தலைநகர் தில்லியின் சிங்கூர் எல்லையில் மத்திய அரசின் வேளாண் சட்டங்களுக்கு எதிராகப் போராட்டம் நடத்தும் விவசாயிகள் பெருநிலச்சுவான்தார்கள் என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. ஆனால், ஒன்றிரண்டு ஏக்கரோ அதற்கும் குறைவாகவோ பாரம்பரியமாக தங்களுக்குக் கிடைத்த நிலத்தில் பயிரிட்டு வாழ்க்கை நடத்தும் கோடிக்கணக்கான விவசாயிகளை அதே கண்ணோட்டத்துடன் பார்க்கக் கூடாது.
இந்திய விவசாயத்தில் மறுமலர்ச்சி ஏற்படுத்துவது குறித்து அதிகாரபூர்வமாக ஓர் ஆய்வு நடத்தப்பட்டது. தேசிய புள்ளிவிவர நிறுவனம் (நேஷனல் ஸ்டேட்டிஸ்டிக்கல் ஆர்கனைசேஷன்) அந்த அறிக்கையை வெளியிட்டிருக்கிறது. 2019-இல் நடத்தப்பட்ட அந்தப் புள்ளிவிவர ஆய்வு இந்தியாவிலுள்ள கிராமப்புற குடும்பங்களின் வசமுள்ள விளைநிலங்கள் குறித்தும், வேளாண்மையில் ஈடுபட்டிருக்கும் குடும்பங்கள் குறித்தும் விரிவான கணக்கெடுப்பு நடத்தியது. மேலெழுந்தவாரியாகப் பார்த்தால் அந்த அறிக்கை, இந்திய விவசாயம் பிரகாசமாக இருப்பது போன்ற தோற்றத்தை
ஏற்படுத்துகிறது.
அந்தப் புள்ளிவிவர அறிக்கையின்படி, 2012-13-க்கும் 2018-19-க்கும் இடையிலான ஐந்து ஆண்டுகளில் குடும்பங்களின் வேளாண் வருவாய் 57% அதிகரித்திருக்கிறது. கூட்டு ஆண்டு வளர்ச்சி விகிதம் 7.3%. வேளாண்மையில் ஈடுபட்டிருக்கும் குடும்பங்களின் கடன், அதே காலகட்டத்தில் 51.9% லிருந்து 50.2% என்கிற அளவில் குறைந்திருக்கிறது. இதெல்லாம் மாயத்தோற்றம் என்பதை அந்த அறிக்கையைக் கூர்ந்து கவனித்தால் தெரிந்துகொள்ள முடியும். கிராமப்புற விலைவாசி உயர்வை கழித்துப் பார்த்தால், அந்த காலகட்டத்தில் உண்மையான வருவாய் அதிகரிப்பு 16.5% தான் என்றும், கூட்டு ஆண்டு வளர்ச்சி விகிதம் வெறும் 2.5% மட்டுமே என்றும் தெரிந்துகொள்ள முடிகிறது.
ஐந்து ஆண்டுகளில் வருவாய்க்கான வழிமுறைகள் மாறியிருக்கின்றன. சிறு விவசாயிகளைப் பொறுத்தவரை அவர்களே வேளாண் பணிகளில் ஈடுபடுவதால் அதையும் வருவாயாகக் கணக்கிட வேண்டும். 2012-13-இல் சுயப்பணிகளின் கூலி, வருமானத்தில் 32% ஆக இருந்தது. அதுவே 2018-19-இல் 40% ஆக அதிகரித்திருக்கிறது. அதாவது அவர்கள் அதிகமான உழைப்பைச் செலுத்தி தங்களது வருவாயை அதிகரித்துக்கொள்ள முற்பட்டிருக்கிறார்கள்.
பயிரிடுவதன் மூலம் விவசாயிகள் பெற்ற வருவாய் 48% ஆக இருந்தது, இப்போது அது 38% ஆக குறைந்திருக்கிறது. அதாவது விளைச்சலால் அவர்கள் அதிக லாபம் ஈட்டவில்லை என்று தெரிகிறது. 2012-13-இல் கால்நடை வளர்ப்பு மூலமான வருவாய் 12% அளவில் இருந்தது. அது இப்போது 16% ஆக அதிகரித்திருக்கிறது. தங்களது அன்றாட வாழ்க்கைக்கும் செலவுக்கும் கால்நடைப் பராமரிப்பைச் சார்ந்து இருக்க வேண்டிய நிர்பந்தம் ஏற்பட்டிருக்கிறது. விவசாயத்துக்குத் தொடர்பில்லாத தொழில்களின் மூலமோ செயல்பாடுகள் மூலமோ முன்பு கிடைத்து வந்த 8% வருவாய் இப்போது 6% ஆக குறைந்திருக்கிறது. அதாவது, வேளாண் பயிரிடலின் மூலமான விவசாயிகளின் வருவாய் 8.9% குறைந்திருக்கிறது.
விவசாயக் கடன் தள்ளுபடி அறிவிக்கப்படும்போதெல்லாம், ஏனைய பிரிவினர் மத்தியில் கடுமையான எதிர்ப்பு எழுவது வழக்கம். விவசாயக் கடன் தள்ளுபடியால் பெருவிவசாயிகள் நியாயமற்ற வகையில் பயனடைகிறார்கள் என்றாலும், லட்சக்கணக்கான சிறு விவசாயிகள் அதன்மூலம் தங்கள் வாழ்வாதாரத்தைக் காப்பாற்றிக் கொள்கிறார்கள் என்பதை நாம் மறந்துவிடக்கூடாது. மேலெழுந்தவாரியாகப் பார்த்தால் கடன்பட்டிருக்கும் விவசாயக் குடும்பங்களின் எண்ணிக்கை குறைவாகத் தெரிந்தாலும் விவசாயக் கடனின் சராசரி அளவு 57% அதிகரித்திருக்கிறது.
கால் நூற்றாண்டுக்கு முன்னால் உலகமயமாக்கல் கொள்கையை ஏற்றுக்கொண்டபோது, உலக வர்த்தக நிறுவன வேளாண் ஒப்பந்தத்தில் இந்தியா கையொப்பமிட்டது. அப்போது விவசாயிகளுக்கு அது மிகப்பெரிய வரப்பிரசாதமாக இருக்கும் என்றும், இந்தியாவின் வேளாண் ஏற்றுமதி எதிர்பார்க்காத அளவு அதிகரித்து, இந்திய விவசாயத்தின் முகமே மாறப்போகிறது என்றும் கூறப்பட்டது. சாதாரண விவசாயிகளின் வேளாண் வருவாய் அதிகரித்து, அவர்களது வாழ்க்கைத் தரம் உயர் மத்திய தர வகுப்பினரின் அளவுக்கு அடுத்த 10 ஆண்டுகளில் உயரும் என்று சந்தைப் பொருளாதாரத்தை ஆதரித்த நிபுணர்கள் கட்டியம் கூறினர்.
உலக வர்த்தக நிறுவன ஒப்பந்தம் கையொப்பமாகி 26 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, இப்போது தேசிய புள்ளி விவர நிறுவனம் வெளியிட்டிருக்கும் ஆய்வறிக்கை வெளிப்படுத்துவதெல்லாம் விவசாயிகளின் உறுதியற்ற எதிர்காலத்தையும், வேளாண்மையின் நம்பகமற்ற வளர்ச்சியையும்தான். சராசரி இந்திய விவசாயி, கூலித் தொழிலாளியைவிட மோசமான நிலையில் இருப்பதை வெளிப்படுத்துகிறது அந்த அறிக்கை.
இரண்டு ஏக்கர், மூன்று ஏக்கர் நிலத்தை வாழ்வாதாரமாகக் கொண்டு வாழ்க்கை நடத்தும் சராசரி கிராமப்புற விவசாயி பயிரிடுவதன் மூலம் அடையும் தினசரி சராசரி வருவாய் ரூ.27 மட்டுமே. கால்நடைகள் வளர்ப்பதன் மூலம் கிடைக்கும் அளவிலான வருவாயைக்கூட சிறு விவசாயியால் பயிர் செய்வதன் மூலம் ஈட்ட முடியவில்லை.
பயிரிடுவதைவிட நூறுநாள் வேலைவாய்ப்புத் திட்டத்துக்குச் செல்வது மேல் என்று சிறு விவசாயிகள் கருதி விவசாயத்தைக் கைவிடுவதும், வேளாண்மை செய்ய கூலியாள்கள் கிடைக்காததால் நடுத்தர விவசாயிகள் விளைநிலங்களைத் தரிசாகப் போடுவதும் அதிகரித்து வருகின்றன. இதன் பின்னணியில், நகர்ப்புறத்தில் கூலி வேலை செய்ய, குறைந்த ஊதியத்தில் தொழிலாளர்களை உருவாக்கும் சதித்திட்டம் இருக்குமோ என்கிற ஐயப்பாடு எழுவதைத் தவிர்க்க முடியவில்லை!
இன்றைய காலகட்டத்தில் பெண்களுக்கும் குழந்தைகளுக்கும் எதிரான பாலியல் குற்றங்களும், துன்புறுத்தல்களும் முன்னெப்போதும் இல்லாத அளவுக்கு அதிகரித்து வருவதை ஊடகங்கள் வாயிலாக அறிய முடிகிறது. இந்த நிலை இந்தியா முழுவதும் காணப்படுகிறது. இந்தியாவில் நாள்தோறும் நூற்றுக்கணக்கான குழந்தைகள் பாலியல் தொல்லையால் பாதிக்கப்படுவதாக புள்ளிவிவரம் ஒன்று சொல்கிறது.
உலகில் சீரும் சிறப்பும் நிறைந்தவர்கள் பெண்கள். தாய்மை என்பது பெண்களுக்கே உரிய தனிச்சிறப்பு. மனித குலத்தின் ஆரம்ப காலகட்டத்தில் சமூகத்தை வழிநடத்தியவர்கள் பெண்கள்தான்.
இன்றைக்கும் கூட சமூகத்தில் பல்வேறு வகையான வளர்ச்சிப் பணிகளில் ஈடுபட்டு சமுதாய வளர்ச்சிக்கு வித்திடுபவர்கள் பெண்கள் என்பதில் எவ்வித ஐயமுமில்லை. அப்படி வளர்ச்சிப் பாதையில் சமுதாயத்தை எடுத்துச் செல்லும் பெண்கள் பாதுகாப்போடு நடத்தப்பட வேண்டியது அவசியமாகும்.
பெண்கள் கல்வி கற்று பல்வேறு துறைகளில் சிறந்து விளங்குகிறார்கள் என்பது கண்கூடு. ஆனாலும், அப்படிப் பணியாற்றும் பெண்கள் பாதுகாப்போடு, அச்சமின்றி பணியிடங்களில் தங்கள் பணியில் ஈடுபட முடிகிறதா என்பது கேள்விக்குறியாகத்தான் உள்ளது.
பெண்கள் வன்கொடுமையால் பாதிக்கப்படும்போது, அவர்கள் புகார் அளிக்க காவல் நிலையத்திற்குத்தான் செல்ல வேண்டியிருக்கிறது. அப்படிச் செல்லும் காவல் நிலையத்திலேயே வன்கொடுமை சம்பவம் நடந்தால் அவர்கள் எங்கே சென்று புகார் அளிப்பார்கள்? நம் நாட்டில் மட்டுமல்ல, உலகம் முழுவதுமே பெண்களுக்கு எதிரான வன்கொடுமை என்பது பெரிய பிரச்னையாக இன்று உருவெடுத்துள்ளது.
அமெரிக்காவில் நியூயார்க் மாகாணத்தின் ஆளுநர் மீது 35 வயது மதிக்கத்தக்க பெண் ஒருவர் பாலியல் புகார் அளித்துள்ளார். இது அவர் மீது சுமத்தப்படும் நான்காவது பாலியல் குற்றச்சாட்டு என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
கடந்த ஆண்டு பாலியல் வன்கொடுமை வழக்கில் குற்றஞ்சாட்டப்பட்டவரை விடுதலை செய்து சர்ச்சைக்குரிய தீர்ப்பு வழங்கிய பெண் நீதிபதிக்கு பதவி உயர்வு பரிந்துரையை கொலீஜியம் திரும்பப் பெற்றது என்பது நாம் அனைவரும் அறிந்ததே.
பெண்களுக்கு ஏற்படும் பாலியல் வன்கொடுமையை முடிவுக்குக் கொண்டுவர ஆந்திர சட்டப்பேரவையில் 2019-ஆம் ஆண்டு புதிய சட்டம் ஒன்று கொண்டுவரப்பட்டது. அதன் பெயர் 'திஷா' சட்ட மசோதா. இந்த சட்டத்தின்படி பாலியல் வன்கொடுமை வழக்குகளில் ஆதாரங்கள் இருந்தால் குற்றவாளிகளுக்கு நீதிமன்றம் 21 நாள்களில் மரண தண்டனை விதிக்கும். காவல்துறையினர் ஏழு நாளில் விசாரணையை முடிக்க வேண்டும், அடுத்த 14 நாள்களில் நீதிமன்ற விசாரணையை முடிக்க வேண்டும், இறுதியில் 21 நாள்களில் வழக்கின் தீர்ப்பு வழங்கப்பட்டுவிடும்.
இதேபோல் தமிழ்நாட்டிலும் பாலியல் வழக்குகள் விரைந்து விசாரிக்கப்பட்டு, தீர்ப்பு வழங்கப்பட வேண்டும் என்பது சமூக ஆர்வலர்களின் கோரிக்கையாக உள்ளது. 20 வயது கூட நிரம்பாத இளைஞனும், 70 வயதை தாண்டிய கிழவனும் பாலியல் வன்முறையில் ஈடுபடும் கொடுமை நாள்தோறும் அரங்கேறுகிறது. இவர்களை மனிதத்தன்மை அற்றவர்களாக மாற்றியது எது? இதற்கு பதில் தேடாமல் பெண்களை எச்சரிக்கையாக இருக்கச் சொல்லி விளம்பரம் செய்வது சரிதானா?
பள்ளியில் படிக்கும் சிறுமி, வயது வந்த குமரி, குழந்தை பெற்ற தாய் என்று எந்த வித்தியாசமும் இல்லாமல், பெண்கள் பாலியல் வன்கொடுமைக்கு ஆளாகின்றனர். இப்படிப்பட்ட கொடூர நிகழ்வுகளால் பெண்கள் எப்போதும் எச்சரிக்கையுடனும் அச்சத்துடனுமே வாழ வேண்டியிருக்கிறது. பள்ளி, கல்லூரி, பணியிடம், பேருந்து நிலையம், ரயில் நிலையம் என எங்கு சென்றாலும் பெண்கள் பயத்துடனே சென்று வருகின்றனர். இந்த அச்சம் அவர்களின் வீட்டிலும் தொடர்கிறது.
