மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கான பாராலிம்பிக் போட்டி டோக்கியோவில் நிறைவு பெற்றிருக்கிறது. ஒலிம்பிக் போட்டியில் அதிக அளவில் பதக்கங்கள் வென்றதைத் தொடா்ந்து, இப்போது பாராலிம்பிக்கிலும் இந்தியா தலைநிமிா்ந்து நிற்கிறது. இந்தியாவிலிருந்து அதில் பங்கு பெறச் சென்ற மாற்றுத்திறனாளி வீரா்கள் சா்வதேச விளையாட்டு அரங்கில் வென்றிருக்கும் பதக்கங்கள் இந்தியாவுக்கு பெருமை சோ்க்கின்றன.

பாராலிம்பிக் போட்டி நிறைவடைந்த ஞாயிற்றுக்கிழமையன்று பாட்மின்டனில் கிருஷ்ணா நாகா் தங்கப் பதக்கத்தையும், இந்திய ஆட்சிப் பணி அதிகாரி சுஹாஸ் யதிராஜ் வெள்ளிப் பதக்கத்தையும் வென்றதுடன் இந்திய அணி மொத்தம் 5 தங்கம், 8 வெள்ளி, 6 வெண்கலம் என மொத்தம் 19 பதக்கங்களுடன் பாராலிம்பிக்கில் புதிய சாதனை படைத்திருக்கிறது.

கடந்த ஆகஸ்ட் 24-ஆம் தேதி டோக்கியோவில் கோலாகலமாகத் தொடங்கி 13 நாள்கள் நடைபெற்ற பாராலிம்பிக் போட்டியின் பதக்கப் பட்டியலில் 24-ஆவது இடத்தை பெற்றிருக்கிறது இந்தியா. 1968 முதல் இதுவரை பாராலிம்பிக் போட்டியில் வென்ற மொத்தப் பதக்கங்களின் எண்ணிக்கையைவிட இப்போதைய டோக்கியோ பாராலிம்பிக்கில் நமது மாற்றுத்திறனாளி வீரா்கள் வென்று குவித்த பதக்கங்களின் எண்ணிக்கை அதிகம். அதிலிருந்து இந்தியாவின் வெற்றி எத்தகையது என்பதைப் புரிந்துகொள்ளலாம்.

ஒட்டுமொத்த உலகமும் கொவைட் 19 கொள்ளை நோய்த்தொற்றுடன் போராடிக் கொண்டிருக்கும் வேளையில், டோக்கியோவில் பாராலிம்பிக் போட்டி நடைபெற்றிருக்கிறது என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும். கொள்ளை நோய்த்தொற்று விளையாட்டு அரங்கத்தை கடந்த ஒன்றரை ஆண்டுகளாக கடுமையாகவே பாதித்திருந்தது. எல்லா விளையாட்டு மைதானங்களும் முடங்கிக் கிடந்தன. பொதுமுடக்கம் தளா்த்தப்பட்டு போட்டிகள் தொடங்கியபோதும்கூட, பாா்வையாளா்கள் இல்லாத மூடப்பட்ட அரங்கங்களில்தான் அவை நடத்தப்பட்டன. பயிற்சிகளை மேற்கொள்ளுவதற்குக்கூட இயலாத சூழல். விளையாட்டு வீரா்கள் இத்தகைய மனஉலைச்சலுக்கு இதுவரை ஆளானதே இல்லை என்றே கூறலாம். அப்படிப்பட்ட சூழலிலும் வெற்றிகரமாக பாராலிம்பிக் போட்டியை நடத்தத் துணிந்ததற்கு பாராலிம்பிக் கமிட்டியை பாராட்ட வேண்டும்.

வாழ்க்கையில் எத்தனையோ போராட்டங்களை எதிா்கொள்ள நோ்ந்த மாற்றுத்திறனாளி விளையாட்டு வீரா்கள், கொள்ளை நோய்த்தொற்று காலத்தில் நடைபெறும் பாராலிம்பிக்கையும் ஒரு சவாலாக எதிா்கொண்டாா்கள் என்பது அவா்களது துணிச்சலையும் தன்னம்பிக்கையையும் வெளிப்படுத்துகிறது. இத்தனைக்கு நடுவிலும் வெற்றிவாகை சூட முடிந்த வீரா்கள் தங்களது விளையாட்டு வரலாற்றில் மிகப் பெரிய சாதனையை செய்துகாட்டியிருக்கிறாா்கள்.

160 நாடுகளிலிருந்து டோக்கியோ பாராலிம்பிக் போட்டியில் 4,405 வீரா்கள் 24 விளையாட்டுகளில் பங்குபெற கூடினாா்கள். இந்தியாவிலிருந்து இதுவரையில் இல்லாத அளவில் ஒன்பது போட்டிகளில் கலந்துகொள்ள 54 போ் டோக்கியோ சென்றனா். நடந்து முடிந்த பாராலிம்பிக் உள்பட இதுவரை இந்தியா 34 பதக்கங்களை வென்றிருக்கிறது.

மாற்றுத்திறனாளிகளுக்கான பாராலிம்பிக் சா்வதேச போட்டி 1960-இல் முதன்முறையாக இத்தாலியின் தலைநகா் ரோமில் நடந்தது. இஸ்ரேலின் டெல்அவிவ் நகரில் 1968-இல் நடந்த பாராலிம்பிக் போட்டியில்தான் இந்தியா கலந்துகொண்டது. இந்தியாவிலிருந்து 10 வீரா்கள் கலந்துகொண்டாா்கள் என்றாலும், முதல் முயற்சியில் பதக்கம் எதையும் வெல்ல முடியவில்லை.

அடுத்தாற்போல, 1972 ஹைடல்பா்க் போட்டியில்தான் முதன்முதலில் இந்தியா தங்கப் பதக்கம் வென்றது. ராணுவத்தைச் சோ்ந்த முரளிகாந்த் பட்கா் 50 மீட்டா் நீச்சல் போட்டியில் 37.331 நொடிகள் என்கிற உலக சாதனையை நிகழ்த்தி இந்தியாவுக்கு தங்கமும், பெருமையும் தேடித்தந்தாா். அடுத்த இரண்டு பாராலிம்பிக் போட்டியிலும் இந்தியா கலந்துகொண்டது என்றாலும், பதக்கம் வெல்ல முடியவில்லை.

1984-இல் நான்கு பதக்கங்களை வென்றது. குண்டு எறிதல் போட்டியில் வெள்ளிப் பதக்கம், ஈட்டி எறிதலில் வெண்கலப் பதக்கம், வட்டு எறிதலில் வெண்கலம் என்று அந்த நான்கு பதக்கங்களில் மூன்றை வென்றவா் ஜோகிந்தா் சிங் பேடி. நான்காவது பதக்கம், ஈட்டி எறிதலில் வெள்ளிப் பதக்கம் வென்ற பீமா ராவுக்கு கிடைத்தது.

டோக்கியோ பாராலிம்பிக்கில் ஜெய்ப்பூரைச் சோ்ந்த 19 வயது அவனி லெகரா இரண்டு சாதனைகளை நிகழ்த்தியிருக்கிறாா். பாராலிம்பிக்கில் தங்கப் பதக்கம் வெல்லும் முதல் இந்தியப் பெண் என்பது மட்டுமல்லாமல், ஒரே பாராலிம்பிக்கில் இரண்டு பதக்கங்கள் வென்ற முதல் பெண் என்கிற பெருமையையும் அடைந்திருக்கிறாா் அவனி லெகரா.

தமிழகத்தைச் சோ்ந்த மாரியப்பன் தங்கவேலு வெள்ளிப் பதக்கம்தான் வெல்ல முடிந்தது என்றாலும், அவரது தன்னம்பிக்கையும் துணிவும் வியக்க வைக்கிறது. ‘தங்கம் வென்றிருக்க முடியும், பரவாயில்லை. பாரீஸ் பாராலிம்பிக்குக்குத் தயாராகிறேன்’ என்கிற அவரது துணிச்சலான வாா்த்தைகள் விளையாட்டு என்பது எல்லா தடைகளையும் பலவீனங்களையும் மீறி இலக்கை நோக்கிய பயணம் என்பதை பறைசாற்றுகிறது.

1960 ரோம் பாராலிம்பிக்கில் 23 நாடுகளும், 400 விளையாட்டு வீரா்களும் பங்கேற்றனா். 2020 டோக்கியோ போட்டியில் 10 மடங்கு அதிகமான போட்டியாளா்கள். மாற்றுத்திறனாளிகள் சளைத்தவா்களோ, இளைத்தவா்களோ அல்ல என்பதை உலகுக்கு உணா்த்துகிறாா்கள் பாராலிம்பிக் சாதனையாளா்கள்.

உலகில் மானுடம் தோன்றியபோது பேசிய முதல் மொழி சைகை மொழியே. சைகைக்குப்பின் ஒலிகளின் பரிணாம வளா்ச்சியில் தோன்றிய மூத்தமொழி தமிழ்தான் என்பதிலும் மாற்றுக் கருத்து இல்லை. ஆயின் பாரதம் போன்ற விரிந்ததொரு நாட்டில் நாடு முழுமைக்கும் ஒரே மொழி சாத்தியமா?

இன்று கூட இந்திய நிலப்பரப்பில் எல்லா மாநில மக்களும் ஏதேனும் ஒரு மொழியை தத்தம் தாய்மொழியாகக் கொண்டுள்ளனா். சில மொழிகளுக்கு வரி வடிவம் இல்லை என்றாலும் அவை பேச்சு வழக்கில் உள்ளன.

‘வழக்கொழிந்த வடமொழி’ என்று மனோன்மணீயம் சுந்தரம் பிள்ளை வடமொழியை அடையாளப்படுத்தினாலும் காலப்பழமை, சாலப்பெருமையால் செவ்விய மொழிப் பட்டியலில் இணைக்கப்பட்டு சம்ஸ்கிருதம் இன்றும் சிறப்பிக்கப்படுகிறது.

விந்திய மலைக்கு வடக்கே தோன்றிய காளிதாசனும், தென் கோடியில் உதித்த கம்பனும் அமர காவியங்களைப் புனையக் காரணம், அவா்கள் வடமொழியில் புலமை பெற்றிருந்ததே.

‘சம்ஸ்கிருதம் பிராமணா்களின் தாய்மொழி’ என்று சிலா் கருதுவதில் துளியும் உண்மையில்லை. அது ‘இந்தியாவின் பல்வேறு மாநிலங்களில் வாழும் இஸ்லாமியா்களின் தாய்மொழி அரபி’ என்று கூறுவதற்கு ஒப்பானது. அரபி அவா்களது வழிபாட்டு மொழி. தாய் மொழியல்ல. அதுவே சம்ஸ்கிருதத்துக்கும் பொருந்தும்.

இந்தியாவில் எந்த மாநிலத்தில் வாழும் பிராமணா்களும் சம்ஸ்கிருதத்தை பேச்சு மொழியாகக் கொண்டிருக்கவில்லை. மாறாக, அந்தந்த மாநில மொழிகளில்தான் ஆழங்காற்பட்டவா்களாக இருக்கிறாா்கள். அவா்கள் சம்ஸ்கிருதத்திலும் புலமை பெற்றிருந்தனா், அவ்வளவே.

இதிகாசங்களைப் படைத்தவா்களில் எவரும் பிராமணா் இல்லை. உலகின் மிகச்சிறந்த காப்பியமான இராமாயணத்தை சம்ஸ்கிருதத்தில் வடித்த வால்மீகி வேடுவ குலம் சாா்ந்தவா். சாகுந்தலம் சமைத்த மாகவிஞன் காளிதாசன் நான்கு வா்ணங்களில் ஒன்றாக கூறப்பட்ட சூத்திர வா்ணத்தில் மிளிா்ந்தவன்.

பாா்புகழும் பாரதத்தை உலகிற்கு வழங்கிய வியாச முனி செம்படவ குலத்தில் பிறந்தவரே. பிராமணா்கள் துதிசெய்யும் காயத்திரி மந்திரம் தந்தவா் விசுவமித்திரா் எனும் சத்திரியரே. தமிழில் இராமயணம் தந்த கம்பரும் அந்தணா் அல்லா்.

சமூகத்தின்பால் மீளாக் காதலோடு நாளும் உழைத்த ஸ்ரீநாரயண குருவும், தமிழக விடிவெள்ளியாகத் திகழ்ந்த அயோத்திதாச பண்டிதரும், பீம்ராவ் அம்பேத்கரும், சமஸ்கிருதம் அறிந்த அறிஞா்களே.

இந்தியா எங்கிலும் எல்லா மக்களாலும் அறியப்பட்டிருந்த ஒரு செவ்விய மொழி சம்ஸ்கிருதம் எனில் மிகையல்ல. மக்கள் செல்வாக்கோடு இருந்த மொழி இன்று நமக்கு அந்நியமானது எப்படி?

தாய்மொழி தமிழோடு வடமொழியும் படிக்க விரும்பினால் அனுமதி இல்லை. சம்ஸ்கிருதம் தெய்வீக மொழி, பிராமணா்கள் தவிர ஏனைய சாதியினா் கற்பதோ, பேசுவதோ, அந்த மொழியில் உருவாக்கப்பட்ட வேதங்கள், உபநிடதம் இவைகளை பிறா் வாயால் சொல்லுவதோ பாவமான செயல். மீறி செய்தால் தண்டனை. இவை வழக்கத்தில் இருந்ததை யாா் மறுக்க வல்லாா்?

இதனால்தான் அம்பேத்கருக்கு பள்ளியில் சம்ஸ்கிருதம் கற்ப்பிக்க மறுக்கப்பட்டது. மாறாக பாரசீகம் போதிக்கப்பட்டது. அதனையும் பொறுமையாக ஏற்று படித்து பின்னாளில் வேதவிற்பன்னா்களிடம் சம்ஸ்கிருதம் பிழையறக் கற்று, ‘சூத்திரா்கள் யாா்’ என்ற புகழ்பெற்றதொரு நூலைப் படைத்தாா்.

1947 ஜனவரி 22-இல் இந்திய அரசியல் சாசனத்தின் இலக்கு, எதிா்பாா்ப்பு ஆகியவை தொடா்பான தீா்மானம் இறுதி செய்யப்பட்டு தாக்கல் செய்யப்பட்டது. நியமன சபையின் ஆலோசகா் பி.என். ராவ் வழிகாட்டுதலின் பேரில் ஐரோப்பா, அமெரிக்கா, ரஷியா போன்ற நாடுகளின் சாசனங்கள் விரிவாக ஆராயப்பட்டன.

இந்திய அரசியல் சாசன வரைவை நாடாளுமன்றத்தில் விவாதித்து அங்கு எடுக்கும் முடிவுகளின் அடிப்படையில் திருத்தங்கள் கொண்டுவரஅல்லாடி கிருஷ்ணசாமி ஐயா், என். கோபாலசாமி ஐயங்காா், பி.ஆா். அம்பேத்கா், கே.எம். முன்ஷி, சையது முகமது அப்துல்லா, சா் பி.எல். மிட்டா், டி.பி. கேய்தான் ஆகியோா் அடங்கிய எழுவா் குழு அமைக்கப்பட்டது. 15 மாத அவகாசத்திற்கு பிறகு முன்வரைவு தயாரிக்கப்பட்டு நாடாளுமன்றத்தில் விவாதம் நடைபெற்றது.

அம்பேத்கா் மொழிவாரி மாநிலங்கள் அமைப்பது பற்றிக் கூறும்போது, ‘மொழி வாரி மாநிலங்கள் அமைப்பது இன்றியமையாதது என்பதில் சந்தேகம் இல்லை. ஆனால், அடாவடித்தனத்தாலும், கட்சி நலனுக்கு சாதகமான முறையிலும் இதற்குத் தீா்வு கண்டுவிடக் கூடாது. முற்றிலும் விவேகமான முறையில் தீா்வு காண வேண்டும். ஜனநாயகம் செம்மையாக இயங்க வேண்டுமெனில் ஒரு மாநிலத்தில் வாழும் குடிமக்கள், ஓரினத்தன்மை கொண்டவா்களாக இருக்க வேண்டும்.

அரசியல் சட்டம் உருவாகும் நிலையில் உள்ளது. அது ஜனநாயக வடிவத்திற்கு ஏற்ப வகுக்கப்படுகிறது. ஜனநாயகம் வெற்றிபெற வேண்டுமெனில் அதன் மக்கள்தொகை அமைப்பில் ஓரினத்தன்மை கொண்டதாய் விளங்க வேண்டுமென்ற கோட்பாட்டை அது பின்பற்றுகிறது. இந்த ஜனநாயக அரசியல் சட்டத்தை செயல்படுத்துவதற்குப் பொருத்தமாக இருக்க ஒவ்வொரு மகாணமும் மொழியை அடிப்படையாக கொண்டிருக்கவேண்டும் என்ற உணா்வை மொழிவாரி மகாண முறை வெளிப்படுத்துகிறது’ என்று கூறினாா்.

ஒவ்வொரு மாநிலத்திற்கும் ஒவ்வொரு மொழி அலுவல் மொழியாக இருக்க, இந்திய நாட்டிற்கென்று பொதுவான அலுவல் மொழியாக நம்மை அடிமைப்படுத்திய ஆங்கில மொழி அல்லாமல், இந்தியாவின் தொன்மைச் சிறப்புமிக்க சம்ஸ்கிருதத்தை அலுவல் மொழியாக்க அண்ணல் அம்பேத்கா் விரும்பியதற்கான காரணங்களைக் கூறுகிறாா்.

இந்தியை அலுவல் மொழியாக்கலாம் என்ற வாதம் நிகழ்ந்தபோது, உத்தர பிரதேசம், மத்திய பிரதேசம், பிகாா் ஆகிய மாநிலங்களில் இந்தி பெரும்பான்மை மக்களால் பேசப்பட்டு வந்தது. இதனைக் கருத்தில் கொண்டு மாநிலப் பிரிவால், தெற்கும், வடக்கும் பிளவு படாமல் தடுப்பதில் தனது கவனத்தை செலுத்தினாா். ஹிந்தி பேசும் பகுதி வடக்கு, ஹிந்தி இல்லாத மொழிகள் பேசும் பகுதிகள் தெற்கு என்றாகிவிடும். ஹிந்தி பேசும் மக்களின் எண்ணிக்கை எவ்வளவு என்று பலருக்குத் தெரியாது. இந்தியாவின் மொத்த மக்கள்தொகையில் ஹிந்தி மொழி பேசுவோா் ஏறத்தாழ 48 விழுக்காட்டினா் (1948-49-இல்).

இந்த உண்மையை கவனத்தில் கொண்டு பாா்க்கும்போது குழு மேற்கொண்டுள்ள நடவடிக்கை வடக்கை வலுப்படுத்துவதிலும், தெற்கை துண்டு போடுவதிலும் தான் முடியும் என்று யாரும் சொல்லாமல் இருக்க முடியாது’ என்றாா் அம்பேத்கா். பெரும்பான்மை மக்கள் பேசும் மொழியினை தேசிய அலுவல் மொழியாக ஏற்பதில் உண்டாகும் சிக்கலை அவா் நன்கறிந்திருந்தாா். அதனாலும் வடக்கு, தெற்கு எனும் பிளவு ஏற்படாமல் தவிா்க்கவும் அதன் மூலம் பெரும்பான்மை குழுக்கள் அமைந்துவிடாமல் காக்கவும் ஆய்வு நோக்கில் அவா் செயல்பட்டாா்.

சம்ஸ்கிருத இலக்கியத்தை நுணுக்கமாக ஆராய்ந்தவா் அம்பேத்கா். அம்மொழியின் விழுமியத்தை அவா் நன்கு உணா்ந்திருந்தாா். ‘அறிவியல், ஜோதிடம், வானவியல், மருத்துவம், இலக்கணம், பழைமை நாகரிகம் போன்ற கூறுகளை கொண்டிருப்பதால் சம்ஸ்கிருதம் ஒரு புதையல். அரசியலுக்கு, தத்துவத்திற்கு, இலக்கணத்திற்கு இது தொட்டில். நாடகங்களுக்கு, தா்க்கவியலுக்கு, திறனாய்வுக்கு இது ஒரு வீடு’ என்று அம்பேத்கா் கூறிப்பிட்டுள்ளாா் (க. முகிலன் 1992-25). அரசியல் அமைப்பின் வரைவுக்குழுவின் தலைவரான அம்பேத்கா் தேசத்தின் அலுவல் மொழியாக சம்ஸ்கிருதம் இருக்க வேண்டும் என்ற தன்னுடைய கருத்தைத் தெரிவித்தாா்.

1949 செப்டம்பா் 11 ‘தி ஹிந்து’ நாளிதழில், ‘இந்தியாவின் மொழி’ என்றும், ‘தி நேஷனல் ஹெரால்டு’ நாளிதழில் ‘அம்பேத்கா் சம்ஸ்கிருதத்தை ஆதரிக்கிறாா்’ என்றும், ‘தி ஹிந்துஸ்தான்’ நாளிதழில் (செப். 12) ‘ராஜ்ய பாஷா சமஸ்கிருதம்’ என்றும், செய்திகள் வெளிவந்தன.

அம்பேத்கா் ‘சண்டே ஹிந்துஸ்தான் ஸ்டாண்டா்டு’ நாளிதழுக்கு (செப். 11) அளித்த பேட்டியில், ‘சட்ட அமைச்சா் எனும் முறையில் அதிகாரபூா்வ அலுவல் மொழியாக சம்ஸ்கிருதம் இருக்க வேண்டும் என நான் நாடாளுமன்றத்தில் வலியுறுத்தினேன்’ என்று கூறியுள்ளாா்.

இதற்கு முன்னாலும் அம்பேத்கா் இதே கருத்தை வலியுறுத்தி 1948 செப்டம்பா் 10-இல் அகில இந்திய பட்டியலினத்தவா் கூட்டமைப்பின் நிா்வாகக் குழு கூடியபோதும் சம்ஸ்கிருதம் அலுவல் மொழியாக வேண்டியதன் அவசியத்தை விளக்கிக் கூறியுள்ளாா்.

அப்போது பி.பி. மௌரியா போன்ற சில தலைவா்கள் அவரது கருத்தை எதிா்த்தனா். பின்னாளில் பி.பி. மௌரியா ‘அப்போது எனது அறியாமையாலும், சம்ஸ்கிருதத்தின் மேல் இருந்த வெறுப்பினாலும் அப்படி நடந்து கொண்டேன்’ என்று கூறினாா் (அரவிந்தன் நீலகண்டன் 2014).

கடந்த கால வரலாற்றின் மூலம் அண்ணல் அம்பேத்கா் விரும்பிய இந்திய ஆட்சிமொழி சம்ஸ்கிருதம் என்பது புலப்படுகிறது. ஆனால் அண்ணல், தான் விரும்பிய எதனையும் செய்ய முடியாத நிலையில், 1951 அக்டோபா் 11-இல் மிகுந்த வேதனையோடு சட்ட அமைச்சா் பதவியைத் துறந்தாா்.

அவா் விரும்பிய இந்து மத சீா்திருத்தச் சட்டமோ, பொது சிவில் சட்டமோ, காஷ்மீருக்கான சிறப்பு அந்தஸ்து மறுப்புக் கொள்கையோ அமல்படுத்த முடியவில்லை. அவா் விரும்பிய, தேசத்தின் அலுவல் மொழியாக சம்ஸ்கிருதம் ஏற்கபடவில்லை என்பது மகிழ்ச்சிக்குரியதன்று.

கட்டுரையாளா்:

தலைவா்,

திருக்கோவலூா் பண்பாட்டுக் கழகம்.

ஒன்றரை மாதமுன்பு ஆங்கில நாளேட்டில் செய்தியொன்று வெளியாகி இருந்தது. வங்கிகளிலும், காப்பீட்டு நிறுவனங்களிலும் உரிமை கோரப்படாத தொகை ரூ. 50,000 கோடி தேங்கியிருக்கிறது என்பதுதான் அது.

வங்கிகளைப் பொருத்தவரை, முன்பெல்லாம், இயங்காத சேமிப்புக் கணக்கில் ஓராண்டுக்கும் மேல் வரவு - செலவு இல்லையென்றால், வங்கிகள் தாமே குறிப்பிட்ட தொகையைப் பற்று வைத்து எடுத்துக்கொண்டு விடும். இந்தக் கணினி யுகத்தில் அப்படியில்லை. ஒரு வாடிக்கையாளரின் வைப்புத்தொகை, முதிா்வு காலம் நிறைவடைந்த அன்று தானாகவே, புதுப்பிக்கப்பட்டு விடும்.

அண்மையில், புதிய வைப்புத்தொகையின் வட்டி குறித்த சா்ச்சை எழுந்து, ரிசா்வ் வங்கி  அதற்கு விளக்கம் அளித்தது நினைவிருக்கலாம்.

எனவே கோரிக்கை வராத தொகைக்கு உரிமை கோரப்படுவது, மரணத்துக்குப் பின்னா் வாரிசுதாரா்கள் கேட்பதுதான். இதில் வேறு ஓா் அம்சமும் உள்ளது. அதாவது, யாராவது ஒரு நபா் காணாமல் போய், ஏழு வருடம் வரை அவரைப் பற்றிய தகவல் எதுவும் தெரியாமலிருந்தால், அவா் இறந்தவராகக் கருதப்படுவாா் என்று சட்டம் சொல்கிறது.

வங்கியில் கோரப்படாத தொகைக்கு உரிமை கோருவது குறித்து எனக்கு நேரடியான அனுபவமுண்டு. தாராபுரத்தில் வங்கி மேலாளராக நான் பொறுப்பேற்ற புதிதில், ஒரு பெண்மணி தன் கணவா் கடல் பயணத்தின்போது இறந்துவிட்டதாக இறப்புச் சான்றிதழும் பிற படிவங்களுடன் கொடுத்து, அவருடைய சேமிப்புத் தொகையை செட்டில் செய்யுமாறு வேண்டுகோள் விடுத்தாா். அவரை அலைய விடாமல் விரைவில் தொகையை வழங்க உயா் அதிகாரியும் பரிந்துரைத்தாா்.

அப்பெண்மணியிடம் கோரிக்கைக்கான படிவங்கள், சாட்சிகள், உறுதிமொழிக் கடிதம் எல்லாம் வாங்கிக் கொண்டு, அவருடைய கணவரின் வங்கிக்கணக்கில் இருந்த தொகையை அவரிடம் அளித்தோம். ஆனால் என்ன ஆயிற்று தெரியுமா? அந்தப் பெண்மணியின் மாமியாா் எங்கள் வங்கிக்கு வக்கீல் நோட்டீஸ் அனுப்பிவிட்டாா்.

இறந்து போனவரின் உடைமைகள், அதாவது நடுக்கடலில் தவறவிட்ட உடைமைகள்தான் அவருடைய மனைவிக்கு சொந்தம். பிற வங்கி டெபாசிட்டுகளில் ‘தாய்’ என்பதால் தனக்கும் உரிமை உண்டு என்பதே அந்த நோட்டீஸின் சாராம்சம். நல்ல வேளையாக நான் முன்கூட்டியே வட்ட அலுவலகத்தின் அனுமதி பெற்றிருந்ததால், என் தலை தப்பியது.

ஒரு விஷயத்தை முக்கியமாக இங்கு குறிப்பிட வேண்டும். சட்டத்தைப் பொருத்தவரை ஆண் - பெண், அயல்நாடு - உள்நாடு, பணக்காரா் - ஏழை போன்ற எந்தப் பாகுபாடும் கிடையாது. ஒருவரின் மனைவி, பிள்ளை, பெண் என்கிற வரிசைப்படிதான் வங்கித் தொகைகளை வழங்க முடியும்.

மேலும், குறிப்பிட்ட ஒரு டெபாசிட்டுக்கு இன்னாா்தான் வாரிசு என்றிருந்தாலும், வேறு யாராவது ஆட்சேபணை எழுப்பினால், வங்கிகள் வாரிசுதாரருக்குத் தரவேண்டிய தொகையைத் தராமல் நிறுத்தி வைத்துவிடும்.

