காவல் துறையில் அளிக்கப்பட்ட புகாருடன் தொடர்புடையவர்களையும் சாட்சிகளையும் விசாரிப்பதற்கு முன்பாக அவர்களுக்குத் தேதி, நேரம் குறிப்பிடப்பட்ட எழுத்துபூர்வமான அழைப்பாணையைக் கொடுக்க வேண்டும் என்று சென்னை உயர் நீதிமன்றத்தின் மதுரை அமர்வு உத்தரவிட்டிருப்பது முக்கியமான ஒரு வழிகாட்டு நெறிமுறையாகக் கொள்ளப்பட வேண்டியது. விசாரணைக்கான அழைப்பாணையில் புகார் எண், அளிக்கப்பட்ட தேதி, புகார்தாரரின் பெயர் ஆகிய விவரங்கள் குறிப்பிடப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்றும் விசாரணையின் பெயரில் அழைக்கப்பட்டவர்களைத் துன்புறுத்துவதைத் தவிர்க்க வேண்டும் என்றும் உயர் நீதிமன்ற அமர்வின் நீதிபதி ஏ.டி.ஜெகதீஷ் சந்திரா அறிவுறுத்தியுள்ளார். லலிதகுமாரி வழக்கில் உச்ச நீதிமன்றம் பிறப்பித்த உத்தரவுகளைக் காவல் துறை விசாரணைகளின்போது தீவிரமாகப் பின்பற்ற வேண்டும் என்றும் அவர் வலியுறுத்தியுள்ளார்.
லலிதகுமாரி வழக்கில் 2013-ல் உச்ச நீதிமன்றம் அளித்த வழிகாட்டு நெறிமுறைகளின்படி, குற்றம்சாட்டப்பட்டவர், புகார்தாரர் இருவரது உரிமைகளையும் உறுதிப்படுத்தும் வகையில், முதல் கட்ட விசாரணைக்குக் கால வரம்பு நிர்ணயிக்கப்பட வேண்டும். அந்தக் கால அளவு ஒரு வார காலத்தைத் தாண்டிச் செல்லக் கூடாது. முதல் கட்ட விசாரணை தாமதமாவதும் அதற்கான காரணங்களும் காவல் நிலைய தினசரி பொதுக் குறிப்பேட்டில் பதிவுசெய்யப்பட வேண்டும். பிடியாணையின்றிக் கைதுசெய்யக்கூடிய குற்றங்களைப் பொறுத்தவரையில், முதல் தகவல் அறிக்கை பதிவுசெய்வதா, இல்லை முதல் கட்ட விசாரணை நடத்துவதா என்று முடிவெடுப்பது தொடங்கி, முதல் கட்ட விசாரணைகளைக் குறித்த அனைத்து விவரங்களும் காவல் நிலையக் குறிப்பேடுகளில் பதிவுசெய்யப்பட வேண்டும் என்று அந்த வழக்கில் உத்தரவிடப்பட்டுள்ளது.
எழுத்துபூர்வமான பதிவுகளும் அழைப்பாணைகளும் காவல் துறை விசாரணைகளின் கடுமையைக் குறைக்கக்கூடும் என்று நீதித் துறை நம்புகிறது. எழுத்துபூர்வமான அழைப்பாணையை உயர் நீதிமன்றத்தின் மதுரை அமர்வு வலியுறுத்தியுள்ளதுபோல, கேரள உயர் நீதிமன்றம் சில நாட்களுக்கு முன்பு காவல் துறையினர் பொதுமக்களிடம் மரியாதைக் குறைவான வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்தக் கூடாது என்று சுற்றறிக்கை பிறப்பிக்குமாறு காவல் துறை இயக்குநருக்கு அறிவுறுத்தியுள்ளது. பொதுமக்களிடம் காவல் துறையினர் மரியாதையுடன் நடந்துகொள்ள வேண்டும் என்றும் அனைவரையும் குற்றவாளிகள் என நினைத்து நடந்துகொள்ளக் கூடாது என்றும் வழக்கு விசாரணையின்போது நீதிபதி தேவன் ராமச்சந்திரன் குறிப்பிட்டுள்ளார். மதுரை அமர்வு, கேரள உயர் நீதிமன்றம் இரண்டுமே காவல் துறை விசாரணைகள் தொடர்பில் பல்வேறு வழக்குகள் தொடுக்கப்பட்டுவருவதன் அடிப்படையிலேயே இத்தகைய வழிகாட்டுதல்களை வழங்கியுள்ளன. தினந்தோறும் பல்வேறு வகையான வழக்குகளைக் கையாள வேண்டியிருக்கும் காவல் துறையினர் புகார்களுடன் தொடர்புடைய அனைவரையும் ஒரே விதத்தில் நடத்துவதைத் தவிர்ப்பதே அவர்களின் மீதான பொதுமக்களின் அச்சத்தைக் குறைக்கும்.
ஒன்பது மாவட்டங்களுக்கான ஊரக உள்ளாட்சித் தேர்தலுக்குத் தமிழ்நாடு அரசியல் கட்சிகள் தயாராகிவிட்டன. புதிதாகப் பிரிக்கப்பட்ட 9 மாவட்டங்களில், செப்டம்பர் 15-க்குள் தேர்தலை நடத்த உச்ச நீதிமன்றம் உத்தரவிட்டதை அடுத்து, மாநிலத் தேர்தல் ஆணையமும் அதற்கான ஏற்பாடுகளைத் தீவிரப்படுத்தியுள்ளது. தேர்தலை நடத்த உச்ச நீதிமன்றத்தில் மேலும் ஆறு மாத காலம் அவகாசம் கோரியுள்ள நிலையிலும் தேர்தலுக்கான ஏற்பாடுகளும் நடந்துகொண்டுதான் இருக்கின்றன. சட்டமன்றத் தேர்தலில் வெற்றிபெற்றுள்ள ஆளுங்கட்சி, உடனடியாக நடத்தப்படும் உள்ளாட்சித் தேர்தலில் வெற்றிவாய்ப்புகள் அதிகம் இருப்பதாகக் கருதலாம். கரோனா பரவலைக் கருத்தில்கொண்டு, அதிக வாக்குச் சாவடிகளை அமைக்க வேண்டும் என்பதே தேர்தல் ஆணையம் நடத்திய அனைத்துக் கட்சிக் கூட்டத்தில் திமுகவின் கருத்தாக உள்ளது. கரோனா பெருந்தொற்று இன்னும் முழுதாக நீங்காத நிலையில், உள்ளாட்சித் தேர்தலை நடத்துவது மற்றொரு அலையை உருவாக்குவதாக அமைந்துவிடக் கூடாது.
நடந்து முடிந்த சட்டமன்றத் தேர்தலின்போது, ‘கரோனா கட்டுப்பாட்டு விதிமுறைகளைக் கண்காணிக்கத் தவறிய தேர்தல் ஆணையத்தின் மீது கொலைக் குற்றம் சுமத்தினாலும் தவறில்லை’ என்று சென்னை உயர் நீதிமன்றம் கருத்து தெரிவித்திருந்தது. ஆனால், பெருந்தொற்றுக்கும் தேர்தலுக்கும் இடையிலான தொடர்புகள் குறித்து நீதிமன்றங்களுக்கு இடையிலும் மாறுபட்ட கருத்துகள் நிலவின. உத்தர பிரதேசத்தில் பெருந்தொற்றின் காரணமாக உள்ளாட்சித் தேர்தலைத் தள்ளிவைக்க அம்மாநில அரசு விரும்பினாலும், அலகாபாத் உயர் நீதிமன்றம் கால வரம்பைத் தீர்மானித்துத் தேர்தல் நடத்த உத்தரவிட்டது. கரோனா பெருந்தொற்றின் இரண்டாவது அலையில் உத்தர பிரதேசம் கடுமையாகப் பாதிக்கப்பட்டதற்கு அங்கு நடத்தப்பட்ட உள்ளாட்சித் தேர்தலும் முக்கியமானதொரு காரணம். புலம்பெயர் தொழிலாளர்கள் பலரும் வாக்களிப்பதற்காக ஒரே நேரத்தில் ஊருக்குத் திரும்பியது தொற்று பரவக் காரணமாகியது.
தமிழ்நாடு சட்டமன்றத் தேர்தல் பிரச்சாரங்களின்போதே தனிநபர் இடைவெளி, முகக் கவசம் போன்ற அடிப்படையான நோய்ப்பரவல் தடுப்பு முறைகள் பின்பற்றப்படவில்லை. உள்ளாட்சித் தேர்தலில் வேட்பாளர்கள் வீடுவீடாகச் சென்று வாக்குகள் சேகரிப்பார்கள். ஊரகங்கள் தினந்தோறும் திருவிழாமயமாகக் காட்சியளிக்கும். ஒருபக்கம் நோய்ப் பரவலைக் காரணம்காட்டி, மத ஊர்வலங்களுக்குத் தடைவிதிக்கும் மாநில அரசு, அதைவிடவும் அதிகப் பரவல் வாய்ப்புள்ள உள்ளாட்சித் தேர்தலை நடத்துவதில் முனைப்புக் காட்டுவது முரணானது. மூன்றாவது அலை குறித்து மக்களிடையே அச்சமும் பதற்றமும் நிலவிவருகிறது. இந்நிலையில், ஏற்கெனவே தாமதப்படுத்தப்பட்டுவிட்ட உள்ளாட்சித் தேர்தலை மேலும் சில மாதங்களுக்குத் தள்ளிவைக்க உச்ச நீதிமன்றத்தைக் கோருவதே சரியானது. தேர்தலை நடத்தி முடிக்க அரசியல் கட்சிகள் விரும்பும்பட்சத்தில், தொற்றுப் பரவலைத் தடுக்கக் கடுமையான விதிமுறைகளை உருவாக்கவும் பின்பற்றவும் வேண்டும். நேர்மையான முறையில் மட்டுமின்றி பாதுகாப்பான வகையிலும் தேர்தல் நடத்த வேண்டிய பெரும் பொறுப்பு மாநிலத் தேர்தல் ஆணையத்துக்கு உண்டு.
நரேந்திர மோடி அரசின் கொள்கைகள் மீதும், செயல்பாடுகள் மீதும் பலருக்கும் கருத்துவேறுபாடு இருக்கலாம். ஆனால், கடந்த ஏழு ஆண்டுகளில் மோடி அரசு நடைமுறைப்படுத்த முயலும் பல திட்டங்கள் மிகப் பெரிய மாற்றங்களுக்கு வழிகோலும் என்பதில் யாருக்கும் மாற்றுக்கருத்து இருக்க முடியாது. பிரதமா் நரேந்திர மோடி ஆட்சிக்கு வந்த பிறகு அறிவித்த ‘எண்ம இந்தியா’, ‘தூய்மை இந்தியா’, ‘இந்தியாவில் தயாரிப்போம்’ உள்ளிட்ட பல திட்டங்கள் இலக்கை எய்தவில்லை என்றாலும்கூட, அவை இன்றியமையாதவை என்பதை மறுக்க முடியாது.
‘ஜன் தன்’ என்கிற அனைவருக்கும் வங்கிக் கணக்கும், அதன் மூலம் மானியம் வழங்கும் நடைமுறையும் நீண்டகாலமாக பேசப்பட்டும் விவாதிக்கப்பட்டும் வந்தனவே தவிர, நரேந்திர மோடி பிரதமரான பிறகுதான் முனைப்புடன் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டு இன்று வெற்றிகரமாகச் செயல்படுகிறது. இடைத்தரகா்களோ, போலிகளோ மக்கள் வரிப்பணத்தை மடைமாற்றுவதற்கு தடைபோடப்பட்டு, மானியம் பயனாளிகளை நேரடியாகச் சென்றடையும் இந்த நடைமுறை மிகப் பெரிய சாதனை.
மாற்றத்துக்கான மத்திய அரசின் முனைப்புகளில் ஒன்று சமீபத்தில் அறிவிக்கப்பட்டிருக்கும் ‘இ-ஷ்ரம்’ என்கிற இணையதள சேவை. இதன் மூலம் ஆதாா் அட்டையுடன் இணைக்கப்பட்ட அமைப்புசாரா தொழிலாளா்களின் தேசிய அளவிலான தரவுத்தளம் (டேட்டா பேஸ்) ஒன்றை உருவாக்க மத்திய அரசு முனைந்திருக்கிறது. இந்தியாவில் ஏறத்தாழ 43 கோடி அமைப்புசாரா தொழிலாளா்கள் இருக்கிறாா்கள். சமூக பாதுகாப்புத் திட்டங்கள் அவா்களுக்கு சென்றடைவதை இந்தத் தரவுத்தளம் உறுதிப்படுத்தும்.
கட்டடத் தொழிலாளா்களாகவும், விவசாயக் கூலிகளாகவும், பல்வேறு தனியாா் துறையில் தினக்கூலிகளாகவும், சுயதொழிலில் ஈடுபட்டிருப்பவா்களாகவும் இருக்கும் அனைத்து அமைப்புசாரா தொழிலாளா்களையும் அடையாளம் கண்டு, அவா்களுக்கான தரவுத்தளம் ஒன்றை உருவாக்கும் முயற்சி புதிதொன்றுமல்ல. ‘அமைப்புசாரா தொழிலாளா்கள் சமூக பாதுகாப்புச் சட்டம் 2008’-இல் கொண்டவரப்பட்டதன் நோக்கம், அவா்களை அடையாளம் கண்டு தரவுத்தளம் உருவாக்குவதுதான். ஆனால், சுமாா் 12 கோடி அமைப்புசாரா தொழிலாளா்கள்தான் அதில் தங்களை பதிவு செய்திருக்கிறாா்கள். அவா்களை அடையாளம் கண்டு பதிவு செய்வதற்கான வழிமுறைகள் அமைப்புசாரா தொழிலாளா்கள் சமூக பாதுகாப்புச் சட்டம் 2008-இல் இல்லாமல் இருந்ததுதான் அதிலிருந்த குறைபாடு.
இப்போது மத்திய அரசு அறிவித்திருக்கும் ‘இ-ஷ்ரம்’ இணையதளம், மாற்றத்தை ஏற்படுத்தக் கூடும். இந்தியா முழுவதும் உள்ள அமைப்புசாரா தொழிலாளா்களின் புள்ளிவிவரங்கள் அடங்கிய அந்த இணையதளம், பல்வேறு துறைகளில் பணியாற்றும் தொழிலாளா்களின் எண்ணிக்கை, அவா்களுக்கான சமூக நலத்திட்டங்கள் உள்ளிட்ட அவா்கள் தொடா்பான எல்லா தகவல்களையும் அதில் பதிவு செய்திருக்கிறது. அந்த இணையதளத்துடன் 14434 என்கிற கட்டணமில்லா எண்ணும் அறிவிக்கப்பட்டிருப்பதால், அமைப்புசாரா தொழிலாளா்களின் பிரச்னைகளுக்கு அதன் மூலம் தீா்வும் வழங்கப்படுகிறது.
‘இ-ஷ்ரம்’ இணையதளத்தில் அமைப்புசாரா தொழிலாளா்கள் யாராக இருந்தாலும் தங்களது ஆதாா் எண்ணையும் வங்கிக் கணக்கு விவரங்களையும் இணைத்து பதிவு செய்யலாம். அவா்களுக்கு 12 இலக்க தனித்துவ குறியீட்டு எண் வழங்கப்படும். அந்த எண் அவா்களது எல்லா தேவைகளுக்குமான அடையாள எண்ணாகக் கருதப்படும்.
மேலை நாடுகளிலும் வளா்ச்சி அடைந்த நாடுகளிலும் ஏழைகளுக்கு இதுபோல சமூக பாதுகாப்பு எண் வழங்கப்படுகிறது. கொள்ளை நோய்த்தொற்று காலத்தில் அவா்கள் அனைவருக்கும் ஒருவா் விடாமல் உதவித் தொகை வழங்குவதற்கு அது மிகவும் பயன்பட்டது. அதே முறையை இந்தியாவில் அறிமுகப்படுத்துவதுதான் ‘இ-ஷ்ரம்’ இணையதளத்தின் நோக்கம்.
இந்த இணையதளத்தில் அமைப்புசாரா தொழிலாளா்களின் பணி விவரங்களும் இணைக்கப்பட்டிருக்கும். சிறு, குறு விவசாயிகள், கூலித் தொழிலாளா்கள், மீன்பிடிப்போா், பீடி சுற்றுவோா், முடி திருத்துவோா், ஆடு, மாடு மேய்ப்பவா்கள், பட்டறைத் தொழிலாளா்கள், உப்பளத்தில் வேலை செய்வோா், தெருவோர காய்கறி கடை வைத்திருப்போா், ஆட்டோ ஓட்டுநா், தச்சுத் தொழிலாளா்கள், புலம்பெயா்ந்தோா் என அனைத்துத் தொழிலாளா்களும் அமைப்புசாரா தொழிலாளா்களாகக் கருதப்பட்டு ‘இ-ஷ்ரம்’ இணையதளத்தின் மூலம் பயனடைவாா்கள். இந்த இணையதளத்தில் பதிவு செய்த தொழிலாளா்கள் அனைத்து சமூக நலத்திட்டங்களையும் பெற முடியும் என்பதுடன், விபத்துக் காப்பீடாக ரூ.2 லட்சம் பெறுவாா்கள் என்பதும் பாராட்டுக்குரிய அறிவிப்பு.
இந்த இணையதளம் முன்பே நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டிருந்தால் கொள்ளை நோய்த்தொற்று நெருக்கடி காலகட்டத்தில் உதவிகரமாக இருந்திருக்கும். எல்லா அமைப்புசாரா தொழிலாளா்கள் மத்தியிலும் இதுகுறித்து புரிதல் ஏற்படுத்தி அவா்கள் பதிவு செய்வதை உறுதிப்படுத்த வேண்டிய பொறுப்பு உள்ளாட்சி அமைப்புகளுக்கும், தொழிற்சங்கங்களுக்கும், அரசியல் கட்சிகளுக்கும் உண்டு. அதேபோல ஆதாா் அட்டை இல்லாதவா்களுக்கு வாக்காளா் அட்டை உள்ளிட்ட அடையாள அட்டைகளையும் அனுமதிக்க வேண்டும்.
