வங்காளத்தில் விபின் சந்திரபாலும், பஞ்சாபில் லாலாலஜபதி ராயும், மராத்தியத்தில் பாலகங்காதர திலகரும் விடுதலைப் போராட்டத் தளபதிகளாக விளங்கியபோது தமிழ்நாட்டில் சிதம்பரனார் விடுதலைத் தளபதியாக திகழ்ந்தார்.

வழக்கறிஞர், எழுத்தாளர், பேச்சாளர், தொழிற்சங்த் தலைவர், சுதந்திரப் போராட்ட வீரர் என பல தளங்களில் இந்நாட்டிற்கு உழைத்தவர் வ.உ.சிதம்பரம் பிள்ளை.

ஒப்பே கூற முடியாத செந்தமிழ் அறிவுச்செல்வன், சிதம்பரனாரிடம் வேதாந்த சித்தாந்த மனமே வீசும் என்று கூறும் கவிமணி தேசிய விநாயகம் பிள்ளை அவரை ஒரு தத்துவ ஞானத் தலைவனாக நாட்டுக்கு அடையாளம் காட்டினார். பல்வேறு அறிய ஆற்றல்கள் வ.உ.சி யிடம் ஆமை போல் அடங்கி இருந்தாலும் அரசியல் புரட்சி மட்டுமே தலை தூக்கியது. அந்த புரட்சியானது மக்களை விடுதலை போராட்டத்தில் தீவிரமாக போராட வைத்தது.

சிதம்பரம் பிள்ளையின் மேடை சொற்பொழிவு முழக்கத்தையும், பாரதியாரின் பாட்டையும் கேட்டால், செத்த பிணம் கூட உயிர் பெற்று எழும், புரட்சி ஓங்கும் என்று தனது தீர்ப்பில் குறிப்பிட்ட பிரிட்டிஷ் நீதிபதி ஃபின்ஹே அவருக்கு கடுமையான தண்டனை வழங்கினார்.

வ.உ.சிதம்பரனாரின் வரலாற்றை தமிழகம் ஒரு சிறு அடையாளத்தில் மறைத்து விடக்கூடாது. இவர் தூத்துக்குடி மாவட்டத்திலுள்ள ஒட்டப்பிடாரம் என்னும் ஊரில் 1872 செப்டம்பர் 5ம் நாள் உலகநாதன் பிள்ளை மற்றும் பரமாயி அம்மாள் ஆகியோருக்கு மூத்த மகனாகப் பிறந்தார். இன்றைய தினம் அவருடைய பிறந்தநாள். 

அவரது தந்தை உலகநாதன் பிள்ளை நாட்டின் மிக முக்கியமான வழக்கறிஞர்களுள் ஒருவர். இதுவே, தனது கல்வி முடிந்த பிறகு, அவரைத் தனது தந்தையின் வழியில் தொடர்ந்து செல்ல ஊக்குவித்தது. அவர், தனது சொந்த ஊரான ஒட்டப்பிடாரத்திலும், அருகிலுள்ள திருநெல்வேலி பள்ளிகளிலும் சேர்ந்து கல்வி பயின்றார். தனது பள்ளிப்படிப்பு முடிந்த பிறகு, ஒட்டப்பிடாரத்திலுள்ள மாவட்ட நிர்வாக அலுவலகத்தில் வேலைக்கு சேர்ந்தார்.

ஒரு சில ஆண்டுகளுக்கு பின்னர், அவர் சட்டப்பள்ளியில் சேர்ந்து, சட்ட ஆய்வுகளை நிறைவு செய்து அவரது தந்தை உலகநாதன் பிள்ளை போலவே ஒரு வழக்கறிஞரானார். அவர், 19ஆம் நூற்றாண்டில் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியில் இந்தியாவின் மிக முக்கியமான வழக்கறிஞராக திகழ்ந்தவர். வக்கீல் தொழிலில் பெரும்பொருள் ஈட்டிக்கொண்டு இருந்தார். குற்றவியல் வழக்குகளில் வ.உ.சி. உள்ளே நுழைகிறார் என்றால் நீதிமன்றமே ஆடிப்போகும். எளியவர்களுக்கு இலவசமாக வாதிடுகிற பண்பும் அவரிடம் நிறைந்து இருந்தது.

வ.உ.சி. அவர்கள், ஏழை மக்களின் மீது கொண்ட அன்பின் காரணமாக, பல சமயங்களில் தனது செல்வாக்குமிக்க தந்தையின் விருப்பத்திற்கு எதிராகவும் வாதாடியிருக்கிறார். தமிழ்நாட்டில் ‘மூன்று துணை நீதிபதிகளின் ஊழல் குற்றச்சாட்டுகள் என்ற வழக்கில்’ சிறப்பாக வாதாடிக் குற்றவாளிகளை நிரூபித்தார், இதனால் பலராலும் ஈர்க்கப்பட்டு, மிகச் சிறந்த வழக்கறிஞர் என புகழ் பெற்றார் வ.உ.சி.

தொழிற்சங்கங்கள் தமிழ்நாட்டில் இல்லாத காலத்திலேயே தூத்துக்குடியில் கோரல் நூற்பாலையில் தொழிலாளர் போராட்டத்தை முன்னின்று நடத்தினார் வ.உ.சி. தூத்துக்குடியில் கோரல் நூற்பாலையில் தொழிலாளர்கள் பன்னிரெண்டு மணிநேரம் ஓய்வில்லாமல் வேலை செய்வதையும், விடுமுறையே இல்லாமல் சிரமப்படுவதையும் கண்டு மனம் நொந்தார். அதை ஒன்பது நாள்கள் தொடர்ந்து நடத்திய  போராட்டத்தின் மூலம் வென்று காட்டினார். விடுமுறை, வேலை நேரம் குறைப்பு முதலிய சலுகைகள் தொழிலாளர்களுக்கு கிடைத்தது.

தனது சொந்த மாநிலமான தமிழ்நாட்டில் வலுவான தொழிற்சங்கங்கள் இயங்க தலைமை வகித்தாலும், ஆங்கிலேயர்களிடமிருந்து இந்திய சுதந்திரத்திற்காகப் போராடினார். தூத்துக்குடி மற்றும் கொழும்பு இடையே முதல் உள்நாட்டு கப்பல் சேவை அமைத்த மனிதர் என எல்லோராலும் நினைவு கூறப்படுகிறார். அவருக்கு, புரட்சி மனப்பான்மையும், ஆங்கிலேயருக்கு எதிராக தைரியமாக செயல்படும் திறனும் இருந்ததால், அவரது ‘பாரிஸ்டர் பட்டம்’ பறிக்கப்பட்டது. அவரது துணிச்சலான தன்மையே அவருக்கு ‘கப்பலோட்டிய தமிழன்’ என்று தமிழ்நாட்டில் பெயரெடுக்க வைத்தது. இதனையே ஆங்கிலத்தில், ‘தமிழ் ஹெல்ம்ஸ்மேன்’ என்று கூறுகின்றனர். 

பாலகங்காதர திலகர், லாலா லஜபதிராய் போன்றோரால் கவரப்பட்டு நாட்டின் விடுதலைப்போரில் பங்குகொண்டார் வ.உ.சி. இதையடுத்து 1905-ஆம் ஆண்டு காங்கிரஸ் இயக்கத்தில் தன்னை இணைத்து கொண்டு, சுதந்திரப் போராட்டத்தில் வ.உ.சி. ஈடுபட்டார். அவரின் பற்றால் அவரை 'வந்தே மாதரம் பிள்ளை ' என்று அழைத்தார்கள் தலைவர்கள். அந்த நேரத்தில், தலைவர்களான லாலா லஜபதிராய் , பாலகங்காதர திலகர் போன்ற பலரும் ஆங்கிலேய வர்த்தக பேரரசின் வற்புறுத்தலுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்க முயற்சி செய்தனர். அதே காரணத்திற்காகவும், இந்தியப் பாரம்பரிய கைத்தொழில்கள் மற்றும் அவற்றை சார்ந்த சமூகப் பாதுகாப்பை உறுதி செய்யும் வகையில் அரபிந்தோ கோஷ், சுப்ரமணிய சிவா மற்றும் சுப்ரமணிய பாரதி ஆகியோர் சென்னை மாகாணத்திலிருந்து போராடினார்கள்.

இந்திய தேசிய காங்கிரஸில் சேர்ந்தவுடன்,  இந்தியா சுதந்திரம் பெறுவதற்காக அவர்  முழுமனதுடன் சுதேசிப் பணியில் மூழ்கினார். அவரது சுதேசி வேலையின் ஒரு பகுதியாக, இலங்கை கடலோரங்களிலுள்ள ஆங்கிலேய கப்பல் போக்குவரத்தின் ஏகபோகத்திற்கு ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைக்க எண்ணினார். 

நவம்பர் 12, 1906ல், ‘சுதேசி ஸ்டீம் நேவிகேஷன்' நிறுவனத்தை நிறுவினார். தனது கப்பல் போக்குவரத்து நிறுவனத்தைத் தொடங்க, இரண்டு நீராவி கப்பல்களான “எஸ்.எஸ்.காலியோவையும், எஸ்.எஸ். லாவோவையும்”, மற்ற சுதேசி உறுப்பினர்களான அரபிந்தோ கோஷ் மற்றும் பால கங்காதர திலகர் உதவியுடன் வாங்கினார்.

ஆங்கிலேயர்களுக்கு எதிராக தூத்துக்குடியில் இருந்து இலங்கைக்கு கப்பல் விட்டதை வெறும் வணிகமாக அவர் பார்க்கவில்லை. கப்பலுக்காக தன் சொத்தை விற்றுக் கடன் வாங்கி இரண்டு கப்பல்களுடன்  கப்பல் போக்குவரத்தை இலங்கைக்கும், தூத்துகுடிக்கும் இடையில் தொடங்கினார்.
அதற்குமுன் ஆங்கிலேயர்கள் அந்த போக்குவரத்தைப் பயன்படுத்தி அதிக கட்டணம் வசூல் செய்து பெரிய லாபம் பார்த்து வந்தனர். வ.உ.சியின் “சுதேசி கப்பல்” வந்ததும் அது மக்களிடம் அதிக செல்வாக்கைப் பெற்று வளர்ந்தது. காரணம் வ.உ.சி ஆங்கிலேயர்களை எதிர்த்து கப்பல் விட்ட தகவல் நாடு முழுவதும் காட்டு தீ போல பரவியது.

இதனால் ஆங்கிலேயர்களுக்கு பெரும் வருமான இழப்பு ஏற்ப்பட்டது. அது மட்டுமில்லாமல் கப்பலை வைத்து வ.உ.சி தூத்துக்குடி முழுவதும் சுதந்திர உணர்வை ஏற்படுத்தினார்.

அப்போது இருந்த திருநெல்வேலி ஆட்சியர், மேலிடத்திற்கு ஒரு கடிதம் எழுதினார். அதில் இந்த பகுதியில் குறிப்பாக வ.உ.சி கப்பல் போக்குவரத்தை தொடங்கிய பின்பு, மக்களிடையே சுதந்திர போராட்ட உணர்வு அதிகரித்துள்ளது என்று தெரிவித்தார். அது ஆங்கிலேயர்கள் மத்தியில் ஒரு அச்சத்தை, கோபத்தையும்  ஏற்படுத்தியது.

ஆங்கிலேய அரசாங்கம் மற்றும் ஆங்கிலேய வியாபாரிகளின் கோபத்தைத் தாண்டியும், வ.உ.சியின் கப்பல்கள் தூத்துக்குடி-கொழும்பு இடையே வழக்கமான சேவைகளைத் தொடங்கியது. அவரது கப்பல் போக்குவரத்து நிறுவனம் ஒரு வர்த்தக மையமாக மட்டுமல்லாமல், பிரிட்டிஷ் இந்தியாவில் ஒரு இந்தியர் அமைக்கப்பட்ட முதல் விரிவான கப்பல் போக்குவரத்து சேவையாகவும் இருந்தது.

‘சுதேசி ஸ்டீம் நேவிகேஷன் கம்பெனி’, பிரிட்டிஷ் ஸ்டீம் நேவிகேஷன் கம்பெனிக்கு கடும் போட்டியாக இருந்தது. பிரிட்டிஷ் கப்பல் நிறுவனம் இந்தப் போட்டியைச் சமாளிக்க முடியாமல் கட்டணத்தைக் குறைக்க முடிவு செய்தது. இதற்கு பதிலளிக்கும் விதமாக, வ.உ.சியும் தனது கப்பல் கட்டணத்தை மேலும் குறைத்தார்.

கடைசியில், பிரிட்டிஷ் ஸ்டீம் நேவிகேஷன் கம்பெனி பயணிகளை இலவசமாக அழைத்துச் செல்வதாகக் கூறியது. மேலும், பயணிகளுக்கு இலவச சவாரி மற்றும் குடைகள் வழங்கும் உத்திகளைக் கையாண்டனர், ஆங்கிலேயர்கள். ஆனால், வ.உ.சியால் அவ்வாறு முடியவில்லை. இதனால், சுதேசி ஸ்டீம் நேவிகேஷன் கம்பெனி திவாலாகும் விளிம்பிற்கே சென்றது.

அவர், நாட்டில் சுதேசி இயக்கத்தை விரிவாக்கவும், தவறான ஆங்கிலேய அரசாங்கத்தைப் பற்றி இந்திய மக்களிடையே விழிப்புணர்ச்சி ஏற்படுத்தும் நோக்கத்துடன் இருந்தார். இதன்நோக்கமாக அவர், திருநெல்வேலியிலுள்ள ‘கோரல் மில்ஸ்’ தொழிலாளர்களின் ஆதரவைப் பெற்றார்.

பிபன் சந்திர பால் மார்ச் ஒன்பதை விடுதலை நாளாக கொண்டாட அழைப்பு விடுத்ததும் வ.உ.சி அதை தன் பகுதியில் கொண்டாட முடிவு செய்தார். கலெக்டர் வின்ச் பார்க்கை அழைத்து சில நிபந்தனைகள் விதித்தார். அதை ஏற்க மறுத்ததால் அவரை கைது செய்தார்.

ஆங்கிலேய அதிகாரிகள் ஏற்கனவே அவர் மீது கொண்ட வெறுப்பினால், இச்செயலை அரசாங்கத்திற்கு எதிரான துரோகம் என்று குற்றம் சாட்டி, மார்ச் 12, 1908 அன்று அவரைக் கைது செய்ய வேண்டுமென்று உத்தரவிட்டனர். அவரைக் கைது செய்தப் பின்னர், நாட்டில் வன்முறை வெடித்தது. இதனால், காவல் அதிகாரிகளுக்கும், பொது மக்களுக்குமிடையே மோதல்கள் ஏற்பட்டு, நான்கு பேர் மரணம் அடைந்தனர். திருநெல்வேலியில் கடைகள் அடைக்கப்பட்டு,போக்குவரத்து ஸ்தம்பித்து, ஆலைகள் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டு, கடைகள் மூடப்பட்டு , நகராட்சி ஊழியர்கள், முடி திருத்துபவர்கள், துணி வெளுப்பவர்கள், குதிரை வண்டி ஓட்டுபவர்கள் என்று எல்லாரும் வேலை நிறுத்தப் போராட்டம் செய்தார்கள். பிரிட்டஷ் அரசு கண்டுகொள்ளவில்லை. 
தேசத்துரோக குற்றம் சாட்டப்பட்டு நீதிமன்றத்தில் நிறுத்தினர். அந்த வழக்கின் தீர்ப்பில் நீதிபதி ஃபின்ஹே, “ சிதம்பரம்பிள்ளையின் பிரசங்கத்தையும் பாரதியாரின் பாட்டையும் கேட்டால் செத்த பிணம் உயிர் பெற்று எழும். புரட்சி ஓங்கும். அடிமைப்பட்ட நாடு ஐந்தே நிமிடங்களில் விடுதலை பெறும்" என்று எழுதி நாற்பாதாண்டு கடுங்காவல் தண்டனை விதித்தார். பின்னர் அந்த தண்டனை மேல்முறையீட்டுக்கப்  பின்னர் ஆறாண்டுகளாக குறைக்கப்பட்டது.

ஆங்கிலேய அதிகாரிகள், அவரது செயல்களுக்குத் தீவிரமாக கண்டனம் தெரிவித்தாலும், நாட்டின் ஊடக ஆதரவு கிடைத்ததால், அவரின் தேசிய உணர்வை அவர்கள் நாளிதழ்கள் மூலமாக விரிவாகப் பாராட்டினார்கள். 
தனது கைதுக்குப் பின்னர்,  அவர் கோயம்புத்தூரிலுள்ள மத்திய சிறையில் ஜூலை 9, 1908 முதல் டிசம்பர் 1, 1910 அடைக்கப்பட்டார். அவரின் புரட்சிகரமான மனப்பான்மையைப் பார்த்து அஞ்சிய ஆங்கிலேயர்கள், தெளிவாக அவருக்கு ஆயுள் தண்டனை விதித்தனர்.

