காஷ்மீரில் கடந்த சில வாரங்களாக, பொதுமக்கள், குறிப்பாக அங்கிருக்கும் மதச் சிறுபான்மையினரான ஹிந்துக்களும், சீக்கியா்களும் குறிவைத்துக் கொல்லப்படுகின்றனா். காஷ்மீரில் தொழில் செய்யும் அல்லது வேலை பாா்க்கும் வெளி மாநிலத்தவா்களும் பயங்கரவாதிகளின் துப்பாக்கி குண்டுகளுக்கு இரையாகி இருக்கிறாா்கள்.
ஞாயிற்றுக்கிழமை ஜம்மு - காஷ்மீா் குல்காம் மாவட்டத்தில் பிகாரைச் சோ்ந்த இரண்டு அப்பாவித் தொழிலாளா்களை பயங்கரவாதிகள் சுட்டுக் கொன்றிருக்கிறாா்கள். அதுவும், அவா்கள் வசித்து வந்த வாடகை வீட்டுக்குள் புகுந்து அவா்களை ஈவிரக்கம் இல்லாமல் சுட்டுக் கொன்றிருப்பது அனைவரையும் அதிா்ச்சியில் ஆழ்த்தி இருக்கிறது. வெளிமாநிலத்தவா் மீது 24 மணி நேரத்தில் நடத்தப்பட்ட மூன்றாவது தாக்குதல் இது. அக்டோபா் மாதத்தில் மட்டும் கடந்த 17 நாள்களில் அப்பாவிப் பொதுமக்கள் 11 போ் இதுபோல் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டிருக்கிறாா்கள்.
இரண்டு வாரங்களுக்கு முன்பு, ஸ்ரீநகரில் நீண்டகாலமாக மருந்துக் கடை நடத்திவரும் 70 வயது மக்கன் லால் பிந்த்ரு, எந்தவிதப் பின்னணியோ காரணமோ இல்லாமல் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டபோது, ஒட்டுமொத்த இந்தியாவே திடுக்கிட்டது. 1990-இல் பயங்கரவாதம் உச்சத்தில் இருந்த நிலையிலும், தனது மருந்துக் கடையை மூடாமல் சேவை செய்து வந்தவா் மக்கன் லால் பிந்த்ரு. அவரது நண்பா்களும் உறவினா்களும் ஸ்ரீநகரிலிருந்து வெளியேறி, ஜம்முவுக்கும், இந்தியாவின் வேறு பகுதிகளுக்கும் இடம் பெயா்ந்தபோதுகூட அவா் பிறந்த மண்ணையும், மக்களையும் விட்டுப் பிரிய மனமில்லாமல் தனது சேவையைத் தொடா்ந்தாா்.
காஷ்மீர பண்டிட் இனத்தைச் சோ்ந்த இந்துவான மக்கன் லால் பிந்த்ரு மட்டுமல்ல, தெருவோரம் வியாபாரம் செய்து கொண்டிருந்த பிகாா் மாநிலத்தைச் சோ்ந்த ஒருவரும் அடுத்த நாளே துப்பாக்கி குண்டுக்கு இரையானாா். கடந்த 7-ஆம் தேதி, ஸ்ரீநகரிலுள்ள அரசுப் பள்ளியில் நுழைந்த பயங்கரவாதிகள், அந்தப் பள்ளியின் முதல்வரான சீக்கியரையும், ஹிந்து ஆசிரியா் ஒருவரையும் சுட்டு வீழ்த்திவிட்டு மறைந்தனா். சீக்கியப் பெண்மணி ஒருவரும் பத்து நாள்களுக்கு முன்பு கொல்லப்பட்டிருக்கிறாா்.
எல்லா நிகழ்வுகளிலும் பயங்கரவாதிகளின் இலக்கு ஒன்றுதான். முஸ்லிம் அல்லாதவா்கள், அப்படியே முஸ்லிமாக இருந்தாலும் காஷ்மீரி அல்லாதவா்களே அவா்களது தாக்குதலுக்கு இலக்காகின்றனா். ஏற்கெனவே, 1990 முதல் நடத்தப்படும் தாக்குதல்களுக்கு பயந்து பெரும்பாலான ஹிந்துக்களும், சீக்கியா்களும் காஷ்மீரிலிருந்து அகதிகளாக வெளியேறி விட்டாா்கள். நீண்ட காலமாக காஷ்மீரில் வாழ்ந்து வருபவா்களாக இருந்தாலும், ஒருவா் விடாமல் அவா்கள் அனைவரையும் வெளியேற்ற வேண்டும் என்பதுதான் இப்போதைய தாக்குதல்களின் நோக்கம்.
2019-இல் அரசியல் சாசனப் பிரிவு 370 ரத்து செய்யப்பட்டதைத் தொடா்ந்து பெரிய அளவிலான பயங்கரவாதத் தாக்குதல்கள் எதுவும் காஷ்மீரில் நடைபெறவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. ராணுவம், மத்திய துணை ராணுவப்படை, காவல்துறை ஆகியவை இணைந்து செயல்படுவதால் முன்புபோல பயங்கரவாதக் குழுக்களால் செயல்பட முடிவதில்லை. புல்வாமா முறைத் தாக்குதல்களை இந்திய ராணுவம் பாலாகோட் முறையில் எதிா்கொள்கிறது என்பதால், இப்போது தீவிரவாதிகளின் உத்தி மாறியிருக்கிறது.
முகம் தெரியாத, முன் அனுபவம் இல்லாத இளைஞா்களைப் பயன்படுத்தி, சாமானியா்களை இலக்காக்கும் உத்தி கையாளப்படுகிறது. பெரும்பாலான பயங்கரவாதிகள் என்கவுன்ட்டரில் கொல்லப்பட்ட நிலையில், அவா்களது எண்ணிக்கை குறைந்துவிட்டதும் இதற்குக் காரணமாக இருக்கலாம். இதற்கு முன்பு எந்தவித பயங்கரவாத நடவடிக்கைகளிலும் ஈடுபடாத இளைஞா்கள் என்பதால், தாக்குதல் நடத்துபவா்களை அடையாளம் காண்பது கடினம் என்பது அவா்களது திட்டம்.
சமீபத்தியத் தாக்குதல்கள் எல்லாமே துப்பாக்கியால் அருகே இருந்து சுடுவது, ரோந்து நேரப் பாதுகாப்புப் படையினா் மீதும், கூட்டம் கூடும் இடங்களிலும் வெடிகுண்டுகளை வீசுவது என்பவையாகத்தான் இருக்கின்றன. செப்டம்பா் மாதம் இந்திய எல்லைக்குள் ஊடுருவிய பயங்கரவாதிகளுடனான என்கவுன்ட்டரைத் தொடா்ந்து, அவா்கள் வைத்திருந்த ஆயுதங்கள் கைப்பற்றப்பட்டன. அவை பெரும்பாலும் கைத்துப்பாக்கிகளும், கிரானைட் வெடிபொருள்களும்தானே தவிர, ஏ.கே. ரகத் துப்பாக்கிகள் அல்ல. ஆளில்லா விமானங்கள் மூலம் போடப்படும் ஆயுதங்களும் கைத்துப்பாக்கிகள்தான்.
பயங்கரவாதிகளின் ஒவ்வோா் அணுகுமுறையும் முதலில் வெற்றி பெறுவது புதிதல்ல. அவா்கள் தங்கள் அணுகுமுறையை மாற்றிக்கொள்வதுபோல, பாதுகாப்புப் படையினரும் தங்களது வழிமுறைகளை மாற்றிக் கொண்டாக வேண்டும். உள்ளூா் புலனாய்வுத்துறை மேம்படுத்தப்படுவதும், ரோந்துக் காவல் அதிகரிக்கப்படுவதும் பயங்கரவாதிகளின் செயல்பாடுகளைக் கட்டுப்படுத்தும். ஹிஸ்புல் முஜாஹிதீன், லஷ்கா் - ஏ - தொய்பா, ஜெய்ஷ் ஏ முகம்மது உள்ளிட்ட பயங்கரவாத இயக்கங்களைச் சோ்ந்தவா்கள் இப்போது பலவீனப்படுத்தப்பட்டிருப்பதால், அந்த அமைப்புகளைச் சோ்ந்தவா்கள் ஒருங்கிணைந்து ‘எதிா்ப்புப் படை’ (ரெசிஸ்டன்ஸ் ஃப்ரண்ட்) என்கிற அமைப்பை உருவாக்கி இருப்பதாகக் கூறப்படுகிறது.
எதிா்ப்பை எதிா்ப்பால்தான் எதிா்கொள்ள முடியும். பயங்கரவாதிகளின் ‘வெளியேற்றம்’ என்கிற அணுகுமுறை தொடா்ந்தால், மத்திய அரசு ‘குடியேற்றம்’ என்கிற அஸ்திரத்தை எடுக்கக்கூடும் என்பதை அவா்கள் நினைவில் கொள்ள வேண்டும்.
நம் நாட்டில் கல்லூரிப் படிப்பிற்குச் செல்லும் வயதான 18 முதல் 24 வயது வரை இருப்பவா்களில் 100-இல் 12 போ் மட்டுமே கல்லூரிக்குச் சென்று படிக்கும் வாய்ப்பினைப் பெறுகின்றனா். இது தேசிய அளவில் 1.4 கோடி என்ற அளவாகும். ஆனால் பள்ளிகளுக்குச் செல்லும் குழந்தைகளோ 22 கோடியாகும். இதனை வளா்ந்த நாடுகளுக்கு இணையாகக் கொண்டு வர ஏராளமான பல்கலைக்கழகங்களும், கல்லூரிகளும் தேவைப்படும் என மனிதவள மேம்பாட்டு அமைச்சகம் கணக்கிட்டுள்ளது.
தமிழகத்தில் 37 பல்கலைக்கழகங்கள், சுமாா் 500-க்கும் மேற்பட்ட பொறியியல், கலை - அறிவியல் கல்லூரிகள் உள்ளன. இவற்றில் அரசுப் பல்கலைக்கழகங்களும், பொறியியல், கலை - அறிவியல் கல்லூரிகளும் இருப்பதாகப் புள்ளிவிவரங்கள் தெரிவிக்கின்றன. அண்மைக்காலமாக பட்டப்படிப்பு பயில்வதில் ஆண்களைக் காட்டிலும் பெண்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்து வருகிறது.
கடந்த காலங்களில் போட்டித் தோ்வுகள் எழுதும் பொருட்டு கலை பாடப்பிரிவில் குறிப்பிட்ட சில பாடப்பிரிவுகளைத் தோ்வு செய்வது வழக்கமாக இருந்தது. ஆனால் நாளடைவில் போட்டித் தோ்வுக்கான வினாத்தாளில் மாற்றங்கள் கொண்டு வரப்பட்டதைத் தொடா்ந்து ஏதேனும் ஒரு பட்டப்படிப்பு பயின்றால் போதும் என்ற மனநிலை மாணவ, மாணவியரிடையே ஏற்பட்டுள்ளது.
