அண்மையில் கேரளத்தைத் தாக்கிய திடீர் அடைமழை மிகப்பெரிய பாதிப்பை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. கடந்த நான்கு ஆண்டுகளில் மூன்றாவது முறையாக கேரளம் எதிர்கொண்டிருக்கும் இயற்கைப் பேரழிவை, விதிவிலக்கு என்று கூறுவதைவிட வழக்கமாகிவிட்ட நிகழ்வு என்று கூறுவதுதான் பொருத்தமாக இருக்கும். இடுக்கி, கோட்டயம் பகுதிகளில் சற்றும் எதிர்பாராமல் பெய்த அடைமழையால் அந்தப் பகுதிகள் வெள்ளத்தில் மூழ்கின. முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்பட்டிருந்தால் 42 உயிர்கள் பலியாகியிருக்காது.
அதிதீவிரமான மழை 15-ஆம் தேதி இரவு தொடங்கியது. 16-ஆம் தேதி மதியத்துக்கு மேல்தான் கோட்டயம், இடுக்கி, பத்தனம்திட்டா உள்ளிட்ட மாவட்டங்களில் வானிலை மையம் சிவப்பு எச்சரிக்கையை அறிவித்தது. திடீரென்று அரபிக் கடலில் ஏற்பட்ட காற்றழுத்தத் தாழ்வு மண்டலம் காரணமாக முன்கூட்டியே அடைமழை குறித்த விவரம் தங்களுக்குக் கிடைக்கவில்லை என்பது வானிலை மையம் தந்த விளக்கம்.
காலநிலை மாற்றங்களை முன்கூட்டியே தெரிவிக்கும் டோப்ளர் ரேடார் திருவனந்தபுரம், கொச்சியில் இருந்தும்கூட பயனில்லாமல் போயிருப்பதை நினைக்கும்போது வானிலை மையத்தை மட்டுமே குற்றஞ்சாட்ட முடியவில்லை. காரணம், அரபிக் கடலில் காற்றழுத்தத் தாழ்வு மண்டலம் எப்போது உருவாகும் என்பதை யாராலும் கணிக்க முடியாது.
2018-இல் கேரளத்தைத் தாக்கிய அடைமழையும் வெள்ளப் பெருக்கும் ஒட்டுமொத்த மாநிலத்தையும் பாதித்தது என்றால், இப்போதைய திடீர் மழையால் கேரளத்தின் மத்திய மாவட்டங்களிலுள்ள மலைப் பகுதிகள்தான் பாதிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. நிலச்சரிவுகளால் வீடுகள் நாசமாகியிருக்கின்றன. ஆறுகளில் ஏற்பட்ட வெள்ளப்பெருக்கால் கிராமங்களும் நகரங்களும் நீரில் மூழ்கி மக்களின் இயல்பு வாழ்க்கையைத் தலைகீழாகப் புரட்டிப் போட்டிருக்கிறது. தற்போது மழை அடங்கிவிட்டாலும்கூட இன்னும் சில நாள்களில் மீண்டும் பெய்யக்கூடும் என்கிற அச்சம் தொடர்கிறது.
அரபிக்கடலில் உருவாகும் புயலும், காற்றழுத்தத் தாழ்வு மண்டலத்தால் ஏற்படும் அடைமழையும் மட்டுமே இதுபோன்ற பேரழிவுகளுக்குக் காரணம் என்று கூறிவிட முடியாது. மேற்குத் தொடர்ச்சி மலையின் உயரப் பகுதிகளில் தொடர்ந்து நடைபெறும் பெரிய அளவிலான காடுகள் அழிப்பு மிக முக்கியமான காரணம். கடந்த அரை நூற்றாண்டு காலத்துக்கும் மேலாக, காடுகளை அழித்துக் குடியிருப்புகள் உருவாகியிருப்பதும், கிராமங்களும்
நகரங்களும் பெருகியிருப்பதும், குவாரிகளின் செயல்பாடுகளும் ஏற்படுத்தியிருக்கும் பாதிப்பின் விளைவுகளைத்தான் இயற்கைப் பேரழிவுகளாகக் கேரளம் எதிர்கொள்கிறது.
இப்போது ஏற்பட்டிருக்கும் மழை வெள்ளப் பாதிப்புக்கு முக்கியமான காரணமாக குவாரிகள் சுட்டிக்காட்டப்படுகின்றன. 2013-இல் மாநில சூழலியல் ஆணையம், கூட்டிக்கல் பஞ்சாயத்தைச் சுற்றியுள்ள பகுதிகளில் இயங்கிவரும் குவாரிகளை உடனடியாக மூடும்படி அறிக்கை கொடுத்தது. அதுமட்டுமல்லாமல், சுற்றியுள்ள வாகமண் மலைப்பகுதிகளை சூழலியல் பாதுகாப்புப் பகுதியாக அறிவிக்கும்படியும் கேட்டுக்கொண்டது. ஆனால் அரசு அதுகுறித்து பாராமுகமாக இருந்ததன் விளைவு, இப்போது கூட்டிக்கல் பஞ்சாயத்து பகுதியில் மிக அதிகமான உயிரிழப்பு மழை வெள்ளத்தால் ஏற்பட்டிருக்கிறது.
தென்மேற்குப் பருவமழை முடிவுக்கு வரும் நிலையில் ஏற்பட்டிருக்கும் இயற்கைப் பேரழிவு இத்துடன் நின்றுவிடாது. விரைவிலேயே வடகிழக்குப் பருவமழை தொடங்க இருக்கிறது. ஏற்கெனவே எல்லா அணைகளும் நிரம்பி வழிகின்றன. மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய நிலைமை ஏற்படாமல் இருப்பதற்காக வெள்ளப்பெருக்கை கட்டுப்படுத்தும் முயற்சிகள் தொடர்கின்றன.
இதற்கு முன்னால் மழை வெள்ளத்தில் கேரளம் மூழ்கியதைத் தொடர்ந்து, கேரளத்தைப்போலவே அடிக்கடி மழைப்பொழிவு ஏற்படும் நெதர்லாந்தை கேரள முதல்வர் பினராயி விஜயனும் உயர் அதிகாரிகளும் பார்வையிடச் சென்றனர். நெதர்லாந்திலிருந்து அவர்கள் கையாளும் பல வழிமுறைகளை நேரில் பார்த்து தெரிந்து அவற்றைக் கேரளத்தில் நடைமுறைப்படுத்தும் முயற்சியில் ஈடுபடப்போவதாக முதல்வர் அறிவித்தார். நெதர்லாந்தை முன்மாதிரியாக்கி நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்படும் என்கிற அறிவிப்பு வந்தது. வழக்கம்போல மக்கள் வரிப்பணத்தில் முதல்வரும் அதிகாரிகளும் சுற்றுப்பயணம் மேற்கொண்டதுதான் மிச்சம்.
12 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தேக்கடியில் படகு விபத்து நடந்தபோது முன்வைத்த முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கைகள் குறித்தான அறிவிப்புகள் இதுவரை நடைமுறைப்படுத்தப்படவில்லை என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள். சுற்றுச்சூழல் பாதுகாப்பில் கேரளத்தில் காணப்படுவது போன்ற உதாசீனப்போக்கை இந்தியாவின் வேறு எந்த மாநிலத்திலும் பார்க்க முடியாது. சுற்றுச்சூழலுக்காக பினராயி அரசு ஒரு துறையை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. ஆனால், அதை சுதந்திரமாக செயல்படும் துறையாக மாற்றி அதற்கு அமைச்சர் நியமிக்கப்படவில்லை.
இடதுசாரிகள், வலதுசாரிகள், தேசியக் கட்சிகள், மாநிலக் கட்சிகள் என்பவையெல்லாம் நமது அரசியல்வாதிகளுக்கு ஆட்சியதிகாரத்தைக் கைப்பற்றுவதற்கான அடையாளங்கள், அவ்வளவே. சுற்றுச்சூழல் குறித்தும், கார்ப்பரேட்டுகள் குறித்தும் அரசியல்வாதிகள் பேசுவதற்கும் ஆட்சியதிகாரத்தில் செயல்படுவதற்கும் தொடர்பு இருக்காது.
2018 பெருவெள்ளத்தின்போது கிடைத்த அனுபவங்களின் அடிப்படையில் பேரிடர்களை எதிர்கொள்ள கேரளம் பாடம் படிக்கவில்லை என்பதைத்தான் இப்போதைய திடீர் மழையும், வெள்ளப் பெருக்கும் 42 உயிரிழப்புகளுடன் உலகுக்கு உணர்த்தியிருக்கின்றன.
நூறு இளைஞா்களைக் கொடுங்கள், இந்நாட்டின் நிலையை மாற்றிக் காட்டுகிறேன் என்று பெருமிதம் தொனிக்கப் பேசினாா் வீரத்துறவி விவேகானந்தா். போதையின் பேரலையில் பொழுதுகளைத் தொலைத்து, விழுதுகளாய் வரவேண்டிய இளையோா்கள், நாட்டின் பழுதுகளாய் மாறிவிட்ட பயங்கரத்தின் அதிவீச்சை அதிகார வா்க்கம் முழுமையாக அறியாமல் இருக்கிறது.
பூரண மதுவிலக்கு இந்திய அரசியல் சாசனத்தின் பொன்னான வழிகாட்டலாக உள்ளது. ஆனால் அரசுகளே மதுவை விற்பது வேதனைகளின் வாசல் திறப்பல்லவா? விடுதலை இந்தியாவில் தீண்டாமையும், மதுக்கொடுமையும் அறவே இருக்கக் கூடாது என்று ஆசைப்பட்டாா் தேசப்பிதா அண்ணல் காந்தி. ஆனால், அவை இரண்டும் இன்று வீரியமாய் வளா்ந்து விண்ணளாவ நிற்கின்றன.
மதுவை ‘பாவங்களின் தாய்’ என்று அண்ணல் நபிகள் நாயகம் கூறியதில் ஆழ்ந்த பொருளுண்டு.
போதைதான் பெரும் பாவங்களை நோக்கிப் போகும் பாதையாக உள்ளது. மது என்பது போதையின் ஒரு திரவக் குறியீடுதான். இன்று மதுபோதை பல்வேறு புதிய பரிணாம வளா்ச்சிகளைப் பெற்று விட்டது.
துஞ்சினாா் செத்தாரின் வேறுஅல்லா் எஞ்ஞான்றும்
நஞ்சுஉண்பாா் கள்உண் பவா்
எனும் வள்ளுவத்தின் ‘கள்ளுண்ணாமை’ போதையை முற்றிலும் வேரறுத்த சமூகத்தை விரும்பியே பாடப்பட்டுள்ளது. போதை வயப்பட்டவா்களை செத்தோா்க்குச் சமமானவா்கள் என்கிறாா் வாய்மைப் புலவா் வள்ளுவா்.
கள்ளாக, சாராயமாக, டாஸ்மாக் மதுவாக பரிணமித்த போதை என்ற பொல்லாநோய், இப்போது கஞ்சா, அபின், கொகெய்ன், ஹெராயின், ப்ரவுன் சுகா் என ஏராள அவதாரங்களை எடுத்து, இளைஞா்களின் எதிா்காலத்தை இருளில் புதைத்துக் கொண்டிருக்கிறது.
அண்மையில் பிரபல இந்தி நடிகா் ஷாருக் கானின் மகன் ஆரியன் கான் உள்ளிட்ட பணக்கார இளையோா் பலா், கப்பல் விருந்தில் வைத்துக் கைது செய்யப்பட்டனா். வெளிநாட்டுப் படப்பிடிப்பில் இருந்த ஷாருக் கான் பதறிப்போய் பறந்து வருகிறாா். மகனைக் காப்பாற்றிட தனது செல்வாக்கைப் பயன்படுத்த வேண்டிய அவல நிலை அவருக்கு.
ஷாருக் கான் முதல் சாலையோரத் தொழிலாளி வரை தங்கள் பிள்ளைகளை போதைப் புதைகுழியில் விழாமல் முன்னெச்சரிக்கையோடு பாதுகாத்து வளா்த்திருந்தால், இத்தகைய அவலங்களை எதிா்கொள்ள வேண்டிய இழிநிலை ஏற்பட்டிருக்காது.
மதுபோதை மனிதா்களை மிருகங்களாக்கியது. கஞ்சா எனும் கொடிய போதையோ மனிதா்களை வெறிபிடித்த மிருகங்களாக்கி விட்டது. கஞ்சா போதையால் நிகழ்ந்த கொலைகளையும், கொலை செய்தோா், கொல்லப்பட்டோரின் பின்னணியையும் நினைத்துப் பாா்த்தால் நெஞ்சமே வெடிக்கிறது.
அண்மையில் வாணியம்பாடியில் மாலை நேரத் தொழுகை முடித்துவிட்டு தனது ஏழு வயது மகனுடன் வந்துகொண்டிருந்த வசீம் அக்ரம் என்ற 35 வயது இளைஞா் தனது வீட்டு முன், குடும்பத்தாரும், பெற்ற குழந்தைகளும் பாா்க்க, கூலிப்படையால் கொடூரமாக வெட்டிக் கொல்லப்பட்டாா். கொலையைத் தூண்டிய முதல் குற்றவாளியாகக் கைது செய்யப்பட்டிருப்பவா் அதே ஊரைச் சோ்ந்த டீல் இம்தியாஸ் என்பவா். சரணடைந்த கொலையாளிகள் அனைவரும் மிகவும் இளைஞா்கள்.
கஞ்சா விற்பனைக்கு வசீம் அக்ரம் இடையூறாக இருந்ததோடு, காவல்துறையிடம், கஞ்சா பதுக்கல் குறித்து தகவல் கொடுத்து அவற்றைக் காவலா்கள் கைப்பற்றச் செய்தாா் என்பதே இக்கொடூரக் கொலைக்குக் காரணமாகியுள்ளது.
கஞ்சா போதை இளையோரிடம் பரவக்கூடாது என்ற கவலையோடு, காவல்துறைக்கு உதவியா்கள் கொடூரமாகப் படுகொலை செய்யப்படுகிறாா்கள். மாநில, தேசிய, சா்வதேச எல்லைகளைத் தாண்டி விரியும் போதை சாம்ராஜ்யத்தின் வலைப்பின்னல் தங்களின் பாதையில் குறுக்கிடுவோரைக் கொடூரமாகக் கொலை செய்வதன் மூலம் மற்றவா்களை எச்சரிக்கிறது.
போதைக் கும்பலின் கூலிப்படையால் கொல்லப்பட்டோருக்கு ஆதரவாக, சாட்சி சொல்ல வருவதற்கும் சாதாரண மக்கள் தயாராக இல்லை என்பதே சமூகம் எவ்வளவு அழுகிக் கொண்டிருக்கிறது என்பதற்கு சாட்சியாக உள்ளது.
சென்னை காசிமேடு இந்திரா நகரைச் சோ்ந்த குப்பன் என்ற அரசியல் கட்சி பிரமுகா், கஞ்சா விற்பனை பற்றி காவல்துறைக்குத் தகவல் தந்ததால் கடந்த 2020ஆம் ஆண்டு கொடூரமாக வெட்டிக் கொல்லப்பட்டாா்.
கஞ்சா விற்பனையில் ஏற்படும் தொழிற்போட்டிக் கொலைகளும் ஏராளம். திருவள்ளூா் மாவட்டம் பொன்னேரி ஜனப்பன்சத்திரம் பகுதியைச் சோ்ந்த அரசியல் பிரமுகா் சிலம்பரசன் (26) என்பவரும் கஞ்சா விற்பனைப் பற்றி தகவல் கொடுத்ததால் 2021 ஆகஸ்ட் மாதம் கொடூரமாகக் கொலை செய்யப்பட்டுள்ளாா்.
கஞ்சா வெறியானது சாதி, மத, இன, மொழி கட்சி எல்லைகளைக் கடந்து சகல தரப்பிலும் சாம்ராஜ்யம் நடத்துகிறது. காவல்துறைக்குத் தகவல் கொடுப்பவா்களைப் பற்றி போதை மாஃபியா கும்பலுக்குத் தகவல் கொடுக்க காவல்துறைக்குள்ளும் கறுப்பு ஆடுகள் உள்ளன என்ற வலிமையான குற்றச்சாட்டை பலதரப்பினரும் முன்வைக்கின்றனா்.
ஏனெனில் காவல்துறைக்குள் உள்ள கறுப்பு ஆடுகளை லட்சங்களாலும், கோடிகளாலும் போதை மாஃபியா கும்பல் குளிப்பாட்டுவதாகக் கூறப்படுகிறது.
வசீம் அக்ரம் படுகொலையைத் தொடா்ந்து, தமிழக சட்டப்பேரவையில், ‘தமிழகத்தில் போதைக் கும்பல் இரும்புக்கரம் கொண்டு அடக்கப்படும்’ என்று கூறியுள்ளாா் முதலமைச்சா் மு.க. ஸ்டாலின்.
இது பன்மடங்கு அக்கறையோடும், மக்கள் ஒத்துழைப்போடும் முன்னெடுக்க வேண்டிய பணி என்பதில் மாற்றுக் கருத்தில்லை.
போதையின் வெறியால் மானுட உயிா்கள் எவ்வளவு மலிந்து போகின்றன என்பதற்கு எடுத்துக்காட்டாக சில சம்பவங்கள் நம் இதயத்தில் ஈட்டியைப் பாய்ச்சுகின்றன.
டாஸ்மாக் மதுக்குடிப்பகத்தில் 8.4.2021 அன்று சென்னை புழல் லட்சுமிபுரத்தைச் சோ்ந்த கிருஷ்ணமூா்த்தி, சுப்பு ஆகியோா் மது அருந்திக் கொண்டிருந்தபோது, அவா்கள் அருகில் வந்தமா்ந்து அன்பழகன் என்பவரும் குடியைத் தொடங்கியுள்ளாா்.
அப்போது அன்பழகனுக்கும் கிருஷ்ணமூா்த்திக்கும் ஏற்பட்ட தகராறு முற்றி, அன்பழகனின் கழுத்தில் கிருஷ்ணமூா்த்தி கொடூரமாக மிதித்து, நசுக்கிக் கொன்றுவிட்டாா். இளம் வயதில் ஒருவா் கொலையாகி, இன்னுமிருவா் கொலைக் குற்றவாளிகளாகி விட்டனா். இவா்களின் குடும்பத்தின் நிலை என்னவாகும்..?
3.4.2021 அன்று செங்கத்தைச் சோ்ந்த சங்கா் என்ற கட்டடத் தொழிலாளி நள்ளிரவில், பேருந்து கிடைக்காமல் சசிகுமாா் என்பவரிடம் லிஃப்ட் கேட்டு இருசக்கர வாகனத்தில் கொளத்தூா் சென்றுள்ளாா். சேருமிடம் வந்ததும் சங்கரிடம் சசிகுமாா், நூறு ரூபாய் கேட்டுள்ளாா். லிஃப்ட் கொடுத்ததுக்கு காசு கொடுக்காத சங்கருடன் சண்டை முற்ற, சங்கரை அடித்தே கொன்று விட்டாா் சசிகுமாா்.
நூறு ரூபாய் தராததால் ஒரு கொலை. எவ்வளவு அவலமான நிலைமை இது..?
இக்கொலைகளுக்குக் காரணம் கஞ்சா போதை என்று காவல்துறை விசாரணையில் தெரியவந்துள்ளது. கஞ்சா போதை வெறியில் தாம் கொலை செய்கிறோம் என்பதையும் அறியாமல் கொடுமை இழைத்தவா்கள்,போதைத் தெளிந்தவுடன் கதறி அழுதுள்ளனா். அதனால் என்ன பயன்?
‘ஆடிட்டரி ஹாலுசினேஷன்’, ‘விஷுவல் ஹாலுசினேஷன்’ ஆகிய மனநோய்களுக்கு கஞ்சா, மது, அடிமைகள் உள்ளாகி விடுவதால், அதிவேகமாக உணா்ச்சி வயப்பட்டு தங்கள் கட்டுப்பாட்டை இழந்து செயல்படுவாா்கள் என்று உளவியல் நிபுணா்கள் எச்சரிக்கின்றனா்.
அறிமுகமில்லாத, முன்விரோதமில்லாத ஒருவரை திடீரென போதை வெறியா்கள் கொலை செய்வதற்கான காரணம் என்ன? ‘ஆடு, கோழி இவற்றை அறுக்கும் போது, முன்விரோதத்தோடா அறுக்கிறோம்..? உணவு என்ற இன்றியமையாமையால் பிராணிகளை அறுப்பது போல, போதை என்ற அவா்களின் அவசியத்திற்காகக் கொலையும் தவறில்லை என்ற மனநிலைக்கு கொலையாளிகள் கொண்டு வரப்படுகின்றனா்’ என்கிறாா்கள் உளவியலாளா்கள்.
