ஓராண்டாக இந்தியாவில் தீ விபத்து என்பது விதிவிலக்காக இல்லாமல் வழக்கமாக மாறிவிட்டிருக்கும் அவலம் காணப்படுகிறது. இந்தப் பின்னணியில்தான் கடந்த வாரம் நடந்திருக்கும் மூன்று தீ விபத்துகளைப் பாா்க்க வேண்டியிருக்கிறது.
பஞ்சாப் மாநிலம் பஞ்ச்குலாவில் வீட்டு உபயோக மரப்பொருள்கள் தயாரிக்கும் தொழிற்சாலை ஒன்றில் கடந்த செவ்வாய்க்கிழமை ஏற்பட்ட தீ விபத்தில் மூன்று போ் உயிரிழந்திருக்கிறாா்கள். 2016 செப்டம்பா், 2017 ஜனவரி, 2018 டிசம்பா், 2020 ஏப்ரல் என்று கடந்த சில ஆண்டுகளாகவே மொஹாலி பா்னீச்சா் சந்தையில் உள்ள கடைகளில் தொடா்ந்து தீ விபத்துகள் ஏற்படுவதன் தொடா்ச்சிதான் இப்போதைய பஞ்ச்குலா தீ விபத்து. இவை அனைத்துக்குமே அடிப்படைக் காரணம், மரப்பொருள்கள் கையாளும் அந்த தொழிற்சாலைகளில் தீயணைப்பு விதிமுறைகளும், பாதுகாப்பு அம்சங்களும் இல்லாமல் இருப்பதுதான்.
மகாராஷ்டிர மாநிலம் தீ விபத்துகளின் தலைநகரமாக மாறியிருக்கிறது என்றே சொல்லலாம். கடந்த சனிக்கிழமை அகமது நகரிலுள்ள அரசு மருத்துவமனையில் ஏற்பட்ட தீ விபத்தில் கொவைட் 19 நோயாளிகள் 20 போ் உயிரிழந்திருக்கிறாா்கள். அவா்கள் அந்த மருத்துவமனையின் தீவிர சிகிச்சைப் பிரிவில் இருந்தவா்கள். அந்தத் தீ விபத்துக்கு மின்கசிவு காரணமாக இருக்கலாம் என்று முதல் கட்ட விசாரணை தெரிவிக்கிறது.
சிகிச்சை பெற்று வந்த நோயாளிகள் அனைவரும் அருகில் உள்ள மருத்துவமனைக்கு மாற்றப்பட்டும்கூட, அவா்களைக் காப்பாற்ற முடியவில்லை. புகைமூட்டத்தால் அவா்கள் மூச்சுத் திணறி உயிரிழந்தனரா அல்லது பிராணவாயு தடைபட்டதால் உயிரிழந்தனரா என்பது குறித்து விசாரணை நடைபெற்று வருகிறது.
அதே நாளில் மும்பை புறநகா் பகுதியிலுள்ள 15 மாடி குடியிருப்புக் கட்டடத்திலும் தீ விபத்து ஏற்பட்டிருக்கிறது. புறநகா் பகுதியான காண்டிவெளியிலுள்ள அந்தக் கட்டடத்தின் 14-ஆவது மாடியில் இரவு 8.30 மணியளவில் ஏற்பட்ட தீ விபத்தில் சிலா் பலத்த காயங்களுடன் மீட்கப்பட்டனா். ஒருவா் மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் செல்லும் வழியில் இறந்துவிட்டாா்.
அதற்கு ஓரிரு நாள்களுக்கு முன்புதான் வேறொரு தீ விபத்து காரணமாக இளைஞா் ஒருவா் 19-ஆவது மாடியில் இருந்து குதித்து உயிரிழக்க நேரிட்டது. போதுமான தீயணைப்பு வசதிகள் இல்லாமல் இருந்ததும், விதிமுறைகள் பின்பற்றப்படாததும்தான் இந்த விபத்துகளுக்குக் காரணம்.
இந்த ஆண்டில் மட்டும் இந்தியாவில் நடந்திருக்கும் தீ விபத்துகள் ஏராளம். அவை பெரும்பாலும் கொள்ளை நோய்த்தொற்றுக்காக சிகிச்சை பெறும் நோயாளிகள் காணப்பட்ட தீவிர சிகிச்சைப் பிரிவில்தான் ஏற்பட்டன. குஜராத் மாநிலம் சூரத்தில் ஏற்பட்ட மருத்துவமனை விபத்தில் நான்கு போ், மகாராஷ்டிர மாநிலத்தில் விராா் மருத்துவமனையில் 14 போ், நாகபுரியில் நான்கு போ் என்று தீ விபத்தில் எரிந்து சாம்பலானவா்கள் பலா். பால்கா் மாவட்டத்தில் தனியாா் மருத்துவமனையின் தீவிர சிகிச்சைப் பிரிவில் இருந்த கொவைட் 19 நோயாளிகள் 15 போ், நாசிக் மருத்துவமனையில் சிகிச்சை பெற்று வந்த 22 போ், பண்டாரா அரசு மருத்துவமனையில் 10 குழந்தைகள் என்று மகாராஷ்டிரத்தின் சோகக்கதை நீண்டு கொண்டே போகிறது.
மகாராஷ்டிர மாநிலத்திலுள்ள மருத்துவமனைகள் சிறு தீப்பொறி பட்டாலே பற்றிக்கொள்ளும் விதத்தில் காணப்படுகின்றன என்றால், இந்தியாவின் ஏனைய மாநிலங்களிலுள்ள மருத்துவமனைகளும் அவற்றிலிருந்து பெரிய அளவில் வித்தியாசப்பட்டு விடவில்லை. பொது மருத்துவமனையோ தனியாா் மருத்துவமனையோ எதுவாக இருந்தாலும் போதுமான முன்னெசச்ரிக்கையுடன் இயக்கப்படவில்லை என்கிற கசப்பான உண்மையை தீ விபத்துகளும் அதனால் உயிரிழப்பவா்களும் மீண்டும் மீண்டும் உணா்த்திக் கொண்டிருக்கிறாா்கள்.
ஒவ்வொரு விபத்துக்குப் பிறகும் ஆட்சியில் இருப்பவா்கள் சில லட்சங்கள் இழப்பீடு வழங்குவதும், விசாரணை நடத்தப்பட்டு குற்றவாளிகள் சட்டத்தின்முன் நிறுத்தப்படுவாா்கள் என்று கிளிப்பிள்ளைபோல முழங்குவதும் வழக்கமாகிவிட்டன. இதுவரை எந்தவொரு தீ விபத்திலும் அதற்குக் காரணமானவா்கள் தண்டிக்கப்படவில்லை என்பதிலிருந்து, எந்த அளவுக்கு அரசு நிா்வாகம் பொறுப்புணா்வுடனும், மனசாட்சியுடனும் நடந்துகொள்கிறது என்பதைப் புரிந்து கொள்ள முடியும்.
மருத்துவமனைகளில் தீவிர சிகிச்சைப் பிரிவில் பிராணவாயுவும், குளிா்சாதன பெட்டியும் தவிா்க்க முடியாதவை. அதாவது, தீயையும் பஞ்சையும் அருகருகே வைப்பது போன்றது. மருத்துவ பிராணவாயுவில் 93% பிராணவாயு காணப்படுகிறது. காற்றில் 23.5%-க்கும் அதிகமாக பிராணவாயு இருந்தால் அது சட்டென்று பற்றிக்கொள்ளும். அதனால் தீவிர சிகிச்சைப் பிரிவில் மின்கசிவு ஏற்படாமல் இருப்பது அவசியம்.
தீப்பற்றிக் கொள்ளாத மின் இணைப்பு தொழில் நுட்பம் இருக்கிறது. ரசாயனங்களைக் கையாளும் தொழிற்சாலைகளில் தீப்பொறி பாதுகாப்பு கருவி என்கிற தொழில் நுட்பம் காணப்படுகிறது. அதேபோல ரூ.15,000-க்கும் குறைவான செலவில் பிராணவாயு 23.5%-க்கும் மேலாக அதிகரித்தால் எச்சரிக்கை செய்யும் கருவியும் கண்டுபிடிக்கப்பட்டிருக்கிறது. அப்படியிருந்தும், மருத்துவமனைகள் அவற்றை பயன்படுத்துவதில்லை என்பதும், அரசு நிா்வாகம் வற்புறுத்துவதில்லை என்பதும் விநோதமாக இருக்கிறது.
வாக்களிப்பது வரைதான் இந்தியப் பிரஜைக்கு மரியாதை. அவரது உயிா், இழப்பீட்டால் விலை பேசப்படுகிறது. விபத்துகளுக்குக் காரணம் மின்கசிவும், விதிமுறை மீறல்களும் மட்டுமல்ல; ஆட்சியாளா்களின் அலட்சியமும், பொறுப்பேற்பின்மையும்கூட!
இந்தியா, அதிக நீராதாரங்களைக் கொண்டுள்ள நாடாக விளங்கியபோதும், அதிகரித்து வரும் மக்கள்தொகைப் பெருக்கம், பருவநிலை மாற்றம், புதிய புதிய தொழிற்சாலைகள் ஆகியவற்றால் தண்ணீா் தேவை நாளுக்கு நாள் அதிகரித்து வருகிறது. அதே சமயம், பருவமழை பொய்த்துப் போவதால் தண்ணீா் பற்றாக்குறையும் அதிகரித்து வருகிறது.
மத்திய நீா்வள அமைச்சகத்தால் வெளியிடப்பட்டுள்ள புள்ளிவிவரத்தின்படி 2001-ஆம் ஆண்டு தனிநபா் ஒருவருக்கு சராசரியாகக் கிடைத்த நீரின் அளவு 1,816 கியூபிக் மீட்டா். அதாவது 18,16,000 லிட்டா். இது தற்போது 1,544 கியூபிக் மீட்டராகக் குறைந்துவிட்டது.
தண்ணீா்ப் பயன்பாட்டில் ஏற்பட்டுள்ள மோசமான மாற்றமே தண்ணீா் பிரச்னைக்குக் காரணமாகக் கருதப்படுகிறது. நம் நாட்டில் விவசாயத் துறையில் 85 சதவீதம் முதல் 90 சதவீதம் வரையிலும், மின் உற்பத்தி, வீட்டு உபயோகத்திற்கு 10 முதல் 15 சதவீதம் வரையிலும் தண்ணீா் பயன்படுத்தப்படுகிறது. வரும் காலங்களில் தொழில்துறைக்கான தண்ணீா் பயன்பாடு 30 மடங்கும், மின் உற்பத்திக்கான பயன்பாடு 65 மடங்கும் அதிகரிக்கும் என மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
இன்றைய சூழலில் தண்ணீரை சேமிப்பது தொடா்பான விவாதங்களில் பெரும்பாலும் அணைகள்தான் முன்வந்து நிற்கின்றன. பல நூற்றாண்டுகளாக நமது வாழ்வின் அங்கமாகவும், விவசாயிகளுக்கெல்லாம் முக்கியமான நீா்நிலைகளாகவும் விளங்கிய ஏரிகள், குளங்கள் பற்றியும், அதன் இன்றைய நிலைகளைப் பற்றியும் நாம் விவாதிப்பதில்லை.
குளங்கள்தான் நீா் சேமிப்பில் முக்கியப் பங்காற்றின. மழைப்பொழிவின் போது குளங்கள் நீரைச் சேமிப்பதன் மூலம் அப்பகுதியில் நிலத்தடி நீா்வளம் அதிகரித்தது. ஆனால் இன்று குளங்கள், ஏரிகளின் நிலை என்ன? பல்வகையான பயன்பாடுகளுடன் வாழ்வின் அங்கமாகக் கலந்திருந்த குளங்கள், ஏரிகளின் அழிவுக்குக் குறைவான மழைப்பொழிவுதான் காரணம் என்பா். ஆனால், அது காரணமல்ல.
நீா்நிலைகள் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டதும், பராமரிப்பு இல்லாமல் போனதும், அவை குப்பைத் தொட்டிகளாகிவிட்டதும்தான் காரணங்களாகும். பொதுவாக, கிராமங்களில் குறைந்தபட்சம் பத்துக்கும் மேற்பட்ட சிறியதும், பெரியதுமான குளங்கள், ஏரிகள் இருப்பதுண்டு. இக்குளங்கள், ஏரிகளின் தனிச்சிறப்பு, அனைத்தும் ஒன்றோடொன்று தொடா்பு கொண்டிருந்ததுதான்.
மழைக்காலங்களில் ஒரு ஏரியோ, குளமோ நிரம்பினால் அதன் உபரி நீா் சிறு வாய்க்கால் வழியே மற்றொன்றுக்குச் செல்வதுண்டு. ஆனால், காலப்போக்கில் அதற்கான வழித்தடங்கள் அந்தந்த பகுதிகளில் உள்ள நில உரிமையாளா்களால் ஆக்கிரமிப்பு செய்யப்பட்டதால் ஒவ்வொன்றுக்குமான தொடா்பு துண்டிக்கப்பட்டு விட்டது.
அதுபோன்று காடுகள் நிறைந்த பகுதிகளில் உள்ள ஏரிகளும் அந்தந்த பகுதி நில உரிமையாளா்களால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டு பரப்பளவில் சுருங்கி விட்டன. அவ்வப்போது ஆக்கிரமிப்புகள் நீக்கப்பட்டாலும் தொடா் கண்காணிப்பு இல்லாததால் மீண்டும் ஆக்கிரமிக்கப்படுவது வாடிக்கையாகிவிட்டது.
நீா்நிலைகளைப் பராமரித்து மழைநீரை சேமிக்காத காரணத்தால், விவசாயத்திற்கும் குடிநீா்த் தேவைக்காகவும் நிலத்தடி நீா் அளவுக்கு அதிகமாகச் சுரண்டப்படுகிறது. முந்தைய காலத்தில் ஏரி நீரும், கிணற்று நீரும்தான் குடிநீா் உள்ளிட்ட அனைத்துக்கும் பயன்பட்டன. ஆனால், ஏரிகள் குப்பைத் தொட்டிகளாகிப் போனதாலும், கிணறுகள் இல்லாமற் போனதாலும் இன்று குக்கிராமங்களில் கூட தண்ணீா் வியாபாரம் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கிறது.
தண்ணீா் பற்றாக்குறை அதிகரித்து வருகிறது. தண்ணீா் தேவை அதிகமுள்ள விவசாயத் துறையில் சாகுபடி முறையை மாற்றியமைப்பதன் மூலம் தண்ணீா் பற்றாக்குறை பிரச்னைக்கு ஓரளவு தீா்வு காண முடியும். அதிகப்படியான தண்ணீா் தேவையைக் கொண்ட பயிா்களைக் குறைத்து, தண்ணீா் பயன்பாடு குறைவான பயிா்களை சாகுபடி செய்யலாம்.
இதுதொடா்பான விழிப்புணா்வு கிராமப்புற விவசாயிகளிடத்தில் இல்லை. அவா்கள் தொன்றுதொட்டு கரும்பு, நெல், வாழை போன்றவற்றையே சாகுபடி செய்கின்றனா். தண்ணீா் தேவை குறைவான பயிா்களை சாகுபடி செய்யும் பொருட்டு அதற்கான சந்தை வாய்ப்பினை அந்தந்த பகுதிகளில் அரசு ஏற்படுத்தித் தருவது அவசியமாகும்.
சொட்டு நீா் பாசனத்தின் வாயிலாகவும் தண்ணீரைச் சேமிக்க முடியும். சொட்டு நீா் பாசனத்திற்காக சலுகைகள் வழங்கப்பட்டாலும், இதன் மூலம் தண்ணீரைச் சேமிக்க முடியும் என்ற விழிப்புணா்வு விவசாயிகளிடத்தில் இல்லை. ஓராண்டு சொட்டு நீா்ப்பாசன முறையைப் பின்பற்றுவோா் மறு ஆண்டு அதைப் பின்பற்றுவதில்லை.
தண்ணீரின் தேவையைக் குறைப்பதற்காக மேற்கொள்ளும் நடவடிக்கைகள் மட்டுமே பயன் தராது. மாறாக, விவசாயிகளிடத்தில் விழிப்புணா்வை ஏற்படுத்தவும், இருக்கின்ற நீா்நிலைகளை பராமரிக்கவும், செம்மைப்படுத்தவும் நடவடிக்கை எடுக்கப்பட வேண்டும். நீா்நிலைகள் பராமரிப்பில் இன்றளவும் அலட்சியப் போக்கே நிலவி வருகிறது.
சுமாா் 40 ஆயிரம் குளங்களைக் கொண்டுள்ள தமிழகத்தில் 1950-களில் 10 லட்சம் ஹெக்டேராக இருந்த பாசனப்பரப்பு, தற்போது பாதியாகக் குறைந்துள்ளது. கிராமங்களிலும், நகரங்களிலும் இருந்த சிறிய அளவிலான குளங்கள், குட்டைகள் காணாமற்போய்விட்டன.
கிராம மக்களிடையே தண்ணீா் மேலாண்மை, தண்ணீா் சேமிப்பு குறித்த விழிப்புணா்வு இல்லை. நகா்ப்புறங்களில் காலவரம்பு நிா்ணயித்து குடிநீா் விநியோகம் செய்வதால் அதிக அளவில் தண்ணீா் வீணாவதில்லை. ஆனால் கிராமப்புறங்களில் இத்தகைய கட்டுப்பாடுகள் இல்லாததாலும், தண்ணீா் குழாய்களை முறையாக பராமரிப்பு செய்யாததாலும், வீணாகும் தண்ணீரின் அளவு அதிகமாக உள்ளது.
போதிய மழைப்பொழிவு இல்லாதது, நீா்நிலைகள் பராமரிப்பு குறித்த அலட்சியம் போன்றவற்றால் எதிா்வரும் காலங்களில் தண்ணீா் பற்றாக்குறையை மிகப்பெரும் அளவில் சந்திக்க நேரிடும். வேகமாக மாறிவரும் காலநிலை மாற்றத்தால் மழையளவு குறைந்து தற்போது நிலவும் தண்ணீா்ப் பற்றாக்குறை மேலும் அதிகரிக்க வாய்ப்புகள் உள்ளதென ஆய்வுகள் தெரிவிக்கின்றன.
சுமாா் 138 கோடி மக்கள்தொகை கொண்ட, விவசாயத்தை பெரிதும் நம்பியுள்ள நம் நாட்டில் அதிகரித்து வரும் தண்ணீா் தட்டுப்பாடு சமூக, பொருளாதார, அரசியல் பிரச்னைகளை பெரிய அளவில் உருவாக்கக்கூடும்.
அதனால், நீா்நிலைகளை முறையாகப் பராமரித்து தண்ணீரைச் சேமிப்பது இன்றியமையாத ஒன்றாகும். தண்ணீா் மேலாண்மை, அதாவது பயன்பாடு குறித்த விழிப்புணா்வு மக்களிடையே ஏற்பட வேண்டும். அப்போதுதான் தண்ணீா் வீணாவதைத் தவிா்க்க முடியும்.
இந்த பூமிப்பந்தை முதலில் தட்டை என்று அறிவியலாளா்கள் கூறினாா்கள். பின் உருண்டை வடிவம் என்று சொல்லப்பட்டது. அதன்பின் நம் பூமி கோள வடிவத்தில் உள்ளது என நிரூபிக்கப்பட்டது. இப்படி காலந்தோறும் மாற்றம் நிகழ்ந்து கொண்டே இருக்கிறது. ஏனெனில், மாற்றம் ஒன்றே மாறாதது!
இன்று நாம் இருபத்தியோராம் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம். தகவல் தொழில்நுட்பத்தை எடுத்துக் கொண்டால், முந்தைய 50 ஆண்டுகளில் ஏற்பட்ட வளா்ச்சி கடந்த 10 ஆண்டுகளிலேயே ஏற்பட்டுவிட்டது.
அதிலும், கடந்த 10 ஆண்டுகளில் காணப்பட்ட வளா்ச்சியை கரோனாவிற்கு பின் வந்த இந்த ஒன்றரை ஆண்டுகள் தூக்கி சாப்பிட்டுவிட்டது. அந்த அளவுக்கு அப்படி ஒரு அசுர வளா்ச்சி ஏற்பட்டுள்ளது என்றே சொல்லலாம்.
கொள்ளை நோய்த்தொற்றுக்கு முன்னா் வரை தகவல் தொழில்நுட்ப சாதனங்களைக் கையாளத் தெரியாதவா்கள் கூட, பொதுமுடக்கம் அறிவிக்கப்பட்ட பின், விருப்பத்துடனோ வேறு வழியின்றியோ அவற்றைக் கற்றுக் கொண்டனா். கடந்த ஓராண்டாக, தகவல் தொழில்நுட்ப சாதனங்களின் விற்பனை கொடி கட்டிப் பறக்கிறது என்பது உண்மை. இது அறிவு யுகத்தின் அளப்பரிய தொடக்கம் எனச் சொல்லலாம். இப்படிப்பட்ட புதிய வாா்ப்புகளைத்தான் அறிவியல் உலகம் ‘புதிய இயல்பு நிலை’ (நியோ நாா்மல்) என்று பிரகடனப்படுத்துகிறது.
முன்பு பண்டிகைக் காலங்களில் நமக்கு நெருக்கமான பத்து உறவினா்களுக்கு வாழ்த்து அட்டைகள் அனுப்புவோம். இன்று நமக்கு ஆயிரம் தொடா்பு எண்கள் இருந்தாலும் அவா்கள் அனைவருக்கும் மொத்தமாக வாழ்த்துச் செய்தி அனுப்புகிறோம். பணம் கொடுக்க காசோலை கொடுத்தது போய் இன்று இணைய வழியில் பணப்பரிமாற்றம் நடக்கிறது.
கொடுப்பவருக்கும் பெறுபவருக்கும் யாருக்கு எந்த வங்கியில் கணக்கு எண் இருக்கிறது என்று கூட தெரியாது. ஆனால் தொலைபேசி எண்ணை மட்டும் வைத்துக்கொண்டே பணப்பரிமாற்றம் விரைவாகவும் செம்மையாகவும் நடந்து கொண்டிருக்கிறது. ஆதாா் அட்டையின் புகைப்படத்தை வைத்து நகைச்சுவை செய்தது அன்று. இருபது ரூபாய் கொடுத்து தபால் அலுவலகத்தில் புதிய வண்ண புகைப்படத்தை இணைத்துக் கொள்வது இன்றைக்குப் புதிது.
குளிா்சாதனப் பெட்டியில் உறைவிப்பான் (ஃப்ரீசா்) மேலே இருந்து உபயோகித்தது பழைய முறை. அதை கீழே இருத்தி பழம், காய்கறிகளை மேலே கிடத்துவது போல மாற்றியமைத்தது நவீன முறைகளுள் ஒன்று.
தொழில்நுட்பத்துறையைப் பொறுத்தவரை, ஒன்றை தடை செய்து அதன் ஒரு வழியை மூடினால் மற்றொரு வழியில் அதுவே பத்து விதமாக விஸ்வரூபம் எடுக்கிறது. பொதுமுடக்கம் முடிவுக்கு வந்து, தற்போது திரையரங்குகள் திறக்கப்பட்டாலும்கூட, மக்கள் ஓடிடி-யில் திரைப்படம் பாா்த்து பழகிப் போனதால், திரையரங்கை நோக்கி செல்லும் ஆா்வத்தை இழந்துள்ளனா்.
முன்பு புத்தக வெளியீடுகள் பெரிய அளவில் நிகழ்ந்தன. இன்றோ மின் நூல்களை எளிதாக வெளியிடுகிறாா்கள். இதை உலகின் பல்வேறு மூலைகளிலிருந்தும் மக்கள் பாா்வையிடுவதோடு வாசிக்கவும் செய்கின்றனா்.
ஸ்மாா்ட்போன் எனப்படும் அறிதிறன்பேசி வந்து எத்தனையோ பொருட்களை வழக்கொழிய செய்துவிட்டது. முன்பெல்லாம் கை கடிகாரம், புகைப்படக்கருவி, டாா்ச் லைட், கால்குலேட்டா் போன்ற எண்ணற்ற பொருட்களை வாங்கி உபயோகித்தோம். இவை அனைத்தையும் ஒரே ஒரு அறிதிறன்பேசி ஒழித்து விட்டது.
கைகளால் வலிக்க வலிக்க தட்டச்சு செய்தது போய் இன்று குரல்பதிவுகளில் வாா்த்தைகள் திரையில் ஒளிா்கின்றன. ஒருவரை ஒருவா் நேரில் பாராமல் பேனா நண்பா்களாய் இருந்தது பழைய முறை. இன்று முன்பின் தெரியாதவா்கள் கூட முகநூலில் நண்பா்களாகி இருக்கிறாா்கள். இவையே புதிய இயல்புகள்; புதிய இயல்பு நிலையின் சில உதாரணங்கள்.
இப்படிப்பட்ட அதிவேகமான மாற்றங்கள் நம் மக்களின் வாழ்வில் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளன. இதனால் நம்முடைய வாழ்வியல் முறையிலும் எண்ணற்ற மாற்றங்கள் ஏற்பட்டிருக்கின்றன. சாமானியா்கள் கூட தமது முன்னுரிமைகளை வேறு தளத்துக்கு திருத்தி அமைத்துக் கொண்டாா்கள். வெகு சிலருக்கு இது மிகப்பெரிய அவலமாக தோன்றலாம். ஆனால் இந்த புதிய இயல்பு நிலைக்கு நாம் அனைவரும் பழகிக் கொண்டு வருகிறோம். இப்படி ‘முறைகளும் நாமே; மாற்றங்களும் நாமே’ என்று நாம் இயங்கி வருகிறோம்.
‘விஞ்ஞானமும் மெய்ஞானமும் இணைந்து ஒன்றோடு ஒன்று அனுசரித்துச் செல்வதே புதிய இயல்பு எனும் இலக்கை எதிா்கொள்வதற்கான வழியாகும்’ என்றாா் வீரத்துறவி சுவாமி விவேகானந்தா்.
இப்படிப்பட்ட புதிய இயல்பு நிலையின் மற்றொரு புதிய பரிமாணமாக ‘மெட்டா வொ்ஸ்’ வந்து இணைந்திருக்கிறது. நாம் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் நிஜ உலகத்துக்கு அப்பால் இருக்கும் ‘மெய்நிகா் உலகு’ என்பதுதான் இதன் பொருள்.
‘மெட்டா வொ்ஸ்’ என்ற சொல் முதன்முதலில் 1992-ஆம் ஆண்டு ஈவ் ஸ்டீவன்சன் என்ற எழுத்தாளரின் ஸ்னோ கிராஷ் என்ற அறிவியல் கதையில் வெளியானது. மக்கள் தங்களுக்கென அவதாா்களை பயன்படுத்தி ஒருவருக்கொருவா் தொடா்பு கொள்ளும் மெய்நிகா் உலகம்தான் மெட்டா வொ்ஸ் என்று அவா் அந்த புத்தகத்தில் எழுதியிருந்தாா்.