சிறையில் இருந்த அந்நாட்களில், மற்ற அரசியல் கைதிகளுக்குக் கிடைத்த சலுகைகள் அவருக்குக் கிடைக்கவில்லை. இருந்தாலும், அவர் மற்ற குற்றவாளிகள் போல சிறையில் கடின உழைப்பில்  ஈடுபட்டார். 
சிறைச்சாலையில் மாட்டிற்குப் பதிலாக வ.உ.சியை செக்கு இழுக்கச் செய்து ஆங்கிலேயர்கள் அவருக்கு சித்ரவதை கொடுத்தனர். கொடுத்து கொடுத்து சிவந்திருந்த வ.உ.சியின் கரங்கள் செக்கிழுத்து புண்ணாகின; சணல் நூற்று, கல் உடைத்து அவர் உடம்பு சிதைவுற்றது. கிடைத்த கொடிய உணவு அவரைப் புரட்டி போட்டது. மேலோர்கள் வெஞ்சிறையில் வீழ்ந்து கிடப்பதுவும் நூலோர்கள் செக்கடியில் நோவதுவுங் காண்கிலையோ?' என்று அவரின் உற்ற நண்பர் பாரதி மனம் நொந்து பாடினார்.

இப்படி பல தொல்லைகளை சிறையில் அனுபவித்த போதும் அவர் அமைதியாக இருக்கவில்லை. தனது சட்ட மனுக்கள் மூலம் அவரது சுதேசி நடவடிக்கைகளை தொடர்ந்து வந்தார். மேலும் தனது சுயசரிதையையும் எழுத ஆரம்பித்தார். சிறையில் இருக்கும் போதே தத்துவ எழுத்தாளரான ஜேம்ஸ் ஆலன் அவர்களின் புத்தகங்களை தமிழில் மொழி பெயர்த்தார். அது மட்டுமில்லாமல் திருக்குறள், தொல்காப்பியம் போன்ற தமிழின் மிக முக்கியமான காவியங்களுக்கு விளக்க உரை எழுதி உள்ளார்.

அவரது இந்த கடின உழைப்பு, அவரின் உடல்நிலையில் பெரும்பாதிப்பை ஏற்படுத்தியது. இதன் விளைவாக, அவரது உடல்நலம் படிப்படியாக சரிந்தது. இதனால் ஆங்கிலேய அதிகாரிகள் அவரை விடுதலை செய்யும் கட்டாயத்தில் தள்ளப்பட்டதால், டிசம்பர் 12, 1912 அன்று அவரை விடுதலை செய்தனர். 
விடுதலைக்கு பின்பு சிறை வாசலில் பெரிய அளவில் தனது ஆதரவாளர்களின் கூட்டத்தை எதிர்பார்த்த வ.உ.சிக்கு ஏமாற்றம் தான் மிஞ்சியது. விடுதலை பெற்று வ.உ.சி வந்ததும் அவரை அழைத்துப்போக கூட ஆளில்லை என்பது கசப்பான வரலாறு.

அரசியல்வாதியாகவும், வழக்கறிஞராகவும் அவர் ஆற்றிய பணிகளைத் தவிர, அவர் ஒரு சிறந்த அறிஞரும் ஆவார். சிறையில் இருந்தபோது, தனது சுயசரிதையைத் தொடங்கிய அவர், 1912ல் சிறையிலிருந்து விடுதலைப் பெற்ற பின், அதனை நிறைவு செய்தார். அவர், ஒரு சில நாவல்களையும் எழுதியுள்ளார். அவர், தத்துவ எழுத்தாளாரான ஜேம்ஸ் ஆலன் அவர்களின் பல படைப்புகளை தமிழில் மொழிப் பெயர்த்துள்ளார். தமிழில் மிக முக்கியமான படைப்புகளான திருக்குறள் மற்றும் தொல்காப்பியத்தின் தொகுப்புகளையும் வெளியிட்டுள்ள அவர் எண்ணற்ற நூல்களையும் பதிப்பித்தார். மணக்குடவரின் திருக்குறள் உரையை வெளியிடும்போது அந்நூலின் முகப்பில் "இந்நூலின் எழுத்து, கட்டமைப்பு, அச்சு, மை யாவும் சுதேசியம்!" என்று குறிப்பிட்டார்.

ஆங்கிலேயர்களைக் கடுமையாக எதிர்த்ததால், அவரின்  ‘பாரிஸ்டர் பட்டம்’ அவரிடமிருந்து பறிக்கப்பட்டது. அவரால் வழக்கறிஞராக பணி மேற்கொள்ள முடியவில்லை. சுதேசி ஸ்டீம் நேவிகேஷன் நிறுவனமும் 1911ல் ஒழிக்கப்பட்டதால், அவர் ஏழ்மை நிலையை அடைந்தார். சிறையிலிருந்து வெளிவந்த பின், அவர் ஏழ்மையான வாழ்க்கையே வாழ்ந்து வந்தார். தனது கடன்களைத் திருப்பி செலுத்த முடியாததால், அவர் தனது வாழ்வின் இறுதி வரை வறுமையில் வாழ்ந்து வந்தார். 

அவர் தனது மனைவி மற்றும் இரண்டு குழந்தைகளுடன் சென்னையில் குடியேறினார். பின்னர், சென்னையிலுள்ள பல்வேறு தொழிற்சங்கங்கள் மற்றும் தொழிலாளர் நல அமைப்புகளின் தலைவரானார். 1920ல், அவர் இந்திய தேசிய காங்கிரஸின் கல்கத்தா அமர்வில் ஆயத்தமானார். அந்த காலத்திலே லட்சங்களில் வாழ்ந்த அந்த மனிதர் பஞ்சம் பிழைக்க சென்னைக்கு வந்தார். மண்ணெண்ணெய் கடை வைத்து தெருத்தெருவாக போய் விற்று பசியாற்ற முயன்றார். அவரின் வழக்கறிஞர் பட்டத்தை மீட்டுத்தந்த ஆங்கிலேய நீதிபதி வாலஸ் நினைவாக தன் பிள்ளைக்கு வாலேஸ்வரன் என்று பெயரிட்டார்.

பல்வேறு ஊர்களில் வறுமை நீங்காமலே வாழ்ந்து  தீவிர சைவராக இருந்த பொழுதிலும் இறக்கிற பொழுது அவர் மகாகவி பாரதியின் "என்று தணியும் எங்கள் சுதந்திரத் தாகம்? என்று மடியும் எங்கள் அடிமையின் மோகம்?" என்கிற வரிகளைக்கேட்டுக்கொண்டே கண்ணீர் கசிய அவரது இறுதி மூச்சை விட்டார், ஆம், தூத்துக்குடியிலுள்ள இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் அலுவலகத்தில், நவம்பர்  18, 1936 அன்று தனது இன்னுயிரை  துறந்தார். இறப்பதற்கு முன்பாக அவர் எழுதிய உயிலை படித்தால் நமக்கு கண்ணீர் பெருகி ஓடும். அவரது வம்சாவளிகள் இன்றும் தமிழ்நாட்டில் பல்வேறு இடங்களில் வசித்து வருகின்றனர்.
 
தனது சொத்து, இளமை, வாழ்நாள் அனைத்தையும் துறந்து உடல் வருத்தி கடும் இன்னல்களை பெற்று நாட்டின் சுதந்திரத் தாகத்தை தங்கள் உதிரத்தால் உண்டாக்கி, விடுதலையப் பெற்றுத் தந்த தியாகிகள் வாழ்வை நினைவு கூர்ந்தால் இன்றைய ஜனநாயகத்தில் மக்களிடமும், அரசியலிலும் தூய்மை வரும்.

[கட்டுரையாளர் - நூலகர் மற்றும் நூலக அறிவியல் துறைத் தலைவர், மனோன்மணியம் சுந்தரனார் பல்கலை., திருநெல்வேலி]

ஆசிரியர் என்பவர் ஒரு கையில் பிரம்பையும் மற்றொரு கையில் சாக்பீசையும் வைத்துக்கொண்டு பள்ளியில் கடிகாரத்தைப் பார்த்துக் கொண்டு தான் வாங்குகின்ற சம்பளத்திற்காக கடனுக்கு மார் அடிப்பதுபோல், அன்றைய சிலபஸ் என்னவென்று பார்த்து அதை மட்டும் மாணவர்களுக்கு கிளிப்பிள்ளை போல் சொல்லிக் கொடுப்பவர் என்று தான் தற்கால மாணவர்களும் தற்போதைய சமுதாயமும் ஏன் நல்ல கல்வியறிவு உள்ள பெற்றோர்களும் நினைக்கின்றனர்.

ஆனால் உண்மை அதுவல்ல, ஆசு என்றால் பிழை, இரியர் என்றால் திருத்துபவர். எனவே பிழைகளை திருத்தும் ஒரு மகத்தானவர்தான் ஆசிரியர்.

ஆசிரியர் என்பவர் மாதா, பிதா, குரு, தெய்வம் என்று தெய்வத்திற்கு மேலாக வைத்து பூஜிக்க வேண்டிய ஒருவர். ஒரு சமுதாயத்தின் வீழ்ச்சியும், எழுச்சியும் ஆசிரியர்கள் கைவசம் தான் உள்ளது. 

ஆசிரியர்கள் நினைத்தால் ஒரு நாட்டின் தலைவிதியையே மாற்றி அமைக்க முடியும். ஒரு ஆசிரியர் நினைத்தால் பல நல்ல கருத்துகளை இளங்குருத்துகளான மாணவர்களின் மனதில் பதிய வைத்து அவர்களை ஒழுக்கத்திலும், அறிவிலும், ஆற்றலிலும் சிறந்த விளங்க வைத்து அவர்களை ஒரு நாட்டின் மகா மேதைகளாக உருவாக்க முடியும்.

அதே சமயம் ஆசிரியர்கள் அவர்தம் மாணவர்களுக்கு நல்ல பண்புகளையும் சிறந்த பயிற்சிகளையும் அளிக்கத் தவறி விட்டால் மாணவர்கள் அவர்களது வாழ்க்கையில் தடம்புரண்டு அவர்தம் குடும்பத்திற்கும், நாட்டிற்கும் பயன் அற்றவர்களாக போய்விடுவார்கள். நீங்கள் அறிவீர்கள், சாணக்கியர் போன்ற ஒரு நல்லாசிரியர் ஒருவரால் அவர் தம் சீடர் சந்திரகுப்தர் ஒரு சாம்ராஜ்யத்தை கவிழ்த்து ஒரு புதிய சாம்ராஜ்யத்தை நிறுவ முடிந்தது. துரோணாச்சாரியார் போன்ற ஆற்றல் மிக்க ஒரு ஆசிரியரால் தான் அர்ஜுனனின் வில்வித்தையைக் உலகமும் அறியும் படி செய்ய முடிந்தது.

நம்மில் பலர் நினைக்கலாம் ஆசிரியர் என்பவர் வீட்டுக்கு வந்து ஊதியம் பெற்றுக் கொண்டு டியூசன் சொல்லிக் கொடுப்பவர் என்று. ஆனால், உண்மை அதுவல்ல பழ மரத்தை நாடிச்செல்லும் பறவைகள் போல மாணவர்கள்தான் ஆசிரியர்களை தேடி செல்ல வேண்டும். எவ்வளவு வசதி படைத்தவராக இருந்தாலும், ஏன் சக்கரவர்த்தியின் மகனாக இருந்தாலும் கூட முன்பெல்லாம் குருகுலம் என்ற முறையில் குருவின் இருப்பிடத்திற்குச் சென்று அவரை நிழல் போல் தொடர்ந்து எவ்வளவு கஷ்டமான பயிற்சியாக இருந்தாலும் அதை திறம்பட கற்று வெற்றி பெறுவதுதான் ஒரு சிறந்த மாணவனின் கடமை.

நமது நாட்டில் மட்டுமல்ல மேலை நாடுகளில் கூட சாக்ரடீஸ், அரிஸ்டாட்டில் போன்ற பல ஆசிரியர்களை பின்பற்றி சிறந்த மேதை ஆனவர்கள் பலருண்டு. ஆசிரியரை மதிக்கும் எந்த மாணவனும் வாழ்க்கையில் தோல்வி அடைந்ததாக சரித்திரம் இல்லை. ஒரு உதாரணம் பஞ்ச பாண்டவர்கள் அனைவரும் அவர்தம் குருகுல பயிற்சியை செம்மையாக முடித்து அவரவர் கற்ற வித்தைகளை எல்லாம் சக்கரவர்த்தி திருதராஷ்டிரர், பீஷ்மர் துரோணர், விதுரர் போன்ற பலரும் மற்றும் திரள் திரளாக மக்கள் கூடியிருந்த சபையில் வெளிப்படுத்தி காட்டி அவர்கள் பாராட்டு பெற வருகின்றார்கள். முதலில் வருகின்ற தருமன், பீமன் போன்றவர்கள் தங்களை அறிமுகப்படுத்திகின்ற தருணத்தில் அவர்கள் இருவரும் தங்களை சக்கரவர்த்தி பாண்டுவின் முதலாவது புதல்வன், இரண்டாவது புதல்வன் என்று தான் அறிமுகப்படுத்திக் கொள்கின்றனர்.

ஆனால், மூன்றாவதாக வரும் அர்ஜுனன் மட்டும் தான் பேராசிரியர் துரோணாச்சாரியாரின் சீடன் என்று பெருமிதத்துடன் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொள்கிறான். மகாபாரதத்தின் மிகச்சிறந்த வீரன் குருவை மதிக்கும் வில்லுக்கு விஜயன் அர்ஜுனன் தான் என்பது நாம் அனைவரும் நன்கு அறிந்த உண்மை. எனவே மாணவர்கள் அனைவரும் அவர்தம் ஆசிரியர்களை நன்கு மதிக்க கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். அது மட்டுமல்ல பெற்றோர்களும் ஆசிரியர்களை நன்கு மதித்து அவரை நம்பி அவர் தம் குழந்தைகளை முழு நம்பிக்கையோடு ஒப்படைக்க வேண்டும். அது போன்று ஆசிரிய பெருமக்களும் மாணவர்களின் நம்பிக்கைக்கும் பெற்றோர்களின் நம்பிக்கைக்கும் பாத்திரமாக நடந்து கொள்ள வேண்டும். 

உங்களது முழு முயற்சிகளையும் உங்களுடைய மாணவர்களுக்காக அர்ப்பணம் செய்யுங்கள் உங்கள் முன் அமர்ந்து இருக்கின்ற மாணவர்கள்தான் வளமான எதிர்கால இந்தியாவை உருவாக்க போகிறவர்கள் என்ற உயர்ந்த லட்சியத்துடன் பாடுபடுங்கள் உங்கள் முன் இருக்கும் இளம் மொட்டுக்கள் இளம் குருத்துக்கள் பிற்காலத்தில், அறிவில் ஒரு அப்துல்கலாம், சேவையில் அன்னை தெரசா போலவும், அகிம்சை அண்ணல் காந்தி மகான் போலவோ, வீரத்தில் மாவீரன் அலெக்சாண்டர் போலவோ வரக்கூடும். மேலே குறிப்பிட்ட தலைசிறந்த நபர்கள் அனைவரும் ஏதோ ஒரு பள்ளியில் ஏதோ ஒரு மூலையில் ஒன்றுமறியாத மாணவர்களாக இருந்தவர்கள் தானே.

அவர்களது பிஞ்சு உள்ளங்களை உரமிட்டு மெருகூட்டி பிரகாசிக்கச் செய்த உங்களை போன்ற நல்ல ஆசிரியர்களின் பெரும் முயற்சியால் தானே அனைவராலும் புகழப்பட்டார். அதை மனதில் நிலை நிறுத்தி திறம்பட கொண்டு செயல்படுங்கள். மேற்கூறிய கருத்துக்கள் அனைத்தும் பல்கலைக்கழகப் பேராசிரியர்களுக்கு என்று எண்ண வேண்டாம். ஒரு குழந்தையின் எதிர்காலத்தை நிர்ணயிப்பதில் பெற்றோர்கள் மட்டுமல்லாமல் ஆரம்பப் பள்ளி ஆசிரியர்களுக்கு முக்கியப் பங்கு உள்ளது.

குழந்தைகள் நமது பெற்றோர்களை பார்த்து பல விஷயங்களை புரிந்து கொள்கின்றனர். பின்னர் ஆசிரியர்கள் மூலம் தான் ஆரம்பப் பள்ளியிலிருந்து பின்னர் பல்கலைக்கழகம் வரை மாணவர்கள் அவர்களை அறியாமலேயே ஓரளவிற்கு ஆசிரியர்களை பின்பற்றுகிறார்கள் என்பது உண்மை.

இது நமது குடியரசுத் தலைவர் பாரத ரத்னா அப்துல் கலாம் அவர்களின் சீரிய கருத்து. எனவே ஆசிரியர்கள் அனைவரும் தங்களது வாழ்க்கை மற்றவர்களுக்கு எடுத்துக்காட்டாக விளங்குமாறு வாழ வேண்டும்.

