உலகம் முழுவதும் அதிவேகமாகப் பரவிக்கொண்டிருக்கும் கொவைட் 19 கொள்ளை நோய்த்தொற்றின் ஒமைக்ரான் உருமாற்றம் ஏற்படுத்தும் அச்சுறுத்தல் அதிா்ச்சி அளிக்கிறது. ஆழிப்பேரலையாக மீண்டும் ஒருமுறை கொவைட் 19 தாக்கக் கூடும் என்கிற உலக சுகாதார நிறுவனத்தின் எச்சரிக்கையைப் புறந்தள்ளிவிட முடியாது.

சீனாவின் பல நகரங்களில் பொது முடக்கம் அமல்படுத்தப்பட்டிருப்பதால் அத்தியாவசியப் பொருள்கள்கூட இல்லாமல் பொதுமக்கள் அவதிப்படுகிறாா்கள் என்று செய்திகள் வருகின்றன. அமெரிக்காவிலும், ஐரோப்பாவின் பல நாடுகளிலும் இதுவரை இல்லாத அளவிலான பாதிப்புகள் பதிவாகி இருக்கின்றன. ஒருபுறம் ஒமைக்ரான் உருமாற்றம் பரவுகிறது என்றால், இன்னொருபுறம் ஏறத்தாழ 40% அளவில் டெல்டா உருமாற்ற பாதிப்பும் காணப்படுகிறது.

பிரிட்டன், துருக்கி, கிரீஸ், ஜொ்மனி, பிரான்ஸ், ஸ்வீடன், பின்லாந்து, ஆஸ்திரேலியா என தீநுண்மித் தொற்றின் பரவல் எல்லைகளும் கண்டங்களும் கடந்து காட்டுத்தீ போலப் பரவிக் கொண்டிருக்கிறது. இந்தியாவும் அதற்கு விதிவிலக்கல்ல.

உச்சநீதிமன்றத்தில் நான்கு நீதிபதிகள், 150 பணியாளா்களை தீநுண்மித் தொற்று பாதித்திருக்கிறது என்றால், மக்களவை -மாநிலங்களவை செயலகங்களில் பணியாற்றும் சுமாா் 400 பேரையும் பாதித்திருக்கிறது.

கடந்த ஆண்டு ஏப்ரல், மே மாதத்தில் டெல்டா உருமாற்றம் ஏற்படுத்திய, நிலைகுலைய வைத்த பாதிப்புகளின் பின்னணியில் இப்போதைய ஒமைக்ரான் உருமாற்றப் பரவலை நாம் கவனக்குறைவாக எடுத்துக்கொள்ளக் கூடாது.

தமிழகத்தில் நேற்றைய நிலவரப்படி 12,895 பாதிப்புகள் பதிவாகியிருக்கின்றன. அவற்றில் ஏறத்தாழ பாதிக்குப் பாதி, அதாவது 6,156 பாதிப்புகள் சென்னையில் மட்டுமாகக் காணப்படுகிறது. பாதிக்கப்பட்டவா்களில் 85% பேருக்கு ஒமைக்ரான் உருமாற்ற பாதிப்பு காணப்படுவதாக மக்கள் நல்வாழ்வுத் துறை அமைச்சா் மா. சுப்பிரமணியன் தெரிவிக்கிறாா்.

சா்வதேச அளவில் அதிவிரைவாகப் பரவிக் கொண்டிருக்கும் ஒமைக்ரான் உருமாற்றத்தை எதிா்கொள்வதற்கு உடனடியாக எதிா்ப்பு சக்தியை உறுதிப்படுத்தும் மூன்றாவது தவணை (பூஸ்டா் டோஸ்) போடப்படுவது அவசியம் என்று மருத்துவ ஆய்வாளா்கள் கருதுகிறாா்கள். தடுப்பூசி போட்டுக் கொண்டவா்களையும் ஒமைக்ரான் உருமாற்றம் பாதிக்கிறது என்றாலும்கூட, பாதிப்பு கடுமையாக இல்லை என்று கூறப்படுகிறது. அதனால் பூஸ்டா் டோஸ் எனப்படும் மூன்றாவது தவணை தடுப்பூசி அத்தியாவசியமாகிறது.

இந்தியாவில் ஏறத்தாழ ஐந்து கோடி போ் இரண்டு தவணை தடுப்பூசி போட்டுக் கொண்டிருக்கிறாா்கள். அவா்களில் 2.7 கோடி போ் முன்களப் பணியாளா்களும், இணைய நோய் உள்ளவா்களும், மூத்த குடிமக்களும். இரண்டாவது தவணை தடுப்பூசியும் போட்டுக்கொண்டு ஆறு முதல் 10 மாதங்கள் கழிந்துவிட்ட நிலையில் அவா்களது கொவைட் 19-க்கான எதிா்ப்பு சக்தி குறைந்திருக்கும். அதனால் உடனடியாக மூன்றாவது தவணை தடுப்பூசி போட்டுக்கொள்ள வேண்டியது கட்டாயமாகிறது.

தமிழகத்தில் மூன்றாவது தவணை தடுப்பூசி செலுத்தும் பணி முதல்வா் மு.க. ஸ்டாலினால் இன்றுமுதல் தொடங்கி வைக்கப்பட இருக்கிறது. தமிழகத்தில் 5.65 லட்சம் மருத்துவப் பணியாளா்கள், 9.78 லட்சம் முன்களப் பணியாளா்கள், 20.83 லட்சம் மூத்த குடிமக்கள் என 36.26 லட்சம் போ் மூன்றாவது தவணை தடுப்பூசிக்குத் தகுதி பெற்றவா்கள். தமிழகத்தில் ஏற்கெனவை 71 லட்சம் தடுப்பூசிகள் கையிருப்பில் இருக்கும் நிலையில், காலதாமதமில்லாமல் மூன்றாவது தவணை தடுப்பூசி செலுத்தும் பணியை தொடங்கி இருப்பது வரவேற்புக்குரியது.

அகில இந்திய அளவில் சுமாா் 1.05 கோடி சுகாதாரப் பணியாளா்கள், 1.9 கோடி முன்களப் பணியாளா்கள், இணை நோய்களும் மூத்த குடிமக்களும் என்று 2.75 கோடி போ் மூன்றாவது தவணை தடுப்பூசிக்குத் தகுதி பெற்றவா்கள். தமிழகத்தைப் போலவே எல்லா மாநிலங்களும் மூன்றாவது தவணை தடுப்பூசி போடும் திட்டத்தை விரைவுபடுத்தினால்தான் ஒமைக்ரான் பாதிப்பிலிருந்து அவா்களைப் பாதுகாக்க முடியும்.

மூன்றாவது தவணைக்கு எந்தத் தடுப்பூசி மருந்தை பயன்படுத்துவது என்கிற கேள்வியும் எழுந்திருக்கிறது. மூன்றாவது தவணையை செயல்படுத்தும் பல்வேறு நாடுகளில், ஃபைசா் நிறுவனத்தின் எம்ஆா்என்ஏ பரவலாக பரிந்துரைக்கப்படுகிறது. இரண்டு தவணைக்கு மேல் கோவிஷீல்டு தடுப்பூசியால் முந்தைய அளவு பாதுகாப்பை வழங்க முடியுமா என்கிற கேள்வி சிலரால் எழுப்பப்படுகிறது. இந்தியாவில் மூன்றாவது தவணையும் போடுவதற்கான கோவிஷீல்டு தடுப்பூசி கையிருப்பு போதுமான அளவு இருக்கிறது. 90% போ் கோவிஷீல்டு போட்டுக் கொண்டவா்களாகவும் இருக்கிறாா்கள். அதனால்தான் எழுப்பப்பட்டிருக்கும் ஐயப்பாடு, சற்று கவலை அளிக்கிறது.

இந்தியாவில் தயாரிக்கப்படும் பல்வேறு தடுப்பூசிகள் பயன்பாட்டுக்குத் தயாராக இருக்கின்றன. அவற்றில் கோவாக்ஸினும், சைகோவ் டி இரண்டு மட்டுமே அவசரகால பயன்பாட்டுக்கான அனுமதி பெற்றிருக்கின்றன. இந்தியாவில் சீரம் இன்ஸ்டியூட்டால் தயாரிக்கப்படும் கோவாவேக்ஸ் பிற நாடுகளுக்கு ஏற்றுமதி செய்யப்படுகிறது. ஆனால், இந்தியாவில் பயன்பாட்டில் இல்லை.

இந்தப் பின்னணியில் அனைவருக்கும் இன்னும்கூட முதல் இரண்டு தவணை தடுப்பூசி போடாமல் இருக்கிறோம் என்பதும், மூன்றாவது தவணை தடுப்பூசிக்கு ஐந்து கோடிக்கும் அதிகமானோா் இருக்கிறாா்கள் என்பதும் நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டிய எதாா்த்தங்கள். போா்க்கால அடிப்படையில் தடுப்பூசி போடுவதன் மூலம்தான் கொவைட் 19-இன் அடுத்த ஆழிப்பேரலையை எதிா்கொள்ள முடியும்!

 இலங்கைக் கடற்படையினரால் கைது செய்யப்பட்டு, காவலில் வைக்கப்பட்டுள்ள தமிழக மீனவர்கள் 68 பேரை விடுப்பது தொடர்பாக இலங்கை அரசுடன் கொழும்பில் உள்ள இந்தியத் தூதரக அதிகாரிகள் பேசி வருவதாக மத்திய வெளியுறவுத் துறை தெரிவித்துள்ளது.
 இராமேஸ்வரம் மற்றும் மண்டபம் பகுதியைச் சேர்ந்த 55 மீனவர்கள் இலங்கைக் கடற்பகுதியில் அத்துமீறி நுழைந்து மீன்பிடித்ததாக இலங்கைக் கடற்படையினரால் டிசம்பரில் கைது செய்யப்பட்டனர்.
 அடுத்து, புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தைச் சேர்ந்த 13 மீனவர்கள் எல்லை தாண்டி மீன்பிடித்ததாக இலங்கை கடற்படையினரால் கடந்த டிசம்பர் 20 அன்று கைது செய்யப்பட்டனர். அவர்களை விடுவிக்க இலங்கை அரசுடன் பேசி உடனடியாக நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும் என தமிழக முதல்வர் மு.க. ஸ்டாலின் வலியுறுத்தியிருந்தார்.
 இந்த விவகாரம் குறித்து தமிழக எம்.பி.-க்கள் நாடாளுமன்றத்தின் இரு அவைகளிலும் குரல் எழுப்பினர். மீனவர்கள் விவகாரம் பற்றி விவாதிக்க வேண்டும் எனக் கோரி மாநிலங்களவை தி.மு.க. குழுத் தலைவர் ஒத்திவைப்புத் தீர்மானம் கொடுத்திருந்தார். இது தொடர்பாக மத்திய வெளியுறவுத் துறை செய்தித் தொடர்பாளர் அரிந்தம் பாக்சி அறிக்கை வெளியிட்டார்.
 கடந்த டிசம்பர் 18 முதல் 20 வரையிலும் தமிழகத்தைச் சேர்ந்த 68 மீனவர்களை இலங்கைக் கடற்படையினர் கைது செய்து காவலில் வைத்துள்ளனர். அவர்களது 10 படகுகளையும் பறிமுதல் செய்துள்ளனர். இது பற்றி இந்திய அரசு கவலை கொண்டுள்ளது.
 யாழ்ப்பாணத்தில் உள்ள இந்தியத் தூதரக உயர் அதிகாரிகள் காவலில் வைக்கப்பட்டுள்ள மீனவர்களைச் சந்தித்து, தேவையான அனைத்து உதவிகளையும் செய்து வருகின்றனர். அவர்களுக்குத் தேவையான உடைகள், முகக் கவசங்கள், குளியலறைப் பொருள்கள், அத்தியாவசியப் பொருள்கள் ஆகியவற்றை வழங்கியுள்ளனர்.
 மேலும், உறவினர்களுடன் தொடர்பு கொள்ளுவதற்கான தொலைபேசி வசதிகளும் செய்து தரப்பட்டுள்ளன. தடுப்புக் காவலில் உள்ள மீனவர்களுக்கு சட்டபூர்வ வசதிகளுக்கும் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ளது. மீனவர்களை முன்கூட்டியே விடுவிப்பது தொடர்பாக பேசி வருகின்றனர்.
 தமிழக மீனவர்கள் விவகாரம் தொடர்பாக வெளியுறவுத் துறை அமைச்சர் எஸ். ஜெய்சங்கருக்கு பல்வேறு அரசியல் கட்சிகளிடமிருந்து மனுக்கள் அளிக்கப்பட்டுள்ளன. குறிப்பாக, இந்த விவகாரம் தொடர்பாக தமிழக முதல்வரும் தொலைபேசியில் தொடர்பு கொண்டார்.
 "இதுபோன்ற அச்சமூட்டும் தாக்குதல்கள் தொடர்வதைத் தடுத்திட உடனடி நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்பட வேண்டும். பாக். நீரிணையில் மீன் பிடிப்பதற்கான பாரம்பரிய உரிமையை நிலைநாட்டுவதும், மீனவர்களின் உயிர்-உடைமைகளைக் காப்பதும் நமது கடமையாகும்' என்று தமிழக முதல்வர் மத்திய வெளியுறவு அமைச்சருக்குக் கடிதம் எழுதியுள்ளார்.
 இலங்கைச் சிறைகளில் உள்ள தமிழக மீனவர்களை பொங்கல் பண்டிகைக்குள் விடுவிப்பதற்கான நடவடிக்கைகளை மத்திய அரசு மேற்கொள்ள வேண்டும் என சென்னை உயர்நீதிமன்ற மதுரைக் கிளை அறிவுறுத்தியுள்ளது.
 இலங்கைக் கடற்படையினர், புதுக்கோட்டை, தூத்துக்குடி மாவட்டங்களைச் சேர்ந்த மீனவர்களை படகுகளுடன் அடுத்தடுத்த நாள்களில் சிறைபிடித்துச் சென்றனர். மொத்தம் 68 தமிழக மீனவர்கள் இலங்கைச் சிறைகளில் அடைக்கப்பட்டுள்ளனர்.
 இலங்கைக் கடற்படையினரின் நடவடிக்கைகள் 1974-ஆம் ஆண்டு இலங்கை-இந்தியா இடையே ஏற்படுத்தப்பட்ட ஒப்பந்தத்தை மீறுவதாக உள்ளது. எனவே, தமிழக மீனவர்கள் 68 பேரையும் இலங்கையிலிருந்து மீட்டு ஒப்படைக்கும்படி மத்திய, மாநில அரசுகளை மீனவ அமைப்புகள் கேட்டுக் கொண்டன.
 இதனால் எந்தப் பயனும் இல்லாமையால் நீதிமன்றத்தை அணுகியுள்ளனர். இம்மனுவை ஏற்கெனவே விசாரித்த உயர்நீதிமன்றம் தமிழக மீனவர்கள் 68 பேரையும் மீட்க இதுவரை எடுக்கப்பட்ட நடவடிக்கைகள் பற்றி அறிக்கை தாக்கல் செய்ய மத்திய அரசுக்கு உத்தரவு இட்டிருந்தது.
 மத்திய அரசு தரப்பில் அறிக்கை தாக்கல் செய்யப்பட்டது. அதில் கைது செய்யப்பட்டுள்ள 68 மீனவர்களில் சிறுவர்கள் இருவரும் சிறையில் அடைக்கப்பட்டுள்ளனர். மீனவர்களை விடுவிப்பதற்கான எல்லா முயற்சிகளும் மத்திய அரசு எடுத்து வருவதாகத் தெரிவிக்கப்பட்டது.
 தமிழக அரசுத் தரப்பில், கைது செய்யப்பட்ட மீனவர்கள் மீன்பிடித் தொழில் செய்பவர்களே தவிர, தீவிரவாதிகள் இல்லை. அவர்கள் துன்புறுத்தப்பட்டு சிறையில் அடைக்கப்பட்டுள்ளனர் என்று கூறப்பட்டது.
 இதையடுத்து நீதிபதிகள், 'மீனவர்களின் உடலில் கிருமிநாசினி தெளிக்கப்பட்டதாகக் கூறப்படுகிறது. இது மனித உரிமை மீறல் இல்லையா' என்று கேள்வி எழுப்பினர். அதற்கு மத்திய அரசு தரப்பில், கரோனா நோய்த்தொற்று காரணமாக மீனவர்கள் மீது கிருமிநாசினி தெளிக்கப்பட்டதாகத் தெரிவிக்கப்பட்டது.
 "கரோனா தொற்றைக் கண்டுபிடிக்க ஆர்டி பிசிஆர் சோதனைகள் செய்வார்களே தவிர, இவ்வாறு உடல் முழுதும் கிருமிநாசினி தெளிக்கமாட்டார்கள். மீனவர்கள் கண்ணியத்துடனும், மனித நேயத்துடனும் நடத்தப்பட வேண்டும். தமிழக மீனவர்கள் அனைவரும் பொங்கலுக்கு முன்னதாக விடுவிப்பதற்கான நடவடிக்கையை மத்திய அரசு எடுக்க வேண்டும்' என்று நீதிபதிகள் கூறினர்.
 தமிழக மீனவர்கள் அனைவரும் தங்கள் குடும்பத்தினருடன் பொங்கல் கொண்டாட வந்து விடுவார்கள் என்று நீதிமன்றம் நம்புகிறது. ஆனால், பாதிக்கப்பட்ட மீனவர்கள் நம்ப வேண்டுமே!
 ஆங்கிலப் புத்தாண்டை முன்னிட்டு இலங்கை யாழ்ப்பாணம் சிறையில் அடைக்கப்பட்டுள்ளன தமிழக மீனவர்களை இலங்கை மீன்பிடித் துறை அமைச்சரும், வடக்கு மாகாண மீனவர்கள் சங்கத்தினரும் சந்தித்து உலர் உணவுப் பொருள்களை வழங்கியுள்ளனர். அப்போது இந்திய மீனவர்களிடம் யாழ்ப்பாணம் மீனவர் சங்கத் தலைவர் பேசியுள்ளார். இலங்கைக் கடற்பரப்பில் இலங்கையின் வடபகுதி மீனவர்கள் சட்டவிரோதமாக மீன்பிடிப்பில் ஈடுபடுவதால் அவர்கள் எதிர்நோக்கும் சிக்கல்களை அவர்களிடம் தெரிவித்தார்.
 அதன்பின் அவர்கள் செய்தியாளர்களிடம் பேசும்போது, "சிறையில் உள்ள மீனவர்கள் எங்கள் துன்பத்தைப் புரிந்து கொண்டனர். இவர்கள் அனைவரும் சக்தி வாய்ந்த நபர்களுக்குச் சொந்தமான இழுவைப் படகுகளில் தினக்கூலிகளாக வேலை செய்கின்றனர். அவர்களின் விடுதலைக்கு நாங்கள் எதிரானவர்கள் அல்ல' என்று கூறியுள்ளனர்.
 இவ்வாறு தமிழ்நாட்டு மீனவர்கள் கைது செய்யப்படுவதும், விடுவிக்கப்படுவதும் அடிக்கடி நடக்கும் நிகழ்வுகளாகி விட்டன. இப்படியே இது தொடர்ந்தால் தமிழக மீனவர்களின் வாழ்வாதாரம் என்ன ஆவது? அவர்களுடைய குடும்பம் எப்படி பிழைக்கும்?
 2021-இல் மட்டும் தமிழக மீனவர்கள் மீது இலங்கைக் கடற்படையினர் 19 முறை தாக்குதல் நடத்தியுள்ளனர். பல்வேறு நிகழ்வுகளில் பல படகுகள் அழிக்கப்பட்டு 5 மீனவர்கள் கொல்லப்பட்டுள்ளனர். இதுவரை 73 படகுகளை பறிமுதல் செய்து வைத்துள்ளனர்.
 2021 நவம்பர் மாதம் குஜராத் கடற்கரை அருகே பாகிஸ்தான் கடற்படையால் இந்திய மீனவர் ஒருவர் கொல்லப்பட்டபோது, பாகிஸ்தான் தூதரக அதிகாரிக்கு வெளியுறவுத் துறை அமைச்சகம் கண்டனம் தெரிவித்து சம்மன் அனுப்பியது. ஆனால் தமிழக மீனவர்கள் கொல்லப்படும்போது மத்திய அரசு மெளனம் காக்கிறது. இது நியாயமா?
 தமிழக மீனவர்கள் எல்லை தாண்டி மீன் பிடித்ததாக வழக்குப் பதிவு செய்து, அவர்களை நீதிமன்றத்தில் நிறுத்தி யாழ்ப்பாணம் சிறையில் அடைத்துள்ளனர். இலங்கைக் கடற்படையின் இந்த நடவடிக்கையைக் கண்டித்தும், கைது செய்யப்பட்ட மீனவர்களையும் படகுகளையும் விடுவிக்கக் கோரியும் இராமேஸ்வரம், மண்டபம் மீனவர்கள் வேலைநிறுத்தப் போராட்டத்தை நடத்தியுள்ளனர்.
 மீனவர் பிரச்னை தலைதூக்கும்போதெல்லாம் கச்சத்தீவு பிரச்னையும் தலையெடுக்கும். அந்த அளவுக்கு அவை இரண்டும் ஒன்றோடொன்று தொடர்புடையவை. அதை இரு நாடுகளும் கவனத்தில் கொள்வது நல்லது.
 கச்சத்தீவு ஆண்டாண்டு காலமாக தமிழகத்துக்குச் சொந்தமாக இருந்து வந்தது. அதுவே தமிழக மீனவர்களின் மீன்பிடித் தொழிலுக்கு எல்லையாகவும் இருந்து வந்தது. அதனை இந்திய அரசு, 1974-ஆம் ஆண்டு இலங்கைக்குக் கொடுத்து விட்டது. அப்போது முதலே தமிழக மீனவர்களின் பிரச்னை தொடங்கி விட்டது.
 1974-ஆம் ஆண்டு ஒப்பந்தம் கச்சத்தீவை இலங்கைக்கு அளித்தது. 1976-ஆம் ஆண்டு ஒப்பந்தம், கச்சத்தீவு பகுதிக்கு தமிழக மீனவர்கள் போகவும் கூடாது, மீன் பிடிக்கவும் கூடாது, அங்குள்ள அந்தோணியார் திருவிழாவுக்கும் மக்கள் போகக்கூடாது என்று முற்றுப்புள்ளி வைத்து விட்டது.
 1991-ஆம் ஆண்டு அப்போதைய தமிழக முதல்வர் ஜெயலலிதா கச்சத் தீவை மீட்கப்போவதாக சபதம் செய்தார். தமிழக மீனவர்களின் நலனைக் காக்க கச்சத் தீவை மீட்போம் என்ற முழக்கத்தை முன்வைத்தார். 1991 அக்டோபரில் தமிழக சட்டப்பேரவையில் இலங்கையிடமிருந்து கச்சத்தீவை மீட்கக் கோரும் தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டது.
 இப்போது கச்சத்தீவை மீட்க முடியவில்லை என்றாலும், அங்கு தமிழக மீனவருக்கு மீன்பிடி உரிமை வேண்டும். இதனை 1976-ஆம் ஆண்டு ஒப்பந்தத்தின் அடிப்படையில் செய்யலாம். இந்திய வெளியுறவுத் துறை இதில் கவனம் செலுத்த வேண்டும். தமிழ்நாட்டு மீனவர்களும் இந்திய மீனவர்களே என்பதை உணர வேண்டும்.
 புதிய ஆண்டு பிறந்தபோது நமது மீனவர்கள் இலங்கைச் சிறைகளில் இருந்தனர். இப்போது தமிழர்களின் தேசிய விழாவான பொங்கல் திருநாள் வரப் போகிறது. அப்போதாவது அவர்கள் தங்கள் குடும்பத்தினருடன் பொங்கல் கொண்டாட வேண்டும் என்பது தமிழக மக்கள் அனைவரின் விருப்பமாகும்.
 கட்டுரையாளர்:
 எழுத்தாளர்.
 

