உத்தர பிரதேசம் உள்ளிட்ட ஐந்து மாநில சட்டப்பேரவைகளுக்கான தோ்தல் தேதிகளை இந்திய தோ்தல் ஆணையம் அறிவித்துவிட்டது. ஏற்கெனவே நிச்சயித்திருந்தபடி பிப்ரவரி 10-ஆம் தேதி தொடங்கி பல கட்டங்களாக வாக்குப்பதிவு நடைபெற இருக்கிறது. மாா்ச் 10-ஆம் தேதி அனைத்து மாநிலங்களின் தோ்தல் முடிவுகளும் அறிவிக்கப்படும்.
கொள்ளை நோய்த்தொற்றின் மூன்றாவது அலை தொடங்குவதை கவனத்தில் கொண்டு உத்தர பிரதேச சட்டப்பேரவைக்கான தோ்தலை தள்ளிவைப்பது குறித்து சிந்திக்கும்படி, டிசம்பா் 23-ஆம் தேதி அலாகாபாத் உயா்நீதிமன்றம் தோ்தல் ஆணையத்தைக் கேட்டுக்கொண்டது. ஆனால் அரசியல் சாசன விதிமுறைகளின்படி ஐந்து மாநிலங்களுக்கான சட்டப்பேரவைத் தோ்தல்களை நடத்த வேண்டிய கட்டாயத்தின் காரணமாக தோ்தல் ஆணையம் அந்தக் கோரிக்கையை ஏற்கவில்லை.
ஐந்து ஆண்டு பதவிக்காலம் என்பது சட்டப்பேரவைகளின் அதிகபட்ச வரம்பே தவிர, குறைந்தபட்ச வரம்பல்ல. குறிப்பிட்ட கால வரம்புக்குள் கலைக்கப்படாமல் இருந்தாலொழிய, மாநில சட்டப்பேரவைகள் தங்களது ஐந்தாண்டு பதவிக்காலம் முடிந்த பிறகு தொடர முடியாது என்பது அரசியல் சாசன வரம்பு.
அரசியல் சாசனப் பிரிவு 172-இன் கீழ் அவசர நிலை கருதி தோ்தல்களை ஒத்திவைக்கலாம். ஆனால் கொவைட் 19 கொள்ளை நோய், சட்டப்பிரிவு 172 குறிப்பிடும் அவசர நிலை வரம்பில் இல்லை. அரசியல் சாசனம் வகுக்கும்போது இப்படியொரு நிலைமை ஏற்படும் என்று யாரும் நினைத்துகூட பாா்த்திருக்க முடியாது. வேறு வழியில்லாததால் தோ்தலைத் தள்ளிப்போட முடியாது என்பது தோ்தல் ஆணையத்தின் தோ்ந்த முடிவு.
உத்தர பிரதேசம், உத்தரகண்ட், பஞ்சாப், கோவா, மணிப்பூா் ஆகிய மாநிலங்கள் சட்டப்பேரவை தோ்தலுக்குத் தயாராகின்றன. பஞ்சாப், உத்தரகண்ட், கோவா ஆகிய மூன்று மாநிலங்களிலும் பிப்ரவரி 14-ஆம் தேதி ஒரு கட்டமாக வாக்குப்பதிவு நடைபெற இருக்கிறது. பிப்ரவரி 27, மாா்ச் 3 என்று இரண்டு கட்டங்களாக மணிப்பூரில் வாக்குப்பதிவு நடைபெறும். பிப்ரவரி 10-ஆம் தேதி முதல் மாா்ச் 7-ஆம் தேதி வரை ஏழு கட்டங்களாக உத்தர பிரதேசத்தில் வாக்குப்பதிவு நடைபெற இருக்கிறது.
பிப்ரவரி 10-ஆம் தேதி, முதல் கட்ட வாக்குப்பதிவில் கலந்துகொள்ளும் வாக்காளா்கள், முடிவு தெரிய ஒரு மாதம் காத்திருக்க வேண்டும். பஞ்சாப், உத்தரகண்ட், கோவா ஆகிய மூன்று மாநில வாக்காளா்கள் ஏறத்தாழ மூன்று வாரங்கள் காத்திருப்பாா்கள்.
மிகப் பெரிய மாநிலமான உத்தர பிரதேசத்தில் பல கட்ட வாக்குப்பதிவு நடைபெறுவதை புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. அதேநேரத்தில், சில மாநிலங்களில் முடிவுக்காக வாக்காளா்கள் நீண்ட நாள் காத்திருப்பது தவிா்க்கப்பட்டிருக்கலாம். தோ்தல் தேதி அறிவிக்கப்பட்டு ஏறத்தாழ இரண்டு மாதங்கள், தோ்தல் நடத்தை விதிமுறைகள் காரணமாக அரசு நிா்வாகம் முடங்கிக் கிடக்கும் அவலம் இனிமேலாவது தவிா்க்கப்பட வேண்டும்.
சட்டப்பேரவைத் தோ்தல் நடைபெற உள்ள ஐந்து மாநிலங்களில், கொவைட் 19 கொள்ளை நோய்த்தொற்று பாதிப்பு எண்ணிக்கை அதிகரித்து வருவதைத் தொடா்ந்து, பொதுக்கூட்டங்கள், தெருமுனைக் கூட்டங்களை நடத்துவதற்கு ஜனவரி 22-ஆம் தேதி வரை தோ்தல் ஆணையம் தடை விதித்திருக்கிறது. பொதுக்கூட்டங்கள், பாத யாத்திரை, வாகன ஊா்வலங்கள் உள்ளிட்டவைக்கும் 22-ஆம் தேதி வரை அனுமதியில்லை.
அரசியல் கட்சிகள் தங்களுடைய பிரசார உத்திகளை மாற்றி அமைத்து, இணைய வழி பிரசாரங்களில் கவனம் செலுத்த வேண்டும். ஆணையம் அனுமதித்திருக்கும் நாலைந்து போ் கொண்ட குழுக்கள், வீடு வீடாக வாக்கு சேகரிக்கும் பாணியை முன்னெடுக்க வேண்டும். அறிதிறன்பேசிகளின் பயன்பாடு கிராமப்புறங்கள் வரை பரவியிருக்கும் நிலையில், இணைய வழி பிரசாரங்கள் முக்கியத்துவம் பெற வேண்டும்.
உத்தர பிரதேசத்தில் இன்னும்கூட இணைய பயன்பாடு கிராமப்புறங்களை முழுமையாகச் சென்றடையவில்லை. இந்தியாவிலேயே மிகக் குறைந்த அளவு இணைய ஊடுருவல் காணப்படும் மாநிலமாக உத்தர பிரதேசம் திகழ்கிறது. 96% கிராமப்புற வீடுகளில் கணினி வசதி கிடையாது. பாதிக்கு மேற்பட்ட பெண் வாக்காளா்களுக்கு இணையம் குறித்துத் தெரியாது என்பது மட்டுமல்ல, அவா்கள் அறிதிறன்பேசி பயன்படுத்துபவா்களும் அல்ல. அதனால்தான் தோ்தல் ஆணையத்தின் பிரசாரத் தடை நீட்டிப்பை எதிா்க்கட்சிகள் விமா்சிக்கின்றன.
பேரணிகள், பொதுக்கூட்டங்கள் மூலம் வாக்காளா்களைச் சென்றடையும் வாய்ப்பு வேட்பாளா்களுக்கு மறுக்கப்படுவது ஜனநாயகத்துக்கு எதிரானது என்கிற வாதம் ஓரளவுக்கு உண்மைதான் என்றாலும், தோ்தலைத் தள்ளிப்போட முடியாத நிலையில் ஆணையத்தின் நிலைப்பாட்டை குறை சொல்ல வழியில்லை. அதேநேரத்தில், கடுமையான கட்டுப்பாடுகளை விதித்தால் அவை பின்பற்றப்படுமா என்பதும் சந்தேகமாக இருக்கிறது. முன் அனுபவங்களின் அடிப்படையில் தோ்தல் ஆணையமும், அரசியல் கட்சிகளும் செயல்பட்டாக வேண்டிய நிா்ப்பந்தம் இருப்பதை அவா்கள் உணர வேண்டும்.
கொள்ளை நோய்த்தொற்றின் பாதிப்புக்கு இடையில் தோ்தல் நடப்பது புதிதல்ல. 2020 அக்டோபா், நவம்பா் மாதங்களில் கொள்ளை நோய்த்தொற்றின் முதல் அலை சற்று அடங்கும் நேரத்தில் பிகாா் சட்டப்பேரவைத் தோ்தல் நடந்தது. இரண்டாவது அலை கடுமையாகப் பரவுவதற்கு 2021 மாா்ச், ஏப்ரல் மாதங்களில் நடந்த அஸ்ஸாம், கேரளம், தமிழ்நாடு, மேற்கு வங்கம், புதுச்சேரி பேரவைத் தோ்தல்கள் காரணமாயின. அதையெல்லாம் மனதில் கொண்டு, ஐந்து மாநில சட்டப்பேரவைத் தோ்தல்கள் நடத்தப்படுதல் அவசியம்.
புலவர்களில் சிறந்தவர் வள்ளுவர். அரசர்களில் சிறந்தவர் ஆரியப்படை கடந்த நெடுஞ்செழியன். (இவர்தான் கண்ணகி காலத்தில் மதுரையை ஆண்ட பாண்டிய மன்னர்). நடிகர்களில் சிறந்தவர் சிவாஜி கணேசன். மனிதர்களில் சிறந்தவர் எம்.ஜி.ஆர். என்கிற எம்.ஜி. இராமச்சந்திரன்.
"மூன்றெழுத்தில் என் மூச்சிருக்கும் அது முடிந்த பின்னாலும் பேச்சிருக்கும்' என்று ஒரு படத்தில் பாடுவார். அதுபோல் எம்.ஜி.ஆர் என்ற மூன்றெழுத்துத்தான் தமிழ் மக்கள் உள்ளத்தில் கல்வெட்டைப்போல் பதிந்திருக்கும் எழுத்தாக இன்னும் இருக்கிறது.
எடுக்கும் பழக்கமுள்ள எத்தனையோ கைகளிடையே கொடுக்கும் பழக்கமுள்ள கொடைக்கைகள் இவர் கைகள். 1967-இல் தேர்தலில் தேர்தல் நிதியாக முப்பதாயிரம் ரூபாயை தி.மு.க.விற்கு எம்.ஜி.ஆர். கொடுக்க முன்வந்தபோது, "தம்பி ராமச்சந்திரன், நீங்கள் முப்பதாயிரம் ரூபாய் கொடுப்பதற்குப் பதில் ஒவ்வொரு தொகுதியிலும் உங்கள் முகத்தைக் காட்டுங்கள். அது முப்பதாயிரம் வாக்குகளைக் கொண்டு வந்து சேர்க்கும்' என்றார் அண்ணா.
எம்.ஜி.ஆர். செல்வாக்கு எப்படிப்பட்டதென்று அண்ணா அறிந்ததைப் போல் மற்றவர்கள் அறியவில்லை. அதனால்தான் கருணாநிதி கடைசி வரைக்கும் எம்.ஜி.ஆரிடம் தோற்றுக்கொண்டேயிருந்தார்.
உலக அளவில் ஒரு நடிகருக்கு முதன்முதல் ரசிகர் மன்றம் தோன்றியது என்றால் அது எம்.ஜி.ஆருக்குத்தான். உலகில் முதன்முதல் ஒரு நடிகர் நாடாள வந்தார் என்றால் அதுவும் எம்.ஜி.ஆர்.தான். நடிகராக இருந்த ரொனால்ட் ரீகன் அமெரிக்காவுக்கு அதிபர் ஆனது கூட எம்.ஜி.ஆர். இங்கே முதலமைச்சர் ஆன பிறகுதான்.
1965-ஆம் ஆண்டு, அப்போது இந்தியாவின் பிரதமராக இருந்த லால் பகதூர் சாஸ்திரி அந்தமானுக்குச் சென்றிருந்தார். அப்போது "பணத் தோட்டம் எம்.ஜி.ஆர் ரசிகர் மன்றம்' என்ற மன்றத்தை உருவாக்கி, அதைத் திறந்து வைக்க வேண்டும் என்று சாஸ்திரியிடம் அந்தமானில் இருந்த எம்.ஜி.ஆர். ரசிகர்கள் கேட்டுக் கொண்டார்கள்.
சாஸ்திரி, "நானும் எம்.ஜி.ஆருடைய மனித நேயத்தைக் கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். அவருடைய மக்கள் செல்வாக்கையும் நான் அறிவேன். அதனால் அவசியம் திறந்து வைக்கிறேன்' என்று சொல்லி எம்.ஜி.ஆர். ரசிகர் மன்றத்தைத் திறந்து வைத்துப் பெருமைப்படுத்தியிருக்கிறார். ஆக, ஒரு நடிகரின் ரசிகர் மன்றத்தை ஒரு நாட்டின் பிரதமர் திறந்து வைத்துப் பெருமைப்படுத்தினார் என்றால் உலக அளவில் அந்தப் பெருமை எம்.ஜி.ஆர். ஒருவரையே சேரும்.
ஒருவன் நடந்து வருகின்ற நடையை வைத்தே அவனது குணத்தை அறிந்து கொள்ளும் கூர்த்தமதி அவருக்கு உண்டு. அவர் நாடக நடிகராக இருந்தபோது பத்து ரூபாய் சம்பளம் கிடைத்தால் அதில் இரண்டு ரூபாயை தருமத்திற்கு ஒதுக்கி வைத்து விடுவாராம். சினிமாவில் துணை நடிகராக நடித்தபோது, நூறு ரூபாய் சம்பளம் கிடைத்தால் அதில் பத்து ரூபாயை தர்மத்திற்கு ஒதுக்கி வைத்து விடுவாராம்.
"மந்திரி குமாரி' திரைப்படத்தில் நடிக்கும்போது அவருக்கு மாதச்சம்பளம் ஆயிரம் ரூபாய்தானாம். அதில் நூறு ரூபாயை தர்மத்திற்கென்று எடுத்து தனியே வைத்து விடுவாராம். நாங்களெல்லாம் அவர் படத்திற்குப் பாட்டெழுதும்போது இதையெல்லாம் எங்களிடம் சொல்லி, "நீங்கள் பொருளாதாரத்தில் வளமுள்ளவர்களாக ஆகும் காலத்தில் உங்களால் முடிந்தவரை மற்றவருக்கு உதவி செய்யுங்கள். நீங்கள் செய்யக்கூடிய தான தர்மங்கள்தான் கடைசிக் காலத்தில் உங்கள் கூட வரும்' என்பார். அவரது வார்தைக்கேற்பத்தான் என்னைப் போன்றவர்கள் வாழ்ந்து கொண்டிருக்
கிறோம்.
பூமி குளிர வேண்டும் என்பதற்காக மேகம் மழை பொழிவதைப்போல, காடு கரைகள் செழிக்க வேண்டும் என்பதற்காக நதிகள் பாய்ந்தோடிச் செல்வதைப் போல, இரவுக்கு விளக்கேற்ற நிலவு வருவதைப் போல ஏழை எளிய மக்கள் வாழ்வில் ஒளியேற்றி வைக்க வேண்டும் என்பதற்காக அ.தி.மு.க.வை எம்.ஜி.ஆர். தோற்றுவித்தார். அதன் மூலம் அடையாளம் தெரியாமல் இருந்தவர்களுக்குக்கெல்லாம் அடையாளத்தை ஏற்படுத்திக் கொடுத்தார். பேர் தெரியாமல் இருந்தவர்களையெல்லாம் சமுதாயத்தில் பெரிய மனிதர்களாக்கினார்.
இன்று சில கட்சிகளில் பணம் வாங்கிக் கொண்டு பதவிகள் கொடுக்கிறார்கள். பணம்தான் இன்று அரசியலை நிர்ணயிக்கிறது. இதை "ஜனநாயக அரசியல்' என்று சொல்வதை விட "பணநாயக அரசியல்' என்று சொல்வதுதான் பொருத்தமாக இருக்கும். எம்.ஜி.ஆர். காலத்தில் இப்படி எதுவும் நடந்ததில்லை. உண்மையான ஏழை பங்காளனாக அவர் வாழ்ந்தார். உழைப்பவர்களுக்கும் நன்றியுள்ளவர்களுக்கும் மட்டுமே முன்னுரிமை அளித்தார். அவர் இல்லை என்றால் என்னைப் போன்றவர்களெல்லாம் அன்றைக்கு சட்டமன்ற மேலவை உறுப்பினர்களாக ஆகியிருக்க முடியாது. அண்மையில் வெளிவந்த "மதுரை மணிக்குறவர்' என்ற படம் வரை 1,700 பாடல்கள் எழுதியிருக்கிறேன் என்றால் அதற்கு அடித்தளம் போட்டுக் கொடுத்தவர் எம்.ஜி.ஆர்.
அவர் முதலமைச்சராக இருந்த காலத்தில் ஒரு வீடு கூட அவர் புதிதாக வாங்கவில்லை. வாங்க நினைத்ததும் இல்லை. தனக்கென்றிருந்த இராமாபுரம் தோட்ட வீட்டைக் கூட மாற்றுத் திறனாளிகள் நலனுக்காக எழுதி வைத்த மாமனிதர் அவர். அவருக்கு இணையாக எவரையும் சொல்ல முடியாது.
26 படங்களில் நடித்து முடித்த பிறகுதான் ஒரு அரசியல் கட்சியில் சேர்ந்து படிப்படியாக அனுபவம் பெற்று மக்களின் மிகப் பெரிய ஆதரவுடன் ஒரு கட்சியைத் தொடங்கி ஆட்சியில் அமர்ந்தார். தன் சொந்தப் பணத்தைக் கட்சிக்காகவும், மக்களுக்காகவும் செலவு செய்தவர்
எம்.ஜி.ஆர்.
அப்படி தன் சொந்தப் பணத்தைக் கட்சிக்காகச் செலவு செய்யக்கூடிய நடிகர்கள் இன்று இருக்கிறார்களா? இல்லையே. அப்படிப் பட்டவர்கள் எப்படி வெற்றி பெற முடியும்? நடிகர்கள் அரசியலில் ஈடுபடலாம், அதில் தவறில்லை. ஆனால் அவர்களே ஒரு கட்சியைத் தோற்றுவித்து ஆட்சிக்கு வந்து விடலாம் என்று நினைப்பதெல்லாம் இனிமேல் நடக்காது. எல்லா நடிகர்களும் எம்.ஜி.ஆர். ஆகிவிட முடியாது. இதை உணர்ந்த காரணத்தால்தான் ரஜினிகாந்த் அரசியலில் ஈடுபடாமல் ஒதுங்கிவிட்டார்.
எம்.ஜி.ஆர் ஆட்சியில் எத்தனையோ அளப்பரிய சாதனைகளைச் செய்திருக்கிறார். ஜெயலலிதாவுக்கு முன்பே பெண்களைப் பெருமைப்படுத்திய ஆட்சி அவர் ஆட்சிதான். காவல்துறையில் அதிக அளவில் பெண்களை முதன்முதல் நியமித்தவர் அவர்தான். அன்னை தெரசா பெயரில் தமிழ்நாட்டில் முதன்முதல் மகளிர் பல்கலைக்கழகத்தைத் தோற்றுவித்தவர் அவர். ஏழை எளிய விதவைப் பெண்களுக்கு சேலைகள் வழங்கியவர் அவர். தாய்மார்களெல்லாம் தங்கள் வீட்டுப் பிள்ளையாக எம்.ஜி.ஆரைத்தான் கருதினார்களே தவிர மற்றவர்களையல்ல.
சைக்கிளில் இருவர் செல்லலாம் என்று அனுமதி வழங்கியவர் அவர். சந்தேகக் கேஸ் போடுவதை நீக்கியவர் அவர். தன் சொந்த செல்வாக்கால் தெலுங்கு கங்கைத் திட்டத்தைக் கொண்டு வந்து சென்னை மக்களின் குடிநீர் பிரச்னையைத் தீர்த்தவர் அவர். தனியார் பொறியியல் கல்லூரிகள் தோன்றுவதற்குக் காரணமும் அவர்தான். முதியோர் உதவித் தொகை வழங்கியவர் அவர். அரசு ஊழியர்கள் ஓய்வு பெறும் வயதை 56-லிருந்து 58-ஆக உயர்த்தியவரும் எம்.ஜி.ஆர்.தான்.
மாநிலக் கட்சிகளைச் சேர்ந்த நாடாளுமன்ற உறுப்பினர்கள் மத்திய அமைச்சரவையில் இடம் பெற வித்திட்டவர் அவர். ஈழத்தமிழர்களுக்கு உறுதுணையாக இருந்ததும், விடுதலைப் புலிகள் ஆயுதம் வாங்குவதற்கு நிதியளித்ததும் அவர்தான். எம்.ஜி.ஆரும், இந்திரா காந்தியும் உயிரோடு இருந்திருந்தால் தமிழ் ஈழம் எப்போதோ கிடைத்திருக்கும். கருணாநிதி காலத்தில் ஈழத்தமிழர்கள் அழிந்திருக்க வேண்டிய நிலை வந்திருக்காது. அவர்கள் அழிவுக்கு சோனியா தலைமை வகித்த காங்கிரஸ்தான் பெரும் காரணம்.
எம்.ஜி.ஆர். கொண்டு வந்த சத்துணவுத் திட்டத்திற்கு நிகரான மனிதாபிமானத் திட்டம் உலகில் வேறு எதுவும் இல்லையென்றும், இந்தத் திட்டத்தைக் கொண்டு வந்த எம்.ஜி.ஆரை ஏசுநாதரின் மறுவடிவமாகப் பார்க்கிறேன் என்றும் அன்னை தெரசாவே குறிப்பிட்டுப் பாராட்டியிருக்கிறார். இதைவிட எம்.ஜி.ஆருக்கு என்ன பாராட்டு வேண்டும்?
அரசு அலுவலகங்களில், கோப்புகளில் தமிழில்தான் குறிப்பு எழுதவேண்டும் என்றும், தமிழில்தான் கையொப்பமிட வேண்டும் என்றும் கட்டளை இட்டவர் அவர்தான். அதுவரை, வங்கிப் படிவங்களில் ஆங்கிலத்தில் கையொப்பமிட்டுக் கொண்டிருந்த நான் அதன்பிறகுதான் தமிழில் கையொப்பமிடத் தொடங்கினேன்.
தமிழ்ப் பல்கலைக்கழகம், பாரதியார் பல்கலைக்கழகம், பாரதிதாசன் பல்கலைக்கழகம், திரு.வி.க. விருது, பாரதியார் விருது, பாரதிதாசன் விருது, அன்றைய உயர்ந்த விருதான ராஜராஜன் விருது ஆகியவற்றை உருவாக்கியவர் எம்.ஜி.ஆர். அவர் காலம் தமிழறிஞர்களுக்கும், கவிஞர்களுக்கும், எழுத்தாளர்களுக்கும் ஏழை எளிய மக்களுக்கும் தமிழ்ச் சமுதாயத்திற்கும் பொற்காலமாக அமைந்தது. அந்த வகையில் புரட்சித் தலைவர் வாடாத வசந்த முல்லை; அவர் புகழுக்கு எல்லையில்லை.
இன்று (ஜன.17)
எம்.ஜி.ஆர். பிறந்தநாள்.
கட்டுரையாளர்:
முன்னாள் அரசவைக் கவிஞர்.
புத்தர், ஏசு, நபிகள் நாயகம், அண்ணல் காந்தியடிகள் உள்ளிட்டோர், ஏகடியம் பேசியவர்களை, இழிவாகப் பேசியவர்களை தங்களுடைய அன்பினால் நல்வழிப்படுத்தினார்கள். அதே போல் எம்.ஜி.ஆரும் தன்னைப் பற்றி யார் இழிவாகப் பேசினாலும் அதை மறந்து புறந்தள்ளி அவர்களுக்கு நல்ல வழிகாட்டியாக விளங்கினார்.
கவிஞர் கண்ணதாசன், எம்.ஜி.ஆரை எதிர்த்து மேடைகளிலும், பத்திரிகை கட்டுரைகளின் வாயிலாகவும் வசைபாடிக்கொண்டிருந்தார். அப்போது அவருக்கு ஒரு முறை நிதி உதவி தேவைப்பட்டது. உடனே, அவர் தொலைபேசி மூலம் எம்ஜிஆரைத் தொடர்பு கொண்டார். எம்ஜிஆரும் அவர் மீது எந்த கோபமும் கொள்ளாமல் அவருக்கு உடனே உதவி செய்தார்.
அதே போல் அவருக்கு மருத்துவ சிகிச்சைக்கு பல முறை உதவி செய்து அவரைக் காப்பாற்றினார்.
எம்ஜிஆர் ஆட்சிக்கு வந்த பிறகு கவிஞருக்கு அரசின் உயர் பதவியான அரசவைக் கவிஞர் பதவியை அளித்து அழகு பார்த்தார். இறுதியாக அவர் அமெரிக்காவுக்கு சிகிச்சை பெறச் சென்றபோது அதற்குண்டான அத்தனை செலவுகளையும் எம்ஜிஆரே ஏற்றுக் கொண்டார்.
"அலை ஓசை' பத்திரிகையை நடத்தி வந்த வேலூர் நாராயணன், எம்ஜிஆரை தன் பத்திரிகை மூலமாக கடுமையாக எதிர்த்து வந்தார். ஆனால், அவருக்கு ஒரு கஷ்டம் ஏற்பட்டபோது எம்ஜிஆர் உடனடியாக உதவி செய்தார். "அலை ஓசை' பத்திரிகை அலுவலகத்தை தானே வாங்கிக் கொண்டார். அவர் நஷ்டத்திலிருந்தும், கஷ்டத்திலிருந்தும் மீள பேருதவியாக இருந்தார் எம்ஜிஆர். பின்னாளில் வேலூர் நாராயணன் அதிமுகவில் இணைந்தார். அவருக்கு வாரியத் தலைவர் பதவி அளித்தார் எம்ஜிஆர்.
அதே போல் மதுரை முத்து எம்ஜிஆரை கடுமையாக அரசியல் களத்தில் விமர்சித்து வந்தார். எம்ஜிஆர் இயக்கி நடித்து வெளிவரவிருந்த "உலகம் சுற்றும் வாலிபன்' திரைப்படத்தை கேலி செய்யும் விதமாக, அந்தப் படம் வெளிவந்து வெற்றி பெற்றால் தான் புடவை கட்டிக் கொள்வதாக அறிவித்தார். அந்தப் படம் வெளிவந்து மாபெரும் வெற்றி பெற்றது. எம்ஜிஆரின் ரசிகர்கள் அவருக்கு புடவையை அனுப்பினர். ஆனால், எம்ஜிஆர் அவரை எப்போதும் "முத்தண்ணன்' என்றே குறிப்பிடுவார். பின்னர், அவர் அதிமுகவில் இணைந்தபோது அவரை மதுரை மாநகர மேயராக அமர்த்தி அழகு பார்த்தார்.
