உச்சநீதிமன்றம் வழங்கியிருக்கும் திருப்புமுனைத் தீா்ப்பு, இந்திய பாதுகாப்புப் படைகளின் அமைப்பிலும் செயல்பாடுகளிலும் மிகப் பெரிய மாற்றத்தை ஏற்படுத்தக்கூடும். இதுவரை ஆண்கள் மட்டுமே ஆதிக்கம் செலுத்திக் கொண்டிருந்த முப்படைகளிலும் பெண்களும் சம உரிமையுடன் தலைமைப் பொறுப்புக்கு வருவதற்கான வாசலைத் திறந்துவிட்டிருக்கிறது உச்சநீதிமன்ற நீதிபதி சஞ்சய் கிஷண் கௌலின் பாலின சமத்துவத்துக்கான அறிவுறுத்தல்.

தேசிய பாதுகாப்பு நிறுவன (நேஷனல் டிஃபன்ஸ் அகாதெமி) தோ்வில் பெண்களும் கலந்துகொள்ளலாம் என்கிற இடைக்காலத் தீா்ப்பு வரவேற்புக்குரியது. கடந்த ஆண்டு கடற்படையிலும், ராணுவத்திலும் பெண்களுக்கும் நிரந்தர பணியாணை வழங்கப்பட வேண்டும் என்று மத்திய அரசுக்கு உச்சநீதிமன்றம் உத்தரவிட்டது. அதன் நீட்சியாகத்தான் இப்போதைய இடைகாலத் தீா்ப்பை எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும்.

இந்திய ஆட்சிப்பணி, இந்திய காவல்பணி ஆகியவற்றைப்போல முப்படைகளிலும் நேரடியான உயா் பதவிகளுக்கு தேசிய பாதுகாப்பு பயிற்சி நிறுவனத் தோ்வின் மூலம் அதிகாரிகள் தோ்ந்தெடுக்கப்படுகிறாா்கள். மகாராஷ்டிர மாநிலம் புணேக்கு அருகே கடக்குவாசலாவில் அமைந்திருக்கும் தேசிய பாதுகாப்பு அகாதெமி, முப்படைகளுக்குமான பயிற்சி நிறுவனம். உலகிலேயே முப்படைகளுக்குமான முதல் பயிற்சி நிறுவனமும் இதுதான். ஏற்கெனவே அதிகாரிகள் பயிற்சி அகாதெமி, குறுகிய பணிக்கால நியமனம் ஆகியவற்றில் பெண்கள் பயிற்சி பெற்று பணியமா்த்தப்படுகிறாா்கள் என்றாலும்கூட, தேசிய பாதுகாப்பு அகாதெமியில் இதுவரை ஆண்கள் மட்டுமே அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தனா்.

ராணுவத்தில் குறுகிய பணிக்கால நியமனத்தில் பணிபுரிய, அதிகாரிகள் பயிற்சி அகாதெமி, இந்திய ராணுவ அகாதெமி ஆகியவற்றின் மூலம் மட்டும்தான் பெண்கள் தோ்ந்தெடுக்கப்பட்டனா். அந்த நிலையில் இனிமேல் மாற்றம் வரப்போகிறது.

ஏற்கெனவே ராணுவத்தால் இந்தியாவின் பல்வேறு பகுதிகளில் நடத்தப்படும் சைனிக் பள்ளிகளில் பெண் குழந்தைகளையும் அனுமதிப்பது என்று மத்திய அரசு அனுமதித்திருக்கிறது. அதுவே மிகப் பெரிய மாற்றம்தான்.

இப்போது தேசிய பாதுகாப்பு அகாதெமி போட்டித் தோ்விலும் பெண்கள் கலந்துகொள்ளலாம் என்கிற உச்சநீதிமன்ற இடைக்கால உத்தரவு மிகப் பெரிய மாற்றத்தை ஏற்படுத்தக்கூடும். சைனிக் பள்ளிக்கூடங்களில் படிக்கும் பெண்கள் மட்டுமல்லாமல், ஏனைய பெண்களும் ராணுவத்தில் தொழில்முறை வாழ்க்கையை அமைத்துக்கொள்ள இது வழிகோலும்.

இதுவரையில் சீருடைத் துறைகள் (யூனிஃபாா்ம்ட் சா்வீஸஸ்) என்று அழைக்கப்படும் முப்படைகளிலும் பங்கு பெறும் பெண்கள் குறைவான எண்ணிக்கையில் இருந்தனா். போதுமான பயிற்சியுடன் பாதுகாப்புப் படைகளில் நீண்ட காலம் பணியாற்றவும், உயா்பதவிகளை வகிக்க விழைவதும் இல்லாமல் இருந்ததுபோய் அதிக அளவில் பெண்கள் பாதுகாப்புப் படைகளில் நாட்டம் காட்ட இந்த முடிவு வழிகோலக்கூடும்.

உலகிலுள்ள பல நாடுகளில் ராணுவத்தின் பாதுகாப்புப் படைகளில் பெண்கள் சம உரிமையுடன் பங்கு பெறுகின்றனா். சில நாடுகளில் ஆண்களைப் போலவே பெண்களும் கட்டாய ராணுவ பயிற்சியை மேற்கொள்வது சட்டமாக்கப்பட்டிருக்கிறது.

ஏறத்தாழ 14 லட்சத்துக்கும் அதிகமான வீரா்களைக் கொண்ட இந்திய முப்படைகளில் பெண்களின் பங்கு மிகமிகக் குறைவு. ராணுவத்தில் 0.56% பெண் அதிகாரிகள் மட்டுமே காணப்படுகிறாா்கள். விமானப் படையில் 1.08%, கடற்படையில் 6.5% என்கிற அளவில் பெண்கள் காணப்பட்டாலும், ஆண்களுடன் ஒப்பிடும்போது இது மிகமிகக் குறைவு. அதிக அளவில் பெண்கள் முப்படைகளிலும் பங்கு பெறுவதற்கான வாய்ப்பை சைனிக் பள்ளிக்கூடங்களும், தேசிய பாதுகாப்பு அகாதெமி போட்டித் தோ்வுக்கான வாய்ப்பும் ஏற்படுத்திக் கொடுக்கும் என்கிற எதிா்பாா்ப்பு உயா்ந்திருக்கிறது.

கடந்த ஆண்டு குறுகிய பணிக்கால அதிகாரிகளாக இருந்த சிலா் தங்களுக்கு நிரந்தரப் பணிக்கால நியமனம் வழங்கப்பட வேண்டும் என்று உச்சநீதிமன்றத்தை அணுகி வெற்றியும் பெற்றனா். அப்போது ராணுவத்தின் கரடுமுரடான வாழ்க்கையை பெண்களால் தாக்குப்பிடிக்க முடியாது என்கிற வாதம் முன்வைக்கப்பட்டது. பேறு காலம், தாய்மை, குடும்பச் சுமை உள்ளிட்ட பல பிரச்னைகள் மட்டுமல்லாமல், போா்க்களத்தில் நேரடி மோதலுக்கு ஏதுவான உடல் வலு அவா்களுக்குக் கிடையாது என்பதும், இந்திய ராணுவம் முன்வைத்த சில வாதங்கள்.

அந்த வாதங்களை உச்சநீதிமன்றம் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. பெண்களுக்கான கட்டமைப்பு வசதி இல்லை என்றும், போா்க்களத்திலும் முகாம்களிலும் அவா்களுக்கான தனிமை வசதிகள் உருவாக்குவது சுலபம் அல்ல என்றும் கூறப்பட்ட வாதத்தை எள்ளி நகையாடிய நீதிபதிகள், பாலின சமத்துவத்தை மறுப்பதற்காக முன்வைக்கப்படும் காரணங்கள் இவை என்று அவற்றை நிராகரித்தனா்.

நீதிமன்றம் கூறுவதுபோல, ராணுவத்தில் இருக்கும் ஆணாதிக்க மனோநிலைதான் தடையே தவிர, பெண்கள் முப்படைகளிலும் தலைமைக்கான தகுதி இல்லாதவா்கள் அல்ல. 1992-இல் அன்றைய நரசிம்ம ராவ் அரசு ராணுவத்தில் அதிகாரிகளாகும் வாய்ப்பை பெண்களுக்கு வழங்கியது முதல் இன்று வரை அவா்கள் தங்களுக்கென்று எந்தவித சிறப்பு விதிவிலக்குகளையோ, வசதிகளையோ கோரவில்லை என்பதையும் இங்கே குறிப்பிட வேண்டும்.

போா் முறைகளும், யுத்த உத்திகளும் மாறிவிட்டன. உடல் வலுவைவிட தொழில் நுட்பத் திறனும், முடிவெடுக்கும் சாமா்த்தியமும், மனத்துணிவும்தான் இன்றைய போா் முறையின் அடிப்படைத் தேவைகள். அதனால் பாலின சமத்துவம் என்பது நடைமுறை சாத்தியம் மட்டுமல்ல, முப்படைகளுக்கும் வலுசோ்க்கும் தேவையும்கூட.

நம் நாடு சுதந்திரம் அடைவதற்குப் பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே ‘ஆனந்த சுதந்திரம் அடைந்துவிட்டோமென்று ஆடுவோமே பள்ளு பாடுவோமே’ என்று சுதந்திரப் பள்ளு பாடி மகிழ்ந்தாா் மகாகவி பாரதியாா். ‘பூமியில் எவா்க்கும் இனி அடிமை செய்யோம்’ என்று அடிமை வாழ்க்கைக்கு எதிராக மக்களைத் தட்டி எழுப்பினாா் மகாகவி.

இந்தியாவின் 75-வது சுதந்திர தினத்தை மகிழ்வுடன் கொண்டாடி முடித்த நிலையில், வளரும் இளம் பருவ சிறாா்கள் எதிா்கொள்ளும் சவால்கள் குறித்து வெளிவருகின்ற தகவல்கள் நாட்டின் மீது அக்கறை கொண்டவா்களின் மனதில் நெருடலை ஏற்படுத்துகிறது.

மனித சமுதாயத்தில் அடிமைத்தனம் முற்றிலுமாக ஒழிக்கப்பட்டுவிட்டது என்று பெருமையுடன் முழக்கமிடுகின்ற இன்றைய காலகட்டத்தில், தஞ்சாவூா் அனைத்து மகளிா் காவல்நிலைய அதிகாரிகள் சமீபத்தில் மேற்கொண்ட வழக்கு விசாரணையில் தஞ்சாவூரை அடுத்துள்ள பகுதியில் வாத்து மேய்ப்பதற்காக ஆந்திர மாநிலம் கிருஷ்ணா மாவட்டத்திலிருந்து 8 வயது, 10 வயதுடைய சிறுவா்கள் கொத்தடிமைகளாக அழைத்து வரப்பட்ட சம்பவம் வெளிச்சத்திற்கு வந்துள்ளது.

இவ்வழக்கு குறித்து தஞ்சாவூா் குழந்தைகள் நலக் குழுவும், நன்னடத்தை அலுவலரும் மேற்கொண்ட தொடா் விசாரணையில், பெற்றோா்களின் சம்மதத்தின் பேரில் அவ்விரு சிறுவா்களையும் ஏஜெண்ட் ஒருவா் தஞ்சாவூா் அழைத்து வந்து, வாத்து வளா்க்கும் நபா் ஒருவரிடம் கொத்தடிமைகளாக ஒப்படைத்துள்ளாா் என்பதும், கடுமையான பணிச்சுமையை எதிா்கொள்ள முடியாத அச்சிறுவா்கள் அங்கிருந்து தப்பிச் செல்ல முயன்றபோது மகளிா் காவல்துறையின் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வந்துள்ளனா் என்பதும் தெரிய வந்துள்ளது.

பள்ளிக்கூட வாசல் மிதிக்காத அவ்விரு சிறுவா்களுக்கு அவா்களின் தாய்மொழியில் கூட எழுதப் படிக்கத் தெரியாது என்பதும், குடும்ப வறுமை காரணமாக அவா்களின் பெற்றோா்கள் அவா்களைக் கொத்தடிமைகளாக ஏஜெண்ட் மூலம் அனுப்பி வைத்துள்ளனா் என்பதும் விசாரணையில் தெரிய வந்துள்ளது.

ஆந்திர மாநிலத்திலிருந்து அச்சிறுவா்களைக் கொத்தடிமைகளாக தஞ்சாவூா் பகுதிக்கு அழைத்து வந்த ஏஜெண்ட் யாா்? அச்சிறுவா்களை வாத்து மேய்க்கும் பணியில் ஈடுபடுத்தியவா் யாா்? எத்தனைச் சிறாா்கள் ஏஜெண்டுகள் மூலம் அப்பகுதியில் கொத்தடிமைகளாகப் பணியமா்த்தப்பட்டுள்ளனா் போன்ற தகவல்கள் எதுவும் விசாரணையில் வெளிவராமல்சிறுவா்கள் இருவரையும் ஆந்திர மாநில குழந்தைகள் நலக் குழுவிடம் ஒப்படைப்பதற்கான முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகின்றன.

கொத்தடிமைகளாக வாத்து மேய்க்கும் பணியில் ஈடுபடுத்தப்பட்ட இரு சிறுவா்கள் குறித்த விசாரணை முழுமையடைவதற்குள், 11 வயதுடைய மற்றொரு சிறுவனை சென்னை ரயில்வே காவல்துறையினா் கண்டறிந்தனா்.

ஆந்திர மாநிலம் நெல்லூா் மாவட்டத்தைச் சோ்ந்த அந்தச் சிறுவனை அவனது பெற்றோா்களின் சம்மதத்தின் பேரில் ஏஜெண்ட் ஒருவா் இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு சென்னை அழைத்து வந்து, அரிசி மாவு விற்பனை செய்யும் வியாபாரி ஒருவரிடம் கொத்தடிமையாக ஒப்படைத்துள்ளாா். இரண்டு ஆண்டுகள் மாவு அரைக்கும் பணியில் அடிமை போன்று செயல்பட்டுவந்த அந்தச் சிறுவன் ஒரு நாள் ‘திருட்டு ரயில்’ ஏறி தப்பிச் செல்ல முயன்றபோது காவல்துறையினரிடம் பிடிபட்டுள்ளான்.