குழந்தைகள் குடும்பத்தின் முக்கிய அங்கம் என்பதில் மாற்றுக்கருத்து இல்லை. அவர்களின் உடல், மனம், மற்றும் சமூகம் சார்ந்த வளர்ச்சி குடும்பத்தைச் சார்ந்தது. சிதைந்த குடும்பச் சூழ்நிலையில் வளரும் குழந்தை சிறந்த மனதிடத்துடன் இருக்க முடியாது.
 இந்தியாவில் 14 வயதிற்கு உட்பட்ட குழந்தைகள் சுமார் 37 கோடி பேர் இருக்கின்றனர். பெருந்தொற்றுக் காலத்தில் ஏற்படும் பாதிப்புகள் இவர்களது மனவளர்ச்சிக்கு பெரும் சவாலாக இருப்பதாக இந்தியக் குழந்தை மருத்துவர்கள் கூட்டமைப்பு தெரிவிக்கிறது.
 பெருந்தொற்றுக் காலத்தில் குடும்பத்தின் அன்றாட செயல்பாடுகளில் பல மாறுதல்கள் ஏற்பட்டுள்ளன. பல பெற்றோர் வேலை இழந்துள்ளனர்; சிலருக்கு ஊதியம் குறைக்கப்பட்டுள்ளது; வீட்டிலிருந்து பல பெற்றோர் அலுவலகப் பணியைச் செய்கிறார்கள்.
 தாய் அலுவலகப் பணி செய்வதும், தந்தை வீட்டு வேலைகளைத் தொடர்ந்து செய்வதும், இரண்டு பெற்றோர்களும் வீட்டிலேயே இருப்பதும் குழந்தைகளுக்கு ஒரு புதிய சூழலாக இருக்கிறது.
 மார்ச் 2020 முதல் பள்ளிகள் மூடப்பட்டதால் குழந்தைகள் வீட்டிலேயே இருக்கின்றனர். நண்பர்களுடன் கூடி விளையாடி மகிழ்வது, பள்ளியில் கல்வி தவிர மற்ற செயல்பாடுகள், குழந்தைகளின் தினசரி செயல்களுக்கு ஒரு ஒழுங்கு, சாப்பிடும் நேரம், தூங்கும் நேரம் ஆகியவை மாறி இருப்பது, இணையம் மூலம் நடக்கும் வகுப்புகள் போன்றவற்றை அவர்களால் எளிதில் ஏற்றுக் கொள்ள முடியவில்லை. மனதில் வெறுப்பு ஏற்படுகிறது.
 சில நாட்கள் விடுமுறை என்றால் மகிழும் குழந்தைகளாலும் அதை ஆவலுடன் எதிர்பார்க்கும் பெற்றோர்களாலும் இந்த மிக நீண்ட விடுமுறையை ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. தங்களுடைய எதிர்காலமும் பிள்ளைகளின் எதிர்காலமும் கேள்விக்குறியாகி பெற்றோர்களின் மனதை அழுத்துகிறது. அவர்களுக்கும் கோபம், மனச்சிதைவு, எரிச்சல் ஆகியவை ஏற்படுகின்றன.
 இந்தப் பெருந்தொற்றுக் காலத்தில் குழந்தைகள் உட்பட பலரிடம் மனநல பாதிப்புகள் ஏற்பட்டிருப்பதாகவும், மனநல ஆலோசகர்கள், மனநல மருத்துவர்களிடம் பலர் சிகிச்சைக்கு வருவதாகவும் ஒரு புள்ளிவிவரம் தெரிவிக்கிறது.
 இது இந்தியாவில் மட்டுமல்ல, உலக அளவில் ஏற்பட்டிருக்கும் பாதிப்பு. மக்களின் மனோதிடம் பெரிய அளவில் பாதிக்கப்பட்டுள்ளதால், மனநல பாதிப்பு ஒரு நெருக்கடியை ஏற்படுத்தக்கூடும் என்று மருத்துவர்கள் கூறுகின்றனர்.
 தாய் அல்லது தந்தையுடன் (தனிப்பெற்றோரிடம்) வளரும் குழந்தைகள், முன்களப் பணியாளர்களின் குழந்தைகள் கூடுதல் தாக்கத்திற்கு ஆளாகி இருக்கின்றனர். பெற்றோர் அல்லது நெருங்கிய உறவினர்கள் தனிமைப்படுத்தப்படுவதைக் கூட குழந்தைகளால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை.
 தற்போது குழந்தைகள், வளரிளம் பருவத்தினரிடையே பல மாறுதல்கள் தெரிகின்றன. கவனச் சிதறல், யாரிடமாவது ஒட்டிக்கொண்டே இருப்பது போன்றவை அதிகமாகக் காணப்படுகின்றன. இவை குழந்தைகளின் படிப்பையும், மற்றவர்களுடன் பழகும் தன்மையையும் பாதிக்கின்றன. பெருந்தொற்றைப் பற்றி கேள்வி கேட்க குழந்தைகள் பயப்படுகிறார்கள்.
 வீடுகளில் சண்டையிடுதல், குழந்தைகளை அடிப்பது போன்றவை நோய்த்தொற்றுக் காலத்தில் பத்து மடங்கு அதிகரித்திருப்பதாக புள்ளிவிவரங்கள் தெரிவிக்கின்றன. குழந்தைகள் மீதான பாலியல் கொடுமைகள் அரங்கேறுகின்றன. ஏற்கெனவே மனநல பாதிப்பு உள்ள சிறார்களுக்கு இவை மிக அதிகமான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தும். இவை தொடர்ந்தால் பிற்காலத்தில் பெரிய அளவு மனநல பாதிப்புகளுக்கு குழந்தைகள் ஆளாகக் கூடும்.
 கருவுற்ற தாய்க்குக் கவலையும் மன அழுத்தமும் இருந்தால் அது சிசுவையும் பாதிக்கும். இந்த பெருந்தொற்றுக் காலத்தில் குழந்தைகள் தாயிடம் ஒட்டிக்கொள்கிறார்கள். பெருந்தொற்றால் அவர்களைப் பிரிய நேரிடும் என்ற பயம் அதிகம் இருக்கிறதாம். 6 முதல் 18 வயதுடைய குழந்தைகள் நோய்ப் பரவல், நோயின் பாதிப்புகள் பற்றிப் பெற்றோரிடம் கேள்விகளைக் கேட்கிறார்கள்.
 எல்லா வயது குழந்தைகளும் ஒருவித பயத்துடன் சாப்பிடப் பிடிக்காமல், தூக்கமின்மை, தனிமை, பதற்றம், பசி குறைவு ஆகியவற்றுடன் இருக்கிறார்கள் என்கின்றன ஆய்வு முடிவுகள்.
 பள்ளிகள் நீண்ட நாட்களாக மூடி இருந்ததால் தங்களது திறமைகளை வெளிப்படுத்தப் போதிய ஊக்கமின்றிக் குழந்தைகள் முடங்கிப் போய் இருக்கின்றனர். வெளி விளையாட்டுகள் இல்லாமல் இருப்பதும் அவர்களின் மனநலத்தை பாதிக்கிறது.
 தேர்வுகள் ரத்து செய்யப்படுவதால் கற்கும் திறன் பாதிக்கப்பட்டு அவர்களது எதிர்காலம் என்னவாகும் என்று பெற்றோர்களுக்கும் அச்சம் ஏற்பட்டுள்ளது. தனிமனித இடைவெளியை நீண்ட நாட்கள் கடைப்பிடிப்பதையும் குழந்தைகள் விரும்புவதில்லை.
 மாற்றுத் திறனாளிக் குழந்தைகளுக்கு மனநல பாதிப்புகள் அதிகம் என்கிறது புள்ளி விவரம். பெண் குழந்தைகளுக்கு இணையவழிக் கல்வி மறுக்கப்படுவதும் பள்ளி இடைநிற்றலும் அதிகரித்திருக்கின்றன.
 ஊரடங்கிற்கு பயந்து நிறைய தின்பண்டங்கள், விளையாட்டுப் பொருட்கள் வாங்கி சேமிக்கும் பழக்கமும் அதிகரித்துள்ளதாம். வீட்டில் அதிக நேரம் இருக்கும்போது சமூக ஊடகங்களில் கூடுதல் நேரம் செலவழிக்கிறார்கள். இணைய வழிக் கல்விக்காக அலைபேசிகளைப் பயன்படுத்தவேண்டியிருப்பதும் இதற்கு ஒரு காரணமாகிறது.
 பொது மருத்துவர்கள், குழந்தை நல மருத்துவர்கள் ஆகியோர் பெற்றோர்களுக்கும் குழந்தைகளுக்கும் உதவ வேண்டும். குழந்தைகளின் நடவடிக்கையில் மாறுதல் தெரிந்தால் தயக்கமின்றி உடனடியாக மனநல மருத்துவரிடம் குழந்தைகளை அழைத்துச் செல்ல வேண்டும்.
 அரசு மருத்துவமனைகளிலும் பெருந்தொற்று தொடர்பான மனநல ஆலோசனைகள் வழங்கப்படுகின்றன. தொற்று பாதித்த குடும்பத்துக் குழந்தைகளுக்கு மட்டுமின்றி அனைத்து குழந்தைகளும் மனநல பாதிப்புக்கு ஆளாகலாம். எனவே, கவனம் தேவை.
 தற்போது பள்ளிகளும் இயங்கத் தொடங்கியுள்ள நிலையில், ஆசிரியர்களும் சிறார்களின் மனநலத்தை உற்று நோக்கி உதவி செய்யலாம். உடல் நலம் மட்டுமின்றி குழந்தைகளின் மனநலமும் பாதுகாக்கப்பட வேண்டும் என்பதை உணர்ந்து அனைவரும் பொறுப்புடன் செயல்படுவோம்.

இந்த ஆண்டின் முதலாவது சட்டமன்றக் கூட்டத்தொடரை நேரடியாக ஒளிபரப்பியதன் வாயிலாக, அனைத்து சட்டமன்ற நிகழ்வுகளின் நேரடி ஒளிபரப்பு குறித்த தனது தேர்தல் வாக்குறுதியை நிறைவேற்றும் முயற்சியில் திமுக இறங்கியிருப்பது பாராட்டுக்குரியது. நாடாளுமன்ற அவைகளைப் போலத் தனி அலைவரிசையை வருங்காலத்தில் உருவாக்கிடவும் அதன் வழியாக ஆக்கபூர்வமான அரசியல் சூழலை வளர்த்தெடுக்கவும் வேண்டும். தமிழ்நாடு சட்டமன்றத்தின் நூற்றாண்டு கால நடவடிக்கைகள் அனைத்தும் மின்னுருவாக்கம் செய்யப்படும் என்ற நிதிநிலை அறிக்கையின் முந்தைய அறிவிப்பும் விரைவில் செயல்வடிவம் பெற வேண்டும்.

பயிர் பாதிப்பு நிவாரணங்களுக்கு நிதி விடுவிப்பு, சென்னை வெள்ளப் பாதிப்புகளுக்கு நிரந்தரத் தீர்வு காண நிதி ஒதுக்கீடு உள்ளிட்ட அறிவிப்புகள் வரவேற்புக்குரியவை. அம்மா உணவகங்கள் மூடப்படாது என்ற முதல்வரின் அறிவிப்பு, எளியோர் நெஞ்சில் நிம்மதியை ஏற்படுத்தியுள்ளது. ஆளுங்கட்சியைச் சேர்ந்தவர்கள் சிறு குற்றத்தில் ஈடுபட்டாலும் தண்டனையை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருக்கும் என்ற முதல்வரின் எச்சரிக்கையை அவரது கட்சியினர் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும்.

கூட்டுறவுச் சங்கங்களுக்கான நெகிழ்வான விதிமுறைகள் ஊழலுக்கான வாய்ப்புகளை உருவாக்குகின்றன. அதை நீக்கும் முயற்சியாக இயக்குநர்களின் பதவிக் காலத்தைக் குறைக்கும் சட்டத் திருத்தத்தைத் தமிழ்நாடு அரசு நிறைவேற்றியுள்ளது. பெருந்தொற்றுக் காலத்தில் கடுமையான பொருளாதார நெருக்கடியை எதிர்கொண்டுள்ள இந்தியா போன்ற வளரும் நாடுகளுக்கு, கூட்டுறவு முறையைப் பலப்படுத்த வேண்டிய தேவை எழுந்துள்ளது. இது தொடர்பில், மத்திய உள் துறை அமைச்சரும் தொடர்ந்து வலியுறுத்திவருகிறார். கூட்டுறவுத் துறை சீர்திருத்தங்களைத் திமுக அரசு இன்னும் தீவிரப்படுத்த வேண்டும்.

நிறைவேற்றப்பட்டுள்ள 13 சட்ட முன்வடிவுகளில் பெரும் பாராட்டைப் பெற்றிருப்பது, தமிழ்நாடு அரசுக்குச் சொந்தமான பொதுத் துறை நிறுவனங்கள், வாரியங்கள் மற்றும் மாநில அரசின் கட்டுப்பாட்டிலுள்ள அனைத்து அதிகார அமைப்புகளுக்குமான ஊழியர்கள், தமிழ்நாடு அரசுப் பணியாளர் தேர்வாணையத்தின் வாயிலாக நியமிக்கப்படுவதற்கான சட்ட முன்வடிவாகும். இந்தச் சட்டமன்றக் கூட்டத்தொடரின் கடைசி நாளன்று, இந்தச் சட்ட முன்வடிவு அவையில் நிறைவேற்றப்பட்டது, ஆளுங்கட்சியின் மற்ற அறிவிப்புகளைப் பின்தள்ளிவிட்டு, முதன்மையான கவனத்தை ஈர்த்துள்ளது. உள்ளாட்சி அமைப்புகள், கூட்டுறவுச் சங்கங்கள், மின்வாரியம் ஆகியவற்றில் ஊழியர்களை நியமிப்பதில் அவ்வப்போதைய ஆளுங்கட்சிகள் தங்களது செல்வாக்கைச் செலுத்துவதற்கு வாய்ப்புகளைப் பெற்றுள்ளன. என்றபோதும், திமுக தனக்கான வாய்ப்புகளை மறுத்து அந்நியமனங்களை வெளிப்படையாக நடத்துவதற்கு முன்வந்திருப்பது தமிழ்நாட்டின் நிர்வாகத் துறையில் ஒரு திருப்புமுனையாக அமையும்.

டிஎன்பிஎஸ்சி வழியாகத் தேர்வுகள் நடத்தப்பட்டு, இந்நியமனங்கள் அளிக்கப்படவுள்ள அதே வேளையில், முதன்மைத் தேர்வுகளில் விரித்துரைக்கும் வகையிலான விடைத்தாள்கள் திருத்தப்படுவது குறித்த வழிகாட்டு நெறிமுறைகளையும் வெளிப்படையாக அறிவிக்க வேண்டும். அனைத்துக்கும் மேலாக, எழுத்துத் தேர்வில் அதிக மதிப்பெண்களைப் பெற்றவர்கள் நேர்காணல் தேர்வில் மதிப்பெண் குறைந்து வேலைவாய்ப்பை இழந்துவிடக் கூடாது என்பதையும் உறுதிப்படுத்த வேண்டும்.

பல்கலைக்கழக மானியக் குழு (யு.ஜி.சி) பரிந்துரையின் படி இன்னும் இரண்டு ஆண்டுகளில் அரசுப் பல்கலைக்கழகங்கள் மற்றும் கல்லூரிகளில் உதவிப் பேராசிரியராகப் பணியில் சேர்வதற்கு முனைவர் பட்டம் கட்டாயமாக்கப்படும் என்ற அறிவிப்பு 2 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே வெளியிடப்பட்டது. கரோனாவின் தாக்கம் காரணமாக 2023, அக்டோபரிலிருந்து இந்த அறிவிப்பு அமலுக்கு வரும் என்று யூ.ஜி.சி. சமீபத்தில் அறிவித்திருக்கிறது. இதனால் முன்பு இருந்ததை விடவும் முனைவர் பட்டப் படிப்புக்கான அனுமதி சேர்க்கை எண்ணிக்கை கணிசமாக அதிகரித்திருக்கிறது.

அதேபோல, ஏற்கெனவே தனியார் கல்லூரிகள், ஆய்வகங்கள் மற்றும் தனியார் நிறுவனங்களில் பணியாற்றியவர்கள் பலரும் வேலையை விட்டுவிட்டு முழுநேர முனைவர் பட்டம் பயில்வதற்குச் சேர்கின்றனர். முழுநேர முனைவர் பட்டம் பெற்றால் மட்டுமே தொழிற்கல்விப் பட்டப் படிப்பைப் பயிற்றுவிக்கும் பல்கலைக்கழகங்களில் உதவிப் பேராசிரியர் பணிக்கும், அரசின் ஆராய்ச்சி மையங்களில் விஞ்ஞானி பணிக்கும் சேர முடியும் என்ற விதிமுறை அமலுக்கு வந்துள்ளதன் விளைவே இது.

இந்தியாவின் மற்ற மாநிலங்களைக் காட்டிலும் தமிழ்நாட்டில்தான் அதிகமான அளவில் முனைவர் பட்டம் பெறுகிறார்கள் என்கிறது புள்ளிவிவரம். கேரள மத்திய பல்கலைக்கழகம் முழுநேர முனைவர் பட்டம் பயிலும் மாணவர்களிடத்தில் நடத்திய ஆய்வில் 70%-க்கும் அதிகமான மாணவர்கள் மனச்சோர்வுக்கு உள்ளாகியிருக்கிறார்கள் என்று குறிப்பிட்டுள்ளது. இந்தப் பிரச்சினைக்கான காரணிகளாக போதிய உதவித்தொகை இல்லாமை, ஆய்வு வழிகாட்டியின் ஒத்துழைப்பின்மை, குடும்பப் பொருளாதாரச் சூழல், அதிக நேர உழைப்பு போன்றவை குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. இதில் முக்கியமாக உதவித்தொகை என்பது பெரும் பிரச்சினையாக இருக்கிறது.

முனைவர் பட்டம் பயிலும் மாணவர்கள் 25 வயதுக்கும் மேற்பட்டவர்களாகத்தான் இருக்கிறார்கள். அந்த வயதில் உடன் படித்தவர்கள் எல்லாம் பெரும்பாலும் வேலைக்குச் சென்று சம்பாதிக்கும் நிலையில் இருக்கும்போது வீட்டில் பணம் பெற்றுப் படிப்பது என்பதே சங்கடமான சூழல்தான். அதிலும் உதவித்தொகை இல்லாமல் கல்லூரிக் கட்டணம், விடுதி உணவுக் கட்டணம், ஆய்வுக்குச் செலவாகும் தொகை, ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகளை வெளியிடுவதற்குத் தேவையான கட்டணம் உள்ளிட்ட அனைத்துக்கும் பெற்றோரைச் சார்ந்திருப்பது என்பது ஏழ்மையான பின்னணியிலிருந்து வரும் மாணவர்களைப் பெரும் மனஉளைச்சலுக்கு உள்ளாக்குகிறது.

சீனா, பிரேசில் போன்ற நமக்கு இணையான நாடுகளில் ஆராய்ச்சிக்கும் மேம்பாட்டுக்கும் ஒதுக்கீடு செய்யும் தொகையில் கால் பங்குகூட இந்திய அரசு ஒதுக்குவதில்லை. ஒரு நாடு ஆராய்ச்சிக்கும் மேம்பாட்டுக்கும் நிதி ஒதுக்கீடு செய்வதைப் பொறுத்தே அந்நாட்டின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி சதவீதம் அதிகரிப்பதாக ஆய்வுகள் கூறுகின்றன. ஆனால், இந்திய அரசு ஏனோ ஆராய்ச்சிக்கும் மேம்பாட்டுக்கும் தொகை ஒதுக்குவதில் சுணக்கம் காட்டிவருவதால் மேலும் நாம் ஆய்வில் பின்னோக்கிச் செல்லும் நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டிருக்கிறோம். மத்திய அரசு வழங்கும் யூ.ஜி.சி. கல்வி உதவித்தொகை மற்றும் இந்திய வேளாண் ஆராய்ச்சி கவுன்சில் வழங்கும் உதவித்தொகை குறைவான நபர்களுக்கே வழங்கப்படுவதால் பல முழுநேர முனைவர் பட்ட மாணவர்களின் படிப்பு என்பது மாநில அரசின் உதவித்தொகையை நம்பித்தான் இருக்கிறது.

சமீபத்தில் தமிழ்நாடு அரசு முழுநேர முனைவர் பட்டம் பயிலும் தாழ்த்தப்பட்ட மற்றும் பழங்குடியின மாணவர்களுக்கான கல்வி உதவித்தொகையை ஆண்டுக்கு ரூ.50,000-லிருந்து ரூ. ஒரு லட்சமாக உயர்த்தியிருப்பது வரவேற்கத்தக்கது. அதேபோல இந்த உதவித்தொகையைப் பெறுவதற்கான மாணவர்களின் குடும்பத்தின் வருமான வரம்பையும் ரூ.2.50 லட்சத்திலிருந்து ரூ.8 லட்சமாக உயர்த்தியுள்ளது. ஆனால், முழுநேர முனைவர் பட்டம் பயிலும் பிற்படுத்தப்பட்ட மற்றும் மிகவும் பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பைச் சார்ந்த மாணவர்களுக்குக் கல்வி உதவித்தொகையானது மிகவும் குறைவாகவே வழங்கப்பட்டுவருகிறது.

குறிப்பாக, நாம் வேளாண்மையைத்தான் முக்கியத் தொழிலாகக் கருதுகிறோம். அதற்குக் காரணம் நம் நாட்டில் 60%-க்கும் அதிகமானோர் நேர்முகமாகவோ அல்லது மறைமுகமாகவோ வேளாண்மை மற்றும் அதுசார்ந்த தொழிலில் ஈடுபட்டுவருகிறார்கள். அப்படிப்பட்ட இன்றியமையாத வேளாண்மைத் துறையின் மேம்பாட்டுக்காக ஆய்வு மேற்கொள்ளும் தமிழ்நாடு வேளாண்மைப் பல்கலைக்கழகத்தில் முனைவர் பட்டம் பயிலும் பிற்படுத்தப்பட்ட மற்றும் மிகவும் பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பைச் சார்ந்த மாணவர்களுக்கு ஒரு ஆண்டுக்கு ரூ. 4,000 மட்டுமே உதவித்தொகையாக வழங்கப்படுகிறது. இங்கு முதுநிலைப் பட்டம் பயிலும் மாணவர்களுக்கே ரூ.17,000 உதவித்தொகை வழங்கும் நிலையில் அதற்கும் மேல் படிக்கும் முனைவர் பட்டத்துக்குக் குறைவான உதவித்தொகையை அரசு வழங்குவது மாணவர்களுக்கு மிகுந்த ஏமாற்றத்தை அளிக்கிறது.

மேற்கு வங்கம், கேரளம், சத்தீஸ்கர், குஜராத் போன்ற மாநிலங்களில் உள்ள வேளாண்மைப் பல்கலைக்கழகங்களிலும், மத்தியப் பல்கலைக்கழகங்களிலும் முனைவர் பட்டம் பயில்வதற்குச் சேர்ந்தவுடன் மாதந்தோறும் ரூ.5,000 முதல் ரூ.8,000 வரை உதவித்தொகை அந்தந்த மாநில அரசுகளாலும் மத்திய அரசாலும் வழங்கப்படுகிறது. இதைவிட வேறு ஏதாவது அதிகமான உதவித்தொகைக்கு விண்ணப்பித்து அதை பெறும்வரை அந்த மாணவர் மாநில அரசின் உதவித்தொகையைப் பயன்படுத்திக்கொள்ளும் வகையில் மாணவர்களுக்கு அமைகிறது. ஆனால், தமிழ்நாட்டில் இப்படியான சூழல் இல்லை என்பதுதான் நிதர்சனம். மற்ற மாநிலங்களைக் காட்டிலும் கல்விக் கட்டணமும் இங்கு அதிகமாகவே இருக்கிறது.

இதனால் பணவசதி படைத்தவர்கள் மட்டுமே முனைவர் பட்டம் பயிலக்கூடிய சூழல் உருவாகியுள்ளது. ஆர்வமும் திறமையும் இருந்தும் பணவசதி இல்லாத காரணத்தால் பலர் முனைவர் பட்டம் பயில முடியாத நிலைக்குத் தள்ளப்படுகிறார்கள். இதனைக் கருத்தில் கொண்டு தமிழ்நாடு அரசு முழுநேர முனைவர் பட்டம் பயிலும் இதர பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பைச் சார்ந்த மாணவர்களுக்கும் உதவித்தொகையை மற்ற மாநிலங்களுக்கு இணையாக உயர்த்தி வழங்கிட வேண்டும்.

அதுதான் ஏற்கெனவே பயிலும் மாணவர்களுக்கும், புதிதாய் முனைவர் பட்டம் பயில்வதற்குச் சேரும் மாணவர்களுக்கும் உத்வேகமாய் இருக்கும். மாணவர்களின் நலனுக்காக பல்வேறு முன்னெடுப்புகளை மேற்கொள்ளும் அரசு இந்த விஷயத்திலும் நல்ல முடிவை எடுப்பது பலரது வாழ்வில் வெளிச்சத்தை உண்டாக்கும் என்பதில் ஐயமில்லை.