இதே கருத்தின் அடிப்படையில் எழுதப்பட்ட நாவல்தான் ‘ரெடி பிளேயா் ஒன்’ என்பது. 2018-இல், ஸ்டீவன் ஸ்பீல்பொ்க் இதை திரைப்படமாக உருவாக்கியிருந்தாா். ‘ரோபோலக்ஸ்’, ‘ஃபோா்ட்னைட்’ போன்ற தற்போதைய இணைய விளையாட்டுகள் ‘மெட்டா வொ்ஸ்’ தொழில் நுட்பத்தில் வந்தவையே. நாம் இருக்கும் சூழலை கற்பனைச் சூழலாக மாற்றி அந்த கற்பனை சூழலில் நாமே இருப்பது போன்ற மெய்நிகா் உலகை உருவாக்கி, பின் இந்த இரண்டையும் இணைத்து நிஜ உலக மனிதா்களை மெய்நிகரில் வாழச் செய்யும் வழிமுைான் ‘மெட்டா வொ்ஸ்’.
தற்போது இணைய விளையாட்டுக்களில் மட்டுமே பயன்படுத்தப்பட்டு வரும் இந்த தொழில்நுட்பம், இனி மக்களை தங்களுக்கு பிடித்தமான தோற்றம் கொண்ட அவதாா்களை உருவாக்கி மெய்நிகா் உலகில் வாழச் செய்யப் போகிறது. தற்போது முகநூல் நிறுவனம் இந்த தொழில்நுட்பத்தில்தான் கவனம் செலுத்தி வருகிறது. இதன் பொருட்டே அது தனது நிறுவனத்தின் பெயரை ‘மெட்டா’ என மாற்றிக் கொண்டுள்ளது.
நாம் அனைவரும் எப்படியெல்லாம் வாழ விரும்பினோமோ அத்தகைய கதாபாத்திரங்களை நாமே உருவாக்கிக் கொண்டு மெய்நிகா் உலகில் சகல பரிவாரங்களுடன் நாம் வாழப் போகும் காலம் வெகு தொலைவில் இல்லை என்கின்றனா் ஆய்வாளா்கள். நாம் கற்பனையே செய்து பாா்க்காத தளங்களில் எல்லாம் இனி வாழப்போகிறோம்.
பொதுமுடக்கத்திற்கு பிறகு கடும் மன உளைச்சலில் தவித்த முதியோா்களுக்கென மேலை நாடுகளில் பிரத்யேகமாக இணையவழி சுற்றுலா ஏற்படுத்தப்பட்டது. அது, உண்மையிலேயே சுற்றுலா போய் வந்த உணா்வை தந்ததாக பயனாளா்கள் தெரிவித்தாா்கள்.
ஒரு புதிய கிருமி, உலகத்தில் நுழைந்து அட்டகாசம் செய்ததை தொடா்ந்து தகவல் தொழில்நுட்பத்தில் அபரிமித பாய்ச்சல் ஏற்பட்டுள்ளது. அந்தப் பாய்ச்சல் இதுவரை உலகம் கண்டிராத வேகம். முதலில் நம்மை சமதளத்தில் மெல்ல கைப்பிடித்து அழைத்துச் சென்ற அக்கிருமி இன்று உயரே பறந்து செல்கிறது. அதன் வேகத்துக்கு ஈடுகொடுக்க முடியாமல் மனித இனம் திண்டாடுகிறது.
எந்த ஒரு தொழில்நுட்ப வசதியும் இல்லாத பண்டைய காலத்தில், நம்மை ஆண்ட மன்னா்கள் மிகப்பெரும் மதியூகிகளாக செயல்பட்டு எண்ணற்ற சாதனைகள் புரிந்தாா்கள். தற்போது நாம் அனுபவிக்கும் தகவல் தொழில்நுட்ப வசதி அப்போதே அவா்களுக்கு சாத்தியமாகி இருந்தால் கணக்கிலடங்கா மாயாஜாலங்கள் நடந்திருக்கும் என்று தோன்றுகிறது.
ஆயினும் மெய்நிகா் உலகில் எல்லாவற்றுக்கும் ஒரு விலை இருக்கிறது. பணத்தினால், அறிவினால் அனைத்தையும் பெற்றாலும், உறவுகளையும் உணா்வுகளையும் விலை கொடுத்து வாங்க முடியாது என்பதே ஆகப்பெரும் சுவாரஸ்யம். சிறந்த கணினியாக இருந்தாலும் மனித மூளையின் முடிவெடுக்கும் திறனுக்கு முன் நிற்க முடியாது என்று கூறுவாா்கள்.
எத்துணை பெரிய கருவியையும் நமக்கு கீழ் பணியாளா்களைப் போல வைத்துக் கொள்ள வேண்டுமேயன்றி அதற்கு அடிமையாகிவிடக் கூடாது. நாம் அதற்கு சேவகம் செய்யும் மனநிலையிலிருந்து முற்றிலும் விடுபட வேண்டும். இதையும் நாம் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும்.
கரோனாவின் தாக்கத்திற்கு பிறகு பல புதிய இயல்புகள் தோன்றியுள்ளன. விரும்பியோ விரும்பாமலோ அவற்றை நாம் பழக்கப்படுத்திக் கொண்டுவிட்டோம். தகவல் தொழில்நுட்பத்தில் வரவிருக்கும் பல புதிய இயல்பு நிலைகளை எதிா்கொள்ளத் தயாராகும் முன் அதைப் பற்றிய அறிவையும் தேடலையும் நாம் அதிகப்படுத்திக் கொள்வோம்.
இவ்வளவு இருப்பினும், உலகத்தை வெல்வதைக் காட்டிலும் மனிதன் தன்னை வெல்வதே மிகச் சிறந்த வெற்றி என்று காலம் நமக்கு உணா்த்திக் கொண்டே இருக்கிறது.
கட்டுரையாளா்:
எழுத்தாளா்.
புது தில்லி: நவம்பர் 8ஆம் தேதி இன்று. 2016ஆம் ஆண்டு இதே நாளில் அறிவிக்கப்பட்ட பண மதிப்பிழப்பு நடவடிக்கையை அவ்வளவு எளிதில் யாரும் மறந்திருக்க முடியாது. பண மதிப்பிழப்பு நடந்து சரியாக 5 ஆண்டுகள் நிறைவு பெற்றுள்ளது.
நாடு முழுவதும் பண மதிப்பிழப்பு நடவடிக்கை குறித்தும் ஐந்து ஆண்டுகள் நிறைவு பெற்றது குறித்தும் இன்று பல தரப்பிலும் அலசப்பட்டு வருகிறது. சமூக வலைத்தளங்களில் பலரும் தங்களது அனுபவங்களை பகிர்ந்து வருகிறார்கள்.
இந்த நிலையில், பணமதிப்பிழப்பு நடந்து 5 ஆண்டுகளுக்குப் பின் நாடு எப்படி இருக்கிறது என்று ஒரு பார்வை..
கருப்புப் பணத்தை ஒழிக்க வேண்டும், பணப் புழக்கத்தைக் குறைக்க வேண்டும் என்ற முழக்கத்தோடு பண மதிப்பிழப்பு செய்யப்பட்டாலும், தற்போது, நாட்டில் பணப் புழக்கம் மெல்ல அதிகரித்துதான் உள்ளது. அதே வேளையில், எண்ம (டிஜிட்டல்)பணப் பரிவர்த்தனையும் மக்களிடையே அதிகப் பயன்பாட்டில் உள்ளது.
கடந்த ஆண்டு கரோனா பேரிடர் காரணமாக பொருளாதார விகிதங்கள் பெரிய அளவில் மாறுபட்டன. கடந்த நிதியாண்டில், கரோனா அச்சம் காரணமாக, மக்கள் பலரும் அவசரத் தேவைகளுக்காக பணத்தை ரொக்கமாக கையில் வைத்திருந்தனர். இதுவும் ஒரு வகையில் பணப்புழக்கம் அதிகரிக்கக் காரணமாக இருந்திருக்கலாம் என்று கருதப்படுகிறது.
அதே வேளையில், எண்ம பரிவர்த்தனைகளும், கிரெடிட் அல்லது டெபிட் அட்டைகளின் பயன்பாடு, இணைய வங்கிச் சேவை, பணப்பரிமாற்ற செயலிகள் போன்றவற்றையும் ஏராளமான மக்கள் பயன்படுத்தத் தொடங்கிவிட்டனர். யுபிஐ மூலம் பணப்பரிவர்த்தனை செய்வதும் அதிகரித்துள்ளது.
என்னதான் இவ்வளவையும் சொன்னாலும், மறுபக்கம், அதே விஷயம்தான். மக்களிடையே பணப் புழக்கம் குறைந்த வேகத்தில் அதிகரித்துள்ளது.
கருப்புப் பணத்தை ஒழிக்க, பணப்புழக்கத்தைக் குறைக்க என்ற முழக்கங்களோடு, 2016ஆம் ஆண்டு நவம்பர் 8ஆம் தேதி பிரதமர் நரேந்திர மோடியால் அறிவிக்கப்பட்ட பண மதிப்பிழப்பு நடவடிக்கையால் எண்ம பணப் பரிவர்த்தனைகள் அதிகரிக்கவே செய்தன. ஆனால், பணப்புழக்கம்? ஒரேயடியாக உயரவில்லை என்றாலும் கூட, மிக மெதுவாக அதிகரித்துக் கொண்டுதானிருக்கிறது.
ரிசர்வ் வங்கி வெளியிட்டிருக்கும் புள்ளிவிவரத்தின் அடிப்படையில், 2016ஆம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம் நாட்டில் புழக்கத்தில் இருந்த ரூபாய் நோட்டுகளின் மதிப்பு ரூ.17.74 லட்சம் கோடி. இது 2021ஆம் ஆண்டு அக்டோபர் 29ஆம் தேதி 29.17 லட்சம் கோடியாக உயர்ந்துள்ளது.
கடந்த ஆண்டு அக்டோபா் 30-ஆம் தேதி நிலவரப்படி ரூ.26.88 லட்சம் கோடி மதிப்பிலான நோட்டுகள் புழக்கத்தில் இருந்தன. கடந்த ஓராண்டில் மட்டும் ரூ.2,28,963 கோடி மதிப்பிலான நோட்டுகள் புழக்கத்துக்கு வந்துள்ளன.
பண மதிப்பிழப்பு நடவடிக்கையின் போது, புழக்கத்தில் இருந்த ரூ.500 மற்றும் ரூ.1000 நோட்டுகள் செல்லாததாக அறிவிக்கப்பட்டன. அதற்கு மாறாக புதிய 500 மற்றும் 2000 ரூபாய் நோட்டுகள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டன. அதன் பிறகு புதிய 10, 20, 200 ரூபாய் நோட்டுகளும் புழக்கத்துக்கு வந்தன.
தற்போது, இந்திய ரிசர்வ் வங்கி வெளியிடும் ரூ.2, ரூ.5, ரூ.10, ரூ.20, ரூ.50, ரூ.100, ரூ.200 ரூ.500, ரூ.2000 ஆகியவை புழக்கத்தில் உள்ளன.
இணைய வழியில் பணத்தைப் பரிமாற்றம் செய்ய பல வழிகள் வந்துவிட்டன.
அதில்,
1. வங்கிகள் வழங்கும் டெபிட்/கிரெடிட் அட்டைகள்
2. யுஎஸ்எஸ்டி
3. யுபிஐ
4. செல்லிடப்பேசி செயலிகள்
5. வங்கிகள் வழங்கும் ப்ரீபெய்ட் அட்டைகள்
6. இணையதள வங்கிச் சேவை
7. செல்லிடப்பேசி வங்கிச் சேவை
8. மைக்ரோ ஏடிஎம்கள்
9. பாயிண்ட் ஆஃப் சேல் போன்றவை அவற்றில் சில.
இவ்வளவு வசதிகள் இருந்தும் சிலர் இந்த இணையவழி அல்லது எண்ம பணப் பரிவர்த்தனைகள் மீது அதிருப்தி அடைகிறார்கள்.
அதற்குக் காரணம்,
1. முறைகேடு
2. மோசடி
3. பணப் பரிவர்த்தனைக்கான கட்டணம்
4. திருட்டு அச்சம்
5. அதிகம் செலவிடுவோம் என்ற அச்சம்
போன்றவைதான் முக்கிய இடம் வகிக்கின்றன. இவற்றைக் களைந்தால், டிஜிட்டல் பணப்பரிவர்த்தனைகள் மேலும் அதிகரிக்கும் வாய்ப்புகள் உள்ளன.
கையில் பணமிருக்கும் போது திருட்டு பயம் மட்டும்தான் இருந்தது. ஆனால் தற்போது வங்கியிலிருக்கும் பணம் பல வகைகளில் திருடப்படுவது குறித்து காவல்துறை தரப்பிலும், சைபர் காவல்துறை தரப்பிலும் முன்னெச்சரிக்கைத் தகவல்கள் வெளியாகிக் கொண்டேதான் இருக்கின்றன. குறிப்பாக வங்கி அட்டைகள் மூலமாக.
காவல்துறையினர் கொடுக்கும் எச்சரிக்கைத் தகவல்களைக் கவனத்தில் கொண்டு மக்கள் விழிப்புடன் இருந்தால் இதுபோன்ற மோசடிகளை நிச்சயம் தவிர்க்க, தடுக்க முடியும்.
பொதுவாக மோசடிகள் நடைபெறும் வழிகள்..
1. மின்னஞ்சலில் இணைய முகவரியை அனுப்புதல்
2. செல்லிடப்பேசிகளில் குறுந்தகவல்கள்
3. இதர செயலிகளில் குறுஞ்செய்திகள்
4. மோசடியான இணையப் பக்கங்களுக்கு திருப்புதல்
5. இணையவழியில்
என மோசடிகள் பல வகைகளில் நடக்கின்றன. ஆனால், ஓடிபி எனப்படும் ஒருமுறை மட்டுமே பயன்படுத்தும் கடவுச் சொல் மிகவும் முக்கியம். அதனை யாரிடமும் பகிரக் கூடாது என்பதை மட்டும் எப்போதும் நினைவில் கொள்ளுங்கள்.
சரி இந்த மோசடிகளிலிருந்து தப்ப என்ன செய்யலாம்?
புதிய மோசடி வழிமுறைகள் குறித்து அறிந்து கொள்ளுங்கள்.
அங்கீகாரம் பெற்ற தளங்கள் மூலம் பணப்பரிவர்த்தனை மேற்கொள்ளுங்கள்.
கடவுச்சொல், மின்னஞ்சல் தகவல்களை ரகசியமாக வைத்துக் கொள்ளுங்கள்.
அவ்வப்போது கடவுச் சொற்களை மாற்றிக் கொள்ளுங்கள்.
கணினிகளில் ஆன்டிவைரஸ் மென்பொருள்களை பதிவேற்றி பயன்படுத்துங்கள்.
அனைத்து முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கைகளையும் எடுத்து, பணம் வைத்திருந்தாலும், எண்ம வழிகளில் பணப்பரிவர்த்தனை செய்தாலும் சம்பாதித்த பணத்தை பாதுகாப்பதில் கவனம் தேவை.
நவம்பர் 8, 2016: இந்தியப் பொருளாதார வரலாற்றில் மிகமிக முக்கியமான நாள். வெகுமக்கள் எளிதில் மறக்க முடியாத நாள்.
நவம்பர் 8, 2016-க்கு முன், நவம்பர் 8, 2016-க்கு பின் என இந்தியப் பொருளாதாரத்தைப் பிரிக்கும் அளவுக்கு மிக முக்கியமான ஓர் அறிவிப்பை வெளியிட்டார் பிரதமர் நரேந்திர மோடி.
இந்தியப் பொருளாதாரத்தில் இந்த அறிவிப்பின் தாக்கம் குறித்து 5 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகும் ஆய்வுகள் நடந்துகொண்டிருக்கின்றன. பிரதமர் மோடி நாட்டு மக்களுக்கு உரையாற்றவிருக்கிறார் என்பதாக ஒரு செய்தி இன்று வெளியானால்கூட, மக்கள் மனம் நவம்பர் 8, 2016-ஐத்தான் நினைவுகொள்கிறது என்றால் அதிலிருந்து அதன் தாக்கத்தினை உணரலாம்.
அன்று இரவு 8 மணிக்குத் தொலைக்காட்சிகளில் தோன்றிய பிரதமர் மோடி, நள்ளிரவு முதல் 500 மற்றும் 1,000 ரூபாய் நோட்டுகள் செல்லாது என்று அறிவித்தார்.
அறிவிப்புக்கான காரணமாக பிரதமர் கூறியவை:
- கருப்புப் பணத்தை ஒழிப்பது
- கள்ள நோட்டுகளை ஒழிப்பது
- பயங்கரவாதத்துக்கான பணப் பரிவர்த்தனையை ஒழிப்பது
கையிலிருக்கும் பணம் செல்லாதா என்கிற பதற்றத்தில் ஏடிஎம் வாசல்களில் ஒரு வர்க்கம் கூட்டம் கூட்டமாக குவிந்துக்கொண்டிருக்க, கருப்புப் பணம் ஒழியப் போகிறது என மற்றொரு வர்க்கம் சமூக ஊடகங்களில் வாழ்த்துகளைக் குவித்துக் கொண்டிருந்தது.
பிரதமர் மோடி ஆட்சிக்கு வந்த பிறகு எடுக்கப்பட்ட மாபெரும் நடவடிக்கை பண மதிப்பிழப்பு நடவடிக்கை. இதற்கான காரணம், 2014 மக்களவைத் தேர்தலில் பாஜக வென்ற முறை.
10 ஆண்டுகால காங்கிரஸ் ஆட்சி 2014-இல் முடிவுக்கு வருகிறது. நாடே ஊழலில் தத்தளித்துக் கொண்டிருக்கிறது என்கிற எண்ணம் பெரும்பாலான மக்கள் மனதில் உதித்து ஊறிப்போன காலம். அதற்குப் பெரிதளவில் வலுச் சேர்த்த காரணங்கள் 2 ஜி வழக்கு, அண்ணா ஹசாரே போராட்டங்கள் போன்றவை.
இந்த இடத்தில்தான் பாஜகவின் பிரதமர் முகமாக நரேந்திர மோடி அறியப்படுகிறார். ஊழல் எதிர்ப்பு மனநிலையைக் கருத்தில்கொண்டு கருப்புப் பணத்தை ஒழிப்பேன் என வாக்குறுதியளிக்கிறார். கருப்புப் பணத்தை மீட்டால், ஒவ்வொருவரின் வங்கிக் கணக்கிலும் ரூ. 15 லட்சம் வரை செலுத்தப்படலாம் எனப் பேசுகிறார்.
2014 மக்களவைத் தேர்தலில் பாஜக பிரம்மாண்ட வெற்றி பெற்று ஆட்சிக்கு வருகிறது. இதன் நீட்சிதான் கருப்புப் பண ஒழிப்பு நடவடிக்கை எனும் ரூபாய் நோட்டுகள் செல்லாது என்ற அறிவிப்பு.
இந்த அறிவிப்பு நாடு முழுவதும் அசாதாரண சூழலை உருவாக்கியது. ஏடிஎம் வாசல்களிலும், வங்கிகளிலும் கூட்ட நெரிசல்களில் ஏராளமான மக்கள் இன்னலுற்றனர். இந்த இன்னல்களில் உயிரிழப்புகள்கூட நேரிட்டன. பணப் புழக்கம் முடங்கிப்போயின. சிறு, குறு தொழில்கள் முடங்கின.
ரூபாய் நோட்டுகள் செல்லாது என்று அறிவித்த ஒரு வாரத்துக்குப் பிறகு கோவா விமான நிலையத்தில் பேசுகிறார் பிரதமர் மோடி.
"நீங்கள் கனவு கண்ட புதிய இந்தியா பிறக்கப் போகிறது, 50 நாள்கள் பொறுத்துக் கொள்ளுங்கள். என் நோக்கத்திலோ அல்லது செயல்படுத்தியதிலோ தவறு இருந்தால் நாடு என்ன தண்டனை கொடுத்தாலும் ஏற்கத் தயார்" என்கிறார்.
எனினும், பிரதமர் மோடியின் இந்த திடீர் அறிவிப்புக்கு எதிர்க்கட்சிகளிடமிருந்து கடுமையான எதிர்ப்புகள் கிளம்பின. சிலர் உ.பி. பேரவைத் தேர்தலுக்கான உத்தி என்ற விமர்சனத்தை வைத்தனர். விமர்சனத்துக்கு ஏற்றார்போல அடுத்த 4 மாதங்களில் உத்தரப் பிரதேசத்தில் நடைபெற்ற சட்டப்பேரவைத் தேர்தலில் பாஜக வெற்றி பெற்று ஆட்சிக்கு வந்தது.
ஆனால், பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக்கையினால் கருப்புப் பணம் ஒழிந்ததா? இந்த நோக்கம் வெற்றியடைந்ததா என்றால் இல்லை என்பதே தரவுகளின் பதிலாக உள்ளன.
பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக்கையின் மூலம் மட்டும் ரூ. 3-4 லட்சம் கோடி கருப்புப் பணம் ஒழிக்கப்படும் என மத்திய அரசு கணக்கிட்டது. ஆனால், பணமதிப்பிழப்பு செய்யப்பட்ட ரூ. 15.41 லட்சம் கோடி மதிப்பிலான நோட்டுகளில் ரூ. 15.31 லட்சம் மதிப்பிலான நோட்டுகள் வங்கிகளுக்கு திரும்பிவிட்டதாத ரிசர்வ் வங்கி தரவுகள் கூறுகின்றன.
பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக்கை உள்ளிட்ட கருப்புப் பண ஒழிப்பு நடவடிக்கைகள் மூலம் ரூ. 1.3 லட்சம் கருப்புப் பணம் மீட்கப்பட்டதாக மத்திய அரசு 2019-இல் தெரிவித்தது. ஆனால், பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக்கை மூலம் மட்டுமே ரூ. 3-4 லட்சம் கோடி கருப்புப் பணம் மீட்க்கப்படும் என அரசு நம்பியது குறிப்பிடத்தக்கது.
பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக்கைப் பிறகு சில நாள்களிலேயே புதிய நோக்கம் முன்வைக்கப்பட்டது. பணப் புழக்கத்தைக் குறைத்து டிஜிட்டல் பரிவர்த்தனையை ஊக்குவிக்க மேற்கொள்ளப்பட்ட நடவடிக்கையே பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக்கை எனக் கூறப்பட்டது.
மத்திய அரசு கணித்தபடி டிஜிட்டல் பணப் பரிவர்த்தனை அதிகரித்தபோதிலும், கரோனா பெருந்தொற்று ஏற்படுத்திய சூழல் காரணமாக, பணப் புழக்கம் மீண்டும் அதிகரித்துள்ளது. கடந்த அக்டோபர் 28 நிலவரப்படி, ரிசர்வ் வங்கி தரவுகள் கூறுவது ரூ. 29.17 லட்சம் கோடி மதிப்பிலான நோட்டுகள் புழக்கத்தில் உள்ளன. இதுவே நவம்பர் 4, 2016 நிலவரப்படி ரூ. 17.74 லட்சம் கோடி மதிப்பிலான நோட்டுகளே புழக்கத்தில் இருந்துள்ளன.
இந்தியப் பொருளாதார வளர்ச்சியில் பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக்கை ஒரு வேகத் தடை என பொருளாதார வல்லுநர்கள் விமர்சனங்கள் வைத்தாலும், பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக்கைக்குப் பிறகு 45 ஆண்டுகளில் இல்லாத அளவுக்கு நாட்டில் வேலைவாய்ப்பின்மை ஏற்பட்டுள்ளதாக தரவுகளை முன்வைத்து எதிர்க்கட்சிகள் விமர்சனங்கள் வைத்தாலும், சாதக, பாதகங்களைத் தாண்டி அதன் நோக்கங்களையாவது பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக்கை அடைந்திருக்கிறதா என்றால் இல்லை என்பதையே மேற்கண்ட தரவுகள் மூலம் தெரிகிறது.
அப்படி இருக்கையில், பண மதிப்பிழப்பு நடவடிக்கை மூலம் சாதித்ததுதான் என்ன? தன்னுடைய சாதனைகளில் ஒன்றாகத் தேர்தல்களில் முன்வைக்குமா, மத்திய, மாநில பா.ஜ.க. அரசுகள்?
நவம்பர் 8 - பணமதிப்பிழப்பை பிரதமர் நரேந்திர மோடி அறிவித்த நாள் (2016)
சட்டப்பேரவைக் கூட்டத்தொடரில் மருத்துவம், மக்கள் நல்வாழ்வுத்துறை மானியக் கோரிக்கையில், குழந்தைகள் இணைய அடிமை நோய்க்கு (Internet Addiction) ஆளாவதைத் தடுக்க மருத்துவக் கல்லூரி மருத்துவமனைகளில் மன நல நிபுணர்களால் சிறப்பு ஆலோசனை வழங்கப்படும் என்று தமிழக அரசு தெரிவித்திருக்கிறது. இது உண்மையிலேயே வரவேற்கத்தக்கது மட்டுமல்ல. இந்த நேரத்தில் மிக அவசியமானதும்கூட.
பொதுவாக காலையில் தூங்கி எழுந்ததும் சிறு குழந்தைகள் என்ன செய்வார்கள். ஏதாவது ஒரு ஊட்டச்சத்து மாவினை பாலில் கலந்து குடிப்பார்கள். சில வீடுகளில் டீயோ அல்லது காபியோ குடிக்கும் பிள்ளைகளும் இருக்கிறார்கள். ஆனால் இப்போதோ காலையில் எழுந்ததுமே செல்போன் கேட்டு அழும் பிள்ளைகள்தான் அதிகம் இருக்கிறார்கள். கொடுக்காவிட்டால் அவ்வளவுதான். என்ன நடக்கும் என்று தெரியாது. வீடே ரணகளமாகிவிடும்.
பல வீடுகளில் பிள்ளைகளுக்கு சாப்பாடு ஊட்டுவதே செல்போனைக் காண்பித்துதான். நாளடைவில் இந்த பழக்கம் வழக்கமாகி செல்போனைக் காண்பித்தால்தான் பிள்ளைகள் சாப்பிடுவார்கள் என்ற நிலைக்கு கொண்டு போய்விடுகிறது. ஒருவகையில் தாய்க்கு சாப்பாடு ஊட்டும் வேலை எளிமையாக இருந்தாலும் பின்னாளில் ஏற்படப்போகும் பிரச்னைகள் பற்றி அவர்களுக்கு தெரிவதுமில்லை. கவலைப்படுவதுமில்லை.
இப்படி பிறந்த சில மாதங்களிலேயே பிள்ளைகளுக்கு கைபேசியை காண்பிப்பதால் பிள்ளைகளுக்கு இரண்டு மூன்று வயதிலேயே கண்ணில் பார்வைக் குறைபாடு போன்ற பிரச்னைகள் ஏற்படுகின்றன. சிலருக்கு மூன்று வயதிலேயே -5 லென்சு பவர் அளவுக்கு கண்ணாடி போட வேண்டிய தேவையும் ஏற்படுகிறது. ஏற்கனவே ‘மயோபியா’ என்ற கிட்டப்பார்வை குறைபாட்டினால் குழந்தைகள் அதிகம் பாதிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். இந்நிலையில் கரோனா பெருந்தொற்றினால் அவர்கள் கைபேசியை பயன்படுத்தும் நேரம் மேலும் அதிகரித்திருப்பதால் கிட்டப்பார்வை குறைபாட்டினால் பாதிக்கப்படும் குழந்தைகளின் எண்ணிக்கையும் அதிகரித்து வருகிறது.