எம்ஜிஆர், தன்னை சந்திக்க வரும் பலரையும், குறிப்பாக ரசிகர்கள் அனைவரையும் "சாப்பிட்டீர்களா' என்று அன்போடு விசாரிப்பது மட்டுமல்லாமல் அவர்களுக்கு உடனே விருந்தளிக்கவும் ஏற்பாடு செய்வார். அவர்கள் சாப்பிட்ட பிறகே மற்ற விஷயங்களைப் பேசுவார். தொலைதூரத்திலிருந்து வரும் ரசிகர்களுக்கு அவர்கள் திரும்பி செல்வதற்கான தொகையும் கொடுத்து அனுப்புவார்.
எம்ஜிஆர், எந்த நேரத்திலும் எளிதில் அணுகக்கூடியவராக இருந்தார். சாதாரண மனிதர் கூட அவரை தொலைபேசி மூலம் எளிதில் தொடர்பு கொள்ளலாம். திரை உலகில் இருந்த போதும் சரி, ஆட்சியில் இருந்த போதும் சரி அவர் ஒரு சாதாரண வாழ்க்கையை விரும்பி வாழ்ந்தார்.
அவர் திரையுலகில் இருந்தபோது உயர்ந்த வெளிநாட்டு கார்களை பயன்படுத்தி இருக்கிறார். ஆனால், தமிழக முதல்வரான பிறகு இந்தியத் தயாரிப்பான அம்பாசிடர் காரையே இறுதிவரை பயன்படுத்தினார். வெளிநாட்டு கார்கள் பயன்படுத்தும் வாய்ப்பு வந்தும் அதை அவர் ஏற்கவில்லை.
ஆண்டுதோறும் ஜனவரி 17-ஆம் தேதியன்று அவருடைய பிறந்தநாளை உலகம் முழுவதும் தமிழ் மக்கள் சிறப்பாக கொண்டாடுவார்கள். ஆனால், அவரோ தன் பிறந்தநாளை கொண்டாடியதே இல்லை. எப்போதும்போல் சாதாரணமாகவே அன்றும் இருப்பார்.
மாறாக, அதற்கு முன் வரும் பொங்கல் திருவிழாவை மிகச் சிறப்பாகக் கொண்டாடுவார். அன்றைக்கு தன்னிடம் வேலை பார்ப்பவர்களுக்கும், அவர்கள் குடும்பத்தினருக்கும் புத்தாடைகளை அளிப்பார். அவர்கள் பொங்கலன்று அதை உடுத்தி வருவதைப் பார்த்து மகிழ்வார். அவர்களுடன் சேர்ந்து பொங்கல் விழாவைக் கொண்டாடுவார். அவர்களுடன் சேர்ந்து சாப்பிடுவார். அனைவருக்கும் தன் கையால் பொங்கல் பரிசினை அளிப்பார்.
தேசத்தின் மீதும், தேசத் தலைவர்கள் மீதும் மிகுந்த மரியாதையும், பக்தியும் கொண்டவர் எம்ஜிஆர். அவர் தனது ராமாவரம் தோட்டத்தில் உள்ள கொடிக்கம்பத்தில் சுதந்திர தினத்தன்று தேசியக் கொடியை ஏற்றுவார். அன்று, தோட்டத்தில் இருக்கும் அனைவருக்கும் இனிப்புகளை வழங்கி மகிழ்வார்.
தேசத்திற்காகப் போராடிய தலைவர்களை அவர் மிகவும் மதித்தார். திருப்பூர் குமரனின் மனைவியை ஆட்சிக்கு வருவதற்கு முன் நேரில் சந்தித்தார். அவருடைய ஏழ்மை நிலையைக் கண்டு மனம் வருந்தி அவருக்கு தொடர்ந்து உதவி செய்து வந்தார். எம்ஜிஆர் ஆட்சிக்கு வந்தவுடன் தியாகிகளின் உதவித்தொகையை உயர்த்தினார்.
கம்யூனிஸ்ட் தலைவரான ஜீவா என்கிற ப. ஜீவானந்தத்தின் மகனுக்கு அரசு வேலை அளித்து அவரை ஏழ்மை நிலையிலிருந்து மீட்டார். தியாகி கக்கனின் மருத்துவ சிகிச்சைக்கு உதவி செய்தார். அவரின் மறைவிற்கு பிறகு அவருடைய குடும்பம் கஷ்டப்படாமல் இருக்க குடும்பத்தினருக்கு பல உதவிகள் செய்தார். கக்கனின் வாரிசுக்கு அரசு வேலை அளித்தார்.
தியாகிகளுக்கும், தமிழ் அறிஞர்களுக்கும் அவர்களுடைய குடும்பத்தினருக்கும் தேடிச் சென்று உதவிகளை செய்திருக்கிறார் எம்ஜிஆர். இப்படி அன்பு, இரக்கம், தேச நலன் கொண்ட, மக்கள் மனதில் நீங்காமல் இன்றும் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் எம்ஜிஆரின் பிறந்தநாளில் அவரது உதவியாளராக நெருங்கிப் பழகிய நாட்களையும், தருணங்களையும் மனது அசைபோடுகிறது.
"இருந்தாலும் மறைந்தாலும் பேர் சொல்ல வேண்டும்; இவர்போல யாரென்று ஊர் சொல்ல வேண்டும்' என்று எம்ஜிஆர் திரையில் பாடிய வரிகள் அவர் ஒருவருக்கு மட்டுமே பொருந்தும்.
கட்டுரையாளர்:
எம்.ஜி.ஆரின் நேர்முக உதவியாளர்.
ஹாலி வால்மீன்
நம்மில் எத்தனை பேருக்கு ஹாலி என்ற வால்மீன், காலம் தவறாமல் 75 ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறை பூமியை வலம் வரும் என்பது தெரியும். இப்போது வாழும் மனிதர்களில் எத்தனை பேர் ஹாலி வால்மீனைப் பார்த்திருப்பீர்கள். அறிவியல் இயக்கத்தில் உள்ள நாங்கள் அனைவருக்கும் ஹாலி வால்மீனை பார்த்திருக்கிறோம், அதனைக் கொண்டாடியிருக்கிறோம்.
எட்மண்ட் ஹாலி
வானியல் துறை பல குறிப்பிடத்தக்க பெயர்களால் நிரப்பப்பட்டுள்ளது. அவற்றில் ஒன்று எட்மண்ட் ஹாலி. ஹாலி ஒரு ஆங்கிலேயர். அவர் புவி இயற்பியலாளர், கணிதவியலாளர், வானியலாளர் மற்றும் வானிலை ஆய்வாளர். அவர் 1720-இல் ஜான் ஃபிளாம்ஸ்டீடுக்குப் பிறகு கிரேட் பிரிட்டனில் வாழ்ந்த இரண்டாவது வானியலாளர் ராயல் ஆவார். அவர் கண்டுபிடித்த மற்றும் புகழ்பெற்ற ஹாலியின் வால்மீன் அவரது பெயரினைத் தாங்கி பெருமைப்படுத்தப்பட்டது. அதன் சுற்றுப்பாதையைக் கணக்கிட்டதற்காக மிகவும் பிரபலமானவர். அவர் பல சாதனைகள் படைத்தவர். பல கண்டுபிடிப்புகளை வடிவமைத்தவர் மற்றும் ஒரு துணிச்சலான கண்டுபிடிப்பாளர்.
வானியல் கண்காணிப்பகம்/புதன் இடை நகர்வு
எட்மண்ட் ஹாலி 1676-77 இல் செயின்ட் ஹெலினாவில் ஒரு வானியல் கண்காணிப்பகம் கட்டினார். அந்த கண்காணிப்பு மையத்திலிருந்து, ஹாலி தெற்கு வான அரைக்கோளத்தை பட்டியலிட்டு, சூரியனுக்கு குறுக்கே புதன் செல்வதை பதிவு செய்தார். பூமி, வெள்ளி மற்றும் சூரியன் இடையே உள்ள தூரத்தை தீர்மானிக்க இதேபோன்ற வெள்ளி குறுக்கே செல்லும் போக்குவரத்து பயன்படுத்தப்படலாம் என்பதை அவர் உணர்ந்தார். அவர் இங்கிலாந்து திரும்பியதும், அவர் ராயல் சொசைட்டியின் உறுப்பினராக ஆக்கப்பட்டார், மேலும், இரண்டாம் சார்லஸ் மன்னரின் உதவியுடன் ஆக்ஸ்போர்டில் முதுகலைப் பட்டம் பெற்றார்.
பிரின்சிபியா கணிதம் வெளிவர உதவி
ஹாலி ஐசக் நியூட்டனின் செல்வாக்குமிக்க தத்துவவியல் நேச்சுரலிஸ் பிரின்சிபியா கணிதம் (1687) வெளியீட்டிற்கு ஊக்கமளித்து நிதியளித்தார். செப்டம்பர் 1682 இல் ஹாலி செய்த அவதானிப்புகளிலிருந்து, வால்மீன்களின் வானியல் பற்றிய அவரது 1705 சுருக்கத்தில் ஹாலியின் வால்மீனின் கால இடைவெளியைக் கணக்கிட நியூட்டனின் இயக்க விதிகளைப் பயன்படுத்தினார்.
பாய்மரப் பயணம்
எட்மண்ட் ஹாலி 1698 ஆம் ஆண்டு தொடங்கி, கடலில் பாய்மரப் பயணங்களை மேற்கொண்டார் மற்றும் நிலப்பரப்பு காந்தத்தின் நிலைமைகளை அவதானித்தார். 1718 இல், அவர் "நிலையான" விண்மீன்களின் சரியான இயக்கத்தைக் கண்டுபிடித்தார்.
இளமை வாழ்க்கை
எட்மண்ட் ஹாலி இங்கிலாந்தில் நவம்பர் 8, 1656 இல் பிறந்தார். அவர் லண்டனில் மிகவும் வெற்றிகரமான சோப்பு தயாரிப்பாளராக இருந்த எட்மண்ட் ஹாலி சீனியரின் மகனாவார். அவரது குடும்பம் முதலில் டெர்பிஷையரில் இருந்து வந்தது. சிறுவயதில், எட்மண்ட் கணிதத்தில் ஆர்வம் கொண்டிருந்தார். லண்டனில் உள்ள செயின்ட் பால் பள்ளியில் தனது கல்வியைத் தொடங்கினார். 1673 இல், அவர் ஆக்ஸ்போர்டு குயின்ஸ் கல்லூரியில் சேர்ந்து படித்தார். அவர் இளங்கலைப்படிப்பின்போது சூரியப் புள்ளிகள் மற்றும் சூரியக் குடும்பம் பற்றிய கட்டுரைகளை வெளியிடுவதில் அதிக நேரத்தை செலவிட்டார். அதனால் புகழும் பெற்றார்.
துவக்க தொழில் மற்றும் பயணங்கள்
1675 ஆம் ஆண்டில், கிரீன்விச் ஆய்வகத்தில் முதல் வானியலாளர் ராயல் ஜான் ஃப்ளாம்ஸ்டீட்டின் உதவியாளராக ஹாலி பணிபுரிந்தார். ஹாலியின் பல பணிகளில் ஒன்று, அடையாளம் மற்றும் பட்டியல் நோக்கங்களுக்காக Flamsteed- இன் எண் அமைப்பைப் பயன்படுத்தி நட்சத்திரங்களுக்கு எண்களை ஒதுக்குவது. ஒரு வருடம் கழித்து, அவர் தெற்கு அட்லாண்டிக் பெருங்கடலில் உள்ள எரிமலை வெப்பமண்டல தீவான செயிண்ட் ஹெலினாவுக்குச் சென்றார். அவர் தன்னுடன் ஒரு பெரிய செக்ஸ்டன்ட் மற்றும் சில தொலைநோக்கி காட்சிகளை கொண்டு வந்தார். அதனால் அவர் ஒரு கண்காணிப்பு அறையை அமைத்து, தெற்கு அரைக்கோளத்தில் உள்ள விண்மீன்களை ஆய்வு செய்து பட்டியலிடுத்தார். செயின்ட் ஹெலினாவில் அவர் தங்கியிருந்தபோதுதான், புதன் கோள் வானத்தில் சூரியனின் குறுக்கே செல்வதைக் கவனமாகக் கவனித்தார். வெள்ளியும் அதே வழியில் நகரும் என்றும் அனுமானித்தார். பின்னர் சூரியக் குடும்பத்தின் அளவைக் கணக்கிட அதனைப் பயன்படுத்த முடியும் என்பதை உணர்ந்தார்.
ஹெவெலியஸுக்கு உதவி
ஹாலி 1678 இல் இங்கிலாந்துக்குத் திரும்பினார். ஒரு வருடம் கழித்து அவர் ராயல் சொசைட்டியின் வேண்டுகோளின் பேரில் டான்சிக்கிற்குச் சென்று ராபர்ட் ஹூக் மற்றும் ஜோஹன்னஸ் ஹெவெலியஸுக்கு இடையே ஒரு சர்ச்சையைத் தீர்க்க உதவினார். ஹெவிலியஸ் தனது அவதானிப்புகளில் தொலைநோக்கியைப் பயன்படுத்தாததால், ராபர்ட் ஹூக் தனது கண்டுபிடிப்புகளை கேள்வி எழுப்பினார். அவரது கண்டுபிடிப்புகளை அவதானிக்க மற்றும் அவரது முடிவுகளை சரிபார்க்க ஹாலி ஹெவிலியஸுடன் தங்கினார்.
தெற்குகோள விண்மீன்கள்
அதே ஆண்டில் 1679 ஆம் ஆண்டில், ஹாலி செயின்ட் ஹெலினாவில் இருந்தபோது அவர் கவனித்த தெற்கு அரைக்கோள நட்சத்திரங்களின் பட்டியலான "ஆஸ்திரேலியாவின் விண்மீன்கள்" என்ற தலைப்பில் வெளியிட்டார். அவரது வெளியீடு மிகவும் விரிவானது. அதில் தெற்கு அரைக்கோளத்தில் மட்டுமே பார்க்கக்கூடிய 341 விண்மீன்கள் பற்றியதாகும். 16-ம் நூற்றாண்டின் நன்கு அறியப்பட்ட வானியலாளரான டைகோ ப்ராஹேவைக் குறிப்பிடும் வகையில், வானியலாளர் ஃபிளாம்ஸ்டீட் அவருக்கு "தெற்கு டைக்கோ" என்ற பட்டத்தை வழங்கினார். ஹாலி ஆக்ஸ்போர்டில் முதுகலை பட்டமும் பெற்றார். பின்னர் 22 வயதில் ஹாலி ராயல் சொசைட்டி உறுப்பினராகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.
திருமணம்
ஹாலி 1682 இல் மேரி டூக்கை மணந்தார். அவர்களுக்கு மூன்று குழந்தைகள் பிறந்தனர். 1686 இல், ஹாலியின் இரண்டாவது படைப்பு வெளியிடப்பட்டது. பருவமழை மற்றும் வர்த்தகக் காற்று பற்றிய விளக்கப்படங்களுடன் கூடிய ஒரு அறிவியல் பத்திரிகை அவரது ஹெலினியன் பயணத்திலிருந்து பெறப்பட்டது. சூரிய வெப்பம் வளிமண்டல இயக்கங்களுக்குப் பின்னால் இருப்பதாக அவர் முடிவு செய்தார். மேலும், கடல் மட்ட உயரத்திற்கும் காற்றழுத்த அழுத்தத்திற்கும் இடையே நெருங்கிய தொடர்பு இருப்பதையும் ஹாலி நிறுவினார். அவரது பயனுள்ள விளக்கப்படங்கள் தகவல் காட்சிப்படுத்தலின் வளர்ந்து வரும் துறையை வரையறுக்க உதவியது.
கோள்களின் இயக்கம்
ஹாலி பல சந்திர அவதானிப்புகளை மேற்கொண்டார். இது அவரது பெரும்பாலான நேரத்தை எடுத்துக் கொண்டது. அவரது சந்திர ஆய்வுகள் தவிர, புவியீர்ப்பு தொடர்பான பிரச்சனைகளிலும் அவர் ஆர்வம் காட்டினார். குறிப்பாக அவரைப் பற்றிய ஒரு பிரச்னை, கோள்களின் இயக்க விதிகளுக்கான ஆதாரத்தைக் கண்டறிவதுதான். 1684 ஆம் ஆண்டில், சர் ஐசக் நியூட்டனுடன் அந்த பிரச்னையைப் பேசுவதற்காக கேம்பிரிட்ஜுக்குச் சென்றார்.
நியூட்டன் ஏற்கனவே இந்த சிக்கலைத் தீர்க்க முடிந்தது என்பதைக் கண்டறிந்தார். கோள்களின் சுற்றுப்பாதைகள் நீள்வட்டமாக இருக்கும் என்றும் கூறினார். நியூட்டன் பயன்படுத்திய கணக்கீடுகளைப் பார்க்க ஹாலி இயல்பாக விரும்பினார். ஆனால், நியூட்டனால் அவற்றைக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. நியூட்டன் 1684 ஆம் ஆண்டில் "சுற்றுப்பாதையில் வான் பொருட்கள் நகர்வு " (On the Motion of Bodies in an Orbit)" என்ற தலைப்பில் ஒரு சிறு கட்டுரையை எழுதினார். அது அவரது கணக்கீடுகளை விளக்கியது. இந்த வேலை, பின்னர் நியூட்டனால் விரிவுபடுத்தப்பட்டது. 1687 இல் நியூட்டன் பிரின்சிபியா மேத்தமேட்டிகா (Philosophiæ Naturalis Principia Mathematica) புகழ்பெற்ற படைப்பை வெளியிட்டார். இதனை வெளியிட ஹாலிதான் பெரிதும் உதவினார்.
கணக்கீடுகள் மற்றும் கண்டுபிடிப்புகள்
ஹாலியின் முதல் சுற்றுப்பாதை கணக்கீடுகள் என்பவை கிர்ச் வால்மீன் 1680 மற்றும் 1681 ஆம் ஆண்டுகளில் ஜான் ஃப்ளாம்ஸ்டீடின் அவதானிப்புகளைப் பயன்படுத்திக் கொண்டதுதான். இந்த வால்மீனை முதன்முதலில் 1680-ம் ஆண்டு, நவம்பர் 14ம் நாள் கண்டுபிடித்தார். ஹாலி, கிர்ச் வால்மீனின் சுற்றுப்பாதையை 1682 இல் கணக்கிட்டார். அது முற்றிலும் துல்லியமானதாக இருந்தது.
டைவிங் பெல்
எட்மண்ட் ஹாலி 1691 ஆம் ஆண்டில், டைவிங் பெல் ஒன்றைக் கண்டுபிடித்தார். அதை அவரும் அவரது சகாக்களும் விரிவாகப் பரிசோதித்தனர். இது நீருக்கடியில் சுத்தமான காற்றை வழங்க தோல் குழாய்கள் மற்றும் ஈயம் கொண்ட பீப்பாய்களைப் பயன்படுத்தியது. ஹாலி நடுத்தர காது அதிர்ச்சிக்கான ஆரம்ப நிகழ்வுகளில் ஒருவராக அறியப்பட்டார், ஏனெனில் அவர் 4 மணி நேரம் வரை நீருக்கு அடியில் இருப்பார். அதே ஆண்டில் அவர் காந்த திசைகாட்டியின் ஆரம்ப வேலை மாதிரியை வடிவமைத்தார்.
1693 ஆம் ஆண்டில், அவர் வாழ்க்கை வருடாந்திரங்கள் பற்றிய ஒரு கட்டுரையை வெளியிட்டார். அதில் 'இறப்பில் வயது' பற்றிய அறிக்கையும் அடங்கும். இது ஆக்சுவேரியல் அறிவியலின் தொடக்கத்தைக் குறிக்கிறது.
வால்மீன் கணிப்புகள்
பிற்கால வாழ்க்கையில் ஹாலி 1698 ஆம் ஆண்டில், பாய்மரக் கப்பலான Paramour-க்கு கட்டளையிடவும், திசைகாட்டியின் மாறுபாட்டைக் கட்டுப்படுத்தும் சட்டங்களைப் பற்றி மேலும் அறியவும் தெற்கு அட்லாண்டிக் பெருங்கடலுக்குச் செல்லவும் அவருக்கு அனுமதி வழங்கப்பட்டது. பணியாளர்களிடையே ஏற்பட்ட அமைதியின்மை காரணமாக முதல் பயணம் குறைக்கப்பட்டது. அவரின் இரண்டாவது பயணம் 1699 இல் தொடங்கியது. அட்லாண்டிக் பெருங்கடல் மற்றும் பசிபிக் பெருங்கடலின் சில பகுதிகளின் காந்த வரைபடங்கள் 1701 இல் "காம்பஸின் மாறுபாட்டின் பொது விளக்கப்படத்தில்" வெளியிடப்பட்டன.
ஹாலி வால்மீன்
1704 ஆம் ஆண்டில், ஹாலி இறுதியாக ஆக்ஸ்போர்டு பல்கலைக்கழகத்தில் வடிவவியலின் சாவிலியன் பேராசிரியரானார். அவரது தொழில் வாழ்க்கையில் இந்த மதிப்புமிக்க நியமனத்தை இழந்த பிறகு. அவர் 1705 இல் வால்மீன்களின் வானியல் சுருக்கம் பற்றிய கட்டுரையை வெளியிட்டார். இந்த பணியில் இவரது கட்டுரை 1337 முதல் 1698 வரை கவனிக்கப்பட்ட 24 வால்மீன்களின் பரவளைய சுற்றுப்பாதைகளை விரிவாகக் கூறியது. 1682ல் அவர் கண்டுபிடித்த வால்மீன்கள் ஒரே வால்மீன் ஆகும். இது ஒவ்வொரு 75-76 ஆண்டுகளுக்கு ஒருமுறை சூரியனைச் சுற்றி வருகிறது என்பதைக் கண்டறிந்தார். மேலும் அது 1758 இல் திரும்பும் என்று அவர் சரியாகக் கணித்தார். வால்மீன் திரும்பியபோது அது ஹாலியின் வால்மீன் என்று அறியப்பட்டது. ஆனால், அவர்தான் அப்போது உயிருடன் இல்லை.
1761 மற்றும் 1769 ஆம் ஆண்டுகளில் சூரியன் முழுவதும் வெள்ளி இடைநகர்வை/குறுக்கே செல்வதைக் கண்காணிக்கும் முறையை அவர் வகுத்தார். இந்த அவதானிப்புகள் பின்னர் பூமியிலிருந்து சூரியனிலிருந்து தூரத்தை துல்லியமாக கணக்கிட பயன்படுத்தப்படும். 1720 இல் ஜான் ஃபிளாம்ஸ்டீட்க்குப் பிறகு ஹாலி கிரீன்விச் ஆய்வகத்தில் ராயல் என்ற வானியலாளரானார்.
ஹாலின் இறப்பு
எட்மன்ட் ஹாலி 1742-ம் ஆண்டு ஜனவரி 14-ம் நாள் தனது 86 வயதில் இறந்தார், துரதிர்ஷ்டவசமாக, அவரது நினைவாக பெயரிடப்பட்ட வால்மீன் திரும்புவதைக் காண அவர் வாழவில்லை. ஹாலியின் வால் நட்சத்திரம் 2062 ஆம் ஆண்டு மீண்டும் இரவு வானில் தோன்றும்.
எட்மண்ட் ஹாலி என பெயரிடப்பட்டு பெருமைப்படுத்தப்பட்டவை
[ஜனவரி 14 - எட்மண்ட் ஹாலியின் நினைவு நாள்]
உறக்கத்தினால், நினைவகம் நன்கு செயல்படுமா? அதிசயம்தான்... ஆனால் உண்மை. நவீன அறிவியல் புதிய புதிய நாம் எதிர்பார்க்காத விஷயங்களை வெளிக்கொணருகிறது. அதில் ஒன்றுதான் உறக்கத்தின்போது முகங்களையும் பெயர்களையும் நினைவில் வைத்துக்கொள்ள முடியும் என்பதும், ஆழ்ந்த தரமான தூக்கம் நினைவகத்தைத் தூண்டி, மீண்டும் செயல்பட வைக்கமுடியும் என்பதும். நினைவகத்தை மீண்டும் செயல்படுத்துவது - தரமான தூக்கத்துடன் இணைந்து - முக்கியமானது என்று இன்றைய ஆராய்ச்சி கண்டறிந்துள்ளது. இந்த செய்தியை, வடமேற்கு பல்கலைக்கழகத்தின் ஆராய்ச்சியாளர்கள் கண்டறிந்து, அதன் முடிவினை இயற்கை அறிவியல் பத்திரிகையான, கற்றலின் அறிவியல் (Nature partner journal NPJ: Science of Learning ) என்னும் இதழில் 2022 ஜனவரி 12-ம் நாள் வெளியிட்டுள்ளனர்.
ஆழ்ந்த தூக்கமும் நல்ல நினைவுத்திறனும்
உறக்கத்தின்போது நினைவகத்தை மீண்டும் செயல்படுத்துவது தொடர்பாகவும், தூக்கத்தின்போது முகம் மற்றும் பெயரை நினைவில் வைத்துக்கொள்வது மற்றும் கற்றலில் ஏற்படுத்தும் விளைவை வடமேற்கு பல்கலைக்கழக ஆய்வாளர்கள் கண்டறிந்து புதிய ஆய்வு முடிவினை ஆவணப்படுத்தியுள்ளனர். புதிதாக நாம் பார்த்து நினைவில் பதிய வைத்துக் கற்றுக்கொண்ட முகம்-பெயர் இணைந்த நினைவுகள் அவர்கள் தூங்கும்போது மீண்டும் செயல்பட்டு பதிவிடும்போது, அவை மனிதர்களின் பெயர் நினைவுகூருதல் கணிசமாக மேம்பட்டதாக ஆராய்ச்சியாளர்கள் கண்டறிந்தனர். இந்த முன்னேற்றத்திற்கான திறவுகோல் என்பது தடையற்ற ஆழ்ந்த தூக்கம் என்பதையும் கண்டறிந்துள்ளனர்.
தூக்கம் அனைத்துக்குமான தீர்வு ..?
வயதாவதாலோ அன்றி அவர்களை சரியாக கவனிக்க மறந்ததாலோ, முகம் நினைவில் நிற்கும். ஆனால், பெயர் நினைவுக்கு வராது. அதற்கான ஆய்வுதான் இது. எனவே முகத்தை அரிதாகவே மறந்து, ஆனால் பெயர்களுடன் போராடுபவர்களுக்கு, இனி கற்றலை அதிகரிப்பதற்கான தீர்வு உங்கள் தலையணைக்கு அருகில் இருக்கலாம் என்று நினைத்துக்கொள்ளுங்கள். நார்த்வெஸ்டர்ன் பல்கலைக்கழகத்தின் புதிய ஆராய்ச்சியானது தூக்கத்தின் போது நினைவகத்தை மீண்டும் செயல்படுத்துவதன் விளைவை முகம்-பெயர் கற்றலில் முதலில் ஆவணப்படுத்தியுள்ளது.