- மு. ஜெயராஜ், வேளாண் ஆராய்ச்சியாளர். தொடர்புக்கு: jayarajm96@gmail.com

மத்திய அரசை ‘ஒன்றிய அரசு’ என்று சொல்லலாமா? இந்தக் கேள்வியில் தொடங்கி அண்மையில் ஒரு விவாதம். சொல்லின் பொருள் பற்றிய மொழிப் பயிற்சி போன்றதல்ல இந்த விவாதம். இது சொல் அரசியல். வழக்கமான அரசியலில் இல்லாத நுட்பமும் நளினமும் சொல் அரசியலுக்கு உண்டு. மொழியும் அரசியல் போக்குகளை நிச்சயிக்க வல்லது. இப்படிச் சொல்வதால் மொழி நடையின் கவர்ச்சி என்ற மலினத்தைத்தான் சொல்கிறேன் என்று நினைத்துவிடக் கூடாது.

மத்திய - மாநில அரசுகளின் அதிகார உறவு பற்றிய சொல்லாடல் 1960-களில் தொடங்கியது. அண்ணாவோடு ராஜாஜியின் பங்களிப்பும் இதற்கு உண்டு. இப்போது தமிழ்நாடு முதல்வர், ‘ஒன்றிய அரசு’ என்பது சட்டத்தில் இல்லாத தொடர் அல்ல, அதைப் பயன்படுத்திக்கொண்டே இருப்போம் என்று கூறியுள்ளார். ‘ஒன்றியம்’ என்பதை மையச் சொல்லாக்கி, ஏற்கெனவே இருக்கும் சொல்லாடலை அதன் வசத்தில் வைத்துக் கட்டமைத்துக்கொள்கிறார். இதைத்தான் மொழி வழியாக அரசியல் போக்குகளை நிர்ணயிப்பது என்றேன்.

இனிமேலும் இணைச் சொல்லாகுமா?

மொழி எப்படிச் செயல்படுகிறது என்று பார்ப்பவர்களுக்கு இது சுவாரசியமான பிரச்சினை. இதைக் கொஞ்சம் விவரமாகச் சொல்லலாம். ‘ஒன்றிய அரசு’ என்பதால் என்ன சாதித்துவிட்டார்கள் என்று கேட்கக்கூடும். ‘மத்திய அரசு’ என்பதை ‘ஒன்றிய அரசு’க்கு இணைச் சொல்லாக்க இனி நாம் தயங்குவோம். ‘மத்திய அரசு’ என்பது ஒரு நூலாவது வேறுபட்ட அரசமைப்புச் சித்தாந்தத்தைச் சேர்ந்ததாகத் தோன்றும்.

அகராதியில் ‘ஒன்றிய அரசு’ என்று வந்தால் “காண்க ‘மத்திய அரசு’ ” என்று தருவார்களா? கட்டுரை எழுதும் மாணவர் ‘மத்திய அரசு’ என்று எழுதுவதை ‘ஒன்றிய அரசு’ என்று ஆசிரியர் திருத்தினால், அதைச் சித்தாந்த வக்கிரம் என்போமா, துல்லியம் என்று பாராட்டுவோமா? “‘மைய அரசு’, ‘நடுவண் அரசு’, ‘மத்திய அரசு’, ‘ஒன்றிய அரசு’ இவற்றுள் பொருத்தமானதைக் காட்டுக” என்று தேர்வில் ஒரு கேள்வி இருந்தால், கேள்வியில் குறை என்று சொல்ல மாட்டோம்.

“இணைச் சொல்லா என்ற பிரச்சினையை விடுங்கள், ‘ஒன்றியம்’ என்பதற்குப் பொருள்தான் என்ன?” என்றும் சிலர் கேட்கக்கூடும். சொல் தன் பொருளை எப்படிப் பெறுகிறது என்று அவர்களுக்கு விளக்க வேண்டும். கடலையை உடைப்பதுபோல் சொல்லிலிருந்து பொருளை எடுத்துக்கொள்வது இல்லை. பொருள் சொல்லுக்குள் இல்லை. சொல் தன் அளவிலேயே, சுய இயக்கத்தில் பொருள் தராது. மற்ற சொற்களிலிருந்து எப்படி வேறுபடுகிறது என்பதில்தான் சொல்லின் பொருள் இருக்கிறது. ‘அந்தி’ என்ற சொல் ‘விடியல்’ என்பதிலிருந்து அர்த்தம் பெறுவதுபோல்.

‘ஒன்றிய அரசு’ என்பது ‘மத்திய அரசி’லிருந்து எப்படி வேறுபடுகிறது என்பதுதான் அதன் பொருள். புதிய சமன்பாட்டுக்கான சொல்லாடலாகத் திரண்டுகொள்ளும் ‘ஒன்றிய அரசு’ மத்திய அரசை எப்படி அவதானிக்கலாம் என்பதை மட்டும் சொல்லவில்லை. மாநில அரசின் சுய அடையாளமும் அங்கேயே சுரக்கிறது. அதற்கு வந்த எதிர்ப்பே தான் கட்டிய வேடத்தில் அது கச்சிதமாகப் பொருந்திக்கொள்ள உதவியது. மாநில அரசு கோருவதை மத்திய அரசு ஏற்றாலும் மறுத்தாலும் இனி அதை ‘ஒன்றியம்’ என்ற உரைகல்லில் உரைத்து மாற்று காண்பார்கள்.

பொருளின் விளையாட்டுக் களம்

பொருள் முடிவாகிவிட்டதாக மூடியிருந்த ‘மத்திய அரசு’, ‘ஒன்றிய அரசு’ இரண்டுமே இப்போது திறந்துகொண்டன. ஒரு சொல்லின் பொருள் கூறு ஏதாவது அழுத்தமாக வேண்டுமானால், அதை மற்றதன் பொருள் கூறுகளை மாற்றி அமைப்பதால் எளிதாகச் செய்ய முடியும். இரண்டுமே பரந்து கிடக்கும் அர்த்த மைதானங்கள். இதைத்தான் ‘ஒன்றியம்’ என்ற சொல் சாதித்தது. சொல்லுக்கு என்றைக்குமே பொருள் நிலைக்காதா என்று கேட்கக்கூடும். சொல் தனக்கு வேண்டிய பொருளை ஈர்த்துக்கொள்ளச் செய்வது அரசியல் சொல்லாடலின் நுட்பமான இயக்கம்; குற்றமல்ல. இதற்கு ஈடுகொடுக்கும் இன்னொரு சொல்லாடலைக் கட்டமைக்க முடியுமானால் அதுதான் பொருத்தமான எதிர்வினை. அப்போதும் நீங்கள் செய்யப்போவது இதே சொல் அரசியல்தான்.

அதாவது, சொல்லின் பொருள் உறைந்துபோகாமல் பார்த்துக்கொள்வது. சித்தாந்த நீரோட்டத்தில் மையச் சொற்களின் பொருள் நிலைப்பதில்லை. ‘இந்திய அரசு’, ‘ஒன்றிய அரசு’ - இப்படி எதுவானாலும் அதனதன் பொருள், அரசியல் அமைப்புச் சட்டத்தில் உள்ளவாறுதானே என்றும் கேட்கலாம். சட்டங்களின் சொற்களுக்குக்கூட அந்தந்தச் சட்டங்களிலேயே விளக்கம் இருக்கிறதே என்றும் சொல்லலாம். எதைச் சொல்ல ஒரு சொல் வருகிறது என்பதற்கு யூஜின் நீடா சில விளக்கங்களைத் தொகுத்துள்ளார். நான் என்ன நினைத்து ஒரு சொல்லைச் சொல்கிறேனோ அதுதான் அதன் பொருள்.

கேட்பவர் என்ன புரிந்துகொள்கிறாரோ அதுதான் பொருள். பொதுவாக, மக்களுக்கு என்ன தோன்றுகிறதோ அதுவேதான் பொருள். துறை வல்லுநர்கள் என்ன சொல்கிறார்களோ அதுதான் சொல்லின் பொருள். இப்படி விளக்கங்கள் பல. அரசமைப்புக்குச் சட்ட வல்லுநர்கள் என்ன பொருள்கொள்கிறார்களோ அதுதான் அதன் பொருள் என்பது ஏற்கக்கூடியதுதான். ஆனால், அந்தப் பொருளும் சித்தாந்த நிலவரங்களுக்கு ஏற்ப மாறும் என்பதும் யதார்த்தம்.

சொல்லாடல் வசமாகும் அரசியல்

இந்திய அரசுக்காகத் தமிழ்நாடு அரசின் சட்டத் துறை அரசமைப்புச் சட்டத்தை 2009-ம் ஆண்டு மொழிபெயர்த்துள்ளது. அதிகாரபூர்வமான இந்த மொழிபெயர்ப்பில், ‘ஒன்றியம்’ என்பது தாராளமாகப் புழங்குகிறது. அந்தச் சொல்லை ஆங்கில மூலத்தோடு பொருத்திப் பொருள்கொள்ள வேண்டும். ஆங்கிலச் சொல்லுக்கு அரசமைப்பின் பின்னணியில் பொருள் தேட வேண்டும். அரசமைப்புக்கோ ஐரோப்பிய முன்மாதிரிகளில் பொருள் அறிய வேண்டும்.

தத்துவவியலர் தெரிதா சொல்வதுபோல், சொல்லின் பொருள் எந்தக் கோட்டிலும் நிலைகொள்வதில்லை. ‘ஒன்றியம்’ முறையான சொல்லாவது அது அதிகாரபூர்வமான மொழிபெயர்ப்பில் இருப்பதால் மட்டுமே அல்ல. அது மாற்றுச் சொல்லாடலின் மையம். புதுச் சொல்லாடல்கள்தானே அரசியல் மாற்றத்தின் ஆரம்பமும் அடையாளமும்!

- தங்க.ஜெயராமன், ‘காவிரி வெறும் நீரல்ல’ உள்ளிட்ட நூல்களின் ஆசிரியர். தொடர்புக்கு: profjayaraman@gmail.com

தேசிய அரசியலில் ஆதிக்கம் செலுத்தும் உத்தரப் பிரதேசம், அதன் சட்டமன்றத் தேர்தலிலும் திருப்பங்கள் நிறைந்த வரலாற்றைக் கொண்டுள்ளது. மாநிலம் தேர்தலுக்குத் தயாராகி வரும் நிலையில், அடிக்கடி மாறிவரும் அரசாங்கங்கள் மற்றும் முதல்வர்கள் மற்றும் முக்கிய தலைவர்களின் பங்கு ஆகியவற்றைப் பார்ப்போம்.

Explained: The politics of Uttar Pradesh, over the years: லோக்சபாவில் உள்ள 543 இடங்களில் 80 இடங்களும், சட்டசபையில் 403 இடங்களும், ராஜ்யசபாவில் உள்ள 245 இடங்களில் 31 இடங்களும், 100 உறுப்பினர்களைக் கொண்ட சட்டப் மேலவையையும் தவிர, 15 கோடிக்கும் அதிகமான வாக்காளர்களைக் கொண்ட உத்தரப் பிரதேசம் நாட்டின் அரசியலில் மற்ற மாநிலங்களில் இல்லாத அளவுக்கு அதிக முக்கியத்துவத்தைக் கொண்டுள்ளது. மார்ச் 19, 2017 அன்று முதல்வராகப் பதவியேற்ற யோகி ஆதித்யநாத், ஐந்தாண்டு பதவிக் காலத்தை நிறைவு செய்யும் மூன்றாவது முதல்வர் (அகிலேஷ் யாதவ் மற்றும் மாயாவதிக்குப் பிறகு) ஆவார்.

403 சட்டமன்ற இடங்களில் தற்போது 9 இடங்கள் காலியாக உள்ளன; 394 உறுப்பினர்களில், BJP 303, SP 49, BSP 15 மற்றும் காங்கிரஸ் 7. உ.பி.யில் பிப்ரவரி 10 முதல் மார்ச் 7 வரை ஏழு கட்டங்களாக தேர்தல்கள் நடைபெறவுள்ள நிலையில், அதன் அரசியல் வரலாற்றை இப்போது பார்க்கலாம்.

2017: யோகியின் தோற்றம்

2017 தேர்தல் பிஜேபி மீண்டும் வருவதைக் குறித்தது. இந்த தேர்தலில் பாஜக மாநிலத்தில் 312 இடங்களைக் கைப்பற்றியது, இதில் அதன் கூட்டணிக் கட்சிகளின் எண்ணிக்கையைக் கணக்கிடவில்லை, மற்றும் இந்த தேர்தலில் தான் யோகி ஆதித்யநாத்தின் தோற்றமும் நடந்தது. கோரக்பூரில் உள்ள கோரக்ஷ் பீத் தலைவர் யோகி ஆதித்யநாத் லோக்சபா எம்.பி.யாக இருந்தபோது, ​​அவரை முதல்வராக பதவியில் அமர்த்த பாஜக முடிவு செய்தது. பாஜக முதல்வர் வேட்பாளரை முன்னிறுத்தாமல் தேர்தலில் போட்டியிட்டது. அப்போது விஸ்வ ஹிந்து பரிஷத்தில் (விஎச்பி) இருந்து பாஜகவுக்கு வந்த எம்பி கேசவ் பிரசாத் மவுரியா, மாநில கட்சித் தலைவராக இருந்தார். யோகி ஆதித்யநாத்தின் நியமனம் கட்சியில் பலரையும் ஆச்சரியப்படுத்தியது.

ஆர்எஸ்எஸ் மற்றும் மாநில பிஜேபி பொதுச் செயலாளர் (அமைப்பு) சுனில் பன்சால் பாஜக அரசாங்கத்தின் முடிவுகளில் செல்வாக்கு செலுத்தியதாக அறியப்பட்டாலும், உ.பி.யில் கட்சிக்குள் தனக்குச் சாத்தியமான சவாலானவர்கள் இப்போது பின்தங்கிய நிலையில் உள்ளனர் என்ற கருத்தை யோகி ஆதித்யநாத் உருவாக்கி இருக்கிறார். இன்று, அவரது ஆதரவாளர்கள் வரும் ஆண்டுகளில் மத்திய அரசில் அவருக்கு ஒரு பெரிய பங்கைக் காண்கிறார்கள்.

2012: அகிலேஷின் அபிஷேகம்

முலாயம் சிங் யாதவின் ஆட்சியில் சமாஜ்வாதி கட்சி (SP) சமூகவாதிகளின் கட்சி என்ற பெயரைப் பெற்றது. அவரது பொறியாளர் மகன் அகிலேஷ், சில குற்றவாளிகளை எஸ்பி கட்சிக்குள் நுழைய விடாமல் தடுத்தார். அதுவும், வேலையில்லாத இளைஞர்களுக்கு இலவச மடிக்கணினிகள் மற்றும் நிதியுதவி வழங்குவதாக அவர் அளித்த வாக்குறுதிகளும் அவருக்குச் சாதகமாகச் செயல்பட்டன. சர்க்காரி தொகுதியில் போட்டியிட உமாபாரதியை பாஜக கொண்டுவந்த தேர்தலில், முலாயம் தனது மகனை முதல்வராக்குவார் என்ற தகவல் வெளியானது. SP 224 இடங்களை வென்றது, மேலும் அகிலேஷ் 38 வயதில் மாநிலத்தின் இளைய முதல்வராக பதவியேற்றார்.

அகிலேஷின் ஆட்சி உள்ளூர் பிரச்சனைகளால் திணறியது. அகிலேஷ் தன்னை யாதவர்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களின் பெரும் பகுதியினரின் தலைவராக குறைத்துக்கொண்டவராகவும் காணப்பட்டார். அவர் தனது கட்சியின் ஆதரவுத் தளத்திற்கு முக்கியமான இட ஒதுக்கீடு மற்றும் பிற பிரச்சினைகள் குறித்துப் பேசத் தயங்கினார், மேலும் அகிலேஷ் தனது சாதியைச் சேர்ந்த ஏராளமானவர்களை மாநில அரசுப் பணியாளர் தேர்வாணையம் மூலம் தேர்ந்தெடுக்கப்பட செய்வதாக பாஜக செய்தியை பரப்பியது. அவர் தனது கட்சியின் தலைமையை கைப்பற்றினார், அவரது மாமாக்களை ஓரங்கட்டினார், ஆனால் 2017 தேர்தலில் தோல்வியடைந்தார்.

2007: மாயாவதியின் மறுபிரவேசம்

மாயாவதி நான்காவது முறையாக முதலமைச்சராகப் பதவியேற்றது வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்கது, ஏனெனில் அவர் 1991க்குப் பிறகு முதன்முதலில் தனிப்பெரும்பான்மையைப் பெற்றார். அவரது சமூகப் பொறியியலில் அவரது வழிகாட்டியான கன்ஷிராம் எதிர்த்த பிராமணர்களும் அடங்குவர், மேலும் தலித்-பிராமண சேர்க்கை அவருக்கு 206 இடங்களைக் கொண்டு வந்தது. முழு ஐந்தாண்டு பதவிக் காலத்தை (2007-12) முடித்த உ.பி.யின் முதல் முதல்வர் மாயாவதி ஆவார். அவரும் அவரது உதவியாளர் சதீஷ் மிஸ்ராவும் 2022 இல் அதே சாதி அடிப்படையிலான சூத்திரத்தை முயற்சிக்கிறார்கள்.

2002: முலாயம் மீண்டும் ஆட்சியை பிடித்தார்

2002 மார்ச் முதல் மே வரை குடியரசுத் தலைவர் ஆட்சி அமலுக்கு வந்ததைத் தொடர்ந்து, பிஎஸ்பிக்கு பாஜக ஆதரவு அளித்ததைத் தொடர்ந்து, மூன்றாவது முறையாக மாயாவதி முதல்வரானார். ஆனால் சில பிஜேபி தலைவர்கள் கூட்டணிக்கு எதிராக பிரச்சாரம் செய்யத் தொடங்கினர், மாயாவதி ஆகஸ்ட் 2003 இல் ராஜினாமா செய்தார். முலாயம் BSP அதிருப்தியாளர்களின் ஆதரவுடன் பதவியேற்றார், மேலும் 2007 வரை அரசாங்கத்தை நடத்தினார். NDA 2004 இல் மத்தியில் ஆட்சியை இழந்தாலும், SP கட்சி 39 மக்களவை இடங்களை பெற்றது. முலாயம் தனது குடும்பத்தினருக்கு எதிரான புகாரின் அடிப்படையில் சிபிஐ முதற்கட்ட விசாரணையின் காரணமாக மத்தியில் ஆட்சியில் இருந்த அரசாங்கங்களின் தொடர்ச்சியான அழுத்தங்களுக்கு உள்ளாகி வருவது தெரிந்ததே.

1999-02: கல்யாண் சிங் மற்றும் ராஜ்நாத் சிங்

முதல்வர் கல்யாண் சிங்கின் மேற்பார்வையில், 1998-ல் பாஜக, உ.பி.யின் அப்போதைய 85 மக்களவைத் தொகுதிகளில் 58-ஐ வென்றது. ஆனால் 1999 இல், எண்ணிக்கை 29 ஆகக் குறைந்தது. கல்யாண் சிங் தனக்கு எதிரான பரப்புரைக்கு மத்தியில், ராஜினாமா செய்ய மறுத்து ராஜ்நாத் சிங்கிற்கு வழிவிட மறுத்தார். பிஜேபி எட்டாக்கனி ராம் பிரகாஷ் குப்தாவை முதல்வர் நாற்காலிக்கு உயர்த்தியது; உ.பி.யில் ஜாட்களுக்கு அவரது அரசு ஓபிசி அந்தஸ்து வழங்கியது. கல்யாண் சிங்-கல்ராஜ் மிஸ்ரா தலைமை தனது பிடியை இழந்ததால், கல்யாண் சிங் பாஜகவை விட்டு வெளியேறினார், அதே நேரத்தில் ராம் பிரகாஷ் குப்தாவும் ஆதரவை இழந்தார். அக்டோபர் 2000 இல் ராஜ்நாத் சிங் முதல்வராக ஆனார். அவர் முதல்வராக இருந்த 18 மாதங்களில், மறைந்த ஹுகும் சிங் தலைமையிலான சமாஜிக் நியாய சமிதியை அவர் நியமித்தார், இது மாநிலத்தில் யாதவர்களை விட ஜாட்கள் மிகவும் பின்தங்கியவர்களாக குறிப்பிட்டது. ஆனால், அந்த முயற்சிகளை உச்சநீதிமன்றம் ரத்து செய்தது. 2002 இல், பாஜக வெறும் 88 இடங்களுடன் மூன்றாவது இடத்தைப் பிடித்தது, ராஜ்நாத் சிங் டெல்லிக்குத் திரும்பினார்.

1996-03: குறுகிய கால முதல்வர்கள்

1996 தேர்தலில், பாஜக 174 இடங்களை வென்றது, பெரும்பான்மை இல்லாததால், குடியரசுத் தலைவர் ஆட்சி அமல்படுத்தப்பட்டது. ஏப்ரல் 1997 இல், பிஜேபி மற்றும் பிஎஸ்பி (67 எம்எல்ஏக்கள்) ஆறு மாதங்களுக்கு ஒருமுறை முதல்வர்களை மாற்ற ஒப்புக்கொண்டன. மாயாவதி முதல் ஆறு மாதங்கள் ஆட்சியில் இருந்து, பின்னர் கல்யாண் சிங்கிற்கு வழிவிட்டார், ஆனால் விரைவில் ஆதரவை விலக்கிக் கொண்டார். பகுஜன் சமாஜ் கட்சி மற்றும் காங்கிரஸை உடைத்து பாஜக இதற்கு பதிலடி கொடுத்தது. சௌத்ரி நரேந்திர சிங் தலைமையிலான ஜனதாந்திரிக் பிஎஸ்பி மற்றும் நரேஷ் அகர்வால் தலைமையிலான லோக்தந்திரிக் காங்கிரஸ் எனப்படும் புதிய குழுக்கள் பிஜேபிக்கு ஆதரவு அளித்து அரசாங்கத்தில் இணைந்தன. பிப்ரவரி 21, 1998 அன்று, ஆளுநர் ரொமேஷ் பண்டாரி அரசாங்கத்தை டிஸ்மிஸ் செய்து, காங்கிரஸின் ஜகதாம்பிகா பாலுக்கு பதவிப் பிரமாணம் செய்து வைத்தார். அதை எதிர்த்து கல்யாண் சிங் அலகாபாத் உயர்நீதிமன்றத்தில் வழக்கு தொடர்ந்தார், அதன் உத்தரவுப்படி பிப்ரவரி 23 அன்று கல்யாண் சிங் முதல்வராக பதவியேற்றார்.

1993: மாயாவதியின் முதல் பதவி

பிஜேபியின் உதவியுடன் தனது முந்தைய அரசாங்கத்தை (1989-91) அமைத்த முலாயம், பிஜேபி ஆதரவைத் திரும்பப் பெற்றபோது காங்கிரஸின் ஆதரவைப் பெற்றார், 1993 இல் பிஎஸ்பியுடன் ஒரு கூட்டணியில் நுழைந்தார். SP மற்றும் BSP முறையே 109 மற்றும் 67 இடங்களைப் பெற்றன. ஆனால் பிஎஸ்பி மே 1995 இல் அரசாங்கத்திலிருந்து வெளியேறி, அரசாங்கத்தை பெரும்பான்மை இல்லாததாகக் குறைத்தது. இது “கெஸ்ட்ஹவுஸ் சம்பவம்” என்று அழைக்கப்படுவதற்கு வழிவகுத்தது, இதில் மாயாவதி உட்பட பல பிஎஸ்பி சட்டமன்ற உறுப்பினர்கள் எஸ்பி கட்சியினரால் தாக்கப்பட்டதாக கூறப்படுகிறது. மாயாவதி உரிமை கோரினால், பிஎஸ்பிக்கு ஆதரவளிப்பதாக பாஜக உறுதியளித்தது, மேலும் அவர் உ.பி.யின் முதல் தலித் முதல்வராக பதவியேற்றார்.

