பூடானுக்கும் சீனாவுக்கும் இடையே எல்லை பிரச்னை தொடர்பாக புரிந்துணர்வு ஒப்பந்தம் செய்யப்பட்டிருப்பது அதிர்ச்சியளிக்கிறது. இரு நாடுகளுக்கும் இடையே பேச்சுவார்த்தை நடப்பது புதிதல்ல என்றாலும் இந்திய - சீன எல்லையில் பதற்றம் நிலவும் வேளையில் சீனாவுடன் பூடான் புரிந்துணர்வு ஒப்பந்தம் ஏற்படுத்திக் கொண்டிருப்பது எதிர்பாராதது.
1959-இல் சீனா திபெத்தை ஆக்கிரமித்தபோது, ஆயிரக்கணக்கான திபெத்தியர்கள் பூடான் வழியாக இந்தியாவில் தஞ்சமடைந்தனர். அப்போது முதல், சீன ஆக்கிரமிப்புக்கு பயந்து இந்தியாவுடன் நெருக்கமான உறவை உறுதிப்படுத்திக்கொண்டது பூடான். ஐ.நா. பாதுகாப்பு சபை உறுப்பினர் பதவிக்கு பரிந்துரைக்க சீனா முன்வந்தபோதுகூட அதை பொருட்படுத்தாத நாடு பூடான். எல்லா நிலையிலும் இந்தியாவின் மிக நெருக்கமான கூட்டாளியாகத் தொடர்ந்து வரும் பூடான், சீனாவுடன் ஏற்படுத்திக் கொண்டிருக்கும் திடீர் நெருக்கம், நமக்கு தர்மசங்கடத்தை ஏற்படுத்தியிருப்பதை மறைப்பதற்கில்லை.
மூன்று கட்ட தீர்வின் மூலம் பூடானுக்கும் சீனாவுக்கும் இடையேயான பிரச்னைக்குத் தீர்வு காண்பது என்கிற புரிந்துணர்வு ஒப்பந்தம் ஒன்றை பூடான் ஏற்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறது. பூடானுக்கும் சீனாவுக்கும் இடையேயான எல்லைப் பேச்சுவார்த்தையை இந்திய - சீன எல்லை பிரச்னை போன்று இந்திய வெளிவிவகாரத் துறை அமைச்சக செய்தித் தொடர்பாளர் கூறியிருப்பது வியப்பளிக்கிறது. இந்தியாவுக்கும் சீனாவுக்கும் இடையேயான பிரச்னை மேற்கு, வடக்கு, கிழக்கு என்று 3,488 கி.மீ. நீளமுள்ள எல்லைத் தொடர்பானது. பூடான் - சீனா எல்லை அப்படிப்பட்டதல்ல. இவை இரண்டையும் இணைத்துப் பேசுவது அமைச்சக செய்தித் தொடர்பாளரின் புரிதலின்மையல்லாமல் வேறென்ன?
எல்லை பிரச்னை தொடர்பான பூடான் - சீனா பேச்சுவார்த்தை புதிதொன்றும் அல்ல. 1984 முதல் இரண்டு நாடுகளும் எந்தவித முடிவையும் எட்டாமல் பலமுறை பேச்சுவார்த்தை நடத்தியிருக்கின்றன. இப்போது வெளியிடப்பட்டிருக்கும் மூன்று கட்டத் தீர்வும்கூட ஏப்ரல் மாதமே இருதரப்பாலும் விவாதிக்கப்பட்டதாக பூடான் - சீனா கூட்டறிக்கை தெரிவிக்கிறது. பேச்சுவார்த்தையில் ஏற்பட்டிருக்கும் தேக்கத்தை அகற்றுவதுதான் மூன்று கட்டத் திட்டம் என்று சீன ஊடகங்கள் தெரிவித்தாலும்கூட, பேச்சுவார்த்தையில் முன்னேற்றம் ஏற்பட்டிருப்பதைக் காணமுடிகிறது. சீனாவின் வெளியுறவுத் துறை துணை அமைச்சர் வூ ஜியாங்கோ கூறியிருப்பதுபோல எல்லையை வரையறுப்பதற்கும், இருநாடுகளுக்கும் இடையில் ராஜாங்க உறவை ஏற்படுத்திக் கொள்வதற்கும் புரிந்துணர்வு ஒப்பந்தம் வழிகோலக்கூடும் என்பதை மறுப்பதற்கில்லை.
காணொளி பேச்சுவார்த்தையில் ஏற்பட்டிருக்கும் ஒப்பந்தம் குறித்து பூடான் வெளியுறவு அமைச்சகம் செய்தி அறிக்கை வெளியிட்டிருக்கிறதே தவிர, வேறு விவரம் எதையும் குறிப்பிடவில்லை. இரு நாட்டு உறவை வலுப்படுத்துவதும், சீனாவுடனான புரிந்துணர்வு ஒப்பந்தத்தை நடைமுறைப்படுத்துவதும் பேச்சுவார்த்தை மூலம் சாத்தியப்பட்டிருப்பதாக பூடான் வெளியுறவு அமைச்சகம் தெரிவித்திருக்கிறது.
1984 முதல் இதுவரை 20-க்கும் மேற்பட்ட பேச்சுவார்த்தைகளை பூடானும் சீனாவும் நடத்தியிருக்கின்றன. டோக்காலாம் சமவெளியில் 2017-இல் நடந்த இந்திய - சீன மோதலைத் தொடர்ந்து பேச்சுவார்த்தை முடங்கியது. அதற்கு இந்தியாவின் அழுத்தம்தான் காரணம் என்று சீனா கருதுவதிலும் நியாயம் இருக்கிறது. பூடானுடன் எல்லை பிரச்னையைத் தீர்த்துக்கொள்வது மட்டுமல்ல சீனாவின் நோக்கம். டோக்காலாமைக் கைப்பற்றுவதுதான் அதன் அடிப்படைக் குறிக்கோள்.
இதற்கு முன்னால் நடந்த பேச்சுவார்த்தைகளில் வடக்கேயுள்ள பசங்லுங், ஜகார்லுங் பள்ளத்தாக்குகளும் மேற்கேயுள்ள டோக்காலாமும் முக்கியமாக இடம்பெற்றன. வடக்கேயுள்ள பள்ளத்தாக்குகளின் மீதான தனது உரிமைகோரலை விட்டுக்கொடுத்து டோக்காலாமின் முழுமையான கட்டுப்பாடு தனக்குக் கிடைக்கும்படியான ஒரு தீர்வை முந்தைய பேச்சுவார்த்தைகளில் சீனா முன்வைத்தது. கடந்த ஆண்டு டக்டெங்கை சீனா திடீரென்று உரிமை கோரியது. அதன்மூலம் பூடானை எப்படியாவது மீண்டும் பேச்சுவார்த்தைக்கு இழுக்க வேண்டும் என்பதுதான் சீனாவின் நோக்கம்.
பூடானின் டோக்காலாம் சமவெளி என்பது இந்திய - சீன எல்லையை ஒட்டியிருக்கும் முச்சந்தி. 2017 மோதலுக்குப் பிறகு, டோக்காலாம் சமவெளியின் பெரும்பாலான பகுதிகளையும் தனது கட்டுப்பாட்டுக்குள் சீனா கொண்டு வந்துவிட்டது. அந்தப் பகுதிகளில் ராணுவக் கட்டமைப்பு வசதிகளையும் அதிகரித்திருக்கிறது.
இந்தியாவின் ஆட்சேபத்துக்குரிய டோக்காலாம் முச்சந்தியின் பகுதியைத் தவிர பூடானுடனான ஏனைய எல்லைப் பகுதிகளில் எந்தவித எதிர்ப்பும் இல்லாமல் சீனா ஊடுருவியிருக்கிறது. தெற்குப் பகுதியில் இந்திய எல்லைக்குள் நுழைய விடாமல் இந்திய ராணுவம் தடுப்பதுபோல, சீன ராணுவத்தை நேரடியாக எதிர்க்கவோ இந்திய ராணுவத்தின் உதவியுடன் ஊடுருவலைத் தடுக்கவோ பூடான் முயற்சிக்கவில்லை.
பூடானுடனான எல்லை பிரச்னைக்குத் தீர்வு கண்டு சுமுகமான உறவை உறுதிப்படுத்துவதன் மூலம் டோக்காலாமைத் தனது கட்டுப்பாட்டிற்குள் கொண்டுவரும் முயற்சியில் இறங்கியிருக்கிறது சீனா. அதன் மூலம் இந்தியா தலையிடுவதையும் தடுக்க முடியும். உளவியல் ரீதியாக இந்தியாவை பலவீனப்படுத்த நினைக்கும் சீனாவின் ராஜதந்திர முயற்சியை புத்திசாலித்தனமாக எதிர்கொள்வதில்தான் இந்தியாவின் வெற்றி அடங்கியிருக்கிறது.
இந்திய - பூடான் உறவு தளர்ந்துவிடக் கூடாது.
பத்திரிகையாளா்கள் என்றால் எப்போதும் பரபரப்பை ஏற்படுத்திக் கொண்டு இருப்பவா்கள். அவா்களால் அமைதியை நிலைநிறுத்தி விட முடியுமா? இந்தக் கேள்விக்கு முடியும் என்பதே விடை. ஆம், இந்த ஆண்டு அமைதிக்கான நோபல் பரிசு பிலிப்பின்ஸ் நாட்டைச் சோ்ந்த பத்திரிகையாளா் மரியா ரெஸாவுக்கும், ரஷிய நாட்டைச் சோ்ந்த பத்திரிகையாளா் டிமித்ரி முராடோவிற்கும் வழங்கப்பட இருப்பதாக நோபல் பரிசுக்குழு தெரிவித்துள்ளது.
மேலும் அக்குழு தனது குறிப்பில் ‘கருத்து சுதந்திரத்தைப் பாதுகாக்கும் அவா்களின் முயற்சிகளுக்காக இருவரும் கெளரவிக்கப்படுகின்றனா். ஜனநாயகத்துக்கும், நீடித்த அமைதிக்கும் கருத்து சுதந்திரம் மிக அவசியமானது. ஜனநாயகமும், பத்திரிகை சுதந்திரமும் தொடா்ந்து பாதகமான சூழ்நிலையை எதிா்கொண்டுவரும் உலகில் இந்த லட்சியங்களுக்காக உறுதியுடன் வலம்வரும் அனைத்து பத்திரிகையாளா்களையும் இவா்கள் பிரதிநிதித்துவம் செய்கிறாா்கள்’ என்று குறிப்பிட்டு உள்ளது.
ஆனால் இந்தக் கூற்றுக்கு நோ்மாறாக அவா்கள் இருவரையும் அவா்கள் சாா்ந்த நாட்டின் அரசாங்கங்கள் தேச விரோதிகளாக சித்திரிக்கின்றன. ஆம், நாட்டைத் தவறாக வழிநடத்தும் அரசாங்கத்தை பத்திரிகையாளா் ஒருவா் ஆதாரத்துடன் சுட்டிக் காட்டுகிறாா் என்றால், அவரை ஆளும் அரசாங்கம் தேச விரோதி என்று முத்திரை குத்தி விடுகிறது. மேலும் சில அரசியல்வாதிகள் தாங்கள் தேசப்பற்று உள்ளவா்கள் என்று மக்களிடம் காட்டிக் கொள்வதற்காக சிலரை அதிலும் குறிப்பாக பத்திரிகையாளா்களை தேச விரோதி என்று முத்திரை குத்தி விடுகின்றனா்.
பிலிப்பின்ஸ் நாட்டைச் சோ்ந்த பத்திரிகையாளா் மரியா ரெஸா, அந்நாட்டின் அரசாங்கத்தால் 2020-ஆம் ஆண்டு அரசாங்கத்தின் மீது அவதூறு பரப்பியதாகக் குற்றம் சாட்டப்பட்டு கைது செய்யப்பட்டாா். இவா் தற்போது ஜாமீனில் வெளியே வந்துள்ளாா். ஒரு பெண்ணாக அவா் கொண்டிருக்கும் தைரியம் அளப்பரியது. 2012-ஆம் ஆண்டு அவா் சிலருடன் சோ்ந்து ஆரம்பித்த ரப்பளீா் என்னும் புலனாய்வு செய்தி இணையத்தளம் இன்றுவரை அந்நாட்டு அதிகார வா்க்கத்தின் அநியாயத்தைத் தட்டிக் கேட்டு வருகிறது.
இதற்கிடையில் 2016-ஆம் ஆண்டு பிலிப்பின்ஸ் நாட்டின் அதிபராக பதவி ஏற்ற ரோட்ரிகோ துடோ்டே ‘நீங்கள் பத்திரிகையாளா் என்பதால், ஒழுக்கம் தவறி இருந்தால் அதற்காக படுகொலையில் இருந்து விலக்கு அளிக்க முடியாது. நீங்கள் தவறாக சிலவற்றை செய்துவிட்டு, அதற்கு கருத்து சுதந்திரம் துணைவரும் என்று ஒருபோதும் எண்ணி விடாதீா்கள்’ என்று எச்சரிக்கை விடுத்தாா். இருந்தபோதும் அரசின் அதிகார துஷ்பிரயோகம், நாட்டில் ஏற்படும் வன்முறை, வளா்ந்து வரும் சா்வதிகாரம் இவற்றை வெளிப்படுத்த தனது கருத்து சுதந்திரத்தை ஒரு பொறுப்புள்ள பத்திரிகையாளராக இருந்து வெளிப்படுத்தி வருகிறாா்.
நோபல் குழு மூலம் தோ்ந்தெடுக்கப்பட்ட மற்றுமொரு பத்திரிகையாளா், ரஷிய நாட்டைச் சோ்ந்த டிமித்ரி முராடோ, அதிகார வா்க்கத்திற்கு அடிபணியாது மக்களிடம் உண்மைகளை வெளிப்படுத்தி வருகிறாா். அவா் ஆசிரியராக இருந்து நடத்தி வரும் ‘நோவாஜா கெசட்டா’ நாளேட்டை, அமெரிக்க நாட்டின் பத்திரிகையாளா் பாதுகாப்பு அமைப்பு, ‘ரஷியா நாட்டு அரசாங்கத்தை கேள்வி கேட்டு வரும் ஒரே பத்திரிகை’ என்று சுட்டிக் காட்டிப் பாராட்டியது.
டிமித்ரியுடன் பணியாற்றி வந்த ஆறு பத்திரிகையாளா்கள் இதுவரை கொல்லப்பட்டு உள்ளனா். மேலும் நாள்தோறும் டிமித்ரியும் அவரது சக பணியாளா்களும் அரசாங்கத்தின் அச்சுறுத்தல்களை சந்தித்து வருகின்றனா். இருந்தபோதிலும் அரசின் ஊழல்களையும், முறைகேடான நடவடிக்கைகளையும் தொடா்ந்து விமா்சித்து வருகின்றனா். டிமித்ரியின் சக பணியாளரான அண்ணா பொலிகோவிஸ்கயாவை அவா் வசிக்கும் குடியிருப்பில் உள்ள லிப்ட்-டில் வைத்துக் கொல்லப்பட்ட பதினைந்தாவது ஆண்டு நினைவு நாளில் நோபல் பரிசு டிமித்ரிக்கு அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
2021-ஆம் ஆண்டு வெளியாகி உள்ள ‘ரிப்போா்ட்டா்ஸ் வித்தவுட் பாா்டா்ஸ்’ உலக பத்திரிகையாளா் சுதந்திரக் குறியீட்டின்படி மொத்தம் எடுத்துக்கொண்ட 180 நாடுகளில் மரியா ரெஸா வசிக்கும் பிலிப்பின்ஸ் நாடு 138-ஆவது இடத்திலும், டிமித்ரி வசிக்கும் ரஷியா 150-ஆவது இடத்திலும் உள்ளன. நமது இந்தியா கடந்த ஆண்டைப் போலவே இந்த ஆண்டும் 142-ஆவது இடத்தில் உள்ளது. நாா்வே முதலிடத்தில் உள்ளது.
புலனாய்வில் ஈடுபடும் பல பத்திரிகையாளா்கள் கொல்லப்படுகின்றனா். அரசாங்கத்தின் தவற்றையும் அதற்குத் துணைபோகும் நபா்களையும் தங்களது உயிரை பணயம் வைத்து மக்கள் முன் காட்சிப்படுத்துகின்றனா். புலனாய்வு பத்திரிகையாளா்களின் பணிதான் அன்று அமெரிக்காவின் வாட்டா்கேட் ஊழலை அம்பலப்படுத்தி அதிகார வா்க்கத்தையே ஆட்டம் காணச் செய்தது. இதனால் அப்போதைய அமெரிக்க அதிபா் நிக்சனை பதவி விலக நோ்ந்தது.
இந்தியாவில் சிமென்ட் ஊழலில் தொடா்புடைவரான அப்போதைய மகாராஷ்டிர மாநில முதலமைச்சா் அந்துலேவை பதவி விலக வைத்தது. இப்படி அதிகார வா்க்கத்தை துணிந்து கேள்வி கேட்பதுடன், தங்களுக்கான ஆதாரங்களைத் திரட்ட அவா்கள் பல அபாயகரமான வழிகளிலும் செல்கின்றனா்.
இப்படியெல்லாம் பெருமிதத்தோடு வலம் வந்த புலனாய்வு பத்திரிகையாளா்கள் தற்போது ஒரு சில இடங்களில் சமரசம் செய்ய முனைகிறாா்களோ என்கிற ஐயப்படும் அவ்வப்போது மக்களிடத்தில் எழுகிறது.
எதுவாயினும், கருத்து சுதந்திரம் என்பதே ஜனநாயகத்தின் நான்காவது தூணான பத்திரிகைகளை நல்வழிப்படுத்தும்.
சில நாடுகளில் கருத்து சுதந்திரம் இல்லை என்றாலும் பொருளாதார வளா்ச்சியில், உற்பத்தியில் அவை முன்னிலை வகிக்கின்றனவே என்கிற கேள்வி எழலாம். அதற்கான விடை, கருத்து சுதந்திரம் இல்லாத வளா்ச்சி என்பது தீமைக்கு துணைபோகும்; தவற்றை சரியென்று சொல்ல வைக்கும். அத்தகைய வளா்ச்சி நாட்டுக்கும் சமூகத்துக்கம் மிகவும் ஆபத்தையே விளைவிக்கும். சுதந்திரங்களிலெல்லாம் தலையாய சுதந்திரம் கருத்து சுதந்திரமே. இதனை ஆளும் அதிகார வா்க்கங்கள் உணர, பத்திரிகையாளா்களுக்கு அறிவிக்கப்பட்டிருக்கும் அமைதிக்கான இந்த ஆண்டின் நோபல் விருது வழிவகுக்கும்.
உலகில் கம்யூனிஸ்ட் நாடுகள் பல தோன்றின. பல நாடுகள் கம்யூனிஸ்ட் நாடுகளாக மாறின. முக்கியமாக சோவியத் யூனியன் 16 நாடுகளை ஒருங்கிணைத்து உருவானது. ஜாா் மன்னராட்சி மருண்டு ஓடியது. சோவியத் யூனியனில் கம்யூனிஸ்ட் ஆட்சி லெனின் தலைமையில் உருவானது.
தற்போது கம்யூனிஸ்ட் நாடுகளாக சீனா, கியூபா, வடகொரியா போன்ற ஒருசில நாடுகளே உள்ளன. கடவுள், மத மறுப்பாளா்களாவே கம்யூனிஸ்டுகள் இருந்து மத உணா்வை ஒடுக்கினா். எது ஒடுக்கப்படுகிறதோ அது கிளா்ந்தெழும் என்பது வரலாறு.
சோவியத் யூனியன் சுக்குநூறாய் உடைந்து போனது. அதற்கு மற்றொரு காரணம், ரஷிய மொழியை மற்ற மொழி பேசும் மக்கள் மீது திணிக்க முயன்றது. இன்றைக்கும் உக்ரைனுக்கும், ரஷியாவிற்கும் மோதல் இருக்கத்தான் செய்கிறது. உடைந்து போன சில நாடுகள் இஸ்லாமிய நாடுகளாவும், கிறிஸ்தவ நாடுகளாகவும் மாறிப் போயின.
ஜனநாயகம் பேசுகிற நாடுகள் அமெரிக்கா சாா்பிலும், கம்யூனிசம் பேசுகிற நாடுகள் சோவியத் யூனியன் சாா்பிலும் அணிவகுக்கத் தொடங்கியதன் விளைவாக உலகில் ஆங்காங்கே யுத்தங்கள் தொடங்கின. ஒற்றுமையாய் இருந்தவா்கள் மதத்தால், இனத்தால் பிரிந்து தங்களுக்குள் சண்டையிட்டு மடிந்தனா். இத்தகைய கொடூர நிலை இன்றைக்கும் தொடா்ந்து கொண்டுதான் இருக்கிறது.
இதற்கு அண்மைக்கால உதாரணம் ஆப்கானிஸ்தான். அங்கு 1978-இல் கம்யூனிஸ சிந்தனை கொண்ட மக்கள் ஜனநாயக கட்சி ஆட்சியில் அமா்ந்தது. அதற்கு எதிராக மதவெறிபிடித்த இளைஞா்கள் பல்வேறு சிறுசிறு குழுக்களாகப் பிரிந்து ஆட்சிக்கு எதிராகப் போராடினா். அந்தச் சூழலில் ஆட்சிக்கு ஆதரவாக சோவியத் யூனியன் கிளா்ச்சியாளா்களை ஒடுக்க ஆப்கானிஸ்தானுக்கு தனது படைகளை அனுப்பியது.
இதனைப் பாா்த்த அமெரிக்கா தன் பங்கிற்குக் கிளா்ச்சிக் குழுக்களுக்கு ஆதரவாக ஆயுதங்களை கொடுத்து சோவியத் ராணுவத்துக்கு எதிராக சண்டையிட உதவியது. அன்றைக்கு அமெரிக்காவால் ஊக்கப்படுத்தபட்ட குழுதான் தலிபான்கள்.
தலிபான்களின் கொரில்லா முறைத் தாக்குதலை எதிா்கொண்டு விரட்டிட சோவியத் படைகள் பல்வேறு வழிகளில் முயன்றும் தீவிரவாத குழுக்களை ஒழிக்கவோ ஆப்கானிஸ்தானை விட்டு விரட்டவோ முடியவில்லை. எனவே பத்து ஆண்டுகள் போராடிய சோவியத் படையினா் தோல்வி முகத்தோடு தம் நாட்டிற்குத் திரும்பினா். 1988-இல் அந்த ஆட்சி வீழ, தலிபான்களின் கைகள் ஓங்க அவா்களே ஆட்சி அமைத்தனா்.
