நமது அண்டை நாடுகளின் (பாகிஸ்தான், சீனா) எல்லையோர சவாலை எதிர்கொள்வதற்கு இந்தியா ராணுவ தளவாட உற்பத்தியில் இறங்குவதைத் தவிர வேறு வழியில்லை. ஆயுத ஏற்றுமதியாளராக மாற இந்தியா விழைகிறது. இந்தியாவின் தேவைக்காக மட்டுமல்லாமல் உலகின் ஏனைய நாடுகளுக்காகவும் இந்தியாவில் ஆயுதங்கள் தயாரிப்பது என்கிற கொள்கை முடிவை மத்திய பாதுகாப்புத் துறை அமைச்சர் ராஜ்நாத் சிங் அதிகாரபூர்வமாக அறிவித்திருக்கிறார்.
நமது ஆயுதத் தேவைகள் பெரும்பாலும் வெளிநாடுகளிலிருந்து வாங்கப்படும் சூழ்நிலையில், நமது தேவைக்கான ஆயுதங்களை நாமே தயாரிப்பது என்று 2014-இல் நரேந்திர மோடி அரசு ஆட்சிக்கு வந்தது முதல் முனைப்பு காட்டத் தொடங்கியது. சீனா உள்ளிட்ட உலகிலுள்ள பெரும்பாலான நாடுகளில் ராணுவத் தளவாட தயாரிப்புகள் தனியார் துறையிடம்தான் விடப்பட்டிருக்கின்றன. அரசுத்துறை நிறுவனங்களால் மட்டுமே நம்முடைய தேவைக்கான அனைத்து ஆயுதங்களையும் தயாரித்துவிட முடியாது என்பதால், தனியார் துறையையும் இணைத்துக்கொள்ள வேண்டிய கட்டாயம் நமக்கும் ஏற்பட்டது.
இந்தியாவின் தேவைக்கு மட்டுமாக ராணுவத் தளவாடங்களைத் தயாரிப்பது லாபகரமான தொழிலாக இருக்காது என்பதால், ஏற்றுமதி செய்தாக வேண்டிய கட்டாயம் தனியார் உற்பத்தியாளர்களுக்கு உண்டு. அதனால், தனியார் துறையை இணைத்துக்கொள்வது என்று மோடி அரசு முடிவு செய்தது.
துப்பாக்கி ரவைகள், பீரங்கி குண்டுகள், துப்பாக்கிகள், ஆயுதம் தாங்கிய வாகனங்கள் ஆகியவற்றைத் தயாரிப்பதில் ஆரம்பத்தில் முனைப்புக்காட்டி ஏற்றுமதியை அதிகரித்தாலும்கூட, சர்வதேச ராணுவ தளவாட சந்தையில் முக்கியமான இடத்தை இந்தியா பிடிப்பதற்கு குறைந்தது பத்து ஆண்டுகளாவது ஆகும் என்பதை நாம் நினைவில் கொள்ளவேண்டும். சர்வதேச சந்தையில் லாபகரமான விலையில் போட்டிபோட்டு விற்க முடியுமா என்கிற கேள்வி தனியார் உற்பத்தியாளர்கள் முதலீடு செய்வதற்கு தடையாக இருந்தது. அதை அகற்றுவதற்கான முயற்சியில் மத்திய அரசு ஈடுபடவில்லை என்பது கசப்பான உண்மை.
அதுமட்டுமல்ல, ஏற்கெனவே ஆயுத தளவாட உற்பத்தியிலிருக்கும் பெரு நிறுவனங்களுடனான கூட்டுத் தயாரிப்பில்தான் ஏற்றுமதி சாத்தியமாகும். அதன்மூலம் சர்வதேச சந்தையில் போட்டியிடும் அளவிலான விலையில் உற்பத்தி செய்வதுடன் ஆயுத தளவாட உற்பத்திக்குத் தேவையானத் திறன்சார் தொழிலாளர்களையும் நம்மால் உருவாக்கிக்கொள்ள முடியும்.
அமெரிக்கா, ரஷியா, சீனா, ஜப்பான் போன்ற நாடுகள் சர்வதேச அளவில் மிகப்பெரிய ராணுவ தளவாட உற்பத்தியாளர்களாக இருக்கின்றன என்றால் அதன் பின்னணியில் அவர்கள் அடைந்திருக்கும் தொழில்நுட்ப மேம்பாடு மிகப்பெரிய பலம். அதே நேரத்தில், ராணுவ தளவாட உற்பத்தி கேந்திரமாக மாறி, ஏற்றுமதி செய்வதற்கான அடிப்படைகள் நம்மிடம் இல்லை என்பதையும் நாம் உணர வேண்டும்.
போதிய நிதியாதாரம் இல்லாததால் ஆராய்ச்சியிலும் தொழில்நுட்பக் கண்டுபிடிப்புகளிலும் இந்தியாவால் முதலீடு செய்ய முடியவில்லை. இந்திய தொழில்துறையைப் பொறுத்தவரை வெளிநாட்டு தொழில்நுட்பத்தை கையாள்வதிலும், ஏற்றுக்கொள்வதிலும், அவற்றை மேம்படுத்துவதிலும் தயங்கியதில்லை. ஆனால், இந்தியாவில் புதிய தொழில்நுட்பங்கள் கண்டுபிடிக்கப்படுகின்றனவா என்றால் இல்லை. அப்படியே சில இந்தியர்கள் புதிய தொழில்நுட்பங்களைக் கண்டுபிடித்தாலும் அவர்கள் வெளிநாடுகளில் குடியேறியவர்களாக இருக்கிறார்களே தவிர இந்தியாவில் இருப்பவர்கள் அல்ல.
அணு ஆயுத ஏற்றுமதியாளராவதால் வல்லரசாகிவிட முடியாது. ஒட்டுமொத்த பொருளாதாரமும் வளர்ச்சியடைந்தால் மட்டுமே தளவாட உற்பத்தியும் ஏற்றுமதியும் ஒரு நாட்டை வல்லரசாக்கும். இந்த உண்மையைப் புரிந்துகொள்ளாததால்தான் பனிப்போர் கால சோவியத் யூனியன் மிகப்பெரிய பின்னடைவை சந்தித்தது. ராணுவ தளவாட உற்பத்தியிலும், தொழில்நுட்ப ஆய்வுகளிலும் காட்டிய முனைப்பை பொருளாதாரத்தை மேம்படுத்துவதில் சோவியத் யூனியன் காட்டவில்லை. அதை உணர்ந்த சீனா, தன்னை பொருளாதாரத்தில் மேம்படுத்திக்கொண்டதுடன் ராணுவ தளவாட உற்பத்தியிலும் மிகப்பெரிய ஏற்றுமதியாளராக மாறியது. இந்த அடிப்படை உண்மையை நாமும் உணர வேண்டும்.
"வலுவான பொருளாதாரம் அமைந்தால்தான் பலமான ராணுவத்தை கட்டமைத்துப் பாதுகாக்க முடியும். பலமான ராணுவத்தால் வலுவான பொருளாதாரத்தை உருவாக்க முடியாது' என்கிற நெப்போலியனின் வார்த்தைகளை நாம் நினைவில் கொள்ளவேண்டும். இந்தியாவை ராணுவ தளவாட உற்பத்தி மையமாக மாற்றுவதும் ஆயுத ஏற்றுமதியாளராக சர்வதேச அளவில் நிலைநிறுத்துவதும் மட்டுமே இந்தியாவை ராணுவ ரீதியாகவோ பொருளாதார ரீதியாகவோ வல்லரசாக்கி விடாது.
நம்முடைய தேவைக்கான துப்பாக்கிகள், ரவைகள், டேங்குகள், போர் விமானங்கள், போர்க் கப்பல்கள் உள்ளிட்ட ராணுவத்துக்கான தளவாடங்களையும் ஆயுதங்களையும் நாமே உற்பத்தி செய்துகொள்ள முடியாவிட்டால், தேசியப் பாதுகாப்பு குறித்தும் இந்தியாவின் வலிமை குறித்தும் மார்தட்டிக் கொள்வதில் அர்த்தம் இல்லை. ராணுவ தளவாட ஏற்றுமதி மையமாக இந்தியா மாறுவதன் மூலம் பல்லாயிரக்கணக்கான வேலைவாய்ப்புகள் உருவாகுமேயானால் அந்த வாய்ப்பை நாம் தவறவிட வேண்டிய அவசியமும் இல்லை.
பாதுகாப்பு அமைச்சரின் முனைப்பு வரவேற்புக்குரியது. அதேநேரத்தில், அதுமட்டுமே முனைப்பாக மாறினால் இந்தியாவும் இன்னொரு சோவியத் யூனியனாக மாறிவிடக்கூடும்.
ரூபாய் நோட்டு இரட்டிப்பு, முதலீட்டுக்கு வங்கிகளை விட அதிக வட்டி, பூமியிலிருந்து புதையல் எடுப்பது, இரும்பைத் தங்கமாக மாற்றுவது ஆகிய மோசடிகளின் வரிசையில் அண்மைக்காலமாக இரிடியம் மோசடியும் உலா வந்து கொண்டிருக்கிறது.
பழைமையான கோபுரக் கலசம், பித்தளை அல்லது செப்புப் பாத்திரத்தைக் காண்பித்து ‘இதில் இரிடியம் இருக்கிறது; இதை விற்றால் லட்சக்கணக்கில் பணம் கிடைக்கும்; கோடிக்கணக்கில் வருமானம் பெருகும்; வாழ்க்கை வசதிகளும் ஆரோக்கியமும் அதிகரிக்கும்’ என்றெல்லாம் கட்டுக்கதைகளைக் கூறி ஏமாந்தவா்களின் தலையில் கட்டிவிடும் அதே பழைய கதை, அதே பழைய வசனங்கள்.
ஆனால் ஏமாற்றுகின்ற, ஏமாறுகின்ற கதாபாத்திரங்கள் மட்டும் காலந்தோறும் புதிது புதிதாக முளைத்துக்கொண்டிருக்கிறாா்கள்.
‘மத்தியானத்துக்குள் மகாராஜாவாக ஆசைப்பட்டானாம்’ என்ற சொலவடை ஒன்று உண்டு. அந்தச் சொலவடையை மெய்ப்பிக்கும் விதமாக, எப்படியாவது குறுக்கு வழியில் பெரும் பணக்காரா்களாகிவிட வேண்டும் என்ற பேராசை கொண்டவா்கள் இத்தகைய ஏமாற்றும் கும்பல்களிடம் எளிதாக ஏமாந்துவிடுகிறாா்கள்.
‘இரிடியம்’ என்பது ஒருவகை உலோகம். வெள்ளியைப் போன்று தோற்றமளிக்கும் இது பிளாட்டினத்தைப் போலவே மதிப்பு மிக்க உலோகமாகும். மிகவும் அடா்த்தியான இந்த உலோகம் ஒரு கிலோவுக்கு ஐம்பது லட்சம் ரூபாய் வரை மதிப்புடையதாகும். மேலும் இது 4,471 டிகிரி பாரன்ஹீட் வெப்பத்தில்தான் உருகத்தொடங்கும்.
மிகவும் அரிதாகக் கிடைக்கின்ற உலோகமாகிய இரிடியம், வருடம் முழுவதும் மூன்று டன் அளவுக்குதான் கிடைக்கிறது. விண்வெளியிலிருந்து பூமியில் வந்து விழுகின்ற விண்கற்களில் இரிடியத்தின் கூறுகள் இருக்கின்றன. இவ்வுலகில் கிடைக்கின்ற பிளாட்டினத்தில் ஆயிரத்தில் ஒரு பாகம் என்ற அளவில்தான் இரிடியம் உற்பத்தியாகிறது.
அரிதாகவும் சிறிய அளவிலும் கிடைப்பதாலேயே சந்தையில் இந்த உலோகத்திற்குக் கூடுதல் மதிப்பு உள்ளது. மருந்துகள் தயாரிப்பு உள்ளிட்ட பல்வகைப் பயன்பாடுகள் இரிடியத்துக்கு உண்டு.
உலக அளவில் மிகவும் மதிப்பு வாய்ந்த இரிடியத்தின் பெயரைச் சொல்லிக்கொண்டு உள்ளூா் அளவில் மோசடிகள் அரங்கேற்றப்பட்டு வருகின்றன.
‘எளிதில் பணம் சம்பாதிக்கலாம்’ என்ற ஒற்றை வாக்கியத்திற்கு மயங்காதவா்கள் நம்மிடையே மிகவும் குறைவு. ‘குறைந்த முதலீடு, கோடிக்கணக்கில் வருமானம்’ என்று இரிடியம் மோசடியாளா்கள் கூறுவது பேராசைக்காரா்கள் காதுகளில் இன்பத்தேனைப் பாய்ச்சுகிறது.
‘நாங்கள் வைத்திருக்கும் இந்த கோபுரக் கலசத்தில் இடி மின்னல் பாய்ந்ததால் இதில் படிந்திருக்கின்ற இரிடியத்தை எடுத்து விற்கலாம். கோடிக்கணக்கில் லாபம்’ என்று மோசடிக்காரா்கள் விரிக்கும் வலையில் பேராசைக்காரா்கள் மிகவும் எளிதாக விழுகின்றனா்.
‘இதனை விற்காமல் வீட்டிலேயே வைத்திருந்தாலும் கோடீஸ்வராகும் யோகம் உங்களுக்குக் கிடைக்கும்’ என்ற பேச்சுக்கு மயங்காதவரும் உண்டோ ?
நாட்பட்ட பித்தளை, தாமிரம் ஆகிய உலோகங்களில் செய்யப்பட்ட பாத்திரங்களில் இரிடியம் இருக்கிறது என்பதை இவா்கள் ஒன்றுமறியாக் குழந்தைகளைப் போல நம்பிவிடுகின்றனா்.
4,471 டிகிரி பாரன்ஹீட் வெப்பத்தில் மட்டுமே உருகக்கூடிய ஓா் உலோகத்தினை நம்மால் எப்படி உருக்கமுடியும் என்பதையெல்லாம் சற்றும் யோசிக்காமல், மிகவும் சுலபமாகப் பணக்காரா்களாகி விடலாம் என்ற பேச்சை நம்பி எளிதில் ஏமாந்து விடுகிறாா்கள்.
இது மட்டுமா? ‘சில லட்சங்களைக் கொடுத்து எங்களிடமிருந்து இரிடியம் கலசங்களை வாங்கி, அவற்றைப் பிறருக்கு விற்றுக் கோடிக்கணக்கில் சம்பாதித்துக்கொள்ளுங்கள்’ என்று மோசடிக்காரா்கள் கூறுவதை அப்படியே நம்புபவா்கள், ‘இவா்களே இதனை நேரடியாகப் பிறருக்கு விற்று கோடிகளைச் சம்பாதிக்கலாமே’ என்று சிந்தித்துப் பாா்ப்பதே இல்லை.
‘தாங்கள் சம்பாதிக்காவிட்டாலும், அடுத்தவா்கள் சம்பாதிக்கட்டும் என்று நினைக்கும் உத்தமா்களா இவா்கள்’ என்று தங்களுக்குள்ளே ஒருமுறையேனும் கேட்டுக்கொள்வதில்லை. அதன் விளைவாக, தாங்கள் கஷ்டப்பட்டு சம்பாதித்த சில லட்சம் ரூபாய்களைக் கொடுத்து அதனை வாங்கிவிட்டு, தாங்கள் ஏமாற்றப்பட்டதைச் சற்றுத் தாமதமாகவே உணா்ந்து கொள்கிறாா்கள்.
இரிடியம் மட்டுமின்றி, வேறு எந்த ஒரு முதலீட்டின் மூலமாகவும் குறுக்கு வழியில் பல மடங்கு சம்பாதிக்கலாம் என்பவா்களை அலட்சியம் செய்தாலே இதுபோன்ற ஏமாற்றங்களைத் தவிா்ப்பது சுலபமாகிவிடும்.
‘திருக்கோயில் கோபுரங்களின் மீது வீற்றிருக்கும் தெய்வீகக் கலசங்கள், இடி மின்னல் தாக்கிச் சேதமடைந்தால் அதனைச் செப்பனிட்டு மீண்டும் கோபுரத்தின் மீது பொருத்துவதை விட்டுவிட்டு, யாராவது அந்தக் கலசங்களை ரகசியமாக வெளியிடங்களுக்கு எடுத்துச் சென்று விற்பது சாத்தியம்தானா’ என்ற கேள்வியைத் தங்களுக்குள் ஒருமுறையேனும் கேட்டுக்கொண்டால், அத்தகைய மோசடியாளா்களிடம் ஏமாறாமல் இருக்கலாம்.
அறநெறியில் ஈட்டாத எந்த வருமானமும் இறுதியில் துன்பத்திற்கே வழிவகுப்பதாக முடியும் என்பதற்கு இந்த மண்ணில் எத்தனையோ எடுத்துக்காட்டுகள் உண்டு.
இவ்வகையில், இரிடியம் என்று கூறி ஏமாற்றுபவா்களுக்கும் சரி, அதனை நம்பி எளிதாகப் பணம் சம்பாதிக்கலாம் என்று இறங்குபவா்களுக்கும் சரி, இறுதியில் துன்பம் ஒன்றே மிச்சமாகும்.
சூதாட்டத்தில் தமது பணத்தை இழக்கும் ஒருவா் எப்படியாவது தாம் இழந்த பணத்தை மீட்பதுடன் பெரிய அளவில் லாபமும் சம்பாதிக்க முடியும் என்றே நம்புவாா். அதன் காரணமாக யாரிடமாவது சிறிது பணத்தைக் கடனாகப் பெற்று மீண்டும் சூதாட்டத்தில் அதனைப் பணயம் வைத்து விளையாடுவாா். அவா், மேலும் மேலும் நஷ்டமே அடைவாா்.
இரிடியம் போன்ற மோசடி முதலீடுகளும் அப்படிப்பட்டவையே. அவற்றில் முதலீடு செய்பவா்களுக்கு இத்தகைய முயற்சிகள் பெருத்த நஷ்டத்தைத் தருவதுடன், இறுதியில் ஏமாளி என்ற பட்டத்தையும் அளித்துவிடும்.
இரிடியம் என்ற பெயரைக் கேட்டு ஏமாறும் நிகழ்வுகளுக்கு இனியேனும் ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைக்கப்படட்டும்.
அண்மையில் எனக்கு ஒரு கிராம மேம்பாட்டுத் திட்ட அறிக்கை கிடைத்தது. அது தஞ்சை மாவட்டத்தில் திருவையாறு ஒன்றியத்திலுள்ள குளிமாத்தூா் சிற்றூராட்சியின் கிராம மேம்பாட்டுத் திட்ட அறிக்கை. 335 பக்கங்களைக் கொண்ட அந்த அறிக்கை ஐந்தாண்டுக்கான கிராம பஞ்சாயத்தின் செயல் திட்டங்களைக் கொண்டது. அது அந்த ஊா் கிராமசபையால் அங்கீகரிக்கப்பட்டு வெளியிடப்பட்டுள்ளது.
இதுவரை தமிழகத்தில் கிராமங்களுக்கான திட்டமிடுதல் என்றால் சாலை, கட்டடம், பாலம், தடுப்புச்சுவா் என சிமென்ட், செங்கல், இரும்பு சாா்ந்த கட்டுமானப் பணிகளுக்குமேல் எந்தத் திட்டத்தையும் பாா்க்க முடிந்ததில்லை. புதிய பஞ்சாயத்து அரசாங்கம் அமைந்தவுடன் தமிழகத்தில், திட்டக்குழு, மாவட்ட நிா்வாகங்களுடன் இணைந்து காந்திகிராமப் பல்கலைக்கழகம் 53 கிராமப் பஞ்சாயத்துக்களில் கிராம மேம்பாட்டுத் திட்டங்கள் உருவாக்க உதவியது. அதற்கான நிதியை தில்லியில் உள்ள ‘ஹங்கா் புராஜக்ட்’ என்ற நிறுவனம் வழங்கியது. அந்தத் திட்டங்களெல்லாம் அச்சிட்டு வெளியிடப்பட்டன.
அத்துடன் அந்தப் பணி நின்று விட்டது. அரசும் பஞ்சாயத்துக்களும் அதன்மேல் ஆா்வம் காட்டவில்லை. ஆனால், தற்போது 14-ஆவது, 15-ஆவது ஒன்றிய நிதிக்குழு இந்தப் பணி கட்டாயமாக செய்யப்பட வேண்டிய ஒன்று என்று கூறிவிட்டது. இந்த வாய்ப்பைப் பயன்படுத்தி சென்னையில் இயங்கி வரும் உள்ளூா் மக்களாட்சிக்கான ஆராய்ச்சி நிறுவனம் ஒன்று, தன்னாா்வத் தொண்டு நிறுவனத்துடன் இணைந்து குளிமாத்தூா் பஞ்சாயத்தில் இந்த திட்ட அறிக்கையைத் தயாரிக்க உதவியுள்ளது.
இந்த ஆராய்ச்சி நிறுவனம், இதற்கான நிதிச்சுமையையும் ஏற்றுக் கொண்டு தயாரித்துள்ளது இந்த அறிக்கையை. மத்திய அரசு, பஞ்சாயத்துக்கள் திட்டமிடுவதற்கு வழிகாட்டு நூல் ஒன்றை வல்லுநா்களை வைத்து தயாரித்து எல்லா மாநிலங்களுக்கும் தந்து பயிற்சியளிக்க உதவியது. அந்த வழிகாட்டு நெறிமுறையை நன்கு உள்வாங்கி, அந்த முறைமையைக் கடைப்பிடித்து இந்தத் திட்டத்தினை தயாா் செய்துள்ளனா் என்பது தெளிவாகியது.
இதற்கு, மக்களைத் தயாா் செய்வது, புள்ளிவிவரங்களைச் சேகரித்து ஆய்வு செய்வது இரண்டும் முக்கியம். இந்த இரண்டையும் செய்துதான் இந்தத் திட்ட அறிக்கையினை தயாா் செய்துள்ளனா். குடும்பங்களின் புள்ளிவிவரங்கள், பஞ்சாயத்தின் புள்ளிவிவரங்கள் இரண்டையும் சேகரித்து ஆய்வு செய்து வளா்ச்சிக் கோட்டில் அந்தப் பஞ்சாயத்து எங்குள்ளது என்பதைக் கண்டுபிடித்துள்ளனா். அதன்பின் மக்களுக்கான தேவைகள் என்னென்ன என்பதை அவா்களுடன் கலந்துரையாடி அவற்றை முன்னுரிமைப்படி பட்டியலிட்டுள்ளனா்.
இவற்றையெல்லாம் செய்துவிட்டு, மக்களின் தேவைகளை மத்திய - மாநில அரசாங்கங்களின் திட்டங்களுடன் பொருத்தியுள்ளனா். இதன் மூலம் அரசுத் துறைகளுக்கு ஒரு செய்தியை தருகின்றனா். உங்கள் திட்டத்தை எங்கள் தேவைகளில் இணைந்து செயல்படுத்துங்கள் என்பதுதான் இந்த பஞ்சாயத்து இந்தத் திட்டத்தின் மூலம் தரும் செய்தி. இந்தத் திட்ட வரைவு அறிக்கைக்கு அணிந்துரை வழங்கியுள்ள ஊரக வளா்ச்சி - பஞ்சாயத்து ராஜ் நிறுவன இயக்குநா், ஒரு செய்தியினை குறிப்பிடுகின்றாா்.