ஆயினும், கலை பாடப்பிரிவுகளைக் காட்டிலும் அறிவியல் பாடப்பிரிவுகளில் பயில விண்ணப்பிப்போரின் எண்ணிக்கை அதிகரித்து வருகிறது. கலை பாடப்பிரிவுகளுக்கு வகுப்பறை கட்டட வசதிகள் இருந்தால் மட்டுமே போதுமானது. ஆனால், அறிவியல் பாடப்பிரிவுகளுக்கு வகுப்பறை வசதிகளுடன் ஆய்வக வசதிகளும் தேவையாகும்.
அரசு கல்லூரிகளில் போதுமான ஆய்வக வசதிகள் இல்லாததால் குறைவான எண்ணிக்கையிலேயே மாணவ, மாணவியா் சோ்க்கை நடைபெறும் நிலை உள்ளது. பெரும்பாலான கல்லூரிகளில் அடிப்படை வசதிகளே கூட இல்லாத நிலை உள்ளது.
பொதுவாகவே பட்டப்படிப்பு பயில விண்ணப்பிக்கும் மாணவியா் எண்ணிக்கை அதிகரித்து வருகிறது. குறிப்பாக அறிவியல் பாடப்பிரிவுகளில் பயில விண்ணப்பபிக்கும் மாணவியா் எண்ணிக்கை அண்மைக்காலமாக அதிகரித்து வருகிறது. அதற்கேற்ப சோ்க்கை பெறுவோா் எண்ணிக்கையை அதிகரிக்க வழிவகை செய்தாலும், ஆய்வக வசதிகள் இல்லாததால் பெரும்பாலான கல்லூரிகள் கூடுதல் சோ்க்கைக்கு விருப்பம் தெரிவிப்பதில்லை.
இதனால், அறிவியல் பாடப்பிரிவுகளில் குறைவான எண்ணிக்கையிலேயே சோ்க்கை நடைபெறுகிறது. பொருளாதார ரீதியாக உயா்ந்த நிலையில் உள்ளவா்கள் தனியாா் கல்லூரிகளில் சோ்க்கை பெறுகின்றனா். ஆனால் ஏழ்மை நிலையில் உள்ளவா்கள் தனியாா் கல்லூரிகளில் சோ்க்கை பெற முடியாமல் அரசு கல்லூரிகளில் கலை பாடப்பிரிவுகளில் சோ்க்கை பெற வேண்டிய கட்டாயத்திற்கு ஆளாகின்றனா்.
2015 - 2016 முதல் 2019 - 2020 வரையான ஐந்தாண்டுகளில், உயா்கல்வியில் மாணவ, மாணவியா் சோ்க்கை 11.4 சதவீதம் வளா்ச்சி அடைந்துள்ளது. இதே காலகட்டத்தில் உயா்கல்வியில் சோ்க்கை பெற்ற மாணவியா் எண்ணிக்கை 15.2 சதவீதம் அதிகரித்துளது. ஒட்டுமொத்த உயா்கல்வியில் பாலினச் சமநிலை என்பது கட்நத 2018 - 2019-ஆம் ஆண்டில் 1 என்ற விகிதத்திலிருந்து 2019 - 2020-ஆம் ஆண்டில் 1.01 என்ற அளவில் மாணவியா் சோ்க்கை அதிகரித்துள்ளது.
உயா்கல்வியில் மாணவ, மாணவியா் சோ்க்கையைப் பொறுத்தமட்டில் தமிழகம் மூன்றாமிடத்தில் உள்ளது. உத்தர பிரதேசம் முதலிடத்திலும், மகாராஷ்டிரம் இரண்டாமிடத்திலும் உள்ளன. மூன்றாமிடத்தில் உள்ள தமிழகத்தில் உயா்கல்வி சோ்க்கையில் மாணவா்கள் எண்ணிக்கை 50.5 சதவீதமாகவும், மாணவியா் எண்ணிக்கை 49.5 சதவீதமாகவும் உள்ளது.
அரசு கல்லூரிகளில் குறிப்பிட்ட சில பாடப்பிரிவுகள் மட்டும் சுழற்சி முறையில் நடைபெறுகிறது. ஆய்வக வசதி போதுமானதாக இல்லாத கல்லூரிகளில் அறிவியல் பாடப்பிரிவுகளில் இத்தகைய முறையைப் பின்பற்ற வேண்டும். இதன் மூலம் மாணவ, மாணவியா் தாங்கள் விரும்பிய அறிவியல் பாடப்பிரிவுகளில் சோ்க்கை பெற இயலும்.
தனியாா் கல்லூரிகளில் அதிகப்படியான கட்டணம் செலுத்தி படிக்க இயலாத ஏழை மாணவ, மாணவியா் அரசு கல்லூரிகளில் பயில்வதில் ஆா்வம் காட்டுகின்றனா். அதனால் புதிதாக தொடங்கப்பட்ட அரசு கல்லூரிகளில் இவ்வகையான பாடப்பிரிவினை தொடங்குவதுடன் இதற்கான ஆய்வகம் போன்ற வசதிகளையும் ஏற்படுத்தித் தரவேண்டும்.
கடந்த ஆட்சியில் உறுப்புக் கல்லூரிகளாகத் தொடங்கப்பட்ட கலை - அறிவியல் கல்லூரிகள் தற்போது அரசு கல்லூரிகளாக மாற்றப்பட்டுள்ளன. உறுப்புக் கல்லூரிகள் கிராமப்புறங்களில் இடம்பெற்றுள்ளதால் அங்கு பணிபுரிவதற்கு பேராசிரியா்கள் விரும்புவதில்லை. மேலும், புதிதாக பேராசிரியா்களோ பணியாளா்களோ நியமனம் செய்யப்படவும் இல்லை.
பெரும்பாலான பேராசிரியா்கள் நகா்ப்புறங்களில் பணிபுரியவே விரும்புகின்றனா். இதனாலும், பல ஆண்டுகளாக பேராசிரியா்கள் நியமனம் செய்யப்படாததாலும் குறைவான ஊதியத்தில் பணிபுரியும் கௌரவ விரிவுரையாளா்களைக் கொண்டே முழுமையாகச் செயல்படும் கல்லூரிகளும் இருக்கின்றன.
தமிழகத்தைப் பொறுத்தவரை அரசு, கலை - அறிவியல் கல்லூரிகளில் சுமாா் 12 ஆயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட உதவிப் பேராசிரியா் காலிப்பணியிடங்கள் இருப்பதாக தெரிகிறது. இவ்விடங்களில் குறைவான ஊதியத்தில் கௌரவ விரிவுரையாளா்கள் பணிபுரிந்து வருகின்றனா். பெரும்பாலான கல்லூரிகளில் பணி நிரந்தரம் பெற்ற அரசு பேராசிரியா்களைக் காட்டிலும் கௌரவ விரிவுரையாளா்களின் எண்ணிக்கை அதிகமாக உள்ளது.
கௌரவ விரிவுரையாளா்கள் உரிய கல்வித் தகுதியைப் பெற்றிருக்க வேண்டும் என்று பல்கலைக்கழக மானியக் குழு அறிவுறுத்தியுள்ளது. போதிய கல்வித்தகுதியைப் பெற்றுள்ள கௌரவ விரிவுரையாளா்களைக் கண்டறிந்து அவா்களைப் பணி நிரந்தரம் செய்வது இதற்கு தீா்வாக அமையக்கூடும். கௌரவ விரிவுரையாளா்களுக்கு தமிழகத்தைப் பொறுத்தவரை அதிகப்படியாக மாதம் ரூ. 20 ஆயிரம் வழங்கப்படுகிறது.
புதிய அரசின் முதல் நிதிநிலை அறிக்கையில் உயா்கல்வித் துறைக்கு ரூ. 5,369 கோடி நிதி ஒதுக்கீடு செய்யப்பட்டுள்ளது. மேலும், தமிழ்நாட்டில் புதிதாக 10 கல்லூரிகள் தொடங்கப்பட்டுள்ளன. புதிய கல்லூரிகளில் வழக்கமான பாடப்பிரிவுகளைக் காட்டிலும் அறிவியல் சாா்ந்த புதிய பாடப்பிரிவுகளைத் தொடங்க வேண்டும்.
அப்போதுதான் உயா்கல்வி பயில்வோரின் எண்ணிக்கை கூடும்; ஆராய்ச்சிப் படிப்பு வரை மாணவ, மாணவியா் பயணிக்கவும் இது வழிவகுக்கும்.
கடந்த ஒன்றரை ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக உலகையே அச்சத்தில் உறைய வைத்திருக்கும் கொவைட் 19 கொள்ளை நோய்த்தொற்றைவிடவும் கொடிய பிணி மற்றொன்று இருக்கிறதா என்று கேட்டால் இருக்கிறது என்றே சான்றோா் கூறுகின்றனா். அதுதான் பசிப்பிணி. ‘பசி வந்திடப் பத்தும் பறந்துபோம்’ என்று நீதிநூல் கூறுகிறது. அதனால்தான் பசிப்பிணியைப் போக்குவதையே தம் ஆன்மிகக் கொள்கையாகக் கொண்டாா் அருட்பிரகாச வள்ளலாா்.
உறுபசியும் ஓவாப் பிணியும் செறுபகையும்
சேராது இயல்வது நாடு
என்று திருக்குறள் கூறுகிறது. அதாவது, மிக்க பசியும், ஓயாத நோயும், வெளியே இருந்து வந்து தாக்கி அழிவு செய்யும் பகையும் தன்னிடம் வந்து சேராமல் நல்ல வகையில் நடைபெறுவதே நாடாகும் என்பது இதன் பொருள்.
உலகத்தில் மக்கள்தொகை பெருகப்பெருக எல்லா நெருக்கடிகளும் ஏற்படுவது இயற்கை. உலக மக்கள் அனைவருக்கும் இருக்க இடமும், குடிக்க நீரும், உண்ண உணவும் கிடைப்பது அரிதாகி வருகிறது.
உணவு என்பது அனைத்து உயிா்களுக்கும் அடிப்படை உரிமை. என்றாலும் இந்த உரிமை இன்றும் எல்லாருக்கும் கிடைப்பதில்லை. நாம் வாழும் இந்த உலகத்தில் ஒரு நிமிடத்துக்கு 11 போ் பசிக்கொடுமையினால் இறக்கிறாா்கள் என்று ஆய்வறிக்கை கூறுகிறது.
அதிலும் கரோனா பெருந்தொற்றுக்குப் பிறகு பசியால் இறப்பவா் தொகை மேலும் அதிகரித்துள்ளது. இப்போதும் பல கோடி மக்களுக்கு மூன்று வேளை உணவு என்பது கனவாகவே உள்ளது. பிச்சை எடுப்போா் எண்ணிக்கை நாளுக்கு நாள் அதிகரித்தே வருகிறது. வறியவா்கள் பிச்சை எடுப்பதைத் தடுக்க முடியாது என்று நீதிமன்றமும் கூறுகிறது.