கஞ்சா புகைக்கும் போதும், மென்தோஸ் என்னும் போதை மருந்தை சுவைக்கும் போதும், போதை ஊசியைப் போட்டுக் கொள்ளும்போதும், போதை வெறியா்களின் மனத்தில் பதியவைக்கப்படும் கட்டளைகளை அவா்கள் பகுத்தறிவைப் பயன்படுத்தாமல் நிறைவேற்றிக் காட்டுவாா்கள் என்றும் உளவியல் நிபுணா்கள் எச்சரிக்கின்றனா்.
பள்ளி கல்லூரிகளில் படிக்கும் இளையோரை போதை மாஃபியா கும்பல் குறி வைக்கிறது. முதலில் இலவசமாகவும் பிறகு குறைந்த விலையிலும் போதையைக் கொடுத்து அவா்களை அதற்கு அடிமையாக்கி விட்டு, பிறகு போதை இல்லாமல் வாழவே முடியாது என்ற பரிதாப நிலைக்குள்ளாக்கி, படுபயங்கரச் செயல்களை செய்ய வைக்கின்றனராம். இத்தகைய செய்திகளை எல்லாம் கேட்கும்போது, மனம் ரணமாகி விடுகிறது.
சவூதி அரேபியா உள்ளிட்ட அரபு நாடுகளில் போதைப்பொருள் பயன்படுத்துதல், வைத்திருத்தல், விற்பனை செய்தல், கடத்துதல் ஆகிய குற்றங்களுக்கு அரசாங்கம் மரணதண்டனை நிறைவேற்றுகிறது. நம்நாட்டிலோ, போதைப் பொருள் குறித்து தகவல் சொல்வோா்க்கும், தடுப்போா்க்கும் போதை மாஃபியாக்களால் மரண தண்டனை தரப்படுகிறது. எவ்வளவு வேதனை இது?
மனிதா்களை வெறிபிடித்த மிருகங்களாய் மாற்றும் போதைக் கொடுமையிலிருந்து மாண்புகள் மிகுந்த மானுடத்தைக் காக்க, சாதி, மத, கட்சி பேதங்களைக் கடந்து சகல தரப்பினரும் கரங்கோத்துக் களமிறங்க வேண்டியது காலம் இட்டுள்ள கட்டாயக் கடமை.
எண்ணங்கள் மனிதா்களை ஆக்கிரமிக்கும் வல்லமை பெற்றவை. எந்த அளவுக்கு ஒருவருக்கு உயா்வான எண்ணங்கள் வாய்க்கிறதோ அந்த அளவுக்கு அவரிடமுள்ள தாழ்வான எண்ணங்கள் அகலுகின்றன. எண்ணங்களைப் பற்றிய மதிப்பீடு அதனை மதிப்பிடும் நபா்களைப் பொறுத்து மாறுபடக்கூடியது.
எது உயா்ந்த எண்ணம், எது தாழ்ந்த எண்ணம் என்ற புரிதல் ஒவ்வொருவருக்கும் வாய்க்க வேண்டியது அவசியம். ஒருசிலா் தாம் எண்ணியிருப்பதே சிறந்தது என்று வாழும் காலம் வரை எண்ணிக்கொண்டிருப்பாா்கள். இதற்குக் காரணம் அவா்களுக்கு தமது எண்ணங்களுக்கு மாற்றாக மற்றொன்று இருப்பதே தெரிவதில்லை.
அதே நேரம் சிலா், உயா்வான எண்ணம் எது என்று தெரிந்தபிறகும், தாம் எண்ணிக்கொண்டிருப்பதே சரி என்று வாதிடுவா். அதற்குக் காரணம் அவா்கள் பாரபட்ச மனதுடையவா்களாக இருப்பாா்கள்.
ஒருவா் பாரபட்ச எண்ணம் கொண்டு வாழ்கிறாா் என்றால் அது அவருடைய பிரச்னை மட்டுமல்ல. அவா் தாம் சாா்ந்திருக்கும் அனைத்து இடங்களிலும், குறிப்பாக, குடும்பம், நிறுவனம், சமூகம் என்ற எல்லா இடங்களிலும் அதன் தாக்கத்ததை ஏற்படுத்திக்கொண்டே இருப்பாா்.
இது அவா் தொடா்புடைய அனைத்து நிறுவனங்களின் செயல்பாட்டுகளுக்குக் குந்தகம் விளைவித்துக்கொண்டேயிருக்கும். அந்த தனிநபரும் நிம்மதி இழந்து நிறுவனத்தையும் சரியாக செயல்படாத நிலைக்குத் தள்ளிவிடுவாா்.
ஒரு இடத்தை வெளிச்சம் அடையும் வரை அந்த இடம் இருட்டாகவே இருக்கும். அது போன்றதே மனிதா்கள் மனத்தில் உயா்வான எண்ணங்கள் நிறையும் வரை அது தாழ்வான எண்ணங்களின் கூடாரமாகவே இருக்கும். உயா்வான எண்ணங்களை அளவிடமுடியாது என்றாலும் ஒருவா் பிறரை நடத்தும் பாங்கு இதன் பாற்பட்டே அமையும்.
மனித மனங்களை உயா்வான எண்ணங்களால் எப்படி நிறைப்பது? அடுத்தோரிடம் பழகும்போது அவா்களை அவா்களாகவே புரிந்துகொள்ள வேண்டும். அவா்களைப் பற்றிய நம்முடைய முற்சாா்புடைய புரிதல்களை திணித்து அவா்களைப் புரிந்துகொள்ள முயலக்கூடாது.
ஒருவரது செயலின் பின்னணியிலுள்ள காரண காரியத்தினை நடுநிலையோடு அலச வேண்டும். அதுபோலவே ஒவ்வொருவரும், தாம் செய்யும் செயல், தமது மேன்மைக்கானது அல்ல. குடும்பம் அல்லது நிறுவனத்தின் மேன்மைக்கானது என்ற புரிதலை உடனிருப்போா்க்கு ஏற்படுத்த வேண்டும்.
இது எளிதல்ல. ஒவ்வொரு நாளும் புதிது புதிதாய் சிந்தனைகளை உள்வாங்கிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும். இவ்வாறான புதிது புதிதான சிந்தனைகளின் சோ்க்கை, தனிநபா் மனத்திலும் நல்ல சிந்தனைகளை உண்டாக்கிக்கொண்டே இருக்கும். இவ்வாறான நல்ல சிந்தனைகளின் வரவு உயா்வான எண்ணங்களையும் பிறப்பித்துக்கொண்டே இருக்கும்.
இவ்வாறான உயா்வான எண்ணங்களின் தாக்கம் உடனிருப்போரை அன்போடும் பண்போடும் நடத்துதலில் வெளிப்படும். ஒருவா் அடுத்தோரை இயல்பாகவும், சரியாகவும் நடத்தத் தொடங்கும்போதே அவரும் பிறரை அவ்வாறு நடத்த முயல்வாா். இதன் தாக்கம் குடும்பங்களிலும், நிறுவனங்களிலும் நல்ல விளைவுகளை உண்டாக்கிக்கொண்டே இருக்கும்.
இந்த இடத்தில்தான் ஒரு நிறுவனத்தின் தலைமைப் பொறுப்பிலுள்ளோரின் பங்கு குறிப்பிடத்தக்கதாக மாறுகிறது. ஒரு நிறுவனம் ஒரு புதிய திட்டத்தைக் கருக்கொள்கிறது என்று வைத்துக்கொள்வோம். அந்நிறுவன தலைமைப் பொறுப்பிலுள்ளவா் புதிய திட்டத்தை கருக்கொள்வதிலிருந்து அதற்கான வாய்ப்புகள் கூடுகின்றன.
புதிய திட்டத்தின் கருக்கொள்ளலில் எந்த அளவுக்கு உடனுழைப்போரின் உள்ளீடு உள்ளதோ அந்த அளவுக்கே உடனுழைப்போரின் ஆா்வமும், ஒத்துழைப்பும் இருக்கும். ஒரு நிறுவனத்தின் தலைவா் எவ்வித முற்சாா்புமின்றி தனது திட்டத்திற்கான உள்ளீடுகளை சக ஊழியா்களிடம் பெறும்போது சக ஊழியா்கள் தாங்கள் மதிக்கப்படுவதாக உணா்கின்றனா்.
அவ்வாறு உணரும்போது தங்களுக்குத் தெரிந்த அனைத்து விதமான ஆலோசனைகளையும் மனம் திறந்து பகிா்வா். இது திட்டங்கள் கருக்கொள்ளும்போதே நல்ல கூறுகளோடு கருக்கொள்ள உதவும். இவ்வாறு நல்ல கூறுகளுடன் கருக்கொண்டுவிட்டால் வெற்றியை நோக்கி சிறப்பாகப் பயணிக்கும்.
இவ்வாறு மனிதா்கள் தாங்கள் நடத்தப்படும் விதங்களிலிருந்தும் தமது எண்ணங்களுக்கான ஊற்றை அடைகின்றனா். நல்ல சிந்தனைகளும், எண்ணங்களும் அவ்வளவு எளிதில் கைகூடாது. ஆனால், அதற்கான வழிமுறைகளை அறிந்து அதனை உருவாக்க எந்த அளவுக்கு தனிநபா்களும், நிறுவனங்களும் முயல்கிறனரோ அந்த அளவுக்கே குடும்பங்களின் அல்லது நிறுவனங்களின் வெற்றி அமையும்.
உயா்வான சிந்தனைகளின் ஊற்றுக்கண் எது? அனுபவம் வாய்ந்த, பாரபட்ச எண்ணம் அற்றோரிடம் பழகுதல், நிறைய நல்ல நூல்களை வாசித்தல், நல்ல நூல்களை அடுத்தோா்க்கு அறிமுகம் செய்தல், சிறிது சிறிதாக நல்ல சிந்தனைகளைப் பரப்புதல், ஒவ்வொரு செயலின் பல்வேறு கோணங்களையும் உணா்தல், உடனிருப்போரின் நோக்கங்களைப் புரிந்துகொள்ளுதல் போன்றவை என பட்டியல் நீளூம்.
ஒருவா் தம் உடனிருப்போரை அங்கீகரிப்பதிலிருந்தே எதுவும் தொடங்குகின்றது. இருட்டு இருட்டு என்று புலம்பிக்கொண்டிருப்பதைவிட ஒரு மெழுகுவா்த்தியை ஏற்றிவைத்து இருளை அகற்ற முயலலாம் என்பது ஆன்றோா் வாக்கு. தனிநபா்கள் நோ்மறை எண்ணங்களை வளா்த்துக்கொள்வதும் அதனைப் பரப்புவதும் அவசியமாகிறது.
எவ்வளவு பெரிய நிறுவனமாக இருந்தாலும் அதன் செயல்பாடுகளை தீா்மானிப்பவா்கள் ஒருசில நபா்களாகவே இருப்பா். அவா்கள் வெளிப்படைத் தன்மை உடையோராகவும், உயா்வான சிந்தனைகள் உடையோராகவும் அமைந்து விட்டால் அந்த நிறுவனத்தின் வெற்றி சிறப்பாக இருக்கும்.
சில நேரம் ஒருவரது நோக்கம் புரிந்துகொள்ளப்படாமல் அவருடைய செயல்கள் விமா்சிக்கப்பட்டுக்கொண்டே இருக்கலாம். அதனால் தவறில்லை. விமரிசனத்துக்கு ஆளாகாமல் இருப்பதற்கு ஒரேவழி எந்தச் செயலையும் செய்யாமல் சும்மா இருப்பதுதான். சும்மா இருப்பதைவிட விமா்சிக்கப்படுவதே நல்லதல்லவா?
சிறைகளைப் பார்வையிட்டு ஆய்வுகள் நடத்திவரும் தமிழ்நாடு சட்டத் துறை அமைச்சர், அனைத்து மத்தியச் சிறைகளிலும் திறந்தவெளிச் சிறைகள் அமைக்க அரசு கொள்கை முடிவெடுத்திருப்பதாகத் தெரிவித்துள்ளார். திறந்தவெளிச் சிறைகளுக்கு ஏற்றவாறு இடங்கள் தேர்வுசெய்யப்பட வேண்டும் என்றும் நிதிநிலைமையைக் கருத்தில் கொண்டே இத்திட்டம் செயல்வடிவம் பெறும் என்றும் அவர் கூறியிருப்பது புரிந்துகொள்ளக்கூடியதே. நீண்ட காலச் சிறைத் தண்டனை அனுபவிப்பவர்களில் நன்னடத்தை கொண்டவர்களுக்குத் தண்டனையின் கடுமையைக் குறைக்கும் வகையிலும் அவர்களுக்குத் தொழில் வாய்ப்புகளை உருவாக்கித்தரும் வகையிலும் திறந்தவெளிச் சிறைகள் அமைகின்றன. தண்டனையின் நோக்கம் குற்றவாளிகளைச் சீர்திருத்துவதாக அமைய வேண்டும் என்ற கோட்பாட்டின் அடிப்படையில் திறந்தவெளிச் சிறைகளைச் சட்டவியல் அறிஞர்கள் பலரும் தொடர்ந்து வலியுறுத்திவருகின்றனர்.
1972-ல் மு.கருணாநிதி முதல்வராக இருந்தபோது, சட்டமன்றத்தில் உறுப்பினர்களின் கேள்விகளுக்குப் பதிலளித்துப் பேசிய அப்போதைய சட்ட அமைச்சர் செ.மாதவன், தஞ்சாவூரின் நீலகிரித் தோட்டத்திலும் கோவை சிங்காநல்லூரிலும் திறந்தவெளிச் சிறைகள் உள்ளதாகக் குறிப்பிட்டுள்ளார். சிவகங்கை அருகிலுள்ள முத்துப்பட்டியிலும் செங்கல்பட்டு மாவட்டத்திலுள்ள வேங்கடப்பட்டினத்திலும் திறந்தவெளிச் சிறைச்சாலைகள் அமைக்கும் திட்டம் பரிசீலனையில் உள்ளதாகவும் அப்போது அவர் குறிப்பிட்டார். கோவை, சேலம், சிவகங்கையில் திறந்தவெளிச் சிறைச்சாலைகள் செயல்பட்டுவந்தாலும் தஞ்சை திருமலைசமுத்திரத்தில் திறந்தவெளிச் சிறைச்சாலைக்கு ஒதுக்கப்பட்ட நிலம் தனியார் ஆக்கிரமிப்புக்கு ஆளாகித் தற்போதுதான் நீதிமன்ற உத்தரவின்படி மீட்கப்பட்டுள்ளது.
சிங்காநல்லூர் திறந்தவெளிச் சிறையில் 100 சிறைவாசிகளும், சேலம் பண்ணைச் சிறையில் 10 சிறைவாசிகளும், சிவகங்கை புரசடை உடைப்புச் சிறையில் 150 பேரும் மட்டுமே தங்க முடியும். எனவே, திறந்தவெளிச் சிறைச்சாலைகள் என்பவை தமிழ்நாட்டைப் பொறுத்தவரையில் பெயரளவுக்கானவையாக மட்டுமே இருந்துவருகின்றன என்பதுதான் உண்மை நிலை. 1972-ல் பரிசீலனையில் இருப்பதாகச் சொல்லப்பட்ட செங்கல்பட்டு வேங்கடப்பட்டினம் திறந்தவெளிச் சிறைச்சாலை தொடங்கப்படவில்லை. 1971-ல் சட்டமன்ற விவாதங்களில் மாவட்டம்தோறும் திறந்தவெளிச் சிறைச்சாலைகள் தொடங்கப்படுமா என்றும்கூடக் கேள்விகள் எழுப்பப்பட்டுள்ளன. அப்போது மதுரையிலே திறந்தவெளிச் சிறைச்சாலைக்கான இடம் தேடப்பட்டுவருவதாக அப்போதைய சட்ட அமைச்சர் செ.மாதவன் தெரிவித்தார். மதுரையிலும் இன்னும் திறந்தவெளிச் சிறைச்சாலை தொடங்கப்படவில்லை.
சுதந்திரப் போராட்டக் காலத்தில் சிறைவாசிகளாக இருந்த காங்கிரஸ்காரர்கள் விடுதலை கிடைத்து ஆட்சிக்கு வந்த பிறகு, சிறைகளைக் கவனிக்கத் தவறிவிட்டார்கள் என்று தனது சிறைக் குறிப்புகளில் எழுதியுள்ளார் அண்ணா. திமுக ஆட்சிக்கு வந்த பிறகு, சிறைத் துறைச் சீர்திருத்தங்களைப் பற்றி தீவிரமாகப் பேசியது. அண்ணாவும் அவரையடுத்து முதல்வராகப் பொறுப்பேற்றுக்கொண்ட மு.கருணாநிதியும் இருவரது ஆட்சிக் காலத்திலும் சட்டத் துறை அமைச்சராகப் பொறுப்புவகித்த செ.மாதவனும் அரசியல் கைதிகளாகச் சிறையில் அடைக்கப்பட்டிருந்த தங்களது அனுபவங்களின் விளைவாக சிறைச் சீர்திருத்தங்களில் தீவிர அக்கறை காட்டினார்கள். திறந்தவெளிச் சிறைகளையும் மேம்படுத்த விரும்பினர். அவர்களின் விருப்பங்களுக்கும், அவர்களது காலத்தில் நிறைவேற்ற முடியாமல் போன அறிவிப்புகளுக்கும் செயல்வடிவம் கொடுக்க வேண்டிய கடமை இன்றைய திமுக அரசுக்கு உண்டு.
கேரள ஆற்றங்கரை ஒன்றில் உள்ள ஒரு சிமென்ட் வீடு, சிலர் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்போதே, அப்படியே உடைந்து தண்ணீரில் விழுந்துவிடும் காட்சிகளைச் சமூக வலைதளங்கள் வழியே சமீபத்தில் பார்த்திருக்கலாம். கேரளத்தின் கோட்டயம், இடுக்கி மாவட்டங்களில் ஏற்பட்ட திடீர் வெள்ளம், நிலச்சரிவில் 35-க்கும் மேற்பட்டோர் மடிந்துள்ளனர்.
கடந்த நான்கு ஆண்டுகளில் கேரளத்தில் தீவிரமான வெள்ளங்கள், நிலச்சரிவுகள் தொடர்ச்சியாக நிகழ்ந்துவருகின்றன. 2018-ல் 483 பேர் பலியானார்கள். அடுத்தடுத்த ஆண்டுகளில் உயிர்ப் பலி குறைவு என்றாலும், சொத்து இழப்பு பெருமளவு தொடர்ந்துகொண்டேதான் இருக்கிறது. இயற்கைப் பேரழிவுகளுக்குப் பிறகு மேற்கொள்ளப்பட்ட நிவாரண நடவடிக்கைகள், மக்களுக்குக் கிடைத்த உதவிகளால் கேரளத்தின் இடது ஜனநாயக முன்னணி அரசு, இந்த ஆண்டு நடைபெற்ற சட்டமன்றத் தேர்தலில் ஆட்சியைத் தக்கவைத்துக்கொண்டுள்ளது. அதே நேரம், மேற்கண்டது போன்ற இயற்கைப் பேரழிவுகளை மட்டுப்படுத்துவதிலோ, பாதிப்புகளைக் குறைப்பதிலோ அரசும் மக்களும் உரிய வகையில் அக்கறை காட்டியுள்ளார்களா?
பெருமளவு இல்லை என்றே கூற வேண்டியிருக்கிறது. மத்தியில் ஐக்கிய முற்போக்குக் கூட்டணி ஆட்சிக் காலத்தில் மூத்த சூழலியலர் மாதவ் காட்கில் தலைமையில் ‘மேற்கு மலைத் தொடர் சூழலியல் நிபுணர் குழு’ 10 ஆண்டுகளுக்கு முன் அரசுக்குத் தன் அறிக்கையைச் சமர்ப்பித்தது. அந்த அறிக்கையைக் கட்சி வேறுபாடின்றி எதிர்த்த மாநிலங்களில் கேரளமும் ஒன்று. அதற்குப் பிறகு, நீர்த்துப்போன பரிந்துரைகளுடன் மத்திய அரசு வெளியிட்ட கஸ்தூரிரங்கன் குழு அறிக்கையையும் கேரளம் ஏற்கவில்லை.
தற்போது ஏற்பட்டுள்ள பேரழிவு குறித்து, மாதவ் காட்கில் அறிக்கை திட்டவட்டமாகச் சுட்டிக்காட்டுகிறது. மற்றொருபுறம் பருவநிலை மாற்றம் நம்மைச் சூழ்ந்து நிற்கும் பேராபத்தாக மாறிவிட்டதையும் புறக்கணிக்க முடியாது. இதுபோன்ற இயற்கைப் பேரழிவுகளை மனித முயற்சிகளால் முற்றிலும் தடுத்து நிறுத்திவிட முடியாது. ஆனால், பேரழிவுகள் ஏற்படுத்தும் ஆபத்துகளிலிருந்து மனித உயிரையும் சொத்து இழப்பையும் நிச்சயம் மட்டுப்படுத்த முடியும். 2018 பேரழிவின்போதே மாதவ் காட்கில் அறிக்கையின் பரிந்துரைகள் சுட்டிக்காட்டப்பட்டன. அந்த அறிக்கை விடுத்த எச்சரிக்கைகள் அதற்குப் பின்னரும்கூட கேரள அரசால் ஏற்றுக்கொள்ளப்படவில்லை.
