வழக்கமாக நிதியாண்டின் இறுதிக் காலாண்டில்தான் அடுத்த பட்ஜெட்டுக்கான முன்னேற்பாடுகள் தொடங்கும். அதற்கு மாறாக, மத்திய நிதியமைச்சகம் இப்போதே அதற்கான முஸ்தீபுகளைத் தொடங்கிவிட்டதாகத் தெரிகிறது. அது மட்டுமல்ல, நிதியமைச்சரும் அவரது குழுவினரும் தற்போதைய நிதிநிலைமையால் உற்சாகம் அடைந்திருப்பதை அவர்களது தன்னம்பிக்கையும், அணுகுமுறையும் எடுத்துரைக்கின்றன.
 மத்திய அரசின், நடப்பு நிதியாண்டின் ஏப்ரல் - செப்டம்பர் மொத்த வரி வருவாய், கடந்த ஆண்டின் இதே மாதங்களைவிட 64.2% அதிகரித்திருக்கிறது. அதே நேரத்தில், மொத்த செலவினங்கள் 9.9% தான் அதிகரித்திருக்கிறது. முதல் அரையாண்டில் காணப்படும் நிதிப்பற்றாக்குறையான ரூ.5,26,851 கோடி என்பது இந்த நிதியாண்டின் மொத்தப் பற்றாக்குறையில் 35% ஆகும். 2007 - 08-க்குப் பிறகு இந்த அளவுக்குக் குறைவான நிதிப்பற்றாக்குறையை அரசு பார்த்ததில்லை.
 எதிர்பார்ப்பைவிட அதிகமான வரி வருவாயும், வரிசாரா வருவாயும், தேவையில்லாத செலவினங்களின் கட்டுப்பாடும் நிதியாண்டின் முதல் பாதியில் பற்றாக்குறையைத் திறம்பட நிர்வகிக்க உதவியிருக்கின்றன. பட்ஜெட் திட்ட ஒதுக்கீடுகளில் ஏறத்தாழ ரூ.ஒரு லட்சம் கோடி செலவினத்தைக் குறைக்க முடியும் என்று நிதியமைச்சகம் எதிர்பார்க்கிறது. அதன் மூலம் வேறுபல தேவைகளின் செலவினங்களை எதிர்கொள்ள முடியும் என்றும் கருதுகிறது. 2021 - 22 நிதியாண்டுக்கான பட்ஜெட்டில் செலவினங்கள் ரூ.34.83 லட்சம் கோடி என்று கணக்கிடப்பட்டிருந்தது. அதில், முதல் ஆறு மாதங்களில் பட்ஜெட் மதிப்பீட்டில் 46.7% தான் (ரூ.16,26,017 கோடி) செலவாகியிருக்கிறது.
 செலவினங்களை அரசு முடக்கவில்லை என்றும், முறையான கண்காணிப்பின் மூலம் தேவையில்லாத செலவினங்கள் கட்டுப்படுத்தப்பட்டிருக்கின்றன என்றும் கூறப்படுகிறது. அதனால் பட்ஜெட்டில் எதிர்பார்க்கப்பட்ட 2020 - 21 நிதியாண்டுக்கான கடன் இலக்கு (ரூ.12.5 லட்சம் கோடி) அதிகரிக்காது என்பது அவர்களின் எதிர்பார்ப்பு.
 இந்தியாவின் நிதிநிலைமையில் வரவேற்கத்தக்க மாற்றம் ஏற்பட்டிருப்பதற்கு இரண்டு காரணங்கள் கூறப்படுகின்றன. கொள்ளை நோய்த்தொற்று தாக்கம் இல்லாத 2019 நிதியாண்டின் முதல் அரையாண்டைவிட மொத்த வரி வருவாய் 28.7% அதிகரித்திருப்பதற்கு இந்தியப் பொருளாதாரம் முறைப்படுத்தப்பட்டிருப்பது முக்கியமான காரணம். உயர் மதிப்பு செலாவணி செல்லாததாக்கப்பட்டது, சரக்கு சேவை வரி அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது, பொதுமுடக்கம் ஆகியவற்றின் விளைவால் முறைசாரா வர்த்தகம் கணிசமாகக் குறைந்து, அமைப்பு ரீதியான வணிகத்தின் அளவு அதிகரித்திருக்கிறது.
 ஜிஎஸ்டி வரி விதிப்புக்குப் பிறகு பெரும்பாலான வர்த்தகம் முறையான கணக்கு வழக்குகளுடன் நடைபெறுவதால் அவை கண்காணிக்கப்பட்டு அதிகரித்த வரி வசூலைத் தருகின்றன. கார்ப்பரேட் வரி 23.8%-உம், வருமான வரி 28.7%-உம் 2019-இன் முதல் அரையாண்டைவிட அதிகமாக வசூலாகி இருக்கின்றன.
 வரி வசூல் அதிகரித்திருப்பதற்கு பெட்ரோல், டீசல் முக்கியமான காரணம் என்பதை மறுப்பதற்கில்லை. 2019 நிதியாண்டின் முதல் அரையாண்டுடன் ஒப்பிடும்போது, மத்திய அரசின் கலால் வரி 79% (ரூ.1,71,684 கோடி) அதிகரித்திருக்கிறது. இவை இரண்டும்தான் மத்திய அரசின் வரி வருவாய் கணிசமாக அதிகரித்திருப்பதற்கான காரணங்களாக இருக்க முடியும்.
 அதிகரித்த வரி வருவாயைத் தொடர்ந்து, விலைவாசி உயர்வைக் கட்டுக்குள் கொண்டு வருவதற்காக மத்திய அரசு பல நிவாரணங்களை அறிவித்திருப்பது வரவேற்புக்குரியது. பெட்ரோல் விலையில் ரூ.5-உம், டீசல் விலையில் ரூ.10-உம் கலால் வரியில் குறைத்திருப்பதன் மூலம் அரசு ரூ.45,000 கோடி வரி வருவாயை இழக்கக் கூடும். அதேபோல சமையல் எண்ணெய்யின் விலையைக் கட்டுப்படுத்த இறக்குமதி வரிகளைக் குறைத்திருப்பதும், அடுத்த அரையாண்டில் வரி வருவாயில் பாதிப்பை ஏற்படுத்தக் கூடும். ராபி பருவத்திற்காக உரங்களின் மீதான மானியம், அதிகரிக்கும் தடுப்பூசித் திட்டச்செலவு, பல அமைச்சகங்களின் உபரி செலவுகளுக்குத் தடை விலக்கம் போன்றவை நிதியாண்டின் இரண்டாவது பகுதியில் செலவினங்களை கடுமையாக அதிகரிக்கக்கூடும் என்பதையும் நிதியமைச்சகம் கருத்தில் கொண்டுதான் செயல்படுகிறது என்றும் நம்பலாம்.
 மத்திய அரசின் நிதிநிலைமை மீது அழுத்தம் அதிகரிக்கும்போது அதை எதிர்கொள்வதற்காக மூலதனச் செலவுகளை குறைத்து விடாமல் இருக்க வேண்டும். கடந்த ஆண்டோடு ஒப்பிடும்போது, 2021 - 22 நிதியாண்டின் முதல் ஆறு மாதங்களில் பட்ஜெட் எதிர்பார்ப்பைவிட மூலதனச் செலவுகள் 38% அதிகரித்திருக்கின்றன. அதனால் கூடுதல் மூலதனச் செலவுகளை மேற்கொள்வதற்காக மத்திய அரசு வருவாய் செலவினங்களின் மீது கவனமாக இருந்தாக வேண்டும். பொருளாதாரத்தை ஊக்குவிப்பதற்கு வரிச் சலுகைகள் எந்த அளவுக்குத் தேவையோ, அதேபோல மூலதனச் செலவுகளின் மூலம் மக்கள் மத்தியில் பணப்புழக்கத்தை அதிகரிப்பதும் அவசியமாகிறது.
 மூலதனச் செலவுகளில் மூன்றில் இரண்டு பங்கு மாநிலங்களுடையது. அதனால் ஏற்கெனவே பொருளாதார நெருக்கடியில் இருக்கும் மாநிலங்கள், மத்திய அரசால் முன்மொழியப்படும் திட்டங்களில் கவனம் செலுத்தாமல் போனால் பொருளாதாரத்தை மீட்டெடுக்கும் முயற்சி தாமதப்படும் அல்லது தோல்வியடையும். மத்திய அரசைப்போல மாநில அரசுகளும் தேவையில்லாத வருவாய் செலவினங்களைக் குறைத்து மூலதனச் செலவுகளை அதிகரிப்பதன் மூலம்தான் இந்தியப் பொருளாதாரத்தை மீட்டெடுப்பது சாத்தியமாகும்!

 ஐம்பதாண்டுகளுக்கு முன்னர், மதுரை பெரியார் (அன்று சென்ட்ரல்) பேருந்து நிலையத்தில் காலை ஏழு மணியளவில் ஒரு மாணவன் மிகுந்த அவசரத்துடன் தியாகராசர் கலைக் கல்லூரிக்குச் செல்லும் பேருந்தில் ஏறி அமர்ந்து கொண்டு ஒரு புத்தகத்தைப் படிக்கத் தொடங்குகிறான். அன்று அவனுக்கு இறுதித்தேர்வு. பேருந்து நடத்துநர் அவனிடம் பயணச்சீட்டு வாங்குமாறு கூறுகிறார். மாணவன் பேருந்துப் பயண அனுமதி அட்டையை எடுத்துக் கொடுக்கிறான்.
 நடத்துநர், "பாஸ் நேற்றே முடிந்து விட்டதேப்பா.. கவனிக்கவில்லையா' என்று கேட்கிறார். மாணவன் பதற்றத்துடன் எழுந்து பேருந்தை விட்டு இறங்கத் தயாராகிறான். நடத்துநர் அவனை உட்காரச் சொல்லி 25 பைசா பயணச் சீட்டு ஒன்றைக் கிழித்துக் கொடுக்கிறார். "காசில்லையே' என்று மாணவன் சொன்னபோது அவர் தன்னுடைய பையில் இருந்து ஒரு 25 பைசா நாணயம் ஒன்றை எடுத்து தனது தோல் பையில் போட்டுக்கொண்டு நகர்ந்து சென்று விடுகிறார். மாணவன் அவரிடம் நன்றி சொன்னபோது அவர் தலையை அசைத்துவிட்டுச் சென்றுவிடுகிறார்.
 அந்த மாணவன் அவனுடைய பிற்கால வாழ்க்கையில் ஒரு பல்கலைக்கழகத்தின் துணைவேந்தராக ஆனது தனிக்கதை. அந்த 25 பைசாவைத் திருப்பித் தர அம்மாணவன் எவ்வளவோ முயற்சி செய்தும் அந்த நடத்துநரைக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. அம்மாணவனின் பிற்கால வளர்ச்சிகளுக்கெல்லாம் அடிப்படை அந்த நடத்துநரின் மேன்மைப் பண்புதான் என்பதை விரித்துரைக்கத் தேவையில்லை.
 காலத்தினாற் செய்த நன்றி சிறிதெனினும்
 ஞாலத்தின் மானப் பெரிது
 என்று வள்ளுவப் பேராசான் கூறியதும் இதனையே. மேன்மைப் பண்புடைய மனிதர்களாலேதான் ஒரு சமூகம் மிளிர்கிறது.
 மகாகவி பாரதியார், "விநாயகர் நான்மணி
 மாலை'யில்,
 மேன்மைப்படுவாய் மனமே!
 கேள் விண்ணின் இடி முன் விழுந்தாலும்
 பான்மை தவறி நடுங்காதே, பயத்தால்
 ஏதும் பயனில்லை
 என்று அழுத்தமுறப் பாடுகிறார். எனவே மேன்மைப் பண்பு மனித சமுதாயத்திற்கு இன்றியமையாத பண்பாகும்.
 அமெரிக்காவின் "வால் ஸ்ட்ரீட் ஜர்னல்' என்ற இதழின் துணை ஆசிரியரான சாம் வாக்கர், தான் செய்த ஓர் ஆய்வில் மேன்மைப் பண்பின் இன்றியமையாமை பற்றிச் சில கருத்துக்களைக் கூறுகிறார். ஒருவர் எந்த உடனடிப் பிரதிபலனையும் எதிர்பாராமல் உதவி செய்வது மிகச் சிறந்த மேன்மைப் பண்பாகும்.
 மேலே குறிப்பிட்ட நிகழ்ச்சியில் அந்த நடத்துநர் செய்தது சிறிய உதவிதான்: ஆனால் அதன் விளைவு மிகப்பெரிது. ஒரு தனிமனிதனின் வாழ்க்கைப் போக்கையே அது மாற்றியமைத்தது. "பிறருக்கு உதவி செய்வதில் மகிழ்வதும், அவ்வுதவியை ஓர் இயல்பான செயல் போலச் செய்வதும் மேன்மைப் பண்பின் கூறாகும்' என்பது சாம் வாக்கரின் கருத்து.
 மகாமகோபாத்தியாய உ.வே. சாமிநாதையர் "கண்டதும் கேட்டதும்' என்ற கட்டுரைத் தொகுப்பில் விவரிக்கும் சுவையான ஒரு நிகழ்வு பிறருக்கு உதவுவதில் பெருமிதம் காண்கிற மேன்மைப் பண்பு பற்றி அமைகிறது.
 திருமயத்திற்கு அருகிலுள்ள மிதிலைப்பட்டியில் வாழ்ந்த திருச்சிற்றம்பலக் கவிராயர் என்பவர் நீண்ட தொலைவிலுள்ள ஒரு ஊருக்குச் சென்று விட்டு இரவில் மிதிலைப்பட்டிக்குத் திரும்பி வர ஒரு மாட்டு வண்டிக்காரரிடம் வாடகை பேசுகிறார். மூன்று ரூபாய் வாடகையும் காலை உணவும் வழங்க வேண்டும் என்ற நிபந்தனையுடன் வண்டிக்காரர் புலவரை அழைத்து வருகிறார். வண்டிக்காரருடனான உரையாடலுடன் புலவரின் பயணம் அமைகிறது.
 புலவரின் முன்னோர்கள் சேலம் பகுதியில் வாழ்ந்தவர்கள் என்பதையும் இந்தப் பகுதியின் ஜமீன்தார் வெங்காளப்ப நாயக்கர் மிதிலைப்பட்டியைத் தன் முன்னோர்களுக்குத் தானமாக வழங்கியதையும் அது முதற்கொண்டு தங்கள் பரம்பரையினர் மிதிலைப்பட்டியில் வாழ்ந்து வருவதையும் கூறுகிறார். வெங்காளப்பர் தயவினால் புலவரின் உறவினர்கள் கவலையின்றி வாழ்ந்து வருவதாகவும் கொடைவள்ளலான வெங்காளப்பர் பரம்பரையினரின் இப்போதைய நிலை பற்றி எதுவும் தெரியவில்லை என்பதையும் வருத்தமுடன் கூறுகிறார் புலவர்.
 மறுநாள் காலையில் மிதிலைப்பட்டிக்கு வந்து சேர்ந்தவுடன் வண்டிக்காரரைக் காலை உணவுண்ண அழைக்கிறார் புலவர். வண்டிக்காரர் உணவு வேண்டாம் என்று கம்பீரமாக மறுத்து விடுகிறார். ஏற்கெனவே பேசிக் கொண்டவாறு வண்டி வாடகை மூன்று ரூபாயைப் புலவர் கொடுக்க, வண்டிக்காரர் அதையும் வாங்க மறுக்கிறார். ஒருவேளை கூடுதலாகப் பணம் எதிர்பார்க்கிறாரோ என்று புலவர் ஐயமுற, வண்டிக்காரர், "தாங்கள் வண்டி வாடகை எதுவும் தர வேண்டாம்' என்று மிகக் கம்பீரமாகக் கூறுகிறார்.
 எதுவும் புரியாமல் புலவர் திகைக்க வண்டிக்காரர், "ஐயா! தாங்கள் குறிப்பிட்ட ஜமீன்தார் வெங்காளப்ப நாயக்கரின் பரம்பரையில் பிறந்தவன் நான். ஏதோ விதிவசத்தால் வண்டி ஓட்டிப் பிழைக்கும் நிலையில் இருக்கிறேன். ஒருவருக்கு தானமாகக் கொடுக்கப்பட்டதில் ஒரு சிறு பகுதியைக் கூடத் திரும்பப் பெறக்கூடாது என்று எங்கள் முன்னோர்கள் கூறியுள்ளனர். எனவே உங்களிடம் வாடகையாகப் பணம் வாங்கினால் அது எனக்குப் பெருமை தராது' என்று கூறிவிட்டுப் பெருமிதத்துடன் வண்டியை ஓட்டிக் கொண்டு போய்விடுகிறார்.
 வண்டி ஓட்டிப் பிழைக்கும் எளிய நிலையில் இருந்தாலும் பெருமிதத்துடன் வாழ விரும்புவதும் மேன்மைமிகு பண்பல்லவா?
 உ.வே. சாமிநாதையர் தம்முடைய "பழையதும் புதியதும்' என்ற நூலில் "வாக்குத் தவறாமை' என்ற உயர்பண்புக்குச் சான்றாக ஒரு நிகழ்ச்சியை எடுத்துக்காட்டுகிறார். தஞ்சைப் பகுதியை ஆண்டு வந்த சரபோஜி மன்னர்களுள் ஒருவர், நரசையர் என்ற பெயருடைய இசை விற்பன்னருக்கு "சங்கராபரணம் நரசையர்' என்ற பட்டத்தினை வழங்கிச் சிறப்பித்தார்.
 அந்தப் பாடகருக்கு ஒருமுறை நிதிப் பற்றாக்குறை ஏற்பட்டுக் கபிஸ்தலம் என்ற ஊரிலிருந்த இராமபத்ர மூப்பனார் என்ற செல்வந்தரிடம் சென்று எண்பது பொன் கடனாகக் கேட்கிறார்; உதவியாகக் கேட்காமல் கடனாகக் கேட்கிறாரே என்று சிந்தித்த இராமபத்திர மூப்பனார் "கடன் என்றால் அதற்கு எதையாவது அடகாக வைக்க வேண்டுமே' என்று கேட்கவும், பாடகர், "விலையுயர்ந்த ஆபரணமான சங்கராபரண ராகத்தை அடகாக வைக்கிறேன்' என்று கூறிவிடுகிறார்.
 எண்பது பொன்னைக் கடனாகப் பெற்றுக் கொண்ட பின்னர் சங்கராபரணம் நரசையர் தன்னுடைய இசைக் கச்சேரிகளில் அந்த ராகத்தைப் பாடுவதை விட்டு விட்டார். அத்தகைய ஒரு சூழலில், கும்பகோணத்தைச் சேர்ந்த செல்வந்தரும் அன்றைய அரசில் மிகுந்த செல்வாக்கு உடையவருமாக இருந்த "வாலஸ் அப்புராயர்' என்பவரின் இல்லத் திருமண விழாவில் நரசையரின் இசைக் கச்சேரி நடைபெறுகிறது. அங்கிருந்தவர்கள் சங்கராபரண ராகத்தில் ஒரு பாடல் பாடுமாறு கேட்க, நரசையர் கடன் பெற்ற விவரத்தைக் கூறிச் சங்கராபரணம் பாட மறுத்து விடுகிறார்.
 இசையை அடகு வைத்த செய்தியை அறிந்த அப்புராயர் உடனே ஒரு பணியாளரிடம் எண்பது பொன்னையும் அதற்குரிய வட்டிக்கான பொன்னையும் கொடுத்து இராமபத்திர மூப்பனாரிடமிருந்து கடன் பத்திரத்தைத் திரும்ப வாங்கிக் கொண்டு வருமாறு அனுப்புகிறார்.
 பணியாளர் திரும்பி வரும்போது இராமபத்திர மூப்பனாரும் கடன் பத்திரத்துடன் வருகிறார்.
 வந்தவர், "நரசையர் என்னிடம் எவ்வளவு வேண்டுமானாலும் கேட்டு வாங்கிக்கொள்ள உரிமை உடையவர்தான். ஆனாலும் அவர் முதலிலேயே கடனாக வேண்டும் என்று கேட்டதால் எனக்குச் சிறிது வருத்தம் ஏற்பட்டது. அதனால் அடகாக ஏதாவது வேண்டுமே என்று கேட்டேன். அவர் தனது ராகத்தை அடகாக வைத்ததால் நானும் விளையாட்டாகச் சம்மதித்தேன்.
 ஆனால் நரசையர் வாக்குத் தவறாதவர். அதன் பிறகு அவர் எங்குமே சங்கராபரணம் பாடவில்லை என்பதை அறிந்து அவரது நேர்மை குறித்து ஆச்சரியப்பட்டேன். இப்போது என் பரிசாகக் கடனை ரத்து செய்வதுடன் அதற்குரிய வட்டியையும் நான் தருகிறேன்' என்று கூறி, கடன் பத்திரத்தையும் மேலும் சிறிது பொன் மற்றும் அப்புராயர் கொடுத்தனுப்பிய பொன் என அனைத்தையும் சேர்த்து நரசையருக்கு வழங்கினார்.
 கடன் வாங்கியவர் வட்டி கொடுப்பது உலக வழக்கு; கடன் கொடுத்தவரே வட்டியையும் கொடுப்பது விந்தை என்று எண்ணி அனைவரும் மகிழ்ந்தனர். இதில் "வாக்குத் தவறாமை' என்ற மேன்மைப் பண்பை உ.வே.சா. காட்டுகிறார்.
 பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் புகழ் பெற்ற புலவர்மணியாகத் திகழ்ந்த மகாவித்துவான் மீனாட்சிசுந்தரம் பிள்ளையின் வாழ்க்கைச் சம்பவம் ஒன்று பொறுமை என்னும் உயர் பண்பின் மேன்மையைக் காட்டுகிறது. மகாவித்துவான் பாடியருளிய திருநாகைக் காரோணப் புராணப் பாடல்கள் படித்துப் புரிந்து கொள்வதற்குக் கடினமாக இருந்ததால் மாணவர்கள் பலர் அவரிடமே ஐயங்களைக் கேட்டுத் தெரிந்து கொள்வது வழக்கமாக இருந்தது.
 அவருடைய மாணவர்களுள் தலையாயவராகத் திகழ்ந்தவரும் கும்பகோணம் கல்லூரியில் பணிபுரிந்து வந்தவருமான தியாகராச செட்டியார், மகாவித்துவானிடம் நேருக்கு நேராக "அனைவருக்கும் புரியும்படியான பாடல்களை நீங்கள் பாடவேண்டும்; இப்படி புரிந்து கொள்ள முடியாத அளவிற்குக் கடினமாகப் பாடினால் ஒவ்வொரு முறையும் உங்களிடம் வந்து கேட்டுக்கொண்டிருக்க முடியுமா' என்று உரத்த குரலில் பேசிய போதும், அவருடைய ஆசிரியரான மகாவித்துவான் சிறிது கூட கோபம் கொள்ளவில்லை என்ற செய்தியை உ.வே.சா. தமது "மகாவித்துவான் மீனாட்சிசுந்தரம் பிள்ளை சரித்திரம்' என்ற நூலில் பதிவு செய்கிறார். இவையெல்லாம் மேன்மைமிகு பண்புடைய மனிதர்களின் சிறப்புகளை எடுத்துக்காட்டும் சான்றுகள்.
 தன்முனைப்பு, தானென்ற அகந்தை இல்லாத மனிதர்களிடமே இத்தகைய மேன்மைமிகு பண்புகள் இருக்கும். இப்பண்புகளே இவ்வுலகத்தை வாழ வைப்பவை!
 
 கட்டுரையாளர்:
 முன்னாள் துணைவேந்தர்,
 தமிழ்ப் பல்கலைக்கழகம்.

உடற்பயிற்சி செய்யும் போது, பலரும் எளிமையாக செய்யும் உடற்பயிற்சி மற்றும் குறைவான உடற்பயிற்சி பற்றித்தான் பேசுவார்கள். ஆனால், அதன் மற்றொரு தீவிரநிலையான அதிக உடற்பயிற்சி பற்றி என்ன நினைக்கிறார்கள்? "அளவுக்கு மிஞ்சினால் அமிர்தமும் நஞ்சு” இது உடற்பயிற்சிக்கும் மிகச் சிறப்பாக பொருந்துகிறது. குறைந்த உடற்பயிற்சி எதிர்மறை விளைவுகளை ஏற்படுத்தினால், மற்றொரு பக்கம் தீவிர உடற்பயிற்சியும் சிக்கல்களை உருவாக்கும்.

