இந்திய - சீன எல்லையில் இருதரப்பு வீரர்களும் புத்தாண்டு வாழ்த்துகளைப் பரிமாறிக்கொண்டபோது, எல்லைப்புறத்தில் அமைதி நிலவுகிறது என்கிற மகிழ்ச்சி ஏற்பட்டது. ஆனால், அது வெறும் சம்பிரதாயச் சடங்கே தவிர, உண்மை நிலையின் பிரதி பலிப்பு அல்ல என்பதை இப்போது வெளியாகியிருக்கும் செய்திகள் தெரிவிக்கின்றன.
எல்லை கட்டுப்பாட்டுக் கோட்டுக்கு அருகேயுள்ள சீனப் பகுதியிலுள்ள பாங்காங் ஏரியில் சீன ராணுவம் நவீன தொழில்நுட்பத்துடன் பாலம் ஒன்றை அதிவிரைவாகக் கட்டும் செயற்கைக்கோள் படங்கள் வெளியாகியிருக்கின்றன. கடந்த 20 ஆண்டுகளாகவே எல்லைக் கோட்டை ஒட்டியுள்ள தங்களின் கட்டுப்பாட்டில் இருக்கும் பகுதிகளின் கட்டமைப்பு வசதிகளை சீனர்கள் மேம்படுத்தி வருகிறார்கள் என்பது அனைவருக்கும் தெரிந்த உண்மை.
கிழக்கு லடாக்கிலிருந்து திபெத் வரையிலான ஏறத்தாழ 3,500 கி.மீ. பகுதி இரு நாடுகளுக்குமிடையே பிரச்னைக்குரியதாகத் தொடர்கிறது. அந்தப் பகுதியில் தன்னுடைய ராணுவ நடமாட்டத்தை சுலபமாக்கவும், ராணுவத்தின் வலிமையை அதிகப்படுத்தவும் சீனா பல்வேறு நடவடிக்கைகளைத் தொடர்ந்து மேற்கொண்டு வருகிறது.
கடந்த 15 ஆண்டுகளாக, குறிப்பாக நரேந்திர மோடி அரசு ஆட்சிக்கு வந்தபிறகுதான் இந்தியாவின் எல்லைப்புறக் கட்டமைப்பை மேம்படுத்தும் முனைப்பு தொடங்கியது. அதுவரை, இந்திய எல்லையில் சாலைகள் உள்ளிட்ட கட்டமைப்பு வசதிகள் இல்லாமல் இருந்தால், சீன ராணுவத்தால் எளிதில் நுழைய முடியாது என்கிற தவறான புரிதல் ஆட்சியாளர்களிடம் இருந்தது. 2020 ஜூன் மாதம் கல்வான் பள்ளத்தாக்கு மோதலைத் தொடர்ந்து, இந்தியாவின் எல்லைப்புறக் கட்டமைப்பு முழு வேகத்துடன் மேம்படுத்தப்படுகிறது.
கடந்த ஆண்டு ஜூன் மாதத்தில் மட்டும் ரூ.240 கோடி செலவில் ஆறு மாநிலங்கள், இரண்டு ஒன்றியப் பிரதேசங்களை ஒட்டியிருக்கும் எல்லைப் பகுதிகளில் 63 பாலங்கள் கட்டப்பட்டிருக்கின்றன. கடந்த வாரம் 24 பாலங்களும், மூன்று முக்கியமான சாலைகளும் பயன்பாட்டுக்கு வந்திருக்கின்றன. ஷெகாட்கர் குழு பரிந்துரையின் அடிப்படையில் எல்லைப்புற சாலை அமைப்பு நிறுவனத்தின் நிதி ஒதுக்கீடு ரூ.100 கோடியாக அதிகரிக்கப்பட்டு சாலைக் கட்டமைப்புகளை விரைவுபடுத்த வழிகோலப்பட்டிருக்கிறது.
அதே நேரத்தில், சீனாவைப்போல சர்வாதிகாரத் தலைமை இல்லாததால் அமைச்சகங்களுக்கிடையே ஒருங்கிணைந்த செயல்பாடு இல்லாமல் இருப்பது குறை. எல்லை கட்டுப்பாட்டுக் கோட்டையொட்டி 40 ஒருங்கிணைந்த காவல் நிலையங்களை அமைப்பது, நிர்வாக ஒருங்கிணைப்பு இல்லாததால் தாமதப்படுகிறது. சிவப்பு நாடா முறையால் எல்லைப்புற கட்டமைப்பு திட்டங்கள் தாமதப்படுவதும், போதுமான நிதி ஒதுக்கீடு தரப்படாததும் இந்தியாவின் பலவீனமென்றால், அதற்கு நேர்மாறாக சீனா தனது ராணுவத்திற்கு எல்லா அதிகாரங்களையும், நிதி உதவிகளையும் வழங்கி தயார் நிலையில் வைத்திருக்கிறது.
அதே நேரத்தில் இந்தியப் படைகளும், சீன ராணுவமும் கடந்த பல மாதங்களாக எல்லையில் பதற்றமான மோதல் சூழலை எதிர்கொண்டு எப்போது வேண்டுமானாலும் போருக்குத் தயாராகக் காத்திருக்கின்றன. பனிப்போர் காலத்தில்கூட இப்படியொரு சூழல் உலகில் இருந்ததில்லை.
சீனாவின் பாங்காங் ஏரியில் பாலம் அமைக்கும் திட்டம், அதன் உள்நோக்கத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. ஒருபுறம் பதற்றத்தைக் குறைப்பதற்கு இருதரப்பு பேச்சுவார்த்தைகள் நடந்து கொண்டிருக்கின்றன. இதுவரை 13 சுற்றுப் பேச்சுவார்த்தை ராணுவ தளபதிகளுக்கிடையே நடந்திருக்கிறது. 14-ஆவது சுற்று நடக்க இருக்கிறது.
இந்திய ராணுவத்தின் வெற்றிகளை சாதகமாக்கிக்கொள்ள ஆட்சியாளர்கள் தவறிவிட்டார்கள் என்று தோன்றுகிறது. 2020 மே மாதம் முதல் சீனத் தரப்பு பயனுள்ள ராணுவ அல்லது ராஜாங்க பேச்சுவார்த்தைக்கு ஒத்துழைக்காமல் போக்குக் காட்டியது. 2021 ஆகஸ்டில் இந்திய எல்லைக்குள் புகுந்து சில பகுதிகளை ஆக்கிரமிக்கவும் செய்தது. அதைத் தொடர்ந்து, ஆகஸ்ட் இறுதியில் இந்திய ராணுவம் கைலாஷ் மலைச்சிகரங்களில் முக்கியமான ஆறு சிகரங்களைக் கைப்பற்றியதை சீனர்கள் சற்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை.
பாங்காங் ஏரியின் தெற்குப் பகுதியிலுள்ள கைலாஷ் மலைச்சிகரங்களில் இருந்து தாக்குதல் நடத்தினால் சீனத் துருப்புகளும், கட்டமைப்பும் அதை எதிர்கொள்ள முடியாத நிலை ஏற்படும். அதை உணர்ந்த சீனர்கள் சமரசப் பேச்சுவார்த்தைக்கு வந்தார்கள். அதை நம்பி நாம் கைப்பற்றியிருந்த சிகரங்களில் இருந்து நமது வீரர்களை இந்திய ராணுவம் திருப்பி அழைத்துக் கொண்டது. அதைத்தான் சீனர்கள் எதிர்பார்த்தார்கள்.
அதற்கு பதிலடி கொடுப்பதுபோல, இப்போது பாங்காங் ஏரியில் பாலம் அமைக்க முற்பட்டிருக்கிறது சீன ராணுவம். இதன் மூலம் 135 கி.மீ. நீளமுள்ள அந்த ஏரியின் அனைத்துப் பகுதிகளிலும் தங்குதடையில்லாமல் நடமாடும் வசதியை அவர்கள் பெறுவார்கள். எல்லை கட்டுப்பாட்டுக் கோட்டில் சீன ராணுவம் நம்மைவிட பலம் பெறக்கூடும்.
பாங்காங் ஏரியில் பாலம் அமைப்பதுடன் சீனா நின்றுவிடவில்லை. திபெத்தியர்கள் நடத்திய விருந்தில் கலந்துகொண்ட இந்திய அமைச்சர்கள், எம்.பி.-க்களுக்கு சீனத் தூதரகம் கண்டனம் தெரிவித்துக் கடிதம் எழுதியிருக்கிறது. இந்திய அமைச்சர்களுக்கும், எம்.பி.-க்களுக்கும் கடிதம் எழுதிக் கண்டிக்கும் அதிகாரத்தை சீனத் தூதருக்கு யார் வழங்கியது?
அரசு, சீனத் தூதரை அழைத்து அதை ஏன் கண்டிக்கவில்லை என்பதும், வெளியுறவுத்துறை அதற்குக் கண்டனம் தெரிவிக்காததும் ஆச்சரியமாக இருக்கிறது. மோதலைத் தவிர்க்க விரும்புகிறோமா, இல்லை பாய்வதற்காக பதுங்குகிறோமா என்பது விளங்கவில்லை.
அண்மையில் நடந்தேறிய இரு சம்பவங்கள் இரு வெவ்வேறு மனிதர்கள் தொடர்பானவையாக இருந்தபோதிலும், இரு நிகழ்வுகளுக்குமான அடிப்படைக் காரணம் ஒன்றாகவே அமைந்திருக்கிறது.
சென்னையைச் சேர்ந்த ரயில்வே ஊழியர் ஒருவர் தம்முடைய பொறுப்பில் இருந்த அலுவலகப் பணத்தைக் கையாடல் செய்ய முயன்றுள்ளார். அதற்கான திட்டத்தைச் செயல்படுத்துவதில் ஒத்துழைப்பதற்குத் தம் மனைவியையும் ஆயத்தப்படுத்தியிருக்கிறார்.
யாரோ சிலர் தம்மைக் கட்டிப்போட்டுவிட்டு அந்தப் பணத்தைக் களவாடிச் சென்றுவிட்டதாகப் பொய்யான புகார் கொடுத்தவரின் சாயம் விசாரணையில் வெளுத்து விட்டது. 'காதல் ஒருவனைக் கைப்பிடித்தே, அவன் காரியம் யாவினும் கைகொடுத்து' என்ற மகாகவி பாரதியாரின் பாடல் வரிகளைத் தவறாகப் புரிந்து கொண்டு செயல்பட்ட அவருடைய மனைவிக்கும் இதனால் சிக்கல் ஏற்பட்டுள்ளது.
இது போலவே, சென்னையைச் சேர்ந்த தனியார் வங்கி அதிகாரி ஒருவர், மனைவிக்கும் தனக்கும் ஏற்பட்டுவிட்ட வாய்த்தகராறை அடுத்துத் தன் மனைவியையும், தம்முடைய குழந்தைகள் இருவரையும் கொன்றுவிட்டுத் தானும் தற்கொலை செய்துகொண்டிருக்கிறார்.
இரண்டு நிகழ்வுகளுக்கும் அடிப்படைக் காரணம் ஒன்றேதான். இணையவழிச் சூதாட்டத்தால் ஏற்பட்டுவிட்ட கடன்சுமைதான் அந்தக் காரணம். இணையவழிச் சூதாட்டத்தில் ஏற்படும் பண நஷ்டம், கடன்சுமை ஆகியவற்றைச் சமாளிக்க இயலாதவர்கள், தங்களின் வீடு அல்லதுஅலுவலகத்திலேயே பணத்திருட்டில் ஈடுபடுவதும், இனி மீள்வதற்கு வழியே இல்லை என்கின்ற பட்சத்தில் தனியொருவராகவோ குடும்பத்தினருடனோ தற்கொலை செய்துகொள்வதும் புதிய செய்தியல்ல.
கணினியும் நவீனவகை கைப்பேசிகளும் வழங்கும் எண்ணற்ற சேவைகளில் இணையப் பயன்பாடு மிகவும் முக்கியமானதாகும். பொது அறிவுத் தேடல்கள் தொடங்கி, வங்கிப் பரிமாற்றங்கள், பயணச்சீட்டு முன்பதிவு, மின்னஞ்சல் என்று பல்வேறு வடிவங்களில் கணினியும் நவீனவகைக் கைப்பேசிகளும் நம்முடைய அன்றாடத் தேவைகளுக்கு உதவுகின்றன.
ஒரு நாணயத்திற்கு இன்னொரு பக்கமும் உண்டு என்பதை நிரூபிப்பது போன்று, நேரத்தை வீணடிக்கும் விளையாட்டுகள், அரட்டைகள், ஆபாசக் காணொளிகள், ரம்மி உள்ளிட்ட சூதாட்டங்கள் ஆகியவையும் இணையவெளியில் கொட்டிக் கிடக்கின்றன.
இவற்றில் எவை எவை நமக்கு நன்மை பயக்கும் என்பதைச் சிந்திக்கும் பக்குவமின்றி, கேளிக்கை ஒன்றே குறியாக ஈடுபடுபவர்கள் அனைவருமே தங்களின் பொன்னான நேரத்தையும், செல்வத்தையும் இழக்கிறார்கள். மேலும், நெருங்கிய சொந்தங்களே தங்களைப் புறக்கணிக்கும் நிலைமைக்கும் அவர்கள் ஆளாகின்றனர்.
சூதாட்ட இணையதளங்கள் என்பவை மிகவும் வளர்ந்துவிட்ட இன்றைய மின்னணுத் தொழில்நுட்பத்தின் மூலம் உருவாக்கப்பட்டவை. அவை முதலில் நமக்குச் சிறிய அளவில் வெற்றிகளைக் கொடுப்பதன் மூலம் நம்மை அடிமைப்படுத்திவிடுகின்றன. அதன் பிறகு நாம் தொடர்ந்து தோற்கின்ற போதும் அவ்விளையாட்டுகளை விட்டுவிட முடியாத மனநிலைக்கு அவை நம்மை வழி நடத்திச் செல்வதில் வெற்றி அடைகின்றன என்பது இந்தத் துறையைச் சேர்ந்த வல்லுநர்களின் கருத்தாகும் அலுவலகச் சூழல், குடும்ப வாழ்க்கை ஆகிய இரண்டின் நிதர்சனங்களையும் நன்கு உணர்ந்த பெரியவர்களே இத்தகைய கொடிய பொழுதுபோக்கிற்கு இரையாகும்போது, வாழ்க்கையின் நன்மை தீமைகளை உணராத பதின்பருவத்தினர் இவற்றில் ஈடுபட்டுப் பெரும் பணத்தை இழப்பதில் வியப்பு எதுவும் இல்லை.
அலுவலகம் சென்றும், தொழில் புரிந்தும் சம்பாதிப்பவர்கள் அங்கே இங்கே கடன் வாங்கிச் சூதாட்டங்களில் ஈடுபடுகின்ற அதே வேளையில், சிறார்கள் தங்கள் பெற்றோருக்குத் தெரியாமல் வீட்டிலிருக்கும் பணத்தையும், நகைகளையும் எடுத்துச் செலவழிக்கின்றனர். மேலும் அச்சிறுவர்கள் தங்கள் பெற்றோர்களின் வங்கி அட்டைகளையும் அவர்கள் அறியாத வண்ணம் எடுத்துப் பயன்படுத்தத் தொடங்குகின்றனர்.
வீட்டிலிருந்தபடியே பெரியவர்கள் அலுவலகப் பணிகளைப் பார்ப்பதும், மாணவர்கள் வகுப்புப் பாடங்களைக் கற்றுக்கொள்வதும் தவிர்க்க இயலாததாகிவிட்டது.
கரோனா முதல் அலையின் தீவிரப் பரவல் சமயத்தில் உருவான இந்தச் சூழல் இன்னும் முழுவதுமாகத் தணிந்தபாடில்லை. இதோ கரோனாவின் மூன்றாவது அலையும் ஒமைக்ரான் என்ற உருமாற்றமாகத் தொடங்கியிருக்கிறது.
வீட்டிலிருந்தபடியே பணியையும் படிப்பையும் கவனிப்பவர்களுக்குச் சற்றே ஓய்வு கிடைத்தால் அவர்களை வசப்படுத்த இணையதள விளையாட்டுகள் அணிவகுத்து நிற்கின்றன. பலரும் விட்டில் பூச்சிகளாக அவற்றில் போய் விழுகின்றனர்.
தங்களைச் சேர்ந்தவர்களுக்கு விளக்காக விளங்க வேண்டியவர்கள் விட்டில் பூச்சிகளாக மாறாமல் இருப்பதைத் தடுக்க ஒரே ஒரு வழிதான் இருக்கிறது. சட்டரீதியாக இத்தகைய இணையதள விளையாட்டுகளைத் தடைசெய்வதே அந்த வழியாகும்.
தமிழ்நாட்டில், கடந்த ஆட்சியில் இவற்றைத் தடைசெய்வதற்காகக் கொண்டுவரப்பட்ட தடைச் சட்டம் நீதிமன்றத்தில் தள்ளுபடி செய்யப்பட்டது. இணையதள விளையாட்டுகளை முறைப்படுத்துவதற்கான விரிவான நெறிமுறைகளுடன், அவ்விளையாட்டுகளைத் தடை செய்வதற்கான முழுமையான புதிய சட்டத்தையும் இயற்றுமாறு சென்னை உயர்நீதிமன்றம் கூறிவிட்டது.
அவ்வாறு கூறி பலமாதங்கள் கடந்து விட்டன. அதே நேரம் இணையதளச் சூதாட்டங்களால் பலரும் கடன்தொல்லைக்கு ஆளாகி விபரீத முடிவெடுப்பதும் குறையாமல் தொடர்கின்றது.
இணையதளச் சூதாட்டங்களை முழுமையாகத் தடைசெய்வதற்குரிய விரிவான சட்டத்தை நமது மாநில அரசு விரைவில் கொண்டுவருவதுடன், உடனடியாக அச்சட்டத்திற்கு உயர்நீதிமன்றத்தின் ஒப்புதலைப் பெறவும் முயற்சி எடுக்க வேண்டும்.
வீட்டிலிருந்தபடியே அலுவலகப் பணியாற்றுவதும், கல்வி கற்பதும் இன்னும் சிறிது காலத்திற்குத் தொடர இருக்கின்ற சூழலில், இணையதளச் சூதாட்டங்களை உடனடியாகத் தடைசெய்ய வேண்டியது அவசியமும் அவசரமும் ஆகும்.
