதன் பிறகு, அடுத்த கட்ட நடவடிக்கைகளை முடிவு செய்யலாம் என தெரிவித்துள்ளது.
இதற்கிடையில், ரஷ்யா விரைவில் உக்ரைனை ஆக்கிரமிக்கும் என்று பைடன் நம்புகிறார்.அப்படி நடந்தால், மாஸ்கோ அதன் நடவடிக்கைகளுக்கு பெரும் விலை கொடுக்க வேண்டியிருக்கும் என்று எச்சரித்திருந்தார்.
உக்ரைனுக்கு எதிராக ரஷ்யா புதிய ஆக்கிரமிப்பில் ஈடுபட்டால் கடுமையான பொருளாதார தடைகளை விதிக்கப்போவதாக அமெரிக்காவும் அதன் நட்பு நாடுகளும் அச்சுறுத்தியுள்ளன.
எல்லையில் குவித்துள்ள படைகள் மூலம் செய்யக்கூடியதை ரஷ்யா செய்துவிட்டால், அது பேரழிவாக இருக்கும் என பைடன் திட்டவட்டமாக தெரிவித்துள்ளார்.
ரஷ்யா மீது அமெரிக்கா பொருளாதார தடை விதிப்பது இது முதல் முறையல்ல. கிரிமியாவை இணைத்ததைத் தொடர்ந்து, 2014 ஆம் ஆண்டு முதல் அவ்வாறு செய்து வருகிறது.
அட்லாண்டிக் கவுன்சிலின் ஆய்வின்படி, அமெரிக்க நடவடிக்கையால் ரஷ்ய பொருளாதாரத்தில் ஆண்டுதோறும் சுமார் 50 பில்லியன் டாலர்கள் பாதிப்பு ஏற்படுவதாக தெரிவித்துள்ளது.
ஆனால் அமெரிக்காவின் பொருளாதாரத் தடைகளால், உக்ரைனில் புதின் ஏற்படுத்தும் பிரச்சனைகளை தடுத்திட முடியவில்லை. சில ஆய்வாளர்கள் ரஷ்யாவின் பல பில்லியன் டாலர் நோர்ட் ஸ்ட்ரீம் 2 எரிவாயு குழாய் திட்டத்தை குறிவைப்பதே சிறந்தது என கூறுகின்றனர்.
உக்ரைன் மற்றும் போலந்து போன்ற நாடுகளை எதிர்த்து குரல் கொடுக்கும் நாடுகளை கடந்து செல்லும் இந்த குழாய் பாரிய புவிசார் அரசியல் விவாதத்தின் மையமாக உள்ளது. ஜெர்மனியில் இத்திட்டம் நிறுத்தப்பட்டால் ரஷ்யாவுக்கு பில்லியன் கணக்கில் நஷ்டம் ஏற்பட வாய்ப்புள்ளது.
தி நியூயார்க் டைம்ஸ் படி, கடந்த நிதியாண்டில் $450 மில்லியனுடன் கூடுதலாக இந்த வாரம் உக்ரைனுக்கு தற்காப்பு ராணுவ உதவியாக $200 மில்லியனுக்கு பைடன் நிர்வாகம் ஒப்புதல் அளித்துள்ளது.
சமீபத்திய வாரங்களில், ரஷ்யாவின் முன்னேற்றங்களை எதிர்கொள்ள ஐரோப்பிய நாடுகள் கிழக்கு ஐரோப்பாவில் ராணுவத்தை பலப்படுத்திடம் முயற்சியில் ஈடுபட்டுள்ளன.
உதாரணமாக, மத்தியதரைக் கடல் மற்றும் கருங்கடலில் உள்ள நேட்டோவின் கடற்படைப் படைகளில் சேர ஸ்பெயின் தனது போர்க்கப்பல்களை அனுப்புவதாகவும், பிரான்ஸ் அதிபர் இம்மானுவேல் மக்ரோனும் ருமேனியாவுக்கு படைகளை அனுப்ப முன்வந்துள்ளதாகவும், இங்கிலாந்து தரப்பிலும் படைகள் மற்றும் ஆயுதங்களை அனுப்ப திட்டமிட்டுள்ளதாகவும் தகவல்கள் தெரிவிக்கின்றன.
அமெரிக்க-ரஷ்யா பேச்சுவார்த்தையில் நடந்தது என்ன?
வெள்ளியன்று பிளிங்கன் மற்றும் லாவ்ரோவ் பேச்சுவார்த்தையில் பெரிய முன்னேற்றம் எதுவும் ஏற்படவில்லை. பிரச்சனையை தீர்க மீண்டும் சந்தித்து பேச முடிவெடுத்துள்ளனர்.
அமெரிக்காவும் அதன் நட்பு நாடுகளும் ரஷ்யாவின் கோரிக்கைகளை ஏற்கத் தயாராக இல்லை என்பதை மீண்டும் உறுதிபடுத்திய பிளிங்கன், ரஷ்யாவின் முன்மொழிவுகளுக்கு அமெரிக்கா எழுத்துப்பூர்வ பதிலை அடுத்த வாரம் அளிக்கும் என்றும், அதன் பிறகு மற்றொரு சந்திப்பு நடைபெறும் எனவும் தெரிவித்தார்.
It is nice to hear voices singing a different tune. Once-upon-a-time Chief Economic Adviser, Dr Arvind Subramanian is, currently, a Senior Fellow at the Watson Institute for International and Public Affairs at the Brown University. He has excellent academic credentials and is a prolific writer. In an article in Foreign Affairs in December, Dr Subramanian has found fault with the economic policies of the government going under the tagline Atmanirbhar Bharat.