பெண்களுக்கு எதிராக நடத்தப்படும் வன்முறை நிகழ்வுகள் அனைத்தும் மனித உரிமை மீறல்களே. அத்தகைய மனித உரிமை மீறலை செய்யும் நபர் யாராக இருந்தாலும் கடுமையாக தண்டிக்கப்பட வேண்டும். நாட்டில் பொருளாதார முன்னேற்றம் ஏற்பட்டு எல்லாத் துறைகளிலும் முன்னேற்றம் ஏற்பட வேண்டுமெனில் பெண்கள் வேலை செய்யும் இடங்களிலும், பள்ளி, கல்லூரிகளிலும் அவர்களுக்கான பாதுகாப்பு உறுதிப்படுத்தப்பட வேண்டும்.
நாடு முழுவதும் பெண்களின் பாதுகாப்பை உறுதிப்படுத்தவும், பெண்களின் ஒட்டுமொத்த நலனை வலுப்படுத்தவும் திட்டமிட்டுள்ள மத்திய அரசின் முயற்சிகளுக்கு உதவியளிக்கும் வகையில் தேசிய மகளிர் ஆணையத்தின் 24 மணி நேர உதவி எண் அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த எண்ணை மத்திய பெண்கள் - குழந்தைகள் நலத்துறை அமைச்சர் ஸ்மிருதி இரானி கடந்த ஜூலை மாதம் அறிமுகப்படுத்தி வைத்தார்.
பாலியல் வன்கொடுமைக்கு உள்ளாகும் பெண்களை காவல்துறை, மருத்துவமனை, மாவட்ட சட்ட சேவை ஆணையம், உளவியல் சேவை அமைப்பு போன்றவற்றோடு இணைப்பதே இந்த இணையவழி உதவி எண் அறிவிக்கப்பட்டதன் நோக்கமாகும். காணொலி வாயிலாக இந்த சேவையைத் தொடங்கி வைத்த அமைச்சர் ஸ்மிருதி இரானி, தேசிய மகளிர் ஆணையத்தின் புதிய முயற்சிக்கு பாராட்டு தெரிவித்தார்.
இந்த நிகழ்ச்சியில் பேசிய தேசிய மகளிர் ஆணையத்தின் தலைவர், ஆணையத்தின் தற்போதைய புகார் அமைப்பு முறையை இந்த புதிய உதவி எண் வலுப்படுத்தும் என்று கூறினார். இந்த உதவி எண்ணை பதினெட்டு வயதுக்கு மேற்பட்ட பெண்கள் தொடர்பு கொள்ளலாம்.
மத்திய மின்னணு மற்றும் தகவல் தொழில் நுட்ப அமைச்சகத்தின் எண்ம (டிஜிட்டல்) இந்தியா நிறுவனத்துடன் இணைந்து இந்த மின்னணு உதவி எண் சேவை உருவாக்கப்பட்டுள்ளது. இதே போல் பதினெட்டு வயதுக்கு உட்பட்ட சிறுமிகளுக்கும் 24 மணி நேர உதவி எண் சேவை வேண்டும் என்பது சமூக ஆர்வலர்களின் கோரிக்கையாகும்.
பெண்கள் பல்வேறு துறைகளில் பாதுகாப்பற்ற சூழலில் பல்வகைப் பணிகளைத் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கின்றனர். இவர்களுக்கான பாதுகாப்பை உறுதிப்படுத்த வேண்டியது மத்திய-மாநில அரசுகளின் தலையாய கடமை. பெண்களின் பாதுகாப்பே நாட்டின் பாதுகாப்பு.
புகழ்ச்சிக்குச் சாதாரண மனிதா்கள் மட்டுமல்ல, இவ்வுலகைப் படைத்த கடவுளா்களே அடிமையாகி விடுகின்றனா். சிவபெருமான், சுந்தரமூா்த்தி நாயனாருக்காக திருக்கச்சூரில் ஒவ்வொரு வீடாகச் சென்று பிச்சை எடுத்து வந்து, பசித்திருந்த சுந்தரமூா்த்தி நாயனாரை உண்ண வைக்கிறான். மேலும், சுந்தரருக்காக, பரவை நாச்சியாா் வீட்டுக்குத் தூது போகின்றான்.
இதனை நன்மங்கலம் சிவப்பிரகாச சுவாமிகள் ‘ஏ சிவபெருமானே! சுந்தரருக்காக உன் நிலையிலிருந்து கீழிறங்கச் செய்ததெல்லாம், அவா் உன்னைப் பற்றிப் புகழ்ந்து பாடுவாா் என்பதால்தானே?உன்னைப் போலப் புகழ்ச்சி விருப்பினனைப் பாா்த்ததில்லை’ எனப் பாடுகிறாா். இதே கருத்தினை வள்ளலாா்
‘பாட்டுக்கு ஆசைப்பட்டுப்
பரவை தன் வீட்டுக்குப் போய்’
எனப் பாடிச் செல்கிறாா்.
நம்மாழ்வாா் காலத்திலும் போலிகளைப் புகழ்ந்து பேசிப் பொருள் பெறுதல் பெருங் கலையாக இருந்திருக்கிறது. அதனால்தான்,
‘பொருள் கையுண்டாய்ச் செல்லக் காணில்
போற்றி என்று ஏற்றி எழுவா்’
எனும் பாசுரத்தின் (3416) மூலம், அச்செயலைக் கண்டிக்கின்றாா்.
பிற்காலத்தில் இப்பாசுரத்திற்கு விளக்கம் சொல்ல வந்த எம்பாா் விஜயராகவாச்சாரியாா், ஓா் அருமையான நிகழ்ச்சியைச் சுட்டுகிறாா். ஓா் ஊரில் ஒரு பெரும் பணக்காரா் இருந்தாா்; அவருக்குத் தலையிலே ஒரு முடி கூடக் கிடையாது. ஆனால், தன்னை யாராவது புகழ்ந்து பேசினால் அள்ளி அள்ளிக் கொடுப்பாா். ஒரு நாள் ஒரு வாய் வீச்சுக்காரன் அவரிடம் சென்று, ‘ஐயா! எத்தனையோ செல்வந்தா்களை நான் பாா்த்திருக்கின்றேன். ஆனால், உங்களைப் போல் முடியழகு யாருக்கும் கிடையாது’ என்றான். உடனே அச்செல்வந்தா் ‘அப்படியா இந்த ஒரு மூட்டை நெல்லை உனக்கு இனாமாகத் தருகிறேன், தூக்கிக் கொண்டு போ’ என்றாா்.
அவன் போன பின்னா், அங்கிருந்தோா், ‘ஐயா! உங்களுக்கு முடியில்லை என்பதைக் கண்ணாடியைப் பாா்த்தாலே தெரியும்; யாரும் சொல்ல வேண்டியதில்லை. அவன் பேச்சில் மயங்கி ஒரு மூட்டை நெல்லை இழந்துவிட்டீா்களே’ என்றனா். ‘அப்படியா செய்தி’ எனச் சொல்லி செல்வந்தா் உட்பட அனைவரும் விரட்டிக்கொண்டு சென்றனா்.
நிலைமையை நன்குணா்ந்த அந்த வாய்ஜாலக்காரன், ‘ஐயா! சொன்னால் நானே வந்திருப்பேனே! நீங்கள் இப்படிக் கூந்தல் சரியச் சரிய ஓடி வரலாமா’ என்றான். மறுபடியும் புகழ்ச்சியில் மயங்கிய அந்தப் பணக்காரா், ‘இந்தாப்பா! உனக்கு இன்னொரு மூட்டை நெல்லையும் தருவதற்காகத்தான் அனைவரும் வந்தோம். இந்த மூட்டையையும் எடுத்துக்கொள்’ எனச் சொல்லி விடைபெற்றாா் என்பது, எம்பாா் சொன்ன வியாக்கியானம்.
சொந்தக்காலில் நிற்பவா்கள் புகழ்ச்சியை விரும்புவதில்லை; அதில் ஏமாறுவதுமில்லை. சுந்தரமூா்த்தி நாயனாா் கடவுளையே புகழ்ந்து காரியம் சாதித்துக் கொண்ட வழக்கத்தில், சில மனிதா்களையும் புகழ்ந்து பேசத் தொடங்குகின்றாா். ‘வீரமில்லாத கஞ்சன் ஒருவனைப் பாா்த்து வீமனே, வில்வித்தையில் அா்ச்சுனனே! அள்ளிக் கொடுப்பதில் பாரியே’ எனப் புகழ்ந்துரைக்கின்றாா்.
‘மிடுக்கிலாதனை வீமனே, விறல் விசயனே வில்லுக்கு, இவனென்று கொடுக்கிலாதானைப் பாரியே என்று கூறினும் கொடுப்பாரில்லை’
என்பது சுந்தரா் தேவாரம். அந்தக் கஞ்சன் ‘இல்லாது சொன்ன உனக்கு இல்லை போ’ என்றான். அதிலிருந்து மனிதரைப் புகழ்வதைச் சுந்தரா் கைவிட்டாா்.
சான்றோா்கள் பலரும், புகழ்ச்சியை விரும்பிப் பெற்றுக் கொள்பவா்களைப் பாா்த்துத்தான் பரிதாபம் கொண்டனா். ஆனால், நம்மாழ்வாா் புகழ்கின்றவா்களைத் தடுத்து, இடித்துக் கூறித் திருத்த முயல்கிறாா்.
‘குப்பைகள் போல் செல்வத்தைக் குவித்திருக்கும் செல்வந்தா்களைப் பாடிப் பரிசில் பெற்று, வாய்மையை இழக்கும் புலவா்களே! இந்த மனிதா்களைப் பாடி, நீங்கள் பெறும் பொருள் எத்தனை நாளைக்கு உங்களுக்கு வரும்’ ( 2845, 2846) என்பது நம்மாழ்வாா் வினா.
கிறிஸ்தவா்களின் வேதமான விவிலியமும் போலிப் புகழ்ச்சியாளா்களை வன்மையாகக் கண்டிக்கிறது. ‘போலியாகப் புகழ்கின்றவா்களின் நாக்கிலும் வாயிலும் விசுவாசம் கிடையாது; அவா்களுடைய நெஞ்சகம் முழுவதுமே வஞ்சகம்; அவா்களுடைய குரல்வளை திறந்து வைக்கப்பட்ட கல்லறை’ என விவிலியத்தில்; 5 ஆம் சங்கீதத்தில்; 5,9 வசனங்களில் காணப்படுகிறது.
புகழ்ச்சியில் மயங்குபவா்களுக்கு ஆபத்துக்கள் விளையும் என்பதற்கு ஷேக்ஸ்பியா் ‘லியா் மன்னன்’ எனும் பெயரில், ஓா் அவல நாடகத்தையே எழுதியிருக்கிறாா். லியா் மன்னன் ஒரு புகழ்ச்சி விரும்பி; புகழ்ச்சியில் மயங்கி ஒரு போதை நிலைக்கே சென்றுவிடுவான். அம்மன்னனுக்கு ‘கானரில்’, ‘ரீகன்’, ‘காா்டிலியா’ என மூன்று மகள்கள். அவன் மீது யாா் அதிக அன்பு செலுத்துகிறாரோ, அவருக்கு சொத்தில் அதிக பங்கு தருவதாக உறுதி எடுத்துக்கொண்டு, அரசவையைக் கூட்டுகிறான்.
முதல் மகள் கானரிலை அழைத்து, அவள் எவ்வளவு அன்பு செலுத்துகிறாள் எனக் கேட்டான் மன்னன். அவள் ‘அப்பா, என்னுடைய கண் பாா்வையைக் காட்டிலும், இவ்வுலகத்தைக் காட்டிலும், என்னுடைய சுதந்திரத்தைக் காட்டிலும் அதிகமாக உங்களை நேசிக்கின்றேன். என்னுடைய வாழ்க்கை, என்னுடைய உடல், என்னுடைய அழகு, என்னுடைய கௌரவம் அனைத்தைக் காட்டிலும், உங்கள் மேல் நான் அன்பு வைத்திருக்கிறேன். உலகத்தில் இதுவரை எந்தப் பெண்ணும் செலுத்தாத அன்பை நான் உங்களிடம் செலுத்துவேன்’ என்றாள்.
அடுத்து, இரண்டாவது மகள் ரீகன் ‘அப்பா, கானரில் சொன்ன அத்தனை உச்சங்களைக் காட்டிலும், அன்பு செலுத்துவதில் நான் அதிகமாக உயா்ந்து நிற்பேன். நான் இதயத்தால் பேச நினைத்ததை எல்லாம், கானரில் வாா்த்தையால் பேசிவிட்டாள். அவள் காட்டிய அன்பு மிகக் குறைவானது. நான் உங்கள் மேல் வைத்த அன்பால், இந்த உலகத்திலுள்ள இன்பங்கள், மகிழ்ச்சிகள் அனைத்தையும் வெறுக்கின்றேன். என் ஒருத்தியால்தான் உங்களை முழுமையாக நேசிக்க முடியும்; வேறு யாராலும் முடியாது’ எனப் புகழ்ச்சியில் எவரெஸ்டின் மேலேயே ஏறி நின்றாள்.
மன்னன், மூன்றாவது மகள் காா்டிலியாவை அழைத்து, ‘நீ எந்த அளவுக்கு நேசிப்பாய்’ எனக் கேட்கின்றான். அதற்கு உண்மையான விசுவாசியாகிய காா்டிலியா, ‘அப்பா, அன்பு செலுத்துவேன்; அமைதியாக இருப்பேன்’ என்று சொல்லி அமா்ந்து விட்டாள்.
மன்னன், ‘என்னுடைய சொத்துகள் அனைத்தையும் கானரில், ரீகன் எனும் இரண்டு பெண்களுக்குத்தான் தரப்போகிறேன். காா்டிலியாவுக்கு ஒன்றும் கிடையாது’ என அறிவித்துவிட்டான். மந்திரிகள் வாயடைத்து அமா்ந்திருந்தாலும், ஒரு மந்திரியால் அநீதியை சகித்துக் கொண்டிருக்க முடியவில்லை. உடனே அவா் எழுந்து, ‘அரசரே, நீங்கள் செய்த செயல் எப்படிப்பட்டது தெரியுமா? ஒரு கோழிமுட்டையை இரண்டாக உடைத்து, உள்ளே இருக்கின்ற கருவைக் கீழே கொட்டிவிட்டு, இரண்டு ஓடுகளை மட்டும் கையில் வைத்துக் கொண்டிருப்பதைப் போன்றது’ என்றாா்.
மன்னன் திருந்தவில்லை; மனம் மாறவில்லை. கடைசியில் முதல் இரண்டு மகள்களும் தங்களின் திருமணத்திற்குப் பின்னா் தந்தையை அரண்மனையை விட்டே வெளியேறச் செய்துவிட்டனா். மன்னன் மனநிலை கெட்டு, காட்டிலும் மேட்டிலும் அலைந்து மாண்டு போகிறான். புகழ்ச்சியினால் ஏற்படும் வீழ்ச்சிகளை எடுத்துக்காட்ட ஷேக்ஸ்பியா் எழுதிய நாடகம் இது.