ஒவ்வொரு ஆசிரியரும் சமுதாய முன்னேற்றத்திற்காக அவர்தம் பொறுப்பையும் மாணவர்களை நல்ல பாதையில் வழி நடத்தி அவர்களின் எதிர்காலத்தை நிர்ணயிக்கும் கடமையை உணர்ந்து செயல்பட வேண்டும். நான் நன்கு அறிவேன், அரசாங்கத்தின் குழப்பமான பல சட்டதிட்டங்களால் ஆசிரியர்கள் சமீப காலத்தில் விரக்தியின் உச்சியில் இருக்கின்றனர். இருப்பினும் அந்த அரசாங்கத்தை உருவாக்குவது உங்களைப் போன்ற ஆசிரியர்கள் தான் அதை உணர்ந்து நல்ல மாணவர்களை தயார் செய்தால் நல்ல பிரஜைகளை உருவாக்கி ஒரு நல்ல சமுதாயம் உருவாகுவதுடன், நல்ல அரசாங்கத்தையும் உருவாக்கி ஒரு நாடே சிறப்பாக செயல்பட முடியும் என்பதை நினைவில் கொண்டு முழு முயற்சியுடன் மனம் தளராமல் செயல்படுங்கள்.

எந்த ஒரு நாடும் சிறக்க வேண்டும் என்றால் அங்குள்ள ஆசிரியர்களுக்கு பெரும் மதிப்பும் மரியாதையும் கொடுத்து அவர்களுக்கு நல்ல சம்பளமும் சலுகைகளும் கொடுத்து ஆசிரியர்கள் மனதில் கற்பிப்போம் என்ற எண்ணத்தைத் தவிர வேறு அன்றாட பிரச்சினைகள் எதுவும் இல்லாமல் பார்த்துக் கொள்வது ஒரு நல்ல அரசாங்கத்தின் கடமை என்பதை நமது அரசியல்வாதிகளும் புரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

நமது நாட்டின் எல்லையில் நமது பாரத நாட்டை பாதுகாக்கும் ராணுவ வீரர்கள் எவ்வளவு முக்கியமோ அது போன்று நமது சமுதாயத்தையும் கலாச்சாரத்தையும் பாதுகாக்க ஆசிரியர்களின் பணி மிக இன்றியமையாதது, என்பதை அனைவரும் உணர்ந்து ஆசிரிய பெருமக்களுக்கு மரியாதை கொடுக்க வேண்டும்.

அரசாங்கம் ஆசிரிய பெருமக்களுக்கு நல்ல வசதிகளை வழங்கி அவர்களின் பெருமைகளை புரிந்துகொள்ளவேண்டும். படிக்காத மேதை காமராஜர் தமிழ்நாட்டின் முதல்வராக இருந்தபோது கூறிய ஒரு அரிய கூற்று, ஆசிரியர்களுக்கு கொடுக்கப்படும் ஊதியம் விதைநெல் போன்றது. விதை நெல்லுக்கு கணக்குப் பார்த்தால் விளைச்சல் இருக்காது. என்ன ஒரு உன்னதமான வார்த்தைகள். 

அதுபோன்று பள்ளி என்பது ஜாதி, மத, பேதம் அனைத்திற்கும் அப்பாற்பட்ட ஒன்று. அங்கு இருக்க வேண்டியது.. கற்க வந்தோம், கற்பிக்க வந்தோம் என்ற இரண்டு ஜாதிகள் மட்டுமே. வேற எந்த சிந்தனைக்கும் இடம் இல்லை. பள்ளி என்பது ஒரு கிறிஸ்தவனுக்கு ஒரு பேராலயம், முஸ்லிம்களுக்கு ஒரு பள்ளிவாசல், இந்துக்களுக்கு ஒரு கோவில். ஆசிரியர் என்பவர் கிறிஸ்தவனுக்கு பைபிள் போல, முஸ்லிம்களுக்கு திருக்குர்ஆனை போல, இந்துக்களுக்கு பகவத் கீதையை போல மாணவர்களை முன் நின்று நல்வழியில் நடத்திச் செல்ல வேண்டிய ஒருவர்.

இதை மாணவர்களும் பெற்றோர்களும் ஆசிரியர்களும் உணர்ந்து நடந்தால் நமது பாரதம், தான் இழந்த பழம் பெறும் பெருமையை மீட்டு, வரும் நூற்றாண்டில் மற்ற நாடுகளை எல்லாம் முன் நின்று வழிநடத்தி செல்லும் என்பது உறுதி.

வாழ்க ஆசிரியர் பணி, வாழ்க பாரதம்.

கட்டுரையாளர்: இதய சிகிச்சை நிபுணர்.பொள்ளாச்சி.

பழம்பெரும் நாடான நம் பாரத நாட்டிற்குள் கடல்வழி உள்ளே நுழைந்த வந்தேறிகளை சுதேசிக் கப்பலை ஓடவிட்டதன் மூலம் கதிகலங்க வைத்தவர் வ.உ.சி. உப்புக்கடலில் தம்முடைய கப்பலை ஓடவிட்டதற்குத் தேசிய உணர்வும், நாட்டுப்பற்றும் காரணமாகலாம். ஆனால், அமுதக் கடலின் (தமிழ்) ஆழங்கண்டுணர்ந்தது வ.உ.சி.யின் மொழிப்பற்றையும், தமிழ் இனப்பற்றையும் வெளிப்படுத்துகிறது.

ஆம்! வ.உ.சி.க்கு நாட்டுப்பற்றும், மொழிப்பற்றும் ஒருசேர அமைந்திருந்தன. அவருடைய முன்னோர்களும் தமிழ்மொழியில் பெரிதும் ஈடுபாடு கொண்டவர்கள். கவிராயர் வீடு என்றே அவரது வீடு அழைக்கப்பட்டது. சிறையில் இருந்தபொழுது தம்முடைய சுயசரிதையைக் கவிதை வடிவில் எழுதினார். தமிழ் மொழியில் இவ்வாறு சுயசரிதையைக் கவிதை வடிவில் எழுதிய முதல் மனிதர் வ.உ.சி என்றே கூறலாம். 

கோவைச் சிறையில் அவர் அடைக்கப்பட்டிருந்தபொழுது ஆங்கில நூல்கள் சிலவற்றை தமிழாக்கம் செய்தார். அத்துடன் தமிழில் அகமே புறம், வலிமைக்கு மார்க்கம், மனம் போல வாழ்வு, மெய்யறம் முதலான நூல்களையும் எழுதி முடித்தார். சிறையில் உடனிருந்த கைதிகளுக்கு நன்னூலையும் போதித்தார். சுயசரிதை தவிர, தனிப்பாடல் திரட்டு எனும் கவிதைத் தொகுப்பும் அவரால் எழுதப்பட்டுள்ளது. அவர் இயற்றிய தோத்திரப் பாடல்களிலும் நாட்டு நலனே முதன்மை பெறுவதைக் காணலாம்.
வ.உ.சி.யை ஒரு தலைசிறந்த ஆய்வாளர் என்றும் கூறலாம். தொல்காப்பியத்திற்கு மிகுதியான பதிப்புகள் வெளிவராதிருந்த காலகட்டத்தில் (1928), தொல்காப்பியத்திற்கு உரைப் பதிப்பினை மேற்கொண்டார். தொல்காப்பியம் தவிர திருக்குறள் மீது அவர் அபாரக் காதல் கொண்டிருந்தார். 

சிறை வாசத்தின்போது, மணக்குடவர் உரையின் மூலம் திருக்குறளை நன்கு படித்துப் புரிந்து கொண்டார். 1934-ஆம் ஆண்டில் திருச்செந்தூரில் முருகப்பெருமான் முன்பு அறத்துப்பாலுக்கு இவர் எழுதிய உரை, புலவர்கள் முன்னிலையில் வெளியிடப் பெற்றது. அதே ஆண்டில் சாந்திக்கு மார்க்கம்என்ற மொழிபெயர்ப்பு நூலும் வெளியானது. 

கோவைச் சிறையிலிருந்து 1908-ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் 14-ஆம் நாள் தமிழ்த் தாத்தா உ.வே.சாமிநாதையருக்கு ஒரு கடிதம் எழுதினார். திருக்குறளை
ஆராய்ச்சி செய்து வருகிறேன். ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்து எழுதிக் கொண்டிருக்கிறேன். சில ஐயங்கள் உள்ளன. அதற்கு விளக்கம் தேவை என்று எழுதினார். உ.வே.சா.வும், வேண்டிய விளக்கங்களை வ.உ.சி.க்கு எழுதி அனுப்பியுள்ளார்.

தன்னிச்சையாக எதையும் ஆராயாமல், இலக்கியங்களை நன்கு படித்த சான்றோர் பெருமக்களின் துணையுடன் தம்முடைய இலக்கியப் பணியினை வ.உ.சி. இனிதே நிறைவேற்றினார். 1935-இல் உ.வே.சாமிநாதையரின் 80-ஆவது ஆண்டு நிறைவுக் கொண்டாட்டத்தின்போது, நிலைமண்டில ஆசிரியப்பாவின் 40 வரிகள் அடங்கிய வாழ்த்து மடலை வ.உ.சி. அனுப்பினார். அப்பாடலின் இறுதி இரண்டு வரிகளில் தூத்துக்குடிவாழ் ஒட்டப்பிடாரம் சிதம்பரம் என்னும் திருக்குறள்அன்பனே! என்று தன்னைத் திருக்குறள் அன்பன் என்று பெருமிதத்துடன் வெளிப்படுத்திக் கொள்கிறார். 

கண்ணனூர் சிறையில் இருக்கும்பொழுது அங்கிருந்த கைதிகளுக்கு அறக்கருத்துகள் பற்றி அடிக்கடி அறிவுரை சொல்வார். அவ்வறக் கருத்துகளைத் தொகுத்து மெய்யறிவு எனும் பெயரில் நூலாக்கினார். 
சிறையிலிருந்து மீண்ட பின்பு, திருமணம் செல்வகேசவராய முதலியார் முன்னிலையில் மரபுப்படி மெய்யறிவு நூலை அரங்கேற்றம் செய்தார்.

இந்நூலில் திருக்குறள், சிறுபஞ்ச மூலம், ஆசாரக்கோவை, திருமந்திரம், சைவ சித்தாந்தம், சித்தர் பாடல்கள், ஒளவையார், தாயுமானவர், வள்ளலார் ஆகியோருடைய பாடல்களின் தாக்கம் மிகுதியாக உள்ளன. 

சிறையிலிருந்து வெளிவந்த பின்பு சென்னையில் சில ஆண்டுகள் தங்கினார். பெரம்பூரில் அவர் வசித்துவந்தபொழுது அக்கம் பக்கத்திலிருந்த மாணவர்கள் பலரையும் அழைத்து, அவர்களுக்கு இலவசமாகத் திருக்குறள் போன்ற நீதி நூல்களைக் கற்பித்தார். திருக்குறள் வகுப்பினை மட்டும் தனியாகவும் நடத்தினார். மூதறிஞர் ராஜாஜியும் வ.உ.சி.யிடம் திருக்குறள் பாடங் கேட்டதாகக் கூறுவர். நல்லாசிரியருக்கு இருக்கவேண்டிய சில நற்குணங்களை வ.உ.சி. பெற்றிருந்தார். 

இன்று தஞ்சையில் தமிழ்ப் பல்கலைக்கழகம் செயல்பட்டு வருகிறது. ஆனால், தமிழ் மொழிக்கென்று தனியே பல்கலைக்கழகம் இல்லையே என்ற தன்னுடைய ஆதங்கத்தை - ஏக்கத்தை வ.உ.சி., சேலத்தில் நடந்த காங்கிரஸ் மாநாட்டில் (5.11.1927) தாம் ஆற்றிய தலைமை உரையில் வெளிப்படுத்தியுள்ளார். 

தமிழ்மொழி மிகத் தொன்மையானது. அது மலையாளம், கன்னடம், துளுவம், தெலுங்கு முதலிய பல பாஷைகளுக்கும் தாய்ப் பாஷையாய் விளங்குவது. இவ்வாறிருந்தும் இந்நாட்டில் இதுவரையில் தமிழ் சர்வகலாசாலை ஒன்றும் ஏற்படுத்தவில்லை என்று வருத்தத்துடன் பேசியுள்ளார்.

தம்முடைய வாழ்நாளின் இறுதி நாள்களில் தூத்துக்குடியில் சைவ சித்தாந்த சபையினை நிறுவினார். தம்முடைய வீட்டிலேயே அன்றாடம் இலக்கியச் சொற்பொழிவுகளுக்கு ஏற்பாடு செய்தார். 

1936-ஆம் ஆண்டு நவம்பர் 18-ஆம் தேதி வ.உ.சி. அமரரானார். அவர் கண்ட இரு பெரும் கனவுகள் அவருடைய ஆயுட் காலத்தில் நிறைவெய்தவில்லை. நாடு விடுதலை பெறவில்லையே என்பது ஒன்று; திருக்குறளுக்குத் தம்முடைய உரை முழுவதையும் அச்சிட முடியவில்லையே என்பது மற்றொன்று. இவ்விரண்டும் வ.உ.சி.யின் காலத்திற்குப் பின்பே நிறைவேறின. 

செல்வமும் செல்வாக்குமாக இருந்த காலத்திலும், வெஞ்சிறையில் வாடிய காலத்திலும், எல்லாம் இழந்து வறுமையில் வாடிய காலத்திலும், தமிழை மறவாத, இலக்கியத் தொண்டினைத் தம் வாழ்வின் ஓர் அங்கமாகவே கருதி வாழ்ந்த தன்னலமற்ற தேச பக்தரான கப்பலோட்டிய தமிழர் வ.உ.சிதம்பரம் பிள்ளையின் புகழ் என்றென்றும் நிலைத்திருக்கும்!

இன்று: வ.உ.சி.யின் பிறந்தநாள்

- முனைவர் சீனிவாச கண்ணன்

ஆசு + இரியர் என்பதே ஆசிரியர் என்றாயிற்று. ஆசு என்பதற்கு மாசு, குற்றம் என்றெல்லாம் தமிழில் பொருள் உண்டு. இந்த மாசை நீக்குவதும் குற்றம் களைவதும் அவர்தம் பண்பு. அதனாலேயே அவர்கள் ஆசிரியர் என்று அழைக்கப்பட்டனர். 
 
ஆசிரியர்  – இந்த சொல்லுக்கே தனித்த அடையாளம், தனிப்பட்ட மரியாதை, தனிப்பட்ட பொருள் உண்டு. ஆம். ஆசு + இரியர் என்பதே ஆசிரியர் என்றாயிற்று. ஆசு என்பதற்கு மாசு, குற்றம் என்றெல்லாம் தமிழில் பொருள் உண்டு. இந்த மாசை நீக்குவதும் குற்றம் களைவதும் அவர்தம் பண்பு. அதனாலேயே அவர்கள் ஆசிரியர் என்று அழைக்கப்பட்டனர். நம் நாட்டில் பண்டுதொட்டு ஆசிரியர் நல்லவராதல் வேண்டும் என்றே விதி வகுத்தனர். ஆசிரியருக்கு இலக்கணம் கண்ட பவணந்தி முனிவர் போன்றோர் ஆசிரியருக்கான சிறப்புப் பண்புகளைக் குறிப்பிட்டுள்ளனர். அவ்வாறு குறிப்பிடப்படுவனவற்றுள் பொதுவான மனிதப் பண்புகள் மிகுந்து காணப்படுகின்றன. எழுத்தறிவித்தவனை இறைவன் என்போர் அப்படியிருக்க ஆசிரியரிடம் மனிதப் பண்பு சிறந்து அமைதல் இயல்பே எனக் கருதினர்.
 
அன்னயாவினும் புண்ணியம் கோடி ஆங்கோர் ஏழைக்கு எழுத்தறிவித்தல் என்றார் மகாகவி பாரதி. எத்தனை புண்ணியங்கள் இருந்தாலும்கூட எழுத்தறிவிக்கும் செயலுக்கு நிகராக ஆகாது என்பதே பாரதியின் கருத்து ஆகும். அதுபோல 18ஆம் நூற்றாண்டில் தோன்றிய அற இலக்கியமான அம்பலவாணக் கவிராயர் இயற்றிய அறப்பளீசுவர சதகம் என்னும் நூல் ஒரு ஆசிரியர் எவ்வாறு இருக்க வேண்டும் என்பதனை அழகு தமிழ் செய்யுளாக,
 
வேதாந்த சித்தாந்த வழிதெரிந் தாசார
விவரவிஞ் ஞான பூர்ண
வித்யா விசேஷசற் குணசத்ய சம்பன்ன
வீரவை ராக்கிய முக்கிய
சாதா ரணப்பிரிய யோக மார்க் காதிக்ய
சமதிநிற் டானுபவ ராய்ச்
சட்சமய நிலைமையும் பரமந்த்ர பரதந்த்ர
தருமமும் பரசமயமும்
நீதியி லுணர்ந்துதத் துவமார்க்க ராய்பிரம
நிலைகண்டு பாச மிலராய்
நித்தியா னந்தசை தன்யரா யாசையறு
நெறியுளோர் சற்கு ரவராம்
ஆதார மாயுயிர்க் குயிராகி யெவையுமா
மலவெம தருமை மதவே
ளனுதினமு மனதினினை தருசதுர கிரிவள
ரளப்பளீ சுர தேவனே
 
என்று எடுத்துக்காட்டியுள்ளார். இதன் பொருளாவது, (எவ்வகைப் பண்புகள் மாணவர்களுக்கு நன்கு கற்றுக் கொடுப்பதற்கு உதவும் செய்கைகளை ஆசிரியரிடம் இருந்து வெளிப்படுத்துவதற்குக் காரணமாக அமைகின்றனவோ அவையெல்லாம் ஆசிரியரின் சிறப்புப் பண்புகள் ஆகும்.)
 