1991: ராம் மந்திர்

’மண்டல்’ சக்திகளை எதிர்கொள்ள, 1991 இல் பிஜேபி தனது முதல்வர் முகமாக கல்யாண் சிங்கை, ஓபிசி சமூகத்தைச் சேர்ந்தவர் என்று முன்னிறுத்தியது. 425 உறுப்பினர்களை கொண்ட சட்டசபையில் 221 இடங்களை அக்கட்சி கைப்பற்றியது. ஆனால் டிசம்பர் 6, 1992 இல் பாபர் மசூதி இடிக்கப்பட்ட பின்னர் அவரது அரசாங்கம் மற்ற மூன்று BJP அரசாங்கங்களைப் போல பதவி நீக்கம் செய்யப்பட்டது. கல்யாண் சிங் 1997 இல் மீண்டும் முதல்வர் ஆனார், ஆனால் அப்போதைய பிரதமர் அடல் பிகாரி வாஜ்பாயுடனான கருத்து வேறுபாடு காரணமாக ராஜினாமா செய்ய வேண்டியிருந்தது.

1989: முலாயம் சிங்கின் அரசியல் தொடக்கம்

1989 தேர்தல்கள் முலாயம் சிங்கை ஒரு வலுவான தலைவராக நிலைநிறுத்தியது, ஜனதா தளம் அவரை அஜித் சிங்கிற்கு பதிலாக முதல்வராக தேர்ந்தெடுத்தது. பிஜேபியின் வெளிப்புற ஆதரவுடன் முலாயம் சிங் தனது அரசாங்கத்தை அமைத்தார், ஆனால் 1990 அக்டோபரில் எல்.கே.அத்வானியின் ராம் ரத யாத்திரையை பீகார் முதல்வர் லாலு பிரசாத் யாதவ் தடுத்து நிறுத்தி அவரைக் கைது செய்த பின்னர், வி.பி.சிங் தலைமையிலான மத்திய அரசு மற்றும் முலாயமின் உபி அரசு ஆகிய இரண்டிற்குமான ஆதரவை பாஜக திரும்பப் பெற்றது. காங்கிரஸின் உதவியுடன் முலாயம் தனது அரசைக் காப்பாற்றினார். காங்கிரஸ் ஆதரவை வாபஸ் பெற்ற பிறகு, மத்திய அரசில் உள்ள PM சந்திர சேகருடன் சேர்ந்து அவரது அரசாங்கமும் வீழ்ந்தது, ஆனால் முலாயம் சிங் உ.பி.யின் மிகவும் மேலாதிக்கம் கொண்ட காங்கிரஸ் அல்லாத, பாஜக அல்லாத தலைவராக உருவெடுத்தார்.

1980-89: வி.பி.சிங் & என்.டி.திவாரி

1980ல் காங்கிரஸ் ஆட்சிக்கு வந்தது, வி.பி.சிங் முதல்வரானார். அவரது ஆட்சியானது போலி போலீஸ் என்கவுன்டர்கள் மற்றும் 1981 பெஹ்மாய் படுகொலை உட்பட பெரிய சட்டம் ஒழுங்கு சம்பவங்கள் போன்ற குற்றச்சாட்டுகளால் குறிக்கப்பட்டது. 1982 இல் அவரது சகோதரரான அலகாபாத் உயர் நீதிமன்ற நீதிபதி சந்திரசேகர் பிரதாப் சிங்கைக் கொள்ளையர்கள் கொன்ற பிறகு, வி.பி.சிங் ராஜினாமா செய்தார், அவருக்கு பதிலாக ஸ்ரீபதி மிஸ்ரா நியமிக்கப்பட்டார், அவர் ஆகஸ்ட் 1984 இல் என்.டி. திவாரிக்கு பதிலாக மாற்றப்பட்டார். திவாரி அடுத்த தேர்தல்களில் காங்கிரஸை வெற்றிக்கு அழைத்துச் சென்றார், ஆனால் ராஜீவ் காந்தி அவருக்குப் பதிலாக 1985 இல் வீர் பகதூர் சிங்கைக் கொண்டு வந்தார், அவருக்குப் பதிலாக 1988 இல் மீண்டும் திவாரியை மாற்றினார்.

1977-80: ஜனதா கட்சி ஆண்டுகள்

காங்கிரஸை எதிர்த்துப் போராட பல கட்சிகளின் இணைப்புடன் உருவாக்கப்பட்ட ஜனதா கட்சி, 1977 மக்களவைத் தேர்தலில் வெற்றி பெற்றது. உ.பி.யில் என்.டி.திவாரி உட்பட காங்கிரஸ் மாநில அரசை பிரதமர் மொரார்ஜி தேசாய் அரசு பதவி நீக்கம் செய்தது. ஜூன் 1977 இல், ஜனதா கட்சி 425 இடங்களில் 352 இடங்களை வென்றது, ஆனால் முதல்வர் பதவிக்கான போராட்டம் வெடித்தது. ஒருமித்த கருத்து ஏற்படாததால், எம்எல்ஏக்கள் ராம் நரேஷ் யாதவுக்கு வாக்களித்தனர். நாராயண்பூரில் (தியோரியா) காவல்துறை அட்டூழியங்களின் சம்பவத்தை அடுத்து, முதல்வர் ராம் நரேஷ் யாதவ் 1979 பிப்ரவரியில் ராஜினாமா செய்தார், பின்னர் பெனார்சி தாஸ் பதவிக்கு வந்தார். பிப்ரவரி 1980 இல், மீண்டும் பிரதமராக வந்த பிறகு, இந்திரா காந்தி உ.பி.யில் அரசாங்கத்தை நீக்கினார்.

1967-77: காங்கிரஸ் அல்லாத காலக்கட்டம்

1967 தேர்தலில், காங்கிரஸ் பெரும்பான்மைக்கு குறைவாக 199 இடங்களை வென்றது, அதே நேரத்தில் பாரதிய ஜனசங்கம் (பிஜேஎஸ்) 98 இடங்களை வென்றது. ஜாட் தலைவர் சவுத்ரி சரண் சிங் காங்கிரஸுடன் முறித்துக் கொண்டு பாரதிய கிராந்தி தளத்தை (பிகேடி) உருவாக்கினார். சோசலிஸ்ட் தலைவர்களான ராம் மனோகர் லோஹியா மற்றும் ராஜ் நரேன் மற்றும் பிஜேஎஸ்ஸின் நானாஜி தேஷ்முக் ஆகியோரின் உதவியுடன், சரண் சிங் ஏப்ரல் 1967 இல் இடதுசாரியான சிபிஐ(எம்) முதல் வலதுசாரியான BJS வரை பல்வேறு கட்சிகளின் கூட்டணியான சம்யுக்த விதாயக் தளத்தின் (எஸ்விடி) தலைவராக முதல்வராகப் பதவியேற்றார். அவர் பல பிரச்சனைகளை சந்தித்தார். சில கட்சிகள் கூட்டணியில் இருந்து வெளியேறியது. பிப்ரவரி 1968 இல், அவர் ராஜினாமா செய்ய வேண்டியிருந்தது. ஒரு வருட குடியரசுத் தலைவர் ஆட்சிக்குப் பிறகு, 1969 இல் காங்கிரஸ் மீண்டும் ஆட்சிக்கு வந்தது, சந்திர பானு குப்தா மீண்டும் முதல்வராகப் பதவியேற்றார். ஒரு வருடத்திற்குள், காங்கிரஸ் பிளவுபட்டது, குப்தா ராஜினாமா செய்ய வேண்டியிருந்தது. சரண் சிங் பிப்ரவரி 1970 இல் முதல்வராக திரும்பினார், இந்த முறை இந்திரா காந்தியின் காங்கிரஸ் (ஆர்) உதவியுடன் அவர் அரசமைத்தார்.

சில மாதங்களிலேயே முதல்வர் பிரச்சனைகளை எதிர்கொண்டார். கம்லாபதி திரிபாதி தலைமையிலான காங்கிரஸ் (ஆர்) அமைச்சர்கள் 14 பேர் ராஜினாமா செய்ய சரண் சிங் கேட்டுக் கொண்டார். அவர்கள் மறுத்ததால் சரண் சிங் அவர்களை பதவி நீக்கம் செய்ய பரிந்துரைத்தபோது, ​​ஆளுநர் பி.கோபால ரெட்டி சரண் சிங்கை ராஜினாமா செய்யும்படி கூறினார். குடியரசுத் தலைவர் ஆட்சிக்குப் பிறகு, தேர்தல்கள் நடத்தப்பட்டன, மேலும் காங்கிரஸ் (ஓ) தலைவர்களால் அமைக்கப்பட்ட எஸ்விடி அரசாங்கத்தின் தலைவராக திரிபுவன் நரேன் சிங் பதவியேற்றார். ஆனால் சில மாதங்களுக்குப் பிறகு, அவர் தனது சட்டமன்ற இடைத்தேர்தலில் தோல்வியடைந்து ராஜினாமா செய்ய வேண்டியிருந்தது. கமலாபதி திரிபாதி பதவியேற்று ஜூன் 1973 வரை முதல்வராக இருந்தார், அப்போது மாகாண ஆயுதக் காவலர்களின் கிளர்ச்சி அவரை ஆட்சியில் இருந்து வெளியேற்றியது.

குடியரசுத் தலைவர் ஆட்சியின் சுருக்கமான கட்டத்திற்குப் பிறகு, நவம்பர் 1973 இல் ஹேம்வதி நந்தன் பகுகுணா முதல்வர் ஆனார். அவசரநிலையின் போது சஞ்சய் காந்தியுடனான கருத்து வேறுபாடுகளைத் தொடர்ந்து அவர் நவம்பர் 1975 இல் ராஜினாமா செய்தார், அவருக்குப் பதிலாக என்.டி.திவாரி நியமிக்கப்பட்டார்.

1951-67: காங்கிரஸ் மேலாதிக்கம்

1951 இல் நடந்த முதல் சட்டமன்றத் தேர்தலில் 83 இரட்டை உறுப்பினர் இடங்கள் உட்பட 346 இடங்கள் இருந்தன. காங்கிரஸ் 388 இடங்களில் வென்றது, ஏற்கனவே முதலமைச்சராக பணியாற்றிய பண்டிட் கோவிந்த் பல்லப் பந்த் தொடர்ந்தார். டிசம்பர் 1954 இல், அவருக்குப் பின் வாரணாசியைச் சேர்ந்த சமஸ்கிருத அறிஞர் டாக்டர் சம்பூர்ணானந்த் பதவியேற்றார், 1957 இல் காங்கிரஸ் மீண்டும் வெற்றி பெற்ற பிறகு அவர் முதல்வராக தொடர்ந்தார். 1960 இல், கமலாபதி திரிபாதியுடன் ஏற்பட்ட பிரச்சினைகளைத் தொடர்ந்து, சம்பூர்ணானந்தாவை சந்திர பானு குப்தா மாற்ற வேண்டியிருந்தது. 1963 ஆம் ஆண்டு குப்தாவுக்குப் பதிலாக சுசேதா கிருபாளினி உ.பி.யின் முதல் பெண் முதல்வரானார்.

பிரான்ஸ் மற்றும் ஜெர்மனியை உள்ளடக்கிய யூரோப்பகுதியில் நுகர்வோர் விலைகள், முந்தைய ஆண்டோடு ஒப்பிடுகையில், டிசம்பரில் 5 சதவீதம் உயர்ந்துள்ளது.

யூரோ நாணயத்தைப் பயன்படுத்தும் 19 நாடுகளில், பணவீக்கம் அதன் அதிகபட்ச அளவை எட்டியதால், உணவு மற்றும் எரிசக்தி செலவுகள் அதிகரித்து வருவதாக, வெள்ளியன்று வெளியிடப்பட்ட புள்ளிவிவரங்கள் காட்டுகின்றன.

எண்கள் என்ன சொல்கின்றன?

ஐரோப்பிய ஒன்றியத்தின் புள்ளியியல் அலுவலகமான யூரோஸ்டாட்டின் கூற்றுப்படி, ஐரோப்பிய ஒன்றியப் பொருளாதாரங்களான பிரான்ஸ் மற்றும் ஜெர்மனியை உள்ளடக்கிய யூரோப்பகுதியில் நுகர்வோர் விலைகள், முந்தைய ஆண்டோடு ஒப்பிடுகையில், டிசம்பரில் 5 சதவீதம் உயர்ந்துள்ளது.

எரிசக்தி விலைகள்’ பணவீக்க அதிகரிப்புக்கு வழிவகுத்தது, இது கடந்த ஆண்டை விட 26 சதவீதம் உயர்ந்தது. உணவுப் பொருட்களின் விலை உயர்வு நவம்பரின் 2.2 சதவீதத்தில் இருந்து 3.2 சதவீதமாக உயர்ந்தது. மேலும் பொருட்களின் விலை 2.9 சதவீத வேகத்தில் உயர்ந்தது.

இருப்பினும், சேவைகளுக்கான விலை அதிகரிப்பு 2.4 சதவீதமாக குறைக்கப்பட்டுள்ளது, இது கோவிட்-19 இன் ஒமிக்ரான் மாறுபாடு விடுமுறை பயணத்திற்கான தேவையை குறைக்கிறது என்று பரிந்துரைக்கிறது.

உணவு மற்றும் ஆற்றல் போன்ற பொருட்களை அகற்றிய பிறகு, யூரோப்பகுதியின் முக்கிய பணவீக்க விகிதம் 2.6 சதவீதத்தில் நிலையாக இருந்தது.

ஏன் முக்கியம்?

தொற்றுநோயிலிருந்து பொருளாதார மீட்சியானது, ஆற்றலுக்கான தேவையை அதிகரித்து, உலகளாவிய விநியோகச் சங்கிலிகளை சீர்குலைத்துள்ளதால், மளிகைக் கடையில் உள்ள உணவு முதல் ஷாப்பிங் பயணங்கள் மற்றும் எரிபொருள் வரை அனைத்திற்கும் அதிக செலவாகும்.

தொற்றுநோயின் ஆழத்திலிருந்து மீண்டு வரும் பொருளாதாரத்தைத் தூண்டுவதற்கு வட்டி விகிதங்களை மிகக் குறைவாக வைத்திருப்பதால், பணவீக்கத்தில் செயல்பட ஐரோப்பிய மத்திய வங்கிக்கு அழுத்தம் கொடுக்கிறது.

ஒமிக்ரானின் வருகை பொருளாதார வளர்ச்சியைத் தடுக்கக்கூடிய எந்த முடிவுகளையும் மறுபரிசீலனை செய்ய வேண்டிய கட்டாயத்தில் உள்ளது, மேலும் ஆய்வாளர்கள், ஐரோப்பிய வங்கி 2023 வரை விகிதங்களை உயர்த்தும் என்று எதிர்பார்க்கவில்லை.

பணவீக்கம் என்பது ஐரோப்பிய ஒன்றியத்தின் பிரச்சனை மட்டுமல்ல. அமெரிக்காவில் நுகர்வோர் விலைகள் 39 ஆண்டுகளில் இல்லாத வேகத்திலும், பிரிட்டனில் ஒரு தசாப்தத்திற்கும் மேலாக மிக அதிக அளவில் உயர்ந்துள்ளன. துருக்கிய பணவீக்கம் கடந்த மாதம் 36 சதவீதத்தை எட்டியது – இது 19 ஆண்டுகளில் இல்லாத அதிகபட்சம் – மேலும் பிரேசில் 18 ஆண்டுகளில் மிக வேகமாக 10 சதவீதத்திற்கும் அதிகமான வேகத்தைக் கண்டது.

நிபுணர்கள் என்ன நினைக்கிறார்கள்?

சில பொருளாதார வல்லுநர்கள் யூரோப்பகுதியில் பணவீக்கம் ஏற்கனவே இல்லாதிருந்தால், விரைவில் உச்சத்தை எட்டும் என்று நினைக்கிறார்கள்.

ஒரு பெரிய காரணி இயற்கை எரிவாயு விலைகள், “சமீபத்திய வாரங்களில் நம்பமுடியாத அளவிற்கு ஏற்ற இறக்கமாக இருந்தது மற்றும் சமீபத்திய பணவீக்க எழுச்சியின் மேலாதிக்க இயக்கி ” என்று ING வங்கியின் மூத்த பொருளாதார நிபுணர் பெர்ட் கோலிஜ்ன் ஒரு அறிக்கையில் தெரிவித்தார். எதிர்கால சந்தைகளில் இயற்கை எரிவாயு மற்றும் எண்ணெய்க்கான விலைகள் எரிசக்தி பணவீக்கம் உச்சத்தை எட்டக்கூடும் என்றும் அவர் கூறினார்.

அவரும் பிற பொருளாதார வல்லுனர்களும் முக்கிய பணவீக்கம் இந்த ஆண்டு 2 சதவிகிதம் அல்லது அதற்கு மேல் இருக்கும் என்று கணித்துள்ளனர்.

மற்ற நாடுகள் என்ன செய்து கொண்டிருக்கின்றன?

ஒமிக்ரான் அதிகரிப்பு மற்றும் உலகப் பொருளாதாரத்தில் அதன் நிச்சயமற்ற விளைவுகள் இருந்தபோதிலும், மத்திய வங்கிகள் உயரும் பணவீக்கத்தை எதிர்த்து அல்லது அந்த திசையில் நடவடிக்கைகளை எடுக்க வட்டி விகிதங்களை உயர்த்தி வருகின்றன.

தொற்றுநோய் தொடங்கியதிலிருந்து வட்டி விகிதங்களை உயர்த்திய ஒரு பெரிய மேம்பட்ட பொருளாதாரத்தின் முதல் மத்திய வங்கியாக கடந்த மாதம் இங்கிலாந்து வங்கி ஆனது. ஐரோப்பிய மத்திய வங்கி மிகவும் எச்சரிக்கையான அணுகுமுறையை எடுத்துள்ளது, ஆனால் அடுத்த வருடத்தில் அதன் சில தூண்டுதல் முயற்சிகளை கவனமாக திரும்பப் பெறவும் முடிவு செய்துள்ளது.

கடந்த ஆண்டு நவம்பரில் நுகர்வோர் விலைகள் 6.8 சதவீதம் உயர்ந்துள்ளதால், அமெரிக்க பெடரல் ரிசர்வ் கடனை, இறுக்கமான ஐரோப்பாவை விட வேகமாக நகர்கிறது.

இந்துத்துவ தலைவர்கள் மற்றும் சாதுக்கள், தர்மத்திற்கு முக்கியமானதாகக் கருதப்படும் பிரச்சினைகளில் முடிவுகள் எடுக்க உருவாக்கப்பட்ட தளமாகும். முதல் விஷ்வ இந்து பரிசாத்தின் தர்ம சன்சாத் 1984ம் ஆண்டு டெல்லியில் அமைந்திருக்கும் விக்யான் பவனில் நடத்தப்பட்டது. அங்கே தான் ராமஜென்ம பூமி இயக்கம் குறித்து முதன்முறையாக தீர்மானம் எடுக்கப்பட்டது.

டிசம்பர் மாதம் மூன்று நாட்கள் ஹரித்வாரில் நடைபெற்ற தர்ம சன்சாத் நிகழ்வில் பதிவு செய்யப்பட்ட வெறுப்புப் பேச்சுகள் தொடர்பாக வழக்குகள் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. இந்த வழக்குகளுக்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்து டிசம்பர் 16ம் தேதி அன்று போராட்டத்தில் ஈடுபட உள்ளதாக தர்ம சன்சாத் நிகழ்வின் ஒருங்கிணைப்பாளர்கள் அறிவித்துள்ள்ளனர்.

டிசம்பர் மாதம் 17 முதல் 19 தேதி வரை குறிப்பிட்ட அமைப்புகளுடன் நடைபெற்ற உள் அரங்கு மாநாட்டில் பங்கேற்ற சில இந்துத் தலைவர்கள் சிறுபான்மையினரை குறி வைத்து வெறுப்பு மிக்க கருத்துகளை பேசியுள்ளனர்.

இப்படியான கருத்துகளை பதிவு செய்தவர்கள், நாட்டில் பல்வேறு பகுதியில் செயல்பட்டு வரும் அகராக்களின் மகாமண்டலேஷ்வர்கள் அல்லது இந்துத்துவ அமைப்புகளில் தலைவர்கள் ஆவார்கள். ஹரித்வார் தர்ம சன்சாத் நிகழ்ச்சியின் தலைமை ஒருங்கிணைப்பாளர் யாதி நர்சிங்கானந்த் என்ற இந்துத்துவ தலைவராவார். அவர் ஜூனா அகராவின் ( Juna Akhara) மகாமண்டலேஷ்வர். சன்சாத்தில் பேசிய ப்ரபோதானந்த் கிரி மற்றும் அன்னபூர்ணா மா ஆகியோர் ஜூனா அகரா மற்றும் நிரஞ்சனி அகராவின் மகா மண்டலேஷ்வர்கள் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

விஷ்வ இந்து பரிஷாத்தின் தர்ம சன்சாத்கள்

தர்ம சன்சாத் என்பது மத நாடாளுமன்றம் என்றே கூறலாம். இந்துத்துவ தலைவர்கள் மற்றும் சாதுக்கள், இந்து தர்மத்திற்கு முக்கியமானதாகக் கருதப்படும் பிரச்சினைகளில் முடிவுகள் எடுக்க உருவாக்கப்பட்ட தளமாகும். முதல் விஷ்வ இந்து பரிசாத்தின் தர்ம சன்சாத் 1984ம் ஆண்டு டெல்லியில் அமைந்திருக்கும் விக்யான் பவனில் நடத்தப்பட்டது. அங்கே தான் ராமஜென்ம பூமி இயக்கம் குறித்து முதன்முறையாக தீர்மானம் எடுக்கப்பட்டது.

1985ம் ஆண்டு அடுத்த தர்ம சன்சாத் உடுப்பியில் நடத்தப்பட்டு 8 தீர்மானங்கள் நிறைவேற்றப்பட்டன. அவற்றில் ஒன்று ஸ்ரீ ராமஜென்மபூமி, ஸ்ரீ கிருஷ்ணஜன்மஸ்தான் மற்றும் காசி விஷ்வநாதர் கோவில்களை உடனே இந்து சமாஜ் அமைப்பிடம் ஒப்படைக்கப்பட வேண்டும் என்று கூறியது.

வி.எச்.பியின் தர்ம சன்சாத்கள் மார்கதர்ஷக் மண்டல்களால் (margadarshak mandal) நடத்தப்படுகிறது. இந்த அமைப்பு நாட்டில் உள்ள 65 முக்கிய சன்யாசிகளின் குழுவாகும். இந்து சமாஜூக்கு வழிகாட்ட வேண்டிய அவசியம் ஏற்படும் போதெல்லாம் இந்த சன்சாத்கள் நடத்தப்படுகிறது.

மார்கதர்ஷக் அமைப்பு எந்த அகராக்களில் இருந்து சன்யாசிகள் அழைக்கப்பட வேண்டும் என்பதை தீர்மானம் செய்கிறது. இந்த சன்யாசிகள் நேரடியாக சன்சாத்களில் பங்கேற்கின்றனர் அல்லது தங்களின் பிரதிநிதிகளை இந்த மாநாட்டிற்கு அனுப்பி வைக்கின்றனர்.

வி.எச்.பியின் இணை பொது செயலாளர் சுரேந்திர ஜெய்ன் இது குறித்து கூறிய போது இதுவரை வி.எச்.பி. அமைப்பு 17 தர்ம சன்சாத்களை கூட்டியுள்ளது. இது சன்யாசிகளிடம் இருந்து ஆலோசனைகளை பெற வழக்கமாக நடைபெறும் கூட்டங்களாகும்.

இறுதியாக வி.எச்.பியின் தர்ம சன்சாத் ஹரித்வாரில் 2019ம் ஆண்டு நடைபெற்றது. அப்போது, அன்றைய உத்தரகாண்ட் மாநில முதல்வர் த்ரிவேந்திர சிங் ராவத்திடம் அரசின் கட்டுப்பாடுகளில் இருந்து கோவில்களை விடுவிக்கவும் என்று கேட்டுக் கொள்ளப்பட்டது.

VHP மற்றும் பிற சன்சாத்கள்

பல ஆண்டுகளில் புதிய அமைப்புகள் தங்களின் சொந்த தர்ம சன்சாத்களை அமைத்து கூட்டங்களை நடத்தினார்கள். இதற்கு விஷ்வ இந்து பரிசாத் ஒப்புதல் வழங்கியுள்ளது. முதல் தர்ம சன்சாத்தினை 1984ம் ஆண்டு விஷ்வ இந்து பரிசாத் நடத்தியது. யார் வேண்டுமானாலும் தங்களின் தர்ம சன்சாத்துகளை நடத்திக் கொள்ளலாம் என்று ஜெய்ன் கூறினார்.