சமீப காலமாக பெருநகரங்களில் அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக வேர்விட்டு முளைக்கத் தொடங்கியிருக்கிறது முதியவர்களுக்கான பகல் நேர மையங்கள் (டே கேர் சென்டர்). இதென்ன புதியதாக இருக்கிறதே என விசாரிக்கத் தொடங்கியதில் பல சிறப்பான தகவல்கள் கிடைத்தன.
'குழந்தையும் தெய்வமும் கொண்டாடும் இடத்திலே' என்று சொல்வார்கள். குழந்தைகளைப் போல முதியவர்களை நாம் கொண்டாடத் தவறியதன் விளைவு, கடந்த காலங்களில் ஊருக்கு ஊர் முதியோர் இல்லங்கள் பெருகின. அதற்கு மாற்றாக வந்திருக்கும் இந்த முதியோர் பகல் நேர மையம் பல சாதகங்களை தாங்கி நிற்கிறது.
'பெரியவங்க சொன்னா பெருமாள் சொன்னா மாதிரி' என்று வீட்டுக்கு வீடு பெரியவர்களின் வாய்ச்சொல்லை வேதவாக்காக மதித்து நடந்த காலம் ஒன்று உண்டு. ஆனால் இன்று முதியவர் ஒருவர் பேருந்தில் ஏறினால் 'ஏன் பெருசு, நீ வீட்டுலயே இருக்க வேண்டியதுதான. நீ நிதானமா நடந்து ஏறி நான் எப்ப வண்டிய எடுக்கறது' என நடத்துனர்கள் அவர்கள் மீது பாய்கிறார்கள்.
கூட்டுக்குடும்ப வாழ்வு முறை குறையத் தொடங்கியதால் அவர்களுக்கான முக்கியத்துவமும் படிப்படியாக அருகிவிட்டது. தனிக்குடித்தன பெருக்கம் காலத்தின் கட்டாயமானதால் யாரையும் குறை சொல்ல முடியாது. இன்றைய நிலையில் முதியவர்களின் உணர்வுகளை புரிந்து நடந்து கொண்டாலே அவர்கள் மகிழ்ச்சி அடைவர்.
'வயசாயிடுச்சுல்ல.. மூலையில உக்காரு. போதும் ஊர சுத்தினது. கைய கால உடைச்சிக்கிட்டு வந்தா யார் கவனிச்சுக்கறது' என்ற வசனத்தை தொலைக்காட்சித்தொடர் ஒன்றில் கேட்க நேர்ந்தது. இதைப் போன்ற பேச்சுக்கள் அவர்களை பெரிதும் அவமானப் படவைக்கின்றன. பொது இடங்களில் இப்படி கேட்க நேரிட்டால் கூனிக்குறுகி விடுகின்றனர்.
இந்த பரபரப்பான உலகில் முதியவர்களை கவனிக்க அதிக பொறுமை தேவைப்படுகிறது. அவர்களிடம் உரையாட, அன்பாக விசாரிக்க, இளைய தலைமுறையினரிடம் பொறுமை இல்லை. கால மாற்றத்திற்கு ஏற்ப அவர்களும் இதையெல்லாம் தற்போது இளையவர்களிடம் எதிர்பார்ப்பது இல்லை. நம்மை எப்படி பலப்படுத்திக் கொள்வது என யோசிக்கின்றனர். இதற்கு ஒரு சிறந்த வடிகால்தான் இந்த மையம்.
நாமெல்லாம் பிள்ளைகளை பள்ளிக்கு அனுப்பி வைப்பது போலவே முதியவர்களையும் இந்த மையத்துக்கு அனுப்பி வைக்கிறார்கள். நல்ல பணியிலிருந்து ஓய்வு பெற்றவர்கள் பணி நிறைவுக்குப் பிறகு வீட்டில் முடங்கிக் கிடக்க விரும்புவதில்லை. ஓய்வு தேவை என பிறர் சொல்லக் கேட்டு தன்னுடைய அனைத்து வேலைகளுக்கும் பிறரை நம்பி இருந்து காலப்போக்கில் அதுவே பழகிவிடுகிறது. பிறகு மனதளவில் பலவீனப்பட்டு விடுகிறார்கள். தம்மால் முடியும் என்பதையே மறக்கின்றனர்.
காலை 10 மணியிலிருந்து மாலை 5 மணி வரை வேலைக்குச் செல்வது போலவே இந்த மையத்துக்கும் முதியவர்கள் சென்று வருகிறார்கள். அவர்கள் வயதுடைய முதியவர்கள் இதே நேரத்தில் அங்கு வருகிறார்கள். ஒருவருக்கொருவர் மனம் விட்டு மணிக்கணக்கில் பேசுகிறார்கள். நல்ல காற்றோட்டமான இடத்தில் இம்மையம் செயல்படுகிறது. இதற்கென கட்டணம் உண்டு. மதிய உணவை அவரவர் வீட்டிலிருந்தே கொண்டுவர வேண்டும். காலை, மாலை இடைவெளி நேரத்தில் சுண்டல், பணியாரம் போன்ற ஆரோக்கியமான சிற்றுண்டிகள் மட்டும் கொடுக்கிறார்கள்.
இங்கே பல விதமான புத்தகங்களை வாசிக்கலாம்; விரும்பிய படங்களைப் பார்க்கலாம்; மனம் நினைப்பதை எழுதலாம். விரும்பினால் பிறருக்குப் பாடம் நடத்தலாம். இத்துடன் அங்கேயே தேவைக்கேற்ப மருத்துவர்கள் வருகிறார்கள். மனநல ஆலோசகர்கள் வாரம் ஒருமுறை வந்து அவர்களுடன் அளவளாவுகிறார்கள். அவர்களை மகிழ்விக்கும் நிகழ்ச்சிகள் நடத்தப்படுகின்றன.
வயதான காலத்தில் உடல் அனைத்துக்கும் ஒத்துழைப்பு கொடுக்காது. அதுவே மனநலனையும் குலைத்துப் போடும். ஒருவர் மனதளவில் பலவீனப்பட்டுப் போனால் தேற்றுவது மிகக் கடினம். வீட்டில் பெரியவர்கள் இருப்பது ஒரு பெரிய அகராதி இருப்பதற்கு சமம். தம் அனுபவங்களின் மூலம் அனைத்துக்கும் பொருள் தருவார்கள். சில நேரங்களில் வாழ்க்கையில் நம் வழி தவறினாலும் நம்மை சரியான திசைக்கு மாற்றுவார்கள்.
இவை மட்டுமல்ல, பல்வேறு இடங்களில் பல சிறப்பான காரியங்களை பெரியவர்கள் செய்வது மகிழ்ச்சியளிக்கிறது. காலையில் நடைப்பயிற்சி குழு உருவாக்கி உடல்நலனை பராமரிப்பது, சிரிக்கும் குழு அமைத்து விதவிதமாக சிரித்து பழகுவது, ஒன்றாக இணைந்து மரம் நடுவது, வாழ்விடங்களை தூய்மைப்படுத்துவது, நட்ட மரங்களுக்கு தண்ணீர் பாய்ச்சுவது, நீர் நிலைகளைப் பராமரித்து தூர் வாருவது, குடியரசு தினம் போன்ற முக்கிய தினங்களில் வசிப்பிட மக்களுக்கிடையே போட்டிகள் நடத்தி பரிசு கொடுப்பது என தங்களை எப்பொழுதும் சுறுசுறுப்பாக வைத்துக் கொள்பவர்களுக்கு வயது என்பது வெறும் எண்தான்.
'வீடடங்கி கிடங்க' போன்ற வார்த்தைகளை அவர்களிடத்தில் பிரயோகிக்காமல் அவர்கள் நம்பிக்கை கொள்ளும் வார்த்தைகளை விதைத்தால் அது அவர்களை மேலும் மகிழ்ச்சிப்படுத்தும். நம்மைப் பெற்று வளர்த்தவர்களுக்கு நாம் செய்யும் சிறு கைம்மாறு இதுதானே!
முதியவர்கள் எதிர்கொள்ளும் பிரச்னைகளுள் ஒன்று தம்முடன் பயணித்த வாழ்க்கைத் துணையை இழப்பது. முதுமையில் தனிமை கொடுமை. இளமைக் காலங்களில் மனைவி என்பவள் கணவனை சார்ந்து இருப்பதுபோல் தெரியும். ஆனால் முதுமையில் தன் அனைத்து தேவைகளுக்கும் மனைவியையே ஒரு ஆண் சார்ந்து இருக்கிறான். பெண் மனவலிமையுடன் தனித்து வாழ்ந்து விடுகிறாள்.
மனைவியை முதுமையில் இழந்து தவிக்கும் ஆண்களின் நிலை பரிதாபம். ஆணுக்கு உடல் வலிமை உண்டே தவிர மனவலிமை குறைவு. அதனாலேயே தனி மனிதனாக நீண்ட நாள் அவனால் வாழமுடிவதில்லை. இப்படி இணையை இழந்தவர்களுக்கு இது போன்ற மையங்கள் பெரும் வரப்பிரசாதம். இதனால் அவர்களின் வாழ்நாள் நீடிக்கிறது. வாழும் நாட்களை மகிழ்ச்சியுடன் கழிக்கிறார்கள்.
பல வீடுகளில் இன்னும் மகனின் கடனை அடைக்க பெற்றோரின் பணம் தேவைப்படுகிறது. ஆனால், பணிநிறைவுக்குப் பின் தனக்கான செலவுக்கு பெற்றோர் தங்கள் பணத்தை தங்களுக்கென செலவழித்துக்கொள்ள முடிவதில்லை. அவர்களின் உணர்வுகளுக்கு மதிப்பு கொடுப்பதையே பலரும் மறந்து போயினர். இன்னும் சில இடங்களில் பேரப்பிள்ளைகளை வளர்த்தெடுப்பதற்காக விருப்பம் இருந்தோ இல்லாமலோ தம் இணையை பிரிந்து வாழ்கின்றனர்.
இன்றைய இளைய தலைமுறையினர் முதியவர்கள் பற்றி முன்வைக்கும் விமர்சனங்களையும் புறந்தள்ளிவிட முடியாது. ஒருபுறம் நவீன உலகின் வேகம் கழுத்தை இறுக்குகிறது. மற்றொருபுறம் முதுமை அடைந்த பெற்றோர் தம்மீது வைத்திருக்கும் அத்தனை எதிர்பார்ப்புகளையும் பூர்த்தி செய்ய முடியாத தவிப்பில் உழல்வது என இருதலைக்கொல்லி எறும்பாக துடிக்கிறார்கள். சில நேரங்களில் முதியவர்கள் காட்டும் பிடிவாதம் அளவிடமுடியாததாக இருக்கிறது.
முதியவர்களின் பிடிவாதத்தை தகர்ப்பதென்பது முரட்டுக்காளையை அடக்குவதற்கு சமம். அவர்கள் வாழ்ந்த அந்த காலத்திலிருந்து வெளிவராமல் ஒரு வட்டத்துக்குள்ளாகவே நிற்பார்கள். காலத்திற்கேற்ற நடைமுறை மாற்றங்களை சொன்னாலும் ஏற்றுக்கொள்வதில்லை. நம் உணர்வுகளை, எண்ணங்களை அவர்களிடத்தில் சொல்லியும் புரியவைக்க முடியவில்லை என இளைஞர்கள் கூறுகிறார்கள்.
பெற்றவர்களைப் பராமரிப்பதற்காக தங்கள் வாழ்க்கையையே கேள்விக்குறியாக்கிக்கொண்டு எண்ணற்ற தியாகங்களைச் செய்தவர்களும் இருக்கிறார்கள். ஆள்பலம், பணபலம் இருப்பவர்களுக்கே, படுக்கையில் விழுந்துவிட்ட முதியவர்களை பராமரிப்பது பெரும் சிரமமாய் இருக்கும் போது, அதுபோன்ற எவ்வித சிறப்பு வசதிகளும் இல்லாத நடுத்தர மக்களின் நிலை மிக மிக கவலைக்குரியது. இதனால் இளையவர்களும் பெரும் மனஅழுத்தத்திற்கு ஆளாகின்றனர். வீட்டிலுள்ள பெரியவர்களும் சில விஷயங்களில் அனுசரித்துச் செல்ல வேண்டும்.
இருப்பினும் முதியோர் உணர்வுகளுக்கு கூடுதல் முக்கியத்துவம் கொடுக்க வேண்டிய நிலையில் உள்ளோம். ஏனெனில் இளையவர்கள் தம் வயதில் எதையும் தாங்கிக் கொள்ளும் உறுதி படைத்தவர்களாக இருப்பதால் அவர்கள் முதியவர்களை பராமரிப்பதையே ஒரு வாழ்வனுபவமாக, வாழ்க்கைப் பாடமாக எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும். இப்படி வாழ்ந்து நிறைந்தவர்களைப் பராமரிப்பதால் இறைவன் நமக்கு வழங்கும் ஆசி நமக்கு மாபெரும் மனபலத்தைக் கொடுக்கும். உள்ளத்தில் கோபத்தைத் தேக்காமல், அன்பை மிகுதியாகத் தேக்கி வைப்பதே இவை அனைத்திற்குமான தீர்வாக இருக்கும்.
முதியவர்களுக்கு வரப்பிரசாதமாக இருக்கும் இதைப் போன்ற பகல் பொழுது மையங்கள் அவர்களுக்கு புத்துணர்ச்சியை கொடுப்பதாகவும் புது ரத்தம் பாய்ச்சுவதாகவும் இருக்கிறது. ஊர்தோறும் இதைப்போன்ற மாற்று ஏற்பாடுகள் தோன்றினால் அவர்களின் உணர்வுகளுக்கு இந்த சமூகம் உண்மையிலேயே மதிப்பளித்தது போல் இருக்கும்.
கட்டுரையாளர்:
எழுத்தாளர்.
ஆளுநர் உரையில், கரோனா தொற்றுப் பரவலைக் கட்டுப்படுத்துவதில் தமிழ்நாடு அரசின் நடவடிக்கைகள் பாராட்டப்பட்டுள்ளன. தொற்றால் உயிரிழந்த முன்களப் பணியாளர்களின் குடும்பங்களுக்கு ரூ.25 லட்சமும், பெற்றோரை இழந்த குழந்தைகளுக்கு ரூ. 5 லட்சமும் மாநில அரசால் நிவாரணமாக வழங்கப்படுவதும் ஆளுநர் உரையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
பெற்றோர் இருவரையும் இழந்த குழந்தைகளுக்கு 18 வயதில் வட்டியுடன் பெறும் வகையில் ரூ.5 லட்சம் வைப்பீடு செய்யும் திட்டத்தில் இதுவரையில் 287 குழந்தைகள் பயன்பெற்றுள்ளனர் என்றும் பெற்றோரில் ஒருவரை இழந்த குழந்தைகளுக்கு உடனடியாக ரூ. 3 லட்சம் வழங்கும் திட்டத்தில் இதுவரை 7,513 குழந்தைகள் பயனடைந்துள்ளதாகவும் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது. கரோனா காரணமாக உயிரிழப்புகளைச் சந்தித்த அனைத்து குடும்பங்களுக்கும் மாநிலப் பேரிடர் நிதியிலிருந்து தலா ரூ.50,000 நிவாரணமாக வழங்க உத்தரவிட்டுள்ளதாகவும் இதுவரையில் 27,432 குடும்பங்களுக்கு இத்தொகை வழங்கப்பட்டுள்ளதாகவும் கூறப்பட்டுள்ளது.
கரோனாவுக்குப் பலியான அரசு மருத்துவர்களில் சிலரின் குடும்பத்துக்கு மட்டுமே தமிழ்நாடு அரசின் சார்பில் ரூ.25 லட்சம் நிவாரணமாக அளிக்கப்பட்டுள்ளது. பெரும்பாலானவர்களுக்கு மத்திய அரசின் காப்பீட்டுத் திட்டத்திலிருந்துதான் நிவாரணம் வழங்கப்பட்டுள்ளது. கடந்த அதிமுக ஆட்சிக் காலத்தில் மாநில அரசின் சார்பில் ரூ.50 லட்சம் நிவாரணமாக அறிவிக்கப்பட்ட நிலையில், அதில் பாதியே அளிக்கப்பட்டது.
அப்போது எதிர்க்கட்சித் தலைவராக இருந்த மு.க.ஸ்டாலின், உயிரிழந்த மருத்துவர்களின் குடும்பத்துக்கு ரூ.1 கோடி நிவாரணமாக வழங்க வேண்டும் என்று வலியுறுத்தியதும் குறிப்பிடத்தக்கது. நிதிநிலைமையைக் கருத்தில் கொண்டே நிவாரணங்கள் வழங்க முடியும் என்பதே எதார்த்த நிலை. தொற்றுக்கு ஆளான முன்களப் பணியாளர்களுக்கு ரூ.2 லட்சம் வழங்கப்படும் என்று அறிவிக்கப்பட்டிருந்தாலும் அவ்வாறு எதுவும் இதுவரையில் வழங்கப்படவில்லை.
இரண்டு முறை தடுப்பூசி போட்டுக்கொண்ட பின்பும் மருத்துவர்களும் செவிலியர்களும் தொற்றுக்கு ஆளாவது தொடர்கிறது. எனினும், தற்போது அளிக்கப்பட்டுவரும் ஊக்கத்தொகையோடு அவர்கள் திருப்தியடைகின்றனர். தொற்றுப் பாதிப்புகளால் உயிரிழந்த மருத்துவர்கள், செவிலியர்கள் உள்ளிட்ட முன்களப் பணியாளர்களின் குடும்பத்திலிருந்து ஒருவருக்கு அரசு வேலைவாய்ப்பு வழங்கப்பட வேண்டும் என்பதே அவர்களின் முக்கியமான கோரிக்கை.
டிசம்பர் 27 நிலவரப்படி, கரோனா உயிரிழப்புக்கான ரூ.50,000 நிவாரணத்துக்கு இணையம் வழியாக 42,671 விண்ணப்பங்கள் அளிக்கப்பட்டு அவற்றில் 20,934 குடும்பங்களுக்கு நிவாரணம் அளிக்கப்பட்டுள்ளன. உச்ச நீதிமன்ற உத்தரவுக்குப் பிறகே மாநில அரசுகள் இந்த நிவாரணத் தொகையை வழங்கத் தொடங்கியுள்ளன.