ஏறத்தாழ 43 கோடிக்கும் அதிகமான அமைப்புசாரா தொழிலாளா்கள் குறித்த விவரங்களைக் கையாளும் தரவுத்தளமாக அமையும் ‘இ-ஷ்ரம்’ வெற்றி பெறுவதற்குத் தேவையான நிதி ஒதுக்கீட்டை வழங்குவதும், அதன் செயல்பாடு சுமுகமாக இருப்பதை உறுதிப்படுத்துவதும்தான் அரசின் முனைப்பாக இருக்க வேண்டும்.
இந்தியாவின் அந்நிய செலாவணி வருவாயில் பெரும் பகுதி இங்கிருந்து புலம் பெயா்ந்து சென்ற வெளிநாடு வாழ் இந்தியா்கள் மூலமாகவே கிடைக்கிறது. அவா்கள் ஈட்டும் பணம் இந்திய அரசிற்கு நேரடி வருவாயாக இருப்பதால், இந்திய அரசு வெளிநாடு வாழ் இந்தியா்களின் வருமானத்திற்கு வருமான வரி சலுகையும் வழங்கி வருகிறது.
குறிப்பாக, வெளிநாடு வாழ் இந்தியா்களால் இந்தியாவிற்கு வரக்கூடிய மொத்த வருமானத்தில் 19% கேரளத்திற்கும், 16.7 % மஹாராஷ்டிரத்திற்கும் வருகிறது. இந்த வரிசையில் தமிழ்நாடு 8% வருமானத்துடன் நான்காம் இடத்தில் இருக்கிறது. இது தமிழ்நாட்டினுடைய மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி (ஜிடிபி) யில் கிட்டத்தட்ட 3% ஆகும்.
இப்படி வருமானத்தை வாரி வழங்கும் வெளிநாடு வாழ் இந்தியா்களின் வாழ்வு பூஜ்யமாகவே உள்ளது என்பதை மத்திய, மாநில அரசுகள் கவனிக்க தவறி வருகின்றன. அவா்கள் வெளிநாட்டில் வேலை செய்யும்போது ஏதாவது அசம்பாவிதம் நோ்ந்தாலும் அவா்களுக்கு போதிய உதவிகள் தூதரகங்கள் மூலம் கிடைப்பதில்லை. காரணம், இந்திய தூதரகங்கள் ஒன்றிய அரசின் கட்டுப்பாட்டில் இருப்பதால், அவற்றின் மூலமாக பயன்களைப் பெறுவதில் வெளிநாட்டில் வசிப்பவா்களுக்கும், இங்குள்ள அவா்களது உறவினா்களுக்கும் மிகவும் சிரமம் ஏற்படுகிறது.
இதனை போக்க மாநில அரசாங்கம் வெளிநாடு வாழ் தமிழா்களுக்கான நலத்துறை ஒன்றை உருவாக்க வேண்டும் என்று 2000-ஆம் ஆண்டில் அப்போதைய முதலமைச்சா் மு. கருணாநிதியிடம் நானும் எனது சகோதரரும், பஹ்ரைன் தமிழ்ச்சங்க நிறுவனருமான முஹம்மது ஹுசைனும் கோரிக்கை வைத்தோம். அவரும் ஆவன செய்வதாக உறுதியளித்தாா்.
கேரளத்தில் வெளிநாட்டு வாழ் மலையாள மக்களுக்காக 1996-ஆம் ஆண்டு ‘நான் ரெஸிடென்ட் இண்டியன்ஸ் கேரளிடீஸ் அஃபோ்’ (என்ஓஆா்கே) என்ற துறை உருவாக்கப்பட்டது. அதன் கீழ் ‘என்ஓஆா்கே வெல்ஃபோ் போா்டு’, ‘என்ஓஆா்கேஏ ரூட்ஸ்’ என்ற இரு நிறுவனங்கள் செயல்படுகின்றன.
முதல் நிறுவனம், வெளிநாட்டிலிருந்து இந்தியா திரும்பும் 60 வயதுக்கு மேற்பட்டோருக்கு ஓய்வூதியம் வழங்குவதற்காகவும், இரண்டாவது நிறுவனம், வேலையிழந்து வெளிநாட்டிலிருந்து திரும்புவோருக்கு தொழில் தொடங்க நிதியுதவி செய்வதற்காகவும் அமைக்கப்பட்டன.
தற்போதைய தமிழக முதலமைச்சரை கடந்த தோ்தலுக்கு முன்பு முஹம்மது ஹுசைன் மாலிம் சந்தித்து வெளிநாடு வாழ் தமிழா்களுக்கான நலத்துறை குறித்து வேண்டுகோள் வைத்தாா். முதலமைச்சரும் ஆவன செய்வதாகக் கூறினாா். அதன்படி, தற்போது முதல்வராக பொறுப்பேற்றவுடன் வெளிநாடு வாழ் தமிழா்கள் நலத்துறையை உருவாக்கியிருக்கிறாா். இது வரவேற்கக்கூடிய ஒன்றாகும்.
இதன் மூலம் வெளிநாடு வாழ் தமிழா்கள் வாழ்க்கையை பாதுகாப்பானதாகவும், மேம்பட்டதாகவும் ஆக்கமுடியும். மேலும், புதிய வேலை வாய்ப்புகளை கண்டறிந்து அதிகப்படியானவா்களுக்கு வாய்ப்புகளை பெற்றுதருவது மூலம் வறுமை, வேலைவாய்ப்பின்மை ஆகியவற்றை குறைக்கவும், மாநிலத்தின் வருமானத்தை பெருக்கவும் முடியும்.
அயல்நாடுகளில் சென்று வேலை பாா்ப்பதோ, வணிகம் செய்வதோ காலங்காலமாக தமிழா்களிடம் இருந்து வரும் பழக்கமாகும். கடாரம்கொண்ட சோழன் என்று மலேசியாவை தமிழன் ஆட்சி செய்ததையும் கங்கைகொண்ட சோழன் என்று தமிழன் இந்திய துணைக்கண்டத்தின் வடபகுதியை ஆட்சி செய்ததையும் வரலாறுகள் பதிவு செய்திருக்கின்றன. கம்போடியாவில் உள்ள அங்கோா்வாட் கோயிலும் , மலேசியாவில் உள்ள வரலாற்று அடையாளங்களும் தமிழரின் பெருமையைப் பறைசாட்டுகின்றன.
காலமாற்றத்தில் ஆங்கிலேயா் ஆட்சி ஏற்பட்டபோது, வணிகத்திற்காகவும், ஊா்களை உருவாக்கவும் தமிழா்கள் மலேசியா, ஜாவா, சுமந்திரா, சிங்கப்பூா், மியான்மா், இலங்கை உள்ளிட்ட இங்கிலாந்தின் காலனி ஆதிக்கம் உள்ள பல நாடுகளுக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டு குடியமா்த்தப்பட்டாா்கள்.
அப்படி அங்கு சென்றவா்களில் பலா் அந்தந்த நாடுகளின் குடிமக்களாக தங்களை மாற்றிக் கொண்டனா். வேறு சிலா் தாய்நாட்டின் மீது கொண்ட பற்றின் காரணமாக அந்த நாடுகளின் குடியுரிமையை மறுத்து இந்திய குடியுரிமையோடு அந்த நாட்டின் நிரந்தர விசா பெற்று அங்கு வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறாா்கள்.
பாலைவன பூமியான அரேபிய நாடுகளில் பெட்ரோலிய உற்பத்திக்கும், அந்நாடுகளின் பொருளாதார வளா்ச்சிக்கேற்ப கட்டமைப்புகளை உருவாக்குவதற்கும் இந்தியாவின் பல பகுதிகளிலிருந்து அந்தந்த நாடுகளுக்கு வேலைக்குச் சென்ற மக்கள் ஏராளமானோா். அதுபோல் இங்கிலாந்து உள்ளிட்ட ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கும், அமெரிக்கா, கனடா, ஆஸ்திரேலியா உள்ளிட்ட நாடுகளுக்கும் அறிவுசாா் பணிகளுக்காகவும், சேவைப் பணிகளுக்காகவும், கட்டுமானப் பணிகளுக்காகவும் சென்றவா்களும் ஏராளமானோா்.
உலகில் பல்வேறு நாடுகளில் தமிழா்கள் பணியாற்றிக் கொண்டிருக்கிறாா்கள். குறிப்பாக, மலேசியா, சிங்கப்பூா், மியான்மா், ஐக்கிய அரபு நாடுகள், சவூதி, அமெரிக்கா, கனடா, ஆஸ்திரேலியா, மோரீஷஸ் போன்ற நாடுகளில் தமிழா்கள் அதிகமாகப் பணிபுரிகின்றனா். வளைகுடா நாடுகளில் மலையாளிகளுக்கு அடுத்த பெரிய எண்ணிக்கையில் தமிழா்கள் வேலை பாா்த்து வருகின்றனா்.
வெளிநாடு வாழ் தமிழா்கள் தங்களது பாதுகாப்பிற்காக அங்குள்ள தூதரகங்களை நாடலாம் என்று விதிமுறை இருந்தாலும் அவா்களால் எளிதாகத் தூதரகத்தைத் தொடா்பு கொள்ள முடிவதில்லை. அதற்குக் காரணம், பெரும்பாலான வெளிநாடு வாழ் இந்தியா்கள் வறுமைக்கோட்டிற்கு கீழ் இருந்தவா்கள் என்பதாலும், அடிப்படைத் தொழிலாளா்களாக இருக்கின்ற காரணத்தாலும் அவா்கள் போதிய கல்வி, பொது அறிவு பெற்றிருக்கவில்லை. அப்படியே அவா்கள் தூதரகங்களை நாடினாலும், அவா்கள் பேசும் மொழி தூதரகத்தில் இருப்பவா்களுக்குப் புரிவதில்லை.
இந்த பிரச்னைகளைத் தீா்ப்பதற்கு அரசு சில நடைமுறைகளை மேற்கொள்ள வேண்டியது அவசியம். அயல்நாடு வாழ் தமிழா் நலத்துறையின் கீழ் ஒரு துணைவாரியம் அமைத்து வெளிநாடு வாழ் தமிழா்கள் எந்தெந்த நாடுகளில் வசிக்கிறாா்கள் என்பதை அதன் மூலம் கணக்கெடுக்க வேண்டும்.
அவா்களுக்கு எதிா்பாராத விபத்து அல்லது இறப்பு ஏற்படும்போது அவா்களுக்கோ, அவா்களின் குடும்பம் சாா்ந்தவா்களுக்கோ நிதியுதவி கிடைக்க ஆணையம் ஏற்படுத்த வேண்டும். இதற்காக வெளிநாடு வாழ் தமிழா்களிடம் குறைந்த தொகையை சந்தாவாகப் பெறலாம்; அரசும் தன் பங்களிப்பாக குறிப்பிட்ட தொகையை செலுத்தி அதனை குழு காப்பீடாக உருவாக்கலாம்.
ஒருவா் வெளிநாட்டில் பணியாற்றும்போது, இறந்துவிட்டாலோ, விபத்தில் சிக்கிவிட்டாலோ அவா் பணியாற்றிய நிறுவனத்திடமிருந்து இழப்பீட்டுத் தொகையை வாங்கித் தரவும், இறந்தவரின் உடலை சொந்த ஊருக்குக் கொண்டு வரவும், பெண் பணியாளா்களுக்குப் பாதுகாப்பு வழங்கவும், காணாமல் போனவா்களைக் கண்டுபிடிக்கவும் ஒரு சட்டக்குழுவை அமைக்க வேண்டும்.
பெரும்பாலானவா்கள் அடிப்படை தொழிலாளா்களானதால் 60 வயதிற்கு மேல் அவா்கள் நாடு திரும்பிய பின் இங்கு வாழ்வை நடத்துவதில் சிரமம் ஏற்படுகிறது. ஆகவே அவா்களுக்கான ஓய்வூதியம் வழங்க நிதியம் ஒன்றை ஏற்படுத்த வேண்டும்.
வெளிநாடுகளில் எங்கெங்கெல்லாம் வேலைவாய்ப்புகள் உள்ளன என்பதை ஆய்வு செய்து அங்கெல்லாம் தமிழா்கள் வேலைவாய்ப்பைப் பெற ஏற்பாடு செய்ய வேண்டும். மந்த நிலையில் இயங்கிவரும் ‘தமிழ்நாடு ஓவா்ஸீஸ் மேன்பவா் காா்ப்பரேஷ’னுத்துப் புத்துயிரூட்ட வேண்டும்.
குடும்பத்தோடு வசிக்கும் வெளிநாடு வாழ் தமிழா்களின் குழந்தைகள் தமிழ்மொழி கற்பதற்கான ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட வேண்டும். அயல்நாடுகளில் வேலையில் இருப்பவா்கள் தங்கள்துறையில் கூடுதல் திறன்பெற பயிற்சி வகுப்புகளை நடத்தலாம்.
அயல்நாட்டுத் தூதரகங்கள் முழுக்க முழுக்க மத்திய அரசின் கட்டுப்பாட்டில் இருப்பதால் மாநில அரசாங்கம் கூட அவற்றை தொடா்பு கொள்வதற்கு மிகுந்த சிரமம் ஏற்டுகிறது. மாநில அரசின் பிரதிநிதிகளான அமைச்சா்கள், சட்டப்பேரவை உறுப்பினா்கள், மாவட்ட ஆட்சியா்கள் உள்ளிட்ட யாருக்கும் தொடா்பு கொள்ள இயலாத நிலையிலேயே தூதரகங்கள் உள்ளன.
மாநில அரசுக்கும், தூதரகங்களுக்கும் நேரடித் தொடா்பை சட்டபூா்வமாக ஏற்படுத்த வேண்டும். எந்தெந்த நாடுகளில் தமிழா்கள் அதிகமாக இருக்கிறாா்களோ அந்நாடுகளில் உள்ள இந்தியத் தூதரகங்களில் தமிழ் மொழி தெரிந்த அலுவலா்களை நியமனம் செய்ய வேண்டும்.
வெளிநாட்டில் வேலைக்குச் செல்லும் பணியாளா்கள் பதிவு செய்து விட்டு செல்ல வேண்டும் என்று நாம் எதிா்பாா்க்க முடியாது. காரணம், பெரும்பாலானவா்கள் வறுமையின் பிடியில் சிக்கி அதிலிருந்து மீள்வதற்காக வெளிநாடு செல்லும் போது அவா்களால் எதிலும் கவனம் செலுத்த முடிவதில்லை.
வளைகுடா நாடுகளைப் பொருத்தவரை மலையாளிகளுக்கு அடுத்தபடியாக அதிக மனித வளம் தமிழகம், மஹாராஷ்டிரம், கா்நாடக மாநில மக்களிடமிருந்தே கிடைக்கிறது. நம்மிடம் தமிழ் அமைப்புகள் இருக்கின்ற காரணத்தால் அவற்றை நாம் ஒருங்கிணைப்பதன் மூலமாக இந்த துறையை மெருகூட்ட முடியும்.
இவற்றையெல்லாம் செய்தால் தமிழக முதலமைச்சரால் ஏற்படுத்தப்பட்டுள்ள இப்புதிய துறை இந்தியாவில் உள்ள அனைத்து மாநிலங்களுக்கும் வழிகாட்டும் துறையாகத் திகழும் என்பதில் ஐயமில்லை.
கட்டுரையாளா்: முன்னாள் சட்டப்பேரவை உறுப்பினா்.
‘நோயற்ற வாழ்வே குறைவற்ற செல்வம்’ என்பது பழமொழி. அத்தகைய நோயற்ற வாழ்வு வாழ்வதற்கு ‘உணவே மருந்து’ என்பதை நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். நமது பாரம்பரிய மருத்துவ முறையான சித்த வைத்தியமும் அதைத்தான் அறிவுறுத்துகிறது. குழந்தைப் பருவம் முதலே சத்தான உணவினை ஊட்டச்சத்துடன் சோ்ந்து கொடுத்துவர வேண்டும்.
அப்படி அளித்தால் மனித குலத்தை அச்சுறுத்தி வரும் நீரிழிவு, உடல் பருமனாதல், அதிக ரத்த அழுத்தம் போன்ற பல்வேறு தொற்றா நோய்களைக் கட்டுப்படுத்த முடியும். ஏன், புற்றுநோய்க்குக்கூட முற்றுப்புள்ளி வைக்க முடியும்.
சத்தான உணவு என்பது போதுமான அளவில் நுண்ணூட்டச்சத்துக்கள் அடங்கியது. கிட்டத்தட்ட 40-க்கும் மேற்பட்ட சத்துகள் நம் உடலுக்கு இன்றியமையாதவையாக உள்ளன.
அதில் காா்போஹைட்ரேட் எனும் சா்க்கரை சத்து, புரதம், கொழுப்பு, வைட்டமின்கள், தாது உப்புக்கள், நாா்ச்சத்துக்கள் ஆகிய அனைத்தும் அடங்கியதுதான் ஊட்டச்சத்து மிக்க உணவு. இவற்றை குழந்தை பருவத்தில் இருந்தே கொடுப்பது அவசியம்.
நம்மில் பலரும் சா்க்கரைசத்து அதிகம் உள்ள அரிசி போன்ற உணவினை மட்டும் தினந்தோறும் உண்டு வருகிறோம். அது மட்டும் போதாது. இது நம் உடலில் உள்ள ரத்த சா்க்கரை அளவை அதிகப்படுத்தும். இந்த உணவை தொடா்ந்து உண்பதே நீரிழிவு எனும் சா்க்கரை நோய்க்கு அடிப்படைக் காரணாகும்.
