கொவைட் 19 நோய்த்தொற்றின் மூன்றாவது அலை குறித்து உலக சுகாதார நிறுவனத் தலைவா் டெட்ரோஸ் அதானோம் கேப்ரியேசஸ் விடுத்திருக்கும் எச்சரிக்கையைப் புறந்தள்ளிவிட முடியாது. தீநுண்மியின் டெல்டா உருமாற்றம் அதிவேகமாகப் பரவிக் கொண்டிருக்கிறது என்றும், பல நாடுகள் மூன்றாவது அலையின் ஆரம்பக் கட்டத்தில் இருக்கின்றன என்றும் அவா் தெரிவித்திருக்கிறாா்.
பல ஐரோப்பிய, தென் கிழக்கு ஆசிய நாடுகளில் மூன்றாவது அலையின் தாக்கம் அதிகரித்து வருகிறது. தீநுண்மியின் உருமாற்றம் வேகமாகப் பரவும் தன்மையைப் பெற்றிருப்பதை உணர முடிகிறது. அதிகரித்து வரும் நோயாளிகளின் எண்ணிக்கையும், உயிரிழப்புகளும் இந்தியா எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டிய அவசியத்தை வலியுறுத்துகின்றன.
செப்டம்பா், அக்டோபா் மாதங்களில் கொவைட் 19 நோய்த்தொற்றின் மூன்றாவது அலை இந்தியாவைத் தாக்கக்கூடும் என்கிற பரவலான எதிா்பாா்ப்பு காணப்படுகிறது. இந்தியாவிலுள்ள 67 மாவட்டங்களில் காணப்படும் நோய்த்தொற்று அதிகரிப்பு, மூன்றாவது அலையின் முன்னறிவிப்பாக இருக்கலாம். முதல் இரண்டு அலைகளைவிட அதிவேகமாக நோய்த்தொற்று பரவுவதால், உடனடியாக எச்சரிக்கை நடவடிக்கைகளும், தடுப்பு நடவடிக்கைகளும் எடுக்கப்படாவிட்டால் நிலைமை கைமீறி போய்விடக் கூடும்.
இப்போதைக்கு வடகிழக்கு மாநிலங்களிலும், கேரளத்திலும்தான் அதிகமான நோய்த்தொற்று தெரிய வந்திருக்கிறது. நேற்றைய நிலவரப்படி கடந்த 24 மணிநேரத்தில் 45,352 புதிய பாதிப்புகளும், 366 உயிரிழப்புகளும் பதிவாகி இருக்கின்றன. இதுவரை இந்தியாவின் மொத்த பாதிப்பு எண்ணிக்கை 3,29,03,259 என்றால், மொத்த உயிரிழப்பு 4,39,895. கடந்த 24 மணி நேரத்தில் அதிக உயிரிழப்பை சந்தித்த மாநிலங்கள் கேரளம் (188), மகாராஷ்டிரம் (55), கா்நாடகம் (22). தேசிய அளவில் இறப்பு விகிதம் 1.34%.
இந்தியாவின் இப்போதைய புதிய பாதிப்புகளில் மூன்றில் இரு பங்கிற்கும் மேலான பாதிப்பு கேரள மாநிலத்தில் காணப்படுகிறது. அதற்குப் பல்வேறு காரணங்கள் கூறப்படுகின்றன. பொதுமுடக்க நடவடிக்கைகளில் தளா்வு, அனைவருக்குமாக அல்லாமல் அறிகுறி உள்ளவா்களுக்கு மட்டும் பரிசோதனை நடத்துவது போன்றவை சுட்டிக்காட்டப்படுகின்றன.
‘நோய்த்தொற்றுக்கான எதிா்ப்பு சக்தி காணப்படுவது, தொற்றுப் பரவுவதையும் மரண விகிதத்தையும் கட்டுப்படுத்துகிறது. அதனால், சுகாதாரக் கட்டமைப்பு அழுத்தத்துக்கு உள்ளாகாமல் இருக்கிறது’ என்பது கேரள சுகாதார அமைச்சகத்தின் கருத்தாக இருக்கிறது. அதிகரித்து வரும் நோய்த்தொற்று காரணமாக வெளிமாநிலங்களில் இருந்து வரும் பயணிகள் தனிமைப்படுத்தப்படுவதை உறுதி செய்திருக்கிறது என்றாலும், போதுமான அளவிலான முன்னெச்சரிக்கை சோதனைகளும், நோய்ப் பரவல் தடுப்பு முயற்சிகளும் குறைவாகவே இருப்பதாக குற்றச்சாட்டுகள் முன்வைக்கப்படுகின்றன.
கடந்த முறை நோய்த்தொற்றுப் பரவலின்போது கேரள மாநிலம் முன்மாதிரியாக சில நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டது. அடித்தட்டு அளவில் நோய்த்தொற்று கண்டறியப்பட்டு கட்டுப்படுத்தும் நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டது. அதேபோன்ற முனைப்பு இப்போதும் முன்னெடுக்கப்பட வேண்டும் என்கிறாா்கள் சுகாதாரத் துறையினா். கேரளத்துக்கு மட்டுமல்லாமல், இந்தியாவிலுள்ள எல்லா மாநிலங்களுக்கும் அந்த அணுகுமுறை தேவைப்படுகிறது என்பதுதான் உண்மை.
அதேபோல இந்திய மருத்துவ ஆராய்ச்சி கவுன்சில், கான்பூா் இந்திய தொழில்நுட்ப நிறுவனம், நீதி ஆயோக் ஆகியவை தனித்தனியாக ஆய்வுகளை நடத்தி, அடுத்த கட்ட நோய்த்தொற்று அலை குறித்த விவரங்களைத் திரட்டுகின்றன. மத்திய சுகாதார அமைச்சகம், இந்த எல்லா அமைப்புகளையும் ஒருங்கிணைத்து செயல்பட்டால்தான் ஒன்றுக்கொன்று முரணான ஆய்வுகளும், முன்வைக்கப்படும் தீா்வுகளும் தவிா்க்கப்படும். அனைத்து மாநிலங்களுக்கும் சரியான அணுகுமுறையை சுகாதார அமைச்சகத்தால் எடுத்தியம்ப முடியும்.
உலகிலேயே மிக விரைவாகவும், அதிகமான மக்கள்தொகையினருக்கும் தடுப்பூசி போட்டு இந்தியா சாதனை படைத்திருக்கிறது என்பதில் சந்தேகமில்லை. நேற்று வரையிலான 229 நாள்களில் 66,17,38,647 தடுப்பூசிகள் போடப்பட்டிருக்கின்றன. இதுவரை ஒட்டுமொத்த சுகாதாரப் பணியாளா்களில் 1,03,59,284 பேருக்கு முதல் தவணை தடுப்பூசியும், 84,12,633 பேருக்கு இரண்டாவது தவனை தடுப்பூசியும் போடப்பட்டிருக்கின்றன. அதேபோல, முன்களப் பணியாளா்களில் 1,83,25,480 பேருக்கு முதல் தவணை தடுப்பூசியும், 1,33,12,134 பேருக்கு இரண்டாவது தவணை தடுப்பூசியும் போடப்பட்டிருக்கின்றன.
நோய்த்தொற்று பாதிப்பில் இருந்து பாதுகாப்பது மட்டுமல்லாமல், கடுமையான பாதிப்பு, மருத்துவமனை சோ்க்கை, உயிரிழப்பு ஆகியவற்றிலிருந்தும் பாதுகாப்பை வழங்குகிறது தடுப்பூசி என்பது அனுபவபூா்வமாக நிரூபிக்கப்பட்டிருக்கிறது. நோய்த்தொற்று பாதிப்பில் இருந்து குணமடைந்தவா்களுக்கு ஏற்படும் எதிா்ப்பு சக்தியைவிட, தடுப்பூசி போடப்படுவதால் மூன்று மடங்கு அதிக எதிா்ப்பு சக்தி ஏற்படுவதாக சில ஆய்வுகள் தெரிவிக்கின்றன. அதனால், மூன்றாவது அலை நோய்த்தொற்றைத் தடுப்பதற்கும், எதிா்கொள்வதற்கும் தடுப்பூசி திட்டம் அனைவரையும் முழுமையாகச் சென்றடைவதுதான் தீா்வு.
கொள்ளை நோய்த்தொற்றின் கடந்த இரண்டு அலைகளால் கிடைத்திருக்கும் அனுபவங்களின் அடிப்படையில், கண்காணிப்பையும், பரிசோதனைகளையும் முறைப்படுத்தினால், மூன்றாவது அலையும் கடந்துபோகும்!
மகிளா காங்கிரஸ் தேசியத் தலைவி சுஷ்மிதா தேவ் திரிணமூல் காங்கிரஸில் சேர்ந்திருப்பதில் ஆச்சர்யப்பட ஒன்றுமில்லை. இளைய தலைமுறை தலைவர்கள் ஒருவர்பின் ஒருவராக காங்கிரஸில் இருந்து விலகுவதும் புதிதொன்றுமல்ல. சுஷ்மிதா தேவுக்கு முன் ஜோதிராதித்ய சிந்தியா, ஜிதின் பிரசாத், பிரியங்கா சதுர்வேதி என்று ராகுல் காந்திக்கு நெருக்கமானவர்களாகக் கருதப்பட்ட பல இளைய தலைமுறைத் தலைவர்கள் கட்சியிலிருந்து வெளியேறியிருக்கிறார்கள். நட்புறவால்கூட அவர்கள் வெளியேறுவதைத் தடுத்து நிறுத்த ராகுல் காந்தியால் முடியவில்லை.
அவர்கள் தங்களது வருங்காலத்துக்காகவும் அரசியல் ஆதாயத்துக்காகவும் கட்சியிலிருந்து விலகினார்கள் என்பது உண்மையாக இருக்கலாம். அகில இந்தியத் தலைமையைத் தவிர (அது நேரு குடும்பத்துக்கு மட்டுமானது) கட்சியின் உன்னதமான அனைத்துப் பதவிகளையும் எட்டிப்பிடிப்பவர்களாக வளர்ந்து கொண்டிருந்தவர்கள் அவர்கள். அப்படியிருந்தும் அவர்கள் ஏன் கட்சியிலிருந்து வெளியேற முற்பட்டனர் என்பதை சிந்தித்துப் பார்க்க வேண்டும்.
ஒருவர்பின் ஒருவராக காங்கிரஸ் தலைவர்கள் பாஜகவில் சேருவதற்கு ஏன் விரும்புகிறார்கள் என்கிற கேள்வியை எழுப்பத் தோன்றுகிறது. பாஜகவின் மீதான கவர்ச்சியைவிட காங்கிரஸ் தலைமையின் மீதான நம்பிக்கையின்மையும், குறைபாடுகளும்தான் அவர்களை வெளியேற தூண்டுகின்றன. காங்கிரஸாருக்கு தன்னம்பிக்கை அளிக்க கட்சித் தலைமையால் இயலவில்லை. இனிமேல் ஒருநாளும் காங்கிரஸ் மீண்டும் ஆட்சி அமைக்காது என்கிற அவநம்பிக்கை பெரும்பாலான தலைவர்களுக்கு இருக்கிறது.
இன்னும் சிலர் பதவிக்கு ஆசைப்படுபவர்கள். ஆட்சியை மீட்டெடுக்கும் திறமையுள்ள தலைமை காங்கிரஸில் இல்லாததாலும், கட்சியில் தங்களுக்கு உரிய அங்கீகாரம் கிடைக்காததாலும் அவர்கள் வெளியேறத் துடிக்கிறார்கள்.
ஆட்சி அதிகாரத்திலிருந்து வெகுதொலைவில் போய்விட்டதால் காங்கிரஸ் கட்சியின் பலம் சரிந்து போயிருக்கிறது. கட்சிக்குள் கட்டுப்பாட்டையும், ஒற்றுமையையும் நிலைநிறுத்த முடியாமல் தலைமை பலவீனப்பட்டிருக்கிறது. அந்த பலவீனம் மாநில, மாவட்ட அளவிலும் அதற்குக் கீழேயும்கூட பிரதிபலிக்கிறது.
இந்தப் பின்னணியிலும்கூட கட்சி எதிர்கொள்ளும் சவாலை எதிர்கொள்ள 23 பேர் துணிவு காட்டினார்கள். அவர்கள் சோனியா காந்தி பதவியிருந்து விலகி புதிய தலைவரை நியமிக்க வேண்டுமென்று வெளிப்படையாகவே கோரிக்கை விடுத்தனர். அவருக்கு எழுதிய கடிதத்தை பொதுவெளியில் கசியவிட்டனர்.
துதிபாடும் கலாசாரத்தில் உறைந்து போயிருக்கும் காங்கிரஸ் கட்சியில் இப்படியொரு கடிதம் எழுதுவது என்பது சாதாரணமான செயலல்ல. ஆனால், அந்தக் கடிதம் செயற்குழுவில் விவாதிக்கப்பட்டபோது அதை எழுதியவர்களும் அந்தக் கருத்தை ஆதரிப்பவர்களும்கூட சோனியா காந்தியின் மீது நம்பிக்கை தெரிவித்து அவருக்கு துதிபாடப் போட்டி போட்டனர் என்பது மிகப்பெரிய முரண்.