உலகிற்கு ஆதரவாய், உயிர்களுக்கெல்லாம் உயிராகி, எவ்வகைப் பொருளும் ஆகிய தூய பொருள் எமது தேவனே! வேதாந்த சித்தாந்த நெறிகளை ஆராய்ந்தறிந்து ஒழுக்கத் தெளிவு, விஞ்ஞானத்தின் நிறைவு, கல்விச் சிறப்பு, நற்பண்பு, உண்மையாகிய செல்வம், உறுதியான வீரம், தலைமை, அருள், யோகநெறியிலே மேன்மை, சமாதி கூடுதலிற் பயிற்சி உடையவராய், அறுசமயத் தன்மையும், மேலான மந்திரம், மேலான தந்திரம் என்பவற்றின் நிலையையும், பிற மதங்களையும் நெறிப்படி அறிந்து உண்மை நெறியினராகி, தூய பொருளின் நிலையை அறிந்து பற்று நீங்கியவராய், உண்மை இன்ப அறிவுருவினராய், பற்றற்ற நெறியில் நிற்போர் நல்லாசிரியராவார்.
 
நன்மாணாக்கரியல்பு
 
வைதாலு மோர்கொடுமை செய்தாலு மோசீறி
மாறா திகழ்ந்தா லுமோ
மனதுசற் றாகிலும் கோணாது நாணாது
மாதா பிதா வெனக்கு
பொய்யாம னீயென்று கனிவொடும் பணிவிடை
புரிந்து பொரு ளுட லாவியும்
புனிதவென் றனதெனத் தத்தஞ்செய் திரவுபகல்
போற்றிமல ரடியில் வீழ்ந்து
மெய்யாக வேரவி யுபதேச மதுபெற
விரும்புவோர் சற் சீடராம்
வினைவேரறும்படி யவர்க்கருள்செய் திடுவதே
மிக்கதே சிகரது கடன்
ஐயா புரம்பொடி படச்செய்த செம்மலே
யண்ணலெம தருமை மதவே
ளனுதினமு மனதினை தருசதுர கிரிவள
ரறப்பளீசுர தேவனே.
 
முப்புரங்களை நீறுபடச் செய்த பெரியோனே தலைவனாகிய எமது தேவனே, திட்டினும், ஏதேனும் கொடுமை இழைத்தாலும், மாறாமல் சினந்து இழிவுபடுத்தினாலும் சிறிதும் மனங்கோணாமலும், வெட்கப்படாமலும், உண்மையாக எனக்கு அன்னையும், தந்தையும் நீயே என்று கூறி மனங்கனிந்து வழிபாடு செய்து என் பொருளும் உடலும் உயிரும் உன்னுடையவை என்றுகூறி கொடுத்து இரவும் பகலும் விடாமல் வணங்கி ஆசிரியரின் மலர் போன்ற திருவடிகளில் உண்மையாகவே வீழ்ந்து புகழ்ந்து கூறி அறிவுபெற விழைவோர் நல்ல மாணாக்கர் ஆவார். அவர்களுக்கு வினையின் வேர் கெடும்படி அருள்செய்வது சிறந்த ஆசிரியரது கடமையாகும்.

எவ்வாறு ஒரு ஆசிரியரின் இயல்பும் மாணவரின் குணநலனும் இருக்க வேண்டும் என்று அறப்பளீசுவர சதகம் கூறுகிறதோ அதுபோல ஒரு சிறந்த ஆசிரியர் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதற்கு உதாரணமாகத் திகழ்ந்தவர் தமிழுலகம் உள்ளவரை போற்றுதலுக்குரிய ஒருவர் மீனாட்சிசுந்தரம்.
 
இன்றைக்கு 150, 200 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் நம் நாடு ஆங்கிலேயர் வசம் அடிமைப்பட்டுக் கிடந்தபோது இன்று உள்ளதுபோல ஊர்தோறும் பள்ளிக்கூடம் என்பது அன்று அவ்வளவாகக் கிடையாது. எங்கோ ஒரு ஊரில் திண்ணைப் பள்ளிக்கூடம் வைத்திருப்பார் ஆசிரியர். அன்றைய நாளில் வசதி உள்ள பிள்ளைகள் பணமோ பொருளோ தந்து கல்வி பயில்வர். தொடக்கக் கல்வி முடித்து உயர் கல்வி வேண்டுமெனில் அதற்கென உள்ள ஆசிரியரிடம் பணம் கொடுத்துத்தான் கற்க வேண்டிய நிலை அன்று.

திண்ணைப் பள்ளிக்கூடத்தில் படிப்பை முடித்த ஏழைக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த மீனாட்சிசுந்தரம் உயர்கல்வி கற்க வேண்டும் என்று நினைத்தார். ஆனால், அதற்குரிய பொருள் வசதி இல்லை. இந்த நிலையில்தான் அந்த ஊருக்கு பிச்சை எடுக்கும் சாமியார் ஒருவர் வந்தார்.
 
அவர் ஒரு அன்னக்காவடி சாமியார். அவர்தம் தோள்பட்டையில் உலக்கை போன்ற மரத்தடியினைச் சுமந்து செல்வார். அந்த மரத்தடியின் இரண்டு முனைகளிலும் இரும்புச் சங்கிலிகளைத் தொங்கவிட்டு, அதாவது உரிப்பானை வைத்திருப்பதுபோல அந்தச் சங்கிலின் அடியில் தட்டை இணைத்து இரண்டு புறமும் பானைகளை வைத்திருப்பார். அவற்றில் ஒன்றில் சோறும் இன்னொன்றில் அரிசியும் பெற்றுக்கொள்வார். அதனைத் தோளில் காவடிபோல் தூக்கிச் செல்வதால் இதற்கு அன்னக்காவடி என்று பெயர்.

அப்படிப்பட்ட அன்னக்காவடி சாமியார் மீனாட்சிசுந்தரத்தின் ஊருக்கு வருகிறார். அவர் மிகச்சிறந்த படிப்பாளி. குறிப்பாகத் தமிழ் இலக்கணங்களை நன்கு கற்றவர். அதிலும் தமிழில் அணி இலக்கணமான தண்டியலங்காரம் என்ற நூலுக்கு மிகச் சிறப்பாகப் பாடம் நடத்தக்கூடியவர். இவரை விட்டால் இதனை நடத்த வேறு யாருமில்லை என்பதே ஊரெங்கும் பேச்சு.
 
இதனை அறிந்த மீனாட்சிசுந்தரம் அன்னக்காவடி சாமியாரிடம் சென்று அவரை வணங்கி இலக்கணப் பாடம் சொல்வதில் தாங்கள் வல்லவர் என்பதை ஊரே சொல்கின்றது. ஐயா, தாங்கள் எனக்குப் பாடம் சொல்லித்தர வேண்டும் என்று வேண்டினார். அதற்கு அவரும் சரி, உனக்கு நான் பாடம் சொல்லித் தருகிறேன். எனக்கு எவ்வளவு பணம் தருவாய்? என்று கேட்டார். ஐயா, எங்கள் குடும்பம் வறுமையானது. என்னால் பணம் கொடுத்து பாடம் கேட்க முடியாதே என்றார். சாமியாரும் நான் ஊர் ஊராகச் சென்று பிச்சை எடுப்பேன். என்னாலும் பாடம் சொல்ல முடியாது என்று சொல்லிவிட்டார்.
 
அவரிடம் எப்படியும் இலக்கணப் பாடம் கற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்ற ஈடுபாட்டின் காரணமாக இரண்டு நாட்கள் கழித்துச் சென்று, ஐயா! நான் தங்களுக்கு ஏதாவது பணிவிடை செய்யட்டுமா? என்று கேட்டார். நானோ சாதாரண பிச்சைக்காரன். எனக்குப் பணிவிடையா? என்று கேட்டுவிட்டு, சரி, இந்த அன்னக்காவடியை தூக்கிக்கொண்டு என் பின்னால் வா. நான் ஓய்வாக இருக்கும்போது உனக்குப் பாடம் சொல்லித் தருகிறேன் என்றார். உடனே மீனாட்சிசுந்தரம் மகிழ்ச்சியோடு ஏற்றுக்கொண்டு அவருடைய அன்னக்காவடியைத் தூக்கிக்கொண்டு அவர் பின்னே செல்லத் தொடங்கினார்.
 
 “கற்கை நன்றே கற்கை நன்றே பிச்சை புகினும் கற்கை நன்றே” என்ற ஔவையார் வாக்கு அங்கு நடந்தேறியது.

இதனைக் கண்டு அவ்வூர் மக்கள் அதிசயித்து நின்றனர். இப்படி பிச்சைப் பாத்திரம் தூக்கி இலக்கணம் கற்ற பெரும்புலவர் யார் தெரியுமா? ஆங்கிலேயரால் ‘மகாமகோபாத்தியாய’ என்று பட்டம் வழங்கப்பெற்ற, நம்மவர்களால் ‘தமிழ்த்தாத்தா’ என்று அழைக்கப்பெறும் டாக்டர் உ.வே. சாமிநாதையரின் ஆசிரியர்தான் இவ்வாறு அன்னக்காவடி சாமியாரிடம் கல்வி பயின்றவர் மீனாட்சிசுந்தரம்.
 
ஒரே நாளில் நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட பாடல்களை இயற்றிய பெருமைக்குரியவர் ‘கலிகால கம்பர்’ என்று போற்றப்பட்டவர். திரிசிரபுரம் மீனாட்சிசுந்தரம் பிள்ளை என்னும் பெரும் புலவர் ஆவார்.
 
தான் கல்வி பயில பொருள் தடையாக இருந்ததுபோல் வேறு கல்வி பயிலும் மாணவர்களுக்கு பொருள் தடையாக இருக்கக் கூடாது என்ற எண்ணத்தாலேயே உணவும் தங்கும் இடமும் அளித்து மாணவர்களுக்கு கல்வி வழங்கினார் பிள்ளை அவர்கள். அவ்வாறு கல்வி பயின்றவர்களுள் ஒருவர்தான் தமிழ்த்தாத்தா என்பதே வரலாற்று உண்மை.

 
இவ்வாறு காலந்தோறும் போற்றப்பெறும் ஆசிரியரைச் சிறப்பிக்கும் விதமாக ஆண்டுதோறும் டாக்டர் இராதாகிருஷ்ணன் பிறந்த நாளில் ஆசிரியர் தினம் கொண்டாடுகிறோம்.  
 
சாதாரண ஆசிரியராகத் தம் பணியினைத் தொடங்கி, முதல் துணைக் குடியரசுத் தலைவராகவும், பாரதத்தின் குடியரசுத் தலைவராகவும், தத்துவ அறிஞராகவும் விளங்கிய டாக்டர் சர்வபள்ளி இராதாகிருஷ்ணன் அவர்களின் பிறந்த நாளை ஆசிரியர் தினமாகக் கொண்டாடும் இந்த வேளையில் அவரைப் பற்றிய சிறு அறிமுகத்தைக் காண்போம்.
 
சர்வபள்ளி என்னும் ஊரில் 05.09.1888இல் வீராச்சாமி என்பவருக்கு மகனாகப் பிறந்தார். பள்ளிப்படிப்பை சர்வபள்ளியிலும் திருத்தணியிலும் முடித்து, வேலூர் ஊரிசு கல்லூரியில் எப்.ஏ. தேர்ச்சி பெற்றார். மேலும், சென்னைக் கிறிஸ்தவக் கல்லூரியில் தத்துவப் பிரிவில் எம்.ஏ., பட்டமும், சைதாப்பேட்டை ஆசிரியர் பயிற்சிக் கல்லூரியில் எல்.டி. பட்டமும் பெற்றார்.
 
இவருக்குச் சிறு வயதிலேயே திருமணம் நிகழ்ந்தது. கல்லூரியில் பயின்ற காலத்திலிருந்தே இவருக்கு விவிலியம், சுவாமி விவேகானந்தரின் சொற்பொழிவுகள், தத்துவக் கருத்துக்கள் ஆகியவற்றில் நாட்டம் ஏற்பட்டது.
 
பேராசிரியராகச் சென்னை மாநிலக்கல்லூரி, மைசூர் மன்னர் கல்லூரி, கல்கத்தா பல்கலைக்கழகம் ஆகியவற்றில் தருக்கவியல், தத்துவம் ஆகிய துறைகளில் பணியாற்றினார்.
 
ஆந்திரா பல்கலைக்கழகம், காசி இந்து பல்கலைக்கழகம், தில்லி பல்கலைக்கழகம் ஆகியவற்றின் துணைவேந்தராகவும், இந்திய சாகித்திய அகாடமி தலைவராகவும் பொறுப்பேற்று அரும்பணியாற்றியவர். மேலும், ஆக்ஸ்போர்டு பல்கலைக்கழகத்தில் கீழை நாடுகளின் சமய அறிவியல் துறையில் சிறப்புப் பேராசிரியராகவும் பணியாற்றியுள்ளார்.
 
தத்துவம் / சமயம் தொடர்பான கட்டுரைகள் எழுதியும், சொற்பொழிவுகள் ஆற்றியும் உலக அறிஞர்களிடையே பெரும் புகழ் பெற்றார். இவர் படைத்த பல கட்டுரைகள் மேல்நாட்டு இதழ்களில் வெளியாகி, உலக அறிஞர்களின் கவனத்தை ஈர்த்தன. அனைத்துலக தத்துவ மாநாட்டில் கலந்துகொண்டு சொற்பொழிவு ஆற்றினார். ஐரோப்பிய நாடுகளுக்குச் சென்று பல மாநாடுகளிலும் ஆய்வுக் கழகங்களிலும் உரையாற்றியுள்ளார்.
 
நாட்டு விடுதலைப் போரில் ஈடுபாட்டுடன் விளங்கிய திலகர், பண்டித மதன்மோகன் மாளவியா, இரவீந்திரநாத் தாகூர், மகாத்மா காந்தியடிகள் போன்ற தலைவர்களுக்குப் பக்கபலமாக விளங்கினார். இந்தியாவிற்கும் இரஷ்ய நாட்டிற்கும் தூதராக இருந்த காலத்தில் (1950–53) இரு நாடுகளுக்கும் நல்ல உறுதியான நட்புறவினை ஏற்படுத்தித் தந்தவர்.

1962இல் குடியரசுத் தலைவராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டு இருந்தபோதும் அமெரிக்கா, ஜப்பான், சீனா, இரஷ்யா போன்ற பல்வேறு நாடுகளுக்கும் சென்று நல்லுறவை மேம்படுத்தினார்.
 
இவரது அரசியல் வாழ்க்கை வெற்று ஆரவாரமின்றி இருந்தது. கிரேக்க அறிஞர் பிளேட்டோ குறிப்பிட்ட ‘தத்துவ மன்னன்’ என்னும் கருத்துக்கு எடுத்துக்காட்டாய் விளங்கியது.
 
வேதாந்த அறிவியல், இரவீந்திரநாத் தாகூரின் தத்துவம், உபநிடதத் தத்துவம், இந்தியத் தத்துவம், இந்து சமய வாழ்க்கை நோக்கு, சமயத்தில் மேலை கீழை நாடுகளின் பங்கு, கீழைநாட்டு சமயங்களும் மேலை நாட்டுக் கோட்பாடுகளும், இந்தியாவும் சீனாவும், கல்வி – அரசியல் – போர், தம்மபதம் போன்ற இவரின் படைப்புகள் இறவாப் புகழ்பெற்றவை ஆகும்.
 
இத்தகு பெரியோர் பெயரை நிலைநிறுத்தும் விதத்தில் அவரைப் போற்றுவதும், அவர் பெயரில் சிறந்த ஆசிரியர்களுக்கு விருது வழங்கிச் சிறப்பிப்பதும் போற்றுதலுக்குரியதாகும். ஆசிரியர்களைப் போற்றுவோம்!