விவசாயிகள் ஆண்டுதோறும் எல்லா இடா்ப்பாடுகளையும் கடந்து உணவை உற்பத்தி செய்து கொண்டுதான் உள்ளனா். ஆனால் அவா்களின் விளைபொருள்களை உரிய விலை கொடுத்து வாங்குவதற்கு அரசும், அதிகாரிகளும் தாமதம் செய்கின்றனா். இதனால் மழையாலும், வெயிலாலும், எலி முதலிய பிராணிகளாலும் உணவுப்பொருள்கள் விரயமாகின்றன.
ஐ.நா. வெளியிட்ட ‘உணவு விரயக் குறியீடு 2021’ என்ற ஆய்வறிக்கையில், இந்தியா்கள் 2019-ஆம் ஆண்டில் மட்டும் 6.80 கோடி டன் அளவில் உணவுப்பொருளை விரயம் செய்திருப்பதாகக் கூறப்பட்டுள்ளது. வளா்ந்த நாடுகளைவிட வளரும் நாடுகளிலும், பின்தங்கிய நாடுகளிலும் அதிக அளவில் உணவுப்பொருள் விரயம் செய்யப்படுவதாக அந்த அறிக்கை கூறுகிறது.
உணவு வீணடிக்கபடும் இதே இந்தியாவில்தான் தினமும் 20 கோடி மக்கள் இரவில் உணவு இல்லாமல் உறங்கச் செய்கிறாா்கள் என்று ஓா் ஆய்வு கூறுகிறது. இதனால்தான் நீதிமன்றமே, ‘எலிகளால் வீணாகும் தானியத்தை ஏழைகளுக்குக் கொடுங்கள்’ என்று அரசுகளுக்கு உத்தரவிட்டது. இந்த நிா்வாகச் சீா்கேடுகள் இன்னும் களையப்படவில்லை.
2013-ஆம் ஆண்டு கொண்டு வரப்பட்ட ‘தேசிய உணவுப் பாதுகாப்புச் சட்டம்’, ‘தரமான உணவு மனிதா்களின் அடிப்படை உரிமை’ என்று பிரகடனம் செய்தது. மேலும் 80 கோடி மக்களுக்கு அவா்களின் உடல் உழைப்பிற்குத் தேவைப்படும் கலோரியில் பாதியளவை அரசு கொடுப்பதற்கும் உத்தரவாதம் அளித்தது.
ஆனால் அரசுகள் எந்தக் காலத்திலும் தங்கள் உறுதி மொழிகளை நிறைவேற்றியதாக வரலாறு இல்லை. ஒருவா் எந்த உணவைச் சாப்பிட வேண்டும் என்று கட்டாயப்படுத்தும் அரசு, அவா்கள் பசியாலும் பட்டினியாலும் தவிக்கும்போது கண்டு கொள்வது இல்லை.
நிலவுக்கும், செவ்வாய் கிரகத்துக்கும், அண்டாா்டிகாவுக்கும் செல்ல உலக நாடுகள் ஆராய்ச்சி செய்கின்றன. ஆனால், தங்கள் நாட்டு மக்களின் உணவுப் பிரச்சினையை எப்படி தீா்ப்பது என்பது பற்றிய கவலையில்லாமல் இருக்கின்றன.
மக்களின் உணவுப்பசி என்பது பொருளாதார, சமூக பிரச்னை மட்டுமல்ல, அரசியல் பிரச்னையும் ஆகும். மேலும், இதில் அறநெறி சாா்ந்த ஆன்மிக பிரச்னையும் சோ்ந்திருக்கிறது. பசிப்பினியில் மனித உரிமையும் மனித நேயமும் முக்கிய இடத்தைப் பிடித்துள்ளன.
உலக மக்களுக்கான உணவை உற்பத்தி செய்யும் உழவா்களை நாம் நன்றியோடு நினைவுகூர வேண்டும். அவா்கள் இல்லாமல் உணவும் இல்லை, ஊரும் இல்லை, உலகமும் இல்லை. அதனால்தான் திருவள்ளுவா், ‘உழவு செய்கின்றவா் உலகத்தாா்க்கு அச்சாணி போன்றவா்’ என்று பெருமைப்படப் பேசியுள்ளாா்.
ஆனாலும் உழவா்கள் நிலை பரிதாபமாகவே இருக்கிறது. அவா்கள் வெயிலிலும், மழையிலும் பாடுபடுகிறாா்கள். வியா்வையும், கண்ணீரும் சிந்துகிறாா்கள். கடனை வாங்கிப் பயிா் செய்துவிட்டு, அதற்கான வட்டியைக்கூட கட்ட முடியாமல் தற்கொலை செய்து கொள்ளுகிறாா்கள். பெரிய தொழில் அதிபா்களுக்கு கோடிக்கணக்கான ரூபாய்களைத் தள்ளுபடி செய்யும் வங்கிகள், விவசாயிகள் கட்ட வேண்டிய சில ஆயிரம் ரூபாய்க்காக அவா்களிடம் கடுமையாக நடந்துகொள்கின்றன.
மத்திய அரசின் புதிய வேளாண் சட்டங்களை எதிா்த்து தலைநகரில் விவசாயிகள் கடந்த ஓராண்டாகப் போராடி வருகின்றனா். அவா்களையும், அவா்களது கோரிக்கைகளையும் ஆதரித்து இந்தியா முழுவதும் போராட்டம் நடக்கிறது. நீதிமன்றங்களும் தலையிட்டு புதிய வழிமுறைகளைக் கூறுகின்றன. எனினும் மத்திய அரசு அதைப் பற்றிக் கவலைப்படவில்லை.
அத்தியாவசியப் பொருள்களில் கடும் விலைவாசி உயா்வு, ஏழை மக்களின் உணவுத் தேவையை நிறைவேற்ற விடாமல் தடுக்கின்றன. அவா்கள் உற்பத்தி செய்யும் பொருள்கள் அவா்களுக்கே கிடைக்காமல் போவது எவ்வளவு பெரிய அவலம்? இந்த அவலம் இன்னும் எவ்வளவு காலம் தொடா்வது? இதற்கு அரசின் பதில் என்ன?
தோ்தல் வரும்போதெல்லாம் ஏழைகளை முன்னேற்றும் திட்டங்களும், சலுகைகளும் வாக்குறுதிகளாகத் தரப்படுகின்றன. ஆட்சிக்கு வந்ததும் செல்வந்தா்களை மட்டுமே சீராட்டுகின்றனா். கேட்டால், புதிய தொழில்களைக் கொண்டு வருவதன் மூலம் வேலை வாய்ப்பைப் பெருக்குவதாகக் கூறுகின்றனா்.
பழைய தொழில்கள் நசிந்துபோய் ‘மூடுவிழா’ நடத்துவதன் மூலம் வேலைவாய்ப்பை இழந்து தெருவில் நிற்பவா்களைப் பற்றிக் கவலையில்லை. ஒரு பக்கம் திறக்கப்பட, மறுபக்கம் மூடப்படுகிறது. இதுதான் தொழில் முன்னேற்றம் என்று கூறுகின்றனா். இந்த வேடிக்கை வாடிக்கையாகிவிட்டது.
இனிமேல், பெரிய தொழிலதிபா்கள் உணவுப் பொருள்களைப் பதுக்கி வைத்து செயற்கையான பற்றாக்குறையை உருவாக்குவாா்கள். இதனால் உணவுப் பொருள்களின் விலைகள் இன்னும் உயா்வதோடு, உணவில்லாமல் பசித்திருப்போரின் எண்ணிக்கையும் உயரும் அபாயமும் காத்திருக்கிறது.
மனிதகுலம் இப்போது பெற்றிருக்கும் செல்வ வளமும், மனித ஆற்றலும் எக்காலத்தும் பெற்றிருந்ததில்லை என்றே ஆய்வாளா்கள் கூறுகின்றனா். ஆனால் உணவுப் பற்றாக்குறைக்குக் காரணம் என்ன? செல்வ வளம் அனைவருக்கும் பகிா்ந்து கொடுக்கப்படாமல் ஒரு சிலரிடம் மட்டும் சோ்வதால்தான் இந்த நிலை என்று கூறுகின்றனா்.
வறுமையை ஒழிப்பதையும், வறுமையில் வாடும் மக்கள் பற்றிய விழிப்புணா்வை ஏற்படுத்துவதையும் நோக்கமாகக் கொண்டு ஐ.நா. சபை அக்டோபா் 17-ஐ உலக வறுமை ஒழிப்பு நாளாக அறிவித்தது.‘ஒன்றாக முன்னேறுதல், தொடா்ந்து கொண்டிருக்கும் வறுமையை முடிவுக்குக் கொண்டு வருதல், நமது பூமியை மதித்தல்’ என்பது இந்த ஆண்டின் கருப்பொருளாகும்.
உலக வங்கியின் கூற்றுப்படி 2021-ஆம் ஆண்டில் உலகைத் தாக்கிய கரோனா ஏறத்தாழ 1.63 பில்லியன் மக்களை வறுமையில் தள்ளியுள்ளதாகக் கூறப்படுகிறது. 2019-ஆம் ஆண்டு கரோனா பரவலுடன் ஒப்பிட்டால் வறுமை 8.1 விழுக்காடு அதிகரித்துள்ளதற்கான சாத்தியம் உள்ளது.
ஐக்கிய நாடுகள் சபையின் பொதுச் செயலாளா் அன்டோனியோ குட்டெரஸ், ‘தற்போது வறுமைஅதிகரித்து வருகிறது. கொள்ளை நோய்த்தொற்று உலக நாடுகளின் பொருளாதாரத்தில் பேரழிவை ஏற்படுத்தியுள்ளது’ என்று கூறியுள்ளாா்.
பொருளாதார நிலையிலும், வாழ்வுரிமை நிலையிலும் இந்தியா கடும் ஏற்றத்தாழ்வைக் கொண்டதாக உள்ளது. உயா்நிலையில் உள்ள 10 விழுக்காட்டுப் பிரிவினரிடம் 50 விழுக்காடு சொத்துகள் இருக்கின்றன என்று தேசிய மாதிரி கணக்கெடுப்பு அமைப்பு (என்எஸ்எஸ்) நடத்திய ஆய்வில் தெரியவந்துள்ளது.
இந்தியாவில் உணவு உற்பத்தி செய்யும் விவசாயத் தொழிலாளா்களே வறுமையை எதிா்கொள்ளுகின்றனா். தாராளமய, தனியாா்மயக் கொள்கைகள், காா்பரேட் மயம், புதிய வேளாண் சட்டங்கள் ஆகியவற்றால் விவசாயத் தொழிலாளா்களின் வறுமை விகிதம் தொடா்ந்து அதிகரித்து வருகிறது.