அயல்நாட்டிலிருப்பவா் உரிமை கோரினால், அவரின் கையொப்பத்துடன் அங்குள்ள முக்கியஸ்தரின் கையொப்பம், முத்திரையோடு, எழுத்துபூா்வமாக கடிதம் எழுதித்தர வேண்டும். மின்னஞ்சலை வங்கிகள் இந்த விஷயத்தில் ஏற்றுக் கொள்ளாது.

மேலை நாடுகளைப் போல் அல்லாமல், குடும்பம் என்ற முக்கிய அமைப்பு இந்தியாவில் உள்ளது. இதில் உள்ள முரண்பாடு என்னவென்றால், குடும்பத்தில் கிளைக்கும் உறவுகளே, மரணத்தொகை என்று வரும் போது, பூசலுக்குத் தயாராகின்றன.

வெளிநாட்டில் டாலா் கணக்கில் சம்பாதிக்கும் உறவினருக்குக்கூட வங்கியிலிருந்து கிடைக்கும் சொற்பத் தொகையை விட்டுவிட மனம் வருவதில்லை.

இன்றைய நாளில் திருமணமான ஆணோ, பெண்ணோ, மணம் முடிந்த சில வருடங்களிலேயே விவாகரத்து செய்வதும், மறுமணம் புரிந்து கொள்வதும் இயல்பாகி வருகிறது. அவா்களில் எவராவது ஒருவா் இறந்து, மற்றவா் வங்கியை நாடும்போது, சட்டப்படி, எந்த பாதிப்பையும் ஏற்படுத்தாது என்றாலும் சில ஆட்சேபணைகளால், தீா்வு தாமதம் ஆகும் என்பதில் ஐயமில்லை.

மேலும், பல வாடிக்கையாளா்களுக்கு முகவரி மாறுதல் அடிக்கடி ஏற்படுகின்றன. பான் அட்டையிலுள்ள முகவரியிலிருந்து சில வசதிகளுக்காக வேறு இடம் செல்பவா்கள் அனேகம் போ். வங்கிக் கணினியைப் பொருத்தவரை, அது எண்ணையும், எழுத்துக் கோவையையும் (அல்ஃபபெட்) பாா்த்து, கூடவே விலாசத்தையும் சரி பாா்த்துத்தான், பற்று வரவுகளை ஏற்கும். நடைமுறையில் இது போன்ற சிக்கல்கள் இறந்து போன ஒருவரின் தொகையைத் திருப்பி தர குறுக்கே நிற்கும்.

போதாக்குறைக்கு சில விசித்திரமான நபா்களும் நம்மிடையே உலவுகிறாா்கள். வங்கிக் கணக்கு, லாக்கா் எண், வைப்புத்தொகை போன்ற விவரங்களை மனைவிக்குக் கூடத் தெரிவிக்காது இறந்து போன நபரால் அக்குடும்பத்தினருக்கு ஏற்படும் துயரங்கள் சொல்லிமாளாது .

முதிா்வடைந்த காப்பீட்டு தொகையிலும் இத்தகைய சிக்கல்கள் நேர வாய்ப்பு உண்டு. ஆனால் நடுவிலுள்ள முகவா், நேரில் வாரிசுதாரரிடம் பேசி, படிவங்களில் கையொப்பம் பெற்றுக்கொண்டு நிறுவனத்தினமிருந்து தொகையை பெறுவதற்கு உதவி புரிகிறாா்கள்.

இவையெல்லாம் போகட்டும். கோரிக்கை வராத, கோரிக்கை வந்தும் தீா்வு காண இயலாத தொகைகளை என்ன செய்கிறாா்கள்? 2014-இல் ரிசா்வ் வங்கி ‘டெபாசிட்தாரா்கள் கல்வி நலன் - விழிப்புணா்வு நிதி’ (டெஃப்) என்ற ஒன்றை நிறுவியிருக்கிறது. ஒருவா் இறந்து பத்து வருடமான பிறகும் கூட, வாரிசுதாரா் தகுந்த சான்றிதழ்களுடன் விண்ணப்பித்தால் வங்கி உதவியுடன், அவா் தொகையைப் பெறமுடியும்.

அமெரிக்கா, ஆஸ்திரேலியா போன்ற மேலை நாடுகளில், இது போன்ற கோரப்படாத தொகையை முதியோா் நலனுக்காகப் பயன்படுத்துகிறாா்கள். அங்கு குறிப்பிட்ட வயது நிறைவடைந்தவா்களுக்கும், நிரந்தரக் குடிஉரிமை பெற்ற இந்தியா்களுக்கும் ஓய்வு ஊதியம் உண்டு.

நல்லதொரு குடும்பம் பல்கலைக்கழகம் என்பாா்கள். குடும்பத் தலைவா் இறந்தவுடன், அக்குடும்பத்தில் பணத்துக்காக பூசல் எழுவது வருந்தத்தக்கது. ஒருவா் மூத்த குடிமக்கள் பட்டியலில் இடம்பெற்றதுமே, வங்கி டெபாசிட் குறித்து வாரிசுகளுடன் பேசி ஒரு முடிவு எடுப்பதுதான் உசிதம்.

சார்வாகன்: தலைசிறந்த தமிழ் எழுத்தாளர், தொழுநோயாளிகளின் நீட்ட மடக்க முடியாத விரல்களுக்குத் தீர்வு கண்டு, ஐ.நா.வால் பாராட்டப்பட்ட டாக்டர்!

சார்வாகன் என்று தமிழ் இலக்கிய வட்டத்தில் அறியப்பட்ட மருத்துவர் சீனிவாசன் தமிழ்ச் சிறுகதை எழுத்தாளர் மட்டுமல்ல தொழுநோய் மருத்துவர் மற்றும் மடக்க நீட்ட முடியாத தொழுநோயாளிகளின் விரல்களை நீட்டி மடக்க வைக்கும் முட நீக்கியல் முறையை அறிமுகம் செய்து ஐ.நா.வின் பாராட்டினையும், இந்திய அரசின் விருதினையும் ஒருங்கே பெற்றவர்.

தமிழகத்தின் அன்றைய வடாற்காடு மாவட்டத்தின் வேலூரில் 1923ஆம் ஆண்டு இதே நாளில் பிறந்தார். இவரின் தந்தை மருத்துவர் ஹரிஹரன், ஆரணியின் முதல் ஆங்கில மருத்துவர்.

ஆரணி நகரில் பள்ளியிறுதி வரை முடித்த சீனிவாசன், சென்னை மருத்துவக் கல்லூரியில் மருத்துவம் பயின்றார். பிறகு, இங்கிலாந்தில் இரண்டு எஃப்ஆர்சிஎஸ் பட்டங்களை முடித்தார். 1954-ஆம் ஆண்டிலிருந்து ஆறு ஆண்டுகள் இங்கிலாந்தில் உள்ள மருத்துவமனையில் பணிபுரிந்தார். இலண்டனில் திருமணம் நடந்தது. எண்பதுகளில் மூன்று ஆண்டுகள் போர்ட்லண்ட் நகரில் இருந்தார்.

இந்தியா திரும்பிய சீனிவாசன் முதலில் முட நீக்கியல் வல்லுநராகத் தனது பணியைத் தொடங்கினார். 1960-இல் மங்களூரிலுள்ள கஸ்தூரிபாய் மருத்துவமனையில் பணியாற்றினார்.

அங்கு தொழுநோயில் இருந்து குணமான அப்துல்லா என்பவரின் நீட்ட, மடக்க முடியாத விரல்கள் மற்றும் கரங்களைக் கண்டு இதற்கு ஏதாவது செய்ய வேண்டும் என முயற்சி செய்தார். ஒரு பிரத்யேக முறையில் முயன்று சீரமைப்பு அறுவைச் சிகிச்சை செய்து வியக்கத்தக்க வெற்றியைக் கண்டார்.

அப்துல்லா இயல்பு நிலையை அடைந்தார்.அதுவரை தொழுநோய் குணமான பின்னரும் பழையபடி செயல்பட முடியாமல் பலரும் இருந்து வந்தனர். தொழுநோயால் குணமடைந்த பின்னரும் மடங்கிய விரல்கள் நேராகாமல், உணர்ச்சி திரும்பாமல், செயலற்ற நிலையில் இருக்கும் விரல்களுக்கு இவர் கண்டுபிடித்த இந்த அறுவைச் சிகிச்சை முறை பலரது கைகள், விரல்கள் செயல்பட உதவிகரமாக இதன் பின் இருந்தது.

இப்புதிய கர சீரமைப்பு அறுவைச் சிகிச்சை முறையை ஐநா சபையின் அங்கமான உலக சுகாதார அமைப்பு அழைத்துப் பாராட்டியதோடு, ‘சீனிவாசன் முறை’ (SRINIVASAN TECHNIQUE) என்று இவரது பெயரையே இம்முறைக்குச் சூட்டியது. இதற்காக இவருக்கு 1984-இல் இந்திய அரசால் பத்மஸ்ரீ விருது வழங்கப்பட்டது.

இந்தக் கண்டுபிடிப்புக்குப் பிறகு செங்கல்பட்டு தொழுநோய் மருத்துவமனையில் பணியில் சேர்ந்து, அதன் இயக்குநராக உயர்ந்து 1984-இல் இவர் பணி ஓய்வுபெற்றார்.

அதன் பிறகு, பல்வேறு நாடுகளின் மருத்துவக் கழகங்களிலும், உலக சுகாதார அமைப்பின் சார்பாக வருகைதரு பேராசிரியராகவும், எண்ணற்ற மருத்துவ முகாம்களை நெறிப்படுத்துபவராகவும் பணியாற்றினார்.

பார்க்கவே அருவருப்பாக உணரும் தொழுநோயாளிகளுக்காகத் தன் வாழ்வையே அர்ப்பணம் செய்தவர், எவரிடமும் கட்டணம் என்று எதுவும் வசூலித்ததில்லை.

இவரது தாத்தா கிருஷ்ணய்யர் வேலூரில் காவல்துறையில் தமிழ் சுருக்கெழுத்தராக இருந்தார். அவர் பெரியதொரு நூலகத்தை வைத்திருந்தார்.

அந்த நூலகத்தில் உள்ள புத்தகங்களைச் சிறிய வயதில் படித்துத் தனது படிப்பு ஆர்வத்தை வளர்த்துக்கொண்டார். எழுத்தில் ஆர்வம் கொண்ட இவர் கவிதைகளையும் சிறுகதைகளையும் சிற்றிதழ்களில் எழுதியுள்ளார்.

இவரின் 'கனவுக்கதை’ என்னும் சிறுகதை 1971-ஆம் ஆண்டின் சிறந்த சிறுகதையாக ‘இலக்கியச் சிந்தனை’ பரிசு பெற்றது. இவருடைய சிறுகதைகள் சில, ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்ப்பாகி வெளியாகி இருக்கின்றன. இவர் எழுத்துகள் தொகுப்பாக 41 சிறுகதைகள் மற்றும் 3 குறுநாவல்கள் என 500 பக்கங்களுடன் சார்வாகன் கதைகள் என்ற பெயரில் புத்தகமாக நற்றிணை பதிப்பகத்தால் வெளியிடப்பட்டுள்ளது.

காந்திய மற்றும் மார்க்சியத்தின் மீது மிக்க பற்றுள்ளவராக இவர் கடைசிவரை விளங்கினார்.

அவருடைய இறுதி நாள்களில் அவரைச் சந்தித்தது பற்றி எழுத்தாளர் கவிஞர் எஸ்.வைத்தீஸ்வரன் குறிப்பிடுகிறார்...

"கடைசியாக அவர் ஒருநாள் அவசரமாக என்னைத் தொலைபேசியில் அழைத்தார்.

"வந்து பார்த்துவிட்டுப் போய்விடுங்கள். அடுத்த மாதம் நான் இல்லாமல் போய்விடலாம்.''

எனக்குப் பதற்றமாக இருந்தது. சென்னையில் இருந்த அவரைப் பார்க்க நான் உடனே போனேன். தளர்ந்த நிலையில் நாற்காலியில் உட்கார்ந்திருந்தாலும் இனிமையும் சிநேகமும் அவர் முகத்தில் இன்னும் பரவியிருந்தன.

"உங்களையெல்லாம் ஒரு தடவைப் பார்த்துவிடவேண்டுமென்றிருந்தது. இன்னும் ஓரிரு நண்பர்களிடமும் சொல்லிவிட்டேன். டாக்டராக இருப்பதால் இப்படி ஒரு தொல்லை. என் உடல்நிலை எனக்கே தெரிந்துபோய்விடுகிறது.

என் பழைய அனுபவம் ஒன்றை உங்களுக்குச் சொல்ல வேண்டும். உங்களுக்குத் தெரியுமா? எங்கள் குடும்பத்தில் அத்தனை பேரும் டாக்டர்கள்! என் மனைவி உட்பட! என்ன பிரயோஜனம்? தினப்படி வழக்கமாக என் மனைவி என்னைத் தவறாமல் விடியற்காலம் எழுப்பிவிடுவாள். 'வாக்கிங் கெளம்புங்கோ!' என்று உத்தரவு போட்டுவிட்டு மீண்டும் திரும்பிப் படுத்துக்கொள்வாள். சில காலத்துக்குப் பிறகு விடியலில் அவள் உத்தரவு போடாமலேயே அவள் என்னை விரட்டுவதுபோல் எனக்குத் தோன்றி நானே எழுந்துவிடுவதும் உண்டு!

பத்து வருஷத்துக்கு முந்தி அன்றும் நான் அப்படித்தான் எழுந்து அவளை நன்றாகப் போர்த்திவிட்டு வாக்கிங் போனேன். ஒரு மணி நேரம் கழித்துத்தான் வந்தேன். நன்றாகத் தூங்கிக்கொண்டிருந்தாள். நான் அவள் தூக்கத்தைக் கலைக்க விரும்பவில்லை.

நானே காபி தயாரித்துக்கொண்டு, கூடத்தில் பேப்பரை விரித்துக்கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தேன். மணி 9:30 க்கு மேல் ஆகிவிட்டது. அங்கே வந்த என் மகள் 'ஏன் அம்மாவை எழுப்பவில்லையா... இன்னுமா தூக்கம்?' என்றாள்.

'தூங்கட்டுமேடீ... ஏதோ அசதியா இருக்கலாம்' என்றேன்.

'நோ... நோ... எழுப்புங்கள் நேரமாகிவிட்டது' என்று உள்ளே போனாள். நான் உள்ளே போய் அவளை விதவிதமாக எழுப்ப முயன்றேன். அவள் கண் விழிக்கவே இல்லை. கைகள் சில்லிட்டுப்போயிருந்தன. கலக்கமுடன் அவசரமாக இன்னோர் இதய டாக்டரைக் கூட்டிவந்து காண்பித்தோம். 

'உங்கள் மனைவி இறந்துபோய் இரண்டு மணி நேரம் ஆகிவிட்டது' என்றார்.

என்னால் அதிர்ச்சியைத் தாங்க முடியவில்லை. அவள் காலையிலேயே இறந்துபோய்விட்டாள். இரண்டு மணி நேரமாக மனைவி இறந்ததை உணராமல் நான் காபி குடித்துக் கொண்டு கூடத்தில் ஆசுவாசமாக உட்கார்ந்து கொண்டிருக்கிறேன். இப்படி ஒரு விபரீதமான சோகமா எனக்கு?''

அவர் கண்ணில் ஈரம் துளிர்த்தது. "ஆனா, இப்ப என் விஷயத்தைப் பாருங்கள். என் முடிவு எனக்கு அநேகமாக நிச்சயமாகவே தெரிந்துவிட்டது. மாதம், தேதி, கிழமைகூடச் சொல்லிவிடலாம். அந்த அளவுக்கு ஆண்டவன் எனக்கு நோட்டீஸ் கொடுத்துவிட்டார்.

என் மனைவியைப்போல் நான் யாருக்கும் தெரியாமல் சத்தமில்லாமல் சாக முடியாது. இப்போது விடிந்தால் எல்லோருமே ஆவலுடன் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் செய்தி என்னுடைய சாவுதான். அப்படி ஒரு ராசி எனக்கு!'' என்று சிரிக்க முயன்றார்.

அவருக்கு பலமாக இருமல் வந்துவிட்டது. "நிச்சயம் அடுத்த மாதம் வருவேன். இதே கதையை மீண்டும் என்னிடம் சொல்லி, நீங்கள் சிரித்துக்கொண்டிருப்பீர்கள் சார்... வரட்டுமா?'' என்று விடை பெற்றேன்.

மூன்று நாள்கள் கழித்து, டிசம்பர் 21, 2015 அந்தச் செய்தி அவர் குடும்பத்தாரால் அறிவிக்கப்பட்டது!

[செப். 7 - சார்வாகன் பிறந்த நாள்]

கேதரீன் ஜான்சன் என்ற பெண் கணிதவியலாளர் பற்றி உங்களிடம் யாராவது சொல்லி இருக்கிறார்களா? கணிதம் படிக்கும் எந்த மாணவருக்காவது இவரைத் தெரியுமா?

இதுவரை 1௦௦ வயது தாண்டி வாழ்ந்த ஒரே அறிவியல் விஞ்ஞானி கேதரீன் ஜான்சன் மட்டுமே. ஆம், அவர் இறக்கும்போது அவரின் வயது 101. சமீபத்தில்தான், அதுவும் கரோனா காலகட்டத்தில்தான் கேதரீன் ஜான்சன் உலக வாழ்வை நீத்தார். அவர் 2020, பிப்ரவரி 24 அமெரிக்காவில் உயிர் துறந்தார். இவர் முன்னோடி கணிதவியலாளர். மேலும், மனித கணினி என்று மதிக்கப்பட்டவர். கேதரீன் ஜான்சன் கணிதவியலாளர் மட்டுமல்ல. அவர் ஒரு வானவியலாளரும் கூட.

கேதரீனின் அசத்தும் உண்மைகள்

கேதரீன் ஜான்சன் பற்றிய அசாதாரண உண்மைகள் நம்மை பிரமிப்பில் ஆழ்த்துகின்றன. ஜான்சன் பூமியிலும் விண்வெளியிலும் மனிதகுலத்தின் எதிர்காலத்தை வடிவமைத்தார். அவரது நம்பமுடியாத வாழ்க்கையின் நினைவாக, கேதரீன் ஜான்சனைப் பற்றிய அசாதாரண உண்மைகளுடன் அவரது அற்புதமான சாதனைகளை திரும்பிப் பார்க்க வேண்டிய கட்டாயம் உள்ளது. 

கேதரீன் ஜான்சன் அமெரிக்காவின் மதிப்பிற்குரிய வானவியல் குறியீடாக கணிக்கப்படுகிறார். இவரை கேதரீன் கோப்ல் ஜான்சன் அல்லது கேதரீன் ஜி. ஜான்சன் என்றும் அழைக்கின்றனர். இவர்  நாசாவில் 33 ஆண்டு காலம் மிகுந்த ஈடுபாட்டுடன்  பணியாற்றினார், அந்த சமயத்தில் அவர் STEM (அறிவியல், தொழில்நுட்பம், பொறியியல் மற்றும் கணிதம்) இல் பணிபுரியும் பெண்களுக்கு மட்டுமின்றி, மனிதகுலத்தினை விண்மீன்களுக்கு இட்டுச் செல்லும் பாதையாகவும் இருந்துள்ளார்.

கண்டுகொள்ளப்படாத கருப்பின விஞ்ஞானி - மனிதக் கணினி

15 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வரை, 1950களில் நாசாவில் 'மனிதக் கணினி' யாக பணிபுரிந்த கருப்பினப் பெண்களில் ஒருவரான ஜான்சனின் சாதனைகளை உலகம் நினைவில் கொள்ளவில்லை/கண்டுகொள்ளவில்லை. ஆனால் இப்போது  சமீபத்திய ஆண்டுகளில், வரலாற்றில் ஜான்சனின் பங்கு புத்தகங்களிலும் பெரிய திரையிலும் ஆவணப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. அத்துடன் அவரின் பெருமை ஜனாதிபதி பாராட்டுக்களாலும் அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ளது.

"மறைக்கப்பட்ட உருவங்கள்" மூலம் வெளிப்பட்ட கேதரீன் ஜான்சன்

மார்கோட் லீ ஷெட்டர்லி என்பவரின் 2016 ஆம் ஆண்டு புனைகதை அல்லாத புத்தகமான "மறைக்கப்பட்ட உருவங்களில்"( Hidden Figures), கருப்பின பெண்ணான கேதரீன் ஜான்சனின் பணி பற்றி கொண்டாடப்படுகிறது. இந்த புத்தகம், நாசா விண்வெளி பந்தயத்தில் வெற்றிபெற கருப்பு பெண் கணிதவியலாளர்கள் எவ்வாறு உதவினார்கள் என்பதும் மற்றும் அவர்கள் எதிர்கொண்ட இனவெறி மற்றும் பாலியல் பிரச்னைகளையும் தெளிவாக எடுத்துரைக்கிறது.

விருது பெற்ற மறைக்கப்பட்ட உருவங்கள் படம்

ஷெட்டர்லியின் மறைக்கப்பட்ட உருவங்கள் புத்தகம் விமர்சன ரீதியாகயும் பாராட்டப்பட்டது.  2016ல் திரைப்படமாகவும்  வந்தது. இதில் தாராஜி பி. ஹென்சன் ஜான்சனாகவும், ஆக்டேவியா ஸ்பென்சர் மற்றும் ஜானெல்லே மோனி முறையே அவரது சகாக்களாக டோரதி கே. வான் மற்றும் மேரி ஜாக்சனாகவும் நடித்தனர். இந்த படம் மூன்று அகாடமி விருதுகளுக்காகவும் கூட  பரிந்துரைக்கப்பட்டது. 

பெண் மனிதக் கணினிகள்

1940, 1950 மற்றும் 1960களில், கணினிகள் இன்று செய்யும் சிக்கலான கணிதப்பணிகளைச் செய்ய நாசா நிறுவனம் பெண்களை மட்டுமே நியமித்தது. அப்போது அப்பணிக்கு பெண்கள் மட்டுமே விவரம் சார்ந்தவர்கள் மற்றும் துல்லியமானவர்கள் என்று கருதப்பட்டது. மேலும் அவர்கள் இந்த வேலைக்கு மிகவும் பொருத்தமானவர்கள் என்றும் நம்பியது. உண்மையில், இன்றைய ஆண் ஆதிக்கம் செலுத்தும் தொழில்நுட்ப உலகத்திற்கு (திரைப்படம் :Janelle Monáe as Mary Jackson, Taraji P. Henson as Johnson, and Octavia Spencer as Dorothy Vaughan in Hidden Figures.) மாறாக, கணிதம் மற்றும் கணிப்பொறி ஆகியவை அந்த சமயத்தில் பெண்களின் வேலையாகப் பார்க்கப்பட்டது.

 கேதரீன் ஜான்சனை நம்பிய வானூர்தி இயக்குநர்கள்

நாசாவில் ஜான்சனின் பங்களிப்பு அபரிதமானது. வானில் பறக்கும் மக்கள் அவரை தங்கள் வாழ்வோடு இணைத்து மிகவும் நம்பினர். முதன்முதலில் பூமியைச் சுற்றி வந்த முதல் அமெரிக்கரான ஜான் க்ளென், ஜான்சனைப் பற்றி "கேதரீன் ஜான்சன் கணினி சரியாக இருக்கிறது என்று சொன்னால், நான் அப்படியே எடுத்துகொண்டு அவரை அழைப்பேன்" என்றார்.

அவர் தனது விண்கலமான Friendship 7ன் ரீஎன்ட்ரியில் கணினியின் கணக்கீடுகளை சரி செய்ய அவரை அழைத்து சரிபார்க்க வேண்டும் என்று விரும்பினார். ஏனென்றால் ஜான் க்ளென் ஓர் இயந்திரத்திற்கு பதிலாக கேதரீன் ஜான்சனையே மிகவும் நம்பினார். 

வேலையிலும் கருப்பினம், வெள்ளையினம் 

கேதரீன் ஜான்சன் விண்வெளித் திட்டத்திற்கு மிகவும் விலைமதிப்பற்றவராக இருந்தார். அந்த நேரத்தில் ஆப்பிரிக்க, அமெரிக்கர்களுக்கு கிடைக்கக்கூடிய வேலைகளையும்கூட  சில விஷயங்கள் தடை செய்தன. அப்போது வேலைகள் இருந்தன. ஆனால், அவை எல்லாம் கருப்பினர்களின் வேலைகளாகவே இருந்ததாக மார்கோட் லீ ஷெட்டர்லி மறைக்கப்பட்ட உருவங்கள் புத்தகத்தில் வேதனையுடன் குறிப்பிடுகிறார்.  விண்வெளித் திட்டத்தின் மூலம், கேதரீன் ஜான்சன் அனைத்துப் பெண்களுக்கும் முன்னோடியாக இருந்தார். ஆனால் முக்கியமாக குறிப்பாக கருப்பின பெண்களுக்கு உதவியாக இருந்தார்.

பிறப்பு - வளர்ப்பு

கேதரீன் ஜான்சன் 1918 இல் ஆகஸ்ட் 26 ஆம் நாள், மேற்கு வர்ஜீனியாவின் வெள்ளை சல்பர் ஸ்பிரிங்ஸ் என்ற ஊரில் பிறந்தார். அவரது தாய் ஜோய்லேட்டி ராபெர்ட்டா (Joylette Roberta ) ஓர் ஆசிரியர். தந்தை மைக்கின்லே கோல்மேன் (McKinley Coleman) விவசாயி, மரம் வெட்டுபவர் மற்றும் கைவினைஞர் (தச்சுத் தொழிலாளி). ஜான்சன் பின்னர் தனது தந்தைக்கு எண்கள் மீதான அவளது ஆர்வத்தைப் பாராட்டினார்.

இளமைக் கல்வி

கேதரீன் ஜான்சன் சிறு வயதிலிருந்தே கல்வியின் மீதும் கணிதத்தின் மீது அதீத ஆர்வத்துடன் இருந்தார். வலுவான கணிதத் திறன்களைக் காட்டினார். அவர் பிறந்த ஊரில் எட்டாம் வகுப்பைத் தாண்டிய ஆப்பிரிக்க-அமெரிக்க மாணவர்களுக்கு க்ரீன்பிரியர் கவுண்டியில் பொதுப் பள்ளிக்கூடம் இல்லை. எனவே, அவரது தந்தை கோல்மன் தங்கள் குழந்தைகளை மேற்கு வர்ஜீனியாவில் உள்ள உயர்நிலைப்பள்ளியில் படிக்க ஏற்பாடு செய்தனர். இந்த பள்ளி மேற்கு வர்ஜீனியா மாநிலக் கல்லூரி வளாகத்தில் இருந்தது. கேதரீன் ஜான்சன் தனது பத்து வயதில் பள்ளியில் சேர்க்கப்பட்டார். ஜான்சன் மிகப் பிரமாதமாகப் படிப்பார்.

கல்லூரி வாழ்க்கை

14 வயதில் உயர்நிலைப் பள்ளியில் பட்டம் பெற்ற பிறகு, ஜான்சன் மேற்கு வர்ஜீனியா மாநிலத்தில் ஒரு வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்க கருப்பினக் கல்லூரியில் சேர்ந்தார். ஒரு மாணவியாக, கல்லூரி வழங்கும் ஒவ்வொரு கணிதப் பாடத்தையும் எடுத்துக்கொண்டார். உயர்நிலைப் பள்ளி முழுவதும் கேதரீன் ஜான்சன் கோல்மேனுக்கு வழிகாட்டிய வேதியியலாளரும் கணிதவியலாளருமான ஆங்கி டர்னர் கிங்(Angie Turner King,) மற்றும் டபிள்யூ டபிள்யூ ஷிஃபெலின் கிளேட்டர், முனைவர் பட்டம் பெற்ற மூன்றாவது ஆப்பிரிக்க அமெரிக்கர் உட்பட பல பேராசிரியர்கள் அவளுக்கு வழிகாட்டினர்.