அதாவது 29 துறைகளைச் சாா்ந்த மத்திய - மாநில அரசுகளின் திட்டங்கள் பஞ்சாயத்து திட்டத்துடன் இணைய வேண்டும் என்பதுதான் அவா் கோடிட்டுக் காட்டும் செய்தி. இந்தப் பஞ்சாயத்துக்கு தொழில்நுட்ப உதவியளித்த ஜொ்மன் நிறுவனம், இது ஒரு முன்னுதாரணத் திட்ட வரைவு அறிக்கை, எனவே இது பிற பஞ்சாயத்துக்களுக்கு வழிகாட்டும் விதமாக அமைந்துள்ளது என்று கூறியுள்ளாா்.
இன்றைய சூழலில், பஞ்சாயத்துக்கள் பருவநிலை மாற்றம் பற்றிய புரிதலுடன் களத்தில் பணியாற்ற வேண்டிய சூழலில் உள்ளன என்பதையும் அவா் வலியுறுத்தியுள்ளாா். தன்னுடைய முன்னுரையில் கிராம பஞ்சாயத்தின் தலைவா் ஒன்றைக் குறிப்பிடுகிறாா். அதாவது ‘ஒவ்வொரு கிராமப் பஞ்சாயத்தும் கிராம மேம்பாட்டுக்கான திட்டம் ஒன்றைத் தயாரிப்பது கட்டாயமாக்கப்பட்டுள்ளது. அதன் விளைவாக குளிமாத்தூா் கிராம பஞ்சாயத்தில் இந்த பணியினை நிகழ்த்தினோம்’ என்கிறாா்.
இதில் எதை மையப்படுத்தியுள்ளோம் என்றால் ஐ.நா. வின் நீடித்த வளா்ச்சிக்கான இலக்குகளை என்பதனை விளக்கியுள்ளாா். அத்துடன் ‘இந்தத் திட்டத்தை எல்லாத் தரப்பு மக்களையும் உள்ளடக்கியதாக உருவாக்கி, அடிப்படைத் தேவைகளுக்கு முன்னுரிமை கொடுத்துத் தயாரித்துள்ளோம்’ என்று குறிப்பிட்டுள்ளாா். இதில் மிக முக்கியமாக ‘மக்களின் தேவைகளையும் அரசுத் திட்டங்களையும் இணைக்கும் பணியினை செய்துள்ளோம்’ என்று கோடிட்டுக் காட்டியுள்ளாா்.
மக்களுடைய அனைத்துத் தேவைகளையும் இந்த மத்திய - மாநில அரசுகளின் திட்டத்தை இணைப்பதால் பூா்த்தி செய்துவிட முடியாது. இதனை அறிந்த காரணத்தால்தான், பல தேவைகளுக்கு பஞ்சாயத்து பொறுப்பேற்று நிதி திரட்டுவதில் ஈடுபட உறுதி கொண்டுள்ளது. இந்த விஞ்ஞானபூா்வ கிராம பஞ்சாயத்து மேம்பாட்டுத் திட்டம் எப்படி தயாரிக்கப்பட்டு பொதுமக்களால் கிராமசபையில் அங்கீகரிக்கப்பட்டதோ, அதேபோல் தமிழகம் முழுவதும் எல்லா கிராம பஞ்சாயத்துக்களிலும் தயாரிக்கப்பட்டு நடைமுறைக்கு வந்து விட்டால், தமிழகம் மற்ற மாநிலங்களுக்கு வழிகாட்டும் நிலைக்கு வந்துவிடும்.
அறிவியல் ரீதியாக புள்ளிவிவரங்கள் சேகரிக்கப்பட்டு, அவற்றை ஆய்வு செய்து, மக்கள் மேம்பாட்டுக்கான கருத்தரங்கம் நடத்தி அதன் அடிப்படையில் மக்களின் தேவையை மட்டும் வகைப்படுத்தித் திட்டமிட்டுள்ளனா். இந்தப் பணியைச் செய்யவே தொண்டு நிறுவனமும் ஆய்வு நிறுவனமும் தேவைப்படுகிறது. இதன் வெற்றி எதில் இருக்கின்றது என்றால் இந்த திட்டத்தை நடைமுறைப்படுத்த எடுக்கும் முயற்சியில்தான்.
அரசுத்துறைகள் மக்களின் திட்டங்களை நிறைவேற்ற பணிக்கப்பட வேண்டும். இந்த நிகழ்வு அவ்வளவு எளிதாக நடைபெறும் ஒன்றல்ல. இதற்கு ஒன்று ஒருமித்த குரலில் திட்டத்தை நடைமுறைப்படுத்த கிராம பஞ்சாயத்து அரசுத்துறைகளை நெருக்க வேண்டும். மற்றொன்று மாநிலத்தின் முதலமைச்சா் தானே முன்னின்று அரசுத் துறைகளுக்கு ஆணையிட்டு மக்கள் தயாரித்து தந்திருக்கும் திட்டத்தை நடைமுறைப்படுத்த வேண்டும்.
நாடாளுமன்றத்தில் 73-ஆவது அரசியல் சாசன சட்டம் எப்படி நிறைவேற்றப்பட்டது என்பதை பலா் மறந்திருக்கலாம். இந்தியாவில் பெரும் மாற்றங்களுக்கு வித்திட்டவரான ராஜீவ் காந்தி இந்த விஷயத்தில் தோற்றுப் போனாா். ஆனால், மைனாரிட்டி அரசை நடத்திய பி.வி. நரசிம்ம ராவ் வெற்றி பெற்றாா். காரணம், ஊரக வளா்ச்சித் துறையை தானே வைத்துக் கொண்டு சரியான அணுகுமுறையை உருவாக்கி செயல்பட்டதால்தான்.
அதனால்தான், புதிய பஞ்சாயத்து அரசாங்கம் நமக்கு இன்று சாத்தியமானது என்பதை நாம் புரிந்து கொள்ள வேண்டும். அதேபோல் தமிழகத்தில் அன்று உள்ளாட்சித்துறை அமைச்சராக இருந்தவா் இன்று நமக்கு முதல்வா்.
எல்லா அரசுத் துறைகளும் இந்த கிராம வளா்ச்சித் திட்டத்தை நடைமுறைப்படுத்தத்த வேண்டும் என்று தமிழக முதல்வா் பணித்தால் தமிழகம் மற்ற மாநிலங்களுக்கு வழி காட்டும் மாநிலமாகத் திகழும். இதற்கான விழிப்புணா்வை முதலில் பொதுமக்களிடம் உருவாக்க வேண்டும். இதை ஒரு இயக்கமாக கேரளத்தில் செய்ததுபோல் செய்யப்போவதாக இந்தத் துறையின் அமைச்சா் கூறியுள்ளாா்.
அத்துடன் திட்டமிடும் பணியும் விரைவில் நடைபெறும் என்பதையும் தெளிவாக்கியுள்ளாா். இந்த அறிவிப்புக்கள் உள்ளாட்சியின்மேல் பற்று கொண்டு செயல்படும் கருத்தாளா்களுக்கும் செயல்பாட்டாளா்களுக்கும் ஊக்கமளித்திருக்கின்றன.
இதிலிருக்கும் ஒரே சிக்கல், பன்னிரண்டாயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட கிராம பஞ்சாயத்துக்களில் மேம்பாட்டுக்கான திட்டம் தயாரிக்கத் தேவையான ஆய்வு நிறுவனங்கள் எங்கே இருக்கின்றன என்பதுதான். இதற்கு நம் முன்னே ஒரு வாய்ப்பு வந்து நிற்கிறது என்பதை நம்மில் பலா் அறிந்திலா். அதுதான் மத்திய அரசால் கொண்டுவரப்பட்ட ‘உன்னத் பாரத் அபியான் 2.0’.
இந்தியாவில் இருக்கும் உயா் கல்வி நிறுவனங்கள் அனைத்தும் கட்டாயமாக விரிவாக்கப் பணி செய்ய வேண்டும். வகுப்புக்குச் சென்று மாணவா்களுக்கு பாடம் நடத்துவது எவ்வளவு முக்கியமோ அதேபோல் கிராமத்திற்குச் சென்று கிராம மேம்பாட்டிற்கு சேவை செய்வதும் கட்டாயப் பணியாக்கப்பட்டு விட்டது. எனவே தமிழகத்தில் இருக்கும் உயா்கல்வி நிறுவனங்களில் இருநூறு நிறுவனங்களைத் தோ்வு செய்து ஆறுமாத காலத்திற்குள் இந்தப் பணியை முடித்து விடலாம்.
இந்தத் திட்டத் தயாரிப்பில் முன்னோடியாக விளங்கும் நிறுவனத்தை உயா்கல்வி நிறுவனங்களுக்கு பயிற்சி கொடுக்கும் நிறுவனமாக ஆக்க வேண்டும். ஆறுமாத காலத்திற்கு திட்டமிடும் பணி என்பதை கிராம மக்களின் சிந்தனையில் ஆழமாகப் பதியச் செய்து விடலாம். இதற்கு முன்மாதிரியாக இந்த குளிமாத்தூா் கிராமத் திட்டத்தை வைத்துக் கொண்டு தமிழகத்தில் உள்ள அனைத்துக் கிராமப் பஞ்சாயத்துக்களிலும் கிராம மேம்பாட்டுத் திட்டம் தயாரிக்கலாம். இது மற்ற மாநிலங்களுக்கு எடுத்துக் காட்டாகவும் திகழும்.
அது மட்டுமல்ல, இதுவரை பயனாளியாகச் செயல்பட்டு வந்த மக்கள், தங்கள் கிராம வளா்ச்சி, மேம்பாட்டுப் பணிகளில் இனி பங்காளிகளாக மாற வேண்டும். தங்களின் திட்டங்களை செயல்படுத்தும் பணியில் அரசுத்துறைகளின் அலுவலா்களை ஈடுபடுத்த வேண்டும். அதன் மூலம், மிகப்பெரிய சிந்தனை மாற்றத்தையும் செயல்பாட்டு மாற்றத்தையும் தமிழக கிராமப்புற மக்களிடமும் அதிகாரிகளிடமும் கொண்டு வந்து விடலாம்.
கட்டுரையாளா்:
பேராசிரியா் (ஓய்வு).
பிரிட்டனின் ஸ்காட்லாந்தில் உள்ள கிளாஸ்கோ நகரில் நடைபெற்றுவரும் பருவநிலை மாநாட்டை (சிஓபி26) உலகம் முழுவதும் உன்னிப்பாகக் கவனித்துக்கொண்டிருக்கிறது. பருவநிலை மாற்றம் குறித்த ஐக்கிய நாடுகள் அவையின் உடன்படிக்கை 1994-ல் நடைமுறைக்கு வந்தது. இந்த உடன்படிக்கையில் கையெழுத்திட்டுள்ள நாடுகளின் வருடாந்திர மாநாடு இது. பிரிட்டனுடன் இத்தாலியும் சேர்ந்து இந்த மாநாட்டை நடத்துகின்றன. இதில் பங்கேற்கும் 200 நாடுகளும் முக்கியமான ஒரு கேள்விக்குப் பதிலளிக்கக் கடமைப்பட்டுள்ளன. புவி வெப்பமாதலை 2030-க்குள் கட்டுப்படுத்தும் வகையில் புதைபடிவ எரிபொருட்களின் பயன்பாட்டைக் குறைப்பதற்கு ஒவ்வொரு நாடும் என்னென்ன திட்டங்களைச் செயல்படுத்தப்போகின்றன என்ற கேள்விதான் அது.
பெட்ரோலியம், நிலக்கரி உள்ளிட்ட புதைபடிவ எரிபொருட்களின் மிதமிஞ்சிய உபயோகத்தால், அவற்றிலிருந்து வெளியேறும் பசுங்குடில் வாயுக்கள் புவி வெப்பமாவதற்குக் காரணமாகின்றன. புவி வெப்பமாதலைக் கட்டுப்படுத்த பசுங்குடில் வாயுக்கள் வெளியேற்றத்தைக் குறைப்பதற்கு உலக நாடுகள் அனைத்தும் பாரிஸில் நடந்த மாநாட்டில் டிசம்பர் 12, 2015 அன்று ஒருமித்த கருத்தை எட்டின. அந்த உடன்பாடு நவம்பர் 16, 2016 முதல் நடைமுறைக்கும் வந்தது. அதன்படி, தொழிற்புரட்சிக்கு முந்தைய சராசரி வெப்பநிலையைக் காட்டிலும் 2 டிகிரி செல்சியஸை புவியின் சராசரி வெப்பநிலை எட்டிவிடாமல் குறைக்கவும் அதன் முதற்படியாக 1.5 டிகிரி செல்சியஸ் அளவுக்கு வெப்பநிலையைக் குறைப்பதற்கான முயற்சிகளை எடுக்கவும் இலக்குகள் தீர்மானிக்கப்பட்டன.
உலக நாடுகளின் தரப்பிலிருந்து முன்வைக்கப்படும் திட்டங்கள் பல்வேறு தொழில்நுட்பங்களை உள்ளடக்கியதாக இருக்கக்கூடும். என்றாலும், நிலக்கரியிலிருந்து மின்னுற்பத்தி செய்வதைக் குறைத்தல், மின்சக்தியால் இயங்கும் வாகனங்களின் பயன்பாட்டை அதிகரித்தல், மரங்களின் எண்ணிக்கை குறைவதைக் கட்டுப்படுத்துதல், பருவநிலை மாற்றத்தின் காரணமாக உடனடி பாதிப்புக்குள்ளாக வாய்ப்பிருக்கும் கடற்கரையோரப் பகுதிகளில் வசிக்கும் மக்களுக்கான பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகளைத் திட்டமிடுதல் ஆகியவை அவற்றின் ஒரு பகுதியாக இருக்கும். பொருளாதாரத்தில் பின்தங்கிய நாடுகள் இந்தத் திட்டங்களைச் செயல்படுத்துவது சிரமம் என்பதால் வளர்ந்த நாடுகள் அவற்றுக்கு உதவ வேண்டும் என்ற கோரிக்கையும் கிளாஸ்கோ மாநாட்டில் வைக்கப்படலாம். ஆண்டொன்றுக்கு 100 பில்லியன் அமெரிக்க டாலர்கள் வழங்குவதாக 2009-ம் ஆண்டிலேயே வளர்ந்த நாடுகள் உறுதியளித்திருந்தாலும் இதுவரையில் அதைக் காட்டிலும் குறைவாகவே நிதியுதவிகளை அவை அளித்துவருகின்றன. 2025-க்குள்ளேனும் இந்த நிதியுதவிகள் உறுதியளித்தபடி கிடைக்க வேண்டும்.
கிளாஸ்கோ மாநாட்டில், உலக நாடுகளின் தலைவர்கள், அரசுகளின் பிரதிநிதிகள், பத்திரிகையாளர்கள் என்று 25 ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்டோர் பங்கேற்கிறார்கள். தவிர பெட்ரோல், டீசல் பயன்பாட்டை உடனடியாக உலகம் முழுவதும் நிறுத்த வேண்டும் என்று குரல்கொடுத்துவரும் சூழலியல் பாதுகாப்பு அமைப்புகளும் அங்கு ஆர்ப்பாட்டங்களை நடத்தத் திட்டமிட்டுள்ளன. ஏற்கெனவே, உலகின் சராசரி வெப்பநிலை 1.1 செல்சியஸ் அதிகரித்துவிட்டது. புவி வெப்பமாதலைக் கட்டுப்படுத்தும் நடவடிக்கைகளை உடனடியாகச் செயல்படுத்தாவிட்டால் அதன் எல்லையில்லாத தீங்குகளிலிருந்து உலகம் தப்பிக்கவே இயலாது என்பது ஜீரணிக்க முடியாத உண்மை.
இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்தின் திருப்புமுனைத் தருணங்களில் ஒன்றான ஜாலியன்வாலா பாக் படுகொலை நிகழ்ச்சியை, ரிச்சர்ட் அட்டன்பரோ இயக்கத்தில் உருவான ‘காந்தி’ திரைப்படத்தில் ஒரு சம்பவமாகப் பார்த்துத் திடுக்கிட்டு நாம் சினிமாவில் கடந்திருக்கிறோம். ஜாலியன்வாலா பாக் படுகொலை சம்பவத்தால் பாதிக்கப்படும் ஒரு பஞ்சாபிய வாலிபன், அந்தப் படுகொலைகள் நடந்தபோது, பஞ்சாபின் துணைநிலை ஆளுநராக இருந்த மைக்கேல் ஓ’டயரைப் பழிதீர்ப்பதற்காக, 21 ஆண்டுகள் காத்திருந்த கதையை உண்மைக்கு நெருக்கமாக ‘சர்தார் உதம்’ திரைப்படம் நமக்குச் சொல்கிறது. அப்படிச் சொல்லும்போது, ஜாலியன்வாலா பாக் படுகொலைகள் இன்றைக்கும் நம்மைக் கொதிக்கச் செய்யும் கொடுங்கோன்மையாக மாறிவிடுகிறது. காலத்துக்கும் வரலாற்றுக்கும் கிட்டத்தட்ட நேர்மையாக உள்ளடக்கம், அழகியல், தொழில்நுட்பம், இசை என சகல பரிமாணங்களிலும் ஒரு நல்ல வணிக இந்தித் திரைப்படத்தின் வரையறைகளையும் சுஜித் சர்க்கார் இயக்கிய ‘சர்தார் உதம்’ விஸ்தரித்துள்ளது.
‘சர்தார் உதம்’ திரைப்படத்தை ஒரு நட்பின் கதை, ஒரு புரட்சியின் கதை, மானுடத்தின் மேல் ஒட்டுமொத்த நேசத்தையும் விரிக்க முயன்ற ஒரு இளைஞனின் கதை என்று சொல்லலாம். பகத்சிங் நடத்திய இந்துஸ்தான் சோசலிஸ்ட் ரிபப்ளிகன் அசோசியேஷன் என்னும் மார்க்சிய அமைப்பில் பகத் சிங்கை விட வயதில் மூத்தவராகவும் பகத் சிங்கின் கருத்துகளாலும் ஆளுமையாலும் ஈர்க்கப்பட்ட தோழருமான உதம் சிங், ஜாலியன்வாலா பாக் படுகொலைகளுக்கு உத்தரவிட்ட ஜெனரல் டயருக்குப் பக்கபலமாக இருந்தது மைக்கேல் ஓ’டயர்தான். ஓ’டயர் ஓய்வுபெற்ற பிறகு, லண்டனில் அவரது முதுமைக் காலத்தில், 21 ஆண்டுகள் காத்திருப்புக்குப் பின்னர், உதம் சிங்கால் கொல்லப்பட்டார். நிஜ வரலாற்றின் அடிப்படையில் பார்த்தால், உதம் சிங்கின் வாழ்க்கையில் அதிகம் நிகழ்ச்சிகள் இல்லை என்று ஆய்வாளர்கள் கூறுகின்றனர். ஆனால், ‘சர்தார் உதம்’ திரைப்படத்தில் உதம் சிங்கின் காத்திருத்தலையும் அலைச்சலையும் மன அவசங்களையும் லட்சிய வேட்கையையும் நிலைகுலைவுகளையும் ஆழமாகச் சித்தரித்திருப்பதன் மூலம் சுவாரசியமான ஒரு திரைப்படமாக ஆக்கியுள்ளார் சுஜித்.
புரட்சியும் தீவிரவாதமும் எங்கே வேறுபடுகிறது என்பதை பகத் சிங் தனது தோழர், தோழிகளுடன் அச்சுக்கூடம் ஒன்றில் பேசுவதிலிருந்து உதம் சிங்கின் ஆளுமை வடிவமைக்கப்படுவதைக் காண்பிக்கிறார்கள். புரட்சியாளர்கள் இறுக்கமானவர்கள் என்ற வழக்கமான சித்திரத்தைத் தாண்டி காதல், நட்பு, ருசி என அந்த பஞ்சாபிய இளைஞர்களின் அன்றாட வாழ்க்கையைச் சுவாரசியமாகக் காண்பிக்கிறார்கள்.
மைக்கேல் ஓ’டயரைப் பழிதீர்க்கும் ஒற்றை இலக்குடன் இந்தியாவிலிருந்து தொடங்கி ஆப்கன் வழியாக ரஷ்யாவுக்குச் சென்று, லண்டனில் இறங்கி, பாதகமான சமயங்களில் மீண்டும் ரஷ்யாவில் பதுங்கி அலைக்கழிகிறார் உதம் சிங். ஓ’டயரைப் பழிதீர்க்கும் சந்தர்ப்பம் தனிப்பட்ட வகையில் நிறைய இடங்களில் உதம் சிங்குக்குக் கிடைக்கிறது. தான் செய்யும் கொலை, இந்தியர்கள் கொடுக்கும் எதிர்ப்புக் குரலின் அடையாளமாக இருக்க வேண்டும் என்று பொதுக்கூட்டம் ஒன்றில் ஓ’டயரைக் கொல்கிறார் உதம். உலகப் போர் கெடுபிடிகள் தொடங்குகின்றன. சர்ச்சில் கதாபாத்திரமாக வருகிறார். உதம் போன்ற புரட்சியாளர்களைப் பற்றிப் பேசும்போது, வெறும் புகழஞ்சலியாகவோ, நாட்டுப்பற்றுக் கோஷத்துக்கான திரைப்படமாகவோ ஆவதைக் கவனமாக இயக்குநர் தவிர்த்துள்ளார். பஞ்சாபுக்கும் லண்டனுக்கும் முன்னும் பின்னுமாகக் கதை சொல்லப்படுகிறது. ஓ’டயரை அந்தரங்கமாகச் சந்திக்கும் தருணங்களில், ஏன் உதம் அவரைக் கொலை செய்யவில்லை என்பது பார்வையாளருக்கு முதலில் குழப்பமாகவே இருக்கிறது. பின்னரே உதமின் திட்டம் என்னவென்று நமக்குத் தெளிவாகிறது.
ஜாலியன்வாலா பாக் என்ற ஒற்றைச் சம்பவத்தின் பின்னணியில் பிரிட்டிஷ் கொடுங்கோன்மையின் தீவிரம் எவ்வாறு இருந்தது, அந்தக் கொடுங்கோன்மை எந்தவிதமான மேட்டிமைத்தன்மையின் மீது செயல்பட்டது என்பதை சுஜித் சர்க்கார் காட்டிவிடுகிறார். மைக்கேல் ஓ’டயருக்கு இந்தியர்கள் மேல் தனிப்பட்ட வெறுப்பு இல்லை. ஆனால், இந்தியர்களெல்லாம் அடக்கி ஒடுக்கிச் சீர்திருத்த வேண்டிய காட்டுமிராண்டிகள் என்றும், அது வெள்ளை மனிதர்களின் சுமை என்றும் அவர் உண்மையாகவே நம்பியிருக்கிறார்.