1988 ஆகஸ்ட் 20 அன்று ஒஸாமா பின் லேடனின் அதிதீவிர மதவெறிக்குழு ‘அல் கொய்தா’ என்ற பெயரில் உருவானது. இதன் விளைவு, ஆப்கானிஸ்தானில் பெண்கள் பல வன்கொடுமைகளுக்கு ஆளாக்கப்பட்டனா். அவா்கள் கல்விக் கற்கக் கூடாது, கட்டாயமாக புா்கா அணிந்திட வேண்டும், தொலைக்காட்சிகளை பாா்க்கக் கூடாது, விளையாட்டுப் போட்டிகளைப் பாா்க்கவோ அதில் பங்கேற்கவோ கூடாது.
மேலும், யாராவது சிறு தவறு செய்தாலோ தாலிபான் அரசுக்கு எதிராகக் குரல் கொடுத்தாலோ அவா்கள் தலை வெட்டப்படும். இப்படியாக தலிபான் ஆட்சி, கொடூர முகங்கொண்ட ஆட்சியாக விளங்கியது.
இதற்கிடையே குவைத் நாட்டையும், அதன் எண்ணெய் வளத்தையும் அபகரிக்க ஈராக் அதிபா் சதாம் உசேன் போா் தொடுத்து வென்றாா். அடுத்து சவூதி அரேபியா மீது சதாம் பாா்வை விழும் என்பதை அமெரிக்கா உணா்ந்தது. ஈகாக், அணு ஆயுதங்களை வைத்திருப்பதாக குற்றம் சாட்டியது.
ஐ.நாவின் குழு சோதனை செய்திட ஈராக் அனுமதிக்க வேண்டும் என்று ஜூனியா் ஜாா்ஷ் புஷ் அழுத்தம் கொடுத்தாா். இச்செயல் அவருடைய தந்தை சீனியா் புஷ்ஷுக்கு சதாம் மீது இருந்த கோபத்தை ஜூனியா் புஷ்ஷின் கோபமாக வெளிப்படுத்தியது.
ஐ.நா குழுவை தனது நாட்டிற்குள் வர சதாம் அனுமதி அளித்தபோதும் அமெரிக்கா, ஈராக் மீது போா் தொடுத்தது. மதவெறி இல்லாத சதாமை ஒழிக்க அமெரிக்கா, ஈராக் மீது போா்தொடுத்தது. மதவெறி இல்லாவிட்டாலும், பதவிவெறி பிடித்தவா் சதாம். அவா் தன் பதவியை தக்க வைத்துக்கொள்ள, தனக்கு எதிராக சதிதிட்டம் தீட்டியதாகக் கூறி தனது மகளின் கணவரையே கொன்றவா்.
அமெரிக்கா நடத்திய தாக்குதலைத் தாக்குபிடிக்க முடியாமலும், தனது மகன்களை அமெரிக்க படை கொலை செய்ததாலும் சதாம் உசேன் பாதாள அறையில் பதுங்கிக் கொண்டாா். சதாம், இஸ்லாம் மதத்தில் சன்னி பிரிவைச் சோ்ந்தவா். ஆனால் ஈராக்கில் அதிகமாக உள்ளவா்களோ ஷியா பிரிவைச் சோ்ந்தவா்கள். இதனால் உள்நாட்டுப் போரும் நடக்க, சதாம் உசேனை அமெரிக்கா உயிருடன் பிடித்து சிறையில் அடைத்து இறுதியில் தூக்கிட்டுக் கொன்றது.
சதாம் உசேன் தனது முகத்தை மறைத்திடக் கொடுத்த கறுப்புத் துணியை அகற்றி விட்டு தனது கழுத்துக்கு கொடுத்த தூக்கு கயிற்றை தானே வாங்கி மாட்டிக் கொண்டு மாண்டாா். மதத்திற்குள் பெரிய பிளவை ஏற்படுத்தி, ஜூனியா் ஜாா்ஜ் புஷ், தன் தந்தை சீனியா் ஜாா்ஜ் புஷ்ஷின் ஆசையை நிறைவேற்றினாா்.
இதே வேளையில் ஓஸாமா பின் லேடன் தனது தற்கொலைப் படையைக் கொண்டு பயணிகள் விமானங்கள் இரண்டைக் கடத்தி அமெரிக்காவின் மிகப் பெரிய இரண்டு வா்த்தக மையங்களை 2001 செப்டம்பா் 11-இல் மோதச் செய்து அமெரிக்காவிற்குப் பேரதிா்ச்சியை தந்தாா். இந்தத் தாக்குதலில் சுமாா் 3,000 அமெரிக்கா்கள் கொல்லப்பட்டனா்.
இதனால் கோபமடைந்த அமெரிக்கா, தனது படையை ஆப்கனுக்கு அனுப்பி ஓசாமா பின் லேடனைக் கொன்றிடவோ உயிருடன் பிடித்திடவோ முயன்றது. அன்று தொடங்கிய போா் தலிபான்களின் ஆட்சியை விரட்டியதே தவிர, தலிபான்களின் தாக்குதலை அப்போரால் ஒடுக்க முடியவில்லை.
இப்படி இருபது வருடங்கள் போா் நடந்தது. இடையில், பாகிஸ்தானில் பதுங்கியிருந்த ஒசாமா பின் லேடனை 2011-இல் அமெரிக்கா அதிரடி யுத்தத்தின் மூலம் கொன்று அவருடைய உடலின் பாகங்களை கடலில் வீசியெறிந்தது.
ஜூனியா் புஷ்ஷால் தொடங்கப்பட்ட போா், ஒபாமா, டிரம்ப், பைடன் எனத் தொடா்ந்து பைடனின் நடவடிக்கையால் அமெரிக்க ராணுவப்போா் கடந்த ஆகஸ்ட் மாதம் முடிவுக்கு வந்தது. ஆகஸ்ட் மாதம், அமெரிக்க ராணுவம் இருக்கும்போதே, தலிபான்கள் ஆப்கானிஸ்தானை போரின் மூலம் தமதாக்கிக் கொள்ளத் தொடங்கினா்.
இந்திய பிரதமராக வாஜ்பாய் இருந்தபோதே முன்னாள் குடியரசுத் தலைவா் அப்துல் கலாம் முயற்சியால் பொக்ரானில் நமது இந்தியா அணுகுண்டு வெடித்து சோதனை செய்தது. அப்போது அமெரிக்கா, தனக்கு தெரிவிக்காமல் இந்தியா அணுகுண்டு சோதனை நடத்தியது தவறென்று குற்றம் சுமத்தி பொருளாதார தடை விதித்தது.
ஆனால் நமக்கு பிறகு அணுகுண்டு சோதனை செய்த பாகிஸ்தானை அமெரிக்கா கண்டிக்கவும் இல்லை, அதன் மீது பொருளாதாரத் தடை விதிக்கவுமில்லை.
அதுமட்டுமல்ல, அமெரிக்கா தேடிய தீவிரவாதி ஒசாமா பின் லேடனுக்கு அடைக்கலம் தந்த பாகிஸ்தான் மீது எந்தவிதத் தாக்குதலையும் அமெரிக்கா நடத்தவில்லை. காரணம், அமெரிக்காவுக்கு பாகிஸ்தான் நீண்ட கால நட்பு நாடு.
தற்போது தலிபான்கள் ஆட்சியில் அமைச்சராக உள்ளவா்களில் 14 போ் அறிவிக்கப்பட்டுள்ள தீவிரவாதிகளாவா். குறிப்பாக, உள்துறை அமைச்சா் சிராஜுதீன் ஹக்கானியின் தலைக்கு 10 மில்லியன் அமெரிக்க டாலா் சன்மானம் அறிவிக்கப்பட்டிருந்தது. இந்த தீவிரவாத தலிபான் அரசுக்குத்தான் பாகிஸ்தானும், சீனாவும் ஆதரவு வழங்குகின்றன.
இந்த இரண்டு நாடுகளும் இந்தியாவிற்கு எதிராக ஆப்கானிஸ்தானை தீவிரவாதத் தாக்குதலுக்கு பயன்படுத்த முயல்கின்றன. ஆப்கானிஸ்தானில் ஜனநாயகம் மலர இந்தியா செலவழித்த பணம் விழலுக்கு இறைத்த நீராகி போனது.
தலிபான்கள் ஆட்சி இல்லாத ஆப்கானிஸ்தானில் பிறந்த தலைமுறையினா் தற்போது தலிபான்கள் ஆட்சியில் தங்களுக்கு சுதந்திரம் இல்லை என்று போராடத் தொடங்கியுள்ளனா்.
இஸ்லாத்துக்கு எதிரானது இசை நிகழ்ச்சி என்பது கடந்தகால தலிபான் ஆட்சியின் கொள்கை. அந்த நிலை மீண்டும் வருமோ என்று பயந்து தங்கள் நிகழ்ச்சிகளை இசைக்குழுவினா் நிறுத்திவிட்டனா். அப்படியிருந்தும் ஒரு பாடகரை வீடு புகுந்து இழுத்து வெளிக் கொண்டு வந்து வீதியில் வெட்டிக் கொன்றனா். இதனை அறிந்த பல இசைக்குழுவினா் அண்டை நாடுகளுக்கு தப்பிச் சென்றனா்.
பெண்கள் நடத்திய போராட்டத்தைப் படம் பிடித்த பத்திரிக்கையாளா்கள் இருவரை தாலிபான்கள் தூக்கிச் சென்று மிருகத்தனமாக தாக்கியுள்ளனா். அது மட்டுமல்ல, ஒரு இளைஞரைக் கயிற்றால் கட்டி ஹெலிகாப்டரில் தொங்க விட்டனா்.
அமெரிக்கா பயன்படுத்திய பல கோடி மதிப்புள்ள அதிநவீன ஆயுதங்களையும், விமானங்களையும், ஹெலிகாப்டா்களையும் காபூலிலேயே விட்டுச் சென்று விட்டனா். நியூயாா்க் டைம்ஸ் பத்திரிக்கை, ‘அமெரிக்கா, ஆப்கனில் விட்டுச்சென்ற ஹெலிகாப்டா்கள், விமானங்களின் எண்ணிக்கை, பிரிட்டனிடமும், நேட்டோ நாடுகள் ஒவ்வொன்றிடமும் இருப்பதை விட அதிகம்’ என்று எழுதியுள்ளது.
இனி தலிபான்களின் போக்கை யாா் தடுக்கமுடியும்? அவா்களிடம் மனிதநேயத்தை எப்படி எதிா்பாா்க்கமுடியும்?
தமிழ்ப்புலவா் கனியன் பூங்குன்றனாா் கூறியதுபோல ‘யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிா்’ என்று வாழ்ந்தால் வன்முறைக்கு இடமேது?
கட்டுரையாளா்: முன்னாள் சட்டப்பேரவை உறுப்பினா்.
உலகம் இதுவரை எதிா்கொள்ளாத கரோனா தீநுண்மி என்ற பெருந்தொற்றுக்கு எதிராக இந்தியா மாபெரும் சாதனையை நிகழ்த்தியுள்ளது. நாட்டு மக்களுக்கு 100 கோடி தவணைகள் தடுப்பூசி செலுத்தப்பட்ட மைல்கல்லை அக். 21-ஆம் தேதி இந்தியா கடந்தது. கடந்த ஜனவரி 16-ஆம் தேதி பிரதமா் நரேந்திர மோடியால் தொடக்கிவைக்கப்பட்ட தடுப்பூசி செலுத்தும் பணி சுமாா் 279 நாள்களில் 100 கோடி தவணைகள் என்ற இலக்கை எட்டியுள்ளது. உலகமே வியக்கும் இந்தச் சாதனையை நிகழ்த்துவதற்கு இந்தியா கடந்து வந்த பாதையை திரும்பிப் பாா்ப்போம்.
பயன்பாட்டில்...
இந்தியாவில் சீரம் நிறுவனம் தயாரிக்கும் ஆக்ஸ்போா்டு அஸ்ட்ராஸெனகாவின் கோவிஷீல்ட், பாரத் பயோடெக் நிறுவனம் தயாரிக்கும் கோவேக்ஸின், ரஷியாவின் ஸ்புட்னிக்-வி.
அனுமதி...
மாடா்னா, ஜான்சன்&ஜான்சன் தடுப்பூசி, சைடஸ் கேடிலா தடுப்பூசிகள்.
தினசரி சராசரி
ஜூன் 21-க்கு பின்னர் தடுப்பூசி செலுத்தப்படும் தினசரி சராசரி 60 லட்சமாக உயர்ந்தது. அதற்கு முன்னதாக தினசரி சராசரி 18 லட்சமாக இருந்தது.
அதிகபட்சம்
1 கோடிக்கு மேல் - 6 நாள்கள்
உச்சபட்சம் - 2.18 கோடி (செப். 17)
தினசரி செலுத்தப்பட்ட தடுப்பூசிகளின் எண்ணிக்கையில் வேறுபாடு இருந்துள்ளது. ஒரு கோடி தடுப்பூசிக்கும் மேல் 6 நாள்கள் செலுத்தப்பட்டுள்ளது. உச்சபட்ச சாதனையாக செப்டம்பா் 17-ஆம் தேதி 2.18 கோடி தடுப்பூசிகள் செலுத்தப்பட்டன.
100%
சிறிய மாநிலங்களான சிக்கிம், ஹிமாசல பிரதேசம், கோவா, யூனியன் பிரதேசங்களான ஜம்மு-காஷ்மீா், லடாக், சண்டீகா், லட்சத்தீவுகள் ஆகியவற்றில் 18 வயதுக்கு மேற்பட்டோரில் கிட்டத்தட்ட அனைவருமே குறைந்தது ஒரு தவணை தடுப்பூசி செலுத்திக் கொண்டுள்ளனா். லட்சத்தீவுகள், சிக்கிம், லடாக்கில் இரு தவணை தடுப்பூசியையும் 40 சதவீதம் போ் செலுத்திக் கொண்டுள்ளனா்.
ஜனவரி 16
சுகாதாரப் பணியாளா்களுக்கான முதல்கட்ட தடுப்பூசி செலுத்தும் பணி தொடக்கம்
பிப்ரவரி 2
முன்களப் பணியாளா்களுக்கு தடுப்பூசி செலுத்தும் பணி தொடக்கம்
மாா்ச் 1
60 வயதுக்கு மேற்பட்டவா்களுக்கும், 45 வயதுக்கு மேற்பட்ட இணை நோய்கள் உள்ளவா்களுக்கும் தடுப்பூசி செலுத்தும் பணி தொடக்கம்
ஏப்ரல் 1
45 வயதுக்கு மேற்பட்ட அனைவருக்கும் தடுப்பூசி செலுத்தும் பணி தொடக்கம்
மே 1
18 வயதுக்கு மேற்பட்ட அனைவருக்கும் தடுப்பூசி செலுத்தும் பணி தொடக்கம்
அதிக தவணை தடுப்பூசி
முதல் 5 மாநிலங்கள்
1. உத்தர பிரதேசம் - 12.31 கோடி
2. மகாராஷ்டிரம் - 9.39 கோடி
3. மேற்கு வங்கம் - 6.93 கோடி
4. குஜராத் - 6.80 கோடி
5. மத்திய பிரதேசம் - 6.78 கோடி
100 கோடி
முதல் தவணை - 71 கோடி
இரண்டாம் தவணை 29 கோடி
உலகமும் இந்தியாவும்
உலக நாடுகளில் செலுத்தப்பட்ட மொத்த தவணைகள் 664 கோடி
சீனா - 223 கோடி
இந்தியா - 100 கோடி
அமெரிக்கா- 41 கோடி
சீனா, இந்தியாவுக்கு அடுத்தபடியாக சுமாா் 50 கோடி மக்கள் தொகையை கொண்டுள்ள நாடுகள் எதுவும் இன்னமும் 100 கோடி தடுப்பூசி என்ற இலக்கை அடையவில்லை.
வயதும் சதவீதமும்
18-44 -------55 கோடி
45-60 ------27 கோடி
60+ ---------17 கோடி.
எது அதிகம்?
கோவிஷீல்ட் - 88.60 கோடி
கோவேக்ஸின் - 11.46 கோடி
ஸ்புட்னிக்-வி - 10 லட்சம்
ஜனவரி மாதம் 16ஆம் தேதி தொடங்கி 278 நாள்களுக்குப் பின் அக்டோபர் 21ஆம் தேதி 100 கோடி கரோனா தடுப்பூசி செலுத்தி நாட்டில் சாதனை படைக்கப்பட்டுள்ளது.
இது அவ்வளவு எளிதில் படைக்கப்பட்ட சாதனையல்ல. மக்கள் தொகை அதிகம் கொண்ட, போக்குவரத்து வசதி இல்லாத எண்ணற்ற கிராமங்களைக் கொண்ட நாட்டில் அது இன்று சாத்தியமாகியிருக்கிறது என்றால் பல்வேறு விழிப்புணர்வு நிகழ்ச்சிகளும், சுகாதாரத் துறையினரின் தீவிர நடவடிக்கையும் மத்திய, மாநில அரசுகளின் முயற்சியும், எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக கரோனா தொற்று ஏற்படுத்திய உயிர் பயமும் காரணங்களாக அமைந்தன என்றே சொல்லலாம்.
2019ஆம் ஆண்டு கரோனா தொற்று பற்றிய செய்திகள் வெளியான போது,
அது சீனாவில் பரவும் தொற்று என்றார்கள்.
இந்தியாவுக்குள் வந்த போது, தமிழகத்துக்குள் வராது என்றார்கள். தமிழகத்துக்குளும் பரவிய போது சென்னைக்கு வராது, சென்னைக்கு வந்த பிறகு, நம்ம ஊருக்கு வராது, நம்ம ஊருக்கு வந்த போது நம்ம தெருவுக்கு வராது, நம்ம தெருவுக்கு வந்த போதும் நம்ம வீட்டுக்கு வராது என்று தான் பலரும் நினைத்துக் கொண்டிருந்தோம். ஆனால் எல்லா நினைப்புகளையும் கரோனா பொய்யாக்கிச் சென்றது.
கரோனா முதல் பேரிடர் காலத்தில் என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் தத்தளித்தபோது, கரோனாவை வெல்ல தடுப்பூசி எனும் பேராயுதம் தான் ஒரே தீர்வு என்று கரோனா தடுப்பூசி ஆராய்ச்சிகள் ஊக்குவிக்கப்பட்டு, ஒரு சில நிறுவனங்கள் அதில் வெற்றியும் பெற்றன. நாட்டில் தற்போது கோவிஷீல்டு மற்றும் கோவாக்ஸின் தடுப்பூசிகள் செலுத்தப்பட்டு வருகின்றன.
இந்தியாவில் கரோனா தடுப்பூசி செலுத்தும் திட்டம் இந்த ஆண்டு ஜனவரி மாதம் 16ஆம் தேதி தொடங்கியது. சரியாக 278 நாள்களுக்குப் பிறகு நாட்டில் 100 கோடி கரோனா தடுப்பூசி செலுத்தி இன்று சாதனை படைக்கப்பட்டுள்ளது.
அதாவது, இந்தியாவில் முழுமையாக கரோனா தடுப்பூசி செலுத்தியவர்களாக 29.1 கோடிப் பேரும் (30 சதவீதம்), முதல் தவணை தடுப்பூசி செலுத்திக் கொண்டவர்கள் 70.7 கோடிப் பேரும் உள்ளனர்.
278 நாள்களில் இந்தியாவில் 100 கோடி தடுப்பூசிகள் செலுத்தப்பட்டிருக்கிறது என்றால் சராசரியாக நாள் ஒன்றுக்கு 36 லட்சம் தடுப்பூசிகள் செலுத்தப்பட்டிருக்க வேண்டும். ஆனால், ஜனவரி மாதம் தடுப்பூசி செலுத்தத் தொடங்கிய போது இந்த அளவுக்கு தடுப்பூசிகள் செலுத்தப்படவில்லை. இந்த எண்ணிக்கையில் பெரிய அளவில் மாற்றம் இருந்தது.
கரோனா பாதிப்பில் உலகளவில் அமெரிக்காவுக்கு அடுத்தபடியாக இந்தியா இரண்டாவது இடத்திலும், கரோனா பலி எண்ணிக்கையில் அமெரிக்கா, பிரேசிலுக்கு அடுத்து 3வது இடத்திலும் உள்ளது.
2021ஆம் ஆண்டுக்குள் இந்திய மக்களில் கரோனா தடுப்பூசி செலுத்திக் கொள்ள தகுதி வாய்ந்தவர்கள் 100 சதவீதம் பேருக்கும் தடுப்பூசி செலுத்தப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்று இலக்கு நிர்ணயிக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால், அதனை அடைய இன்னும் வெகுதூரம் செல்ல வேண்டும் நிபுணர்கள் கருதுகிறார்கள்.
அதாவது நாள் ஒன்றுக்கு 1.20 கோடி (1,20,00,000) தடுப்பூசிகள் செலுத்தப்பட்டால்தான் இந்த இலக்கை 2021க்குள் அடைய முடியும் என்று கணிக்கப்பட்டுள்ளது.
100 கோடி தடுப்பூசிகள் செலுத்தப்பட்டிருக்கிறது என்று ஒரு பக்கம் பெருமைப்பட்டுக் கொண்டாலும், இதுவரை ஒரு தவணை தடுப்பூசி கூட செலுத்திக் கொள்ளாத 45 வயதுக்கு மேற்பட்டவர்களின் எண்ணிக்கையும் இன்னும் கணிசமாகவே உள்ளது.
கரோனா தடுப்பூசி செலுத்தும் திட்டம் நாட்டில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட போது, அச்சம் காரணமாக தடுப்பூசி செலுத்திக் கொள்ள மக்கள் முன்வரவில்லை. பொதுமக்களிடையே விழிப்புணர்வு ஏற்பட்டு, அவர்கள் தாமாகவே முன்வந்து தடுப்பூசி செலுத்திக் கொள்ள வந்த போது மருந்து தட்டுப்பாடு போன்றவை பெரும் பின்னடைவாக இருந்தது.
அதற்குள் இரண்டாவது கரோனா பேரிடர் நாட்டை ஒரு உலுக்கு உலுக்கியது. ஒரு பக்கம் கரோனா நோயாளிகளுக்கு சிகிச்சை, ஆக்ஸிஜன் பற்றாக்குறை, கடுமையான பலி எண்ணிக்கை என நாடு தத்தளித்துக் கொண்டிருந்த போது, நாட்டின் சுகாதாரத் துறை மற்றொரு பக்கம் கரோனா தடுப்பூசி செலுத்துவதிலும் அக்கறை செலுத்தியது.
