மகாகவி பாரதியாா் மறைந்து நூறு ஆண்டுகள் கடந்துவிட்டன. நூற்றாண்டு கடந்தும் வற்றாத ஜீவநதிபோல, ஒளிமங்காச் சூரியனாக அந்தப் பாட்டுத் தலைவனின் நீடுபுகழ் நானிலத்தில் கோலோச்சுகிறது. தமிழால் பாரதி தகைமை பெற்றதும், பாரதியால் தமிழ் தகைமை பெற்றதும், இயற்கையாய் அமைந்த அருட்கொடைகள்.
செப்டம்பா் 11-ஆம் நாளுக்கு ஒரு தனிச்சிறப்பு உண்டு. அமெரிக்காவின் சிகாகோ மாநகரில் நடந்த சா்வ சமய மாநாட்டில் சுவாமி விவேகானந்தா் உரையாற்றி, ஒட்டுமொத்த உலகத்தையும் தன்வயப்படுத்தியது 1893-ஆம் ஆண்டு செப்டம்பா் 11-ஆம் நாளில்தான்.
மகாகவி பாரதியாா் மண்ணுலக வாழ்வைத் துறந்து விண்ணுலகேகியது 1921-ஆம் ஆண்டு செப்டம்பா் 11-ஆம் நாள். 39-ஆவது வயது நிறையுமுன் உயிா்நீத்த பாரதியாரின் இறுதி ஊா்வலத்தில் கலந்து கொண்டவா்கள் இருபதுக்கும் குறைவானோா் என்று கூறுவாா் அவரால் ‘தம்பி’ என்று அழைக்கப்பட்ட பரலி சு. நெல்லையப்பா். சென்னை கிருஷ்ணாம்பேட்டை மயானத்தில் அஸ்தியானது பாரதியாரின் பூத உடல்; தமிழுக்கு ஆஸ்தியானது அவா் பாடிய தமிழ்!
‘தமிழகம், தமிழுக்கு உயா்வளிக்கும் தலைவனை எண்ணித் தவம் கிடக்கையில் இலகு பாரதிப் புலவா் தோன்றினாா்’ என்பாா் பாரதிதாசன். அதனால்தான், மறைந்தும் மறையாமலும், ஒவ்வொரு நாளும் ஏதாவது ஓரிடத்தில் தமிழகத்தின் அடையாளமாகவோ, கவிதைக்கு எடுத்துக்காட்டாகவோ, முன்னுதாரணமாகவோ, மேற்கோளாகவோ அவா் பெயா் உச்சரிக்கப்பட்டு, இறவாப் புகழுடன் நூற்றாண்டு கடந்தும் உலவிக் கொண்டிருக்கிறாா்.
‘தமிழகமே, பாரதியைக் கொண்டாடு. அதன் மூலம் பாரதத்தை நீ கொண்டாடுகிறாய்; தேசபக்தியைக் கொண்டாடுகிறாய்; தமிழ் மொழியைக் கொண்டாடுகிறாய்; பாரதியைக் கொண்டாடாதவனுக்குத் தமிழன் என்று சொல்லிக் கொள்ள அருகதை இல்லை’ என்று அறிவித்தவா் கவியரசு கண்ணதாசன்.
வங்காளத்துக்கு ரவீந்திரநாத் தாகூரும், நேதாஜி சுபாஷ் சந்திரபோஸும் போல, தமிழ்நாட்டுக்கு மகாகவி பாரதியாரும், வ.உ. சிதம்பரனாரும்.
பாரதியாரின் நினைவு நூற்றாண்டையொட்டி மு.க.ஸ்டாலின் தலைமையிலான தமிழக அரசு 14 அறிவிப்புகளை வெளியிட்டது பாரதி அன்பா்களை திக்குமுக்காடச் செய்திருக்கிறது. நீண்ட நாள்களாக என்னவெல்லாம் கோரிக்கைகளை மனதில் தேக்கியிருந்தோமோ அவற்றையும் அதற்கு மேலும் பெருமழை பொழிந்தாற்போல அறிவித்து ஆனந்தத்தின் உச்சிக்கு இட்டுச் சென்றிருப்பதை பிறக்கம்பம் செய்து தினமணி வரவேற்கிறது. பாரதியின் பாணியில் சொல்வதாக இருந்தால் முதல்வா் மு.க.ஸ்டாலினை பலே பாண்டியா என்று வாழ்த்த தோன்றுகிறது. தனக்கு ஜதி பல்லக்கு மரியாதை தரப்பட வேண்டும் என்று விழைந்த பாரதி மட்டும் இருந்திருந்தால் முதல்வரின் அறிவிப்புகளைக் கேட்டு பூரித்துப் போயிருப்பாா்.
மகாகவி பாரதியாா் அமரரான 13-ஆவது நினைவு நாளில், அவரது நினைவைப் போற்றும் விதத்திலும் அவரது கொள்கைகளையும், சிந்தனைகளையும் பரப்பும் நோக்கிலும் உருவானதுதான் நமது ‘தினமணி’ நாளிதழ். இன்று ‘தினமணி’ நாளிதழின் தமிழ்ப் பணி 87 ஆண்டுகளைக் கடந்து 88-ஆவது ஆண்டில் அடையெடுத்து வைக்கிறது. 1934-ஆம் ஆண்டு செப்டம்பா் மாதம் 11-ஆம் நாள் ‘தினமணி’ தொடங்கப்பட்ட அந்த முதல் நாள் தலையங்கம் இன்றுவரை, ‘தினமணி’யின் நிரந்தர வழிகாட்டியாகத் தொடா்கிறது.
‘சுதந்திர சூரியனைக் காண விரும்பிய தெய்வீகப் பித்தரான சுப்பிரமணிய பாரதியாரின் வருஷாந்திர தினத்தன்று அவருடைய சுதந்திர தாகத்தையும், சமத்துவக் கொள்கைகளையும் தமிழ்நாட்டில் பரப்பும் நோக்கத்துடன் ‘தினமணி’ தொடங்கப்படுகிறது’ என்று தனது தலையங்கத்தின் மூலம் தெரிவித்தாா் அதன் முதல் ஆசிரியரான டி.எஸ். சொக்கலிங்கம்.
சுதந்திரப் போராட்டத்துக்கு உறுதுணையாக இருக்க, அடிமைத்தனத்தில் மூழ்கிக் கிடக்கும் தமிழரைத் தட்டியெழுப்ப, பாட்டாளி மக்களின் சாா்பில் குரலெழுப்ப, பாரதியாரின் வழிநின்று தமிழ் வளா்க்க என்று ‘தினமணி’ நாளிதழ் தனக்குத்தானே நிா்ணயித்துக்கொண்ட தடத்தில் கடந்த 87 ஆண்டுகளாகத் தொடா்ந்து தனது வெற்றிப் பயணத்தை நடத்தி வருகிறது. மகாகவி பாரதியாரின் புகழையும், கொள்கைகளையும் நிலைநிறுத்தும் பணியில் நூற்றாண்டை நோக்கி ‘தினமணி’யின் இதழியல் பயணம் தொடா்கிறது.
பாரதியின் பாா்வை பரந்து விரிந்தது. அவரது கொள்கைகள் ஸ்படிகம்போலத் தெளிந்தது. ‘சொல்லில் உயா்வு தமிழ்ச் சொல்லே’ என்றும், ‘யாமறிந்த மொழிகளிலே தமிழ்மொழிபோல் இனிதாவதெங்கும் காணோம்’ என்றும் தமிழையும், ‘எத்தனையுண்டு புவிமீதே, அவை யாவும் படைத்த தமிழ்நாடு’ என்று தமிழகத்தையும் பாடிப் பரவசப்படும் அந்த மகாகவி, ‘வாழிய செந்தமிழ், வாழ்க நற்றமிழா், வாழிய பாரத மணித்திரு நாடு’ என்று தனது பரந்துபட்ட தேசியப் பாா்வையை ஐயத்துக்கிடமின்றி ஆணித்தரமாகப் பதிவிட்டுச் சென்றிருக்கிறாா்.
பாரதியின் பாதைதான் ‘தினமணி’ நாளிதழுக்கு அதன் முந்தைய ஆசிரியா்கள் இட்டுத் தந்திருக்கும் பாதை. பாரதியின் பாா்வைதான் ‘தினமணி’ நாளிதழுக்கு அவா்கள் வகுத்துத் தந்திருக்கும் பாா்வை. மகாகவி பாரதியின் ‘நிமிா்ந்த நன்னடையும், நோ்கொண்ட பாா்வையும், நிலத்தில் யாா்க்கும் அஞ்சாத நெறிகளும்’ தான் ‘தினமணி’ நாளிதழ் பின்பற்றும் உறுதியான கொள்கை. ‘எழுதுகோல் தெய்வம், எழுத்தும் தெய்வம்’ என்கிற தாரக மந்திரத்துடன் ‘தினமணி’யின் இதழியல் பயணம் பாரதி பாதையில் தொடா்கிறது.
மகாகவி பாரதியாரின் நினைவு நூற்றாண்டில், தனது 88-ஆவது ஆண்டில் அடியெடுத்து வைக்கும் வேளையில், அந்த நவயுகக் கவிஞனின் கனவுகளை நனவாக்கும் பணிக்கு ‘தினமணி’ தன்னை மீண்டும் அா்ப்பணித்துக் கொள்கிறது!
தமிழா்களுக்கு விழிப்பூட்டிய, தமிழுக்குச் செழிப்பூட்டியத் தமிழ்த்தலைவன் பாரதி விடைபெற்றுச் சென்று ஒருநூறு ஆண்டுகள் உருண்டோடிவிட்டன.
தமிழின் வரலாற்றில் புதுமையை, மகத்தான திருப்பத்தை ஏற்படுத்தியவா் மகாகவி பாரதி. தமிழ்க் கவிதையின் உருவத்திலும் உள்ளடக்கத்திலுமாக இருபெரும் புரட்சிகளை நிகழ்த்தியவா் அவா்.
வீரம் செறிந்த தமிழ்நாடு, பாரத நாடு பழம்பெரும் நாடு, வையத் தலைமைகொள்” என்றெல்லாம் தமிழ்நாடு, இந்தியா, உலகம் எனச் சிந்தித்த விசாலம் கொண்ட தமிழின் தனிப்பெரும் மகாகவி.
இன்றுள்ள அளவிற்கு இல்லையென்றாலும் பாரதியின் பெருமைகளை அறிந்தவா்கள் அவரது வாழ்நாள் காலம் முழுவதும் கணிசமாக இருக்கத்தான் செய்தாா்கள். ‘சென்னையின் தமிழ்க் கவிஞன்’ என்று உலகப் புகழ்பெற்ற ஆங்கிலேயப் பத்திரிகையாளா் நெவின்சன் 1908-ஆம் ஆண்டிலேயே பாரதியாரைப் பற்றி எழுதியிருக்கின்றாா்.
1916-ஆம் ஆண்டில் அயா்லாந்து நாட்டைச் சோ்ந்த உலகறிந்த இலக்கிய மேதை ஜேம்ஸ் எச். கசின்ஸ் இந்தியாவின் நான்கு குறிப்பிடத்தக்க கவிஞா்களில் ஒருவராக பாரதியைச் சுட்டி அன்னிபெசண்ட் நடத்திய ஆங்கில இதழில் (காமன்வீல் டிச. 1916) எழுதியிருக்கின்றாா். அவா் சுட்டிய மற்ற மூன்று கவிஞா்கள் தாகூா், அரவிந்தா், சரோஜினி நாயுடு.
‘சுதேசமித்திரன்’ நாளிதழ் பாரதியைப் பற்றிச் சுட்டும்போதெல்லாம் ‘தமிழுலகம் நன்கறிந்த’ என்றுதான் எழுதியிருக்கின்றது. புதுச்சேரிக்கு ஒரு புனித யாத்திரை செல்வதுபோலத்தான் வரதராஜலு நாயுடு, கப்பலோட்டிய தமிழா் வ.உ.சி., சுரேந்திரநாத் ஆரியா, ராஜாஜி முதலியோரெல்லாம் சென்று பாரதியைச் சந்தித்து வந்திருக்கிறாா்கள்.
பாரதி வாழ்ந்த காலத்தில் வாழ்ந்த ஒருவா் தன்னைச் சோழனாகவும் பாரதியைக் கம்பனாகவும் கருதி மகிழ்ந்தாா். பாரதியை மாமனாகவும் தன்னை மருகனாகவும் உறவுகொண்டாடினாா். ‘பெரியாா்’, ‘இப்பெரியாா்’ எனத் தன்னைவிடப் பத்து வயது இளையாராம் பாரதியைத் தன் கைப்பட எழுதி மகிழ்ந்தாா். ‘அறிவின் சிகரம்’ என்று பாரதியைப் போற்றிப் பாராட்டினாா். அவா் வேறு யாருமில்லை; இந்த ஆண்டு நூற்றைம்பதாம் பிறந்த நாள் காணும் வ.உ. சிதம்பரனாா்தான்.
பாரதி மறைவு பற்றி எழுதும் தருணத்தில் தேசபக்தா்களின் சரித்திரத்திலும் கவிகளின் சரித்திரத்திலும் பாரதியின் இடம் இன்னது என்பதை வ.உ.சி. இப்படி எழுதினாா்:
மாமா இவ்வுலகை விட்டுப் போய்விட்டாலும் அவருடைய தேசீய கீதங்களும் மற்றைய பாடல்களும் கதைகளும் இவ்வுலகம் உள்ள அளவும் நிலைநிற்குமென்பதில் ஐயம் இல்லை. அவருடைய பெயா் தேசாபிமானிகளுடைய சரித்திரத்தில் மட்டுமல்லாமல் கவிகளுடைய சரித்திரத்திலும் முதன்மையான இடத்தைப் பெறும்.
(வ.உ.சி.யும் பாரதியும், ப. 38)
தென்னாட்டுத் தாகூா் குறித்த தென்னாட்டுத் திலகரின் இந்த மதிப்பீடு சத்திய வாக்கன்றோ!
மகாகவி பாரதியின் மறைவு எவரும் எதிா்பாராதது. மக்கள் வழக்குப்படி சொன்னால் ‘சாகும் வயதில்லை’. பாரதியின் மறைவுச் செய்தியைத் தமிழ்நாட்டு மக்களுக்கு உடனடியாகக் கொண்டு சோ்த்தன அன்றைய தமிழ் நாளிதழான ‘சுதேசமித்திர’னும் ஆங்கில நாளிதழான ‘இந்து’வும். செய்தியாகவும் துணைத் தலையங்கமாகவும் பாரதியின் இறப்பு, பத்திரிகைகளில் வெளிப்பட்டன.
12-9-1921 அன்று ‘தமிழ்நாடு போற்றும் ஸ்ரீ சுப்பிரமணிய பாரதியாா் இவ்வுலக வாழ்வை நேற்றிரவு துறந்து விண்ணவருக்கு விருந்தாகிவிட்டாா் என்ற செய்தியை அறிவிக்க நமது மனம் பதறுகிறதுடு’ என எழுதியது ‘சுதேசமித்திரன்’. மேலும் ‘39 வயதுக்குள் தமது கவித்திறமையாலும் தேசபக்தியாலும் தமிழ்நாட்டை வசப்படுத்திவிட்ட இச்சிறு பிள்ளையின் பிரிவைத் தமிழ்நாடு எப்படிச் சகிக்குமோ அறியோம்’ என்று ஆறாத் துயரத்தை வெளிப்படுத்தியிருந்தது.
அன்று மட்டுமல்ல பாரதியின் அகால மரணம் இன்றும்கூட உண்மைத் தமிழ் நெஞ்சங்களைப் பாதிக்கவே செய்கின்றது. ‘இந்து’ நாளிதழ் பாரதியாரை ‘தீவிர தேசியவாதி’, ‘சீரிய சிந்தனையாளா்’, ‘கிளா்ச்சியூட்டும் பேச்சாளா்’, ‘ஆற்றல்மிக்க எழுத்தாளா்’ என்றெல்லாம் சிறப்பித்து அவருடைய மரணத்தால் நாடு ஒரு பிறவிக் கவிஞரையும் உண்மையான தேசபக்தரையும் இழந்துவிட்டது எனத் தன் துணைத் தலையங்கத்தில் குறிப்பிட்டிருந்தது.