ஜாலியன்வாலா பாக் சம்பவம் நடந்த அந்த நாளையும் இரவையும் அந்தக் களத்திலேயே நின்று சித்தரித்ததன் மூலம் மிகப் பெரிய கலை வரலாற்று ஆவணமாக இந்தத் திரைப்படம் ஆகியுள்ளது. கிட்டத்தட்ட நாற்பது நிமிடங்கள் வலுவான இதயம் படைத்தவர்களையும் உலுக்கிவிடும் ரணகளமான காட்சிகள் அவை. மரணமும் வாழ்வுக்கான ஏக்கமும் மோதும் குரூர நாடகத்தை ஓவியமாகவும் இசைக்கோலமாகவும் நம் நினைவுகளில் எப்போதும் நிற்கச் செய்திருக்கிறார் சர்க்கார். காதலியைத் தேடித் திடலுக்கு வரும் நாயகன், ஒட்டுமொத்தமாக அங்கே இந்தியர்கள் அனுபவித்த வேதனைகளையும், அந்த இரவில் சடலங்களையும் காயம்பட்டவர்களையும் சுமந்து சுமந்து உருவாகும் ஒரு தியாகியின் தருணத்தைப் பார்க்கிறோம். அங்கேதான் ஓ’டயரைக் கொல்லும் தோட்டா பிறக்கிறது.
உதம் சிங்காக நடித்திருக்கும் விக்கி கௌசலின் மகுடத்தில் மேலும் ஒரு ஆபரணம் இந்தத் திரைப்படம். கண்களின் தீவிரம், மௌனம் வழியாக அவர் உரையாடுகிறார். மரண தண்டனைத் தறுவாயிலும் இனிப்பு லட்டின் மேல் அவருக்கு இருக்கும் ஈர்ப்பைக் குழந்தைத்தனத்தோடு வெளிப்படுத்துகிறார். காதலன், சிறுவன், புரட்சியாளன் என்று பல்வேறு பரிமாணங்களைக் காட்டுவதற்கான வாய்ப்பு இது. தனது இளமையை அர்த்தபூர்வமான பரிசாகக் கடவுளுக்கு அளிக்க ஆசைப்பட்ட உதமின் புரட்சிகரப் பயணத்தை, பஞ்சாபிய கிராமத்தின் வயலிலிருந்து பெருநகர் லண்டன் வரை இசையமைப்பாளர் சந்தனு மொய்த்ரா தொடர்கிறார். படத்தின் இறுதியாக ஒலிக்கும் தந்தியிசை ஒட்டுமொத்தப் படத்தின் கனத்தையும் இறக்குவது. அவிக் முகோபாத்யாயவின் ஒளிப்பதிவு, இந்தியாவில் ஒரு சர்வதேச வரலாற்றுச் சினிமா சாத்தியம் என்பதை நிரூபிக்கிறது. வேறு வேறு கலாச்சாரங்கள், அரசியல்கள், மனநிலைகளை வெளிப்படுத்தும் சூழல், வசனங்களை உருவாக்கியதில் திரைக்கதை எழுத்தாளர்கள் ரிதேஷ் ஷா, சுபேந்து பட்டாச்சார்யா குறிப்பிடப்பட வேண்டியவர்கள்.
ஒரு கொடுங்கோன்மை அரசுக்குத் தனது எதிர்ப்பைத் தெரிவிக்க ஒரு பஞ்சாபியக் கிராமத்திலிருந்து கிளம்பி வயல்கள் வழியாகப் போகும் ஒரு இளைஞனின் கதை, இன்றைய இந்தியச் சூழலில் வேறு ஒரு அர்த்தத்தைத் தருவதாக இருக்கிறது. சுயநலத்தைத் துளிகூடக் கருதாமல், எத்தனை போராட்டங்களைத் தாண்டி, எந்தெந்த முனைகளிலிருந்து, இந்த விடுதலை நமக்குக் கிடைத்திருக்கிறது என்ற உணர்வை உதம் சிங் படும் பாடுகள் தருகின்றன.
- ஷங்கர்ராமசுப்ரமணியன், தொடர்புக்கு: sankararamasubramanian.p@hindutamil.co.in
ஒவ்வொரு ஆண்டும் பொறியியல் கல்லூரி அனுமதி ஒரு திருவிழாவைப் போல் நடக்கிறது. இந்த ஆண்டும் அப்படித்தான் நடந்தது. மொத்தம் 440 கல்லூரிகள் களத்தில் இருந்தன. 1,51,871 இடங்கள். முதலில் நான்கு சுற்றுகளும், கால அவகாசம் முடிந்த பின்னர், ஒரு துணைச் சுற்றுமாக, ஐந்து சுற்றுக் கலந்தாய்வு நடந்தது. முடிவில் 95,069 இடங்களுக்கு மாணவர்கள் தெரிவுசெய்யப்பட்டார்கள். 56,802 இடங்கள் காலியாக இருக்கும். காலியிடங்கள் கடந்த ஆண்டுகளைவிட இந்த ஆண்டு குறைவுதான். இரண்டு காரணங்கள். 1.மொத்த இடங்கள் குறைக்கப்பட்டன; 2.அரசுப் பள்ளி மாணவர்களுக்கு 7.5% இடஒதுக்கீடும் உதவித்தொகையும் வழங்கப்பட்டதில் 7,876 இடங்கள் நிறைந்தன.
எனினும், இந்த ஆண்டும் காலி இடங்கள் கணிசமானவைதான். கல்லூரிகள் அதிகம், வேலைவாய்ப்புகள் குறைவு என்பது எல்லோரும் சொல்லும் காரணம். மாணவர்கள் பலரின் தரம் திருப்திகரமாக இல்லை என்பது பொறியியல் நிறுவனங்கள் சொல்லும் இன்னொரு காரணம். இவற்றை நாம் கொஞ்சம் நெருங்கிப் பார்க்கலாம்.
காளான்களும் கல்லூரிகளும்
இந்தியாவின் பொறியியல் கல்லூரிகள் அனைத்தும் அனைத்திந்தியத் தொழில்நுட்பக் கல்விக் குழுமத்தின் (AICTE) மேற்பார்வையின் கீழ் வருபவை. பொறியியல் கல்வியின் தரத்தை மேம்படுத்துவதற்கும் முறைப்படுத்துவதற்குமான அதிகாரம் 1986-ல் இந்தத் தொழில்நுட்பக் குழுமத்துக்கு நாடாளுமன்றத்தால் வழங்கப்பட்டது. கிட்டத்தட்ட அதே காலகட்டத்தில்தான் சுயநிதிக் கல்லூரிகள் முளைக்கலாயின. புதிய கல்லூரிகள் தொடங்குவதற்கான குறைந்தபட்சத் தேவைகள் வகுக்கப்பட்டு, அதன் அடிப்படையில் புதிய கல்லூரிகளுக்கு அனுமதி வழங்கியிருக்க வேண்டும். ஆனால், தொழில்நுட்பக் குழுமம் அதைக் கறாராகச் செய்யவில்லை.
தொண்ணூறுகளின் தாராளமயத்துக்குப் பிறகு தகவல் தொழில்நுட்பத் துறையிலும் (IT) அயல் பணி சேவையிலும் (BPO) வேலைவாய்ப்புகள் பெருகின. பொறியியல் கல்லூரிகளில் எந்தத் துறையில் படித்திருந்தாலும் அவர்களை ஐ.டி. இழுத்துக்கொண்டது. பொறியியல் கல்லூரி என்கிற கடையில் நன்றாக வியாபாரம் நடப்பதைப் பல வணிகர்கள் தெரிந்துகொண்டனர்.
சுய திருத்தம்
‘சுயநிதிப் பொறியியல் கல்லூரிகளில் மாணவர்களின் சேர்க்கை குறைகிறதே?’ என்கிற கேள்விக்கு, ஒரு பழம்பெரும் கல்லூரியின் தாளாளர், ‘ஒரு சுய திருத்தம் (self correction) நடக்கிறது, இது நல்லதுதான்’ என்று பதிலளித்திருக்கிறார். பொறியியல் கல்விக் களம், சுய திருத்தம் செய்துகொள்ளும் என்று காத்திருந்தால், அதற்கிடையில் தரம் குறைந்த கல்லூரிகளில் படித்தவர்கள் தங்கள் எதிர்காலத்தையே இழப்பார்கள். ஆகவே, சுய திருத்தத்துக்குக் காத்திருக்காமல், தொழில்நுட்பக் குழுமம், எல்லாக் கல்லூரிகளும் குறைந்தபட்சத் தரத்தில் இருப்பதை உறுதிசெய்ய வேண்டும்.
பாடத்திட்டம்
இன்னொரு எதிர்வினை ஒரு முன்னாள் துணைவேந்தரிடமிருந்து வந்தது. ‘நமது பொறியியல் பாடத்திட்டங்கள் பழமையானவை, அவற்றைப் புதுப்பிக்க வேண்டும்’ என்று சொல்லியிருந்தார் துணைவேந்தர். இத்துடன் பயிற்றுவிக்கும் முறையையும் சேர்த்துக்கொள்ளலாம். இந்தக் குறை சுயநிதிக் கல்லூரிகளுக்கு மட்டுமல்ல, எல்லாப் பொறியியல் கல்லூரிகளுக்கும் பொதுவானது. மாறிவரும் பொறியியல் துறையின் வளர்ச்சிக்கு ஏற்ற விதத்தில் நமது பாடங்கள் மேம்படுத்தப்படுவதில்லை. இந்த இடத்தில் என்னுடைய அனுபவம் ஒன்றைச் சொல்வது பொருத்தமாக இருக்கும். ஏழு ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் நடந்தது.
ஒரு பொறியியல் கல்லூரியின் பொதுவியல் துறை மாணவர்களோடு கலந்துரையாடும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. கான்கிரீட்டில் பதிக்கப்படும் ஊடுகம்பிகளைப் பற்றிய உரையாடல். சாதாரணமாக இரண்டு கம்பிகள் அடுத்தடுத்து வரும்போது, ஒரு கம்பியின் மீது அடுத்த கம்பியைக் குறிப்பிட்ட நீளத்துக்கு அணைத்துக் கட்டுவார்கள். இடப் பற்றாக்குறையுள்ள இடங்களில் ஒன்றன் மீது ஒன்றை அணைத்துக் கட்ட முடியாது. ஆகவே, இரு கம்பிகளிலும் பிரிகளை (thread) உருவாக்கி, கப்ளர் (coupler) எனப்படும் சிறிய உருளையால் இணைத்துவிடுவார்கள். பிளம்பர்கள் குழாய்களை இணைக்கப் பயன்படுத்தும் உருளைக்கும் கப்ளர் என்றுதான் பெயர். நான் சொல்லிக்கொண்டிருந்தேன். மாணவர்களின் முகத்தில் எந்த உணர்ச்சியும் இல்லை. பரவாயில்லை. ஆனால், ஆசிரியர்களில் பலருங்கூட கப்ளரைப் பற்றி அப்போது அறிந்திருக்கவில்லை. இத்தனைக்கும் இந்தியாவிலேயே இது 20 ஆண்டு காலத்துக்கும் மேலாகப் பயன்பாட்டில் இருக்கிறது. ஆனால், அந்த ஆசிரியர்களின் கவனத்துக்கு அது வரவில்லை. நமது நாட்டில் தொழில் துறையும் கல்வித் துறையும் ஒன்றோடொன்று உரையாடிக்கொள்வதில்லை. ஆசிரியர்களுக்கு அதைச் செய்வதற்கான ஊக்குவிப்பு இருப்பதாகவும் தெரியவில்லை.
ஆய்வின் சிறப்பு
அடுத்ததாக, சர்வதேசத் தளத்தில் ஆய்வுப்புலத்தில் நடப்பவை பற்றியும் நமது கல்வியாளர்களில் பலர் அக்கறை கொள்வதில்லை. சில மாதங்களுக்கு முன்னால் ஒரு பல்கலைக்கழகத்துக்குத் துணைவேந்தராக நியமிக்கப்பட்டவர், 36 ஆண்டுப் பணிக்காலத்தில் எழுதியிருந்த ஆராய்ச்சிக் கட்டுரைகள் வெறும் 12. இதில் சர்வதேச ஆய்விதழ்களில் வெளியானவை எத்தனை என்று தெரியவில்லை. மேலை நாட்டுப் பல்கலைக்கழகங்களில் ஆரம்பகால ஆசிரியர்கள் இதைக் காட்டிலும் அதிகமாக எழுதியிருப்பார்கள். அவர்கள் தங்கள் பணியைத் தக்க வைத்துக்கொள்வதற்குத் தொடர்ந்து ஆய்வில் ஈடுபடுவதும், ஆய்வு முடிவுகளைச் சர்வதேச ஆய்விதழ்களில் பதிப்பிப்பதும் கட்டாயம். நமது ஆசிரியர்களுக்கு அப்படியான நிர்ப்பந்தங்கள் எதுவுமில்லை. ஆசிரியர்கள் தொடர்ச்சியாகத் தொழில் துறையோடும் ஆய்வுப் புலத்தோடும் தொடர்பில் இருந்தால் மட்டுமே அவர்களுக்குத் தற்போதுள்ள பாடத்திட்டத்தின் போதாமை விளங்கும். அதைப் புதுக்கிக்கொண்டே இருக்க வேண்டிய அவசியத்தை அவர்கள் உணர்வார்கள். ஆனால், இங்கே பல சுயநிதிக் கல்லூரிகளின் ஆசிரியர்களுக்கு முறையான ஊதியமே வழங்கப்படுவதில்லை. அது ரகசியமும் இல்லை. இதைத் தொழில்நுட்பக் குழுமம் கண்டுகொள்வதும் இல்லை.
இந்த நிலை மாற வேண்டும். கல்லூரிகளின் உள்கட்டமைப்பையும் ஆசிரியர்களின் தகுதியையும் அவர்களுக்கு வழங்கப்படும் ஊதியத்தையும் தொழில்நுட்பக் குழுமம் சமரசமின்றிப் பரிசோதிக்க வேண்டும். ஆசிரியர்கள் தொடர்ந்து ஆய்வுப் புலத்தில் பங்காற்றிக்கொண்டிருக்க வேண்டும். கல்லூரிகள் தொழில் துறையோடு உறவாடிக்கொண்டே இருக்க வேண்டும். பாடத்திட்டத்தையும் பயிற்றுவிக்கும் முறையையும் மேம்படுத்திக்கொண்டே இருக்க வேண்டும். அப்போது, நமது பொறியியல் கல்லூரிகளிலிருந்து வெளியே வரும் மாணவர்கள் தன்னம்பிக்கையோடு விளங்குவார்கள். தொழில் துறையும் கல்விப் புலமும் அவர்களை வரவேற்கும்.
- மு.இராமனாதன், எழுத்தாளர், பொறியாளர்.தொடர்புக்கு: mu.ramanathan@gmail.com
tragedies in the mountains : உத்தரகாண்ட் மற்றும் இமாச்சலப் பிரதேசத்தில், நான்கு வெவ்வேறு இடங்களில் மலையேறுதல் மற்றும் மலையேற்றப் பயணங்களில் ஈடுபட்ட மலையேற்ற வீரர்கள் 21 பேர் உயிரிழந்தனர். இது இந்த சாகச விளையாட்டின் ஆபத்தான தன்மை மற்றும் பின்பற்ற வேண்டிய பாதுகாப்புகள் குறித்து மீண்டும் பல முக்கியமான கேள்விகளை எழுப்புகிறது. சிறந்த பாதுகாப்பு நெறிமுறைகளைப் பின்பற்றினால், இந்த விபத்துகளைத் தவிர்க்கலாம் என்று நிபுணர்கள் நம்புகிறார்கள். இந்த மலையேற்றங்களில் என்ன தவறு நடந்தது மற்றும் உயிரிழப்புகளைக் குறைக்க என்ன செய்திருக்க முடியும் என்பதை விளக்குகிறது இந்த சிறப்பு செய்தித் தொகுப்பு.
உத்தரகாண்டின் ஹார்ஷில் பகுதியில் இருந்து இமாச்சலப் பிரதேசத்தின் சிட்குல் பகுதிக்கு மேற்கு வங்கத்தை சேர்ந்த 11 இளைஞர்கள் மலையேற்றம் சென்ற போது 7 பேர் கொல்லப்பட்டனர். இரண்டு பேரை காணவில்லை.
உத்தரகாசியின் எஸ்.பி. மணிகாந்த் மிஸ்ரா, இந்த திட்டம் நிறைவேற்றப்பட்டத்தில் உள்ள பிழைகள் என்ன கண்டறிந்தோம் என்று கூறினார். மலையேற்றக் குழுவுடன் சென்ற கெய்டுகள் மற்றும் போர்ட்டர்கள் முறையான பயிற்சி பெறவில்லை. அதிக உயரமான பகுதிகளில் கடுமையான பனிப்பொழிவு போன்ற பாதகமான காலநிலையை எப்படி சமாளிப்பது என்று அவர்களுக்கு தெரியவில்லை என்று கண்டறிந்தோம் என்று இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸிடம் போனில் பேசினார் எஸ்.பி. . மாநிலத்தில் மலையேற்றப் பயணங்களை ஏற்பாடு செய்யும் நிறுவனங்களுக்கான விரிவான நிலையான செயல்பாட்டு நடைமுறைகளை (SOPs) உருவாக்கும் பணியில் உள்ளதாக அவர் கூறினார். அனுபவம் வாய்ந்த மலையேற்றம் செய்பவர்கள் இந்த கடினமான மலையேற்றத்தை முடிப்பதற்கான தங்கள் திறனை மிகைப்படுத்திக் காட்டியிருக்கலாம் என்றும் அவர் கூறினார்.
இறந்து போன ஏழு நபர்களின் உடல்களும் வெவ்வேறு பகுதிகளில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டதால் குழு சிதறி இருக்கலாம் என்று மீட்புப் பணியில் ஈடுபட்ட அதிகாரி ஒருவர் கூறினார். இதற்கு காரணம் அவர்கள் சரியாக வழிநடத்தப்படாதது அல்லது அவர்கள் அச்சம் அடைந்திருக்கலாம் என்றும் கூறினார். மலையில் குழுவினர் ஒன்றாக பயணிக்க வேண்டும். கயிறைப் பிடித்துக் கொண்டு ஒன்றாக நகர்ந்திருக்க வேண்டும் என்றும் அவர் கூறினார்.
மலைகள் எப்போதும் கணிக்க முடியாதவை. குழு உறுப்பினர்களின் அனுபவம் முதல் அவர்கள் மலையேற்றத்திற்கு தயாராகும் முறை, வழிகாட்டுதல் தரம் போன்ற காரணங்களைப் பொறுத்தே அசம்பாவிதங்கள் நடைபெறுகின்றன. வானிலை மட்டுமே இதற்கு காரணம் இல்லை.
இந்திய மலையேறுதல் அறக்கட்டளையின் (IMF) தலைவர் பிரிக் அசோக் அபே கூறுகையில், துல்லியமான வானிலை முன்னறிவிப்புகள் இருந்தபோதிலும், சில நேரங்களில் எச்சரிக்கைகள் கடைசி நிமிடத்தில் வரும். அந்த நேரங்களில் வீரர்கள் மலையேற்றத்தை துவங்கி இருப்பார்கள். மலையேற்றம் செய்பவர்களுக்கு பதிலளிப்பதற்கு குறைவான நேரத்தை வழங்குகிறது.
திரிசூல மலையில் ஏற்பட்ட விபத்தில் நன்கு பயிற்சி பெற்ற இந்திய கடற்படை வீரர் ஒருவர் பனிச்சரிவில் சிக்கினார். முற்றிலும் தொழில்நுட்பக் கண்ணோட்டத்தில், எவரெஸ்ட் சிகரத்தை விட திரிசூல் மலை மிகவும் கடினமானது. எவரெஸ்ட் சிகரத்தில் ஏறும் போது, ஒரு மலையேறுபவர் கயிறுகளை கட்டுவதற்கும், ஏணிகளை சரிசெய்வதற்கும் நிலையான இடங்களைக் கண்டுபிடிப்பார், ஆனால் திரிசூல் மலை போன்ற சிகரங்களில் பயணம் செய்யும் போது, அத்தகைய வசதிகள் இல்லை, ஏனெனில் மிகச் சிலரே அத்தகைய சிகரங்களை ஏறுகிறார்கள் என்று அபே கூறுகிறார்.
லம்காகா கணவாயில் ஏற்பட்ட விபத்திற்கு வானிலையே ஒரு காரணம் என்று கூறப்பட்டாலும் இன்னும் உறுதியான அறிக்கைகள் ஏதும் பிறப்பிக்கப்படவில்லை. இந்த நடவடிக்கைகளுக்கான அனுமதிகள் பாதுகாப்பிற்கான உத்தரவாதத்தை வழங்குவதில்லை. லம்காகா பாஸ் மலையேற்றம் மலையேறும் வகையைச் சேர்ந்தது அல்ல, ஆனால் இது ஒரு கடினமான மற்றும் சவாலான மலையேற்றமாகும். அதற்கு நிறையவே முன் தயாரிப்புகள் தேவை.
இதுபோன்ற துயரங்களுக்குப் பின்னால் உள்ள முக்கிய காரணங்களில் ஒன்று, மலையேறுபவர்கள் அல்லது மலையேற்றம் செய்பவர்கள் மற்றும் அவர்களின் அடிப்படை முகாம்களுக்கு இடையிலான தொடர்பு முறிவு, மற்றும் மலையேற்ற குழுவினரால் சரியான இடத்தை கண்டறிவதில் ஏற்படும் சிக்கல் போன்றவை ஆகும்.
உத்தரகாசியில் உள்ள நேரு மலையேறுதல் நிறுவனத்தின் (என்ஐஎம்) துணை முதல்வர் யோகேஷ் துமால், செயற்கைக்கோள் தொலைபேசிகள் மற்றும் குழு உறுப்பினர்களுடன் ஜிபிஎஸ் கருவி டேக்குகள் தேடுதல் பணிக்கான நேரத்தைக் குறைக்கலாம் மற்றும் பயணங்களின் போது வரவிருக்கும் இடையூறுகள் குறித்து மீட்புக் குழுக்களை எச்சரிக்கை உதவும். சாட்லைட் போன்கள் விலை உயர்ந்தவையாக இருந்தாலும், அவற்றை இயக்குவது என்பது பாதுகாப்புச் சிக்கல்களை உள்ளடக்கிய சிக்கலான செயலாக இருந்தாலும், ஜிபிஎஸ்-இயக்கப்பட்ட பாடி சிப்கள் (body chips) மலையேறும் பயணிகளின் சரியான இருப்பிடத்தை வெளிப்படுத்தி அவர்களை மீட்பதில் முக்கியப் பங்காற்ற முடியும். உத்தரகாண்ட் அரசு ஏற்கனவே இந்த திசையில் செயல்பட்டு வருகிறது என்று அவர் மேலும் கூறினார்.
சமீபத்தில் உத்தரகாண்டில் உள்ள பிளாக் சிகரத்தில் ஏறி திரும்பிய சண்டிகரை சேர்ந்த மலையேறுபவர் விஷால் தாக்கூர், மீட்பு நடவடிக்கைகளின் தரத்தை மேம்படுத்த வேண்டிய அவசியம் இருக்கும்போது, மக்கள் மலையேற்றம் நிகழ்வுகளை சாதாரணமாக நான்கு நாட்களுக்கு மேல் எடுக்கக்கூடாது என்று அறிவுறுத்துகிறார்.
