பிரதமா் பாதுகாப்புக் குறைபாடு தொடா்பாக விசாரிக்க முன்னாள் உச்சநீதிமன்ற நீதிபதி ஹிந்து மல்ஹோத்ரா தலைமையில் குழு ஒன்றை உச்சநீதிமன்றம் அமைத்திருக்கிறது. ஏற்கெனவே அறிவிக்கப்பட்ட மத்திய - மாநில அரசுக் குழுக்களின் விசாரணைகளுக்குத் தடைவிதித்து, உச்சநீதிமன்றத்தின் குழுவே நேரடியாக விசாரணை நடத்த வழிகோலியிருப்பது வரவேற்புக்குரிய முடிவு.

கடந்த 5-ஆம் தேதி பஞ்சாப் மாநிலத்தில் நடைபெற இருந்த நிகழ்ச்சிகளில் பங்கேற்பதற்காக பிரதமா் நரேந்திர மோடி விமானம் மூலம் பதிண்டா விமான நிலையத்தை அடைந்தாா். ஃபெரோஸ்பூரில் நடக்க இருந்த பேரணியில் அவா் கலந்துகொள்வதாக ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது. வானிலை சரியாக இல்லாத காரணத்தால் ஹெலிகாப்டா் பயணத்தை ரத்து செய்து பிரதமா் சாலை வழியாக பயணிப்பது என்று முடிவெடுக்கப்பட்டது.

ஏறத்தாழ 100 கி.மீ-க்கும் அதிகமான தூரம் சாலை வழியாக பிரதமா் பயணிப்பது என்பது பொதுவாக தவிா்க்கப்படுகிறது. பனிமூட்டம் நிறைந்த மோசமான வானிலையால் பதிண்டாவிலிருந்து ஃபெரோஸ்பூருக்கு ஹெலிகாப்டரில் பயணிப்பது ஆபத்தானது என்பதால் அந்தத் திட்டம் கைவிடப்பட்டது. சமீபத்தில் முப்படைத் தலைமைத் தளபதி விபின் ராவத், ஹெலிகாப்டா் விபத்தைத் தொடா்ந்து அதுபோன்ற சோதனை முயற்சிகளில் இறங்காமல் இருந்தது புத்துசாலித்தனமான அணுகுமுறையும்கூட.

மாநில காவல்துறையின் உறுதிமொழியைப் பெற்ற பிறகுதான் பிரதமரின் சாலைவழிப் பயணம் உறுதி செய்யப்பட்டிருக்கிறது. புதன்கிழமை காலை 6.30 மணிக்கெல்லாம் பதிண்டாவிலிருந்து ஃபெரோஸ்பூா் செல்லும் சாலையில் தடைகள் அகற்றப்பட்டிருப்பதாக உளவுத்துறை இயக்குநரிடம் முதல்வா் சரண்ஜித் சன்னி தெரிவித்திருக்கிறாா். காவல்துறை இயக்குநரின் உறுதிமொழிக்குப் பிறகுதான் பிரதமரின் பயணம் தொடங்கியிருக்கிறது. அப்படியிருந்தும் அவா் செல்லும் வாகனம், மேற்கொண்டு பயணிக்க முடியாமல் போராட்டக்காரா்களால் தடுக்கப்பட்டிருக்கிறது என்றால், அது மிகப் பெரிய பாதுகாப்புக் குறைபாடு என்பதில் எந்தவித ஐயமும் இல்லை.

பிரதமரை அவா் செல்லும் வழியில் தடுத்து நிறுத்தும் வகையிலான போராட்டங்களை எந்த விதத்திலும் நியாயப்படுத்த முடியாது. பஞ்சாபில் பிரசாரத்தில் ஈடுபட விடாமல் பிரதமரைத் தடுப்போம் என்று சம்யுக்த விவசாயிகள் சங்கம் அறிவித்திருந்ததை பாதுகாப்புக் குறைபாட்டுக்குக் காரணமாக மாநில அரசு சுட்டிக்காட்டுவது தவறு. தேசத்தில் மிக அதிகமான பாதுகாப்பு வழங்கப்பட வேண்டிய பொறுப்பான பதவி பிரதமருடையது.

அது தேசத்தின் பாதுகாப்பு தொடா்பானது. ‘உயிருடன் மீண்டும் நான் விமான நிலையத்திற்கு திரும்பியதற்கு நன்றி’ என்று பிரதமா் தெரிவித்த கருத்தில் எல்லாமே அடங்கியிருக்கிறது.

ஃபெரோஸ்பூருக்குச் செல்லும் பாதையில் பியரினா பாலத்தில் பிரதமரின் வாகனமும், முன்னும் பின்னும் செல்லும் பாதுகாப்பு வாகனங்களும் தடுத்து நிறுத்தப்பட்டன. பாதுகாப்பு நடவடிக்கைகளுக்காக 10,000-க்கும் அதிகமான காவல்துறையினா் பணிக்கப்பட்டிருந்தாா்கள் என்றும், எந்தவித பாதுகாப்புக் குளறுபடியும் ஏற்படவில்லை என்றும் முதல்வா் சரண்ஜித் சன்னி கூறுவது நகைப்பை வரவழைக்கிறது.

‘பிரதமா் பாதி வழியில் திரும்பிப்போனதும், அவரது உயிருக்கு ஆபத்து என்று கூறப்படுவதும் அரசியல் நாடகம்’ என்று முதல்வரே வா்ணிப்பாரேயானால், அதை அரசியல் நாகரிகமின்மையாகவும், தனது பொறுப்புகளை தட்டிக்கழிப்பதாகவும்தான் எடுத்துக்கொள்ள முடியும். புதிய வேளாண் சட்டங்கள் பிரச்னையின் காரணமாக பாஜக-வின் எந்தவொரு பேரணியையும் பஞ்சாபில் அனுமதிக்கமாட்டோம் என்று ஏதாவது ஒரு கட்சியோ, பிரிவினரோ தெரிவிப்பாா்களேயானால், அதையும் ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது.

தோ்தல் பிரசாரத்தின்போது ஒரு கட்சிக்கு எதிராகவோ, அந்தக் கட்சி நடத்தும் பிரசாரங்களை தடுக்கும் விதத்திலோ சொல்வதும், செயல்படுவதும் ஜனநாயக விரோதம். அனைத்துக் கட்சியினரின் கருத்துகளும், பொதுமக்கள் முன்பு வைக்கப்பட்டு அவா்களது ஆதரவை கோருவதற்குப் பெயா்தான் தோ்தல். பிரசாரத்தைத் தடுக்கும் அமைப்புகளை சட்ட ரீதியாக அடக்குவதும், ஒடுக்குவதும், அகற்றுவதும் மாநில அரசின் கடமை.

பிரதமரின் பயணங்களில் சிறு பழுதுகூட இல்லாத பாதுகாப்பை உறுதி செய்ய, பல அடுக்கு ஏற்பாடுகள் பல்வேறு அமைப்புகளால் நிா்வகிக்கப்படுகின்றன. பிரதமரை மட்டுமே மையமாக வைத்து பாதுகாப்பு வழங்கும் ‘எஸ்.பி.ஜி.’ எனப்படும் சிறப்பு பாதுகாப்புக் குழு; பிரதமரைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளின் பாதுகாப்பை உறுதிப்படுத்தும் மத்திய துணை ராணுவத்தினா்; அவா் செல்லும் வழியிலுள்ள பாதுகாப்பையும், பயணத்தையும் உறுதிப்படுத்தும் உள்ளூா் காவல்துறையினா்; எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக அவரது பயணத்தில் காணப்படும் பாதுகாப்பு அம்சங்களை ஆய்வு செய்யும் உளவுப் பிரிவினா் என்று நான்கு அடுக்கு பாதுகாப்பு வழங்கப்படுகிறது.

இத்தனைக்குப் பிறகும் பிரதமரின் பயணத்தில் பாதுகாப்புக் குறைபாடு ஏற்பட்டது என்று சொன்னால், அது தேசத்துக்கே இழுக்கு. குறிப்பாக, பாகிஸ்தானிலிருந்து ஆளில்லா விமானங்கள் மூலம் தாக்குதல்கள் நடைபெற வாய்ப்புள்ள பஞ்சாப் போன்ற எல்லைப்புற மாநிலங்களில் பாதுகாப்புக் குறைபாடு என்பது மன்னிக்க முடியாத குற்றம்.

பிரதமா்கள் மாறலாம், பிரதமா் பதவி என்பது மிகமிக முக்கியமானது. அதற்கு அச்சுறுத்தல் என்பதை தேசத்துக்கான அச்சுறுத்தலாகத்தான் பாா்க்க வேண்டும். அதில் அரசியலைக் கலப்பது அநாகரிகம்.

கரோனா தீநுண்மி தொற்று வயதானவர்களின் வாழ்வில் பாதிப்பு ஏற்படுத்தும் என்ற கவலை அவர்களின் உடல் நலனில் நம்மை கவனம் கொள்ளச் செய்தது. தற்போது இத்தொற்றின் உருமாற்றத்தின் தாக்கம் குழந்தைகள், இளைஞர்களின் உடல், மன ஆரோக்கியத்தில் கவனம் செலுத்தவேண்டிய தேவையை ஏற்படுத்தியுள்ளது.
உலகின் 90% நாடுகள்  கொவைட் 19 பெருந்தொற்று தொடங்கிய நாளிலிருந்து அத்தியாவசிய சுகாதார சேவைப் பணிகளில் இடையூறினை சந்தித்து வருகிறது என்று சமீபத்திய உலக சுகாதார அமைப்பின் ஆய்வு தெரிவிக்கிறது. 
களப்பணி, மருத்துவமனை சேவையை உள்ளடக்கிய  குழந்தைகளுக்குத் தேவையான நோய்த்தடுப்பூசி பணிகளில் களப்பணியில் 70 சதவீதமும்,  மருத்துவமனை சேவையில் 61 சதவீதமும் பாதிப்பு ஏற்பட்டதாக இந்த ஆய்வு கூறுகிறது.
குழந்தைகளுக்கு கரோனா தீநுண்மியின் பாதிப்பு  குறைவு என்ற அனுமானம் ஏற்புடையதல்ல. பல குழந்தை மருத்துவர்கள் அறிகுறியில்லா நிலையிலும் பரிசோதனையின்போது கரோனா தீநுண்மி  உறுதி செய்யப்பட்டு நோயாளிகளாக சிகிக்சை பெற்றனர். கரோனா தீநுண்மியால் பாதிக்கப்பட்ட ஐந்து மருத்துவர்களில் ஒருவர் குழந்தை மருத்துவராக இருந்தார் என்கிறது ஒரு தரவு.
இருப்பினும், குழந்தைகளிடையே ஏற்படும் தொற்றின் தாக்கம் ஒப்பீட்டளவில் குறைவாகவே இருந்தது. இந்நோயிலிருந்து குழந்தைகளின் மீட்பு விகிதம் 99.99 சதவீதம் என்பது ஆறுதல். பெரியவர்களுடன் ஒப்பிடுகையில் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்ட குழந்தைகளின் எண்ணிக்கை குறைவாகவே இருந்தது. 
இருப்பினும், கொவைட் 19 பெருந்தொற்றுக்குப் பிந்தைய காலகட்டத்தில் குழந்தைகளிடையே பன்மண்டல அழற்சி நோய்க்குறி (மல்டிசிஸ்டம் இன்ஃப்ளமேட்டரி சிண்ட்ரோம்) ஏற்படுவது ஒரு அச்சுறுத்தலாக உள்ளது.
2020-ஆம்  ஆண்டு ஜூலை மாதம் முதல், நாடு முழுவதும் இந்த பன்மண்டல அழற்சி நோய்க்குறி அதிகரித்துள்ளது. அதே ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதம்  கொள்ளை நோய்த்தொற்றால் பாதிக்கப்பட்ட குழந்தைகளுக்கு சிகிச்சையளிப்பதற்கான வழிகாட்டுதலை  பன்மண்டல அழற்சி நோய்க்குறி சிகிச்சை விதிகளுடன் சேர்த்து இந்திய குழந்தைகள் மருத்துவ மன்றம் வெளியிட்டது. 
பன்மண்டல அழற்சி நோய்க்குறி நிலைக்கு சிகிச்சையளிப்பதற்கு சிரை நரம்புவழி எதிர்ப்புப்புரதங்களும் (இன்டராவெனோஸ் இம்யூனோகுளோபுலின்) ஊக்கியமும் (ஸ்டெராய்டு) பயன்படுத்த நெறிமுறை வழிகாட்டுகிறது.
பன்மண்டல அழற்சி நோய்க்குறியின் சரியான காரணம் தெரியவில்லை எனினும் அதன் விளைவுகள் பேரழிவை ஏற்படுத்தும். உதாரணமாக, 2020-ஆம் ஆண்டில்  குஜராத் மாநிலம்  சூரத் நகரில் கொவைட் 19-க்கு பின்  இந்நோய்குறி கண்டறியப்பட்ட முதல் குழந்தை இருதய இடப்பகுதி தடுக்கிதழ் (மிட்ரல் வால்வு) சேதம் காரணமாக இன்னும் சிகிச்சையில் உள்ளது. 
இந்நோய்க்குறி பெரும்பாலும் குழந்தைகளிடையே மகுட உருதமனி (கரோனரித் தமனி) பிரச்னைகளை உருவாக்குகிறது. இந்த அழற்சி நோய்க்குறி ரத்த ஓட்டத்தில் ஏற்பட்டால் மூளை அல்லது நுரையீரலில் ரத்தப்போக்கை ஏற்படுத்தும். இது சில நேரம் இதயம், சிறுநீரகம், நுரையீரலை செயலிழக்கச் செய்து உயிரிழப்புக்கு காரணமாக  அமைகிறது.
இளமைப் பருவம் என்பது  சமூக, உடலியல், உளவியல் மாற்றங்களுடன் இணைந்த நரம்பியல் வளர்ச்சியின் ஒரு முக்கியமான காலம். இளமைக்காலமே பெரும்பாலான மனநல பிரச்னைகள் வெளிப்படும் காலம். மனநல பிரச்னையே இந்த வயதினரின் நோய்க்கும் இறப்புக்கும் முக்கிய காரணமாக விளங்குகிறது. இளமைப் பருவத்தில் ஏற்பட்ட இரண்டாண்டு கால கரோனா தீநுண்மி, இளைஞர்களின் மனநலத்தை கடுமையாக பாதிக்கிறது.
கரோனா தீநுண்மி, உடல் ரீதியான பக்க விளைவுகளைத் தவிர குழந்தைகளின் நடத்தை மாற்றங்களுக்கும் வழிவகுக்கிறது. இரண்டு ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக முழுமையாக தனிமைப்படுத்தப்பட்டதால் குழந்தைகளிடத்தில் வலுச்சண்டைக்குப் போகும் உணர்வு, மனச்சோர்வு, பயம் ஆகியவை அதிக அளவில் தென்படுவதாக நிபுணர்கள் கூறுகின்றனர். 
கொவைட் 19 காரணமாக குடும்ப உறுப்பினர்களை இழக்க நேரிட்டதால் ஏற்பட்ட அதிர்ச்சி, நோய்த்தொற்றுக்கு ஆளாக நேரிடும் என்ற அச்சம் ஆகியவை குழந்தைகளிடத்தில் அதிக பதற்றத்தை ஏற்படுத்தியதாக நிபுணர்கள் கூறுகின்றனர். 
"லான்செட்' மருத்துவ இதழ், இந்தியா உள்ளிட்ட 21 நாடுகளில் நடத்திய ஆய்வின் அறிக்கை பெருந்தொற்றின் முதல் 14 மாதங்களில் 15 லட்சம் குழந்தைகள் தங்கள் பெற்றோரை இழந்துவிட்டதாகக் கூறுகிறது. இந்தியாவில் மட்டுமே  1,19,000 குழந்தைகள் தங்கள் பெற்றோரை இழந்துள்ளன. 
கல்வி நிறுவனங்களை திடீரென மூடுவது போன்ற சமூக விலகல் செயல்பாடுகள், குழந்தைகள், இளைஞர்கள் மனதில் ஆழமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளன. கற்றல், ஊட்டச்சத்து வழங்குதல், விளையாட்டு, நண்பர்களின் தொடர்பு என  இவை அனைத்தும் நல்வாழ்வுக்கு முக்கியம். இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு பள்ளிகளை திடீரென மூடியபோது எந்த அரசாங்கமும் இம்மனநல தாக்கத்தின் விளைவை எதிர்கொள்ள போதுமான திட்டங்களை வகுக்கவில்லை என்பதே உண்மை.
உடற்பயிற்சியின்மை, ஆரோக்கியமற்ற உணவுகள் ஆகியவை குழந்தைகளின் எடை பிரச்னைக்கு வழிவகுத்தன. இவை அவர்களின் உளவியல் நல்வாழ்வை மேலும் பாதிக்கின்றன. பள்ளி நடவடிக்கைகளில் இருந்து நீண்ட காலமாக விலகியிருந்த குழந்தைகள் வழக்கமான நிலைக்கு உடனடியாக மாறுவது எளிதாக இருக்காது. கொவைட் 19-க்கு பிந்தைய உலகிற்கு அவர்கள் திரும்ப அவர்களுக்கு ஆசிரியர், பெற்றோர், மருத்துவர் ஆகியோரின் உதவியும் வழிகாட்டுதலும் கட்டாயம் தேவை.
சிறந்த எதிர்கால சந்ததி உருவாக, கல்வி, சுகாதாரம், சமூக கட்டமைப்பு ஆகியவற்றை மறுவடிவமைத்து, புதுப்பிப்பதற்கான நேரம் இது. நமது சொல்லாலும் செயலாலும் கடுமையான கொள்ளை நோய்த்தொற்றுகளையும் வெல்ல முடியும் என்ற நம்பிக்கையை இளம் மனங்களில் விதைப்போம். 

கடந்த டிசம்பா் 13 அன்று உத்தர பிரதேசம் வாராணசியில் உள்ள காசி விஸ்வநாதா் புனித தலத்தின் முதல் தொகுதி திட்டத்தின் கீழ் ரூ.339 கோடியில் கட்டப்பட்ட 23 கட்டடங்களைத் திறந்துவைத்து பிரதமா் நரேந்திர மோடி உரையாற்றினாா். அவா் தனது உரையில் ‘வாராணசியில் புதிய வரலாறு எழுதப்பட்டு வருகிறது. அதில் ஒரு பகுதியாக இருப்பதற்கு நாம் பெருமை கொள்ள வேண்டும். அயோத்தி ராமா் கோயில், காசி விஸ்வநாதா் ஆலயம் ஆகியவற்றைக் கட்டி வரும் அதே வேளையில், கடலுக்கடியில் ஆயிரக்கணக்கான கி.மீ. தொலைவுக்குக் கண்ணாடி ஒளியிழை அமைக்கப்பட்டு வருகிறது.

ஏழைகளுக்கு லட்சக்கணக்கான வீடுகள் கட்டித் தரப்படுகின்றன. விண்வெளிக்கு மனிதா்களை அனுப்பும் திட்டமும் செயல்படுத்தப்பட்டு வருகிறது. பௌத்த, சீக்கிய புனிதத் தலங்களும் மேம்படுத்தப்பட்டு வருகின்றன. பாரம்பரியத்தின் சிறப்புகளைக் கைக்கொள்ளும் புதிய இந்தியா வளா்ச்சியை நோக்கிய பயணத்தையும் முன்னெடுத்து வருகிறது. தூய்மை, புத்தாக்கம், தற்சாா்பு ஆகிய கொள்கைகளை ஏற்றுக் கொண்டு நடக்க மக்கள் உறுதியேற்க வேண்டும்’ என்று கூறினாா்.

இயற்கை வளத்தாலும், ஞானச் செறிவாலும், ஆன்மிக உணா்வாலும், அறிவுத் திறனாலும், மனித வளத்தாலும் இந்திய மண், உலக நாடுகள் அனைத்தும் பொறாமை கொள்ளத்தக்க அளவில் சிறந்தோங்கி திகழ்கிறது. பாரம்பரியமும், ஜனநாயக நெறிமுறைகளும் இந்திய தேசத்தில் தொடா்ந்து கட்டிக் காக்கப்பட்டு வருகின்றன.

இந்திய மக்கள், வாழ்க்கையில், பண்பாட்டில், நாகரிகத்தில், கலாசாரத்தில் வேறுபட்டிருந்தாலும் நாம் இந்தியன் என்ற உணா்வில் தலை நிமிா்ந்து நின்றனா்.

இந்த நிலையில்தான் இந்திய பிரதமா் தமிழக மக்களுக்கு பொங்கல் பரிசாக 11 மருத்துவக் கல்லூரியை வழங்கி, அவற்றை அவரே தொடங்கி வைத்துமிருக்கிறாா். கொள்ளை நோய்த்தொற்றுப் பரவல் காரணமாக நேரடியாக பங்கேற்க இயலாததால் காணொலி மூலமாகத் தொடங்கி வைத்து உரையாற்றியுள்ளாா்.

அப்போது அவா் ‘தை பிறந்தால் வழி பிறக்கும்’ என்கிற முதுமொழியைக் குறிப்பிட்டு தமிழக மக்கள் அனைவருக்கும் தனது பொங்கல் நல்வாழ்த்துகளையும் தெரிவித்துக்கொண்டிருக்கிறாா். இது தமிழருக்கும், தமிழ் கலாசாரத்திற்கும் கிடைத்துள்ள மாபெரும் அங்கீகாரமாகும்.

தமிழ்நாட்டு மக்களின் பாரம்பரிய பண்டிகையான பொங்கல் திருநாளை, விவசாயிகளின் பெருநாளை பெருமையுடன் கொண்டாடி மகிழ்ந்திடுவோம். ‘சீரைத் தேடின் ஏரைத் தேடு’ என்று ஒளவையும், ‘உழுதுண்டு வாழ்வாரே வாழ்வாா்’ என்று வள்ளுவரும் விவசாயத்தையும், விவசாயிகளையும் - இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே உயா்த்தி பிடித்திருக்கின்றனா்.

‘நீரின்றி அமையாது உலகு’ என்ற கோட்பாட்டின்படி, ஏரி, குளம், கண்மாய், கிணறு மூலமாக நீரைக் கொணா்ந்து பயிா் வளா்த்தவன் உழவன். இளவேனில், முதுவேனில், காா், கூதிா், முன்பனி, பின்பனி என ஆண்டை ஆறு பருவமாகப் பகுத்தவன் தமிழன். நிலங்களை குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல், பாலை என ஐந்தாக இனம் கண்டான்.

எத்தனை தொழிற்புரட்சிகள் வந்தபோதும், அவற்றால் இந்தியாவின் அடிப்படையான விவசாயம் சிறிதும் பாதிக்கப்படவில்லை. அது பன்முகத்துவத்திலும், ஒருமைத்துவத்திலும், ஆன்மிகத்திலும், அறிவியலிலும், ஜனநாயகத்திலும் தனித்தன்மையை இழக்காத இமயமென காட்சியளிக்கிறது. இது சிலருக்கு கவலையைத் தருகிறது.

முற்காலத்தில் பெய்ய வேண்டிய நேரத்தில் மழை பெய்தது. ஒரு துளி நீா்கூட வீணாகாமல் உழவன் ஏரி, குளம் போன்ற கட்டமைப்புகளில் சேமித்தான். மாடு பூட்டிய ஏா் கலப்பையால் மண்ணை உழுதான்; விதைத்தான்; நீா் பாய்ச்சினான். விளைந்த நெல்லை அறுவடை செய்து களத்து மேட்டுக்கு கொண்டு வந்தான். வெயிலில் காய வைத்தான்.