கடந்த ஆண்டு ஆகஸ்ட் மாதம் 23-ஆம் தேதி 23 பேர் காங்கிரஸ் தலைவருக்கு கடிதம் அனுப்பினர். தற்போது ஓர் ஆண்டு கடந்து விட்டது. சோனியா காந்தி இடைக்காலத் தலைவராக இரண்டு ஆண்டுகளாகியும்கூட நிரந்தரமாகத் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறார். பல மாநிலங்களில் பேரவைத் தேர்தல்கள் நடக்கவிருக்கும் நிலையில், அதுகுறித்த பணிகளில் அக்கட்சி இதுவரை ஓர் அடிகூட எடுத்து வைக்கவில்லை. வேறு மாற்று இல்லாததால் அதீர் ரஞ்சன் சௌத்ரி நாடாளுமன்றக் கட்சித் தலைவராகத் தொடர்ந்து கொண்டிருக்கிறார்.
நடந்து முடிந்த நாடாளுமன்ற மழைக்காலக் கூட்டத் தொடரில் எதிர்க்கட்சியின் நடவடிக்கைகளை முன்னின்று நடத்தியது காங்கிரஸ் அல்ல - திரிணமூல் காங்கிரஸூம் இடதுசாரிக் கட்சிகளும்தான். மக்களவைத் தேர்தல் தோல்விக்குப் பிறகு மத்திய பிரதேசம், ராஜஸ்தான், சத்தீஸ்கர் ஆகிய மாநில சட்டப்பேரவைத் தேர்தல்களில் வெற்றிபெற்றபோது காங்கிரஸ் தொண்டர்களுக்கு மிகப்பெரிய உற்சாகம் இருந்தது. ஆனால் மக்கள் நம்பிக்கையுடன் வாக்களித்தும் மத்திய பிரதேசத்தில் அந்த வெற்றியை காங்கிரஸால் தக்க வைத்துக்கொள்ள முடியவில்லை.
தனது பலவீனங்களை வெளிப்படுத்துவதுதான் காங்கிரஸின் மிகப் பெரிய பலவீனம். அரசியல் சவால்களை எதிர்கொண்டு உடனுக்குடன் தீர்வு காண முடியாத சூழல் காணப்படுகிறது. கட்சியின் நலன்களைக் கருத்தில் கொள்ளாமல் பதவிகளுக்காக ஆசைப்படுபவர்கள், கட்டுப்பாட்டை மதிக்காதவர்கள் வெளிப்படுத்தும் அச்சுறுத்தல்களுக்கு தலைவணங்கும் தலைமை உள்ளிட்ட அடிப்படைப் பிரச்னைகளை விவாதிக்க காங்கிரஸ் இதுவரை தயாராகவில்லை.
2019-இல் தனக்கு எதிரான சூழலும், அதற்கான காரணங்களும் நிறையவே இருந்தும்கூட 2014-ஐ விட அதிக இடங்களில் பாஜகவால் வெற்றிபெற முடிந்தது. வேலைவாய்ப்பின்மை அதிகரித்தது, பொருளாதார நிலை தகர்ந்தது, கிராமப்புறங்களில் அதிருப்தி, சிறுபான்மையினரின் எதிர்ப்பு, ஒரு சில ஊழல் குற்றச்சாட்டுகள், அதானி - அம்பானிகளை வளர்க்கும் முதலாளித்துவப் போக்கு போன்ற பல காரணங்கள் இருந்தும்கூட அவற்றையும்மீறி பாஜகவால் மக்களின் பேராதரவைப் பெற முடிந்தது. அதற்கு முக்கியமான காரணம் காங்கிரûஸ வாக்காளர்கள் மாற்று சக்தியாகக் கருதவில்லை என்பதுதான்.
அடிமட்ட யதார்த்தங்களுடனான தொடர்பை ஏற்படுத்திக்கொள்வதில் காங்கிரஸ் தோல்வி அடைந்திருக்கிறது. மக்களுடன் இணைந்து செயல்படும் எதிர்க்கட்சியாக தன்னை நிலைநிறுத்திக்கொள்ள காங்கிரஸால் முடியவில்லை. தன்னம்பிக்கை இல்லாத செயல்பாடுகள்தான் அதற்கு காரணம். 2019 மக்களவைத் தேர்தலில் மிகப் பெரிய தோல்வியை எதிர்கொண்டும்கூட இதுவரை எந்தவொரு ஆக்கபூர்வ விவாதமும் காங்கிரஸில் நடைபெறவில்லை என்பதுதான் வேடிக்கை.
ராகுல் காந்தி, 'நோ காந்தி' என்று சொன்னார். ஆனால், 'காந்தி ஒன்லி' என்று குடும்ப அரசியலில் தோய்ந்து வளர்ந்த காங்கிரஸ்காரர்கள் சொன்னார்கள். நேரு - காந்தி குடும்பம் அல்லாத தலைமையின்கீழ் காங்கிரஸூக்கு வருங்காலம் இல்லையென்று அவர்கள் கருதுகிறார்கள். மக்கள் பிரச்னை குறித்த கவலையே இல்லாமல், எந்தவித உழைப்பும் இல்லாமல் காந்தி - நேரு குடும்பத்தின் செல்வாக்கில் இதுவரை குளிர்காய்ந்து கொண்டிருப்பவர்கள் அவர்கள்.
மக்களவைத் தேர்தல் தோல்விக்கு பொறுப்பேற்றுக்கொண்ட ராகுல் காந்தி, 2019 மே 25-ஆம் தேதி பதவி விலகினார். 11 வாரங்கள் கழித்து காங்கிரஸ் செயற்குழு கூடியபோது தலைவர் பதவிக்கு ராகுல் காந்தியின் பெயரை மட்டும்தான் முன்மொழிய முடிந்தது. 2017-இல் தனது மகன் ராகுல் காந்தி தலைவராவதற்காக பதவி விலகிய சோனியா காந்தி, வேறு வழியில்லாமல் மீண்டும் தலைவர் ஆவார் என்று யாரும் எதிர்பார்க்கவில்லை.
ராகுல் காந்தி தனது முடிவை மாற்றிக்கொள்ள வேண்டும் என்கிற காங்கிரஸ் தலைவர்களின் நிர்பந்தத்தைத் தொடர்ந்து சோனியா காந்தியே மீண்டும் இடைக்காலத் தலைவரானார். ராகுல் காந்திக்கு மனமாற்றம் ஏற்படும்போது மீண்டும் அவரிடம் பொறுப்பைக் கொடுப்பது என்பது சோனியாவின் எண்ணமாக இருக்கக்கூடும். இரண்டு ஆண்டுகள் கழிந்துவிட்டன. ராகுல் இன்னும் தயாராகவில்லை.
நேரு குடும்பத்துக்கு வெளியேயிருந்து ஒருவர் காங்கிரஸ் தலைவராக வேண்டும் என்று ராகுல் காந்தி பலமுறை தெரிவித்துவிட்டார். எல்லா தலைவர்களும் நேரு - காந்தி குடும்பத்தால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர்கள் என்பதால் யாரும் அதற்கு ஆதரவளிக்கவில்லை. தனக்கு தலைமைப் பதவியில் ஆசையில்லை என்று ராகுல் காந்தி சொன்ன பிறகும்கூட, அவருக்காக காத்திருக்கும் காங்கிரஸ்காரர்களை என்னவென்று சொல்வது? காங்கிரûஸக் காப்பாற்றுவதல்ல அவர்களது நோக்கம். நேரு குடும்பத்தின் அரவணைப்பில் தங்களது அரசியல் வாழ்க்கையை பாதுகாத்துக்கொள்வது மட்டும்தான் அவர்களது இலக்கு.
காங்கிரஸிலிருந்து விலகிய தலைவர்கள் உருவாக்கிய கட்சிகள் பல மாநிலங்களிலும் அரசியல் சக்திகளாகத் திகழ்கின்றன. மேற்கு வங்கத்தில் மம்தா பானர்ஜி, ஆந்திரத்தில் ஜெகன்மோகன் ரெட்டி, தெலங்கானாவில் சந்திரசேகர் ராவ் ஆகிய மூவரும் முன்னாள் காங்கிரஸ்காரர்கள். மகாராஷ்டிரத்தில் தேசியவாத காங்கிரஸ் தலைவர் சரத் பவாரும் முன்னாள் காங்கிரஸ்காரரே.
பஞ்சாப், சத்தீஸ்கர், ராஜஸ்தான் ஆகியவை காங்கிரஸ் கட்சி ஆட்சியிலிருக்கும் மாநிலங்கள். கேரளம் உள்ளிட்ட எட்டு மாநிலங்களில் ஏனைய கட்சிகளுடன் கூட்டணி அமைத்து ஆட்சியைக் கைப்பற்றும் சக்தியாக காங்கிரஸ் திகழ்கிறது. நேரு குடும்பத்தை அகற்றி நிறுத்தி இந்த காங்கிரஸ்காரர்கள் அனைவரும் பாஜகவுக்கு மாற்றாக ஒருங்கிணைந்து ஏன் செயல்படக்கூடாது என்கிற கேள்வி எழுகிறது.
அப்படி எல்லா காங்கிரஸ்காரர்களும் ஒருங்கிணைந்து மாற்று சக்தியாக மாறாவிட்டால், முன்பு சோஷலிஸ்டுகளுக்கு ஏற்பட்ட அதே நிலைமை காங்கிரஸ்காரர்களுக்கும் ஏற்படக்கூடும். ஜார்ஜ் பெர்னாண்டஸ் போன்ற சோஷலிஸ்ட் தலைவரை பாஜக-வின் தலைமையிலான தேசிய ஜனநாயக கூட்டணிக்கு ஒருங்கிணைப்பாளராக்கினர். நிதீஷ்குமார் பிகாரில் முதல்வராவதற்கு பாஜகவின் கூட்டணி தேவைப்பட்டது.
நடந்து முடிந்த நாடாளுமன்ற மழைக்கால கூட்டத்தொடரின்போது எதிர்க்கட்சிகள் ஒரு மாற்று எதிரணியை உருவாக்குவது குறித்து விவாதித்தன. அதற்கு முனைப்புக் காட்டியவர்கள் பழைய காங்கிரஸ்காரர்களான சரத் பவாரும் மம்தா பானர்ஜியும்தானே தவிர, காங்கிரஸ்காரர்கள் அல்ல. பாஜகவு-க்கு மாற்று நேரு குடும்பத் தலைமை அல்ல; அந்த குடும்பம் இல்லாத காங்கிரஸின் தலைமையே.
கட்டுரையாளர்:
மூத்த பத்திரிகையாளர்.
ஒரு நாட்டின் எதிர்காலத்தை நிர்ணயிக்கும் சக்தி மாணவர்களுக்கு உண்டு. அந்த மாணவர்களை நல்ல குடிமக்களாக உருவாக்கும் சக்தி ஆசிரியர்களுக்கே உண்டு. அதனால்தான் நமது இந்தியத் திருநாட்டின் முன்னாள் குடியரசுத் தலைவரான சர்வபள்ளி ராதாகிருஷ்ணனின் பிறந்த நாளை ஆசிரியர் நாளாகக் கொண்டாடி மகிழ்கிறோம். வேறு எந்தப் பணிக்கும் இல்லாத சிறப்புகள் பல ஆசிரியர் பணிக்கு உண்டு.
ஒரு காலத்தில் ஆசிரியர் என்றால் ஒவ்வொரு ஊரிலும் தனி மரியாதை இருக்கும். அதுவும் கிராமப்புறங்களில் என்றால் கேட்கவே வேண்டாம். அங்கு ஆசிரியர் சொல்லுக்குத் தனி மரியாதைதான். ஒரு பிரச்னையில் ஆசிரியர் என்ன கூறுகிறார் என்பதைக் கேட்க பலர் காத்திருப்பதுண்டு. ஆசிரியர்களும் விருப்பு வெறுப்பற்று தங்கள் கருத்துகளை தைரியமாக எடுத்துக் கூறினர்.
அப்போதெல்லாம் ஒரு கிராமத்துக்குள் ஆசிரியர் நுழைகிறார் என்றால் மாணவர்கள் அவர் எதிரில் செல்லவே பயப்படும் சூழ்நிலை இருந்தது. அப்போது ஒரு சில ஆசிரியர்கள் தவறு செய்தாலும் பயந்துதான் செய்தார்கள். ஆசிரியர்களைத் தங்கள் குடும்பத்தில் ஒருவராகவே கருதினார்கள் ஊரார்.
ஆனால் இப்போது ஆசிரியர் தொழில் என்பது அதிக ஊதியம், குறைந்த உழைப்பு, எதற்கும் பொறுப்பேற்கவேண்டிய அவசியம் இல்லாதது என்றாகிவிட்டது. முன்னாள் முதல்வர் எம்.ஜி.ஆர். ஆட்சிக் காலத்தில் பள்ளிகளில் ஆசிரியர் பயிற்சி கொண்டு வரப்பட்டது.
ஒருவர் பத்தாம் வகுப்பு முடித்துவிட்டு ஆசிரியர் பயிற்சி முடிக்கும்போது அவருக்கு 17 வயது ஆகும். அதன்பின் அரசுப் பணிக்கு வருவதற்காக ஓராண்டு காத்திருக்க வேண்டிய சூழ்நிலை உருவானது. அப்போது இவ்வளவு போட்டியில்லை. வேலையில்லாத் திண்டாட்டமும் இல்லை.