The Adventure Tour Operators Association of India (ATOAI) -அமைப்பின் தலைவர் விஷ்வாஸ் மகிஜா, இந்த சம்பவங்கள் ஆபத்தானவை என்றும் மேலும் கட்டுப்பாடு தேவை என்றும் அடிக்கோடிட்டுக் காட்டுகிறார். பதிவு செய்யப்படாத நிறுவனங்கள் பயிற்சி பெறாத வழிகாட்டிகள் மற்றும் போர்ட்டர்களுடன் இணைந்து செயல்படுவதால் பலரது உயிரை ஆபத்தில் ஆழ்த்துவதாக அவர் கூறுகிறார். உத்தரகாண்ட் மற்றும் இமாச்சல் மாநில அரசுகளை கடுமையான கொள்கைகளை உருவாக்க வலியுறுத்தி வருகிறோம் என்று அவர் கூறினார். ஆனால் இந்த கொள்கைகள் மலையேற்றக்காரர்களை புக்கிங் செய்வதில் இருந்து விட்டு வைக்காது. பணத்தை சேமிப்பதற்காக மக்கள் உபகரணங்கள், பாதுகாப்பு விவகாரங்களில் சமரசம் செய்து கொள்வதையும், அவர்களின் க்ரெடென்சியல்களை கவனிக்காமல் அவர்களுக்கு சான்று வழங்கும் நிறுவனங்களையும் நாங்கள் பார்த்துள்ளோம். ஏ.டி.ஓ.ஏ.ஐ. நிறுவனத்தின் மற்றொரு அதிகாரியான வைபவ் குமார் இந்த சம்பவங்கள் குறித்து குறைவான அறிக்கைகளும் உள்ளன என்று கூறினார். மேலும் இது போன்ற விவகாரங்கள் தொடர்பாக 5% மட்டுமே அறிக்கைகள் உள்ளன என்றும் அவர் கூறினார்.
இத்தகைய அவலங்களில் மலையேறும் நிறுவனங்களின் பங்கு என்ன?
டெல்லியில் உள்ள இந்தியன் மௌண்டனீரிங் ஃபவுண்டேஷன் , உத்தரகாசியில் இருக்கும் நேரு இன்ஸ்டிட்யூட் ஆஃப் இந்தியா போன்ற கல்வி நிறுவனங்கள் இது போன்ற நிகழ்வுகள் குறித்து ஆய்வுகள் நடத்துகின்றன. இந்த ஆய்வுகள் பாடங்களைக் கற்றுக்கொள்வதையும், பயிற்சியாளர்களுக்கு கல்வி கற்பதையும் மற்றும் இந்த சம்பவங்களைத் தவிர்ப்பதற்கான வழிகளைக் கண்டறிவதையும் நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளன. எதிர்கால உத்திகளை வடிவமைப்பதில் இவை முக்கிய பங்கு வகிக்கின்றன என்று பிரிக் அபே விளக்குகிறார். NIM என்பது ஒரு முதன்மையான அமைப்பாகும், இது மலையேறும் ஆர்வமுள்ளவர்களை அடிப்படை மற்றும் மேம்பட்ட படிப்புகள் மூலம் பயிற்சி அளித்து தேடல் மற்றும் மீட்பு நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடுத்துகிறது.
ஒவ்வொரு நாளும், ராஜூ என்ற இளைஞர், தனது சைக்கிளில் பெடல் அழுத்துவதன் மூலம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாகக் காலநிலையைப் பேரழிவிற்குக் கொண்டு செல்கிறார் என்பது தான் மறுக்க முடியாத உண்மை.
தினந்தோறும், சுரங்கங்களிருந்து எடுக்கப்படும் 200 கிலோ வரையிலான நிலக்கரியை தனது சைக்கிளில் வைத்துக்கொண்டு பயணம் செய்கிறார். போலீஸ் மற்றும் வெப்பத்தைத் தவிர்ப்பதற்காக பெரும்பாலும் இரவில் சைக்கிள் ஓட்டும் ராஜூ, சுமார் 16 கிமீ பயணித்து வர்த்தகர்களுக்கு நிலக்கரியை 2 டாலருக்கு வழங்குகிறார். ராஜூவை போல், ஆயிரக்கணக்கானோர் அப்பகுதியில் இதன் மூலம் தான் பிழைப்பு நடத்துவதாக கூறப்படுகிறது.
காலநிலை பேரழிவுக்கு எடுத்துசெல்லும் இத்தகைய நடவடிக்கைகளுக்கு எதிராக தான் ஸ்காட்லாந்தில் ஐக்கிய நாடுகளின் காலநிலை மாற்ற மாநாடு தற்போது நடைபெற்றது.
காலநிலை மாற்றத்தின் பேரழிவைத் தவிர்ப்பதற்கு, பசுமை இல்ல வாயுக்களின் மிகப்பெரிய ஆதாரமான நிலக்கரியை எரிப்பதை மக்கள் நிறுத்த வேண்டும் என கோரிக்கை முன்வைக்கப்படுகிறது. ஆனால், மக்கள் வாழ்வாதாரத்திற்காக நிலக்கரியை நம்பியிக்க வேண்டிய சூழ்நிலை உள்ளது.
மின்சாரத்திற்கான உலகின் மிகப்பெரிய எரிபொருளாக நிலக்கரி உள்ளது.இதுமட்டுமின்றி ராஜுவைப் போன்ற பலர், தங்கள் வாழ்நாள் முழுவதும் அதனை நம்பியிருக்கிறார்கள். ஏழைகளைத் துக்கத்திலிருந்து நிலக்கரி காப்பாற்றியுள்ளதாக ராஜூ கூறுகிறார்.
COP26உச்சநிலை மாநாட்டுத் தலைவர் அலோக் ஷர்மா பேசுகையில், “நிலக்கரி எரிக்கப்படுவதை தடுப்பது சில வளர்ந்த நாடுகளில் சாத்தியம். ஆனால், வளரும் நாடுகளில் அவ்வளவு எளிது அல்ல. வளர்ந்த நாடுகளைப் போல “கார்பன் ஸ்பேஸ்” வளர அனுமதிக்கப்பட வேண்டும். நிலக்கரி போன்ற மலிவான எரிபொருளை எரிப்பது, மின்சாரம் உற்பத்தியுடன் எஃகு உற்பத்தி போன்ற தொழில்துறை செயல்முறைகளில் பயன்படுத்தப்படுகிறது.
சராசரியாக, வழக்கமான இந்தியரை விட அமெரிக்கர் 12 மடங்கு அதிக மின்சாரத்தைப் பயன்படுத்துகிறார். இந்தியாவில் மின்சாரம் இல்லாத 27 மில்லியன் மக்கள் உள்ளனர்.
பொருளாதாரம் வளர்ச்சியடையும் போது இந்தியாவில் மின்சார தேவை அடுத்த இருபது ஆண்டுகளில் உலகில் எங்கும் இல்லாத அளவுக்கு அதிகரிக்கும் என்றும், மேலும் கடுமையான வெப்பம் ஏர் கண்டிஷனிங்கிற்கான தேவையை அதிகரிக்கும் என எதிர்பார்க்கப்படுகிறது” என்றார்
உலகின் மிகப்பெரிய சுரங்க நிறுவனமான கோல் இந்தியா 2024 ஆம் ஆண்டுக்குள் உற்பத்தியை ஆண்டுக்கு 1 பில்லியன் டன்களாக உயர்த்துவதை நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.
இந்திய தொழிற்சங்க மையத்தின் செயலர் ராமானந்தன் கூறுகையில், ” நிலக்கரி விளைவுகள் குறித்து பாரிஸ், கிளாஸ்கோ அல்லது டெல்லியில் மட்டுமே கலந்துரையாடல் நடைபெறுகின்றன. அவை இந்தியாவின் நிலக்கரி பெல்ட்டில தொடங்கவில்லை. இங்கு நிலக்கரி பணி 100 ஆண்டுகளாக தொடர்ந்து நடைபெறுகிறது. இது மேலும் தொடரும் என தொழிலாளர்கள் நம்புகின்றனர்” என்றார்.
காலநிலை மாற்றத்திற்கான ஆய்வுகளை நடத்தும் குழு அறிக்கையின்படி, நிலக்கரி எரிப்பதன் விளைவு உலக அளவிலும் உள்நாட்டிலும் உணரப்படும்.கிரீன்ஹவுஸ் வாயு உமிழ்வைக் குறைக்காவிட்டால், இவ்வுலகம் இன்னும் தீவிர வெப்ப அலைகள், ஒழுங்கற்ற மழைப்பொழிவு,அழிவுகளுமான புயல்களை வரும் ஆண்டுகளில் சந்திக்க நேரிடும் என தெரிவிக்கின்றனர்.
வாஷிங்டனில் எரிசக்தி பாதுகாப்பு மற்றும் காலநிலை மாற்றம் குறித்துப் பயிலும் சந்தீப் பாய் கூறுகையில், ” 2021இல் இந்திய அரசு நடத்திய ஆய்வில், இந்தியாவில் ஏழ்மையான மாநிலமாகவும், நாட்டின் மிகப்பெரிய நிலக்கரி இருப்புகளைக் கொண்ட மாநிலமாகவும் ஜார்க்கண்ட் திகழ்கிறது. அதே சமயம், காலநிலை மாற்றத்தால் மிகவும் பாதிக்கப்படக்கூடிய இந்திய மாநிலமாகவும் உள்ளது. அங்கு சுமார் 3 லட்சம் பேர் அரசாங்கத்திற்குச் சொந்தமான நிலக்கரிச் சுரங்கங்களில் நேரடியாக வேலை செய்தும், நிலையான சம்பளம் பெறுகின்றனர். இந்தியாவில் கிட்டத்தட்ட 4 மில்லியன் மக்கள் நிலக்கரியுடன் நேரடியாகவோ அல்லது மறைமுகமாகவோ பயணம் செய்கிறார்கள்” என்கிறார்.
இந்தியாவின் நிலக்கரி பெல்ட் எஃகு மற்றும் செங்கல் தயாரிப்பு போன்ற எரிபொருள் தேவைப்படும் தொழில்களால் நிறைந்துள்ளது. நாட்டின் மிகப்பெரிய முதலாளிகளான இந்திய ரயில்வே, நிலக்கரியைக் கொண்டு செல்வதன் மூலம் தங்கள் வருவாயில் பாதியை ஈட்டுகிறது.
நரேஷ் சவுகான்(50) – ரினா தேவி (45) தம்பதிக்கு, கொரோனாவால் ஏற்பட்ட பொருளாதார நெருக்கடி அவர்களை நிலக்கரியை நாட வைத்தது. தன்பாத்தில் ஜாரியா நிலக்கரி சுரங்கம் அருகில் வசிக்கும் இவர்கள், நான்கு கூடை நிலக்கரியை வியாபாரிகளுக்கு விற்பனை செய்வதன் 3 டாலர் சம்பாதிக்கின்றனர். அவர்களது வீட்டருகே எப்போது நிலக்கரி எரிப்பதன் புகை சூழ்ந்துகொண்டிருக்கும்.
பரம்பரை பரம்பரையாக நிலக்கரிச் சுரங்கங்களுக்கு மத்தியில் வாழ்ந்து வரும் குடும்பங்களில் ஒருசிலர் சொந்தமாக வைத்திருக்கும் நிலத்தில் விவசாயம் செய்கின்றனர். மற்றவர்கள் வேறு எந்த தொழிலுக்குச் செல்லமுடியவில்லை, நிலக்கரி, கல் மற்றும் நெருப்பு மட்டுமே உள்ளது. இங்கே வேறு எதுவும் இல்லை என அவர்கள் கூறுகின்றனர்.
மேலும் சந்தீப் பேசுகையில், தற்போது, உலகம் நிலக்கரி பயன்படுத்துவதைக் கைவிடவேண்டும் என வலியுறுத்தி வருவதால், அவர்களது வாழ்வாதாரத்தைக் கேள்வி குறியாகிறது. ஏற்கனவே, நிலக்கரி குறைந்த லாபம் ஈட்டுவதால் அவர்கள் இக்கட்டான சூழ்நிலையில் தான் வாழ்ந்து வருகிறார்கள்.
இந்தியாவும், நிலக்கரியைச் சார்ந்துள்ள பிராந்தியங்களைக் கொண்ட பிற நாடுகளும், தங்கள் பொருளாதாரத்தை பன்முகப்படுத்த வேண்டும். அதற்கு, அதனை நம்பியுள்ள தொழிலாளர்களுக்கு புதிய பயிற்சி அளித்து வேலைவாய்ப்புகளை உருவாக்கி நிலக்கரி பணியிலிருந்து விலக வைக்க வேண்டும்.
இந்த செயல்முறையில் தான் அவர்களது வாழ்வாதாரம் பாதுகாக்கப்படும்.இல்லையெனில், பலரும் மூர்த்தி தேவியாக மாற வேண்டிய நிலை ஏற்படும்” என கூறுகிறார்.
கணவர் இன்றி நான்கு குழந்தைகளுக்கு தாயாக இருக்கும் மூர்த்தி தேவி பணியாற்றி நிலக்கரி சுரங்கம் 4 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு மூடப்பட்டது. அவருக்கு கிடைக்கவேண்டிய நிலுவைத் தொகையும் கிடைக்கவில்லை. வறுமை பிடியால், வேறு வழியின்றி நிலக்கரியைத் திருடி விற்பனை செய்கிறார். சில நாள்களில், டாலரில் சம்பாதித்தாலும், சில் நாள்கள் பணமின்றி அடுத்தவரின் உதவியை நாட வேண்டிய கட்டாயமாகும். நிலக்கரி இருந்தால் நாம் வாழ்வோம். நிலக்கரி இல்லை என்றால், நாங்கள் வாழ மாட்டோம்” என அவர் தெரிவிக்கிறார்.
இத்தகைய முறையில் இந்தியர்களின் வாழ்வியலுடன் நிலக்கரி இணைந்துள்ளது. அதனை முழுவதுமாக அகற்றுவது, பல லட்சம் குடும்பங்களின் வாழ்வாதாரத்தைக் கேள்விக் குறியாக மாற்றுவது தான்.
வெவ்வேறு ஜிஎஸ்டி கூறுகளின் வசூல் எப்படி?
அக்டோபரில் மொத்த ஜிஎஸ்டி வருவாயில் வசூலான ரூ.1,30,127 கோடியில், மத்திய ஜிஎஸ்டி ரூ.23,861 கோடி, மாநில ஜிஎஸ்டி ரூ.30,421 கோடி, ஒருங்கிணைந்த ஜிஎஸ்டி ரூ.67,361 கோடி (பொருட்களின் இறக்குமதியில் வசூலான ரூ.32,998 கோடி உட்பட) மற்றும் செஸ் வரி ரூ. 8,484 கோடி (பொருட்களின் இறக்குமதி மூலம் வசூலிக்கப்பட்ட ரூ. 699 கோடி உட்பட).
மத்திய ஜிஎஸ்டிக்கு ரூ.27,310 கோடியும், ஒருங்கிணைந்த ஜிஎஸ்டியிலிருந்து மாநில ஜிஎஸ்டிக்கு ரூ.22,394 கோடியும் வழக்கமான தீர்வாக அரசாங்கம் செட்டில் செய்துள்ளது. அக்டோபர் மாதத்தில் வழக்கமான தீர்வுகளுக்குப் பிறகு மத்திய மற்றும் மாநிலங்களின் மொத்த வருவாய் சிஜிஎஸ்டிக்கு ரூ.51,171 கோடியும், எஸ்ஜிஎஸ்டிக்கு ரூ.52,815 கோடியும் ஆகும்.
நிதியமைச்சர் நிர்மலா சீதாராமன் தனது ட்விட்டர் பக்கத்தில், “ஜிஎஸ்டி அமல்படுத்தியதில் இருந்து அக்டோபர் 2021 க்கான ஜிஎஸ்டி வசூல் இரண்டாவது அதிகபட்சமாக பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. அக்டோபர் 2021 இன் மொத்த ஜிஎஸ்டி வருவாய் 1,30,127 கோடி ரூபாய். அக்டோபர் 2021ன் வருவாய்… கடந்த ஆண்டு இதே மாதத்தில் கிடைத்த ஜிஎஸ்டி வருவாயை விட 24% அதிகமாகும் &, ‘2019-20 ஐ விட 36% அதிகம்.”
இந்த போக்கு எதைக் குறிக்கிறது?
தற்போதைய காலண்டர் ஆண்டில் ஜிஎஸ்டி வசூல்களின் போக்குகளை விளக்கப்படம் 1 காட்டுகிறது. 2019-20 தொற்றுநோய்க்கு முந்தைய காலத்தில் 24-சதவீத வளர்ச்சி மற்றும் 36-சதவீத வளர்ச்சியுடன் ஜிஎஸ்டி வருவாய்கள் வேகம் எடுத்துள்ளன. இந்த வசூல் வளர்ச்சியானது “பொருளாதார மீட்சியின் போக்கிற்கு மிகவும் ஒத்துப்போகிறது” என்று நிதி அமைச்சகம் கூறியது.
“அக்டோபருக்கான ஜிஎஸ்டி வருவாய் ஜிஎஸ்டி அறிமுகப்படுத்தப்பட்டதில் இருந்து இரண்டாவது மிக உயர்ந்ததாக உள்ளது, இது ஆண்டு இறுதி வருவாயுடன் தொடர்புடைய ஏப்ரல் 2021 க்கு அடுத்தப்படியாக இரண்டாவது இடத்தில் உள்ளது. இது பொருளாதார மீட்சியின் போக்கோடு மிகவும் ஒத்துப்போகிறது. இரண்டாவது அலையிலிருந்து ஒவ்வொரு மாதமும் உருவாக்கப்பட்ட இ-வே பில்களின் போக்கிலிருந்தும் இது தெளிவாகிறது. செமிகண்டக்டர்கள் விநியோகத்தில் ஏற்பட்ட இடையூறு காரணமாக கார்கள் மற்றும் பிற பொருட்களின் விற்பனை பாதிக்கப்படாமல் இருந்திருந்தால் வருவாய் இன்னும் அதிகமாக இருந்திருக்கும்,” என்று நிதி அமைச்சகம் கூறியது.
நிதியமைச்சகத்தால் வெளியிடப்பட்ட தரவுகள் முந்தைய மாதங்களுடன் ஒப்பிடுகையில் சரியான நேரத்தில் வரி செலுத்துதல் அதிகரித்து வருவதாகக் காட்டுகிறது (விளக்கப்படம் 2).
தாக்கல் செய்யப்பட்ட மொத்த ரிட்டன்களில், ஒவ்வொரு மாதமும் தாக்கல் செய்யப்பட்ட தற்போதைய காலகட்டத்திற்கான ரிட்டர்ன்களின் பங்கு அதிகரித்துள்ளது. கொரோனா காரணமாக வழங்கப்பட்ட காலக்கெடு நீட்டிப்பு காரணமாக வரி செலுத்துவோர் கடந்த மாதங்களில் வருமானத்தை தாக்கல் செய்ததால் ஜூலையில் 1.5 கோடி வருமான வரி தாக்கல் செய்யப்பட்டுள்ளது.
அதிக இணக்கத்தை (வரி செலுத்துவதை) உறுதிப்படுத்த என்ன நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்படுகின்றன?
மாநில மற்றும் மத்திய வரி அதிகாரிகள், எஸ்எம்எஸ் மூலம் தாக்கல் செய்யவில்லை, காலாண்டு வருமானம் மாதாந்திர கட்டணம் (QRMP) முறையை செயல்படுத்துதல் மற்றும் வருமானத்தை தானாக நிரப்புதல் போன்ற இணக்க நடவடிக்கைகள் வரி செலுத்துவதை எளிதாக்க எடுக்கப்பட்டுள்ளன என்று அமைச்சகம் தெரிவித்துள்ளது. வருமானத்தை தாக்கல் செய்யாததற்காக இ-வே பில்களைத் தடுக்கவும், தொடர்ச்சியாக 6 ரிட்டர்ன்களைத் தாக்கல் செய்யத் தவறிய வரி செலுத்துவோர்களின் பதிவு முறையை கணினி அடிப்படையிலான இடைநிறுத்தம் மற்றும் ரிட்டர்ன் செலுத்தத் தவறியவர்களுக்கு கடன் வழங்குவதைத் தடுக்கவும் வரி அதிகாரிகள் நடவடிக்கை எடுத்துள்ளனர்.
அந்தந்த பிராந்தியங்களில் சேகரிக்கப்பட்ட ஜிஎஸ்டி வருவாயில், மகாராஷ்டிரா அக்டோபர் மாதத்தில் ஜிஎஸ்டி வருவாயில் 23 சதவீத வளர்ச்சியையும், தமிழ்நாடு 11 சதவீதத்தையும், குஜராத் 25 சதவீதத்தையும், கர்நாடகா 18 சதவீதத்தையும் பெற்றுள்ளன.
பண்டிகைக் காலம் காரணமாக வரும் மாதங்களிலும் இந்த உயர்வு தொடரும் என வரி நிபுணர்கள் தெரிவித்துள்ளனர். EY இந்தியாவின் வரி கூட்டாளர் அபிஷேக் ஜெயின் கூறுகையில், “வலுவான ஜிஎஸ்டி வசூல் மிகவும் ஊக்கமளிக்கிறது மற்றும் பொருளாதார மீட்சிக்கான தெளிவான அறிகுறியாகும். தற்போது பண்டிகை காலங்கள் நடைபெறுவதால், வரும் மாதங்களில் இதே போன்ற அல்லது அதிக ஜிஎஸ்டி வசூலை எதிர்பார்க்கலாம் என்றார்.
The debate about whether the decennial Census should collect data on caste from individuals who fall into the administrative categories of ‘General’ and ‘Other Backward Classes’ (OBCs) has been argued by public intellectuals, politicians, and government administrators for decades. As the Census currently only collects data on ‘Scheduled Castes’ (SCs) and ‘Scheduled Tribes’ (STs), it fails to provide comprehensive data on India’s graded caste hierarchy. In the run-up to the 2011 Census, the political leadership agreed to include a full caste count in the Census. It later prevented a caste-wise enumeration in the Census. The suppression of caste-wise data took place then because of two interconnected dynamics which are likely to reoccur unless they are collectively challenged.
The importance of caste data
First, caste elites generally believe that caste no longer matters in shaping opportunities and outcomes in the 21st century. This caste blindness, or castelessness, obscures caste privileges and conceals sources of multi-generational structural advantage. Many caste elites view the collection of caste data about anyone but the most disadvantaged as unnecessary and a misuse of public resources. This perspective both serves their own interests and ignores the relational nature of caste — that is, the same societal institutions, systems, and cultural norms that have led to historic and ongoing subjugation of oppressed castes have simultaneously empowered others. To understand the full scope of disadvantage, we must also examine the full scope of privilege and advantage.