விதைக்கு ஒரு பகுதி; வீட்டிற்கு ஒரு பகுதி; துணை நின்று தொழில் புரிந்தோருக்கு ஒரு பகுதி; மன்னனுடைய வரிக்கு ஒரு பகுதி என வைத்தான். குடும்ப செலவுக்காக விளைச்சலில் ஒரு பகுதியை சந்தையில் விற்று கொள்முதல் செய்தான். இப்படி வெயிலிலும், பனியிலும், மழையிலும், இடி-மின்னலிலும் வயலிலேயே கிடந்தவன் விவசாயி.

‘தொட்டி நீலத்தில் சுண்ணாம்பு கலந்த கலப்பென இருள்தன் கட்டுக்குலைந்தது’ என்று பாரதிதாசன் வா்ணிக்கும் அதிகாலைப் பொழுதில் விவசாயி எழுந்து கழனிக்குச் சென்று தான் விதைத்த விதைகள் முளைவிட்டு, இலைவிட்டு நாளும் வளா்வதை பாா்த்துப் பூரிப்பான். அவனுடைய கவலைகள் எல்லாம் ஒரு நொடியில் காணாமல் போய்விடும்.

மனித இனம் தோன்றிய காலத்திலிருந்து மலைகளில், காடுகளில், சமவெளியில், ஆற்றோரத்தில் வாழத் தலைப்பட்ட மனிதன் முதலில் கற்றது உழவுத் தொழிலைத்தான். நிலத்தைப் பண்படுத்தி கழனிகளை உருவாக்கினான். பருவம் அறிந்து பயிரிட்டான். முதன் முதலில் மனிதன் உருவாக்கிய தொழில் விவசாயம்தான்.

கங்கை, யமுனை, கோதாவரி, நா்மதா, பிரம்மபுத்திரா, காவிரி என இந்தியா முழுக்க குறுக்கும் நெடுக்குமாக ஓடுகின்ற பேராறுகள் அனைத்தும இயற்கையாக உருவானவை. மலைகளும், மரங்களும், செடிகளும், கொடிகளும், கனி தரும் மரங்களும் தானாகவே தோன்றியவை. விலங்குகளும், உயிரினங்களும் இயற்கையின் படைப்புகளே. இவை அத்தனையும் விவசாயிகளுக்கு, விவசாயத்துக்கு உதவின.

காடுகளில் திரிந்த மாடுகளைப் பிடித்து வந்து வீட்டில் கட்டினான். தனது விவசாய வேலைகளுக்குத் தோழைமையாக்கிக் கொண்டான். விவசாயிகளுக்கு, நிலம், நீா், நெருப்பு, காற்று, ஆகாயம் என ஐம்பூதங்களும் துணை நின்றன. இயற்கையோடு பின்னிப்பிணைந்து வாழ்ந்தவன் விவசாயி.

ஆண்டு முழுதும் காடு கழனிகளில் கோவணத்தோடு உழைத்து உழைத்து உருக்குலைந்து போன விவசாயி, அறுவடை முடிந்த காலமான தை மாதத்தின் முதல் நாளில், அறுவடையில் கிடைத்த புத்தரிசியில் பொங்கலிட்டு, கரும்பு, மஞ்சள் கொத்து கொண்டு ஐம்பூதங்களை வழிபட்டு நன்றி தெரிவிப்பதுதான் பொங்கல் பண்டிகை.

பொங்கலுக்கு முதல் நாளான போகிப் பண்டிகையன்று விவசாயக் கருவிகளை சுத்தப்படுத்துவதும், உபயோகமற்ற பொருள்களை தீயிலிடுவதும்கூட உழவன் ‘தீ கடவுளுக்கு’ செய்கின்ற வழிபாடுதான்.

விவசாயிகளுக்கு கால்நடை என்பதும் ஒரு செல்வம். ஆதி காலத்தில் பல்வேறு விவசாய வேலைகளுக்கு மாடுகள் அவனுக்கு தோழனாக இருந்தன. பால் தரும் மாடுகள் அவனுக்கு ஆரோக்கியத்தை தந்தன.

‘உழுதவன் கணக்கு பாா்த்தால் உழக்குகூட மிஞ்சாது’ என்ற முதுமொழி உழவனின் நிலையைத் தெள்ளத் தெளிவாக காட்டுவதாகும். விவசாயிகளின் இந்த நெடுங்கால அவலத்தைப் போக்குகின்ற வகையில், ஆண்டுக்கு 6 ஆயிரம் ரூபாயை மூன்று தவணைகளாக ஒவ்வொரு விவசாயியின் வங்கிக் கணக்கில் செலுத்திட உத்தரவிட்டவா் இந்திய பிரதமா் நரேந்திர மோடி.

கடந்த 75 ஆண்டுகளில் இந்திய நாட்டை எத்தனையோ போ் ஆண்டிருக்கிறாா்கள். இப்படி ஏழ்மை நிலையில் உள்ள விவசாயிகளைப் பற்றி எவராவது நினைத்துப் பாா்த்தாா்களா? பெரும் நிலக்கிழாா்களுக்கு மட்டுமே ஒரு சில உதவிகளை செய்துவிட்டு ஒட்டுமொத்த விவசாயிகளுக்கும் செய்துவிட்டதைப் போன்று கூச்சலிடுகின்றனா். அவையெல்லாம் வெறும் புலம்பல்கள் என்பதை மக்கள் உணா்ந்துகொண்டு விட்டனா்.

கிராமப்புறங்களிலிருந்தும், குக்கிராமங்களிலிருந்தும் 48 கோடி போ் தேசிய மயமாக்கப்பட்ட வங்கிகளில் சேமிப்புக் கணக்கை ஒரு பைசாகூட செலவில்லாமல் தொடங்கிட உத்திரவிட்டாா் பிரதமா் நரேந்திர மோடி. அரசாங்கத்தின் உதவித்தொகை அனைத்தும் அவா்களின் வங்கி கணக்கில் நேரடியாக சென்றடைகிறது. இடைத்தரகா்களின் கொள்ளையை பிரதமா் நரேந்திர மோடியின் அரசு தடுத்து நிறுத்தியது வரலாற்று சாதனையில்லையா?

இந்தியா எங்கும் வாழுகின்ற விவசாயிகள் உற்பத்தி செய்கின்ற விளைபொருள்கள் அனைத்தும் ரயில்கள் மூலமாகவும், விமானங்கள் மூலமாகவும் சந்தையாக்கிட பிரதமா் மோடி சலுகை அளித்திருக்கிறாா்.

சிறு குறு நடுத்தர விவசாயிகள் இலவசமாக ரயில்களில் விவசாய உற்பத்தி பொருள்களை எடுத்துச் சென்று விற்பனை செய்து கொள்ளலாம் என்பது இந்திய விவசாயிகளக்கு ஒரு வரப்பிரசாதமில்லையா? கரோனா ஊரடங்கு காலத்தில் ஒவ்வொரு குடும்பத்திலும் உள்ள குடும்பத் தலைவிக்கு ரூ. 500 வங்கிக் கணக்கில் செலுத்தி உதவியது மோடி அரசு என்பதை மக்கள் நன்றியோடு நினைவுகூா்கிறாா்கள்.

ஆயுஷ்மான் மருத்துவ உதவி திட்டம், கிராமப்புறத்தில் நூறு நாள் வேலை உறுதி திட்டம், விவசாயிகளுக்கு முத்ரா கடன் உதவி திட்டம், என ஒவ்வொரு இந்தியக் கிராமத்திலும் பணப்புழக்கம் ஏற்பட்டிருப்பதற்கு பிரதமா் நரேந்திர மோடிதான் காரணம் என்பதை கிராம மக்கள் நன்கறிவாா்கள்.

தமிழகத்தில் பொங்கல் திருநாள் என்பது போகி, பொங்கல், மாட்டு பொங்கல், கன்னிப் பொங்கல் என நான்கு நாட்கள் விவசாயிகளால் காலங்காலமாக கொண்டாடப்பட்டு வருகின்ற ஒப்பற்ற விழா. இந்தியா பூராவும் இதே நாளில் மகர சங்கராந்தி என்கின்ற பெயரில் கொண்டாடப்பட்டு வருகிறது. விவசாயிகளுக்கு நேரடியாக உதவிய கரம் என்பது பிரதமா் மோடியினடைய கரம்; ஊழல் இல்லாத நோ்மையான நிா்வாகத்தை இந்தியாவில் ஏழை எளிய மக்களிடம் கொண்டு சோ்த்தவா் பிரதமா் மோடி.

தமிழ்நாடும் மனசாட்சியுள்ள மறத்தமிழரும் பிரதமரின் நோ்மை, நிா்வாகத்திறன், தேசத்தின் நலம், அண்டை நாடுகளிடமிருந்து இந்தியாவை காப்பாற்றிட கண் துஞ்சாமல் செயலாற்றுகின்ற பாங்கு - இவற்றை உள்ளத்தில் உணா்ந்து பொங்கல் நாளில் புதியதோா் உலகு படைத்திட சூளுரைப்போம்.

கட்டுரையாளா்: தலைவா், இயற்கை நீா்வளப் பாதுகாப்பு இயக்கம்.

தமிழ்நாடு சட்டமன்றத்தின் அடுத்த கூட்டத்தொடரில் பல்கலைக்கழகத் துணைவேந்தர்களை நியமிக்கும் முழு அதிகாரத்தையும் மாநில அரசிடமே ஒப்படைக்கும் வகையில் ஒருமனதாகத் தீர்மானம் நிறைவேற்றப்படும் என்று முதல்வர் மு.க.ஸ்டாலின் தெரிவித்துள்ளார். அண்மையில் நியமிக்கப்பட்ட சில துணைவேந்தர்கள், மாநில அரசின் விருப்பத்துக்கு மாறாக நியமிக்கப்பட்டுள்ளனர்; அதன் தொடர்ச்சியாகவே, தமிழ்நாடு அரசு இந்த முடிவை நோக்கி நகர்ந்துள்ளதாகப் பேசப்படுகிறது.

இதே நேரத்தில், நம்முடைய அருகமை மாநிலமான கேரளத்தின் ஆளுநர், சட்டமன்ற அவையை உடனே கூட்டிப் பல்கலைக்கழகங்களின் வேந்தர் பொறுப்பிலிருந்து தன்னை விடுவிக்குமாறு கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறார் என்பதையும் சேர்த்துப் பார்க்க வேண்டியிருக்கிறது. முதல்வரையே வேந்தராக நியமித்துக்கொள்ளுங்கள், தேவையென்றால் அவசரச் சட்டத்தில் கையெழுத்திடவும் தான் தயாராக இருப்பதாகக் கேரள ஆளுநர் கூறியிருப்பது இப்பிரச்சினையின் தீவிரத்தை எடுத்துக்காட்டுகிறது. வேந்தர் பொறுப்பிலிருந்து தாம் விலக விரும்புவதற்கான காரணங்களை வெளிப்படையாக அவர் சொல்லவில்லையென்றாலும் பல்கலைக்கழகங்களின் நிர்வாகங்களில் ஆளுங்கட்சி வரம்புமீறிச் செயல்படுகிறது என்பதைப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது.

பல்கலைக்கழகங்களின் வேந்தராக ஆளுநரை நியமிப்பது ஒரு மரபாக இருந்துவருகிறது. அதன் நீட்சியாகத் துணைவேந்தர் நியமனத்திலும் அவரது அதிகாரம் சட்டரீதியாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுள்ளது. ஆளுநர் மத்திய அரசின் பிரதிநிதியாகவே இருக்கிறார் என்ற நிலையில், துணைவேந்தர் நியமனங்களில் மத்திய அரசின் தலையீடும் நிகழ்கிறது. மாநிலத்தின் ஆளுங்கட்சி மத்தியில் எதிர்க்கட்சியாக இருக்கும்போது, துணைவேந்தர் நியமனத்தில் தனக்கான உரிமையை விட்டுக்கொடுக்கத் தயாராக இருப்பதில்லை. கடந்த டிசம்பரிலேயே மஹாராஷ்டிரத்தில் மாநிலப் பல்கலைக்கழகங்களின் துணைவேந்தர்களை நியமிப்பதில் ஆளுநருக்கு உள்ள அதிகாரங்களைக் குறைக்கும்வகையில் சட்ட முன்வடிவு நிறைவேற்றப்பட்டுக் கையெழுத்துக்குக் காத்திருக்கிறது. மேற்கு வங்கத்தில், மாநில முதல்வரையே அனைத்துப் பல்கலைக்கழகங்களுக்கும் வேந்தராக நியமிப்பதற்கான யோசனை விவாதிக்கப்பட்டுவருகிறது.

கல்வியாளர்கள் அரசியல் சார்புநிலைகளுக்கு அப்பாற்பட்டவர்கள் அல்லர். உயர்கல்வியிலும் ஆராய்ச்சித் துறைகளிலும் அதன் தாக்கங்கள் இருக்கவே செய்யும். ஜனநாயக நாட்டில் அதுவும் அனுமதிக்கப்பட வேண்டும். மாநில அரசு நியமித்த துணைவேந்தர்களிடம் இந்தச் சார்புநிலைகள் வெளிப்படையாகவே அனுமதிக்கப்பட்ட நீண்ட நெடிய வரலாறும் உண்டு. பல்கலைக்கழக நிதிநல்கைக் குழுவின் (யூஜிசி) நல்கைகளைப் பெறுவதாலும் அதன் வழிகாட்டு நெறிமுறைகளைப் பின்பற்றுவதாலுமே மாநில அரசால் தொடங்கப்பட்ட பல்கலைக்கழகங்கள் மத்திய அரசின் சொற்படியும் அதன் பிரதிநிதியான ஆளுநர் சொற்படியும் நடக்க வேண்டுமா என்ற கேள்வியே தற்போது முதன்மை பெறுகிறது.

ஆனால், துணைவேந்தர் நியமனத்தில் மாநில உரிமை பேசும் கட்சிகள், உயர் கல்வித் துறையின் சீரழிவைத் தடுத்து நிறுத்துவதில் ஏன் போதிய அக்கறை காட்ட மறுக்கின்றன என்பதும் தவிர்க்கவியலாத மற்றொரு கேள்வி. பல்கலைக்கழகங்களில் பேராசிரியர்கள் தொடங்கி அலுவலக ஊழியர்களின் நியமனம் வரை எதிலும் வெளிப்படைத்தன்மையில்லை. பல்கலைக்கழகங்கள் அவற்றுடன் இணைக்கப்பட்ட கல்லூரிகளை நிர்வகிக்கும் அமைப்புகளாக இருக்கின்றனவேயொழிய, ஆராய்ச்சித் துறையில் மேலதிக அக்கறையைக் காட்டுவதில்லை. துணைவேந்தர் நியமனங்களை மட்டுமல்ல, பல்கலைக்கழகங்களின் செயல்பாடுகளையும்கூட விரிவாக விவாதிக்க வேண்டியிருக்கிறது.

முதுமையில் வறுமை கொடியது, தனிமை கொடியது, பல நோய்கள் கொடியவை என்பது தெரிந்ததே. ஆனால், இவை எல்லாவற்றையும்விட மிகவும் கொடியது என்ன தெரியுமா? அதுதான் முதுமையில் இயலாமை. அதாவது, வயதான காலத்தில் தனது தேவைகளுக்காக மற்றவர்களை சார்ந்திருப்பது.

உதாரணம்: குளிப்பதற்கு, உடை உடுத்துவதற்கு, சாப்பிடுவதற்கு, நடப்பதற்கு இப்படித் தன்னுடைய ஒவ்வொரு தேவைக்கும் மற்றவர்களைச் சார்ந்திருப்பதுதான் மிகவும் கொடுமையானது. தனக்குத் தேவைப்படும்போதெல்லாம் உதவ ஒருவர் முன்வர வேண்டும். அவர் மனம் கோணாமல் இருக்க வேண்டும். இதற்கு உற்ற துணை அல்லது உறவினர்களின் உதவி வேண்டும். தனக்கு உதவ ஆட்களை வைத்துக்கொள்வதென்றால், அதற்கேற்ற நிதி வசதி வேண்டும். இத்தனையும் அமைவது என்றால், அது சற்றுச் சிரமம்தான். ஆகவே, இந்த இயலாமையைத் தடுத்து, தன் சொந்தக் காலிலேயே ஒருவர் நிற்க ஏதாவது வழிகள் உண்டா?

பக்கவாதம், உதறுவாதம் என்கிற பார்க்கின்சன்ஸ் நோய், மூட்டுவலி, உடற்பருமன், சத்துணவுக் குறைவு, புற்றுநோய், பார்வைக் குறைவு, காது கேளாமை, ஆஸ்துமா, இதய பலவீனத்தால் மூச்சு விடுவதில் சிரமம், உடல் உறுப்புகளை இழத்தல் போன்ற உடல் நோய்களால் இயலாமை ஏற்படும். மனச்சோர்வு, மறதி நோய் எனும் டிமென்சியா போன்ற மனநோய்களாலும் இயலாமை ஏற்படும்.

எந்த அளவுக்கு உதவி தேவைப்படும்?

இது அவரவருடைய இயலாமையைப் பொறுத்தே இருக்கும். பக்கவாதத்தால் பாதிக்கப்பட்டு, பழைய நிலைக்குத் திரும்பிய ஒருவருக்கு, நடக்கும்போது மட்டும் ஒருவர் துணை வேண்டும். அதே சமயம், உதறுவாதத்தினால் பாதிக்கப்பட்டவருக்கு, அவருடைய எல்லா தேவைகளையும் செய்ய ஒருவர் வேண்டும். இதைவிடச் சிரமம், மறதி நோயால் பாதிக்கப்பட்டவரின் நிலை. அவரைச் சிறு குழந்தையைப் பார்த்துக்கொள்வதுபோல எல்லா நேரங்களிலும் கூடவே இருந்து, அன்புடன் பராமரிக்க ஒருவர் தேவை. மனநோயால் பாதிக்கப்பட்டிருந்தால், அவர்களுக்குப் பேச்சுக்குத் துணையாக ஒருவர் இருந்தாலே போதும்.

உறவினர்களின் நிலை

தொடர்ந்து படுத்துக் கிடக்கும் முதியவர்களைக் கவனித்துக்கொள்ளும் உறவினர்களின் நிலையைச் சற்று பார்ப்போம். முதலில் பெரியவர் விரைவில் குணம் அடைந்தால் போதும் என்று விழுந்து விழுந்து கவனிப்பார்கள். மருத்துவரையும் இயன்முறை சிகிச்சை நிபுணரையும் வீட்டுக்கே வரவழைத்து சிகிச்சை நடைபெறும். பெரியவரின் நிலையில் முன்னேற்றம் ஏற்படவில்லை என்றால், கவனிப்பு சிறிது சிறிதாகக் குறையும்.

மருத்துவரிடம் தொலைபேசியிலேயே ஆலோசனை பெறப்படும். மருந்துகளின் விலை அதிகம் இருப்பதால், பல மருந்துகள் குறைக்கப்படும். தொடர்ந்து பெரியவரைக் கவனித்துவரும் உறவினர்கள் தூக்கமின்மையால் உடல்நலம் பாதிக்கப்படுவார்கள். கணவன், மனைவி உறவும் சில நேரங்களில் பாதிக்கப்படக்கூடும். "பெரியவர் ஏன் இப்படிப் படுத்து அவதிப்படுகிறார். இதற்கு ஒரேயடியாகப் போய்விட்டாலே போதும்!” என்று கூறவும் செய்வார்கள். என்றாவது ஒருநாள் இச்சொல் அவர் காதில் படும்போது, அவர் படும் மன வேதனையைச் சொல்லிமாளாது.

முதுமையில் இயலாமையின்றி வாழக் கீழ்க்கண்ட வழிமுறைகளை ஐம்பது வயதிலிருந்தே தவறாமல் கடைப்பிடித்துவர வேண்டும். வயதான காலத்தில் இயலாமை ஏற்படப் பல காரணங்கள் இருந்தாலும் அவற்றுள் முக்கியமானவை நோய்களே. எடுத்துக்காட்டாக: வயதான காலத்தில் பார்வை குறைவதை முதுமையின் விளைவு என்று எண்ணி, ஆரம்பத்திலேயே மருத்துவரிடம் செல்வதில்லை. கண்ணில் ஏற்படும் குளுக்கோமா மற்றும் விழித்திரை பாதிப்பால் ஏற்படும் நோய்களால் பார்வை குறையும் என்பது தெரிவதில்லை. பார்வை குறைந்து முற்றிய நிலையில், அதற்குத் தக்க சிகிச்சை பெற்றும் பயனளிக்காத நிலையில், மற்றவர்களைச் சார்ந்திருக்க வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்படுகிறது. இதேபோல்தான் காதுகேளாமையும்!

முதுமையில் ஏற்படும் இயலாமைக்கு நீரிழிவு நோயின் பங்கு மிகவும் உண்டு. வயதான காலத்தில் இந்நோய் எந்த அறிகுறியும் இல்லாமல் இருளில் ஒளிந்திருக்கும் திருடனைப் போல் மறைந்திருக்கும். விழித்திரை பாதிப்பு ஏற்பட்டு பார்வை குறையலாம் அல்லது பாதங்களுக்குச் செல்லும் ரத்த ஓட்டம் தடைபட்டு, காலில் ஆறாத புண்கள் ஏற்பட்டுக் கால்களை இழக்க நேரிடலாம். ஆகையால், ஆண்டுக்கு ஒரு முறையாவது நீரிழிவு நோய் உள்ளவர்கள் கண் பாதுகாப்புக்கும், பாதப் பாதுகாப்புக்கும் மிகவும் முக்கியத்துவம் கொடுத்து, மருத்துவரின் ஆலோசனையைப் பெற்று, நோயைக் கட்டுக்குள் வைத்திருந்தால் இந்நோயால் ஏற்படும் இயலாமை அகன்று நலமாய் வாழலாம்.

உயர் ரத்த அழுத்தம் சிலருக்கு எவ்வித அறிகுறியும் இல்லாமலேயே மறைந்திருக்கும். வேறு ஏதாவது தொல்லைக்கு (எடுத்துக்காட்டாக, மூட்டுவலி) மருத்துவரிடம் செல்லும்போது உயர் ரத்த அழுத்தம் இருப்பது கண்டறியப்படும். மருத்துவரின் ஆலோசனைப்படி அதற்குத் தொடர்ந்து தக்க சிகிச்சை எடுத்து வர வேண்டும். உயர் ரத்த அழுத்தம் திடீரென்று அதிகரிக்கும்போது பக்கவாதம் ஏற்பட்டு ஒருவரைப் படுக்கையில் வீழ்த்திவிடும். பக்கவாதம் ஏற்பட்டு சுமார் 3 மணி நேரத்திற்குள்ளேயே தக்க சிகிச்சை எடுத்தால் நல்ல பயன் கிடைக்கும். காலம் தாழ்த்தினால் பக்கவாதத்தால் ஏற்படும் இயலாமையினால் ஆயுள் முழுவதும் காலத்தைக் கழிக்க வேண்டியிருக்கும். நீரிழிவு நோய் உள்ளவர்களுக்கும், தொடர்ந்து புகைபிடிப்பவர்களுக்கும் பக்கவாதம் வர வாய்ப்பு அதிகம் உள்ளது.

உதறுவாதத்தை ஆரம்ப நிலையிலேயே கண்டறிந்து, அதற்குத் தொடர்ந்து சிகிச்சை பெற வேண்டும். இல்லையேல், சரியாகப் பேசவும் நடக்கவும் முடியாத நிலை ஏற்படலாம். ஆரம்ப நிலையில் இந்நோயின் தொல்லைகள் முதுமையின் விளைவு போலவே இருக்கும். சந்தேகம் இருப்பின் துறை சார்ந்த சிறப்பு மருத்துவரை நாடி, தக்க சிகிச்சை எடுத்துக்கொண்டு இந்நோயினால் ஏற்படக்கூடிய இயலாமைக்கு குட்பை கூறலாமே!