சரியாக செய்தால் மட்டுமே உடல் இயக்கம் (அல்லது பயிற்சி) என்பது ஒரு மருந்தாகும். ஒருங்கிணைந்த மற்றும் வாழ்முறை மருத்துவத்தில், நாம் கவனிக்க வேண்டிய நான்கு தூண்களில் ஒன்றுதான் போதுமான உடற்பயிற்சி அல்லது உடல் இயக்கம்.  தற்பொழுது, இங்கே நீங்கள் மிகவும் கவனிக்க வேண்டிய ஒரு வார்த்தை 'போதுமான' என்பதுவே. ஆம், உடற்பயிற்சி அல்லது உடல் இயக்கம் என்பது உடலில் ரத்த ஓட்டத்தை மேம்படுத்தவும் நிணநீர் மண்டலத்தைத் தூண்டவும் உடலிலிருக்கும் தேவையற்ற கழிவுகளை வெளியேற்றும் அமைப்பு, கழிவுகளை வெளியேற்றத் தேவையான ஆற்றலைப் பெறவும்  குறிப்பிடத்தக்க வகையில் உதவும். 

ஆனால், நாம் நிச்சயமாக நினைவில்கொள்ள வேண்டியது, குறைந்த உடற்பயிற்சியைப் போலவே, அதிதீவிர உடற்பயிற்சி, நமது ஒட்டுமொத்த ஆரோக்கியத்தை முடக்கி, இதயத்தைப் பாதிக்கும். அண்மையில் அமெரிக்காவில் நடத்தப்பட்ட ஆய்வில், அதிக உடற்பயிற்சி, உங்களது இதயத்துக்கு பாதிப்பை ஏற்படுத்தலாம் என்று கண்டறியப்பட்டுள்ளது. இது பலருக்கும் அதிர்ச்சி தரும் தகவலாக இருக்கலாம். நீண்ட காலமாக, உடற்பயிற்சி இன்றி இருப்பதும், இதயம் தொடர்பான நோய்கள் உருவாகக்கூடிய கூடுதல் அபாயத்தைக் கொண்டுள்ளன.

இந்த ஆய்வின் மூலம் கண்டறியப்பட்ட மற்றொரு முடிவு, தொடர்ந்து நீண்ட காலம் அதிதீவிர உடற்பயிற்சிகளில் ஈடுபடுத்திக் கொள்வது, தமனி ரத்தக் குழாய் கால்சியமேற்றல் (coronary artery calcification - CAC)  தொடர்பான பிரச்னைகளை இளம் வயதிலேயே ஏற்படுத்துகிறது என்பது. ஏராளமான இளம் மற்றும் நடுத்தர வயதினர், உடற்கட்டில் ஆர்வத்துடன், கட்டுக்கோப்பான உடற்கட்டைக் கொண்டிருப்பவர்கள், திடீரென ஏற்படும் பக்கவாதம் மற்றும் மாரடைப்பால் மரணமடைவது ஏன் என்பதையும் இந்த ஆய்வு விளக்குகிறது.

கெடுபயனாக, அண்மைக் காலங்களில் இது போன்ற உயிரிழப்புகளைப் பற்றி கேள்விப்படுவது அசாதாரணமான ஒன்றாக இல்லை. இந்த விஷயம் நிச்சயம் நம்மை அதிர்ச்சியில் ஆழ்த்தலாம்.

ஆனால், தற்போதைய வாழ்முறையை நீங்கள் பார்த்தீர்களேயானால், பலரும் எப்போதுமே ஏதோ ஒரு மன உளைச்சல்  - உணர்ச்சிவயப்பட்ட அல்லது உடல்ரீதியான பாதிப்புகளுடனேயே இருப்பதைக் காணலாம். உடற்பயிற்சி என்பது இதயத்தின் நலனுக்கு ஊக்கமளிக்கும் அவசியத் தேவையாக உள்ளது, ஆனால், அதிக உடற்பயிற்சி உங்கள் இதயத்தைப் பாதிக்கும். மற்றும் இது உறங்கிக்கொண்டிருக்கும்போது நேரிட்டால் நிலைமையை மேலும் மோசமாக்கும். குணமடைவது என்பதுதான் எல்லாமே. ஆனால், உங்கள் உடல், தன்னைத் தானே சீரமைக்க மற்றும் குணப்படுத்திக்கொள்ள அதற்குத் தேவையான நேரத்தை வழங்காமல், அது எப்படி சிறப்பாக செயல்படும் என்று நீங்கள் எவ்வாறு எதிர்பார்க்க முடியும்?

கெடுவினையாக, ஏராளமான இளம்தலைமுறையினர், தற்போது அதிதீவிர உடற்பயிற்சி மற்றும் குறைவான உணவு என்ற பொறிக்குள் சிக்கி, அடிக்கடி உடல் உள் உறுப்புகளில் பாதிப்பு (அல்லது காயத்தை) ஏற்படுத்தி, அது அவர்களது உடல்நலனிலும் பாதிப்பை ஏற்படுத்த வழிகோலுகிறார்கள், எப்படி இதனை சமாளிப்பது?

இதில் ஆழமாக கவனிக்க வேண்டியது

உடற்பயிற்சியுடன் சாப்பிடும் சத்துணவு பொருந்துகிறதா என்பதை கண்டறிய

அதிக உடற்பயிற்சி மற்றும் குறைவான சத்துணவு என்னும் நடைமுறை உங்களுக்கு ஒருபோதும் உதவாது. மேலும் ஒரு உண்மையை சொல்ல வேண்டும் என்றால்.. நீங்கள் உண்ணும் உணவின் அளவுதான் உங்களது உடற்பயிற்சிக்கான இலக்குகளை எட்டுவதற்கு நேரடியாக உதவுகிறது. நீங்கள் எந்தவிதமான உடற்பயிற்சியையும் மேற்கொள்ளலாம் - ஏரோபிக் (நடை, ஓட்டம்), அனெரோபிக் (குதித்தல், எடை தூக்குதல்), யோகா, பில்லெட்ஸ், பலத்தைக் கூட்டும்பயிற்சி அல்லது உடல் எடையைக் கூட்டும் உடற்பயிற்சி - உங்கள் உடலுக்குத் தேவையான வளர்ச்சிதை மாற்றத்தை அதிகரிக்கிறது. ஆனால், உங்கள் உடலின் செயல்பாட்டுக்கு உகந்த அளவில் சத்தான உணவை எடுத்துக் கொள்ளாவிட்டால், உங்கள் உடல் தான் சேமித்து வைத்திருக்கும் சத்துகளை எடுக்கத் தொடங்கும் மற்றும் இது போதிய சத்தின்மை, சத்துக்குறைவை நோக்கி இட்டுச்செல்லும், இதனால், உங்கள் தசைகள் நீண்ட கால செயல்பாட்டுத் திறனை இழக்கும். எனவே, நீங்கள் உடற்பயிற்சிக் கூடத்தில் வியர்வை சிந்தி பயிற்சி எடுத்து, மிகக் குறைந்த உணவை எடுத்துக் கொண்டு அல்லது சத்தில்லாத உணவை உட்கொண்டு உடலிலிருந்து கொழுப்பை குறைக்கலாம் என்று நினைத்தால், அது சரிதான், கொழுப்பு ஓரளவுக்குக் குறையும்தான், ஆனால், அதற்கான விலை என்ன? உங்கள் உடல்நலம். எனவே, உங்கள் உடலுக்கு எந்த உடற்பயிற்சி உகந்தது என்று தேர்வு செய்யுங்கள் மற்றும் உங்களின் ஊட்டச்சத்து உணவையும் சரியாகக் கட்டமையுங்கள்.

பின்பற்ற வேண்டிய வழிமுறைகளில் சில

உணவில் மிகச் சரியான அளவில் கார்போஹைட்ரேட் இருக்க வேண்டும். உடற்பயிற்சி செய்யும் உங்கள் உடலுக்கு மிக முக்கியத் தேவையான எரிசக்தியாக கார்போஹைட்ரேட்தான் அமையும். மிகச் சிறிய உடற்பயிற்சிகளான உதைத்தல் (ஹிட்) அல்லது அதிவிரைவாக ஓடுதல் (ஸ்பிரின்ட்ஸ்) போன்றவற்றைச் செய்கிறீர்களா? அப்போது பழம், பேரீட்சை, உருளைக்கிழங்கு போன்ற எளிய கார்போஹைட்ரேட் இருக்கும் உணவுகளை உண்ணுங்கள், அது மிக விரைவான எரிசக்தியை உருவாக்கும். 

அதிதீவிர உடற்பயிற்சியை மேற்கொள்ள, நீண்ட மற்றும் அதிக எரிசக்தி தேவையா? அப்போது, ஒருங்கிணைந்த கார்போஹைட்ரேட் கொண்ட உணவுகளான கொழுப்பு மற்றும்/அல்லது புரதம் நிறைந்ததாக உங்கள் உணவு இருக்க வேண்டும். அது பழம் + கொட்டைகள், பழங்கள் + கொட்டைகள் + வெண்ணெய், அல்லது சர்க்கரை வள்ளிக் கிழங்கு + தேங்காய் எண்ணெய் போன்றவையாக இருக்கலாம்.

உடற்பயிற்சியால் ஏற்படும் மன உளைச்சலைக் குறைக்க வைட்டமின் ஏ மற்றும் சி-யை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். 

வைட்டமின் டி-யை உடலில் மிகச் சிறந்த அளவில் வைப்பது, எலும்பின் ஆரோக்கியம் மற்றும் நோய் எதிர்ப்பாற்றலை மேம்படுத்தும்.

வைட்டமின் பி காம்ப்ளக்ஸ், உடலில் கார்ப்போஹைட்ரேட், கொழுப்பு, புரதச் சத்துக்கள் வளர்ச்சிதை மாற்றம் ஏற்பட உதவுகிறது.

ஆன்டிஆக்ஸிடன்ட் எனப்படும் எதிர்ப்புசக்திக்கு வைட்டமின் இ பெரிதும் உதவும்.

அதிதீவிரமாக பயிற்சி மேற்கொள்ளும் மிகப் பெரிய ஓட்டப்பந்தய வீரர்களை பார்க்கிறோம். அவர்களுக்கு வைட்டமின் டி குறைவாக இருக்கும், அது மிகவும் தீங்கை ஏற்படுத்தும், உங்கள் எலும்புக்கு மட்டுமல்ல, உடல் நலனின் அனைத்து விஷயங்களுக்குமே.

உடற்பயிற்சி மேற்கொள்ளும்போது, மிக நுண்ணிய  தசைநார் கிழிப்பு ஏற்படும் என்பதை அறிந்துள்ளீர்களா? ஆம், இது பொதுவானதுதான். இதுதான் உங்கள் தசைகள் விரிவடைய உதவும், எப்போது சத்துக்களும், ரத்தமும் அப்பகுதிக்குள் பாய்கிறதோ, அதனை குணப்படுத்தி, தசைகள் விரிவடையச் செய்யும். உடற்பயிற்சி மேற்கொண்டு ஒரு மணி நேரத்துக்குப் பிறகு, தேவையான புரதச் சத்துள்ள உணவை உண்பது, உங்கள் உடல் நல்ல அளவில் மேம்படைய உதவும். அதிக புரதம் நிறைந்த கொண்டைக்கடலை, முட்டைகள், அரிசி சாதம், பீன்ஸ், தானியம், கொட்டைகள், கோழி இறைச்சி அல்லது மீன் போன்றவையாக இருக்கலாம். உடற்பயிற்சிக்குப் பிறகான சத்துணவு மிக முக்கியம் என்பதை உணருங்கள்.

குணமடைதல், கொழுப்பை எரித்தல் அல்லது உடல்ஊக்கிகளை (ஹார்மோன்) சமநிலையில் வைக்க நல்ல கொழுப்பு மற்றும் ஒமேகா 3 மிகவும் அவசியம்.  உள்ளுறுப்பு அழற்சிகளை எதிர்க்கும் எதிர்ப்பாற்றல் ஒமேகா 3ல் உள்ளது, அது இதய நலனை ஊக்குவிக்கும். இதுபோன்றவை அதிகம் இருக்கும் கொட்டைகள், பருப்புகள், கொழுப்பு நிறைந்த மீன், முழு முட்டைகள் போன்றவை உங்கள் உணவில் நிச்சயம் இடம்பெற வேண்டும். 

திடீர் மாரடைப்பு மற்றும் இதய பாதிப்புக்கான இதர காரணிகள்

ஓய்வின்மை, குணமடைய நேரமின்மை

இந்த திட்டத்தில் ஓய்வுக்கும் முக்கியப் பங்குண்டு. நீங்கள் அதிகம் பயிற்சி செய்தால் அதிகம் ஓய்வெடுக்க வேண்டும். எவ்வளவு எளிமையாக இருக்கிறதோ அவ்வளவு எளிமையாகவும். உறக்கத்தை தவிர்த்துவிட்டு, காலையில் ஓட்டப்பயிற்சி மேற்கொள்வதோ உடற்பயிற்சி கூடத்தில் வாளி நிறைய வியர்வை சிந்துவதோ அவ்வளவு ஒன்றும் நல்ல யோசனை அல்ல. ஒரு வேளை இதற்கு உங்களுக்கு சமூக வலைத்தளங்களில் ஏராளமான விருப்பங்களும் (லைக்), கருத்துகளும் கிடைக்கலாம். ஆனால் அதற்கான விலை? உங்கள் உடல்நலம். தீவிர விளையாட்டு வீரர்கள் கூட நாள்தோறும் உடற்பயிற்சி மேற்கொள்வதில்லை. அவர்களது அன்றாட அட்டவணையில் ஓய்வு நாள்களும் இருக்கும், அதற்கும் நல்ல காரணம் இருக்கும். அதி தீவிர உடற்பயிற்சிகள் மற்றும் குறைவான சத்துணவு போன்றவை, உங்கள் இதய தசைநார்களுக்கு அழுத்தத்தை ஏற்படுத்தும் மற்றும் பாதிப்பை அதிகரிக்கும். எனவே, ஓய்வெடுக்க கற்றுக் கொள்ளுங்கள்.

தூக்கமின்மை

தேவையான அளவுக்கு உறங்குங்கள். இது மாரடைப்பைத் தடுக்கும் என்று மக்கள் நம்புவதைப் பார்க்கும் போது ஏளனமாகக் கூட தோன்றலாம். ஆனால், உண்மை என்னவென்றால் எளிமை எப்போதும் பயனளிக்கும். உறக்கமின்மை என்பது மிகக் கவலைகொள்ளத்தக்க, அமைதியான பேரிடர். மிக சலசலப்பு நிறைந்த கடினமான இந்த கலாசாரம் அதிகரிப்பதை நாம் கட்டாயம் நிறுத்த வேண்டிய நேரமிது. வேலையை அல்லது திட்டமிட்ட பணியை அல்லது சமூக பொறுப்புகளை முடிப்பதற்காக 4 மணி நேரம் அல்லது அதற்கும் குறைவாக உறங்குவது என்பது நிச்சயம் நல்லதல்ல, பிற உடலுறுப்புகளைப் போல அல்லாமல், உங்கள் இதயத்துக்குப் போதிய ஓய்வு நிச்சயம் தேவை, இதில் குறைபாடு ஏற்பட்டால், அது உங்களை அபாயக்கட்டத்துக்கு இட்டுச்செல்லும். போதிய தூக்கமின்மை உங்கள் உடலில் எதிர்மறை ஆற்றலை ஏற்படுத்தி, மனநிலை மாற்றம், நோய்யெதிர்ப்பாற்றலைக் குறைத்து, செரிமானத்தை பாதித்து, அறிவுசார் பணிகளிலும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தும் மற்றும் ஒவ்வொரு செயலுக்கும் எதிர்வினையாற்றும் நேரத்தை பாதிக்கும்.

போதிய உடற்பயிற்சி குறித்து மனதில் கொள்ள வேண்டிய எளிய குறிப்பு

நீங்கள் எவ்வளவு சுறுசுறுப்பாக இருக்கிறீர்கள் என்பதில்தான், எவ்வளவு சீரான மற்றும் சரியான உடற்பயிற்சியை மேற்கொள்கிறீர்கள் என்பது பிரதிபலிக்கிறது. எப்போதுமே மிகக் குறைந்த உடற்பயிற்சி அல்லது அதிதீவிர உடற்பயிற்சியில் ஈடுபடாதீர்கள். போதுமான உடற்பயிற்சியில் கவனம் செலுத்துங்கள்.

ஒருவேளை, நீங்கள், ஒரு நாளில், ஒரு மணி நேரம் மட்டும் உடற்பயிற்சி செய்துவிட்டு, மற்ற முழு நேரமும் உட்கார்ந்திருப்பீர்களேயானால், இன்னமும் உட்கார்ந்த நிலை செயல்களைத்தான் அதிகம் செய்கிறீர்கள் என்பதாகும், எனவே, நாள் முழுக்க தொடர்ந்து உடல் இயக்கத்தை மேற்கொள்வதில் கவனம் செலுத்துங்கள்.

• ஒவ்வொரு மணி நேரமும் அசைவை மேற்கொள்ளுங்கள்.
• தேவையெனில் நடைப்பயிற்சி கணக்கீட்டு முறையை பயன்படுத்துங்கள்.
• குறைந்தபட்சம் ஒரு நாளைக்கு 10 ஆயிரம் நடைகள் என்பதை வழக்கமாக்குங்கள். இது ஒன்றும் முடியாத எண்ணிக்கையல்ல, ஆனால் அது உங்கள் செயல்பாட்டு நிலையின் சிறந்த சமிக்ஞையாகும் ஏனெனில் அதனை செயல்படுத்த முயற்சியும் தேவை.
• உங்கள் உடலை துன்புறுத்தாதீர்கள்.
• ஓய்வு மற்றும் குணமடைதலும் உடற்கட்டின் ஒரு பகுதிதான். அதையும் கவனத்தில் கொள்க.

பரிசோதனைகளில் அலட்சியம்

இதய நலன் குறித்தும், போதிய இடைவெளியில் பரிசோதனை செய்வது மற்றும் ரத்த ஓட்ட செயல்பாடுகளில் கவனம் செலுத்தாமை போன்றவற்றில் அலட்சியம் மற்றும்  பெற்றோருக்கு இதுபோன்ற நோய்கள் இருந்து, அலட்சியப்படுத்தும்போது அதற்கு கொடுக்கும் விலை மிகப்பெரியது. அழுத்தப் பரிசோதனை, இசிஜி, 2டி எக்கோ, சிஆர்பி அளவுகளை பரிசோதிப்பது போன்றவை தள்ளிப்போடத்தக்கது அல்ல.

நீங்கள் ஆண்டுதோறும் செல்லும் சுற்றுலாவைக் கூட தள்ளிப்போடலாம், ஆனால், உங்கள் இதய செயல்பாட்டு பரிசோதனை மற்றும் முழு உடல் பரிசோதனையை தள்ளிப் போடக் கூடாது. பல நேரங்களில், மிக அமைதியாக நமது உடலுக்குள் பல விஷயங்கள் நடக்கலாம், ஆனால் அதை நாம் உணர்வதற்குள், காலம் கடந்துவிடுகிறது. எனவே, இதற்கு முக்கியத்துவம் கொடுங்கள். எனவே, முன்கூட்டியே கண்டறிதல்தான் மிகச் சிறந்த நோய் தடுப்புமுறையாகும். 

கரோனாவுக்கு பிந்தைய விளைவுகள் 

நீங்கள் கரோனா பாதிக்கப்பட்டு மீண்டிருந்தால், இல்லை அதனைக் கடந்து வந்திருந்தால் உங்கள் ஆரோக்கியத்தைப் பாதுகாப்பதற்கான அனைத்து கூடுதல் காரணங்களும் உள்ளன. கரோனாவின் தீவிர பக்க விளைவுகளில் ஒன்று இதயம் தொடர்பான பிரச்னைகள். வயது வித்தியாசமின்றி அதன் மூலக் காரணம் உடல் உறுப்புகளில் அழற்சி ஏற்படுவதாகும்.

மேலும், அதிக மற்றும் கட்டுப்பாடற்ற அழற்சி இதயத்திற்கு அச்சுறுத்தலாக இருக்கும் என்பது நிரூபிக்கப்பட்ட உண்மை. அழற்சியைவிட உடலில் கொழுப்பு அதிகம் இருப்பது ஒன்றும் அவ்வளவு பெரிய பிரச்னை இல்லை. கரோனா பாதித்து குணமானவர்களுக்கு ரத்தம் உறைதல் பிரச்னை ஏற்படுவது தற்போது அதிகரித்துக் காணப்படுகிறது. இது மாரடைப்பு அபாயத்தை ஏற்படுத்தலாம். ஏனெனில் இந்த ரத்த திட்டுகள் உங்கள் உடலின் எந்தப் பகுதியிலும் தங்கி  மாரடைப்பை ஏற்படுத்தும்.

இதற்கு நீங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும்? உங்களை நீங்களே பரிசோதித்துக்கொள்ள வேண்டும். உடலின் ஆலோசனையைக் கேளுங்கள். குறிப்பாக, உங்கள் உடலைக் கேட்டு ஓய்வெடுத்துக்கொள்ளுங்கள். நீங்கள் குணமடைந்ததும், உடல்நிலையை மதிப்பிட, முழு உடல் பரிசோதனை செய்துகொள்ளுங்கள். மருத்துவர் கூறியபிறகு மெதுவாக பயிற்சியைத் தொடங்குங்கள். நீங்கள் ஒரே நேரத்தில் எல்லா பயிற்சியையும் தொடங்க வேண்டிய அவசியமில்லை. மிக விரைவாக பயிற்சியை தொடங்குவது அல்லது மிக கடுமையான பயிற்சி சிறந்ததல்ல. 

கவனிக்க வேண்டிய சில அறிகுறிகள்: உங்கள் உள்ளுணர்வைப் பயன்படுத்தி உங்களை நீங்களே பரிசோதித்துக்கொள்ளுங்கள். 

♦ மூச்சுத்திணறல் 

♦ தாடைகளில் வலி 

♦ அசிடிட்டி இல்லாதபோதிலும் நெஞ்செரிச்சல் 

♦ கை, கால்களில் உணர்ச்சியற்ற தன்மை 

♦ மார்பு இறுக்கம் 

உங்களுக்கு கரோனா பாதிப்பு இருந்திருந்தால், நீங்கள் பயப்படத் தேவையில்லை. உங்கள் இதயத்தைப் பாதுகாத்துக்கொள்ளும்படியான வழிமுறைகளிலே நீங்கள் செயல்படுவதை உறுதிப்படுத்திக் கொள்ளலாம்.  

நாள்பட்ட உணர்ச்சிமிக்க மன அழுத்தம்

எல்லோரும் உணர்ச்சிமிக்க மன அழுத்தத்திற்கு ஆளாகிறார்கள். ஆனால் என்னுடைய கேள்வி, நீங்கள் அதற்கு என்ன செய்கிறீர்கள்? அழற்சி மற்றும் இதயப் பிரச்னைகளுக்கு மன அழுத்தம் ஒரு முக்கிய ஆபத்துக் காரணி. இதற்கு எதிராக ஏதாவது செய்ய போதுமான உந்துதல் இல்லையா?

எதையும் ஏற்றுக்கொள்ள கற்றுக்கொள்ளுங்கள். உங்களுக்கு உதவாத மன அழுத்தத்தை விட்டுவிடுங்கள். ஆனால், அதற்கு உங்கள் மனதிலும் சிந்தனையிலும் ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தைக் கொடுத்துவிட்டீர்கள்.

மன்னிக்கக் கற்றுக்கொள்ளுங்கள். ஏனென்றால் நீங்களும் வாழ்க்கையில் மன்னிக்கப்பட்டிருக்கிறீர்கள். சுவாசிக்கும் கலையை கற்றுக்கொள்ளுங்கள். ஒருவேளை நிலைமை கைமீறினால் அடுத்தகட்ட மருத்துவ சிகிச்சை முறையை நாடுங்கள். 

தனித்துவத்தை மதிக்கவும் 

நீண்ட மற்றும் தீவிரமான உடற்பயிற்சி நீண்ட காலத்திற்கு உங்கள் இதயத்தைப் பாதிக்கும். அதே நேரத்தில் மிதமான உடற்பயிற்சி உங்கள் வேலையை சிறப்பாக செய்ய உதவும். கட்டுக்கோப்பான உடலைப் பெறுவது அல்லது உங்களை ஊக்குவிப்பவர்களின் உருவச் சிலைகளை உங்கள் கண் முன்னே வைத்திருப்பது நல்லது. ஆனால் நாம் ஒவ்வொருவரும் தனித்துவமானவர் என்பதை மறந்துவிடக் கூடாது. 