நமது நாட்டில் கிட்டத்தட்ட 21 கோடி ஏழைத் தொழிலாளா்கள் ‘நூறுநாள் வேலைத்திட்டம்’ எனப்படும் மகாத்மா காந்தி ஊரக வேலைவாய்ப்பு உறுதித் திட்டத்தையே நம்பியுள்ளனா். சாதி மத பேதமின்றி வேலை வாய்ப்பளித்த நூறுநாள் வேலைத் திட்டமும் இப்போது பட்டியல் சாதியினா், பழங்குடியினா், பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பினருக்கு எனப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளது.
இந்தத் திட்டத்திற்கு கடந்த ஆண்டு ரூ.130 ஆயிரம் கோடி ஒதுக்கப்பட்டது. ஆனால், இந்த ஆண்டு ரூ.75 ஆயிரம் கோடி மட்டுமே ஒதுக்கீடு செய்யப்பட்டுள்ளது. 138 கோடி மக்களில் பாதிக்கும் மேற்பட்டோரின் தனிநபா் வருமானம் இரண்டு வேளை உணவுக்கே போதுமானதாக இல்லை. இந்த நிலையில் நாடு முன்னேறுகிறது என்பது அரசு மகிழ்ச்சியோடு அறிவிக்கிறது.
தனியொருவனுக்கு உணவில்லை எனில்
ஜகத்தினை அழித்திடுவோம்
என்று பாடினாா் மகாகவி பாரதியாா்.
இந்த அறச்சீற்றம் நாட்டுப்பற்று கொண்ட ஒவ்வொருவருக்கும் ஏற்பட வேண்டும்.
உணவு உற்பத்தியும், வறுமை ஒழிப்பும் இரண்டும் இணைகோடுகள். இந்த இணைகோடுகள் எதிரெதிா் கோடுகளாக மாறாதிருக்க வேண்டும்.
கட்டுரையாளா்:
எழுத்தாளா்.
தமிழ்நாடு இந்து சமய அறநிலையத் துறையால் ஏற்கெனவே ஐந்து கல்லூரிகளும் ஒரு தொழில்நுட்பக் கல்லூரியும் நடத்தப்பட்டுவரும் நிலையில், மு.க.ஸ்டாலின் தலைமையிலான திமுக ஆட்சியில், மேலும் புதிதாக 10 கல்லூரிகள் தொடங்கப்படும் என்ற அறிவிப்பு அனைத்துத் தரப்பினராலும் வரவேற்கப்பட்டது. அத்தகைய அறிவிப்புகள் உடனடியாகச் செயல்வடிவமும் பெறத் தொடங்கியுள்ளது பாராட்டுக்குரியது. முதற்கட்டமாக, சென்னை கொளத்தூரில் தொடங்கப்பட்டுள்ள அருள்மிகு கபாலீசுவரர் கலை மற்றும் அறிவியல் கல்லூரிக்கு ஆசிரியர் மற்றும் ஆசிரியர் அல்லாத பணியிடங்களுக்கான நேர்காணல் நடத்தப்பட்டுள்ளது. இந்தப் பணிகளுக்கு விண்ணப்பிப்பவர்கள் இந்து மதத்தினராக இருக்க வேண்டும் என்ற விதியானது கடுமையான ஆட்சேபங்களுக்கும் உள்ளாகியிருக்கிறது.
இந்து அறநிலையத் துறையால் நிர்வகிக்கப்பட்டாலும் கல்லூரி நிர்வாகத்தில் இந்திய அரசமைப்பின் மதச்சார்பின்மை கோட்பாட்டைப் பின்பற்ற வேண்டியது அவசியம் என்றும் அவ்வாறு பின்பற்றப்படவில்லை என்றால், அது அரசமைப்புக்கு விரோதமானது என்றும் விமர்சனங்கள் எழுந்துள்ளன. இந்த விமர்சனங்களை மறுத்துப் பதிலளித்துள்ள அறநிலையத் துறை அமைச்சர், 1959-ம் ஆண்டின் தமிழ்நாடு இந்து சமய மற்றும் அறநிலைக் கொடைகள் சட்டத்தின் படியே கல்லூரிப் பணியிடங்களுக்கான அறிவிப்பு வெளியாகியுள்ளதாக விளக்கம் அளித்துள்ளார். தனது விளக்கத்துக்கு ஆதாரமாக அவர் அச்சட்டத்தின் பிரிவு 10-ஐ மேற்கோள் காட்டியுள்ளார்.
தமிழ்நாடு இந்து சமய மற்றும் அறநிலையக் கொடைகள் சட்டத்தின் மேற்கண்ட பிரிவின்படி, அறநிலையத் துறையின் ஆணையாளர் தொடங்கி அத்துறையில் பணியாற்றும் கடைநிலைப் பணியாளர்கள் வரையில் அனைவரும் இந்து மதத்தினராக இருக்க வேண்டியது கட்டாயமானது. ஏற்கெனவே இந்த நடைமுறைதான் வழக்கத்தில் இருந்துவருகிறது. ஆட்சிப் பணித் துறை அதிகாரியை ஆணையராக நியமித்தாலும் அவர் இந்து மதத்தைச் சார்ந்தவராகத்தான் இருந்துவருகிறார். உதவி ஆணையர், நிர்வாக அலுவலர், ஆய்வாளர் ஆகிய பணியிடங்களுக்கு தமிழ்நாடு அரசுப் பணியாளர் தேர்வாணையத்தால் நடத்தப்படுகிற தேர்வுகளுக்கு இந்து மதத்தினர் மட்டுமே விண்ணப்பிக்க முடியும். எனவே, கோயில் நிர்வாகம் என்பது முழுக்க முழுக்க இந்து மதத்தவர்களால்தான் மேற்கொள்ளப்பட்டுவருகிறது. அதே நேரத்தில் பிரிவு 10 அறநிலையத் துறையின் கோயில் நிர்வாகம் தொடர்பானதே தவிர, அத்துறையால் நடத்தப்படும் கல்வி நிறுவனங்கள் அல்லது வழிபாடு தவிர்த்த வேறு அறப்பணிகள் தொடர்பானது அல்ல.
பிரிவு 10 இடம்பெற்றுள்ள இரண்டாம் அத்தியாயமானது, ஆணையர் மற்றும் கட்டுப்பாடு செய்யும் பிற அதிகாரிகள் தொடர்பிலானது. அந்த அத்தியாயத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள ‘ஆணையர் முதலானோர்’ என்ற வார்த்தைகள் கோயில் நிர்வாகத்துடன் தொடர்புடைய அதிகாரிகளை மட்டுமே குறிக்கும் என்பது மிகவும் வெளிப்படையானது. வழக்கறிஞர்களாலேயே பெரிதும் நிர்வகிக்கப்படும் இந்து சமய அறநிலையத் துறையில், சட்டப் பிரிவுக்கு இப்படி மாறுபட்ட பொருள்விளக்கம் அளிக்கப்படுவது ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடியதல்ல. கோயில் வளாகம் இந்துக்களுக்கு மட்டுமே ஆனது, ஆனால் அதைச் சார்ந்து இயங்கும் மற்ற அறப்பணிகள் அனைவருக்கும் பொதுவானது. அதுவே முறையானது.
திரையரங்குகளில் மட்டுமே வெளியான திரைப்படங்கள் இப்போது ஓடிடி தளங்கள் வழியாக வீட்டுக்கே வந்துவிட்டன. ஆனால், படத்தில் பேசப்படும் கருத்துகள் மாறவேயில்லை. திரைக்கு உள்ளேயும், வெளியேயும் நடக்கும் உருவக் கேலிகளை வார்த்தைகளில் வடிக்க முடியவில்லை. அந்த அளவுக்கு சக மனிதரின் குறைபாடுகளைக் கேலிசெய்து இன்பம் காணும் குரூர மனநிலை வந்துவிட்டது, கசப்பான உண்மை.
கண்ணியம் மீறிய கவுண்டமணி
‘கட்டபொம்மன்’ திரைப்படத்தில் மில்லில் வேலை கேட்டு வரும் நடுத்தர வயதைத் தாண்டிய பெண்ணின் பெயரைக் கேட்டதும், “சங்கு ஊதுற வயசுல சங்கீதாவா?” என கவுண்டமணி அலட்சியம் செய்வார். அங்கு வேலை தேடி வரும் திருநங்கையை கிண்டல் செய்து, வேலை தராமல் துரத்துவார். ஏன், அவர்கள் எல்லாம் வேலை செய்யத் தகுதியற்றவர்களா?
காலம் மாறிவிட்டாலும் பிற்போக்குத்தனங்களுக்கு இன்னும் முடிவுகட்டப்படாததுதான் சோகம். ஒருவரின் நிறம், வயது, உடல் எடை, தோற்றத்தை வைத்துக் கிண்டல் செய்வது இன்றும் தொடர்கிறது. சமீபத்தில் வெளிவந்த படங்களே அதற்கான சாட்சி.
சந்தானத்தின் பொறுப்பற்றதனம்
ஊன்றுகோல் உதவியுடன் நடக்கும் விஞ்ஞானியை சர்வ சாதாரணமாக சைடு ஸ்டேண்ட் என்று ‘டிக்கிலோனா’ படத்தில் கேவலப்படுத்தியுள்ளார் சந்தானம். பெண்களைப் பற்றி அவர் எல்லை மீறிப் பேசுவதும், ஆபாச அர்ச்சனை செய்வதும், அறிவுரை என்ற பெயரில் வகுப்பெடுப்பதும் ஆணாதிக்கத்தின் உச்சம். ‘என்றென்றும் புன்னகை’ படத்தில் “5.10-க்குப் போறேன்” என ஒரு பெண் கூற, “ஏன் நல்லாத்தானே இருக்கே 500, 1000-க்குக்கூடப் போலாமே” என்று சந்தானம் கூறுவார். அந்தப் பெண் சொல்வது அலுவலகப் பணி முடித்து வீட்டுக்குச் செல்லும் நேரத்தை... சந்தானம் சொல்வது என்ன? கண்டனங்களுக்கு எதிரொலியாக அந்தக் காட்சி படத்திலிருந்து நீக்கப்பட்டது.
யோகி பாபு மீதான கேலி
நடிகர்கள் யோகி பாபுவை எல்லா படங்களிலும் இழிவுசெய்வதையே கடமையாகக் கொண்டிருக்கிறார்கள். பன்னிவாயன், காட்டெருமை, பன்னிமூஞ்சி வாயன், பித்தளை சொம்பு என்று கிண்டல் செய்தும், அவரின் தலை முடியை வைத்துக் கிண்டல் செய்தும் தொடர்ந்து அவமானப்படுத்திவருகிறார்கள். ‘மான் கராத்தே’, ‘யாமிருக்க பயமே’ படங்களில் தொடங்கிய இந்த மோசமான முன்னுதாரணம், அவர் பிரபல நடிகராகி, திறமையை நிரூபித்து, தவிர்க்க முடியாத இடத்தைப் பிடித்த பிறகும் தொடர்கிறது. ‘அனபெல் சேதுபதி’ படத்தில் ஒரு குழந்தை கதாபாத்திரம், “கரடி பொம்மை சேர்ல உக்கார்ந்து இப்போதான் பார்க்கிறேன்” என்று யோகி பாபுவிடம் சொல்லிச் சிரிப்பதன் மூலம், இந்த ஆபத்தான போக்கை அறிந்துகொள்ளலாம்.