Multiple Concerns
Dr Subramanian’s top three concerns are subsidies, protectionism and shunning of regional trade agreements. His other concerns include suspect data, anti-federalism, majoritarianism and undermining of independent institutions. He has, unwittingly, let out the reasons why he left the government in 2018 after nearly four years when the government was happy to continue with him. He was not happy and perhaps anticipated that things will become worse.
Things have indeed become worse. The average tariff that was about 12 per cent under the UPA government has now increased to 18 per cent. There is indiscriminate use of safeguard duties, anti-dumping duties and non-tariff measures. India walked away from multilateral trade agreements that would have enormously benefited the country. It is ironic that while Mr Narendra Modi is eager to enter into politico-defence multilateral pacts (GSOMIA, COMCASA, QUAD, the Second QUAD, RELOS), he is averse to trade agreements.
Another once-upon-a-time economic adviser is also disenchanted with Mr Modi’s economic policies. Dr Arvind Panagariya is currently Professor of Economics at Columbia University and was Vice-chairperson of the Niti Aayog. In a recent article in The Economic Times, he sang the praises of the government but kept the sting in the tail. He wrote: “… it must open the economy wider through free trade agreements as well as roll back high tariffs, fix the higher education system by replacing the archaic University Grants Commission Act of 1956 by a modern law, and broaden the bases of both direct and indirect taxes. Privatization of PSUs must be accelerated and of PSBs begun.”
Apart from the fact that Dr Arvind Subramanian and Dr Arvind Panagariya were government ‘insiders’ until a few years ago, both are liberal economists, teach in reputed academic institutions, and are supporters of the private sector-led model. While they do not hesitate to identify the shortcomings of the economic policies, they are reluctant to list the disastrous consequences of such shortcomings.
Many Consequences
Readers of this column know what the consequences have been:
– decline in per capita income in a country with many poor people;
– increase in malnutrition, stunting and wasting among children;
– slippage from rank 94 to rank 104 (out of 116 countries) in the Global Hunger Index;
– millions of people pushed into poverty thanks to demonetisation, scant support for MSMEs, refusal to transfer cash to the poor and mismanagement of the pandemic;
– high unemployment (urban 8.4 per cent, rural 6.4 per cent, CMIE);
– high inflation (CPI 5.6 per cent);
– high indirect taxes and indulgent direct taxes; poorly designed GST;
– profiteering in sale of petrol, diesel and LPG;
– return of the licence-permit regime;
– emergence of monopolies;
– crony capitalism;
– flight of top-class business, engineering, medical and science talent.
While the people bear the economic price of the wrong policies and their consequences, the Modi government has not yet been called to bear the political price. In any other liberal democracy, the home-bound trek of millions of poor workers without money, food or medicines; the shocking shortage of oxygen, hospital beds, medicines, ambulances and even space in crematoriums and burial grounds; the uncertified and uncounted deaths of millions due to Covid-19; the thousands of bodies left to float on the Ganga or left on its banks; the callous neglect of the education of millions of children when the schools were ordered to be shut; and the rising number of unemployed youth, would have challenged the government’s survival. Here, the government carries on nonchalantly, shuts down debate in Parliament,
pursues Luddite policies, and dazzles the people with State-sponsored religious spectacles.
Growing Injustice
Meanwhile, inequality grows, along with inequity and injustice. The World Inequality Report 2022 authored by L Chancel, T Piketty et al has estimated that the top 10 per cent of the adult population of India garners 57 per cent of the national income and the bottom 50 per cent only 13 per cent. The top 1 per cent gets 22 per cent of the national income. The Oxfam Report released last Sunday endorsed those bleak conclusions and stated that the top 10 per cent holds 77 per cent of the nation’s wealth. The number of Indian billionaires grew from 102 to 142 while 84 per cent of households suffered a decline in their income in 2021. The billionaires’ wealth increased from Rs 23.14 lakh crore in March 2020 to Rs 53.16 lakh crore in November 2021 while more than 4,60,00,000 fell into extreme poverty.
The Budget (2022-23) is a few days away. It would be a tragedy if the government believed it is Teflon-coated and need not change course. The threat of paying a political price is the only deterrent to an uncaring government.
Novak Djokovic doesn’t want the vaccine jabs as he is against something forcibly injected in his body. He would rather “empower our metabolism to be in the best shape to defend against imposters like Covid-19”. Historically, athletes can get precious about their bodies, though not many have shared Djokovic’s dislike of vaccines.
The famous Australian pacer Jeff Thomson’s preferred exercise to get into shape before a season was to hunt pigs with bare hands. He would chase them on foot and jump at them. No wonder he rarely, if ever, sledged. He didn’t need to, for who would mess with a modern-day Obelix? He would hurl thunderbolts, curse at himself to stir himself up, and piggyback on intimidating pace to success.
In the sixth century BC, the famous wrestler Milo of Croton from ancient Greece, the story goes, once, as a boy, lifted a calf and kept lifting it every day till he grew and the calf became a cow. As an adult, the myth says, he would do the same — progressive loading, before that became a jargon — and would carry around a bull during a championship before eating it by the end.
The greatest batsman ever, Don Bradman, developed his unique way, which he attributed for his extraordinary hand-eye coordination. As a child, he would hurl a small golf ball at a rounded water tank. It would come back at odd, unpredictable angles, and he would try to hit them with a single stump. For hours, for days, and months.