அரிசி உணவோடு நம் பாரம்பரிய உணவாக உள்ள பருப்பும், நெய்யும் சோ்த்து எடுத்தால் சா்க்கரை சத்தோடு புரதமும், கொழுப்பு சத்தும் கூடுவதால் சா்க்கரை உடலில் அதிகரிக்காது. இதனை அறிந்தே நம் முன்னோா்கள் தங்கள் உணவுப் பழக்கத்தை அமைத்துக் கொண்டனா்.
புரதங்கள் நம் உடலினை நோய் கிருமிகளிடம் இருந்து காக்கும் அரண்கள். உலகையே அச்சுறுத்திய கரோனா நோய்த்தொற்றின்போதும் இந்த புரதச்சத்து உணவுகளை எடுத்துக்கொள்ளவே மருத்துவா்கள் அறிவுறுத்தினா்.
மாமிச வகைகளோடு, முளைகட்டிய தானியங்களும், பயிறு வகைகளும் கூட புரத உணவின் ஆதாரங்களே. புரதச்சத்து நிறைந்த கருப்பு உளுந்து, வளரும் குழந்தைகளுக்கும், இளம் பெண்களுக்கும் உள்ள தேவையற்ற கொழுப்பைக் கரைக்கும். சா்க்கரை வியாதி, உடல் பருமன் உள்ளவா்களுக்கு கொள்ளு நல்ல பலன் தரும்.
தாவரங்கள் மூலமாக பெறும் கடலை எண்ணெய், நல்லெண்ணெய் இவற்றில் கொழுப்பு கிடையாது. மேலும், வைட்டமின் இ, பிற தாது உப்புக்கள், நன்மை தரும் வேதிப்பொருட்களும் இவற்றில் உள்ளன.
பால் பொருள்களிலும் மாமிச உணவுகளிலும் மட்டுமே கொழுப்பு உள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது. சூடான சோற்றில் நெய் கலந்து உண்பது முன்னோா் வழக்கம். இந்த பாரம்பரிய முறையினை நாமும் கடைப்பிடிப்பது நல்லது. கொழுப்புக்கு பயந்து நமது பாரம்பரிய சத்தான உணவு முறைகளை நாம் கைவிட்டுவிட்டோம்.
சித்த மருத்துவம், பிஞ்சு காய்கறிகளை எடுத்துக்கொள்ள அறிவுறுத்துகிறது. அதில் உள்ள நாா்ச்சத்துக்கள் பல்வேறு உடல் உபாதைகளை தடுக்ககூடியவையாக உள்ளன. ‘எல்டிஎல்’ என்று கூறப்படும் கெட்ட கொழுப்பு, நமது இருதயத்திலுள்ள சிறிய ரத்த குழாய்களை பாதித்து மாரடைப்பை ஏற்படுத்தும். இதனைத் தடுக்க அடிக்கடி உணவில் நாா்ச்சத்துள்ள கீரைகள், காய்கறிகளை அதிகம் சோ்த்துக்கொள்ள வேண்டும்.
குடல் புற்றுநோய், குடல் அரிப்பு நோய் வராமல் தடுப்பதில் நாா்ச்சத்துக்கள் முக்கிய பங்காற்றுகின்றன. பழங்களில் கூட நாா்சத்து உள்ளது. பழங்களை சாறாகப் பிழிந்து அதனைப் பருகும்போது உடலில் உள்ள சா்க்கரையின் அளவு உடனே அதிகரிக்கக் கூடும்.
இன்று பெருகிவிட்ட நொறுக்கு தீனி பழக்கத்தால், நாா்சத்து உணவுகளை எடுத்துக்கொள்வது குறைந்து விட்டது. நாா்ச்சத்துக்கள் பல்வேறு நோய்களை வரவிடாமல் தடுக்கும் இயற்கை மருந்துகள்.
வைட்டமின்கள், தாது உப்புகளின் முக்கியத்துத்தை அறிவியல் கூறுவதற்கு முன்னரே நம் முன்னோா் அறிந்திருந்தனா். அவா்கள் கீரைகளை நெய் விட்டு வதக்கி உண்ணச் சொன்ன காரணம், அவற்றில் உள்ள சத்துக்களையும், வேதிப்பொருட்களையும் நம் உடலுக்கு முழுமையாக அளிக்கவே.
தீட்டப்பட்ட அரிசியில் தையமின் எனும் வைட்டமின் பி 1 இழக்கப்படுவதாக நவீன அறிவியல் சொல்கிறது. நம் முன்னோா் அன்றே கைக்குத்தல்அரிசியைப் பயன்படுத்தி நோய்கள் தம்மை நெருங்காமல் காத்துக்கொண்டனா். வைட்டமின் பி 1 குறைபாட்டால் பெரிபெரி என்ற நோய் ஏற்படும் என்கிறது மருத்துவ அறிவியல்.
வைட்டமின் ஏ நிறைந்த பப்பாளி , கேரட் ஆகிய பொருள்கள் கண் பாா்வைக்கு நல்லது என்பது மட்டுமல்ல, மேலும் பல்வேறு நோய்களையும் வரவிடாமல் தடுக்கும். இந்த நோய்த்தொற்றுக் காலத்தில் நமக்கு பெரிய அளவில் மருந்தாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது வைட்டமின் டி நிறைந்த இயற்கை வெயிலே.
இந்த வைட்டமின் டி, நம் உடலில் பாதிக்கப்பட்ட செல்கள் புற்று செல்களாக மாறுவதைத் தடுக்கும் வல்லமை உடையவை. எலும்புகளை வலுப்படுத்தும் தன்மையும் இதற்கு உண்டு.
அசைவ உணவுகளை நூறு டிகிரிக்கு மேல் வறுக்கும்போது ஹைட்ரோ சைக்ளிக் அமின் (ஹெச்.சி.ஏ.) எனும் வேதிப்பொருள் உண்டாகிறது. இந்த வேதிப்பொருள் நம் உடலில் இயற்கையாக உள்ள டிஎன்ஏ-வை சிதைத்து, புற்றுநோயை உண்டாக்கும் என எச்சரிக்கின்றன உலக நல அமைப்புகள். அதனால்தான், அசைவ உணவுகளை அதிக வெப்பநிலையில் சமைக்காமல் குழம்பு போன்ற பக்குவத்தில் சமைத்து உண்டனா் நம் முன்னோா்.
சோடியம், பொட்டாசியம் குளோரைடு, இரும்பு, துத்தநாகம், செம்பு ஆகிய சத்துகள் நாம் உண்ணும் பழங்கள், கீரைகள், காய்கறிகள், கொட்டை வகைகள் ஆகியவற்றில் அதிகம் உள்ளன. கீரைகளில் இயற்கையாக உப்பு சத்து இருப்பினும் அவற்றில் உள்ள ‘ஆக்ஸலேட்’ எனும் வேதிப்பொருள் முழுமையாக உடலில் உட்கிரகிக்கப்படுவதில்லை.
ஆதனால்தான் சமையலில் உப்பு சோ்க்கும் முறை பாரம்பரியமாக இருந்து வருகிறது. எவ்வளவுதான் இரும்பு சத்துள்ள உணவை உண்டாலும், அதனை உட்கிரகிக்க வைட்டமின் சி அவசியம். இதனை அறிந்துதான் முன்னோா் இரும்பு சோ்த்த சித்த மருந்துகளைத் தயாரிக்க எலுமிச்சம்பழச்சாற்றைப் பயன்படுத்தியுள்ளனா்.
நாமும் பாரம்பரிய, சத்து மிக்க உணவு முறைகளைக் கைக்கொண்டால் நோயில்லாமல் ஆரோக்கியமாக நீண்டநாள் வாழலாம்.
பணி நிமித்தமாக நாள் முழுவதும் நின்றுகொண்டே இருக்க வேண்டிய கொடுமையிலிருந்து கடைகள், வணிக நிறுவனங்களில் வேலை பார்க்கும் பல லட்சம் தொழிலாளர்கள் விடுபடுவதற்கான காலம் கனிந்திருக்கிறது. தமிழ்நாடு கடைகள் மற்றும் நிறுவனங்கள் சட்டம் 1947-ல் திருத்தம் மேற்கொள்வதற்கான மசோதாவைக் கடந்த செப்டம்பர் 6 அன்று தமிழ்நாடு சட்டமன்ற பட்ஜெட் கூட்டத்தொடரில் தொழிலாளர் நலத் துறை அமைச்சர் திட்டக்குடி வி.கணேசன் தாக்கல்செய்தார். இந்தத் திருத்தத்தை நடைமுறைப்படுத்தும் வகையில், சட்டத்தில் சேர்க்கப்படவிருக்கும் பிரிவு 22-அ, ‘‘ஊழியர்கள் பணி நேரத்தில் அமர்ந்துகொள்வதற்கான வாய்ப்பு கிடைக்கும்போது, அதைப் பயன்படுத்தும் விதமாகவும் பணி நேரம் முழுவதும் நின்றுகொண்டே இருக்க வேண்டிய நிலையைத் தவிர்க்கும் பொருட்டும் அனைத்து நிறுவன வளாகங்களிலும் ஊழியர்கள் அமர்வதற்குத் தேவையான ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டிருக்க வேண்டும்” என்கிறது.
ஜவுளிக் கடைகள், நகைக் கடைகள், காலணிக் கடைகள் போன்றவற்றின் ஊழியர்கள் வாடிக்கையாளர்களுக்குப் பல பொருட்களை எடுத்துக் காண்பிக்க வேண்டும் என்பதால், நின்றுகொண்டே வேலை பார்க்க வேண்டிய பணி நிர்ப்பந்தத்தில் இருப்பவர்கள். அமர்வதற்கான உரிமை என்பது அடிப்படை உரிமைகளில் ஒன்றாகவே கருதப்பட வேண்டும். நம் வீட்டுக்கோ அலுவலகத்துக்கோ யாரேனும் வந்தால், நாம் சொல்வது ‘உட்காருங்க’ என்றுதான். ஆனால், அந்த அடிப்படைக் கனிவைத் தம்மிடம் பணியாற்றும் ஊழியர்களுக்கு வழங்குவதற்கு மிகப் பெரும்பாலான தொழிலதிபர்கள், முதலாளிகளுக்கு மனம் வருவதில்லை. இதைக்கூடச் சட்டம் மூலமாகத்தான் நடைமுறைப்படுத்த வேண்டியிருக்கிறது என்று கூறுகிறார்கள் தொழிலாளர் உரிமை ஆர்வலர்கள்.
2018-ல் கேரள அரசு கடைகள், மற்றும் வணிக நிறுவனங்களில் ஊழியர்கள் உட்கார்வதற்கான இருக்கை வசதிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டிருப்பதைக் கட்டாயமாக்கும் சட்டத் திருத்தத்தை மேற்கொண்டது. 2017-ல் ஊழியர்கள் பலர் நடத்திய போராட்டங்களின் விளைவாகத்தான் அந்தச் சட்டத் திருத்தம் மேற்கொள்ளப்பட்டது. அதையடுத்து, தமிழ்நாடு அரசு கொண்டுவந்திருக்கும் இந்தச் சட்டத் திருத்தத்தை மருத்துவ சமூகத்தினர் பாராட்டி வரவேற்கிறார்கள். “ரத்தக்குழாய் நிபுணராக நான் இந்தச் சட்டத் திருத்தத்தைப் பெரிதும் வரவேற்கிறேன். ஏனென்றால், வெகு நேரம் நின்றுகொண்டே இருப்பவர்களுக்குத்தான் காலில் ரத்த நாளங்கள் தேக்கமடைந்து, வெரிகோஸ் வெய்ன் போன்ற வியாதிகள் வருகின்றன. அதைத் தடுக்கும் வகையில் இந்த அறிவிப்பு அமைந்திருக்கிறது. இரண்டாவதாக, இது ஒரு தனிமனிதரின் சுயமரியாதையையும் கண்ணியத்தையும் உறுதிப்படுத்தும் விஷயம் என்பதாலும், முதல்வருக்கு நான் நன்றியைத் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்” என்கிறார் ரத்த நாள அறுவை சிகிச்சை நிபுணரும் தமிழ்நாடு மாநில வளர்ச்சிக் கொள்கைக் குழுவின் உறுப்பினருமான மருத்துவர் ஜோ.அமலோற்பவநாதன்.
சமூக சமத்துவத்துக்கான மருத்துவர்கள் சங்கத்தின் பொதுச் செயலாளரான மருத்துவர் ஜி.ஆர்.ரவீந்திரநாத், இந்தச் சட்டத் திருத்தத்தை நடைமுறைப்படுத்துவதற்கான ஆலோசனைகளையும் முன்வைக்கிறார். “இது பாராட்டத்தக்க சட்டத் திருத்தம். பல தனியார், கார்ப்பரேட் மருத்துவமனைகளில்கூட மருத்துவர்கள், செவிலியர்கள், இதர பணியாளர்கள் அமர்வதற்கான இருக்கை வசதிகள் இருப்பதில்லை. பல கடைகள், நிறுவனங்களில் 12 மணி நேரம் வேலை பார்க்க வைக்கிறார்கள். அவ்வளவு நேரம் நின்றுகொண்டே இருக்க முடியாது என்பதால், முதலாளியோ கண்காணிப்பாளரோ இல்லாத நேரங்களில் ஊழியர்கள் தரையில் உட்கார்ந்துகொள்கிறார்கள். இது அவர்களின் சுயமரியாதையைப் பாதிக்கிறது. ஆகவே, இந்தச் சட்டத் திருத்தத்தை வெறும் விற்பனை நிலையங்களுக்கு மட்டுமல்லாமல் மருத்துவமனைகள், கார்ப்பரேட் நிறுவனங்கள் உட்பட இந்தப் பிரச்சினை நிலவும் அனைத்து நிறுவனங்களுக்கும் விரிவுபடுத்த வேண்டும்.. தொழிலாளர் நலத் துறை, இதைக் கண்காணிப்பதற்கென்றே பிரத்யேகத் தொழிலாளர் ஆய்வாளர்களை நியமிக்க வேண்டும். அவர்கள் குறிப்பிட்ட கால அளவில் இது தொடர்பாக ஆய்வு மேற்கொள்ள வேண்டும். சிசிடிவி கேமரா பதிவுகளையும் ஆய்வுக்குட்படுத்தலாம். தனிப்பட்ட முறையில் ஊழியர்களிடமும் பேசி உண்மையைத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். வாடிக்கையாளர்களான பொதுமக்களுக்கும் இந்தச் சட்டத் திருத்தம் நடைமுறைப்படுத்தப்படுவதைக் கண்காணிக்கும் பொறுப்பு இருக்கிறது” என்கிறார்.
அமர்வதற்கான வசதியைத் தாண்டி, வணிக நிறுவனங்களிலும் கடைகளிலும் பணியாற்றும் எண்ணற்ற பெண் தொழிலாளர்களின் பிரச்சினைகள் மிக விரிவானவை. இது குறித்துக் கள ஆய்வுகளை மேற்கொண்டிருக்கும் அனைத்திந்திய ஜனநாயக மாதர் சங்கத்தின் மாநிலச் செயலாளர் எஸ்.தமிழ்ச்செல்வி, அரசு கவனம் செலுத்த வேண்டிய தொழிலாளர்களின் அடிப்படைப் பிரச்சினைகளைப் பட்டியலிடுகிறார். “சர்வதேசத் தொழிலாளர் அமைப்பு தொழிலாளர்களுக்கான அடிப்படை உரிமைகளை நிறைவேற்றுவதற்கான விதிமுறைகளை வகுத்துள்ளது. குறைந்தபட்சக் கூலி, அனைத்துப் பாலினருக்கும் சம வேலைக்குச் சமமான கூலி, கண்ணியமான, பாதுகாப்பான வேலை ஆகியவை அவற்றில் முக்கியமானவை. இதில் பாதுகாப்பு, கண்ணியம் போன்றவற்றில் குறிப்பாக பெண் ஊழியர்கள் பல பிரச்சினைகளைச் சந்திக்கின்றனர். கழிப்பறை வசதி இல்லாமல் இருப்பது பெண்களுக்கு மாதவிடாய்க் காலத்தில் விவரிக்க முடியாத துன்பத்தை அளிக்கக்கூடியது. ஆனால், கழிப்பறை, உடை மாற்றிக்கொள்வதற்கான அறை போன்ற வசதிகள் பெரும்பாலான நிறுவனங்களில் இருப்பதில்லை. பாலியல் அத்துமீறல், வன்முறைக்குள்ளாக்கப்படுவது போன்ற பிரச்சினைகளையும் பணியிடங்களில் பெண்கள் எதிர்கொள்வது அதிகரித்துவருகிறது. இவற்றிலிருந்தெல்லாம் பெண்களை மீட்க ஒவ்வொரு நிறுவனத்திலும் ஒரு புகார் குழுவை உருவாக்க வேண்டும். இதை உச்ச நீதிமன்றமே அறிவுறுத்தியுள்ளது. வணிகர்கள் இதுபோன்ற நடவடிக்கைகளைச் சுமையாகப் பார்க்கும் மனநிலையிலிருந்து விடுபட்டு, இவற்றைத் தொழிலாளர்களுக்கான அடிப்படை உரிமையாகக் கருத வேண்டும். முதலில் அமர்வதற்கான இருக்கை உரிமை சட்டரீதியாகக் கிடைத்திருக்கிறது. இதை நடைமுறைப்படுத்த வேண்டும்.. அடுத்த கட்டமாகக் குறைந்தபட்ச ஊதியம், கண்ணியமான பணிச்சூழல், பாதுகாப்பு வசதிகள் போன்ற விஷயங்களிலும் தமிழ்நாடு அரசு சட்டரீதியான நடவடிக்கைகளை எடுக்க வேண்டும்” என்கிறார்.