புதிய மரபுகள் மற்றும் முறைகளின் வளர்ச்சி தான் இந்து தர்மத்தின் சிறப்பு. மற்ற அமைப்புகள் சன்சாத் என்ற பெயரில் கூட்டங்களை நடத்துவதால் எங்கள் அமைப்பின் புகழுக்கு ஒரு கலங்கமும் ஏற்படாது என்றும் அவர் கூறினார். ஆனாலும் கடந்த மாதம் நடைபெற்ற சன்சாத் நிகழ்வில் இருந்து தங்களின் அமைப்பை அவர் விலக்கிக் கொண்டார்.

ஹரித்வாரில் கடந்த மாதம் நடைபெற்றது விஷ்வ இந்து பரிசாத்தின் கூட்டம் இல்லை. தர்ம சன்சாத் என்ற வார்த்தைகளுக்கு நாங்கள் காப்புரிமை பெறவில்லை. மக்களுக்கு விஷ்வ இந்து பரிசாத்தின் மொழி நன்கு தெரியும். நாங்கள் இப்படியாக பேசமாட்டோம் என்பதை அவர்கள் நன்கு அறிந்திருக்கிறார்கள் என்று ஜெய்ன் கூறினார். யாதி நர்சிங்கானந்த் விஷ்வ இந்து பரிசாத்தின் மார்கதர்ஷக் அமைப்பில் இல்லை என்றும் வி.எச்.பியின் தளத்தில் இருந்து அவர் ஒரு போதும் பேசியது இல்லை என்றும் ஜெய்ன் குறிப்பிட்டுள்ளார்.

ஒவ்வொரு அகராவுக்கும் சன்சாத் உள்ளன

ஜூனா அகராவின் தலைவர் ப்ரேம் கிரி மகாராஜ் தர்ம சன்சாத் என்பது மத தலைவர்களும் சாதுக்களும் நடத்தும் கூட்டம். ஒவ்வாரு அகராவும் தங்களின் அமைப்பிற்கான சன்சாத் நிகழ்வுகளை தொடர்ந்து நடத்துகின்றனர் என்றார். 200 முதல் 400 பக்தர்களை வைத்து ஒரு மகாமண்டலேஷ்வர் போதனை நடத்தினால் அதுவும் சன்சாத் நிகழ்வு தான் என்றார் அவர்.

பகவத் கீதை, ராமாயணம் மற்றும் சனாதன தர்மத்தை போதிக்கவே இத்தகைய கூட்டங்கள் நடத்தப்படுகிறது என்று நிரஞ்சனி அகராவின் செயலாளர் ரவீந்திர பூரி கூறினார். தர்ம சன்சாத் ஒரு அரசியல் தளம் அல்ல. இந்த கூட்டங்கள் எந்த ஒரு தனி நபருக்கும் எதிரானதாக இருக்கக்கூடாது. நேர்மறை எண்ணங்கள் மற்றும் செய்திகளை பரப்பும் ஒரு கூட்டமாகவே இது இருக்க வேண்டும் என்பதால் ஹரித்வாரில் நடைபெற்ற இத்தகைய கூட்டத்திற்கு எதிர்ப்பு தெரிவிப்பதாகவும் அவர் தன்னுடைய கருத்தை பதிவு செய்தார்.

அகரா அமைப்பின் தூதுவர்கள்

இந்தியாவில் உள்ள 13 அகராக்கள் சனாதன தர்மத்தை பரப்ப தங்களின் அமைப்பில் இருந்து மகாமண்டலேஷ்வர்களை பரிந்துரை செய்யும். இந்த மகாமண்டேஷ்வர்களுக்கு அகராவின் உள்கட்டமைப்பு மற்றும் நிதி தொடர்பான விவகாரங்களில் தொடர்பு இருக்காது. இது முழுக்க முழுக்க நிர்வாக குழுக்களால் நடத்தப்படும்.

மகாமண்டலேஷ்வர்களை நியமிக்க ஒவ்வொரு அகராக்களுக்கும் தங்களில் சொந்த வழிமுறைகளை பின்பற்றுகின்றனர். ஜூனாவில் தற்போது இருக்கும் தலைவர் புதிய தலைவரை முன்மொழியலாம். முன்மொழியப்படும் நபர் கல்வி கற்றவராக இருந்தால் மிகவும் நல்லது. சிறப்பாக பேசும் திறன் கொண்டிருந்தால் அவர் நிறைய மக்களிடம் தன்னுடைய கருத்துகளை கொண்டு போய் சேர்க்க இயலும். சத்சங்கங்களை நடத்த இயலும். பக்தர்களுக்கு வழிகாட்ட இயலும். சாஸ்திரங்கள் குறித்து அவர் நன்கு அறிந்திருக்க வேண்டும் 200 பேர் கூடியிருக்கும் அவையில் பேச மன தைரியம் கொண்டிருக்க வேண்டும் என்று ஜூனா அகராவின் தலைவர் ப்ரேம் கிரி மகாராஜ் தெரிவித்துள்ளார்.

நிரஞ்சனி அமைப்பை பொறுத்தவரையில் மகாமண்டலேஷ்வர் கல்வி கற்றிருக்க வேண்டும். சாஸ்திரங்கள் குறித்த அறிவு இருக்க வேண்டும். சனாதன தர்மத்தை போதிக்க வேண்டும் . அவருக்கென சொந்தமாக ஆசிரமம் அல்லது கல்வி நிறுவனம் இருக்க வேண்டும். அவர்கள் எங்கள் பிரதிநிதியாக சனாதன தர்மத்தை பிரச்சாரம் செய்வார்கள் மற்றும் அகாராவின் பெயரை மக்கள் மத்தியில் கொண்டு சேர்ப்பார்கள் என்ற நம்பிக்கையில் தான் அவர்களுக்கு அந்த பொறுப்புகள் வழங்கப்படுகிறது என்றூ ரவீந்திர பூரி தெரிவித்தார். 100க்கும் மேற்பட்ட மகாமண்டலேஷ்வர்கள் நிரஞ்சனி அகராவிற்காக நாடு முழுவதும் பணியாற்றி வருகின்றனர்.

அயோத்தியில் செயல்படும் நிர்மோஹி அகாராவுடன் தொடர்புடைய ஹனுமான் கர்ஹி அமைப்பின் மஹந்த் ராம்தாஸ், தனது அகாராவில் 1,000 க்கும் மேற்பட்ட மகாமண்டலேஸ்வரர்கள் உள்ளனர், அவர்களுக்கு “ஸ்ரீ மஹந்த்” என்ற பட்டம் வழங்கப்படுகிறது என்று கூறினார். கங்கையின் முக்கியத்துவம், பாரம்பரியம் மற்றும் சுற்றுச்சூழலைப் பாதுகாத்தல், சனாதன தர்மத்தைப் பாதுகாத்தல், பசுக்களுக்கு சேவை செய்தல், பக்தர்களுக்கு தீக்ஷை வழங்குதல், கும்பமேளாக்களில் முகாம்கள் நடத்துதல், கோவில்களின் பாதுகாப்பிற்காகப் பணியாற்றுதல் போன்ற பணிகள் அவர்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்டுள்ளன என்று ராம் தாஸ் கூறினார்.

கும்பமேளாவில் பேஷ்வாய் ஊர்வலத்தில் மகாமண்டலேஷ்வர்கள் பங்கேற்று சத்சங்கம் செய்வதுண்டு. நாட்டில் எந்த ஒரு நீதிமன்றத்திலும் தண்டனை அடையாத நபரையே மகாமண்டலேஷ்வரராக தேர்வு செய்யப்படுகிறார் என்று ராமதாஸ் கூறியுள்ளார்.

The Governor must be mindful of being a friend and a guide to his government, more so in Opposition-ruled States

Recent media reports about the confrontation between the Governors and the State governments, in Maharashtra and Kerala, have turned the spotlight on the rather delicate relationship between the constitutional head of the State and the elected government. In Maharashtra, for example, the situation was indeed bizarre insomuch as the Governor refusing to accept the date of election of the Speaker recommended by the State government. Consequently, the Assembly could not elect the Speaker.

The situation in Kerala has been no less bizarre. The State Governor having reappointed the Vice Chancellor of Kannur University in accordance with the law, made an allegation against the Kerala government that he was under pressure from the Government to reappoint the Vice Chancellor. The Governor confessed that he had done the wrong thing by yielding to governmental pressure. He has added that he does not want to remain the Chancellor any more, though he holds this position in an ex-officio capacity which means that he would have to remain the Chancellor as long as he is the Governor. But the Governor remains adamant.

The Governor levelling allegations against his own government is not a first-time development. In West Bengal this has been a regular feature. Similarly, non-acceptance of the advice of the Council of Ministers too has been witnessed in Rajasthan as well as Maharashtra again. Of course, there have been differences between Governors and Chief Ministers in the past too, but these have been rare occurrences. But the open confrontations now clearly cross the boundaries of what is constitutionally permissible behaviour.

With discretionary powers

The relationship between the Governor and Chief Minister has, even at the best of times, not been absolutely simple and tension free. It has something to do with the whole idea of the office of the Governor and its past history. In the colonial era, the Governor was the absolute ruler of the province who was answerable ultimately to His Majesty, the King. A closer look at the debates in the Constituent Assembly on the Governor would reveal that there were divergent views on the powers to be given to the Governor. In fact, there were members in the Assembly who wanted the Governor to be as powerful as the colonial-era Governors. Though B.R. Ambedkar was clear that the Governor should only be a constitutional head and the executive power should vest entirely in the elected government, he promoted the idea of vesting certain discretionary powers in the Governor. In this respect he was guided by the thinking that the State governments are in subordination to the Union government and, therefore, the Governor should be given discretionary powers to ensure that they act so.

So, ultimately, the Governor who emerged from the Constituent Assembly was one with certain discretionary powers prescribed by or under the Constitution unlike the President of India who has not been given any such powers. Further, Article 163 (Article 143 in the draft Constitution) became a ‘blind reproduction of Section 50 of the Government of India Act 1935’ (H.V. Kamath). This exact reproduction of the provision in the Act of 1935 has, to a great extent, introduced a vagueness about the actual powers of the Governorvis-à-visthe elected government in democratic India which was corrected only with the Supreme Court of India stating the law in unambiguous terms inShamsher Singh(1974). FromShamsher SinghtoNabam Rebia(2016) the top court declared that the Governor can, in the exercise of executive power of the state, act only on the aid and advice of the Council of Ministers “...save in a few well-known exceptional situations”.

The Maharashtra case

The Maharashtra Governor’s refusal to accept the date of election of the Speaker goes against the principles of constitutional government. It must be stated here that the Constitution has not assigned any role to the Governor in the election of the Speaker under Article 178, which is exclusively the job of the House. It is only the House rule which says that the Governor shall fix the date. The date as such has no great significance. Under the procedure followed in all Assemblies, the government fixes the date and conveys it to the Secretary of the Assembly who forwards it to the office of the Governor for his signature. After the date is formally approved by the Governor — which he is duty bound to do — the members are informed about it.

Now the question is if the Governor does not approve the date, can the election be held? Fixing the date by the Governor is not of any constitutional importance; election by the House is the important thing. So, if the Governor stands in the way of the election, the only way open to the House is to amend that particular rule which empowers the Governor to fix the date. It can provide that the Secretary on receiving the date from the government shall notify the members of the same. The election can be held either through secret ballot or through a motion in the House as is done by the Lok Sabha. But it must be said that it could be for the first time in the history of free India that a Governor has refused to fix the date of election of the Speaker and, consequently, the election could not be held. The Maharashtra Assembly is now without a Speaker being in office.

In Kerala

The Kerala situation is even more curious. There, the controversy surrounds the reappointment of the incumbent Vice Chancellor of Kannur University. There was a suggestion from the State government routed through the Pro Chancellor who is the Minister for Higher Education for the reappointment of the incumbent Vice Chancellor. The Governor being the ex-officio Chancellor of the university and the appointing authority, accepted the suggestion and reappointed him. After some time, the Governor went public with a serious allegation that he had signed the order of appointment under pressure from the Government and that he had done the wrong thing by reappointing the Vice Chancellor under pressure.

It must be stated here that the Governor had acted perfectly in accordance with the law in reappointing the incumbent Vice Chancellor. Under the University Act, an incumbent Vice Chancellor is eligible for reappointment. Since the Act does not lay down any specific procedure for reappointment, the Chancellor was right in accepting the suggestion or the recommendation made from the Government. In fact, he or she can accept suggestions from any person including the Leader of the Opposition in the Assembly. The point worth noting here is that the Governor as Chancellor is not required to act on the advice of the Council of Ministers in the matter of appointment of Vice Chancellor and others in the university. He can act absolutely independently. He could also have rejected the suggestion from the Government.

The Kerala High Court has clarified this legal point inGopalakrishnan vs Chancellor, University of Kerala. So the Governor of Kerala needs to apply his mind independently to the case of reappointment, evaluate the performance of the Vice Chancellor and fully satisfy himself about the merit of the appointee before signing the appointment order. It is presumed that he had done this. Therefore, it is baffling why he chose to go public and level serious allegations against the Government and incriminate himself in the process. Adding to the confusion, the Governor has divested himself of the ex-officio charge of Chancellor and declared that he will not be functioning as Chancellor. Needless to say, one cannot relinquish a charge which he holds in an ex-officio capacity unless he leaves his substantive post.

Detachment is the essence

These are very bizarre situations indeed. The Governor is a high constitutional authority. He needs to function within the four walls of the Constitution and be a friend, philosopher and guide to his government. The Constitution does not allow him to be a parallel government; nor does it make him personally responsible for his actions as Governor. That such confrontations take place only in Opposition-ruled States shows that political expediency has overtaken constitutional propriety. Wading through the Constituent Assembly debates, one comes across these wise words of Pandit Thakur Das Bhargava, a conscientious member of the Assembly: “He (Governor) will be a man above party and he will look at the minister and government from a detached stand point”. Detachment is the essence of India’s ancient culture. But Pandit Thakur Das’s voice has ended up as a voice in the wilderness.

P.D.T. Achary is Former Secretary General, Lok Sabha

Well-worn high-filtration masks such as N95 provide more protection than cloth and surgical masks

COVID-19 is an airborne disease, and Omicron is the most contagious variant of the SARS-CoV-2 virus so far. It’s more contagious than the Delta variant that swept India last year. But if we wear better-quality masks and wear them correctly, we can reduce the spread of this highly contagious virus.

All of us emit particles and tiny droplets while breathing, talking, singing, coughing and sneezing. When a person infected with COVID-19 interacts with another person who is uninfected, the virus can get transmitted as part of the particles and droplets exhaled by the infected person, which are then inhaled by the uninfected person.

If the infected or sick person wears a good mask, that reduces the risk to those around them. If the uninfected person wears a mask, that reduces the total number of particles (including virus-carrying particles) that they inhale and therefore reduces the risk to them from the infected person. Masks also help with particulate air pollution.

Masks should be used in indoor spaces you share with other people such as the office, hospitals or doctor’s offices, wedding halls, shops, classrooms, and places of worship. You should also wear your mask in crowded outdoor locations like the market or mall, and especially when taking the bus, taxi, airplane or train.

Types of masks

Over the last two years, most of us have worn masks of various types, including cloth masks, surgical or medical masks, and high-filtration masks with various designations — N95, KN95, KF94 and FFP2. What is the difference between these masks, and what works best against Omicron? Can they be reused? Where should masks be used?

A cloth mask reduces some emissions (especially larger droplets) from an infected person’s nose and mouth but offers little protection for the uninfected wearer as the material does not significantly filter small particles (unless it has a filter insert).

A surgical mask can be made of good, three-ply filtering material (though not all of them) but is not made to seal the face well. It leaves large gaps between the edges of the mask and the face, through which virus-carrying particles can be exhaled or inhaled. One way to improve the fit of a surgical mask is double-masking, i.e. wearing a cloth mask that can fit snugly on your face over a surgical mask, to reduce gaps.

But the best masks are those built to the American N95 standard or similar global standards (European FFP2, Chinese KN95, Korean KF94). When fitted properly, they filter out at least 95% (N95, KN95) or 94% (FFP2, KF94) of particles. It is best to avoid masks that have valves on them as they don’t filter exhaled air, which is important when the wearer is unknowingly infected.

High-filtration masks give everyone more protection from the Omicron variant than cloth and surgical masks. Everyone who can use these masks should use them, especially healthcare workers who are at risk of exposure and others who are at risk of severe COVID-19 infection (the elderly, people with diabetes, heart disease, etc.). While there was a shortage of such masks in the initial stages of the pandemic, manufacturers are now making N95 or equivalent masks in large quantities (for example, 3M has introduced the VFlex, a more affordable N95 mask than their popular Aura series, both of which are available on Amazon.in). Many other varieties are available with reputable online retailers. Reliable mask reviews can be found online.

A concern with high-filtration masks is their cost — the 3M VFlex is currently priced at Rs. 68 per mask (Rs. 3,400 for a box of 50) on Amazon. While these masks can be used for a week with care, double-masking (a tight-fitting cloth mask over a three-ply surgical mask as described above) can be a good lower-cost alternative. Providing government subsidies to ensure that everyone can afford high-filtration masks would be the ideal solution.

Fit matters

But high-filtration masks by themselves are not enough. You need to make sure that the mask fits your face properly. In occupational health settings, an N95 mask is usually fit-tested, but this is not feasible for most people. But some simple rules can help improve fit.

The most common mask failure (other than not covering your nose or wearing it as a chin guard) is a loose or ill-fitting mask that lets virus-carrying particles escape outwards (for an infected person) or inwards (for the uninfected person). Cloth and surgical masks that are used repeatedly become loose and ill-fitting.

The mask should cover your mouth and nose. It should fit your face snugly at the edges, so the air you exhale or inhale only passes through the filtering material. The mask should also be moulded to the nose bridge — a plastic or metal clip is usually provided or built into the mask for this purpose.

The fitted mask is held in place usually with ear loops or headbands. Dual headbands are highly recommended as they allow a proper fit — one band below the ears around the neck and one above the ears at the crown of the head. Ear loops don’t provide a tight seal without straining your ears, unless you secure the loops behind your head with a clip or tight extension band. Once you wear the mask, the easiest test is to blow air outwards (perhaps after putting a mint in your mouth). If you feel the air on your face outside the mask edges, press that edge towards your face. Use the headbands or ear loops/clip to ensure that the mask fits snugly against your face.

Reusing masks

Can you reuse the mask? With some care, yes. N95 masks, in particular, are rated for their ability to filter a lot of dust as they are designed to be worn at places like construction sites. The mask will not get saturated even after a few days of normal (non-dusty) use, so it can be reused after it dries. A good routine might be to wear a high-filtration mask for a day, keep it aside in a dust-free, dry environment for 2-3 days (maybe inside a paper bag) and then use it again. And if the band or ear loop breaks or any part of the mask no longer seals properly, use a fresh mask.

All of us can do our bit to reduce the spread of the Omicron variant. Masking and vaccination are simple steps that can contribute to the overall pandemic response. So, if you can, please upgrade to high-filtration masks, get fully vaccinated, and stay safe out there.

Dr. R. Subramanian (@subu_caps), senior scientist at the Qatar Environment and Energy Research Institute, Doha, has worked on air quality research for over 20 years; Dr. Madhukar Pai (@paimadhu) is a physician and professor of epidemiology and global health at McGill University, Montreal

A spin-off from the Mediation Bill is its potential to help relieve some of the pressure on law enforcement agencies

The Chief Justice of India (CJI), N.V. Ramana, while speaking at the India-Singapore Mediation Summit in July 2021 (https://bit.ly/3F972Kt) had said that mediation should be made mandatory as a first step in dispute resolution and that a law should be framed in this regard. The context was the huge pendency of cases in India. In his speech called “Mediation for everyone: Realizing mediation’s potential in India”, he emphasised the point that a movement needs to be launched to popularise mediation as it was a cheaper and faster dispute resolution mechanism. Months later in December 2021, the CJI, while addressing the Curtain Raiser and Stakeholders’ Conclave of International Arbitration and Mediation Centre (IAMC) at the Hyderabad International Convention Centre, Hyderabad, said that courts should be the last resort for dispute resolution; therefore, one should explore the options of alternate dispute resolution.

Expressed in these laws

In India, though mediation finds legitimacy in some specific laws such as the Code of Civil Procedure, 1908, the Arbitration and Conciliation Act, 1996, the Companies Act, 2013, the Commercial Courts Act, 2015, and the Consumer Protection Act, 2019, there is no standalone legislation as yet. The Tamil Nadu Mediation and Conciliation Centre, an initiative of the Madras High Court and India’s first court-annexed facility with a mediation centre in every district, which was inaugurated in 2005 has significantly reduced the pendency of referred cases.

Bill scope

The Mediation Bill, 2021 (https://bit.ly/3qZwEV8), introduced in Parliament in December 2021, seeks to ‘promote mediation (including online), and provide for enforcement of settlement agreements resulting from mediation’. In case of civil or commercial disputes, a person must try to settle the dispute by mediation before approaching a court or tribunal. Disputes not fit for mediationinter aliainclude those relating to prosecution for criminal offences, disputes involving allegation of serious and specific fraud, fabrication of documents, forgery, impersonation and coercion. However, there are certain provisions in the Bill which may help in improving the law and order situation in a locality and/or encourage compounding of criminal offences.

First, Section 7 of the Bill says that courts will be competent to refer any dispute to mediation relating to compoundable offences or matrimonial offences connected with or arising out of civil proceedings between the parties. Second, Section 44 of the Bill provides for ‘any dispute likely to affect peace, harmony and tranquillity amongst the residents or families of any area or locality’, to be settled through community mediation. Any settlement so arrived at, however, shall not be enforceable as a judgment or decree of a civil court. Third, the provisions of the Act shall not have overriding effect,inter alia, on the Maintenance and Welfare of Parents and Senior Citizen Act, 2007 and the Sexual Harassment of Women at Workplace (Prevention, Prohibition and Redressal) Act, 2013.

It implies that if any dispute (as referred above) is resolved through mediation, it may lead to a compounding of criminal offence arising out of that civil or commercial dispute. Similarly, if any local dispute has the potential to create a law and order situation, and result in the registration of a criminal case or cases, those could be avoided through community mediation. It is true that many serious offences are the outcome of minor disputes which are either not tackled properly or left unattended.

Therefore, though the proposed law primarily intends to resolve civil and commercial disputes through mediation, it has ample scope to relieve some of the pressure on law enforcement agencies. The law to prevent the sexual harassment of women at the workplace has probably been kept out of its scope so that an internal or local complaint committee is able to take up conciliation and close the case locally without involving a third party and detailed procedure. The law on the maintenance and the welfare of parents and senior citizens has also been kept out of its scope as offences under it are cognisable offences.

Section 320 in the Code Of Criminal Procedure (CrPC) provides for the compounding of certain criminal offences which shall have the effect of acquittal of the accused. There are about 43 criminal offences, from body offences to property offences, which can be compounded by the victim, and about 13 offences (of comparatively greater gravity) which can be compounded with the permission of the court. Here, the policy of the law is to promote friendliness between the parties so that peace between them is restored. A case may be compounded any time before the sentence is pronounced.

Court’s view

The Supreme Court of India has held that if there is composition of an offence during investigation, the parties can either approach the court or the police. The police, on verification of the truth, genuineness and voluntariness of the composition, may record the statement of the victim and recommend to the Magistrate to accept the negative final report. The Magistrate after giving notice to the complainant can make an appropriate decision in the matter accepting the composition. In other cases, appropriate orders may be passed by the court, and leave granted to compound the offence. Thus, under both conditions, if a dispute is resolved amicably, including through mediation, it may result in its compounding under the CrPC. The number of offences which can be compounded may also be increased — particularly property offences. Keeping in view the recommendations of the Law Commission in its 243rd report, Section 498A of the Indian Penal Code, relating to cruelty by the husband or his relatives, can also be made compoundable. It may have far-reaching consequences in resolving matrimonial disputes.

The background

It is undisputed that many civil or commercial disputes are given the colour of a criminal offence and reported to the police so that they get resolved under the fear of arrest. Many criminal offences are a result of the fact that civil or commercial disputes could not be resolved amicably and in time. The police at times take minor cases lightly or reduce the seriousness of crime by converting a cognisable offence into a non-cognisable one. Some of these cases may become aggravated with time and assume serious consequences. Therefore, the proposed law of mediation, that has the mechanism of not only preventing the breakdown of law and order through community intervention but also the competence to smoothen the route to compounding of certain criminal offences, may ultimately relieve some of the pressure on the police also.