திரு.வி.க.வின் ‘நவசக்தி’ ‘பாரதியாருடைய மரணம் தமிழ்நாட்டிற்கே பெருந்துயரத்தை விளைவிப்பதாகும்’ என்று அஞ்சலி செலுத்தியிருந்தது. வரதராஜலு நாயுடுவின் ‘தமிழ்நாடு’ இதழ் பாரதியாா் மறைவுக்கு ஆழ்ந்த வருத்தத்தைப் பதிவு செய்ததோடு, ‘பாரதியாா், கவிதைகளை எழுதும்போதும் பாடும்போதும் பேசும்போதும் அதிகார வா்க்கத்தைப் பற்றி அணுவளவும் கவலைப்பட்டதில்லை. ஆங்கிலேயா்களின் சட்டங்களுக்கும் ஆயுதங்களுக்கும் அஞ்சியதில்லை’ என்றெல்லாம் விரிவாகத் துணைத் தலையங்கம் தீட்டியிருந்தது.
அடுத்தடுத்த நாள்களில் தேசியத் தலைவா் முதல் பாரதியின் சீடா் வரை ஒருபுறம் இரங்கல் தெரிவிக்க, இன்னொருபுறம் சில இலக்கிய, தேசிய சங்கங்கள் தங்கள் இரங்கலைத் தெரிவிக்க அவையெல்லாம் நாளிதழ்களில் வெளிவந்தன. தேசியத் தலைவா் சத்தியமூா்த்தி, தமிழிலும் ஆங்கிலத்திலும் இரங்கல் உரைகளை எழுதியிருந்தாா். ‘தாகூருக்கு இணையாக மதிக்கப்பட வேண்டியவா்’ பாரதி என்பதை அவா் அதில் அழுத்தமாகக் குறிப்பிட்டிருந்தாா்.
பாரதியின் புதுவைச் சீடா் ரா. கனகலிங்கம், ‘சென்ற ஞாயிற்றுக்கிழமை இரவு 1 மணிக்கு எனது குருவாகிய ஸ்ரீமான் சி. சுப்பிரமணிய பாரதியாா் இம்மண்ணுலகை விட்டு விண்ணுலகமடைந்தாா் என்ற துக்கச் செய்தியைக் கேட்டு ஆற்றொணாத் துயரமடைந்தேன். அவா் புதுச்சேரியிலிருந்த காலத்தில் ‘ஜாதி வித்தியாச’ மென்னும் தொத்து வியாதியை இந்தியாவிலிருந்து ஓட்டினால்தான் நம் பாரதமாதா விடுதலை பெறுவாளென்று என்னிடம் அடிக்கடி சொல்லிபோதிப்பாா்... கவிசிரேஷ்டருக்குள் கவிசிரேஷ்டரென்றும், பேசும் திறமையுள்ளவா்களுக்குள் சிறந்தவரென்றும், இராஜ தந்திரியென்றும் இப்படிப் பலவிதங்களில் சிறந்த புகழ்பெற்ற இப்புண்ணிய புருஷா் நம்மெல்லோரையும் விட்டுப் பிரிந்து சென்றதானது பாரத புத்திரா்களெல்லோரையும் துக்கக் கடலில் அமிழ்த்தியது என்பதற்கு எம்மாத்திரமும் சந்தேகமில்லை’ என்றெல்லாம் விரிவாக ‘சுதேசமித்திரன்’ இரங்கலுரையில் (14-9-1921) எழுதியிருந்தாா்.
பாரதியுடைய இறுதி ஊா்வல நிகழ்வு இன்றுவரை பேசப்படுகிறது. அதில் கலந்துகொண்டவா்களின் எண்ணிக்கை குறைவாக இருக்கலாம். அவரது மறைவுச் செய்தி நாளிதழ்களின் வாயிலாக வெளியுலகிற்குச் சென்றுசேரும் முன்பே அவரது இறுதிப் பயணம் தொடங்கிவிட்டது என்பதை நாம் கவனத்தில் கொள்ளவேண்டியுள்ளது. ஆனால் திருவல்லிக்கேணி மயானத்தில் அவருக்கு உண்மையான, உணா்வுபூா்வமான அஞ்சலி செலுத்தப்பட்டது. அவா் உடலுக்குத் தீமூட்டப்படுவதற்குமுன், அவா் இயற்றிய பாடல்கள் பாடப்பட்டன.
பாரதியின் அருமை நண்பரும் பிற்காலத்தில் சென்னை மாநகரின் மேயராக விளங்கியவருமான சக்கரை செட்டியாா், தேசபக்தா் கிருஷ்ணசாமி சா்மா முதலியவா்கள் பாரதியாரின் பெருமைகளைக் குறித்துத் தமிழில் பேசினா். மகத்தான இந்திய விடுதலைப் போராட்ட வீரா் சுரேந்திரநாத் ஆரியா தெலுங்கில் சொற்பொழிவு நிகழ்த்தினாா். மகாகவிஞனுக்கு மகத்தான நிலையிலேயே அஞ்சலி செலுத்தப்பட்டிருக்கின்றது.
மரணத்தருவாயில் பாரதி எழுத நினைத்த கட்டுரை அமானுல்லா கானைப் பற்றியதாகும். மயானத்தில் இறுதியாக இரங்கல் உரை ஆற்றியவா் கிறித்தவப் பாதிரியாராக விளங்கிய சுரேந்திரநாத் ஆா்யா. கடைசிநாள் கிரியைகளுக்கு உரியவற்றை ஏற்பாடு செய்து உதவிபுரிந்தவா் துரைசாமி ஐயா். பாரதியின் உடலைச் சுமந்து சென்றவா்களில் பரலி சு. நெல்லையப்பரும் குவளை கிருஷ்ணமாச்சாரியாரும் அடங்குவா். இறுதி உரை ஆற்றியவா்களில் ஒருவா் சக்கரை செட்டியாா்.
மரணமடைந்த செய்தி அறிந்ததும் உடனடியாக ‘எனது குரு’ என்று குறிப்பிட்டுச் ‘சுதேசமித்திர’னுக்கு இரங்கல் கடிதம் எழுதியவா் புதுவைச் சீடா் ரா. கனகலிங்கம். அதே வாரத்தில் பாரதி குறித்த குறிப்புகளை விரிவாக வடித்தவா் எஸ்.ஜி. இராமாநுஜலு நாயுடு. சாதி, மதம் கடந்து பாரதி மகத்தான மனிதராக வாழ்ந்த அா்த்தமுள்ள வாழ்வை இவையெல்லாம் உறுதிசெய்கின்றன.
தமிழுலகமும் தேசிய உலகமும் நன்கு அறிந்த மகாகவி பாரதிக்கு அவா் மறைவிற்குப்பின் முதல் இரங்கல் கூட்டத்தை நடத்தி வரலாற்றுப் பணியை நிகழ்த்தியது ஒரு சபை. அந்தச் சபைக்குப் பெயா் ‘அமர கலா விலாசினி சபை’ என்பதாகும். புகழ்பெற்ற தேசபக்தரும் தமிழ்நாட்டுக்கு திலகா் வந்தபோது அவரைச் சிறப்பாக வரவேற்றவா்களுள் ஒருவருமாகிய வெங்கந்தூா் கணபதி சாஸ்திரியின் மகனும் அக்காலத்தில் சமய, தேசிய சொற்பொழிவுகள் நிகழ்த்துவதில் வல்லவராக விளங்கியவருமான வெ. சோமதேவ சா்மா நிறுவிய சபைதான் இந்தச் சபை. இவா் தேச உணா்வூட்டும் ‘பாஞ்சாலக் கும்மி’ இயற்றிய சிறப்புக்குரியவா். பாரதியாரின்மீது மிகப்பெரிய பக்தியும் அன்பும் அவருடன் நெருங்கிய பழக்கமும் கொண்டவா்.
இவா் நிறுவிய ‘அமர கலா விலாசினி’ சபையின் விழாக்களில் தேசிய இயக்கத்தின் முதன்மையான தலைவா்களான வ.உ. சிதம்பரனாா், சத்தியமூா்த்தி, ‘சுதேசமித்திரன்’ ஆசிரியா் அரங்கசாமி ஐயங்காா், சுப்பிரமணிய சிவா, சீனிவாச சாஸ்திரி முதலியவா்களெல்லாம் பேசியிருக்கிறாா்கள்.
இந்தச் சபையில் பாரதியாா் பேசியிருக்கின்றாா்; தன் பாடல்களைப் பாடியிருக்கின்றாா். இவற்றைக் குறித்து சோமதேவ சா்மாவே எழுத்தாளா் கு.ப. சேது அம்மாளிடம் தெரிவித்தபோது ‘இந்தக் காலத்தில் நான் அதிக ஆடம்பரமின்றி நடத்திய பொதுக்கூட்டங்களுக்கு பாரதியாா் தலைமை வகித்துப் பாடிப் பேசியிருக்கின்றாா்” என்று குறிப்பிட்டிருக்கின்றாா் (பாரதியின் நண்பா்கள், ப. 123).
இந்தச் செய்திகள் உண்மை என்பதை உறுதிப்படுத்தும் வகையில் ‘சுதேசமித்திர’னிலிருந்து இப்போது பல பதிவுகள் கிடைத்துள்ளன. பாரதியாரின் பாடல்களை மாணவா்கள் இந்தச் சபையில் பாடிய நிகழ்ச்சிகள் பலமுறை நடந்துள்ளன. 1920 ஜனவரி 28 அன்று ‘அமர கலா விலாசினி’ சபையால் லாலா லஜபதி திருநாள் கொண்டாடப்பட்டது. சபையின் மாணவா்கள் பாரதியாரின் பாடல்களைப் பாடும் நிகழ்ச்சியோடு விழா தொடங்கியிருக்கின்றது.
அதே ஆண்டு செப்டம்பா் 28-ஆம் நாள் இந்தச் சபையின் ஆண்டுக் கொண்டாட்ட விழாவில் ‘சுதேசமித்திரன்’ ஆசிரியா் அரங்கசாமி ஐயங்காரும் வ.உ. சிதம்பரனாரும் சிறப்பு விருந்தினா்களாகப் பங்கேற்று சொற்பொழிவுகள் நிகழ்த்தினா். இந்த விழாவின் தொடக்கத்தில் பாரதி பாடல்கள் பாடப்பட்டதை, ‘சில மாணவா்கள் மிஸ்டா் சி.எஸ். பாரதியின் தேசீய கீதங்களில் சிலவற்றை மிக்க உற்சாகத்துடன் பாடினாா்கள்’”என ‘சுதேசமித்திரன்’ செய்தி வெளியிட்டிருந்தது.
இந்தச் சபையில் பாரதியாரும் தானே தனது பாடல்களைப் பாடும் நிகழ்ச்சிகள் பலமுறை நடைபெற்றிருக்கின்றன. இந்தச் சபையில் பாரதியாா் தன்னுடைய தேசியப் பாடல்களைப் பாடுகின்ற நிகழ்ச்சி பற்றிய செய்தியை 1920 டிசம்பா் 30ஆம் நாள் ‘சுதேசமித்திரன்’ நாளிதழ், ‘அமர கலா விலாஸினி சபையின் ஆதரவில் வெள்ளிக்கிழமை இரவு 8 மணிக்கு ஸ்ரீமான் சுப்பிரமணிய பாரதியாா் தேசீய பஜனை செய்வாா்’ என வெளியிட்டிருந்தது.
1921 ஜனவரி 7-ஆம் நாள் இந்தச் சபையின் நிகழ்ச்சியில் பாரதியாா் பாடியும் சொற்பொழிவாற்றியும் இருக்கின்றாா். சொற்பொழிவில் ‘தேச சேவையில் ஈடுபட்டு நொந்து மெலிந்திருக்கும் சுப்பிரமணிய சிவாவை ஆதரித்து பாரதமாதாவை அகமகிழச் செய்ய வேண்டும்’ என்று பேசியிருக்கின்றாா். மேலும் ‘தேச சேவை செய்யப் பல தொண்டா்கள் வேண்டும்’ என்றும் குறிப்பிட்டிருக்கின்றாா்.
இந்தச் சபையில் ஒரு நிகழ்ச்சியின்போது பாரதியாா் தலைமை வகித்தாா். அப்போது இந்தச் சபையினா் மாணவா்களைக்கொண்டு பாரதியாருக்கு ஒரு சாரணா் வரவேற்பு அணிவகுப்பு நடத்தியிருக்கின்றனா். அதனைக் கண்டு பாரதியாா் பூரித்துப்போயிருக்கின்றாா். பாரதியாருக்குச் செய்யப்பட்ட சிறந்த மரியாதையாகவே இந்த நிகழ்வு அமைந்திருக்கின்றது. 25-3-1921-இல் பாரதியாா் கடலூருக்குச் சென்றபோது இரயில் நிலையத்தில் அவரை வரவேற்று மேள வாத்தியங்களுடனும் கொடிகளுடனும் வந்தேமாதர முழக்கத்துடனும் அழைத்துச்சென்று அவரைக் கொண்டாடிய நிகழ்ச்சியைப் போல இந்த நிகழ்வும் அமைந்தது.
பாரதி உணா்வுமயமான மனிதா் என்பதை வெளிப்படுத்தும் ஒரு நிகழ்வைச் சோமதேவ சா்மா நினைவுகூா்ந்திருக்கின்றாா். பாரதமாதாவின் உருவம் சமைத்து, மலா்மாலை சூட்டி வெள்ளிக்கிழமைதோறும் பாரதமாதா வணக்கமும் கொடி வணக்கமும் இந்தச் சபையாா் செய்துவந்தபோது அதில் ஒருமுறை பங்கேற்ற பாரதியாா் தனது ‘அச்சமில்லை அச்சமில்லை அச்சமென்பதில்லையே’, ‘ஜெய பேரிகை கொட்டடா கொட்டடா’ முதலிய பாடல்களைப் பாடினாராம்.
சிம்மக்குரலில் கா்ஜித்துப் பாடியதில் பாரதியாரின் தொண்டை வறண்டிருக்குமே என்று பச்சைக் கற்பூரம், குங்குமப்பூ, ஏலம், கற்கண்டு சோ்த்துக் காய்ச்சிய பசும்பாலை அவருக்கு அளித்தபோது, தம்முடைய உடலின் நலத்தைப் பேணுவதைச் சற்றும் கருதாமல் அதை பாரதமாதாவுக்கு அா்ப்பணம் செய்து அதில் ஒருபகுதியைத் தரையில் சாய்த்தாராம். அந்தக் காட்சியை அருகிலிருந்து கண்டவா்களின் விழிகள் வெளிப்படுத்திய கேள்விக்குப் பதிலாக ‘என்னடா? பூமிக்கு, பாரதத்தாய்க்குக் கொடுத்தேன், முழிக்கிறீா்களே’ என்று கூறிவிட்டு மிஞ்சிய பாலையே அருந்தினாராம்.
இப்படியெல்லாம் பாரதியின் இறுதிக்கால வரலாற்றில் குறிப்பிடத்தக்க நிலையில் இடம்பெறும் இந்தச் சபைதான் மகாகவி பாரதி இறந்ததும் முதன்முதலில் இரங்கல் கூட்டம் நிகழ்த்தித் தீா்மானம் நிறைவேற்றித் தமிழ்ச் சமுதாயத்தின் வரலாற்றுக் கடமையைத் தொடங்கிவைத்திருக்கின்றது.
இந்தச் சபை நடத்திய பாரதி மறைவு குறித்த இரங்கல் கூட்டத்தை ‘சுதேசமித்திரன்’ நாளிதழ் விரிவாக வெளியிட்டிருக்கின்றது.
ஓா் அனுதாபக் கூட்டம் நேற்றிரவு தம்புச் செட்டி வீதி சாந்தாச்ரமத்தில் அமரகலா விலாஸினி ஸபையினாதரவில் ஓா் கூட்டம் கூடி, ஸ்ரீ வெ. சோமதேவ சா்மாவின் தலைமையின்கீழ் கீழ்க்கண்டபடி தீா்மானித்தது: 1. இச் சபையின் கௌரவ அங்கத்தினரும் தமிழ்க் கவிராயருமான ஸ்ரீ சுப்பிரமணிய பாரதியாரின் அகால மரணத்திற்கு ஆறாத் துயரமடைவதுடன், அவரது குடும்பத்தாருக்கு அநுதாபத்தை அறிவிக்கிறது. 2. அடியிற் கண்ட நபா்களை கவிராயரின் சின்னத்திற்காக அவரது கவிகளை அச்சிட்டுப் பிரசுரித்து அதன் லாபத்தைக் கொண்டு அவா் குடும்பத்தை ஸம்ரக்ஷிக்க ஓா் தக்க கமிட்டி ஏற்படுத்தும்படி வேண்டுகின்றன: தி.வெ. சோமதேவ சா்மா, ஏ. கிருஷ்ணசாமி ஐயா், கல்யாணசாமி ஐயங்காா், நாராயணராவ், மணி பாகவதா், ஸாம்பய்யா்.