If Bradman’s way was a touch unconventional, the legendary basketball player Michael Jordan went weirder: he used strobe lights, those pulsating lights at discotheques. At the time he would shoot, camera flashes would go off from the edges of the court, which threw him off. So secretly, he got himself strobe sunglasses that mimicked those lights to train. Inadvertently, he found that not only did it help him cope with the manic flashes but also improved his neuromuscular efficiency. Years later, Kawhi Leonard and Stephen Curry used their version of stroboscopic goggles that helped them make game action feel like slow motion. Elite military officers use them for combat training. Sport sometimes is war, alright.
Some others went commando in training. Not the serious combat stuff, but went naked. The Australian cricketer Geoff Marsh, father of Shaun and Mitchell, would wake up in the middle of the night, much to the consternation of his usual room-mate, the fellow opener David Boon, and would do shadow batting in the buff. “I was naked but I had my baggy green on, which was something,” Marsh would later say. It was something, indeed.
Some did it with their clothes on, with a bit of help from a wall. The late Martin Crowe used to tell a lovely story about the best advice he got from Sunil Gavaskar. Crowe was 18 years in the summer of 1982, plying his trade as a groundsman cum overseas player in West Yorkshire ground when India turned up to play the county. The teenager asked the secret to playing pace and bounce, and Gavaskar obliged with: “Son, it’s your eyes. Before I go out to bat, I find a wall and position into my stance with my right ear hard up against the wall. By doing this I feel my head and eyes level, my balance perfect, my feet light and ready to move. The wall is ensuring that I stay still. In the middle I pretend the wall is still there.”
Gavaskar liked his walls. He would also advise young batsmen to take a new bat and stand in front of a wall to improve the backlift. His theory was that if it goes towards third man, the bat would get damaged. Simple, and effective.
Sometimes, pretending is all a top sportsman needed. Like Crowe did once when he was sick in the hospital before a home series against West Indies. He visualised himself scoring against Malcolm Marshall and magically reprised it once on the field.
It’s not always that easy, of course. Brett Lee, the pacer, would tie a parachute to his back and run on beach sand. The extra resistance overloads the body and generates power; it helped Lee with his run-up and helped his body and mind remain calm.
Sometimes, getting angry did the trick. When the West Indian captain Clive Lloyd wanted his pace battery to be firing all cylinders, he would ask his physio Dwaine Wright to do the dirty work. “At Adelaide, once, we needed to take six wickets and then chase on the last day. Lloyd said, ‘Let’s give it a go… it’s only a short day, can you make these blokes fire? Make them angry.’ At Adelaide, behind the nets there is a hill with a big statue on top of it. For half an hour before the start of play I made the players run up and down. They weren’t happy; Croft, Holding, Roberts and Garner were hopping mad and they went out and bowled like fire. Bird (Joel Garner) was the worst, grunting and groaning. Lloyd told him, ‘You are whinging the most, take the first ball’. He got four wickets in a short time, and we chased 236 in 61 overs,” Wright once told this newspaper.
The boxer Manny Pacquiao would have his team beat him with a Thai stick even as he stood grunting as part of a nerve-stimulation exercise. The famous swimmer Michael Phelps would sleep in an altitude chamber that made his body create more red blood cells, since the chamber has less oxygen. Red blood cells was what basketball Lebron James was after too, as he dabbled with Cryotherapy: He would have liquid nitrogen blasted on his body at temperatures below 100 Fahrenheit, which apparently shoved the body into survival mode, triggering replenishment of red blood cells.
From running up hills to blasting your body with liquid nitrogen to training in the nude, athletes have their own ways to extract elite performances.
Africanity entered my life at the age of 40, when I visited my native island of Madagascar for the first time. I was overwhelmed with an inexplicable pride when I saw some pictures of my great-grandfather and my grandfather. Both of them were Africans! Thus, I was part of the great African family! Because until that day, I only knew about a part of this lost family, through souvenir photos. And these photos were particularly of people with Asian features, since my family belongs to the Merina ethnic group which is a mixture of Malay-Indonesian and African. For the first time, I felt proud that African blood was running through my veins.
Even if the African appeared late in my life, I was attracted to the black struggle at a very young age. My father was surprised to see me reading Peaux Noires, Masques Blancs (Black Skin, White Masks), that I had borrowed from the library of the French high school in Pondicherry where I was studying. “I knew Frantz Fanon. I was in Algeria at the same time!” he said. So, his son was interested in the revolt. He too had been a rebel in his youth. Divianadin Gautier born in 1927, was the first in the family who really became a French citizen. His forefathers who decided to become French were just colonial subjects.
Nourished by the messages of Iyothee Thass, he had joined the reform movement of Periyar against Brahmin hegemony. But his silent protest was never echoed. He had to join the French army and leave the country to get his family out of poverty. When he left me in 1998, I felt I had to take up his fight that he never started.
Growing up in Pondicherry, a newly independent colonial city where the traces of colonialism are still present, one is easily exposed to structural racism and casteism at an early age. That was my case. How can you not be outraged, when one way or the other your caste is thrown in your face like a slap? How can you not be enraged when the name of your caste is used as an insult? Parai paiya (son of pariah). Yes, that’s how high caste parents used to scold their offspring when they were misbehaving. I understood at that time that an affluent life was not immune to caste prejudices.
This feeling of injustice was to pursue me in the country that espouses “Liberté, Égalité, Fraternité” as its motto. The Parisian suburbs are where I felt the resistance organising itself for the first time.
The logo on the palm “Touche pas à mon pote (Hands off my pal)” was launched with its yellow badge similar to the cursed star of another time. This anti-racism movement was born in France a year after my arrival in the country. Together with Africans, West-Indians, North Africans, Asians, I lived my first experience of solidarity against a neo-colonial power that treated citizens of colour as second-class citizens. The lonely revolt of my youth had found an echo through this movement. But I was afraid this revolt would end in silence as it did for my father.