அறிக்கை என்ன சொல்கிறது?
இமாலய மலைத்தொடரைவிடப் பழமையான மேற்கு மலைத்தொடர் சூழலியல்ரீதியில் எளிதில் பாதிக்கப்படக்கூடிய நிலையில் இருக்கிறது. 1,600 கி.மீ. நீளமும் 1,40,000 சதுர கி.மீ. பரப்பும் உடைய இந்த மலைத்தொடரில், நாட்டின் 30% தாவர, மீன், ஊர்வன, நீர்நில வாழ்வி, பறவை, பாலூட்டிகள் வாழ்ந்துவருகின்றன. ‘தென்னிந்திய தீபகற்பத்தின் பாதுகாவல’ராக மேற்கு மலைத்தொடரை காட்கில் குழு அடையாளப்படுத்தியுள்ளது. ஒட்டுமொத்த மேற்கு மலைத்தொடரையும் மூன்று வகைகளாகப் பிரித்து சூழலியல் கூருணர்வு கொண்ட பகுதிகளாக, எந்த வகையிலும் தொந்தரவு செய்யப்படக் கூடாததாக அறிவிக்கப்பட வேண்டும். குறிப்பாக 64% பகுதியில் எந்த வளர்ச்சிச் செயல்பாடுகளையும் அனுமதிக்காமல் தீவிரமாகப் பாதுகாக்க வேண்டுமென 552 பக்க விரிவான அறிக்கையில் காட்கில் குழு கூறியிருந்தது.
அந்த அறிக்கையின் குறிப்பிடத்தக்க பரிந்துரைகள்:
மண்ணரிப்புக்குக் காரணமாக இருக்கும் ஒற்றை வணிகப் பயிர் சாகுபடியைக் கைவிட வேண்டும்.
காலாவதியான அணைகள், அனல்மின் நிலையங்கள் போன்றவற்றைக் கைவிட வேண்டும்.
புதிய வசிப்பிடங்களை உருவாக்குதல், வேளாண் நிலத்தை வேறு பயன்பாட்டுக்குத் திருப்புதல், ஆறுகளின் போக்கை மாற்றுதல் போன்ற நிலப் பயன்பாட்டு மாற்றங்களைத் தடை செய்ய வேண்டும்.
சாலக்குடி ஆறு பாயும் காட்டுப் பகுதியில் கேரள மின்வாரியம் கட்டத் திட்டமிட்டிருந்த அதிரப்பள்ளி நீர்மின் திட்டத்தைக் கைவிட வேண்டும்.
காட்கில் குழுவுக்குப் பதிலாக அமைக்கப்பட்ட கஸ்தூரி ரங்கன் குழுவோ, மொத்தப் பரப்பில் 37%-ஐ மட்டும், அதாவது 56,825 சதுர கி.மீ. பரப்பை மட்டும் சூழலியல் கூருணர்வு கொண்ட பகுதியாக அறிவித்தால் போதுமெனக் கூறியிருந்தது. இரண்டு அறிக்கைகளையும் கேரள விவசாயிகள், மத அமைப்புகள், கட்சிகள் கடுமையாக எதிர்த்தன.
திருத்தமும் அழிவும்
கேரளத்தில் 2017-ல் மேற்கொள்ளப்பட்ட ஓர் ஆய்வு 7,157 ஹெக்டேர் மலைப் பகுதி வெட்டப்பட்டதாகத் தெரிவிக்கிறது. இந்த அழிவு பெருமளவு நடைபெற்ற மத்திய மாவட்டங்களே பிற்பாடு நிலச்சரிவால் தீவிரமாகப் பாதிக்கப்பட்டன. கேரள மலைப் பகுதிகளில் நிலப்புரையோட்டமும் (soil piping), பக்கவாட்டுப் பரவலும் (lateral spread) சமீபகாலமாக அதிகரித்துவருகின்றன. இவையே நிலச்சரிவு சார்ந்த பேரழிவுகளுக்குக் காரணம் என நிலவியல் அறிஞர்கள் சுட்டிக்காட்டுகிறார்கள். 2018-க்கு முன்புவரை கேரளத்தில் நிலச்சரிவுகளால் 293 பேர் பலியாகியிருப்பதாகவும், கடந்த 4 ஆண்டுகளில் மட்டும் நிலச்சரிவுகளால் 170 பேர் பலியாகியுள்ளதாகவும் அதிர்ச்சி தரும் அரசுக் கணக்குகள் கூறுகின்றன.
மலைகளிலிருந்து கற்களை வெட்டியெடுப்பது, மலைகளைப் பிளப்பது, மணல் கொள்ளை, காடழிப்பு, புதிய சாலையமைப்பு, காடு-நீர்நிலையோர ஆக்கிரமிப்பு-இந்தப் பகுதிகளில் கட்டுமானங்களை ஏற்படுத்துதல் போன்ற செயல்பாடுகள் இத்தனை வெள்ளங்கள், நிலச்சரிவுகளுக்குப் பிறகும் கேரளத்தில் தொடரவே செய்கின்றன. இயற்கைச் சமநிலையைச் சீர்குலைக்கும் இதுபோன்ற செயல்பாடுகள் பேராபத்தை விளைவிக்கும் என்பதையே மாதவ் காட்கில் அறிக்கை சுட்டிக்காட்டுகிறது.
கணக்கில் வருபவை எவை?
மலைகளையும் காடுகளையும் அழித்து வளர்ச்சி-தொழில்மய நடவடிக்கைகளில் ஈடுபடுவதே மக்கள், மாநிலத்தின் பொருளாதார ஏற்றத்துக்கு வழி எனக் கருதும் அரசியல் கட்சிகளும் ஆட்சி நிர்வாகமும் இயற்கைச் சமநிலையைத் தக்கவைப்பதற்கு உரிய முக்கியத்துவம் தருவதில்லை. அது மட்டுமில்லாமல், பொருளாதார நடவடிக்கைகளால் இயற்கைப் பேரழிவுகள் தீவிரமடையும்போது, மனித, சொத்து இழப்புகள் ஏதோ ஒரு வகையில் கணக்கில் கொள்ளப்படுகின்றன. அதே நேரம் மலைகளும் காடுகளும் திரும்ப மீட்டெடுக்க முடியாத மோசமான சீர்குலைவுக்குச் சென்றுவிடுவது, எந்தக் கணக்கிலும் வராமல் போகிறது. இது அடுத்தடுத்த ஆண்டுகளில் பேரழிவுகளை மேலும் தீவிரப்படுத்துகிறது.
அறிவியலை மனித குல வளர்ச்சிக்கானதாகக் கருதும் இடதுசாரிகள், அதே அறிவியல் விடுக்கும் சூழலியல் எச்சரிக்கைகளை உரிய வகையில் கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ளவில்லை. ‘சூழலியலர்கள் வளர்ச்சிக்கு எதிரானவர்கள்’ என்கிற முத்திரையுடனே சூழலியல் எச்சரிக்கைகளைப் பார்க்கிறார்கள்.
மக்களும் மக்கள் நலனுமே முதன்மையாகக் கருதப்பட வேண்டுமென அவர்கள் வலியுறுத்துகிறார்கள். காடுகளும் மலைகளும் தொந்தரவு செய்யப்படாமல் இருக்கும்போது மட்டுமே இதை உறுதிப்படுத்த முடியும். வேற்றுக்கிரக வாசிகளுக்காகச் சூழலியல் பாதுகாப்பு வலியுறுத்தப்படவில்லை. இந்த மண்ணில் வாழும் மக்கள் ஆரோக்கியமாகவும் வளத்துடனும் வாழவே இயற்கை சமநிலை பேண வலியுறுத்தப்படுகிறது.
யார் கையில் இருக்கிறது?
ஒரு நிலத்தில் பாதுகாப்புடன் வாழ்வது நாட்டிலுள்ள ஒவ்வொருவருக்கும் அரசமைப்புச் சட்டம் வழங்கியுள்ள அடிப்படை உரிமை. ஒவ்வொரு குடிநபரும் சுரண்டப்படுவதற்கு எதிராகக் குரல்கொடுப்பதற்கான உரிமையை அரசமைப்புச் சட்டம் வழங்கியிருக்கிறது. அதை உறுதிப்படுத்த வேண்டியது அரசுதான் என்றாலும், அரசுக்கு அந்த நெருக்கடியை ஏற்படுத்த வேண்டியது மக்கள்தான் என்கிறார் மாதவ் காட்கில். பிளாச்சிமாடாவில் நீருக்கான உரிமையை வலியுறுத்தி கோக கோலா நிறுவனத்துக்கு எதிராக உள்ளூர் மக்கள் வழக்குத் தொடுத்து வென்றபோது, கேரள உயர் நீதிமன்றம் கூறியதுபோல், மக்களின் வாழ்வாதாரத்தைப் பாதுகாப்பதில் கிராமப் பஞ்சாயத்துகளுக்கு உரிமை உள்ளதை காட்கில் சுட்டிக்காட்டுகிறார். இயற்கைப் பேரழிவுகளைத் தடுத்து நிறுத்தவும், உள்ளூர் ஜனநாயக நிறுவனங்கள் அதேபோல் செயலில் இறங்க வேண்டும் என்கிறார்.
மாதவ் காட்கில் அறிக்கை சுட்டிக்காட்டியுள்ள அம்சங்களும் சரி, பருவநிலை மாற்றம் தூண்டும் பேரழிவுகளும் சரி கேரளத்தை மட்டுமல்ல தமிழ்நாடு, கர்நாடகம், கோவா, மஹாராஷ்டிரம் உள்ளிட்ட மேற்கு மலைத்தொடர் மாநிலங்களையும் சேர்த்தே பாதித்துவருகின்றன. இமயமலைத்தொடர் அடிவார மாநிலங்களான உத்தராகண்ட், இமாசல பிரதேசத்தையும் இதேபோன்ற இயற்கைப் பேரழிவுகள் சமீப ஆண்டுகளில் தீவிரமாக பாதித்துவருகின்றன. மற்ற மாநிலங்களும் இந்திய மக்களும் கற்றுக்கொள்வதற்கு எத்தனையோ பாடங்களை இந்தப் பேரழிவுகள் வழங்கியுள்ளன. அவற்றிலிருந்து கற்றுக்கொண்டு வாழ்வதும் புறக்கணித்தால் வீழ்வதும் நம் கையிலேயே இருக்கிறது.
இந்து சமய அறநிலையத் துறையால் கொளத்தூரில் தொடங்கப்பட்டிருக்கும் கல்லூரி தொடர்பாக, திராவிடர் கழகத் தலைவர் கி.வீரமணி 16.10.2021 அன்று வெளியிட்ட அறிக்கையில், “1928-க்கு முன் சென்னை பச்சையப்பன் கல்லூரியில் ஆதிதிராவிடர், முஸ்லிம் மாணவர்கள்கூட சேர முடியாது தடுக்கப்பட்ட நிலை இருந்தது. அதைத் திராவிடர் ஆதரவு ஆட்சிதான் மாற்றியது. காரணம், பச்சையப்பர் ஒரு ஹிந்து. அவரது அறக்கட்டளை மூலம் நடத்தப்படுகிறது. நால் வருணத்தைத் தாண்டிய அவர்ணஸ்தர்கள் ஆதிதிராவிடர்கள்; ஆகவே, அவர்களையும் சேர்க்க முடியாது என்று பல ஆண்டு காலம் இருந்ததை தந்தை பெரியார் - சுயமரியாதை இயக்கம், நீதிக்கட்சி தீர்மானம் போட்டுத்தான் மாற்றியது" என்று கூறியிருக்கிறார். இதனை என்னால் எளிதில் கடந்துபோக முடியவில்லை. காரணம், அந்நிகழ்வு - பட்டியல் சமூகத் தலைவர்களின் போராட்ட வெற்றியின் குறியீடு. அதை மறைத்து பெரியார் கணக்கில் அந்தப் புகழைச் சேர்க்கப் பார்ப்பது நியாயமும் இல்லை!
சுயேச்சையாக வெற்றிபெற்ற பி.சுப்புராயன், சுயராஜ்ஜியக் கட்சியினரான ஏ.அரங்கநாத முதலியார், ஆர்.என்.ஆரோக்கியசாமி முதலியார் இருவரையும் உள்ளடக்கிய அமைச்சரவையை அமைத்து, ஆட்சிப்பொறுப்பை 4.12.1926-ல் ஏற்றுக்கொண்டார். நீதிக்கட்சியினர் இந்த ஆட்சியைக் கடுமையாக எதிர்த்து வந்தனர். இருமுறை இந்த ஆட்சி மீது நம்பிக்கையில்லாத் தீர்மானத்தைக் கொண்டுவந்தது நீதிக்கட்சி. சுயராஜ்ஜியக் கட்சியின் மறைமுக ஆதரவால் நம்பிக்கையில்லாத் தீர்மானம் தோற்கடிக்கப்பட்டது.
இந்தக் காலகட்டத்தில் காந்தி தமிழ்நாட்டுக்கு வருகைதந்தார். 7.9.1927 அன்று பச்சையப்பன் கல்லூரியில் பேசிய காந்தி, ‘பச்சையப்பன் கல்வி நிறுவனங்களில் பஞ்சமர்கள் மற்றும் முஸ்லிம்களை அனுமதிக்க வேண்டும்’ என்று பச்சையப்பன் அறக்கட்டளை அறங்காவலர்களுக்கு வேண்டுகோள் விடுத்தார். இந்தச் செய்தி காந்தியின் ‘யங் இந்தியா’ இதழில் 15.9.1927-ல் வெளியானது.
காந்தி பேசிய பிறகு, பச்சையப்பன் கல்லூரி முதல்வர் தனது நன்றியுரையில், ‘கல்லூரியை அனைத்துத் தரப்பு இந்தியர்களும் சேர்ந்து பயிலத்தக்கதாக மாற்ற முயற்சிப்பதாக’ கூறினார் என்பதையும் நாம் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும்.
1927-ல் இக்கல்லூரியின் பழைய மாணவர்களான எஸ்.துரைசாமி ஐயர், கே.வெங்கடாஸ்வாமி நாயுடு, என்.கிருஷ்ணமாச்சாரி ஆகிய மூவரும் ‘ஆதிதிராவிடர்களும் இந்து சமுதாயத்தின் ஒரு அங்கமாகையால், பச்சையப்பன் கல்வி நிறுவனங்களில் அவர்களை அனுமதிப்பதற்கு ஏற்ப அறக்கட்டளை விதிகளை மாற்றியமைக்குமாறு’ சென்னை உயர் நீதிமன்றத்தை அணுகினார்கள். மனுவில் இருந்த சில பிழைகளால் தள்ளுபடி செய்யப்பட்டது. ஆனாலும், அவர்கள் சொல்வதுபோல ஆதிதிராவிடர்களை ஏன் சேர்க்கக் கூடாது எனக் கேட்டது உயர் நீதிமன்றம். பிறகு, அறங்காவலர்கள் ஆதிதிராவிடர்களைப் பச்சையப்பன் கல்வி நிறுவனங்களில் அனுமதிக்க முடிவெடுத்து, அதற்கான தீர்மானத்தை நிறைவேற்றினார்கள். இதன்படி, 1927-ல்தான் ஆதிதிராவிட மாணவர்கள் கல்லூரியில் அனுமதிக்கப்பட்டனர்.
காந்தி இப்பிரச்சினையைப் பற்றிப் பேசிய பிறகுதான் ‘பச்சையப்பன் கலாசாலையும் பார்ப்பனர்களும்' என்ற தலைப்பில் பெரியார் 27.11.1927-ல் கட்டுரை எழுதினார். அதாவது, உயர் நீதிமன்றம் கேள்வி எழுப்பியதன் பலனாக, அக்கல்லூரி அறங்காவலர்கள் பெரும்பாலோர் ஒப்புக்கொண்ட பிறகு, பெரியார் இந்தக் கட்டுரையை எழுதினார். தீர்ப்பு வருவதற்கு முன் பச்சையப்பன் கல்லூரியைக் கண்டித்து எழுதியிருக்கிறாரா என்றால், இல்லை!
திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் நடந்த சுயமரியாதை மாநாட்டில் நிறைவேற்றப்பட்ட 28-வது தீர்மானத்தில், ‘சென்னை பச்சையப்பன் கலாசாலை டிரஸ்டிகள் ஆதிதிராவிடர்களை இந்துக்கள் என்று ஒப்புக்கொண்டதோடு, அவர்களையும் பள்ளியில் சேர்த்துக்கொண்டதற்கு இம்மாநாடு மகிழ்கின்றது’ என்று கூறப்பட்டுள்ளது (குடிஅரசு -11.12.1927).
அதாவது, இப்பிரச்சினை 1927-லேயே முடிவுற்றது. பின்னர் சைமன் குழு வரவால், பி.சுப்புராயன் அமைச்சரவையில் பிளவு ஏற்பட்டது. நீதிக்கட்சியிடம் ஆதரவு கோரப்பட்டது. நீதிக்கட்சி ஆதரவுடன் புதிய அமைச்சரவை 16.3.1928-ல் பதவி ஏற்றுக்கொண்டது.1928-ல்தான் நீதிக்கட்சியின் ஆதரவே வந்து சேருகிறது. அப்படியிருக்க, திராவிடர் ஆதரவு ஆட்சிதான் மாற்றியதற்குக் காரணம் என்று கி.வீரமணி கூறுவது எந்த வகையில் சேரும்?
1925-ல் காங்கிரஸை விட்டு வெளியேறிய பெரியார், சுயமரியாதை இயக்கத்தை ஆரம்பித்துவிட்டார். டிசம்பர் 1927 வரை, அதாவது கிட்டத்தட்ட இரண்டரை வருடங்கள் அல்லது மூன்று வருடங்களில் எங்கு, எப்போது, எந்த மாநாட்டில், எந்தக் கூட்டத்தில் இப்படி ஒரு தீர்மானம் நிறைவேற்றினார்? அப்படி ஒரு பதிவைக் காட்ட முடியுமா? ஆதிதிராவிட மாணவர்களைச் சேர்க்கலாம் என்று நீதிமன்றம் சொன்ன பிறகு எழுதப்பட்ட கட்டுரையைத் தவிர, 1925 முதல் 1927 அக்டோபர் வரை ‘குடிஅரசு’ இதழில் பச்சையப்பன் கல்லூரியில் ஆதிதிராவிட மாணவர்கள் சேர்த்துக்கொள்ள வேண்டும் என்று எங்காவது பெரியார் எழுதியிருக்கிறாரா? அல்லது கண்டனப் போராட்டம் ஏதாவது நடத்தியிருக்கிறாரா? இதுவே, பச்சையப்பன் கல்லூரியை நடத்தியது ஒரு பிராமண அறக்கட்டளையாக இருந்திருந்தால், பெரியார் போர் முழக்கம் செய்திருப்பாரோ என்னவோ?!
நீதிக்கட்சி ஆரம்பித்த சர்.பிட்டி தியாகராயர் பச்சையப்பன் கல்லூரி நிர்வாகத்தில் அறங்காவலராக இருந்தார். அவர் கடைசி வரையில் இதைக் கண்டிக்கவேயில்லை. 1919 முதல் 1926 ஆரம்பம் வரை நீதிக்கட்சி ஆட்சியில் இருந்தது. அப்போதுகூட இதுபற்றி எந்த ஒரு தீர்மானமும் இயற்றப்படவில்லை. அரசின் சார்பாகக்கூட எந்தவிதமான முயற்சியையும் நீதிக்கட்சி எடுக்கவில்லை என்பதுதான் உண்மை.
1928 ஜனவரியில் சென்னை மாகாணப் பட்டியல் சமூக இயக்கங்களின் முதல் மாநாடு பச்சையப்பன் கல்லூரியில் நடைபெற்றது. அனைத்துப் பட்டியல் சமூக மக்களும் கலந்துகொண்ட இம்மாநாட்டின் தலைவராக இரட்டைமலை சீனிவாசனை முன்மொழிந்த திராவிட மகாஜன சபையின் தலைவர் வாசுதேவப்பிள்ளை, இதுவரை நுழைய முடியாத இடமாக இருந்த பச்சையப்பன் கல்லூரியில் நடைபெறுவதைச் சுட்டிக்காட்டி, ‘நீண்ட காலம் முற்றுகையிட்டு, குண்டுகளால் தகர்த்து, சாதி இந்துக்களின் பலம் வாய்ந்த இந்தக் கோட்டையைப் பிடித்திருக்கிறோம். இது பெரிய சாதனை. இதுபோன்று பொறுமையாகவும் விடாமுயற்சியுடனும் போராடினால் நமது பிறப்புரிமையை மற்ற சமூகங்கள் மத்தியில் நிலைநாட்டலாம்’ என்று பேசினார்.