இந்த நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் வாழ்ந்த இராமச்சந்திர கவிராயா் எனும் புலவா் வறுமையில், பணம் படைத்திருந்த கஞ்சன் ஒருவனை, ‘இந்திரா்க்கு இந்திரனே! சுந்தரா்க்குச் சுந்தரனே’ என்று புகழ்ந்து பாடுகிறாா். அப்பாடல் வருமாறு:
கல்லாத ஒருவனை நான் கற்றாய் என்றேன்;
காடெறியும் மறவனை நாடு ஆள்வாய் என்றேன்;
பொல்லாத ஒருவனை நான் நல்லாய் என்றேன்;
போா்முகத்தை அறியானைப் புலியே என்றேன்;
மல்லாரும் புயம் என்றேன் சூமிபல் தோளை
வழங்காத கையனை நான் வள்ளல் என்றேன்;
இல்லாது சொன்னேனுக்கு ‘இல்லை’ என்றான்;
யானும் என்றன் குற்றத்தால் ஏகின் றேனே!
கஞ்சன் இல்லை என்றுசொன்னதால், ‘இனி யாரையும் புகழ்ந்து பாட மாட்டேன்’ என மனம் திருந்திப் போனாா்.
ஒருநாள் வின்ஸ்டன் சா்ச்சில் காரில் சென்றுகொண்டிருந்தாா். போகிற வழியில் ஒரு படக்கடையில் தன்னுடைய படங்கள் ஏராளமாகத் தொங்குவதைப் பாா்த்துப் பூரித்துப் போனாா். காரை நிறுத்தி, படக்கடைக்காரரிடம், ‘என்னப்பா, முழுவதும் என் படமாகத் தொங்க விட்டிருக்கிறாயே! லெனின், ஸ்டாலின், ஆபிரகாம் லிங்கன் படம் ஒன்றும் காணோமே’ என்றாா். அதற்கு கடைக்காரா், ‘லெனின், ஸ்டாலின், ஆபிரகாம் லிங்கன் படங்கள் எல்லாம் மாட்டியவுடன் விற்றுப்போய் விடுகின்றன. உங்கள் படங்களைத்தான் யாரும் வாங்குவதில்லை; அப்படியே தொங்குகின்றன’ என்றான். சா்ச்சில் சூடுபட்ட பூனையாய்த் திரும்பினாா்.
புகழ்ச்சிக்கு மயங்காத பெரியோா்களும் நம் நாட்டில் உண்டு. சுதந்திர தினத்திற்கு முன் மகாத்மா காந்தியடிகள் வினோபாஜியைச் சந்தித்து, என்ன செய்யலாம் என ஆலோசனைக் கேட்டாா். ‘பிகாரில் மக்கள் புல்லை அவித்து உண்டு கொண்டிருக்கிறாா்கள். பட்டினி இல்லாத சமுதாயத்தை உருவாக்க திட்டம் தீட்டுங்கள்’ என்றாா்.
காந்தியடிகள் வாா்தாவுக்குத் திரும்பிய பின், ‘உங்களைப் போன்ற ஒரு மகான் உண்டா?’ என்று வினோபாஜிக்கு ஒரு மடல் எழுதினாா். அந்த மடலைப் படித்த வினோபாஜி, உடன் அதனைக் கிழித்துப் போட்டாா். பக்கத்தில் உள்ளவா்கள் ‘அது உங்களுக்குப் பாராட்டுப் பத்திரம் தானே! அதுவும் காந்தியடிகள் எழுதியது. அதை ஏன் கிழிக்க வேண்டும்’ எனக் கேட்டனா்.
அதற்கு வினோபா ‘பத்திரப்படுத்தலாம்; படமாக சுவரில் தொங்கவிடலாம். அது என்னை அறியாமல் எனக்குள் கா்வம் ஏற்பட்டுவிடும்; அகங்காரம் குடிகொள்ளும்; காலப்போக்கில் அது என்னை பாழ்படுத்திவிடும்’ என்றாா்.
புகழ்ச்சியை பொது நன்மைக்காகப் பயன்படுத்தியவா் நாம் கண்ட திருமுருக கிருபானந்தவாரியாா் சுவாமிகள். திருக்கோயில்களில் கதை சொல்லிக் கொண்டிருக்கின்றபோது, எதிரே அமா்ந்திருக்கின்ற பணக்காரா்களைப் புகழ்ந்து பேசுவாா். புகழ்ச்சியில் மயங்கிய அவா்கள் இரவு அவரை வீட்டுக்கு அழைத்து, ஒரு பெருந்தொகையைத் தருவா். அது போன்று கிடைத்த தொையைக்கொண்டு, அப்பெருந்தகை பல திருக்கோயில்களுக்குக் குடமுழுக்கு செய்வித்தாா்.
எல்லாத் திறமைகளையும் பெற்றவா்கள் புகழ்ச்சியை விரும்பமாட்டாா்கள். ஒரு திறமையும் இல்லாமல் மேல்நிலைக்கு வந்தவா்கள், புகழ்ச்சியைக் கேட்டு மயங்கிப் போவா். புகழ்ச்சி செய்பவா்களும் வேறு திறமைகள் தம்மிடம் இல்லாததால், புகழ்ந்தாவது காரியத்தை சாதிப்போம் எனப் புகழ்ந்து கொண்டிருக்கின்றனா்.
கட்டுரையாளா்:
பேராசிரியா் (ஓய்வு).
கடந்த சட்டமன்றத் தேர்தலின் வெற்றிகரமான பிரச்சார உத்திகளில் ஒன்றாக ‘உங்கள் தொகுதியில் ஸ்டாலின்’ அமைந்திருந்தது. பிரச்சாரப் பயணத்தில் மு.க.ஸ்டாலினிடம் மக்கள் அளித்த நான்கு லட்சத்துக்கும் மேற்பட்ட மனுக்களின் மீது திமுக ஆட்சியமைந்த 100 நாட்களுக்குள் நடவடிக்கை எடுக்கப்படும் என்று உறுதியளிக்கப்பட்டிருந்தது. அவ்வாறே ஆட்சியமைந்ததும் அம்மனுக்களின் மீது நடவடிக்கை எடுப்பதற்காக முதலமைச்சர் அலுவலகத்தில் தனிப் பிரிவும் சிறப்பு அதிகாரிகளும் நியமிக்கப்பட்டனர். தமிழ்நாடு மின்ஆளுமை முகமையால் தகுதியுள்ள மனுக்கள் பதிவேற்றம் செய்யப்பட்டு, உரிய மாவட்ட அதிகாரிகளுக்கு அனுப்பிவைக்கப்பட்டன.
தேர்தலுக்கு முன்பு அளிக்கப்பட்ட மனுக்களின் மீதான அதிவேக நடவடிக்கைகள், முதல்வருக்கு மனு அனுப்பினால் உடனடியாக அது பரிசீலனைக்கு ஏற்றுக்கொள்ளப்படும் என்ற நம்பிக்கையையும் எதிர்பார்ப்பையும் மக்களிடம் உருவாக்கியுள்ளன. தினந்தோறும் முதல்வர் அலுவலகத்துக்கு நேரிலும் அஞ்சலிலும் ஆயிரக்கணக்கில் வந்து குவியும் மனுக்கள் அதற்கு உதாரணம். அதே நேரத்தில், மாவட்ட, வட்டார அளவில் அரசு அதிகாரிகள் தங்கள் வரம்புக்குள் நடவடிக்கை எடுக்கப்பட வேண்டிய பல மனுக்கள் முதல்வர் அலுவலகம் வரைக்கும் மேல்முறையீட்டுக்கு வருவது நிச்சயம் நிர்வாகத் துறையின் அலட்சியத்தையே எடுத்துக்காட்டுகிறது. இந்தக் குறையைச் சுட்டிக்காட்டி சரிசெய்யும் வகையில் அமைந்திருக்கிறது தமிழ்நாடு தலைமைச் செயலாளர் வெ.இறையன்பு அண்மையில் மாவட்ட ஆட்சியர்களுக்கு எழுதியிருக்கும் கடிதம்.
சிற்றூர் அளவிலும் வட்டார அளவிலும் முடிக்கப்பட வேண்டிய பிரச்சினைகளை அங்குள்ள அதிகாரிகள் உரிய காலத்தில் செய்து முடிக்காததன் விளைவே, முதல்வர் அலுவலகத்தை நோக்கி தினந்தோறும் பத்தாயிரம் மனுக்கள் வந்து குவியக் காரணம் என்று தனது கடிதத்தில் தெரிவித்திருக்கிறார் தலைமைச் செயலாளர். முதல்வர் அலுவலகத்திலிருந்து உரிய நடவடிக்கை எடுக்குமாறு குறித்து அனுப்பப்பட்ட புகார்களின் மீது மாவட்ட அதிகாரிகள் விரைந்து செயல்பட்டுத் தீர்வுகாண முடியும்பட்சத்தில், அந்தப் புகாரின் மீது முன்கூட்டியே நடவடிக்கை எடுத்திருக்க முடியும் என்பதை அவர் குறிப்பிட்டுள்ளார். எக்காலத்துக்கும் தேவையான அறிவுறுத்தலாக இந்தக் கடிதத்தின் செய்தி கொள்ளப்பட வேண்டும்.
தனது புகாரை எந்த அதிகாரியின் கவனத்துக்குக் கொண்டுசெல்வது என்றுகூட அறியாதவர்கள் இன்னும் நிறைய பேர் உள்ளனர். கிராமம், நகரம் என்ற பேதம்கூட இதில் இல்லை. புகார்களின் மீது நடவடிக்கை எடுக்கப்படும் என்று நம்புபவர்கள் இருப்பதுபோலவே, நடவடிக்கை எடுக்காதபட்சத்தில் தனிநபர் வழக்கு தொடுப்பதற்கான ஆதாரங்களாக அவற்றைக் கருதுபவர்களும் இருக்கிறார்கள். எந்தத் துறை சார்ந்த புகாராக இருந்தாலும் மாவட்ட ஆட்சியரிடம் அளிக்கும் நீண்ட கால வழக்கம் ஒன்றும் தொடர்ந்துவருகிறது. மாவட்ட அளவில் அனைத்துத் துறைகளுக்கும் ஆட்சியரே உயரதிகாரி என்ற பிரிட்டிஷ் காலத்து நடைமுறையையும் காலத்திற்கேற்றவாறு மறுபரிசீலனைக்கு உட்படுத்த வேண்டியது அவசியம். அதிகமாகிக்கொண்டிருக்கும் அவர்களது பணிச் சுமையைக் குறைக்கவும் அது உதவக்கூடும்.
நாம் நம்முடைய உணர்வுகளைப் பகிர்ந்துகொள்ள உதவுவது, நம் தாய்மொழியாகும். புரியாத மொழி பேசுபவருடன் நம் உணர்வுகளைப் பகிர்ந்துகொள்ள உலகில் அனைவராலும் புரிந்துகொள்ள முடிகின்ற மொழி, “சைகை மொழி”. கடுமையான பணி நெருக்கடி, ஒரே நேரத்தில் பல பணிகளைச் செய்யவேண்டிய நிலையில் இருப்போர் ஆகியோர் வாய்மொழியிலிருந்து சடுதியில் சைகை மொழிக்கு மாறி, பலருடன் உரையாடுவதைப் பார்க்கிறோம்தானே!
ஆம், உலகின் மிகப் பழையதும் உலகப் பொதுமொழியும் சைகை மொழியே!
அத்தகைய சைகை மொழியை நாம், தினசரி வாழ்க்கையில் நிச்சயம் ஒன்றிரண்டு முறையாவது பயன்படுத்திவிடுகிறோம். அதாவது, நமக்கு இரண்டு வாய்ப்புகள் உண்டு. ஒன்று, பேச்சு மொழி, இன்னொன்று சைகை மொழி. இப்போது கொஞ்சம் யோசிப்போம். நமக்குப் பேசும் திறன் இல்லை. சைகை மொழிதான் நமது மொழி என்றாகிவிட்டது. நமக்கும் சமூகத்துக்குமான உரையாடல் எப்படி இருக்கும்? நம்மைப் போன்றவர்களின் குரலாக நாம் எங்கெல்லாம் ஒலிப்பது? நமக்கான உரிமைகள் என்னென்ன? சவால்கள் என்னென்ன? -இப்படியெல்லாம் மனது சிந்திக்கத் தொடங்கிவிடுகிறது அல்லவா!
அப்படித்தான் அனைவரும் வாழ்நாளில் ஒருமுறையாவது சிந்திக்க வேண்டும் என்று வாய் பேச முடியாத, செவித்திறன் சவால் கொண்ட மாற்றுத்திறனாளிகள் எதிர்பார்க்கின்றனர். தங்களின் குரல், மக்கள் அரங்கங்களில் ஒலிக்கவேண்டும் என்று பரிதவிப்புடன் காத்திருக்கின்றனர். இது, உலக உருண்டையில் எங்காவது நிகழ்ந்திருக்கிறதா என்று ஆர்வத்துடன் தேடுகின்றனர்.
அதற்கு விடையாகத் திகழ்கிறார் இஸ்ரேலைச் சேர்ந்த சைகை மொழி பேசும் தோழி ஷெர்லி பின்டோ. காது கேட்காத- வாய் பேச முடியாத அத்தனை தோழமைகளுக்கும் ஒரே-முதல் பிரதிநிதியாக முதல் நாடாளுமன்ற உறுப்பினராக இருக்கிறார் அவர்.
விகிதாச்சார பிரதிநிதித்துவம்
உலகிலுள்ள அனைத்துப் பாராளுமன்றங்களையும் தேடித்தேடிப் பார்த்தோமேயானால், பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களாக மாற்றுத்திறனாளிகள் ஜப்பானிலும் கொரியாவிலும் மலேசியாவிலும் சேர்த்து பதிமூன்று எம்.பி.க்கள் மட்டுமே இருப்பதாகத் தெரிகிறது.
மாற்றுத்திறனாளிகளின் மக்கள்தொகை உலக அளவில், 110 முதல் 190 கோடி வரை இருக்கும் என்ற நிலையில் பதிமூன்று எம்.பி.க்கள் இத்தனை கோடி மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கான சரியான விகிதாச்சார பிரதிநிதித்துவம் இல்லை என்பது யாவரும் ஒப்புக்கொள்ளும் விஷயம்.
கல்வி நிறுவனங்களில் ஒரு ஆசிரியருக்கு 40லிருந்து 60 வரையிலான மாணவச் செல்வங்களை மட்டுமே பாடம் கற்பிக்க முடியும் என்பது அறிவியல் ரீதியாகக் கண்டறிந்த உண்மை. அதே வாதம் மாற்றுத்திறனாளிகள் விஷயத்துக்கும் பொருந்தும்தானே!