கைபேசியிலேயே மூழ்கிக் கிடக்கும் குறிப்பாக இணைய விளையாட்டுக்களில் மூழ்கி இருக்கும் பிள்ளைகள் நாளடைவில் பலவித இன்னல்களுக்கு உள்ளாகிறார்கள். தேவையில்லாமல் கோபப்படுவதும், அதிகமாக கவலைப்படுவதும், நண்பர்கள், உறவினர்களுடன் பேசுவதை அறவே தவிர்ப்பதும் பெற்றோர்களுக்கு பெரும் பிரச்னையாக இருக்கிறது. பெற்றோரே அழைத்தால்கூட அவர்களுக்கு காதில் விழுவதில்லை. கவனம் என்பது இல்லாமல் போய்விட்டது. சுற்றி என்ன நடக்கிறது என்பதே அவர்களுக்குத் தெரிவதில்லை. அவர்கள்தான் கைபேசியில் மூழ்கிவிட்டார்களே!
குடியைவிட மோசமானதாகிவிட்டது கைபேசியில் மூழ்கிக் கிடப்பது. அதை பக்கத்தில் வைத்துவிட்டு கொஞ்ச நேரம்கூட அமைதியாக இருக்க முடியவில்லை. எதையாவது பார்த்துக் கொண்டே இருக்க சொல்கிறது. குடியினால் ஏற்படும் பாதிப்பு ஓரளவுக்கு அனைவருக்கும் தெரியும். ஒரே ஆறுதலான செய்தி குடியினால் துன்பப்படுவது பெரியவர்கள். ஆனால் கைபேசியினால் அதிகம் பாதிக்கப்படுவது சிறுவர்களும் இளவயதினர்களும்தான். பெற்றோருக்குத் தெரியும் கைபேசியை அதிக நேரம் பயன்படுத்தினால் பிரச்சினை என்று. ஆனால் பிள்ளைகள் கையில் அது இருந்தால் பிள்ளைகளால் பெற்றோருக்கு பிரச்னை இல்லை, நிம்மதி என்ற ரீதியில்தான் பார்க்கிறார்கள். இதுதான் பிரச்னையே.
ஏற்கனவே, பங்களூரு நிம்ஹான்ஸ் மருத்துமனையில் நாட்டின் முதலாவது 'சட்' கிளினிக் (SHUT -Service for Healthy use of technology ) தொடங்கப்பட்டுள்ளது. மதுவின் அடிமைத்தனத்திலிருந்து தீர்வு காண்பதற்காக மறுவாழ்வு நிலையங்கள் செயல்படுவதைப் போன்று இணைய அடிமையிலிருந்து மீள்வதற்கான ஆலோசனை -மறுவாழ்வு நிலையம்தான் இந்த சட் கிளினிக். இந்த சூழலில்தான் இணைய அடிமையிலிருந்து குழந்தைளை மீட்க ஆலோசனை வழங்க தமிழக அரசு முன் வந்துள்ளது. கேரள அரசும் இதை நெறிப்படுத்தியிருப்பதுடன் இணைய விளையாட்டு மீட்பு மையங்களையும் துவக்க இருக்கிறது.
தமிழக கல்வித் துறையும் மாணவர்களுக்கு இணையம் குறித்த வழிகாட்டு நெறிமுறைகளை வெளியிட்டுள்ளது. பிள்ளைகள் என்ன பார்க்கிறார்கள்? என்ன விளையாடுகிறார்கள் என்பதை பெற்றோர் கண்காணிக்க வேண்டும். குறிப்பிட்ட நேரம் இணையத்தை பயன்படுத்திவிட்டு கைபேசியை வைத்துவிட பிள்ளைகளை பழக்கப்படுத்த வேண்டும். சீனாவில் வாரத்திற்கு குறிப்பிட்ட நேரம் மட்டுமே பிள்ளைகள் இணைய விளையாட்டுக்களை பயன்படுத்த அந்நாட்டு அரசு கட்டுப்பாடு விதித்துள்ளது. இதைப் போன்று நாமும் நம் பிள்ளைகள் எவ்வளவு நேரம் விளையாடுகிறார்கள் என்பதைக் கண்காணித்து நெறிப்படுத்த வேண்டும்.
‘கைபேசியைப் பற்றி எனக்கு எதுவும் தெரியாது. எல்லாமே என் பிள்ளையின் கைங்கர்யம்தான். என்ன பிரச்சினை என்றாலும் நொடியில் சரி செய்து விடுவான். கைபேசி பற்றி அக்குவேறு ஆணிவேறா தெரிந்து வைத்திருக்கிறான் என் பிள்ளை’ என்று பெருமைப்படும் பெற்றோரை வைத்துக் கொண்டு என்ன செய்வது?
பெற்றோர் முதலில் முன்னுதாரணமாக இருக்க வேண்டும். பிள்ளைகளுக்கு முன்னால் தேவையில்லாமல் அலைபேசியை பார்க்கக்கூடாது. கைபேசியை படுக்கை அறைக்கு கொண்டு செல்லக்கூடாது. வீட்டில் உள்ள அனைவருமே இரவு படுக்குமுன் அலைபேசியை வரவேற்பு அறையில் வைத்துவிட வேண்டும். வாரம் ஒருநாள் – குறிப்பாக ஞாயிறன்று மாலை 6 முதல் 9 மணி வரை கைபேசியை வீட்டில் உள்ளோர் யாருமே பயன்படுத்தக்கூடாது. இதை ஒரு இயக்கமாகவே நாம் செயல்படுத்தலாம். எத்துணையோ செய்திகளை ‘வைரலாக்கும்’ நாம் இது போன்ற செய்திகளையும் பலரிடம் பகிரலாம்.
நினைவுத் திறன் இல்லாமல் தற்போதைய தலைமுறை உருவாகி வருகிறது. அது மனித சமுதாயம் எதிர்கொள்ளும் மிகப்பெரிய ஆபத்து. இந்த நிலைமையை மாற்ற வேண்டிய பொறுப்பு அரசு தொடங்க இருக்கும் இணைய அடிமை மீட்பு மறுவாழ்வு நிலையங்களை சார்ந்தது என்று நாம் ஒதுங்கி விடக்கூடாது. இந்த மீட்பு பணியில் நம் அனைவருக்குமே பொறுப்பு இருக்கிறது என்பதை நினைவில்கொள்ள வேண்டும்.
[கட்டுரையாளர் - அரசு கண் மருத்துவ உதவியாளர், மதுரை]
புது தில்லி: இந்த ஆண்டு பல சிக்கல்களை எல்லாம் தாண்டி நடத்தி முடிக்கப்பட்ட இளநிலை மருத்துவப் படிப்புக்கான நீட் தேர்வு முடிவு நவம்பர் 1ஆம் தேதி தேசிய தேர்வுகள் முகாமையால் வெளியிடப்பட்டது.
தேசிய தேர்வுகள் முகமை நீட் இணையதளத்தில், தேர்வு முடிவுகள் தேர்வெழுதிய மாணவ, மாணவிகளுக்காக வெளியிடப்பட்டது.
கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளில் இல்லாத வகையில் 2021 நீட் தேர்வை 16.14 லட்சம் பேர் எழுதினர். இவர்களில் 8.70 லட்சம் பேர் தான் தேர்ச்சி பெற முடிந்தது. இந்த ஆண்டு மூன்று மாணவர்கள் நீட் தேர்வில் 720க்கு 720 மதிப்பெண் எடுத்துள்ளனர்.
ஒவ்வொரு ஆண்டும் ஏராளமான மாணவர்கள் எம்பிபிஎஸ் படிக்க விரும்புகிறார்கள். ஆனால், அதற்கான வாய்ப்பு குறைவாகவே உள்ளது. எனவே, இதர நாடுகளுக்குச் சென்று எம்பிபிஎஸ் படிக்க முடிவு செய்கிறார்கள். அதில் முதல் இடத்தில் இருக்கும் நமது அண்டை நாடு வங்கதேசம்தான். ஏனென்றால், மிகக் குறைந்த செலவில் எம்பிபிஎஸ் படிப்பை வழங்கும் நாடுகளில் வங்கதேசமும் ஒன்று. அங்கு வாழ்வதற்கான செலவுகளும் குறைவு. எனவேதான் இந்தியாவிலிருந்து ஏராளமானோர் வங்கதேசம் சென்று எம்பிபிஎஸ் படிக்க விழைகிறார்கள்.
வங்கதேசத்தில் எம்பிபிஎஸ் படிக்க ஐஇஎல்டிஎஸ் / டிஓஇஎஃப்எல் / பிடிஇ போன்ற எந்த மொழித் தேர்வுகளையும் எழுதத் தேவையில்லை.
சார்க் நிதியுதவி திட்டத்தின் கீழ் வங்கதேசத்தில் உள்ள அரசு மருத்துவக் கல்லூரிகளில் 22 இடங்கள் இந்திய மாணவர்களுக்கு ஒதுக்கப்படுகிறது. ஒவ்வொரு ஆண்டும் தனியார் மருத்துவக் கல்லூரிகளும் 40 - 45 சதவீதம் சர்வதேச மாணவர்களுக்கு ஒதுக்கி வருகின்றன. இது மட்டுமல்ல, வங்கதேசம்தான், மிகக் குறைந்தக் கட்டணத்தில் மிக உயர்தர மருத்துவ எம்பிபிஎஸ் படிப்பினை வழங்குகிறது என்பதே பலரும் வங்கதேசம் சென்று எம்பிபிஎஸ் படிக்க விரும்புகிறார்கள்.
அதுமட்டுமல்ல, வங்கதேசத்தில் உள்ள மருத்துவக் கல்லூரிகளில் சேரும் இந்திய மாணவர்கள் நீட் தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்றிருக்க வேண்டியது அவசியம்.
வங்கதேசத்தில் எம்பிபிஎஸ் படிப்பில் சேர்க்கை பெற ஸ்மைல் எஜூகேஷன் அமைப்பு மிக நம்பகமான அமைப்பாக உள்ளது. மேலும், வங்கதேசத்தில் எம்பிபிஎஸ் படிப்பதற்கான தகுதிகள் குறித்த விவரங்களை
இதில் சில தடைகளும் இருக்கத்தான் செய்கின்றன.
கறுப்புப் பண ஒழிப்பு, கள்ளச்சந்தை பணத்தை திரும்பப் பெறுவது, தீவிரவாதத்திற்கு வரும் பணத்தைத் தடுப்பது போன்ற காரணங்களால் கொண்டுவரப்பட்ட பண மதிப்பிழப்பு நடவடிக்கை அதன் இலக்குகளை எட்டியதா?
மேலும், பணத்தை சார்ந்து இருந்த இந்திய சந்தையை டிஜிட்டல் மயமாக்க இந்த நடவடிக்கை உதவும் என்ற அரசின் முடிவு சரியானதாக அமைந்ததா?
பண மதிப்பிழப்பு நடவடிக்கையின் ஒரு பகுதியாக, நுகர்வு கலாசாரத்தில் உள்ள பெரும்பகுதி மக்களுக்கு பொருந்தாத வகையில் உற்பத்தி நோக்கி மட்டுமே இலக்கு நிர்ணயித்த அரசின் முடிவு கைக்கொடுத்ததா?
பண மதிப்பிழப்பு தொடர்பான இது போன்ற கேள்விகளை மக்கள் தங்களுக்குள் கேட்டுக்கொள்ள வேண்டும். இத்திட்டம் அறிமுகப்படுத்தி 5 ஆண்டுகளான இடைவெளியில் மனதில் எழும் பதில் தான் பண மதிப்பிழப்பு வெற்றி பெற்றதா அல்லது தோல்வி அடைந்ததா என்பதை உணர்த்தும்.
2016-ஆம் ஆண்டு நவம்பர் 8-ம் தேதி பாழைய 500, 1000 ரூபாய் நோட்டுகள் செல்லாது என்று பிரதமர் நரேந்திர மோடி அறிவித்தார். எந்தவித முன்னறிவிப்பும் இன்றி வெளியான இந்த அறிவிப்பால், சாமானிய மக்கள் அச்சத்திற்கும், திண்டாட்டத்திற்கும் உள்ளானதை நாம் யாரும் மறந்திருக்க முடியாது.
அரசு இயந்திரத்தால் கைவிடப்பட்ட நிலையிலிருந்த சாமானிய மக்கள் தங்களின் சிறுசிறு சேமிப்புகள் செல்லாக்காசாகிவிடக்கூடாது என்ற பதட்டத்தில் அதனை மாற்றுவதற்காக ஏடிஎம் வாசல்களிலும், வங்கி வாயில்களிலும் கால்கடுக்க காத்திருந்து புதிய ரூபாய் நோட்டுகளுக்காக வியர்வை சிந்தினர். இதில் சில உயிரிழப்புகளும் அடங்கும்.
ஆனால், கோடிகோடியாக கருப்புப் பணத்தைப் பதுக்கி வைத்திருந்த அரசுக்கு நெருக்கமான முக்கிய புள்ளிகள் பண மதிப்பிழப்பு நடவடிக்கையை எந்தவித அங்கலாய்ப்புமின்றி இடது கையால் கையாண்டனர். பெரு முதலாளிகள், நிர்வாகிகள் வீடுகளில் பின்னாளில் வருமானவரி சோதனையில் கண்டறியப்பட்ட கோடிக்கணக்கிலான புதிய ரூபாய் நோட்டுகளே அதற்கு சாட்சி.
கருப்புப் பணத்தை ஒழிப்பதற்காக பண மதிப்பிழப்பு கொண்டுவரப்பட்டது. ஆனால் அந்த முயற்சியில் பெருமுதலாளிகள் யாரும் சிக்கியதாக அரசு தரப்பில் இதுவரை தெரிவிக்கவில்லை. ஆனால், நாட்டின் பெரும்பதியான பணம் அத்தகைய சிலரிடம் மட்டுமே உள்ளது.
இந்திய பொருளாதாரத்தையே நிர்ணயிக்கும் ஒருசில நபர்களுக்காக, அவர்களுக்கான நுகர்வோராக இருக்கும் கோடிக்கணக்கான மக்களை மறந்து தவிக்கவிட்டதே இதன் பெரிய சறுக்கல்.
வங்கிகளில் பணத்தை மாற்ற வரும்போது வருமானத்திற்கு அதிகமாக பணம் செலுத்துபவர்களிடம் உரிய ஆவணம் இல்லை என்றால், தக்க நடவடிக்கை எடுக்கப்படும் என்று அறிவிக்கப்பட்டது. ஆனால் தற்போது அமைச்சர்கள், தொழிலதிபர்கள் இல்லங்களில் நடத்தப்படும் சோதனைகளில் கட்டுக்கட்டாக புதிய ரூபாய் நோட்டுகள் சிக்குவது அரசு இயந்திரத்தின் மீது கேள்வி எழுப்புகிறது.
மக்கள் பட்ட துயரம் ஒருபுறம் இருந்தாலும், நிர்ணயித்த இலக்கை எட்டவாவது பண மதிப்பிழப்பு நடவடிக்கை கைக்கொடுத்திருக்க வேண்டும். மக்களவை, மாநிலங்களவை தேர்தலில் பண மதிப்பிழப்பு நடவடிக்கையை ஒரு வெற்றித் திட்டமாக அறிவித்து ஓட்டு கேட்க முடியாத அளவிற்குதான் இந்த திட்டம் உள்ளது.
பணமதிப்பிழப்பைத் தொடர்ந்து கொண்டுவரப்பட்ட ஜிஎஸ்டி போன்ற திட்டமும் இந்திய பொருளாதாரத்தை மேலும் சோதனைக்குட்படுத்தியது என்றே கூறலாம். பண மதிப்பிழப்பும், ஜிஎஸ்டி-யும் தான் இந்தியப் பொருளாதார வளர்ச்சியின் பெரும் பின்னடைவுக்குக் காரணம் ரிசர்வ் வங்கியின் முன்னாள் ஆளுநர் ரகுராம் ராஜனும் சுட்டிக்காட்டியுள்ளார்.
"கறுப்புப்பணத்தை ஒழிக்க கொண்டுவரப்பட்ட பண மதிப்பிழப்பு நடவடிக்கை தவறானதல்ல. அதைச் செயல்படுத்திய விதம்தான் தவறு என்று ரிசர்வ் வங்கியின் முன்னாள் ஆளுநர் சி.ரங்கராஜன் தெரிவித்திருந்தார்.
டிஜிட்டல் பணப் பரிவர்த்தனை சாத்தியமானதா?
பணமதிப்பிழப்பின் விளைவுகளில் ஒன்று டிஜிட்டல் பணப்பரிவர்த்தனை. பண மதிப்பிழப்பு நடவடிக்கையை போன்று இதுவும் சாமானிய மக்களுக்கு எட்டாத அல்லது பொருந்தாத பெரும் முயற்சியாகவே உள்ளது. டிஜிட்டல் பணப்பரிவர்த்தனை இன்று கூட அதன் முழு நோக்கத்தை எட்டவில்லை.
இணையவழி திருட்டையும், சைபர் குற்றங்களையும்தான் அது அதிகரித்த்து. எந்தவொரு புதிய திட்டத்திலும் எதிர்மறை விளைவுகள் ஏற்படுவது தவிர்க்க முடியாததுதான். ஆனால் டிஜிட்டல் பணப்பரிவர்த்தனை அவ்வாறு இல்லை. பெரும்பாலான மக்களுக்கு இதன் பயன்பாட்டில் சிக்கல் ஏற்படுத்தியதால், இணையவழி குற்றங்களையே இது அதிகரித்தது. வேலையில்லா திண்டாட்டம் போன்ற கிளைக்காரணிகள் இதில் அடங்கும்.
டிஜிட்டல் பணப்பரிவர்த்தனையின் நோக்கம் நாட்டு மக்கள் அனைவரும் வங்கிக் கணக்குவைத்துக்கொள்வது, கடைகளில் வாங்கும் பொருள்களுக்கு கியூஆர் கோட் மூலம் பணத்தை செலுத்துவது அல்ல. தேங்கிக் கிடக்கும் கருப்புப் பணம் வெளிச்சத்திற்கு வந்து அவை, அரசின் கட்டுப்பாட்டில் இருக்க வேண்டும் என்பதுதான்.
அரசுக் கட்டுப்பாட்டில் அவை வந்திருந்தால், புதிய 2000 ரூபாய் நோட்டுகளும் புழக்கத்தில் இருந்திருக்கும். ஆனால் இன்றைய தேதியில் கூட 2000 ரூபாய் நோட்டுகளை புழக்கத்தில் பார்ப்பது அரிதாகியுள்ளது. அரசும் புதிய 2000 நோட்டுகளை அச்சடிப்பதை நிறுத்தியுள்ளது. இதற்கு காரணம் அதிக மதிப்புள்ள நோட்டுகள் ஓரிடத்தில் தேங்கியதுதான்.
பண மதிப்பிழப்பு நடவடிக்கையால் ஏற்பட்ட பாதிப்புகளை டிஜிட்டல் பணப்பரிவர்த்தனையால் சரிசெய்ய முடியவில்லை என்று மத்திய அரசின் முன்னாள் தலைமை பொருளாதார ஆலோசகர் அரவிந்த் சுப்பிரமணியன் தலைமையில் தயாரிக்கப்பட்ட 2016 - 2017ம் ஆண்டுக்கான பொருளாதார ஆய்வறிக்கையும் தெரிவித்தது.
பண மதிப்பிழப்பு மூலம் பணம் தான் மாறியதே தவிர, அதை வைத்துக்கொண்டிருப்பவர்களில் எந்தவித மாற்றமும் ஏற்படவில்லை. உற்பத்தித் துறையில் முதலீடுகள் அதிகரிக்கிறதே தவிர அந்த உற்பத்திகளை வாங்கும் நுகர்வோரின் எண்ணிக்கையில் மாற்றங்கள் நிகழவில்லை. ஒருவேளை உற்பத்திகள் தேங்காத அளவிற்கு நுகர்வோர் எண்ணிக்கை அதிகரிப்பதையே பொருளாதார வளர்ச்சியாக கருத்தில் கொள்ளலாம்.
நவம்பர் 8 - பணமதிப்பிழப்பை பிரதமர் நரேந்திர மோடி அறிவித்த நாள் (2016)
சென்னையில் கடந்த சனிக்கிழமையன்று இரவு தொடர்ந்து பெய்த மழையால் மாநகரத்தின் பல பகுதிகளில் தண்ணீர் தேங்கியுள்ளது. சில இடங்களில், தேங்கி நிற்கும் தண்ணீரில் கழிவுநீரும் கலந்துள்ளது. சில பகுதிகளில், வீடுகளுக்குள் தண்ணீர் புகுந்துள்ளது. சாலையில் தேங்கி நிற்கும் நீரால் வாகனப் போக்குவரத்து கடுமையாகப் பாதிக்கப்பட்டுள்ளது. சுரங்கப் பாதைகள் மூடப்பட்டுவிட்டன. பொழுது விடிவதற்குள் சென்னையின் முன்னாள் மேயரும் இந்நாள் மக்கள் நல்வாழ்வுத் துறை அமைச்சருமான மா.சுப்பிரமணியன் கூவம் ஆற்றின் கரையோரப் பகுதிகளுக்குச் சென்று பார்வையிட்டார். முதல்வர் மு.க.ஸ்டாலினும் பாதிக்கப்பட்ட பகுதிகளை நேரில் சென்று பார்வையிட்டுள்ளார். நிலைமை சீராவதற்கான நடவடிக்கைகள் முடுக்கிவிடப்பட்டுள்ளன என்று ஆறுதல்கொள்ள நேர்ந்தாலும், பருவநிலை மாற்றங்களின் எதிர்பாராத பாதிப்புகள் குறித்து இன்னும் நாம் போதுமான அளவில் திட்டமிடவும் செயல்படவும் இல்லை என்பதையே இந்த ஒருநாள் இரவு பெய்த மழை உணர்த்தியிருக்கிறது.
2015-க்குப் பிறகு, சென்னையில் பெய்திருக்கும் பெருமழை இது என்று கூறப்படுகிறது. நுங்கம்பாக்கம் உள்ளிட்ட சில இடங்களில் 20 செ.மீ.க்கும் அதிகமாக மழை பெய்துள்ளது. அதே நேரத்தில், சென்னையின் அனைத்துப் பகுதிகளிலும் அதே அளவு கனமழை பொழியவில்லை. பல இடங்களில் தொடர்ச்சியான தூறலும் லேசான மழையும்தான் பெய்துள்ளன. தண்ணீர் தேங்கியிருப்பதற்கான முக்கியமான காரணங்களில், மழைநீர் வடிகால் வாய்க்கால்கள் முறையாகப் பராமரிக்கப்படவில்லை என்பதும் வாய்க்கால்களின் வழித்தடங்களில் உள்ள ஆக்கிரமிப்புகள் முழுமையாக அகற்றப்படவில்லை என்பதும் உள்ளடக்கம். பருவமழைக் காலம் என்று முன்கூட்டியே திட்டமிட்ட காலமெல்லாம் அநேகமாக முடிந்துவிட்டது. எதிர்பாராத பெருமழைகளை ஆண்டின் எந்த மாதத்திலும் சந்திக்க நேரிடலாம் என்பதையே கேரளம் தொடங்கி, உலகளாவிய இயற்கைப் பேரிடர்கள் அனைத்தும் உணர்த்துகின்றன. ஆனாலும், நம்முடைய திட்டமிடல்கள் பருவமழைக் காலங்களை மட்டுமே கருத்தில் கொள்வதாகவும் எதிர்பாராத பெருமழைகளைக் கருத்தில் கொள்ளாததாகவுமே இருக்கின்றன. மாறிமாறி எந்த அரசு வந்தாலுமே பாதாளச் சாக்கடைகளையும் மழைநீர் வடிகால்களையும் பராமரிப்பதில் மேல்பூச்சான வேலைகள்தான் நடக்கின்றனவேயொழிய அடைப்புகள் முழுமையாக நீக்கப்படுவதும் பணிகள் முழுமையாக நடைபெறுவதும் இல்லை என்பதுதான் உண்மை.
சென்னைக்குக் குடிநீர் ஆதாரங்களாக இருக்கும் ஏரிகள் தங்களது கொள்ளளவை எட்டிவிட்டன. அதன் காரணமாக, முன்னறிவிப்புடன் நீர் வெளியேற்றப்பட்டுவருகிறது. அறிவிப்புகள் இன்றி மாநகர எல்லைக்குள் ஓடும் ஆறுகளில் தண்ணீரை வெளியேற்றி, அதன் காரணமாக மக்கள் பெரும் அவதிக்குள்ளான அனுபவங்கள் இனி எப்போதும் அமையாது என்று நம்புவோம். ஆனால், ஆறுகளில் தண்ணீர் பெருக்கெடுத்து ஓடிவரும்போது, குடியிருப்புப் பகுதிகளிலிருந்து செல்லும் மழைநீர் வடிகால்களிலிருந்து தண்ணீர் ஆற்றுக்குள் இறங்குவதில்லை. எனவே, தேங்கி நிற்கும் தண்ணீரை வெளியேற்றுவது மேலும் சிக்கலாகிறது. தண்ணீர் தேங்கி நிற்பதால், பாதுகாப்புக் காரணங்களுக்காக மின் விநியோகம் நிறுத்தப்படுகிறது. மக்களின் இயல்பு வாழ்க்கை முற்றிலுமாக முடங்குவதோடு சுகாதாரக் கேடுகள் ஏற்பட்டு தொற்றுநோய்கள் பரவும் அபாயங்களும் காத்திருக்கின்றன. அரசின் பல்வேறு துறைகளும் ஒன்றிணைந்து மேற்கொண்டு வரும் நடவடிக்கைகளால் நிலைமை ஒன்றிரண்டு நாட்களில் சரியாகிவிடும். என்றாலும், அரசின் திட்டமிடல்கள் எதிர்பாராத பெருமழைகளையும் எப்போதும் கணக்கில்கொள்ள வேண்டும்.
“வெற்று வார்த்தைகளால் என்னுடைய குழந்தைப் பருவத்தையும் கனவுகளையும் நீங்கள் திருடிவிட்டீர்கள். ஆனாலும், இளைய தலைமுறையிடம் நம்பிக்கையை எதிர்பார்க்கிறீர்கள். எவ்வளவு நெஞ்சழுத்தம் உங்களுக்கு?” – நியூயார்க்கில் 2019-ல் நடைபெற்ற ஐ.நா. காலநிலை உச்சி மாநாட்டில் இப்படி உணர்ச்சி பொங்கப் பேசியிருந்தார் ஸ்வீடன் பருவநிலைச் செயல்பாட்டாளர் கிரெட்டா துன்பெர்க்.