கணிதத்தில். கிளேட்டர்(Claytor) ஜான்சனுக்காக புதிய கணிதம் மற்றும் வடிவியல்  பாடங்களைச் சேர்த்தார். ஜான்சன் மேற்கு வர்ஜீனியா மாநிலத்தில் பிரஞ்சு மற்றும் ஆங்கிலம் படிக்க விரும்பினார். ஆனால், அவளுடைய பேராசிரியர் W.W. ஷிஃப்ளின் கிளேட்டர் - கருப்பின கணிதவியலாளரான அவர் அவரது சொந்த உரிமையில், ஜான்சனின் விருப்பத்திற்குப் பதிலாக STEM-க்கான (Science,Technology,Engineering &Mathematics) திறமையை ஆராய அவளை ஊக்குவித்தார். 'என் மனதில், நான் ஒரு கணிதவியலாளராக இருக்க விரும்பினேன்' என்று கூறினார். அவளது பேராசிரியரின் ஊக்கம்தான் அவளது முன்னேற்றத்திற்கான முக்கிய காரணியாக இருந்தது. 

கல்வி, வேலை & திருமண போராட்டம்

கேதரீன் ஜான்சன் 1937 ஆம் ஆண்டில் அவரது 18வது  வயதில் கணிதம் மற்றும் பிரெஞ்சு மொழியில் பட்டம் பெற்றார். ஜான்சன் கணித பொறுப்பான ஆல்பா கப்பா ஆல்பாவின்(Alpha Kappa Alpha) உறுப்பினராக இருந்தார். பின்னர்  கேதரீன் ஜான்சன் வர்ஜீனியாவின் மரியானில் உள்ள ஒரு கருப்பின பொதுப் பள்ளியில் ஆசிரியர் பணியில் சேர்ந்தார். 1939 ஆம் ஆண்டில், டாக்டர் ஜான் டபிள்யூ. டேவிஸ், கேதரீன் ஜான்சன் மற்றும் மற்ற இரண்டு கறுப்பின மாணவர்களை (இருவரையும்) புதிதாக ஒருங்கிணைந்த மேற்கு வர்ஜீனியா பல்கலைக்கழகத்தில் படிக்க தேர்வு செய்தார். அந்த பல்கலைக்கழகத்தில் படிக்க இணைந்துகொண்ட முதல் கருப்பினப் பெண் மாணவி கேதரீன் ஜான்சன் ஆவார்.

கேதரீன் ஜான்சன் ஒரு பட்டதாரி கணித மாணவராக சேர்ந்தார். ஆனால் 1939 ஆம் ஆண்டில், கேதரீன் ஜான்சன் ஜேம்ஸ் கோபலை மணந்தார்.  பிறகு, அவர் தனது ஆசிரியர் வேலையை விட்டுவிட்டு ஒரு பட்டதாரி கணிதத் திட்டத்தில் சேர்ந்தார். பின்னர் அவர் கருவுற்றதால் ஒரு வருடம் கழித்து விலகி, தன் குடும்ப வாழ்க்கையில் கவனம் செலுத்தத் துவங்கினார்.

மேற்கு வர்ஜீனியாவின் மோர்கன்டவுனில் உள்ள மேற்கு வர்ஜீனியா பல்கலைக்கழகத்தில் பட்டதாரி பள்ளியில் பயின்ற முதல் ஆப்பிரிக்க-அமெரிக்க பெண் கேதரீன் ஜான்சன்.

கருப்பின மாணவர்கள் படிக்க நீதிமன்ற தீர்ப்பு

டபிள்யூ.வி.எஸ்.சி.(WVSC) பல்கலைக்கழகத் தலைவர் டாக்டர் ஜான் டபிள்யூ டேவிஸ் மூலம், கேதரீன் ஜான்சன் மூன்று ஆப்பிரிக்க-அமெரிக்க மாணவர்களில் ஒருவரானார், மற்றும் 1938 யுனைடெட் ஸ்டேட்ஸ் உச்சநீதிமன்றம் மிசோரி முன்னாள் நீதிமன்றத்திற்கு பிறகு பட்டதாரி பள்ளியை ஒருங்கிணைக்க தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட ஒரே பெண்.

கல்லூரிகள் மற்றும் பல்கலைக்கழகங்களை நிறுவுவதன் மூலம் அல்லது கருப்பின மாணவர்களை ஒதுக்கி, வெள்ளை இனத்தவர்களை  மட்டும் பல்கலைக்கழகங்களில் சேர்த்து அவர்களுக்கு மட்டும் உயர்கல்வியை வழங்கின. பின்னர் கல்வியை கருப்பின மாணவர்களுக்கும் வழங்க வேண்டும் என்று நீதிமன்றம் தீர்ப்பளித்தது. 

இரண்டாம் மணம்

கேதரீன் ஜான்சனின் முதல் கணவர்  ஜேம்ஸ் கோபல் 1956 இல் இறந்தார். மூன்று ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு அவர், 1959ல் ஜேம்ஸ் ஜான்சனை மணந்தார்.

நாசாவில் பணி

கேதரீன் ஜான்சன் ஒரு ஆராய்ச்சி கணிதவியலாளராக தனது வாழ்க்கையை முடிவு செய்தார். இருப்பினும் இது ஆப்பிரிக்க அமெரிக்கர்களுக்கும் பெண்களுக்கும் நுழைவதற்கு கடினமான துறையாக இருந்தது.

கற்பித்தல்தான் அவர் முதலில் கண்டுபிடித்த வேலை. 1952 இல் நடந்த ஒரு கூட்டத்தில், ஒரு விண்வெளி நிபுணர் தேசிய ஆலோசனைக் குழு((National Advisory Committee for Aeronautics  (NACA)) கணிதவியலாளர்களை வேலைக்கு அமர்த்துவதாகக் குறிப்பிட்டார். அங்கு கறுப்பினப் பெண்களை மனித கணினிகளாக வேலைக்கு அமர்த்தத் தொடங்கியதை அறிகிறார். அப்போது இரண்டாம் உலகப் போர் நடந்து கொண்டிருந்த சமயம். அதனால் தொழிலாளர்கள் பற்றாக்குறை ஏற்பட்டது. அங்கு நாசாவில் கொடுக்கப்பட்ட  சம்பளம் அவளுடைய கற்பித்தல் சம்பளத்தை விட மிகச் சிறந்தது. எனவே ஜான்சன் அங்கு உடனடியாக விண்ணப்பித்தார். லாங்லி ஃபீல்ட் அருகில் உள்ள வர்ஜீனியாவின் ஹாம்ப்டனில் அமைந்துள்ள லாங்லி மெமோரியல் ஏரோநாட்டிக்கல் ஆய்வகத்தில், ஆப்பிரிக்க-அமெரிக்க கணிதவியலாளர்களையும் வெள்ளையர்களையும் அவர்களின் வழிகாட்டுதல் மற்றும் வழிசெலுத்தல் துறைக்கு வேலைக்கு அமர்த்தியது. கேதரீன் ஜான்சன் ஜூன் 1953 இல் ஏஜென்சியிலிருந்து வேலை வாய்ப்பை ஏற்றுக்கொண்டார்.

அதுவரை  1953 ஆம் ஆண்டு வரை, கேதரீன் ஜான்சன் மாதத்திற்கு $100 சம்பளமாகப் பெறும் ஆசிரியராகப் பணிபுரிந்து தனது குழந்தைகளை வளர்த்தார். திருமணத்துக்கு பின்னர் கிட்டத்தட்ட பதினைந்து ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, 1953 லிருந்து கேதரீன் ஜான்சன் நாசாவில் வேலை செய்யத் தொடங்கினார். ஜான்சனின் முதல் நாசா பணிகளில் ஒன்று, விபத்துக்குள்ளான விமானங்களில் இருந்து கருப்பு பெட்டி தரவைப் பார்ப்பதுதான்.

கருப்பின பெண் கணினிகளுக்கு தனியாக கழிவறை

கேதரீன் ஜான்சன்  முதலில் NACA-வில் பணிக்குச் சேர்ந்தபோது, ​​கணினிகள் பிரிக்கப்பட்டன. மேலும் பெண்களில் மூன்றில் ஒரு பகுதியினர் மட்டுமே கருப்பினப் பெண்கள். ஜான்சனும் அவளது கருப்பு சகாக்களும் வர்ஜீனியா ஆய்வகத்தில் தனி கழிவறைகளைப் பயன்படுத்தினர். அங்கு அவர்கள் கணக்கீடுகளைச் செய்தனர். மேலும் மதிய உணவின்போதும்  வெள்ளை கணினிகளிலிருந்து ஒதுங்கியே உட்கார்ந்தனர். 50களின் பிற்பகுதி வரை மனிதக் கணினிகள் பிரிக்கப்படவில்லை .

பெண்களின் பணி

முதலில் கேதரீன் ஜான்சன் கணிதக் கணக்கீடுகளைச் செய்யும் பெண்களின் கூட்டத்தோடு வேலை செய்தார். கேதரீன் ஜான்சன் அந்த பெண்களை எல்லாம் மெய்நிகர் "பாவாடை அணிந்த கணினிகள்" என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். விமானங்களின் கறுப்புப் பெட்டிகளிலிருந்து தரவைப் படித்து மற்ற துல்லியமான கணிதப் பணிகளை மேற்கொள்வதே அவர்களின் முக்கிய வேலை. பின்னர் ஒரு நாள், கேதரீன் (மற்றும் ஒரு சக ஊழியர்) அனைத்து ஆண் விமான ஆராய்ச்சி குழுவுக்கு உதவ தற்காலிகமாக நியமிக்கப்பட்டார். பகுப்பாய்வு வடிவியல் பற்றிய கேதரீன் அறிவு, ஆண் முதலாளிகள் மற்றும் சக ஊழியர்களின் விரைவான கூட்டாளிகளை உருவாக்க உதவியது, "அவர்கள் என்னை மீண்டும் அந்த பெண்களின் கூட்ட குட்டைக்கு அனுப்ப மறந்துவிட்டார்கள்" என்று கேதரீன் ஜான்சன் கூறினார்.  இன மற்றும் பாலின தடைகள் எப்போதும் இருந்தபோதிலும், கேதரீன் அவற்றைப் புறக்கணித்ததாக கூறுகிறார். கேதரீன் உறுதியாக இருந்தார். தலையங்கக் கூட்டங்களில் (முன்பு பெண்கள் யாரும் செல்லாத இடத்தில்) சேர்க்கும்படி கேட்டார். அவள் அந்த வேலையைச் செய்ததாகவும் அவர் கூறினார். மேலும் அவரிடம்தான் வானூர்தி இயக்கும் இயக்குநர்கள் நம்பிக்கை வைத்தனர் என்றும் கூறினார்.

1953-1958 வரை  

1953 முதல் 1958 வரை, கேதரீன்  ஜான்சன் ஒரு கணினியாக பணியாற்றினார், விமானங்களுக்கான தடை அகற்றுதல்  போன்ற தலைப்புகளை பகுப்பாய்வு செய்தார். முதலில் கணிதவியலாளர் டோரோதி வான் மேற்பார்வையிடப்பட்ட மேற்கு பகுதி கணினிகள் பிரிவில் ஜான்சன் நியமிக்கப்பட்டார். பின்  ஜான்சன் லாங்லியின் விமான ஆராய்ச்சி பிரிவின் வழிகாட்டுதல் மற்றும் கட்டுப்பாட்டுப் பிரிவுக்கு மாற்றப்பட்டார். இது வெள்ளை ஆண் பொறியாளர்களால் பணியமர்த்தப்பட்டது.

20 ஆம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் ஜனாதிபதி உட்ரோ வில்சனின் கீழ் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட மாநில இனப் பிரிவினைச் சட்டங்கள் மற்றும் கூட்டாட்சி பணியிடப் பிரிவுகளுக்கு இணங்க, ஜான்சன் மற்றும் கம்ப்யூட்டிங் பகுதியில் உள்ள மற்ற ஆப்பிரிக்க-அமெரிக்கப் பெண்கள் வேலை செய்வதற்கும், சாப்பிடுவதற்கும், தனித்தனியாக இருந்த கழிவறைகளைப் பயன்படுத்தவும் தேவைப்பட்டனர். அவர்களின் வெள்ளை சகாக்களின் அலுவலகம் "வண்ண கணினிகள்" என்று பெயரிடப்பட்டது. WHRO-TV க்கு ஒரு நேர்காணலில், ஜான்சன் "நாசாவில் பிரிவை உணரவில்லை, ஏனென்றால் அங்குள்ள அனைவரும் ஆராய்ச்சி செய்து கொண்டிருந்தார்கள். உங்களுக்கு ஒரு பணி இருந்தது, நீங்கள் அதில் வேலை செய்தீர்கள், உங்கள் வேலையைச் செய்வது உங்களுக்கு முக்கியம். மதிய உணவு நேரங்களில் விளையாடினேன்.  நான் எந்த பிரிவினையும் உணரவில்லை. அது அங்கே இருப்பது எனக்குத் தெரியும், ஆனால் நான் அதை உணரவில்லை"  என்றார் ஜான்சன்.

1958 ஆம் ஆண்டில் டிஜிட்டல் கணினிகளை ஏற்றுக்கொண்ட நாசா(NACA)வால் கறுப்பின பெண்களை ஏற்றுக்கொள்ள இயலவில்லை. பாகுபாடு வடிவங்கள் இன்னும் பரவலாக உள்ளன என்று கூறிய ஜான்சன் அந்த சகாப்தத்தை நினைவு கூர்ந்தார்.

துணிச்சலான பெண் கேதரீன் ஜான்சன்

நாசாவின் வரலாற்றில், கேதரீன் ஜான்சன் தனது சக ஊழியர்களின் தப்பான எண்ணத்தைப் புறக்கணிக்க முயற்சிப்பதன் மூலம் நாசாவில் இனவெறி சம்பவங்களை நிர்வகித்ததாக பின்வருமாறு விவரித்தார்.

"நான் என் தோளில் என் உணர்வுகளை சுமக்கவில்லை. அதனால் நான் நன்றாகப் பழகினேன்” என்றார். 

அதே நேரத்தில், ஜான்சன் உறுதியுடன் இருக்க பயப்படவில்லை. அதேபோல ஜான்சன் அவரது ஆண் சகாக்களுடன் ஒரு கூட்டத்தில் கலந்துகொள்ள முடியாது என்று சொன்னபோது அவர் அங்கு ஏற்பட்ட சவாலை எதிர்கொண்டு "நான் ஏன் போக முடியாது? அப்படி ஒரு சட்டம் இருக்கிறதா? " என்று கேட்டார். இப்படி பேசிய பிறகுதான் , அந்த ஆண்கள் கூட்டத்தில் ஜான்சன் கலந்துகொள்ள அனுமதிக்கப்பட்டார்.

வரலாறு பேசுகிறது

அந்த நாட்களில் நாங்கள் பெண்களாக உறுதியாக இருக்க வேண்டும் - உறுதியுடனும், ஆக்ரோஷமாகவும் நாங்கள் எந்த அளவிற்கு இருக்க வேண்டும் என்பது இருக்கும் இடத்தைப் பொறுத்தது. நான் இருக்க வேண்டியிருந்தது. நாசாவின் ஆரம்ப காலங்களில் பெண்கள் தங்கள் பெயர்களை அறிக்கைகளில் வைக்க அனுமதிக்கப்படவில்லை. என் பிரிவில் எந்தப் பெண்ணும் ஒரு அறிக்கையில்கூட தன் பெயரை வைத்திருக்கவில்லை. நான் டெட் ஸ்கோபின்ஸ்கியுடன் வேலை செய்து கொண்டிருந்தேன். அவர் வெளியேறி ஹூஸ்டனுக்கு செல்ல விரும்பினார். ஆனால் எங்கள் மேற்பார்வையாளர் ஹென்றி பியர்சன் பெண்களின் ரசிகர் அல்ல. நாங்கள் வேலை செய்யும் அறிக்கையை முடிக்க அவரைத் தள்ளினார். இறுதியாக, டெட் அவரிடம், "கேதரீன் அறிக்கையை முடிக்க வேண்டும், எப்படியும் அவள் பெரும்பாலான வேலைகளை செய்துவிட்டாள்" என்றார். எனவே, டெட் பியர்சனை வேறு வழியில்லாமல் விட்டுவிட்டார்; நான் அறிக்கையை முடித்தேன், என் பெயர் சென்றது, எங்கள் பிரிவில் ஒரு பெண்ணின் பெயர் இடம்பெற்றிருப்பது இதுவே முதல் முறை" என்கிறார் ஜான்சன்.

தொழில்நுட்ப வல்லுநர் ஜான்சன்

1958 முதல் 1986 இல் அவர் ஓய்வு பெறும் வரை, கேதரீன் ஜான்சன் ஒரு விண்வெளி தொழில்நுட்ப வல்லுநராக பணிபுரிந்தார். தனது தொழில் வாழ்க்கையின் போது விண்கல கட்டுப்பாட்டு கிளைக்குச் சென்றார். விண்வெளியில் முதல் அமெரிக்கரான ஆலன் ஷெப்பர்டின் மே 5, 1961 விண்வெளிப் பயணத்திற்கான பாதையை அவர் கணக்கிட்டார். அவரது 1961 மெர்குரி பணிக்கான துவக்க சாளரத்தையும் அவர் கணக்கிட்டார். மின்னணு செயலிழப்பு ஏற்பட்டால் விண்வெளி வீரர்களுக்கு காப்பு வழிசெலுத்தல் விளக்கப்படங்களை ஜான்சன் திட்டமிட்டார்.

முதல் கணினியும் ஜான்சனும்

நாசா முதன்முறையாக எலக்ட்ரானிக் கம்ப்யூட்டர்களைப் பயன்படுத்தி பூமியைச் சுற்றியுள்ள ஜான் க்ளென்னின் சுற்றுப்பாதையைக் கணக்கிட, அதிகாரிகள் ஜான்சனை கணினியின் எண்களைச் சரிபார்க்க அழைத்தனர்; க்ளென் அவளிடம் குறிப்பாக கேட்டார் மற்றும் ஜான்சன் கணக்கீடுகளை சரிபார்க்காவிட்டால் பறக்க மறுத்துவிட்டார். 

இவை "மிகவும் கடினமான கணக்கீடுகள், வான் வெளியில்  உடல்களின் ஈர்ப்பு விசைக்குக் காரணம்" என்று தகவல்கள் தெரிவிக்கின்றன. 

நூலாசிரியர் மார்கோட் லீ ஷெட்டர்லி, ஹீரோவாக மாறிய விண்வெளி வீரர், தனது பணி வெற்றி பெறுவதை உறுதி செய்வதற்கான முக்கிய பாகங்களில் ஒன்றாக இந்த கருப்பு பெண்ணைப் பார்த்தார் என்கிறார். கம்ப்யூட்டிங் பெண்களின் வேலை மற்றும் பொறியியல் ஆண்களுக்கு விட்டுக்கொடுக்கப்பட்ட ஒரு காலத்தில், அது உண்மையில் பெண்களால் செய்யப்பட்ட வேலை என்ற வரலாறை எடுத்துரைக்கிறது. 

வானூர்தி செலுத்த கணிதம் பேசிய ஜான்சன்

கேதரீன் ஜான்சன் பின்னர் டிஜிட்டல் கணினிகளுடன் நேரடியாக வேலை செய்தார். அவருடைய திறமையும் துல்லியத்திற்கான புகழும் புதிய தொழில்நுட்பத்தில் நம்பிக்கையை ஏற்படுத்த உதவியது. 1961 ஆம் ஆண்டில், ஆலன் ஷெப்பர்டின் ஃப்ரீடம் 7 மெர்குரி காப்ஸ்யூல் (Freedom 7 Mercury Capsule) நிறுவப்பட்ட துல்லியமான பாதையைப் பயன்படுத்தி விரைவாகக் கண்டுபிடிக்கப்படுவதை உறுதி செய்ய அவரது பணி உதவியது. சந்திரன் தரையிறங்கும் போது, ​​ஜான்சன் போகோனோ மலைகளில் ஒரு கூட்டத்தில் இருந்தார். அவரும் இன்னும் சிலரும் ஒரு சிறிய தொலைக்காட்சித் திரையைச் சுற்றி நிலவின் முதல் படிகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர்

1970 இல் லாங்லி ஆராய்ச்சி மையத்தில் ஜான்சன் 

நாசாவுடன் வேலையைத் தொடங்கிய உடனேயே, ஜான்சன் விமான ஆராய்ச்சிப் பிரிவுக்கு நியமிக்கப்பட்டார். அவளுடைய முதல் திட்டங்களில் ஒன்றில், எந்த ஒரு முன்னறிவிப்புமின்றி மிகச் சாதாரணமாகச் செயல்பட்டுக்கொண்டிருந்த ஒரு சிறிய புரொபெல்லர் விமானம் வானத்திலிருந்து ஏன் விழுந்தது என்பதற்கு அவர் கீழே இறங்கிச் செல்ல வேண்டியிருந்தது.

கேதரீன் ஜான்சன் விமானத்தின் கருப்புப் பெட்டியால் பதிவு செய்யப்பட்ட காட்சிகளில் ஒரு திரைப்பட வாசகரைப் பார்த்து நாட்களைக் கழித்தார். பொறியாளர்களுக்கான தரவை பகுப்பாய்வு செய்து திட்டமிட்டார். அவரது கவனமான வேலைதான், ஒரு பெரிய விமானத்தின் விமானப் பாதை கடந்து செல்லும் ஒரு அரை மணி நேரம் வரை அதைச் சுற்றியுள்ள காற்றைத் தொந்தரவு செய்ய முடியும் என்பதை பொறியியலாளர்கள் கண்டுபிடிக்க அனுமதித்தது, இது ஒரு சிறிய விமானத்திற்கான "டிரிப் கம்பி" ஆக செயல்படுகிறது.

1958 ஆம் ஆண்டில், நாசாவின் மெர்குரி திட்டம் அதிகாரப்பூர்வமாக அங்கீகரிக்கப்பட்டது. பூமியைச் சுற்றியுள்ள ஒரு மனிதனை சுற்றுப்பாதையில் வைக்கும் குறிக்கோளுடன் நாசாவின் விண்வெளி பணிக்குழுவில் தனது பங்கில், ஜான்சன் விண்வெளி வீரர்ஆலன் ஷெப்பர்டின் பாதையை கணக்கிட்டார். ஜான்சன் கணக்கீடுகளைப் பற்றி கூறினார், "நீங்கள் எப்போது விரும்புகிறீர்கள், எங்கு தரையிறங்க வேண்டும் என்று சொல்லுங்கள், நான் அதை பின்னோக்கிச் செய்து, எப்போது புறப்பட வேண்டும் என்று சொல்கிறேன்." என்றார். 

இது எளிய வடிவியல். ஏனெனில் மெர்குரி ஆண்டுகளின் முதல் சர்பார்பிட்டல் விமானங்கள் பரபோலாக்கள். அவள் பூமியின் சுழற்சியை மட்டுமே கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும். அதனால்தான் இறங்கும் தளத்திலிருந்து பின்னோக்கி வேலை செய்வது முன்னோக்கி வேலை செய்வதை விட எளிதாக இருந்தது.

கேதரீன் ஜான்சன் தனது கண்டுபிடிப்புகளை பொறியாளர் டெட் ஸ்கோபின்ஸ்கியுடன் இணைந்து எழுதிய ஒரு அறிக்கையில், "தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பூமி நிலையில் ஒரு செயற்கைக்கோளை வைப்பதற்காக பர்ன்அவுட்டில் அஜிமுத் கோணத்தை தீர்மானித்தல்" என்ற தலைப்பில் விளக்கினார்.

வெற்றி பெற்ற பெண் கேதரீன்

ஒரு பெண் (கேதரீன் ஜான்சன் )துறைக்கு முதல் முறையாக ஒரு அறிக்கையை எழுதியதை அந்த தாள் குறித்தது. ஜான்சன் பின்னர் தனது மேற்பார்வையாளர் ஹென்றி பியர்சன் அறிக்கையில் ஒரு பெண் எழுத்தாளரைப் பார்த்து ஏமாற்றமடைந்ததாகக் கூறினார். இருப்பினும், ஸ்கோபின்ஸ்கி அறிக்கை எழுதும் போது ஹூஸ்டனுக்குப் புறப்பட்டபோது, ​​ஜான்சனை இணை ஆசிரியராக ஏற்றுக்கொள்வதைத் தவிர வேறு வழியில்லை.

ஜான்சன் அப்பல்லோ விண்வெளி வீரர்கள் சந்திரனில் இருந்து  இல்லம்  திரும்ப அனுமதிக்கும் கணக்கீடுகளில் வேலை செய்தார். இதெல்லாம் அவரின் அற்புத பணிகள் ஆகும் . 

பெருமை பெற்றும்கூட தாழ்த்தும் வெள்ளை மக்கள்

1997 ஆம் ஆண்டில், நியூயார்க் மாநில பல்கலைக்கழகத்தில் கேதரீன் ஜான்சனுக்கு கௌரவ டாக்டர் பட்டம் வழங்கப்பட்டது. ஆனால் விழாவின் முக்கியப் பேச்சாளராகவும்கூட அவர் விழாவுக்கு வரும்  வரை அறிவிக்கப்படவில்லை. ஆனால் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை. ஜான்சன் இந்த நிகழ்வுக்கு எழுந்து ஓர் அற்புதமான விரிவான உரையை அவர் வழங்கினார். குறைந்தது ஒரு பங்கேற்பாளரையாவது பள்ளிக்குத் திரும்ப இந்த உரை ஊக்குவித்தது என நாசா கூறுகிறது. 

விருது மேல் விருது பெற்ற ஜான்சன்

கேதரீன் ஜான்சனுக்கு 2015 ல் ஜனாதிபதி சுதந்திரப் பதக்கம் வழங்கப்பட்டது. மறைக்கப்பட்ட உருவங்கள் வெளியாகும் வரை ஜான்சன் என்ற பெயர் ஒரு வீட்டுப் பெயராக கூட  மாறவில்லை. மறைக்கப்பட்ட உருவங்கள் புத்தகம் மற்றும் திரைப்படத்திற்கு முன்பு அவரது வேலை முற்றிலும் அங்கீகரிக்கப்படவில்லை. நசுக்கப்பட்டது என்றே கூறலாம். பின்னரே நாசாவில் 35 ஆண்டுகளாக பணிபுரிந்த அவருக்கு நாசா லூனார் ஆர்பிட்டர் விருது (NASA Lunar Orbiter Award) மற்றும் மூன்று நாசா சிறப்பு சாதனை விருதுகள் வழங்கப்பட்டன. 2015 ஆம் ஆண்டில், ஜான்சன் தனது மிகவும் மதிப்புமிக்க விருதைப் பெற்றார்.

'அமெரிக்க பெண்கள் வரலாற்றில் கறுப்பினப் பெண்கள் ஒவ்வொரு பெரிய இயக்கத்தின் ஒரு பகுதியாக இருந்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் எப்போதும் குரல் கொடுக்காவிட்டாலும் கூட' என்று ஜனாதிபதி பராக் ஒபாமா செப்டம்பர் 2015 இல் கூறினார். அதன் பின்னர் இரண்டு மாதங்களுக்குப் பிறகு, ஜான்சனுக்கு அமெரிக்காவின் உயரிய விருதான ஜனாதிபதி பதக்கத்தை அவர் வழங்கினார்.

'நாசாவில் தனது 33 ஆண்டுகளில், கேதரீன் ஒரு முன்னோடியாக இருந்தார். அவர் இனம் மற்றும் பாலினத்தின் தடைகளை உடைத்து, கணிதத்திலும் அறிவியலிலும் ஒவ்வொருவரும் சிறந்து விளங்கலாம் மற்றும் நட்சத்திரங்களை அடைய முடியும் என்று தலைமுறை இளைஞர்களைக் காட்டினார் என்று ஜனாதிபதி ஒபாமா பதக்க விழாவில் கூறினார்.