காலந்தோறும் காத்திருப்பு
சமூகத்தால் பிற்படுத்தப்பட்டோருக்கான தேசிய ஆணையம் இந்தியாவில் 1993ஆம் ஆண்டு தொடங்கப்பட்டது. சுதந்திரம் அடைந்த இந்திய நாட்டில் 46 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகுதான் பிற்படுத்தப்பட்டோருக்கான நலனில் அக்கறை கொண்டு தேசிய ஆணையம் தொடங்கப்பட்டு இருக்கிறது என்பதே வருத்தத்திற்குரியதுதான்.
அப்படியானால் தேசிய கட்டமைப்புகள், மாநிலங்களுக்கு வந்தடைய குறைந்தபட்சம் 50 ஆண்டுகள் காத்திருக்க வேண்டியுள்ளது. அறிவியலில் உச்சம் தொடும் நம் இந்திய நாட்டில், மக்கள் நலனில் அக்கறை கொண்டு செயல்பட 50 ஆண்டுகள் பிடிக்கிறது என்பது ஆமை நடைக்கு ஒப்பானது.
இந்திய அரசியலை விடுங்கள், தமிழக அரசியலிலாவது மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கு உரிய பிரதிநிதித்துவம் இருக்கிறதா என்றால் ‘இல்லை’ என்பதே விடை. அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக சில நட்சத்திரங்கள் மின்னக்கூடும். ஆனால், விதிவிலக்கு விண்மீன்கள் ஒருபோதும் வீதிவிளக்குகளாக ஆக முடியாதே.
இருப்பினும் நம்பிக்கை கீற்றுகளைத் தோற்றுவிக்கும் சக்தியாக அவர்களை மாற்றுத்திறனாளிகள் சமூகம் புரிந்துகொண்டு நம்பிக்கையுடன் போராடுகிறது.
பாடலூர் விஜய்
திமுகவில் களப்பணியாற்றிய தசைச்சிதைவு நோய் (டெஷூன் மஸ்குலர் டிஸ்ட்ரபி) தாக்கிய மாற்றுத்திறனாளி பாடலூர் விஜய் ஒரு சாதனையாளர். பல்லாயிரக்கணக்கான இளைஞர்கள் இந்நோயினால் பாதிப்புக்குள்ளாயிருப்பினும் பாடலூர் விஜய் அதன் பாதிப்பினால் உயிரிழந்திருந்தாலும், தன்னம்பிக்கையினால், பகுத்தறிவால், உணர்வால் பல்லாயிரக்கணக்கான திமுக தொண்டர்களிடையே ஒரு அரசியல் விழிப்புணர்வை, "மாற்றுத்திறனுடையோருக்கு அரசியல் பிடித்தம் உண்டு" என்று பறைசாற்றினார்.
"தமிழன் என்றோர் இனமுண்டு, தனியே அவர்க்கோர் குணமுண்டு", என்று அண்ணா சொன்னது போன்று, "மாற்றுத்திறனுடையோர் என்றோர் மக்கள் சமூகமுண்டு; மக்கள் பணியாற்ற அரசியலில் அவர்களுக்கு விருப்பமுண்டு" என்பதை இச்சமூகம் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.
மாற்றுத்திறன் தோழர்கள் ஏதோ செய்தி வைத்திருக்கிறார்கள், ஒரு விஷயத்தைச் சொல்ல வருகிறார்கள்!!!
மாற்றுத்திறனாளிள் தங்களின் உடல் மற்றும் மன வலிகளைத் தாண்டி, தான் சார்ந்த சமூகத்தின் பிரச்சினையை அல்லது அதையும் தாண்டி வேறு ஒரு ஒடுக்கப்பட்ட, ஏதோ ஒரு சமூகத்தின் பிரச்சினைக்கு கவனம் தேவை என்பதை உங்கள் மூலமாக வெளிப்படுத்த முனைகிறார்கள் என்பதை கொஞ்சம் சமூக நீதிப் பார்வையிலிருந்து புரிந்து, கம்பீரத்துடன வாய்ப்பளிக்க முன்வரவேண்டும்.
பெரும்பான்மையான கட்சிகள் மாற்றுத்திறனுடையோருக்கு எவ்வொரு வாய்ப்பையோ , தளத்தையோ தருவதில்லை என்பதே கசக்கும் உண்மை.
ஊறுகாய்
விதிவிலக்காக சில கட்சிகள் மாற்றுத்திறனுடையோருக்கென்று ஒரு அணியை வைத்திருக்கிறார்கள். ஆனால், உள்ளபடியே சொல்லவேண்டுமானால் "ஊறுகாய்" போன்றுதான் அவ்வணியை வைத்திருக்கிறார்கள் என்பதுதான் நிதர்சன உண்மை. ‘எங்கள் துறைவாரிப் பண்டசாலையில் இந்தப் பண்டமும் உண்டு’ என்கிற ரீதியில் கிடைக்கும் வாய்ப்பு. இதற்காக மகிழ முடியாது.
இங்கே திமுகவிலிருந்து களப்பணியாற்றிய தோழர் விஜய் போன்ற ஒரு மாற்றுத்திறனாளி, மற்ற கட்சிகளில் இல்லையா? அல்லது மாற்றுத்திறன் சகோதரர்களை ஒரு பொருட்டாக கருதுவதில்லையா? இக்கேள்வியைத் தமிழக அரசியல் கட்சிகளுக்கும், இங்குள்ள தேசியக் கட்சிகளின் மாநிலத் தலைமைகளின் மனசாட்சிக்கும் விட்டுவிடுவோம்.
இன்னொன்றையும் கவனியுங்கள்… மாற்றுத்திறனுடையோருக்கென்று திமுகவில் தனியாக அணி இல்லை என்பதைக் குறிப்பிடும் அதே வேளையில், இப்படியான நோய் பாதிப்பில் இருந்து கொண்டு, அவதியுற்ற நிலையிலும், தோழர் விஜய்யின் பங்களிப்பைப் பாராட்டி திமுகவின் முன்னாள் முதல்வர் கலைஞரும், இந்நாள் முதல்வர் மு.க.ஸ்டாலினும் சந்தித்து, ஊக்கம் அளித்தது அந்த இளைஞனுக்கு எவ்வளவு ஊக்கம் கொடுத்திருக்கும் என்பதை ஒரு மாற்றுத்திறனாளியின் மனதிலிருந்து புரிந்துகொள்ள வேண்டும் இந்தச் சமூகம்.
சில கேள்விகள்
மாற்றுத்திறனாளிகளிடம் சில கேள்விகள் உண்டு:
*சமூக நீதியைத் தங்கள் கொள்கையாக வைத்திருக்கும் கட்சிகள், மாற்றுத்திறனுடையோருக்கு அரசியல் பங்களிப்பைத் தரவும்; ஒதுக்கப்பட்டோர் தனியாகவே பங்களிப்பைச் செலுத்தவும், ஏன் வாய்ப்பினை அளிக்க மறுக்கின்றன?
*மாற்றுத்திறனாளிகளைத் தனி அணியாக வைத்திருக்கும் அரசியல் கட்சிகள், ஏன் மாற்றுத்திறனுடையோர் பிரச்சனைகளை அக்கட்சி மாற்றுத்திறனுடையோரைக் கொண்டு பேசுவதில்லை? அக்கட்சியின் மாற்றுத்திறனுடையோரின் அற்றலை ஏன் கண்டுகொள்ளவில்லை ?
*மாற்றுத்திறனுடையோர் தினத்தன்று வாழ்த்து அறிக்கை கூட கொடுக்க சில கட்சிகள் தயங்குவது ஏன்?
நிழலும் நிஜமும்
டிசம்பர் 3 இயக்கம் மதுவிலக்குக்காக உண்ணாநிலை இருந்தபோது, முன்னாள் மத்திய அமைச்சர் ஒருவர் எங்களைச் சந்தித்தார். அப்போது, "எங்கள் கட்சியில் மாற்றுத்திறனுடையோர் அணி வைத்திருக்கிறோம்" என்று இருவரைக் கண்ணில் காட்டினார். அதன்பிறகு அப்படி ஒரு அணி இருப்பதே தெரியவில்லை.
இன்னொரு கட்சி, தமிழக கட்சிகளில் நாங்கள்தான் முதலில் மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கு பிரத்யேக அணி உருவாக்கினோம் என்று பெருமையாகச் சொன்னது. ஆனால் அக்கட்சியிலும் அதே நிலைதான். அந்தக் கட்சியின் சில தலைவர்களுக்கு (தனிப்பட்ட நபராக) எங்கள் மேல் இருந்தது, ஒருவிதமான கரிசனை பார்வையே தவிர, ஒரு அணி உருவாக்குவதில் முனைப்பு இல்லை என்பது வெள்ளிடை மலை. அக்கட்சியின் சித்தாந்தத்திலோ, கொள்கையிலோ மாற்றுத்திறனாளிகளின் சமூகநீதி இல்லாமற் போனால், அந்தக் கட்சியிலும் நாங்கள் ஒரு காட்சிப் பொருளே.
அரசியல் கட்சிப் பொதுக்கூட்டங்களை எடுத்துக்கொள்ளுங்களேன். ஏதாவது ஒரு அரசியல் கூட்டத்தில் காது வாய் பேச முடியாத தோழமைகள் இருப்பார்களேயானால், தலைவர்கள் பேசும் கருத்துகள் எவ்வாறு அனைவரையும் சென்றடையும்? அதைப் பற்றி எவரேனும் சிந்திக்கிறார்களா? அவர்களும் நாட்டு நடப்பை அறிந்துகொள்ள உரிமையுள்ளவர்கள்தானே! அவர்களுக்கு, தான் பேசுவதை சைகை மொழிபெயர்ப்பு செய்ய, சைகை மொழிப்பெயர்ப்பாளர்களை நிகழ்விற்கு ஏற்படுத்த வேண்டும் என்று ஏன் தோன்றுவதில்லை?
இணையதளங்கள்
ஒவ்வொரு கட்சிக்கும் இணையதளம் உண்டு. எல்லா இணையதளங்களும் பார்வை மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கென்று பயன்படுத்தும் விதத்தில் அமைந்திருக்கிறதா? பார்வை மாற்றுத்திறனாளிகள் கட்சிகளில் இல்லை என்றாலும் கட்சிகளைப் பற்றிய புரிதல் வேண்டி இணையதளங்கள் அவர்களுக்கு ஏற்ப அமைத்தால் தானே கட்சிகளில் சேர முடியும்.
வாய்ச்சொல்லில் வீரரடி!
மேடைப் பேச்சுகளில் சில கட்சித் தலைவர்கள் நகைச்சுவையை, இலக்கிய மழையைப் பொழிந்து நம்மை மகிழ்விக்கின்றனர்தான். ஆனால், அதே வாயால் மாற்றுத்திறனாளிகளை அநாகரிகமாகப் பேசுகின்றனர். ஆனால், தங்கள் அரசியல் எதிரிகளை விமர்சிக்கும் போது, மாற்றுத்திறனாளிகளின் உடலின் இயலாமையைக் கிண்டலடித்துப் பேசுவதை மட்டும் நிறுத்த முடிவதில்லை. இதற்குக் காரணம் அக்கட்சிகள் மாற்றுத்திறனாளிகளை அரசியல்படுத்துவதில்லை செயல்படுத்துவதுமில்லை, அவர்கள் இடத்தில் தங்களை வைத்துப் (empathy) பார்ப்பதுவுமில்லை.
போகுமிடம் வெகுதூரம்
பல அரசியல் கட்சிகள் மாற்றுத்திறனாளிகளைக் கண்டுகொள்வதே கிடையாது. என்றபோதும், விதிவிலக்காக ஒருசில இயக்கங்கள் தங்கள் பணிகளிலும், மாற்றுத்திறனாளிகளின் முன்னெடுப்பிலும் உடன் பயணிக்கின்றனர். இது, அனைத்து இயக்கங்களுக்கும் நீள வேண்டாமா?
ஐ.நா.மாற்றுத்திறனாளி உரிமை உடன்படிக்கை சரத்து 29 (1)(2)ன்படி எல்லா கட்சிகளும் மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கு பிரத்தியேகமாய் வாய்ப்புகளை வழங்க வேண்டும். அதனைப்பு ரிந்துகொண்ட மாற்றுத்திறனாளிகள் தங்களது பிரச்சினைகளுக்காகவும், சமூகத்தின் பிரச்சினைக்காகவும் குரல் கொடுக்கத் தயாராக இருக்கிறார்கள்.
நாங்களும் சமூகத்தின் ஓர் அங்கமே
கஜா புயலின் பாதிப்பில் ஒரு மாற்றுத்திறனாளியின் விவசாயத் தந்தை பாதிக்கப்பட்டால், அது எங்களுக்கும் பாதிப்புதான்.
பெட்ரோல் விலை உயர்வால் எங்கள் சிறப்பு (பெட்ரோல் ஸ்கூட்டர்) வண்டிகளைப் பயன்படுத்த முடியாமல் வீட்டில் முடங்குகிறோம். பெட்ரோல் விலை உயர்வு எங்களையும் பாதிக்கிறதுதானே! நாங்கள் அதையும் பேசுவோம், எல்லோருக்குமான விலை உயர்வுத் துன்பம் குறித்தும் பேசுவோம். எங்களைப் பிரித்தாள முடியாது. நாங்களும் சமூகத்தின் ஓர் அங்கமே. பொறுப்புள்ள உலகக் குடிமக்களே!
இனியாவது சட்டமியற்றுவோர், அரசியல் கட்சிகள், இயக்கங்கள், பொதுச் சமூகம் ஆகியோர் மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கான அரசியல் பங்களிப்பு, பிரதிநிதித்துவம் குறித்துப் பேசட்டும்.
நாங்கள் எங்களுக்காக மட்டுமல்ல, நமக்காகவும் பேசுவோம் என்று புரிந்துகொள்ளட்டும்!
நாங்கள் எந்தக் கட்சிக்கும் உடனிருந்து புகைப்படங்களுக்கு மட்டும் போஸ் கொடுக்கும் ‘செட் பிராப்பர்டி’ அல்ல என்பதை உணர்ந்துகொள்ளட்டும்.
கட்டுரையாளர்கள்: பேராசிரியர்கள் டி.எம்.என்.தீபக், ரத்னா.
தொடர்புக்கு : deepaknathan315@gmail.com
Mohammed Hashim was wheeled into the chaotic casualty ward of the Government Medical College Hospital in Kozhikode in north Kerala from a private hospital on August 31. “It was around 12.50 p.m.,” recalled Abdul Kareem (name changed), a healthcare volunteer. “Hashim (12) was on oxygen support, which was taken back by the private hospital staff. I fixed another oxygen mask on his face. Hashim was having seizures as if he was epileptic.”