மூட்டுவலி, முக்கியமாக முழங்கால் மற்றும் இடுப்பு வலிக்கு உடனே தக்க சிகிச்சை எடுத்துக்கொண்டால், வலியின்றி வாழலாம். உரிய சிகிச்சை பெறாமல் காலம் தாழ்த்திவிட்டால், மூட்டுவலி அதிகமாகி நடை குறைந்து படுக்கையில் கிடக்க வேண்டிய நிலை உண்டாகும். இதனால் நோயாளிக்கு மட்டுமல்ல, அவர்களைக் கவனித்துக்கொள்ளும் உறவினர்களுக்கும் சிரமங்கள் ஏற்படலாம்.

ஆண்டுக்கு ஒரு முறையாவது மருத்துவப் பரிசோதனை செய்துகொண்டு, நோய் இருப்பின் அதற்கு உரிய தொடர் சிகிச்சை எடுத்துக்கொள்வதன் மூலம் பல நோய்களின் விளைவாக ஏற்படும் இயலாமை இன்றி சொந்தக்காலில் நிற்கலாம். முதுமைப் பருவத்தில் வரும் பல நோய்களை விரட்டி இயலாமை இன்றி வாழ உடற்பயிற்சி மிகவும் உதவும். நாள்தோறும் மூன்றிலிருந்து ஐந்து கி.மீ. தூரம் நடப்பது நல்லது; அல்லது முப்பதிலிருந்து நாற்பத்தைந்து நிமிடங்கள் உடற்பயிற்சி செய்ய வேண்டும். மனச்சோர்வு, மறதி நோய் போன்றவற்றால் ஏற்படும் இயலாமையைத் தினமும் செய்யும் தியானம் மற்றும் பிராணாயாமம் மூலம் தவிர்க்க முடியும்.

நிதி வசதியின்மை இயலாமைக்கு ஒரு முக்கியக் காரணமாகிறது. வறுமையினால் தன் அன்றாடத் தேவையைப் பூர்த்திசெய்துகொள்ள, இளைஞர்களைச் சார்ந்திருக்க வேண்டிய நிலை ஏற்படுகிறது. முதுமையில் தனித்து நிற்கப் பணம் மிகவும் அவசியம். இதற்கு நடுத்தர வயதிலிருந்தே முதுமைக் காலத்துக்காக ஒரு கட்டாயச் சேமிப்பை ஏற்படுத்திக்கொள்ள வேண்டும். வறுமையால் ஏற்படும் இயலாமையை இதன் மூலம் ஓரளவுக்குத் தடுக்க முடியும்.

வயதாகிவிட்டது, இனி தொல்லைகள் வருவது இயல்புதான் என்று எண்ண வேண்டாம். பல தொல்லைகளைத் தவிர்த்து இயலாமை இன்றி நலமாய் வாழ முடியும். இதற்குரிய முயற்சிகளை நடுத்தர வயதிலிருந்தே தொடங்க வேண்டும். கால முறைப்படி மருத்துவப் பரிசோதனை, தினமும் செய்யும் உடற்பயிற்சி, தடுப்பூசி போட்டுக்கொள்வது, தினமும் செய்யும் தியானம், பிராணாயாமம், இத்தோடு தேவையான நிதிவசதியை வைத்துக்கொண்டால், முதுமையில் ஏற்படும் இயலாமையைக் கண்டிப்பாக விரட்ட முடியும். பிறர் உதவியின்றி சொந்தக்காலில் நிற்க முடியும்!

- வி.எஸ்.நடராஜன், முதியோர் நல மருத்துவர், பத்மஸ்ரீ விருது பெற்றவர். தொடர்புக்கு: dr_v_s_natarajan@yahoo.com

தேசியத் தலைவராகிறார் தொல்.திருமாவளவன். தமிழ்நாட்டுக்கு வெளியிலும் விடுதலைச் சிறுத்தைகள் கட்சியை விரிவுபடுத்தத் தொடங்கியிருக்கிறார். இந்த ஆண்டின் இரண்டாவது நாளில், ஆந்திர பிரதேசத்தின் ஓங்கோல் மாவட்டத்தில் அம்பேத்கரின் சிலை திறப்பு விழாவில் அவர் கலந்துகொண்டுள்ளார். இந்நிகழ்வு தொடர்பில் பேசியிருக்கும் விசிக பொதுச்செயலாளரும் சட்டமன்ற உறுப்பினருமான சிந்தனைச்செல்வன் கர்நாடகம், ஆந்திரப் பிரதேசம், தெலங்கானா ஆகிய மாநிலங்களிலும் கேரளத்தில் மூணாறு மாவட்டத்திலும் விசிக செயல்பட்டுவருவதாகவும் உள்ளாட்சித் தேர்தலில் பங்கெடுத்துவருவதாகவும் தெரிவித்துள்ளார்.

இடதுசாரி இயக்கத்துக்குத் தீவிர ஆதரவை அளித்துவந்த தலித் சமூகத்தவர்கள், அதற்கு மாற்றாகத் தற்போது விசிகவைப் பார்க்கிறார்கள் என்கிறார் சிந்தனைச்செல்வன். இடதுசாரி அமைப்புகளும் காங்கிரஸ் கட்சியும் தலித் சமூகத்தினரின் உள்ளக்கிடக்கைகளை எடுத்துரைப்பதில் தவறிவிட்டன என்பது அவர் பார்வையாக உள்ளது. தென்மாநிலங்களில் தலித்துகளுக்கான தனிக்கட்சிக்குத் தேவை எழுந்துள்ளது என்பதும் விசிக அக்குரலைப் பிரதிபலிக்கும் என்பதும் அவரது கருத்து. தமிழ்நாட்டில் அனைவருக்கும் பொதுவான கட்சியாக அடையாளப்படுத்திக்கொள்ள விரும்பும் விசிக, தமிழ்நாட்டுக்கு வெளியே தன்னை தலித் கட்சியாகவே முன்னிறுத்துகிறது என்பது முரணாகத் தெரிகிறது.

தமிழ்நாட்டில், இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு திராவிட இயக்கத்தையும் பெரியாரையும் குறைகூறி, தமது மாத இதழில் தொடர் கட்டுரை வெளியிட்டுவந்த விசிக, கடந்த மக்களவைத் தேர்தல் முடிவு வந்த மறுநாளே கி.வீரமணியை அவரது இல்லத்தில் சந்தித்து, ‘இது உங்கள் கொள்கைக்குக் கிடைத்த வெற்றி’ என்று சொல்லும் அளவுக்கு முழுச் சமாதானமாகிவிட்டது. இப்போது, இடதுசாரி இயக்கங்கள் ஆற்றிய பணிகளில் திருப்தியில்லை என்று குற்றம்சாட்டத் தொடங்கியிருக்கிறது.

தோழமை இருள்

பெரியார் திடலில் மு.க.ஸ்டாலினுக்கு ‘அம்பேத்கர் சுடர்’ விருதளித்த மேடையிலேயே, அவர் காங்கிரஸ் அல்லாத புதிய கூட்டணியில் சேர்ந்துவிடக் கூடாது என்று வேண்டுகோள் விடுத்தார் திருமாவளவன். இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியினரோ சந்திரசேகர் ராவை நேரடியாகச் சந்தித்து, எல்லா எதிர்க்கட்சிகளும் ஒன்றுபட்டு பாஜகவை எதிர்ப்போம் என்று மணிக்கணக்கில் உரையாடித் திரும்பியிருக்கிறார்கள். ஆனால், மேடையில் இடதுசாரிகளுடன் கைகளை உயர்த்திக்கொண்டே அவர்களது வாக்கு வங்கியைக் கைப்பற்றுவதற்கும் விசிக விரும்புவது தெளிவாகவே தெரிகிறது. அதே நேரத்தில், இடதுசாரிகள் மீது விசிக வைக்கும் குற்றச்சாட்டுகள் எந்த அளவுக்கு உண்மையானவை?

அம்பேத்கரியர்களுக்கும் மார்க்ஸியர்களுக்கும் இடையிலான இந்த அரசியல் விவாதம் முக்கியத்துவம் கொண்டது. மார்க்ஸியர்களும் அதைக் குறித்து விரிவாகப் பேசியிருக்கிறார்கள். இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் தேசியச் செயலாளர் டி.ராஜா, மார்க்ஸியக் கோட்பாட்டாளர் ந.முத்துமோகன் இருவரும் இணைந்தெழுதி, அண்மையில் தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ள ‘மார்க்ஸ்-அம்பேத்கர்: தொடரும் உரையாடல்கள்’ என்ற நூல் அவ்வகையில் குறிப்பிடத்தக்க ஒன்று. (என்சிபிஎச் வெளியீடு).

வர்க்கமும் சாதியும்

இந்தியாவில் சமநிலைச் சமுதாயம் ஒன்றைக் காண்பதற்கான மார்க்ஸியர்களின் தொலைநோக்கு இலக்கு, சாதிக்கும் வர்க்கத்துக்கும் உள்ள தொடர்பைத் தவிர்த்துவிட்டுச் சாத்தியமில்லை. வர்க்கப் போராட்டம் என்பது சாதிய வெறுப்பையும் எதிர்த்துப் போராடுவதுதான். சாதியத்துக்கு எதிரான போராட்டம் என்பது அம்பேத்கரின் ஆய்வுகளையும் அவற்றின் முடிவுகளையும் தவிர்த்துவிட்டு முழுமைபெறாது. அம்பேத்கர், பெரியார் உள்ளிட்ட முற்போக்குச் சிந்தனையாளர்களே இந்திய மார்க்ஸியர்களின் வழிகாட்டிகள்.

இன்னும் சுருக்கமாகச் சொல்வதென்றால், இந்தியாவில் வர்க்கப் போராட்டம் என்பதே சாதியத்துக்கு எதிரான போராட்டத்திலிருந்துதான் தொடங்குகிறது. கருத்தியல் நிலையில் மார்க்ஸியர்கள் வந்துசேர்ந்திருக்கும் இந்த முடிவு, செயல்பாட்டுத் தளத்திலும் வெளிப்பட வேண்டும். ஆனால், அவ்வாறு நடக்கவில்லை, நடந்திருந்தாலும் அதில் தலித் மக்களுக்குத் திருப்தியில்லை என்று குறைபட்டுக்கொள்கிறது விசிக. தலித்துகள் அரசியலதிகாரம் பெறுவது மட்டுமே தீர்வாகிவிடுமா, சாதிகளுக்கு இடையிலான அதிகாரப் பகிர்வில் நிகழும் சில மாற்றங்கள் சமநிலைச் சமுதாயத்தை நோக்கி இட்டுச்செல்ல உதவுமா என்பது போன்ற கேள்விகளும் இங்கு இயல்பாகவே எழுகின்றன.

அம்பேத்கரின் இறுதிக் காலத்தில் அவருடைய முக்கிய விவாதங்கள் பலவும் மார்க்ஸியத்துடன்தான் நிகழ்த்தப்பட்டன என்பதைத் தமது நூலில் சுட்டிக்காட்டும் ராஜாவும் முத்துமோகனும் கம்யூனிஸத்துக்கும் சாதி அடையாள அரசியலுக்கும் இடையே அவ்வப்போது தோன்றும் முரண்பாடுகளையும் எதிர்ப்புகளையும் குறித்து சிறப்புக் கவனம் செலுத்தியுள்ளனர். சமய அடிப்படையிலான அடையாள அரசியலில் மட்டுமின்றி, சாதி அடிப்படையிலான அடையாள அரசியலிலும்கூட காலனியத்தின் பிரித்தாளும் கொள்கை இயங்கியதை நினைவுபடுத்துகின்றனர். எனவே, இது குறித்த தெளிவு இடதுசாரி இயக்கம், தலித் அமைப்புகள் இரண்டுக்குமே தேவை என்பதை வலியுறுத்துகின்றனர்.

வர்க்கத்தின் வரையறை

மார்க்ஸின் வர்க்கக் கோட்பாட்டில் ஒடுக்குதல்தான் முதன்மை பெறுகிறதேயொழிய அதைத் தீர்மானிக்கும் முக்கியக் காரணிகளில் ஒன்றான பொருளாதாரம் அல்ல. சுதந்திரமானவர்-அடிமை, நிலவுடைமையாளர்- பண்ணையடிமை என்று இந்த வர்க்க முரண்பாட்டை விரிவாகப் பொருள்கொள்ள வேண்டும். ‘சுரண்டலுக்கு எதிரான எந்தவொரு போராட்டமும் வர்க்கப் போராட்டம்தான்’ என்ற முன்னணி தலித் ஆய்வாளர் கெயில் ஓம்வெட் கருத்தை விவாதிக்கும் நூலாசிரியர்கள், அதைவிடவும் வர்க்கப் போராட்டம் குறித்த லெனினின் கருத்துகள் இந்தியச் சூழலுக்கு நெருக்கமாக இருப்பதை மேற்கோள்களின் வழியே எடுத்துக்காட்டுகின்றனர்.

ஓம்வெட் பயன்படுத்தும் ‘சமூகக் கட்டுப்பாடு’ என்ற வார்த்தைகளைக் காட்டிலும் லெனின் கூறும் ‘சமூக உறவு’, இந்தியாவில் இயங்கும் வர்க்கமான சாதியப் படிநிலையைப் புரிந்துகொள்ள உதவும் என்ற முடிவுக்கு வருகின்றனர். ‘சமூகவியலைத் தவிர்த்ததொரு அரசியல் இருக்க முடியாது’ என்பதுதான் மார்க்ஸின் உறுதியான கருத்தும். சாதியைக் குறித்த அம்பேத்கரின் ஆய்வுகளிலும் உழைப்பின் பகுப்பை நிராகரித்துவிடவில்லை. உழைப்பாளர்களுக்கு இடையிலான பகுப்பையும் அவர் சேர்த்துக்கொண்டிருக்கிறார். அவ்வளவுதான்.

‘சமயச் சார்பற்ற, முற்போக்கு மக்களாட்சி இயக்கங்களுடன் தலித் மக்கள் சேர்வதைத் தடுத்து, தலித் சாதியினரை ஒரு தனித்த, அரசியல்-சமூக இனத்தவராகத் திரட்ட எடுக்கப்படும் முயற்சிகள் தலித்துகளைப் பலவீனமாக்கும்; அவர்களுடைய போராட்டங்களையும் வலுவிழக்கச் செய்து, அவர்களுடைய நலன்களுக்குக் குந்தகம் விளைவிக்கும்’ என்ற எச்சரிக்கையையும் இந்நூல் விடுக்கிறது.

வர்க்க-சாதி உறவுகளை இன்றைய இந்திய மார்க்ஸியர்கள் ஏற்றுக்கொள்ளவும், விவாதிக்கவும், அதன் அடிப்படையில் செயல்படவும் தயாராகவே இருக்கின்றனர். இந்த உரையாடல்கள் உடனடியாக முடிவுக்கு வந்துவிடாது என்பதும் டி.ராஜா- ந.முத்துமோகன் இணைந்தெழுதிய இந்நூலின் தலைப்பிலிருந்தே தெரிகிறது. ஆனால், இந்த நட்புமுரண் உரையாடலில் வாக்கு வங்கி அரசியலும் பின்னணியாக இயங்குமெனில், கிடைக்கும் முடிவு என்னவாக இருந்துவிட முடியும்?

- செல்வ புவியரசன், தொடர்புக்கு: puviyarasan.s@hindutamil.co.in

பல நாடுகளில் ஒமிக்ரானின் அசாதாரண பரவல் என்பது மிகப்பெரிய எண்ணிக்கையில் அதிக அளவில் மக்கள் கடுமையாக பாதிக்கப்படுவார்கள் என்பதாகும். ஓமிக்ரானைப் பற்றி நிம்மதி அடைய வேண்டிய நேரம் இதுவல்ல என்று நிபுணர்கள் கூறுகிறார்கள்.

கொரோனா வைரஸின் முந்தைய திரிபு வரைஸ்களுடன் ஒப்பிடும் போது, ​​வேகமாக பரவி வரும் ஒமிக்ரான் திரிபு வைரஸ், கடந்த காலத்தை விட கோவிட்-19 குறைவான ஆபத்தை ஏற்படுத்துகிறது என்ற பார்வையை தூண்டியுள்ளது. இந்த விஷயத்தில், விரைவில் அல்லது பின்னர் எல்லோரும் வைரஸுக்கு ஆளாக நேரிடும் என்பதால், இப்போது தொற்றுநோயைத் தடுக்க ஏன் அதிக முயற்சி எடுக்க வேண்டும்? என்று சிலர் கேட்கிறார்கள்.

ஒமிக்ரானைப் பற்றி நிம்மதியாக இருக்க வேண்டிய நேரம் இதுவல்ல என்று நிபுணர்கள் கூறுகிறார்கள்.

சிலர் இன்னும் மிகவும் நோய்வாய்ப்பட்டவராக மாறலாம்

கொரோனா வைரஸின் முந்தைய மாறுபாடுகளைவிட ஒமிக்ரான் கோவிட்-19-ன் அறிகுறியில்லாமல் இருப்பதற்கு வழிவகுக்கும் என்று ஆராய்ச்சி சுட்டிக்காட்டியுள்ளது. முந்தைய தொற்றுகளின்போது பொதுவாக காணப்பட்ட சுவாசக பிரச்னைகள் இல்லாமல். இதில் ஒமிக்ரான் அறிகுறி உள்ளவர்களுக்கு தொண்டை புண் அல்லது மூக்கு ஒழுகுதல் போன்ற லேசான பிரச்னைகளை அதிக அளவில் அனுபவிக்கிறார்கள்.

ஓமிக்ரான் பாதிப்பை தவிர்க்க முயற்சிக்க வேண்டும் ஏன்?

பல நாடுகளில் ஒமிக்ரான் வைரஸின் அசாதாரண பரவல் என்பது மிகப் பெரிய எண்ணிக்கையில், அதிக அளவில் மக்கள் கடுமையாக நோயை அனுபவிப்பார்கள் என்பதாகும். குறிப்பாக, இத்தாலி மற்றும் ஜெர்மனியின் சமீபத்திய தகவல்கள், தடுப்பூசி போடப்படாதவர்கள் மருத்துவமனையில் சேர்ப்பது, தீவிர சிகிச்சை மற்றும் இறப்பு போன்றவற்றிற்கு வரும்போது மிகவும் பாதிக்கப்படக்கூடியவர்கள் என்பதைக் காட்டுகிறது.

“விரைவில் அல்லது பின்னர் அனைவரும் தொற்றுக்கு ஆளாவார்கள் என்பதை நான் ஒப்புக்கொள்கிறேன். ஆனால், பின்னர் நல்லதாக இருக்கும்” என்று ராக்ஃபெல்லர் பல்கலைக்கழகத்தின் வைரஸ் நிபுணர் மைக்கேல் நுசென்ஸ்வீக் கூறினார். “ஓமிக்ரான் பாதிப்பை தவிர்க்க முயற்சிக்க வேண்டும் ஏன்? ஏனென்றால் பின்னர் நம்மிடம் சிறந்த மற்றும் அதிக மருந்துகள் மற்றும் சிறந்த தடுப்பூசிகள் கிடைக்கும்.” என்று கூறினார்.

தொற்று ஏற்பட்டவர்கள் மற்றவர்களையும் பாதிக்கலாம்

ஒருவர் லேசாக நோய்வாய்ப்பட்டிருக்கலாம். ஆனால், முந்தைய தொற்று மூலம் அல்லது தடுப்பூசி மூலம் ஆன்டிபாடிகள் உருவாகி இருந்தாலும் கூட, ஆபத்தான நோய்க்கான ஆபத்தில் உள்ள மற்றொருவருக்கு வைரஸை பரப்பலாம் என்று யேல் பல்கலைக்கழகத்தில் வைரஸ் நோயெதிர்ப்பு பற்றி ஆய்வு செய்யும் அகிகோ இவாசகி கூறினார்.

ஓமிக்ரான் வைரஸின் நீண்ட கால விளைவுகள் தெரியவில்லை

தடுப்பூசிக்குப் பிறகு கொரோனா வைரஸின் முந்தைய மாறுபாடுகளுடன் கூடிய தொற்றுகள், லேசானதொற்றுகள் மற்றும் திருப்புமுனை தொற்றுகள் உட்பட, சில நேரங்களில் நீடித்த, பலவீனப்படுத்தும் நீண்ட கால கோவிட் அறிகுறியை ஏற்படுத்தியது. ஒமிக்ரான் உடன் எந்த அளவு தொற்றுகள் ஏற்படுகின்றன என்பது பற்றிய தரவு எதுவும் நம்மிடம் இல்லை… நீண்ட கால கோவிட் தொற்று அறிகுறி முடிவடைகிறது” என்று இவாசகி கூறினார். “ஒமிக்ரானை லேசான தொற்று என்று குறைத்து மதிப்பிடும் நபர்கள், பல மாதங்கள் அல்லது வருடங்கள் நீடிக்கும் நோயால் பலவீனப்படுத்தும் ஆபத்தில் உள்ளனர்.” என்று கூறுகிறார்.

சுய-பாதிப்பு ஆன்டிபாடிகள், விந்தணு குறைபாடுகள் மற்றும் இன்சுலின் உற்பத்தி செய்யும் செல்களில் ஏற்படும் மாற்றங்கள் போன்ற முந்தைய மாறுபாடுகளுடன் காணப்பட்ட அமைதியான விளைவுகளை ஒமிக்ரான் ஏற்படுத்துமா என்பதும் தெளிவாக இல்லை.

மருந்துகள் பற்றாக்குறையாக உள்ளன

ஒமிக்ரான் சிகிச்சைகள் மிகவும் மட்டுப்படுத்தப்பட்டு ஒரு அளவில் மட்டுமே உள்ளன. மருத்துவர்கள் சிகிச்சையை அனைவருக்கும் அளிக்க வேண்டும். கடந்த கோவிட்-19 அலைகளின்போது பயன்படுத்தப்பட்ட மூன்று ஆன்டிபாடி மருந்துகளில் இரண்டு இந்த மாறுபாட்டிற்கு எதிராக பயனில்லாமல் உள்ளன. மூன்றாவது, GlaxoSmithKline வழங்கும் sotrovimab, குறைவாக விநியோகத்தில் உள்ளது. ஒமிக்ரான் வைரஸ் தொற்றுக்கு எதிராக செயல்படும் Pfizer Inc இன் Paxlovid என்பது புதிய வாய்வழி வைரஸ் தடுப்பு சிகிச்சையாகும். அதனால், ஒருவர் நோய்வாய்ப்பட்டால், சிகிச்சைகள் கிடைக்காமல் போகலாம்.

நிரம்பி வழியும் மருத்துவமனைகள்

மருத்துவ சிகிச்சை இல்லாமல் முழுமையாக தடுப்பூசி போடப்பட்ட மற்றும் பூஸ்டர் தடுப்பூசி போடப்பட்ட நபர்களில், ஓமிக்ரான் அதிகமான பாதிப்பை ஏற்படுத்தாது என்று கொலம்பியா பல்கலைக்கழகத்தின் நுண்ணுயிரியல் மற்றும் நோயெதிர்ப்புத் துறை பேராசிரியர் டேவிட் ஹோ கூறினார். இருப்பினும், குறைவான தொற்றுகள் நல்லது. “குறிப்பாக இப்போது, மருத்துவமனைகள் ஏற்கனவே நிரம்பி வழியும்போது ஒமிக்ரான் அலையின் உச்சம் இன்னும் வரவில்லை” என்று ஹோ கூறினார்.