ஆசிரியர்களுக்கு மத்திய அரசு ஆசிரியர் பணிக்கு வழங்குவது போல ஊதியம் வழங்கப்பட்ட பின் இப்பணிக்குக் கடுமையான போட்டி உருவானது. அதனால் பணி வாய்ப்பு பெறுவதற்கே பல லட்சம் செலவு செய்ய வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டுள்ளது.
தற்போது மத்திய - மாநில அரசுகள் நல்லாசிரியர்களாகத் தேர்வு செய்யப்படுவோருக்கு விருதுகளை வழங்கி கெளரவிக்கின்றன. மாணவர்களும் தங்கள் பங்குக்கு ஆசிரியர்களுக்கு வாழ்த்துச் சொல்வதுடன் நினைவுப் பரிசுகளையும் அளிக்கின்றனர்.
ஆசிரியர் என்பவர் தங்கள் மாணவர்களின் எதிர்காலத்தைக் கணித்து அவர்களுக்கு உதவுபவராக அமைந்தால் அது பேரின்பமே. தமிழகத்தின் தென்கோடியில் சாதாரணக் குடும்பத்தில் பிறந்து தனது கடுமையான உழைப்பால் குடியரசுத் தலைவரானவர் ஏ.பி.ஜெ. அப்துல் கலாம்.
அவருடைய ஆசிரியர் சிவசுப்பிரமணிய ஐயர் என்பவர், நகர்ப்புற மாணவர்களுக்கு இணையாக உயர்ந்து காட்ட வேண்டும் என்று கலாமை ஊக்கப்படுத்துவாராம். இதைத் தனது "அக்னிச் சிறகுகள்' புத்தகத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளார் கலாம்.
சேலம் மாவட்டத்தில் உள்ள மேட்டூர் தொடக்கப்பள்ளி ஆசிரியருக்கு வீடு கட்டித் தந்த மாணவர்கள், பெங்களூரு இந்திய அறிவியல் தொழில்நுட்பக் கல்விக் கழகத்தின் பெண் பேராசிரியை பெயரில் பல கோடி செலவில் கட்டடங்களைக் கட்டிய மாணவர்கள், சென்னை ஐஐடி உள்பட நாடு முழுவதும் உள்ள பல்வேறு கல்வி நிறுவனங்களில் தங்களுக்குப் பிடித்த ஆசிரியர்களுக்காக கோடிகளில் பணம் கொட்டித் தங்கள் வழிகாட்டிகளைப் படிக்க வைக்கும் மாணவர்கள் என ஆசிரியர்களால் உயர்ந்த மாணவர்களின் செயல்கள் மனதை நெகிழ வைக்கின்றன.
ஒவ்வொரு ஆசிரியரும் ஏதாவது ஒருவகையில் தங்கள் மாணவர்களுக்கு முன்மாதிரியாகத்தான் இருக்கின்றனர். கடந்த சில ஆண்டுகளைப் போலவே இந்த ஆண்டும் கற்பித்தலில் மிக முக்கிய மாற்றங்கள் ஏற்பட்டுள்ளன. இது இங்கு மட்டுமில்லாமல் உலகம் முழுவதும் ஏற்பட்டுள்ளது.
இந்த மாற்றத்துக்கு ஏற்ப ஆசிரியர்கள் தங்களைத் தயார்படுத்திக் கொண்டாக வேண்டியுள்ளது. இரண்டு தமிழக ஆசிரியர்களுக்கு தேசிய நல்லாசிரியர் விருது கிடைத்துள்ளது. அவர்கள் கற்பித்தலில் தங்கள் மாணவர்களுக்குக் காட்டிய அக்கறைக்காகவும் புதுமையைப் புகுத்தியதாலும் இவ்விருது வழங்கப்பட்டுள்ளது.
இப்போதும் நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில் உள்ள பல நூறு ஆசிரியர்கள் தங்கள் மாணவர்களுக்குப் பாடத்திட்டத்தைத் தாண்டியும் பல விஷயங்களைக் கற்றுத் தருகின்றனர். அதுவும் கடந்த ஆண்டை உலகம் முழுவதையும் கரோனா பாதித்து மறக்க முடியாத ஆண்டாக்கியது. அப்போது நல்ல உள்ளம் கொண்ட பல ஆசிரியர்கள் தங்கள் மாணவர்கள் கற்கவும் அவர்களின் குடும்பங்கள் வயிராற உண்ணவும் தங்கள் சொந்தக் காசைச் செலவு செய்தனர்.
பணம் செலவு செய்தது பெரிய விஷயமில்லை. ஆனால் மனித நேயம் மரத்துப்போகவில்லை என்பதை இது உறுதிப்படுத்தியது. இதைப் பார்க்கும் அடுத்த தலைமுறை மாணவர்களிடம் மனித நேயம் தொடர்ந்து மலரும் என்பது உறுதி.
வல்லரசான அமெரிக்கா, கடுமையான புயலால் பாதிக்கப்படும்போதெல்லாம், இந்தியாவைச் சேர்ந்தவர்கள்தான் அங்குள்ளவர்களுக்கு உதவிகரமாக இருந்து வருகிறார்கள். அதற்குக் காரணமாக அவர்கள்கூறுவது, தமது ஆசிரியர்கள் கற்றுத் தந்த கலாசாரமும், மனிதாபிமான பண்பும்தான் என்கிறார்கள். இது நமது கலாசாரத்துக்கும் அதனைக் கற்பித்த ஆசிரியர்களுக்கும் கிடைத்த பெருமை எனலாம்.
ஆசிரியப் பணி என்பதை தொழிலாகப் பார்க்காமல் எதிர்காலத் தலைமுறைக்குச் செய்யும் சேவையாகப் பார்க்கும் ஆசிரியர்கள் தங்கள் மாணவர்களுக்குக் கலங்கரை விளக்கமாகத் திகழ்கிறார்கள். ஆசிரியர்கள் யாரும் வித்தியாசமானவர்களாக இல்லை. ஆனால் வித்தியாசமான செயல்களைச் செய்யும் ஆசிரியர்களே மாணவர்களின் மனதில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்துகின்றனர்.
ஆசிரியர்கள்தான் சமுதாயத்தை முன்னேற்றுவதில் முக்கியப் பங்கு வகிக்கின்றனர். அவர்களுக்கு நல்லாசிரியர் விருது கிடைக்காமல் இருக்கலாம். ஆனால் மாணவர்களைப் பொருத்தவரையில் அந்த ஆசிரியர்கள் எப்போதும் நல்லாசிரியர்களே.
ஆசிரியப் பணி அறப்பணி என்பதை உணர்ந்து, அதற்கே தன்னை அர்ப்பணித்து வாழும் அனைத்து ஆசிரியர்களுக்கும் ஆசிரியர் நாள் வாழ்த்துகள்.
நாளை (செப். 5) ஆசிரியர் நாள்.
Arun Janardhanan
Vanniyar movement in Tamil Nadu : உள்ளாட்சி தேர்தல்கள் நடைபெற இருக்கின்ற நிலையில் வன்னியர் மக்களுக்கு இட ஒதுக்கீடு கோரி 1987ம் ஆண்டு நடத்தப்பட்ட போராட்டத்தின் போது, காவல்துறை நடத்திய துப்பாக்கிச்சூட்டில் பலியானவர்களுக்கு விழுப்புரத்தில் நினைவிடம் எழுப்புவதாக திமுக அரசு கூறியுள்ளது.
இந்த இனத்தின் போராட்டம், தமிழக அரசியலில் இதற்கு வழங்கப்படும் முக்கியத்துவம், மற்றும் தங்களின் கடும் போட்டியாளரான, அஇஅதிமுக – பாஜக கூட்டணியின் ஒரு அங்கமாக இருக்கும் பாமகவிற்கு திமுகவின் இத்தகைய நகர்வு எம்மாதிரியான விளைவை ஏற்படுத்தும் என்பதைப் பற்றி இங்கே காண்போம்.
வன்னியர்கள், தமிழகத்தில் மிகப்பெரிய மற்றும் ஒருங்கிணைந்த பின் தங்கிய சமூகங்களில் ஒன்றாகும். 1980களின் மைய காலங்களில் அவர்கள் மாநிலத்தில் 20% இட ஒதுக்கீடு மற்றும் மத்திய சேவைகளில் 2% இட ஒதுக்கீடு கோரி பெரிய அளவில் போராட்டங்களை நடத்தினார்கள்.
இந்த போராட்டங்கள் சுயமரியாதை இயக்கம் மற்றும் நீதி கட்சி ஆதரித்தது. மருத்துவர் ராமதாஸ் தலைமையில் முதலில் வன்னியர் சங்கம் என்று சங்கம் ஆரம்பித்து அதன் மூலம் போராட்டங்கள் நடைபெற துவங்கின. பிறகு அவர் பாமக என்ற கட்சியை நிறுவினார்.
இதற்கு ஆதரவை தருமாறு 100 கணக்கான கடிதங்கள் மற்றும் தந்தி செய்திகளை அன்றைய முதல்வர் எம்.ஜி. ராமச்சந்திரனுக்கு செயற்பாட்டாளார்கள் மூலம் அனுப்புவதன் மூலம் போராட்டம் துவங்கின. அப்போது ஆட்சியாளர்களாக இருந்த எம்.ஜி.ஆர். மற்றும் ராஜீவ்காந்தியிடம் இருந்து பதில்கள் ஏதும் வராத நிலையில், வன்னியர்கள் அதிகமாக வசிக்கும் பகுதிகளில் போராட்டங்கள் நடைபெற துவங்கின. ரயில் மற்றும் சாலை போக்குவரத்தினை அவர்கள் முற்றுகையிட்டனர்.
ஒவ்வொரு கிராமத்தின் உறுப்பினர்களும், தங்கள் கிராம எல்லைகளில் இருக்கும் நெடுஞ்சாலைகளை முடக்க துவங்கினார்கள். மாநில நெடுஞ்சாலைகளில் இரு பக்கமும் இருந்த மரங்களை வெட்ட துவங்கினார்கள்.
1986ம் ஆண்டு நடைபெற்ற ஒரு முற்றுகை மாநிலம் முழுவதும் பேருந்து போக்குவரத்தை ஸ்தம்பிக்க வைத்தது. ஆயிரக் கணக்கானோர் கைது செய்யப்பட்டனர். . டிசம்பர் 1986இல் ஒரு நாள் ரயில்கள் முற்றுகை தொடர்ந்தது. செப்டம்பர் 1987இல் உச்சக்கட்டமாக ஒரு வாரம் முழுவதும் போக்குவரத்து வட தமிழகத்தில் ஸ்தம்பித்தது.
1987ம் ஆண்டு செப்டம்பர் மாதம் 17ம் தேதி துவங்கி 23ம் தேதி வரையில் போராட்டம் ஒன்றை அறிவித்தனர். ஆனால் அது விரைவிலேயே வன்முறைக் கலவரமாக மாறியது. குறைந்தது 21 நபர்கள் இதில் கொல்லப்பட்டனர். பெரும்பாலானோர் காவல்துறையினரின் துப்பாக்கிச்சூட்டில் பலியானார்கள். மேலும் சிலர் பட்டியல் இன மக்களுடன் ஏற்பட்ட வன்முறை கலவரத்தில் கொல்லப்பட்டனர்.
இது எம்.ஜி.ஆரின் ஆட்சியை அசைத்து பார்த்தது. ஆனால் இந்த போராட்டங்களுக்கு தீர்வு ஏதும் எட்டப்படவில்லை. மேலும் அதே ஆண்டில் டிசம்பர் மாதம் எம்.ஜி.ஆர். மரணம் அடைந்தார்.
மறைந்த முன்னாள் முதல்வர் மு. கருணாநிதி தலைமையிலான திமுக அரசு ஆட்சிக்கு வந்த பிறகு 1989ம் ஆண்டு, ஓ.பி.சி. இரண்டாக பிரிக்கப்பட்டது. பிற்படுத்தப்பட்டோர் மற்றும் மிகவும் பிற்படுத்தப்பட்டோர் என்று வழங்கப்பட்டது. வன்னியர்களுக்கு எம்.பி.சியில் இட ஒதுக்கீடு வழங்கப்பட்டது. வன்னியர்கள் 20% இட ஒதுக்கீட்டில், 107 பிற சமூகங்களுடன் எம்.பி.சியில் வகைப்படுத்தப்பட்டனர். 30 ஆண்டுகள் கழித்து, அஇஅதிமுக அரசு மசோதா ஒன்றை நிறைவேற்ற, அதனை திமுக அரசு அமல்படுத்தியது. 20% எம்.பி.சி இட ஒதுக்கீட்டில் வன்னியர்களுக்கு 10.5% உள் ஒதுக்கீடு வழங்கி அரசு உத்தரவு பிறப்பித்துள்ளது.
வன்னியர்களின் பிரதிநிதியாகக் கருதப்படும் பாமக, பொதுவாக சமூகத்திற்கு ஆதரவாக அரசாங்கத்தால் மேற்கொள்ளப்படும் அனைத்துவிதமான கொள்கைகளிலிருந்தும் பயனடைகிறது.