An African American man died of suffocation in Minneapolis. Operating Le Thinnai Kreyol, an online platform co-founded with Professor Ananya Jahanara Kabir, the Dalit in me was outraged. He felt the same pain and suffering. Strangely, the knee that choked George Floyd released an invisible weight that weighed on the conscience of Negrodalitality.
The Dalit of Negrodalitality suffers for his black brother who dies every day in the world under police brutality. He aches for his Dalit brothers and sisters who are burned, beaten, and humiliated by a society that has denied them the minimum of dignity for centuries. He is tormented for his Catholic and Muslim brothers and sisters who are threatened with extinction by an extremist power.
The Dalit invites the African to appear on Le Thinnai Kreyol. The wretcheds of the Earth decide to defy and fight injustice through words that will echo in the world — Nègre, Pariah, Achhoot. The Afro-Dalit picks up these insults to make poetry and turn the social handicap to assert himself and his identity. Négrodalitalité is a reconciliation with the unmet past expressed in a cycle of poems.
Words flow and poetry is born out of pain and anger. The verses of poetry join the company of Djembe and the Thappattai which are the symbol of African slavery and the suppressed voice of the Pariah.
Dandanakku…Danakuddakku…
Dandanakku…Danakuddakku…
(The writer is an author, most recently of The Thinnai. Suraj Yengde, author of Caste Matters, curates the fortnightly ‘Dalitality’ column)
Two things the Prime Minister said last week worried me. Both were in a speech he made virtually to a gathering of Brahma Kumaris. This is a cult of Hindu nuns who believe in celibacy, abstinence, meditation and wearing white clothes. It is not clear why the Prime Minister chose these ladies to make an important political speech that reflected his deepest concerns and his vision of the ‘new India’. It could just be that these thoughts came to him coincidentally that morning or that he would like the assistance of a cult that has branches all over the world to help carry forward his message. It is a message that cannot be ignored.
Addressing the programme organised by the @BrahmaKumaris. Watch. https://t.co/6ecPucXqWi
— Narendra Modi (@narendramodi) January 20, 2022
Before writing this piece, I tried to find a video version of the speech but failed. So, I base this analysis on a report that appeared in this newspaper last Friday. According to it, the Prime Minister talked of how ‘the evil of ignoring duties and not keeping them paramount has entered our society, our nation and each one of us’. He linked this absence of a sense of duty to fundamental rights, saying that in the past 70 years, too much time had been spent ‘on rights and fighting about rights’ and that this had weakened India.
Actually, the only people who seem to have forgotten their duties are the officials who govern India and the politicians that voters elect with so much hope every time elections come around. It is because high officials, elected and unelected, have been derelict in their duties that the average Indian is deprived of rights that are taken for granted in democratic countries elsewhere. The tragic reality is that millions of Indians cannot afford even to go to court to seek justice when they are deprived of their rights. It is this that should worry our leaders.
If it is the Prime Minister’s case that because Indians have spent too much time fighting for their rights that India is ‘weak’, then he is very wrong. We should have fought much harder not just for the freedom of speech, thought and justice but for such basic rights as good public schools and healthcare and clean water. It is the neglect of these rights that weakens India and reduces her stature in the eyes of the world.
This brings me to the other point the Prime Minister made in this speech. He said, ‘We are all witness to how there are attempts to tarnish India’s image. A lot of this happens at the international level.’ This point was also made last week by our Permanent Representative to the United Nations, T S Trimurthi, who in a speech at the UN said that there was ‘religion phobia spreading against Hindus, Buddhists and Sikhs’. Personally, I am not at all sure in which country this is happening. A significant change in the past few decades has been that the world has embraced Yoga, Buddhism and Hindu spirituality to such a degree that the old image of India as a country of ‘snake charmers and starving millions’ is now totally forgotten.
So, what is it that is worrying the Prime Minister so much that he believes there is an international plot to ‘tarnish’ India’s image? Could it be that he has been reading those stories in the international media about how Muslims and Christians have been targeted by violent Hindutva mobs? Is he worried that the Western media has been very critical of the activities of vigilantes who have lynched Muslims on the suspicion of eating beef? And, attacked churches on the suspicion that they are being used to lure misguided Hindus away from the mother faith?
If this is what he means by India’s image being tarnished, then some introspection is needed. Why did he remain silent when gatherings of Hindu priests declared that genocide is the ‘final solution’ to our Muslim problem? The activities of violent Hindutva mobs, many with direct links to the RSS, have certainly damaged India’s image as a liberal democracy. But, much more than that, they have damaged the image of Narendra Modi. It is worth remembering that when he first became prime minister, Modi was welcomed by the leaders of the world as the man who could truly transform India’s economy and help it march confidently forwards into the 21st century.
It was when he won his second term and turned his attention away from the economy and from bringing real ‘parivartan’ and ‘vikas’, to hyper-nationalism and Hindutva that the image of his government began to slowly slide. It is not just the western media that has taken a hostile attitude to the kind of changes that have taken place recently, it is also democracy watchdogs, that look out for signs of illiberalism and autocracy, who have taken a dim view of the Modi government. It is important for the Prime Minister to remember that criticism of his government and his policies does not amount to India’s image being ‘tarnished’.
The great privilege of living in a democratic country is that we can take certain rights for granted. The right to speak out against the government is one of them, and this right has been so infringed of late that dissidents, journalists and students have been jailed under preventive detention laws meant for terrorists. It is these things that have ‘tarnished’ the Prime Minister’s image.