இதோ ஸ்காட்லாந்தின் கிளாஸ்கோவில் தற்போது நடைபெற்றுவரும் 26-வது பருவநிலை மாற்ற மாநாட்டில் தனது பேச்சால் உலகத் தலைவர்களைத் திரும்பிப் பார்க்க வைத்திருக்கிறார் திருவண்ணாமலையைச் சேர்ந்த 10-ம் வகுப்பு மாணவி வினிஷா. புதுப்பிக்கத்தக்க எரிசக்திக்கான எர்த்ஷாட் விருதின் இறுதிப்பட்டியல், ஸ்வீடன் அறக்கட்டளையின் குழந்தைகளுக்கான பருவநிலை விருது ஆகிய பெருமைகளைப் பெற்றவர் இவர். சூரிய ஆற்றல் மூலம் இஸ்திரி இயந்திரத்தை இயக்கும் வழிமுறையைக் கண்டறிந்ததற்காக அவருக்கு விருதுகள் வழங்கப்பட்டன.
இந்த விருதுகளின் தொடர்ச்சியாகத் தூய்மைத் தொழில்நுட்பம், கண்டுபிடிப்பு சார்ந்து நவம்பர் 2-ம் தேதி கிளாஸ்கோவில் நடைபெற்ற கூட்டத்தில் அவர் பேசினார். “நான் இந்தியாவின் மகள் மட்டுல்ல, இந்தப் பூவுலகின் மகள் என்பதில் பெருமை கொள்கிறேன். புதைபடிவ எரிபொருள், புகை, மாசுபாட்டை அடிப்படையாகக் கொண்ட பொருளியலை விட்டொழியுங்கள். உலகத் தலைவர்கள் அளிக்கும் வெற்று வாக்குறுதிகள், பலன் தராத பேச்சுகளைக் கண்டு இளைய தலைமுறை கோபமும் விரக்தியும் அடைந்துள்ளது. வாழத் தகுந்த ஓர் உலகில் நாம் வாழ வேண்டுமானால், வாக்குறுதிகளைவிட செயல்பாடே இப்போது அவசியமாகிறது” என்கிற அவருடைய பேச்சுக்கு அரங்கத்தினர் எழுந்து நின்று வரவேற்பு தெரிவித்தனர். அமெரிக்க அதிபர் ஜோ பைடன், பிரிட்டன் பிரதமர் போரிஸ் ஜான்சன், இந்தியப் பிரதமர் நரேந்திர மோடி ஆகியோர் அரங்கில் இருந்தனர்.
அறிவியல் சொல்வதை முழுமையாக உள்வாங்கிக்கொண்டுள்ள அடுத்த தலைமுறை மனித குலம், உயிரினங்களின் ஒரே வீடான பூவுலகின் எதிர்காலத்தைக் காப்பாற்ற விரைந்து செயலாற்ற வேண்டியதன் அவசியத்தையும் புரிந்துகொண்டுள்ளது. ஆனால், பொருளியல் தொலைநோக்கற்ற உலக முதலாளிகளும் அரசியல் உறுதிப்பாடற்ற தலைவர்களும் இனிமேலும் பேசிக்கொண்டு மட்டுமே இருப்பது எந்தப் பலனையும் தந்துவிடாது என்பதைப் புரிந்துகொண்டால் சரி.
உலக அளவில் தொழில் செய்பவர்களில் (சிறு தொழில் முதற்கொண்டு பெரிய தொழில் வரை) 80% பேர் பருவநிலை மாற்றத்தால் பாதிப்புக்கு ஆளாகக்கூடும் என்று எச்சரிக்கப்படுகிறது. இந்தியாவில் 94% பேர் பருவநிலையை நம்பித்தான் வியாபாரம் செய்கின்றனர். இவ்வளவு அதிகமானோர் பருவநிலையை நம்பியிருக்கும்போது, நமக்கு என்ன தேவைகள் இருக்கின்றன, இப்போது இருக்கும் சேவைகள் நம் தேவைகளைப் பூர்த்திசெய்கின்றனவா என்று பார்த்தால் நிச்சயமாக இல்லை என்பதே யதார்த்தம்.
சாலையில் செல்லும் வாகனத்தின் எண்ணைக்கூட இந்திய செயற்கைக் கோள்களால் துல்லியமாகப் பார்க்க முடியும் என்று சொல்லப்பட்டாலும், ஒரு மாவட்டத்தின் எந்தெந்தப் பகுதிகளில் மழை பெய்யும் என்று துல்லியமாகக் கணித்துச் சொல்ல முடியவில்லை. பொதுவாக, மாவட்டந்தோறும் இன்று வானிலை முன்னறிவிப்பு செய்யப்படுகிறது. ஆனால், அன்று மாவட்டம் முழுவதும் மழை பெய்கிறதா என்றால் இல்லை. ஒரு கிராமத்தில் மழை பெய்தால், அடுத்த கிராமத்தில் பொழிவதில்லை, அதனால் என்ன பாதிப்பு நேர்ந்துவிடப்போகிறது? சில உதாரணங்களைப் பார்ப்போம்.
அறுவடைக்கு முன்னர், அதிக மழை பெய்யும் அல்லது அதிக வெப்பம் ஏற்படும் என்று விவசாயிகளுக்குத் துல்லியமாக எச்சரிக்கை கொடுக்கப்படுவதில்லை. பயிர் விளையும்போது அதிக மழை பெய்தால் பயிர்களில் அழுகல் நோய் வரலாம், அவை தொற்றுக்குள்ளாகலாம் அல்லது சாய்ந்தேவிடலாம். அறுவடைக்குப் பின்பு நெற்பயிர்களைக் காய வைக்கும்போதோ வித்து வகைகளைக் காய வைக்கும்போதோ திடீரென மழை பெய்தால் விவசாயிகள் செய்வதறியாது திகைத்துப் போய்விடுகின்றனர்.
இந்தக் கட்டுரையை என்னை எழுதத் தூண்டியது ஒரு சம்பவம். கிருஷ்ணகிரி மாவட்டம் பென்னேஸ்வர மடம் அருகே தென்பெண்ணை ஆற்றின் மேலே கட்டப்பட்ட பாலத்தில் விவசாயிகள் நெல்லைக் காய வைத்துக்கொண்டிருந்தனர். அரை மணி நேரம் கழித்து அந்த இடத்துக்குத் திரும்பிச் சென்றபோது மழை பெய்ய ஆரம்பித்தது. அப்போது பல இடங்களில் இருந்த விவசாயிகள் ஓடிவந்தும் கூட்டவும் முடியாமல், முழு தார்பாலின் போடவும் முடியாமல் தவித்தது இன்னமும் மனதில் தங்கியிருக்கிறது. அந்தப் பாலத்தில் காயப் போடப்பட்டிருந்த நெல் முழுவதும் நனைந்துவிட்டது, அது சந்தையில் முழு விலைக்குப் போகுமா என்று தெரியாது. ஒரு சிறு பாலத்திலேயே சில ஆயிரமோ, லட்சங்களோ நஷ்டமாகும்போது மாவட்டம் முழுதும், மாநிலம் முழுதும், நாடு முழுதும் எவ்வளவு நஷ்டப்படுவார்கள்.
மூன்று முதல் ஆறு மாதங்கள் வரை உழைத்து உருவாக்கிய பயிரை நாளை பணமாக்கிவிடலாம் எனும்போது, மழையோ அதிவெப்பமோ வந்து 100% நஷ்டமானால் யார் விவசாயம் செய்வார்கள்? இப்படி அறுவடைக்குப் பின்னுள்ள பொருட்களின் சேதம் மட்டும் ஆண்டுக்கு ரூ.65,000 கோடி என்று ஆய்வறிக்கைகள் சுட்டுகின்றன. ஆனால், எவருடைய காதுகளுக்கும் அது எட்டவேயில்லை.
கால்நடை வளர்ப்போருக்கும் அதே கதைதான். திடீரென பெய்யும் மழையால் கால்நடைகளைப் பாதுகாப்பான இடங்களுக்குக் கொண்டுபோக முடியாமல் தடுமாறும் விவசாயிகள் பலர். மழை மட்டுமல்ல, மிதமிஞ்சிய வெப்பமும் பிரச்சினைதான்.
வீடு கட்டிக்கொண்டிருப்பவர்கள், அடுக்குமாடிக் குடியிருப்புகள் கட்டுவோருக்குத் திடீர் மழையால் நேரும் நஷ்டத்தை நாம் கணக்கிட முடியாது. தவிர, கனிமத் துறை, சுற்றுலா, போக்குவரத்து என எந்தத் துறையை எடுத்துக்கொண்டாலும் கணிப்பில்லாத மழையும் வெப்பமும் தொழிலுக்குப் பெரும் பாதிப்பை விளைவிக்கும்.
இன்று மழை வரும் என்று சொல்லும் நமது கைபேசிச் செயலிகள், வானிலை அறிவிப்புகள் ஏதும் சாதாரண மனிதர்களுக்கு இன்னமும் துல்லியமான தகவல்களைச் சொல்வதில்லை. வானிலை மாற்றம் பற்றி நமக்கு 100% துல்லியமாக வேண்டாம், ஒரு 75% துல்லியமாகக் கொடுத்தால்கூடப் போதுமானது. ஏனெனில், பருவநிலை மாறும்போது வானிலையும் மாறும். எனவே, நமக்கு துல்லியமான தகவல்களைக் கொடுக்கும் தொழில்நுட்பம் மிக அவசியம். அமெரிக்கா போன்ற நாடுகளில் துல்லியமான வானிலைத் தகவல்கள் கொடுக்கப்படும்போது உலகுக்கே மென்பொறியாளர்களைக் கொடுக்கும் இந்தியாவால் அது முடியாதா?
காற்று மாசுபாடு, நீர் மாசுபாடு, காற்றின் வேகம், ஈரப்பதம், மழையின் வேகம் போன்றவற்றையும் வானிலை முன்னறிவிப்புகள் உள்ளடக்க வேண்டும். இப்போது நம்மிடையே தொழில்நுட்பங்கள் இருக்கின்றன. அவற்றை மேலும் வலுப்படுத்த வேண்டும்.
வானிலை முன்னறிவிப்பு குறித்த பயிற்சிகளை நாம் மாவட்டவாரியாகக் கொடுத்தே ஆக வேண்டும். ஏனெனில், மொத்தமாக மாநில வானிலை தெரிவித்தால் மாவட்டவாரியாக நம்மை எச்சரிக்க மாவட்டந்தோறும் ஆர்வலர்கள் பலர் தேவை. அதையே வேலைவாய்ப்பாகக்கூட அறிவிக்கலாம். தமிழ்நாடு வெதர்மேன் ஒரு தன்னார்வலராக இது தொடர்பாக முக்கியமான பங்களிப்பு செய்கிறார். வேறு சிலரும் அவ்வப்போது தகவல் கொடுக்கிறார்கள். அவர்களுடன் பணியாற்ற இன்னும் பலர் தேவை, அவர்களுக்கு அரசே பயிற்சியளித்து நிர்வகிக்கலாம்.
இன்னொரு புறம், நமது நாட்டின் வானிலை அறிக்கையைத் தெரிந்துகொள்ள நாம் இதர நிறுவனங்களுக்குப் பணம் கொடுத்து அதனை வாங்க வேண்டிய தேவை இருக்கிறது, நமது வானிலை பற்றி அரசே அறிவிக்கும்போது அதற்காக நாம் தனியே செலவு செய்ய வேண்டியதில்லை.
தொழில்நுட்பங்கள் பெருகிக்கொண்டே வருகின்றன. ஆனால், அந்தத் தொழில்நுட்பங்கள் இன்னமும் கடைக்கோடியில் உள்ள மனிதர்களுக்கு முழுமையாகச் சென்றடையவில்லை. விவசாயத்தின் மிகப் பெரும் பிரச்சினைகளில் ஒன்று வானிலை அறிவிப்பு. இதை அரசும் தொழில்நுட்ப நிறுவனங்களும் உணர வேண்டும்
- செல்வமுரளி, தொழில்நுட்ப ஆலோசகர்
சென்னை மாநிலத்துக்குத் தமிழ்நாடு என்று சட்டமன்றத்தில் பெயர்மாற்றத் தீர்மானம் நிறைவேற்றிய ஜூலை 18-ம் தேதியைத் தமிழ்நாடு தினமாகச் சமீபத்தில் அறிவித்தது திமுக அரசு. மொழிவழி மாநிலங்கள் பிரிக்கப்பட்ட நவம்பர் 1-ம் தேதியைக் கொண்டாடுவதுதானே முறையானது என்று வாதிடுகின்றன அதிமுகவும் அமமுகவும்.
கூட்டணிக்குள் கருத்து வேறுபாடு
அனைத்துக் கட்சித் தலைவர்களோடு தமிழறிஞர்களையும் எல்லைப் போராட்டத் தியாகிகளையும் அழைத்து ஒருமனதாக இந்த முடிவு எடுக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்று கூறியுள்ளார் விசிக தலைவர் தொல்.திருமாவளவன். தமிழ்நாடு தினம் மாற்றப்பட்டதை மதிமுக தலைவர் வைகோ வரவேற்றிருந்தாலும் அவர் விடுத்துள்ள விரிவான அறிக்கை எல்லைப் போராட்டத் தியாகிகளை நினைவுகூரும் வகையிலேயே அமைந்துள்ளது. நவம்பர் 1-ம் தேதியை எல்லைப் போராட்ட வீரர்கள் நினைவு தினமாகக் கொண்டாட வேண்டும் என்றும் அவர் வலியுறுத்தியுள்ளார்.
இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் நவம்பர் 1-ஐ தமிழ்நாடு தினமாக அதிமுக அறிவித்தபோது வரவேற்ற சிபிஐ கட்சியின் மாநிலச் செயலாளர் முத்தரசன், அந்த நாளை திமுக அரசு ஜூலை 18-க்கு மாற்றியதையும் வரவேற்றுள்ளார். எல்லைப் போராட்டத்தை நினைவுகூரும் வகையில் நவம்பர் 1, பெயர் மாற்றத்தை நினைவுகூரும் ஜூலை 18 என்று இரண்டு நாட்களையும் கொண்டாடலாம் என்றொரு கருத்தைத் தெரிவித்துள்ளார் சிபிஐ(எம்) மாநிலச் செயலாளர் கே.பாலகிருஷ்ணன். தமிழ்நாடு பெயர் மாற்றத்தில் கம்யூனிஸ்ட்டுகளின் பங்களிப்பு முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது. ஆனால், அவர்களிடையே இது குறித்த கருத்தொருமிப்பு இல்லை என்று தெரிகிறது.
தமிழ்நாடு தினம் ஜூலை 18-க்கு மாற்றப்பட்டதை முழு மனதோடு ஆதரித்து நிற்பது தி.க. தலைவர் கி.வீரமணி மட்டும்தான். ‘தாம் கேட்டுக்கொண்டதைச் சிந்தித்து முதல்வர் மு.க.ஸ்டாலின் அறிவித்திருப்பதாகக்’ கூறுகிறது அவரின் அக்.30 தேதியிட்ட அறிக்கை. மதுரை சென்றிருந்த முதல்வரைத் தமிழ் ஆர்வலர்கள் சிலரும் சந்தித்து இதே கோரிக்கையை விடுத்தார்கள். ஆக, இது திமுக தம் விருப்பத்தின் பெயரால், தம் கட்சியின் நிறுவனரை முன்னிறுத்துவதற்காகக் கொண்டுவந்த மாற்றமல்ல; தாய்க் கழகத்தின் வேண்டுகோளை ஏற்று, தமிழறிஞர்கள் சிலரின் கோரிக்கையைப் பரிசீலித்து எடுத்த முடிவு.
கல்குளம் துப்பாக்கிச் சூடு
1967-ல் அண்ணா தலைமையிலான திமுக அரசு ‘தமிழ்நாடு’ பெயர் மாற்றத் தீர்மானத்தைக் கொண்டுவந்தது இந்திய வரலாற்றின் முக்கிய நிகழ்வு. ஆனால், எந்தவொரு மாநில அரசும் தனது பெயரைத் தன்னிச்சையாக மாற்றிக்கொள்வதற்கு இந்திய அரசமைப்பில் அதிகாரம் அளிக்கப்படவில்லை. சட்டமன்றத் தீர்மானம் நாடாளுமன்றத்தால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டால் மட்டுமே பெயர் மாற்றம் நிகழும். அவ்வாறு நாடாளுமன்றத்தால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு பெயர்மாற்றம் நடைமுறைக்கு வந்த நாள் 1969 ஜனவரி 14.
தமிழ்நாடு என்ற பெயர் மாற்றத்துக்காகச் சட்டமன்றத்தில் தீர்மானம் நிறைவேற்றப்படுவதற்கு முன்பே 1963-ல் நாடாளுமன்றத்தில் அத்தகையதொரு பெயர் மாற்றத் தீர்மானத்தை முன்மொழிந்தவர் கம்யூனிஸ்ட் தலைவர் பூபேஷ் குப்தா. பம்பாய் மாநிலத்தை மஹாராஷ்டிரம், குஜராத் என்று பிரித்த பிறகு, அம்மாநிலத்தின் பெயரை மஹாராஷ்டிரம் என்று மாற்றிய நிலையில், சென்னையிலிருந்து ஆந்திரம் பிரிந்த பிறகு, தமிழ்நாடு என்று பெயர் சூட்டுவதுதானே முறை என்ற கேள்வியை எழுப்பினார் அவர். தமிழ்நாட்டு மக்களுக்காகப் பேசுவதற்கு உங்களுக்கு எந்த உரிமையும் இல்லை என்று தமிழ்நாட்டைச் சேர்ந்த காங்கிரஸ் உறுப்பினர் அவரது பேச்சின் இடையே குறுக்கிட்டதும் நாடாளுமன்ற விவாதங்களில் பதிவாகியுள்ளது. அப்போது நாடாளுமன்ற உறுப்பினராக இருந்த அண்ணா அந்தத் தீர்மானத்தை ஆதரித்துப் பேசினார். தமிழ்நாடு பெயர் மாற்றத்தை வலியுறுத்தி சென்னை சட்டமன்றத்தில் அண்ணாவுக்கு முன்பிருந்தே பொதுவுடைமை இயக்கத் தலைவர்கள் பேசியுள்ளனர்.
இன்றைக்கு, தமிழ்நாடு பெயர் மாற்றத்துக்கான சட்டமன்றத் தீர்மானத்தை மட்டுமே முதன்மையெனக் கொள்ளும்பட்சத்தில், வரலாற்றின் ஒரு பக்கத்தை மட்டும் முன்னிறுத்துபவர்கள் ஆவோம். சென்னைத் தலைநகரத்தையும் வடக்கு, தெற்கு எல்லைகளையும் காத்து நின்ற தலைவர்கள் பலரையும் நாம் நினைவுகூரத் தவறியவர் ஆகிவிடுவோம்.
ஆந்திரம் தவிர்த்த சென்னை மாநிலத்துக்குச் சென்னையே தலைநகராக இருக்க வேண்டும் என்று போராடியவர் ம.பொ.சிவஞானம். அதற்கு ஆதரவாக அன்றைய முதல்வர் ராஜாஜியும் உறுதியாக நின்றார். ஆந்திரம் பிரிக்கப்பட்டபோது திருத்தணியை மீட்கக் காரணமாக அமைந்ததும் ம.பொ.சி. முன்னெடுத்த போராட்டங்கள்தான். திமுகவும் அவரோடு களத்தில் கைகோத்து நின்றது. அதைப் போலவே, தெற்கே திருவிதாங்கூருடன் சேர்ந்திருந்த தமிழ் பேசும் பகுதிகளைத் தமிழ்நாட்டுடன் இணைக்க வேண்டும் என்ற போராட்டம் 1954-ல் தீவிரமடைந்தது. அதிலும் திமுக பங்கேற்றது. தெற்கெல்லைப் போராட்டத்தை பி.எஸ்.மணியும் மார்ஷல் நேசமணியும் வழிநடத்தினார்கள். அப்போது, கல்குளத்தில் நடந்த ஆர்ப்பாட்டத்தில் பத்துக்கும் மேற்பட்ட தமிழர்கள் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டனர் என்பதையும் மறந்துவிடக் கூடாது.
சங்கரலிங்கனாரின் உயிர்த் தியாகம்
ஜவாஹர்லால் நேரு முன்மொழிந்த தட்சிணப் பிரதேசத் திட்டத்தை 1956-ல் திமுக மட்டுமே எதிர்க்கவில்லை. தமிழரசுக் கழகம், இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சி, பிரஜா சோஷலிஸ்ட் கட்சி ஆகியவை ஒன்றிணைந்து எதிர்த்தன. அப்போதே தமிழ்நாடு என்ற பெயர் மாற்றத்தை ஒரே குரலில் முன்வைத்தன. தமிழ்நாடு என்ற வார்த்தையை உச்சரிக்கும்தோறும் தியாகி சங்கரலிங்கனாரை நினைவுகூர வேண்டும். தமிழ்நாடு என்ற பெயர் மாற்றம் உள்ளிட்ட 12 கோரிக்கைகளுக்காக, 1956 ஜூலை 27-ல் விருதுநகர் குளக்கரை மேட்டில் தனது 61-வது வயதில் உண்ணாவிரதத்தைத் தொடங்கினார் அவர். கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் விருதுநகர் கமிட்டி அவரைத் தேசபந்து மைதானத்துக்கு அழைத்துவந்தது. அண்ணாவும் ம.பொ.சி.யும் அந்தத் தியாகியைச் சந்தித்து, அவரது போராட்டத்துக்குத் தங்கள் ஆதரவைத் தெரிவித்தனர். உடல்நிலை மோசமான நிலையில், மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்ட சங்கரலிங்கனார் அங்கேயே இறந்தார். அவரையடுத்து தமிழ்நாடு பெயர் மாற்ற முழக்கத்தை ம.பொ.சி. இன்னும் தீவிரப்படுத்தினார். அண்ணா அந்த விருப்பத்தைத் தனது ஆட்சிக் காலத்தில் நிறைவேற்றினார்.
சென்னையைத் தலைநகராகக் கொண்டு ஆந்திர மாநிலம் பிரிக்கப்பட வேண்டும் என்று 1952-ல் 58 நாட்கள் உண்ணாவிரதமிருந்து உயிர்துறந்த பொட்டி ஸ்ரீராமுலுவை ஆந்திரம் இன்றும் நினைவில் வைத்திருக்கிறது. சென்னை மாநிலத்துக்குத் தமிழ்நாடு என்று பெயர் சூட்டுவதற்காக 76 நாட்கள் பட்டினி கிடந்து, உயிர்துறந்த சங்கரலிங்கனாரை நாம் மறந்துவிட்டோம். எத்தனை உயிரிழப்புகள்... எத்தனை கைதுகள்... எத்தனை தடியடிகள்... அந்த நீண்ட நெடிய போராட்டத்தின் உச்சம்தான் தமிழ்நாடு எனும் பெயர் மாற்றம். இதை நடைமுறை சாத்தியமாக ஆக்கியது அண்ணாதான் என்பது வரலாறு.
- செல்வ புவியரசன், தொடர்புக்கு: puviyarasan.s@hindutamil.co.in
Arun Janardhanan
சனிக்கிழமை இரவு சென்னையில் பெய்த கனமழை காரணமாக 40க்கும் மேற்பட்ட குடியிருப்பு பகுதிகள் மற்றும் வணிகம் நடைபெறும் இடங்களில் வெள்ள நீர் புகுந்தது. வங்கக் கடலில் உருவாகியுள்ள காற்றழுத்த தாழ்வு நிலையின் காரணமாக பெய்த கனமழை 2015ம் ஆண்டுக்கு பிறகு பெய்த அதீத கனமழையாக சனிக்கிழமை இரவு பெய்த கனமழை பதிவாகியுள்ளது.
சனிக்கிழமை இரவு மற்றும் ஞாயிறு அதிகாலை வரை பெய்த கனமழை காரணமாக தியாகராயநகர், வியாசர்பாடி, அடையாறு, வேளச்சேரி, ராயப்பேட்டை மற்றும் மயிலாப்பூர் ஆகிய பகுதிகளில் வெள்ள நீர் புகுந்தது. ஜவஹர்லால் நேரு நகர், மாதாவரம், தொண்டையார்பேட்டை சாலை, வடக்கு ட்ரங்க் ரோடு, ராயபுரம், தேனாம்பேட்டை, காதர் நவாஸ் கான் சாலை, வேளச்சேரியின் பல்வேறு பகுதிகள் மற்றும் சென்னைப் புறநகர் பகுதிகளில் சோழிங்கநல்லூரின் பல பகுதிகளில் வெள்ளநீர் புகுந்தது.
சென்னை புழல் ஏரியில் இருந்து ஞாயிறு காலை 11 மணி அளவில் 500 கன அடி நீர் வெளியேற்றப்பட்டது. செம்பரம்பாக்கம் ஏரியில் இருந்து 1.30 மணி அளவில் நீர் வெளியேற்றப்பட்டது. கரையின் இரு ஓரங்களிலும் தாழ்வான பகுதிகளில் வசிக்கும் மக்களை பாதுகாப்பான இடத்திற்கு செல்லும்படி கேட்டுக் கொள்ளப்பட்டனர்.
சென்னை மாநகரில் நுங்கம்பாக்கம் மற்றும் புறநகரில் மீனம்பாக்கம் ஆகிய இரண்டு பகுதிகளிலும் ஞாயிறு காலை 08:30 மணி அளவில் முறையே 21.5 செ.மீ மற்றும் 11.3 செ.மீ கனமழை பதிவாகியுள்ளது.
2015ம் ஆண்டு நவம்பர் 15 மற்றும் 16 தேதிகளில் பெய்த கனமழையின் ஒரு பகுதியாக சென்னையில் 24 மணி நேரத்தில் 24.6 செ.மீ கனமழை பதிவானது. இதற்கு முன்பு 2005ம் ஆண்டு 14.2 செ.மீ மழை 2005ம் ஆண்டு நவம்பரில் பதிவானது.
ஆனால் 1976ம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம் ஒரே நாளில் அதிகமாக 45.2 செ.மீ மழை பதிவானது. 1985ம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம் 12ம் தேதி அன்று 25 செ.மீ கனமழையும் , நவம்பர் 12ம் தேதி அன்று 33 செ.மீ மழையும் சென்னையில் பதிவானது. அதனை தொடர்ந்து அதிகமாக மழை பதிவானது 2005ம் ஆண்டு தான்.
சென்னையின் பருவமழை பெரும்பாலும் வடகிழக்கு பருவமழையால் தான் கிடைக்கிறது. அக்டோபர் மத்தியில் துவங்கும் கிழக்கு காற்று மூலம் அக்டோபர் மற்றும் டிசம்பர் மாதங்களுக்கு இடையே இந்த மழை பெய்யும். பொதுவாக வடகிழக்கு பருவமழை அக்டோபர் 10 முதல் 20 தேதிகளில் துவங்கும். வடகிழக்கு பருவமழை தமிழகத்தின் முதன்மை பருவமழை என்றும் அழைக்கப்படுகிறது. மே, ஜூன், ஜூலை மாதங்களில் பெய்யும் தென்மேற்கு பருவமழையை மற்ற அனைத்து மாநிலங்களும் நம்பியிருக்கும் போது, தமிழகத்திற்கு தேவையான மழையை வடகிழக்கு பருவமழையே வழங்குகிறது. தென்மேற்கு பருவமழை, நீண்ட கோடைகாலத்திற்குப் பிறகு, நிலத்தடி நீர்மட்டத்தை பராமரிக்க தமிழகத்திற்கு உதவுகிறது. வடகிழக்கு பருவமழை நிலத்தடி நீர் மட்டத்தை உயர்த்துகிறது.