சென்னையின் பிரபலமான ஷாப்பிங் மாலில் உள்ள கடைகளில் பணியாற்றும் ஊழியர்கள் சிலரிடம் பேசியதிலிருந்து அவர்களில் பலருக்கும் இருக்கை வசதியை உறுதிசெய்வதற்கான சட்டத் திருத்தம் சற்றேனும் நம்பிக்கையையும் நிம்மதியையும் அளித்திருப்பதை உணர முடிந்தது. அதே நேரம், தங்கள் பணியின் தன்மை காரணமாக நாள் முழுவதும் நின்றுகொண்டே இருப்பதைத் தவிர்க்க முடியாது என்று பலர் நம்புவதையும் அதனால் ஏற்படக்கூடிய உடல்நலப் பிரச்சினைகள் குறித்த விழிப்புணர்வு இல்லாமல் இருப்பதையும் தெரிந்துகொள்ள முடிந்தது.
கடை உரிமையாளர்கள் சிலரிடம் பேசியபோது அவர்கள் “வணிக நிறுவனங்களில் வாடிக்கையாளர்களுக்குத்தான் முக்கியத்துவம் அளிக்க முடியும். அவர்கள் வரும்போது ஊழியர்கள் அமர்ந்திருந்தால் வியாபாரம் நடக்காது” என்றார்கள். “ஊழியர்களுக்கு இருக்கை வசதி கட்டாயமில்லை. தேவைப்பட்டால், ஓய்வு அறைகளில் அமர்ந்துகொள்ளலாம்” என்றார் ஒருவர். சென்னை திருவல்லிக்கேணியில் ஆடவர் உடைகளுக்கான கடையை நடத்திவரும் முகமது, “நான் இந்த சட்டத் திருத்தத்தை மனதார வரவேற்கிறேன். ஊழியர்கள் அமர்வதற்கான இருக்கை என்பது அத்தியாவசியமானது. இதுபோன்ற அடிப்படை வசதிகளை ஊழியர்களுக்குச் செய்துகொடுத்தால், அவர்கள் வாடிக்கையாளர்களிடம் மேலும் கனிவாக நடந்துகொள்வார்கள். அது வியாபாரத்துக்கும் நல்லது” என்கிறார். இந்தச் சட்டம் செயல்வடிவம் பெறுவதற்கு முன்பே அவருடைய கடையில் ஊழியர்கள் இருக்கைகளில் அமர்ந்துகொண்டிருப்பதைக் காண முடிந்தது. இப்படியும் சில முதலாளிகள் இருக்கவே செய்கிறார்கள்.
கடைகளில் மேலாளர்களாகவும் விற்பனைப் பிரதிநிதியாகவும் பணியாற்றுவோர் மட்டுமல்லாமல் வாயில் காப்பாளர்கள், பெட்ரோல் பங்க் ஊழியர்கள் எனப் பல வகையான ஊழியர்களையும் பாதிக்கும் பிரச்சினை இது. இந்தச் சட்டத்தை நடைமுறைப்படுத்தப்படுவதை உறுதிசெய்வதற்கான கண்காணிப்பு விதிமுறைகளை அரசு திட்டமிட்டுச் செயல்படுத்த வேண்டும். இந்த நல்ல தொடக்கத்தின் நீட்சியாகத் தொழிலாளர்களின் மற்ற பிரச்சினைகளிலும் இதே போன்ற இடையீடுகளை நிகழ்த்தி உரிய நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ள வேண்டும்.
இந்தியாவில் ஆரம்பக் கல்வி பயிலும் குழந்தைகளில் பத்திலிருந்து பதினைந்து சதவீதம் பேருக்குக் ‘கற்றல் திறன் குறைபாடு’ இருக்கிறது என்கின்றன சமீபத்திய ஆய்வுகள். தோராயமாக ஒரு வகுப்பில் நான்கிலிருந்து ஐந்து குழந்தைகள். இந்தக் குழந்தைகளை ஆரம்பத்திலேயே கண்டறிவதிலும், அவர்களுக்குப் பயிற்சியளிப்பதிலும் இந்தியா மிகவும் பின்தங்கியிருப்பதாக சர்வதேசக் குழந்தைகள் அமைப்புகள் வருத்தம் தெரிவித்திருக்கின்றன. குறிப்பாக, ஆசிரியர்களும் பெற்றோர்களும் இது தொடர்பாக எதிர்மறையான பார்வையையும், அலட்சியப் போக்கைக் கொண்டிருப்பதும் இந்த நிலைக்கு முக்கியமான காரணம்.
சராசரி இந்திய மனநிலையின்படி ஒரு குழந்தையின் அறிவு என்பது மதிப்பெண்களுடன் நேரடித் தொடர்புடையது. “என் பையன் எல்லாப் பாடத்துலயும் நூறு வாங்குற அளவுக்குக் கெட்டிக்காரன்” என்னும் வகையில்தான் நாம் அறிவைப் புரிந்துவைத்திருக்கிறோம். ஆனால், தேர்வில் வாங்கும் மதிப்பெண் ஒரு குழந்தையின் கவனத் திறன், மனப்பாடம் செய்யும் திறன், அதைத் தேவையான நேரத்தில் வெளிப்படுத்தும் திறன் ஆகியவற்றை மட்டுமே அடிப்படையாகக் கொண்டது. இதில் ஏதாவது ஒரு திறன் பாதிக்கப்படும்போது மதிப்பெண்கள் குறையலாம். இந்த மூன்று திறன்களுக்கும் அடிப்படையானது மொழியைக் கையாளும் திறன். இடது மூளை இந்த மொழித் திறன் செயல்பாட்டை நிர்ணயிக்கிறது.
ஏதேனும், சில காரணங்களால் இந்தப் பகுதி மூளையின் செயல்திறன் பாதிக்கப்படும்போது மொழி அறிவும் பாதிப்படைகிறது. அதனால் கற்றலும் பாதிக்கப்படுகிறது. இங்கே கவனிக்க வேண்டிய அம்சம் என்னவென்றால், மொழி சார்ந்த கற்றல் மட்டுமே அவர்களுக்குப் பாதிக்கப்படுகிறது. ஆனால், மற்ற திறன்களில் அவர்கள் சராசரியைவிட சிறப்பாகவே செயல்படுவார்கள். ஓவியம், வண்ணங்கள், இயற்கையைப் புரிந்துகொள்வது, சக மனித உறவு, தொழில்நுட்ப அறிவு போன்ற மொழி சாராத அறிவில் மிகுந்த திறனுடன் இருப்பார்கள். ஐன்ஸ்டைன், எடிசன் போன்ற அறிவியலர்களுக்குக்கூடக் கற்றல் திறன் குறைபாடு இருந்திருக்கிறது. ஆனால், அவர்களின் அறிவு சராசரியைவிட அதிகம். அதனால் கற்றல் திறன் குறைபாடு என்பது அறிவுத் திறன் குறைபாடு கிடையாது. அதே போல அவர்கள் தாமதமாகக் கற்றுக்கொள்பவர்களும் அல்ல, கற்கும் முறை மொழியை அதிகமாகச் சார்ந்திருக்கும் வழக்கமான முறையிலிருந்து வேறுபட்டு, மொழியை மிகக் குறைவான அளவுக்கு மட்டுமே சார்ந்திருக்கும் வகையில் இருக்கும் அவ்வளவே.
பேச்சு மொழியைப் போல எழுத்துகளைப் படிப்பதும், படித்தவற்றைப் புரிந்துகொள்வதும், சுயமாக வாக்கியங்கள் அமைத்து எழுதுவதும் மூளைக்கு இயற்கையாக வருவது அல்ல. அது திரும்பத் திரும்பப் பயிற்சி செய்வதனால் ஏற்படுவது. ஒவ்வொரு முறையும் மொழி தொடர்பான தகவல்களைக் குழந்தைகள் எதிர்கொள்ளும்போது மொழியறிவு கூர்மையாகிக்கொண்டே வரும். ஒரு குழந்தைக்குச் சரியான வயதில், சரியான முறையில், சரியான மொழியை அறிமுகப்படுத்தும்போது, அது அந்தக் குழந்தையின் மொழியறிவைச் சிறப்பானதாக மாற்றும்.
மொழிகளைப் பொறுத்தவரை உச்சரிப்புக்கும் எழுத்துக்கும் இடையே பெரிய வித்தியாசமில்லாத மொழிகள் (வெளிப்படைத்தன்மையுள்ள மொழிகள்), வித்தியாசமுள்ள மொழிகள் (வெளிப்படைத்தன்மையற்ற மொழிகள்) என்று பிரிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. ‘மரம்’ என்ற வார்த்தை உச்சரிப்பிலும் எழுத்திலும் ஒரே மாதிரியாக வெளிப்படுகிறது. அதனால், தமிழ் வெளிப்படைத்தன்மையுள்ள மொழி. ஆனால் ‘Know’ என்ற வார்த்தை உச்சரிப்பில் ஒன்றாகவும், எழுத்தில் வேறாகவும் இருக்கிறது. இப்படிப்பட்ட மொழிகள் வெளிப்படைத்தன்மையற்ற, பெரும்பாலும் எழுத்துகளை மையப்படுத்திய மொழிகளாக இருக்கின்றன.
ஆங்கிலம் போன்ற உச்சரிப்புக்கும் எழுத்துகளுக்கும் இடையே அதிக வித்தியாசத்தைக் கொண்டிருக்கும் மொழியில் கற்றல் திறன் குறைபாடு மிக அதிகமாக இருக்கின்றன என்கின்றன சர்வதேச ஆய்வுகள். அதே நேரத்தில் ஃபின்னிஷ், ஸ்பானிஷ், கிரேக்கம் போன்ற மிகவும் வெளிப்படையான, எளிமையான, வடிவத்தைச் சார்ந்து இருக்கும் மொழிகளில் கற்றல் திறன் குறைபாடு குறைவாக இருக்கிறது. மொழியின் பண்புகளுக்கும் அதைக் கற்கும் திறனுக்கும் நேரடித் தொடர்பு இருக்கிறது என்பதுதான் மொழியியல் ஆய்வாளர்களின் கருத்து. ஜப்பானிய, சீன மொழிகள் சித்திர வடிவில் இருப்பதால் அவற்றின் எழுத்துக்கும் உச்சரிப்புக்கும் இடையே பெரிய வித்தியாசங்கள் இல்லாமல் வெளிப்படைத்தன்மையாக இருக்கின்றன. அதனால், அந்த மொழிகளைக் கையாள்வது எளிமையாக இருக்கிறது. ஆகவேதான் ஆங்கிலத்தில் 15% அளவுக்கு இருக்கும் கற்றல் குறைபாடு ஜப்பானிய, சீன மொழிக் கல்வியில் 5%-க்கும் குறைவாகவே இருக்கிறது. தமிழும் அவற்றைப் போலவே வெளிப்படைத்தன்மையுடைய, எளிமையான மொழியே. அதனால், தமிழ்மொழிக் கல்வியிலும் கற்றல் குறைபாடு குறைவாகவே இருக்க முடியும்.
கற்றல்திறன் குறைபாடு தொடர்பான ஆய்வுகள் உலகெங்கும் முன்பைவிட அதிகமாக முன்னெடுக்கப்பட்டுவருகின்றன. ஆங்கிலம் சாராத நாடுகளில் அவர்களின் தாய்மொழியில் கல்வி பயிலும்போது, கற்றல் திறன் குறைபாடு எந்த அளவுக்கு இருக்கிறது என்ற ஆராய்ச்சிகள் சமீபத்தில் பெருமளவு நடந்துவருகின்றன. அதே போல, கற்றல் திறன் குறைபாடு உள்ள குழந்தைகள் தாய்மொழி வழிக் கல்விக்குத் திரும்பும் போக்கும் நடந்துவருகிறது.
ஏனைய மொழிகளுடன் ஒப்பிடும்போது, பல்வேறு வகைகளில் சிறப்பான மொழி தமிழ். வெளிப்படைத்தன்மை நிறைந்த மொழியாக இருப்பதால், ஆங்கிலத்தைவிடத் தமிழைக் கற்றுக்கொள்வது எளிதான ஒன்றாகவும், மொழியறிவு என்பது தமிழ் மொழியில் சுலபமாகக் கைக்கொள்ளக் கூடிய ஒன்றாகவும் இருக்கும். அதனால், கற்றல் திறன் குறைபாடு தமிழைப் பொறுத்தவரையில் எந்த அளவுக்கு இருக்கிறது என்பதைக் கண்டறிவதற்கான ஆராய்ச்சிகளை முன்னெடுக்க வேண்டியது அவசியம். அதே போலக் கற்றல் திறன் குறைபாடுடைய குழந்தைகள், தமிழ்வழிக் கல்விக்குத் திரும்பும்போது அதன் தாக்கம் எப்படி இருக்கிறது என்பதையும் நாம் கண்டறிந்தாக வேண்டும்.
கல்வி, மருத்துவத் துறையில் ஏனைய மாநிலங்களுக்கு முன்னோடியாக இருக்கும் தமிழ்நாடு, கற்றல் திறன் குறைபாடு தொடர்பான ஆராய்ச்சிகளிலும், செயல்பாட்டிலும் முன்னோடியாக இருந்து, மாநிலம் முழுவதும் இது தொடர்பான தரவுகளைப் பெற வேண்டும். அதற்கென்று கல்வியாளர்கள், மனநல மருத்துவர்கள், மொழியியல் வல்லுநர்கள், ஆராய்ச்சியாளர்கள், சமூகச் செயற்பாட்டாளர்கள், பெற்றோர்கள் போன்றோரை ஒருங்கிணைத்து, அரசாங்கம் இந்த ஆராய்ச்சி தொடர்பான திட்டங்களை விரைவாக வகுத்துச் செயல்படுத்த வேண்டும். தமிழ்வழிக் கல்வி பயிலும் மாணவர்களிடம் இருக்கும் கற்றல் திறன் குறைபாடு தொடர்பான முழுமையான தரவுகள் தொகுக்கப்படும்போது அதில் நாம் இந்த உலகத்துக்குச் சொல்ல வேண்டிய முக்கியமான செய்தி ஒன்று அடங்கியிருக்கும்.
இலங்கை நாடாளுமன்றம் அந்நாட்டின் அதிபர் கோட்டாபய ராஜபக்சேவால் ஆகஸ்ட் 30ம் தேதி அறிவிக்கப்பட்ட தேசிய அவசரநிலைக்கு திங்கள்கிழமை (செப்டம்பர் 6) ஒப்புதல் அளித்தது.
“உணவு மாஃபியாவால் உணவுப் பொருட்கள் மற்றும் அத்தியாவசியப் பொருட்களை பதுக்கி வைப்பதை சோதனை செய்வதற்காக இந்த அவசரநிலை தேவைப்படுகிறது என்று இலங்கை அரசாங்கம் கூறியுள்ளது. ஆனால், எதிர்க்கட்சிகள் இது தவறான நம்பிக்கையில், குடிமக்களின் அடிப்படை உரிமைகளை மேலும் கட்டுப்படுத்துதல் மற்றும் சர்வாதிகாரத்தின் திசையில் நகர்த்தும் உள்நோக்கத்துடன் இந்த அவசரநிலை அறிவிக்கப்படுகிறது என்கிறார்கள்.
இந்த அவசரநிலை இலங்கையின் உணவு நெருக்கடியின் நிச்சயமற்ற தன்மையை அதிகரித்துள்ளது, இது ஒரு முழுமையான மோசமான எல்லா அம்சங்களையும் கொண்டுள்ளது.
கடன், அந்நிய செலாவணி நெருக்கடி, பணவீக்கம்
இலங்கை பெரும் வெளிநாட்டு கடன் சுமையால் வளைந்துள்ளது. அந்நிய செலாவணி கையிருப்பு மிகவும் குறைவாக இருப்பதால் இந்த கடன்களை திருப்பிச் செலுத்த முடியவில்லை.
2019 ஈஸ்டர் தாக்குதலுக்குப் பிறகு சுற்றுலாத் துறை அழிக்கப்பட்டதால், தொற்றுநோய் வருவதற்கு முன்பே இலங்கை அதன் சிறந்த அந்நிய செலாவணிகளில் ஒன்றை இழந்தது.
தேயிலை மற்றும் ஆடைத் தொழில்களும் தொற்றுநோயால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளதால் அது ஏற்றுமதியை பாதிக்கிறது.
2020ம் ஆண்டில் பணம் அனுப்புவது அதிகரித்தது, ஆனால் இலங்கையை அதன் நெருக்கடியிலிருந்து வெளியேற்ற போதுமானதாக இல்லை. ஜூலை மாத இறுதியில், நாட்டின் அந்நிய செலாவணி கையிருப்பு 2.7 பில்லியன் அமெரிக்க டாலராக இருந்தது. அதே நேரத்தில் அது சுமார் 4 பில்லியன் டாலர் வெளிநாட்டு கடன்களை திருப்பிச் செலுத்த வேண்டி இருந்தது.
இந்தியாவுடன் எதிர்பார்க்கப்படும் 400 மில்லியன் டாலர் நிதி பரிமாற்றம் இன்னும் நடைமுறைக்கு வரவில்லை. மார்ச் மாதத்தில், இலங்கை சீனாவிடம் இருந்து 1.5 பில்லியன் டாலர் பணப் பரிமாற்ற ஒப்பந்தத்தைப் பெற்றது. கடந்த மாதம், வங்களாதேசம் 250 மில்லியன் டாலர் கடன் பரிமாற்ற ஒப்பந்தத்தின் முதல் தவணையாக 50 மில்லியன் டாலர்களை வழங்கியது.