வன்னியர் நினைவிடம் அறிவிப்பு மற்றும் ஆட்சிக்கு வந்த உடனேயே பிரத்யேக 10.5% இட ஒதுக்கீடு வழங்க முந்தைய அதிமுக அரசின் முடிவிற்கு ஒப்புதல் வழங்கியது ஆகியவை திமுகவின் சிறந்த நகர்வுகளாக பார்க்கப்படுகிறது. உள்ளாட்சி தேர்தலில் பாமகவுன் ஒரு புரிதலை ஏற்படுத்த திமுக இவ்வாறு செயல்படுகிறது என்று பலர் நினைக்கின்ற போதும் கூட, திமுக தலைவர் ஒருவர், பாமகவை நடுநிலையாக்க திமுக முயல்கிறது என்று கூறினார். எதிர்க்கட்சி கூட்டணியுடன் பாமக தொடர்ந்தாலும், இந்த அறிவிப்புகள் நூற்றுக்கணக்கான வட கிராமங்களில் திமுக தங்கள் நிலையை மேம்படுத்த உதவும்.
வன்னியர்களிடமும் திமுகவிற்கு செல்வாக்கு இருக்கிறது. தற்போதைய மு.க.ஸ்டாலின் அமைச்சரவையில் 3 அமைச்சர்கள் வன்னியர் பிரிவை சேர்ந்தவர்கள். ஒருவர் கருணாநிதி காலத்தில் இருந்தே செயல்பட்டு வருகிறார். துரைமுருகன். மற்றொருவர் எம்.ஆர்.கே. பன்னீர் செல்வம்.
இட ஒதுக்கீடு தோல்வி
10.5% உள் ஒதுக்கீடு அஇஅதிமுகவின் தோல்விக்கு வழி வகுத்தது. எம்.பி.சி பிரிவில் இருக்கும், தமிழகத்தின் மற்றொரு சக்தி வாய்ந்த சமூகமான தேவர்களை புண்படுத்தியது. முன்னாள் துணை முதல்வர் பன்னீர் செல்வம், தேர்தலுக்கு முன்பு ஒரு சமூகத்தினரை மட்டும் திருப்திப்படுத்தும் நோக்கில் எடப்பாடி பழனிசாமியால் கொண்டு வரப்பட்ட இந்த முடிவை எதிர்த்து தன்னுடைய கருத்துகளை பதிவு செய்தார். தென் தமிழகத்தில் அஇஅதிமுக பல தொகுதிகளை தேர்தலின் போது இழந்தது. வட தமிழ்நாட்டில் வன்னியர்கள் எண்ணிக்கையில் அதிகமாக உள்ளனர்.
நாட்டின் ஏற்றுமதி, கடந்த ஆகஸ்ட் மாதத்தில் 45.2 சதவீதம் அதிகரித்துள்ளதாக, மத்திய வர்த்தகம் மற்றும் தொழில் துறை அமைச்சகம் தெரிவித்துள்ளது. இதுகுறித்து அமைச்சகம் வெளியிட்ட புள்ளிவிவரத்தில் கடந்த ஆகஸ்ட் மாதத்தில் ஏற்றுமதி 45 சதவீதம் அளவுக்கு அதிகரித்து, 33.14 பில்லியன் அமெரிக்க டாலர் (2.42 லட்சம் கோடி ரூபாயாக) என மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
2021 ஏப்ரல் முதல் ஆகஸ்ட் வரையிலான காலகட்டத்தில் ஏற்றுமதியானது 163.7 பில்லியன் அமெரிக்க டாலரை( 12.27 லட்சம் கோடி) எட்டியுள்ளது. கடந்த 2020 ஏப்ரல்-ஆகஸ்ட் நிதியாண்டை விட சுமார் 23 சதவீதம் அதிகமாக உள்ளது. 2022ஆம் நிதியாண்டில் 400 பில்லியன் டாலர் பொருட்களை ஏற்றுமதி செய்வதை மத்திய அரசு இலக்காக கொண்டுள்ளது.
ஏற்றுமதியை போலவே இறக்குமதியும் கடந்த ஆகஸ்டில் அதிகரித்துள்ளது. இம்மாதத்தில் இறக்குமதி 51.1 சதவீதம் அதிகரித்து, 47 பில்லியன் டாலராக அதிகரித்துள்ளது. இந்த நிதியாண்டின் வர்த்தக பற்றாக்குறையை 55.9 பில்லியன் டாலராக உயர்த்தியது. இது முந்தைய ஆண்டில் 22 பில்லியன் டாலராக இருந்தது.
ஏற்றுமதி உயர்வுக்கு முக்கிய காரணங்கள் என்ன?
ஏற்றுமதி வளர்ச்சிக்கு முக்கிய காரணமாக இருப்பது இரும்பு, ஸ்டீல், இயங்திரங்கள் போன்ற பொருட்கள், பெட்ரோலிய பொருட்கள், ரத்தினங்கள் மற்றும் நகைகள், ஜவுளி மற்றும் ஆடைகளின் அதிக ஏற்றுமதி ஆகும். ஏற்றுமதி ஊக்குவிப்பு கவுன்சிலின் கூற்றுப்படி, இந்த நிதியாண்டில் அமெரிக்கா, ஐக்கிய அரபு அமீரகம் மற்றும் சீனாவில் இருந்து தேவை அதிகரித்துள்ளது. பொருட்கள் ஏற்றுமதி 2020 ஆகஸ்டில் 58.8 சதவீதம் அதிகரித்துள்ளது.
நடப்பு தேவை, கச்சா எண்ணெய் மற்றும் பெட்ரோலியப் பொருட்களின் விலை உயர்வு ஆகிய காரணங்களால் முந்தைய ஆண்டுடன் ஒப்பிடுகையில் பெட்ரோலியப் பொருட்களின் ஏற்றுமதி 139.8 சதவிகிதம் உயர்ந்துள்ளது. ரத்தினங்கள் மற்றும் நகைகளின் ஏற்றுமதி கடந்த ஆண்டுடன் ஒப்பிடுகையில் புதுப்பிக்கப்பட்ட தேவையின் பின்னணியில் 88 சதவீதம் அதிகரித்துள்ளது.
தொற்றுநோய்க்கு முந்தைய காலத்துடன் ஒப்பிடும்போது இந்தியாவின் ஏற்றுமதி செயல்திறன் எப்படி இருக்கிறது?
முதல் ஐந்து மாதங்களில் மொத்த ஏற்றுமதி ஏப்ரல்-ஆகஸ்ட் மாதத்துடன் ஒப்பிடும்போது 23 சதவிகிதம் உயர்ந்துள்ளது. எண்ணெய் மற்றும் நகைகள் அல்லாத ஏற்றுமதி 3.3 சதவிகிதம் மட்டுமே அதிகரித்துள்ளது. இது அதிக கச்சா எண்ணெய் விலை மற்றும் தேவை மீட்கப்படுவதைக் குறிக்கிறது. ஏற்றுமதியின் ஒட்டுமொத்த மதிப்பை உயர்த்துவதில் ரத்தினங்கள் மற்றும் நகைகள் குறிப்பிடத்தக்க பங்கைக் கொண்டுள்ளன.
அதிக இறக்குமதி மற்றும் வர்த்தக பற்றாக்குறையை தூண்டுவது என்ன?
தங்கம் இறக்குமதியில் குறிப்பிடத்தக்க அதிகரிப்பு அதிக வர்த்தக பற்றாக்குறைக்கு முக்கிய காரணமாகும்.
“ஆகஸ்ட் 2021 இல் தங்கம் இறக்குமதி ஐந்து மாதங்களில் அதிகபட்சமாக 6.7 டாலராக ஆக உயர்ந்தது. மேலும் ஜூலை 2021 உடன் ஒப்பிடுகையில் பொருட்களின் வர்த்தகப் பற்றாக்குறையின் 88 சதவிகிதம் அதிகரிப்புக்கு காரணமாக இருந்தது” என்று இக்ரா மதிப்பீடுகளின் தலைமை பொருளாதார நிபுணர் அதிதி நாயர் கூறினார்.
தங்கம் இறக்குமதி ஆகஸ்ட் மாதத்தில் 82.2 சதவீதம் அதிகரித்துள்ளது. கச்சா எண்ணெய் மற்றும் பெட்ரோலியப் பொருட்களின் இறக்குமதி ஜூலை 2021 உடன் ஒப்பிடுகையில் நிலையானதாக இருந்தது, ஆனால் கச்சா எண்ணெய் விலை கணிசமாக அதிகரித்ததாலும், பெட்ரோலியப் பொருட்களுக்கான தேவை அதிகரித்ததாலும் கடந்த ஆண்டை விட 80.4 சதவீதம் அதிகரித்துள்ளது.
Sukesh Chandrasekhar, 32, sits cooling his heels in the custody of the Delhi Police. He faces the charge of running a well-oiled extortion racket, not from a swanky bungalow but from the premises of Rohini Jail where he has been lodged for the last one year.
Four years ago, Chandrasekhar was arrested by the Delhi Police for allegedly striking a deal with a faction of the All India Anna Dravida Munnetra Kazhagam (AIADMK), led by V.K. Sasikala and T.T.V. Dhinakaran, by assuring them that they would get the ‘two leaves’ AIADMK symbol ahead of the keenly contested RK Nagar by-polls in Chennai. Chandrasekhar, investigators say, had promised them that he would bribe officials in the Election Commission of India to get the job done.
Three months ago, the Enforcement Directorate stumbled upon some WhatsApp chats which indicated that someone was involved in money laundering operations. In due course, it turned out it was no small sum — nearly Rs. 200 crore had changed hands and had reached the prime suspect. Realising that something was amiss, the investigators meticulously worked on the case. Finally, the agency’s cyber experts achieved a breakthrough and managed to find out the phone’s location by tracking down its Internet Protocol address prints.
Meanwhile, based on complaints from various people, who said that they had received calls from government functionaries promising them help in exchange for a hefty sum, the investigators also scrutinised the outgoing call records from the landlines of these functionaries. The outgoing call records showed that no calls had been made to the complainants, which meant that the numbers had been spoofed. Spoofing is a process which involves the masking of the number of the caller’s phone with a number of his choice, to cheat people.
The investigators say there were left stunned with their findings. The calls were made from Rohini Jail and the man making the calls was none other than Chandrasekhar.
Bits of a puzzle
Going by the charges against him, Chandrasekhar played many roles to run his extortion business — sometimes a government officer, at other times a businessman and, pushing the envelope more, even a politician’s grandson. His victims were carefully chosen. They were businessmen, senior politicians and film personalities, many of whom were entangled in cases of large-scale cheating, fraud and corruption. Chandrasekhar, smooth-talking and persuasive, who knew the art of deception well, would promise to provide a solution to their problems for a price.
During the investigation, the police later identified two jail staff — an Assistant Jail Superintendent and a Deputy Superintendent — who admitted to the police that they had assisted Chandrasekhar. With admissions tumbling out, two dozen jail officials have now been transferred.
Simultaneously, the Enforcement Directorate is conducting a money-laundering probe to identify all the assets generated through the proceeds of alleged crimes currently under investigation.
The scale of extortion is yet to be established. The probe agencies are looking into all the instances where those facing legal cases had received calls offering a way out in exchange for huge sums of cash. The source of these calls remained elusive for long as those conned did not dare open their mouths. Some cases of impersonation were earlier lodged with various police departments across the country, but they were pursued separately.
The probe officers concluded that the calls were being made through a number-spoofing App to camouflage the real phone ID. First developed in 2004 in the United States, this technology is often employed to deceive the receiver into believing that the call has originated from some other phone line.
The officials shared this information with the police, which launched its own investigation. The Special Cell of the Delhi Police got its first breakthrough when it received a complaint from Aditi Singh, the wife of former Fortis promoter Shivinder Singh, who was arrested along with his brother Malvinder Singh by Delhi’s Economic Offences Wing in a case in 2019.
Aditi Singh alleged that she had been duped by a person who had first called her in June 2020. Posing as a senior Law Ministry official, this person, she said, offered to help her husband get some relief. It is alleged that Malvinder Singh’s wife too was made a similar offer. Based on the complaint, last month a trap was laid for the conduits who were to receive more cash from the complainant. What ensued was a dramatic chase by multiple teams. Pradeep Ramdanee and Deepak Ramnani, small-time operators, were detained. They claimed that they had been collecting money at the behest of Chandrasekhar, lodged in Rohini Jail. Investigators allege that Rs. 200 crore changed hands through several middlemen.
Next there were searches inside the jail premises. The police found two mobile phones and sent them for forensic examination. Investigators say Chandrasekhar had been leading a comfortable life in prison. The detection, coupled with other irregularities, prompted jail authorities to examine the rotten apples in their midst and fix responsibility of those involved in arranging the devices for the accused.
The Economic Offences Wing subsequently registered another case and arrested three more persons — the bank manager of RBL, Komal Poddar, and his two associates — Avinash Kumar and Jitender Narula — apart from Chandrasekhar. The role of ‘hawala’ operators in the transfer of funds also came to the fore.
A lavish lifestyle
The Enforcement Directorate also initiated a probe under the Prevention of Money Laundering Act, 2002, on the basis of the police case and searched multiple locations linked to Chandrasekhar, his associates, and wife Leena Maria Paul, an actress in the Malayalam film industry, who had starred in the critically acclaimed filmMadras Café. The agency also identified a ‘benami’ sea-facing bungalow in Chennai. When the Enforcement Directorate sleuths reached the spot, they found a fleet of luxury vehicles of top brands like Rolls-Royce Ghost, Bentley Bentayga, Ferrari 458 Italia, Lamborghini Urus, Escalade and Mercedes-AMG 63 parked there.