தொற்று பாதிக்கப்பட்ட நோயாளிகளின் சாதனை எண்ணிக்கை காரணமாக, மருத்துவமனைகள் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட அறுவை சிகிச்சைகள் மற்றும் புற்றுநோய் சிகிச்சைகளை ஒத்திவைக்க வேண்டியிருந்தது. மேலும், கடந்த கால தொற்று எழுச்சிகளின் போது, ​​மாரடைப்பு போன்ற பிற அவசரநிலைகளுக்கு, அதிகமாக மருத்துவமனைகளால் சரியாக சிகிச்சை அளிக்க முடியவில்லை.

ஓமிக்ரான் என்பது அசல் SARS-COV-2-ன் ஐந்தாவது மிகவும் குறிப்பிடத்தக்க திரிபு ஆகும். மேலும், இந்த வைரஸின் பிறழ்வுத் திறன் மேலும் குறையுமா என்பதைப் பார்க்க வேண்டும். அதிக தொற்று விகிதங்களும் வைரஸை மாற்றுவதற்கான வாய்ப்புகளை அளிக்கின்றன. அதை தவிர வேறு ஒன்றுமில்லை. கொரோனா வைரஸின் புதிய வகை அதன் முந்தைய வைரஸ்களைவிட மிகவும் தீங்கற்றதாக இருக்கும் என்று உத்தரவாதம் அளிக்கிறது.

“SARS-CoV-2 கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளில் பல்வேறு வழிகளில் நம்மை ஆச்சரியப்படுத்தியுள்ளது. மேலும், இந்த வைரஸின் பரிணாமப் பாதையை எங்களிடம் கணிக்க வழி இல்லை” என்று ஹோ கூறினார்.

டெல்லி மற்றும் மும்பையில் குறைந்து வந்த தினசரி பாதிப்பு எண்ணிக்கை புதன்கிழமை மீண்டும் உயர்ந்துள்ளது. பாதிப்பு வளர்ச்சி விகிதம் குறைந்திருந்தாலும், பாதிப்பு எண்ணிக்கை இன்னும் உயர்ந்து வருகிறது

Explained: Rise in Covid-19 cases, slower growth: புதன்கிழமை நாடு முழுவதும் 2.3 லட்சத்திற்கும் அதிகமான புதிய கொரோனா வைரஸ் தொற்றுகள் பதிவாகியுள்ளன, இது கடந்த சில நாட்களுடன் ஒப்பிடும்போது வேகமாக பரவலாகும். இந்த வேகமான பரவல் மும்பை மற்றும் டெல்லி போன்ற நகரங்களில் சமீபத்திய பாதிப்பு மந்தநிலையைப் பற்றிய கணிப்பில் இன்னும் தெளிவற்று இருப்பதைக் குறிக்கிறது.

மற்றொரு கவலை என்னவென்றால், நாட்டில் கொரோனா வைரஸ் தொடர்பான இறப்புகளின் எண்ணிக்கையில் கூர்மையான அதிகரிப்பு உள்ளது. கேரளாவிற்கு வெளியே இறப்பு எண்ணிக்கை கடந்த மூன்று நாட்களில் கிட்டத்தட்ட இரு மடங்காக அதிகரித்துள்ளது, இறப்பு எண்ணிக்கை புதன்கிழமை 170 ஐத் தாண்டியுள்ளது. கேரளா ஒவ்வொரு நாளும் அதன் எண்ணிக்கையில் முன்னர் கணக்கிடப்படாத இறப்புகளை அதிக எண்ணிக்கையில் சேர்த்து வருகிறது, இது நாட்டில் தினசரி இறப்பு எண்ணிக்கைக்கு பங்களிக்கிறது. ஆனால் தற்போது மற்ற மாநிலங்களில் இருந்தும் உயிரிழப்பவர்களின் எண்ணிக்கை கணிசமாக உயர்ந்துள்ளது. டெல்லியில் மட்டும் புதன்கிழமை 40 பேர் உயிரிழந்துள்ளனர்.

மந்தநிலை

கடந்த ஐந்து நாட்களில் மும்பையில் புதிய கொரோனா தொற்றுகளின் கூர்மையான சரிவு, நகரம் ஏற்கனவே மூன்றாவது அலையின் உச்சத்தை அடைந்துவிட்டது என்ற நம்பிக்கையை ஏற்படுத்தியுள்ளது. இந்த சரிவின் ஒரு பகுதி வார இறுதிகளில் பரிசோதனையில் ஏற்பட்ட சரிவு காரணமாக இருந்தது, ஆனால் கீழ்நோக்கிய போக்கு செவ்வாய் வரை தொடர்ந்தது. கடந்த வெள்ளிக்கிழமை கிட்டத்தட்ட 21,000 புதிய பாதிப்புகளுடன் ஒப்பிடுகையில், மும்பை அதன் அனைத்து நேர பாதிப்பு எண்ணிக்கைகளிலும் உச்சநிலையை அடைந்துள்ளது. மும்பையில் செவ்வாயன்று 11,647 பாதிப்புகள் பதிவாகியுள்ளன. ஆனால் புதன்கிழமை ஒரு கூர்மையான உயர்வு காணப்பட்டது, 16,420 பாதிப்புகள் கண்டறியப்பட்டுள்ளன.

மூன்றாவது அலையின் எழுச்சியை காணும் முதல் நகரமான டெல்லி, இந்த மாதத்தின் முதல் வாரத்தில் பாதிப்புகளின் கூர்மையான அதிகரிப்புக்குப் பிறகு மந்தநிலையில் நுழைந்ததாகத் தெரிகிறது. எவ்வாறாயினும், புதன்கிழமை, நகரத்தில் 27,000 க்கும் மேற்பட்ட பாதிப்புகள் கண்டறியப்பட்டன, இது இரண்டாவது அலையின் போது அடையப்பட்ட 28,395 என்ற எல்லா நேரத்திலுமான பாதிப்பு எண்ணிக்கைக்கு மிக அருகில் உள்ளது.

நாட்டிலேயே அதிக எண்ணிக்கையிலான பாதிப்புகளில் உள்ள மகாராஷ்டிராவும் இதேபோன்ற சூழ்நிலையில் உள்ளது. ஜனவரி 7 அன்று மாநிலத்தில் 40,000 க்கும் மேற்பட்ட பாதிப்புகள் பதிவாகியுள்ளன, ஆனால் அதன் பிறகு அது கணிசமாக அதிகரிக்கவில்லை, முக்கியமாக மும்பையில் காணப்பட்ட சரிவுக்கு நன்றி. இருப்பினும், புதன்கிழமை, மகாராஷ்டிராவில் 46,000 க்கும் மேற்பட்ட பாதிப்புகள் பதிவாகியுள்ளன, இது தற்போதைய அலையில் மிக அதிகம்.

கடந்த ஐந்து நாட்களில், தேசிய அளவிலும் ஒரு மந்தநிலையை கவனிக்க முடியும், தினசரி பாதிப்புகளின் அதிகரிப்பு ஜனவரி முதல் வாரத்தில் வேகமாக இல்லை. புதிய பாதிப்புகளின் ஏழு நாள் வளர்ச்சி சராசரி மிகவும் மெதுவான விகிதத்தில் அதிகரித்து வருகிறது (விளக்கப்படத்தைப் பார்க்கவும்). ஆனால், தினசரி பாதிப்புகளின் எண்ணிக்கை 10,000 க்கும் குறைவாக இருந்து ஒரு லட்சத்திற்கு மேல் அதிகரிக்க எட்டு நாட்கள் மட்டுமே ஆனது. கடந்த ஐந்து நாட்களில், 1.40 லட்சத்தில் இருந்து 1.95 லட்சமாக மாறியுள்ளது.

ஆனால் இது எப்போது வேண்டுமானாலும் மாறலாம். புதன்கிழமை ஏற்கனவே பாதிப்புகள் பெரிய அளவில் அதிகரித்துள்ளன. ஒப்பீட்டளவில் பத்து சிறிய மாநிலங்கள் மற்றும் யூனியன் பிரதேசங்கள் இன்னும் அவற்றின் எண்ணிக்கையை அறிவிக்காத நிலையில், பாதிப்புகளின் எண்ணிக்கை ஏற்கனவே 2.3 லட்சத்தைத் தாண்டியுள்ளது.

சில மாநிலங்களில் ஆரம்பநிலையில் அதிகரிப்பு

மகாராஷ்டிரா மற்றும் மேற்கு வங்கம் போன்ற மாநிலங்கள் மூன்றாவது அலைக்கு ஆரம்பத்தில் சென்றாலும், தற்போது பல மாநிலங்கள் அவற்றின் எண்ணிக்கையில் ஏற்றம் காணத் தொடங்கியுள்ளன. இதில் உத்தரப்பிரதேசம் மற்றும் பீகார் போன்ற பெரிய மாநிலங்களும் அடங்கும், அவற்றின் மக்கள்தொகை காரணமாக, மிக அதிக எண்ணிக்கையிலான நோய்த்தொற்று பாதிப்புகள் வெளிவரக்கூடிய சாத்தியம் உள்ளது. இரண்டாவது அலையின் போது, ​​உ.பி.யில் 37,000க்கும் மேற்பட்ட பாதிப்புகள் என்ற உச்சத்தை எட்டியது, அதே சமயம் பீகாரில் 16,000 பாதிப்புகள் இருந்தன. புதன்கிழமை, உ.பி.யில் 13,592 பாதிப்புகளும், பீகாரில் 6,413 பாதிப்புகளும் பதிவாகியுள்ளன.

உண்மையில், பெரிய மாநிலங்களில், மேற்கு வங்கம் மட்டுமே இதுவரை அதன் இரண்டாவது அலை உச்சத்தைத் தாண்டியுள்ளது. மகாராஷ்டிரா, கேரளா மற்றும் ஆந்திரா உள்ளிட்ட பிற மாநிலங்கள் இப்போது உச்சத்தை விட கீழே உள்ளன.

ஒப்பீட்டளவில் குறைந்த பாதிப்புகள்

இந்தியாவின் பாதிப்பு விகிதம் கடந்த இரண்டு வாரங்களில் கடுமையாக உயர்ந்துள்ளது, ஆனால் கடந்த ஆண்டு இரண்டாவது அலையின் போது காணப்பட்ட அளவுகளுக்கு அருகில் இல்லை. சோதனை செய்யப்பட்ட மொத்த நபர்களில் பாதிப்பு உறுதி செய்யும் நபர்களின் விகிதமான தொற்று பாதிப்பு விகிதம், மக்கள்தொகையில் நோய் பரவலை தெரிந்துக் கொள்வதற்கான ஒரு நல்ல குறிகாட்டியாகும். செவ்வாய்க்கிழமை நிலவரப்படி, இந்தியாவின் வாராந்திர தொற்று பாதிப்பு விகிதம் 9.18% ஆக உயர்ந்துள்ளது, இது ஆண்டின் தொடக்கத்தில் 1% ஆக இருந்தது, இது இந்த நேரத்தில் தொற்றுநோய் விரைவாக பரவுவதைக் குறிக்கிறது.

கடந்த ஆண்டு இரண்டாவது அலையின் உச்சத்தின் போது, ​​வாராந்திர தொற்று பாதிப்பு விகிதம் 22% ஐத் தாண்டியது. ஆனால் அதற்குக் காரணம், இரண்டு மாதங்களுக்கும் மேலாக நீண்ட காலத்திற்கு தொற்று பாதிப்பு உறுதி செய்த மிகப் பெரிய எண்ணிக்கையிலான மக்கள் தொகையால், மிகப் படிப்படியான முறையில் உச்சத்தை எட்டியது.

இந்த நேரத்தில், உயர்வு திடீரென, செங்குத்தானது. மேலும், மூன்றாவது அலை தற்போது அதன் உச்சத்தை நெருங்கவில்லை, இருப்பினும், இரண்டாவது அலையின் போது எட்டப்பட்ட 4.14 லட்சத்தை எளிதில் கடக்கும் என்று பல மதிப்பீடுகள் தெரிவிக்கின்றன.

உயிரிழப்புகள்

எவ்வாறாயினும், இப்போது மிகவும் குறிப்பிடத்தக்க குறிகாட்டியாக இறப்பு எண்ணிக்கை உள்ளது. மூன்றாவது அலையை இயக்கும் ஓமிக்ரான் மாறுபாடு, பெரும்பாலும் லேசான நோய்களை விளைவிப்பதாக அறியப்பட்டதால், அது பல மரணங்களை ஏற்படுத்தும் என்று எதிர்பார்க்கப்படவில்லை. ஆனால் இந்தியாவில் மூன்றாவது அலை இரண்டாவது வாரத்தில் நுழைந்ததால், இறப்பு எண்ணிக்கை மிகவும் தெளிவாக மேல்நோக்கி நகர்வதைக் காட்டுகிறது.

கேரளா தவிர்த்த இறப்புகள் ஜனவரி 10 அன்று முதல் முறையாக மூன்று இலக்க எண்ணிக்கையைத் தாண்டியது, அதன் பிறகு கடுமையாக உயர்ந்துள்ளது. கடந்த மூன்று நாட்களில் கேரளாவைத் தவிர மற்ற மாநிலங்களில் முறையே 111, 146 மற்றும் 177 இறப்புகள் பதிவாகியுள்ளன.

புதன்கிழமை, டெல்லியில் 40 இறப்புகள் பதிவாகியுள்ளன, கேரளாவுக்கு வெளியே அதிகபட்சமாக, மகாராஷ்டிரா மற்றும் மேற்கு வங்கத்தில் முறையே 37 மற்றும் 23 இறப்புகள் பதிவாகியுள்ளன. கேரளாவைத் தவிர, ஆறு மாநிலங்களில் இப்போது இரட்டை இலக்க இறப்புகள் பதிவாகியுள்ளன. டிசம்பர் கடைசி வாரம் வரை, சுமார் 20 மாநிலங்களில் பூஜ்ஜிய இறப்புகள் பதிவாகியிருந்தன. அது இப்போது பத்துக்கும் குறைவான மாநிலங்களாகக் குறைந்துள்ளது.

பெரும்பாலான இறப்புகள் இன்னும் தற்செயலானவை என்றும், கொரோனா-பாசிட்டிவ் என கண்டறியப்பட்ட பிறகு மக்கள் பிற காரணங்களால் இறக்கின்றனர் என்றும் சுகாதார அதிகாரிகள் கூறுகின்றனர். கொரோனா வைரஸால் ஏற்படும் இறப்புகள் இன்னும் மிகக் குறைவு, மேலும் தீவிரமான நோய்வாய்ப்பட்ட நிலைமைகள் உள்ளவர்களிடையே மட்டுமே இறப்பு உள்ளது என்றும் சுகாதாரத்துறை அதிகாரிகள் கூறுகின்றனர்.

இயற்பியலாளர்கள், வானியல் வல்லுநர்கள், கணினி விஞ்ஞானிகள் மற்றும் கணிதவியலாளர்களுக்கு தற்போது கிடைத்துள்ள மாபெரும் ஆன்லைன் ஆராய்ச்சிக் களஞ்சியமாக இந்த இணையம் செயல்பட்டு வருகிறது.

Free online repository of 2 million research papers: கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளில் நீங்கள் கொரோனா குறித்த ஆய்வு கட்டுரைகளில் தொடர்ந்து “bioRxiv” மற்றும் “medRxiv” என்ற வார்த்தைகளையும், “preprint servers” என்ற வாக்கியத்தையும் படித்திருப்பீர்கள். கொரோனா சம்பந்தமாக உலகம் முழுவதும் நடைபெற்று வரும் ஆய்வுகள், ஆய்வு முடிவுகள் தொடர்பான பல்வேறு கட்டுரைகளில் இந்த மூன்று வாக்கியங்களையும் உங்களால் காண முடியும்.

தற்போது கொரோனா வைரஸ் தொடர்பான முடிவுகளை உடனே அறிந்து கொள்ள அது தொடர்பான கொள்கை ரீதியான மாற்றங்களை மேற்கொள்ள, உதாரணமாக ஊரடங்கு அறிவிக்க, ஆராய்ச்சியாளர்கள் தங்கள் பணிகளை துரிதப்படுத்த, மருத்துமனைகள் மற்றும் மருத்துவர்களை தயார் நிலையில் வைக்க என்று பல முக்கிய முடிவுகளை எடுக்க “bioRxiv” மற்றும் “medRxiv” என்ற வார்த்தைகளும் அதன் பின்னால் அமைந்திருக்கும் இணையங்களும் பெரும் பங்காற்றியுள்ளது.

20 லட்சம் ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகளை வெளியிட்டு, உண்மையான ப்ரீப்ரிண்ட் செர்வராக செயல்பட்டு வந்த arXiv.org தளத்தை முன்மாதிரியாக எடுத்துக் கொண்டு இந்த தளங்கள் உருவாக்கப்பட்டுள்ளன. arXiv.org இணையத்தில் Affine Iterations and Wrapping Effect: Various Approaches என்ற ஒரு ஆராய்ச்சி முடிவு இந்த மாத துவக்கத்தில் வெளியிடப்பட்டது.

arXiv என்பதை (Archive) ஆர்கைவ் என்று உச்சரிக்க வேண்டும். ஏன் என்றால் X என்பது Chi ஒலியமைப்புடன் பயன்படுத்தப்பட வேண்டும். இது கிரேக்க மொழியின் 22வது எழுத்தாகும். இயற்பியலாளர்கள், வானியல் வல்லுநர்கள், கணினி விஞ்ஞானிகள் மற்றும் கணிதவியலாளர்களுக்கு தற்போது கிடைத்துள்ள மாபெரும் ஆன்லைன் ஆராய்ச்சிக் களஞ்சியமாக இந்த இணையம் செயல்பட்டு வருகிறது.

30 ஆண்டுகளாக சேவையை வழங்கும் arXiv

ஜனவரி 10ம் தேதி அன்று சயின்டிஃபிக் அமெரிக்கன் இதழில் இந்த இணையம் குறித்து வெளியிடப்பட்டிருந்த கட்டுரையில், ஆர்கைவ் 1989ம் ஆண்டு ஒரு சில கோட்பாட்டளர்களுக்கான மின்னஞ்சல் பட்டியலாக இது துவங்கப்பட்டது. 1991ம் ஆண்டு லாஸ் அலமோஸ் தேசிய ஆய்வகத்தில் தொழில்நுட்ப ஊழியராக இருந்த இயற்பியலாளர் பால் கின்ஸ்பார்க், தனது சக ஊழியர் ஜோன் கோனின் மின்னஞ்சல் பட்டியலை ஆட்டோமேட்டட் செய்தார். அந்த பட்டியலை எவரும் அணுகவும் தங்களின் கட்டுரைகளை சமர்பிக்கவும் வகையிலான களஞ்சியமாக அதை மாற்றினார் என்று கூறியுள்ளது.

இவ்வாறு பிறந்த arXiv இணையத்தில் 2008ம் ஆண்டு வரை 5 லட்சம் ஆய்வுக் கட்டுரைகள் வெளியிடப்பட்டன. 2014ம் ஆண்டில் இந்த எண்ணிக்கை இரண்டு மடங்காக அதிகரித்தது. 7 ஆண்டுகளில் 20 லட்சம் கட்டுரைகளாக அது வளர்ச்சி பெற்றுள்ளது.

கின்ஸ்பெர்க் தற்போது கார்னெல் பல்கலைக்கழகத்தில் பணியாற்றி வருகிறார். சட்டப்பூர்வமாக ஆர்கைவ் அங்கே உருவாக்கப்பட்டுள்ளது. கையெழுத்துப் பிரதிகளை பரிமாற்றம் செய்து கொள்ள ஏதுவான ஒரு தளத்தை உருவாக்க வேண்டும் என்ற சிந்தனையை தூண்டிய கோன் தற்போது UC பெர்க்லியில் உள்ளார்.

வேகமாகவும் இலவசமாகவும் பதிவேற்ற முடியும்

ஆர்கைவ் மதிப்பாய்வு செய்து கட்டுரைகளை இங்கே வெளியிடவில்லை என்ற போதும் மதிப்பாய்விற்காக காத்திருக்கும் ஆராய்ச்சியாளார்களின் கட்டுரைகளை அவர்கள் மிக வேகமாக இங்கே பதிவேற்றம் செய்யலாம். பதிவேற்றம்ம் செய்த ஒரே நாளில் ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகள் தளத்தில் வெளியிடப்படும். மற்ற முக்கிய ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகள் வெளியிட்டு நிறுவனங்களில் பாரம்பரிய, மெதுவான, முறையோடு ஒப்பிடுகையில் இது சிறப்பாகவே செயல்படுகிறது. உயிர் அறிவியல் முன்அச்சு சேவையகங்களான bioRxiv மற்றும் medRxiv ஆகியவற்றிலும் இதே நிலை தொடரப்படுகிறது. பெருந்தொற்றின் வாழ்வா சாவா போராட்டத்தில் உண்மையாகவே மருத்துவ ஆராய்ச்சிகளை வேகப்படுத்த இந்த தளங்கள் பெரும் பங்காற்றியுள்ளது.

“இது எங்கள் துறைக்கு முதுகெலும்பு போன்றது” என்று CERN அறிவியல் தகவல் சேவை மையத்தின் தலைவர் அலெக்ஸ் கோல்ஸ் தி சயன்டிஃபிக் இதழுக்கு அளித்த பேட்டியில் குறிப்பிட்டுள்ளார். இது இயற்பியலாளர்கள் மற்றும் கணினி விஞ்ஞானிகளுக்கான ஒரு கருவி மட்டுமல்ல. இது ஒட்டுமொத்த அறிவார்ந்த தகவல்தொடர்பு செயல்பாட்டிலும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது என்று அவர் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

ஆர்கைவில் அதிகம் தேடப்பட்ட கட்டுரைகளை எழுதிய ஆராய்ச்சிக் குழுவின் தலைவர் லானு கிம்மின் பணிகளை குறிப்பிட்டுள்ளது சயின்டிஃபிக் அமெரிக்கன் இதழ். மற்ற பாரம்பரிய இதழ்களில் தங்களின் ஆராய்ச்சி முடிவுகளை வெளியிடுவதில் பெரிதும் ஆர்வமற்றதாக இருக்கிறது கிம் குழு. பத்திரிக்கைகள், ஆராய்ச்சி முடிவுகளில் குறிப்பிடத்தக்க மாற்றங்களை ஏற்படுத்துகின்றன. ஆனாலும் கூட அவர்கள் ஆராய்ச்சியை மக்களிடம் கொண்டு போய் சேர்க்கும் மீடியமாக இருப்பதை விட அதிக அளவு க்யூரேட்டர்களாகவே இருக்கின்றனர் என்று கிம் குழு நம்புவதாக அந்த கட்டுரையில் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது.

கவலை அளிக்கும் சில காரணிகள்

இந்த ஆர்கைவில் சில பிரச்சனைகளும் உள்ளன. நியூயார்க் நகரத்தை தளமாகக் கொண்ட சைமன்ஸ் அறக்கட்டளை மற்றும் உலகெங்கிலும் உள்ள ஏராளமான கல்வி மற்றும் ஆராய்ச்சி நிறுவனங்களின் ஆதரவை பெற்றுள்ளோம் என்று ஆர்கைவ் தளம் ஒப்புக் கொள்கிறது. ஆனாலும்ம் சில தேவைகள் பூர்த்தி செய்யப்படாமல் இருக்கின்றது. சயின்டிஃபிக் அமெரிக்கன் கட்டுரையின்படி, ஒரு சிறிய ஊதியம் பெறும் ஊழியர்கள் தன்னார்வ மதிப்பீட்டாளர்களுக்கு ஒவ்வொரு நாளும் 1,200 கட்டுரைகளை சமர்பிக்க உதவுகின்றார்கள். நாங்கள் குறைவான பணியாளர்களுடன் போதுமான நிதி உதவியின்றி தவிக்கின்றோம் என்று ஆர்கைவ் இதழின் இயக்குநர் ஸ்டெய்ன் சிகுர்த்சன் கூறியுள்ளார்.