இறப்புச் சான்றிதழில் கரோனா தொற்று எனக் குறிப்பிடப்படவில்லை என்பதால் நிவாரணத்தை மறுக்கக் கூடாது; தொற்றுக்குப் பிறகு 30 நாட்களுக்குள் இறந்தவர்களுக்கும் நிவாரணம் அளிக்கப்பட வேண்டும் என்ற உச்ச நீதிமன்ற உத்தரவு பின்பற்றப்பட வேண்டியதும் அவசியம். அதே நேரத்தில், ஒவ்வொரு மாவட்டத்திலும் பதிவாகியுள்ள மொத்த இறப்பு எண்ணிக்கையைக் காட்டிலும் கூடுதலாக நிவாரண விண்ணப்பங்கள் அளிக்கப்பட்டுள்ளன. எனவே, பாதிக்கப்பட்டவர்கள் மட்டுமே பயனடையும் வகையில் விண்ணப்பங்கள் சரிபார்க்கப்படவும் வேண்டும்.
தடுப்பூசியே தீர்வு
கரோனா வைரஸ் தொற்றானது சிறாரைக் கிட்டத்தட்ட இரண்டு ஆண்டுகளாக வீடுகளுக்குள் முடக்கிப்போட்டிருக்கும் சூழலில் அவர்களுக்குத் தடுப்பூசி செலுத்துவது அத்தியாவசியமானது என்று வலியுறுத்துகிறார் சென்னையைச் சேர்ந்த குழந்தைகள் உடல்நல நிபுணரும் அப்போலோ குழந்தைகள் மருத்துவமனை நிபுணருமான மருத்துவர் கே.தனசேகர்:
“என்னுடைய இரண்டு குழந்தைகளுக்கும் கரோனா தடுப்பூசி செலுத்த அழைத்துச்செல்லவிருக்கிறேன். ஒருவருக்கு 15 வயது இன்னொருவருக்கு 17 வயது. வீட்டிலிருந்து தொடங்கி உலகத்துக்கு இந்தச் செய்தியை சொல்ல விரும்புகிறேன். கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளாக கரோனா பெருந்தொற்று குழந்தைகளை மனதளவிலும் உடல் அளவிலும் எந்த அளவு பாதித்திருக்கிறது என்பது உடனிருந்து பார்த்தவர்களுக்கும் மருத்துவர்களுக்கும் மட்டுமே தெரியும். கல்வி கற்பதில் உள்ள சிக்கல்கள் தொடங்கி தூக்கப் பிரச்சினை, உணவுக் கோளாறுகள், அதீத உடல் பருமன் உள்ளிட்ட பல பிரச்சினைகளை சிறார் எதிர்கொண்டிருக்கின்றனர்.
வீட்டிலேயே இருந்து கல்வி உட்பட அனைத்தையும் இணையவழியில் கற்கத் தொடங்கியிருப்பதால் சமூகத்துடன் பழகுவதற்கான அவர்களின் திறன்கள் பாதிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. இப்போதைக்கு இதிலிருந்தெல்லாம் வெளியேறுவதற்கான ஒரே வழி தடுப்பூசிதான். தடுப்பூசிகளுக்கு எதிரான கருத்துகள் எப்போதும் இருந்துவந்துள்ளன. போலியோ மருந்து செலுத்திக்கொள்ளத் தவறியதால் போலியோ நோயுடன் வாழ்ந்துவருகிறவர்களை நாம் இன்றைக்கும் பார்க்கிறோம்” என்கிறார்.
பொதுவாகத் தடுப்பூசியின் முக்கியத்துவத்தை ஏற்பவர்கள் சிறாருக்கு கரோனா தடுப்பூசி தேவையில்லை என்பதற்குச் சொல்லும் காரணங்களையும் தனசேகர் மறுக்கிறார். “குழந்தைகளுக்கு உடல் அளவில் கோவிட் நோயின் தாக்கமானது அதிகரித்துள்ளது. 2021 டிசம்பர் மாதத்தில் அமெரிக்காவிலிருந்து வந்த தரவுகளின்படி குழந்தைகள் மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்படுவது அதிகரித்திருப்பதாகக் கூறுகின்றனர்.
குறிப்பாக இணைநோய்கள் உள்ள குழந்தைகள் நீண்ட காலம் மருத்துவமனையில் சிகிச்சை பெற வேண்டியுள்ளது. உலகின் மிகப் பெரிய குழந்தைகள் மருத்துவமனையான டெக்சாஸ் குழந்தைகள் மருத்துவமனையில் டிசம்பர் மாதம் மூன்றாவது வாரத் தரவுகளின்படி குழந்தைகள் மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்படுவது 66% அதிகரித்துள்ளது. இப்படிப்பட்ட சூழலில் பக்க விளைவுகளையும் வியாபார நோக்கத்தையும் காரணம் காட்டித் தடுப்பூசியை எதிர்ப்பதை ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை” என்கிறார்.
மேலும் கரோனா தடுப்பூசி செலுத்துவதால் குழந்தைகளின் நோய்த் தடுப்பாற்றல், எதிர்ப்பு சக்தி ஆகியவற்றைக் குறைக்கிறது என்பதற்கு அறிவியல் சான்றுகள் எதுவும் இல்லை என்கிறார். “அறிவியல் ஆராய்ச்சியின்படி பெறப்பட்ட உண்மைகளை வெளியே கொண்டுவருவதுதான் மருத்துவர்களின் பணி. நாக்பூர் பகுதியில் 525 சிறார்களுக்குச் சோதனை முறையில் தடுப்பூசி செலுத்தப்பட்டு அவர்களுக்கு எந்த பக்கவிளைவும் இல்லை என்பது உறுதிசெய்யப்பட்ட பிறகே சிறார்களுக்குத் தடுப்பூசி செலுத்துவதற்கு ஒப்புதல் அளிக்கப்பட்டுள்ளது. போகப்போகத் தடுப்பூசி செலுத்திய பிறகுதான் குழந்தைகளைப் பள்ளிக்கு அனுப்ப வேண்டும் என்னும் நிலை வரலாம். அப்போது என்ன செய்வது? ‘Hygiene Hypothesis’ என்று ஒன்று உள்ளது. குழந்தைகள் பல்வேறு வகையிலான தொற்றுகளுக்கு ஆட்பட்டால்தான் அவர்களின் நோய் எதிர்ப்பு சக்தி அதிகரிக்கும் என்பது மருத்துவ அறிவியல் உலகம் ஏற்றுக்கொண்ட விஷயம்.
கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளாக வீட்டிலேயே இருப்பதால் குழந்தைகளுக்கு இயல்பாக ஏற்பட வேண்டிய தொற்றுகள் ஏற்படுவதில்லை. குழந்தைகளுக்கு கரோனா தொற்று ஏற்பட்டாலும் நோயின் தீவிரம் குறைவாகவே இருப்பதாகவும் மரணங்கள் நிகழ்வதில்லை என்னும் நிலை அப்படியே நீடிக்கும் என்று உறுதியாகக் கூற முடியாது. வைரஸ் நம்மைவிட புத்திசாலி. அது ஒவ்வொரு இடத்திலும் தேவைக்கேற்ப உருமாற்றம் அடைந்தபடியே பரவிக்கொண்டிருக்கும். அப்படிச் செய்வதன் மூலம்தான் அதனால் தாக்குப்பிடிக்க முடியும்.
இன்னும் ஆறு மாதங்களுக்குப் பிறகு குழந்தைகளையும் பாதிக்கக்கூடிய புதிய உருமாற்றம் (Mutation) வந்தால், அப்போது தடுப்பூசி இல்லாமல் என்ன செய்ய முடியும்? எனவே, நோய்க்கு சிகிச்சையைவிட நோய்த் தடுப்பே சிறந்தது என்னும் அடிப்படையில் அனைவருக்கும் தடுப்பூசி செலுத்துவது அத்தியாவசியாமானது. தடுப்பூசிகள் பகுத்தறிவு அடிப்படையில் தீவிர அறிவியல் ஆராய்ச்சிகளுக்குப் பிறகே நடைமுறைக்கு வருகின்றன என்பதை அனைவரும் புரிந்துகொண்டு தடுப்பூசி செலுத்திக்கொள்ள வேண்டும்” என்கிறார்.
தடுப்பூசி தேவையில்லை
இந்தியாவில் ஜனவரி 3 முதல் 15 முதல் 17 வயதுடைய சிறாருக்கு இந்தியாவில் தயாரிக்கப்பட்ட கோவேக்ஸின் தடுப்பூசி செலுத்தப்பட்டுவருகிறது. முதல் இரண்டு நாட்களில் நாடு முழுவதும் 15-17 வயதுக்குட்பட்ட 40 லட்சத்துக்கு மேற்பட்டோருக்கு கோவிட்-19 தடுப்பூசி செலுத்தப்பட்டுள்ளது. இந்தச் சூழலில் 18 வயதுக்குக் கீழுள்ளவர்களுக்குத் தடுப்பூசி செலுத்துவதற்கு எதிராகக் குரல் எழுப்பப்பட்டுவருகிறது. தொற்று தடுக்கப்படுவதற்கு உத்தரவாதம் தராத கரோனா தடுப்பூசிகளை எதிர்ப்பவர்கள் மட்டுமல்லாமல் 18 வயதுக்கு மேற்பட்டோருக்குத் தடுப்பூசிகளை விரைவாகச் செலுத்துவதை தீவிரமாக ஆதரித்துவந்த மருத்துவர்களும் தொற்றுநோயியல் நிபுணர்களும்கூட சிறாருக்கு இப்போது தடுப்பூசி செலுத்தத் தேவையில்லை என்று கூறிவருகின்றனர்.
இப்போது அவசரமில்லை
இந்தியாவில் தடுப்பூசி செலுத்தலுக்கான தேசியத் தொழில்நுட்ப ஆலோசனைக் குழு (National Technical Advisory Group on Immunisation in India) சிறாருக்கு கோவிட் தடுப்பூசி செலுத்துவதற்கு எந்த அவசரமும் ஏற்பட்டுவிடவில்லை என்றும் இந்த விஷயத்தில் நிதானமாகக் கண்காணித்துவிட்டு முடிவெடுக்கலாம் என்றும் கடந்த டிசம்பர் 21 அன்று மத்திய அரசுக்கு ஆலோசனை தெரிவித்திருந்தது. இந்தக் குழுவின் உறுப்பினர்களில் ஒருவரும் நாட்டின் முன்னணி தொற்றுநோயியல் நிபுணர்களில் ஒருவருமான மருத்துவர் ஜெயப்பிரகாஷ் முளியில் இது குறித்துப் பின்வரும் கருத்துக்களைக் கூறியிருக்கிறார்:
“கரோனா பெருந்தொற்றில் முக்கியமான பிரச்சினை மரணமும் தீவிர நோய்ப் பாதிப்பும்தான். கரோனாவால் பாதிக்கப்பட்ட சிறார்களைப் பொறுத்தவரை, இவை இரண்டும் மிகமிகக் குறைவாகவே இருந்துள்ளன.
உலக அளவில் கோவிட்-19 நோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்களில் 12 வயதுக்குக் கீழுள்ளவர்களில் கிட்டத்தட்ட ஒருவர்கூட இறக்கவில்லை. ஒருசிலர் இறந்திருந்தாலும் அவர்கள் ரத்தப் புற்றுநோய், புற்றுநோய் உள்ளிட்ட கடுமையான பிற நோய்களால்தான் இறந்திருக்கிறார்கள். அவர்களின் மரணத்துக்கு கோவிட்-19தான் காரணம் என்று கூற முடியாது. கரோனா வைரஸ் தொற்றுக்கு எதிராகச் செலுத்தப்படும் தடுப்பூசிகள் நோயின் தீவிரத்தை மட்டுப்படுத்துவதிலும் மரணத்தைத் தவிர்ப்பதிலுமே பெரும் பங்கு ஆற்றிவருகின்றன.
தொற்றைத் தடுப்பதில் அவை பெரிதாகப் பங்களிப்பதில்லை. எனவே, புதிதாக ஒரு பிரிவினருக்குத் தடுப்பூசி செலுத்துவதால் எந்த மாற்றமும் விளைந்துவிடப்போவதில்லை. ஒரு பக்கம் கரோனா தொற்றால், சிறாருக்குத் தீவிர பாதிப்புகள் ஏற்படுவதில்லை. இன்னொருபுறம் இயற்கையாகப் பெறப்படும் தொற்று, சிறாருக்கு வாழ்நாள் முழுமைக்குமான நோய்த் தடுப்பாற்றலைக் கொடுக்கும் என்பதையும் நாம் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும். ஆகையால், சிறாருக்கு கரோனா தடுப்பூசி செலுத்தும் விஷயத்தில் நாம் மிகவும் கவனமாக யோசித்து முடிவெடுக்க வேண்டும்”.
சிறாருக்கு கரோனா தடுப்பூசி செலுத்தப்படுவதற்குப் பின்னால் இருக்கக்கூடிய வணிக நோக்கங்களையும் அவர் சுட்டிக்காட்டுகிறார். “இந்தியாவில் கரோனா தொற்றின் மூன்றாம் அலையில் சிறாருக்கு அதிக பாதிப்பு இருக்கும் என்பதற்கு எந்த அறிவியல் ஆதாரமும் இல்லை. இந்தியாவில் குழந்தைகளையும் உள்ளடக்கி ஏற்கெனவே 70% பேருக்கு இயற்கையாகவே கரோனா தொற்றி, அகன்றும்விட்டது. எனவே, தனியாகக் குழந்தைகளை மையம் கொண்டு கரோனா அலை தோன்றும் என்பதற்கு எந்த அறிவியல் அடிப்படையும் இல்லை.
சிறாருக்குத் தடுப்பூசி செலுத்த வேண்டும் என்னும் பிரச்சாரத்துக்கு வேறு நோக்கங்கள் இருப்பதாகத் தெரிகிறது. எடுத்துக்காட்டாக, சிறுவயதில் சின்னம்மை நோய் வந்தால் பெரிய பாதிப்பு எதுவும் இருக்காது. 40 வயதுக்கு மேல் வந்தால் தீவிர பாதிப்புகள் ஏற்படும். ஆனால், திடீரென்று சின்னம்மையின் அடுத்த அலை குழந்தைகளுக்கு மிகவும் ஆபத்தானது என்று அறிவித்துவிட்டால், இந்தியாவில் அதுவரை பெரிதும் செலுத்தப்பட்டிராத சின்னம்மைத் தடுப்பூசியின் விற்பனை உச்சத்தை எட்டிவிடும் அல்லவா?”
அரசமைப்பின் அடிப்படை உரிமைகளில் ஒன்றான கருத்துரிமை தொடர்பில் குறிப்பிடத்தக்கத் தீர்ப்பொன்றை அண்மையில் வழங்கியுள்ளது, சென்னை உயர் நீதிமன்றத்தின் மதுரை ஆயம். சர்வதேச பத்தி எழுத்தாளர்களின் கட்டுரைத் தொடக்கத்தைப் போல அந்த உத்தரவின் முதல் வாக்கியமே வாசிக்கத் தூண்டும் வகையில் அமைந்துள்ளது.
ஜக் சுரையா, பச்சி கர்காரியா, ஈ.பி.உன்னி, ஜி.சம்பத் போன்ற பிரபல அரசியல் பகடியாளர்களோ கேலிச் சித்திரக்காரர்களோ இந்தத் தீர்ப்பை எழுதினால், இந்திய அரசமைப்பின் அடிப்படைக் கடமைகளில் கூடுதலாக ஒன்றைச் சேர்ப்பதற்குப் பரிந்துரைத்திருப்பார்கள் என்று தொடங்குகிறது அத்தீர்ப்பின் முதல் வாக்கியம். அடிப்படைக் கடமைகளில் 12-வது கூறாக ஒன்றை அவர்கள் பரிந்துரைக்கக்கூடுமெனில் அது சிரிக்கவைப்பதற்கான கடமையாக இருக்கும் என்கிறது. கூடவே, அடிப்படை உரிமைகளில் ஒன்றான கருத்துரிமையின் கீழ் நகைச்சுவைக்கான உரிமையை விட்டுத்தள்ளுங்கள், மற்றவருக்கு நகைப்பூட்டுவது அடிப்படைக் கடமையும்கூட என்கிறார் இத்தீர்ப்பை எழுதியிருக்கும் நீதிபதி ஜி.ஆர்.சுவாமிநாதன்.
வாராணசி முதல் வாடிப்பட்டி வரை
நகைச்சுவை உணர்வை வெளிப்படுத்துவது இந்தியாவில் அவ்வளவு எளிதாகவும் இல்லை என்பதையும் நீதிபதி குறிப்பிடத் தவறவில்லை. தாகூரைக் குறித்து விமர்சனம் செய்ததற்காக, குஷ்வந்த் சிங் சந்தித்த எதிர்ப்புகளையும் நினைவூட்டியிருக்கிறார். இந்தியாவில் விமர்சனத்துக்கு அப்பாற்பட்டவர்கள் என்று வாராணசி முதல் வாடிப்பட்டி வரை பிராந்தியவாரியாக ஒரு பட்டியல் இருப்பதையும் அவர் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.
கேரளத்தில், மார்க்ஸும் லெனினும் அந்தப் பட்டியலில் இருக்கிறார்கள் என்றால் மஹாராஷ்டிரத்தில் சிவாஜியும் வீர சாவர்க்கரும். “வாழ்நாள் முழுவதும் பழைய நம்பிக்கைகளை எதிர்த்துவந்த ‘பெரியார்’ ஈ.வெ.ராமசாமியும் எனது சொந்த நாடான தமிழ்நாட்டில் அப்படியொரு புனிதப் பசுவாக இருக்கிறார்” என்று குறிப்பிட்டிருக்கிறார் சுவாமிநாதன். நீதிமன்றத் தீர்ப்பில் இயற்பெயரோடு சிறப்புப் பெயரோடும் பெரியார் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறார். ஆனால், இந்தியா முழுவதற்குமான ஒரு புனிதப் பசு இருக்கிறதென்றால் அது நாட்டின் பாதுகாப்புதான் என்று முத்தாய்ப்புடன் முடிகிறது அந்தப் பத்தி.
தொடர்புடைய தீர்ப்பில் மனுதாரரான மதிவாணனைக் குறிப்பிடுகையில், தேர்தலில் போட்டியிட்டாலும் அவ்வளவு முக்கியத்துவம் பெறாத கட்சியான சிபிஐ(எம்எல்) கட்சியின் நிர்வாகி என்கிறார் நீதிபதி. சில காகிதப் புலிகளும்கூட தங்களை சுதேசி சே குவேராக்கள் என்று கற்பனை செய்துகொள்கிறார்கள் என்று போகிற போக்கில் ஒரு குட்டு வைத்தும் நகர்கிறார்.