The search team entered the building, which was being maintained by caretakers. In the words of an official, the bungalow revealed the extravagant lifestyle of its residents. He described sleek Italian marble floors, Versace rugs, expensive furniture, chandeliers, gym equipment, a home theatre and gold-plated items. On the second floor was a spacious bar. They also found a large number of shoes, bags and branded clothes bearing labels such as Ferragamo, Chanel, Dior and Louis Vuitton. The initial search resulted in the seizure of 16 high-end vehicles, including a luxury bus, apart from the bungalow. Going through past reports, investigators found that Chandrasekhar had a penchant for high-end vehicles since his school days. In Bengaluru, he would roam around in cars fitted with a red beacon and often dropped names to get his job done.
The agency has tracked down seven more vehicles that were parked at other places. The seized vehicles bore registration plates of different States. Their details will be gathered by the agency from the transport authorities.
While the current value of the seized assets is being assessed, the Enforcement Directorate is also looking into the revenue records of the bungalow to determine its ownership history.
Daredevilry with no limits
Chandrasekhar, a school dropout, hails from Bengaluru, Karnataka. His father, who passed away last year, worked as a part-time mechanic and rubber contractor. Chandrasekhar flirted with the law when he turned 17. He posed as the son of a former Chief Minister of Karnataka and allegedly duped an old man of Rs. 1 crore.
Elated with that success and many subsequent ones, he slowly transitioned into a high-profile ‘conman’. If he donned the role of a Central Bureau of Investigation (CBI) officer in one case, he would impersonate the grandson of a Chief Minister in another. Not only was Chandrasekhar audacious, he also possessed skills that helped him. He spoke multiple languages and soon acquired expertise in spoofing. This was crucial to his operations. His daredevilry knew no limits: he would spoof offices of Central law enforcement agencies headquartered in Delhi and senior officers in ministries, the police say.
While the accused remained the mastermind, his associates arranged logistics for him. They would create the network for him to make calls and fix deals, say investigators. His associates would often pose as officials from investigating agencies and offer to help those facing legal action. Sometimes, they would demand that the victims pay up for not getting arrested. When the deals were struck, the call to finalise the arrangement would come from Chandrasekhar, the ‘officer’ heading the probe or helming the agency. The number displayed would ostensibly be of the real office or officer as reflected in Truecaller or other modes of verification.
The cycle of arrests and bail
After he was arrested for the first time in 2007 and subsequently granted bail, it is suspected that Chandrasekhar shifted base from Bengaluru to Chennai. It was sometime in 2009-10 that he contacted Leena via Facebook, identifying himself as Balaji, a man with deep pockets, from the Tamil film industry. He said he could get her acting assignments. Born and brought up in Dubai, Leena had come to Bengaluru to pursue a dental science course. She also aspired to become a film actress. Leena was to discover his real identity much later.
Chandrasekhar was again arrested in 2009. He came out on bail, but was arrested yet again in 2011. He came out on bail that time too. In May 2013, a joint team of the Delhi and Chennai Police arrested Leena from a farmhouse in South Delhi for allegedly cheating the Canara Bank of Rs. 19 crore. Chandrasekhar managed to escape, but was nabbed weeks later in Kolkata. Based on that case, the Enforcement Directorate had attached 20 bank accounts with a cumulative balance of over Rs. 13 crore, cars worth Rs. 7 crore, 80 watches and jewellery.
After Chandrasekhar’s arrest in the Dhinakaran case in 2017, the police seized Rs. 1.30 crore in cash. They also seized a fake card showing him as a Rajya Sabha Member of Parliament, an Indian Youth Congress identity card, and a Mercedes car bearing a sticker of Member of Parliament. He had used all these to trap his victims.
“It is the immense belief that one can wriggle out of even the worst possible situations that drives a conman to go to any length. Given the nature of allegations, it also holds true for Chandrasekhar. He is said to be a master at mimicking anyone’s voice. He also understands mobile technology well,” says an investigating officer. The officer says there are dozens of cases against him in Karnataka, Tamil Nadu, Maharashtra and Delhi.
Facing multiple charges
The frequency with which Chandrasekhar allegedly indulged in cheating and fraud was reflected in the submissions made by a public prosecutor before a Delhi lower court in May 2019, while opposing his bail application. It was submitted that three new First Information Reports had been instituted against him while he was in his custody in the Dhinakaran case. In one case, he allegedly used the phone of a constable to influence a judge in order to get out on bail by impersonating a Supreme Court judge. In another, he allegedly posed as the private secretary to the Union Law Minister and contacted an Additional District Judge in Mumbai to seek favour in a case. In the third, he was accused of bribing and managing the police escorting staff while he was taken to Bengaluru, Coimbatore and Mumbai, before being produced in front of the courts.
The Enforcement Directorate is also verifying whether a former Rajya Sabha MP and another high-profile accused arrested by the agency in separate cases were also cheated of Rs. 25 crore and Rs. 11 crore by Chandrasekhar while he was in Rohini Jail. Chandrasekhar also faces the allegation of cheating about 500 people in Mumbai through a Ponzi scam. He was arrested in the case, along with Leena, in 2015. On the pretext of ill-health, he later got himself admitted to a hospital from where he allegedly attempted to stop a property auction by making a phone call posing as a government official. The Mumbai Police again arrested him in May 2016.
Chandrasekhar’s role again came up in a case registered by the Hyderabad wing of the CBI on January 16, 2020. Former Telugu Desam Party MP Rayapati Sambasiva Rao, director and promoter of Transtroy (India) Limited, who was earlier booked by the CBI in a bank fraud case involving Rs. 7,926 crore, alleged that he had received calls from a person claiming to be a senior CBI official. He was threatened with dire consequences if he did not pay up. The man demanded Rs. 100 crore to bail him out of the case. However, the former MP sensed foul play and lodged a complaint with the CBI. According to the FIR, on January 3, 2020, a landline installed at the CBI head office in Delhi was spoofed by the imposters and multiple calls were made to Rao on his mobile phones. Two accused — Manivardhan Reddy Yala and Ramaraj — were initially named in the case for collecting money from different people in the name of senior Central government functionaries by promising favourable actions, the FIR said.
All the cases instituted against Chandrasekhar are either under investigation or pending trial. While the police are trying to identify his other associates, the Enforcement Directorate is examining various persons linked to the case. The witness statement of Bollywood actress Jacqueline Fernandez, who was also reportedly contacted by him from inside prison, was recently recorded by the agency. As people spoke up, the investigators were able to piece together an extraordinary story of extortion.
In the Dhinakaran case, Chandrasekhar has pleaded not guilty of any of the allegations made by the police, which filed a charge sheet before the trial court on July 14, 2017. In November 2018, the court ordered the framing of charges against him and others under the relevant provisions of the Indian Penal Code and the Prevention of Corruption Act, 1988. Further proceedings are under way.
Following his arrest in 2017, the accused has spent most of his time in Tihar Jail and later Rohini Jail. Chandrasekhar has a battery of high-profile lawyers arguing his case. With court permission, he has come out on bail or parole a couple of times. In June this year, the Delhi High Court granted two weeks of interim custody bail on the ground that his mother was seriously ill and required hospitalisation and surgery in Chennai. The bail was then extended till July 2.
In November last year, the Supreme Court granted him interim bail for two weeks so that he could attend the last rites of his father. The court also directed that Chandrasekhar be escorted by a cop, the expenses for which were to be borne by him. He was earlier allowed to meet his father, who had then been suffering from leukaemia. During that period, he contracted COVID-19 and the bail duration was extended. On being discharged from a Chennai hospital, he was back in Rohini Jail. He is also apparently back in business.
The future of Afghanistan is yet to be determined, but the debate has abruptly shifted to the future of the United States after its withdrawal from Afghanistan. This may be the first time in history that a ruler is sought to be punished for ending a war of 20 years. “Pax Americana died in Kabul,” a strategic thinker declares. This is a watershed moment that will bring down the curtain on the West’s long ascendency, he predicts. Others say that the damage can be limited if U.S. President Joe Biden resigns. Some U.S. Congressmen have submitted a questionnaire to Mr. Biden raising such issues as the Taliban acquiring nuclear weapons. Mercifully, there is no significant opinion that the U.S. should not have withdrawn its troops or that the U.S. should reoccupy Afghanistan. “The U.S. has done the right thing in the wrong way,” says another learned commentator.
Defining event
To understand the present plight of the U.S., we need to go back to the terrorist bombing of 9/11, which was a game-changing global experience. It transformed the geopolitics of the world, which was determined by the size of the nuclear arsenals of the nuclear weapon states. The most powerful country in the world, which had the capacity to destroy the world many times over, became powerless before a few terrorists, who had only knives and forks as weapons. In one clean swoop, the theories of the balance of power, mutually assured destruction and nuclear weapons superiority went up in smoke with the Twin Towers of New York. Once the responsibility of the attack was traced to Osama bin Laden and the terrorists in Afghanistan, it was imperative for the U.S. to retaliate by overthrowing the Taliban regime and hunting out and killing bin Laden.
Benefits of the U.S. presence
The U.S. accomplished its mission within a short period but it was not able to withdraw because the Afghanistan government was unable to withstand the onslaught of the Taliban and other terrorist groups. Even neighbouring countries, including India, were strongly in favour of continuing the American presence. Pakistan played a double game — of being a partner on the one hand and an adversary on the other. It was not a matter of the Americans imposing themselves, but being invited to provide a certain stability for Afghanistan. The result of their presence was the prevalence of relative peace in the region except that Pakistan fattened the Taliban with American largesse. In the process, the troops in Afghanistan protected the homeland and the Americans, because the Taliban and other groups were kept engaged in Afghanistan territory.
At this moment, when American failures at the time of withdrawal dominate the news, it is worth recalling that the U.S. presence in Afghanistan had succeeded in containing the dangers of terrorism for two decades. Considering that terrorism has endured in the broader West Asia/Middle East and the attacks and victims worldwide are three to five times higher annually than in 2001 (9/11), the benefits of the American presence should not be underestimated, even though the cost was high in terms of American money and lives.
We should also remember that the clear mandate given to Mr. Biden was to clean up the Augean stables left behind by his predecessor, President Donald Trump, and how the world as a whole and a majority of the U.S. citizens heaved a sigh of relief that the U.S. finally had a predictable, steady and experienced leader to combat the novel coronavirus pandemic and racism in the country and to recover its position in the centre of the world that the Chinese were hoping to grab. Mr. Biden moved in earnest to return to the Paris Agreement (climate), resume the dialogue on the Iran nuclear deal and to reassure America’s traditional allies that the U.S. would stand by them. He gave a clear signal to China and Russia that no confrontation would be tolerated, but cooperation, wherever possible, will be pursued.
The Afghan exit
Withdrawal of troops from Afghanistan was yet another unfinished agenda he had inherited and what he did was merely to follow up the agreement reached with the Taliban and announce a deadline, in the expectation that the Afghan forces trained and equipped by the Americans and the Kabul government would step into the vacuum. As Mr. Biden pointed out, the decision about Afghanistan was not just about Afghanistan. It was about “ending an era of major military operations to remake other countries”. But the series of events that happened till the end of August 2021 completely wiped out what should have been the good ending of a partly successful war on terror.
Even if the exit became a disaster because of the wrong calculations on the part of the military advisers — who stand condemned by the retired flag officers for the tragic and avoidable debacle — to declare it as the end of the road for Mr. Biden and the United States is unfair and graceless. History is replete with events of extreme folly by rulers who survived because of the many other mitigating factors in their favour. By those standards, the Biden presidency has every reason to survive.
The decisiveness with which he has handled the debris of the exit should receive approbation. As a true Commander-in-Chief, he stood by his Generals and took the blame. He has not even been provoked to attack the Taliban or to criticise the Afghan forces for their betrayal of their patrons. In fact, he went out of his way to announce that the Taliban was helpful in facilitating the evacuation, which was completed before the deadline, Interestingly, it was Mr. Biden who set the August 31 deadline, which was turned into an ultimatum by the Taliban.
Many commentators have argued that the Kabul fiasco was worse than Vietnam, Tehran, 9/11, Iraq and COVID-19 because the details of the other disastrous developments had lost their sharpness with the passage of time. Whatever may have been the horrors of those events, no President was held accountable for them and removed.
In the case of U.S. President Gerald Ford, 59% of the people said that he deserved none of the blame at all. Only 2% held him responsible, though he lost the elections in 1976. President Ronald Reagan’s misadventure in Lebanon was criticised by 60% Americans in 1984, but he won the election later that year. There were reasons for these Presidents to continue to serve the nation, taking the reverses in certain areas in their stride. As of now, there is no alternative to President Biden to lead the country, after his having learnt a bitter lesson from the Afghan experience. A CNN commentator remarked that the withdrawal may hurt him in the midterm in 2022 and presidential election in 2024. “They could just as easily have no impact at all.”
No setting sun
Even more unfortunate is the conclusion that the U.S. itself lost its place in the world on account of its failure to have a sagacious leader or a competent Commander-in -Chief. A superpower does not sink or rise on account of a single leader. It is still the most powerful economic and military power around which the whole constellation of the world rotates. In fact, the world has a stake in ensuring that a democratic nation leads the world rather than an expansionist dictatorship which has no public opinion to restrain it. The free world has a responsibility to maintain the American leadership of the world till a wiser and more benign alternative is found.
Much has been written about a post-American world for some years now. But it looks that the demise of America, as Mark Twain said about the reports of his own death, is greatly exaggerated.