அச்சிறுவனை அவனுடைய பெற்றோரிடம் ஒப்படைக்கும் பணியில் அரசு அதிகாரிகள் கவனம் செலுத்திவருவதாகச் செய்திகள் வெளியாகி உள்ளன. அச்சிறுவனைக் கொத்தடிமையாக சென்னை அழைத்துவந்த ஏஜெண்ட் யாா்? அவனை இரண்டு ஆண்டுகள் பணியமா்த்திய வியாபாரி யாா்? அந்த வியாபாரியிடம் கொத்தடிமைகளாக வேறு சிறாா்கள் உள்ளனரா போன்ற கேள்விகளுக்கான விடை தேடும் முயற்சி மேற்கொள்ளாதது இப்பிரச்சினையின் ஆழத்தைச் சம்மந்தப்பட்ட அதிகாரிகள் உணரவில்லை என்பதை வெளிப்படுத்துகிறது.

பெற்றோா்களின் சம்மதத்தின் பேரில் சிறாா்களை ‘நவீன அடிமை’களாக ஒரு மாநிலத்திலிருந்து மற்றொரு மாநிலத்திற்கு அழைத்துச் செல்லும் ஏஜெண்டுகளைக் கண்டறிந்து, அவா்களின் செயல்பாடுகளை முறியடிக்கும் நடவடிக்கை எடுக்கப்படாத வரையில், கொத்தடிமைகளாக இருந்து மீட்கப்படும் சிறாா்கள் மீண்டும் கொத்தடிமைகளாக மற்றொரு இடத்தில் ஏஜெண்டுகள் மூலம் பணியமா்த்தப்படுவதைத் தவிா்க்க முடியாது.

திருவண்ணாமலை மாவட்டத்தில் அமைந்துள்ள ஜவ்வாது மலைப் பகுதி கிராமங்களிலிருந்து சிறுவா்களை, சிறுமியா்களைக் குழந்தை தொழிலாளிகளாக தமிழ்நாட்டிலுள்ள பிற மாவட்டங்களில் பணிபுரிய அழைத்து சென்ற சம்பவங்கள் சில நாட்களுக்கு முன்பு நிகழ்ந்துள்ளன. இச்செயல்களுக்குக் காரணமான ஏஜெண்டுகள் சிலா் கைது செய்யப்பட்டு, பத்துக்கும் மேற்பட்ட சிறாா்கள் மீட்கப்பட்டு, குழந்தைகள் நலக் குழுவிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டுள்ளனா்.

இந்த மூன்று சம்பவங்களும் சமீபத்தில் நிகழ்ந்தவை. ஊடகங்களின் மூலம் அவை வெளிச்சத்திற்கு வந்துள்ளன. ஆயிரக்கணக்கான சிறாா்கள் வெளி மாநிலங்களில் இருந்து தமிழ்நாட்டுக்கும், தமிழ்நாட்டுக்குள்ளே ஒரு மாவட்டத்தில் இருந்து மற்றொரு மாவட்டத்திற்கும் கொத்தடிமையாகவும், குழந்தைத் தொழிலாளியாகவும் பெற்றோா்களின் சம்மதத்துடன் இடம்பெயா்கின்றனா்.

குறைந்த சம்பளத்தில் கிடைக்கும் இத்தகைய ‘சிறாா் அடிமைகள்’ பெரும்பாலும் ஆடைகள் தயாரிக்கும் நிறுவனங்கள், விவசாயப் பண்ணைகள், உணவு விடுதிகள், சில்லறை வா்த்தக நிறுவனங்கள் போன்ற பல்வேறு இடங்களில் பணியமா்த்தப்படுகின்றனா். பிச்சை எடுத்தல், சிறு சிறு திருட்டுகள், போதைப் பொருள்களை விற்பனை, பாலியல் குற்றங்கள் போன்ற குற்றச் செயல்களிலும் இச்சிறாா்கள் ஈடுபடுத்தப்படுகின்ற நிலையும் கள எதாா்த்தமாக இருந்து வருகிறது.

அமெரிக்கா உள்ளிட்ட சில உலக நாடுகளில், கருப்பினத்தவா்களை அடிமைகளாக நடத்தி வந்ததற்கு எதிரான கண்டனக் குரல்கள் 19-ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் எழுந்தன. இதைத் தொடா்ந்து ஆங்கிலேயா்கள் அடிமை ஒழிப்பு சட்டத்தை 1833-ஆம் ஆண்டில் இயற்றி, ஆங்கிலேயக் காலனி நாடுகளில் அச்சட்டத்தை நடைமுறைபடுத்தத் தொடங்கினா். அமெரிக்காவில் நடைமுறையில் இருந்துவந்த அடிமைத்தனத்தை 1865-ஆம் ஆண்டில் ஆபிரஹாம் லிங்கன் சட்ட ரீதியாக தடுத்து நிறுத்தினாா்.

ஆனால், ‘நவீன அடிமைத்தனம்’ இந்தியாவில் மெல்ல மெல்ல வேருன்றி வருகின்ற நிலையைக் காணமுடிகிறது. கொத்தடிமைகள், குழந்தை தொழிலாளிகள் உள்ளிட்ட நவீன அடிமைத்தனம் பழக்கத்தில் இருந்துவரும் உலக நாடுகள் வரிசையில் இந்தியா முதலிடத்தைப் பிடித்துள்ளது. சா்வதேச தொழிலாளா் அமைப்பு நடத்திய கணக்கெடுப்பின்படி, 1.29 கோடி இந்திய சிறாா்கள் கொத்தடிமைகளாகவும், குழந்தை தொழிலாளிகளாகவும் இருந்து வருகின்றனா்.

சிறாா்கள் குழந்தை தொழிலாளிகளாகவும், கொத்தடிமைகளாகவும் குடும்ப வறுமை காரணமாக பெற்றோா் சம்மதத்தோடு ஈடுபடுத்தப்பட்டாலும், பெரும்பாலான சிறாா்கள் ஒற்றைப் பெற்றோரிடம் வளா்பவா்களாகவும், சிதைவுபட்ட குடும்பத்தைச் சோ்ந்தவா்களாகவும் இருக்கின்றனா் என ஓா் ஆய்வு வெளிப்படுத்துகிறது.

இத்தகைய சிறாா்களுக்காக இயங்கி வரும் குழந்தை இல்லங்கள், சிறாா்களின் அடிப்படை பிரச்னைகளை உணா்ந்து கொள்வதில்லை என்றும், அவா்களுக்குத் தேவையான வாழ்க்கை கல்வி, சமுதாய அங்கீகாரம் கிடைக்க துணைபுரிவதில்லை என்றும் கூறப்படுகிறது.

கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளாக கரோனா பெருந்தொற்று நாட்டின் பொருளாதாரத்தை சிதைத்துள்ளதோடு, மக்களின் வாழ்வாதாரத்தையும் சீரழித்துள்ளது. குடும்பத்தின் அடிப்படைத் தேவைகளை பூா்த்தி செய்ய முடியாத நிலையில் உள்ள பலா், தங்களின் குழந்தைகளைத் தெரிந்த நபா்கள் மூலம் ஏதோ ஓரிடத்தில் வேலையில் சோ்த்துவிடும் நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டு வருகின்றனா். பள்ளிக்கூடம் சென்று வந்த சிறாா்கள் பலா் பள்ளிப்படிப்பை இடைநிறுத்தம் செய்யும் நிலையும் தற்பொழுது அதிகரித்து வருகிறது.

திருநெல்வேலி, தென்காசி, தூத்துக்குடி ஆகிய மூன்று மாவட்டங்களில் உள்ள அரசுப் பள்ளிகள், அரசு நிதி உதவி பெறும் தனியாா் பள்ளிகளில் பயிலும் மாணவ, மாணவியா்களில் படிப்பை இடைநிறுத்தம் செய்தவா்கள் குறித்த கள ஆய்வை ‘கிராம உதயம்’ என்ற தொண்டு நிறுவனம் சமீபத்தில் நடத்தியது.

அம்மூன்று மாவட்டப் பள்ளிகளில் 9-ஆம் வகுப்பு முதல் 12-ஆம் வகுப்பு வரை படிக்கும் மாணவ, மாணவியா்களில் 1,800 போ் பள்ளிப் படிப்பை விட்டுவிட்டு குழந்தை தொழிலாளிகளாக மாறியுள்ளனா் என்பதை அந்த ஆய்வு வெளிப்படுத்தியது.

இந்த மூன்று மாவட்டங்களில் பள்ளிப் படிப்பை இடையில் நிறுத்தியவா்களில் 55 சதவீதம் போ் மாணவியா். பள்ளிப் படிப்பை இடையில் நிறுத்தியவா்களில் பலா் பீடி சுற்றுதல், செங்கல் சூளை, நூற்பாலை, விவசாயக் கூலி உள்ளிட்ட பல்வேறு பணிகளில் குழந்தைத் தொழிலாளிகளாகப் பணியில் ஈடுபடுகின்றனா் என்பதும் கள ஆய்வில் தெரிய வருகிறது.

பள்ளிப் படிப்பை இடைநிறுத்தம் செய்துவிட்டு, ஏதேனும் ஒரு வேலைக்குத் தங்களின் குழந்தைகள் செல்வதால் கிடைக்கும் சொற்ப வருமானத்தின் மீது பொருளாதாரத்தில் பின் தங்கியிருக்கும் பெற்றோா்கள் பலருக்கு நாட்டம் ஏற்பட்டுள்ளது. குழந்தைத் தொழிலாளிகளாக மாறியுள்ள சிறாா்களை மீண்டும் பள்ளிக்கு அழைத்துவரும் பெரும்பணியை அரசு நிா்வாகம் உடனடியாக மேற்கொள்ள வேண்டும்.

கட்டுரையாளா்:

காவல்துறை உயா் அதிகாரி (ஓய்வு).

சமீப காலமாக நெடுஞ்சாலைகளில் நிகழும் விபத்துகளைப் பற்றிய செய்திகள் நம்மைப் பதறவைக்கின்றன. தத்தமது இல்லத்தை விட்டு வெளியில் கிளம்புகின்றவா்கள் பாதுகாப்பாக வீடு திரும்புவதே தற்போது கேள்விக்குறியாகி வருகிறது.

நாடுமுழுவதிலும் உள்ள தேசிய - மாநில நெடுஞ்சாலைகளில்தான் அதிக அளவில் விபத்துகள் அரங்கேறுகின்றன. மத்திய அரசின் சாலைப்போக்குவரத்து - நெடுஞ்சாலை அமைச்சகம் வெளியிட்டுள்ள 2019-ஆம் ஆண்டுக்கான புள்ளிவிவரம் இதனை உறுதி செய்கிறது.

நாடு முழுவதிலுமுள்ள அனைத்துச் சாலைகளின் நீளத்தில் 2.03 சதவீதம் தேசிய நெடுஞ்சாலைகள் உள்ளன. ஆனால் நம் நாட்டில் ஏற்படும் சாலை விபத்து உயிரழப்புகளில் 35.7 சதவீதம் தேசிய நெடுஞ்சாலைகளில்தான் நிகழ்கின்றன.

நாட்டின் மொத்த சாலைகளில் 3.01 சதவீதமாக இருக்கும் மாநில நெடுஞ்சாலைகளில் ஏற்படும் விபத்துகளில் 24.8 சதவீத மரணங்கள் நிகழ்கின்றன. ஆனால், உள்ளூா், கிராமப்புற சாலைகளில் நேரிடும் உயிரழப்புகள் வெறும் 39 சதவீதம்தான் என்று கூறுகின்றது புள்ளிவிவரம்.

சாலை விபத்துகளில் 69 சதவீத விபத்துகள், வாகனங்களை மிதமிஞ்சிய வேகத்தில் ஓட்டுவதாலேயே நிகழ்கின்றன. சுமாா் 6 சதவீத விபத்துகள் போக்குவரத்து விதிகளை மீறுவதால் நிகழ்கின்றன.

கடந்த வருடத்தை (2020) எடுத்துக்கொண்டால், கரோனா தீநுண்மிப் பரவலின் காரணமாக பொதுப்போக்குவரத்து தடை செய்யப்பட்டிருந்த ஏப்ரல், மே மாதங்களில் குறைந்திருந்த சாலை விபத்துகள், தடை விலக்கப்பட்ட ஆகஸ்ட், செப்டம்பா் மாதங்களில் அதிகரித்திருக்கின்றன.

பொதுப்போக்குவரத்து குறையும்போதெல்லாம் சாலை விபத்துகளும் குறைகின்றன என்பது உண்மையே. அதனால் நீண்ட காலத்திற்குப் பொது முடக்கத்தை நீட்டிக்க இயலாது. பொது முடக்கத்தால் பொதுமக்களின் வாழ்வாதாரம் பாதிக்கப்படுகிறது. இதனைக் கருத்தில் கொண்டே, மத்திய - மாநில அரசுகள் இவ்வருடம் கரோனா தீநுண்மியின் இரண்டாவது அலை பரவத்தொடங்கிய போதும் குறைந்த அளவிலேயே கட்டுப்பாடுகள் விதித்ததுடன், தொற்றுப் பரவல் குறைந்த நிலையில் அக்கட்டுப்பாடுகளை விலக்கிக் கொள்ளவும் முன்வந்தன.

இந்நிலையில், பொதுமக்கள் வேகமாகப் பயணம் செய்வதை மட்டுமே முக்கியமாகக் கருதாமல், பாதுகாப்பாகப் பயணம் செய்வதற்கே முக்கியத்துவம் தரவேண்டியது மிகமிக அவசியமாகும்.

கடந்த சில பத்தாண்டுகளாக நடைமுறையில் உள்ள புதிய பொருளாதாரக் கொள்கையின் விளைவுகளில் ஒன்றாக நமது நாட்டுச் சந்தையில் வெளிநாட்டுத் தயாரிப்புகளான இரண்டு சக்கர, நான்கு சக்கர வாகனங்கள் தாராளமாகக் கிடைத் தொடங்கியுள்ளன. நமது நாட்டிலுள்ள வாகனத் தொழிற்சாலைகளும், வெளிநாட்டுத் தயாரிப்புகளுக்கு ஈடு கொடுக்கும் விதமாக வாகனங்களைக் கூடுதல் வசதிகளுடன் தயாரிக்கத் தொடங்கியுள்ளன.