உறக்கமும் நினைவும்
'இந்த ஆய்வு என்பது தூக்கத்தைப் பற்றிய ஒரு புதிய பரிமாணம் மற்றும் அற்புதமான கண்டுபிடிப்பு, ஏனெனில் நினைவக சேமிப்பை மேம்படுத்த தூக்கத்தின்போது தகவல் மீண்டும் ஊக்குவிக்கப்பட்டு செயல்படுத்தப்படும் விதம் உயர்தர தூக்கத்துடன் இணைக்கப்பட்டுள்ளது என்று இது நமக்குச் சொல்கிறது' என்று அறிவியல் முன்னணி எழுத்தாளரும் மற்றும் வடமேற்கு பலகலைக்கழக நரம்பியல் திட்ட செயல்பாட்டாளருமான நாதன் விட்மோர்(Nathan Whitmore) தெரிவிக்கிறார்.
இடையூறற்ற தூக்கமும் நினைவு செயல்பாடும்
"முகம்-பெயர் கற்றலின் இலக்கு என்பது நினைவகத்தை மீண்டும் செயல்படுத்துவது சரியாக போதுமான மற்றும் இடையூறு இல்லாத மெதுவான தூக்கத்தைப் பொறுத்தே இருக்கிறது" என்ற தகவல்தான். எனவே, தூக்கத்த்துக்கும் நினைவகத்துக்கும் நெருங்கிய தொடர்பு உண்டு என்பதை நாம் இப்போது அறிய முடிகிறது.
கட்டுரையின் மூத்த எழுத்தாளர் கென் பல்லர், உளவியல் பேராசிரியரும் வடமேற்கில் உள்ள வெயின்பெர்க் கலை மற்றும் அறிவியல் கல்லூரியில் அறிவாற்றல் நரம்பியல் திட்டத்தின் இயக்குநரும் ஆவார். இந்த கட்டுரையின் இணை ஆசிரியர் அட்ரியானா பாசார்ட், பிஎச்.டி. உளவியலில் ஆய்வாளர்.
இ.இ.ஜி(EEG) மூலமாக தரமான தூக்கத்தின் ஆய்வு
ஆய்வுக் குழுவானது, EEG (Electro Encepahlo Gram) அளவீடுகளைக் கொண்ட ஆய்வில் பங்கேற்பவர்களுக்கு மூளையின் மின் செயல்பாடுகளை பதிவு செய்யும் மின் கருவியின் மூலம் உச்சந்தலையில் உள்ள மின்முனைகளால் எடுக்கப்பட்ட பதிவின் வழியே அனைத்தையும் கண்டறிந்தது. இதில், தூக்கம் சரியாக ஆழமாக இல்லாதவர்களின் தூக்கத்தில் நினைவுகள் சீர்குலைவு ஏற்படுவது தெரிந்தது. அந்த தரமற்ற தூக்கம் நினைவகத்தை மீண்டும் செயல்படுத்துவது உதவாது மற்றும் தீங்கு விளைவிக்கும். ஆனால், குறிப்பிட்ட நேரங்களில் தடையற்ற தரமான தூக்கம் உள்ளவர்களில், மீண்டும் நினைவகத்தை செயல்படுத்துவது என்பது ஒப்பீட்டளவில் நினைவின் முன்னேற்றத்திற்கு வழிவகுத்தது.
ஆய்வின் முறை
இந்த ஆய்வு 18-31 வயதுடைய 24 பங்கேற்பாளர்களிடம் நடத்தப்பட்டது. அவர்கள் கற்பனையான லத்தீன் அமெரிக்க வரலாற்று வகுப்பிலிருந்து 40 மாணவர்களின் முகங்களையும் பெயர்களையும் மனப்பாடம் செய்யும்படி கேட்டுக்கொள்ளப்பட்டனர் மற்றும் ஜப்பானிய வரலாற்று வகுப்பில் இருந்து மேலும் 40 பேர், ஒவ்வொரு முகமும் மீண்டும் காட்டப்பட்டபோது, அதனுடன் இணைப்பில் இருந்த பெயரைத் தெரிவிக்கும்படி கேட்கப்பட்டது. கற்றல் பயிற்சிக்குப் பிறகு, பங்கேற்பாளர்கள் EEG அளவீடுகளைப் பயன்படுத்தி மூளையின் செயல்பாட்டைக் கவனமாகக் கண்காணித்தனர். பங்கேற்பாளர்கள் சிறிது நேரம் தூங்கினர். பங்கேற்பாளர்கள் ஆழ்ந்த உறக்க நிலையை அடைந்தபோது, வகுப்புகளில் ஒன்றோடு தொடர்புடைய இசையுடன் கூடிய ஸ்பீக்கரில் சில பெயர்கள் மென்மையாக ஒலித்தன.
பங்கேற்பாளர்கள் எழுந்ததும், அவர்கள் முகங்களை அடையாளம் கண்டுகொள்வது மற்றும் ஒவ்வொரு முகத்துடன் தொடர்புடைய பெயரை நினைவுபடுத்துவதும் மீண்டும் சோதிக்கப்பட்டது. தூக்கம் சீர்குலைவு/தரமற்ற தூக்கம் மற்றும் நினைவகத் துல்லியம் ஆகியவற்றுக்கு இடையேயான தொடர்பின் கண்டுபிடிப்பு பல காரணங்களுக்காக குறிப்பிடத்தக்கது என்று ஆராய்ச்சியாளர்கள் கூறுகின்றனர்.
தூக்கச் சிதைவு
"மூச்சுத்திணறல் போன்ற சில தூக்கக் கோளாறுகள் நினைவாற்றலைக் கெடுக்கும் என்பதை நாங்கள் ஏற்கனவே அறிவோம்" என்று விட்மோர் கூறினார். "எங்கள் ஆராய்ச்சி இதற்கான சாத்தியமான விளக்கத்தை பரிந்துரைக்கிறது - இரவில் தூங்கும்போது அடிக்கடிஏற்படும் குறுக்கீடுகள் நினைவாற்றலைக் குறைக்கும்" என்றார்.
இது தொடர்புடைய மூளையின் வழிமுறைகளைப் பற்றி மேலும் அறிந்து கொள்வதற்காக, நினைவுகளை மீண்டும் செயல்படுத்துவதற்கும், தூக்கத்தை வேண்டுமென்றே சீர்குலைப்பதற்கும், ஆய்வகம் ஒரு பின்தொடர்தல் ஆய்வினையும் செய்துகொண்டுள்ளது.
"இந்த புதிய ஆராய்ச்சியானது பல சுவையான கேள்விகளுக்கு பதிலளிக்கும். தூக்கத்தில் இடையூறு என்பது எப்பொழுதும் தீங்கு விளைவிப்பதா அல்லது தேவையற்ற நினைவுகளை பலவீனப்படுத்த இது பயன்படுத்தப்படுமா என்பது போன்ற பல சுவை மிகுந்த கேள்விகளுக்கு தீர்வு காணும்" என்று வடமேற்கு பல்கலைக்கழக ஜேம்ஸ் பாடிலாவின் கலை மற்றும் அறிவியலில் தலைவரான பல்லர் தெரிவிக்கிறார்.
"எந்த வகையிலும், உயர்தர தூக்கத்தை மதிப்பிடுவதற்கான நல்ல காரணங்களை கண்டுபிடித்து வருகிறோம். நல்ல தரமான தூக்கம் என்பது உடல்நலத்துக்கும், மன நலத்துக்கும், நினைவாற்றல் மற்றும் அறிவுத் தூண்டலுக்கும் ஆணிவேராகவே உள்ளது" என்றும் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
மேலும், இப்போதைய மென்பொறியாளர்கள் தூக்கத்தை தொலைத்துவிட்டு பணிபுரிகின்றனர். அவர்களுக்கும், குழந்தைகளுக்கும் ஆழ்ந்த தரமான தூக்கம் பற்றி கூறவேண்டும் என்பதையும் இந்த ஆய்வு தெளிவாகவே தெரிவிக்கிறது.
நாடாளுமன்றத்தின் குளிர்காலக் கூட்டத் தொடரில் நிறைவேற்றப்பட்டுள்ள தேர்தல் சட்டங்கள் (திருத்தச்) சட்டம்- 2021, வாக்காளர் பட்டியலைத் தயாரிக்கும் அலுவலர்கள் வாக்காளர்களிடம் அவர்களது ஆதார் எண்ணைக் கேட்டுப் பெறுவதைக் கட்டாயமாக்கியுள்ளது. ஆதார் எண் இல்லாதபட்சத்தில் வேறு அடையாளச் சான்றுகளைக் காட்டவும் இச்சட்டத் திருத்தம் அனுமதிக்கிறது என்றபோதும், இச்சட்டத் திருத்தம் அரசியல் வெளியில் தொடர்ந்து சூறாவளிகளைக் கிளப்பிக்கொண்டிருக்கிறது.
தேர்தல் ஆணையம், அரசின் கட்டுப்பாடுகளுக்குக் கட்டுப்படாமல் தனித்தியங்கும் அதிகாரத்தை அரசமைப்பின் வாயிலாகப் பெற்றுள்ளது; ஆதார் தரவுகளை நிர்வகிக்கும் ஆணையமோ மத்திய அரசின் முழுக் கட்டுப்பாட்டுக்கு உட்பட்டு இயங்கிவருகிறது என்பதே இந்த எதிர்ப்புக்கான முதன்மைக் காரணமாக முன்வைக்கப்படுகிறது. புதுச்சேரியிலும் தெலங்கானாவிலும் நடந்த வாக்காளர் அட்டை - ஆதார் இணைப்பு முயற்சிகள், அரசியல் கட்சிகள் வாக்காளர் பட்டியலைத் தங்களுக்கேற்றவாறு திருத்திக்கொள்ளும் வாய்ப்புகளுடன் இருப்பதைத் தெளிவுபடுத்தியிருக்கின்றன. ஏற்கெனவே, தொழில்நுட்பச் சிக்கல்களுடன் இயங்கிவரும் ஆதார் தரவுத்தளத்துடன் தேர்தல் ஆணையம் தன்னுடைய தரவுகளையும் பகிர்ந்துகொள்வது சரியாகுமா என்ற கேள்வியும் எழுந்துள்ளது.
வாக்காளர் அட்டையை ஆதாருடன் இணைப்பதை ஆதரிப்பவர்களும்கூட அதே அளவுக்குக் காரணங்களைப் பட்டியலிடுகின்றனர். இதன் மூலமாக, ஒரே நபர் இருவேறு இடங்களில் வாக்குரிமை பெறுவதற்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்க முடியும் என்பது அவர்களது முக்கிய வாதம். சமூகத்தில் பின்தங்கிய பிரிவினரை முன்னேற்றுவதற்கான ஒரு கருவி என்று ஆதார் திட்டம் குறித்து உச்ச நீதிமன்றம் தீர்ப்பளிக்கும் வரைக்கும் அதற்கு எதிராகப் பிரச்சாரங்கள் நடத்தப்பட்டன, அதன் தொடர்ச்சியே இப்போதைய எதிர்ப்புப் பிரச்சாரமும் என்று இச்சட்டத்தை ஆதரிப்பவர்கள் தெரிவிக்கின்றனர்.
வாக்காளர் அட்டையில் புகைப்படம் இடம்பெற்றபோதும், எதிர்ப்புகள் எழத்தான் செய்தன. ஆனால், புகைப்படத்துடன் கூடிய வாக்காளர் அட்டைகள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட பிறகுதான் கள்ள வாக்குகள் போடுவது குறைந்தது. வாக்கு இயந்திரங்கள் குறித்து நம்பிக்கையின்மையும் சந்தேகங்களும் எழுந்தபோது, வாக்குப் பதிவை உறுதிசெய்துகொள்ளும் வகையில், விவிபாட் இயந்திரங்கள் இணைக்கப்பட்டன. எனவே, இந்த எதிர்ப்புகள் காலப்போக்கில் மறைந்துவிடும். எதிர்ப்புக்கு வலுவான காரணங்கள் இருக்கும்பட்சத்தில், அவை சரிசெய்யப்படும்.
வருமான வரித் துறையின் நிரந்தரக் கணக்கு எண்ணுடன் (பான்) ஆதாரை இணைத்ததால், ஒரே நபர் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட கணக்குகளை நிர்வகித்துவருவதற்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்கப்பட்டுள்ளது. வாக்காளர் அட்டையுடன் ஆதாரை இணைப்பதன் மூலமாகப் போலி வாக்காளர் பிரச்சினைகளுக்கும் முடிவுகட்ட முடியும். 18 வயதாகும் புதிய வாக்காளர்களைப் பட்டியலில் இணைப்பதும் எளிதாகும்.
புலம்பெயர் தொழிலாளர்களுக்கு ஏற்கெனவே இருக்கும் வாக்காளர் பட்டியலிலிருந்து தங்கள் பெயரை நீக்கி, புதிய பட்டியலில் சேர்ப்பதற்கான நடைமுறைகளும் எளிதாகும். நேர்மையான, வெளிப்படையான ஜனநாயக நடைமுறைக்குத் துல்லியமான வாக்காளர் பட்டியலே தொடக்கப்புள்ளி. ஆனால், நாடாளுமன்ற நிலைக் குழுவில் இது குறித்து விவாதிக்கப்பட்டபோது, எதிர்ப்புத் தெரிவிக்காத எதிர்க்கட்சிகள் மக்களவையில் சட்ட முன்வடிவு நிறைவேற்றப்பட்டபோது மட்டும் எதிர்ப்புத் தெரிவித்திருப்பது அப்பட்டமான கட்சி அரசியலாகவே பார்க்கப்படும்.
பாரதியார் ‘தமிழ்த்தாய்’ என்னும் தலைப்பில் பாடிய பாடலின் வரிகள் இவை:
‘புத்தம் புதிய கலைகள்-பஞ்ச
பூதச் செயல்களின் நுட்பங்கள் கூறும்:
மெத்த வளருது மேற்கே - அந்த
மேன்மைக் கலைகள் தமிழினில் இல்லை
சொல்லவுங் கூடுவதில்லை - அவை
சொல்லும் திறமை தமிழ்மொழிக்கு இல்லை
மெல்லத் தமிழினிச் சாகும் - அந்த
மேற்கு மொழிகள் புவிமிசை ஓங்கும்
என்று அந்தப் பேதை உரைத்தான்-ஆ
இந்த வகை எனக்கு எய்திடல் ஆமோ’
இப்பாடலில் வரும் ‘மெல்லத் தமிழ் இனி சாகும்’ என்னும் வரியை எல்லோரும் மேற்கொள் காட்டுவது சகஜம். எதிர்காலத்தில் அழியப்போகும் மொழிகளுள் தமிழும் ஒன்று என்று ஐநா கூறியதாகச் சிலர் மேற்கோள் காட்டிச் சொல்வதும் சகஜம். இந்த இரண்டில் ஒன்று கவிஞரின் ஆதங்கம்; இன்னொன்று ஆய்வாளர்களின் ஊகம்.
தென் மாவட்ட வரலாற்றுப் பேராசிரியர் ஒருவர் அவரது இளம் வயதில் மேம்போக்காக ‘மெல்லத் தமிழ் இனி அழியலாம்’ என்று சொன்னதன் மீதான கோபத்தை பாரதியார் தன் கவிதையில் வெளிப்படுத்தினார். பாரதி பாண்டிச்சேரியில் இருந்தபோது தமிழைவிட வங்க மொழி உயர்ந்தது என்று அரவிந்தர் உட்படச் சிலர் பேசியது (வ.ரா.கருத்து) பாரதியைப் பாதித்திருக்கலாம்.
ஒரு மொழியின் வாழ்வும் வளர்ச்சியும் அந்த மொழி சார்ந்த பண்பாட்டின் கூறுகளிலும் மக்களின் உணர்விலும்தான் இருக்கும். இன்னொரு வகையில் மொழியின் வளர்ச்சியானது ஆளும் அரசின் நிலையைப் பொறுத்தும் இருக்கும். இந்த விஷயங்களை 2,000 ஆண்டுகளுக்கும் மேற்பட்ட பாரம்பரியம் கொண்ட தமிழுக்குப் பொருத்திப் பார்க்க வேண்டும்.
உலக மொழிகள்
உலக மொழிகளின் எண்ணிக்கை அவை பற்றிய சரியான கணிப்பு, அவற்றின் வீழ்ச்சி, அழிவு பற்றிய கணக்கைத் துல்லியமாகக் கூற முடியவில்லை என்பதே ஆய்வாளர்களின் கருத்து. உலகில் சுமார் 6,800 மொழிகள் உள்ளன என்பது ஒரு கணக்கு. இவற்றில் 43% அழியப்போகும் சூழலில் உள்ளனவாம். உலக மொழிகளில் 40% மக்கள்தான் தாய்மொழியில் படிக்கின்றனர். உலக மொழிகளில் தொழில்நுட்பப் படிப்புக்குரிய கூறுகளுடன் இருக்கும் மொழிகள் நூற்றுக்கும் குறைவு என்கின்றனர் ஆய்வாளர்கள்.
இந்திய மக்கள்தொகைக் கணக்கெடுப்பு அறிக்கையில் உள்ள மொழிகள் பற்றிய கணக்கு துல்லியமாக இல்லை என்று கூறுகின்றனர். 1921-2011 ஆண்டுகளில் 1,599 மொழிகள் இருந்தன. 220 மொழிகள் அழிந்துவிட்டன என்கின்றனர். இந்திய அரசமைப்புச் சட்டம் 8-ம் அட்டவணைப்படி இந்தியாவில் 23 மொழிகள் அங்கீகாரம் பெற்றவையாக உள்ளன.
பழமை, தொடர்ச்சி
பழமையான உலக மொழிகளில் தமிழும் ஒன்று என்பதை மொழியியலர்கள் ஒத்துக்கொள்கின்றனர். ஒரு மொழியின் சிறப்பு அதன் தொன்மையில் மட்டுமல்ல; அதன் பண்பாட்டுத் தொடர்ச்சி, புரிதல் போன்றவற்றிலும் இருக்கிறது. செம்மொழிக்குரிய அந்தஸ்தே இதுதான். தமிழ், கிரேக்கம், மாண்டரின் (சீன மொழி), சம்ஸ்கிருதம் போன்ற மொழிகளும் பழமையானவையே. தமிழில் 2,000 ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட திருக்குறளைப் புரிந்துகொள்வதில் இன்றைய சாதாரண மாணவனுக்குப் பெரிதும் பிரச்சினை இல்லை.
ஆனால், கிரேக்கம், மாண்டரின் போன்ற மொழிகளில் உள்ள பழைய இலக்கியங்களை அந்த மொழி பேசும் நவீன வாசகர்கள் புரிந்துகொள்வதில் சிரமம் உண்டு. இந்தியச் செம்மொழிகளான தமிழ், மலையாளம், தெலுங்கு, கன்னடம், ஒடியா, சம்ஸ்கிருதம் ஆகிய மொழிகளில் தமிழ் பழமையானது. இவை இலக்கியம் வழியாக மட்டுமல்ல. அகழாய்வுச் சான்றுகள் வழியும் நிறுவப்பட்டுள்ளது. இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட கவித்துவம் வாய்ந்த கபிலரின் தொடர்ச்சி ஆண்டாள், கம்பன், பாரதி எனத் தொடர்கிறது.
பன்முகத்தன்மை
தமிழ்ப் பண்பாடு ஒற்றைத் தன்மை கொண்டதல்ல. பன்முகத்தன்மை உடையது. இதற்குச் சமூகவியல்ரீதியான காரணங்கள் நிறையச் சொல்லலாம். முக்கியமாகத் தமிழ்நாட்டுக்கு வெளியிலிருந்தும் அயல் நாடுகளிலிருந்தும் நடந்த வணிகம், படையெடுப்பு ஆகியவற்றைக் கூறலாம். இதற்கெல்லாம் தமிழ்நாட்டில் கிடைத்த ரோமானிய, கிரேக்க நாணயங்களும் அயலிடங்களில் கிடைத்த பிராமி பொறிப்புகளும் சான்றுகளாகும்.
பழங்காலத்தில் பன்மொழி அறிவு
தமிழ்நாட்டில் பல மொழிகள் அறிந்த தமிழ் வணிகர்கள் இருந்தனர். பத்துப்பாட்டில் ஒன்றான பட்டினப்பாலையில்,
‘மொழிபல பெருகிய பழிதீர் தேயத்து
புலம்பெயர் மாக்கள் கலந்து இனிது உறையும்
முட்டாச் சிறப்பின் பட்டினம்”
என்னும் வரிகளை இதற்கு மேற்கோளாகக் கூறலாம். இதனால் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பே தமிழ்நாட்டில் வணிக நகரங்களில் பல மொழிகள் பேசிய வணிகர்கள் இருந்திருக்க வேண்டும் என்றும், அவர்களின் வழியாக அந்த மொழிகளைத் தமிழர்கள் அறிந்திருக்கலாம் என்றும் ஊகிக்கலாம்.
பலவகைப் பண்பாடுகள்
இந்திய சுதந்திரம் வரையுள்ள காலகட்டத்துத் தமிழ்நாட்டு வரலாற்றை மேம்போக்காகப் புரட்டுகிறவர்களுக்குப் பல்வேறு மொழிகள் பேசிய பல்வகைப்பட்ட பண்பாடுகள் கொண்டவர்கள் தமிழ்நாட்டை ஆண்டது தெரியும். சங்க காலத்திலேயே சமண, பௌத்த மதங்கள் தமிழ்நாட்டுக்கு வந்துவிட்டன. இவர்களின் வழியாக பிராகிருதம், பாலி, அர்த்தமாகதி போன்ற மொழிகளின் சொற்கள் தமிழில் கலந்தன.
1,500 ஆண்டுகளுக்கு முன் தமிழ்நாட்டின் ஒரு பகுதியை ஆண்ட களப்பிரர்கள் தமிழர் அல்லர். இவர்களின் தாய்மொழி தமிழ் அல்ல. இவர்கள் காலத்தில் பிராகிருதமும் சம்ஸ்கிருதமும் தமிழுடன் உறவாடின. தமிழ் ஆட்சி மொழியாக, அரசியல் மொழியாக இருக்கவில்லை. இவர்களை அடுத்து வந்த பல்லவர்களும் தமிழரல்லர். காஞ்சிபுரத்தைத் தலைநகராகக் கொண்டு தமிழ்நாட்டின் பெரும் பகுதியை ஆண்ட இவர்களின் ஆட்சி மொழி தமிழல்ல. இவர்கள் தங்கள் செப்பேடுகளை சம்ஸ்கிருதம், பிராகிருத மொழிகளில் வெளியிட்டனர்.
பல்லவர் காலத்தில் படையெடுப்பு, வணிகம் காரணமாக கன்னடம், தெலுங்கு மொழிச் சொற்களும், பண்பாட்டு விஷயங்களும் தமிழுடனும் தமிழ்நாட்டுப் பண்பாட்டுடனும் கலந்தன. தமிழர் பண்பாட்டில் வடஇந்திய சமயக் கூறுகள் பெரிதும் கலந்தது இக்காலத்தில்தான். பல்லவர் காலத்துக்குப் பின் வந்த சோழ அரசர்களில் சிலர் தெலுங்கு வம்சாவழியினாராக இருந்தனர். ஆனால், ஆட்சிமொழி தமிழ்தான். சோழரை அடுத்து வந்த பாண்டியர்களின் ஆட்சிமொழி தமிழ்தான்.
பாண்டியரின் வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு இந்திய விடுதலை வரை தமிழ்நாட்டைத் தமிழைத் தாய்மொழியாகக் கொள்ளாதவரே ஆண்டனர். தமிழ்நாட்டைத் தெலுங்கு பேசியவர்கள் நீண்ட காலம் ஆண்டிருக்கின்றனர். தஞ்சைப் பகுதியில மராட்டியர் இருந்தனர். அப்போது ஆட்சிமொழி மராட்டியே. மோடி என்ற எழுத்துகளில் நிர்வாக விஷயங்களை எழுதி வைத்தனர்.
ஆங்கிலேயர்களின் ஆட்சியில் கல்வி நிலையங்களிலும் ஆங்கிலம் செல்வாக்கடைந்தது. இப்படியாகத் தமிழ்நாட்டில் 2,000 ஆண்டுகளாக சம்ஸ்கிருதம், பிராகிருதம், பால்லி, அர்த்தமாகதி, தெலுங்கு, கன்னடம், மராட்டி, ஆங்கிலம், பிரெஞ்சு, போர்த்துகீசியம், பாரசீகம் எனப் பல மொழிகள் கலந்திருக்கின்றன. 2,000 ஆண்டுகளின் வரலாற்றில் சோழர்கள், முற்காலப் பாண்டியர்கள், பிற்காலப் பாண்டியர்கள் காலம் தவிர்த்து, உத்தேசமாக 1,500 ஆண்டுகள் தமிழ் ஆட்சிமொழியாக இருக்கவில்லை. இப்படியான சூழ்நிலையிலும் தமிழின் கவிதை, இலக்கணம், உரைநடை போன்றவை அழியவில்லை. பல்வேறு மாற்றங்களைப் பெற்றிருக்கின்றன.
கலை, சடங்கு, மரபு
ஒரு மொழியின் வளர்ச்சியைத் தொய்வின்றிச் செயல்படுத்துவதில் படைப்பாளிகளுக்குரிய இடம் கலை, சடங்குகள், வாய்மொழி மரபு போன்றவற்றுக்கும் உண்டு. இந்தக் கூறுகளின் தொடர்ச்சி அவற்றின் பன்முகப் பண்பாட்டைப் பாதுகாப்பதில்தான் இருக்கிறது. இப்படியான பாதுகாப்பு எண்ணம் அண்மையில் இளைஞர்களிடம் ஏற்பட்டிருப்பது மகிழ்ச்சியான விஷயம்.
‘மெல்லத் தமிழினி சாகும்’ என்ற வரிகள் இடம்பெற்ற பாடலை பாரதியார் பாடியதற்குக் குறிப்பிட்ட ஒரு நிகழ்ச்சிதான் காரணம். 20-ம் நூற்றாண்டு ஆரம்பத்தில் கல்கத்தாவிலிருந்து வந்த ‘மாடர்ன் ரிவ்யூ’ என்னும் இதழில், எல்லா பாடங்களையும் தாய்மொழியில் படிக்க முடியும் என்று யதீந்திர சர்க்கார் எழுதினார்; இதற்கு வரலாற்றுப் பேராசிரியர் கே.ஏ.நீலகண்டன் மறுப்பு எழுதினார். தமிழுக்கு அந்த வலிமை இல்லை என்றார். இதை விமர்சித்து, பாரதி ஒரு கட்டுரை எழுதினார். பெரியசாமி தூரனின் ‘பாரதித் தமிழ்’ தொகுப்பில் இக்கட்டுரை உள்ளது. இன்று அந்தச் சூழல் மாறிவிட்டது. மெல்ல மட்டுமல்ல, எப்போதும் தமிழ் சாகாது.
- அ.கா.பெருமாள், நாட்டாரியல் ஆய்வாளர்.