ஆர்கைவில் பின்பற்றப்படும் கொள்கைகள் குறித்தும் தங்களின் கவலைகளை வெளியிட்டிருந்தது சயின்டிஃபிக் அமெரிக்கன் இதழ். அவர்கள் முன் அச்சிடப்பட்ட சேவையகத்தின் பங்கு என்னவாக இருக்க வேண்டும் என்பதற்கு எதிராகச் செயல்படுவது போல் தெரிகிறது. சீரற்ற நிதானம் மற்றும் வெளிப்படைத்தன்மை இல்லாமை ஆகியவற்றையும் சுட்டிக் காட்டியது அந்த கட்டுரை என்று கர்நாடகாவின் சூரத் கல்லில் அமைந்திருக்கும் தேசிய தொழில்நுட்ப நிறுவனத்தில் பணியாற்றும் இயற்பியலாளர் தீபக் வைத் கூறினார்.

It requires consistent legal implementation over time and daily conversations that society needs to have

On January 12, 2022 , the Supreme Court of India agreed to hear petitions asking for legal action to be taken against the organisers of, and speakers at, the ‘Haridwar Dharm Sansad’, held in Uttarakhand. During this ‘Dharm Sansad’ that had taken place between December 17 and 19, 2021, numerous speeches had been made. These speeches ranged from open calls to violence (“… waging a war that would be more gruesome than 1857” or “if you want to eliminate their [i.e., Muslim] population, then kill them”), to the economic and social boycott of Muslims (“… there is no Muslim buyer here, so throw that [Muslim] vendor out”), and to dog whistles (such as drawing comparisons to the ethnic cleansing of Rohingya Muslims in Myanmar).

Before the Supreme Court, it was argued that the reason why the Court needed to take up the issue was that despite first information reports having been registered in the aftermath of the event, no arrests had been made. Meanwhile, in the aftermath of a similar ‘Dharm Sansad’ in Chhattisgarh, the State police arrested one Kalicharan Maharaj, who had accused Gandhi of destroying India, and praised Nathuram Godse for assassinating him.

While it may rightly be pointed out that political patronage and ideological complicity are responsible for this contrast, there remains a deeper problem: and that is, the absence of any legal or social consensus around what constitutes “hate speech”.

To start with, it is evident that the statements for which Kalicharan Maharaj has been arrested — no matter how personally distasteful they might be — do not, or at least should not, constitute illegal speech. The fact that Gandhi is a towering figure in Indian history does not preclude individuals from expressing repugnant views about him and the circumstances of his assassination. On the other end of the spectrum, it is clear that direct calls to violence — such as taking up arms and killing Muslims — are not, and ought not to be, protected under the right to free speech. No society can survive for long when incitement to violence is normalised, and enjoys legal impunity.

Strengthens and entrenches

However, there are a range of cases — many of them at the forefront in the ‘Haridwar Dharm Sansad’ — that present more difficult problems. As societies around the world have long understood, the harm in hate speech is not simply restricted to direct and proximate calls to violence. Hate speech works in more insidious ways, creating a climate that strengthens existing prejudices and entrenches already existing discrimination. A good example of this is the history of anti-Semitism in Europe. While anti-Semitism took its most ghastly form in frequent pogroms and — ultimately — the Holocaust, on a daily level, it took the form of inculcating in society a “cultural common sense” about the Jewish people. This “cultural common sense” traded on stereotypes and social prejudice, and justified ongoing discrimination, social and economic boycotts, and ghettoisation, on a day-to-day level. The end result of this — which is the continued subordination of a section of society — can be accomplished without direct calls to violence.

This is why — with the exception of the United States of America — most societies define hate speech in terms of both inciting violence, but also, inciting discrimination. This is why, for example, calls to socially boycott a community (as advocated for at the ‘Dharm Sansad’) fall within most definitions of hate speech. This understanding of hate speech is informed by a long history where violence and discrimination have often blurred into each other, and where hate speech has not merely set the stage for future violence but has also been weaponised in its own right to further entrench and endorse inequality and subordination.

Key problems

It is here that three further problems arise. The first is specific to India. Our laws — as they stand — are unequipped to deal with the challenges of hate speech. The laws commonly invoked in such cases are Section 295A (blasphemy) and Section 153A of the Indian Penal Code (creating enmity between classes of people). Hate speech, however, is most certainly not the same as blasphemy; nor is it captured by a vague phrase, “enmity between classes”. Hate speech is speech that targets people based on their identity, and calls for violence or discrimination against people because of their identity. The Supreme Court has gestured towards this understanding of hate speech, both in prior judgments, and in the ongoing case involving Sudarshan TV. More clarity, however, is needed.

The second problem is that hate speech, by its very nature, will not always trumpet itself to be hate speech. Rather, it will often assume plausible deniability — as has been seen in the Haridwar case, where statements, worded with the right degree of ambiguity, are now being defended as calls to self-defence rather than calls to violence.

Here again, the history of anti-Semitism in Europe is instructive. Over a long time, a number of visual and verbal cues were developed that everyone knew referred to the Jewish community, to the point where it was no longer necessary to take the community by name. These included, for example, hooked noses and drooping eyelids, and a grasping nature, among others. Indirect hate speech of this kind is known as a “dog-whistle”: while it may escape the attention of an external observer, both the speaker and the listener know what — and who — is being referred to. In the Haridwar case, for example, veiled references about what was done to the Rohingyas fall within the definition of dog whistling. Any comprehensive understanding of hate speech is a matter of judgment, and must take into account its ambiguous and slippery nature.

Court’s gaze is important

The third problem is perhaps the most difficult and intractable. As we have seen above, no matter how precise and how definite we try to make our concept of hate speech, it will inevitably reflect individual judgment. If, therefore, social and legal norms against hate speech are to be implemented without descending into pure subjectivity, what is needed first is a social consensus about what kind of speech is beyond the pale. In Europe, for example, Holocaust denial is an offence and is enforced with a degree of success precisely because there is a pre-existing social consensus about the moral abhorrence of the Holocaust, and the determination not to see it repeated. Social consensus allows us to discount whataboutery, and also distinguish cases of hate speech from other forms of confrontational or agitational speech — that often comes from hitherto marginalised classes — which nonetheless deserves to belong to the marketplace of ideas.

Achieving this social consensus is an immense task, and will require both consistent legal implementation over time, but also daily conversations that we, as a society (and especially, the socially privileged classes) need to have among ourselves. However, here, as in many other cases, circumstances have made it possible for the Supreme Court to initiate that much-needed conversation. For these reasons, its intervention in the ‘Haridwar Dharm Sansad’ case will be an important one.

Gautam Bhatia is a Delhi-based lawyer

India has a unique opportunity to develop and grow richer before ageing sets in

A nation’s growth requires the productive contribution of all segments of society, particularly the children and the youth, who need to be provided opportunities for self-expression. Household and national investments in children and youth yield long-term returns in terms of high productivity of the economically active population till they enter the elderly cohort.

Fertility decline

As fertility declines, the share of the young population falls and that of the older, dependent population rises. If the fertility decline is rapid, the increase in the population of working ages is substantial yielding the ‘demographic dividend’. The smaller share of children in the population enables higher investment per child. Therefore, the future entrants in the labour force can have better productivity and thus boost income. With the passage of time, the share of the older population rises and that of the working age population begins to fall and hence the dividend is available for a period of time, ‘the window of demographic opportunity’.

However, realisation of the benefits of potential demographic dividend is not automatic and thus presents many challenges. Without proper policies, the increase in the working-age population may lead to rising unemployment, fueling economic and social risks. This calls for forward-looking policies incorporating population dynamics, education and skills, healthcare, gender sensitivity, and providing rights and choices to the younger generation.

With falling fertility (currently 2.0), rising median age (from 24 years in 2011, 29 years now and expected to be 36 years by 2036), a falling dependency ratio (expected to decrease from 65% to 54% in the coming decade taking 15-59 years as the working age population), India is in the middle of a demographic transition. This provides a window of opportunity towards faster economic growth. India has already begun to get the dividend. In India, the benefit to the GDP from demographic transition has been lower than its peers in Asia and is already tapering. Hence, there is an urgency to take appropriate policy measures.

Forward-looking policies

Countries like Singapore, Taiwan and South Korea have already shown us how demographic dividend can be reaped to achieve incredible economic growth by adopting forward-looking policies and programmes to empower the youth in terms of their education, skills and health choices. There are important lessons from these countries for India.

The first is to undertake an updated National Transfer Accounts (NTA) assessment. Using NTA methodologies by Lee and Chen (2011-12) and M.R. Narayana (2021), we find that India’s per capita consumption pattern is way lower than that of other Asian countries. A child in India consumes around 60% of the consumption by an adult aged between 20 and 64, while a child in China consumes about 85% of a prime-age adult’s consumption. The NTA data for India needs to be updated to capture the progress made on such investments since 2011-12. State-specific NTAs need to be calculated every year and States need to be ranked for investing in the youth.

The second is to invest more in children and adolescents. India ranks poorly in Asia in terms of private and public human capital spending. It needs to invest more in children and adolescents, particularly in nutrition and learning during early childhood. Given that India’s workforce starts at a younger age, a greater focus needs to be on transitioning from secondary education to universal skiling and entrepreneurship, as done in South Korea.

The third is to make health investments. Health spending has not kept pace with India’s economic growth. The public spending on health has remained flat at around 1% of GDP. Evidence suggests that better health facilitates improved economic production. Hence, it is important to draft policies to promote health during the demographic dividend. We need more finance for health as well as better health facilities from the available funding.

The fourth is to make reproductive healthcare services accessible on a rights-based approach. We need to provide universal access to high-quality primary education and basic healthcare. The unmet need for family planning in India at 9.4% as per the latest National Family Health Survey-5 (2019-21) is high as compared to 3.3% in China and 6.6% in South Korea, which needs to be bridged.

Fifth, education is an enabler to bridge gender differentials. The gender inequality of education is a concern. In India, boys are more likely to be enrolled in secondary and tertiary school than girls. In the Philippines, China and Thailand, it is the reverse. In Japan, South Korea, and Indonesia, the gender differences are rather minimal. This needs to be reversed.

Sixth, India needs to increase female workforce participation in the economy. As of 2019, 20.3% of women were working or looking for work, down from 34.1% in 2003-04. New skills and opportunities for women and girls befitting their participation in a $3 trillion economy is urgently needed. For example, a girl who passes Class 10 needs more choices to learn skills that will help her find appropriate work. She will need safe transport to travel to work. Finding work will likely delay her age of marriage and make her participate in the economy more productively, as also exercise her rights and choices. South Korea’s female workforce participation rate of 50% has been built on i) legally compulsory gender budgeting to analyse gender disaggregated data and its impact on policies, ii) increasing childcare benefits, and iii) boosting tax incentives for part-time work. It is predicted that if all women engaged in domestic duties in India who are willing to work had a job, female labour force participation would increase by about 20%.

Seventh, India needs to address the diversity between States. While India is a young country, the status and pace of population ageing vary among States. Southern States, which are advanced in demographic transition, already have a higher percentage of older people. These differences in age structure reflect differences in economic development and health – and remind us of States’ very different starting points at the outset of the 2030 Sustainable Development Goals Agenda. But this also offers boundless opportunities for States to work together, especially on demographic transition, with the north-central region as the reservoir of India’s workforce.

Eight, a new federal approach to governance reforms for demographic dividend will need to be put in place for policy coordination between States on various emerging population issues such as migration, ageing, skiling, female workforce participation and urbanisation. Inter-ministerial coordination for strategic planning, investment, monitoring and course correction should be an important feature of this governance arrangement.

Rakesh Sarwal is a civil servant and has a Doctorate in Public Health from Johns Hopkins University; Sriram Haridass is UNFPA Representative India and Country Director Bhutan a.i. Views are personal

A multi-institutional, bipartisan committee will ensure a transparent exercise, given the quasi-judicial nature of the ECI

Reports of the Chief Election Commissioner (CEC) and his Election Commissioner colleagues ‘attending’ an ‘informal’ meeting with the Principal Secretary to the Prime Minister, late last year, has brought renewed focus on the independence and the impartiality of the Election Commission of India (ECI). The CEC’s initial hesitation when ‘summoned’ was appropriate given that the ECI is a constitutionally mandated body that should maintain its distance from the Executive, in perception and reality.

Charges levelled

Over the last seven years, the ECI has faced multiple accusations of favouring the ruling Bharatiya Janata Party (BJP). For instance, the Citizens’ Commission on Elections (CCE), chaired by the retired Supreme Court judge, Justice Madan B. Lokur, in its report titled “An Enquiry into India’s Election System”, has highlighted several instances of inaction on the part of the ECI while conducting the 2019 general election. The Government was also accused of hounding (now former) Election Commissioner Ashok Lavasa when he favoured taking action against the Prime Minister for violations of electoral codes of conduct.

Given that the ECI is the institutional keystone holding up the edifice of Indian democracy, we suggest that changes in the appointment process for Election Commissioners can strengthen the ECI’s independence, neutrality and transparency. The appointment of Election Commissioners falls within the purview of Article 324(2) of the Constitution, which establishes the institution. Pertinently, it contains a ‘subject to’ clause which provides that both the number and tenure of the Election Commissioners shall be “subject to the provisions of any law made in that behalf by Parliament, be made by the President”.

This ‘subject to’ clause was introduced, in the words of Dr. B.R. Ambedkar, to “prevent either a fool or knave or a person who is likely to be under the thumb of the Executive”. It was left to Parliament to enact legislation regarding the appointment of Election Commissioners. Apart from enacting a law in 1991, which was subsequently amended to enlarge the number of Election Commissioners from one to three, Parliament has so far not enacted any changes to the appointment process.

The judiciary could act

In the face of legislative inaction, there is now a possibility that the judiciary will force Parliament’s hand. Three writ petitions, with one pending since 2015, are urging the Supreme Court to declare that the current practice of appointment of Election Commissioners by the Centre violates Articles 14, 324(2), and democracy as a basic feature of the Constitution. These petitions argue for an independent system for appointment of Election Commissioners, as recommended by previous Law Commission and various committee reports.

In 1975, the Justice Tarkunde Committee recommended that Election Commissioners be appointed on the advice of a committee comprising the Prime Minister, the Lok Sabha Opposition Leader and the Chief Justice of India. This was reiterated by the Dinesh Goswami Committee in 1990 and the Law Commission in 2015. The Fourth Report (2007; https://bit.ly/3HYhS7P) of the Second Administrative Reforms Commission (https://bit.ly/3nkzwL1) additionally recommended that the Law Minister and the Deputy Chairman of the Rajya Sabha be included in such a Collegium.

The nature of the ECI

Precedent does exist in the case ofRojer Mathew vs South Indian Bank Ltd., to argue against the Executive being the sole appointer for a quasi-judicial body. The pending writ petitions, therefore, argue that the “Election Commission is not only responsible for conducting free and fair elections but it also renders a quasi-judicial function between the various political parties including the ruling government and other parties. Accordingly, the Executive cannot be a sole participant in the appointment of members of Election Commission as it gives unfettered discretion to the ruling party to choose someone whose loyalty to it is ensured and thereby renders the selection process vulnerable to manipulation”.

Hence, establishing a multi-institutional, bipartisan committee for the fair and transparent selection of Election Commissioners can enhance the perceived and actual independence of the ECI. Such a procedure is already followed with regard to other constitutional and statutory authorities such as the Chief Information Commissioner, the Lokpal, theCentral Vigilance Commissioner, and the Director of the Central Bureau of Investigation. The quasi-judicial nature of the ECI’s functions makes it especially important that the appointments process conform to the strictest democratic principles.

The Executive’s role in the current appointment process has come under judicial scrutiny over its lack of transparency.Anoop Baranwal vs Union of India, Ministry of Law and Justice Secretary(WP (C) 104/2015) which has been pending since 2015, and referred to a Constitution Bench in 2018, has raised this very demand for a Collegium system for the ECI. Even though it was listed multiple times in 2020, it is yet to reach the hearing stage. A Bench comprising the then Chief Justice of India, J.S. Khehar and Justice D.Y. Chandrachud had also noted in 2017 that “The Election Commissioners supervise and hold elections across the Country, and this is the significance of their office, and their selection has to be made in the most transparent manner.” The Bench referred to the mandate of Article 324(2) of the Constitution to state that, “it is expected from Parliament to make the law, but it has not been made.”

Advice for Parliament

Parliament would do well to pre-empt judicial strictures by going ahead and formulating a law that establishes a multi-institutional, bipartisan Collegium to select Election Commissioners. Separation of powers is the gold standard for governments across the world. The ECI’s constitutional responsibilities require a fair and transparent appointment process that is beyond reproach, which will reaffirm our faith in this vital pillar of our polity. The existing veil over the appointment process of Election Commissioners potentially undermines the very structure on which our democratic aspirations rest.

M.V. Rajeev Gowda is Chairman, All India Congress Committee (AICC) Research Department and a former Member of Parliament. Aiman Hashmi is a Judicial Law Clerk and Legal Researcher at the Supreme Court of India. The views expressed are personal

For India to be a research and development-driven economy, universities play an indispensable role

This month, the U.S. tech company Apple reached the $3 trillion-mark in market capitalisation. This made it wealthier than most countries. The question is: can or will India be able to produce a company like Apple? The answer is ‘no’ — not until we turn our university campuses into powerful economic accelerators. But how? This will require an understanding of how innovation works. For that, we need to get into how a research- and development-driven economy works and the universities’ indispensable role in it.

The foundation

Innovation requires establishing ecosystems, which requires building institutional frameworks and research infrastructure. To build ecosystems, we should start by connecting institutions nearby. Facilitating easy access to tools and equipment for each others’ students and faculty, creating an open, inclusive atmosphere, and encompassing each other’s strengths should follow that. Building research infrastructure should be envisioned for an ecosystem rather than an institution. Such a system will use optimal resources. The initial funding to build large research infrastructures needs to come from the public exchequer. Government funding is the initiator of turning ideas into workable solutions in science and technology-led innovation. Once kick-started, the start-up companies need to be financed by private investors, like angel investors and venture capitalists. Fostering innovation goes beyond making the physical infrastructure and providing access. It includes having excellent tech transfer offices, access to legal counsel and law firms, funding opportunities outside the government, and most importantly, having world-class faculty members.

Tech transfer offices and incubators play a vital role in commercialising technologies. Their part is to make sure that the universities are incentivised while providing a physical space with technical and legal help for individual faculty-driven innovations to get commercialised. To do this, they need to build independent mechanism(s) for their governance, funding, and a competitive process of licensing inventions to third parties. University incubators need the freedom to operate and to establish linkages with funders, both government and private, to raise funds to support start-up companies within their ecosystem. They need to draw mechanisms to be incentivised back too. Finally, the tech transfer offices need to formulate clear guidelines regarding ownership rights on inventions coming out from the universities.

Proper legal frameworks are needed for university-driven innovation to mature . After consultations and modifications, Parliament needs to pass the Protection and Utilization of Public Funded Intellectual Property Bill (PUPFIP), 2008. Although there are other policies and guidelines, making PUPFIP a law will help formulate a clear and uniform set of rules and remove the universities' lack of clarity on intellectual property rights to commercialise inventions from government-funded research programmes. Apart from infrastructure, funding, and legal help, the innovation ecosystems need early adopters to risk their time and energy to take products and solutions to the broader masses.

A broader reach

While STEM (Science, Technology, Engineering, and Mathematics) subjects will lead innovation out of the university campuses, it is essential to broaden the reach to cover all streams within the liberal arts. Universities need to engage a broader group with integrated curricula incorporating all disciplines' best practices. Additionally, the university curricula need to get away from focusing exclusively on awarding degrees on broad subjects to providing vocational training towards developing students' skills for a specific task. Focusing on innovation must not take our minds away from problems in fundamental sciences or other streams. Funding for applied sciences should not be at the cost of fundamental sciences.

With the market caps of many technology-driven companies ranking in the top 20 of global GDP alongside the nation-states, universities can play a significant role in fostering the economies of all nations. The time has come for the universities in India to provide value outside of their traditional niche of creating knowledge and teaching. Sustained public funding to build world-class research and development infrastructure and hiring the best faculty in our university system are the first steps to realising this dream. Equally important is encouraging and providing the faculty the freedom to dive more into the space without sacrificing critical thinking. This will propel ‘innovation quotient“ to be used as a defining parameter for ranking universities rather than parameters like the size of the graduating class and faculty-to-student ratio.

Binay Panda is a Professor at JNU, New Delhi

The Congress’s Mekedatu padayatra has put the BJP on the back foot

The Vokkaliga heartland in the Cauvery river basin is witnessing a political slugfest between the ruling BJP and the principal Opposition Congress over the past week as the latter’s padayatra for the Mekedatu drinking water project got underway on January 9 amid COVID-19 concerns. The 11-day padayatra for ‘our water, our right’ is being seen as a poll bugle by the Congress for the Assembly elections a year away. The Congress will pass through 15 crucial Assembly constituencies that have a big Vokkaliga population during the padayatra. Central to the walkathon is the Karnataka Pradesh Congress Committee President, D.K. Shivakumar, a Vokkaliga and a strong contender for the chief minister’s post.

The padayatra, believed to be strong optics ahead of elections, the legal and administrative delays in implementing the Mekedatu project notwithstanding, will supposedly galvanise Vokkaliga votes to the Congress. With impressive performances in recent elections to the Upper House and urban local bodies, the Congress has been in an upbeat mood and expects Lingayats to back it in the Assembly polls after Lingayat strongman and former Chief Minister B.S. Yediyurappa was forced to step down by the BJP.

The BJP, which has so far failed to make big inroads into the Cauvery basin districts, seems to be on the back foot. A recent public function attended by Chief Minister Basavaraj Bommai saw a Congress MP and a senior cabinet minister coming close to blows on the dais. The function itself was seen as a political attempt by the BJP to nullify the effect of the padayatra through the launch of development schemes.

The Mekedatu ‘balancing reservoir’ in Kanakapura taluk of Ramanagaram district close to the Tamil Nadu border has remained contentious. The project for the balancing reservoir to impound about 67 tmc ft. of excess water and generate power started getting shape after the Cauvery Water Disputes Tribunal award was notified in 2013. A Rs. 9,000-crore detailed project report (DPR) was submitted in 2019. While Tamil Nadu, the lower riparian State, got a stay from the National Green Tribunal bench in Chennai, the principal bench in Delhi vacated the stay, which has been questioned in the Supreme Court now.

The BJP and Congress have been sparring over the project. Terming the padayatra a “political gimmick”, Mr. Bommai accused the Congress of delaying the submission of a DPR. The government also released documents to prove the delay during the Congress regime. The Congress, on the other hand, has been blaming the BJP’s desire to expand its footprint in Tamil Nadu as the reason for delay in according sanction to the project by the Centre. The party has also been saying that having BJP governments at both the Centre and State have not helped Karnataka’s cause.

Meanwhile, the JD(S), which draws its political strength from the Vokkaligas and is in a direct fight with the Congress in the Old Mysuru region comprising Cauvery basin districts, has remained muted. Only its leader H.D. Kumaraswamy has taken potshots at the padayatra. For, any upswing in Congress votes in the region could damage the party politically since it is already struggling to remain relevant in the State’s politics.