விளையாட்டு வீரர்கள் அல்லது உடற்கட்டமைப்பு உடையவர்களுடனோ நம்முடைய நடவடிக்கைகளை ஒப்பிட்டுப் பார்க்கவோ அல்லது அவர்களது நடைமுறையைப் பின்பற்றவோ முடியாது. அவர்கள் சாப்பிட, தூங்க, பயிற்சி எடுக்க, மீண்டும் அதையே திரும்பச் செய்ய, கடுமையான விதிமுறைகளை கடைப்பிடிக்கின்றனர். 

ஆனால், மற்றொருபுறம் நம்மைப் போன்ற மக்கள், வீடு, வணிகம், வேலை, குடும்பம் என பல பொறுப்புகளை நிறைவேற்றும் சூழ்நிலையில் இருக்கிறார்கள். நீங்கள் கடினமான பயிற்சி செய்ய விரும்பினால், பயிற்சியாளரின் வழிகாட்டுதலின்படி செய்ய வேண்டும். 

ஒவ்வொரு இரவும் நீங்கள் நன்றாகச் சாப்பிட்டு ஓய்வெடுக்கிறீர்கள் என்பதை உறுதிப்படுத்திக்கொள்ளுங்கள். உடல் அழுத்தம் காரணமாக உடல் அதிகப்படியான பயிற்சியை எடுக்கிறது மற்றும் உடலில் கார்டிசோல் அளவு அதிகரிக்கிறது. அதிகப்படியான கார்டிசோல், உடலில் நோய் எதிர்ப்பு சக்தியை நசுக்குகின்றன. காயம் ஏற்படுவதற்கான வாய்ப்பை அதிகரிக்கின்றன. அடிவயிற்றுப் பகுதியில் எடை அதிகரிக்க வழிவகுக்குகின்றன. 

உடற்பயிற்சிக் கூடத்தில் இரண்டு மணி நேரத்திற்கும் மேலாக பயிற்சி எடுக்கும் விளையாட்டு வீரர்கள், கார்டிசோலின் அளவைக் குறைக்க வைட்டமின் மற்றும் அதுதொடர்பானவற்றை உட்கொள்கிறார்கள். மேலும், அவர்கள் ஊட்டச்சத்து நிறைந்த, சீரான உணவையும் சாப்பிடுகிறார்கள். உங்கள் உடலுக்கான தேவைகளும் வரம்புகளும் மற்றவர்களுடன் ஒத்து இருக்காது. அதனால் உங்களுக்கான தனித்துவத்தை மதித்து உங்களுக்கானதை கண்டறியுங்கள். 

எல்லை மீறாத ஃபிட் ஆன உடல் வேண்டுமா? நீங்கள் செய்ய வேண்டிய நான்கு முக்கியப் பயிற்சிகள்

♦ சீரான நடைப்பயிற்சி
♦ யோகா
♦ உடல் எடை பயிற்சி
♦ நடனம்/ பைலேட்ஸ்

சிக்ஸ் பேக் வைத்திருப்பதோ அல்லது சைஸ்-ஜீரோ என்ற கோணத்தில் உடலை வைத்திருப்பதோ உங்களின் உடல் வலிமை மற்றும் உடற்தகுதியைத் தீர்மானிக்காது. எல்லோரும் தினமும் உடற்பயிற்சிக் கூடத்திற்குச் செல்வதில்லை. டெட்லிஃப்ட்(deadlift) செய்யக்கூடிய பலரால் 'புல்-அப்'(pull-up) செய்ய முடிவதில்லை. காரணம், அது பல தசைகளை ஒன்றாக இணைத்து உடல் எடையைக் கையாள்கிறது. 

அதனால் உடல் எடை குறித்த பயிற்சிகளில் கவனம் செலுத்துங்கள். உங்கள் வீட்டில் உடற்பயிற்சிக் கூடம் இருந்தால் உங்கள் வலிமையை சோதிக்க ஒருமுறை 'புல்-அப்' அல்லது சின்-அப்(chin-up) செய்து பாருங்கள். 

இவற்றுக்கு வியக்கத்தக்க அளவு சக்தி தேவை. முதலில் இது கடினமாக இருக்கலாம். ஆனால், தொடர் பயிற்சிகள் செய்தால் நல்ல முடிவுகளைக் காட்டும். இதில் தேர்ச்சி பெற அனைவரையும் நாங்கள் ஊக்குவிக்கிறோம்.

முதலில் ஒரு 'புல்-அப்' பயிற்சியுடன் தொடங்குங்கள். ஏனெனில் இது உங்களின் வலிமை, சகிப்புத்தன்மை, நெகிழ்வுத்தன்மை மற்றும் சுறுசுறுப்பு ஆகியவற்றை வரையறுக்கிறது. அதற்காக உடல் எடையைச் சரியாகப் பயன்படுத்துங்கள். ஸ்குவாட், லங்ஜெஸ் (lunges) மற்றும் அது தொடர்பான புஷ் -அப்களை முயற்சி செய்யுங்கள். உங்களுக்கு காயம் இருந்தால் அல்லது உங்கள் மருத்துவர் இதைச் செய்ய வேண்டாம் என்று உங்களுக்கு அறிவுறுத்தினால் இந்த பயிற்சியை செய்வதைத் தவிர்த்துவிடுங்கள். 

நாள் ஒன்றுக்கு ஒரு மணி நேரம் மட்டும் உடற்பயிற்சி செய்துவிட்டு அடுத்த 11 மணி நேரம் உட்கார்ந்திருப்பதும் சரியான வழி அல்ல. உடற்பயிற்சி செய்த பின்னர் நீங்கள் எந்தளவுக்கு சுறுசுறுப்பாக இருக்கிறீர்கள் என்பதை மதிப்பிடுங்கள். ஒட்டுமொத்த உங்களின் செயல்பாட்டு நிலைகள் என்ன? ஒவ்வொரு மணி நேரமும் நீங்கள் எழுந்து உடலை வளைத்து, உடற்பகுதியைத் திருப்புங்கள். உடலை முன்னோக்கி வளைத்து உங்கள் பாதங்களைத் தொடுங்கள். அதற்கும் ஒருபடி மேலாக சென்று ஒரு 10 பர்பீஸ்(barbees), புஷ்-அப்ஸ்(push-up) அல்லது ஜம்பிங்-ஜாக்(jumping jack) செய்யுங்கள். இது உங்களை சுறுசுறுப்பாகவும் வலுவாகவும் வைத்திருக்கும். இந்த பயிற்சி, உடலில் அதிக அழுத்தத்தை ஏற்படுத்தாமல் மெட்டபாலிசத்தை அதிகரித்து நோய் எதிர்ப்பு சக்தியை அதிகரிக்கும் மற்றும் உடற்தகுதியை கூட்டும்.

இதில் நகைப்புக்குரிய விஷயம் என்னவென்றால், இவை எல்லாம் நம் அனைவருக்கும் தெரியும். ஆனால், பயிற்சி எடுப்பதில் தோல்வி அடைந்து விடுகிறோம். வேலை அழுத்தம், சமூகம், மன அழுத்தம், மேலதிகாரி, சக ஊழியர்கள் போன்ற வெளிப்புற சூழ்நிலைகளைத் திட்டமிட்டு நம்மை நாமே பலிகடா ஆக்குகிறோம். ஆனால் உண்மை என்னவென்றால், வாய்ப்பு  எப்போதும் இருக்கிறது. அந்த வாய்ப்பை யார் உருவாக்குகிறார்கள் என்றால் 'நீங்கள்' தான். நாம் உருவாக்கும் வாய்ப்புகளின் ஒட்டுமொத்த சாராம்சம்தான் நாம்.

ஃபிட்டாக இருக்கிறோமோ இல்லையோ நம் வாழ்க்கை முறை தவறாக இருந்தால், நம்முடைய இதயத்திற்கு என்ன வேண்டுமானாலும் நடக்கலாம். இந்த உலகம் போலியாகவும் நெகிழ்வுத்தன்மை நிறைந்ததாகவும் மாறி வருகிறது.

எல்லோரும் அழகாக இருக்க வேண்டும், அழகாக தோற்றமளிக்க வேண்டும் என்று நினைத்தாலும் மன அழுத்தத்தால் உள்ளுக்குள் உணர்ச்சிவசப்பட்டு கொண்டுதான் இருக்கிறார்கள். உங்களை உடைத்து சரியான வழியில் உருவாக்க வேண்டிய நேரம் இது.

உடலும் இதயமும் உறுதியானவை, ஆனால் நீங்கள் அதை, அதன் வரம்புக்கு மீறி தள்ளும்போது அது உங்களை, ஒரு நிறுவனத்தின் வெற்றிகரமான தலைமை நிர்வாக அதிகாரியா, விளையாட்டு வீரரா, பாடிபில்டரா, கோடீஸ்வரரா, மருத்துவரா, ஊட்டச்சத்து நிபுணரா, நடிகரா, அரசியல்வாதியா அல்லது சாமானியரா என்பதை பொருட்படுத்தாது. இந்த உண்மையை நாம் ஒருபோதும் மறந்துவிடக் கூடாது. நமது ஆரோக்கியம் என்பது நம் வாழ்வின் பரிசு. இந்த வாழ்க்கையின் பரிசுகள் நாம். எனவே, உயிரைப் போன்ற புனிதமான பரிசை ஒருபோதும் துஷ்பிரயோகம் செய்யாதீர்கள். 

அனைவரும் நல்ல ஆரோக்கியம் பெற வாழ்த்துகள்.

[கட்டுரையாளர் - வாழ்வியல் பயிற்சியாளர் மற்றும் எழுத்தாளர்]

பிரிட்டிஷ் இந்தியாவில் மாண்டேகு - செம்ஸ்போர்டு சீர்திருத்தங்கள் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்ட காலத்திலிருந்தே மாகாணங்களின் சுயாட்சி குறித்தும் ஆளுநரின் அதிகாரங்கள் குறித்தும் அன்றைய மெட்ராஸ் மாகாணத்தில் தீவிரமாக விவாதிக்கப்பட்டிருக்கிறது. சுதந்திர இந்தியாவில் புதிய அரசமைப்பு நடைமுறைக்கு வந்த பிறகு அதிலும் குறிப்பாக தேசியக் கட்சியான காங்கிரஸின் ஆட்சி முடிவுக்கு வந்து மாநிலக் கட்சிகளான திமுகவும் அதிமுகவும் மாறி மாறி ஆளுங்கட்சியாக இருந்துவரும் நிலையில், இந்த விவாதங்கள் கட்சி அரசியலாகவும் மாறியுள்ளன. மத்தியிலும் மாநிலத்திலும் ஆளும் கட்சிகள் எதிரெதிர் அணிகளாக இருக்கும்போது, ஆளுநரின் ஒவ்வொரு செயல்பாடும் அச்சத்துடனும் சந்தேகத்துடனும் பார்க்கப்படுவது வழக்கமாகிவிட்டது.

மாநில அரசுடன் கலந்தாலோசிக்கப்பட்ட பிறகே ஆளுநர்களை நியமிக்க வேண்டும் என்று மத்திய-மாநில உறவுகள் குறித்த ஆணையங்கள் பரிந்துரைத்துள்ளன என்றபோதும் அது கட்டாயமாகப் பின்பற்றப்பட வேண்டும் என்பதற்கான அரசமைப்பு அழுத்தங்கள் எதுவும் இதுவரையில் இல்லை. குடியரசுத் தலைவரின் விருப்பத்தின் பெயரிலேயே ஆளுநர் நியமனம், பதவிக் காலம், இடமாற்றம், திரும்பப்பெறுதல் என அனைத்தும் வரையறுக்கப்பட்டுள்ளன. குடியரசுத் தலைவரின் தன்விருப்ப அதிகாரம் என்கிறபோது தவிர்க்கவியலாமல் அது மத்தியில் ஆளும் அரசின் விருப்பமாகவும் அமைந்துவிடுகிறது. மத்தியில் ஆளும் கட்சிக்கு தனிப் பெரும்பான்மையும் இருக்கிறது என்னும் பட்சத்தில் ஆளுநர் நியமனங்கள் கேள்விகளுக்கு அப்பாற்பட்டவையாக மாறிவிடுகின்றன.

தமிழ்நாட்டுக்குப் புதிய ஆளுநராக ஆர்.என்.ரவி நியமிக்கப்பட்டு ஒரு மாத காலம் நிறைவடைந்திருக்கிறது. காவல் துறையைச் சேர்ந்த மூத்த அதிகாரியும் புலனாய்வுத் துறையில் பணியனுபவம் கொண்டவருமான அவர் தமிழ்நாட்டில் ஆளுநராக நியமிக்கப்படுவதே ஆளுங்கட்சிக்கு அழுத்தங்களைக் கொடுப்பதற்காகத்தான் என்ற அளவுக்கு சந்தேகங்கள் எழுப்பப்பட்டன. கடந்த ஒரு மாத காலத்தில், அத்தகைய ஐயப்பாடுகள் குறைந்திருக்கின்றன. ஆனால், ஆளுநரின் அதிகாரங்கள் குறித்து தமிழ்நாட்டில் வழக்கமாக எழுந்துவரும் மாநில சுயாட்சிக் குரல் தொடரவே செய்கிறது.

ஆளுநரிடமிருந்து விளக்கங்கள் கேட்கப்படும்பட்சத்தில் அவற்றை அளிப்பதற்கு ஆயத்த நிலையில் இருக்க வேண்டும் என்று அதிகாரிகளுக்குத் தலைமைச் செயலாளர் அனுப்பிய சுற்றறிக்கை விவாதப் பொருளானது. இது வழக்கமான நடைமுறைதான் என்று அவர் விளக்கம் அளித்த பிறகே அந்தப் புயல் ஓய்ந்தது. துணைவேந்தர்களுடனான ஆளுநரின் சந்திப்பும் வழக்கமான ஒன்றுதான். ஆனால், புதிய கல்விக் கொள்கையை நடைமுறைப்படுத்துவது பற்றி அவர் பேசியதாக வெளியான தகவல்கள் மேலும் ஒரு புயலைக் கிளப்பியது. மத்தியில் ஆளும் பாஜக அரசின் புதிய கல்விக் கொள்கையை ஏற்றுக்கொள்ளாத திமுக, தமிழ்நாட்டுக்குத் தனிச்சிறப்பான கல்விக் கொள்கை ஒன்றை வடிவமைக்கவிருப்பதாக அறிவித்திருக்கையில் ஆளுநரின் பேச்சு அதற்கு எதிராகப் பார்க்கப்பட்டது.

ஆளுநர்களை மத்திய அரசின் அதிகாரப் பிரதிநிதியாக மட்டும் பார்க்கும்போது அவர் எந்த மொழியில் கையெழுத்திடுகிறார் என்பது வரையில், அவரது ஒவ்வொரு செயல்பாடும் பேசுபொருளாக மாறிவிடுகின்றன. அரசமைப்பின்படி, ஆளுநர் மத்திய - மாநில அரசுகளுக்கு இடையிலான உறவுப் பாலமாக இருக்க வேண்டும். மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மாநில அரசோடு அவர் இணக்கத்துடன் செயல்பட வேண்டும் என்பது இயல்பான எதிர்பார்ப்பு.

அடியோ வடிவில் கேட்க:

விவசாயத்துக்கு அடிப்படைத் தேவை அல்லது மூலத் தேவை தரமான விதைகளே. விதைகள்தான் உழவுத் தொழிலின் உயிர்நாடி. அதிக விளைச்சலுக்குத் தரமான விதைகள் மிகவும் முக்கியப் பங்கு வகிக்கின்றன. தரமான விதைகளைப் பயன்படுத்துவதால் மகசூலை 15% அதிகப்படுத்தலாம். எனவே, ஒவ்வொரு விவசாயியும் விதைகளின் உற்பத்தி நிலைகள் பற்றியும் தரமான விதைகளின் முக்கியத்துவம் பற்றியும் தெரிந்து வைத்திருப்பது அவசியம்.

விதைகளின் உற்பத்தி நிலைகள்

விதைகளின் உற்பத்தி நிலைகளில் கருவிதை, வல்லுநர் விதை, ஆதாரவிதை, சான்று விதை என நான்கு நிலைகள் உள்ளன. தமிழ்நாடு வேளாண்மைப் பல்கலைக்கழகத்தில் ஆராய்ச்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டு, கருவிதைகள் உற்பத்தி செய்யப்படும். அந்தக் கருவிதையிலிருந்து வல்லுநர் விதை கிடைக்கும். வல்லுநர் விதைகள் பல்கலைக்கழக விஞ்ஞானிகளால் வேளாண்மைப் பல்கலைக்கழகத்தில் உற்பத்திசெய்யப்பட்டு 100% தூய்மையுடன் தங்கநிற மஞ்சள் அட்டை பொருத்தப்பட்டிருக்கும். இந்த விதைகளைப் பயன்படுத்தி ஆதார விதை உற்பத்தி செய்யப்படும். சான்றளிப்புத் துறையில் பதிவுசெய்துவிட்டு ஆதார நிலை விதைகளை விவசாயிகளே உற்பத்திசெய்யலாம்.

ஆதார நிலை விதைக்கு வெள்ளை நிற அட்டை பொருத்தப்பட்டு இருக்கும். இவ்விதைகள் 99% இனத் தூய்மையுடன் இருக்கும். ஆதார விதைகளைப் பயன்படுத்தி சான்று விதை உற்பத்தி செய்யலாம். இவ்விதைகளின் தரத்தைப் பரிசோதித்த பின் நீல நிற அட்டை பொருத்தப்படும். இதன் இனத்தூய்மை 98% இருக்கும். விதை உற்பத்தியாளர்கள் அல்லது விவசாயிகளே உற்பத்திசெய்து விற்பனை செய்யும் விதைகளுக்கு உண்மை நிலை விதைகள் என்று அழைக்கப்படும். இந்த விதை உற்பத்தியில் விதைச் சான்றளிப்புத் துறை ஆய்வு செய்வதில்லை. ஆனாலும், விதையின் தரம் பரிசோதிக்கப்பட்டு விவசாயிகளே விதைகளின் தரத்தை அட்டையில் குறிப்பிட வேண்டும். பொதுவாக, தானிய உற்பத்திக்கு ஆதார நிலை விதை அல்லது சான்று நிலை விதைகளைப் பயன்படுத்திச் சாகுபடி செய்தால் அதிக மகசூல் பெறலாம்.

தரமான விதைகள்

தரமான விதை என்றால் அது தனது பாரம்பரிய குணங்களிலிருந்து சிறிதும் குறையாமல் இருக்க வேண்டும். மேலும் களை, பிற ரகம், பிற பயிர் விதைகள் கலப்பில்லாமல், பூச்சி, பூஞ்சைகள் தாக்கம் இல்லாமலும், தூசிதும்பு இல்லாமலும் இருக்க வேண்டும். விதைகளை விதைத்த உடன் நன்கு முளைத்து சிறப்பாகவும் சீராகவும் வளர்ந்து அதிக மகசூல் கிடைக்க வேண்டும். ஒவ்வொரு பயிருக்கும் இனத்தூய்மை, புறத்தூய்மை, முளைப்புத்திறன், ஈரப்பதம் ஆகிய விதைத் தரங்கள் இந்திய அரசால் விதைச் சட்டத்தில் குறைந்தபட்ச நிர்ணயம் செய்யப்பட்டுள்ளன. நெல், மக்காச்சோளப் பயிர்களுக்கு 98% புறத்தூய்மையும், 80% முளைப்புத் திறனும், 12-13% ஈரப்பதமும் இருக்க வேண்டும். சோளம், கம்பு போன்ற பயிர்களுக்கு 98% புறத்தூய்மையும், 75% முளைப்புத் திறனும், 12% ஈரப்பதமும் இருக்க வேண்டும்.

சத்துமிகு தானியங்களான குதிரைவாலி, கேழ்வரகு, சாமை, வரகு, பனிவரகு போன்ற பயிர்களுக்கு 97% புறத்தூய்மையும், 75% முளைப்புத் திறனும், 12% ஈரப்பதமும் இருக்க வேண்டும். பயறு வகைப் பயிர்களான உளுந்து, பாசி, தட்டைப் பயறு, துவரை போன்ற பயிர்களுக்கு 98% புறத்தூய்மையும், 75% முளைப்புத் திறனும், 12% ஈரப்பதமும் இருக்க வேண்டும். எண்ணெய் வித்துப் பயிர்களான ஆமணக்கு, சூரியகாந்தி பயிர்களுக்கு 98% புறத்தூய்மை, 70% முளைப்புத் திறனும், 8-9% ஈரப்பதமும் இருக்க வேண்டும். கடலைப் பயிருக்கு 96% புறத்தூய்மையும், 70% முளைப்புத் திறனும் 9% ஈரப்பதமும் இருக்க வேண்டும். பருத்திப் பயிருக்கு 98% புறத்தூய்மை, 65% முளைப்புத் திறனும், 10% ஈரப்பதமும் இருக்க வேண்டும். இவ்வாறு விதைகளின் தரம் இருந்தால் மட்டுமே விதை சான்றளிப்புத் துறையினரால் ஆதார விதைகளுக்கும் சான்று விதைகளுக்கும் சான்றட்டை பொருத்த அனுமதி அளிக்கப்படும்.

சுயதேவைக்கு ரக விதைப் பெருக்கம்

விவசாயிகள் சில நேரங்களில் தாங்கள் சாகுபடிசெய்த வயலிலிருந்து விதைகளை எடுத்து வைத்து, அடுத்த பருவத்துக்குப் பயன்படுத்துகின்றனர். அவ்வாறு தேர்வு செய்யும் விதைகள் வீரியமாகவும் தூய விதைகளாகவும் கிடைக்க, விதைக்காகத் தேர்ந்தெடுக்கப்படும் செடியானது நிலத்தின் மையப் பகுதியிலிருந்து எடுக்கப்பட வேண்டும். தேர்ந்தெடுக்கும் செடியானது ரக மரபியல் தூய்மையுடன் சுத்தமாகவும், நல்ல வளர்ச்சி அடைந்த மணிகள் உள்ள பயிராகவும் இருக்க வேண்டும். வளர்ச்சியடையாத, அதிகம் நோய் தாக்கப்பட்ட செடிகளிலிருந்து விதைகளைத் தேர்ந்தெடுக்கக் கூடாது. தேர்ந்தெடுத்த விதைகளை நன்கு உலர்த்தி விதைகளைப் பிரிக்க வேண்டும். பின்னர், விதைநேர்த்தி செய்து தங்களின் தேவைக்காக உபயோகித்துக்கொள்ளலாம். ஆனாலும், விதைப்பதற்கு முன்னர் விதைகளின் தரத்தைப் பரிசோதனை செய்வது அவசியம்.

இதற்காகத்தான் நம் முன்னோர்கள் முளைப்பாரி என்னும் வழக்கத்தை உருவாக்கி, அது இன்றும் தொடர்கிறது. அதாவது, தாங்கள் அறுவடை செய்த விதைகளை அடுத்த பருவத்தில் விதைப்பதற்கு முன் விதைகளின் முளைப்புத் திறனைச் சோதனை செய்த பிறகே விதைப்பது தமிழர்களின் பாரம்பரிய வழக்கமாக இருந்திருக்கிறது.

அவ்வாறு விதைகளை நாமே பரிசோதனை செய்து பயன்படுத்தலாம் அல்லது அருகில் உள்ள விதைப் பரிசோதனைக் கூடத்தில் ரூ.30 கட்டணம் செலுத்தி விதைகளின் தரத்தைப் பரிசோதனை செய்து, தரமான விதைகளாக இருக்கும்பட்சத்தில் அவ்விதைகளைப் பயன்படுத்தலாம். விவசாயிகள் தங்கள் வயலிலிருந்து தொடர்ந்து இவ்வாறு மீண்டும் மீண்டும் விதைகளைச் சேகரித்துப் பயன்படுத்தும்போது, விதைகளின் முளைப்புத் திறனும் வீரியமும் குறைய வாய்ப்புள்ளது. எனவே, சாகுபடி செய்யும்போது விவசாயிகள் முடிந்தவரை தரமான விதைகளாகச் சான்று பெற்றவற்றைப் பயன்படுத்தினால் நிச்சயம் அதிக மகசூலையும் அதிக வருமானத்தையும் தரும் பேராயுதமாக அந்த விதைகள் இருக்கும்.

- ப.வேணுதேவன், உதவிப் பேராசிரியர் (விதை அறிவியல்), வேளாண்மை அறிவியல் நிலையம், அருப்புக்கோட்டை. தொடர்புக்கு: venudevan.b@tnau.ac.in

குழந்தைகள் மீதான பாலியல் குற்றங்கள் பொது கவனத்துக்கு வரும்போது நமது சிந்தனைகளும் கோபங்களும் அந்த குறிப்பிட்ட சம்பவத்தை மட்டுமே மையப்படுத்தி அமைந்துவிடுகின்றன. நடந்த சம்பவத்துக்கு நீதி வேண்டும் என்று ஒட்டுமொத்த சமூகமும் இணைந்து குரல்கொடுப்பது சரியே. ஆனால், இது போன்ற சம்பவங்கள் இனியும் நடக்காமல் தடுப்பதற்கு நாம் என்னவெல்லாம் செய்ய வேண்டும் என்பதைப் பற்றியும் சிந்திக்க வேண்டும்.