தொடர்புக்கு: perumalfolk@yahoo.com
நிதி ஆயோக்கின் வளர்ச்சிக் குறியீட்டில் தமிழகம் இரண்டாம் இடத்தைப் பெற்றிருக்கிறது. இதே வேளையில், அகில இந்திய அளவில், மத்திய அரசின் பெண்கள் - குழந்தைகள் மேம்பாட்டு அமைச்சகத்தின் மூலம் ‘தேசியக் குடும்ப நலக் கணக்கெடுப்பு 2019-21’ (National Family Health Survey- NFHS 2019-21) வெளிவந்துள்ளது. என்.எஃப்.ஹெச்.எஸ். என்பது ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு ஒருமுறை குழந்தைகள், மகளிர் - வயது வந்த ஆண்களின் ஊட்டச்சத்து தொடர்பான விவரங்கள், நல்வாழ்வு தொடர்பான புள்ளிவிவரங்களைத் தருவது.
1992-93-ல் தொடங்கி, இந்த அறிக்கை தற்போது ஐந்தாவது முறையாக வெளிவந்துள்ளது.சிறாரிடையே காணப்படும் ஊட்டச்சத்து தொடர்பான விவரங்களை அறிய மூன்று முக்கிய அளவீடுகள் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. முதலாவது, வயதுக்கேற்ற உயரம். வயதுக்கேற்ற உயரம் இல்லாதவர்கள் வளர்ச்சி குன்றியவர்களாகக் கருதப்படுவார்கள்.
என்.எஃப்.ஹெச்.எஸ்.-5-ன்படி 6 மாதங்கள் முதல் 5 வயதுக்கு உட்பட்ட தமிழகச் சிறாரில் வளர்ச்சி குன்றியவர்கள் 25% பேர். கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளில் இந்த அளவு 2 சதவீதப் புள்ளிகள் குறைந்துள்ளது. மேலும், இந்திய சராசரியைவிட (35.5%) தமிழ்நாட்டில் வளர்ச்சி குன்றியவர்கள் குறைவானவர்களே. எல்லா மாவட்டங்களும் அகில இந்திய சராசரியைவிடக் குறைந்த அளவிலேயே வளர்ச்சி குன்றுதலைப் பதிவுசெய்துள்ளன.
அதிகபட்சமாக கரூர் மாவட்டத்தில் 33.6%-ம், தொடர்ந்து மதுரையில் 32.4%-ம், நாகையில் 32.3%-ம் பதிவாகியுள்ளன. முந்தைய ஐந்து ஆண்டுகளைவிடக் கடந்த 5 ஆண்டுகளில், தமிழகத்தின் 11 மாவட்டங்களில் வளர்ச்சி குன்றிய சிறார் எண்ணிக்கை அதிகரித்துள்ளது. மதுரையில் 11.2 , நாகையில் 7.8 சதவீதப் புள்ளிகள் அதிகரித்துள்ளன. மற்றொருபுறம், திருவள்ளூரில் 12, சென்னையில் 10.5 சதவீதப் புள்ளிகள் குறைந்துள்ளன. இதன்மூலம், மாநில சராசரி குறைந்தாலும்கூட, மாவட்டங்களுக்கு இடையே ஏற்றத்தாழ்வுகள் இருப்பது வெட்டவெளிச்சமாகிறது.
மற்றொரு முக்கிய அளவீடான வயதிற்கேற்ற எடையின்மை கொண்ட சிறார் தமிழ்நாட்டில் 22% உள்ளனர். இந்த அளவும் கடந்த 5 ஆண்டுகளில் 2 சதவீதப் புள்ளிகள் குறைந்துள்ளது; அகில இந்திய சராசரியைவிட (32.1%) மிகக் குறைவாக உள்ளது. ஆனால், கரூரில் மட்டும் எடை குறைந்த குழந்தைகள் 36.3% பேர் உள்ளனர். இந்த அளவீடு கரூர் உட்பட 10 மாவட்டங்களில் அதிகரித்துள்ளது.
மற்றுமொரு அளவீடு உயரத்துக்கேற்ற எடையின்மை. தமிழ்நாட்டுச் சராசரி 4.6%, அகில இந்திய சராசரியைவிட (19.3%) மிகவும் குறைவு. ஆனால், சிவகங்கை (29.8%), திண்டுக்கல் (21.1%), ஈரோடு (20.9%), திருச்சி (20.9%) ஆகிய மாவட்டங்கள் அகில இந்திய சராசரியைவிட அதிக அளவீட்டைக் கொண்டுள்ளன. ஒன்பது மாவட்டங்களில் உயரத்துக்கேற்ற எடையற்ற சிறாரின் சதவீதம் ஐந்து ஆண்டுகளில் அதிகரித்துள்ளது. அதே வேளையில், திருவண்ணாமலை, தருமபுரி, கோவை போன்ற மாவட்டங்கள் எடையற்ற சிறாரின் சதவீதத்தைக் குறைந்துள்ளன.
அதிகரிக்கும் ரத்தசோகை
சிறாரிடையே காணப்படும் ரத்தசோகையும் அவர்களின் நல்வாழ்வைப் பெருமளவில் பாதிக்கக்கூடியது. என்.எஃப்.ஹெச்.எஸ். 5–ன்படி, தமிழகத்தில் 57.4% சிறார் ரத்தசோகையுடன் உள்ளனர். அகில இந்திய சராசரியைவிட (67.1%) இது குறைவுதான் என்கிறபோதும், கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளில் அதன் அளவு அதிகரித்துள்ளது பெரிதும் கவலைக்குரியது. முந்தைய ஐந்து ஆண்டுகளில் ரத்தசோகையுடைய சிறார் சதவீதம் 50.7% ஆக இருந்தது.
குறிப்பாக, திருச்சி (82.3%), விழுப்புரம் (73.4%), கரூர் (73.2%) போன்றவை தேசிய சராசரியைவிட அதிக அளவில் ரத்தசோகை உடைய சிறாரைக் கொண்டுள்ளன. அது மட்டுமில்லாமல், 22 மாவட்டங்களில் இதன் அளவு கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளில் அதிகரித்துள்ளது. மறுபுறம், ரத்தசோகை உடைய சிறாரின் அளவை திருநெல்வேலி மாவட்டம் பெருமளவில் குறைத்துள்ளது.
ஒப்பீட்டளவில், பார்க்கையில் தமிழ்நாட்டின் ரத்தசோகையுடைய பெண்களின் அளவு இந்திய சராசரியை (57%) விடக் குறைவு. ஆனால், முந்தைய ஐந்து ஆண்டுகளைவிட, தமிழ்நாட்டில் ரத்தசோகை ஒரு சதவீதம் அதிகரித்துள்ளது. அதேவேளை, 12 மாவட்டங்களில் பெண்களிடையேயான ரத்தசோகை அளவு அதிகரித்துள்ளது. அதிகபட்சமாக பெரம்பலூரில் 66% பேரும், கரூரில் 65% பேரும் ரத்தசோகையுடன் உள்ளனர்.
எடையின்மையும் கூடுதல் எடையும்
என்.எப்.ஹெச்.எஸ். 5–ன்படி,15 முதல் 49 வயதுடைய பெண்களிடையே போதிய எடை இல்லாதவர் சதவீதம் தமிழ்நாட்டில் 12.6%. இந்த அளவும் இந்திய சராசரியைவிட குறைவு. ஆனால், புதுக்கோட்டை (20.3%), நாகை (19.4%) மாவட்டங்களில் நாட்டின் சராசரியைவிட அதிக அளவில் பதிவாகியுள்ளது.
சமீபகாலமாக மாறிவரும் வாழ்க்கை முறை, உணவுப் பழக்கத்தால் உடற்பருமன் பெரும் பிரச்சினையாய் மாறிவருகிறது. 15 முதல் 49 வயதுடைய பெண்களிடையே காணப்படும் உடற்பருமன் உள்ளவர்களின் சதவீதம் தமிழ்நாட்டில் 40.4. இந்த அளவு கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளில் 10 சதவீதப் புள்ளிகள் அதிகரித்துள்ளது என்பது கவலைக்குரியது. மேலும், அகில இந்திய சராசரியைவிட (24.6%) தமிழ்நாட்டில் உடற்பருமனான பெண்கள் அதிகம். பெண்களில் சர்க்கரை அளவு அதிகம் உள்ளவர்களின் விகிதாசாரத்தில் தமிழ்நாடு (7.5%) இந்திய அளவைவிட (6.1%) அதிகமாக உள்ளது. சென்னை, திருவாரூர், கரூர், கன்னியாகுமரி, திருச்சி போன்ற மாவட்டங்கள் அதிகமானவர்களைப் பதிவுசெய்துள்ளன. இதேபோல் ரத்த அழுத்தம் உள்ளவர்களின் விகிதமும் அதிக்ம்.
ஊட்டச்சத்து என்று வரும்போது, உணவுடன் பாதுகாப்பான குடிநீர், சுகாதாரமான கழிப்பிடங்களும் இன்றியமையாதவை. சுகாதாரமான கழிப்பிடத்துக்காக சமீப காலமாக மத்திய, மாநில அரசுகள் பல்வேறு நடவடிக்கைளை எடுத்துவருகின்றன. பெரும்பாலான மாவட்டங்கள் தமிழ்நாட்டில் மேம்பட்ட கழிப்பிடத்தைப் பயன்படுத்துபவர்களின் எண்ணிக்கை(72.6%), அகில இந்திய எண்ணிக்கையைவிட (70.2%) அதிகம். இருந்தபோதிலும் விழுப்புரம் (53.8%), அரியலூர் (54.6%), புதுக்கோட்டை (55.2%), மாவட்டங்களில் இதன் அளவு குறைவாகவே உள்ளது.
அவசர கவனம் தேவை
பெண்கள், சிறாரின் ஊட்டச்சத்து தொடர்பான பெரும்பாலான அளவீடுகளில் தமிழ்நாடு இந்தியாவைவிடச் சிறப்பாகச் செயல்பட்டுவருகிறது. அதேவேளையில், கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளில் வளர்ச்சி குன்றிய சிறார் எண்ணிக்கை போன்றவை பல மாவட்டங்களில் பெருகிவருவதைக் கவனித்து, அந்தப் பிரச்சினையைக் களைவதற்கான நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடுவது அவசியம். ரத்தசோகை, உடற்பருமன் போன்றவற்றில் மாவட்டங்களுக்கு இடையே உள்ள ஏற்றத்தாழ்வுகளை நீக்குவதற்கு மாநிலம் தழுவிய நடவடிக்கைகளை எடுப்பது அவசியம். கரோனா போன்ற பெருந்தொற்றுகளை இனிவரும் காலங்களில் எதிர்த்து நிற்பதற்கு ஊட்டச்சத்து மிகுந்த சமச்சீர் உணவோடு, ஆரோக்கியமான உடலும் அவசியம் என்பதைக் கவனத்தில் கொண்டு மத்திய, மாநில அரசுகள் விரைந்து செயல்பட வேண்டும்.
- ஆர்.கோபிநாத், எம்.எஸ்.சுவாமிநாதன் ஆராய்ச்சி நிறுவனத்தில் பணியாற்றுகிறார். தொடர்புக்கு: gopidina@gmail.com
volcanic eruption in Tonga was so violent : ஜனவரி 15ம் தேதி அன்று டோங்கா ராஜ்ஜியத்தில் அமைந்திருக்கும் இரண்டு தீவுகளுக்கு அருகே, கடலுக்குள்ளே ஏற்பட்ட எரிமலை வெடிப்பிற்கு முன்பு வரை அதிக அளவில் டோங்கா நாடு உலக நாடுகளில் கவனத்தை பெற்றதில்லை. தற்போது உலக நாடுகள் அனைத்தும் டோங்காவில் தன்னுடைய பார்வையை திருப்பியுள்ளன.
டோங்காவில் அமைந்திருக்கும் எரிமலை பெரிய அளவில் ஆபத்தை ஏற்படுத்தாத ஒன்று என்பதால் அதில் கவனம் செலுத்த ஏதும் இல்லாமல் இருந்தது. மக்கள் வாழாத இரண்டு தீவுகளான ஹுங்கா ஹாப்பய் மற்றும் ஹூங்கா டோங்கா (Hunga-Ha’apai and Hunga-Tonga) என்ற இரண்டு தீவு பிரதேசங்களை இது உள்ளடக்கியுள்ளது. கடல் மட்டத்தில் இருந்து 100 மீட்டர் உயரத்தில், டோங்கா நாட்டின் தலைநகரம் நூக்கு-அலோஃபாவில் இருந்து 65 கி.மீ தொலைவில் இந்த தீவுகள் அமைந்துள்ளது. மேலே இருந்து பார்த்தால் ஒன்றும் தெரியாது. ஆனால் உள்ளே 1800 மீட்டர் உயரத்தில் 20 கி.மீ அகலத்தில் ஒரு பிரம்மாண்ட எரிமலை அலைகளுக்கு கீழே மறைந்துள்ளது.
ஹூங்கா-டோங்கா-ஹாப்பய் எரிமலை கடந்த சில வருடங்களாக வெடித்துக் கொண்டு தான் இருக்கிறது. 2009, 2014 மற்றும் 15 காலகட்டங்களில் கடலில் இருந்து மாக்மா குழம்பு வெளியேற்றப்பட்டது. ஆனால் சமீபத்திய நிகழ்வுகளுடன் ஒப்பிடும் போது இவை அனைத்தும் மிக சாதாரணமானவை.
முந்தைய வெடிப்புகள் குறித்த எங்களின் ஆராய்ச்சியானது, ஒவ்வொரு ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் ஒரு முறை சக்திவாய்ந்த வெடிப்பை ஏற்படுத்தும் நிகழ்வுகளில் இதுவும் ஒன்று என்று பரிந்துரை செய்கிறது.
கடல்நீர் மாக்மாவை குளிர்விக்கும் வாய்ப்புகள் இருக்கின்ற போதும் ஏன் இந்த டோங்கா வெடிப்பு மிகவும் ஆக்ரோஷமாக உள்ளது?
மாக்மா கடல் நீரில் மெதுவாக உயரும் பட்சத்தில், சுமார் 1200 டிகிரி செல்சியஸ் வெப்பநிலையில் கூட, மாக்மாவிற்கும் தண்ணீருக்கும் இடையில் ஒரு மெல்லிய நீராவிப் படலம் உருவாகி மாக்மாவை குளிர்விக்க தேவையான வாய்ப்புகளை வழங்குகிறது. ஆனால் இந்த செயல்முறை, மிகவும் ஆக்ரோஷத்துடன் எரிமலை வெடிக்கும் போது நிகழாது. மாக்மா விரைவாக தண்ணீருக்குள் நுழையும் போது, நீராவி அடுக்குகள் விரைவாக சீர்குலைந்து, சூடான மாக்மாவை குளிர்ந்த நீருடன் நேரடியாக தொடர்புபடுத்துகிறது.
ஆராய்ச்சியாளர்கள் இந்த நிகழ்வை ‘fuel-coolant interaction’ என்று அழைக்கின்றனர். மேலும் இதர ரசாயன ஆயுத வெடிப்புகளுடன் இதனை ஒப்பிடுகின்றனர். மிகவும் ஆக்ரோஷமான வெடிப்புகள் மாக்மாவை கிழித்து வீசுகின்றன. இது ஒரு சங்கிலி தொடர் போல் அரங்கேறுகிறது. புதிய மாக்மா துண்டுகள் புதிய சூடான உட்புற மேற்பரப்புகளை தண்ணீருக்கு வெளிப்படுத்துகின்றன. மேலும் புதிய வெடிப்புகள் உருவாகும் போது, எரிமலைத் துகள்களை வெளியேற்றி, சூப்பர்சோனிக் வேகத்துடன் வெடிப்புகள் எரிமலையில் ஏற்படுகின்றன.
2014/15 வெடிப்பு ஒரு எரிமலை கூம்பை உருவாக்கியது, இரண்டு பழைய ஹங்கா தீவுகளை இணைத்து சுமார் 5 கிமீ நீளமுள்ள ஒரு தீவை உருவாக்கியது. 2016ம் ஆண்டு நாங்கள் அதனை பார்வையிட்டோம். தற்போது ஏற்பட்டுள்ள மிகப்பெரிய வரலாற்று வெடிப்பிற்கு அவை வெறும் முன்னோட்டம் மட்டும் தான். கடல் தளத்தை வரைபடமாக்கி, அலைகளுக்கு கீழே 150 மீட்டர் தொலைவில் மறைந்திருந்த ‘கால்டெரா’வைக் (Caldera) கண்டுபிடித்தோம்.
கால்டெரா என்பது 5 கிலோமீட்டர் தொலைவில் உள்ள பள்ளம் போன்ற தாழ்வான பகுதியாகும். இதன் விளிம்புகளில் தான் மிக 2009 மற்றும் 2014/15 காலங்களில் ஏற்பட்ட சிறிய அளவிலான வெடிப்புகள் நிகழ்கின்றன. ஆனால் மிகப் பெரியவை கால்டெராவின் மையத்தில் இருந்து ஏற்படுகிறது. இவை வெடிப்புகளை மேலும் பெரிதாக்குகின்றன. வெடித்து சிதறும் மாக்மா மீண்டும் கால்டெராவில் விழுவதால் கால்டெரா மேலும் பள்ளமாகிறது.
கடந்த கால எரிமலை வெடிப்புகளின் செயல்பாடுகளை கவனிக்கும் போது, சிறிய வெடிப்புகள் ஒரு பெரிய நிகழ்வுக்குத் தயாராவதற்கு மெதுவாக ரீசார்ஜ் செய்யும் மாக்மா அமைப்பையே குறிக்கின்றன என்று இப்போது புரிகிறது.
ஹங்கா கால்டெராவில் ஏற்பட்ட இரண்டு பெரிய வெடிப்புகளை ஆய்வு செய்ய தேவையான ஆதாரங்களை வெடிப்பின் எச்சங்கள் சேமிக்கப்படும் பகுதிகளில் கண்டறிந்தோம். அவற்றின் முடிவுகளை நாங்கள் . 65 கிலோமீட்டர் தொலைவில் உள்ள டோங்காடாபு என்ற மிகப்பெரிய தீவில் உள்ள எரிமலை சாம்பல் படிவுகளுடன் ஒப்பிட்டோம். ரேடியோ கார்பன் தொழில்நுட்பங்களை பயன்படுத்தி 1000 ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறை பெரிய கால்டெரா வெடிப்புகள் ஏற்படுகின்றன என்பதை கண்டறிந்தோம். இறுதியாக 1100 ஆண்டுகளில் இத்தகைய வெடிப்புகள் ஏற்பட்டுள்ளன.
நாம் தற்போது ஒரு தொடர்ச்சியான எரிமலை வெடிப்புகளுக்கு மத்தியில் இருக்கின்றோம். பல்வேறு விஷயங்கள் குறித்த தெளிவான மதிப்பீடுகள் நம்மிடம் இல்லை. ஏன் என்றால் தற்போது அந்த தீவின் பாதிக்கும் மேற்பட்ட பகுதி சாம்பல் மேகங்களால் சூழப்பட்டுள்ளது.
டிசம்பர் மாதம் 20ம் தேதி அன்று ஏற்பட்ட வெடிப்பும், ஜனவரி மாதம் 13ம் தேதி அன்று ஏற்பட்ட வெடிப்பும் அளவில் மத்தியமானவை. அவைகள் அனைத்தும் 17 கி.மீ வரை புகை மண்டலத்தை எழுப்பி பிறகு சாம்பல்கள் 2014/15 காலங்களில் உருவான புதிய தீவில் படர்ந்தன.
தற்போதைய வெடிப்பு மிகவும் சக்தி வாய்ந்ததது. ஏற்கனவே 20 கிமீ உயரத்திற்கு சாம்பல் மண்டலம் பரவியுள்ளது. மிகவும் குறிப்பிடத்தக்க வகையில், எரிமலையில் இருந்து சுமார் 130 கிமீ தொலைவில் கிட்டத்தட்ட செறிவாக பரவி, காற்றினால் சிதைவதற்கு முன்பு, 260 கிமீ விட்டம் கொண்ட சாம்பல் புகை மண்டலத்தை இந்த வெடிப்பு உருவாக்கியுள்ளது.
இந்த வெடிப்பு டோங்கா மற்றும் அண்டை நாடுகளான பிஜி மற்றும் சமோவா முழுவதும் சுனாமியை உருவாக்கியது. அதிர்வு அலைகள் பல ஆயிரம் கிலோமீட்டர்களைக் கடந்துள்ளது. விண்வெளியில் இருந்து பார்க்கப்பட்டு நிகழ்வு பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது. மேலும் 2000 கி.மீ அப்பால் இருக்கும் நியூசிலாந்து நாட்டிலும் இவை உணரப்பட்டுள்ளது. வெடிப்பு தொடங்கிய சிறிது நேரத்திலேயே, டோங்காடாபுவில் மேற்பரப்பு தடுக்கப்பட்டு சாம்பல் கீழே விழ ஆரம்பித்தன.
இந்த அறிகுறிகள் அனைத்தும் பெரிய ஹங்கா கால்டெரா வெடிப்பு துவங்கியுள்ளது என்பதை குறிக்கின்றது. ஒரு வெடிப்பின் போது இணைந்த வளிமண்டல மற்றும் கடல் அதிர்ச்சி அலைகளால் சுனாமி உருவாகிறது, ஆனால் அவை நீருக்கு அடியே நிலச்சரிவுகளை ஏற்படுத்தவும் கால்டெரா சரிவுகளுக்கும் வழிவகை செய்தன.
இத்துடன் எரிமலை வெடிப்பு முடிந்துவிடுமா என்று தெரியவில்லை. பெரிய மாக்மா அழுத்த வெளிப்பாடு என்று தோன்றுகிறது. விரைவில் முடிவுக்கு வரும் என்றும் எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.
எரிமலையின் முந்தைய டெபாசிட்கள் ஒரு எச்சரிக்கையை ஏற்படுத்தியுள்ளது. இந்த சிக்கலான காட்சிகள் ஒவ்வொன்றும் 1000-ஆண்டுகளின் பெரிய கால்டெரா வெடிப்பு அத்தியாயங்கள் பல தனித்தனி வெடிப்பு நிகழ்வுகளை உள்ளடக்கியதாகக் காட்டுகின்றன. ஒரு சில மாதங்கள் ஏன் ஒரு சில வருடங்கள் கூட இந்த எரிமலை அமைதியற்றதாக இருக்கலாம். இது டோங்கா மக்களுக்கு நல்லதல்ல என்று நான் நம்புகின்றேன்.
ஆக்லாந்து பல்கலைக்கழகத்தில் பணியாற்றும் புவி அறிவியல் பேராசிரியர் ஷேன் க்ரோனின் (Shane Cronin) எழுதிய கட்டுரை
ஒவ்வொரு மாநிலத்தின் சட்டப்பேரவை தேர்தல் பிரச்சாரத்தின்போதும், “இரட்டை இன்ஜின் அரசு, இரட்டை வளர்ச்சி” என்ற கோஷத்தை பாஜக முன்வைக்கிறது.
நாடாளுமன்ற தேர்தலில் பாஜக வெற்றிப்பெற்று மோடி பிரதரமானரான பிறகு, அவர்கள் சந்தித்த முதல் தேர்தல் களம் ஹரியானா மற்றும் மகாராஷ்டிரா சட்டப்பேரவை ஆகும்.
இரு மாநிலங்களிலும் பிரச்சாரம் மேற்கொண்ட பாஜக, மத்தியில் பாஜக அரசு ஆட்சியில் இருக்கிறது. அதேபோல் மாநிலத்திலும் பாஜக ஆட்சி அமைந்தால் மத்திய அரசு கொண்டுவரும் திட்டங்கள் அனைத்தும் முறையாக, முழுமையாக மாநில அரசுக்கு வந்துசேரும். இதனால் மாநில அரசுகள் வளர்ச்சி அடையும் என தொடர்ந்து வலியுறுத்தியது. இதே பார்முலாவை தான் அதன் பிறகு நடைபெற்ற அனைத்து சட்டப்பேரவை தேர்தல்களிலும் பாஜக கையிலெடுத்தது.
இந்நிலையில், பிப்ரவரி – மார்ச் மாதங்களில் சட்டப்பேரவை தேர்தலை எதிர்கொள்ளும் உத்தரப்பிரதேசம், கோவா மாநிலங்களிலும், திரிபுரா, அசாம் மற்றும் மேற்கு வங்கம் தேர்தல் பிரச்சாரங்களிலும் மாநில வளர்ச்சிக்கு இரட்டை இன்ஜின் அரசு தேவை என்பதை பிரதமர் மோடி தொடர்ந்து வலியுறுத்தினார்.
2014 மக்களவை தேர்தலுக்கு பிறகு, 40 சட்டப்பேரவை தேர்தல்கள் நடைபெற்றுள்ளன. இவற்றில் 31 முறை தேர்தலுக்கு முன்பும், பின்பும் என லோக்நிதி-சி.எஸ்.டி.எஸ் அமைப்பு கருத்துக்கணிப்புகளை நடத்தியுள்ளது.
அப்போது, 22 கணக்கெடுப்புகளில், வாக்காளர்களிடம் இரட்டை இன்ஜின் அரசு என்பது குறித்து கேள்வி கேட்கப்பட்டது. மாநிலங்களின் வளர்ச்சிக்கு, மத்தியிலும் மாநிலத்திலும் ஆளும் கட்சி ஒரே மாதிரியாக இருக்க வேண்டியது அவசியம் என நினைக்கிறீர்களா என கேட்கப்பட்டது. அதன் கருத்துக்கணிப்பு முடிவில் வாக்காளர்களின் மனநிலையை இச்செய்தி தொகுப்பில் காணலாம்
வாக்காளர்களும், வாக்குகளும்
22 கணக்கெடுப்புகளின் போது, பஞ்சாப், கோவா, ராஜஸ்தான், அசாம் ஆகிய நான்கு மாநிலங்களில் பாஜக அல்லது அதன் கூட்டணிக் கட்சிகள் ஆட்சியில் இருந்தன. ஆனால் தேர்தலுக்குப் பிறகு, பாஜக மற்றும் அதன் கூட்டணிக் கட்சிகள் கோவா மற்றும் அசாம் உட்பட 12 மாநிலங்களில் அதிகாரத்தை கைப்பற்றின.
அதில், பஞ்சாப் (2017), ராஜஸ்தான் (2018) ஆகிய இரண்டு மாநிலங்களில் தான் பாஜக அதன் ஆட்சியை இழந்து, காங்கிரஸ் வசம் சென்றது.
பாஜக தேர்தலில் வெற்றி பெற்ற மாநிலங்களில் ஹிமாச்சல் பிரதேசம், மேகலாயா, நாகலாநந்து, உத்தரப் பிரதேசம் தவிர மற்ற மாநிலங்களில் இரட்டை இன்ஜின் அரசுக்கு ஆதரவு அதிகளவில் இருந்தன. பாஜகவின் கொள்கையை முழுமையாக ஒப்புக்கொள்வது மைனஸ் ஒப்புக்கொள்ளவில்லை என எடுக்கப்பட்ட நிகர ஒப்பந்தத்தில் 20 சதவீதம் வித்தியாசம் இருந்தன.
