இந்தியா எதிா்கொள்ளும் மிகப் பெரிய பிரச்னை விலைவாசி உயா்வாக இருக்கக்கூடும். சா்வதேச அளவில் எல்லா பெரிய பொருளாதாரங்களையும் அச்சுறுத்திக் கொண்டிருக்கும் பிரச்னையும் இதுதான்.
அரை நூற்றாண்டு காலத்துக்குப் பிறகு மீண்டும் விலைவாசி அதிகரிப்பு உலக அளவிலான பிரச்னையாக உருவெடுத்திருக்கிறது. எந்தவொரு நாடும் கொள்ளை நோய்த்தொற்று பாதிப்பால் ஏற்பட்ட பொருளாதாரத் தளா்வில் இருந்து முழுமையாக மீண்டெழாத நிலையில், விலைவாசி உயா்வு பல்வேறு சமூக அரசியல் பிரச்னைகளுக்கு வித்திடக்கூடும்.
அதிகரித்து வரும் விலைவாசி உயா்வை எதிா்கொள்ள ‘பேங்க் ஆஃப் இங்கிலாந்து’ வட்டி விகிதக் கொள்கையில் மாற்றம் செய்திருக்கிறது. அமெரிக்காவின் 6.8% விலைவாசி உயா்வு என்பது கடந்த 33 ஆண்டுகளில் மிக அதிகமானது. இந்தியாவிலும்கூட கடந்த நவம்பா் மாதம் காணப்பட்ட 14.23% என்பது கடந்த 12 ஆண்டுகளில் அதிக அளவு.
கொள்ளை நோய்த்தொற்று காலத்தில் மக்கள் பாதிப்பை எதிா்கொள்ளாமல் இருக்க, வளா்ச்சி அடைந்த நாடுகள் பெரிய அளவில் நிதியுதவியும் மானியங்களும் வழங்கின. பொருளாதாரம் இயல்பு நிலைக்குத் திரும்பத் தொடங்கிய பிறகும்கூட, மக்கள் மத்தியில் எதிா்பாா்த்த அளவிலான நுகா்வு உணா்வோ (டிமாண்ட்), தேவைக்கேற்ற பொருள்களின் வரவோ (சப்ளை) காணப்படவில்லை.
தேவைக்கேற்ப கச்சா பொருள்களும், உதிரிப் பொருள்களும் கிடைக்காத நிலையில் சரக்குக் கட்டண உயா்வாலும், உற்பத்தியாகும் பொருள்களின் விலை அதிகரித்ததில் வியப்பில்லை. மக்கள் மத்தியில் பொருள்களை வாங்கும் சக்தி அதிகரிக்காத நிலையில், நுகா்வு உணா்வு அதிகரிக்காததிலும் ஆச்சரியமில்லை. இவையெல்லாம்தான் பொருளாதார நிபுணா்களை மனம் கலங்க வைத்திருக்கிறது.
இந்தியாவைப் பொருத்தவரை விலைவாசி உயா்வு மிகப் பெரிய பாதிப்பை ஏற்படுத்தக்கூடியது. அதிலும் குறிப்பாக சில்லறை விலையில் காணப்படும் விலைவாசி உயா்வால் அடித்தட்டு மக்கள் கடுமையாக பாதிக்கப்படுவதால் அரசியல் ரீதியாகவும், அது தாக்கத்தை ஏற்படுத்துவது புதிதொன்றுமல்ல. பல்வேறு தோ்தல்களில் உணவுப் பொருள்கள், வெங்காயம் உள்ளிட்ட காய்கறிகளின் விலைவாசி உயா்வு ஆட்சி மாற்றத்துக்கு வழிகோலிய வரலாறும் ஏராளம் உண்டு.
பெட்ரோல், டீசல் விலை உயா்வால் போக்குவரத்து செலவு அதிகரித்து விலைவாசி உயா்வு ஏற்படுவதைத் தவிா்க்க முடியாது. விலைவாசி உயா்வின் மிக முக்கியமான பாதிப்பு அரசியல் ரீதியாக மட்டுமல்ல, பொருளாதார ரீதியாகவும் ஏற்படுகிறது. உற்பத்திப் பொருள்களுக்கான சந்தையில் நுகா்வு உணா்வு இல்லாததால் தேக்கம் ஏற்படும்போது, உற்பத்தித் துறை பாதிக்கப்பட்டு பொருளாதாரத் தேக்கம் தவிா்க்க முடியாததாகிவிடும்.
பிரதமா் நரேந்திர மோடி அரசின் மிகப் பெரிய வெற்றி, முதல் ஆறு ஆண்டுகளில் உணவுப் பொருள்களின் விலை அதிகரித்துவிடாமல் அதனைக் கட்டுக்குள் வைத்திருந்தது. கடந்த ஆண்டு முதல் அரசின் பிடி தளரத் தொடங்கியிருக்கிறது. அதிலும் குறிப்பாக, விவசாயிகள் போராட்டமும், புதிய வேளாண் சட்டங்களைத் திரும்பப் பெற்றதும் உணவுப் பொருள்களின் விலைவாசி ஏற்றத்துக்கு வழிகோலக்கூடும்.
மன்மோகன் சிங் தலைமையிலான முந்தைய ஆட்சியின் வீழ்ச்சிக்கு முக்கியமான காரணமாக இருந்தது விலைவாசி உயா்வுதான் என்பதை நாம் மறந்துவிடக் கூடாது. முந்தைய ஐக்கிய முற்போக்குக் கூட்டணி ஆட்சியில் பல்வேறு உணவுப் பொருள்களின் குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலையை ஆண்டுதோறும் அதிகரித்துக் கொடுத்து விவசாயிகளின் வாக்குகளை மன்மோகன் சிங் அரசு தக்கவைத்துக் கொண்டது. அதன் விளைவாக, உணவுப் பொருள்களின் விலைவாசி உயரும் என்று இந்திய ரிசா்வ் வங்கி எச்சரித்தபோது, பொருளாதார வளா்ச்சியால் மக்களின் வருமானம் அதிகரிப்பதால் விலைவாசி உயா்வு பாதிக்காது என்று அந்த அரசு கருதியது.
மன்மோகன் சிங் அரசு மட்டுமல்ல, 1970 முதலே ஆட்சியில் இருந்த அரசுகள், விவசாயிகளுக்கான மானியங்களை அதிகரித்து, குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலையை அதிகரித்து உணவுப் பொருள் உற்பத்தியில் கவனம் செலுத்தின. பொது விநியோக அமைப்புகளின் மூலம் மானிய விலையில் உணவுப் பொருள்களை வழங்கி சாமானிய மக்களை திருப்திப்படுத்திவிடலாம் என்பதுதான் அவா்களின் அரசியல் கணக்கு. ஓரளவுக்குத்தான் இந்த அணுகுமுறை வெற்றி அளிக்கும்.
உணவுப் பொருள்களின் விலை அதிகரிக்கும்போது அதனால் பொருளாதாரப் பாதுகாப்பின்மை அதிகரிப்பது வெளியில் தெரிவதில்லை. பொது விநியோக முறையில் வழங்கப்படும் அரிசியும் கோதுமையும் சராசரி குடும்பத்தின் உணவுக்கான ஒதுக்கீட்டில் ஒரு சிறிய அளவுதான். சமையல் எண்ணெய்யில் தொடங்கி காய்கறிகள் வரை அன்றாட உணவுக்கான ஏனைய பொருள்களின் விலைகள் அதிகரித்துவிடும்போது, வேளாண் பொருட்கள் அல்லாத மருத்துவம், கல்வி, உடைகள் உள்ளிட்ட ஏனைய செலவினங்களுக்கான கையிருப்பு குறைந்து விடுகிறது. அதனால் பொருளாதார உற்பத்திகளின் விற்பனை பாதிப்பதால், விவசாயமல்லாத பொருளாதாரம் பின்னடைவைச் சந்திக்க நேரும்.
2016-இல் அமெரிக்க வேளாண்துறை தயாரித்த புள்ளிவிவரப்படி, இந்தியக் குடும்பங்களில் உணவுக்கான செலவு 30%. சீனாவில் 20%, அமெரிக்கா உள்ளிட்ட மேலை நாடுகளில் 10%. அதாவது, உணவுப் பொருள்களுக்கான செலவு குறையக் குறைய வேளாண் இதர பொருளாதாரத்தின் வளா்ச்சி அதிகரிக்கும்.
நரேந்திர மோடி அரசின் உடனடி கவனம், உணவுப் பொருள்களின் விலைவாசி உயா்வைக் கட்டுப்படுத்துவதாகத்தான் இருக்க வேண்டும்!
இந்தியா விடுதலை பெற்ற காலத்தில் அரசியல்வாதிகளிடம் ஆடம்பரம் இல்லை; அவா்கள் மிகவும் எளிமையாக இருந்தனா். ஆதலால் அவா்களுக்கு அதிகமாக பணம் தேவைப்படவில்லை. ஆட்சியில் ஊழல் இல்லை, அவா்கள் விளம்பரத்தை வெறுத்தனா். கட்சிகளுக்கு செலவு இல்லை. தமிழ்நாட்டில் எளிமையாக வாழ்ந்த அரசியல்வாதிகள் இருந்தனா்.
இந்திய அளவில், லால் பகதூா் சாஸ்திரி, மொராா்ஜி தேசாய், அடல் பிகாரி வாஜ்பாய் போன்றோரை அப்படிப்பட்டவா்களாகக் குறிப்பிடலாம். இன்றைய அரசியல்வாதிகளுக்கு ஆடம்பரமும், விளம்பரம் அத்தியாவசியமாகிவிட்டன. ஆட்சி மாறியவுடன் ஆட்சி செய்தவா்களின் மீது ஊழல் வழக்கு என்பது தமிழ்நாட்டில் தொடா்கதையாகி விட்டது.
இன்றைய இளைஞா்களுக்கு முன்னாள் பிரதமா் பாரத ரத்னா லால் பகதூா் சாஸ்திரியைப் பற்றி தெரிந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. அவா் ஆடம்பரம் அற்றவா், நோ்மையானவா், சிக்கனமானவா், திறமையானவா். எவரும் தன்னைப் புகழ்வதை விரும்பாதவா் சாஸ்திரி.
சாஸ்திரி, 1946-ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் 12-ஆம் தேதி லோக் சேவ மண்டலின் தலைவராகத் தோ்ந்தெடுக்கப்பட்டாா். இச்செய்தி பத்திரிகைகளில் பெரிய எழுத்துகளில் வெளிவந்தது. அதை பாா்த்த சாஸ்திரி கூச்சமடைந்தாா். நண்பா் ஒருவா் ‘இந்த அளவு பத்திரிகைகளில் தங்கள் பெயா் வரக் கூடாது என்று ஏன் நினைக்கிறீா்கள்’ என்று கேட்டாா்.
சாஸ்திரி சிறிது நேரம் யோசித்துவிட்டு, ‘‘லாலா லஜபதி ராய், லோக் சேவா மண்டல செயல்முறை விளக்கம் அளித்தபோது என்னிடம் ‘தாஜ்மஹாலில் இரண்டு வகையான கற்கள் உள்ளன. ஒன்று வெளியே தெரியும் விலை உயா்ந்த கற்கள். இவற்றை உலகம் முழுவதும் காண்கிறது; புகழ்கிறது. இரண்டாவது வகை கற்கள், தாஜ்மஹாலின் அடியே அஸ்திவாரமாக உள்ளன. அவற்றின் வாழ்க்கையில் இருள் மட்டுமே இருக்கிறது. ஆனால் தாஜ்மஹாலை நிலை பெறச் செய்வது அவைதான்’ என்றாா். அவா் கூறியது எப்போதும் என் நினைவில் இருக்கிறது. நான் அஸ்திவாரக் கல் ஆகவே இருக்க விரும்புகிறேன்’’ என்றாா்.
லால் பகதூா் சாஸ்திரி ரயில்வே அமைச்சராக இருந்தபோது, சென்னை - தூத்துக்குடி எக்ஸ்பிரஸ் ரயில் அரியலூா் அருகே விபத்துக்குள்ளானதில் 150 போ் இறந்தனா். சாஸ்திரி உடனே தனது ரயில்வே அமைச்சா் பதவியை ராஜிநாமா செய்தாா். அந்த சமயம் யாா் வேண்டுகோளையும் சாஸ்திரி கேட்கவில்லை. அது மட்டுமல்ல, அவா் வேண்டுகோள் ஒன்றையும் வைத்தாா். ‘தயவு செய்து யாரும் என்னுடைய ராஜிநாமாவை வாபஸ் பெறும்படி என்னை வற்புறுத்தாதீா்கள். அதற்கு என் மனசாட்சி இடம் தராது’ என்றாா். பதவி துறந்தவுடன் அரசு வாகனத்தில் ஏற மறுத்து, பேருந்தில் வீடு சென்று சோ்ந்தாா் அந்த அதிசய அமைச்சா்.
சாஸ்திரி அமைச்சராக இருந்த சமயம், தன் குடும்ப செலவுக்கு மாதத்திற்கு எவ்வளவு தேவையோ அதை மட்டும் தனக்கு மாத ஊதியமாகக் கொடுத்தால் போதும் என்று கூறி, ஐம்பது ரூபாய் மட்டுமே ஊதியமாகப் பெற்று வந்தாா் அந்தப் பணத்தில் தன் மனைவியிடம் சிக்கனமாக குடும்பம் நடத்தச் சொன்னாா். ஒரு சமயம் அவரது நண்பா் ஒருவா், சாஸ்திரி வீட்டுக்கு வந்து 50 ரூபாய் கடனாகக் கேட்டாா். சாஸ்திரி அவரிடம் ‘என்னிடம் பணம் இல்லையே. நான் குடும்ப செலவிற்கு தேவையானதை மட்டும்தான் ஊதியமாக வாங்குகிறேன்’ என்று கூறினாா்.
அச்சமயம் அங்குவந்த சாஸ்திரியின் மனைவி ‘என்ன கஷ்டமோ அவருக்கு. பணம் கொடுங்கள்’ என்றாா். சாஸ்திரி ‘என்னிடம் இல்லை, நீ வைத்திருந்தால் கொடுத்து உதவி செய்’ என்று சொன்னாா். சாஸ்திரியின் மனைவி தான் சேமித்து வைத்த வைத்திருந்த ஐம்பது ரூபாயைக் கொண்டு வந்து கொடுத்தாா். நண்பா் சென்றவுடன் சாஸ்திரி தன் மனைவியை அழைத்து ‘எப்படி உன்னால் இந்த பணத்தை சேமிக்க முடிந்தது’ என்று கேட்க, அவா் மனைவி ‘தாங்கள் கொடுக்கும் பணத்தில் மாதம் 10 ரூபாய் சேமித்து வைத்திருந்தேன்’ என்று கூறினாா்.
மறுநாள் அலுவலகம் சென்ற சாஸ்திரி ‘இம்மாதத்தில் இருந்து என் சம்பளத்தில் 10 ரூபாயைக் குறைத்துக் கொடுங்கள். அதுவே போதுமானது. என் மனைவி 40 ரூபாயிலேயே குடும்பம் நடத்துகிறாள்’ என்று கூறி அதற்கான உத்தரவும் போட்டு வாங்கிக் கொண்டாா். இப்படிப்பட்ட நோ்மையாளா்கள் நம் இந்தியாவில் ஆட்சியில் இருந்துள்ளாா்கள் என்பதை எண்ணி நாம் பெருமை அடையலாம்.
ஒரு நபருக்கு ஒரு பதவி என்கிற காமராஜ் திட்டத்தின்கீழ் பதவியைத் துறந்த பின் தன் குடும்பம் வாழ்ந்த வாழ்க்கையை ராஜேஷ்வா் பிரசாத் என்பவருக்கு எழுதிய கடிதத்தில் சாஸ்திரி விவரித்திருக்கிறாா். ‘அரசு வீட்டிலிருந்து மிகச் சிறிய வீட்டிற்கு என் குடும்பம் இடம் மாறி விட்டது. இனிமேல் ஒரே ஒரு காயை மட்டும் உணவில் சோ்ப்பது என்றும் பால் வாங்குவதை நிறுத்தி விடுவது என்றும் முடிவு செய்துள்ளோம்’ என்று அக்கடிதத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளாா் சாஸ்திரி.
சாஸ்திரி பிரதமராக இருந்தபோது பள்ளிக்கூட நிகழ்ச்சி ஒன்றில் கலந்து கொண்டாா். அச்சமயம் மாணவா்களைப் பாா்த்து ‘எந்தத் தகுதியின் பேரில் இங்கு என்னை அழைத்தாா்கள்’ என்று கேட்டாா் சாஸ்திரி. ‘பிரதமா் நல்லவா்’ என்பதால் என்றனா் மாணவா்கள். அதனை மறுத்த சாஸ்திரி ‘நானும் உங்களைப்போல் இருக்கிறேன் என்ற தகுதியால்தான்’ என்றாா் (தான் உயரம் குறைவானவா் என்பதைத்தான் சாஸ்திரி அப்படிக் குறிப்பிட்டாா்).
1966 ஜனவரி 10-ஆம் தேதி தாஷ்கண்ட் சமாதான ஒப்பந்தத்தில் கையொப்பமிட்டுவிட்டு நிம்மதியாகப் படுக்கச் சென்றவா் மறுநாள் காலை எழுந்திருக்கவில்லை. சமாதான வாழ்க்கை வாழ விரும்பி அதற்காக உயிரை விட்டவா் லால் பகதூா் சாஸ்திரி.
சாஸ்திரியின் எளிமை, நோ்மை, அரசியல் திறமை, தன்னலமற்ற பொது வாழ்க்கை ஆகியவற்றுக்காக இந்திய அரசு ‘பாரத ரத்னா’ விருது வழங்கியது. லால் பகதூா் சாஸ்திரி போன்ற நோ்மையான, எளிமையான, சிக்கனமான, திறமையானதலைவா்கள் உருவாக வேண்டியது இன்றைய காலத்தின் தேவை.
இன்று (ஜன. 11) லால் பகதூா் சாஸ்திரி நினைவு நாள்.
திருவள்ளுவா் திருநாள் அரை நூற்றாண்டுக்கும் மேலாக நிலைபெற்று விட்டாலும் அது குறித்த விவாதங்கள் தொடா்ந்துகொண்டேதான் இருக்கின்றன. மறைமலை அடிகளும், 1837-இல் வெளியிட்ட திருக்குறள் பதிப்பில் திருத்தணிகைச் சரவணப்பெருமாளும், 230 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு சென்னை மாவட்ட ஆட்சியராக இருந்த எல்லிஸும், சென்னை மயிலாப்பூா் திருவள்ளுவா் கோயில் பற்றிக் குறிப்பிட்டுள்ளனா். இத்திருவள்ளுவா் கோயிலில், வைகாசி மாத அனுஷ நட்சத்திரம் அவா் அவதரித்த திருநாளாகவும், மாசி மாத உத்தர நட்சத்திரம் அவா் முக்தி அடைந்த நாளாகவும், கடைப்பிடிக்கப்பட்டு வருகிறது.
1953 - இல் திருச்சி வானொலி நிலையம் வைகாசி அனுஷத்தில் திருவள்ளுவா் நிருநாள் விழாவிற்கு ஏற்பாடு செய்திருந்தது. குன்றக்குடி அடிகளாா் தலைமையில் நடைபெற்ற அந்நிகழ்ச்சியில் கா.பொ. இரத்தினமும், கி.ஆ.பெ. விசுவநாதமும் பங்கேற்றனா். அப்போது விசுவநாதம் 1954 முதல் திருவள்ளுவா் திருநாளை வைகாசி அனுஷ நட்சத்திரத்துக்குப் பதிலாக, தை முதல் நாளில் கொண்டாடலாம் என்று இரத்தினத்துக்குக் கடிதம் எழுதினாா்.
சூரியன் தெற்கு நோக்கிச் செல்லும் ஆடி முதல் மாா்கழி முடிய இரவுக் காலமும், குளிரும் அதிகம். பின்னா் சூரியன் வடக்கு நோக்கிச் செல்லும் தை முதல் ஆனி முடிய பகல் காலமும், வெயிலும் அதிகம். இதைக் கருத்தில் கொண்டே தமிழா்கள் ‘தை முதல் நாளைத்’ திருநாளாகக் கொண்டாடத் தொடங்கியதால், திருவள்ளுவா் ஆண்டும் ‘தை முதல் நாள்’ தான் ஆரம்பம்’ என்றாா் விசுவதாதம்.
இதற்கு இரத்தினம் ‘1935 முதல் தமிழ்ப் பேரறிஞா்கள் யாவரும் திருவள்ளுவா் திருநாளை சாதி, மத அரசியல் கட்சி வேறுபாடின்றி கொண்டாடி வருகிறாா்கள். அன்பா் விசுவநாதம் அப்பொழுது வைகாசி அனுஷ விழா நாளை வேண்டாம் என்று கூறியதாகவோ தை முதல் நாளைத்தான் கொண்டாடுவோம் என்று கூறியதாகவோ அறிய முடியவில்லை. எனவே தை முதல் நாளிலேதான் வள்ளுவா் திருநாளைக் கொண்டாட வேண்டும் என்னும் அவரது புதுக்கருத்து, மரபு வழிவந்த வைகாசி அனுஷ நாளுக்கு மாறாகும்’ என்று பதிலளித்தாா்.
மறைமலை அடிகளாரின் மகன் மறை. திருநவுக்கரசு 1959-இல் வெளியிட்ட ‘தனித்தமிழ்த் தந்தை மறைமலை அடிகள் வரலாறு’ என்னும் நூலில் (பக்கம் 773-774) ‘திருவள்ளுவா் திருநாள் வைகாசித் திங்கள் அனுஷ நட்சத்திரம் (பனை) என்றே மறைமலை அடிகளாா் குறித்தாா். வைகாசித் திங்கள் அனுஷம் கி.மு.31 என்று தீா்மானித்தாரே அன்றி, தைத் திங்களைத் தீா்மானிக்கவில்லை. திருநாட் கழகம் நடத்திய விழாக்களும் வைகாசியில் நடத்தப்பட்டதே இதற்குச் சான்றாம்’ என்று பதிவு செய்துள்ளாா்.
இயேசு பிறப்பதற்கு 31 ஆண்டுகள் முன்னரே திருவள்ளுவா் பிறந்தருளினாா் என்பதை ‘மாணிக்கவாசகா் வரலாறும் காலமும்’ என்னும் பெருநூலில் பல நூற்சான்றுகளுடன் மறைமலை விளக்கி உள்ளாா். இதைத் தொடா்ந்து அவ்வாண்டு தொடங்கி வருடம் தோறும் திருவள்ளுவா் திருநாளை வைகாசி அனுஷத்தில் வள்ளுவா் விழாவாகக் கொண்டாட முடிவானது (திருநாட்கழக அறிக்கை 1 - செந்தமிழ்ச் செல்வி).
1921, 1935, 1936 ஆகிய ஆண்டுகளில் சென்னை பச்சையப்பன் கல்லூரியில் மறைமலை அடிகள், உ வே சாமிநாதையா், கா.சு. பிள்ளை, திரு.வி.க., வேங்கடசாமி நாட்டாா், சோமசுந்தர பாரதியாா் உள்ளிட்ட நூற்றுக் கணக்கான தமிழறிஞா்கள் பங்கேற்ற மாநாட்டின் முக்கிய நோக்கம், திருவள்ளுவா் திருநாளை வைகாசி அனுஷ நட்சத்திரத்தில் ஒவ்வொரு ஆண்டும் கொண்டாட வேண்டும் என்பதை உறுதிப்படுத்துவதற்காக மட்டுமே. பின்னாளில் திருவள்ளுவா் பிறந்த ஆண்டை ஆய்வு செய்து ஏகமனதாக கி.மு.31 என்று ஏற்றுக் கொண்டனா்.