சமூக வலைதளங்களால் உருவாக்கப்படும் உணர்ச்சிவசப்பட்ட நமது மனநிலைக்கு ஆயுள் அதிகபட்சமாக இரண்டு நாட்கள் மட்டுமே, அதற்குப் பிறகு இப்படிப்பட்ட சம்பவங்களே நடப்பதில்லை என்று தீர்க்கமாக நம்பிக்கொண்டு அடுத்த பிரச்சினைக்குக் குரல்கொடுக்கக் கிளம்பிவிடுவோம். ஆனால், குழந்தைகளின் மீதான பாலியல் குற்றங்கள் அரிதானவை அல்ல, எங்கேயோ ஒரு பள்ளியில் மட்டுமே நடப்பதில்லை.

பெருவாரியான குழந்தைகள் இப்படிப்பட்ட சம்பவங்களைக் கடந்துதான் வருகிறார்கள். 50%-க்கும் அதிகமான குழந்தைகள் ஏதேனும் ஒரு பாலியல் அத்துமீறலையாவது எதிர்கொள்கிறார்கள் என்கின்றன ஆய்வுகள். அதுவும் இந்த ஊரடங்குக் காலத்தில் இந்தச் சம்பவங்கள் இன்னும் கணிசமாக அதிகரித்திருக்கின்றன என்கிறது உலக சுகாதார நிறுவனம். இதனால், பாதிப்புக்கு உள்ளாகும் குழந்தைகள் உடல்ரீதியாகவும், உளவியல்ரீதியாகவும் பாதிக்கப்படுகிறார்கள். இவற்றிலிருந்து நாம் குழந்தைகளைப் பாதுகாப்பது எப்படி என்பதைத்தான் இந்தச் சம்பவங்களை ஒட்டி நாம் விவாதிக்க வேண்டும்.

தனிநபரின் குற்றங்கள் பெருகிவிட்ட இந்தக் காலகட்டத்தில், தனிப்பட்ட அற விழுமியங்கள் எல்லாம் சரிந்துவிட்ட சூழலில், பாதுகாப்பில்லாத சமூகத்தின் வாசலில்தான் நம் குழந்தைகளைத் தினம் தினம் விடுகிறோம். முன்பைவிட மிகவும் நிதானமாக, உணர்ச்சிவசப்படாமல், எச்சரிக்கையாக இந்தச் சமூகத்தை அணுக நாம் குழந்தைகளைப் பழக்க வேண்டும்.

‘பாதுகாப்பான தொடுதல், பாதுகாப்பற்ற தொடுதல்’ என்றெல்லாம் இல்லை, குழந்தை அசெளகரியமாக உணரும் அனைத்துத் தொடுதலும் தவறானதே எனச் சொல்ல வேண்டும். தெரிந்தவர்கள், தெரியாதவர்கள் என்ற வேறுபாடெல்லாம் இல்லை; யாரெல்லாம் கண்ணியக் குறைவாக நடந்துகொள்கிறார்களோ, பேசுகிறார்களோ அவர்கள் அனைவரிடமிருந்தும் விலகியே இருக்க வேண்டும் என்பதை உணர்த்த வேண்டும். ‘உன்னையும் மீறி பலவந்தமாக உன் மீது நிகழ்த்தப்படும் அத்துமீறல்களுக்கு நீ எந்த வகையிலும் பொறுப்பல்ல’ என்பதைக் குழந்தைகளின் மனதில் பதிய வைக்க வேண்டும்.

பெரும்பாலான நேரங்களில் குழந்தைகள் தங்களுக்கு ஏற்படும் அந்தரங்கமான பிரச்சினைகளைப் பெற்றோர்களிடம் சொல்வதைத் தவிர்க்கின்றனர் என்பது எப்போதும் எனக்கு அதிர்ச்சியளிப்பதாக இருக்கிறது. நான் பார்க்க நேர்ந்த சில மாணவிகளிடம் இதைப் பற்றிக் கேட்டபோது, “அதுக்கு என்னையே குறைசொல்வாங்க சார், நீ ஏன் அவர்கிட்ட இப்படி நடந்துக்கிட்டனு கேட்பாங்க. இல்லைன்னா, நான் சொல்றதையே நம்பாம, நானா அப்படிக் கற்பனை பண்ணிக்கிட்டேன்னு சொல்வாங்க சார்” என்றார்கள். குடும்ப அமைப்பு என்பது இன்னும் குழந்தைகளுக்கு, குறிப்பாகப் பெண் குழந்தைகளுக்கு இணக்கமானதாக இல்லை என்பது வேதனையான ஒன்று. எந்த நிபந்தனையும் இல்லாத புரிதலையும் நம்பிக்கையையும் இன்னும் நாம் குழந்தைகள் மீது வைக்கவில்லை என்றே நினைக்கிறேன்.

குழந்தைகள் சந்திக்கும் எந்த ஒரு பிரச்சினையும் தீவிரமடைவதற்குக் குடும்பத்தின் இந்தப் போக்கும்கூட முக்கியமான காரணம். ஏனென்றால், ஒரு தவறு நடக்கும்போது அதைப் பற்றி வெளிப்படுத்துவதற்கு ஏதுவான சூழலை இன்னும் குழந்தைகளுக்கு உருவாக்கிக் கொடுக்கவில்லை. பெற்றோர்களால் மட்டுமே குழந்தைகள் சந்திக்கும் பிரச்சினைகளை முதிர்ச்சியுடனும் நிதானத்துடனும் உண்மையான அக்கறையுடனும் கையாள முடியும் என்பதை நான் உறுதியாக நம்புகிறேன். அதனால் குழந்தைகள் சந்திக்கும் எந்த ஒரு சிக்கலும் பெற்றோர்களின் கவனத்துக்கு முதலில் வரும்போதுதான் அது இன்னும் மோசமடையாமல் இருக்கும். ஆனால், துரதிர்ஷ்டவசமாக அந்தச் சிக்கல்கள் கடைசியாகவே பெற்றோர்களிடம் வந்து சேர்கின்றன.

குழந்தைகள் எப்படி அணுக வேண்டும்?

நம் விருப்பம் இல்லாமல் நம் உடல் மேல் செய்யப்படும் அத்துமீறல்களை நாம் உறுதியுடன் எதிர்க்க வேண்டும், அதை அனைவருக்கும் கவனப்படுத்த வேண்டும். மனிதத்தன்மையே இல்லாமல் நடந்துகொள்ளும் ஒருவரின் குற்ற மனப்பான்மையைக் கவனப்படுத்தி, அதிலிருந்து நம்மையும் மற்றவர்களையும் பாதுகாக்க வேண்டும் என்று நினைக்க வேண்டும். கூடவே, இதில் நம்முடைய தவறு என்று ஒன்றும் இல்லை என்பதை உணர வேண்டும். நம்மை யாராவது அவர்களது பேச்சினாலோ அல்லது நடவடிக்கைகளினாலோ காயப்படுத்தினால், அதை உடனே நமக்கு நெருங்கியவர்களின் கவனத்துக்கு, குறிப்பாக பெற்றோர்களின் கவனத்துக்கு எடுத்துச்செல்ல வேண்டும்.

அது அவர்களுக்கு அதிர்ச்சியைக் கொடுத்தாலும், அவர்களைத் தவிர, வேறு யாராலும் எந்த உள்நோக்கமும் இல்லாமல் நம்மைப் புரிந்துகொள்ள முடியாது. மேலும், வேறு யாராலும் இதை முழுமையாகத் தீர்க்க முடியாது என்பதைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்; தனியாகப் போராடியும் நம்மால் இதற்கான தீர்வைப் பெற முடியாது என்பதையும் உணர வேண்டும். நம் மீது நிகழ்த்தப்படும் அத்துமீறல்களைக் களங்கமாகவோ அவமானமாகவோ எண்ணாமல், இதை எதிர்த்துத் தீவிரமாகப் போராடுவதன் வழியாகத் தன்னை ஒரு உறுதியான குழந்தையாக உணரலாம்; மற்றவர்களையும் அப்படி உணரச் செய்யலாம்.

பள்ளி நிர்வாகம் என்ன செய்ய வேண்டும்?

ஒரு பள்ளியின் மேன்மை என்பது இப்படிப்பட்ட சம்பவங்கள் நடக்கின்றனவா இல்லையா என்பதைப் பொறுத்தது அல்ல, குழந்தைகளின் மீதான அத்துமீறல்கள் நடக்கும்போது, பள்ளி நிர்வாகம் யார் பக்கம் நிற்கிறது என்பதுதான் அதன் மேன்மையை வெளிப்படுத்துகிறது. குழந்தைகள் விழித்திருக்கும் போது தங்களின் பெரும்பாலான நேரத்தைப் பள்ளியில்தான் செலவிடுகின்றனர். தங்களது அடையாளத்தை, சுதந்திரத்தை அவர்கள் பள்ளி வழியாகவே அடைகிறார்கள். அந்தப் பள்ளி அவர்களுக்குப் பாதுகாப்பானதாக இருப்பது அத்தனை முக்கியமானது.

வேறு எதையும்விட குழந்தைகளின் பாதுகாப்பை உறுதி செய்வதற்குத்தான் பள்ளி அதிக கவனத்தைக் கொடுக்க வேண்டும். இப்படிப்பட்ட குற்றங்கள் குழந்தைகளுக்கு எதிராக நடக்கும்போது, குழந்தைகள் நலனை மட்டுமே பிரதானமாகக் கொண்டு காத்திரமான நடவடிக்கைகளைப் பள்ளி எடுக்கும்போதுதான், அந்தப் பாதுகாப்பு உணர்வைக் குழந்தைகளிடம் ஏற்படுத்த முடியும். எந்தச் சமரசமும் செய்துகொள்ளாமல் இந்தப் பிரச்சினைகளை அணுகுவதன் வழியாகவே மேற்கொண்டு இப்படிப்பட்ட சம்பவங்கள் நடப்பதைப் பள்ளிகள் தடுக்க முடியும்.

ஒரு சமூகமாக இன்னமும் நாம் பெண்களுக்கு எதிரான கற்பிதங்களையும் கோட்பாடுகளையும் மூர்க்கமாகப் பிடித்துக்கொண்டிருக்கிறோம். பெண்ணுடல் மீது வலிந்து திணிக்கும் புனித பிம்பங்களும் போலி கெளரவங்களும்தான் இப்படிப்பட்ட சம்பவங்களை வெளிப்படையாகப் பேசுவதிலிருந்து குழந்தைகளைத் தடுக்கின்றன. இறுக்கமானதும் வெளிப்படைத்தன்மை அற்றதும் பெண்களுக்கு எதிரானதுமான நமது கலாச்சார விழுமியங்களுமேகூடப் பெருகிவரும் பாலியல் குற்றங்களுக்கு ஒரு வகையில் காரணம் என்று சொல்லலாம்.

குழந்தைகளுக்கு எதிராக நடக்கும் இந்தப் பாலியல் குற்றங்களை முழுமையாகத் தடுத்து, அவர்களுக்கு ஆரோக்கியமான, பாதுகாப்பான சூழலைக் கொடுக்க வேண்டுமென்றால், பெண் தொடர்பாகவும் பெண்ணுடல் தொடர்பாகவும் நாம் கொண்டிருக்கும் இந்தக் கற்பிதங்களையெல்லாம் உதறிவிட்டு வர வேண்டும். அதற்கெல்லாம் ஒரு சமூகமாக நாம் தயாரா என்பதுதான் இப்போது நம் முன் உள்ள கேள்வி.

- சிவபாலன் இளங்கோவன், மனநல மருத்துவர், எழுத்தாளர். தொடர்புக்கு: sivabalanela@gmail.com

சண்டிகரில் தடுப்பூசியின் முதல் டோஸ் செலுத்திக்கொண்ட 75 ஆயிரம் பேர், டோஸ்களுக்கான இடைவெளி முடிந்தும் இரண்டாம் டோஸ் எடுத்துக்கொள்ளவில்லை என்பது தெரியவந்துள்ளது.

கொரோனாவுக்கு எதிரான போரில் தடுப்பூசி முக்கிய ஆயுதமாக பார்க்கப்படுகிறது. நாடு முழுவதும் தடுப்பூசி செலுத்தும் பணி மும்முரமாக நடைபெற்று வருகிறது.

இந்நிலையில், சண்டிகர் மாநில சுகாதார துறை, தடுப்பூசியின் முதல் டோஸ் செலுத்திக்கொண்ட 75 ஆயிரம் பேர், டோஸ்களுக்கான இடைவெளி முடிந்தும் இரண்டாம் டோஸ் எடுத்துக்கொள்ளவில்லை என்பதை கண்டறிந்துள்ளது.

சுமார் 16 வாரத்திற்கு முன்பு முதல் டோஸ் எடுத்துக்கொண்ட அவர்கள், இரண்டாம் டோஸ் எடுக்காமல் உள்ளனர். அதேபோல், கோவாக்சின் எடுத்துக்கொண்ட110 பேர், 6 வாரங்கள் முடிந்தும் இரண்டாம் டோஸ் எடுத்துக்கொள்ளவில்லை. இந்த தரவு வெளியீடு அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தியுள்ளது.

தடுப்பூசியின் இரண்டு டோஸ்களையும் எடுத்துக்கொள்வதன் அவசியத்தை நமது தி இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ் தளத்திற்கு சண்டிகர் பிஜிஐஎம்ஆர் பேராசிரியர் ராகேஷ் கோச்சர் விளக்கியுள்ளார். அதை இச்செய்தி தொகுப்பில் விரிவாக காணலாம்:

சுமார் 70 ஆயிரம் பேர் கோவிஷீல்டின் இரண்டாவது டோஸ் எடுக்கவில்லை. அதனால் என்ன பாதிப்பு?

இது மிகப்பெரிய எண்ணிக்கையாகும். அவர்கள் தங்களுக்கு ஆபத்து ஏற்படுத்துவது மட்டுமின்றி, குடும்ப உறுப்பினர்களுக்கும் ஆபத்தை ஏற்படுத்துகின்றனர். பற்றாக்குறையான தேசிய வளங்களையும் வீணடிக்கின்றனர். இந்தியா முழுவதும், சுமார் 10 கோடிக்கும் அதிகமானோர் குறிப்பிட்ட கால இடைவெளிக்குள் இரண்டாம் டோஸ் பெறவில்லை

டோஸ் இடைவெளி மிஸ் செய்திருந்தால் என்ன நெறிமுறைகள் பின்பற்றப்படும்? மீண்டும் முதல் டோஸ் எடுக்கனுமா?

அத்தகைய நெறிமுறைகள் எதுவும் வகுக்கப்படவில்லை. அதே சமயம், மிகப்பெரிய இடைவெளி என்றால், தடுப்பூசியின் முதல் டோஸிலிருந்து தான் தொடங்க வேண்டும். இரண்டாம் டோஸை, நாட்டில் எங்கு வேண்டுமானாலும் செலுத்திக்கொள்ளலாம். முதல் டோஸ் செலுத்திய இடத்தில் தான், இரண்டாஸ் டோஸ் தடுப்பூசி செலுத்தவேண்டும் என்ற கட்டாயம் இல்லை

தடுப்பூசியின் இரண்டு டோஸ்களையும் எடுத்துக்கொள்வது எவ்வளவு முக்கியம்?

இரண்டு டோஸ் செலுத்துவது கட்டாயம் ஆகும். அமெரிக்காவின் ஜே&ஜே தடுப்பூசியைத் தவிர மற்ற அனைத்து அனைத்து கோவிட் தடுப்பூசிகளுக்கும் இரண்டு டோஸ்கள் தேவை. இரண்டாவது டோஸுக்குப் பிறகுதான், உண்மையான நோய் எதிர்ப்பு சக்தி உடலில் உருவாகிறது.

முழுமையாக தடுப்பூசி செலுத்திக்கொண்டால் கொரோனா பரவலை கட்டுபடுத்தலாமா?

நிச்சயமாக, முழுமையாகத் தடுப்பூசி செலுத்திக்கொண்டவர்கள் நோய் தொற்றின் தீவிரத்திலிருந்து தப்பிக்கலாம். மருத்துவமனையில் அனுமதிக்க வேண்டிய நிலைமை ஏற்படாது. தரவுகளை மதிப்பாய்வு செய்ததில், தடுப்பூசியில் நல்ல பலன் இருப்பதை காட்டுகிறது.

மூன்றாவது அலையைத் தடுக்க தடுப்பூசி உதவுமா?

கண்டிப்பாக உதவும். அதே சமயம், கொரோனாவின் மற்றொரு அலையைத் தடுக்க, கொரோனா விதிமுறைகளைக் கடைப்பிடிக்க வேண்டும். தேவையற்ற பயணங்கள், நிகழ்ச்சிகள் செல்வதை தவிர்க்க வேண்டும். மாஸ்க் அணிவது கட்டாயமாகும்.

தடுப்பூசி பவர் எத்தனை காலத்திற்கு?

அதுகுறித்து தெளிவான அறிக்கை இல்லை. ஆனால், காலப்போக்கில் தடுப்பூசியின் திறன் குறைவதை கண்டறிந்துள்ளனர். அமெரிக்கா மற்றும் இங்கிலாந்தில் தடுப்பூசியின் சக்தி ஆறு மாதத்தில் குறைவதால், அதன் பிறகு பூஸ்டர் டோஸ் செலுத்திக்கொள்ள அறிவுறுத்தப்பட்டுள்ளது.

முன்களப் பணியாளர்கள், சுகாதார பணியாளர்களுக்கு பூஸ்டர் டோஸ் அவசியமா?

ஆம் கண்டிப்பாக. இந்த குழுவினருக்கு பூஸ்டரின் டோஸின் தேவை அவசியமாகும். இரண்டாம் டோஸ் முடிந்து, ஓராண்டில் பூஸ்டர் டோஸை நாம் எதிர்பார்க்கலாம் என தெரிவித்தார்.

சீன அதிபர் ஜி ஜின்பிங் தைவானுக்கு அமெரிக்காவின் ஆதரவு மற்றும் உலகில் பிளவுகளை உருவாக்கிய கூட்டணிகள் மற்றும் குழுக்களின் பிரச்சினையை எழுப்பினார்.

அமெரிக்க அதிபர் ஜோ பைடனும் சீன ஜனாதிபதி ஷி ஜின்பிங்கும் செவ்வாய்க்கிழமை மூன்றரை மணி நேரம் சந்தித்தனர். இந்த ஆண்டு ஜனவரியில் பைடன் பதவியேற்ற பிறகு இரு தலைவர்களின் முதல் மெய்நிகர் இருதரப்பு சந்திப்பு நடைபெற்றது.

ஜோ பைடன் வெள்ளை மாளிகையில் இருந்து இணைந்தார். பெய்ஜிங்கில் உள்ள கிரேட் ஹாலில் இருந்து ஷி ஜின்பிங் இணைந்தார். சீனாவுடன் இராணுவ ஈடுபாட்டைத் தடுக்க முயற்சிக்க வேண்டும் என்ற அமெரிக்காவின் கவலையுடன் அமெரிக்க அதிபர் இந்த உச்சிமாநாட்டிற்கு முன்முயற்சி எடுத்தார்.

இரு தலைவர்களும் இந்த ஆண்டின் தொடக்கத்தில் இரண்டு முறை தொலைபேசியில் பேசினார்கள். ஆனால், செவ்வாய்க்கிழமை நடைபெற்ற சந்திப்புக்கு முன் முறையான உச்சிமாநாடு எதுவும் நடைபெறவில்லை.

இந்த சந்திப்பில் என்ன நடந்தது?

இந்த சந்திப்புக்குப் பின்னர் வெளியிடப்பட்ட அறிக்கைகள் இரு தரப்பும் எடுத்த நிலைப்பாடுகளில் தெளிவான வேறுபாடுகளைக் காட்டியது.

சீனாவின் மனித உரிமை மீறல்கள் மற்றும் பெய்ஜிங்கின் வர்த்தகக் கொள்கை பற்றி பைடன் பேசினார். ஜின்ஜியாங், திபெத் மற்றும் ஹாங்காங்கில் சீன மக்கள் குடியரசின் (PRC) நடைமுறைகள் மற்றும் மனித உரிமைகள் பற்றி அதிபர் பைடன் கவலைகளை எழுப்பினார் என்று வெள்ளை மாளிகை ஒரு அறிக்கையில் தெரிவித்துள்ளது.

“அமெரிக்க தொழிலாளர்கள் மற்றும் தொழிற்சாலைகளை சீன மக்கள் குடியரசின் நியாயமற்ற வர்த்தக மற்றும் பொருளாதார நடைமுறைகளில் இருந்து பாதுகாக்க வேண்டியதன் அவசியத்தை அவர் தெளிவாகக் கூறினார்” என்று அந்த அறிக்கை கூறுகிறது.

மேலும் பைடன், “சுதந்திரமான மற்றும் திறந்த இந்தோ-பசிபிக்கின் முக்கியத்துவத்தைப் பற்றி விவாதித்தார். மேலும் பிராந்தியத்தில் [அமெரிக்க] கடப்பாடுகளை நிலைநிறுத்துவதற்கான அமெரிக்காவின் தொடர்ச்சியான உறுதியை தெரிவித்தார். இந்த பிராந்தியத்தின் செழிப்புக்கு கடல் வழி சுதந்திரம் மற்றும் பாதுகாப்பான விமானம் ஆகியவற்றின் முக்கியத்துவத்தை அவர் மீண்டும் வலியுறுத்தினார்” என்று அமெரிக்காவின் அறிக்கை கூறுகிறது.

தைவான் சர்ச்சை பிரச்சினையில், “தைவான் உறவுகள் சட்டம், மூன்று கூட்டு அறிக்கைகள் மற்றும் ஆறு உறுதிமொழிகளால் வழிநடத்தப்படும் சீன கொள்கைக்கு அமெரிக்கா உறுதியாக உள்ளது. தைவான் ஜலசந்தி முழுவதும் உள்ள நிலையை மாற்ற அல்லது அமைதி மற்றும் ஸ்திரத்தன்மைக்கு குழிபறிப்பதற்கான ஒருதலைப்பட்ச முயற்சிகளை கடுமையாக எதிர்க்கிறது” என்று பைடன் அடிக்கோடிட்டுக் காட்டினார்.

தைவானுக்கு அமெரிக்க ஆதரவு மற்றும் உலகில் பிரிவுகளை உருவாக்கிய கூட்டணிகள், குழுக்களின் பிரச்னையை சீன அதிபர் ஷி ஜின்பிங் தனது சார்பில் எழுப்பினார். இது இந்தியாவை உள்ளடக்கிய குவாட் குழுமம் மற்றும் அணுசக்தியால் இயங்கும் நீர்மூழ்கிக் கப்பல்களை கான்பெர்ராவிற்கு வழங்க ஆஸ்திரேலியா, இங்கிலாந்து மற்றும் அமெரிக்கா இடையேயான ஏ.யூ.கே.யூ.எஸ் (AUKUS) ஒப்பந்தம் பற்றிய குறிப்பு ஆகும்.

சீன அரசு ஊடகம் ஷி ஜின்பிங் கூறியதாக தெரிவித்திருப்பதாவது: நாங்கள் பொறுமையாக இருக்கிறோம், சீனாவுடன் தைவானின் அமைதியான மறு இணைவுக்கான வாய்ப்புக்காக மிகுந்த நேர்மையுடன் பாடுபடத் தயாராக இருக்கிறோம்… ஆனால், தைவான் சுதந்திரம் என்று பிரிவினைவாத சக்திகள் தூண்டிவிட்டால், கட்டாயப்படுத்தினால் அல்லது சிவப்புக் கோட்டைத் தாண்டினால் சீனா உறுதியான நடவடிக்கைகளை எடுக்க வேண்டியிருக்கும்” என்று தெரிவித்துள்ளது.

“அது நெருப்புடன் விளையாடுகிறது, நீங்கள் நெருப்புடன் விளையாடினால், நீங்கள் எரிக்கப்படுவீர்கள்” என்று சீன அறிக்கையில் ஷி ஜின்பிங் எச்சரித்ததாக மேற்கோள் காட்டியுள்ளது.

இந்தச் சந்திப்பு உலகின் மிக சக்திவாய்ந்த இருவர் ஒருவருக்கொருவர் கோபத்தை வெளிப்படுத்துவதற்கான அரங்கமாக இருந்ததா?