வழக்குக்குக் காரணமான ஃபேஸ்புக் பதிவு
மகளுடனும் மருமகனுடனும் சிறுமலைக்குச் சிற்றுலா சென்ற மதிவாணன், அங்கு எடுக்கப்பட்ட புகைப்படங்களை ஃபேஸ்புக் பக்கத்தில் வெளியிட்டபோது ‘துப்பாக்கிப் பயிற்சிக்காக சிறுமலை பயணம்’ என்று நகைச்சுவையாய் எழுதிய ஒரு குறிப்பு காவல் துறை அவர் மீது தேசத்துக்கு எதிராக சதிசெய்ததாக வழக்குப் பதிவு செய்யக் காரணமாகிவிட்டது. அதைக் குறிப்பிட்டிருக்கும் நீதிபதி வழக்கமாகப் புரட்சிக்காரர்களுக்கு நகைச்சுவை உணர்வு இருக்காது, இவர் கன்னி முயற்சியாக அதை முயன்றுபார்த்திருக்கிறார் என்கிறார். மதிவாணனைக் கைதுசெய்த காவல் துறையினர், அவரைக் காவலில் வைத்து விசாரிக்க அனுமதி கேட்க, நீதித் துறை நடுவர் உறுதியாக மறுத்துவிட்டார். நடுவரைப் பாராட்டியிருக்கும் உயர் நீதிமன்ற நீதிபதி, மற்ற நடுவர்களும் அவ்வாறே செயல்பட வேண்டும் என்ற தமது விருப்பத்தைத் தெரிவித்திருக்கிறார்.
ஒவ்வொரு வழக்கிலும் குற்றம்சாட்டப்பட்டவரை விசாரணைக் கைதியாக்கவே காவல் துறையும் அரசுத் தரப்பும் விரும்புகின்றன; நீதித் துறை நடுவர்கள் திருப்தியடைந்தால் மட்டுமே அதற்கு அனுமதிக்க வேண்டும் என்று தெளிவுபடுத்தியிருக்கிறார் உயர் நீதிமன்ற நீதிபதி சுவாமிநாதன். குற்றச் செயலுக்கான தயாரிப்புகளோ முயற்சிகளோ இல்லாதது; ஒரே ஒருவர் மட்டும் குற்றம்சாட்டப்பட்டுள்ள நிலையில் அவர் கூட்டுச் சதியில் ஈடுபட்டார் என்று வழக்குப் பதிவுசெய்திருப்பதன் முரண்பாடு உள்ளிட்ட சட்டரீதியான காரணங்களின் அடிப்படையில் மதிவாணன் மீதான குற்ற வழக்கு தள்ளுபடி செய்யப்பட்டுள்ளது.
ஆளுங்கட்சிகள் மாறலாம். ஆனால், அரசு என்கிற அமைப்பும் அதனால் இயக்கப்படுகிற காவல் துறையும் தமது இயல்பிலிருந்து மாறுவது அவ்வளவு எளிதல்ல. இந்த வகையில் காவல் துறை தொடர்பாக சுவாமிநாதன் அண்மையில் பிறப்பித்துள்ள வேறு சில உத்தரவுகளும் முக்கியத்துவம் கொண்டவையாக அமைந்துள்ளன.
அனைத்து பதிவுகளுக்கும் ‘அட்மின்’ பொறுப்பல்ல
வாட்ஸ்அப் பதிவு ஒன்றுக்காக கரூர் வழக்கறிஞர் ராஜேந்திரன் மீது தொடரப்பட்ட வழக்கிலும் இவ்வாறே குற்றப் புகாரைச் செல்லாது என்று உத்தரவிட்டிருக்கிறார் நீதிபதி சுவாமிநாதன். கரூர் வழக்கறிஞர்களுக்காகத் தொடங்கப்பட்டிருந்த ஒரு வாட்ஸ்அப் குழுவில், இரண்டு வெவ்வேறு சமூகங்களிடையே சுமுகமின்மையை ஏற்படுத்தக்கூடிய சில பதிவுகள் பகிரப்பட்டுள்ளன. வாட்ஸ்அப் குழுவில் ஒரு உறுப்பினர் இட்ட பதிவுக்காக அக்குழுவின் நிர்வாகியைப் பொறுப்புக்குள்ளாக்கலாமா என்பதுதான் கேள்வி.
ஒருவேளை, தடயவியல் துறை புலனாய்வில் குறிப்பிட்ட பதிவுகளை இடம்பெறச் செய்ததில் நிர்வாகிக்கும் உறுப்பினருக்கும் கூட்டுப் பொறுப்பு இருப்பதாகத் தெரியவந்தால் பின்பு அதுகுறித்து முடிவெடுக்கலாம். தற்போதைக்கு, வாட்ஸ்அப் குழுக்களின் உறுப்பினர்கள் இடும் பதிவுகளுக்கு அதன் நிர்வாகியை பொறுப்புக்குள்ளாக்க முடியாது என்று கிஷோர் எ. மஹாராஷ்டிர அரசு வழக்கில் பம்பாய் உயர் நீதிமன்றத் தீர்ப்பை மேற்கோள் காட்டித் தீர்ப்பு வழங்கியுள்ளார் நீதிபதி சுவாமிநாதன்.
வழக்காடும் உரிமைக்கும் பாதுகாப்பு தேவை
வழக்கறிஞர்களிடையேயான வழக்குகள் ஒருபுறமிருக்க, வழக்கறிஞர்களின் வாதாடும் உரிமையைப் பாதுகாக்கவும் நீதிமன்றம் தலையிட வேண்டியிருக்கிறது. நீதிமன்ற உத்தரவு இல்லாமல், சமீபத்தில் மதுரை வழக்கறிஞரின் வீட்டில் சோதனை நடத்தப்பட்டது குறித்துப் பிரமாணப் பத்திரம் தாக்கல் செய்ய உத்தரவிட்டுள்ளார் நீதிபதி ஜி.ஆர்.சுவாமிநாதன். நீதிமன்றத் தலையீட்டுக்குப் பிறகுதான் தமிழ்நாடு பார் கவுன்சிலே அச்சம்பவத்தைக் கண்டித்துள்ளது.
தஞ்சையில் சில மாதங்களுக்கு முன்பு மூத்த வழக்கறிஞர் ஒருவரின் அலுவலகத்தில் உரிய உத்தரவுகள் இல்லாமல் காவல் துறை சோதனையிட்டது. அதைக் கண்டித்து தஞ்சை வழக்கறிஞர்கள் தொடர்ந்து ஆர்ப்பாட்டங்களை நடத்தியும்கூட இன்னும் அது குறித்து நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்படவில்லை. இந்நிலையில், வழக்காடும் உரிமையை நிலைநிறுத்துவதில் மதுரை உயர் நீதிமன்றத்தின் விரைந்த செயல்பாடு முக்கியத்துவம் பெறுகிறது. நிறைகோலினை நிறுத்திப் பிடிக்கும் கரம் வலதோ, இடதோ தட்டுகள் இரண்டும் சமமாக இருக்க வேண்டும் என்பதே முக்கியம்.
Anti-Covid pill Molnupiravir: அமெரிக்க நிறுவனங்களான மெர்க் மற்றும் ரிட்ஜ்பேக்கால் (Merck and Ridgeback) உருவாக்கப்பட்ட மோல்னுபிராவிர் மாத்திரைகளுக்கு கடந்த வாரம் மத்திய அரசு, கொரோனா தொற்று நோயாளிகளுக்கு தர அவசர பயன்பாட்டு ஒப்புதல் வழங்கியது. ஆனாலும் இந்திய மருத்துவ ஆராய்ச்சி கவுன்சில் வெளியிட்டுள்ள சிகிச்சை வழிகாட்டு நெறிமுறைகளில் இந்த மாத்திரை இடம் பெறவில்லை. இது குறித்து ஐ.சி.எம்.ஆர். தலைவர் மருத்துவர் பல்ராம் பார்கவா செவ்வாய்கிழமை ”பல்வேறு உடல் நலம் சார்ந்த பாதுகாப்பு கவலைகளை இந்த மருந்து தருகிறது. இது சில எதிர்பாராத சூழல்களையும் உருவாக்கியுள்ளது எனவே இது பயன்படுத்த அனுமதிக்கப்பட்டாலும் சிகிச்சைக்காக அனைவருக்கும் பரிந்துரைக்கப்படவில்லை” என்று கூறியுள்ளார்.
காய்ச்சலை குணப்படுத்த உருவாக்கப்பட்ட இந்த மருந்து தற்போது கொரோனா வைரஸுக்கு எதிரான மருந்தாக மக்கள் மத்தியில் வந்தடைந்துள்ளது. மிதமான நோய் தாக்கங்களை கொண்டிருக்கும் நோயாளிகளுக்கு மட்டுமே இது தரப்பட வேண்டும். தொற்று ஏற்பட்ட முதல் ஐந்து நாட்களில் இந்த மாத்திரைகளை பயன்படுத்தினால் கொரோனா தொற்று தீவிர திசையை நோக்கி நகர்வது தடுக்கப்படும். கொரோனா வைரஸ் சிகிச்சைக்காக ஒப்புதல் வழங்கப்பட்ட சில மருந்துகளில் இதுவும் ஒன்று. மோல்னுபிராவிர் முதலில் இங்கிலாந்தில் பயன்பாட்டுக்கு வந்தது. தற்போது அமெரிக்காவில் இதற்கு ஒப்புதல் வழங்கப்பட்டுள்ளது.
மிகவும் குறைவான செயல்திறன் மற்றும் பக்க விளைவுகள் ஆகியவை இந்த மாத்திரை பயன்பாடு குறித்த கவலைகளை எழுப்பியுள்ளது. இந்த மாத்திரைகளுக்கு ஒப்புதல் வழங்கும் போது இந்த இரண்டு காரணிகளையும் கருத்தில் கொண்டுள்ளது மருந்து கட்டுப்பாடு அமைப்புகள். சோதனைகளில் 30% மட்டுமே செயல்திறனை வெளிப்படுத்தியுள்ளது மோல்னுபிராவிர். மருந்து மூலக்கூறு வைரஸின் ஆர்.என்.ஏவில் தன்னை இணைத்துக்கொண்டு, நகலெடுப்பைத் தடுக்கும் நோக்கத்துடன் பிறழ்வுகளைத் தூண்டுகிறது. ஆனால் இது வைரஸை வலுவாகவும் ஆபத்தானதாகவும் மாற்றக்கூடிய பிறழ்வுகளை அறிமுகப்படுத்தும் அபாயத்தையும் கொண்டுள்ளது. ஒரு பெரிய கவலை என்னவென்றால் மனித டி.என்.ஏவில் பிறழ்வுகளை உருவாக்கும் ஆபத்துகளை இந்த மாத்திரைகள் கொண்டுள்ளது என்பது தான்.
இந்த அபாயங்கள் எல்லாம் மிகவும் குறைவு என்று மருந்துக்கு அங்கீகாரம் வழங்கும் போது மருந்து கட்டுப்பாட்டாளர்கள் கருதினார்கள். அதாவது இந்த அபாயங்கள் போதுமான அளவு குறிப்பிடத்தக்கதாக மதிப்பிடப்படவில்லை. பரிந்துரை செய்யப்பட்ட 5 நாட்களில் இந்த மாத்திரைகளை உட்கொள்வது பெரிய அளவிற்கு தீங்கு ஏற்படுத்தாது என்று நம்பப்படுகிறது.
இதே போன்ற அபாயங்களை ஏற்படுத்தும் பிற நோய்களுக்கான பல மருந்துகள் சந்தையில் உள்ளன. மருந்துகளின் நன்மைகள் இந்த அபாயங்களை விட அதிகமாக இருப்பதாக மருத்துவரால் கருதப்பட்டால் அந்த மருந்துகள் நோயாளிகளின் நிலைமையை கருத்தில் கொண்டு, குறிப்பிட்ட சூழ்நிலைகளில் அடிக்கடி பரிந்துரை செய்யப்படுகிறது என்று ICMR-இன் முன்னாள் தலைவர் என்.கே கங்குலி கூறினார்.
மருந்தின் குறைந்த செயல்திறனைக் கருத்தில் கொண்டு, நன்மைகள் அபாயங்களைக் காட்டிலும் கூடுதலாக இல்லை என்று மோல்னுபிராவிர் குறித்த மருத்துவர் பல்ராம் பார்காவின் வாதத்தை ஏற்கும் சூழல் உள்ளது.
நோயாளிகளின் நிலைமையை கருத்தில் கொண்டு மருத்துவர்கள் சில முக்கியமான சூழல்களில் இந்த மாத்திரைகளை பரிந்துரை செய்வார்கள். ஆனால் குறிப்பிட்ட சூழல்களில், கொரோனா தொற்றின் முதல் ஐந்து நாட்களில், மிகவும் மிதமான நோய் தாக்கங்களை கொண்டிருக்கும் நோயாளிகளுக்கு மட்டுமே இவை வழங்கப்பட வேண்டும்.
நாம் இதை ஒரு அதிசய மருந்தாக கருதக்கூடாது. மோல்னுபிராவிர் குறைந்த செயல்திறன் கொண்டதாக கூறப்படுகிறது. சில சந்தர்ப்பங்களில் இவை வேலை செய்யலாம் என்பதால் மருத்துவர்கள் இதனை பரிந்துரை செய்தால் நான் ஆச்சரியப்பட ஒன்றும் இல்லை. ஆனால் அதே நேரத்தில் , நோயாளிகளும் அவர்களது குடும்பத்தினரும் இந்த மருந்தைப் பெற வலியுறுத்த வேண்டிய அவசியமில்லை என்று ICMR இன் தொற்றுநோயியல் துறையின் முன்னாள் தலைவர் டாக்டர் ராமன் கங்காகேத்கர் கூறினார்.
In the recent session of Parliament, the government introduced the Prohibition of Child Marriage (Amendment) Bill, 2021, to raise the age of marriage for women from 18 years to 21 years. After Opposition MPs demanded greater scrutiny of the Bill, it was referred to the Parliamentary Standing Committee on Education, Women, Children, Youth and Sports. The government says the proposed law will ensure equal chance for women in higher education and access to jobs and help improve maternal mortality rate and nutrition levels. In a conversation moderated byJagriti Chandra, Mary E. John and Noorjehan Safia Niaz discuss whether the Bill is welcome. Edited excerpts:
Do you welcome the move to raise the age of marriage for women to 21 years in order to make it equal to the age of marriage for men?
Mary E. John:The minimum age of marriage could well be the same as the age of majority, which is 18 years. If the question of equality is so critical, the age of marriage for boys should also be 18 years. But we really need to put focus on what should be the minimum age, not the right age. When I look at the government’s pronouncements, the talk is about the right age for marriage. There has almost never been a reference to a minimum age. The law should prescribe a minimum age and I think 18 years is as good as any. It should continue to be a legal presumption, and there is no reason, therefore, to raise it to 21 years.
Noorjehan Safia Niaz:The main concern of this law is not so much about equality but to raise the age of marriage for women to 21 years. The law shows the way to society, right? When [the] 18 years [rule] also came in, there was some resentment to that. Whenever a law which is a little ahead of its time comes in, there will be some people who won’t like it. But the job of the law is also to show where we are moving as a society. If you look at urban metro cities, where girls are getting educated, that is one section of society that has moved ahead. And that section of society also needs certain protection by the law. But the issue here is of effective implementation of the law. Unless that improves, we are going to have problems of whether the age of marriage for girls is 18 years or 21 years.
Some Muslim MPs in Parliament have called the Bill an attack on personal laws because it proposes that it will override the personal laws of Muslims, Parsis, Hindus and Christians. It also says that some personal laws will be amended, though the Muslim Personal Law is not one of them. Do you then not see this as an attempt to encroach on religious laws?
NSN:If you have to really use the word ‘encroachment’ for personal laws, I would say that has been happening for the Muslim community for a long time, even before Independence. The British government brought the Shariat Application Act way back in 1937, and two years later, we had the Dissolution of Muslim Marriages Act, which codified the divorce law and gave the right to Muslim women for divorce. Then came the 1986 Act [Muslim Women (Protection of Rights on Divorce) Act]. Because we don’t have fully codified laws, we have had piecemeal legislation. In the 1986 Act, which came after the Shah Bano case, Parliament intervened on the demand of these very religious groups who don’t want parliamentary intervention now. The groups asked Parliament to override the Supreme Court judgment, which was in favour of Shah Bano. And then we have the triple talaq legislation where again Muslim women demanded an intervention by the state to end this practice. Look at the Hindu Marriage Act, which was codified in 1955. It includes the Sikhs and the Buddhists, who are religious minorities. So, the state recognises that each community is to be governed by their personal laws and if there are problems with the personal laws, then it steps in. The state has to be there to listen to grievances. The state has to play its role whether you are a majority or a minority. So, I don’t think this is encroachment. And if there’s a progressive law in the country, why should I be deprived of it just because I am a Muslim woman? There are laws for the Hindu community, which includes Sikhs, Buddhists and the Jains who are otherwise a religious minority. All aspects of the personal law such as marriage, divorce and custody are already codified, i.e. passed by Parliament. Christians are governed by their own personal law, and so are the Parsis. But because of the kind of politics that played out at the time of Partition, and the communalisation and the violence that Muslimsfaced as a minority, the issue of family law reform always took a back seat. The process of codification of laws began in 1937 [for Muslims], and had Partition not happened, I’m sure Muslims would have had a codified law probably earlier than the Hindu community. But after India gained Independence, there was absolutely no movement towards codifying the Muslim family law till Shah Bano went to court demanding maintenance. Then, too, the legislation went against the Supreme Court judgment. So, Muslim women were again deprived of the provisions of Section 125 of the Code of Criminal Procedure. Of course, later on, with the Danial Latifi judgment, the damage that that law caused was subverted. But the fact remains that this law [1986 Act] was an attempt to get Muslim women out of the ambit of all legislative protections and constitutional safeguards. And till date, we don’t have a codified family law.
We are in the 75th year of Independence and Muslims [constitute] 15% of the population of this country. But Muslims are deprived of the legal security which everybody else has. Our tragedy is that even 18 years as the year of marriage for girls is not fully implemented in the Muslim community. There have been contradictory High Court judgments: while some have held that the Prohibition of Child Marriage Act applies to the Muslim community, others have held that it does not. The Shariat law, which is again not codified, says the age of marriage is puberty or age 15. So, where is the protection even for the 18 years of marriage that everybody else has had for so many years? And that is why we are insisting that within this current Bill, a special mention has to be made that the Muslim community will also come under its ambit. Even if tomorrow 21 years is not implemented and even if the law is as it exists today, it should be made applicable to Muslims. To that extent, an amendment is necessary.