இளைய தலைமுறையினரைக் கவரும் வகையில் அவ்வாகனங்களுக்கான விளம்பரங்களில், வாகனங்களின் சிறப்பியல்பாக கூறப்படுவது அவற்றின் வேகம்தான். அவ்வாகனங்களில் செய்யப்பட்டுள்ள பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகளையும் அந்நிறுவனங்கள் விளம்பரம் செய்கின்றன.

குறிப்பாக, நான்கு சக்கர வாகனங்கள் எதிா்பாராதவிதமாக விபத்தைச் சந்தித்தால், அவற்றில் உள்ள பலூன் போன்ற அமைப்பு உடனடியாக விரிவடைந்து, அவற்றில் பயணிப்பவருக்குப் பெரிய காயம் எதுவும் ஏற்படாமல் தடுக்கும் என்பதும், ஸீட் பெல்ட் என்ற பட்டையை அணிந்துகொள்பவா்கள் விபத்து நேரிடும்போது தூக்கிவீசப்படமாட்டாா்கள் என்பதும் உண்மைதான்.

ஆனால், எப்படிப்பட்ட பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் உள்ளவையாயினும், அதிக வேகத்தில் வாகனங்கள் விரையும் போது விபத்து ஏற்பட்டால், அவற்றால் பெரிய பயன் எதுவும் இருக்க முடியாது என்பதே உண்மை.

சமீபத்தில் பெங்களூரில் நடைபெற்ற சாலைவிபத்து ஒன்றில் வெளிநாட்டுக் காரில் பயணித்த ஏழு போ் மரணமடைந்ததும், சென்னை வண்டலூரில் நடைபெற்ற காா் விபத்து ஒன்றில் ஐந்து இளைஞா்கள் மரணமடைய நோ்ந்ததும் பரிதாபமான விஷயமாகும். மிதமான வேகத்தில் அவ்வாகனங்களை இயக்கியிருந்தால் இரண்டு விபத்துகளையும் தவிா்த்திருக்கலாம்.

விபத்தில் சுக்குநூறாகிப் போன அந்த வாகனங்களைப் பாா்க்கும்போது, எத்தனைதான் பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் இருந்தாலும், அவற்றின் உள்ளே பயணித்தவா்களைக் காப்பாற்றுவது மிகவும் கடினம் என்றே தோன்றுகிறது.

அதேபோன்று, சென்னை - மாமல்லபுரம் பழைய சாலையிலும், கிழக்கு கடற்கரை சாலையிலும் நடைபெறும் விபத்துகளுக்குக் கணக்கே கிடையாது. பைக் ரேஸ், ஆட்டோ ரேஸ் பிரியா்கள் வேறு தங்கள் பங்கிற்கு விபத்து எண்ணிக்கையை அதிகப்படுத்துகின்றாா்கள்.

நெடுஞ்சாலைகளில் எண்பது கி.மீ. வேகத்தில் பயணிக்கும்போதே, திடீரெனக் குறுக்கிடும் வாகனங்கள் மீது மோதாமல் தவிா்ப்பது கடினம். அதுவே, நூறு கி.மீ.-கும் மேற்பட்ட வேகத்தில் விரைந்தால் விபத்துகளைத் தவிா்க்க முடியாது என்பதே உண்மை.

அதன் விளைவாக, வாழ வேண்டிய வயதினா் பலரும் மிக இளம் வயதிலேயே இவ்விபத்துகளால் மரணம் அடைய நோ்கிறது. அதிக வேகம் ஆயுளைக் குறைக்கிறது. ஒருவேளை விபத்தில் உயிா் பிழைத்தாலும் கூட, உடலுறுப்புகளில் பாதிப்பு ஏற்பட்டு வாழ்நாள் முழுவதும் பிறரை அண்டியிருக்க வேண்டிய நிலைமைக்கும் ஆளாகின்றனா்.

நெடுஞ்சாலைகளில் பயணம்தான் செய்கிறோமே தவிர, மற்ற வாகன ஓட்டிகளுடன் பந்தயத்தில் பங்கேற்பதில்லை என்பதை நாம் அனைவருமே உணரவேண்டும்.

சாலைப் போக்குவரத்து விதிகளில் திருத்தங்கள் பல செய்து, அலட்சியப் பயணத்துக்கான அபராதங்களை அதிகப்படுத்தியுள்ளது மத்திய அரசு. இது மட்டும் போதாது. நம் நாட்டின் எந்தச் சாலையிலும் எந்த ஒரு வாகனமும் எழுபது அல்லது எண்பது கி.மீ. வேகத்திற்கு மேல் செல்லக்கூடாது என்ற விதியையும் கொண்டு வர வேண்டும். நெடுஞ்சாலை விபத்துக்களையும், அநியாய உயிரிழப்புகளையும் தவிா்க்க இதனை விட்டால் வேறு வழி இருப்பதாகத் தெரியவில்லை.

ஜப்பான் தலைநகர் டோக்கியோவில் கடந்த ஆகஸ்ட் 25 தொடங்கி நேற்றோடு நிறைவடைந்த மாற்றுத் திறனாளிகளுக்கான பாராலிம்பிக் போட்டிகளில் இந்தியா 5 தங்கப் பதக்கங்களையும் 8 வெள்ளிப் பதக்கங்களையும் 6 வெண்கலப் பதக்கங்களையும் வென்றுள்ளது. மொத்தம் 19 பதக்கங்கள். இந்தியா இதுவரை கலந்துகொண்ட பாராலிம்பிக் போட்டிகளிலேயே அதிக பதக்கங்களை வென்ற போட்டி இதுதான். குறிப்பாக, ஆகஸ்ட் 30 அன்று ஒரே நாளில் 2 தங்கம், 2 வெள்ளி, 1 வெண்கலம் என்று மொத்தம் 5 பதக்கங்களை வென்றது, அந்நாளை இந்தியாவின் மகிழ்ச்சிகரமான நாளாக்கிவிட்டது.

பேட்மின்ட்டன், துப்பாக்கி சுடுதல் போட்டிகளில் தலா 2 தங்கப் பதக்கங்களையும் ஈட்டி எறிதலில் ஒரு தங்கப் பதக்கத்தையும் இந்தியா வென்றுள்ளது. உயரம் தாண்டுதல், டேபிள் டென்னிஸ், ஈட்டி எறிதல், வட்டு எறிதல் ஆகியவை பதக்கங்கள் வென்ற மற்ற போட்டிகளாகும். பாராலிம்பிக் போட்டிகளில் தங்கம் வென்ற முதல் இந்திய வீராங்கனை என்ற பெருமையைப் பெற்றிருக்கும் துப்பாக்கி சுடும் வீரர் அவனி லேகாரா, இருவேறு பிரிவுகளில் பதக்கம் வென்ற முதல் இந்தியர் என்ற பெருமையையும் சேர்த்துக்கொண்டிருக்கிறார். அவரைப் போலவே துப்பாக்கி சுடும் வீரர் சிங்ராஜ் அதானாவும் இருவேறு பிரிவுகளில் வெள்ளி, வெண்கலப் பதக்கங்களைப் பெற்றிருக்கிறார். டேபிள் டென்னிஸ் போட்டியில் வெள்ளிப் பதக்கம் வென்ற பவினா படேல், அப்போட்டியில் முதல் பதக்கம் பெற்றவர் என்ற பெருமையைப் பெற்றிருக்கிறார். அது போலவே, வில்வித்தைப் போட்டியில், தனது வெண்கலப் பதக்கத்தின் மூலமாகப் பதக்கக் கணக்கைத் தொடங்கிவைத்திருக்கிறார் ஹர்வீந்தர் சிங்.

ஒலிம்பிக் போலவே பாராலிம்பிக் போட்டிகளில் கலந்துகொண்டு வெற்றிபெற்ற வீரர்களையும் பாராட்டி இந்தியப் பிரதமர் தனது ட்விட்டர் பக்கத்தில் உடனுக்குடன் வாழ்த்துச் செய்திகளைப் பதிவிட்டார். வெற்றிபெற்ற வீரர்களைக் கைகுலுக்கி வாழ்த்தும் புகைப்படங்களுடன் வெளிவந்த அந்தச் செய்திகள், பெரும் கவனத்தை ஈர்த்தன. உயரம் தாண்டுதல் போட்டியில் வெற்றிபெற்ற தமிழ்நாட்டு வீரர் மாரியப்பன் தங்கவேலுக்கு ரூ.2 கோடி ஊக்கப் பரிசு அறிவித்திருக்கிறார் முதல்வர் மு.க.ஸ்டாலின். ஆட்சியாளர்களும் ஊடகங்களும் ஒலிம்பிக் போட்டிகளுக்கு அளித்த அதே கவனத்தை பாராலிம்பிக் போட்டிகளுக்கும் அளித்திருக்கிறார்கள். ஆனால், விளையாட்டு அமைப்புகளும் இந்தக் கவனத்தை அளிக்கத் தயாராக வேண்டும். பாராலிம்பிக் போட்டிகளில் கலந்துகொள்ளும் வீரர்களின் உடற்தகுதிகளை வரையறுப்பதில் உள்ள தெளிவின்மைகள் இனிவரும் காலங்களிலாவது சரிசெய்யப்பட வேண்டும். வட்டு எறியும் வீரர் வினோத் குமார் வெண்கலப் பதக்கத்தை வென்றபோதிலும், உடற்தகுதியைக் காரணம்காட்டி, அவரது வெற்றி செல்லாது என அறிவிக்கப்பட்ட நிகழ்வுகள் முன்கூட்டியே தவிர்க்கப்பட்டிருக்கலாம். இவ்விஷயத்தில், இந்திய வீரர்களுக்குத் தேவையான விழிப்புணர்வை அளிப்பதற்கு இந்திய பாராலிம்பிக் கமிட்டி உதவ வேண்டும்.

கரோனா ஏற்படுத்திய ஊரடங்கு உலகெங்கிலும் நடைமுறையில் இருந்தபோது, வளாக வணிகங்கள் பெரும்பாலும் சரியத் தொடங்கிய சூழலில், அமைதியாக முன்னேறியிருக்கிறது ‘வளர்ப்பு மாமிசம்’ (Cultured meat) எனும் செயற்கை மாமிச வணிகம்.

உலகில் கிட்டத்தட்ட 780 கோடிப் பேர் வாழ்கிறோம். நம் உணவுத் தேவைக்காக ஆண்டுதோறும் 5,000 கோடி கோழிகளும் 60 கோடி ஆடுகளும் 140 கோடிப் பன்றிகளும் 25 கோடி மாடுகளும் 15 கோடி டன் கடல் விலங்குகளும் இரையாகின்றன. சீனா, ஐரோப்பிய ஒன்றியம், அமெரிக்கா ஆகிய நாடுகளில்தான் இறைச்சிப் பயன்பாடு மிக அதிகம். அதனால்தான் அங்கு விலங்கு மாமிசம் சார்ந்த வணிகம் உச்சத்தில் இருக்கிறது. ஒன்றரை லட்சம் கோடி டாலர்களுக்கும் அதிகமாக ஆண்டுதோறும் பணம் புழங்கும் இந்த வணிகமே உலகில் பெரியது. அடுத்த 40 ஆண்டுகளில் மாமிசத்தின் தேவை 3 மடங்கு அதிகரிக்க இருக்கிறது என்பதால், மாற்று உணவுக்கும் ஏற்பாடுகள் நடக்கின்றன. சென்ற ஆண்டில் ‘பியாண்ட் மீட்’ (Beyond meat) நிறுவனம், சோயா பீன்ஸிலிருந்து பர்கரைத் தயாரித்துச் சந்தையில் விற்றது. அதில் சேர்க்கப்படும் சோடியம் நம் உடலுக்கு உகந்ததில்லை என்பதால் வரவேற்பில்லை.

விலங்கு மாமிசம் நம் புரதத் தேவையைப் பூர்த்திசெய்கிறது. ஆனாலும், அது புவிவெப்பமாதலுக்குத் துணைபோகிறது. இயல்பாகவே விலங்குகளுக்குச் செரிமானமாகும்போது மீத்தேன் வாயு வெளியேறும். சூழலைக் கெடுக்கும் பசுங்குடில் வாயுக்களில் மீத்தேன் முக்கியமானது; கார்பனைவிட 20 மடங்கு அதிகமாக வெப்பத்தைத் தனக்குள்ளே அடக்கிக்கொள்ளும் வாயு அது. உலகின் மொத்த பசுங்குடில் வாயுக்களில் 25%, உணவுக்காக நாம் வளர்க்கும் விலங்குகளிலிருந்து வருகிறது. உலகம் முழுவதிலும் உள்ள வாகனங்கள் உமிழும் கார்பனைவிட இது அதிகம். விலங்கு வளர்ப்புக்குத் தண்ணீரும் அதிகம் தேவைப்படுகிறது. உதாரணத்துக்கு, ஒரு கிலோ ஆட்டிறைச்சிக்கு 10,000 லிட்டர் தண்ணீரும், ஒரு கிலோ பன்றி இறைச்சிக்கு 15,000 லிட்டர் தண்ணீரும் செலவாகிறது. மூன்று கிலோ தாவர உணவைக் கொடுத்துத்தான் ஒரு கிலோ மாமிசத்தைப் பெற முடிகிறது. இப்படிப் புவிப்பந்துக்கும் சுற்றுப்புறத்துக்கும் சிக்கலை உண்டாக்கும் விலங்கு மாமிசத்துக்கு மாற்றாக வந்திருக்கிறது, வளர்ப்பு மாமிசம்.

எப்படி வளர்க்கப்படுகிறது?

நாம் சாப்பிடும் ஒவ்வொரு உணவும் அதனதன் செல்களின் வளர்ச்சிப் பொட்டலம்தான். மனித செல்களிலும் விலங்கு செல்களிலும் ‘ஸ்டெம் செல்கள்’ எனும் சிறப்பு செல்கள் இருக்கின்றன. இவைதான் உடல் வளர்ச்சிக்கு விதையாகும் ஆரம்ப செல்கள். பூமியில் விழுந்த விதை எப்படி வேராக, தண்டாக, இலையாக, காயாக, கனியாக வளர்கிறதோ அதேபோல் நாம் விரும்பும் உடலுறுப்பு செல் வகையை ‘ஸ்டெம் செல்கள்’ மூலம் வளர்த்துக்கொள்ளலாம்; தொடைக்கறியாகவும் வளர்க்கலாம்; ஈரல் கறியாகவும் தயாரிக்கலாம். கறியின் ருசியும் ஊட்டச்சத்தும் கிட்டத்தட்ட அந்த விலங்கின் மாமிசத்தைப் போலவே இருக்கும். நவீன மருத்துவத்தின் செல் வேளாண் துறையில் (Cellular agriculture) திசுப் பொறியியல் (Tissue engineering) தொழில்நுட்பத்தில் புகுந்துள்ள புதுமை இது. எந்த விலங்கையும் கொல்லாமல், விலங்குகளின் செல்களிலிருந்து மாமிசத்தை வளர்த்தெடுக்கும் அறிவியல் பிரிவு இது.