வாசுதேவப்பிள்ளையின் கூற்றிலிருந்து பச்சையப்பன் கல்லூரியில் ஆதிதிராவிடர்களைச் சேர்த்ததற்குப் பட்டியல் சமூகத் தலைவர்கள் எந்த அளவு பாடுபட்டிருக்கிறார்கள் என்று நாம் அவதானிக்கலாம். இந்தப் போராட்டங்களுக்கும் பெருமுயற்சிகளுக்கும் உரிய அங்கீகாரம் தருவதற்குப் பதிலாக, சுயமரியாதை இயக்கத்தால்தான் - நீதிக்கட்சியால்தான் ஆதிதிராவிடர்கள் பச்சையப்பன் கல்லூரியில் அனுமதிக்கப்பட்டனர் என்று கி.வீரமணி கூறுவது எந்த விதத்தில் நியாயம்?
- ம.வெங்கடேசன், தேசிய ஆணையர், தேசியத் தூய்மைப் பணியாளர் ஆணையம், புதுடெல்லி.
India 100 crore Covid vaccination how to boost coverage of second dose Tamil News : இந்தியா 100 கோடி தடுப்பூசி அளவுகளின் மைல்கல்லை எட்டியது, ஒரு குறிப்பிடத்தக்க பொது சுகாதார முயற்சியாக இருந்தாலும், வயது வந்தோருக்கு முழுமையாகத் தடுப்பூசி போடுவதற்கு ஏறத்தாழ 88 கோடி கூடுதல் டோஸ்களை வழங்குவதற்குத் தேவையான வேகத்தை நாடு தக்கவைப்பது இப்போது மிக முக்கியமானது.
இந்தியாவில் ஆகஸ்ட் மாதத்தில் சராசரியாக 59.29 லட்சம் தினசரி டோஸ் வழங்கப்பட்டது. இது செப்டம்பரில் 78.69 லட்சம் டோஸாக உயர்ந்தது. இருப்பினும், அக்டோபர் மாதம் முதல் 20 நாட்களில், சராசரி தினசரி தடுப்பூசிகள் 46.68 லட்சம் அளவுகளாகக் குறைந்துள்ளன.
அக்டோபரில் தினசரி தடுப்பூசிகள் வீழ்ச்சியடைந்ததன் விளைவாக, வியாழக்கிழமை காலை நிலவரப்படி, 10.85 கோடி கோவிட் -19 தடுப்பூசி அளவுகள் மாநிலங்களில் பயன்படுத்தப்படாமல் இருந்தன.
கடந்த திங்களன்று, மத்திய சுகாதார செயலாளர் ராஜேஷ் பூஷன், தடுப்பூசி இயக்கத்தின் முன்னேற்றம் குறித்த மீளாய்வுக் கூட்டத்தில், வேகத்தை மேம்படுத்தவும், தடுப்பூசி இயக்கத்தைத் துரிதப்படுத்தவும் மாநிலங்களை அறிவுறுத்தினார்.
கடுமையான நோய், மருத்துவமனை மற்றும் இறப்புக்கு எதிராகத் தடுப்பூசிகள் குறிப்பிடத்தக்கப் பாதுகாப்பை வழங்குவதாக அறிவியல் பூர்வமாக நிரூபிக்கப்பட்டுள்ள நிலையில், அவற்றின் நிர்வாகம் மிகவும் பாதிக்கப்படக்கூடிய வயதினருக்கு மிகவும் முக்கியமானதாக மாறியது. இருப்பினும், இந்த ட்ரைவ் தொடங்கப்பட்டுக் கிட்டத்தட்ட ஒன்பது மாதங்களுக்குப் பிறகும், 60 வயதுக்கு மேற்பட்ட மக்கள்தொகையில் சுமார் 20 சதவிகிதத்தினர் இன்னும் முதல் டோஸைப் பெறவில்லை. 60-க்கும் மேற்பட்ட வயதினரில் கிட்டத்தட்ட 10.62 கோடி நபர்களுக்கு முதல் டோஸ் வழங்கப்பட்டது மற்றும் 6.20 கோடி பேருக்கு முழுமையாகத் தடுப்பூசி போடப்பட்டுள்ளது.
மாநிலங்களுக்கு மிகப்பெரிய சவால், இரண்டாவது டோஸ் கவரேஜ் அதிகரிக்க வேண்டும் என்பதுதான். மத்திய அரசு கடந்த திங்களன்று மாநிலங்களுக்கு “தகுதியுள்ள கணிசமான எண்ணிக்கையிலான பயனாளிகள், தங்கள் இரண்டாவது டோஸைப் பெறவில்லை” என்று கூறியதுடன், டோஸை நிர்வகிப்பதில் கவனம் செலுத்துமாறு வலியுறுத்தியது.
நாட்டின் வயது வந்தோருக்கான மக்கள்தொகையில் 74 சதவிகிதம் முதல் டோஸைப் பெற்றுள்ளது மற்றும் 31 சதவிகிதம் மட்டுமே இரண்டு டோஸையும் பெற்றுள்ளது.
குஜராத் (50%), கர்நாடகா (44%), ராஜஸ்தான் (36%), மகாராஷ்டிரா மற்றும் மத்திய பிரதேசம் (32%) ஆகிய பெரிய மாநிலங்களில், இந்த ஐந்து மட்டுமே இரண்டாவது தடுப்பூசி கவரேஜ் தேசிய சராசரியை விட அதிகமாக கொண்டுள்ளது. உத்தரபிரதேசம் (18%), பீகார் (21%), மற்றும் மேற்கு வங்கம் (26%) ஆகிய மாநிலங்கள் மிகவும் பின்தங்கியுள்ளது.
இரண்டாம் கட்ட தடுப்பூசி கவரேஜை அதிகரிக்க மாநிலங்களுடன் இணைந்து சிறப்பு இயக்கங்களை வகுப்பதில், அடுத்த கட்ட தடுப்பூசி உந்துதல் கவனம் செலுத்தும் என்று அரசு உயர் வட்டாரங்கள் தெரிவித்தன. முழுமையாகத் தடுப்பூசி போடப்பட்டவர்களின் எண்ணிக்கையில் அதிகரிப்பு மிக முக்கியமானது. ஏனென்றால் இந்தியாவில் இருந்து நிகழ் நேரத் தரவு, இறப்பைத் தடுப்பதில் தடுப்பூசி செயல்திறன் முதல் டோஸுக்குப் பிறகு 96.6%-ஆகவும் மற்றும் இரண்டாவது டோஸுக்குப் பிறகு 97.5 சதவீதமாகவும் மேம்பட்டது.
இந்தியாவின் தடுப்பூசி கவரேஜ் அதிகரிக்கும்போது, 2021-ம் ஆண்டின் நான்காவது காலாண்டில், உள்நாட்டுத் தேவையை ஆராய்ந்த பிறகு, தடுப்பூசி உற்பத்தியாளர்கள் அதிக அளவில் தடுப்பூசிகளை ஏற்றுமதி செய்ய அனுமதிக்கப்படுவார்கள் என்று அரசாங்கத்தின் உயர் அதிகாரிகள் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸிடம் தெரிவித்தனர். வெளிநாடுகளின் அமைச்சகம் பல்வேறு நாடுகளின் கோரிக்கைகளின் படி ஏற்றுமதி செய்யப்படக்கூடிய தடுப்பூசிகளின் எண்ணிக்கையின் விவரங்களைத் தெரிவு செய்துள்ளதாக வட்டாரங்கள் தெரிவித்தன.
இந்திய அரசு ஹைதராபாத்தைத் தளமாகக் கொண்ட Biological E-உடன் முன்கூட்டிய ஆர்டரை வழங்கியுள்ளது. இருப்பினும், வட்டாரங்கள் கூறுகையில், நிறுவனம் நவம்பரில் மட்டுமே அவசர பயன்பாட்டு அங்கீகாரத்திற்கு விண்ணப்பிக்கும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. “எனவே, ஏற்றுமதிக்காக ஒதுக்கிவிடக்கூடிய அளவுக்கு அதிகமான அளவுகள் இருக்கும் சூழ்நிலை இருக்கும்” என்று வட்டாரங்கள் தெரிவித்தன.
அடுத்த கட்டத்தில், குழந்தைகளுக்கான கோவிட் -19 தடுப்பூசிகளை நாடு தொடங்கும். எப்படி இருந்தாலும், குழந்தைகளுக்கான தடுப்பூசி திட்டத்தை ஒரு கட்டமாக வெளியிடுவதற்கு முன்பு கூடுதல் எச்சரிக்கையுடன் செயல்பட வேண்டும் என்று உயர் மட்டங்களில் அழைப்பு எடுக்கப்பட்டுள்ளதாக வட்டாரங்கள் தெரிவித்தன. கோவிட் -19-க்கான தடுப்பூசி நிர்வாகம் குறித்த உயர் சக்தி வாய்ந்த தேசிய நிபுணர் குழு மற்றும் நோய்த்தடுப்புக்கான தேசிய தொழில்நுட்ப ஆலோசனைக் குழு ஆகியவை இந்தியா மற்றும் உலகம் முழுவதிலுமிருந்து அறிவியல் தரவைப் பார்க்கும்.
Can new variants of the coronavirus keep emerging? – கொரோனா வைரஸின் மாறுபாடுகள் தொடர்ந்து உருவாகிக் கொண்டிருக்குமா என்ற கேள்வி கேட்டால், புதிதாக கொரோனா வைரஸ் மற்றவர்களுக்கு பரவும் வரை தொற்று ஏற்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் தான். ஆனால் தொடர்ச்சியாக மாறுபாடுகளை உருவாக்கும் அல்லது அதிக ஆபத்தை விளைவிக்கும் என்று அர்த்தம் இல்லை.
உலக மக்கள் தொகையில் பாதி பேர் இன்னும் கொரோனா தொற்றுக்கு எதிராக தடுப்பூசி செலுத்திக் கொள்ளவில்லை எனவே தொடர்ந்து புதிதாக மக்களை பாதித்து அவர்களின் உடலில் ஆயிரக்கணகான வைரஸ்களை அடுத்த சில மாதங்கள் அல்லது வருடங்கள் வரை பிரதி எடுக்கும். ஒவ்வொரு முறையும் ஒரு வைரஸ் தன்னை பிரதி எடுக்கும் போது சிறிய அளவில் பிறழ்வுகள் இருக்கத்தான் செய்யும். இந்த சிறிய பிறழ்வுகள் புதிய மாறுபாட்டினை உருவாக்க உதவும். ஆனால் 2019ம் ஆண்டு வைரஸ் வளர்ச்சி அடைந்தது போன்று தற்போது வளர்ச்சி அடையாது.
ஒரு வைரஸ் ஒரு புதிய உயிரினத்தைப் பாதிக்கும்போது, அது புதிய ஹோஸ்ட்டுக்குப் பரந்து விரிந்து பரவ வேண்டும் என்று பென்சில்வேனியா மாநில பல்கலைக்கழகத்தின் வைரஸ் நிபுணர் ஆண்ட்ரூ ரீட் கூறுகிறார்.
நோய் கட்டுப்பாடு மற்றும் தடுப்பு மையங்களின் தரவுகள் படி முந்தைய வைரஸ் மாறுபாட்டைக் காட்டிலும் இரண்டு மடங்கு பரவும் தன்மை கொண்டது டெல்டா வைரஸ். இது மேலும் பிறழ்வுகள் அடைந்து அதிக பாதிப்புகளை தரும் வைரஸ் மாறுபாடாக மாற முடியும். ஆனால் மறுபடியும் இரண்டு மடங்கு பரவும் சக்தியை கொண்டிருக்காது என்று மிச்சிகன் பல்கலைக்கழகத்தில் பணியாற்றும் தொற்றுநோய் ஆராய்ச்சியாளர் டாக்டர் ஆடம் லௌரிங் கூறியுள்ளார்.
வைரஸிற்கான விரைவான பரிணாம வளர்ச்சியின் ஒரு கட்டத்தை நாங்கள் பார்த்தோம். இது பல்வேறு சேதங்களை உருவாக்கியுள்ளது. ஆனால் மேற்கொண்டு தீங்குகளை விளைவுக்கும் பண்புகளை அது கொண்டிருக்கவில்லை என்று ஆடம் கூறியுள்ளார்.
வைரஸ் மோசமான விளைவுகளை ஏற்படுத்தும் வகையில் உருமாறக் கூடும் ஆனால் அதற்கேற்ற பரிணாம வளர்ச்சி அந்த வைரஸில் இல்லை. அதே போன்று மிகவும் தீவிரமான பாதிப்பிற்கு ஆளாகியுள்ள மக்களும் வெளியே சென்று மற்றவர்களுடன் பழகி, வைரஸை பரப்பும் செயல்களை விரும்பவில்லை.
தடுப்பூசிகள் மற்றும் தொற்றுகளின் விளைவாக ஏற்கனவே மக்கள் உருவாக்கியுள்ள எதிர்ப்பு திறனை எதிர்த்து புதிய மாறுபாடுகள் பரவுமா என்று நிபுணர்கள் ஆய்வு செய்து வருகின்றனர். நிறைய பேர் தடுப்பூசிகள் செலுத்திக் கொண்டுள்ள நிலையில், குறைவான தட்ப்பு திறனை கொண்ட மக்களிடம் மட்டுமே பரவும் வாய்ப்பினையே வைரஸ்கள் கொண்டிருக்கும் என்று டாக்டர் ஜோஷ்வா ஸ்ச்சிஃபெர் கூறியுள்ளார். அவர் ஃப்ரெட் ஹுட்சின்சோன் புற்றுநோய் ஆராய்ச்சி மையத்தில் வைரஸ் நோயியல் ஆராய்ச்சியாளராக உள்ளார்.
”நோய் எதிர்ப்பு திறனை குறைக்கும் வகையில் வைரஸ்கள் புதிய பிறழ்வுகளை ஏற்படுத்தக் கூடும். அத்தகைய சூழலில் வருடாந்திர காய்ச்சல் தடுப்பூசிகள் மாதிரி கொரோனாவுக்கு எதிரான தடுப்பூசிகளை வழங்க ஆராய்ச்சியாளர்கள் பரிந்துரை செய்வார்கள்” என்றும் அவர் கூறினார்.
Earlier this month, the Tata Group emerged as the winning bidder for Air India, the debt-laden national carrier. In this year’s Budget, the government unveiled a bold new disinvestment policy that envisages a bare minimum presence of government-owned businesses even in the strategic sectors. The government is also pursuing the sale of its entire stake in public sector firms such as BPCL, Shipping Corporation of India, IDBI Bank, two other public sector banks and one general insurance company this financial year alone. Given India’s recent disinvestment record, this is an ambitious target. Ashok Chawla and Arvind Mehta discuss the implications of the sale of Air India for the future of India’s public sector, in a conversation moderated byVikas Dhoot. Edited excerpts:
How did things come to such a pass at Air India? What do you think stalled previous attempts to initiate reforms or even sell the airline?
Ashok Chawla:About three decades ago, Air India was one of the world’s premier airlines. Then it slowly but steadily went into a spin. While an attempt was made in the early 2000s to see if it could be sold based on the recommendations of the then Disinvestment Commission, that didn’t move very far. Then, the Civil Aviation Ministry took the view that it would be good if two airlines — Air India and Indian Airlines — were merged. The merger took place in 2007 with a lot of euphoria but slowly it came to pass that such mergers are easy on paper but don’t work without cultural and operational synergies. The financial bills of the airline kept getting bloated and the model of a full-service airline became difficult to handle in the domestic sector with low-cost airlines coming in and overtaking Air India in a price-sensitive market. Air India could never recover. We are now told it was losing Rs. 20 crore each day, which is the ultimate nadir for the airline.
Arvind Mehta:I was part of the transaction team that was looking at the divestment of Air India and Indian Airlines in 2001. There were many factors that kept playing out. There was strong buyer interest, including from a corporate house which did not have aviation experience. There was muddying of the waters by some private airlines that feared competition if the transaction went through. To cut a long story short, in the ensuing confusion that happened amid lobbying of various kinds, there was also advice that the enterprise value of the airlines would increase if there was a merger, so when the divestment takes place, later you will get a better value. The government agreed and put the sale on the back burner. When the merger finally happened much later, it led to greater losses instead of better value.
Prime Minister Narendra Modi had said in 2014 that the government had no business to be in business. But over the last seven years, no public sector unit (PSU) sales materialised. Would the Air India sale, the first such transaction in 18 years, break the recent taboo associated with disinvestment in our political economy?
AC:It’s certainly a long-awaited positive signal regarding the public sector, and more so for domestic and foreign investors. In the last 18 years, irrespective of the government in power, there’s been share sales or transfer of shares from one pocket to the other but no genuine privatisation. There is euphoria and expectation, but as one can appreciate in all such matters, the proof of the pudding is in the eating. So, the euphoria needs to be tempered a bit. While the broad policy is there, once you get into the details, one doesn’t know whether there will really be a fairly robust pipeline of public sector entities which are up for offer with a symmetry between what the government offers and what the investors are really interested in. Second, there is the parallel track which the government is pursuing for fiscal mathematics, which is the monetisation track. If you push the disinvestment and monetisation tracks aggressively, then the issue of whether there is adequate appetite and capacity on the other side of the table will arise. Third, we have to appreciate that the process of disinvestment is long-drawn and complicated. It was the case even in the first round 20 years ago and not much has changed in that regard. Finally, I think there is the elephant in the room which one cannot ignore — what is the window of opportunity? The general elections are coming up in 2024. So, the window of opportunity for either this kind of disinvestment or for monetisation is, at best, 18 to 20 months. So, whatever the government can do with that to fulfill its broad objective of actually pulling back from business where it does not need to be in business, let’s hope it is able to do a fair amount... That would really be a welcome step for the stakeholders, the economy and the people at large.
Between 1999 and 2003, the National Democratic Alliance privatised 17 firms. Can we look at a similar streak in the window we have before the next Lok Sabha polls?
AM:In the [Atal Bihari] Vajpayee era, the commitment to privatisation was very strong. It started with the loss-making Modern Foods, then Balco, IPCL, the share sale of Maruti which gave controlling interest away... there was a momentum building up. But when the government finally came to the BPCL sale, the pushback started happening with many in Parliament questioning the sale of a profit-making central PSU, whereas you could possibly have a reason for doing it for loss-making PSUs. With that kind of pushback, there was a loss of momentum. And then, of course, the philosophy of divestment became entirely different with a coalition government supported by the Left. The real value I see in this Air India sale now is that again, there is clarity of thought. The government feels that whether it’s a loss-making or a profit-making Central PSU (CPSU), it is willing to make a strategic exit. That the DIPAM (Department of Investment and Public Asset Management) has found a mechanism for the strategic sale of a loss-making unit like Air India is also a positive, because it’s easy to sell something like BPCL that will attract buyers based on its enterprise value and profits. I hope that many other loss-making units that are continuously bleeding the taxpayers also find strategic buyers through the right sweeteners.
We have heard the usual criticism from trade unions and Left parties on the Air India sale. But do you fear that hiving off profitable PSUs will again attract a wider groundswell of Opposition criticism?
AM:There is the possibility that as and when profitable PSUs are sold, there will be stronger ideological battles and questions about why there is a need to sell the family silver, something which is giving good dividends, etc. It’s far more difficult to justify those kinds of sales; it would be easier to justify the loss-making sales.
AC:There will be the usual noises when profit-making enterprises are sold, but if the government clearly articulates its policy on what it wants to sell and what it wants to retain, I think the general consensus across the political spectrum would be that the public sector need not occupy the commanding heights of the economy. While people may object for the sake of objecting, as long as the process is run in a very transparent manner, I think there will not be too much objection.
Should some sectors like coal be a no-go area for divestment, even though the government has said it will retain bare minimum presence in strategic sectors? Should people be worried that one or two groups may get a lot of assets under their control as is happening, for instance, in airports and ports?
AM:The previous Finance Minister, Arun Jaitley, made a famous comment about the Air India sale. He had said that if you wait too long, there will be no airline left to sell. But yes, there is a role for certain kinds of countervailing mechanisms in a calibrated fashion… We shouldn’t do any fire sales and there has to be a watch on the market appetite. We don't want those kinds of sales which happened in certain countries where oligarchs came and just lapped up all the public sector assets and then became billionaires at the cost of the social good.