MEJ:Noorjehan has raised very important points about the sharp differences post-Partition which have been the subject of considerable debate in the women’s movement. Let us, therefore, take on board that it is not the same kind of question [for Muslim women]. But I just want to point out that if you look at the data on underage marriage, there is no difference between Hindus and Muslims. There are similar proportions of 26.6% in the National Family Health Survey-4 (2015-2016) data. If anything, there’s a slightly better picture on the part of the Muslims compared to the Hindus. So, the popular conception that Muslims are always backward compared to Hindus is not true here. As far as our underage marriage data goes, the pattern is much the same.
NSN:The Muslim community may be better on some of the parameters that we are discussing but the question is here of legal parity. Why are Muslims not on par with the rest of the citizens? If 18 is the age of marriage for the entire country, why should Muslim women be left behind? If polygamy is not allowed and if Section 494 of the Indian Penal Code governs Christians and Parsis, why should it be not applicable to Muslims as well? How long are Muslim women going to be suffering this, because we have been told time and again that our minority status is in danger. We have the provision of codifying our personal law to bring it on par with the society we are living in, and bring the best of provisions of the Quran. But if we don’t reform, the state will step in. The part of the community [that resists reform] will allow the state to step in.
The Bill says that it aims to reduce maternal mortality rates, improve nutrition indicators and ensure access to education and jobs for women. Will a law help achieve these goals?
MEJ:The claims that are being made that the nutritional status of the mother and child and maternal mortality rates will improve with the increase in the age of marriage simply do not hold up. If you look at higher ages at marriage, you will look at better data sets because higher ages at marriage correspond with better-off people with better health indicators. People who are wealthier marry at later ages. However, if you control for all these factors, and only concentrate on the factor of age, then you find that age plays the least significant role in any of these indicators. Anaemia is not affected by age at marriage and it is the cause for our terrible maternal mortality rates. Similarly, a poorly nourished woman does not become better nourished because she’s being married off three years later. And sex ratio is particularly off because States with the worst sex ratio, such as Punjab and Haryana, have higher-than-average ages at marriage. So, there is a lot of confusion here and the so-called scientific basis that is being put out by the government does not hold up.
NSN:The law is necessary, but it’s not sufficient. If the commercialisation of education continues, how are the poor, especially women and girls, going to access education? If our districts, villages and smaller towns don’t have health facilities, how are women going to access various schemes and programmes? So, these need to simultaneously get addressed.
Many have concerns over the manner in which the Prohibition of Child Marriage Act, 2006, is implemented and used mostly to criminalise young adults who elope to marry against the wishes of their parents, and have inter-faith or inter-caste marriages.
NSN:I understand there are issues. There are going to be problems. Any law when it comes into being does not play out equally for different sections of society. We are a huge country. We have different economic strata, different religions and caste compositions. And maybe that is where the courts come in and judges decide.
MEJ:Existing studies show that the Prohibition of Child Marriage Act is not being used to stop communities from holding underage marriages. It is being used by parents of a girl who is in a so-called elopement or love marriage that they are opposed to. So, please imagine what will happen tomorrow if the age is raised to 21. These women are not children. By the laws of the land, they are young adults who will find themselves at cross purposes with this new law whereby other adults will be able to render their relationships null and void and leave them in a complete legal limbo if not in a criminalised situation. In Nepal where the age of marriage was recently raised to 20 for both men and women, there are large numbers of young women in shelter homes simply because they’re in this legal limbo. Is this the kind of future we want the law to create for us?
Young adults will find themselves at cross purposes with this new law whereby other adults will be able to render their relationships null and void and leave them in a complete legal limbo.
Mary E. John
A new election season is around. Five States (Uttar Pradesh, Uttarakhand, Manipur, Goa and Punjab) will elect new Assemblies and Chief Ministers in the coming weeks. Parties are wooing voters with dazzling new promises. The Aam Aadmi Party leader, Arvind Kejriwal, is offering Rs. 1,000 a month to all adult women (above age 18); the Shiromani Akali Dal’s offer is Rs. 2,000 for poor women, which is matched by the Congress, in Punjab. The Samajwadi Party is promising 300 units of free electricity in Uttar Pradesh, and the Centre has extended its free foodgrain programme (the Pradhan Mantri Garib Kalyan Anna Yojana, or PMGKAY), across the country, until March 2022.
More such measures and promises can be expected as campaigning picks up. Campaigns are made of pageantry around big projects and enumeration of welfare schemes. This emphasis on redistribution corresponds with a de-emphasis on job creation in political rhetoric, the promises of which still exist but only as feeble addendums. There is a synchronous celebration of ‘job creators,’ often juxtaposed with ‘job seekers,’ by governments that subtly absolve themselves. If you cannot find a job, why not create a few?
A new constituency
In fact, the current wave of competitive welfarism disconnects Indian politics from the middle class that believed in, and cheerfully ushered in, a majoritarianism-market compact. A section of them may be frustrated over stunted material progress as they were during the last years of the United Progressive Alliance government. But politics is now being litigated lower down in the social and economic ladder by those who are desperate to get by. The slew of welfare schemes, which often includes a few hundred rupees in cash doles, creates a massive political constituency. Politics seems less about aspiration and more about desperation.
It is easy to blame individual leaders or natural disasters such as the COVID-19 pandemic for this knot. The mismanagement and the incompetence of individual leaders may aggravate it, but the fundamental puzzle is the friction between the dictates of democratic politics and market-driven development. The divergence between the principles of market economy and imperatives of a democratic society is the core dilemma of liberalism. The entrenched liberal notion that market and democracy are integral to each other is being questioned by leaders of both.
For instance, in the United States, popular leader Bernie Sanders calls himself a ‘democratic socialist’, while Peter Thiel, one of its reigning capitalist moguls, fears that democracy will stall human progress and derail order. The trajectory of technological and economic progress is making this divergence increasingly stark.
A conflict arises
More than the question of inequality, the conflict between the political and economic orders arises out of the shrinking ability of the latter to fulfil the basic aspirations of the masses through market mechanisms. The interests of the consumer and the investor conflicts with those of the citizen and the labour, Robert Reich points out inSupercapitalism. A politician facing the electorate has to create and protect jobs and build public amenities; incentives for job creation, if at all, are indirect and distant for the investor, who is ever looking for reducing the workforce or moving work to cheaper places and workers. Politicians are trying to restrict the mobility of capital through measures such as global minimum tax, etc. Capitalism, meanwhile, is trying to escape the planet itself, and in the interim, to free itself from state authority through technological routes such as cryptocurrencies.
‘Jobless growth’ is accepted
As the composition of the economy shifts in favour of activities that require little labour, the same amount of growth creates fewer jobs. More than a decade ago, ‘jobless growth’ had become a talking point in Indian political debates. Nobody talks about it today — not because the problem has been resolved but because everyone has accepted it as the normal. The downward trickle has become feeble. Politicians respond to this reality. For instance, Mr. Kejriwal told a gathering in Uttarakhand on Monday that he would create lakhs of jobs once in power, but it could take time. “…in the interim, we will pay Rs. 5,000 to every unemployed person.” A universal basic income is an idea that is now being discussed globally. Barons such as Elon Musk and Bill Gates support a universal basic income for the entire population in the days to come.
Welfarism, redistribution
This is turning the ‘there is no free lunch’ bombast (which politicians and business leaders mouthed in unison in the early 1990s) on its head. Subsidies were then rolled back, and people were asked to compete for sustenance and success. Pushed to the wall, they revolted and voted out government after government. Welfarism returned, and how. Not only that, the Mahatma Gandhi Employment Guarantee Act — a rural employment scheme that provides 100 days of employment/jobs a year at a minimum wage to anyone who asks for it — survived, and grew by four times between 2014 and now. It was ridiculed as a monument to the failure of the predecessor regime but today, it is the lifeline of the current regime, alongside add-ons such as free cooking gas and cash incentives to farmers. Welfarism is secular — all parties, from the Bharatiya Janata Party to the CPI(M); and all leaders, from Pinarayi Vijayan (Kerala) to Mamata Banerjee (West Bengal) to Prime Minister Narendra Modi are looking for new opportunities for compassion signalling. In Kerala, the free ration kit, last Onam, came with a sweet and vermicelli among its items. In other places, free laptops, bicycles and smartphones seem to be a part of the welfare mix.
Redistribution has become critical for the survival of democratic politics everywhere — the United States or India. Smarter politicians know that men do not live by bread alone. So, several State governments in India now offer free pilgrimages! Far from outraging over the Haj subsidy, voters now have a catalogue of free pilgrimages to choose from, suitable for a range of beliefs and superstitions. A politician’s success is figuring out the minimum price to be paid to garner sufficient voter support to hold on to power, and the fundamentals of the social and the economic order intact. The threshold is not very high. Two-thirds of voters voted in India and the U.S. in their latest elections; 37% voted for the current regime in India; in the U.S., the regime has the support of more than half, which is more due to the country’s two-party system than its popularity. Political stability in democratic societies is contingent on the continuing confidence of the threshold population in the system.
More generosity now
Welfare schemes have created significant development outcomes in the long and short term, as experience from many Indian States over the decades shows. They were seen as the deepening of democracy. When welfare is weaponised to mute substantive political questions, its impact on democracy is less reassuring. The current generation of welfare schemes do not come as a right of citizens but as the generosity of the individual leader. Similarly, while promotion of entrepreneurship by the government is laudable, turning it into a call to the people to create jobs rather than seek them, redefines aspiration as an individual burden and responsibility.
Facilitating a bargain between wealth accumulators and welfare seekers appears to have become the primary function of politics. But it is unclear whether this will remain an infinitely sustainable lubricant that mitigates the fundamental friction, and whether the state might fall back on coercion. For now, there will be free lunches, and suppers for a song. Or a vote.
varghese.g@thehindu.co.in
Tobacco is a product that kills more than 13 lakh Indians every year. The annual economic burden from tobacco use is estimated to be Rs. 177,340 crore which is more than 1% of India’s GDP. About 27 crore people above the age of 15 years and 8.5% of school-going children in the age group 13-15 years use tobacco in some form in India. There is no doubt that tobacco use is highly detrimental to public health. We have to find the ways and the means to reduce the demand for tobacco among existing as well as aspiring users.
Impact of tax
A large body of literature shows price and tax measures to be one of the most cost-effective measures to reduce demand for tobacco products. When tobacco products become more expensive, people either quit using them or use them less, and it incentivises many to not initiate the habit. Because it hurts both revenue and profits, the tobacco industry, globally, is always devising tactics and narratives that will pre-empt any kind of tax increases on tobacco products. The narrative of “increasing illicit trade” is something the tobacco industry has historically used to pre-empt potential tax increases on tobacco products in most countries around the world. The story is no different in India. The tobacco industry, led by ITC Limited, has maintained that the illegal cigarette trade accounts for as much as 25% of the cigarette market in India. In a recent report by the Tobacco Institute of India, a representative body of the cigarette industry, it was said that the illicit cigarette volume in India has grown by 44% from 2011 to 2019 while adding that high and increasing tax rates provide a profitable opportunity for tax evasion and encourage growth in illegal trade.
Estimates by two studies
In the interest of regulating tobacco use and protecting public health, it is important to examine whether there is any truth in these industry claims. When one takes a deeper look, however, it is easy to see that neither the estimates nor the methods used to derive them are backed by any transparent studies. On the other hand, there are two studies published in peer-reviewed scientific journals in recent years that estimate the percentage of illicit cigarettes in the Indian market using widely accepted best practice methodology to estimate the same. The first study (https://bit.ly/3G3mzwq) published in 2018 which used a survey of empty cigarette packs collected from retail outlets across different cities in India estimated that illicit cigarettes constitute 2.7% of the market. The second study (https://bit.ly/3ETV33i) published in 2020 used tax-gap analysis to estimate that the percentage of illicit cigarettes was 5.1% in 2009-10 and 6.6% in 2016-17. Both these studies used transparent and replicable methods and their estimates of the illicit market were nowhere near the 25% figure that the tobacco industry in India has been using to influence the public discourse on tobacco taxation.
The economic burden from tobacco use in India has increased by 22% in real terms over the period 2011 to 2017. There has been a 3% real decline in Goods and Services Tax (GST) revenues from tobacco products in the past two financial years. On the other hand, the annual reports of ITC show their profits after tax in real terms have increased, on average, 3% every year for the past 10 years. One must also note that despite all the business diversification ITC has undertaken over the years, close to 85% of its profits still come from the cigarette business alone.
Exaggerating both the scale and the extent of illicit trade has been a means the tobacco industry has used historically to advocate against tobacco tax increases. However, it is to be noted that taxes and prices are not the key determinants of illicit trade. There is sufficient evidence in the literature on illicit trade in cigarettes that shows tax increases only have a minimal impact, if at all, on illicit trade. There are several countries where tobacco taxes are quite high and yet have low levels of illicit trade, while there are also countries with high levels of illicit trade despite having relatively low tax rates. Several factors such as the quality of tax administration, the strength of the regulatory framework, government commitment to control illicit trade, the strength of governance, social acceptance, and the presence of informal distribution networks are known to play a larger role in determining the scale and the extent of an illicit market.
WHO protocol
The estimated percentage of the illicit market for cigarettes in India is far lower than most countries out there and well below the world average at 11.2% as estimated in a recent study (https://bit.ly/32SGhwI) on the illicit cigarette market across 36 countries. Eliminating all forms of illicit trade in tobacco products through a package of measures is one of the major objectives of the Protocol to Eliminate Illicit Trade in Tobacco Products under the World Health Organization’s Framework Convention on Tobacco Control. The Protocol provides the tools and the measures to eliminate or minimise illicit trade which includes strong governance, establishing an international track and trace system, and securing supply chains. India has already ratified the World Health Organization Protocol and it should now show leadership in implementing these measures to effectively address even the relatively lower levels of illicit trade.
India had no significant tax increases on any of the tobacco products for the past four years since the introduction of GST in 2017 because of which tobacco products have become more affordable as shown in recent studies. There is no scientific or public health rationale not to increase tax on tobacco products for unfounded fear of increasing illicit trade.
Rijo M. John is a health economist and Adjuct Professor at the Rajagiri College of Social Sciences, Kochi, Kerala
Last week, a story of a prison maintained in a 17th century serai (inn) built during the regime of Adil Shahi took me to Vijayapura (Bijapur), about 550 km away from Bengaluru. As I was entering the historical monument where the Central Jail is located, an instruction given by a late jailor more than two decades ago came back to me in a flash. “Never make eye contact with a prisoner or you will end up in a conversation with him. And do not offer anything out of sympathy,” he had said. Though my exposure to crime reporting is limited, some assignments have taken me to prisons in the past. That was one such.
It was on a chilly winter morning in 1999 that I had been marked for an event in the Bengaluru Central Prison (now converted to Freedom Park) in the heart of the city. As a cub reporter, I was excited to enter the prison precincts to get a glimpse of what life confined within the four walls looked like.
As reporters were let in after a thorough check at the security gates, most reporters walked towards the area earmarked for the function. A couple of us — mostly first-timers — strayed towards the barracks. While we were walking along, a prisoner called out asking for a cigarette. Hawk-eyed, he had spotted a cigarette pack in my pocket. Without a thought, I offered one. In seconds, jail staff were rushing towards me. They not only snatched the cigarette pack, but also took me to the jail superintendent. Furious at my act, but also considerate about my inexperience, he gave me a pep talk. I was later told that the prisoner was the notorious Swami Shraddhananda, who was later convicted for the murder of Shakereh Namazi that had shaken Bengaluru back then.
Years later, there was another brush — this time with a high-profile prisoner lodged at Hindalga Central Jail in Belagavi from where he called me in May 2013 fearing for his life. He introduced himself as Mohammed Fahad. Even as I jogged my memory, he said he had met me in Mysuru where I had worked earlier. It did not take me much time to realise he was the alleged terrorist of Al-Badr, who had been arrested on charges of plotting terror attacks in Mysuru.
A Pakistani national, he felt his life was in danger as other prisoners had been speaking of avenging the killing of Sarabjit Singh at a jail in Lahore, which had kept emotions high in the country. He had called to seek help for protection and convey his regards to his mother who lived in Karachi. After much deliberation at the office, we decided to write a story. My colleague Afshan Yasmeen, who traced his mother, and I wrote a story that led to his transfer to another jail. But the story met with an angry response from the Prisons Department. They were upset that we had received a call from a prisoner.
A few months later, I was trying to contact the then Home Minister for his reaction to a story. He did not carry his personal phone and he would speak from the phone belonging to his gunman. The reaction he gave was brief, but after the story appeared, the Minister was upset that he could not convey what he wanted to say. After I pointed out the lack of access to him, he told me that he had stopped using his personal phone after a dreaded gangster lodged in Bengaluru Central Prison at Parappana Agrahara had dialled him seeking help for his release. Even today this former Minister is known to not use his personal phone.
As reporters we have the opportunity to meet different kinds of people and cover events that provide us wide-ranging experiences. But glimpses into “forbidden” worlds like these leave us wondering about what lies beyond our reach.
sharath.srivatsa@thehindu.co.in
India recorded its first death caused by Omicron in a fully vaccinated person in Rajasthan on the last day of 2021. The 73-year-old man, with co-morbidities, had tested positive on December 15. Preliminary evidence from South Africa and the U.K. suggests that unlike the Delta variant, a majority of people with Omicron, particularly in the fully vaccinated, exhibit only mild disease; hospitalisation is relatively less among the vaccinated. A huge percentage of the population in India was infected when the Delta variant raged last year. Studies from other countries have shown that such people might enjoy the same level or even better protection from severe disease than fully vaccinated people. Hybrid immunity achieved through full vaccination in people who have been previously infected offers the highest level of protection against severe disease, as several studies outside India show. With vaccination picking up speed after the second wave peaked in India, a significant percentage of the fully vaccinated might possess hybrid immunity. Even a single dose of an mRNA vaccine in previously infected people has been found to induce a high level of hybrid immunity. If vaccination coverage with at least a single dose has already crossed 90% in those above 18 years, the rollout of vaccines for adolescents will widen the protective net. But immaterial of the protection conferred, it is too early to draw any conclusions about Omicron’s virulence. For instance, in the U.S., the first Omicron-related death was in an unvaccinated person who was previously infected. The time lag between infection and hospitalisation should be another reason why it is too early to pronounce any verdict on the virulence of the variant in India. Vulnerable populations run a risk of suffering from severe disease despite their vaccination status.