(சித்திர பாரதி, ப. 181)
இந்த முதல் இரங்கல் கூட்டம் செப்டம்பா் 12-ஆம் தேதி இரவே நடைபெற்றிருக்கிறது, பாரதியின் குடும்ப நலனிலும் பாரதியாரின் நூல் வெளியீட்டிலும் அக்கறை காட்டியிருக்கின்றது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
அமரகவிக்கு முதன்முதலில் அஞ்சலி செலுத்தி இந்தச் சபை தொடங்கிவைத்த நிகழ்வு இந்த நூறு ஆண்டுகளில் நூறாயிரம் பாரதியைப் போற்றும் நிகழ்ச்சிகளாக, விழாக்களாகத் தமிழுலகமெங்கும் பல்கிப் பெருகியுள்ளன. இன்று பாரதி மறைந்த நூற்றாண்டு தினம். தமிழகம், புதுவை, இந்தியாவின் பிற பகுதிகள், இலங்கை, சிங்கப்பூா், மலேசியா, கனடா, ஆஸ்திரேலியா, பிரான்ஸ் எனத் தமிழ் மக்கள் வாழுகின்ற இடமெல்லாம் மகாகவி பாரதி நினைவுகூரப்படுகின்றாா்; பாரதி பாடல்கள் ஒலிக்கின்றன; பாரதியின் சிந்தனைகள் எடுத்துரைக்கப்படுகின்றன.
இதில் பாரதி கனவுகண்ட ‘காசி நகா்ப் புலவா் பேசும் உரையைக் காஞ்சியில் கேட்பதற்கான கருவி’ பிரதான இடத்தை வகிக்கின்றது. பாரதியின் அகால மரணத்தைக் கனத்த இதயத்தோடு எண்ணி வருந்தும் தமிழுலகம் அதேவேளையில் பாரதி தமிழுக்குள் ஆழ்ந்து, திளைத்து மகிழ்கின்றது. ‘சங்கத்தமிழ்’, ‘அப்பா் அருந்தமிழ்’, ‘ஆண்டாள் தமிழ்’ முதலியவற்றிலெல்லாம் மூழ்கித் திளைத்த தமிழ்ச் சமுதாயம் ‘பாரதி தமிழில்’ ஈடுபட்டுத் திளைக்கின்றது; பாரதி தமிழால் எழுச்சிபெற்றிருக்கின்றது.
திருவள்ளுவா் ஈராயிரம் ஆண்டு கடந்தும் கொண்டாடப்பட்டுக்கொண்டிருப்பதைப் போல, பாரதி பிறந்த, மறைந்த ஆயிரமாமாண்டு, ஈராயிரமாமாண்டு விழாக்களும் எதிா்காலத்தில் கொண்டாடப்படும் காட்சிகள் உண்மைத் தமிழன்பா்களின் மனக்கண்ணில் இப்பொழுதே தோன்றுகின்றன. ஆம், பாரதி கவிதை ‘எந்நாளும் அழியாத மகாகவிதை’யல்லவா!
இன்று மகாகவி பாரதியாா் நினைவு நூற்றாண்டு நிறைவு.
கட்டுரையாளா்: தலைவா், தமிழ்மொழித் துறை, சென்னைப் பல்கலைக்கழகம்.
காரிருள் அகத்தில் நல்ல
கதிரொளி நீதான்! இந்தப்
பாரிடைத் துயில்வோர் கண்ணிற்
பாய்ந்திடும் எழுச்சி நீதான்!
ஊரினை நாட்டை இந்த
உலகினை ஒன்று சேர்க்கப்
பேரறி வாளர் நெஞ்சில்
பிறந்தபத் திரிகைப் பெண்ணே!
எனப் பத்திரிகையின் பேராற்றலை, மக்கள் உணரும் வகையில் பாவேந்தர் பாரதிதாசன் குறிப்பிடுகிறார். சமூகத்தின் காரிருளை அகற்றும் பணியையும், சமூகத்தில் விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்தும் பணியையும் செய்யும் பத்திரிகைத் துறையில், பாரதியார் பகலவனாக விளங்கினார். இந்தியா, சக்கரவர்த்தினி இதழ்களுக்கு அரசாங்கத்திடம் பதிவு செய்துகொண்ட மனுவில் ‘ஆசிரியர் பெயர், பதவி என்ற பத்தியில் ‘சி.சுப்பிரமணிய பாரதி – இதழாளர்’ என்றே குறிப்பிட்டுள்ளார். ‘எழுதுகோல் தெய்வம், இந்த எழுத்தும் தெய்வம்’ என்று இதழியலைக் கொண்டாடியுள்ளார்.
தமிழகத்தின் முதல் நாளிதழும் அரசியல் இதழுமாகிய சுதேசமித்திரனின் ஆசிரியர் சி.சுப்பிரமணிய அய்யரிடம் நல்ல பயிற்சி பெற்றிருந்த பாரதி, தாம் ஆசிரியராகப் பொறுப்பேற்ற இதழ்களில் பத்திரிகைகள் வந்தபோது ‘இந்தியா’வின் அளவைப் பெரிதாக நாளிதழ் போல் மாற்றினார்.
மதுரை சேதுபதி உயர்நிலைப் பள்ளியில் தமிழாசிரியராகப் பணியாற்றிய பாரதியின் திறமைகளைக் கண்டு ஜி.சுப்பிரமணிய அய்யர் சென்னையில் அவரது சொந்த பத்திரிகையான 'சுதேசமித்திரனில்’ பணிக்கு அமர்த்தினார். மதுரையிலிருந்து பாரதி சென்னை சென்றதற்கு மூன்று காரணங்களை முனைவர் பா.இறையரசன் தனது "இதழாளர் பாரதி" என்னும் நூலில் குறிப்பிடுகிறார்.
Ø ஜி.சுப்பிரமணிய அய்யர் மதுரை வந்தபோது மதுரை நேட்டிவ் கல்லூரி தமிழாசிரியர் கோபாலகிருஷ்ண அய்யரின் உதவியால் பாரதியைச் சந்தித்து, அவரை அழைத்துச் சென்றார்.
Ø பாரதி, சென்னையில் பயிற்சிக் கல்லூரி ஒன்றில் முதல்வராக இருந்த தனது உறவினர் லட்சுமண அய்யர் என்பவருக்குக் கடிதம் எழுதி, சென்னையில் தனக்கு ஒரு வேலைக்கு ஏற்பாடு செய்து தருமாறு வேண்ட, அவருடைய முயற்சியால் 'சுதேசமித்திர'னில் பணிக்குச் சேர்ந்தார்.
Ø மதுரை சேதுபதி மேல்நிலைப் பள்ளியில் பாரதியாருடன் பணியாற்றிய அய்யாசாமி அய்யர் என்பவர், 'இந்து' பத்திரிகை செய்தியாளராக இருந்த தனது மாமா மூலம் 'சுதேசமித்திர'னில் வேலை வாங்க உதவினார்.
சுதேசமித்திரன்
சேதுபதி உயர்நிலைப் பள்ளியில் பதினேழரை ரூபாய் சம்பளத்துக்குப் பணியாற்றிய பாரதி 'சுதேசமித்திர'னில் மாதம் நாற்பது ரூபாய் ஊதியமாகப் பெற்றார். 'சுதேசமித்திரன்' பத்திரிகையில் பாரதியின் வேலை தந்தி மூலம் வரும் செய்திகளையும், ஆங்கில இதழ்களில் வரும் செய்திகளையும், ஆங்கிலச் சொற்பொழிவுகளையும் தமிழில் மொழிபெயர்ப்பு செய்வது; அச்சுப் பிழை திருத்துவது முதலியன.
சுதேசமித்திரனில் கதை, கவிதை, கட்டுரை, தலையங்கம் ஆகியவை எழுதும் வாய்ப்பு அவருக்கு அப்போது கொடுக்கப்படவில்லை. 'சுதேசமித்திர'னில் அவர் சுமார் இரண்டரை ஆண்டுகள் பணிபுரிந்தபின், அதிலிருந்து ஜி.சுப்பிரமணிய அய்யரின் அனுமதியோடு விலகிக்கொண்டு 'இந்தியா' பத்திரிகையை வேறு சிலரின் உதவியோடு தொடங்கி, அதில் ஆசிரியராகப் பணியாற்றினார்.
அறிஞர் திருப்பழனம் வ.ராமசாமி ஐயங்கார் பாரதியாரின் அன்பிற்குப் பாத்திரமானவர். பாரதியார் 'சுதேசமித்திரனை' விட்டு நீங்கியதற்கு இவர் கூறும் காரணம் கவனிக்கத்தக்கது. "பாரதியார் ஜி.சுப்பிரமணிய ஐயரோடு ஏற்பட்ட மனவேறுபாடு காரணமாக 'சுதேசமித்திர'னை விட்டு நீங்கவில்லை. மாறாக ஜி.சுப்பிரமணிய அய்யர் கோபாலகிருஷ்ண கோகலேயைப் போல மிதவாதி அல்ல என்றாலும், காந்தியைப் போலப் புரட்சிக்காரரும் இல்லை. எனவே அரசியலில் அதிதீவிரரான பால கங்காதர திலகரின் சீடரான பாரதியார் 'சுதேசமித்திர'னை விட்டு நீங்கியதில் வியப்பொன்றும் இல்லை" எனும் கருத்தினை வெளிப்படுத்துகிறார்.
சக்கரவர்த்தினி
பாரதியார் 'சுதேசமித்திர'னில் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தபோதே 1905-ல் ஆகஸ்ட் மாதம் தொடங்கப்பட்ட "சக்கரவர்த்தினி" எனும் பத்திரிகையின் ஆசிரியர் பொறுப்பை ஏற்றார். இந்தப் பத்திரிகையை பி.வைத்தியநாதய்யர் என்பவர் நடத்தி வந்தார். "சக்கரவர்த்தினி" எனும் பெயரே இங்கிலாந்தின் மாட்சிமை பொருந்திய மகாராணி விக்டோரியாவின் பெயரால் அவருடைய ஆட்சியின் பொன்விழாவை முன்னிட்டுத் தொடங்கப்பட்டது என்பது தெரிகிறது.
இந்த இதழ் 32 பக்கங்களில் ஆண்டு சந்தா ரூ.2 என்றும் தனியிதழ் 3 அணா என்றும், நோக்கம் 'பெண்கள் முன்னேற்றம்' என்றும் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது. இந்தப் பத்திரிகையில் பாரதியார் குழந்தைத் திருமணம், சதி, வரதட்சணைக் கொடுமை, கைம்பெண் கொடுமை, பெண் கல்வி ஆகிய நடைமுறைகளைப் பற்றி வலியுறுத்தி எழுதியிருக்கிறார். 'சுதேசமித்திர'னில் பணியாற்றியபோது அடக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த இவரது எண்ணங்கள் அனைத்தும் 'சக்கரவர்த்தினி'யில் வெளிப்படலாயிற்று.
"பெண்மை யறிவோங்கப் பீடுயரும் பெண்மைதான்
ஒண்மையுற வோங்கும் உலகு"- எனும் குறள் சக்கரவர்த்தினி பத்திரிகையின் நோக்கமாக வெளிவந்தது. இது பாரதியார் எழுதியதாகக் கருதப்படுகிறது.
'இந்தியா'
இந்தப் பத்திரிகையை மண்டையம் திருமலாச்சாரியார் தொடங்கி பாரதியாரை ஆசிரியர் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொள்ளச் செய்திருந்தாலும், பத்திரிகையில் ஆசிரியர் என்று மண்டையம் திருமலாச்சாரியாரின் உறவினர் சீனிவாசன் என்பவர் பெயர்தான் கொடுக்கப்பட்டிருந்தது. அதில் வரும் எழுத்துகள்தான் பாரதியாருடையதே தவிர , ஆசிரியர் என்ற பெயர் சீனிவாசனுக்கே. மண்டையம் குடும்பத்தார்கள் தொடங்கி அதில் பாரதியார் பணியாற்றினார் என்பதே சரியான செய்தி.
'இந்தியா' பத்திரிகையில் பாரதியாரின் எழுத்துகள் ஆங்கில ஏகாதிபத்தியத்தை மிகக் கடுமையாகத் தாக்கின. 'இந்தியா' 4-8-1906 இதழில் பாரதியார் “வேதாந்தி” எனும் புனைபெயரில் “சுவாமி அபேதானந்தா” எழுதி வெளியிட்டிருந்தார். பிறகு 6-10-1906இல் ஓவியர் மணி ரவிவர்மா பற்றிய கவிதையை வெளியிட்டார்.
1906-ம் ஆண்டில் அக்டோபர் மாதத்தில் கல்கத்தாவில் நடைபெற்ற காங்கிரஸ் மகாநாட்டுக்கும் பாரதியார் சென்று வந்தார். வார இதழாக ஒவ்வொரு சனிக்கிழமையிலும் வெளிவந்த 'இந்தியா' இதழின் ஓராண்டு சந்தா ரூ.3, ஆறு மாத சந்தா ரூ.1 அணா 12. இந்தப் பத்திரிகையில் குறிக்கோளாக "சுதந்திரம்", "சமத்துவம்", "சகோதரத்துவம்" எனக் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது. 'இந்தியா' இதழின் எழுத்துகளில் வெளியான உஷ்ணத்தைப் பொறுக்க மாட்டாத ஆங்கில அரசாங்கம் அதன் உரிமையாளர் திருமலாச்சாரியாருக்கும் ஆசிரியராகப் பதிவு செய்யப்பட்டிருந்த சீனிவாசன் என்பவருக்கும் வாரண்ட் பிறப்பித்தது.
பாரதியாரின் 'இந்தியா' பத்திரிகையைக் கண்டு ஆங்கில அரசாங்கம் கடும் கோபம் கொண்டு சட்டப்படியாகவும், சட்டத்திற்குப் புறம்பாகவும் பாரதியாருக்கு எதிரான பல நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டது. இதன் விளைவு 'இந்தியா' பத்திரிகை பொதுமக்களுக்குச் சரியாகப் போய்ச்சேர முடியாத நிலை ஏற்பட்டது. நஷ்டமோ ஏராளமாக, தாங்கமுடியாத நிலை ஏற்பட்டுவிட்டது.
இந்த நிலையில் 1910 செப்டம்பரோடு 'இந்தியா' இதழ் நின்றுபோனது. பத்திரிகை மகாகவி பாரதியாரின் வரலாற்றோடு இண்டறக் கலந்துவிட்ட பெயர் என்பதும், இந்தப் பத்திரிகையில் வெளிவந்த காரசாரமான கட்டுரைகள், கார்ட்டூன்கள் காரணமாகத்தான் பாரதியார் கைது செய்யப்படும் சூழ்நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டார் என்பதும் மறுக்கமுடியாத செய்திகள்.
பாரதி, வார இதழாக வெளிவந்த 'இந்தியா' பத்திரிகையின் அளவை நாளிதழ் அளவில் வெளியிட்டுப் புதுமை செய்தார். 'இந்தியா' இதழின் மூலமாக மிகத் திறமையாகப் பணியாற்றி அரசியலிலும், பத்திரிகைத் துறையிலும் முன்னணியில் விளங்கினார். இந்தப் பத்திரிகையின் ஆசிரியர் என்ற முறையில்தான் இவர் 1906-ல் கல்கத்தா காங்கிரஸ் மாநாட்டுக்குச் சென்று வந்தார். அதுபோலவே 'பாலபாரதா' இதழின் ஆசிரியர் என்ற முறையில்தான் 1907 சூரத் காங்கிரஸ் மாநாட்டுக்குக்கும் இவர் சென்று வந்தார்.
ஆக, இவர் பத்திரிகையாளராகத்தான் காங்கிரஸ் இயக்கத்தில் பங்கு பெற்றார் என்பதும் இந்தத் துறையின் மீதுதான் பாரதி ஈடுபாடு கொண்டிருந்தார் என்பதும் தெரிகிறது. இலக்கியப் பகுதி, கைத்தொழிற் பகுதி, ராஜரீகப் பகுதி, வர்த்தமானங்கள், இந்தியாவில் குழப்பம் என்னும் தலைப்புகளில் பல பகுதிகளை 'இந்தியா' இதழில் அமைத்தார். அரசியல் இதழ் என்றாலும் உழவுத் தொழில், அறிவியல், கல்வி, பெண்கள் பற்றிய செய்திகள், தல வரலாறு, சமயக் கருத்துகள் ஆகியவற்றை உள்ளடக்கமாகக் கொண்டு 'இந்தியா' இதழை வெளியிட்டார்.