Hashim’s mother, Wahida, who was beside herself with anxiety, kept telling Kareem that her son was scared of injections and that’s why he was getting seizures. Hashim was whisked off to the ‘red area’ earmarked for critical patients. An antigen test showed a negative result for COVID-19. The seizures continued, the cause undetected. Soon, he started vomiting profusely.
Wahida and her husband, Vayoli Aboobacker, lost their only son in a private hospital on September 5. Barely a few hours before his death, Hashim had tested positive for the deadly Nipah virus.
Fear of the known
Kozhikode and the adjoining districts of Kannur and Malappuram were immediately put on high alert. Entry to Pazhoor, the village where Hashim lived, was barricaded. Nearby wards that fall in Mukkam Municipality and Kodiyathur Grama Panchayat were declared containment zones.
A familiar fear gripped the villagers. From September 4 night, TV news channels had started broadcasting reports about the infection recurring in Kozhikode for the second time after three years. While rushing to Kozhikode from the State capital, Health Minister Veena George confirmed the news about Hashim’s death at a brief stopover in Thrissur in the early hours of September 5. “The National Institute of Virology (NIV), Pune, informed us on Saturday night that the three body fluid samples of the boy have returned positive for Nipah,” she said.
It was a déjà vu moment for many who remembered the scary days of May-June 2018 when the Nipah infection was reported for the first time in Kozhikode. Of the 23 identified cases then, the virus had claimed the lives of 21 people in Kozhikode and Malappuram districts. Two of the infected persons had survived.
The family members of healthcare workers who attended to Hashim were equally alarmed. This provided a grim reminder of nurse Lini Puthussery, who succumbed to the virus while treating one of the infected persons during the first outbreak.
Classified by the World Health Organization (WHO) as a “zoonotic illness that is transmitted to people from animals”, the Nipah infection can also be passed on through contaminated food or from person to person. In infected people, it causes a range of illnesses. While some remain asymptomatic, others can have acute respiratory illness and fatal encephalitis. The virus can also cause severe disease in animals such as pigs. Fruit bats of the family Pteropodidae – particularly, species belonging to the Pteropus genus – are the natural hosts for the virus, says the WHO.
Symptoms include fever, headaches, muscle pain, vomiting and sore throat. This can be followed by dizziness, drowsiness, altered consciousness, and neurological signs that indicate acute encephalitis. The WHO says patients with severe infection get encephalitis and seizures and end up in coma in 24 to 48 hours. The mortality rate is as high as around 92%.
Following Hashim’s death, the National Centre for Disease Control deputed a special team to Kozhikode to assess the situation. A special lab under the aegis of the NIV was set up at the Kozhikode Medical College Hospital to test samples. A special control room was opened at the government guest house. Hashim’s parents, some of their relatives, and the healthcare workers who attended to him were all quarantined. By then, some of them had already developed mild fever.
Deserted roads stretched out in front of us when we visited the Munnur locality in Pazhoor two days after Hashim’s death. Only a few shops selling essential goods were open. Very few dared to venture out of their homes. COVID-19 rapid response team volunteers helped people, especially senior citizens, get medicines and grocery items, while other volunteers conducted a house-to-house survey to determine if there were unnatural fever deaths or unreported deaths in recent times. The road leading to Hashim’s house was blocked. Some of the local residents refused to talk. “He was a nice, calm boy. He used to roam around the area with his goats,” a neighbour later said on the phone.
Lack of a guideline
Kerala’s public health apparatus had won acclaim for its efforts to contain the virus when it was reported for the first time. A critically acclaimed movie was made on its handling of the crisis. In 2019, another case of the infection was reported: the patient was a 21-year-old youth in Ernakulam district. He recovered.
This time, as the days went by, questions emerged about the efficacy of the health system in diagnosing the infection at an early stage. Many asked why the Medical College Hospital did not follow a purported guideline, devised after the first outbreak to screen those with encephalitis, meningitis or Nipah-like symptoms.
According to Vayoli Musthafa, one of Hashim’s relatives, the young boy had a fever from August 27. He was taken to a nearby doctor’s residence on August 29. He remained at home for two more days, but the symptoms did not subside. Wahida and Aboobacker rushed him to two private hospitals, at Mukkom and Omassery, on August 31 before approaching the Medical College Hospital.
Hashim remained in the casualty ward there for around 23 hours and was subjected to various scanning procedures. According to sources, initially only Hashim’s parents were there with him. The next morning, people from their neighbourhood reached the hospital too. Musthafa said that the hospital authorities advised them to shift Hashim to another hospital as the Medical College Hospital did not have a ventilator support for children then. Hashim was once again moved to another private hospital in the city, where doctors suspected something amiss after seeing his condition. Hashim’s body fluid samples were sent for a Nipah test, which returned out to be positive.
One of the doctors at the Medical College Hospital said on condition of anonymity that he was not sure if there was a definite guideline for Nipah. “That is a logically and scientifically accepted requirement in a place which has already documented an infection of a deadly nature like Nipah. When we make requests for such a guideline, it takes time at various levels within the institution and the government. It is quite possible that cases like this may have been missed because of the lack of a proper channelised system in government medical college hospitals,” he said. The doctor, however, claimed that in Hashim’s case, it wouldn’t have made a difference because he was already severely infected when taken to the Medical College Hospital. A sustainable mechanism should be put in place to ensure that the samples of all suspected cases are sent to labs so that no case is missed, another doctor said.
Soon after the first Nipah outbreak, the State government had announced its plan to set up a virology institute with international standards in Thiruvananthapuram, and a regional virology lab at the Kozhikode Medical College Hospital. The Institute of Virology set up at the Bio 360 Life Sciences Park at Thonnakkal in 2019 “as an institute of global standards networking Global Virology Institutes with most modern laboratories focusing research, diagnosis and management of emerging and re-emerging infectious viral diseases” is taking baby steps. The bio-safety level-III lab proposed at the Kozhikode Medical College Hospital, too, has not made much progress. This regional lab affiliated to the Indian Council of Medical Research (ICMR) was supposed to help detect infectious diseases such as Nipah, H1N1, West Nile fever, and Kyasanur Forest Disease.
According to sources, the Kozhikode Medical College Hospital had reported a couple of cases of Japanese Encephalitis in May 2018 in the same month the Nipah infection occurred. A public health expert said that those with Nipah would also show positive test results for Japanese Encephalitis. What was termed as Japanese Encephalitis could have been Nipah. There might not have been any follow-up study on the throat swab, cerebrospinal fluid, blood and urine samples of those infected persons, he said.
Althaf Ali, Associate Professor, Community Medicine, Government Medical College, Manjeri, who was part of an expert team that studied the first Nipah outbreak, stressed the need to strengthen the surveillance system in hospitals. “The body fluid samples of patients who are suspected to have symptoms of acute encephalitis syndrome, a notifiable condition by the WHO, should be subjected to mandatory lab tests. These tests should be made available for follow-up studies as well. Though the main attempt is to diagnose Japanese Encephalitis, infections such as Nipah and West Nile fever too can be detected this way,” he pointed out.
Tracing the source
The health authorities, however, highlighted how the healthcare system in the State is under strain. Soon after the first outbreak came the disastrous floods of 2018 and 2019. When it looked like the State was limping back from these jolts, the health system was shaken by the COVID-19 pandemic, which has been long-drawn, challenging and relentless. The news of a fresh case of Nipah infection emerged when Kerala was continuing to report the highest number of COVID-19 cases in the country.
They said that no effort would be wasted in tracing the source of the infection. The Department of Animal Husbandry collected throat swab samples of goats in the area as Hashim was reported to have the habit of rearing them. Body fluid samples of bats and some bat carcasses and bird droppings too were taken for tests at the National Institute of High Security Animal Diseases, Bhopal. However, all of them have returned negative for the virus along with the wild boar samples collected with the help of the Forest Department. After some of his neighbours said that Hashim had eaten rambutan, some of the half-eaten parts of the fruit too were taken to be tested. The results are awaited.
“One of the biggest challenges now will be to detect how the virus was transmitted from animals to humans. How it happened in 2018 is still unclear. Antibodies against the virus were found in 12 of the 52 samples of fruit bats collected from Changaroth Grama Panchayat and nearby areas in Kozhikode where the first outbreak occurred. There is no evidence other than that,” said Dr. Althaf. In 2019, after the infection recurred, the presence of antibodies was found in fruit bat samples in Ernakulam as well. These bats belonged to the species Flying Fox orPteropus medius.
A public health expert, who did not wish to be named, said, “Some people try to compare the source of the Nipah infection with COVID-19, which is factually incorrect. For COVID-19, there has been only one index patient or zero patient, the person in whom the infection was detected first. But for Nipah, every one of the local occurrences so far has had an index case.” Detailed research has not been conducted as yet on the presence of the virus in bats in Kerala.
According to reports, there are 48 species of bats in Kerala, of which seven are fruit bats. An international study titled ‘Prioritizing surveillance of Nipah virus in India’, published in thePLOS Neglected Tropical Diseasesjournal in June 2019, had claimed that at least 11 bat species in the country could carry the virus. “In addition to seven species in Kerala that were previously identified as Nipah virus seropositive, we identified at least four bat species that, on the basis of trait similarity with known Nipah virus-seropositive species, have a relatively high likelihood of exposure to Nipah or Nipah-like viruses in India,” said the study.
P.O. Nameer, Professor and Head of the Department of Wildlife Sciences and Centre for Wildlife Studies, College of Forestry, Kerala Agricultural University, Thrissur, was one of the co-authors of this study. “There are two important points. One, the samples collected for the study were not from India, but from other countries. Also, 10 of the 11 samples were subjected to only serological examination, which is suggestive of the presence of the virus, and not RT-PCR tests, which are more accurate. So, our study actually called for a detailed investigation into the presence of the virus in Indian bats,” he said.
An integrated approach
Public health experts have also called for an integrated approach to emerging infections, especially those zoonotic in nature. They don’t rule out the possibility of the Nipah infection recurring in the future.
M. Muraleedharan, State vice-president of the Indian Medical Association, said zoonotic diseases have been posing a challenge to our public health in the last few decades. “To address these infections, we need to coordinate the treatment methods and health surveillance of the people along with those for animals. Such an approach should also take into view ecological concerns, and a ‘One Health’ policy should be developed,” he said. He suggested that Kerala take steps to set up a research and study centre for animals on the lines of the national lab in Bhopal. The government should also set up bio-safety level-IV high security labs so that testing and diagnosis for infections such as Nipah can be done in the State itself, he said.
Dr. Muraleedharan said that it was high time that the State government implemented a Kerala Public Health Act as well. Now, an age-old Madras Public Health Act is in force in the Malabar region and a Travancore-Cochin Public Health Act is applicable to the rest of the State.
A doctor at the Kozhikode Medical College Hospital, a major healthcare institution in the Malabar region comprising six districts, underscored the problem of overcrowding in government medical college hospitals, which would have to be dealt with on an emergency basis. During the 2018 outbreak, many of the secondary contacts of the primary cases were in-hospital contacts due to lack of implementation of strict infection control practices. Crowding has to be minimised in casualty wards to prevent any cross infections, he said. There has to be a proper isolation system with the necessary infrastructure and manpower so that parallel medical services to other patients are not compromised during outbreaks like this, he said.
But it also looks like the existing COVID-19 protocol has come in handy in the fight against Nipah. “So far, we have seen that Nipah gets transmitted only after the infected person becomes terminally ill. The person is confined to a hospital, in intensive care units or wards. So, the chance of spreading the infection is confined to healthcare institutions and the people there — nearby patients, bystanders and healthcare workers,” Dr. Althaf said. Now COVID-19 protocols are in place — people are wearing face masks and are sanitising their hands frequently. All the hospitals have infection-control measures in place.
So far, 143 people on Hashim’s contact list, including 17 of those symptomatic for the infection, have tested negative for the virus. Restrictions on social life imposed on Chathamangalam Grama Panchayat and surrounding wards in other local bodies have been gradually eased. Life is slowly returning to normal. An NIV team has collected bat samples in a bid to study the source of the infection.
But a question still remains.
“Hashim’s parents were very particular about maintaining hygiene. We don’t believe that he had eaten a rambutan fruit bitten by a bat. He used to eat only freshly plucked ones from trees on his father’s property. So, how did he get infected,” Hashim’s neighbour wondered. We may have to wait for long for an answer.
The Taliban does appear to have established control, by and large, over Afghanistan, with the last remaining holdout at Panjshir having fallen. Nevertheless, many more questions than answers exist. One significant question is whether the ‘Global War on Terror’ has been consigned to the detritus of history or not.
Much turmoil, terror shoots
The latest episode in Afghanistan’s tragic history has resulted in several thousands being displaced, and many thousands being forced to flee the country. The overweening threat, however, remains including the presence of many newer terrorist outfits, such as Daesh, ISIS-K, al Qaeda, Jaish-e-Mohammad (JeM), Lashkar-e-Taiba (LeT), ETIM-K (a militant group from China’s Xinjiang), the Fidayeen mahas, all of which are the enduring legacies of 20 years of foreign occupation.
The Taliban have in the meantime, announced the setting up of a 33-member interim government, headed by Mullah Mohammad Hasan Akhund as the acting Prime Minister. Prominent appointees include Abdul Ghani Baradar as acting Deputy Prime Minister, Sirajuddin Haqqani as acting Interior Minister, Mullah Mohammad Yaqoob as acting Defence Minister, and Amir Khan Muttaqi as acting Foreign Minister. Notwithstanding earlier pronouncements by the Taliban, the government is, for the present, solely a Taliban construct, and overwhelmingly Pashtun in character. Pakistan holds certain key cards given the prominent role assigned to its protégés, Sirajuddin Haqqani and Mohammad Yaqoob, the son of Mullah Omar. The new government is unlikely to be fazed by the fact that quite a few members of the interim government are on various terror lists, including that of the United Nations and the United States.
A great deal of wringing of hands about the choices made may exist, but on a deeper reflection, it would be apparent that the original sin was the U.S. Agreement with the Taliban last year, which conferred on the group a degree of international recognition. Many more aftershocks can also be expected. Hopes of a pragmatic Afghanistan behind the religious garb may thus prove highly evanescent.
What was achieved in Afghanistan, despite two decades of U.S. and North Atlantic Treaty Organization (NATO) occupation, can be summed up in three words: an unmitigated disaster. Destruction of the terror network — essentially of the al Qaeda network – was an objective which was far from achieved. Terror networks were driven underground for a time, but many new variants such as the Islamic State and many offshoots of the same thrive not only in Afghanistan but also in many different regions of the globe.
India’s engagement
The facade of seeking to impose democracy in Afghanistan currently stands exposed, but the real damage possibly done is to the idea of democracy itself. Spending trillions of dollars cannot cloak this flawed effort. India’s efforts regarding the economic development of Afghanistan have been rendered infructuous, and its reputation has suffered lasting damage. More serious is the fact that India’s relations with the new Taliban leadership remain strained due to its association, earlier with the Northern Alliance, and subsequently with the Hamid Karzai and Ashraf Ghani administrations. This has put India in a different category, compared to many of Afghanistan’s other neighbours such as China and Russia. Pakistan clearly falls into a different category as the ‘patron saint’ of the new regime.