நாசா ஆராய்ச்சி மையத்திற்கு ஜான்சன் பெயர்

2016 ம் ஆண்டு வர்ஜீனியாவின் ஹாம்ப்டனில் உள்ள நாசாவின் லாங்லி ஆராய்ச்சி மையத்தில் ஒரு புதிய 40,000 சதுர அடி கட்டிடம் அதிகாரப்பூர்வமாக தி கேதரீன் ஜி. ஜான்சன் கணக்கீட்டு ஆராய்ச்சி வசதி என பெயரிடப்பட்டது. அலன் ஷெப்பர்டின் ராக்கெட் ஏவுதலின் 55 வது ஆண்டு விழாவில் முறையான அர்ப்பணிப்பு நடந்தது. ஜான்சன் இதற்கெல்லாம் ஏராளமாக உதவி இருக்கிறார்.  

விழாவில் ஜான்சனின் மனித கணினி சகாக்களும், மற்றும் கருப்பின பெண்கள் (Black Girls Code) மற்றும் 21 ஆம் நூற்றாண்டு சமூக கற்றல் மையங்கள் திட்டத்தின் மாணவர்களும் கலந்து கொண்டனர். விழாவின்போது ஜான்சன் சில்வர் ஸ்னூபி (Silver Snoopy award) விருதைப் பெற்றார். இது விண்வெளி வீரரின் விருது என்றும் அழைக்கப்படுகிறது .இது விண்வெளி பயணங்களின் பாதுகாப்பிற்கு சிறந்த வழிகளில் பங்களித்தவர்களுக்கு நாசா வழங்குகிறது.

நாசா கட்டிடம் தனது பெயரைக் காண்பிக்கும் என்ற செய்தியைக் கேட்ட ஜான்சன் ஆரம்பத்தில் ஆச்சரியமடைந்தார். அர்ப்பணிப்பாளர்கள் அவருடைய நேர்மையான கருத்தில், கிரேசி " என்று சொன்னார்கள். மற்றவர்கள் இது ஒரு வெளிப்படையான தேர்வாக உணர்ந்தார்கள்.

விழாவில், லாங்லி இயக்குனர் டேவிட் பவுல்ஸ், “நாசாவுடன் தொடர்புடைய மிகவும் போற்றப்பட்ட மற்றும் ஊக்கமளிக்கும் நபர்களில் ஒருவரின் பாரம்பரியத்தை மதிக்க நாங்கள் இங்கு வந்துள்ளோம். ஜான்சனின் கதாபாத்திரத்திற்கும் சாதனைகளுக்கும் ஒரு சிறந்த அஞ்சலியை அவருடைய பெயரைக் கொண்டிருக்கும் இந்தக் கட்டிடத்தைவிட என்னால் கற்பனை செய்து பார்க்க முடியாது" என்றார்.

ஆராய்ச்சி மையத்தின் கதவுகள் செப்டம்பர் 22, 2017 அன்று அதிகாரப்பூர்வமாக திறக்கப்பட்டன. கூடுதலாக, பிப்ரவரி 22, 2019 அன்று, மேற்கு வர்ஜீனியாவின் ஃபேர்மாண்டில் அமைந்துள்ள நாசாவின் சுயாதீன சரிபார்ப்பு மற்றும் சரிபார்ப்பு திட்டம் கேதரீன் ஜான்சன் சுயாதீன சரிபார்ப்பு மற்றும் சரிபார்ப்பு வசதி(Katherine Johnson Independent Verification and Validation Facility) என மறுபெயரிடப்பட்டது.

2016 ஆம் ஆண்டில், அறிவியல் எழுத்தாளர் மாயா வெய்ன்ஸ்டாக் லெகோ ஐடியாக்களுக்கு நாசாவின் பெண்கள் அமைப்பதற்கான அற்புதமான யோசனையை சமர்ப்பித்தார். வெய்ன்ஸ்டாக்கின் யோசனையின் புகழ் காரணமாக, லெகோ நுகர்வோருக்கான தயாரிப்பை உருவாக்க முன்வந்தது. ஆரம்ப முன்மாதிரி பதிப்பில் சாலி ரைடு, மார்கரெட் ஹாமில்டன், மே ஜெமிசன், நான்சி கிரேஸ் ரோமன் மற்றும் எங்கள் மதிப்பிற்குரிய கேதரீன் ஜான்சன் போன்ற அற்புதமான பெண்கள் அடங்குவர். இருப்பினும், ஜான்சன் அவளுடைய தோற்றத்தை உருவமாக மாற்ற அனுமதிக்கவில்லை. மேலும் லெகோ அவள் இல்லாமல் வரிசையில் தொடர வேண்டியிருந்தது.

இருப்பினும், 2018 ல் சர்வதேச மகளிர் தினத்தில், மேட்டல் 17 புதிய பார்பி பொம்மைகளை வெளியிட்டார். அவற்றில் 14 பொம்மைகள் புதிய "ஷெரோ" வரிசையாக இருந்தன. இளம் பெண்களுக்கான நவீன முன்மாதிரிகள் - மற்ற 3 புதிய பெண்கள் "ஊக்கமளிக்கும் பெண்கள்" வரிசையில் ஒரு பகுதியாக இருந்தன. வரலாற்றுப் பெண்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட பொம்மைகள். ஃப்ரிடா கஹ்லோ மற்றும் அமெலியா ஏர்ஹார்ட் ஆகியோருடன், கேதரீன் ஜான்சன் இறுதியாக தனது குழந்தைகளின் பொம்மையாக  அறிமுகமானார்.

ஜான்சன் தொடர்பான ஆவணப் படங்கள்

கேதரீன் ஜான்சன் பற்றிய ஒரு ஆவணப்படம் 2019 இல் திரையிடப்பட்டது.  மறைக்கப்பட்ட உருவங்களைப் பார்த்து நேசித்திருந்தாலும், குறைவான கற்பனையான கேதரீன் ஜான்சன் திரைப்படத்தை எதிர்பார்த்திருந்தால், நாம் அதிர்ஷ்டசாலி. நவம்பர் 1 ஆம் தேதி, பிபிஎஸ் அவுட்லியர்: தி ஸ்டோரி ஆஃப் கேதரீன் ஜான்சனின் ஆவணப்படத்தை வெளியிட்டது. 2016 திரைப்படம் நாசாவின் விண்வெளித் திட்டத்தில் பங்களிக்கும் மனித கணினி குழுவில் கவனம் செலுத்திய அதே வேளையில், இந்த மணிநேர ஆவணப்படம் கேதரீன் ஜான்சனின் வாழ்க்கையை பெரிதாக்குகிறது.

மோஷன் மாஸ்டர்ஸ் தயாரித்த மற்றும் முதலில் மேற்கு வர்ஜீனியா பொது ஒளிபரப்பிற்காக மட்டுமே வெளியிடப்பட்ட இந்த ஆவணப்படம் ஜான்சனை தனது ஆரம்ப நாட்களிலிருந்தும் கணிதத்தில் முதல் ஆர்வத்திலிருந்தும் பின்பற்றுகிறது. இந்தப் படம் ஜான்சனுக்குத் தகுதியான அங்கீகாரத்தை அளிப்பது மட்டுமல்லாமல், அந்தப் பெண்ணுடனான ஒரு நேர்காணலின் மூலம் அவருக்குக் குரல் கொடுக்கிறது. ஆவணப்படத்தில் கேதரீன் ஜான்சன் அழகாக சித்தரிக்கப்படுகிறார். 

கேதரீன் ஜான்சன்  மறைவும் பாராட்டும்

கேதரீன் ஜான்சன் இறந்த பிறகும் கூட , எதிர்கால தலைமுறையினருக்கு தொடர்ந்து ஊக்கமளிக்கிறார். கேதரீன் ஜான்சன் பிப்ரவரி 24, 2020 அன்று 101 வயதில் காலமானார். அவர் இறக்கும்போது, ​​அவர் தனது இரண்டாவது கணவர், லெப்டினன்ட் கர்னல் ஜேம்ஸ் ஏ. ஜான்சனுடன், வர்ஜீனியாவின் நியூபோர்ட் நியூஸில் உள்ள ஓய்வு இல்லத்தில் வசித்து வந்தார்.

மறைந்த முதல் கணவர் ஜேம்ஸ் கோப்லே, ஆறு பேரக் குழந்தைகள் மற்றும் பதினோரு பேரக் குழந்தைகளுக்கு மூன்று மகள்கள் இருந்தனர். அவர்கள் ஒவ்வொருவரையும் அறிவியல் மற்றும் தொழில்நுட்பத்தில் ஈடுபட ஊக்குவித்ததாக கூறப்படுகிறது.

பிப்ரவரி 24, 2020 அன்று ஜான்சனின் மரணம் பற்றிய செய்தியைத் தொடர்ந்து, நாசாவின் ஜிம் பிரிடென்ஸ்டைன், மறைந்த கணிதவியலாளரின் நினைவை மதிக்க ஏஜென்சியின் உறுதிப்பாட்டைப் பகிர்ந்து கொண்டார். "நாங்கள் அவளுடைய பாரம்பரியத்தை தொடர்ந்து உருவாக்குவோம், தொடர்ந்து பங்களிக்க ஏதாவது இருக்கும் அனைவருக்கும் வாய்ப்புகளை அதிகரிக்க அயராது உழைப்போம். மனித ஆற்றலின் வரம்பை உயர்த்தும் வேலை" என்றார். 

மறைக்கப்பட்ட உருவங்களின் ஆசிரியர் மார்கோட் லீ ஷெட்டர்லி அசோசியேட்டட் பிரஸ்ஸிடம் கூறியது போல், ஜான் க்ளெனின் ஃப்ரெண்ட்ஷிப் 7 விமானத்தின் 58 வது ஆண்டு நிறைவுக்கு சில நாட்களுக்குப் பிறகு கேதரீன் ஜான்சன் இறந்தார். "நாங்கள் கேதரீன் ஜான்சனை நினைத்துப் புலம்புகிறோம், அதேநேரத்தில் அவரின்  மிகவும் பிரபலமான அந்த வேலையை நினைவுகூர்கிறோம்" என்றார்.

ஆசிரியர் மார்கோட் லீ ஷெட்டர்லி கேதரீன் ஜான்சனுக்கு இரங்கல் தெரிவிக்கும் போது, ​​மறைந்த கணிதவியலாளர் ஏன் இவ்வளவு காலம் அங்கீகரிப்பு இன்றி உழைத்தார். மேலும் எத்தனை கருப்பினப் பெண்கள் இன்னும் தங்கள் சாதனைகளுக்காக அங்கீகரிக்கப்படவில்லை என்பதை கருத்தில் கொள்ள அமெரிக்காவுக்கு ஒரு வாய்ப்பு உள்ளது. 

கேதரீன் ஜான்சன் மற்றும் அவளுடைய சக மனித கணினிகளின் பங்களிப்புகள் இல்லாமல், அவர்களின் விதிவிலக்கான மனமும், சமமான சிகிச்சைக்கு போராட விருப்பமும் இல்லாமல், 1950களில், 60களில் கருப்பினப் பெண்களாக இருந்தவர்கள்  சிறிய தினசரி அவமானங்களை விழுங்கிய திறன் இல்லாமல், நம் நாடு இவ்வளவு தூரம் நாசா அமைப்பில்  அர்ப்பணிப்பு செய்திருக்க முடியாது, முன்னேறி இருக்க முடியாது. அவர்கள் நம் நாட்டின் நன்மைக்காக வேலை செய்தார்கள். இனி, நம் தேசம் மிகவும் வித்தியாசமாக இருக்கும்.

கேதரீன் ஜான்சன் எங்கள் வரலாற்றில் விலைமதிப்பற்ற பங்களிப்புகளை செய்தார். மேலும், எங்கள் அங்கீகாரத்திற்கும் மரியாதைக்கும் தகுதியானவர். அவர் ஓய்வு பெற்ற பிறகும், அவர் அதிக STEM கல்வியறிவுக்காக வாதிட்டார், மேலும் அனைவரிடமும் கணிதம் மற்றும் இயற்பியல் மீதான அன்பை ஊக்குவித்தார். சில விஷயங்கள் பொதுமக்களின் பார்வையில் இருந்து விலகிச் சென்றுவிடும். ஆனால் அறிவியல், பொறியியல் மற்றும் தொழில்நுட்பம் எப்போதும் இருக்கும். மேலும் எப்போதும், எப்போதும் கணிதம் இருக்கும். உலகம் எல்லாம் இயற்பியலும் கணிதமும்தான் என்று கூறியுள்ளார். 

கொல்கத்தா: கரோனா இரண்டாவது அலை பரவல், யாஸ் புயல் தாக்குதல் காரணமாக பல்வேறு பாதிப்புகளை சந்தித்துள்ள மேற்கு வங்கத்தில், இந்த ஆண்டு துர்கா பூஜைக்கு ஆகும் செலவின் ஒரு பகுதியை குறைத்துக் கொண்டு மனிதாபிமான செயல்களுக்காக நிதி ஒதுக்கீடு செய்வதென துர்கா பூஜைக் குழுக்கள் முடிவு செய்துள்ளன. 

கொல்கத்தா நகரின் முக்கியமான துர்கா பூஜைக் குழுவான சமாஜ்சேபி சங்கம் சார்பில் "ஸ்நேஹோ' திட்டத்தின் கீழ் கரோனா தொற்றால் பெற்றோர்கள் உயிரிழந்ததால் அனாதைகளாக்கப்பட்ட 10 சிறார்களின் ஓராண்டுக்கான கல்வி மற்றும் மருத்துவச் செலவுகளை ஏற்றுக் கொள்ள முடிவு செய்துள்ளது. 

இதுகுறித்து அக்குழுவின் பொதுச் செயலாளர் அரிஜித் மொய்த்ரா பிடிஐ செய்தியாளரிடம் கூறியதாவது: 

பூஜை என்பது மனிதகுலத்திற்கு சேவை செய்வதாகும். இந்த துர்கா பூஜையையொட்டி  எல்லா ஆடம்பரத்தையும் தவிர்த்திட முடிவு செய்துள்ளோம். இரண்டாவது அலை கரோனா பரவல் காரணமாக எங்கள் பகுதியைச் சேர்ந்த ஒரு குழந்தை தனது பெற்றோரை இழந்துள்ளது.

எங்கள் குழுவின் உறுப்பினர்கள் இதே நிலையிலுள்ள 10 சிறார்களைக் கண்டறிந்து அவர்களுக்குத் தேவையான கல்வி மற்றும் மருத்துவ உதவிகளைச் 'ஸ்நேஹோ' திட்டத்தின்கீழ் செய்து தர முடிவு செய்துள்ளனர் என்றார்.  

துர்கா பூஜைக் குழுக்களின் இந்த முயற்சியைப் பாராட்டிய ராஷ்பிஹாரி எம்எல்ஏ தேபாஷிஸ் குமார் கூறுகையில், துர்கா பூஜை அமைப்பாளர்கள் ஏழை, எளிய மக்களுக்குச் செய்யும் சேவைகளால் துர்கா தேவி மகிழ்ச்சியடைவார். இந்த சமாஜ்சேபி பூஜைக் குழுவுக்கு அனைத்து ஆதரவையும் அளிக்கத் தயாராக இருக்கிறோம் என்றார். 

கொல்கத்தாவில் உள்ள முன்னணி கல்லூரி வளாகத்தில் அமைந்துள்ள இந்த துர்கா பூஜை குழு, இந்த ஓராண்டில் ஏற்பட்ட  இரண்டு சூறாவளிப் புயல் தாக்குதலால் பேரழிவை சந்தித்த சுந்தரவனக் காடுகள் பகுதியைச் சேர்ந்த குழந்தைகளின் கல்விக்கான செலவையும் இதர செலவுகளையும் ஏற்றுக் கொள்ளும். 

"எங்கள் குழு வரும் அக்டோபர் 3-ஆம் தேதி சுந்தரவனப் பகுதியில் உள்ள சோட்டோ மொல்லகாலி பகுதிக்குச் சென்று அப்பகுதியில் பாதிக்கப்பட்ட சிறார்களுக்குத் தேவையான புத்தகங்களையும் விளையாட்டுப் பொருள்களையும் அளிக்கும். இதற்காக இந்த ஆண்டில் நடத்துவதாக இருந்த துர்கா பூஜைக்கான செலவின் ஆடம்பரத்தை குறைத்துக் கொள்வோம்' என்றார் அந்தக் குழுவின் அமைப்பாளர் ஒருவர். 

இதேபோல, புரூலியா மாவட்டம்,  பவானிபூர் - 75 பள்ளி அமைப்பைச் சேர்ந்த குழு, நடனக் கலைஞர்களுக்கு உதவி செய்ய முடிவு செய்துள்ளது.

கரோனா தொற்று பரவல் காரணமாக நாடு முழுவதும் திருவிழாக்கள், கண்காட்சிகள் ரத்து செய்யப்பட்டுள்ளதால் பல பாரம்பரியக் கலைஞர்கள், கைவினைஞர்கள் கடும் பொருளாதார நெருக்கடியில் உள்ளனர். அவர்களில் சிலருக்கு எங்களால் இயன்ற உதவிகளைச் செய்வோம் என்று பவானிபூர் 75 பள்ளி அமைப்பின் செயலாளர் சுபீர் தாஸ் தெரிவித்தார்.
 

ஆசிரியர் தினத்தையொட்டி மொத்தம் 389 ஆசிரியர்களின் கல்விப் பணிகளைப் பாராட்டி, மாநில அரசால் வழங்கப்பட்டுள்ள நல்லாசிரியர் விருதுக்கான பாராட்டுச் சான்றிதழ், முதல்வர் மு.க.ஸ்டாலினுக்குப் புகழ்சேர்க்கும் வகையில் அமைந்துள்ளது. கடந்த ஆண்டுகளில், நல்லாசிரியர் விருதுக்கான பாராட்டுச் சான்றிதழில், முன்னாள் குடியரசுத் தலைவர் எஸ்.ராதாகிருஷ்ணனின் படத்துடன் தமிழ்நாடு முதல்வரின் படமும் இடம்பெற்றிருக்கும். இந்த ஆண்டு தமிழ்நாடு அரசின் முத்திரையுடன் எஸ்.ராதாகிருஷ்ணனின் படம் மட்டுமே இடம்பெற்றுள்ளது. சான்றிதழில் முதல்வரின் படம் தவிர்க்கப்பட்டிருப்பது ஆசிரியர்கள் மட்டுமின்றி அனைத்துத் தரப்பினரிடமிருந்தும் பாராட்டுகளைக் குவித்துவருகிறது. அரசியல் சார்புநிலைகள் இன்றி ஆற்றப்பட்ட சேவைப் பணிகளுக்கான சான்றிதழில் அரசியல் கட்சித் தலைவர்களாக இருக்கும் முதல்வர்களின் படங்கள் இடம்பெறும்போது, அது அரசியல் அடையாளம் ஒன்றையும் உருவாக்கிவிடுகிறது. நல்லாசிரியர் சான்றிதழில் முதல்வர் படம் தவிர்க்கப்பட்டிருப்பதன் தொடர்ச்சியாக மாநில அரசால் வழங்கப்படும் அனைத்து விருதுகளுக்குமான பாராட்டுச் சான்றிதழ்களும் அரசு முத்திரையுடன் மட்டுமே அளிக்கப்படும் ஒரு புதிய மரபு உருவாக வேண்டும்.

நடப்புக் கல்வியாண்டில், அரசுப் பள்ளி மாணவர்களுக்கு இலவசப் பாட நூல்கள் வழங்கப்பட்டபோது, கூடவே புத்தகப் பைகளும் வழங்கப்பட்டன. அவற்றில் முன்னாள் முதல்வர்கள் ஜெ.ஜெயலலிதா, கே.பழனிசாமி ஆகியோரின் படங்கள் இடம்பெற்றிருந்தன. முன்னாள் முதல்வர்களின் படங்களை நீக்குவதற்காக ரூ.13 கோடியைச் செலவிட வேண்டாம், அந்தச் செலவை வேறு நலத் திட்டங்களுக்குப் பயன்படுத்திக்கொள்ளலாம் என்று மு.க.ஸ்டாலின் கூறியதாகக் கல்வித் துறை மானியக் கோரிக்கை மீதான விவாதத்தின்போது பள்ளிக் கல்வித் துறை அமைச்சர் தெரிவித்தபோதும் முதல்வரை நோக்கி இதே விதமான பாராட்டுகள் குவிந்தன. பொருளாதாரத்தில் பின்தங்கியவர்களுக்கு அரசால் வழங்கப்படும் விலையில்லாப் பொருட்களில் அப்போதைய முதல்வர்களின் படங்களைப் பொறிப்பதும் அச்சிடுவதும் இனிவரும் காலங்களிலாவது தவிர்க்கப்பட வேண்டும். முடியாட்சிக் காலத்தின் மிச்ச சொச்சங்களாக இத்தகைய வழக்கங்கள் மக்களாட்சிக் காலத்திலும் தொடர்வது நிறுத்திக்கொள்ளப்பட வேண்டும்.

முன்னாள் முதல்வர் ஜெயலலிதாவின் படம் இடம்பெற்ற புத்தகப் பைகளுக்கு அனுமதியளித்த முதல்வர் மு.க.ஸ்டாலின், விழுப்புரத்தில் ஜெயலலிதா பெயரில் தொடங்கப்பட்ட பல்கலைக்கழகம் அதே பெயரில் தொடர்ந்து இயங்க ஏன் அனுமதிக்கவில்லை என்பது ஆச்சரியம். ஜெயலலிதா பல்கலைக்கழகச் சட்டத்தை நீக்கம் செய்வதற்கு முன்பாகவே அப்பல்கலைக்கழகத்தின் வரம்புக்குள் திருவள்ளுவர் பல்கலைக்கழகத்தின் சார்பில் மாணவர் சேர்க்கைக்கான அறிவிப்பு வெளியிடுவதில் அவசரம் காட்டப்பட்டுள்ளது. பள்ளிக் கல்வித் துறைக்கும் உயர் கல்வித் துறைக்கும் இடையிலான முதல்வரின் இருவேறு நிலைப்பாடுகள் கேள்வியை எழுப்புகின்றன. எதுவாக இருந்தபோதும், ஆட்சியாளர்கள் தங்களது காலங்களில் செய்த நற்பணிகளால்தான் வரலாறு அவர்களை நினைவுகொள்கிறதேயொழிய, நலத்திட்ட உதவிகளில் தங்களின் படங்களை விளம்பரப்படுத்திக்கொள்வதால் அல்ல.

நாட்டைத் தூய்மையாக்கி, மக்களின் சுகாதாரத்தைக் காக்கும் தூய்மைப் பணியாளர்களின் வாழ்க்கை இந்த 21-ம் நூற்றாண்டிலும் மேம்படவில்லை என்பது மட்டுமல்ல, இன்னும் அதலபாதாளத்தில் சென்றுகொண்டிருப்பதுதான் வேதனை. அவர்கள் சிந்தும் கண்ணீரைத் துடைப்பதற்கு இன்று வரை எந்த அரசும் முயலவில்லை.

இந்தியா முழுவதுமே தூய்மைப் பணியில் ஈடுபட்டிருக்கும் நிரந்தரப் பணியாளர்களைவிட ஒப்பந்தப் பணியாளர்கள் அதிகம். நிரந்தரப் பணியாளர்களுக்கு பிஃஎப், ஓய்வூதியம், நிரந்தர வீடு போன்ற விஷயங்களில் சில பிரச்சினைகள் இருக்கின்றன. ஆனால், ஒப்பந்தப் பணியாளர்களுக்கு இருக்கும் பிரச்சினை என்பது அவர்கள் வேலைக்கு வருவதிலிருந்து, அவர்கள் வீட்டுக்குத் திரும்பும் வரை தொடர்கிறது.

ஒப்பந்தத் தூய்மைப் பணியாளர்கள் பெறும் ஊதியம் மிகக் குறைவு என்பது எல்லோருக்குமே தெரியும். தெரிந்தும் அரசுகள் கண்டும் காணாமல் இருக்கின்றன. குறைந்த ஊதியத்தைக்கூட ஒப்பந்தக்காரர்கள் இரண்டு மாதங்கள் முதல் ஆறு மாதங்கள் வரைகூடக் கொடுக்காமல் இழுத்தடித்துக்கொண்டு இருப்பது எவ்வளவு பெரிய கொடூரம்! அவர்களின் குடும்பம் மாத ஊதியம் இல்லாமல் எப்படிச் சாப்பிடும் என்ற அறச் சிந்தனையே இல்லாமல் இருக்கும் ஒப்பந்தக்காரர்கள்தான் இன்றும் தூய்மைப் பணியாளர்களின் முதலாளிகள். இப்படிப்பட்ட முதலாளிகளிடம்தான் இந்த அரசு தூய்மைப் பணியாளர்களின் வாழ்க்கையை ஒப்படைத்திருக்கிறது.

ஒப்பந்தப் பணியாளர்களை மிரட்டி, அவர்களுக்குக் கொடுக்கும் குறைந்த ஊதியத்திலேயே பிடித்தம்செய்து ஊழல் செய்கிற ஒப்பந்தக்காரர்கள், மேற்பார்வையாளர்கள் இன்றும் இருந்துகொண்டிருக்கிறார்கள். பல ஒப்பந்தக்காரர்கள் ஒப்பந்தப் பணியாளர்களுக்கு பிஃஎப், இஎஸ்ஐ பிடிப்பதில்லை. அப்படிப் பிடித்தாலும் அதைப் பணியாளர்களின் பெயர்களில் செலுத்துவதில்லை. பணியாளர்களுக்கு பிஃஎப் எண்கூடத் தெரிவதில்லை. ஒப்பந்தம் முடிந்தவுடன் ஒப்பந்தக்காரர்கள் விலகிவிடுகிறார்கள். இவ்வளவு வருடங்கள் வேலைசெய்தும் பிஃஎப் தொகை இல்லாமல் – கிடைக்காமல் ஏமாற்றப்பட்டு, கடைசியில் நிர்க்கதியாகத் தெருவில் நிற்கிறார்கள் ஒப்பந்தப் பணியாளர்கள். ஒரு மாநகராட்சியில் ஒப்பந்தக்காரர் பிஎஃப் பிடித்து, அதைக் கட்டாமல் ஏமாற்றிவிட்டார். ஒப்பந்தக்காரருக்குச் சேர வேண்டிய பணத்தையும் மாநகராட்சி கொடுத்துவிட்டது. ஆனால், இன்று வரை அவர் பிடித்த பிஎஃப்-ஐக் கொடுக்கவில்லை. அவரிடமிருந்து மீட்கவும் முடியவில்லை. வழக்கு நீதிமன்றத்தில் இருக்கிறது. அவருடைய பணத்தை மாநகராட்சி கொடுக்கும்போதே பிஎஃப் தொகையைப் பணியாளர்களுக்குக் கொடுத்திருந்தால்தான் ஒப்பந்தக்காரருடைய பணத்தைக் கொடுக்க முடியும் என்று சொல்லியிருந்தால், அன்றே இந்தப் பிரச்சினை தீர்ந்திருக்கும். ஆனால், அந்த மாநகராட்சி அப்படிச் செய்யவில்லை. இன்றும்கூடப் பல மாவட்டங்களில் ஒப்பந்தப் பணியாளர்களுக்கு பிஎஃப் தொகை பிடிப்பதில்லை.