Of the 17 PSUs that were privatised, not a single sale was undertaken where the Cabinet Minister was in charge of a PSU with operations in their home State, as per a study. Do you expect such tendencies to crop up this time round?
AC:I guess that’s been the case in all the major economic moves to some extent. But 2021 is very different from 20-30 years ago. It’s not much of a problem now because the political resolve is strong. The whole process will get further energised if it isn’t perceived as something the government wants to do because it doesn’t have money. The perception is that the government is pressed to the wall; that it is trying to push privatisation and monetisation because ‘paisa nahi hai(there is no money)’ and it needs money for welfare programmes. With DIPAM under the Finance Ministry, unlike earlier when disinvestment was a separate ministry, it sends a signal about balancing the books. There should be a separate ministry or commission which reports directly to the Prime Minister’s Office. That will make things far simpler for the mechanics of implementing disinvestment plans, and minor political issues of whether a particular minister is happy or unhappy will not really come to the surface. The focus should now be totally on efficiency, productivity increases, not the fiscal focus on balancing the books.
AM:For a strategic sale, it used to always be difficult to convince the concerned ministry in charge of a PSU to come fully on board, because for them, it was a sense of loss. There would always be various reasons they would give for why it’s not the appropriate time. They had no problem with part share sales as long as ownership control did not go out of the ministry’s hands. So, that kind of a problem always remained and that’s why I said strategic sales are far more difficult than part sales of shares. But I think the mood has changed now. The Prime Minister has said that the government has no business to be in business. He has made it clear that he doesn’t want to see IAS officers and others running a PSU and being changed from time to time. I think that kind of mindset earlier where a ministry could try and sabotage a strategic sale... I don't think we are going to see that kind of resistance in this time period. But what worries me actually is the narrative that goes out that the government is doing the sales because it needs to cover its fiscal deficit. That narrative is very damaging because then in the public perception, it is simply a sale of the family silver. So, I would be happier with a narrative that does not talk about the monetary aspects so much but is one that simply says that we are convinced that society is better off by having this not being a government-run entity anymore.
The whole process will get further energised if it isn’t perceived as something the government wants to do because it doesn’t have money.
Ashok Chawla
India has completed vaccination of 100 crore doses on October 21, 2021, in just about nine months since starting vaccination. This has been a tremendous journey in dealing with COVID-19, especially when we recall how things stood in early 2020. Humanity was dealing with such a pandemic after 100 years and no one knew much about the virus. We remember how unpredictable the situation appeared then, as we were faced by an unknown and invisible enemy mutating rapidly.
The scale and trust
The journey from anxiety to assurance has happened and our nation has emerged stronger, thanks to the world’s largest vaccination drive.
It has been a trulybhagiratheffort involving multiple sections of society. To get a sense of the scale, assume that each vaccination took just two minutes for a health-care worker. At this rate, it took around 41 lakh man days or approximately eleven thousand man years of effort to reach this landmark.
For any effort to attain and sustain speed and scale, the trust of all stakeholders is crucial.
One of the reasons for the success of the campaign was the trust that people developed in the vaccine and the process followed, despite various efforts to create mistrust and panic. There are some among us who only trust foreign brands, even for simple every day necessities. However, when it came to something as crucial as the COVID-19 vaccine, the people of India unanimously trusted ‘Made in India’ vaccines. This is a significant paradigm shift.
India’s vaccine drive is an example of what India can achieve if the citizens and the Government come together with a common goal in the spirit ofJan Bhagidari. When India started its vaccination programe, there were many people who doubted the capabilities of 130 crore Indians. Some said India would take three to four years. Some others said people will not come forward to get vaccinated. There were those who said there will be gross mismanagement and chaos in the vaccination process. Some even said that India will not be able to manage supply chains.
But just like the Janata Curfew and subsequent lockdowns, the people of India showed how spectacular the results can be, if they are made trusted partners.
When everyone takes ownership, nothing is impossible. Our health-care workers traversed hills and crossed rivers across difficult geographies to vaccinate people. Our youth, social workers, health-care workers, social and religious leaders, all deserve credit for the fact that India faces minimal vaccine hesitancy when compared to even developed nations.
An equitable scheme
There was a lot of pressure from different interest groups to give preferential treatment to them in vaccination. But the Government ensured that, like our other schemes, there is no VIP culture in the vaccination drive either.
Preparing early
In early 2020, when COVID-19 was rampaging across the world, it was clear to us that this pandemic will have to be eventually fought with the help of vaccines. We started preparing early. We constituted expert groups and started preparing a road map right from April 2020.
Till today, only a handful of countries have developed their own vaccines. More than 180 countries are dependent on an extremely limited pool of producers, and dozens of nations are still waiting for the supply of vaccines, even as India has crossed 100 crore doses! Imagine the situation if India did not have its own vaccine. How would India have secured enough vaccines for such a large population and how many years would that have taken? It is here that credit should be given to Indian scientists and entrepreneurs for rising to the occasion. It is due to their talent and hardwork that India is trulyAatmanirbharwhen it comes to vaccines. Our vaccine manufacturers, by scaling up to meet the demands of such a large population, have shown that they are second to none.
In a nation where governments used to be known as a roadblock impeding forward movement, our government has instead been an accelerator and enabler of progress. The Government partnered with the vaccine makers right from day one and gave them support in the form of institutional assistance, scientific research, funding, as well as accelerated regulatory processes. All Ministries of the Government came together to facilitate the vaccine makers and remove any bottlenecks as a result of our ‘whole of Government’ approach.
Logistics, the platform
In a country of the scale of India, it is not enough to just produce. Focus has to be on last mile delivery and seamless logistics. To understand the challenges involved, imagine the journey taken by one vial of vaccines. From a plant in Pune or Hyderabad, the vial is sent to a hub in any of the States, from where it is transported to the district hub. From there, it reaches a vaccination centre. This entails the deployment of thousands of trips taken by flights and trains.
During this entire journey, the temperature has to be maintained in a particular range which is centrally monitored. For this, over one lakh cold chain equipments were utilised. States were given advance notice of the delivery schedule of the vaccines so that they could plan their drives better and vaccines reached them on the pre-decided days. This has been an unprecedented effort in the history of independent India.
All these efforts were complemented by a robust tech platform in CoWIN. It ensured that the vaccine drive was equitable, scalable, trackable, and transparent. This ensured that there was no scope for favouritism or jumping the queue. It also ensured that a poor worker could take the first dose in his village and the second dose of the same vaccine in the city where he works, after the required time interval. In addition to a real-time dashboard to boost transparency, the QR-coded certificates ensured verifiability. There are hardly any examples of such efforts not only in India but also the world.
An example of team work
In my Independence Day Address in 2015, I had said that our country is moving ahead because of ‘Team India’ and this ‘Team India’ is a big team of our 130 crore people. People’s participation is the biggest strength of democracy. If we run the country through the participation of 130 crore Indians, our country will be moving ahead 130 crore steps every moment.
Our vaccination drive has yet again showed the power of this ‘Team India’. India’s success in its vaccination drive has also demonstrated to the whole world that ‘democracy can deliver’. I am optimistic that the success achieved in the world’s largest vaccination drive will further spur our youth, our innovators and all levels of Government to set new benchmarks of public service delivery which will be a model not only for our country but also for the world.
Narendra Modi is the Prime Minister
of India
The winter is setting in in the icy cold deserts of Ladakh and there is no respite for Indian and Chinese soldiers who will remain deployed against each other. Even if it is a period of calm at the tactical level, the rarefied atmosphere, low temperatures and high altitude take their toll on both men and materiel. In the last 10 months, the Chinese Western Theatre Command has seen four commanders, two of them — Generals Zhang Xudong and Xu Qiling, both ‘rising stars’ of the People’s Liberation Army (PLA) — moved out for serious health issues.
An aggressive focus on India
This ought to have raised wider concerns in the PLA about the health and well-being of its men in the theatre, leading to quick deinduction of its forces from eastern Ladakh. However, going by the obstinate Chinese stance in recent weeks, the PLA seems singularly uninterested in ending the prolonged deployment. The verbal attacks have been matched by massive infrastructure construction, induction of a large quantity of modern equipment, and a sharp increase in the number of military exercises directed towards India. These actions are not limited to Ladakh but have also been initiated in the middle and eastern sectors of the 3,488-kilometre long Line of Actual Control (LAC).
The PLA incursion into Barahoti in Uttarakhand in August was a significant pointer to the renewed Chinese aggression against India. Even though Barahoti is a disputed area between the two sides, it has been a demilitarised zone. No persons in uniform enter the area. This was violated when PLA soldiers came deep into Indian territory in uniform and damaged some infrastructure. The forays of Chinese patrols in Arunachal Pradesh have also increased in frequency and duration, denoting the PLA’s intention to keep the Indian military under pressure. Such hostility carries the risk of triggering an unintended escalation, as was the case after 200 PLA soldiers were stopped by an Indian patrol in Arunachal Pradesh’s Tawang earlier this month.
Western scholars with Chinese connections point to two major drivers for the PLA’s aggressive approach against India. The first is its institutional interest as the ‘army of the revolution’ which is now losing its primacy to the PLA Air Force and PLA Navy when it comes to Taiwan or the South China Sea. With China having resolved its boundary disputes with most countries, the only major adversary available for the PLA to reassert its importance is India. Even under President Xi Jinping, the PLA remains a major actor in the Chinese political system and can promote actions that further its institutional interests.
The second driver is the PLA’s view that the Indian military has been registering a greater presence on “Chinese territory” in the border areas in the last 10-12 years. After the United Progressive Alliance government decided to build infrastructure and raise additional forces for the China border, a larger number of Indian patrols have been going more frequently into areas which they would rarely, if ever, visit. The Doklam stand-off of 2017, when Indian soldiers walked onto Bhutanese territory claimed by China, was a turning point in the PLA’s appreciation of Indian designs, reinforcing its apprehensions about territorial losses. Western scholars say that there is a strong constituency in the PLA that wants to put India in its place, evoking an eerie parallel to the discourse in Mao’s China after 1959.
New Delhi’s response
In response to the PLA’s actions on the LAC, the Indian military has also inducted more modern military platforms and systems on the China border which has been backed by infrastructure construction. Despite these accretions, the quantitive and qualitative asymmetry with the Chinese has widened in the past 20 months. Senior Indian commanders hope that this gap can be offset to some extent by the vast operational experience of Indian troops in hostile climactic and terrain conditions but recognise the very formidable nature of Chinese challenge.
The Indian military always maintained a defensive deterrence against the PLA which worked for nearly three decades before breaking down completely in 2020. The new troop deployments and equipment inductions, along with infrastructure creation — showcased extensively to the Indian media — are trying to reconstruct that deterrence. India’s advantage in dissuading a major military conflict with China is that as a lesser power, it has to only deny an outright military victory to the PLA for the top Chinese leadership to lose face. Only time will tell whether this reconstructed deterrent will work for India but a lot will depend on factors that are beyond the remit of the Indian military.
Impact on modernisation
The foremost among them is the sharp decline in the Indian economy after demonetisation, further battered by the Government’s poor handling of the novel coronavirus pandemic. It means that New Delhi is unable to generate enough resources for military modernisation. Ashley Tellis had calculated in 2016 that the Indian Air Force (IAF) would need about 60 fighter jet squadrons by 2020 for a serious two-front threat from China and Pakistan but is down to 30 and losing numbers sharply. The Indian Navy Chief’s pleas for another aircraft carrier have been rebuffed for want of funds. The parliamentary standing committee on defence has repeatedly warned about the abnormally high share of vintage equipment in the Indian Army’s profile. So rapidly is the technological asymmetry with the PLA increasing, that in a few years it is feared that India and China will be fighting two different generations of war.
The second factor is the increasingly divisive majoritarian politics practised by the ruling party that has left India vulnerable. The ruling ideology has also held captive the country’s foreign policy in the neighbourhood, adversely affecting Indian interests. The United Arab Emirates-brokered backchannel deal with Pakistan fell through apparently because of New Delhi’s policies in Kashmir, reactivating the challenge of a two-front collusive military threat. The ceasefire on the Line of Control is barely holding up, with infiltration from the Pakistani side adding to the local Kashmiri youth willing to pick up the gun, opening another half-front for the military. The recent fracas with Bangladesh on the treatment of religious minorities or the ongoing turmoil over the influx of Myanmar refugees in Mizoram has left India, internally unbalanced, weaker in the region to deal with China. The third is the geopolitics arising out of the great power competition in the Indo-Pacific. Many strategic commentators in India had pinned their hopes on the external rebalancing via the Quad (India, the United States, Australia, Japan) but the grouping does not have a ‘hard power’ agenda yet. That role seems to have devolved upon the AUKUS (the trilateral security pact between Australia, the United Kingdom and the United States). Closer ties between Washington DC and New Delhi, short of an alliance, leave the questions of actual support during a Sino-India military crisis unanswered. With the Chinese border assertions, is it now that India needs the U.S. more than the U.S. needs India?
The executive’s shadow
Finally, the lack of institutional checks and balances on the political executive, which imposes an even bigger cost in decision-making on national security issues. In the Ladakh border crisis, the Government and its supporters were in denial about the Chinese ingress into Indian territory for months, including the Prime Minister’s statement that no one had entered Indian territory. Use of euphemisms like ‘friction points’ for places of Chinese ingress or the removal of an official report about Chinese presence across the LAC from the Defence Ministry’s website or non-acknowledgement of Indian soldiers in Chinese captivity after the Galwan clash have been done to evade political accountability. Parliament has not been allowed to ask questions or seek clarifications; nor has the parliamentary standing committee deliberated upon the issue. Large sections of Indian media have been complicit in this cover up, keeping the public in the dark and blocking the feedback loop that keeps democratic governments honest and responsive. The costs and consequences of a government taking decisions after buying its own spin on national security issues will be inconceivable for India.
Looking ahead
The amplitude of New Delhi’s stance on the Sino-India border crisis in the last 20 months has oscillated between denial and bluster. Dampening the oscillations, New Delhi’s avowed aim is to restore thestatus quoon the LAC in Ladakh that existed before May 2020. That has not happened so far. In areas of disengagement, a newstatus quohas been created which curtails Indian patrolling rights while the PLA remains ensconced on Indian territory in Depsang, Hot Springs and Demchok. Having publicly rebuffed Prime Minister Narendra Modi’s 2015 offer to delineate the LAC, Beijing seems to have taken his 2014 prescription of ‘Inch towards miles’ rather literally on the disputed border. India now has no choice but to be prepared for all eventualities on the Sino-India border.
Sushant Singh is Henry Hart Rice Lecturer at Yale University, U.S. and Senior Fellow at the Centre for Policy Research
India scripted history on Thursday with its COVID-19 vaccine doses administered crossing the one-billion mark — accomplished in just about nine months after the vaccination programme rollout on January 16. What is even more outstanding is the targeting of adults. Unlike the established universal immunisation programme, for infants and children, India has never undertaken any massive universal adult vaccination programme. That this exercise involving thousands of health-care workers and others was carried out even while in the midst of a huge number of daily cases in April-May during the second wave makes it even more remarkable. It became possible only because vaccine manufacturers, the Serum Institute and Bharat Biotech, were able to ensure uninterrupted vaccine availability even if supply was limited in the beginning. If the Serum Institute had the foresight to begin manufacture in advance, Bharat Biotech’s capability to quickly develop an indigenous vaccine with the ICMR ensured that India did not have to endlessly wait for vaccine supplies from other countries. If there was hesitancy initially even among health-care workers, who were the first to be eligible to receive the vaccines, the deadly second wave led to a huge leap in vaccine uptake; vaccination was opened up to all priority groups and to everyone above 18 years before the second wave peaked in early May. India could have probably reached this grand milestone earlier had time not been wasted in asking States to procure vaccines directly from the two manufacturers at a higher cost to vaccinate the 18-44 age group.
While basking in glory, it is important not to lose sight of the bigger goal of vaccinating all eligible adults by the year-end. Even as vaccine supply is increasing, the pace of the vaccination drive has to be speeded up to meet the objective. If over 75% of the eligible adults have already been vaccinated with one dose, the proportion of adults who are fully vaccinated is only 31%. Since vaccination with two doses is necessary to increase the protection level, efforts should be directed at increasing the pace of second dose vaccination. China has already administered over 2.2 billion doses and fully vaccinated over 75% of the eligible population even by mid-September. Crossing the one-billion mark became possible as India stopped the export of vaccines, impacting most low- and middle-income countries. On October 14, nearly six months after halting exports, India finally supplied vaccines to four countries; further supplies will depend on production and demand. It is imperative that vaccine production is quickly ramped up to meet demand. Any more delay in meeting international obligations will greatly hurt India’s credibility as a reliable vaccine supplier to the global South.
India’s participation in a meeting of 10 nations with Taliban officials in Moscow and the signing of a joint statement that recognised the “new reality” in Afghanistan signal a decisive shift in the country’s approach towards the Islamist group. India had earlier taken a strong position against any kind of engagement with the Taliban. In recent months, when the Taliban were making steady advances towards Kabul, India had established contacts with the Taliban’s political office in Doha, Qatar, but this is the first time India met a top Taliban delegation, which included Deputy Prime Minister Abdul Salam Hanafi, and, according to a Taliban spokesperson, promised to send aid. India has vital interests in Afghanistan. Over the 20 years, it has made investments worth billions of dollars which it would want to be protected. Last time the Taliban, which have close ties with anti-India terrorist groups such as LeT and the JeM, were in power, India saw a rise in violent incidents in Kashmir as well as the hijacking of an Indian plane to Kandahar. Now the Taliban say they will not allow Afghan soil to be used by any terrorist organisation. It is in India’s interest to make sure that the Taliban walk the talk. It would also not like to see an isolated Taliban being a Pakistani satellite. To meet these goals, given the new reality in Afghanistan, engagement with the Taliban looks a strategic necessity.
But this is a policy that needs to be pursued more through regional diplomacy than bilateral engagement. Bilaterally, India does not have much clout with the Taliban. But Afghan’s new rulers, who are struggling with an economy on the brink of collapse, are keener this time to engage with regional powers. So the Moscow 10, which includes China, Pakistan, Iran and the Central Asian republics, has some leverage. These countries also have shared interests in seeing the Taliban severing its terror ties and Afghanistan being stabilised. If not, instability could, once again, spread beyond Afghanistan’s border. For this, the Taliban should be ready to open up their government, share power with other political and ethnic communities, and start respecting the fundamental rights of Afghans. The last 40 years of Afghanistan’s history are a brutal example of what could go wrong if one party or group tries to amass all powers in its hands. Despite these historical precedents, the Taliban have shown little readiness to change their ways. In the joint statement, India and the others asked the Taliban to keep their commitment on forming an inclusive government and ensure that their territory is not being used by terrorist groups. These calls should not end with the statements. While India and other regional countries should help Afghans during this period of economic miseries, they should also use their collective economic and political clout to mount pressure on the Taliban to make political concessions at home.
In December 2020, Deputy Commandant Vikas Kumar of the Central Reserve Police Force (CRPF)’s elite unit, CoBRA (Commando Battalion for Resolute Action), was seriously injured when an IED planted by Maoists went off in Sukma district, Chhattisgarh. He succumbed to his injuries the next day.
A month earlier, in Chintagufa area of Sukma, Assistant Commandant N. Purushottam Bhalerao was seriously injured along with nine other commandos when an IED went off during an anti-Maoist operation. Bhalerao succumbed to his injuries.
In April this year, two police constables — Omkar Raika and Pawan Chaudhary — of the Rajasthan Police were shot dead by suspected drug smugglers when they were carrying out routine checks of vehicles at checkpoints in Bhilwara district.
Paying tributes
In memory of these and other colleagues killed, all the police forces of the State and Centre observe October 21 as Police Commemoration Day. This year, tributes were paid to 377 personnel who lost their lives in the line of duty between September 1, 2020, and August 31, 2021. As the CRPF is deployed in the highly disturbed areas of Jammu and Kashmir, the Northeast and the Left-Wing Extremist-affected States, the highest casualties (82) were seen in this force. The Indo-Tibetan Border Police (ITBP), which guards the border from Ladakh to Arunachal Pradesh at forbidding heights, lost 54 of its personnel, while the Border Security Force lost 47 personnel. Among the State Police forces, Chhattisgarh, which is combating the Maoist menace, lost the most personnel (32) followed by J&K (17) and Karnataka (17).
October 21 is observed as Police Commemoration Day as it was on this day in 1959 that a pitched battle was fought against the Chinese in Ladakh close to the border. The Chinese opened fire killing 10 CRPF personnel. They took seven as prisoners, while three escaped. The incident went down in the history of the forces as an example of unflinching loyalty to the nation, dedication to duty and daring of the highest order.