The suppression also occurred as a result of the machinery of government. Organisations tasked with designing Census questions and overseeing data collection, similar to every other key institution in society, have caste-based inequalities entrenched within them. The bureaucracy blocked the inclusion of a full caste count in the Census 2011 on methodological grounds. It argued that a caste count would be “administratively difficult and cumbersome,” “jeopardise the whole exercise,” and “compromise the basic integrity of the Census”. The official language used by the Congress-led government in 2011 was identical to the language used in the affidavit filed in the Supreme Court on September 23, 2021 by the present BJP-led government. The presentation of (supposedly) insurmountable methodological and logistical challenges is particularly effective as an excuse because it silences non-experts. Caste elites have a numerical and cultural stranglehold over the upper bureaucracy, despite more than 70 years of Central government reservations. In 2019, out of the 82 Secretaries to the Government of India, only four were SCs or STs. Following the suppression of the caste count in Census 2011, the executive bureaucracy reconfigured the Below Poverty Line survey and renamed it the 2011 Socio-Economic Caste Census, which had little resemblance to the original demands by caste census advocates and produced unusable caste data.
The purpose for collecting caste-wise data in the decennial Census is to understand the contours of inequality. These data are crucial to understand how caste intersects with class, gender, and regionality to structure access to resources. The collected caste data should be publicly available for use. In this regard, the caste data would continue the existing practice of the Office of the Registrar General of India to make Census data publicly available. The Census has the legal standing, public trust, operational expertise, and resources to collect, analyse, and make public caste data. Caste data must be collected as part of this constitutionally required exercise. Having the caste Census as part of another state project, or overseen by nodal agencies other than the ORGI, as happened 10 years ago, will relegate it to parts of the bureaucracy with insufficient expertise in a nationwide data collection operation.
While counting (or not counting) caste is political, the decision should not be reduced to immediate political contingencies i.e., the expansion of reservation policies, the caste-based mobilisation by political parties, etc. In the absence of detailed caste data, we fail to name and confront major structural and foundational problems of society; leave space for opportunistic politicians to exploit each caste; and miss the opportunity to craft reasoned, data-driven, and inclusive public policies.
Addressing concerns
Yet, important concerns remain. Some progressive and anti-caste scholars fear that a full-caste count will further entrench caste identities. A caste census will require all households to think about, acknowledge, and speak about caste identities. Yet, historically outcast groups have already had to provide caste data in all postcolonial Censuses to implement reservations. A full caste-wise enumeration will help to make visible privileges and resources that have become over time disassociated with caste, despite historical, sociological, and economic evidence to the contrary. Updated data on the entire caste system, including its intersections with other identities, will provide a more complete picture of exclusion and inequality in India.
Another concern is that groups will misuse the caste data. But misuse of caste data already takes place. Private groups with access to money and power regularly collect caste data for their needs. Political parties map the caste and religious composition of neighborhoods, cities, and villages to mobilise votes. Collecting caste data in the decennial Census removes this private power by making caste data publicly available to all.
While methodological and logistical challenges are real, they are surmountable. Demographers in government agencies and universities have extensive experience working through these challenges. Sample surveys such as the India Human Development Survey have collected caste-wise data. In addition, research on the failed caste count suggests the importance of careful planning to prevent groups from being made invisible in the data, such as Dalit Muslims, Dalit Christians, inter-caste and inter-religious households (particularly those that cut across the line of ‘untouchability’ or communal divide), and LGBTQ+ individuals. Related to the discussion of castelessness, if a ‘no caste’ option is included in the Census, the caste count will likely undercount well-to-do caste elites. Given the purpose of the caste count, omissions of marginalised groups and elites require specific attention while designing the survey instrument, training enumerators, educating the public, and analysing collected caste-wise data. Hence, the entire process requires external oversight if the data are to be usable and to minimise potential harm. As the process unfolds, a public oversight group should work to ensure that major operational and methodological decisions align with the data collection’s purpose: to understand the scope of caste-based inequities and address structural inequalities. Anti-caste organisations and public intellectuals, who have devoted their life’s work to challenging caste hierarchy, must provide oversight and input. Their perspectives and lived experiences of fighting caste oppression are the best safeguards to ensure that the collected data will be used for liberatory purposes.
Trina Vithayathil is Chair and Associate Professor, Global Studies, Providence College, and Kalaiyarasan A. is a Fulbright-Nehru postdoctoral fellow at the Watson Institute for International and Public Affairs, Brown University. Views are personal
Fear is the prevailing sentiment across many parts of Kashmir today. It has, in turn, led to comparisons with the situation that existed during the 1990s and the early years of the 21st century. In the past few weeks, several civilians as well as security and armed forces personnel, have been killed by terrorists, some of the latter being labelled as hybrid terrorists, though it is not clear what this phrase signifies.
Ground realities
A predictable reaction to the situation has been the exodus of Hindus, especially of the Kashmiri Pandits, and of migrant labour, fearing for their lives and their future. Side by side with this, an impression has been created of increasing support to militancy, though it is unclear whether this is indeed the case. However, as in all situations of this kind, it is apparent that impressions often appear more real than actual ground realities.
Latterly, Kashmir had managed to stay away from the headlines despite concerns expressed in different quarters about the ‘disciplined democracy’ being practised ever since the dilution of Article 370 and the restructuring of the erstwhile State of Jammu & Kashmir (J&K) into two Union Territories. In the absence of an agile press, it has not been possible to fathom the intensity of protests against the existing order, and whether they constitute a rejection of the changes effected.
Incidents of violence have, however, continued. Notwithstanding this, given the hullabaloo in the immediate aftermath of the changes effected in August 2019, a degree of surface calm seemed to prevail, not very different from that which existed previously. Whether this was peace brought about through controlled conditions, or otherwise, has been difficult to discern.
Given the recent recrudescence of violence, it is, nevertheless, evident that the situation remains fragile. Whether this means that the changes effected since August 2019 were merely a ‘triumph of wishfulness over prudence’, an overestimation of belief on what was possible ignoring the history of several decades past, and the failure of many previous attempts to change thestatus quo, is hence worth examining.
Pakistan apart
More important is what could possibly be the reasons for the revival of aggravated violence in Kashmir. While assessing the ground situation in Kashmir, Pakistan has always tended to be a factor. It is, however, again possible that the lessons of the past on what needed to be done — to effectively checkmate insurgency from across the border or inflame Kashmiri opinion — might have gone unheeded in the euphoria of having succeeded in altering the character of J&K and Delhi establishing a degree of direct control. Promises made and an unwillingness to use the time and opportunity to create fresh opportunities for dialogue with communities in Kashmir, allied with reputational interest in not accepting that the many steps taken, were inadequate to defeat the machinations from across the border, could also, perhaps, be additional reasons.
By this reckoning, Kashmir might well seem, in some remote way, to reveal the same attitude as many post-conflict, pre-modern, hybrid societies with mixed populations. It would imply that in the case of Kashmir, making a transformation to a more stable society will always prove difficult. In addition, Kashmir has difficult neighbours such as Afghanistan, Pakistan and China, which leaves little scope for experimentation — a true test for decision-making of any kind.
As violence escalated in J&K, it became commonplace to link it with the Taliban takeover of Afghanistan. This could, however, be a highly simplistic answer to a more complex situation. In the current context, geopolitics is something that cannot and must not be ignored. The sudden surge in violence in Kashmir needs a more careful evaluation of the facts rather than simplistic answers. It is a fact, for instance, that India’s world view has steadily expanded, especially in the Asia-Pacific region, and several, including some relatively unknown, tension points have emerged. All these will need to be carefully assessed before coming up with an answer — more so since India is wedged between two known antagonists (Pakistan and China), has a Talibanised Afghanistan as its neighbour, and there has been a resurgence of international terror groups, notably the Islamic State and al-Qaeda.
The China factor
Of particular consequence in this context is China’s continuing cooperation with Pakistan in many matters, its growing assertiveness in regard to its territorial claims,vis-à-visIndia, its opposition to the prominence given to India by the West in both Asian and global forums, etc. All these have further helped cement the nexus between China and Pakistan. Intertwined with this is again the battle raging for spheres of influence between China and India, which has intensified under China’s President Xi Jinping. The latter is intent on establishing an Asian system in which China sits at the summit of a hierarchical regional order. All this is altering the ground realities and it is worth considering whether Kashmir is emerging as a pressure point in this context.
Intelligence is critical
What it all boils down to is the need for hard and better intelligence. Hard intelligence is critical to avoid misperceptions and miscalculations. The (recent) history of the world is replete with stories of intelligence failures, misperceptions and miscalculations, which had led to grave situations, and which might well have been avoided had there been better intelligence. The serious miscalculation about Iraqi President Saddam Hussein possessing nuclear weapons based on wrong intelligence led to unnecessary involvement by the United States and the North Atlantic Treaty Organization in Iraq, followed by an unfortunate train of events that continues to haunt the world to this day. As tensions between India and China, and between India and Pakistan, intensify, the need for hard intelligence is thus vital to be able to control the train of events and avoid any serious miscalculations.
What is common to most, perhaps all, intelligence agencies — irrespective of their degrees of competence — is their limited capacity for imagination,viz., to imagine future events and possibilities. Intelligence agencies, by and large, are adept at providing insights about yesterday’s threats rather than future ones, specially those that exist just beyond the horizon. Moreover, as intelligence agencies become more wedded to technology, they need to realise that advances in technology tend to be a double-edged sword insofar as intelligence is concerned. It should not negate the need for improved analysis and also how important it is to provide decision-makers with information on what is taking place in the minds of their opposite numbers.
In the extant situation, Indian intelligence agencies must avoid the kind of lapses of both imagination and analysis displayed by western intelligence agencies some years ago, who misread, misunderstood and failed to anticipate the role of Sayyid Qutb and his preachings which later set the stage for the 9/11 attack on the Twin Towers in New York and other targets in the U.S. Had they understood what Sayyid Qutb preached,viz., that martyrdom was a necessary part of 20th century jihad, they would not have underestimated the influence exerted by Islamist theology on the terrorist mindset.
It is, thus, important that the ‘missing dimensions’ of intelligence in most cases,viz., thinking imaginatively and improved analytical capabilities, receive the close attention of India’s intelligence agencies. Only then will it be possible to understand the nature of current events as a precursor of future threats. This is important to ensure that they do not ignore signals that may not be all too obvious at this time, and keep chasing more obvious and current aspects. Too narrowly focussed intelligence requirements, limited to current events such as, for example, tensions with China on the border, or Pakistan’s attempts to push in ‘irregulars’ and aid the Lashkar and Jaish elements to cross over into India, may prove self-defeating. The arc of intelligence needs to be much wider and Indian intelligence agencies such as the Intelligence Bureau, the Research & Analysis Wing as also the National Security Council Secretariat should ensure that they have the necessary capabilities.
Linked to this is also the danger of ‘intelligence adjustment’,viz., avoiding challenging conventional assumptions, which could undermine their ability to provide a more accurate picture of the larger threat. Today, when India faces problems all around it, to limit what is happening in Kashmir solely to the impetus created by a Talibanised Afghanistan without fully analysing all the facts could cost the country dear.
M.K. Narayanan is a former Director, Intelligence Bureau, a former National Security Adviser and a former Governor of West Bengal
The complexity and scale of the water crisis in India calls for a locus specific response, that can galvanise and integrate the ongoing work of different Ministries and Departments through new configurations. Such an integrated approach must necessarily cut across sectoral boundaries and not stop at the merger achieved between the two Ministries of Water Resources, River Development and Ganga Rejuvenation and the Ministry of Drinking Water and Sanitation, which led to the formation of the Ministry of Jal Shakti in 2019.
Understanding sources used
Seeing India’s looming water crisis through the locus of ‘urban’ and ‘rural’ not only allows a better grasp of the causative factors but also enables a stronger grip on the strategies to be deployed to reverse the water crisis. Fundamental to this is a preliminary understanding of the sources from which the country draws water to meet its varying needs. In the rural areas, 80%-90% of the drinking water and 75% of the water used for agriculture is drawn from groundwater sources. In urban areas, 50%-60% of the water supply is drawn from groundwater sources, whereas the remaining is sourced from surface water resources such as rivers, often located afar, in addition to lakes, tanks and reservoirs.
According to the composite water management index released by the think tank NITI Aayog in 2019, 21 major cities (including Delhi, Bengaluru, Chennai, Hyderabad) were on the brink of exhausting groundwater resources, affecting about 100 million people. The study also points out that by 2030, the demand for water is projected to be twice the available supply.
The Chennai example
A significant, and by no means less worrying, example of the water crisis that unfolded before our eyes was in Chennai in 2019, where life came to a standstill and parts of the city went without piped water for months. Though this may well have been forgotten, Chennai remains a spectacle of the impending tragedies brought about by the city’s inability to meet the basic needs of citizens,vis-à-visdrinking water, cooking and sanitation.
A closer look at the factors that brought about the water crisis in Chennai is inescapable, should we gain a better grasp of the underlying problems, especially as this was a city which among others like Mumbai had suffered from floods previously. Many have cited the poor rainfall received in Chennai in the previous year as one of the main reasons for the water crisis. Though it is true that rainfall was low, which was 50% less than normal, focusing on this factor alone would absolve responsibility by blaming the vagaries of the rainfall patterns to a fast-changing climate, without understanding the ground-level steps (or missteps) which have been equally responsible factors.
Chief among these is that the city has been built by incrementally encroaching floodplains and paving over lakes and wetlands that would have otherwise helped the process of recharging groundwater. The lack of space for water to percolate underground prevented rainwater from recharging the aquifers.
This was further exacerbated by the loss of green cover (which would have otherwise helped water retention) to make way for infrastructure projects. Such a situation, on the one hand, leads to flooding during normal rainfall due to stagnation, and on the other hand leads to drought-like conditions due to the prevention of underground water storage. It is only that this situation was more magnified in Chennai, but other cities in India would echo these manifestations in varying degrees owing to a lack of sustainable urban planning.
There is also the example, in Mumbai, in 2019, when 2,141 trees were felled at the Aarey colony, amid massive protests, to make space for a shed for the Mumbai Metro Rail Corporation Limited.
Need for synergy
If the Government is serious about addressing the water crisis in urban areas, the Ministry of Water Resources must reconfigure its relationship with other Ministries and Departments (Urban Development, Local Self-Government and Environment). This would be for enhanced integration and coordination through effective land and water zoning regulations that protect urban water bodies, groundwater sources, wetlands and green cover while simultaneously working to enhance waste water recycling and water recharge activities targeting aquifers and wells through rainwater harvesting.
Lessons from rural Punjab
In rural areas, the situation is no different, as the acute water crisis in Punjab shows. The draft report of the Central Ground Water Board concluded that Punjab would be reduced to a desert in 25 years if the extraction of its groundwater resources continues unabated; 82% of Punjab’s land area has seen a huge decline in groundwater levels, wherein 109 out of 138 administrative blocks have been placed in the ‘over exploited’ category. Groundwater extraction which was at 35% in the 1960s and 1970s, rose to 70% post the Green Revolution — a period which saw governments subsidising power for irrigation that left tubewells running for hours.
Concomitantly, cultivation of water intensive crops such as paddy have further aggravated water depletion, even turning water saline. Immediate measures need to be taken to manage and replenish groundwater, especially through participatory groundwater management approaches with its combination of water budgeting, aquifer recharging and community involvement.
Such an approach to water conservation again beckons new configurations between sectors and disciplines. At the sectoral level, the Ministries and Departments of water resources must coordinate efforts with their counterparts in agriculture, the environment and rural development for greater convergence to achieve water and food security. At the disciplinary level, governance and management should increasingly interact and draw from the expertise of fields such as hydrology (watershed sustainability), hydrogeology (aquifer mapping and recharge) and agriculture sciences (water-sensitive crop choices and soil health). Again, the importance given to groundwater conservation should not ignore surface water conservation including the many rivers and lakes which are in a critical and dying state due to encroachment, pollution, over-abstraction and obstruction of water flow by dams.
Protecting resources
The Ministry of Jal Shakti, last year, had announced an ambitious plan to provide water connections to every household in India by 2024. In view of the ongoing erosion of water resources and an ever-increasing demand for water, the thrust should not be on promising water supply. Instead the aim should be towards protecting and conserving water resources on the one hand and minimising and enhancing efficiency of water usage on the other. As the expert committee constituted under the Union Water Resources Ministry drafts a new National Water Policy, one hopes it would be rooted in locus specific realities and allows greater flexibility for integrating the insights and work of multiple departments and disciplines making way for new configurations to sustainably manage the country’s water resources.
Thomas Varghese is a researcher and consultant working on sustainable development in Kochi, Kerala
Bitcoin and other private cryptocurrencies have been on a bull run recently. Unlike previous rallies, the current rally in bitcoin has witnessed the increasing participation of retail investors in India. Since 2020, when the Supreme Court overturned an order by the Reserve Bank of India dated April 6, 2018, restricting the use of cryptocurrencies, traffic in domestic cryptocurrency exchanges in India has grown many-fold. Yet, the future of bitcoin and other cryptocurrencies is unlikely to be as bright as many believe it to be.
A case of speculative mania?
The most important feature of cryptocurrencies that is flaunted by their enthusiasts is their limited supply. In a world where central banks create a lot of money out of thin air, it is natural for investors who are looking to protect their wealth to seek abode in alternative assets whose supply cannot be cranked up as easily. Money creation by central banks causes the price of all goods to rise and also tends to accelerate the adoption of alternative assets as currencies. When central banks create a lot of money, it leads to an increase in the prices of not just goods such as food and cars but also that of commodities such as gold and silver, considered to be alternative forms of money. Yet, for various reasons, the rally in bitcoin may be no more than a case of speculative mania.
For one, scarcity alone is not sufficient to facilitate the adoption of cryptocurrencies as money. Any asset must have either use value or exchange value in order for it to possess any fundamental value. This fundamental value, in turn, is reflected in the price of these assets in the long run. Stocks and bonds, for instance, possess exchange value that is based on the expected future cash flow from these assets. Commodities such as oil and steel possess use value because these assets are used to run vehicles and build real estate. Bitcoin and other cryptocurrencies may be scarce but it is questionable whether they possess any use value or exchange value. Gold and silver have traditionally served as hedges against inflation because they possess fundamental value derived from their use as jewellery and money. But bitcoin and other cryptocurrencies neither offer direct use value nor possess significant exchange value — bitcoin can buy you very few real goods and services. In short, cryptocurrencies possess no significant fundamental value to sustain their current high prices.
Yet, many believe that the rising prices of cryptocurrencies reflect their likely future value as a currency. It is possible that investors are bidding up the price of bitcoin because they foresee a future in which private currency is widely accepted as money. After all, all investments are forward-looking. One may also grant that the extreme volatility seen in the price of cryptocurrencies, which seems unrelated to any similar fluctuations in their fundamentals, may be due to the nascent, illiquid nature of the cryptocurrency market. However, the more cryptocurrencies are accepted in exchange for goods and services, the greater the chances of governments cracking down on them.
Issuance of money
The monopoly that governments (and central banks) possess over the issuance of money is at the root of their power and influence. This allows governments to fund their budget deficits, particularly during times of crises such as the current pandemic when tax revenues have taken an unprecedented hit. It also allows central banks to tinker with the money supply under the mandate of managing aggregate demand in the economy. In essence, monopoly control over money allows governments to indirectly tax citizens by increasing the supply of currencies, thus devaluing them. If cryptocurrencies like bitcoin are going to challenge fiat currencies like the U.S. dollar as a medium of exchange, they would essentially be challenging the authority of the government to print and spend. This is not an assault that governments will tolerate for long. They will allow cryptocurrencies to exist only as long as these currencies remain a speculative asset and not a medium of exchange.
This is not to say that governments are justified in their crackdown against cryptocurrencies. China recently imposed a complete ban on all cryptocurrencies and plans to issue its own central bank-issued digital currency. Private alternatives to fiat currencies offer people greater choice in what currencies they choose to use as a medium of exchange. The benefits of free market competition in money were elaborated by economist Friedrich Hayek inThe Denationalization of Money. Most notably, competition between currencies to cater to the demands of customers would ensure that fiat currencies that are printed indiscriminately simply go out of use. This is the outcome that governments fear and would fight to avoid at any cost.
prashanthperumal.j@thehindu.co.in
There are no permanent friends and permanent enemies in politics. Telugu Desam Party (TDP) chief N. Chandrababu Naidu is clearly on a mission to revive his old friendship with the Bharatiya Janata Party (BJP) at the Centre. In the hope of bringing back glory to the ailing TDP and to protect it from the ruling YSR Congress Party (YSRCP) back home, Mr. Naidu is making every effort he can to join hands with an old friend which his party has ignored at the cost of repeated setbacks in the last few years.
Looking for an ally
The TDP’s growing desperation for a strong ally has been quite obvious in Mr. Naidu’s words and deeds. Recently, in an interview to this newspaper, when asked whether he was open to exploring a return to the National Democratic Alliance (NDA), Mr. Naidu said: “We must explore it, otherwise others will exploit us.” This is an indication that he is worried about the BJP-YSRCP friendship. The BJP, in fact, had wanted the YSRCP in the Union Cabinet but the regional party has always been averse to it, being content, instead, with extending issue-based support to the BJP. Two weeks ago, after the TDP’s offices were attacked by miscreants, Mr. Naidu alleged that party persons were being targeted by YSRCP-backed mobs and requested Union Home Minister Amit Shah to deploy Central forces to ensure adequate security to the party’s offices.
The TDP’s tie-up with the BJP in 2014 had been successful. The TDP had gained from the anti-Congress sentiment following the bifurcation of Andhra Pradesh as well as the ‘Modi wave’. The alliance was strongly supported by the popular actor, Pawan Kalyan. But trouble started brewing between the partners in 2018 over the issue of central funding to the State. Mr. Naidu was also upset that the Centre was not granting special category status to Andhra Pradesh and finally snapped ties with the NDA. The BJP argued then that it had always been willing to grant the monetary equivalent of special category status to Andhra Pradesh. Mr. Kalyan launched a scathing attack against the State government, which TDP ministers alleged was being done at the behest of the BJP.
Patching up
After this fallout, Mr. Naidu started exploring alliances with the Congress and other parties, but these were unsuccessful. And so, Mr. Naidu was forced to wage a lone battle in the 2019 polls and met with an embarrassing defeat in the hands of the YSRCP. Post this debacle, Mr. Naidu has expressed regret — both in public and in private meetings with party members — for snapping ties with the NDA. During the post-poll meet of the party, Mr. Naidu said that he had nothing against the BJP and that his decisions were purely aimed at protecting the interests of the State.
Over the years, Mr. Naidu’s softened stand can be seen in his appreciation for Prime Minister Narendra Modi. In April 2020, for instance, Mr. Naidu hailed Mr. Modi for taking a “bold and statesman-like decision” to extend the COVID-19 lockdown. But the patch up with the BJP is not going to be easy. It might be hard for the BJP to ignore the two betrayals of the TDP — first after the 2004 polls when Mr. Naidu blamed and deserted the BJP after losing to Congress’s Y.S. Rajasekhara Reddy; and the second in 2018, when the TDP snapped ties with the NDA. In 2019, Mr. Shah had said firmly that the doors of the NDA would be permanently shut for the TDP. The party re-iterated this stand last month. Yet, anything is possible, says a senior BJP leader in the State on the condition of anonymity. After all, the Congress, a foe, suddenly became a friend for the TDP in 2018. For the TDP, whose prospects seem bleak in the short term, finding an ally is crucial.
appaji.r@thehindu.co.in
At their first in-person meeting in two years, leaders of the G20 did not shy away from re-engaging with the biggest issues facing the global community today, including the COVID-19 pandemic, climate change, a major tax agreement, and steps to address concerns regarding global economic growth and stability. On coordinated efforts to mitigate the pandemic, the focus was on vaccine production and distribution, with assurances of support to WHO’s target of inoculating 40% or more of the global population against COVID-19 by 2021, and at least 70% by mid-2022. The implicit assumption in this commitment by G20 leaders is that initiatives to boost the supply of vaccines in developing countries will succeed, and cooperation will help the world overcome supply and financing constraints. On climate change, the Group leaders recommitted their nations to providing $100 billion a year toward adaptation, mitigation, and green technologies, focusing on the needs of developing countries. However, in this sphere, a divergence of views still exists across developing and developed nations: ahead of this summit and the 2021 climate conference in Glasgow, India had rejected the call to announce a target of zero emissions. Prime Minister Narendra Modi appears to have scored a victory in this regard as the post-summit communiqué commits the G20 to limiting global warming to 1.5° C and identified sustainable and responsible consumption and production as “critical enablers”.