ஆங்கிலேயர் அஞ்சிய எலும்புகள்

வ.உ.சி.க்கு எதிரான அரச நிந்தனை வழக்கில் இரட்டை ஆயுள் தண்டனைகள் விதித்து ஆங்கிலேய நீதிபதி ஏ.எஃப். பின்ஹே 1908 ஜூலை 7-ல் தீர்ப்பளித்தார். அந்தத் தீர்ப்பில், ‘இவர் வெறுக்கத்தக்க ராஜதுரோகி. இவருடைய எலும்புகள்கூட, சாவுக்குப் பின் ராஜதுவேஷத்தை ஊட்டும்...' என்று குறிப்பிட்டிருந்தார். அவர் இப்படிக் குறிப்பிட்டதற்குக் காரணம் ஒருங்கிணைந்த திருநெல்வேலி மாவட்டம் முழுவதும் ஆங்கிலேய ஆட்சிக்கு எதிராக வ.உ.சி. உருவாக்கியிருந்த எழுச்சி.

தொழிலாளர்களைத் திரட்டுதல்

தூத்துக்குடி கோரல் மில் நூற்பாலை காலத்திலிருந்தே தொழிலாளர்களை ஒன்றுதிரட்டுவதிலும், அவர்களைப் போராட வைப்பதிலும் வ.உ.சி. தீவிரமாக இருந்தார். சென்னையில் வாழ்ந்த காலத்தில் ‘தமிழ்த் தென்றல்' திரு.வி.க.வுடன் இணைந்து ஜவுளி ஆலைத் தொழிலாளர்கள், அஞ்சல் ஊழியர்களுக்குத் தொழிற்சங்கம் அமைக்கும் முயற்சியில் ஈடுபட்டார். இந்தியாவிலேயே முதன்முறையாக அஞ்சல் ஊழியர்களுக்கான தொழிற்சங்கம் உருவாவதற்குக் காரணமாக இருந்தவர் வ.உ.சி.

அரிசி, மண்ணெண்ணெய்க் கடை!

1912-ல் சிறையிலிருந்து விடுதலை செய்யப்பட்ட வ.உ.சி. 1916-ல் சென்னை வந்தார். காரணம், அவருடைய தாய் மாவட்டமான நெல்லைக்குச் செல்ல ஆங்கிலேய அரசு தடை விதித்திருந்தது. அந்தக் காலத்தில் காங்கிரஸ் கட்சியில் மிதவாதிகள் செல்வாக்கு பெற்றிருந்ததால், வ.உ.சி.க்கு முக்கியத்துவம் குறைந்திருந்தது. மயிலாப்பூர், சிந்தாதிரிப்பேட்டை உள்ளிட்ட பகுதிகளில் அவர் வாழ்ந்தார். வழக்குரைஞர், தமிழக விடுதலைப் போராட்டத்தின் முதன்மையான உந்துசக்தி, எழுத்தாளர் எனப் பல முகங்கள் இருந்தும், சிறைவாசத்துக்குப் பிறகு வ.உ.சி. பொருளாதாரரீதியில் பெரிதும் கஷ்டப்பட்டார். அரிசி, மண்ணெண்ணெய் விற்கும் கடைகளை நடத்தும் நிலைக்கு அவர் தள்ளப்பட்டிருந்தார்.

திரையில் உயிர்த்தெழுந்த வ.உ.சி.

வ.உ.சிதம்பரனார் மறைந்து 25 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, பி.ஆர்.பந்துலு இயக்கம், தயாரிப்பில் வெளியான ‘கப்பலோட்டிய தமிழன்’ திரைப்படம் வ.உ.சி.க்குச் சிறந்த அஞ்சலியாக அமைந்தது. அநேகமாக, தமிழர்களின் மனதில் வ.உ.சி.யின் சித்திரத்துக்கு உயிர்கொடுத்தவர் ‘சிவாஜி’ கணேசனாகவே இருப்பார். பாரதியாரின் புகழ்பெற்ற கவிதைகள், இப்படத்தின் பாடல்களாக உருப்பெற்றிருந்தன. 1961-ல் முதன்முறை வெளியானபோது பெரிய வரவேற்பைப் பெறாத இந்தப் படம், சிறந்த தமிழ்ப் படத்துக்கான தேசிய விருதைப் பெற்றது. படத்தைப் பார்த்துவிட்டு, வ.உ.சி.யின் மூன்றாவது மகன் சுப்ரமணியன், தன் தந்தையை நிஜத்தில் பார்ப்பதைப் போல் உணர்ந்ததாகக் கூறியதை, மிகப் பெரிய விருதாக சிவாஜி கணேசன் கருதினார். 1967-ல் மறு வெளியீட்டின்போது இந்தப் படம் மிகப் பெரிய வெற்றிபெற்றது. தேசியத் தலைவர் ஒருவரைப் பற்றிய படம் என்பதால், அந்தப் படத்துக்கு வரிவிலக்கும் அளிக்கப்பட்டது. வரிவிலக்கு பெற்ற முதல் தமிழ்ப் படம் இது. ஆங்கிலத்தில் வெளியிடப்பட்ட ஒரு விளம்பரம் ‘25 நாட்களில் 40 லட்சம் பேர் பார்த்த படம்’ என்று பெருமையுடன் கூறுகிறது.

நடப்பு சட்டமன்றக் கூட்டத்தில் நாட்டுடைமையாக்கப்பட இருப்பதாக அறிவிக்கப்பட்டுள்ள தமிழறிஞர்களின் படைப்புகளில் கோவில்பட்டி திருவள்ளுவர் மன்றத் தலைவர் அ.சங்கர வள்ளிநாயகத்தின் படைப்புகளும் உள்ளடக்கம். உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனத்தின் வ.உ.சி. அறக்கட்டளைச் சொற்பொழிவில் சங்கர வள்ளிநாயகம் ஆற்றிய உரை, அதே நிறுவனத்தால் ‘வ.உ.சி.யும் தமிழும்’ என்ற தலைப்பில் நூலாக வெளியாகியுள்ளது. வ.உ.சி.யின் இலக்கியப் பணிகளை ஆய்ந்து முனைவர் பட்டம் பெற்றவர் சங்கர வள்ளிநாயகம். அவரின் சொற்பொழிவு வ.உ.சி.யின் தமிழ்ப் பணிகளைப் பற்றிய நல்லதொரு அறிமுகம்.

சுதந்திரப் போராட்டத்துக்காகத் தன்னை அர்ப்பணித்துக்கொண்ட வ.உ.சிதம்பரனார் ஒப்பாரும் மிக்காரும் இல்லாத அரசியல் தலைவர். அதன் காரணமாகவே, வ.உ.சி. என்றதும் அவரது அரசியல் செயல்பாடுகள்தான் முதலில் நினைவுக்கு வருகின்றன. நூலாசிரியராகவும் உரையாசிரியராகவும் பதிப்பாசிரியராகவும் மொழிபெயர்ப்பாளராகவும் அவர் ஆற்றிய தமிழ்ப் பணிகள் பெரிதும் இரண்டாம்பட்சமாகிவிடுகின்றன. தமிழறிஞர்களின் வரிசையிலும் வைத்தெண்ணப்பட வேண்டியவர் வ.உ.சி. விடுதலைப் போரில் சிறைவாசம் அனுபவித்த அரிதான தமிழறிஞர்களில் அவரும் ஒருவர்.

நவீன வள்ளுவர்

சிதம்பரனாரின் ‘சுயசரிதை’, ‘மெய்யறிவு’, ‘மெய்யறம்’, ‘பாடற்றிரட்டு’ ஆகிய நான்கு நூல்களும் செய்யுள் வடிவில் இயற்றப்பட்டவை. செய்யுள்களில் பெரும் பகுதி அவரது சிறைவாசத்தின்போது உருவானவை. வ.உ.சி.யின் சுயசரிதை அவர் சிறையில் அனுபவித்த கொடுமைகளின் வரலாற்றுப் பதிவையும் உள்ளடக்கியது. ‘மெய்யறிவு’ நூலானது, அவரது சக கைதிகள் மனந்திருந்தும்பொருட்டு அறிவுரையாக எழுதப்பட்டது. வெண்பா யாப்பில் அதிகாரம் ஒன்றுக்குப் பத்து பாடல்கள் என்ற கணக்கில் பத்து அதிகாரங்களையும் நூறு பாடல்களையும் கொண்டது. வ.உ.சி.யின் சொல்லாட்சியிலிருந்து அவர் வள்ளுவத்தை ஆழ்ந்து பயின்றதை அறியமுடிகிறது.

அவரது ‘மெய்யறம்’ குறளின் அடிப்படையில் ஐந்து இயல்களாக இயற்றப்பட்டது. திருக்குறளைப் போலவே அதிகாரத்துக்குப் பத்து பாடல்களாக 125 அதிகாரங்களில் எழுதப்பட்ட இந்த நூல் மாணவரியல், இல்வாழ்வியல், அரசியல், அந்தணவியல், மெய்யியல் என்று மனித வாழ்வை ஐந்து இயல்களாகப் பிரித்துக் காண்கிறது. பிரம்மச்சரியம், கிருஹஸ்தம், வனப்பிரஸ்தம், சந்நியாசம் ஆகிய நால்வகை ஆசிரமங்களுக்கு மாறானது இது. வள்ளுவத்தின் சொல்லாட்சியை இந்த நூலிலும் காண முடிகிறது. வள்ளுவர் குறட்பாக்களில் உணர்த்த விழைந்த கருத்துகளை ஓரடியி லேயே எடுத்துக்காட்டியுள்ளார் வ.உ.சி. தம் சமகாலத்தின் புதிய அறங்களாய் ஆண், பெண் சமத்துவத்தை வலியுறுத்தவும் குழந்தைத் திருமணங்களைக் கண்டிக்கவும் செய்துள்ளார்.

பல்வேறு சந்தர்ப்பங்களில் வ.உ.சி. எழுதிய பாடல்களின் தொகுப்பான ‘பாடற்றிரட்டு’ அவரது கவியுள்ளத்தை எடுத்துக்காட்டுவது. சிறை செல்லும் முன் எழுதப்பட்ட 97 பாடல்கள் முதல் தொகுதியாகவும் சிறைவாசத்தின்போது எழுதிய 284 பாடல்கள் இரண்டாம் தொகுதியாகவும் வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளன. வெண்பா, விருத்தம், கட்டளைக் கலித்துறை என்று யாப்பில் அவருக்கிருந்த புலமையை இந்தப் பாடல்களிலிருந்து புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. வ.உ.சி.யின் சிறைவாசத்தால் வறுமை சூழ்ந்த அவரது குடும்பத்தின் நிலையையும் சில பாடல்கள் தெரிவிக்கின்றன.

உரையாசிரியர்

திருக்குறளின் அறத்துப்பாலுக்கும் பதினெண் கீழ்க்கணக்கில் இடம்பெற்றுள்ள மற்றொரு நூலான இன்னிலைக்கும் சைவ சமயச் சாத்திரமான சிவஞானபோதத்துக்கும் வ.உ.சி. உரை எழுதியிருக்கிறார். சிறுநூலான இன்னிலைக்கு அவர் எழுதிய உரையில், 30 நூல்களை மேற்கோள் காட்டியுள்ளது அவரது விரிந்து பரந்த வாசிப்புக்கும் உரைத்திறனுக்கும் சான்று.

அறத்துப்பாலுக்கு வ.உ.சி. எழுதிய உரை பரிமேலழகர் உரையிலிருந்து மாறுபட்டது. இயல் வகைபாடு, அதிகார வைப்பு, குறள் வைப்பு என அனைத்திலும் அவர் பரிமேலழகரிலிருந்து வேறுபட்டே நிற்கிறார். கடவுள் வாழ்த்து, வான் சிறப்பு, நீத்தார் பெருமை ஆகிய அதிகாரங்களை வள்ளுவர் இயற்றவில்லை என்பது வ.உ.சி.யின் துணிபு. மூலத்திலிருந்து 44 பாட வேறுபாடுகளையும் அவர் சுட்டிக்காட்டியுள்ளார். சிவஞானபோத உரையில், பிற உரைகளைப் போல மாற்று சமயத்தாரின் கொள்கைகளைக் கண்டிக்கும் போக்கைத் தவிர்த்திருக்கிறார்.

பதிப்பும் மொழிபெயர்ப்பும்

திருக்குறளின் அறத்துப்பாலுக்கு மணக்குடவர் எழுதிய உரையையும் தொல்காப்பியத்தின் எழுத்ததிகாரத்துக்கும் பொருளதிகாரத்தின் அகத்திணை, புறத்திணை இயல்களுக்கும் இளம்பூரணர் எழுதிய உரையையும் வ.உ.சி. பதிப்பித்துள்ளார். மணக்குடவர் உரையே தமிழ் மரபுரை என்று அவர் கருதியதே அதைப் பதிப்பிக்கக் காரணம். மணக்குடவர் விளக்கம் தராத இயலுக்கும், குறள்களுக்கும் வ.உ.சி.யே உரை விளக்கங்களை எழுதிப் பதிப்பித்திருக்கிறார். சில குறள்களுக்கு மணக்குடவர் உரைக்கும் பரிமேலழகர் உரைக்கும் உள்ள வேறுபாடுகளையும் குறித்துக்காட்டியுள்ளார். தொல்காப்பியத்தின் பொருளதிகாரப் பதிப்பில் பாட வேறுபாடுகளைக் களைந்தும் சிதைவுகளை முழுமை செய்தும் வெளியிட்டுள்ளது வ.உ.சி.யின் பழந்தமிழிலக்கிய இலக்கணப் புலமையை எடுத்துக்காட்டுகிறது. அகத்திணை, புறத்திணை தவிர்த்த பொருளதிகாரத்தின் ஏழு இயல்களையும் எஸ்.வையாபுரியுடன் இணைந்து பதிப்பித்துள்ளார்.

‘மனம்போல வாழ்வு’, ‘அகமே புறம்’, ‘வலிமைக்கு மார்க்கம்’, ‘சாந்திக்கு மார்க்கம்’ ஆகியவை ஆங்கிலத்திலிருந்து வ.உ.சி. மொழிபெயர்த்த நூல்கள். இவை நான்கும் பிரிட்டனைச் சேர்ந்த தத்துவவியலாளர் ஜேம்ஸ் ஆலன் எழுதியவை. பின்னைய இரு நூல்களும் ஒரே நூலின் இரண்டு பகுதிகளாக அமைந்தவை. தமிழ் மொழியின் இயல்புக்கேற்ப மொழியாக்கம் செய்யப்பட்டவை. 1927-ல் சேலத்தில் காங்கிரஸ் மகா சபை மூன்றாவது அரசியல் மாநாட்டில் வ.உ.சி. ஆற்றிய தலைமைச் சொற்பொழிவு ‘அரசியல் பெருஞ்சொல்’ என்ற தலைப்பில் வெளியாகியுள்ளது. அந்த உரையில், சமகால அரசியல் பிரச்சினைகளைக் குறித்துப் பேசும்போதும் திருக்குறளை மேற்கோள் காட்டியே அவர் பேசியுள்ளார்.

பாண்டித்துரை நிறுவிய மதுரை தமிழ்ச் சங்கத்தின் பொறுப்பாளர்களில் வ.உ.சி.யும் ஒருவர். தமிழே வ.உ.சி. என்ற பேராளுமையை உருவாக்கியது. வள்ளுவத்தின் அறமே அவரது உருவாகி நின்றது. அரசியல் துறவறம் மேற்கொண்ட இறுதிக் காலத்திலும் தமிழே அவரது ஆறுதலாகவும் அமைந்தது.

வ.உ.சி. பிறந்த 150ஆவது ஆண்டு தொடக்கம்: செப். 5

இந்திய விடுதலை இயக்கத்தின் தொடக்க காலத் தலைவர்களில் ஒருவரான வ.உ.சிதரம்பரனார் (1872-1936) தனித்துவமான போராட்டங்களை மேற்கொண்டவர். அவற்றுள் குறிப்பிடத்தக்க ஒன்று, வேறு யாரும் சிந்திக்காதது. அது ‘சுதேசி ஸ்டீம் நேவிகேஷன் கம்பெனி’ (சுதேசி நாவாய்ச் சங்கம்) என்கிற கப்பல் நிறுவனம். இந்திய கம்பெனி சட்டப்படி 16.10.1906-ல் இந்நிறுவனம் பதிவுசெய்யப்பட்டது. இதன் தொடக்க மூலதனம் ரூ.10 லட்சம். ரூ.25 முக மதிப்புள்ள பங்குகளின் விற்பனை மூலம் இது பெறப்பட்டது. 10,000 பங்குகளை விற்பது என்கிற வரம்பையும் ஆசிய நாடுகளைச் சேர்ந்தவர்களிடமிருந்தே பங்குத்தொகையைப் பெறுவது என்ற முடிவையும் இந்நிறுவனம் எடுத்திருந்தது. இதன் அலுவலகம் தூத்துக்குடியில் செயல்பட்டது.