கரோனா தடுப்பூசி செலுத்தத் தொடங்கிய போது, அதன் விழிப்புணர்வோடு சேர்ந்து தடுப்பூசி செலுத்திக் கொள்வது பற்றி பல்வேறு புரளிகளும் பரவின. அசைவம் சாப்பிடக் கூடாது, மது அருந்தக் கூடாது, இதய நோய் இருப்பவர்கள் தடுப்பூசி போடக் கூடாது என.. இவை அனைத்தையும் கடக்க ஒரு சில மாதங்கள் ஆகின.
கரோனா தடுப்பூசி போட்டுச் சாவதை விட, போடாமல் கரோனா வந்து சாவது அதிகம் என்பதை மத்திய, மாநில அரசுகள் மக்களிடையே எடுத்துச் சொல்லவே சில காலம் ஆனது.
நாடு முழுவதும் சுமார் 61 ஆயிரம் தனியார் மற்றும் அரசு மருத்துவமனைகள் தடுப்பூசி போடும் பணியில் ஈடுபடுத்தப்பட்டன.
ஆரம்பத்தில் வெறிச்சோடிய தடுப்பூசி முகாம்கள் என்ற நிலை மாறி விழிப்புணர்வு ஏற்பட்ட பிறகு அதிகாலையிலேயே மக்கள் கூட்டம் என மாறியது. பிறகு மணிக் கணக்கில் காத்திருந்து தடுப்பூசி செலுத்திக் கொண்டனர். கரோனா இரண்டாவது பேரிடரில் ஏற்பட்ட பெரும் பாதிப்பு, மக்களை கரோனா தடுப்பூசி முகாம்களை நோக்கி அழைத்து வந்தது. அந்த நேரத்தில் போதுமான மருந்து இல்லாமல் சுகாதாரத் துறை தடுமாறியது. உடனடியாக மருந்து உற்பத்தியை அதிகரிக்க உத்தரவிட்டு, போதுமான தடுப்பூசி மருந்துகள் கையிருப்பு உறுதி செய்யப்பட்டது.
பிறகு, ஆன்லைனில் பதிவு செய்து கொண்டு, கரோனா தடுப்பூசி செலுத்தும் வாய்ப்பும், உருவாக்கப்பட்டது. தமிழகத்தில் கடந்த சில மாதங்களாக சிறப்பு முகாம்கள் என்ற பெயரில் மக்கள் வசிப்பிடங்களுக்கு அருகே முகாம்கள் அமைக்கப்பட்டு, தடுப்பூசி போடும் திட்டம் தீவிரப்படுத்தப்பட்டது.
தடுப்பூசி போடுவது அதிகரிக்க அதிகரிக்க, நாள்தோறும் கரோனா உறுதியாகும் விகிதம் குறையத் தொடங்கியது. மக்களிடையே இது பெரிய நம்பிக்கையை ஏற்படுத்தியது. தடுப்பூசி போட்டுக் கொள்வதிலும் பாலின வேறுபாடு பெரிய அளவில் காணப்படுவதாகவும், தடுப்பூசி செலுத்திக் கொள்ளாத ஆண்களை விட பெண்களின் எண்ணிக்கை அதிகம் என்றும் புள்ளிவிவரங்கள் கூறுகின்றன.
கிராமங்களில் கரோனா தடுப்பூசி செலுத்தும் பணியை சுகாதாரத் துறையினர் கடும் சிரமங்களுக்கு இடையே மேற்கொண்டனர். நாடு 278 நாள்களில் 100 கோடி தடுப்பூசியை செலுத்தி சாதனை படைத்திருப்பதற்கு, சுகாதாரத் துறைக்கு ஒரு சல்யூட்.
உலகளவிலான பட்டினிக் குறியீட்டில் இந்தியா 101-வது நாடாக வரிசைப்படுத்தப்பட்டிருப்பதை மத்திய அரசின் மகளிர் மற்றும் குழந்தைகள் மேம்பாட்டு அமைச்சகம் ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. பட்டினிக் குறியீடு போதுமான கள நிலவரங்களையும் தரவுகளையும் கொண்டிருக்கவில்லை என்பதோடு, அதன் ஆய்வு முறைமைகளும் அறிவியல்பூர்வமானதாக இல்லை என்று மறுப்புத் தெரிவித்துள்ளது. கடந்த ஆண்டு பட்டினிக் குறியீட்டில் இடம்பெற்ற 107 நாடுகளில் இந்தியா 94-வது இடத்தில் இருந்தது. இந்த ஆண்டு 116 நாடுகளில் 101-வது இடத்துக்குச் சரிந்துள்ளது. மக்கள்தொகையில் சத்தான உணவு கிடைக்கப்பெறாதவர்களின் விகிதாச்சாரம் குறித்த, உணவு மற்றும் விவசாய அமைப்பின் (எஃப்.எ.ஓ.) மதிப்பீட்டின் அடிப்படையிலேயே இந்தப் பட்டினிக் குறியீடுகள் அமைந்துள்ளன என்றும், இந்த அறிக்கையை வெளியிட்ட சர்வதேச அமைப்புகளான ‘கன்சர்ன் வேர்ல்ட்வைட்’, ‘வெல்ட்ஹங்கர்லைஃப்’ ஆகியவை தங்களது ஆய்வை முறையாகச் செய்யவில்லை என்றும் மத்திய அமைச்சகம் கருத்துத் தெரிவித்துள்ளது.
ஐநா அவையின் சிறப்பு முகமைகளில் ஒன்றான உணவு மற்றும் விவசாய அமைப்பு, உலகம் முழுவதும் பட்டினியை ஒழிக்கவும் சத்துணவு மற்றும் உணவுப் பாதுகாப்பை மேம்படுத்தவும் செயல்பட்டுவரும் அமைப்பாகும். உணவுப் பாதுகாப்பு தொடர்பாக உலகளாவிய ஆய்வுகளை ஏறக்குறைய 75 ஆண்டுகளாக நடத்திவரும் உணவு மற்றும் விவசாய அமைப்பின் ஆய்வுகள் அறிவியல்பூர்வமானவை அல்ல என்ற இந்தியாவின் கருத்து பெரும் விவாதத்துக்கு உள்ளாகியுள்ளது. சத்துணவுக் குறைபாட்டை அளவிடுவதற்கு உயரம், உடல் எடை முதலான அளவீடுகளைக் கணக்கில் கொள்வதே அறிவியல்பூர்வமானதாக இருக்க முடியும்; ஆனால், தொலைபேசி வழியாகக் கேள்விகளைக் கேட்டு அவற்றின் அடிப்படையில் அறிக்கை வெளியிடப்பட்டுள்ளதாகக் குறை கூறியுள்ளது, மத்திய மகளிர் மற்றும் குழந்தைகள் மேம்பாட்டு அமைச்சகம். கரோனா பெருந்தொற்றுக் காலத்தில் இந்தியாவின் மக்கள்தொகை முழுமைக்கும் உணவுப் பாதுகாப்பை உறுதிப்படுத்திட மத்திய அரசால் மேற்கொள்ளப்பட்ட நடவடிக்கைகளைப் பட்டினிக் குறியீட்டு அறிக்கை கவனத்தில் கொள்ளாததைச் சுட்டிக்காட்டியிருக்கும் அமைச்சகம், அது குறித்த அனைத்துத் தரவுகளும் பார்வைக்குக் கிடைப்பதாகவும் குறிப்பிட்டுள்ளது.
ஏற்கெனவே ஜனநாயகக் குறியீட்டில் இந்தியாவின் இடம் குறித்த கேள்வியும் இதே விதமாகத்தான் எதிர்கொள்ளப்பட்டுவருகிறது. ஜனநாயகக் குறியீட்டு அறிக்கையை ஆண்டுதோறும் வெளியிட்டுவரும் லண்டனைச் சேர்ந்த எகானமிஸ்ட் நுண்ணறிவு அலகு (இஐயூ) அமைப்பு, தனது முடிவுகளை எவ்வாறு வந்தடைகிறது என்ற விவரங்கள் வெளிப்படையாகச் சொல்லப்படவில்லை என்பதும் அரசு அமைப்புகளைக் கலந்தாலோசிக்காமலேயே அந்த முடிவுக்கு வருகிறது என்பதும் இந்தியாவின் பார்வையாக உள்ளது. பெருந்தொற்றுக் காலத்தில் இந்தியா போன்ற மிகுந்த மக்கள்தொகை கொண்ட ஒரு நாட்டில் எத்தகைய பொருளாதாரச் சரிவுகள் ஏற்படும் என்பதும் புரிந்துகொள்ளக்கூடியதுதான். அதன் தொடர்ச்சிதான் பட்டினிக் குறியீட்டுக்கான தற்போதைய எதிர்வினையும். உலகத்தின் பார்வையில் இந்தியாவின் மதிப்பு குறைந்துவிடக் கூடாது என்பது என்னவோ சரிதான். அதே நேரத்தில், மொத்த மக்கள்தொகையில் உணவுப் பாதுகாப்பு வளையத்துக்குள் இருப்பவர்களின் எண்ணிக்கையைப் படிப்படியாகக் குறைக்க வேண்டும், அவர்களுக்கு அளிக்கப்பட்டுவரும் உணவு மானியங்களைக் குறைக்க வேண்டும் என்பது போன்ற நிதி ஆயோக் பரிந்துரைகளை மத்திய அரசு மக்களின் மீதான பரிவுணர்ச்சியோடு பரிசீலிக்க வேண்டும்.
இன்று யூடியூப் சேனல்கள் நடத்துபவர்களில் குழந்தைகளின் எண்ணிக்கை அதிகரித்துவிட்டது. பதின்ம வயதைக்கூடத் தொட்டிராத குழந்தைகள் பலர் யூடியூப் சேனல்களை நடத்துகிறார்கள். அவற்றில் தாமே தயாரித்த காணொளிகளை வெளியிடுகிறார்கள். சிறுவர்களாக இருக்கும்போதே காணொளி உருவாக்குதல், அவற்றை இணையத்தில் பதிவேற்றுவதற்கான தொழில்நுட்ப விஷயங்களைத் தாமாகவே கற்றுக்கொண்டு தேர்ச்சிபெறுதல், ஆகியவை நம் அடுத்த தலைமுறையினரின் அறிவு வளர்ச்சியின் வேகம் குறித்து நம்மைப் பெருமிதம் கொள்ளச் செய்கின்றன. அதே நேரம், இப்படி யூடியூப் சேனல்களைத் தொடங்கி நடத்திவரும் சிறுவர்கள் பலரும் குறைந்தபட்சம் ஐந்து வயதுக்குப் பிறகே காணொளிகளைப் பார்க்கவும் உருவாக்கவும் உதவும் திறன்பேசிகளுக்கும் (ஸ்மார்ட்போன்களுக்கும்) இணையதளங்களுக்கும் பழகத் தொடங்கினார்கள்.
2014-15 வாக்கில்தான், இணையத்தை அனைவரின் கைகளுக்கும் எளிதாகக் கொண்டுசென்ற திறன்பேசிகளும், மலிவுவிலை கைபேசி ‘டேட்டா பிளான்’களும் பரவலாகின. இந்த அதிவேக இணையப் பரவலாக்கத்துக்குப் பிறகு, பிறந்த குழந்தைகள் தவழ்தல், உட்கார்தல் ஆகியவற்றைக் கற்றுக்கொள்ளும் பருவத்திலிருந்தே குறிப்பாக பேசத் தொடங்குவதற்கு முன்பே திறன்பேசி, மடிக்கணினி, தொலைக்காட்சி ஆகியவற்றின் மூலம் காணொளிகளைப் பார்க்கத் தொடங்கிவிடுகின்றனர். சோறு ஊட்டுவதற்காகவும் அழுகையிலிருந்தோ பிடிவாதத்திலிருந்தோ திசைதிருப்புவதற்காகவும் நாம் வேறு வேலைகளில் கவனம் செலுத்துவதற்காகவும் பால் மணம் மாறாக் குழந்தைகளுக்குத் திரைகளை அறிமுகப்படுத்திவிடுகிறோம்.
ஐந்து வயதுக்கு உட்பட்ட குழந்தைகள் அதிக நேரம் இப்படித் திரைகளுக்கு முன் அமர்ந்து நேரம் செலவிடுவதால் அவர்களின் பேச்சு, கவனித்தல், தகவல்களை உள்வாங்குதல் ஆகிய பல்வேறு திறன்களின் வளர்ச்சி தாமதமாவதாக உளவியல் நிபுணர்களும் குழந்தைகள் நல மருத்துவர்களும் எச்சரித்துவருகிறார்கள். இப்படித் தொலைக்காட்சி, மடிக்கணினி, கைபேசி ஆகிய கருவிகளின் திரைகளில் காணொளிகளைப் பார்த்தபடி குழந்தைகள் செலவழிக்கும் நேரத்துக்குத் திரை நேரம் (Screen Time) என்று பெயரிடப்பட்டுள்ளது. இந்தத் திரை நேரம் அதிகரிப்பதற்கும் குழந்தைகளின் வளர்ச்சி நிலைகள் தாமதமாவதற்கும் நேரடித் தொடர்பிருப்பது உலக அளவில் பல்வேறு ஆய்வுகள் மூலம் கண்டறியப்பட்டுள்ளது.
சென்னையைச் சேர்ந்த ஆய்வாளர்கள் குழு ஒன்று, குழந்தைகளின் வளர்ச்சியில் திரை நேரத்தின் தாக்கம் தொடர்பான ஆய்வைத் தமிழகத்தின் நகர்ப்புற, கிராமப்புற பகுதிகளில் நடத்தியுள்ளது. இந்த ஆய்வை நடத்தியவர்கள் சென்னையில் உள்ள புகழ்பெற்ற தனியார் மருத்துவமனைகளில் குழந்தைகள் மருத்துவம், மனநலன், பேச்சு, மொழி மற்றும் கேட்புத் திறன் சிகிச்சை ஆகிய துறைகளில் பணியாற்றும் மருத்துவ நிபுணர்கள். ‘அதீதத் திரை நேரத்தின் பரவலும் ஐந்து வயதுக்கு உட்பட்ட குழந்தைகளின் வளர்ச்சி தாமதமாவதில் அதற்குள்ள தொடர்பும்’ (Prevalence of excessive screen time and its association with developmental delay in children aged <5 years) என்னும் தலைப்பிடப்பட்ட இந்த ஆய்வறிக்கை ‘Plos One’ இதழில் அண்மையில் வெளியிடப்பட்டுள்ளது.
இந்த ஆய்வில் பங்கேற்றவரும் ஆய்வறிக்கையின் முதன்மை ஆசிரியருமான மருத்துவர் சம்யா வரதராஜன், ஆய்வின் பின்னணி குறித்தும் அதன் முடிவுகள் குறித்தும் பேசினார். “2019-ல் உலக சுகாதார நிறுவனம், ஐந்து வயதுக்கு உட்பட்ட குழந்தைகள் எவ்வளவு நேரம் கைபேசி, தொலைக்காட்சித் திரைகளைக் காண்பதில் செலவிடலாம் என்பதற்கான வழிகாட்டுதல்களை வெளியிட்டிருந்தது. இரண்டு வயதுக்கு உட்பட்ட குழந்தைகள் எந்த விதமான திரையையும் காண அனுமதிக்கக் கூடாது என்றும் இரண்டு வயதுக்கு மேற்பட்ட குழந்தைகள் ஒரு நாளைக்கு ஒரு மணி நேரம் வரை பெற்றோர் கண்காணிப்புடன் திரைகளைக் காண அனுமதிக்கலாம் என்றும் அதில் கூறப்பட்டிருந்தது. மேலும் அந்த அறிக்கையில் வளரும் நாடுகளில் குழந்தைகள் எவ்வளவு திரை நேரம் செலவிடுகிறார்கள் என்பது குறித்த ஆய்வுகளே நடத்தப்படவில்லை என்பதும் சுட்டிக்காட்டப்பட்டிருந்தது. அதனால்தான் நாங்கள் இந்த ஆய்வை மேற்கொண்டோம்.
ஆறு மாதத்திலிருந்து ஐந்து வயது வரையிலான குழந்தைகள் உள்ள வீடுகளுக்கு நேரடியாகச் சென்று, அவர்களின் பெற்றோர்களிடம் குழந்தைகள் எவ்வளவு நேரம் திரையைப் பார்ப்பதற்குச் செலவழிக்கிறார்கள், தனியாகப் பார்க்கிறார்களா, பெற்றோரின் கண்காணிப்புடன் பார்க்கிறார்களா என்பது போன்ற கேள்விகளைக் கேட்டோம். உலக சுகாதார நிறுவனத்தின் வழிகாட்டுதலின் அடிப்படையில் கணக்கிட்டதில் எங்கள் ஆய்வில் பங்கேற்ற குழந்தைகளில் 70% அதீதத் திரை நேரம் செலவிடுகிறவர்களாகவே இருந்தனர். இந்தக் கணக்கீட்டுக்குப் பிறகு, பேச்சுத் திறன் நிபுணர்களை அழைத்துச் சென்று, எட்டு அளவுகோல்களின் அடிப்படையில் குழந்தைகளின் வளர்ச்சியை மதிப்பிட்டோம்.
இதன் மூலம் திரை நேரம் அதிகமாக ஆக மேற்கூறிய திறன்களின் வளர்ச்சி தாமதமாவதைக் கண்டறிய முடிந்தது. குறிப்பாக, அதிக நேரம் திரைகளைக் காண்பதில் செலவிட்ட குழந்தைகளின் மொழி, பேச்சுத் திறன் வளர்ச்சி தாமதமாவதை அதிக அளவில் காண முடிந்தது. அதேபோல் மற்றவர்கள் பேசுவதைப் புரிந்துகொண்டு பதில் சொல்வதிலும் செயலாற்றுவதிலும் சிக்கல்கள் இருப்பதைத் தெரிந்துகொள்ள முடிந்தது. இந்தக் குழந்தைகளுக்கு மற்ற குழந்தைகளுடன் பழகுவதிலும் சிக்கல்கள் இருப்பதையும் உணர முடிந்தது. இது 2019-ல் நடத்தப்பட்ட ஆய்வு. அதற்குப் பிறகு, கரோனா பெருந்தொற்று காரணமாக இந்த ஆய்வைத் தொடர முடியவில்லை” என்கிறார் சம்யா.
ஊரடங்குக் காலத்தில், குழந்தைகள் முன்பைவிட அதிக நேரம் வீட்டில் முடங்கியிருந்ததால் அவர்களின் திரை நேரமும் அதனால் விளையக்கூடிய பிரச்சினைகளும் பல மடங்கு அதிகரித்திருப்பதற்கான சாத்தியம் அதிகம். ‘இரண்டு வயதுக்கு உட்பட்ட குழந்தைகள் கைபேசி, மடிக்கணினி, கணினித் திரைகளுக்கு முன் நேரம் செலவிடவே கூடாது. 2-5 வயதுக்கு உட்பட்ட குழந்தைகள், ஒரு மணி நேரம் வரை செலவழிக்கலாம். அதுவும் பெற்றோர் கண்காணிப்புடன் நிகழ்வது அவசியமானது.’ இதுவே இந்த ஆய்வறிக்கை முன்வைக்கும் பரிந்துரைகள்.
தனிக் குடும்ப அமைப்பில் பெற்றோர் இருவரும் வேலைக்குச் செல்ல வேண்டிய சூழலில், குழந்தைகளிடம் கைபேசிகளைக் கொடுத்து, காணொளிகளைக் காண வைப்பது கிட்டத்தட்ட தவிர்க்க முடியாததாகிவிட்டது. இந்தப் பிரச்சினையிலிருந்து எப்படி விடுபடுவது என்பது குறித்து கவனப்படுத்துகிறார் புதுக்கோட்டை மாவட்டத்தின் மாவட்ட மனநலத் திட்ட அலுவலரும் மருத்துவருமான கார்த்திக் தெய்வநாயகம்.‘‘மனித சமூகம் பல்வேறு வளர்ச்சிகளுக்கும் தன்னைத் தகவமைத்துக்கொண்டுள்ளது.
அதுபோன்றதுதான் இன்றைய டிஜிட்டல் யுகத்தின் மாற்றங்களும். அவை அனைத்தையும் எதிர்மறையாகப் பார்க்க வேண்டியதில்லை. முன்பெல்லாம் கூட்டுக் குடும்பமாக இருந்தபோது, குழந்தையுடன் நேரம் செலவழிக்க யாராவது இருப்பார்கள். இன்று தனிக் குடும்ப அமைப்பில் பெற்றோர் இருவரும் வேலைக்குப் போவதால், குழந்தையுடன் நேரம் செலவிடுவது கடினமாகியிருக்கிறது. வேலைக்குப் போகிற பெண்கள், வீட்டையும் குழந்தையையும் கவனித்துக்கொள்ளும் பொறுப்புகளையும் சுமக்க வேண்டியிருக்கிறது. ஆண்கள் வீட்டு வேலைகளைப் பகிர்ந்துகொள்ள வேண்டும்.
அதன் மூலம் இருவரும் குழந்தைகளுடன் நேரம் செலவழிப்பதை உறுதிப்படுத்த முடியும். குழந்தைப் பருவத்தில்தான் மூளை வளர்ச்சி காத்திரமாக நிகழும். அந்த வளர்ச்சியின்போது நாம் தொடர்ந்து உள்ளீடுகளைக் கொடுத்துக்கொண்டே இருக்க வேண்டும். அந்த உள்ளீடுகளிலிருந்து போதுமான அளவு தூண்டுதல் கிடைத்தால்தான் மூளை முழுமையாக வளரும். இன்றைய குழந்தைகளுக்கு அந்தத் தூண்டுதல் இல்லாமல் போனதற்கு இணையப் பெருக்கம் மட்டும் காரணமல்ல, பெற்றோர் அவர்களுடன் பேசுவதில்லை என்பதுதான் முதன்மையான காரணம்.
கரோனா சூழலில் வீட்டிலிருந்து அலுவலக வேலை பார்ப்பது உள்ளிட்ட காரணங்களால் பெற்றோருக்குமே திரை நேரம் முன்பைவிட அதிகரித்திருக்கிறது. இதனால் குழந்தைகளுடன் உரையாடுவதற்கான வாய்ப்பு மேலும் குறைந்திருக்கிறது. குழந்தைக்குச் சிறந்த கற்றல் நேரடியாக சக மனிதனிடம் பேசிக் கற்பதுதான். அது கிடைக்காதபோது, செயலூக்கத்துடன் இருக்கும் அவர்களின் மூளை கைபேசித் திரையை நாடுகிறது. எனவே, குழந்தைகளுடன் பேசும் நேரத்தைப் பெற்றோர் அதிகரிக்க வேண்டும். அல்லது தாத்தா, பாட்டி, உறவினர்கள் யாராவது குழந்தையுடன் அதிக நேரம் செலவழிப்பதை உறுதிசெய்ய வேண்டும்” என்கிறார்.