Those who do not heed the lessons of history, it is said, are doomed to perdition. Afghanistan has been the graveyard of the ambitions of many nations in the past, notably Great Britain and Russia. Ever since the days of the Great Game between Russia and Great Britain, and right through the Cold War between the U.S. and the Soviet Union, Afghanistan had been viewed as strategically important. Its strategic value has only increased subsequently. The hasty withdrawal of the U.S. from Afghanistan is not merely a setback for the U.S., but for all those who sided with it.
Beginning with the decision of the Donald Trump Administration to institute talks with the Taliban — and not with the government headed by Mr. Ghani — for the withdrawal of U.S. troops which not only legitimised the Taliban and acknowledged their premier role in the affairs of Afghanistan, the U.S. has committed one error after another.
Duplicitous roles
Its unfailing trust in the creator of the Taliban, the Pakistani Inter-Services Intelligence (ISI), which, while pretending to be an ally, outsmarted the U.S. is another. The Taliban are beholden to the ISI and it was hardly a surprise that the ISI Chief, Faiz Hameed was there to greet Mullah Baradar when he flew into Kandahar. Safe havens of the Taliban for the past two decades have been in Pakistan and these were not only well known to the ISI, but also nurtured by it. Even the U.S. knew that the Taliban’s Shura Council was located in Quetta (Balochistan).
The near duplicitous role of Qatar, another important U.S. ally, which has nurtured the Taliban leadership in recent years, also bears scrutiny. In a bid to outflank Saudi Arabia (and emerge as the new fulcrum of West Asian politics), Qatar is known to play both sides. While being perceived as a U.S. ally, it pursues its own brand of politics — including that of acting as a shoulder for the Taliban to lean on. Not one, but at least three U.S. Administrations should, hence, share the blame for the catastrophic retreat from Afghanistan.
The eyes on the pie
The collapse of U.S. involvement in Afghanistan, and the simultaneous rise of the Taliban with their outreach to Pakistan, China, Russia, and to an extent even Iran, are likely to set in train developments that could alter the geo-politics of the region. Russia, though no longer the power it once was, is currently seeking to enlarge its influence in Eurasia, and the Afghan imbroglio gives it an opportunity. China, which envisages domination of Asia as the first step in its bid to become the world’s number one power, sees Afghanistan as a prize both from a geo-economic and geo-political standpoint. Eyeing the mineral wealth of Afghanistan is only one aspect; a key objective is to make its Belt and Road Initiative a truly viable entity, and further extend its reach to the Indian Ocean, without being totally dependent on Pakistan.
Many West Asian countries are, meanwhile, assessing the situation in Afghanistan to see how best to take advantage of the fluid situation. The United Arab Emirates and Qatar have already shown their hand. Saudi Arabia is anxious to become involved, more so to prevent Iran from extending its influence into Afghanistan. Iran is anxious to secure a hold in Afghanistan to ensure its own security. Uzbekistan and Tajikistan, which have a rather troubled relationship with Afghanistan, are not unwilling to maintain peace with a Talibanised Afghanistan. The U.S.’s plans to enhance regional security/connectivity through a new Quadrilateral diplomatic platform, meanwhile, may well prove stillborn, even before it takes off.
The path for New Delhi
India’s concerns regarding Afghanistan have as much to do with geo-political positioning, as to prevent Afghanistan from becoming a crucible for pro-terror forces that could impact India’s security. Hence, it must think hard on how to overcome the adverse constellation of forces that have emerged. One possibility is for India to take on a mediating role among the different nations anxious to involve themselves in Afghanistan, and produce a formula that would help maintain Afghanistan’s neutrality and ensure that it becomes a buffer zone to prevent further Chinese expansionism towards South Asia.
Seven decades ago, India had performed such a mediating role in bringing tentative peace to what was then Indo-China, now Vietnam. It is critically important for India to ensure the unity and the integrity of Afghanistan, and in turn achieve an agreement in principle to maintain Afghanistan’s neutrality.
Of all the countries currently involved in Afghanistan, India possibly has the best credentials to act as an honest broker; India should choose someone who can act like a ‘Zelig-like figure’ to ensure that the final decision is something that would ensure peace in the region and prevent any major turmoil in South Asia, checkmating both Pakistan and China.
M.K. Narayanan is a former National Security Adviser and a former Governor of West Bengal
The remarks made recently by Mar Joseph Kallarangatt, the Bishop of the Catholic diocese of Pala in Kerala on “narcotic jihad” have caused a major controversy. In a speech at a church in Kuravilangad in the State’s Kottayam district, he had said that Christians ought to be vigilant against “narcotic jihad”, allegedly an organised effort to destroy the lives of non-Muslims by getting them addicted to narcotic drugs.
Pala is one of the dioceses of the Syro-Malabar church in Kerala. Soon after the bishop’s speech, some nuns from Kuravilangad accused another Christian priest of delivering a hate speech against Muslims, asking nuns not to buy vegetables from Muslims or travel in autorickshaws driven by them. The nuns reacted by walking out of the mass. In their comments to the media, four nuns expressed their disapproval of the communal remarks made by the priest and the bishop. “Christ did not teach us to sow communalism,” one of the nuns said.
Uptick in polarising rhetoric
The claim about “narcotics jihad” comes on top of the long-standing allegation by the church authorities that there is a “love jihad” in Kerala, allegedly an organised effort to lure non-Muslim women into marrying Muslim men and converting to Islam. Investigations by agencies, including the National Investigation Agency, have found no evidence to support this claim.
These incidents are part of a definite uptick in anti-Muslim rhetoric by some sections among Christians in Kerala in the recent months. Earlier this year, when Israel bombed Gaza following the forcible eviction of Palestinian families from their homes in occupied East Jerusalem, some Christian social media handles (in Malayalam) came up with vicious propaganda against Palestinians and Muslims. Videos with outright falsehoods about the history of Palestine and Israel were circulated. They completely ignored the fact that Palestinian Christians, being victims of Israeli brutalities as much as other Palestinians, are very much part of the resistance against Israeli occupation.
More recently, there was the demand that the name ‘Eesho’ (Jesus) given to an upcoming movie be changed, with the film-makers facing intense hate speech from fringe groups. Meanwhile, booklets with anti-Muslim rhetoric are being distributed by the Syro-Malabar church authorities in several parts of Kerala; most notable among these being a booklet by the Thamarassery diocese. There are media reports that following protests, the diocese has expressed regret.
All these militate against the long-standing tradition of Kerala as a place where people of different religions have lived peacefully and in cooperation with one another. Working people’s movements, governments, and society in general have by and large focused on material concerns, which made significant improvements in human development and living standards possible, while the religious communities of the State co-existed in harmony. Christians — among whom levels of education and prosperity are the highest among Kerala’s religious communities — have been an integral part of this process. But these recent developments, if left unchecked, do threaten to unravel the path to further progress.
The virulent messages propagated by some major religious figures in the Christian community, and amplified by social media, are cause for concern. What is it that has changed in the recent past that has provided the backdrop for these outbursts?
Strong causative factors
An important, but under-appreciated, factor relates to the economic conditions that provide a fertile breeding ground for communal hatred. Trade liberalisation has hit plantation agriculture (most importantly, rubber) hard. India joining the World Trade Organisation in 1995 and a Free Trade Agreement (which came into effect from 2010 onwards) with the Association of Southeast Asian Nations (ASEAN) were followed by bouts of decline for the real prices (prices adjusted for inflation) of rubber. Christians constitute a large section of peasants who cultivate plantation crops, and these price crashes have meant that many of them have found their economic conditions stagnating or deteriorating. Two consecutive years of intense floods in Kerala (in 2018 and 2019) and the novel coronavirus pandemic crisis that followed — damaging livelihoods across the globe — have not made things easier. In such circumstances, hate-mongering, which blames other communities for hardships, finds a lot of takers. Those who have something to gain by polarising people on communal lines find it easier to train their guns on other communities rather than on deleterious economic policies.
The pandemic has had some peculiar effects on the church authorities. Protracted periods of lockdowns and restrictions on the number of people in church gatherings have meant that church attendance has fallen steeply. Apart from adversely affecting church revenues, these developments seem to have caused a feeling of insecurity among some sections of the clergy who feel that the faithful are slipping away from their influence. In this context, fiery rhetoric that polarises communities while seeking to consolidate their own followers would be a ploy to bring the flock back to their own orbit.
At the same time, more people have taken to attending church services using television and the Internet. This has exposed the laity more than ever to the algorithms of social media, where provocative content tends to get more traction. The number of views for a video is likely to go up if its content is more inflammatory and provokes more comments. This algorithm of hatred, in turn, has meant that many video creators, including some clergy, end up believing that such videos are the need of the hour.
The shadow of politics
The weakening of the Indian National Congress — which the Catholic church authorities in Kerala have traditionally favoured — seems to have accentuated the insecurities of the church leadership, and a section of the church authorities could be seen as aligning their positions more in line with that of the Hindutva forces.
Certainly, the actions and positions of some communal organisations have served to increase tensions. Notable among these were the horrific attack in 2010 on a college lecturer, T.J. Joseph, by the Islamist fundamentalist Popular Front of India, and the endorsement by some Muslim communal organisations of Turkish President Recep Tayyip Erdoğan’s conversion of the historic Hagia Sophia in Turkey into a mosque. But responding to communalism with communalism has a self-propelling dynamic — the shriller the communal rhetoric from one community, the more it strengthens communal forces in other communities.
Peace appeals
For the sake of Christians themselves and that of society in general, the Catholic clergy must return to a position of reason and restraint. Many Catholic and non-Catholic Christians — apart from others — have urged a walk back from preaching hatred.
A former spokesperson of the Kerala Catholic Bishops’ Council is among those who have criticised the Pala bishop’s statement. A bishop of the Orthodox church has cautioned against church leaders getting trapped in the Sangh Parivar’s design to divide minority communities, while a bishop of the Jacobite church has said that the altar should not be used to propagate the politics of hatred. In a joint press conference recently, a bishop of the Church of South India and the President of the Kerala Muslim Youth Federation called for peace.
It is heartening that sane voices are fighting back. It is a battle they must win to save the soul of Kerala as a society where religious communities live in harmony and prosper together.
Subin Dennis is an economist at Tricontinental Research. The views expressed are personal
Recent developments have demonstrated the Union government’s implacable determination to undermine the autonomy of the various tribunals in the country. It recently got Parliament to enact the Tribunals Reforms Act, which contained provisions that had been struck down by the Supreme Court in an ordinance issued earlier. After being sharply questioned by the Supreme Court on the unusual delay in filling up vacancies among judicial and administrative members, it released a set of appointments this week. The Court found that there was cherry-picking among the names chosen by the various Selection Committees. Instead of exhausting the selection list put together by panels of judges and officials, the Government had waded into the waiting list to exercise its choice. In another development, the Government cut short the tenure of the Acting Chairperson of the National Company Law Appellate Tribunal (NCLAT), Justice A.I.S. Cheema, by 10 days. Mr. Cheema was set to deliver in some matters on which the NCLAT had reserved judgment before retiring on September 20. The Government’s justification was that it was going by its latest law, under which the Acting Chairperson’s four-year tenure would end on September 10 and that Justice M. Venugopal had already been appointed in his place. However, a Bench headed by the Chief Justice of India, N.V. Ramana, was of the strong opinion that he should be allowed to complete his tenure, and even remarked that the Court would not hesitate to stay the operation of the Act on its own motion. Fortunately, the matter was resolved quickly, with the Government backing down and agreeing that Justice Venugopal would go on leave until Justice Cheema finished his stint on September 20.
The issue of tribunals has been a source of considerable friction between the Government and the Court. They have often disagreed on the eligibility criteria and conditions of service and a series of judgments have gone against the Government. Clauses introducing changes to the conditions of service of members of the various Tribunals have often been subjected to judicial view. Courts want to ensure that a reasonable tenure was available to the appointees, and do not allow criteria related to age and experience to be used to undermine their independence. Tribunals have always been seen as institutions that were a rung lower in independence as regular courts, even though there is wide agreement that administrative tribunals are required for quicker and more focused adjudication of cases that required specialisation and domain expertise. As several laws now provide for such adjudicative bodies, the executive does have an interest in retaining some leverage over their members. The Supreme Court has repeatedly called for the establishment of a national tribunals commission to make suitable appointments and evaluate the functioning of tribunals. If the Government has been dragging its feet on this, it is only because there is a method to its mulishness.
Captains have a shelf-life and the player usually outlasts the leader within the individual. This is true across sport and more so in cricket, with its three distinct formats and the attendant pressures. Seen through that prism, it is remarkable that Virat Kohli has had such a long run at the helm since his appointment as Test captain following M.S. Dhoni’s retirement from the longest format on December 30, 2014. Since that day in Melbourne, Kohli, both batsman-supreme and aggressive-captain, has striven hard for success and balance. Subsequently, Kohli also held the reins in One Day Internationals and Twenty20Is from early 2017. He got prolific runs be it in Test whites or in the blue shade and he savoured triumphs with his men even if ICC silverware in limited-overs cricket or in the World Test Championship proved elusive. He also leads Royal Challengers Bangalore in the Indian Premier League (IPL), which resumes in the United Arab Emirates (UAE) on Sunday. Be it finalising playing elevens, evolving strategies, having a word with the selectors or addressing the media, captaincy throws up manifold challenges. The pressure was immense, and Kohli took to social media and announced that he will step down from captaincy in T20Is after the ICC Twenty20 World Cup concludes in the UAE this November.
Over the last few months, there was chatter about the Indian team’s captaincy sweep-stakes. And Kohli’s move was not entirely a surprise but what remains piquant is that he has not relinquished captaincy in ODIs. Perhaps the 2023 ICC World Cup in India is too massive a brand for Kohli to ignore. Yet, it leaves his successor in T20Is, most likely Rohit Sharma, in an awkward position. Captaincy is usually split between red-ball and white-ball cricket but with Kohli preferring this nuanced choice of both Test and ODI leadership, he is only leaving the crumbs for the imminent captain in T20Is. It is a fact that Rohit has led Mumbai Indians well in the IPL, guiding them to five titles. His relaxed demeanour is in contrast to Kohli’s in-your-face aggression, but Rohit gets the work done, both as batsman and leader. With his credentials as Test opener gaining a fresh glow in England, the Mumbaikar, always a splendid batsman in limited-overs cricket, has grown in stature. At 34, Rohit is nearly two years older to Kohli, but for now he is primed for guiding the transition and has seemingly edged past the other candidate Ajinkya Rahane in Tests. But that will happen only if Kohli decides to remain a pure batsman or the selectors intervene. For now, a change, however feeble, has begun in T20Is.