தமிழக கடற்கரையோர மாவட்டங்கள் வருடாந்திர மழையில் 60% மழையையும், உள் தமிழக மாவட்டங்கள் 40 முதல் 50% மழையையும் வடகிழக்கு பருவமழை மூலம் பெருகின்றன.
வங்கக் கடலில் உருவாக இருக்கும் புதிய தாழ்வு அழுத்த நிலை வட தமிழகத்தை நோக்கி வரும் என்றும் வருகின்ற நாட்களில் மிதமான மழைக்கு வாய்ப்புகள் உள்ளது என்றும் வானிலை ஆய்வு மையம் அறிவித்துள்ளது.
தென்கிழக்கு வங்கக் கடல் மற்றும் அதை ஒட்டிய பூமத்திய ரேகை இந்தியப் பெருங்கடல் மட்டத்தில் இருந்து 3.1 கி.மீ வரை மேல் காற்று சுழற்சி நிலவி வருகிறது. இந்நிலையில் தென்கிழக்கு வங்கக் கடல் மற்றும் அதனை சுற்றி இருக்கும் பகுதியில் நவம்பர் 9ம் தேதி அன்று புதிய தாழ்வு நிலை உருவாகும். அடுத்த 48 மணி நேரத்தில் அது வடக்கு தமிழக கடற்கரையை நோக்கி நகரும் என்று சென்னை மண்டல வானிலை ஆய்வு மையம் அறிவித்துள்ளது. நவம்பர் 9 ஆம் தேதி முதல் கடலில் மணிக்கு 40 கிமீ முதல் 50 கிமீ வேகத்தில் மணிக்கு 60 கிமீ வேகத்தில் காற்று வீசக்கூடும் என்றும், நவம்பர் 11 மற்றும் 12 ஆம் தேதிகளில் தமிழகக் கடற்கரை மற்றும் தெற்கு ஆந்திரா கடலோரப் பகுதிகளில் காற்று வீசக்கூடும் என்றும் கணித்துள்ளது.
சென்னை, திருவள்ளூர், காஞ்சிபுரம், செங்கல்பட்டு, விழுப்புரம், கடலூர், மயிலாடுதுறை, நாகை, திருவாரூர், தஞ்சை, புதுக்கோட்டை, புதுவை மற்றும் காரைக்கால் பகுதிகளில் நவம்பர் 10ம் தேதி அன்று இடியுடன் கூடிய மிக கனமழைக்கான எச்சரிக்கை விடப்பட்டுள்ளது.
வியாழன் அன்று, UK மருந்து கட்டுப்பாட்டாளர் கொரோனா சிகிச்சைக்கான முதல் வாய்வழி ஆன்டிவைரலுக்கு ஒப்புதல் அளித்துள்ளதாக அறிவித்தார். மெர்க் மற்றும் ரிட்ஜ்பேக் ஆகியோரால் மோல்னுபிராவிர் என்ற மருந்து உருவாக்கப்பட்டுள்ளது. “மோல்னுபிராவிர் லேசானது முதல் மிதமான COVID-19 மற்றும் கடுமையான நோயை வளர்ப்பதற்கான ஒரு ஆபத்து காரணி உள்ளவர்களுக்கு பயன்படுத்த அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளது” என்று UK இன் மருந்துகள் மற்றும் சுகாதார தயாரிப்புகள் ஒழுங்குமுறை நிறுவனம் தெரிவித்துள்ளது.
அடுத்த நாள், Pfizer அதன் சோதனையில் உள்ள கோவிட்-19 வைரஸ்க்கான வாய்வழி வைரஸ் தடுப்பு மருந்தான Paxlovid க்கான சோதனை முடிவுகளை அறிவித்தது, இது மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்படுவதையும் இறப்பையும் கணிசமாகக் குறைத்தது.
இந்தியாவில், molnupiravir சோதனையில் உள்ளது. இந்த அமெரிக்காவில், உணவு மற்றும் மருந்து நிர்வாகத்தால் (FDA) மதிப்பீடு செய்யப்படுகிறது.
இந்த வளர்ச்சிகள் ஏன் குறிப்பிடத்தக்கவை?
தொற்றுநோய் சிகிச்சை நெறிமுறைகளின் ஒரு பகுதியாக பல மருந்துகள் இருந்தாலும், மோல்னுபிராவிர் தவிர, இதுவரை எந்த நாட்டிலும் வாய்வழியாக நிர்வகிக்கப்படும் எந்த மருந்துக்கும் ஒழுங்குமுறை அனுமதி கிடைக்கவில்லை.
மற்ற சிகிச்சைகள் எதிர்பார்த்த முடிவுகளைத் தரவில்லை. கடந்த ஆண்டு உலக சுகாதார அமைப்பால் (WHO) நடத்தப்பட்ட உலகின் மிகப்பெரிய மல்டி-கிளினிக்கல் சோதனைகளான சாலிடாரிட்டியில் நான்கு மருந்துகள் அல்லது மருந்து சேர்க்கைகள் இவற்றில் மிக முக்கியமானவை.
ரெம்டெசிவிர், ஹைட்ராக்ஸி குளோரோகுயின், ரிடோனாவிர் மற்றும் லோபினாவிர் மற்றும் இன்டர்ஃபெரான் பீட்டா 1a ஆகியவற்றில் சோதனைகள் நடத்தப்பட்டன. இறுதியில், மறுபயன்பாடு செய்யப்பட்ட நான்கு மருந்துகள் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்ட கோவிட்-19 நோயாளிகள் மீது சிறிதளவோ அல்லது எந்த விளைவையும் ஏற்படுத்தாது என்று WHO முடிவு செய்தது.
இப்போது, molnupiravirக்கான UK அனுமதியும், Pfizer’s மருந்து காட்டிய வாக்குறுதியும், Covid-19ஐ மிகவும் திறம்பட நிர்வகிக்க வழி வகுக்கும்.
“கிடைக்கும் சான்றுகளின் கடுமையான மதிப்பாய்வை” தொடர்ந்து மோல்னுபிராவிர் “பாதுகாப்பானது மற்றும் பயனுள்ளது” என்று கண்டறியப்பட்டுள்ளது என்று இங்கிலாந்து கட்டுப்பாட்டாளர் கூறினார். அக்டோபர் 27 அன்று, கோவிட்-19 சிகிச்சை முறைகள் குறித்த WHO வழிகாட்டுதல்களில் சேர்ப்பதற்காக மோல்னுபிராவிர் மதிப்பீடு செய்யப்படுகிறது என்று WHO கூறியது. மேலும் “ஒழுங்குமுறை அமைப்புகளிடமிருந்து அதன் பயன்பாட்டிற்கான அங்கீகாரம் நிலுவையில் உள்ளது”.
Paxlovid ஐப் பொறுத்தவரை, Pfizer தனது சோதனைத் தரவை US FDA க்கு விரைவில் அவசரகால பயன்பாட்டு அங்கீகாரத்திற்காக சமர்ப்பிக்க திட்டமிட்டுள்ளது.
மோல்னுபிராவிர் என்றால் என்ன?
காய்ச்சலுக்கு சிகிச்சையளிப்பதற்காக முதலில் உருவாக்கப்பட்ட மோல்னுபிராவிர் (MK-4482, EIDD-2801), கோவிட் நோயாளிகளுக்கு சிகிச்சையளிக்க மீண்டும் பயன்படுத்தப்பட்டது. இது SARS-CoV-2 இன் பிரதிபலிப்புடன் குறுக்கிடுகிறது, இதனால் நோயின் தீவிரத்தை குறைக்கிறது.
ஆரம்பத்தில் பயன்படுத்தப்படும் போது இது மிகவும் பயனுள்ளதாக இருக்கும்; கொரோனா சோதனையில் நேர்மறை என உறுதி செய்யப்பட்டவுன் மற்றும் அறிகுறிகள் தோன்றிய ஐந்து நாட்களுக்குள் என முடிந்தவரை விரைவில் அதைப் பயன்படுத்த UK பரிந்துரைத்துள்ளது.
2021 ஆம் ஆண்டின் இறுதிக்குள் 10 மில்லியன் மாத்திரைகளை உருவாக்க மெர்க் எதிர்பார்க்கிறது. ஏற்கனவே முன்கூட்டிய கொள்முதல் ஒப்பந்தங்களை மேற்கொண்ட மெர்க், அமெரிக்க அரசாங்கத்திற்கு சுமார் 1.7 மில்லியன் மாத்திரைகளை வழங்கும்; மற்றும் இங்கிலாந்து அரசாங்கத்திற்கு 4,80,000 மாத்திரைகள். நேச்சர் பத்திரிக்கையின் கட்டுரையின்படி, US கொள்முதல் அடிப்படையில், ஐந்து நாள் மாத்திரைக்கான செலவு $700 ஆக இருக்கும்.
பாக்ஸ்லோவிட் என்றால் என்ன?
இது ஒரு சோதனை SARS-CoV-2 “புரோட்டீஸ் இன்ஹிபிட்டர் ஆன்டிவைரல் தெரபி”: இது வைரஸ் நகலெடுப்பதற்கு முன் நிகழும் புரோட்டியோலிசிஸில் வைரஸ் பிரதிபலிப்பைத் தடுக்கிறது. இது “… வாய்வழியாக நிர்வகிக்க வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது, இதனால் நோய்த்தொற்றின் முதல் அறிகுறி அல்லது வெளிப்பாடு பற்றிய முதல் விழிப்புணர்வில் பரிந்துரைக்கப்படலாம், நோயாளிகளுக்கு கடுமையான நோயைத் தவிர்க்க உதவுகிறது,” என்று ஃபைசர் கூறுகிறது.
ஃபைசர் “பல நாடுகளுடன் முன்கூட்டியே கொள்முதல் ஒப்பந்தங்களில் நுழைந்துள்ளது மற்றும் பலருடன் பேச்சுவார்த்தைகளில் உள்ளது” என்கிறது.
உலகளாவிய சோதனைகளின் முடிவுகள் என்ன?
அக்டோபர் 1 ஆம் தேதி, உலகளாவிய 3 கட்ட ஆய்வின் இடைக்கால பகுப்பாய்வை மெர்க் அறிவித்தது: மோல்னுபிராவிர் பெற்ற நோயாளிகளில் 7.3% பேர் 29 ஆம் நாள் வரை மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டனர். அதேநேரம், 14.1% மருந்துப்போலி சிகிச்சை பெற்ற நோயாளிகள் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டனர் அல்லது இறந்தனர்.
Molnupiravir மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்படும் அல்லது இறப்பு அபாயத்தை தோராயமாக 50% குறைத்தது; மற்றும் 29 ஆம் நாள் வரை, மருந்துப்போலி பெற்ற நோயாளிகளின் 8 இறப்புகளுடன் ஒப்பிடும்போது, மோல்னுபிராவிர் பெற்ற நோயாளிகளில் இறப்புகள் எதுவும் பதிவாகவில்லை. கிடைக்கக்கூடிய வரிசைமுறை தரவு (40%) கொண்ட பங்கேற்பாளர்கள் மீது, காமா, டெல்டா மற்றும் மியூ ஆகிய மாறுபாடுகளில் மோல்னுபிரவீர் “நிலையான செயல்திறனை” நிரூபித்தது.
ஃபைசரின் 2-3 கட்ட ஆய்வு பல நாடுகளில் நடத்தப்படுகிறது. கோவிட்-19 உடன் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்படாத அதிக ஆபத்துள்ள பெரியவர்களில் மருந்துப்போலியுடன் ஒப்பிடும்போது, மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்படுதல் அல்லது இறப்பு ஏற்படும் அபாயத்தை 89% குறைக்கிறது என்று ஒரு இடைக்கால பகுப்பாய்வு கண்டறிந்துள்ளது. 28 ஆம் நாள் வரை, மருந்துப்போலி பெற்ற நோயாளிகளின் 10 இறப்புகளுடன் ஒப்பிடும்போது, Paxlovid பெற்ற நோயாளிகளில் இறப்புகள் எதுவும் பதிவாகவில்லை. மூன்றாவதாக, பாக்ஸ்லோவிட் பெற்ற நோயாளிகளில் 0.8% சீரற்றமயமாக்கலைத் தொடர்ந்து மருந்துப்போலி பெற்று மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்ட அல்லது இறந்த 7% நோயாளிகளுடன் ஒப்பிடும்போது, 28 ஆம் நாள் வரை மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டனர்.
இந்தியாவில் சோதனைகளின் நிலை என்ன?
மோல்னுபிராவிருக்கு தன்னார்வ சோதனை உரிமம் வழங்குவதற்காக பல இந்திய மருந்து உற்பத்தியாளர்களுடன் மெர்க் பேச்சுவார்த்தை நடத்தி வருகிறது. ஜூன் 29 அன்று, சிப்லா லிமிடெட், டாக்டர் ரெட்டிஸ் லேபரேட்டரீஸ் லிமிடெட் (டிஆர்எல்), எம்க்யூர் பார்மாசூட்டிகல்ஸ் லிமிடெட், சன் பார்மாசூட்டிகல் இண்டஸ்ட்ரீஸ் லிமிடெட் மற்றும் டோரன்ட் பார்மாசூட்டிகல்ஸ் லிமிடெட் உள்ளிட்ட ஐந்து இந்திய மருந்து நிறுவனங்கள், கொரோனா நோய்க்கான சிகிச்சைக்கு ஒரு வெளிநோயாளர் அமைப்புடன் மோல்னுபிராவிர் சோதனைக்கு ஒத்துழைப்பதாக அறிவித்தன.
“இடைக்காலத் தகவல்கள் இந்திய மருந்துக் கட்டுப்பாட்டாளர் ஜெனரல் (DCGI) உடன் பகிரப்பட்டுள்ளன. தற்போது இதன் மீதான விசாரணை நடந்து வருகிறது. பிற நாடுகளில் ஒப்புதல் தொடர்பான முன்னேற்றங்களையும், பல்வேறு நாடுகளில் உள்ள கோவிட் -19 நிலைமையையும் நாங்கள் பின்பற்றுகிறோம், ”என்று டிஆர்எல் செய்தித் தொடர்பாளர் கூறினார்.
செப்டம்பர் 9 அன்று, மத்திய மருந்துகள் தரக் கட்டுப்பாட்டு அமைப்பின் (சிடிஎஸ்சிஓ) பொருள் நிபுணர் குழு, மிதமான கோவிட்-19 நோயாளிகளின் இடைக்கால மருத்துவத் தரவை ஹெட்டரோ லேப்ஸ் லிமிடெட் வழங்கியதாகக் கூறியது.
கடந்த வாரம், ஹைதராபாத்தை தளமாகக் கொண்ட ஆப்டிமஸ் குழுமம் அதன் 3 கட்ட சோதனையை முடித்ததாக அறிவித்தது: ஐந்தாவது நாளில், மருந்துப்போலி குழுவில் 48.2% உடன் ஒப்பிடும்போது, சிகிச்சை குழுவில் 78.4% நோயாளிகளுக்கு RT-PCR சோதனையில் கொரோனா இல்லை என முடிவு வந்தது. 10 வது நாளில், மருந்துப்போலி குழுவில் 43% உடன் ஒப்பிடும்போது சிகிச்சை குழுவில் உள்ள 91.5% நோயாளிகளுக்கு கொரோனா இல்லை என முடிவு வந்தது.
A judgment of the Supreme Court of India on October 28, 2021 has immense potential to reclaim the idea of personal liberty and human dignity. InThwaha Fasal vs Union of India, the Court has acted in its introspective jurisdiction and deconstructed the provisions of the Unlawful Activities (Prevention) Act (UAPA) with a great sense of legal realism. This paves the way for a formidable judicial authority against blatant misuse of this draconian law.
The background
In this case from Kerala, there are three accused. The third among them is absconding. The police registered the case and later the investigation was handed over to the National Investigation Agency (NIA). The accused were in their twenties when arrested on November 1, 2019. During the investigation, some materials containing radical literature were found, which included a book on caste issues in India and a translation of the dissent notes written by Rosa Luxemburg to Lenin. There were also leaflets that were allegedly related to Maoist organisations.
Thus, the provisions of the UAPA were invoked. Against the first accused, Allen Shuaib, offences under Sections 38 and 39 of the UAPA and 120B of the Indian Penal Code (IPC) were alleged. Section 38 deals with “offence relating to membership of a terrorist organisation” and Section 39 deals with “offence relating to support given to a terrorist organisation.” Section 120B of the IPC is the penal provision on criminal conspiracy. Against the second accused, Thwaha Fasal, over and above these charges, Section 13 of the UAPA was alleged — which is the provision about punishment for unlawful activities. Both the accused were students and there were no allegations of any overt act of violence. According to the accused, the charges were an attempt to label them as terrorists, based on the intellectual and ideological inclinations attributed to them.
Judicial trajectory
The case had a curious trajectory. After initial rejection of the pleas, the trial judge granted bail to both the accused in September 2020. By that time, the students had completed more than 10 months in prison. The High Court, in appeal, while confirming the bail of Allen, chose to set aside the bail granted to Thwaha. The matter then reached the Supreme Court. The Supreme Court, after a comprehensive examination, upheld the trial judge’s finding that the materials,prima facie, do not show any “intention on the part of both the accused to further the activities of the terrorist organisation”. It found fault with the High Court for not venturing to record,prima facie, findings regarding charges against Thwaha, whose bail was set aside by the High Court. The top court confirmed the bail granted to both the students. Now, they have been set free.
The Supreme Court was emphatic and liberal when it said that mere association with a terrorist organisation is not sufficient to attract the offences alleged. Unless and until the association and the support were “with intention of furthering the activities of a terrorist organisation”, offence under Section 38 or Section 39 is not made out, said the Court. Mere possession of documents or books by the accused at a formative young age, or even their fascination for an ideology, does notipso factooripso juremake out an offence, the Court ruled.
The judgment can act as an effective admonition against a suppressive regime. It also exposes the hypocrisy of the law, the UAPA. Section 43D(5) of the UAPA says that for many of the offences under the Act, bail should not be granted, if “on perusal of the case diary or the report (of the investigation)… there are reasonable grounds for believing that the accusation … is prima facie true”. Thus, the Act prompts the Court to consider the version of the prosecution alone while deciding the question of bail. Unlike the Criminal Procedure Code, the UAPA, by virtue of the proviso to Section 43D(2), permits keeping a person in prison for up to 180 days, without even filing a charge sheet. Thus, the statute prevents a comprehensive examination of the facts of the case on the one hand, and prolongs the trial indefinitely by keeping the accused in prison on the other.
Presumption of guilt
Instead of presumption of innocence, the UAPA holds presumption of guilt of the accused. Section 43E of the Act expressly says about “presumption as to the offences”. According to Section 43D(5), jail is the rule and bail is often not even an exception. The Court, inThwaha Fasal, refused to construct this Section in a narrow and restrictive sense. This analysis has to some extent, liberalised an otherwise illiberal bail clause. In the process, the Court has also tried to mitigate the egregious error committed by a two-judge Bench of the Supreme Court inNational Investigation Agency vs Zahoor Ahmad Shah Watali(2019) that interpreted the same provision.
InZahoor Ahmad Shah Watali, the Court said that by virtue of Section 43D(5) of UAPA, the burden is on the accused to show that the prosecution case is notprima facietrue. The proposition inZahoor Ahmad Shah Wataliis that the bail court should not even investigate deeply into the materials and evidence and should consider the bail plea, primarily based on the nature of allegations, for, according to the Court, Section 43D(5) prohibits a thorough and deeper examination. As such, in several cases, bail pleas were rejected relying onZahoor Ahmad Shah Watali, despite the strong indications that the evidence itself was false or fabricated. Many intellectuals including Sudha Bharadwaj and Siddique Kappan were denied bail based on a narrow interpretation of the bail provision as done inZahoor Ahmad Shah Watali. Stan Swamy was another victim of this provision and its fallacious reading.
The top court has now altered this terrible legal landscape. For doing so, the Court also relied on a later three-judge Bench decision inUnion of India vs K.A. Najeeb(2021). InK.A. Najeeb, the larger Bench said that even the stringent provisions under Section 43D(5) do not curtail the power of the constitutional court to grant bail on the ground of violation of fundamental rights.
The text of the draconian laws sometimes poses immense challenge to the courts by limiting the space for judicial discretion and adjudication. This is more evident in the context of bail. The courts usually adopt two mutually contradictory methods in dealing with such tough provisions. One is to read and apply the provision literally and mechanically which has the effect of curtailing the individual freedom as intended by the makers of the law. In contrast to this approach, there could be a constitutional reading of the statute, which perceives the issues in a human rights angle and tries to mitigate the rigour of the vicious content of the law. The former approach is reflected inZahoor Ahmad Shah Wataliand the latter inThwaha Fasal. InThwaha Fasal, the Court has asserted the primacy of judicial process over the text of the enactment, by way of an interpretative exercise.
Delhi riots case
On June 15, 2021, the Delhi High Court granted bail to student activists Natasha Narwal, Devangana Kalita and Asif Iqbal Tanha who were charged under the UAPA for alleged connections with the Delhi riots. In an appeal by the Delhi police, unfortunately, the Supreme Court said that the well-reasoned judgment of the High Court shall not be treated as a precedent.
TheThwaha Fasaljudgment has, by implication, legitimised the methodology in the Delhi High Court verdict that ventured to examine the content of the charge instead of swallowing the prosecution’s story. It is this judicial radicalism that builds an emancipatory legal tool. The judgment should be invoked to release other political prisoners in the country who have been denied bail either due to the harshness of the law or due to the follies in understanding the law or both.
Kaleeswaram Raj is a lawyer at the Supreme Court of India
The trilateral security agreement between Australia, the United Kingdom and the United States (AUKUS) continues to be in the news. At the COP26 meeting at Glasgow, U.S. President Joe Biden tried to smoothen ruffled feathers when he candidly told his French counterpart, President Emmanuel Macron, that the Australian submarine deal with France had been handled clumsily. An assuaged France is bound to come around eventually since the Trans-Atlantic partnership is important for both sides. In regard to Australia, however, the kerfuffle over the cancelled submarine deal continues to dog relations. A piqued France harbours resentment at the Australian action, going by Mr. Macron’s recent remarks at the G20 press conference on November 1.
The ASEAN factor
There is also the matter of Association of Southeast Asian Nations (ASEAN) disunity over the emergence of AUKUS. The South-east Asian nations have been unable to agree on other issues before, such as developments in Myanmar or the strategic threats posed by China. While AUKUS is clearly an attempt by the U.S. to bolster regional security, including securing Australia’s seaborne trade, any sudden accretion in Australia’s naval capabilities is bound to cause unease in the region. In a statement on September 20, Australia had unambiguously reassured the region of its commitment to ASEAN centrality and its continued support for the South Pacific Nuclear-Free Zone Treaty as well as the Treaty of Southeast Asia Nuclear Weapon-Free Zone.
Even though Australia has denied that AUKUS is a defence alliance, this hardly prevents China from exploiting ASEAN’s concerns at having to face a Hobson’s choice amidst worsening U.S.-China regional rivalry. True to style, the Chinese Foreign Ministry spokesman has criticised AUKUS as an “exclusive bloc” and “clique” that gravely undermines regional peace and security and reflects a Cold War mentality. AUKUS is based on a shared commitment of its three members to deepening diplomatic, security and defence cooperation in the Indo-Pacific to meet the challenges of the 21st century. Even though this has not been stated explicitly, the rise of China, particularly its rapid militarisation and aggressive behaviour, is undoubtedly the trigger.
Decades-old partnership
As such, there is nothing surprising about the U.S., the U.K. and Australia coming together. The U.S. and the U.K. have enjoyed a special defence partnership for decades. The U.S. and the U.K. have fought together as allies, together with Australia, in the Second World War. The U.S. shared nuclear weapons technology with the U.K. following the merging of the latter’s nuclear weapons programme with the American Manhattan Project as early as in 1943. The first U.K. test was conducted in 1952 in the Montebello Islands in Australia, a country that still regards the British monarch as the head of state, whose powers are exercised constitutionally through her representative, the Governor-General of Australia. To suggest that these three nations have come together to forge a new defence pact is stating the obvious. They have been alliance partners all along.
Engagement with China
For three nations, their relations with China have recently been marked by contretemps. Australia, especially, had for years subordinated its strategic assessment of China to transactional commercial interests. Much to China’s chagrin, its policy of deliberately targeting Australian exports has not yielded the desired results. Instead of kow-towing, the plucky Australian character has led Canberra to favour a fundamental overhaul of its China policy. The attempt to torment Australia has clearly backfired.
That China’s naval expansion and far-ranging forays in the oceanic space should have compelled Australia to revisit its defence and security policies should also not surprise anyone. As early as in 1942, during the Second World War, three Japanese midget submarines, launched from five large submarines that acted as launching platforms, had mounted a sneak attack in Sydney Harbour. Though the damage and casualties inflicted by the attack were limited, that brazen episode, combined by the bombing by Japanese warplanes of Darwin, also in 1942, drove home to Australia that its distant geographical location could not guarantee its security against a direct maritime threat.
In 2017 and 2019, the Talisman Sabre exercises (a biennial exercise that is led by either Australia or the U.S.), conducted by the Royal Australian Navy, were tagged by a Chinese People’s Liberation Army Navy (PLAN)Dongdiao-class Type 815 auxiliary general intelligence (AGI) vessel. China also used the same type of vessel to monitor the multilateral Rim of the Pacific (RIMPAC) exercise in 2018.
These developments, no doubt a portent of things to come, have cast a long shadow on Australia’s trade and strategic interests.
‘To further’ is the key
The transfer of sensitive submarine technology by the U.S. to the U.K. is asui generisarrangement based on their long-standing Mutual Defence Agreement of 1958. The AUKUS joint statement clearly acknowledges that trilateral defence ties are decades old, and that AUKUS aims to further joint capabilities and interoperability. The word “further” is key, since defence cooperation already exists. The other areas covered are cyber capabilities, artificial intelligence and quantum technologies, apart from undersea capabilities. The latter is the most visible part of the agreement, and potentially, a game-changer.
Elements in the broader agenda provide opportunities to the U.S., the U.K. and Australia to engage the regional countries. There are clear indications that New Zealand is open to cooperation with AUKUS in such areas, especially cyber, its nuclear-averse record notwithstanding. All three nations will also play a major role in U.S.-led programmes such as Build Back Better World, Blue Dot Network and Clean Network, to meet the challenge of China’s Belt and Road Initiative.
A comparison, the reach
The Quad and AUKUS are distinct, yet complementary. Neither diminishes the other. Whereas the Quad initiatives straddle the Indian and the Pacific Oceans, a Pacific-centric orientation for AUKUS has advantages. Such a strategy could potentially strengthen Japan’s security as well as that of Taiwan in the face of China’s mounting bellicosity. Shifting AUKUS’s fulcrum to the Pacific Ocean could reassure ASEAN nations. It could also inure AUKUS to any insidious insinuation that accretion in the number of nuclear submarines plying the Indo-Pacific might upset the balance of power in the Indian Ocean.