காவிரிப் படுகை விவசாயிகள் கடந்த சில ஆண்டுகளாகப் பருவநிலை மாற்றத்தின் காரணமாக எதிர்பாராத பெருமழையைத் தொடர்ந்து சந்தித்துவருகின்றனர். குறிப்பாக, நெல் அறுவடைக் காலத்தில், வளிமண்டல மேல் அடுக்கு சுழற்சியால் கனமழை பெய்து, பயிர்கள் வயல்களிலும் களத்துமேடுகளிலும் ஈரமாகியும் அழுகியும் முளைத்தும் பேரிழப்பை உருவாக்குகின்றன.
கரோனா பெருந்தொற்றின் நெருக்கடிக்கு நடுவிலும் வரலாறு காணாத அமோக மகசூலை காவிரிப் படுகை விவசாயிகள் குவித்துள்ளனர். கடந்த ஆண்டு நெல் கொள்முதல் இலக்கு 43 லட்சம் டன்னாக இருந்தது. ஆனால் அந்த இலக்கைக் கடந்து, மொத்தம் 45 லட்சம் டன் நெல் கொள்முதல் ஆனது. நடப்பாண்டிலோ குறுவை சாகுபடி இலக்கு 45 லட்சம் டன் என்றாலும் செப்டம்பர் 30-க்குள்ளேயே அநேகமாக அந்த இலக்கு எட்டப்பட்டுவிட்டது. சுமார் 4.31 லட்சம் ஏக்கர் சாகுபடி செய்யப்பட்டுள்ளதில், பாதிக்கு மேல் அறுவடையாகியுள்ளது. கனமழை காரணமாக இதுவரையிலும் சுமார் 2 லட்சம் ஏக்கர் சாகுபடி பாதிக்கப்பட்டுள்ளது.
மீதம் அறுவடையாக வேண்டிய நெல்லை ஈரப்பதத்தைக் காரணம் காட்டிக் கொள்முதல் செய்யத் தவறினால், உழவர்கள் பெரும் நெருக்கடிக்கு ஆளாக நேரிடும். அறுவடை செய்யப்பட்ட நெல்மணிகள் சாலைகளிலும் குப்பைக்குழி ஓரங்களிலும் சுடுகாட்டு மைதானங்களிலும் விற்பனைக்காகக் காத்துக்கிடக்க வேண்டியிருக்கும். உழைப்பின் பயனாய், வளத்தின் குறியீடாய் வணங்கப்படும் நெல்மணிகளுக்கு நேரும் அவமதிப்பு அது. நெல்லும் மலரும் தூவித்தான் பழந்தமிழர்கள் தெய்வ வழிபாடு நடத்தியுள்ளனர். நெல் பொலிக, பொன் பெரிது சிறக்க எனப் பொன்னின் சிறப்புக்கு நெல்லே ஆணிவேராகக் கருதப்பட்டது. ஆனால், இன்று அவை சிந்திச் சீரழிகின்றன.
குறையும் சாகுபடி பரப்பு
தமிழ்நாடு முழுவதும் பரவலாக நெல் சாகுபடி செய்யப்பட்டாலும் காவிரிப் படுகைதான் அதன் மையமாக இருந்துவருகிறது. மன்னராட்சிக் காலத்திலும் அதன் பின்பு வந்த ஆங்கிலேயர் ஆட்சிக் காலத்திலும் நெல் சாகுபடியில் தமிழ்நாடு முந்தியிருந்ததற்கு முதன்மையான காரணம், காவிரிப் படுகைதான். பாசன வசதிகள் மேம்படுத்தப்படாத 1902-1903ம் ஆண்டுகளிலேயே இந்தியா முழுவதும் மாவட்டவாரியாகப் பாசனப் பரப்பு ஆராயப்பட்டது. அப்போது, 10,83,000 ஏக்கர் பரப்பில் அன்றைய ஒருங்கிணைந்த தஞ்சை மாவட்டமான காவிரிப் படுகையே இந்தியாவில் முதலிடம் பிடித்துள்ளது. 7,05,000 ஏக்கர் என்ற கணக்கில் கோதாவரி மாவட்டம் இரண்டாம் இடமே பிடித்தது. அதே போல் வருவாயிலும் இந்தியாவின் வேறு எந்த நதிப் பாசனப் பரப்பைக் காட்டிலும் காவிரிப் படுகையே முதலிடம் பிடித்தது. கீழ் அணைக்கட்டு பகுதியைச் சேர்க்காமலே ரூ.43,60,000/- என்ற வருவாயை அக்காலத்தில் நெல் சாகுபடி ஈட்டியது. ஆனால், காவிரிப் படுகையின் இப்போதைய நிலவரம் கவலைக்குரியதாகிவிட்டது.
தமிழ்நாட்டிலேயே காவிரிப் படுகையில்தான் நெல் சாகுபடி அதிகம் என்றாலும் மொத்த சாகுபடி பரப்பு குறைந்துவருகிறது. காரணம், உற்பத்திச் செலவு இந்தியாவின் எந்த மாநிலத்தையும்விட தமிழ்நாட்டில்தான் அதிகம். நாட்டின் சராசரிச் செலவைவிட தமிழ்நாட்டின் நெல் உற்பத்திச் செலவு 26.01% மிகுதி. இந்தியாவின் வேறு எந்த மாநில உழவர்களையும்விட தமிழ்நாட்டு உழவர்கள் அதிகக் கடனாளியாக உள்ளனர். இந்திய சராசரியைவிடத் தமிழ்நாட்டில் விவசாயிகள் பெறும் கடன் அளவு 47% அதிகமாக உள்ளது. 2016-17 கணக்கெடுப்பின்படி தமிழ்நாட்டு விவசாயி 61% கடன் பெற்றுள்ளார்.
கடன்களுக்குக் காரணம்
தமிழ்நாட்டு விவசாயிகள் கடனாளிகளாக இருப்பதற்கு, தமிழ்நாட்டின் நெல் கொள்முதல், இந்தியாவிலேயே குறைவாக இருப்பதே முக்கியமான காரணம். நெல் கொள்முதல் ஆந்திரத்தில் 58.36% ஆகவும் தெலங்கானாவில் 77.75% ஆகவும் உள்ளது. அதேசமயம், தமிழ்நாட்டில் கொள்முதல் வெறும் 21% மட்டுமே என்பதை 2018-19-ம் ஆண்டு கணக்கெடுப்பு கூறுகிறது. இதனால், தமிழ்நாட்டு உழவர்கள் மற்ற மாநிலங்களைவிட அதிக வருமான இழப்பைச் சந்திக்கிறார்கள். தமிழ்நாட்டு உழவர்களின் மொத்த வருமானத்தில் விவசாயத்திலிருந்து அவர்களுக்குக் கிடைக்கும் வருமானம் 27% மட்டுமே.
பல மாநிலங்கள் தங்கள் வேளாண் பரப்பை அதிகப்படுத்தும்போது, தமிழ்நாட்டில் மட்டும் அதன் அளவு குறைந்தபடியே உள்ளது. 1960-61 முதல் 2016-17 வரை நடத்தப்பட்ட ஆய்வுகளிலிருந்து இது தெரியவருகிறது. 1970-71 முதல் 2018-19 வரையிலான காலத்தில் 15.87 லட்சம் ஹெக்டேர் சாகுபடி நிலத்தைத் தமிழ்நாடு இழந்துள்ளது.
நம்பிக்கையான கொள்முதல்
2019-20-ல் இந்திய நெல் உற்பத்தி 29.20 கோடி டன் என்றால், 2020-21ல் இது 30.81 கோடி டன் ஆக அதிகரித்துள்ளது. உலகளவில் உணவு தானிய உற்பத்தியில் இந்தியா முதன்மையைப் பெறும் சூழலில், தமிழ்நாட்டின் நிலை அவ்வளவு உற்சாகமாக இல்லை. நெல் உற்பத்தியில் இழந்த பெருமையைத் தமிழ்நாடு மீட்க முடியாதா? நிச்சயம், அதற்கான வாய்ப்புகள் உள்ளன. நெல் கொள்முதல் குறித்து உழவர்களின் நம்பிக்கையை உருவாக்குவது அதற்கான முதல் முயற்சியாக இருக்க வேண்டும். மன்னர்கள் காலத்திலேயே அதற்கான உதாரணங்கள் உண்டு. தஞ்சாவூர் மாவட்டத்தில் திருப்பாலத்துறை, தாஸ்தான்மால் தோட்டம் ஆகிய இடங்களில் கொள்முதல் செய்யப்பட்ட நெல்லைக் களஞ்சியங்களில் பாதுகாத்துவந்துள்ளனர்.
தற்போது, காவிரிப் படுகையில் நெல் கொள்முதல் நடவடிக்கைகளில் உடனடியாகச் சில நெறிமுறைகளை உருவாக்க வேண்டும். வருவாய்க் கிராமங்கள்தோறும் நேரடி நெல் கொள்முதல் நிலையங்களைத் தொடங்க வேண்டும். அங்கு பணிபுரியும் ஊழியர்களின் ஊதியத்தை நியாயமான முறையில் நிர்ணயிக்க வேண்டும். கொள்முதல் நிலையங்களின் தளவாடப் பொருட்களான சணல் சாக்குகள், தார்பாய் ஆகியவற்றின் விநியோகத்தில் தட்டுப்பாடுகளைக் களைய வேண்டும். கொள்முதல் செய்யப்பட்ட நெல்லை உடனுக்குடன் நுகர்பொருள் வாணிபக் கழகக் கிடங்குகளுக்குக் கொண்டுசெல்வதற்கான போக்குவரத்து ஏற்பாடுகளைச் செய்ய வேண்டும். கொள்முதல் நிலையங்களை மையப்படுத்தித் துணைக் கிடங்குகளையும் ஏற்படுத்த வேண்டும்.
உணவு தானியங்களின் ஈரப்பதம் அதிகரிப்பதற்கு பனிப்பொழிவும் எதிர்பாராத பெருமழையுமே காரணம். அவ்வாறான பருவங்களில், கொள்முதலின்போது ஈரப்பதம் குறித்த நிபந்தனைகளைத் தளர்த்துவதே மனிதாபிமானம் கொண்ட அணுகுமுறையாக இருக்க முடியும். அனைத்துக் கொள்முதல் நிலையங்களிலும் நெல் உலர்த்தும் இயந்திரங்களைப் பயன்படுத்துவது குறித்தும் அரசு முடிவெடுக்க வேண்டும். கொள்முதல் மீது விவசாயிகள் முழு நம்பிக்கை வைக்கும் சூழலை உருவாக்குவதே நெல் உற்பத்தியை அதிகரிக்கச் செய்யும் முதன்மையான வழிமுறை.
- வெ.ஜீவகுமார், வழக்கறிஞர், விவசாயிகள் உரிமைச் செயல்பாட்டாளர், தொடர்புக்கு: vjeeva63@gmail.com
சமூக வலைதளங்களில் முன்னணி நிறுவனமாக விளங்கும் பேஸ்புக் தனது பெயரை மாற்றப்படவுள்ளதாகவும், அதற்கான முடிவை பேஸ்புக் சிஇஓ மார்க் ஜூக்கர்பெர்க் வரும் அக்டோபர் 28 ஆம் தேதி நடைபெறவுள்ள மாநாட்டில் எடுப்பார் என தி வேர்ஜ் செய்தி வெளியிட்டுள்ளது. பேஸ்புக் பெயரை மட்டும் மாற்றப்போகிறது இல்லை, நிறுவனத்தின் அடுத்தகட்ட வளர்ச்சிக்காக மெடாவெர்ஸ் என்ற மெய்நிகர் உலகை படைப்பதில் கவனம் செலுத்த திட்டமிட்டுள்ளது.
இந்த மெடாவெர்ஸ் முயற்சிக்காக ஏற்கனவே 50 ஆயிரம் டாலர்களை பேஸ்புக் முதலீடு செய்துள்ளது. அதன் ஒரு பகுதியாக,அடுத்த ஐந்து ஆண்டுகளில் ஐரோப்பிய ஒன்றியத்தில் 10,000 வேலைவாய்ப்புகளை உருவாக்கும் மெய்நிகர் உலகை படைக்கும் திட்டத்தை சமீபத்தில் அறிவித்தது.
பேஸ்புக் பெயர் மாற்றம் தகவல் பரவ தொடங்கியதுமே, மெடாவெர்ஸ் என்றால் என்ன என்பது பலரின் கேள்வியாக அமைந்துள்ளது. அது தொடர்பான விரிவான தகவலை இந்த செய்தி தொகுப்பில் காணலாம்.
பேஸ்புக் பெயர் மாற்றம் ஏன்?
பேஸ்புக் பெயர் மாற்றப்படும் பட்சத்தில், மற்ற சமூக வலைதளம் போல் இதுவும் தாய் நிறுவனத்தின் கீழ் செயல்படும். உதாரணமாக, வணிகத்தை விரிவுபடுத்த நினைத்த கூகுள், கடந்த 2015ஆம் ஆண்டு, ஆல்பாபெட் ஐஎன்சி என்ற தாய் நிறுவனத்தை உருவாக்கியது. ஆட்டோமொபைல் ஆலைகள், சுகாதார தொழில்நுட்பம், தொலைதூர இடங்களில் இணையச் சேவை அளிப்பது உள்பட பல்வேறு நிறுவனங்கள் ஆல்பாபெட் ஐஎன்சி கீழ் இயங்கிவருகிறது.
தற்போது, பேஸ்புக் தாய் நிறுவனத்தின் கிளை நிறுவனமாக இன்ஸ்டாகிராம், வாட்ஸ்அப், ஓக்குலஸ் ஆகிய நிறுவனங்கள் தற்போது இயங்கிவருகிறது.
பேஸ்புக் நிறுவனம் தற்போது மெடாவெர்ஸ் என்னும் மெய்நிகர் உலகை படைப்பதில் கவனம் செலுத்தி வருகிறது. ஏனென்றால், வெறும் சமூக வலைதளமாக பேஸ்புக் இருக்கக்கூடாது என அதன் நிறுவனர் கருதுகிறார். அதற்கான காரணம், கடந்த சில நாள்களாக பேஸ்புக் மீது எழுந்துள்ள எதிர்மறை கருத்துகள் தான். நிறுவனத்தின் பாதுகாப்பில் குறைபாடு இருப்பதாகப் பலரும் குற்றச்சாட்டை முன்வைத்தனர். குழந்தைகளை மனரீதியாகப் பாதிப்பதாக எழுந்த குற்றச்சாட்டில், இன்ஸ்டாகிராம் கிட்ஸ் செயலி அறிமுகம் தள்ளிச்சென்றது.
அமெரிக்கா உள்பட பல நாடுகளில் அரசின் கட்டுப்பாட்டு ஸ்கேனரில் பேஸ்புக் உள்ளது. ஆனால், பேஸ்புக்கின் நோக்கம் பெரியது என்பதை காட்டும் வகையிலே, மெடாவெர்ஸில் அதிக கவனம் செலுத்திவருகிறது.
மெடாவெர்ஸ் ஐடியா வந்தது எப்படி?
நீல் ஸ்டீஃபென்சனின் 1992ஆம் ஆண்டு வெளியான அறிவியல் புனைவுப் புதினமான ஸ்னோ க்ராஷில் இந்த மெடாவெர்ஸ் பற்றி முதன்முதலில் கூறப்பட்டு இருந்தது. அதில், கற்பனை உலகத்தில் அரசாங்கம் அனைத்து அதிகாரங்களையும் தனியார் நிறுவனங்களுக்கு வழங்கியிருக்கும். நவீன உலகின் பல அம்சங்களைக் மெய்நிகர் ரியாலிட்டி (VR) மற்றும் டிஜிட்டல் கரண்சி மூலம் கையாளும். இதே ஐடியா, 2011இல் வெளியான Ready Player One புத்தகத்திலும் இடம்பெற்றது. இதனை மையமாக வைத்துத்தான், 2018இல் திரைப்படம் வெளியானது. அந்த வகையில், மெடாவேரஸ் குறித்த பல கதைகள் இணையத்தளத்திலும் உள்ளது.
மெடாவெர்ஸ் என்றால் என்ன?
மெடாவெர்ஸ் என்பது இணைய உலகமாகும். பல்வேறு கருவிகளை பயன்படுத்துவதன் மூலம் மக்கள் இந்த உலகின் நகர முடியும் மற்றவர்களிடம் பேச முடியும். இது முழுக்க முழுக்க டிஜிட்டல் பொருளாதாரம் ஆகும். டிஜிட்டல் கரண்சி மூலம் நிஜ உலகை போல் மெய்நிகர் ரியாலிட்டி (VR) மற்றும் ஆக்மென்ட் ரியாலிட்டி (AR)தொழில்நுட்பம் மூலம் உருவாக்கிய உலகில் பயணிக்க முடியும். ஆனால், அதே சமயம் சிம்பிளாக விஆர் ஹெட்சேட் அணிந்து கேம் விளையாடுவது போல் இது கிடையாது, , மெடாவெர்ஸை புதிதாக அமைப்பதோ அல்லது நடுவில் பாஸ் செய்யவோ இயலாது. அது தொடர்ச்சியாக எண்ட் கார்ட் இன்றி நடைபெற்றுக்கொண்டிருக்கும்.
மெடாவெர்ஸ் திட்டத்தை நிறுவும் பணியில் பேஸ்புக் மட்டும் ஈடுபடவில்லை. ஃபோர்ட்நைட்டை கேம்மை உருவாக்கிய எபிக் கேம்ஸ், மெடாவேர்ஸ் திட்டத்தை அறிமுகப்படுத்தும் பணியில் ஈடுபட்டுவருகிறது. ஃபோர்ட்நைட் ஏற்கனவே மெடாவேர்ஸூக்கு தேவையான லைவ் நிகழ்வுகள், சொந்த கரண்சி போன்றவற்றை வைத்துள்ளது.
மெடாவெர்ஸ் எப்படி வேலை செய்கிறது.
விஆர் தொழில்நுட்பம் கொண்ட ஃபோர்ட்நைட் கேம்மை முழுமையாக மெடாவெர்ஸில் வேலை செய்கிறது என கூறமுடியாது. ஆனால்,அதன் சில் அம்சங்கள் கேமில் இடம்பெற்றுள்ளன. அண்மையில், போர்ட்நைட் கேமில் இசை கச்சேரி ஒன்று நேரலையாக ஏற்பாடு செய்யப்பட்டிருந்தது. இதில் பல கலைஞர்கள் தங்களது திறமையை வெளிப்படுத்தினர். இந்த நேரலை நிகழ்ச்சியில் உலகம் முடிவதிலுமிருந்து லட்சக் கணக்கான பயனர்கள் ஒருவரோடு ஒருவர் தொடர்பு கொண்டு கலந்துரையாடினர். இது வெறும் கேமாக மட்டுமில்லாமல், கலைஞர்கள் தங்களது திறமையை நிரூபிக்கும் இடமாகக் காட்சியளித்தது. மேலும், மெடாவெர்ஸ் உலகில் பயணிக்க கிரிப்டோகரன்ஸ் போன்ற டிஜிட்டல் கரண்சிகள் பயன்படுத்தப்படும். மெய்நிகர் மற்றும் ரியல் உலகம் ஒன்றிணைந்த கற்பனை கதையை நிஜத்தில் கொண்டு வருவதாக மெடாவெர்ஸ் உள்ளது.
மெடாவெர்ஸில் பேஸ்புக் திட்டம் என்ன?
ஃபேஸ்புக்கின் எதிர்காலத்திற்கு மெடாவெர்ஸ் மிகவும் முக்கியமானதாகப் பார்க்கப்படுகிறது. பேஸ்புக்கிற்கு சொந்தமான ஓக்குலஸ் விஆர் கேமிங் பிளாட்ஃபார்ம், மெட்டாவெர்ஸின் நுழைவாயிலாகப் பயன்படுத்தத் திட்டமிட்டுவருகிறது.
மெடாவேர்ஸ் தொடர்பான பேஸ்புக்கின் கூற்றுப்படி, ” உங்கள் அருகில் இல்லாத நபருடன் சேர்ந்து பயணிக்க மெடாவேர்ஸ் உதவுகிறது. நீங்கள் நண்பர்களுடன் ஊர் சுற்றலாம், வேலை செய்யலாம், விளையாடலாம், படிக்கலாம், பர்சேஸ் செய்யலாம், எதேனும் புதியதை உருவாக்குவது உள்ளிட்ட பல நன்மைகள் நிறைந்திருக்கும். உங்களை அதிக நேரம் ஆன்லைனில் இருக்கவைப்பது நோக்கமில்லை. நீங்கள் ஆன்லைனில் செலவிடும் நேரத்தை உபயோகமாக மாற்றும் முயற்சியாகும்” என தெரிவித்தது.
மெடாவெர்ஸ் திட்டத்தை பேஸ்புக்கால் ஓர் இரவில் செயல்படுத்த இயலாது. இருப்பினும், திட்டத்தை நிஜ உலகில் செயல்படுத்தும் முயற்சிகளையும், அத்தகைய முயற்சியில் ஏழும்பும் கேள்விக்கான விடையும் கண்டறியும் முயற்சியில் ஈடுபட்டுள்ளது. இதை வெறும் லாபம் நோக்கத்துடன் பார்க்காமல், பொறுப்புணர்வுடன் உருவாக்கும் முயற்சியில் பேஸ்புக் களமிறங்கியுள்ளது.
மெய்நிகர் ரியாலிட்டி (VR) மற்றும் ஆக்மென்ட் ரியாலிட்டி (AR) ஆகியவற்றில் பேஸ்புக் அதிக முதலீடு செய்துள்ளது. கிட்டத்தட்ட மூன்று பில்லியன் பயனர்களை இந்த சாதனங்கள் மற்றும் செயலிகள் மூலம் இணைக்க பேஸ்புக் திட்டமிட்டிருக்கிறது.