In his quest for batting liberation, Virat Kohli has renounced a part of his workload. Post the T20 World Cup in November, he would no longer lead his country in the shortest format. The decision, on the apparent, smacks of his dogged desire to become the batting colossus that he has been for a chunk of his glittering career. In the past couple of century-less years, his longest drought without a century, Kohli’s batting prowess had diminished, not immensely but incrementally. Now that he’s 33, on the brink of entering the final stretch of his career, he wants to be what he was and what he always wanted to be. The best batsman across formats, and he perhaps sees leadership duties as a hindrance to it.
But the puzzle, since he mentioned workload as the main contributor to his decision, remains whether quitting T20I captaincy would indeed reduce his burden. Had he quit the format altogether, shed white-ball captaincy, stepped down as captain of his IPL franchise Royal Challengers Bangalore, it would have strengthened the argument that he wants to give all he has to Test cricket in the coming years. As it is now, it’s unlikely that his workload could be reduced considerably. For, after the World Cup, international T20 games would fizzle out of relevance, continue to be as inconsequential as it had been before, fixtures that are forgotten as soon as the match is over, until the next World Cup. Besides, it’s the least frequently played format in a tour.
Be what it may, if the decision would help him retrace the steps to his batting pinnacle, it could turn out to be a masterstroke. For, there could be as good leaders as Kohli, like Sharma, or K L Rahul in this format, or new leaders could be groomed, but there are few better batsmen than Kohli not just in his country but in the world. To launch the world conquest, India needed a liberated, unburdened Kohli, Kohli the batsman at his absolute peak.
AUKUS, the security partnership between Australia, the United Kingdom and the United States announced on September 16, is a landmark coalition for many reasons. For one, in the aftermath of the Afghan rout, it is a powerful signal from the US that it is still in the game as the most important world power, that it is not withdrawing into a domestic shell, and that the traditional Anglo-Saxon alliance that has fought several wars on the same side for over a hundred years, is in robust health. AUKUS joins the ANZUS and Five Eyes, two other security alliances in the Indo-Pacific. Two, with the agreement for the transfer of nuclear-powered submarines (different from nuclear-armed submarines) to Australia, this alliance, quite unlike the Quad, is a clearly stated security/military alliance in the Indo-Pacific. Three, like the Quad, AUKUS is aimed at protecting the partners’ strategic interests in a region that spans two oceans and 38 countries, where China’s ambitions and assertiveness are challenging the existing status quo. Four, it marks a new low in Australia-China relations, and the ripples of this will be felt across the region. China is Australia’s biggest trading partner with a two-way trade of nearly US $200 billion, the largest buyer of its iron ore, natural gas and coal. And five, the US decision to transfer closely held military nuclear capability to Australia is not just expanding nuclear co-operation for strategic objectives, it is also a message to China that Washington could one day do the same for other countries in the region. Beijing is more rattled by AUKUS than by Quad.
For India, Australia’s willingness to take on the role of the US/West’s sword arm in the region — an American military base on Australian soil to maintain and service the submarines is now inevitable — is a welcome development as this is a move to contain China. As the only country in the Quad with a long, and recently turned hot land border with China, India now has a little less to worry about on the maritime front with AUKUS in play. It also buys Delhi more time to beef up the country’s own naval capabilities.
France has rightly felt let down by Australia, at the altar, as it were, of signing a submarine deal. The deal was important for France’s economy and its own considerable interests in the Indo-Pacific. Its foreign minister has described AUKUS as a stab in the back. But France can take consolation that the objectives of AUKUS are no different from its own. India, which has a supportive friend in France and a partner in Australia, is certain to avoid taking sides in this tiff. That is the best course.
On Thursday, Finance Minister Nirmala Sitharaman announced that the government had approved extending a guarantee of Rs 30,600 crore to the National Asset Reconstruction Company Ltd (NARCL) — colloquially referred to as the bad bank — to help clear stressed loans worth Rs 2 lakh crore from the balance sheets of banks. As the buyer of these bad loans, NARCL, through its operational entity, India Debt Resolution Company, will be tasked with the resolution of these assets. This may perhaps lead to better outcomes as consolidating loans from multiple banks into a single entity may lead to a more effective, and timely resolution process.
Under this framework, Rs 90,000 crore of loans, which banks have fully provided for, will be transferred in the first phase. NARCL will purchase these loans in an 15:85 format — 15 per cent of the value will be paid in cash, while security receipts will be issued for the balance amount. The upfront cash payment will aid cash flows of banks. But the process of price discovery — the price at which NARCL buys these loans from the banks — might prove to be challenging even though the transaction involves the public sector as both buyer and seller. Banks though will have the freedom to sell the security receipts. From the perspective of investors, to the extent that the receipts are guaranteed by the government, their downside is protected. But to what extent a secondary market for such securities evolves is debatable. On its part, the government is pushing for a time-bound resolution of the assets by giving a five-year period for the invocation of the guarantee. But considering that these loans have been written down by banks, it is difficult to gauge what this will yield. The absence of buyers as reflected in the IBC process, the extent to which financial creditors have had to take haircuts on their admitted claims, all raise questions over the market appetite on both sides of the transaction. To be effective, the resolution process will need to be managed in a timely manner by capable personnel as delays will only lead to value destruction. Resolution is after all preferable to liquidation. From the government’s perspective, the security receipts guaranteed by it are a contingent liability. If the proceeds from resolution of these bad loans exceed the guaranteed amount, then there will be no outflow from its side.
The creation of a bad bank could help clean up bank balance sheets — though in the absence of a successful resolution it may end up being a repository for bad loans. But it does not in any way address the underlying cause of the bad loan problem in India — the credit culture that exists at public sector banks. Only by reforming the banking system in India, especially the public sector banks, can the financial system be made more efficient.
Prime Minister Indira Gandhi has said that while she agrees with the objectives of the trust floated by A R Antulay, she had told him to not use her name with it. She said that her government stood for the highest standards in public life. Replying to a 10-hour debate on the no-trust motion by the Opposition against her government, the Prime Minister who was in a aggressive mood, said that the frustrated leaders of the Opposition were trying to create despair amongst people. The house rejected the motion by 194 to 83 votes after a stormy and, at times, tumultuous discussion.
Rao’s Assurance
External Affairs Minister P V Narasimha Rao assured the MP’s consultative committee for his ministry that the government was fully aware of the developments in India’s neighbourhood. Several MPs had expressed concerns after Pakistan had reportedly expressed its willingness to provide military bases to the US. Rao said India’s foreign policy was geared to meet the developments in the neighbourhood.
SOS From Farmers
The energy minister has asked states where the monsoon has been below normal to increase power availability to the farm sector so that the standing crop could be saved. Ghani Khan Chowdhury said he had received SOS from farmers in Punjab, Haryana, Rajasthan and Western UP.
Blasts In Lebanon
A powerful bomb blast at the Palestine Liberation Organisation’s headquarters in Sidon in Lebanon killed at least 20 people and left another 75 injured. Another blast wrecked a cement factory in the Lebanese port city of Chekka at almost the same time killing 10 employees and wounding 10.
Picture a Scientist, a documentary depicting the groundswell of women scientists working to further gender equity in STEM, is going viral. Its goal is to potentially act as a catalyst for reflection and discussion and foster diversity, equity, and inclusion in science. If there is inequity in science, a field that precludes bias and discrimination by design, we can only imagine the state of inequality in spaces where gender matters.
Gender equality is a moral, business and an intellectual imperative. It is undebatable and independent of profession or affiliation or gender. Gender equality benefits both men and women. Barriers for women must be knocked down at every level.
Feminism is the notion that each individual should be free to develop their own talents and not be held back by man-made barriers. Amongst the other hurdles in the way of women’s empowerment are implicit bias and gender stereotypes. Stereotypes related to gender brilliance or gender-based intrinsic aptitude or domestic responsibilities are instances of implicit bias, revealing automatic associations that people cannot or, at least, do not report holding when asked directly. Implicit biases generate inequity which remains unnoticed.
Due to deep-rooted biases, it is difficult for women to access many experiences and networks that are easily accessible to men. Personal barriers include notions of compromise and sacrifice that are ingrained in women — another reflection of culture and society. This feeds into how women present themselves and the opportunities they take advantage of and also shape the responsibilities they are entrusted with. External barriers relate to the subtle, and often unspoken, societal and cultural cues which reinforce how men and women “ought” to behave. Our socio-cultural constructs reflect absolute patriarchal entrenchment, causing even women to be sceptical about their abilities, to accept the roles set for them in the household and to trade empowerment for male protection.
There is gender segregation in high-level jobs with more men in strategic functions and women in support functions. These “glass walls” occur through a combination of unconscious biases in career and recruitment processes, benevolent sexism where well-intended men can inadvertently “kill careers with kindness”, and socialised masculine behaviours which dissuade women from certain occupational choices. It is essential to create awareness of inherent injustice and biases. There has been a very gradual change in the representation and the status of women globally. Incremental changes, although realistic and necessary, are intangible and go partially unnoticed. The rate of change definitely needs to increase by several orders of magnitude.
The problem in India in STEM is quite different from the problem in the West in that many girls in India study STEM subjects but the number of women who stay on and pursue higher degrees and then go on to higher positions are fewer. In such cases of gender disparity, what matter are the decisions of marriage and childbearing, and the fact that a woman’s well-being and dignity are not necessarily in her hands. Gender sensitisation involves being cognisant of biological differences, recognising the needs of either sex and creating safe spaces without gender bias.
The issue of women’s empowerment in India contains a strange paradox. There are women in powerful positions in many fields but, at the same time, several women have minimal rights. In the capital, New Delhi, and in the political realm, there have been many powerful women. However, the high rate of crimes against women, including murder, rape, and female infanticide, in the nation’s capital shows that political power and intellectual presence are not transferred. Untangling this paradox and fostering equality requires overcoming social, economic and cultural barriers, and implicit biases at the grassroots.
There is thus a need for a major upheaval in mindsets about gender in India, a social and cultural change in what is perceived as right and wrong for women. Policies that help women advance in science and society globally are needed. The world cannot afford to miss out on what women have to offer.
India’s unemployment rate in August was 8.3 per cent. This was higher than the 7 per cent recorded in July. But it was better than the 9.2 per cent of June and 11.8 per cent of May 2021. The month-to-month variations notwithstanding, these are all very high unemployment rates.
In May 2019, when after much resistance, the government finally released the Periodic Labour Force Survey (PLFS) results, most of the fracas pertained to the historically high unemployment rate of 6.1 per cent in 2017-18 (July to June). It was at a 45-year high. Till then, India was used to recording an unemployment rate of around 3 per cent. Today, an unemployment rate of 7-8 per cent seems to be the norm and such levels do not seem to matter. The unemployment rate is not an input into policymaking.
A high and rising unemployment rate is evidently not a potent political tool in India. Between inflation and unemployment, the two economic indicators conjoined theoretically by the Phillips curve, it is inflation that wields political power.
Unemployment directly impacts only the unemployed, who don’t count much. A 7 per cent unemployment rate impacts less than 3 per cent of the population. Worse still, society perceives being unemployed as an individual shortcoming, and not an outcome of a macroeconomic malaise. The victim suffers the ignominy, not the system. The unemployed are seen as inadequately educated, awkward or not smart. Implicit in this thinking is the fallacious belief that if these people were to work harder and be sharper, they could all find jobs.
While unemployment cannot be a political tool, employment can be one, and this potential manifests in the form of demands for jobs reservations. The dearth of employment opportunities, of course, lends potency to reservations as a political tool. Lack of adequate jobs is an economic problem that merits more analytical and policy attention than the political attention it gets in India.
The unemployment rate is not the most important labour market indicator for a country like India. The unemployment rate is a measure of the economy’s inability to provide jobs only for those who seek work. But, in India, very often people do not look for jobs in the belief that none are available. Technically, this shows up as a low labour force participation rate (LFPR). India’s LFPR is at around 40 per cent when the global rate is close to 60 per cent. It is important that this belief in the futility of a job hunt is overcome by an explosive creation of new good quality formal jobs. Good quality formal jobs are so few that nothing short of explosive growth in their numbers will help overcome the current otiosity.
In a country of over a billion adults, there are less than 80 million salaried jobs. Where would the remaining 920 million go to find employment? More than half opt to not seek any work. The remaining are self-employed as farmers, daily wage labourers and entrepreneurs of all kinds. For the farmer or the daily wage labourer or the small entrepreneur, the status of being unemployed or opting not to seek work is dynamic and even fuzzy. When jobs start to become scarce, does the daily wage labourer become unemployed or does she drop out of the labour force? This is a state of the mind that is a jumble of hope, effort and ennui. Seen from the lens of this often-blurred status, interpreting the unemployment rate is challenging.
Employment can be real if we don’t reduce its meaning into a laughably relaxed definition as the official system does. You are declared employed if you are engaged in some economic activity for just one hour in any of the past seven days.
A useful labour market metric for a country like India is the employment rate. This measures the proportion of the population over 14 years of age that is employed. We use CMIE’s definition of employment that requires a person to be employed for a better part of a day to qualify.
India’s record in providing employment to its people has been abysmally poor. In 2016-17, only 42.8 per cent of the working age population was employed. This fell to 41.7 per cent in 2017-18 and further to 40.2 per cent in 2018-19, and then to 39.5 per cent in 2019-20. In the year of the pandemic, it fell to 36.5 per cent. It did not recover from this low level in the first five months of 2021-22.
The count of the employed was 408.9 million in 2019-20. In August 2021, employment was much lower at 397.8 million. India still provides 9.2 million jobs less than it provided before the pandemic. And, employment continues to fall. It fell by nearly 2 million from 399.7 million in July 2021. A reverse-migration is underway. People are moving away from factories as manufacturing jobs shrink, to farms that provide shelter largely in the form of disguised unemployment. In August, even the farms could not absorb the excess labour spilling out from factories and offices. Labour moved to providing odd services to the household sector and into retail trade presumably as delivery boys.
With due respect to all forms of labour, it cannot be the desire of a nation to move people away from high productivity, better quality jobs in manufacturing to low productivity employment in agriculture or as gardeners or security guards in the household sector. Employment opportunities need to expand in areas where labour is deployed to deliver higher productivity for enterprise and higher returns to labour. This is not the direction we see.
A large part of the solution to this lack of adequate jobs is in increasing investments. For this, the investment climate needs to be business-friendly and government interventions must shift away from supply-side support to spurring demand.
The government of India recently announced an asset monetisation plan, wherein existing public assets worth Rs 6 trillion would be monetised by leasing them out to private operators for fixed terms. The identified assets are primarily concentrated in roads, railways, power, oil and gas, and telecoms. The lease proceeds are expected to be used for new infrastructure investment which, in turn, will contribute to the government’s ambitious Rs 111 trillion infrastructure investment plan.
The plan has generated a lot of print so it is worth discussing its pros and cons. Though there are many important issues raised by the plan, due to space constraints, I will confine the discussion to two issues: (a) How much should the government expect to raise from the plan? (b) Is the plan likely to increase the efficiency of the economy?