The State government has so far been unable to prevent the padayatra from rolling on. Worried about Congress claiming sympathy if the padayatra is stalled, the government has only lodged FIRs against Congress leaders. Only after the Karnataka High Court rapped the government on Wednesday after hearing a PIL has the government issued an order banning inter-district (Karnataka) and intra-district (Ramanagaram) movement of persons and vehicles for the purpose of participating in the padayatra. The Leader of Opposition has announced that Congress will abide by the court’s decision.

sharath.srivatsa@thehindu.co.in

NATO must warn Putin against any European misadventure, and also calm his nerves

The Geneva talks between the United States and Russia were, not surprisingly, inconclusive. It was practically impossible for the former Cold War rivals to iron out their differences in the first round at a time when tensions are running high in Europe, especially over Ukraine. But the fact that hurried talks were held between the two powers and they agreed to continue the negotiations to discuss both the North Atlantic Treaty Organization’s expansion and Russia’s troop mobilisation is itself a welcome step. The U.S. was actually forced to come to the table by President Vladimir Putin, who has amassed about 100,000 troops along Russia’s border with Ukraine. The Kremlin has also issued a host of demands to the West that sought to stop NATO’s further expansion into Eastern Europe and roll back the alliance’s military presence to 1990 levels. Now, the deadlock is that the U.S. has publicly said that it will not shut NATO’s door on potential future members. And nobody knows what Mr. Putin would do if the talks collapse. By forcing the U.S. to come to the table to discuss NATO’s expansion — an issue which Moscow has been complaining about for years — Mr. Putin has scored the first victory. But it would be naive of him to believe that the Russian demands would be accepted by the West without any resistance. So, the challenge for both sides is to find common ground.

The source of Russia’s staunch opposition to NATO is its deep insecurity. After the disintegration of the Soviet Union, a substantially weakened Russian Federation saw NATO’s continued expansion into Eastern Europe as a violation of the post-Cold War consensus. Russia responded militarily in 2008 when Georgia was considering joining NATO, and in 2014, it took Crimea from Ukraine after the pro-Russian regime in Kiev was toppled by protests. On the other side, the West sees Russia as an aggressive, abrasive and destabilising giant that breathes down the neck of Europe. In hindsight, both NATO’s expansions and Russia’s military responses are driving instability in Eastern Europe. Finding a solution to the crisis will not be easy. It depends on whether both sides are able to get out of their Cold War mentality and build mutual confidence in bilateral relations. For all practical purposes, Ukraine and Georgia, both faced with separatist conflicts, cannot join NATO in the foreseeable future. NATO could use this reality as a policy promise to calm Russian nerves. Mr. Putin, on the other hand, is also in a tough spot. Russia is still battling with the economic costs of his Crimea annexation, which has left a wide chasm in Russia’s ties with Europe. Further aggression against Ukraine might serve his tactical interests but could deal a deadly blow to any plan to bring the Russia-Europe ties back on track. A war is in nobody’s interests. Russia and the West should keep that in mind when they sit down for the next round of talks.

The imbalance of power in relations between tech platforms, news publishers is worrying

The decision of India’s competition watchdog to order investigations into Google, following allegations by the country’s digital news publishers that it has broken antitrust laws, marks a significant moment in a country where the fortunes of the news media industry have been on a downward path. The development is not a total surprise. For, governments in many countries such as Australia and France have used their political capital in recent years to try and correct the enormous imbalance that exists between big technology companies that control news in the digital sphere today and the traditional journalism industry that keeps the wheels of news running, thereby also creating the basis for the conversations that are so important in a democracy. The investigations have been ordered on the basis of a complaint by India’s Digital News Publishers Association, which has alleged that Google not only dominates the market for information but also abuses this dominance. It does so, the association has alleged, by not providing a fair share of the advertising monies and by not providing adequate information. It has also complained that it does not get paid for the news snippets that appear in ‘search’. The association’s broader point is that the terms of engagement are “unilaterally and arbitrarily” dictated by the tech platform, and there is nothing its members can do about it. The imbalance of power and the denial of a fair share of revenue will be questions that the watchdog will be interested in exploring.

What was recognised by lawmakers in Australia, for instance, when they last year came up with a law that sought to level the playing field between big tech platforms and news publishers, is a condition that is true around the world. In India too, the power imbalance exists and has only gotten worse in recent years. The news media industry, which invests in journalists, has struggled to stay afloat while the big tech platforms have become more and more powerful. But the Australian case is one of a rare intervention by a government in publisher-platform relationships. The current investigations in India are more a case of the publishers finding an appropriate existing forum in search of relief. The sustainability of journalism in the digital era has far-reaching implications, especially in a democracy. It has been quite evident in recent years that the industry has ended up sacrificing quality in its quest for more eyeballs, and nuance in the quest for more emotional engagement. The cost of not being able to get a fair value for journalistic effort can never be overemphasised enough.

Banga Bandhu Sheikh Mujibur Rehman stepped down as the nation’s first President and assumed office as Prime Minister to-day in a chain of developments underlining the democratic character of the Government of Bangla Desh. In a 90-minute ceremony this evening in the palatial lounge of Banga Bhavan, the entire structure of the Government went through vital and significant changes in the presence of members of diplomatic missions in the national capital, a large number of members of the Constituent Assembly and the world press. Mr. Justice Abu Sayeed Choudhury, who was leader of Bangla Desh delegation to the U.N. and Bangla Desh’s roving Ambassador, was sworn in as the nation’s second President after Banga Bandhu’s resignation was formally announced by the Cabinet Secretary, Mr. H.Z. Imam. The new 12-member Cabinet headed by Sheikh Mujibur Rehman included all the outgoing members of the Ministry led by Mr. Tajuddin Ahmed, besides inducting the former acting President Syed Nazrul Islam and Dr. Kamal Hussain, Constitutional Adviser and close associate of Banga Bandhu.

Exit from party

Election time will always be ‘harvest time’ for politicians to grab possible inducements and power by hopping from one party to the other. Till now, it was the Indian National Congress that was the most affected party, with the many resignations and the defections of senior leaders and talented partymen from its fold. It appears now that even the BJP is not immune from this (Page 1, January 12). One thing which is clear is that people, possibly even in Uttar Pradesh, are looking for change. Is it also a signal that they are tired of divisive politics? Voters are now much wiser and cannot be deceived anymore by empty slogans. They want a government that cares for people’s welfare and not one that solely cares about its own agenda.

D. Sethuraman,

Chennai

The allegations that the OBC leader, Swami Prasad Maurya, has made deserve to be reviewed as they concern a large section of people. The COVID-19 pandemic and subsequent economic turmoil could reflect on the performance of the ruling party. As such, it is a litmus test for the Yogi Adityanath government. Coming back to Mr. Maurya, he should have resigned a long time ago. That he enjoyed the spoils of ministership and timed his resignation before the elections must cast aspersions on his integrity and strategy.

Govardhana Myneedu,

Vijayawada, Andhra Pradesh

This appears to be a case of “Operation Kamal on Kamal”! For the BJP which has been accused of orchestrating defections, it seems to be a case of history repeating itself and reaping what it sows.

Aditya Jha,

Bengaluru

Defections before and immediately after elections are making a mockery of Indian democracy. This is a malady that is growing in strength across India. The judiciary has to take note of this and nudge the executive to put an end to this dangerous ‘hobby’ of our politicians.

How long can the electorate watch this silently? It is an act of misgovernance by unethical politicians. To empathise with such politicians is unacceptable. It is time to say enough is enough.

M.V. Nagavender Rao,

Hyderabad

Hate and electioneering

The Election Commission of India may have stopped political rallies till January 15, but there have still been brazen utterances by the political parties, an example being the ‘ 80 vs 20’ jibe. It is baffling how political parties across the spectrum can afford to play with the sentiments of people when many parts of the country are apprehensive about the effects of a third wave of COVID-19.

Arguably, it is that time and moment when our people’s representatives must act like “frontline warriors” rather than “political warriors”.

G. Ramasubramanyam,

Vijayawada, Andhra Pradesh

Unrest here

In Kazakhstan, with the protestors being labelled as terrorists and being dealt with brute force with the help of Russian troops on the one hand and the denial of talks by the Kazakh President on the other, the unfolding crisis in the region has the potential to make it the ‘New Middle East’. As the region is both oil and resource rich, the West is sure to be doing much to counter Russia and perhaps China.

Abdul Rahman,

Faizabad, Uttar Pradesh

A different yardstick

When cases of COVID-19 are rising, the decision of the Tamil Nadu government to permit jallikattu with ‘restrictions’ is strange. In India, rules are mostly followed only in breach. How will there be social distancing when it comes to bull-tamers and spectators? If jallikattu can be permitted, why are there restrictions imposed on places of worship and even examinations? The different yardsticks, especially in these trying times, only end up baffling the discerning. Is the move on jallikattu to fortify a certain votebank?

V. Lakshmanan,

Tirupur, Tamil Nadu

This is a ‘sport’ where many end up critically injured. This is also a time when there is a health crisis. Is it necessary to conduct jallikattu this year?

There are other sporting events where our youth can exhibit their muscle power.

Mani Nataraajan,

Chennai

Chief Minister of Maharashtra A R Antulay resigned on Tuesday night following the verdict against him by the Bombay High Court in the cement allotment case.

Chief Minister of Maharashtra A R Antulay resigned on Tuesday night following the verdict against him by the Bombay High Court in the cement allotment case. Antulay submitted his letter of resignation to Maharashtra Governor O P Mehra. The governor accepted the chief minister’s resignation but has requested Antulay to continue in office until alternative arrangements are made, the Raj Bhavan announced. In his judgment, Justice B Lentin of the Bombay High Court held as justified the allegations that Antulay had arbitrarily allotted cement from the ad hoc quota to certain builders in consideration for donations to two trusts floated by him.

Successor search

Now that A R Antulay has stepped down, the search has begun for his successor. Antulay will play a major role in selecting his successor because of the massive support he enjoys in the legislature party. But it is also likely that his supporters will desert him as he would no longer be in a position to oblige them. Although the final choice will naturally rest with the high command which, in the Congress (I) hierarchy means Prime Minister Indira Gandhi, Antulay is likely to support N M Tidke, labour minister in his cabinet, or Finance Minister Ramrao Adik. The high command may also try to send a non-controversial person from the Centre like Shivraj Patil.

Pak champions

Pakistan defeated West Germany 3-1 to retain the World Cup at the Wankhede Stadium. It was a convincing win for the hockey maestros, who trailed 0-1 within five minutes of the start. Pakistan levelled through centre-forward Hasan Sardar in the 26th minute and forged ahead a minute later through a gem of a goal by Manzoor Jr Kaleemullah.

The demand for more diverse representation in official iconography as well as in public art, street names etc — especially of women and people of colour — has been growing louder in the US and elsewhere in the world.

It seems fitting that the first quarter minted under the American Women quarters programme — to commemorate notable women in US history — should feature Maya Angelou, the globally loved writer, poet and memoirist who died in 2014. In her long and astonishingly creative life, Angelou was many things. Apart from building a prolific career in letters, she had also been, at different times, a singer, actor, dancer, composer, journalist and teacher, as well as Hollywood’s first black female director. With the new commemorative quarter, she’s also become the first black woman to feature on a US coin.

Many Americans view the development as one that has been a long time coming. It was in the Obama era that the proposal to put a black woman on US currency was first mooted — the $20 bill, which currently features the seventh US president, Andrew Jackson, was to be redesigned to feature the abolitionist and political activist Harriet Tubman. The project fell by the wayside during the Trump presidency, although the current president, Joe Biden, announced last January that the proposal for the Tubman $20 bill will be revived and the process “speeded up”.

The demand for more diverse representation in official iconography as well as in public art, street names etc — especially of women and people of colour — has been growing louder in the US and elsewhere in the world. It comes on the back of movements, such as Black Lives Matter and #MeToo, that seek to remake the world, not only in its essence — through the politics of empowerment — but also in its visual iconography and symbolism. This was what lay behind the scene, a few years ago, when BLM protestors toppled a slave trader’s statue into the sea at Bristol, UK. While there has been a conservative resistance to this impulse, which is sometimes (mis)characterised as a part of “cancel culture”, the inclusion of Angelou on official currency has elicited little backlash. This is a welcome development in a hopefully more inclusive world.

This editorial first appeared in the print edition on January 13, 2022 under the title ‘Maya Angelou quarter’.

Maurya’s reference to Dalits and backwards is a pointed invocation of caste in the UP poll matrix in a time when the BJP is perceived to have successfully subsumed it in an  overarching Hindu identity.

Swami Prasad Maurya, Bharatiya Janata Party (BJP), The two ministers in the Adityanath government and at least four MLAs who quit the BJP in UP soon after the announcement of assembly election dates, have sought to give an ideological veneer to their resignation from the party. Speaking for the group, Minister for Labour and Employment and influential OBC leader Swami Prasad Maurya said the decision to leave the BJP — by all accounts, they are poised to join the Samajwadi Party — was provoked by the alleged neglect of “Dalits, backwards, farmers, unemployed and small traders” by the Adityanath government. Maurya’s reference to Dalits and backwards is a pointed invocation of caste in the UP poll matrix in a time when the BJP is perceived to have successfully subsumed it in an  overarching Hindu identity.

Since the 1990s, Mandal and Mandir have been the ideological poles in UP politics. If Mandal mobilisations helped bring caste identities to the fore and enabled political parties that spoke for the empowerment of Dalits and backward castes to win office, the BJP used the Mandir project to paper over the hierarchies and cleavages within Hindu society and presented itself as the custodian of Hindu interests. Further, the BJP has deftly wedded the Mandir agenda to nationalism and development to consolidate its position and shrink the space for the SP and BSP, beneficiaries of Mandal. At the same time, since the 2014 general election, the BJP has also used Mandal to defeat Mandal. While championing the Hindutva agenda, it has not shrunk from playing the caste game itself, stitching together a social coalition of various castes to counter its political opponent, according to the local configuration, ahead of every election. This helped the party triumph over the SP and BSP in the 2017 assembly polls as well the 2019 general election. The BJP’s domination of UP through its playing of both the Mandir and Mandal cards has helped the party to further the perception of invincibility nationally, even as, during the same period, it lost elections in West Bengal, Rajasthan, Madhya Pradesh, Maharashtra, Punjab, Chhattisgarh, Jharkhand as well as in the five big southern states, where Mandir has far less traction and social justice politics follows an older and different trajectory.

The interplay of Mandal and Mandir that has defined politics in the Hindi heartland since the 1990s may see a rerun in UP 2022. The SP has been working on building an alliance of smaller OBC-centric outfits and leaders to undo the social engineering of the BJP ahead of the 2017 polls. Under the saffron-robed Adityanath, who was pitchforked into the chief minister’s office after the 2017 elections, the BJP was seen to relegate caste appeals and focus on Hindutva. It is anybody’s guess if the current round of defections in UP, in the name of “social justice”, can undercut the BJP’s Hindutva project in the state. Whether or not the defections of Maurya and others become a turning point, or are only plot twists among many more to come in the UP poll arena, remains to be seen.

This editorial first appeared in the print edition on January 13, 2022 under the title ‘Twist in UP plot’.

If it were not for Covid’s many blows, Salil Tripathi’s would have been a story of aspiration and upward mobility.

Every year, a little over a lakh people die in traffic accidents on India’s roads. And so, it is not impossible to see 36-year-old Salil Tripathi’s death — knocked down by an SUV driven by a police constable as he waited to pick up a food order — as one more addition to that grim statistic, the cruel result of a random roll of dice. But, in this moment, as a third wave sweeps across a country yet to recover from the battering from the earlier waves of Covid-19 infections, the life and death of this Delhi resident tell a larger story — of a pandemic of precariousness silently sweeping through families. It resonates with the immense loss, both financial and human, that millions of others have experienced.

If it were not for Covid’s many blows, Tripathi’s would have been a story of aspiration and upward mobility. He was a hotel management graduate working his way up jobs in the restaurant industry when the pandemic struck. According to a study by the Azim Premji University, 15 million workers had lost jobs permanently by December 2020, forcing salaried workers into informal work. Tripathi was one of them: Without the job as a restaurant manager in north Delhi, he signed up as a gig worker, doing food deliveries for Zomato, to earn a living and support his wife and son. The second wave in 2021 took a greater toll, as his father died of Covid-19 — a sense of devastation and grief that the family shares with lakhs of Indians. Tripathi’s sudden, senseless death leaves behind a grieving family with an uncertain future. It has led to an outpouring of sympathy from strangers and offers of financial aid. In this, too, Tripathi’s story reflects the pandemic experience. For, whether during the exodus of migrant workers from hostile cities during the first wave, or the mortal crisis of oxygen and beds during the second, ordinary Indians have stepped in the breach left by an inept, sometimes uncaring, state. But while there might be some succour for one family, the shrinking of aspiration of a nascent middle-class is an unmistakable, untold Covid story.

There is one more reason, perhaps, why, in his death, Tripathi stands in for other losses. If only for a moment, the stark story of a young life salvages the tragedies of the larger society from cold statistics — whether it is the debate over excess mortality or figures of unemployment — and makes space for an acknowledgement of a collective loss.

This editorial first appeared in the print edition on January 13, 2022 under the title ‘Salil’s story’.

Bibek Debroy writes: Without delegation of funds, functions and functionaries, local governments are unable to respond to pressure from citizens who demand greater efficiency in this matter

The use of the expression “law and order” is very common and the terms “law” and “order” have been coupled for centuries. Everyone understands “law”. What is “order”? In whichever way the word is defined, typically as the opposite of disorder in society, “order” has a connotation of enforcement of the law. In other words, “order” requires the efficient functioning of the courts and police. Economists have a technical definition of “public good”. Ignoring that narrow and technical definition of public good, loosely, we understand “public good” as something that must be delivered by the government. It cannot, or should not, be delivered by the private sector. Notwithstanding the use of private security guards, most people will agree “law and order” is a public good. If not delivered efficiently by the government, in the real — or reel — world, the private sector may step in to fill the breach, with undesirable consequences. The expression “government” should not be used in the singular, since there are layers in our three-tiered structure of governance. Article 246 of the Constitution mentions three lists in the Seventh Schedule — union, state and concurrent lists.

The union list makes no mention of “order”. It only mentions: “Deployment of any armed force of the Union or any other force subject to the control of the Union or any contingent or unit thereof in any State in aid of the civil power; powers, jurisdiction, privileges and liabilities of the members of such forces while on such deployment.” The state list mentions “public order” and “police (including railway and village police)”.

“Notwithstanding anything in the two next succeeding subsections, the Federal Legislature has, and a Provincial Legislature has not, power to make laws with respect to any of the matters enumerated in List I in the Seventh Schedule to this Act.” Other than those steeped in constitutional history, I don’t think too many people will recognise this quote. It comes from Government of India Act, 1935 and is not a quote from the present Constitution. The present Seventh Schedule and union (at that time Federal) list, state (at that time Provincial) list and concurrent lists are inherited from that 1935 piece of legislation.

Every public good is optimally delivered at a certain level of government. Delivery becomes sub-optimal both above that level and below that level. Most public goods people will think of are efficiently delivered at the local government level, not Union or state level. There is a Seventh Schedule issue that is thus linked to the insertion of a local body list. Countervailing pressure by citizens increasingly demands efficient delivery of such public goods. But without delegation of funds, functions and functionaries, presently left to the whims of state governments, local governments are unable to respond.

In hindsight, it is a bit surprising that Constituent Assembly debates (in 1949) on Article 246 (at that time Article 217 in the Draft) were so perfunctory. B Das (former chief minister of Odisha) did raise the issue. “There are, Sir, 91 items in List I alone. There are of course some honourable members who have given notice of amendments with particular items. But if there is a general discussion concerning the principles involved in the Union, Concurrent and State lists, it will considerably clarify the position and will help us to understand the lists much better.” Rajendra Prasad, who was chairing the debate, didn’t agree and the discussion was limited to the items included.

The point was raised again in 1971 by the Rajamannar Committee — formally known as Centre-State Relations Inquiry Committee — set up by Tamil Nadu. “The Committee is of the opinion that it is desirable to constitute a High Power Commission, consisting of eminent lawyers and jurists and elderly statesmen with administrative experience to examine the entries of Lists I and III in the Seventh Schedule to the Constitution and suggest redistribution of the entries,” it noted. Why should one take the Seventh Schedule as given, simply because the Government of India Act of 1935 gave us those principles? One shouldn’t convey the impression that today’s Seventh Schedule is identical to the one in 1950. Items have moved from the state list to the concurrent list and from the concurrent list to the union list. Hitherto, such limited movements have reflected greater centralisation, such as in 1976. But scrutiny on the basis of first principles need not always lead to greater centralisation. The Rajamannar Committee was set up by a state
government.

Take police, which is squarely in the state list. We know that the states have been lackadaisical in implementing the 2006 Supreme Court ruling in the Prakash Singh case. In the quote from the union list, there is a reference to “Central Armed Police Forces” and there are seven of these. That perfunctory implementation may be the reason why states frequently ask for Central police forces to enforce law and order. This is similar to state highways being converted to national highways, so that they are taken care of better. A couple of years ago, on the basis of first principles, the Vidhi Centre for Legal Policy brought out a report on how the Seventh Schedule might be cleaned up. N K Singh, Chairman of 15th Finance Commission has also often made this point, in addition to scrutiny of Article 282. The 1983 Sarkaria Commission and the 2002 National Commission to Review the Working of the Constitution ducked the issue. For the sake of better governance, it’s not an issue that should be ducked and the basic structure doctrine doesn’t stand in the way.

This column first appeared in the print edition on January 13, 2022 under the title ‘For order to prevail’. The writer is chairman, Economic Advisory Council to the PM. Views are personal

Rajat Kathuria, Isha Suri write: The enduring lesson from the two decades or more of previous experience shows that even if companies have equal access to skills and technology, access to government is unequal

We have just witnessed another episode in the evolving saga of the telecommunications sector in India. The board of Vodafone Idea (Vi) has approved the conversion of part of their liability owed to the government into equity. Thus, roughly Rs 16,000 crore of the interest on the deferred spectrum and adjusted gross revenue (AGR) liabilities will now be converted to government equity, making it the single-largest stakeholder, owning 35.8 per cent of the entity. If the conversion of debt to equity goes through the complicated processes of the Department of Telecommunications (DoT), it will dilute the shareholding of promoters Vodafone Group and Aditya Birla Group to 28.5 per cent and 17.8 per cent respectively. Chances are it will because this is part of the relief package proposed by the government itself in October 2021 to save the beleaguered operator from exiting and thus protect competition in a market rapidly hurtling towards an effective duopoly between Jio and a stressed Airtel.

To be gracious, one can see the Indian telecom glass as half full or half empty. There have been seminal achievements interspersed with colossal mistakes. While optimists like us would like to focus on the glass half-full, it would be prudent to devote some mind space to the mistakes to draw lessons from that experience. For, perhaps the best policy advice that one can volunteer is what not to do, rather than the other way round.

Telecom in India, much more than elsewhere, is not a business for the faint-hearted. The stakes are huge, running into billions of dollars and perennial litigation has been a drain on resources, used as much if not more for strategic manoeuvring as for seeking justice. Every stakeholder including the government has sought the courts’ intervention at some point or the other and not always to correct a perceived wrong. Vodafone entered the Indian market purchasing Hutch in an offshore deal in 2007 that was compliant with the prevailing law. Fairness would demand amending the law — if it was being abused — prospectively and not retrospectively. The retroactive amendment was a body blow, with Vodafone receiving a standing count.

The government has also often used the telecom sector for much-needed cash. It is relevant to ask whether the sequence of adverse events have irreversibly crippled the goose that laid golden eggs. In the Bollywood blockbuster Deewar, Amitabh Bachchan saves his own life by pointing out the fallacy of tearing into the entrails of the bird to extract all the eggs in one swoop, he being the metaphorical goose. Bachchan’s advice has been largely ignored outside the film. To cite a few examples, constituents of AGR include non-telecom revenues under the licence and part of the Rs 16,000 crore cited above is the erstwhile disputed amount and accumulated interest and penalty on the unpaid licence fee. The idea of a licence fee based on AGR is an artefact of an era when there were no spectrum auctions. Having introduced highly lucrative spectrum auctions, the government could have eschewed other forms of licence fee from operators that bid for spectrum, including the spectrum usage charge (SUC). A nominal administrative fee could have been charged to administer licences. In addition, allowing “back door entry” into the mobile sector in 2003, the noxious spectrum assignment by the “first come first served” (FCFS) method of 2008 and looking the other way when a deep-pocketed Jio aggressively entered the market in 2016 are instances of inequity that have had a debilitating impact on competition in the sector.