பாலபாரதா
'இந்தியா' இதழ் நடந்து கொண்டிருந்தபோதே "பாலபாரதா" எனும் ஆங்கில ஏட்டைத் தொடங்கினார் பாரதி. இது வார இதழா, மாத இதழா என்பதில் குழப்பம் நிலவிய போதிலும், பாரதி ஆய்வாளர் தொ.மு.சி.ரகுநாதன், இது வாரப் பத்திரிகை என்றும், இதன் பொறுப்பாசிரியராக பாரதி பொறுப்பேற்றார் என்றும் தெரிவித்தார். முதலில் இது வாரப் பத்திரிகையாக இருந்து 1907 நவம்பர் முதல், மாத இதழாக வெளிவந்தது. 'இந்தியா' 1906 அக்டோபர் 27-ம் தேதி இதழில் "நமது ஆபீஸிலிருந்து "பாலபாரத்" என்ற ஆங்கில வாரப் பத்திரிகை பிரசுரமாகப் போகின்றது" என்று விளம்பரப்படுத்தப் பட்டிருக்கிறது. இது 'இந்தியா' பத்திரிகையின் துணை ஏடாக வெளிவந்திருக்கிறது. இதனைப் பின்னர் மைலாப்பூர் டாக்டர் எம்.சி.நஞ்சுண்ட ராவ் வாங்கி நடத்தியதாகத் தெரிகிறது.
புதுச்சேரியில் 'பாலபாரதா' இதழ் 'இந்தியா' அலுவலகத்தில் இருந்தே வெளிவந்தது. பாரதியார் தான் குடியிருந்த 22-ம் எண் இல்லத்திற்கு "பாலபாரத மந்திரம்" என்று பெயரிட்டிருந்தார். 1910 வாக்கில் இந்த 'பாலபாரதா' பத்திரிகைக்கு உள்நாட்டு ஆண்டு சந்தா ரூ.3 என்றும், மாணவர்களுக்கு ரூ. 2 என்றும், வெளிநாட்டுக்கு 6 ஷில்லிங் என்றும் விளம்பரப்படுத்தியிருந்தது.
இந்தப் பத்திரிகையின் முகப்பு அட்டையில் 'பாலபாரதா ஆர் யங் இந்தியா' என்ற பெயர் அச்சிடப்பட்டு அதன் கீழ் சுவாமி விவேகானந்தரின் "Arise, Awake and stop not till the Goal is reached" எனும் வாசகம் அச்சிடப்பட்டிருக்கும். அதற்குக் கீழே குண்டலினி சக்தியைக் குறிக்கும் படமும், பாலபாரதக் கொடி ஏந்திய இளைஞனின் படமும் இருக்கும். கீழே ஒரு தாமரையின் படம். அதன் இதழ்களில் Unbounded Light of Liberation என எழுதப்பட்டிருக்கும். இந்தப் பத்திரிகை தொடக்கத்தில் எட்டுப் பக்கங்களோடு வார இதழாகவும், பிறகு மாத இதழாக மாறியபின் முன்பின் அட்டைகளைச் சேர்த்து 24 பக்கங்களோடும் வெளிவந்தது.
விஜயா
'விஜயா' இதழும் சென்னையிலிருந்து பாரதியோடு புதுச்சேரிக்கு வந்து அங்கிருந்து வெளியாகத் தொடங்கியது. பாரதியார் ஆசிரியராக இருந்த ஒரே நாளிதழ் 'விஜயா'தான். பாரதியார் நடத்திய பத்திரிகைகள் அனைத்தும் குரல்வளை நசுக்கப்பட்டுக் கிடந்த அந்தக் காலகட்டத்தில் அவரது கருத்துகளை, கட்டுரைகளைத் தாங்கி வந்த ஒரே இதழ் 'விஜயா'தான். சமீபகாலம் வரை 'விஜயா' இதழ் எதுவும் கிடைக்காமல் இருந்தது. ஆய்வாளர்கள் அனைவரும் 'விஜயா' என்றொரு பத்திரிகை வெளிவந்தது என்றுதான் எழுதினார்களே தவிர அந்தப் பத்திரிகை இதழ்கள் எதையும் எடுத்துக்காட்டாகக் காட்ட முடியாமல் இருந்தது.
இந்த நிலையில் பாரதி ஆய்வில் தன்னை முழுமையாக ஈடுபடுத்திக் கொண்டவரும் Madras Institute of Development Studies எனும் நிறுவனத்தில் இணைப் பேராசிரியராகவும், தமிழ்ச் சமூக வரலாறு பற்றிய குறிப்பிடத்தக்க ஆய்வுகளை நடத்தியவருமான ஆ.இரா.வேங்கடாசலபதி பெருமுயற்சி மேற்கொண்டு பாரிஸ் நகரத்தில் 'விஜயா' இதழ்கள் இருப்பதைக் கண்டுபிடித்து அதனை வெளிக் கொணர்ந்திருக்கிறார். நாகர்கோவிலில் உள்ள 'காலச்சுவடு' பதிப்பகம் இதனை நூலாக வெளியிட்டிருக்கிறது.
'விஜயா' பத்திரிகையில் மகாகவி பாரதியார் உலக நாடுகளில் நிலவிய பிரச்சினைகள் குறித்தெல்லாம் கட்டுரைகள் எழுதியிருக்கிறார். 2007-08ஆம் ஆண்டில் பாரதி இலக்கியப் பயிலகம் நடத்திய அஞ்சல் வழிப் பயிற்சியில் ஏழாவது பாடமாக "பாரதியாரின் 'விஜயா' பத்திரிகை கட்டுரைகள்" எனும் தலைப்பில் ஆ.இரா.வேங்கடாசலபதியின் நூலிலிருந்து சில பகுதிகளைப் பாடமாக வெளியிட்டு மகிழ்ந்தது. 'விஜயா' கட்டுரைகளில் நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இருந்த நிலவரங்களை நன்கு தெரிந்துகொள்ளலாம். இந்தப் பத்திரிகையின் முதல் பக்கத்தில் "விஜயா" என்று பெரிய எழுத்துகளால் தலைப்பு காணப்படுகிறது. அதன் கீழே ஆங்கிலத்திலும் VIJAYA என எழுதப்பட்டிருக்கிறது.
தலைப்பில் ‘சுதந்திரம், சமத்துவம், சகோதரத்துவம்’ எனும் மூன்று வாசகங்கள் காணப்படுகின்றன. இதன் பிரெஞ்சு வடிவத்தையும் மேற்புறத்தில் காணலாம். இப்பத்திரிகை பிரதி தினம் மாலையில் பிரசுரிக்கப்படுவதாக அறிவிக்கப்பட்டது. மக்களால் மிகவும் விரும்பி படிக்கப்பட்ட இந்த பத்திரிகை 1910ஆம் ஆண்டு பத்திரிக்கைகள் சட்டம் பிரிவு 4, உட்பிரிவு 1-ன்படி தடை செய்யப்பட்டது. அது முதல் இந்த இதழ் நிறுத்தப்பட்டுவிட்டது.
கர்மயோகி
மகரிஷி அரவிந்தர் கல்கத்தாவிலிருந்து "கர்மயோகின்" எனும் தலைப்பில் ஒரு வார இதழை நடத்தி வந்தார். அவர் சதி வழக்குகளிலிருந்து விடுதலையானபின் சந்திரநாகூரிலிருந்து கப்பல் மூலம் புதுச்சேரி வந்த நாளோடு அந்த பத்திரிகை நின்றுபோய்விட்டது. மகான் அரவிந்தர் நடத்தி வந்த அந்த பத்திரிகையின் பெயரிலேயே பாரதியார் தமிழில் "கர்மயோகி" எனும் வாராந்திர பத்திரிகையை வெளியிட்டார். சைகோன் சின்னையா என்பவரின் அச்சுக்கூடத்தில் இந்தப் பத்திரிகை அச்சிடப்பட்டதாக எல்லா ஆய்வாளர்களும் எழுதியிருக்கிறார்கள்.
இந்த இதழில் பாரதியார் "ஆரிய நாகரிகம்", "நமது சொந்த நாடு", "ஒற்றுமையே வலிமை" என்றெல்லாம் கட்டுரைகள் எழுதினார். சீர்திருத்தத்தின் மூலமாய், மாகாணச் சட்டசபைகளில் ஜனங்களின் பிரதிநிதிகள் பெரும்பான்மையில் இருப்பார்களென்று மார்லி பிரபு கூறினார். இது தவறு என்று அரவிந்தர் தமது 'கர்மயோகின்' பத்திரிகையில் தெளிவாக எடுத்துக் காண்பித்தார். சட்டசபையில் கேள்வி கேட்கும் உரிமைதான் ஜனப்பிரதிநிதிகளுக்கு மிச்சப்படும் என்றும், கேள்விகளுக்குச் சரியான பதிலை சர்க்கார் பிரதிநிதிகளிடமிருந்து பெற முடியாது என்றும் அரவிந்தர் எழுதியிருந்தார்.
அரவிந்தர் 1909ஆம் ஆண்டில் எழுதியதை, தேச மக்கள் இருபது வருடங்களுக்குப் பிறகு அனுபவத்தில் தெரிந்து கொண்டார்கள். சில்லறைச் சீர்திருத்தங்கள், புரட்சிகரமான பெரிய சீர்திருத்தங்களுக்கு விரோதிகள் என்று மார்லி பிரபு ஓரிடத்தில் கூறிய உண்மையைத் தேசபக்தர்கள் எடுத்துக் காண்பிப்பதற்கு அப்பொழுது சந்தர்ப்பம் ஏற்பட்டது. அந்தச் சந்தர்ப்பத்தை பாரதியார் கை நழுவ விடவில்லை. 'கர்மயோகி'யில் அழுத்தமாக எழுத்து வேலை நடந்து கொண்டு வந்தது.
தர்மம்
'கர்மயோகின்' போலவே அரவிந்தர் கல்கத்தாவில் 'தர்மா' என்றொரு இதழையும் நடத்தி வந்தார். அவரது வழியைப் பின்பற்றியே பாரதியாரும் 'தர்மம்' என்ற பெயரில் ஒரு இதழைத் தொடங்கி நடத்தினார்.
இந்தப் பத்திரிகை வெளியீட்டில் ஒரு விசேஷம் என்னவென்றால், இது இலவசமாக மக்களுக்கு விநியோகிக்கப்பட்டது. பத்திரிகைக்கு சந்தா கிடையாது எனினும் நன்கொடை கொடுத்தால் வாங்கிக் கொண்டார்.
சூரியோதயம்
1908-ம் வருஷத்தில் 'சூரியோதயம்' எனும் தமிழ் வார இதழ் புதுச்சேரியிலிருந்து வெளிவந்தது. இந்த பத்திரிகை 300 பிரதிகள் வரை விற்றதாகவும் தெரிகிறது. 5-7-1908இல் நின்று போன இந்த இதழ் மீண்டும் பாரதியாரால் 1910-ல் இந்து வெளியிடப்பட்டது. இந்த இதழின் ஆசிரியர் நீலகண்ட பிரம்மச்சாரி என்றாலும், பாரதியாருடைய கட்டுரைகள் இந்தப் பத்திரிகையில் வெளிவந்தன. பரலி சு.நெல்லையப்பர் இந்த இதழில் உதவி ஆசிரியராக இருந்து பணியாற்றினார். 'சூரியோதயம்' இதழும் ஆங்கில ஆட்சியாளர்களின் தடையுத்தரவினால் நிறுத்தப்பட்டது.
மீண்டும் சுதேசமித்திரன்
1910 முதல் 1914 வரையிலான காலகட்டத்தில் பாரதி தொடங்கிய அனைத்துப் பத்திரிகைகளும் அரசாங்கத்தின் கெடுபிடியால் மூடப்பட்ட நிலையில் அவர் வறுமை நிலை எய்தினார். அவருடைய தீப்பிழம்பினைக் கக்கும் எழுத்துகள் நின்று போயின, எப்போதாவது ஏதாவதொரு சிறு பத்திரிகையில் வெளிவருவதைத் தவிர. நண்பர்கள் வற்புறுத்தவே பாரதியார் மீண்டும் 'சுதேசமித்திர'னுக்கு எழுதத் தொடங்கினார். என்றாலும் இது ஒன்றுதான் ஒழுங்காக நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கும் பத்திரிகை, இதற்கும் நான் எழுதுவதால் ஆபத்து நேராமல் இருக்க வேண்டுமே என்று பாரதி கவலைப்பட்டாராம்.
1915-ல் ஜி.சுப்பிரமணிய அய்யர் 'சுதேசமித்திரனை' ஏ.ரங்கசாமி ஐயங்காருக்கு விற்றுவிட்டார். இவர் பாரதியின் எழுத்துகளை தைரியமாக 'சுதேசமித்திர'னில் வெளியிட்டு அவருக்குப் பணமும் அனுப்பலானார். ஆனால், ரங்கசாமி ஐயங்கார், பாரதியிடம் அரசியல் கலப்பில்லாத கட்டுரைகளையும், பாடல்களையும் தந்து உதவும்படி கேட்டுக் கொண்டார்.
நிர்ணயம் இல்லாமல் மாதம் முப்பது ரூபாயைக் கொடுத்து விடுவார். மாதம் முழுவதும் பாரதியார் எதுவும் எழுதாவிட்டாலும் இந்த முப்பது ரூபாய் புதுச்சேரிக்கு மணியார்டரில் சென்றுவிடும். 1915-ல் இருந்து பாரதியார் 'சுதேசமித்திர'னில் தொடர்ந்து எழுதலானார். புதுச்சேரி வாழ்க்கைக்கு இந்த முப்பது ரூபாய் பாரதிக்குப் பெரிதும் பயன்பட்டது.
பாரதி கடையத்தில் தம்முடைய நூல்களைப் பிரசுரம் செய்வதற்கு பெரிதும் முயற்சி செய்தார். நூல்களை வெளியிடப் பணம் வேண்டுமெனப் பலருக்கும் கடிதங்கள் எழுதினார். இந்த முயற்சிகள் எல்லாம் தோல்வியடைந்துவிட்ட நிலையில் மீண்டும் 1920 ஆகஸ்ட் மாதத்தில் பாரதியார் சென்னை வந்து சேர்ந்தார். அவருடைய நண்பர் எஸ்.துரைசாமி அய்யர் பாரதியை அழைத்துக் கொண்டு சென்று 'சுதேசமித்திரன்' ரங்கசாமி ஐயங்காரிடம் மீண்டும் சேர்த்துவிட்டார்.
பாரதியார் 'சுதேசமித்திரனில்' அரசியல் கலப்பில்லாத பொதுச் செய்திகளையே பெரிதும் எழுதினார். ஆயினும் விடுதலை உணர்வும் தேசபக்தியும் அவர் எழுத்துகளில் மறைமுகமாகவும், நேரடியாகவும் வெளிப்படவே செய்தது. எம்.எஸ்.சுப்பிரமணிய அய்யர் போன்ற பல புகழ்பெற்ற பத்திரிகையாளர்கள் அப்போது பாரதியாருடன் சுதேசமித்திரனில் உதவி ஆசிரியர்களாகப் பணிபுரிந்தனர்.
'சுதேசமித்திரன்' பத்திரிகைதான் பாரதியாரை முதன்முதலில் பத்திரிகை உலகுக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்தது. அவர் காலமாகும்போதும் அந்தப் பத்திரிகையில்தான் பணியாற்றி வந்தார். புதுச்சேரியில் இருந்த காலத்தில் அவ்வப்போது அவர் 'சுதேசமித்திர'னுக்கு எழுதி வந்தார்.
விவேகபானு
பாரதியார் சென்னைக்கு வந்து பிரபலமான பத்திரிகையாளராக ஆவதற்கு முன்பாக மதுரையில் இருந்தபோது, முதன் முதலில் அவருடைய கவிதை விவேகபானு இதழில் வெளியானது, மேலும் இந்தக் கவிதை அவருடைய மற்ற கவிதைகளைப் போலன்றி பண்டிதத் தமிழில் அமைந்திருந்தது. திருநெல்வேலியில் இருந்து சுவாமி வள்ளிநாயகம் என்பவரால் நடத்தப்பட்டு வந்த விவேகபானு பத்திரிகை சமயம் சார்ந்த பத்திரிகை. 1904-ல் இந்த இதழில் மகாகவி பாரதி எழுதி "தனிமை இரக்கம்" எனும் கவிதை வெளியாகியது. அந்தப் பாட்டில் அடியில் இங்ஙனம் எட்டயபுரம் ஸி.சுப்பிரமணிய பாரதி என்று கையெழுத்திட்டு வெளியிடப்பட்டது.