நாணய பரிமாற்றம் என்பது உள்ளூர் பணத்தில் வட்டியுடன் திருப்பிச் செலுத்துவதற்கான கடன் ஒப்பந்தமாகும். குறைந்த அந்நிய செலாவணி கையிருப்பு என்பது கடந்த காலத்தில் பயன்படுத்தப்பட்ட அளவுக்கு இலங்கையால் இறக்குமதி செய்ய முடியவில்லை என்பதாகும்.
இந்த ஆண்டின் தொடக்கத்தில், விலைமதிப்பற்ற அந்நியச் செலாவணியைச் சேமிக்கும் முயற்சியில் வாகனங்கள் மற்றும் சமையல் எண்ணெய்கள், மஞ்சள், டூத் பிரஷ்கள் உள்ளிட்ட பல பொருட்களின் இறக்குமதியை நிறுத்தியது. பருப்பு வகைகள், சர்க்கரை, கோதுமை மாவு, காய்கறிகள் மற்றும் சமையல் எண்ணெய் உள்ளிட்ட பல அத்தியாவசிய உணவு பொருட்களை இலங்கை இறக்குமதி செய்கிறது.
இது நெருக்கடியின் விநியோக பக்க பிரச்னை
பொருளாதார நெருக்கடியை எளிதாக்க தேவைக்கு மேல் கடந்த 18 மாதங்களில் இலங்கை மத்திய வங்கியால் 800 பில்லியன் ரூபாய் அச்சிடப்பட்டது. இது பொருளாதாரத்தில் பணப்புழக்கத்தை அதிகரித்துள்ளது. ஆனால், பணத்தின் இந்த உட்செலுத்துதல் மற்றும் அதற்கேற்ப விநியோகத்தில் அதிகரிப்பு இல்லாமல் தேவை அதிகரிப்பு, பணவீக்கத்தில் கூர்மையான அதிகரிப்புக்கு வழிவகுத்தது.
இது பணத்தை மதிப்பிழக்கச் செய்துள்ளது. இறக்குமதியை விலை உயர்ந்ததாக ஆக்கியது. கடனில் சேர்க்கப்பட்ட அந்நிய செலாவணி இருப்புக்களை அதிக அழுத்தத்திற்கு உள்ளாக்கியது.
அத்தியாவசிய பொருட்களின் விலையை நிர்ணயிப்பதற்கான அரசின் முடிவு, அனைத்து அத்தியாவசிய பொருட்களின் விலைகளையும் மேலும் பாதித்துள்ளது. ஏனென்றால், வர்த்தகர்கள் உள்நாட்டில் சந்தைகளில் விற்பனையிலிருந்து வருமானம் கிடைக்கும் என்ற உத்தரவாதம் இல்லாமல் சர்வதேச அளவில் அதிக விலைக்கு வாங்க தயங்குகின்றனர். கூடுதலாக, அங்கே கட்டுப்பாட்டு இறக்குமதி உரிம ஆட்சி உள்ளது.
மற்றொரு அவசரநிலை, பழைய அச்சங்கள்
பொது பாதுகாப்பு அவசரச் சட்டம் (பிஎஸ்ஓ) சட்ட வரைவின் கீழ் அவசரநிலை அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது. பொது பாதுகாப்பு அவசரச் சட்டத்தின் 2வது பிரிவின் கீழ் இரண்டு சூழ்நிலைகளில் அவசரகால நிலையை அறிவிக்க அதிபருக்கு அதிகாரம் அளிக்கிறது: ஜனாதிபதி அவ்வாறு செய்வது நல்லது என்று கருதும் போது a) பொது பாதுகாப்பு மற்றும் பொது சட்டம் ஒழுங்கை பாதுகாத்தல், அல்லது b) சமூகத்தின் வாழ்க்கைக்கு அத்தியாவசியமான பொருட்கள் மற்றும் சேவைகளை பராமரிப்பதற்காக அதிகாரம் அளிக்கிறது.
“ஆகஸ்ட் 30, 2021 அன்று அவசரநிலை பிரகடனப்படுத்தப்பட்டதன் மூலம், குடியரசுத் தலைவர் இப்போது எந்த விஷயத்தையும் எந்த நேரத்திலும் கையாளும் அவசரகால விதிமுறைகளை அறிவிக்க முடியும். இலங்கையின் வரலாற்றை அவசரநிலை, பிற பாதுகாப்பு தொடர்பான சட்டங்கள் மற்றும் அடக்குமுறையின் மரபு ஆகியவற்றைக் கருத்தில் கொண்டு, இது கடுமையான கவலைகளை எழுப்புகிறது”என்று கொழும்புவைத் தளமாகக் கொண்ட மாற்று கொள்கைக்கான மையம் ஒரு அறிக்கையில் குறிப்பிட்டுள்ளது.
ஒவ்வொரு மூன்று மாதங்களுக்கும் அவசரச் சட்டம் புதுப்பிப்பதற்கக நாடாளுமன்றத்திற்கு எடுத்துச் செல்லப்பட வேண்டிய நிலையில், நாடாளுமன்ற மேற்பார்வை அல்லது ஒப்புதல் தேவையில்லாத விதிமுறைகளைக் கொண்டுவர அதிபருக்கு அதிகாரம் உள்ளது.
“இந்த அவசரகால விதிமுறைகள் மூலம் அசாதாரண அதிகாரங்கள் விதிமுறைகளால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட குறிப்பிட்ட நோக்கங்களுக்காக முற்றிலும் பயன்படுத்தப்பட வேண்டும் என்பதை உறுதி செய்வதன் முக்கியத்துவம் நிர்வாகிகளுக்கு ஆணவத்தைக் கூட்டும்… கடுமையான நெருக்கடி காலங்களில் அரசாங்கத்திற்கான அசாதாரண அதிகாரத்தின் தற்காலிக ஒப்பந்தமாக அங்கீகரிக்கப்பட வேண்டும். இது ‘சாதாரண சட்ட ஆட்சிக்கு’ மாற்றாக கருதப்படக் கூடாது. எனவே, அவசரகாலச் சட்டம் ஒரு குறிப்பிட்ட காலத்திற்கு மட்டுமே அமலில் இருக்க வேண்டும்”என்று மாற்று கொள்கைக்கான மையத்தின் அறிக்கை கூறுகிறது.
“கருத்து வேறுபாடுகளை நசுக்குவது, சிவில் உரிமைகளை குறைப்பது மற்றும் இலங்கையின் அரசியலமைப்பு ஜனநாயகத்தை அச்சுறுத்துவது” என்று எதுவாக இருந்தாலும் அதை நாட்டின் குடிமக்கள் ஜனநாயக ரீதியாக எதிர்க்குமாறு அதை மாற்று கொள்கைக்கான மையம் கேட்டுக் கொண்டது.
2011ல் காலாவதியாகும் வரை இலங்கை தமிழீழ விடுதலைப் புலிகளுக்கு எதிரான போரின் போது மூன்று தசாப்தங்களுக்கும் மேலாக அவசரகால நிலையில் இருந்தது; பின்னர் 2018ல் முஸ்லீம் எதிர்ப்பு கலவரத்தின் போதும் 2019ல் ஈஸ்டர் குண்டுவெடிப்புக்குப் பிறகு குறுகிய காலத்திற்கு அவசரகால நிலை இருந்தது.
இலங்கை நாடாளுமன்றத்தில் எதிர்க்கட்சி உறுப்பினர்கள் அவசரநிலை தேவையில்லை என்று வாதிட்டனர். ஏனென்றால், பதுக்கல் மற்றும் உணவு விலையை கட்டுப்படுத்துவதற்கு பிற சட்டங்கள் உள்ளன என்று வாதிட்டனர்.
அத்தியாவசிய சேவைகளின் ஆணையர் ஜெனரலாக பணியாற்றும் மேஜர் ஜெனரலை நியமிப்பது, சிவில் நிர்வாகம் புறக்கணிக்கப்படுகிறது என்ற கவலையை எழுப்பியுள்ளது.
உணவு நெருக்கடியின் நினைவுகள்
1970 களில் ஸ்ரீமாவோ பண்டாரநாயக்க அரசாங்கத்தின் சோசலிச சோதனையின் போது அந்நாடு கடைசியாக உணவு நெருக்கடியை சந்தித்தது.
அரசாங்கத்திற்கு சொந்தமான சதொச மளிகைக் கடைகளுக்கு வெளியே காணப்படும் நீண்ட வரிசைகள் அந்த நாட்களின் “கப்பலில் இருந்து நேரடியாக மக்களுக்கு என்ற பொருளாதாரம்” பற்றிய நினைவுகளைத் தூண்டியது. கொழும்பின் தி சண்டே டைம்ஸ் ஒரு தலையங்கத்தில், “ஒவ்வொரு குடும்பத்திற்கும் வரையறுக்கப்பட்ட விலைமதிப்பற்ற ரேஷன் கார்டு அளிக்கப்பட்டதை நினைவு கூர்ந்தது. அரிசி, சர்க்கரை, மண்ணெண்ணெய், மாவு மற்றும் பருப்பு ஆகியவற்றின் மானிய அளவுகள்; ரொட்டி மற்றும் துணிக்கு நின்ற முடிவில்லாத வரிசைகள்; மற்றும் கடுமையான அந்நிய செலாவணி கட்டுப்பாடுகள் மற்றும் வெளியேறும் அனுமதிகள். மூத்த குடிமக்கள் தங்கள் உணவோடு அடுத்த கப்பல் வரும்வரை எப்படி ஆவலுடன் காத்திருக்க வேண்டும் என்பதை நன்றாக நினைவு கூரலாம்.” என்று குறிப்பிட்டுள்ளது.
மார்ச் மாதத்தில் ரசாயன உரங்கள் மீதான தடை, இனிமேல் நாடு இயற்கை உணவை மட்டுமே வளர்க்கும் என்று ஜனாதிபதி ராஜபக்சே அறிவித்தபோது, பற்றாக்குறை அதிகரிக்கக்கூடும் என்று விவசாய நிபுணர்கள் கூறியுள்ளனர்.
இந்த உரங்களின் இறக்குமதியில் அந்நியச் செலாவணியைச் சேமிக்கும் நோக்கத்தில் இந்த நடவடிக்கை மேற்கொள்ளப்பட்டது. ஆனால், திடீரென நடுத்தர பயிர் மாற்றம், மண்ணை போதுமான அளவு தயார்படுத்தாது ஆகியவை காய்கறிகள் மற்றும் அரிசியின் விளைச்சலை மோசமாக பாதிக்கும் என்று அஞ்சப்படுகிறது.
MS Dhoni Tamil News: 7-வது டி20 கிரிக்கெட் உலக்கோப்பை தொடர் ஐக்கிய அரபு அமீரகத்தில் இந்தாண்டு இறுதியில் நடைபெற உள்ளது. இந்த தொடருக்கான இந்திய அணி நேற்று இந்திய கிரிக்கெட் கட்டுப்பாட்டு வாரியத்தால் (பிசிசிஐ) அதிகாரப்பூர்வமாக அறிவிக்கப்பட்டது. மற்றும் கேப்டன் விராட் கோலி தலைமையில் களம் காண உள்ள இந்த அணிக்கு முன்னாள் கேப்டன் எம்.எஸ் தோனி அறிவுரையாளராக செயல்படுவார் என்றும் பிசிசிஐ-யின் அறிவிப்பில் குறிப்பிடப்பட்டு இருந்தது.
இந்த அறிவிப்புக்கு ரசிகர்கள் மத்தியில் நல்ல வரவேற்பு இருந்தாலும், பலருக்கு இது ஆச்சரியத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது. ஆனால் வெள்ளை பந்து கிரிக்கெட்யை பொறுத்தவரை (ஒரு நாள் மற்றும் டி20) முன்னாள் இந்திய கேப்டன் எம்எஸ் தோனி அறிவுரையாளராக அறிவித்தது சரியான தேர்வு தான் என கிரிக்கெட் ஆர்வலர்கள் குறிப்பிடுகிறார்கள்.
அப்படி அவர்கள் குறிப்பிட என்னென்ன காரணங்கள் உள்ளது என இங்கு பார்க்கலாம்.
தோனி ஏன்?
சர்வதேச கிரிக்கெட் அரங்கில் ஜாம்பவானாக வலம் வரும் எம்எஸ் தோனி, விளையாட்டு சூழ்நிலைகளை விரைவாகப் படிக்க கூடியவர். போட்டிக்கேற்றவாறு யோசித்து முடிவுகளை எடுக்க கூடியவர். மற்றும் அணி வெற்றி பெற உள்ள வழிகளை ஆராய்ந்து வெற்றியை உறுதி செய்யக்கூடியவர்.
இவரின் தலைமையிலான இந்திய அணி இதுவரை ஐசிசி நடத்திய 3 முக்கிய தொடர்களில் கோப்பை வென்று அசத்தியுள்ளது. (2007ல் ஐசிசி உலக டி 20 கோப்பை, 2011ல் ஐசிசி ஒருநாள் உலகக் கோப்பை மற்றும் 2013ல் ஐசிசி சாம்பியன்ஸ் டிராபி). அதோடு, இவர் வழிநடத்தி வரும் இந்தியன் பிரீமியர் லீக் தொடருக்கான சென்னை சூப்பர் கிங்ஸ் அணி இதுவரை 3 முறை பட்டம் வென்றுள்ளது.
தோனி, ஐக்கிய அரபு எமிரேட்ஸில் ஆடுகளத்தின் தன்மை மற்றும் அந்த சூழ்நிலையில் சிறப்பாக பந்து வீசக்கூடிய பந்துவீச்சாளர்கள் யார் என்பதை நன்கு அறிந்தவர்.
தேர்வாளர்கள் ஐந்து சுழற்பந்து வீச்சாளர்களை அணியில் சேர்த்துள்ள நிலையில், பிட்சுகள் ட்வீக்கர்களுக்கு சாதகமாக இருக்கும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. எனவே தோனி, ஐபிஎல் மற்றும் 20 ஓவர் கிரிக்கெட்டில் பேட்ஸ்மேன்களுக்கு எதிராக வியூகம் அமைக்கும் போது சுழற்பந்து வீச்சாளர்களை சரியாக பயன்படுத்துவார். அவர் இப்போது டக்-அவுட்டில் இருந்தாலும், சிந்தனை குழுவின் ஒரு பகுதியாக அவர் தீவிரமாக ஈடுபடுவது கேப்டன் விராட் கோலியின் முடிவெடுப்பிற்கு உதவும்.
தவிர, அணியில் உள்ள பெரும்பாலான இளம் வீரர்களுக்கு தோனி கேப்டனாக அல்லது வழிகாட்டியாக இருந்துள்ளார், எனவே ஏற்கனவே சில பரிச்சயம் உள்ளது.
கோலி-ரவி சாஸ்திரி கூட்டணி 20 ஓவர் கிரிக்கெட்டில் வேலை செய்யவில்லையா?
கேப்டன் கோலி தலைமையிலான இந்திய அணி ஐசிசி நடத்திய பெரிய தொடர்களில் இதுவரை ஒருமுறை கூட பட்டம் வெல்லவில்லை. (2017 ஆம் ஆண்டு சாம்பியன்ஸ் டிராபியின் இறுதிப் போட்டியில் பாகிஸ்தானிடம் தோல்வியடைந்தது. 2019 ஆம் ஆண்டு 50 ஓவர் உலகக் கோப்பையின் அரையிறுதியில் நியூசிலாந்திடம் தோற்றது.)
இதே போல் அவர் வழிநடத்தி வரும் ஐபிஎல் தொடருக்கான ராயல் சேலஞ்சர்ஸ் பெங்களூரு அணியும் இதுவரை ஒரு முறை கூட கோப்பையை கைப்பற்றவில்லை.
இருப்பினும், இவரின் தலைமையிலான இந்திய டெஸ்ட் அணி ஆஸ்திரேலியாவில் இரண்டு வெளிநாட்டு தொடர்களை வென்றுள்ளது, மேலும் அவர் வெளிநாடுகளில் மிகவும் வெற்றிகரமான இந்திய கேப்டனாக உள்ளார். கோப்பை கைப்பற்றததற்கு கோலியை மட்டும் குற்றம் சாட்டுவது நியாயமற்றது என்றாலும், வெள்ளை பந்து கிரிக்கெட்டில் எட்டு ஆண்டுகளாக உலக சாம்பியன் பட்டம் மழுப்பலாக உள்ளது.
இது ஏன் ஒரு மாஸ்டர் ஸ்ட்ரோக்காக பார்க்கப்படுகிறது?
டி 20 உலகக் கோப்பைக்குப் பிறகு தலைமை பயிற்சியாளர் ரவி சாஸ்திரி மற்றும் அவரது துணை ஊழியர்களின் பதவிக் காலம் முடிவடைவதால், பிசிசிஐ ஒப்பந்தங்களை புதுப்பிக்க விரும்பவில்லை. தோனியின் நியமனம் சரியான நிறுத்த இடைவெளி ஏற்பாடாக செயல்படுகிறது. ஒரு முக்கியமான ஐசிசி போட்டிக்கு முன்னதாக ஒரு புதிய பயிற்சியாளரை நியமிப்பதால், பிசிசிஐ அணி நிர்வாகத்திற்கு நம்பகமான பழைய கையை சேர்ப்பதில் மாஸ்டர் ஸ்ட்ரோக்கைக் கொண்டு வந்துள்ளது.
வெள்ளை பந்து கிரிக்கெட்டில் கூர்மையான முடிவெடுப்பவராக உள்ள தோனி, கோலி மற்றும் சாஸ்திரி இருவருடனான அவரது நட்பான வலுவானது. அவர் இன்னும் ஒரு ஐபிஎல் கிரிக்கெட் வீரராக செயல்பட்டு, இந்திய பயிற்சியாளர் பணியைத் தொடர எந்த விருப்பமும் காட்டாத நிலையில், ஒரு வழிகாட்டியாக ஒரு முறை செயல்படுவது அனைவருக்கும் வெற்றி தரும் சூழ்நிலை.