இந்த மாமிசத்தை எப்படித் தயாரிக்கிறார்கள்? ஆடு, கோழி அல்லது மாட்டின் ஸ்டெம் செல்களில் சிலவற்றைத் தொகுத்தெடுத்து, 1,200 லிட்டர் கொள்ளளவு கொண்ட ‘உயிரிக்கலன்’ (Bioreactor) எனும் வளர்கருவிக்குள் பதியமிடுகின்றனர். கன்றுக்குட்டிகளிடமிருந்து பெறப்படும் ‘வளர்கரு வடிநீர்’ (Fetal serum) உள்ளிட்ட ஊட்டச்சத்துகளை உணவாகக் கொடுக்கின்றனர். அந்த செல்கள் பல கோடி செல்களாகப் பல்கிப் பெருகி வளர்கின்றன. அவை குறிப்பிட்ட வளர்ச்சி அடைந்ததும் வளர்ச்சிக்கு உண்டான காரணிகளை நிறுத்திவிடுகின்றனர். அப்போது அவை தசை வடிவில் திரண்டுவிடுகின்றன. அவற்றைத் தண்ணீர் சார்ந்த ஜெல் ஒன்றில் ஊறவைத்தால், அவை மாமிசம்போலவே மாறிவிடுகின்றன. இப்படி, சில ஸ்டெம் செல்களிலிருந்து பல நூறு கிலோ மாமிசத்தைத் தயாரிக்க முடிகிறது.

ஆய்வுக் கட்டத்தின்போது தன்னார்வலர்களும், பத்திரிகையாளர்களும், சமையல் கலைஞர்களும் ருசி பார்த்த வளர்ப்பு மாமிசத்தை உலகில் முதல் முதலாக இந்த ஆண்டின் ஆரம்பத்திலேயே சந்தைக்குக் கொண்டுவர அனுமதித்துவிட்டது சிங்கப்பூர் அரசு. ‘ஈட் ஜஸ்ட்’ (Eat Just) எனும் சான்பிரான்சிஸ்கோ நிறுவனம், கோழியின் ஸ்டெம் செல்களிலிருந்து தயாரித்திருக்கும் வளர்ப்பு மாமிசத்தைச் சிறு சிறு துண்டங்களாக சிங்கப்பூரில் குறிப்பிட்ட இடங்களில் விற்கின்றனர். தற்போது சிங்கப்பூரின் 90% உணவுத் தேவையை 160-க்கும் மேற்பட்ட அந்நிய நாடுகளிலிருந்துதான் பெறுகின்றனர். கரோனா காலத்தில் இந்தத் தேவையைப் பூர்த்திசெய்ய முடியாமல் அந்த நாடு திணறியதைத் தொடர்ந்து, சொந்த நாட்டிலேயே உணவுத் தயாரிப்பை ஊக்கப்படுத்த முடிவெடுத்துள்ளனர். அந்த முனைப்பின் முதல் படியாக வளர்ப்பு மாமிசத்துக்கு வரவேற்பு கொடுத்திருக்கின்றனர். இதைத் தொடர்ந்து இஸ்ரேலும் இந்த வணிகத்துக்கு ‘சூப்பர் மீட்’ நிறுவனம் மூலம் பச்சைக்கொடி காட்டியிருக்கிறது.

என்னென்ன பலன்கள்?

இந்த வளர்ப்பு மாமிசத்தின் சாதகபாதகங்கள் பற்றி இனிவரும் நாட்களில் கூடுதலாக அலசப்படும். எனினும், சூழல் சிக்கலுக்கும் பொருளாதாரச் சீரமைப்புக்கும் வளர்ப்பு மாமிசம் தீர்வு தருகிறது. எப்படியெனில், மாமிசத்துக்காக விலங்குகள் வளர்க்கப்பட வேண்டிய அவசியம் இனி இல்லை. விலங்குகளை வளர்ப்பதற்காக நிலம் தேவையில்லை. தண்ணீர் மிச்சம். மீத்தேன் மீதான அச்சம் இருக்காது. இலை, தழை, மரங்கள் தப்பித்துவிடும். இறைச்சிக்காக வணிக நோக்கத்தில் வளர்க்கப்படும் கோழிகளுக்கும் ஆடு, மாடு, பன்றிகள் போன்ற விலங்குகளுக்கும் தேவையில்லாமல் நுண்ணுயிர்க்கொல்லி மருந்துகள் (Antibiotics) வழங்கப்படுவதும் ஹார்மோன் ஊசிகள் செலுத்தப்படுவதும் கைவிடப்படும். விலங்குக் கழிவுகளிலிருந்து மனித இனத்துக்குத் தொற்றுநோய்கள் பரவுவது குறைந்துவிடும். அந்த நோய்களுக்காகச் செலவாகும் பணம் மிச்சமாகும். இப்படி, சுற்றுச்சூழல் கெடாமல் பார்த்துக்கொள்வதோடு, பருவநிலை மாற்றத்தால் ஏற்படும் மனிதக் கேடுகளை எதிர்கொள்ளவும் புதிய வழியைக் காட்டியிருக்கிறது, வளர்ப்பு மாமிசம்.

- கு.கணேசன், பொதுநல மருத்துவர், தொடர்புக்கு: gganesan95@gmail.com

டோக்கியோ பாராலிம்பிக்கில் இந்திய வீரர்/ வீராங்கனைகள் பெற்றிருக்கும் வெற்றி, தேசத்தைக் கொண்டாட்டத்தில் ஆழ்த்தியிருக்கிறது. 1960-ல் தொடங்கிய பாராலிம்பிக்கில் டோக்கியோவுக்கு முன்பு வரை இந்தியா மொத்தமாகவே 12 பதக்கங்களை மட்டுமே வென்றிருந்தது. சராசரியாக ஒரு பாராலிம்பிக்குக்கு 0.8 என்ற எண்ணிக்கையே வருகிறது. உலக அரங்கில் இந்தியா ஒரு பதக்கத்தை வென்றுவிடாதா என ஏங்கித் தவித்திருக்கிறோம். ஆனால், இந்த முறை நிலைமை வேறு. டோக்கியோ பாராலிம்பிக்கில் மட்டும் இந்தியா 19 பதக்கங்களை வென்றிருக்கிறது. ஆனால், இத்தகைய வெற்றிக்குப் பின்னால் பல வீரர்/ வீராங்கனைகளின் வலிமிகு வாழ்க்கை ஒளிந்திருக்கிறது.

போலியோவால் பாதிக்கப்பட்டு சக்கர நாற்காலியில் வாழ்க்கையைக் கடத்திக்கொண்டிருக்கும் 34 வயது பவினா படேல்தான் டோக்கியோ பாராலிம்பிக்கில் இந்தியாவுக்கான முதல் பதக்கத்தை வெள்ளியாகப் பெற்றுக்கொடுத்தார். டேபிள் டென்னிஸில் இவர் ஆடிய ஒவ்வொரு போட்டியுமே ‘மீண்டெழுதல்' எனும், வாழ்க்கைக்கு இன்றியமையாத குணாதிசயத்தைப் பயிற்றுவித்தது. அரையிறுதியில் இவரைத் தவிர மூவருமே சீனர்கள். வீழ்த்தவே முடியாத சீன வீராங்கனையை வீழ்த்தி இறுதிப் போட்டிக்கு முன்னேறினார்.

துப்பாக்கிச் சுடுதலில் அவனி லேகாரா தங்கம், வெண்கலம் என்று இரண்டு பதக்கங்களை வென்றிருக்கிறார். ஒலிம்பிக்-பாராலிம்பிக் வரலாற்றில் துப்பாக்கிச் சுடுதலில் தங்கம் வெல்லும் முதல் இந்திய வீராங்கனை இவரே. 19 வயதே ஆன இவர் பட்டாம்பூச்சியாய் பறந்துகொண்டிருந்த 12 வயதில் கார் விபத்தில் சிக்கி, முதுகுத்தண்டில் பலத்த அடி வாங்கி, இடுப்புக்குக் கீழ் மொத்தமாகச் செயலிழந்த நிலைக்குச் சென்றவர்.

இரட்டை இலக்கத்தில் இந்தியா பதக்கம் வெல்லக் காரணமாக அமைந்தது துப்பாக்கிச் சுடுதலும் பேட்மின்ட்டனுமே. துப்பாக்கிச் சுடுதலில் 5 பதக்கங்களையும் பேட்மின்ட்டனில் பிரமோத் பகத் மற்றும் கிருஷ்ண நாகரின் தங்கம் உட்பட 4 பதக்கங்களையும் இந்தியா வென்றிருக்கிறது.2004, 2016 பாராலிம்பிக் போட்டிகளில் ஈட்டி எறிதலில் உலக சாதனையோடு தங்கம் வென்ற தேவேந்திர ஜஜாரியா இந்த முறையும் சிறப்பாகச் செயல்பட்டு வெள்ளி வென்றிருக்கிறார். மூன்று தொடர் பாராலிம்பிக்களில் தொடர்ச்சியாக மூன்றாவது பதக்கம். இந்தியர்களுக்கு இதுவரை சாத்தியப்படவே செய்யாத சாதனை இது. சிறுவயதில் விளையாட்டாக மின்கம்பியைத் தொட்டு இடக்கையை இழந்தவர், இன்றைக்கு 40 வயதுக்கு மேலும் நம்பிக்கையோடு இந்தியாவுக்குப் பெரும் புகழைச் சேர்த்துக்கொண்டிருக்கிறார்.

ஈட்டி எறிதலின் இன்னொரு பிரிவில் இளம் வீரர் சுமித் அண்டில் தங்கம் வென்றிருக்கிறார். இவருக்கு வழங்கப்பட்ட 6 வீச்சுகளில் 3 வீச்சுகளை உலக சாதனையாக்கிக் காட்டி ஒட்டுமொத்த உலகத்தின் கவனத்தையும் ஈர்த்திருக்கிறார். ஹரியாணா மண்ணுக்கே உரிய மல்யுத்த மல்லுக்கட்டுகளோடு வளர்ந்த இவர், ஒரு விபத்தில் காலை இழந்தார். மல்யுத்தத்துக்குச் செல்ல முடியாத நிலை. ஆனால், முடங்கிவிடவில்லை. ஈட்டியைக் கையிலெடுத்தார். இன்று உலகமே சுமித்தைக் கொண்டாடுகிறது.

உயரம் தாண்டுதலில் தமிழக வீரர் மாரியப்பன் தங்கவேலு வெள்ளிப் பதக்கத்தை வென்றிருக்கிறார். 2016-ல் தங்கம் வென்றிருந்தார். இந்தியா சார்பில் தமிழக வீரர்கள் ஒலிம்பிக் அரங்கில் கணிசமாகப் பங்கேற்றிருந்தாலும் ஹாக்கி தவிர மற்ற போட்டிகளில் பெரிதாகப் பதக்கம் வென்றதில்லை. அந்தக் குறையைத் தொடர்ச்சியாகப் போக்கிக்கொண்டிருக்கிறார் மாரியப்பன். மாரியப்பனின் கடந்த கால கரடுமுரடான பயணங்கள் அனைவரும் அறிந்ததே.

இப்படி பாராலிம்பிக்கில் ஜொலித்தவர்களையும் அவர்களின் பின்னணிக் கதைகளையும் எழுதினால் பக்கங்கள் கொள்ளாது. அந்த அளவுக்கு இந்திய வீரர்/வீராங்கனைகள் சாதனைகளை நிகழ்த்திவருகின்றனர். ஆனாலும், இன்னும் நாம் செல்ல வேண்டிய தூரம் அதிகமிருக்கிறது. பாராலிம்பிக்கில் நடைபெறும் 22 போட்டிகளில் 9 போட்டிகளில்தான் பங்கேற்றிருக்கிறோம். இன்னும் வேகமெடுக்க வேண்டும். இந்தியாவைத் தாண்டியும் பாராலிம்பிக்கில் கவனிக்க வேண்டிய விஷயங்கள் அதிகம் இருக்கின்றன. ஒலிம்பிக் தொடங்கப்பட்ட காலத்தில் அது அனைவருக்குமானதாக இருந்திருக்கவில்லை. பெண்கள் பார்வையாளர்களாகக்கூட அனுமதிக்கப்பட்டிருக்கவில்லை. ஆனால், ஒலிம்பிக் அப்படியே தேங்கிவிடவில்லை. பரிணாம வளர்ச்சியடைந்தது. அந்த உலக மேடை அனைவரையும் உள்ளடக்கியதாக இருக்க வேண்டும் என்ற இலக்கை நோக்கி மெதுமெதுவாக முன்நகர்ந்தது. பெண்கள் பங்களிக்கத் தொடங்கினார்கள். அடுத்த கட்டமாக மாற்றுத்திறனாளிகளும் பங்கேற்க வேண்டும் என்பதற்காக பாராலிம்பிக் தொடங்கப்பட்டது. ஆங்கிலத்தில் ‘Paralympic’ என்பதை ‘Parallel Olympics’ எனவும் புரிந்துகொள்ளலாம். முதலில் தனியாக நடைபெற்றுக்கொண்டிருந்த பாராலிம்பிக்ஸ், கொஞ்ச காலத்துக்குப் பிறகு கோடைக்கால ஒலிம்பிக்குடன் இணைந்தே நடக்கும் நடைமுறை உண்டானது. அந்த ஒலிம்பிக்குக்குக் கொடுக்கப்படும் அத்தனை கவனமும் பாராலிம்பிக்ஸுக்கும் கொடுக்கப்பட்டது. எல்லாரையும் உள்ளடக்கிய எல்லாருக்குமான சமதள வாய்ப்பை உருவாக்கிக் கொடுத்துவிட வேண்டும் என்கிற ஒலிம்பிக்கின் எத்தனிப்பு போற்றப்பட வேண்டியது. அந்த எத்தனிப்பின் வெளிப்பாடாக இந்த முறை மாற்றுத்திறனாளிகளை உள்ளடக்கிய அகதிகள் அணி முதல் முறையாக பாராலிம்பிக்கில் பங்கேற்றிருந்தது. பயங்கரவாதத்தால் பாதிக்கப்பட்டிருக்கும் ஆப்கானிஸ்தான் பாராலிம்பிக்கில் பங்கேற்க முடியாத சூழல் உருவானது. அப்போதும்கூடத் தொடக்க விழா அணிவகுப்பில் தன்னார்வலர்கள் மூலம் ஆப்கானியக் கொடியை ஏந்தச் செய்து, அந்த நாட்டுக்கான ஒரு அங்கீகாரத்தையும் கண்ணியத்தையும் உறுதிசெய்திருந்தனர். பாராலிம்பிக்கில் பங்கேற்க விரும்பிய இரண்டு ஆப்கானிய வீரர்/வீராங்கனைகள் பலகட்டப் போராட்டத்துக்குப் பிறகு டோக்கியோவுக்கு அழைத்துவரப்பட்டனர்.