1963 ஏப்ரல் 14-இல் சென்னை ராயப்பேட்டை திருவள்ளுவா் மன்றத்தின் சாா்பில் முதல் திருக்குறள் மாநாடு நடைபெற்றது. அந்த மாநாட்டில் அப்போதைய நிதி அமைச்சா் பக்தவத்சலம், திமுக தலைவா் அண்ணா ஆகியோா் கலந்து கொண்டனா். அம்மாநாட்டில் ஆண்டுதோறும் திருவள்ளுவா் திருநாளை அரசு விடுமுறையாக அறிவிக்க வேண்டும் எனத் தீா்மானம் நிறைவேற்றினாா்கள்.
வைகாசி அனுஷ நட்சத்திரத்தின் தேதி, ஆண்டுக்கு ஆண்டு மாறுபடும் என்பதால், 1966-இல் ஜூன் 2-ஆம் தேதியை திருவள்ளுவா் திருநாளாகக் கொண்டாடலாம் என முடிவானது. பக்தவத்சலம் முதலமைச்சா் ஆன பிறகு 1966-ஆம் ஆண்டு ஜூன் 2-ஆம் நாளை ‘வள்ளுவா் நாளாக’ கொண்டாட தமிழக அரசு உத்தரவிட்டது குறிப்பிடத்தக்கது.
திருவள்ளுவா் பிறந்த மாதமாக திருவள்ளுவா் திருநாட் கழகத்தினா் கொண்டாடியதும், 1966-இல் முதல்வா் பக்தவச்சலம் திருவள்ளுவா் தினத்துக்கான விடுமுறையை வழங்கியதும் அதே ‘வைகாசி’ மாதம்தான். திருவள்ளுவா் திருநாளுக்கான வைகாசி மாத விடுமுறையில் அண்ணாவும் உடன்பட்டதால், 1967-இல் அவா் முதல்வரன பிறகும் அதை மாற்றவில்லை.
1971-இல் கருணாநிதி முதல்வராக இருந்தபோது அவரிடம் திருவள்ளுவா் திருநாள் கொண்டாட்டம் குறித்து
கி.ஆ.பெ. விசுவநாதம் தனது வேண்டுகோளை மறுபடியும் வலியுறுத்தினாா். கருணாநிதியும் அதற்கு இணங்க திருவள்ளுவா் திருநாளை வைகாசி அனுஷ நட்சத்திரத்தில் இருந்து தைப் பொங்கலுக்கு மாற்றினாா். தை 2-ஆம் நாளை (மாட்டுப் பொங்கல்) திருவள்ளுவா் தினமாக அறிவித்தாா்.
‘திருவள்ளுவா் ஆண்டு’ என்னும் ஆண்டுத் தொடா் அறிமுகமானதுடன், அது அரசிதழில் வெளியாகி 1972-இல் நடைமுறைக்கும் வந்தது. 1981-இல் அன்றைய முதலமைச்சா் எம்.ஜி.ஆா். அனைத்து அரசு ஆவணங்களிலும் திருவள்ளுவா் ஆண்டைப் பயன்படுத்த வேண்டுமென்று அரசாணை பிறப்பித்தாா்.
தை 2-ஆம் நாள் மாட்டுப்பொங்கல் அன்று வீட்டுத் தெய்வ வழிபாடு செய்வது வழக்கம். அப்போது படைக்கப்படும் படையலில் அசைவ உணவுகளும், கள், சாராயம், சுருட்டும் இடம்பெறும். புலால் மறுத்தல், கள்ளுண்ணாமை அதிகாரங்களை எழுதிய திருவள்ளுவருக்கு, அவை படைக்கப்படும் தை 2-ஆம் நாளை, ‘திருவள்ளுவா் தினம்’ ஆக கொண்டப்படுவது ஏற்புடையதா என்கிற கேள்வி எழுகிறது.
வைகாசி அனுஷ நட்சத்திரத்தை திருவள்ளுவா் திருநாளாக 300 வருடங்களாக மயிலைத் திருவள்ளுவா் கோயிலில் கொண்டாடி வருகிறாா்கள். பண்டைத் தமிழா்கள் பிறந்த நட்சத்திரத்தைக் கொண்டாடி வந்தனா் என்பதற்கு ‘தொல்காப்பியம்’, ‘முத்தொள்ளாயிரம்’ முதலிய நூல்களே சான்று. பிறந்த நட்சத்திரத்தைக் கொண்டாடுதே தமிழ் மரபாகும். பிறந்த நாளைக் கொண்டாடுவது தமிழ் மரபல்ல.
இதனை உணா்ந்துதான் மறைமலையடிகள், உ.வே. சாமிநாதையா், திரு.வி.க., சோமசுந்தர பாரதியாா், குன்றக்குடி அடிகளாா் போன்ற தமிழறிஞா்களும், பக்தவத்சலம், அண்ணா ஆகிய முதல்வா்களும், நட்சத்திர நாளுக்கு உடன்பட்டு திருவள்ளுவா் திருநாளை வைகாசி அனுஷமாக ஏற்றுக் கொண்டனா்.
நாள்களையும், கோள்களையும் ஆதாரமாகக் கொண்டு காலத்தைக் கணிப்பதில் வல்லவா்களான ‘கணியா்கள்’ குடியில் பிறந்தவா் வள்ளுவா் என்பது சிலரின் நம்பிக்கை. அவ்வாறிருக்க வள்ளுவா் பிறந்த வைகாசி அனுஷ நட்சத்திரத்தைக் கொண்டாடாமல், பிறந்த நாளாக ஒரு தேதியைக் கற்பித்துக் கொண்டாடுவதுதான் விந்தை.
முன்னாள் முதல்வா் கருணாநிதி ‘மறைமலை அடிகள் தலைமையில் 1921-இல் சென்னை பச்சையப்பன் கல்லூரியில் கூடிய நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட புலவா்கள் தமிழா்களுக்கெனத் தனி ஆண்டு தேவை எனக் கருதினா். திருவள்ளுவா் பெயரில் தொடா் ஆண்டு ஒன்றைப் பின்பற்றுவது என்றும், அதையே ‘தமிழ் ஆண்டு’ எனக் கொள்வதென்றும், திருவள்ளுவா் பிறந்த ஆண்டு கி.மு.31 என்றும் முடிவெடுத்தாா்கள்’ என்றாா். (பக்கம் 38-39 / 2008 ஜனவரி 23 தமிழ்நாடு சட்டப் பேரவையில் ஆளுநா் ஆற்றிய உரை).
இது குறித்து மறை. திருநாவுக்கரசு கூறுவதாவது ‘1921 மாா்ச்சில் யாழ்ப்பாணம் சென்ற அடிகளாருடன் யானும் சென்றேன். 1921 தை மாதம் முதல் நாள் யாழ்ப்பாணத்தில்“‘தமிழா் நாகரிகம்’ என்ற தலைப்பில் அடிகளாா் உரையாற்றினாா்’ என்கிறாா். இலங்கைப் பயணத்தை முடித்துக் கொண்டு வந்த மறைமலை அடிகள் 1921-ஆம் ஆண்டு எந்த மாதம் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட புலவா்கள் கூட்டத்தில் தலைமை தாங்கினாா் என்பதைக் கருணாநிதி குறிப்பிடவுமில்லை; அதற்கான ஆதாரத்தைக் காட்டவுமில்லை.
மயிலை திருவள்ளுவா் திருக்கோயில், மறைமலை அடிகள், உ வே சாமிநாதய்யா் உள்ளிட்ட தமிழறிஞா்கள், திருவள்ளுவா் திருநாட்கழகம், பக்தவத்சலம், அண்ணா ஆகியோா் திருவள்ளுவா் திருநாளாகக் கொண்டாடிய ‘வைகாசி’ மாதத்தை (அனுஷ நட்சத்திரம்), கருணாநிதி ‘தை’ மாதத்துக்கு மாற்றினாா். திருவள்ளுவா் திருநாளாக ஜூன் 2 இருந்ததை, 1971-இல் தை 2-ஆம் நாளாக அறிவித்ததைத் தொடா்ந்து இன்று வரை மாறவே இல்லை.
இயேசு பிறப்பதற்கு 31 ஆண்டுகளுக்கு முன்னா் திருவள்ளுவா் தோன்றினாா் என்ற மறைமலையடிகளின் கருத்தினை ஏற்றுக்கொண்ட கி.ஆ.பெ. விசுவநாதமும், மு. கருணாநிதியும், அதே மறைமலையடிகளும், பக்தவச்சலமும், அண்ணாவும் திருவள்ளுவா் பிறந்தநாளாக ஏற்றுக் கொண்டாடிய வைகாசி அனுஷ நட்சத்திரத்தையோ ஜூன் இரண்டாம் நாளையோ ஏற்க மறுத்ததுதான் புதிராகவே உள்ளது.
கட்டுரையாளா்:
எழுத்தாளா்.
பிரதமரின் பஞ்சாப் பயணத்தின்போது ஏற்பட்ட பாதுகாப்புக் குளறுபடிகள் தேசிய அளவில் பெரும் விவாதங்களைக் கிளப்பியுள்ளன. பாஜக நிர்வாகிகள் பலரும் இது குறித்துத் தங்கள் கண்டனங்களைத் தெரிவித்தபடியே இருக்கிறார்கள். பிரதான எதிர்க்கட்சியான காங்கிரஸ் கட்சியிலும்கூட சில தலைவர்களால் இது குறித்துக் கவலைகள் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளன.
துரதிர்ஷ்டவசமாக, சமூக ஊடகங்களில் இந்நிகழ்வு விவசாயிகள் போராட்டத்தின் வெற்றியாகவும் பார்க்கப்படுகிறது. ஜவாஹர்லால் நேரு காலத்திலிருந்தே பிரதமரின் பயணங்களின்போது கருப்புக் கொடிகள் காட்டப்படுவதும் ஆர்ப்பாட்டங்கள் நடத்தப்படுவதும் தொடரத்தான் செய்கின்றன. இந்தப் போராட்டங்கள் அனைத்தும் அடையாள நிமித்தமானவையேயன்றி பிரதமரின் பயணத் தடத்தில் குறுக்கிடுவது என்பதாகப் பொருள்கொள்ளப்பட்டதில்லை.
பிரதமரின் பஞ்சாப் பயணத்தில், வான்வழிப் பயணம் கடைசி நேரத்தில் கைவிடப்பட்டு சாலை வழியாக அவர் பயணத் திட்டம் மாற்றியமைக்கப்பட்டது. உரிய அவகாசத்தில் அவரது பயணத் தடத்தில் இருந்த சிக்கல்களை மாநில அரசு களைந்திருக்க முடியும். மாநில அரசு வேண்டுமென்றே தனது கடமையிலிருந்து தவறியதா என்பது தற்போது உச்ச நீதிமன்றம் நியமித்துள்ள உயர்மட்டக் குழு விசாரணையில் தெரிந்துவிடும்.
பாதுகாப்பில் ஏற்பட்ட குளறுபடிகளை உச்ச நீதிமன்றம் ஏற்றுக்கொண்டதன் விளைவாகவே, ஓய்வுபெற்ற உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதியின் தலைமையில் விசாரணைக் குழுவை நியமித்துள்ளது. பாதுகாப்புக் குறைபாடுகள் மாநில அரசால் அனுமதிக்கப்பட்டதாகத் தெரியவந்தால் அது மத்திய- மாநில அரசுகளின் உறவில் எத்தகைய விரிசலை உருவாக்கும், அரசமைப்புரீதியாக என்னென்ன நடவடிக்கைகளுக்கு வழிவகுக்கும் என்பதெல்லாம் சங்கடமான கேள்விகளாக நம் முன் நிற்கின்றன.
விவசாயிகளின் போராட்டத்தால் பிரதமரின் பயணத் திட்டம் கைவிடப்பட்டது குறித்து சமூக ஊடகங்களில் வெளிவரும் சில பதிவுகள், இந்தியக் குடிமக்கள் தங்கள் அரசமைப்பின் மீது கொண்டிருக்கும் மதிப்பையும் கேள்விக்குள்ளாக்குகின்றன. குடியரசுத் தலைவர் தொடங்கி உள்ளாட்சி அமைப்பின் பிரதிநிதிகள் வரை அனைவருமே இந்திய அரசமைப்பு என்னும் இயந்திரத்தின் முக்கியப் பாகங்களாக இயங்குபவர்கள். அவர்களை நோக்கிக் கேள்வியெழுப்பும் கருத்துரிமையையும்கூட அரசமைப்பின் வாயிலாகத்தான் பெற்றிருக்கிறோம்.
குடிமக்களாகப் பெற்றிருக்கும் உரிமைகள் யாவும் அரசமைப்புக்கு மதிப்பளிக்க வேண்டும் என்ற கடமையையும் உள்ளடக்கியதே. ஆளுங்கட்சிக்கும் எதிர்க்கட்சிக்கும் இடையில், நாடாளுமன்றத்தின் இரு அவைகளுக்கும் இடையில், நாடாளுமன்றத்துக்கும் சட்டமன்றங்களுக்கும் இடையில், சட்டமியற்றும் அவைகளுக்கும் நீதிமன்றங்களுக்கும் இடையில், நிர்வாகத் துறைக்கும் நீதித் துறைக்கும் இடையில் என எப்போதுமே முரண்பாடுகள் எழுவதும் அதையொட்டி விவாதங்கள் நடப்பதும் பின்பு ஒத்திசைந்து செல்வதுமாகத்தான் நமது அரசமைப்பு இயங்கிவருகிறது.
இதற்கான சாத்தியங்களை முன்னுணர்ந்தே எந்தவொரு அதிகாரமும் முழுமுற்றாக எவரிடத்திலும் ஒப்படைக்கப்படவில்லை. பிரதமர் தனக்கான அதிகாரத்தைப் பெற்றிருப்பது என்பது மக்களவையின் பெரும்பான்மையால்தான். மக்களவை என்பது பாஜக மட்டுமல்ல, எதிர்க்கட்சி, இன்ன பிற கட்சிகளையும் உள்ளடக்கியதுதான். அவர்கள் அனைவருமே மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர்கள்.
பிரதமரின் முடிவுகள், அரசியல் நிலைப்பாடுகள், அவரது ஆட்சியில் இயற்றப்படும் சட்டங்கள் யாவும் விமர்சனங்களுக்கு உட்பட்டவையே. ஆனால், அவரின் பாதுகாப்போ தேசத்தின் எதிர்காலத்தையே நிர்ணயிக்கக்கூடியது. அப்படியிருக்க, சொந்தத் தேசத்தில் நடுச்சாலையில் செய்வதறியாது பிரதமரின் அணிவகுப்பு நிற்பதும் அதன் பின்னணி தெரியாமலேயே சமூக ஊடகங்களில் வேடிக்கை செய்வதும் தேசத்தைப் பார்த்து உலக நாடுகளை சிரிக்கவும் வைக்கக்கூடியது!
நவம்பரில் சென்னையில் பொழிந்த பெருமழையை வழக்கமான நிகழ்வுகளுள் ஒன்றாக நாம் கடந்து போக முடியாது. நவம்பர் 6 அன்று இரவு நகரில் 23 செ.மீ.மழை பதிவாகியது. 12-ம் தேதி வரை மழை தொடர்ந்தது. நகரம் மிதந்தது. தேங்கிய நீர் மெல்ல வெளியேறியது அல்லது வெளியேற்றப்பட்டது. வானம் வெறித்தது. இப்படியொரு மழை பொழிவதற்கு இன்னும் சில ஆண்டுகள் வேண்டிவரும். சிலர் அப்படிச் சொன்னார்கள்.
மேலும் அடுத்தடுத்த செய்திகள் வரிசையில் நின்றன. நகரவாசிகளின் கவனம் சற்றே பிசகியதும் தன் இருப்பைக் காட்ட கடந்த டிசம்பர் 30 அன்று நகர் முழுக்கக் கேட்கும்படியாகக் குரலெடுத்து அழுதது மழை. மாலை நாலு மணிக்கும் நாலேகாலுக்கும் இடைப்பட்ட 15 நிமிடங்களுக்குள் நுங்கம்பாக்கம் மழைமானியில் 20 செமீ மழை பதிவாகியது. இது டிசம்பர் மாதம் முழுவதும் சென்னையில் பெய்யக்கூடிய சராசரி மழை அளவைக் காட்டிலும் அதிகம். அன்றைய இரவுக்குள்ளாக அம்பத்தூர், ஆவடி, எம்.ஜி.ஆர் நகர், பூந்தமல்லி, எம்.ஆர்.சி நகர் முதலிய பல இடங்களில் 20 செ.மீ.க்கும் அதிகமான மழை பெய்தது.
மயிலாப்பூர் காவல்துறை இயக்குநர் அலுவலகத்தில் 24 மணி நேரத்தில் 24 செ.மீ.மழை பதிவாகியது. நகரத்தின் போக்குவரத்து தடுமாறிப்போனது. அண்ணா சாலை, ஈ.வெ.ரா. சாலை, நூறடி சாலை, ராஜீவ் காந்தி சாலை, ஜி.எஸ்.டி சாலை என நகரின் பிரதான சாலைகள் அனைத்திலும் தேங்கியது வெள்ளம். வாகனங்கள் வரிசை கட்டி நின்றன. மாலையில் நகர்க் குருவிகள் தத்தம் வீடடைய மூன்று மணி நேரமும் அதற்கு அதிகமாகவும் ஆனது.
இந்த மழையை யாரும் எதிர்பார்க்கவில்லை. வானிலை மையங்களால் கணிக்க முடியவில்லை. மக்களிடையே பிரபலமான வெதர்மேன்களாலும் முன்னுணர முடியவில்லை. அவர்கள் அனைவரும் மழை கொட்டித் தீர்த்ததும் அதைப் புரிந்துகொள்ள முயன்றனர். மேக வெடிப்பு என்றனர் சிலர். பருவநிலை மாற்றம்தான் காரணம் என்றனர் சிலர்.
இது போன்ற திடீர்ப் பெருமழை கடந்த ஆண்டில் உலகின் பல நகரங்களை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கியிருக்கிறது. 2021 ஜூலை 25 அன்று மாலை மூன்று மணிக்கும் ஐந்து மணிக்கும் இடையில் லண்டனில் கொட்டிய மழையினால் நகரின் பிரதான சாலைகளின் போக்குவரத்து நின்று போனது. அதே மாதம் சீனாவின் ஜெங்ஜாவ் நகரத்தில் 24 மணி நேரத்தில் கொட்டிய மழையின் அளவு 62 செமீ; அந்த மழை நாளில் ரயில் சுரங்கமொன்றில் சிக்கிய 12 பேரைச் சடலங்களாகத்தான் மீட்க முடிந்தது. அதே மாதம் ஜெர்மனியில் இரண்டு மணி நேரத்தில் கொட்டிய மழை ஜூலை மாதம் முழுவதும் அங்கு பெய்யக் கூடிய மழையைக் காட்டிலும் இரண்டு மடங்கு அதிகமாக இருந்தது; அதனால் 600 கி.மீ. ரயில் தடங்களும் 80 ரயில் நிலையங்களும் நீரில் மூழ்கின; 180 உயிர்கள் பலியாயின.
இதில் எந்தப் பெருமழையையும் வானிலை மையங்களால் கணிக்க முடியவில்லை. சூழலியர்கள் பருவநிலை மாற்றத்தின் கெடுவிளைவுகள் இவை என்கிறார்கள். உலகம் வேகமாக நகரமயமாகிவருகிறது. நகரங்கள் இடைவெளி இல்லாமல் வீடுகளாலும் வளாகங்களாலும் சாலைகளாலும் நிரப்பப்படுகின்றன. நகரில் நீரை வாங்கிச் செரிக்கும் மண்தரைகள் குறைவு. மழைநீரின் பெரும் பகுதியை வடிகால்கள்தான் கடத்தியாக வேண்டும். சூழலியல் பேராசிரியர் வெரோனிகா பிரவுன் பிபிசிக்கு அளித்த நேர்காணலில் லண்டனின் மழைநீர் வடிகால்களால் இந்தக் குறுகிய காலப் பெருமழையை எதிர்கொள்ள முடியவில்லை என்றார்.
அது லண்டன். சென்னை எங்கே நிற்கிறது? நமது பிரச்சினை லண்டனைப் போல் குறுகிய காலப் பெருமழையால் மட்டும் வந்ததல்ல. நவம்பர் மாதம் மழையைத் தொடர்ந்து நடந்த உரையாடல்களில் நீர்ப்பிடிப்புப் பகுதிகளை விழுங்கி நிற்கும் ஆக்கிரமிப்புகளைப் பற்றியும் வடிகால்களைக் குப்பைக்கூளங்களால் அடைத்துவிடும் நகரவாசிகளின் பொறுப்பின்மையைப் பற்றியும் பலரும் பேசினார்கள். இவற்றைச் சரிசெய்தேயாக வேண்டும். அதே வேளையில் மழைநீர் வடிகால்களின் போதாமையைப் பற்றியும், அதன் வடிவமைப்பில் உள்ள குறைபாடுகளைப் பற்றியும் ஆழமான உரையாடல் நிகழவில்லை.
நவம்பர் மாத இறுதியில் சென்னை நகராட்சி மழைநீர் வடிகால்களின் வரைபடங்களை பொது வெளியில் வைத்தது. நகரின் பல பகுதிகளில் வடிகால்கள் இல்லை. இருக்கும் வடிகால்கள் நடைபாதைகளுக்குக் கீழ் செவ்வக வடிவில் அமைந்தவை. சென்னை நகரத்தின் நிலமட்டம் கடல் மட்டத்தைவிட சில அடிகள்தான் உயரமாக இருக்கிறது. பாரம்பரியமான செவ்வக வடிகால்களால் இந்த மழை நீரை வடித்துவிட முடியாது. அதற்குப் போதுமான வாட்டம் நகரத்துக்குள் இல்லை. மேலதிகமாக இந்த வடிகால்கள் மழைநீரின் கொள்ளளவுக்கு ஏற்ற ஆழத்தையும் அகலத்தையும் கொண்டிருக்கவில்லை. பல இடங்களில் அவை கால்வாயோடோ ஆற்றோடோ இணைக்கப்படவுமில்லை. சில இடங்களில் அவற்றின் வாட்டம் தவறாக வடிவமைக்கப்பட்டிருந்தது.
சென்னை நகரின் இன்னொரு பிரச்சினை, காற்றழுத்த தாழ்வுநிலைக் காலங்களில், கடலில் அலைகள் உயரும். அப்போது ஆறு கொண்டு வரும் மழைநீரைக் கடல் உள்வாங்காது. என்ன செய்ய வேண்டும்? மழைநீர் வடிகால்களைச் சாலைகளின் நீர்வரத்துக்கு ஏற்ப வடிவமைக்க வேண்டும். செவ்வக வடிகால்களால் நீரைக் கடத்த முடியாத இடங்களில் ஆழ்குழாய்கள் தேவைப்படும். போதுமான வாட்டம் இல்லாத இடங்களில் நீர் இறைக்கும் இயந்திரங்கள் தேவைப்படலாம்.இந்த வடிகால்கள் பிரதானக் கால்வாய்களோடும், இந்தக் கால்வாய்கள் ஆற்றோடும் இணைக்கப்பட வேண்டும். முகத்துவாரத்தில் சுரங்கப் பாதைகள் மூலமாகக் கடலில் சேர்ப்பிக்க வேண்டி வரலாம். ஆகவே சென்னை நகர் முழுமைக்குமான ஒரு வடிகால் பெருந்திட்டம் உருவாக்கப்பட வேண்டும். அதில் இப்போதைய பிரச்சினையான குறுகிய காலத்துப் பெருமழையையும் கணக்கில் கொள்ளவேண்டும்.