இந்நிறுவனத்தை நடத்துவதற்கு இயக்குநர் குழு ஒன்று உருவாக்கப்பட்டது. நிறுவனத் தலைவராக பாலவநத்தம் ஜமீன்தார் பாண்டித்துரைத் தேவர் நியமிக்கப்பட்டார். நான்காம் தமிழ்ச் சங்கம் என்றழைக்கப்படும் தமிழ்ச் சங்கத்தை மதுரையில் நிறுவியவர் இவர். வ.உ.சி. உதவிச் செயலாளராக இருந்தார், இக்கப்பல் நிறுவனம் ஆதாயம் ஈட்டுவதை மட்டுமே குறிக்கோளாகக் கொண்ட வணிக நிறுவனமாக அமைக்கப்படவில்லை. இந்நிறுவனத்தின் நோக்கங்கள் குறித்த விவர அறிக்கை இவ்வுண்மையை அறியத் தருகிறது:

இந்தியர்களையும் இலங்கையர்களையும், ஆசியா கண்டத்து ஜாதியார்களையும் கப்பல் நடாத்துந் தொழிலில் பழக்குவித்து அதன் மூலம் வரும் லாபத்தை அடையும்படிச் செய்தல்.

கப்பல் நடாத்துந் தொழிலையும் கப்பல் நிர்மாணஞ் செய்யும் தொழிலையுஞ் செய்து காட்டிக் கற்பித்தல்.

மாணவர்க்கு கப்பலோட்டுந் தொழிலையும் கப்பல் நிர்மாணஞ் செய்யும் தொழிலையும் சாஸ்திர சம்பந்தமாகக் கற்பிக்கும் கலாசாலைகளை ஏற்படுத்தல்.

ஸ்டீமர்கள், ஸ்டீம்லாஞ்சுகள், படகுகள் முதலியன நிர்மாணஞ் செய்வதற்கும் அவைகளைச் செப்பனிடுவதற்கும் துறைகளேற்படுத்தல்.

கம்பெனியார் தீர்மானிக்கும் சுதேசியக் கைத்தொழில்களையும் வியாபாரங்களையும் நடத்துதல்.

சுதேசிக் கப்பல் நிறுவனத்தின் இக்குறிக்கோள்கள் வ.உ.சி.யின் தொலைநோக்கான பார்வையை வெளிப்படுத்துபவை. முதற்படியாக மும்பை சென்று இரண்டு கப்பல்களை விலைக்கு வாங்கினார். ‘எஸ்.எஸ்.காலியோ’, ‘எஸ்.எஸ்.லாவோ’ என்கிற பெயரிலான இரண்டு கப்பல்களும் தூத்துக்குடிக்கு 1907 மே மாதம் வந்துசேர்ந்தன. ஒவ்வொன்றிலும் 42 முதல் வகுப்புப் பயணிகள், 24 இரண்டாம் வகுப்புப் பயணிகள், 4,000 மூட்டை சரக்கு செல்ல முடியும்.

இவ்விரு கப்பல்களின் வருகையால் மகிழ்ச்சியடைந்த பாரதியார், தாம் நடத்திவந்த ‘இந்தியா’ இதழின் (26 மே1927) முகப்பில் கருத்துப் படம் வெளியிட்டதுடன், “வெகு காலமாய்ப் புத்திரப் பேறின்றி அருந்தவம் செய்துவந்த பெண்ணொருத்தி ஏக காலத்தில் இரண்டு புத்திரர்களைப் பெற்றால், எத்தனை அளவற்ற ஆனந்தத்தை அடைவாளோ, அத்தனை ஆனந்தத்தை நமது பொதுமாதாவாகிய பாரததேவியும் இவ்விரண்டு கப்பல்களையும் பெற்றமைக்காக அடைவாளென்பது திண்ணமே” என்று குறிப்பும் எழுதினார். அக்குறிப்பில் வ.உ.சி.க்கும் அவருக்கு உதவியவர்களுக்கும் பாராட்டுத் தெரிவித்திருந்தார்.

தூத்துக்குடியில் ஏற்கெனவே செயல்பட்டுவந்த ஆங்கிலேயக் கப்பல் நிறுவனமான ‘பிரிட்டிஷ் இந்தியன் ஸ்டீம் நேவிகேஷன் கம்பெனி’ என்கிற ஆங்கிலேயக் கப்பல் நிறுவனம், சுதேசிக் கப்பல் நிறுவனத்தின் வருகையால் ஆதாய இழப்புக்கு ஆளானது. இவ்விழப்பானது, 1907-ம் ஆண்டின் இறுதியிலும் 1908-ன் தொடக்கத்திலும் மாதம் ஒன்றுக்கு முப்பதினாயிரம் முதல் நாற்பதினாயிரம் வரை இருந்ததாக வரலாற்றறிஞர் இராசேந்திரன் குறிப்பிட்டுள்ளார். மக்களிடையே நிலவிய சுதேசி இயக்க உணர்வே இதற்குக் காரணம்.

1908 மார்ச் மாதம் கைதாகி விசாரணைக் கைதியாக இருந்த வ.உ.சி. அதே ஆண்டு ஜூலையில் வழங்கப்பட்ட தீர்ப்பின் அடிப்படையில் தண்டனைக் கைதியாகி கோவைச் சிறைக்குச் சென்றார். இதன் பின் ஆஷ் என்கிற ஆங்கிலேய அதிகாரி கொடுத்த நெருக்கடிகளை எதிர்கொள்ள இயலாது, சுதேசிக் கப்பல் கம்பெனி ஆங்கிலேயர்களிடமே விற்கப்பட்டது.

தொழிலாளர் இயக்கம்

1907-ல் கப்பல் நிறுவனத்தைத் தொடங்கிய வ.உ.சி., அடுத்த ஆண்டில் தூத்துக்குடியில் இயங்கிவந்த ஆங்கிலேயர் நடத்திய ‘கோரல் மில்’ என்கிற நூற்பாலையில் தொழிலாளர்களை ஒன்றுதிரட்டி, சுப்பிரமணிய சிவாவின் துணையுடன் வேலைநிறுத்தத்தை 1908 பிப்ரவரி 27-ல் தொடங்கினார். (1) ஊதிய உயர்வு, (2) வார விடுமுறை, (3) இதர விடுமுறை வசதிகள் என்பனவற்றை முன்வைத்து வேலைநிறுத்தம் நடத்தப்பட்டது. ஒன்பது நாட்கள் தொடர்ச்சியாக நடந்த வேலைநிறுத்தம் 07.03.1908 நண்பகலில் முடிவுற்றது.

50% ஊதிய உயர்வு, பணி நேரத்தில் உணவருந்த அனுமதி, ஊதியமில்லா விடுமுறை என்பனவற்றை ஆலைத் தொழிலாளர்கள் பெற்றனர். இன்று எளிதானதாகத் தோன்றும் இவ்வுரிமைகளைப் பெறுவதற்குக் கடந்த நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில்தான் இந்தப் போராட்டம் நிகழ்ந்துள்ளது.

இப்போராட்ட நிகழ்வு, இந்திய அளவில் பேசுபொருளானது. வேலைநிறுத்தக் காலத்தில் உணவின்றித் தவித்த ஆலைத் தொழிலாளர்களுக்கு உணவு வழங்கும் பொறுப்பை வ.உ.சி. மேற்கொண்டிருந்தார். ‘தி இந்து’ ஆங்கில நாளிதழும் ‘சுதேசமித்திரன்’ தமிழ் நாளிதழும் இந்தச் செய்தியை முக்கியத்துவம் கொடுத்து வெளியிட்டன. வங்கத்தின் அரவிந்தர் தமது ‘வந்தேமாதரம்’ இதழில் வேலைநிறுத்த நிகழ்வு குறித்து விரிவான முறையில் செய்தி வெளியிட்டுவந்தார். வேலைநிறுத்தம் வெற்றிபெற்றவுடன் ‘தூத்துக்குடி வெற்றி’ (The Tuticorin Victory) என்கிற தலைப்பில் நீண்ட தலையங்கமே எழுதியுள்ளார்.

ரஷ்யாவை ஜார் மன்னன் ஆட்சிபுரிந்துவந்தபோதுதான் இவ்வேலைநிறுத்தம் நடந்துள்ளது. இக்காலத்தில் ஜார் மன்னருக்கும் ஆங்கிலேய அரசுக்கும் இடையே இணக்கமான உறவு இல்லை. எனவே, இந்தியாவில் நடக்கும் ஆங்கிலேய எதிர்ப்புப் போராட்டங்கள் குறித்து அறிந்துகொள்வதில் ஜார் மன்னருக்கு ஆர்வம் இருந்தது. இதன் அடிப்படையில் மும்பையில் ரஷ்யாவின் தூதுவராகப் பணியாற்றிவந்த செக்கின் என்பவர், தூத்துக்குடியில் நிகழ்ந்த வேலைநிறுத்தம் குறித்து ஜாருக்கு அறிக்கைகள் அனுப்பிவந்துள்ளார். அதில் ஓர் அறிக்கையில் தூத்துக்குடியில் நிகழ்ந்த வேலைநிறுத்தம் குறித்து, “இது திறம்பட நடத்தப்படும் வேலைநிறுத்தம். வேலைநிறுத்தத்தில் ஈடுபட்ட தொழிலாளர்களுக்கு உணவு படைக்க வேலைநிறுத்தத்தை நடத்தும் தலைவர்கள் ஏற்பாடு செய்துள்ளனர்” என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். இப்போராட்டத்தின்போது தூத்துக்குடி நகரின் பொதுமக்களும் தொழிலாளர்களுக்கு ஆதரவாகச் செயல்பட்டுள்ளனர். தொழிலாளர் போராட்டம் ஒன்றை அரசியல் போராட்டமாக மாற்றுவதில் சிவாவும் வ.உ.சி.யும் வெற்றிபெற்றுவிட்டனர். இவ்வகையில் இந்தியாவில் நிகழ்ந்த தொழிலாளர்களின் முதல் அரசியல் வேலைநிறுத்தமாக இவ்வேலைநிறுத்தம் அமைந்தது.

பண்பாட்டுப் பார்வை

வ.உ.சி. தன் அரசியல் குருவாகத் திலகரை ஏற்றுக்கொண்டவர். 1907-ல் நடந்த ‘சூரத் காங்கிரஸ் மாநா’ட்டில் திலகரைத் தலைவராகத் தேர்வுசெய்ய பாரதியாருடன் இணைந்து செயல்பட்டதைப் பற்றி வ.உ.சி. எழுதியுள்ளார். சிறையிலிருந்து 1912-ல் விடுதலையாகி வந்த பின்னர், கொழும்பு நகரிலிருந்து வெளிவரும் நாளேடு ஒன்றில் ‘திலக மகரிஷி’ என்கிற தலைப்பில் அவரது வாழ்க்கை வரலாற்றைத் தொடராகவும் எழுதிவந்தார். ஜெர்மனியில் இயங்கிவந்த இந்தியப் புரட்சிக் குழு ஒன்றிடமிருந்து வந்த ரகசியச் செய்தி ஒன்று குறித்து விவாதிக்க வ.உ.சி.யை திலகர் அழைத்துள்ளார். வ.உ.சி.யும் அந்த அழைப்பை ஏற்று திலகரைச் சந்தித்துள்ளார். இந்த அளவுக்கு இருவருக்கும் இடையே நெருக்கமான நட்பு இருந்துள்ளது. வ.உ.சி. சென்னையில் வாழ்ந்தபோது திலகரை சென்னைக்கு வரவழைத்து, அவரை ஊர்வலமாக அழைத்துச் சென்றோரில் வ.உ.சி.யும் உண்டு. இந்த அளவுக்கு திலகரின் மீது அன்பும் நெருக்கமும் கொண்டிருந்தாலும், பண்பாடு குறித்த திலகரின் அணுகுமுறையிலிருந்து வ.உ.சி. இறுதிவரை மாறுபட்டே இருந்தார்.

இதுபோல் அழுத்தமான சைவராக இருந்து ‘சிவஞானபோதம்’ நூலுக்கு உரை எழுதியபோது, பல மதக் கோட்பாடுகளையும் அவற்றின் மீதான கண்டனங்களையும் எழுதுவதை வ.உ.சி. தவிர்த்தார். அத்துடன் நாஸ்தீகரது இயற்கையைத்தான் ஆஸ்தீகர்கள் கடவுள் என்று கூறுகின்றனரென்றும் ஆஸ்தீகரது கடவுளைத்தான் நாஸ்தீகர்கள் இயற்கையென்று கூறுகிறார்களென்றும் விளக்கமளித்தார்.

‘‘1,330 குறளையும் பொருளுடன் உணர்ந்திராத தமிழர் முற்றுந் துறந்த முனிவரேயாயினும் என்னைப் பெற்ற தந்தையேயாயினும் யான் பெற்ற மக்களே யாயினும் யான் இவரைப் பூர்த்தியாக மதிப்பதுமில்லை நேசிப்பதுமில்லை’’ என்ற இவரது கூற்று, தமிழரின் பண்பாட்டு அடையாளமாகத் திருக்குறளைக் கருதியதை உணர்த்துகிறது. 1927-வது ஆண்டில் சேலத்தில் நடந்த காங்கிரஸ் மகா சபை மூன்றாவது அரசியல் மாநாட்டில் ஆற்றிய தலைமை உரையில் வகுப்புவாரி இடஒதுக்கீட்டை ஆதரித்து அவர் ஆற்றிய உரை வரலாற்றுச் சிறப்புமிக்கது.

திரிசூலம்

மூன்று கூர்முனைகளைக் கொண்ட ஓர் படைக்கருவியே திரிசூலம். இப்படைக்கருவியைக் கொண்டிருப்பதாக நம்புவதன் அடிப்படையில் எமனுக்கு திரிசூலன் என்ற பெயருண்டு. ஒரு நாட்டு மக்கள் தம் முன்னேற்றத்துக்காக அரசியல் போராட்டம், பொருளாதாரப் போராட்டம், பண்பாட்டுப் போராட்டம் என மூன்று வகையான போராட்டங்களை நடத்த வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருக்கிறார்கள். இவற்றுள் எவற்றையும் ஒதுக்கிவிட முடியாது. அதேநேரத்தில், பொருளாதாரப் போராட்டத்திலும் பண்பாட்டுப் போராட்டத்திலும் அரசியல் மறைந்துள்ளது. இம்மூன்று போராட்டங்களின் தேவையை வ.உ.சி. நன்கு உணர்ந்திருந்தார். அவரது தொடக்க கால சுதேசி இயக்க அரசியலை உள்வாங்கியே ஏனைய இரண்டு போராட்டங்களையும் அவர் நடத்தினார். அரசியல், பொருளாதாரம், பண்பாடு ஆகிய மூன்றும் தனித்தனியாக இருப்பதுபோல் தோன்றினாலும் அவற்றுக்கிடையே உள்ள உறவு திரிசூலம் போன்றது. இதுவே வ.உ.சி. வரலாறு நமக்கு உணர்த்தும் செய்தி.

- ஆ.சிவசுப்பிரமணியன், மூத்த ஆய்வாளர் மற்றும் மார்க்சிய அறிஞர், தொடர்புக்கு: sivasubramanian@sivasubramanian.in

Reasons for Jadeja batting at No.5 Tamil News: தற்போதைய நிலையில் ரஹானே மற்றும் பண்ட்டை விட ஜடேஜா சிறப்பாக செயல்படக் கூடியவர். இதை 2018ம் ஆண்டு இங்கிலாந்திற்கு எதிரான போட்டியில் நிரூபித்து இருந்தார்.

Ravindra Jadeja Tamil News: இடது மற்றும் வலக்கை பேட்ஸ்மேன்களின் சேர்க்கை மூலம் பந்து வீச்சாளரின் சிறப்பான பந்து வீச்சை சீர்குலைக்க முடியும் என்பது கிரிக்கெட்டில் பொதுவாக கூறப்படும் ஒன்று. இதற்கு பயிற்சியாளர் ரவி சாஸ்திரி நீண்டகாலமாக ஆதரவு தெரிவித்து வருகிறார். தவிர ரிஷப் பந்த் மற்றும் ரவீந்திர ஜடேஜா ஆகிய வீரர்கள் மூன்று வருடங்களுக்கும் மேலாக ஒரே லெவனில் இருப்பதற்கு முக்கிய காரணமும் இவர் தான்.

ரஹானே நல்ல ஃபார்மில் இருந்திருந்தால் இது நடந்திருக்குமா?

இல்லை, நிச்சயம் அது இருக்காது. இந்த தொடரில் அவர் ரன்கள் அடித்திருந்தால், அவர்கள் ஏன் ஒரு மாற்று பரிசோதனையை செய்வார்கள்? அதனால் தான் அவருக்கு பதில் ஆல்ரவுண்டர் வீரர் ஜடேஜாவை 5வது வீரராக களமிறக்கி முயற்சித்திருக்கிறார்கள்.

ஜடேஜா களமாடிய இரண்டாவது இன்னிங்ஸில் காணப்பட்ட ஆடுகளம் ஒப்பீட்டளவில் தட்டையான ஆடுகளம் ஆகும். எனவே தான் அணி நிர்வாகம் சிறப்பாக ஆடும் ஜடேஜாவை களமிறங்கியது. ஆனால் ஜடேஜா பெரிய ரன் ஏதும் எடுக்கவில்லை.