The world community is on shakier footing regarding the fragile post-COVID economic recovery underway after paralysing lockdowns. Unsurprisingly, given the rising inflation, spiking energy prices, and alarming supply chain bottlenecks, G20 leaders were quick to affirm that national stimulus policies would not be removed prematurely. Even so, it would remain a challenge to walk the tightrope between preserving financial stability and fiscal sustainability. Perhaps in a bid to avoid potentially debilitating wobbles in global finance, the G20 leadership agreed to slap multinationals with a minimum 15% tax to create “a more stable and fairer international tax system”. This would impact the tech titans of Silicon Valley, as this initiative would make it harder for such companies to benefit from locating themselves in relatively lower-tax jurisdictions. This OECD-led reform enjoys the support of 136 countries, which account for more than 90% of global GDP, and is likely to enter into force in 2023 or after. Nations such as the U.S. are divided on whether to approve this proposal domestically, and unless there is unanimity amongst the discussants, the initiative risks facing implementation delays. The G20 meeting has come at a critical moment for the global political economy. If it results in timely, effective, coordinated action across major nations, hope for recovery will remain afloat.
Defying expectations, Japan’s ruling Liberal Democratic Party (LDP) stormed to an outright majority in the country’s parliamentary elections on Sunday. The elections were the first major test for the new Prime Minister, Fumio Kishida, who took over last month amid enormous challenges. He followed the short-lived tenure of Yoshihide Suga, who succeeded Shinzo Abe. Japan’s longest serving Prime Minister, Mr. Abe stepped down in 2020 citing health reasons. Mr. Suga’s year-long term was marred by his government’s poor handling of COVID-19 and economic woes. Facing the lowest approval ratings of any Japanese leader in years, he resigned. Entering the election in these circumstances, the LDP, which held 276 seats in the 465-seat House of Representatives before the polls, was bracing for a poor show, with wide expectations that it would need to rely on its coalition with the Komeito party to cross the halfway mark. But it coasted to victory unencumbered by coalition considerations.
Mr. Kishida now has to deliver on a range of pressing challenges, including the pandemic, the economy and on the security front, relations with China. He has committed to bolstering support to hospitals to ensure a far better response should Japan face another wave. On the economy front, he has put forward a “new capitalism” aimed at an economic revival keeping the interests of the middle class as a priority. He has pledged to come up with an ambitious stimulus package this month. On foreign policy, he will have to keep in mind the wishes of his party’s conservative bloc which is calling for significant increases in defence spending. Those are voices he cannot ignore considering that the new leader— Mr. Kishida was also a Foreign Minister — has no real popular support to call upon and will be beholden to what his party wants. In the election campaign, the LDP said it would double defence spending to 2% of the GDP. China’s recent air incursions into Taiwan were cited as one major reason, as also North Korea’s missile tests. Mr. Kishida has said he will focus on shoring up relations with Washington, and in his early days, has already reached out to the leaders of the Quad. He has also spoken with China’s President Xi Jinping, with positive noises about getting relations on track. Ultimately, matters at home will decide which of his two predecessors Mr. Kishida ends up emulating. Given the flagging reputation of the LDP towards the end of Mr. Abe’s term and through Mr. Suga’s turbulent time in office, the vote appears to be as much an endorsement for stability as it is for his government. It also reaffirms the LDP’s unchallenged position in domestic politics regardless of the troubles it has faced in recent years, underlining there is no serious challenger to its continued dominance.
The Indian defence forces have taken punitive action across the border for the first time on the eastern front to silence the Pakistani troops who have been repeatedly shelling for the last 11 days the Tripura township of Kamalpur causing considerable damage to property and loss of civilian life. The Defence Ministry spokesman, who disclosed the operation to-day [New Delhi, Nov. 1], did not say in so many words that the Indian armed forces had actually crossed the border to stop this Pakistani shelling, but he pointed out that this kind of action had been taken for the first time. He said: “Kamalpur has been shelled for the last 11 days by the Pakistan forces. There have been a number of civilian casualties and many buildings damaged. Our border forces have taken some action yesterday and to-day. The result is that there will be no further trouble from the Pakistan side in this sector. We were forced to take this action to stop the Pakistani shelling.” The spokesman did not indicate the strength of forces involved on both sides in this operation. But he stressed that the fighting was confined to ground troops and that there was no air action.
Gujarat Cyclone
Over 1,400 fishermen from Gujarat and Maharashtra have been reported missing in the Arabian Sea, a fishermen’s colony of over 100 huts in Rajapur port town has been swept away and four persons were feared drowned as the Saurashtra coast reeled under a severe cyclonic storm. At least two cargo vessels sank, several boats capsized and the communication network was crippled. The storm was expected to cross the coast between Veraval and Porbandar by midnight on November 1 and re-emerge as a cyclone in the Gulf of Kutch on November 2. Earlier in the day, a bauxite-laden ship sank near Veraval.
Antulay in Delhi
Maharashtra Chief Minister A R Antulay arrived in Delhi on November 1, reportedly with proposals for the long-awaited expansion and reshuffle of his cabinet. His trip assumes significance because of the meeting of the Congress (I) Parliamentary Board. The meeting is to select candidates for one Lok Sabha seat from Maharashtra and 16 assembly seats in the November 29 by elections. The CPB is also likely to discuss the Antulay.
Jailers jailed
The striking jail employees in Uttar Pradesh continued to ignore the government’s ultimatum and held demonstrations at various places to protest against the arrest of their colleagues and press their demands for parity of pay with the police. About 450 employees have been arrested so far. They are being lodged in Lucknow, Gorakhpur and Varanasi Central prisons.
Poles protest
Solidarity union leaders vowed to continue protests, idling some 2,50,000 workers despite a call by the Polish Parliament for an immediate end to the strikes. The current protests are the worst since the 1980 protests.
For weary, sleep-deprived city dwellers anywhere in the world, one of the few things guaranteed to have a soporific effect is the rhythmic movement of a train or bus commute. In Hong Kong, one bus company has capitalised on this phenomenon by offering five-hour long nap rides in an air-conditioned double-decker bus to its customers. This should be a welcome service in a city where the sight of tired commuters dozing off in public transport is so common that there’s an Instagram account dedicated to it. Public health officials in the city-state have been warning about an epidemic of sleep deprivation that has only intensified since Covid-19 struck. Clearly, Hong Kong’s residents, their sleep disrupted by the usual stress of work and life, political unrest, climate emergency and the pandemic, are badly in need of as many good, refreshing naps as they can get.
But that’s probably true of the rest of us, too. The fact is that never has the world run on as little sleep as it does now. In an older, slower-moving age, the midday or afternoon nap was a cherished practice, celebrated by philosophers, poets, political leaders and artists for its restorative powers. As the world speeded up, caffeine became its fuel of choice and productivity its most popular religion. With that, the daytime nap developed a reputation problem, never mind that decades of research has consistently upheld its value for cognitive function, creativity, mood regulation and overall well-being.
Ideally, of course, we should all be able to get our full 8 or 9 hours of deep, unbroken sleep at night. But this is a far-less-than-ideal world; and the few comforts that it offers — including sleep — come in scraps. So we’ll just have to take our naps as and when they come, even if only on our regular bus home.
On the face of it Sri Lankan President Gotabaya Rajapaksa’s project of “One Country One Law” sounds unexceptionable. But in a nation with multiple ethnic minorities, three systems of personal law, and a heightened Sinhala Buddhist majoritarianism, this is a fraught enterprise. Especially if the person appointed to head a presidential task force that has been asked to study “the concept” and how to implement it, is a known Muslim baiter, believes Buddhism is in danger, and that Sinhalese Buddhist must rise up against minority “appeasement” to protect their religion. Galagoda Aththe Gnanasara Thero, the 46-year-old founder of Bodu Bala Sena (Buddhist Power Force), has been held responsible for the anti-Muslim violence that has shaken Sri Lanka periodically over the last decade. A presidential enquiry commission into the Islamic State claimed co-ordinated suicide attacks on Easter day in 2019 that killed hundreds has reportedly recommended that the monk should be charged with inciting communal tensions. None of the recommendations of the commission have been implemented. The monk, who was convicted for contempt of court due to his attempts to intimidate the court during hearings in a case of disappearance of a government critic and was jailed for a few months, now has the last laugh.
That Gnanasara received a pardon by then president, Maithripala Sirisena, is testimony to the power of majoritarianism. His appointment has come at a time when Rajapaksa is facing criticism for the country’s economic dire straits caused by a severe foreign exchange crisis. Prices of essential goods have soared after the government lifted caps to prevent hoarding of food and other items. A misguided “organic only” policy to offset the inability to import fertilisers has led to a massive farm crisis. Sri Lanka is in ferment, forcing Rajapaksa to acknowledge last month that he and his government had failed to meet the people’s expectations. The Rajapaksa brothers, Gotabaya and Mahinda, the prime minister, had first invoked the “One Country, One Law” slogan during their respective elections. There is little clarity on what this actually means, but the political representatives of ethnic minorities already sense the dangers ahead.
Sri Lanka is not the only country in the region to have an insecure majority and a populist strongman leader who panders to it. Gnanasara’s buddy is the even more virulent Buddhist monk of Myanmar, Ashin Wiranthu. What separates Sri Lanka is its recent emergence from a three-decade-long civil war, from which, it was reasonable to expect the country would have learnt some lessons about nation-building and national reconciliation. Sadly, it has not.
The Centre’s gross tax revenues have grown 64.2 per cent year-on-year during April-September. With net tax as well as non-tax revenue receipts up 96.3 per cent and total expenditures rising only 9.9 per cent, the fiscal deficit of Rs 526,851 crore for the first half of 2021-22 is just 35 per cent of the budget estimate for the whole year. That ratio, according to the Swiss investment bank Credit Suisse, is the lowest since 2007-08 and way below the 10-year-average of 74 per cent. Simply put, government finances — at least the Centre’s — are much better than projected in the budget that was presented before the second wave of Covid. Thus, not only has the pandemic had very little impact on revenue collections this fiscal, the Centre is in a position where it can actually spend in the second half. This is unlike previous years, when the finance ministry would force arbitrary last-quarter expenditure cuts by all departments in order to meet fiscal deficit targets.
There are two probable reasons for the above turnaround; the fact that gross tax revenues are up 28.7 per cent even over April-September 2019 suggests it isn’t just due to last year’s low base. The first has to do with the increasing formalisation of the economy. Demonetisation, GST (goods and services tax) and the lockdown have led to organised sector firms gaining market share from informal enterprises. That, along with e-way bills and other systems now for tracking transactions and plugging leakages, has translated into overall improved tax compliance. This again is borne out by corporation and income tax collections during April-September 2021 being 23.8 per cent and 28.7 per cent higher than their corresponding respective levels for April-September 2019. The second factor has been petrol and diesel taxes. The Centre’s revenues from excise duties (mainly on fuels), at Rs 171,684 crore during April-September, have grown 79 per cent over the Rs 95,930 crore for the same period two years ago.
What should be the way forward? The Centre should, for starters, consolidate its fiscal gains. That is important in the current scenario where yields on its 10-year bonds have already hardened to nearly 6.4 per cent, from the sub-6 per cent levels till early June. With most central banks signalling their intent to suck out excess liquidity in response to inflation concerns, the pressure on yields may only go up. The Indian economy needs no demand stimulus today, but cannot also afford interest rate hikes derailing an ongoing recovery. Improved finances gives the Centre enough leeway to slash fuel excise duties (necessary to curb inflation expectations) and clear GST compensation dues to states (which it has already done). But a renewed spending spree is something wholly avoidable.
Sir Syed Ahmad Khan (1817-98), popularly known as Sir Syed, the founder of Muhammadan Anglo Oriental (MAO) College, which went on to become Aligarh Muslim University, is regarded by Pakistan as its ideological progenitor for propounding the politics of separatism that crystallised into the two-nation theory. This not only lead to Partition but continues to haunt the politics of the three countries that emerged from this dismemberment. Yet, in the official narrative of India, he is celebrated as one of the nation builders. In 1967, the Publications Division of the Ministry of Information and Broadcasting brought out a Khaliq Ahmad Nizami-authored monograph on him under the ‘Builders of Modern India’ series. Further, in 1973, India released a postal stamp in his honour, and another in 1998 to commemorate his death centenary.
Sir Syed lived in a period of tumultuous transition when the old was dead but the new was not yet born. Negotiating one’s way through its uncertainties would entail many a contradiction that remained unresolved. A recent biographer of his, Shafey Kidwai, writes, “His books and articles simultaneously discuss contradictory views, and any attempt to draw them into a single narrative is destined to fail.”
The Pakistani narrative is about how his legacy actually unfolded, and the Indian one is about what could have been. A conciliatory Sir Syed would say, “Hindus and Muslims are the two eyes of the beautiful bride that is Hindustan. Weakness of any one of them will spoil the beauty of the bride”. But, his combative persona would fulminate, “Is it possible that under these circumstances two nations — the Mohammedans and the Hindus — could sit on the same throne and remain equal in power? Most certainly not. It is necessary that one of them should conquer the other.” If the Sir Syed of “the two eyes of the bride…” came runners up to the one of “It is necessary that one of them should conquer the other”, it was because of his obsessive passion for the preservation of the interests of the former ruling class to which he belonged.
Sir Syed was primarily a rationalist thinker who tried to update religious thought in Islam per the scientific mode of thinking. He also tried to find unity between Islam and Christianity — the religion of the British rulers — as an antidote to the religious animus his people bore towards them. This two-pronged endeavour, however, was aimed at the restoration of the privileged status of his class, the ashraf — the descendants of the Muslim conquerors who derived social prestige and entitlement to political supremacy from their much-flaunted foreign origin. Despite their centuries-old domicile in India, they shunned assimilation as a religious creed, maintained a stranger’s indifference to the history and culture of the land, and formulated their relationship with the country in strictly political terms. They described themselves as ashraf and translated the word aristocracy as ashrafiya to reflect their sense of the self. As landed gentry, they were spread all over India but were mainly concentrated in the areas adjoining Delhi, particularly the western Uttar Pradesh. Though everyone had suffered in the wake of the rebellion of 1857 as the British unleashed a reign of terror, the sufferings caused to this class distressed Sir Syed the most. Everything that he said and did, henceforth, was aimed at the rehabilitation of ashraf as “the aristocracy of the country as in British as in Mughal times” (Peter Hardy, 1972, Muslims of British India).
This landed bureaucratic gentry, those seasoned in what David Lelyveld calls the Kachehri milieu in his masterly Aligarh’s First Generation (1977), needed modern education to reinvent themselves as the ruling elite. A modern college was the proposed panacea. But modern education seemed too Christian to them. So, Islam had to be interpreted in such a manner as to make it congruent to modernity. But the ashraf rightly perceived modernity to be antithetical to their traditional interests. Therefore, Sir Syed’s religious ideas were to be kept out, and religious instruction was to be handed over to maulvis from Deoband. Sir Syed agreed to this since the enlightenment that he envisioned was instrumentalist, aimed at readying his class for re-powerment. If re-powerment could come without enlightenment, it was still a good deal. However, an instrumental, apologetic and guilt-ridden modernity would have its own consequences. MAO College was an unabashedly political project — but not against the British. Sir Syed preached quietism vis-a-vis them.
There is a lot in Sir Syed’s corpus to enable a good apologia for him. But disingenuous arguments like India not yet being a nation when Sir Syed burst into a vituperative tirade against the fledgling Indian National Congress are forwarded by those who secretly cling to the two-nation theory. India has been a civilisational entity, with a craving for political unity, from time immemorial. A prerequisite for nationalism is love for the history and culture of a country. The ashraf religiously guarded itself against such sentiments. Democracy is inherent in nationalism. A privileged class couldn’t be its best proponent.
A thinker is lent relevance by his disciples. Sir Syed’s successors chose dogmatism over rationality, politics over education, and separatism over nationalism. The deft narrative makers that they were, their class interests were articulated as the religious concern of the Muslim masses. Today, Sir Syed, the thinker, needs to be partly rejected, partly transcended, and partly rehabilitated by foregrounding his rational and secular thoughts. There are two imperatives for that: The Muslim narrative makers secularise themselves, and the Muslim masses emancipate their minds from the bondage of ashraf.
Daniel Webster said, “Justice is the great interest of man on earth. It is the ligament which holds civilised beings and civilised nations together.” When the bench of the Chief Justice of India passed an order appointing a committee in the Pegasus matter, it not only redeemed the image of the Supreme Court, which had taken a hit during the time of the previous four Chief Justices, but also served the interest of every Indian. In the past, the government has got away despite having violated the fundamental rights of citizens, notably, the right to life and personal liberty by taking several people into custody under the preventive detention law or the draconian UAPA Act or the law of sedition — in the wake of protests against the abrogation of Article 370 of the Constitution, enactment of Citizenship Amendment Act, and the farmers’ protests, citing security of the state as a ground for their continuous incarceration. The Supreme Court, at the time, instead of protecting people’s constitutional right to life and personal liberty turned a blind eye to their plight. It rarely questioned or asked the authorities to place material on record to lend support to their defence that those held in custody were a danger to national security. If it did ask, the information was given and received in a sealed cover for the court’s eyes only. In this background, the arrival of Justice N V Ramana was like a breath of fresh air.
In an earlier article (‘Rekindling Hope’, IE, July 22, 2021), while lauding the Chief Justice for his pro-citizen statements, I wrote that it is hoped that he would walk the talk. The CJI has indeed walked the talk. The order in the Pegasus spyware case bears testimony to this fact.
Pegasus, as we learned from the media, and now from the order of the Supreme Court, is a software produced by an Israeli technology firm, the NSO Group, which allegedly can infiltrate the digital devices of an individual without their knowledge, and once infiltrated, it can access all data stored in it, and continue to remotely control the device. This has allegedly been used against politicians and individuals across the globe, including against politicians, journalists and other private individuals in India. The issue rocked Parliament, but the government was not willing to share any information pertaining to the software or its use, citing national security as a reason. Resultantly, the entire Monsoon Session was washed away. The alleged victims of the software turned to the Supreme Court, and prayed for setting up of an independent enquiry to examine the various facets of the issue. The government, on being called upon by the Supreme Court, again raised the bogey of national security, contending that any information it let out would become a matter of public debate, which could be used by terror groups to hamper national security. It stonewalled all attempts by the court to seek any information even though the court had made it clear that it was not seeking such information that may affect the national security concerns of the country. But the government did not budge. Its unrelenting stand left the court with no option but to take a call on whether to blindly accept the government’s refusal to share no information whatsoever, or lean in favour of a citizen’s right to privacy, a fundamental right guaranteed under the Constitution. The Supreme Court chose the latter course. While it in no way side-stepped the concerns of the state regarding national security, it was also not willing to sacrifice the individual’s right to a life of dignity and privacy-free from the prying eyes of the state. The Supreme Court has observed that “the state cannot get a free pass every time the spectre of national security is raised”. It goes on to say that national security “cannot be the bugbear that the judiciary shies away from, by virtue of its mere mentioning. Although this court should be circumspect in encroaching upon the domain of national security, no omnibus prohibition can be called for against judicial review”. These words are music to the ears of all those who believe in constitutional values and rule of law.
It is hoped that the committee appointed by the SC will unearth the truth of Pegasus, and the government will cooperate.
Following the fall of Kabul, the international community was forced to turn to the Taliban for cooperation in the evacuation process up to August 31 and beyond. The cooperation and initial “mild manners” of the Taliban in dealing with Afghans suggested that the international community had succeeded in “shaping” the Taliban and that the Doha Taliban (Taliban 2.0) presented for the Afghan peace process by Pakistan was in control of cadres and policies. The Doha Taliban did deliver on the agreement by ensuring zero attacks on foreign forces till their exit. The international powers were “pragmatically” optimistic that Taliban 2.0 would run an inclusive government based on moderate policies. However, Taliban 3.0 has surfaced as an interim government with a hardline approach.
Recent events show that the apparently sidelined Taliban 2.0 is again being used for diplomatic outreach. Mysterious killings, numerous attacks on Taliban soldiers and suicide attacks on mosques in Kabul, Kunduz and Kandahar have shattered the myth that Taliban rule could ensure peace and security. Coupled with opaqueness and a humanitarian crisis, Afghanistan poses a graver danger to the world than it did in August.
To decode the Taliban, it is crucial to go back to the first Afghan jihad against “godless” Soviets, when Pakistan, Saudi Arabia and the US created Afghan and Pakistani mujahideen in Pakistani madrassas. The Pakistan Army, already flirting with hardline Islamic entities to weaken democracy, presented itself as an Islamic, nationalist force superior to the democratic, corrupt political class.
With the exit of the USSR and US from Afghanistan in 1989, Pakistan acquired firm control over Afghan and Pakistan Pashtun mujahideen and Punjabi groups such as the LeT and JeM — initially raised for the first jihad. However, for the Afghan project, the jihad had to be re-defined. In 1994, at a Kandahar mosque, Pakistan ISI officers got Taliban supreme leader, Mullah Omar, to declare himself as the Amir-ul-Momineen (AuM), who by “divine design” was the de facto religious and temporal head of all believers in Afghanistan. AuM’s followers were rebranded as the Taliban, who had to fight to establish rule over Afghanistan. The al Qaeda (AQ) played a key role in setting up the mechanics of keeping a jihad alive under a local AuM, but not a global Caliph for the ummah. The Taliban was born as a joint project of the Pakistan army and AQ for Afghanistan and as a model for larger jihad. The project has not changed in its objectives to date. Pakistan, meanwhile, invented a sham doctrine of building strategic depth against India by presenting its “legitimate” stake in Afghan affairs.
The civil war led to Taliban rule in 1996 and Mullah Omar provided a safe haven to AQ and Pakistani proxies. The AQ aligned closely with the most trusted Pakistan proxy — the Haqqani network under Jalaluddin Haqqani, with an Arab link through his second wife. Following AQ’s attacks on US embassies in Kenya and Tanzania in 1998, the US launched cruise missile strikes on AQ training camps in Haqqani’s area of Khost.
It was only after 9/11 that the US removed the Taliban from power, who went back to their safe havens in Pakistan. With the presence of foreign forces in Afghanistan, the Pakistan-Taliban combine went back to the narrative for the second jihad against the US and its allies to restore AuM rule. The radicalisation, recruitment and fight against foreign forces and Afghan forces have been sustained by this powerful narrative.