சர்வஜனமித்திரன்
இந்தப் பத்திரிகை திருநெல்வேலியிலிருந்து வேதமூர்த்தி எனும் ஆசிரியரால் வெளியிடப்பட்டதாகும். இது வாரம் இருமுறை பத்திரிகை. சென்னைக்கு வந்து பிரபலமான பத்திரிகையாளராக ஆவதற்கு முன்பாக இந்த இதழில் 1904-ம் ஆண்டில் பாரதியார் கட்டுரை எழுதியுள்ளார். இந்தக் கட்டுரையில் பொதுவாகச் செல்வந்தர்கள் செய்யும் அநியாயங்களைக் கண்டித்திருந்ததாகவும், இந்த விஷயம் எட்டயபுரம் ஜமீன்தாருக்குச் சொல்லப்பட அவர் பாரதியிடம் மன வேறுபாடு கொண்டார் என்றும் பாரதியாரின் தம்பியான சி.விஸ்வநாத ஐயர் எழுதியிருக்கிறார்.
ஞானபானு
இந்தப் பத்திரிகையை விடுதலைப் போராட்ட வீரரும், வ.உ.சியின் நண்பருமான சுப்பிரமணிய சிவா ஆசிரியராக இருந்து நடத்தினார். 1913 ஏப்ரலில் தொடங்கப்பட்ட இந்தப் பத்திரிகை சென்னை மைலாப்பூரிலிருந்து வெளியானது. பாரதியார் 1913 தொடங்கி 1915-ல் பத்திரிகை நின்று போகும் வரை இதில் எழுதினார். இதில் பாரதியார் தனது சொந்தப் பெயரிலும், புனைபெயரிலும் எழுதியுள்ளார். மற்ற பத்திரிகைகள் பாரதியாரின் கட்டுரைகளை வெளியிடத் தயங்கிய நேரத்தில் அச்சமின்றி அவற்றை சுப்பிரமணிய சிவா வெளியிட்டார். பாரதியாரின் கவிதைகள் பல, 'ஞானபானு'வில்தான் வெளியாகின. முன்பு எழுதிக் காணாமல் போன 'சின்ன சங்கரன் கதை'யை மீண்டும் இதில் தொடராக எழுதினாலும், அது 6 பகுதிகளோடு நின்றுபோனது. தொடர்ந்து அவர் அதை எழுதி முடிக்கவில்லை.
தி இந்து
1904 முதல் 1914 வரையிலான காலகட்டத்தில் பாரதியார் 'தி இந்து' பத்திரிகையில் எழுதிய ஆங்கிலக் கடிதங்களைத் தேடி ஆ.இரா.வேங்கடாசலபதி தொகுத்து ஒரு நூல் வெளியிட்டிருக்கிறார். பாரதியாரின் ஆங்கிலப் புலமை ஆங்கிலேயரே படித்து ஆச்சரியப்படும்படியாக இருந்தது.
காமன்வீல்
அன்னிபெசன்ட் 1914-ல் தொடங்கிய ஆங்கில வார இதழ் 'காமன்வீல்'. இதில் பாரதியார் எழுதிய ஆங்கிலக் கட்டுரைகள் பல வெளியாகியுள்ளன. இதே அன்னிபெசன்ட்டைக் கேலி செய்து பாரதியார் முன்பு "A Fox with Golden Tail" எழுதியிருந்தாலும், அவர்களுக்குள் இருந்த நட்பு முறியவில்லை. அடுத்ததாக 'ஆர்யா' எனும் ஆங்கில இதழ். இதனைப் புதுச்சேரி வந்த பிறகு அரவிந்தர் நடத்தினார். அரவிந்தர் அன்னை இதனை பிரெஞ்சு மொழியில் வெளியிட்டார். 1914 ஆகஸ்ட் 15, அரவிந்தரின் பிறந்த நாளில் இதன் முதல் இதழ் வெளியானது.
'சக்கரவர்த்தினி' இதழில் பாரதியார் முதலில் ஆங்கில ஆண்டும், ஆங்கில மாதமும் குறிப்பிட்டு வெளியிட்டார். பின்னர் 'இந்தியா', 'விஜயா' முதலிய இதழ்களில் தமிழ் ஆண்டு, தமிழ் மாதம் மற்றும் தேதி குறிப்பிட்டு அவற்றோடு ஆங்கில ஆண்டும், ஆங்கில மாதமும் வெளியிட்டுள்ளார். இவ்வாறு இதழியலில் தமிழ் ஆண்டு, தமிழ் மாதம், நாள் இவற்றை முதன்முதலாகக் குறித்தவர் பாரதியே.
இது மட்டுமல்லாமல் 'விஜயா' இதழில் பக்க எண்களையும் தமிழில் குறிப்பிட்டுள்ளார். இவ்வாறு இதழியலில் தமிழ் எண்களை முதன் முதலில் பயன்படுத்தியவர் பாரதியே. 'சக்கரவர்த்தினி' இதழில் 1905 மற்றும் 1906 & 'இந்தியா' இதழில் 1906 மற்றும் 1907 பாரதி ஆங்கிலத் தலைப்பும் கீழே தமிழ் தலைப்பும் வைத்து எழுதும் வழக்கம் கொண்டிருந்தாலும் பின் 'இந்தியா', 'விஜயா', 'கர்மயோகி' முதலிய இதழ்களில் தமிழில் மட்டுமே தலைப்பு அமைத்துள்ளார். தமிழில் மட்டும் தலைப்பிடுவதை திருவிகவுக்கு முன்னரே நடைமுறைப்படுத்தியவர் பாரதியே.
இதழியலின் இன்றியமையாத நோக்கங்களான தெரிவித்தல், மகிழ்வித்தல், அறிவுறுத்தல், விலையாக்கல் ஆகியவற்றை நிறைவேற்றும் வகையில் பத்திரிகைகளை நடத்தி , இதழியல் துறையில் முத்திரை பதித்தவர். பாரதியார் அறிஞர் தம் இதய ஓடை ஆழநீர் தன்னை மொண்டு செரிதரும் மக்கள் எண்ணம் செழித்திட ஊற்றி ஊற்றிக்குறுகிய செயல்கள் தீர்த்துக்குவலயம் ஓங்கச் செய்வாய் நறுமண இதழியப் பெண்ணே உன் நலம் காணார் ஞாலம் காணார் என்ற வரிகளை உள்வாங்கி, உணர்வுபூர்வமாக இதழியல் துறையில் புரட்சி செய்தவர் பாரதியே.
முண்டாசுக் கட்டுடையான் முழுநிலவுப் பொட்டுடையான் பதினெட்டு மொழியுடையான் பார்புகழும் பாட்டுடையான் புகழை நாளும் பரப்புவோமாக!!!
-பே.ஜீவானந்தம், கம்பம்.
- ’இந்து தமிழ் திசை’ மாணவ டிஜிட்டல் பத்திரிகையாளர்
Kaunain Sheriff M
new update on CoWIN to check vaccination status : பொருளாதாரம் படிப்படியாக மீண்டும் திறக்கப்பட்டுள்ள நிலையில், மக்கள் தங்கள் முதலாளிகள், வாடிக்கையாளர்கள் அல்லது சேவை வழங்குநர்களின் கோவிட் தடுப்பூசி நிலையை சரிபார்க்க அரசாங்கம் ஒரு வழியைக் கொண்டு வந்துள்ளது.சுகாதார அமைச்சகம் வெள்ளிக்கிழமை கோவின் ஐடி இயங்குதளத்தில் ஒரு அப்டேட்டை வெளியிட்டது. அங்கு பயனாளிகள் கோவிட் -19 தடுப்பூசி நியமனங்களை பதிவு செய்து டிஜிட்டல் தடுப்பூசி சான்றிதழ்களை பதிவிறக்கம் கொள்ள முடியும். இந்த அப்டேட் யுவர் கஸ்டமர்ஸ் / க்ளைன்ட்ஸ் வேக்சினேஷன் ஸ்டேட்டஸ் ( Your Customer’s/Client’s Vaccination Status (KYC-VS)) என்று வழங்கப்படுகிறது.
KYC-VS என்பது CoWIN இயங்குதளத்தில் தொடங்கப்பட்ட ஒரு புதிய பயன்பாட்டு நிரலாக்க இடைமுகம் (API) ஆகும். புதிய அம்சம் CoWIN மூலம் தனிநபரின் தடுப்பூசியின் நிலையை சரிபார்க்க நிறுவனங்களுக்கு உதவும்.
ஒரு நிறுவனம் தடுப்பூசி சான்றிதழை முழுமையாக பார்க்க வேண்டிய தேவை இல்லாததை உறுதி செய்ய இந்த அப்டேட் வழங்கப்பட்டதாக மத்திய சுகாதாரத்துறை அமைச்சகம் அறிவித்துள்ளது. தனிநபர் தடுப்பூசி போடப்பட்டாரா இல்லையா என்பதைத் தெரிந்து கொள்ள இது உதவும் என்றும் கூறப்பட்டுள்ளது.
“அனைவரின் பாதுகாப்பையும் பராமரிக்கும் போது சமூக-பொருளாதார நடவடிக்கைகள் படிப்படியாக புத்துயிர் பெறுவதால், பணியாளர்கள், பயணிகள் என ஏதேனும் அல்லது அனைத்து காரணங்களுக்காகவும் அவர்கள் ஈடுபடும் நிறுவனங்களுக்கு தனிநபர்களின் தடுப்பூசியின் நிலையை டிஜிட்டல் முறையில் தெரிவிக்க ஒரு வழி தேவை என்றும் அமைச்சகம் அறிவித்துள்ளது.
இந்த புதிய அப்டேட் எங்கே உதவும் என்று அரசாங்கம் குறிப்பாக அறிவித்துள்ளது. முதலாவதாக, ஒரு நிறுவனம் அல்லது அலுவலகங்கள், பணியிடங்களில் செயல்பாடுகளை மீண்டும் தொடங்க அதன் ஊழியர்களின் தடுப்பூசி நிலையை அறிய விரும்பும்போது, இது உதவும்.
இரண்டாவதாக, ரயில்களில் இருக்கைகளை முன்பதிவு செய்யும் பயணிகளின் தடுப்பூசி நிலையை ரயில்வே விரும்பும்போது.
மூன்றாவதாக, டிக்கெட் வாங்கும் பயணிகளின் தடுப்பூசி நிலையை விமான நிறுவனங்கள் பெற விரும்பும்போது, மற்றும்/அல்லது விமான நிலையங்கள் தடுப்பூசி போடப்பட்ட பயணிகளை மட்டுமே செல்ல அனுமதிக்கும் போது இது தேவைப்படும்.
ஹோட்டல்களுக்கு செல்லும் போதோ, அல்லது ஹோட்டல்களுக்கு ஆன்லைனில் புக்கிங் செய்யும் போதோ இது தேவைப்படலாம்.
ஆதார் போன்று அங்கீகார சேவையாக இது இருக்கும். இந்த செயல்பாட்டை பயன்படுத்த, பயனாளி தன்னுடைய மொபைல் எண் மற்றும் பெயரை உள்ளீடாக செலுத்த வேண்டும். அதன் பிறகு, அவர்களுக்கு அளிக்கப்பட்ட ஓ.டி.பியை உள்ளீடாக தர வேண்டும்.
பதிலுக்கு, CoWIN தனிநபரின் தடுப்பூசியின் நிலையை சரிபார்க்கும் நிறுவனத்திற்கு ஒரு பதிலை அனுப்பும், இது பின்வருமாறு இருக்கும்: 0 என்றால் அந்நபர் தடுப்பூசி போடப்படவில்லை; 1 என்றால் ஒரு டோஸ் மட்டும் செலுத்தியுள்ளார். 2 என்றால் அந்நபர் முழுமையாக தடுப்பூசி செலுத்திக் கொண்டார் என்பதாகும்.
இந்த பதில் டிஜிட்டல் முறையில் கையொப்பமிடப்படும் மற்றும் சரிபார்க்கும் நிறுவனத்துடன் உடனடியாக பகிரப்படலாம் என்று சுகாதார அமைச்சகம் தெரிவித்துள்ளது.
புதிய அம்சம் ஒப்புதல் அடிப்படையிலானது மற்றும் தனியுரிமை-பாதுகாத்தல் ஆகும் என்று சுகாதார அமைச்சகம் தெரிவித்துள்ளது. ஒரு ரயில்வே டிக்கெட்டை முன்பதிவு செய்யும் போது, ஒரு டிக்கெட் வாங்குவதற்கு தேவையான விவரங்களை ஒரு தனிநபர் உள்ளிடுவார், தேவைப்பட்டால், சம்பந்தப்பட்ட நிறுவனமும் அதே பரிவர்த்தனையில் தடுப்பூசி நிலையைப் பெற வேண்டும் என்று சுகாதார அமைச்சகம் அறிவித்துள்ளது.
ஸ்டான்ஃபோர்ட், ஹார்வர்ட், பிரின்ஸ்டன், நியூயார்க் பல்கலைக்கழகம், கார்னெல் மற்றும் நார்த்வெஸ்டர்ன் பல்கலைக்கழகம் உட்பட 50 க்கும் மேற்பட்ட அமெரிக்க பல்கலைக்கழகங்களின் இணை அனுசரணையுடன், இந்து தேசியவாதத்தின் எழுச்சி குறித்து உரையாற்றும் மூன்று நாள் உலகளாவிய கல்வி மாநாடு செப்டம்பர் 10-12 வரை நடைபெறுகிறது.
‘உலகளாவிய இந்துத்துவத்தை அகற்றுதல் மாநாடு’ என்ற தலைப்பில், நடந்து வரும் மெய்நிகர் மாநாடு இந்து மேலாதிக்க சித்தாந்தம் தொடர்பான பிரச்சினைகளை அறிவார்ந்த கண்ணோட்டத்தில் பார்க்க முயல்கிறது.
ஆனால் இந்த நிகழ்வு முதன்முதலில் அறிவிக்கப்பட்ட உடனேயே, உள்நாட்டிலும் வெளிநாட்டிலும் உள்ள இந்து குழுக்கள் இதை “ஹிந்து ஃபோபிக்” என்று கூறி, அதை ரத்து செய்யுமாறு கோரின. அவர்கள் மாநாட்டின் அமைப்பாளர்களுக்கு எதிராக ஒரு தொடர்ச்சியான ஆன்லைன் பிரச்சாரத்தையும் தொடங்கியுள்ளனர்.
நிகழ்வின் அமைப்பாளர்கள் அவர்கள் பல்வேறு இந்து குழுக்களால் துன்புறுத்தப்படுவதாக கூறினர், அவர்களில் சிலர் தங்களுக்கு வன்முறை மற்றும் மரண அச்சுறுத்தல்கள் வருவதாகவும் கூறியுள்ளனர். இந்துத்துவத்தை ஒரு வலதுசாரி அரசியல் இயக்கமாகப் பார்ப்பதே குறிக்கோளாக இருக்கும் போது, இந்த மாநாட்டின் கருப்பொருள் இந்து மதத்தின் மீதான தாக்குதல் என்று தவறாக புரிந்து கொள்ளப்பட்டதாக அமைப்பாளர்கள் கூறுகின்றனர்.
‘உலகளாவிய இந்துத்துவத்தை அகற்றுதல் மாநாடு’ பற்றி நமக்கு என்ன தெரியும்?
செப்டம்பர் 10 வெள்ளிக்கிழமை முதல் செப்டம்பர் 12 ஞாயிற்றுக்கிழமை வரை நடைபெறும் இந்த நிகழ்வின் பெரும்பாலான அமைப்பாளர்கள் பெயர் தெரியாதவர்களாக உள்ளனர். எவ்வாறாயினும், மாநாட்டில் பங்கேற்கும் திறமையான பேச்சாளர்கள் மற்றும் கல்வியாளர்களின் நீண்ட பட்டியலை அவர்கள் வெளியிட்டுள்ளனர்.
இந்த மாநாட்டில் இந்துத்துவா, சாதி அடிப்படையிலான ஒடுக்குமுறை, இஸ்லாமிய வெறுப்பு மற்றும் இந்தியாவில் சிறுபான்மையினரை துன்புறுத்துவது போன்ற பல கருத்தரங்குகள் நடத்தப்படும்.