ஹிமாச்சல பிரதேச மக்கள் மாநிலத்தின் வளர்ச்சிக்கு, மாநிலத்திலும் மத்தியிலும் ஒரே கட்சி ஆட்சி செய்ய வேண்டும் என்பதை ஏற்கவில்லை. இங்கு நிகர ஒப்பந்தம் –21 சதவீதமாக இருந்தது. மாநில அரசுகளை மாற்றி அமைக்கும் பாரம்பரியத்தை பின்பற்றி வருகிறது. இரண்டு வடகிழக்கு மாநிலங்களான மேகாலயா, நாகாலாந்திலும், நிகர ஒப்பந்தம் குறைவாக தான் இருந்தன. இருப்பினும் இரண்டு மாநிலங்களையும் பாஜக அரசு கைப்பற்றியது.
இரட்டை இன்ஜின் அரசு குறித்த வாக்காளர்களின் கருத்தைப் பார்க்கும்போது, 2014 மக்களவைத் தேர்தலுக்குப் பிறகு நடந்த முதல் சட்டமன்றத் தேர்தலில், ஹரியானாவில் 45 சதவீதமும், மகாராஷ்டிராவில் 29 சதவீதமும், ஜார்கண்ட்டில் 41 சதவீதம் பேரும் மாநிலத்தின் வளர்ச்சிக்கு மாநிலத்திலும் மத்தியிலும் ஒரே அரசாங்கம் ஆட்சியில் இருக்க வேண்டும் என்ற கருத்தை முழுமையாக ஏற்றுக்கொண்டனர். அங்கும் முறையே 11%, 10% மற்றும் 7% மட்டுமே முழுமையாக உடன்படவில்லை. மூன்று மாநிலங்களிலும் பாஜக ஆட்சி அமைத்தது.
2015 ஆம் ஆண்டில், டெல்லி சட்டப்பேரவை தேர்தலில் பாஜகவின் இரட்டை இன்ஜின் தேர்தல் வீயூகம் எடுப்படவில்லை. 36 விழுக்காடு மக்கள் மத்தியிலும் மாநிலத்திலும் அதே அரசாங்கத்தை அமைப்பதில் முற்றிலும் உடன்படவில்லை. இதன் காரணமாக, ஆம் ஆத்மி கட்சி மாபெரும் வெற்றியுடன் டெல்லியில் கால் பதித்தது.
பின்னர் 2016இல், மேற்கு வங்கம், அசாம், தமிழ்நாடு , கேரளா ஆகிய நான்கு முக்கிய மாநிலங்களில் தேர்தல் நடந்தது. இதில், அசாமில் தான் ‘இரட்டை இன்ஜினுக்கான’ ஆதரவு மிக அதிகமாக இருந்தது. 46 சதவீதம் முழு ஆதரவுடன் 7 சதவீதம் மட்டுமே எதிராக இருந்தனர். இந்த ஆதரவு, அம்மாநிலத்தில் முதன்முறையாக பாஜக தலைமையிலான ஆட்சி அமைய வழிவகுத்தது.
மேற்கு வங்கத்தில், 29% பேர் முழுமையாக ஒப்புக்கொண்டனர். ஆனால், 40% பேர் இந்தக் கேள்விக்கு பதிலளிக்கவில்லை.
அதே சமயம், கேரளாவிலும் தமிழகத்திலும் வாக்காளர்கள் இரட்டை இன்ஜின் அரசு ஐடியாவை ஒப்புக்கொண்டனர். ஆனால், அந்த ஐடியாவால் தேர்தல் களத்தில் பெரிய மாற்றம் ஏற்படவில்லை. கேரள மக்கள் எல்.டி.எப் கட்சிக்கும், தமிழ்நாட்டு மக்கள் திமுகவுக்கும் வாக்களித்தனர்.
2017-2020 ஆம் ஆண்டில், பஞ்சாப், மேகாலயா, இமாச்சலப் பிரதேசம், நாகாலாந்து மற்றும் உத்தரப் பிரதேசத்தில் இரட்டை இன்ஜின் ஆதரவு ஒப்பீட்டளவில் குறைவாகவும், திரிபுரா, ராஜஸ்தான், டெல்லி மற்றும் உத்தரகண்ட் ஆகிய மாநிலங்களில் மிகவும் அதிகமாகவும் இருந்தது.
திரிபுரா, உத்தரகாண்டில் பாஜக வெற்றி பெற்றது, ஆனால் டெல்லி, ராஜஸ்தானில் ‘இரட்டை இன்ஜினுக்கு’ வலுவான ஆதரவு இருந்த போதிலும் வெற்றிபெற முடியவில்லை.
இமாச்சலப் பிரதேசத்தின் பாதையை, ராஜஸ்தானும் பின்பற்றியது . அங்கு இரட்டை இன்ஜின் யோசனைக்கு ஆதரவு இருந்தாலும், மக்கள் காங்கிரஸுக்கு வாக்களித்தனர்.
கருத்தை ஏற்றுக்கொள்ளுதல் குறைகிறது
அண்மையில் அசாம், கேரளா, தமிழ்நாடு மற்றும் மேற்கு வங்காளம் ஆகிய நான்கு மாநிலங்களில் நடந்து முடிந்த தேர்தல்களின் முடிவுகள் இரட்டை இன்ஜின் அரசை ஏற்றுக்கொள்வதில் சரிவைக் காட்டுகின்றன. அசாம் தவிர மற்ற மூன்று மாநிலங்களிலும் நிகர ஒப்பந்தம் சரிவை காட்டின.
இரட்டை இன்ஜின் கருத்தை ஏற்றுக்கொள்வதில் அதிகபட்சமாக கேரளாவில் தான் 54 சதவீதம் பேர் எதிர்ப்பு தெரிவித்தனர். அதனை தொடர்ந்து, தமிழ்நாட்டில் 40 சதவீதம், மேற்கு வங்கத்தில் 33 சதவீதமும் எதிர்ப்பை பதிவு செய்தனர். ஆனால், இந்த மாநிலங்களில் 2016 ஆண்டில் இரட்டை இன்ஜின் கருத்துக்கு இவ்வளவு வலுவான எதிர்ப்பை காணவில்லை.
இந்த கருத்துகணிப்பு முடிவுகளின்படி, இரட்டை இன்ஜின் அரசு, யோசனையின் அடிப்படையில் தேர்தல் களத்தில் நல்ல உத்தியாக இருக்கலாம். ஆனால், யோசனைக்கான ஆதரவிற்கும் வாக்களிக்கும் முடிவுகளுக்கும் இடையே தொடர்பு இருக்கிறதா என்பதை பார்க்கமுடியவில்லை. மாநிலங்கள் தங்களின் பாரம்பரிய வாக்கு முறைகளை பின்பற்றுகின்றன.
அஸ்ஸாம் மற்றும் திரிபுராவில் எதிர்ப்புகள் காணப்பட்டாலும், கணிசமான பிராந்தியக் கட்சிகளைக் கொண்ட மாநிலங்களிலும், பாஜக வலுவான தேர்தல் முன்னிலையில் உள்ள மாநிலங்களிலும் இந்த யோசனைக்கான ஆதரவு அதிகமாக இருந்தது.
உத்தரப் பிரதேசத்தில் ஏற்கனவே இரட்டை இன்ஜின் அரசாங்கம் உள்ளது. எனவே, அங்கு பதவியிலிருந்தப்படி வாக்காளர்களை பாஜக எதிர்கொள்வதால், சுவாரஸ்யமான தேர்தல் களமாக இருக்கும்.
The unpredicted spell of staggering rain over Chennai on December 30, 2021 capped a season of repeated monsoon inundation and urban paralysis, coming as a stark reminder to political leaders that they are underestimating the risk of urban collapse due to extreme weather events.
Tamil Nadu’s capital, with an international airport and a major seaport, was gridlocked after heavy rain at the tail end of the northeast monsoon, presenting a dystopian picture of ambulance sirens wailing in still traffic, people deserting vehicles to walk to rail terminals in blinding rain and workers unable to return home until late in the night. The nightmare revived memories of the great deluge of 2015, although the death toll was not comparable. Suburban gated communities on the city’s IT corridor and inner city residents alike were affected, and COVID-19 was momentarily forgotten, as rail and Metro lines were quickly overwhelmed.
A non-starter
The catastrophic 2015 flood, an unprecedented event, raised expectations of a major shift in priorities for urban development. That deluge was akin to the great flood of 2005 in Mumbai, which too raised hopes that policies would be redrawn. In spite of immense community support and active mobilisation for change, both cities witnessed a regression, as informality remained dominant, laws were just on paper, and unsustainable changes were made to the urban environment. Permanent, elite constructions were favoured at the cost of ecology.
The monsoon of 2021 in Chennai, with its black swan evening of 24 cm rain, raises a question: would urban development be more sustainable and equitable if the guiding principle is climate change? This new approach would prioritise ecological and sustainability concerns over aesthetics, and reject market-oriented ‘fantasy plans’, as some scholars describe an increasingly flashy vision of urbanisation. While green roofs, electric vehicles and solar power would be welcome, they would not replace conservation of natural flood plains, rivers, mangroves, marshes and gardens. It would be the future-proofing that India’s cities need, to avert sudden dysfunction caused by climate events.
Report’s inputs
In its report (https://bit.ly/3frSElV) on ‘Reforms in Urban Planning Capacity in India’ (September 2021), NITI Aayog cites the COVID-19 pandemic as a revelatory moment that underscores the dire need for all cities to become healthy cities by 2030. Climate impacts are certain to affect cities even more fundamentally and permanently.
Consistent with the approach of the present Central government, NITI Aayog recommends 500 priority cities to be included in a competitive framework, adopting participatory planning tools, surveys and focus group discussions to assess the needs and aspirations of citizens. There is considerable importance given to technological tools, private sector talent and mapping strategies to identify a city’s assets and to plan spatially. What is needed is a central role for democratically-elected local governments, to ensure greater inclusion and a sense of community. In Tamil Nadu, urban local bodies have not had elections for a decade, while the long coastline of the State has been hit by cyclones that have crippled Chennai and other towns.
It is multidimensional
All dimensions of a city’s growth, starting with affordable housing, play a central role in adapting to future climate change. They can lower carbon emissions growth even during infrastructure creation if biophilic design and green materials are used. A large volume of new housing stock is being created in the 7,933 urban settlements in the country today, of which the bulk is in a small number of million-plus cities.
Less than half of all cities have master plans, and even these are ruled by informality, since both influential elites and the poor encroach upon commons such as wetlands and river banks, as Chennai and Mumbai have witnessed. After a catastrophic flood, the emphasis is on encroachment removal directed almost entirely at the less affluent.
A top-level department for climate change adaptation is best suited to serve as a unifier, bringing all relevant departments in a State, such as housing and urban development, transport, water supply, energy, land use, public works and irrigation to work with elected local governments that set priorities and become accountable. Neglect of municipal councils, lack of empowerment and failure to build capacity among municipal authorities have produced frequent urban paralysis in extreme weather. In Chennai, the focus after every flood has been on the storm water drain network, while commercial encroachment of the vast marshland in Pallikaranai, a natural sponge for the city, gets insufficient attention. This experience echoes the fate of encroachments along Mumbai’s Mithi river, where the Mithi River Development and Protection Authority, after the 2005 flood, favoured removal of dwellings, while sparing ‘permanent structures’ that were too big to touch.
Leaning on market forces
The encroachment of important commons reflects the extreme dependence on market forces to supply affordable urban houses. In Chennai, speculative values have outpriced the middle class and young workers aspiring for their first home, sending them out of the city to relatively cheaper suburbs. Most of these suburban investments do not reflect their true value, even if they are layouts ‘approved’ by the Chennai Metropolitan Development Authority, because outlying town panchayats have little capacity or funds to create even basic infrastructure such as water supply, sanitation and roads.
For many residents, monsoon 2021 was no different from others before it. They may live in gated towers along the IT corridor but they struggled to stay afloat, using boats or trucks to get supplies and to travel. Such images rarely get media play, as they represent the unflattering reality of high house prices. Suburban home buyers would gladly transfer some part of the price for infrastructure building, rather than let it be cornered solely by speculators. Now that Chennai is working on a new master plan and a climate action plan, with planned investments in infrastructure including Metro rail links to the western and southern suburbs, it should introduce regulation to ensure value capture.
A familiar story
Loose metropolitan boundaries with little control over neighbouring local governments produce amorphous building regulations. In Chennai’s case, unplanned densification is occurring in three neighbouring districts which are linked to the core city by local transport and are hence part of a larger metropolitan area. Here, traditional natural assets such as wetlands, reservoirs and watercourses are being lost rapidly. This is typical of other major Indian cities as well, where population growth at the peripheries has been accelerated by anomalous land and housing price increases at the core and absence of adequate good rental housing.
India’s cities will continue to be drivers of economic growth with significant production and consumption, but that sunrise story is threatened by unsustainable urban development in the era of climate change. The experiences of Mumbai earlier and Chennai recently are storm warnings, and greater centralisation of governance can do little to address this. The need today is not for flashy retrofitted ‘smart’ urban enclaves but sound, functional metropolitan cities that can handle floods, heat waves, pollution and mass mobility to keep the engines of the economy running. Urban India would otherwise turn into a subprime investment.
G. Ananthakrishnan is a Chennai-based journalist
Notwithstanding the eventual introduction of the Cryptocurrency and Regulation of Official Digital Currency Bill in Parliament, cryptocurrencies continue to proliferate. In fact, a liberal estimate suggests that as many as 10 crore Indians may already have investments exceeding a total of $10 million in them. This not only creates an avenue for generation of tax revenue for the nation but also puts forth a Herculean challenge for the tax authorities who have to track and tax transactions involving cryptocurrencies.
Although the Income Tax Act, 1961 (“IT Act”) does not specifically mention cryptocurrencies, it does cast a wide enough net to bring crypto transactions under its ambit. Trading in cryptocurrency may be classified as transfer of a ‘capital asset’, taxable under the head ‘capital gains’. However, if such cryptocurrencies are held as stock-in trade and the taxpayer is trading in them frequently, the same will attract tax under the head ‘business income’. Even if one argues that crypto transactions do not fall under the above heads, Section 56 of the IT Act shall come into play, making them taxable under the head ‘Other sources of income’.
However, this in itself is not sufficient in order to put in place a simple yet effective taxation regime for cryptocurrencies. Since cryptocurrencies are unlike any other asset class, stored and traded virtually, there are varied challenges which need to be addressed in order to streamline the process of taxing crypto transactions.
Varied interpretations
First, the absence of explicit tax provisions has led to uncertainty and varied interpretations being adopted in relation to mode of computation, applicable tax head and tax rates, loss and carry forward, etc. For instance, the head of income under which trading of self generated cryptocurrency (currencies which are created by mining, acquired by air drop, etc.) is to be taxed is unclear. If these are taxed under capital gains, what should be taken as the cost of acquisition for the purpose of computation? If the acquisition cost is to be taken as the fair market value of the said cryptocurrency as on date of generation, how does one arrive at this value? Since there is no consistency in the rates provided by the crypto-exchanges, it is difficult to arrive at a fair market value. Conversely, there are divergent views in the market treating such an income as ‘business income’ or ‘other sources of income’, which are taxable at individual tax rate slabs (which may be higher than those applicable to capital gains). Similarly, when a person receives cryptocurrency as payment for rendering goods or services, how should one arrive at the value of the said currency and how should such a transaction be taxed?
Second, it is often tricky to identify the tax jurisdiction for crypto transactions as taxpayers may have engaged in multiple transfers across various countries and the cryptocurrencies may have been stored in online wallets, on servers outside India. In such cases, it becomes difficult to pinpoint which jurisdiction’s tax laws would become applicable and what kind of tax treatment would be effected especially in light of various nations having differing tax treatment for crypto assets including imposition of a general ban on them.
Third, the identities of taxpayers who transact with cryptocurrencies remain anonymous. Each crypto address comprises a string of alphanumeric characters and not the person’s real identity, giving tax evaders a cloak of invisibility. Exploiting this, tax evaders have been using crypto transactions to park their black money abroad and fund criminal activities, terrorism, etc.
Fourth, the lack of third party information on crypto transactions makes it difficult to scrutinise and identify instances of tax evasion. One of the most efficient enforcement tools in the hands of Income Tax Department is CASS or ‘computer aided scrutiny selection’ of assessments, where returns of taxpayers are selectedinter aliabased on information gathered from third party intermediaries such as banks. However, crypto-market intermediaries like the exchanges, wallet providers, network operators, miners, administrators are unregulated and collecting information from them is very difficult. Another consequence of this lack of information is that the tax authorities are left with hardly any tools to verify any crypto transactions which do get reported. They are instead forced to fully depend on the data provided by the taxpayers.
Fifth, even if the crypto-market intermediaries are regulated and follow Know Your Customer (KYC) norms, there remains a scenario, where physical cash or other goods/services may change hands in return for cryptocurrencies. Such transactions are hard to trace and only voluntary disclosures from the parties involved or a search/survey operation may reveal the tax evaders.
While the aforementioned challenges provide enough food for thought to policymakers, certain steps can be taken to provide a robust mechanism for taxing crypto transactions going forward.
To begin with, the income-tax laws pertaining to the crypto transactions need to be made clear by incorporating detailed statutory provisions. These could include provision of a definition for crypto assets for tax purposes and guidelines addressing the major taxable events and income forms associated with virtual currencies. This should be followed by extensive awareness generation among the taxpayers regarding the same.
The practice of having separate mandatory disclosure requirements in tax returns (as is the case in the United States) should be placed on the taxpayers as well as all the intermediaries involved, so that crypto transactions do not go unreported. Additionally, the existing international legal framework for exchange of information should be strengthened to enable collecting and sharing of information on crypto-transactions. This will go a long way in linking the digital profiles of cryptocurrency holders with their real identities.
Training is important
Furthermore, the Government must impart training to its officers in blockchain technology. In this regard, it may be noted that the United Nations Office on Drugs and Crime’s ‘Cybercrime and Anti-Money Laundering’ Section (UNODC CMLS) has developed a unique cryptocurrency training module, which can aid in equipping tax officers with requisite understanding of the underlying technologies. Tax authorities should also equip themselves with the latest forensic software (such as Elliptic Forensics Software is being used by the USA Internal Revenue Service and GraphSense used in the European Union) which can analyse a high volume of crypto transactions at a time and raise red flags in cases of suspicious transactions.
It is certain that cryptocurrencies are here to stay. A streamlined tax regime will be essential in the formulation of a clear, constructive and adaptive regulatory environment for cryptocurrencies.
Aastha Suman is in the Indian Revenue Service, posted as Deputy Commissioner of Income Tax, Karnataka and Goa. Ishaan Sharma is in the Indian Railway Accounts Service, posted as Divisional Finance Manager, Bengaluru Division, South Western Railways. The views expressed are personal
Last week, and all of a sudden, people in the small town of Talode in Nandurbar district in Maharashtra could not buy Colgate toothpaste from their only local store. It was because Nandurbar’s distributor had decided to boycott Colgate’s products and not supply them to thekiranastore in Talode. Further, all consumer goods distributors in Maharashtra were protesting against Colgate’s alleged unfair treatment of traditional distributorsvis-à-visB2B technology companies such as Reliance’s JioMart, Udaan and others.
Breaking the flow
Nearly half-a-million of India’s distributors pick up goods from consumer companies such as Colgate and deliver them to 13 million small local stores located in 7,00,000 villages and towns across the country through a web of millions of traders and other intermediaries. A vast majority of these distributors and traders are small family businesses that have developed relationships with their local stores over many decades.
Thekiranastore in Talode sells a 100g tube of Colgate toothpaste to the consumer for Rs. 55, the maximum retail price (MRP). The Nandurbar distributor sells Colgate toothpaste to the Talode store for Rs. 45 and the manufacturer, Colgate, sells it to the distributor for Rs. 40. This is an illustrative but typical example of the current supply chain for consumer goods products in India.
Enter the new age technology B2B companies. They have developed technologies to connect directly to thekiranastore in Talode through a mobile phone app, bypassing the intermediaries. They supply Colgate toothpaste to the local store for Rs. 35, lower than the Rs. 45 charged by the distributor. Ostensibly, the people of Talode will also benefit from these lower prices at their local store.
Unable to match such prices and facing the peril of losing business, India’s distributors claim these are unfair practices and want manufacturers such as Colgate to stop supplying goods to the technology companies. Colgate has refused to do so and, hence, the distributors have decided to boycott its products.
Hardly ‘creative disruption’
New innovations disrupting an existing process and rendering incumbents futile is generally a healthy process of ‘creative destruction’, as the Austrian economist, Joseph Schumpeter, postulated. But if this disruption is driven not entirely by technology innovation but also through pricing power, would it still be healthy?
These technology companies bear a 15%-20% loss on every Colgate toothpaste they sell to the local store. They deliberately offer their product at a price lower than what it costs them, to lure local stores away from the traditional distributors. Further, they offer extensive credit terms and working capital to the local stores. In other words, these technology companies rely not just on their mobile phone app innovation but also steep price discounting and cheaper financing to win customers.
Udaan has suffered total losses of more than Rs. 5,000 crore in just five years and JioMart reports even greater losses. Indian companies are able to absorb such heavy losses because they have access to copious amounts of money. These companies are flush with funds from foreign venture capital firms, which in turn are largely funded by American pension funds and university endowments. To put it cheekily, an American senior citizen is discounting Colgate toothpaste for a Talode villager while displacing the Nandurbar distributor, thanks to what economists call global capital flows. Such capital flows foster innovation and yield enormous consumer benefits is the neo-classical economic doctrine.
The flip side is that India’s millions of distributors and intermediaries have no access to such finance. They are typically small businesses built over many decades by pledging their personal assets as collateral in return for meagre bank loans. These small companies are cut off from the endless stream of free foreign money that gushes into new age ‘startups’ and established large corporates. Evidently, these companies use the money to not only build new technologies but also to undercut competitors and steal market share. They are able to sustain huge losses for several years until they destroy incumbents and gain dominant market share. After which, they will presumably raise their prices to turn profitable. It is similar to what India experienced in the telecom sector with Jio.
This practice, called predatory pricing, is illegal in most countries including India. Behind the veil of technology innovation of these startups lies a murky abuse of pricing power. If this was true ‘creative destruction’, then these technology companies would lure the Talode store owner only with their innovative app and efficiency than also suffering losses on every sale and offering cheaper finance.
While consumers may benefit from lower prices, should the livelihoods of millions of distributors, traders and their families suffer only because they do not have equal access to easy money as these technology companies? The distributor and trader in Nandurbar and thekiranastore owner in Talode belong to the same local community. Surely, there will be social ramifications within that community for some of these families being thrown in disarray?
A global problem
To be sure, this is not just an India problem but a global one. The conventional economic notion that lower prices, regardless of the means adopted, are a sole and worthy pursuit is under severe challenge. Social media companies such as Facebook give away their products for free and e-commerce companies such as Amazon sell at lower prices, benefiting consumers enormously, but also causing immense social strife and disharmony. The new Chairperson of the Federal Trade Commission in America, Lina Khan, who is a fierce critic of abuse of pricing power by technology companies, is seeking to frame new rules to check such anti-competitive behaviour.
What India faces
But in India’s case, there is an added complexity of foreign capital flows. Large sums of free money printed in America are finding their way to India’s stock and start-up markets. Access to this capital is only available to a tiny proportion of Indian businesses but threatens the livelihoods of millions of Indian families, as in the case of distributors, causing massive income and social disparities. Even erstwhile champions of free capital flows are now cautious about their social implications.
To be clear, this is not a Luddite argument against e-commerce or technological innovations. The issue is about illegal predatory pricing and abuse of pricing power by startups and big corporates through preferential access to easy foreign money. By some estimates, there are more than 20 million families (100 million people) in India whose livelihoods depend on intermediary roles in the consumer goods supply chain. If suddenly these families are displaced and left stranded, it can cause enormous social unrest in the nation. Perhaps, the residents of Talode may even be willing to pay slightly more for their tube of toothpaste if they realise that some families in their community are being put to misery by free American money.
Praveen Chakravarty is a political economist and Chairman of Data Analytics of the Congress party
A few days ago, from the midst of the daily gloom of COVID-19, came uplifting news of a pathbreaking surgical procedure in a New York hospital. A pig’s heart was successfully transplanted into a 57-year-old man dying of heart failure. The ‘xenotransplant’, as interspecies transplants are called, was a reminder of the endless possibilities to treat otherwise untreatable diseases.
Transplantation to replace failing organs is one of the spectacular achievements of medicine in the last century. The number of transplants has increased, the list of organs transplanted has grown and outcomes have got better. But the field is also a victim of its own success as the numbers of those needing transplants now far outnumbers the availability of human organs. Both living and dead humans are being sourced as donors but because of scientific, ethical and social challenges, the number of human donors remains restricted. The desperation for organs also creates a fertile ground to lure the vulnerable to sell their organs as we witnessed in the recent kidney scandal in Assam.
Given organ shortage, it is intuitive that scientists would turn to animals. It also overcomes another hurdle in human to human transplant; one does not have to seek consent from an animal which can be sacrificed for the organ. Of course not all agree with such a narrow utilitarian approach.
Brief history
The use of animal organs to replace diseased human ones is a very old idea. Some of the earliest blood transfusions were from animals. Early kidney and liver transplants were attempted from baboons and chimpanzees as these primates were considered closest to humans. In the early 1960s, a surgeon called Reemtsma in New Orleans performed 13 chimpanzee to human kidney transplants. One of the recipients, a schoolteacher, went back to work and lived for 90 days. However, most of these transplants failed and were gradually given up.
The interest in pigs as a source of human organs is recent. There are several reasons why scientists have now zoomed in on these otherwise shunned creatures as a source. One interesting reason is that in the western world, it is socially more acceptable to breed pigs for this purpose. From a scientific viewpoint, pigs are genetically modifiable to reduce the chances of rejection by the human body. There are concerns about the transmission of pig viruses through the transplant but this barrier has also been partly overcome by bio protection and genetic manipulation. But COVID-19 will regnite this debate.
In what sounds somewhat dystopian, there are now companies breeding genetically modified pigs in special farms for the express purpose of transplantation. One such U.S.-based company Revivicor supplied the pig heart for the New York transplant.
Will this transplant boost xenotransplantation? Will this mean the end of organ shortage? Even the most optimistic scientists will agree that these are still open questions but the developed world is inching in this direction. It is a matter of time before more xenotransplants are attempted. When this happens, there will be the question of whether the organ will function in the long term. And, whether it will transmit hitherto unknown diseases to humans. A dying individual offered a xenotransplant as the only life-saving option may not care for such questions.