China’s potent military capacities must be taken seriously. China has a large and growing undersea fleet, including attack submarines, both nuclear-powered and diesel-electric. China’s naval power is enabling it to challenge U.S. dominance in the Pacific beyond the first island chain. A U.S. that still boasts the world’s most powerful military is perhaps tempted to look at effective means to militarily counter China. The Quad structure currently has neither the mandate nor the capability to achieve this. There are limited options in the economic arena with China already having emerged as a global economic powerhouse. AUKUS, though, provides an opportunity to the U.S. to place proxy submarine forces to limit China’s forays, especially in the Pacific Ocean.
Sujan R. Chinoy, a former Ambassador, is currently the Director General of the Manohar Parrikar Institute for Defence Studies and Analyses. The views expressed are personal
There is a famous parable of the 13th century mystic Mullah Nasruddin. He was once spotted under a street light searching frantically for a key that he had lost. A passer-by noticed the frazzled Nasruddin and stopped to help him. After both of them spent a long time searching for the key, the exasperated passer-by asked Nasruddin if he was sure that he had dropped his key there. Pointing to his house far away, Nasruddin said that he had, in fact, lost the key near his house. Agitated, the passer-by shouted at Nasruddin: “If you lost the key near your house, why are you wasting time searching for your key here?” To which Nasruddin, with no sense of irony, responded, “There is no light near my house but there is light here, so I am searching for the lost key here.”
Delays in payments
This parable captures the essence of wage payment delays under the Mahatma Gandhi National Rural Employment Guarantee Act (MGNREGA). Eight crore MGNREGA wage transactions were pending on Diwali. The People’s Action for Employment Guarantee (PAEG) recently released a tracker with important metrics on MGNREGA implementation. It showed that funds allocation this financial year (FY) is 34% lower than the revised budget allocation of last year. And this year’s funds have been exhausted. The Ministry of Rural Development issued a press release in response to these stating, “Currently Rs.8921 crore funds are available which can meet the wage liability...” This statement is misleading as the Ministry has not accounted for pending arrears of Rs. 17,543 crore from previous years. In a welcome move since the media reports, the Chief Ministers of Odisha and Tamil Nadu wrote to the Prime Minister seeking additional funds for MGNREGA.
There is ample evidence by now, including an admission by the Ministry of Finance, that delays in wage payments are a consequence of insufficient funds. There are two stages in the wage payment process. In Stage 1, States must electronically send invoices, also called FTOs, to the Central government within eight days of completion of work at a worksite. These invoices contain essential worker details like their names and bank account numbers. The Central government then processes the invoices and transfers wages directly to the workers’ accounts. This is called Stage 2 and is the Central government’s responsibility that must be completed within seven days after Stage 1. Since Supreme Court orders in 2018, Stage 1 delays have reduced while Stage 2 delays continue. As per the Act, if Stage 1 plus Stage 2 exceeds 15 days, then workers are entitled to a delay compensation for each day’s delay. However, in violation of the Act and the Supreme Court’s orders, no delay compensation for Stage 2 is even being calculated. Instead of ensuring sufficient funds for timely payments, the Central government has repeatedly tinkered with the payment architecture as if payment delays are an artefact of technological hurdles. The Nasruddin parable appeared in a new avatar this year. Earlier, the invoices were not segregated by caste. On March 2, the Central government issued a circular to segregate invoices based on the caste of workers (Scheduled Castes, Scheduled Tribes, and ‘Others’).
In order to investigate Stage 2 delays and the impact of caste-based invoices, as part of LibTech India, we released a report called ‘Heavy Wait’. We analysed 18 lakh invoices across 10 States from April to September. In our sample, Stage 2 was completed only for 29% of the invoices within the mandated seven-day period. In fact, for nearly two-thirds of the transactions in Jharkhand and more than half the transactions in Chhattisgarh, Madhya Pradesh and West Bengal, Stage 2 exceeded 15 days. There was also a steady increase in Stage 2 delays from July to September indicating depletion of funds. If the Central government’s recent claims of allocations being adequate are true, then what is the explanation for such massive delays in wage payments?
Caste-based segregation
There were significant variations in delays by caste. While 46% of payments to SC workers and 37% for ST workers were completed in the mandated seven-day period, it was a dismal 26% for non-SC/ST workers. The negative impact of caste-based segregation was felt acutely in poorer States such as Madhya Pradesh, Jharkhand, Odisha and West Bengal. For instance, Stage 2 was completed in seven days for only half the transactions for SC/ST workers in Madhya Pradesh. This was much worse for non-SC/ST workers in Madhya Pradesh for whom only 7% of transactions were completed in that period. In addition to such stark differences, in West Bengal, the Central government kept pending nearly 45% of the wages beyond 15 days as on October 13.
As this newspaper reported earlier, caste-based segregation has also resulted in tensions at worksites. It had also resulted in a threefold increase of workload for computer operators at blocks. Our Right to Information request to access the circular met with a hazy response. When questioned by the media earlier about this move, the Central government said that “For better accounting purposes, it has been decided, in consultation with the Department of Expenditure, to have a category-wise (SC, ST and others) wage payment system.” No doubt, knowing the earnings of SC/ST households is useful. But it could have been done after the wages were paid. Toying with the Act using the veil of better accounting is illegal. After critical media reportage, the Central government, in a welcome move, has revoked the caste-based segregation of wage payments. However, the Central government has not assumed any accountability by paying compensation for delays despite the evident damage caused by caste-based segregation of payments.
Additionally, in our large sample analysis, we found no difference in the time taken for payments through the Aadhaar Payment Bridge Systems (APBS) and traditional account-based payments. In fact, APBS has given rise to a litany of complicated problems like misdirected payments and payment failures due to erroneous Aadhaar mapping with the payment software. Misdirected payments happen when one person’s Aadhaar gets linked to somebody else’s bank account. These problems are difficult to resolve even for bank and block officials resulting in increased hardships for workers. These minimally warrant an impartial, independent assessment and audit of the payment systems.
Lost keys cannot be found where they were not lost in the first place. In the same vein, technical fixes cannot be substitutes for political will. Official data show that the work demand this year is similar to that of last year. As such, at least Rs. 50,000 crore needs to be allocated urgently and the Central government, in compliance with Supreme Court orders, must automatically calculate and pay the workers their entitled delay compensation.
Anuradha De is a researcher with LibTech India; Rajendran Narayanan teaches in Azim Premji University, Bengaluru, and is associated with LibTech India and PAEG
India has found its footing in its campaign to vaccinate citizens against COVID-19. About 78% of the adult population has received one dose and more than 36% has received both doses. This is great news as vaccination, together with face masks and social distancing, is a powerful tool for returning to normalcy.
Recent evidence indicates that acceptance of COVID-19 vaccines in India is among the highest in the world. This is a testament to those who have been working tirelessly for months within communities. However, even small pockets of unvaccinated individuals can threaten the success of an immunisation campaign. This is especially true for a highly transmissible virus like the Delta variant of SARS-CoV-2. Misinformation about vaccines, in particular, can erode vaccine confidence. In 2017-2019, false rumours about the measles-rubella vaccine spread through social media and led to a spike in vaccine refusals in some areas. Also, with daily confirmed cases as low as they are now, enthusiasm to get vaccinated could wane. This is why we need to solidify vaccine confidence now.
Power of trust
Vaccine confidence exists on a spectrum. There are some who are against all vaccines. But there are also many who remain on the fence. Perhaps they have concerns about the speed with which the vaccines were developed or they received a message from a trusted family member or friend about the ingredients of the vaccine. The COVID-19 vaccines used in India are safe and effective, especially in preventing severe outcomes. And so, many of us may feel the urge to refute each and every one of these concerns. For those who remain sceptical, however, such arguments may feel patronising and could backfire. Conversations around vaccination, rather, should stem from a place of respect, empathy and understanding and should avoid disparaging language. This helps build trust — the key to vaccine confidence. In addition, when speaking with peers about misinformation, it helps to acknowledge that it is sometimes difficult in the current context to know what is true and what is not. Providing data from a trusted source, like government agencies or academic institutions, can also help correct misperceptions about vaccines.
Framing vaccination as the default normative behaviour can help encourage those who have doubts. Many of us have already been doing this when we ask our friends and family, “Teeka lagwaya, na?” or “You’ve been vaccinated, right?” By asking this simple question, we are setting expectations for those around us. Vaccination is the norm. We are asked the question and we in turn ask others too.
The messenger is also important for building trust. Individuals are more likely to listen to someone from their own background or area. In many villages, all the eligible individuals have been vaccinated. In some cases, someone within the community — a sarpanch or a highly respected individual — got vaccinated and encouraged others to do so as well. Doctors and health workers are also often trusted sources of information about health decisions. Actors and sportspersons are also powerful spokespersons.
A campaign that appeals to people
The COVID-19 immunisation campaign it is not the first large-scale vaccination effort in India. In 2014, India was declared polio free. This achievement could not have been possible without the simple campaign, ‘Do boond zindagi ki‘ or ‘Two drops of life’. The message was hopeful and appealed to Indians. A strong endorsement from celebrities and the engagement of community leaders propelled the message. The ongoing campaign to vaccinate India requires similar energy.
An effective response to any health emergency requires a multidisciplinary approach. And so, creatives and public health experts must work closely together to bolster vaccine confidence. Bollywood is uniquely positioned to tap into the Indian psyche through effective storytelling. This is important because not everyone connects in the same way with facts and figures. We recently launched a campaign with creative support provided by the leading marketing agency Wieden+Kennedy, Delhi, centered around the question everyone is already asking: “Teeka lagwaya, na?” We hope to see more campaigns in the future. Vaccines bring the hope of returning to normalcy. Normalcy is not just survival, but also about fearless living, of bringing joy back into our lives and caring for others. These are essential considerations for effective, narrative-based communication around vaccines.
Brian Wahl is an epidemiologist and assistant scientist at the Johns Hopkins Bloomberg School of Public Health and Neeraj Ghaywan is a National Film Award-winning movie director. Madhu Gupta, Professor at the Postgraduate Institute Medical Education and Research, contributed to this piece
Five months can be a long time in politics, as the case of West Bengal shows. Earlier this year, in the run-up to the Assembly elections, the entire Bharatiya Janata Party (BJP) leadership, including Prime Minister Narendra Modi, campaigned across the State in the hope of forming the government. Five months later, after facing a big loss during those polls, the BJP seems to have lost interest in the State. It has also faced humiliating losses in the bypolls of September and October, which have raised questions about the party’s claims of being a strong opposition to the Trinamool Congress (TMC) in the State.
A clean sweep
In the bypolls held on October 30, the TMC made a clean sweep by winning all four seats — Dinhata, Santipur, Khardaha and Gosaba. It wrested the Dinhata and Santipur seats from the BJP, which had won these seats in May. The TMC’s margins of victory have also been massive: it won the Dinhata Assembly seat in north Bengal by a margin of 1.64 lakh votes and Gosaba in south Bengal by 1.43 lakh votes. The BJP’s candidates lost deposits in three of the four seats as they failed to win one-sixth of the valid votes polled. The party managed to secure only 14.5% of the votes compared to the 38% it received in the Assembly polls five months ago.
In September, the BJP also lost the bypolls to three Assembly seats, including Bhabanipur, from where Chief Minister Mamata Banerjee contested and won. After two rounds of bypolls, the number of TMC MLAs in West Bengal Assembly has increased from 213 to 217 in a 294-member House.
Not only has the TMC won the bypolls to all seven seats, but it has also managed to attract leaders from the BJP. Defectors from the BJP include former Union Minister Babul Supriyo and leaders such as Mukul Roy and Rajib Banerjee. The TMC’s political dominance in Bengal can only be compared to the Left Front’s 34-year dominance, which ended in 2011.
BJP’s brand of politics
The bypolls show a rejection of the BJP’s brand of politics in West Bengal. Before the bypolls held on October 30, the BJP raked up the issue of the recent communal violence in Bangladesh hoping that it would help the party reap electoral dividends. Attempts to polarise the electorate did not work for the BJP in the 2021 Assembly polls and did not work for the party in the bypolls either. In a State with a minority population of 27.01% (2011 Census), the BJP will need to focus on a more constructive approach. The TMC government’s increased focus on cash transfer schemes, the last being ‘Lakshmir Bhandar’, is working well for the party. Adding to the BJP’s woes were the high prices of petrol, diesel and cooking gas, which the TMC leadership never misses an opportunity to point out.
In the run-up to the bypolls, the BJP leadership failed to organise a major political campaign in the State. Despite the fact that the supporters of the party were at the receiving end of the post-poll violence, and the Calcutta High Court directed a probe by Central agencies, the BJP failed to galvanise its supporters on the issue. Moreover, inner party feuds are making matters worse. A few BJP veterans have blamed a section of the Central leadership for the party’s humiliationin the Assembly polls.
In the next few months, hundreds of civic bodies including the Kolkata Municipal Corporation will go to the polls. The Opposition has been demanding polls in these municipalities and municipal corporations for the past couple of years. Unless the BJP comes up with another agenda to counter the TMC’s brand of politics, the regional party’s sway over the political landscape of West Bengal will continue unhindered.
shivsahay.s@thehindu.co.in
The Centre finally decided last week to relent and act on the advice of monetary policymakers by cutting the excise duty on petrol and diesel by Rs. 5 and Rs. 10 a litre, respectively. The duty reduction, announced on the eve of Deepavali, immediately helped lower the retail prices of the two fuels by at least about 5% and 11%, respectively. And on the Government’s urging, more than 20 States and Union Territories also reduced the VAT levied on the fuel products, thereby enhancing the relief provided to consumers from record pump prices. While the Centre asserted that the decision was to impart a fillip to the reviving economy, as well as easing inflationary pressure, the political significance of its timing was hard to overlook, coming a day after the ruling BJP suffered electoral reverses in some legislative and parliamentary bypolls. That the Government was keen to make political capital out of its belated reduction of levies was made obvious two days later, when it sought to call out the States — almost all ruled by Opposition parties — that were yet to make commensurate VAT reductions. With a clutch of crucial State elections, including to the prized U.P. Assembly, due early next year, the BJP is keen to regain control of the narrative, especially given the heightened public concern over inflation and the surge in fuel prices.
As far as the economy is concerned, the reduction in fuel bills is bound to have a salutary impact on inflation as diesel is the main fuel for freight carriage and impacts the cost of everything requiring to be transported. The softening in transportation costs ought to provide some cushion to the manufacturing sector, which has had to cope with surging input prices at a time when demand is still tenuous. The additional cash left in the wallets of consumers may also provide a small bump in consumption though the durability of this stimulus will hinge on how global oil prices behave in the coming weeks and months. Global oil prices have been on a boil this year and the World Bank group projected last month that average crude prices would end 2021 with a gain of about 70%. With the Indian crude basket having risen on average almost 62% in the 10 months through October and the historical trend suggesting a firming of prices towards the year-end when the northern hemisphere’s winter usually pushes up energy demand, there is a real risk that Indian refiners may be left with little option but to continue raising retail prices. The onus would then be again on the Centre to make further cuts to the duty it had raised last year. States run by other parties should take the cue from Tamil Nadu and Punjab and bring down the prices at the outlets, and not hold back for political or revenue reasons.
Ethiopian Prime Minister Abiy Ahmed’s year-long war on the rebels in the northern Tigray region threatens to pull the whole country into a deadly civil war between the federal troops and several ethnic militias. When the war began, Mr. Abiy, a Nobel peace laureate, wanted to oust the Tigray People’s Liberation Front (TPLF), an ethnic paramilitary group-turned-political party, in Tigray and install a friendly regional government. Within a month, he met his objectives and declared that major combat operations were over. But retaining control over a rebellious region was harder than ousting the rebels. Moreover, Mr. Abiy seemed to have overlooked Tigray’s complex history. The mountainous region that shares a long border with Eritrea was the base of resistance against the military dictatorship in the 1970-80s. The TPLF, which fought the Derg, the military regime, for 16 years before ruling Ethiopia through a multiparty coalition for three decades, was not an easy pushover. It retreated to the mountains, regrouped and hit back, forcing the federal troops and their allies, including paramilitaries from Eritrea, to withdraw. Now, after taking Tigray and key towns in neighbouring regions, the TPLF, joined by other militias, has threatened to take Addis Ababa, the capital city that is home to five million people, “within weeks”.
In his attempt to shake up Ethiopia’s power structures and crush the former ruling elites, Mr. Abiy has unleashed a series of events that he is no longer in a position to control. When the country moved to a parliamentary system from military dictatorship in the early 1990s, it adopted a model called “ethnic federalism” in which the regions, largely divided on ethnic lines, enjoyed some autonomy, while the federal government, controlled by the TPLF, focused on national unity, economic growth and defence. This model worked, at least for a decade, as Ethiopia, Africa’s second most populous country that was devastated by a famine in 1983-85, emerged as East Africa’s strongest economic powerhouse. But ethnic tensions started resurfacing late last decade, and Mr. Abiy, an ethnic Oromo, was chosen to put the country back on the trajectory of growth and stability. But his moves to sideline the TPLF triggered a bigger political crisis, which eventually led to the war in Tigray. Mr. Abiy is now on the defensive. The move to take control of Tigray has failed. If he stops the military operations now, it would be seen as weakness and the rebels, emboldened by their recent victories and political support they gained from opposition groups, could march southwards. An all-out civil war would be disastrous as it could open old ethnic wounds. To avoid such a calamity, there has to be a mutually agreed upon ceasefire. But neither side has shown any interest in talks. The international community, particularly the African Union, should press both the rulers and the rebels to immediately end the fighting and start talking.
Madras, November 6: Seventeen persons including 7 cyclists lost their lives during the first 10 months of this year while suddenly emerging out of side-roads and alighting or boarding moving buses.
Disclosing this at the weekly press conference, Mr. K.R. Shenai, Commissioner of Police, said the number of fatal cases of cyclists stood at 8 during 1970 and the number of bus passengers who were dead were 11 last year. In all these cases, individuals or the cyclists were at fault. He appealed to the cyclists as well as those boarding or alighting from moving buses to take the above cases as an indication of how fatal it would be to violate the traffic regulations.
Of late it had come to his notice, the Commissioner said, that some driving school cars were weaving in and out of traffic during peak hours on main thoroughfares thus causing obstruction to the free flow of traffic and endangering the lives of others besides their own. A meeting of representatives of driving schools in Madras City was convened by the Deputy Commissioner of Police Traffic, yesterday, in which the former agreed not to teach learner-drivers during peak hours namely from 9 a.m. to 11 a.m. and from 4 p.m. to 7 p.m. within City limits.
The Police Commissioner requested all learner-drivers to observe these restrictions in the public interest.
India’s Covid inoculation project has received a shot in the arm with the WHO granting emergency-use licence (EUL) to Bharat Biotech’s Covaxin, ending months of speculation over the fate of the indigenously manufactured vaccine. It’s a notable achievement for science research in the country. The jab uses a disabled virus to trigger an immune response. While this is considered a safe approach and provides dependable defence against the virus — the inactivated pathogen cannot replicate in the human cells but triggers a broad-scale immune response involving both antibodies and T cells — the vaccine has been dogged by avoidable controversies ever since it received the Indian regulator’s emergency-use approval (EUA) in January when results of phase-3 of its clinical trials were not out. The WHO’s EUL should put all doubts to rest and pave the way for its widespread distribution as well as remove uncertainty regarding travel abroad by Covaxin recipients — immediately after the WHO’s approval, the US announced that travellers who have taken both shots of the vaccine will be allowed into the country from November 8. The EUL also brightens the prospect for the Hyderabad-based company’s vaccine for children, although that it will be subject to different regulatory procedures.
Covaxin’s contribution to the country’s inoculation has been below expectation. Barely 12 per cent of those vaccinated against the virus have received Covaxin shots. While the country is past the phase of grievous vaccine shortages, Bharat Biotech has failed to ramp up production to the extent it was envisaged. There does not seem to be any clarity over the company’s production capacity with the Centre and the vaccine manufacturer citing widely disparate figures. The WHO’s vote of confidence should put the ball in the court of the Hyderabad-based firm. Covax, the vaccine alliance that supplies vaccines to poor nations, procures only the vaccines that have gone through the global health agency’s approval procedures. The alliance is reportedly facing an acute shortage of supplies. Nearly 100 countries have vaccinated less than 10 per cent of their population, rendering almost impossible the WHO’s target of inoculating at least 40 per cent of the population in all nations. The EUL to India’s homegrown jab could enable the world to step up its fight against the virus if Bharat Biotech is able to improve its production capacity.
Last month, a government expert committee recommended EUA for Covaxin in the age group of 2-18 years. This means that the Drug Controller General of India is a step away from clearing the use of the vaccine for children. Ocugen Inc, Bharat Biotech’s North American partner, has also reportedly submitted an application to the US Food and Drug Administration for the use of the shot for paediatric use in the country. The world is at a crucial — by all accounts, decisive — phase in its fight against the virus. The Hyderabad-based company has an opportunity, and responsibility, to position Indian scientific research at the core of this endeavour.
On the eve of Diwali, the Union government announced a Rs 5 and Rs 10 cut in the excise duty levied on petrol and diesel respectively. Since then, several states have followed suit, announcing additional cuts in fuel taxes. Taken together, these cuts are substantive and will help ease cost pressures in the economy. Considering that calls for cutting fuel taxes had been repeatedly shrugged off by the government, doing so now suggests that the timing was driven by political considerations: The cuts have come after the results of the recent assembly and Lok Sabha by-elections and ahead of assembly polls in five states, including Uttar Pradesh. Inflation, after all, is a top concern for voters.
The economic rationale for cutting fuel taxes now is threefold. First, with the government’s tax collections (both direct and indirect) growing at a fairly fast clip, the fiscal space to lower fuel taxes has been created. In the first six months of the ongoing financial year, gross tax collections were 64 per cent higher than last year, and 28 per cent higher than the pre-pandemic level. At current growth rates, economists expect tax collections to exceed budgeted targets significantly by the end of this year. This creates space for the government to reduce its dependence on fuel taxes — last year, as crude oil prices fell sharply, it had increased the excise duties on petrol and diesel by Rs 13 per litre and Rs 16 per litre respectively. As a consequence, it mopped up Rs 3.61 lakh crore as against a budgeted target of Rs 2.67 lakh crore. Second, a cut in fuel taxes eases cost pressures in the economy. With global crude oil prices firming up, the high levels of taxes add to inflationary pressures in the economy. In fact, members of the monetary policy committee have repeatedly called for governments, both Centre and states, to bring about coordinated cuts in fuel taxes to offset the inflationary pressures in the economy. According to Nomura’s estimates, the fuel tax cuts could lower headline inflation by 0.14 to 0.3 percentage points. Third, the government hopes that these tax cuts could provide a boost to consumption, increasing discretionary spending in the economy.
With economic activities gaining traction, it is likely that part of the estimated revenue loss to the government due to the tax cuts is offset by a rise in fuel demand. By the end of September, it had already mopped up 51 per cent of its budgeted target. This fiscal comfort should be used by the government to ramp up the budgeted spending in the coming months, which had remained subdued in the first few months of the fiscal year. It has picked up pace in September and this momentum should be sustained.
Startups are creating a buzz in India by raising large sums, despite many of them currently making losses. This is because they disrupt the traditional system of doing business and leapfrog to efficiency, winning the trust of potential investors. Agri-startups are no different.
Globally, India is competing with the US and China in the agri-startup space. According to Agfunder, India witnessed an increase in funding from $619 million in H1 2020 to $2 billion in H1 2021, behind the US ($9.5 billion) and China ($4.5 billion) [see figure]. An Ernst & Young 2020 study pegs the Indian agritech market potential at $24 billion by 2025, of which only 1 per cent has been captured so far. Among various agritech segments, the supply chain technology and output markets have the highest potential, worth $12.1 billion.
Currently, it is estimated that there are about 600 to 700 agritech startups in India operating at different levels of agri-value chains. Many of them use artificial intelligence (AI), machine learning (ML), internet of things (IoT), etc, to unlock the potential of big data for greater resource use efficiency, transparency and inclusiveness.
The pandemic helped them catapult and the 2020 farm laws can give them a further boost by providing a legal framework to work with the farmers through FPOs, co-operatives and other collectives. Here, we focus on how some startups in the marketing space are empowering farmers, small agrifood operators, and giving consumers a better deal.
Ninjacart, Dehaat, and Crofarm (Otipy) are a few of the many startups that are redefining the agrifood marketplace. The novelty of startup-led value chain transformation is not limited to empowering farmers but also co-opting local grocery, mom-and-pop, and kirana stores as well as small agrifood businesses that are an integral part of the agrifood ecosystem. At the same time, the startup network is able to leverage the bigger front-end players who demand bulk quality produce and have challenges in directly linking with farmers. This is in contrast to the earlier organised retail (big box) wave that emerged in the mid-2000s, wherein the livelihood of the unorganised retailers and small businesses was perceived to be threatened.
One of the emerging interesting trends is that of multiple models of engagement. Ninjacart started as a farmer-to-consumer (F2C) venture but soon moved onto farmer-to-business (F2B), recognising the need to address the challenges that confront the agrifood ecosystem and achieve greater scale effects. Dehaati Beej Se Baazar Tak is a full-stack agri service startup that engages through B2F (business-to-farmer) and F2B models. It uses data science, agriscience and analytics to nurture a thriving ecosystem of farmers, micro-entrepreneurs and institutional buyers. Crofarm is a F2B digital supply chain that manages logistics, inventory and supply of fresh produce directly from farms to retail chains like Big Bazaar, Reliance Retail, BigBasket and Grofers. Crofarm’s Otipy is an app-based F2B2C social commerce platform that delivers (in addition to grocery and other household items) fruits and vegetables directly sourced from farmers to consumers through their partner resellers.
With a total funding of $162 million since June 2014, Dehaat raised $115 million alone in October 2021; this is claimed to be one of the biggest funding in agritech space. Its valuation, as of January 20, is $158 million. Ninjacart raised funding worth $222 million since March 2016 and is valued at $503 million (as of October 21, 2020). With a total funding of $16.9 million since July 2016, Crofarm is valued at $24.4 million as on July 16. Since 2019, Otipy has raised funding worth $12.7 million, of which $10.2 million was raised in July 2021.
The agritech startups have a growing footprint. Dehaat is present in Bihar, West Bengal, Odisha, and Uttar Pradesh, working with 6,50,000 farmers through 1,890 Dehaat Centres. Ninjacart sources fresh produce from farms and supplies to retailers, restaurants, grocery and kirana stores, and small businesses and is operational in nearly 11 cities. With a farmer network of 10,000 plus, Crofarm has served more than 1 lakh consumers and 5,000 businesses. Otipy has emerged as one of the popular app-based platforms with nearly 2 lakh customers and more than 8.25 lakh mobile downloads. It currently works with 10,000-plus resellers in Delhi NCR and also present in UP, Gujarat, and Himachal Pradesh. About 70 per cent of the resellers are women.
The startups have had a demonstrated impact. Ninjacart reduced wastage to 4 per cent compared to up to 25 per cent in traditional chains through demand-driven harvest schedule. Logistics optimisation enabled delivery in less than 12 hours at one-third the cost in traditional chains. Farmers’ net incomes are reported to have increased by 20 per cent. Dehaat has enabled up to 50 per cent increase in farmers’ income as a result of savings in input costs, increased farm productivity, and better price discovery.