இதில் உடன்பாடு அல்லது கூட்டு அறிக்கை எதுவும் இல்லாவிட்டாலும், வெள்ளை மாளிகையின் அறிக்கையின்படி, இந்த சந்திப்பு தொடர்பு வழிகளை திறந்து வைக்க ஒரு வாய்ப்பாக இருந்தது.

பைடன் கூறுகையில், “சீனா மற்றும் அமெரிக்காவின் தலைவர்கள் என்ற முறையில் எங்கள் நாடுகளுக்கு இடையேயான போட்டியானது, உள்நோக்கம் கொண்டதாகவோ அல்லது நோக்கமற்றதாகவோ, திட்டமிடப்படாமலோ, மோதலாகவோ மாறாமல் இருப்பதை உறுதி செய்வதே எங்கள் பொறுப்பு என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது. இது ரொம்ப எளிமையான விஷயம் இது நேரடியான போட்டி” என்று தெரிவித்துள்ளார்.

நெருக்கடிகளைச் சமாளிப்பதற்கான பொறிமுறையைப் பற்றியும் அவர் பேசினார்.

“எனக்கு, சில பொது அறிவு பாதுகாப்பை நிறுவ வேண்டும் என புரிகிறது. நாம் உடன்படாத இடங்களில் தெளிவாகவும் நேர்மையாகவும் இருக்க வேண்டும். மேலும், நமது நலன்கள் குறுக்கிடும் இடங்களில் ஒன்றாகச் செயல்பட வேண்டும். குறிப்பாக காலநிலை மாற்றம் போன்ற முக்கிய உலகளாவிய பிரச்சினைகளில் ஒன்றாக செயல்பட வேண்டும்” என்று பைடன் கூறினார்.

வாஷிங்டனில் உள்ள வெள்ளை மாளிகையில் இருந்து மெய்நிகர் சந்திப்பைத் தொடங்கும்போது அமெரிக்க அதிபர் ஜோ பைடன் சீன அதிபர் ஷி ஜின்பிங்கை பார்த்து கை அசைத்தார்.

சீன அதிபர் ஷி ஜின்பிங் இதையொட்டி கூறுகையில், “சீனாவும் அமெரிக்காவும் ஒருவரையொருவர் மதிக்க வேண்டும். அமைதியுடன் இணைந்து வாழ வேண்டும், இருதரப்பு நலன்களுக்கு ஒத்துழைப்பைத் தொடர வேண்டும். ஒருமித்த கருத்தை உருவாக்கவும், தீவிர நடவடிக்கைகளை எடுக்கவும், சீனா-அமெரிக்க உறவுகளை சாதகமான திசையில் முன்னோக்கி நகர்த்தவும், அதிபர் பைடன் அவர்களே உங்களுடன் இணைந்து பணியாற்ற நான் தயாராக இருக்கிறேன். அவ்வாறு செய்வது நமது இரு நாட்டு மக்களின் நலன்களை முன்னேற்றும், சர்வதேச சமூகத்தின் எதிர்பார்ப்பை பூர்த்தி செய்யும்.” என்று கூறினார்.

அமெரிக்க அதிபர் ஜோ பைடன், அமெரிக்க துணை அதிபராக இருந்த காலத்தில் ஷி ஜின்பிங்கும் அவரும், ஒருவருக்கொருவர் பேசிக்கொண்டு நிறைய நேரம் செலவிட்டதைஉம் சீனத் தலைமையில் ஷி ஜின்பிங் ஒரு முக்கியமான நபராக இருந்ததாகவும் நினைவு கூர்ந்தார்.

ஷி ஜின்பிங் கூறுகையில், “இது நேருக்கு நேர் சந்திப்பது போல் சிறப்பாக இல்லை என்றாலும், எனது பழைய நண்பரைப் பார்த்ததில் நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைகிறேன்.” என்று கூறினார்.

“அவ்வாறு செய்வது நமது இரு நாட்டு மக்களின் நலன்களை முன்னேற்றும் மற்றும் சர்வதேச சமூகத்தின் எதிர்பார்ப்பை பூர்த்தி செய்யும்.”

ஷியும் அவரும் துணை அதிபராக இருந்த காலத்திற்கு “ஒருவருக்கொருவர் பேசிக்கொண்டு நிறைய நேரம் செலவிட்டனர்” என்றும், சீனத் தலைமையில் ஜி ஒரு முக்கியமான நபராக இருந்ததாகவும் பிடன் நினைவு கூர்ந்தார்.

Xi கூறினார்: “இது நேருக்கு நேர் சந்திப்பது போல் சிறப்பாக இல்லை என்றாலும், எனது பழைய நண்பரைப் பார்த்ததில் நான் மிகவும் மகிழ்ச்சியடைகிறேன்.”

மார்ச் மாதம் அலாஸ்காவில் அமெரிக்க – சீன அதிகாரிகளுக்கு இடையே நடந்த முதல் நேருக்கு நேர் சந்திப்பில் பகிரங்கமாக குற்றச்சாட்டுகளை பரிமாறிக்கொண்டனர். அந்தக் கட்டத்தில் இருந்து, செவ்வாய்க் கிழமை கூட்டம் அத்தகைய வார்த்தைகளைக் குறைக்கும் முயற்சியைக் குறிக்கிறது.

ஜோ பைடன் – ஷி ஜின்பிங் சந்திப்பை இந்தியா எப்படிப் பார்க்கிறது?

அமெரிக்கா-சீனா பேச்சுவார்த்தை செயல்முறையை இந்தியா உன்னிப்பாக கவனித்து வருகிறது.

இந்தியாவும் சீனாவும் இப்போது ஒன்றரை ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக ஒரு எல்லை மோதலில் இருந்து வருகின்றன. புது டெல்லி குவாட்டின் ஒரு பகுதியாகும். மேலும், அமெரிக்காவுடனான அதன் உத்தி அமைப்பு மிகவும் தெளிவாகவும் திட்டவட்டமாகவும் உள்ளது.

அமெரிக்க அதிபர்கள் ட்ரம்ப் மற்றும் ஜோ பைடன் இருவரின் கீழும் அமெரிக்க நிர்வாகம் சீனாவை ஒரு உத்தி போட்டியாகக் கருதுகின்றன.

India could find itself in a catch-22 situation as engagement with the Taliban may lead Pakistan to up the ante in J&K

While the return of the Taliban to Kabul may have ended the internecine warfare within Afghanistan, the geopolitical contestation to own the spoils of Taliban’s victory has just begun. In a rather unfriendly neighbourhood, New Delhi’s attempts at forming a regional consensus to stabilise Afghanistan, albeit wise and timely, will only achieve limited success thanks to the China-Pakistan coalition and its interests at play in and over Afghanistan. What is worse, India’s advances to court the Taliban and attempts to evolve a regional consensus on Afghanistan might deteriorate India-Pakistan relations and pose challenges for India in Kashmir.

Post-American Afghanistan

While the recently-held Delhi Regional Security Dialogue on Afghanistan on November 10, 2021 was an important initiative to help Afghanistan stabilise, the sober reality is that the two countries that are key to stabilising Afghanistan — China and Pakistan — decided to stay away from it. Russia or the Central Asian states have neither the ability nor the desire to pursue a role in Afghanistan autonomous from the larger Chinese or Pakistani designs there. Iran has limited interests in Afghanistan and is unlikely to go against the Chinese plan for the region, especially in the broader context of being under United States sanctions.

While China seems to be approaching the Taliban-led Afghanistan in a cautiously slow manner, it is clearly poised to be in the driving seat of the regional, if not global, engagement with the region in the months ahead. It is a matter of time before Beijing recognises the Taliban as the legitimate government of Afghanistan, and it is likely to coordinate its recognition along with that of Russia and Pakistan. China’s long-term vision for Afghanistan revolves around the Belt and Road Initiative (BRI) project of which Afghanistan has been a part since May 2016. The China-Pakistan Economic Corridor (CPEC) is also viewed as a key component within the larger Chinese BRI project and Afghanistan could eventually become part of CPEC if and when the Taliban regime stabilises itself in the country. For China, there is a lot riding on the Taliban.

Even as Pakistan recognises the challenge to itself from an unstable Afghanistan, its current Afghan strategy reeks of a triumphalist attitude. While it lobbies the international community to help prevent Afghanistan slide into further turmoil, it is determined to keep India as far away from Kabul as possible even though the Taliban would like India to continue the engagement and offer development assistance. For Pakistan, Afghanistan is the mother of all zero sum games.

To aid or not to aid

The international community is faced with a dilemma in Afghanistan when it comes to deciding to help the country get back on its feet. Taliban and Pakistan refer to the U.S.-led coalition as ‘colonisers’ who just vacated the Afghan territory; and in the same breath, they seek assistance from those very ‘former colonisers’. Second, if the U.S. and the West indeed send aid to Afghanistan, it may or may not reach the people. And yet, if they do not help, Afghans will suffer untold miseries. But perhaps what might bother the West the most is that if they stabilise the country, they would still be called former colonisers, and Pakistan and China will benefit out of it geopolitically, making it, in that sense, a thankless job for the West. So the question before the western leaders is how to offer structured incentives to the Taliban, and when.

India’s dilemma

India now faces a new dilemma in Afghanistan — the first one was to decide whether to engage the Taliban or not. The successive governments in Afghanistan, including the current Taliban regime, have sought relations with India which has upset Pakistan. Pakistan has always been deeply suspicious of growing India-Afghanistan relations no matter who was/is in charge in Kabul. India’s current dilemma is also along the same lines. The Taliban want India to engage and help the country stabilise, but Pakistan resents that. Not too long ago, the Pakistani National Security Adviser had lashed out against India for (India) reaching out to the Taliban delegation in Doha. And now, Pakistan refused to attend the regional security meeting on Afghanistan called by India. These instances indicate that Pakistan would not like India to either develop close relations with the Taliban or be a part of any regional set up to stabilise the country. More so, it is likely that the more India gets close to the Taliban, the more the Pakistani side will increase the heat (read ‘attacks’) in Jammu and Kashmir. By maintaining ties with the Taliban and convening the regional security meeting in New Delhi, India has indicated that this is an acceptable risk.

Let me explain this dilemma a bit more. Very crudely put, if the Taliban regime is stabilised in Kabul without India’s assistance to the country, the more it is likely to do Pakistan’s biddingvis-à-visIndia. On the other hand, the more India helps the Taliban-led Afghanistan, the more Pakistan will up the ante in Kashmir. This is a catch-22 situation that India finds itself in. And yet, India has little choice but to engage the Taliban.

Pakistan’s Kashmir policy

The earlier Pakistani willingness to be conciliatory towards India on Kashmir before and in the run-up to the Taliban takeover of Kabul in August 2021 seems to have disappeared for now. This is at least partly due to the Pakistani triumphalism about the Taliban takeover of Afghanistan. The bilateral backchannel conversations in late 2020 and early 2021 had reportedly discussed the reduction of violence in Kashmir in general and a political understanding with regard to Kashmir. The February ceasefire agreement between India and Pakistan and the subsequent reduction in violence in Kashmir (i.e., infiltration of terrorists from the Pakistani side to Kashmir, terror attacks in Kashmir and ceasefire violations on the Line of Control) were a direct result of the backchannel understanding between the two sides. This understanding held until August when the Taliban takeover happened. Since then, violence data show that the backchannel understanding is withering away with violence in Jammu and Kashmir (J&K) spiking along all three indicators albeit gradually. More so, sentiments from across the border also indicate that the earlier Pakistani stand that it would accept the Indian decision to withdraw the special status to Kashmir (in lieu of New Delhi restoring Statehood to Kashmir and allowing political activity in the State) has now changed. It now demands that India fully reverts to the pre-August 5, 2019 position on Kashmir. In other words, the Pakistani conciliatory approach on Kashmir lasted only till the Taliban takeover of Kabul. At best, this is a post-facto change in the Pakistani strategy, and at worst, Pakistan was stringing India along.

The appointment of Sardar Masood Khan, former Pakistan occupied Kashmir President, as Pakistan’s Ambassador to the U.S. is perhaps yet another indication of the centrality of Kashmir in Pakistan’s foreign policy in the wake of the Taliban takeover of Kabul.

If this analysis is accurate, then we are likely to see more war of words and violence in the context of J&K. This will mean that any possibility of India-Pakistan cooperation in Afghanistan would be very hard to achieve. Beijing will play along; so will Iran and the Central Asian countries, for the most part. For New Delhi then, the options are to coordinate its Afghan policy with Moscow, Washington and the various western capitals while steadfastly engaging the Taliban.

Happymon Jacob teaches at the Jawaharlal Nehru University, New Delhi and is the founder of the Council for Strategic and Defense Research

He is better placed than before, but has to confront uncomfortable questions and the baggage of past rule

Positioned as the main challenger to the Bharatiya Janata Party (BJP) in Uttar Pradesh, Samajwadi Party (SP) chief Akhilesh Yadav plans to fight the 2022 Assembly election with the support of smaller Other Backward Classes (OBC)-based parties without forming a ‘grand alliance’. Considering his unprofitable adventures with the Congress and the Bahujan Samaj Party (BSP) in 2017 and 2019, respectively; the prospects of a personality-centred clash with Chief Minister Yogi Adityanath; and the cumbersome process of seat-sharing, this may have been the most pragmatic choice for him. It also ensures that the campaign is centred around his leadership.

A strong social alliance needed

But to challenge the BJP’s seemingly insurmountable vote share of over 40% (2019), Mr. Yadav has to build a broader social alliance. He has bolstered his party with leaders and legislators, former and present, primarily from the BSP. Most of the new entrants are OBCs and Dalits who hold considerable sway over their communities or regions.

Mr. Yadav looks set to seal an alliance with the Rashtriya Lok Dal (RLD) in western U.P. and Om Prakash Rajbhar’s party in Purvanchal apart from roping in two smaller parties. Though smaller parties may not be in a position to win many or any seats on their own, past examples have shown that with their loyal base supplementing the votes gained by a larger party, such transactions tend to be mutually beneficial. This perhaps explains Mr. Yadav’s reluctance to ally with the Congress, which has no loyal community base in U.P.

Even if Mr. Yadav keeps his flock together till the election, it is pertinent to ask whether he enjoys the same credibility that the BJP has managed to create for itself, to translate the arithmetic into votes. Apart from Prime Minister Narendra Modi’s appeal, the BJP has tried to attract the scattered backward castes through three Rs: Ram (symbolic of the party’s Hindutva ideology and promotion of backward caste icons through that lens); Ration (tangible and timely welfare schemes); and Representation, even though often nominal. Shared anti-Muslim sentiments and antagonism towards dominant OBC castes like the Yadavs have allowed the BJP to successfully bring together disparate groups.

Mr. Yadav cannot be expected to have an ideological framework to challenge Hindutva. He also cannot afford to antagonise the dominant ‘upper castes’. Therefore, his best bet is to bypass the BJP’s Hindutva strategy through an alternative narrative that aligns caste mobilisation with economic well-being while fulfilling local political aspirations.

Mr. Adityanath’s saffron robes shield him from allegations of ‘Thakur appeasement.’ But as a chief ministerial face, he remains untested, as he was planted as head of government after the BJP secured a majority. Moreover, it is reasonable to wonder how long the BJP’s social arithmetic can stay intact against agrarian discontent, inflation, unemployment, inherent contradictions in its caste mobilisation, competing aspirations of jatis and the tendency of voters in U.P. to vote against the incumbent.

Successive setbacks have forced Mr. Yadav to embrace his backward roots without the need to complement it with his ‘forward’ work. He has raised concerns about the dilution of reservation through privatisation, promised a caste census if voted to power, and erected memorials and statues to honour BC leaders and icons. He has exuded confidence that a “revolution of the backwards” would take place in 2022 and tried to reach out to Dalits by eulogising B.R. Ambedkar in his rallies.

But despite being better placed than before, Mr. Yadav still has to confront some uncomfortable questions and the baggage of past rule. His first task would be to mobilise the core vote base of Muslims and Yadavs (M-Y) in a watertight formula and accommodate his uncle Shivpal, a potential spoiler. All India Majlis-e-Ittehadul Muslimeen leader Asaduddin Owaisi’s attempts at dismantling the ‘M-Y’ equation might not succeed, but may compel Mr. Yadav to address the Muslim question, which the BJP would prefer. Though the alliance with the RLD in west U.P. looks promising in the context of the ongoing farmer protest against the BJP, the question is whether the Jats and other Hindu communities will rally behind Mr. Yadav, in whose tenure deadly communal violence broke out in Muzaffarnagar in 2013.

In recent years, especially after the growth of jati-oriented backward leadership, non-Yadav OBCs have been politically trained to rally against the Yadavs. They have been made to believe that the community is cornering most of the 27% OBC quota and jobs, are disproportionately favoured in recruitment, and utilise this capital to dominate lower-placed castes whenever the SP is in power.

In 2018, a committee set up by the Adityanath government recommended division of the 27% OBC quota into three groups. The committee clubbed together Yadavs, Jats and Kurmis in the first category of Pichda, reducing their share to 7%. Implementing this would have jeopardised the BJP’s successful strategy of pitting the non-Yadav OBCs against the Yadavs. The SP cannot openly support this either, since the report bolsters the popular narrative of the BJP’s that Yadavs dominate and also because its core community would stand to lose. The report is still in cold storage. Interestingly, it is Mr. Rajbhar, who had a successful stint with the BJP in 2017 when the party ran an aggressive anti-Yadav campaign, who is demanding implementation of the report. How the support base of Mr. Rajbhar and Mr. Yadav will deal with this contradiction of interests remains to be seen.

The BJP’s campaign

Then, there is the possibility of Hindu mobilisation in favour of the BJP. From the euphoria over the Ram Mandir to laws and police action directly and indirectly punishing Muslims, the BJP has much to show to its Hindutva constituency. When Mr. Yadav referred to Muhammad Ali Jinnah at a rally recently, the BJP accused him of Muslim appeasement. It sounds implausible that Mr. Yadav, who has strategically distanced himself from Muslim symbolism, would try to woo Muslims through Jinnah. However, such moments provide an opportunity for the BJP to convert the campaign into a communal one.

In its campaign, the BJP has tried to reignite memories of the firing on ‘karsevaks’ in 1990 under the rule of Mr. Yadav’s father, Mulayam Singh; and recall the string of communal incidents, controversies over attempts to withdraw cases against Muslim terror-accused persons, the ‘goondaism’, and favouring of Yadavs in recruitment under Mr. Yadav in his first tenure.

Meanwhile, the SP has tried to project a fresh outlook through slogans like “nayi hawa hai, nayi sapa hain(A new wind, a new SP)”. This is an admission that it did need an image correction. But are the voters, especially the OBCs, convinced that that this is a new SP? Even if Mr. Yadav does everything right, will these communities continue to punish him for the perceptions and propaganda built around his social base? Mr. Yadav will need to present a model promising how Akhilesh 2.0 will be different and more inclusive.

‘Janjatiya Gaurav Divas’ is a part of the steps being taken to secure the culture and welfare of India’s tribal communities

In the Ayodhyakandaof theRamayana, when Lord Rama is exiled from the kingdom of Ayodhya, and reaches the northern bank of the Ganga at Sringaverapura, he is received by the king of the neighbouring kingdom of Nishadha, Guha. Rama treats the tribal leader, Guha, as his own conscience. Rama stays at Guha’s place and the Nishadha king helps Rama cross the river the next day. In theMahabharata, Arjuna’s travels in the Northeast lead to his encounter with Ulupi, the princess of the Naga tribe, who he marries and has a son with, Iravan. TheRamayanaand theMahabharataare replete with harmonious relationships between forest dwellers and the “city dwellers’’.

Recognition now

Despite a place for tribals in Indian culture and history, the enactment of the Criminal Tribes Act, 1871 by the British government, branded the very ‘descendants’ of Guha as criminals. With its racist overtones and the stereotyping of tribes as uncivilised, this Act aimed to create a sense of fear against tribal communities. Various tribes across India resisted British rule vehemently and the law was aimed at dealing with these tribes with an iron fist. From Birsa Munda and Tantia Bhil in the north and central parts, Komaram Bheem and Thalakkal Chandu in the south to the likes of Rani Gaidinliu in the northeast, tribal movements in different regions of the country waged spirited battles against the British colonial rule. A lot of their contributions today are either not known or not fully appreciated.

The aim of commemorating November 15, the birthday of Bhagwan Birsa Munda, as Janjatiya Gaurav Divas is to ensure that the freedom fighters from various tribal communities who fought for India’s Independence get their rightful recognition. It will also ensure that the heritage, culture and the values of the 705 tribal communities (Scheduled Tribes) that constitute approximately 10% of our population is protected and is made accessible across the nation.

Meaningful representation

Since Independence, there have been efforts to improve the social, political and economic conditions of the tribal populations. Ensuring political representation by reserving electoral constituencies with large tribal populations was one such vehicle. However, representation at ministerial levels was still restricted to the odd figurehead Ministry such as Tribal Affairs. The recent expansion of the Union Council of Ministers led by Prime Minister Narendra Modi saw the inclusion of eight Ministers belonging to the Scheduled Tribes representing the States of Arunachal Pradesh, Assam, Chhattisgarh, Jharkhand, Madhya Pradesh, Maharashtra, Odisha and West Bengal. They represent the Gond, Santal, Miji, Munda, Tea Tribe, Kokana and Sonowal-Kachari communities. The Union Cabinet now has three Ministers who belong to various tribal communities. Contrast this with the period between 2004- 2014, when tribal community political representatives were considered mere figureheads. Under the United Progressive Alliance (UPA) government, between 2004-2014, the Ministers from the tribal community were fewer and primarily restricted to the Tribal Affairs Ministry.

Economic well-being

Apart from political representation, it is also important to ensure that tribal communities see economic progress and better human development indicators. This received renewed impetus in 1999, when former Prime Minister Atal Bihari Vajpayee set up a separate Ministry for Tribal Affairs. Now, under Mr. Modi, imbalances in budgetary provisions are being addressed in mission mode. For the year 2021-2022, the Ministry of Tribal Affairs saw a budgetary allocation of Rs. 7,524.87 crore. This is nearly double the budgetary allocation made in the last UPA Budget of 2013-2014.

After close to 90 years, the Indian Forest Act of 1927 was amended in 2017 (The Indian Forest (Amendment) Act, 2017; https://bit.ly/3wR8zSS) so that bamboo is no longer classified as a tree. This has allowed for the economic value of bamboo to be leveraged to its fullest potential and also brought the Act in consonance with the Forest Rights Act of 2006. The biggest beneficiaries of this are the forest dwelling tribal communities who are now able to use such forest produce to make value-added utility products. The role of tribal marketing development corporations in building market linkages is further increasing incomes of tribal communities.

Sustainable development also needs to ensure that human development indicators (HDIs) in nutrition, health and education are being improved. The National Education Policy (NEP) acknowledges the additional focus required for tribal communities to address issues such as higher dropout rates.

The NEP, by ensuring that the medium of instruction until at least Class 5, will be the mother tongue or local language of the child has ensured that tribal languages are protected and are treated on a par with languages mentioned in the Eighth Schedule of the Constitution. The expansion of the Eklavya Model Residential Schools, from 90 new schools sanctioned in the UPA years to 472 new schools sanctioned since 2014, will ensure that tribal children will see better education outcomes. This coupled with health interventions in the form of primary health and wellness centres and nutrition programmes will see improved HDIs among tribal communities in the long run.

Bhagwan Birsa Munda was only 25 when he died in prison (1900). He fought bravely against the exploitative system of the British Raj and spearheaded a movement against the British colonial oppressive system. It is unfortunate that the contributions of several other tribal freedom fighters including those of tribal women freedom fighters such as Rani Gaidinlu, Jhano Murmu, Helen Lepcha and others have nearly been forgotten.

Tribal museums

There are records of over 200 tribal freedom fighters across India who participated in about 85 instances of revolts and uprisings against colonial rule. To recognise this, 10 tribal freedom fighter museums are being set up in the States of Andhra Pradesh (Lambasingi), Chhattisgarh (Raipur), Goa (Ponda), Gujarat (Rajpipla), Jharkhand (Ranchi), Kerala (Kozhikode), Madhya Pradesh (Chhindwara), Manipur (Taminglong), Mizoram (Kelsey) and Telangana (Hyderabad) will showcase the contribution of tribal freedom fighters and are at different stages of construction and completion.

Commemorating November 15 every year will integrate various stakeholders and allow for a discussion on the achievements and contributions of tribal communities, their cultural heritage, and practices and traditions among the younger generation of Indians. As India celebrates its 75th year of Independence with ‘Azadi ka Amrit Mahostav’, this would be a thoughtful gift for our tribal community and a recall to Ram Rajya — where the likes of Guha are given due respect, their cultural diversity is respected, and their contributions celebrated.