The unprecedented speed at which Omicron is spreading in countries that have high levels of testing, the number of people a single infected person can spread the virus to, and a doubling time of less than three days are a loud warning that things can go out of control soon. Mild symptoms notwithstanding, its higher transmissibility can pose a severe threat to health-care settings as a high number of infections within a short time could lead to more people needing hospital care. Overwhelmed hospitals can make it harder to provide much-needed care, leading to mounting deaths. The situation can become even more challenging when health-care settings suffer from staff shortage caused by increasing infections among health-care workers — as seen in many hospitals across India. India should learn from the hard lessons of the second wave, strictly adhere to COVID-appropriate behaviour and increase vaccination coverage. Getting misled by the mild nature of the disease and throwing caution to the wind will be a dangerous gamble.
Novak Djokovic being denied entry into Australia in the early hours of Thursday after his visa was cancelled following a 10-hour stand-off with the Australian Border Force (ABF) at Melbourne airport is one of sport’s most sordid tales. The World No.1 and a three-time defending Australian Open champion, also a vaccine sceptic, had secured a medical exemption from the Victorian State government and Tennis Australia — the sport’s national governing body — to circumvent a mandatory vaccination requirement to play at the season’s opening Major. But in a stunning turnaround, the Serb was stopped at the border control after ABF, which operates under the Australian government, deemed the evidence supporting his medical exemption as insufficient, sparking a diplomatic row. Faced with the prospect of deportation, Djokovic has now mounted a legal challenge, the fate of which will be known by Monday. Shorn of all the drama, this month could have been momentous for the 20-time Major winner as he is on the cusp of overtaking Roger Federer and Rafael Nadal for the most Grand Slam men’s singles titles. Melbourne is his favourite hunting ground, having won an Open Era-record nine titles there. Instead, it could end in ignominy for one of the game’s bona fide greats.
This is a saga from which no one party emerges with credit. In the past, Djokovic has disapproved of vaccine mandates for travel and play and has asked for everyone’s personal choice to be respected. But in a public health crisis, the exercise of free will comes with responsibilities and reasonable restrictions, a fact Djokovic has been unmindful of all along. In the present case, the least Djokovic could have done is to explain the nature of the exemption he sought, and got. The Australian public, of which over 90% of the over-16 population is fully vaccinated, was understandably furious, for it has endured some of the harshest lockdowns, missed birthdays, marriages and funerals of loved ones to limit the death toll to among the lowest anywhere in the world — around 2,300, as on Thursday. That said, for two independent medical boards, one formed by Tennis Australia and the other by Victoria, to approve a medical exemption that cannot pass muster with its own federal authorities raises considerable doubt. For Australian Prime Minister Scott Morrison to take a hard-line stance on Djokovic’s participation, a day after leaving the decision in the hands of the State government, indicated that he was aware which way the political wind was blowing. The centre-right government has seen its popularity slump in recent months, as it has struggled to halt the unending cycle of rising cases and lockdowns. It will be sad if Djokovic becomes a political football, whether or not he pushed the envelope.
New Delhi, January 6: A radio station calling itself “voice of the Peoples Liberation Army” has started operating “somewhere in China” and is broadcasting messages exposing Mao’s “monarchy and evil deeds” according to the monitoring unit of the Information and Publicity Office of the Dalai Lama. A message broadcast on Dec. 18 last said “comrades, please note we are broadcasting from the voice of the Peoples Liberation Army. Comrades, Mao Tse-tung has... his comrade-in-arms and heir. This is an extremely important task. Everyone must be aware of the evil plans of Mao. We must struggle for the revolution.” After referring to “the recent news” of Lin Piao (Vice-Chairman, Defence Minister and heir to Mao) the arrest of Chief of Staff Huang Yung Shen and Air Force Commander Wu Fa-hsien and hundreds of important officials in the Military Affairs Committee, Defence Ministry, etc., it said “apart from this, an extensive purge is taking place. This is proof of the evil plans of Mao’s...”
Uttar Pradesh CM V P Singh disclosed that confidential reports of conspiracies to re-enact the Sadhopur carnage in the eastern districts of the state had been received. The government sounded a state-wide alert and ordered intensive police patrolling to protect Harijans. The CM stated that the reports had been received from the Varanasi and Gorakhpur ranges. He quoted B S Bedi, deputy inspector-general of the Gorakhpur range and the district magistrate of Deoria as having informed him about the conspiracies. He said he would not hesitate to order the arrests, under the National Security Act, of the elements involved on the possession of first evidence. He reiterated the commitment of his government to protect the lives and property of the Harijans.
The Left Front government in West Bengal formally asked the Election Commission and the Governor to hold Assembly polls by March 15. A 15-minute special cabinet meeting unanimously adopted a resolution on this. Shortly afterwards, Chief Minister Jyoti Basu went to Raj Bhavan and handed over a copy of the resolution to Governor B D Pande. Another copy was sent to the Chief Election Commissioner by a messenger.
Jambuwantrao Dhote, Congress (I) member of the Lok Sabha from Maharashtra, became the first ruling party MP to publicly demand the resignation of Maharashtra Chief Minister A R Antulay. At the same time, PM Indira Gandhi is believed to have expressed displeasure at the activities of dissidents in the state. Dhote said Antulay should resign immediately without resorting to any more “drama” if he was “loyal” to Mrs Gandhi. He said the PM’s image was the capital of the party. Antulay’s huge fund collections for his private trusts and his style of functioning had damaged party interests and to some extent the image of Mrs Gandhi.
No satirist could have plotted it better. The residents of Bandhapari village, in Odisha’s Kalahandi district, invited their MLA, BJD leader Pradeep Kumar Dishari, to inaugurate a telecom tower. Only, the tower was a rickety bamboo structure, bearing a banner that read “BSNL 4G”. This was the angry villagers’ way of protesting against the lack of response to their repeated requests for a mobile tower — the absence of which makes it necessary for them to travel 4 km to another village in order to make a simple phone call.
This is how India’s dream of zooming down the digital highway to arrive at some kind of technological utopia, where people buy groceries using payment apps, run entire businesses on their devices and children learn in virtual classrooms, stumbles against reality. While the hardship faced by the residents of Bandhapari is particularly unfortunate, the frustration they feel over being denied what has become a basic necessity to live and work in the 21st century would be familiar to many. Indians may have access to all the latest smartphones that hit the market, but none of the hype that accompanies a new launch can offset the discomfort of dangling precariously on a window ledge or off balcony railings to catch a signal. Or trying to make the Hobson’s choice between service providers who are technically different, but offer exactly the same patchy network connectivity and indifferent customer service (until one threatens to “port” to a trade rival, in which case the red carpet of undivided attention and special offers is suddenly rolled out).
While Dishari said that he understood their frustrations, he couldn’t do much, as clearance for a new tower would have to come from the Centre. As for the Bandhapari villagers, they have threatened to boycott all elections until their demands are met. Perhaps they are hoping that will send a message even clearer than the bamboo “4G mobile tower”.
This editorial first appeared in the print edition on January 7, 2022 under the title ‘Network unavailable’.
The Reciprocal Access Agreement (RAA), the defence treaty between Australia and Japan, apart from its strategic significance for Asia and the Indo-Pacific, fortifies trends that are part of the changing security architecture in the region. For one, it marks the move away from a US-centric outlook towards a greater focus on bilateral ties and regional groupings. It is also a sign that Japan is willing to play a more proactive role in the region.
The security order that emerged after the Second World War in Asia and the Indo-Pacific was marked by the US’s bilateral ties with various players. This was in contrast to American strategy in Europe, where NATO played a key role. With the rise of an assertive, even belligerent, Beijing, that seems to be changing. The Quadrilateral Security Dialogue (or the Quad, with India, Japan, Australia and the US), the AUKUS, and now the RAA between Japan and Australia — two treaty allies of the US — all point towards a more empowered and committed regional strategic network. This has been enabled, among other factors, by Australia’s willingness to stand up to China on the question of a free and open Indo-Pacific and rules-based global order, despite their deep economic ties. For Japan, this marks an even greater shift, of a piece with the recent evolution in its outlook and global image. Thus far, Japan’s only major defence ally had been the US. This reticence in taking the lead in the strategic domain was driven by the legacy of the Second World War, and the fact that Japan had been an imperial power, which made many countries in the region wary of it. Yet, recently, both Vietnam and the Philippines have looked to Tokyo to provide a bulwark against Beijing, signalling a greater acceptance of Japan’s role as a strategic player. And Tokyo is now expanding its ties further: Reports suggest it will seek RAA-like agreements with the UK and France as well.
China’s reaction to the RAA has been predictable, ranging from the ambivalent to the negative. The treaty underscores the thrust its aggressive stance has provided to middle powers to expand their cooperation and build on the momentum created by the Quad. New Delhi, for its part, has done much to expand bilateral, trilateral and regional cooperation in the security domain — it has “2+2” ministerial dialogues with both Tokyo and Canberra. It must step up this engagement, as well as reach out to other players in the region.
This editorial first appeared in the print edition on January 7, 2022 under the title ‘Players in the game’.
The security breach in Punjab, which saw the Prime Minister’s cavalcade stranded on a flyover, and subsequently led to the cancellation of the PM’s scheduled programmes in Ferozepur, must be urgently probed and accountability fixed. That it should have happened in spite of the elaborate and multi-layered protocols involving central agencies, the Special Protection Group, and state police forces that protect the PM’s movement, only underlines its gravity. While the Punjab government has announced a high-powered probe, and set a deadline of three days, Chief Minister Charanjit Singh Channi’s attempts to paper over the lapse are ill-judged, even counter-productive. To say that the PM wasn’t attacked, and so why the flutter, ill behoves the position he holds. To say that the state didn’t want to crack down on protesters is specious. It only serves to draw unflattering attention to a police force whose top appointment has recently been at the centre of an embarrassing political tussle between the state Congress chief and Channi himself — in December, after prolonged threat-making by Navjot Singh Sidhu, his chosen candidate was made the officiating DGP, replacing the officer seen to be backed by the CM. That episode may have nothing to do with this one. But it should bring home to CM Channi the need in this moment for repair and correction, and warn against the dangers of politicisation of a matter that must not be viewed opportunistically or through a partisan lens.
The aftermath of the breach also needs to be examined carefully. It is disturbing that BJP ministers and leaders, from Union Home Minister Amit Shah to party spokespersons, have sought to paint the lapse in Punjab as a conspiracy by the elected government in the state — to deliberately endanger the PM, “so that the PM could be brought to harm”. This refrain speaks of a terrible breakdown of trust between the Centre and the state, between the BJP and the Congress, that is corrosive in a federal multiparty democracy. Ahead of a crucial assembly election in Punjab, it is also a grim portent. A heightened level of contentiousness and even cantankerousness is to be expected among the main political players in the state that has just seen a prolonged farmers’ agitation come to an end after the Centre’s repeal of the farm laws. It is also true that, in Punjab, political parties across the spectrum are striking exaggerated postures in order to get back into the game. But the allegations in the wake of the security lapse by senior politicians cross the line of mutual respect, and deepen the trust deficit.
It is in the BJP’s own interests that it reins in the rhetoric and pulls its punches. It can ill afford to strengthen the impression that it is cynically tarring as unsafe-for-PM a whole state, in which a farmers’ movement has just scored a major victory over the Centre, and where the party is seen to have relatively fewer electoral stakes. But first, the Channi government must ensure that accountability is visibly fixed for the security lapse on Wednesday. It needs to act against its officers who failed to do their job to secure the Prime Minister’s route.
This editorial first appeared in the print edition on January 7, 2022 under the title ‘Special Protection’.
Trying to imagine a post-Covid artistic universe while we are facing a new virus variant is risky, but we need to begin thinking of that possibility. Since March 2020, our minds have been stuck, cemented to the present and the immediate past. Understandably, our works of art have either been acts of desperation or immediate responses to current experiences. Little has come from reflection. In the past two years, our inner and outer worlds have been altered. Existential questions of what it means to be an artist, the role of technology, the lack of any economic fallback and our relationship with the audience have been hounding us.
In this two-year span when our social media face became our real self, portfolios conjured by social media, such as Content Creator and Influencer, have become much more impactful. People who are adorned with these titles behave in an artist-like manner and produce things that have a semblance to art. But are they artists, and are they creating art? Much like drawing a distinction between cognac and brandy, we have to differentiate between the artist and the content creator. All artists are content creators, but all content creators are not artists. The influencer, at times, is an upgraded content creator. Someone who has garnered enough attention and influence to monetise his status effectively. There are, of course, those who, by virtue of their real-life popularity, jump the queue and are instantly seated on the influencer high chair. Many artists are not sure which category’s membership they seek. They would like to be artists who create content but the last two years have shown that the qualities of artistry can be sacrificed at the altar of content that has potential for virality.
Where is the art in all this? Some may believe that this discussion is high-brow elitism. Do we artists not need to ponder over the ethics of art creation, its social positionality and emotional energy? Let us not conflate the digital medium with the social media circus. They are not the same. Within our respective genres, we have to question the influential social media environment. It is amusing that even those who agree that social media manipulates our emotional status, picks on our vulnerabilities and accentuates divisions are unable to see that algorithms do exactly the same thing to art. When art’s intentionality is morphed, the art experience is twisted. I am concerned that when the temporal world returns to normalcy, the way we make and receive art would have become distorted. I cannot brush away these thoughts with the convenient explanation that this is a type of evolution.
What about artists who have been unable to work this numerically orchestrated hidden mechanism? They have been left behind only because they do not know how to play this game. Are we going to just say they lost out because they didn’t adapt? It is our responsibility to take care of them and ensure that injustice is not meted out. Unfortunately, rarely have we taken a social justice stance about art, artists or aesthetics. It is high time we do.
There is no one art world; there are worlds around and within worlds. Many of these remain in local clusters, unseen and unheard by the mainstream powerful socio-cultural brokers. Artists who belong to these art worlds have been struggling to keep their artistry alive. Their lives came to a standstill in 2020. With public spaces becoming “no-entry” zones, these artists remained at home, unable to sing, dance or act. This caused emotional distress and economic ruin. There has been no mind space or incentive to train, imagine and create. Two years of artistic inactivity has had an impact. Most artists always work other jobs to remain economically afloat. With art becoming useless, the “other jobs” have robbed artists of their art. Therefore, when the post-Covid season appears on the horizon, artists will need to somehow rediscover their spirit and abilities. This is easier said than done. There are also practical difficulties — costumes becoming un-usable, instruments damaged and infrastructure needing renovation. We need to provide support for all these necessities.
I also have this lurking fear that “public spaces” will become more and more out of bounds. I am not questioning the need for restrictions during Covid. But we all know that the Indian political establishment has always wanted control over public spaces. The pandemic may have provided them with the perfect excuse to further limit our access. No court will dare challenge it, at least in the near future. By the time they awaken, we would have normalised the heightened restrictiveness. Therefore, this is not just a problem of public spaces and protests; it is as much about creating art in the open.
The pandemic has highlighted the inadequacies of our cultural space, the lack of concern and the dangers of allowing social media to dictate art-making. When we emerge from Covid, if we are a sensitive society, our plans will be directed towards those who are on the margins or have been pushed to the margins. The successful ones do not prove that things are working well; they only highlight the asymmetrical nature of our society. But, in our culture, the temptation to just let things be in the hope that it will slide back to the way it was is very high. We believe that things will work themselves out. But they will not. Artists and art forms will disappear and we will not get to know until it is too late. Whenever we archive or document an artist or art form we have lost, we are not saving anything or anybody. We are merely registering our collective failure.
This column first appeared in the print edition on January 7, 2022 under the title ‘Art, virus and the algorithm’. The writer is a musician and author.
The serious breach in Prime Minister Narendra Modi’s security in Punjab on Wednesday represents the lowest phase in Indian politics. It is a clear sign of the desperation of the Congress and the level of its animosity against the elected Prime Minister of the country.
According to some media reports, the Punjab Police had leaked the PM’s highly-secret travel plan to Bharatiya Kisan Union leaders, who then planned the roadblock on the route taken by the PM’s cavalcade with the help of the state police and administration. Video evidence points towards the glaring breach in the PM’s security. There are several other serious lapses on the part of the Congress government in Punjab, which clearly implicate it in this unprecedented incident.
It is obvious that the entire episode was orchestrated by the top leadership of the Congress. First, the Punjab Police, a figure no less than its chief, reportedly gave false assurances to the PM’s security establishment that the route was sanitised. Second, the Chief Secretary and DGP, who were supposed to be a part of the PM’s convoy, did not show up. Third, Punjab Chief Minister Charanjit Singh Channi refused to attend to the frantic calls to him when the PM’s cavalcade was stuck on a flyover for a full 20 minutes, forcing the PM to cancel his visit. This was immediately followed by a senior Congress leader’s atrocious tweet. The chronology is self-revealing.
The day will be remembered in India’s history as a black day. What has left the nation shocked and horrified is the fact that this comes from the same Congress that lost two of its leaders and former PMs — Indira Gandhi and Rajiv Gandhi — in terror attacks. Endangering the prime minister just a few kilometres from the international border shows how the Congress has stooped to its lowest ebb. The Congress government in Punjab has sullied India’s federalism. It has broken the trust of all Indians.
Senior Punjab Congress leader Sunil Jakhar put it aptly when he stated that what had happened was unacceptable. “It’s against Panjabiyat. A secure passage for the PM… should have been ensured. That’s how democracy works,” he tweeted. “Punjabiyat” symbolises the large-heartedness of the people of Punjab, the love and respect they have for all, their sacrifices and contributions towards nation-building. But what the Congress government showed the nation and the world reflects its politics of hatred and animosity, and its total disregard for India’s constitutional norms. Terming the incident as “unfortunate”, former Prime Minister H D Deve Gowda said: “At no point should we be complacent when it comes to protecting the highest executive office of India. We should learn from the past.” His obvious references to the assassinations of the two former prime ministers underline how the Congress government in Punjab failed to fulfil its constitutional duty.
What CM Channi and his seniors in the Congress forgot was that the prime minister belongs to the entire nation. Prime Minister Narendra Modi is a man on a mission. A mission to make India a superpower, to reclaim India’s position of “vishwaguru”. For him, the growth and development of the nation is the top priority. His vision of development and progress has touched every state, irrespective of the political party that rules it. Punjab is also among the states that have benefited the most from the Modi government’s policies and programmes.
His visit to Punjab was yet another major step towards improving the state’s infrastructure. He was also to pay homage at the National Martyrs Memorial at Hussainiwala, built in memory of Bhagat Singh, Sukhdev and Rajguru. But the Congress leadership and Channi government’s hatred and hostility towards PM Modi have made them completely blind, so much so that they openly play into the hands of India’s enemies. The Congress’s top leaders have become the propaganda machines of China and Pakistan. A recent tweet from the Congress’s “Yuvraj” about Galwan Valley is the most recent example of this. It’s high time the Congress does a course correction. Else, the people of India will throw them into oblivion once and for all.