“இது ஒரு பெரிய சர்வதேச அறிஞர் மாநாடு ஆகும், இது இந்தியா மற்றும் அமெரிக்காவின் புகழ்பெற்ற அறிவுஜீவிகளின் பங்கேற்புடன் அமெரிக்கா முழுவதும் உள்ள பல்வேறு பல்கலைக்கழகத் துறைகள் மற்றும் கல்வி பிரிவுகளின் உதவி மற்றும் ஆதரவையும் பெற்றுள்ளது” என்று தெற்காசிய அறிஞர் செயற்பாட்டாளர் கூட்டு (SASAC) அமைப்பு தெரிவித்துள்ளது. மாநாடு தொடர்வதைத் தடுக்க “ஒருங்கிணைந்த மற்றும் ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட முயற்சிகள்” செய்யப்படுவதாகவும் தெரிவித்துள்ளது.
நிகழ்வின் அமைப்பாளர்கள், ஒரு அறிக்கையில், இந்த நிகழ்விற்கு ஆதரவளிக்கும் பல பல்கலைக்கழகங்கள் மற்றும் துறைகள் அதிலிருந்து பின்வாங்குவதற்கு “பெரும் அழுத்தத்தின்” கீழ் உள்ளன. அமைப்பாளர்கள் “அச்சுறுத்தல் குழுக்கள்” தலைமையிலான “பெரிய தவறான தகவல் பிரச்சாரத்தை” சுட்டிக்காட்டினர். சமீபத்திய நாட்களில், பல பங்கேற்பாளர்கள் இந்தியாவிற்குள் நுழைய அனுமதிக்கப்படமாட்டார்கள் என்ற பயத்தில் நிகழ்வில் இருந்து விலக வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது என்று தி கார்டியன் செய்தி வெளியிட்டுள்ளது.
பல சுயாதீன கல்வியாளர்கள் ஒன்று கூடி நிகழ்வுக்கு ஆதரவாக மற்றொரு அறிக்கையை வெளியிட்டனர். “இந்துத்துவத்தின் உலகளாவிய நிகழ்வு பற்றி விவாதிப்பதற்காக உலகெங்கிலும் உள்ள இந்திய சமூகம் மற்றும் அரசியல் பற்றிய தெற்காசிய ஆய்வுகளில் முன்னணி அறிஞர்களையும் பொது வர்ணனையாளர்களையும் ஒன்றிணைப்பது உலகளாவிய இந்துத்துவா மாநாட்டின் நோக்கமாகும்” என்று அவர்கள் கூறினர்.
இந்த நிகழ்வு ஏன் விமர்சிக்கப்பட்டது?
மாநாட்டிற்கு சம்பந்தப்பட்ட பல்கலைக்கழகங்களின் உயர் அதிகாரிகளுக்கு இந்து குழுக்கள் மற்றும் ஆர்வலர்கள் நிகழ்ச்சியை ரத்து செய்யக் கோரி கடிதங்களை அனுப்பியதாக குற்றம் சாட்டப்பட்டது. அல் ஜசீராவின் அறிக்கையின்படி, 2017 ல் பத்திரிகையாளர் கௌரி லங்கேஷ் கொலையில் தொடர்புடையவர்களை உறுப்பினர்களாக கொண்ட, தீவிர வலதுசாரி குழுவான, இந்து ஜனக்ருதி சமிதி, மாநாட்டின் பேச்சாளர்களுக்கு எதிராக சட்ட நடவடிக்கை எடுக்குமாறு உள்துறை அமைச்சர் அமித் ஷாவுக்கு கடிதம் எழுதினர் என குறிப்பிட்டுள்ளது.
அமெரிக்காவின் விஷ்வ இந்து பரிஷத் (VHPA), வட அமெரிக்காவில் இந்துக்களின் கூட்டணி (CoHNA) மற்றும் இந்து அமெரிக்க அறக்கட்டளை (HAF) உள்ளிட்ட அமெரிக்காவில் உள்ள இந்து குழுக்கள், மாநாட்டில் இருந்து வெளியேற வேண்டும் என பல பல்கலைக்கழகங்களுக்கு 1.3 மில்லியன் மின்னஞ்சல்களை அனுப்பியுள்ளதாகக் கூறப்படுகிறது.
“இந்த மாநாடு இந்துக்களை தீவிரவாதத்தை ஊக்குவிப்பவர்களாக வர்ணம் பூசுகிறது, இந்து மக்களின் இனப்படுகொலையை தீவிரமாக மறுக்கிறது, மேலும் முரண்பாடாக மாநாட்டின் அமைப்பாளர்கள் ‘இந்துத்துவத்தை’ ஏற்காதவர்களை இந்து தீவிரவாதிகள் என்று முத்திரை குத்துகின்றனர். என CoHNA அமைப்பு கூறியுள்ளது.
விமர்சனங்களுக்கு பதிலளிக்கும் விதமாக, ரட்ஜர்ஸ் மற்றும் டல்ஹௌஸி போன்ற பல பல்கலைக்கழகங்கள், நிகழ்விலிருந்து தங்களை ஒதுக்கி வைத்து, விளம்பரப் பொருட்களிலிருந்து தங்கள் சின்னங்களை அகற்றுமாறு அமைப்பாளர்களைக் கேட்டுக் கொண்டன.
மாநாட்டிற்கு எதிராக உரத்த குரல்களில் ஒன்று ஓஹியோ மாநில செனட்டராக இருக்கும் நிராஜ் அந்தனி உடையது, இவர் அமெரிக்காவின் வரலாற்றில் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட இளைய இந்து. “உலகளாவிய இந்துத்துவாவை அகற்றுவதற்கான மாநாட்டை நான் கடுமையாக கண்டிக்கிறேன்,” என்று அவர் கூறினார். இந்த மாநாடு அமெரிக்கா முழுவதும் இந்துக்கள் மீதான கேவலமான தாக்குதலை பிரதிபலிக்கிறது, மேலும் இது இந்துக்களுக்கு எதிரான இனவெறி மற்றும் மதவெறியைத் தவிர வேறில்லை என்று நாம் அனைவரும் கண்டிக்க வேண்டும். ஹிந்துபோபியாவுக்கு எதிராக நான் எப்போதும் வலுவாக இருப்பேன்.
நிகழ்வின் அமைப்பாளர்கள் விமர்சனத்திற்கு எவ்வாறு பதிலளித்தார்கள்?
நிகழ்வின் அமைப்பாளர்களின் கூற்றுப்படி, பங்கேற்பாளர்கள் மற்றும் புரவலர்களுக்கு ஒரே மாதிரியாக கொலை மிரட்டல்கள், பாலியல் வன்முறை அச்சுறுத்தல்கள் மற்றும் அவர்களது குடும்பங்களுக்கு எதிரான வன்முறைகள் உள்ளன. மேலும், மாநாட்டு அமைப்பாளர்களில் ஒருவரான சாந்தா கிளாரா பல்கலைக்கழகத்தின் இணை பேராசிரியர் ரோஹித் சோப்ரா, “பெண் பங்கேற்பாளர்கள் மிக மோசமான விதமாக தவறான கருத்து மற்றும் அச்சுறுத்தல்களுக்கு ஆளாகியுள்ளனர் மற்றும் மாநாட்டோடு தொடர்புடைய மத சிறுபான்மையினரின் உறுப்பினர்கள் சாதி மற்றும் மதவெறி இழிவான மொழிகளால் குறிவைக்கப்பட்டுள்ளனர்”, என தி கார்டியனிடம் கூறினார்.
மாநாட்டின் ஒரு பேச்சாளரும், எழுத்தாளர்-ஆர்வலரான மீனா கந்தசாமி, மாநாட்டின் விமர்சகரால் அனுப்பப்பட்ட அச்சுறுத்தலான செய்திகளைப் பகிர்ந்து கொண்டார். இந்த நிகழ்ச்சியில் பங்கேற்பதற்கு எதிராக தனக்கு பல மிரட்டல் மின்னஞ்சல்கள் வந்ததாக அவர் கூறினார்.
தாக்குதல்கள் இருந்தபோதிலும், அமைப்பாளர்கள் மாநாட்டை முன்னெடுத்துச் செல்ல முடிவு செய்துள்ளனர். துரதிர்ஷ்டவசமாக, மாநாடு பற்றிய தீங்கிழைக்கும் மற்றும் முற்றிலும் தேவையற்ற ஊகங்கள் ஊக்கமளிக்கும் அரசியல் நடிகர்களின் உதவியுடன், பொறுப்பற்ற பத்திரிகை பிரிவுகளால் பரப்பப்பட்டன. இத்தகைய ஊகங்கள் பேச்சாளர்கள், அமைப்பாளர்கள் மற்றும் ஒருங்கிணைப்பாளர்களை ஆபத்தில் ஆழ்த்துகின்றன ”என்று அதிகாரப்பூர்வ இணையதளத்தில் ஒரு அறிக்கை கூறுகிறது. “தீவிரவாத குழுக்களைச் சேர்ந்த பூதங்கள் வெளிப்படையாக பேச்சாளர்கள் மற்றும் அவர்களது குடும்பங்களை வன்முறை மூலம் அச்சுறுத்தியுள்ளன. தனிநபர்களை மிரட்டுவதற்கும் துன்புறுத்துவதற்கும் இதுபோன்ற அனைத்து முயற்சிகளையும் நாங்கள் ஒருதலைப்பட்சமாக கண்டிக்கிறோம் என்றும் அறிக்கை கூறுகிறது.
சூரிய புயலின் தாக்கம் இணைய சேவைக்கு அச்சுறுத்தலாக இருக்கலாம் என ஆய்வாளர்கள் கூறியுள்ளனர். கடந்த 2020 ஆம் ஆண்டில் கொரோனா தொற்றுநோய், வெட்டுக்கிளி தாக்குதல் மற்றும் சிக்கடா படையெடுப்பு என வரிசையாக பல இன்னல்களை சந்திக்க நேர்ந்தது. இதையடுத்து ஏலியன்களே தாக்குதல் நடத்தினாலும் மனிதர்கள் தப்பித்துக்கொள்வார்கள் என மீம்ஸ் கிரியேட்டர்ஸ் நகைச்சுவையாக பதிவிட்டனர். ஆனால் இன்டெர்னெட் இல்லாமல் நம்மால் வாழ முடியுமா? நமது சூரியனுக்கு ‘இணையப் பேரழிவை’ ஏற்படுத்தும் ஆற்றல் உள்ளது என்று ஒரு புதிய ஆய்வு தெரிவிக்கிறது.
கடந்த மாதம் ACM SIGCOMM 2021 மாநாட்டில் வழங்கப்பட்ட ஆய்வறிக்கையில் ஒரு சக்திவாய்ந்த சூரியப் புயல் இணையத்தை சீர்குலைக்கும், நீர்மூழ்கிக் கேபிள் மற்றும் தகவல் தொடர்பு செயற்கைக்கோள்களை சேதப்படுத்தும் என்று குறிப்பிடப்பட்டது. அடுத்த பத்தாண்டுகளுக்குள் ஒரு தீவிரமான வானிலை நிகழ்வுக்கு 1.6 முதல் 2 சதவிகிதம் வாய்ப்பு இருப்பதாக முந்தைய ஆய்வுகள் காட்டுகின்றன.
சூரிய புயல் என்றால் என்ன?
சூரியனில் இருந்து அதிக அளவில் காந்த துகள்கள் வெளியேறுவதே சூரிய காந்தப் புயல் என குறிப்பிடப்படுகிறது. வெளியேறும் இந்த காந்த துகள்கள் பூமியை நோக்கி பொழிகின்றன. இந்த துகள்கள் ஒரு மணி நேரத்திற்கு பல மில்லியன் கிமீ பயணம் செய்யும். இவை பூமியை அடைய சுமார் 13 மணிநேரம் முதல் ஐந்து நாட்கள் வரை ஆகலாம். பூமியின் வளிமண்டலம் இந்த துகள்களிலிருந்து மனிதர்களாகிய நம்மைப் பாதுகாக்கிறது. ஆனால் துகள்கள் நமது பூமியின் காந்தப்புலத்துடன் தொடர்பு கொண்டு மேற்பரப்பில் வலுவான மின்சாரத்தை தூண்டலாம். இது மனிதர்கள் உருவாக்கிய கட்டமைப்புகளை பாதிக்கலாம்.
முதன்முதலில் பதிவு செய்யப்பட்ட சூரியப் புயல் 1859ல் ஏற்பட்டது. சுமார் 17 மணி நேரத்தில் பூமியை அடைந்தது. இது டெலிகிராஃப் நெட்வொர்க்கை பாதித்தது மற்றும் பல ஆபரேட்டர்கள் மின்சார அதிர்வை சந்தித்தனர். 1921ல் ஏற்பட்ட ஒரு சூரியப் புயல் நியூயார்க் டெலிகிராஃப் மற்றும் ரயில் பாதை அமைப்புகளைப் பாதித்தது. கடந்த 1989-ம் ஆண்டில் கனடா நாட்டின் கியூபெக் மாகாணத்தில் அப்போது சூரியனில் ஏற்பட்ட புயல் காரணமாக கடும் மின்சார அதிர்வை ஏற்படுத்தியது. அதாவது சூரிய புயல் உருவானதால் அதில் இருந்து வெளிப்பட்ட சக்திவாய்ந்த காந்த புலமானது பூமியை கடந்து சென்றபோது மத்திய மற்றும் வடக்கு கனடா பகுதிகளின் வானில் 2 நாட்களுக்கு பிரகாசமான வெளிச்சம் தோன்றியது.
2013 ஆம் ஆண்டின் அறிக்கைப்படி 1859 ஆம் ஆண்டில் ஏற்பட்டதை போன்ற ஒரு சூரியப் புயல் தற்போது அமெரிக்காவைத் தாக்கியிருந்தால், சுமார் 20-40 மில்லியன் மக்கள் 1 முதல் 2 வருடங்களுக்கு மின்சாரம் இல்லாமல் இருக்க நேரிடும். மேலும் மொத்த பொருளாதாரச் செலவு 0.6-2.6 டிரில்லியன் டாலராக இருக்கும் என கூறியுள்ளது.
சூரியனின் செயல்பாடு
கடந்த மூன்று தசாப்தங்களில் சூரியன் குறைந்த செயல்பாட்டில் இருந்தபோது தொழில்நுட்பம் விரைவாக வளர்ச்சி அடைந்தது. நமது தற்போதைய உள்கட்டமைப்பு சக்திவாய்ந்த சூரியப் புயலைத் தாங்குமா என்பது குறித்து மிகக் குறைவான ஆய்வுகளே உள்ளன.
கலிபோர்னியா, இர்வின் பல்கலைக்கழகத்தில் கணினி அறிவியல் துறையில் உதவி பேராசிரியராக உள்ள ஆய்வாளர் சங்கீதா அப்து ஜோதி கூறுகையில், “சூரியனில் நடைபெறும் தொடர் நிகழ்வில், ஒவ்வொரு 11 ஆண்டுக்கும் ஒருமுறை சூரியன் தனது செயல்பாட்டை குறைத்துக்கொள்வது வழக்கம். இது நீண்ட 100 வருட சுழற்சியையும் கொண்டுள்ளது. கடந்த மூன்று தசாப்தங்களில் இணைய உள்கட்டமைப்பு வளர்ந்து கொண்டிருந்தபோது, சூரியன் தனது செயல்பாட்டை குறைத்த காலம். மிக விரைவில், இந்த சுழற்சியில் அல்லது அடுத்த சுழற்சியில், நாம் 100 ஆண்டு சுழற்சியின் உச்சத்தை நோக்கி செல்கிறோம். எனவே நம் வாழ்நாளில் ஒரு சக்திவாய்ந்த சூரியப் புயலைக் காண வாய்ப்புள்ளது” என கூறியுள்ளார்.
இந்தியா vs இன்டெர்நெட்
சூரியனிலிருந்து வெளியாகும் அதிக சக்திவாய்ந்த காந்தப் புயல், பூமியின் மின்காந்த அலைகளில் ஏற்ற இறக்கங்களை ஏற்படுத்தும் என குறிப்பிட்டுள்ளார். நீண்ட நீர்மூழ்கிக் கேபிள்கள் அதிக அபாயங்களுக்கு ஆளாகக்கூடும் . நாட்டின் இணைப்பு எவ்வாறு பாதிக்கப்படும் என்பதைப் புரிந்துகொள்ள மேற்கொள்ளப்பட்ட ஆய்வில், இந்தியாவை இணைக்கும் பெரும்பாலான கேபிள்கள் பாதிக்கப்படாது என்பதைக் காட்டுகிறது. சில சர்வதேச இணைப்புகள் பாதிக்கப்படலாம் (இந்தியா to சிங்கப்பூர், மத்திய கிழக்கு நாடுகள் முதலியன). சீனாவைப் போலல்லாமல், இந்தியாவின் முக்கிய நகரங்களான மும்பை, சென்னை போன்றவை அதிக தோல்வி சூழ்நிலையிலும் கூட இணைப்பை இழக்காது என கூறப்பட்டுள்ளது. .