ஆனால், கடந்த சில ஆண்டுகளாகப் பாரம்பரியச் செவ்வக வடிகால்களை மேம்படுத்துவதில்தான் நகராட்சியின் காலமும் பொருளும் வீணாகச் செலவாகியிருக்கின்றன என்பதை இயற்கை நமக்கு மீண்டும் மீண்டும் சொல்கிறது. சமீபத்தில் வெளியான அறிவிப்பொன்று உலக வங்கியின் கடனுதவியோடு 45 கிமீ நீளத்துக்கான வடிகால்கள் அமைக்கப்படும் என்று தெரிவித்தது. இது நகர் முழுமைக்குமான வடிகால் பெருந்திட்டத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்தால் மட்டுமே பயன் தரும்.
இந்தியாவில் உருவான முதல் நவீன நகரம் சென்னை. ஒரு நவீன மழைநீர் வடிகால் திட்டத்துக்கு இந்த நகரம் அருகதையானது. அதைத் தமிழ்நாடு அரசு வழங்க வேண்டும்.
மு.இராமனாதன்,
எழுத்தாளர், பொறியாளர்.
தொடர்புக்கு: mu.ramanathan@gmail.com
கரோனா வைரஸை நாம் குறைத்து மதிப்பிட்டுவிட்டோம். சுவாசத்தில் தொற்றும் வைரஸ்கள் எளிதில் கடத்தப்படக்கூடியவை, அறிகுறிகளற்ற தொற்றை ஏற்படுத்தக்கூடியவை, ஆர்.என்.ஏ. மரபணு வரிசையைக் கொண்டவை, புதிய மக்கள் கூட்டத்திடையே தொற்றக்கூடிவை என்பதை வரலாறு நமக்குக் கற்றுக்கொடுத்துள்ளது. அது ஏற்படுத்தும் ஆபத்து நிதர்சனமானது, அதேநேரம் முன்கணிக்கக்கூடியதுகூட. இப்படிப்பட்ட வைரஸ், பரவலான பல்வேறு நிலப்பரப்புகளில் பரவக்கூடியது, தொற்று அதிகரிக்கும், குறையும், குறிப்பிட்ட காலத்துக்குப் பிறகு புதிய வேற்றுருவங்கள் உருவாகும் என்பது போன்றவையும் அதற்கு இணையாக எதிர்பார்க்கக்கூடியவையே.
இருந்தபோதும் 2020, 2021-ம் ஆண்டுகளில் இந்தியாவைவிட சிறந்த சுகாதாரக் கட்டமைப்பைக் கொண்ட நாடுகளே திணறியதைப் பார்த்தோம். அடுத்து வரும் ஆண்டுகளில் இந்தப் பெருந்தொற்று ஏற்படுத்தும் தாக்கத்தின் அளவு இந்தியாவிலும் மற்ற நாடுகளிலும் எப்படி இருக்கும் என்பது குறித்த திட்டவட்டமாக மதிப்பீடு செய்வது சாத்தியம் என்று கூற முடியாது. அதே நேரம், நமது ஒட்டுமொத்தத் தயாரிப்பு தேவையான அளவுக்கு இல்லை என்பதே உண்மை. தயாரிப்புநிலை என்பது காப்பீட்டுப் பத்திரம் போன்றது.
அதற்கு பொது சுகாதாரம், மருத்துவம், நெறிமுறைகள், அறிவியல் தொழில்நுட்பம் ஆகியவை சார்ந்து கட்டமைப்பு, செயல்முறை, அமைப்பு, துறைசார்ந்தவர்கள், திட்டங்கள் போன்றவை வலுவான அளவில் தேவை. அத்துடன் தொழில் துறையுடன் ஆழமான தொடர்புகள், அரசின் ஆதரவு, வசதிகள் போன்றவையும் அவசியம். தயாரிப்புநிலை இருந்தால் மட்டுமே நாம் உடனடியாக எதிர்வினையாற்ற முடியும். ஆனால், தயாரிப்புநிலை இல்லாதபோது தரவு, கொள்கை, ஆதாரங்கள் அடிப்படையில் தொற்றுப் பரவலையும் அதன் தாக்கத்தையும், கணிப்பதற்கும் நிர்வகிப்பதற்கும் நாடுகள் முயல்கின்றன.
தடுப்பூசி சமத்துவமின்மை
2021-ம் ஆண்டின் மிகப் பெரிய வெற்றியாகக் குறிப்பிடப்பட வேண்டியது தடுப்பூசிகளையே. புதிய வேற்றுருவங்கள் உருவாகிப் பரவியபோதும்கூட, தீவிர நோய் நிலையையும் இறப்பையும் தடுப்பூசிகள் தடுத்தன என்பது தெளிவாகத் தெரிந்தது. இருந்தபோதும் எதிர்பார்த்தபடியே தொற்றுக்கு எதிரான பாதுகாப்பு என்பது பெருமளவில் சரிந்தது. பணக்கார நாடுகள் கூடுதல் தவணை தடுப்பூசி செலுத்துதல், 18 வயதுக்குக் குறைந்தவர்களுக்கு தடுப்பூசி செலுத்துதல், ஆபத்து குறைந்தவர்களுக்கு தடுப்பூசி செலுத்துதல் போன்றவற்றைத் தொடங்கியபோது, தடுப்பூசி சமத்துவமின்மை மிக மோசமான நிலைக்குச் சென்றது.
ஏனென்றால், சில ஏழை நாடுகள் தங்கள் நாட்டில் எளிதில் பாதிக்கப்பட சாத்தியமுள்ளவர்களுக்குக்கூட தடுப்பூசி செலுத்த முடியாத நிலையில் இருந்தன. தென்னாப்பிரிக்காவில் தடுப்பூசி செலுத்துதல் போதுமான அளவு இல்லாததற்கும் ஒமைக்ரான் வேற்றுருவம் பரவியதற்கும் நேரடித் தொடர்பு இருக்கிறதா என்பது குறித்து உறுதியாகத் தெரியவில்லை. அதேநேரம் உலகின் பெருமளவு மக்களுக்குத் தடுப்பூசி செலுத்தாமல் இருப்பதென்பது, தொற்றுப் பரவலுக்கான ஆபத்தையும், வைரஸ் புதிய வேற்றுருவம் எடுப்பதற்கான ஆபத்தையும் சேர்த்தே அதிகரிக்கிறது.
சரி, 2022-ல் தடுப்பூசி செலுத்துதலைத் தாண்டி வேறென்னவெல்லாம் முக்கியத்துவம் பெற வேண்டும்? அனைத்து நாடுகளும் தடுப்பூசிகளைப் பகிர்ந்துகொள்வது மட்டுமில்லை, தொற்றுநோய் குறித்த தரவு, திறன்கள், ஆதாரங்கள், கொள்கைகள் போன்றவற்றையும் பெருமளவு பகிர்ந்துகொண்டாக வேண்டிய அவசியம் உள்ளது. அப்போதுதான் கரோனா பெருந்தொற்றுக்கு எதிராக ஒருங்கிணைந்து செயலாற்ற முடியும். ஒமைக்ரான் பரவத் தொடங்குவது குறித்து உலகத்துக்குத் தென்னாப்பிரிக்கா முன்கூட்டியே எச்சரிக்கை விடுத்தது. கண்காணிப்பு அமைப்புகள், தரவுகளைப் பகிர்ந்துகொள்வதற்கான விருப்பம் போன்றவை தென்னாப்பிரிக்காவிடம் இல்லாமல் இருந்திருந்தால், முக்கியமான தொடக்க வாரங்களில் ஒமைக்ரான் பரவல் குறித்து உலகம் எச்சரிக்கை அடைவதில் தாமதம் ஏற்பட்டிருக்கும்.
பாடங்களை மறக்கக் கூடாது
பெருந்தொற்றுகளைப் பொறுத்தவரை கண்காணிப்பு, தரவுகள் போன்றவை மிகமிக முக்கியமானவை. இல்லையென்றால் கடந்த காலத்தில் செய்த தவறுகளையே திரும்பத் திரும்பச் செய்துகொண்டிருப்போம் அல்லது மற்ற பகுதிகளிலிருந்து கிடைக்கும் எச்சரிக்கை சமிக்ஞைகளை எதிர்பார்த்துக் காத்துக்கொண்டிருப்போம் அல்லது வெளிப்படையாகப் பரிசோதனைகளை-தரவுகளைச் சேகரிக்கும் அமைப்புகளைப் பராமரிக்கவும் பகிர்ந்துகொள்ளவும் தயாராக நாம் இருந்தாக வேண்டும். மத்திய அரசு அமைத்துள்ள INSACOG, CoWIN போன்றவை இது போன்ற தரவு சேகரிப்புச் செயல்பாடுகள் சாத்தியம்தான் என்பதற்கான உதாரணமாக உள்ளன. ஆனால், அதே நேரம் INSACOG, CoWIN தளங்களில் உள்ள தரவுகளும் மற்ற தரவுகளும் ஒன்றிணைக்கப்பட்டிருக்கவில்லை. பொதுச் சுகாதார அமைப்பைத் தயாரிப்பு நிலையில் வைத்திருக்கவும், விரைந்து எதிர்வினையாற்றவும் இந்த ஒன்றிணைப்பு மிக முக்கியம்.
சரி தடுப்பூசிகளும் ஊக்கத் தடுப்பூசியும் காலாகாலத்துக்கும் தேவைப்படுமா? இன்றைய நிலையில், கரோனா பெருந்தொற்று முடிவுறாத ஒரு சுழற்சி போலவே தோற்றமளிக்கிறது. அதேநேரம், முதலில் நடைமுறைக்கு வந்த தடுப்பூசிகள், பின்னால் வந்த இரண்டு தடுப்பூசிகளைவிடச் சிறந்தவையா; இரண்டு தடுப்பூசித் தவணைகளுக்கு இடையிலான இடைவெளி; சிறந்த பலனைப் பெறுவதற்கு வெவ்வேறு தடுப்பூசிகளைக் கலந்து பயன்படுத்தலாமா என்பது போன்றவை குறித்து எந்த ஆராய்ச்சியும் நம்மிடையே நடைபெறவேயில்லை என்பதை மறந்துவிடக் கூடாது. சற்று நிதானமடைந்து கரோனா பரவலுக்கு எதிரான நீண்ட கால மேலாண்மைத் திட்டங்களை வகுக்கத் தொடங்கும்போது, மேற்கண்டது போன்ற கேள்விகள் சார்ந்து ஆய்வுகள் நடைபெற்று விடை கிடைத்தால்தான், தடுப்பூசிகளைத் தொடர்வது பற்றி மட்டுமில்லாமல் நடைமுறையில் உள்ள மருந்துகள், எதிர்கால மருந்துகள், நோய் கண்டறிதல் குறித்த அணுகுமுறைகள் சார்ந்தும் தீர்க்கமான முடிவுகளை எடுக்க முடியும்.
கரோனா பெருந்தொற்றுப் புயலைச் சமாளிப்பதற்கான தீர்வுகளை அறிவியல் நமக்குத் தந்துவிட்டது. அதேநேரம் அந்தத் தீர்வு உடனடியாக உலகம் முழுவதும் பரவலாவதை நாடுகளின் தேசிய ஆர்வங்கள் தடுத்துவிட்டன. 2022-ல் கரோனா பெருந்தொற்று நிலைமை மேம்படும். அதேநேரம் மக்களைப் பாதுகாப்பது, உரிய தகவல்/அறிவுரைகளைப் பரவலாக்கி சமூக நம்பத்தன்மையை மேம்படுத்துவது, இக்கட்டான காலத்தில் மக்கள் வாழ்வதற்குத் தேவையான ஆதாரங்களை உருவாக்குவது, அறிவியல்-தொழில்நுட்பத்தில் முதலீடு செய்வது, உலகக் கூட்டுணர்வை மேம்படுத்துவது என கரோனா பெருந்தொற்று கற்றுக்கொடுத்த வலிமிகுந்த பாடங்களை நாம் மறந்துவிடவே கூடாது.
- ககன்தீப் காங்,
வேலூர் கிறித்துவ மருத்துவக் கல்லூரிப் பேராசிரியர், நோய்த்தொற்றுப் பரவலியல் நிபுணர்,
தொடர்புக்கு: gkang@cmcvellore.ac.in;
தமிழில்: ஆதி வள்ளியப்பன்
அன்புள்ள வாசகர்களே,
ExplainSpeaking: High unemployment, a common factor in poll-bound states: உத்தரபிரதேசம், உத்தரகண்ட், பஞ்சாப், கோவா மற்றும் மணிப்பூர் ஆகிய ஐந்து மாநில சட்டசபைகளுக்கான தேர்தல் அட்டவணையை தேர்தல் ஆணையம் அறிவித்துள்ளது. எனவே, மக்களின் வருமானம், வேலையின்மை, சுகாதாரம் போன்ற பல்வேறு பொருளாதார அளவுருக்களில் இந்த மாநிலங்கள் எவ்வாறு செயல்படுகின்றன என்பதைப் பார்க்க இது ஒரு நல்ல நேரம்.
சில மாதங்களுக்கு முன்பு, இந்த மாநிலங்களில் தனிநபர் வருமானம் பற்றி ExplainSpeaking-ல் எழுதப்பட்டிருந்தது. அவை சமீபத்திய RBI தரவுகளின் அடிப்படையில் பகுப்பாய்வு செய்யப்பட்டது. இந்த பகுப்பாய்வின் கண்டுபிடிப்புகளை சுருக்கமாகக் கூறும் இரண்டு விளக்கப்படங்கள் இங்கே உள்ளன.
விளக்கப்படம் 1 ஒவ்வொரு ஐந்து மாநிலங்களுக்கும் தனிநபர் நிகர மாநில உள்நாட்டு உற்பத்தியை வரைபடமாக்கி தேசிய சராசரியுடன் ஒப்பிடப்பட்டுள்ளது. இதில், உ.பி.யின் ஒட்டுமொத்தப் பொருளாதாரம் இந்தியாவில் உள்ள அனைத்து மாநிலங்களையும் விட பெரியதாக இருந்தாலும், தனிநபர் அடிப்படையில், அது மிகவும் பலவீனமாக உள்ளதை நாம் பார்க்க முடிகிறது. கோவா அப்படியே தலைகீழாக உள்ளது.
ஆனால் வாக்காளர்களின் கண்ணோட்டத்தில், மிக முக்கியமான கேள்வி: கடந்த 5 ஆண்டுகளில் தனிநபர் வருமானம் எப்படி வளர்ந்தது?
விளக்கப்படம் 2 இந்தக் கேள்விக்கு பதிலளிக்க முயற்சிக்கிறது. ஒவ்வொரு மாநிலத்திற்கும், இந்த விளக்கப்படம் மூன்று தரவு புள்ளிகளை வழங்குகிறது. ஒன்று, நீல நிற பட்டையில் காட்டப்பட்டுள்ளது, அது FY13 மற்றும் FY17 க்கு இடைப்பட்ட ஐந்து ஆண்டுகளில் வருமானம் வளர்ந்த விகிதம். இரண்டு, சிவப்பு நிறப் பட்டையானது கொரோனாவுக்கு முன் தனிநபர் வருமானம் எந்த அளவில் வளர்ந்தது என்பதைக் காட்டுகிறது. கடைசியாக, ஆரஞ்சு நிறப் பட்டை கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளில் வருமானம் எப்படி வளரும் என்பதைக் காட்ட முயற்சிக்கிறது. அதாவது FY18 முதல் FY22 வரை. ஆரஞ்சு பட்டை கணக்கீடுகள் தனிநபர் வருமானம் FY22 இல் முழுமையாக மீண்டு வரும் என்ற நம்பிக்கையான அனுமானத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது.
ஆனால், FY22க்கான நாட்டின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியின் முதல் முன்கூட்டிய மதிப்பீடுகள் நம்மிடம் இருப்பதால் இது இப்போது நடக்க வாய்ப்பில்லை. ஒட்டுமொத்த GDP கொரோனாவுக்கு முந்தைய நிலைக்குத் திரும்பும் அதே வேளையில், தனிநபர் வருமானம் மற்றும் செலவுகள் கொரோனாவுக்கு முந்தைய நிலைகளை விட கணிசமாகக் குறைவாகவே இருக்கும் என்று சமீபத்திய அதிகாரப்பூர்வ தரவு காட்டுகிறது.
உத்தரகாண்ட், அதன் மக்களின் தனிநபர் வருமானத்தை உயர்த்தும் போது, தேசிய சராசரியை கடக்க முடியாத நிலையில், மற்ற அனைத்து தேர்தல் நடைபெற உள்ள மாநிலங்களும் தேசிய சராசரியை விட மிகக் குறைவாகவே செயல்பட்டுள்ளன என்பதை விளக்கப்படம் 2 காட்டுகிறது. தனிநபர் வருமானம் ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இருந்ததைவிடக் குறைவாக இருக்கும் என்று எதிர்பார்க்கப்படும் நிலையில், கோவா மிக மோசமாகச் செயல்பட்டு வருகிறது.
இப்போது, இந்த மாநிலங்களில் வேலையின்மை நிலை குறித்து பார்ப்போம். தரவுகளுக்கு, இந்தியப் பொருளாதாரத்தை கண்காணிக்கும் மையத்தின் (CMIE) சமீபத்திய மதிப்பீடுகளை எடுத்துக் கொள்வோம். ஆனால் மணிப்பூருக்கான தரவை CMIE வழங்காததால், இந்த பகுப்பாய்வு நான்கு மாநிலங்களில் மட்டுமே கவனம் செலுத்துகிறது.
வேலையின்மையை எவ்வாறு அளவிடுவது?
ஒவ்வொரு மாநிலத்தின் தரவையும் எடுப்பதற்கு முன், அதை எவ்வாறு படிப்பது என்பது பற்றிய சுருக்கமான அறிமுகம்.
பொதுவாக, வேலையின்மை விகிதத்தின் (அல்லது UER) அடிப்படையில் வேலையின்மை கண்காணிக்கப்படுகிறது. UER என்பது தொழிலாளர் படையில் உள்ளவர்கள் வேலை கோரியும், ஆனால் அது கிடைக்காதவர்களின் சதவீதமாகும்.
சாதாரண சூழ்நிலையில், UER என்பது வேலையில்லாத் திண்டாட்டத்தைக் கண்காணிப்பதற்கான மிகச் சிறந்த அளவீடு ஆகும், ஆனால் இந்தியாவின் விஷயத்தில், குறிப்பாக கடந்த பத்தாண்டுகளில், வேலையின்மை துயரத்தின் உண்மையான அளவை துல்லியமாக மதிப்பிடுவதில் UER பயனற்றதாகி வருகிறது. ஏனென்றால், தொழிலாளர் சக்தியே வேகமாகச் சுருங்கி வருகிறது.
தொழிலாளர் படையில் வேலையில் இருப்பவர்கள் மற்றும் வேலை தேடுபவர்கள் ஆனால் அதைப் பெற முடியாதவர்கள் (அதாவது வேலையில்லாதவர்கள்) உள்ளனர்.
ஆக, கடந்த பத்தாண்டுகளாக இந்தியாவில் தொழிலாளர் பங்கேற்பு விகிதம் (LFPR) குறைந்து கொண்டே வருகிறது. இதுபோன்று, அடிக்கடி UER வீழ்ச்சியடைந்ததாகத் தோன்றுவது, அதிக வேலைகள் உருவாக்கப்பட்டதால் அல்ல, மாறாக குறைவான மக்கள் வேலைகளைக் கோருவதால், வேறுவிதமாகக் கூறினால், LFPR வீழ்ச்சியடைந்துள்ளது.
ஒப்பிடக்கூடிய பிற நாடுகளில், LFPR 60% முதல் 70% வரை உள்ளது. இந்தியாவில், இது 40% ஆக உள்ளது. இதன் பொருள் என்னவென்றால், மற்ற நாடுகளில் பணிபுரியும் வயதினரைச் சேர்ந்த 60% பேர் (அதாவது 15 வயது மற்றும் அதற்கு மேற்பட்டவர்கள்) வேலை கேட்கிறார்கள், இந்தியாவில் 40% பேர் மட்டுமே வேலை தேடுகிறார்கள்.
20 சதவீத புள்ளி வேறுபாடு என்பது, அதுவும் இந்தியாவின் மக்கள்தொகையை கருத்தில் கொள்ளும் போது, எந்த வேலையும் இல்லாத பெரும் எண்ணிக்கையிலான (மில்லியன் கணக்கான) மக்களைக் குறிக்கிறது. ஆனால் மில்லியன் கணக்கானவர்கள் முறையாக வேலை “கேட்க” தவறியதால், இந்தியாவில் வேலையில்லாதவர்களின் எண்ணிக்கை குறைவாக உள்ளது. இதனால்தான் இந்தியாவில் வேலையில்லாத் திண்டாட்டத்தை போதுமான அளவில் கண்டறிய UER தவறிவிட்டது.
இந்த காரணத்திற்காகவே, CMIE இன் CEO மகேஷ் வியாஸ், இந்தியாவில் வேலையின்மைக்கு என்ன நடக்கிறது என்பதைச் சரியாகப் புரிந்துகொள்வதற்கு “வேலைவாய்ப்பு விகிதத்தை” (அல்லது ER) பயன்படுத்த வேண்டும் என்று பரிந்துரைக்கிறார்.
வேலைவாய்ப்பு விகிதம் என்பது பணிபுரியும் வயதுடையவர்களில் வேலையில் உள்ளவர்களின் சதவீதமாகும். வரையறையின்படி, இது LFPR இல் உள்ள இயக்கத்தை கணக்கில் எடுத்துக்கொள்கிறது.
ஐந்து முக்கிய மாறிகள்
ஒவ்வொரு மாநிலத்திற்கும், ஐந்து முக்கிய மாறிகள் உள்ளன. இவை:
மொத்த வேலை செய்யும் வயது மக்கள் தொகை (அதாவது 15 வயதுக்கு மேல்); (ஆயிரங்களில்)
மொத்த வேலையில் உள்ளவர்களின் எண்ணிக்கை (15 வயதுக்கு மேல்); (ஆயிரங்களில்)
வேலை வாய்ப்பு விகிதம் (உழைக்கும் வயது மக்கள் தொகையில் % ஆக மொத்தம்)
தொழிலாளர் படை பங்கேற்பு விகிதம் (உழைக்கும் வயது மக்கள் தொகையில் தொழிலாளர் படை)
வேலையின்மை விகிதம் (தொழிலாளர்களில் வேலையற்றோர்களின் சதவீதம்)
நீங்கள் அட்டவணையைப் படிக்கும் போது, UER அடிக்கடி வீழ்ச்சியடைவதை நீங்கள் கவனிப்பீர்கள், ஏனெனில் அதிகமான மக்கள் வேலை பெறுவதால் அல்ல (#2 மேலே) ஆனால் குறைவான நபர்கள் வேலை கோருவதால் (#4 மேலே).
வேலையின்மை துயரத்தை உண்மையாகப் புரிந்துகொள்ள, ERக்கு என்ன நடக்கிறது என்பதைப் பார்க்கவும் (மேலே #3).
டிசம்பர் 2016 முதல் டிசம்பர் 2021 வரையிலான ஐந்து ஆண்டுகளுக்கான தரவுகள் இங்கே தொகுக்கப்பட்டுள்ளன.