2001 ஆம் ஆண்டு ஆஸ்திரேலியாவுக்கு எதிரான தொடரின் நிலை இதுவல்ல. இந்த போட்டியில் பாலோ ஆன் கேட்கப்பட்டு ராகுல் டிராவிட் பதிலாக வி.வி.எஸ்.லட்சுமணன் களமிறங்கினார். அப்போது வி.வி.எஸ்.லட்சுமணன் நல்ல ஃபார்மில் இருந்தார். ஒருவேளை ரஹானே அதிக ரன்களைச் சேர்த்திருந்தால், இது போன்று நடக்க வாய்ப்பு குறைவு தான். ஆஸ்திரேலியாவின் சிட்னியில் நடந்த போட்டியில் கூட இதை தான் இந்திய அணி முயற்சித்தது. விரைவாக ரன் சேர்க்க ஹனுமா விஹாரிக்கு இடத்தில் ரிஷப் பந்த் இறக்கி விடப்பட்டார்.

இடது – வலக்கை இணைப்பின் தர்க்கம் என்ன?

பந்து வீச்சாளரின் ரிதத்தை குலைக்கவும், அவர் இதுவரை என்ன செய்துகொண்டிருந்தாரோ அதை தொடர விடாமல் தடுக்கவும் தான் இடது – வலக்கை பேட்ஸ்மேன்கள் ஜோடி களமிறக்கப்படுகிறது. இப்படி செய்வதால் அவர்கள் பந்து வீச்சின் லயன் மற்றும் லெந்த்தை மாற்றியே ஆக வேண்டும் என்ற நிலைக்கு தள்ளப்படுகிறார்கள். இது அவர்கள் ஏற்கனவே இருந்த ரிதத்தை கண்டிப்பாக அப் செட் செய்யும்.

புதிய பந்துக்கு எதிராக ஜடேஜா எப்படி செயல்படுபவர்?

தற்போதைய நிலையில் ரஹானே மற்றும் பண்ட்டை விட ஜடேஜா சிறப்பாக செயல்படக் கூடியவர். இதை 2018 ஆம் ஆண்டு இங்கிலாந்திற்கு எதிரான போட்டியில் நிரூபித்து இருந்தார். இந்த ஆட்டத்தில் 87 ரன்களை விளாசிய ஜடேஜா முதல் இன்னிங்ஸில் இந்தியாவை ஒரு பின்னடைவிலிருந்து தடுத்திருந்தார்.

தற்போது ஜடேஜாவின் பேட்டிங் மற்றொரு நிலைக்கு முன்னேறியுள்ள நிலையில், அவர் மிகக் கச்சிதமாகவும், ஒழுக்கமாக முன்னோக்கி முன்னேறுகிறவராகவும் உள்ளார். தவிர, முடிந்தவரை உடலுடன் நெருக்கமாக விளையாட முயற்சிக்கிறார். இந்தத் தொடரில் அவர் அதிக ரன்கள் எடுக்கவில்லை என்றாலும், அவர் ரஹானே மற்றும் பண்ட்டை விட திடமாகவும், பாதுகாப்பாகவும், அழகாகவும் விளையாட கூடியவர்.

ஜடேஜாவுக்கு பதிலாக பண்ட்க்கு அந்த இடத்தில் வாய்ப்பு வழங்கப்பட வேண்டுமா?

ரிஷப் பண்ட் சிறப்பாக பேட்டிங் செய்திருந்தால், நாம் பேசி வரும் இடது – வலக்கை இணைப்பு நடந்திருக்கும். ஐபிஎல் தொடர்களில் துவக்க வீரராக களமிறங்கும் அவருக்கு புதிய பந்துடனான ரிதம் கிடைக்கவில்லை. மேலும் நகரும் பந்துக்கு எதிராக அவரது ஆட்டம் திடமானதாக இல்லை. தவிர, இந்த தொடரில் இவரை விட ரஹானே அதிக ரன்கள் எடுத்தவராக உள்ளார்.

Instead of nationalising an event of trauma and freezing it in the frame of time as a day, a memorial or a series of memorials rooted in the context of their time and space are what we need to not forget the trauma of Partition and remember it humanely

Prime Minister Narendra Modi made a significant announcement from the Red Fort this Independence Day that henceforth, August 14 would be observed as Partition Horrors Remembrance Day. The announcement is significant because it is the textbook example of history operating as contemporary discourse. Simply put, it shows that the BJP intends to use the past to aide its politics today. It reaffirms the argument that the Partition is long from over. That it is an ongoing phenomenon that continues to be a factor in the function of India’s (majoritarian) politics. But there is more to the proposal than meets the eye.

The proposal wants us to “remember” the days of the Partition and it wants to define for us that which we shall remember on the day that our adversarial neighbours celebrate their Independence. The act of a Prime Minister of a nation state announcing the National Day of Remembrance standardises remembering and conflates the grand design of history with memory. As dangerous as it is, this standardisation of remembering as a national exercise comes at a critical point in time.

My generation — the millennials — are among the last Indians and Pakistanis who grew up listening to stories of the Partition from our grandparents. The people who lived through the Partition in their conscious age are in the last phases of their life — many have passed away. With them, we lose our last connection to the lived experiences of the Partition. We will be the second-hand carriers of these stories, and with the passage of time, the human tale of the Partition will forever be lost.

But why are these stories important? They are important for two major reasons. Firstly, memory humanises history. History as a discipline — that which relies on text and physical evidence — has been taught and written as a mere outcome of the socio-political phenomena of the time. In this view of our past, the only human insight that is afforded to us are people as bodies and statistics.

Secondly, history is subject to the politics of the time. It is written and rewritten with changing structures of power and more so in the populist politics of the right. Consequently, power structures inevitably want to describe the past in the theatrical triad of villain, victim and hero — the bad people, the people who suffered, and the saviours. The world, on the other hand, is much more complex in its processes and the theatrical triad of the past, needless to say, is defined by the politics of the present.

Where do we go from here then? On the one hand, we stand at a juncture in time that makes it immensely important to conserve the human stories of the Partition, and on the other, the politics of our nation wants to standardise it. The answer resides in architecture and design — memorials, sculptures and museums. It resides in objects and oral histories and not in national days.

Objects are sites of memory. Check your bag. You will find at least one object that has no apparent utility for you, but it travels with you as a remembrance of some event or some person in your life. You carry it to memorialise a particular slice of your life. In this object lives a specific memory — an intangible entity that the tangible object triggers. Objects, hence, often function as habitats of memory and the power of objects to liberate the past from text has been well articulated by historians such as Neil MacGregor and Anchal Malhotra.

There is, however, a caveat here. In the realm of the private and personal, the memorial object is hardly a matter of contestation with any other narrative. However, when memorialisation takes a collective form, the politics of memory and memorials is extremely critical in deciding who takes the agency to draw the past for us as people. This is what — as a society — we build memorials for. We build them to remember and memorialise a certain collective memory. The questions then arise, who has the agency over these memorials, how do they function? More importantly, where can they be located and whose memory can they crystalise and secrete?

In this context, Germany is a good example to learn from. The country has a disturbing history of trauma and persecution and the physicality of that past lingers on in the form of ghettos, Nazi military compounds and concentration camps. The German society, however, has executed some exemplary works of architecture and design to preserve the memory of Jewish trauma and remember it collectively. And they did it just in time for preserving oral histories — just as the generation that witnessed the Holocaust was departing from the world.

The Jewish Museum in Berlin designed by architect Daniel Libeskind is a good example. The idea for the museum started just before the fall of the Berlin Wall in 1989 and was originally envisioned to be a part of the Berlin Museum under the state of Berlin. Its director, W Michael Blumenthal, made sure that the institution’s autonomy was secured and it became separate from the state government. The museum’s imagination and goals were conceptualised in complete independence. In his design as well, the architect chose to focus on taking the visitor through a journey of personal traumas and human stories rather than that of the political phenomenon manifesting into a certain number of millions of people dying. The museum seeks to be experiential and not exhibitionist.

Another good example from Germany is the Memorial to the Murdered Jews of Europe, an open-air installation designed by architect Peter Eisenman consisting of nothing but two thousand seven hundred and eleven slabs of concrete. The text — that which shackles memory to history — simply announces the title to the visitor in German. One is then taken through a series of orthogonally arranged crowd of slabs that become increasingly claustrophobic due to changing height and restricted vision until you see very little of the sky and find yourself surrounded by what can be understood as people walking to their death. The title is also devoid of hierarchy within the Jews who were murdered — you cannot tell who in particular it stands for. It stands for the murdered Jews — everyone from Rosa Luxemburg to the millions of nameless people.

It is noteworthy that while the memorial stands for murdered Jews, it does not say who killed them. This underlines another aspect of memory — forgetting. As the perpetrators of trauma depart to natural decay of time, communities that bear similar cultural identities live on. In the case of India’s Partition — the Muslims of today are the usual recipients of the blame. A standardised collective remembering of trauma seeks to incriminate people of the present. Forgetting, therefore, becomes essential to the discourse of memory. Writing about the Memorial to the Murdered Jews of Europe, Richard Brody, art critic and one of the editors at The New Yorker, said: “… it doesn’t say anything about who did the murdering or why — there’s nothing along the lines of ‘by Germany under Hitler’s regime’,” and the vagueness is disturbing. Of course, the information is familiar, and few visitors would be unaware of it, but the assumption of this familiarity separates the victims from their killers and leaches the moral element from the historical event, shunting it to the category of a natural catastrophe. The reduction of responsibility to an embarrassing, tacit fact that “everybody knows” is the first step on the road to forgetting”. Along with these two prominent memorials, towns across Europe have their own memorials and sites — sometimes even restored concentration camps.

With the Partition, owing to the complicated colonial processes of the twentieth century, we encounter a problem that is much more complex than that of Germany. But there are examples at home also. The Kolkata Partition Museum envisioned by Partition scholar Rituparna Roy seeks to remember both — the rupture created by the Partition and the continuities between the divided lands of Bengal. The project focuses on specificity of human stories rather than any grand narrative that is qualified by the state archives. Another good example is the Conflictorium: Museum of Conflict in Ahmedabad. Housed in a donated property in the heart of one of Ahmedabad’s most communally vulnerable neighbourhoods, the museum conducts exhibitions and events that are a sensitive exercise in both remembering and forgetting.

Instead of nationalising an event of trauma and freezing it in the frame of time as a day, a memorial or a series of memorials rooted in the context of their time and space are what we need to not forget the trauma of Partition and remember it humanely. National days standardise memory and trauma and align them to politics. Memorials, on the other hand, allow for the crystallisation of individual experiences in a physical entity. And most importantly, like the examples cited above, memorials can give up the agency of story-telling. They can serve as objects of crystallisation of human tales and secretion of those tales as shared memory; neither too specific, nor too vague. The site of memory (Lieux de Memoire), as the French historian Pierre Nora defines it, is capable of an expanse of ethereal space that can incorporate memories at all scales.

Zuberi is an independent scholar and researcher of Architecture and City Studies

P Chidambaram writes: The government failed to show the boldness to spend and, if it was short of money, the boldness to borrow and spend.

On August 31, 2021, the Central Statistics Office’s (CSO) estimates on National Income were announced. The GDP number was indeed impressive — 20.1 per cent. There was an expectation that ‘we the people’ will be seduced by the numbers and the spin of the government.

Praise to the media and the people (save a few bhakts), they refused to be befuddled by the numbers and quickly realised the truth. The truth was that the growth rate of GDP (20.1 per cent) in the first quarter of 2021-22 was a statistical illusion because the ‘base’ was an unprecedented low of (-)24.4 per cent in Q1 of 2020-21. It was what Dr Gita Gopinath, Chief Economist of the IMF had, months ago, described as “mathematical growth”.

Nevertheless, we must welcome the growth of 20.1 per cent because it shows what a country and its people can achieve notwithstanding an insensitive and uncaring government. When there was a second wave of Covid-19 in the early weeks of the quarter (April-June 2021), the state governments managed the crisis without shutting down the economy. The contribution of Mr Modi’s government was its colossal failure to manage the supply and allocation of oxygen: the acute shortage for several weeks caused a large number of deaths (which number is believed to be for every death recorded at least 10 that went unrecorded).

The growth rate of 20.1 per cent was led by the people’s ‘private final consumption expenditure’. The people spent their money on consuming goods and services. It was Rs 17,83,611 crore in Q1 and marked a sharp increase over the Rs 14,94,524 crore spent in Q1 of last year when the country was hit by the first wave of the virus.

There is another final consumption expenditure. It is the government’s. Imagine what would have been the result if government expenditure had kept pace with ‘private final consumption expenditure’. The former declined from Rs 4,42,618 crore in Q1 of last year to Rs 4,21,471 crore this year. The government’s contribution to the Q1 result was, therefore, negative. Nor did the government take effective steps to boost exports, which is one of the four engines of growth. ‘Net Exports’ too declined from Rs 34,071 crore in Q1 of last year to (-) Rs 62,084 crore this year. The growth rate of 20.1 per cent, albeit mathematical, was thanks to the people and no thanks to the government.

The government failed to show the boldness to spend and, if it was short of money, the boldness to borrow and spend. It should also have made cash transfers to 20 or 25 per cent of the families at the bottom of the pyramid; with that money, ‘private final consumption expenditure’ would have got a big boost. Together, enhanced government expenditure and increased private consumption would have vaulted the growth rate to over 25 per cent and thus made up for the slide of (-)24.4 per cent last year.

The numbers for Q1 of 2021-22 also reveal some serious weaknesses in the economy. The true benchmark is not 2020-21 (the pandemic year) but 2019-20 (the pre-pandemic year). The annual output that year was undoubtedly modest but nevertheless upwards. Are we there yet? The answer is no. Look at key numbers:

Key sectors of the economy have not yet attained the level of output of 2019-20. What is worse is the output in these sectors is below the level of output of the previous year, 2018-19. The only star performer is ‘agriculture’.

The numbers underline another conclusion that has been highlighted by observers, surveys and the CMIE’s reports but which the government has stoutly disputed: job losses. Millions of jobs were lost in 2019-20 because of the continuous slide in the economy (poor management). More jobs were lost in 2020-21 (pandemic). Those lost jobs have not come back in 2021-22. Remember also, the bulk of the employment is in the informal sector and in the MSMEs, and the CSO estimates do not capture, for the present, the performance of the informal sector or the MSMEs.

Clueless and Timid

The V-shaped recovery is a tiresome spin by the Chief Economic Adviser. When the quarterly growth rate declines from 5.1 per cent to (-)24.4 per cent, that will be depicted by the left incline of the letter ‘V’ and any small positive growth will be depicted by the right incline of the ‘V’. If the small positive growth persists quarter after quarter, the right incline will rise, but very slowly. That is a no-brainer. The real question is when will we attain the pre-pandemic level of GDP that was recorded in 2019-20?

The government can do a lot to accelerate the recovery but, as I have often said, it is clueless and timid. I was pleasantly surprised to find that a fawning newspaper carried an editorial on September 1 under the title ‘Spend, Government, Borrow and Spend’. I endorse that advice. That is the path to a quick economic recovery.

Leher Kala writes: Suggesting Sabyasachi cashed in on the intellectual property of a community disregards a fundamental truth, that all art is appropriation of some kind.

Iconic fashion designer Sabyasachi’s first collection for H&M, ‘Wanderlust’, sold out online within minutes of launching. Priced under Rs 9,999, Sabyasachi was quoted as saying his H&M range was for aspirational buyers who otherwise find him unaffordable. However, the clothes were lampooned for being cheap, digital recreations of ancient Indian craftsmanship. Several artisan cooperatives like the Delhi Crafts Council and Crafts Council of India expressed their displeasure, pointing to real inequality of power that lets the worldly Sabyasachi collaborate with a global brand, while the humble artisans who have kept the craft alive lack options to monetise their skills.

An open letter to Sabyasachi signed by 15 artisan cooperatives raises an important point: should ‘inclusion’ be limited to consumers only? Seen from the side of the karigars, it seems patently unfair that Sabyasachi can tap into India’s glorious textile heritage perfected by artisans toiling in obscurity —whose painstaking workmanship is then bastardized by H&M’s conveyor belt, mass production technology — for which they receive no credit or compensation. Meanwhile, Sabyasachi becomes a global name and has an annual turnover of 11 million dollars, the equivalent of approximately Rs 80 crore. Earlier this year, the Aditya Birla Group acquired a 51% stake in the Sabyasachi brand for Rs 398 crore.

Certainly, the history of the world suggests artistic success doesn’t emerge from a level playing field. European music, art, fashion and fiction have flourished for thousands of years, while writers and artists from Asia and Africa still struggle to break through. Finally, there is a tacit acknowledgement that the dice is loaded in favour of some, and this needs to change. In the case of Sabyasachi, it’s a question with no easy answers: who, exactly, holds proprietory rights to historical symbols and motifs? Nobody owns a culture. We inhabit one and are entitled to our independent interpretations of it. At the same time there is no denying that it is ironically problematic when someone making an easy replica earns significantly more money than the people who have slaved over the original.