Year after year, a contingent of the police comprising personnel of all ranks from all States and paramilitary forces of the country visit Hot Springs to pay homage to those who lost their lives that day. A memorial at the spot is testimony to the sacrifices made by our forces. On it is etched the famous epitaph by John Maxwell Edmunds: “When you go home/ Tell them of us/ And say/ ‘For your tomorrow,/ We gave our today’.” A company of the ITBP stands guard here even today in the extreme cold, guarding the border within visual distance of Chinese soldiers deployed across the border.
Don’t let sacrifices go in vain
Despite the onerous nature of their duties, the police are a neglected lot. They get paid low salaries, have a poor quality of life and are often deprived of basic facilities. Yet they risk their lives to protect citizens. The morale of the paramilitary personnel is not of the desired level. Those who cleared recruitment exams in 2003 but joined the force in 2004 or later are not eligible for pension under the old norms. Canteen and medical facilities are dismal. Items sold through the Central Police Canteens are not exempted from GST. It is high time the government takes note of the grievances of the police and paramilitary personnel and not let their sacrifices go in vain.
There are notable variations in the ex-gratia amounts given to the next of kin of the police who are killed. While certain States like Delhi and Tamil Nadu pay Rs. 1 crore, several other States dither to pay even half that amount. The Centre and the States need to bring about uniformity in the amount paid. While the Centre pays ex-gratia to the families of the Central Armed Police Forces which may be short of Rs. 1 crore, the balance should be borne by the States as Rs. 1 crore is reasonably sufficient to see the family through hard days. Care should be taken to ensure that the next of kin are not deprived of a decent living. Payments from the public exchequer need to be made judiciously.
M.P. Nathanael is Inspector General of Police (Retd), CRPF
Mr. Pablo Neruda, Chilean poet, diplomat and a strong marxist, was to-day [Stockholm, Oct. 21] awarded the 1971 Nobel Prize for Literature. Mr. Neruda, 67, who is his country’s Ambassador in France, was cited by the Swedish Academy for “a poetry that with the action of an elemental force brings alive a continent’s destiny and dreams”. The 450,000 crowns (Rs. 6,60,000) prize award added one more triumph to the controversial poet-politicians, a one-time Stalin Prize winner and political exile whose convictions carried him to a top post this year after the marxist regime of Mr. Salvador Allende came to power. Mr. Neruda is the second Chilean to receive a Nobel Prize for Literature. The first was his high school teacher and helper, Gabriela Mistral, awarded in 1945. The Secretary of the Swedish Academy, Mr. Karl Ragnar Gierow, who is still in the midst of the controversy surrounding last year’s laureate, Alexander Solzhenitsyn, in a prepared radio address acknowledged that the prize in Mr. Neruda “has a recipient who is a controversial author”. Mr. Gierow said: “Besides being the subject of debate he is in some people’s eyes debatable, not to say questionable.”
In March last year, when the WHO declared Covid-19 a pandemic, the most optimistic prediction was that a vaccine against the novel coronavirus would come in 18 months. On Thursday, as India crossed the milestone of 100-crore Covid vaccine shots, belying the predictions of a range of naysayers, it is difficult to overstate the triumph it represents in the battle against the virus — and in the realm of public health at large. More than 70 per cent of the adult population of the world’s second most populous country has received at least one shot of the vaccine and over 30 per cent of those eligible have received both the jabs. That this target was reached in less than 10 months after the vaccines were rolled out, without the rural-urban divide holding back distribution, is a marvellous achievement for India’s scientific, regulatory and administrative agencies under the Centre and the states, as it is for the countless vaccinators on the frontlines. Covid-19 has taken a devastating toll of lives, inflicted social turmoil, exacted economic costs. But it also galvanised scientists, medical experts and policymakers to push the frontiers of their disciplines and domains.
In recent times, India’s vaccination successes have largely been in the realm of child immunisation which helped mobilise a cadre of reliable vaccinators, created cold storage facilities of reasonable quality and fostered the development of a credible adverse-impact reporting system. The country also had vaccine manufacturers of proven capabilities — including the Pune-based Serum Institute of India. Even then, the Covid inoculation project posed a different order of challenge. The emergency created by the unpredictable virus required every agency involved in developing and delivering vaccines to work on compressed schedules, without compromising on safety and efficacy. It required building capacities, especially those of the country’s notoriously deficient public health infrastructure, and forging coordination mechanisms between scientific and administrative agencies at the Centre and state levels. Vaccine hesitancy tested the powers of persuasion and communication skills of local level officials and healthcare workers. The virulence of the second wave bared deficiencies of a vaccine procuring process that left the states to their own devices. But after a significant course-correction in the third week of June, prodded by the Supreme Court, the drive gathered impressive momentum: An average of 78 daily lakh jabs were administered last month, a far cry from the grim period of the second wave when 20 lakh shots a day were proving a tough ask.
India has, for decades now, boasted of state-of-the art medical research facilities. These institutions need more nurturing in a more enabling atmosphere. But a more important learning of the past 10 months pertains to developing delivery systems that can take the research output of the country’s laboratories to the people who need them the most. The Covid guard must not be lowered, any new strain can throw a curveball. But October 21 is a reassuring marker that the political will and systemic resolve behind the vaccination drive can — and should — rise to the next challenge.
The third meeting of the Moscow Format — attended by representatives of 10 countries including Russia, China and Pakistan, with the US staying away —reaffirmed the positions of regional and international actors on Taliban-ruled Afghanistan: It must be inclusive, must act against terrorist groups on its soil, and prevent them from carrying out attacks. Pakistan’s representative highlighted his country’s “well-recognised role” in the Afghan peace process; state-sponsored Chinese media blamed the US for its absence and affirmed “China and Russia’s prominent role” in the Afghan crisis. Once India had been invited to attend, an interaction with the Taliban was foretold. The takeaway from the conference is that the situation in Afghanistan is still evolving, and neither Russia nor China is rushing to fill the void after the US exit, as Rawalpindi had perhaps hoped.
Going by the Taliban version, the Indian delegation expressed willingness to provide humanitarian aid to the people of Afghanistan. While Delhi has been silent, the statement is of a piece with its earlier positions. India enjoys goodwill and a deep connection with the people of Afghanistan and it is certainly looking for ways to help — and be seen to help — those ravaged by the conflict. The question, though, is whether the provision of humanitarian and economic assistance is possible without recognising — or at least engaging more formally with — the new rulers of Kabul. Second, and perhaps as important, is ensuring that the resources India provides are used for the benefit of the common people of Afghanistan. The Moscow Conference has also underscored the fact that it is up to the Taliban, and its backers in Pakistan, to convince the world of their intentions. In the over two months since the Taliban seized control of Kabul, neither Russia nor China has officially recognised the government. In fact, Moscow has drawn clear red lines and reiterated that the Taliban must provide stable governance, institutions and rights to the people of Afghanistan.
Russia cannot afford instability in Afghanistan to reach its borders in the form of increased militancy, an influx of refugees or the greater flow of narcotics. In essence, it would not want to get embroiled in an unstable Afghanistan — memories of Russia’s failed intervention have not completely faded in the state apparatus. Beijing, too, has been circumspect. For now, New Delhi seems to be staying with its policy of offering the people of Afghanistan help while playing the waiting game on the diplomatic and strategic fronts.
After having his megaphone snatched by Facebook and Twitter earlier this year, former American President Donald Trump has decided to launch his own social media platform. It is called TRUTH Social — the typography faithfully reflecting Trump’s penchant for capitalising key words — and will, according to a press release, “stand up to the tyranny of Big Tech”, “give a voice to all” and form a “non-cancellable” global community. All of which is really just the Trumpian version of that familiar, petulant schoolyard retort: Fine, don’t include me in your games, I’ll just start my own.
This is not Trump’s first attempt to find a communication foothold since he left office in January. A blog called “From the Desk of Donald J Trump” was launched in May, only to shut down in less than a month. Its successor is the new social media platform, a part of the Trump Media and Technology Group, which will also launch a subscription video-on-demand service featuring “non-woke” entertainment.
The launch of an alternative social media network is no big deal for a man who once created an entire universe of “alternative facts”, from cancer-causing windmills, to having the 2020 presidential election “stolen” from him. It is in keeping with the broader philosophy of the Trumpverse: If something doesn’t work for you, feel free to make up your own version of it. But is Trump likely to find as large an audience as he once did on social media, even if it’s his own personal soapbox, given that he is no longer the leader of the free world? The world has moved on to other matters since January 20 and Trump rage-typing “FAKE NEWS!” from Mar-a-Lago, instead of the White House, doesn’t have quite the same impact. The truth, therefore, is that he won’t. But the “TRUTH”? That is bound to be a whole other thing.
Written by Renu Swarup
Administering 100 crore vaccines is a remarkable achievement, recognised not just within the country but globally as well. It gives us a level of confidence that we can take on any major public health challenge. We are inoculating around an average of 60-70 lakh people every day, which is not an easy task, considering the vastness and varied demographics of the country.
Vaccination is one of the key measures of controlling the pandemic, but equally important is following Covid-appropriate behaviour. Every citizen has to ensure that we don’t create an environment where the virus can spread, again.
India has always been known as the largest producer of vaccines. What did it take for it to become a developer of the vaccine? This has been a very remarkable journey where we saw researchers coming together from academia, the industry, and start-ups. We shared knowledge, ideas and infrastructure, breaking the boundaries between academia and the industry. And the result is there for all to see. We indigenously developed Covaxin which, along with Covishield, has driven our vaccination programme. We have already got emergency use authorisation (EUA) for the world’s first DNA vaccine, and soon we are going to have a vaccine from Biological E. Besides, an mRNA vaccine is in phase 2 clinical trials.
We are confident that with the infrastructure and scientific acumen we have, we can develop many other vaccines, beyond Covid-19.
Even though Covid-19 vaccines have been developed in a short time and are being given EUA, we haven’t cut short the trial and have a good amount of safety data from their phase-2 and phase-3 trials. Various studies are going on post-vaccination to keep track of the vaccine efficacy against different variants. We have also got data to show the types of breakthrough infections, re-infection cases, etc, which gives us the confidence that the vaccines are both effective and safe.
Various institutes across the country, including DBT’s Translational Health Science and Technology Institute (THSTI), have undertaken long-term studies to study various aspects of the vaccines.
There were challenges that the country faced during the development phases of the vaccines. Vaccine development is a complex process. The challenges faced were on the scientific and technical front, which every scientific researcher would face. We were looking at developing five to six vaccines simultaneously. So, initially, our challenge was to have adequate research facilities to meet the demand.
In fact, India was one of the first countries that prepared a roadmap to fight the disease, along with developed nations such as the US and the UK, at the WHO meeting in February 2020. We identified vaccines as our biggest strengths. The government supported this high-risk innovation funding for new vaccine development platforms and that’s how the industry got the confidence to work on mRNA and DNA vaccines.
Simultaneously, we identified the gaps: We needed more animal facilities, immunoassay laboratories and clinical trial facilities, and we quickly ramped them up.
Today, we have 54 clinical trial sites and 4 animal test facilities and our researchers don’t have to depend upon resources from overseas. We have all the required resources within the country. So, this has been a strategically planned effort.
This massive investment in research will also help the country. This was the first time that the government so quickly invested in a mission focused on a product. Mission Covid Suraksha which was launched under the Atmanirbhar Bharat programme was a Rs 900-crore mission that helped us develop a number of vaccines in such as short time.
In fact, I also strongly believe that we could achieve it because we have been investing in the basic science ecosystem for some years now. And this capacity that we have built will encourage us to develop vaccines for tuberculosis, dengue, chikungunya, malaria, and many more And most importantly, a pan-coronavirus vaccine that could provide protection against all variants of Covid-19.
“The Indian knows how to deal with the European. We have no choice but to work with him.” These short, crisp sentences that contain centuries of interlocked histories of Indians, Arabs, Africans, and Europeans are from the novel, Paradise (1994). The author is Abdulrazak Gurnah, the Britain-based Tanzanian author who received the 2021 Nobel Prize in literature.
Set in the erstwhile Sultanate of Zanzibar in the last years of the 19th century, Paradise tells the tale of a 12-year-old boy Yusuf, whose father’s hotel business is crumbling. To help repay the family debt, Yusuf must forcibly leave his idyllic surroundings and enter the workforce. With the worldly uncle Aziz, Yusuf moves and resides in towns and various ports along the Arabian Sea where Indian merchants from Gujarat have set up shops and a thriving money-lending business. They are no kinder to the local Arabs or Africans than the new kind of colonial masters, the Germans. Following the Berlin Conference of 1884-84, also known as the “Scramble for Africa,” the German empire building is in full swing. They’re building railroads and acquiring financial and political power.
To reduce Paradise to a simple fictionalisation of European colonialism would be a mistake. Gurnah tells in this novel a captivating story of a young boy’s coming of age along with the transitional moment in the history of a fast-changing economic and political landscape in East Africa. But there is something else, something precious and unique about Gurnah’s storytelling — a very palpable presence of the Indian Ocean. Through this fluid stage, Gurnah maps the commercial and trade routes that span from the Gulf peninsula through Oman and Muscat, touching on India’s ports on the Arabian sea, all the way to Zanzibar, which joined Tanganyika to become the postcolonial state of Tanzania in 1964.
Born in 1948, Gurnah was 14 when the Zanzibar Revolution took place, and the Arab Sultan Jamshid bin-Abdullah was overthrown by the African population. As Gurnah recalls in an interview he gave in 2019, the violence that ensued to replace the Arab and Indian dominance on governance and commerce respectively disrupted many lives. At 17, Gurnah moved to England to pursue higher education, not knowing whether he would return, and made his professional career as a professor of literature at the University of Kent, and his creative career as a novelist.
The hallmark of Gurnah’s writing is the unparalleled facility to stitch together histories of Arab sultanates, Indian merchants, and European colonisers in the 19th century with moving stories of refugees in the postcolonial world of the 20th and 21st centuries.
The interconnected tales of Africa, the Arab world, and South Asia that Gurnah tells grants him a unique position in world literature today. His novels are also accounts of the changing face of Great Britain and Europe at large.
Hassan Omar, the 15-year-old protagonist of Memory of Departure (1988), moves from a village by the sea to Nairobi, working his way through a multinational, multicultural metropolis full of conflicts and tensions that come with class divisions that are part of colonial and post-colonial societies. Admiring Silence (1996) narrates the trials and tribulations of life after migration, as the unnamed narrator, a professor at an English university now living in the suburbs, faces a life of marginalisation and minoritisation deep in the interiors of a colonial power. In By the Sea (2001), Saleh Omar, naïve, resourceful, but full of hope and desire for survival, tries to enter Britain on a fake passport. His story is narrated by Latif Mahmud, a student who has an (East) German visa, thus also giving glimpses of life behind the iron curtain at the height of the Cold War. Afterlives (2020) returns to the colonial roots of multiple displacements and divisions, picking up strains of Paradise. The novel is set in the years of the Maji Maji uprising in German East Africa in 1904, the first genocide planned and executed by Germans to quash the Nama and Herero uprising, a blotch on German history that has yet to find a narrative as compelling and urgently written even in contemporary Germany.
Gurnah is the storyteller of a global history of the Indian Ocean. The award underlines the significance of refugee narratives and grants due recognition to African literatures, especially literature from Tanzania. But his works also draw attention to a part of the world often unknown or wilfully ignored despite its global connectivity. Akin to Abhimanyu Unnuth (1937-2018), the foremost Mauritian Hindi novelist who captured the lives of Girmitiya in Lal Pasina (1977), or Amitav Ghosh who follows their voyage in Sea of Poppies (2008), Gurnah’s novels open passages of regional historical entanglements, of centuries of migration to and from East Africa, and the post-1960 history of white- and blue-collar migration of Indian and East-African immigrants to Oman, Muscat, and the Gulf Peninsula.
Peaceful co-existence of multilingual, multi-religious, multicultural communities, which is often punctured by strife based on religious, racial, and class-based discriminations are as much part of Gurnah’s stories as universal human emotions such as friendships, families, love, betrayal, deception, and isolation. In Gurnah’s novels, the Indian Ocean acquires the stature of a Kathasaritsagar, an ocean of streams of stories in which the past collides with the future, at times turbulent, at times calm.
With more than 240 million reported cases and nearly 5 million deaths worldwide due to the Covid pandemic, mankind has not witnessed such devastation in living memory. Although scientific efforts to detect and combat the spread of the novel coronavirus moved at a fast pace, it is the development of efficacious vaccines that will remain perhaps the most outstanding achievement of collaborative science across the world. After several devastating waves of viral infections, dominated by more infectious and ultra-fast spreading mutants, there seems to be a halt in the spread of the pandemic, leading to cautious but definite moves towards normalcy. It is now abundantly clear that the vaccinations have greatly helped in halting the spread of the virus, saving millions of lives, and providing a lifeline to highly stressed healthcare systems.
Since December 8, 2020, when the 90-year-old Margaret Keenan received the first vaccine shot in the world, more than 7 billion vaccine shots have been administered. India which started its vaccination drive on January 16, 2021, continued its vaccination programme, despite witnessing perhaps the most ferocious second wave and has now achieved the landmark of administering 100 crore vaccines. Around 75 per cent of its currently eligible population (18 years and above) has received at least one dose of an approved vaccine, and at least 30 per cent are now fully vaccinated.
Another outstanding achievement in India has been the development and manufacturing of the first ever DNA-based Covid-19 vaccine by the Indian pharma company Zydus Cadila. Unlike other vaccines, this one uses a needle-free device that is pressed against the skin to deliver the vaccine formulation. This may be an additional advantage for vaccine acceptance, particularly for children. With the rollout of this efficacious vaccine, which is also being tested in children for its safety and efficacy, as well as two other recombinant protein-based vaccines slated to be produced in India, the country may soon not only have filled the initial supply and demand gap, but could become a major supplier of high quality and cost-effective vaccines, particularly to low and middle-income countries.
As more and more people get vaccinated, new information about questions around vaccination and the pandemic keep emerging for scientists and researchers to collect data and provide evidence-based answers. While it is very clear that Covid-19 vaccines have saved millions of lives and have remained by and large effective against all virus variants, it is also observed that the vaccines may not be as effective in stopping the spread of infections, as some initial studies had suggested. Further, now that the vaccination drives in some countries are more than 10 months old, questions about how long the vaccine-induced immunity will last and whether booster doses will be required have been raised.
Multiple studies have suggested that vaccine-induced immunity tends to wane over a period of six to nine months. Immunocompromised and older people above the age of 60 may become more susceptible to infection and severe disease.
To boost or not to boost has become a key question in countries that have successfully vaccinated much of their adult population, even during the emergence and spread of the highly infectious Delta mutant. After initial hesitation and much discussion, including scientific, moral, and ethical, many countries have started providing booster doses to their populations, ignoring an earlier moratorium on booster doses issued by WHO. Recent studies have also shown that immunity in those fully vaccinated in many low-income countries, with the two WHO approved vaccines from China, has waned rapidly and has provided limited protection in the older population. WHO itself has recently advocated a booster dose of these vaccines.
The Covid-19 vaccine world has remained somewhat strange and certainly divided. Of the several WHO-approved vaccines, the US has used only three, and other Western countries, only four. Astonishingly, the Astra Zeneca vaccine, which is the most widely used vaccine in the world, is still not approved for use in the US. Covaxin, the inactivated virus vaccine produced in India by Bharat Biotech, and Sputnik V from Russia, which have been given to millions in many countries, still await WHO approval.
There are more than 20 Covid vaccines already approved for human use and many more are in late stages of development. Many developing countries have started producing their own vaccines. But many poor countries, particularly in Africa, have not yet reached vaccination rates beyond 5 per cent. On the other hand, rich countries have many times more vaccines than they need to immunise their populations. The unequal distribution of a life-saving scientific tool like vaccines has never been starker than what this pandemic has revealed.
Judging from the regularity of emergence of pandemics caused by viruses like HIV, Ebola, SARS CoV, in the past four decades, the threat of future viral pandemics is a reality. All these viruses have jumped from animals, and many are from bats. A recent study has shown that parts of South China, Northeastern India, Nepal, and many countries in South-East Asia are home to high populations of species of bats that harbour coronaviruses and may turn out to be hot-spots for future viral infections. An efficient surveillance system in these parts of the world must be put in place. Countries like India, and many others, must remember this lesson and gear up to develop large-scale production of vaccines, if and when they are needed next.
Finally, while there may be reasons to celebrate the achievement of administering 100 crore vaccines, the current pace of vaccination should not only continue but also be carried forward with enhanced vigour. All stakeholders should come together to achieve the vaccination goals sooner than later. Until then, social distancing must continue and masks too should not come off.
India completed the administration of 100 crore doses of the Covid-19 vaccine on October 21, 2021, in just about nine months since the start of the vaccination drive. This has been a tremendous journey in dealing with Covid-19, especially when we recall how things stood in early 2020. Humanity was dealing with such a pandemic after 100 years and no one knew much about the virus. We remember how unpredictable the situation appeared then, as we were faced with an unknown and invisible enemy mutating rapidly.