Right after the Congress named Archana Gautam, 26, as their candidate from Hastinapur for the coming Uttar Pradesh Assembly elections, bikini-clad images of her began flooding the Internet. Gautam, a political debutante, won Miss Uttar Pradesh in 2014 and Miss Bikini India in 2018. The Hindu Mahasabha has objected to Gautam’s candidature claiming her career choice hurt the sentiments of citizens of the “ancient, holy city”, who consider it a pilgrimage centre. The model and actor is unfazed by attempts by rivals to body shame her. “To people making vulgar statements, I want to say I have two professional lives. I have represented my country on an international platform and I am proud of it,” said Gautam, who is contesting from one of the most conservative belts of India, western Uttar Pradesh.
The residents of Hastinapur are familiar with the politics of nudity because of another battle thousands of years ago that involved a woman in a state of disrobe. The humiliation of her garment unravelling in court turned her into wrath incarnate, a mighty force who instigated a war that diminished her enemies. The legend of Draupadi’s vastraharan looms large over the town of Hastinapur, a mostly rural population enmeshed in the myth that the queen’s curse prevents the land from prospering.
Throughout history, women’s attire, especially those who dare enter the public fray, has attracted controversy; everyone has an opinion on it. This is hardly unique to India. During Donald Trump’s 2016 campaign, his rival posted an image of the prospective First Lady posing provocatively, wearing handcuffs and sporting a pistol. Trump retaliated with a picture of his opponent’s spouse (somewhat dour compared to Melania) by asking voters “Which would you prefer?”, eliciting many chuckles at the time.
Typically, women politicians in India campaign in saris with their heads covered. Cultivating a demure (read, chaste) appearance, reminiscent of either the obedient daughter or dutiful wife, has been part and parcel of electioneering (though they are not spared criticism for this either).
Priyanka Gandhi Vadra has been accused of wearing “jeans in Delhi and sindoor in the gaon”, like there is something villainous about lounging in denims, or that she is doing it deliberately, behind the voters’ backs.
Like many 20-somethings of her generation, Gautam sees no contradiction between posing in a bikini and fighting an election but the Twitter fascination for her swimsuit threatens to obscure everything else. The sword the Opposition wields is the judgmental critique, that a woman in a bikini can’t be taken seriously as a politician.
It is worth noting in a country where more than half the population is under 30 — and fully exposed to the world through social media — a two-piece swimsuit isn’t so shockingly risqué anymore. The hashtag #indianbikini has lakhs of posts on Instagram, a revelation on how technology can impact identity, and thereby, a culture.
Contrary to what the Hindu Mahasabha would have us believe, the posers aren’t adult movie actors but ordinary women from small and large Indian towns, often juxtaposing a two-piece alongside a sari. Now that a candidate has had the temerity to be unapologetic for her sartorial choices, the question must be asked, how do the mean things people say affect society at large? If one had to blindly theorise on our national discourse, too large a majority is influenced by outdated truths. Reconstructing new personal beliefs will require many uninhibited youngsters like Gautam thrown in the mix.
The bikini is so ubiquitous in Hindi films it’s not even a prop to portray a liberated woman anymore. The bikini sari blouse is a standard fashion item, available on Flipkart. Ath-leisure brands like UnderArmour and Nike make bikini tops as gym wear. Delegitimising the women wearing them in politics is a sign of inequality, the message being women are not fully welcome in the hallowed halls of government just yet.
(The writer is director, Hutkay Films)
The less virulent nature of Omicron, and talk of Covid becoming endemic, have meant that the focus is now on booster shots and inoculating under-18s. Forgotten, for all practical purposes, is that vaccine coverage in many countries in Africa, West Asia and Asia is extremely low. This inequity in a globalised world is worrisome. The only way of guarding against new variants, which could well be more virulent than Omicron, is by safeguarding the whole world. For the global economy to recover, it is critical that 70% of the population in each country is fully vaccinated by mid-2022.
In the US, Britain and the EU, a booster shot is part of the regimen. Countries like India are rolling out booster shots, while others are doling out a fourth shot. Meanwhile, in Africa, even middle-income countries such as Kenya and Nigeria have less than 10% full inoculation. High-, lower-middle- and low-income countries have a full vaccination rate of 71.5%, 39.5% and 4.89%, respectively. Friday's WTO mini-ministerial meet sought to tackle this issue, with no resolution yet. The Indian and South African proposal for a waiver on intellectual property rights related to Covid-19 for manufacturing vaccines, therapeutics and diagnostics, endorsed by 100 countries, has the support of the US that favours negotiations. But the EU, Britain and other high-income countries remain opposed. The EU proposal relies on existing flexibilities in the TRIPS agreement, limiting export restrictions and compulsory licensing. Waiver-supporters argue that manufacturing vaccines involves multiple processes, and securing compulsory licensing for each is arduous.
India must do its bit to bridge the vaccine divide. Even as it pursues the matter at the WTO, it must step up production of indigenous vaccines, ensure its efficacy studies are published in peer-reviewed journals, and provide vaccines to low-income countries as grants or at concessional rates. It can also step up its contribution to WHO's Covax facility. This is not altruism, but enlightened self-interest.
<
Read in source website
US investors last week brutally unwound bets in pandemic stock darlings like Netflix and Peloton after the former revealed new subscribers on the streaming platform were expected to trickle in and the latter said it was cutting costs as demand for its exercycles slowed. The pandemic trade came with a sell-by date. Yet the hard landing is a surprise when, by some estimates, 40% of US office workers are still operating from home and the Omicron wave could delay their return. Other stay-at-home stocks like Zoom and digital signature company DocuSign have seen a more gradual slide in their market value, but the erosion has been considerable.