இன்னொரு பக்கம், உருவக் கேலிக்கு உள்ளாகும் யோகி பாபுவே, ‘அரண்மனை - 3’ படத்தில் “பல்லி மூஞ்சி” என்று மனோபாலாவைக் கலாய்க்கிறார். ஆக, அறம் தவறும் இச்செயல்களில் காமெடி நடிகர்கள், இயக்குநர்கள், வசனம் எழுதியவர்கள் என அத்தனை பேருக்கும் பங்கு இருக்கிறது.
திரைக்கு வெளியே
திரைக்கு வெளியேயும் இப்படி உருவக் கேலிக்கு ஆளானவர்களைச் சொல்ல முடியும். உயரம் குறைந்தவர் என சூர்யாவும், ஒல்லியான தேகத்தால் தனுஷும், குண்டாக இருப்பதாக அஜித்தும், தோற்றத்தை வைத்து விஜய்யும் உருவக் கேலிக்கு ஆளாகியுள்ளனர். நடிகைகளில் உடல் எடை காரணமாக ஸ்ரீப்ரியா, குஷ்பு, ஹன்சிகா, சமீரா ரெட்டி, சனுஷா, சுவாதி, வித்யுலேகா, பிரியங்கா போன்றோரும், நிறம் காரணமாக குணச்சித்திர நடிகை தீபாவும், உருவம் காரணமாக தொலைக்காட்சித் தொகுப்பாளர் மணிமேகலையும் கிண்டலுக்கு ஆளாகியுள்ளனர். உலக அழகி ஐஸ்வர்யா ராயையும் உருவக் கேலி விட்டுவைக்கவில்லை என்பதுதான் யதார்த்தம்.
ஆணாதிக்க மனோபாவம்
“பொண்ணுங்களை கன்ட்ரோல் பண்றதுதான் கஷ்டம்... கன்ஃபியூஸ் பண்றது ஈஸி”, “பார்த்தா லூஸு மாதிரி தெரியலை... ஆனா, பேசினா தெரியுது” என்று சிவகார்த்திகேயன் போன்ற நாயக நடிகர்களும் பெண்களைத் தரக்குறைவாகப் பேசுவதை மன்னிக்க முடியாது. ‘டாக்டர்’ படத்திலும் இது தொடர்ந்துள்ளது.
விஜய் நடித்த ‘பிகில்’ திரைப்படம் சிங்கப் பெண்களின் கதை என்று விளம்பரம் செய்தார்கள். ஆனால், அதில் பாண்டியம்மா எனும் வீராங்கனைக்குப் பயிற்சியாளராக நடித்த விஜய், ‘ஓடச்சொன்னா உருள்றே… குண்டம்மா குண்டம்மா’ என்று திட்டிக் காயப்படுத்தியது உளவியல் தாக்குதல்தானே. இதுவா பெண்களைக் கொண்டாடிய படம்?
‘ருத்ர தாண்டவம்’ படத்தில், “போதை மருந்து கொடுத்து நிர்வாணப்படுத்தி மிரட்டுவது என்பதெல்லாம் பப், கிளப்புக்குப் போகும் பெண்களுக்கு வழக்கமா நடக்கிறதுதான்” என்று அதை நியாயப்படுத்தும் விதத்தில் காவல் ஆய்வாளர் கதாபாத்திரத்தில் நடித்த ரிச்சர்ட் ரிஷி பேசியது ஆணாதிக்க மனோபாவமே.
இதைவிட மோசமான ஒரு காட்சி. “மீசையை எடுத்துவிட்டு வந்தால் உன் பெண்ணை விட்டுவிடுகிறேன்” என்று ஓய்வுபெற்ற காவல் உதவி ஆய்வாளரிடம் உள்ளூர் ரவுடி நிபந்தனை விதிக்கிறார். “மீசை எடுத்தா கவுரவம் என்னாகுறது? பொண்ணு போனாப் போகுது” என்று ஒரு காவலர் சொல்கிறார். மீசை என்பது வெறும் முடிதான் என்பதை அறியாமல், கடத்தப்பட்ட பெண்ணின் உயிருக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்காமல், காக்கிச் சட்டையின் கம்பீரத்துக்குக் கஞ்சி போட்டுக்கொண்டிருக்கிறார்கள் தமிழ் சினிமா இயக்குநர்கள்.
பிம்பம் உடையுமா?
‘டாக்டர்’ படத்தில், ஒரு போட்டியில் தோற்ற அடியாளுக்கு நைட்டி அணிவித்து, பூச் சூட்டி, ‘கோமதி’ என்று பெயர் வைத்து மகிழ்கிறார்கள். இன்னும் எத்தனை காலத்துக்குத்தான் இப்படி ஆண்களை இழிவுபடுத்த பெண்களின் உடையையும், பெயரையும் பயன்படுத்துவார்கள்? ‘சிவப்பு மஞ்சள் பச்சை’ படத்தில் இயக்குநர் சசி, “ஆண்கள் ஏன் பெண்கள் வசதிக்காகப் போடும் உடையைக் கேவலமாகப் பார்க்க வேண்டும்?” என்று கேள்வி எழுப்பியிருப்பார். அந்த முற்போக்குச் சிந்தனையுடன், அறத்துடன் திரைத் துறையில் இருப்பவர்கள் செயல்பட வேண்டும்.
சமூகக் குற்றவாளிகள்
பிறரின் நிறத்தை, உருவத்தை, உடல் எடையைக் கிண்டல் செய்வது மனிதம் அல்ல. அப்படிக் கேலி செய்பவர்கள் சமூகத்தின் பார்வையில் குற்றவாளிகளே. அண்ணனோ, தம்பியோ, காதலனோ, கணவனோ, நண்பனோ, அலுவலக மேலாளரோ, சக ஊழியரோ, யாராக இருந்தாலும் உங்களை, உங்கள் உருவத்தைக் கேலி செய்ய விடாதீர்கள்.
மனித மாண்பைச் சிதைக்காததுதான் நகைச்சுவை. புகைபிடிக்கும் காட்சி, வன்முறைக் காட்சி, ஆபாசக் காட்சிகளுக்குத் தடை போடும் தணிக்கை வாரியம், உருவக் கேலியையும் கவனத்தில் கொண்டு தடைபோடட்டும்.
- க.நாகப்பன், தொடர்புக்கு: nagappan.k@hindutamil.co.in
கரோனா பெருந்தொற்றின் முதல் அலையை கபசுரக் குடிநீரின் துணையோடுதான் சமாளித்தோம். ‘வருமுன் காப்போம், வந்த பின் மீட்போம்’ என்ற நோக்கில் இதனைப் பயன்படுத்தினோம். ஆனால், இந்தியாவில் முதல் அலையை விடவும் இரண்டாவது அலையின்போதுதான் உயிர்ப் பலிகள் அதிகம் என்பதையும் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். தமிழ் மருத்துவம் என்கிற சித்த வைத்தியம் இன்னும் செல்ல வேண்டிய தூரம் நிறைய இருக்கிறது.
மருத்துவத் துறையின் அத்தனை சாத்தியங்களையும், சாதனைகளையும் நிகழ்த்தும் ஆற்றல்மிக்க அடிப்படைக் கூறுகளைக் கொண்ட தமிழ் மருத்துவம், ஆயிரம் ஆண்டு காலப் பழமையும் வலிமையும் தனிச்சிறப்பும் கொண்டது. உயிர் காக்கும் மருந்துகளுடன் யோகா, வர்மக்கலை என்கிற இரு இயங்குமுறை சிகிச்சை முறைகளையும் உபரியாகக் கொண்டது அது. இதனைத் தோற்றுவித்தவராகச் சொல்லப்படும் அகத்தியரும், பதினெட்டு சித்தர்களும் பல்வேறு இயங்கு நிலைகளில் கோட்பாட்டு முறையில் மருத்துவ முறையை உருவாக்கினார்கள். அனைத்து நோய்க் குறிகளையும் செய்யுள் வடிவில் பாடி வைத்துள்ளனர். வாதம், பித்தம், சிலேத்துமம் என்ற மூன்று பிரிவுகளாக, உடலின் அமைப்பை உணர்ந்தும், ஐவகை நிலங்களின் சூழலால் ஏற்படும் நோய்களை அனுபவரீதியாக அறிந்தும் மூலிகையை அடிப்படையான கச்சாப் பொருளாகக் கொண்டு சிகிச்சை அளித்தார்கள். அதனைப் பின்பற்றியே இன்று வரையிலும் சிகிச்சை அளிக்கப்படுகிறது.
இத்தனை ஆண்டு காலப் பழமையும் பெருமையும் தீய விளைவுகள் இல்லாத நோய் தீர்க்கும் ஆற்றலும் கொண்ட ஒரு மருத்துவம், இன்னும் ஏன் படித்தவர்கள் மத்தியில் கேலிக்குரிய ஒன்றாகப் பார்க்கப்படுகிறது? எளியவர்கள் தொடங்கி மேல்தட்டு வர்க்கம் வரை அது பற்றி நம்பிக்கையற்ற கருத்துகள் அவர்கள் மத்தியில் எப்படி ஊன்றப்பட்டன? இது குறித்து நாம் விவாதிக்க வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருக்கிறோம்.
தமிழ்நாட்டில் அரசு சித்த மருத்துவக் கல்லூரிகள் என்று பார்த்தால், சென்னையில் உள்ள அயோத்திதாசப் பண்டிதர் சித்த மருத்துவக் கல்லூரியும் நெல்லை - பாளையங்கோட்டையில் உள்ள கல்லூரியும் மட்டும்தான். இதனைத் தவிர, 5 சுயநிதிக் கல்லூரிகள். இதுதான் எட்டு கோடி மக்களைக் கொண்ட தமிழர்களின் நலம் காக்கும் பாரம்பரிய மருத்துவத்துக்குக் கிடைத்திருக்கும் அங்கீகாரமா என்ற கேள்வி எழுவதைத் தவிர்க்க முடியவில்லை.
முதல்வர் ஸ்டாலின் தனது தேர்தல் வாக்குறுதிகளில் திருநெல்வேலியிலும் பழனியிலும் சித்த மருத்துவப் பல்கலைக்கழகங்கள் அமைக்கப்படும் என்று தெரிவித்தார். இந்த அறிவிப்பு, சித்த மருத்துவர்களுக்கும் அதனை விருப்பமாகக் கொண்டவர்களுக்கும் மகிழ்ச்சியை ஏற்படுத்தியது. அதே நேரத்தில், மற்றொரு கசப்பான உண்மையையும் இந்த நேரத்தில் நாம் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். கடந்த 2020 - 2021 கல்வியாண்டு முதல் நீட் தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்றவர்களுக்கு மட்டுமே ஆயுர்வேதிக், சித்தா, ஹோமியோபதி, யுனானி, உள்ளிட்ட இந்திய மருத்துவப் படிப்புகளுக்கான இடங்கள் ஒதுக்கப்பட்டன. அலோபதி மருத்துவப் படிப்பில் சேர முடியாமல் போனவர்கள், வேறு வழியின்றி சித்தா உள்ளிட்ட இந்திய மருத்துவப் படிப்புகளில் சேர்ந்து பயின்றுவருகிறார்கள்.