R.K. Vij is a former Special Director General of Police of Chhattisgarh. The views expressed are personal

The Joint Committee report on the Personal Data Protection Bill has raised more questions than it has solved

In India, where the personal data of citizens are at the mercy of companies and government and where is no privacy law, thePuttaswamyjudgment and the Justice B.N. Srikrishna committee report that led to the Personal Data Protection Bill of 2019 came as a ray of hope. But the Joint Committee report on the Bill has failed to provide a robust draft legislation ensuring the privacy of citizens. Instead, it has carved out an architecture for a surveillance state.

Infallibility of state

Under the Constitution, fundamental rights are enforced against the state and its instrumentalities and not against private bodies. ThePuttaswamyjudgment held that the right to privacy is a fundamental right. However, the report has divided the digital world into two domains — government and private — and is based on the presumption that the question of right to privacy emerges only where operations and activities of private entities are concerned. Clause 12 of the Bill provides exemptions for the government and government agencies and Clause 35 exempts government agencies from the entire Act itself. Clause 12, which says personal data can be processed without consent for the performance of any function of the state, is an umbrella clause that does not specify which ministries or departments will be covered. Further, the Bill says, “harm includes any observation or surveillance that is not reasonably expected by the data principal”. This means if you install any software in your computer and the software violates the principle of privacy and data get leaked, the complaint of the data principal will not be legally tenable as the defence will be that ‘once you have installed the software, you should have reasonably expected this level of surveillance’. The government can use these provisions as a means of control and surveillance.

If private entities can be given a transition time to comply with the Act, why should the same not be extended to government entities? Why should they be given blanket exemption instead? The Committee has failed to provide formidable firewalls to protect the privacy of individuals and has also carved out a mechanism for government control over personal data. The provisions are ultra vires of the judgment on privacy.

For compliance with the provisions of the Act, a data protection authority (DPA) has to be appointed. The Bill elaborates on the functions and duties of the DPA. It is doubtful whether a single authority will be able to discharge so many functions in an efficient manner. The terms and conditions of appointment of the DPA also raise concerns. Unlike the Justice Srikrishna committee report which provided for a judicial overlook in the appointments of the DPA, the Bill entrusts the executive with the appointments. Although the report expanded the committee, the power to appoint the panelists vests with the Central government. While ensuring the protection of citizens’ fundamental right, it is necessary that the authority entrusted with the responsibility should work independently. Clause 86 says, “Authority should be bound by the directions of the Central Government under all cases and not just on questions of policy”. This makes the DPA duty-bound to follow the orders of the government. This weakens its independence and gives the government excessive control. Further, the appointment of the authority violates the principle of federalism. There is internal data flow and the States are key stakeholders in the process. Even if the proposed central authority issues directions to allow processing of data on the grounds of ‘public order’, it is important to note that ‘public order’ is an entry in the State List. If the pith and substance of the legislation are related to the State, then it has to be monitored by the State Data Protection Authority.

Economic cost of non-personal data

One of the objectives of the Bill is to promote the digital economy. But by including non-personal data within the ambit of the Bill, the Joint Committee has put a huge compliance burden on the economy. This will hit the MSME sector and small businesses harder as technical processes involving data-sharing are very expensive. The government-constituted panel headed by S. Gopalkrishnan also opposed the idea of including non-personal data in the Bill. Mandatory data localisation, it is estimated, will squeeze the economy by 0.7-1.7%. This may also invite similar measures by other sovereign countries which will hamper smooth cross-border flow of data.

The report has raised more questions than it has solved. In its present avatar, the Bill is more about surveillance and control than privacy. At the time of passage of the Bill, loopholes must be plugged so that India can have a robust data protection law.

Jaiveer Shergill is a Supreme Court lawyer and National Spokesperson, the Indian National Congress

After much loss of time, SC allows EWS quota income norm to stay for this year

It is a matter of considerable relief that the Supreme Court has allowed the commencement of counselling for post-graduate medical admissions under the all-India quota at a time when the long delay has caused a shortage of junior residents in the midst of an ongoing public health crisis. The Court’s decision to uphold the 27% quota for OBCs, with reasons to be adduced later, has also helped the cause of giving a push to the admission process, which was put on hold months ago. It is somewhat disappointing that despite several hearings and the deployment of an expert committee, the controversial criteria for the 10% Economically Weaker Sections (EWS) remain unchanged for admission for 2021-22. As early as October 25, the Union government offered to put on hold the admission process during the pendency of the challenge to the introduction of the OBC and EWS quotas by a July 29, 2021 notification. A month later, it informed the Court that it wanted to revisit the criteria for EWS. It was in response to the Court’s questions about the rationale of keeping the annual income criterion for the EWS quota at Rs. 8 lakh, the same income ceiling for those belonging to the OBC category to be eligible for reservation benefits. The time taken by the committee to reconsider the criteria and submit a report seems to have been in vain, as it has returned a recommendation that the existing norms be retained for the current year’s admissions.

The Bench, taking into account the fact that the admission process cannot be further delayed, has chosen to allow the admission to proceed based on the norms spelt out in the July notification. However, the validity of the expert panel’s recommendations will be decided when the Court takes up the matter in March. It makes one wonder why the Government postponed the counselling and took more than a month to get a panel to revisit the criteria, if it was ultimately going to press for the current year’s admission to be allowed without any change. The Court, on its part, felt compelled to defer to the Government on this point, considering the urgency of the situation, as the alternative was staying the EWS quota for this year’s admission. Its original point — that there cannot be a common income limit for those coming from a background of social and educational backwardness and those who are members of privileged classes, but with inadequate economic means — still stands. The outcome is that this year’s batch may suffer from ‘over-inclusion’ if the norms are revised downwards from next year onwards. While the norms for EWS quota may get tweaked over time, the question whether there ought to be any reservation for the advanced classes solely on the ground that they have insufficient means is still before the Constitution Bench. An early decision will be most welcome.

NSO forecast has not factored in the impact of the ongoing Omicron-induced surge in cases

The National Statistical Office’s first advance estimates for economic output in the current financial year is an optimistic forecast that flags some positive trends as well as areas of concern that have the potential to derail the growth momentum. The NSO has projected real GDP for the 12 months ending March 2022 at Rs. 147.54 lakh-crore, a 9.2% expansion from the provisional estimate of Rs. 135.13 lakh-crore for the last fiscal year, when the full fury of the COVID-19 pandemic had caused output to contract by 7.3%. At that pace, India’s economy would regain its pre-eminence as the world’s fastest growing major economy. A key pillar of this growth assumption is the upbeat outlook for net tax receipts on products, which the NSO sees expanding by a robust 16.2%, after shrinking by 18.4% in the preceding period. Gross Value Added, which aggregates output in the various sectors of the economy, is projected to grow by 8.6% year-on-year on the back of a continued healthy showing by the farm sector and a heartening double digit (12.5%) rebound in manufacturing. However, when compared with the pre-pandemic FY2020’s GVA, the projected output of Rs. 135.2 lakh-crore is barely Rs. 2.5 lakh-crore, or 1.9%, higher, clearly pointing to the fact that the economy has a fair distance to travel before it can regain the growth momentum that is crucially required to create more jobs and help narrow the widening income inequality.

Tellingly, the NSO’s forecast, which relies on varied data spanning the first six to eight months of the current fiscal, has not factored in the impact of the ongoing Omicron-induced surge in COVID-19 cases. After all, it is anyone’s guess as to how much of a blow the current wave may deal to already fragile supply chains, consumption demand and contact-intensive services. In fact, private final consumption expenditure, which two years ago accounted for close to 60% of GDP, is still struggling to recover from the crushing compression it suffered in the first full year of the pandemic, when it shrank 9.1%. While the NSO posits consumer spending to grow by 6.9% this fiscal, the assumed figure is still a sizeable 2.9% shy of the FY2020 level. Equally significantly, the omnibus services category that spans trade, hotels, transport, communication and broadcasting and makes up a fifth of the GVA is estimated to post a mere 11.9% expansion after shrinking by 18.2% last fiscal. As a result, even without factoring in the impact of a third wave, this vital services sector would still be lagging behind its pre-pandemic output by 8.5%. With the Union Budget barely a few weeks away, policymakers have a clear choice to make: introduce consumption and investment supportive measures, even if it means loosening the fiscal purse strings, or risk seeing the growth momentum faltering for want of a fair wind.

Patna, January 9: Bihar came under President’s rule to-day for the third time since the 1967 general election with the President, Mr. V.V. Giri, issuing a proclamation taking over the State administration under Article 356 of the Constitution.

The State Governor, Mr. D.K. Barooah, had in his report to the President late last month recommended Central rule and dissolution of the State Assembly following the resignation of the 216-day-old Progressive Vidhayak Dal Ministry on December 27. At the time a Presidential proclamation could not be issued immediately because of a constitutional hitch and so, Mr. Barooah dissolved the Assembly under Article 174 on December 29.

A Raj Bhavan communique announcing dissolution for the State Assembly had said that the outgoing Chief Minister, Mr. Bhola Paswan Shastri, and his Deputy, Mr. Ram Jaipal Singh Yadav, had been asked to continue as a caretaker government while the resignation of the other members of the Council of Ministers were "individually" accepted.

India has assured its neighbours of its commitment to respect their sovereignty and stressed the need to stay out of the big power confrontation.

India has assured its neighbours of its commitment to respect their sovereignty and stressed the need to stay out of the big power confrontation. External Affairs minister P V Narasimha Rao said, “The security environment in our immediate vicinity has deteriorated. The countries of South Asia cannot afford to get embroiled in the vortex of power conflicts in the region”.

Traces of oil and gas have been found in the second well drilled by the UB ship, Gettysburg in the Palk Straits area of the Cauvery Basin. Hydrocarbon was last found in September last year when the first well was drilled off the salt pan town of Vedaranyam in the Straits.

Antulay’s Successor

The day-long discussions with her Cabinet and party colleagues, including members of the Parliamentary Board, did not help Indira Gandhi to nominate a successor to the outgoing chief minister A R Antulay. The party general secretary Vasantrao Patil said that there’s still a stalemate on the decision. The other general secretary G K Moopanar, who is also in charge of Maharashtra affairs in the party, said that Mrs Gandhi was continuing her consultations with senior leaders of the party. According to informed sources, Mrs Gandhi’s task has been compounded by the defiance of Antulay’s supporters who insist that a successor should be from amongst them.

Boat Mishap

More than 30 persons were feared dead in a country boat accident in the Sasthancottah lake, 30 km from Quilon. The mishap happened when passengers of a leaking boat jumped over to another boat which was also ferrying passengers in the lake.

As the incumbent in four of the five states, the polls will be a verdict on BJP — and could reshape contours of the Opposition

Amid the surge of Omicron, the Election Commission has announced the dates for assembly elections in five states, beginning February 10, with several restrictions on campaigning. A consensus had emerged among political parties that polls be held on schedule. The onus is now on the parties to adhere to EC guidelines — for now, till the EC reviews the situation, they must hold virtual, digital campaigns instead of mega rallies. Political parties must let science and data on the pandemic’s trajectory guide the voters’ journey to the polling booths. They must take the EC’s cue — it has raised the limits on campaign expenditure — and devise innovative and safe campaigns.

Of the five states that go to polls, the BJP is the incumbent in four. Uttar Pradesh is the most crucial since winning the state is central to the party’s plans for the 2024 general election. The BJP’s twin planks of Hindutva and “double-engine growth” — the latter formulation is based on the presumption that it needs the same party to hold office at the Centre and state to facilitate development — will be tested in UP, which sends 80 MPs to the Lok Sabha. The BJP, and Prime Minister Narendra Modi personally, have invested much political capital in UP in the past five years. Chief Minister Adityanath’s governance model, which addresses and privileges “Hindu sentiment” while being unforgiving of protest or dissent, will also be on test — no party has won two successive terms in UP since 1985. Modi’s frequent forays into the state, whether for laying the foundation stone of the Ram mandir in Ayodhya or for the inauguration of the Kashi Vishwanath corridor complex in his parliamentary constituency of Varanasi, have only served to up the stakes for the BJP. If UP is the state where other parties will find it challenging to battle the BJP, Punjab is for the Congress to lose. For the first time, the state is witnessing a multi-polar contest with the Congress, Shiromani Akali Dal (SAD), Aam Aadmi Party, farmers’ unions and the BJP in the fray. The farmers’ movement forced a split in the SAD-BJP alliance and diminished the influence of both parties but the leadership crisis and the rise of multiple power centres may hurt the Congress’s prospects. In Uttarakhand and Manipur, infighting threatens the BJP’s prospects of retaining office — the party was forced to change its CM twice in Uttarakhand and factionalism seems rampant in the Manipur BJP. The entry of Trinamool Congress and AAP complicates the picture in Goa, where elections have historically been bipolar and determined by local issues.

While the BJP has much to lose in these elections, the results could be transformative for the Opposition. The Congress is the main challenger of the BJP in the poll-bound states barring Punjab, where it is in a pivotal position. Failure to perform well in these elections will further dent the Congress’s claim to lead the Opposition space which is now bristling with ambitious regional forces. Goa is an important test for the TMC, while Punjab offers another opportunity for the AAP to grow beyond Delhi. March 10, when results come in, is likely to be a day of reckoning for both the ruling party and the Opposition.

Recent developments on China front are disquieting. Delhi has broken its silence, but road ahead is not easy

China and India are scheduled to meet on Wednesday for another round of border talks in Eastern Ladakh in the shadow of developments that are none too reassuring. The Chinese People’s Liberation Army is building across a portion of the Pangong Lake, which while being on China’s side of the LAC, has implications for India’s defence of its territory. Meanwhile, Beijing has also “standardised” names of several places in Arunachal Pradesh, giving them Chinese names. Then, a junior diplomat in the Chinese Embassy in Delhi ticked off Indian parliamentarians for attending a Tibet-related event. While 13 previous rounds of talks between the ground commanders of the Indian Army and PLA have yielded disengagement at Pangong and Gogra, an anticipated agreement for disengagement at Hot Springs could not take place. Moreover, the continuing tensions all along the LAC, particularly the build-up by the Chinese in the Western sector of the contested line, offer no comfort. Until the two sides can resolve differences in the strategic Depsang Area, where Indian troops are being prevented from accessing traditional patrolling points, de-escalation will remain elusive. The construction of the bridge over Pangong is an indication that Beijing is in fact preparing for a long haul. Beijing is also building other roads and bridges and reinforcing military infrastructure, all on its side of the LAC, but certainly not a sign of two countries moving towards resolution.

Last week, the Ministry of External Affairs denounced the “standardisation” of names in Arunachal as “ridiculous”, and rightly said this would not alter the fact that Arunachal is an inalienable part of India. It also reprimanded the Chinese Embassy for “hyping normal activities” by Indian parliamentarians. Significantly, it described the new bridge as a construction in Indian territory that China had “illegally occupied” in the 1962 war, declaring that India had “never accepted such illegal occupation”. That it took days for Delhi to break its silence on these matters, however, is puzzling. Now that this is done, the real question is how India is going to deal with China’s heightened military activity along the LAC, apart from getting it to vacate areas that Delhi says are illegally occupied.

Dealing with a powerful neighbour that has unilaterally discarded three decades of agreements that laid down the path to deal with the border issue is not easy. Strangely, the country’s political leadership, usually out there projecting global clout with hashtag diplomacy, is yet to take full ownership of the crisis with China which is the first step towards addressing it more frontally.

He played an essential role in India’s victory in the 1971 war

Vice Admiral S H Sarma, PVSM, passed away on January 3 in his hometown of Bhubaneswar. He was 99.

We are all familiar with the big names associated with the 1971 Indo-Pak war such as the prime minister and the three service chiefs. However, barring a few, the brave deeds of heroes at the ground, or shall I say, sea or air level, remain unknown outside their service. I would like to highlight the important role that Admiral Sarma played in the war.

The Eastern Fleet was formed just a month before the onset of war and Admiral Sarma was appointed as the Flag Officer Commanding Eastern Fleet (FOCEF). I was appointed as the Fleet Communications Officer (FCO) on the operational staff of FOCEF and we were embarked on the aircraft carrier, Vikrant, which operated as our flagship throughout the war.

Normally, a fleet commander gets time to work up his fleet of ships with peacetime exercises so that the admiral, his staff and the commanding officers (CO) of the ships can gel together to function as a team. In this case, the fleet was thrust into the war from the word go. It is to the enormous credit of the admiral that in the short time available to him, he was able to knit the fleet into a cohesive unit and deliver all that was asked of it and more. Admiral Sarma was specially chosen for this job as Admiral S M Nanda, the then Chief of the Naval Staff (CNS), had faith that the former would be able to deliver. Months before the event, the CNS had told Admiral Sarma that as and when the fleet was formed, he would be given its command. The latter did not let the CNS down and accomplished the destruction of enemy ships and bases, blockade and contraband control. Extensive damage was caused to the Pakistan Air Force and port facilities by airstrikes and the fleet effected tight control over the Bay of Bengal so that no enemy ship could enter or leave the then East Pakistan ports and we could take 93,000 prisoners of war.

The admiral was more than willing to take necessary risks to accomplish his tasks. For example, considering Vikrant’s limited speed due to one of its boilers being non-operational, Naval Headquarters had advised that the carrier should operate more than 100 miles from the coast to be out of range of Pak Sabre jets. The admiral thought this was too far and in consultation with Captain Parkash, CO Vikrant, decided to operate from a 55-60 mile range. This enabled Vikrant to carry out as many as 90 highly effective air attacks.

Then there was the unique minesweeping effort to clear the entrance channel to Chittagong harbour. This was not envisaged earlier and was not really a job for the fleet, which had no minesweepers. A “jugaad” way of sweeping was devised by renting local fishing boats trawling a length of wire.

A couple of lighter moments come to mind. The fleet was anchored off the northernmost Andaman Island, Port Cornwallis, awaiting further instructions from NHQ. Signals needed to be made to Visakhapatnam for some urgent supplies. Not wanting to break radio silence in order not to compromise our location, I found out that there was a police wireless station on the island. I told the admiral that I would go ashore and get the messages cleared from there. As there was not much activity going on at that time, the admiral said he would accompany me. On landing, we met a local man who informed us that the police station was miles away at the other end of the island. Just then, a jeep came by and I requested the driver to take us to the police station. He flatly refused upon which the admiral thundered, “By the emergency powers invested in me by the President of India, I commandeer this vehicle and order you to take us to the police station.” I do not know whether the driver understood what was said but that was enough for him to take us to the station and back!

A deeply-ingrained memory is of the classic reply the admiral gave to the message from the CO of one of our ships, Beas, inquiring what action to take if we came across ships of the US 7th Fleet. Without batting an eyelid, the admiral replied, “Exchange identities and wish them the time of day”.

In normal circumstances, the news of a 99-year-old man passing away would have been routine — after all, how many people live to reach that age? What made it shocking was that I had just met Admiral Sarma in Delhi about a fortnight ago, after 43 years. He had come from Bhubaneshwar, his hometown, to attend functions celebrating the golden jubilee of India’s victory in the 1971 war, holding the distinction of being the senior-most surviving warrior of the war. We met at a lunch hosted by the present CNS, Admiral R Hari Kumar. I sighted Admiral Sarma and went up to him to introduce myself but before I could speak, he said you are Sharma and you were my FCO on board Vikrant. He then went on to say a few more things about me which showed that he had continued to follow my career long after my FCO tenure. Remarkable for a man of that age, who I was meeting after 1978.

I told the admiral that it was an honour and a privilege to see him after such a long time and that it was admirable that he had taken the trouble to come all the way for this occasion. His reply, “Well, the CNS insisted, so here I am.” He went on to proudly proclaim, “You know, I have entered my 100th year on December 1.” To me, witnessing his mental fitness and fortitude to have made the long journey, it seemed that the admiral would have many more years to go. I consider myself fortunate to have served under him. I shall cherish the two presents he gave me on that day, his autobiography, My Years At Sea, and a set of picture postcards depicting the highlights of his naval career.

The pandemic has underlined the need for policy interventions.

Urbanisation and the growth of cities in India have been accompanied by pressure on basic infrastructure and services like housing, sanitation and health. The 2011 Census of India reveals that the urban population of the country stood at 31.16 per cent. It indicates that there are about 4.5 lakh houseless families, a total population of 17.73 lakh living without any roof over their heads. Maharashtra and Uttar Pradesh are the two states with an acute housing crisis.

Though shelter is a basic human need, migrant workers live in extremely precarious conditions. Most of the migrants are employed in construction, small industries, hotels, casual work, domestic work and other informal activities. In the case of migrants working in small units, hotels and homes, their workplace is their place of lodging too. Often such places are unhygienic and poorly ventilated. Most construction workers stay in makeshift arrangements. Casual workers sleep under bridges and on pavements, often living as a group in unhygienic surroundings.

How has the pandemic affected the housing of migrant workers? Firstly, when the pandemic struck and the national lockdown was announced, most workers rushed back home on foot, leaving behind their temporary abodes. Those who were left behind lost their shelter because workplaces were shut. Migrants living in rented apartments could not maintain social distancing. In suburban regions with a sizeable number of migrants, the local population wanted them to vacate houses as soon as the pandemic began, citing the lack of hygienic conditions in these dwellings. Even though most state governments appealed to house owners to waive two months’ rent, they began mounting pressure soon after. Up to 88 per cent of migrants reported that they could not pay the rent for the next month, according to a survey conducted by Azim Premji University of 5,000 self-employed, casual, and regular wage workers across 12 states of India in April and May 2020.

According to a 2020 ILO report on internal labour migrants, the absence of dignified housing is further aggravated by a lack of adequate water, sanitation and hygiene (WASH) facilities. Even though there has been an installation of public toilets through Swachh Bharat Abhiyan, their availability may not be adequate in migrant-dense clusters. Migrant workers find housing in slums, which is often subject to a sudden increase in rent, and have access only to the poorest infrastructure and services.

There can be various strategic responses of stakeholders (owners and migrant tenants) in the context of existing housing conditions. The first is when the owner provides a house and the migrant stays. This is an optimal condition, where rent could evolve for a competitive market for houses. On the other hand, an extreme condition is that neither does the owner provide the houses nor are the migrants willing to stay. This is the stage where the state might be forced to get involved in the housing market to explore and ease conditions. In addition, more transparency in the case of contracts may also be necessitated. The other possibilities are — either the migrant is not willing to stay in rented housing or the owner is not ready to provide housing to migrants.

In the context of Covid-19, either the migrant was not willing to stay in rented housing or the owner was not willing to provide housing. These possible scenarios also indicate the necessity of coordinated efforts of the state and the contractors to address housing issues. It also calls for long-term policymaking and analysis of the housing sector.

Let us see how policy has responded to the needs of the urban poor, especially marginalised migrant workers. The smart cities initiative was launched in June 2015. A smart city is an urban region that is highly advanced in terms of urban infrastructure, sustainable real estate, high density of communication network and a wider market. The Smart Cities Mission identified 100 cities, covering 21 per cent of India’s urban population, for a transformation in four rounds starting January 2016. Some of the core infrastructure elements in a smart city include proper water supply, assured electricity supply, sanitation, and affordable housing especially for the poor. Government data shows that 49 per cent of 5,196 projects for which work orders were issued across 100 smart cities in India remain unfinished. This lag in implementation often raises questions about the efficacy of innovative policy prescriptions. Efforts like the Atal Mission for Rejuvenation and Urban Transformation (AMRUT) launched in 2005 intended to make the process of urbanisation smooth; it has now entered its second phase to make cities water-secure and provide better amenities for the marginalised.

The Rs 20 lakh crore Atmanirbhar Bharat package announced by the government in May 2020 included the provision of affordable rental housing complexes (ARHC) for migrant workers/urban poor. The plan was to convert government-funded housing in the cities into ARHCs through PPPs, and provide incentives to various stakeholders to develop ARHCs on their private land and operate them.

While developing social rental housing, the state should ensure that the location has proper access to transport networks seducation and healthcare. The working group by NITI Aayog constituted to study internal labour has recommended that rental housing in the public sector could be expanded through the provision of dormitory accommodation. This would make public housing affordable and reduce the conflict between owners and tenants. Action-oriented policies alone can improve the lives of labouring migrants.

Sumeetha M is a senior research fellow at International Institute of Migration and Development (IIMAD); Rajan is founder-chairman, IIMAD; and Kumar is research fellow, Centre for Public Policy Research

It offers hope that India's population will stabilise by 2050. But some states, public health risks need urgent policy intervention

The recent National Family Health Survey (NFHS-5, 2019-21) has shown that fertility continues to decline in India. The Total Fertility Rate (TFR) — the number of children a woman can be expected to have during her lifetime — has declined from 2.2 (NFHS-4, 2015-16) to 2.0, below the replacement rate of 2.1, where a mother is replaced by a daughter. Will fertility continue to decline? From an estimated TFR of around 6 in 1951, the rate declined to 5.2 in 1971, 3.6 in 1991 and 2.4 in 2011, according to the SRS report 2018. Since 2000, the pace of decline in TFR may have slowed. As the TFR in most states declined during the period 2015-16 and 2019-21 (Table 1), we can expect it to continue to decline for some time.