கோவா
கோவா மாநிலம் அதிக வேலையின்மை விகிதத்தைக் கண்டு வருகிறது, ஆனால் UER மட்டும் வேலையின்மை துயரத்தின் ஆழத்தைப் பிடிக்கவில்லை, ஏனெனில் LFPR கடுமையாக வீழ்ச்சியடைந்துள்ளது. மேற்கண்ட படத்தின் முதல் மூன்று நெடுவரிசைகள் வேலையின்மையை பற்றி சிறப்பாக உங்களுக்கு கூறுகின்றன.
சதவீத அடிப்படையில், கோவா வேலைவாய்ப்பு விகிதத்தில் மிகவும் அற்புதமான சரிவைக் கொண்டுள்ளது. 2016 டிசம்பரில் 49.31% ஆக இருந்தது, ஆனால் தற்போது 32% ஆக குறைந்துள்ளது. வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு கோவாவின் உழைக்கும் வயதுடைய ஒவ்வொரு இரண்டாவது நபருக்கும் வேலை இருந்தது, ஆனால் இப்போது அந்த விகிதம் மூன்றில் ஒருவராக குறைந்துள்ளது.
முழுமையான எண்கள் வேலையின்மை துயரத்தின் சரியான அளவைக் காட்டுகின்றன. கடந்த ஐந்தாண்டுகளில், கோவாவின் உழைக்கும் வயது மக்கள் தொகை 12.29 லட்சத்தில் இருந்து 13.13 லட்சமாக அதிகரித்துள்ள நிலையில், வேலை வாய்ப்பு உள்ளவர்களின் மொத்த எண்ணிக்கை 6.06 லட்சத்தில் இருந்து 4.20 லட்சமாக குறைந்துள்ளது.
விந்தை என்னவென்றால், 2019 ஆம் ஆண்டின் மக்களவைத் தேர்தல்களுக்கு முன்னதாக, ஜனவரி-ஏப்ரல் 2019 காலகட்டத்தில் தான் ER இன் கூர்மையான வீழ்ச்சி ஏற்பட்டது.
பஞ்சாப்
பஞ்சாபிலும் ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இருந்ததை விட இன்று குறைவான ஆட்களே வேலை செய்கிறார்கள். டிசம்பர் 2016 இல், அதன் மொத்த உழைக்கும் வயது மக்கள் தொகை 2.33 கோடியாக இருந்தபோது, அவர்களில் 98.37 லட்சத்திற்கும் அதிகமானோர் வேலை பெற்றனர். டிசம்பர் 2021 இல், அதன் உழைக்கும் வயது மக்கள் தொகை 2.58 கோடியாக வளர்ந்தபோது, அதில் வெறும் 95.16 லட்சம் பேர் மட்டுமே வேலை செய்து வருகின்றனர்.
இந்த பகுப்பாய்வில் உள்ள அனைத்து மாநிலங்களும் ER மற்றும் LFPR ஆகிய இரண்டிலும் தேசிய சராசரிக்குக் கீழே விழுந்தாலும், பஞ்சாப் தேசிய சராசரிக்கு மிக அருகில் இருப்பது மட்டுமல்லாமல், கடந்த 5 ஆண்டுகளில் ER இல் மிகச்சிறிய சரிவை மட்டுமேக் கண்டுள்ளது.
உத்தரப்பிரதேசம்
UER ஏன் வேலையின்மை அளவை சரியாகக் கண்டறியாமல் கொள்கை வகுப்பாளர்களை (அரசாங்கத்தை) தவறாக வழிநடத்துகிறது என்பதற்கு UP ஒரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு.
வெளிப்படையாக, UP வேலையின்மை விகிதம் 4.83. அதாவது பஞ்சாப் மற்றும் கோவாவை விட மிகக் குறைவு. இன்னும் UER ஆனது LFPR இன் வீழ்ச்சியை மறைக்கிறது.
முதல் மூன்று நெடுவரிசைகளைப் பார்த்தால் உண்மையான நிலை தெரியும்.
டிசம்பர் 2016 இல், உ.பி.யில் 5.76 கோடி பேர் வேலை பார்த்தனர். அப்போது அதன் மொத்த உழைக்கும் வயது மக்கள் தொகை 14.95 கோடி. மற்ற மாநிலங்கள் மற்றும் தேசிய சராசரியுடன் (அந்த நேரத்தில் 43%) ஒப்பிடும்போது அதன் ER ஏற்கனவே மிகவும் குறைவாக இருந்தது.
ஐந்து ஆண்டுகளில், அதன் ER மேலும் சரிந்து 33%க்குக் கீழே உள்ளது.
இதன் விளைவாக, உ.பி.யின் மொத்த உழைக்கும் வயது மக்கள் தொகை கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளில் 2 கோடிக்கு மேல் அதிகரித்துள்ள போதிலும், வேலை வாய்ப்புள்ளவர்களின் மொத்த எண்ணிக்கை சுமார் 16 லட்சமாக சுருங்கிவிட்டது.
உத்தரகாண்ட்
இங்கு பகுப்பாய்வு செய்யப்பட்ட நான்கு மாநிலங்களிலும் உத்தரகாண்ட் மாநிலம் மிகக் குறைந்த UER ஐக் கொண்டுள்ளது. ஆனால் மீண்டும், UP போலவே, அதன் குறைந்த UER உண்மையான வேலையின்மை துயரத்தை மறைக்கிறது, ஏனெனில் இது நான்கு மாநிலங்களிலும் மிகக் குறைந்த LFPR மற்றும் குறைந்த வேலைவாய்ப்பு விகிதத்தைக் கொண்டுள்ளது.
ஐந்தாண்டுகளில், அதன் உழைக்கும் வயது மக்கள் தொகை சுமார் 11.5 லட்சமாக வளர்ந்துள்ளது, ஆனால் வேலைகள் உள்ளவர்களின் மொத்த எண்ணிக்கை சுமார் 4.5 லட்சமாக குறைந்துள்ளது.
பகுப்பாய்வின் சுருக்கமான விவரம்
நான்கு மாநிலங்களிலும், கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளில் வேலைவாய்ப்பு விகிதம் கணிசமாக குறைந்துள்ளது. அதாவது, உழைக்கும் வயதினரின் எண்ணிக்கை லட்சக்கணக்கில் அதிகரித்தாலும், அதேநேரம் உ.பி.யில் கோடிக்கணக்கிலும் அதிகரித்தாலும், வேலை வாய்ப்புள்ளவர்களின் எண்ணிக்கை, மேலே செல்வதற்குப் பதிலாக, உண்மையில் குறைந்துள்ளது.
எடுத்துக்காட்டாக, உ.பி. தனது வேலைவாய்ப்பு விகிதத்தை டிசம்பர் 2016 முதல் (ஏற்கனவே மிகக் குறைவாக இருந்தது) தொடர்ந்திருந்தால், 2021 டிசம்பரில் மாநிலத்தில் மொத்தப் பணியமர்த்தப்பட்டவர்களின் எண்ணிக்கை 5.59 கோடிக்குப் பதிலாக 6.57 கோடியாக இருந்திருக்கும். வேறு வார்த்தைகளில் கூறுவதானால், டிசம்பர் 2016 இல் இருந்த அதே சதவீத மக்கள் (உழைக்கும் வயது மக்கள்தொகையின் விகிதத்தில்) 2021 டிசம்பரில் உ.பி.யில் வேலை செய்திருந்தால், உழைக்கும் வயதினரைச் சேர்ந்த கிட்டத்தட்ட 1 கோடி பேர் இன்று உ.பி.,யில் வேலையில் இருப்பர்.
கடைசியாக, இந்த மாநிலங்கள் அனைத்தும் தேசிய சராசரிக்குக் கீழே இருந்தபோதும், ஒட்டுமொத்த இந்தியாவின் LFPR மற்றும் வேலைவாய்ப்பு விகிதம் கடுமையாக வீழ்ச்சியடைந்துள்ளது என்பதே உண்மை. டிசம்பர் 2016 மற்றும் டிசம்பர் 2021 க்கு இடையில், இந்தியாவின் LFPR 46% இலிருந்து 40% ஆகவும், வேலைவாய்ப்பு விகிதம் 43% இலிருந்து 37% ஆகவும் குறைந்துள்ளது.
இதன் விளைவாக, இந்தியாவின் மொத்த உழைக்கும் வயது மக்கள் தொகை 96 கோடியில் இருந்து 108 கோடியாக அதிகரித்துள்ள நிலையில், மொத்த வேலைவாய்ப்பாளர்களின் எண்ணிக்கை 41.2 கோடியிலிருந்து 40.4 கோடியாகக் குறைந்துள்ளது.
இக்கட்டுரை தொடர்பான உங்கள் பார்வைகள் மற்றும் கேள்விகளை udit.misra@expressindia.com இல் பகிரவும்
முகக்கவசம் அணிந்து பாதுகாப்பாக இருங்கள்.
உதித்
முன்கள பணியாளர்கள் மற்றும் 60 வயதுக்கு மேற்பட்ட இணை நோய் உள்ளவர்களுக்கு கொரோனா முன்னெச்சரிக்கை தடுப்பூசி செலுத்தும் பணி நேற்று (ஜனவரி 10) தொடங்கியது.
முன் எச்சரிக்கை டோஸாக கோவிஷீல்டு மற்றும் கோவாக்சின் தடுப்பூசிக்கு செலுத்திட மத்திய அரசு அனுமதி வழங்கியுள்ளது. இந்தியாவில் இதுவரை 150 கோடி தடுப்பூசிகள் செலுத்தப்பட்டுள்ளன. அதில், 63 கோடி இந்தியர்கள் முழுமையாக தடுப்பூசி செலுத்திக்கொண்டவர்கள் ஆவர்.
பூஸ்டர் டோஸூக்கு தகுதியானவர்களுக்கு, தற்போது தடுப்பூசி கலந்து செலுத்திட மத்திய அரசு அனுமதி வழங்கவில்லை. கோவிஷீல்டு இரண்டு டோஸ் பெற்றிருந்தால், முன் எச்சரிக்கை டோஸூம் கோவிஷீல்டாக தான் இருக்க வேண்டும். கோவாக்சினுக்கும் இதே வழிமுறை தான். வரும் நாள்களில் தடுப்பூசியை கலந்து வழங்குவது குறித்து தரவுகள் கிடைக்கும் பட்சத்தில், அதனை குறித்து பரீசிலப்போம் என மத்திய அரசு தரப்பில் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
பூஸ்டர்கள் என்ன நோக்கத்திற்காக வழங்கப்படுகிறது?
வழக்கமான தடுப்பூசிகளால் உடலில் உருவாகும் நோய் எதிர்ப்பு சக்தி காலப்போக்கில் குறைகிறது. இந்தியா உட்பட பல நாடுகளில் நடத்தப்பட்ட பல்வேறு ஆய்வுகளிலும், கடைசி டோஸூக்கு பிறகு ஆன்டிபாடிகள் குறைந்துவிட்டதாக மக்கள் புகாரளிப்பதாக பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. இந்த சரிவு ஆன்டிபாடிகள் மட்டுமல்ல, டி-செல்களிலும் நிகழ்கிறது.
பூஸ்டர் டோஸ் மூலம் மக்கள் நோய் எதிர்ப்பு சக்தியை நீண்ட காலத்திற்கு பராமரிக்க முடியும். கடந்த காலத்தில், பெரியம்மை தடுப்புக்காக மூன்று முதல் ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு ஒருமுறை பூஸ்டர்கள் பரிந்துரைக்கப்பட்டன. குழந்தை பருவ தடுப்பூசிக்குப் பிறகு பெரியவர்கள் மற்றும் கர்ப்பிணிப் பெண்களுக்கு டெட்டானஸ் டாக்ஸாய்டு பூஸ்டர்கள் இன்று பரிந்துரைக்கப்படுகின்றன.
அமெரிக்காவின் உணவு மற்றும் மருந்து நிர்வாகம் (எஃப்.டி.ஏ) மற்றும் யுனைடெட் கிங்டமின் மருந்துகள் மற்றும் ஹெல்த்கேர் தயாரிப்புகள் ஒழுங்குமுறை நிறுவனம் (எம்.ஹெச்.டி.ஏ) போன்ற சில நாடுகளில் உள்ள கட்டுப்பாட்டாளர்கள், பூஸ்டர் டோஸ் தரவைப் பார்த்து, அதன் அடிப்படையில் ஒப்புதல்களை வழங்கியுள்ளன.
இந்தியாவில் நடத்தப்பட்ட சமீபத்திய ஆய்வில், கோவாக்சின் இரண்டாவது டோஸ் போட்டு ஆறு மாதங்களுக்கு பிறகு, பூஸ்டர் டோஸ் செலுத்துவது மூலம் டி செல் மற்றும் பி செல் ரெஸ்பான்ஸை நடுநிலையாக்க வழிவகுக்கிறது தெரியவந்துள்ளது. குறிப்பாக, கடுமையான நோயிலிருந்து நீண்டகால பாதுகாப்பை பரிந்துரைக்கிறது என்று அதன் உற்பத்தியாளர் பாரத் பயோடேக் நிறுவனம் தெரிவித்துள்ளது.
முன் எச்சரிக்கை டோஸூக்கு ஒரே தடுப்பூசியை ஏன் பயன்படுத்த வேண்டும்?
இந்தியாவின் சிறந்த தடுப்பூசி நிபுணர்களில் ஒருவரான டாக்டர் ககன்தீப் காங்கின் கூற்றுப்படி, மாறுபட்ட தடுப்பூசியை பயன்படுத்துவது குறித்து முடிவெடுப்பதற்கு போதுமான தரவு கிடைக்கும் வரை, முந்தைய தடுப்பூசிகளின் டோஸை மீண்டும் செலுத்துவது தான் சரியாக இருக்கும். அதேபோல், இழப்பீடு பிரச்சினையையும் நாம் பரிசீலிக்க வேண்டும். மற்றொரு தடுப்பூசியைப் பயன்படுத்தும்போது ஏதேனும் தவறு நடந்தால் என்ன செய்வது: அதற்கு யார் பொறுப்பு?” என கேள்வி எழுப்பினார்.
இதுகுறித்து முன்னணி வைராலஜிஸ்ட் டாக்டர் வி ரவி கூறுகையில், “அதே தடுப்பூசியை மீண்டும் செலுத்தும் போது நினைவாற்றல் அதிகரிக்கும். மேலும், ஹோமோலோகஸ் தடுப்பூசியை [முன்பு கொடுக்கப்பட்ட அதே தடுப்பூசி முன் எச்சரிக்கை டோஸாக செலுத்தும் போது நல்ல ரெஸ்பான்ஸை பெற முடியும்” என்றார்.
நோயெதிர்ப்பு நிபுணர் டாக்டர் வினீதா பால் கூறுகையில், “பாரம்பரிய தடுப்பூசிகள் முதன்மை தடுப்பூசிக்கு பிறகு இரண்டாவது அல்லது மூன்றாவது டோஸாகப் பயன்படுத்தப்படுகின்றன, அதைத் தொடர்ந்து சில மாதங்கள் அல்லது ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு பூஸ்டர் வழங்கப்படுகிறது. உதாரணமாக, டெட்டனஸ் டாக்ஸாய்டு குழந்தை பருவ தடுப்பூசி திட்டத்தின் ஒரு பகுதியாகும். இது கர்ப்பிணிப் பெண்கள் உட்பட வயதான நபர்களுக்கு பரிந்துரைக்கப்படுகிறது” என தெரிவித்தார்.
கோவிட்-19 தடுப்பூசிகளின் கலவை ஆய்வுகள் சொல்வது என்ன?
இந்தியாவில், கோவிஷீல்ட் மற்றும் கோவாக்சின் ஆகிய இரண்டு தடுப்பூசிகளையும் கலந்து செலுத்துவது குறித்த தெளிவான தகவல்கள் எதுவும் இல்லை. அதற்கான பணிகள் நடைபெற்றுகொண்டிருக்கின்றன.
ஏசியன் இன்ஸ்டிடியூட் ஆஃப் காஸ்ட்ரோஎன்டாலஜி (ஏஐஜி) நடத்திய பைலட் ஆய்வில், கோவிஷீல்ட் மற்றும் கோவாக்சின் கலவையின் பாதுகாப்பு அம்சம் குறித்தும், சிறிய ஹோமோலோகஸ் மற்றும் ஹெட்டோரோலஜஸ் தடுப்பூசி குழுக்களை ஒப்பிடுவதன் மூலம் ஏற்படும் ஆன்டிபாடி ரெஸ்பான்ஸையும் ஆய்வு செய்தது. அதில், தடுப்பூசிகளின் கலவை பாதுகாப்பானது என கண்டறியப்பட்டது.
ஏஐஜி மருத்துவமனைகளின் தலைவர் டாக்டர் டி நாகேஷ்வர் ரெட்டி கூறுகையில், “ஆய்வின் மிக முக்கியமான கண்டுபிடிப்பு என்னவென்றால், கொரோனா வைரஸ் ஸ்பைக் புரதத்தை நடுநிலையாக்கும் ஆன்டிபாடிகள் ஒரே தடுப்பூசி குழுக்களை விட கலப்பு தடுப்பூசியில் கணிசமாக உள்ளன. இந்த ஆய்வின் விவரங்களை ஐசிஎம்ஆருக்கு தெரிவித்துள்ளாம்” என்றார்.
பூஸ்டர் டோஸுக்கு தேவை அதிகரித்துள்ளதை கருத்தில் கொண்டு, வேலூரில் உள்ள கிறிஸ்தவ மருத்துவக் கல்லூரியில் கோவிட்-19 தடுப்பூசி டோஸ் கலப்பதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் குறித்த ஆய்வு மேற்கொள்ளப்படுகிறது. இந்த ஆண்டு பிப்ரவரிக்குள் முடிவுகள் வெளியாகும் என எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.
தடுப்பூசி கலவை பாதுகாப்பானதாக இருந்தாலும், நீண்டகால பாதுகாப்பு குறித்த தரவு இன்னும் கிடைத்திடவில்லை.
ஏன் தடுப்பூசி கலவை ஆப்ஷனாக பார்க்கப்படுகிறது?
உலக சுகாதார அமைப்பின் கூற்றுப்படி, கணிசமான பாதுகாப்பு, நோயெதிர்ப்புத் திறன் மற்றும் செயல்திறன் தரவுகளின் அடிப்படையில் ஹோமோலோகஸ் தடுப்பூசி நிலையான நடைமுறையாகும்.
நோய்த்தடுப்பு மற்றும் கட்டுப்பாடுக்கான ஐரோப்பிய மையம், தடுப்பூசி பாதுகாப்பை மேம்படுத்துவதற்கும், தடுப்பூசி இருப்பை உறுதிசெய்வதற்கும் ஒரு மாற்று உத்தியாக கலவை டோஸ் பூஸ்டராக பயன்படுத்தலாம் என தெரிவிக்கப்பட்டது.
ஐசிஎம்ஆர் தேசிய கோவிட்-19 பணிக்குழுவின் உறுப்பினரான டாக்டர் சஞ்சய் பூஜாரி, “கலவை தடுப்பூசியில் நோய் எதிர்ப்பு சக்தி அதிகம் இருப்பதாக கூறப்பட்டாலும், அவை குறுகிய கால தரவுகளால் வரையறுக்கப்பட்டுள்ளன.முழுமையான பாதுகாப்பிற்கான நோயெதிர்ப்பு தொடர்புகள் இன்னும் தெளிவாக இல்லை” என்றார்.
பொதுவான பல சூழல்களில் தடுப்பூசிகள் மிக்ஸ் அண்ட் மேட்ச் உத்தி தான் பயன்படுத்தப்படும். உதாரணமாக, டிஎன்ஏ தடுப்பூசிகளுக்கு, புரத அடிப்படையிலான தடுப்பூசிகள் முதன்மை-பூஸ்ட் சூழ்நிலைகளில் கருதப்பட்டன என டாக்டர் பால் குறிப்பிட்டார்.
விநியோகத்தில் சிக்கல்கள் இருக்குமா?
மிக்ஸ் அண்ட் மேட்ச் தடுப்பூசி எவ்வாறு பயனளிக்கும் என்பது பற்றிய இந்திய தரவு பொது களத்தில் இல்லாதது, விநியோக சங்கிலி, தடுப்பூசி கிடைப்பதில் சிக்கல்களை ஏற்படுத்தலாம் என டாக்டர் பால் கூறினார்.
ஞாயிற்றுக்கிழமை வரை செலுத்தப்பட்ட 150 கோடி தடுப்பூசி டோஸ்களில், 130 கோடிக்கும் அதிகமானவை கோவிஷீல்டு தடுப்பூசியாகும். 19 கோடி மட்டுமே கோவாக்சின் செலுத்தப்பட்டுள்ளது. மேலும், தற்போது 18 வயதுக்குட்பட்டோருக்கான தடுப்பூசிகளுக்கு கோவாக்சின் மட்டுமே பயன்பாட்டில் உள்ளதால், வயது வந்தோருக்கு பூஸ்டர் டோஸூக்கு கலவையாக பயன்படுத்தினால் தடுப்பூசி பற்றாக்குறை ஏற்பட வாய்ப்புள்ளது என்று நிபுணர்கள் குறிப்பிட்டுள்ளனர்.
Omicron and immune response after vaccination : தடுப்பூசிகள் மற்றும் தூண்டப்பட்ட நோய் எதிர்ப்பு சக்தியால் நடுநிலைப்படுத்தப்படும் ஆண்ட்டிபாடிகளின் திறனை, பல்வேறு பிறழ்வுகள் கொண்டு உருமாற்றம் அடைந்திருக்கும் கொரோனா தொற்றின் புதிய மாறுபாடான ஒமிக்ரான் குறைத்துள்ளது என்று சமீபத்திய ஆய்வு முடிவுகள் அறிவித்துள்ளன. பரவலாக தடுப்பூசி அனைவருக்கும் கொடுக்கப்பட்டிருந்தாலும் ஒமிக்ரான் தீவிரமான பரவலை விளைவிக்க கூடும் என்று ஆய்வு முடிவுகள் கூறுகின்றன. இந்த ஆய்வு டி.எச்.எஸ்.டி.ஐ என்ற அமைப்பால் (Translational Health Science and Technology Institute (THSTI))நடத்தப்பட்டுள்ளது. குறைக்கப்பட்ட நடுநிலைமைப்படுத்தும் திறன் தடுப்பூசிகளின் செயல்திறனை குறைக்கும் என்று எடுத்துக் கொள்ள முடியாது என்றும் ஆராய்ச்சியாளர்கள் கூறுகின்றனர்.
Sub Optimal neutralisation of Omicron (B.1.1.529) variant by antibodies induced by vaccine alone or SARS CoV2 infection plus vaccine (hybrid immunity) post six months என்ற தலைப்பில் நடத்தப்பட்ட ஆராய்ச்சி முடிவுகள், தற்போது டிஜிட்டல் தளங்களில் bit.ly/31Jht9Z வெளியிடப்பட்டுள்ளது.
ஆராய்ச்சியாளர்கள் ஒமிக்ரானை நடுநிலைப்படுத்தும் ஆண்டிபாடிகளின் திறனை தடுப்பூசிகள் மட்டும் செலுத்திக் கொண்ட நபர்கள் மற்றும் ஏற்கனவே கொரோனா தொற்றால் பாதித்து மீண்டு, தடுப்பூசி செலுத்திக் கொண்ட நபர்கள் மத்தியில் ஆராய்ச்சி செய்தனர். ”நாங்கள் மொத்தமாக 80 பங்கேற்பாளர்களிடம் சோதனைகளை மேற்கொண்டோம். அதில் 20 நபர்கள் கோவிட்ஷீல்டையும், கோவாக்சின் தடுப்பூசியையும் பெற்றுக் கொண்டவர்கள். 20 நபர்கள் கோவிஷீல்ட் +கோவாக்ஷினுடன் மற்றும் தொற்றால் ஏற்பட்ட நோய் எதிர்ப்பை கொண்டவர்கள் என்று THSTI அமைப்பின் நிர்வாக இயக்குநர் மருத்துவர் ப்ரமோத் கார்க் கூறினார்.