The government on Wednesday increased the minimum support price (MSP) for wheat for the upcoming rabi season to Rs. 2,015 per quintal, a 2% hike from the Rs. 1,975 per quintal rate of last year.
Oilseeds and pulses such as mustard, safflower andmasoor dal saw higher MSP hikes of up to 8% in a bid to encourage crop diversification, a statement on the decision of the Cabinet Committee on Economic Affairs said.
The MSP is the rate at which the government purchases crops from farmers. Currently, rates are fixed for 23 crops, including six crops during the upcoming rabi or winter season for which sowing will begin in October.
In a tweet, Prime Minister Narendra Modi said the government had taken another big decision in the interest of farmers by increasing the MSPs of rabi crops.
He said it would ensure maximum remunerative price for farmers and also encourage them for sowing operations.
Govt. committed: Tomar
Union Agriculture Minister Narendra Singh Tomar said the decision was proof that the government was committed to the MSP system. “Some people who are spreading the illusion that MSP will be abolished should also learn from this decision. After the passage of the new agricultural reform laws, not only have the rates of MSP increased but there has also been a continuous increase in the procurement by the government,” Mr. Tomar said.
The protesting farm unions under the Samyukt Kisan Morcha pointed out that the rate of inflation was higher than the MSP hike for most crops, arguing that in real terms, the MSP for wheat has dropped 4%.
The Supreme Court shot down a petition to direct the Union government to immediately embark on a door-to-door COVID-19 vaccination policy, saying such pleas were a product of ignorance about the diversity of the country and complexity of governance.
Change in policy?
A Bench, led by Justice D.Y. Chandrachud, asked Youth Bar Association of India, the petitioner, whether it wanted the apex court to direct the government to scrap its current vaccination drive when more than 60% of the population had already received at least one dose of the vaccine and start down the path of door-to-door vaccination.
“Do the same conditions prevail in Ladakh and Kerala, or Uttar Pradesh? Are the challenges same in urban parts of India and the rural areas? There is a lack of understanding about the diversity of the country, about the complexity of governance. You cannot ask the same thing, in one stroke of the brush, for the entire country… Over 60% of the population has taken one dose of the vaccine, it is not for us now to turn around and say scrap that and go for door-to-door vaccination,” Justice Chandrachud addressed the counsel on the petitioner’s side.
Lok Janshakti Party leader and MP Chirag Paswan on Wednesday met Rashtriya Janata Dal leader Tejashwi Yadav in Patna to invite him to the first death anniversary of his father and founder of the LJP, Ram Vilas Paswan.
The meeting triggered speculation over the forging of a new alliance in Bihar politics but Mr. Chirag said this was not “a moment to talk about politics”.
When asked about RJD chief Lalu Prasad’s earlier suggestion that both the young leaders should come together, Mr. Yadav told mediapersons: “We can’t say anything after what Lalujihas said.”
‘Close family ties’
He added, “Late Ram Vilas Paswanjihad close family ties with Laluji.”
Mr. Yadav also said, “I remember learning some of my early lessons in politics while campaigning with Paswanjiin the 2010 Assembly polls, which he had fought along with my father.”
Mr. Chirag said he will go to Delhi on Thursday to meet Mr. Prasad. “Today, I have come to invite Tejashwibhaion the first death anniversary of my father, which is going to be held on September 12. Had my father been alive, he would have liked Lalujiand his family to be part of any function taking place in my family... I’m just carrying forward the tradition.”
Mr. Chirag has invited Prime Minister Narendra Modi, Home Minister Amit Shah, Congress leaders Sonia Gandhi and Rahul Gandhi to the event. He has also extended the invitation to his estran-ged uncle and Union Minister Pashupati Kumar Paras.
Chairman of the State Backward Classes Commission K. Jayaprakash Hegde said on Wednesday that the Kudubi community people deserve to get the Scheduled Tribes status. The State government should recommend to the Union government as a related report is before the government now, he said.
He was speaking at a programme in Udupi organised by the Departments of Social Welfare, Backward Classes Welfare and Scheduled Tribes Welfare to create awareness on different schemes of the departments.
Mr. Hegde said that only the Union government enjoys the power of including communities/castes to the lists of Scheduled Castes or Scheduled Tribes.
But the State government can make the necessary recommendations.
He said that the commission will soon send handbooks to gram panchayats containing the list of communities included under Scheduled Tribes. It will help many local people.
Minister for Social Welfare and Backward Classes Welfare Kota Srinivasa Poojary said that the welfare schemes of the government should reach the Scheduled Castes, Scheduled Tribes and Backward Classes to enable them to join the mainstream. The elected representatives should put in their best effort in this regard.
The Minister said that the share of Backward Classes constituted 50% of the population in the State. The State had 1.27 crore people belonging to the Scheduled Castes and 42 lakh people representing Scheduled Tribes.
Udupi MLA K Raghupati Bhat also spoke.
A visit of industrialist Mukesh Ambani’s wife Nita Ambani to Jamnagar in Gujarat was rescheduled and then cancelled on his and the zonal Deputy Commissioner of Police’s advice after the recovery of an explosives-laden SUV outside their house, Antilia, in south Mumbai in February this year, the security head of the residence has said in his statement to the National Investigation Agency (NIA).
Another security guard working near Antilia, in his statement to the NIA, said since that day, residents of nearby buildings “have not seen the same fear free atmosphere as before”.
‘Secret operation’
The NIA has in its chargesheet also said that the dismissed police officer Sachin Vaze, prime accused in the Antilia bomb scare case, told his official driver, who was with him on the day of the incident, that it was a “secret operation”. The statements are part of a chargesheet filed last week by the NIA before a special court here against Mr. Vaze and nine others in connection with the recovery of the vehicle with gelatin sticks near Mr. Ambani’s residence on February 25, and the murder of Thane-based businessman Mansukh Hiren.
The residence’s security head in his statement to the NIA said that after the vehicle with explosives and a threat letter were found, he had immediately brought it to the notice of Mr. Ambani.
The security head further stated they had been receiving threats from various quarters, but all were related to farmers’ protest that began in October 2020.
Hiren’s son’s statement
Meanwhile, a day after a Scorpio with explosives was found, a statement by Meet Hiren, 20, in the NIA chargesheet, reads: “his father, Mansukh went to the Mumbai Police Commissioner’s office with Sachin Vaze on February 26 for three consecutive days”.
He said his father sold the Scorpio to Mr. Vaze in November 2020, but it was returned in three months in February 2021 as he [Vaze] did not like the car.
Karnataka attracted foreign direct investments (FDIs) of Rs. 62,085 crore in the first quarter of fiscal 2022, capturing 48% of the total such investments received by the country during the period, said Large and Medium Industries Minister Murugesh Nirani here on Wednesday.
“Karnataka became a top recipient of FDIs in India in April-June. The State received Rs. 30,746 crore in FDIs in the whole of 2019-20 fiscal and was third in 2020-21 by attracting Rs. 56,884 crore,” the Minister said.
Mr. Nirani said the Karnataka Udyoga Mitra, a single-window outfit for investments, has emerged as the country’s top investment promotion agency. “Its role in providing clear information to investors was very crucial. We have removed hurdles for investors by easing many policies,” he added.
Universities in the State have decided to promote second and fourth semester students in undergraduate programmes without conducting the examination as per the University Grants Commission (UGC) guidelines. However, they have decided to collect examination fees, a decision that has student organisations up in arms, given that fees can be as high as Rs. 1,800.
As per the UGC guidelines, intermediate semester students should be assessed based on their internal evaluation marks of the current semester and previous semester marks. Final year students will have to appear for the exam.
Universities, which have passed the resolution on the new evaluation process, defended their decision to charge examination fees.
Ramesh B., Registrar (Evaluation), Bengaluru City University (BCU) said the varsity is collecting examination fees as it still has to process the results.
“Conducting the examination is just one step in the process. We still have to tabulate internal assessment and previous semester marks, and collate their scores. So students will have to pay the fee,” he said.
Amaresh Kadagada, State president, Students’ Federation of India, said several students and their families were in distress during the pandemic and were not in a position to pay examination fees. “Universities are charging up to Rs. 1,800 as examination fees. When colleges are not conducting examinations, why should students pay the examination fees,”he said.
Many teachers and principals are of the opinion that examinations need not have been cancelled. “We conducted offline classes for students and the COVID 19 situation in Karnataka is under control. We will be able to conduct the examination by taking all the necessary precautions. Students will become lax as they did not give the even semester examination last year,” a college principal said.
The Union government on Wednesday gave the Supreme Court the “good news” that it had taken a decision to allow women entry into the National Defence Academy (NDA), so far a male bastion for recruitment into the armed forces.
If this decision comes through formally on paper, women can prepare for a career in the armed forces immediately after Class XII.
“There is good news. The forces at the highest level and the government has taken a decision last evening to induct girls for permanent commission through the National Defence Academy,” Additional Solicitor General Aishwarya Bhati informed a Bench led by Justices Sanjay Kishan Kaul and M.M. Sundresh.
The State government is committed to modernising the police force, Home Minister Araga Jnanendra said in Belagavi on Wednesday.
He was speaking at the passing out parade of the first batch of constables trained at the Karnataka State Reserve Police Training School in Kangrali village.
He said that the department is getting hi-tech equipment to solve crime. “We are also investing in vehicles and other amenities to maintain law and order. The quality of life of personnel has improved. Salaries and allowances of police officers and constables are comparable to those in IT companies,” he said.
“As much as 40% of our personnel now have government quarters that are 2 BHK flats.
“Personnel and family members have health insurance and other benefits. There are several welfare schemes for police and their families,” he said. The government will invest more to strengthen the cyber crime division, he said.
The human resource in the department is continually improving, the Minister said. The first batch of 171 constables contained 85 graduates and 18 post-graduates and some ITI and diploma holders too, he said.
He asked officers and personnel to be prepared to face modern day challenges in investigation and law and order. The job of the police is as sacred as that of the soldier on the border. While the soldier guards the border, the constable keeps society safe and peaceful, he said.
The Minister gave away awards to Sharat S.V. and Ningappa Managavi who won the first and second prizes in outdoor events. Shreedhar Korti and Vishal Katti won the first two prizes in indoor events. Dharmesh Kumar and Chandan M.C. won the first two prizes in shooting. Ravutappa Kolkar won the all-round best trainee award.
The Minister inaugurated a self-defence training course for women in the training school. Residents of the districts can approach the centre for such training, he said. The school faculty, in association with the Belgavi Karate Club, will train over 500 girls and women in Karate and Judo, he said.
Additional Director-General of Police, KSRP, Alok Kumar read out a report. School principal Ramesh Borgave, Inspector-General of Police N. Satish Kumar, Police Commissioner K. Thiyagarajan, Superintendent of Police Lakshman Nimbaragi, KSRP Commandant Hamza Hussain and others were present.
The Dasara Executive Committee, which met here on Wednesday, announced that the festival will be inaugurated atop the Chamundi Hills on October 7 between 8.15 a.m. and 8.45 a.m.
However, Chief Minister Basavaraj Bommai will consult representatives and announce later as to who will inaugurate the festivities.
Jamboo Savari will be held on October 15 from 5 p.m. to 5.30 p.m. on the Mysuru palace premises and will entail only three tableaux as the events have been curtailed for the second consecutive year due to the pandemic.
District in charge Minister S.T. Somashekar told media persons that Gajapayana, the march of elephants from jungle camps to the palace to participate in Dasara, will be held at Veeranahosahalli on the outskirts of Nagarahole on Monday.
The eight elephants led by Abhimanyu will be received with traditional honours at the Jayamarthanda Gate of the palace on September 16 marking the countdown to the commencement of the Nada Habba.
In a first, the idol of Goddess Chamundeshwari, placed on the golden howdah and carried by the elephant during the Jamboo Savari, will be brought from Chamundi Hills to the palace in a procession. The procession route will be embellished and the idol decorated. This is to enable the public to get a darshan of the deity, said Mr. Somashekar. All these years, the idol used during inauguration would be brought to the palace ahead of the Jamboo Savari without fanfare.
The cultural programmes will be restricted to the palace premises.
The artistes for the cultural programmes will be finalised later and only those from Karnataka will be allowed to perform. However, the duration of the programmes will be short and the number of people who can witness it will be limited. But in case active cases continue to decline, a decision will be taken after September 25 on whether to open up the events to more people.
The committee also decided to illuminate the city and nearly 150 roads spanning nearly 100 km and 77 circles from October 6 to 15.
The Minister said the Dasara high-powered committee meeting had announced Rs. 8 crore for this year’s festival. The authorities have sought Rs. 50 lakh for the maintenance of the elephants that will take part in Dasara and even this will be sanctioned, the Minister added.
Written by Mmhonlumo Kikon
One parameter of success is how often your opponents are infuriated by it. It is disappointing to witness how some are resorting to the theatrics of diversion when cooperation is required, especially when the well-being of society and the lives of the youth are at stake.
The recent success I am referring to is that of the campaign against drugs by the governments of Assam and Manipur. For years, these two states have been a not-so-surreptitious route for narcotics’ distribution to the rest of India.
Today, both Manipur and Assam have made a concerted push against all drugs. There are drugs of all kinds — uppers, downers, relaxers. The traffickers deal in heroin, opium, methamphetamines, party drugs like ecstasy and cocaine, pain pills and cough syrup — all illegally. It is not surprising to find former Union Minister Jairam Ramesh uttering unfounded and serious allegations to discredit the success. What he forgets is that playing politics with peoples’ lives can have serious ramifications.
Social media has been abuzz with the success of Assam and Manipur in dealing with the drugs menace in recent days. This has obviously hurt the conscience of the Congress party. With a mandate to revive the decaying Congress organisation in Manipur, Jairam Ramesh has decided to play politics with the drugs trade.
Unable to digest the swift and effective actions of the state governments, Ramesh took a potshot at urea consumption by farmers in the hill regions of Manipur. He claimed that urea given to Manipur had been diverted to poppy farming. Firstly, the Congress leaders in New Delhi need to get rid of their imperialist mindset and consult their colleagues in Manipur. Secondly, this is an old and tired trope to divide Manipur society by making these accusations against one particular community. It creates suspicion and foments trouble.
Ramesh has claimed that because of poppy farming in the hill areas, Manipur is using double the amount of urea. Facts tell a different story. Ukhrul district, which is in the hill area of Manipur, has the third-highest cropping intensity in the state at 162.5 per cent. It has high yields in potato, sugarcane, oilseed, wheat and maize.
The Thadou Students Association in Manipur has issued a statement. They have pointed out that urea is supplied for paddy cultivation. Poppy is grown in a different season and cannot be stocked for so many months. Besides, urea is directly distributed by the deputy commissioners and agriculture officers of each district.
The Congress has forgotten that Manipur, like most states in the Northeast, is still a state in conflict — one that the Congress could not solve for seven decades. And in the shadow of the conflict that the Congress perpetuated, many such crimes took place, including poppy growing. Whitewashing its role by shifting the blame to the current regime will not change public opinion or the resolve of those that are now leading these states. Nor will it help to deny the change that has come.
Ramesh should start working on elections by contesting and organising at the district or village level to understand grass roots organisational politics and then climb up.
For decades, drug addiction has been a silent epidemic in almost all the Northeastern states. Drug users who inject heroin have also been susceptible to HIV and hepatitis. Health and harm reduction programmes have tried to minimise the effects of drug use and addiction. The Congress governments diverted lots of money to listless programmes without results and created a bureaucracy of foreign NGOs. But, the policing under past regimes was highly ineffective.
As soon as he assumed office, Assam CM Himanta Biswa Sarma announced a war against drugs. His announcement complemented the fight of CM Biren Singh’s government in neighbouring Manipur. The announcement was not a mere rollout of legislation or an election slogan, but a substantive one. They buffed up intelligence and detection. And the results started to pour in once they worked together to grab the drug traffickers in a choke-hold.
On September 2, the Guwahati Police busted drug traffickers with 205 soap cases stuffed with around 2.5 kg of heroin worth around Rs 17 crore. On August 28, Guwahati Police busted another cartel while it was shipping 1.4 kg of heroin worth about Rs 9 crore. August 26, Guwahati Police had caught a drug trafficker was caught with 8,500 Yaba (meth) tablets.
In Manipur, a police team kicked down the door of a drug lab and seized three bags of suspected brown sugar weighing 40 kg. After a large bust in Assam, the police of the two states collaborated and located the source of the drug traffickers to Bishnupur in Manipur. They were able to put away the kingpin.
It is only with heavy seizures that the big fish will be in the net. Some will run, but they will be chased, caught and prosecuted as per the law.
In the Congress-ruled states, like Punjab, crackdowns result in arresting a large number of drug users and addicts. A lot of the small-time drug peddlers are also those who sell to support their habit. This scratches only the surface of a big problem that society faces because of drug trafficking.
The solution is a crackdown on the big fish to stop the supply of illicit drugs and that is what both Assam and Manipur, which are on the smuggling route, are now doing. Every other day, you can see photos of drug dealers being caught. And these are not a few grams of brown sugar or a few boxes of pills. Active on social media, the respective police forces in Assam and Manipur are showcasing their busts with huge quantities of narcotics seized.
Both Himanta Biswa Sarma and Biren Singh have passed down the message that no corruption and no incompetence will be tolerated as far as drugs are concerned. Only when there is a political leadership that relentlessly cracks down, the police find the confidence to perform at their optimal efficiency. Confidential informants also come forward knowing that the system is straight and serious about cracking down.
Clearly, Ramesh has ground reports of the changes that have happened and has little to bank his campaign on. Lashing out at imaginary issues bears the hallmark of immaturity and does not provide any display of organisational competence.