The journey from anxiety to assurance has happened and our nation has emerged stronger, thanks to the world’s largest vaccination drive.
It has been a truly bhagirath effort involving multiple sections of society. To get a sense of the scale, assume that each vaccination took just two minutes for a healthcare worker. At this rate, it took around 41 lakh man-days or approximately 11,000 man-years of effort to reach this landmark.
For any effort to attain and sustain speed and scale, the trust of all stakeholders is crucial. One of the reasons for the success of the campaign was the trust that people developed in the vaccine and the process followed, despite various efforts to create mistrust and panic.
There are some among us who only trust foreign brands, even for simple everyday necessities. However, when it came to something as crucial as the Covid-19 vaccine, the people of India unanimously trusted “Made in India” vaccines. This is a significant paradigm shift.
The vaccine drive is an example of what India can achieve if the citizens and the government come together with a common goal in the spirit of Jan Bhagidari. When India started its vaccination programme, there were many people who doubted the capabilities of 130 crore Indians. Some said India would take three to four years. Some others said people will not come forward to get vaccinated. There were those who said there will be gross mismanagement and chaos in the vaccination process. Some even said that India will not be able to manage supply chains. But just like the Janata Curfew and subsequent lockdowns, the people of India showed how spectacular the results can be, if they are made trusted partners.
When everyone takes ownership, nothing is impossible. Our healthcare workers traversed hills and crossed rivers across difficult geographies to vaccinate people. Our youth, social workers, healthcare workers, social and religious leaders, all deserve credit for the fact that India faces minimal vaccine hesitancy when compared to even developed nations.
There was a lot of pressure from different interest groups to give preferential treatment to them in vaccination. But the government ensured that, like our other schemes, there is no VIP culture in the vaccination drive.
In early 2020, when Covid-19 was rampaging across the world, it was clear to us that this pandemic will have to be eventually fought with the help of vaccines. We started preparing early. We constituted expert groups and started preparing a roadmap right from April 2020.
Till today, only a handful of countries have developed their own vaccines. More than 180 countries are dependent on an extremely limited pool of producers and dozens of nations are still waiting for the supply of vaccines, even as India has crossed 100 crore doses. Imagine the situation if India did not have its own vaccine. How would have India secured enough vaccines for such a large population and how many years would that have taken? It is here that credit should be given to Indian scientists and entrepreneurs for rising to the occasion. It is due to their talent and hard work that India is truly aatmanirbhar when it comes to vaccines. Our vaccine manufacturers, by scaling up to meet the demands of such a large population, have shown that they are second to none.
In a nation where governments used to be known to impede forward movement, our government has instead been an accelerator and enabler of progress. The government partnered with the vaccine makers right from day one and gave them support in the form of institutional assistance, scientific research, funding, as well as accelerated regulatory processes. All ministries of the government came together to facilitate the vaccine makers and remove any bottlenecks as a result of our “whole of government” approach.
In a country of the scale of India, it is not enough to just produce. The focus has to be on last-mile delivery and seamless logistics. To understand the challenges involved, imagine the journey taken by one vial of the vaccine. From a plant in Pune or Hyderabad, the vial is sent to a hub in any of the states, from where it is transported to the district hub. From there, it reaches a vaccination centre. This entails thousands of trips taken by flights and trains. During this entire journey, the temperature has to be maintained in a particular range that is centrally monitored. For this, over 1 lakh cold-chain equipment were utilised. States were given advance notice of the delivery schedule of the vaccines so that they could plan their drives better and vaccines reached them on the pre-decided days. This has been an unprecedented effort in the history of independent India.
All these efforts were complemented by a robust tech platform in CoWIN. It ensured that the vaccine drive was equitable, scalable, trackable, and transparent. This ensured that there was no scope for favouritism or jumping the queue. It also ensured that a poor worker could take the first dose in his village and the second dose of the same vaccine in the city where he works, after the required time interval. In addition to a real-time dashboard to boost transparency, the QR-coded certificates ensured verifiability. There are hardly any examples of such efforts not only in India but also the world.
In my Independence Day address in 2015, I had said that our country is moving ahead because of “Team India” and this “Team India” is a big team of our 130 crore people. People’s participation is the biggest strength of democracy. If we run the country through the participation of 130 crore Indians, our country will move ahead 130 crore steps every moment. Our vaccination drive has yet again shown the power of this “Team India”. India’s success in its vaccination drive has also demonstrated to the whole world that “democracy can deliver”.
I am optimistic that the success achieved in the world’s largest vaccination drive will further spur our youth, our innovators and all levels of government to set new benchmarks of public service delivery, which will be a model not only for our country, but also for the world.
After a long time, the Congress party is setting the political agenda instead of reacting to moves made by the BJP. Priyanka Gandhi Vadra has promised that 40 per cent of the Congress tickets will be given to women in Uttar Pradesh. And Congress will ensure greater participation of women in politics. If the initial reactions to Priyanka’s move are anything to go by, it could charge up the atmosphere in the poll-bound state.
It will be naïve to believe that the decision will suddenly make the almost defunct Congress into a force to reckon with in UP. But “40 per cent to women” is a good mobilisational tool for Congress. The party neither has a major caste behind it nor does it have an organisation worth the name to convert its “jumlas” into votes, certainly not at this stage.
It will bring Priyanka Vadra centrestage. Will she lead her party into battle by contesting the assembly elections herself? She has not ruled it out, and left the question unanswered with a tantalising, “Ek na ek din toh larhna hee hai.” This would be a change. For, at one time, it used to be said that “the Gandhis don’t become chief ministers; they only become prime ministers”.
An improvement in Congress’s position is bad news for the Samajwadi Party, which is emerging as the alternative to the BJP. For, it may create confusion amongst the minorities, and divide their votes. Otherwise, there has been a growing feeling amongst the Muslims not to waste their vote and this was noticeable in the West Bengal polls earlier this year.
Political parties have sensed that women are emerging as a constituency. They are coming out in larger numbers to vote. They are also voting differently from their menfolk, and several studies have showcased this trend. Women ensured the victory of a beleaguered Nitish Kumar in Bihar 2020. They stood solidly behind Mamata Banerjee in May 2021. Women have also supported Narendra Modi. The BJP has gone out of its way to woo them. The prime minister recently ensured 11 women ministers in the Union council of ministers. “Toilets for women”, “Ujjwala” and “Beti Padhao Beti Bachao” have helped.
The ripple effect of Priyanka’s latest move is bound to be felt beyond UP.
The BJP — and others — will naturally ask Congress whether the formula is going to be followed in Punjab, Manipur, Goa and Uttarakhand, states that are also going to the polls in February-March 2022. There will be pressure on the GOP to accommodate more women in these states.
There will also be pressure on other parties to follow suit. Given our competitive politics, more tickets to women could become like the “300 units of power” free to every family. It was promised by Arvind Kejriwal, and has now been picked up by other parties in Punjab.
The argument that there are not enough women candidates will not wash today. There is a pool of women out there who have been sarpanches, and members of local bodies, with experience of governance at the local level over a period of three decades. This was thanks to the law to give them one-third representation — in some states it is even 50 per cent — in local bodies. They are waiting to play a larger role in state assemblies and in Parliament.
Priyanka’s salvo may bring the Women’s Reservation Bill, gathering dust in some forgotten government almirah, centrestage again. Congress has already flayed the BJP for not passing the Bill, despite the clear majority it enjoys in the Lok Sabha. The Bill has been pending since 1996 when HD Deve Gowda’s government had first introduced it in Parliament. It promised to give 33 per cent representation to women in Parliament and in the state assemblies.
It was passed In the Rajya Sabha in 2010, thanks to Sonia Gandhi. But Sonia got cold feet when faced with opposition from the two Yadav chieftains, Mulayam Singh Yadav and Lalu Prasad Yadav, who were supporting the UPA. She chose not to call their bluff. Mayawati, whatever she may say now, had told then Prime Minister Manmohan Singh that her party would not support the Women’s Reservation Bill “in its present form”. Every party which opposed the Bill used that phraseology.
The truth is that the Women’s Reservation Bill did not see the light of day because of a ganging up by the political class across parties. It is not that all male politicians were against women coming into Parliament or the state assemblies. They feared that their constituency might get reserved for women in the rotational arrangement envisaged in the Bill. The axe could fall on Etawah or Baramati, Hajipur or New Delhi, or any other constituency.
It is early days yet to say who will be the ultimate gainer of Priyanka Vadra’s latest gambit. For, the BJP will make its counter moves. Will it enact the Women’s Reservation Bill, or its variant, in the run-up to the 2024 elections?
In the last 75 years of independence, women’s representation in Parliament has gone up from 5 per cent in the first Parliament to an “impressive” 14 per cent in the present Lok Sabha. The numbers are much lower in state assemblies.
Women have broken glass ceilings and made a mark in every profession, including those seen as male domains. It is in politics that their numbers remain abysmally low.
Competitive politics has been the bane of our public life; but in this instance it may well become a blessing. The more Congress attacks the BJP and vice versa for not doing enough for women, the better it is for women. It will keep the issue alive, and on the radar.
Women are emerging as a vote bank, and they cannot be ignored. Young Indian women represent aspirational India possibly more than any other grouping today. Given half a chance, they may bring a new energy into our stagnant politics, and move it towards delivery of basic needs — health, nutrition, education and livelihoods.
During the recent G-20 ministerial meeting in Italy, Commerce Minister Piyush Goyal made a pitch for deepening India’s trade ties with several countries. Indeed, India is negotiating free trade agreements (FTAs) with several countries. However, rising trade protectionism at home, demonstrated by several examples, could throw a spanner in the works.
First, as Arvind Panagariya has argued, the simple average of India’s tariffs that stood at 8.9 per cent in 2010-11 has increased by almost 25 per cent to 11.1 per cent in 2020-21. The proportion of tariff lines with rates above 15 per cent in 2020-21 stood at 25.4 per cent, up from 13.6 per cent in 2014-15. These increases in tariff rates have reversed the political consensus on tariff liberalisation that India followed since 1991. Former finance minister Arun Jaitley had, in his 2018 budget speech, admitted to this. He declared that he was making a “calibrated departure” from the policy of cutting tariff rates.
Second, India is the highest initiator of anti-dumping measures aimed at shielding domestic industry from import competition. According to the WTO, from 2015 to 2019, India initiated 233 anti-dumping investigations, which is a sharp increase from 82 initiations between 2011 and 2014 (June). The anti-dumping initiations by India from 1995 (when the WTO was established) till 2020 stand at 1,071. This is higher than the anti-dumping initiations by the US (817), the EU (533), and China (292), despite India’s share in the global merchandise exports being far less than these countries.
Third, India recently amended Section 11(2)(f) of the Customs Act of 1962, giving the government the power to ban the import or export of any good (not just gold and silver, as this provision applied earlier) if it is necessary to prevent injury to the economy. The power to ban the import or export of gold and silver is consistent with Article XX(c) of the General Agreements on Tariffs and Trade (GATT), provided the ban is not applied in an arbitrary or discriminatory manner and does not constitute a disguised restriction on international trade. However, expanding the scope of Article 11(2)(f) to cover any good is inconsistent with India’s WTO obligations. WTO allows countries to impose restrictions on imports in case of injury to domestic industry, not to the “economy”. However, these trade remedial measures can be imposed only if certain conditions are satisfied and after an investigation — for example, if there is a sudden, significant and sharp increase in imports that is causing serious injury to the domestic industry. India already has laws to impose these trade remedial measures. Additionally, countries can also impose restrictions on trade on account of balance of payment difficulties and national security purposes. However, section 11(2)(f) of the Customs Act does not talk of any of these grounds to restrict trade, thus is unnecessary.
Fourth, Finance Minister Nirmala Sitharaman in her budget speech of 2020 said that undue claims of FTA benefits pose a threat to the domestic industry. Thus, she argued, such imports require stringent checks. Subsequently, India amended the rules of origin requirement under the Customs Act. Rules of origin determine the national source of a product. This helps in deciding whether to apply a preferential tariff rate (if the product originates from India’s FTA partner country) or to apply the most favoured nation rate (if the product originates from a non-FTA country). But India has imposed onerous burdens on importers to ensure compliance with the rules of origin requirement. The intent appears to be to dissuade importers from importing goods from India’s FTA partners.
Fifth, the clarion call given by Prime Minister Narendra Modi to be “vocal for local” (giving preference to domestically made goods) is creating an ecosystem where imports are looked at with disdain, upsetting competitive opportunities and trading partners. International trade is not a zero-sum game. India can’t maximise its interests at the expense of others. Its experiment with trade protectionism in the decades before 1991 was disastrous. We should recall Winston Churchill’s warning: “Those who fail to learn from history are condemned to repeat it.”
Only the second nation to cross 100 crore doses administered to its citizens, India can be justifiably proud of this achievement. The moment also calls for remembering the loss of several lakh lives to Covid before vaccine production could be speeded up. Collective and institutional memory of the devastating second wave of April-May-June shouldn’t fade; a semblance of normalcy in early-2021 had robbed the vaccination drive of its urgency before that deadly wave hit. October numbers are trailing the spectacular performance in September, evidence that people are just not internalising the lesson that timely vax shots will save lives in an infection surge.
Against 23.5 crore doses in September, October’s 21 days have only passed 11 crore doses. Fully vaccinating all adults requires another 90 crore doses and children over 2 will need around 80 crore doses – a total of 170 crore doses. The task remains arduous for states. The Centre picked up the tab on vaccine procurement as they demanded, nor can they quibble about supplies any longer. Meanwhile, Covid cases are again spurting in the UK, Russia and Singapore. Russia has fully vaccinated just over 30% of the population. However, the UK and Singapore surges are despite 67% and 80% of the population being fully vaccinated.
Given such unpredictable surges, the 10.85 crore doses lying unused with states shouldn’t be a perverse incentive for reducing vaccine preorders. Instead these supplies should offer legroom for multiple action plans like child vaccinations and booster doses. With more vaccines like ZyCov-D, Corbevax and Covovax in the pipeline, GoI must start inoculating schoolgoers. Adults receiving medical advice prescribing a third dose must be encouraged too.
Mix-and-match studies are also urgently needed because some vaccines or platforms would invariably prove superior to others in the longer run. India’s 100 crore dose achievement owes much to SII living up to its reputation as the world’s biggest contract manufacturer of vaccines and its seed funding from Bill and Melinda Gates Foundation and Gavi Vaccine Alliance alongside technology transfer from AstraZeneca-Oxford University. More such IP transfers, global pharma collaborations and intergovernmental cooperation on raw material sourcing are needed. Along the way, India discovered that bulk pre-orders and advance payments incentivise vaccine production, and that centralised vaccine procurement by GoI works better than states in competition. More bulk pre-orders, rounding up second dose recipients, and untangling the Covaxin muddle, could deliver the next 170 crore jabs even faster than September’s scorching pace.
The Supreme Court took suo motu notice of Uttar Pradesh’s Lakhimpur Kheri case when the state failed to make any arrests even three days after the grisly violence there, and speculation mounted as videos made their way to the social media. Since then SC has had to continue to prod the UP government to do its job properly, repeatedly voicing such concerns as whether the state is “not investigating properly”, “dragging its feet”, “going soft” on the accused, all of which together suggest an attempt to turn the investigation into “an unending story”. Among the probing questions the court asked this Wednesday, the critical one was why the statements of only 4 out of 44 witnesses so far have been recorded before a judicial magistrate under CrPC Section 164.
India’s abysmal conviction rate under criminal laws owes a lot to such intentional/unintentional negligence in the early stages of any case. Because of the extra evidentiary value of witness statements under Section 164, they help minimise the incidence of witnesses turning hostile later. As SC underlined, this is also linked to recognising “the most vulnerable witnesses” and providing them witness protection to prevent them from being browbeaten.
The courtroom exchange on the “bifurcation” of the case between the running over of farmers and the ensuing lynching, also suggested confidence in the state investigating the latter fairly but not the former. Yogi Adityanath’s government must recognise that its actions over this case are under very close scrutiny by the public and SC. Political risks of continuing obduracy are also high as anger about what happened at Lakhimpur Kheri spreads among farmers in western UP and the adjoining Terai belt. UP police must make up for past lapses with a timely and sound chargesheet. Remember what the court told the state at the start: “You have to act to inspire confidence.”
The impacts of climate change go far beyond the environment. The environmental fallout has real security implications for countries, especially those states and regions that already experience a level of insecurity or can be considered fragile. Tackling climate change is critical for peace and stability, and for economic growth and development. The US administration has released several reports this week that address the link between climate change and national security. It is increasingly evident that a warming planet will contribute to worsening of conflicts between countries and within countries - the impact of climate change on access to water is a clear flashpoint. South Asia has been identified as a region where the effects of climate change could increase conflict.
Long-drawn-out droughts, whose probability goes up with warming, will exacerbate conflict and fuel migration. India has traditionally underplayed the impact of climate change on security. It has opposed the securitisation of climate change, arguing that the science on the connection is not robust. But the manner in which climate change impacts people's access to resources, even basics like water, and jeopardises livelihoods, particularly in poor, vulnerable countries and marginalised communities, cannot be ignored. Or, the manner in which climate change leads to large-scale migration. Both trends have security implications. The rising incidence and intensity of extreme climate events will sap economies, the loss of GDP will further exacerbate inequalities. This could lead to rising insecurity.
Countries need to understand that tackling climate change is about preventing floods, droughts and other adverse impacts, as also about securing lives, well-being and livelihoods. Climate change exacerbates inequality, putting countries and open societies at risk. Climate change is about more than the environment, it is about out life on the planet as we know it. It is time this seeps into public consciousness, leading to corrective action, by governments and the people.
The Financial Action Task Force's (FATF) reported removal of Mauritius from its so-called 'grey' list due to better tackling of money laundering is welcome. It would facilitate foreign investment and portfolio flows into India. Traditionally, many international investors have preferred Mauritius due to its tax advantages. However, both tax avoidance using legal loopholes and illegal tax dodging (through criminal acts) impose heavy costs on governments.
A recent paper by the International Monetary Fund (IMF) on 'Tackling Tax Havens' says that tax havens collectively cost governments an estimated $500-600 billion a year in lost corporate tax revenue, through legal and not-so-legal means. Low-income countries suffer a larger hit as a proportion of GDP than advanced economies. The revenues loss robs governments of the capacity to spend on law enforcement, education and healthcare. That is why the recent two-pillar tax pact championed by the Organisation for Economic Cooperation and Development (OECD) and endorsed by 136 countries is so important. Under this, small countries would be able to tax digital giants and any country would have a corporate tax rate of at least 15%. This would damage tax havens and end base erosion and profit shifting.
For US MNCs alone, corporate profit shifting to tax havens has risen from 5-10% of the gross profits in the 1990s to 20-30% now. The practice of MNCs manipulating transactions between affiliates to shift profits to tax havens must end. Rightly, the OECD's automatic exchange of information helps establish audit trails in a globalised economy and discourage such MNCs shenanigans. Global cooperation is also needed to ensure that beneficial ownership can be established without any obfuscation.
In 2007, the inaugural Twenty20 (T20) World Cup proved to be a game-changer. For world cricket, and, in a deeper and wider sense, for Indian cricket. A young, long-haired captain who engineered the improbable, edgy victory, gave the country a new phenomenon — the rise to the top of cricketers who did not come with big city privileges. Mahendra Singh Dhoni, over the next decade, heralded a new era for Indian cricket, even as the World Cup firmly established the newest version of the game, which had till then stumbled along with a whiff of irrelevance. It led directly to the wild and unprecedented success of the Indian Premier League (IPL) launched the very next year. IPL shifted the financial might of cricket decisively towards India, and set the template for T20 leagues that are now ubiquitous across nations. T20 was here to stay, and over the next decade, would threaten to eclipse all other formats, at least in terms of spectator interest.
Then, the 2016 T20 World Cup heralded another major shift for Indian cricket. It marked the end of the Dhoni era, and the beginning of Virat Kohli’s high-decibel, high-octane leadership at a time when India became nearly unbeatable in all formats; and even infused new life into Tests with some breathtaking victories. Yet the five years since then were also marked by the team’s curious failure to win a major ICC trophy. The 2021 edition of the T20 World Cup, in keeping with its proclivity to act as a harbinger of change, will be Mr Kohli’s last as India’s T20 captain. It will also be coach Ravi Shastri’s last assignment, bringing an end to the long and fruitful partnership between them. The tournament begins in the United Arab Emirates (UAE) today, though India are technically the hosts, and the biggest draw comes this weekend when India and Pakistan square off in a match that has already become a political hot potato – a reminder that the sport cannot remain impervious to the subcontinent’s geopolitical tensions.
It’s often hard, but important, to focus on the field of play. And more so now because, by the time this tournament is done, so much will be different. A new coach, a new T20 captain, new ideas, and the inevitable rise of new stars.The World Cup will also offer Mr Kohli a chance to change the one blip on his record as captain — a big ICC trophy, and the privilege of being a champion of the world.