The animal rights movement is not impressed. PETA has decried the pig heart transplant. It said: “Animals aren’t tool-sheds to be raided but complex, intelligent beings. It would be better for them and healthier for humans to leave them alone and seek cures using modern science.” Coming from meat-eating countries, this sounds somewhat paradoxical. The easy public acceptance of the pig compared to other animals as a source says something about our double standards.
There was a curious fallout of the New York case in India. The local media suddenly remembered the bizarre story of a heart transplant attempted by a surgeon called Baruah in the 1990s. Some went on to describe this as the world’s first attempt. Baruah, working out of his Guwahati clinic, had transplanted the lung and heart of a pig into 32-year-old Purno Saikia. It was clearly a premature experiment using an unsuspecting poor Indian as a guinea pig. It ended in disaster for the patient and Baruah who was struck off his medical degree.
Though somewhat shaken by COVID-19, humanity’s desire to prolong life at all costs is a given. An increasingly common cause of death and suffering is end stage failure of critical organs (heart and liver). And since new organs replace failing ones successfully, we will continue to widen the net for sourcing them. But in our quest towards immortality, recent events show that in good and bad ways, our lives depend not only on other humans but also on other species cohabiting the planet; all creatures big and small.
Dr. Sanjay Nagral is a surgeon and writer based
in Mumbai
The rapid spread of Omicron in the third wave of the COVID-19 pandemic does not appear to have deterred communities in coastal Andhra Pradesh from going ahead with the renowned three-day rooster fights held on the eve of the Sankranthi festival that began on January 14. Despite court orders and directives of the need for ‘strict vigilance’, the holding of this bloodsport now might turn out to be a COVID-19 super spreader event — lakhs of people are expected as participants and spectators.
High stakes, a huge draw
In the hoary tradition of rooster fights, sharp knives are fitted to the legs of two roosters. The birds are then egged on to fight till one surrenders or dies. High stakes and big bets are common, estimated to run into crores of rupees. The bets often go beyond money and can involve agricultural land, houses, cars, and other properties. While the main attraction is the bird fights, it is the associated gambling and liquor trade that draw in large crowds.
While the sport is common in almost all the districts, it is a high-profile game in East and West Godavari, Krishna, and Guntur as senior politicians, cine actors, heads of big businesses and even NRIs take part. The annual event pulls in people from even Telangana, Karnataka and Tamil Nadu. In most constituencies, local leaders host the arenas.
In a sense, rooster fighting is an open secret in the State. Huge cutouts and banners are made ready to welcome celebrity participants. Arrangements related to arenas, tents, seating and parking begin several weeks ahead. Restaurants and hotels can expect brisk business and pricing is on the high side due to the high demand for accommodation and food. The bird fights continue late into the night, under floodlights.
In this instance of the raging pandemic, there is concern from a public health perspective as most of the participants are breadwinners and youth. Officially, the State reported over 3,000 COVID-19 positive cases on Wednesday, but the actual figure could be several times higher given the potential for underreporting.
On the ground, a festive mood is visible around the arrangements for arenas in all districts. Thousands of people working in other States have returned home and toll plazas on highways are seeing serpentine lines of vehicles. The Andhra Pradesh State Department has made arrangements for thousands of ‘festival special’ buses to clear the rush. But, no special arrangement or social distancing is facilitated in the special buses and trains either.
Festivals, customs and traditions form an integral part of society but in the name of a festive spirit and frenzy, the larger cause of public health has clearly been sacrificed. The second wave of COVID-19 claimed the lives of many due to negligence and a lack of COVID-19 appropriate behaviour. It appears that public memory may be too short even this time and caution may be cast to the wind in public places, the use of transport facilities and in the way gatherings are arranged. The cost of flouting COVID-19 protocols could be very high. The police have already booked hundreds of cases, seized money, knives, roosters and even taken people into custody but have been unable to restrict the arrangements due to support from political leaders and businessmen.
The broader COVID-19-related restrictions might help reduce the risk of overcrowding associated with the fights becoming ‘super-spreaders’. The State Government has issued orders to impose a night curfew from 11 p.m. to 5 a.m., valid till January 31. While larger gatherings, including congregations, marriages and religious events have been restricted to 200 participants each and night activity banned, some orders were revised and the restrictions put off till January 18, a day after Sankranthi.
appaji.r@thehindu.co.in
External Affairs Minister S. Jaishankar’s virtual meeting with Sri Lanka’s Finance Minister Basil Rajapaksa on Saturday, with an assurance that India will support Sri Lanka “in all possible ways for overcoming the economic and other challenges posed by COVID-19 pandemic”, was significant and timely. A crucial week lies ahead for the Sri Lankan economy, when President Gotabaya Rajapaksa must make a decision on whether to service debts to bonds with an instalment of $500 million due on January 18, or to default for the first time ever, given the island’s precarious finances. Mr. Gotabaya is expected to address Parliament this week on how he will deal with the economic crisis. This includes a credit crunch, a slump in GDP spurred by COVID-19 losses to tourism, exports and remittances, foreign reserves that dwindled from $7.5 bn in 2019 to $1.6 bn in November 2021, and pending debt repayments of more than $7 bn expected in 2022. The most immediate problems come from rising unrest. In the preceding weeks, the Rajapaksa government reached out to India and China, which are most likely to help given their respective interests in the island. Mr. Gotabaya even received a visit from Chinese Foreign Minister Wang Yi, who discussed a full debt restructure of Sri Lankan borrowings. Beijing has also extended a currency swap arrangement of $1.5 billion. It was to India, however, that Mr. Rajapaksa turned with a humanitarian appeal and SOS. Mr. Jaishankar, Finance Minister Nirmala Sitharaman and Mr. Basil decided on a “four-pronged” initiative, that included Lines of Credit (LoC) towards the import of fuel, food and medicines, currency swap and debt deferrals from India to Sri Lanka, as well as the conclusion of the Trinco-oil farms project.
Matters have moved swiftly since Mr. Basil’s visit and it is heartening that the Trincomalee project MoU was signed earlier this month after decades of delays. Subsequently, India has extended $400 million under the “SAARC currency swap” arrangement and agreed to a partial deferral of a $500 million settlement from Sri Lanka by two months; the $1.5 bn LoC for essential imports is reportedly under way. It would be naive to assume that New Delhi’s assistance will paper over other problems in the complex relations between India and Sri Lanka. Amongst other issues, the friction over fishermen’s rights and pending political solution for war-torn Tamil areas remain sticking points, while concerns over Colombo’s strategic ties with China have often led to open disagreements. It is important to note, however, that in times of peril, New Delhi and Colombo have established a robust channel of communication and demonstrated an ability to act on promises quickly, proving that adage about friends (and neighbours) in need.
Sport throws up surprises and cricket is not immune to it. The latest twist transpired at Cape Town’s Newlands where South Africa registered a seven-wicket victory in the third Test and won the series 2-1 against India. In recent cricketing history, this was a script-altering moment. India was the fancied team even if it missed the injured duo of Rohit Sharma and Ravindra Jadeja. Virat Kohli’s men had a swagger gained from defeating Australia in its backyard and leading 2-1 over England in an unfinished series at the Old Blighty. The loss to New Zealand in the World Test Championship final was deemed an aberration. This squad had quality batters, fearsome pacers, Rishabh Pant’s x-factor and R. Ashwin’s guile. In contrast, South Africa was in transition and after the first Test loss at Centurion, Quinton de Kock prematurely retired. Leading 1-0, India was expected to twist the knife in and win the series, an accomplishment that eluded it since the maiden tour of South Africa in 1992-93. South Africa remains India’s Final Frontier and when the dust settled at Newlands on Friday with the nearby Table Mountain casting a shadow, the host had the last word, having ambushed India in consecutive Tests. Dean Elgar’s men triumphed in the second Test at Johannesburg and extended that winning habit into Newlands while the Indians were sore losers.
The manner in which Kohli and Company reacted after an LBW appeal was negated through the Decision Review System, was obnoxious. Elgar survived against Ashwin and Kohli set a poor example with his antics before the stump microphone, a trait that a few wrongly emulated. South Africa won because Elgar and Keegan Petersen bolstered the top-order while speedsters Kagiso Rabada and Marco Jansen bowled sharp. Over two seasons India coped with a fragile middle-order. Cheteshwar Pujara, Ajinkya Rahane and Kohli have not flourished, though the last-named hinted at having turned a corner with a 79 in the last Test. But time is running out for Pujara and Rahane, especially after the latest series average of 20.67 and 22.67, respectively. Pant’s splendid hundred proved inadequate as his acclaimed colleagues flattered to deceive. Defending meagre 200-plus targets can test the finest bowling attacks and Jasprit Bumrah and Mohammed Shami had an unenviable task. India has to strengthen its batting and improve its on-field demeanour. Above all, a Test captaincy change has been forced after Kohli stepped down on Saturday. Perhaps the latest result precipitated his decision, marking the end of a leadership era. Having taken charge in 2014, Kohli became India’s most successful leader in the longest format with 40 triumphs from 68 matches. Rohit may be the successor, but before that the three ODIs against South Africa beckon.
Kathmandu, Jan. 16.
Nepal to-day extended recognition to Bangla Desh. A Nepalese Foreign Ministry announcement this afternoon said that Nepal has recognised Bangla Desh as a sovereign, independent State and the Government of the Peoples Republic of Bangla Desh as its “de jure” Government.
The spokesman clarified that Nepal wanted to continue to have friendly relations with Pakistan.
Nepal is the eighth country so far to recognise Bangla Desh. The others are Bhutan, East Germany, Poland, Bulgaria, Mongolia and Burma, besides India.
Nepal is about 25 km from Bangladesh’s north western borders.
The Bangla Desh Relief Committee of Nepal in a statement welcomed the decision as a wise and significant step.
The former Home Minister and leader of the outlawed Nepali Congress Party, Mr. S.P. Upadhya, expressed satisfaction that “the Nepalese Government took a formidable and wise decision, keeping in view the national interests.” Observers in Kathmandu felt the recognition was an attempt by Nepal to safeguard its trade route through Bangla Desh from Radhikapur.
A spokesperson for the West German Foreign Ministry to-day issued a statement in Bonn “deploring” the establishment of diplomatic relations between East Germany and Bangla Desh.
The Yugoslav Government was considering the question of granting recognition to Bangla Desh, according to its Consul-General in Dacca, Mr. Mirke Zec. Mr. Mirke Zec called on Sheikh Mujibur Rehman yesterday. — UNI and AFP.
For the ruling BJP in Uttar Pradesh, it seems to be a season of reverse migration. The spate of political desertions tell a tale. The BJP could face a tough time as the Samajwadi Party seems to be rising. If the Congress fares better than last time — if it does so — it may prove advantageous for the BJP.
Dr. D.V.G. Sankararao,
Nellimarla, Andhra Pradesh
The decision made by Virat Kohli to relinquish Test captaincy has come as a complete surprise to millions of cricket lovers. Kohli can be counted as one of the most successful, if not the most successful, Indian captain at the helm. Though there has been a slump in his form over time, he still remains one of the best batters. Now, without the burden of captaincy, one hopes that he is able to focus on the game better and create batting records. There has been some kind of upheaval and realignment in the Indian cricket team. All matters must be sorted out as quickly as possible.
Anthony Henriques,
Mumbai
Australia’s cancellation of tennis star Novak Djokovic’s visa has left one at a loss for words. The Federal Court’s decision reflects very little of law and more of authority. Students of law and fans of the game of tennis will be dismayed at the ruling which has denied millions the pleasure of watching Djokovic on the tennis court.
I do not know on what principle of law the cancellation is justified. Perhaps, it was based on the principle of the rule of law that however high you may be, the law is above you. If that be so, it will become the rule of thumb.
“Amidst the clash of the arms, the laws of England but speak the same,” was the famous saying of Lord Atkin but that does not hold good for all situations. Every law should have exceptions. The only thing is that they should be reasonable and not arbitrary. Novak Djokovic made use of an exception written into the law. To have rescinded his visa for narrow political gains smacks of arbitrariness. This is not the way to foster sports.
N.G.R. Prasad,
Chennai
I am an electronics engineer with over three decades of experience specialising in the type of chips used to design Electronic Voting Machines (EVM). Kudos toThe Hindufor clearly explaining [as a full page graphic] the foolproof features of the EVM (E-paper, “Text and Context” page, January 13, 2022), which is the most secure way to conduct elections. Unfortunately, political parties of every hue have deliberately sown the seeds of doubt in the minds of everyone about the veracity of these machines, especially when they lose an election.
J. Hareesh,
Houston, Texas, U.S..
A series of talks in the last week between Russia and the West on European security in Geneva (with the US), Brussels (North Atlantic Treaty Organisation) and Vienna (the Organisation of Security and Cooperation that represents the entire Europe) have ended on a note of pessimism. Russian officials declared the talks a failure and Western officials say there is no question of accepting Russia’s demands for an immediate and legally binding ban on NATO’s expansion. Nor is the West ready to give Moscow a free hand in dominating Central Europe, especially Ukraine. The talks began amidst deepening tensions over Ukraine after Russia mobilised more than 1,00,000 soldiers on three sides of their common frontier.
Ukraine has lost part of its territory, Crimea, to Moscow’s annexation in 2014. Kyiv is also angry at Moscow’s establishment of “independent republics” in its eastern regions adjacent to Russia. If Ukraine, historically part of Russia, is turning to the US, NATO, and the European Union for military, political, and economic support, Moscow sees NATO’s security commitment to Kyiv and Ukraine’s absorption into the EU’s orbit as unacceptable threats. Adding to the deep structural divergence is the fear that Russia might make good on its threat to invade Ukraine and trigger a war between Moscow and Kiev, backed by the West. Some in the West have suggested the threatened invasion of Ukraine by Russia has already begun with a cyber-attack on the government websites of Kyiv as part of hybrid warfare. Russian officials say it is Kyiv that is preparing to attack and retake Crimea. US officials have warned that Russia might be planning a false-flag operation to justify its armed aggression against Ukraine.
A silver lining to the dark clouds gathering over Europe is the fact that the two sides have not shut the door on further talks. Another positive development has been last week’s discussion of steps to reduce military tensions and build mutual trust. Although the West can’t give legal guarantees that they will never admit Ukraine into NATO, it has no plans to do so in the near term. Turning the de-facto moratorium into a more formal understanding should not be impossible. Ending the talks now has major downsides for both. A Russian aggression will in fact ensure what Moscow wants to prevent — Ukraine’s membership of NATO. A war with Russia will be terribly costly for the West and divert its energies away from multiple other challenges confronting it, including China. If Russia has no reasons to be a perennial spoiler, the West can gain much by making Moscow a stakeholder in European security.
The chaos over the successor in the immediate aftermath of Virat Kohli’s resignation from Test captaincy tells a story. Suddenly, no one seems to make the right fit. Rohit Sharma doesn’t have the required fitness, KL Rahul seems too mute to be a leader, Ajinkya Rahane can’t hold his spot, Rishabh Pant isn’t tactically dependable enough, and R Ashwin might not be temperamentally suitable for the role. History will not only be kinder to Kohli but will also show that he possessed all that is missing from the candidates who could potentially replace him. A passion for fitness, a love for Test cricket, self-confidence that puts any captain of any team in the shade, strength of temperament for a fight in the middle, and an aura to drag his team, with or without their approval, along with him. He took hard decisions, set the bar high, did what he expected of others, and led from the front. He also had the courage to break an oppressive silence when his teammate, Mohammed Shami, was targetted because of his religious identity in the wake of India’s loss to Pakistan in the T20 World Cup.
To appreciate Kohli’s achievements, look at where India was before him. It was a far cry from the lacklustre days of the Test captaincy of MS Dhoni, whose success in white-ball created a halo but couldn’t hide his weakness as a captain in the longer and tougher format of Tests. India was languishing at No 7 in Tests, had a strange reluctance to even talk about overseas goals let alone pursuing them, and displayed an alarming tendency to meander along in key moments which would unsurprisingly lead to meek surrenders. The bouncebackability and refusal to give up the fight, that has been the hallmark of Kohli’s era, was conspicuous by its absence before him. Under Kohli, the team shed their defensiveness about overseas records, and actively pursued the goal to become No 1. Kohli would say that a “special madness is needed”, a trait he successfully inculcated in his team. Inspired by his vision, fast bowlers started to break down self-limiting boundaries. Barring Jasprit Bumrah, the previous regime had all the other pacers at their disposal but weren’t able to inspire them to heights they have achieved under Kohli. Mohammed Shami found venom, Ishant Sharma was rejuvenated to kickstart a profitable second innings, Umesh Yadav tweaked his game to constantly hover around, and though Bhuvaneshwar Kumar couldn’t push his body to desired standards of the management, younger men like Mohammad Siraj and Shardul Thakur came along. Rohit Sharma discovered his true mettle as an opener, so did KL Rahul, and Ravindra Jadeja and Rishabh Pant started to spread their wings.
Kohli’s way was to set the standards, draw the line on the sand, and then watch others scramble over or fall beside it. It was hard and old school but unarguably efficient in achieving results. In the process, he would at times come across as non-empathetic, but he wasn’t too flustered by the criticism. A sense of ruthlessness on and off the field was Kohli’s way, and no one can argue with its great success.
Union Labour Minister Bhagwat Jha Azad has appealed to workers to desist from striking on January 19. Addressing his first press conference, Azad said he was trying to contact trade union leaders for a fresh round of talks on all pending issues, including the demands for which the strike was called for. The minister said that the government did not want a confrontation with the workers. He said the government was prepared to discuss all issues on the table and there was no need to stop the wheels of production at a time when production in farms and factories had started to pick up. Referring to the Essential Services Maintenance Act, Azad said that the Prime Minister has clarified that it will only be an enabling measure to be used in an emergency.
The Congress (I) leadership in Himachal Pradesh and West Bengal may be compelled to follow West Bengal in asking for early polls. The assembly elections in both these states are due in June. But West Bengal’s decision to go to early polls has forced the Congress leaders to consider whether they should also go to the polls in these two states. The Congress (I) has so far not made any serious objection to West Bengal’s demands.
Tripartite talks on the issue of foreigners in Assam is scheduled to begin on January 18. The leaders of the All Assam Students Union and the All Assam Gana Sangram Parishad are expected to arrive in the capital on January 17. For the first time, Opposition leaders will be involved in the negotiations.
Two foreigners have complained with the police of $ 10,000 in cash being stolen from a five star hotel in the capital. The complainants are citizens of Brazil.
As an agnostic, I am neither a complete believer nor entirely a non-believer. Yet, there are times when the question of faith becomes urgent. On Christmas day, I put aside the book I was reading and turned on the TV for news. A debate about the “dharam sansad” in Uttarakhand was on. One of the participants, an audacious champion of the Hindu Rashtra, yelled at the anchor: “Even Shivaji Maharaj had used the term ‘Hindu Rashtra’, so what is wrong if I do?”
The book that I had been reading was Who Was Shivaji? by Govind Pansare and I had just finished reading an AD 1657 letter from Shivaji to Aurangzeb appended to it. The main purpose of the letter was to challenge the infamous jizya tax, with Shivaji’s anger directed towards the tax policy and not the religion of the emperor. He wrote: “The government of the Empire is running its daily administration by collecting jizya from Hindus. In fact, formerly, Emperor Akbar ruled with great equanimity. Therefore, apart from the Daudis and Mohammedis, the religious practices of Hindus such as Brahmins and Shevades (Shaivaites) were protected. The Emperor helped these religions. Therefore, he was hailed as a jagatguru.” The letter goes on to say that Jahangir and Shah Jahan too allowed the undisturbed practice of all religions: “Those Emperors always had their eyes fixed on people’s welfare.” Shivaji contrasts the three emperors with Aurangzeb and warns him: “Under your rule, you have lost many forts and provinces. The rest are also likely to be lost. This is because you do not spare in doing everything that is base.” I am aware that the present dispensation will not like Shivaji Maharaj’s analysis that Akbar was called “jagatguru” by people because he protected all, irrespective of their religion. Those who assassinated Pansare in 2015 did not like his description of Shivaji as a ruler interested in the welfare of all, irrespective of their faith.
Shivaji even questions Aurangzeb’s understanding of the Quran. He writes in the letter: “The Quran is a Heavenly Book. It is God’s utterance. It commands that God belongs to all Musalmans and, in fact, the entire world.” And further: “In masjids, it is He who is prayed to. In temples, it is He for whom the bells are tolled.” Since I had read these sentences just minutes ago, I did not know if I should laugh at the ignorance of the person on TV or feel sad for such a distortion of Shivaji’s idea of Hindu culture.
Just the day before Christmas, the Karnataka Assembly brought in the anti-conversion bill, euphemistically called the Protection of Right to Freedom of Religion Bill, and on the night of December 25, an image of Jesus was desecrated by vandals in Ambala. Against this backdrop, the Hindutva propaganda machine had been spreading fake news about the rise in the population of Christians. As per the Census data, Christians in Karnataka were 1.91 per cent of the total population in 2001. A decade later, in 2011, they were 1.87 per cent, reduced in their proportionate population. But there is another website that comes up when one looks for the Census data for Christians in Karnataka. Its masthead displays an image of the assembly building in Bangalore, making it seem like a government website. It shows the Christian population as being 3.1 per cent. An internet search shows that the website has been put up by the founder of a digital media set-up handling Narendra Modi’s election campaign in 2014. As if the intimidation and assaults on Christians and the threat of genocide hurled at Muslims in the recent “dharam sansads” were not enough, there was, in November, the terrifying formulation by NSA Ajit Doval that the fourth-generation wars will be waged through civil society.
Recent events have left no room for doubt as to the nature of the essentials of the current Hindutva that are being promoted in thought and action. This ideology is trying hard to establish that Hinduism is not the tolerant co-existence of faiths as Shivaji had interpreted or a way of life that acknowledges Ishwar and Allah as essentially the same. Going by the articulation of violence sought to be unleashed by the “dharam sansads” and the semi-official theorising of civil society as weaponry planted by the enemy, it is clear that Narendra Modi’s vishwaguru nation fantasy is poles apart from Shivaji’s idea of a jagatguru-ruler who professes no dharma but the raj dharma.
The RSS ideology of Hindutva, apart from being militaristic, is obsessed with tendentious historiography that sets aside all established scientific methods of reading the past and brings in untenable and wild pronouncements as historical truth. This historiography resurfaced recently in a 2022 calendar released by IIT Kharagpur on December 18. It aims to “recover the foundations of Indian knowledge systems”. That sounds good on the face of it. But what it does is present an unscientific narrative of India’s prehistory. It hitches together two entirely unrelated postulates. One relates to the question of the origin and spread of Sanskrit, the other relates to the Indus Valley civilisation. All available linguistic and archaeological evidence shows that there was no Sanskrit in India prior to the Vedas and our Indus Valley ancestors had no link with Sanskrit, half a millennium before its first appearance in India. The calendar also brings into the frame Adolf Hitler, without forgetting to mention that Hitler was “elected to power”. It asserts that the Vedic civilisation is the alpha and omega of Indian civilisation. The concocted historical narrative and militant view of religion make this loud brand of Hindutva go against all that the Indian traditions of thought and spirituality hold precious in Buddha and Basaveshwara, in Kabir and Gandhi, in Charvaka and Ambedkar. Besides, if the ideas of Muslim genocide and harassment of Christians is any part of Hindutva, it is against the Constitution and the law of the land.
The writer is a cultural activist
Lately, Punjab politics has been making headlines, not always for the right reasons. The security lapse during the prime minister’s visit and the infighting within political parties signal that all is not well in the state. At the same time, all parties have made the betterment of the farming community their campaign plank in the upcoming assembly elections. The agitating farmers have launched their own party. It is no secret that Punjab, once the frontrunner of Indian agriculture, is struggling to retain its dynamism. While Punjab ranked at the top of major Indian states in terms of per capita income during 1967-68 to 2002-03, it has slipped below the 13th position and will keep falling in this ranking if business as usual continues.
Policies that once empowered farmers in Punjab to usher in the Green Revolution are fast losing relevance. Strong political will and rational policy choices with a futuristic outlook are needed, not populism, if Punjab is to retain its crowning glory — agriculture. That Punjab needs to diversify towards high-value agriculture was advised by S S Johl, the wise man of Punjab, way back in 1986. But not much seems to have moved on that front.
Punjab’s agricultural growth rate, at 5.7 per cent, was more than double the country’s average of 2.3 per cent during 1971-72 to 1985-86. This has reversed between 2005 and 2019 with Punjab at 1.9 per cent and India at 3.7 per cent (see graph). The latest NSSO-SAS data for 2018-19 reveals that on the criteria of agricultural household income, when normalised on a per hectare basis, Punjab ranks 11th amongst major states. And if one uses the landholding size as given in the Census of 2015-16 (3.62 hectares), Punjab slides to the 21st position.
With almost 85 per cent of the gross cropped area under wheat and rice, agriculture is least diversified in the state. Guaranteed MSP for wheat and paddy, backed by assured procurement, free power and highly subsidised fertilisers, has disincentivised diversification. Mandi transactions cost about 8.5 per cent of the MSP, the highest in the country, making Punjab wheat and rice less competitive. On the environment front, nearly 80 per cent of the blocks in the state have overexploited water reserves and in many other places, the water table is depleting at the rate of nearly a meter a year. Soils are getting degraded, and stubble burning makes it worse.
But the political economy around wheat and rice is so intense that any effort to address its distortionary impact is met with fierce opposition by vested interest groups. However, there is still a glimmer of hope to recalibrate Punjab agriculture towards higher, sustainable growth. While fruits and vegetables account for 7.4 per cent of the value of the output of agriculture and allied sectors, livestock accounts for 31.5 per cent and fisheries less than 1 per cent. The state has the highest per capita availability of milk but it can process less than 20 per cent of it. This needs to be augmented. It is also a significant player in seed potato and with the right package of practices, traceability systems, and infrastructure, the market for Punjab seed potato can be strengthened. Alternative marketing channels for fruits and vegetables such as direct marketing, contract farming, and exports have been in place but these models need to be scaled up with the right ecosystem.
By adopting a “markets first” approach, Punjab can ensure that farmers benefit from higher sustainable net returns. Punjab needs to switch from supply-driven agriculture to demand-driven agriculture. The demand for fisheries, poultry, dairy, and fruits and vegetables is increasing way faster than the demand for wheat and rice. Time-bound incentives in the form of freight subsidies for exporters of high-value agri-produce, tax exemptions for the processing of perishable commodities for value chain players would be more rational than the overloaded subsidies of urea and free power. Rationalising mandi charges to not more than 3 per cent will attract private sector investments in building efficient value chains. Promoting mega parks for value addition in fruits and vegetables, milk, and other livestock products through medium and small enterprises will strengthen its competitiveness.
Punjab should leverage the start-up revolution that is unfolding in India, and use technology to ensure optimal utilisation of resources, expand markets, and augment farmers’ income. Geo-tagging of farms can address concerns related to long-term leasing of land that is critical for large-scale investments and enable vibrant agricultural land markets. The digitalisation of markets will generate real-time information on input sales, market arrivals, transactions, and payments and allow transparency in marketing practices. Innovations in supply chain management, be it automated grain silos or state-of-art herd management will not only optimise the use of resources but also bring in traceability of farms and animals, early monitoring and prevention of disease outbreaks, and contain value chain losses. As value chains develop and cater to international markets, compliance with food safety standards and norms need to be adhered to. Initiatives such as Innovation Mission Punjab can nurture the local ecosystem of start-ups, farmers, other private players, and the government to create efficient value chains.