மேலும் “அமெரிக்காவுடன் ஒப்பிடும்போது, இந்தியா குறைவான பாதிப்புக்குள்ளாகும் என கணிக்கப்பட்டாலும் சூரிய புயல்களின் வலிமை மற்றும் சக்திவாய்ந்த தாக்கம் இந்தியாவை பாதிக்குமா என்பது பற்றி அதிகம் தெரியவில்லை. கீழ் அட்சரேகைகளில் உள்ள நாடுகள் மிகவும் குறைவான ஆபத்தில் உள்ளன. ஆனால் விளைவுகளை முழுமையாகப் புரிந்துகொள்ள நமக்கு அதிக ஆய்வுகள் தேவை. நான் ஒரு கணினி விஞ்ஞானி, என் மாதிரிகள் ஆசியா பாதுகாப்பானது என்பதைக் காட்டுகின்றன. ஆனால் தொடக்கநிலை எது என்பதை சொல்ல முடியவில்லை. வானியல் இயற்பியல், மின் பொறியியல் மற்றும் கடல் அம்சங்களைப் புரிந்துகொள்ளும் புதிய மாதிரிகள் எங்களுக்குத் தேவை, ”என்று ஆய்வாளர் சங்கீதா கூறியுள்ளார்.
இணைய சேவையை பாதுகாப்பது எப்படி?
சமீபத்திய ஆய்வில் அமெரிக்காவில் ஒரு நாள் இணைய சேவை பாதிக்கப்பட்டால் அது சுமார் 7 பில்லியன் டாலர் பொருளாதார இழப்பை ஏற்படுத்தும் என்று மதிப்பிடப்பட்டது. சூரிய புயல் தாக்கத்தின் போது மற்றும் அதற்குப் பிறகு இணைப்பு இழப்பைக் குறைக்க பணிநிறுத்தம் உத்தி உதவும் என ஆய்வறிக்கை கூறுகிறது. நாம் எப்படி மின்சாரத்தை அணைக்கிறோம் என்பதைப் போலவே, தற்காலிக இணைய சேவை நிறுத்தம் சூரிய புயல் நிகழ்வின் போது உபகரணங்களைப் பாதுகாக்கவும், சேவைகளின் தொடர்ச்சியை உறுதி செய்யவும் முடியும்.
“இதைச் செய்வதற்கு எங்களுக்கு இன்னும் முறையான நெறிமுறை தேவை. நாசா மற்றும் ஐரோப்பிய விண்வெளி நிறுவனம் இரண்டும் சூரியப் புயலைக் கண்டறியும் ஆய்வுகளைக் மேற்கொண்டுள்ளன. எனவே நாம் சுமார் 13 மணிநேர எச்சரிக்கையைப் பெறலாம். மின் நிறுவனங்கள் மற்றும் இணைய சேவை வழங்குநர்களுக்கான நெறிமுறைகளை வடிவமைக்க பல்வேறு துறைகளைச் சேர்ந்த வல்லுநர்கள் ஒன்றிணைய வேண்டும். மேலும், இன்றைய சுகாதார அமைப்பு மின்சாரம் மற்றும் இணையத்தை சார்ந்து இருக்கிறது. இதனால் மீண்டெழுவதற்கான உத்தி தேவை என விளக்கியுள்ளார்.
கொல்கத்தாவின் இந்திய அறிவியல் கல்வி மற்றும் ஆராய்ச்சி நிறுவனத்தைச் சேர்ந்த பேராசிரியர் திபியேந்து நந்தி கூறுகையில், “கடலுக்கு அடியில் உள்ள ஃபைபர்-ஆப்டிக் கேபிள்களில் பாதிப்பை ஏற்படுத்தும் என்பதே இந்த ஆய்வில் முக்கியமாக கண்டறியப்பட்ட ஒன்று. தரை மட்டத்தில், சூரிய புயலால் தூண்டப்பட்ட புவி காந்த மாறுபாடுகள் மின்சாரத்தை நடத்தக்கூடிய நெட்வொர்க்குகளில் பெரிய நீரோட்டங்களைத் தூண்டலாம். இது தீங்கு விளைவிக்கும். ஃபைபர்-ஆப்டிக் இன்டர்நெட் கேபிள்கள் தாங்களே கடத்திகள் அல்ல என்றாலும், அத்தகைய நெட்வொர்க்குகளின் ஒரு பகுதியாக இருக்கும் மின்னணு கூறுகள் இன்னும் வலுவான சூரிய புயலால் பயனற்றதாகிவிடும் என்று ஆய்வு கூறுகிறது. இந்தியாவில் உள்ள ஐஐஎஸ்இஆர் கொல்கத்தா சூரிய புயல் பற்றிய கணிப்புகளை தெரிந்துகொள்ள தேவையான புரிதலை வளர்ப்பதில் ஈடுபட்டுள்ளது.
ஒரு பெரிய நூற்றாண்டில் ஒரு சில முறை மட்டுமே இத்தகைய பெரிய அளவிலான சேதத்தை ஏற்படுத்தக்கூடிய சூரிய புயல் ஏற்படக்கூடும் என்பதைக் காட்டுகின்றன. எனினும் நமது நவீன சமுதாயத்திற்கு பெரிய அளவிலான சீர்குலைவை ஏற்படுத்தும் திறன் உள்ளது என்பதை கருத்தில் கொண்டு, இத்தகைய ஆய்வுகள் அவற்றின் தாக்கத்தைக் குறைப்பதற்கான நடவடிக்கைகளை எடுக்க உதவுகின்றன” என கூறினார்.
It seems like yesterday when, as most working people suffered salary losses and professional precarity, and tried to thread the needle of “work-life balance” while being trapped at home, tech companies across the world were celebrating “the new normal”. Now, the biggest IT giants in the world — who saw their profits soar in the last two years as the demand for digital products and services soared — are facing a bit of an HR problem. It turns out that there is no normal any more when it comes to workplaces. And since Silicon Valley set the template for work-from-home during the early days of the Covid-19 pandemic, how it deals with return-to-office will be closely watched.
While many companies have decided to postpone return to office until next year, others — including Zoom — are trying to come up with some sort of hybrid model. After all, for the longest time, tech companies promoted the idea that innovation was significantly accelerated by informal interactions in professional settings. This is why the offices of Google and Facebook provide recreational activities for their employees. Unfortunately, two years on, most workers have gotten used to the rhythm of working from home and the old theory of “office breeds innovation” has fewer and fewer takers.
The problem, really, is this: The new normal has indeed become normal. Struggling through domesticity while trying to be professional certainly took a toll and now that the challenge has been overcome, the long commutes to work don’t look all that inviting. In fact, even for the bottom line, it’s likely cheaper to pass on the overheads of running workspaces — electricity, canteens, etc — to the worker. Why, then, many are asking, should they return to work, especially given the fear around the Delta variant? Some sociologists have a cynical answer: It’s the managers who need workers, not the other way around. After all, if the office is empty, what’s the point of being the boss?
As the country has grappled with insurgencies, from Kashmir and Punjab, to the Northeast and Maoist-affected areas, the security forces have often invited accusations of strong-arm tactics and heavy-handed conduct. In such incidents, across areas of conflict, the facts can be disquietingly similar: The men in uniform claim they had no option but to open fire; the victims are then accused of being insurgents, who had launched an attack in the first place. The veracity of such accounts has been challenged in multiple cases and inquiries have revealed that a trigger-happy force had trained their guns on innocents. One such probe has found that on the night of May 17-18, 2013, the CRPF’s CoBRA unit fired 44 rounds, killing eight people, including four minors in Edesmetta in Chhattisgarh’s Bijapur district. The judicial inquiry report submitted to the state cabinet on Wednesday has concluded that none of those killed were Maoists, as was alleged by the security forces.
About 30 people had come together to celebrate a seed festival on the night of the shooting, when a 1,000-strong contingent of the CRPF showed up. The gathering, the report points out, was unarmed. The paramilitary forces had not followed marching norms, there was no intelligence behind the operations and there was no crossfire. Similar transgressions had been reported in a judicial inquiry into another incident, also in Bijapur, about a year before the Edesmetta shooting. In 2019, a one-judge commission had found that the CRPF had opened fire unilaterally, killing 17 people, seven of them minors. In conjecturing that the firing could have been a panic response of some officers to “an unexpected gathering”, the two inquiries give the paramilitary force some benefit of the doubt. But they also punch holes into the CRPF’s own investigation into the incidents. In Edesmetta, for instance, no items “recovered from the field were sent for forensic analysis”.
Failures to distinguish between insurgents and civilians, intended and unintended, are costly. They precipitate a cycle of violence, extracting a heavy toll on the common people, especially those belonging to the marginalised communities. In Chhattisgarh, 27 people were killed in a Maoist attack a week after the Edesmetta incident. But the flip side of the story, from areas that have put their insurgency-tormented past behind them — as in Punjab, parts of the Northeast, even some erstwhile Maoist bastions — is equally telling. Persuading people of their stakes in the country’s democratic process and its developmental goals has proved the most potent counter to militancy. Security forces must learn the right lessons and they must be held accountable when they don’t.
Recently released GDP data suggests that the economic fallout of the second wave of the pandemic, amid the localised restrictions imposed to curb its spread, was less severe than last year. In the first quarter of the current year, the economy was about 9 per cent lower than its pre-Covid levels. In the period thereafter, high frequency data indicates that parts of the economy are near their pre-Covid levels, though the contact intensive services sectors continue to lag. On Thursday, Shaktikanta Das, governor of the RBI, expressed optimism over the state of the economy. Speaking at an event organised by The Indian Express and the Financial Times, Das noted that the economy will witness a sequential improvement in the second quarter, as “fast-moving indicators are looking quite upbeat.” However, not only will the second quarter numbers also be distorted owing to the base-effect — the economy had contracted by 7.4 per cent in the same period last year — there is also considerable uncertainty over the momentum of the recovery. The Nomura India Business Resumption Index fell to 100.6 in the week ending September 5 from 102.8 the week before. Equally uncertain is the extent to which the distress in the informal economy has receded.
Das also sought to burnish the RBI’s inflation fighting credentials. “The RBI is an inflation targeting organisation”, and is “very serious about anchoring inflation expectations and inflation around the target”, he said. These comments come in the midst of growing concerns over the continuing accommodative policy stance of the central bank in light of retail inflation continuing to stay elevated. Das defended the stance, pointing out that the MPC was taking advantage of a flexible inflation targeting regime: “Instead of the exact target of 4 per cent, the MPC has decided to operate within the band of 2-6 per cent”. Worryingly, however, inflation, contrary to expectations of being transitory, has remained dangerously close to the upper limit of the inflation targeting framework. And though the RBI expects it to moderate, inflationary pressures are showing persistence, and may well turn out to be sticky on the downside.
On the pivot towards policy normalisation, Das has argued that the RBI/MPC which are “very closely watchful of inflation”, are also “watchful of the growth impulses becoming sustained and taking deeper root”. These comments suggest that the RBI is unlikely to withdraw the accommodative measures in a hurry, unless it sees a durable recovery taking shape. However, it needs to be mindful of the costs of ignoring inflation. If inflation continues to stay elevated, the MPC risks losing credibility vis-a-vis achieving its objective of price stability, which could lead to the unanchoring of inflationary expectations. This must be avoided, if space is to be created for the MPC to navigate this tumultuous period.
The unprecedented acts of terror on 9/11, when death literally fell from the sky, were ostensibly motivated by an impulse to revenge and restoration. The perpetrators who carried it out sought to teach a lesson to the West, and re-position their version of Islam as a powerful political force. But like a blast whose reverberations fly in all directions, the deepest impulses behind the attack were less strategic and more apocalyptic. They set in motion two crises that are still with us.
The first was the crisis of the West. It is often said that more than 9/11, it was the overreaction and response to 9/11 that shaped its meaning. There is a great deal of truth to that: 9/11 became the pretext to start two wars, put in motion the perpetual war machine, legitimise unaccountable exercise of executive power, institute the surveillance state, provide mendacious justifications for torture and reinstate the idea that civilian casualties could be counted as mere collateral damage.
The West was weakened in two ways. The United States was drawn into wars that it could neither win nor sustain. They also left a trail of political dislocation from Iraq to Afghanistan. This weakened the US’s geopolitical credibility and authority. But the West was weakened through a betrayal of liberalism domestically and abroad. In response to terror, liberals tried to steer a path between what Michael Tomasky, at the time, had called the choice between Cheney and Chomsky. But, in effect, they wound up all in the Cheney camp, as the war careers of Barack Obama and Tony Blair testify. Liberalism has still not found that foreign policy that does not leave the world open to terrorist regimes and their sympathisers on the one hand, and does not devolve into arbitrary overreach causing needless suffering on the other.
As an idea, liberalism depends upon a presumptive trust in the world, and in the dignity of individuals. It depends upon, even if feigned, a sense of innocence about the world, where the “other” is not an object of suspicion. It can rarely survive a climate of fear. The most consequential outcome of 9/11 was to enshrine terrorism as an abstract and all-pervasive idea in our imagination. It showed that even very small groups, under the right conditions, can produce spectacular effects. It created a disposition to believe that any location or person could be a target, or that threat lurked in the most unlikely of places. It is true that the West unconscionably overreached. But this is exactly the psychological alchemy terrorism produces. The state is politically damned if it is seen as not taking every measure to prevent another attack. That there was no repeat of an attack of that scale in the US might be chalked up to at least some kind of success. But it came with a price. Many measures used in the war on terror weakened liberalism. The overreach of Western powers also gives succour to the very enemies it is trying to combat.
But if perpetrators of 9/11 wanted revenge against the West, they also wanted to reconfigure Islam. This created a second crisis. In its semiotics, 9/11 was a modern event. Not only did it use modern technology, it used a modern communicative strategy: Create a spectacular event to establish a new norm and get more recruits to the cause. It also wanted to destabilise all forms of authority in the Middle East. Al Qaeda and the response to it also marked the death nail of varieties of Arab nationalism. These trends predated 9/11. But 9/11 accelerated the crisis of authority from Egypt to Afghanistan and beyond.
New groups like ISIS that rose in the wake of al Qaeda deepened the crisis of authority within Islam, replacing the old conservatism with a new and more repressive radicalism. But they also deepened an already incipient crisis of authority of the nation-state form in West Asia. If the West had an interest in, and overreached in its strategy, the same could be said of states in the Middle East and North Africa. One of the less talked about aspects of the war on terror is how much these states feared the destabilising effects of transnational groups like al Qaeda and ISIS that could in turn threaten their legitimacy. The irony of all this is, of course, that the West had to ally with repressive regimes, from Saudi Arabia to Egypt; they served each other’s interests. But, ironically, it made the West an ally of the very repression that had spawned religious radicalism in the first place. If the intent of the attackers was to induce a paroxysm of self-destruction in the West, it was equally to introduce a repressive, fratricidal and apocalyptic violence amongst its Muslim co-religionists. Yemen, Afghanistan and Iraq were just three of these battle grounds.
So, in some ways, the aftermath of 9/11 became, not a war between Islam and the West, but states of all kinds and radical Islamic groups whose playbook was shaped in the aftermath of 9/11. India, despite being a prime target, weathered the storm relatively well, because democracy provided a safety valve and inoculation against the temptations of apocalyptic terrorism. Its biggest challenge came from support for cross-border violence in Pakistan. Countries like Pakistan spectacularly played both sides of the argument, positioning themselves as indispensable allies to the West, while doing their best to create an environment propitious for terrorism.
In one sense, the twin crises that 9/11 unleashed, the crisis of liberal statecraft, and the crisis of authority from Saudi Arabia to Afghanistan, are still with us. Biden would like to think that the US withdrawal from Afghanistan might help mitigate the first crisis. But the victory of the Taliban on the 20th anniversary of 9/11 will likely politically exacerbate both crises. It will deepen the contest over authority in a number of states and embolden fundamentalists. Critics of liberalism will seize on its seeming inability to push back the Taliban. Domestic divisions within democracies will likely make a coherent response difficult. While all established states fear the destabilising effects of transnational terrorism, they will also be tempted to both fish in troubled waters, and secure themselves first. So a coherent international response is also unlikely. Twenty years, and hundreds of thousands of lives later, we are back where we started: In grip of a fear we still don’t know how to address politically.