ஒப்பந்தப் பணியாளர்களுக்குக் காப்பீடு இல்லை என்பது அடுத்த கொடுமை. ஒப்பந்தப் பணியாளர் இறந்தாலோ அல்லது விபத்தில் ஊனமுற்றாலோ அவருக்கு எந்தவிதப் பலனும் கிடைக்காது. மத்திய அரசு கொண்டுவந்துள்ள பிரதம மந்திரி ஜீவன்ஜோதி பீமா யோஜனா காப்பீடு ரூ.330-தான். எந்தக் காரணத்தால் இறந்தாலும் ரூ.2 லட்சம் கிடைக்கும்.அதுபோல், பிரதம மந்திரி சுரக்ஷா பீமா யோஜனா காப்பீடு ரூ.12 மட்டும்தான். விபத்தில் இறந்தால் ரூ. 2 லட்சம் கிடைக்கும். ஊனமுற்றாலோ ரூ.2 லட்சத்துக்குள் அதற்கேற்ற தொகை கிடைக்கும். இவ்வளவு குறைந்த பிரீமியத்தில் பலன்கள் கிடைக்கும் இந்தக் காப்பீடுகளைக்கூட ஒப்பந்தக்காரர்கள் தூய்மைப் பணியாளர்களுக்கு ஏற்பாடு செய்வதில்லை. அரசு அதிகாரிகள் இதை வலியுறுத்துவதும் இல்லை. சென்ற அதிமுக அரசு இதற்காகப் பணம் ஒதுக்கியது. அது என்ன ஆனது என்று இன்று வரை தெரியவில்லை. இஎஸ்ஐ தவிர, வேறு மருத்துவக் காப்பீடும் இல்லை. இஎஸ்ஐ மருத்துவமனை எல்லா இடத்திலும் இருப்பதில்லை. அதனால் பணியாளர்கள் தனியார் மருத்துவமனைக்குச் செல்லக்கூடிய சூழ்நிலை உருவாகிவிடுகிறது. தங்கள் ஊதியத்தில் பிடிக்கப்படும் இஎஸ்ஐ பணம் மருத்துவத்துக்குப் பயன்படுவதில்லை என்பது அவர்களுக்குத் தெரியும். இதற்கு மாற்றாக, மத்திய அரசு கொண்டுவந்த ஆயுஷ்மான் பாரத் யோஜனா மிக முக்கியமான மருத்துவக் காப்பீடு ஆகும். இதில் வருடத்துக்கு ரூ.5 லட்சம் வரை தனியார் மருத்துவமனைகளில்கூடக் குடும்பத்தில் உள்ளவர்கள் கட்டணமின்றி மருத்துவம் பார்த்துக்கொள்ளலாம். இது இலவசக் காப்பீடுதான். ஆனாலும்கூட, இப்போது வரை ஒப்பந்தத் தூய்மைப் பணியாளர்களுக்கு இந்தக் காப்பீட்டை யாரும் பெற்றுத்தந்ததில்லை.

ஒப்பந்தப் பணியாளர்கள் எவருக்குமே சொந்த வீடு இல்லை. பிரதம மந்திரி அவாஸ் யோஜனா திட்டத்தில் அவர்களைச் சேர்த்து, அவர்களுக்குச் சொந்த வீடு என்ற கனவை நிஜமாக்கலாம். இதுவரை யாருமே முயற்சி செய்யவில்லை. ஊதியத்தையே ஒழுங்காகத் தர மறுக்கிறவர்கள் இதையெல்லாம் செய்வார்கள் என்று எதிர்பார்ப்பது வீண் என்று ஒரு தூய்மைப் பணியாளர் ஆதங்கப்பட்டார்.

எல்லாப் பணியாளர்களுக்கும் எட்டு மணி நேரம்தான் வேலை நேரம். ஒப்பந்தப் பணியாளர்களுக்கு அப்படி இல்லை. ஒன்பது, பத்து மணி நேரம்கூட வேலை செய்ய வேண்டும். ஒருவேளை, அரசியல் கட்சியின் பொதுக்கூட்டம் நடந்தால் அன்று 12 மணி நேரம்கூட வேலை இருக்கும். யாராவது விஐபி வருகிறார்கள் என்றால், அன்றும் நேரம் பார்க்காமல் வேலை செய்தாக வேண்டும். அதற்குத் தனி ஊதியம் கிடையாது. ஒப்பந்தப் பணியாளர்கள் வார விடுமுறையின்றி எல்லா நாட்களிலும் வேலை செய்தாக வேண்டும் என்ற நிலை தமிழ்நாட்டில் இன்றும் நிலவிவருகிறது. அவர்கள் வேலை செய்வதற்கான அடையாள அட்டைகூடக் கொடுப்பதில்லை.

ஒப்பந்தப் பணியாளர்களுக்கு வருடத்துக்கு இரண்டு உடைகள், சோப்பு, கையுறை, பூட்ஸ், மழைகோட், முகக் கவசம் தர வேண்டும். ஆனால், பல மாவட்டங்களில் இவை எதுவுமே தரப்படுவதில்லை. என்றாவது, எதையாவது ஒன்றைத் தந்துவிட்டுக் கணக்குக் காட்டிவிடுகிறார்கள் ஒப்பந்தக்காரர்கள். பாதுகாப்பு உபகரணங்கள் கொடுப்பதில்லை என்பது ஊரறிந்த செய்தி. ஒப்பந்தக்காரர்கள் கொடுக்கும் வண்டிகள் பெரும்பாலும் ஓடாநிலையில்தான் இருக்கின்றன. அதையும் மூச்சைப் பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு போகும் தூய்மைப் பணியாளர்களை நாம் தினம் தினம் பார்த்துக்கொண்டுதான் இருக்கிறோம். வண்டிகள் பழுதானால், அவற்றை இயக்கும் பணியாளர்களே தங்கள் ஊதியத்தில் கவனித்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று ஒப்பந்தக்காரர்கள் தனிச் சட்டமே போட்டிருக்கிறார்கள்.

தூய்மைப் பணியாளர்கள் நலவாரியம் ஒன்று இருப்பது ஒப்பந்தப் பணியாளர்களுக்குத் தெரிவதே இல்லை. அதைப் பற்றிய விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்த அரசு தவறிவருகிறது. அதுபோலவே தேசிய தூய்மைப் பணியாளர் நல ஆணையம் இருப்பதுகூட அவர்களுக்குத் தெரிவதில்லை. இதுபோல ஏகப்பட்ட பிரச்சினைகளைத் தாங்கிக்கொண்டுதான் தூய்மைப் பணியாளர்கள் மக்களுக்கு வேலை செய்துகொண்டிருக்கிறார்கள். உண்மையில் ஒப்பந்தத் தூய்மைப் பணியாளர்கள் அடிமை வாழ்க்கையைத்தான் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறார்கள். இந்தப் பிரச்சினைகளைப் பொதுவெளியில் சொன்னால், அன்றோடு அவர்கள் வீட்டுக்கு அனுப்பப்படுவார்கள். அந்தப் பயத்தினாலேயே தங்களுக்கு ஏற்படும் பிரச்சினைகளை அவர்கள் சொல்வதில்லை. அவர்களுக்குப் பாதுகாப்பாக இருக்க வேண்டிய அரசும் அவர்களைக் கைவிட்டுவிட்டது. கரோனா காலத்தில் தூய்மைப் பணியாளர்கள் ஆற்றிய பணி மகத்தானது. ஆனால், இன்று வரை ஊக்கத்தொகை, இழப்பீடு அறிவித்தும் அது அவர்களின் கைக்குக் கிடைக்கவில்லை.

இவர்களைத் தூய்மைப் பணியாளர்கள் என்பதைவிட தூய்மை மருத்துவர்கள் என்றுதான் அழைக்க வேண்டும். தூய்மைப் பணியில் ஈடுபடும்போது, தங்களுடைய உடலும் சீர்கெடுகிறது என்பது தெரிந்தேதான் மக்களுக்காக இவர்கள் பணி செய்கிறார்கள்.

அனைத்து ஒப்பந்தப் பணியாளர்களின் ஒரே கோரிக்கை பணி நிரந்தரம் மட்டுமே. இல்லையென்றாலும், ஊதியத்தையாவது உயர்த்தித் தர வேண்டும் என்பதுதான். கர்நாடகத்தில் ஒப்பந்தப் பணியாளர்கள் குறைந்தபட்சம் ரூ.18,000 ஊதியமாகப் பெறுகிறார்கள். அதுபோலவே இங்கும் கொண்டுவர வேண்டும்.

ஓய்வுபெற்ற நீதிபதி தலைமையில் ஒரு குழு அமைத்து, ஒப்பந்தப் பணியாளர்கள் எவ்வளவு பாதிக்கப்படுகிறார்கள் என்பதை ஆராய வேண்டும். அதன் அடிப்படையில் அரசு முடிவு எடுக்கலாம்.

- ம.வெங்கடேசன், தலைவர், தேசிய தூய்மைப் பணியாளர் ஆணையம், புதுடெல்லி.

இந்திய மருத்துவ கவுன்சில் செயல்பாட்டை ஆராய்ந்து, செய்ய வேண்டிய மாற்றங்களைப் பரிந்துரைக்க 2014-ல் பேராசிரியர் ரஞ்சித் ராய் சௌத்ரி தலைமையில் வல்லுநர் குழு அமைக்கப்பட்டது. பல்வேறு முறைகேடுகளுடன், மருத்துவ கவுன்சில் செயல்படுவதாகவும், தனியார் சுயநிதிக் கல்லூரிகளில் நடைபெறும் மாணவர் சேர்க்கை முறைகேடுகளைத் தடுக்க மருத்துவ கவுன்சில் தவறிவிட்டது, எனவே, அந்த அமைப்பை மாற்றி, அதற்குப் பதிலாக புதிதாக தேசிய மருத்துவ ஆணையம் அமைக்கவும், அகில இந்திய அளவில் மருத்துவ மாணவர் சேர்க்கைக்கான பொது நுழைவுத் தேர்வு நடத்தவும் அந்தக் குழு பரிந்துரைத்து. ஆனால், தகுதித் தேர்வைப் பரிந்துரைக்கவில்லை.

இந்த அறிக்கையை ஆய்வுசெய்த துறை சார்ந்த நாடாளுமன்ற நிலைக் குழு, விரிவான விசாரணை மேற்கொண்டு, அறிக்கை அளித்தது. அதன் 92-வது அறிக்கை நாடாளுமன்றத்தின் இரண்டு அவைகளிலும் 2016, மார்ச் 8 அன்று வைக்கப்பட்டது. அந்த அறிக்கையில் சுயநிதி மருத்துவக் கல்வி நிறுவனங்களில் வசூலிக்கப்படும் மிக அதிகக் கட்டணம், அதன் விளைவாகப் பணம் என்பது மட்டுமே தகுதி என்ற நிலை ஏற்பட்டு, தரமற்ற மருத்துவர்கள் உருவாக வழிசெய்கிறது என்பதை விளக்கிக் கூறி, தனியார் கல்லூரி/ பல்கலைக்கழகங்களில் நடைபெறும், பணத்தை மட்டுமே குறியாகக் கொண்ட மாணவர் சேர்க்கையை ஒழுங்குபடுத்த, அகில இந்திய அளவில் பொது நுழைவுத் தேர்வை நடத்தவும், அத்தகைய நுழைவுத் தேர்வை ஏற்காத மாநிலங்களைத் தவிர்த்துவிட்டு, நுழைவுத் தேர்வை நடத்தவும் மிகத் தெளிவாகப் பரிந்துரைத்தது.

நாடாளுமன்ற நிலைக் குழுவின் 92-வது அறிக்கையை மாடர்ன் டென்டல் கல்லூரி வழக்கில் குறிப்பிட்டு, அதை நடைமுறைப்படுத்தப் பரிசீலிக்கும்படி இந்திய அரசுக்கு ஐந்து நீதிபதிகள் அடங்கிய உச்ச நீதிமன்ற அமர்வு 2016, மே 2 அன்று உத்தரவிட்டது. ஆக, வல்லுநர் குழுவாலோ, நாடாளுமன்ற நிலைக் குழுவாலோ, உச்ச நீதிமன்றத்தாலோ ‘நீட்’ பரிந்துரைக்கப்படவில்லை. மருத்துவக் கல்வி கட்டுக்கடங்காமல் வணிகமயம் ஆவதைத் தடுத்திடுவதே வல்லுநர் குழு, நாடாளுமன்ற நிலைக் குழு, உச்ச நீதிமன்றம் ஆகியவற்றின் நோக்கம். இந்த நோக்கத்துக்கு நேர் எதிராக, நிதி ஆயோக் பரிந்துரை அமைந்திருந்தது.

தேசிய மருத்துவ ஆணையச் சட்ட மசோதாவுக்கு வடிவம் தந்த ‘நிதி ஆயோக்’, தனியார் மருத்துவக் கல்வி நிறுவனங்களின் கட்டணத்தை அரசு கட்டுப்படுத்த முயன்றால், தனியார் மருத்துவக் கல்லூரி திறக்க முன்வர மாட்டார்கள். அதனால், மருத்துவர் பற்றாக்குறை ஏற்படும் என்று எச்சரித்து, வேண்டுமானால் அதிகப்படியாக 40% இடங்களுக்கு மட்டும் (பின்னர் திருத்தப்பட்ட மசோதாவில் 50% இடங்கள் வரை) அரசு கட்டணத்தைக் கட்டுப்படுத்தலாம், மீதி இடங்களுக்குத் தனியார் கல்லூரி/ பல்கலைக்கழகங்களே தீர்மானித்துக்கொள்ளலாம் என்று பரிந்துரைத்தது, மருத்துவர் மாணவர் சேர்க்கை ‘நீட்’ மூலம் நடத்த வேண்டும் என்றும் கூறியது.

தேவையான மருத்துவர்களை உருவாக்க வேண்டியது அரசுப் பொறுப்பு, அதை எவ்வாறு செய்வது என்பதை விவாதிக்க வேண்டிய இடம் நாடாளுமன்றம் / சட்டமன்றம். இதைக் கருத்தில் எடுத்துக்கொள்ளாத நிதி ஆயோக், தனியார் முதலீட்டில்தான் மருத்துவக் கல்வி நிறுவனங்கள் திறக்க முடியும், எனவே, முதலீட்டாளர்களின் லாபத்துக்குப் பாதிப்பு ஏற்படாமல் பார்த்துக்கொள்ள முன்வந்ததன் ஒரு பகுதிதான் நீட்.

அரசமைப்புச் சட்டத்தின் கூறு 246-ன் கீழ் 7-வது அட்டவணை, பட்டியல் இரண்டில் வரிசை 32-ல் பல்கலைக்கழகங்களை உருவாக்க, ஒழுங்குபடுத்த, கலைக்க மாநில அரசுக்கு உரிமை உண்டு. அதற்கான சட்டத்தை மாநில சட்டப் பேரவை உருவாக்க முடியும். மூன்றாவது பட்டியல் வரிசை 25-ல் உள்ள கல்வி என்பதில், ஒன்றிய அரசு, உயர் கல்வி மற்றும் உயர் ஆய்வுக் கல்வியில் தரத்தைத் தீர்மானித்து ஒருங்கிணைக்க மட்டுமே முடியும். இளநிலை மருத்துவப் பட்டப் படிப்புக்கான மாணவர் சேர்க்கை நடைமுறையை ஒழுங்குபடுத்துதலானது பட்டியல் 3-ல் வராது, பட்டியல் 2-ல், வரிசை 32-ல்தான் வரும். மாணவர் சேர்க்கை, கட்டணம் முறைப்படுத்துதல் ஆகியவற்றில் மாநில அரசுக்கு மட்டுமே அதிகாரம் உண்டு. மாடர்ன் டென்டல் கல்லூரி வழக்கிலும் இவற்றை உச்ச நீதிமன்றம் தெளிவாக விளக்கிக் கூறியுள்ளது.

2020 ஜூலை கூட்டுறவுச் சங்கம் குறித்த வழக்குத் தீர்ப்பில், பட்டியல் 2 வரிசை 32-ல் மாநில அரசுக்கு உள்ள அதிகாரம் குறித்து உச்ச நீதிமன்றம் தெளிவுபடுத்தியுள்ளது. மருத்துவக் கல்வியில் வணிகமயத்தை ஒழிப்பதற்காக என்று சொல்லப்பட்ட ‘நீட்’, மருத்துவக் கல்விக் கட்டணத்தைக் குறைக்கவில்லை. மாறாக இரட்டிப்பாக்கியுள்ளது. ‘நீட்’ தேர்வுக்கு முன்பு சட்டத்துக்குப் புறம்பாக வசூலிக்கப்பட்ட நன்கொடைத் தொகை, ‘நீட்’ நடைமுறைக்கு வந்த பின் சட்டப்படியான கட்டணமாக மாறிவிட்டது. பள்ளிக் கட்டணம், நீட் பயிற்சிக் கட்டணம், நீட் மதிப்பெண் அதிகரிக்க மீண்டும் மீண்டும் பயிற்சி எனப் பல லட்சம் ரூபாய் செலவுசெய்தால்தான் இன்று ஒரு மாணவரால் மருத்துவராக முடியும். நீட்டில் தேர்ச்சிபெற்று, அரசுக் கல்லூரியில் இடம் கிடைக்காதவர்கள், சுயநிதிக் கல்லூரியில்/ பல்கலைக்கழகத்தில் சேர வசதியில்லை என்பதால், போட்டியிலிருந்து விலகும் நிலை ஏற்பட்டுள்ளது. அந்த மாணவர்களைவிடக் குறைவான மதிப்பெண் பெற்ற மாணவர், பணம் கட்ட வசதி இருந்தால், அவருக்கு அந்த இடம் கிடைக்கும். ஆக, நீட்டால் தகுதியையும் உறுதிசெய்ய முடியவில்லை, வணிகமயத்தையும் ஒழிக்க முடியவில்லை.

தமிழ்நாடு அரசு முன்பு பின்பற்றிவந்த 2 மதிப்பெண் அடிப்படையிலான மருத்துவ மாணவர் சேர்க்கையில் தகுதியுள்ளோருக்கு இவ்வாறு வாய்ப்புகள் மறுக்கப்படவில்லை. தமிழ்நாட்டில் வலுவான பள்ளிக் கல்வி முறை உள்ளது, தரமான மாணவர்கள் உருவாகிறார்கள். இந்தியாவின் வேறு எந்த மாநிலத்தை விடவும் அதிக எண்ணிக்கையில் அரசு மருத்துவக் கல்லூரிகள் உள்ளன. சிறந்த பயிற்சி மூலம் தரமான மருத்துவர்கள் உருவாகிவருகிறார்கள். அத்தகைய மாநில அரசுக் கல்லூரிகளுக்கும், மாநில அரசுக்கு உரிய மருத்துவ இடங்களுக்கும் மாணவர் சேர்க்கை நடைமுறையைத் தீர்மானிக்க தமிழ்நாடு மாநிலச் சட்டமன்றத்துக்கு அதிகாரம் உண்டு. கூட்டாட்சித் தத்துவத்தின் அடிப்படையில், தமிழ்நாடு சட்டமன்றம் இயற்றும் மசோதாவுக்குக் குடியரசுத் தலைவர் ஒப்புதல் பெற்றுத்தர வேண்டும்.

- பு.பா.பிரின்ஸ் கஜேந்திரபாபு, பொதுச்செயலாளர், பொதுப் பள்ளிக்கான மாநில மேடை. தொடர்புக்கு: spcsstn@gmail.com

New research: Clues about origins of lung cancer in non-smokers: புகைபிடிக்கும் பழக்கம் இல்லாத மக்களில் நுரையீரல் புற்றுநோய் எப்படி எற்படுகிறது; புதிய ஆய்வில் கண்டுபிடிப்பு

புகைபிடிக்கும் பழக்கம் இல்லாத மக்களில் நடத்தப்பட்ட, நுரையீரல் புற்றுநோயின் மரபணு பகுப்பாய்வு, இந்த புற்றுக் கட்டிகளில் பெரும்பாலானவை உடலில் இயற்கையான செயல்முறைகளால் ஏற்படும் பிறழ்வுகளின் குவிப்பிலிருந்து எழுகின்றன என்பதைக் கண்டறிந்துள்ளது.

இந்த ஆய்வை அமெரிக்க தேசிய புற்றுநோய் நிறுவனத்தின் (NCI) ஆராய்ச்சியாளர்கள் தலைமையிலான ஒரு சர்வதேச குழுவுடன் இணைந்து தேசிய சுகாதார நிறுவனம் (NIH) நடத்தியுள்ளது.

புகைபிடிக்காத மக்களில் நுரையீரல் புற்றுநோய் மூலக்கூறுகளின் மூன்று துணை வகைகள் இருப்பதை கண்டறிந்துள்ளதாக நேச்சர் ஜெனடிக்ஸில் திங்களன்று கட்டுரை வெளியிட்டுள்ளது.

இந்த கண்டுபிடிப்பு, புகைபிடிக்கும் பழக்கம் இல்லாத மக்களில் நுரையீரல் புற்றுநோய் எப்படி எழுகிறது என்ற மர்மத்தைத் திறக்க உதவும். மேலும் துல்லியமான மருத்துவ சிகிச்சையின் வளர்ச்சிக்கு வழிகாட்டும் என்று தேசிய சுகாதார நிறுவனம் அதன் செய்திக்குறிப்பில் தெரிவித்துள்ளது.

புற்றுநோய் கட்டி திசுக்களின் மரபணு மாற்றங்களை வகைப்படுத்த ஆராய்ச்சியாளர்கள் முழு மரபணு வரிசைமுறையைப் பயன்படுத்தினர். இதனை புற்றுநோய் (non-small cell lung cancer) கண்டறியப்பட்ட, புகைப்பழக்கம் இல்லாத 232 பேரின் சாதாரண திசுக்களுடன் பொருத்தினர். இந்த புற்றுநோய் நோயாளிகள் தங்கள் புற்றுநோய்க்கு இன்னும் சிகிச்சை பெறவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

புகைபிடிக்காதவர்களின் புற்றுநோய் கட்டி மரபணுக்களில் பெரும்பாலானவை, எண்டோஜெனஸ் செயல்முறைகளின் சேதத்துடன் தொடர்புடைய பரஸ்பர விளைவுகளைக் கொண்டிருப்பதை ஆராய்ச்சியாளர்கள் கண்டுபிடித்தனர், அதாவது உடலுக்குள் நடக்கும் இயற்கை செயல்முறைகளின் சேதத்தால் ஏற்பட்டவை என கண்டறிந்துள்ளனர்.

Source: NIH (US)

Who is leena Maria Paul Malayalam actress arrest Tamil News மரியா பால் கைது செய்யப்பட்ட போது, ​​ஒன்பது விலையுயர்ந்த கார்கள் மற்றும் 81 விலையுயர்ந்த கைக்கடிகாரங்களை போலீசார் மீட்டனர்.

Who is leena Maria Paul Malayalam actress arrest Tamil News : ஷூஜித் சிர்காரின் ‘மெட்ராஸ் கஃபே’ எனும் படத்தில் மிகச் சிறிய கதாபாத்திரத்தில் நடித்த நடிகை லீனா மரியா பால், பல ஆண்டுகள் தலைப்புச் செய்திகளில் இடம்பெறும் பரபரப்பை உருவாக்கி வருகிறார். கடந்த திங்களன்று இந்த மலையாள நடிகையை 15 நாள் போலீஸ் காவலில் வைத்திருக்க டெல்லி நீதிமன்றம் உத்தரவிட்டது. யார் இந்த லீனா மரியா? இவர் செய்த குற்றம் என்ன?

மோகன்லால் நடித்த ‘ரெட் சில்லீஸ்’ (2009) திரைப்படத்தில் தன்னுடைய திரை வாழ்க்கையைத் தொடங்கிய பால், அதன் பிறகு ‘ஹஸ்பண்ட்ஸ் இன் கோவா’ (2012), ‘கோப்ரா’ (2012) மற்றும் ‘பிரியாணி’ (2013) போன்ற பல படங்களில் தோன்றினார். ஒரு செய்தி அறிக்கையின்படி, அவர் பெங்களூருவில் பல் மருத்துவராகப் பயிற்சி பெற்றவர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. ஆனால், பின்னாளில் சினிமா மீதான ஆசை, அவரை திரைத்துறையிலேயே கட்டிப்போட்டது. இருப்பினும், தன்னுடைய வேலையை விட, அவர் தனது பார்ட்னர் சுகேஷ் சந்திரசேகருடன் பல மோசடி வழக்குகளில் ஈடுபட்டபிறகே அதிக கவனத்தை ஈர்த்தார்.

முன்னாள் ஃபோர்டிஸ் ஹெல்த்கேர் விளம்பரதாரர் ஷிவிந்தர் சிங்கின் மனைவி அதிதி சிங்கிடம் இருந்து பணம் வாங்கியதாகக் குற்றம் சாட்டப்பட்ட சந்திரசேகர், ரூ.200 கோடி கொள்ளை மோசடியில் MCOCA-ன் கீழ் கடந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை மரியா பால் கைது செய்யப்பட்டார். பிரபல தேர்தல் கமிஷன் லஞ்ச வழக்கில் குற்றம்சாட்டப்பட்ட சந்திரசேகர் தற்போது தேசிய தலைநகரின் ரோகிணி சிறையில் அடைக்கப்பட்டுள்ளார். அவருடைய மற்ற இரண்டு கூட்டாளிகள், வெளியிலிருந்தபடி சந்திரசேகரின் கட்டளைப்படி வேலை செய்தனர்.

அதிமுக தலைவர் டிடிவி தினகரனின் இடைத்தரகராக சந்திரசேகர் செயல்பட்டதாகக் கூறப்படுகிறது. மேலும் அவர், சசிகலா பிரிவினருக்குக் கட்சியின் இரட்டை இலை தேர்தல் சின்னத்தைப் பெறத் தேர்தல் ஆணைய அதிகாரிக்கு லஞ்சம் கொடுக்க முயன்றதாகக் கூறப்படுகிறது.

மோசடிகள் மற்றும் பல கைதுகள்

சென்னை வங்கியில் ரூ.19 கோடி மோசடி செய்ததாக சந்திரசேகருடன் சேர்ந்து 2013-ல் பால் கைது செய்யப்பட்டார். ஆரம்பத்தில், கைது செய்வதிலிருந்து சந்திரசேகர் தப்பித்தாலும் ஒரு வாரம் கழித்து, அவரும் பிடிபட்டார். மரியா பால் கைது செய்யப்பட்ட போது, ​​ஒன்பது விலையுயர்ந்த கார்கள் மற்றும் 81 விலையுயர்ந்த கைக்கடிகாரங்களை போலீசார் மீட்டனர்.

முன்னாள் தலைவர் கருணாநிதியின் பேரனாகக் கூறிக்கொண்டு தமிழ்நாடு, கர்நாடகா மற்றும் ஆந்திரா முழுவதும் 15 கோடி ரூபாய்க்கு மேல் சந்திரசேகர் மோசடி செய்ததாகவும், அவர்களுக்கு அரசு ஒப்பந்தம் அளிப்பதாகவும் காவல்துறை குற்றம் சாட்டியது.

இருப்பினும், இருவரும் ஜாமீன் பெற்று மும்பைக்கு இடம் பெயர்ந்தனர். 2015-ம் ஆண்டில், ரூ .10 கோடி அளவுக்கு மோசடியில் ஈடுபட்டதாகக் கூறி கோரேகானில் இருந்து மேலும் இரண்டு கூட்டாளிகளுடன் இந்த தம்பதியினர் மீண்டும் கைது செய்யப்பட்டனர்.

“ஒவ்வொரு மாதமும் தங்கள் முதலீடுகளில் குறைந்தபட்சம் 20 சதவிகித வருவாயைப் பெற்றுத் தருவதாக உறுதியளித்து தனிநபர்களின் குழு, 5000 முதல் 5 லட்சம் வரை பணம் செலுத்தும்படி மக்களை சமாதானப்படுத்துவதாக எங்களுக்குத் தகவல் கிடைத்தது. அவர்கள் அதிகபட்சமாக 300 சதவிகித வருமானத்தைக் கூட உறுதியளித்துள்ளனர். சில நாட்களுக்குள் அவர்கள் நகரத்தை விட்டு வெளியேறத் திட்டமிட்டிருப்பதாக எங்களுக்குத் தகவல் கிடைத்தது. அதனைத் தொடர்ந்து நாங்கள் அவர்களைக் கைது செய்துள்ளோம்” என்று அப்போதைய இணை போலீஸ் கமிஷனர் (EOW) கூறினார்.