சமூக வலைதளத்தில் ஹாட் டாப்பிகாக மாறியுள்ள பேஸ்புக் பெயர் மாற்றம் குறித்து கேள்வி கேட்கையில், ஊகங்கள் மற்றும் வதந்திகள் குறித்து கருத்து தெரிவிக்க விரும்பவில்லை என பேஸ்புக் தெரிவித்துள்ளது குறிப்பிட்டுள்ளது
Harikishan Sharma
Kushinagar Revered Buddhist pilgrimage : கிழக்கு உத்தரப்பிரதேசம் மாநிலத்தில் உள்ள குஷிநகரில் 20ம் தேதி அன்று சர்வதேச விமான நிலையத்தை திறந்து வைத்தார் பிரதமர் நரேந்திர மோடி. குஷிநகரின் வளர்ச்சி என்பது மத்திய மற்றும் மாநில அரசின் முன்னுரிமைகளில் ஒன்றாக அமைந்திருந்தது என்று மோடி தெரிவித்தார்.
கி.மு. 483ம் ஆண்டில் புத்தர் மகாபரிநிர்வாணம் அடைந்த இடம் குஷிநகர். எனவே இது சர்வதேச புனித பயணத்தின் மையமாக கருதப்படுகிறது. ஆனாலும், புத்த மதத்தை பின்பற்றும் மக்கள் தொகை இங்கு குறைவாகவே உள்ளது.
2011ம் ஆண்டு மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பின் படி குஷிநகரில் உள்ள 35.64 லட்சம் தொகையில் இந்துக்கள் பெரும்பான்மையாக (29.28 லட்சம்) உள்ளனர். அவர்களைத் தொடர்ந்து இஸ்லாமியர்கள் (6.20 லட்சம்) உள்ளனர். அவர்களுக்கு அடுத்தபடியாக 5006 கிறித்துவர்கள் இந்த பகுதியில் வசித்து வருகின்றனர். ஆனால் இந்த மாவட்டத்தில் வசித்து வரும் புத்த மதத்தினர் எண்ணிக்கை 4,619 அல்லது 0.12% மட்டுமே.
கேரி, மஹாராஜ்கஞ்ச், சித்தார்த்நகர், சுல்தான்பூர், பஸ்தி, மைன்பூர், ஜௌன்பூர், ப்ரதாப்கர், ஹர்டோய் அம்ற்றும் அசாம்கர் பகுதிகளில் குசிநகரைக் காட்டிலும் அதிக புத்த மதத்தினர் வசித்து வருகின்றனர். தற்போது செய்திகளில் அதிகம் அடிபட்ட, விவசாயிகள் படுகொலை நடைபெற்ற லக்கீம்பூர் கேரியில் தான் அதிக அளவிலான புத்த மதத்தினர் (18,454) வசித்து வருகின்றனர்.
வருமான அடிப்படையில் உத்தரப்பிரதேச மாநிலத்தில் மிகவும் ஏழ்மையான மாவட்டங்களில் ஒன்றாக குஷிநகர் உள்ளது. உ.பியின் பொருளாதாரம் மற்றும் புள்ளியியல் இயக்குநரகம் வெளியிட்ட மாவட்ட உள்நாட்டு உற்பத்தி (District Domestic Product (DDP)) தரவுகளின் படி குஷிநகரின் தனிநபர் டிடிபி நிலையான விலையில் (2011-12) 2019-20 நிதியாண்டில் ரூ .27,229.23 ஆக இருந்தது. இது உ.பியின் தனிநபர் வருமானமான ரூ. 44,618.28 விட மிகவும் குறைவாகும். அதே ஆண்டில் இந்தியாவின் தனிநபர் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் ரூ. 94,566 மூன்றில் ஒரு பங்கிற்கும் குறைவாக உள்ளது. தற்போதைய விலையி, குஷிநகரின் தனிநபர் டி.டி.பி. மதிப்பு ரூ. 41,250 ஆக.15 உள்ளது. இது உ.பியின் ஜி.எஸ்.டி.பி (ரூ. 65,704.28) மற்றும் தேசிய ஜி.டி.பியை (ரூ .1,34,186) குறைவாக உள்ளது. தனிநபர் டி.டி.பி என்ற ரீதியில் உ.பியில் உள்ள 75 மாவட்டங்களின் பட்டியலில் குஷிநகர் 61வது இடத்தில் உள்ளது.
விவசாயம், வனம் மற்றும் மீன்வளத்துறை மூலமாக குஷிநகரின் டி.டி.பி.க்கு 36.17% பங்களிப்பு செய்கிறது. அதே நேரத்தில் உற்பத்தி துறையின் பங்களிப்பு வெறும் 4.85% மட்டுமே உள்ளது. மாவட்டத்தின் உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 50 சதவிகித பங்களிப்பை மூன்றாம் துறை (சேவைகள்) அளித்தது.
கிழக்கு உ.பியில் உள்ள கோரக்பூர் பிரிவில் குஷிநகர் அமைந்துள்ளது. இதன் தலைநகர் பத்ரௌனா. முலாயம் சிங் யாதவ் முதல்வராக இருந்த போது 1994ம் ஆண்டு, இந்த மாவட்டம் தனியாக பிரிக்கும் வரை தியோரியா மாவட்டத்துடன் இணைக்கப்பட்டிருந்தது. குஷிநகரில் மொத்தம் 7 சட்டமன்ற தொகுதிகள் உள்ளன. முறையே கட்டா, பத்ரௌனா, குஷிநகர், ஹாடா மற்றும் ராம்கோலா ஆகிய தொகுதிகள் குஷிநகர் நாடாளமன்ற தொகுதியின் கீழ் வருகிறது. தம்குஹி ராஜ், ஃபாசில்நகர் தொகுதிகள் தியோரியா நாடாளுமன்ற தொகுதியின் கீழ் இருக்கிறது.
இந்த 7 சட்டமன்ற தொகுதிகளில் ஐந்து தொகுதிகளை தன்னுடைய கையில் வைத்துள்ளது பாஜக. காங்கிரஸ் மற்றும் சுஹெல்தேவ் பாரதிய சமாஜ் கட்சிகள் ஒவ்வொரு தொகுதியில் வெற்றி பெற்றுள்ளன.
ஸ்வாமி ப்ரசாத் மௌரியா தொழிலாளார்கள், வேலை வாய்ப்பு துறையின் அமைச்சராக யோகியின் அமைச்சரவையில் இடம் பெற்றுள்ளார். இவர் பத்ரௌனா சட்டமன்றத்தின் பிரதிநிதியாக உள்ளார். இவர் மட்டுமின்றி இன்னும் சில வலுவான தலைவர்கள் குஷிநகரின் இந்த பகுதியில் இருந்து தேர்வு செய்யப்பட்டவர்கள் ஆவார்கள். உ.பி. காங்கிரஸ் கமிட்டியின் தலைவரான அஜய் குமார் லல்லு தம்குஹி ராஜ் தொகுதியின் பிரதிநிதி ஆவார்.
குஷிநகர் மக்களவை தொகுதியின் உறுப்பினராக பாஜகவின் விஜய் குமார் துபே உள்ளார். 2014ம் ஆண்டு காங்கிரஸை வீழ்த்தி ராஜேஷ் பாண்டே இந்த தொகுதியின் உறுப்பினராக தேர்வு செய்யப்பட்டார். 2009ம் ஆண்டு மக்களவை தேர்தலுக்கு முன்பாக , குஷிநகர் மக்களவைத் தொகுதி பத்ரவுனா என்று அழைக்கப்பட்டது.
If climate negotiations are compared to a game of diplomatic chess, Article 6 of the Paris Agreement would be the king to be checkmated and captured for concluding the Paris Agreement Work Programme (PAWP) at the 26th Conference of the Parties (COP26) to the United Nations Framework Convention on Climate Change (UNFCCC). Article 6 of the Paris Agreement introduces provisions for using international carbon markets to facilitate fulfilment of Nationally Determined Contributions (NDCs) by countries. The success of COP26 at Glasgow hinges, to a great extent, on the conclusion of carbon markets discussions. Despite several rounds of high-level meetings, it remains one of the most technical and highly contentious unresolved issues of the PAWP.
A sensitive issue
Developing countries, particularly India, China and Brazil, gained significantly from the carbon market under the Clean Development Mechanism (CDM) of the Kyoto Protocol. India registered 1,703 projects under the CDM which is the second highest in the world. Total carbon credits known as Certified Emission Reductions (CERs) issued for these projects are around 255 million which corresponds to an overall anticipated inflow of approximately U.S.$2.55 billion in the country at a conservative price of U.S.$10 per CER. Therefore, logically, India has a lot to gain from a thriving carbon market. However, with the ratification of the Paris Agreement, the rules of the game have changed.
Unlike the Kyoto Protocol, now even developing countries are required to have mitigation targets. Developing countries are faced with a dilemma of either selling their carbon credits in return for lucrative foreign investment flows or use these credits to achieve their own mitigation targets. This has made Article 6 a highly sensitive issue that requires careful balancing of interests and expectations.
What should be debated
For developing countries, the new market mechanism is much more than a tool for achieving mitigation targets under the NDCs. Much like its predecessor, it should help promote sustainable development and assist climate change adaptation in the developing countries. It should encourage private sector participation and attract foreign investments to support low carbon development. While over 50% of the countries have communicated their intention of using market mechanisms to achieve NDC targets, India is not one of them as it aims to rely on domestic mitigation efforts to meet its NDC goals. It is the developed countries that would rely more on market mechanisms for achieving their climate targets as they would be comparatively low-cost options.
The three critical issues that would be hotly debated in Article 6 negotiating rooms are CDM Transition, Accounting rules and Share of Proceeds to the Adaptation Fund. Let us examine them one by one.
CDM transition: The CDM projects have gone through due diligence and credits have been issued under UNFCCC oversight. Therefore, the Article 6 mechanism should honour the previous decisions and allow for a smooth transition of these projects and credits to ensure not only the viability of these projects but also inspire trust among the private investors in the UNFCCC decision-making process.
However, some countries have cast doubts on the environmental integrity of these credits and while there is greater acceptance for transition of projects/activities, the same is not the case for transition of credits. If the decision regarding transition of CDM is not favourable, it could lead to a loss of billions of dollars worth of potential revenue to India alone. A possible landing zone can be that the new supervisory body to be formed under the Paris Agreement can re-examine the validity and rigour of such credits.
Accounting rules: Article 6.4 mechanism is meant to incentivise the private sector and public entities to undertake mitigation activities for sustainable development. Under this mechanism, a country can purchase emission reductions from public and private entities of the host country and use it to meet its NDC targets. However, this does not automatically imply that emission reductions transferred from a host country be adjusted against its NDC targets. It must be appreciated that these reductions represent additional efforts of the private sector or public entities to mitigate greenhouse gas emissions, and in fact raise global climate ambition. This is also in line with the provision of Article 6.5 of the Paris Agreement wherein the host country is not required to undertake corresponding adjustment for the projects outside its NDC.
The path ahead
Being a developing country, India does not need to undertake economy-wide emission reduction targets at this stage of its development. This means, not all mitigation actions fall within the purview of its NDC. Therefore, it can significantly gain from the market mechanism under Article 6.4 by selling emission reductions that lie outside its NDC. The counter view of developed countries, that this will deter raising ambition levels, is flawed as such efforts will in fact be additional to what have been committed in the NDC. Robust accounting will ensure that there will be no double-counting of emission reductions.
Share of Proceeds (SOP) to the Adaptation Fund: For developing countries, adaptation is a necessity. However, it remains severely underfunded compared to financing for mitigation activities. While developing countries emphasise that the SOP must be uniformly applied to Articles 6.2 and 6.4 to fund adaptation, developed countries want to restrict its application to Article 6.4. This would disincentivise the Article 6.4 mechanism and limit voluntary cooperation to the cooperative approaches under Article 6.2 favoured by developed countries.
In a way, carbon markets allow developed countries to keep emitting greenhouse gases while developing countries benefit from the revenue generated from the sale of their carbon credits. Central to the discussions on Article 6 is equitable sharing of carbon and developmental space. Climate justice demands that developing countries get access to their fair share of global carbon space. As developing countries are nudged to take greater mitigation responsibilities, a facilitative carbon market mechanism that respects the principles enshrined in UNFCCC would greatly help accelerate their transition to low carbon development and would be a win-win solution for all countries.
Ravi S. Prasad was Additional Secretary, Ministry of Environment, Forest & Climate Change and Chief Negotiator, Climate Change – India (till February 2021). He is now Additional Chief Secretary and Agriculture Production Commissioner (Agriculture, Veterinary and Fisheries), Government of Assam.
The views expressed are personal
Karnataka’s Ministers and other Bharatiya Janata Party (BJP) leaders are currently outdoing each other in unchecked hate speech against women. A second-time Minister of Health, K. Sudhakar, speaking at a World Mental Health Day event at the prestigious National Institute of Mental Health and Neurosciences (NIMHANS) in Bengaluru, decided to expound on the “healing properties” of the “great Indian family”, and regretted that Indian women were either choosing to remain unmarried or not have children, or worse, have children using surrogacy. These bizarre and unrelated “facts” were not drawn from any of the (still fortunately reliable) National Family Health Surveys (NFHS), or even local regional data sets. When he did ground his remarks in the YouGov-Mint-CPR Millennial Survey, which clearly states there is no gender difference in these trends, he managed to change the foot in his mouth, asserting that the “traditional family” and its value system would be a solace to mentally troubled youth.
His assertions succeeded in giving his mates a chance to provide further “justifications” that were even more delusional. C.T. Ravi, the National General Secretary of the BJP, who has single-handedly coarsened the political discourse in Karnataka, chimed in to “qualify” this statement. Not all women were like that, he said, adding that only the “modern” ones, or those working in the Information Technology/Biotechnology (IT/BT) sector, lived in micro families and aped women in the U.K. and the U.S. In fact, the “mindset of modern women has broadened too much”, he helpfully added.
Delusional statements
All these delusional statements would have been laughable had they not come from people in power, who decide not only the priorities of Government policies but put in place the State’s laws. Or, even scarier, they are coming from people in power who are willing to share space with those who resort to violence to confine that alarmingly “broadened” mind of the Karnataka woman. An increasing number of cases are being reported of hyperactive Bajrang Dal, Sri Ram Sene, Hindu Jagarana Vedike and other right-wing men’s groups intervening in inter-faith relationships using violent methods.
Karnataka Chief Minister Basavaraj Bommai, who had recorded with pride the alacrity with which his State’s police had acted in checking the “moral policing” of a woman in a burqa seen with a man (presumably of another faith), chose to justify such assertions of moral values when vultures of the same feather were involved. Such “actions and reactions” of Hindu male vigilantes, he said, speaking at Mangaluru in Dakshina Kannada, a region that has been severely polarised, were not just inevitable but necessary in order to check those “hurting sentiments in society”.
The latest round of misogyny, which has gone alarmingly uncontested by those very IT/BT women who are often the face of the State’s, and especially Bengaluru’s, flourishing economic profile, is part of a deepening public discourse on women. The new Home Minister, Araga Jnanendra, in his first reaction to the Mysuru gang rape incident in August 2021, did not hesitate to shame and blame the victim — an MBA student at that — chastising the couple for having visited those “dangerous” places. The University of Mysore obediently followed that “suggestion” of securing women’s safety by confining them to hostels after 6 p.m. (The order was quickly withdrawn).
In Karnataka, as now in most of India, love is a four-letter word. Feminist historians, among others, have shown that the tired chant of a “culture in danger” or the “family in danger” has been repeatedly invoked over the last 150 years, particularly at times when women assert and claim their rights to education, jobs, safe public spaces, etc. “Family/tradition in danger” seems to be an inexhaustible capital for those who are alarmed by what Indian women have achieved, particularly hard won legal rights since the late 1970s. What we are witnessing is a backlash against the language of autonomy and rights through an invocation of nationalist and kinship ideals.
Such statements must not be isolated from other actions of the Karnataka Government. Karnataka recently decided to shut down close to 187santwanakendras (mediation and counselling centres), set up in 2001 and easily among the most sought after services by women facing domestic abuse and violence in rural areas and small towns. Ostensibly, this shutdown was proposed on the grounds that the State could not spare Rs. 6 crore from its Budget, and did not want to replicate Central programmes.
NCRB data
Remember that the National Crime Records Bureau (NCRB) data for 2020 found that 30% of crimes against women were by family members — sons, husbands, fathers and uncles. According to the fifth round of the NFHS, Karnataka witnessed the largest increase in spousal violence, from 20.6% in NFHS-4 to 44.4% in NFHS-5. By raising the volume on “culture” and “society” in danger, the State simultaneously shuts the door, and, therefore, the public eye, on what High Court judges across the country have proclaimed as one of the most dangerous places for women — the home.Santwanakendras were crisis centres providing legal education, psychological counselling and recuperative strength to victims of domestic violence. Reports from as recently as 2015 had confirmed how crucial they had become for women’s mental wellness in all parts of Karnataka, their services largely being availed of by Other Backward Classes (OBCs), Scheduled Castes(SCs), Muslims and Scheduled Tribes (STs), in short, among the less privileged in the caste/class hierarchy.
Overt power has now been conceded to (male) vigilante groups to forcefully intervene in what they believe are assaults on vaguely defined Indian, or more properly, Hindu culture. Brutal and macabre acts of violence in ending interfaith relationships are now becoming commonplace, as in the “beheading” of Arbaaz Aftab Mullah in Belagavi by men who had threatened the victim and have been identified as belonging to the Sri Ram Sene. To date, no arrests have been made in this murder case. It is these acts of violence that the Chief Minister has publicly condoned.
At the same time, Karnataka’s eagerness to match if not outdo the Uttar Pradesh model of governance is also taking the form of weaponising the law to show women their place. Raucous demands have been made to pass an “anti-love jihad” law. This twin strategy, of combining law with violence, successfully replaces a language of rights with a discourse on nation and kinship. It replaces women’s recourse to legal strategies and empathetic counselling with the moral authority of nation and kin, largely exercised by men. Perhaps it is not accidental that in a Cabinet that has only one woman member, the Minister in charge of Women and Child Development in Karnataka is Achar Halappa Basappa, a man whom Myneta reports as having one criminal case against him. Only they can be trusted to govern Karnataka’s daughters.
Janaki Nair taught Modern Indian History at the Centre for Historical Studies, Jawaharlal Nehru University, Delhi
National security concepts have, in the two decades of the 21st century, undergone fundamental changes. These fundamental changes reveal that a large country, in terms of size of geography, population and GDP, will not deter any country. Cyber warfare has vastly reduced the deterrent value of these sizes since cyber weaponry will be available even to small island countries, and the capacity to cause devastation to a large nation by cyber warfare is within the reach of even small and poorer nations.
An equaliser
Innovations in weapons moved from stones in the pre-historic era, to bows and arrows, and later to cannons and guns in the 19th century. These were followed by aeroplanes, nuclear bombs, and intercontinental missiles in the 20th century. In the 21st century, the world is moving to cyber weapons-based warfare which will also immobilise current tangible advanced weapon systems in a war.
Therefore, in the 21st century, after cybertechnology enters as an important variable in nations’ defence policies, the size of a country will cease to matter. Sri Lanka, or North Korea, empowered by cybertechnology, will be equal to the United States, Russia, India or China, in their capability to cause unacceptable damage. Weapons in the 21st century will merely mean a cyber button on the desk of the nation’s military and the leader of the government. Geographical land size or GDP size will be irrelevant in war-making capacity or deterrence.
More innovations
These fundamental changes are entirely due to the earlier 20th century innovations in cybertechnology and software developments. Drones, robots, satellites and advanced computers as weapons are already in use. More innovations are around the corner. Some examples of further innovations are artificial intelligence and nanotechnology.
Warfare, therefore, will be no more just mobilisation of weapons or be dependent on the size of the armed forces of men. It will be cyber warfare. From remote controlled drones to artificial intelligence driven weapons systems, etc., will matter in the 21st century.
Hence, national security in the 21st century covers not merely the overt and covert operations but, more crucially, electronic operations from a remote centre beyond the front lines of ground forces or air power to track enemy assets by these newly weaponised cyber instruments of technology. Tracking those cyber warfare centres of the adversary will need a new national security policy.
By credible accounts, China, recently, publicly cautioned Indians to sit up and take notice by using cybertechnology to shut down Mumbai’s electric supply in populated areas of the city, for a few hours. This was to overawe Indians as we were clueless for hours as to what went wrong till reports emerged about a possible cyberattack . Thus, each nation will have to prepare more for bilateral conflicts in the 21st century that are based on cyber warfare rather than in multilateral acts of conventional war or rely on military blocs for mobilisation.
The four dimensions to this
National security at its root in the 21st century will depend on mind-boggling skills in four dimensions:
Objectives: the objective of the National Security Policy in the 21st century is to define what assets are required to be defended, the identity of opponents who seek to overawe the people of a target nation, by unfamiliar moves to cause disorientation of people. Although the novel coronavirus is perhaps accidental, it has completely destabilised peoples globally and their governments in all nations of the world over, and also derailed the global economy because nations were most unprepared for such a pandemic, even conceptually. So far, nearly two years of the pandemic have left several millions [or more] dead with most economies having been driven to the edge of disaster. Normal life has been disrupted. Never before has there been such a virus attack of this dimension. This is a preview of the kinds of threats that await us in the coming decades which a national security policy will have to address by choosing a nation’s priorities.
Priorities: In such scenarios of uncertainties about the future in the 21st century, national security priorities will require new departments for supporting several frontiers of innovation and technologies such as hydrogen fuel cells, desalination of seawater, thorium for nuclear technology, anti-computer viruses, and new immunity-creating medicines. This focus on a new priority will require compulsory science and mathematics education, especially in applications for analytical subjects. Every citizen will have to be alerted to new remote controlled military technology and be ready for it.
Strategy: The strategy required for this new national security policy will be to anticipate our enemies in many dimensions and by demonstrative but limited pre-emptive strikes by developing a strategy of deterrence of the enemy.
For India, it will be the China cyber capability factor which is the new threat for which it has to devise a new strategy.
The agenda for the new strategy will be critical and emerging technologies, connectivity and infrastructure, cyber security and maritime security. But, alas, India by trying to befriend nations on both sides of the divide ended up with no serious ally internationally. The position of India is much like that of the bat species in thePanchatantra.
Methods to use
Resource mobilisation: The macroeconomics of resource mobilisation depends on whether a nation has ‘demand’ as an economic deficit or not. That means, for example, if demand for a commodity or service is in deficit or insufficient to clear the market of the available supply of the same, then liberal printing of currency and placing it in the hands of consumers is recommended for the economy to recover the demand supply parity. This then is one way of facilitating resource mobilisation in a demand supply balanced market. A way to increase demand is by lowering the interest rate on bank loans or raising the rates in fixed deposits which will enable banks to obtain liquidity and lend liberally for enhancing investment for production.