Despite being part of the US “war on terror”, Pakistan continued to fully back the Taliban. In the end, it succeeded in destroying Afghan forces and putting in place Taliban rule. Pakistan has also ensured that the Taliban leadership remains controllable. Thus, with an unassuming PM, the Doha Taliban reduced in stature and power, the Pakistan-backed Haqqani network and Mullah Yaqoob, Mullah Omar’s son, raised by and in Pakistan, have taken control of all key positions. The AuM, Haibatullah Akhunzada, has not surfaced from his last-seen location at a Quetta mosque.
Under Donald Trump, Pakistan was persuaded to deliver the Taliban delegation for US-Taliban talks. In 2018, Pakistan released Mullah Baradar from its custody after eight years, following his arrest due to his Track II talks with President Hamid Karzai. The Doha Taliban soon became the diplomatic face. The world started calling on the Doha Taliban, believing the Taliban was being shaped to be a part of an interim government — a key intended outcome of Intra Afghan Talks.
Taliban 3.0 has distanced itself from assurances given by the Doha Taliban through its actions — non-inclusivity, women’s disempowerment, parading suicide bombers as legitimate weapons, public felicitation of families of suicide bombers by Sirajuddin, and attacks on Hazaras. Pakistan has come out openly to support Taliban 3.0 with airstrikes in Panjshir, its “fund Taliban or face chaos” rhetoric in international fora and doing its best to rope in China to fill the Taliban’s coffers.
Pakistan’s Afghan project, pegged on AQ’s behind-the-scenes support, would open Afghanistan to the world on its own terms and won’t allow the Taliban real independence. Taliban 3.0 is a calibrated face that bodes ill not just for the Af-Pak region, but beyond. Taliban actors are surely not in control of the security situation. Cleverly, instead of the AQ’s footprints, the “quick-fix” public discourse is being diverted to Islamic State Khosran Province (ISKP) as the principal threat emerging from Afghanistan. It is likely that a few major attacks outside Afghanistan may be claimed by ISKP to lend it greater visibility, while AQ goes into undercover mode. Trusting Taliban 3.0 or Pakistan as a partner in understanding or addressing threats emerging in Afghanistan would be counterproductive.
The current economic cycle is a rare one, induced by a once-in-a-century public health shock. We are now at that point in the cycle where all central banks — the RBI, the US Fed, the European Central Bank, Bank of England and others — have begun to signal, in various stages of intensity, a process of normalisation from the unprecedented loose monetary policy stimulus post the onset of the pandemic in early 2020.
However, surveys and data prints are now signalling that the recovery momentum in the first half of 2021 is decelerating in many countries, although the direction and momentum may vary. In India, the minutes of the last Monetary Policy Committee meeting provide insights into the thinking on the economic environment. The RBI Governor notes that “the external environment, which had been supportive of aggregate demand over the past few months, may lose momentum for a variety of reasons”. The spillover channels are exports, financial markets volatility and imported inflation.
China — its policy and economy — is the most salient risk for a sustained global recovery. GDP growth in the July-September quarter printed at 4.9 per cent, lower than previous quarter’s 7.9 per cent, and is expected to be around 3.5 per cent for the ongoing quarter. The authorities’ seeming determination to push ahead with structural reforms, de-carbonising initiatives, and curbs on real estate appear designed to sacrifice some short-term growth for medium-term efficiencies, and reduce financial risks and inequality. At the same time, if growth were to slow too sharply, it would require a further round of stimulus.
Inflation in almost all major economies continues to remain high. The US Personal Consumption Expenditure (PCE) survey measure of core inflation — the Fed’s preferred gauge — is running over 4 per cent. The story is similar in Europe. Crude oil prices, from our perspective, remain the biggest concern, with the benchmark Brent price shooting up to $85 per barrel recently. A spike is also seen in natural gas, metals, minerals, ores, and select foods. This persistence is now prompting central bankers who had earlier consistently emphasised the “transitory” nature of this price shock, to re-evaluate their views. US Federal Reserve chairman described last month the scope and persistence of the supply-side dislocations as “frustrating” and a surprise.
Hence, in assessing India’s growth recovery, is there really a risk of the global economy going into “stagflation”? Stagflation (growth stagnation plus inflation) is an economic construct developed post the first oil shock of the early Seventies, when US inflation had soared to 11.5 per cent, even as the unemployment rate spiked to 9 per cent. The answer, going by US signals seems to be that if at all, it is likely to be mild. Inflation is already beginning to come off, with lumber (housing material) and iron ore (steel) prices sliding. On growth, labour markets remain tight, demand remains strong, balance sheets of companies are healthier, and household savings are elevated.
India’s growth–inflation dynamics are also becoming favourable, but are still subject to multiple risks. The recovery of economic activity continues, although the high-frequency indicators we track suggest that the momentum observed in July and August has moderated. It is difficult to separate how much of this is due to supply constraints and how much to demand scarring. For instance, although sales of passenger vehicles have slowed in September, reports of long wait times at dealerships suggest that demand for at least some segments remains robust, with continuing chip shortages disrupting production lines. Electricity consumption growth is also down from August levels, but part of this can be explained by both cooler, rainy weather, as well as coal shortage related cutbacks in many electricity-intensive manufacturing. These disruptions are now abating.
Conversations with retail companies indicate that both consumer non-durables (FMCG) and durables are doing well. Rural demand for FMCG has remained robust, post the rabi harvest and continuing government subventions, which are likely to continue with the largely normal ongoing kharif crop season. There is also a reported change in consumer demand for discretionary FMCG items, away from hygiene products. Urban demand is also reviving. Feedback from financing companies suggest that festive season demand for consumer loans is strong. As the economy opens up, with risk of a third wave receding, pent up demand for “contact” services in travel, tourism, entertainment, etc, is already evident.
The residential real estate is reportedly doing exceptionally well, with low-interest rates on home loans, cuts in stamp duty and registration charges, and indeed behavioural shifts towards own home ownerships with hybrid and work from home shifts. Even the commercial real estate sector is reviving, with demand from IT, tech, data centres, and city centre warehousing for e-commerce companies. The Union government also has large unspent cash balances, which can be judiciously deployed to boost both capex and consumption.
This brings us to the issue of demand recovery and price pressures. CPI inflation was high even before the start of the pandemic related lockdowns and disruptions in supply. At 7.4 per cent in December 2019, inflation had remained above or close to 6 per cent (the upper threshold of the MPC’s inflation target) for most of 2020. The last print of September 2021 came down to 4.35 per cent mostly due to lower food prices. Our assessment of the path of inflation going forward is very similar to the RBI’s forecasts — dipping lower in the third quarter, picking up thereafter. However, the overall trajectory suggests a gradual glide path towards the 4 per cent target by March 2023 or a bit beyond.
There are risks of overshooting this forecast trajectory, despite a benign outlook on food prices. This emanates from global metals, minerals, crude oil prices, and from supply bottlenecks persisting till well into 2022. The good news is that the responses to RBI’s household inflation survey suggests that the higher prices are still not embedded into expectations, which often influences consumer and producer behaviour towards higher prices and wages. At the same time, anecdotal evidence of labour market tightness in IT, tech, financial services, etc, is reportedly pushing up wages in these segments.
In summary, the growth–inflation signals remain mixed. Multiple episodes of global spillovers in the past couple of decades have taught us that imminent normalisation will have implications for all emerging markets. Fortunately, India’s economy and its policy matrix are now well-positioned to manage a range of plausible outcomes.
“The writ of the state must run” has been the refrain that radiated out of Islamabad last week as Prime Minister Imran Khan confronted the radical Islamic movement called Tehreek-e-Labbaik Pakistan that was marching towards Islamabad with an impossible set of demands, including the expulsion of the French Ambassador. After much wringing of hands, the Pakistan government threatened to use force against the TLP and ordered the deployment of the paramilitary forces to prevent the march into Islamabad. It also hurled that ultimate charge that can be levelled against any political opponent in Pakistan — accusing the TLP of working for the Indian intelligence agency, the Research and Analysis Wing.
Pakistan’s national security adviser, Moeed Yusuf, thundered in a tweet that no force in Pakistan can challenge the power of the state. Yusuf insisted that the “TLP has crossed the red line and exhausted the state’s patience. They have martyred policemen, destroyed public property, and continue to cause massive public disruption”. He added that the “law will take its course for each one of them and terrorists will be treated like terrorists with no leniency.”
All that bravado, however, lasted barely 48 hours. On Sunday, Islamabad apparently bought peace with the TLP. As in its frequent mobilisations over the last few years, the TLP has once again forced the Pakistani state onto the backfoot and enhanced its own political clout.
A relatively new phenomenon, the TLP, was founded in 2015 by Khadim Hussain Rizvi, a firebrand cleric who died in November 2020. It now has a strong following among Pakistan’s Barelvi sect. At the heart of TLP’s ideology is the protection of the Prophet’s honour and a vigorous defence of Pakistan’s controversial blasphemy laws. In Pakistan, anyone deemed to have insulted Islam or the Prophet Muhammad can face the death penalty under blasphemy laws.
The fierce ideology of the TLP was mobilised by the establishment for political purposes to weaken the Nawaz Sharif government in 2017. Imran Khan, then in opposition, actively supported the TLP’s protests against Sharif. Some in Pakistan suspect that the TLP has been mobilised again to bring Imran Khan down a peg or two.
The TLP won enough votes in the 2018 general election, especially in Punjab, to prevent Sharif’s Muslim League from winning its traditional stronghold. Having ousted Sharif, the deep state stitched together a majority for Imran Khan in both the Punjab province as well as the National Assembly.
The TLP had no desire to spare the Imran Khan government either. It continued its repeated onslaughts against the government, mounting massive protests in April against the arrest of its leader Saad Hussain Rizvi, who succeeded his father as the head of the TLP. The TLP then set a deadline of April 20 for the expulsion of the French ambassador over its outrage about an incident of blasphemy in France.
In October 2020, Samuel Paty, a French school teacher who had shown cartoons of Prophet Muhammad in a class was beheaded by a young Islamic zealot. French President Emmanuel Macron criticised the Islamists and defended the traditional French principles of secularism. PM Imran Khan denounced Macron’s comments while the TLP organised massive countrywide protests.
The Imran government, caught in a cleft stick, could neither say no to the TLP nor accept its demands. After all, France was a major aid donor to Pakistan, Europe’s leading power, and a permanent member of the UN Security Council. Imran Khan’s government found a way to fudge the issue, and kick the ball into the court of the National Assembly. As the TLP returned to the streets last month, Imran Khan found himself in a pickle again.
Even as it signalled great resolve to put the TLP in its place, the Pakistani government over the weekend quickly turned to the more familiar strategy of accommodation. Saad Rizvi and other leaders of the TLP were brought out of prison to safe houses in Islamabad and the government turned to senior Barelvi clerics to negotiate with them.
The terms of the agreement between Islamabad and TLP have not been revealed to the public. Media reports suggest that the government has agreed to release Saad Rizvi and other leaders, withdraw all cases against the TLP cadre, and unfreeze their bank accounts. It is not clear if the TLP has agreed to give up the demand to expel the French ambassador.
After decades of promoting and pandering to religious groups of one kind or another, the Pakistani state now finds that its room for manoeuvre has dramatically shrunk in relation to Islamist groups. But while the state has repeatedly bowed to the pressure from right-wing religious groups, it has acted ruthlessly against a secular movement called Pashtun Tahafuz Movement.
While the TLP has been a violent force, the PTM, demanding self-respect for Pashtuns, has been utterly peaceful. If Saad Rizvi, who has been convicted of violence by the courts is treated with political deference, Ali Wazir, leader of the PTM and a member of the National Assembly has been jailed just for a speech.
Instrumentalising religious groups for political ends at home and abroad has long been a convenient strategy for the Pakistani state. At home, it has used Islam to marginalise the moderate and secular political forces. Abroad, it has nurtured and deployed militant Islamic forces to destabilise its neighbours, especially Afghanistan and India. But today, Pakistan finds the religious took-kit difficult to control. The religious forces have acquired the power to challenge their creator — the Pakistani state.
Although Mohammed Ali Jinnah, the founder of the state, visualised a secular future for Pakistan, his successors steadily moved towards leveraging religion for political ends. An occasional call for the “modernisation of Islam” by General Ayub Khan or “enlightened moderation” by Pervez Musharraf has not been able to stop the diminution of the state in relation to religious forces.
Pakistan’s meek surrender yet again to the TLP underlines how hard it is for a state to regain the authority that it has ceded to religious forces. Given the power of religion, most states find a way to live with it. But giving too much space to religious or other extra-constitutional forces inevitably weakens the state.
For one, there is no end to accommodating such forces. Each concession compels the next. The power of religious groups undermines the much needed social and economic modernisation that most developing societies badly need. It also complicates the state’s pursuit of its national interests on the global stage.
Pakistan’s support to the Taliban in Afghanistan and various jihadi groups in Kashmir have long been viewed as successful use of religion for foreign policy ends. Yet the permissive environment Islamabad has created for terror has also spawned violent religious groups that want to fight the Pakistani state.
On top of it all, these groups have begun to weaken Pakistan’s ties to long-standing partners in the West — such as the US and Europe — and its neighbours. The deployment of religious extremism as a policy tool has also invited international sanctions and financial constraints. Islamabad’s trajectory is a self-defeating one that is best not taken by others. Sacrificing the state is too high a price for any political formation that wants to rule a nation.
Almost two years after the Covid pandemic forced schools to shut down and learning went online, schools are slowly reopening across the country. In fact, Delhi schools reopened for all classes yesterday with 50% capacity. Authorities are right to err on the side of caution and the phased reopening of schools – on since September – was a sensible idea. However, the hybrid model combining offline and online classes is challenging. If purely online classes threw up issues such as poor learning outcomes, unreliable internet connectivity and the digital divide between rich and poor students, the hybrid model does little to mitigate them.
On the contrary, hybrid models could lead to confusion. After all, teaching online and offline classes are totally different. If half the students are coming to school and the other half logging on from home, addressing both sets will require teachers to smoothly transition from offline to online teaching modes in real time. This in turn is bound to see a dip in teaching quality. Perhaps a better approach would be to adopt a rotational policy where 50% of students attend physical classes on certain days of the week, while the other 50% come to school on the remaining days.
True, this is still not without risks as vaccination for children is yet to begin. That’s why regulators need to keep speed in mind. Millions of children in countries across the world have already received vaccines. The list includes Denmark, Spain, France, Britain, Germany, US, Canada and China. There’s no reason Indian children should wait for months. A survey of around 1,400 underprivileged schoolchildren across 15 states has shown that pandemic-related school closures have created a four-year learning deficit. We are potentially looking at a partially lost generation here unless schooling is normalised as fast as possible.
High-frequency economic data suggests the Indian economy has crossed an important milestone. It weathered the intense second Covid wave better than expected, largely because governments avoided harsh lockdowns. The appropriate benchmark, however, is pre-pandemic performance and not year-on-year comparisons. By that measure, India is likely to exceed the pre-pandemic output by the end of the financial year. RBI’s October Bulletin indicated that its economic activity index pointed to a GDP growth of 9.6% in the July-September quarter. By September-October, Google mobility levels had crossed pre-pandemic levels and CMIE’s employment data corroborated normalcy’s return.
The total employment estimate in September was 406.2 million, almost at the level of the pre-Covid estimate of 408.9 million in 2019-20. Notably, salaried jobs rose sharply in September to touch 84.1 million, once again almost at the pre-Covid level of 86.7 million. Advance tax collection in April-September 2021 was Rs 2.53 lakh crore, 14.6% higher than the pre-Covid collection in 2019-20. The downside however is that growth impulses still seem to be fragile.
MGNREGA demand, a proxy to gauge the availability of informal jobs, suggests that this segment is still not out of the woods. Demand in the April-September 2021 period was higher than the pre-Covid 2019. Data on the FMCG demand showed that it shrunk by 0.5% in volume terms in the July-September 2021 quarter, influenced partly by weakness in unbranded segments. So, one cautionary note is that recovery may not be durable in the absence of adequate purchasing power in a vast section of the workforce.
In this context, bank credit shows an interesting trend. On October 8, outstanding credit was Rs 110.13 lakh crore, higher by 6.5% year-on-year but still trailing growth in deposits. A granular look at credit showed that during the second quarter of the current financial year, outstanding personal loans overtook industrial credit for the first time. Personal loans now make up about 27% of the total credit, propelled mainly by home loans. This changing credit pattern does raise questions on the state of MSMEs – big industry isn’t starved of funds. MSMEs number 60 million units and contribute about 45% of manufacturing output. Given that GoI expects MSMEs to contribute half of its targeted $5 trillion GDP, there’s a case for more targeted support to ensure that the current growth momentum doesn’t run out of steam.
Although bypolls may not be indicative of larger political trends, they do tend to highlight interesting subplots. In the latest round, by-elections were held to 29 assembly constituencies and three Lok Sabha seats across 13 states and a Union Territory. The notable results include Trinamool’s clean sweep in the four assembly seats in Bengal – BJP candidates lost their deposits in three of them – highlighting CM Mamata Banerjee’s continued dominance. In fact, TMC snatched away the Dinhata and Santipur seats from BJP, adding to the saffron party’s woes in its state unit that is grappling with an exodus of senior leaders and workers.
In Himachal Pradesh, it was the Congress that led the sweep, winning three assembly bypolls as well as the Mandi Lok Sabha seat. This may signal tailwinds for the grand old party in the state assembly polls next year. Congress also won the two assembly bypolls in Rajasthan – gaining one – in what will give comfort to CM Ashok Gehlot who has been dealing with intra-party factionalism. Meanwhile, in Assam it was a clean sweep for BJP and its ally UPPL as they picked up all five assembly seats on offer. This could be read as a thumbs-up for CM Himanta Biswa Sarma who has truly distinguished himself as the architect of BJP’s political foray into the Northeast.
Read: Shock defeat in Himachal bypolls a wake-up call for BJP as Cong wins big
In Madhya Pradesh, BJP won two of the three assembly seats on offer while holding onto the Khandwa Lok Sabha seat. But it was the result in Telangana’s Huzurabad assembly seat that could signal a political change. Eatala Rajender – who quit the ruling TRS and joined BJP – won the seat, throwing down a big challenge to CM Chandrashekar Rao who has been accused of running the state in an authoritarian fashion.
The takeout, therefore, is that while BJP remains the dominant political force in the country, opposition parties still hold considerable sway in the states. But for these disparate state political forces to come together and form a grand national coalition remains an uphill task given their diverse political agenda. Thus, BJP won’t mind regional parties gaining in the states. It is only Congress that has the pan-India presence to challenge BJP. But given the listless state of affairs in the grand old party, BJP, at least today, is sitting pretty.
Meanwhile, regarding a far more localised and short time-targeted climate action, the Supreme Court on Monday overturned last week's Calcutta High Court order banning fireworks till January 2022. Instead, it has reiterated its October 2018 order of allowing only 'green' fireworks across the country, prohibiting traditional ones that use barium and potassium nitrate, and aluminium that produce toxic fumes - and colour and sparkle. Coming three days before Diwali, the order expects too much from citizens and traders. 'Green' fireworks are to have a QR code, address of the factory and a Council of Scientific and Industrial Research (CSIR)-approved logo.
According to a recent CBI inquiry, harmful crackers were still being sold using fake labels and QR codes. GoI's Petroleum and Explosives Safety Organisation (PESO) was cited in the Calcutta High Court case as having cleared only four 'green' brands to date. West Bengal has reportedly no 'green' factory yet. And, as if Delhi-NCR's seasonal air pollution problem was hot air, till Monday, Delhi Police has seized 4,000 kg of firecrackers, arresting 26 people in 23 cases, not a kg 'green'.
For a 'green' fireworks market to be in place, measures need to be taken at all points of the supply chain. A day before Diwali/Kali puja - with Chhath and Jagadhatri puja, Christmas Eve, etc, in tow - de facto, there is no time to have these measures in place. Respiratory problems, with Covid still in the air, cannot find a balm in de jure 'action'. And perceived tradition or non-compliance in the name of livelihood can be no answer to continued self-harm. Beyond judicial hopes and wishes, one can only urge citizens to celebrate the festival season with gusto, empathy and safety. Have a happy, healthy Diwali!
Narendra Modi did India credit at COP26, the ongoing climate summit at Glasgow, by announcing a net-zero target for the country and four other proximate, climate-friendly targets. He also called for a $1 trillion (₹75 lakh crore) climate fund, financed by the rich countries, to help poorer nations with mitigation and adaptation. Vitally, he also called for lifestyle changes to limit consumption, so as to reduce the demand on Earth's resources, including energy. His slogan, One LIFE (Lifestyle for the Environment) for One World, was pithy. He could, perhaps, have been more forthright in calling for steep negative emissions on the part of the rich nations.
Net-zero emissions by 2070 and, by 2030, reduction in projected emissions by 1 billion tonnes, reduction in GDP's carbon intensity, achieving installed non-fossil fuel-generation capacity of 500 GW and meeting half India's energy requirements from renewable sources - these are the five tangible goals the prime minister announced to the world at Glasgow. He could have offered to meet half our energy needs from non-fossil, rather than renewable, sources by 2030 - non-fossil includes, besides renewables, scalable nuclear power and hydroelectricity. Even with green hydrogen and megawatt-hour battery storage, both of which are ways to tackle the intermittency of renewable power, it would be hard to meet half the energy requirement just from renewable power alone, given the inherent low utilisation of renewable capacity. But that apart, the goals announced expressed ambition, and remove any excuse for developed nations for not showing even more ambition in fighting climate change.
India must not wait for climate funds or green technology from the rich nations to intensify its green transition. Carbon removal and chemistry to use the carbon retrieved from CO2 as the starting block for producing organic compounds of all kinds deserve research - and funding - priority. Without removing 700 million tonnes of CO2 from the air, global warming cannot be contained below 1.5° C.
The untimely demise of the 46-year-old actor Puneeth Raj Kumar, reportedly from a heart attack after a two-hour workout, has triggered a question. How can someone so young, fit, with a daily exercise regimen, and no symptoms of ill-health, have a heart attack and die?
His death is a grim reminder of how coronary artery disease (CAD) — which refers to cholesterol deposits or plaques causing blockages in the arteries supplying oxygenated blood to the heart muscle — is affecting young Indians increasingly.
When, suddenly, blood clots develop in these partially-blocked arteries, the blood supply to the heart stops, and a life-threatening situation of a heart attack occurs, often manifesting itself in severe chest pain. While most have time to seek medical help, in approximately 10% of the cases, the heart immediately either stops beating or the heartbeat becomes extremely fast, uncoordinated and ineffective. This is termed cardiac arrest. If immediate resuscitation, termed cardiopulmonary resuscitation (CPR), is not provided to revive the heart within a few minutes, the person does not survive, resulting in sudden cardiac death (SCD). The most important cause of SCD, of those above the age of 30 years in India, is CAD leading to a heart attack. Hence, there is a need to train people in basic CPR to be able to save lives in case anyone around them has a heart attack.
Indians are genetically three times more likely to get CAD and heart attacks and also at a much younger age compared to white Americans. In the last 20 years, heart attacks along those below the age of 50 have doubled in India. Twenty-five per cent of heart attacks occur among those below 40. Both men and women are at risk of CAD and heart attacks, and it is the most common cause of death.