பெருந்தொற்றுக் காலத்தில் ஒவ்வொருவரும் தன்னளவுக்கே உரிய பாதிப்புகளையும் இடர்ப்பாடுகளையும் சந்தித்துக்கொண்டேதான் இருக்கிறோம். இப்படியான சூழலில் ஒட்டுமொத்த உலகத்துக்குமே தேவையான நம்பிக்கைக் கீற்றை பாராலிம்பிக் வீசியிருக்கிறது. டேபிள் டென்னிஸில் எகிப்து சார்பில் இப்ராஹிம் ஹமத்து எனும் வீரர் பங்கேற்றிருந்தார். ரயில் விபத்தில் இரண்டு கைகளையும் இழந்தவர். மட்டையை வாயில் பிடித்துக்கொண்டு கால் விரல்கள் மூலம் பந்தைத் தூக்கிப்போட்டு, சர்வ் அடித்து ஆடினார். கடைசி மூச்சு இருக்கும் வரை எந்த முற்றுப்புள்ளியும் நம்மை நெருங்கிவிடக் கூடாது. அதற்குத் தேவை தன்முனைப்பு. அந்தத் ‘தன்முனைப்பு' என்பதற்கான உயிர் சாட்சியாக அத்தனை பேர் மனதிலும் இப்ராஹிம் ஹமத்தின் சித்திரம் பதிய வேண்டும்!

- உ.ஸ்ரீராம், விளையாட்டு விமர்சகர். தொடர்புக்கு: sriramanarayanan3199@gmail.com

Nipah virus spread covid pandemic Kerala Tamil News உடனடி சிகிச்சை மேலும் பரவுவதைக் கட்டுப்படுத்தியது. பாதிக்கப்பட்ட நபர் உயிர் தப்பினார்.

Nipah virus spread covid pandemic Kerala Tamil News : நிபா வைரஸால் பாதிக்கப்பட்ட 12 வயது சிறுவன் கோழிக்கோட்டில் உள்ள தனியார் மருத்துவமனையில் கடந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை இறந்தார். அந்தச் சிறுவன் மூளையழற்சி மற்றும் மாரடைப்பு அறிகுறிகளைக் கொண்டிருந்தான் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. அதாவது மூளை மற்றும் இதய தசைகளின் வீக்கம்.

கேரளாவில் நிபா வைரஸ் மீண்டும் தோன்றுவது, கோவிட் -19 தொற்றுநோயுடன் ஏற்கெனவே போராடும் மாநிலத்தில் ஒரு புதிய ஆபத்தை ஏற்படுத்துகிறது. இந்த நாட்களில் நாட்டில் உள்ள பாதிப்படைந்தவர்களில் சுமார் 60% பங்களிப்பு செய்கிறது. இருப்பினும், கேரளாவிலோ அல்லது இந்தியாவின் பிற இடங்களிலோ நிபா வைரஸ் கண்டறியப்படுவது இது முதல் முறை அல்ல. முந்தைய பரவுதல் பெரும்பாலும் உள்ளூர் மயமாக்கப்பட்டு ஒப்பீட்டளவில் விரைவாகக் கட்டுப்படுத்தப்பட்டன.

நிபா வைரஸ் என்றால் என்ன?

மலேசியா (1998) மற்றும் சிங்கப்பூர் (1999) ஆகிய நாடுகளிலிருந்து மனிதர்களிடையே முதல் நிபா வைரஸ் தொற்று கண்டறியப்பட்டது. மலேசியாவில் உள்ள கிராமத்திலிருந்து முதலில் தாக்கிய நபரின் பெயரை இந்த வைரஸ் பெற்றது.

இது, 1998-99-ல் முதன்முதலில் அடையாளம் காணப்பட்டதிலிருந்து, தெற்கு மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசிய நாடுகளில் நிபா வைரஸ் பரவியது. பங்களாதேஷில், 2001 முதல் குறைந்தது 10 முறை இதன் பரவல் ஏற்பட்டுள்ளன. இந்தியாவில், மேற்கு வங்கத்தில் 2001 மற்றும் 2007-ம் ஆண்டுகளில் பரவியது. அதே நேரத்தில் 2018-ல் கேரளாவில் பல பாதிக்கப்பட்டவர்களின் எண்ணிக்கையைப் பதிவு செய்தது.

இது எப்படி பரவுகிறது?

இது ஒரு ஜூனோடிக் வைரஸ். அதாவது இது விலங்குகளிடமிருந்து மனிதர்களுக்குப் பரவுகிறது. அசுத்தமான உணவை உட்கொள்வதன் மூலம் இந்தப் பரவுதல் முக்கியமாக நிகழ்கிறது. ஆனால் மனிதனிடமிருந்து மனிதனுக்குப் பரவுவதும் சாத்தியமாகக் கருதப்படுகிறது. இந்த வைரஸை கொண்டிருக்கும் விலங்கு, பறக்கும் நரி என்று அழைக்கப்படும் பழந்திண்ணி வவ்வால் என அறியப்படுகிறது. பழ வவ்வால்கள் இந்த வைரஸை பன்றிகள் போன்ற மற்ற விலங்குகளுக்கும், நாய்கள், பூனைகள், ஆடுகள், குதிரைகள் மற்றும் ஆடுகளுக்கும் பரப்புகின்றன.

இந்த விலங்குகளுடன் நேரடியாகத் தொடர்பு கொள்வதன் மூலமோ அல்லது இந்த பாதிக்கப்பட்ட விலங்குகளின் உமிழ்நீர் அல்லது சிறுநீரால் மாசுபட்ட உணவை உட்கொள்வதன் மூலமோ மனிதர்கள் பாதிக்கப்படுகின்றனர். நபருக்கு நபர் பரிமாற்றம் முழுமையாக நிறுவப்படவில்லை. ஆனால், இந்த ஆண்டு மார்ச் மாதத்தில் இரண்டு பங்களாதேஷ் ஆராய்ச்சியாளர்களால் வெளியிடப்பட்ட சமீபத்திய ஆய்வு, பங்களாதேஷ், பிலிப்பைன்ஸ் மற்றும் இந்தியாவில் முந்தைய பரவதல்கள், “பாதிக்கப்பட்ட நபரின் சுவாச துளிகள் வைரஸை பரப்பலாம்” என்று பரிந்துரைத்தது. முந்தைய வெடிப்புகளின் போது, ​​பாதிக்கப்பட்ட நபருடன் நெருக்கமாகத் தொடர்பு கொண்டவர்கள், முக்கியமாக மருத்துவமனை ஊழியர்கள் மற்றும் பராமரிப்பாளர்கள், இந்த நோயால் பாதிக்கப்பட்டனர்.

இது கோவிட் -19 போல வேகமாகப் பரவுகிறதா?

SARS-CoV-2-ஐ விட நிபா வைரஸ் மிகவும் மெதுவாகப் பரவுகிறது. இருப்பினும், அதைக் கொல்லும் திறன் தான் மிகப்பெரிய கவலையாக உள்ளது. சிலிகுரியில் முதன்முதலில் பரவியபோது, ​​பாதிக்கப்பட்டவர்களில் 66 பேர்களில் 45 பேர் இறந்தனர். இது, 68% இறப்பு விகிதம். 2007-ல் அடுத்த பரவுதலில், மேற்கு வங்கத்தின் நாடியா மாவட்டத்தில், பாதிக்கப்பட்ட ஐந்து பேரும் இறந்தனர்.

2018-ல் கேரளாவில் மிக சமீபத்திய பரவுதலின் போது, ​​பாதிக்கப்பட்ட 18 நோயாளிகளில் 17 பேர் இறந்தனர். 2019-ம் ஆண்டில், எர்ணாகுளத்தில் ஒரு நிபா வைரஸ் தொற்று கண்டறியப்பட்டது. ஆனால், உடனடி சிகிச்சை மேலும் பரவுவதைக் கட்டுப்படுத்தியது. பாதிக்கப்பட்ட நபர் உயிர் தப்பினார்.

1999-ல் மலேசிய பரவுதலில், மொத்தம் 265 பேர் பாதிக்கப்பட்டிருப்பது கண்டறியப்பட்டது. அவர்களில் 105 பேர் இறந்துள்ளனர் என்று ‘நிபா வைரஸ்: கடந்தகால வெடிப்புகள் மற்றும் எதிர்காலக் கட்டுப்பாடு’ எனும் ஆராய்ச்சியின் முடிவு கொச்சின் அறிவியல் மற்றும் தொழில்நுட்ப பல்கலைக்கழக ஆராய்ச்சியாளர்களால் வெளியிடப்பட்டது.

ஒப்பிடுகையில், கோவிட் -19 தொற்றுநோயின் இறப்பு விகிதம் ஒரு சதவீதமாக இருக்கும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.

முந்தைய நிபா பரவுதல்களை கேரளா எவ்வளவு நன்றாகக் கையாண்டது?

2018-ம் ஆண்டில், கேரளாவுக்கு இதுபோன்ற அதிக இறப்பு விகிதத்துடன் ஒரு நோயைக் கையாண்ட கடந்த அனுபவம் இல்லை. எபோலா வைரஸ் நோய்க்கான நெறிமுறையை அரசு பின்பற்றுகிறது. இது முக்கியமாகத் துணை-சஹாரா ஆப்பிரிக்காவில் பதிவாகியுள்ளது.

ஜூன் 2018-ல் ஒரு கட்டத்தில், கோழிக்கோடு மற்றும் அருகிலுள்ள மலப்புரம் மாவட்டங்களில் சுமார் 3,000 பேர் தனிமைப்படுத்தலில் இருந்தனர். சந்தேகத்திற்கிடமான நிபா நோயாளிகளுடன் நேரடியாகவோ அல்லது மறைமுகமாகவோ தொடர்பு கொண்ட அனைத்து நபர்களும் இவ்வாறு கண்காணிக்கப்பட்டனர்.

2019-ல் மீண்டும் நிபாவை அரசு அறிவித்தபோது, ​​நிலைமையைக் கையாள சுகாதாரத் துறை ஏற்கனவே ஒரு நெறிமுறையை வைத்திருந்தது. 2019-ம் ஆண்டில், எர்ணாகுளம் மாவட்டத்தில் ஒரு பாதிக்கப்பட்டவர் மட்டுமே பதிவாகியிருந்தார்.

2020-ம் ஆண்டில், அரசு எந்த நிபா பாதிக்கப்பட்டவரையும் தெரிவிக்கவில்லை. ஆனால், நெறிமுறை புதுப்பிக்கப்பட்டு மாநிலம் முழுவதும் அனுப்பப்பட்டது.

கோவிட் -19 உடன் புதிய நிபா கவலைகளைக் கேரளா எவ்வாறு கையாள்கிறது?

நிபா வைரஸ் பாதிக்கப்பட்டவர், சாங்கரோத்திலிருந்து 50 கிமீ தொலைவில் உள்ள சாத்தமங்கலம் கிராமத்தைச் சேர்ந்தவர். கோழிக்கோடு சாத்தமங்கலம் ஊராட்சிக்கு உட்பட்ட மூன்று வார்டுகள், மற்றும் பாதிக்கப்பட்டவர் வாழ்ந்த இடம் ஆகியவை ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை முற்றிலும் மூடப்பட்டது. மைக்ரோ-லெவல் கட்டுப்பாடுகள் நடைமுறைக்கு வந்துள்ளன.

இந்த மூன்று வார்டுகளுக்கும் செல்ல தடை விதிக்கப்பட்டுள்ளது. பாதிக்கப்பட்ட கிராமத்திற்குச் செல்லும் அனைத்து இடங்களிலும் போலீசார் தடுப்புகள் மற்றும் சோதனை சாவடிகளை அமைத்துள்ளனர்.

கோவிட் -19 நெறிமுறைகள் ஏற்கனவே நடைமுறையில் இருப்பதால், வைரஸ் நோய்கள் பரவுவது குறித்து அதிக விழிப்புணர்வு உள்ளது. PPE கருவிகள், கையுறைகள் மற்றும் முகமூடிகளின் தொடர்ச்சியான பயன்பாடு, குறிப்பாக சுகாதாரப் பணியாளர்கள் மற்றும் மருத்துவமனை ஊழியர்களால், நிபா வைரஸ் பரவுவதற்கான வாய்ப்பைக் குறைக்கும்.

நிபா பரவுவது பற்றி மற்ற மாநிலங்கள் கவலைப்பட வேண்டுமா?

குறைந்தபட்சம் தற்போதைய கோவிட் -19 தொற்றுநோயுடன் ஒப்பிடுகையில், இதுவரை நிபா வைரஸின் அனைத்து பரவுதல்களும் உள்ளூர்மயமாக்கப்பட்டு விரைவாகக் கட்டுப்படுத்தப்பட்டுள்ளன. மலேசியாவில் முதல் பரவுதல் செப்டம்பர் 1998-ல் தொடங்கியது. இருப்பினும், அடுத்த ஆண்டு மார்ச் மாதத்தில் தான் விஞ்ஞானிகள் தாங்கள் கையாள்வது ஒரு புதிய வைரஸ் என்பதை உறுதிப்படுத்த முடிந்தது. இந்தப் பரவுதல் மே மாதத்திற்குள் கட்டுப்படுத்தப்பட்டது. பங்களாதேஷில், நிபா பரவுதல் அடிக்கடி நிகழ்கின்றன. சில மாதங்களுக்குப் பிறகு பரவுதல் குறைந்தது.