அரசுப் பள்ளிகளில் படித்து, நீட் தேர்வில் வெற்றிபெற்று மருத்துவக் கல்லூரிகளில் சேர்ந்துள்ள மாணவர்களுக்கு அரசே அனைத்து செலவுகளையும் ஏற்றுப் படிக்க வைத்துவருகிறது. இது வரவேற்க வேண்டிய விஷயம். ஆனால், நீட் தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்று, இந்திய மருத்துவப் படிப்புகளைப் பயின்றுவரும் மாணவர்கள் அரசால் கண்டுகொள்ளப்படுவதில்லை. சுயநிதிக் கல்லூரிகள் மாணவர்களின் கல்விக் கட்டணத்தை அவர்களே சுயமாக நிர்ணயித்துக்கொள்ளவும் அரசு அனுமதி அளித்துள்ளது. இதனால், சித்த மருத்துவ மாணவர்களிடத்திலும் அவர்களது பெற்றோரிடத்திலும் அதிருப்தி நிலவுகிறது. ஆங்கில மருத்துவம் பயிலும் மாணவர்களுக்குச் சலுகைகளை அளிக்கும் தமிழ்நாடு அரசு, சித்த மருத்துவ மாணவர்களைக் கண்டுகொள்ளாதது ஏன் என்ற கேள்வியும் மாணவர்கள் மத்தியில் உள்ளது.
இது ஒருபுறம் இருக்க, தீய விளைவுகள் இல்லாத மருந்துகளைக் கொண்ட மருத்துவத்தை மக்கள் புறக்கணிப்பது ஏன் என்பதும் இன்னும் புதிரான ஒன்றாக உள்ளது. இது குறித்து அரசும் சித்த மருத்துவ நிறுவனங்களும் மக்கள் மத்தியில் விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்த வேண்டிய கட்டாயம் உள்ளது. சித்த மருத்துவப் படிப்புகள் குறித்த அறியாமையும் நிலவுகிறது. பி.எஸ்.எம்.எஸ். படித்துப் பட்டம் பெற்று, சிகிச்சை அளிப்பவர்களைக்கூட கண்மூடித்தனமாக போலி மருத்துவர்கள் என்று முத்திரை குத்துவதும் நடக்கிறது. ஆர்.எம்.பி. போன்ற பட்டயப் படிப்புகளைப் படித்தவர்களும், பாரம்பரியமான பரம்பரை வைத்தியர்கள் சிலரும் இன்னும் சித்த மருத்துவச் சிகிச்சைகளை அளித்துவருகிறார்கள். ஆனால், அவர்கள் அனைவரையும் உரிய முறையில் ஒழுங்குபடுத்தவும் வேண்டியிருக்கிறது. சில பரம்பரை வைத்தியர்கள் தீராத நோய்களுக்குச் சிறந்த முறையில் சிகிச்சை அளிப்பவர்களாக உள்ளார்கள் என்பதையும் கருத்தில் கொண்டு அரசு ஒரு கொள்கை முடிவை எடுக்கலாம்.
இந்திய மருத்துவ முறைகளை நவீனப்படுத்தும் முறையில் ஆயுர்வேதிக், சித்தா படிப்புகளையும் அலோபதி படிப்பையும் ஒன்றாக்கி, பன்முக ஆளுமையுடன் மருத்துவர்களை உருவாக்கும் திட்டம் ஒன்றை மத்திய அரசு முன்வைத்தது. அதற்கு, இந்திய அலோபதி மருத்துவச் சங்கங்களும், மருத்துவர்களும் கடும் எதிர்ப்பு தெரிவித்துப் போராட்டங்களில் ஈடுபட்டார்கள். பாரம்பரிய மருத்துவ முறைகளையும் நவீன மருத்துவ வசதிகளையும் ஒருங்கிணைக்கும் அத்திட்டம், விரிவாக விவாதிக்கப்பட வேண்டிய ஒன்று.
இன்று, சூழலியல் காரணமாகப் புதிய வகை நோய்கள் தோன்றி, மனிதர்களை அச்சுறுத்திக்கொண்டிருக்கின்றன. அதில், சில நோய்களுக்கு இயற்கை மருத்துவ முறைகளில் நல்ல தீர்வு எட்ட முடிகிறது என்கிறார்கள் மருத்துவத்தை அறிவியல்பூர்வமாக அணுகும் விஞ்ஞானிகள். தீராத நோய்க் கூறுகள் பலவற்றுக்கும் சித்த மருத்துவ முறைகளில் சிறந்த தீர்வைத் தரும் மருந்துகளைக் கண்டறிய முடியும். அதற்கான அத்தனை அடிப்படைக் கூறுகளும் ஏராளமாய் இருக்கின்றன என்கிறார் மருத்துவர் கு.சிவராமன். ஆனால், அத்தகைய சித்த மருந்துகளைக் கண்டறியும் முயற்சிகளில் ஈடுபடும் ஆய்வாளர்களுக்குப் போதிய நிதியுதவிகள் கிடைப்பதில்லை. பெரிய அளவிலான ஆராய்ச்சிகளை மேற்கொண்டால் நிச்சயம் நல்ல முடிவுகளைத் தர முடியும். ஆனால், அதற்கெல்லாம் சித்த மருத்துவக் கல்வியின் தரமும் உள்கட்டமைப்பும் வலுப்படுத்தப்பட வேண்டும்.
இப்போது சுயநிதிக் கல்லூரிகளில் பல லட்சங்களைக் கட்டணமாகச் செலுத்தி, சித்த மருத்துவம் பயின்று வரும் மாணவர்களின் எதிர்காலம் அச்சமூட்டும் வகையில் உள்ளது. காரணம், தமிழ்நாட்டில் பாரம்பரிய மருத்துவ வளர்ச்சிக்கு உரிய அடிக்கட்டுமானங்கள் இன்னும் உருவாக்கப்படவில்லை. தற்போதுள்ள சித்த மருத்துவ சுயநிதிக் கல்லூரிகளில் பயிலும் மாணவர்களுக்குத் தகுதியான பேராசிரியர்கள் மூலம் பயிற்றுவிக்கப்படுகிறதா, போதிய ஆய்வுக்கூடங்கள் உள்ளனவா என்று அரசு கண்காணிக்க வேண்டும். வருங்காலத்தில், இரண்டு மாவட்டங்களுக்கு ஒரு சித்த மருத்துவக் கல்லூரியையாவது அரசு தொடங்க வேண்டும். அதில் புறநோயாளிகள் மற்றும் உள்நோயாளிகளுக்குச் சிகிச்சை அளிக்கும் வகையிலான வசதிகள் செய்யப்பட வேண்டும். அப்போதுதான் தமிழ் மருத்துவம் தமிழர் மருத்துவமாகவும் நீடித்திருக்க முடியும்.
ஆர்க்டிக்கில் கோடைக்கால கடல் பனியின் சுருக்கம் காரணமாக அப்பகுதியில், உயிர்வாழ்வதற்கு அதை சார்ந்திருக்கும் உயிரினங்களின் உயிர்வாழ்வு நீண்ட காலமாக கவலைக்குரியதாக உள்ளது. ஒரு புதிய ஆய்வு இப்போது வரவிருக்கும் பேரழிவுக்கு ஒரு காலக்கெடுவை வைத்துள்ளது: கார்பன் உமிழ்வு தற்போதைய அளவில் தொடர்ந்தால், கோடை பனி 2100 க்குள் மறைந்துவிடும். அதனுடன், சீல்கள் மற்றும் துருவ கரடிகள் போன்ற உயிரினங்களும் அழிந்துவிடும்.
இந்த ஆய்வு எர்த்ஸ் ஃபியூச்சர் என்ற இதழில் வெளியிடப்பட்டுள்ளது.
பனி மற்றும் வாழ்க்கை
குளிர்காலத்தில், ஆர்க்டிக் பெருங்கடலின் பெரும்பகுதி உறைந்து போகும், மேலும் இது எதிர்காலத்தில் காலநிலை வெப்பமடையும் போதும் தொடரும் என்று விஞ்ஞானிகள் எதிர்பார்க்கின்றனர். கோடையில், சில பனிக்கட்டிகள் உருகும்போது, காற்று மற்றும் நீரோட்டங்கள் அதை அதிக தூரத்திற்கு எடுத்துச் செல்கின்றன. அவற்றில் சில வடக்கு அட்லாண்டிக் பகுதிகளில், ஆனால் பெரும்பாலானவை ஆர்க்டிக்கின் தொலைதூர-வடக்கு கடற்கரைகளில், மேலும், கிரீன்லாந்து மற்றும் கனேடிய தீவுகளில்.
இது ஒரு வளமான கடல் சுற்றுச்சூழல் அமைப்பை உருவாக்குகிறது. ஆர்க்டிக் பனியில், பாசி பூக்கும். இவை சிறிய உயிரினங்களுக்கு உணவளிக்கின்றன, அவை மீன்களுக்கு உணவாகின்றன, மீன்கள் சீல்களுக்கு உணவாகின்றன, சீல்கள் உணவு சங்கிலியின் மேல்நிலையில் உள்ள துருவ கரடிகளுக்கு உணவாகின்றன. ஒழுங்கற்ற நிலவியல் அமைப்பு சீல்களுக்கு லாயர்களை உருவாக்கவும் மற்றும் குளிர்காலத்தில் துருவ கரடிகளுக்கு பனி குகைகளை உருவாக்கவும் உதவுகிறது.
ஆனால் வெப்பமயமாதல் காலநிலையுடன், கோடைக்கால கடல் பனி வேகமாக சுருங்கி வருகிறது, இப்போது அது 1980 களின் முற்பகுதியில் இருந்த பாதிக்கும் குறைவான பரப்பளவிற்கு தொடர்ந்து சுருங்கி வருகிறது.
கண்டுபிடிப்புகள்
இந்த ஆய்வு கிரீன்லாந்தின் வடக்கே 1 மில்லியன் சதுர கிலோமீட்டர் பரப்பளவையும், கனேடிய தீவுக்கூட்டத்தின் கடற்கரைகளையும் உள்ளடக்கியது, அங்கு கடல் பனி பாரம்பரியமாக ஆண்டு முழுவதும் தடிமனாக இருக்கும், இதனால் மிகவும் நெகிழ்ச்சியாக ஆய்வுக்கு உகந்ததாக இருக்கும்.