In the presence of the known-risk factors — smoking and tobacco ingestion, obesity, diabetes, high blood pressure, unhealthy lifestyle, excessive stress, sedentary habits — the possibility of a heart attack multiplies manyfold. But why would someone who exercises regularly suffer from a heart attack suddenly?
First, CAD can be asymptomatic and undiagnosed. 25% of people with CAD, even with severe blockages, are asymptomatic and, therefore, seemingly fit and well. Second, even non-severe blockages, which do not usually manifest themselves in symptoms, can lead to major heart attacks if not diagnosed and treated in time especially in smokers. In essence, CAD can be a “silent killer”.
Third, severe and prolonged exercise can occasionally lead to rupture of these non-significant blockages with blood clots, obstructing heart arteries, precipitating a heart attack and, at times, leading to cardiac arrest and death. Indeed, this is the reason why many who have suffered from Covid-19 are advised not to do severe exercise for three to six months.
In general, moderate exercise (brisk walks, light jogging, swimming, and cycling, for approximately 40-45 minutes five times a week) is beneficial and decreases the risk of heart attacks. But severe exercise protocols and endurance sports may sometimes be detrimental to heart and require regular cardiac check-ups.
So, what precautions can be taken? The answer lies in a check-up for the identification of risk factors early in life. Most Indians should undergo a check-up by the time they are 40. Those with a family history of either a parent or sibling suffering from CAD, heart attacks or sudden death at an early age, should undergo a cardiac check-up by 20. Those planning to take up extreme or competitive sport, endurance sport or severe fitness regimes, at any age, should also undergo a cardiac check-up. The tests are non-invasive, and inexpensive and include measurement of blood pressure, blood tests for lipid profile and sugar, ECG, Echo Doppler (ultrasound of the heart), and if needed a TMT (treadmill test).
For those at very high risk, a CT coronary angio, a simple though more specialised and expensive investigation, is advised. It remains the best test to diagnose CAD at an early stage so that appropriate precautions, lifestyle modification and drug treatment as needed can be started.
Controlling risk factors, preventing CAD and protecting ourselves is largely in our own hands. We can save many young lives in India, with just a little more sense of responsibility.
Dr Ashok Seth is chairman, Fortis Escorts Heart Institute, and president of Asian Pacific Society of Interventional Cardiology
Every year, in India, government expenditure on social sector programmes has increased, keeping pace with objectives of economic growth and welfare. Such programmes cover several elements essential for human development such as education, public health, nutrition, access to clean water, and sanitation.
However, despite years of growing public spending commitments for welfare, measured impacts, in terms of outcomes, often range from middling to poor.
The paradox in learning and health
For instance, Pratham Education Foundation’s annual comprehensive Annual Status of Education Report (ASER) consistently shows poor learning outcomes among early school-going children.
Its 2019 report found that nearly 49% of children in class 3 across 26 rural districts in 24 states could not read a class 1-level textbook. Only 41% in class 1 could recognise two-digit numbers. Elementary and primary school enrolment in 2019-20, as per the government’s Unified District Information System for Education (UDISE+) report, however, stood at nearly 98% and 90%, respectively.
While public expenditure has helped raise the number of school-going children, it does not appear to have correlated to improved learning.
Similar patterns can be derived for nutrition programmes. For instance, various schemes and the public distribution system under the National Food Security Act have helped 950 million citizens access subsidised food grains. However, data from the first phase of the annual National Family Health Survey-5 for 22 states and Union Territories showed that the percentage of anaemia, wastage, stunting and underweight children either stagnated or increased in 2019-20 compared to 2015-16.
Shifting the focus to outcomes
To a large degree, the government’s ability to push the frontiers of social sector programmes — from availability to access, and from access to impact — is determined by the approach to how these programmes are financed.
The approach is not so much a question of the quantum of allocations, but how incentive structures are shaped.
Traditional programmes tend to place a greater emphasis on inputs (for example, higher budgets) and activities (hiring more teachers) rather than outcomes (learning). While the former is imperative for growth, the need of the hour is to complement these efforts with an approach that shifts performance incentives to the delivery of outcomes.
Over the last decade, results or outcomes-based financing (RBF/OBF) has gained traction in the social sector. It brings private participation: Where an investor provides up-front capital in response to a project commissioned by an “outcome payer” (typically, a government or philanthropic organisation). Service providers — usually non-profit organisations possessing a deep understanding of local contexts through an on-ground presence and domain expertise — implement the project.
Then, evaluators measure the delivered impact independently.
A share of the pie
Investors are assured of a return of the principal with modest returns on project completion and independent evaluators validating contractually defined outcomes. Thus, every stakeholder — the investor(s), outcome payer, service providers, and evaluators — is strongly incentivised to ensure project success, since it is tied to a financial return.
A specific OBF instrument that the government should consider is the social impact bond (SIB) in which the government is the outcome payer. This financing structure, operating on OBF principles, has been used successfully in many Western economies over the last decade. SIBs are particularly suited for new and innovative projects where outcomes can be attributed to the intervention, and target groups are easily identifiable.
India already has some experience with development impact bonds (DIBs), a similar instrument where the outcome payer is a philanthropic organisation. The Educate Girls DIB, supported by the UBS Optimus Foundation and Children’s Investment Fund Foundation in Rajasthan, achieved tremendous success after its launch in 2015. Over its three-year lifecycle, it clocked 160% of its learning target for the 7,000 children in programme schools. This was 79% more than its peers in non-programme schools.
Financial and social return
Such “pay-for-success” models have significant transformational development potential. They ensure fiscal prudence since governments pay only on the delivery of pre-defined outcomes and facilitate risk-sharing with investors who seek a “double bottom line” (financial plus social return). SIBs also provide service providers with more scope to determine the necessary inputs and strategies required to achieve contracted outcomes.
This differs from more rigid procurement norms typical in traditional government-funded projects. Creative solutions and flexibility are leveraged to address complex social problems. Successful use-cases can then be scaled by the government on completion.
There appears to be some movement in exploring such financing structures with the first SIB in India, backed by the Pimpri-Chinchwad Municipal Corporation in Maharashtra, launched late last year. More state and local governments should emulate this approach to innovative financing.
Promoting impact bonds
Institutional mechanisms to promote impact bonds in India need to be prioritised. This is relevant both, from policy and regulatory standpoints, to help grow this market and protect investor commitments. A mechanism to build this ecosystem — such as the Centre for Social Impact Bonds located within the United Kingdom Cabinet office — will bring all stakeholders onto a common platform to build capacity, broaden learning, and identify potentially catalytic projects.
India is estimated to require up to $2.64 trillion in investments to meet its Sustainable Development Goal (SDG) targets by 2030. Thus, the case for governments to facilitate, support, and encourage private entry into the development sphere is clear. While SIBs are unlikely to plug all development gaps, they can help optimise social spending. More importantly, they could help mainstream a culture that privileges outcome delivery over a mere ticking of boxes in project status reports.
Anant Jayant Natu is an associate partner in the Government and Social Impact (GSI) practice at MicroSave Consulting (MSC) and leads their Catalytic Finance practice. Tomojit Basu is a manager in the GSI practice at MSC
It’s time to talk about India’s foreign policy in Latin America. Or, as some Latin America-based experts complain, India’s lack of foreign policy on Latin America. Despite growing trade and investments in some sectors since the 2000s, India and Latin American countries (LAC) not only do not have the close diplomatic and cultural ties that foster deeper economic partnerships, but India seems to have little interest in developing them.
India’s lack of interest in LAC dates back many decades. In the 1960s, the ministry of external affairs (MEA) produced a report declaring that, despite many overtures from LAC, India had not responded in any meaningful way — the report called Indian policy in the region “shortsighted in the extreme”. Despite this scathing feedback, India did not make any changes in its policies. Even well into the 1990s, as one author observed there were few Indian diplomats who specialised in the region, and those who did were aware that they “were confining their career to the backwaters”.
This state of affairs showed some signs of change for the first decade of the 2000s. India’s liberalisation and shift from protectionist policies coincided with the view in Latin America that there were not one, but two rising Asian giants, and LAC would benefit from cultivating relationships with both. Consequently, there was a flurry of diplomatic and economic activity.
Embassies were opened, and visits by LAC heads increased considerably. India signed two preferential trade agreements (PTAs) with MERCOSUR (Argentina, Paraguay, Brazil and Uruguay) in 2004, and with Chile in 2006. Indian private sector companies began establishing a presence in the region, particularly in pharmaceuticals and IT services. Indian pharma was successful in building manufacturing plants, including in Brazil and Mexico, cornering the market in supplying oncology products, HIV drugs, and vaccines, and generic drugs. IT was also a success story. Tata Consulting Services (TCS) went from establishing a centre in 2002 in Uruguay to acquiring offices all over the region, and training thousands of professionals.
In some ways, those changes paid off. As former Indian ambassador to four countries in the continent, Rengraj Viswanathan, told me in a conversation, “Today, India is the fifth largest supplier of pharmaceuticals to the region, surpassing even China.” In 2018, TCS was named Latin American company of the year. Today, India’s volume of trade with LAC stands at almost $13 billion.
But, as Viswanathan put it diplomatically, “The glass is half full.” A former senior official from a prominent LAC, with experience in Asia, was considerably more blunt in his remarks to me, “In hindsight, those (2003-2010) were the golden years of the relationship.” Despite the keen interest of LAC to “not put all their eggs in one basket” (read: not overly depend on China), India did not deliver. Other than pharma and IT, trade numbers remained low.
But even more to the dismay of LAC officials, Indian politicians and bureaucrats made little effort to develop close diplomatic and cultural ties that could in turn deepen the economic relationship. The same Latin American former official, quoted above, added that he had great hopes of PM Modi, but they faded. “I was told Indian PMs have to run coalition governments so they cannot undertake too many visits abroad. Modi doesn’t have that problem, and he travels to many countries. Even when he attended the (2018) G20 summit in Buenos Aires, many ambassadors (from neighboring countries) tried to get him to visit but instead he went to just Suriname. People want to see visits from PMs, cabinet ministers. That develops a working relationship. If Modi doesn’t visit, LAC presidents say, why should we?”
The official has a point. Other than travelling to Argentina and Brazil because of the G20 and (2014) BRICS summits, Modi has visited Mexico on the last leg of a five-nation tour in 2017. That visit to Mexico was the first by an Indian PM since 1986. No Indian PM has visited Chile since 1968, when Indira Gandhi did so.
External affairs minister S Jaishankar’s recent visit to Mexico was a good step, but it isn’t enough. To add to this, India has embassies in only 14 of the countries in the continent — not only are there no embassies in Uruguay, Ecuador, Bolivia, Honduras and Nicaragua, but, I am told, Costa Rica does not even have an honorary-consul in the country, let alone a consulate or embassy.
In contrast, China’s investments and trade in the region not only grew almost 20-fold during the same period — standing at $300 billion today and expected to grow to $700 billion by 2035 — but till just a couple of years ago, its volume of trade with Chile alone was greater than the volume of India’s trade with all of Latin America. Chinese leaders, including Xi Jinping and Li Keqiang, make regular visits to the region and set up multilateral entities — the China-Latin America Ministerial Forum meets every three years. China has joined the Inter-American Development Bank. There are at least 60 LAC study centres in China — there are none in India.
Why should India even try to emulate China’s pace of growth in the LAC or even at least open more embassies and conduct high-level visits? Other than the sheer market potential of the LAC, as the LAC senior official said to me wryly, “If you want to be a global power, you need to display your policy around the world.”
Manjari Chatterjee Miller is a senior fellow at the Council of Foreign Relations, and research associate at the University of Oxford. She is on leave from the Pardee School where she is associate professor.
The coronavirus has now killed at least five million people worldwide, less than two years after it first spread out of China. This number is certain to be an undercount, with the actual toll somewhere between two-to-four times higher, experts estimate. If each million deaths are considered an agonising milestone, the only silver lining is that the pace of confirmed deaths has slowed. The first million deaths took place over nine months — a period when most of the world was in strict lockdown — but the second took only three-and-a-half months. The next million fatalities occurred over three months and it took even less time, a mere 10 weeks, for the toll to exceed four million. The latest million deaths have taken four months. On average, there are still close to 7,000 deaths being recorded every day today.
Countries that have high rates of vaccination have decisively bent the curve, while confirmed deaths are stubbornly high where coverage has been low, and where the more dangerous Delta variant has taken hold. Today, on average, the number of deaths confirmed is equivalent to more than two 9/11 attacks taking place every day. The scale of the tragedy still unfolding is in stark contrast to the fact that an estimated 7.8 billion vaccine doses have been administered — enough to cover the global population once over — but hundreds of millions of people are yet to receive their first shots, especially in poorer countries. It is important that these hundreds of millions get their fair chance of avoiding the tragedy that the families of at least five million people have witnessed. And for that, vaccine equity is the only way.
Prime Minister (PM) Narendra Modi on Monday announced an ambitious and bold five-point climate action plan at the 26th edition of the Conference of the Parties (COP26) meeting in Glasgow, Scotland. The five national pledges are: Increase non-fossil energy capacity to 500 GW by 2030; meet 50% of energy requirements from renewable energy (RE) by 2030; reduce the total projected carbon emissions by one billion tonnes from now to 2030; by 2030, reduce the carbon intensity of the economy by 45% (from the previous target of 35%) and, achieve the net-zero target by 2070. India has the lowest per capita emissions of the world’s major economies — emitting 5% of the total, despite accounting for 17% of the world’s population. India is the fourth-largest carbon emitter after China and the United States (US). China has pledged to turn carbon-neutral by 2060 while the US and the European Union aim to do so by 2050.
The PM’s statement, which builds on the principles of climate justice and equity, has been welcomed across the board. Energy experts and environmentalists have said that it balances India’s development needs and is consistent with what scientists agree is needed to keep temperatures from rising more than 1.5 degree Celsius: The world has to reach net-zero CO2 emissions by mid-century, then hit net-zero across all greenhouse gases by 2070. India’s pledges are significantly more ambitious than the 2015 nationally determined contribution (NDC). India is yet to submit an updated NDC.
Despite being a developing country with its growth challenges, the five pledges show that New Delhi is resolute about acting decisively against the climate crisis. The commitments will need massive structural changes across sectors, but India must undertake them in its self-interest, and also ensure that all policies and projects have a strong climate lens. Geopolitical pressure may have played a part in forging India’s stand, but climate negotiations are not restricted to the environment and energy issues. They have a robust strategic component too. With the five pledges, India has now put the ball in the court of the developed nations. The PM reminded them that they must ramp up their contributions to help less-developed countries decarbonise and that India’s “expectation [is] that the world’s developed nations make $1 trillion available as climate finance as soon as possible”. India has done its bit and more; now the rich world must follow suit.
India’s targets for the climate crisis, announced by Prime Minister (PM) Narendra Modi in Glasgow are bold and ambitious — and challenging. But given the enormity of the crisis, India is not just walking the talk, but running it.
Historically, India has not been a contributor to greenhouse gas emissions. From 1870 to 2019, its emissions add up to a minuscule 4% of the global total. It was lambasted as the world’s third-highest polluter in 2019, but its scale of emissions stands at 2.88 CO2 gigatonnes (GT) compared to the two highest polluters: China, at 10.6 GT and the US, at 5 GT. This while India needs to meet the energy needs of millions of its people.
From every angle, India did not have to make these global targets to reduce its carbon emissions. Despite this, India’s climate targets are laudable, and they show the developed world that it means business.
Let’s decode the targets: The most important is the national commitment to “reduce projected carbon emissions by 1 billion tonnes from 2021 to 2030.” Taking a business-as-usual (BAU) scenario, carbon emissions are projected to be 4.48 Gt in 2030. This commitment means that India’s carbon emissions would now be 3.48 Gt in 2030. In other words, the country has set an extremely high target to cut 22% from BAU.
But this does not explain the real change that we have set ourselves to achieve. India’s annual per capita emissions would be roughly 3 tonnes in the BAU scenario — still much lower than most industrialised countries. But now, in the new scenario, emissions will be 2.3 tonnes per capita by 2030.
If you compare this to the rest of the world, the sheer scale of the transformation is apparent. The US, even after the 50% reduction target set by President Joe Biden (which it is in danger of not meeting because of the stalemate in Congress) will see a comparable number of 9.42 tonnes of CO2 per capita in 2030. China, as it has not set any emission reduction target, will actually see the number go up from 7.3 tonnes to 9 tonnes of CO2 per capita in 2030.
India’s climate commitment is a challenge for the rest to follow. According to the Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC), global emissions must be 18.22 GT in 2030 for the world to stay below a 1.5°C rise in temperature. If you take the global population in 2030, this means that every person in the world can only emit some 2.14 tonnes of CO2. India’s per capita comes close.
The Conference of the Parties (COP) 26 target has to be to match this in every industrialised country. The United Kingdom (UK) — the host — has an ambitious climate plan of 2.7 tonnes per capita — higher than India, and above what the world needs in 2030. Australia, Canada, the European Union (EU), Russia, the US, and China are all way above this. Russia tops this at 13.5 tonnes of CO2 per capita in 2030.
Most importantly, as carbon dioxide emissions accumulate in the atmosphere for 150-200 years, they force temperatures to rise. India has committed not to add to this burden. This natural debt of the industrialised world and China now needs to be paid. And this is why PM Modi has rightly said a massive transfer of funds is required, and that these funds must be measurable. It is ironic that funding for the climate crisis remains non-transparent and without verification.
The remaining targets — to reach 500 GW in non-fossil energy capacity; to meet 50% of energy requirements from renewable energy; and to reduce the carbon intensity of the economy by less than 45% — are the roadmap to reach the 1 billion tonnes CO2 emission reduction by 2030.
This is the trajectory of growth for our future and adds substance to the 2030 goal. However, only a few countries — and not the industrialised world — have put out their carbon reduction paths with clarity. This, again, suggests what the world must do before leaving Glasgow.
The question remains: Is all of this possible? In terms of the energy mix, reaching 50% electricity from renewable energy (RE) would mean that India will have to up its RE target from 450 GW in 2030 to around 630-700 GW. This is achievable, but will need huge investment. India’s coal energy in 2030 — as per estimates of the Central Electricity Authority (CEA) will be 266 GW in 2030 — which means that we are capping future growth in this globally indicted dirty energy source.
India has accepted a massive transformation of its energy systems, which will be designed for the future, and compliant with the climate crisis goals.
The big issue will be to ensure that growth is equitable, and that the poor are not denied their right to development in this new energy future. As we set ourselves the goal to grow without pollution, we must work on increasing clean, but affordable, energy for the poor.
The last target is net-zero by 2070 — though much in the headlines is a non-issue. The fact is that for the world to reach net-zero in 2050, the industrialised world should have committed to a net-zero target of 2030 and China, 2040, at the latest. India could have then been pressured to also commit to net-zero by 2050. But now, the world has set an extremely unambitious and inequitable net-zero target, with most industrialised countries tom-tomming their goal for 2050. This will not keep the world on course to avoid the devastating impacts of the climate crisis.
The agenda for COP26 is now clear: Raise the ambition of the industrialised world and commit to even greater cuts by 2030; put the spotlight on China to drastically reduce emissions; and provide the finance that is needed for the transformation — not transition — in the developing world. It’s within our reach. But will the rich world’s leaders now really run the talk?
Sunita Narain is director-general, Centre for Science and Environment, New Delhi
In the month of October alone, India held an in-person summit with the Danish Prime Minister Mette Frederiksen, saw the visit of United Kingdom’s new foreign secretary Elizabeth Truss, held the first ever India-UK maritime dialogue, and conducted wide ranging foreign and security policy consultations with the European Union, along with a review of the strategic partnership. Observers of Indian foreign policy will note that this interest in engaging European states – big and small – is unprecedented. While these interactions don’t always capture headlines, Europe today looms large in New Delhi’s diplomatic agenda.
Speaking at the Bled Forum in Slovenia, external affairs minister Jaishankar articulated this change, admitting that in the past Indian diplomacy lacked a nuanced approach to Europe. India saw Europe largely through the cold-war lens of east and west. That Europe had evolved wasn’t reflected in India’s approach. He argued that now India is making a conscious effort to “engage with all 27 European states and with Europe as a collective”. This assertion pans out if we look at the recent track record of India’s engagements. Not only has New Delhi increased outreach to Paris, London and Berlin, since 2016 it has put a huge effort in repairing the often lacklustre and at times rocky relationship with the EU in Brussels.
It has also taken a keen interest in engaging with Europe’s sub-regions, like the Nordic countries, and Central and Eastern Europe. Not many would have expected India to have a detailed, summit level meeting with Finland, foreign minister level visits to Bulgaria, Poland, Serbia or Luxembourg. It’s not all summits and pageantry, conversations with Europe have also evolved beyond cultural and education exchanges to cutting edge technologies, defence manufacturing, maritime security, green partnerships, and trade and investment.
This interest is reciprocated by the Europeans who are now keen on strengthening ties with India. This year in May, for instance, the EU invited India for a one-of-kind meeting – including all 27 European heads of state. In the past this format has only ever been offered to the US. Europe’s interest in India is driven not just by the size of the Indian market but also a belated yet clear recognition of its geopolitical significance in the Indo-Pacific.
Just in the last year the EU-India conversation has broadened to strategic issues like 5G, emerging technologies and artificial intelligence, maritime security in the Indian Ocean, partnership on infrastructure, and regular foreign, security and defence consultations. Only a few years ago, it would have seemed impossible that India would have security dialogues with the EU, which was seen as a rather bureaucratic actor whose priorities and interests lay elsewhere. And yet the first ever naval drills between the Indian navy and EU’s Atalanta mission took place in the Gulf of Aden this year. As it made its way through the Indo-Pacific, the German frigate Bayern also did its first passing exercise with the Indian navy.
While AUKUS captured headlines in India, the release of the EU’s Indo-Pacific strategy which accords India a place of prominence, ironically got little attention. While the EU will never play an important role in military security, its Indo-Pacific strategy has much to complement New Delhi’s goals in the region as it focuses on infrastructure investments, resilient supply chains, and emerging technology – areas where a lot of competition in the Indo-Pacific is unfolding. On defence and security too, the EU wants to push for an enhanced naval presence in the region, focus more on the Indian Ocean, and increase security cooperation with India, Japan, Indonesia, Singapore and Vietnam.
In many ways, India and Europe seem to now have a mutual recognition of each other’s strategic significance. The one big hurdle, from New Delhi’s perspective, is Europe’s approach to and assessment of the China challenge. Here too, European debates have evolved much more than the foreign policy establishment in Delhi often recognises. The EU Indo-Pacific strategy for instance, outlines a “multifaceted approach” to China including not just cooperation but also pushing back where fundamental disagreements exist. It even leaves the door open to working with other partners and coalitions like the Quad, when dealing with some China related challenges. While not exactly on the same page, on this issue as well India and Europe have much to talk about.
As Jaishankar pointed out at the Bled Forum, a stronger European interest and presence in the Indo-Pacific is welcome in New Delhi. When it comes to countering China’s economic and political influence in the region, Europe has the economic and technological heft to be an important partner for India. While India’s outreach to Europe has not always been a linear or perfect process, the foreign policy establishment in New Delhi is beginning to realise that Europe can be an important partner in building India’s domestic capacities and resilience and meeting its foreign policy goals.
Garima Mohan is a fellow with the German Marshall Fund of the United States, where she focuses on Indian foreign policy towards Europe, and Europe’s engagement in the Indo-Pacific.