உதாரணமாக, SARS-CoV-2-ஐ விட நிபா வைரஸ் மிகக் குறைவான தொற்றுநோயாக உள்ளது என்பது ஒரு விரைவான முடிவுக்கு ஒரு முக்கிய காரணி. SARS-CoV-2 விஷயத்தில் காணப்படுவது போல் மனிதனிடமிருந்து மனிதனுக்குப் பரவுவது அவ்வளவு எளிதானது அல்ல அல்லது வேகமானது இல்லை.

வங்காளதேச ஆராய்ச்சியாளர்களான நோகாலி, அறிவியல் மற்றும் தொழில்நுட்ப பல்கலைக்கழகத்தின் பி தேவ்நாத் மற்றும் சிட்டகாங் பல்கலைக்கழகத்தின் எச் எம் ஏ மசூத் ஆகியோர் இந்த ஆண்டு வெளியிட்ட ஆய்வில், நிபா வைரஸின் முந்தைய பரவுதல்களில் இனப்பெருக்க எண் (ஆர் 0) சுமார் 0.48 என்று குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. R- மதிப்பு என்பது மக்கள்தொகையில் வைரஸ் எவ்வளவு விரைவாகப் பரவுகிறது என்பதற்கான அளவீடு. ஒன்றுக்குக் குறைவான மதிப்பு என்பது ஏற்கனவே பாதிக்கப்பட்ட நபரால் ஒரு நபரை விட குறைவாக இருப்பதைக் குறிக்கிறது. இத்தகைய சூழ்நிலையில், பரவுதல் ஒப்பீட்டளவில் விரைவாகக் குறையும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.

நிபா பரவுதல்கள் முக்கியமாக மக்கள்தொகை குறைவாக உள்ள கிராமங்களில் நிகழ்ந்ததால், இந்த வைரஸ் பல நபர்களுக்கு பரவுவதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் குறைவாக இருந்தன என்றும் ஆய்வு குறிப்பிடுகிறது. மேலும், மிக அதிக இறப்பு விகிதங்களும் குறைந்த பரவலுக்கு பங்களிக்கின்றன.

ENSO அமைப்பில் நேர்மறை மற்றும் எதிர்மறை பின்னூட்டங்களுக்கு இடையே ஒரு இழுபறி உள்ளது, இது வெப்பமான காலநிலையில் எதிர்மறையான பக்கத்திற்கு உதவுகிறது. இதன் பொருள் எதிர்கால எல் நினோ லா நினா நிகழ்வுகள் இனி முழு வீச்சையும் உருவாக்க முடியாது

Aswathi Pacha

El Niño, La Niña in a warmer world : வெப்பமண்டல பசுபிக் பெருங்கடலில் ஏற்படும் இரண்டு முக்கிய காலநிலை நிகழ்வுகளான எல் நினோ மற்றும் லா நினா உலகெங்கிலும் வானிலை மாற்றங்களில் தாக்கங்களை ஏற்படுத்துகின்றன. எல் நினோ காலம் மத்திய மற்றும் கிழக்கு வெப்பமண்டல பசிபிக் பெருங்கடலில் வெப்பமடைதல் அல்லது அதிகரித்த கடல் மேற்பரப்பு வெப்பநிலையால் வகைப்படுத்தப்படுகிறது, ஒரு லா நினா நிகழ்வு கிழக்கு பசிபிக் பெருங்கடலில் உள்ள நீரின் வெப்பநிலை குறைவாக இருப்பதை குறிக்கிறது. இவ்விரண்டு நிகழ்வுகளையும் ஒன்றாக ENSO அல்லது El Niño-Southern Oscillation என்று அழைக்கப்படுகின்றன.

பருவநிலை மாற்றம் என்பது எல் நினோ மற்றும் லா நினா நிகழ்வுகளை அடிக்கடியும், தீவிரமாகவும் ஏற்படுத்தலாம் என்று ஆய்வுகள் தெரிவிக்கின்றன.

தற்போதைய ஆராய்ச்சி முடிவுகள் அறிவிப்பது என்ன?

நேச்சர் க்ளைமேட் சேஞ்சில் வெளியிடப்பட்ட ஆராய்ச்சி முடிவு ஒன்றில், அதிகரித்து வரும் வளிமண்டல கார்பன் டை ஆக்ஸைடின் அளவு, வருங்கால உந்தப்பட்ட ENSO கடல் மேற்பரப்பு வெப்பநிலை மாறுபாட்டை பலவீனமாக்கலாம் என்று குறிப்பிட்டுள்ளது. CO2 அதிகரிக்கும் போது ENSO வெப்பநிலை சுழற்சியின் தீவிரம் பலவீனமடையக்கூடும் என்பதையும் அவர்கள் குறிப்பிட்டுள்ளனர்.

“தணியாத வெப்பமயமாதல் ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளாக இயங்கி வரும் உலகின் மிக சக்திவாய்ந்த இயற்கை காலநிலை ஊசலாட்டத்தை அமைதிப்படுத்தும் என்று எங்கள் ஆராய்ச்சி ஆவணப்படுத்தியுள்ளது. இந்த சாத்தியமான அனலாக் சூழ்நிலையின் சுற்றுச்சூழல் விளைவுகளை நாங்கள் இன்னும் அறியவில்லை, ஆனால் அதனை கண்டுபிடிக்க நாங்கள் ஆர்வமாக உள்ளோம் என்று பேராசிரியர் மற்றும் ஆராய்ச்சியின் இணை ஆசிரியருமான திம்மெர்மன் கூறினார். தென் கொரியாவில் உள்ள பூசன் தேசிய பல்கலைக்கழகத்தில் காலநிலை இயற்பியலுக்கான ஐபிஎஸ் மையத்தின் (ஐசிசிபி) இயக்குநராக திம்மெர்மேன் உள்ளார்.

இதனை அவர்கள் எவ்வாறு கண்டு பிடித்தனர்?

இந்த குழு தென் கொரியாவின் அதிவேக சூப்பர் கம்ப்யூட்டர்களில் ஒன்றான அலெப்பை பயன்படுத்தியது. ஐசிசிபியின் கூற்றுப்படி, சூப்பர் கம்ப்யூட்டர் ஒரு வினாடியில் செய்யக்கூடிய கணக்கீடுகளை முடிக்க ஒரு மனிதனுக்கு 45 மில்லியன் ஆண்டுகள் ஆகும்.

இன்றைய காலநிலை மற்றும் இரண்டு வெவ்வேறு புவி வெப்பமடைதல் நிலைகளை உள்ளடக்கிய தொடர்ச்சியான நூற்றாண்டு உருவகப்படுத்துதல்களை முடிக்க எங்கள் சூப்பர் கணினி ஒரு வருடத்திற்கும் மேலாக இடைவிடாமல் இயங்கியது. இந்த மாதிரி 2 குவாட்ரில்லியன் பைட்டுகளை உருவாக்கியது; சுமார் 2,000 ஹார்ட் டிஸ்க்குகளை நிரப்ப போதுமானது, ”என்று ஆசிரியர்களில் ஒருவரான டாக்டர் சன்-சியோன் லீ ஒரு அறிக்கையில் கூறினார்.

CO2- இரட்டிப்பு (2 × CO2) மற்றும் CO2-நான்கு மடங்கு (4 × CO2) காட்சிகள் இருக்கும்போது என்ன நடக்கும்? என்பதை அறிந்து கொள்ள புவி வெப்பமடைதலுக்கு ENSO இன் பதிலைப் புரிந்துகொள்ள குழு காலநிலை மாதிரி உருவகப்படுத்துதல்களை நடத்தியது. CO2- இரட்டிப்பு நிலையில் கடல் மேற்பரப்பு வெப்பநிலை முரண்பாடுகளை அவர்கள் கவனித்தனர் மற்றும் CO2 நான்கு மடங்காக மாறிய போது அது மேலும் வலுவானது.

இது எப்படி நிகழ்ந்தது?

ENSO அமைப்பின் சரிவை டிகோட் செய்ய வளிமண்டல வெப்பத்தின் இயக்கத்தை குழு ஆய்வு செய்தது. நீராவி ஆவியாவதால் எதிர்கால எல் நினோ நிகழ்வுகள் வளிமண்டலத்தில் வெப்பத்தை விரைவாக இழக்கும் என்று அவர்கள் விளக்குகிறார்கள். மேலும், எதிர்காலத்தில் கிழக்கு மற்றும் மேற்கு வெப்பமண்டல பசிபிக் இடையே குறைந்த வெப்பநிலை வேறுபாடு இருக்கும், இது ENSO சுழற்சியின் போது வெப்பநிலை உச்சநிலையின் வளர்ச்சியை தடுக்கிறது.

பூமத்திய ரேகை பசிபிக்கில் ஒரு முக்கிய அம்சமான வெப்பமண்டல உறுதியற்ற அலைகளையும் இந்த குழு ஆய்வு செய்தது. எதிர்காலத்தில் திட்டமிடப்பட்ட இந்த அலைகள் பலவீனமடையக்கூடும் என்று அவர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர், இது லா நினா நிகழ்வை சீர்குலைக்கும்.

ENSO அமைப்பில் நேர்மறை மற்றும் எதிர்மறை பின்னூட்டங்களுக்கு இடையே ஒரு இழுபறி உள்ளது, இது வெப்பமான காலநிலையில் எதிர்மறையான பக்கத்திற்கு உதவுகிறது. இதன் பொருள் எதிர்கால எல் நினோ லா நினா நிகழ்வுகள் இனி முழு வீச்சையும் உருவாக்க முடியாது, ”என்று ஐசிசிபி முன்னாள் மாணவர் பேராசிரியர் மால்டே ஸ்டூக்கர் கூறியுள்ளார்.

Shedding its past hesitations, the Government of India has started an open, formal engagement with the Taliban who, by all accounts, will form the next government in Afghanistan. Until the recent India-Taliban meeting in Doha, India’s engagement with the Taliban was through secret channels (for several years now), open but ‘unofficial’ (i.e., when New Delhi sent two retired diplomats to a meeting in Moscow in which the Taliban were present), or quiet and unpublicised (an undeclared meeting of Ministry of External Affairs officials with the Taliban in Doha in June this year). Engagement with the Taliban is useful in both securing India’s interests in Afghanistan (to the extent possible) and to potentially moderate Taliban’s internal and external behaviour (again, to the extent possible).

Beginning the process

Should a Taliban government, when it gets formed, be recognised? Given that a Taliban-led government is a foregone conclusion now, the international community must only accord such recognition as part of a negotiated process, a process aimed at moderating Kabul’s new rulers. UN Security Council Resolution 2593, adopted at a meeting chaired by India, emphasising that Afghan soil should not be used for terror activity is a good beginning internationally. The international community should eventually recognise a Taliban-led government in return for guarantees that the latter will abide by norms governing terrorism, human rights, among others.

However, the question about engaging, and eventually recognising, the Taliban which has a terrible human rights record, and has literally captured power in Afghanistan through sheer force, has been widely debated from a moral perspective. So it might be useful to reflect on the various moral aspects of engaging with undesirable elements (terror groups, insurgents, etc.) in general and the Taliban in particular.

Geopolitics and morality

Moral judgements in the conduct of international relations rest on a slippery slope for several reasons. For instance, are moral judgements/prescriptions devoid of power politics? How much does geopolitical power shape the boundaries of morally acceptable/unacceptable behaviour in international relations? Consider, for instance, phrases such as ‘axis of evil’ or ‘rogue states’ used by past United States administrations against states they disagreed with or wanted to isolate. Notwithstanding whether one agrees or disagrees with the policies of the target states, the point here is that such framing is a product of the ability of the United States to dictate a certain global moral standard. As historian E.H Carr argues inThe Twenty Years’ Crisis: 1919-1939, “It is a familiar tactic of the privileged to throw moral discredit on the under-privileged by depicting them as disturbers of the peace; and this tactic is as readily applied internationally as within the national community.”

While all states use moral arguments in the pursuit of their respective national interests, it is the moral logic used by the powerful states or coalitions that tend to win over the weaker ones, thereby becoming the standards of behaviour. Put differently, morality is often a product of power even though there are other sources of morality than just power. Arguments stemming from moral universalism should, therefore, be challenged not only because they are patronising, but also because crude national interests often masquerade as moral universalism. Moral universalism may be desirable and even useful in certain contexts and for certain purposes, but it must be viewed with a critical eye. At the same time, one must also be careful not to fall victim to extreme arguments from moral relativism. Indeed, a healthy conversation between universalism and relativism could produce politically useful moral arguments. In short, moral questions governing the behaviour of states cannot be divorced from the geopolitical power and location of those states.

Range of ‘undesirables’

The second question is who the rightful object of our moral opprobrium should be. Should they include only non-state actors and individuals, or also states? In general, there are degrees of behaviour that are generally considered reprehensible — ranging from freedom struggle, insurgency, state-sponsored terror to terrorist violence. While deciding to condemn, we routinely use a selective application of morality. Let us take the example of the Taliban. They have an irrefutable history of indulging in terrorist violence, human rights violations (especially those of women), and religious intolerance. But so have many countries with an equally dishonourable history of violent behaviour and proxy wars. Whether those states are held accountable or not depends on essentially two factors: their military power to dissuade potential discipliners (North Korea is a good example), and their ability to justify their actions in a ‘morally acceptable’ manner. Legitimacy and sovereignty accorded to states provide them with an added layer of protection.

The point here is about how we routinely single out certain actors as fit cases of our moral opprobrium which is a function of power and geopolitics. The Taliban’s culpability is beyond doubt, as is that of many states. But why add another entity (Taliban) to the mix of powerful wrong-doers, you might ask. Here is why.

The possibility of potential state socialisation is why we must engage with organisations we disagree with. There are many examples of individuals and organisations shunning violence and joining mainstream politics as a result of negotiated settlements, power sharing, or simply because of state socialisation (the process of learning the international political culture and how to live within its normative boundaries). Put differently, we engage violent outfits in the hope that the process of conflict resolution may change them; states are potentially more amenable to reason and normative arguments especially when they socialise with their peers which forces them to ‘be like a state’.