In deciding the amount to bid for leasing rights, bidders compute the present discounted value of the annual cash flow from the asset for the duration of the lease. The biggest uncertainty in this calculation surrounds the cash flow on these public assets. Rates of return estimates on public capital in the US have been estimated to be upwards of 15 per cent. However, this is India with its myriad uncertainties regarding pricing, bill collection, asset quality, regulatory framework as well as policy reversals. Consequently, the risk-adjusted returns on public assets in India are likely to be lower than the US estimates.
To get a sense of the potential revenues at stake, note that with a 10 per cent annual real return for 30 years and a 5 per cent real discount rate, the discounted cash flow on Rs 6 trillion public assets is Rs 9.6 trillion. A desired cumulated 100 per cent profit over the 30 years would imply that investors would bid around Rs 4.8 trillion for the leasing rights. Small variations in the assumptions underlying the calculation can push the estimated revenue down to Rs 1.5 trillion or up to Rs 7 trillion.
This range of revenue estimates suggests that there is significant uncertainty regarding the revenue potential of the plan. But, crucially, even in the most optimistic scenario, revenue generated by the plan is unlikely to exceed 5 per cent of the government’s overall infrastructure investment target of Rs 111 trillion. Hence, its revenue potential is limited.
The second question is whether the plan will enhance the efficiency of the economy. The NITI Aayog believes that the private sector is better at managing and operating the identified public assets than the public sector. There is certainly scope for efficiency gains. However, there are significant efficiency impediments too.
One set of efficiency issues surrounds usage fees. Can the lessee freely choose the price of the services from the asset? If so, could we end up seeing significant increases in prices?
A second factor related to efficiency is the effect of the plan on competition. Could the plan induce the cartelisation of key segments of the infrastructure landscape? The identified assets belong to core sectors of the economy spanning transport, energy and communication. Sectors like telecoms and ports have already seen rising concentration of ownership in recent years. An acceleration and extension of this trend to other segments of the infrastructure landscape would be seriously worrying. While some of this could well be rationalised through the stipulation of rules for the allocation of leasing rights, the plan is silent on this.
A third set of efficiency-related issues surrounds the financing of the lease bids. If bidders finance their bids using domestic savings, there is a clear opportunity cost of the plan since these savings would otherwise have been invested in alternative projects. Moreover, the bidding for scarce domestic savings by prospective investors will also raise domestic interest rates which will put downward pressure on domestic private investment. It would also be worth reminding ourselves that the last round of PPP-based infrastructure funding routed through banks ended up with a heap of NPAs in public sector bank balance sheets.
The way around this is to welcome foreign investors to bid for the assets. But this will require serious political will since entrenching foreign influence on Indian public assets will generate controversy. On this aspect too, the announced plan is low on details.
More generally, the monetisation plan envisages the private sector paying an upfront fee to the government which the government uses for new infrastructure investment. Inasmuch as private bidders finance themselves by borrowing, this amounts to the private sector borrowing and handing over the funds to the government to invest in infrastructure. This could enhance efficiency in infrastructure investment only if the government faces higher interest rates in capital markets than the private sector. But this is not true.
Perhaps the biggest drawback of the plan is that it fails to articulate the reasons for public sector inefficiency in asset management. If it is personnel-related, then privatising management may be the right answer. If the inefficiency is related to constraints on pricing and bill collection, then the roots of the problem are unlikely to be addressed by leasing out their management to private operators.
The plan document also fails to outline whether the identified brownfield assets are the public sector’s highest cash flow assets or the relatively under-performing ones. If the private sector is indeed more efficient in running infrastructure assets, the most efficient strategy would be to lease out the worst-performing assets rather than the best performing ones.
The NITI Aayog would do the policy landscape a big service by following up the proposal with a white paper that addresses some of these efficiency-related issues. Without that, the monetisation plan, while intriguing, is incomplete.
Last month, a day before India celebrated its 75th Independence Day, Prime Minister Narendra Modi announced that August 14 would henceforth be observed as Partition Horrors Remembrance Day. While making the announcement, the Prime Minister stated that the pains of Partition could never be forgotten and the day should remind us of the need to remove the poison of social divisions and disharmony and strengthen the spirit of oneness, social harmony and human empowerment.
The Prime Minister’s decision to commemorate the horrors of Partition has a larger message — that the inconvenient truths of history cannot be brushed under the carpet because of the perceived discomfort of a particular community. In fact, if the wounds of the past need to heal, one needs to engage in an open and honest conversation. In such cases, sunlight is the best disinfectant for complete reconciliation.
Given this background, one needs to look again at an event of history that occurred on September 17, 1948, but which hardly finds mention in our books. While India got her independence from British rule on August 15, 1947, and large swathes of the country joyously celebrated as the national flag was unfurled, not everyone was so fortunate. The erstwhile state of Hyderabad, which was under the autocratic rule of Nizam Mir Osman Ali Khan, had to wait an additional 13 months before it could achieve freedom. The liberation of Hyderabad required the political nous of India’s first home minister Sardar Vallabhbhai Patel and the tactical brilliance of JN Chaudhuri. It was the resultant “police action” through Operation Polo that secured the liberation of Hyderabad state.
Why is it, then, that when parts of Maharashtra and Karnataka celebrate this day as Marathwada Mukti Sangram Diwas and Hyderabad-Karnataka Liberation Day, respectively, all we get is an eerie silence from the Telangana government? In the case of Maharashtra, only the Marathwada region was under the Nizam and in Karnataka the north-eastern districts of Bidar, Kalaburagi and Raichur were part of the erstwhile Hyderabad state. On the other hand, all of present-day Telangana came under the Nizam. While leaders such as Swami Ramanand Tirtha, PH Patwardhan, Govindbhai Shroff, and Vijayendra Kabra are celebrated by other states, Telangana refuses to acknowledge the heroics and sacrifices of leaders such as Komaram Bheem, Shoebullah Khan, “Vande Mataram” Ramachandra Rao, Narayan Rao Pawar and Chakali Ilamma.
This downright refusal to acknowledge the past is steeped in the inexplicable logic of communal appeasement. The state government is protecting its ally, the Majlis-e- Ittehadul Muslimeen (MIM), and its inglorious past. The MIM’s leader at the time of India’s independence, Qasim Rizvi, believed in establishing Hyderabad Deccan as an independent nation and supported the Nizam by providing about 1,50,000 MIM volunteers to augment the Nizam’s regular army of 24,000. These became the Razakars who would later unleash carnage in the princely state. The Razakars were instrumental in executing the Nizam’s orders to establish an exploitative regime and to suppress the people of Telangana. They plundered and raided villages and killed those who protested against the tyrannical rule of the Nizam.
The MIM fears that the commemoration of Telangana Liberation Day would bring to everybody’s notice their ideological roots and their ghastly actions. In an attempt to hide this treacherous past, the MIM is equating the September 17 celebrations with insulting the Nizam and, by extension, angering the Muslim community. This appeasement streak is so strong that the state government forgets the contributions of journalists, such as Shoebullah Khan. After working in an editorial capacity at the Urdu weekly Taj and the daily Rayyat, Khan founded a daily, Imroze, that wholeheartedly supported the merger of Hyderabad with the Indian Union. On August 22, 1948, he was killed by Razakars on his way home from Chappal Bazaar. Ordinary Indians were at the forefront of the agitation and were killed for advocating a merger with India. By not celebrating this historic day, we would be turning a blind eye to the sacrifices made by the brave men and women who fought so that they could see their land be integrated with the Indian Union.
Burying our history, especially inconvenient truths such as the struggle for the liberation of Hyderabad, is nothing but a perverted form of appeasement that will neither serve a purpose nor benefit anyone. In the 75th year of India’s independence, a large number of ordinary citizens are participating in various programmes being organised under the 75-week long Azadi Ka Amrit Mahostav. The Mahotsav is also identifying unsung heroes of movements such as the liberation of Hyderabad to give them the recognition they truly deserve. Like the governments of Karnataka and Maharashtra, the Telangana government must also acknowledge the sacrifices made and observe September 17 as Telangana Liberation Day by setting up a memorial honouring the brave who fought for the region’s liberation. This will ensure that the present and future generations know the contributions and sacrifices that our forefathers made for our today.
The searches conducted by income tax authorities on the premises linked to actor Sonu Sood and by the Enforcement Directorate on the premises linked to Harsh Mander compel me to write this piece.
I am clearly of the view that law must be enforced, but it must be enforced uniformly. I do not support violations of law by any citizen, whatever his social status. Citizens must obey the laws and when they breach them, the state has the right to initiate action against them. So far so good. But a pattern emerging over the last seven years shows that only a section of citizens is being acted against by the state. They belong to the Opposition, the minority community, activists, dissenters and the likes. It is not being suggested that they should be spared if they have violated the laws.
But the pattern reveals that the state is merely interested in targeting them without credible evidence and giving wide publicity to its actions, unconcerned with ultimate results. Over the years, a large number of such persons have been found to be innocent by the competent courts. But at what cost? These innocent citizens have spent long periods in prison, have suffered mentally, socially, economically and their dignities have been taken away.
A section of the media which is eager to damn these citizens as anti-national, corrupt and terrorists rarely covers the ultimate honourable discharge of these citizens. The state ends up achieving its objective of creating fear and punishing innocents to prevent them from challenging the state. The media coverage of the Nizamuddin Markaz events is a classic example of the entire minority community being vilified by a section of the media. Thousands of innocent citizens ended up spending months in jails and the cases against them drag on, while thousands responsible for spreading Covid during elections, or the Kumbh Mela and other events have not even been proceeded against. Thousands of innocents have been arrested in connection with the anti-CAA-NRC protests, while those who openly encouraged violence, resulting in the deaths of innocents, have not been proceeded against.
The recent decisions by courageous judges of subordinate courts and the high courts have exposed these illegalities in state actions. This does not augur well for a democracy like India.
“Rule of law” is the basic rule of governance of any civilised state. The Constitution of India is founded on the rule of law. “Be you may howsoever high, the law is always above you” is a principle that the Supreme Court has affirmatively laid down.
Every state has a constitutional obligation to protect the life and liberty of its citizens. There cannot be any deviation from this because of any extraneous factors like caste, creed, religion, political belief and ideology. The constitutional principle of equality is concerned not merely with the law but its enforcement and application. A rule of law can only be said to have been achieved when laws are applied equally, free of any bias and without irrational considerations.
When “a section of the society” is being acted against by the state in this manner, it leaves the citizens completely vulnerable. Justice eludes them. Even a day’s wrongful confinement or even an embarrassing search or raid against them violates constitutional guarantees and takes away their life and liberty in one manner or the other.
For ensuring supremacy of the rule of law, the Constitution has assigned a special task to the judiciary. It is only through courts that rule of law unfolds its content and establishes its concept.
Yet, the state is unstoppable. Because the courts, which are enjoined by the Constitution to ensure compliance of the rule of law, are not acting as authoritatively as the Constitution mandates. Or are acting too slow or too late. As a result, a “fear psychosis” is allowed to prevail in the country to prevent citizens from raising their voices and standing up against illegal, arbitrary and unjust laws or actions or inactions by the government of the day. The few who do muster courage to stand up and speak, the state preys on them. The judiciary must intervene with strong and far-reaching judgments to stop this trend.
To fight terrorism which has no religion, it is not necessary to malign a community. The investigating agencies and the police are quick to identify the religions of the persons acted against and routinely leak information to select media to enable them to amplify the same. Resultantly, an atmosphere is being created that the law-breakers in this country belong only to a certain section of the society.
Ambedkar had warned, “To diehards who have developed a kind of fanaticism against minority protection I would like to say two things. One is that minorities are an explosive force which, if it erupts, can blow up the whole fabric of the State… The other is that the minorities in India have agreed to place their existence in the hands of the majority… They have loyally accepted the rule of the majority, which is basically a communal majority and not a political majority.”
Equally, Sardar Patel had noted: “It is for us who happen to be in a majority to think about what the minorities feel, and how we in their position would feel if we are treated in the manner they are treated.”
The Supreme Court must remind the state to act constitutionally, lawfully and justly in every case across the country, especially in sensitive matters involving those who oppose the party in office with peaceful means.
Let us hope that the state realises its duties and obligations to the Constitution and let us hope and pray that the Supreme Court reminds them sternly in times to come.
India’s fast-rising vax numbers – including an impressive 2 crore-plus doses on Friday – indicate some states reaching their target of vaccinating all adults much before others. The leaders: Himachal Pradesh, Kerala, Uttarakhand and Gujarat have fully vaccinated over 30% and partially vaccinated at least 80% of adults. Others like Delhi, Jammu & Kashmir, Karnataka, Rajasthan and Haryana have crossed the 70% mark for partial vaccination and range between 24-30% in double-dosing adults. But far more populous states like UP, Bihar, Bengal, Tamil Nadu and Maharashtra are lagging.
Yes, in total doses administered, UP, Maharashtra and MP are frontrunners. But such are their population numbers, they don’t have the luxury of complacency. UP and Bihar have single-dosed over 50% of adults but delivered second doses to just 10-12%. UP has single-dosed 7.6 crore people against 2.35 crore by Kerala. But UP still has another 7 crore residents to mop up for the first dose while Kerala has only 30 lakh recipients to find. UP has managed just over 1.6 crore second doses, signalling a long slog on that count too.
China, which claims to have fully vaccinated 100 crore persons, sent vaccinators to farms rather than await rural folk at vaxing facilities. Some Indian civic bodies have attempted door-to-door vaccination and mobile vaccination vans. To reach the poorest of rural poor and urban migrants – those who cannot skip a workday or without means to travel to vaccination sites – finding them at doorsteps or workplaces may be the only viable option. Reaching outlier adults may be trickier than mass vaxing children whose turn comes next. Children can at least be found through schools and anganwadis or using the national immunisation programme template. But India’s vast informal economy requires unorthodox solutions.
Ola has announced that its electric scooter factory will be run entirely by women. Its Future Factory plans to employ at least 10,000 women, which would make it the largest all-women factory in the world. This is an entirely heartening move. While women have been employed in specific labour-intensive industries like garments, they are under-represented in the auto industry, and are still barely 12% of the industrial workforce.
Factory jobs are an escape from traditional gender roles, a basis for economic independence, a chance to see oneself in a larger collective. Women’s paid work also has ripple benefits for their families and communities. In the West, World War II brought women into factories and shipyards. A freedom that could not be snuffed out again. China’s female factory workers are more mobile, and aspirational than before. Even women in so-called sweatshops often speak of them as emancipatory. In India, companies like Kirloskar and HUL have created all-women plants.
India’s already low female labour force participation has declined over the last decade, at all levels of age, income and education – but particularly for rural women. This is socially awful and economically hugely costly. If Indian women had the same work participation rates as men, Oxfam estimates a 43% rise in GDP. In a situation of bone-deep discrimination, women must be actively prioritised in employment for any hope of real equality.