Vodafone Idea, Airtel and Jio are all professionally managed companies with arguably equal access to technology, network services, financial and marketing skills. One would expect competition to thrive in such a scenario that could well have become the envy of the world. But access to government, seemingly is unequal (at least in outcomes) and that is the enduring lesson from the two decades or more of previous experience. The system ought to correct this failing and should not only be fair but also be perceived to be fair to all entities. Sometimes in India, inertia results in decisions that favour one over the other operator not because there is bad intent, but because the system is such that the status quo is the dominant response. That should also be studiously avoided to the extent possible by summoning high-level intervention.

Back to the present and the fortuitous opportunity of the moment. In the last few years, the government has been struggling to bail out a heavily indebted industry, the proximate reasons for which, (a few also stated above), are an intense and debilitating price war, an unreasonable definition of AGR, an extractive spectrum auction regime and, of course, the march of technology impacting the revenue streams of operators straddled with legacy networks adversely. The implementation of this relief package means the Government of India will own stakes in two out of four major telecom operators in the country, namely BSNL (100 per cent) and Vi (35.8 per cent). With the exception of China, no other country in the world has wholly-owned government entities in the telecom sector. And in recent times, even the Chinese government has been encouraging private sector participation to boost competition in a market that has thus far witnessed monopolistic and unfair competition. In France and Germany, the government has diluted its stakes in erstwhile public sector entities to a minimum. Telecom almost everywhere is the domain of private enterprise.

Another aspect worthy of consideration is that the current licencing conditions prohibit any company/legal person either directly or through its associates from having substantial equity holding (defined as equity of 10 per cent or more) in more than one licencee company in the same area for the same service. In order to comply, the government may have to dilute its share or explore the option of merging BSNL and Vi. The latter is attractive for multiple reasons. BSNL could use Vi’s 4G equipment to use its government allotted 4G spectrum. Vi has a good radio network but lacks the backhaul, to offset which it can make use of BSNL’s pan India optical fibre network. A merger between BSNL and Vi could help kill two birds with one stone. On the one hand, it can help revive Vi and on the other resurrect a flailing BSNL through a synergy of professional management and public sector assets. Vodafone and Idea Cellular agreed to merge in 2017 and create “Vi” to protect against an aggressive entrant like Jio. Therefore, a merger between these two entities may once again help protect the interests of both BSNL and Vi, and also ensure that the Indian telecom sector continues to have at least three strong players in the market, which is a minimum threshold to ensure fair competition within the sector. A win-win for telecom, if ever there was one.

This column first appeared in the print edition on January 13, 2022 under the title ‘Taking the fair call’. Kathuria is Dean, School of Humanities and Social Sciences at Shiv Nadar University, and Suri is Senior Researcher at, The Centre for Internet & Society (CIS)

Nanditesh Nilay writes: It is only by doing so that we begin to increase our own trustworthiness

Along with the new year, the third Covid wave is upon us and the only way we can get to the other side is to get ourselves and our loved ones vaccinated, wear masks and follow Covid-appropriate behaviour and trust science to lead the way. Also, in the new year, the prime minister’s cavalcade was stalled on a flyover and some say this was a plot to target him by those fired by hatred. There are others, including those whose job it was to ensure the PM’s security, who say trust us, this was nothing more than a traffic jam. Common to both is trust, its crucial significance and the implications of its loss.

What is trust? It’s our firm belief in an idea, a person or, even, a thing.

Trust is the fulcrum around which our lives revolve. In infancy, we trust our parents as we stumble towards them learning to walk, a family trusts each other, neighbours trust each other when they switch their lights off. A society needs trust like glue, a nation depends on institutions and leaders it can trust. Political and social scientists have studied how the quality of a democracy is linked to whether its society and institutions inspire low trust or high trust. When trust erodes, things begin to crumble.

In our country where colonialism, feudalism, casteism have bred mistrust and suspicion, created inferiority and superiority complexes, where lack of opportunity and the absence of a level-playing field have celebrated the crooked shortcut to success, trust has always been in short supply. Today, algorithms on social media undermine trust by strengthening the walls of our echo chambers.

Yet, this new year there is hope.

Ironically, it comes from the market and technology. Certain aspects of new technology are forging new bonds of trust. So, while we distrust how our data and personal details are being used by big technology companies, we know and are aware how in our daily lives, technology has helped build trust. During the lockdown, we trusted apps that, in turn, trusted a network of delivery personnel to deliver what we need. One phone call, a credit card swipe, an OTP — OTP itself is a device to build trust — and in half an hour a stranger who has a name, a rating and, these days, a vaccination certificate, is at our doorstep with whatever we ordered. We collect, we unpack the bundle trusting that the seal wasn’t broken along the way.

The next morning, we trust our oximeters, our RT-PCR test reports, our vaccines, we trust brands, their products, processes, devices, technology. The market and our transactions also build trust.

We trust that the new 3BHK we have bought will bring us comfort and, who knows, happiness, too. We trust our workplace to be fair when it comes to appraising us, we trust our colleagues to be fair. At the restaurant, we trust the chef and waiter. Our food supply chains and hygiene, once notorious for their standards and unreliability, are today almost taken for granted. So we trust the process, we trust the brand, what about people? That’s where the problem lies. Trust has travelled towards a product, a service, a thing we have paid for, rather than the person or persons responsible for the product or service.

When it comes to people, it’s easy to trust a leader or a boss because they transform themselves into impersonal products and promise a better life, just rewards, and a system of fairness. So trust travels from products and processes to those with profiles and positions, with blue ticks and followers. The market, it seems, controls our interactions and quietly, effortlessly, we have undermined the most vulnerable and at the same time the most powerful aspect of human beings, their trustworthiness. For, we have divided people into various strata and clusters in the name of caste, class, religion, geography, even pin code.

Trust travels up the hierarchy but why doesn’t trust travel down? When the delivery boy drops off our favourite food on time, it’s the service we trust, its system of checks and balances, its GPS maps and rating systems, not the young man standing at the door. When the share-taxi driver drops us off and is polite, we give him a five-star rating but we rarely address him by his name, he remains the Uber/Ola driver. When migrants during the lockdown headed for home, they trusted their families in the villages, they didn’t trust the impersonal city or their employers.

Researchers have identified that in low-trust societies, ethical values are not shared and so the moral consensus is missing. An important aspect of such societies is a continuous decline in people’s social and political trust. If politics is to create an environment of happiness, oneness, trust will travel down. In 1947, an independent India was born and yet scarred by huge mistrust between two communities. Today, as we mark the 75th year of that defining moment, we see attempts to deepen that divide. A politics that feeds mistrust can get short-term gains but the fact is this politics is against the irreversible force of change. Because, as human beings, we know it’s easier to trust than it is to mistrust. To deceive, we need to weave, as Sir Walter Scott said, a web more tangled. So it’s far easier to trust. Anyone who thinks otherwise is on the wrong side of history.

Let this be our new year wish: Let trust travel, not only up, but down, too, left and right. It’s heartening that we have begun to trust some processes as part of our daily life. But it’s only when we begin to trust those who are less powerful than us, that we will increase our own trustworthiness.

This column first appeared in the print edition on January 13, 2022 under the title ‘In people we must trust’. The writer is the author of Being Good, Aaiye, Insaan Banein, and Ethikos. He teaches and trains courses on ethics, values and behaviour

Darshana S Mini writes: Findings of the Justice Hema Commission, constituted in aftermath of 2017 assault of an actor, are key to policy-level actions. But they must be made public

In April 2021, SAG-AFTRA, the union of entertainment industry professionals in the US, standardised its procedures for filing sexual harassment claims in the entertainment sector through a digital platform called “Safe Place”, that would locate patterns in the complaints and prevent repeat offenders from going unchecked. While the #MeToo movement in the US has led to some positive actions, such as the creation of the Hollywood Commission headed by Anita Hill to safeguard the rights of the complainants without fear of retaliation, the response to the movement has been tepid — even hostile — in many other industries, including South Korea and India.

Take, for example, the 2017 assault against an actor in Kerala, which continues to rock the state. The assault and the ensuing events — which resulted in the survivor recently making her identity public and seeking the chief minister’s intervention to ensure justice — are a blatant exhibition of male privilege and show a disregard for the professional and personal dignity of women who work in the industry. In other instances, we have seen brief apology statements; but a majority of the allegations have been countered by defamation suits — a silencing strategy seen with filmmaker Leena Manimekalai and journalist Priya Ramani. Most telling is the sheer apathy with which even the Association of Malayalam Movie Artists (AMMA) responded to the 2017 assault, which was allegedly masterminded by another actor. While both actors remained part of the organisation, the survivor received little support.

The formation of the Women in Cinema Collective in 2017 was a result of such institutional silences that allow sexual harassment, wage inequity and lack of safe working spaces to prevail. Right from its inception, there have been concerted efforts to delegitimise the WCC as an exclusive space built through a nexus of class privilege. While it is true that there is room for improvement in the WCC’s larger coalition-building efforts, especially with women’s collectives outside cinema, social scientists such as J Devika have noted how there are “common threads of patriarchy that run through our (separate) struggles.” This patriarchal hegemony can be observed in how the WCC’s actions are monitored and held to higher standards than organisations such as AMMA or the Film Employees Federation of Kerala (FEFKA). Even media platforms are guilty of perpetuating such gendered expectations. Take the WCC’s press conference in 2018, when members who were addressing the media were met with a barrage of questions, demanding that they reveal the names of harassers, as if only the declaration of names could legitimise their claims. One wonders if the journalists would have addressed an AMMA meeting the same way. Not long after the formation of the WCC, as part of its Silver Jubilee celebrations, AMMA staged a “comic” skit that disparagingly portrayed a thinly-veiled reference to the WCC through the fictional organization “WhatsApp Women Empowerment Group”. Among its many offensive strategies was the inclusion of a character who was shown to be negotiating an abusive marriage—a tactical move to delegitimise the political awareness that led to the constitution of WCC in the first place. Such diversionary strategies came across as part of a hypermasculine tradition of labelling women as “emotional,” “lacking real skill in organising” and as a “bunch of feminists” pushing their personal agendas.

When one considers the focus of the WCC, it’s not hard to see why such responses emerge. The WCC demands accountability from film organisations and seeks the constitution of an internal complaints committee (ICC) as per the Sexual Harassment of Women at Workplace (Prevention, Prohibition and Redressal) Act, 2013. While this is yet to materialise in Malayalam cinema, one wishes that the Film Chamber of Commerce (FCC), FEFKA and AMMA would proactively institute a complaints redressal mechanism that does not alienate the complainant. While the functioning within workspaces needs to be addressed using the mechanism of the ICC, it is equally crucial to ensure that cyberattacks on women actors are also dealt with strongly, as fan groups are ready to rally behind male stars, no matter their offences.

The recurrent demands from the film fraternity to release the Justice Hema Commission report speaks volumes about the way reports of constitutional bodies end up in the attics of bureaucracy. In 2017, the Kerala state government constituted a three-member commission headed by the retired High Court Justice K Hema, to explore “options for improving women’s safety, security, a better salary, service conditions and creation of a conducive working environment.” Despite the submission of the report to the government in December 2019, it has not become a public document yet. While one can understand why the Commission might not want to make the entire contents of the report public, particularly to guard the confidentiality of the respondents, one wonders if an amended version redacting the concerned portions is not within the scope of legal and ethical possibilities. The material collected by the Commission is crucial for policy-level actions pertaining to gender equity in the film sector. Not making its core findings and recommendations public restricts meaningful engagement with the issues highlighted by the Commission and makes a mockery of the labour, emotion and time invested by those who have testified. What we require are not just judicial commissions, but tangible possibilities of implementing corrective measures to ameliorate the conditions of women who work or want to enter the industry. Alongside infrastructural support and financial resources, work conditions have to be inclusive enough for any long-term change. While the state government’s decision to constitute a cinema regulatory authority for resolving labour disputes is certainly a welcome move, only careful deliberation can tell us whether it will have the desired impact. Since we do not have any comprehensive data set on issues related to gender, wage, and labour rights in the film industry (except the survey that the WCC has initiated), the time is ripe for considering the inputs of cine-workers. Perhaps, a survey on the labour conditions of cine-workers could showcase how apprenticeship and unpaid labour is normalised in the system as one way of going forward. And at every step, we must remember that it is never a question of either labour or gender, but about labour and gender. Intersectional thinking is key, if we want to see lasting change in this industry, and perhaps we would all be well served to remember Audre Lorde’s dictum, “There is no such thing as a single-issue struggle because we do not live single-issue lives.”

This column first appeared in the print edition on January 13, 2022 under the title ‘Justice in slow motion’. The writer is assistant professor, department of communication arts, University of Wisconsin-Madison

Pratap Bhanu Mehta writes: By the time he took his last breath, he had not only become one of the greatest musicians of all time, he had arguably become the highest point of Indian culture

Thirty years ago, on January 12, 1992, it seemed that the pulsating rhythms of the universe had gone silent forever. On this date, Kumar Gandharva drew his last breath. We are yet to fathom the full measure of this loss or take full stock of his legacy. One of the upsides of living in our age is the unprecedented availability of the recorded archive. When we were students in college it was hard to access more than a few stock recordings. Anyone who had access to rare or private recordings became our best friend. His Kabir recordings (the one oeuvre Kumarji was sent to this earth for) were, of course, freely available and widely known. But getting our hands on other cassettes was pure gold.

But now, thanks to newly released archives, his corpus comes into full view. The full range of his nirguna bhajans, Marathi natya sangeet, even his incredibly playful compositions on ordinary life and the seasons, all can be heard in relation to each other. In other artistes, this over availability can be a liability: You have to sift through, to get to the peaks. In Kumarji ’s case, it has the opposite effect: Almost each recording seems like a discovery of a new summit, a different way of capturing a haunting incandescence, and weaving his whole being, and ours, in a melodic current.

The attempt to measure the loss or legacy of Kumarji  seems totally out of place for both practical and philosophical reasons. Much superfluous ink has been spilled on issues that almost seem beside the point. The first is the question of his innovation: His departures from tradition, much to the consternation of purists who would want to reduce tradition to mere convention. Of course, he was innovative, even revolutionary, in almost everything he did. There is a cottage industry cataloguing his innovations: From the bol aalaps, the incredible use of short taans, the new bandishes. But, as he always insisted, juxtaposing innovation against tradition is a serious mistake.

A tradition is more like a foundation on which more has to be built; a grammar is meant for expanding language, not constricting it. The second is the constant opposition between the folk and the classical. It was often said he made high classical popular (by departing from convention), and he made popular folk classical. In retrospect, these categorisations, while useful for some pedantic scholarly purposes, seem almost antithetical to the singularity of what he did and the unity of the musical experience he produced.

The title of one poignant set of homages to him, “Kaaljayi”, one who has conquered time, is probably as apt a title as one can give. But conquering time does not mean eternal — a kind of fixity that transcends all flux. In his interviews, he always comes across as impatient with that kind of talk. He also had a particular allergy to the word often used in connection with music, spiritual, as if it were one part of life, not life itself. These are very tempting terms that we lazily use to lock us into the binaries he was always trying to unsettle.

His music has the intense and blazing energy of the whole of creation pulsating through that connection between sabda and raga that only he could produce. He is unusual in how much the bols of the bandish, or the sahitya, is important to him and how much care he took to explain them. Listening to Kumar Gandharva, it is difficult to agree with the great TM Krishna’s claim in A Southern Music that in the musical experience language is important only as sound, not linguistically; words have to be conceived as a musical form not a poetic form. In a sense, this is true; after all it is the raga that shapes the form and the musical experience is accessible even without the linguistic meaning. But in Kumarji — what made all his recordings so exceptional — the music was a vehicle for not just sound but meaning. His particular emphasis in singing was also a vehicle for meaning, not just sound.

It is just hard to fathom the full power of all those glorious moments in his singing without meaning: The explosive “Oham Soham Baaja Baje/Trikuti Dham” or the erumpent, “Ganga Gangana” in his great Raga Shankara. Or, even more mischievously, the bandish he composed “Karan De Re Kachhu Lalla Re” (imploring his toddler son to let him work). Even the sound “jha” in jhini, is meant not just as sound, but to accentuate the effect of the meaning “jhini” has. You almost get the sense that it was the careful deliberate braiding of sound and meaning that lifted Kumarji beyond the mere virtuosity of many great artistes. To claim this is not to deny the autonomy of music, or to reduce it to its meaning. But it is to return to one central point: Kumarji exemplifies the unity of form, meaning and being.

Kumarji always acknowledged his debt to the folk traditions, not just for the musical forms they bequeathed to him. But like Tagore, taken in by the Baul singers, what the “folk traditions” offered was not just musical forms to be shaped, but the unity of life and music. Singing or being in communion with a nirgun bhajan was not a matter of just meaning or musical form: It was being in a non-attached carefree state. The timelessness is not a sense of the eternal, it is just the sense that no moment is instrumental to anything else, especially the future. As he once put it, “without having that kind of nature, you cannot put forth that kind of (nirguna) voice. The voice has to match the mind.”

A programme announcement of the Indian State Broadcasting Service in the Indian Listener of June 7 1936 lists Kumar Gandharva as a “boy prodigy.” On August 15, 1947, as India gained independence, if Raghava Menon is to be believed, he was singing Raga Chandrakauns on radio. He then battled with TB and lost his voice for a full six years. By the time he took his last breath, he had not only become one of the greatest musicians of all time, he had arguably become the highest point of Indian culture, embodying its form, meaning and even sense of play. He created a world — free, expansive and liberating, and unsettling in the deepest sense. As Madhu Limaye who listened to Kumarji in jail during the Emergency wrote to him, he gave us a glimpse of the secret vibrations of the universe. But Kumarji would have smiled: “Yeh Khel Roop Ka/Khele Mahadhir. (This play of forms/plays the Mahadhir).”

This column first appeared in the print edition on January 13, 2022 under the title ‘The conqueror of time’. The writer is contributing editor, The Indian Express

The tortuous bilateral relationship between India and Pakistan may take an intriguing turn on the heels of two discrete events. In December, Pakistan’s civil and military leadership reportedly approved the country’s first integrated National Security Policy. The policy, which is scheduled to be made public on Friday, is supposed to weave in Pakistan’s economic interests into its security policy. Consequently, media reports indicate the policy wants an improved trade relationship with India and even wants to avoid hostility with India for the next 100 years.

In an independent development, India’s Army Chief General Manoj Naravane addressed the traditional annual press conference on Wednesday ahead of the Army Day. He made two relevant points on the India-Pakistan front. One, Pakistan is still pushing terrorists into Kashmir to stir trouble. Two, India is open to the idea of demilitarisation of Siachen glacier, subject to credible conditions.

Spells of improvement in India-Pakistan ties have been short-lived because of structural constraints in Pakistan’s polity. Therefore, it is unlikely that anyone in India is going to be hopeful about a 100-year break in hostilities. Yet, it is possible that Pakistan’s National Security Policy may herald a rethink in some sections of the country. Once economic security is brought into the picture, the cost-benefit equations of the prevailing approach will change significantly. That may over time create a constituency of pragmatists.

Resignations of two UP cabinet ministers and four legislators have shaken BJP, so far considered the favourite. Samajwadi Party is likely to be Swami Prasad Maurya’s destination, naturally so because UP is seeing BJP and SP vying for top honours. The caveat being BSP can upset equations in many seats. But the crossover of BSP MLAs to SP and BJP, and Congress losing its prominent western UP face Imran Masood to SP, are all pointing to an SP vs BJP big fight. With Maurya, Akhilesh Yadav’s gameplan of creating fissures in BJP’s umbrella OBC coalition, which includes MBCs, may hit BJP where it hurts most.

SP has had some realisations: the limitations of its Muslim-Yadav base in a scenario where BJP is polling 40% of votes consistently, the futility of partnering BSP to net Jatav votes, the consolidation of upper caste, non-Jatav, non-Yadav Hindu votes. Clearly, Akhilesh is plotting a new course this time. The strategy of wooing MBC netas harbouring grievances kicked off with snapping up eastern UP-based SBSP’s OP Rajbhar after his ouster from the UP cabinet. SP’s revived alliance with Jat-dominated RLD has also gained traction, amid the western UP farm agitation. SP has also approached small parties of Kurmis, Mauryas and Nonias, which could make a difference in close contests. A split in the Yadav vote was averted by mending fences with his estranged uncle Shivpal Yadav.

Not that BJP has been inactive. Akhilesh’s gambit of playing up the caste census demand was deflected by BJP with a major Union Cabinet reshuffle last year in which 27 OBC and 12 Dalit MPs benefited, with strong UP representation. The extension of OBC reservation to the NEET all-India quota ensued. With 303 MLAs, BJP can shrug off the Maurya loss but ticket distributions can trigger more showdowns given the party’s track record of denying seats to unpopular incumbents. But BJP will be comforted by the unwieldy ticket demands Akhilesh will now face, having embraced a large number of allies. However, many of UP’s smaller outfits often contest under big parties’ symbols, which may mitigate SP’s ally problems.

With campaigning on pause and ticket distribution gaining pace, UP parties will have a tough time controlling the shrill caste messaging from malcontents. Despite the flailing OBC quota sub-categorisation experiment and political representation struggling to keep every group happy, most bets seem to be on social engineering, not development. No surprise then that Maurya’s political life could so smoothly go from BSP to BJP to SP.

The US leads the world in organ transplants and even there supply is so short of demand that everyday people die on the waiting lists. The problem is much more acute in India, where in pre-pandemic 2019 deceased donors were only 0.52 per million inhabitants as compared to 6.86 globally and 36.07 in the US. This is why the groundbreaking procedure in the US in which a 57-year-old man too ill to be considered for a human heart received one from a genetically modified pig on Friday, is being looked at as the key to a future in which no person on transplant lists dies unmatched.

Pigs’ organs have been known to be a promising match for humans for decades. Indeed transplantation of a pig’s heart and lungs into a patient was seen in Guwahati as far back as 1997. But as that was an unauthorised operation, doctors involved were arrested, which seems to have been the end of that story here. In the US, both public and private funds have kept feeding the research, resulting in critical scientific progress in gene editing, which has helped lift the odds of a human body accepting a pig heart, and on whose basis FDA provided emergency authorisation to the current operation.

Unfortunately, science is still a ways from putting the transfer of living organs from other species within every patient’s reach. For now the only available approach for India is to dramatically scale up cadaveric donations and the infrastructure for their successful administration. Indians don’t lag the world at all in living kidney and liver donations, which are commonly directed to someone known to the donor. But a lot of consciousness-raising remains to be done on why death in one’s family should mean giving life to someone else’s.

Against the backdrop of higher inflation, rising yields and an erosion in savings amid negative real rates for over two years - the consequences of which are unknown - it would be incongruous if RBI gives no signal in the February policy that easy liquidity wouldn't remain forever and headline rates would start rising at some point.

The dip in factory output and rise in consumer inflation could give the Reserve Bank of India (RBI) a reason to stick to its commentary that growth matters more than anything else. The fall in the index for industrial production (IIP) for the third month, from 4% in October to 1.4% in November, shows growth can be fragile - something RBI had said while keeping interest rate and a dovish stance unchanged. And though the consumer price index (CPI) inflation is up at 5.6% in December, from 4.9% in November and 4.5% in October, due to a higher base of 6.9% a year ago, it's still a tad less than what markets, economists and even the monetary authority expected. So, growth is anaemic, and there is no nasty surprise on inflation. It remains in the 4-6% range, and expected to average below 5.5% for FY2022 and dip a little in FY2023. Uncertainties over growth could linger if Omicron spreads to villages after peaking in cities.