The millennial buzz-term ‘cultural appropriation’ is endlessly confusing since no one knows what creative boundaries we are expected to live within. If a designer uses a chintz pattern first seen in Hyderabad in the 16th century, is the inspiration necessarily suspect? Suggesting Sabyasachi cashed in on the intellectual property of a community disregards a fundamental truth, that all art is appropriation of some kind. I am writing in a language that isn’t my own. My opinions are influenced by the books I read, the movies I watch and my experiences with the people I meet. Besides, it must be said, in the digital age, access to information has made it impossible to be truly original. We have no choice but to abandon notions of singular ownership of any aesthetic or style; the role of the artist is to find something new to say, after sifting through the reams available already.

In the long run, censoring the exploration of myriad cultures by outsiders won’t promote social justice but it will stifle creativity. There are countless examples of how some of the greatest works of art came about as a result of messy interactions. Take the Beatles track Norwegian Wood. The songwriting duo John Lennon and Paul McCartney acknowledge the influence of Bob Dylan’s introspective lyrics, while George Harrison incorporated a sitar part, giving it a mystical edge. This was the first appearance of the Indian instrument in a Western rock recording, raising interest in folksy sounds, that eventually led to the genre known as world music. Art is never created in a vacuum. A better way to think about it is that when disparate people collaborate and create something beautiful, it’s not always stealing. It can be a heartening reminder, we really are in this together.

Aashish Kochhar writes: The recent noise has also shed light on the fact that the 1919 massacre wasn’t a climax but the beginning of a series of struggles and changes for the monument, which it continues to face more than a century later.

Written by Aashish Kochhar

Recently, Prime Minister Narendra Modi virtually inaugurated the renovated Jallianwala Bagh complex, inviting accusations of “diluting the essence” of the national monument. So far, the Bagh complex was silent, remembered only during conversations about the tragic massacre of April 13, 1919. The recent noise has also shed light on the fact that the 1919 massacre wasn’t a climax but the beginning of a series of struggles and changes for the monument, which it continues to face more than a century later.

Originally, Jallianwala Bagh was part of the katra or neighbourhood of Himmat Singh ‘Jallewal’, a courtier in the service of Raja Jaswant Singh of Nabha. It was called ‘Jallewal Bagh’ after his name, till the locals started mispronouncing it as ‘Jallianwala Bagh’. Later, for years it was just an ignored open space. In fact, it wasn’t even a bagh or garden, but an irregular quadrangle of uneven ground, walled in some parts. In other parts, the backs of houses that had encroached right up to it made its boundary. A part of it was used as a dumping ground!

At the time of the massacre in 1919, the Bagh had a narrow entrance. Inside, there was the samadhi of the mother of Sardar Sant Prakash Singh, the first Sikh Inspector-General of Police of Punjab. Near the memorial were a few date palms. Also, there was a dry well and a few huts inhabited by dhobis. The narrow entrance, the samadhi and the well exist to this day, but have seen changes under the renovation.

Apart from two demonstrations held at the complex against the Rowlatt Act by the Indian National Congress and local businessmen on March 30 and April 6, 1919, no major event had ever taken place at the complex before. Till the April 13 massacre.

As a tribute to those killed, the Indian National Congress and Muslim League organised their annual sessions in Amritsar in December later that year, which were presided over by Motilal Nehru and Hakim Ajmal Khan respectively. The events were attended by Bal Gangadhar Tilak, Annie Besant, Bipin Chandra Pal, Chittaranjan Das, Madan Mohan Malaviya, V S Srinivasa Sastri, Muhammad Ali Jinnah, Ali brothers and Mahatma Gandhi.

It was never confirmed, but it is believed that the British government wanted to turn the Bagh into a cloth market to obliterate any reminder of the massacre. To foil their plans, the Congress passed a resolution to construct a memorial at the site. Mahatma Gandhi issued an appeal for donations and a trust was set up with Madan Mohan Malaviya as president and Sashti Charan Mukherjee as secretary, whose family continues to be the Bagh’s caretaker.

Through the donations, they purchased the Bagh from its 34 original owners. Even though the British government refused to allow the construction of a memorial, the Bagh was revered as sacred to the freedom struggle and national leaders would visit it regularly and some would even take back the ‘sacred clay’ of the complex.

It was only after 1947 that the Government of India passed the Jallianwala Bagh National Memorial Act 1951, making it the first national monument of the country governed by an Act of Parliament that had the prime minister as its chairperson. Since the Jallianwala Bagh Memorial Committee was set up by the Congress before Independence, the Nehru government assigned permanent membership of the trust to the president of the Congress.

It was during this time, in the 1950s, that the first major renovation took place at the complex. First, the Bagh had to be filled in to raise the ground by over 5 feet, to bring it up to level with the road outside. Then, in 1957, construction of the central pylon started. Its design was prepared by T R Mahendra and an American named Benjamin Polk — leading architects working in Delhi at the time.

In 1961, the Amar Jyoti was inaugurated by the then president Dr Rajendra Prasad. On the four sides of the square platform of the memorial, the words, “In memory of martyrs —13 April 1919” were inscribed in Hindi, Punjabi, Urdu and English. That too has been shifted from its original position.

In the 2000s, a photo gallery and light and sound show were set up inside the complex. The show was nixed soon, and the gallery, along with two others, has been updated with modern elements in the recent renovation. A half-hour light and sound show is also held now using the Bagh’s pylon as projection screen.

In 2016, a flame-shaped white stone statue with the faces of the victims carved as motifs was erected outside the Bagh, as part of the Heritage Street Project. The statue also has names of those killed in the massacre inscribed on platform beneath it.

Two years later, a 10-feet marble statue of Udham Singh was unveiled at the entrance. Singh had killed Michael O’Dwyer to avenge the massacre of 1919 and was hanged for it. O’Dwyer was the governor of Punjab at the time of the killings.

In 2019, the NDA government passed the Jallianwala Bagh National Memorial (Amendment) Bill. It includes a provision to remove the president of the Congress as a permanent trustee of the Memorial.

P Wilson writes: The Census should democratically measure the citizens of India and not just use one particular community as a toolkit for politics.

Written by P Wilson

The constitutional tool of positive discrimination is for making unequal people equal in specific areas, thereby making reservations, an affirmative action, a rightful entitlement.

The preamble of our Constitution assures justice and political opportunity to everyone. This key objective can be achieved only by determining a rightful share in education, positions of power and State employment. And to achieve this objective, caste census data is vital.

The decision not to enumerate Other Backward Classes (OBCs) in the 2021 Census is a tragic old tale known by many. Union Minister of State for Home Affairs Nityanand Rai stated that the government will only include SCs and STs in the upcoming Census. Until 1931, during the British era, the Census had data on caste, including of OBCs, unlike the Census from 1951 to 2011, which have data only on SCs and STs.

The 1980 Mandal Commission report which relied on the 1931 Census to suggest 27% reservation to OBCs estimates that OBCs constitute around 52% of the population, making them an undeniable part of the country’s social fabric, with lack of access to employment opportunities, social welfare and educational institutions. With reference to this, the then V P Singh government — of the which the DMK was a part — had created 27% reservation for OBCs in 1990. Finally, 27% reservation for OBCs in educational institutions was permitted after the enactment of Central Education Institutions (Reservation in Admission) Act in 2006. It’s sad to note that the 1931 Census is used for granting 27% reservation to OBCs till today.

To set things right, the Union government conducted a caste enumeration, and concerned states were thereafter asked to cross-check the data. But this cross-checked data on OBCs was never released.

In 2018, then home minister Mr Rajnath Singh announced that the caste numbers of all states will be released in 2021. However, shockingly, the Census 2021 has decided not to include data pertaining to the OBC population.

With no official data on OBCs, the government is handicapped in providing incentives such as welfare schemes to disadvantaged communities. There can be no accurate intervention by the government in the absence of credible data for states regarding OBCs. So the Census is divorced of its primal objective of protecting the vulnerable sections of society.

Tamil Nadu Chief Minister M K Stalin is one of those who is at the forefront of the fight for OBCs. His call for release of the OBC numbers has been echoed by leaders of several parties.

It is irrefutable that for OBCs to benefit from specific affirmative action policies, reliable data of their population must exist. Without it, the policy of reservation is not founded on empirical data. It is interesting to note that due to the shunning of this empirical approach by the Centre, the Supreme Court often strikes down reservation policies of states on the ground that it is not based on data. An example of this is the recent judgment on Maratha reservations. The Centre’s action of withholding empirical data relating to OBCs amounts to breach of Constitutional trust, besides perpetuating illegality and being highly arbitrary.

The politics of identity and representation are corner stones of not just the legal realm but our wonderful democracy. In order to ensure that our reservation policies reach the intended targets, it is imperative that rightful share of the OBCs is not just whispered as empty promises, but that there is an actual compendium and data in the form of a caste census that can be relied upon by states and courts.

The National Family Health Survey-2016 data reveals that the caste-based gap in educational spheres is wider than ever. Thus, a Census involving data on the OBC community is absolutely necessary to take the reservation policy forward. It is important to include data related to OBCs in the Census to realise the vision of an India that provides complete social justice, welfare schemes and other social incentives to the ones that need it the most.

The Census should democratically measure the citizens of India and not just use one particular community as a toolkit for politics.

P Wilson is a senior advocate and DMK Rajya Sabha MP

Tavleen Singh writes: It is very worth preserving because Indian Muslims have dealt with the modern world better, and with living among people of other faiths better than Muslims anywhere else in the world.

It was arguably the most important comment on Islam that an Indian Muslim has made in a long time. But, instead of applause, Naseeruddin Shah found himself in the crosshairs of Hindu and Muslim fanatics. The actor, speaking of the Taliban’s return, said Indian Muslims welcoming the return of ‘these barbarians’ should remember that Indian Islam had always been different to Islam in other countries and, ‘May God never bring a time when it changes so much that we will not be able to recognise it.’

An attack from bearded mullahs with prayer bruises on their foreheads was no surprise. What surprised me was the virulence of the attack from Hindutva trolls. They mocked him on social media with their usual spite, reminding him that last year he had spoken against the poisonous atmosphere in which Muslims have been forced to live since Narendra Modi became Prime Minister. It is possible to say both things because both things are true.

It is not easy to be a Muslim in the ‘new’ India. In Modi’s first term, cattle farmers and meat traders were targeted and killed on suspicion of eating beef and illegally trafficking cows. In his second term, the targeting has expanded beyond cows. Three weeks after Modi took office for the second time, 24-year-old Tabrez Ansari was tied to a tree and forced to chant ‘Jai Shri Ram’ while being beaten by a mob. By the time the police intervened, he was nearly dead. He died later from his injuries. Since then, a pattern has emerged of this kind of random attack. In recent weeks, an e-rickshaw driver was beaten and forced to chant ‘Jai Shri Ram’ while his little daughter clung to his leg begging the mob to stop. A bangle seller was beaten in Indore for being in a Hindu area. He was arrested the next day because the daughter of one of his attackers charged him with molesting her. Calls have been made openly to boycott Muslim shops and a campaign on social media asks if there is a ‘conspiracy against India’ that results in Muslims being so prominent in the fruit and vegetable trade.

Now let us talk about Indian Islam.

Mr Shah is right when he says it is a very different religion to the brutal, barbaric religion that the Taliban practise. People of my generation who grew up in northern India associate Islam not with praying five times a day but with poetry, literature, cinema, and music. Indian Islam did not forbid these things. I have nostalgic memories of pre-Hindutva Delhi. It was a time when we would go to mushairas and concerts every other day, a time when we went to the dargah of Nizamuddin Aulia on Thursday evenings to listen to qawwalis and a time when we would wake early some mornings to breakfast on ‘nihaari’ in Karim’s restaurant that sits in the shadow of the Jama Masjid.

Mr Shah is right when he says that Indian Islam evolved into a religion that dealt well with modernity. So, it shocked me to hear a leading light of Hindutva declare on a primetime show that there was only one kind of Islam and only one kind of Muslim. He then spat out the numbers of verses in the Koran that recommend violence against infidels and unbelievers. The other Semitic faith that takes this view of us ‘heathens’ is Christianity, and it is still possible to meet missionaries in India who think of us lot as ‘devil-worshippers’. The difference is that Christians in India have learned to deal with modernity better than Muslims.

Among Indian Muslims a regression began to happen sometime in the Nineties and an ugly, fundamentalist Islam spread across India, making its presence felt in the number of women who suddenly wandered about in black burqas, with only their eyes showing. Having spent many years covering our Kashmir problem, I first noticed this in Srinagar. Then on a trip to Tamil Nadu, I noticed that my taxi driver had a picture of Osama bin Laden on his dashboard and that Tamil women were wearing salwar-kurtas and refused to speak to me without the permission of their Maulana. This was before 9/11. After the September 11 attacks when the global war on terrorism began, Indian Muslims, like Muslims everywhere, began to think of themselves as victims and the regression to this medieval, Talibanesque Islam accelerated.

Mr Shah is right to warn Indian Muslims to preserve the Islam they were brought up with in India. It is very worth preserving because Indian Muslims have dealt with the modern world better, and with living among people of other faiths better than Muslims anywhere else in the world. This is because they learned a great deal from Indic religions that do not go around forcing people to follow rules and regulations that nearly always end up with semi-literate priests deciding your relationship with God.

With the Taliban back in Afghanistan and with the Pakistani prime minister determined to turn his country into some fantasy of Medina, Indian Muslims need to be very vigilant if they are to preserve their faith. Islam in India has always been different to Islam as it is practised in other countries. It has enriched our culture by giving us some of the finest poets, musicians, singers, writers and actors that we have. It deserves to be cherished.

An Account Aggregator can, with the enterprise’s consent, furnish the data seamlessly to multiple banks to apply for a loan, accept the best offer and revoke the consent given to other banks to access its data.

Last week, a new revolution got going in India, which deserves to be far more widely noticed than it seems to have been. This was the launch of the Account Aggregator framework. Like many things in geekworld, this term sounds bland but has the potential to completely change the way data is used. While the world has been harping on about data protection, India has quietly devised a means for an individual (or a business) to proactively use his or her data to obtain services, handing the data over to would-be users, say a bank or an insurance company, digitally, securely and revocably. The intermediary between the data provider and the data user, deploying standardised protocols and secure encryption, and managing the consent of the individual whose data is being provided/accessed, are the Account Aggregators.

Consider a small business that seeks a loan from a bank. It can furnish its bank statements, GST returns, annual results, income-tax filings, etc. to the bank, as proof of its creditworthiness. An Account Aggregator can, with the enterprise’s consent, furnish the data seamlessly to multiple banks to apply for a loan, accept the best offer and revoke the consent given to other banks to access its data. A giant ecommerce company that also serves as a business-to-business as well as a business- to-consumer platform has data on what a company buys, what it sells, how much it sells and the profile of its consumers. But that data stays proprietary with the ecommerce operation. Once GSTN joins the Accounts Aggregator framework as a data provider, this sales data is available to a would-be lender as well. Information turns collateral.

This pioneering digital initiative is part of India Stack, a collection of APIs that anyone can use to build new applications, making use of the common standards and protocols laid out in the APIs. UPI and eKYC came from it. The RBI, iSPIRT (a software for public good forum) and Nandan Nilekani get the credit for the consent management framework, which can be used for other, say, health, data as well.

India has done well on the vaccine development front, with two indigenously developed vaccines in use and several others in the pipeline.

News on the Covid front should be greeted with cautious optimism. There is a declining trend of cases in most of the country. In high burden states of peninsular India — Maharashtra, Tamil Nadu, Karnataka, and Andhra Pradesh — cases are plateauing. The surge is limited to Kerala and Mizoram, so far both states have been able to manage. Vaccination has gathered momentum — upward of 9 million doses a day, 157 million people fully vaccinated. Yet, this is not the time to throw caution to the wind. It is critical now to observe Covid protocols, the festival season is around the corner, new variants abound.

India has done well on the vaccine development front, with two indigenously developed vaccines in use and several others in the pipeline. Manufacturing capacity has been augmented. Production levels must increase to meet global requirements, particularly of poor developing countries. Similar support must be extended to development of therapeutics. Vaccine inequity has made the global herd immunity goal a near impossibility and the fast pace of mutation means variants will abound. ‘Living with Covid-19’ is now a reality. The two pillars of the needed response are genome sequencing and treatment. To identify and study variants, and share that information are critical parts of “living with Covid”, key inputs for planning the healthcare response and controlling the spread of new variants. India must step up its capacities in this area. There is a need to undertake efficacy studies of existing vaccines, to determine a vaccination plan for the future, including boosters.

The only way to ensure the current trends are maintained and improved on is to strictly observe the protocols, and keep up the vaccination momentum. There is no room for complacency.