“All ideologies are idiotic, whether religious or political, for, it is conceptual thinking, the conceptual world, which has so unfortunately divided man”, renowned philosopher Master Jiddu Krishnamurti once lamented.
Europe was the mother of ideologies – from the capitalism of Adam Smith to the social conservatism of Thomas Hobbes and John Locke to the liberalism of John Stuart Mill to the communism of Karl Marx. All these ideologies have created schisms and confusion across the world, forcing American historian and social thinker Morris Berman to warn, “An idea is something you have. An ideology is something that has you.”
India has historically been the land of ideas. From the Vedic rishis through Mahavira, Buddha, Shankara, Aurobindo, and Vivekananda, the great men of India have generally been philosophers, articulating profound ideas for human welfare. India has not produced any ideologues such as Marx or Mill. Yet, the deeply philosophical ideas of its sages and savants have continuously inspired and influenced mankind across history and geography.
In the realm of socio-political ideas, there was only one original contribution made by India in the last century. That was Mahatma Gandhi’s non-violence and truthful resistance – famously known as ahimsa and satyagraha. Gandhi’s ideals inspired freedom-seeking peoples all over the world. Ahimsa entered the socio-political lexicon of the world for good.
But there was another originally Indian idea propounded in the middle of the last century, which was Deen Dayal Upadhyay’s integral humanist philosophy.
Philosophical doctrines are not easy to comprehend. Karl Marx and Frederic Engels propounded their communist ideology through Das Kapital in 1867. Marx continued his efforts at elaborating on it for more than a decade-and-a-half until his death in 1883. Yet, it took five decades for communism to find political expression in 1917 in Russia.
In the case of integral humanist philosophy of Deen Dayal Upadhyay, the effort needed to take forward the precis and develop it into a complete political philosophy was not made by his followers after his untimely passing in 1968. It looked complicated, and hence vague and fanciful theories such as Gandhian socialism preoccupied them for some years before they finally settled on a relatively easier formulation of cultural nationalism.
The world passes through various phases of transition from time to time. Nations get an opportunity to play a role in that transition. One such opportunity came after World War II in the last century when a new world order began to take shape. It was shaped largely by European and Western thought, although Gandhi too made a significant contribution. That world order has served mankind for over seven decades. But a new world order is taking shape today, in the aftermath of the Covid pandemic.
In that post-Covid world order, India has an opportunity to play a bigger role in the domain of ideas. Deen Dayal Upadhyay’s integral humanist philosophy can act as the sheet anchor for that. But the problem is two-fold.
One, wider Indian scholarship since Independence has been so deeply influenced by the Western paradigm that many cannot even think that India can offer an alternative worldview at this transitional juncture.
Two, in the liberal view, Deen Dayal Upadhyay represented India’s Right, conservative Hindutva movement. Globally a dominant force in the intellectual world, liberals abhor conservatism. They branded Hindutva as retrograde and unintellectual hocus-pocus and even attempted “dismantling” it recently.
Deen Dayal Upadhyay, thus, needs to be rescued from apathy on one side and antipathy on the other. His views regarding nation-building, national identity, social institutions such as caste and political institutions such as democracy remain as relevant today as they were six decades ago. They should be revisited from the prism of the contemporary Euro-centric ideas. Such an effort should not end up as Euro-scepticism but help throw light on the contemporary relevance of ideas that are rooted in Indian wisdom and milieu.
For example, contrary to the propaganda about Hindutva’s fascist credentials, Deen Dayal Upadhyay had zealously upheld democracy as the best available form of governance. But he added an Indian dimension to it by saying, “A democratic government, ‘Jana Rajya’, must also be rooted in Dharma, i.e., a ‘Dharma Rajya’. In the definition of democracy – of the people, by the people and for the people – ‘of’ stands for independence, ‘by’ stands for democracy and ‘for’ indicates Dharma. The true democracy is one where there is freedom as well as Dharma.”
“The philosophers have only interpreted the world in various ways. The point, however, is to change it”. These words were inscribed on Karl Marx’s tombstone. All interpretations of philosophers from the time of Plato were about making a “new man” — a “moral man”. Speaking at the United Nations General Assembly in 1950, United States President Harry Truman had said: “The United Nations represents the idea of a universal morality, superior to the interests of individual nations. Its foundation does not rest upon power or privilege; it rests upon faith. They rest upon the faith of men in human values — upon the belief that men in every land hold the same high ideals and strive toward the same goals for peace and justice”.
Those words sound hollow and hubristic today. But Deen Dayal Upadhyay’s integral humanist vision offers some hope.
Ram Madhav is a member of the national executive member of RSS and the board of governors of India Foundation. The article draws from his just-released book, The Hindutva Paradigm: Integral Humanism And the Quest for a Non-Western Worldview
India completed 1 billion (100 crore) vaccinations on October 21, in just about nine months. This has been a tremendous journey in dealing with Covid-19, especially when we recall how things stood in early 2020. Humanity was dealing with a pandemic of this nature after 100 years and no one knew much about the virus. We remember how unpredictable the situation appeared then. We were faced by an unknown and invisible enemy that was mutating rapidly.
The journey from anxiety to assurance has happened and our nation has emerged stronger, thanks to the world’s largest vaccination drive.
It has truly been an effort reminiscent of Bhagirath (who brought the Ganga down to Earth) involving multiple sections of society. To get a sense of the scale, assume that each vaccination took two minutes for a health care worker. A billion vaccinations translate into 4.1 million man-days or approximately 11,000 man-years of effort.
For any effort to attain and sustain speed and scale, the trust of stakeholders is crucial. One of the reasons for the success of the campaign was the trust that people developed in the vaccine and the process followed, despite various efforts to create mistrust and panic.
There are some among us who only trust foreign brands, even for simple everyday necessities. However, when it came to something as crucial as the Covid-19 vaccine, the people of India unanimously trusted “Made in India” vaccines. This is a significant paradigm shift.
India’s vaccine drive is an example of what the country can achieve if citizens and the government come together with a common goal in the spirit of Jan Bhagidari (citizen partnership). When India started its vaccination programme, there were many people who doubted the capabilities of 1.3 billion (130 crore) Indians. Some said India would take three to four years to complete its vaccination drive. Others said people would not come forward to get vaccinated. There were still others who said there would be gross mismanagement and chaos in the vaccination process. Some even said that India would not be able to manage supply chains. But just like the “Janata Curfew” and subsequent lockdowns, the people of India showed how spectacular the results can be if they are made trusted partners.
When everyone takes ownership, nothing is impossible. Our health care workers traversed hills and crossed rivers across difficult geographies to vaccinate people. Our young people, social and health care workers, and civil society and religious leaders, all deserve credit for the fact that India has faced minimal vaccine hesitancy when compared even to developed nations.
There was a lot of pressure from different interest groups to give preferential treatment to them in vaccination, but the government ensured that, much like our other schemes, there was no VIP culture in the vaccination drive either.
In early 2020, when Covid-19 was rampaging across the world, it was clear to us that this pandemic would have to be eventually fought with the help of vaccines. We started preparing early. We constituted expert groups and started preparing a road map right from April 2020.
Till today, only a handful of countries have developed their own vaccines. More than 180 countries are dependent on an extremely limited pool of producers and dozens of nations are still waiting for the supply of vaccines, even as India has crossed a billion doses! Imagine the situation if India did not have its own vaccine. How would India have secured enough vaccines for such a large population and how many years would that have taken? It is here that credit should be given to Indian scientists and entrepreneurs for rising to the occasion. It is due to their talent and hard work that India is truly Aatmanirbhar (self-reliant) when it comes to vaccines. Our vaccine manufacturers, by scaling up to meet the demands of such a large population, have shown that they are second to none.
In a nation where governments used to be known as a roadblock impeding forward movement, our government has instead been an accelerator and enabler of progress. The government partnered with vaccine makers right from Day 1 and gave them support in the form of institutional assistance, scientific research, funding, as well as an accelerated regulatory processes. All ministries of the government came together to facilitate vaccine-makers and remove any bottlenecks as a result of our “whole of government” approach.
In a country of the scale of India, it is not enough to just produce something. The focus has to be on last-mile delivery and seamless logistics. To understand the challenges involved, imagine the journey taken by one vial of the vaccine. From a plant in Pune or Hyderabad, the vial is sent to a hub in any of the states, from where it is transported to the district hub. From there, it reaches a vaccination centre. Across India, this entails thousands of trips taken by flights and trains. During this entire journey, the temperature has to be maintained in a particular range, which is centrally monitored. For this, over one lakh units of cold-chain equipment were utilised. States were given advance notice of the delivery schedule of the vaccines so that they could plan their drives better; the vaccines reached them on the pre-decided days. This has been an unprecedented effort in the history of independent India.
All these efforts were complemented by a robust technology platform, CoWIN. It ensured that the vaccine drive was equitable, scalable, trackable, and transparent. It ensured that there was no scope for favouritism or jumping the queue. It also ensured that a poor worker could take the first dose in his village and the second dose of the same vaccine in the city where he worked, after the required time interval. In addition to a real-time dashboard to boost transparency, the QR-coded certificates ensured verifiability. There are hardly any examples of such efforts not only in India but also the world.
In my Independence Day Address in 2015, I said that our country was moving ahead because of “Team India” and that this “Team India” was a big team of our 1.3 billion people. People’s participation is the biggest strength of democracy. If we run the country through the participation of 1.3 billion Indians, our country will be moving ahead 1.3 billion steps every moment. Our vaccination drive has yet again shown the power of this “Team India”. India’s success in its vaccination drive has also demonstrated to the whole world that “democracy can deliver”.
I am optimistic that the success achieved in the world’s largest vaccination drive will further spur our young people, our innovators and all levels of government to set new benchmarks of public service delivery which will be a model not only for our country, but also for the world.
Narendra Modi is Prime Minister of India
How many coaching classes does an IIT-JEE topper need?
42.
I say that because it is the answer to everything – and also because THHGTTG turned 42 last week (the first book was published on 12 October 1979).
The answer is definitely not one, at least not on the face of it.
First, the facts.
This year’s topper seems to have benefited from coaching from at least four different sources according to full page ads in the papers; online courses from Sri Chaitanya and Narayana and classroom ones from Allen and FIIT-JEE. There may be more, but since I am not in the market for IIT-JEE coaching, I didn’t look beyond two days of newspapers.
It’s not easy to top JEE. Back when I was in Class 12 (which is a long time ago), there were two major JEE-prep institutions, Brilliant and Agrawal, apart from a few tutors who would take on a few students (and tutor them in batches of two or three). One of my friends from school, the closest to a genius I have met, used to receive the Agrawal study material by post (as did everyone else) and got a rank in the low 400s.
Since then, of course, test-prep has become a business. And JEE has become even more important as the main exam is now the gateway to admission to many engineering colleges across India, not just the IITs. I’m told some of the more popular JEE test-prep schools are so focused on maintaining their track record that they admit students after an admission test (and that there are other test-prep schools that prepare candidates for this test). This could well be an urban legend but you get the picture.
It’s not just business but big business – at least a few tens of thousands of crore worth by most estimates – and some aspirants start early. How early? As early as Class 6, and it is the rare serious candidate who does anything less than a four-year test-prep programme.
Competition is intense, which could explain why some aspirants end up enrolling in more than one test-prep school, but there is also a simpler explanation for this.
It’s an explanation best posed as a question. Does anyone really think Indian cricket’s finest and Bollywood’s best actually use the phones and cars and clothes they endorse?
Topping an IIT examination is a feat that’s up there with really rarefied achievements: Climbing Mount Everest, running a sub-4m mile, getting into an IPL team….It takes intelligence, years of really hard work, and an-almost unidimensional focus. Purely from a free-market perspective, there’s nothing wrong in toppers wishing to monetise their ranks through endorsements.
Sure, there is a bit of dishonesty involved (they may not have actually taken the test-prep programme they are endorsing), but the damage is minimal because there is, I am told, very little difference between the top test-prep schools. I am surprised that given the competition, test-prep schools aren’t insisting on undertakings from students enrolling with them that they will not endorse any other test-prep school should they crack JEE with a good rank. Such agreements, much like anti-poaching ones between companies, or employment bonds of the kind IT companies once insisted upon, are not legally enforceable, but their very presence could be a deterrent.
As for the students and parents who are the audience for such endorsements, the only thing they’d do well to remember is caveat emptor.
PS: I’m aware that there are larger issues with the whole test-prep phenomenon, especially for JEEs, and the physical and psychological toll it takes on students, but that’s for another column (or perhaps even a book, if someone wants to write it).
R Sukumar is the editor-in-chief of Hindustan Times
Pulp-it is a weekly column for HT-Premium subscribers
Ajay Mishra, the Union minister of state for home, is still in office, despite the horrifying violence in his constituency in Lakhimpur Kheri, where a convoy associated with the minister is seen, on video, mowing down protesters. Rather than show remorse, the minister has chosen to brazen it out while standing by his son, now arrested for his alleged role in the crime.
While the Opposition seeks presidential intervention and farm groups have organised protests, the Union government has oscillated between silence and whataboutery. This only exposes the moral degradation of a polity where notions of political accountability and propriety are now a matter of convenience, not conviction.
Mishra is a two-time Member of Parliament (MP) with a reputation of being a local strongman in Uttar Pradesh (UP)’s Lakhimpur Kheri district. Even a cursory glance at his CV reveals a controversial history — he has been charged with assault, intimidation, even murder. The Lucknow High Court, since 2018, has reserved judgment in a 2003 murder case in which Mishra is one of the prime accused. That the nodal law and order ministry of the country should have a politician fighting a murder charge as one of its ministers exposes the underlying griminess of the political system.
The argument that Mishra shouldn’t have to pay for the alleged sins of his son, Ashish, is reflective of a political milieu where the notion of “conflict of interest” is almost non-existent. Isn’t it possible that a Union minister, who is an MP from the very region where a heinous crime allegedly involving his son has occurred, can influence a police investigation? Isn’t this likely when the same minister was caught on camera threatening farm protestors, days before the incident? Doesn’t propriety demand that the minister step aside till at least such time as the inquiry is complete? Sadly, in the absence of an institutional mechanism to manage conflict of interest situations, elected representatives can blur the lines between personal benefit and public obligations.
Unfortunately, the political leadership has chosen not to read the riot act to ministers who flout their constitutional oath. As Prime Minister (PM), Narendra Modi has forced a ministerial resignation just once. The then minister of state for external affairs, MJ Akbar, resigned in 2018 over MeToo sexual harassment allegations made by a number of women: There was no FIR against Akbar but the charges were seen to have caused reputational damage. Perhaps Akbar, as a late entrant into the Bharatiya Janata Party (BJP)’s universe with no political base of his own, was seen as dispensable, in contrast to Mishra, with his local roots and Brahmin caste identity ahead of a crucial state election. In the current model of leadership, the occasional Cabinet reshuffle or denial of a ticket at election time is clearly preferred to a sudden resignation that could raise questions on political judgment.
That is why it is highly unlikely that Mishra will be asked to tender his resignation until such time as his position becomes wholly untenable. It is perhaps a demonstration of the strongman image that the PM has so assiduously cultivated that any ministerial resignation under media or Opposition pressure is seen as a sign of weakness.
Contrast this with the United Progressive Alliance (UPA) years when ministers charged not just with corruption but even those who were accused of the slightest impropriety had to step down. In May 2013, for example, Ashwani Kumar and Pawan Bansal, both ministers in the Manmohan Singh government had to resign because of a public perception that they might have misused their office. While Kumar as law minister was accused of interfering in a coal probe, Bansal as railway minister resigned after his nephew was arrested for accepting an alleged bribe for a railway board post. In neither case was individual culpability established. Unlike the Modi government’s impregnable status, the Manmohan Singh-led coalition government was simply too weak to resist internal or external pressures.
While the power of a majority government is its shield against public scrutiny, where the current regime falters is in confusing support for the PM’s leadership with that for Team Modi. By refusing to sack Mishra or even express concern over the Lakhimpur fallout, the government’s credibility and commitment to the rule of law has taken a hit. One day, the unchecked hubris can start affecting the image of the leader too.
Postscript: In the focus on Mishra, Manohar Lal Khattar has got away with shocking remarks virtually asking his supporters to retaliate with sticks against farm protestors. Khattar may now claim his comments were misconstrued but they reveal a dangerously retributive mindset that endorses vigilantism. Who will rein in our lawmakers who see themselves as above the law?
Rajdeep Sardesai is a senior journalist and author
One of the major issues that members of the World Trade Organization (WTO) are going to discuss in the 12th ministerial meeting at Geneva next month is investment facilitation.
Select WTO member-countries launched discussions towards an investment facilitation agreement at the 11th WTO ministerial meeting held in 2017 in Buenos Aires, Argentina. Since then, the number of WTO member countries supporting this proposal has swelled to over 100. This includes developed countries such as the nations of the European Union (EU), Australia, and several developing countries, including Brazil, China, and Russia.
The purpose of the investment facilitation agreement is to create legally binding provisions aimed at facilitating investment flows. The legal obligations (among other things) would require States to augment regulatory transparency and predictability of investment measures, streamline and speed up administrative procedures, and enhance international cooperation, information-sharing, and exchange of best practices to bolster foreign investment inflows. This agreement will be very different from investment protection treaties such as bilateral investment treaties (BITs) that impose substantive protection standards on host States and confer enforceable rights on foreign investors.
India is opposed to these negotiations. India believes that negotiations on investment facilitation are a camouflage to bring in contentious issues such as market access and investment protection within the ambit of the WTO. After being sued by more than 20 foreign investors under BITs, and losing high-profile cases against corporations such as Vodafone and Cairn Energy, India has got cold feet on investment protection under international law.
India’s apprehensions also stem from WTO’s checkered past on investment. After the establishment of the WTO in 1995, developed countries and blocs pushed for a multilateral agreement on investment focusing on market access and investment protection. However, due to persistent opposition from developing countries, including India, investment was finally dropped from the WTO’s agenda in 2004.
Nonetheless, India’s concerns are misplaced for two reasons. First, the focus of the current negotiations on investment is restricted to facilitation measures only and does not extend to investment protection. Second, unlike the negotiations on an investment protection agreement in the past, the current negotiations on an investment facilitation agreement are led by developing countries. Most of these countries share India’s scepticism on investment protection under international law. Thus, it is unlikely that the agenda on investment facilitation would broaden to include issues of market access and protection.
In any case, India, as part of its domestic economic reforms to boost foreign investment, has adopted several measures aimed at facilitating foreign investment. For instance, the commerce ministry recently launched a foreign investment facilitation portal, which will act as a single point online interface between the government and foreign investors. This single-window clearance system is expected to iron out the administrative bottlenecks that foreign investors face while dealing with different government departments and ministries.
Likewise, India has strengthened regulatory transparency by making available all the policies and regulations on the portal.
Given this, the investment facilitation agreement is a great opportunity for India to lock in these unilateral reforms by agreeing to binding norms at the WTO. This will enable India to demonstrably walk the talk on economic reforms, ensuring no backtracking and avoiding costly policy upheavals. It will also signal a stronger commitment to foreign investors towards attracting foreign investment, which is critical to attaining the goal of becoming a $5-trillion economy.
A future agreement on investment facilitation at the WTO should honour three critical aspects.
One, as some international lawyers have pointed out, there is a possibility of foreign investors endeavouring to borrow elements from the WTO’s investment facilitation agreement to expand their enforceable rights under BITs. Foreign investors can accomplish this, for example, by relying on provisions like the most favoured nation (MFN). Under BITs, foreign investors have used the MFN provision to borrow beneficial elements from other investment treaties. Thus, the WTO investment facilitation agreement must be completely insulated from BITs. The investment facilitation agreement should declare unequivocally that it would not cover issues of market access and investment protection. Furthermore, the investment facilitation agreement should state unambiguously that its breach shall not establish a violation of any investment protection rule under BITs.
Two, one of the major reasons for developing countries such as India to oppose investment treaties is the restriction that these treaties ostensibly impose on the sovereign right to regulate. Therefore, the WTO investment facilitation agreement should not unduly curtail the policy space of developing countries.
Three, the WTO investment facilitation agreement should not impose too onerous binding obligations, which developing countries would find difficult to meet. Instead, the agreement should contain provisions on providing technical assistance to developing countries such as India to fulfil obligations under the agreement. Addressing these concerns will boost the acceptability of the agreement among the WTO members.
India would do well to actively take part in these negotiations and try to shape the investment facilitation agreement in a manner that reflects its concerns. India can also consider using the investment facilitation agreement as a bargaining chip to obtain a favourable deal on other issues in the WTO, notably agriculture.
Prabhash Ranjan is professor and vice dean, Jindal Global Law School, O P Jindal Global University