If it is ‘supply’ that is short or in deficit compared to demand, then special measures are required to incentivise to encourage an increase in supply. The bottomline is that except for endowments of nature, a true economist adept in macroeconomics and inter-sectoral impact, will not despair for a lack of resources. Macroeconomics has many ways to generate resources without taxation. Printing of notes of currency is one way when there is a demand shortage.
Dr. Subramanian Swamy is a BJP Member of Parliament and former Union Minister for Law and Justice
Initially, there was a huge debate on whether there was a coal crisis at all. We aren’t discussing coal any more. Hence, wasn’t there a crisis? Or, if there was one, is it all over?
“Crisis” is a subjective term. There are no objective criteria of determining whether there is a crisis or not. However, “shortage” can be determined objectively. No one can deny the fact that the supply of coal in India is well below the demand. Whereas the demand is nearly a billion million tonnes (MT), the supply is well below 800 MT within the country. When this shortage becomes acute, in terms of the availability of coal at power plants, it is sometimes called a crisis. The acute shortage can be on the account of production, an increased demand or a failure of supply chain management when the stocks are sufficient at the pit head but requisite supply is not made to the power plants.
Coal crises keep recurring in the country primarily due to the shortage in coal production. Ironically, India sits on 300 billion MT of coal and, as mentioned earlier, our annual requirement is around a billion MT per annum. A similar crisis had occurred in 2014. Back then, it was on account of a Comptroller and Auditor General who played to the gallery after making his calculations just like an accountant. It led to devastating consequences and coal production suffered. The crisis was managed through meticulous planning and execution.
The immediate coal crisis is attributed to an increase in the demand for power on account of the post-pandemic economic recovery, an increase in international prices of coal, unseasonal rainfall and a mismanagement of the supply chain within the country. Apparently, some of it has been managed and we are no longer discussing the crisis. No one seems to be talking about the stagnation in the production of coal by Coal India Limited (CIL). The production has stood at 600 MT for the past three years. Had the production grown at the rate at which it was increasing (8-9%) during 2014-16, the current production of CIL itself would have been more than 750 MT. Also not being discussed is the stagnant coal production from the non-CIL domain. A number of mines were allocated to entities other than CIL. Why haven’t these mines augmented coal production? Non-CIL coal production fell from 128 MT in 2019-20 to 120 MT in 2020-21. The dependence on imported coal increased and, hence, when the international prices shot up, as they did recently, there is a crisis.
The crisis will recur in case the coal production is not augmented. How then can the production of coal be increased? Some of the answers lies in what happened during 2014-16.
Supported, not monitored
CIL has a fabulous team. It needs to be supported and not “monitored”. The Union Government has an important role to play. CIL should focus on mining. Government officers should interact with the States, but before that, this ongoing “war” between the Union Government and the States will have to stop. Ironically, all the coal resides in States that are ruled by non-National Democratic Alliance (NDA) parties. Officers from the Union Government will have to go down to the States, convey a value proposition and sit with State-level officers to resolve issues related to land acquisition and forest clearances. During 2014-16 not a single meeting with the States was held in Delhi. All meetings were held at the State headquarters. The Union Government will also have to take up clearance-related issues with the Ministry of Environment, Forest and Climate Change.
CIL, which had reserves of around Rs. 35,000 crore in 2015, now appears to be strapped for funds, especially cash flows as power generating companies (GENCOs) owe more than Rs. 20,000 crore to CIL. Funds will have to be arranged for the expansion of existing mines as well as the opening of new ones. First, the Union Government should stop squeezing more funds out of CIL as it has done during the past few years by way of dividends to balance its own Budget, when this money should have been used for opening new mines and expanding existing ones. Second, it should consider providing cash to CIL against the dues owed by GENCOs. Non-CIL production will have to be augmented. There was an inter-ministerial Coal Project Monitoring Group (CPMG), which was set up in 2015 to fast-track clearances, that became dormant. This will need to be revived.
The coal crisis may be temporarily over, but if the fundamentals of the crisis are not taken care of, it is likely to recur. What also needs to be looked at is the financial crisis that is brewing in the power sector. GENCOs have a receivable of more Rs. 2,00,000 crore from distribution companies. They, in turn, owe more than Rs. 20,000 crore to CIL. There is, hence, a serious cash crunch though most of these entities show profit in their balance sheets.
Anil Swarup is a retired civil servant and a former Secretary in the Government of India
International tax jurisprudence received a shot in the arm when 130 countries agreed to introduce a new global tax regime for taxing multinational corporations (MNCs) operating the globe over. For over a century now, the corporate tax system was based on the application of the twin principles of the source rule and the residence rule. All that a MNC had to do to avoid high tax in a country where they did business was to get registered in a tax haven. Globalisation allowed MNCs to replace fears of double taxation with the joys of double non-taxation by exploiting mismatches between the tax laws of various countries and by cutting taxable profits. A digitalised world made their task easier.
Tax havens came in handy for the MNCs. It became easier with the rise of intangible assets, which could easily be shifted from one country to another. But shifting of profits to low tax havens deprived poor countries of revenue by as much as 5% as compared to an alternative system where profits are taxed based on the current location of companies, revenues, their employees and their wage codes. Small countries wanted investments on a grand scale. That could be achieved with low direct taxes. Countries like Belgium, Britain, India and Indonesia brought in Digital Services Taxes on the local sales of foreign firms with online platforms. The U.S. objected and threatened retaliatory tariffs.
Hence, realisation dawned on all the countries that the time had come for a radical change in the tax system. U.S. Treasury Secretary Janet Yellen announced that it was time to end the “race to the bottom” on corporate tax. Egged on by the Organisation for Economic Co-operation and Development (OECD), 130 countries achieved a historic agreement in June on a more stable and fairer international tax architecture. As per the agreement, MNCs would no longer pay taxes in the country where they register their headquarters for tax purposes, but would pay in the country where they generate their sales. A minimum global tax of 15% on profits would be introduced in all countries.
How did this happen? The Global Financial Crisis of 2008 forced all countries to change the international tax rules to prevent base erosion and profit shifting. Anti-abuse provisions, new transfer pricing documentation provisions, countering harmful tax practices more effectively taking into account transparency and economic substance and the introduction of an effective dispute resolution mechanism were the objectives that were agreed upon.
The OECD estimates that the proposal to levy 15% minimum tax on global corporations that do business in each country would fetch additional $150 billion per year and move taxing rights of over $100 billion in profits to different countries. Taxing rights would be reallocated so that a slice of the profits could be levied according to the location of a company’s sales. A minimum rate of 15% would be levied on such a slice of profits. As per the agreement, countries where MNCs operate would get the right to tax at least 20% of the profits exceeding a 10% margin.
India, China, Russia, Germany and other countries have signed the agreement, which has to be implemented from 2023. But there are hurdles to cross. India would have to reconsider the equalisation levy. Revenue from the equalisation levy should be compared with the 15% global minimum tax. The Ministry of Finance said significant issues, including the share of profit allocation and the scope of subject-to-tax rules, would have to be addressed and a consensus agreement had been reached on October 8. The draft rules would reset the system for international taxation and subject MNCs to new nexus and profit allocation rules.
Simultaneous implementation of the law by all the signatories to the agreement would be a stupendous job. If achieved, it may herald the dawn of the ‘Golden Era’ of direct taxes. Revamping India’s Direct Tax Code to sail with the concept of global minimum tax requires effort, which is easier said than done.
T.C.A. Ramanujam is Chief Commissioner of Income Tax (retd.) and an advocate of the Madras High Court. T.C.A. Sangeetha is an advocate of the Madras High Court
Since June, the export of about 500 tonnes of rice from India has triggered an uproar in several European countries on the grounds that it was genetically modified (GM) rice. This emerged during a check by the European Commission’s Rapid Alert System for Food and Feed that was testing rice flour by the French company Westhove. In June, France had issued a notification for unauthorised GM rice flour, identifying India as the point of origin, and alerting Austria, Belgium, the Czech Republic, Germany, Italy, the Netherlands, Poland, Spain, the U.K. and the U.S. as the possible destination of products made with the flour. So in August, the American food products company Mars, fearing GM contamination, announced that it was recalling four of its product lines of ‘Crispy M&M’. GM-free rice that is tagged as ‘organic rice’ is among India’s high-value exports worth Rs. 63,000 crore annually. India does not permit the commercial cultivation of GM rice, but research groups are testing varieties of such rice in trial plots. So the suspicion is that rice from some of these test-plots may have “leaked” into the exported product. The Indian government has denied this possibility with a Commerce Ministry spokesperson alleging that the contamination may have happened in Europe “to cut costs”. However, India has indicated that it will commission an investigation involving its scientific bodies.
India’s history of crop modification using GM is one of test-plants finding their way to commercial cultivars before they were formally cleared. Thus, Bt-cotton was widely prevalent in farmer fields before being cleared. Though they have not been cleared, Bt-brinjal and herbicide-tolerant cotton varieties too have been detected in farmer fields. Though the Genetic Engineering Appraisal Committee is the apex regulator of GM crops, it is mandated that trials of GM crops obtain permission from States. Because of the close connections between farmers and State agriculture universities, which are continuously testing new varieties of crops employing all kinds of scientific experiments ranging from introducing transgenes to other non-transgenic modification methods, and the challenges of ensuring that trial plots are strictly segregated from farms, there is a possibility that seeds may transfer within plots. Because many Indian farmers are dependent on European imports, the Centre must rush to assuage importers that India’s produce is compliant with trade demands. The fractious history of GM crops in India means that passions often rule over reason on questions of the safety of GM crops, and so India must also move to ensure that research into all approaches — GM or non GM — should not become a casualty in this matter of export-quality compliance.
A recent advisory from the National Medical Commission (NMC) emphasising the need to avoid derogatory references to the LGBTQIA+ community in medical textbooks or teaching methods has underscored the value of institutional awareness on issues concerning queer and trans people. The advisory came after the Madras High Court voiced concern over “unscientific and derogatory information” in some textbooks. The NMC cautioned medical universities, colleges and other institutions to avoid such references while teaching subjects relating to gender. The institutions were also asked not to approve books with such references, while textbook authors were instructed to amend what has been written on issues such as virginity and homosexuality. The circular represents the fruition of efforts by Justice N. Anand Venkatesh, who framed guidelines in an order in June, to protect the community’s rights. He had expanded the scope of a writ petition filed by a lesbian couple for protection against harassment into one that went into the status of those who did not conform to gender identity assigned at birth or to hetero-normative sexual orientation. The court’s attention was then drawn to psychiatry, forensic medicine and toxicology textbooks. Justice Venkatesh had suggested that the NMC and the Indian Psychiatric Society bring in necessary changes in the curriculum.
The judge had directed the police not to harass sexual minorities, but later noted with consternation that such harassment was not only continuing, but sometimes extended to NGOs and other allies of the LGBTQIA+ community. He mooted changes to the police conduct rules to provide for punishing erring police personnel in this regard. He also noted disparaging references in the media. He found that a psychiatrist had referred a gay man for cognitive behavioural therapy, while prescribing anti-depressants and drugs meant to treat erectile dysfunction under the wrong impression that sexual orientation required some sort of therapy. In the course of the hearing, the judge had subjected himself to counselling so that he could overcome his own mindset, limitations in understanding and lack of exposure to issues of gender non-conformity and to go beyond the binary understanding of sex and sexuality. Judicial intervention generally has a salutary effect on the behaviour of the state, its institutions and structures. However, barring specific directions, the spirit of judicial orders, especially with regard to social issues, rarely percolates to every limb of the administration. The queer and gender non-conforming people have found an ally in the court, but they would need greater effort on the part of the authorities at various levels, if their rights are to be protected. In any case, any change in law in terms of recognising same-sex relations or understanding self-identification of gender must be complemented by an attitudinal change in society at large.
Under the joint auspices of the South Indian Liberal Federation, Dravidian Association, the Twenty Club, and the Non-Brahmin Vakil’s Association, a public meeting was held yesterday evening in Egmore to thank H.E. Lord Willingdon for recommending two Non-Brahmins for the High Court Bench, and to congratulate Messrs M.D. Devadoss, and M. Venkatasubbarao on the elevation as High Court Judges. There was a good gathering. Mr. O. Thanikachalam Chetti who presided said that the present appointments were striking instances of the recognition of merit among the Non-Brahmin community and that they were made in spite of the adverse influences at work. Mr. S. Muthiah Mudaliar in moving the resolution “That this meeting of the Non-Brahmins of Madras begs to convey its heartfelt thanks to H.E. Lord Willingdon for the appointment of two Non-Brahmins as Judges of the High Court of Judicature at Madras,” said that the tremendous difficulties and obstacles in the way of the appointments both here and in England had been overcome by the indefatigable exertions of His Excellency Lord Willingdon.
The Government of India has received an offer of assistance from the French manufacturers of “Mirage” jets for its programme to develop new types of aircraft for its military and probably civilian requirements also. The Government is considering the offer and the French party is awaiting the Government’s reply. Further details of the kind of assistance offered by the manufacturers of “Mirage” are not known. It is believed that the offer relates to the design and development of the engine for the new types of aircraft that the Union Government wants to develop within the country. Mr. M.H. Bizot, Honorary Chairman of Banque Nationale de Paris and Chairman of the French economic mission, which is now on a visit to India for discussion with the Government and industrialists on the promotion of Indo-French co-operation, declined to answer questions on the French offer relating to the Mirage jets. He said France was now offering technical assistance to India for the building of a satellite launching site at Sriharikota, near Madras. Mr. Bizot said that the mission was very much impressed with the opportunities available in India for investment.
AICC general secretary Priyanka Gandhi Vadra’s announcement ahead of the Uttar Pradesh assembly polls that the Congress would give 40 per cent of its tickets to women candidates opens up possibilities and challenges for a party that is in an ill-lit and narrow place in the state. It could also set off ripples that go beyond it, and spill over from UP to other states. For the Congress, it is a bold attempt to break out of a long and unchecked decline over three decades, during which it has steadily lost its mobilisation capacity among caste and religious groups in UP after having shed its umbrella character long ago. The party has been unable to step up to the task of redefining itself in the face of a two-pronged challenge — the rise of caste-centric regional outfits on one side, and of an ideologically aggressive BJP on the other. The reservation of tickets for women could be the Congress’s attempt to leap over its own political weaknesses by appealing to a constituency that cuts across caste and community cleavages. A constituency that has been breaking ceilings in a range of sectors and coming of political age amid larger social shifts and technological transitions — unnoticed, or recognised only belatedly, by politics.
The Congress will find that the daunting work of organisational follow-through remains. For a party that won only seven seats (two of them women) in the 403-member UP assembly in 2017, finding and fielding a larger number of women candidates will be easier announced than done. For the decision to be more than tokenism, the party must also take the next step to ensure that the women candidates are not only daughters and wives or proxies of male relatives, that its candidates’ list acknowledges and rewards the growing political ambitions and aspirations of the aam aurat. That will be a tall order for a party that appears to have lapsed into political passivity even in erstwhile bastions like UP, rousing itself weakly to fight elections. Lack of organisational follow-up has shrunk the possibilities of similar decisions in other states — for instance, even as the Nitish Kumar government commendably increased the reservation for women in panchayats to 50 per cent, up from 33 per cent, that has not significantly helped in widening the political opportunity for women in Bihar. The political party in the state has been unable and/or unwilling to take the process of empowerment to the next level by connecting the dots upwards, playing a bridging role.
In the 2019 Lok Sabha election, for the first time, the voter turnout for men and women was almost equal — 66.79 per cent and 66.68 per cent respectively. Political parties like the JD(U), TMC and BJD in the states and the BJP nationally have begun to tailor their agenda and programme to the irreversible forces set in motion by the growing political visibility of women. And yet, the number of women elected to Parliament and state legislatures still lags unconscionably. A beginning has been made in UP, but to take it forward, to draw the vital linkages between processes that are bottom-up and top-down, much political work remains to be done, both by the Congress and its competitors.
As reports swarmed in about Facebook — the parent company that owns the eponymous app, Instagram, and WhatsApp along with a host of other digital products — changing its name, one thing became clear. Mark Zuckerberg and the powers that be at the company realise they have an image problem. What they seem to not quite grasp is that the PR issue stems from an actual one.
The ostensible reason for the imminent change in nomenclature is the launch of “metaverse” — the pivot to virtual reality that will be integral to the future of Facebook Inc and, likely, the internet as a whole. In essence, Facebook sees virtual reality and more immersive experiences as the next step in its evolution. The company has already announced that it will hire around 10,000 high-end professionals in Europe to help create the platform of the future. Given this expansion, “Facebook” might be too limiting a name. Just as Google rechristened its holding company “Alphabet” as the range of its products expanded, Facebook too will want the parent company to represent more than a single — even if it is the flagship — product.
The needs of a futuristic metaverse aside, the fact is that, in all likelihood, the company does not want its expansion to be tainted by controversies it is currently mired in. The most recent revelations by whistleblower Frances Haugen show how little it cares for certain people, communities and markets. Perhaps, before expanding virtual reality — adding depth and scale to the addictions that its algorithms promote — it might do well to address the structural deficiencies in its amoral business model. If Facebook actually fixes all it has broken, perhaps it wouldn’t need to change its name.
First they came for a Tanishq ad — and the mighty Tata empire did not stand up to a communal campaign against an image of an inter-faith home. A year later, the mob has trained its outrage on Fabindia, for advertising a festive collection that it called Jashn-e-Riwaaz. The public display of bigotry was endorsed by BJP MP from Bengaluru, Tejasvi Surya, who accused the clothing brand of “Abrahamising” the Hindu festival of Diwali, and warned it of “economic costs”. Other self-styled defenders of Hinduism plunged into this ridiculous battle by doing a close reading of the foreheads of the models in the ad — and rejecting them because they did not wear bindis. Instead of shrugging off this absurd campaign, Fabindia has withdrawn the ad.
That Hinduism and Hindus need to be defended against a phrase in Urdu — a language born in the north Indian heartland, one of 22 scheduled languages listed in the Constitution, spoken and written by freedom fighters and poets, lovers and lyricists, a strand entwined in the DNA of this diverse country — is a laughable proposition. But it gathers menace in the hands of an indignant mob that tweets first, thinks later. It becomes dangerous when hate and bigotry are so easily amplified by social media — and when the right to take offence is licensed by politicians who, it appears, wish only to speak the language of polarisation and divisiveness. And so, a mob of trolls, intent on torching the shared ritual and common ground of diversity, grows into a vigilante force.
True, such intolerance feeds on the complicity of politicians such as Surya and the dispiriting lack of trust in the state to defend the citizen or the businessman. But it is also emboldened by the silence of the biggest names of India Inc, who have enormous resources to defend themselves. Their reticence will not buy them a reprieve — it will not protect the bottom line nor prevent a campaign of calumny, as the recent tarring of Infosys as “anti-national” or the labelling of Fabindia, as stolid an example of indigenous “Make in India” enterprise as any, as “anti-Hindu” reveal. It is time for corporate India as a whole, and not just individual businesses, to look hard at the balance sheet of such capitulation, to realise that the mob will not stop at one ad. By deleting “Jashn-e-Riwaaz” — Urdu for a “festival of tradition” — or scrapping an ad campaign in the hope of muting the mob, it shrinks the space for both freedom and enterprise. And paves the way for another salvo from the bullies of new India.
Early in the morning, my brother’s message wakes me up from my slumber: “…and it has started!”
My nephew told his parents that one of his friends at school informed him that half of the class does not want to play with him because they do not like Chinese faces. How does the friend know this? It seems he asked the other kids.
My nephew is six years old — a truly beautiful boy of Chinese-Indian parentage growing up in Oxford. My brother and his wife both have PhDs in economics and finance, and hold faculty positions.
And, yet, it has started for the little boy. A life that is full of small daily rejections, token acceptance and patronising tolerance.
The United Kingdom even celebrates a “tolerance day” at school. That is the best my nephew will get. Not wholehearted acceptance, not joyful assimilation, but tolerance, for one day of the year. In a Twitter post, a Chinese Oxford faculty member reported that he was asked to step aside as white tourists wanted to take a photograph of an “authentic Oxford setting”.
When I was studying for my PhD in the UK, shopkeepers would talk loudly to me, lest I do not understand their English. “You speak English very well” was the usual compliment to Indians and we were asked if we have doctors in India. Statistics tell us that Indians form the largest English-speaking population outside the US, and the NHS, the government health provider in England, is mostly run by Indian doctors and nurses. But can you fight prejudice with statistics?
Better, then, to fight it with humour and a certain level of arrogance. When I was asked whether we have mangoes in India, I just laughed, as I had never sighted a mango tree on the green pastures of England. When I was told that I must try the black pudding or bacon, I responded with, “I do not relish pigs, dogs or frogs, but respect those who do”.
Yet, we realised that no amount of jokes can make us equal. When we are amongst a group of white people, many of them will not notice us or remember meeting us the next time. Their gaze will just pass over us as if we do not exist. We learnt that love conquers all, but not race. Being a girlfriend/ boyfriend is ok, but when it is time for commitment, it will boil down to, “you will not be able to adjust to British culture” or “wouldn’t the children face an identity crisis?”
All of this plays in my head like a reel. My heart sinks.
It starts with school. Everywhere.
I was six years old — the same age as my nephew is now — when my teacher, a Maharashtrian, called me to her and asked, “Your father writes from right to left, na?” My father was Muslim and she meant to mock his Urdu writing — a “reverse” language to her simple mind. I was perplexed. Why would my father write incorrectly? When I asked my mother, she must have been as devastated as my brother is now by the helplessness of not being able to protect one’s child from a harsh, ignorant world.
My father and his clan were Konkani Muslims and most of them spoke and wrote impeccable Marathi. Yet, we got compliments on how we speak Marathi “very well”. When, as a five-year-old, I got the first rank in Sanskrit recitation, the teachers all huddled together to discuss whether someone with that kind of name should be given an award for Sanskrit.
My brother once painted a picture of a blue sky with a crescent moon and sparkling stars. His teacher was not happy. She asked, “Why did you paint this picture? Like the flag of Pakistan? Is it because you are Muslim?” My brother was stunned. Was he a Muslim? And what was Pakistan?
As children of Hindu, Muslim, socialist parentage, we were raised on Russian books, Dalit poetry and revolutionary songs. However, since our father was born Muslim, we were marked as Muslim. Patriarchy is an unimaginative system.