ஆராய்ச்சியில் நடுநிலைத்தன்மையை ஆராய ஜியோமெட்ரிக் மீன் டைட்ரே (Geometric Mean Titre (GMT) என்ற அளவீடு பயன்படுத்தப்பட்டது. உண்மையான கொரோனா வைரஸ் திரிபுக்கு எதிரான ஆண்ட்டிபாடிகள், கோவாக்சின் தடுப்பூசி போட்டவர்களிடம் 384 ஜி.எம்.டியாகவும், கோவிட்ஷீல்ட் போட்டவர்களிடம் 383 ஜி.எம்.டியாகவும் இருந்தது. நோய் தொற்றால் ஏற்பட்ட நோயெதிர்ப்பு சக்தியுடன் கோவாக்சின் மற்றும் கோவிட்ஷீல்ட் தடுப்பூசிகளை பெற்றுக் கொண்ட நபர்களிடம் முறையே ஜி.எம்.டி. அளவுகள் 795 மற்றும் 1424 இருந்தது.
ஒமிக்ரானுக்கு எதிராக நடுநிலைத்தன்மையை பரிசோதனை செய்த போது தடுப்பூசிகளை மட்டும் செலுத்திக் கொண்ட நபர்களில் 20ல் 5 பேருக்கும், கோவாக்சின் + நோய் தொற்றால் ஏற்பட்ட நோயெதிர்ப்பு சக்தி கொண்ட கொண்ட நபர்களில் 19-ல் 5 பேருக்கும், கோவிட்ஷீல்ட் + நோய் தொற்றால் ஏற்பட்ட நோயெதிர்ப்பு சக்தி கொண்ட கொண்ட நபர்களில் 20-ல் 9 பேருக்கு மட்டும் தான் ஜி.எம்.டி. அளவுகள் வரம்பிற்கு மேலே அதிகமாக காணப்பட்டது. முந்தைய தொற்று ஏற்பட்டவர்கள் மத்தியில் நடுநிலைத்தன்மை அதிகமாக இருப்பதை பரிந்துரை செய்தது.
அசல் திரிபு மற்றும் டெல்டாவுடன் ஒப்பிடும்போது, நியூட்ராலைசர்களின் விகிதம் ஒமிக்ரானுக்கு குறைவாகவே உள்ளது. முன் தொற்று இல்லாதவர்களில், அசல் திரிபு மற்றும் டெல்டாவைக் காட்டிலும் ஓமிக்ரானுக்கு எதிரான ஜி.எம்.டி. அளவுகளும் குறைவாகவே உள்ளன. முந்தைய நோய்த்தொற்று உள்ளவர்களில் நடத்தப்பட்ட சோதனைகளில் நடுநிலைப்படுத்தும் திறன் இதற்கு முன்பு கொரோனா தொற்றால் பாதிக்கப்படாத நபர்களை விட சிறப்பாக இருந்தது.
ஆனாலும், நடுநிலைப்படுத்தும் திறன் குறைவாக இருப்பது ஒட்டுமொத்த தடுப்பூசி செயல்திறனும் குறைந்துவிடும் என்று அர்த்தமாகாது. தடுப்பூசிக்கு முன்பு உடலில் இருக்கும் நோய் எதிர்ப்பு சக்தியே அறிகுறிகளுடன் கூடிய தொற்றுகளை சமாளிக்க போதுமானதாக இருக்கும் என்ற சீரான செய்திகளை நாம் மக்களிடம் வழங்க வேண்டும். மருத்துவமனையில் சிகிச்சைக்காக அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கும் நோயாளிகளில் பெரும்பாலானோருக்கு குறைவான தாக்கம் இருப்பதற்கு காரணம் மனித உடல்களில் இயற்கையாகவே இருக்கும் நோய் எதிர்ப்பு சக்தி தான் என்று மருத்துவர் கார்க் தெரிவித்தார். ஒமிக்ரான் கட்டுக்கு அடங்காமல் பரவினாலும், தடுப்பூசி செலுத்திக் கொள்வது 80%-90% மக்களில் கடுமையான நோயை குறைக்க உதவுகிறது என்றும் மருத்துவர் கார்க் கூறியுள்ளார். இரண்டு தடுப்பூசிகளுக்கும் இடையில் நடுநிலைப்படுத்தல் அளவுகளில் எந்த வித்தியாசமும் இல்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
தி லான்செட் இன்ஃபெக்ஷியஸ் டிசீசஸ் இதழில் வெளியிடப்பட்ட THSTI அமைப்பின்ன் சமீபத்திய ஆய்வு, ஆன்டிபாடிகளை நடுநிலையாக்குவதைத் தவிர, SARS-CoV-2 நோய்த்தொற்றைக் கட்டுப்படுத்த டி-செல் நோயெதிர்ப்பு ரெஸ்பான்ஸ் முக்கியம் என்பதைக் காட்டுகிறது. தென்னாப்பிரிக்க ஆராய்ச்சியாளர்களால் நிரூபிக்கப்பட்டபடி, ஒமிக்ரான் விஷயத்தில் இந்த கூற்று சரியாகவே உள்ளது.
கொள்கை ரீதியான கண்ணோட்டத்தில், சீரம் அமைப்பின் IgG டைட்ரே மற்றும் ஜி.எம்.டி. சமநிலைக்கும் இடையேயான குறிப்பிடத்தக்க தொடர்பு, நோயேதிர்ப்பு சக்தியில் இருந்து விலகிச் செல்லும் புதிய மாறுபாட்டை சமாளிக்க கூடுதல் தடுப்பூசியின் ஆதரவு உதவும் என்பதை நிரூபிக்கிறது. இது இந்தியா உட்பட ஒரு சில நாடுகளில் செயல்படுத்தப்பட்டு, பாதிக்கப்படக்கூடிய மக்களுக்கு சிறந்த பாதுகாப்பை வழங்குவதற்கான ஆற்றலைக் கொண்டுள்ளது என்று அந்த ஆராய்ச்சியில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
குருபிரசாத் மெடிகேஷி மற்றும் பிற ஆராய்ச்சியாளர்கள் நடுநிலைப்படுத்தல் வீழ்ச்சி ஆபத்தானதாக இருக்கலாம் என்று ஆய்வில் கூறியுள்ளனர், ஆனால் மருத்துவமனையில் சேர்க்கும் விகிதங்கள் மற்றும் இறப்பு விகிதங்களில் இந்த குறைக்கப்பட்ட நடுநிலைப்படுத்தல் ஜி.எம்.டி அளவுகளுடன் நோயின் தாக்கம் மற்றும் பிற காரணிகளுடன் விளக்கம் தர வேண்டும் என்றும் கூறியுள்ளனர்.
The Central government had invited comments on the proposed amendments to the Registration of Births and Deaths Act, 1969 (RBD Act). One major proposal is to prepare a national database of registered births and deaths. This is intended to be used to update, for every birth and death, the databases created in accordance with many other laws, such as the National Population Register, voter list and Aadhaar database.
Under the RBD Act, it is the responsibility of the States to register births and deaths. State governments have set up facilities for registering births and deaths and keeping records. A Chief Registrar appointed in every State is the executive authority for implementation of the Act. A hierarchy of officials at the district and lower levels do the work. The Registrar General of India (RGI), appointed under this Act, is responsible for coordinating and unifying the implementation of the RBD Act.
Unnecessary provisions
Information on registered births and deaths is now stored in State-level databases using a unified software in many States. This system enables citizens to easily obtain the required services. It also helps prevent fake registrations and errors. Birth and death registers also include some personal information about the child born, the child’s parents, and the deceased. In addition, some information required for demographic studies is also collected during registration. This information is not included in the register and is used only to collate vital statistics.
On registration of a birth or death, the information can automatically go to the concerned authorities. However, one has to examine the need for each birth and death to be communicated to other databases. It may be important for a population register to get that information instantaneously. For other databases, it may be enough to get that information on a monthly or even annual basis. For example, the election authorities may require the list of deaths only once in six months or so for removing dead persons from the database. Cancellation of passports or driving licences on the death of the holder is not very important as they cannot be misused that easily.
In all cases where instantaneous updating is not necessary, the concerned databases should collect the information from the best source. Whether it should be collected from the birth and death database is an important question. The address in the birth and death database may be different from the current or permanent address of the mother or deceased. The mother may have gone to her parent’s place for delivery and that address may have been recorded while admitting her in a hospital. Similarly, many people are admitted to hospitals in the city where they may have a temporary contact address. It is this that gets recorded in the hospital and in the death register. So, some data item, like the Aadhaar number, is necessary to link the information with other databases.
In an ideal situation, a birth and death database need not interact with any database other than a population database. This is because a population database will have all the information, like date and place of occurrence of the birth or death and names of the parents/deceased, that may be required by other databases.
A proposal is to include the Aadhaar number, if available, as one piece of information to be reported while reporting a birth or death, by amending Section 8 of the Act. This is an unnecessary amendment as the Aadhaar number can be included in the forms used for reporting births or deaths. Having already directed the States to include the Aadhaar number of the deceased in the death reporting form, it is not clear why it is necessary to amend the Act for its inclusion.
State governments maintain databases of births and deaths, some of which are manually done now. Information required for updating other databases for each birth and death can be directly given from the State-level database. Extracting part of the information therein to create a national database to be maintained by the RGI appears an unnecessary duplication and will only create an intermediate administrative layer without any value addition.
The databases maintained by the States now may not follow the same structure for various data items. I am not sure whether they all follow the same standard even for writing the names of individuals. For example, the names of many people in Kerala and Tamil Nadu have the name of the family and father’s name preceding the first name of the person while many databases use the first name/middle name/surname format.
The Central government should prescribe standards for data items in the birth and death database maintained by the State governments. This is necessary even if a national database of births and deaths is to be created. These standards should be common for other databases. This would make it easier to communicate information automatically to other databases. The cultural diversity across the country should be kept in mind while prescribing standards so that the citizens are not hassled later on.
There is a proposal that the RBD Act mention that information from the national database would be used to update the Population Register, Aadhaar database, passport database, etc. and that the birth and death certificates issued under this Act should be taken as evidence of date and place of birth for issuing Aadhaar cards, passports and driving licence, for enrolling in voter’s list or for school admission. These are unnecessary provisions. The law for each of these databases can specify whether the information contained in the birth and death register should be used for a particular purpose. It may be noted that till recently, the instructions regarding application for a passport contained a provision that only birth certificates issued by the Registrar of Births and Deaths would be accepted as proof of date and place of birth.
Need to look forward
Activities relating to the registration of births and deaths have undergone a sea change in the last decade with computerisation. However, the law has not been amended to take care of this reality. There is a need for updating the law to take care of these and future developments. The proposed amendments fall short of this.
A bill was introduced in Parliament in 2012 to amend the RBD Act to include marriage registration in its purview and to make registration of marriages compulsory. It lapsed as it was not taken up by the Lok Sabha. The Law Commission examined the issue again and recommended in its Report No. 270 that the RBD Act may be amended for including marriage registration. Instead of going for another amendment for this purpose, it should have been taken care of within the current proposals.
K. Narayanan Unni is former Deputy Registrar General (Civil registration System). Email: knunni@gmail.com
When Prime Minister Narendra Modi hosts the five Central Asia leaders at the Republic Day Parade on January 26, it will send a strong signal — of the new prominence of the Central Asian region in India’s security calculations. In 2015, Mr. Modi visited all the five Central Asian states. Recently, National Security Adviser Ajit Doval and External Affairs Minister S. Jaishankar also hosted their Central Asian counterparts in Delhi. The collapse of American military power in Afghanistan, the subsequent takeover of Kabul by the Taliban and the consequent rise in the influence of Pakistan and China are developments of high concern for India’s continental security interests.
While the Republic Day invitation is significant symbolically, in substance, however, hard work lies ahead. India’s continental strategy, in which the Central Asian region is an indispensable link, has progressed intermittently over the past two decades — promoting connectivity, incipient defence and security cooperation, enhancing India’s soft power and boosting trade and investment. It is laudable, but as is now apparent, it is insufficient to address the broader geopolitical challenges engulfing the region.
Focus on Eurasia
China’s assertive rise, the precipitous withdrawal of forces of the United States/North Atlantic Treaty Organization (NATO) from Afghanistan, the rise of Islamic fundamentalist forces, the changing dynamics of the historic stabilising role of Russia (most recently in Kazakhstan) and related multilateral mechanisms — the Shanghai Cooperation Organization (SCO), the Collective Security Treaty Organisation, and the Eurasian Economic Union — have all set the stage for a sharpening of the geopolitical competition on the Eurasian landmass. This competition is marked by a weaponisation of resource and geographical access as a form of domination, practised by China and other big powers. To meet this challenge, evolving an effective continental strategy for India will be a complex and long-term exercise.
Some course correction
India’s maritime vision and ambitions have grown dramatically during the past decade, symbolised by its National Maritime Strategy, the Security and Growth for All in the Region (SAGAR) initiative for the Indian Ocean Region and major initiatives relating to the Indo-Pacific and the Quad, in which maritime security figures prominently. This was perhaps an overdue correction to the historic neglect of India’s maritime power. It was also a response to the dramatic rise of China as a military power. It may also be a by-product of the oversized influence over our think-tank community of Anglo-Saxon strategic thinking, which has tended to emphasise the maritime dimensions of China’s military rise more than others.
The U.S. is a pre-eminent naval power, even more so in the Indo-Pacific region, and defines its strategic preferences in the light of its own strengths. That said, maritime security is important to keeping sea lanes open for trade, commerce and freedom of navigation, resisting Chinese territorial aggrandisement in the South China Sea and elsewhere, and helping littoral states resist Chinese bullying tactics in interstate relations. However, maritime security and associated dimensions of naval power are not sufficient instruments of statecraft as India seeks diplomatic and security constructs to strengthen deterrence against Chinese unilateral actions and the emergence of a unipolar Asia.
The Chinese willingness and capacity for military intervention and power projection are growing far beyond its immediate region. Its rise is not merely in the maritime domain. It is expanding on the Eurasian continent — its Belt and Road Initiative projects in Central Asia up to Central and Eastern Europe and the Caucasus, undercutting traditional Russian influence, its gaining access to energy and other natural resources, and its dependency-creating investments, cyber and digital penetration and expanding influence among political and economic elites across the continent. The American military footprint has shrunk dramatically on the core Eurasian landmass, though it has a substantial military presence on the continental peripheries. Bulwarks against Chinese maritime expansionist gains are relatively easier to build and its gains easier to reverse than the long-term strategic gains that China hopes to secure on continental Eurasia. Like Association of Southeast Asian Nations (ASEAN) centrality is key to the Indo-Pacific, centrality of the Central Asian states should be key for Eurasia.
Border, connectivity issues
India’s partition and the emergence over the past six decades of a persistent two-front threat from Pakistan and China set the stage for a tough continental dimension of our security. There is increased militarisation of the borders with Pakistan and China, with the Ladakh sector now increasingly looking like it will see permanent deployment on the Siachen Glacier. India has been subject for over five decades to a land embargo by Pakistan that has few parallels in relations between two states that are technically not at war. Connectivity means nothing when access is denied through persistent neighbouring state hostility contrary to the canons of international law.
Difficulties have arisen in operationalising an alternative route — the International North-South Transport Corridor on account of the U.S.’s hostile attitude towards Iran. It may appear strange that while we join the U.S. and others in supporting the right of freedom of navigation in the maritime domain, we do not demand with the same force the right of India to conduct interstate trade, commerce, and transit along continental routes — be it through the lifting of Pakistan’s blockade on transit or the lifting of U.S. sanctions against transit through Iran into Eurasia. With the recent Afghan developments, India’s physical connectivity challenges with Eurasia have only become starker. The marginalisation of India on the Eurasian continent in terms of connectivity must be reversed.
Where the U.S. stands
The ongoing U.S.-Russia confrontation relating to Ukraine, Russian opposition to future NATO expansion and the broader questions of European security including on the issue of new deployment of intermediate-range missiles, following the demise of the Intermediate-Range Nuclear Forces (INF) treaty will have profound consequences for Eurasian security. This comes against the background of an ongoing U.S. review of its global military commitments. While the U.S. had over 2,65,000 troops under its European command in 1992, it now has about 65,000. Even with the rise of China’s military power, over the past decade, the U.S. which had about 1,00,000 troops in the early 1990s under what is now called the Indo-Pacific Command, currently has about 90,000 troops mostly committed to the territorial defence of Japan and South Korea. The U.S. Central Command (CENTCOM) has undergone a major transformation during the last decade; it had about 1,70,000 troops a decade ago (related to the wars in Iraq and Afghanistan), but has less than 10,000 personnel now.
The bottom line is clear - the U.S. would be severely stretched if it wanted to simultaneously increase its force levels in Europe and the Indo-Pacific. Successive waves of post-Cold War NATO expansion only increased overall insecurity, with the potential to create for the U.S. the mother of all quagmires. A major conflict — if it erupts in Central Europe, pitting Russia, Ukraine and some European states — will stall any hopes of a substantial U.S. military pivot to the Indo-Pacific. Geopolitics may be fractured but always add up globally. Russia and China do not need to be alliance partners to allow for coordinated actions relating to Taiwan or Donbas, as such coordination would flow from the very logic of the strategic conundrum that the U.S. now finds itself in. In the same vein, European NATO powers dependent on the U.S. can do only so much for strengthening security in the Indo-Pacific. Their engagement with the Indo-Pacific is welcome but we should not only be cognisant of the limitations of geography, obvious gaps between strategic ambition and capacity but also the inherently different standpoints of how major maritime powers view critical questions of continental security. India is unique as no other peer country has the same severity of challenges on both the continental and maritime dimensions.
Be assertive about rights
Going forward, it is clear India will not have the luxury of choosing one over the other; we would need to acquire strategic vision and deploy the necessary resources to pursue our continental interests without ignoring our interests in the maritime domain. This will require a more assertive push for our continental rights — namely that of transit and access, working with our partners in Central Asia, with Iran and Russia (not that we have many other options), and a more proactive engagement with economic and security agendas ranging from the SCO, Eurasian Economic Union (EAEU) and the Collective Security Treaty Organization (CSTO). Stabilising Afghanistan is a necessary but not a sufficient condition.
Striking the right balance between continental and maritime security would be the best guarantor of our long-term security interests. But this will not be easy as we would need to work with different partners on different agendas even while their geopolitical contradictions play out in the open. India will need to define its own parameters of continental and maritime security consistent with its own interests. In doing so, at a time of major geopolitical change, maintaining our capacity for independent thought and action (namely strategic autonomy) will help our diplomacy and statecraft navigate the difficult landscape and the choppy waters that lie ahead.
D.B. Venkatesh Varma is a former Ambassador to Russia
In early 2020, The Bridgespan Group released a report, “Philanthropic Collaboratives in India: The Power of Many” (https://bit.ly/3r72nU6), that examined alliances between development sector actors — funders, non-governmental organisations (NGOs) and governments. Those stakeholders bet that their combined funding, skills and assets would make the impact of collaboratives greater than the sum of their parts.
And, yet, at the time, India had few philanthropic collaboratives. This is no longer the case.
Co-created by three or more independent actors, including at least one funder, a philanthropic collaborative pursues a shared vision and strategy for social impact. In 2019, we studied 15 such collaboratives in India. Since then, at least 18 more collaboratives have come together. These include COVID ActionCollab, India Protectors Alliance, The Future of Impact Collaborative, and The Coalition for Women Empowerment.
Sixteen of these operate across multiple States. Most focus on implementing social programmes and mobilising funding. Swasth, for instance, has created a one-stop tele-medicine portal, while ACT Grants pools financial resources for innovations in tackling COVID.
Collaboratives are also mobilising greater funding. The annual budgets of the 13 collaboratives in 2019 ranged from Rs. 50 lakh to Rs. 50 crore. In comparison, multi-year financial commitments for eight of the new collaboratives range from Rs. 2 crore to Rs. 600 crore (budget data is not available for the other 10). At least three of them aim to raise about Rs. 100 crore.
There is growing emphasis on inclusion, equity, and justice. The new generation of collaboratives increasingly focuses on marginalised communities such as informal waste pickers, front-line workers, and migrant labour.
Path to scaling
The devastation caused to lives and livelihoods by the novel coronavirus pandemic is clearly driving organisations to work collectively. Several partnerships now involve businesses, harnessing the power of private capital for social good.
Consider the Migrants Resilience Collaborative (MRC).
Soon after the nation-wide COVID-19 lockdown on March 24, 2020, the NGO Jan Sahas released the results of a survey that revealed the lockdown’s disproportionate impact on migrant workers. Of the 3,196 migrant construction workers interviewed, a staggering 90% had lost their source of income and 62% were unaware of the Government’s emergency assistance efforts.
India has approximately 140 million migrant workers. Jan Sahas’ founder, Ashif Shaikh, concluded that the scale of the problem far outstripped the capabilities of any single NGO and necessitated collaboration. Jan Sahas, in partnership with EdelGive Foundation, Global Development Network and other organisations, launched MRC, whose goal is to facilitate relief for more than 10 million migrant workers across 13 States. More than 40 community-based organisations, 25 companies and industry associations, and three State governments have partnered with MRC.
Although collaboratives can increase the odds of achieving outsize impact, collaboration is complicated. Building trust across multiple partners and balancing their priorities and the collaborative’s goals can be challenging. In 2020, we found that it took several years for collaboratives to move from “coming together” — where they define their shared mission and strategy — to actually “working together” and delivering results.
This new crop of collaboratives is forming relatively faster. Of the 18 we examined, 15 are already “working together”. No doubt, the pandemic has spurred collaboratives to raise funds and evolve swiftly. Equally important for MRC has been its credibility and clarity.
Since 2000, Jan Sahas has worked to end commercial sexual exploitation and forced labour, focusing on migrant workers from socially excluded communities; 90% of Jan Sahas’ staff comes from the communities it serves. Jan Sahas could hence draw on a deep well of trust and relationships for MRC.
To ensure alignment of MRC’s stakeholders, Mr. Shaikh drew up a list of “non-negotiable” goals: such as securing a minimum wage for migrant workers and ending exploitation of female workers. While there were some disagreements among the partners, clarity on the “non-negotiables” ensured that they remained on the same page.
Here to stay
Mr. Shaikh identified another factor, besides the pandemic, that is driving collaboration.
“Funding for NGOs, especially for community-based and grassroots organisations, has dropped significantly,” he observed. “That is pushing small- and medium-sized organisations, particularly at the State and district level, to collaborate. They can then get strategic and financial support, and a platform to implement their programmes.”
To be sure, as more NGOs and funders pool their resources and expertise, some start-up collaboratives will struggle to partner effectively and achieve collective impact. Still, given the significant increase in philanthropic collaboratives over the past two years, it is likely that formal collaboration between multiple stakeholders — including private business — is set to become a distinctive and lasting feature of India’s social sector.
Pritha Venkatachalam, a partner in The Bridgespan Group’s Mumbai office, heads the firm’s market impact initiatives in South Asia. Akshay Gambhir is a case team leader in The Bridgespan Group’s Mumbai office
The report of the Standing Committee on External Affairs on ‘India and bilateral investment treaties (BITs)’ was presented to Parliament last month. This report is momentous as it comes a decade after India lost the first investment treaty claim in 2011(White Industries v. India). The loss in this case was perceived as an ominous sign. It became a watershed moment for India and transformed the trajectory of India’s BIT landscape triggering sweeping changes such as unilateral termination of these treaties.