T.P. Sreenivasan, IFS 1967, is Former Ambassador of India and Governor for India of the IAEA. He is also Chairman, Academic Council. Director, NSS Academy of Civil Services, and Director General, Kerala International Centre
India is slowly recovering from the second wave of SARS-CoV-2. It is still uncertain whether a third wave will happen, and if so, with what intensity. Assessing how many people actually died from COVID-19 can help governments and the health-care sector prepare their treatment strategies effectively.
When it comes to evaluating fatalities, the Indian Council of Medical Research has issued clear guidelines as to what constitutes a COVID-19 related death. Despite this, it is evident that there is an undercounting of deaths in India due to a variety of reasons. Even in rich countries, undercounting has been observed based on international analyses of “excess deaths”. This reflects the “real world” problems of acquiring perfect data during a public health crisis.
Given that this is the case, there is no shame for either the Government of India or the State governments to admit that the reported number of deaths due to COVID-19 is much less than the actual numbers.
To estimate the actual numbers is far more honourable given the magnitude of the crisis and the precision of planning required to overcome it. In this article, we concentrate on estimating COVID-19 fatalities in Chennai and to what extent the southern metropolis falls prey to “undercounting” COVID-19 deaths that plagues India, and the world, currently. This adds to the previously published articles in this newspaper.
Estimation for Chennai
To estimate the “excess deaths” during the period of the pandemic requires accurate baseline data of deaths in the previous years. For Chennai, we consider the available data on the daily total all cause deaths (ACD) during 2015-19 (the basic source is the Chennai Corporation –https://bit.ly/3yFzEb2). During this period the ACD steadily increased by about 1,850 per year (3% per year). The projected population of Chennai also increased at roughly the same rate. Hence, our estimate of the expected total ACD, if the pandemic had not occurred, assumes that this steady increase in the ACD would have continued in 2020-21.
We have only been able to extract the age-dependent ACD for 2018-19. Since the age dependence of the increasing trend cannot reliably be extracted from data that just spans two years, the simple average of ACD from 2018 to 2019 is used as the baseline for the age-stratified ACD.
Examination of the ACD during the pandemic from January 2020 until June 2021, as compared to the baseline of ACD from 2015 to 2019, reveals two clear observations. First, there is reduction in mortality prior to the lockdown in the first wave and also during the intermediate period between the two waves (Table 1). There could be many reasons for this. As of now, we have no reliable data to ascribe causes and the dip in mortality during these periods remains unexplained. Second, there is an increase in ACD during the first and second wave of reported deaths due to COVID-19 in Chennai.
The pandemic and ACD
Broadly, when the reported mortality due to COVID-19 was low, there was a reduction in ACD, and the converse when it was high. It is reasonable to conclude based on this data, that the pandemic had two opposing effects on the ACD. On the one hand, the ACD increased due to those who died due COVID-19. On the other, it also decreased due to the deaths due to other causes (OCD) reducing due to lockdown effects. At the moment the reasons for this duality are not clear. The only way this issue can be resolved is by conducting a verbal autopsy with the families of the deceased. This has not been performed systematically in Chennai. In the absence of this confirmed data, the under-counting factors are defined to be (excess deaths)/(reported COVID-19 deaths).
The results on the approximate undercounting factor for Chennai, defined above during the different periods of the pandemic, are shown (Figure and Table 1). These undercounting factors are probably underestimates. This is because our estimated number of deaths during the pandemic period inferred from the pre-pandemic data on ACD does not account for the probable reduction in OCD due to the lockdown effects. It is clear that the undercounting of the deaths was much more in the second wave as compared to the first one.
The age dependence of excess deaths and undercounting ratio are shown (Figure). The ACD in the “juveniles” (0-17 years) and “young adults” (18-44 years) are reduced throughout the pandemic period (deficit deaths) except for the young adults during the second wave. The undercounting ratio in the first wave increases with age but the trend is not discernible during the second wave.
Among the elderly
It has also been reported that the mortality rate due to COVID-19 among the elderly was significantly less than that of the international data.
However, this analysis of data from Chennai indicates that, this may simply be a consequence of the fact that the undercounting factor of the deceased among the elderly is much more than that of the younger age group during the first wave. The reasons for this undercounting are not clear just now. This will only be known after a thorough examination of the causes of death in the future.
However, it is important to acknowledge that there has been an undercounting that requires detailed quantitative analysis. Understanding the severity of this viral infection is important to devise effective policy for the immediate future.
T.S. Ganesan is Professor, Medical Oncology and Clinical Research, Cancer Institute (WIA), Chennai. R. Rajaraman is Professor, Homi Bhabha National Institute, Indira Gandhi Centre for Atomic Research, Kalpakkam. R. Shankar is Honorary Professor, The Institute of Mathematical Sciences, Chennai. The views are personal
With gross revenues of Rs. 1.12-lakh crore in August, the GST has now yielded over Rs. 1-lakh crore a month for almost a full year. The only blip in the past 11 months came in June, when takings fell below Rs. 93,000 crore in the aftermath of the second COVID-19 wave that compelled mobility restrictions across States. Those curbs have been progressively easing up — just as they were a year ago when the country saw a phased unlocking from the national lockdown. Compared to those lows, the August collections are 30% higher and also 14% above the pre-pandemic levels of 2019-20, though one must remember India’s growth had stuttered sharply that year. While revenues from domestic transactions were up 27%, key industrial States saw faster growth, including Karnataka, Tamil Nadu and Maharashtra. Going forward, the Government expects such ‘robust’ GST revenues to persist. Most economists agree that may be the case, unless the fears of a third wave come true, triggering lockdowns.
But it is unclear if the economy is recovering ‘fast’ in tandem with the easing out of COVID-related restrictions. The GST collected in August pertains largely to economic activity in July and the mobility restrictions in most States had been eased further that month compared to June, including in the southern States. GST e-way bills generated in July surged to an average of 2.1 million from 1.8 million in June. Yet, on a sequential basis, GST revenues in August are almost 4% lower than the Rs. 1.16-lakh crore collected in July. This recovery appears choppy rather than ‘fast’. Similarly, the Government’s claims of higher compliance levels reiterated over the past several months need to be matched with accompanying numbers. At the start of the GST regime four years ago, it had 6.6 million taxpayers. On GST Day this July, the Finance Minister said this had risen to 12.8 million. But how many of them are filing returns each month is no longer known since the Government stopped disclosing that number from February 2021. This makes it virtually impossible to distil the effects of compliance and growth on GST revenues. Deviating from standard data points spikes suspicions about what they strive to hide. The Government would do well to restore and enhance its quality of data disclosures — even State-wise revenues have been selectively shared recently. As the Reserve Bank of India Governor has highlighted, the economy is still delicately poised — manufacturing recovery has stumbled in August, services remain stressed, exports stay strong but have slipped on a month-on-month basis just like GST collections. There is surely a need to talk things up when the chips are down, but ultimately only facts and figures can invest words with meaning.
President Joe Biden has mounted a stiff defence of his position on pulling American troops and civilians out of Kabul, an operation widely regarded as botched and disastrous, vowing that the era of meddling in the politics of other nations had ended. His comments came in the context of sharp criticism of an evidently poorly planned exit, coterminous with deadly terror attacks near Kabul airport. Since the withdrawal, U.S. polls suggest that nearly twice as many people disapproved of his management of the end of the long war as those who approved, that 56% of surveyed individuals disapproved of his performance on foreign policy, and his overall job approval rating had hit a new low of 44%. When the poll statistic of 71% of Americans believing that the U.S. mission in Afghanistan was a failure is taken together with Mr. Biden’s promise to eschew the regime change paradigm in foreign policy, it begs the question of whether such a new era of U.S. non-interventionism is possible or likely. The answer depends on the extent to which the U.S. believes it can manage the forces of international terrorism from afar, sans boots on the ground. That also partly depends on the strategic role of Pakistan, China, and Russia in the South Asia region. Neither sets of factors inspires hope that the messy troop pull-out was anything other than one step in another round of the classic historical cycles in Afghanistan, of foreign occupation, ‘regime change,’ abandonment and lapse into lawlessness, orthodoxy, and flirtations with terror outfits in the neighbourhood.
The U.S. has a rich history of shaping or toppling foreign governments and seeking to influence forces made abroad that had an impact on American shores. In the early 20th century, the centre of gravity of such clandestine operations was in the North American hemisphere, and it included the Dominican Republic, Haiti, Honduras, Mexico, Nicaragua, and Panama. In the post-Second World War and post-Cold War periods, it included the likes of Iran, Indonesia, and Venezuela, including alleged interference in the elections of Italy, the Philippines and Japan. With a foreign policy elite and intelligence community deeply inured to habitually meddling in the politics of other nations for at least a century, the odds that Mr. Biden will be the leader to turn their heads from this preoccupation are low. It is true that ever since the advent of his predecessor, Donald Trump, the U.S. has been on an inexorable path towards a more inward-focused paradigm of policymaking, putting “America First” and reconsidering if not rejecting certain elements of the rules-based international order. But in America, historically, the clarion call for nativist populism has always coexisted to an extent with the temptation to meddle abroad. The impulses of the Biden administration may, therefore, only lead to a temporary lull in this disturbing trend.
A recent news report about a Mumbai Police head constable has gone viral and raised eyebrows. As per the report, Jitendra Shinde, the head constable who was Bollywood superstar Amitabh Bachchan’s bodyguard, earned an annual income of a whopping Rs 1.5 crore — several times the salary of the Mumbai Police Commissioner, currently a DGP rank officer.
It is but natural therefore that questions are being raised. One will have to wait for the outcome of an inquiry initiated against Shinde by the police chief. If the details mentioned in the report are true, Shinde will have to provide details of how he managed to earn so much money, because as per the service rule, a government official is not allowed to have a dual source of income while in service.
Shinde has reportedly said that the income in question was from a company run by his wife that provides private security guards to film stars. This is the subject of the inquiry and best not commented on at this moment.
The reports also indicate that Shinde had been recently transferred following a new diktat from the police chief that if a policeman has completed five years of service in the same post and position, he/she should be transferred. However, what makes the otherwise creditable step suspicious is the fact that Shinde was transferred to the DB Marg police station in South Mumbai. If an inquiry has been initiated against him, Shinde should have ideally been transferred to the Local Arms Division or a non-executive post. Transferring and posting him to a high-profile police station raises eyebrows. Did someone influence his posting? Is the police administration serious about the inquiry or is it just a hogwash?
Several years ago, when I was posted in Satara as the Superintendent of Police (SP), I got a call one day from a senior cabinet minister of Maharashtra. The minister gave me the name of a havaldar and asked me not to transfer him from a particular police chowki. I was a bit surprised as to why a senior politician was giving me orders about a havaldar. When I prodded him a bit, he inadvertently said that the havaldar was a karyakarta of his party. I politely asked him to repeat, and he corrected himself.
I then enquired about the havaldar and found out that he had been posted continuously at that particular chowki for nine years. As per the rules, after completion of three years at a chowki, a havaldar needs to be transferred and posted elsewhere. The minister was for another extension which would have made the havaldar’s tenure at the chowki, 12 years. It was clear that the havaldar was working more as a karyakarta for the minister and his party than the police department.
I then called up the minister, apprised him of the situation and politely declined to adhere to his request and transferred the havaldar to another post.
Another instance that comes to mind is the heart-wrenching story of police commando Ravindra Patil, who was actor Salman Khan’s bodyguard during the infamous hit-and-run case in September 2002. Immediately after the accident, Patil had registered the First Information Report (FIR) and was the main eyewitness to the incident.
As days went by and the case came up in court, Patil was abandoned by his own department and left to fend for himself. Within a span of a few years, a highly trained commando was reduced to a pile of bones. He weighed a mere 30 kgs the day he was found dead in his small room in Bhoiwada. He literally shrank to his death.
It has been an unwarranted practice of VIPs, film-stars and politicians to demand bodyguards of their choice. This practice does not augur well for the police force and should be stopped forthwith. As per sources, the VIPs form a comfort level with their bodyguards, which is often based on a quid pro quo rather than a purely professional arrangement.
It is also high time some stringent measures are put in place to repair the broken image of the police force, especially the Mumbai Police whose image has taken a severe beating in the past few months. Once touted as a force second only to Scotland Yard, it’s a mere shadow of its former self.
Almost every day we come across reports of policemen being arrested for taking bribes, FIRs being filed against policemen for extortion and other serious offences. A few weeks back, newspapers and news channels carried reports of the arrested Mumbai Police officer Sachin Vaze being in possession of several luxury and high-end cars. The question that needs to be asked is: Why was he taken back into the police force in the first place, when a trial in a murder case is pending against him?
A retired high-profile police inspector has been arrested along with Vaze for reportedly planting explosives outside business tycoon Mukesh Ambani’s house Antilia on Altamount Road in South Mumbai. Look-out notices have been issued against a sitting Maharashtra DGP. At least five FIRs of extortion and other serious offences have been registered against the DGP. A former state home minister is under the radar of central law enforcement agencies and has been reportedly avoiding their summons.
All these make one wonder: Quo Vadis Mumbai Police? Where are you headed?
Last week, the Delhi government celebrated an act of mass surveillance, issuing a self-congratulatory press release, as reported in ‘Delhi ahead of NY, London in terms of CCTV cameras installed per sq. mile’ (IE, August 26). The press release marks the CCTV installation as a competitive metric based on a study by the consumer research website Comparitech. It notes that Delhi has 1,826 CCTVs per square mile, ranking it above 150 global cities. This statistic and the press release are symbolic of the populist messaging that comes at the cost of accountable governance.