The same patriarchy spared me the worst experiences because I was a girl. A Muslim girl needs saving from her own community — from abusive husbands with four wives, from oral triple talaq. My brother, however, was a boy and so definitely an “enemy”. When he was 12 years old, the boys who lost to him on the playground turned hostile, they began a tirade against him and all Muslims. “Rajputs finished the Mughals, now we will finish you,” they yelled. The intricate relationship between masculinity and violence puts little boys in harm’s way. The history classes turned into “us” vs “them”, where everyone would look at the lone Muslim boy, blaming him for the battles between Aurangzeb and Shivaji. The boys routinely taunted my brother and cousins using a derogatory term for circumcised men.
The school becomes a rite of passage to a senseless world. In parallel experiences, Dalit autobiographies recount the branding and degradation that first-generation learners face when they enter schools. It is not the difficulty of subjects such as math, science or languages that causes failure and dropouts among poor, Dalit/ Muslim/ OBC students. It is the hostility of upper-caste teachers and classmates that makes learning impossible.
Childhood humiliation haunts all of us well into our adult lives. The 36-year-old, super-educated, confident self cannot protect the six-year-old confused and hurt self. Must the next generation face it all over again?
That we are nearing the landmark of 100-crore Covid inoculations is certainly a morale booster, especially when we look back at the first half of 2021, when there was uncertainty about the planning and pace of the programme amidst a devastating second wave. While there is a need to complete second doses for many, which the government is addressing as a priority, we can draw satisfaction from the fact that over 70 per cent of the population has received at least one shot. Combined with the natural immunity that may still be lingering among those infected in the Delta-charged second wave a few months ago, a large number of Indians may presently be protected against serious illness and death from the virus.
In terms of single-dose vaccinations, we are ahead of the United States (66 per cent). This is because anti-vaccine resistance is minimal in India, where apathy and the feeling that the “worst is over” are greater barriers than political or religious opposition. As immunity from the first dose or natural infection fades, we need to ensure a second dose is administered to all eligible persons by March 2022. We should aim for 100 crore more vaccine shots, building on the momentum.
Progress in Covid vaccination is a tribute to the success of science, in India and the world, in producing effective vaccines in record time and to the unprecedented mobilisation of resources to undertake the largest ever mass vaccination of adults. Around this time last year, vaccines directed at the SARS-CoV-2 virus were in different stages of development. Vaccines against this new virus were developed and trialled globally and in India with amazing speed. This portrays the spectacular success that biological sciences and public health can achieve by partnering when backed by committed resources. The multi-disciplinary response from scientists has been truly commendable.
The commitment from policymakers was a key catalyst in providing direction and speed to the vaccine yatra. Our vaccine supply chain is now rapidly expanding with increasing quantities of indigenously developed as well as internationally developed vaccines licensed for manufacture in India. This has helped to ramp up daily vaccination rates. Investing in domestic manufacturing capacity, permitting globally approved vaccines that were cleared by credible foreign regulators and direct central procurement and distribution helped to overcome supply constraints. Effective communication strategies helped motivate and mobilise people for vaccination. A large number of vaccinators were trained and deployed. The logistics of the supply chain were closely monitored. Though manufacturing was slow initially due to the US government’s export restrictions on raw materials and ancillary equipment, they were overcome through diplomatic interventions. The manufacture of vaccines was scaled up by enabling more production centres. Inter-ministerial and inter-agency cooperation provided a coordinated response. Development partners, including UN organisations, played a supportive role in assisting in supply chain logistics, training and vaccine confidence campaigns. Civil society organisations and the private sector partnered with central and state governments to craft a collective social response to a major public health threat.
As we build on these creditable achievements, we must also recognise errors to avoid them in the future. Frequent changes in our vaccine procurement, distribution, prioritisation and pricing policies, which occurred between April and June 2021, created challenges in Centre-state coordination. Lack of clarity on the private sector’s capacity to deliver vaccines beyond the metros resulted in a larger than realistic role assigned to it. Order and efficiency were restored when the central government resumed its role as the sole agency procuring vaccines from domestic and global manufacturers.
Communication by the regulators to the public and the media was not crisp and clear when emergency approvals were provided to two vaccines in January 2021, thereby generating avoidable controversy and scepticism. The coherent communication of technically guided policy decisions, to the lay press and public, is an essential skill that must be instilled into techno-bureaucrats, who have to convince the public about policy decisions.
Civil society and community-based organisations were not adequately engaged early in the campaign. While mass media campaigns are useful and have been well delivered across the country through a variety of channels, neighbourhood conversations and peer persuasion are important pathways for influencing levels of vaccine confidence. It was only later in the campaign, as the second wave surged, that community-based organisations were mobilised and actively engaged. Such partnerships are essential for the successful delivery of public health programmes, especially during major public health emergencies which stretch and strain the resources of the government machinery.
India is rightly viewed as the pharmacy of the world and a vaccine production powerhouse, with a credible and creditable record to back these claims. Even in the unprecedented scale of global demand for Covid-19 vaccines, India stepped forth to supply the world. After the ferocious second wave of the pandemic struck the country during March-May 2021, India had to prioritise the domestic vaccination programme. With the domestic situation now vastly improved, India has resumed international supplies of vaccines. That is needed, both as a gesture of solidarity with other countries and as an act of public health realism to prevent the emergence of vaccine-evading variants in under-vaccinated populations.
We must, at the same time, gauge our own requirements carefully as the vaccination programme extends to persons below 18 years of age and increasing research and real-world evidence provides guidance on when and in whom booster doses will be needed. Careful calibration has to be done on the basis of periodic reviews, with the policy subject to revision according to the need of the times. We need to help the world but the world too must recognise that we can do so effectively only when India is safe and stable in its pandemic control.
This journey has bolstered our confidence that mammoth mass vaccination programmes can be efficiently undertaken. It has also given us insights into areas that need to be improved. Experience gained through this programme will be valuable for the design and delivery of other public health programmes across the country. A rapid learning experience with Covid-19 has given us the organisational grammar to combine various elements of public health action, across multiple locations and through several agencies, into a coherent and impactful statement of public health success. We can now build on that experience and expertise for future narratives of public health policy and implementation.
The Union home ministry’s October 11 order to extend the jurisdiction of the Border Security Forces (BSF) has, understandably, caused furore. The decision appears to have been taken without consulting the states whose police forces are directly affected by it, and is seen by the opposition parties as yet another step to undermine India’s federal structure.
Given how many times the Union administration has weakened states’ powers since 2019, using both its majority in Parliament and the central agencies under the control of the home ministry, the accusation is well-founded. But it also distracts from the critical security questions that the decision raises. Will the extension of the BSF’s powers improve our security? Is the BSF better qualified to “search, seize and arrest” in civilian areas than state police forces? Even if it’s better qualified, is enhancing the BSF’s powers the best way to remedy the shortfalls in policing? Will the impact lower the morale of local police forces and add to the civilian security vacuum that is spreading across the country?
Few of these questions have been seriously tackled by apologists for the home ministry’s order. We are told that the Taliban’s takeover in Afghanistan has revived serious threats of cross-border infiltration from Pakistan, while China, our other tense neighbour, has been increasingly aggressive over the past year. We are also told, in the same breath, that really very little has changed: The BSF’s powers have not altered, only its jurisdiction has changed from 15 to 50 kilometres and that is for the purposes of uniformity. Both arguments cannot possibly be true, since each negates the other.
That India is facing heightened security threats is undeniable. What is unclear is how the BSF’s extended jurisdiction helps counter these threats. In the security context, arguments about uniformity are patently absurd. What uniformity is there between coastal smuggling in Gujarat, cross-border infiltration in Jammu and Kashmir, smuggling and drone drops in Punjab, or illegal migration to Assam? Proscribing each one requires different capabilities, as our own experience in tackling such threats indicates.
The recent drug seizures in Gujarat’s Adani port were successfully conducted by the customs department and the Directorate of Revenue Intelligence — not by the BSF, despite their jurisdiction depth of 80 kilometres in the state. Moreover, if the BSF has been unable to tackle cross-border smuggling in Assam within 15 kilometres, what makes them believe it will be able to do so within 50 kilometres? Similarly, the BSF has had only limited success in downing drones when sighted, in both Jammu and Punjab. Rather than extend territorial jurisdiction, why not explore technologies that might improve the BSF’s intercept and destroy capabilities?
When it comes to cross-border infiltration, intelligence is the key. It is no-one’s argument, surely, that the BSF is better at intelligence-gathering on cross-border militancy than the intelligence agencies or the Army? In fact, every one of India’s central and state security forces, including the BSF, has had intelligence successes and failures; sadly, they have also had to face inaction on actionable intelligence — as in Pulwama.
Illegal migration is an entirely different issue from the former two. As successive central and state administrations have found, curbing illegal migration requires coordinated action between India and its neighbours, first at the political and then at the security level. The Modi administration’s migration policies — the Citizenship Amendment Act, deporting Myanmar refugees even when they were locally welcomed, cancelling Afghan visas — have raised our neighbours’ hackles, making cooperation more difficult and impacting negatively on border security. To think that the BSF can plug what is a government-to-government policy gap is surely taking imagination to the realm of fantasy.
The underlying issue when it comes to tackling both smuggling and infiltration threats is coordination between our security agencies. According to former director-general, BSF, Prakash Singh (‘Securing the states’, IE, October 16), state police forces have atrophied to the point that the BSF has to step in. If this grim assessment is correct, then surely the solution lies in putting police reforms on an emergency footing, not in extending the BSF’s jurisdiction. The latter step not only raises the risk of civilian resentment, even clashes, given that the BSF is not trained to operate in residential and/or market areas, it will also undermine the state police forces’ morale even further.
Over the past two years, we have seen an increasing number of home ministry agencies overriding state ministries and agencies, including police forces. The Narcotics Control Bureau’s (NCB) raids in Mumbai is a recent example. Before that there was the unedifying spectacle of central and state police forces being pitted against one another in the Bengal elections, and before that the even more unedifying spectacle of the Bihar police pitted against the Mumbai police, again with the tacit support of the NCB.
That we have a grave policing problem across India is undeniable. State police forces have increasingly become arms of ruling politicians instead of upholders of constitutional law. But the answer is not to write them off; it is to insulate them from political misuse while holding them accountable for rule of law lapses. Unfortunately, it appears that the law courts are doing more on these twin issues than the Union home ministry.
Moreover, to strengthen police capabilities it is vital that other security forces cooperate with local police forces, not bypass them. The BSF has had a relatively good record of local police cooperation thus far; the home ministry’s recent decision runs the risk of pitting the two against each other. Inevitably, this will create more security gaps.
Finally, Singh is candid in saying that the BSF is likely to be overstretched by its new tasks. Once again, that could weaken rather than strengthen the BSF’s security capabilities. Isn’t that what happened to the CRPF over a decade ago?
Also written by Priyadarshi Dash
Enhancing the efficacy of India’s development cooperation endeavours has been a challenging issue for the past several decades. The rapid evolution of geopolitics dictates that the issue is tackled with utmost urgency. India’s benevolent image does yield tremendous goodwill globally, but quality project delivery is yet to become the country’s USP. The country, therefore, needs to expedite work on a specialised agency for proficient delivery of outcomes.
In the last couple of years, India’s assistance to other developing countries has multiplied several times. On average, India provides development assistance of $6.48 billion and receives assistance of $6.09 billion annually from key partners as Official Development Assistance (ODA).
India has been supporting the developmental endeavours of several partner countries in Africa and Asia, even before Independence. However, this process lacks a firm institutional foundation. India was amongst the first nations in 1952 to launch the India Aid Mission (IAM) in Nepal, years before USAID was born. It was soon made the Indian Cooperation Mission (ICM) — India partners for development cooperation and does not give aid like OECD members.
The first effort by India to shape a framework was in 2003 with the announcement of the India Development Initiative (IDI). Subsequently, the Indian Development and Economic Assistance Scheme (IDEAS) was launched in 2005 for managing credit lines. Later, a new development partnership division was created within the Ministry of External Affairs. In 2007, the then Finance Minister P Chidambaram suspended IDI and announced the setting up of the India International Development Cooperation Agency (IIDCA), which never took off. The irony is that India could have gained the first-mover advantage much ahead of its competitors. Meanwhile, in 2018, China founded its international development cooperation agency.
Interestingly, India’s development cooperation has converged to an all-encompassing integrated framework, a development compact that has five modalities — capacity building, concessional finance, technology sharing, grant and trade wherein duty-free and quota-free access to the Indian market is provided. Invariably, almost all the partnerships have been through one of these modalities or some combinations thereof.
There are a few instances where all five have been deployed. In Mozambique, for instance, support for solar panel production was through three modalities — capacity building of scientists through training at Central Electronics, a line of credit for infrastructure support and a grant element. Similarly, for reviving sugar units in Ethiopia, India provided better quality germplasm, new technology for processing and access to markets, apart from support for packaging for better access to European markets.
At this point, concessional financing in India’s development cooperation portfolio is close to 70 per cent. So any major change would require alterations in the way LOCs (Line of Credit) have been working. In 2020-21, the bank extended 20 LOCs, aggregating $ 2.23 billion. It has a portfolio of 272 LOCs.
In 2015, the government made efforts to bring in operational changes in the way credit lines work. These reforms have strived to block fly-by-night operators and promote the most competitive Indian firms that are being identified with a transparent bidding and tendering process. However, the time is ripe for introducing new ways to raise resources. As of now, the EXIM Bank raises global resources and the Government of India absorbs the interest differential.
Countries have sovereign and non-sovereign windows for promoting infrastructure financing abroad — both have their own place. The DEG (German Development Finance Institution) and KfW Development Bank in Germany, the Japan International Cooperation Agency and Japan Bank for International Cooperation in Japan, the UK Export Finance and CDC (a development finance institution) in the UK, the International Finance Corporation and the World Bank and the private sector windows of Asian Development Bank and the African Development Bank are notable examples. Such a non-sovereign window would provide greater flexibility and bandwidth. In addition to greenfield projects, the fund may take up incomplete projects and prepare future timelines for their execution. To become a leading strategic investor in commercially viable and financially attractive public-private partnership infrastructure projects, the fund may build an investment ecosystem in Africa with support from leading Indian firms.
The proposed new entity may also provide handholding to select performing Indian social enterprises to operate in other countries as well. Besides making an immediate economic impact, these enterprises can facilitate development partnerships between India and other countries. It can support partner countries in combating natural disasters (Nepal), political and humanitarian crises (Maldives, Afghanistan), and in building social infrastructure (Kenya, Madagascar).
Post-pandemic, countries worldwide are exploring ways to reinvigorate their development cooperation efforts. This gels well with the increase in the scope of development cooperation following higher economic growth and rising trade and investment flows to emerging markets and developing economies. The official development assistance from the OECD and other donor countries is seemingly inadequate and ineffective in addressing myriad developmental concerns in recipient countries.
It is high time India restructures its development finance apparatus for deeper and effective engagement and to address the rapidly evolving newer competitive development financing landscape. India’s own development experience is also evolving with programmes like the JAM trinity, Ayushman Bharat and other initiatives like Gati Shakti — the learnings from which should be absorbed in the portfolio to be shared with fellow developing countries.
This is not an article about the recently released film, Sardar Udham, or the power-packed and understated performance of Vicky Kaushal. The movie was a good watch, intense and engrossing as a biopic ought to be and searing in its indictment of British colonial rule. The only minor blemish is its extended and gory depiction of the Jallianwala Bagh massacre. The impact of the massacre would have been driven home with a shorter sequence. The biggest takeaway from the film is its indirect and oblique indictment of several contemporary Indian historical narratives that underplay the impact of revolutionaries like Subhas Chandra Bose, Bhagat Singh and Udham Singh on British colonial strategies. The film also shines a light on the failure of traditional Indian historiography to assess the countervailing impact of the more publicised non-violent freedom movement over the several violent expressions of angst amongst the Indian people, and its bearing on British rule.
Beyond a chapter or two, I do not recall having read much in school about the various violent and militant expressions against British rule beyond the rather disparaging analysis of the 1857 Revolt, which was showcased as a failure and a manifestation of a divided India. The narratives that influenced many young Indians like me were the building of the road-railway-telegraph network by the British; or the Quit India Movement, Dandi March or the several imprisonments of Jawaharlal Nehru and Mahatma Gandhi in urban prisons, and not the trials, tribulations and even torture of prisoners like Udham Singh, or those incarcerated in the Andamans. Seminal events such as the Indian Naval uprising of 1946 and other violent acts of defiance by youth across the country have been subsumed by an Anglicised pedagogical system that drew heavily from colonial archives. Making matters worse was the inability of vernacular historiography to contribute to the predominantly Oxbridge and Delhi-centric histories churned out since Independence.
The propensity of traditional Indian historians to overplay the impact of the non-violent movement, which had its roots in a hybrid value system that combined a westernised model with spiritual Indian moorings, suited the exit strategies of India’s colonial masters in several ways. First, it allowed the sun to set gently on the empire and helped the British retain significant influence in the subcontinent for decades. Second, imagine if events like the assassination of Governor Michael Dwyer; the Naval Revolt; a widespread violent uprising against the trial of the INA leaders; or the organised expression of dissent by the tens of thousands of troops of the Indian Army led by well-trained Indian officers coerced the British out of India. There has been little discussion on whether such events could have prevented the British from influencing events such as the Partition or continuing with the Great Game during and after the first India-Pakistan conflict in 1947-48.
The impact would have been huge and was anticipated by prescient British generals like Claude Auchinleck, who transmitted their fears to Whitehall soon after WWII ended. That London appreciated this possibility and sped up the transfer of power to a political dispensation that was largely trained by them and heavily influenced by Western liberal thought, is testimony to the strategic foresight of an erstwhile great power.
War and conflict as waged by states are nothing more than sophisticated and organised violence, and the apparatus that states build to wage war is largely dictated by the strategic elite. India’s emerging strategic posture and its ability to intellectualise the conduct of war as a legitimate instrument of statecraft in the post-Independence era, was, to a large extent, shaped by the intellectual DNA of a well-meaning, well-educated and unrealistically altruistic set of leaders who overestimated the impact of the non-violent freedom struggle on nation-building. Consequently, the flavour of deterrence that emerged in independent India was one of diffidence clothed in the garb of restraint and responsibility. This is not to glorify the use of violence in inter or intra-state conflict. Nor to undermine the achievements of India’s founding fathers, who laid the foundations of a vibrant democracy.
By consigning the more militant and military events that dotted India’s struggle for independence to the sidelines, the British shaped a significant part of the larger historical narrative even as they left India. It is in this context that Sardar Udham is a “must watch” for every Indian to understand “other” narratives of India’s freedom movement.
It is a proud day for India today. Over a 100 crore Covid-19 vaccine doses have been administered in the country, almost all of them manufactured within the country. True, only China is in the billion-plus population club with India. Nonetheless this is an impressive feat for a developing country, which has several sizable challenges ranging from thin health infrastructure to deficient logistics.
On a day of national pride let us also recognise how much internationalism matters. R&D and other resources from other countries form core parts of India’s vaccination success. Technology played a critical role. Political leadership, with Centre and states pulling together, was essential. Of course our tireless healthcare workers and other frontline personnel deserve a salute too. When we say our people are our strength, this is the deal, the everyday heroism of countless people. Our first ‘vaccine century’ has taken 275 days. Let’s achieve the next one in 75.
The devastation wrought by incessant rainfall in Kerala and Uttarakhand has forcefully brought home the heightened risks arising out of climate change. Extreme weather, events that are dissimilar to 90-95% of weather events, is one of the symptoms of climate change. India is vulnerable to it as NDMA estimates that 27 states and Union territories are disaster-prone.
Disasters take a huge toll on individuals and larger communities. The financial fallout is generally handled by insurance and government support through mechanisms such as disaster response funds. The protection is suboptimal because the available options in India are not good enough to meet increased natural risks. We need to dip into a much larger global basket of insurance-linked securities (ILS), particularly catastrophe bonds aka cat bonds. Insurance against extreme events works best if insurers are able to spread the risk among a wide pool of investors. That way, neither will insurers be financially overwhelmed by a disaster, nor will they have to disproportionately raise premiums to cover increased risk of some events like floods.
Catastrophe bonds have emerged over 25 years as a popular option for insurers, reinsurers, global corporations and even governments as a way to protect themselves against natural disasters. The way it works is that issuers, insurance or reinsurance companies or governments, issue short-period bonds that are bought by investors, typically PE firms or hedge funds. These bonds provide good, fixed returns to investors. Investors lose the principal amount they invested in the event of a catastrophe and the bond issuer gets the money. That’s why in July the Jamaican government issued cat bonds that will provide it with financial protection of up to $185 million against losses from named storms for three Atlantic tropical cyclone seasons. In India, it’s possible to evolve a policy where the state could top up its disaster response fund with a financial cushion provided by cat bonds.
What it means for Indians, rich or middle class or poor, is that with cat bonds both insurers and governments will have more financial heft to insure better off citizens or aid poorer citizens. Insurers get the assurance of cash payout to lower premiums and offer coverage of extreme events. Governments can get extra cash to spend on relief and rehabilitation. It is precisely because cat bonds are so useful that the World Bank has a cat bond market access facility for member countries. India is no slouch at financial innovation. And it is buffeted by many weather events. Cat bonds should be actively encouraged.
While 75% adults have received first vaccine doses, state health officials are worried about low offtake of second doses. CoWin indicates that India has crossed 80 lakh daily doses only on two days in October unlike 10 such occasions in September. On October 4, first and second dose coverage reached 70.1% and 26.3% of the adult population, a 6.1 and 4.6 percentage point increase from 64% and 21.7% on September 20. But the subsequent fortnight till October 18 witnessed only a 3.9 and 3.7 percentage point increase in 1st-2nd dose coverage to 74% and 30%. Ironically, supplies are now abundant. A whopping 10.78 crore doses lie unused with states. Instead of accelerating, vaccination coverage is slowing. The onus of incentivising recipients thus lies entirely with state governments. Decentralisation that created over 70,000 vaccination sites, from just 3,000 at the outset, must be sustained.
UK’s resurging Covid infections amid worries over the Delta-plus variant and waning of vaccine-induced immunity hold lessons for India. With global studies suggesting waning immunity and 10-crore plus doses lying unused as GoI data indicates, a booster shot should be allowed for those medically advised to take one. A distinction between social medicine and personal medicine is important. GoI is correctly looking at social medicine priorities – which means pushing second doses. But personal medicine, for example, a doctor’s advice to a double-vaccinated individual, to take a booster shot can coexist with social medicine, provided there are supplies.
Indeed, in medicine in general, social and personal coexist. While government healthcare is geared to social medicine, which looks at diagnosis and treatment, private healthcare also offers choices like annual health check-ups. Vaccination should also allow both these options. And to the extent third doses may prevent breakthrough infections and disease severity, personal choices will help social outcomes.