Overall context
The broader context in which the Committee took up the task of reviewing India’s approach towards BITs has three core elements. First, since theWhite Industriescase, foreign investors have sued India around 20 times for alleged BIT breaches. This made India the 10th most frequent respondent-state globally in terms of investor-state dispute settlement (ISDS) claims from 1987 to 2019 (UNCTAD). Second, India adopted a new Model BIT in 2016, which marked a significant departure from its previous treaty practice. Third, India is in the process of negotiating new investment deals (separately or as part of free trade agreements) with important countries such as Australia and the U.K.
The Committee examined this overall context and made vital recommendations for the government to consider. First, it articulated its discontentment at the fact that India has signed very few investment treaties after the adoption of the Model BIT. It recommends that India expedite the existing negotiations and conclude the agreements at the earliest because a delay might adversely impact foreign investment.
Second, contrary to the position of policymakers, the committee recognises the potential of BITs in luring foreign direct investment (FDI). This aligns with the findings of several empirical studies that show that while individual BITs do not impact investment inflows, the cumulative effect of all BITs signed by India positively influenced FDI inflows. In this regard, curiously, the committee recommends that India should sign more BITs in core or priority sectors to attract FDI. Generally, BITs are not signed for specific sectors. Asking India to do so will be a novel pathway to investment treaty-making. It will require an overhauling of India’s extant treaty practice that focuses on safeguarding certain kinds of regulatory measures from ISDS claims rather than limiting BITs to specific sectors.
Third, the committee recommends that India’s Model BIT be fine-tuned. This is welcome because the Model BIT gives precedence to the state’s regulatory interests over the rights of foreign investors. However, the key question is, what trajectory will this fine-tuning take? The Model BIT should be recalibrated keeping two factors in mind: tightening the language of the existing provisions to circumscribe the discretion of ISDS arbitral tribunals that offer broad interpretations, and striking a balance between the goals of investment protection and the state’s right to adopt bonafide regulatory measures for public welfare. The committee’s report mostly concentrates on the first factor. If the Model BIT is tweaked with the sole motive to reduce arbitral discretion, it might result in further skewing the balance towards the host state’s right to regulate. This would make it arduous for India to convince its potential treaty partners like the EU which already have misgivings about the Model BIT.
Fourth, the committee recommends bolstering the capacity of government officials in the area of investment treaty arbitration. While the government has taken some steps in this direction through a few training workshops, more needs to be done. What is needed is an institutionalised mechanism for capacity-building through the involvement of public and private universities that have competence in this field. The government should also consider establishing chairs in universities to foster research and teaching activities in international investment law.
Missed opportunity
A very large proportion of ISDS claims against India is due to poor governance. This includes changing laws retroactively (which led to Vodafone and Cairn suing India), annulling agreement in the wake of imagined scam (taking away S-band satellite spectrum from Devas), and the judiciary’s fragility in getting its act together (sitting on theWhite Industriescase for enforcement of its commercial award for years). The Committee could have emphasised on greater regulatory coherence, policy stability, and robust governance structures to avoid ISDS claims.
The government should promptly assemble an expert team to review the Model BIT. This team should involve critical voices because plural viewpoints can coalesce into an efficacious policy.
Prabhash Ranjan is Professor and Vice Dean, Jindal Global Law School, O.P. Jindal Global University. He appeared before the said Committee as an expert witness. Views are personal
The process of reallocating employees of different categories to new local cadres that comprise seven zones and two multi-zones that were created after the reorganisation of districts in Telangana is turning out to be a controversial process. The employees are complaining that the process, being done in a hurried manner, has long-term implications for them. The government has initiated the process for reallocation three years after the Presidential Order — the Telangana Public Employment (Organisation of Local Cadres and Regulation of Direct Recruitment) Order — came into effect in 2018.
Seniority over nativity
A study of the Presidential Order indicates that emphasis has been laid on nativity. But the government has drawn flak for considering seniority over nativity. The Presidential Order of 2018, which replaced the old one of 1975, elaborates on the measures that should be followed for choosing local cadres. It says there should be “preference of the persons concerned for allotment to any local cadre where feasible...”, whereas the Government Order of December 6, 2021, directs the heads of departments to prepare lists of all the allocable employees as per seniority in each of the erstwhile local cadres for new local cadres. Close to two lakh employees, other than those working in the Secretariat and in the offices of the heads of departments like commissionerates/directorates, are likely to be affected by the reallocation process.
Several employees were given posting on an ‘order to serve’ basis consequent to the creation of 33 new districts in place of the 10 that existed at the time of the bifurcation of united Andhra Pradesh. There is no clarity on whether they will be allocated to the new local cadres based on seniority or nativity. Moreover, transfer of the employees to the new cadres is also likely to affect the local status of their children as they would be considered non-locals in the new districts.
Most of the employees showed a preference for Hyderabad and districts like Ranga Reddy, Medchal Malkajgiri and Vikarabad. Several have opted to work in urban centres like Karimnagar, Khammam and Nizamabad if they fail to secure posting in the State capital or surrounding areas. This will lead to a saturation of employees in these areas and will leave no scope for recruitment in the near future as vacancies will arise only in the remote areas. Moreover, reallocation of employees to different districts, zones, and multi-zones is tantamount to issuing fresh appointment orders to them and not transfers, which would give them scope to return to their native places at least at some point in the future.
“The preferences of employees are not being considered. Any appeal can be made only after they join duty in the new posting. Where is the guarantee that the government will consider employees’ pleas once they give their joining reports,” asked A. Padma Chary, honorary chairman of the Telangana Udyogula Sangam. He requested the government to appoint a political committee to hear the pleas of employees and resolve them before going ahead with the reallocation process.
The Opposition parties have charged the government with harassing employees rather than solving their issues. BJP State president Bandi Sanjay Kumar, who staged a protest in support of the agitating employees, was arrested and sent to remand but was subsequently released. Telangana Congress president A. Revanth Reddy has also expressed his displeasure at the government and extended his support to the employees’ cause. It is over to the government now.
rajeev.madabhushi@thehindu.co.in
The schedule for Assembly elections in five States announced by the Election Commission of India (ECI) on January 8 was along expected lines. Polling will begin in Uttar Pradesh on February 10 and end on March 7, spanning seven phases. The Manipur polls would be held in two phases and the Goa, Punjab and Uttarakhand polls in one. Given the size of the States and deployment of paramilitary forces, the ECI has split the polling into seven phases this time, as in the 2017 Assembly polls. In the U.P. elections, the ECI has stuck to its earlier pattern of starting with constituencies in the western part of the State first and then moving towards the east. Dismissing reports of the Bharatiya Janata Party asking for the phases to be from east to west, Chief Election Commissioner Sushil Chandra said that the polls would be held from west to east and that no party had made a demand during the ECI’s visit to U.P. in December to change this. The farm protests have had more of an impact in western U.P. The announcement of the poll schedule also came with a total ban on physical campaigning till January 15 due to the COVID-19 pandemic entering its third wave. The ECI plans on reviewing the situation, including prevailing positivity rates in the States, before deciding on allowing any rallies after January 15.
Till then, candidates and parties have been encouraged to use online ways to reach out to voters, throwing a challenge to the election authorities on enforcing the Model Code of Conduct (MCC) and monitoring expenditure. Considering the fact that several emotive and controversial issues are at play, this is going to be a tough test for the ECI. It will have to reinforce its impartiality and rigour to ensure that the rules of the game are followed by all parties. Political parties must take special care to not only follow the MCC but also observe COVID-related additional restrictions on campaigning. Ruling parties both at the Centre and States have to bear an extra burden of ensuring that they do not misuse official machinery to influence the elections. Social media have made toxicity a low risk, high reward instrument of political campaigns, causing serious harm to social cohesion and national integrity. The breach of Prime Minister Narendra Modi’s security in Punjab took a political colour, but the issue must now be left to the Supreme Court which has decided to appoint a judicial commission to inquire into it. The substance and rhetoric of the campaign will be adversarial in a multiparty democracy, but they need not, and must not, be socially divisive. The elections must be a celebration of democracy, and not a threat to it.
Nearly a year after India rolled out the COVID-19 vaccination programme, it began administering a ‘precaution dose’ — scientifically called a third or booster dose — to people above 60 years with comorbidities, health-care and frontline workers on January 10. On day one, about one million people received the booster shot. Though 98 million people above 60, 9.7 million health-care workers and nearly 17 million frontline workers have received the second dose as on January 9, the actual number of people in the three groups eligible to receive the booster dose will be lower. The reason: only those who have taken the second dose nine months or 39 weeks ago will be eligible to receive the booster shot. Also, among the elderly, only those with comorbidities will be eligible to receive the additional shot. The nine-month gap between the second and the booster dose is not based on any clinical trials but evidence of protection offered by natural infection lasting up to that period. The only data on homologous boosting of fully vaccinated individuals six months after the second dose comes from a study using Covaxin in 184 participants; Covaxin comprises 12.7% of the nearly 1.52 billion doses administered so far. But a sizable percentage of the fully vaccinated might have had a previous infection, increasing the level of protection and possibly the duration of protection that hybrid immunity offers. A booster shot in such people will confer greater protection against severe disease and death.
None of the COVID-19 vaccines currently being used for immunisation offers sterilising immunity, which completely prevents infection. Administering a booster dose will surely increase the level of neutralising antibodies but even that does not guarantee full protection from infection. The prime objective of COVID-19 vaccines, including the booster, is not to prevent infection but to only mitigate disease severity. If this was true even with the virus strain first identified in Wuhan, China, and all the vaccines that have been developed using this strain, the variants which have emerged later have highlighted the limitation of the COVID-19 vaccines currently available. Even if the variants have demonstrated increased ability to cause breakthrough infections among those who have received a booster shot, all the vaccines have been highly effective in stopping the disease from becoming severe and causing death. Till such time as a safe and highly efficacious intranasal vaccine that confers a very high level of protection against infection becomes available, even those who receive the booster shot cannot let their guard down. Since none of the booster doses has been developed using the variants that have emerged, the highly infectious Omicron variant with its high immune escape capability can cause breakthrough infections. Hence, vaccines should not be seen as a silver bullet but must be used in combination with masks and other COVID appropriate behaviour to drastically cut the risk of infection.
Dacca, Jan. 10: The Bangla Desh President, Sheikh Mujibur Rehman, to-day expressed his gratitude to the Prime Minister, Mrs. Indira Gandhi, for her untiring efforts to secure his release. “There is no single big country which she did not approach for securing my release from Pakistani custody. Personally, I am grateful to her and will never forget it,” said the Banga Bandhu addressing a mammoth public meeting here. The Sheikh said: “On this day, I convey my heartfelt thanks, on behalf of the seven and a half crore people of Bangla Desh, to the Indian Prime Minister, Mrs. Indira Gandhi, for what she, her Government and the people of India have done to help us in our deepest national crisis.” He said despite its own difficulties, India gave shelter to one crore of Bangla Desh people. “For this I express my gratitude to Mrs. Gandhi and the Indian people.” The Sheikh was all praise for the Indian Army, but for whom, he said “we could not have overcome the sufferings and oppressions at the hands of the Pakistani army so soon.”
The observation of the writer (Editorial page, “Some Raj Bhavans are on the war path”, January 10) that the Governor must be mindful of being a ‘friend and a guide to his government’, is utopian in my view. Governors, who are essentially political appointees, are keen to display their loyalties to their masters, and do so by unnecessarily needling the State governments concerned, interfering in day-to-day administration, etc. I am reminded of a remark by a former Chief Minister of Tamil Nadu. Translated, it was: Goats do not need tails and States do not need Governors!
A.R. Ramanarayanan,
Chennai
One fails to understand the necessity for Governors. Most of them are political appointees who act at the behest of the ruling party at the Centre and are at loggerheads with the States under Opposition rule. They live in sprawling Raj Bhavans and have very little to do with State administration. Their duties can easily be discharged by the Chief Justices of the State High Courts. It is high time Parliament abolished the gubernatorial post and reduced administrative flab.
Nicholas Cherian,
Mumbai
Those appointed Governors are expected to be learned persons of a high intellectual calibre and great moral fibre. The post has become a parking place for politicians of the party in power at the Centre. That some Governors have made it their mission to give some State governments a tough time is of concern. The time has come to review the functions of the Governor.
Kosaraju Chandramouli,
Hyderabad
Unless every lawyer acts as a mediator, the mediation law which could be enacted will be of no effect. Before filing a case for a client in court, his lawyer should analyse whether there exists an element of settlement of the dispute with his client’s opponent and advise the client accordingly. The law should be made such that unless dispute settlement possibilities are explored, no case in respect thereof should be permitted to be filed in court.
K. Pradeep,
Chennai
It is unfortunate that there are reports of technology being used to foment violence and communal hatred.
That youngsters are behind the use of such technologies, in some cases, is disheartening. The spread of hate and the ability to manipulate social media is having a detrimental impact.
Sharanya Bhattacharjee,
Siliguri, West Bengal
The first day of the 36-hour civil disobedience passed off more or less peacefully with reports of only minor acts of sabotage and sporadic attempts at ticketless travel from different parts of the Brahmaputra valley. About 200 persons were arrested from all over the region. Of these, about 70 were preventive arrests and the remaining for attempting to travel ticketless. The All Assam Students Union and the All Assam Gana Sangram Parishad had given a call for a 36-hour ticketless travel in government buses, trains and ferries, non-payment of entertainment tax in cinema halls and boycott of financial transactions in post offices.
Panel on EVMs
A one-day countrywide general election and introduction of electronic voting machines within three years are among the major recommendations made by an expert panel constituted by the election commission. The six-member panel has also recommended that the chief secretary of a state be its chief electoral officer.
Pope breaks silence
Pope John Paul, breaking a nine-day silence on the crisis in his homeland, said Poles were forced to sign declarations that go against their conscience. “Under the threat of losing jobs, citizens are being forced to sign declarations that go against their conviction,” the Polish-born Pontiff said. He added that European and world concern over the situation in Poland was justifiably intense.
Hockey finals
Pakistan and Munich Olympic champions Germany will meet in the finals of the fifth Hockey World Cup. In the semi-finals, Pakistan defeated Netherlands 4-2 while Germany beat Australia 11-8 in the tiebreaker.
A pair of arms reaches upwards, passing a wailing baby over a barbed-wired wall into the hands of a US soldier. This photo was flashed around the world as a symbol of the desperate straits that the Afghan people found themselves in after the Taliban forces entered Kabul on August 15 last year. The arms belong to the infant’s father, Mirza Ali Ahmadi who was at the airport of the Afghan capital on August 19 with his family — along with hundreds of others — hoping to get evacuated. In the tumult, he handed baby Sohail across the airport wall to a soldier, fully expecting to be reunited with his son almost immediately on the other side. What followed, however, was a five-month long separation, with the baby finally being returned on January 8 to members of his family who had stayed on in Kabul. His parents and siblings, who managed to get evacuated to the US, watched the reunion on video.
Following the Taliban takeover of Kabul and the ensuing chaos, approximately 1,300 Afghan children were evacuated to the US without their parents or legal guardians, according to the US Department of Health and Services. Most are still waiting to be united with their families. Unlike in the case of Sohail, who was found in Kabul — where he had been “adopted” by a local taxi driver as his own son — the outlook for these children appears bleak due to the lack of a clear legal mechanism that can reunite them with families who are still stuck in Afghanistan.
This is why Sohail’s story is so rare and precious right now. At a time when Afghanistan grapples with a massive humanitarian crisis and an economic meltdown, in addition to the Covid pandemic, to know that a lost baby has been returned to his family is warming. From a symbol of desperation, Sohail’s story has become one of hope.
This editorial first appeared in the print edition on January 11, 2022 under the title ‘A small hope’.
Counter-insurgency operations are usually understood to target weapon wielding militants, their organisations and their leaders. As reported in this newspaper, in Kashmir, where the sweeping changes of 2019 have failed to end the militancy, COIN operations appear to have changed tack to fold in an increasingly wider swathe of the population. They now cover funders and financiers, and “overground workers”, a term that was recently used at an Army-organised seminar at Srinagar’s Badami Bagh garrison, as a description that fit young and old, man or woman, scholars, doctors, teachers, businessmen, lawyers, and anyone else “from gunners to runners”. Now it is not just the police, the army and the paramilitaries but a plethora of other organisations such as the Enforcement Directorate, and others included in the Terror Monitoring Group such as the two Central Boards dealing with direct and indirect taxes and customs. On the face of it, a case can be made that instead of focusing on the numbers of “kills” of militants, which may end up pushing more young people to take up arms and declare war against the Indian state, focusing on breaking their networks, whether financial, logistical or ideological, is a more intelligent way of dealing with an insurgency. Far too many recent encounters have led to the killings of barely adult teenagers with no training and armed with nothing more than a pistol. Instead, if a crackdown on those who give them money and shelter, and other types of support can lead to arrests and save lives, this new approach may even win community support.
However, the danger in the ever-widening definition of overground workers is that it can end up profiling or labelling an entire population as such, and lead back to the same undesirable result — alienation and a simmering militancy. After thousands of arrests under draconian laws such as the Unlawful Activities and Prevention of Terrorism Act and the Public Security Act over the last three years, the government is no closer to making friends with the people in Kashmir. Add the new rules of conduct for government employees, and several dismissals under constitutional provisions that require no reason to be given, a muzzled press, the barring of dissent to the extent that even the police force says its actions must not be questioned, this feels more like the hatchet arm of a security state bent on othering the people of the Valley.
This heavily securitised approach to bringing back “normalcy” and zero community outreach, the continuing absence of a political process with restrictions on the movement and activities of the former state’s political leadership even as the rest of the country is forever in election mode has only served to emphasise the difference.
This editorial first appeared in the print edition on January 11, 2022 under the title ‘Insecure state’.
The turn taken by the pandemic in the past two weeks has made the smooth conduct of the “precautionary” inoculation drive for the elderly, healthcare professionals and frontline workers, that commenced from Monday, imperative. While the virus seems to have assumed a milder form during the current wave, some of the caveats issued by the WHO late November after South African authorities alerted the world about the pathogen’s newest variant, Omicron, remain salient. The global health agency had warned that Omicron’s high transmissibility could offset its less virulent character and stressed the need for protecting the aged and the immunocompromised. Reports of large numbers of doctors in Delhi and Mumbai being afflicted by Covid should also be a matter of concern. While these medics do not have a severe form of the disease and hospitalisation rates have, so far, been low, the healthcare sector can ill-afford the absence of large numbers of doctors, nurses, and paramedics. There are already reports of hospitals in Delhi having to cut down on routine consultations and surgeries. That’s why a section of experts believes that the country would have been better prepared to take on the current outbreak had it planned the drive for additional doses earlier.
Last week, the National Technical Advisory Group on Immunisation ended speculation about the vaccines to be used for “precautionary” doses. Given the lack of consensus on a mixed vaccine approach, the expert body did the right thing in recommending that the precautionary dose would be the same as the first two jabs. Moreover, evidence from the UK shows that the third dose of the AstraZeneca vaccine — Covishield in India — reduces severe Covid and hospitalisation by 88 per cent. Conversations on mixing vaccines must, however, continue. Unlike in the US and Europe, there have been very few studies in India on vaccine effectiveness and experts rightly believe that more data on the duration of the immunity offered by the vaccines in use in the country will help in the quest for developing more potent boosters. The propensity of the virus to mutate into variants like Omicron that can undermine vaccine performance and cause breakthrough infections has added a new dimension to this discourse. Preliminary studies show that a broad booster approach can bring down the R number — the number of people infected by a Covid positive person — to less than 1 during the Omicron-driven surge. The government’s next task, therefore, should be to make the coverage of the additional doses more expansive. It must also begin planning to extend the inoculation drive for children.
Omicron has once again underlined that the virus is a moving target. We are, however, much better prepared to take on the contagion’s newest avatar compared to the despair-filled days of the second wave. In the coming weeks and months, the government and scientific bodies must endeavour to strengthen the shield provided by vaccines.
This editorial first appeared in the print edition on January 11, 2022 under the title ‘Fortify the shield’.
An important report on “India and international law” by the parliamentary committee on external affairs was recently presented to the Lok Sabha. Among other things, the report discusses how Indian courts have dealt with international law. The committee observed that India follows the principle of “dualism”, that is, international law does not automatically get incorporated into the domestic legal regime. An act of Parliament is necessary to transform international law into municipal law as recognised by Article 253 of the Indian Constitution. However, the committee believes that the Supreme Court has digressed from the principle of dualism and moved towards monism by holding that customary international law (CIL), unless contradictory to domestic law, is part of the Indian legal regime even without an enabling legislation enacted by the Parliament. CIL refers to international law norms derived from a custom that is a formal source of international law.
India has indeed moved away from the principle of dualism towards monism by judicially incorporating not just CIL but also international treaties including those treaties that India has not signed. As regards customary norms, the Supreme Court in Vellore Citizens Welfare Forum v. Union of India held that CIL which is not contrary to the municipal law shall be deemed to have been incorporated in India’s domestic law. This principle has been affirmed in subsequent decisions. The apex court in Research Foundation for Science v. Union of India, relying on the Vellore Citizen case, declared that the precautionary principle, an environmental law concept, is part of CIL and thus part of Indian law.
Several facets of this judiciary-led transition from dualism to monism require elucidation. First, the apex court incorporating CIL as part of the domestic legal regime is consistent with the practice of other common law countries. However, the sticky part is the ease with which CIL is accepted as part of Indian law. For instance, the Supreme Court’s willingness to readily accept the precautionary principle as part of CIL flies in the face of international law debates where the acceptance of this principle as a customary norm remains contested. Determination of whether a particular provision indeed constitutes a binding customary norm under international law requires the double requirement of state practice (the actual practice of the states) and opinio juris (belief that the custom is part of the law). The apex court rarely conducts such an analysis.
Second, the apex court hasn’t been consistent in incorporating CIL. In a 2021 case, Mohamad Salimullah v. Union of India, the court appallingly refused to rule against the deportation of Rohingya refugees to Myanmar despite the principle of non-refoulment being part of CIL. The principle of non-refoulment prohibits a country from returning refugees to countries where they face a clear threat of persecution. But curiously the court did not incorporate this principle into Indian law.
Third, international law-making is often critiqued for democratic deficit. Arguably, judicially incorporating international law without parliamentary scrutiny legitimises such a democratic deficit. Accordingly, judicial incorporation of international law is questioned because it amounts to the judiciary riding roughshod over the Parliament. The committee too feels that this could become a bone of contention between the judiciary and the other organs of the state.
Fourth, the bright side of judicial incorporation is the progressive development of law when the executive and the parliament for ideological or political persuasions fail to enact laws transforming a liberal international legal norm into domestic law. India’s spectacular failure to enact a refugee law incorporating the principle of non-refoulment is a classic example of this. The apex court squandered the terrific opportunity in the Mohamad Salimullah case to incorporate non-refoulment as part of the Indian legal regime.
The committee’s recommendation that the executive should take note of the vacuum in domestic legislation on customary norms in international law and develop adequate domestic laws is an important one. However, this should not mean expanding domestic law that rejects binding customary norms in international law. On the contrary, India should enact domestic laws that are harmonious with CIL. The judiciary, on its part, should demonstrate greater analytical rigour in interpreting and applying CIL as part of the Indian legal regime.