டிசம்பர் 2018-ல், மரியா பால் மீண்டும் கொச்சியில் உள்ள தனது அழகு நிலையத்தில் நடந்த துப்பாக்கிச் சூடு காரணமாகத் தலைப்புச் செய்திகளில் இடம் பெற்றார். பிரபல டான் ரவி சூலியா பூஜாரி, 2019-ல் கைது செய்யப்பட்டார். இவரும் இந்த வழக்கில் தொடர்புடையவர் என்று கூறப்படுகிறது.

தான் எந்தவொரு வழக்கிலும் ஈடுபடவில்லை என்று மரியா பால் கூறுகிறார். கடந்த திங்களன்று, மரியா தரப்பு வழக்கறிஞர், “முக்கிய குற்றவாளி இத்தனை ஆண்டுகளாக திகார் சிறையில் இருந்தார். இந்த வழக்கில் இரண்டு எஃப்ஐஆர்கள் உள்ளன மற்றும் இரண்டு வழக்குகளிலும் எங்களுடைய பங்கு இல்லை. லீனா அனுபவித்து வந்த அனைத்து சொத்துகளும், சீல் வைக்கப்பட்டுள்ளன. அறிவிப்பு இல்லாமல் என்னை டெல்லிக்கு வந்து விசாரணையில் சேரும்படி கேட்கப்பட்டுள்ளது. நான் அதைப்பற்றி கேள்வி கேட்கவில்லையே” என்று வாதிட்டார்.

தடுப்பூசிகளை செலுத்திக் கொண்ட 167 பல்கலைக்கழக ஊழியர்களிடம் இருந்து இரத்த மாதிரிகள் பெறபட்டு ஆராய்ச்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டது. 79 நபர்கள் பைசர் தடுப்பூசியையும் 88 பேர் மாடர்னாவையும் செலுத்திக் கொண்டனர்.

Study compares antibody levels in Moderna, Pfizer recipients : வர்ஜீனியா மருத்துவப் பல்கலைக்கழகத்தில் பணியாற்றும் ஆராய்ச்சியாளர்கள் ஃபைசர் மற்றும் மாடர்னா தடுப்பூசிகளால் மனித உடல்களில் ஏற்படும் ஆன்ட்டிபாடிகளின் அளவுகளை ஆய்வு செய்து முடிவுகளை வெளியிட்டுள்ளனர். JAMA நெட்வொர்க் ஓப்பன் என்ற இதழில் இந்த ஆராய்ச்சி முடிவுகள் வெளியிடப்பட்டுள்ளது. ஃபைசர் தடுப்பூசி செலுத்திக் கொண்டவர்களைக் காட்டிலும் மாடர்னா தடுப்பூசி செலுத்திக் கொண்டவர்களின் உடலில் ஆன்ட்டிபாடிகள் அளவு சற்று அதிகமாக உள்ளது.

ஒரு தடுப்பூசியின் செயல்பாட்டை அறிந்து கொள்ள அது உடலில் ஏற்படுத்தும் ஆன்ட்டிபாடிகளின் அளவை மதிப்பிடக் கூடாது என்று ஆராய்ச்சியாளர்கள் கூறியுள்ளதாக வர்ஜீனியா பல்கலைக்கழகம் வெளியிட்ட செய்திக் குறிப்பில் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது. , மேலும் புதிய கண்டுபிடிப்புகள் குறிப்பிடத்தக்கவை என்று அவர்கள் கூறுகிறார்கள், ஏனெனில் இந்த முடிவுகள் சில முக்கிய அம்சங்களில் ஒரு தடுப்பூசி உயர்ந்ததாக இருக்குமா என்பதை விஞ்ஞானிகள் தீர்மானிக்கும் மற்றொரு படியை குறிக்கிறது.

தடுப்பூசிகளை செலுத்திக் கொண்ட 167 பல்கலைக்கழக ஊழியர்களிடம் இருந்து இரத்த மாதிரிகள் பெறபட்டு ஆராய்ச்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டது. 79 நபர்கள் பைசர் தடுப்பூசியையும் 88 பேர் மாடர்னாவையும் செலுத்திக் கொண்டனர்.

ஒட்டுமொத்தமாக, ஃபைசர் உடன் ஒப்பிடும்போது இரண்டாவது டோஸுக்குப் பிறகு இரத்தத்தில் அதிக ஆண்ட்டிபாடிகளை மாடர்னா உற்பத்தி செய்வதாக ஆராய்ச்சியாளர்கள் கண்டறிந்தனர். மாடர்னா ஒரு மில்லிலிட்டர் இரத்தத்திற்கு 68.5 மைக்ரோகிராம் ஆன்டிபாடிகளை உருவாக்கியது, அதே நேரத்தில் ஃபைசர் ஒரு மில்லிலிட்டர் இரத்தத்திற்கு 45.9 மைக்ரோகிராம் ஆன்டிபாடிகளை உருவாக்கியது.

In the Budget for 2021-22, the Finance Minister, Nirmala Sitharaman, had announced the Government’s decision to monetise operating public infrastructure assets, declaring this as an important financing option for constructing new infrastructure. She announced that a “National Monetization Pipeline” (NMP) would be launched to achieve this objective (https://bit.ly/38KdR7s). Just months later, the NMP was unveiled, which shows that the Government intends to raise Rs. 6-lakh crore over the next four years by monetising several “core assets”. The term asset monetisation is not new in this government’s lexicon. It has been used during the proposed disinvestment of Air India and other public sector enterprises. Thus, asset monetisation is de facto “privatisation” of government-owned assets by another name.

Trying to make a distinction

One possible reason for the change in the terminology is the strong political undertones associated with the term “privatisation”. A two-volume NITI Aayog report (https://bit.ly/3h7gFQt), which serves as the “asset monetisation guidebook”, explains that the NMP will help in “evolving a common framework for monetisation of core assets” and this will help draw a distinction from privatisation. But is there a functional distinction between asset monetisation and privatisation?

The NITI Aayog report describes asset monetisation as “transfer of performing assets … to unlock ‘idle’ capital and reinvesting it in other assets or projects that deliver improved or additional benefits”. In ourview, asset monetisation raises three sets of questions. First, are the assets identified for monetisation “idle” or “performing”? Surely, they cannot be both. Second, can the country’s ordinary citizens expect to receive the purported “additional benefits”? And, finally, could the Government have looked for other avenues for mobilising resources, rather than selling tax-payers’ assets?

The Government has identified “performing assets” to transfer to private entities and these are both strategic and significant. These include over 26,700 kilometres of highways, 400 railway stations, 90 passenger trains, 4 hill railways, including the Darjeeling Himalayan Railway. Moreover, existing public sector infrastructure in telecoms, power transmission and distribution and petroleum, petroleum products and natural gas pipelines are included in the NMP. If such assets were not offered, would the private sector be interested in acquiring rights over them?

Some data

Under the NMP, the Government intends to lease or divest its rights over these assets via long-term leases against a consideration that can be upfront and/or periodic payments. Thus, expected financial flows from leasing or divesting the Government’s share in these entities would be a major benefit for the central government, which is in the throes of a fiscal crisis. At the end of 2020-21, the central government’s debt to GDP ratio had exceeded 60%, increasing from 48.6% a year before. Current expectations are that in 2021-22, this figure will be close to 62%. Given this situation, the NMP is being projected as the ability of the Government to raise resources and to work its way out of the fiscal logjam.

Significant impact

The most surprising aspect of the Finance Minister’s announcement regarding the NMP is that the Government has avoided mentioning the consequences of asset monetisation on the ordinary citizens of the country. To understand this issue, two obvious dimensions need to be considered. First, the assets that are being offered for leasing or divestment have all been created through substantial contribution by the tax-paying public, who have stakes in their operation and management. Second, these assets have, until now, been managed by the Government and its agencies, which operate in public interest and are not driven by the profit-making considerations.

Therefore, charges borne by the public for using these assets have remained reasonable. With private companies getting the sole responsibility of running all these assets, from highways and railways to all the major utilities such as power, telecom and gas, the citizens of this country would be double-taxed. First, they paid taxes to create the assets, and would now pay higher user charges.

The reason for this is simple. Unlike the public sector entities, private companies are mandated, and quite justifiably so, to maximise their profits and to increase the returns enjoyed by the shareholders. In other words, it is not social benefit, but higher private returns that drives the corporates. Therefore, as the Government prepares to transfer “performing assets” to the private companies, it has the responsibility to ensure that user charges do not price the consumers out of the market. This critical dimension has not clearly been spelt out even in the NITI report. It is evident that consumers’ interest can be protected only if the Government can curb profit-maximising tendencies of the companies through regulators.

In the past episodes of privatisation of utilities, instead of effective regulation, there have been instances of regulatory capture instead, resulting in the exploitation of consumers. Take for example the privatisation of the power distribution system in the country’s capital. The then Congress government privatised power distribution, and this resulted in a steep increase in power charges that not only threatened to price out the poorer sections but adversely affected the middle class as well. Providing cheaper power was one of the main election promises of the Aam Aadmi Party, which was fulfilled by providing subsidised power to the consumer. But little does the capital’s electorate realise that the Government is providing subsidies from the taxes it collects. This implies that the city’s taxpayers are either paying higher taxes and/or foregoing public services for “benefiting” from “cheaper” power charges, while the companies are continuing to earn their promised profits.

Tapping the tax route

Finally, since the proposed asset monetisation has resulted from the resource crunch faced by the Government, a pertinent question is whether there were other avenues that it could have been tapped for plugging the resource gap. One possibility was to increase the tax revenue, for at 17.4% in 2019-20, India’s tax to GDP ratio was relatively low, as compared to most advanced nations. Improvements in tax compliance and plugging loopholes have long been emphasised as the surest way to improve tax revenue, but little has been done, as the following example shows. Since 2005-06, the Government has been providing data on the profits declared and taxes paid by companies that file their returns electronically. This data reveals that in 2005-06, 40% of these companies had declared that they were not earning any profits, and this figure had increased to over 51% in 2018-19. Further, the share of the reporting companies earning profits of Rs. 1 crore or less was 55% in 2005-06; this figure had declined to 43% in 2018-19. These numbers lend themselves to only one conclusion. India’s large companies have been exploiting the loopholes for reporting lower profits and to escape the tax net. But why have successive governments been so indulgent?

On public sector efficiency

According to NITI Aayog, the “strategic objective of the Asset Monetisation programme is to unlock the value of investments in public sector assets by tapping private sector capital and efficiencies”. The NITI Aayog objective assumes that public sector enterprises are inefficient, which is contrary to the reality. In 2018-19, while 28% of these enterprises were loss-making (https://bit.ly/3jLPHQ7), the corresponding figure for large companies was 51%. Is it realistic to assume that the asset monetisation programme would deliver efficiencies?

Biswajit Dhar is Professor, Centre for Economic Studies and Planning, School of Social Sciences, Jawaharlal Nehru University, New Delhi

Recently, various State governments raised concerns about Central unilateralism in the enactment of critical laws on subjects in the Concurrent List of the Seventh Schedule of the Constitution. Kerala Chief Minister Pinarayi Vijayan stated that it is not in the essence of federalism for the Union government to legislate unilaterally, avoiding discussions with the States on the subjects in the Concurrent List. Tamil Nadu Chief Minister M.K. Stalin raised the issue by calling on other Chief Ministers against the Union government usurping powers under the State and Concurrent Lists. The Kerala Legislative Assembly unanimously passed a resolution against the Electricity (Amendment) Bill, 2020, while the Tamil Nadu Legislative Assembly passed a resolution against the controversial farm laws. The States and the Legislative Assemblies standing up for their rights assumes significance in the wake of the Union government introducing a number of laws without taking the States into confidence, thereby undermining the federal principles.

Around a year back, Parliament passed the farm laws without consulting the States. The laws, essentially related to Entry 14 (agriculture clause) belonging to the State List, were purportedly passed by Parliament citing Entry 33 (trade and commerce clause) in the Concurrent List. According to various decisions of the Supreme Court, beginning from theState of Bombay vs F.N. Balsaracase, if an enactment falls within one of the matters assigned to the State List and reconciliation is not possible with any entry in the Concurrent or Union List after employing the doctrine of “pith and substance”, the legislative domain of the State Legislature must prevail.

The farm laws were passed by Parliament even as it does not have legislative competence to deal with agriculture. The lack of consultation in a matter that intrinsically deals with millions of farmers also led to massive protests that, incidentally, still continue in streets across India.

‘Redundancy of local laws’

When the Major Ports Authorities Act, 2021, was passed by Parliament earlier this year, even the Bharatiya Janata Party (BJP)-ruled State government in Goa objected to the law, stating that it would lead to the redundancy of the local laws, including the Goa Town and Country Planning Act, the Goa Municipalities Act, the Goa Panchayat Raj Act, the Goa Land Development and Building Construction Regulations, 2010, and the Goa Land Revenue Code.

When it comes to non-major ports, the field for legislation is located in Entry 31 of the Concurrent List. According to the Indian Ports Act, 1908, which presently governs the field related to non-major ports, the power to regulate and control the minor ports remained with the State governments. However, the new draft Indian Ports Bill, 2021, proposes to change the status quo by transferring the powers related to planning, developing and regulating the non-major ports to the Maritime State Development Council (MSDC), which is overwhelmingly controlled by the Union government. Coastal States like Odisha, Andhra Pradesh, Tamil Nadu and Kerala have objected to the Bill that proposes to seize the power of the State government with respect to non-major ports.

Various States like West Bengal, Tamil Nadu and Kerala have also come forward against the Electricity (Amendment) Bill, 2020. The field related to electricity is traceable to Entry 38 of the Concurrent List. The power to regulate the sector was vested with the State Electricity Regulatory Commissions (SERCs), which were ostensibly manned by individuals appointed by the State government.

However, the proposed amendment seeks to change the regulatory regime from head-to-toe with the establishment of a National Selection Committee, dominated by members nominated by the Union government that will make appointments to the SERCs. Further, the amendment proposes the establishment of a Centrally-appointed Electricity Contract Enforcement Authority (ECEA) as the sole authority having jurisdiction over matters regarding the performance of obligations under a contract related to the sale, purchase or transmission of electricity.

In effect, the power to regulate the electricity sector would be taken away from the State government. This is apart from other proposed changes, including changing the licensing regime to facilitate private sector entry without State government approval.

Cause of concern

The Union government increasingly extending its hands on subjects in the Concurrent List is a cause of grave concern as the balance of the Constitution is now turned on its head. The model envisioned in the Government of India Act, 1935, was adopted by the framers of the Constitution and certain subjects were put in the Concurrent List by giving the Union and the State Legislatures concurrent powers regarding them.

The fields in the Concurrent List were to be of common interest to the Union and the States, and the power to legislate on these subjects to be shared with the Union so that there would be uniformity in law across the country. However, one of the worst fears of Constituent Assembly member K.T.M. Ahmad Ibrahim Sahib Bahadur has now come true, with subjects in the Concurrent List being transferred to the Union List over a period of time due to the Union government’s high-handedness.

The Sarkaria Commission Report had specifically recommended that there should be a “coordination of policy and action in all areas of concurrent or overlapping jurisdiction through a process of mutual consultation and cooperation is, therefore, a prerequisite of smooth and harmonious working of the dual system”. It was further recommended that the Union government, while exercising powers under the Concurrent List, limit itself to the purpose of ensuring uniformity in basic issues of national policy and not more.

The National Commission to Review the Working of the Constitution (NCRWC), or the Venkatachaliah Commission, had recommended that individual and collective consultation with the States should be undertaken through the Inter-State Council established under Article 263 of the Constitution.

As the Supreme Court itself had held in theS.R. Bommai vs Union of Indiacase, the States are not mere appendages of the Union. The Union government should ensure that the power of the States is not trampled with. The intention of the framers of the Constitution is to ensure that public welfare is subserved and the key to that lies in listening to stakeholders. The essence of cooperative federalism lies in consultation and dialogue, and unilateral legislation without taking the States into confidence will lead to more protests on the streets.

Mukund P. Unny is an advocate practising in the Supreme Court.

Recent weeks have been unsettling for the people in Afghanistan. A devastating bomb blast, on August 26, outside Kabul airport, killed many people, soldiers and civilians. Not the first of its kind, the region has seen umpteen number of bomb blasts, including the one at the Gwadar, just a few days earlier, targeting Chinese nationals. For an economy driven by the opium trade and ruled by tribal leaders, the new normal is bound to be governed by instability, fighting groups, and thereafter, boom, gloom, and doom.

After the long war, the spoils

In fact, the United States did the smart thing by leaving Afghanistan. The Afghan occupation was costing it more than what it was getting in return. An estimate by Brown University, U.S. (https://bit.ly/3n5cPLJ), suggests that since 2001, the U.S. has spent $2.26 trillion, out of which $1.53 trillionwas spent on defence. The Afghan economy did not flourish, with 90% of its population still living below poverty line, with less than $2 a day. The only thing that the economy can still brag about is its ability to produce opium and mercenaries.

But then Afghanistan has a few other things that are valuable — rare-earth metals and huge deposits of copper. The Chinese in particular will be happy about it as they have the technology to excavate them. In fact, the return of the Taliban is seen as a victory of Chinese diplomacy and a debacle for the United States; comparable to the U.S.’s symbolic evacuation of Saigon, in 1975, at the end of the Vietnam war. Indeed, China (also, Russia) have kept their embassies running in Kabul while the western embassies have disappeared. Moreover, China is engaging with the Taliban, with an eye to complete the new Belt and Road Initiative (BRI) investment. And a Chinese presence in Afghanistan with an all-weather ally Pakistan may sound ominous for India.

Crucial link in the BRI

Afghanistan is indeed vital for the BRI. Without counting on Afghanistan, the bulk of Chinese investment in the China-Pakistan corridor will be at risk. Considering the heavy infrastructure investment sunk in the BRI, only many years of successful operation could repay it. In such a project, spending is easy, but getting back the money is extremely hard. The amount of trade that should flow through the new Silk Road should be massive and long term. Otherwise, it will cost money and effort.

In fact, the Chinese successfully implemented this investment strategy, and it worked well in the context of Southeast Asia and Africa. First, the cost of production being lower in Southeast Asia meant Chinese firms could gain by shifting their production bases outside China. Second, investing in these regions meant access to bigger markets for Chinese firms and more uniform regional development. For instance, the relatively underdeveloped Kunming region in Yunnan province became a commercial hub. Third, Chinese firms could evade protectionist measures targeted at their exports when they began exporting from Southeast Asian countries instead. Fourth, investing in Africa and Asia has also reduced some of China’s energy requirements, enabling Beijing to access cheaper foreign energy (oil and power) and minerals. Chinese firms have also constructed hydropower plants and a thermal power station in Myanmar. China has also invested in power transmission and copper processing activities in Vietnam. The Chinese want to mimic the same strategies in the case of Afghanistan and Pakistan.

Success in these two countries would imply that China will be able to bring together a large part of the Indian Ocean littoral and Eurasia through high speed rail lines, pipelines, and maritime linkages. The idea of connecting to the rest of the world stems from China’s aspiration to get out of manufacturing, go up the global value chains, and start focusing on product designing and innovation. According to the government of China, the development of the BRI would impact 4.4 billion people and generate trade worth $2.5 trillion within a decade.

The shadow of terror

But here is the flip side. Afghanistan and Pakistan are not comparable to the Association of Southeast Asian Nations (ASEAN). The recent suicide attacks in Kabul and Gwadar are a pointer and may even indicate the resurgence of terrorist groups such as al Qaeda, Daesh, and the Islamic State. No businesses can flourish in the presence of terrorism, especially when the Taliban are known to have a soft corner for the East Turkestan Islamic Movement — a militant group active in the Uighur province of China. No matter how much the Chinese leadership has a desire for inclusive and peaceful development in Afghanistan, in reality, things stand out in stark contrast.

Even considering Pakistan, a country relatively better off than Afghanistan, the Chinese are facing problems. Pakistan is unable to repay a China-funded energy project, built under the BRI. The economy of Pakistan faltered because of dynastic politics and corruption. To top it off, there is an excessive dependence of the political class on the military. Business decisions are not economically driven but are motivated by vested interests with the army calling the shots.

There are good reasons to believe that the return of the Taliban in Kabul will spell gloom and doom for the Chinese. The Taliban ruling groups are far from united, making it impossible to make any reliable domestic and international policy predictions. The dependence on opium export makes Afghanistan vulnerable to world mafias and corruption. All this implies that its undemocratic rulers are not comparable to China-like autocracies, with an inherent stable character. Embargoes, rebellions, factional wars, will be the likely events in Taliban-controlled Afghanistan. These issues will spread to Kazakhstan, Turkmenistan, Turkey, and other essential rings in the BRI chain.

Sanctions as disruptor

Additionally, the Taliban are among the world’s least acceptable ruling elite for the western countries. The enormous markets controlled by the western powers are the most lucrative for China. Hence, the next decade will likely show a sequence of BRI trade flow stop-and-go following likely European and American decisions to block or sanction trade from Afghanistan. Given the unfriendly relations between the U.S. and China, any excuse will basically be picked up and used by the White House to stop trade along the BRI. Hence, the cash flow into the BRI will constantly face a risk of interruption. The financial market will incorporate this expectation and make the funding of the remaining parts of the BRI more expensive and restricted. In a game of chess, the U.S. move of vacating Afghanistan may in fact prove costly for China.

Nilanjan Banik is with the School of Management, Mahindra University, Hyderabad. Guido Cozzi is with the Institute of Economics, University of

St. Gallen, St. Gallen, Switzerland

Kerala is in the news, but for bad reasons. The COVID-19 caseload is increasing. The test positivity rate (TPR) and the cumulative death count show no respite. The cumulative deaths due to the virus as on August 24 in the State is only 19,757, compared to its neighbours — Tamil Nadu (34,761) and Karnataka (37,184). But, when adjusted for the total population, deaths per million is high in Kerala. Increased attention to vaccination coverage, and inadequate home quarantine and isolation measures may be the reasons.

All these indicators are in spite of its excellent case containment measures and its low case fatality rate (CFR) during the first wave in 2020 through its strong public health system and community-involved disease surveillance measures. The methods adopted by Kerala are globally well-established measures and as per the guidelines of the Indian Council of Medical Research (ICMR) and the Union government. The State should assert this and ignore Opposition parties making it an opportunity for political mileage.

The State is going through a surge due to the mutant Delta variant and the “don’t care” attitude of the public. COVID-appropriate behaviour and vaccination are key to containing the pandemic. The State must hold on to aggressive testing, genomic mapping, monitoring the TPR and the CFR for new infections, and conducting sero-surveys for assessing past infections or community transmission. It should continue uploading the data daily and holding briefings weekly, if not daily, by the Chief Minister and the Health Minister for better transparency.

The State also has to admit certain policy errors, including loosening their guard during the Assembly election and festivals.

Alter testing strategy

Kerala’s testing strategy is more dependent on the Rapid Antigen Test (RAT), which comprises 60% of the testing, than the Reverse Transcription-Polymerase Chain Reaction (RT-PCR) test. This was a critical observation made by a team sent by the Union government. This has to be so because the capacity for RT-PCR testing is only 75,000 per day in the State and 1,65,273 samples were tested on August 25 itself. But, if a RAT is negative, the mandatory RT-PCR test for confirmation is not strictly followed. Moreover, a number of false negatives escape the net. Most of the RT-PCR testing is done for certification to resume duty and for travel purposes rather than case detection.

An ideal scenario would be to strictly stop RATs like in Tamil Nadu. In this case, the State would need to rope in more testing centres with adequate equipment for RT-PCR testing. Capacity-building of these new labs in the private or government sector is an urgent requirement. Authorities may also request the neighbouring States to lend their lab equipment on a returnable basis.

The time has come for the fire brigade to pay equal attention to saving lives and minimising casualties, while also dousing the fire. The State has to carefully divide the staff and resources for both contact tracing, testing and vaccination.

Vaccination is gaining momentum after the initial supply concerns were sorted out. Kerala has achieved around 75% coverage of the first dose of the vaccine and 28% coverage of both doses. This vaccination spree did have a deleterious effect in case detection and containment.

What is needed now is to entrust the vaccination responsibility to the Junior Public Health Nurses (JPHNs), health supervisors and staff nurses, and a few doctors. Accredited social health activists (ASHAs), field supervisors, Rapid Response Teams and doctors should focus on screening symptomatic patients, sample collection, contact tracing and active surveillance. Telephonic follow-ups practised during the first wave is disappearing. With vaccination getting all the attention, ignoring contact tracing is not wise.

It is also high time to revert to institutional instead of domiciliary quarantine and the doubtfully-effective lockdowns and night curfews. A surge may happen soon with mutant variants overwhelming the health system. Mobilising extra intensive care unit (ICU) and COVID-19 hospital staff, and putting them on a “reserve list” is necessary.

Having a floating assembly of equipment like ventilators and oxygen cylinders, which can be moved to any hospital in any district within 24 hours, should also be prepared. Skill upgradation and honing case management efficiency in COVID-19 hospitals and district headquarter hospitals must also continue. Liquified medical oxygen production units and carriers should also be ready.

Israel is facing a surge in cases and scientists there have found a new sublineage of the Delta variant known as the AY.12 lineage. For now, what is happening in Kerala and not happening in Bihar and Uttar Pradesh are epidemiological mysteries. We may get the answers someday.

Dr. K.R. Antony is a paediatrician, public health consultant and independent monitor, National Health Mission

In the last hundred years, the national Indian media — traditional and now “new” media — has grown exponentially in number and influence.

This year, as we mark the centenary of journalism education in India, never before has the need for journalism education been as pressing as it is now, with new threats of disinformation emerging and with the COVID-19 crisis revealing that information is actually a lifesaver.

In India, the discipline of “Journalism Education” was introduced by British activist Annie Besant in the 1920s, when she launched a course on journalism at the National University at Adyar, Madras. There are now about 900 Indian colleges and institutes offering mass communication and journalism programmes.

In the last two decades, we have witnessed a boom in commercial media and numerous digital journalism platforms have emerged, which has also opened avenues for citizen journalism. All these factors have only compounded the need for certificated courses in journalism.

The United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization’s (UNESCO) mandate upholds freedom of the press and the free flow of information. The challenge is to ensure that this flow includes high quality information. Hence, the long-standing work of UNESCO to strengthen journalism education. We believe that professional news media act as guardians of the public interest. Citizens cannot exercise and enjoy their citizenship in the absence of crucial information, which well-trained journalists are better placed to provide. Professional journalistic standards are essential to bring out the potential of media systems to foster democracy, dialogue and development.

We see, however, that recent trends have placed journalism under fire. A range of factors are transforming the communications landscape, raising questions about the quality, impact and credibility of journalism.

In this context, UNESCO set up the Global Initiative for Excellence in Journalism Education in 2014 to leverage lessons learned during our support to African schools of journalism, and apply them in the wider context of our support for journalism education globally. This included supporting the development of “new literacies” in response to the challenges of a fast-changing world. We assembled experts to develop syllabi on issues such as climate change, data journalism, science journalism, etc.

Our most recent publication was a handbook,Journalism, ‘Fake News’ and Disinformation, which is an issue that we have all become familiar with.

All this pushes in favour of a reinforcement of journalism education. Many stakeholders must join hands and accelerate efforts. This includes media houses and media training institutions, governments and other partners. It is evident that many of the schools that UNESCO supported over the years have become stronger and acquired a greater capacity to be a strategic part of a global network of journalism schools of excellence.

We have come a long way as far as strengthening the values of global journalism education is concerned, but a lot still needs to be done. We must address in particular quality issues and the exploitation of students by some educational institutions. The objective should be to constantly improve the quality of media training, while ensuring access to everyone.