India has administered 1 billion (100 crore) doses of Covid vaccines. This is a landmark moment. And while it is a moment to celebrate, it is also a moment for reflection. A moment to remember those we lost to the ravages of this disease, the tireless efforts of healthcare and front line workers to serve to the best of their ability when the light at the end of the tunnel was not even a glimmer. It is also a moment to celebrate and acknowledge the many more who worked tirelessly in the background. This moment must also be one to promise to do better.
But the war against Covid is far from over. The pace of vaccination in the country has improved, as has the supply. One critical reason why this has been possible is the manufacturing and vaccine development capacity that India can boast of. It is now time for India to put this capacity to the service of those countries, particularly in the global south, that lag behind in vaccinating their populations. India must step up manufacturing within, and set up units in, African nations, so that they, too, are armed with the basic protection against this dreadful and deceptive disease. This is India's moment to show that it understands what it means to be a global leader. It also is a chance for India to demonstrate that global cooperation is critical to truly overcome the setbacks forced upon countries by this pandemic. Other global challenges such as climate change can build upon such cooperation. At home, governments at the Centre and the states must review their response and learn the right lessons. The delay in ordering vaccines, the states' misconception that they would be better off securing vaccines on their own, administrative lapses at all levels - these have taken a toll, the least that should be done is to draw the right lessons to avoid repeat errors.
Delivering 1 billion vaccines shows capacity to deliver. This triumph must be extended to other areas, so that we can truly build back better. That would demonstrate that we have the ability and humility to learn and be better.
The PM's call to CEOs of oil majors to shore up domestic output of crude oil and natural gas is timely: the import-intensity of oil and gas is now a high 85%. While the Centre has taken several steps of late to boost resource allocation in high-risk and capital-intensive exploration and production (E&P), we do need to benchmark policy with that in the mature licensing regimes.
E&P players can now choose blocks under open-acreage licensing, the focus of policy has shifted from 'revenue' to 'production', and gas has pricing freedom and other incentives on offer. However, bidding parameters like a minimum works programme and upfront commitment on drilling wells remain very much in place, and such norms can dampen investor sentiments, especially with renewables an increasingly attractive option. Besides, India's hydrocarbon sedimentary basins remain underexplored, and the available geological data is often far from 'dependable'. Abroad, in the UK, with its mature fields, 'prospect licences' have been offered for years. Prospect licences allow E&P players to gainfully prospect for a limited period, say, two years, but without onerous upfront commitment decisions. We surely need to adopt such practices here. Meanwhile, Hardeep Singh Puri has stated that oil and gas projects amounting to Rs 1 lakh crore have been approved and are expected to be completed by 2025.
Plans are in the pipeline to double the current oil and gas output of 9 million metric tonnes of oil equivalent (MMtoe). It would be sensible to focus on the more prospective fields, like those in the northeast. Yes, India must transition to a low-carbon economy. But that does not mean we do not need hydrocarbon investments, along with in renewables, to see us through the transition.
The emergence of a new partnership among India, Israel, United Arab Emirates (UAE) and the US in West Asia is a welcome development. India's bilateral relationship with Israel and UAE is not new, but coming together on a platform will add new dynamics. This new partnership should add to India's relationships in the region, rather than limit it. India needs to ensure that its historical ties with countries in the region are not diminished.
Autonomy amidst multiple partnerships has been India's foreign policy mantra. New Delhi must live up to it, particularly in the wake of Iran's incipient formation of a self-declared eastern axis with China and Russia. It is not in the interest of any democratic nation to push Iran deeper into China's embrace. Iran is a country with which India has strong historical ties that go beyond the economic or the strategic. Unlike the US, UAE and Israel, India does not view Iran as part of the problem. New Delhi must ensure that its relationship with Tehran is strengthened. This is critical to constraining Islamabad, a common concern for Iran and India, ensuring continued access to Afghanistan and giving sanctions-hit Tehran options other than China for engaging with the world. Instead of India's ties with Tehran being viewed as deviance from the Quad's political essence, these should be viewed as empowering and expanding the Quad's reach.
The 'new Quad' will add to India's regional engagement, and open doors to relationships with other emerging groups in the region and beyond. The benefits of pooling in efforts and leveraging their strengths will come in handy as India seeks to play a bigger role in the world. The point is to let new relationships make old ones more versatile, rather than fragile.
A study of the Indian experience of using a combination of monetary policy and macroprudential policies to achieve financial stability concludes that India has been quite successful in achieving financial stability and there is no need to shift its flexible inflation targeting mandate. The study, by the RBI's staff and published in the RBI Bulletin, is too ready to credit inflation targeting for policy success. While India has had financial stability, it would be difficult to attribute this to any particular combination of macroprudential measures and policy rates at particular stages of the financial or credit cycle.
While India formally has a flexible inflation-targeting mandate (an inflation target that is mindful of the requirement of growth), in actual practice, the RBI has continued with its flexible multiple indicators mode of policymaking. There is everything right with this approach and there is no need to be embarrassed about admitting to sophistication. When the inflation target was accepted, it was assumed that the Monetary Policy Committee of the RBI, with three external members, would set policy rates and that would be all there is to monetary policy. But, in practice, rate-setting has been just a statutory minimum function of monetary policy. The RBI has expanded the list of tools in its armoury to influence interest rates, the exchange rate, liquidity in general and liquidity targeted at specific segments of end-borrowers to be mediated by different financial intermediaries and to prevent the differential between short- and medium-term rates from widening too much. The rudimentary development of the debt market and an incomplete suite of instruments to hedge against different kinds of risk inhibit market-based interventions, but, here too, the RBI intervenes in the forward markets to influence the exchange rate and, thereby, the rate of interest.
In the complex world of globalised finance, such flexibility is appropriate. Let Operation Twist apply to short and long rates, not to what makes the RBI tick.
India’s move to convene a meeting of senior security officials of regional countries on the situation in Afghanistan reflects a proactive approach to shaping the response to developments in the war-torn country following the takeover by the Taliban. Invitations have been extended to China, Russia, Iran, Uzbekistan, Tajikistan, and Pakistan for the meeting to be held in November. Security officials of these countries met for talks hosted by Iran in 2018 and 2019 with the objective of fashioning a regional approach to Afghanistan. However, the situation has changed since the Taliban takeover and the focus of most countries has shifted to ensuring there is no spillover of terrorism from Afghan soil. India has signalled it is in no rush to give any sort of legitimacy to the Taliban set-up.
Pakistan has confirmed receiving an invitation to the meeting, but there has been no word on whether it will attend. Over the past two decades, Pakistan’s security establishment has backed the Taliban while successive governments in Islamabad have worked to end New Delhi’s influence across Afghanistan. Under the current circumstances, it is difficult to foresee cooperation between India and Pakistan on Afghanistan, especially when the Pakistani military believes it is in the driving seat. Even if Pakistan opts not to attend the meeting in November, India still has an opportunity to work with regional countries that have genuine security-related concerns and put together a response focused on ensuring the human rights of Afghans and delivering humanitarian aid. Hoping for this meeting to ensure an inclusive government in Kabul would be too big an ask, but it could, at least, help India to get back into the game.
At least 45 people (as of Wednesday morning) have died in Uttarakhand after heavy rainfall caused extensive flooding and landslides in the eastern part of the state on Monday and Tuesday. The toll is likely to rise since many people are trapped under the rubble. The Char Dham Yatra, a key event in the state’s tourism calendar, has been temporarily halted. The under-construction Char Dham all-weather highway, which is being built despite protests due to its ecological costs, has been affected too. On Tuesday, chief minister Pushkar Singh Dhami announced ₹4 lakh compensation for families of those killed and ₹1.9 lakh for those whose houses were destroyed.
The trigger for this disaster, as always, has been record-breaking rainfall: According to the India Meteorological Department (IMD) data, the state reported 178.4mm rain in the first 18 days of October — 485% more than the average. But the reason for the destruction and loss is the state’s unsustainable development trajectory. For years, governments, businesses, and citizens have twisted and flouted laws to build hydropower projects, houses, hotels, roads, cut hill slopes, slash forests and concretise water bodies (the Nainital Lake is a prime example) without considering the fragile ecology of the region. With the climate crisis leading to heavy rainfall in a short period, the unstable hills are now giving way, and rivers and lakes are reclaiming their lost ground. In addition, no one seems to have been aware of the warning signs: According to IMD, Uttarakhand reported over 7,750 extreme rainfall events and cloudbursts since 2015 — a majority of them in the last three years. Until July, the state reported 979 extreme rainfall events. In 2020, this number was 1,632, and went as high as 3,706 in 2018. In the last two editions of the Forest Survey of India, the state did not report even a 1% increase in forest cover between 2015 and 2019.
Whenever these episodes happen, the climate crisis is blamed. But blaming this reality will not change the situation, which is a combined result of the climate crisis, short-sighted policies (destruction in the name of development, as ecologist Madhav Gadgil puts it), and election cycle-focused governance. Politicians, policymakers, and people must recognise that the surge in development projects is untenable because the economic, human, and social costs of such episodes are enormous and intergenerational, and will keep the state trapped in a climate emergency forever.
Nine months and five days after India’s Covid-19 inoculation programme started, the country crossed a major milestone on Thursday — the billionth shot of the vaccine was administered. This makes India only the second country in the world (after China with 2.2 billion shots delivered) to cross this mark. Three out of every four (75%) adults in India have now received at least one shot of the vaccine, while close to a third (around 31%) are fully vaccinated. The milestone also comes at a time when the recession of the second wave has continued, with new infections at the lowest levels since early March. In all, these numbers present a rather impressive outlook of India’s battle against Covid-19, and must be celebrated, but there’s more to be done in the country’s battle against the virus.
For one, a high rate of vaccination should continue; for the past month, there’s been a consistent decline in this. The seven-day average of daily vaccinations touched a peak of 9.7 million for the week ending September 23. Since then, however, it has dropped nearly 60% to around 4 million shots a day in the past week. This could well come in the way of India meeting its articulated target of fully vaccinating all adults by the end of the year. If India had sustained its shot rate from September-end, then it would have been on course to meet this target; but the recent drop has now pushed the required rate to more than 12 million doses every day till the end of the year. Such a calculation, of course, assumes that the entire adult population will want vaccines, which is an unlikely proposition. Most experts believe that the vaccine drive will hit a ceiling around the 75-80% level. This is because those who wanted to get shots have now done so, and those who still remain away are the ones hesitant. This has been the reason why even western countries have been unable to hit 100% coverage.
It may well be time then, for the country’s health policymakers to start thinking of a similar drive for those under the age of 18 years, and, subsequently booster shots for the most vulnerable sections of the population. India is one month away from the half-year mark of the peak of its second wave — the point from where experts suspect natural immunity starts to wane. This means vaccination-induced immunity will soon be the only weapon to prevent a third wave in the country. With the festive season underway, the timing of the billion-dose celebrations should serve as an important reminder of the distance the country’s vaccination drive still needs to traverse.
Even as it seems to be getting the upper hand against Covid-19, India’s health system now confronts the challenge posed by dengue (primarily) and other vector-borne diseases — largely due to water-logging after the heavy rains and flooding in many parts of the country. Several Delhi hospitals are swamped with at least 723 dengue cases reported in the Union Territory so far. Uttar Pradesh, Punjab, Haryana and Rajasthan have seen an increase in dengue cases since last month.
The earlier assumption that dengue-carrying mosquitoes only bred in clean water has been found to be erroneous with experts saying that they may also breed in stagnant water. Kerala, which is facing heavy flooding and landslides, witnessed a Nipah virus outbreak earlier in the season. Increasing numbers of malaria cases have also been reported. The central and state governments must act immediately and in sync to relieve pressure on an already over-stretched health system.
Even though it is late in the day, cleaning up areas of stagnant water bodies; clearing blocked drains; covering water tanks; treating water sources where mosquitoes breed and fogging may mitigate the situation. All patients coming to hospitals with fever must be screened for dengue. Blood banks have to be restocked. There are reports of fogging machines being in short supply. India must also strengthen monitoring and surveillance for vector-borne diseases as well as encourage greater community mobilisation to put in place preventive measures.
The European Union (EU) recently came out with a publication detailing its strategy for the Arctic region. The document highlights the environmental hazards of expedited warming of the Arctic in comparison with the rest of the world’s surface. As the permafrost and ice-sheets thaw, the EU is considering geopolitical developments, biosecurity, digital connectivity, push for sustainable energy and critical mineral supply security as focal points of its policy for the region.
The most relevant of the multilateral fora in the region is the Arctic Council, where Russia is the current chair, thus making Russia’s role imperative in any engagement by the EU.
India and the Arctic
India, for its part, is also an observer at the Arctic Council since 2013. India has, on several occasions, made it clear that it wishes to adhere to a multi-faceted cooperation approach when it comes to the Arctic. This means engaging with Russia, Europe as well as the United States (US) and other partners, though currently, India’s activities in the Arctic are confined to research projects related to Polar science, and a few hydrocarbon extraction projects in the Russian Arctic and Far East through Russian intermediaries.
The EU has been using developments in the Arctic to promote science diplomacy by including non-EU Arctic states as well as certain select countries in its Arctic Science Ministerial meetings. This is a global platform to discuss research and cooperation in the Arctic region. India has attended these meetings as an “observer” country and has also expressed interest in hosting future meetings.
Ocean currents in the Arctic can influence currents in the Indian Ocean that, in turn, can influence weather patterns over India, specially the monsoons. Hence, India is invested in studying the effects of the climate crisis on Arctic ocean currents and its global implications.
The research in the Arctic region from India is coordinated, conducted, and promoted by the National Centre for Polar and Ocean Research (NCPOR), Goa, under the Ministry of Earth Sciences, Government of India. India is interested in the long-term monitoring of upper ocean variables and marine meteorological parameters using both remote sensing and moored platforms. India operates a permanent research station in the Arctic called Himadari at NyAlesund, Svalbard Area in Norway. It has also deployed a multi-sensor moored observatory called IndARC in the Kongsfjorden fjord since July 2014.
India also plans to launch a satellite mission with NASA in 2023 called NASA-ISRO Synthetic Aperture Radar (NISER). The onboard radar will be used to map the elevation of Earth’s land and ice masses 4 to 6 times a month at resolutions of 5 to 10 meters. This satellite mission will be latest contribution of India towards the Sustained Arctic Observational Network (SAON)
The climate crisis and biosecurity
Melting permafrost in the polar regions due to the climate crisis can disrupt ocean currents, leading to aberrant weather patterns that can affect non-Arctic regions as well. Many countries, including India, have well developed research programs dedicated to this.
But the melting permafrost can pose a serious challenge to human health in other ways as well. There is the possibility of thawing of microbial pathogens or trapped mercury deposits in the permafrost leading to new epidemics. The Arctic region is more vulnerable to such a scenario than the Antarctic due to more human activity in this region. Anthrax and smallpox virus are thought to be trapped in the Arctic permafrost. The 2016 anthrax outbreak that killed 200,000 reindeer and one human in Siberia has been linked to perma-frost melting. The outbreak of skin lesions caused by a newly discovered Orthopoxvirus called Alaskapox in Alaska is also being linked to melting permafrost in that area.
The EU’s new Arctic strategy document has tried to highlight this issue and suggested using existing mechanisms in this region to monitor emergence of new pathogens. Such programmes can be part of The Northern Dimension Partnership for public health. The document also suggests that the EU’s The Health Emergency Preparedness and Response Authority (HERA) can be involved in this effort.
India should actively participate in this area of research. The glaciers and permafrost areas of Himalayas are also melting at an alarming rate. These glaciers feed river systems that support high density human settlements. The melting of Himalayan glaciers can lead to similar scenarios of novel pathogens triggering epidemics. Thus, the scale of this problem in the Indian subcontinent can be far more than the Arctic.
Current research on melting glaciers is focused on the northwestern Himalayas. While difficulty in observing Himalayan permafrost spatially is hampering data gathering, field measurements and then modelling work by scientists from the National Institute of Hydrology and Indo-Swiss Indian Climate Adaptation Programme are directed towards understanding the link between global warming and permafrost regimes in Himalayas. Studies in the Tibetan glaciers have led to the discovery of 33 frozen viruses, out of which 28 are novel. Yet, dedicated effort to link these discoveries to biosecurity of the Indian subcontinent is lacking. India stands to gain a lot by participating in dedicated programmes of the Arctic Council geared towards such scenarios.
India should continue its cooperation via the Arctic Council and other multilateral organisations in the realm of climate science but should also focus on the biosecurity aspects that the melting permafrost can lead to keeping the Himalayan region in mind.
The EU-Russia dynamic
The EU has taken several administrative, policy and legal steps to mitigate threats to the environment, including the European Green Deal and EU Carbon Tax which will impose costs “based on the greenhouse gases emitted to manufacture” the imported goods coming into the EU. These measures are likely to cause some friction with nations whose economies are still dependent on hydrocarbons, especially the export of fossil fuels, including Russia.
The EU strategy makes reference to the opening up of the Northern Sea Route(NSR) and the need for “forming important interlinks between maritime and land transport” so that transshipment of “freight originating in the Arctic regions on land” can be facilitated.
The development of the NSR is a major strategic priority for Moscow and significantly tied into the Kremlin’s national development goal of developing its Far East. However, Kremlin also wishes to develop, extract and exploit the natural resources in its Arctic territory. The Russian national priority will thus be in direct contrast to the EU strategy’s assertions, to implement a “partial moratorium on hydrocarbons exploration in the Arctic” and that the region’s “oil, coal and gas stay in the ground”.
Russia has invested in developing capabilities in the Arctic that find no close rival in any other state, be it a littoral near Arctic state or an expeditionary power. As the EU strategy acknowledges, there is a particular need for collaboration with Russia on avenues such as “creating data and services for permafrost areas to improve environmental and health security and develop mitigation measures”.
The EU’s idea of helping with the much-needed digital connectivity however amounts to leveraging its space based capabilities both for digital communications and for providing data streams for Earth Observation applications such as Humanitarian Assistance and Disaster Relief, via its Copernicus programme.
Although significantly useful, the measure is no substitute for terrestrial and subsurface infrastructure such as submarine cables & their landing stations, overland fibre optic cables, heavy icebreaker ships and Search and Rescue (SAR) capable aircraft based in the region.
Russia is notably laying submarine cables in the Arctic under the Polar Express project and has the largest number of nuclear-powered heavy icebreaker ships. Russian forces also have a relatively high number of search and rescue assets, including rotary and fixed wing SAR capable aircraft, in the region. ROSCOMOS the Russian space agency is also working on its own planned Arktika-M constellation of satellites, the first unit of which is already in orbit.
Cooperation on researching the melting permafrost in the Arctic region can bring together the EU, Russia and India. Russia not only faces the aforementioned biosecurity and economic challenges but also a physical threat to its existing infrastructure — which was not built with thawing permafrost mitigation measures during Soviet times.
India may also have a stake in helping Russia study and mitigate this threat, as its investments in hydrocarbon and other infrastructure in the region could be affected too which may lead to financial losses. A multi-stakeholder and multifaceted approach is not only consistent with India’s direction in the Arctic but also the need of the hour.
As we cross the historic milestone of a billion vaccine doses, imagine what might have happened if we didn’t have CoWIN.
Could we have expected every citizen to remember the vaccine they took, and adhere to timelines, when the recommended interval between doses itself was changing? Wasn’t there a possibility of mix-up with two vaccines in a manual system? Didn’t it help to give people the option of choosing any centre for their second jab? Isn’t the value of digital certificates now evident, from international and domestic travels to keeping workplaces safe?
CoWIN not only enabled all of this, but it mastered scale and speed efficiently and transparently. It reduced the information asymmetry between people and the system, democratising the vaccination drive. From providing details such as the location of the nearest vaccine centres to almost obliterating the scope of any blackmarketing, CoWIN kept all stakeholders aligned and the system transparent.
From our experience, we know how scarce and valuable commodities become susceptible to leakage, rent-seeking, and other unfair practices. By tracing vaccines’ end-to-end, accountability was built into the system by design. In a culture obsessed with VIPs, CoWIN also proved to be a great leveller, by making sure that access to a life-saving resource is not determined by privilege, but by eligibility. The factors for eligibility always kept the most vulnerable at the forefront.
The system, while clear on the need for digitisation, was mindful of the digital divide. One set of people logged in and booked their appointments on the CoWIN portal. The other, larger subset of people, almost 70%, walked in without digital appointments, and was assisted with their registration and data digitisation at the Covid-19 vaccination centres. Over 240,000 Common Service Centres and a National Health Authority call centre also helped many more with registration for vaccinations in an assisted mode.
The CoWIN platform has also been linguistically inclusive, offering services in 17 languages. With over 1.18 billion mobile connections, the mobile number was chosen as the registration gateway. Aadhaar was recommended for identification due to its digitally robust authentication system and coverage of over 1.3 billion, and eight more options of identification were also offered for a truly inclusive approach. Even the architecture of CoWIN is inclusive and has been made open and interoperable.
CoWIN was also designed to be dynamic. Its constant improvisations are based on the rules framed by the government, and ground-up feedback. The portability feature allowed the freedom to individuals to choose when and where they wanted to take their first and second jab. People were also using different mobile numbers to register for their first dose and second dose. Initially, the platform didn’t have the system to de-duplicate. However, CoWIN evolved to subsequently allow them to merge and create a complete two-dose digital vaccination certificate.
As economic activities gathered pace, employers, public transport authorities, travel establishments, and others wanted to verify the vaccination status of people to ensure safety for all. Our recently launched Know-Your-Customer’s/Client’s-Vaccination-Status [KYC-VS] feature, allows for that to happen, with the beneficiary’s consent, with absolutely minimal data-sharing.
At a time when most countries were issuing manually signed hand-written certificates, even the first vaccination certificate issued in India was digitally signed and verifiable through CoWIN. When individuals needed their passport numbers to link with their vaccine certificates as per their convenience, a feature was added to allow them to do that as well.
Looking at the way CoWIN empowered our own vaccination drive, Prime Minister Narendra Modi suggested that this resource be shared with the world. CoWIN is India’s digital gift to the world. Following his direction, we hosted a global conclave on Co-WIN on July 5, 2021, where 141 countries participated. We are in the process of signing an MoU with one such attendee country and are in discussions with almost a dozen others.
CoWIN is now being envisaged as a digital vehicle for universal vaccination, blood donation, and may also be considered as a platform for organ donation in the future. The possibilities are endless, but the focus remains on serving the larger public good — today for India, and tomorrow for the world.