This column first appeared in the print edition on January 11, 2022 under the title ‘Erratic interpretation’.The writer is professor and vice dean at Jindal Global Law School, O P Jindal Global University. Views are personal
On the bitter cold wintry afternoon of January 5, under a smoky grey sky, the prime minister’s convoy came to a grinding halt on an overbridge along the Moga Ferozepur Highway, 30 km short of Hussainiwala, a village by the river Sutlej on the Indo-Pak border. For a full 20 minutes, the PM, one of the most threatened protectees in the world, sat in his bulletproof vehicle with the Special Protection Group commandos as the last frontier of protection. Meanwhile, a few metres ahead, protesters were being persuaded by police officers to lift the road blockade.
Those who argue that such lapses have occurred in Varanasi and other places too, fail to see the vulnerability of the PM being trapped on an overbridge in a sensitive state right on the border. Frequent droppings of arms and drugs by drones from across underline the grave threat. Even more lethal is the free reign given to rogue terror brigands by the ISI to create mayhem along the border from Punjab to Jammu.
Three wars have been fought around Hussainiwala. The road linking Pakistan is closed and the border outpost organises the beating retreat border ceremony every day. Shaheed Bhagat Singh with his comrades was cremated here in 1931 by the harried British, fearing an uprising over their hanging. It is his memorial that the PM intended to visit that day, along with attending a public meeting.
The security breach has two glaring aspects. First, the PM was too close to the confrontation point and second, the police was not clearing the protestors but negotiating with them, while the convoy was stationary. Both would be the main issues for enquiry later.
Why was the PM not kept away at a safe distance from the road blockade? Why was the road journey undertaken? Why was the road not cleared? Was there any prior intelligence?
Intelligence regarding protests by farmers was known even to the common man, let alone state and central intelligence agencies. Specific intelligence regarding the blockade point perhaps would not have been available. Most PMs, however, do decide on travelling in such situations because protests are a part of our democratic culture.
Due to inclement weather, a road journey was the alternative, and this contingency was already planned, and rehearsals were done. Then, why didn’t the state police keep the road clear? The route clearance was given by the police, but in practice, no route of 111 km can be fully sanitised. But, with modern communication systems available, as well as a state police contingent scouring the terrain in advance, the route is cleared way ahead of the PM convoy. According to Punjab authorities, the farmers suddenly came on the road and blocked it. Even if that is true, it was the task of the advance police party to clear the blockade much before the PM arrived at the point.
The glaring lapse is the hesitancy to clear the blockade, even with force, if required. The PM’s carcade cannot be stalled for even 20 seconds, let alone 20 minutes. Dithering and not taking action was a grave lapse on the part of the district SP and collector.
It is crucial to know exactly when the carcade got information of the roadblock and why immediate evacuation drills were not put in place to move the PM to the nearest designated safe house. The SPG officer should have decided in consultation with the central and state representatives in the carcade. This is the second grave lapse — allowing the PM’s car to reach so near the confrontation point.
Where, then, lies the blame? It is laid down clearly that while the SPG is responsible for the PM’s proximate security, the overall responsibility for his protection lies with the state in whose jurisdiction the PM is. While the Ferozepur collector and SP have to answer why the blockade was not removed, IG SPG should face an enquiry over why the PM’s car could not be pulled away from the overbridge.
Why the police leadership is hesitant to take action is a larger question. The posting of the right leaders is sacrosanct. While the Punjab police chief position has seen yet another change, the SPG chief’s tenure, nearing six years, has been inordinately long.
Political grandstanding over the matter has led to the obfuscation of the real issues. As soon as the PM came back to Delhi, the Centre let loose a battery of ministers, levelling preposterous charges against the Punjab government of conspiracy and deliberate plans to thwart his visit to the state. The state of Punjab countered, stating that the road journey was a last-minute decision and the real reason for aborting the visit was a low turnout at the PM’s rally. BJP and Congress spokespersons traded charges on TV channels, leaving the common man groping for the truth.
The tendency of shying away from bringing professionals in such matters is perhaps more prominently seen in India than in any other country. Instead of ministers airing their views, the Centre should have asked the secretary, security, cabinet secretariat, an IPS officer, to give out the facts before the press. It would have been professional and sans politics. Punjab could have done the same, but the panel announced by the state did not even have a police officer.
Some retired police officers have written to the President alleging a conspiracy by the border state against the PM. They see a sinister design behind the poor security arrangements. Some others have referred to farmers’ angst being expressed through the blockade. Both miss the truth. A professional cannot abdicate his responsibility. Clearing the route and keeping the PM away from the hotspot was the job of professionals and should have been done despite any pressure or external influence. Also, the farmers’ angst is much appreciated, but the sanctity of democratic protest cannot be stretched to the point of blocking the PM’s or President’s convoy anywhere and everywhere.
It is critical now to pinpoint the lapses and not allow the matter to be shrouded in propaganda and controversies. The guilty need to be punished and it should be ensured that such a grave lapse is not repeated.
India’s federal structure is sacrosanct. Ideal security arrangements for the PM in any state require full cooperation between the Centre and the state. The largest democracy in the world deserves to have a harmonious relationship between the Centre and states to tackle internal security matters objectively and expeditiously. Synergy is the need of the hour to address the issue of security holistically, to prove that our nation as a whole is greater than the sum of its parts.
This column first appeared in the print edition on January 11, 2022 under the title ‘Stalling PM’s cavalcade’. The writer is chairman, Deepstrat, a former Central Information Commissioner, and a retired IPS officer who served as secretary, security and special director, Intelligence Bureau
With the announcement of assembly elections, political analysts in Goa are running for cover. At a time when they would have been most sought after by the media to share their wisdom on party arithmetic and prospects, they are waiting for the slog overs to begin. Goa has always been known for political defections, with individual politicians holding more influence than parties and elected MLAs often violating the party line. The “Aaya Ram, Gaya Ram” phenomenon, in the words of Justice (Retd.) Ferdino Rebello, is witnessing a resurgence in Goa and keeping poll pundits quiet for the moment.
What is different this time? The pace and intensity of the switching of loyalties across political parties and opposition within parties to the defections have complicated the political carnival that is unfolding. Consider the following. The Trinamool Congress (TMC) paratroops into the state and its volunteers spread across the 40 constituencies looking for “influencers”. The party ropes in Luizinho Faleiro, a former Congress chief minister and general secretary in charge of the Northeast states, and gets him elected to the Rajya Sabha. The TMC also occupies the advertisement space in local newspapers and on hoardings across Goa indicating that it is flush with funds. The party also manages to rope in an unlikely ally in the Maharashtrawadi Gomantak Party. A day before the announcement of polls, the TMC says it is open to allying with the Congress to defeat the BJP.
The ruling BJP, basking in the comfort of a fragmented opposition, is suddenly jolted by allegations of corruption in the government by its own ministers. “Babush” Atanasio Monserrate, known as the kingmaker in Goa’s politics and part of the pack of 10 Congress MLAs who switched to the BJP in 2019, makes accusations of corruption against the PWD minister in job recruitments and seeks Chief Minister Pramod Sawant’s intervention. There is disquiet in the party following the induction of MLAs who had earlier been bitter critics of the government, leading to block karyakartas threatening to revolt and putting up their own candidates. Meanwhile, a BJP cabinet minister, Michael Lobo, has quit to join the Congress.
The Aam Aadmi Party would be trying its luck again in Goa after failing to open its account in the 2017 elections. With little to show on the ground, the party has been showcasing the “Delhi” model of education and electricity and promising to clamp down on corruption. The latest kid on the block, Revolutionary Goans (RG), too has entered the fray under the banner of Goa Su-Raj Party, with the objective of “ending the slavery of Goans to people from other states” — an apparent reference to the large number of outsiders who occupy the economic space in Goa. While the RG does strike a chord with the youth because of its campaign that “outsiders” are taking away Goans’ business and jobs, it needs to reflect more on why this is happening to make a difference to Goa’s politics.
That leaves the Congress, the party that won the highest number of seats in the 2017 assembly elections. It has been spectacularly consistent in its downslide ever since. With two resignations in 2017, 10 defections in 2019 and three resignations in 2021, the Congress Legislative Party now comprises just two MLAs. The Congress’s decline is also an important case study in how political leadership, ideology and communication, when mismanaged, can lead to the destruction of a political party. With the Nationalist Congress Party, which used to be an ally, set to tie-up with the TMC, the Goa Forward Party (GFP) appears to be the only ally left for the Congress to rope in, unless it takes up the TMC’s offer.
The above scenario reminds observers of the turbulent 1990s when Goa saw a series of unstable governments, with frequent defections of MLAs causing governments to fall. The justification offered now is that defections “stabilise governments”. The standard argument by an opposition MLA defecting to the ruling party is that it is done in the “interest of the constituency and the people”. The corollary of this argument is that an opposition MLA cannot work for the development of his/her constituency because he is not with the ruling party. “Party loyalty, party politics and party ideology are more for political science textbooks so long as political moolah keeps coming,” according to an eminent Goan political commentator. Is the voter really bothered about which party his leader belongs to so long as his work gets done, implying a more transactional nature of Goa’s politics, asks another. The fact is, in a small constituency, a small number of votes is enough to swing the verdict, which in turn allows an individual leader to exercise more influence in the constituency than his party.
In the midst of this uncertainty, the silent voter holds the key to the poll outcome. In the stories of Damodar Mauzo, the eminent Konkani author, a common Goan often introspects and reflects with reason and compassion. Perhaps, he or she would do the same at the time of vote.
This column first appeared in the print edition on January 11, 2022 under the title ‘A crowded field of defectors’. The writer teaches political science at Goa University. Views are personal.
A 13-year-old girl was 12 weeks pregnant when it was found that her 16-year-old brother had been raping her for months and had silenced her with threats and blackmail.
During the registration of the First Information Report (FIR), the doctor on duty, at the time of medical examination, made no mention to the victim of the option of terminating the pregnancy. She quietly recorded “pregnancy” in the relevant medico-legal documents. The police team, handling the case, attempted to convince the victim and her family to opt for medical termination of pregnancy (MTP). They were made to understand, with persistent counselling, about the potential birth defects in the child-to-be-born because of the incestuous abuse. With the parents and the traumatised victim convinced, it was, shockingly enough, the attending doctor who proved to be the major challenge. Working at an overstretched public health facility, she believed that her duty ended with the medical examination, a mandatory component of medico-legal cases. She perceived the abortion procedure as an additional burden thrust on her. Having made the victim visit the hospital a few times, she finally casually pronounced the victim “too weak” for an abortion. She appeared unconcerned as to how this “too weak” victim would survive pregnancy and childbirth.
There are thousands of such minors from low-income low-literacy backgrounds, who become victims of sexual assault at the hands of family and acquaintances. Pregnancies resulting from such violation remain undetected for long, either due to ignorance of the victims or due to fear of the perpetrators and their own families. There is, thus, an inevitable delay in reaching the health facilities. Medical termination is legally permissible up to 20 weeks of pregnancy. This limit was recently revised to 24 weeks for victims of sexual assault, rape, incest and minors, subject to the approval of a state-level medical board. The permission to abort beyond this duration is provided by the courts.
The Protection of Children from Sexual Offences (POCSO) Act, 2012 and Section 357C of the Criminal Procedure Code (CrPC) require all registered medical practitioners, both public and private, to render emergency medical care to the children and women who have been subjected to rape, including access to abortion. The statute, however, is weakened due to the persistent refusal of the authorities concerned to treat MTP as a matter of right and to accord it due urgency and promptness. Doctors often avoid taking a decision on the matter until 20 weeks are over, compelling victims to knock at the doors of the courts. The subject being a medical one rather than legal, is then referred by the courts to a medical board. The boards can take weeks to review the case and give their decisions while the pregnancy clock ticks on. The boards often lack experts to advise on third trimester abortions. They rarely include mental health experts to assess the trauma of sexual violation, unwanted pregnancy and the lifelong psycho-social impacts of delivering such children. There is also a tendency to gloss over the increased medical risks in minor girls of carrying a pregnancy and of obstructed labour.
It is time it was made mandatory for the doctor conducting the first medico-legal examination, to educate the rape victim and her family about the option of MTP. The doctor must record compliance with this requirement, in writing, in the medical examination form itself and a column must be earmarked in the form for this purpose. A follow-up date for assessment of the case, upon receiving written concurrence from the victim or her guardian, could also be recorded on the medical form. Such entries made on the permanent police and court record of the case would place accountability on the attending doctor. Permanent medical boards could be constituted at state level, consisting of expert obstetricians, representatives from NGOs/civil society, and mental health specialists for a thorough timebound assessment of MTP petitions made by rape victims.
In cases where the crime is reported to the police within 72 hours of the occurrence of rape, the examining doctor must mandatorily offer the victim the emergency contraceptive (EC) pill to prevent pregnancy, and compliance, to this effect, must also be recorded in the medical form. At present, many emergency care facilities fail to even inform the victims that such a remedy is available. Lastly, doctors must be sensitised on the long-term psycho-social impacts of an unwanted pregnancy following rape. They should also be trained in WHO-recommended international best practices for providing abortion care, including in advanced pregnancies.
Overburdened public systems must not trivialise the trauma of a sexual violation. To compel a survivor of such brutalisation to nurture a life borne out of it adds insult to injury.
This column first appeared in the print edition on January 11, 2022 under the title ‘After the assault’. The writer is an IPS officer serving as DCP Crimes against Women & Children in Noida, UP. Views are personal
The unexpected violent protests in Kazakhstan and the crackdown that followed last week, which saw more than 160 deaths and 6,000 arrests, are part of a larger turmoil that has enveloped Eurasia that runs across the great steppe from Central Europe to Manchuria.
Each of the current crises in Belarus, Ukraine, the Caucasus, and Kazakhstan might have a specific logic and trajectory of its own, but together they are reshaping the geopolitics of Eurasia. Russia, with its geographic spread across Eurasia, is at the very centre of that restructuring. Moscow’s military intervention in Kazakhstan and its negotiations with the US this week on European security underline the Russian centrality in Eurasia. Five broad themes stand out in the potential for rearrangement of Eurasia — the bumpy internal political evolution of Eurasian states, the weaknesses of economic globalisation, the limitations of regional institutions, the constraints on powers to shape the post-Russian space, and Russia’s shifting great power relations.
First, the idea that the post-communist states have settled into a stable and sustainable political path has been increasingly tested in recent years. The collapse of the Soviet Union in 1991 marked the failure of the grand project for the socialist modernisation of the Eurasian landmass, opening the door for new political models in the region. In Central Europe and the Baltic states, the transition to liberal democracy appeared quick while many of the former Soviet Republics drifted into rule by strong men. Both models are coming under some stress. “Democratic backsliding” in Hungary and Poland is a major concern for the West as the governments in Budapest and Warsaw challenge the presumed norms of the European Union.
In Kazakhstan, the anger of the protestors was directed against the autocratic rule of Nursultan Nazarbayev, who has led the country since the breakup of the Soviet Union. He formally stepped down in 2019 but has sought to retain control. In Belarus, mass protests last year challenged President Alexander Lukashenko, who has ruled the nation since 1994; he has survived with Kremlin’s support.
If the Western project of promoting democracy in the post-Soviet space has run into multiple problems, the Islamist agenda for the transformation of Central Asia may have a great fillip with the triumphant return of the Taliban in Afghanistan. Meanwhile, religion has returned with some force in Europe as well — orthodox Christianity in Russia and the Roman Catholic church in central Europe exercise considerable political influence.
Second, although much of Central Asia embraced economic globalisation, it has failed to prevent massive economic inequality and curb the kleptocratic elites. For a country with large natural resources, especially hydrocarbons, and a small population of 19 million, Kazakhstan could have easily ensured an equitable society. But Nazarbayev chose otherwise, and the consequences are now playing out. The problem is not exclusive to Kazakhstan or Nazarbayev. Autocracies inevitably breed corruption and erode the capacity for self-correction that is so critical for any society.
Third, the hope that regional institutions would contribute to the stability of the post-communist states has not been fully met. Two decades after former communist states joined the EU — the world’s most successful regional institution — the eastern and western halves of Europe continue to look vastly different and are ill at ease with each other. Although the post-communist states embraced the EU whole-heartedly, several issues today — relating to rule of law, migration, refugees, energy, and geopolitics – divide the two halves. There is deep resentment in the eastern half about the domination of the western half on EU policymaking. While the West European leaders talk of European “strategic autonomy” from the US and China, many in east and central Europe speak of claiming greater autonomy, if not national sovereignty, from Brussels.
The struggle to develop credible regional institutions has been harder in the former Soviet space. Moscow has launched the Eurasian Economic Union and the Collective Security Treaty Organisation to reestablish its primacy in Eurasia, but it is some distance away from making these into credible institutions. Moscow has also joined Beijing in setting up the Shanghai Cooperation Organisation that was to jointly stabilise the Central Asian region.
Many former members of the Soviet Union value their newfound sovereignty and are not ready to hand it back to Moscow. It is for that reason most countries have sought to pursue variants of what Nazarbayev called “multi-vector diplomacy” — engaging all major powers to strengthen their strategic autonomy. At the same time, geography, history, and institutional inertia continue to bind them to Russia. When the crisis erupted in Kazakhstan, Almaty inevitably turned to Moscow for help. But the tension between dependence on Russia for security and the political aspiration for autonomy is an enduring one.
That brings us to the fourth theme — the constraints on the ambitions of other powers to shape the post-Soviet space. Two great forces that have risen since the dissolution of the Soviet Union — the EU and China — have been unable to shape the political and security dynamic in Eurasia.
Despite their massive economic power, Brussels and Beijing have not been able to lead in the resolution of the regional crises next door — Europe in Ukraine and China in Kazakhstan and Afghanistan. In Ukraine, Moscow prefers to negotiate with Washington rather than Brussels. In Kazakhstan, Russia has shown it remains the main security provider despite the considerable economic salience of China. Several other powers, including Turkey, Saudi Arabia, Iran, Pakistan, India, Korea, and Japan have sought to develop some influence in Central Asia. They all bring some unique advantages, but none of them has been able to transcend their multiple limitations.
That brings us to Russia’s great power relations that have complicated Moscow’s capacity to reinforce Russia’s natural primacy in Eurasia. The rapid deterioration of Russia’s relations with the West in recent years can’t be compensated by Moscow’s growing political warmth and economic depth in relations with Beijing. This week’s talks on European security between Russia and the West signal a fresh attempt at finding common ground.
Although pessimism pervades the outlook for the talks, the Eurasian turmoil presents new imperatives for both sides. The West can continue to challenge Moscow’s efforts to reclaim regional primacy, but it is not in a position to secure Russia’s Eurasian periphery against the Kremlin. Cutting Russia some political slack in Eurasia might help the West to stabilise Europe and focus on multiple other challenges, including those from an increasingly assertive China.
Although Russia is the weightiest actor in Eurasia, it can’t simply reconstitute the former Soviet space unilaterally. An accommodation on European security with the West — covering such areas as Ukraine’s independence and neutrality, the de-escalation of the military confrontation in the heart of Europe through arms control, and the development of a cooperative agenda on global security — would significantly improve Moscow’s chances of leading a new Eurasian geopolitical order.
This column first appeared in the print edition on January 11, 2022 under the title ‘The Eurasian turmoil’. The writer is Visiting Research Professor at the Institute of South Asian Studies, National University of Singapore, and contributing editor on foreign affairs for The Indian Express
In the five states that will elect new assemblies over the next few weeks, the Covid vaccination certificate will not carry Prime Minister Narendra Modi’s picture. A similar practice was followed in 2021 during the assembly elections.
Altering the vaccination certificate during assembly elections forefronts the fuzzy line of demarcation between instruments of the state and the political executive. In a republic where the political executive draws its authority on the back of a popular mandate, there needs to be a clear line of demarcation between the state and a political party in power. This is missing in India where successive governments both at the Centre and states have intentionally diluted the line of demarcation.
One way it shows up is in the manner in which provision of public services is framed. Nothing is free, be it vaccines or electricity. It is paid for by the taxpayer, which now includes almost every Indian household because of the scope of indirect taxes such as GST. How an incumbent government wants to spend a taxpayer’s money is a matter of fiscal policy and it can span anything from MSP for some farmers to bailouts for struggling telecom companies.
Fiscal policy can never satisfy all constituencies because it involves choices. But what it is not is a free provision of goods or services. Nothing is free for a society and the bill has to be paid by the taxpayer.
That India’s political parties frame it as a gift only showcases their feudal way of thinking. 21st century India is a republic and not a medieval state.
Two positive changes are underway in the incentive structure influencing decisions of public sector bankers. The Central Vigilance Commission (CVC) has amended rules to minimise the possibility of CBI taking unilateral decisions on investigations into alleged bank frauds. Separately, bankers have asked GoI to have a “sunset” period for investigations subject to conditions. GoI should consider this favourably and also revisit its entire incentive structure that influences credit disbursal in public sector banks (PSBs).
GoI ownership and control in the financial sector is not going away. In the Union Budget 2021, finance minister Nirmala Sitharaman said the financial sector is one of four strategic sectors where public sector entities will be present. Therefore, if GoI wishes to run commercial enterprises it needs to create an incentive structure that does not fritter away taxpayer investments. In this context, there are two considerations. One, any commercial enterprise has to take risks. It, thereby, follows that some decisions will be wrong. In this operating environment, PSBs are hamstrung by being burdened with an extra regulatory layer. They are the proverbial three Cs – CBI, CVC and CAG.
Hindsight is 20/20. Armed with hindsight, India’s investigative agencies end up trying to second guess the motives of bankers who took decisions about how the future would pan out. The culture of distrust has extracted a cost on both the financial sector and the real economy. To illustrate, the stigma around NPAs has incentivised creative ways to hide them. Consequently, the can is kicked down the road, resulting in larger losses. An attendant fallout is that India’s PSBs go through long spells of risk aversion that are disconnected with their balance sheets. The divergence in performance of private banks and PSBs over the last few years is partly to do with the latter’s warped incentive structure.
The ideal solution is for GoI to exit the financial sector and stick to policy making. However, as the stated policy is that PSBs will continue, the incentives for bankers need to change. Encouraging lateral entry in upper echelons is meaningless if these bank chiefs also factor in the three Cs into their decision making. It’s in this context that the CVC’s steps and bankers’ requests make sense. They are important steps in ending creative accounting and recognising NPAs in time. It will also help if CBI develops greater domain expertise in financial matters to lower risks to India’s economy.
The Election Commission’s higher expenditure limits for poll candidates are irrelevant given political funding realities. There are no limits on the expenditure of campaigning political leaders or on political parties, as long as a candidate is not named. So, in 2019 Lok Sabha polls BJP officially declared expenditure of Rs 1,264 crore and Congress, Rs 820 crore – this, when each candidate could spend just Rs 70 lakh per constituency. In fact, EC should remove all ceilings on poll spend, under whatever category. It should instead focus on transparency in sources of funding.
An already opaque framework on source of funds was made worse by electoral bonds in 2018. These are bearer bonds that allow parties to raise funding, Indian or foreign, without citizens knowing donors’ identity. Amendments to laws such as Income Tax Act, Companies Act and FCRA removed existing provisions for both donor and recipient to make disclosures. The Supreme Court has the electoral bond matter before it. It would do Indian democracy a power of good were SC to take a call on the issue.
If and when reforms do take place, some logical ideas must be put in. There should be no restrictions on sources of funding. Funding needs to be opened to everyone, corporations, trusts and individuals, with no limits. The entire focus of the regulatory architecture should be on ensuring that donor identity is public. Political parties are the means through which public policy eventually gets made. This gives voters an indisputable right to know who is funding political parties. Transparency of political funding will also act as a deterrent to conflicts of interest. The evolution of political action committees (PACs) in the US provides useful pointers. Americans know which rich donors fund Democrats and Republicans. Indians should know the same about financial patrons of BJP, Congress and other parties.