To unlock the financial resources needed to reboot agriculture in Punjab, the state government needs to take some bold steps in consultation with the Centre. It should rationalise its fertiliser subsidy regime by moving towards cash transfers on a per hectare basis and free up fertiliser prices. If that’s not possible, then urea should be included in the nutrient-based subsidy scheme. Also, bring soluble fertilisers under subsidy, which will enhance fertiliser use efficiency through fertigation. This will also help reap environmental gains. Food subsidy can also be rationalised through direct cash transfers replacing PDS, as Punjab is a grain surplus state. The bottom line is that Punjab needs to almost halve its area under common paddy to promote crop diversification.
Both environmental and financial sustainability concerns related to business-as-usual farming in Punjab call for a rebooting strategy. But will any political party take up these issues in its manifesto?
Ganguly is senior research fellow and Gulati is Infosys Chair Professor at ICRIER
With super cyclones like Amphan in the east or Tauktae in the south, severe droughts in Maharashtra, incessant rains, and flooding in Chennai or Uttarakhand, and Delhi on a complete lockdown earlier because you couldn’t see or breathe, threats from climate change (and pollution at the local level) for India are not in the distant future. We are right in the middle of it. To make matters worse, we are dealing with an unprecedented economic crisis, partly pandemic-induced and partly pre-pandemic.
Given the magnitude and severity of the crisis, we need to think out of the box. Minor tweaks won’t work anymore. What is required is to rethink the model of development itself, to chalk out a just, inclusive, and sustainable path. A start can be made in the upcoming budget.
The Indian government had promised 10 per cent of the GDP as Aatmanirbhar (self-reliant) package for Covid recovery. We believe if this amount is spent judiciously on what we call an Indian Green Deal (IGD), India can come out on top of the crisis and stay ahead of the climate change curve.
We put forth a proposal, which can form the blueprint of a policy required for India to achieve the net zero target by 2070, as per the commitment made at COP26 in Glasgow. We pick a few sectors of the Indian economy, some of which currently have a high carbon footprint, and propose a 10-year plan to fundamentally alter this impact even as they generate jobs.
The overall plan has three categories: Infrastructure development, care economy, and a green energy programme. The promised 10 per cent of the GDP should be split into three parts — 5 per cent for infrastructure development, especially rural infrastructure; 3 per cent for the care economy; and the remaining 2 per cent for green energy.
It helps that the employment generating capacity of these sectors is quite high. Our calculations, based on the PLFS May 2019 report on employment, tell us that not only does the IGD absorb those who are currently unemployed, it also generates extra jobs, which can certainly absorb a significant section of disguised unemployment. To contrast the IGD with a business-as-usual scenario, let us say, if the amount committed to green energy in IGD were spent on the fossil fuel sector, it would have generated only 2.4 million jobs instead of the 8 million it generates in our proposal. So, quite contrary to the common perception, the move to a green economy is a win-win proposition both on emissions (and pollution) and employment.
How would the deal impact emissions? The green energy programme would result in curbing India’s total carbon emissions by 0.8 gigatonnes by 2030 as compared to the projections based on the Stated Policies Scenario (STEP) by the International Energy Agency (IEA). Investment in this programme has two components — energy efficiency and clean renewable energy. India’s use of energy per unit of GDP (energy intensity) is substantially higher than the global average, which can be significantly reduced through the first component. As a result, India would save almost one-third of the energy it would have used in the absence of the programme.
The elephant in the room, though, is how will this 10 per cent of the GDP be financed, that too for 10 years. This is indeed a huge sum, especially for a developing country. There are two ways this can be financed — a global just transition package from the greatest emitters of the world, and a tax on the Indian elite. Both, quite justifiably, put the burden of adjustment on those whose lifestyles are primarily responsible for the climate crisis. If looked at globally, India’s carbon emissions stand at 3 per cent of the cumulative global emissions as compared to the US’s 25 per cent. A just way to address this gross inequality could be for those countries that have contributed (currently or cumulatively) more emissions than the global average pay for the energy transition of those who have contributed less. The extent of the payment would depend on where a country lies on the global scale of emissions. According to our calculations, such an international global carbon tax settlement process would yield an annual sum of around $270 billion for India, a little more than what is required for IGD.
If we look at this inequality nationally, the richest 10 per cent of Indians emit five times as much as the poorest. To hold the elite responsible, IGD can be made into a revenue-neutral policy where part of the expenditure is financed through an increase in taxes on luxury items, wealth and inheritance taxes, which are either low or non-existent in India. Another part can be financed by a carbon tax, which also addresses emissions but would be regressive, unlike the other taxes. To compensate for that, a carbon dividend — in the form of free electricity, public transport, and free rations — can be built into the policy proposal.
The Indian Green Deal will simultaneously solve two of the most pressing challenges of today — emissions and equity. The problem lies not in the realm of ideas but the political will to deliver on them.
Azad teaches economics at JNU and Chakraborty is a research assistant professor at Political Economy Research Institute (PERI), University of Massachusetts, Amherst
Ongoing police investigations to identify the culprits behind the condemnable “Bulli Bai” and “Sulli Deals” apps, which “auctioned” several prominent and vocal Muslim women, implicate individuals born close to the turn of the century. At first glance, this indicates that digital natives are not resilient against problems such as disinformation, hate speech and the potential for radicalisation that plague our informational spaces. But placed within the broader context of decreasing levels of social cohesion in Indian society, that such apps were even created requires us to frame our understanding in a way that can point us towards the right set of long-term interventions.
To understand how we got here, we need to start by looking at the effect of new media technologies developed over the last 20 years on our collective behaviour, and identities. Technologies have changed the scale and structure of human networks; and led to abundance and virality of information. Social scientists hypothesise that these rapid transitions are altering how individuals and groups influence each other within our social systems. The pace of technological evolution coupled with the speed of diffusion of these influences has also meant that we neither fully understand the changes nor can we predict their outcomes. Others have focused on their effects on the evolution of individual, political, social, cultural identities. These identities can be shaped consciously or subconsciously by our interactions, and consequently affect how we process information and respond to events in digital and physical spaces.
Our identities ultimately bear on our cognitive processes — arguments against our defining values can activate the same neural paths as the threat of physical violence. The rise of social media has been linked to the strengthening of personal social identities at the cost of increasing inter-group divisions. Some have suggested that personalised feeds in new media technologies trap us in “echo chambers”, reducing exposure to alternate views. While other empirical work shows that people on social media gravitate towards like-minded people despite frequent interaction with ideas and people with whom they disagree. People can also self-select into groups that reinforce their beliefs and validate their actions. We still need a better understanding of the broader psychosocial effects, specifically in the Indian context. Experience, though, suggests that when these beliefs are prejudices and resentment against a specific group of people, the feedback loops of social confirmation and validation can result in violence. Even pockets of disconnected actions, when repeated and widespread, can destabilise delicate social-political relations built over decades.
Harms arising out of escalating levels of polarisation and radicalisation are primarily analysed through the lens of disinformation and hate speech which gives primacy to motives. This framing leaves room for some actors to evade responsibility since motives can be deemed subjective. And for others to be unaware of the downstream consequences of their actions — often, even those taken with good intentions can have unpredictable and adverse outcomes. The information ecosystem metaphor, proposed by Whitney Phillips and Ryan M. Milner, compares the current information dysfunction with environmental pollution. It encourages us to prioritise outcomes over motives, in that we should be concerned with how it spreads and not whether someone intended to pollute or not. It also makes us understand that the effects of pollution compound over time, and attempts to ignore, or worse, exploit this pollution only exacerbate the problem — not just for those victimised by them, but for everyone.
Our focus tends to be on those who command the largest audiences, have the loudest voices or say the most egregious things. While important, ignoring or downplaying the role of everyone else, or envisioning them as passive, malleable audiences risks overlooking the participatory nature of our current predicament. Big and small polluters feed off each other’s actions and content across social media, traditional media as well as physical spaces. The distinctions between “online” and “offline” effects or harms are often neither neatly categorisable nor easily distinguishable, “online” harassment is harassment. Actors as varied as bored students, local political aspirants, content creators/influencers, national-level politicians, or someone trying to gain clout, etc. engage throughout the information ecosystem. Their underlying motivations can range from the banal (FOMO, seeking entertainment, fame) to the sinister (organised, systematic and collaborative dissemination of propaganda, hate) to the performative (virtue signalling, projection of power, capability, expertise), and so on. The interactions of these disparate sets of actors and motivations result in a complex and unpredictable system, composed of multiple intersecting self-reinforcing and self-diminishing cycles, where untested interventions can have unanticipated and unintended consequences.
Several have called for action by platforms to address hate speech. Content moderation should be considered a late-stage intervention. Individuals need to be stopped early in the path to radicalisation and extremist behaviour to prevent the development of apps such as Bulli Bai. This is where steps such as counterspeech — tactics to counter hate speech by presenting an alternative narrative — can play a role and need to be studied further in the Indian context. Counterspeech could take the form of messages aimed at building empathy by humanising those targeted; enforcing social norms around respect or openness; or de-escalating a dialogue. Notably, this excludes fact-checking. When people have strong ideological dispositions, contending their narratives based on accuracy alone, can have limited effectiveness. Since behaviours in online and physical spaces are linked, in-person community action and outreach can also help. Social norms can be imparted through families, friends and educational institutions. “Influencers” and those in positions of leadership can have a significant impact in shaping these norms. At such times, the signals that political leaders and state institutions send are particularly important.
Prabhakar is research lead at Tattle Civic Tech. Waghre is a researcher at The Takshashila Institution, where he studies India’s information ecosystem and the governance of digital communication networks
In recent times, there has been a great euphoria about investing in cryptocurrencies. Let us first try to understand whether a crypto investment means an investment in a currency or an asset. For any instrument to classify as a currency, it must have the following features: One, it is a promissory note wherein the issuer is promising the bearer or the holder a value. Two, it is backed by a sovereign nation and, therefore, there is never a question of any default in executing the promise. Three, the printing of currency in either physical or digital form is always based on some tangible asset, like gold or a basket of goods.
From the above, it’s clear that cryptocurrency can never be a currency.
Can crypto then be considered an asset? An asset is something that has a tangible value. Even if its immediate utility is intangible, an asset should have some tangible benefits. The cryptocurrencies being promoted currently — bitcoin, litecoin, ethereum — are nothing but gaming points. Whenever a discussion on cryptos takes place, promoters talk of blockchain technology. This technology is just a technique to account for transactions and has nothing to do with cryptocurrencies, except that the cryptocurrencies’ digital exchange is being maintained in blockchain format. In other words, the points which are earned through a gaming application are stored and transferred through blockchain technology. However absurd it may seem, even the points earned in a game of ludo can be presented as cryptocurrency if they are stored and sold by blockchain technology by the persons monetising these points. Therefore, cryptocurrencies have absolutely no value and cannot be considered an asset. Mining and solving the nth root of an equation are euphemisms for gaming points.
While working at the CBI and subsequently, the Enforcement Directorate, I had come across frauds like multi-marketing schemes, chit funds or deposit frauds. These schemes were disguised as timeshare schemes, gold and land investments, and promised hefty returns. These pyramid schemes were carried out over a long period to evade the law. Nevertheless, fraud could still be established, the trail of funds could be traced and the perpetrators identified.
Crypto promoters have taken fraud to another level with a little scope of their getting caught — as there is nothing that anyone is promising. One part is the persons or persons releasing the game or the equation from which bitcoins or cryptocurrencies are to be mined, the other is the exchanges through which these points — cryptocurrencies — are traded. These so-called cryptocurrencies have acceptability only as long as they are linked to the normal currency of a country. Unfortunately, millions are falling for this fraud globally. Criminals, particularly drug syndicates, will simply use the garb of crypto to siphon and launder their illegal proceeds.
Hats off to RBI Governor Shaktikanta Das for being the first among the heads of central banks to flag the issue. The alacrity of the government in bringing out a bill to ban and regulate transactions in cryptocurrencies is equally commendable. India is one democracy where both the government and the Opposition join hands on issues of national interest.
The recent aggressive promotion of cryptocurrencies on print and visual media would perhaps prove to be the undoing of their promoters. It is only a matter of time before financial fraud prevention enforcement agencies like the CBI and ED catch up with them. But millions may lose their hard-earned money by then. The advertisements and promotional activities can, in fact, be important evidence linking people with this fraud. Sensing the impending ban and investigation into crypto deals, their backers have already started developing a new jargon — non-fungible tokens or NFTs.
The writer is additional director general of police, Kerala. He is a CA and has worked as SP, CBI and Special Director, ED
If Bengal and Puducherry were the two states in the five-state polls last year to be plagued by defections, in this year’s five-state elections nearly every party in every state is facing pre-election turbulence. In UP, Akhilesh Yadav can boast of having pulled off a minor coup by bagging veteran OBC leader SP Maurya but BJP has also won over a fair share of BSP and SP leaders.
In Uttarakhand the honours are even with both BJP and Congress trading top leaders. Congress has sacked its state party chief Kishore Upadhyaya for allegedly hobnobbing with BJP and the ruling party has ousted its minister Harak Singh Rawat for confabulations with Congress. Earlier former PCC chief Yashpal Arya, a transport minister in the BJP government, had returned to Congress despite dumping the party in 2017 while Congress had lost an important Dalit leader Rajkumar who had withstood the BJP wave of 2017.
In Manipur the exits have been primarily from Congress and many top BJP netas in the state have a Congress past. In Goa the pendulum is swinging all ways as Congress, BJP, TMC and AAP have seen turncoats knock and leave at frequent intervals. In Punjab, all parties in the fray have faced some defections and the leading contenders like Congress, AAP and Akali Dal are retaining most sitting MLAs to prevent more from crossing over.
Read: BJP has already sent Adityanath home, says Akhilesh after UP CM fielded from Gorakhpur
The politics of defections is complicated by many factors. States like Kerala and Tamil Nadu with a settled bipolar political system and strong polarisation along party lines see very few defections. In most other states, political parties are fluid entities where entry and exit is governed by a leader’s and party’s winnability and local clout besides caste and communal calculus.
But as the Bengal results showed, deserters are no good for the beneficiary party if its ground game isn’t good and political narrative isn’t selling with the masses. With every state, except perhaps for Manipur poised to see closely fought elections, voters have some tough calls to make.
As various parties announce their candidate lists for polls in India’s most populous and hence most politically hefty state, Uttar Pradesh, it is clear that caste is the overriding factor for candidate selection across the board. After the exit of a string of backward caste leaders, BJP for example has given OBCs 44 out of 107 tickets in its first list. SP and BSP finetune candidate selection by slightly different formulas (Muslim+Yadav+other castes and Dalit+other castes as against Hindutva+caste) but the underlying principle of social engineering remains the same. The idea that the community one was born into determines one’s ability to win the votes of different communities is completely normalised in Indian politics today. But ignoring the social and economic toll it is taking on the nation, will only keep pushing up this toll painfully.
Consider that the UP assembly sat for only 17 days in 2021, marginally better than 13 days in 2020. The pandemic has meant that pre-existing weaknesses in the state’s health infrastructure have put people through newer traumas, but neither this nor the related economic issues invited expanded attention from the legislature. Discussion of the performance of even those three-fourths of BJP MLAs who have been retained in the governing party’s first list, is sparse. Their identity is seen as having greater import than their work.
Opposition parties too direct criticism of the government primarily in the identity politics framework. Akhilesh Yadav in particular has been dangling the promise of a caste census as some sort of superglue for all the governance cracks in the state. A chilling datapoint is that UP had fewer employed people at the end of December 2021 than in December 2016. With job creation slowing nationally, it is not alone in this fate. But seeing the solution in divvying up jobs as well as educational seats by actual caste numbers is a complete failure of both common sense and policy imagination.
Party honchos would say they are simply doing what wins elections. But this is a vicious circle where a neta wins because of his caste and then his self-interest is in digging social divisions even deeper, with much greater granularity than religious polarisation. It is turning India into that strange country with affirmative action for the majority, but more quotas are a poor substitute for more jobs. And mind you, whoever forms the government will face a major trust deficit from certain castes from day one. And so it goes round and round.
A market economy does not remove the need for a government to use a framework of incentives to influence the direction it takes. In this context, climate change is perhaps the most serious global threat today that needs government intervention through incentives to steer economies away from the current energy use pattern. However, what an economy doesn’t need are diktats, which are a dangerous substitute for well thought out incentives. Diktats merely represent virtue signalling. And that can have unintended consequences which don’t usually end well for people employed in the relevant areas. Unfortunately, that is what the Delhi government is trying.
Delhi has released a draft policy that will make electric vehicles (EVs) mandatory in phases for ride aggregators and delivery vehicles. GoI and many states have already provided fiscal concessions to nudge consumers towards EVs. Transitions, however, take time and their pace is influenced by the public investment to lower costs at the individual level. Delhi government’s action will only put upward pressure on the costs of a couple of sectors without meaningfully altering the city’s air quality. Instead, the Delhi government should start by converting its own fleet into EVs. Investing in public transport, particularly buses, and charging stations will also help.
When virtue signalling is used as a substitute for good policy, the price is borne by consumers. To illustrate, road transport minister Nitin Gadkari recently said that GoI has prepared a draft notification to make a minimum of six airbags mandatory for vehicles carrying up to eight passengers. But about 81% of the 18.6 million vehicles sold annually are not four-wheelers – they are two-wheelers. Plus, national highways that make up only 1.94% of India’s road network account for 35.7% of crash fatalities. The laudable intent of making most of our roads safer needs action elsewhere.
The Covid vaccination drive completed one year on Sunday. Nearly 1.58 billion doses have been administered - 907 million persons 15 and older have received at least one shot, 656 million two doses, while 4.3 million a third dose. Considering the challenges - population size, remote locations and patchy healthcare infrastructure - India's achievement is no mean feat. This is a moment to celebrate and acknowledge all those who have made this possible - from developing and manufacturing vaccines, planning and implementing the rollout, outreach efforts and physical delivery to even extreme remote areas. The pandemic, however, is not yet over. Neither is the vaccination mission. In fact, India may well have to learn to live with both disease and inoculation.
India's vaccinated offer a large pool of data critical for publishing studies on vaccine efficacy. There is no reason why one year and 1.58 billion doses later, there is a paucity of publicly available data and peer-reviewed literature on vaccine efficacy. This gap must be filled. India has begun administering a third shot. Weighing urgency, availability and efficacy, India opted for a same-vaccine regime for the third shot. Efficacy studies must be undertaken and published at the earliest. In the US, the booster shot can be either the same one as the basic vaccine or a different one. In the EU and Britain, an mRNA vaccine is the booster. India has access to the Russian Sputnik vaccine, Zydus Cadila's ZyCov, Covovax and Corbevax. None has been used as booster in other countries. Studies on opting for a different vaccine must be undertaken and published at the earliest. Indian vaccine developers, like Pune's Gennova, must work on developing vaccines that can be adapted to work against possible Covid variants.
India needs to leverage its massive vaccine rollout to use the data it throws up to develop newer and better options. It needs to be forthcoming in publishing the data and analysis. That is critical not only to beat the pandemic but to grow India's pharma capacity as well.
<
Read in source website
Yati Narsinghanand, organiser of the 'Dharma Sansad' in Haridwar in December from where speakers made 'hate speeches' against Muslims, was arrested on Saturday night. This should send out the message loud and clear that law and order is not wearing kid gloves in pre-election Uttar Pradesh. The mahant of Ghaziabad's Dasna Devi Temple has been arrested on the basis of remarks he made against 'women of a particular community', not in connection with the Haridwar hate speech case. This is a smart move, as booking him for 'pure' communal crime may have been the very reaction sought by Narsinghanand and his ilk for communal polarisation. Instead, the police FIR is the result of a complaint against the priest's misogynistic-communal comments on January 4.
Remember, mobster Al Capone was finally arrested not for his obvious hand behind multiple murders but for dodging income-tax. This arrest under Section 295A (deliberate and malicious acts to outrage religious feelings of any class by insulting its religion or religious beliefs) and Section 509 (word, gesture or act to insult the modesty of a woman) of the IPC does the job, without allowing mobilisation in a surcharged poll atmosphere. The 'pratikar sabha' (payback meeting) on Sunday that was organised to protest the arrest was, as a result, a damp squib.
Action against communal malfeasance requires level heads. Administrations, in the past, have either not acted or reacted in a knee-jerk fashion that amplified the offence. The tricky matter of putting away those abusing their religious identities to spread toxicity must be dealt with swiftly, smartly. This serves the law, the administration, as well as those who invest their trust in these mechanisms.
<
Read in source website
15 years ago, the Bahujan Samaj Party (BSP) pulled off one of the most audacious experiments in contemporary Indian politics – opening up the possibility of India having its first Dalit prime minister (PM). Two years later, it lost the political plot and hasn’t recovered since – with India’s foremost, pioneering Dalit political formation now facing questions about its very political survival.
Under the leadership of Mayawati, the BSP, for the first time, in 2007 won a majority in Uttar Pradesh (UP), with 206 seats in an assembly of 403 and a 30.43% vote-share. The victory was impressive, but what was more impressive was that she had altered the architecture of coalition in a state where political hierarchies had traditionally reflected social hierarchies. Upper-castes, particularly Brahmins, Muslims and Dalits had been the Congress’s social base for decades – but this alliance was under the clear leadership of Brahmins. For various reasons, this coalition collapsed in the 1980s and 1990s. The BSP had carved out a wide social coalition, which included Brahmins, segments of backward communities and some Muslims, and, of course, Dalits – but under the leadership of Dalits in general, and Jatavs in particular.
Mayawati’s political confidence grew. She projected herself as a tough administrator, improving law and order in a state that can be anarchic and hard to govern. Two years later, bolstered by control over the state which sends 80 parliamentarians to the Lok Sabha, Mayawati projected herself as a serious PM contender in the 2009 Lok Sabha polls, betting on a non-Congress, non-Bharatiya Janata Party (BJP) alliance. She failed in the quest, with the Congress, instead, pulling off a surprisingly good performance not just nationally but also in her home base – it won 21 seats while the BSP could get only 20 seats in UP, with 27.42% of the vote. Her social coalition had cracked. Both Brahmins and Dalits were unhappy for diametrically opposite reasons; the former saw BSP rule as marked by excessive Dalit assertion, the latter felt BSP rule was marked by excessive upper-caste appeasement.
In 2012, the BSP lost power in the state to the Samajwadi Party (SP), with Mulayam Singh’s astute grasp over grassroots caste equations and Akhilesh Yadav’s energetic campaign and promise of a fresh start leading to a change in power equations. Brahmins had, by now, deserted the BSP; Muslims and to a large extent, backwards, had consolidated substantially behind the SP. The BSP won 25.95% of the vote – it faced a dip of less than 5 percentage points, but this translated into a loss of over 120 seats. It now had 80 seats in the assembly.
Mayawati’s party failed to win a single seat in the 2014 Lok Sabha elections, even with 19.77% of the vote-share in the state. In 2017, the BSP won 19 seats in the UP assembly – its worst performance since 1991 – though it still had a 22.24% of the vote share in the state. In 2019, the political crisis led to the BSP collaborating with the SP – coming together with its arch-rival for the first time since the mid-1990s. It won 10 seats, with a 19.43% vote share in the state.
And so it heads into the 2022 elections with the baggage of four consecutive electoral setbacks.
What happened? Where did the BSP’s political script go wrong?
There are four inter-related explanations.
The first is in the domain of political communication. Technology has become extraordinarily important, serving both as medium and message. The need for leaders to be visible has increased sharply. Political theatrics has a crucial role in connecting with one’s base. Being a charismatic orator in a media environment obsessed with image construction is an even bigger asset than it used to be. All of this has opened up pathways for digitally-savvy political parties and social movements to find greater space in public imagination. But all of this also makes it particularly challenging for political formations which do not have influence over established media outlets, or a political infrastructure which cannot adapt quickly and easily to changing forms of media, or a political base which is not empowered enough to determine political messaging from the ground to communicate effectively.
The BSP lacks all these ingredients. Its influence over established media platforms is limited to when it is in power and can use State resources to tilt narratives. It neither has a sympathetic media ecosystem of journalists belonging to similar social backgrounds as the party’s leadership or a base in newsrooms in Lucknow or district headquarters (an advantage the BJP possesses in abundance), nor has Mayawati invested her considerable financial capital in creating an alternative media universe. The BSP was among the last political formations to embrace digital media. And its district-level political machinery does not have the authority to beam messages, pick issues, sharpen contractions, consolidate constituencies on an everyday basis without sanction from the top in what is arguably India’s most centralised party.
All of this is also because the BSP, right from Kanshi Ram’s time, has seen the media with suspicion, as an instrument of upper-castes to maintain their hegemony. Irrespective of the merit of this position, this deliberate distance from the media, coupled with the nature of BSP’s structure and the absence of social and professional capital of its relatively marginalised base, has left it at an acute disadvantage in today’s public sphere.
The second explanation for the BSP’s failure is in the domain of organisational practice. There are ways to offset some of the disadvantages documented above. The BSP did so in the past by creating an incredibly disciplined political organisation, with the ability to quietly engage with voters between elections and mobilise them on polling day in large numbers, and convert numbers into strength. It also did so due to a leadership which built this organisation by extensively travelling on the ground, creating a core of Jatav supporters, but also embracing other Dalit sub-castes and backward communities as the secondary ring of support in the party, by raising issues most salient to them.
But this changed. The leadership stopped travelling. No Indian political leader is as confined to one’s home, and as closed and insular, as Mayawati. She appears to believe that meetings with select party functionaries at her imposing palatial residences in Lucknow or Delhi, keeping close track of party’s organisational affairs on the phone, and outsourcing the party’s outreach to a caste she wants to cultivate in a particular election to one leader of that caste is enough to sustain the energy and morale of her cadres and strength the party.
This has not just left her disconnected from her own internal feedback mechanisms, but interrupted the party’s expansion among younger constituents, left it without the ability to raise issues in a timely manner or respond to political developments on the ground, or even send direct messages of solidarity that resonate to her own constituents. The BSP is, thus, not just the most centralised party in India; it is also the party with the most absent central leadership.
If you don’t work hard, you don’t win. And if you represent India’s most marginalised social groups, then, unfortunately given entrenched social hierarchies, you have to work doubly hard – to attain even half the success that comes naturally to others more privileged. Many suggest that the reason for this inertia is the fact that the BSP’s leadership does not want to risk the economic and financial assets it has accrued – it is hard to know this with any certainty, but if it is the case, it is a tragic tale of how instead of resources being seen as means to achieve political power, politics has ended up becoming seen as the route to preserve resources.