This column first appeared in the print edition on January 7, 2022 under the title ‘A breach, a new low’. The writer is a Rajya Sabha MP and BJP National Media in-charge.
Over the course of the coming weeks, the Modi government is likely to notify the Act that provides for the linking of Aadhaar with voter IDs.
There is no doubt, given the various legal infirmities that are rife with such an exercise, that it will be challenged before the Supreme Court. Several legal scholars have written comprehensively about this act of linkage violating the fundamental right to privacy, the parameters laid down in the Aadhaar judgment and how it represents excessive and unjustifiable executive overreach violating the doctrine of necessity (especially since Aadhaar is not proof of citizenship).
However, there is another area of concern that has gone almost entirely unaddressed in commentary: The massive trust deficit that plagues the Modi government.
It must be remembered that this is a government that vehemently and embarrassingly argued against a fundamental right to privacy for its citizens. It stood before the Supreme Court and attempted to make a clumsy case for why no citizen is entitled to be protected from this government’s all-prying scrutiny. Thankfully, the Supreme Court put such delusions to rest.
The government’s obsessive addiction with collecting data on its citizens goes back to 2015. This government, while continuing to deny it, oversaw the widespread linking of Aadhaar with all manner of services (often without rationale), including but not limited to the use of shamshaan ghats, marriage registration and railway ticket purchases. It was only when the Supreme Court stepped in and restricted the use of Aadhaar for social welfare schemes that the government was compelled to relent.
To compound this concern, the entire period prior to the judgment saw multiple reported breaches of Aadhaar data while the Modi government continued to falsely assure citizens that the data is “safe”. In 2018, the Aadhaar app was found to be vulnerable to hacking. Prior to this, there were reports of Aadhaar numbers being downloaded from close to 210 government websites. In another report by the Centre for Internet and Society, it was revealed that about 130 million Aadhaar numbers were available on the internet (along with other sensitive information). A leading national newspaper published findings that Aadhaar data was available for as little as Rs 500 for purchase. These are just some examples out of many.
When the Supreme Court pressed the government about these and other issues surrounding data security, it responded that the data is kept behind “thirteen-foot-high walls”, highlighting a shocking lack of understanding of data security.
While this can be attributed to negligence, there are other more worrying trends, which highlight a sinister and deliberate intention to continue acquiring private data for political gain. Most recently, the Madras High Court issued notice and termed as “credible”, the allegation that BJP workers had access to Aadhaar data, and that they were able to “profile and target” voters. This is a colossally criminal act if found to be true.
Recently, after the revelations regarding the use of Pegasus spyware to spy on journalists and the political Opposition were exposed, the Supreme Court asked the Modi government to clarify if indeed it was using the software. Predictably, the government dithered and refused to give a straightforward answer. By implication, this demonstrated the government’s complicity in the exercise.
Even the recent Personal Data Protection Bill seeks to create a regime where the government has carte blanche to collect any data in the name of public interest without a need to justify the same. Justice B N Srikrishna (Retd.) observed that the law has the potential to turn India into an “Orwellian state”.
We presume good faith when it comes to the implementation of laws. However, any challenge on constitutionality must be grounded in the legislating government’s own past actions and whether it gives rise to legitimate concerns of bad faith or mala fides.
Even now, there is no clear explanation of how linking voter IDs will “purify” rolls. A previous exercise undertaken in Andhra Pradesh and Telangana led to tens of lakhs of genuine voters being purged from the polls. Given these risks and amplified by the government’s proven track record of administrative ineptitude, this cannot be accepted as an exercise in good faith.
The singular question that arises from our experience over the last eight years is this: Can we trust a government that has repeatedly misled its citizens on the nature and scope of information it collects on them, that has demonstrated a clear prioritisation of its own petty political interests over the rights of the electorate, that has such a fundamental lack of regard for data protections that it routinely violates them? If we view this latest exercise through the tainted lens of the Modi government’s own history, then the answer is a resounding no.
And that is precisely why it must be opposed. In public interest.
This column first appeared in the print edition on January 7, 2022 under the title ‘Private data, political gate’. Surjewala is the general secretary of the AICC and media and communications in-charge of the Indian National Congress
The NFHS-5 factsheets for India and all states and Union territories are now out. At first glance, it appears to be a mixed bag — much to cheer about, but concern areas remain.
The good news is that there seems to be a change in our demographic trends, particularly in the sex ratio. For the first time since the NFHS 1992-93 survey, the sex ratio is slightly higher among the adult population. It is also for the first time in 15 years that the sex ratio at birth has reached 929 (it was 919 for 1,000 males in 2015-16).
The total fertility rate has also dropped from 2.2 per cent to a replacement rate of 2 per cent, albeit with not much change in the huge fertility divide between the high and low fertility states. It appears that states which were already experiencing a decline in fertility rates have continued to do so, without much change in the trends in the higher fertility states. This fertility divide can have several socio-economic and political repercussions in any society. One assumes that adequate attention will be given to this challenge at the policymaking and social levels after the detailed report is out. But, clearly, policies and programmes for the girl child and women’s empowerment have produced positive results, and a direct correlation between higher female literacy, the improvement in the sex ratio, and the decrease in the total fertility rate can easily be drawn.
There has been an appreciable improvement in general literacy levels and in the percentage of women and men who have completed 10 years or more of schooling, which has reached 41 per cent and 50.2 per cent respectively. Of course, much remains to be done, especially because these figures imply that around half of our workforce still does not have the qualifications and skills to achieve upward mobility and escape the poverty trap.
The health sector deserves credit for achieving a significant improvement in the percentage of institutional births, antenatal care, and children’s immunisation rates. There has also been a consistent drop in neonatal, infant and child mortality rates — a decrease of around 1 per cent per year for neonatal and infant mortality and a 1.6 per cent decrease per year for under five mortality rate.
Now turning to the areas of concern — nutrition or nutrition-related indicators. To begin with, India has become a country with more anaemic people since NFHS-4 (2015-16), with anaemia rates rising significantly across age groups, ranging from children below six years, adolescent girls and boys, pregnant women, and women between 15 to 49 years. Almost half our human capital lacks iron power.
The insidious, adverse effects of anaemia affect all age groups — lower physical and cognitive growth and alertness among children and adolescents, and lesser capacity to learn and play, directly impacting their future potential as productive citizens. Lower capacity to work and quick fatigue for adolescents and adults, translates into lower work output and lesser earnings. Further, anaemia among adolescent girls (59.1 per cent) advances to maternal anaemia and is a major cause of maternal and infant mortality and general morbidity and ill health in a community.
Though there has been some improvement, an area of concern is the poor consumption of IFA tablets by pregnant women. Perhaps the detailed report will explain why a dedicated programme like Anaemia Mukt Bharat which focused on IFA consumption failed to gain impetus.
Equally worrying is the exceedingly slow pace of improvement in nutritional indicators across all age groups. Between NFHS 4 and NFHS 5, the percentage of children below five years who are moderately underweight has reduced from 35.8 per cent to 32.1 per cent, moderately stunted children have fallen from 38.4 per cent to 35.5 per cent, moderately wasted from 21 per cent to 19.3 per cent and severely wasted have increased slightly from 7.5 per cent to 7.7 per cent. Details regarding severely stunted and underweight children will be published in the detailed report.
The root cause for this is that the percentage of children below two years receiving an adequate diet is a mere 11.3 per cent, increasing marginally from 9.6 per cent in NFHS-4. This foundational nutritional deficit which ought to be considered an indicator of great concern, is generally ignored by policy makers and experts. Unless this is addressed, rapid improvement in nutritional indicators cannot happen.
India’s nutrition programmes must undergo a periodic review, just as our health programmes did right from the Reproductive and Child Health (RCH) programme in 1997 to the present National Health Mission (NHM), addressing gaps such as institutional delivery, ambulance services, adolescent anaemia, and additional health volunteers. The Integrated Child Development Services (ICDS), which is perceived as the guardian of the nation’s nutritional well-being must reassess itself and address critical intervention gaps, both conceptually and programmatically, and produce rapid outcomes. Ad hoc add-ons are just not enough, and smartphones, tweets and webinars cannot substitute hard action on the ground.
This column first appeared in the print edition on January 7, 2022 under the title ‘A foundational deficit’. The author is a retired Secretary to Government of India
The upsurge of Covid cases driven by the Omicron variant of the coronavirus has started in India, within a month of its first detection in Karnataka. For almost six months, from early July to the last week of December, India enjoyed a period of low daily cases, after the massive second wave caused by the Delta variant settled down to an endemic state. During most of November and December, the daily numbers were consistently below 10,000.
More than 13,000 cases were recorded on December 29 and by January 6, the daily case count had crossed 90,000. The number of tests conducted daily has remained stable, but the test-positivity rate has risen, confirming that the third wave of the pandemic has begun in the country. Kerala, Sikkim, and Arunachal Pradesh, the three states which witnessed a late onslaught of the Delta variant and late epidemic peaks, are exceptions to this trend.
The WHO declared Omicron a Variant of Concern (VOC) on November 26. The premier global health agency issued a timely alert to all countries to expect the next wave with massive numbers of infections. The only comforting news was that the disease numbers were a much smaller proportion of the infections — a watered-down version of Covid caused by the Delta variant. Fever, pneumonia and hypoxia are far less frequent than in the earlier waves. However, the elderly and those with immune-compromising ailments or therapies are at a high risk of severe disease and could need hospitalisation; they have a high risk of mortality.
We could face a rapid spread of infection and a disease wave of unpredictable proportions — it is likely to be less than the second wave but more than or equal to the first wave. Many in India tend to trivialise the new avatar of the virus as “the vaccine that scientists could not design” because of the mild form taken by the disease in the majority. That notion is dangerous because compared to the hospitalisation of vaccinated people for serious adverse reactions, the numbers who need intensive hospital care for severe disease will be much larger. For the young and healthy, the risk of severe disease with Omicron is indeed very low, but not zero. Inaction due to this misconception is unscientific and unethical.
We had no vaccine to flatten the first curve. We had vaccines three months before the onset of the second wave, but could not flatten the curve because there was insufficient vaccine stock and an ineffective distribution plan. Many of us lost loved ones and our economy suffered. The low and middle-income families faced — many continue to face — severe financial stress. But when the WHO alerted us about Omicron and the case count began to rise in European countries, we had a unique opportunity to attempt to minimise the disease burden and even mitigate the onslaught of infections.
We are at a loss to understand why policymakers waited for a month before making decisions that are disappointingly far too little to reduce the need for hospitalisations or slow the spread of infection. We had the choice of rapidly building up boosted immunity, both hybrid (prior infection plus vaccination) and vaccine-induced, by quickly initiating a massive booster vaccination campaign. For reasons unknown, the political will was lacking.
Two properties of Omicron prompted the WHO to declare it a Variant of Concern within two days of notification by South African scientists: Extremely high transmission efficiency, far more than that of Delta, and the propensity to evade immunity induced by past infections and vaccinations. These properties are conferred by a large number of mutations on its spike protein gene. While Delta has two mutations on the receptor-binding domain of the spike protein, Omicron has 15. This has resulted in evasion from antibody binding, necessary for protection. Neutralising antibodies against the spike protein of the original virus, induced by all available vaccines (mRNA or adenovirus-vectored) are relatively ineffective against Omicron. However, recent experience shows that very high levels of antibodies that result from booster doses offer protection, especially from severe disease needing hospitalisation. This opportunity, our only hope to mitigate the otherwise risk-ridden disease wave, was squandered.
The UK’s experience strongly supports booster doses. Vaccine effectiveness with any of the shots in current use in the UK — real-world, real-time protection against Covid caused by Omicron, requiring hospitalisation — was 72 per cent during two to 24 weeks after the second dose, but only 52 per cent after 25. But this shot up to 88 per cent two weeks after a booster dose. By the time such data becomes available in India, the wave would have naturally receded in the country.
Vaccination of children was the other part of mounting a wall of immunity against Omicron. The new policy offers vaccination for only a small proportion of the large segment of our population under 18. It is now too late to pursue this line because the Omicron wave may peak within weeks and building immunity with vaccines will take six weeks from the time the first dose is administered.
Everyone must strictly adopt personal prevention measures, double masks, hand hygiene, and good ventilation indoors and avoid crowds and non-essential travel.
This column first appeared in the print edition on January 7, 2022 under the title ‘Taming the third wave’. John retired as Professor of Clinical Virology, CMC, Vellore and Seshadri retired as Professor of medical endocrinology, CMC, Vellore
A telling aftereffect of last year’s January 6 riot is how seriously America now debates whether it is headed towards a civil war, not metaphorically but literally. Some of this does look like mere alarmism, especially given the way in which various national institutions have both defended the presidential election of November 3, 2020 and prosecuted the subsequent invasion of the US Capitol.
But between the continuing hold of Donald Trump on the Republican Party even as he continues to insist that “the real insurrection … took place on November 3rd”, and the fact that an extremely marginalized Liz Cheney was the only Republican lawmaker to join in a moment of silence in the House chamber to mark the first anniversary of the January 6 riot yesterday, there are abundant signs of how deep remains what President Joe Biden yesterday called “a dagger at the throat of our democracy”.
How America holds together is of course of interest not just to itself, but also the entire world. That it has been a beacon of democracy is a truism, although we must understand democracy here as a journey rather than destination. America is still rich in resources for self-correction, to heal the most gaping social and economic wounds. But no “shining city on a hill” can be built upon post-truth politics and today it is Republicans who need to take the lead in fixing this ulcer. They must step up.
That the precautionary dose will not be a mix and match programme resolves worries of supply constraints. Nearly 90% of vaccine recipients have been jabbed with abundantly available Covishield, and even under-performing Bharat Biotech should have enough for third doses of those double-dosed with Covaxin. Right now, there are 18.4 crore unused doses supplied to states. And SII has said it has no problems stepping up Covishield production.
However, the booster programme could have been more ambitious, instead of restricting eligibility to only those who got their second dose nine months ago. Given comfortable vaccine supply, if the gap was reduced to six months, as many global studies on immunity have suggested it should be, and if the eligible group was 45 and above, many more people would be third-dosed much faster. To take the example of January 10, when the booster programme launches, the nine-month gap makes only 1.26 crore people who received second doses by April 10, 2021 eligible. But relaxing the parameters – to a six-month gap for those 45 years and above – would make as many as 6.8 crore people eligible for the third dose on the exact same day.
GoI has cited studies pointing to immunity lasting for nine months after the second jab. A UK Health Security Agency study shows that a third shot has 88% protection from hospitalisation against the Omicron variant while this drops to 52% for those who got their second jab over six months ago. It may be worth India’s while to reassess the cutoff date and age ceiling soon. One understands the reason behind starting cautiously, but Covid often changes assumptions and priorities.
Similarly, GoI must also look at progressively relaxing the age bar for child vaccination – 1.27 crore children in the 15-18 age group have been jabbed in three days, raising the possibility of covering this cohort very quickly. Covaxin has been approved for those over 12 and trials have been conducted for children over 2. Unless there is a Covaxin production shortage, clearance for vaccinating all children above 12 must come soon. Remember, other countries have moved on to booster doses for children.
In the long run, the booster programme will have a wider bouquet if mix and match trials on BB’s intranasal vaccine and Corbevax are effective and show tolerable reactogenicity. Covovax booster trials will also be key given SII’s proven ability to ramp up production. Given how every surge is hurting economic activities, GoI must widen and deepen the vaccination coverage, and be always prepared to revise guidelines.
The Punjab government has set up a three-member committee to probe the security lapse during Prime Minister Narendra Modi’s campaign visit to the state on January 5. The committee has been given a deadline of three days. It’s the right step as the security breach was extraordinary. India is confronted with external security challenges which call for constant vigilance. Given this context, the committee needs to be thorough and scrupulous.
Political rhetoric, especially in election season, can be overheated. Matters of security, however, need to be dealt with at another plane. Implementation of security measures lies with the permanent executive that is the common thread that binds different constituents of a federal polity. This part of the executive needs to work in a coherent manner to prevent lapses of the kind we saw in Punjab. The three-member committee, which comprises two representatives from the judiciary and a serving bureaucrat, needs to examine where there were lapses that prevented a seamless coordination between the security establishments at both levels of government. Findings of the committee will have relevance across states and the lessons need to be shared widely.
While the investigation into the lapse is on, it would help if political parties tone down the rhetoric. Social media amplifies conspiracy theories that often manifest as violence on the ground. If anything, India’s security needs will be well-served if politicians observe restraint in public comments and let the professionals carry out their job. A country’s security umbrella is a permanent structure. Therefore, it requires the creation of an institutional environment that nurtures professionalism in the permanent executive. That way, regardless of the political party in office either at the Centre or in a state, India’s security interests will never be compromised.
Keeping the economy in recovery mode is critical. Industry and business are already making the necessary adjustments to account for the rising number of cases without bringing operations to a halt. State and local governments need to respond with measures that help industry and business while maintaining public health. This means avoiding knee-jerk responses such as irrational lockdowns and disruption of public transport services.
The current wave of the pandemic is marked by the rapid transmission of the 'milder' Omicron variant. The decision by companies to increase shifts, reducing the number of people on the shop floor, cutting down or increasing production are all an effort to reduce the possibility of spreading the virus. These measures could prevent requiring a unit to completely shut down because of increased number of Covid cases. They can help avoid situations like those in the US, where the airline industry had to cancel as many as 3,000 flights on several days during the holiday season, as a large number of crew and staff tested Covid-positive.
State and local authorities need to put out clear directions regarding restrictions. This is particularly valid for deliveries of goods, particularly food items and produce and dairy items. Blanket restrictions on movement of trucks disrupts supplies, which, in turn, pushes up prices, and creates hardships for businesses. Similarly, disruptions to the supply of raw materials and input to industries must be minimised. This will require states and local authorities to coordinate, with oversight from the Centre, the restrictions and steps being taken to limit the spread. The measures being taken must be commensurate to the requirement for containment. Public health and safety are critical. At the same time, there is a need to ensure that economic recovery is not hampered. As businesses adjust, it is for governments to create the conditions that will prevent avoidable disruptions. This includes ensuring that worker health and safety measures are observed by business.