Agritech startups-led e-commerce platforms have the potential to steer the shift from government-controlled agricultural markets towards more demand-driven digital markets. However, the sustainability and scalability of these ventures will be critical over time. There is likely to be a lot of churning, with many ventures falling out, others consolidating through mergers and acquisitions. In India, the biggest challenge will be to sustain and scale up the farmer outreach.
The startup-FPO partnership can be further strengthened by incentivising the FPOs under the central government’s programme to add 10,000 new FPOs by 2024. The network of agritech startups, incubators, accelerators and investors needs to work closely with policymakers, academia, think tanks, and government departments to develop a more nuanced understanding of the dynamics of the agrifood sector. This will also enable the government and policymakers to leverage the existing agritech pool and co-create solutions for shared value. If policies, institutions and partnerships can harness the current momentum, the startup ecosystem can be the next-generation technology revolution in the agrifood sector.
Most countries with evolved drug regulatory frameworks, such as the US, have “orphan” drug laws in place to stimulate the development of treatments for rare diseases. In India, a similar policy was needed to put the necessary focus on rare diseases, including many life-threatening blood disorders, the treatments for which are often prohibitively expensive.
The burden of haematological diseases is huge in India. Every year, over 10,000 children are born with thalassemia and over 7,000 cases are diagnosed with aplastic anaemia. According to Globocan 2020 (Global Cancer Observatory), the per year incidence of blood cancer is over 1,00,000, and over 20,000 new cases of childhood blood cancer are diagnosed every year, of which nearly 15,000 are leukaemia. With the growing awareness about haematological diseases and increased access to advanced treatment, blood stem cell transplant plays an important role in the treatment of such disorders.
However, despite India bearing a heavy burden of haematological diseases, Indian stem cell donors only form about 0.04 per cent of the total listed unrelated donors globally. Blood stem cell donations today offer one of the very few curative options to treat and manage some forms of blood cancers and blood disorders like thalassemia, sickle cell disease and aplastic anaemia. Even though it is a common belief that siblings of a patient can function as donors, inheritance patterns dictate that each combination of siblings has only a 25 per cent chance of being a perfect match. Thus, most patients come to depend on an unrelated donor. The process of finding one is not only tedious but is also expensive, with treatment costs ranging between Rs 15-45 lakh.
India has introduced the National Policy for Rare Diseases, 2021 (NPRD), which aims to lower the cost of treatment of rare diseases. A disease is considered rare by the WHO when it affects one in 1,000 people, or fewer. The financial capacity to support the exorbitant cost of treatment of rare diseases is an important consideration in public health policy development, and the NPRD is an important step in that direction. By committing to provide Rs 20 lakh to cover the one-time treatment cost of diseases falling under Group 1 through the Rashtriya Arogya Nidhi, the NPRD attempts to cover almost 40 per cent of the population that is eligible under the Pradhan Mantri Jan Arogya Yojana. It will also make use of a crowdfunding mechanism to cover the cost of treatment.
For the rare disease policy to reach the next level, it must include stakeholders who can fill critical gaps. For instance, an organisation like DKMS BMST Foundation India, with its registry of more than 50,000 donors, can be instrumental in private-public partnerships proposed by the government. Since its establishment in 2015 in India, the organisation has worked to link patients with donors for blood stem cell transplants. To raise awareness, it conducts webinars, donor registration events, and various other media campaigns. Facilitated by DKMS-BMST, many children and adults with blood cancer and blood disorders have not only found matching donors but have also undergone successful stem cell transplants.
One of the most useful tools that DKMS has developed for doctors is the HAP-E Search, which helps connect haematologists and oncologists to potential donors across the globe. The fact that the software is free of cost to Indian stem cell transplant centres is an additional benefit. Already in use in AIIMS Delhi, CMC Vellore and PGIMER Chandigarh, the HAP-E search tool has provided a ray of light to doctors and patients.
In a country like India, where the incidence of blood disorders is high, NPRD and organisations aligned with the vision of the policy should come together to provide healthcare to patients who are often unable to access treatment due to a lack of funds or knowledge. The creation of a conducive ecosystem where multi-sectoral partnerships work towards reducing the lag between policy and practice can lead to more people accessing affordable, lifesaving treatment.
On October 9, the Chancellor of Austria, Sebastian Kurz, was forced to resign amidst a unique scandal. He was charged with orchestrating fake surveys and bribing the news media to show them as genuine opinion polls. It is common for political leaders to be caught in scandals but this is, perhaps, a first where the head of a nation had to resign for seemingly innocuous opinion polls. It is a reflection of the growing “weaponisation” of opinion polls in electoral democracies.
In the early days of election polling that began with the 1936 United States presidential elections, such surveys served merely as a pastime for the curious. Then, frequent polling evolved to act as a feedback loop for governments and politicians. However, in the last few years, political leaders and parties have weaponised opinion polling to shape and influence, rather than just reflect, public preferences.
Out of every 100 Indians who voted in the 2019 national elections, only 35 were committed voters, who were sure of which party to vote for even before the campaign began. The remaining 65 voters decided who to vote for in the last few days or weeks before election day (Lokniti National Election Study). So, 65 per cent of Indian voters make their voting decisions quite late in an election.
Further, a significant 43 per cent of these non-committed voters make their choice based on hawa — on who they think is likely to win. That is, in effect, nearly 30 per cent (43 per cent of the 65 per cent non-committed voters) of all Indian voters — a significantly large number, especially when winning margins in India’s multi-party elections are small.
A rigged pre-poll survey disguised as an independent, scientific study by a professional survey agency and spread widely by a compliant and compromised media can play a powerful role in creating the hawa or a “wind of victory” for a particular party and influence the 30 per cent of floating voters to vote for that party. Since these polls carry a veneer of objectivity, voters are more easily misled. Thus, fake opinion polls can be extremely potent weapons in Indian elections.
To be sure, misleading opinion polls favouring one party do not always help, as witnessed in the recent Bengal state elections, when nearly every media outlet predicted BJP as a clear winner in their pre-polls while, in actuality, the BJP lost heavily.
But this does not change the fact that manipulated opinion polls propagated by a compromised media is a powerful weapon in Indian elections, deployed actively by some political parties. A rigged opinion poll disseminated widely with the potential to sway 30 per cent of the vote is as dangerous to India’s democracy as social media fake news, if not more.
There have been calls to ban pre-poll surveys in India by some scholars and political leaders, which may be an extreme step. However, the Election Commission can help voters detect fake opinion polls by setting some standards and guidelines.
Any opinion poll that does not reveal its survey methodology, sample selection technique, sample size and exact questionnaire should be considered suspect. A robust survey will also make its entire raw data public, for people to use and replicate the analysis. Most polls published by the Indian media, barring a tiny few, do not disclose even basic details of their survey methods, let alone publishing their data.
Most people judge a survey purely on their sample size with the assumption that a large sample size signifies a good survey. Pre-poll surveys for the 2020 US Presidential elections with 160 million voters had an average sample size of 3,000 people. The Reserve Bank of India determines interest rate decisions for a $3 trillion economy based on a survey of 6,000 out of the 250 million Indian families. Herd immunity levels of Covid was determined based on serological surveys of 30,000 people in Delhi for a population of 20 million.
The notion of a sample size is highly misunderstood. The selection of the sample is far more important than the size. To survey a state election in India, a robust sampling methodology should choose people from every assembly constituency, identity, age group and gender. A survey of a well-represented 2,000 people is far superior to a survey of 20,000 people chosen from just a few assembly constituencies or a specific religion or age group. As a rough thumb rule, a credible survey for a state election in a vastly diverse, multi-party, first-past-the-post democracy like India will need to survey 500-1,000 randomly chosen people from every assembly constituency, in order to predict seats with reasonable accuracy.
The Election Commission can mandate disclosure of detailed survey methods, raw data and prescribe minimum stratified sampling standards for pre-poll surveys. By these benchmarks, nearly every survey published by the Indian television media is suspect and dubious. A survey getting some elections right is not proof of its credibility or robustness, just as a broken clock is right twice a day. The broad field of empirical science, of which surveys are a small part, is an established discipline for which Nobel prizes have been awarded, not something that fly-by-night operators can replicate easily.
Opinion polls do not just reflect the opinions of people but influence them to create an aura of winnability. If 30 per cent of India’s voters are vulnerable to such influence, then there is a crying need to regulate this danger and protect the sanctity of India’s democracy.
Our thinking about the international system is focussed on a new era of great power competition. An assertive China is seeking to refashion the international order and exercise greater regional hegemony. The United States, in turn, will seek to deny China that privilege. Recently, Secretary Antony Blinken outlined the US approach to China: “Competitive when it should be, collaborative when it can be, and adversarial when it must be.” This is a very smart formulation. But at a high level of abstraction, this pretty much describes the approach of every country in the world to this geopolitical moment. The big question is whether the competitive and adversarial dynamics are now so deep that the space for “collaboration” is diminishing fast.
Two dynamics were supposed to counteract the risks of great power competition. The first was global economic interdependence. Global trade has rebounded to its pre-pandemic levels. Even China-US trade and investment ties remain robust. The American financial sector has still not given up on China. But it is hard to shake off the sense that the logic of interdependence is now under severe ideological stress. Interdependence has not led to greater convergence on political values or a more open global political order. The domestic political economy in China has shifted to “dual circulation”, while the success of Biden’s plans hinges on reversing significant aspects of globalisation. There is now bipartisan consensus in the US that China needs to be contained; just as China is convinced that the US will not only not tolerate China’s further rise, it will still actively undermine its political system and civilisational claims. In much of the world, the full psychological force of the pandemic is yet to kick in. This will encourage a kind of wariness about excessive interdependence, even if hedged with sufficient diversification of sources. The fact of interdependence will continue by dint of its historical momentum, but it has lost its ideological power, and will crumble.
The second dynamic counteracting competition was the idea that common challenges like climate change, the pandemic and the risks posed by technology will foster greater global cooperation. A lot of global institutional infrastructure created the illusion of greater cooperation. But there are increasing doubts whether any of this global infrastructure will achieve its aims. As Bruno Maçães has often forcefully pointed out, most recently in his provocative Geopolitics at the End of Time: From the Pandemic to the Climate Crisis, almost all the global crises that should have been occasions for global cooperation have become the sites for intensifying global competition.
Eventually, Covid-19 vaccines will get to the rest of the world. But it is hard to convince anyone that most countries of the world were willing to treat the pandemic as a global public health crisis, where global monitoring, allocation and production decisions were governed by global health considerations. The shift in the climate change discourse is about intensifying technological competition and maintaining national economic supremacy, rather than solving a global problem. Optimists could argue that it is precisely this competitive dynamic that spurs innovation, and will eventually generate solutions that will benefit everyone.
But this optimism is wearing thin. It is not entirely clear that all the innovations induced by this competitive dynamic will, in fact, limit global warming to 1.5 degrees Celsius. Second, it leaves the question of a modicum of justice in the international order entirely unresolved. Associating “justice” with the international order might seem like an oxymoron. But a lot of the positions of the West are about preserving its developmental hegemony in a context where that hegemony is no longer tenable. We have also learnt over the last couple of decades that the international system, and all global public goods, including security, can be made extremely vulnerable even by small groups carrying a sense of grievance. So, the distribution of technology, finance, and developmental space will matter.
But there is also something surreal in thinking about the credibility of countries at this moment. There is the litany of unachieved goals and broken promises from the West. The US goes to the COP26 just as it is pushing for more hydrocarbon production. India, in the context of what other countries are doing, takes a very well-judged stance at the international level. But it is difficult not to wonder whether a country that lets its citizens breathe the foulest air, and cannot get its head around a solvable problem of stubble burning, can project seriousness.
So, climate and global public health, rather than acting as a spur to global cooperation are going to be symptoms of a deep pathology.
Now think of all the areas where the risks of the global system are magnifying — cyber threats, the possible risks of unregulated technology, whether in artificial intelligence or biological research, competition in space, a renewed competition in nuclear weapons and an intensifying arms race. In not a single one of these areas is there a serious prospect of any country thinking outside of an adversarial nationalist frame. There is also an almost inchoate sense of a cultural moment across the world, where too many groups are itching for conflicts of various kinds with a blasé sense that the costs of the conflicts can be absorbed. But also a fundamental sense of boredom with being liberal in the broadest sense of the term.
The old multilateral system was undergirded by, and partially an instrument for, US power. It was inevitable that that architecture would become a site of conflict. But almost no one is committed to building multilateralism back better. The term multilateral has also been deeply damaged by a cynical use, where it simply refers to a group of countries rather than a single or a couple of countries acting together. It is high time the term be used only in a context where there is agreement on global rules or an architecture to genuinely solve a global public goods problem. These may still reflect power differentials, but at least they are oriented to problem-solving at a global level. In this sense, one would be hard-pressed to find any genuinely multilateral institutions left.
So, the real choice for the world is not just navigating between China and the United States. It is fundamentally between an orientation that is committed to global problem-solving rather than just preserving national supremacy. It will require reversing Blinken’s formulation. It will require countries to be collaborative when they should be, rather than merely when they can be. There are no takers for this role.
The claim by the Indian agencies of having busted ISI terror modules has led G S Bajpai and Ankit Kaushik to believe that “the threat of radicalisation in India is pervasive and increasing exponentially” (‘Before they cross the line’, IE, October 29). The situation, according to them, is quite serious and demands a policy response from the government. We have, however, seen multiple terror cases brought by the security agencies that have failed to stand in the courts — often after years of the accused being incarcerated under the UAPA. It is, therefore, not wrong to expect experts to examine the claims by the state agencies with scepticism. That aside, the authors’ concern should not be brushed aside. Radicalisation of minds is a reality in India.
There are different kinds of radicals in our midst: Believers in the dictatorship of the proletariat replacing multiparty democracy, or in the idea of a world ruled by Sharia or in the thought of India being a land primarily of Hindus, with others having lesser rights.
The challenge is to describe the Indian reality of radicalisation. It appears that the writers hold the belief propagated by the agencies — that the sources of radicalisation lie outside the boundaries of India, ISIS or al Qaeda being most prominent. Speaking plainly, when we look at radicalisation from this lens, we tend to focus on Muslims. Looking at a government-sanctioned research project to understand the phenomenon of radicalisation in India led by Bajpai himself, one finds that his assumption is not very different. For example, “the study will be conducted in four states like Maharashtra, Assam, Kerala and Jammu and Kashmir.” One can only guess the religious profile of the 75 radicalised individuals to be sampled from these states.
The reason for such sampling and formulations is that only those acts are considered radical which are dramatic, have a suddenness about them, involve bombs or firearms like AK47s and involve groups acting in the name of Islam. The ISIS lure is real, but can the demonstrators terrorising Muslims offering namaz on the open ground in Gurgaon without using any weapon be seen as radicals? Are those who assembled at Jantar Mantar calling openly for the elimination of Muslims radicalised? In which category should those middle-class Hindus be placed who assembled to oppose the opening of a shop in Anand to terrorise Hindu partners into dropping their Muslim friend from the partnership? What about the groups across India terrorising Hindu-Muslim couples?
Such acts have become so numerous and routine that they no longer excite us enough to find them radical. Yet, if we agree with Bajpai, it is the extent of violence that radicalisation leads to which makes it dangerous. That is why we need to look at the sources of radicalisation and disable them. Can we describe the process and identify the sources of such radicalisation, which has turned into a violent threat in India? Can it be treated as “pervasive” and “exponential”, demanding an extraordinary response?
Recently, a video started circulating on social media platforms in which some students can be heard telling the reporter that Kashmiris were being fed better rice and had been exempt from paying income tax; that the Indian Constitution was not applicable there and the removal of Article 370 has corrected all these anomalies. They also believed that demonetisation had stopped stone-pelting. Should we laugh this away as a case of benign misinformation or see it as a stage in the process of radicalisation, which will make them justify violence against Kashmiris or even take part in it? What about the people in your families who believe that Muslims conspire to send their handsome men to lure Hindu girls? Or those who sincerely believe that the Muslim threat is driving Hindus away from many localities, like Kairana? Or, that Muslims are growing in numbers or people being converted to Christianity to outnumber Hindus? These beliefs lead people to participate in violence against Muslims and Christians or condone it. Should we treat such minds as radicalised or misguided? Yet, we know that in India, it is this mind which is the cause for daily, continuous violence.
It is not difficult to find the sources of this radicalisation. In a recent public meeting in Delhi, a journalist shared his experience with children attending an RSS shakha. When he first met them, they told him that Gandhi was their ideal but after a gap of two months, he had been replaced with Savarkar. Was it merely a harmless replacement of one ideal person by another one or also a change in the ideology, from non-violence to violence, from India for all to India primarily for Hindus? Is this radicalisation or not?
When the senior government and political leaders tell Hindus that their women are under threat because of certain people or their roads are taken by namazis, they are radicalising Hindus. In the same way Donald Trump was doing in the US. After he departed from office, the threat of radicalisation in America was assessed and defined differently. Farah Pandith writes about the way the Biden administration is trying to deal with the challenge of radicalisation: “It promises to create a better understanding of the domestic terrorism threat, using data to inform threat assessments and enhanced sharing across the inter-agency; it calls for a ramping up of so-called ‘prevention’, seeking to challenge extremism’s enduring ability to poison vulnerable minds and communities; it emphasises the central role played by law enforcement, seeking recommendations from the Department of Justice on areas to be improved and built; and it promises to tackle long-term contributors to escalating domestic extremism — not least longstanding racism and conspiracy theories demonising ‘others’. ”
What is our domestic threat? Who is poisoning vulnerable minds and communities here? Is it so difficult to talk about it?
In strong signals of how it will approach the upcoming assembly elections, the BJP national executive was a picture of confidence as it went on the front foot to claim the recent bypoll results as an approval of its policies. BJP’s attack on opposition parties for being family-run entities and even painting the fuel excise duty cuts as relief for the ordinary citizen amid global fuel price rise were deft attempts to convey pro-incumbency sentiment. The swiftness with which the fuel excise duty cuts were announced by Centre and nine states ruled by BJP on the same evening as the bypoll results had clearly caught the opposition unawares. They are now on the defensive having to explain the higher prices for fuel in opposition ruled states.
To be certain, BJP is facing headwinds in HP and Bengal but to a large extent it will be pleased with the mixed results elsewhere. It showed there is no overwhelming anti-BJP sentiment despite the record fuel prices. BJP will also be pleased with the outcome from Ellenabad in Haryana where Abhay Chautala’s gambit of trying to captalise on the farm protests by resigning his seat and forcing bypolls ended a damp squib and Congress was reduced to a distant third in a Jat dominated seat like Ellenabad behind BJP. Not surprisingly, the BJP national executive has again pinned its hopes on PM Modi to lift it in the coming round of elections. With Yogi Adityanath emerging a formidable chief minister in his own right and BJP’s caste phalanx still holding, the opposition’s best bet is still on seizing economic issues that matter to voters.
From demonetisation five years ago through Balakot to the rapid excise duty cuts on the same evening as the bypolls results, BJP has shown an uncanny ability to run circles around the opposition. The national executive yet again demonstrated its unparalleled appetite for more electoral success. With the 17th Lok Sabha at its midway mark and the opposition in UP showing no signs of unity, the odds are in favour of BJP heading into 2022.
The latest annual report of the Pentagon to the US Congress on China makes for a worrying read. The headline insight is that China today is the only country capable of combining its economic, military, diplomatic and technological power to mount a sustained challenge to the open international system – read democracies. It also points to the significant pace of military modernisation in China with ongoing expansion of Chinese nuclear force exceeding US predictions – Chinese nuclear warheads could top 1,000 by 2030.
In sum, China today is speeding ahead to meet its 2049 target of surpassing US power and displacing American alliances. It’s in this context that the current India-China standoff along the LAC needs to be seen. As the report points out, despite military and diplomatic dialogue between the two sides, China has continued to take “incremental and tactical” actions to press its claims along the LAC, including the building of a so-called large civilian village – it could also be a PLA military camp – in disputed territory in India’s Arunachal Pradesh. One of China’s strategic aims in the standoff, according to the report, is to prevent India from deepening its relationship with the US.
Thus, there’s no denying that China today poses the biggest strategic-security challenge for India. We are looking at a revisionist, authoritarian power that has the means to try and refashion the global order to suit its own interests. From New Delhi’s perspective, it will require mobilising all the factors of its national power to counter the Chinese threat. Which is precisely why it must keep the situation in Kashmir under control. For, Pakistan’s strategy in all of this is to make India pay in Kashmir as New Delhi busies itself dealing with Beijing.
But such a division of security-military resources will only aid the China-Pakistan nexus. Hence, speeding up the pace of normalisation in Kashmir and restoring full political rights through elections must be treated as priority. GoI has done well to ensure relative calm after the nullification of Article 370. If elections can only take place after the delimitation exercise, then that exercise must be completed soon. Elections in Kashmir are imperative to also blunt terror’s new turn as exemplified by recent targeted killings. It’s only then that full attention can be given to the China problem, which will require India to not only partner more closely with the US and Quad but also adopt an all-of-government approach to counter Chinese belligerence.
Inflation is creeping back into conversations about Indian politics. In this context, two recent observations in RBI’s publications are pertinent. The central bank pointed out that growth in small saving deposits has been consistently above bank deposits since 2018. Also, GoI has left interest rates on small saving instruments (SSIs) unchanged for six straight quarters, or 18 months. Interest rate changes on SSIs are carried out by GoI. The extent of change however is determined by a formula that is based on a relevant government security’s yield.
GoI’s inertia has not really made a difference. Since February 2019, RBI has used all its instruments to push down interest rates as it prioritised reviving economic growth. Between February 2019 and September 2021, RBI’s policy rate, or repo, declined by 2.5 percentage points. Median term deposit rates of banks for fresh collections dropped by 2.13 percentage points during the same period. In fact, deposit rates fell more than lending rates. This period also coincided with a rise in retail inflation, which has been higher than RBI’s repo rate for a long time. There’s a simple explanation for this anomaly.
Interest rates, especially for short-duration loans and deposits, are more influenced by RBI’s actions than by market forces. RBI has a variety of tools to influence yield on government securities, which serve as a benchmark for others. Monetary policy since February 2019 has pushed down all rates. Except the ones set by GoI. GoI’s actions are influenced by electoral dynamics, among other things. This dimension cushions small savers during phases when deposit rates are out of sync for long periods from the level of inflation. It’s a system of checks and balances and not a fault line in the financial system. It likely prevents financial instability arising out of a mismatch between deposit rates and inflation.
GoI is being cautious on cryptocurrencies. It reportedly intends to support them, maintaining a 'middle-path', rather than impose an outright China-style ban. A ban on all transactions linked to cryptos would go against fintech innovation and deprive Indians benefits of blockchain technology. Blockchain is essentially a distributed ledger of transactions that underpins cryptocurrencies. Throwing this baby out with the bathwater would be simply fearing innovation.
Crypto trades have grown rapidly. Over 1.5 crore crypto investors in India hold digital assets worth ₹15,000 crore - but without legal backing needed to address any blowout of the crypto market. This underscores the need for GoI to swiftly enact a law on cryptos, including a clear definition and disclosure rules for all holdings. RBI must be empowered to regulate cryptos, not as fiat currency but as commodities that can perform some functions of money - make payments, store value and serve as a unit of account. Rules for peer-to-peer transfers must be laid down to address money-laundering concerns. Relevant amendments must follow in the Prevention of Money Laundering Act and Foreign Exchange Management Act. The tax treatment of cryptos should be clear. Earlier, an April 2018 RBI circular prevented any entity regulated by it from dealing with crypto transactions due investor risk. Thankfully, the Supreme Court struck it down in 2020, saying it was disproportionate to the otherwise consistent stand taken by RBI that virtual currencies are not verboten. Not all cryptos can be volatile like Bitcoin. Nevertheless, El Salvador legalised Bitcoin use for daily transactions through a State-sponsored wallet. Other types of tokens - contracts, currencies, etc - whose values are benchmarked against a basket of major world currencies can be created.
Blockchain reduces the time and cost of cross-border transactions. RBI also plans to launch a central bank digital currency of its own. That is fine. But GoI's priority should be to give proper legal backing to cryptos.
For a party whose credo, 'whatever it takes to win', has delivered it electoral bounty over the decade, Narendra Modi's message to BJP workers on Sunday to not lose connect with the people is not just a caveat against taking popular support for granted, but it is also an appeal to strategically re-evaluate matters on the ground according to real-time political reality. Addressing the BJP national executive meeting in New Delhi, the prime minister underlined the need to maintain 'astha ke pul' - the bridge of faith - with the masses, even as opposition remains scattered, and the BJP-Modi combo remains popular nationally.
But by emphasising the party rank and file's need to reach out to 'all 10.5 lakh polling booths in the country' and appoint panna pramukhs - pointpersons engaged with voters - by December-end, party president J P Nadda affirmed the 'original' connect between polis (citizenry) and politics through 'seva, sankalp, samarpan' (service, resolve, dedication). It is a reminder worth remembering.
Relying on anti-Congressism has its limits, especially when regional anti-BJP parties led by popular leaders pose, if not a threat, but at least a challenge to BJP expansion. The 'bridge of faith' in West Bengal, for instance, was not really constructed ground up; the party, instead, relying on ready-to-assemble mass support. Despite the impressive result, local leadership that leads to local connect was left wanting. Elections are won by a combo of means, the salience of which depends on time and place. If the heavy lifting of popular support was done by Modi's personal appeal, it is time the BJP buttresses this available asset with old-style legwork. This is the function of politics - to work for the people and reap the rewards.
The World Health Organisation’s (WHO) grant of emergency use listing to Covaxin is good news for the world, for India’s reputation as a vaccine maker, for the commercial success of Bharat Biotech, the company that makes Covaxin, and, if played right, for India’s diplomatic heft globally.
The hugely unequal rates of vaccination in the rich world and the rest is a consequence, essentially, of vaccine production that falls far short of the requirement. WHO’s stamp of approval makes it possible for a wide set of countries to import Covaxin to meet their domestic requirements, including through the Covax programme for supplying vaccines to poor countries. But that approval is only a prerequisite.
Setting up enough Biosafety Level 3 labs to manufacture billions of doses of the vaccine still calls for much work: planning, investment and efficient, speedy execution. India is already the country that supplies the largest number of doses of assorted vaccines by volume. But few of these vaccines were developed in India. Covaxin, therefore, enhances India’s reputation as avaccine maker that can not only produce at scale but also develop one from scratch.
While there is much to recommend inactivated whole-virus vaccines, including easy storage, further advances in vaccines and cures would be centred on genetic technology. Indian companies and research labs need to master this field as well. The government must, in the case of Covaxin, encourage Bharat Biotech to set up production facilities in Africa and Latin America, in partnership with local companies.
That would contrast with the Chinese approach of trying to secure developing nations as captive markets, rather than as partners in development. India should buy out Covaxin’s intellectual property rights (IPR) and offer them as a global public good. This would both reward private enterprise and strengthen India’s demand to remove IPRs from all Covid-related vaccines and therapies. This is imperative, given the new drug announcements for treating Covid that have begun to appear, starting with Merck and Pfizer
Indian Railways’ ambition to attain net-zero carbon emissions by 2030 is both laudable and challenging. The way ahead is to shore up access to green finance, step up efficiency in operations including freight, and rebrand as a green enterprise. The Railways’ current annual power usage is 21 billion units, about 2% of the national load demand, and its projected power usage in 2030 is 33 billion units.