G. Kishan Reddy is the Union Minister for Tourism, Culture and Development of Northeastern Region (DONER)

The recent ordinance that allows the Centre to extend the tenure of the Director of the CBI is timely and merited

The Central government’s decision to give a five-year tenure to heads of the Central Bureau of Investigation (CBI) and the Enforcement Directorate (ED) has drawn a lot of flak. The Opposition smells a rat in the ordinances issued a few days ago. This is unsurprising. Any governmental move to strengthen a powerful law enforcement agency is bound to invite questions and raise suspicion. And the CBI’s track record for objectivity and neutrality is anything but straightforward.

It is, however, preposterous to probe the intentions of this major move. How can we suspect the bonafides of the government until we have evidence to prove that the decision was motivated by dishonest intentions? No government is a saint, but to question the intentions behind an administrative decision right after it is made seems unfair. If one perceives politics here, let us remember that only 5-10% of the cases registered by the CBI involve politicians.

Capricious decisions

When I assumed charge of the position 20 years ago, I was the first beneficiary of the apex court’s directive giving a mandatory two-year tenure to the Director of the CBI. This was a fallout of the Hawala scandal. I had an extra four months because my retirement age automatically gave me this benefit.

Prior to my appointment, the government was arbitrary and capricious in choosing the Director. It was not rare to see temporary appointments given to favour some individuals. Seniority was often ignored in appointments and Directors were removed frequently. In 1987, C.M. Radhakrishnan Nair was appointed as the Director. This decision was rescinded within days to give an extension to the man holding the post, Mohan Katre. Could there be anything more demoralising to the officer concerned and to the elite organisation?

The recent ordinances are timely and merited. A two-year tenure for a CBI head is too short for any officer to make an impact on the organisation. The Federal Bureau of Investigation chief in the U.S. gets a 10-year term. This provides them the much-needed continuity that a Director needs in an outfit charged with the task of conducting highly sensitive investigations, which sometimes impinge on the longevity and stability of a democratically elected government.

We will have to wait for a few years to gauge the impact of the change in tenure rules. Any blatantly dishonest interference in the working of the organisation is bound to raise the hackles of those who believe in and carry out straightforward investigations. The government will therefore have to show enormous restraint in its interactions with the head of the CBI.

Of course, as a measure of accountability, the Director will have to keep the government informed of all major administrative decisions. He or she should inform the executive but not take orders from it.

The only problem with the latest ordinance is that, at the end of the mandatory two-year tenure, the government will have to issue orders granting one-year extensions at a time. It would have better if there was a straight five-year term for the Director. The rule about three annual extensions can be misused by a tendentious government. It may be construed as a reward for ‘good behaviour’, which is a euphemism for an obliging Director.

Dependence on State governments

Successive chiefs have suggested the drafting of a CBI Act to ensure that the organisation is not dependent on the State governments, many of which have withdrawn consent for the CBI to function in that State. The Supreme Court has recently made caustic references to this objectionable development. Eight States — West Bengal, Maharashtra, Kerala, Punjab, Rajasthan, Jharkhand, Chhattisgarh, and Mizoram — have withdrawn the general consent. The Court termed this a “serious issue”. The CBI should be made to derive its authority for launching investigations from its own statute instead of depending on the Criminal Procedure Code, which makes the CBI a police organisation. Apt analogies are the Income Tax Act and the Customs Act, which enable the officers of the two mighty departments to act on their own, without being at the mercy of State governments.

R.K. Raghavan is a former CBI Director who is currently Professor of Criminal Justice at the Jindal Global University, Haryana

Controversy over the water level in the Mullaperiyar dam has erupted yet again

The Mullaperiyar dam, which has been a cause of bickering between Tamil Nadu and Kerala for decades, is again in the limelight with two developments kicking up a storm. One is the circumstances under which the release of excess water through two spillway gates began on October 29 and the second is the Kerala government’s decision to retract the permission it had earlier granted to Tamil Nadu to fell 15 trees.

Concerns

The 126-year-old Mullaperiyar dam, in the Idukki district of Kerala, is an outcome of the 1886 lease agreement between the then Travancore princely state and the British government. It diverts the west-flowing rivers to the east through a tunnel in order to irrigate about 58,650 hectares in the dry southern districts of Tamil Nadu, which owns, operates and maintains the dam.

Concerns over the safety of the dam were first raised in 1979, leading to the Centre’s intervention. In November that year, the dam’s water level was lowered to 136 feet from its full level of 152 ft. Since the mid-1990s, Tamil Nadu has been demanding the restoration of the water level on the ground that it had completed most of the strengthening work. The Supreme Court, in February 2006, allowed water to be stored up to 142 ft and asked Tamil Nadu to carry out the balance work. When Kerala enacted a law in March 2006 against raising the water level beyond 136 ft, the matter again went to the Supreme Court, which, in May 2014, reiterated its previous ruling and held the Kerala law unconstitutional. This time, the Court relied on a number of studies undertaken by different agencies such as the Central Water and Power Research Station and the Bhabha Atomic Research Centre.

Between July 2014 and March 2018, the Centre, in response to the Court’s orders, formed two committees: a Supervisory Committee for inspecting the dam periodically, keeping a close watch on its safety and recommending measures; and a sub-committee under the National Disaster Management Authority for monitoring the measures to ensure high level of preparedness to face any disaster in relation to the dam.

Recent developments

But the controversies did not die down. A month ago, during the torrential rains and landslides in Kerala, the safety of the dam again became a matter of concern. It was under these circumstances that the excess water was released from the dam through the spillway gates. The presence of Kerala Ministers Roshy Augustine and K. Rajan during the water release inauguration was viewed by the AIADMK and sections of farmers of the Vaigai basin as unacceptable.

Even as the AIADMK planned to hold demonstrations on November 9 and Water Resources Minister Durai Murugan fiercely refuted the AIADMK coordinator O. Panneerselvam’s criticism of the DMK regime’s approach came the news that Kerala’s chief wildlife warden Bennichan Thomas had given his nod for cutting 15 trees as a prerequisite to take up the remaining work. Tamil Nadu Chief Minister M.K. Stalin swiftly thanked his Kerala counterpart Pinarayi Vijayan for the clearance. But this was short-lived relief for Tamil Nadu as the Kerala government on November 7 decided to freeze the clearance. Kerala’s Forest Minister A.K. Saseendran later told the Assembly that the development had caught the government unawares. Mr. Thomas has since been placed under suspension.

On November 13, when the Supreme Court heard the case, Tamil Nadu, in its written reply to issues raised by Kerala, informed the Court of the developments. There is a talk in certain quarters that the Chief Ministers of the two States may meet soon. It remains to be seen whether the leaders will come up with any solution to the dispute over the water level in the dam.

ramakrishnan.t@thehindu.co.in

Policymakers must focus on inflation as high prices will put at risk the revival of demand

The latest data on inflation, both in retail and wholesale prices as well as industrial output estimates, suggest it would be prudent to adopt caution on the outlook for the economy. October’s retail inflation based on the CPI showed a slight quickening in overall year-on-year price gains to 4.48%, from the 4.35% pace in September, spurred by a persistent acceleration in the prices of certain key food items and transport fuels. Oils and fats logged 33.5% inflation, while meat and fish and pulses and products both saw a marginal easing in the pace of annual gains from September — posting 7.1% and 5.4% increases, respectively. However, the food and beverages sub-index that accounts for over half the CPI, accelerated 2.3% month-on-month, led by vegetable prices that reared up sharply by 14.2% from September’s levels. The sequential trend in the food category is particularly disconcerting as except egg and fruits, all the 10 other items of the 12-component sub-index saw prices accelerate last month. Transport and communication, which encompasses the pump prices of petrol and diesel, logged inflation of 10.9% from the October 2020 level, lending justification to the Centre’s Deepavali-eve decision to cut the excise duty on the key fuels. With the WPI also showing price pressures intensifying at the wholesale-level last month, especially for fuel and power and manufactured products — October’s headline WPI inflation accelerated to 12.5%, from 10.7% in September — the overall outlook on inflation is still far from reassuring.

The Index of Industrial Production data from September also points to a sharp slowdown in output. While IIP growth slumped to an annual 3.1% pace, from August’s 12%, overall industrial output, of mining, manufacturing and electricity, actually shrank 2.6% on a sequential basis. While the Finance Ministry has cited monsoon rains for the slump in mining and power generation, which contracted 8.4% and 11% month-on-month, respectively, index heavyweight manufacturing too suffered a 0.5% contraction. Four of the six use-based industrial categories saw output shrink including consumer non-durables, which contracted 0.9%. The only silver lining was that consumer durables posted a healthy 6.7% jump in production from the preceding month, as white goods dealers likely stocked up ahead of the festival season. Automobile manufacturing slumped 9% from a year earlier and shrank 3.3% from August’s output levels as a global shortage of semiconductors crimped production. Automakers have reported more than 20% declines in production for October as well, as the chip scarcity coupled with high input costs abides. And given that manufacturers, who have so far sought to avoid risking the tenuous demand recovery by raising product prices, may not be able to defer increases for much longer, policymakers will have to ensure they do not drop their guard on inflation.

Threat of sanctions undermines foundationof India-U.S. global strategic partnership

The announcement by Russia that supplies of the S-400 Triumf system to India have already begun has set the stage for Russian President Vladimir Putin’s visit in early December. It has also thrown down the gauntlet to the U.S. that threatened sanctions against India. The deal for the air defence system was signed in 2018 during Mr. Putin’s visit then. In 2017, the U.S. had passed its Countering America’s Adversaries Through Sanctions Act (CAATSA) that provided for economic and travel sanctions against countries and officials that transacted significant military and intelligence contracts with Russia, North Korea and Iran. The Modi government has, justifiably, paid little heed to U.S. warnings that the sanctions — slapped on China and NATO partner, Turkey, for buying the S-400 — could also be used against India. In contrast to its cave-in on similar U.S. threats over the purchase of Iranian oil in 2019, Government officials have asserted that the deal is an essential part of India’s defences at a time of challenges on its eastern and western frontiers. In order to protect advance payments for the S-400 from U.S. strictures, India and Russia conducted their transfers through a rupee-rouble system. With the first parts of the system now delivered, and the first squadron delivery likely to completed by December-end, the die is cast.

The U.S. has a choice not to allow the S-400 delivery to turn into a showdown with India. U.S. President Joe Biden has been authorised by the Congress to waive sanctions if the waiver is found to be in American “vital national security interests”, or, that India would reduce its future dependence on Russian weaponry. While it is unlikely India would give assurances on the latter, it is easy to argue, as many U.S. Congress representatives have done in a proposed amendment to CAATSA, that India is a prized U.S. partner — of the Quad, the Indo-Pacific and in countering China. Sanctions will cause a rift in India-U.S. ties, and could spur India towards Russia. Above all, the U.S. must recognise that its unilateral sanctions, which are not U.N. endorsed, undermine the multilateral system. The subjective and whimsical manner in which these sanctions were used, withdrawn and then reimposed against Iran, for example, do not inspire confidence in them. For India, acceding to such sanctions amounts to becoming a party to a bilateral dispute, and challenges the nation’s principles of sovereignty and strategic autonomy. Rather than trying to reason with the U.S. for an exceptional waiver to its domestic law, New Delhi must make it clear to Washington that the law should be abandoned, as it negates the very “rules-based international order” that is the foundation of the India-U.S. global strategic partnership.

United Nations, Nov. 16: The leader of China’s delegation to the General Assembly asserted that China was a third world country and would never be a super power “subjecting others to its aggression, control, interference and or bullying.” “China is still an economically backward country as well as a developing country. Like the overwhelming majority of the Asian, African and Latin American countries, China belongs to the third world,” Deputy Foreign Minister Chiao Kuanhua said in his delegation’s first speech before the Assembly yesterday. He said the economic backwardness of Asia, Africa and Latin America could be blamed on “imperialist plunder.” “We are opposed to the power politics and hegemony of big nations bullying small ones or strong nations bullying weak ones,” he said. Mr. Chiao said that “the affairs of the world must be handled by all the countries of the world, and that the affairs of the United Nations must be handled jointly by all its member States, and the super powers should not be allowed to manipulate and monopolise them.” He said that revolution has “become an irresistible trend of history”. He said that China was “still comparatively backward,” which prevented it from giving more material aid to developing countries.

Global trade is increasingly being affected by production and supply disruptions, and there are signs of the momentum in demand showing fatigue in some countries.

Trade data released by the Ministry of Commerce and Industry on Monday reveals that India’s merchandise exports have continued their stellar performance. Exports were up 43 per cent in October over the previous year, and 36 per cent above their pre pandemic level. Cumulatively, for the first seven months of this year, April to October, they stood at $233.54 billion, suggesting that India’s exports may well be on track to hit the $400 billion mark this year. Coming at a time when uncertainty over the underlying drivers of growth lingers on — domestic demand and investment remain subdued, and the ability of government spending to drive growth on a sustained basis is limited — a sustained, robust growth in exports could provide the much needed fillip to the Indian economy.

The country’s exports have benefitted from a stronger than expected global recovery. As per the United Nations Conference on Trade and Development, global trade is expected to be 28 per cent higher this year. Disaggregated data shows that the major drivers of India’s export growth so far this year have been petroleum products, gems and jewellery, engineering and electronic goods, and organic and inorganic chemicals — categories which, according to CRISIL, have the greatest responsiveness to global growth. On the other hand, import growth too has been fairly healthy. Imports in October were up 62.5 per cent from last year, and 45.7 per cent over their 2019 levels. For the April-October period, non-oil non-gold imports, which can be used as a gauge for domestic demand, were up 36 per cent over the pre pandemic levels.

Much of the upswing is a consequence of the process of normalisation of economic activities across the world. Thus the sustainability of such growth is debatable. Moreover, global trade is increasingly being affected by production and supply disruptions, and there are signs of the momentum in demand showing fatigue in some countries. Also uncertain is how the reconfiguration of supply chains over the medium term affects global trade. All this only underlines the urgency to reexamine various aspects of India’s trade policy. There are some indications of this already happening. After some hesitation, the government appears to be recalibrating its approach towards trade agreements. Several such agreements deals — early harvest deals — are being worked on. These may be precursors to larger, more comprehensive free trade agreements. Simultaneously, the government should also reexamine its tariff policy, and pivot away from protectionism. At this critical juncture, the policy thrust must be to enhance export competitiveness, and seek deeper integration with global value chains.

Government has no business in objecting to Kirpal’s choice of partner, entirely a personal matter. It must respect the collegium’s decision — and not stand in the way of what will be a milestone in Indian queer rights history.

After a long delay of four years, the Supreme Court collegium, headed by Chief Justice N V Ramana, has finally recommended advocate Saurabh Kirpal’s elevation as Delhi High Court judge. If the government does not demur, the decision will clear the path for the appointment of India’s first openly gay judge. In the four years that the collegium took to arrive at a decision on his candidature, the judiciary took long strides in expanding the constitutional promise of equality. In 2018, a landmark decision by the Supreme Court decriminalised consensual same-sex relationships between adults, setting free India’s sexual minorities from the discriminatory taint of a colonial-era law. And yet, the reluctance in endorsing Kirpal, and the murmurs over his personal life, appeared to belong to an earlier, regressive era of suspicion of queer life. The Supreme Court collegium deferred a decision on Kirpal not once, but four times. Perhaps, it was influenced in some measure by the government repeatedly objecting to Kirpal’s name on the grounds that his partner being a foreign national led to a “conflict of interest” and a “security risk”. The former CJI, S A Bobde, had even written to the Union law minister, asking for clarification on the intelligence inputs on Kirpal. The opaqueness of the collegium’s decision-making process makes it hard to be certain, but it was not an argument that convinced Kirpal, who has gone on record to say that he was being passed over because the highest echelons of the judiciary and executive were uncomfortable with the idea of a homosexual judge.

That the Supreme Court collegium has now shed its apparent reluctance, and recommended Kirpal is heartening. It is also a recognition that the queer rights movement that culminated in the Navtej Johar and others vs Union of India judgment, with the Supreme Court’s ringing endorsement that “the choice of LGBT persons to enter into intimate sexual relations with persons of the same sex is an exercise of their personal choice, and an expression of their autonomy and self-determination”, has rippled out beyond the idea of decriminalisation. It will do more, it will demand greater equality of opportunity and non-discrimination from the state. Indeed, institutions across the board are faced with the challenge of greater inclusiveness —whether in terms of gender or caste or sexual orientation — as societies shed their prejudice and bias. The judiciary, on many occasions the champion and catalyst of such progressiveness, is itself not an exception to this change.

The ball is now in the government’s court. It has no business in objecting to Kirpal’s choice of partner, entirely a personal matter. It must respect the collegium’s decision — and not stand in the way of what will be a milestone in Indian queer rights history.

While her gaze was that of a woman, and she gave us strong heroines, her literary oeuvre was not restricted to the feminist spectrum alone.

At a time when her seniors at the Progressive Writers Association (PWA) had left a legacy which spoke about the rights of the working class, writer Mannu Bhandari was busy shaping the “Nayi Kahaani” movement in Hindi literature. Bhandari turned the eye inwards, to the complex layers of man-woman relationships, and the nuances of the Indian family system. While her gaze was that of a woman, and she gave us strong heroines, her literary oeuvre was not restricted to the feminist spectrum alone. Her work highlighted the larger shifts of Indian society in the daily humdrum of life. Along with contemporaries like Krishna Sobti, and husband Rajendra Yadav, she ensured that new themes and unexplored perspectives found a footing in the Hindi literary spectrum.

Born to freedom fighter Sukhsampat Rai, she was exposed to literature from an early age. Her own life reflected the upheavals that a newly independent India was facing. Bhandari was urban, educated and had a career of her own, independent of her much celebrated husband. She wrote about this new nation, in which there was a new middle class, which featured working women who made their own decisions and also had economic freedom. Her novel Aapka Bunty, a first of its kind, dealt with an adult theme like divorce through the eyes of a child. A story like ‘Yahi Sach hai’, later adapted into the hit film Rajnigandha (1974), spoke about a woman’s conflict as she was caught between two lovers. The layered details of relationships between men and women, and also the changing dynamics of contemporary Indian marriage in the ’60s and ’70s found their way into her work.

Bhandari, who passed away on Monday, had been unwell for some time. Her peers, students, and readers remember as kind, gentle and approachable. While she was a doyenne of the Hindi literary world, she took her fame and her contribution to the world of Hindi literature with a big pinch of salt.

Speaking to newsmen immediately after he secured a majority in the presidential election, Sattar said the army’s role was limited to defending the country’s sovereignty.

Bangladesh acting president Abdus Sattar asserted on Monday that the army would not have any say in his government’s decision-making. Speaking to newsmen immediately after he secured a majority in the presidential election, Sattar said the army’s role was limited to defending the country’s sovereignty and added, “I do not think any other role is possible for the army.” Sattar, who will be formally installed as president after the election result is officially notified, said there would be no change in Bangladesh’s foreign policy. About India, he said that efforts were being made to solve the Farakka and other issues.

Nuclear deal

The death is likely to be announced soon — perhaps unilaterally by India — of the 18-year-old Indo-US agreement on nuclear cooperation. With the failure of the two governments to agree even on the terms in which the life of the agreement is to be cut short by about 12 years, there is apparently no other course of action left for the Indian government. It is however not certain whether the Indian announcement will be made before or after the possible visit to India by US secretary of state Alexander Haig next month. New Delhi, while declaring the agreement dead, will certainly put the onus for ending the agreement on the US, which has stopped supplying enriched uranium for the Tarapur plant, as stipulated under the agreement.

Congress unity

S S Mahapatra, general-secretary of the Congress-I, visualises the prospect of the two Congress parties coming together in Kerala, “in a common endeavour to serve the interests of the people.” Mahapatra, who would not use the term “merger”, told newsmen here on Monday, “Once unity of mind and purpose is established, the rest will follow as a matter of course.”

Daljit Singh writes: Long-term planning process must be changed and an autonomous, credible agency must provide independent advice, monitor progress.

Prime Minister Narendra Modi’s announcement of enhanced targets for climate action by India, particularly for achieving net-zero emissions by 2070, has highlighted the importance of long-term planning for decarbonising the economy. Until now, the Government of India has responded to unprecedented changes in the energy sector, particularly rapid reductions in the cost of renewable energy (RE) based power, with dramatic enhancements in the targets for RE. With this approach, India has done well and is on a path to fulfilling its Paris Agreement commitments for 2030. However, the road ahead will be challenging, and therefore, a coordinated strategy for decarbonising the economy efficiently and effectively will be required.

Changes will be required to long-term planning processes. By 2070, there will be many changes in technology, environmental conditions, and the economy. The planning horizon of about 50 years will need to be broken up into shorter periods so that new knowledge about emerging technologies can be incorporated into plans. In addition, plans will need to be monitored so that the course can be corrected to respond to any unforeseen problems. Five years, as the UK has used, seems like a reasonable “Goldilocks ideal.”

For setting interim targets and monitoring progress, an autonomous and technically credible agency, like the Climate Change Committee (CCC) in the UK, should be set up. This agency could be either a new agency or an existing one with an expanded mandate to cover climate change issues for all sectors. Its members should be recognised experts in their fields and represent a diverse mix. The agency would provide independent advice to the government on setting and meeting both long-term and interim (five-year) targets that are ambitious but also achievable. It would also monitor progress and annually report and suggest mid-course corrections.

The shorter-term targets announced by the PM to be reached by 2030 refer mostly to the power sector. This is appropriate because it is the biggest source of GHG emissions and also the easiest one to decarbonise.

The four 2030 targets — non-fossil fuel generating capacity to be 500 GW, RE capacity to be 50 per cent of all generation capacity, reduction in emission intensity by 45 per cent, and avoidance of GHG emissions by 1 billion tonnes — are inter-related. In order to decarbonise the power sector, it would be best to have a single emissions-related objective so that an optimal strategy can be developed to achieve the objective at the lowest cost. Reducing emission intensity is a good overarching objective; increased use of RE or non-fossil-fuel generation is a means to that end. Setting permissible emission intensity in terms of grammes of carbon dioxide equivalent per kWh of electricity sold, applied to all load-serving entities, would be a good option for targets in the power sector.

In a recent study, ‘Long-Term Goal-Setting and Planning for Decarbonising the Indian Power Sector — Need for a Coordinated Approach’, I found that currently there is a profusion of separate targets for almost every resource used to generate electricity. For example, there are separate renewable purchase obligations (RPOs) for solar, non-solar RE, and hydropower. The national target for solar is further divided into grid-connected and roof-top solar. Such an approach reduces the flexibility of distribution companies to select resources to meet their loads, resulting in a non-optimal resource mix, and a higher cost of electricity. The reduced flexibility could also stymie the development and deployment of emerging technologies such as battery storage and small modular nuclear reactors. Furthermore, RPOs are usually imposed to support nascent technologies, and because RE is now competitive on costs with conventional generation, the need for RPOs should be reconsidered. The use of emission intensity targets is a better approach.

The use of five-year interim targets for permissible emission intensity and the establishment of an autonomous and credible agency to advise the government on targets and policies and to monitor progress will greatly facilitate an effective, economic, and smooth transition to decarbonisation of the power sector first, and the Indian economy later by 2070.

Salman Khurshid defends his book: For too long, we have given the forces of Hindutva the freedom to push us around, giving the impression that they have a monopoly of the truth.

My recent book, Sunrise over Ayodhya: Nationhood in Our Times, is over 300 pages long. Throughout the book, I have sought to support and endorse the Ayodhya judgment, despite many of my legal colleagues having doubted its legal correctness, acknowledged and praised the philosophy of Hinduism, underscored the humanist dimensions of Sanatan Dharma. The thrust of the book is to promote religious harmony between Hindus and Muslims and highlight the Ayodhya judgment as an opportunity to find closure on the unpleasant past and look forward to a shared future.

Sadly, all this received little attention from the national media and members of the ruling party. Instead, they latched on to one sentence in Chapter VI that makes a distinction between Hinduism and Hindutva: “Sanatan Dharma and the classical Hinduism known to sages and saints was being pushed aside by a robust version of Hindutva, by all standards a political version similar to the jihadist Islam of groups like ISIS and Boko Haram of recent years.”

The outrage seems directed at my questioning the nature of Hindutva and even more at seeking to underscore its similarity with Boko Haram and ISIS. Since then, I have answered questions repeatedly put forward by the media, many salivating at the mouth, as well as numerous persons who inevitably start their conversation by expressing disappointment that I have taken this position. Some go further to ask if I am accusing Hindutva of terrorist conduct. When I respond by saying that the word “terrorist” has not been used anywhere, the media promptly says I have clarified and withdrawn my accusation. Pointing out that the word used is similar (saman) and not same (waisa hi) to highlight the common trait of misinterpreting religion and using a distorted version to hurt humanity, falls on deaf ears.