Norms of propriety once legitimised the forced marriage of a prepubescent girl to a man old enough to be her grandfather. They permitted the buying and selling of human beings as slaves and endorsed the silence of a judicial system and civil society while men, women and children were deprived of all civil rights and gassed to death, simply on account of the religion they professed. Propriety is a dangerous yardstick by which to judge a person, because in a society whose polity and institutions are threatened by moral decay and ideological corruption, it often justifies the silencing of truth, the criminalisation of dissent and the perpetuation of cowardice in the face of injustice and blatant illegality. Of no less importance is the fact that propriety has no objective yardstick by which anyone’s conduct can be tested. There are still communities where educating a daughter could result in social ostracism, while dowry demands, despite being illegal, are accepted without a murmur.
It is, therefore, unfortunate that the legal profession remains largely regulated by norms of propriety that are disproportionately used to control the bar and keep it from challenging any actions of the bench that may be opaque and arbitrary. While orders can be challenged by appeal, improper roster management, unfair collegium recommendations, blatant bias in favour of select counsels and conflict of interest in hearings fall in the grey zone of impropriety, which affect the dispensation of justice and yet have no formal mechanism of redressal. It is assumed that the bar and the open court system would ensure that these actions are called out and corrected. However, a lawyer’s licence can be denied due to “ungentlemanly conduct” under the Bar Council rules. A lawyer can be denied designation as a senior advocate, despite obvious and demonstrated legal merit and integrity. Just as easily, recognition can be withdrawn from those designated as senior, without any criteria being established a priori to define the “propriety” expected of lawyers in the face of grave impropriety by the bench. The lack of consistency and uniformity in bestowing these punishments further the perception of persecution.
The use of criminal contempt against members of the bar has become commonplace over the last decade. From something as small as a tweet to actions as necessary as strikes, all are clubbed with conduct which is scandalising or lowers the authority of any court. This is done without scrutinising whether the authority of the court was being exercised within the confines of legality and whether the intent of the members of the bar was to scandalise or lower the authority of the court. The objective appears to be to create an atmosphere of fear among members of the bar. Such an objective cannot further the majesty of a judicial institution, because respect cannot be demanded; it must be commanded.
The British Empire sorted out disputes between “gentlemen” over a cup of tea, as it were, while harsher action was reserved for the natives who were believed to be incapable of gentlemanly methods of resolution and had to be shown the stick. It appears that over the past decade, the relationship between the bar and bench has gone from one of mutual respect and equality to the one between ruler and ruled. Obedience is rewarded, while independent thought is seen as a threat to the system and a bad example to the next generation of lawyers.
Independent thinking has always been perceived as a threat. Socrates was put on trial and awarded the death penalty for teaching people to think. His prosecutors maintained that he worshipped gods the state did not and introduced new divinities, but most of all he was guilty of corrupting the young by teaching them accordingly. In his defence, Socrates argued, “I have something more to say, at which you may be inclined to cry out; but I believe that to hear me will be good for you, and therefore I beg that you will not cry out, I would have you know, that if you kill such a one as I am, you will injure yourselves more than you will injure me.” His words seem to be a warning that in societies where norms of propriety reward silence and obedience, evil can assume brazen proportions.
A court’s authority is built by its judgments and its majesty is based on the ordinary citizen’s confidence that the court stands between him and unjust executive action. No critic can lower the authority or majesty commanded by independent and robust courts, and silencing any criticism will not restore lost authority or majesty.
A recent report about the Haryana government’s order appointing an IPS officer as principal secretary (transport) — a cadre post of the IAS — being resisted by the Home Department of the state government got me thinking about the concept of cadre posts in Indian administration. We have a system where certain posts, both at the Centre and in states, are reserved for certain services by declaring them as cadre posts. For example, a collector in any district has to be from the IAS. Similarly, a superintendent of police will always be from the IPS. This goes right up to the top of the state administrative structure where the chief secretary is from the IAS and the director-general of police from the IPS. As long as applied to field formations, this system has some merit and has served the country well. However, the concept of declaring certain posts as exclusive cadre posts reserved for a particular service has set off a competition where every service wants to get as many posts as possible declared as exclusive cadre posts, which can be occupied by its members only. This has resulted in exclusionary behaviour by all services to keep members of other services away. The recent case in the Supreme Court between CAPF officers and IPS officers is but one such example.
The consequences of this exclusionary practice have been far-reaching.
First, it acts as a glass ceiling for all the members of a service, whatever the skill set possessed by an individual member and hence, acts as a de-motivator. Second, since officers from a particular service have to be posted to a particular post, less than optimal choices often have to be made with the full knowledge that a net cast wider may be better from a national perspective.
Third, it creates strange anomalies where batchmates from the same examination are promoted slower or faster just because they belong to different services, not because they are less or more competent. The heartburn this causes is a loss to the nation ultimately. Fourth and most importantly, it prevents the government from optimally utilising the talent it possesses, especially when the government feels that there is a talent gap that it seeks to fill by hiring from the private sector. Finally, it makes all the services top-heavy because, in the absence of lateral movement, all members remain within the core functional area and hence need to be promoted periodically, mostly simultaneously.
Every service has a core role for which it has been trained. For example, a customs officer is trained differently than a police or income tax officer. However, some people outgrow their core functional areas and pick up new skills along the way. However, the system of cadre posts ensures that they cannot fully express the skills that they may have developed. And the nation does not benefit from the skills possessed by these officers, which are acquired at the tax payer’s cost. By declaring all senior positions as cadre posts, we seem to have killed the fluidity and nimbleness needed to face the challenges of a fast-changing world. It also gives the different services a handle to keep others away from their turf through legal challenges.
We need to examine whether the concept of cadre posts has benefitted the nation or has been counter-productive. On the face of it, it does not seem to be a good human resource management practice as it reduces the universe of available choices. It may not be advisable to completely do away with the concept as we need specialised and trained departmental officers to man the bottom and middle of the administrative pyramid. Beyond that level, we may like to either make posts cadre-neutral or at the least make multiple services with relevant experience eligible for the post — a way of widening the talent pool available for the cadre post. Objective criteria rooted in domain knowledge can go a long way in making the selection process more meaningful in either of the two models.
The concept of cadre posts is just one example of archaic ideas that create entry barriers, thwart competition and impact our administrative efficiency. Many of them have outlived their utility but continue because they help the services protect their turf. It is high time we identify similar limiting concepts in our administrative dogma and seriously review them in the light of enlightened HRM practices. We need to bring the concept of “ease of doing business” into our administrative thought and practices. Only then we can optimally harness the talent pool that we abundantly possess, both inside and outside the government.
Those who love music will be familiar with the name of Enrique Martín Morales, better known as Ricky Martin. Unless you are a lawyer or a CA, you may not know that the Puerto Rican singer had a famous problem with India’s tax department. I was reminded of this incident because I read a just-published book, edited by Mukesh Butani and Kinshuk Jha, on taxpayer rights. Legally speaking, the case was between Sony Music Entertainment and the Deputy Commissioner of Income Tax. The case started in December 1998 and ended (with an intervention by the Delhi High Court) in 2016. Seventeen years may not seem that long for those who have some knowledge of the notoriously slow justice delivery system. Nevertheless, such delays should not be acceptable, especially if there is no merit to a case.
Let me tell you what the case was about, in the words of the editors of this new volume. “On December 7, 1998, the famous Puerto Rican performer, Ricky Martin, was examined by income-tax officials at Hotel Radisson as he was summoned before his departure in relation to a ‘tax clearance certificate’ for leaving India.” What is a tax clearance certificate? I have to subject you to a little bit (not too much) of legalese from Section 230 of the Income Tax Act. Since we are talking about the law, I will quote it verbatim. “No person (a) who is not domiciled in India; or (b) who is domiciled in India at the time of his departure, but intends to proceed to another country on a work permit with the object of taking up any employment or other occupation in that country; or in respect of whom circumstances exist which in the opinion of an income-tax authority render it necessary for him to obtain a certificate under this section, shall leave the territory of India by land, sea or air unless he first obtains from such authority as may be appointed by the Central Government in this behalf a certificate stating that he has no liabilities under this Act” — and some other tax-related statutes too.
Also, “If the owner or charterer of any ship or aircraft carrying persons from any place in the territory of India to any place outside India allows any person to whom sub-section (1) applies to travel by such ship or aircraft without first satisfying himself that such person is in possession of a certificate as required by that sub-section, he shall be personally liable to pay the whole or any part of the amount of tax, if any, payable by such person as the assessing officer may, having regard to the circumstances of the case, determine.”
Ricky Martin’s shows in India were organised by Sony Music Entertainment and Ricky Martin didn’t have the tax clearance certificate. Therefore, he wouldn’t be allowed to board the plane. To get back to Butani and Jha, “Against these investigations, the sponsor of the Ricky Martin shows in India, Sony Music, filed a writ petition in Delhi HC (High Court) in 1999”. Almost 17 years later, in 2016, the Delhi HC quashed all summons, notices and orders for the department’s failure to place on record any outcome of investigation initiated after examining Ricky Martin. The HC, in its conclusion, relied on a letter written by Ricky Martin retracting the recorded statements. The singer claimed in this letter, addressing the department, “the statement on oath was extracted by you from me under threats from you that I would not be allowed to leave until I signed this statement under oath”. “The recording of Ricky’s examination started at 7.30 pm in the evening and went on until early hours of the next day, leaving him with only enough time to catch his British Airways flight.”
Like the judicial system, ex ante (a favourite expression of economists, meaning, in advance), one doesn’t know whether a person is innocent or guilty. That is known ex post (after the investigation and the judicial process). The process of investigation necessarily involves some harassment. In the shortage years, the late 1980s, I remember applying for a MTNL landline telephone connection and reading the service-friendly MTNL circular to its employees, stressing that processes should not lead to “more than necessary harassment” to customers. I believe compliance costs cannot be truly reduced until the system is cleaned up through removing exemptions — the new Direct Tax Code is still a work in progress. Having said that, notwithstanding the goal of cleaning up, what happened to Ricky Martin (and there are other such cases) was undoubtedly more than necessary harassment.
Don’t get me wrong. There have been several improvements. The IT department has a “Vision 2020” document. Prime Minister Narendra Modi launched the Taxpayer’s Charter in August 2020. (Fleshing out the charter and giving it more teeth is the subject matter of the book I mentioned). There is faceless assessment and the “Vivad se Vishwas Scheme”. The big bang cleaning up apart, and notwithstanding improvements, I think a lot can still be done on appeals, scrutiny, refunds and dispute resolution and procedural improvements. If delayed tax payments by tax-payers automatically invoke interest, shouldn’t delayed refunds also automatically invoke interest payments? What about the alacrity with which the department implements orders of appellate forums? Even under the unreformed system, 17 years is too long. In other words, in the small picture, there is scope for a relook at the way the department handles litigation.
This month, the UN Secretary-General will convene the Food Systems Summit, which aims for a transformation of global food systems in order to achieve the Sustainable Development Goals (SDGs) by 2030. There are five action tracks to achieve the objectives. These are: Ensure access to safe and nutritious food for all; shift to sustainable consumption patterns; boost nature-positive production; advance equitable livelihoods; build resilience to vulnerabilities, shocks and stress. According to the Food and Agriculture Organisation (FAO), “food systems encompass the entire range of actors involved in the production, aggregation, processing, distribution, consumption and disposal of food products that originate from agriculture, forestry or fisheries, and parts of the broader economic, societal and natural environments in which they are embedded”. India also has to transform its food systems, which have to be inclusive and sustainable for higher farm incomes and nutrition security. In this context, it would be useful to look at India’s policies across food systems.
There has been significant progress in the country’s agricultural development since Independence, from a food-deficit country to a country self-sufficient in food. However, the Green Revolution also led to water-logging, soil erosion, groundwater depletion and the unsustainability of agriculture. Current policies are still based on the “deficit” mindset of the 1960s. The procurement, subsidies and water policies are biased towards rice and wheat. Three crops (rice, wheat and sugarcane) corner 75 to 80 per cent of irrigated water. Diversification of cropping patterns towards millets, pulses, oilseeds, horticulture is needed for more equal distribution of water, sustainable and climate-resilient agriculture.
The narrative of Indian agriculture has to be changed towards more diversified high-value production, better remunerative prices and farm incomes. It must be inclusive in terms of women and small farmers; it must be nutrition-sensitive, environment friendly and sustainable.
Small farmers require special support, public goods and links to input and output markets. Many technological and institutional innovations can enable them to increase incomes through diversification, and benefit from value chains. Best institutional practices have to be followed in agricultural marketing. Farmer producer organisations help get better prices for inputs and outputs for small holders. The ITC’s E-Choupal is an example of technology benefiting small farmers. Similarly, women’s empowerment is important particularly for raising incomes and nutrition. Women’s cooperatives and groups like Kudumbashree in Kerala would be helpful. One of the successful examples of a value chain that helped small holders, women and consumers is Amul (Anand Milk Union Ltd) created by Verghese Kurien. Such innovations are needed in other activities of food systems.
Another issue is hunger and malnutrition in India. According to the NFHS-4 survey, around 38 per cent of the country’s children reported stunting in 2015-16. The NFHS-5 shows that under-nutrition has not declined in many states even in 2019-20. Similarly, obesity is also rising. A food systems approach should focus more on the issues of undernutrition and obesity. Safe and healthy diversified diets are needed for sustainable food systems.
The EAT-Lancet diet, which recommends a healthy and sustainable diet given the constraints on the planet, is not affordable for the majority of the population in India. A recent study of the Tata-Cornell Institute For Agriculture and Nutrition shows that the cost of the EAT-Lancet dietary recommendations for rural India ranges between $3 and $5 per person per day. In contrast, actual dietary intake at present is valued at around $1 per person per day. The gap is much more for meat, fish, poultry, dairy and fruits. In fact, even in rural areas, processed foods like potato chips and biscuits are cheaper and available as compared to fruits and vegetables. Even if they are available, these items are expensive for common people. Animal-sourced foods are still needed for countries like India. For instance, per capita consumption of meat is still below 10 kg in India as compared to 60 to 70 kg in the US and Europe.
The sustainability of food systems is equally important. Estimates show that the food sector emits around 30 per cent of the world’s greenhouse gases. This is going to be crucial in the years to come due to climate change. Sustainability has to be achieved in production, value chains and consumption. Climate-resilient cropping patterns have to be promoted. Instead of giving input subsidies, cash transfers can be given for farmers for sustainable agriculture.
Food systems also need health infrastructure. The Covid-19 pandemic has exposed the weak health infrastructure in countries like India, particularly in rural areas and some regions. Inequalities in health and education have to be reduced for healthy and sustainable food systems. Women’s health indicators need to be improved for better nutrition.
Inclusive food systems need strong social protection programmes. India has long experience in these programmes. Strengthening India’s National Rural Employment Guarantee Act, public distribution system (PDS), nutrition programmes like ICDS, mid-day meal programmes, can improve income, livelihoods and nutrition for the poor and vulnerable groups. In PDS, there is a need to give non-staples like pulses and oils, and biofortified cereals for better nutrition.
Finally, the role of non-agriculture is equally important for sustainable food systems. Some economists like T N Srinivasan argued that the solution for problems in agriculture was in non-agriculture. Therefore, labour-intensive manufacturing and services can reduce pressure on agriculture. Income from agriculture is not sufficient for small holders and informal workers. Strengthening rural MSMEs and food processing is part of the solution. Industry has to help in producing healthy processed food.
To conclude, at the global level, there is a proposal to have an International Panel on Food and Nutritional Security (IPFN) — an “IPCC for food,” similar to the panel on climate change. The UN food systems summit this month is a great opportunity to boost policies for achieving SDGs. Science and technology are important drivers to achieve these goals. India should also aim for a food systems transformation, which can be inclusive and sustainable, ensure growing farm incomes and nutrition security.
Imagine a student doing a physics course from Panjab University, mathematics from TIFR, chemistry from IISc, an astronomy course from Aryabhatta Research Institute of Observational Sciences and a course in AI from IIIT Hyderabad, drop out for a year and still have a career in astrophysics — all enabled by a virtual online entity. Too good to be true? Well, all this could be a possibility when the UGC starts implementing its two recent regulations — the Academic Bank of Credits and Multiple Entry and Exit. The PM had also announced these some time ago.
The National Education Policy (NEP), released in July 2020, rightly observes that the education delivery system in India is too structured, rigid and expensive. Students tend to drop out because of its lack of relevance, its failing to sustain their interest or because of affordability. The two regulations could change all this by promoting flexibility of curriculum framework, interdisciplinarity and academic mobility for students across higher education institutions, with appropriate credit transfer mechanisms. Most importantly, they can facilitate students choosing their learning path to attain a degree, diploma or certification with multiple entry-multiple exit options. Above all, the regulations aim at student-centric learning, customised for each student’s strengths, needs, skills, and interests. The regulations are, therefore, being showcased as star recommendations of NEP and game-changers for higher education.
While it is difficult to fault it at a theoretical level, the gap between the perception on which the initiative is based and reality is perceptible. To begin with, can a young student of 15 or 16 meaningfully select the best courses or combination of courses to suit her aptitude or her future? Even if she can, she may not be able to tailor her degrees as she wishes, as the control over the nomenclature of the degree rests solely with the UGC. Besides, it does not make sense to issue the same degree to students following different curricula. Regarding flexibility in the choice of subjects, if 50 per cent of the curriculum must be carried out within the degree-granting institute, then there is actually little flexibility left for the student. A similar concept of a “Meta University” was attempted in 2012 that failed to take off despite a UGC regulation, primarily due to the silo mentality and ego hassles of the heads of institutions.
Multiple entry/exits for students to complete degrees at their pace with the flexibility to choose courses across disciplines is a great thought but difficult to implement. The National Skill Qualification Framework (NSQF) took almost a decade to come to fruition with nothing tangible to show for it. It has similar enabling provisions for vocational education. How are things going to be different this time? Besides, if a student chooses to drop a year or two into a degree programme, the issue of his employability remains unresolved. A similar argument had been used by the present dispensation while pulling down Delhi University’s Five-Year Undergraduate Programme unceremoniously in 2014. Interestingly, the tables have now been reversed with FYUP being incorporated lock, stock and barrel into the NEP.