The other pressing concern relates to the dynamic nature of the communication and information technologies that are reshaping the media landscape. Social media cannot replace the production of proper news journalism, even if they compete very seriously for time and advertising.

In this regard, we see the implementation of the National Education Policy, 2020, as an opportunity. It encourages us to make media education holistic, multidisciplinary and inclusive of the latest technological advancements. We must certainly evolve our teaching techniques keeping in view these challenges.

Eric Falt is the Director and Representative of the UNESCO New Delhi Cluster Office covering Bangladesh, Bhutan, India, Maldives, Nepal and Sri Lanka

After postponing the announcement twice, Taliban spokesmen have said that they expect to have a new government in Afghanistan this week. There has been some speculation over the delay, more than three weeks after Taliban gunmen walked into Kabul and President Ashraf Ghani fled. While some have said the Taliban were waiting to take control of the last hold-out province of Panjshir, and others even suggested there was some symbolism attached to timing it with the 20th anniversary of 9/11, the real reason appears to be differences within various Taliban factions over the government’s structure and composition. In particular, the differences between the Taliban leadership in Helmand, Kandahar, and the political office in Doha, seen as the more “moderate” face, as well as between the “original” Afghan Taliban leadership and the Pakistan-based Haqqani network, a designated terror entity. The jockeying is reportedly over cabinet portfolios, the appointment of governors in the 34 provinces, control of the cities and the possibility of including non-Taliban Afghan leaders. Reports of the differences have escalated and the appearance in Kabul of the Pakistan ISI chief, Lt. Gen. Faiz Hameed, is believed to have been an attempt to smooth over the cracks in government formation. At the base of the differences is the tussle between the Taliban’s push to consolidate their takeover of Afghanistan and implement an Islamist agenda, and the desire to receive recognition from the international community and its continued financial support.

The outcome holds the key not only to the future of Afghanistan but also to New Delhi’s engagement with the new regime. Any government that gives the Haqqani group key positions will make it difficult for India to have a role in either diplomacy or development projects in Afghanistan, given previous terror attacks. Any overt role for Pakistan, as well as China, will also raise red flags for New Delhi. The Modi government has announced that it is now engaging the Taliban, with the first publicly acknowledged meeting in Doha last week; the MEA says it conveyed concerns on the safety of Indians in Afghanistan and ensuring Afghan soil is not used for attacks in India. Any engagement with the Taliban beyond this is contingent on the composition of the new power structure and how much the new government in Afghanistan is amenable to international expectations of it, in terms of representation, rights, and in allowing UN agencies to monitor development. To this end, India must use its voice on the international stage forcefully. This includes blocking any move at the UNGA and UNSC to recognise the new regime, and stopping the delisting or exemptions to Taliban leaders at the 1988 sanctions committee, which India chairs, until the Taliban regime shows a willingness to comply.

The release of al-Saadi Qadhafi, son of former Libyan dictator Muammar Qadhafi, from prison comes at a time when the unity government in Tripoli is trying to disarm militias, mobilise state institutions and organise elections to end the ongoing conflict. Mr. Saadi’s brother, Seif al-Islam, seen as the heir apparent of Qadhafi before his regime was toppled in 2011 by a NATO invasion, had indicated in July that he would contest in the scheduled December elections for President. Mr. Saadi had been accused of crimes committed against protesters in 2011, and the authorities decided to free him reportedly after talks with tribal elders who were backing the Qadhafi family. “We cannot move forward without achieving reconciliation,” Prime Minister-designate Abdul Hamid Dbeibah wrote on Twitter. The oil-rich North African country has seen little peace since Qadhafi’s demise. NATO had helped different militia groups with air power to defeat his forces back then. But once the regime fell, they began fighting one another. Libya had established a transition government, but it failed to mobilise authority across the country. Soon there were two governments — in Tripoli, the capital, and Tobruk in the east. The Tripoli government, in which the Libyan arm of the Muslim Brotherhood was a part, was backed by Qatar and Turkey, while the Tobruk government, projecting itself as a counterweight to Islamist militancy in the country, was supported by the UAE and Egypt. Libya slid into chaos.

In 2019, Khalifa Haftar, the renegade General propping up the Tobruk government with his militia, started a military campaign to take over Tripoli. He promised to take the whole country under his leadership and establish a stable government. But the Tripoli government, with assistance from Turkey, fought off his forces, which led both factions to accept a UN-mediated ceasefire last year. In March this year, they agreed to install a unity government in Tripoli, which would hold elections and ensure the country’s transition from the civil war. Six months later, there are no healthy signs of such a peaceful transition. All parties had initially agreed to hold elections in December, but have not reached an agreement yet on the constitutional frameworks to do so. A more pressing problem is the frequent fighting between the militias despite the ceasefire. The government has not been able to integrate the militias into the national army. In the east, Mr. Haftar’s troops remain a parallel institution. Libyan authorities do not have any other option but to bring together all factions, including the rump of the old regime, to build a stable state free of civil strife. But any attempt to ensure a peaceful transition would depend on the readiness of the country’s new elite to set aside their factionalism and join hands to rebuild the nation.

The discussion on the Women Franchise resolution was resumed at the Bengal Council today. The debate which lasted a little over two hours was practically one-sided. Of the 12 speakers today, only one supported and the rest opposed the motion. They opposed the resolution mainly on the ground that the proposal was premature , inexpedient, impractical and its utility not proved. All the amendments having been withdrawn, the original motion was put to the vote and negatived, 37 voting for and 56 against it. The Bengal Legislative Council also resolved to send to the Viceroy a deputation consisting of the Finance Member, one Minister and two official members to present the financial difficulties of Bengal and claim Special Finance help.

More than 25,000 people have been affected by the unprecedented floods in Lucknow in which at least 20,000 people have been moved to safer places in the joint rescue and evacuation operations by the civil and army authorities, an official spokesman of the Uttar Pradesh Government said to-day. The spokesman told newsmen that the level of river Gomti was still rising and authorities were taking all steps to meet the situation. Shortly before midnight to-day, the level was 112.23 metres, 1.70 metres more than the danger mark of 110.53 metres, which the river had crossed yesterday. Arrangements were under way to evacuate residents from 91 more mohallas. So far, 58 mohallas had been cleared. The official spokesman said rivers Ghaghra, Tons, Sarju, Gomti, Ganga and Saraini were reported to be constantly threatening Barabanki, Azamgarh, Bahraich, Gonda, Lucknow, Jaunpur, Sultanpur, Varanasi and Sitapur districts. In all, 27331 villages in 50 districts had been affected by the floods and heavy rains. Besides the 20,000 people shifted to safer places, more than 2,000 cattle have been removed to dry places. At least 14 evacuation camps have been opened. Besides accommodating the evacuees in public buildings like schools and colleges, arrangements for providing rations, kerosene and firewood had been made. With the 11 more fresh cases of deaths reported from various districts of the State, the death toll has risen to 237 according to the latest official flood bulletin.

The Afghan Foreign Minister Shah Mohammad Dost will be visiting Delhi for a one-day visit. The hurried visit comes in view of the coordinated efforts made by India and the Soviet Union to promote a dialogue between India and Pakistan.

The Afghan Foreign Minister Shah Mohammad Dost will be visiting Delhi for a one-day visit. The hurried visit comes in view of the coordinated efforts made by India and the Soviet Union to promote a dialogue between India and Pakistan. The visit also has significance in view of the forthcoming session of the UN General Assembly and the conference of the Commonwealth Heads of Government at Melbourne where the issue is likely to figure. Kabul and New Delhi have been in touch with each other since the August 24 proposals by the Afghanistan President for tripartite talks between his country, Pakistan and Iran.

New Moore peace

India and Bangladesh announced a breakthrough in efforts to defuse the tension over New Moore, the tiny island in the Bay of Bengal which sprouted in 1979 and emerged as an issue between the two countries in March the following year. A communique issued simultaneously in New Delhi and Dhaka said the two countries have succeeded in diffusing the tension on New Moore. The Bangladesh Foreign Minister will be visiting India this week at the invitation of his counterpart in Delhi, P V Narasimha Rao.

Iran crackdown

Authorities in Iran confirmed the crackdown on leftist opposition by announcing the execution of 25 dissidents in the provinces of Mazandaran and Lorestan. The Tehran Bazaar normally open on Sunday was closed to mourn the Ayatollah killed on September 5.

Deficit rainfall

The early withdrawal of rains in North India will adversely affect the kharif crop and is causing anxiety to the agriculture ministry. Rao Birendra Union Agriculture minister said that the Haryana, Punjab and UP governments have been asked to provide a large share of power to the agriculture sector.

Autonomous Councils are often captured by vested interests, who invoke fears of a militant past, and the enhanced development funds are diverted to private parties. The transition from an insurgent to a stakeholder or agent of democracy is not easily achieved.

The tripartite agreement signed by the Centre, five insurgent groups active in Karbi Anglong, and the Assam government, marks the culmination of an extended process of negotiation to end insurgency in the region. According to the Memorandum of Settlement, greater autonomy will be devolved to the Karbi Anglong Autonomous Council; the identity, language, culture of Karbi people will be protected; and more focused development carried out in the Council area. The government will also consider notifying Karbi language as the official language of the Council. Over a thousand armed insurgents have surrendered their arms under the peace deal.

The Northeast’s map is dotted with big and small insurgent groups that have made demands ranging from a separate nation-state to statehood within the Indian Constitution and autonomy under the state government. The Naga insurgency has been an inspiration for these separatist movements, which exploit alienation caused by an insensitive and exploitative state, and engage in extortion. While the focus has been on big groups such the NSCN-IM and ULFA, the smaller insurgencies have been no less disruptive of the state-building process in the region. If the ULFA emerged as an expression of Assamese nationalism, many smaller groups, some of which pre-date the Assam Movement of the late 1970s, have fought to protect their distinct ethnic, linguistic and cultural identity from being subsumed within a broader Assamese identity. They have tried to build on older memories of kinship and legacies of ancient kingdoms and refute the umbrella of the nation state. The Centre’s double-barrelled approach to this threat to sovereignty has been to offer autonomy under the Constitution on the one hand while using security forces to crush militancy, on the other. Insurgents who negotiate for peace are accommodated in state legislatures or Autonomous Councils. This approach has had various degrees of success, in Mizoram, Tripura, the Bodo areas. In Assam’s hill districts of Dima Hasao and Karbi Anglong, separatism that rejected Sixth Schedule status transformed into a demand for an autonomous state under Article 244(a) of the Constitution after militancy peaked in the 1990s. The Karbi Anglong agreement signed on Saturday falls short of fulfilling that demand though it promises more autonomy than currently enjoyed by the Autonomous Council under the Sixth Schedule of the Constitution.

However, autonomy and funds may not be sufficient to improve the condition of the people on whose behalf ceasefire agreements and settlement deeds are signed. Autonomous Councils are often captured by vested interests, who invoke fears of a militant past, and the enhanced development funds are diverted to private parties. The transition from an insurgent to a stakeholder or agent of democracy is not easily achieved.

Barring a few exceptions, corporate and industry leaders have maintained a studied — and perhaps strategic — silence about the vitriol that has been seeping into the public discourse, and corroding it.

Over the last few years, a growing number of people and institutions have been labelled “anti-national” and accused of belonging to the “tukde tukde gang” — students like Umar Khalid and Disha Ravi, teachers like Anand Teltumbde, activists like Sudha Bharadwaj, entire universities and those protesting against the CAA, NRC and farm laws. This name-calling has had disturbing consequences — a chilling effect on free speech and dissent, a narrowing of public spaces under the burden of a restrictive and unforgiving patriotism. These labels also act as dog whistles to the mob, which often hounds those so targeted in both digital and real-world spaces. Now, the “tukde tukde gang” has been expanded by the Panchjanya — a publication associated with the Sangh Parivar, that counts as its first editor BJP stalwart and former prime minister Atal Bihari Vajpayee — to include Infosys.The RSS has distanced itself from the Panchjanya piece, but this is a step down a very slippery slope.

By any reckoning, Infosys Limited is a blue-chip Indian company, part of the backbone of the IT and related services industry. It was listed on the Nasdaq as early as 1999 and, long before tech “unicorns” became a frequent occurrence, had a billion-dollar valuation. The company, whose founders did not inherit but made their wealth, has been, and continues to be, a powerful symbol of an aspirational and confident IT and corporate sector, a testament to the rise of 21st-century, post-liberalisation India. The Panchjanya cover story titled “Saakh aur Aaghat (Reputation and Harm)”, which alleges that Infosys is in cahoots with “Naxals, Leftists and the tukde tukde gang” to try and “destabilise the Indian economy” cites as reason for these entirely unsubstantiated accusations the alleged problems in the functioning of the Income Tax Portal that Infosys has been developing. It is no one’s case that the tech giant should not be held accountable for glitches in a system that is crucial to filing tax returns. And the government is within its rights to demand that the company fix these issues – as Finance Minister Nirmala Sitharaman has already done. But a technical software glitch is not a conspiracy. Now more than ever, the Indian economy, already ailing before the pandemic, needs investment from, and cooperation of, the private sector. The “Atmanirbharta” vision outlined by the prime minister, or the Centre’s asset monetisation drive, is unlikely to succeed if organisations close to the ruling party and its ideological fountainhead are seen to target corporations and question their patriotism.

The ball is also in the court of India Inc. Barring a few exceptions, corporate and industry leaders have maintained a studied — and perhaps strategic — silence about the vitriol that has been seeping into the public discourse, and corroding it. Now that the guns are trained on one of their own, it may be time to speak up. Both their bottom-lines and the national interest are at stake.

This editorial first appeared in the print edition on September 7, 2021 under the title ‘Reputation & harm’.

Artistes as diverse as The Sex Pistols and Elvis Costello have cited Abba as a musical influence, bringing new fans into the fold with cover versions of classics such as Dancing Queen and The Winner Takes It All.

In 2020, Covid-19 brought the world together in anxiety and in 2021, Abba has brought it together in nostalgia and renewed anticipation. The Swedish pop group, which disbanded in 1982, has dropped two new singles, I Still Have Faith in You and Don’t Shut Me Down, both of which zoomed to the top of the charts. A new studio album,Voyage, is set to release on November 5, and fans are already buying tickets to the concert in London next year which will feature Agnetha Fältskog, Björn Ulvaeus, Benny Andersson and Anni-Frid Lyngstad as virtual avatars of their 1979 selves.

Incredibly, in its heyday, the group’s music was often derided as kitschy, disco fluff, with one critic famously dismissing Abba’s Greatest Hits Vol 2 — which featured fan favourite single Gimme! Gimme! Gimme! — with the words, “We have met the enemy and they are them”. In all, Abba’s reign lasted only six years, from its breakthrough albums Greatest Hits and Arrival (both in 1976) to its eighth — and until now last — studio album, The Visitors (1981).

And yet, few musical acts can boast of Abba’s cross-generational appeal. Its fans range from those who remember the day in 1974 when it won the Eurovision contest with Waterloo as well as youngsters who first heard Abba’s songs in the two Mamma Mia! movies (2008 and 2018). Artistes as diverse as The Sex Pistols and Elvis Costello have cited Abba as a musical influence, bringing new fans into the fold with cover versions of classics such as Dancing Queen and The Winner Takes It All. And when the group joined TikTok last week, it got a million subscribers within five days. It’s almost as if the last 40 Abba-less years never happened.

Expanding social bases, working from the ground up is the only way opposition parties can create a context for defeating the ruling forces

Written by Rupak Kumar

A parliamentary opposition is essential and inevitable for democracy and governance. The irony of the present times lies in the unmaking of the opposition as one witnesses social groups moving away from various opposition parties and associating themselves with the ruling party. The opposition parties are struggling to hold on to their vote percentages and social support. For instance, Lokniti-CSDS data suggests that the BJP, as a ruling party, increased its OBC vote share from 34 per cent in 2014 to 44 per cent in the 2019 Lok Sabha election, whereas the regional and state-centric parties’ share of OBC votes reduced from 43 per cent to 27 per cent in the same period. The crisis of today’s opposition parties lies in their incapacity to expand organisationally and electorally. The coalition and alliance politics of the opposition were and are invariably seen as “marriages of convenience”, the politics of compulsion and “unholy alliances”.

The advice to the opposition parties to go for unity has certain limitations. These limitations are extrinsic and intrinsic. The extrinsic factors have to do with the relationship between the opposition and the ruling party or “government party” (to use Lohia’s expression). The intrinsic factors pertain to the relationship and the programmes that various opposition parties undertake between two national elections. To begin with the extrinsic factors, for someone like Jean Blondel, “opposition” is a dependent concept as its character is tied to that of the government. The opposition reacts, questions, scrutinises the government on a day-to-day basis in parliament and its committees and outside the parliament, in the media and among the masses. The role of the opposition is to ensure that any government maintains the constitutional guardrails. Whatever a government adopts as a policy measure and legislation, the opposition views it from an essentially critical gaze. Moreover, in parliament, the opposition goes beyond merely following the government and raises, demands and appeals for the specific needs of their constituencies, amendments and assurances using Zero Hour, Question Hour, Private Member’s Bill, Special Mention, No Confidence Motion.

The intrinsic factors go beyond just weaving an opposition by uniting several parties to electorally replace the ruling party. The need is to revamp the party organisation, to go for mobilisation and acquaint the masses with respective party programmes, agendas and government failures; and also to adopt mechanisms for a timely evaluation of internal democracy in the parties to expand. Short-circuiting these organic steps just to circumvent the electoral calculations of the ruling party seldom works. Today, a lack of trust and absence of leadership in the parties haunt the opposition. The base of the opposition parties is shrinking. The Lokniti-CSDS data shows that the support of Upper OBCs for regional parties reduced from 47 per cent to 29 per cent between 2014 and 2019. In the same period, the support of Lower OBCs decreased by 11 per cent for the regional parties coming to merely 22 per cent in the Lok Sabha election. Even for the Congress, the vote share among upper castes fell from 26 per cent to 12 per cent between 2009 to 2019. Almost half of the non-Jatav Dalits chose to vote for the BJP in the 2019 general elections.

The contemporary crisis of the opposition is primarily the crisis of its effectiveness and representation in these parties. The opposition competes with the ruling party. The opposition parties are suffering from a crisis where they are stuck with clustered forms of representativeness limited to some specific social groups and are unable to extend this umbrella beyond a few identities. The representational assertion enabled the opposition after the 1970s to be formed and to expand and consolidate, but the inability of this phenomenon to realise substantive representation within all sections of the SCs, STs and OBCs and the failure of the present opposition parties (that were in government until a few years ago) to deepen democratic representativeness, contributed to the shrinking of the opposition’s space after 2014. The one-party dominant government further worsens the situation. The idea of representation by people like Lohia was not to imagine a kind of cluster of representative parties competing against each other but to consolidate the non-elites, hitherto at the margins of political decision making.

Opposition unity historically worked in a specific socio-political context when the Congress as the ruling party was undergoing a trust deficit, leadership crisis, party fragmentation and withering of electoral support away from the ruling party. The unity of the opposition was effective at a juncture when various social groups and communities were seceding away from the then ruling party, Congress. The widening representativeness shaped the opposition unity. Today, this situation is the opposite. One sees that the politically and socially marginalised within OBCs and SCs are moving towards the BJP. The plausible reason could be the failure of non-BJP, non-Congress parties to ensure proportionate and equitable representation and participation in various social schemes such as reservation.

The unity of the opposition irrespective of ideological considerations works in a context when there is the expansion of representation and participative assertion outside Parliament. For instance, during the era of Congress dominance, despite different ideological and political programmes, parties like the Jana Sangh, Swatantra, Socialists came together multiple times but failed. It was only in the era of increasing participation and representativeness that consolidation across the ideological spectrum was possible.

Opposition unity has the potential to succeed if it can pull various social groups away from the ruling party. In this context, issues like implementing proper reservation and its expansion in the private sector, representation in the judiciary and the caste census play a pivotal role. If the mobilisation based on these issues could occupy a broader canopy, opposition parties could come together effectively, symbolising a broader representation. There is a potential that parties like JDU and RJD along with others can form a broader political front to pressure the government and mobilise the people. The current debate on the caste census can become one such significant issue if it takes the path of mobilisation by the parties like SP, RJD, JDU, BSP, JMM, JDS, BJD, ASP, NCP, Congress, DMK in various states.

But the Congress is wary about this. How effective would the non-Congress, non-BJP parties be in order to go beyond a pressure group and actually build a formidable Opposition bloc?

The Opposition will certainly have to circumvent the issues of Hindutva hegemony and nationalism and differentiate themselves on matters of governance and policy legislation. Moreover, mobilisation by the opposition parties is going to take place in a scenario where there is a parallel and counter mobilisation by the ruling party. The opposition parties have to think whether the issues they raise resonate at the level of perception or can it go beyond this for a qualitative transformation pertaining to the caste census, ensuring proper implementation of reservation, farmers’ issues, demanding institutional accountability and scrutiny of the government, assertion for greater role of the opposition in the legislature, revisiting issues of electoral reforms and funding, judiciary’s transparency, making a parliament that is not simply synonymous to the executive branch’s highhandedness. Does the opposition have a language to represent all these issues with distinctiveness?

The success of opposition unity is based on the projection of arithmetic calculations. One should keep in mind that this tactic is not unaffected by the politics of the ruling party. So, competition among various parties is inevitable in a parliamentary system. There is a need to revive and reconstitute parties in villages, blocks and districts as opposed to dictating from the top. The opposition parties require a sustained perennial campaign and mobilisation as opposed to occasional press conferences and customary rallies during elections. There is no shortcut or “artificial stimulus” that could build an effective opposition. To borrow and paraphrase Nehru from the Congress session at Indore in 1957: “was the Congress [Ruling Party] to ask [the people] to give its support to candidates of the rival [Opposition] parties at the elections?” Unity requires a socio-political context, which as of now is absent. Parties in opposition need to shed their acquired identities and embrace newer ones, which are broader and deeper in perception and practice.

The Sixth Assessment Report (AR6) of the United Nations (UN) Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) highlighted that we could surpass 1.5 oC by mid-century due to human influence.

Written by Dr Ravindra Khaiwal

AIR pollution poses a major threat to human health. The recent World Health Organisation and Global Burden of Disease report, including the ‘Lancet Commission on Pollution and Health’ also links air pollution to over 7 million premature deaths globally.

A recent report also highlights that many of the highly polluted cities over the globe are in India, which raises concern for public health. September 7 is celebrated as ‘International Day of Clean Air for Blue skies’ to make communities and various stakeholders aware of sustainable action. The theme of 2021 is ‘Healthy Air, Healthy Planet’, to emphasise air pollution’s health effects, particularly during the Covid-19 pandemic.

The pandemic is one of the biggest public health emergencies that also brought focus on environmental protection and the lockdowns provided an opportunity for scientists to examine air pollution, its sources and mechanism of reduction to build evidence-based future policies and suggestions to strengthen the action under the National Clean Air Program. The key observation from the scientific studies include:

There is clear evidence that lockdowns significantly improved air quality
The reduction in air pollution was directly proportional to the urban size and population density
Natural emissions such as forest fire also contributed to the local and regional pollution

Covid also brought the focus on indoor air quality and the need for proper ventilation to restrict the spread of emerging infectious disease threats

Lockdown is not a solution to air pollution or environmental pollution. But, the current pandemic forced us to rethink how air quality, climate are linked with the spread of infectious diseases such as Covid-19.

The Sixth Assessment Report (AR6) of the United Nations (UN) Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) highlighted that we could surpass 1.5 oC by mid-century due to human influence.

Both climatic and air pollution impacts will burden the healthcare delivery system, affecting mainly vulnerable and marginalised populations like in the pandemic. There is no apparent epidemiological evidence, but it is established that the route of air pollution exposure and Covid transmission/infection is through the lungs.

If someone has compromised lung function due to air pollution, he/she may be at a higher risk of complications associated with the Covid-19 disease.

We need to exploit existing knowledge for evidence-based policies to develop risk reduction strategies. Furthermore, there is a need to focus on the physical environment, including the population’s social and behavioural aspects, to ensure public participation for environmental protection and sustainability.

This will help in ecosystem restoration and reduce the burden of environment-related morbidity and mortality.

D Raja writes: It was not different from other militant peasant uprisings in which peasants attacked landlords and local moneylenders because they were the representatives of imperial oppression

Misrepresentation of facts, distortion of history, appropriation of some historical figures and events while negating or falsifying others are standard techniques in the Sangh Parivar’s “toolkit”. This urge to rewrite Indian history stems from a deep-seated sense of inferiority. When the Indian masses were coming together against imperialism, the RSS and other fundamentalist forces had extended cooperation to the British. The recent expression of this anxiety was when a senior member of the BJP-RSS tried to give a communal colour to the Mappila Rebellion of 1921 by calling it “one of the first manifestations of Talibani ideology in India”. It’s a description devoid of historical context.

The Jamaican activist and politician Marcus Garvey said, “A people without the knowledge of their past history, origin and culture is like a tree without roots.” If the Indian freedom struggle with its various branches can be envisioned as a tree, the RSS would have no branch to claim. That’s what moves them to try to uproot the tree of history itself and replace it with their false and divisive narrative.

Denigrating the Mappila Rebellion as a manifestation of a Talibani mindset is another case of the RSS “othering” a section of the Indian population by looking at every event from a communal “us versus them” perspective. That way, most peasant insurgencies would have a communal angle — Hindu, Muslim or Sikh.

Looking at the history of the freedom movement primarily through the lens of religion overlooks its inclusive character and undermines the role of class-based struggles aimed at overthrowing both the British and their local collaborators. The use of religious, caste, tribal or regional affinities for mobilisation was prevalent until the freedom movement evolved a coherent programme to fight the British, and people from all faiths started subscribing to it. Frequent references were made to a dharam raj or a golden age in the struggles of tribals against outsiders, both the British and their local supporters in the Chhota Nagpur region. Vasudev Balwant Phadke, a Chitpavan Brahman, aimed at establishing a Hindu Raj through his group of social bandits, which included people from many castes. The use of religion as a mode of mobilisation gradually lost its sheen till the RSS, Hindu Mahasabha and Muslim League started using it again for sectarian goals.

The Mappilas, once a wealthy trading community, was reduced to the status of paltry peasantry and agricultural labourers in the Malabar region of modern-day Kerala. When the British gained control of the area from Tipu Sultan, they altered its land revenue system and monopolised essential commodities like salt and timber. Between 1862 and 1880, there was an increase of nearly 250 per cent in rent suits and nearly 450 per cent increase in eviction decrees in the South Malabar talukas. Agrarian distress was at its peak and the peasants of that area, including Hindu peasants, rose against this oppressive structure at least 29 times between 1836 and 1919. While the population of the region was predominantly Muslim, many had converted to Islam to get rid of caste disabilities. The jenmis or zamindars were drawn almost exclusively from upper-caste Hindus.

In the early 1920s, the Congress under the leadership of Mahatma Gandhi gave a call for non-cooperation and included the demand of Khilafat to achieve Hindu-Muslim unity. The movement aimed at creating an anti-imperial front, including Hindus and Muslims. When the movement spread to Malabar, it took a violent form — peasants started attacking British officials and local landlords. In this aspect, it was not different from other militant peasant uprisings in which peasants attacked landlords and local moneylenders because they were the representatives of imperial oppression locally. Under the influence of some Khilafat leaders, the form of mobilisation and the expression of the rebellion became religious in some cases but, overall, it remained anti-imperial and anti-landlord in content. Gandhi resented the use of violence by the Mappilas but commended them for their bravery.

It took the British Army some time to wrest back the areas from the agitated peasantry. More than 2,000 rebels were killed followed by the ignominy of the Wagon Tragedy, where 64 rebels suffocated to death, without water or food, in a closed train wagon transporting prisoners to Bellary. These horrible deaths created a furore across the country and spurred the desire for independence amongst Indians.