Public safety is given as the reason for the mass installation of CCTVs in Delhi. There is little doubt that there is a high incidence of violent crime against women and children. Here, the Delhi government has a limited mandate as the police and law and order fall within the purview of the Union government as per the Supreme Court decision in Government of NCT of Delhi v. Union of India. Working within a restricted jurisdiction, several projects for public safety have been announced by the Delhi government, including CCTV installations.
Are Delhi’s women safe even after being under such high surveillance? No. There are no feasibility reports or any evidence-based research to support such a massive deployment. The metric to be measured is not the CCTV as a physical artefact, but its impact in reducing crime. There exists no public data on how CCTVs contribute to a reduction in violent crimes or make policing more efficient.
It is damning that any correlation between CCTVs and crimes against women points in the opposite direction or towards negligible impact. As per data published by the Delhi Police on August 15, in eight months of the preceding year, there were 5,095 cases of crimes against women compared to 8,106 during the corresponding period in 2021. While this could be because of restrictions on public movement due to the pandemic, the Comparitech study itself notes that “a higher number of cameras just barely correlates with a lower crime index.” Given the dubious utility of CCTVs, it is necessary to reconsider the project expenditure of Rs 1,184.73 crore. This is far from a fixed one-time cost and will include replacement, repairs, maintenance, provision of internet and electricity. As noted in an audit by the CAG, of the 3,870 CCTVs installed by the Delhi Police from 2008 to 2015, feeds are available only for 22-48 per cent.
CCTVs are likely to imperil the intended beneficiaries — children and women. There is no underlying legal framework for their use. All that exists is a one-page standard operating procedure (SOP), issued by the Public Works Department of the Delhi Government on August 27, 2018, which permits the installation of CCTVs and makes feeds available to RWA representatives, Market Associations, the Public Works Department and the local police. They are provided passwords to log in and access the feeds after approval from the local MLA. However, the SOP does not contain any data protection principles or security practices. What happens if passwords are shared or if copies of the feed are made? Are there any security audits? Can any penalties be imposed in the absence of a legal framework?
Surveillance deployment can easily be used by RWA representatives to police the travel, work and social lives of female residents. In a study by Nayantara Ranganathan from the Internet Democracy Project, interviews with female garment workers in Bengaluru revealed that CCTV footage had not helped in even a single case of sexual harassment. On the contrary, such footage was used to identify “troublemakers” to prevent workers from organising and demanding labour protections. These are the harsh consequences of the erosion of privacy as a concept of individual autonomy as articulated by the Supreme Court in the Puttaswamy judgment.
Delhi is not alone in the global surveillance race. Other Indian cities, notably, Chennai (3rd) and Mumbai (18th) also feature in the report. Our nearest national competitor is China which uses digital surveillance for behavioural modification, with each person being assigned a social credit score. We must be cautious and not celebrate the Delhi government’s CCTV programme, which undermines women’s safety, fiscal prudence and civil liberties.
As the reality of the (second) dominant party system begins to sink in, non-BJP parties have begun engaging in the language of Opposition unity. Given the experience of the past three decades, the obstacles to coalition-making are considerably less today because most parties have practised the art of alliances at some point. So, after her recent victory, Mamata Banerjee has repeatedly hinted at some mechanism of “Opposition unity”. Her attempts naturally focus on the perspective of state parties and federal power-sharing. There have also been attempts of bringing together non-Congress, non-BJP parties to avoid dealing with a party that continues to consider itself as the only all-India Opposition to the BJP. The Congress itself is aware that only astute alliances can keep it alive in the next round of elections. Therefore, it is also finding occasions to bring together other non-BJP parties.
These initiatives are natural, necessary and overdue. This, in spite of the cynicism about what such hasty anti-BJPism can achieve. While much of this cynicism is well founded, there come moments when genuine concerns about the shape of the future need to be balanced by equally genuine concerns about the darkness that might set in unless a robust Opposition emerges. Not only theoretically is an Opposition required in a democracy, in clear practical terms, it is high time that the new regime the BJP has established is tamed at least through a strong Opposition.
Democratic politics is at such a critical juncture that a “no alternative” argument can only be an apologia for the suspension of many democratic norms and aspirations. But in spite of this urgent need to build a democratic bulwark, non-BJP parties keep faltering and making false starts. Besides their emphasis on elections alone with complete exclusion of serious mass mobilisations, their failure to handle five issues results in a flip-flop of right initiatives and lazy follow-ups.
The first is the issue of leadership. Ever since Narendra Modi rose to prominence, the media has become enamoured of the leadership question. Whenever any discussion of Opposition synergy begins, the media dutifully highlights the ambitions of many Opposition leaders as if such ambition is a sin. The Opposition will have to avoid this trap. The media will keep posing questions of the leadership-challenge. The solution for the Opposition is not in answering them but in not answering them. Leadership is indeed important, but it is not the only political issue in democratic politics. Politics throws up leaders and Modi himself is an example of how politics produces a leader.
The second and more serious challenge is balancing criticism of ill governance of the current government with efforts at improving governance in states where the BJP is not in power. With more than 10 major states being run by non-BJP parties, the crisis of governance becomes a liability as much for them as for the BJP. Even in the case of the messing up of pandemic management, state governments cannot completely run away from responsibility and, therefore, the Opposition’s attack on the BJP and the Modi government will have to be accompanied by manifest and evident efforts at improving the record of the states. Otherwise, Opposition unity remains only a negative agenda. If Modi is accused of governance failure, states ruled by non-BJP parties need to be examples of better governance. In many cases, they are not.
The third difficulty is about the BJP’s key arsenal — Hindutva. As political competition hots up, the shouts of Hindutva will only grow louder. The trouble is that emotive appeals can easily contaminate public reason and no amount of sensible argument can easily counter or remove their effect. The Opposition may duck the issue, but, in that case, the appeal of the BJP remains intact; if, on the other hand, the Opposition acquiesces into that mode of thinking, it will have conceded a major victory for the BJP in the long run. What we need is probably a reinvigorated effort at redefining nationalism; replacing the current surge of pseudo-nationalism; creating popular interest in an argument that equates nation with people rather than geography or history alone. The empirical and lived reality of belonging needs to be translated into a new nationalism both through party and trans-party platforms. But non-BJP parties seem to be intellectually incapable and politically disinterested in this tortuous route which they should have taken seven years ago, or 30 years ago.
Then comes the fourth and trickiest challenge: Undeniably, the Modi government is on a weak wicket as far as the economy is concerned. The Opposition may tactically find it most convenient to trap the BJP on this issue — it could well do so. But ironically, while the management of the economy and its outcomes are indeed disastrous, are we also not witness to an implicit consensus among most parties on the basic direction of economic policy? So, will the non-BJP parties not be criticising outcomes of policies which they do not fundamentally disagree with? To overcome this problem, they would need to systematically distinguish their policies within the broader rubric of what might be described as “liberalisation”. This will require a far more nuanced vision, much careful thinking and a lot of imagination.
Finally, voters will be wondering why the non-BJP parties want to come together. If it is only to replace the BJP because they want power, then voters will have only limited interest and almost no sympathy in that project. More than that, for the non-BJP parties to have self-belief, it is necessary that they understand why they are coming together. In other words, the realisation and its articulation that something fundamental is at stake constitutes the core justification and legitimacy of all the shabby-looking efforts of Opposition unity. To project the dangers only in terms of threats to Muslims and constraints on intellectual freedom of expression will be a self-limiting exercise. Unless the non-BJP parties realise that besides the marginalisation of Muslims, beyond constraints on intelligentsia and their own existence, something bigger is at stake, they would be unable to make the case, much less convince the public, that India’s selfhood and routine democratic politics are at stake.
Not astute strategies, nor contingent political opportunities, but the ability to comprehend and handle these challenges will determine whether initiatives of Opposition unity will gather momentum or wither away.
Your children are not your children. They are the sons and daughters of Life’s longing for itself. — Kahlil Gibran
Is it possible for a society obsessed with brute power, stimulant nationalism and market-driven instrumental rationality to appreciate and nurture the vocation of teaching — its deep vision and creative surplus? Or, for that matter, is it possible for a society that tends to equate education primarily with the acquisition of some sort of knowledge capsules for material success to acknowledge the fact that teachers are not supposed to sell education as a “product”? When coaching centre “gurus” occupy the mental landscape of our youngsters and their anxiety-ridden parents, and the cancerous growth of fancy education shops promotes the crude discourse of utilitarian education, is it possible to see teachers as healers, communicators and wanderers? Even though on special occasions like Teacher’s Day we say all sorts of noble words about the vocation of teaching, and some teachers are awarded by the State, the fact is that as a society we are not very serious about the role of teachers as the messengers of emancipatory education.
To begin with, let us dare to be “impractical” and imagine what the vocation of teaching ought to be. Well, we might find amid ourselves a spectrum of “knowledgeable” people — experts and specialists. But then, a teacher is not just a subject expert. She teaches not merely quantum physics or medieval history; she does something more. She walks with her students as a co-traveller; she touches their souls; and as a catalyst, she helps the young learner to understand his/her uniqueness and innate possibilities. She is not a machine that merely repeats the dictates of the official curriculum; nor is she an agent of surveillance — disciplining, punishing, hierarchising and normalising her students through the ritualisation of examinations and grading. Instead, she is creative and reflexive; and it is through the nuanced art of relatedness that she activates the learner’s faith that he is unique, he need not be like someone else, he must look at the process of his inner flowering, and the artificially constructed binary of “success” and “failure” must be abandoned.
There is another important thing a teacher ought to take care of. She must realise that there are limits to teaching and sermonising; and she is not supposed to fill the mind of the learner with a heavy baggage of bookish knowledge. Instead, her primary task is to help the learner to sharpen the power of observation, the ability to think and reflect, the aesthetic sensibility, and above all, the spiritual urge to experience the glimpses of the Infinite. In other words, once these faculties are developed, one becomes a life-long learner — beyond degrees and diplomas. In fact, teaching as an act of communion, and studentship as a project of the integral development of the physical, vital, intellectual and psychic states of being, can create the ground for emancipatory education. And emancipatory education is not a mere act of “skill learning”; nor is it pure intellectualism with academic specialisation.
As a matter of fact, emancipatory education is the willingness to live meaningfully, creatively and gracefully. It is the ability to identify and debunk diverse ideologies and practices of domination and seduction — say, the cult of narcissistic personalities that reduces democracy to a ritualistic act of “electing” one’s masters, the doctrine of militaristic nationalism that manufactures the mass psychology of fear and hatred, or the neoliberal idea that to be “smart” is to be a hyper-competitive consumer driven by the promises of instant gratification through the ceaseless consumption of all sorts of material and symbolic goods. And a teacher ought to be seen as the carrier of this sort of emancipatory education that inspires the young learner to question sexism, racism, casteism, ecologically destructive developmentalism, hollow consumerism, and the life-killing practice of “productivity” that transforms potentially creative beings into mere “resources”, or spiritually impoverished and alienated robotic performers.
Yet, the irony is that we do not desire to create an environment that promotes emancipatory education, and nurtures the true spirit of the vocation of teaching. Look at the state of an average school in the country. With rote learning, poor teacher-taught ratio, pathetic infrastructure, chaotic classrooms and demotivated teachers, it is not possible to expect even the slightest trace of intellectually stimulating and ethically churning education. It is sad that ours is a society that refuses to acknowledge the worth of good schoolteachers.
Moreover, because of nepotism, corruption and trivialisation of BEd degrees, there is massive devaluation of the vocation. Likewise, while the triumphant political class has caused severe damage to some of our leading public universities, and fancy institutes of technology and management see education primarily as a training for supplying the workforce for the techno-corporate empire, teachers are becoming mere “service providers” or docile conformists. Here is a society hypnotised by the power of bureaucracy, the assertion of techno-managers and the glitz of celebrities. Not surprisingly then, it fails to realise that a society that has lost its teachers is dead.
However, those who love the vocation of teaching and continue to see its immense possibilities should not give up. After all, ours is also a society that saw the likes of Gijubhai Badheka, Rabindranath Tagore and Jiddu Krishnamurti who inspired us, and made us believe that a teacher, far from being a cog in the bureaucratic machine, carries the lamp of truth, and walks with her students as wanderers and seekers to make sense of the world they live in, and free it from what belittles man. We must celebrate this pedagogy of hope.
In the recently-concluded Monsoon Session, the Indian Parliament passed the 127th Constitution Amendment Bill, 2021, which overrides the Supreme Court’s interpretation of the 102nd Constitutional Amendment. The Court’s judgment in the Maratha case had concluded that the 102nd Constitution Amendment curtailed the state government’s power to identify backward classes. The Union government’s course correction allowed the ruling BJP to congratulate itself for its record on OBC rights. But two challenges risk rendering this proclaimed progress redundant.
First, the 50 per cent limit on caste-based quotas, propounded by the judiciary, imposes a serious limitation on states’ power to expand the composition of backward class beneficiaries. In most states, the existing quotas for SC, ST, OBC and SBC already breach this benchmark. The government’s inertia regarding the expansion of the quotas raises questions about its pro-OBC credentials, as OBC reservations remain under-implemented in central services (where the representation of the OBCs was below 22 per cent in 2016), and unimplemented in many central universities (where 47 per cent of the posts reserved for OBCs were vacant in 2017).