If flexibility with quality were the tenets, why limit courses only to those available on SWAYAM, NPTEL, V-Lab, etc, for credit transfer and credit accumulation? One must recognise that quality is not restricted to government portals. Just as the jurisdiction of a university defeats the very purpose of offering quality education to anyone who wants it, limiting the number of students registering for a course in a certain university also defeats the purpose of accumulating credits. Also, why prevent credits from good foreign institutions from being recognised?
Without the use of technology to authenticate and store digital records in a distributed system, proving the authenticity of credits awarded by various institutions can be a nightmare. The academic bureaucracy in India is notorious and cannot be relied upon to implement such path-breaking changes. Getting a migration certificate from one university to another or simply getting transcripts of one’s own marks, even from an established university, can be onerous. Trusting our present system to handle the complicated issues of entry-exit and accumulation of credits is asking for the moon.
Student-centric learning customised for each student’s strengths comes at a cost. It implies huge budgetary allocations in terms of improving the teacher-student ratio from the present 1:30 to 1:5. The faculty will need to be reoriented to become guides and mentors, from just teachers. Besides improving record maintenance, the conduct of credible assessment, transfer of credits and award of degrees with similar quality levels across institutions will require substantial funds both for manpower as well as IT infrastructure. With the total central education budget falling constantly by 4.14 per cent in 2014-15, 3.4 per cent in 2019-20 and by 6 per cent in 2021-22, this seems to be a tall order. It is clear that unless the implementation of the new regulations results in the generation of surpluses, no institution will be willing to come forward and become a part of it.
For the objectives of NEP — “Curriculum and pedagogy will be transformed, rote learning minimised encouraging holistic development with 21st-century skills” — to succeed, great commitment will be required from every stakeholder, from the Centre and UGC to VCs, faculty and non-faculty staff. The Academic Bank of Credits and its accompanying regulations are perhaps not the solutions for all evil but the proposal does have some innovative ideas, including one on a fee structure based on credits earned. Better still would have been to try it on a pilot basis through the much-talked-about Virtual University, where universities and other institutions in India become collaborators, creating their own or sourcing content from SWAYAM, Coursera, EdX or Udemy and other similar providers. It is an idea whose time has come. In times to come, the level and quality of its implementation will be an indicator of the health of higher education in the country.
As of September 7, Dr Jill Biden is back to teaching in person at Northern Virginia Community College, where she has taught since 2009. She is being hailed by many for being the first-ever First Lady of the United States to have a full-time job outside the White House. Her decision isn’t exactly news: Almost as soon as her husband was elected president last November, Mrs Biden had declared that she had no intention of quitting her job. “Teaching isn’t just what I do; it’s who I am,” she said.
Jill Biden’s firm and uncompromising assertion of an identity separate from her husband’s has been a long time coming — almost nine decades, in fact, since Eleanor Roosevelt, an indefatigable campaigner for progressive causes, redefined the role of the FLOTUS. And it wasn’t easy. Consider how harsh critics were, even until the swearing-in in January, when Biden refused to drop the hard-earned “Dr” from her name. Back in 1978, Hillary Rodham was criticised for keeping her maiden name and law practice after her husband Bill Clinton was elected governor of Arkansas. Of course, she went on to build a political career for herself, being sworn in as New York senator just days before her husband’s second term as US president came to an end in 2001. Later, Michelle Obama, who quit her job at the University of Chicago Medical Center upon becoming the first lady in 2009, too forged a path in public life that, while complementing her husband’s vision, was enriched by her own concerns and interests. Michelle Obama commanded respect and admiration in her own right.
While the celebration of the current FLOTUS’s decision shows that there’s no going back to the days when women married to powerful public figures played a mere ornamental role, the grumbling that can still be heard is a reminder that big changes don’t happen overnight. And that this is merely one milestone before the next one on the long road ahead.
The countdown to the battle for Uttar Pradesh, where assembly elections are due early next year, seems to have begun. After what appeared to be an extended period of political hibernation, the BSP has completed its first phase of meetings in an apparent bid to rebuild a coalition of extremes combining its core base, Dalits, and Brahmins. A vichar sangoshthi (symposium) in Lucknow Tuesday marked the conclusion of the party’s Brahmin outreach programme that was launched a month ago, significantly, from Ayodhya. The BJP has dominated UP since the 2014 general election by forging a formidable Hindutva vote bank that trumped the logic of Mandal politics, which had pitchforked the OBCs, particularly Yadavs, and Dalits, to power.
For the BSP, the Brahmin outreach is a throwback to a tactic it had tried successfully in the 2007 assembly election. After the failure of political coalitions with the SP and BJP, the BSP had sought to broaden its own support base by forging wider social alliances. This strategy was explained as a shift from bahujan samaj to sarvajan samaj, which included upper caste groups that were excluded from Kanshi Ram’s formulation and plan. “Bhaichara (brotherhood)” meetings were held to firm up the Dalit-Brahmin alliance, which was founded on the tactical logic that two communities that were not in direct competition for resources or power, especially in rural areas, could join hands for office, with a Dalit CM holding the reins of power and the upper caste group regaining influence in power structures that it lost after the Mandal moment. The alliance petered away in the wake of the BJP’s embrace of a hardline Hindutva agenda that resonated with upper castes and, most importantly, because of the lack of intent on both sides to transform an election tactic into a social strategy that could eventually rise above caste.
While it’s too early to predict where the BSP’s new turn will take it, there are indications of resentments among the Brahmin community, estimated to constitute about 11 per cent of the population in UP, due to the Adityanath government’s perceived tilt towards another upper caste group, Thakurs. In recent months, the BJP has also been actively consolidating the support of various OBC groups by offering patronage, including ministerships in the state and in the Centre. Issues of caste pride and resentment come to the fore in UP when elections are held in a relatively less communally polarised environment. The BJP may have to deal with the several contradictions within the Hindutva bloc as it prepares for polls.
George Fernandes has given notice of breach of privilege against Arun Shourie of The Indian Express for calling Finance Minister R Venkataram, “a petty liar”. The speaker, Balram Jakhar, told the Lok Dal member that he would give his ruling on the notice after looking into the facts. Earlier, as the house assembled, Mandhu Dandavate of the Janata Party offered to lay on the table certain receipts accepting donations in the name of the Indira Gandhi Pratibha Pratishthan. Atal Bihari Vajpayee demanded that the government place the original trust deed in the house. The Speaker rejected both the requests. Fernandes said that by calling Venkataraman a liar, Shourie had committed a breach of privilege. If the privilege motion against Venkataraman had failed, it must stand against Shourie. He said that he could not accept the Speaker’s position that he would take time to decide on the issue.
External Affairs Minister P V Narasimha Rao told the Lok Sabha that while the Griffin Affair had created a “temporary phase” of bitterness in Indo-US relations, he was not prepared to say that Washington’s refusal to accept a diplomat amounted to an unfriendly act. Rao also denied that India’s refusal to accept Griffin as political counsellor in the US embassy was a result of pressure from any quarter.
Solidarity’s Support
Poland’s Solidarity expressed support for a free trade union movement throughout the Soviet bloc and denounced what it called “the lies being disseminated against us”. The message was addressed to workers in Albania, Bulgaria, Czechoslovakia, East Germany, Hungary, Romania and the Soviet Union. “Our aim is to struggle for better living standards for all people,” it said.
Three weeks after capturing Afghanistan, the Taliban have a government in Kabul, and are officially in charge of running the country, which will henceforth be known as the Islamic Emirate of Afghanistan. Contrary to the expectation that the delay in government formation could be a sign of efforts to set up an “inclusive” dispensation, there are no women, no Hazara — the presence of an Uzbek and two Tajiks is the only nod to minorities — in this set-up, which a spokesman described as “caretaker” until the new rulers bring in their own Constitution. For now, though, the list of 33 persons who will hold high office in the new Kabul government as Cabinet ministers and in other positions, appears to reflect internal pulls and pressures, and wrangles between factions of the Taliban, and no less, the influence of at least one external actor, Pakistan. Mullah Abdul Ghani Baradar, who had once attempted to bypass the Pakistan Army to speak to then Afghan President Hamid Karzai, has been pushed down the hierarchy to number 2, and will be one of two deputies to Prime Minister Mullah Mohammad Hassan Akhund, a hardliner who supervised the blasting of the Bamiyan Buddhas.
The role of Pakistan’s powerful spy agency in the formation of the government was no secret, given the open presence of its head, Lt General Faiz Hameed, in Kabul. The selection of four members of the Haqqani Network, a distinct group within the Taliban, which has had cosy relations with the Pakistani security establishment for nearly four decades, speaks to its influence with the new dispensation. At least two of the four, the new Interior Minister Sirajuddin Haqqani, and his uncle Khalil Haqqani, are globally designated terrorists, as is Prime Minister Akhund. Clearly, the Taliban are confident enough to believe that international legitimacy will follow, irrespective of who they include or leave out. Indeed, this may be the Taliban’s way of putting pressure on the world to recognise its victory, lift the sanctions against individuals, and the group.
Now the ball is in the court of the rest of the world. The challenge before the international community, including Delhi, is to come to a decision on recognising the new Taliban regime and engaging it. There may be no unanimity on this. Who the members of government are in another country should not normally matter in international diplomacy. Yet if the Afghan interior minister is someone named by the world’s intelligence agencies for blowing up the Indian Embassy in Kabul, and a hostile neighbour is pulling the levers of the Kabul government, it gets decidedly tricky. The presence of the Russian National Security Adviser and the head of the CIA in Delhi on Wednesday are indications that India may not be the only one with concerns, or staring at a difficult challenge.
China has announced a $31 million aid in grains, winter supplies, vaccines and medicines for Afghanistan. There’s no denying that Afghanistan is facing a massive humanitarian crisis in the wake of the US exit from that country. In fact, Afghanistan’s foreign reserves have been frozen by the US and the country has been cut off from international financial institutions like IMF and World Bank after the Taliban takeover. However, this has led to ordinary Afghans becoming extremely vulnerable with the UN appealing for $200 million in extra funding for lifesaving aid to Afghanistan. Afghan medics have not received their salaries in months and health centres are running out of medicines.
In fact, WHO has said that 90% of its 2,300 health clinics across Afghanistan risk closing imminently. Understandably, sending aid to Afghanistan has become complicated given that the new Taliban government comprises members who are officially sanctioned as terrorists. But the Afghan people should not be made to suffer because of the Taliban. Given that many Afghans, including women and youth, having been protesting for their rights under the new regime, the West and other democratic nations must find ways to help them obtain essentials.
Read also: China endorses Taliban’s interim govt; announces $31 million aid for Afghanistan
The US has already said that it will work with NGOs to provide that aid to Afghans. This is a good idea as ordinary Afghans shouldn’t be made to rely solely on the Taliban for their welfare. On a larger point, given the announcement of Taliban’s new government that lacks inclusivity and again highlights the group’s disdain for women’s participation in public life, it is best to continue to draw a distinction between the Taliban regime and ordinary Afghans. The latter should not be abandoned by the international community, while the former should be made to conform to international human rights. Democracies must endeavour to strengthen ordinary Afghan voices.
Being around people who are nice is a pleasant experience. But how likely are we to bump into people who are nice? A study conducted across a sample of 31 countries, including India, by Dutch academic Niels Van Doesum and his associates came up with interesting results. Japanese top in showing small acts of kindness, described as social mindfulness. Indians came third from the bottom, followed by Turkey and Indonesia. Social mindfulness is a manifestation of broader awareness of people around. This seemingly insignificant thing feeds into the larger foundation of how societies are structured.
A vast body of research in social sciences has shown that culture and norms go a long way in not just influencing the political structure of nations but also economic performance. In politics, the most striking example is the UK. Over eight centuries after the Magna Carta was drawn up, it still doesn’t have a codified constitution. Norms are the invisible bonds that keep the political structure in place. Social norms, a society’s implicit rules about traits such as honesty and work ethic, have a huge influence on economic development. This is one reason why blindly copying “best practices” produces varying results.
Norms are not permanent. Over time, they do change. Many post-World War II economic success stories have been shaped by changing norms as much as right economic policies. Norms that engender trust among constituents of a society significantly influence both economic policies and general laws. A society with a higher level of trust functions with a light-touch economic regulatory structure and largely avoids repressive laws. In this context, it is pertinent that before Adam Smith came up with The Wealth of Nations that provided insights into the role of self-interest in a market economy, he wrote The Theory of Moral Sentiments, which dwelt on human sympathy.
The social mindfulness study is insightful as it studies behaviour when it’s not influenced by incentives or disincentives. It’s the niceness quotient in people. Who doesn’t want to live in a society with a high niceness quotient? It also comes with the additional benefit of a better economic performance.
It’s abundantly clear that Taliban’s new ‘interim’ government in Afghanistan has the strong imprint of Pakistan’s military-jihadi complex. The new Afghan leadership structure is sans non-Taliban members and comes after the recent visit to Kabul of Pakistan’s ISI chief Lt Gen Faiz Hameed, who played peacemaker between different factions. And Mullah Mohammad Hasan Akhund, one of the founding members of the group and the longtime head of its powerful decision-making body Rehbari Shura, isn’t an uninfluential nobody. Expect, therefore, all kinds of bad news.
More so because, many other characters are equally partial to unpleasant methods of ruling a country. Sirajuddin Haqqani of the pro-ISI Haqqani Network will serve as interior minister, Mullah Yaqoob – son of Taliban founder Mullah Omar – will be defence minister. That Abdul Ghani Baradar, head of Doha’s political office, is sidelined says much about this regime. All punditry about a new Taliban was an exercise, it seems, in desperate optimism.
This makes international recognition for the new Taliban regime difficult. But the biggest challenge Taliban will face is in figuring out how to rescue Afghanistan from its present economic hellhole. Inflation has skyrocketed in recent weeks and the US has frozen $9.5 billion in Afghan reserves. Both the World Bank and IMF too have halted their aid and funding programmes for Afghanistan.
Pakistan, for all its influence over Taliban, can hardly financially prop up the new Kabul government given its own dire economic situation and dependence on IMF funding. The big hope for Taliban then is China with the group’s leaders indicating their willingness to join Beijing’s Belt and Road Initiative and touting the future development of Afghanistan’s vast mineral resources, including lithium. But neither is China likely to rush into an unstable Afghanistan nor will commercial exploitation of minerals – which in lithium’s case can take up to 16 years – happen in the short term. Unless the Taliban government takes a pragmatic turn and negotiates with the West and India, it’s looking at a humanitarian catastrophe. India should simply, for now, see how all of this plays out.
Creating an active corporate bond (CB) market becomes ever more urgent. Asset reconstruction companies (ARCs) need financing on a huge scale and are asking banks to lend to them. Rather, they should raise funds by issuing bonds. The government’s Principal Economic Adviser Sanjeev Sanyal has, rightly, called upon non-banking financial companies (NBFCs) to step up credit delivery in the sub-AAA segments. And, the way forward surely is to have a thriving CB market subsuming various risk-return profiles for savvy investors. A market for risky CBs is waiting to take off, but they can hardly be termed ‘junk bonds’ as the potential upside can be high in a turnaround market.
Further, reportedly, India is to be included in global bond indices in early 2022. To tap the greater availability of capital this would enable, the CB market must be active, complete with ample financial instruments to duly manage credit, currency and interest rate risks. It is true that issuance of CBs has increased substantially in the past year. But it is a fact that most CBs are privatively placed, are of a higher investment grade such as AAA and AA, and issued on a fixed-rate basis. And, such an opaque market design does ironically hamper efficiency and oversight in India’s CB market with its massive growth potential.
We do need to better leverage the easier cost of funds in the mature financial markets and get our act together for an active corporate debt market, to finance the projects in the national infrastructure investment pipeline of over Rs 100 lakh crore. Note that long-term investors like pension funds and insurance companies tend to prefer higher-rated bonds. But infrastructure bonds are more likely to be rated no higher than BB+. Hence the vital need for institutional credit enhancement of CBs to shore up investors’ appetite. Also, RBI needs to finalise its draft norms for CB insurance products like credit default swaps. Market makers for CBs would help. The central bank must also use CBs in its liquidity management operations.
The new set of minimum support prices (MSP) for rabi crops serve economic sense rather than political signalling. The prices of seven rabi crops — wheat, barley, gram, lentil, rapeseed/mustard and safflower — have been raised, a modest 2% for wheat and 7.8% and 8.6% for lentil and the oilseeds respectively. Ideally, the government should have frozen the MSP for wheat and capped procurement, considering that it has, in stocks, over 90 million tonnes of wheat and rice (of which wheat is 52 million tonnes) even after months of supplying free food to the poor during the pandemic. Liberal MSP in food grains puts the crop choice for farmers in disarray, makes production inefficient and is not sustainable. A modest hike is meant to cover the increase in input costs, of fertilisers and diesel. Rightly, it is a signal against increasing the acreage for wheat this rabi.
Reform of agriculture calls for moving away from excess production of grain to crops in short supply, such as edible-oil seeds and pulses. So, the signalling is also right in oilseeds and pulses, with relatively larger hikes in MSP, to boost output and curtail imports. Merely announcing a higher MSP will not result in crop diversification unless accompanied by procurement at the support price. Active procurement is limited to a few crops now, and the government is even unable to procure wheat and paddy outside traditional areas.
Price changes signalling a shift in the cropping pattern alone are not enough. With rising demand for superior foods, the country needs to rapidly raise yields and output levels in every crop. Modern crop husbandry, investment in water management and new and bio-engineered seeds, along with food processing, will help raise farm productivity and incomes.