ஆராய்ச்சியாளர்கள் இரண்டு சூழ்நிலைகளைப் பார்க்கின்றனர்: ஒன்று நம்பிக்கை (கார்பன் உமிழ்வு கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டுவரப்பட்டால்), மற்றொன்று அவநம்பிக்கை (கார்பன் உமிழ்வு அப்படியே இருந்தால்). 2050 வாக்கில், இப்பகுதியில் கோடை பனி வியத்தகு முறையில் மெல்லியதாகிவிடும். நம்பிக்கையான சூழ்நிலையில், சில கோடை பனி காலவரையின்றி நீடிக்கும். அவநம்பிக்கையான சூழ்நிலையில், கோடையின் பனி நூற்றாண்டின் இறுதியில் மறைந்துவிடும்.
குறைந்த உமிழ்வு சூழ்நிலையில், நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் மத்திய ஆர்க்டிக் பகுதிகளில் இருந்து கூட பனி குறைந்துவிடும், மேலும் ஆண்டு முழுவதும் தாங்காது. உள்நாட்டில் உருவான கோடைக்கால பனியானது கடைசி பனி பகுதி என்று அழைக்கப்படும் இடத்தில் நீடிக்கும், ஆனால் அது இப்போது ஒரு மீட்டர் தடிமனில் இருக்கிறது.
தாக்கங்கள்
குறைந்த உமிழ்வு சூழ்நிலையில், குறைந்தபட்சம் சில சீல்கள், கரடிகள் மற்றும் பிற உயிரினங்கள் உயிர்வாழக்கூடும் என்று ஆய்வு கணித்துள்ளது. இந்த இனங்கள் தற்போது மேற்கு அலாஸ்கா மற்றும் ஹட்சன் விரிகுடாவின் சில பகுதிகளில் இதே போன்ற கோடைகால சூழ்நிலைகளில் உயிர் வாழ்கின்றன.
இருப்பினும், அதிக உமிழ்வு சூழ்நிலையில், 2100 வாக்கில், உள்நாட்டில் உருவான பனி கூட கோடையில் மறைந்துவிடும் என்று ஆய்வு கண்டறிந்துள்ளது. எங்கும் கோடை பனி இல்லாததால், பனி சார்ந்த சூழல் அமைப்புகள் இருக்காது.
“துரதிருஷ்டவசமாக, இது நாங்கள் செய்யும் ஒரு மகத்தான பரிசோதனையாகும்” என்று கொலம்பியா பல்கலைக்கழகத்தின் காலநிலைப் பள்ளி ஒரு மூத்த ஆராய்ச்சி விஞ்ஞானி ராபர்ட் நியூட்டன் மேற்கோள் காட்டுகிறார். “ஆண்டு முழுவதும் பனி போய்விட்டால், முழு பனி சார்ந்த சுற்றுச்சூழல் அமைப்புகளும் சரிந்துவிடும், மேலும் புதிதாக ஏதாவது தொடங்கும்” என்று அவர் காலநிலைப் பள்ளியின் இணையதளத்தில் மேற்கோள் காட்டியுள்ளார்.
இது எல்லா வாழ்க்கையின் முடிவையும் குறிக்காது. “புதிய விஷயங்கள் வெளிப்படும், ஆனால் புதிய உயிரினங்கள் படையெடுக்க சிறிது நேரம் ஆகலாம்.” மீன், பாசி போன்றவை வடக்கு அட்லாண்டிக்கிலிருந்து வரலாம், ஆனால் அவை ஆண்டு முழுவதும் அங்கு வாழ முடியுமா என்பது தெளிவாகத் தெரியவில்லை. “… இது வெப்பமடையக்கூடும், ஆனால் சூரியனைச் சுற்றியுள்ள கிரகத்தின் சுழற்சி மாறாது, மேலும் ஒளிச்சேர்க்கை உயிரினங்கள் உட்பட எந்த புதிய உயிரினங்களும் நீண்ட, சூரியன் இல்லாத ஆர்க்டிக் குளிர்காலத்தை சமாளிக்க வேண்டும்” என்று அந்த அறிக்கையில் கூறப்பட்டுள்ளது.
Anjali Marar
பருவமழை முடிந்துவிட்டது. ஆனால் நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில் தொடர்ந்து மழை பெய்து வருகிறது. டெல்லி, கேரளா, மத்திய பிரதேசம் மற்றும் உத்தரகாண்டில் கடந்த சில நாட்களில் பெய்த கனமழை காரணமாக ஒரு சில இடங்களில் உயிர் மற்றும் பொருள் சேதாரங்களை ஏற்படுத்தியுள்ளது. பல ஆண்டுகள் கழித்து மிகவும் ஈரப்பதமான 24 மணி நேரத்தை டெல்லி இந்த பொழுதில் பெற்றுள்ளது.
கால தாமதமாக துவங்கிய பருவமழை, காற்றழுத்த தாழ்வு நிலைகள் பல்வேறு இடங்களில் உருவாகியது இது போன்ற கனமழைக்கான வாய்ப்புகளை உருவாக்கியது என்று ஆராய்ச்சியாளர்கள் தெரிவிக்கின்றனர்.
அக்டோபர் மாத மழை ஒன்றும் வழக்கத்திற்கு மாறானது அல்ல. மாற்றத்திற்கான மாதம் என்று இது கூறப்படுகிறது. இந்திய நிலப்பரப்பில் இருந்து தென்மேற்கு பருவமழை விலகி, வடகிழக்கு பருவமழைக்கு வாய்ப்புகளை வழங்கும் காலமாகும். இது பெரிதும் தென்னிந்தியாவின் கிழக்கு பகுதிகளுக்கு மட்டும் அதிக மழைப்பொழிவை தரும் காலமாகும்.
மேற்கு இடையூறுகள், இந்தியாவின் வடக்கு பகுதிகளில் உள்ளூர் காலநிலையில் குறிப்பிடத்தக்க தாக்கங்களை ஏற்படுத்துகிறது. இதன் விளைவாக மழை அல்லது பனிப்பொழிவு ஏற்படுகிறது. கடந்த வாரம் முதல் லடாக், காஷ்மீரின் உயர்ந்த சிகரங்கள், மற்றும் உத்தரகாண்ட் மாநிலத்தில் முதல் பனிப்பொழிவு பதிவு செய்யப்பட்டது.
கடந்த வாரம், இரண்டு குறைந்த அழுத்த தாழ்வு நிலை ஒரே நேரத்தில் வங்கக் கடல் மற்றும் அரபிக் கடலில் செயல்படத் துவங்கின. இது கேரளா, தமிழகம், ஆந்திரா, தெலுங்கானா, டெல்லி, மத்தியப் பிரதேசம், உத்தரகாண்ட், ஒடிசா மற்றும் மேற்கு வங்கத்தில் கடுமையான வானிலை நிகழ்வுகளை உருவாக்க காரணமாக அமைந்தது.
நான்கு மாத தென்மேற்கு பருவமழை பொதுவாக அக்டோபர் மாத துவக்கத்தில் முழுமையாக வெளியேறிவிடும். வெளியேறும் காலங்களில் இடி, மின்னலுடன், கனமழையை இந்நிகழ்வு உருவாக்கும்.
இந்த ஆண்டு, பருவமழை இந்திய நிலப்பரப்பைவிட்டு அக்டோபர் 6ம் தேதி முதல் நீங்க துவங்கியது. இது பொதுவாக செப்டம்பர் மாதம் 17ம் தேதியிலேயே ஆரம்பமாகிவிடும். இதுவரை மேற்கு, வடக்கு, மத்திய மற்றும் கிழக்கு இந்தியாவில் இருந்து பருவமழை வெளியேறிவிட்டது. ஆனால் தென்னிந்தியாவில் இன்னும் செயல்பாட்டில் இருக்கிறது. இந்த காரணத்தால் தமிழகம், கேரளா, தெலுங்கானா, கர்நாடகா, ஆந்திரா ஆகிய மாநிலங்களில் கடந்த 10 நாட்களில் குறிப்பிடத்தக்க மழைப்பொழிவு ஏற்பட்டுள்ளது.
திங்கள் கிழமை வரை மணிப்பூர், மிசோரம், திரிபுரா, மேற்கு வங்கத்தின் சில பகுதிகள் மற்றும் முழுமையான தென்னிந்திய மாநிலங்களில் இருந்து தென்மேற்கு பருவமழை நீங்கவில்லை.
இந்த தாமதம் காரணமாக ஒடிசாவில் நல்ல மழை பொழிவு நிகழ்ந்துள்ளது. வடகிழக்கு மற்றும் தென்னிந்தியாவிலும் கணிசமான மழைப் பொழிவு இருந்துள்ளது என்று ஐ.எம்.டியின். நிர்வாக இயக்குநர் மிருத்யுன்ஜெய் மொஹபத்ரா கூறியுள்ளார்.
பொதுவாக, அக்டோபர் நடுப்பகுதியில், பருவக்காற்று தென்மேற்கிலிருந்து வடகிழக்கு நோக்கி வீசும் திசையை மாற்றுகிறது. கிழக்கு மாற்று மேற்குக் காற்றை மாற்ற துவங்கினாலும், கிழக்கு காற்று இன்னும் வலிமையாக முழுமையாக நிறுவப்பட்டதாக இருக்கிறது. கிழக்கு காற்று வடகிழக்கு பருவமழையின் வருகையைக் குறிக்கிறது ”என்று புனேவின் ஐஎம்டியின் காலநிலை ஆராய்ச்சி மற்றும் சேவைகளின் தலைவர் டி சிவானந்த் பை கூறினார்.
இந்த ஆண்டு, வடகிழக்கு பருவமழை தொடங்குவதற்கான நிலைமைகள் அக்டோபர் 25 இல் உருவாகும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.
கடந்த வாரத்தின் பெரும்பாலான நாட்களில், குறைந்தது இரண்டு குறைந்த அழுத்த அமைப்புகள் கிழக்கு மற்றும் மேற்கு கடற்கரைகள் மற்றும் மத்திய இந்தியா முழுவதும் செயல்பட்டு, நாட்டின் பெரும்பகுதிகளுக்கு மழைப்பொழிவை தந்தது.
டெல்லி ஞாயிறு மற்றும் திங்கள் கிழமைக்கு இடையே 87.9மி.மீ மழைப் பொழிவை பெற்றுள்ளது. 1901ம் ஆண்டு முதலிருந்து நான்காவது முறையாக அதிக ஈரப்பதமான அக்டோபர் மாத நாளை வழங்கியது. கடந்த நூறாண்டுகளில் அதிக ஈரப்பதமான நான்கவது அக்டோபர் மாதமும் இதுவாகும். இந்த மாதத்தில் இதுவரை 94.6 மி.மீ மழையை டெல்லி பெற்றுள்ளது. 1954ம் ஆண்டு 238.2 மி.மீ மழையையும், 1956ம் ஆண்டு 236.2 மி.மீ மழையையும், 1910ம் ஆண்டு 186.9 மி.மீ மழையையும் டெல்லி பெற்றுள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.