Even as trolls were having a field day, I was fortunate to be a special guest on the last day of the Kalki Mahotsav at Kalki Dham. The Peethadhishwar Shri Acharya Pramod Krishnam was his usual generous self and I was in addition fortunate to receive the blessings of Jagadguru Shankaracharya Narendranand Giriji Saraswati Maharaj of Kashi Peeth, who spoke at length about the unity of humankind and not letting religion or caste divide us. My obeisance to the Shankaracharya, praise for Sanatan Dharma, endorsement of the Ayodhya judgment, appeal for reconciliation, reiterating the role of Ram as Imam-e-Hind mean nothing unless I endorse and submit to the political misuse of a noble religion. When my adversaries speak of getting the book banned they forget that such a ban will operate on the judgment extensively extracted in the book. This might well be the irony of our times. Or else, I must be dragged to a criminal court for having praised Lord Ram.

Interestingly, my senior colleague Ghulam Nabi Azad has, perhaps unwittingly, added fuel to the fire. His suo motu signed statement released within hours of the book release leaves me perplexed, whilst the media has declared that a vigorous debate has begun in the party with him being the lead naysayer. But two points need to be kept in mind: Azad too has rejected Hindutva as a political ideology, although for what reason he does not say. He then goes on to say that Hinduism has a composite culture but comparing Hindutva with Boko Haram and ISIS is factually wrong and exaggerated. But there must be something identifiable that can be exaggerated. I am reminded of the song lyrics, “killing me softly with a song”. Comparison is about similarities, not about identical features, and exaggeration can only be of something that exists as a fact. I am not even inclined to fall back on a video of Azad from some years ago in which he equates Hindutva with ISIS. Are we disagreeing on degrees, not substance, or have times changed?

Several interlocutors asked me to show even a single instance of unwholesome conduct by a Hindutva follower. There is a long list but revisiting those negates my purpose of reconciliation. Besides, they are hardly likely to accept what happened. P Chidambaram put it wonderfully at the book release function when he said, “Just as no one killed Jessica, no one demolished Babri Masjid.” My conversations with a variety of worthies from the BJP, the Bajrang Dal, Vishva Hindu Parishad et al can add to that: No one lynched Pehlu Khan and Akhlaq; no one killed women and children in Naroda Patiya in 2002; no one raped girls in Unnao and Hathras; no one burnt homes in Muzaffarnagar; no one killed Ishrat Jahan; no one mowed down farmers in Lakhimpur Kheri. And, of course, no one killed Gandhi.

I am all for debate but should that not have been within the party rather than by issuing suo motu statements? Besides, there is now a clear opinion expressed by former Congress President and top leader, Rahul Gandhi, who has lately focussed on ideological clarity in our thinking. Having said that Hinduism and Hindutva are two different things for the reason that the latter participates in the killing of innocent persons, what debate survives? The truth is that we have for too long given the forces of Hindutva the freedom to push us around, giving the impression that they have a monopoly of the truth. As a strategy, it was expected to fade away as nature healed itself and public discourse returned to normal. Yet, this latest episode tells us that each time we give an inch the adversary tries to occupy several feet.

It is time to draw a red line, not just for our welfare but for the survival of our nation as we have known and imagined it. Further, it is not just about disagreeing about the nature and behaviour of the Hindutva forces but of applying ourselves to protect a glorious religion, Hinduism, from people who are threatening to undermine its humanism and who want a permanent divide between two important communities. We have to make a stand now and here. The time for quibbling and hedging is long over. The fear of adverse reactions has prevented our best case from being put across and we have been written off by friends, even as the enemy has continued to batter us. Falsehood has never before had the stage as in recent years. Now, what do we have to lose but the chains in which the forces of the right have sought to place us?

Loss of freedom is not just physical confinement, it is about chains on the mind and tongue. People who propagate Hindutva are mortally scared of the truth. First, they try to shout it down and then use every weapon of coercion to stifle it. Our Gandhian commitment must ensure that we abjure violence and grossness but are ready to suffer the consequences of passive resistance. Our adversaries are charged by hate, we stand firm in the name of truth. Friends must choose where they stand.

When my cottage in Nainital was attacked with fire, I was asked who I thought had done it. Boko Haram, ISIS, or Hindutva, I replied. Let the wise choose.

Priyangee Guha, Srinidhi Raghavan write: We must fill the large gaps left by inadequate sex education and the prosecution-focussed approach of POCSO

Our engagement with sexuality begins early in life. For many of us, it was probably that moment when we were caught scratching the “in-between-parts” of our body and heard a resounding, “chhi chhi, don’t touch there” from adults. This statement made two salient connections in our minds — do not touch “there”; it is shameful to do so. Most children, therefore, encounter information about sexuality, sex, bodies through the lens of shame and violence.

The silence around sexuality has many results. For instance, we often read news about bad sexual experiences ranging from using glue on a penis as contraception to using a pestle as a tool to masturbate. These stories may seem like outliers but are a symptom of a larger problem: There is not enough conversation on sexuality. Then, where are children getting the necessary knowledge from?

Is it derived from romantic movies around what works in relationships? Or pornographic books and films online? Is the information available simplistic and medicalised? Information that children and adults currently have on sexuality is either archaic or overly sexualised through inaccurate sources. A lot has shifted since the internet opened doors to talk about sexuality freely and openly. But we are still to fully explore how we can meaningfully speak to children and young people. We should not just provide the information and leave. Along with comprehensive sexuality education (CSE), we should provide safe spaces to unpack the existing information, bust myths and (un)learn together.

CSE, when provided properly, attempts to address not just the violence and lack of information that children have around bodies and sex. It aims to build a culture where bodily autonomy, choice and agency are discussed. It also facilitates conversation on self-esteem. This helps us to build individuals who are more tuned with the choices they make about their bodies and sexual experiences. However, we live in an environment where most adults themselves do not have this knowledge. Adults are also not comfortable with providing this information or exploring the scope of what sexuality education enables because of the unfounded fear that sexuality education may lead to promiscuity or risk-taking behaviours in young people. Thus, when we begin to speak about bodies, the automatic go-to is violatory experiences. This is because we approach it as “awareness for children” or “protection of children from violence”.

But even our attempts to protect children are not fully solidified. Unless the violence is gory, there seems to be room for “nuance”. In January, a Bombay High Court judge dismissed a case of child sexual abuse with the reasoning that “groping without taking off clothes is not abuse” because of “lack of direct skin to skin contact”.

Does that thigh graze on the bus or that pinching of breasts count as abuse or is it not violent enough? This assumption is situated in the belief that the act of violence perpetrated is not located in the violation felt in the body but the intent of the accused. This is worse when the victim-survivor is a child because of our assumptions about who can make decisions on one’s own body. In everyday life, the guardian has the authority to give consent on behalf of the child everywhere — schools, homes, in relationships with others. So, children are heavily discouraged to say “no” once an adult has given consent on their behalf. It is presumed that they cannot give consent in any circumstances. This assumption is reflected in the Protection of Children from Sexual Offences Act (POCSO), which shifted who can provide consent — it is presumed that a person under 18 can never consent to any sexual activity.

POCSO was legislated nine years ago to protect children from sexual abuse. Has the legislation been able to fulfil its aim? According to the National Crime Records Bureau’s (NCRB) reports from 2016 to 2020, the number of reported child sexual abuse cases has increased from 36,321 in 2016 to 47,659 in 2020. This is a 31 per cent increase. Even this number is merely the tip of the iceberg, according to experts. The NCRB report of 2020 states that just 36 per cent of crimes against children are registered under POCSO. We aim to protect children from various sexual offences. But the statute primarily focuses on prosecution. Is prosecution enough to protect children?

Studies show that providing CSE will promote a culture where sexual violence can be prevented. But the path to providing children and young adults with said education is full of hurdles that make it hard for us to engage openly and honestly with children and young adults. There are other concerns around freely providing this education, which in part refers to the clause in POCSO on mandatory reporting (any adult who has information on sexual acts involving a child has to report it to the police). Many schools, when approached for conducting sessions on sexuality education, find themselves hesitating as they are not equipped to deal with the consequences of discussing consensual and non-consensual sexual experiences of children — especially if they will be punished for not speaking up about these cases.

Is there a way we can provide the necessary vocabulary to children? Experts working with children in various capacities say we can. Age-appropriate solutions do exist and must be sought to not only prevent violence in their lives as children but also build a better understanding of their bodies. The discourse being dominated by adults yet again forces children out of the centre of discussion and places our (dis)comforts in the centre. Are we ready to break this legacy of silence and ignorance?

Satvik Varma writes: When the process is opaque, there are speculations about bias or favouritism. Collegium must suggest correctives

What is the common man, the consumer of justice, to make out of the transfer of Chief Justice Sanjib Banerjee? From being at the helm at the Madras High Court, India’s fourth-largest court with a sanctioned strength of 75 judges, he is being sent to the Meghalaya High Court with a sanctioned strength of only four. Does this not appear to be banishment? Of course, all high courts are equal and high court judges across the country enjoy the same powers and privileges. But can Justice Banerjee’s transfer really be unconnected to some of what he said during court proceedings over the past several months, and what those matters pertained to? What could be the reason that a statement dated September 16 was made public almost two months later? In the past, Justices Rajiv Shakdher, Suresh Kait, S Muralidhar and Akil Kureshi, to name a few, were transferred, and accepted their new posting. But Justices Jayant Patel and V K Tahilramani, upon being transferred, put in their papers owing to what some termed as “hardship postings”.

Article 222 of the Constitution deals with the transfer of judges and states that the President may, after consultation with the Chief Justice of India (CJI), transfer a judge from one high court to another. This Article has been subject to extensive judicial review and interpretation and recalling the historical context may be helpful to understand its present-day usage and contours.

The 1970s witnessed the supersession of multiple judges in the appointment of the CJI and also the transfer of several High Court Judges. Post-Emergency, a five-judge bench of the Supreme Court interpreted Article 222 in the Sankalchand H Sheth case. While concurring with the majority, Justice P N Bhagwati held that the transfer of a judge from one court to another inflicts many injuries on the individual. He noted that the consent of the judge proposed to be transferred was part of the scheme and language of Article 222. He also held that if the power of transfer is vested solely with the executive, it undermines judicial independence and eats into the basic features of the Constitution.

Subsequently, the Supreme Court decided three cases popularly known as the “First, Second and Third Judges’ Cases”, which interpreted Article 222 and its working. Cumulatively, the First and Second Judges’ cases resulted in the formation of the Collegium System by interpreting “consultation” with the CJI to really mean “concurrence”. Such concurrence is of the Supreme Court as an institution and is arrived at by the CJI upon discussion with the two senior-most judges. The Third Judges’ case expanded the collegium to include the five senior-most judges, including the CJI.

In 1994, between the Second and Third Judges’ cases, the K Ashok Reddy case was filed in the Supreme Court dealing specifically with the question of transfer of judges of high courts. The contention raised therein was that such transfers were likely to be influenced by “extraneous considerations leading to arbitrariness resulting in erosion of the independence of the judiciary”.

The three judges in the K Ashok Reddy case, who were all also a part of the nine-judge bench in the Second Judges’ case, were satisfied that all the contentions raised had been adequately covered by the Second Judges’ Case and held that the absence of norms and guidelines in Article 222 seemed to be deliberate, as the power is vested in high constitutional functionaries, “and it was expected of them to develop requisite norms by convention in actual working”. This case also held that the power of transfer can be exercised only in “public interest”, for promoting “better administration of justice throughout the country”.

Hence, relying on the decision in the Second Judges’ case, the bench in the K Ashok Reddy case held that the “primacy of the judiciary in the matter of appointments and its determinative nature in transfers introduces the judicial element in the process, and is itself a sufficient justification for the absence of the need for further judicial review of those decisions, which is ordinarily needed as a check against possible executive excess or arbitrariness”. Seeking inputs from a plurality of judges in the formation of the opinion of the CJI is itself an in-built check against the likelihood of arbitrariness or bias.

Does all the above hold true even today? Given how our constitutional jurisprudence has evolved over the past 26 years, is it not time to re-examine some of what the three-judge bench held in K Ashok Reddy? And yet, could it not be said that the view taken by Justice Bhagwati 44 years ago in the Sankalchand Sheth case as regards transfers was perhaps the correct one with greater applicability in today’s time? If transfers are based on “public interest” then does the public not have a right to know such reasons? Shouldn’t the material that is considered before or when the transfer of a judge is being deliberated be shared with the concerned judge and all stakeholders? One can understand that sometimes this material may embarrass the judge. But a balance surely can be struck.

Judges speak primarily through their decisions. When reasons for transfer are not known, it leads to speculation that only “inconvenient” judges get transferred. This could be seen as degrading the work a judge is doing. How does a judge counter such doubts? In such circumstances, are judges’ transfers really not punitive?
The objective here is not to question the collective wisdom of the Collegium. But when the judiciary misses no opportunity to uphold the basic structure doctrine and preserve at all cost its independence, there is a need for transparency in judicial functioning to dispel all notions of favouritism, bias or governmental interference. Is this not also in “public interest” and for the larger good of the judicial institution?

Mrinal Pande writes: She wrote about having choices, about the power and powerlessness embedded in the male-centric world that all women must inhabit

Mannu ji passed away quietly, graceful and unassuming to the end. We had said our goodbyes much earlier. She will remain for me a symbol of all that is noble, tenacious and self-sufficient in the unusual people we meet each day — mothers, sisters, daughters, wives. These qualities will make her literary legacy more precious with the passage of time, as academia and publishing cease to straitjacket unusual women writers into a slot, simplistically marked “feminist”. And, as women writers realise the folly of accepting the label because short-term advantages are often the only ones visible to the powerless.

I have been reading Mannu Bhandari’s short stories and novels, serialised in popular Hindi magazines, since my teens. But I never felt particularly supportive of the Nai Kahani movement in Hindi despite the many brilliant writers it boasted: Mannu’s husband Rajendra Yadav, Bhisham Sahni, Kamleshwar, Ravindra Kalia. I liked their work but the politicisation of literature into this camp or that never attracted me.

Mannu remained special. She was warm, irreverent without being rudely dismissive, and her writing resonated with rare honesty. She was like a brave but tender bird among hawks — one likely to get wounded but not back away in fear. In 1974, I rushed to watch Rajnigandha, a Basu Chatterjee-directed movie based on her short story Yahi Sach Hai. The film was a hit.

Her writer husband Rajendra Yadav, also critic and editor, was quite a contrast to her. At my first meeting with this power couple of Hindi writing in Delhi, it was obvious that they came from different backgrounds. Bhandari, born in Mandsaur, belonged to a well-educated and prosperous Jain family. She taught Hindi at Miranda House in Delhi, and dressed simply but elegantly. Rajendraji belonged to the wild west of Agra and made much of being a Yadav, a freelance writer, and being a street-smart man (actually he was quite a softie). He had unkind things to say about the upper castes and would often crack vile jokes about women writers, followed by a booming laugh.

There was, however, never a question of Mannuji changing her style to suit his idiosyncrasies. She always negotiated her own path within the largely misogynistic Hindi writing establishment of the 1960s and 1970s. The public comparison between her writing and her husband’s by critics with vicious tongues did not ruffle her. She wrote on. Her calm temperament can, perhaps, be traced to her upbringing in a traditional but liberal home. Her father, a disciplinarian, was a freedom fighter and connoisseur of good literature. She had a good job, was financially independent and remained her own person right till the end.

After marrying a person from a different background, she was in for several shocks, one of them culinary. “You know,” Mannuji told me once with a laugh, “when I visited Rajendra’s home for the first time and sat down to have breakfast in their kitchen, they placed an enormous plate of jalebis and kachoris in front of me. I was dumbstruck when told it was a typical Agra breakfast.”

Her dedication to Rajendra Yadav as a fellow traveller remained, but they decided to part ways later in life. It was a brave act for a woman in those days. But Mannuji did it gracefully, and as painlessly as possible. As writers, the two remained cordial and on good terms. They continued to consult each other and Mannu unfailingly attended the annual celebrations of Rajendra’s excellent magazine Hans. But the pain she suffered reflects in her writings. In Yahi Sach Hai, Aapka Bunty, Stree Subodhini, Teesra Hissa and Nayak Khalnayak Vidushak, she wrote of the fear, confusion, guilt and sheer desperation women feel when a marriage breaks up. The men in these works come out as playing roles on an imaginary stage — as the hero, anti-hero and the clown.

Today, to Indian women writing in English about women and men, the themes are much more about power, achievement and money. Mannu’s writing was about having choices; about the power and powerlessness embedded in the male-centric world all women — in fact all creative writers — must inhabit. In her seventies, Mannu was afflicted by a painful neurological condition her doctor traced to extreme stress. She must allow him to deaden a particular nerve, he told her, since there was no other cure for such pain. She underwent the traumatic procedure. But as a writer, Mannu remained the opposite of neurotic.

She did not allow the complicated partnership with her talented but troubled husband to diminish her warmth and appreciation of good writing. Rajendraji, like many male Hindi writers of his generation, could trade his creativity (which they felt was transient and too humane) for the waxwork grandeur of publishing, editorship and even mentoring young female writers — to whom such mentoring came at a cost, laced as it was often with some bitterness and petulance. Because Mannu chose not to take that path, writers like me could talk freely and joke and laugh with her on topics ranging from literature to the occasional desire for self-combustion.

Without saying so, by leading us through her stories, she made us aware of the wells of anger we had sealed within us. There’s the witty, bitterly imitative humour of Stree Subodhini, for example, in which a married woman warns other young women against the dangers of falling for married men, who cheat, excite and finally return to the comforts of male tradition, all passion spent. In her works, as we crack up at the deliberately preachy Hindi of handbooks men had created for “good women”, we also see the masks of traditional Indian marriages slip.

Her writings reflect the strange tensions between spent old systems that continue to dominate middle-class India and the emerging new cluster of ideas, full of energy but still decentralised and constantly under attack even by those that publicly support them. There is personal testimony in these writings, acquired by looking through a very dark glass with unblinking eyes.

She writes of women cheating on their partners and partners cheating on their wives, thus doubling and redoubling their sense of guilt and confusion. She writes of what is, perhaps, the first large group of educated working women living on their own and hesitating when choosing between their men. Of children devastated by parental separation and co-workers shaking their heads and whispering. Her stories are haunted by stereotypical mothers, wives and lovers, who remain constant and unruffled and unconditionally loving and giving. Shakun in Aapka Bunty seems to respond to something deep inside Mannuji herself — and not to the husband Shakun is pitted against. It is a woman’s world, revealed by shredding the many romantic veils that earlier writers had draped the man-woman relationship in. Even her photograph as an ageing woman, accompanying many of her obituaries seems to say, what the actress Anna Magnani once said so beautifully, “Please don’t touch my wrinkles. It took me so long to earn them.”

Street vendors of food were one of the worst-hit by the fallout of Covid-19. If that is not bad enough, in Ahmedabad their problems seem to have worsened on account of governance failures.

As reported in Times of India, the local association of street vendors claimed about 40,000-50,000 street vendors, selling both vegetarian and non-vegetarian food, of the 1.10 lakh food vendors voluntarily kept off the streets yesterday because they feared that their carts would be seized by the Corporation. For a category of self-employed that depends on daily earnings, it’s economically damaging.

The backstory is that the fear of vendors, particularly those selling eggs and non-vegetarian food, that the Corporation is going to evict them from some areas. Both the chief minister Bhupendra Patel and the state BJP chief C.R Paatil have clarified that the fears are unfounded. But clearly, on the ground, vendors have experienced something to voluntarily shut shop.

In Gujarat, according to GoI data, 39% of the population is non-vegetarian. Moreover, the state offers job opportunities to many domestic migrants. The food ecosystem is an organic offshoot of economic opportunities available in the state. The Bhupendra Patel administration needs to get a grip on the situation as it reflects poorly on its efficacy if food vendors believe the CM’s assurances carry no weight.

Supreme Court’s suggestion of a two-day lockdown amid sharp deterioration in the National Capital Region’s air quality has planted a radical policy prescription among administrators otherwise seemingly clueless in dealing with the crisis. The conventional wisdom is that governments command expertise in administrative and policy matters, not judges. But in India, judges perplexed at slothful governance are tempted to dictate policy. Striking results were achieved in some areas like CNG use in Delhi’s public transport and less so in other areas where political intent was missing. But for lakhs who must be outdoors to earn livelihoods, lockdowns for air quality will feel like a cruel joke.

NCR’s air crisis is a policy and political failure. Not surprisingly, Delhi government is clutching at the straws SC dropped after abjectly failing to implement firecracker bans. It responded that merely locking down the capital isn’t enough for a perceptible impact on air quality, and proposed the same bitter medicine for its neighbours. GoI’s affidavit noting just 4-10% contribution by farm fires despite government’s own data blaming it for up to 50% of pollutants in the last fortnight betrays a listless approach to a knotty problem encompassing farm, health, energy and urban planning policies.

The enormous damage to public health from severe air quality has sadly produced few ideas, only to be marred by poor implementation. Despite heavy subsidies on straw management equipment, farmers keep protesting that these remain economically unviable. Yet GoI, Punjab and Haryana governments have fumbled for an alternative policy response.

Various judicial crackdowns on the automobile sector to up their green standards, Delhi government’s war on vehicles through an odd-even experiment, and GoI’s belief that electric vehicles will solve air pollution fail to recognise that burning coal, biomass and farm residue alongside land desertification contribute to 85% of air pollution. With their proximate link to poverty, energy needs, waste management and land degradation, these demand concerted inter-governmental actions. Air quality will improve to tolerable levels soon and SC/governments will turn to more pressing matters. The cycle will invariably repeat next year. Tackling the 85% causative factor needs political will and policy ideas. Let ideas flow from experts. Let administrators put them into practice. Let’s see some leadership, but not from judges.

Article 123 of the Constitution allows the President to promulgate an ordinance when Parliament is not in session. Ordinances are meant to be used when circumstances demand immediate action. When assessing the procedural merit of the two ordinances promulgated recently to empower GoI to extend the tenure of the directors of CBI and ED for up to five years, some would make the case that Parliament’s winter session was not slated to begin before one of the officers was to demit office, and therefore an ordinance was required. However, these deadlines are not surprises, especially given that the Supreme Court had also heard the matter of extensions earlier. Therefore, it can also be argued that relevant amendments could have been placed before Parliament earlier.

Ordinances evoked some uneasy responses during Constituent Assembly debates. BR Ambedkar even pointed out that ordinances are not meant to be used as a parallel power of legislation. Sadly, that is what happened in many cases. The most egregious example perhaps is that of Bihar where between 1967 and 1981, 256 ordinances were repeatedly re-promulgated and kept alive for 14 years.

A related effect of changing legislation this way is that it doesn’t help institutions they are meant for. A landmark Supreme Court judgment in 1997 created a legal structure to give investigative agencies a degree of operational autonomy, and also statutory status for the CVC. Subsequent legislations tried to build on it, particularly the November 2014 amendment to CBI’s umbrella legislation. It created a selection committee for the director’s post that included the leader of the opposition. It’s all the more reason why the changes made through the ordinance should have taken the normal parliamentary route.

Ordinances are meant to deal with emergencies. Data shows otherwise.  PRS Legislative Research’s data shows that 16 and 15 central ordinances were promulgated in 2019 and 2020 respectively. In the 2010s, the yearly average was 7.1. Parliament is the appropriate body for law-making and decisions that weaken its role should be avoided. These two ordinances should be now placed before Parliament and debated.

It is tempting for judges to don the mantle of the philosopher king and pronounce on the desirable course in any matter, legal, policy-related or administrative. That, however, is the path to subversion of democracy.

One of the Supreme Court's jobs is to intervene when liberty and citizen rights are threatened or denied. This function it serves as part of its remit, for which India's democracy holds it in such esteem. We certainly hope the court continues to play this necessary role, by drawing on the legal principles that animate the law. The apex court is able to discharge this function, because of the constitutional scheme of separation of the organs of the State. That separation, vital for maintaining the system of checks and balances among the organs of the State, is blurred if and when the court suggests specific administrative measures, such as community kitchens to ward off hunger.

Whether hunger should be kept at bay by means of supplying free rations, doles that make use of readiness to perform manual labour as a tool of self-selection and so are dressed up as employment schemes, subsidised grain distribution through a functional Public Distribution System (PDS), or a free midday meal scheme at schools, it is for the executive to decide. If the executive were to fail on this count, it is for the people to hold it to account by voting out a government that cannot protect life. For the courts to drag themselves into an executive function - on the ground that life is a prerequisite for liberty and as the protector of liberty, it is the court's job to prescribe specific hunger-alleviation schemes - is to seriously blur the distinction between executive and judicial functions. India's Constitution does give the Supreme Court extraordinary leeway to issue sweeping directives. But that power must be exercised with discretion. For the highest court of the land to presume policy preference for specific administrative choices is to undermine the people's mandate in electing a certain set of people to lead the executive.