However, the data reveals that there may be some resistance to a very low fertility regime. Both Kerala and Tamil Nadu show the TFR rising from 1.6 and 1.7 respectively to 1.8 during this period. Only a few large states have a TFR below 1.7 — Punjab, West Bengal and the UT of Jammu and Kashmir.

Both Bihar and UP need to strengthen their programmes. The contraceptive prevalence rate (CPR) by modern methods is nearly the same in both states at around 44.5 per cent compared to 56.5 per cent for India as a whole. However, the CPR by all methods (modern and other methods such as rhythm) is higher in UP (62.4 per cent) compared to Bihar (55.8 per cent), although both are lower than India (66.7 per cent).

Women’s status indicators are generally somewhat better in UP compared to Bihar but lower than in India as a whole. The percentage of adult literate women is 57.8 in Bihar and 66.1 in UP, compared to 71.5 in India. Women with 10 or more years of schooling are 28.8 per cent in Bihar and 39.3 per cent in UP compared to 41.0 per cent in India. A major difference between the two states, which may account for fertility differential, is that the proportion of women aged 20-24 years married before 18 years of age is estimated to be 40.8 per cent in Bihar compared to 15.8 per cent in UP.

Use of modern contraceptive methods increased from 47.8 per cent in NFHS-4 to 56.5 per cent in NFHS-5, which largely contributed to fertility decline. For a long time, female sterilisation has been the single most dominant method of contraception, accounting for 67 per cent of the total in NFHS-5. It is not clear how well the method mix in the programme meets the diverse needs of couples. The proportion of female sterilisation has, however, reduced from 75 per cent in NFHS-4, which implies some improvement in meeting the choice of users. Contraceptive use by men (condoms, sterilisation) is only 17 per cent of the total contraceptive use, leaving women to bear most of the burden of contraception. Improving the quality of care would contribute to a sustained decline in fertility.

The current level of TFR sets the stage for the population stabilisation process to begin for India. The pace of acceleration in population growth rate because of rapidly falling mortality was arrested in 1981. Currently, the population growth rate is estimated to be 1.37 per cent according to SRS (2018). This will continue to decline but the population will continue to grow because of population momentum resulting from a larger number of people entering the reproductive age group of 15-49 years compared to those leaving this age group — the age composition effect of previous high fertility.

It is difficult to predict population size for a long period in advance. However, we can be more optimistic that the medium-fertility variant of the UN Population Division’s estimate of population peaking at 165 crore around 2050 will be realised. According to SRS, the birth rate is higher and the death rate is lower than its model estimates. However, the TFR estimates in NFHS-5 are lower than that predicted by the model, which may provide some balancing effect.

The estimates for sex ratio at birth (SRB), the number of girls per 1,000 boys, vary. The SRS report 2018 had estimated that it declined from 906 in 2011 to 899 in 2018. However, NFHS-4 estimated it to be 919 in 2015-16. NFHS-5 estimates that since then SRB has increased to 929, which is encouraging. If this pace of progress can be maintained then we may expect to reach a natural biological ratio of 950 in about a decade. The ratio has improved in many states. However, it decreased in Chhattisgarh, Jharkhand, Bihar, Himachal Pradesh, Odisha, Tamil Nadu and Kerala among the large states.

The proportion of stunted children below the age of 5 has marginally declined from 38.4 per cent to 35.4 per cent during this period. This decline has occurred among all states except for a significant increase in Himachal Pradesh, Kerala and Telangana among the large states. Inadequate diet among children less than 23 months of age is perhaps a major cause. Both breastfeeding and non-breastfeeding children 6-23 months of age receiving an adequate diet are estimated to be only 12.7 per cent and 11.3 per cent respectively. The government has several programmes to address this issue. However, child malnutrition is high and has persisted for long, action is needed at all government levels and the community to strengthen nutrition programmes.

The NFHS-5 results also highlight two major public health concerns — obesity and tobacco use — both known to be risks for non-communicable diseases. Nearly a fourth of all women and men and men are overweight or obese (BMI = 25.0 kg/m2) and this proportion is increasing over the years. More than a third of men (38 per cent) were reported to be using some kind of tobacco.

In conclusion, the NFHS-5 results indicate that progress has been made in almost all areas. However, one, Bihar and Uttar Pradesh need to strengthen their family planning and maternal and child health programmes as well as improve women’s status to bring TFR to replacement level or below. Two, the pace of improvement in improving sex ratio at birth needs to be maintained. Three, child nutrition programmes may require a rethink and more active involvement of the community is needed to address this serious problem. And, four, attention is required to reduce public health risks arising from increasing obesity and high tobacco use.

Rangarajan is former Chairman, Prime Minister’s Economic Advisory Council and former Governor, Reserve Bank of India. Satia is professor emeritus, Indian Institute of Public Health, Gandhinagar (IIPHG)

Government needs to ramp up infrastructure-focused spending, while bringing down deficits over the medium term

The Indian economy is expected to expand at 9.2 per cent in 2021-22 as per the first advance estimate (FAE), broadly in line with expectations. The professional forecasters’ survey, published by the Reserve Bank of India (RBI) in December, had pegged the median value of GDP growth for this fiscal at 9.5 per cent.

One striking feature of the GDP data is the sharp increase in nominal GDP, which is estimated to expand by 17.6 per cent this fiscal, much faster than the 14.4 per cent growth the Union budget had assumed. Double-digit wholesale price inflation and the persistence of high consumer price inflation have led to the surge in nominal GDP and added an upside to tax collections this year.

First, these estimates are based on the limited information available till December and typically undergo a change when new information is available. Second is the emergence of a wild card — the Omicron variant — in this last quarter of the current fiscal year. Although we are yet to grasp the impact it will have on the overall economy, it has certainly injected some uncertainty in the fourth-quarter outlook. Third, as pointed by the National Statistical Office, “the First Revised Estimates for 2020-21 (benchmark year), due for release on 31.01.2022, may also lead to a revision in growth rates reflected in FAE.”

Experience tells us that successive waves impact the healthcare sector disproportionately compared with the economy. So, even as this Omicron wave plays out, more vaccinations and learning how to live with the virus will result in more nuanced and progressively less-stringent lockdowns. That said, Omicron will certainly prevent a broad basing of recovery as the contact-based services will slacken again. The budget next month will need a flexible approach to account for these uncertainties.

But what does the GDP data tell us about the state of the economy that could influence budget priorities?

One key worry from the point of sustainability of growth is weak private consumption demand and the frail consumer sentiment. The share of private consumption in GDP has been falling since the pandemic struck, and the latest RBI survey confirms the weakness.

While consumer sentiment has picked up according to this survey, it still trails the pre-pandemic level. The level of private consumption is still 2.9 per cent below its pre-pandemic year. Consequently, the ratio of private consumption to GDP fell to 54.7 per cent in 2021-22 from 55.6 per cent in 2019-20.

The advance estimates also show that GDP in construction is barely above its pre-pandemic level, while trade, hotels, tourism and other contact-based services, which are also labour-intensive, lag the pre-pandemic levels. Omicron will again hit and delay the normalisation of employment in these segments. These activities are largely urban-centric and will likely need hand-holding from the budget.

Similarly, a pick-up in demand for MGNREGA jobs means a lack of rural employment opportunities. Additionally, rural wages for agriculture and non-agriculture have been flat in real terms. Weak tractor and motorcycle demand mirror the weakness in the rural economy. The budget will need to extend support to rural areas till the situation normalises.

A revival of consumption demand is also needed for a broad-based revival of investments.

The GDP data shows that investments are doing somewhat better than private consumption with their share in GDP crossing the 2019-20 levels. But this is largely due to government investments. While the pre-conditions for an upturn in the private investment cycle are being met gradually, it is too early to label it as broad-based. Uncertainty from the emergence of Omicron will only further delay private investment decisions.

Next month’s Union Budget will, therefore, need to continue pressing the pedal hard on infrastructure-focused capital expenditure, which has a higher multiplier effect on the economy and is known to crowd-in private investments. Together with higher allocations, attention also needs to be paid to enhancing execution capacity as well because slackness is creeping into public investments.

The pandemic has also inflated debt and deficit levels across countries. India’s debt, estimated by the International Monetary Fund (IMF) at around 90 per cent of GDP, is amongst the highest in the peer group of similarly-rated economies.

Meanwhile, the normalisation of monetary policy has begun. The US Federal Reserve (Fed) no longer views inflation as “transitory” and has brought forward its timeline for normalisation. The Fed is now expected to complete its tapering of asset purchases and raise interest rates three times in 2022. That is a significant change from its guidance a few months ago. Together with domestic inflation concerns, this can trigger the beginning of calibrated rate hike cycle beginning as early as April.

Attention will, therefore, shift to fiscal policy, which needs to play a supportive role while engineering a calibrated reduction in deficits over the medium run. The fiscal position of the government till November 2021 was a tad better than envisaged when the budget was unveiled. Due to robust tax collections, the deficit in the first eight months of the fiscal was 46 per cent of the annual target this year compared to 135 per cent during the same period last year. Spending in the last quarter could rise at a faster pace due to Omicron-led turbulence. Even with that, the deficit target of 6.8 per cent of GDP is very much in sight.

The Finance Commission had estimated the government debt to GDP ratio to decline very gradually from close to 90 per cent currently to 85.6 per cent by 2025-26. The IMF too has a similar prognosis for India’s debt trajectory and expects the fiscal deficit/GDP to reduce gradually. Interestingly, debt and deficits as percentage of GDP are projected to remain above their pre-pandemic levels even by 2025-26.

I see the forthcoming budget engineering a similar fiscal trajectory of deficit and debt reduction over the medium run to be achieved with a mix of revenue and expenditure measures. Here, the credibility of divestment targets assumes greater significance as it will improve the fiscal headroom the government has to support the economy.

The upcoming budget for the next fiscal year will show us how the government intends to create and use the fiscal space.

The writer is Chief Economist, CRISIL Ltd

The pandemic has caused massive disruptions to the TB programme. This must now get back on track if we want a ‘TB-mukt’ India

While the Covid-19 pandemic has wreaked havoc on lives and health systems across the world, it has also forced governments globally to become more cognisant of the public health blueprints of their countries. In her budget speech for 2021-2022, Finance Minister Nirmala Sitharaman announced the government’s policy to bolster support for holistic health and well-being. The policy revealed a strong commitment to tackling infectious diseases by pledging to fund four new national virology institutes, nine new high-containment laboratories for studies on highly infectious pathogens, and a National Institute of One Health to coordinate research and surveillance on animal and human infections and several measures to control the spread of Covid. Unfortunately, it did not address other infectious diseases like tuberculosis that have taken a large toll on the country’s population in recent decades.

According to the WHO’s Global TB Report 2021, an 18 per cent decline in case notifications is perhaps the biggest indicator of the pandemic’s impact on global tuberculosis programmes. India reported a substantial drop in notifications — the country reported 18 lakh tuberculosis cases in 2020 compared to 24 lakh cases in 2019. The report observes that with a total estimated incidence of 25.9 lakh TB cases, India is home to a quarter of the global burden of the disease. Since 2016, India has been on a mission mode to eliminate TB by 2025, five years ahead of the global target. With a four-fold increase in the budget to tackle the disease and a patient-centric National Strategic Plan for TB elimination, India had taken enormous strides towards reaching its goal. However, the pandemic has caused massive disruptions since resources, both human and technical, were diverted to control the spread of SARS-CoV2.

Fear of Covid lockdowns and economic stress discouraged people from visiting medical facilities to get tested. This exacerbated the pre-existing health-seeking behaviour of people who, under normal circumstances too, would shy away from getting medical care. For the TB mitigation strategy to be effective, it is important to increase levels of awareness of people about the disease. It is also crucial to ensure that the people affected by the disease overcome social insecurities and access TB care and utilise the government’s TB programme. To this end, the Active Case Finding (ACF) drives organised by the National TB Elimination Programme merit mention. These drives, implemented for systematic screening of TB among vulnerable populations or regions since 2017, have helped in early case detection. Even during the pandemic, in 2020, approximately 17.9 crore people were screened, and 52,273 TB cases were identified, according to the India TB Report 2021.

While ACF drives have helped identify TB patients at the district/sub-district level, public participation and community ownership remain intrinsic to any sustainable strategy for TB elimination. It is time for a people’s movements for the elimination of TB. Elected representatives’ initiative and participation can certainly help to amplify the right messages about available care services, destigmatise the disease and encourage people to seek care. This could be achieved by supporting grassroots workers such as ASHAs, anganwadi workers and self-help groups who strive hard to sustain a responsive health system at the local level.

As a public representative, I have had the opportunity to work closely with several SHGs in Pune. In my experience, empowering these groups with accurate information and enhancing their ability to communicate effectively can transform how health programmes deliver at the grassroots level.

We will have to fill in the gap created by nearly one and a half years of Covid. While it remains essential to push for more finances and supportive policies at a national level, any tangible impact inevitably happens when the fundamentals of any movement are robust. In this case, the fundamentals are the people and community leaders. Collectively, we must keep alive this jan andolan against TB till the most vulnerable can secure themselves a safer future. Only then will we as a people achieve the ultimate objective of a “TB-mukt Bharat”.

The writer is a Rajya Sabha member from the NCP and member, advisory board, Global Coalition Against TB

On Sunday, many state governments restricted mobility in urban centres as a measure to slow the increase in the Covid caseload. A fallout of mobility restrictions is that it economically hurts many in the urban informal sector but politicians see it as an acceptable trade-off to manage a surge in infections.

Why doesn’t the same logic apply to political rallies even in states that are not on the election schedule?

Consider two examples from Sunday. Assam’s chief minister Himanta Biswa Sarma travelled all the way to Warangal in Telangana to address a BJP political rally. Given the exponential rise in Covid cases, was a political rally in Telangana unavoidable?

Across the state border, in Karnataka, the Congress party has organised a padayatra on the Mekedatu dam issue. Media reports indicate that there was a congregation of at least 20,000 people on Sunday.

In both cases, the respective state governments did not crack down on these rallies even as individuals making a living are forced to stay home.
In India, Covid protocols apply to ordinary citizens but politicians are exempt from responsible conduct.

Five states including heavyweight UP, are now set for tense political showdowns – but the surging Covid third wave demands responsible electioneering by parties. Electoral mobilisations can spread infections  even faster, and in places where healthcare access is patchy. Therefore, Election Commission’s one-week moratorium on physical rallies and roadshows is a smart idea. An indefinite ban risked parties flouting the order but waiting till January 15 means all stakeholders will have a better idea of where the surge is headed. EC should be open to the option of extending the no-rallies rule if the situation so demands.

Parties should in fact rewrite their campaign playbook and concentrate more on online campaigning methods and doorstep visits in groups of five or less, which EC has allowed. Star campaigners can immediately switch to virtual rallies and thanks to growing smartphone penetration, grassroots workers can take their message even further than physical rallies do.

As for issues, these elections will be a good measure of how ordinary voters are assessing the economy, which is in good health by some macro measures but also has worry spots in terms of unemployment and not-yet-recovered consumption. Also on test will be whether farmers’ groups have real electoral power in Punjab and parts of UP.

Politically, this round is crucial for BJP – incumbent in four of the five states – as well as Congress, facing grave questions about its national relevance and taking on BJP in three states. Regional parties like SP in UP, AAP in Punjab and Goa, and TMC in Goa and Manipur, are also potential gainers if they can upset BJP and Congress apple carts.

In most-watched UP, BJP is also up against history. The state mostly throws out incumbents. But as poll campaigns heat up, it is fair to say BJP, helmed by the PM, starts with many advantages. But crowds at Akhilesh Yadav’s rallies, uncertainty over Dalit votes given Mayawati’s non-campaign, and SP’s outreach towards BJP’s OBC phalanx signal that the race is very much open. In Punjab, CM Charanjit Singh Channi’s worst enemy is fellow Congressman Navjot Sidhu. And with an energetic AAP in the fray, retaining Punjab has perhaps become more difficult for Congress, even with Akalis and BJP in a tough spot.

Coming back to Covid, EC must hold party leaders responsible for cadres’ violations. That’s the only punishment that will work because India’s netas are not used to being upbraided very often – and they will therefore have a strong incentive to ask rank and file to behave.

Finally, Indian authorities have moved – the Competition Commission of India has ordered a probe against Google for its ‘alleged’ abuse of dominant position in news aggregation. This follows, much later than it should have, in the footsteps of actions in Australia, which last year passed a law that required tech platforms like Google and Facebook to fairly pay local media outlets for linking their content in news feeds or search results. France has implemented the EU’s updated copyright rules that require digital platforms to compensate news publishers for previews of news content. This forced Facebook last October to sign a deal with a French lobby group that represents 300 French publishers.

The world’s second-largest online market and biggest democracy needs equally strong action against tech giants. The health of Indian democracy depends on a financially viable, independent news media. As online news consumption increases, the current system becomes more and more unfair to news publishers. Google and Facebook dominate internet traffic, and they take away as much as 70-80% of advertising revenue that comes from digital consumption of news. This, in turn, makes mainstream news publishing, which involves gatekeeping and fact-checking and therefore has to employ trained professionals, increasingly financially unviable.

As this newspaper has always argued, without responsibly produced news, we are left with the social media jungle of half-truths, lies, fake content, superstition, manipulation and hate-mongering. The world has already seen the chaos this can wreak. Tech giants falsely argue that they bring substantial traffic to news publishers. It works both ways. Around 40% of trending queries on Google are news-related, bringing considerable traffic to it. So, tech giants basically get a near free ride. It is logical and fair that online platforms equitably share online ad revenues with news publishers. Hopefully, CCI’s action will lead quickly to necessary rules that ensure this.

A change in the banks' holding structure giving them functional autonomy, accompanied by accountability, is a reform overdue.

The Central Vigilance Commission's (CVC) reported move to allow the Advisory Board for Banking and Financial Frauds (ABBFF) to vet cases of delinquency of over ₹3 crore, against ₹50 crore, is a step in the right direction. Lowering the threshold will lift the pall of fear that hangs over public sector bankers while making lending decisions. The ABBFF was set up by the CVC to examine the extent of lapses, if any, by senior bankers based on documentary evidence. Expanding its scope will vastly increase its caseload. The CVC has, thus, rightly suggested a separate board for cases between ₹3 crore and ₹50 crore. The CBI must also ensure that the disposal and closure of cases that do come to it are time-bound.

All lending decisions involve a judgement about risk and bankers are wary about being punished for a good faith call. Many bankers assume that the best protection against investigation is inaction. That must change. Bankers will be able to lend without fear when there is a distinction between genuine commercial failure and deliberate wrongdoing. The same applies to accepting haircuts to clean books of banks, which is the key to reducing NPAs. This, in turn, requires an ethos of investigation that is professional, quick and bereft of any element of a witch-hunt.

Independently, steps such as more rational set of instructions (following the 2018 amendment to the Prevention of Corruption Act) that protects against arbitrary criminalisation of decisions by bankers and public servants are welcome. In tandem, public sector banks need systemic reform to overhaul their decision-making structure and culture. A change in the banks' holding structure giving them functional autonomy, accompanied by accountability, is a reform overdue.



Read in source website

People must mask up, politicians must ignore the instinct to create crowds, and that no festival or ritual is worth the risk. Prevention is still the best option against Covid.

PM Narendra Modi's emphasis to remain alert, enhance surveillance and observe Covid protocols is timely. With nearly 1,80,000 new Covid cases and a nationwide transmission rate of 4, compared to 1.69 in the second wave, the focus must be on enhanced testing, ensuring supply of drugs, completing the vaccination rollout and avoiding crowding. All essential to limit the impact on the economy.

Having learnt from the second wave, the government is repeatedly cautioning against complacency. The Omicron variant, now with three sibling variants, is less virulent than Delta. However, it must not be treated as mild or akin to common cold or the flu. It has a hospitalisation rate of 5-10%, though lower than the 20-23% of the second wave, it is not insignificant. Without proper preparation, the third wave can overwhelm the healthcare system, especially with rising cases among healthcare workers. Testing and availability of drugs are critical to deal with the current wave. GoI should consider arrangements to make Pfizer's Paxlovid pill widely available. Merck's Molnupiravir has received emergency use authorisation but is not recommended by ICMR. The PM's push for a mission-mode booster rollout is critical. There can be no slacking on the two-dose vaccination for the above-15 either. At some stage, GoI must consider a different vaccine as the booster, subject to regulatory approvals. The RT-PCR test is the gold standard for Covid detection. But it takes time, and easy access to home testing rapid antigen kits can help bring down spread, reducing the pressure on healthcare centres. The health minister's follow up with states and PM's proposed meeting with chief ministers must assess requirement of states and set up a system to ensure speedy and efficient delivery of resources to hotspot areas.

India has learnt from the second wave, yet, it seems to have forgotten a fair bit. People must mask up, politicians must ignore the instinct to create crowds, and that no festival or ritual is worth the risk. Prevention is still the best option against Covid.

<

Read in source website

The United States (US) and Russia are holding urgent meetings to de-escalate the crisis over Ukraine, described as the tensest point in relations between the former Cold War rivals in recent times. Leaders of both countries have not displayed optimism about the talks — US secretary of state Antony Blinken doesn’t foresee breakthroughs, while Russian deputy foreign minister Sergei Ryabkov made it clear that the Americans should have no illusions that the issue will be resolved after the first of the planned meetings in Geneva, Brussels, and Vienna. Mr Blinken has accused Russia of putting “a gun to the head of Ukraine” by amassing 100,000 troops near its borders, and the US wants Russia to move away from aggression.

Russia has sought new security arrangements with the West, including a halt to the further expansion of the North Atlantic Treaty Organization (NATO), which was considering granting membership to Ukraine. Any military move by Russia against Ukraine is guaranteed to provoke a sharp response from the US, including sanctions on Russian leaders and the country’s banking system. President Vladimir Putin’s move on Ukraine and his swift intervention to put down protests in Kazakhstan were aimed at shoring up Russia’s position in areas it perceives as within its sphere of influence, while President Joe Biden is keen on restoring America’s credentials as a leader of the democratic order after the erosion of the Donald Trump years. If things take a turn for the worse, India could find itself in a tough position as, unlike the era of the Cold War, Russia and the US are key partners. An unsettled Russia is only likely to tighten its embrace of China, which would be the least desirable outcome for India.

The Election Commission of India (ECI) last week set the ball rolling on a high stakes round of assembly elections in February-March, which will happen amid a surge in coronavirus infections driven by the Omicron variant. A large part of chief election commissioner (CEC) Sushil Chandra’s press conference was dedicated to explaining the measures the panel is taking to ensure as safe a polling exercise as possible. ECI has banned all rallies till January 15, capped the number of cars in a convoy and electors in a booth, and made regular sanitisation of polling stations and thermal checking mandatory. Poll officials will be fully vaccinated and those eligible will be given booster doses.

This is the third set of assembly elections in the shadow of the pandemic, after Bihar in October-November 2020, just as the first wave of infections was receding, and West Bengal, Assam, Tamil Nadu, Kerala and Puducherry in March-April 2021, coinciding with the brutal second wave. In each round, ECI imposed stringent restrictions on campaigning, only to see these being flouted. This is unfortunate. The second wave of Covid-19 showed the country the dangers of reckless electioneering and how maskless rallies with no social distancing can drive infections. Experts pointed out how the multiphase polls saw several superspreader events even as the local administration appeared unable, or unwilling, to enforce even basic Covid-19 protocols — a phenomenon that later drew judicial censure.

Initial indications are that both ECI and political parties have learnt from those harrowing events. The ban on rallies is a step in the right direction, and its full-throated welcome by political parties — many of which called off events before the moratorium was announced — augurs well for the country’s fight against the third wave of infections. But this momentum must be sustained throughout the two-month election season that lies ahead. When ECI reviews its decision on banning physical campaigning later this week, the only factors on the table should be science, data, and medical expertise. Likewise, implementation of the guidelines and imposition of fines and penalties for flouting them must be done stringently with no heed to political considerations. The responsibility for safeguarding the election process lies with all stakeholders: ECI, political parties, candidates and their supporters, and the public. India cannot afford another savage summer of human losses.