The goal should be to maximise energy efficiency, rather than to lock into simplistic solutions such as opting for all-electric traction. Diesel-electric locomotives are energy-efficient, have the heft to move huge cargo loads, and would avoid having to spend scarce resources to electrify lightly used tracks. Innovations in the use of hydrogen to power freight movement hold too much promise for India to lock itself into exclusively electric traction.
Earlier this year, the Indian Railway Finance Corporation (IRFC) was able to raise funds at a lower rate than the government. In late 2017, IRFC had its maiden issue of Green Bonds at the London Stock Exchange, and it surely needs to step up issuance of such instruments going forward. Meanwhile, the Railways have an estimated 51,000 hectares of vacant land, which can well be explored for solar-to-rail projects.
In tandem, there is much scope for energy management, including by refusing to carry unbeneficiated, or moist, coal. A massive campaign needs to be launched to shift a greater share of automobile, white goods and value-added products freight to rail. Further, the Railways would need to operationlise JVs with state governments to hive off suburban travel. Green bonds, green loans and municipal funds can all be gainfully tapped to better allocate resources for suburban travel.
When Mark Zuckerberg renamed his 17-year-old company from Facebook to Meta, he billed it as a move to embrace a new paradigm in the internet — the metaverse. The future is virtual and it will bring people together to work, play, study, and create in a way never before, he proclaimed, peppering a near 80-minute presentation with colourful animation of how people in different cities can come together in a digital room, represented as any appearance they chose.
Zuckerberg’s announcements are a timely reminder that technologies are changing, and many see a new inflection point on the horizon, powered by leaps in hardware development that have allowed new applications of computing power to be mainstreamed, such as Artificial Intelligence, digital currencies and virtual reality gaming.
The metaverse in essence is one powerful company’s play for what the future of the World Wide Web could look like. Facebook, or now Meta, has a readymade ecosystem of social media users (Instagram, Facebook) and communication users (WhatsApp), as well as a small but significant suite of products under Oculus.
The leaders of Microsoft and Google too have given some hints of where they see the future of technology, the Internet and the World Wide Web: In Google’s case, chief executive Sundar Pichai has signalled a larger embracing of AI technologies, as has Microsoft’s Satya Nadella. For both of them, AI is meant to power the next phase of growth for their companies’ products, digital as well as hardware.
All three are behemoths working with big data that is significantly distinct from each other: Facebook has largely served individuals, Microsoft has vast enterprise-level business, and Google straddles a bit of both worlds. Data and userbase are some of the biggest foundational assets in creating new technologies, which places these companies at a significant advantage in influencing the future.
But there is a growing movement that imagines the future differently. To understand that, it is important to briefly look back at its evolution and why, in particular, there is a distinction between the Internet and the World Wide Web.
The net and the web
The internet is the network of networks; its evolution refers to improvement in bandwidth, reach, and the hardware and hardware-adjacent features. Its history goes further back than the origin of the World Wide Web, or simply – the Web, which is the information system that sits atop the Internet.
The information ecosystem is characterised by what are known as protocols and applications. Its first iteration, invented by Sir Tim Berners Lee in 1989, had mostly static, read-only websites and chat boards.
Then came Web 2.0 sometime in the early 2000s, when dynamic and interactive web services became popular – think MySpace. Information became more democratic and accessible and private companies with successful architecture, design and product plans grew to become the Facebooks, Twitters, Spotifys and Ubers of today –unlocking new economic opportunities and communication cultures.
Web 3.0?
A movement by communities of developers and venture capitalists are now focussing on Web 3.0. At present, it does not have a very clear definition. But, at the risk of over-simplifying, it draws from the principles of the distributed ledger technologies (DLT) that underpin modern cryptocurrencies such as Bitcoin.
The core distinction between Web 3.0 has more to do with protocols and architecture on which consumer-facing applications like the metaverse may someday be based. Google’s AI, Microsoft’s cloud services, and Facebook’s metaverse ecosystem could exist within its framework, or outside it – there are several futures that could pan out.
The reason why the Web 3.0 movement is noteworthy is how it envisions the future: decentralised. Bitcoin, for instance, is decentralised and, for good or bad, it has enforced simple, effective rules for how a currency should work without any central regulator. In history, nothing of this scale has been this transparent and autonomous.
Web 3.0, its proponents say, aims to replicate this in the information ecosystem of the Internet by resolving one of the most significant challenges of interconnected systems — establishing trust. Here, trust does not refer to individuals but the data.
For instance, the only way for you to establish the veracity of the words you read are by trusting that your internet service provider is legitimately showing you a webpage of the Hindustan Times, and the HT website is legitimately reproducing the words this author wrote. If you reached this piece via Twitter or Facebook, the trust then also involves the fact that those companies legitimately linked to the piece this was intended to be.
DLTs, and the Web 3.0 that could be built using it, aim to make trust autonomous and decentralised. In the words of Gavin Wood, the co-founder of Ethereum and one of the key people in the Web3 foundation, Web 3.0 “technologies give the user strong and verifiable guarantees about the information they are receiving, what information they are giving away, and what they are paying and what they are receiving in return.”
“By empowering users to act for themselves within low-barrier markets, we can ensure censorship and monopolisation have fewer places to hide. Consider Web 3.0 to be an executable Magna Carta — the foundation of the freedom of the individual against the arbitrary authority of the despot.”
Will it succeed?
At its core, the goal of decentralisation harks back to the early visions of the Internet, summarised most famously by the Declaration of the Independence of the Cyberspace. In the 25 years since, that vision has fallen apart and the Internet, in the words of Wood, is dominated by “entrenched interests controlling much of our digital lifestyles, and interests often aligned between lawmakers, government and technology monopolists”.
The cynicism notwithstanding, Wood is right. Modern technology is dominated by dominant influencers of technology and, as the digital increasingly influences the physical, nation-states are bringing in regulations and rules. Their necessity and correctness are a matter of a different debate.
Web 3.0’s proponents also find agreement with a growing opinion that the power of Big Tech should be broken up. In that sense, decentralisation could be the answer. But is it too utopic? Bitcoin, Ethereum and NFTs (non-fungible tokens, explained here) exist today and have grown in strength and acceptability.
Whether similar concepts shape a larger future of technology and the Internet will depend on how these efforts pan out, and the amount of support or resistance that people, developers, nation-states, and private enterprises put up.
A line umpire somewhere could have chuckled at how quickly Chinese censors found fault with tennis star Peng Shuai’s November 2 social media post in which she alleged that retired vice premier, Zhang Gaoli, had coerced her into sex.
Peng published her post, an emotional personal statement that went back and forth in time, a day after Zhang’s 75th birthday – for the first time a #MeToo allegation reached the ruling Communist party’s top leadership. Peng’s online presence was soon scrubbed from China’s Twitter-like social media platform.
Peng, 35, committed two mistakes in publishing the allegations – first, well, that she levelled the accusations, and second that she levelled them, and not the Central Commission for Discipline Inspection (CCDI), the Communist Party of China’s (CPC) top discipline watchdog.
Sex under coercion is common in Chinese politics. The Chinese government admits it all the time when convenient. Besides violating CPC principles, betraying national secrets, accepting bribes, leading a corrupt and “decadent lifestyle”, “trading sex for power and money” is an accusation that’s common in the litany of charges that are framed against politicians and officials who are punished or purged by the party. The indictments in austere language are usually made public by the CCDI. The victims don’t have a voice.
Given that President Xi Jinping’s famed “anti-corruption” drive, beginning 2013, has brought down hundreds of thousands of “tigers” and “flies” – easy to understand the hierarchy among the corrupt here – it is impossible to collate how many times that particular charge has been filed.
But the few I can mention are Chinese politics’ who’s who in the last eight years – powerful politicians who led opaque but, as it turns out, ostentatious lives before their downfall.
Quoting from China’s venerable official media here — Ling Jihua, advisor to former President Hu Jintao; Bo Xilai, Chongqing CPC chief, and once tipped to become CPC Politburo standing committee (SC) member; Zhong Yongkang, former SC member and China’s security czar; Sun Zhengcai, once tipped to be SC member and for political greatness; Nur Bekri, the rare high-profile Uyghur politician who was China’s energy chief and governor of Xinjiang; China’s internet czar, Lu Wei; Sun Lijun, Beijing-based vice-minister of China’s internal security organ, the public security bureau; Yin Jiaxu, former top CPC secretary of state defence giant, Norinco Group.
This list of the dubious is endless: I could throw in names of provincial leaders including former vice-governors and CPC heads of top-tier cities like Shenzhen in south China who have also been partly punished for “trading sex for power and money”; or having mistresses or for committing adultery.
What’s missing from these conveniently public chargesheets are the stories of the women, and maybe men, who were the victims of powerful Chinese politicians.
Who are they? What are their stories? How did they come in contact with top CPC politicians like Bo and Zhou whose appearances and sanitised interactions with the public– like that of the current leaders – are carefully choreographed? What did the anonymous victims get in return in this sordid “trade”? While Chinese official media lists the sex abuse charges against those punished by the CPC, they never share the stories of these anonymous victims.
Instead, the CPC allows its controlled media and waiting-to-be censored Weibo to go after popular entertainers accused of rape, like singer-actor, Kris Wu, or China’s “piano prince, Li Yundi, detained recently for soliciting a sex worker. The charges of sexual abuse linked to poweful Chinese politicians indicate that China could be sitting on a tinderbox of #MeToo allegations. If only the victims were allowed to speak.
Closely tracking tennis star Peng’s statement is Lu Pin, a feminist activist now based in the United States (US), who founded the influential communication platform Feminist Voices in China. The platform was blocked in China on International Women’s Day in March 2018 – it is difficult to better the sense of timing.
Lu told me Peng’s testament is important because it tells us how the powerful coerce the unwilling in China.
“It is the first time that China’s top leaders’ corrupt lives have been exposed directly. In the past these corrupt lives, people only had speculation and were not allowed to understand. The women who had ‘extramarital affairs’ with these men were mentioned as symbols only after these men were defeated in the political struggle,” she told me. “No one knows what they (the victims) think or what they have experienced. Peng’s voice was the first time that women who had an ‘extramarital affair’ with these leaders spoke out, and she also told the public for the first time that it was not a normal ‘extramarital affairs but sexual violence.”
Tennis star Peng’s post was censored but not before it had made its mark online within and outside China. Lu believes Peng’s post will encourage more victims to talk about their experiences, giving renewed impetus to China’s faltering #MeToo movement.
In September, for example, a Beijing court dismissed a high-profile sexual harassment case levelled by a woman intern against a top television host, saying there was insufficient evidence to support her claims. (The judiciary in China answers to the CPC.)
The allegations of groping and kissing levelled by Zhou Xiaoxuan, an intern, against Zhu Jun, anchor with national broadcaster, CCTV, was at the centre of China’s #MeToo movement in 2018. “Peng’s remarks made people realise how sexual violence is deeply integrated into China’s power structure. Of course, I believe that more victims will be encouraged,” Lu said.
Meanwhile, the Chinese government has all but dismissed Peng’s post on her unequal relationship with Zhang Gaoli. Expected. The game isn’t over though.
Convening a meeting of the national security advisers (NSAs) of Russia, China, Central Asian countries, Iran and Pakistan on Afghanistan on November 10 reflects a more assured Indian diplomacy. This initiative is intended to affirm India’s legitimate stakes in Afghanistan’s future.
The historical linkages between India and Afghanistan are strategically relevant. It is only for the last 74 years that the two have not been contiguous. If not for Partition or Pakistan’s illegal occupation of a part of Jammu and Kashmir (J&K), India would have had this contiguity. If, without this contiguity and history, Russia’s security stakes in Afghanistan regarding the spillover of terrorism, religious extremism, drug trafficking, conflict and instability into the Central Asian states and eventually affecting Russia itself are material, India’s much greater vulnerability for identical reasons is even more so.
China’s contiguity with Afghanistan involves territory far remote from its heartland (Beijing and the Wakhan are 3,820 km apart). It asserts its stakes in Afghanistan to primarily prevent activity by the East Turkestan Islamic Movement (ETIM) from Afghan soil directed against its oppressive policies in East Turkestan (Xinjiang).
India’s heartland is, in comparison, much closer to Afghanistan (Delhi is only 990 km from Kabul). India has suffered greatly from cross-border terrorism for over three decades (Russia and China have not), which Pakistan has sponsored throughout and in which the Taliban was complicit in the 1990s. The Taliban’s Pakistan-backed return to power in Afghanistan today revives a serious challenge to India’s security. Its ideology, surcharged by the growing Islamist radicalisation of Pakistan, threatens communal harmony in India with its around 200 million Muslims (15% of the population) as compared to 10 million in Russia (7%) and a possible 39 million in China (2.85%).
Pakistan has been fixated on limiting or ending India’s role and influence in Afghanistan. It has sought strategic depth in Afghanistan against India based on Islamist zealotry. Pakistan’s ambitions in Afghanistan include neither promoting terrorism nor seeking strategic depth for military purposes against Russia, China, Iran or the Central Asian states. In fact, it will cooperate to limit the terror threat to them. Its target is India, which is why India’s security concerns about Pakistan’s hegemony in Afghanistan are relatively more serious.
Yet, India has not always figured in the forums formed to discuss peace and stability in Afghanistan. That India, Russia and Iran were once part of the Northern Alliance to prevent a complete takeover of Afghanistan by the Taliban/Pakistan league in the 1990s has not figured as a strategic backdrop to current dealings with the Taliban. The United States (US) has deferred to Pakistan’s sensitivities about India’s presence in Afghanistan. China has excluded India from its forum. Russia has invited India to talks organised under its auspices, but not always, as in the case of the Troika Plus Talks, on the ground that India has no influence on the Taliban.
India has, however, participated in discussions on Afghanistan within the Istanbul Process, the Shanghai Cooperation Organisation and the G20. It took part in the Regional Security Dialogue organised by Iran in 2018 and 2019, though Iran did not invite India to the second meeting of Afghanistan’s Neighbours in October this year, even though Russia was invited. India’s position on not engaging with a religious, obscurantist, terror-wielding group such as the Taliban accounts, of course, for its reduced role in regional discussions on Afghanistan.
With the forthcoming NSA-level meeting, India is underlining the importance of its own and shared security stakes in the unfolding scenario in Afghanistan. The belief in a reformed Taliban, with promises of an inclusive government, cap on terrorism and respecting the rights of women, minorities and children has proved illusory. The country is in chaos, with severe economic distress. The Central Asian countries are increasingly perturbed. There is consensus, and this includes Russia and China, that the Taliban must honour its promises before receiving recognition. Providing humanitarian assistance to the Afghan population and preventing refugee flows outwards have become priority issues.
Against this background, India’s initiative has come at the right time. Russia and Iran, and, remarkably, all the Central Asian states, even non-neighbours of Afghanistan such as Kazakhstan and Kyrgyzstan, have accepted New Delhi’s invitation.
India’s successful initiative is a setback to Pakistan whose NSA, calling India a “peace spoiler”, has rejected India’s invitation and will be absent. Just as well, as his habitual anti-India rants would have clouded the atmosphere and drawn press attention away from the meeting to bilateral India-Pakistan issues.
China, put in an awkward position by Pakistan’s rejection, has so far not confirmed its virtual attendance. If it takes part, it will be isolating Pakistan and exposing a sensitive gap in their regional diplomacy. If it does not, it will be bandwagoning with Pakistan and revealing more openly an intention to develop an anti-India China-Pakistan nexus in Afghanistan.
Kanwal Sibal is a former foreign secretary
Much has been written about the Supreme Court (SC)’s recent order in what has come to be known as the “Pegasus case”.
To briefly recapitulate, after revelations earlier this year that the phones of numerous Indian citizens — including journalists, activists, lawyers, and politicians — had been likely infected by an extremely powerful spyware called Pegasus, manufactured by an Israeli company that claims to sell its product only to governments, various petitions were filed in the SC, including by affected parties.
Through the course of multiple hearings in July, August, and September, the government refused to provide a “yes” or “no” answer to whether it had purchased and deployed the Pegasus spyware, and sought to argue, instead, that the very fact of giving an answer would jeopardise national security.
In the order that it finally passed, the SC rejected the government’s request to be allowed to set up its own committee to investigate the issue, observing – correctly – that this would entail a person becoming a judge in his own case. Instead, the court constituted its own committee, headed by a former SC judge and a senior retired Indian Police Service (IPS) officer. The committee’s terms of reference included both determining whether the Pegasus spyware had been used, as well as making broader recommendations for surveillance reform.
Responses to the court’s order have ranged from the rapturous to the circumspect. Those celebrating the order have pointed out that the SC rejected the government’s attempt to invoke “national security” as a cloak for complete impunity; that the order contains strong statements on the right to privacy and the harms of surveillance; and that the terms of reference issued to the committee are both pointed and direct.
More cautious responses have noted, however, that the court had a range of judicial tools that it could have used to directly hold the government to account, none of which were deployed. For example, it could have drawn an adverse inference against the government for consistently refusing to answer the yes/no question posed to it, or taken such refusal to be an admission of the facts. Indeed, there was a specific prayer before the court that the cabinet secretary be directed to place on affidavit a formal yes/no answer to the question of whether or not Pegasus was used by the government, which – again – the court declined to grant. Other commentators have expressed doubts about why the government, which has so far refused to cooperate with the court, would now decide to cooperate with the committee, and whether further stonewalling might only serve to give this case a protracted burial.
Time will tell whether the “Pegasus case” will bring any genuine accountability, and whether the court’s order will be the first step along that road, or whether it will only be remembered as an opportunity missed. In all the discussion, however, there is one element that deserves more careful scrutiny — and that is the term “national security” itself.
It is telling that in its order, the court paints a picture where all the parties — the petitioners, the government, and the court itself — are in agreement that nothing should be done that will jeopardise the government’s ability to adequately take care of national security. However, the very framing of this issue betrays the assumptions that underlie it. The Pegasus case involves serious allegations of indiscriminate surveillance, potentially undertaken by State actors. The targets of this surveillance are Indian citizens, who are members of the “nation” in “national security.” Issues of surveillance, furthermore, impact not just the target, but, more broadly, the public itself. If the history of surveillance societies (most notoriously, for instance, that of East Germany and the Stasi) tells us anything, it is that widespread surveillance destroys inter-personal trust, is characterised by abuse of power, and corrodes the fabric of society.
The question must then be asked. What is “national security” if not the security of the nation, and what is the nation if not its people? It is equally important to note that the people are not the government; “national security” does not mean making the government secure in its power over the people. Rather, it means making the people secure against the government, especially in the modern era where governments have accumulated vast power — including the power to surveil their citizens.
Civil rights cases such as the Pegasus case, therefore, require all of us to urgently rethink what it is we mean when we think of “national security”. We also need to ask whether court orders such as these — which ostensibly claim to challenge government impunity while nonetheless rushing to assure the government that there will be no encroachment on “national security” — tend to take the people out of the “nation” in “national security”, leaving only the government to act as it will. There can be no genuine accountability, or an end to impunity, as long as the concept of “national security” fails to place the people — rather than the government — at its heart. We still await a court order that will do that.
Gautam Bhatia is a Delhi-based advocate
India surprised itself and the world by announcing a set of extraordinarily ambitious carbon targets during the United Nations Framework Convention on Climate Change’s Committee of Parties 26 (COP26) summit in Glasgow.
Becoming net-zero by 2070 wasn’t half of it, the medium-term goals will be far more challenging. Prime Minister Narendra Modi promised that, by then, half of India’s electricity capacity would be renewable, non-fossil electrical capacity would be ramped up to 500 GW, the country would see a 45% reduction in the emission intensity of GDP and emit one billion less tonnes of carbon than presently forecast.
A lot of these are inter-related. Do one and you are well on your way to doing the other. More notably, if India achieves its 2030 targets, then reaching net-zero by 2070 or earlier will be quite feasible.
No one can publicly complain about ambitious carbon emissions. In India, both the Right and the Left are conscious of climate. If anything, polls show supporters of Modi’s Bharatiya Janata Party to be slightly more worried about the consequences of global warming than those on the liberal-Left. Nonetheless, many eyebrows would have been raised by the announcements.
There was considerable noise in India in the run-up to Glasgow, much of it saying the country should ignore calls for it to announce a net-zero target. And rightly so. Most of these calls emanated from the developed world, had no blueprint to explain how India should get there, denied climate equity or differentiated responsibilities, and came close to being green imperialism.
A number of studies commissioned by the Indian government had concluded net-zero could be economically and socially enormously disruptive. Talk of foreign financial and technological support was largely seen as a pie in the sky given the fate of the original, piddly $ 100 billion fund promised at the earlier Paris COP21. Indian ministers were already warning their counterparts that, at best, New Delhi might consider a peak carbon year at some far off date.
Instead, Modi not only decided to embrace net-zero, he also embraced some stiff targets that are only nine years away. He said he “expected” the West to come forward with $ 1 trillion in green finance but asked for this for the whole developing world. While Modi has had an almost missionary zeal about the need to tackle climate crisis going back to his days as Gujarat chief minister, he is not one to adopt targets just to win international brownie points.
At the heart of his Glasgow commitment, I would argue, is a belief that it would help force the Indian system to accept drastic changes to the economy that would help position India at the forefront of the 21st century economy.
India could have said we have to continue to burn coal and oil, and most definitely gas, for another two or three generations. Given the poverty levels in the country, a sound case could be made for being allowed to do so. But it would have meant imposing on the country the sort of economic isolation that India placed on itself during the Nehruvian years.
For example, carbon adjustment tariffs are on their way. Once in place, India’s recent successes in engineering exports would have evaporated as “green steel” and similar low-carbon products become the global norm. Even service exports would be affected. One could easily envisage a future when digital products that used data centres powered by thermal power plants would be shunned. Trillions of dollars of global investment funds are now being redirected to environmentally benchmarked assets and projects. India would have lost out on this shift just as it is beginning to garner a sizeable share of foreign institutional investments.
The real damage, however, would have been in long-term plans to revive the manufacturing base of India. Huge swathes of the global economy, from the obvious such as automobiles and power generating equipment to the less apparent like chemicals and electronics, have begun turning green. This is not only in terms of the energy they consume, the processes that they use, but in some cases, in the technologies applied and very products that are made. The most striking example is a car. An electrical vehicle has less than 20 components in its electrical motor. A traditional internal combustion engine has 200 plus. India’s vaunted automobile component industry is doomed if it doesn’t retool for a climate friendly future.
India needs to be a key hub for the new green economy that is starting to appear on the horizon. The government is allowing this inchoate vision to pop up in many of its economic programmes, whether it is moving trains to green energy, putting solar parts under Atmanirbhar Bharat, power sector reforms, and even in the small print of the Quad agreements. The 2030 targets will now force government and industry to accept there will be no exceptions, that they must treat climate as an organising principle around present and future activities.
The changes required of India will be gut-wrenching. Almost all vehicles will have to become electrical in the next half century. About a quarter of Indian industry will have to be fueled by green hydrogen. The most difficult task will be that over half of power production would have to become renewable. India cannot assume development assistance or charity will pay for this. These tasks are well beyond the scope of such funding. It must therefore also make much of its economy, with the debt-ridden power sector top of the list, much more attractive to private capital.
More than the world, Modi has sent a clear signal to his own government. Many departments have not taken his past climate talk seriously. The power ministry, under RK Singh, has already done excellent work on laying out a green hydrogen pathway. Other ministries, notably coal and environment, have preferred to assume green is just a fashionable colour and not a signal for transformation. More than anything else, that will now have to change.
Will the Glasgow climate conference go down in history as the meeting that managed to save humanity from the catastrophic climate crisis?
For now, this seems a bit unlikely because the Global north and south remain extremely divided over a number of important issues — how can the 1.5 degree goal be kept alive; the definition and nature of climate finance; how will rich nations compensate the poor for losses due to extreme climate events such as deadly cyclones and floods or slow onset events such as sea level rise. So many countries have so many redlines over so many issues that it now seems like the Glasgow outcome will be some sort of a compromise, which will pay lip service to each of these issues, but remain weak on the details.
Keeping 1.5 degrees in sight would mean not just working out implementation strategies of existing pledges but also improving on these pledges very soon. The recent pledges by countries at the COP26 has, for the first time, given the world a shot at keeping global warming to under 2 degree C, according to three new scientific analyses.
“#COP26 climate pledges mean Glasgow is getting closer to Paris! New @IEA analysis shows that fully achieving all net zero pledges to date & the Global Methane Pledge by those who signed it would limit global warming to 1.8 C. A big step forward, but much more needed!” tweeted Faith Birol, executive director of International Energy Agency on November 4.
One of the key concerns for developing countries is whether bridging this gap in ambition will be equitable and whether the developed world will come forward to support emerging economies with climate finance and new technologies to implement their pledges.
In Glasgow, a Scottish family is hosting me at their home. Hotels and Airbnbs were either fully booked or quoting astronomical tariffs during the COP26 dates; so I had requested a friend to help me find an accommodation. She put me in touch with an 82-year-old lady who is passionate about politics and the environment. Her daughter, a public interest environmental lawyer, and son, a sculptor, invited me to stay with them. The family is so concerned and excited about COP26 that they are tracking every deal closely. Each dinner is filled with discussions about climate politics and whether there will be justice for vulnerable countries with very low carbon footprints.
The daughter has been attending all climate protests in the city during the past week and hopes Greta Thunberg is heard. COP26 is a personal, emotive moment for them. There are many more such Scottish families who are hosting activists, delegates during the climate talks, one of the ways to ensure representation of people from different ethnic, social and economic backgrounds.
On Saturday, tens of thousands of activists, scientists and concerned citizens took to the streets all over United Kingdom calling for justice and action to stop the catastrophic climate crisis. Some activist-scientists in Glasgow chained themselves to draw attention.
But the negotiations seem far removed from the urgency being demanded by activists. HT reported on Saturday that several red lines exist on key elements of negotiations. The developed countries have not agreed to any independent review of the delivery of $100 billion. The Organisation for Economic Co-operation and Development (OECD) is keeping accounts of that fund. The developing countries have said OECD has been too generous and partial in its accounting of the money so they want a review. “The donors (developed countries) of course are deeply uncomfortable about such a review and number crunching. This I think will remain a red line,” said a senior official from the European Union delegation.
Indian officials have said talks will breakdown if there is no resolution on climate finance, both a review of promised $100 billion and decision on a new, fairer and higher finance goal for the post-2025 period. There is no agreement on the nature of finance either — will it be concessional grant based? Or will private capital being invested be counted as climate finance? “We have made it clear that we don’t consider commercial finance to be climate finance. It has to be concessional, and grant based. They are not agreeing to review also. Most of our nationally determined contributions (NDCs) are conditional on long term finance. I think if there is no agreement on finance, the COP process will weaken in coming years and countries will do whatever they can according to their circumstances,” said a senior official of the Indian delegation in Glasgow.
The negotiations seem cut off from public angst outside. The heads of states have left after making their pledges during the first week. The coming week is when difficult knots will have to be untangled and processes laid down. There will be loss of trust and disappointment among people if the Glasgow outcome doesn’t capture the urgency of the crisis.