The government finds itself the owner of a 35.8% stake in Vodafone Idea after the promoters, as widely expected, opted to convert the interest due on spectrum payments and adjusted gross revenue (AGR) into equity at par. The two promoters - the government is not classified as one and does not plan an active role in management - continue to own 42%. The stock closed down 19.5% as markets reacted negatively to the conversion rate. Notwithstanding, the move will likely help the company raise funds as its credit outlook will improve. Interested private equity (PE) investors will be comforted by the government's stake as the chances of the company going into liquidation have significantly decreased. Initial commentary from brokerages and bankers is that the company is out of the woods.
The company's promoters and management, however, must step up and get new investors on board, for the government's involvement is not an unmixed blessing. It is not clear how it plans to exit but it will want to do so for a profit. It can either sell its shares through an offer for sale in the public markets or to strategic investors through a bidding process. If valuation does not go up, pressure will invariably increase for the state to play an active role. The increase in telecom tariffs will help improve the bottom line but it is not clear how much tariffs can go up given a competitive scenario and pinched consumer pockets due to the pandemic. As per reports, the promoters, along with a PE investor, plan to invest around $1.5 billion, followed by further equity-raising such as a sale of shares through the QIP route, raising a total of $2.5 billion. It is also said to be restructuring its debt. But the company needs to raise considerably larger amounts to compete with its deep-pocketed rivals, Reliance Jio and Airtel.
The government's package for the telecom sector, largely meant to bail out Vodafone Idea, has mostly met the sector's demands on AGR dues and spectrum payments. The revenue share, now 8%, can certainly go down and there may be scope to reduce the GST rate, currently at 18%. Beyond that, it is largely up to the companies.
( Originally published on Jan 11, 2022 )
The administration of Delhi imposed a ban on dining-in at restaurants and ordered private offices, except those in a handful of essential or exempt services, to work from home. Citing the rise in cases, an order from the Delhi Disaster Management Authority (which is chaired by the Lieutenant-Governor) shut down the last of leisure-related activities after having already closed gyms, cinema halls and multiplexes. On Monday, chief minister Arvind Kejriwal sought to reassure the Capital’s citizens that Delhi would not be locked down. But a cursory look at the restrictions shows that a lockdown is in place for all practical purposes.
The problem with the decision is not merely semantics; some aspects of the order defy science and economic realities. Science has shown that mitigating the Omicron variant outbreak is a wiser choice than containment. The virus is far less virulent and far more transmissible, which means the moderately higher risk in allowing it to spread by not locking down is negated by the substantially lower chances of people now needing to be hospita-lised. The economic reality is that at the current level of restrictions, there will be towering losses for businesses, with tens of thousands of workers — including contractual staff at private workplaces — facing pay cuts and unemployment.
The experience of many countries has shown these steps may be unnecessary. Dining-in at restaurants can go on by allowing them to expand outdoors, and with limits on capacity; the city of New York at one point even closed off roads in popular leisure districts to allow eateries to set up tables outside. Similarly, England resisted calls to close pubs and nightclubs, redoubling focus on mitigation instead. In many countries, offices are encouraged to open with improved ventilation. The biggest missed opportunity is perhaps the continuing delay in allowing all adults to take booster doses. Take the example of France, where schools have remained open and most leisure activities allowed for the fully vaccinated, who also have the option to take boosters as early as three months after their full doses. Boosters further lower risks, although this is a decision that is in the hands of the Centre.
That the virus poses a threat is undeniable and the desire to err on the side of caution is understandable. But in the third year of the pandemic, to do so without first trying proven, low-cost steps to reduce the spread of Covid-19 is unscientific, detrimental to livelihoods, and against the larger public interest.
The Union ministry of environment, forest and climate change has informed states and Union Territories that it will cost 1.5 times more to divert forest land for other purposes, this newspaper reported on Tuesday. The new charge is based on a revised formula to calculate the one-time payment of net present value (NPV) by the ministry. NPV is the upfront payment made by project proponents for the loss of forests and their ecosystem services (gains made by humans from surroundings ecosystems) and is used for conservation efforts by the ministry. NPV is calculated depending on the density of the canopy and the quality of forests. These new rates, ministry officials say, will act as a deterrent to industries and projects on the extent of forest land they seek to divert.
In 2008, while hearing the TN Godavarman Thirumulpad Vs. Union of India case, the Supreme Court directed that “user agency shall be required to make payment of net present value of such diverted land so as to utilise this for getting back in the long run which are lost by such diversion”. Later, several government panels proposed that project proponents pay much higher NPV charges because forest land has value over and above the value of the land and provides several services that cannot be measured.
Environmentalists have raised questions on the NPV regime: Can it stop diversion of critical forest land, and is it really possible to calculate the true value of a forest? These are valid questions. The value of a forest, especially old-growth, biodiverse forests, is immeasurable; deforestation has deep environmental and social costs since many communities are dependent on forests. Besides, land is scarce in India, so compensatory afforestation may be a challenging task. While economic development will need land and other resources, the planning process must be done carefully to ensure that old-growth and biodiverse forests are left intact. India cannot afford to lose the protective cover of forests in a climate-hit era.
India is facing the third wave of the Covid-19 pandemic. Evidence indicates that the new variant, Omicron, is highly transmissible but less severe compared to the earlier variants. However, because of its higher transmissibility, the current wave may result in a large number of cases. Given the existing state of health infrastructure and low vaccination coverage in many states, Omicron may impose a significant burden on the health system.
Fortunately, we now have more evidence on response strategies and evidence-based tools to guide us in managing the current wave. We reviewed published literature to understand the various exit strategies adopted by countries for lockdowns. The findings illustrated the importance of extensive testing capacity, the need for the continuation of non-pharmaceutical interventions such as physical distancing, use of masks, hygiene measures, and robust surveillance systems while designing safe exit plans from lockdowns. Complete vaccination remains the most preferred strategy for re-opening societies. However, vaccine inequity is hampering the progress of coverage in low and low-middle-income countries.
India witnessed severe job losses, economic upheaval, food insecurity, and disruption in education -- all caused by lockdowns to curb the spread of Covid-19. Some states responded to the wave by imposing partial lockdowns and curfews. Most developed countries are relying on achieving universal vaccination, including boosters, to contain the spread of Omicron without disrupting economic activity.
However, in low-middle income countries such as India, this strategy is a challenge. By the end of December, 65% of India’s adult population was fully vaccinated, and approximately 90% had received their first dose. Even as the country races to provide universal vaccination against Covid-19, other, equally important public health measures, are necessary to avoid lockdowns.
Global reactions to containing the spread of Omicron provide helpful insights for India’s strategy. The United Kingdom plans to “ride out” the wave without further restrictions. The government plans to test essential workers every day with minimal restrictions such as working from home, mask-wearing at most public settings, and undertaking rapid tests before visiting public places.
The United States is planning to increase test availability and improve vaccination coverage while keeping schools open. Germany has restricted private gatherings and prohibited large events and is trying to improve vaccination coverage.
By being cognisant of the effects of a lockdown, India should take the path of relying on more robust public health measures that place fewer restrictions on economic activity.
Evidence suggests adopting a multi-pronged strategy consisting of the following approaches:
One, limiting restrictions to social gatherings and public events along with an adherence to masking, physical distancing, and hygiene measures. Two, collecting high-quality surveillance data to identify local hot spots and decide strategies. Epidemiological surveillance is required to calibrate social distancing measures appropriately and achieve a low and stable infection rate that will not overwhelm the health infrastructure. Three, strengthening of the public health system for surveillance, tracing, and quarantining should continue. Four, achieving 100% vaccination for the eligible population (those over 15 years) and booster vaccination for all frontline and essential workers, immuno-compromised and elderly population. And five, effective and targeted communication on the ongoing epidemic, possible variants of concern, and the importance of adhering to public health measures.
These public health interventions will limit the burden on health infrastructure with minimal disruption to livelihoods and consequences on the health and economy of the country.
Madhavi Misra is a doctoral student, Johns Hopkins School of Public Health. Harsha Joshi works on strengthening health systems in India. Krishna D Rao is an associate professor, department of international health, Johns Hopkins School of Public Health)
The views expressed are personal
2021 was perhaps the worst year for the communist parties in post-Independence India. When the West Bengal election results were declared in May, the communists did not have even one representative in the assembly. This is a state where the Communist Party of India (Marxist) or CPI(M) ran a government for a record 34 years from 1977 to 2011. The 2021 wipe-out was the culmination of the atrophying of the CPI(M) and its allies in the state, which started with the eruption of farmer protests at Singur and Nandigram against land acquisition for factories in 2006.
Ironically, it was farmers again who gave reason for cheer to not just the communists but also a wider spectrum of the Left-leaning Opposition in 2021. Faced with a spirited mass protest by farmers on the borders of the Capital, the Narendra Modi government announced a repeal of three controversial farm laws in November. This is a remarkable retreat, not just on the part of the current government, but also a first since 1991 when a key “economic reform” has been rolled back in the face of popular resistance.
Whether the farmers’ protest inflicts political damage on the Bharatiya Janata Party (BJP) in the forthcoming assembly elections is beside the point.
The success of the protests signifies a growing challenge to what can loosely be described as a State-facilitated expansion of the footprint of big capital in the economy. What the farm laws sought to achieve – the policy was at least partly aimed at a growing corporate footprint in agriculture – is just one example. This is a trajectory that can be seen in many areas of the economy. Wholesale trade, especially in fast-moving consumer goods (FMCG), is one such, where a technology-driven model threatens to disintermediate the traditional wholesaler out of business. There are increasing reports of conflicts between traditional traders and FMCG companies. Anybody who knows markets in small towns will agree that the FMCG wholesale business has been the safest way to earn money if one has access to a small amount of capital.
This is capitalism at its destructive best if one were to use the concept of creative destruction advanced by Austrian economist Joseph Schumpeter. Big capital with the aid of big-tech is increasingly moving into businesses that were erstwhile outside its realm. The only difference is that this time, there might be nothing creative about the destruction. While everyone, from the government to markets, is celebrating the start-up boom in India, not enough questions have been asked on what this means for mass employment generation prospects, especially when it comes to the quality of jobs being created. For instance, there is now growing global recognition that the much-celebrated gig economy is increasingly becoming a cesspool of overworked, underpaid, and vulnerable workers.
While commentators and policy-makers might not have noticed this, those at the receiving end are beginning to feel the pinch. The growing disillusionment with the promise of the new economy might have played an important role in attracting young people towards the farmers’ protests, as has been pointed out in an insightful paper published in the Journal of Peasant Studies by Satendra Kumar. The next generation of workers is increasingly realising that many new opportunities in the urban economy are not generating enough income to lead even a basic lifestyle. Home delivery workers are a case in point.
Marxists will describe this process as a renewed effort towards primitive capitalist accumulation where big capital increasingly dispossesses small capital in the garb of formalisation. Primitive capitalist or socialist accumulation is critical to the economic transformation of traditional economies into modern ones, where capitalists or the State invested the appropriated capital and the dispossessed were gainfully employed. But with technology becoming more capital-intensive, those who are at the receiving end of this process today do not have many job opportunities.
There is another key difference to this process in India, as far as the communists are concerned. Some of those losing out in this realignment of economic fortunes are the traditional “enemies” of the Indian communists (landlords and traders).
The future of the class struggle in India will not be how the old Left wanted it to be; best characterised by the “land to the tiller” slogan or labour strikes in factories. It will also not be about giving everyone a government job, with or without reservations. India is increasingly becoming a country where growth and inequality have swapped their desired trajectories. The former is experiencing deceleration, while the latter, in all likelihood, has gained unprecedented momentum.
India’s Opposition has not given the class question any serious thought in decades. Post-reform regimes always believed that the key to achieving mass well-being was achieving a high rate of growth. If the United Progressive Alliance-era growth faltered on an unsustainable debt-driven boom, the current regime seems to have damaged the economy – this is even before the pandemic struck – in an unprecedented rush to achieve formalisation.
What we have seen so far are attempts to mitigate economic pain through cash transfers and an effort to resurrect redistributive politics in the social rather than economic realm. The demand for a caste census, aimed at diluting the 50% cap on reservations, is the biggest example of this.
Not only are such attempts unlikely to pose a serious political challenge to the BJP, they will also ensure a diversion of precious fiscal and political resources, which need to be channelised if India has to overcome its long-term challenges at this critical juncture.
“To be radical is to grasp the root of the matter,” Karl Marx wrote in 1844. If there is one resolution India’s Opposition needs to make in 2022, it should be to seek a deeper engagement with the central fault line in India’s political economy today: The growing conflict between big capital and everyone else.
The views expressed are personal
Few know that Muslims — and not Scheduled Castes (SCs) and Scheduled Tribes (STs) — have the lowest rates of school and higher education enrolment in India. Far fewer are aware that Indian Muslim children (under five years) have the highest rates of stunting, resulting mainly from chronic childhood malnutrition. Equally unrecognised are the 31 million poor and lower-middle-class Muslim youth (under 25 years), outside the formal education system, whose numbers are larger than their disadvantaged Muslim peers enrolled in schools and colleges.
Muslim educational reform debates, therefore, cannot continue to be limited to schools and colleges, madrasas, and Urdu. They must also include the development of young vulnerable Muslim children as stunting in the overall child population, for example, has a diminishing effect on later school performance and intellectual development, adult earnings, and the national economy. Moreover, as the vast majority of out-of-school and college-disadvantaged Muslim youth (under 25 years) drop out before completing Class 8 or soon after, their limited literacy, numeracy, and life-sustaining skills and knowledge — currently unaddressed — should also feature in Muslim educational reform discussions.
Muslims are among the most socio-economically and politically marginalised groups in India. If a transformational education is to be the lifeline for lifting Muslims from the morass that they find themselves in, a new agenda must prioritise the development and educational needs of poor and lower-middle-class Muslims (under 25 years), composing the vast majority of India’s Muslims.
This agenda should, therefore, focus on improving and expanding programmes for the development and education of 21 million Muslim children under six years; 12 years of quality school education for 27 million Muslim students; and education and training opportunities for 31 million Muslim out-of-school and college youth under 25 years. The main National Education Policy (NEP) 2020 goals are similar, but cover only children (under six years) and school students, while the Sustainable Development Goals (SDGs) for education and health cover all three groups, including youth outside the formal educational system.
In implementing this agenda, Muslim organisations and civil society groups have a crucial role in two main areas: Initiating community-level institutional initiatives and rights-based advocacy with government. These community-level interventions should compensate disadvantaged Muslim households and communities for their limited social and cultural capital, which their wealthier counterparts have in comparative abundance, and primarily accounts for their children’s far more successful development, education, and career outcomes.
Such compensatory community-level initiatives for vulnerable Muslims include learning support classes and English classes, academic and career counselling, continuing education and skill development for students and youth, and for older married Muslim youth — family planning, health, and parental education.
The enormity of implementing large-scale quantitative and qualitative programmes for improving the development and education of 79 million disadvantaged Muslims (under 25 years) cannot be underestimated. These three groups — from poor and lower-middle-class Muslim households — were estimated to be roughly 79 million Muslims (under 25 years) in 2020-21. This group is larger than the population of France, Italy, or South Africa. Only the government — central, state, and sub-state — has the primary responsibility, and the human and financial resources capable of undertaking this Herculean task.
Therefore, rights-based advocacy by Muslim organisations and civil society groups is critical to ensure the proper implementation of official schemes. Muslims, especially, cannot expect governments to act effectively on their behalf without sustained advocacy and monitoring of performance.
Such advocacy cannot be undertaken without interventions to ensure that government agencies publish detailed development and educational statistics that are currently publicly available for SCs and STs, but not for Muslims — for example, the learning surveys of National Council of Educational Research and Training, and enrolment statistics for Navodaya Vidyalayas and Kendriya Vidyalayas. Without such comprehensive data, schemes for disadvantaged Muslims can neither be properly designed nor monitored and evaluated.
Advocacy with the government will be especially challenging due to grave omissions in NEP, which states are rolling out. For example, while specific recommendations are detailed for SCs and STs, Muslims are conspicuously not mentioned in the document. Also missing in the 2020 NEP are comprehensive schemes for all disadvantaged youth outside the formal educational system.
The Covid-19 pandemic will ensure a further deterioration in the unacceptably high rates of child malnutrition and negatively impact access and retention in schools of all disadvantaged groups and their quality of learning. Muslim organisations and civil society groups must, therefore, advocate with government authorities such as the Integrated Child Development Services for the development of the nutritional needs of Muslim children (under six years), while their community-level initiatives need to persuade poor Muslim parents to send and retain their children in schools, and also provide neighbourhood support classes for these students to cope with their recent learning losses.
In the deepening existential crisis among Indian Muslims, implementing a transformative education agenda for poor and lower-middle-class Muslims under 25 years will be their indispensable lifeline to significantly improving their position and inclusion in the Indian polity, and also contribute to the development of the country.
John Kurrien has recently completed an online report on the education of Indian Muslims, Lifting Indian Muslims from the Bottom of the Development and Education Ladder: A Transformative Agenda for the 21st Century
The views expressed are personal
On Sunday, Uttar Pradesh (UP) chief minister Yogi Adityanath said that the 2022 assembly election was between 80% of the population on one side and 20% of the population on the other. “The 80% [Hindus] are with us and 20% [Muslims] are with them,” Yogi said, hinting that 20% are with the Samajwadi Party (SP), which has repeatedly come to power banking on the Muslim-Yadav factor. The UP deputy chief minister, Keshav Prasad Maurya, has repeatedly tried to push the Hindutva agenda by claiming that after the end of the Ayodhya temple dispute, the Krishna Janambhoomi in Mathura will be reclaimed by replacing a Mughal-era mosque with a temple devoted to Krishna.
SP chief and former chief minister, Akhilesh Yadav, is firmly banking on identity politics — caste — at the core of his party's attempt to catapult back to power. Akhilesh has been demanding a national caste census by stating that it is necessary to provide deprived sections with an “equal opportunity” through more reservations in jobs and admissions.
He has even promised a caste census by the state government if the SP comes to power, as the Bharatiya Janata Party (BJP)-led central government has rejected the possibility of a caste census. The SP became a force to reckon with in UP after the implementation of the Mandal Commission recommendation of granting 27% reservation to Other Backward Classes (OBCs) in 1990.
UP has seen the dominance of upper castes till the 1980s with most of its chief ministers being from dominant Brahmin or Rajput castes. It was in the late 1980s when political upheaval began with the formation of Janata Dal, a loose conglomeration of so-called socialist leaders having their own political aspirations, under the weak leadership of former Prime Minister Rajiv Gandhi’s friend-turned-foe, Vishwanath Pratap Singh. It was VP Singh's government at the Centre that accepted the Mandal Commission recommendation leading to what's called the "Mandalisation of the India electoral politics".
The 1990s saw Mulayam Singh Yadav, founder of SP and Akhilesh’s father, and Kanshi Ram of Bahujan Samaj Party (BSP) having dominant influence among Dalit voters coming together in the most significant social churning in the state, wiping out a predominantly upper-caste Congress with sizeable support from Muslims.
In reaction to Mandalisation, Hindutva or Kamandal politics came into play. This saw a major upper caste reaction, with many flocking to the BJP, which had, by then, emerged as a symbol of Hindutva.
The leader behind the rise of BJP in UP was Hindutva icon and Lodhi OBC leader, Kalyan Singh. He led the first BJP majority government in the state in 1991 and brought synergy between Mandal and Kamandal in UP with limited success. After the Babri Masjid demolition in 1992, his government was dismissed and President’s rule was imposed.
Many believe that Kalyan Singh was foisted as chief minister by the Rashtriya Swayamsevak Sangh (RSS) to counter rising Mandal sentiments as he was a staunch Hindutva activist and represented the backward Lodhi community. Twenty-five years later, the BJP came to power again with an absolute majority. This time, the party opted for firebrand upper caste Kshatriya, Yogi Adityanath, with Keshav Prasad Maurya, a Dalit leader, settling as Yogi’s deputy.
Irrespective of what the political pundits in UP may like people to believe, Hindutva versus caste identity politics (read: Mandalisation) is a reality. Commonly referred to as a "Kamandal versus Mandal" narrative, the two have been at the opposite ends of the political narrative. However, the BJP has, since 2014, tried to synthesise the two through provocative Hindutva coupled with welfare schemes for the other backward classes.
The BJP had earned rich political dividends through this synthesis in the 2014 and 2019 Lok Sabha polls and 2017 assembly polls. In the 2017 assembly elections, in which the BJP got about 40% of the total votes, it was able to break the SP hold over non-Yadav OBCs through a strategic alliance with caste-based political parties.
Five years down the line, the BJP is trying to hold Kamandal and Mandal together again, but this time, the ruling party does not have a strong strategic alliance of the caste-based political parties. Om Prakash Rajbhar, a prominent backward caste leader from eastern UP, who contested the 2017 assembly polls in an alliance with the BJP, is now with the SP. Mahan Dal of Keshav Dev Maurya, having influence among several backward castes in eastern and western UP, is also an ally of the SP. The SP also has a prominent Jat-based party, the Rashtriya Lok Dal, with influence in western UP, under its fold. The SP has backward stalwarts of BSP, Achal Rajbhar and Lalji Verma, peddling the cycle. On Tuesday, Swami Prasad Maurya, who joined BJP from BSP before 2017 polls, resigned from the UP Cabinet and joined SP. On paper, the SP’s caste alliances appear more formidable than that of the BJP.
The BJP leaders, however, claim the SP’s alliance with caste-based parties appears strong only on paper as in reality the saffron party has reached out to all communities in the past five years. The BJP has formed committees to reach out to Dalit and OBC voters in each of 403 assembly constituencies as it believes that they can slip away from its fold in these elections. Leaders also say that discontent, if any, among non-Yadav OBCs, would be overcome by brand Narendra Modi and Adityanath through their outreach programmes during the two-month-long election period.
Notwithstanding the BJP claims, there is no denying that the so-called discontent of the non-Yadav OBCs had been a constant talking point throughout the Yogi rule.
In this Mandal versus Kamandal politics, a lot will also depend on the BSP and the Congress. Political experts believe that the resurgent Congress can impact the BJP’s vote bank by attracting a section of upper caste and urban voters. For the BSP, the challenge is to retain hold over the Jatav-Dalit vote bank, which accounts for about 11% of the state’s population.
The poll results of the past two decades, barring 2017, have shown that the party which gets 30% of the vote share can come to power. In 2007 and 2012, BSP supremo Mayawati and Akhilesh formed the government, respectively, with roughly 30% of the vote share. In 2007, the BSP successfully engineered the bringing together of upper castes and Dalits to keep Yadav-dominated SP out. In 2012, non-Jatav backwards helped Akhilesh to become chief minister for the first time. These two elections show that just a 10% of a vote swing is enough for a party to claim power.
The 2017 election was an anomaly. Akhilesh was facing strong anti-incumbency and Prime Minister Narendra Modi was at the peak of his popularity. The BJP winning brute majority by getting about 40% of the vote share just four months after implementing demonetisation demonstrated just how popular the prime minister was at the time. The SP, which contested the polls in alliance with Congress, got 21% of the votes and bagged just 47 seats, its lowest since inception in 1992.
This time, the SP and the Congress are fighting separately. The 2022 election could be different as the BJP is facing anti-incumbency and a four-cornered contest is expected in most of the 403 assembly seats, which makes predicting the election difficult.
The BJP’s vote share in all state elections since its thumping victory in the 2019 Lok Sabha polls has shrunk. Amid all this, it would be interesting to see whether the BJP would synergise Hindutva and Mandal again to retain power or it would back to two extreme spectrums of UP politics — Hindutva versus Mandal.