<
Read in source website
From January 5, the Department for Promotion of Industry and Internal Trade (DPIIT) under the commerce and industry ministry has restarted a monitoring and control room to ensure the smooth delivery of 'essential goods'. As during the second wave last year, the job, as described by DPIIT, is to be a facilitative window for 'any manufacturing, transportation, distribution, wholesale or ecommerce companies facing difficulties in transportation and distribution of goods or mobilisation of resources'. That is excellent. But it begs the question: why roll out this service for 'essential goods' alone? And what is the purpose of defining 'essential' goods and then allowing only items on this licence permit raj-style list to be delivered to customers? If goods can be delivered - either through online or offline (e.g. phone) orders - they should be made deliverable. At a time when measures are being made to 'crowd-out' physical shops and markets, delivering all goods should not just be permissible, but proactively encouraged.
The resistance to the delivery of 'non-essential' goods - an arbitrary list, at best, of food, medicine, household goods, etc - unsurprisingly comes from a lobby that pitches delivery of goods as a mechanism that will snuff out physical stores. This is paranoia wrapped up as concern. By offloading a considerable number of physically present customers via deliveries, these shops, too, stand to gain at a time when serious public health concerns could well lead to the shutting of these stores because of crowding.
It is time this warped distinction between 'essential' and 'inessential' goods is done away with. Consumers should have the choice to procure any item with or without having to go to stores to buy it.
Read in source website
The Supreme Court (SC) on Friday cleared the decks for resuming admission, post the National Eligibility cum Entrance Test (NEET), in medical courses for the academic year 2021-22, upholding 27% reservation for other backward classes (OBC) and 10% for economically weaker sections (EWS). A two-judge bench accepted the recommendation of a high-level panel that said criteria stipulated in 2019 — ₹8 lakh as the annual income cutoff to decide which applicant is considered for the EWS quota — should be used for 2021-22 to ensure that the admission process is not derailed. Though the order is interim — the SC will hear arguments on the validity of EWS quota in medical seats in March — it resolves a months-long gridlock that stalled admissions, created shortages and brought doctors out on the streets in protest. This is important, especially when a pandemic is sweeping the nation. With many doctors, hospital staff and medical workers testing positive, the burden of medical care is likely to fall on young doctors and residents.
At a time when cases are expected to increase, the country cannot afford to have its frontline medical workers dissatisfied or engaged in protests. India’s overstretched medical infrastructure needs all hands on deck. Although the problem is resolved for the short-term, the manner of the resolution holds lessons for the country and its policymakers. National policy dictates admissions to educational institutes, but lawmakers and the authorities must also share the responsibility of ensuring that the implementation of these guidelines is not disruptive. Intervention by the judiciary cannot become an alternative for bureaucratic alacrity and sensible implementation. Reservation for under-represented communities, a constitutionally enshrined goal, must be protected at all costs, even over the protests of privileged groups. But far too often, the implementation or expansion of reservation is tied to political expediency. The EWS reservation, which was announced mere months before the 2019 general election, is only the latest example in this trend.
Likewise, judicial scrutiny and overview of policies is a pivotal facet of India’s governance structure, but lengthy adjudication processes can have an impact on the functioning of critical services. Finally, it is a sorry commentary on the country when loud protests on the street are the only way for aggrieved groups to be heard. This has to change, or the country will find itself in similar conundrum again.
Shefali Manilal is a French school principal of Indian origin who came to Delhi to meet her mother along with her 11-year-old son. On arrival, she tested negative for Covid-19. But a few days later, both tested positive. They were asymptomatic and had no visible signs of illness. But as a matter of abundant precaution, Manilal and her son began the process of self-isolation.
However, to Manilal’s shock, an ambulance arrived at her residence to ferry her to Fortis Hospital where she was kept against her will for several days, in institutional isolation. Apart from the issue of civil liberties, Manilal is right in raising questions about how ludicrous her experience has been. “Should a hospital bed really be wasted on me; should the time and resources of doctors be spent on me who has no symptoms at all?”
The Omicron variant of Covid-19 is in such wide community transmission that we are likely to be looking at several lakh cases in a single day within a couple of weeks, maybe even earlier. Already, the rate of growth is dramatically exponential; India saw a 56% spike in a single day.
And yet, the data from Mumbai, one of the most vaccinated cities in India, tells you, recoveries are taking place within three to five days, at least 90% of cases are asymptomatic, and very few people have needed oxygen. This is also because Omicron seems to be triggering muscular pain, instead of impacting oxygen saturation levels.
In the face of this early evidence, it is not cavalier or callous to start asking whether we need new protocols in the third wave.
With such widespread transmission — the numbers have already jumped four times since the beginning of the year — contact tracing and the ancient regime of trace, test, and isolate seem pointless. In any case, we shall never have a precise measure of Omicron cases because only government laboratories can do genome-sequencing, and there are too many positive cases for each to be mapped.
It is not my argument that anyone who wants a test should not be able to access one. It should remain the right of any citizen to get a Covid-19 test. And we need to make home-testing kits affordable, accessible, and interlinked to official data systems.
But as a policy prescriptive, we should stop random testing or even testing of everyone who has come into contact with a Covid-19 positive patient, but displays no symptoms of their own.
It’s a highly welcome move that the Union government has recognised the impracticality of this, and its revised guidelines say that asymptomatic contacts need not get tested. That home isolation has been reduced to seven days (from the fortnight during the Delta wave) is also great. Now, the government needs to get this message out more widely.
Workplaces and residential societies are still stigmatising Omicron, over-reacting from muscle memory. A mandatory insistence on frequent tests, even for those who have zero manifestation of disease, every time there is any contact with a Covid-19-positive patient is no longer a workable way to live. Going forward, as the wave peaks and the numbers become calamitous in volume, we will be meeting someone who is Covid-19 positive every single day, for a few weeks at least. Apart from the strain on the testing infrastructure, what does it achieve? Mandating this will close down workplaces, commerce and livelihoods, not to mention essential services.
It is especially offensive to see politicians campaign amid crowds while they lock down the rest of us into our homes over the weekend or at night.
Other mindless measures that must stop are the closure of schools and the sealing of buildings. There is no evidence that normally healthy children suffer any severe consequences from Covid-19, not even from the more lethal Delta strain. While vaccination of children is welcome, and it’s great to see millions of teenagers receive the jab this week, the shots in themselves do not prevent transmissibility. Hence it is befuddling to close schools instead of mandating masks and opening them. Can children afford to skip physical school for the third year? Won’t the cognitive and emotional damage to them be much greater than the virus could possibly inflict?
It is an inflection point in India’s tryst with the pandemic. It is time to ask the uncomfortable questions without being dismissed as unfeeling. Too many of us have suffered deep personal losses in these two years to be any version of casual.
Covid-19 isn’t ending; Omicron is not the last variant.
A new way has to be found of living with it — and despite it.
Barkha Dutt is an award-winning journalist and author
The views expressed are personal
Four early arrests, three in Mumbai, smell like the beginning of justice for over 100 Muslim women who were sexually assaulted in an “auction” on New Year’s Day. It’s what happens when the State takes notice of a crime of this magnitude, and acts.
But what next? Satej Patil, Maharashtra’s minister of state for home, promises to “unearth the entire nexus that is enabling such hate crimes against women.”
He’s right. These crimes don’t exist in a vacuum. The online violence reflects a real-world where Yati Narsinghanand, one of the organisers of the “dharam sansad”, where calls for genocide were made, says: “Muslim women will sleep with anybody for the sake of Islam.”
It reflects a filthy online world where for at least three years fake social media accounts — “Zalim Hindu”, “Saira Besharam” — promote pornographic material that glorifies sexual violence against Muslim women depicted as “sex slaves of Hindu kattar (staunch) men”.
It reflects the divisiveness sown by media that makes free use of labels like “jihadi” and “anti-national” and, where hours after the arrest of an 18-year-old woman accused, anchors spin tear-jerker backgrounds of how she’s an orphan as if that justifies criminal behaviour.
It’s a reflection of our politics — sadly, across parties. Not one person from the ruling party has so far condemned the “auction” or expressed even the most banal reassurance.
It reflects the weak-kneed response of online platforms such as Twitter and GitHub that are failing women over online violence.
But, really, it’s a reflection of us, stewing in a petri dish of distrust and hatred, silent consumers of everyday bigotry: Namaaz at designated sites stopped, Muslim livelihoods threatened, lynchings unpunished. To be numb is a privilege. To be at the receiving end is to live in terror. “When I stepped out, I kept looking over my shoulder to see if someone was coming after me,” says Sidrah Patel, one of the targets of the New Year’s “auction”. “It was terrifying.”
The sexualised attack of Muslim women is not new. Over the past year, there have been at least three “auctions” — May 2020, Eid in July, and November on Clubhouse. Each time, police complaints were filed. Each time nothing happened.
“The police kept telling me they are investigating,” says Hana Mohsin Khan, a pilot and one of the women targeted in July. “Then I just gave up and stopped asking.”
Initially, Patel was reluctant to file a complaint. “But then I thought, this isn’t about me. This cannot and should not be allowed.”
The arrests have given her a small measure of confidence. “It feels good to know you’re in a space where you are supported.”
Namita Bhandare writes on gender
The views expressed are personal
Already suffering from chronic air pollution and road congestion, Delhi desperately needs to find a solution for the clutter caused by its private vehicles. It is therefore surprising that despite legally enforceable parking rules in place since September 2019, the capital of India has made little headway in addressing this critical quality-of-life concern.
While most other Indian cities would struggle with where to start, Delhi already has a roadmap in place. The Delhi Maintenance and Management of Parking Places Rules, prioritise the rights of pedestrians and cyclists, call for securing footpaths, green spaces, intersections, access for emergency vehicles, the differently-abled and vendors from haphazardly parked vehicles.
It also provides for mapping and inventorying all kinds of existing parking spots, demarcating on-street slots in both residential neighbourhoods and commercial areas, creating new lots, and introducing a dynamic pricing mechanism for demand-side management.
The rules also offer timelines. But stakeholder agencies tasked with the execution of the plan have so far made little progress. Municipal officials cite financial and space constraints and resistance from traders and residents as the main hurdles. The residents and traders' associations complain of a lack of consultation in the planning process. With civic polls due in the next few months, harsher decisions such as hiking the parking fee have already been deferred.
Rational pricing
Urban mobility experts have for long maintained that it is unfair to subsidise motor vehicle owners by offering public land for free or charging a pittance for parking. Back in 2006, even the National Urban Transportation Policy advocated levying a high parking fee that truly represents the value of the land occupied to be used as a means to make public transportation options more attractive.
Challenging Delhi’s free parking culture, the draft parking rules had also recommended a fee for using public land for parking a vehicle in a residential neighbourhood. But deleting the clause later, the government argued that levying the fee would not guarantee the safety of cars, would overburden the civic agencies and the money collected in such colonies would go unspent.
In the more competitive market of the National Capital Region, many private builders charge as much as ₹2-3 lakh for an additional parking space within the gated communities. But in Delhi, even the proposal to increase the one-time parking fee — a small amount charged at the time of registration — was withdrawn by the government in 2018, which stated that the proposal was “irregular for many reasons” and didn’t include all municipal zones.
The notified parking rules retained the provision of fixing a base parking fee by factoring in the category of spot (on-street parking to be more expensive than that off-street), duration, peak and off-peak hours. Right now, barring a few markets that have a higher fee, the three municipal corporations charge ₹20 for the first hour and ₹100 for five hours and above. This, a municipal official said, could have gone up to a maximum of ₹700-800 depending on determining factors mentioned in the new parking rules. But the hike was recently deferred by the government that cited people’s inability to pay more because of financial hardships caused by the pandemic. Anticipating pushback from residents and retailers, it was unlikely that the political class would have taken a chance with this unpopular reform right before the municipal elections.
The real barrier to charging for curb (on-street) parking is always political and not technological, says Donald Shoup, a transportation professor at the University of California, Los Angeles, in his book “The high cost of free parking”. The cities can overcome this political barrier, he suggests, by returning all parking revenue to the neighbourhoods that generate it.
Delhi’s parking rules, in fact, call for utilisation of parking revenue for local development work related to the safety of pedestrians, maintaining non-motorised vehicles lanes, and developing parking spaces. But to generate this revenue, authorities have to initiate concrete action with utmost transparency.
Streamline and regulate
The existing parking rules, in fact, give enough scope to organise legal parking, penalise illegal parking, manage demand and even make a case for paid parking.
Anumita Roy Chowdhury, executive director at Centre for Science and Environment, who was a member of the committee that drafted the parking rules, says the framework allows the introduction of parking permits in residential areas. But to get there, the municipalities have to start framing and implementing the parking management area plans that are provisioned in the parking rules and were to be in place within the first four months of the notification in September 2019.
These plans, which have been adapted from the parking management district plans provisioned in the Delhi Master Plan-2021, are to be created mandatorily by municipalities in consultation with local stakeholders, transport planners and urban designers by assessing the parking requirements of a neighbourhood, demarcating all types of parking as well as essential street amenities and making sure that the parking slots, which are numbered and have signage, leave space for pedestrians, cyclists, emergency vehicles and vending zones.
Residents can apply for stickers or passes for use of designated public parking spaces, and the second car can be permitted within the neighbourhood depending on the space available, the municipal official explained. To park extra cars, the rules stipulate the use of open areas, other than parks and green zones, against a fee and a paid shuttle service for pick and drop. Similarly, empty and under-utilised lots, as well as plots of land, community halls, and parking in government offices, need to be identified to accommodate stack/multi-level parking facilities if required, the guidance framework for the PAMP states.
But solutions have to be local, ingenious and not capital intensive. The rules dissuade municipalities from building new standalone multi-level parking lots because the land is valuable and should be put to important public use. Instead, it suggests stack/portable parking, which is less expensive and can be used in different locations with changing needs.
The rules direct communities to explore shared off-street paid parking between neighbourhoods, which may have different peak hours of demand. An office facility, the rules say, could be used by cinema halls, restaurants or residents living in the neighbourhood as paid evening/night parking.
Public support
The South Delhi Municipal Corporation has made 16 plans and uploaded them on its website for feedback from stakeholders, but the response has been tepid. The plans now await approval and notification from the government. North Delhi Municipal Corporation has seven and its counterpart in East Delhi has two plans in the works.
The parking rules call for the involvement of local stakeholders in micro-planning and enforcement mechanisms but resident bodies were not consulted in the preparation of the PAMP, says Atul Goyal president of United Residents Joint Action (URJA). “We are not against the idea of streamlining parking or even paying for it. But going by the past record of the municipalities, there is huge mistrust among the residents,” he says.
Rajiv Kakria, the convener of the Save Our City campaign, concurs. “The municipalities in Delhi had already collected huge sums in development and parking and conversion charges from residential and commercial areas but never delivered facilities that they promised. Providing adequate parking was one such promise.”
Since 2006, over 2,500 streets in residential areas have been declared under the categories of commercial, mixed land use and pedestrian streets in the city. The municipal corporations were responsible for providing parking space in these areas for which they even collected parking and conversion charges from each commercial unit. But only a few multilevel parking lots were built. With parking a mess, these stretches are some of the most congested spaces in the city today.
Even residential neighbourhoods – from the most affluent to the working class -- are choc a bloc with vehicles. Stilt parking spaces, which were made mandatory for all developments since 2011, either don’t have the capacity to park multiple cars that each household in the building owns, or are used for non-parking purposes, taking the spillover back on pavements and streets.
As a result, too many cars are cluttering public land that is essentially meant for use by pedestrians and cyclists. Cars encroach on the space for children to play and the elderly to take a stroll in the neighbourhood streets. They restrict the right of way for ambulances and fire-tenders and access to bus stops and Metro stations.
Goyal says to convince residents about the efficacy of the parking area management plan, municipalities should have demonstrated some success models. “They did start pilot projects in Lajpat Nagar, Kamala Nagar and Karol Bagh but after some initial work, they just left them halfway. Neither the traders nor the residents could gauge the full benefits of these experiments,” he says.
The exercise has to be conducted more convincingly, adds Roy Chowdhury. “If you demarcate areas for parking and grant parking permits to residents and for that even if residents pay a small amount, it brings down the chaos in the neighbourhood. They will understand the benefit of this because the moment this system is in place, it stops people from other areas coming and crowding these neighbourhoods,” she says.
Limit demand
While car owners should pay for using public space for parking, such a fee in itself may not deter multiple car ownership. But if rationing of parking space outside one’s home allows only one slot, residents who will have to look to park in paid parking elsewhere in the neighbourhood may change their mind.
“While taking care of existing demand, the parking area plans also limit demand for the future. It should reduce the excessive purchase of multiple cars because if people know that there’s no parking space for the second car outside their homes, they will think twice before buying it,” says Roy Chowdhury.
In 1962, Japan passed the Garage Act, making it mandatory for car owners to get a garage certificate — shako shomei sho — from the local police. This certificate was to serve as proof of off-street parking space, owned or leased, for vehicle registration.
The policy has worked well in Japan because it is coupled with the ban on overnight on-street parking. However, the policy could still be successful if combined with a robust on-street parking permit system, suggests Reinventing Parking, an online blog run by transport expert Paul Barter.
Although it was not the stated aim of the garage rule, it probably did slow down the growth of car ownership in Japanese cities, the blog states, adding that it is most impactful in neighbourhoods that have high property prices and where leased parking spaces are also expensive. "It deters car ownership in precisely the highly accessible, densely developed, transit-rich contexts where car ownership is least necessary.”
Under the parking rules in Delhi, permits for transport vehicles like taxis will be given on the basis of parking proof. The same rules should apply to the purchase of a second car by private citizens as well.
Never enough parking
Delhi already has 10 million two-wheelers and cars registered on its rolls and a large part of this massive fleet does not even need to ply to occupy road space. Worse, it sees at least 500 new cars being registered every day.
No city authority can be obligated to accommodate the ever-expanding private car fleet. Even multi-level parking spaces, much popular with municipalities in Delhi, will eventually hit their vertical limit. That is why progressive cities around the world are trying to reduce parking spaces to discourage people from buying cars.
Delhi too has taken baby steps in this direction. In September last year, the Union ministry of housing and urban affairs gave the final go-ahead for the implementation of the dynamic parking norms that cut parking space by 10-30% in new buildings (barring residential) to be built near the metro stations and multilevel parking. It could be extended to residential areas too, but only after we have graded these areas on the basis of public transport accessibility, says Roy Chowdhury.
Any move to restrict car use will meet with some amount of public resistance but as experiments from Beijing (car purchasing restrictions) and London and Singapore (congestion pricing) have shown, none of these measures works in the absence of an efficient alternative to private vehicles. Delhi is already paying a heavy price having failed to fix its rag-tag bus service and the last-mile connectivity gaps in the Metro commutes. For a clogging, gasping Delhi to reclaim mobility and breathe easy, there is no time to dither.