It is tempting for judges to don the mantle of the philosopher king and pronounce on the desirable course in any matter, legal, policy-related or administrative. That, however, is the path to subversion of democracy.

( Originally published on Nov 17, 2021 )

There could be short-term losses, but in the medium term, the Indian economy's prospects remain bright and strong companies will drive the nation's growth. Investors who want to protect their money from being exposed to volatile markets should exit. The good news is that the economy is steadily recovering.

The RBI is spot on, when it says the valuation of Indian equities is overstretched. The price-to-earnings ratio for the Sensex is a steep 29.31. The price-to-book ratio is 3.7. Should investors exit India's zooming equity market that has outperformed major equity indices this year, or follow former Citigroup CEO Chuck Prince's dictum, back in 2007, on following the music, '(w)hen the music stops, in terms of liquidity, things will be complicated. But as long as the music is playing, you've got to get up and dance.'? Today, Wall Street firms and brokerages are said to be turning circumspect on Indian equities, highlighting the downside risks to investment returns due to stretched valuations.

There could be short-term losses, but in the medium term, the Indian economy's prospects remain bright and strong companies will drive the nation's growth. Investors who want to protect their money from being exposed to volatile markets should exit. The good news is that the economy is steadily recovering. Higher government spending will consolidate recovery and also offset the effects of the tapering off of asset purchases by the Fed that would see capital flee emerging markets. Growth in the real economy will justify valuations over time.

However, risk-averse investors would do well to employ skilled asset managers to diversify risk across asset classes, and opt for relatively risk-free assets. The National Pension System (NPS) is a viable option for most. Professional fund managers can try to balance their portfolios to optimise risk and reward. The NPS, which manages pensions of civil servants who joined in or after 2004, and of people who voluntarily save in the NPS, allocates funds across asset classes and has been generating decent returns.

( Originally published on Nov 17, 2021 )

Why has a Bharatiya Janata Party (BJP) member of the legislative assembly (MLA) from Gorakhpur — whose name was in the frame for the likely state cabinet expansion in August — started adding “Sainthwar” to his name as the elections approach? Why has former Uttarakhand governor, BJP national vice president, and the party’s prominent Dalit face Baby Rani Maurya added ‘Jatav’ to her name?

Almost all observers agree that in preparations for the 2022 Uttar Pradesh (UP) elections, the BJP is far ahead of its challengers. The opposition parties are divided and lack well-oiled party machines. Yet, despite starting from a position of strength, the BJP is nervous. It fears that it will lose many seats in western UP because of the farmers’ agitation. To counter this, it is trying to increase its appeal among different caste constituencies and focusing its efforts on eastern UP. Office-bearers of BJP’s Scheduled Castes and Backward Classes Front report that over the last few months intense caste calculations have taken place and resulted in numerous organisational changes and reshuffles. The BJP is particularly targeting non-Yadav OBC voters. The recent efforts to seal an alliance with the Nishad Party and the Apna Dal are just few indicators.

Onkar Nath Tripathi, a freelance journalist and political analyst in Gorakhpur, believes that “casteism will be at its peak in the 2022 assembly elections and the BJP will be able to capitalise it in its favour. Upper castes like Brahmins and Rajputs will shun the Samajwadi Party and the Bahujan Samaj Party due to social prestige and history. Om Prakash Rajbhar of the Rajbhar community, with a sizeable presence in a score of constituencies in eastern UP, is the only thorn in the flesh for the BJP so far.”

The BJP’s success in state politics results from a synchronisation between the grand narrative of Hindutva and the micromanagement of caste equations at the ground level. Since 2014, the party has realised the electoral importance of the numerically large but fragmented OBC block for the party’s future in the state.

In fact, the party has long striven to increase its penetration among the backward castes. A senior functionary of Vanvasi Kalyan Ashram in Varanasi, Ghansyam Pandey, stated that efforts in this direction began in the 1960s under the leadership of the Jan Sangh leader, Deendayal Upadhyay. Subsequently, the BJP tried to woo OBCs through the recently deceased Kalyan Singh in western UP and Uma Bharati in Bundelkhand. Second-rank leaders, such as Om Prakash Singh and Vinay Katiyar in eastern UP, were at the forefront of the party organisation as a demonstration to OBCs that the party was well aware of the aspirations of castes other than the Yadavs and Chamars. It was no coincidence that Kalyan Singh, an OBC from western UP’s Lodh community, was made the state unit president in 1984 and unanimously chosen to be the chief minister in 1991.

There was a change in strategy after Amit Shah took charge of the BJP organisation in 2014. There was a marked increase in “micro management”, with responsibilities assigned to the rank and file. He reorganised the constituent units of the party along the parliamentary constituency, assembly constituency, district circles, and mandal in wards and villages. The aim was to focus on every voting booth. Booth jeeto, chunav jeeto (win booth, win election) is the new anthem of the party. With more than 1,40,000 booth committees having 21 members per booth, the party has built a solid structure of committed workers in the state.

The caste calculus is the key consideration for appointments at the booth level. In the recent past the BJP has been open about its strategy.

Bhushan, a local activist of the Dhangar community in eastern Uttar Pradesh, stated, “If one examines carefully, the BJP has stuffed the local organisation with OBC leaders. The only exception to this could be the IT cell.”

In the rural constituencies, the BJP targets the gram pradhan (elected village head) and the former pradhan for managing the caste equation. The mobile numbers and other contact details of the panchayat functionaries are coordinated with the BJP organisation so that voters of every class and caste of the village can be covered. Piyush Chaturvedi, an ex-gram pradhan of Mangalpur village in Kushinagar, summarised the BJP’s strategy: “As we see in action movies how a specific car is piloted by surrounding cars to move in a desired direction, similarly the BJP pilots its voters to the voting booth and leaves them no option but to vote in its favour.”

The state administration is also mobilised along caste lines. A respondent from the mushahar community in Kushinagar district said that the administration (mainly the Block Development Officer) should make sure that only correct beneficiaries take advantage of government schemes.

A district-level senior party functionary of the BJP in Fazilnagar constituency of Kushinagar district, Radhey Shyam Pandey, admits that the middle class is unhappy because of price inflation, particularly of gasoline and cereals, but the party has mobilised caste at the grassroots level to the extent that it has become a party of rural aspiration.

The BJP slogan of sabka sath, sabka vikas (development for all) will undoubtedly continue to be the overarching theme alongside the caste calculations.

The opposition, especially the SP and the Congress, seem to be finally beginning their campaigns. We must wait for another turn of the wheel of democracy to know who will have the last laugh.

Shashank Chaturvedi is at Tata Institute of Social Sciences, Patna; Sanjay Kumar Pandey is at the Jawaharlal Nehru University; and David N. Gellner is at the University of Oxford.

My nine-year-old likes to listen to stories. When she asks what happened at COP26, I will narrate five stories and let her draw her own conclusions.

The drunk driver: A man was being prosecuted for drunk driving. Realising how dangerous this was, he promised to stop. The prosecutor protested that the defendant was a repeat offender. A few years earlier, he and some of his friends had stopped abiding by the rules altogether. The driver pleaded, “There are other drivers out there who might drive drunk in future; they should also stop driving.” How did the judge rule?

At COP26, there was no judge. No one held developed countries accountable for failing to meet climate commitments. There was no acknowledgment that many had emitted greenhouse gases well over their prescribed limits, in some cases choosing to withdraw from commitments altogether. Now they promised to change.

The broken pots: In a faraway land, village folk collected water in clay pots. It was arduous labour. One day, they hoped to enjoy the simple luxury of running water. On a nearby hill, rich people lived in big houses and had no water shortage. Their wealth came from quarrying stone in the valley. Occasionally, the dynamited rocks would fly into the village and smash into the clay water pots. Initially, the quarry owners denied responsibility. Later, they agreed to pay for the losses but no payment came. The quarrying intensified. Smashed pots lay strewn in the village. Stored water seeped away. The villagers packed up and left. Did the quarry owners pay?

At COP26, discussions on loss and damage (first introduced in 2007) progressed onwards to more discussions. A Glasgow Dialogue was established until 2024, in the hope of finding resources to address loss and damage.

The merchant: Once upon a time, a merchant came to a bazaar with fine silk and quickly sold her wares. Realising the demand, the merchant agreed to come every year in return for guaranteed orders from the retailers. Next year, the merchant’s caravan carried more stock, and got bigger orders. One day, the shopkeepers questioned the silk’s quality, refusing to pay. While some bales were questionable, the inventory was mostly superior grade. For years they argued. Then the shopkeepers announced they would open a bigger bazaar. Did the merchant supply more fine silk?

At COP26, the knotty issue of creating a new emissions trading market under Article 6 of the Paris Agreement was partially resolved. Decisions were taken to avoid double counting emission cuts. Some of the stock of emissions credits issued under the earlier Clean Development Mechanism can also be sold. Will the integrity of the new mechanism be maintained?

The rocket without fuel: One day, schoolchildren got notice of a competition to build a rocket. The rules said that middle school students from poor neighbourhoods must compete with high school students from fancy suburbs. The younger students would get rocket fuel. On competition day, there was no fuel. The dismayed children were assured they would get fuel the following year. The rockets got taller but the upscale high schoolers consumed the fuel. A new promise was made: Fuel after five years as long as the poorer kids built a bigger rocket each year. What did the middle schoolers do?

At COP26, countries agreed to strengthen nationally determined contributions by 2022. The promise of $100 billion in climate finance (originally due by 2020) remained unfulfilled. A new process for a collective goal on long-term climate finance will conclude in 2027. There were no funds to de-risk climate investments, even as climate ambition keeps rising. There was no decision to co-develop climate technologies. The tech divide between rich and poor will remain even in a low-carbon world.

The land grabbers: A wealthy man’s ancestors worked fallow land, gradually becoming big landowners. When he came upon the inheritance, others complained that there was no land left. They compromised. The man would not take possession of any more land; others would try to grow more crops on less land. With each passing year, however, the man fenced in a little more of what remained, telling his frustrated neighbours to stop farming. Did they find other ways to get rich or did they grab land too?

At COP26, there was last-minute controversy over a change in language to phase-down rather than phase-out coal. While correct in principle, India’s focus should be on attracting investment for its bold renewable energy targets and its pledge to transform the economy en route to net-zero emissions by 2070. India must realise that China is the new land grabber. China, the United States and the European Union will consume 90% of the remaining carbon space.

All stories have one lesson: The climate crisis will not be resolved until we can hold each other accountable. In Glasgow, initiatives were announced to cut methane emissions, end deforestation, shift to sustainable transport, or clean up heavy industry. Will the enhanced transparency framework shine a light on defaulters?

All stories have one moral: Do unto others as you would like them to do unto you. There was a relative absolutism in climate negotiations: Hard push on the interests of rich countries with soft wording for the concerns of vulnerable countries. The call for climate justice was partially heeded and unsubstantially answered.

My nine-year-old likes to write stories. When she writes historical fiction about climate negotiations, there will be few heroes. For her sake, I hope reality turns out better.

Arunabha Ghosh is CEO, Council on Energy, Environment and Water

Besides the older and persistent threat of cross-border terrorism, Pakistan now poses another serious threat to India’s security interests — there have been multiple cyberattacks from Pakistan-based hacker groups targeting India’s critical infrastructure and government servers.

These attacks eclipse the earlier “nuisance value” acts of vandalising Indian websites – a regular Pakistani habit. The new attacks demonstrate a step-up of Pakistan’s cyber capabilities and work concurrently with its persistent anti-India cyber disinformation campaigns such as those pertaining to Kashmir and Indian interests in Afghanistan.

In early August, the United States-based cyber security firm, Black Lotus Labs, reported that a Pakistan-origin malware, ReverseRat 2.0 targeted Indian government officials by sending a forged invite for a United Nations meeting on organised crime with a Microsoft Teams link. Its impact is still not known. ReverseRat 2.0 can breach the device of its intended victims, and the malware can remotely click photographs via its webcams, even retrieve files from USB devices plugged into the infected device. According to Black Lotus Labs, this is an advanced version of Pakistan’s earlier malware ReverseRat, detected just two months prior in June, targeting India’s power sector and government departments.

India has been on the radar of Pakistani hackers for some time. In 2020, security researchers from the Ireland-based Malwarebytes Labs cyber security firm noticed attempts from a hacking group, APT36, a Pakistani state-sponsored malicious actor, to infiltrate Indian government, diplomatic and military networks, and honey trap defence personnel for stealing sensitive data related to Pakistani military and diplomatic interests. Its modus operandi involved spear phishing emails with a malicious link, purportedly from the Indian government. The group has been active since 2016, indicating its long cyber espionage campaign.

Pakistan’s recent anti-India cyber activity must be viewed in the backdrop of its new Cyber Security Policy 2021, which seeks to position the country as an important participant in the global conversation on cyber security. While the new policy does not explicitly mention the pursuit of cyber offensive capabilities for pre-emptive use, it does display more teeth in its messaging to Pakistan’s potential adversaries than the earlier Prevention of Electronic Crimes Act, 2016.

Whereas the 2016 Act’s stated objective was to control the escalation of cyber offences in Pakistan and transgressions related to information systems, the most significant assertion in the recent law is that any cyberattack on a Pakistani establishment will hereafter be treated as an assault on Pakistan’s sovereignty and invite suitable retaliation. Unsurprisingly, the document has no clarity on the nature of retaliation, and whether it will be implemented using cyber offensive campaigns or more conventional methods. From India’s perspective, it is more likely that the actual objective of this vagueness is to grant Pakistan flexibility and unpredictability in its actions.

Although Pakistani hacking activities against India lack the sophistication of Chinese state-sponsored hacking groups, it is compensated for by the tenacity of the well-designed and catchy propaganda unleashed by the Inter-Services Public Relations of the Pakistani Army, such as in the aftermath of the August 2019 abrogation of Article 370 and bifurcation of India’s erstwhile state of Jammu and Kashmir. For this, it utilised fake profiles, cyber trolls, journalists, and Pakistani diplomats, focussing on themes such as alleged human rights violations by Indian security forces in the Kashmir Valley, the plight of ordinary Kashmiris and scaremongering on the possibility of an India-Pakistan nuclear war. This propaganda gained temporary traction with viral posts and trending Twitter hashtags, but it failed to cause any significant dent in India’s global image.

More critical for India is Pakistan’s status as China’s client state. Pakistan’s propaganda machinery has been busy concocting anti-India propaganda throughout the ongoing India-China border stand-off in eastern Ladakh to embarrass India and score brownie points with China. Although there is no material evidence to prove that these actions are carried out at China’s behest, there are suspicions of cooperation between Pakistani and Chinese state-backed hackers in cyberattacks directed against India after the abolition of Articles 370 and 35A. In fact, the Long-Term Plan for the China-Pakistan Economic Corridor identifies information and communications technology infrastructure development as a key area of bilateral cooperation, and while that sounds innocuous enough, don’t rule out collaboration between their deep States for the misuse of technology for geopolitical ends.

It is imperative, therefore, that India prepare to effectively counter the cyber threat from Pakistan. In recent years, India has strengthened its cyber security capabilities by creating institutions such as the Defence Cyber Agency and putting in place policy frameworks like the National Cyber Security Policy of 2013. This has acted as an umbrella policy document that traces a plan for holistic, cooperative and coordinated responses to address cyber security issues within the country. It is now being recast as the National Cyber Security Strategy to take a proactive approach to cyber issues. Universities like the National Forensic Sciences University in Gujarat offer cyber forensics courses. And the National Critical Information Infrastructure Protection Centre has begun working with the public and private sectors to secure critical infrastructure from cyber threats. India will need to be on its guard.

Aditya Bhan is assistant professor, FLAME University

Sameer Patil is a fellow for International Security Studies Programme, Gateway House

The article is written under the aegis of The Gateway House-FLAME Policy Lab at FLAME University, Pune.

Today is the 50th anniversary of Unesco’s Man and the Biosphere (MAB) Programme. Established in 1971 as an intergovernmental scientific programme, MAB pioneered the idea of biodiversity conservation and sustainable development.

MAB’s 50th anniversary gave me the perfect opportunity to catch up with 31-year-old conservationist Arunima Singh, recipient of the NatWest Group Earth Heroes Save the Species Award 2021.

Rooting for low-key species

Arunima won the prestigious award not just for her exceptional efforts towards saving turtles, tortoises, crocodilians, and Gangetic dolphins, but also for devoting a large part of her time to a crucial activity: Raising the awareness levels of riverine communities and the general public about these freshwater species.

“The award is highly competitive. But the independent jury chose her because she has gone beyond the call of duty to inspire and engage rural and urban communities on conservation of these species,” said N Sunil Kumar, head of sustainable banking India and head of NatWest India Foundation, NatWest Group.

“The award is not just for me, but also for the lesser-known species such as turtles,” says Arunima, who works with Lucknow-based Turtle Survival Alliance-India (TSA). “Turtles are not really charismatic species… and so people are not concerned about saving them”.

Arunima and the TSA team have rescued, rehabilitated, and released over 28,000 turtles, 25 Gangetic dolphins, six marsh crocodiles, and four gharials in the last eight years.

India is one of the world’s hotspots for turtle diversity. It has a total of 29 species of freshwater turtles (24) and tortoises (5). Freshwater turtles keep rivers, ponds, and freshwater sources clean by eating algal blooms and scavenging on dead matter, and therefore, also known as “vultures of the aquatic ecosystem.” But these species are under tremendous pressure due to habitat fragmentation, pollution, poaching, and accidental drowning through fishing nets and threats to their nesting habitats.

Many of these 29 species are protected under the Wildlife Protection Act; some have Schedule 1 protection, the same as a tiger. But some turtle species are on the International Union for Conservation of Nature’s endangered list but don’t have protection under the Indian wildlife laws [for example, three-striped roofed turtle and crowned river turtle]. This policy needs to change because, without legal cover, it’s difficult to save them from poachers,” says Arunima.

She has also assisted with remarkable rescues, repatriation, and rehabilitation of distressed animal species.

Out of sight, out of mind

Over the years, the lack of State and public concern about freshwater turtles has led to their smuggling primarily for three reasons: Food, medicinal purposes, and pet trade.

For instance, in October, Hindustan Times reported that 266 turtles were rescued from Hyderabad through the joint effort of Uttar Pradesh forest department and TSA. The arrested poachers confessed that they poached these turtles from Gomti river near Lucknow. Dr Shailendra Singh, director, TSA-India, told HT that these species of turtles were poached to cater to the demand of illegal pet trade as they looked beautiful and people kept them in aquariums.

“It’s really difficult to keep track of the poachers. They move from one place to another, and sometimes they have better information about where to find these turtles than a conservationist,” Arunima told me over a Zoom call. “These poachers are just the tip of the iceberg… the larger network behind them helped them to survive and avoid detection.”

The Gomti connection

Arunima’s interest in freshwater habitat is deeply linked to river Gomti, which flows through Uttar Pradesh. As a child, she would travel along the river to her family village to meet her grandparents. “During those visits, I developed a strong relationship with freshwater habitats. The experience left a deep impact on my mind.”

But it was a visit to the Kukrail Gharial Rehabilitation Center in Lucknow during her Master’s course in Life Science in 2010 proved to be a turning point.

“My mentor, Shailendra Singh, told me about wildlife conservation and in 2013, I started volunteering with TSA. After I finished my masters, I got involved in TSA full-time,” she recounted. At present, she is pursuing a Ph.D., focusing on freshwater turtles.

At TSA, Arunima is involved in the turtle breeding programme, which means translocating turtle eggs from vulnerable nests along rivers; incubated safely and naturally in a sand hatchery. Once the juveniles are around 1,000 gms, they are released into waterways to help the wild population multiply further. Such studies are essential for the future conservation of species and devise a protocol for species’ survival.

In addition, she works on the nesting ecology of certain species, which means surveying rivers with fishermen, gathering information from them, and putting radio transmitters on the species for information about their movement and nesting patterns.

“The field work depends on the study design. If I put radio transmitters, I have to be near the river all the time during the nesting time,” says Arunima. It’s not one day’s output but very essential for the long-term conservation programme.

Outreach: Catch them young

“It’s very important to re-establish the connection of children with animals. Unless we establish that connection, it will be very difficult to save our wildlife. I was lucky to have an opportunity to make that connection at a young age,” Arunima reminisces. “When school children visit the TSA interpretation centre, I ensure that they get a chance to interact with turtles… This helps them develop not just an understanding about the natural world but also develop a sense of ownership”.

Another important aspect of her outreach effort is her work with riverine communities, frontline forest staff, and veterinarians. The work with riverine communities is about sensitising people about turtles and weaning them away from the rampant illegal trade in the Terai region of Uttar Pradesh.

“It’s a slow process and needs enormous time investment… it will take years to change perception of the people and improve their understanding of the importance of these species,” says Arunima.

“One of spectacular success stories in conservation is that of the Indian tiger. While the focus on tigers has benefitted many other species and forest ecosystems have been revived, there is a feeling that the focus has been disproportionately on tigers,” says NatWest’s Kumar. “These freshwater animals are equally important, and they have a positive impact on water bodies. That is why the jury collectively thought that Arunima deserves this recognition.”

The Washington DC-Beijing rivalry is structural. The conversation between Joe Biden and Xi Jinping did not change that

United States (US) President Joe Biden and China’s President Xi Jinping (who is also the general secretary of the Chinese Communist Party and chairman of the Central Military Commission — two designations which are probably better descriptors of his power) had their first virtual meeting on Monday. The conversation comes soon after the two countries issued a joint statement at Glasgow on climate. And it is happening in the wake of US businesses with interests in China lobbying to defuse tensions between the two sides. All of this has given rise to a perception that after a period where diplomacy took a backseat, the gloves were off, and American and Chinese policymakers engaged in their most public confrontation in the last three decades, if not longer, a period of detente is on the horizon.

Detente it may well be, but cordiality and friendship it won’t. The impulse for a conversation, as US policymakers repeatedly highlighted, was to ensure that competition did not veer towards conflict, whether intended or unintended. This is particularly true with regard to Taiwan as well as the larger strategic equilibrium, especially in the nuclear domain. And if the conversation helps install some “common sense guardrails”, as Mr Biden said, it is good for all sides, including India. Delhi doesn’t want to see Washington and Beijing make up, but neither is an all out conflagration in Asia in Delhi’s interests.

Indeed, the conversation has only made it more clear that the rivalry between the two sides — as realists have long argued — is structural. The US emphasised the differences on values, trade, regional security and the Indo-Pacific. The fact that a majority of those who attended the meeting from the American side were from the National Security Council, which has a clear sense of the strategic challenge posed by China, means that Washington won’t make any concessions easily. The domestic political imperative — where being seen as soft on China in an election year could well prove costly for the Democrats, already on weak ground at home — will also mean status quo on policy. And then factor in the Biden administration’s only real foreign policy success — of cementing ties with allies and partners, especially through Quad, where the subtext is ensuring that Chinese ambitions find an effective counter. All of this means that Mr Biden and Mr Xi may have spoken to each other, but the fundamentals haven’t changed. This suits India.

Rahul Gandhi appears to have taken a conscious call to challenge the BJP on Hindutva

Rahul Gandhi appears to have taken a conscious call to challenge the BJP on Hindutva. Reconciling its ideological vision with electoral imperatives will be a key challenge for the Congress if it stays the course

Since 2014, when the Narendra Modi-led Bharatiya Janata Party (BJP) won a majority in Parliament, and even more so since 2019, when the BJP won a decisive mandate for the second time, the Opposition has grappled with a fundamental question — how do you take on the BJP’s ideological worldview? This question became more urgent when a Supreme Court order enabled the construction of the Ram Temple in Ayodhya, and the BJP-led government effectively abrogated Article 370 in Jammu and Kashmir — two issues central to Hindutva, which appeared to have widespread popular support.

Some smaller outfits, such as the Aam Aadmi Party, decided to confront the BJP by highlighting their own local governance achievements while staying silent (even sometimes aligning) on the larger ideological battle. Others, such as the Congress, went through a churn — vacillating between silence to assertion of the Hindu religiosity of its own leaders. In recent weeks, however, Rahul Gandhi appears to have taken a conscious call to challenge the BJP on Hindutva. This was apparent in Mr Gandhi’s recent address at a training programme for party workers.

This approach has both merits and risks. On the plus side, it is healthy for democracy — a political vision rooted in viewing India as a pluralist democracy must challenge a vision where the preferences of a religious majority have a greater say in determining the political character of the State. Transparent ideological battles are positive, for voters can then make an informed choice. The risk for the Congress, of course, is that its approach can alienate Hindu voters who may not share its vision of secularism; it is also prone to easy misinterpretation. Reconciling its ideological vision with electoral imperatives will be a key challenge for the Congress if it stays the course.