The third explanation is in social matrix. The BSP shrunk from being a Jatav-led party of a wider subaltern constituency to a Jatav-led party of Jatavs. The exodus of leaders belonging to other social groups from the party, after Kanshi Ram’s death, as Mayawati concentrated power, has had a long-term impact on its social base.
It is not a surprise that many of the leaders belonging to Other Backward Classes (OBC) sub-groups, who are currently defecting from the BJP to the SP and are in the news, actually started out or spent a fair duration of their political careers in the BSP. In addition, as each social segment within Dalits sought space and power, the BSP failed to turn more inclusive – creating the space for other parties, especially the BJP, to play on the Jatav-non Jatav contradiction and coopt the latter. And as non-Jatav Dalits began deserting the BSP, other privileged social groups, which anyway did not like the idea of strong Dalit leadership, began assuming that if the BSP did not even have Dalit support, then a vote for the party would be a “wasted” vote – further reducing incentives for swing voters, which spanned from upper castes to Muslims, to gravitate towards Mayawati.
And finally, the BSP’s decline can be viewed within the larger framework of electoral politics. In assembly elections, ever since 1993, the BSP’s vote share has vacillated between 20% and 30% (which was its best ever performance in 2007). In a multi-cornered contest, in a fragmented polity, winning one-fourth of the votes used to be enough to win a fair share of assembly seats – and then be an important player in coalition governments in the state. But in what has become a political field marked by greater consolidation of votes, a 20% vote-share just does not cut it -- for a party such as the BJP ends up winning over 40% or even closer to 50% of the votes.
This has meant that as the BSP’s social constituency got confined to only its loyal vote-base, it left the party as a powerful contender in the fray, but gave it just about enough votes to be second or third. In an electoral system with proportional representation, the loyalty and strength of BSP’s social base would have got more accurately reflected in its legislative numbers – a 20% vote share would have given the party 80 seats in the 2017 polls rather than just 19 seats. But that is not how India’s elections are fought. The BSP once leveraged the opportunities provided by the first-past-the-post system; it is now a victim of it.
The BSP’s rise marked a significant chapter in India’s democratic evolution. Its decline, over the last decade, offers sobering lessons to both political parties and social movements which speak for the marginalised. 2022 will show whether the party can revive in any form, or whether its retreat is irreversible.
The views expressed are personal
The global agenda is teeming with unaddressed critical issues. The coronavirus pandemic is refusing to abate. The climate crisis remains a dominant concern. Supply chain disruptions are impacting trade flows. Cyber threats are accentuating insecurity. Great power rivalry is entering uncharted territory. Into this mix comes the New Year statement on “Preventing Nuclear War and Avoiding Arms Races” from the leaders of the so-called P5, the permanent members (China, France, Russia, the United Kingdom and the United States) of the United Nations Security Council (UNSC).
It is not unusual for the only five countries recognised as nuclear weapons states under the Non-Proliferation of Nuclear Weapons Treaty (NPT) to band together on such issues. What is new is the attribution of the statement to the leaders. Although the plans for holding the 10th review of NPT (held every five years) in January were disrupted by the Omicron wave, the statement prepared for that event was issued as a New Year’s gift, rather than being held back till the conference happens.
It is the first time that the P5 collectively refers to the Reagan-Gorbachev era phrase — “a nuclear war cannot be won and must never be fought.” Those who follow nuclear issues are nostalgic that the initial use of the phrase in 1985 led to a series of arms control measures and a reduction of the US and Russian nuclear arsenals from 70,000-plus warheads to around 12,000 in 2021. The revival of that evocative phrase is arousing hopes of reducing nuclear dangers, primarily through the lens of strategic risk reduction. The phrase has been used twice in the past few months. Presidents Joe Biden and Vladimir Putin used it after their summit in Geneva in June 2021. Presidents Putin and Xi Jinping (China) mentioned it in a joint statement later the same month.
The incremental value is that the remaining two North Atlantic Treaty Organization alliance nuclear-weapon states, the UK and France, have joined an old call. This is a limited gain. The UK in March 2021 announced it would increase its strategic warheads. Does joining such a statement now mean the UK is having a rethink? No. France, for its part, led the P5 hostility towards the Treaty on Prohibition of Nuclear Weapons (TPNW) — a good faith effort against the development, testing, production, possession, use or threat of use of nuclear weapons that entered into force in January. The statement does not refer to any introspection of that collective P5 stance towards TPNW.
Also, the claim in the statement that “nuclear weapons only serve defensive purposes, deter aggression, and prevent war” contradicts the policies of most of the P5. If nuclear weapons were for defensive purposes, all of them should be able to declare a no-first-use (NFU) policy. They can, at least, issue legal negative security assurances to states in nuclear weapon-free zones (NWFZ). The P5 have not even signed all the protocols confirming they would not use nuclear weapons against NWFZ states. In short, the statement confirms the gap between their words and deeds.
From India’s perspective, the statement does nothing to allay concerns about China modernising its arsenal. China is acquiring new platforms and increasing its nuclear arsenal. Simultaneously, it is vociferously opposing calls to join in arms control negotiations. How, then, will the goal of “reduction of strategic risks” be credibly achieved? None of the instruments that the US and Russia have employed for decades to reduce nuclear risks — hotlines, agreements with defined reduction targets, timelines and structures — apply to China.
The claim to work for “reduction of strategic risks as our foremost responsibilities” in the statement is contradicted by the policies that China has been pursuing. It has not shown any interest in implementing the mechanisms of strategic risk reduction. Such statements give China a free pass to use this diplomacy of the nuclear concert to avoid nuclear commitments. No wonder China has lauded the statement as expressing, “the common voice of maintaining global strategic stability.”
China previously used its P5 perch to steer nuclear diplomacy to its advantage. It was China which initiated the P5 ministerial meeting in Geneva in June 1998, following the nuclear tests in South Asia. China was instrumental in enshrining nuclear apartheid in the joint communique issued then. It ensured that a host of prescriptive outcomes of that meeting — such as the need to address the root causes of the India-Pakistan tension, including Kashmir — were added to UNSC resolution 1172 (1998), while ignoring cross-border terrorism. The P5 concert approach to nuclear diplomacy has worked to India’s detriment in the past. When a State with which we have serious security concerns, including on the nuclear front, is in an exultant mode on a nuclear weapons statement it helped craft, we need to be watchful.
It is nobody’s case that nuclear weapon issues are not of cardinal interest and should not be addressed. Every effort to deter a nuclear catastrophe should be pursued vigorously. However, just as we in India see the climate crisis as a global issue and want to address it through the UNFCCC mechanism, we need to emphasise that the sole globally accepted platform for negotiating nuclear issues is the Conference on Disarmament in Geneva. Revival of nuclear concert diplomacy, based on a system of stratification which no longer reflects reality, will not work. New dynamics need accommodation. Only then can nuclear diplomacy proceed beyond pious New Year offerings of the kind that the statement is.
Syed Akbaruddin served as India’s Permanent Representative to the United Nations in New York, and as an international civil servant at the International Atomic Energy Agency, Vienna
The views expressed are personal
Just as the economy emerges from the second wave of Covid-19, it faces the dangers of the new variant — Omicron. In addition to strained infrastructure and workforces, one of the major economic disruptions caused by the pandemic is long-term job losses.
Last year, India recorded about 7.5% job losses during the lockdown. However, nearly 40% of the affected workforce couldn’t find a paying job even 10 months after the national lockdown in 2020, with this being more acute for the younger workforce in urban India, according to a report by London School of Economics and Political Science. Sixty-two per cent of the population falls in the working age group, yet India adds approximately 10 million new job seekers every year.
One of the major reasons for this employability gap is the shortage of a skilled workforce. India has the opportunity to become the next big economic growth story because of its demographic dividend. While creating jobs to meet the demand is critical, the agenda should be to focus on skilling, reskilling, and upskilling, which prepares the workforce for a technology-led, knowledge and innovation economy.
In this pursuit, we must ask: How can existing channels of skill development be made more efficient? What are the developments required to cater to this changing nature of work? How can the benefits of skilling on the economy and society be effectively realised?
First, the structural challenges of existing channels and institutions for skill development need to be identified and dealt with in a targeted manner. India’s five pillars of the skill training system are: Vocational education in schools; industrial training institutes (public and private); vocational training providers funded by the National Skill Development Corporation (NSDC); appropriate ministries of the government; and private enterprises carrying out enterprise-based training. Enhancing the efficiency of these institutional mechanisms can be a major intervention.
Second, there is a need to shift from a supply-driven ecosystem to a demand-driven ecosystem — a shift that has failed to take off because of the lack of capacity and a centralised means of assessing the skill demand. This task, reflected in a National Skills Plan 2017-2022, was developed by the ministry of skill development and entrepreneurship (MSDE) in consultation with NSDC and sector skill councils (SSCs). This needs to be decentralised at the state and district levels to ascertain what the workforce demand will be in the coming years.
After this assessment, and ensuring capacity-building interventions for line departments and grassroots-level organisations, a holistic skill development road map can be effectively implemented.
Third, the focus should be on the resilience and sustainability of jobs created. The focus should be on ensuring how certain job roles — heavy-duty manual labour, cleaners, technicians and so on — can be automated while ensuring that the skill levels of people engaged in these jobs are enhanced.
Finally, the dominant narrative of economies of scale should be rethought. Having enterprises growing in size and scale as the only means of growth is detrimental to inclusivity. The focus should also be on ensuring how diverse types of products, engineering techniques, and skills can be used to help the economy grow horizontally. This is often termed as “economies of scope” — capitalising on the skills of the workforce to generate different products, instead of producing the same product in large volumes.
Nurturing localised skill sets and enabling these skills to translate into business ventures is imperative. The policy focus should be on the human element of the economy.
A robust and future-ready skill ecosystem is the need of the hour for the Indian economy. As India embarks on its mission to skill, reskill and upskill to keep up with the future of work, there are pending reforms that need to be fast-tracked so that we can reap the benefits of having a demographic dividend, a vibrant economy, and the growing attractiveness of India as a destination for investments.
Neeraj Singh is a politician and chairman, Young Leaders Forum, Federation of Indian Chambers of Commerce & Industry, Uttar Pradesh chapter
The views expressed are personal
Sadhguru: Soil is the habitat upon which zillions of lives thrive. This thirty-six to thirty-nine inches of soil is the basis of eighty-seven percent of life on this planet. Everything grows because of that thriving life. Once there is no richness in soil, then we have forsaken the planet in many ways.
The United Nations agencies, with enough scientific data, are saying that the planet has agricultural soil only for another eighty to hundred crops. That means we would run out of soil in forty-five to sixty years. If that happens, there will be a serious food crisis on the planet – it is inevitable.
When food crisis comes, whoever has the biggest guns will take the food. And the chaos and the suffering that we will create for populations around the world is unimaginable. Don't think only the poor will die; they will kill the rich and the rich will also die. This is not to paint a dark picture but soil extinction is being predicted by top scientists in the world. The desertification of our soil is happening at such a rapid pace because every time you grow something, the organic content is being taken by the crops, but nothing is being put back into the soil. In a tropical forest, the organic content in the soil, from plant litter and animal waste, would be somewhere around seventy percent or more. In agricultural soils, the minimum organic content should be three to six percent. But right now, in nearly forty percent of the world's agricultural lands, the organic content is below 0.5%.
So, what are we going to do? There are only two ways to put back organic content into the soil – green litter from vegetation, and animal waste. Bringing back animals into the farm is out of question because people have gotten used to the comfort of the machine. So, the best option we have is to bring back vegetation. What sort of vegetation, how much percentage, in which country – these things can be worked out at the local level. But as a global policy, a minimum three percent organic content in the agricultural soil should be made a must.
The solutions are not rocket science; it is just a question of application. Are we willing to do it in time, so that we minimize the suffering for every creature on this planet? That is the question. If we start now, in fifteen to twenty-five years, there will be a significant turnaround. But let's say we wait for another twenty-five to fifty years, and then try to turn it around, they say it may take up to 200 years to turn around. And that period is going to be disastrous for human beings as a species. That's why there is an urgency about what we need to do.
As a part of this, we are unfolding a movement called Conscious Planet to Save Soil. We are always thinking that the industry or the government should do it. But we are forgetting that we are democratic nations. There are 5.2 billion people living in countries with the ability to vote and elect their nation’s leadership. We are looking at how to get at least three billion people on board so that ecological issues become the issues that elect governments.
Right now, political parties give economic sops to please people. But ecology and environment have not been a part of that narrative, simply because large percentages of electorates have not made it clear that this is what they want.Right now, it looks like ecology is the playground of the rich and elite. This must change. Individual human beings should become conscious about the danger that we are facing.Ecological issues must become election issues and political parties must give significance to ecological issues in their manifestos. Governments must be elected for their concern for ecological issues. Only when ecology becomes an election issue, will it become government policy, and only then will there be large budgets allocated so that solutions manifest.
Soil is not our property, it is our legacy. To give it to the next generation at least in the condition that previous generations have given it to us is a fundamental responsibility that we have as a generation of people. All of you should stand up for the Save Soil movement. This is not about me, this is not about you. This is a generational responsibility that we must fulfill. Let us make it happen!
Ranked amongst the fifty most influential people in India, Sadhguru is a yogi, mystic, visionary and bestselling author. Sadhguru has been conferred the ‘Padma Vibhushan’, India’s highest annual civilian award, by the Government of India in 2017, for exceptional and distinguished service.
Back in 2009, when Chinese money, technology, and foresight were building the Magam Ruhunupura Mahinda Rajapaksa Port in Hambantota in southern Sri Lanka, the prefab homes for the Chinese workers toiling inside the construction site were arranged to spell “China” in fairly big fonts.
Just to make it easy to detect the word “China” from above, for the eyes in the sky maybe.
About a decade or so later, China’s bold typeface on the tropical and troubled island is pretty much visible from every direction — most so from the north of the country.
Sri Lanka, which has fewer people than the other Asian island nation, Taiwan, though it’s bigger in size, is now the first port of call for diplomatic scraps between India and China.
Nowhere else is the Sino-India rivalry — or competition for influence in a third country — played out so openly.
Chinese State councillor and foreign minister, Wang Yi, took the opportunity during his weekend (January 8-9) visit to Colombo to issue a rare — if not unprecedented — warning to India to not interfere in Sino-Lanka bilateral ties.
Wang did not name India, but it’s evident who the elephant is in the increasingly cozy confines of the relationship between Beijing and Colombo; give or take a discord or two over contaminated fertiliser consignments or restructuring of debt.
“It (Sino-Lanka ties) does not target any third party and should not be interfered with by any third party,” Wang told old friend Prime Minister Mahinda Rajapaksa, who visited China six times during his earlier presidential avatar between 2005 and 2015.
One new reason behind China’s warning against India’s interference was that the Beijing-based firm Sino Soar Hybrid Technology had to suspend a project in Jaffna because New Delhi complained to Colombo that the site was close to the Tamil Nadu coast.
The Chinese company quickly moved to set up a project in the neighbouring Maldives, another country in South Asia where New Delhi and Beijing are vying for influence.
In early December, the Chinese embassy in Sri Lanka tweeted:
In Beijing, cudgels were taken up by the tabloid Global Times, connecting the development to the ongoing Sino-India border tension.
“India took a heavy blow after the deadly Galwan Valley border clash last year, and it has gotten more sensitive on south Asian countries regarding Chinese issues. India is pursuing head-to-head competition with China in the Indian Ocean, by fair means or foul,” it said.
Significantly, during his talks with Sri Lankan foreign minister GL Peiris, Wang proposed a forum for the development of Indian Ocean island countries, which are Comoros, Madagascar, the Maldives, Mauritius, Seychelles, and Sri Lanka; Wang visited Comoros ahead to the Maldives and Sri Lanka.
Wang told Peiris that during his visit to several Indian Ocean island countries this time, he felt “…all island countries share similar experiences and common needs, with similar natural endowment and development goals, and have favorable conditions and full potential for strengthening mutually beneficial cooperation.”
“Sri Lanka can play an important role in this regard,” Wang added.
Interestingly, Wang proposed the Indian Ocean forum after he announced in Kenya two days before that China will appoint a special envoy for the countries comprising the Horn of Africa, located close to India.
It’s clear: Cancelling India’s geographic and cultural advantages in the Indian Ocean region, China’s focus is on connecting the islands and countries with finance, infrastructure and the promise not to interfere in domestic politics.
For Beijing, it is easier to negotiate the waters of the Indian Ocean region rather than the maritime areas closer at home in the South China Sea where it is locked in disputes with multiple littoral countries.
Importantly, last July, China had also launched the China-South Asia Emergency Supplies Reserve in Chengdu comprising Afghanistan, Pakistan, Nepal, Sri Lanka, and Bangladesh; the proposal was first made by Wang in April.
Overall, Sri Lanka – especially under the dispensation led by President Gotabaya Rajapaksa and brother PM Mahinda Rajapaksa -- is a key component in China’s plans in expanding its influence in the Indian Ocean region.
Once upon a time, China could have been called the “third country” in India-Lanka ties – Beijing is trying its best to dislodge that adjective.
With the Rajapaksa family at the helm, China will find it easier to expand its influence in Sri Lanka as it did during the 2005-15 period.
Last July, Sri Lanka’s central bank even issued two coins in gold and silver, in connection with the Communist Party of China’s 100th birthday as well as 65 years of Sino-Lanka ties.
“CCP’s symbolic significance was amplified by the Sri Lankan government by issuing a special coin to commemorate the CCP centenary. The coins, which were perhaps minted in the Middle Kingdom and sent to Sri Lanka, was a clear sign of Rajapaksa regime’s China dependency. The public displeasure is evident on social media, critical of Sri Lanka’s heavy China dependency and its inability for debt repayment,” analyst Asanga Abeyagoonasekera recently wrote in a paper for the Observer Research Foundation titled, The Rajapaksa triumvirate and the CPC backdoor in Sri Lanka.
India isn’t only watching.
On January 14, the Indian high commission in Colombo announced that New Delhi had extended over $900 million in loans to Sri Lanka over the week before.
The assistance, reports said, consists of deferment of Asian Clearing Union settlement of over $500 million and a currency swap of $400 million.
“These steps are in line with India’s strong commitment to stand with Sri Lanka for economic recovery and growth,” Indian high commissioner, Gopal Baglay, was quoted as saying.
“India and Sri Lanka have a legacy of intellectual, cultural, religious and linguistic interaction and the relationship between two countries is more than 2500 years old,” is how India’s external affairs ministry introduces India-Lanka ties in a write-up on the relations.
Beijing, however, has taken the fight for the island’s affection deep inside.
At the end of Wang’s tour, the Chinese embassy in Colombo in a tweet described Sri Lanka as the “real Pearl” of the Indian Ocean.
Prescient.
Gone is the time when the Hambantota port, leased to China for 99 years as Colombo failed to pay back the loans to build it, was said to be a strategic pearl in the “string of pearls” hypothesis to encircle India.
Beijing, as it turns out, considers the whole of Sri Lanka to be one.
Sutirtho Patranabis, HT’s experienced China hand, writes a weekly column from Beijing exclusively for HT Premium readers
The views expressed are personal
Last week, the environment ministry released the India State of Forest Report 2021 and the India Meteorological Department on its 147th Foundation Day on Friday released a Climate Hazards and Vulnerability Atlas. Data released by these two reports give a picture of the looming ecological concerns.
The State of Forest Report by the Forest Survey of India (FSI) states that there is an increase of 2,261 sq km (0.28%) of total forest and tree cover in the country compared to 2019. The data, however, masks certain very worrying findings.
The report says there has been a loss of 1,582 sq km in moderately dense forests (all lands with tree canopy density of 40% or more but less than 70%). There has been a gain of 2,621 sq km in open forests (all lands with tree canopy density of more than 10% but less than 40%); a gain of 242 sq km in scrub forests (forest land of canopy density of less than 10%) and around 501 sq km gain in very dense forests (tree canopy density above 70%). This suggests that the area under artificial plantations is going up, while the area under natural old-growth forests is reducing, experts said.
There is an overall decrease in forest cover of 22.62 sq km (0.04%) across 52 tiger reserves in the past decade. Out of the 52, 20 have shown a marginal increase, while 32 have registered a decline in their area. The maximum losses in forest cover of tiger reserves were recorded in Kawal (118.97 sq km); Bhadra (53.09 sq km) and Sunderbans (49.95 sq km). Lion habitat has also decreased by 33.43 sq km (2.52%).
Almost all Northeastern states reported a loss in forest cover — Arunachal Pradesh lost 257 sq km compared to 2019; Manipur 249 sq km; Nagaland 235 sq km; Mizoram 186 sq km; and Meghalaya 73 sq km. The loss in forest cover and deterioration in forest canopy may be attributed to shifting cultivation, felling of trees, natural calamities, anthropogenic pressure, and development activities, the report said.
And the most concerning part of the report is the way FSI defines “forests” which leads to India counting large patches of non-forest land also to be forests. It defines forests to be all lands of more than one hectare in area with tree canopy density of more than 10%, including trees, orchards, bamboo, palms and so on, occurring over government and private lands. Thus, the FSI doesn’t distinguish between old-growth natural forests and plantations or orchards. There are several instances where FSI has counted tree lots in densely populated areas to be forests or completely failed to capture largescale deforestation in some places. This thread by naturalist, MD Madhusudan captures these concerns.
The issue of loss of forests is linked to the policy of creating artificial plantations against any project involving diversion of forest land. From 2009, the environment ministry in compliance with a Supreme Court order started imposing a net present value in lieu of diversion of forest land for various development projects. The collected amount goes to the Compensatory Afforestation Fund (used for plantations).
HT reported on January 11 that it will cost 1.5 times more to divert forest land for other purposes, according to a revised formula to calculate the one-time payment of net present value by the environment ministry.
The ministry informed all states and Union Territories about the new formula in a letter on January 6. For example, diversion of very dense forests in the so-called Eco-class 1 will now cost ₹15.95 per ha compared to ₹10.43 lakh earlier. Similarly, diversion of the open category of forests will now cost ₹11.16 lakh per ha compared to ₹7.44 lakh earlier.
But there needs to be more debate on whether compensatory afforestation efforts compensate for forest loss? Do plantations provide the same ecological services to forest dwellers as forests do and if not how can forest diversions be reduced?
There are examples in different parts of the country, of compensatory afforestation being conducted in forest land by first felling old-growth trees and then planting saplings; there are also examples of monoculture plantations been conducted against diversion of natural forests which has impacted local communities who were dependent on forests for food and fodder.
India has made a commitment — as part of its Nationally Determined Contribution (NDC) to the United Nations Framework Convention on Climate Change, to create an additional carbon sink of 2.5 to 3 billion tonnes of CO2 equivalent through additional forest and tree cover by 2030. It’s important that the government has a realistic understanding of the status of its natural forests and not pursue the NDC goal alone which can be met on paper even by aggressive plantation efforts.
IMD, during its 147th Foundation Day, released a Climate Hazards and Vulnerability Atlas which identifies district-wise climate hotspots in India. The map on extremely heavy rainfall for example points that the Western Ghats region on the west coast is the most vulnerable to very heavy and extremely heavy rain (over 115.6 mm rain per day); storm surge is the highest (11 to 13.7 m) along the Sunderbans, parts of the east coast and Tamil Nadu. IMD’s climate atlas can be used to extreme weather events across the country and to protect the most ecologically sensitive areas in the country.
Forest areas in India need similar district-wise mapping based on a realistic definition of what is to be counted as forests. Such mapping can be also shared with local people for better management of these areas while a separate section can identify plantations which can also play an important role in identifying India’s carbon sinks.
From the climate crisis to air pollution, from questions of the development-environment tradeoffs to India’s voice in international negotiations on the environment, HT’s Jayashree Nandi brings her deep domain knowledge in a weekly column
The views expressed are personal
The Union government last week told the Supreme Court that no one in India can be vaccinated for Covid-19 against their will and the rules and protocols released by the Centre do not advise making a vaccine certificate mandatory for any purpose. The response was in the context of a petition seeking exemptions for people with disabilities from having to produce evidence that they had received doses. Indeed, according to the rules, vaccine certificates are not mandatory to qualify someone for access into any place, but several states, such as Punjab and Haryana, have made it a must for people to have at least one dose to enter public places, and several others, including Mumbai and Delhi, are considering similar directives.
The world over, vaccine mandates are seen as a tricky area. World Health Organization (WHO) has said they should be a “last resort” because they risk affecting uptake, and could deepen socioeconomic inequality. While forcing people to take vaccines against their will defy principles of personal liberty, being unvaccinated poses a significant risk to the larger public health. Countries such as Austria, Ecuador and Indonesia see the latter as a more pressing problem, making vaccines mandatory for all adults. Others have taken a softer line, making doses a must for discretionary, high-risk activities such as going to a crowded indoor gathering. Such rules exist in France, Scotland, Singapore, South Korea and Switzerland, with France’s experience being particularly successful (it helped reduce hesitancy).
The benefit of widespread vaccination is clear, and is the most stark in intensive care unit (ICU) admission trend comparisons between the United States (US), a country with high hesitancy rates, and the United Kingdom (UK), a country with widespread coverage: While the US’s ICU admission rates have risen in step with its Omicron-induced Covid-19 wave, the UK’s has been virtually flat. These examples hold lessons for India. The government will be well within its rights to ensure public safety by making access to leisure and discretionary activities, which are often indoor, as also travel, contingent on vaccination. There should certainly be riders and exemptions for people with disabilities and health conditions. But these can be balanced adequately, as the path shown by other countries demonstrates. Vaccine mandates do not have to be a binary choice and there is more India can do to improve public safety without overreach.
The birth of independent India was also its moment of freedom from the shackles of untouchability. The hope of the country’s founders, especially its first law minister BR Ambedkar, was that a constitutional ban on the practice would herald the end of caste bias in institutional and everyday forms.
In the last seven decades, that promise has been repeatedly belied. But the death of Hyderabad University student Rohith Vemula in 2016 was a particularly cruel blow because it underlined how young people from marginalised communities continued to battle caste-erected hurdles in their pursuit of ordinary goals. It also showed that despite India’s longstanding policy of affirmative action in educational institutions, not much headway had been made in breaking the hold of caste-based mindsets in universities.
Vemula’s suicide after weeks of caste-based discrimination and the indifferent response of authorities touched off protests across the country as caste-oppressed groups pushed for a statutory regulation against campus-based harassment and pervasive prejudice. Student bodies, led by the ones Vemula was a member of, asked the government to enact a law against caste prejudices on campuses.
Six years on, the demand remains unfulfilled though some educational institutions have started to address caste discrimination through existing mechanisms. But a brighter legacy left behind by Vemula was the creation of a new generation of assertive students who have refused to take caste-based harassment lying down and chronicled their experience of studying in institutions where caste attitudes continued to shape everyday interactions.
Universities are meant to be nurturing spaces that mold the intellectual capacity of students. Caste is the anti-thesis of this paradigm because, as Vemula eloquently wrote in his suicide note, it is based on the accident of birth. For India to progress, all of her people have to come together. After all, as Carl Sagan said ( and Vemula noted), we are all made of star dust.