As dollars swirl out of pandemic play and into beaten down sectors like energy, which is fuelling inflationary concerns in the US, Dalal Street has caught some of the jitters. Companies that operate Zomato, Paytm and online insurance platform Policybazaar have seen their market capitalisation fall precipitously from richly valued IPOs less than a year ago. The market is reassessing startups that have been chasing customers at the cost of profit as a benign interest rate cycle approaches a point of inflection.
US Federal Reserve chair Jerome Powell has indicated monetary tightening will begin earlier than anticipated. IMF chief economist Gita Gopinath has voiced her concern over undue haste by central banks to dial back their pandemic support. In 2013, emerging markets like India faced the brunt of a 'taper tantrum' as rising US treasury yields spooked investors into liquidating offshore holdings in a flight to safety. Gopinath argues convincingly the pandemic has been particularly hard on middle-income countries and they can't afford another tantrum by markets that pushes up borrowing costs.
<
Read in source website
When Joe Biden took office as United States (US) president this week last year, there was a degree of uncertainty over the India-US relationship. Would the new president have the same strategic clarity about China that Donald Trump, for all his political misjudgments, had shown? How would Mr Biden’s emphasis on democratic values translate into the administration’s approach to India? Would Narendra Modi’s joint appearance with Donald Trump in Houston lead to a backlash from within the Democratic Party?
Take each of these concerns. The Biden administration has not just remained strategically clear about China as a competitor — but crafted an approach that is more consistent and coherent than that of its predecessor. Mr Biden convened a meeting of Quad leaders, both virtually and in-person, over the year. And there was recognition that countering China needed an affirmative vision of what democracies could offer. This suited India just fine — as it engaged both bilaterally and within Quad on issues ranging from cooperation on vaccines to emerging technologies. This strategic convergence has, of course, also played a role in minimising the possible divergence on “values and principles”. To be sure, there is concern about India’s record today both in the White House and on the Hill, and India has to end up squandering precious diplomatic energy and political capital in warding off allegations about democratic backsliding. But the China challenge means that key power centres within the national security establishment in Washington DC know that Delhi must be cultivated. The fact that Indian diplomats have actively diversified their political relationships with leaders in the Congress, including those who may have been critical in the past, among Democrats, has also helped.
Two geopolitical issues, however, have added to the challenge. The first was the manner of the US withdrawal in Afghanistan, enabling a Taliban takeover. The current situation in Afghanistan is proof that it has not been as much of a win for Pakistan as Islamabad may have thought — but it has added to India’s security challenge and skepticism about America’s reliability, especially when it comes to the western flank. The second is the growing US-Russia confrontation. Irrespective of whether India gets a waiver on sanctions for its acquisition of the S-400 missile systems, it should be prepared to live with the reality that balancing ties between DC and Moscow will be more challenging in the years to come. Notwithstanding these challenges though, Mr Biden’s stint in office has shown again that the India-US relationship has a momentum of its own. After all, he is the fifth successive president under whom ties have deepened.
On January 17, the Union ministry of environment, forests and climate change told states that it plans to rank them, specifically the state environment impact assessment authorities (SEIAAs), on the speed with which they accord environmental clearances (EC) to development projects. The SEIAA rankings will be based on six parameters: The average number of days taken by an SEIAA to accept proposals, seeking either EC or terms of reference (ToR) for projects; the number of complaints addressed by the authority; the percentage of cases for which site visits are carried out by either SEIAAs or state expert appraisal committees; the percentage of cases in which the authority seeks additional information from project proponents more than once; the disposal percentage of proposals, seeking fresh or amended ToRs that are older than 30 days; and the disposal percentage of proposals seeking fresh or amended EC that are older than 120 days. SEIAAs are responsible for providing clearance for a bulk of the infrastructure, development and industrial projects.
The order, as an environmental lawyer told this newspaper, is “absurd”. It is. This is because the focus of the rating seems to be more on clearing projects quickly than doing due diligence, and pits one state against another to earn the “business-friendly” tag. Earlier, the ministry had cut the time required for providing EC to a project from 105 days to 75 days to “streamline clearance processes’’. The latest order also goes against the ministry’s mandate of protecting India’s environment and natural resources, which are under enormous stress. Besides the focus on reducing time for clearances may encourage SEIAAs to shortcut public hearings, one of the critical provisions of the EA process that provide project-affected people an avenue to ask tough questions and raise objections.
The ministry is amending fundamental environmental laws of the country, including the biodiversity act, the forest act, and the wildlife act. This order is a part of that process. Development is necessary but diluting green safeguards will have harmful consequences for the nation and its people. Even a strong economy will find it challenging to offset this damage.
Pride. Pathos. Prayer.
But above all, pride.
Pride is the overwhelming emotion in the magical arena below Raisina Hill on the twilit evening of pure gold when the ceremony of Beating Retreat is conducted three days after India’s Republic Day.
Pride in the surpassing self-discipline and flair of our armed forces, pride in their valour in war and their grace in peace, pride in their being as fast as lightning and as still as the dome over the crest of the Hill.
The bravehearts on horse-back and camel-back or just standing in statuesque magnificence that evening, are gallant soldiers, not artists trained in opera. But so amazing is their training and their understanding of the sanctity of the ceremony that they can match and outpace any choreography whether in movement, or in being immovable. They are maestros, no less, of sound and silence, of rapture and reverie. The many tinted glow of our President’s residence as a backdrop and of our Parliament House alongside contributes, doubtless, to the magic. But the reality of the moment lies somewhere beyond the training and technique. It lies not in the form but in the spirit of the evening, which invokes the pathos of life’s battles. They know that only that can speed which knows to be still, only that can sound which can be silent. Only one who knows the limits of human strength, who knows there is a power above human power, can take pride in such strength, in such power as is one’s own.