Like many Americans, 9/11 is a day I won’t forget. I was 33, living in West Los Angeles, trapped in an abusive relationship and too underpaid by RAND to move out on my own. As had become my habit, I was sleeping on the futon with my dog, Ms Oppenheimer. As I was waking up, I saw the news coverage of the first tower falling. I thought it was a movie. Like many Americans, the trajectory of my life changed for both the good and the bad.
Prior to 9/11, I was a research associate at RAND. I had fled the University of Chicago’s toxic environment and was trying to recover from the myriad traumas I had experienced there while also trying to finish my PhD in South Asian languages and civilisations remotely. Before 9/11, I worked on numerous projects for the Office of the Secretary of Defence, among other clients, but rarely did I work on South Asia. One of my clients was killed in the Pentagon attack, but I never closely interacted with him. RAND was closed for several days. Its office in Virginia was right across from the Pentagon and many of my colleagues witnessed that crash first hand. When we returned to the office, I had already been contacted by various US government agencies and I casually mentioned this to a colleague. Within 15 minutes, RAND’s then vice-president Natalie Crawford came to me and asked how much it would take to keep me. She also wrangled money to help me finish my PhD. The overnight raise helped me find a new home and begin a life free of abuse with my dog. It’s terrible to say that 9/11 altered the trajectory of my life in a positive way. But it did.
But there were costs. I didn’t set out wanting to be a scholar of Islamist terrorism. I studied Punjabi literature in graduate school and my intellectual interest lay in the politics of the Sikh diaspora, particularly the mobilisation of Khalistan. It would be decades before I could return to the subject. Overnight, all of my language work and time in Pakistan would be harnessed to study this threat that few Americans even knew existed.
As someone who often worked in policy circles and for government clients, I watched in horror as the US government sought to reduce a very complex challenge to “scalable projects”. I watched as my government and fellow citizens began to view Muslims as a threat to our very way of life. I watched how a complicit media and pusillanimous members of Congress did nothing to stop the Bush administration’s invasion and subsequent destruction of Iraq even though the justifications for doing so were rank lies.
The US Congress, keen to seem interested in and capable of protecting us, passed the ironically named The Patriot Act in late October 2001. It gave the government widespread powers of surveillance and severely compromised civil liberties. Yet Americans acquiesced to the sacrificing of their freedoms in exchange for an ephemeral perception of security.
As America went to war in Afghanistan, it hoovered up young men without the ability to discern who was an actual combatant from who was just a person caught in the wrong place at a life-changing time. We set up prisons in Guantanamo and Bagram and other dubious places across the world where persons were held without habeas corpus while being subjected to torture which the Bush administration referred to as “enhanced interrogation techniques.” The CIA hired dubious contractors to develop these torture methods and paid these so-called “torture teachers” $80 million. The US Congress would eventually conclude what had already been known: Torture is not effective and the testimony extracted under torture did not help capture Osama Bin Laden.
It’s impossible to know how many people were detained across the known eight black sites, where the United States deposited captured persons. Many of those persons were innocent but were captured due to faulty intelligence, mistaken identity, or other absurd errors. The Bush administration even paid bounties of $3,000-$25,000 for anyone who would hand over a “possible terror suspect.” Of the 780 persons who were detained at Guantanamo, there were only eight convictions. Today 39 people are still held at the facility. They have never been charged with a crime, much less been tried.
I also believe that the so-called war on terror spawned the fascistic, hate-filled xenophobia that is destroying the body politic of my country. The Republican Party learned that fear and anxiety motivate voters. Trump perfected baseless fear-mongering to fan the flames of white males who fear the loss of their privilege and then harnessed it for political gains. Those who espouse these beliefs are not a minority. They are about half of this country and the entire Republican Party has sought to placate these boors, who harbour the insane belief that when women, racial, religious and ethnic minorities enjoy the full suite of rights enshrined by our constitution, white men must suffer a loss of rights. It’s as if they see rights as a pizza: More for us means less for them. For these Americans, Trump and the white male supremacist xenophobia we empowered were all that could block the browning of America. In this insane zeal, his supporters in and out of the US government attempted a coup on January 6.
I don’t know what Bin Laden envisioned to be the immediate aftermath of the 9/11 attacks. But I can say confidently that Bin Laden didn’t destroy America. America destroyed America.
The sight of the burning towers from September 11, 2001, remains seared in public memory, even two decades after the ghastly terrorist attack. The events of 9/11 marked both a culmination of old as well as an inception of new geo-strategic currents.
India had been besieged by a Pakistan-sponsored terrorist insurgency in Kashmir since 1989. The Islamic terror wave, however, simply wasn’t treated with the seriousness it merited internationally. While India wrestled with terrorism, leaders of the Western power bloc such as the US and UK — closely allied as they were with Pakistan, the ultimate perpetrator of cross-border terror — conveniently underplayed the issue.
But 9/11 forced the end to this pretension and laid bare the ideological fanaticism that was the driving force for Islamic terrorist groups. Even then, Pakistan remained an important, if untrustworthy, US ally for the war on terror that commenced in the aftermath of the 9/11 attacks. In 2011, Osama bin Laden was eliminated by US forces on Pakistani soil, not far from the Pakistan Army’s officer training academy. Fast forward 10 more years, and Pakistani security mandarins are publicly complaining about how President Joe Biden has not called their prime minister.
Simultaneously, the two decades since 9/11 have seen a sea change in India-US relations. While the foundation was constructed in the aftermath of the Pokhran nuclear tests, with President Bill Clinton’s India visit in 2000 marking the turning point, 9/11 was an important catalyst in bringing India and the US closer. Critically, unlike Pakistan, India has never offered itself as a client state to any country, and the India-US relationship has been progressing as one between partners.
India faced two abominable terror strikes shortly after 9/11 — the December 13 attack on Parliament was followed by the Kaluchak massacre on May 14, 2002, when 31 people, including 10 children and 8 women from the families of Indian soldiers were killed by three Pakistani terrorists. But India never really imposed costs on Pakistan despite such grave provocation. Even in the aftermath of the heinous 26/11 Mumbai terror attacks in 2008, India elected to abide by what was dubbed “strategic restraint”.
In recent years, we have seen this euphemism consigned to the wastebin, as two factors changed domestically. First, there has been the emergence of resolute national leadership that has a strong democratic mandate to govern and concomitant political stability. Second, India’s economy has achieved high growth and acquired heft. On the back of these changes, India has expanded its military and diplomatic response options in the fight against cross-border terrorism, which the rest of the world has also recognised as a grave issue. Contrast India’s response to the events such as the Parliament terror attack, Kaluchak massacre and 26/11 Mumbai terror attack with the response seen after the 2016 Uri attack and 2019 Pulwama attack. In both the latter cases, India proceeded with conviction and confidence to assert itself and stand up for its interests, taking military actions that have reset the strategic calculus.
The economic shift in India, credited to the efforts of prime ministers P V Narasimha Rao and Atal Bihari Vajpayee, undergirds India’s rising influence in the world as well as the evolution of India-US relations since 9/11. One of the principal reasons the landmark Indo-US nuclear deal came together in 2008 was that the key members of the Nuclear Suppliers Group, otherwise committed to non-proliferation, wanted to participate in the nuclear trade in India.
It should be remembered that India’s economic success is a relatively recent phenomenon. In 1990, Pakistan’s GDP per capita (in constant 2010 US dollars) was $737, higher than both India and China. India led China and Pakistan in 1960, but three decades of anti-market, inward-looking economic policy bludgeoned the country’s potential. It was only in 2001 that India’s per capita GDP exceeded that of Pakistan, 36 years after Pakistan took the lead over India in 1965. Today, economic growth is attracting countries who want to invest in and trade with India, adding arrows to democratic India’s diplomatic quiver.
Whether it is geopolitics that is a driver of domestic economic shifts, or economic policy changes that reshape strategic relations is a question debated by scholars. In India’s case, where external pressures initially did push economic policy in a more draconian direction, one could venture that having exhausted all options, India took the path of liberalisation in 1991, perhaps a decade or two later than it should have. That delay extracted a big geopolitical price. Even the pause in reforms under the Congress-led UPA government, especially during the 2004-2009 period when the doctrinaire Communist parties wielded enormous influence, was very costly.
The last two decades have seen China decisively pull ahead of India. In 2000, the per capita GDP (in constant 2010 US dollars) for the two countries stood at $1,768 and $827, respectively. By 2019, China stood at $8,242 and India at $2,152.
The two decades since 9/11 have seen the world shift from unipolarity, with China emerging as the new pole challenging the US-led world order. The pandemic-induced economic and health crisis only accelerated those trends, with several countries realising that supply chain dependence on China is not desirable. India, too, has launched a range of reforms and policy changes to boost its share of manufacturing in economic output. China’s economic heft endows it with financial and military clout that few countries can counter or resist, and the likes of Pakistan are now eagerly becoming Chinese client states.
The years since 9/11 have seen radical shifts in geopolitics and the world economy. The coming decades could potentially see India take centrestage in world affairs, provided we imbibe lessons from the past and move faster on the path of economic liberalisation. Liberalisation isn’t necessary only for poverty alleviation and achieving prosperity, but arguably it is now the principal strategy for national security.
Did the breathtaking terror attack on New York and Washington on the crisp autumn morning of September 11, 2001, change the course of world politics? Or was it a spectacular but minor episode? Twenty years later, 9/11 looks a lot less epochal than it seemed in the heat of the moment.
One major inference in the wake of 9/11 was about the power of non-state actors — demonstrated by al Qaeda’s massive surprise attack on the world’s lone superpower at its zenith. Al Qaeda’s rise seemed to fit in with the age of economic globalisation and the internet, which heralded the weakening of the state system and the arrival of a borderless world.
Two decades later, though, the system of nation-states looks quite robust after enduring the challenge from international terrorism. And the ambition of the jihadists — who organised the 9/11 attacks, to destroy America, overthrow the Arab regimes, unleash a war with Israel, and pit the believers against the infidels — remains elusive as ever. To be sure, terrorist organisations and the religious extremism that inspires them continue to be of concern. But sectarian schisms, ideological cleavages, internecine warfare, and the messiness of the real world have cooled the revolutionary ardour that the world was so afraid of after 9/11. Like Communism and many other millenarian movements before it, the violent Islamist wave has run against impossible odds.
In the battle between states and non-states, the former have accumulated extraordinary powers in the name of fighting the latter. All nations, including liberal democracies, have curtailed individual liberty by offering greater security against terrorism. Abuse of state power has inevitably followed.
The state system adapted quickly to the disruptions created by 9/11. There was much anxiety about terror groups gaining access to weapons of mass destruction or leveraging new digital technologies to increase their power over states. The state system has succeeded in keeping nuclear weapons and material away from terrorists. It has also become adept at using digital tools to counter extremism. States passed sweeping laws that permit relentless tracking of the growing digital footprints of citizens in the information age.
If 9/11 made air travel risky, the states quickly developed protocols to de-risk it. Until the Covid-19 virus threatened it, air transport in the post-9/11 world grew rapidly and boosted the global markets for travel and tourism. The trans-national nature of the new terror groups was countered by better border controls and greater international cooperation on law enforcement.
The choice of targets in the 9/11 attacks — the World Trade Center and the Pentagon — was not accidental. They were designed to strike at the very heart of American capitalism and its famed military power. Marking the 20th anniversary of 9/11 days after the humiliating US retreat from Kabul and domestic turmoil might suggest that al Qaeda and its associates did succeed in ending America’s unipolar moment.
But a closer look suggests that the US was humbled less by al Qaeda and the Taliban than by Washington’s own follies. American capitalism met its greatest threat not in 2001 but in the 2008 financial crisis that was triggered by the reckless ideology of deregulation. America lost in Afghanistan and the Middle East because it over-determined the terror threat and put security approaches above political common sense.
American ideologues used the 9/11 moment to pursue all kinds of fetishes — hunting for nuclear weapons that did not exist in Iraq, promoting democracy in the Middle East, and pursuing disastrous regime changes in the region. After 9/11, President George W Bush turned his attention to confronting an imagined “global axis of evil” — Iran, Iraq and North Korea. None of the three countries was involved in 9/11. And the US rewarded Pakistan with billions of dollars in military and economic assistance that actively nurtured the Taliban and succeeded in bleeding and defeating the US in Afghanistan.
The Middle East crusades cost America enormous blood and treasure. They took valuable resources away from America’s own internal needs. They also blinded the US to an emerging challenger — China — on the horizon. Washington’s obsession with the Middle East gave Beijing two valuable decades to consolidate its rise without any hindrance.
Although America’s unipolar moment may have ended, the US will continue to remain the most powerful nation in the world, with the greatest capacity to shape the international system. America’s size, capabilities and the resilience to reinvent itself have given the US vast margins for error. The US is well set to pick up the pieces and move on from 9/11.
What about the jihadist agenda for the Middle East? The Islamist effort to destroy the Gulf kingdoms spluttered quite quickly as the Arab monarchs cracked down hard on the jihadi groups. Many Arab states do not see al Qaeda and its offshoots as existential threats. They worry more about other Muslim states like Turkey, Qatar and Iran that seek to leverage Islam for geopolitical purposes. These fears have pushed smaller Gulf kingdoms towards Israel and shattered the jihadi hope to trigger the final Islamic assault on the Jewish state.
Developments in China and Pakistan reinforce the proposition that politics among nation-states is more significant than the power of the transcendental religious forces.
China has embarked on a bold mission to “Sinicise” Islam as part of a grand design to subordinate religion to Xi Jinping’s thought. Beijing justifies its crackdown on the Muslims of the Xinjiang province by citing the terror threat. Few states in the Islamic world have raised their voice against Beijing; for they see cooperation with the powerful Chinese state as more important than religious solidarity with Xinjiang Muslims.
In the subcontinent, as elsewhere, violent religious extremism thrives only under state patronage. The answers to the challenges presented by the return of the Taliban and the likely resurgence of jihadi terrorism are not in the religious domain but in changing the geopolitical calculus of Pakistan’s deep state.
In an image from Afghanistan that went viral this week, a woman in a black hijab confronts a Talib pointing a gun at her chest. Her head is held high, she is speaking up. But this is only one of the several dramatic images that have emerged of women demonstrating extraordinary courage to protest against how everything is being stripped away from them by the new regime, at the barrel of guns, beatings, whippings, religious despotisms.
Salima Mazari, who used to be a district governor until a month ago, described then the areas controlled by Taliban thus: “No women exist there anymore, not even in the cities. They are all imprisoned in their homes.” She was both acknowledging that women in large swathes of Afghanistan did not get to enter modernity even in the last 20 years, and underlining how precious the new liberties were for those who had come to enjoy them.
For those who attended coed schools and universities, became doctors and engineers and journalists and cricketers and soldiers and ministers, being told how today’s Taliban is much more progressive than its previous avatar, is salt on raw wounds. Women are protesting because they have a bleaker view of what Taliban wants to do to them, as also the determination to try to avert the worst. They are not campaigning only for themselves, but also the next generation, their daughters.
All eyes are on GoI’s Commission for Air Quality Management in Delhi-NCR and adjoining areas, which secured parliamentary backing last month to tackle the stubble burning menace that vitiates north India’s air quality during winter. Already late, much rests on state government-led action plans overseen by the Commission to reduce stubble burning in Punjab, Haryana and UP and localised pollution in NCR. Delhi will reportedly finalise its action plan only by September 30.
More farm fires were logged in 2020 than in preceding years. Nothing in official actions this year indicates corrective measures to control the fires. If anything, poll-bound states like Punjab and UP are in a mood to appease farmers. Weak politics aside, the stubble burning imbroglio is a toxic product of bad farm policy cocktails. Subsidies have turned Punjab and Haryana, neither traditional paddy-growing areas, towards this water-intensive crop. Then to prevent groundwater depletion, both states enacted laws delaying paddy sowing towards mid-June.
The resultant delayed kharif harvest was uncomfortably close to rabi sowing. This prompted farmers into stubble burning instead of other labour- or machine-intensive methods to remove paddy stalk residues left by combine harvesters (better suited for western monocropped lands), saving them money, effort and time. Machines like happy seeders, balers, mulchers, rotavators introduced for stubble management aren’t finding enough takers despite being heavily subsidised. Farmers complain these still incur significant operational costs. Delhi NCR is north India’s largest economic powerhouse and one of Earth’s largest urban agglomerations. Few other democracies will let such policy tangles linger when they hurt economic interests, quality of life and public health outcomes. Carrot-and-stick approaches to incentivise and penalise farmers were implemented haphazardly earlier. With time running out, the GoI Commission mustn’t dash hopes raised by its birth.