The erosion of the public sector has resulted in a steady decrease in the number of jobs occupied by Dalits in the reservations framework. For instance, the number of civil service candidates shortlisted by the UPSC dropped by almost 40 per cent between 2014 and 2018, from 1,236 to 759. This evolution was primarily due to old trends like the rise of vacancies and the privatisation of Public Sectors Undertakings. As a result, between 2011-12 and 2017-18, due to fall in employment of 2.2 lakh jobs in Central Public Sector Enterprises, the reduction in employment of SCs amounted to 33,000 jobs.
Finally, the introduction of a 10 per cent quota in 2019 for economically weaker sections (EWS) has altered the standard definition backwardness to include upper castes who were not necessarily socially and educationally backward. By setting an income limit of Rs 8,00,000 per annum, below which households are classified under EWS, the government made this quota accessible to about 99 per cent of the upper castes – not just the poor. For Ashwini Deshpande and Rajesh Ramachandran, it “completely overturn[ed] the original logic of reservations on its head: “By stipulating a quota for non-SC–ST–OBC (Other Backward Class) families earning Rs. 8,00,000 or less, the government is effectively creating a quota exclusively for Hindu upper castes who are not in the top 1% of the income distribution. This means that despite being presented as a quota on economic criteria and not caste, the reality is that this is very much a caste based quota, targeted towards castes that do not suffer any social discrimination.”
While the professed aim of the 127th Constitution Amendment may be to balance these trends, it is bound to be frustrated if state governments are not empowered to breach the 50 per cent limit.
Secondly, this anxiety is further compounded by the BJP’s reluctance to enumerate OBCs in the Caste Census despite the overwhelming support for the same amongst its own OBC members and opposition parties. This reluctance will exacerbate the post-colonial contradiction between caste-blind socio-economic demographic analysis and a caste-conscious compensatory discrimination regime. The political rise of the backward classes represented a moment of history. However, their claims to a fair share of state power have been mired in various challenges. The First Backward Class Commission as well as Second Backward Class Commission made recommendations in a context where their access to credible and up-to-date caste census data was not ensured.
The census data would provide up-to-date evidence that would help analyse the accomplishments as well as the limitations of reservation policies. It would showcase the magnitude of the gap between economic and social capital acquisition within and between the general category as well as the reserved sections. The census would also be instrumental in revising the benchmark for social, economic and educational backwardness. The absence of information about the general category’s material attainments and accumulation does not permit a measure of social disadvantage. This is particularly problematic in today’s India where social progress, achievement and mobility are determined even more than before by access to corporate capital and English proficiency. These benchmarks, presently focused on analysis of a group’s social indicators relative to SCs, need to be calibrated to measure relative backwardness in comparison to the “general category”.
The caste census would also provide much-needed rigor to the findings and recommendations of Union and state-level backward caste commissions. This is imperative because their recommendations are often declared “unreasonable” and “arbitrary” by the judiciary – like in the case of Justice Gaikwad Commission that proposed granting of SEBC quota to the Maratha community. The Commission’s findings on lack of educational attainments amongst Marathas were clouded by the fact that Marathas were socially dominant. This decadal data can illuminate the precise dynamics of social and market-driven processes of converting caste-based social capital to economic and in turn educational and professional progress. It would also provide insights on emerging axis of marginalization and backwardness in the privatizing economy.
Last but not least, a caste census would also facilitate compliance with recent court decisions. The Supreme Court, in Chebrolu L Prasad v State of AP (2020), directed the Centre to periodically revise the list of reservation beneficiaries based on sound sociological evidence. However, the National and State Backward Class Commissions lack access to universalised data and field research on various dimensions of backwardness. Another 2020 decision, Davinder Singh v State of Punjab has opened the question of sub-classification within the SC category, thus raising the need for credible data on internal differentiation and sophisticated educational and occupational profiles.
It is precisely because there is so much at stake that the caste census may not see the light of the day under a government in which elite groups are over-represented.
It’s not quite the Cultural Revolution but Xi Jinping’s “National Rejuvenation” is certainly doing its best to catch up. The latest target for Chinese regulators is popular culture, particularly vote-in shows a la American Idol. The government, in an ostensible bid to reduce the irrational idolatry around celebrity, has told broadcasters to “resolutely put an end to sissy men and other abnormal aesthetics” and instead “vigorously promote excellent Chinese traditional culture, revolutionary culture and advanced socialist culture”.
There has been some concern about declining fertility rates in China, which is being cited as a reason for the crackdown on “sissy men”. More likely, though, is the fact that popular culture — despite strict government controls — has a tendency to take in elements from various sources. The androgynous aesthetic that has the party-state so worried is the hallmark of K-Pop and Japanese culture — two countries that the Chinese Communist Party is unlikely to want as soft power influences among the youth. And, as with other countries with strong leaders, including democracies, it is not the irrational worship of celebrities that has the Chinese authorities worried — it’s just celebrating the “wrong” kind of celebrity.
“Chinese traditional culture”, coupled with “revolutionary” and “advanced socialist culture” is nothing more than a summary of “Xi Jinping Thought”, recently incorporated in school and college syllabi in the Middle Kingdom. Too often, it is easy to forget that the political cults of personality — whether on the Left or Right — are among the most dangerous and irrational kinds of idol worship. Add to that an obsession with chest-thumping masculinity, and the real reason for the aversion to “idol shows” becomes clear. Leaders of a certain kind, eager to be the only objects of veneration, are just eliminating the competition. When it comes to the Chinese Idol, there can be only one.
President Joe Biden’s unapologetic defence this week of his decision to withdraw from Afghanistan and the botched final days of the retreat is an inflection point in the evolution of US foreign policy since the end of the Cold War in 1991. Biden’s definitive call on walking away from Afghanistan is the culmination of a prolonged US domestic debate. It brings to a close the expansive American effort to remake other societies in the name of US global leadership. After three decades of spending American blood and treasure in fighting insurgents and terrorists in the Greater Middle East, Biden now wants America to focus on the larger and more demanding challenges presented by great power rivals — China and Russia.
Biden’s scepticism of the Afghan war is blunt but not new, and dates back to the years when he was the vice president to Barack Obama (2009-17). American frustration with the Afghan occupation has been gathering pace for more than a decade. President Obama was not enthusiastic about the wars of intervention in Afghanistan and Iraq launched by his predecessor George W Bush. Obama ended the war in Iraq in 2011. He was eager to wrap up the Afghan occupation by 2014, but left the final decision to his successor. President Donald Trump had even less ownership of the Afghan war. He pivoted to finding a political settlement with the Taliban that facilitated the safe withdrawal of US troops, but devalued the political legitimacy of the Kabul government. After a quick review of the Trump policy, Biden decided to uphold it. The continuity in the Trump and Biden approaches to Afghanistan points to the new consensus across the political divide on the futility of prolonged wars of intervention.
As Biden put it, the decision was “not just about Afghanistan”, but “ending an era of major military operations to remake other countries”. It is based on a new American political consensus on a narrower definition of US national interests. Trump called it putting “America First”. Biden is developing a “foreign policy that works for the American middle class”. There is also continuity between the Trump and Biden Administrations in assessing the nature of the Chinese threat, the urgency of dealing with it, and the importance of avoiding distractions like Afghanistan. Although the messy evacuation from Kabul has drawn many brickbats for Biden, there is much political support for the withdrawal itself and his promise to focus on emerging challenges in the Indo-Pacific.
Chief Justice of India NV Ramana is right — and has done the right thing — to flag the “problem” that “everything in this country is shown with a communal angle by a section of the media.” The country is going to get a bad name, he said. But the risk is not merely reputational. The CJI-led bench was hearing a batch of petitions that sought action against news channels for the ways in which their coverage of the Tablighi Jamaat meeting at the Nizamuddin Markaz last year was sensationalised. Indeed, the Tablighi Jamaat was demonised, and an attempt was made to manipulate the fears already stoked by a little known virus to deepen communal polarisation. The prime suspects were TV channels who have decided to play megaphones for those in power even if it means amplifying hate. In this context, however, the court’s lament about “no control on web portals” and platforms without “accountability”, may unfortunately be an instance of not framing the problem in its full complexity. In response, Solicitor General Tushar Mehta, who speaks for the Centre, referred, as solution, to the controversial Information Technology (Intermediary Guidelines and Digital Media Ethics Code) Rules, 2021, that have been challenged. If the court articulated an incomplete question, the Centre has pointed to the wrong answer.
There are no easy solutions, no statist quick fixes, to the problem that has provoked the anguished reaction of the court. The communalisation of news is partly because of decisions taken in some newsrooms and boardrooms to do so. But arguing for controls by the state is to simply ignore the larger context and political eco-system, while risking the potential cramping of the constitutionally guaranteed fundamental right to freedom of speech and expression. The state is part of the problem here, not the solution. After all, those sections of the media that purvey the most vicious and divisive images and narratives, and must therefore be cast most squarely in the dock for communalisation, are those that also proudly fashion themselves as spokespersons of the establishment and allow themselves to be weaponised by it. This problem will not go away, then, if only the state tightens a law, or sharpens a rule. Contrary to the Centre’s defence of the new IT Rules, which attempts to draw a line between freedom of the press and the rights of the audience “who believe and act upon misleading news”, the truth is that the press and the audience are on the same side — in a democracy, the freedom of the press is an essential and inextricable part of the people’s right to know.
The CJI’s anguish, however, could yet serve a larger purpose, by starting a wider conversation. One which acknowledges the problem in its complexities. And one which does not hesitate to call out — and forthrightly address — all the complicities.
Finance Minister R Venkataraman has indicated that the government might reverse the policy of taking over sick units. He could not understand the philosophy of letting the private sector pocket all profits while the going was good and the government stepping in to take their units when they became sick, the minister told the Lok Sabha. The 250-minute debate, though thinly attended, was one of the calmest in recent days. Speakers were heard in rapt attention and, barring a few, everybody spoke economics rather than politics. The crux of the Opposition’s charge was that the minister was finding refuge behind the maze of statistics, and unless the ruling party changed its basic policy it would not be able to control the spiraling prices.
Reprieve For CMs
The Antulay scandal has come to the aid of at least three Congress (I) chief ministers in distress, though only for the time being. According to informed sources, the high command is so occupied in finding ways to contain the storm raised by the Maharashtra Chief Minister Abdul Rahman Antulay’s fund-raising operations that it has temporarily shelved its plans to set its house in order in Karnataka, Andhra Pradesh and Gujarat.
Iran Violence
Iran’s parliament installed a new government with a view to halt the violence that has led to the assassination of national figures. But anti-government assassins struck again and gun battles flared in the streets of Tehran between Ayatollah Khomeni’s Islamic Revolutionary Guards and the secular leftist guerrillas. Tehran Radio said seven Mujahideen Khalq Guerillas were killed in an eight-hour shootout with revolutionary guardsmen who stormed a secret hideout of the most powerful Opposition group. It said a big arms cache and partially-burnt of government offices were seized.
Chief Justice of India NV Ramana was spot on when he observed that the communal overtones of content published by social media and YouTube channels all work to show India in a poor light, never mind that some of these offenders consider themselves ‘patriotic’. CJI rightly noted these entities have no accountability and could freely besmirch individuals and institutions they disliked and were circulating content without verification or paying any notice to facts. These observations came while hearing Jamiat Ulama-i-Hind and others protesting ‘biased’ reporting on Tablighi Jamaat in the early part of India’s Covid spread.
CJI’s accompanying observations on the print media, which he said, again rightly, does responsible reporting and has in-built corrective mechanisms, highlight a great dichotomy. News published in newspapers is gathered by professional journalists and gets to print after several levels of fact-checking and editorial gatekeeping. This doesn’t make newspapers perfect. But it ensures reputed mastheads are not platforms for fake or defamatory or hateful content. In contrast, social media has become a cesspool of all these and worse because it doesn’t employ as many editorial nets as the ocean of posts require. Here, it is also important to distinguish social media from digital news portals, which include digital publications of the print media. The latter go through the same due diligence as newspapers and face the same regulatory regime.
Strangely and indefensibly, GoI’s purported response to social media excesses, IT (Intermediary Guidelines) Rules 2021, doesn’t quite make this distinction between genuine news outlets in the digital space and wild wastelands of social media and fly-by-night hate factories. Not surprisingly, IT rules are facing stiff legal challenges in high courts. GoI should listen to what CJI said: Content is dangerous when it promotes falsehood and hate. That means more severe scrutiny of social media companies and letting digital news outlets do their job.
Who’s missing the office? Some women, it turns out. All too often, the whole family working from home has meant that duties of children and chores fall mainly on women, along with their formal work. In the West, this is referred to as women’s “double shift”. In India, affluent women outsource housework to domestic workers, but affluent men rarely pick up the slack. India has the highest unpaid work gender gap in the world, men spend an average of 52 minutes a day on housework, compared to nearly six hours by women.
Of course, women are also glad about the mainstreaming of remote working. Until now, many companies had been reluctant to embrace flexible work, even as demands of childcare often forced women to drop out. Remote-working had become an under-promoted, dead-end track.
The pandemic has been a dramatic rupture for employers too. It is a fresh chance to assess benefits of autonomy, costs of limited interaction, and to measure outcomes and rewards without implicit gender biases. So far, women have been caught in a pincer – the world of work has pretended that the private domain doesn’t exist, letting women suffer in their careers. Whether employees return full-time to the office or work from home, institutions have no excuses for treating men and women differently.