Most observers of West Asia were glad to see the back of 2021, annus horribilis on account of multiple Covid-19 waves, the Iran nuclear imbroglio, rising oil and gas prices, sputtering crises in Yemen, Iraq, Syria, Lebanon and the Taliban’s return to power in Afghanistan following a dramatic United States (US) withdrawal. Many also have a sneaking foreboding that 2021 was merely a stage-setter for a more consequential 2022. While the best case scenario for 2022 is greater stability and fewer geopolitical tensions, there is a feeling that the region may yet again be beset by its well-known problems.

Arguably, the denouement of the Iran nuclear conundrum is the most critical regional determinant in 2022. The indirect negotiations for a complex deal — involving the US rejoining the Joint Comprehensive Plan of Action, lifting of economic sanctions against Iran, and Tehran’s compliance seem stalled. This deadlock is due to a combination of the trust deficit, high expectations, and pressure from hardliners. Tensions have been ratcheted up with both sides rattling their sabres. The US and Israel have cautioned about Iran reaching a nuclear breakout time in “weeks”, even as Iranian Republican Guards have held extensive military exercises.

A binary zero-sum game appears to be taking shape. In case this brinkmanship yields an unlikely durable deal, Iran could reap the rewards: An eco-political resurgence, end to four decades of ostracisation and regional stability. Otherwise, it is difficult to rule out a US-Israel military campaign to defang Iran’s nuclear option. Previous covert operations have largely failed to curb Iran. Given the extensive spread of Iran’s well-defended nuclear installations, this is unlikely to be a 1981 Osirak-type single shot surgical strike. Moreover, Iran and its regional allies, such as Hezbollah and Hamas, have extensive missile and drone capability. Therefore, this “grand-mother of all battles”, if it does take place, could be protracted, messy and unpredictable, enveloping the entire region. It would impact the global economy extensively.

As Iran is also an entrenched actor in subregional conflicts in Yemen, Syria, Iraq, Lebanon and Afghanistan, their respective courses during 2022 would depend on what transpires on the Iran-US confrontation. Otherwise, some of these conflicts, having run their course, are ripe for their respective political solutions.

Similarly, the longstanding regional political frictions over political Islam and the Arab Spring have wound down mainly due to exhaustion of the protagonists. A reconciliatory mood is palpable in the Gulf Cooperation Council (GCC), Syria and Iraq. Turkey and some GCC states are friends again. The Abraham Accords between Israel and each of the United Arab Emirates (UAE) and Bahrain are likely to further deepen in 2022. At the same time, divergences have emerged between the Joe Biden administration and each of Saudi Arabia and the UAE. Separately, the competition between each of Saudi Arabia and the UAE for regional economic supremacy may escalate in 2022.

West Asia’s struggle with Covid-19 over the past two years has been waged at two levels. More organised countries such as Israel and the GCC states have coped relatively better. However, the majority of the West Asians living in Afghanistan, Iran, Iraq, Syria, Lebanon, Palestine and Yemen have suffered due to low vaccination, instability and administrative confusion. With the Omicron wave on the horizon, 2022 may wreak further devastation on this group.

The global oil and gas economy is largely intertwined on the supply side with West Asian geopolitics and on the demand side with global Covid-19 trends. The unpredictability of both these factors puts a huge question mark over the region’s oil and gas revenues, the mainstay of its socio-economic sustenance.

India has a long civilisational history with the neighbouring West Asia. A comprehensive bilateral symbiotic relationship has evolved in recent years. Our current trade with the region is over $150 billion and we sourced over 70% of our oil requirements from it. Nearly nine million Indians residing in the Gulf remit around $50 billion annually to India. The investment flow across the Arabian Sea also remains robust.

Shedding a traditional reluctance for long-term, strategic engagements, India is currently negotiating a Comprehensive Economic Partnership Agreement (CEPA) with the UAE, the GCC, and Israel.

Similarly, defence and security ties are being strengthened through exchange visits and joint exercises. And key economic stakeholders are also gearing up to synergise with their counterparts.

This organic growth in bilateral ties would help realise the long evident potential for political amity and economic complementarity. We need to move in this direction, carefully balancing our potential gains and liabilities. Above all, we need to acknowledge the notoriously fickle geopolitics of the region, particularly at this juncture, and avoid getting into any sticky situations either politically or economically.

Prime Minister Narendra Modi should be credited for being persistent and consistent in fostering strong ties with West Asia in general, and with the UAE and Saudi Arabia in particular. It is to be hoped that his planned visits to the UAE and Kuwait next month will create new bilateral paradigms going well beyond 2022.

Mahesh Sachdev is a retired Indian ambassador and an Arabist 

The views expressed are personal

The recommendations of the Justice Ranjana Desai-led commission about the delimitation of the Jammu and Kashmir (J&K) Union Territory (UT) have left leaders in Kashmir fuming. The commission has, after prolonged deliberations, recommended 47 seats for Kashmir and 43 seats for Jammu in the 90-member legislature to be formed in the newly constituted UT. The Kashmiri leadership is angry that of the seven additional seats, six were given to Jammu and only one to Kashmir. But some leaders in Jammu complain that the commission has founded its recommendations on the Census data of 2011, which according to them, was a greatly manipulated one.

In the past, delimitation in J&K used to be undertaken in a haphazard and ad hoc manner. In Jammu, the average electorate per constituency used to be 99,000, whereas Kashmir used to have a seat for every 87,000 voters. The delimitation commission didn’t take population alone as the criterion this time. Other parameters such as geographical compactness, nature of the terrain, communication facilities and related factors were also taken into account. Most importantly, the commission has developed the elector–population ratio (EPR) to ensure equitable distribution of seats.

In democracies, numbers matter. None understood this better than the Kashmiri leadership in the early years of Independence. Exploiting the advantage provided by Article 370, the leaders went about distorting numbers in a blatantly partisan manner against fellow citizens in Jammu and Ladakh. For example, as per the 1941 Census, Jammu should have been given an equal number of seats as Kashmir. But the J&K Constituent Assembly in 1951 allocated only 30 seats for Jammu while Kashmir got 43 seats. In the next delimitation in 1994, this discrimination was perpetuated by allocating only 37 seats to Jammu against 46 to Kashmir. As per the projected population of 1991 (Census was not held in that state due to terrorism), the population of the Jammu region stood at 45% of the overall population of the state, entitling it to 40 of the 87 seats.

During 2006-2008, a delimitation exercise was undertaken in the country through an act passed in Parliament in 2001. It was to be based on the 2001 Census. It would have been an opportunity to correct the deliberate discrepancy in seat allocation among the regions in J&K. However, sensing trouble, chief minister (CM) Farooq Abdullah got a resolution passed in the assembly that no delimitation would be done until 2026.

The 2011 Census, undertaken in the state under the leadership of CM Omar Abdullah, came under severe criticism from the leadership of Jammu as it showed an unusually high rise of population in Kashmir. In absolute terms, the population in Kashmir between 2001 and 2011 went up by 1.41 million. This was a 25.8% rise while Jammu registered a rise of 21% during the same period. More suspicious was the increase in voter numbers; 7.12 lakh new voters were added in Kashmir during the same period, a whopping rise of 24.7%, whereas the corresponding rise in Jammu was a mere 7%.

It is these distortions that the delimitation commission has grappled with while trying to justly redraw electoral units for the new UT legislature. EPR was the effective way out that it found in overcoming the Census irregularities. EPR at the UT level was 1.9. The commission has applied it to each district and readjusted the seats district-wise. In that process, Badgam in Kashmir got one additional seat, taking the number of seats in Kashmir to 47. Similarly, EPR has given six additional seats to the Jammu region — two in the Jammu district, and one each in Poonch, Rajouri, Kathua and Udhampur districts — that took total seats in the region to 43.

Victimhood politics is integral to some politicians in J&K. They are crying hoarse over what they see as an injustice. Some of them even questioned the constitutionality of the commission. Interestingly, they never talked about the unconstitutionality of not allowing delimitation along with the rest of the country in 2006. There is an effort to project this as a Hindu versus Muslim issue too although the fact is that several districts in Jammu such as Doda, Kishtwar, Poonch, and Rajouri have substantial Muslim populations. In the previous assembly, there were at least 10 seats in the Jammu region, which were won by Muslim candidates.

Delimitation is a complex exercise in J&K. The region has large migrant populations — Gujjars and Bakrwals — who constantly stride between the two regions. Over 100,000 migrant Kashmiri Pandits live in Jammu while the number of migrant Muslims from Kashmir to Jammu would be at least five times higher. Additionally, Jammu has over 50,000 displaced people from Pakistan-occupied Kashmir living in different districts. Taking all these factors into account, in addition to the large size of the constituencies in the Jammu region, the delimitation commission has accorded it 43 seats. In spite of substantial out-migration, Kashmir has got the lion’s share of 47 seats. Ideally, at least a couple of seats should have been reserved for Kashmiri Pandits in Kashmir and also the Scheduled Tribe (ST) reservations extended to the substantial pahadi (hill) population in that region.

Hopefully these anomalies, along with the major constraint of the credibility of the 2011 Census, will be corrected when the next delimitation takes place in 2026 for the country.

Ram Madhav is a member of the national executive of the Rashtriya Swayamsevak Sangh, and member of the board of governors of India Foundation 

The views expressed are personal

Two decades ago, Narendra Modi wanted to become Gujarat’s chief minister (CM). As a powerful organisational functionary within the national unit of his party, with deep roots in Gujarati society, amid internal factionalism in the state unit, he believed he had a rightful claim to the position. But Modi knew that the only way he could offset the political stature and caste-based advantage of the then CM, Keshubhai Patel, was with New Delhi’s blessings. That is precisely what happened at the end of 2001, as the Bharatiya Janata Party (BJP) leadership – Atal Bihari Vajpayee and LK Advani; the latter was Modi’s primary benefactor – bet on Modi and parachuted him to Gandhinagar to neutralise the emerging anti-incumbency in the state.

Five years ago, Yogi Adityanath wanted to become Uttar Pradesh’s CM. As a five-time Member of Parliament (MP) from a key religious and urban centre of the state, and a political orator whose communal rhetoric resonated with the party’s base, he believed he had a natural claim to the position. But in a state with an entrenched set of senior party leaders, where Adityanath was not fully trusted because he had established his own parallel outfit which took on the party machinery, and where a particularly close association with his own caste ran the risk of alienating others, the only way for the Gorakhpur leader to overcome his political disadvantage was with New Delhi’s blessings. And that is precisely what happened, when New Delhi – to be more precise, Narendra Modi, now in the role of the benefactor, after having led the party to a decisive victory in the 2017 assembly polls – told Adityanath to get ready to take over as the CM soon after the election results.

Twenty years ago, Modi went on to win the 2002 Gujarat assembly elections, riding on the communal division that marked politics in the state after Godhra and anti-minority violence rocked Gujarat. Modi was now a mass leader, a polarising one for sure, but still a leader with a mass base; he replaced Advani, his one-time mentor, as the party’s foremost Hindutva face. But the Gujarat CM knew that while his Hindutva hardliner image was an asset, and the 2002 election had provided him a solid foundation to build an electoral career, he needed to overcome the limitations imposed by that paradigm.

n terms of image-building, Modi then positioned himself as a no-nonsense administrator, who was willing to take strong decisions to improve state capacity. He projected a tough approach to terror and national security, where the law would not be allowed to come in the way of order – remember encounter killings and Gujarat; in a climate where the war on terror was laced with a degree of Islamophobia, the message resonated with the Hindu urban middle classes. He wooed corporate capital, leveraging Gujarat’s historic economic advantage and promising the use of State power to facilitate private investment. And he began cultivating alternate sources of intellectual capital (economists instead of political scientists, business editors instead of social activists, vernacular intelligentsia instead of English commentators) and cultural power (Bollywood figures instead of Delhi’s cultural gatekeepers, the Gujarati diaspora instead of the transnational literary elite) to neutralise liberal opposition.

All of this helped Modi in adding a layer to his Hindutva image. In the 2007 assembly polls, he fused his belligerent Hindutva rhetoric with a developmental narrative — achieving a significant second electoral win. He slowly expanded his network nationally, visiting states to campaign for the party even when he knew that the party had little chance in that state to dispense political patronage. By the time he won the 2012 polls, Modi had established himself as BJP’s most popular face and created a parallel network of loyalists within the larger Sangh parivar and party machine.

Now, turn to UP.

When Yogi Adityanath took over as CM, his political image was primarily that of a Hindutva hardliner. In the past five years, Adityanath has sought to emulate the Modi textbook. Retaining the Hindutva mascot image – from laws against inter-faith marriage to subtle and not-so-subtle messaging about how the state’s Muslims have been shown their place — the CM is unapologetic about the fact that minorities do not figure in his political coalition. He has built a strong no-nonsense administrator image – the CM and his aides consistently speak about the improvement in order; what goes unsaid is that one part of this has happened at the cost of rule of law, given the executive nod for extrajudicial encounters. He has wooed corporate capital – just like the Vibrant Gujarat summits catapulted Modi into the national limelight, Adityanath has focused on investor summits to buttress his image as an economic reformer; the focus on infrastructure, from highways to airports, is meant to reinforce this very image. And he has courted cultural power – just like Modi pulled off a coup in getting Amitabh Bachchan as a brand ambassador of his state’s tourism campaign or engaged with commentators to project his model of governance as somewhat unique, Adityanath has focused on Mumbai’s film industry, from engaging with ideologically aligned producers and actors to offering incentives to shoot films in the state.

But all of this means little for the UP CM's future ambitions, for he lacks the one key ingredient which was central to Modi’s rise – electoral success. Yogi Adityanath has not led his party to victory in any election so far. The 2017 election was Modi’s victory. The BJP’s success in the 2019 Lok Sabha elections in UP – as in the rest of north and west India – was, once again, due to Modi’s appeal and popularity. And in 2022 too, Adityanath is relying substantially on Modi’s popularity.

But Adityanath is starting off with an advantage that no BJP CM has enjoyed in UP ever. He has completed a five-year term in India’s most populous state; neither Kalyan Singh nor Rajnath Singh, the two tallest leaders of the party in the state before Adityanath, succeeded in doing so. And just like the then 57-year old Modi did in 2007, the 50-year old Adityanath is relying on a mix of Hindutva and development claims to win the 2022 election.

This decade-and-a-half is also a story of how far Indian politics has shifted, to the Right. Fifteen years ago, Modi was operating largely alone. Yogi has Modi’s clear support. Modi operated in a national ecosystem that was hostile to him, for power at the Centre was exercised by a Congress-led coalition. Yogi operates in a national ecosystem that is friendly, for power is exercised by his own party and there are enough powerful constituencies which want to curry favour with the UP CM. Modi’s ideological messaging was frowned upon and criticised; even political opponents want to play safe now and refrain from taking on Yogi’s Hindutva messaging for fear of alienating Hindu voters.

If the BJP does succeed in retaining a majority in the UP assembly, it will mark the first time that a CM who has completed a full tenure in the state has also got re-elected for another five-year term in seven decades in the state. And because it is UP, this will suddenly catapult Yogi into a different political league and make him a contender for national leadership in the party. The path ahead will not be easy for him, just as it was not easy for Modi after 2007, for there are many variables – including the plans and ambitions of senior national leaders in the party and the Sangh’s preferences.

But like Gujarat 2007 shaped the political fortunes of a man, a state, a party, and, eventually, the country, UP 2022 could well do the same, in ways difficult to judge at the moment. And that is why the outcome on March 10 is so crucial to India’s political future.

The Political Eye is a weekly column focusing on Indian politics

The views expressed are personal

The last time President Xi Jinping went abroad was for a 33-hour visit to Myanmar between January 17 and 18, 2020.

The world was a different place then.

Aung San Suu Kyi was still Myanmar’s high-profile state councilor; the World Health Organization was tweeting to tell the world what a coronavirus was, and more than 5.4 million people in the world didn’t know that a viral pandemic was about to claim their lives.

So, as it turns out, for two years, and more, neither Xi nor Premier Li Keqiang or any of the remaining members of the elite seven-member Communist Party of China (CPC) Politburo Standing Committee have boarded an international flight.

In fact, the last time Xi granted an in-person appointment to a foreign leader was in March 2020, when he met Pakistani President Arif Alvi, in Beijing.

Xi’s physical absence from the world stage has come under focus and criticism, especially, his decision not to attend the G20 Summit and the 2021 United Nations Climate Change Conference, or COP26, held last October.

A primary criticism is this: The prolonged absence of face-to-face meetings between world leaders – especially with prime ministers and presidents who are not at China’s beck and call – eliminates the possibility of frank exchanges, which usually happens on the sidelines and pull-asides at summits. Which every now and then leads to progress or unties a problematic knot in ties.

A seemingly unplanned meeting between Indian PM Narendra Modi and Xi on the sidelines of the G20 leaders’ summit in Hamburg in July 2017 led to the resolution of the Doklam standoff in late August.

The meeting between the two leaders took place though Beijing had denied the possibility days before.

Conversely, an in-person meeting between Modi and Xi in either 2020 or 2021 could have, may have, directed the ongoing military border standoff in eastern Ladakh – the worst in decades — towards a resolution.

Xi’s physical absence at key multilateral events including at COP26, experts say, damaged prospects.

An analysis of the Chinese top leadership’s foreign visits between 2013 and early 2020 by the Washington-based Centre for Strategic & International Studies (CSIS)’ China Power, indicates the importance China gave to foreign visits. “As China’s top leader Xi Jinping’s foreign travels are most significant. Between 2013 – when he became China’s President – and 2020, Xi Jinping made 98 in-person visits to 69 foreign countries. This is comparable to the total number of visits made by US Presidents Barack Obama and Donald Trump throughout this period (103), but is significantly lower than the number of visits made by Russian President Vladimir Putin (144) or the UK Prime Ministers (222). Notably, however, Xi has travelled to more countries than these other leaders,” the CSIS report said, adding Xi made 39 visits to countries in Asia, accounting for nearly 40% of his total visits from 2013-2020.

Li frequently represented China abroad between 2014 to 2019 as well, making a total of 55 visits to 45 countries.

The CSIS report charts Xi’s and Li’s pre-pandemic tour itinerary. Since the pandemic infected the world, leaders of all major countries have drastically cut down on foreign tours.

Xi has instead taken to, what official news agency Xinhua, rather creatively, calls, “cloud diplomacy”, appearing at bilateral and multilateral meetings in his virtual avatar.

Xi’s “tight schedule of cloud diplomacy” in 2021 comprised 79 telephone calls with leaders of foreign countries and international organisations, and 40 appearances at major diplomatic events via video link.

In 2020, Xi had 87 similar meetings and phone calls and attended 22 bilateral or multilateral events virtually.

A great example of cost-cutting and cutting down on emissions as Xi is not flying around in national carrier Air China’s 747-8i but is China’s global image bearing the cost?

Not really, said Bonny Lin, CSIS’s Senior Fellow for Asian Security and Director of the China Power Project.

“In some ways, the virtual environment may have allowed China to increase its outreach to more partners. While virtual engagements cannot fully substitute for in-person engagements, Beijing has been very active diplomatically and has also pushed back strongly against criticism of how it handled the pandemic,” Lin said.

It’s possible that Xi’s decision not to travel abroad is the fountainhead of China’s internal “dynamic Covid” policy, which translates into some of the strictest anti-Covid measures in the world for its citizens – quick lockdowns, mass testing for single digit cases, and an all-encompassing health code for travel.

“Chinese leaders cannot be seen as not following the strict Covid policies they set for their people,” Lin said.

One reason for not travelling abroad could be more fundamental: Avoid exposure to Covid-19.

“I think Chinese leaders have not left China primarily because of fear of contracting Covid. For Xi, especially, he is the highest and only authority for major decision making, so his role is irreplaceable. Also, I think Xi himself truly believes in the party’s own propaganda that the rest of the world is lapsing into chaos while China remains an island of stability,” Victor Shih, expert on Chinese politics at University of California, San Diego, said.

It has also given the Chinese leader time to focus on the domestic front in the run-up to the once-a-decade CPC Congress to be held in the second half of 2021.

In 2021, Xi made 11 “inspection tours”, going to, among other places, Tibet, for the first time as the top Chinese leader, beginning his three-day tour in Nyingchi, a strategic border city near the Sino-India Arunachal Pradesh boundary.

Diplomats say policy signals emanating from Beijing suggest China is turning insular, more inward looking.

Xi not travelling abroad, however, may not be a signal of the same.

In fact, it could be a signal of a more assertive China – a China which is pitching for a global state of play in which it conducts diplomacy on its own terms. And, let top diplomats like Yang Jiechi and Wang Yi travel and engage in in-person diplomacy.

“Instead of signaling an inward turn, Xi's decision to stay at home suggests his determination to conduct diplomacy on his own terms because he is convinced that because China is now stage-center, it can behave according to its national interests,” Suisheng Zhao, director at the University of Denver's Centre for China-U.S. Cooperation, recently wrote for Nikkei Asia.

Maybe, inadvertently, Xi’s decision not to go abroad has raised a question: When he finally does, will it mean China's opening up, shedding its current inhibitions on international travel? Which country will he visit first?

There’s no question about one aspect though: When Xi finally steps out of China in the future, he will set foot in a different world.

The views expressed are personal

India will soon embark on an ambitious project to introduce and maintain a population of at least 50 cheetahs in India over the next five years.

The charismatic, slender and agile cat disappeared from India’s grasslands and woodlands in the late 1940s mainly due to habitat destruction, bounty and sport hunting.

In 2009, it was decided that the cheetah could be reintroduced into India’s forests and after 13 years we are all set to translocate cheetahs from southern Africa— Namibia, Botswana and South Africa in the next few months.

Around 12 to 14 cheetahs from southern Africa would be captured from free-ranging conditions either by darting or in a trap-cage by experienced veterinarians and trappers, each cheetah will be fitted with a satellite-GPS-very high-frequency radio-collar for their future monitoring and individual identification in India. Following which they will, it is hoped, make Madhya Pradesh’s Kuno Palpur their home.

According to an action plan drafted by the Wildlife Institute of India and released by the ministry of environment and forests last week, the goals of this translocation are to establish breeding cheetah populations across their historical range and manage them as metapopulation; to use cheetah as a flagship and umbrella species to garner resources for restoring open forests and savanna systems; to enhance India’s capacity to sequester carbon through ecosystem restoration activities in cheetah landscapes; eco-tourism and eco-development and to win community support.

A Population Viability Analysis has shown that to sustain a long-term population, India will need to support a population of more than 50. Kuno Palpur offers the prospect of sustaining four large and medium felids in the long run—tiger, lion, leopard and the cheetah, the action plan stated.

The Centre is also preparing other sites like Nauradehi and Gandhisagar reserves through incentivised voluntary relocation of human settlements, prey supplementation, and habitat management through weed removal and livestock grazing control.

Reintroduction of the cheetah will be a scientific feat and possibly highlight the need to secure grasslands and forests for big- and medium-sized cats.

But do we have systems and policies in place to take care of important wildlife species and biodiversity? How can the pressure of diverting forest land be reduced and how do we ensure that important and endangered wildlife species do not remain restricted to islands of protected reserves but thrive in contiguous forests and corridors? These will be issues to ponder on as the cheetah reintroduction excitement takes over.

A recent development has caused much concern about the fate of the ecologically fragile Great Nicobar region, for example. Great Nicobar harbours a very large number of endemic and endangered species of fauna. There are 11 species of mammals, 32 species of birds, 7 species of reptiles and 4 species of amphibians that are endemic including the Crab-eating Macaque, Nicobar Tree Shrew, Dugong, Nicobar Megapode, Serpent Eagle, saltwater crocodile, marine turtles and Reticulated Python, the environment impact assessment report of the project states.

Niti Ayog and the Centre have conceptualised a development plan for Great Nicobar. The Andaman and Nicobar Pollution Control Committee has issued a public notice for public hearing of a project titled “Holistic Development of Great Nicobar Island in Andaman and Nicobar Islands” to be held on January 27, 2022.

The project involves the construction of an International Container Transhipment Terminal (ICTT); a greenfield airport (4000 passengers in peak hour); eco-tourism and residential township; and a 450 MVA gas/solar-based power project. For the development project, many reserved areas will have to be de-notified. This would include de-notification of land under forest reserve, Great Nicobar Biosphere reserve and a tribal reserve. Around 81.74% of the island area is presently under national parks, Great Nicobar Biosphere reserve and forest including tribal conservation areas. According to the EIA, 15.02% of forest land has to be diverted for the project.

The project could impact one of the most ecologically significant regions of the country, and demands careful scrutiny.

And that is why even as celebrate the reintroduction of cheetahs, we must pay attention to what is happening in Nicobar -- for at the core of it lies the question of our commitment to protecting life and habitats around us.

The views expressed are personal