Let us take the case of the Taliban again: military force could not defeat them, and given the suboptimal performance of sanctions (i.e., Iran, North Korea, Cuba, etc.), what options does the international community have when it comes to dealing with the Taliban? While engaging with the Taliban may or may not nudge them to moderate their behaviour, given the absence of other options, the international community might as well engage them to potentially socialise them into behaving like a normal state. Let me put that argument somewhat differently. We have three choices nowvis-à-visthe Taliban: continue to militarily fight the Taliban, isolate and sanction the Taliban-ruled Afghanistan, or engage and socialise them. The U.S.-led forces tried the first option for two decades without success, and the second option is what we used from 1996 to 2001 which led to disastrous consequences. So, we are basically left with option three.

The point of diplomacy, after all, is also to engage with the undesirables to try and change their positions. As a matter of fact, entities, individuals and states do change as a result of sustained negotiations. Whether or not legitimacy and recognition will temper an outfit with a violent past like the Taliban is indeed a challenging question. But one will have to make a call based on available alternatives and potential outcomes; not based on quixotic notions of moral universalism.

There are serious moral questions being raised about New Delhi’s recent outreach to the Taliban. Critics have argued that it is morally reprehensible for India to engage with a violent outfit such as the Taliban just because they are on the verge of statehood. While I do appreciate the moral logic of such criticism, let us keep in mind that international politics is not a site of perfect moral choices. More so, moral choices are also a product of geopolitical contexts and the historical location of a country. For India, located where it is — amidst a geostrategically challenging environment — its ability to make a ‘morally perfect’ choicevis-à-visthe Taliban is rather limited. It is imperative for New Delhi, therefore, to make an already bad situation somewhat better by engaging with an entity it otherwise would not have desired to engage.

A difficult art

Finally, there is a larger argument for reaching out to undesirable/rogue elements — to build peace and resolve conflicts. Notwithstanding what they say, democratic governments have routinely negotiated with terrorists, secretly or openly. Consider examples from the British government’s secret talks with the Irish Republican Army (IRA) while the IRA was still carrying out attacks against the U.K., to the Spanish government’s talks with the Basque Homeland and Freedom even after the latter’s violence killing civilians, to the Liberation Tigers of Tamil Eelam-Sri Lankan government negotiations in the 2000s. Talking to the undesirables is a time-tested phenomenon. More importantly, peace-building is not always a morally black-and-white business. Often enough, the process of conflict resolution can be morally challenging, politically complicated and involves difficult choices.

Happymon Jacob is Associate Professor, Centre for International Politics, Organization and Disarmament, School of International Studies, Jawaharlal Nehru University, New Delhi

Hoardings and posters lauding the Narendra Modi government for introducing reservations for Other Backward Classes (OBCs) in the National Eligibility cum Entrance Test (NEET) examinations and a renewed debate on caste census have once again brought the debate on affirmative action in the limelight. The affirmative action programme that was envisaged during the founding moments of the republic is indeed one of the remarkable provisions to have been worked out by our Constitution makers. It has been historically significant in enunciating the principle of justice in a deeply unequal and oppressive social order such as ours.

Still no equity

While it is undeniable that these provisions have been one of the protagonists of Indian democracy’s success stories, these have also accumulated a fair share of problems and call for immediate policy attention and debate.

Through reservation of seats in political and public institutions of the state, it was thought that the hitherto marginalised groups — which have suffered generations of oppression and humiliation — would, finally, be able to find place in the power sharing and decision-making processes. However, this strategy of removal of disabilities has not translated into an equalisation of life chances for many groups in our heterogeneous society.

Problems with current policy

There is now a strong demand from those who have not been able to accrue the benefits of reservations from within the marginalised sections, to devise some policy option which may be able to supplement the existing system of reservation.

The fact that the current system suffers from the “problem of reification” is not just wishful thinking, but a hard fact.

The data released by the Justice G. Rohini Commission’s report on the sub-categorisation of OBCs gives a good synoptic view to understand this. Based on the last five years’ data on appointments in central government jobs and OBC admissions to central higher education institutions, the commission concluded that 97% of central OBC quota benefits go to just under 25% of its castes. As many as 983 OBC communities — 37% of the total — have zero representation in both central government jobs and admissions to central universities. Also, the report states that just 10% of the OBC communities have accrued 24.95% of jobs and admissions (https://bit.ly/3h3L2rh).

Clearly, the assumption that the disadvantages of every sub-group within each category are the same is severely misplaced.

It is important to note that the Rohini Commission’s data are based just on the institutions that come under the purview of the central government. We hardly have any legible data on the socio-economic conditions of varied social groups at more local levels of State and society.

Consequently, asymmetrical distribution of reservation has severely deterred political projects of unified subaltern solidarity. Parties that were once able to build large Bahujan solidarities are now finding it difficult to garner such support. This should give us hints about the extent of the problem rather than ruling them out as mere conspiracies of breaking lower caste unity.

Insufficiency of data

As underlined above, there is a dire need of accurate data pertaining to the socio-economic condition of different social groups. Though caste-based reservations have been pivotal in animating upward social mobility and ledto the emergence of a handful of politically mature and visible Dalit-Bahujan castes, we hardly have sufficient data about the actual reach and access of this policy measure.

We do not know what liberalisation has done to castes which remained tied to more traditional sources of income and were incapable of realising the new opportunities provided by the opening of the economy. We do not know how these groups have navigated and transitioned to a more accentuated regime of capital amidst nearly no social security net on the ground. The marginal majority within still dwells in the waiting room of history, waiting to see the light of the policy grid of the state.

Affirmative action

What is urgently required is a mechanism that can address this lacuna and make the system more accountable and sensitive to intra-group demands. Since every further categorisation will only lead to reification and fragmentation in the long run, two things are required.

One, we urgently need to develop a wide variety of context-sensitive, evidence-based policy options that can be tailored to meet specific requirements of specific groups. Two, we need an institution alike the Equal Opportunities Commission of the United States or the United Kingdom which can undertake two important but interrelated things: make a deprivation index correlating data from the socio-economic-based census of different communities including caste, gender, religion, and other group inequalities and rank them to make tailor made policies. And, undertake an audit on performance of employers and educational institutions on non-discrimination and equal opportunity and issue codes of good practice in different sectors. This will make the formulation of policy and its monitoring simpler at an institutional level.

As evident, a socio-economic caste-based census becomes a necessary precondition to initiate any meaningful reform in the affirmative action regime in India.

It is worth noting that similar suggestions were made a decade ago in the recommendations that the expert committee for an Equal Opportunities Commission (2008) made in its comprehensive report that it submitted to the Ministry of Minority Affairs. However, little policy progress has been made in this regard. Successive governments have been reluctant to engage with such radical policy options, almost always caving in to immediate and myopic political gains.

Supriy Ranjan is a PhD Candidate, Centre for Political Studies, School of Social Sciences II, Jawaharlal Nehru University, New Delhi

The deterioration in the quality of deliberation in Parliament over time has prompted calls for reform from different stakeholders. On Independence Day, Chief Justice of India (CJI) N.V. Ramana also highlighted this problem, noting that the ambiguities and gaps in laws passed without meaningful deliberation trigger avoidable litigation. While the CJI suggested that lawyers and intellectuals enter public life to improve deliberation, the judiciary can also play a crucial role in improving the lawmaking process.

Many rely on the volume of Bills passed by Parliament in a session as a measure of its efficiency. However, this measure is flawed as it does not account for what is lost when efficiency is achieved by passing laws without adequate notice and deliberation. Most, if not all, of these laws create burdensome obligations on persons and often affect their fundamental rights. Legislators, as representatives of the people, are expected to exercise a duty of care before casting their vote. This entails due deliberation about the implications of the law, posing amendments and questions to the concerned Minister, and requiring expert evidence through standing committees.

Moreover, it is in the legislative organ that diverse interest groups find representation. Deliberation in such a forum ensures that the views of persons who are adversely affected by a law are heard and actively engaged with. Rushed lawmaking, rendering Parliament a rubber stamp, sacrifices two core ideals of a constitutional democracy, namely, equal participation and respect for fundamental rights.

Evaluating legislative process

The judiciary can play an important role in improving the lawmaking process and securing these ideals. A straightforward way of doing this is by enforcing the text and spirit of the constitutional provisions governing legislative procedures. The Constitution contains certain detailed provisions laying out how laws are to be passed by Parliament and the State Legislative Assemblies. Unfortunately, these are often undermined. For example, even when the result through voice votes are unclear, the exact number of “ayes” and “nays” are not always counted, suggesting that Bills may be passed without securing the majority vote required under Article 100. This issue arose most recently when the controversial farm laws were reportedly rushed and passed by voice vote in the Rajya Sabha despite objections by Opposition members.

Similarly, Bills are certified as Money Bills to bypass the Rajya Sabha even where they do not meet the specific description of Money Bills provided under Article 110. This Article identifies seven areas that can be governed through the enactment of Money Bills, including the imposition of tax, the regulation of borrowing and appropriation of money out of the Consolidated Fund of India.

In the Aadhaar case, the Supreme Court, to an extent, recognised its power to check whether such procedural provisions had been complied with. However, these provisions will only be taken seriously if the judiciary addresses their violations in a timely manner. The longer a challenge is pending, the more ground the State has to argue that rights and obligations created under the law should not be disturbed for a “mere” procedural violation.

Another important method is for the judiciary to make deliberation a factor in evaluating the constitutional validity of laws. In exercising judicial review, the court’s role is to call on the State to provide justifications explaining why the law is reasonable and, therefore, valid. While doing so, the court can also examine whether and to what extent the legislature deliberated the reasonableness of a measure. The legislative inquiry would usually include evaluating the factual basis justifying the law, the suitability of the law to achieve its aim, and the necessity and proportionality of the law relative to its adverse impact on fundamental rights. The Supreme Court, in fact, adopted this approach in theIndian Hotel and Restaurants Association(2013) case. The court invalidated a law prohibiting dance performances only in hotels with less than three stars as rooted in class prejudice and, therefore, violative of equality. While the State justified the classification on the ground that only such hotels were sites of trafficking, the court rejected this claim by examining the lawmaking process and found that the State did not have empirical data to support this claim.

The judiciary can also make deliberation a factor in choosing whether to employ the doctrine of “presumption of constitutionality”. This doctrine requires the court to exercise restraint and defer to legislative judgments on the reasonableness of a law. It is rooted in the fiction that the legislature is a widely representative, deliberative organ, and thus “understands and correctly appreciates the needs of its own people”. When laws are passed without deliberation and without examination of the empirical basis on which they are premised, the State usually finds it more difficult to explain why such laws constitute a reasonable restriction on rights and, therefore, heavily relies on the doctrine of presumption of constitutionality to resist close judicial scrutiny. By extending this doctrine to such laws, the judiciary undermines the guarantee of judicial review provided to protect fundamental rights. Instead, if the judiciary confines the doctrine only to cases where the State shows that laws and their consequences were carefully deliberated in Parliament, the judiciary can encourage legislative bodies to ensure a deliberative lawmaking process.

Remedying dysfunction

The CJI’s suggestion that the legislature be reformed from within is admittedly the ideal solution to remedying legislative dysfunction without raising concerns of separation of powers. However, legislative majorities have little incentive to cooperate for such reform, and significant public mobilisation on the issue would be necessary to change this. Against this backdrop, the judiciary can and should employ the tools available to it to nudge legislative bodies to improve their lawmaking processes. In fact, striking down laws on procedural grounds also mitigates concerns of separation of powers in certain respects. Unlike review on purely substantive grounds, it does not foreclose legislative bodies from re-legislating the issue and ensuring that the procedural defects in the law are rectified and the law is properly deliberated in Parliament.

The Indian judiciary has often demonstrated that it is possible to enrich democracy by addressing dysfunctions in other institutions. By adopting a swift and systematic approach to reviewing the legislative process, the judiciary can help restore faith in the ‘temples of democracy’ and push us toward the culture of justification the Constitution sought to create.

Vikram A. Narayan and Jahnavi Sindhu are advocates specialising in constitutional law

The ideas of accountability and public good in journalism are more than two centuries old. The institutional frameworks have been evolving over the last century — technological disruption has brought in a new set of challenges. However, the core concerns remain the same. For instance, the 1947 Hutchins Commission report about the media, “A Free and Responsible Press”, concluded that the freedom of the press was in danger.

Robert M. Hutchins, who served as the president of the University of Chicago, concluded in his report that the freedom of the press was in danger for three reasons: “First, the importance of the press to the people has greatly increased with the development of the press as an instrument of mass communication. At the same time, the development of the press as an instrument of mass communication has greatly decreased the proportion of the people who can express their opinions and ideas through the press. Second, the few who are able to use the machinery of the press as an instrument of mass communication have not provided a service adequate to the needs of society. Third, those who direct the machinery of the press have engaged from time to time in practices which the society condemns and which, if continued, it will inevitably undertake to regulate or control.”

Privileged position

Jeffrey Dvorkin, a former ombudsman for National Public Radio (NPR), once observed that ombudsmen were in a privileged position to connect the audience’s need for accountability with media outlets’ recognition that they need to improve their work in our current times.

He summarised the role as being “a mediator between the expectations of the public and the responsibilities of journalists”. This framework gives a glimpse into factors that shape my concerns, fears and anxieties about the future of journalism.

When I became a journalist in 1985, most editors used to commission special stories on December 3 to mark the Bhopal gas tragedy, which remains one of the most terrible industrial accidents faced by humanity. After many years, we are yet to ascertain the exact death toll, the long-term impact of permitting toxic material in our atmosphere and permitting it to contaminate the groundwater. While the question of unfair compensation remains valid even today, the series of journalistic interventions helped make the Indian state act, albeit partially. December 3, in a sense, used to mark the importance of follow-ups.

Status of investigations

It is time for editors to commission stories on the status of investigations into crimes against journalists. My concern about quality journalism is firmly tied to the well-being of journalists. Though the United Nations General Assembly adopted a resolution in 2013 that proclaimed November 2 as the ‘International Day to End Impunity for Crimes against Journalists’, crimes against journalists are unending and there seems to be a growing impunity for the perpetrators. The failure of law enforcement agencies across the world, including in India, is a disturbing feature.