Many rebels were sent to the Cellular Jail in Andaman where they were tortured. In 1924, the then British under-secretary to India, Robert Richards, said, “In July last, there were in all 1,235 Mappilas in the Andamans. Seventy-two were in the cellular jail, 12 in the adolescent gang, 40 agriculturists and self-supporters, and the rest in convict barracks.” After their release, many of them settled in the Andaman group of islands as agriculturists and fishermen. While visiting the islands with freedom fighter and CPI Leader N E Balram, I met and interacted with the families of those who survived the severe British oppression.

The inability of the RSS-BJP in engaging with peasant uprisings is ideological since their ideological affinity is towards capitalists and landlords — predominantly upper castes. The Communists, in contrast, have been at the forefront of peasants’ movements through the Kisan Sabhas and were instrumental in bringing legislations to abolish the zamindari system and bringing land reforms.

The class characteristic of the RSS-BJP has been on display through their attitude towards the farmers protesting the farm laws. The RSS tries to create discord among people on the basis of religion. However, the unity of the oppressed classes and castes has the potential to rise above this dichotomy and resist the onslaught of the RSS on our history, our present and future.

Jo Chopra writes: Keshav Desiraju had a special passion for disabled children and the mentally ill, but he went to bat for anyone trying to ensure that the public health system delivered for those it was meant to serve.

I first met Keshav Desiraju over 20 years ago in a dusty, low-level government office in Dehradun. He sanctioned a Rs 1 lakh grant for a national conference the Latika Roy Foundation was organising for parents of disabled children. “What you’re doing is important. I wish it could be more. That’s the limit for what I can sanction without getting you into endless red tape,” he said apologetically.

Endless red tape and how to avoid it was the story of his life. As a government officer who rose eventually to become India’s health secretary, Keshav cut through the bureaucracy for so many of us. He had a special passion for disabled children and the mentally ill, but he went to bat for anyone trying to ensure that the public health system delivered for those it was meant to serve.

Others will record the facts of his well-known family and his illustrious career. My memories have to do with his unwavering support for my organisation and the cause of disabled children; of his passion for Indian classical music, his sense of the absurd and his eccentric and prodigious vocabulary (he described a friend I once sent his way as “fetching, but rather gormless”).

I got into the field of disability because of my own daughter Moy Moy, and that has always been my driving force. But it was Keshav who taught me that to be effective, I had to be more than just a mom. I’ll never forget a meeting in his office in 2010. He was the Health Secretary for the Uttarakhand government and I had gone to him with a proposal to set up an early intervention centre for disabled children in the government hospital in Dehradun. That day, as I was describing the importance of early intervention, I could see I was losing his attention. Then I quoted James Heckman, the Nobel Prize winning economist, paraphrasing his research for the Indian economy. “For every rupee the government invests in early intervention for disabled children, you’d get a 13 per cent annual return.”

Keshav sat up straighter. He proceeded to ask a series of searching questions about the incidence of disability in Uttarakhand, the per child cost of providing early intervention and the long-term cost of not doing it. The result of that conversation was the approval of a grant for Gubbara, the first NGO-run early intervention centre in a government hospital in India, providing state-of-the-art services to disabled children in Uttarakhand.

He worked tirelessly to make Gubbara happen, fighting our corner in Uttarakhand and later in Delhi, where he was eventually transferred. But he never asked me for cute pictures or heart-warming stories. Every argument he made was based on economics, scale and hard data. He demanded numbers and he made it clear that when you are thinking about a whole country, you have to raise your game.

Ultimately, his commitment to the country was what cost him. Asked to sign off on a dubious appointment to the Medical Council of India, he refused and was transferred.

When I next met him, he was secretary for consumer affairs in a poky little office in the South Block, but as cheerful as ever. With no illusions about the nature of government work, he still believed that institution-building was the only way forward. Political parties would come and go, corruption would always be with us — but if we stayed true to the values of democracy, fairness and social justice, eventually good would triumph.

Watching Keshav run a meeting or deal with supplicants or handle seven things simultaneously was like walking into the wide-open blue sky. His mastery of his work, his powers of expression and his unerring sense of what was required were formidable. I never once saw him at a loss for words or wonder what needed to be done. He could cut through anyone’s ramblings to get to the heart of the matter in a flash, and I saw him do it again and again. It was a marvel of skill and eloquence. He was witty, generous and true. He kept his head down and did what needed to be done to make this a stronger, better country. India is poorer today for his loss.

C Raja Mohan writes: The strategy of using violent religious extremism to control Afghanistan over the last five decades has also deeply affected Pakistan's polity, which is now under the shadow of the Taliban's pre-modern ideology.

Three sets of events last week highlight Pakistan’s special importance in Afghanistan after the Taliban victory. One was the appearance of Lt Gen Faiz Hameed, the chief of Pakistan’s Inter-Services Intelligence, in Kabul. Another was a (virtual) meeting of top regional diplomats from Afghanistan’s neighbours (Iran, Turkmenistan, Uzbekistan, Tajikistan, and China) convened by Pakistan’s special representative on Afghanistan, Mohammed Sadiq. Meanwhile, many major regional and international leaders interested in Afghanistan are picking up the phone to call Prime Minister Imran Khan or contact the Army chief, General Qamar Jawed Bajwa. Delhi should expect even more Pakistan-centred political and diplomatic activity on Afghanistan in the days ahead.

Does this intense activity translate into concrete outcomes in favour of Pakistan? Frenzied motion does not always compute as purposeful movement. Pakistan has an uphill task in converting its tactical advantages in Afghanistan into strategic gains.

Geography has given Pakistan a pivotal role in Afghanistan. Yet, Rawalpindi has been unable to turn it into sustainable political sway over Afghanistan. Neither the creation of Afghan proxies nor the massive assistance from the great powers has helped Pakistan transcend its structural limitations in Afghanistan. The story this time is unlikely to be any different.

To be sure, much of the world is turning to Pakistan to intercede on their behalf with the new rulers in Afghanistan. Whether it is the evacuation of citizens, limiting refugee flows, or containing terrorism, Pakistan is presenting itself as the one-stop-shop for Afghanistan-related issues. But Pakistan’s ability to leverage the international interest depends on its ability to control the internal dynamic in Afghanistan. Therein lies the rub. The gap between Pakistan’s reach and its grasp in Afghanistan, however, has been impossible to bridge.

For all the international media attention to Hameed’s visit to Kabul, there is nothing unusual about an intelligence chief heading to a nation in political turbulence to secure his government’s interests. CIA Director William Burns was also in Kabul recently to talk to the Taliban leaders.

The purpose of the two visits too was different. Burns was there to seek assurances on the safe evacuation of American citizens and others from Afghanistan and explore the potential for future engagement with the Taliban. As a neighbour deeply involved in Afghanistan’s troubled evolution since its independence, Pakistan has much larger stakes in Afghanistan than any other country.

The ISI’s role in Afghanistan too has been expansive — in helping create the Taliban, providing it sanctuary after it was ousted from power at the end of 2001, helping it gain military ground in Afghanistan in the last two decades, and lending diplomatic support for the legitimisation of the Taliban.

While there are many issues on Hameed’s agenda in Kabul, one particular Pakistani objective has gotten special attention — to mediate between different Taliban factions on power-sharing and launch a sustainable new Afghan government. The ISI’s activism in shaping the next government in Kabul is part of Pakistan’s long tradition of messing with Afghanistan’s internal politics.

It also reminds us of Pakistan’s difficulty in structuring a durable arrangement in Kabul. Pakistan is strong enough to destabilise Afghanistan, but not powerful enough to construct a stable political order across the Durand Line.

This is certainly not the first time that a Pakistani intervention has “won” in Afghanistan. In the mid-1970s, Pakistan in partnership with the Shah of Iran succeeded in moving the Afghan strongman Daud Khan away from his communist friends at home and in Moscow. But the victory barely lasted a few years until the Afghan communists ousted Daud Khan in a coup in the late 1970s.

Pakistan “won” again in 1989 when it pushed the Soviet Army out of Afghanistan with a bloody insurgency backed by the West and got the Mujahideen to control Kabul by 1992. But the Mujahideen soon got locked into massive civil war and Pakistan had to bring in the Taliban to “win one more time” in Kabul during 1996. The Taliban government itself was ousted as it invited the wrath of America after the 9/11 attacks organised by Osama bin Ladin from his Afghan sanctuary.

In the 21st century, Rawalpindi’s persistent destabilisation and the US’s inability to prevent Pakistan from playing both sides of the terror street have led to the inevitable unravelling of the post-Taliban order in Afghanistan. There is no question that the Pakistan army is now in the driver’s seat in Kabul. But can Rawalpindi drive the Afghan state and society anywhere, let alone in a sensible direction?

Pakistan is already running into the familiar problem in Kabul. It is one thing to get the Taliban into Kabul, but it is entirely another to organise a credible new government there. It is now three weeks since the fall of the Ghani government and the factions of the Taliban are struggling to arrive at a new government. There is speculation that Pakistan is helping to sort out the issues and a new government will be announced this week. How cohesive it might be is a different matter.

If you think of the current negotiations as similar to the formation of coalition governments in democracies, the political delay and difficulty in Kabul seem natural. But the problem in Kabul is deeper. While the various factions were united in ousting foreign military presence, there is little agreement among them on how to govern Afghanistan.

Issues of women’s rights, amnesty to those who were part of the previous government, accommodation of ethnic and religious minorities in the new government and responding to international concerns are all deeply divisive. Equally contentious are the problems of managing the broken finances of the government and developing credible strategies of economic development.

If Pakistan’s record of interventions is not impressive, the difficulty of turning Afghanistan into a coherent entity has challenged all the regimes in Kabul since the monarchy was deposed in 1973. Since then, a series of governments — of various political colours, from socialist to Communist and Islamist — backed by different great powers and massive foreign military interventions could not stitch the country together.

That Pakistan can perform this miracle — with the support of China — is the current conventional wisdom. But the messiness of the real world will intervene sooner than later and remind us that political miracles are rare.

It is quite tempting to believe today that the spoils of the Afghan war belong to the presumed victor — Pakistan. But it is also possible to argue that the opposite is true — that Pakistan is now part of the Afghan spoils. The strategy of using decades of violent religious extremism to control Afghanistan over the last five decades has also deeply affected Pakistan’s polity that is now under the shadow of the Taliban’s pre-modern ideology.

Meanwhile, the grand political obsession with destabilising its neighbours has made Pakistan’s economy fall well behind that of Bangladesh. India’s GDP is 10 times larger than that of Pakistan today. Rawalpindi’s “victory” in Afghanistan might make it a bigger nuisance for India and the region but is unlikely to reverse the steady relative decline of Pakistan’s comprehensive national power over the last few decades.

S P Vaid writes: The strategic-economic alliance that Pakistan established with China, in order to bind India down to hard borders along its entire west-to-east boundary, may just have been mitigated by the Taliban victory, with India having no option but to encourage Pashtun separatism within Pakistan.

The Taliban’s speedy advance and the fall of Kabul is a distant memory, replaced by rumours of trouble brewing within the fledgling enterprise. Leadership is unseen, spokespersons are numerous and signals are confusing. But some facets are clear. Taliban governance in provinces and districts is highly decentralised, and is so far restricted to PR photographs of site visits. Governance is more focussed on policing, with each Taliban group following its own set of rules on what women should do and wear and the punishment to be meted out to former government/military employees. Evolved protection of human rights will clearly be missing. The most dependable assessment is that the Kabul regime will be under pressure from four directions: Pakistan, for security and past links; China, for investment; Russia, for intelligence; and the US/EU, for the ability to conduct finance globally. So far, the Pakistan hand is showing up with prominence.

Pakistan appears to have claimed victory by sending its spy chief for a visible visit. But most observers feel that serious concerns of conflict and a possible firefight between Pakistan’s Haqqani Network and the Doha negotiators was the key reason. For Pakistan to have to physically intervene in a leadership crisis indicates its lack of control over the Doha and Haqqani factions. Further, Pakistan has clearly not been able to impress upon the regime the need to cater to Western demands to include ethnic minorities and members of the Ghani regime, and is still to deal with the question of whether to disband ANDSF, purge it of undesirables or just recruit Talibs into the existing structure. The catastrophic results of disbanding Saddam’s army and intelligence were there for all to see, given their eventual recruitment by ISIL and offshoots.

Pakistan has to also deal with an enormous refugee crisis. Given Afghanistan’s faltering fiscal situation, the key assistance that Afghans will expect in terms of food, fuel and power will have to come from Iran and Pakistan. Iran has already cut a deal and is allowing export of its abundant oil in exchange for cash. Pakistan, itself in dire economic straits due to restrictive IMF conditions, has just about managed to resolve its forex crisis, having accumulated $27 billion forex reserves. It will find it exceedingly difficult to send supplies to Afghanistan, especially on uncertain terms of payment and in a currency of its choice.

Pakistan is now stuck in a classic catch-22 situation, where the West will hold it to its promise of control over the Taliban and of ensuring inclusivity. There is a debate within Pakistan’s security establishment on how to handle this victory and how to keep it under control. Pakistan’s experts are worried that a seemingly-weak Helmandi Pashtun, heading the clergy, could grow wings, while a much-required strong Pashtun as head of government will surely come under Indian, Iranian and Western influence and move in a different direction.

Pakistan is acutely aware that the West holds several cards without which the survival of the regime is impossible. Such levers include American control of Afghanistan’s forex and remittances; existing and future UN and US Treasury sanctions regime; potential CAATSA sanctions for any Russian investment; FATF for financial strangulation; and avenues for Western intelligence to tie down China’s promised BRI investment in a traditionally restive Afghanistan. Even a single misstep by Pakistan could jeopardise its attempts to exit the FATF grey list, while also including Afghanistan in a similar process.

For decades, Pakistan has taught the strategy at its army college that it can’t afford a two-front war, with a belligerent India to the east and an India-inspired Afghanistan to the west. Having been granted a strategic wish with a suddenly less-sensitive eastern border, it must be aware that Indian strategists would be counselling their diplomats and intelligence agencies to sell old wine — the idea of Pashtunistan — in a new bottle to the Taliban regime. An informal comment was made by the Taliban spokesperson that it was opposed to fencing the Durand Line. The strategic-economic alliance that Pakistan established with China, in order to bind India down to hard borders along its entire west-to-east boundary, may just have been mitigated by the Taliban victory, with India having no option but to encourage Pashtun separatism within Pakistan.

The other interesting division in the Taliban that Pakistan is unable to handle is the sudden emergence of Anas Haqqani, not UN-designated, but wearing the traditional turban signifying the legacy of his father, Jalaluddin Haqqani. Sirajuddin Haqqani does not possess such a legacy. However, the latter was groomed by the ISI and has evaded arrest and drone strikes, despite a $5 million American bounty. With the US unable to have the Haqqanis delisted from the sanctions regime, Sirajuddin is now a Pakistani asset, inconvenient to the US. His continued presence is a danger to the stability of the new Taliban regime. His past dalliance with ISIS-K, including rumours of involvement in the August 26 bombing which killed 183, are serious threats to Western interests in the region.

Therefore, Pakistan will desperately try to bring Sirajuddin on board the Taliban regime which, in turn, risks reducing the chances of recognition, and therefore the survival of the regime. On the contrary, if it leaves him out, it risks destabilising the nascent regime, and will be forced to house a dissenting or warring Haqqani faction within Pakistan. Both scenarios and the continued absence of visuals or statements from Sirajuddin indicate that his days may be numbered, unless he has already found new refuge and has begun to plot against his new enemies, Pakistan and the US.

Vikram Patel writes: The right path must lead towards fully reopening society. The goal is not to eliminate the infection but to reduce sickness and mortality to as low as one possibly can.

I vividly recall when we were told that the pandemic would end in May 2020 thanks to the country’s dramatic and brutal lockdown. Then, when the first wave appeared soon after the lockdown relaxed, that universal masking would help beat the pandemic. Then, when this first wave mysteriously petered out despite low levels of masking, we were told this was because a very high proportion of people had experienced asymptomatic infections. This implied that the virus had swept across the land, and most people were not even aware that they had been infected. We had miraculously attained that fabled goal of “herd immunity”. By Diwali 2020, we thought the nightmare was behind us and bars, wedding venues and holiday destinations began heaving with people, celebrating that the virus had been beaten and that we were well on our way back to normal.

Only we were not.

Like that childhood monster that leaps out of the closet just when we have let our guard down, it was back with a vengeance. By the time of the devastating second wave, though, the game had changed: We had the vaccine. Now we were told that not only would we protect ourselves with the vaccine, but we would also help our populations get to herd immunity because, once vaccinated, a person was very much less likely to get infected and to transmit the infection to others. Vaccinating a sufficiently large chunk of our people would win the war. No one is quite sure exactly how many people we need to vaccinate, though whatever the target is, we are still a long way from it.

Several bits of emerging data suggest that we won’t. It seems that vaccination, while certainly effective in protecting us from falling ill and dying (a very important benefit, of course), seems to have two potential limitations. First, it does not eliminate our chance of being infected; on the contrary, it appears that if a vaccinated person is infected with the delta variant, now the dominant variant in most countries, they have similar viral loads as people who are not vaccinated. Furthermore, the hopes that vaccination may reduce the chances of passing it on to others because the vaccinated are less likely to become ill are being tempered by the discovery that the delta variant starts spreading even in the absence of symptoms. And so, vaccination will not stop transmission no matter how many we vaccinate. This implies the continuing threat of further mutations. One can only pray that the coming mutations are more benign than its parent.

To compound this, the second limitation is that it now appears that vaccine-induced immunity wanes with time and new variants. This may well be the reason why Israel, once lauded for achieving very high levels of vaccination coverage, is now experiencing another wave. In response to the findings of declining protection, countries with cash are gearing up to start booster doses less than a year after completing vaccination. The necessity of booster doses, except in the immunocompromised, is yet to be determined but it’s likely that they will prolong protection. In short, the current regime of vaccination offers neither “herd immunity” nor long-term protection.

So now, what next? This is surely the elephant in the room for governments, scientists and communities, for it is slowly dawning that, as some pundits had predicted at the very start of the pandemic, we will never eliminate this virus, unless we discover a vaccine which is highly effective in blocking its entry into the body. Another possible game-changer might be a highly effective antiviral medication. But history makes me somewhat pessimistic given the failure of decades of efforts to conjure similar magical potions for any other coronavirus infection.

The dilemma is how to shape policy in the light of these facts. On the one hand, we risk being trapped in a seemingly never-ending cycle of lockdowns, uncertainty, vaccination drives, restrictions on travel and in-person interactions, the evisceration of occupations that require in-person interactions, the loss of learning for children shut out of schools, wearing masks in indoor spaces and so on. Given the rising levels of fatigue, anger and despair with this dispensation, not to mention the shattering of the most vulnerable livelihoods, I cannot countenance such a future. On the other hand, we would have to contend with waves of the epidemic sweeping across the population at regular intervals, sickening and killing many in its wake. Assuming we enter the era of booster doses, the feasibility, acceptability and value of vaccinating a billion people each year is questionable. But there is a glimmer of good news that the risk of dying of Covid-19 is falling, not only due to vaccination but also more effective medical care for the very ill.

Maybe the way forward lies in a middle path. Thus, one may prioritise public resources for vaccinating only the vulnerable, such as the elderly and those with co-morbidities, and all frontline workers. This is the situation we have with influenza, a close cousin of Covid-19; we live with the virus with no restrictions to travel, work or mingling, annually vaccinate those who are vulnerable, and accept that some of us will fall ill and a small fraction will die. Mortality can be further reduced by investment in infectious disease surveillance, community-based supportive care and peripheral hospital critical care.

What seems increasingly likely is that we will need to learn to live with the virus because it is becoming endemic, which simply means it will always be amongst us. This is the time for a national conversation, with public health experts joining up with social scientists, political leaders, businesses and representatives of civil society, to figure out how we, as one people, can soldier forward with solidarity for all sections of our diverse population. Then, we might find the right path towards fully reopening our society while ensuring that the goal is not to eliminate the infection but to reduce sickness and mortality to as low as one possibly can.

Anti-Pakistan rallies broke out across Kabul today with protesters denouncing Islamabad’s meddling in Afghan affairs. This comes after Pakistan military’s apparent help to Taliban to fight the Afghan resistance forces in Panjshir, and the weekend visit of Pakistan ISI chief Lt Gen Faiz Hameed to Kabul to mediate between various Taliban factions for government formation. Iran has already slammed Pakistani military presence in Panjshir and called for investigations into the foreign interference. Whereas young Afghan men and women who took to the streets of Kabul are calling for rejecting a Pakistan-sponsored government.

There’s no denying that Pakistan’s military-ISI complex has for years played a double game to support Taliban while superficially working with the US in its war on terror in Afghanistan. After all, Osama bin Laden was ultimately found hiding in Pakistan when he was taken out by American special forces. Therefore, Taliban’s return in Afghanistan has been scripted in large part by Pakistan’s deep state, which has always treated Afghanistan as strategic depth.

Given this scenario, Pakistan should be held squarely responsible for any chaos that now unfolds in Afghanistan. If that country again becomes a launchpad for international terrorism, the international community must not hesitate in hauling Islamabad over the coals. If Taliban persecutes Afghan minorities, journalists and women, Pakistan should not be allowed to escape blame. Taliban is Pakistan’s albatross. Islamabad must be put in the dock if Afghanistan becomes a problem for the region and the world.

Huge crowds at the Muzaffarnagar kisan mahapanchayat protesting GoI’s farm laws and the call to vote against BJP are not to be dismissed. The western UP belt with nearly 120 of the state’s 403 assembly seats enjoys profound political significance. BJP’s 2014 campaign for UP gained momentum in part after the 2013 Muzaffarnagar riots. Jats and Muslims, often sharing socio-political alliances earlier, were ranged on opposing sides. Western UP continued to provide rich pickings for BJP. In 2017 UP state polls, BJP’s non-Yadav OBC and non-Jatav SC coalition sealed a winning 43.3% vote share in this region against the party’s statewide vote share of 39.7%.

BJP’s central government passed the largely correct farm laws without much consultation. GoI should have known its laudable ambition of creating a robust private market for agri produce would come up against big farmers, who prefer assured earnings from state agencies. Now, the future of these laws is in limbo. The Supreme Court has stayed their implementation. PILs on them are pending for further hearing. There’s no clear indication of GoI’s position after its offer to temporarily suspend the laws. And UP polls are due around February-March 2022.

So, GoI’s future action, if any, will have more impact on western UP the closer it comes to polls. Repealing the laws may placate farmer leaders and help BJP politically in some ways. But there’s a price to pay – the immense political capital invested in convincing small and marginal farmers of reforms’ benefits will be wasted. They haven’t joined protests, since they don’t enjoy the benefit of MSP and subsidies. Another pre-poll sop is to significantly increase PM-Kisan payouts. That will make numerically larger small farmers happy but not mollify big farmers. BJP’s strategists have their work cut out figuring out the cost-benefit equation here. Giving in to pressure groups is not a sweet experience, as BJP knows already from ever-demanding sugarcane farmers.

Perhaps, the party is betting on its formidable caste coalition to hold despite the Jat unrest and a prospective Jat-Muslim alliance. In the past, BJP has reverse-consolidated votes against dominant groups. Here, though, the unprecedented Covid pandemic and economic distress are potential factors. Western UP’s 25% Muslim population, going up to 40%-plus in some districts, also affords BJP the chance for yet another attempt at non-Muslim consolidation. The party still holds many cards. But farm protests show India’s fractious electoral politics can create difficulties for anyone.

Amidst uncertainty about the future course of the Covid pandemic, including whether a third wave is around the corner or whether India is entering some kind of endemicity, states from Assam to Karnataka are now taking the calculated risk of reopening schools. Learning losses since March 2020, which the SCHOOL survey finds “catastrophic”, are driving this decision. India’s pre-pandemic data on foundational knowledge of math, sciences and languages was worrying enough. Since then too many students have simply been left behind by online teaching.

Our society’s weak digital foundations, including the fact that only 12% government schools possess internet facilities, have worsened the situation. Estimates vary, but whether it is 8% of rural students logging into online classes (SCHOOL survey) or 18% of students at Standard 9 and above (ASER 2020 Wave 1), all of them present a bleak picture. There are also children who have thrived with remote learning and parents who would prefer to continue it, rather than risk a Covid infection. This is why the idea of parental consent is key for now, alongside making a choice available.

As India hasn’t even begun vaccinating children, waiting for that exercise to be completed isn’t practical. But almost 80% of all teaching and non-teaching staff have received at least one dose – fully vaccinating them must be a priority. Reopening of schools also means children, an estimated 115 million of whom are threatened by severe malnutrition because of the pandemic, can begin mid-day meals again. Indeed schools should open wherever there is low positivity. They should reduce risk of outbreaks with resolute masking, good ventilation, physical distancing and regular monitoring for symptoms. The key is constant alertness and to be more nimble than the virus. After 18 months of learning losses, this is essential work.

Business security as well as individual liberty both favour VPNs. America’s National Security Agency does not let VPNs hinder its work. Nor should India’s.

The government should turn down the recommendation of Parliament’s Standing Committee on Home Affairs to ban virtual private networks (VPNs) in the country. The committee felt that VPNs permit cybercriminals to skulk behind the anonymity these provide and launch attacks on their targets. On balance, VPNs enable, rather than hinder, security. Companies employ VPNs to segregate their employees’ devices from the open internet, so as to provide them access to the company’s servers without endangering corporate security. Foreign business executives travelling to India rely on their VPNs to continue to work without compromising headquarters. To ban VPNs would be to shoot ourselves in parts more sensitive than the foot.

Signals intelligence is as old as human ability to communicate remotely. Homing pigeons carried messages, hawks were trained to bring those birds down and retrieve the message. Specially trained couriers risked their lives to carry vital messages to and fro. Telegraphic dots and dashes were coded and decoded. Internet traffic is encrypted and decrypted by powerful number-crunching. VPNs essentially encrypt the data flow from your computer to the router and the local area network, from there to the VPN servers and the Domain Name Service (DNS) servers (these map the website address you provide to the long string of numbers that identifies the website you want, stored on a specific server). Data traffic from the DNS server to the website and back to the VPN is not encrypted. But peeping Toms at this stage would find it difficult to figure out whose data traffic is which.

A problem with subject-wise standing committees is an automatic bias towards their core areas, and occlusion of others. A defence or a health committee could raise grand, sector-specific demands that empty the exchequer. It is for the government to take a balanced view that does not obsess over one concern. Business security as well as individual liberty both favour VPNs. America’s National Security Agency does not let VPNs hinder its work. Nor should India’s.

Greater use of technology is possible and desirable. Reinsurance funds should be tapped from catastrophe bonds that distribute risk across society.

The insurance sector is seeing welcome consolidation. HDFC Life’s reported move to fully acquire Exide Life Insurance for Rs 6,687 crore will help it strengthen its base in southern India. Separately, ICICI Lombard hopes, via completion of its acquisition of Bharti Axa — in an all-stock deal valued at over Rs 2,500 crore — to gain market share in the motor business. Successful mergers will help lower costs — operating expenses are likely to come down as fixed costs extend over a larger base of business. Insurance guzzles capital: the policyholders’ premium payments lie on the books of insurers, and prudential norms need insurance companies to enhance capital as premium collections increase. Mergers will lead to more effective use of capital to support solvency margin requirements.

Earlier deals include Axis Bank’s acquisition of a 12.99% stake in Max Life and the merger of HDFC Ergo Health Insurance, earlier known as Apollo Munich Health Insurance, with HDFC Ergo General Insurance, that will help provide access to combined health insurance offerings. Consolidation will help increase insurance penetration into India’s hinterland and attract long-term funds. Policyholders also need to have trust in insurers, underscoring the need for clear-cut regulatory norms. For example, many home loan insurance products cover death due to specified illnesses, rather than death in general. So, the claims for settlement of outstanding home loans of those who died of Covid are being rejected. We need better-designed home loan insurance products that cover all exigencies, rather than specific illnesses.

Greater use of technology is possible and desirable. Reinsurance funds should be tapped from catastrophe bonds that distribute risk across society.