No one helps without the help of the helpless.
Beating Retreat is about the furling of action at end-of-day when the buglers signal quiescence, reflection, prayer. And this means, to the massed personnel and to their awed spectators, a reflection on that strength which underlies strengths, the might that actuates behind might, the force that is subtler and greater than any human force can be. It also means, necessarily, a reflection on the complete unpredictability of the next moment, the next fraction of the next second.
Those on parade on this day express their pride and confidence in themselves, in their unit or regiment and in their country and also their awareness of a force above human force. And they do this through the amazing drill they present and through the music they create along with it. At the heart of that music has been, I believe, for as long as the ceremony has been in existence, the score of one of the most amazing hymns the world has known – Abide With Me.
That the 1847 composition by the Scottish Anglican Henry Francis Lyte draws its opening words from the Bible (Luke 24:29) ‘Abide with us, for it is toward evening and the day is far spent’ is a point in detail. The work has emerged from the depths of human loss, of deprivation, of grief. Lyte is said to have written it after visiting a dying friend who, as Lyte sat by his side, said ‘Abide with me’. The tuning of the hymn by William Henry Monk is as inspired as the text.
But plangent as the song is, it is also deeply soothing, healing in its quiet impact. It has been for some 50 years and more now, Beating Retreat’s heartbeat. A friend of mine, whose faith was – and is – a very quiet and personal matter, told me many years ago “Have you noticed how, when the last note of the hymn subsides, the bells from the Church of the Redemption nearby, peal in pure pathos? “ Pathos has no religion. It has only pathos.
Did I, then or later, think of this musical passage as being religious? I only thought of it as being sublime. It was a deeply moving moment when we thought of those who have laid down their lives for our nation and of their kin. Also, of those who have suffered deprivation, loss in the larger and unceasing battles of life.
Lord, with me abide/ When other helpers fail and comforts flee/ Help of the helpless, oh, abide with me.
Even without the words being vocalised, the tune played on January 29 stirs with this powerful prayer.
Two years ago, there were reports to the effect that the hymn was going to be taken out of the sequence in that year’s Beating Retreat. People across the country said it should stay. It was not taken out. This year, say reports, it is being taken out again. Is it harming something? Is it offending someone?
Pride, pathos and prayer have gone together in Beating Retreat. The soldier, no matter what his religion, who places his life on death’s palm with faith and allegiance, needs to know that a higher power abides with him. And now, with women joining the forces in increasing numbers, that it abides with her.
Nanak, the great Guru, has a song: sumaran kar le mere mana ( recall , awhile, o mind of mine !). It has a great line: Deha nain bina, raina chand bina, mandir dipa bina/ jaise pandit veda bihina, taise prani harinam bina (as the human form would be if deprived of sight, the night robbed of its moon, the temple of its glowing lamp, a learned man without knowledge of the Veda, so is the human being without the name of Hari in his heart).
Without Abide With Me, Beating Retreat will lose something at its heart.
A hymn to healing, a prayer made with pride in the ethos of our country it embodies the ethos of that ceremony. To remove it from that musical offering is to cause hurt.
Gopalkrishna Gandhi is a former administrator, diplomat and governor.
The views expressed are personal
On a pleasant morning in 1982, I remember being in a throng of political activists and journalists in the main hall of the Circuit House in Allahabad (now Prayagraj) and the buzz of excitement there. Maneka, wife of the late Sanjay Gandhi, and daughter-in-law of Prime Minister (PM) Indira Gandhi, was about to announce a new party, the Sanjay Vichar Manch. But everyone wondered how this young woman would be able to take on the formidable Indira Gandhi.
Akbar Ahmad Dumpy was by her side during that press conference as was bureaucrat-turned-politician JN Dixit. A number of heavyweights such as Jagjivan Ram, Narasimha Rao and Narayan Dutt Tiwari were in Indira Gandhi’s Cabinet at that time. The new party created a sensation by winning four seats in Andhra Pradesh the following year. In 1984, Maneka stood against Rajiv Gandhi from Amethi. But, alas, she got her timing wrong. The sympathy wave after the assassination of Indira Gandhi swept Rajiv to power with an unprecedented majority of 414 seats.
Maneka Gandhi could neither take over the Congress nor could she emerge as a significant political force. But she cannot be called a failure. She has won the Lok Sabha elections eight times and has been a Union minister four times.
Will Aparna Yadav, daughter-in-law of Samajwadi Party (SP) patriarch Mulayam Singh Yadav and who has recently joined the Bharatiya Janata Party (BJP) in Uttar Pradesh (UP), be able to pull off a Maneka-like success?
Her joining the BJP has been the subject of much speculation for months. Now that she has joined the party, many feel that this is in retaliation for three ministers and 11 Members of the Legislative Assembly (MLAs) from the BJP crossing over to the SP. This may be seen as a way of showing that SP leader Akhilesh Yadav is not able to keep his house in order. But the question remains: How can Aparna Yadav prove her political credentials?
Maneka Gandhi was active in politics even when she lived at 1, Safdarjung Road, the then official residence of the PM. Aparna has no such record. Usually, political legacy is bequeathed to those who have been blessed by the party leader. While Sanjay Gandhi was alive, Rajiv Gandhi confined himself to being a pilot. After Sanjay’s death, Indira Gandhi pushed Rajiv into politics. Maneka was also fighting for the control of the Nehru-Gandhi legacy, but Indira’s choice was clear.