As I am writing this column, I remember that editor Gauri Lankesh was killed four years ago on the same day. She was shot down by two assailants, widely believed to be part of a larger conspiracy to take out anti-Hindutva voices, outside her home at Rajarajeshwarinagar Nagar in Bengaluru on September 5, 2017. The next year, this newspaper carried a detailed report, “Unravelling the Gauri Lankesh murder case” (June 16, 2018), which had an interesting head deck that said, “The Karnataka police think they have cracked the case. Why they think so. And how they did it.” In February 2019, the Supreme Court had noted the murders of Lankesh, Kannada writer M.M. Kalburgi, and activists Narendra Dabholkar and Govind Pansare were part of a “very serious case”. Yet, the investigations are slow and attempts to bring those who have committed grave crimes to book remain a distant dream.

Senior journalist Pamela Philipose’s tweet on September 4 captured the stark reality. “Tomorrow marks four years since the unconscionable felling down of India's dynamic editor Gauri Lankesh in her own home. So far the case involving 17 has not made it to the courts even as evidence of the direct involvement of the politically coddled Sanathan [sic] Sanstha surfaces,” she said on Twitter. Reports document how multiple pleas were deliberately made to stall the trial.

It is impossible to save journalism if we fail to save journalists.

readerseditor@thehindu.co.in

The government’s announcement of the National Monetisation Pipeline (NMP), a scheme to transfer the rights to operate public infrastructure for a fixed period, has received attention in the media. Hopefully, in the skirmish over the details of the scheme, not to mention the partisan allegations flying around, the fact of the severe infrastructure deficit that India faces, and the imperative to address it, will not get overlooked. We need infrastructure not only to speed up growth in a slackened economy but also to lead a dignified life, even after we have seen off the COVID-19 pandemic.

A significant criticism of the NMP is that the transfer would end up creating monopolies, leading to a rise in price. The creation of monopolies through public policy would be an embarrassment alright. However, the claim of an inevitable monopolisation is exaggerated as the outcome would differ according to the type of infrastructure.

Monopolisation is inevitable in the case of highways and railway lines, while it is not in the case of warehouses as all the warehouses need not be sold to a single bidder. On the issue of the price, Rajiv Kumar, Vice-Chairman of NITI Aayog, has emphasised that the price would be regulated and any increase of it capped in line with inflation when the government signs the contract with the concessionaire.

Whether private parties would be open to such an arrangement is a different question. And this really is the point. While the government may have announced its expectation of the proceeds from the monetisation, we are yet to ascertain the private sector’s interest in it. The NITI Aayog has flagged the success of the public-private partnership (PPP) governing the Mumbai-Pune Expressway, but there is also the unhappy experience of a leading infrastructure company opting out of the agreement to run the Delhi Airport Express Rail Link very early on, causing a disruption. India’s experience with PPP in infrastructure, enthusiastically pursued by both the United Progressive Alliance (UPA) and the National Democratic Alliance (NDA), has not been impressive. It may actually have contributed to the saddling of the public sector banks with non-performing assets.

Most infrastructure comes in the form of a public good, even when it may not be a natural monopoly. No wonder then that it has been built and managed by the public sector the world over. But the possibility that the price may rise after a transfer of public infrastructure to the private sector is not a good reason to oppose it. India’s infrastructure has not expanded precisely because the assets generate too little revenue for even their maintenance, leave alone upgradation, due to pricing practices in the public sector. This has held back growth of the economy. Moreover, it cannot simply be assumed that monopoly would lead to a higher price. The outcome would depend upon the costs of the concessionaire, which may well be lower than that of the public entities currently managing India’s assets. A comparison of the fares of Air India with that of private airlines is enough to see this.

The important consideration in an evaluation of the NMP would be the volume of funds expected to be generated. The government has announced an indicative value of Rs. 6 lakh crore accruing over four years. This is extraordinarily low in relation to two comparators. First, it is only 10% higher than the budgeted capital expenditure of the Government of India actually for 2021-22. Next, see it in relation to the figure of Rs. 100 lakh crore estimated as the infrastructural investment India needs. This was announced by Finance Minister Nirmala Sitharaman in her first Budget of 2019 and repeated by Prime Minister Narendra Modi in all his subsequent Independence Day speeches. Any claim of the innovativeness of the NMP pales beside this astute estimation made by the government itself. As for the carping by the Opposition, it distracts attention from the severe infrastructural deficit we face and the need to erase it.

Pulapre Balakrishnan teaches at Ashoka University, Sonipat, Haryana

Syed Ali Shah Geelani was more an Islamist than a Kashmiri nationalist, and his demise at the age of 92 brings down the curtain on a phase of separatist politics in the Valley. He represented a strident pro-Pakistan stream of Kashmiri separatism. Geelani inspired armed rebellion and remained a steadfast barrier for any potential political dialogue between New Delhi and Kashmir separatists. He opposed a settlement of the Kashmir question that the former dictator of Pakistan, Pervez Musharraf, had helped formulate. Geelani’s recalcitrance only hardened with age, but his death did not stir any public outpouring of Kashmir grievance even when heavy policing and communication restrictions in the Valley are accounted for. But there can be no denial of the fact that people have grown wary of the relentless cycle of conflict. Geelani’s brand of politics was losing mass support even before the Indian crackdown on separatists acquired a new aggressive edge after the Pulwama suicide attack in February 2019. The Narendra Modi government abandoned negotiations in Kashmir, not only with separatists but even with mainstream political parties, save a half-hearted initiative in June this year. After the erstwhile State of Jammu and Kashmir was stripped of its autonomy and reorganised into two Union Territories in August 2019, the decline of separatists including Geelani was evident.

The volatile situation in Afghanistan, and Pakistan’s euphoria about the return to power of the Taliban in Kabul will have an impact on the situation in Kashmir. The Taliban have said they would ‘raise voice for Kashmir Muslims’ and Pakistan has always maintained that peace in Afghanistan is connected to a resolution in Kashmir. Global Islamists are exulting over the withdrawal of U.S. forces from Afghanistan. With Pakistan emerging as a key influencer in Kabul, the U.S. will have to seek new terms of engagement with it. New Delhi has been in self-congratulatory mode over Kashmir. Far from secession, even autonomy questions have been rendered irrelevant in conversations on Kashmir, which now revolve around restoration of its full statehood. However, the relative calm and silence in the Valley should not be mistaken for acquiescence. Political parties have expressed frustration over the fact that the June dialogue between them and Mr. Modi was aimless and not followed through. The political dialogue with mainstream parties must be carried ahead in full earnest. The chaos in Afghanistan presents challenges for India, especially in Kashmir, which need wider deliberations with the international community. But Geelani’s death could be an opportunity to set the stage for new conversations with various Kashmiri outfits. The Government must use this moment to initiate a comprehensive dialogue to find a way forward for a future of the people of Kashmir as an integral part of India.

India saw another fortnight of good tidings in sports from Tokyo. Close on the heels of the recent Olympics there, in which India claimed an overall tally of seven medals inclusive of a lone gold, the country’s differently-abled athletes extended this tale of excellence into the Paralympic Games. The quadrennial event, which concluded at the Japanese capital on Sunday, witnessed an exemplary show by these athletes representing 2.2% of India’s population, who are differently-abled. India finished 24th in the table with 19 medals that featured five golds, eight silvers and six bronzes. This was India’s finest outing at the Paralympics and eclipsed the previous best of four medals at the Rio de Janeiro edition in 2016. In a nation where sporting culture is sacrificed at the altar of academic excellence, any news about success on the turf has to be treated as a system-altering result. The challenges for the differently-abled are tougher, considering the body’s limitations that these athletes first cope with through sheer willpower, and then there is the secondary task of overcoming society’s innate scepticism. A simple access-audit of India’s urban buildings would reveal how even a ramp essential for the differently-abled is either missing or added as an after-thought. In 2016, an audit initiated by government agencies did not find a single building that was completely accessible to the differently-abled.

Seen in that context, what India’s paralympic contingent achieved is mind-boggling. This was a leap of faith mounted on endless hours at grounds and inside gymnasiums while sharpening muscle-memory. The Indian contingent reflected life’s vicissitudes with athletes having personal stories steeped in tragedy: accidents, polio-afflictions or genetic issues. Yet, they strove towards excellence with an effervescent smile in place. Be it athletics, where javelin throwers are the toast of the month, or badminton or shooting, India had its moments of splendour. The five gold medallists — Sumit Antil, Pramod Bhagat, Krishna Nagar, Manish Narwal and Avani Lekhara — led from the front, and the last named 19-year-old shooter also won a bronze. India drew a blank in shooting at the preceding Olympics, but the differently-abled added five medals. The coaches, the Paralympic Committee of India and Sports Ministry played their parts while India excelled in a championship held in the shadow of a pandemic. Since its first medal at the 1972 Paralympics, India was a marginal presence until now. A reflexive-rewards exercise is on from various governments, and the corporate sector. If a percentage of those riches are allocated to improve sports infrastructure for the differently-abled, India will have more reasons for cheer in the coming years.

The birthday anniversary of the late Dadabhoy Naoroji was celebrated by various associations in Bombay last week end. At a meeting of the citizens held under the auspices of the Parsi Rajakiya Sabha, many political leaders spoke. Mrs. Sarojini Naidu said that this time they were going to prove their reverence to the greatest of Indian builders, Dadabhoy by contributing their mite to relieve the sufferers of Khulna and Punjab famine. Mr. Shaukat Ali said that unless Government settled the Khilafat and Punjab grievances, they would unfurl the banner of independence at the next session of the Indian National Congress at Ahmedabad . Let Government understand that all Indians, whether Hindus, Mahomedans, Parsis or Christians were ready to give up their lives for Swaraj. He sincerely regretted the Malabar incidents and assured the audience that he and his co-workers had not been able to approach the Moplahs as their language was different and they were backward in education. He declared that the Moplahs had acted contrary to Mr. Gandhi’s Khilafat programme but in the manner they had faced gunfire they have shown that they were not the people who would ever consent to be slaves.

A joint communique issued at the end of the three-day visit of the External Affairs Minister, Mr. Swaran Singh to Nepal said the Nepalese Prime Minister, Mr. Kirtinidhi Bista had noted the social and economic implications to India as a result of facing the problem of millions of refugees from East Bengal. The communique was released at a press conference addressed by Mr. Swaran Singh prior to his departure for New Delhi. The communique was signed by Mr. Swaran Singh and Mr. Bista, who is also in charge of Foreign Affairs. It said the two leaders had discussed in depth relations between the two countries in various fields. They reiterated their mutual respect for and interest in each other’s sovereignty, independence and territorial integrity and principle of non-interference in the internal affairs of other countries. The communique emphasised the age-old close links between the two countries in various fields and stressed the need for further strengthening them “to their mutual benefit”. Mr. Swaran Singh appreciated the all-round progress made by Nepal under the wise guidance of King Mahendra.

The agency needs to come clean given how the noise in this case has been amplified by the grind of several political axes.

The Central Bureau of Investigation’s arrest of its own sub-inspector and a lawyer close to the family of former Maharashtra minister Anil Deshmukh once again raises concerns about what and who it chooses to investigate, and how. The CBI is investigating allegations that as Maharashtra Home Minister, Deshmukh asked police officials to collect bribes from Mumbai’s bars and restaurants. The serious charge of political corruption was made by the controversial former Commissioner of Mumbai Police Param Bir Singh, who also named Sachin Waze as the police official Deshmukh is said to have directed to organise the collections. Singh’s allegation, significantly, came after his own transfer, following Waze’s arrest in the Antilla security scare case. It was on Singh’s plea that the Bombay High Court directed the CBI to conduct a preliminary enquiry (PE) to establish if an offence was made out. Singh himself is now being investigated by the state government.

The CBI’s crackdown last week came after the PE report, which had concluded that no cognizable offence was made out against Deshmukh, became public. The CBI has not denied that report, it has said senior officers overruled the PE, and decided a corruption case was made out against the former minister. That isn’t quite convincing.

The agency needs to come clean given how the noise in this case has been amplified by the grind of several political axes. More so when the head of CBI, Subodh Jaiswal, was Director-General of Police of Maharashtra until December 2020, and his differences with Deshmukh and the Shiv Sena-led Maha Vikas Aghadi government, had become public. He left the state police in the middle of his tenure. It was under him that a senior police officer tapped phones to investigate what she alleged was a cash-for-transfers scam, indirectly implicating Deshmukh. It is unusual that a case is registered when the PE says no offence is made out. Now that this PE is out in the open, the onus is on the agency to address the questions raised. For due process in the case — and for its own credibility.

Prime Minister Indira Gandhi has warned that the country is in a difficult phase economically, politically and militarily and these challenges call for a greater sense of national purpose.

Prime Minister Indira Gandhi has warned that the country is in a difficult phase economically, politically and militarily and these challenges call for a greater sense of national purpose. The prime minister mentioned this at a meeting of the secretaries to the government and added that the challenge was not just for those in politics but also for those in government as well. Speaking of a “crisis, which is an Indian crisis and an international crisis,” Indira Gandhi said that there was a major attempt to denigrate India at international fora. “It is only when we stand firm that respect for us increases It is wrong to think that when we give in, there will be goodwill for us,” she said. Assuring bureaucrats and civil servants, she said that she did not think all civil servants are bureaucratic.

Protests and boycott of functions marked Teacher’s Day in Delhi. A number of teachers’ organisations held demonstrations in their areas to protest the neglect of teachers. The call for protest was given by the newly-formed Federation of Educational Associations. The Delhi Administration had to postpone a function to give awards to teachers. Members of the Delhi Primary Teachers’ Association wore black arm bands and observed a fast during the day.

Police Versus Akalis

The Punjab police has completely sealed road and rail links with Haryana to prevent the Akali Dal (L) volunteers from heading to Delhi to participate in a dharna on September 7. On the face of it, the Punab Police’s strategy appears to be to stop trains at the isolated Shambhu railway station and pack off the Akali volunteers. Fire brigades have been posted at all major points on the route in question. Though not a single truck crossed from Shambhu on September 5, the police concede that volunteers would surely move by trucks to reach the protest. This could well be because the Punjab Truck Union is widely considered to be favourable to the Akali Dal.