While these may provide RBI with reasons to hold on to rates, it would be a mistake if it doesn't adequately sensitise financial markets and borrowers that things can't remain the same. RBI has already initiated that exercise by offering a higher rate of 3.97% (against the unchanged headline policy reverse repo rate of 3.35%) to banks parking surplus money with it under the variable reverse repo window - a new discretionary facility. Also, for two months, RBI has contributed to rising bond yields by selling sovereign papers in small doses. Besides, inflation could go up as price hikes (such as mobile tariffs) and upticks in global prices of nickel, copper and other items are factored in.

Against the backdrop of higher inflation, rising yields and an erosion in savings amid negative real rates for over two years - the consequences of which are unknown - it would be incongruous if RBI gives no signal in the February policy that easy liquidity wouldn't remain forever and headline rates would start rising at some point. Having cushioned the economy during the worst phase of the pandemic, RBI should not fall behind the curve now.

<

Read in source website

India must approach its partners and partnerships with other developing countries with more as equals seeking to develop and grow economically.

Sri Lanka's transport minister inaugurated the intercity train service from Mount Lavinia to Kankesanthurai built with Indian support even as China's foreign minister was in Colombo. This development is good news for New Delhi. A balancing act by Sri Lanka, one that sent out clear signals to Beijing. India needs to see its commitments to their logical end, thereby establishing its bona fides as a reliable partner. It needs to build its relations with countries in the neighbourhood, and across the developing world, in this partnership mould.

India must play a proactive role in building infrastructure in the Indo-Pacific and beyond, particularly Africa. Seeing through past commitments, line of credit offers to create critical infrastructure will help build India's reputation as a reliable partner. New Delhi's approach to other developing countries - one of partnership, not seeking to take over assets, or offering rather Faustian deals in the form of grants or loans - must be the cornerstone of our engagement. It can leverage cultural ties, strong presence of an overseas community, its technical capability and, above all, the understanding of the current economic and development situation. Cost, accessibility and climate vulnerability are critical issues for many developing nations. India's engagement must incorporate solutions that respond to these needs.

In playing a leadership role, New Delhi's approach must be markedly different from Beijing's. Required to punch above its weight, India must approach its partners and partnerships with other developing countries with more as equals seeking to develop and grow economically. This is what would make it possible for other countries to follow Sri Lanka's lead of a balancing act.



Read in source website

Uttar Pradesh (UP) chief minister (CM) Yogi Adityanath has never hidden his saffron robes in politics. Which is why it isn’t a surprise when he calls the elections in the country’s most populous state an “80:20” battle, a reference to the Hindu-Muslim population ratio in UP. Eighty per cent are those who are supporters of nationalism, good governance and development, and “20% are those who are against the Ram Janmabhoomi and sympathise with terrorists,” argues Adityanath. Rarely has a CM attempted to shape the political discourse in such “us” versus “them” terms, but then never before has a monk, who once spearheaded a Hindu militant group, become CM.

From “abba jaan” barbs to “Talibani” slurs, the CM has never missed an opportunity to invoke dog-whistle politics aimed at demonising Muslims as the prime “enemy”. From a crackdown on “illegal” slaughterhouses to confiscating the property of anti-Citizenship (Amendment) Act protesters to legislation aimed at policing interfaith marriages, the Yogi government has invested a fair amount of its political capital in a majoritarian agenda.

A recent UP government ad pushes this propaganda: In one frame, there is an image of a young man, sporting a classic keffiyeh (the black-and-white checked cloth first popularised by Palestinians) throwing a blazing petrol bomb; the other is of the same man with folded hands, seeking pardon. It is meant to convey a post-2017 transformation in the state.

This “80:20” majoritarian narrative is built upon a history of three decades of conflict wherein UP’s turbulent politics has been tied into combustible religious and caste vote banks. The rise of the Bharatiya Janata Party (BJP) in the 1990s as a party of unflinching Hindutva assertion saw a reaction in caste consolidation, led by the Samajwadi Party (SP) and Bahujan Samaj Party (BSP).

Both these caste-based parties, one led by a Yadav and the other by a Jatav, viewed Muslims as their “natural allies”. The competitive courting of Muslim voters, often through local clerics and district strongmen with criminal records, made it easier for the BJP to prey on the fear and insecurities of Hindus.

When an Akhilesh Yadav, for example, chooses to invoke Mohammed Ali Jinnah in the same breath as Mahatma Gandhi, Jawaharlal Nehru and Sardar Patel, he only gives an opportunity to the BJP to accuse the SP leader of “glorifying” the founder of Pakistan to “appease” Muslim voters. So what if the average UP Muslim, socially discriminated against and economically struggling, has far graver life and livelihood concerns than seeking to “celebrate” Jinnah? When an Asaduddin Owaisi, with his strident oratory, positions himself as a “protector of Muslims”, his incendiary rhetoric only boosts the BJP’s 80:20 messaging.

Ironically, Adityanath’s 80:20 formulation comes when the BJP is battling to retain its crucial non-Yadav other backward classes (OBC) voters, who comprise nearly 35% of the electorate. Moreover, the idea of a “political Hindu” monolith is being challenged by the growing assertion of smaller OBC parties who feel stifled by the BJP’s upper-caste-driven social engineering. Interestingly, Yadav is trying to stitch together a rainbow coalition of these parties, as a modern day Mandal 2.0 experiment, but whether this grouping can offer a sustained challenge to the BJP’s Hindutva-plus welfarism model of governance is uncertain.

But while UP’s divisive politics gets even more hyper-polarised, the worry is that the communal contagion is spreading to other poll-bound states. It is no coincidence that the controversial dharm sansad (religious parliament) was held in Haridwar in Uttarakhand. Many of the sadhu-sants accused of hate speech are close to the ruling BJP. In Punjab, the aftermath of the Prime Minister’s security lapse in Ferozepur has seen hyperactive social media armies launch a sinister campaign that draws tenuous links between protesting Sikh farmers and Khalistani groups yet again. With the Akali Dal no longer its ally, the BJP seems to be attempting to woo its Punjabi urban Hindu voter by stoking fears of a revival of Khalistani-backed terror and targetting the Charanjit Singh Channi-Sidhu-led Congress for being soft on national security.

Why even in tiny Goa, past frictions between Hindus and Catholics are being revived. The recent attacks by Hindu militant groups on church halls in Karnataka and the vicious campaign against missionary groups are making it difficult for the BJP to retain the trust of Goa’s large Catholic population, which it enjoyed when the late Manohar Parikkar was CM. The result is a creeping return to the party’s Hindutva agenda: CM Pramod Sawant has called for rebuilding temples destroyed by the Portuguese 500 years ago.

For leaders who have no serious answer to the real issues of our times — jobs, corruption, education, or public health — there is always heightened religious identity politics, based on past animosities, to fall back upon. As a result, the 2022 elections may end up offering another chilling glimpse into the future, one where majoritarian politics increasingly calls the shots.

Post-script: Being fought in the shadow of Omicron, the 2022 election campaign is expected to have a significant digital footprint. Which poses a big challenge: Just how does the Election Commission intend to check hate factories that thrive in the anonymity of the digital world?

Rajdeep Sardesai is a senior journalist and author

The views expressed are personal

In September 1897, Lokmanya Bal Gangadhar Tilak was tried for sedition for publishing two articles in Kesari, the weekly he published from Pune. The first was a poem “Shivaji’s utterances” and the second was an account of the proceedings of a festival held to commemorate Chhatrapati Shivaji’s coronation. The jury found Tilak guilty of sedition and sentenced him to 18 months in prison.

Why were the British threatened by the description of the proceedings of a festival that was meant to mark Shivaji’s coronation? Since the early 1890s, Tilak strove to celebrate Ganesh Chaturthi and Shivaji’s coronation as public events with large-scale participation. Jan Bhagidari (community participation) in these festivals led to the organising of various events: Public debates, recitation of hymns, and cultural programmes.

Tilak felt that such occasions would build unity, instil a sense of pride in one’s culture and heritage, and inculcate a sense of patriotism towards the country. The article in Kesari carried observations Tilak made during the coronation festival. He said: “A country which cannot unite even on a few occasions cannot hope to prosper … We should not forget that Ram and Ravan felt no difficulty whatsoever to meet in the same temple on the occasion of worshipping Shankar”.

Nations that celebrate together, bond together. Therefore, the role of festivals in acting as a glue that binds the country cannot be missed. National festivals such as Independence Day and Republic Day play a huge role in reminding us of the travails, struggles and sacrifices that our forefathers had to suffer to overthrow British colonialism and forge a new paradigm of governance.

Community and religious festivals such as Makar Sankranti, which is being celebrated today, are important since they connect us to our heritage and civilisational ethos, spanning many millennia. Although most Indian festivals are often region-specific, the message they convey is always universal. This clearly distinguishes Indian festivals from those in the rest of the world. Festivals such as Eid and Christmas have always been embraced with open arms in India and the universal values that they offer are celebrated by a majority of people.

The harvest festival of Makar Sankranti is celebrated across the nation under different names such as Uttarayan, Pongal, Ghughutiya, Lohri, Poush Sankranti, Suggi Habba, Makara Chaula, Maghi Sankrant, Magh Bihu, Shishur Saenkraat, and Khichdi Parv. This festival has different manifestations, based on the region: In the hills of Uttarakhand, children feed roasted flour with jaggery to crows to welcome migratory birds, in Gujarat the skies are filled with kites while people feast on Undhiyu. The Telugu state festivities involve decorating entrances of houses with rangoli and providing alms to the Gangireddu community which visits each house along with decorated bulls. Across many cultures, languages, and rituals, Makar Sankranti evokes the same love and joy. It stands testimony to our geographical diversity and rich cultural heritage.

Such festivals also require platforms where they can be hosted and celebrated. In this, the role of temples, religious places, and river fronts cannot be understated. For festivals to resonate and gain traction, the government is taking proactive steps to ensure that the infrastructure and access to our spiritual heritage, rivers and religious places have adequate facilities.

The creation of Buddhist, Krishna and Ramayana circuits, the inauguration of the Parshuram Kund in the easternmost tip of India and providing improved facilities at the temples in Somnath have been attempts in this direction. Further, with the inauguration of the Shri Adi Shankaracharya Samadhi at the Kedarnath Temple and the first phase of the Kashi Vishwanath Dham in Varanasi, the construction of a beautiful Ram Temple at Ayodhya, providing facilities at the Hazratbal mosque in Kashmir and the Hayat Bakshi Mosque in Hyderabad, the development of Guru Gobind Singh’s birthplace at Patna Sahib, the construction of an international airport at Kushinagar to facilitate Buddhist pilgrims and the development of churches in Goa and Velankanni show the government’s commitment to restore and protect the country’s rich cultural heritage. Once these places are developed, they will improve the spiritual experience of our devotees so that they can celebrate our festivals with fanfare.

India’s 75th year of Independence is being celebrated under the theme of “Azadi Ka Amrit Mahotsav”. Prime Minister Narendra Modi sees this as not just a celebration of our past achievements but also as an opportunity to provide a template for India in its 100th year of Independence.

Much like Tilak envisaged in the 1890s, the various programmes and commemorations being planned and executed until August 15, 2023, aim to instil a sense of patriotism through public participation and celebrate our unity in diversity. While Tilak was driven by the need to root out a common foe, the British, today’s need is to foster brotherhood so that we can realise the goal of an “EK Bharat, Sresht Bharat.”

G Kishan Reddy is the minister of culture, tourism and development of the Northeastern Region. He represents Secunderabad Lok Sabha constituency

The views expressed are personal

A flurry of media articles has appeared on whether the Indian armed forces are being politicised due to the pattern of recent tasking and utilisation, promotions in the higher echelons of the officer cadre, and some activities that may not conform to their secular ethos. As a veteran, commissioned in 1976, I have seen the changes in the positioning of the uniformed man (and woman) vis a vis civil society. This piece analyses three strains that one can discern.

First, there is an increasing propensity among veterans to join the political process. This is kosher. A uniformed person, after retirement, is legally entitled to do so. However, propriety and common sense demand that there should be an adequate time gap to prevent the allegation of allegiance to a political party while in service — the higher the rank of the veteran, the more significant the responsibility to adhere to the dictum of “Caesar’s wife should be above reproach.”

Thereafter, despite him becoming a politician, his pronouncements and espousing of ideas and affirmation or denunciation of happenings would still need to conform to the secular ethos and ethics of the force that afforded him a ladder to reach a position of eminence (as the rank and file still see him as a leader). His silence will also speak.

Second, an increased public exposure by positioning uniformed personnel to face the media has been witnessed whereas the civilian bureaucracy or politicians should be doing this task.

Third, there has been an increased projection of uniformed personnel as being the only repository of matters of national security. This, perhaps, is a fallacy being propagated. It’s true that there are scholar warriors, and whose tribe is fortunately increasing. However, the world over — and India is no exception — there are many learned and erudite civilian academics who are security experts, and who can be disregarded only at the nation’s peril; remember, it is not military tactics one is talking about, but issues that impinge on the higher directions of war and international relations.

It would be condescending to consider someone who has worked in an earlier political dispensation as being biased in his outlook when the person expresses his thoughts — one may disagree with his views but he is as nationalistic as someone who agrees with the government of the day. Remember Clemenceau said, “War is too important to be left to the generals”?

War is a whole-of-nation approach, and that means the military and the non-uniformed, the government and the Opposition, critics and protagonists, with the ball stopping at the political executive’s table. This happened with Jawaharlal Nehru in the 1962 debacle, Lal Bahadur Shastri in 1965, Indira Gandhi in the resounding 1971 victory and AB Vajpayee in Kargil (1999).

So, is there a case for the Army going back to the proverbial barracks? Well, yes and no. No, because scholar warriors of the armed forces, serving and retired, add to cerebral debates on national security. And yes, because the net result of the above three points is resulting in excessive public exposure of the armed forces, especially due to its exploitation by toxic social media and the allure of being seen on television. A balance, thus, is necessary.

The responsibility of the government of the day is immense, since we are not China where the People’s Liberation Army’s loyalty is to the Chinese Communist Party. The Indian military belongs to the nation and not any political entity, and any action that besmirches this standing will be deleterious to their professional prowess. That earlier dispensations allegedly violated this maxim does not give carte blanche for others to do the same. In the final analysis, India will be the loser.

That our armed forces retain the trust and confidence of the aam aadmi as being apolitical goes to their eternal credit; it is an imperative, for all of us, to ensure that they retain this virtue.

Manmohan Bahadur is a retired air vice marshal. He was additional director-general, Centre for Air Power Studies The views expressed are personal

New beginnings are harbingers of hope. As we enter 2022, our dampened enthusiasm caused by the unfortunate events of the last two years has led to an unprecedented increase in the levels of anxiety, stress, depression, and addiction worldwide.

Humans are hardwired for certainty and clarity which in turn brings stability and security. Anxiety and stress are normal human reactions to the current environment. However, mindfulness empowers us to stay grounded in times of ambiguity, helps reduce stress, and build resilience so that we are able to cope better. It enables us to unhook from futile thoughts leading to a calmer self.

To feel some amount of stress and fear in tough times is unavoidable, as these are basic human responses in the difficult moments of life. But, by constantly worrying about things that are not under our control, we cause a lot of unwanted stress and suffering to ourselves.

Our minds are habituated to a fight-or-flight response and enjoy this to a certain extent. But the stress that comes with it is detrimental to our physical and mental health. Higher levels of cortisol rust our system permanently.

For instance, we cannot control how authorities respond to events, what other people do, or how a post-Covid-19 world would look. We cannot predict the uncertainties of the future, but one thing we can get a grip on are our thoughts. The more we try to control the things outside of our power, the more helpless, frantic and overwhelmed we would feel.

So, the most simple and powerful thing we can do in challenging times is become mindful and accept our situation in totality without any judgment.

Mindfulness: The word is self-explanatory. The mind is fully aware of what you are thinking, feeling, doing; and of what is happening within the space you are moving through. In simple words, it is observing our experiences, seeing the minutest details, uncritically. The core of mindfulness is the ability to detach ourselves from our thoughts and feelings, which can be overwhelming and cause stress.

Here are some ways to practice mindfulness:

Stop multitasking: Multitasking has become a catchphrase in the last few decades. However, research at London and Stanford universities shows that productivity decreases by 40%, and IQ drops by 15% when we multitask. Concentrating on one task at a time leads to greater productivity and lesser stress.

Listen when you listen: Mindful listening is an art that teaches us to listen without adding our interpretations to it. Often, we are absent in most of our conversations, because we listen to respond than to simply listen to listen. This is another reason for constant anxiety.

Breathe: In today’s competitive day and age, we have forgotten to breathe in, the human way — diaphragm (belly) breathing. It is the natural way mammals breathe, deep into the belly. And when we take air into our stomachs, there is no room for stress in our bodies. This is the core practice of mindfulness. Ironically, the simplest things are the most difficult to practice due to our forgetfulness.

Practice gratitude: The best cure for all our problems. You can practice mindfulness anytime and anywhere, in all your endeavours.

Bhupinder Sandhu is a London-based mindfulness coach who believes in the human ability to build a blissful world together

The views expressed are personal

Humans who can grow back severed limbs are a staple superpower of comic-book superheroes. For example, Marvel’s Deadpool is capable of incredible regenerative powers (and this superpower resulted from a botched laboratory experiment). But recent research on animals that are capable of such a feat has led some scientists to believe that it might one day be possible in people too.  

If you’re fascinated by the ability of geckos to lose their tails and to grow them back, you will be in awe of axolotls. These Mexican salamanders have red frilly gills that make them look like the Queen Elizabeth I of amphibians. But more than just their looks, what makes them remarkable is their ability to grow back arms and legs over and over again. 

Axolotls can also regenerate parts of organs like brains, spinal cords, ovaries, lungs, and hearts. These salamanders are a favourite animal of many biologists (including your columnist) but are sadly threatened in their own native habitats in Mexico.

Axolotls are relatively long-lived amphibians, but they have cracked the secret of youth. They can live their whole lives in a juvenile state (in which they can successfully reproduce). Learning more about axolotls could also have implications for human ageing.

Sure, there are other animals like planarians, crabs, and octopuses that can regenerate body parts, but as four-limbed skeleton-bearing animals, axolotls are more closely related to us. They also have the same basic body plan that we do. This has prompted some scientists to envision a future in which turning on the human equivalents of salamander biological machines will allow people to regenerate lost body parts.

Scientists have known about the axolotl’s regenerative superpower for over a hundred years, but it is only in the last few years that how these curious creatures grow back their body parts have been figured out. 

The axolotl’s genome which contains the blueprint of all its proteins that enable it to grow and regenerate was sequenced and published in the scientific journal Nature in 2018. It was quite a technical feat since the axolotl genome is about 10 times larger than the human genome. It turns out that this amphibian has more genes than we do. This is more evidence that there’s no strict correlation between gene number and how large or complex an organism is.

One way researchers study regeneration in axolotls sounds a bit gruesome, but is quite illuminating. They wound limbs (which are the best studied of the salamander’s regenerating body parts) and observe how these animals grow them back. 

At first, the salamander’s blood clots, and cells divide to cover up the wound with a special kind of skin called wound epithelium. Then more cells create a mass of tissue called the blastema. Cells migrate to the blastema, and this is where the new limb grows. 

The blastema is probably the most fascinating part of the whole animal. The new salamander limb is like the old one in shape and size. How the new limb grows to be exactly like the previous one is a fascinating question. The tiny limb has to stop growing when it gets to the right size.

For a few years now, scientists have known that the nerves of the salamander are involved in the process. In a research article published in the scientific journal eLife on November 15, Catherine McCusker and her team at the University of Massachusetts in Boston found that the number of nerves influences the size of the forming axolotl limb. When there are more nerves, there are bigger limbs. With fewer nerves, there are smaller ones. These nerves can influence limb size if their connections to the central nervous system remain intact. 

This is an important piece of the complex puzzle of limb regeneration in axolotls. What the relevance is to other animals remains to be seen. Humans and other mammals form scars at the site of wounds instead of regrowing limbs. We lack the special wound epithelium of salamanders. Our bodies follow strict development plans into adulthood. 

The idea of regrowing limbs in people might be a bit far-fetched right now. More feasible applications of studying salamander regeneration are developing skin grafts for burn victims, faster wound healing, and restoration of retinas in those with macular degeneration. 

In axolotls, limbs that are grown are just like the limbs that are lost. There are no scars where the new limbs form. Imagine if this superpower could be used to heal wounds in people who have been injured without scarring! 

Anirban Mahapatra, a scientist by training, is the author of COVID-19: Separating Fact From Fiction

The views expressed are personal

With diplomatic and military talks between India and China failing to lead to comprehensive disengagement and de-escalation in the Ladakh sector of the Line of Actual Control (LAC) almost two years after the two sides got into a military standoff, Indian Army chief, General MM Naravane, has signalled that New Delhi will not let down its guard even as it persists with the path of dialogue. He said at a media briefing that wars are instruments of last resort, but that India expects to emerge victorious if such a course is resorted to. And, in the face of numerous reports of China beefing up its military infrastru-cture in disputed border regions, Gen Naravane made it clear that India too has bolstered its position enough to take on anything that is thrown at the country.

The truth is there are no other options for the Indian side. As in the case of other countries that have been at the receiving end of China’s belligerence and aggressive actions, India’s policy-makers have realised that Beijing’s engagement in talks appears to be aimed more at dragging out the standoff while the People’s Liberation Army (PLA), bolstered by the country’s new land border law, tries to increase its presence in disputed regions on the borders. This is happening in both India and Bhutan.

More evidence is emerging that Chinese actions to strengthen border infrastructure, including roads, bridges, airports and missile positions, began in 2019, many months before the standoff did. This evidence suggests China’s ultimate aim is to enforce its unilaterally defined claim line of 1959 as the LAC. China also appears to have scant regard for various agreements and protocols that ensured peace and tranquillity on the LAC for decades. Even in the face of such provocations, India has opted to persist with the path of dialogue, though it has also shown it is capable of thwarting further unilateral attempts by China to alter the status quo on the LAC. A Chinese foreign ministry spokesperson’s description of Gen Naravane’s remarks as “unconstructive” thus seems especially odious, when it is the Chinese side that has been unhelpful and unenthusiastic in its efforts to resolve the standoff. While Gen Naravane keeps the powder dry and his troops man the LAC for the second successive winter, it is time for the political leadership to go back to the drawing board in search of a resolution.

In a landmark advisory issued earlier this week, the Union home ministry told prison authorities across the country to uphold the dignity and respect of transgender inmates, and make arrangements inside jails to ensure that the rights of transpersons are not violated.

The detailed communication on Monday also asked all prisons chiefs and state governments to create separate enclosures or wards and earmark separate toilets and shower facilities for transmen and transwomen to preserve the right to privacy and dignity of the inmates. The central government also said that the self-identity of transgender persons must be respected at all times – whether it be in admission, medical examination and care, search, clothes and treatment.

This is a welcome move. Research shows that transgender prisoners face significant hurdles in accessing any rights behind bars, and are often victims of violence and bullying at the hands of guards or other inmates. A 2020 report by the Commonwealth Human Rights Initiative found little awareness of transgender rights among prison authorities, leading to a policy gap and little effort to protect their rights. Moreover, the report found data on trans prisoners was either absent or indifferently maintained.

Ensuring the rights of prisoners is an important facet of the Indian criminal justice system, and the government’s move to address the lacunae is laudable. However, this progressive attitude towards the marginalised group must also reflect in other government policy. The transgender rights law has only partially addressed the problems faced by transgender persons in accessing education, health care services, employment and housing. Members of the community continue to face violence at the hands of society, law enforcement officials and their own families. This must change.

India is one among a handful of countries that legally protects the rights of transgender people. But far too often, good policy is rendered effete due to hostile social attitudes. It is the government and its many arms that can beget change. The home ministry’s advisory opens the door.