Mulayam Singh Yadav has handed over his legacy to elder son Akhilesh Yadav. Akhilesh has been the chief minister (CM) of UP for five years and is now the national president of his party. He was challenged by his uncle, Shivpal Yadav. Today, the same Shivpal Yadav cannot but accept Akhilesh as his leader.
Such problems are rife in political clans. Tejashwi Yadav is the main face of the Rashtriya Janata Dal (RJD) in neighbouring Bihar. He has been the deputy CM and is currently the leader of the opposition in the Bihar Legislative Assembly. Despite this, he has to make a real effort to ensure harmonious relations with his brother, Tej Pratap. His sister, Misa Bharti, also has political ambitions, but party patriarch Lalu Yadav has anointed Tejashwi as his successor. Despite this, there is no guarantee that there will be no rebellion in the family. Similarly, in Maharashtra, Shiv Sena chief Uddhav Thackeray is the CM. He faced challenges from his cousin, Raj Thackeray, whose supporters were keen to establish him as the real successor of Balasaheb Thackeray, but to no avail as Balasaheb clearly chose Uddhav.
There are, however, two exceptions. When former Andhra Pradesh CM NT Rama Rao was trying to anoint his second wife Lakshmi Parvati as his successor, his son-in-law Chandrababu Naidu revolted and snatched not only the Telugu Desam Party, but also the CM’s post from him. He has been the CM of Andhra Pradesh thrice since.
This was also the case with the late J Jayalalithaa. After the death of former CM MG Ramachandran, she was sidelined by his family and senior party leaders of the All India Anna Dravida Munnetra Kazhagam. MGR’s wife VN Janaki became the CM, but the people felt that Jayalalithaa was the real heir to the late CM, having been his partner on the celluloid screen and in politics. Jayalalithaa was astute and intelligent. Once she got hold of the party reins, Jayalalithaa controlled it till her death. Can Aparna Yadav equal Jayalalithaa?
One lesson can also be learned from the fate of Chirag Paswan, son of Lok Janshakti Party leader Ram Vilas Paswan. He frittered away his legacy thanks to his naiveté, which led to his uncle Pashupati Paras capturing a large section of the party. Aparna must keep in mind that symbolism in politics works only when there is either a legacy or considerable personal ability. Her joining the BJP has helped the saffron party gain a significant advantage, and it remains to be seen what she can gain from this move.
Shashi Shekhar is editor-in-chief, Hindustan. The views expressed are personal
It was on January 23, 2004, that Indians got the right to display the Tricolour in private capacities on all days of the year. The day is doubly special because it’s also the birth anniversary of Netaji Subhas Chandra Bose, who sparked a million dreams and is an inspiration for the youth of country. I also draw immense inspiration from the founding fathers of the Republic. Together, with my colleagues, friends, and countrymen, I strive for an India that will set an example for the rest of the world.
As an industry representative, and a former Member of Parliament, I have a seven-point agenda, which could boost growth and make Indians prosperous.
First, it is heartening that wealth creators and entrepreneurs are now getting their due as nation builders and champions of growth. On several occasions, Prime Minister Narendra Modi has spoken of respecting wealth creators, which is encouraging. Today when we celebrate the growth of the start-up ecosystem and new-age wealth creators, I feel proud. Start-ups will add to the “Make in India” drive. They will aid the manufacturing sector in making India “aatmanirbhar” (self-reliant).
I, however, have a couple of concerns, too.
According to a 2020 statistic, less than 2% of the population paid income tax in India. A universal thumb rule is that 20% of taxpayers contribute 80% of taxes collected. It means that 0.4% of high net worth individuals (HNIs) contribute 80% of taxes. The honest taxpayers ideally, then, should be honoured. However, many have tales of harassment to narrate. Whether it’s due to lack of clarity, or any other technical issue, there should never be any scope for harassment by authorities or else they will lose their credibility in a democracy. According to reports, around 7,000 HNIs moved overseas in 2019. This is, perhaps, not a one-off example. Most of those who moved overseas talked about a “vitiated environment” and even “harassment” as the reasons. I dream of an India where we get back all such wealth creators and inspire them to contribute towards the betterment of the nation.
Two, industry leaders often talk about their interface with the government. There should never be an occasion for any trust deficit between industry and the government. All stakeholders must jointly work towards a system that is fair and transparent.
Three, India has done well in improving its score on the ease of doing business index. Measures such as a single-window clearance for businesses should be hailed. The disinvestment policy has been one of the big positives. So, whether it’s the Air India disinvestment or that of Neelachal Ispat Nigam Ltd, the government has shown the right intentions and commitment. Yet, we need to do a lot more on the ease of doing business front.
Four, we need to work towards judicial reforms to ensure an equitable and happy society. We need to find ways to ensure that the judicial and criminal justice systems are efficient and fair.
Five, a recent report claimed that not a single state is fully compliant with the 2006 Supreme Court judgment on police reforms. This must be addressed.
Six, we need to improve the quality of education. The National Education Policy, 2020, is welcome. We must set up good quality skilling and training institutes to ensure a trained and employable workforce.
Seven, today’s India is a land of opportunities. True, the Covid-19 pandemic has tested our resolve and created uncertainties. But this has also been a time of innovations.
There will always be diverse pulls and pressures, arguments and counter-arguments in our society and country. We must bear in mind that when divisions threaten to assume undue importance, we should think of the tiranga (Tricolour). There is no other bigger unifying idea or symbol than the Tricolour. The national flag will always inspire us to re-dedicate ourselves to nation-building — something that will make our Republic’s founding fathers proud, and our children’s future bright.
Naveen Jindal is chairman, Jindal Steel & Power, and a former Member of Parliament. The views expressed are personal