அதே போன்று ஒடிசாவின் பாலாசோர் பகுதியில் 210 மி.மீ மழை ஒரே நாளில் பதிவாகியுள்ளது. இது கடந்த 10 ஆண்டுகளில் அதிக மழைப்பொழிவை பெற்ற இரண்டாவது நிகழ்வாகும்.
தமிழகம் பொதுவாக அக்டோபர் மற்றும் டிசம்பர் மாதத்தில் அதிக அளவு மழைப்பொழிவை பெறும். கோவை 110 மி.மீ மழைப் பொழிவை பெற்று, 10 ஆண்டுகளில் மிகவும் ஈரப்பதமான நாளை அடைந்தது. இது வடகிழக்கு பருவமழை துவங்குவதற்கு முன்பே நிகழ்ந்துள்ளது.
மேற்குத் தொடர்ச்சி மழை, வடகிழக்கு மற்றும் மத்திய இந்தியா அதிகமான மழைப்பொழிவை பெறும் பகுதிகள் என்று அறியப்பட்டுள்ளது. ஆனாலும் கடந்த சில ஆண்டுகளில் குறுகிய கால இடைவெளியில் தீவிர மழைப் பெய்யும் நிகழ்வு அடிக்கடி நடைபெற்று வருகிறது.
காலநிலை மாற்றம் காரணமாக, , ஆண்டு முழுவதும் தீவிர மழைப்பொழிவு வருடம் முழுவதும் நிகழும் என்றும் கூறப்பட்டுள்ளது. ஆனால் இப்போது நாம் காணும் கனமான மற்றும் மிக கனமழையின் இந்த குறிப்பிட்ட நிகழ்வுகள் குறைந்த அழுத்த அமைப்புகளின் உருவாக்கத்திற்கு காரணமாக இருக்கலாம், ”என்று மொஹாபத்ரா கூறினார்.
குறைந்த அழுத்த அமைப்பு இருக்கும் போதெல்லாம், அதன் வலிமையைப் பொறுத்து, அது கனமான அல்லது மிக அதிக மழைப்பொழிவு செயல்பாட்டை விளைவிக்கிறது. கூடுதலாக, குறைந்த அழுத்த அமைப்பு மேற்கு இடையூறுடன் தொடர்பு கொள்ளும்போது அது தீவிரமழையாக மாறுகிறது என்றும் அவர் குறிப்பிட்டார்.
கிழக்கு மத்திய அரபிக் கடலில் குறைந்த அழுத்த நிலை உருவாகி கேரளாவில் அக்டோபர் 15 – 17 தேதிகளுக்கு இடையே கடந்தது. அதே நேரத்தில் மற்றொரு குறைந்த அழுத்த நிலை ஆந்திர கடற்கரை மற்றும் கிழக்கு ஒடிசா பகுதிகளில் நிலவியது. இந்த இரண்டுக்கும் இடையேயான சந்திப்பு தென்மேற்கு காற்றை வலுப்படுத்தியது. இது அதிக மழைப்பொழிவை மத்திய மற்ற்கு கிழக்கு கேரளாவில் கடந்த வார இறுதியில் வழங்கியது.
இடுக்கி, எர்ணாக்குளம், கொல்லம், கோட்டயம் போன்ற மாவட்டங்களில் 24 மணி நேர மழைப்பொழிவு 200 மி.மீக்கும் அதிகமாக பதிவானது. இந்த மாவட்டங்கள் பல மலைப்பாங்கான மற்றும் அடர்ந்த காடுகளால் மூடப்பட்ட பகுதிகள் ஆகும். காற்றாற்று வெள்ளம் நிலச்சரிவுகளையும் மண் சரிவுகளையும் ஏற்படுத்தியது.
கேரளாவில் அதிக பாதிப்பை ஏற்படுத்திய குறைந்த அழுத்தம் தற்போது பலவீனம் அடைந்துள்ளது. ஆனால் அதே போன்ற ஒரு அமைப்பு மத்திய இந்தியாவில் இன்னும் செயல்பட்டுக் கொண்டே இருக்கிறது. இதனால் இந்த வாரமும் வட இந்தியா நல்ல மழைப்பொழிவை பெற்றுள்ளது.
மேற்கு உ.பி., உத்திரகாண்ட் மற்றும் ஹிமாச்சல் ஆகிய பகுதிகளில் இன்று நல்ல மழைப்பொழிவு இருக்கும் என்று அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த பகுதிகளில் சிவப்பு நிற எச்சரிக்கை விடுத்துள்ளது இந்திய வானிலை ஆய்வு மையம்.
மற்றொரு குறைந்த அழுத்தம் வடக்கு ஒடிசா மற்றும் கங்கை, மேற்கு வங்கத்தில் அமைந்துள்ளது. வங்கக் கடலில் இருந்து வீசும் ஈரப்பதமான கிழக்கு காற்றுடன் சேர்ந்து தற்போது இன்னும் செயலில் உள்ளது. மேற்குவங்கம், ஒடிசா, சிக்கிம் மற்றும் பீகார் மீது புதன்கிழமை வரை பலத்த மழையை அளிக்கும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. செவ்வாயன்று மேற்கு வங்கம் மற்றும் சிக்கிமில் சில இடங்களில் மிக அதிக மழைப் பொழிவை எதிர்பார்க்கலாம்.
வங்காள விரிகுடாவில் இருந்து வீசும் பலத்த தென்கிழக்கு காற்று புதன்கிழமை வரை அருணாச்சல பிரதேசம், அசாம் மற்றும் மேகாலயாவில் மிக கனமழை பெய்யும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.
The 2021 Nobel Prize for Physics has been shared by three physicists (with one half jointly to Syukuro Manabe and Klaus Hasselmann) “for the physical modelling of Earth’s climate, quantifying variability and reliably predicting global warming” and (and the other half to Giorgio Parisi) “for the discovery of the interplay of disorder and fluctuations in physical systems from atomic to planetary scales”, according to the citation by the Nobel selection committee.
Nod for modelling methods
The 2021 Nobel Prize in Economics (or the The Sveriges Riksbank Prize in Economic Sciences in Memory of Alfred Nobel 2021) was awarded to David Card, for proving that rises in minimum wages increase employment levels (and improve overall societal well-being), contrary to the views of most mainstream economists that because higher wages increase firms’ costs, the well-being of firms (and societies) will be harmed. The other half of the Economics Nobel went to Joshua D. Angrist and Guido W. Imbens for improving economists’ tools for understanding complex systems, which were tools David Card had also used. Thus, the Physics and Economics Nobel prizes were for contributions to methods of modelling complex systems (apart from the half in economics for insights into wages and labour markets using new methods in economics).
A quarter century ago, Nobel laureates in economics, Kenneth J. Arrow and Brian Arthur, had arranged a meeting, at the Santa Fe Institute, of economists with physicists including Nobel Laureates, Murray Gell-Mann and Philip Anderson, to understand what economists can learn from physicists about the formulation of theories and models. The economists presented their models.
M. Mitchell Waldrop gives an account of the meeting in his book,Complexity: The Emerging Science at the Edge of Order and Chaos.
“And indeed, as the axioms and theorems and proofs marched across the overhead projector screen, the physicists could only be awe-struck at their counterparts’ mathematical prowess — awestruck and appalled. It seemed as if though they were dazzling themselves with fancy mathematics, until they couldn’t see the forest for the trees. They weren’t looking at what the models were for, and whether the underlying assumptions were any good. In a lot of cases, what was required was just common sense.”
Realised a long while ago
Physicists had realised the limitations of human minds to understand how the world really works a century ago. The Nobel Prizes in Physics were awarded to Max Planck (1918), Albert Einstein (1921), Niels Bohr (1922), Louis de Broglie (1929) and Werner Heisenberg (1932). They displaced the Newtonian paradigm of physics, which had reigned for three centuries, which saw Nature as a machine that could be described with linear theories of cause-and-effect. The essence of the new physics was that reality is not what it seems to be to the rational mind. More startling was the conclusion that the human mind can never know what reality is because it is limited to models that can satisfy only its internal logic.
The science of economics lags physics by a century. Economists continue to model economies as machines whose efficiency can be increased by managing inputs to produce more outputs, thus also increasing the overall sizes of economies. The saving grace for physicists is that they attempt to model only the physics of the universe, as the winners of the 2021 Prize have done. Whereas economists try to develop rigorous mathematical proofs of social phenomena. Now, some economists are reluctantly accepting that economies are affected by fuzzy human and societal irrationalities. Recently, some have won Nobel Prizes for (finally) including emotions and concepts of ‘identity’ into their models. Which common sense alone should have revealed to them long ago.
Nature’s workings, humans
Systems’ sciences have advanced since the seminal meeting at the Santa Fe Institute in 1987. Engineers design machines, applying the laws of mechanics, to produce greater outputs with lesser inputs. Similarly, 20th century economists have been attempting to design more efficient economies, looking for levers to pull within them, such as prices of money and carbon, to improve their performance. Now they are beginning to look at Nature with greater respect, to understand how Nature designs itself. Nature is an adaptive system that produces innovations from within itself, such as new species. And species too adapt their abilities as Nature around them changes.Homo sapiensis the most complicated of all species because, unlike other species, it has intentions to master Nature, not just adapt to it. With human agency come complications of egos and ethics. Humans want to have power over Nature and over other humans too. Even when their actions are well-intended, they are ill-informed because they do not comprehend the power of the system of which they are only small parts, which the paradigm-changing physicists of the 20th century had realised.
A flawed construct
The harm that measurements derived from over-simplified models can cause to the health of complex self-adaptive social systems has become evident with the recent imbroglio of the World Bank’s Ease of Doing Business Framework. The intentions of the measurer will determine what is measured. Stock market indices, ease of doing business, and profits of firms are measures of what financial investors are looking for. Whereas levels of incomes at the bottom of the pyramid, and equity in ease of living for all human beings are better indicators of the health of a society and its economy. GDP is an indicator of the material performance of an economy; not its social and environmental health.
According to the paradigm-changing physicists of the early 20th century, the “logical”, linear, way of thinking is only a construct of the human mind. Nevertheless, economists (and even some physicists) persist in thinking that there must be causal, linear relationships amongst all variables in a system. New statistical methods (like Angrist and Imbens’) apparently enable causation to be separated from mere correlation. Jordan Ellenberg explains, inHow Not to be Wrong: The Power of Mathematical Thinking, how mathematical methods can reveal hidden structures beneath the messy and chaotic structures of our daily lives,. He warns: “Mathematics is a way not to be wrong. There is a real danger that, by strengthening our abilities to analyse some questions mathematically, we acquire a general confidence in our beliefs, which extends unjustifiably to those things we’re still wrong about.”
Too little listening now
Along with fundamental epistemic limitations, western scientific methods are revealing ethical weaknesses too. The dignity of human beings is squeezed out to convert humans into quantities to fit into economists and social scientists’ mathematical equations. Scientists arrogantly claim they know best what is good for everybody; and that their views must prevail because they are more ‘rational’. There is too much mathematical calculation in the world of modern scientists; too little listening to people not like themselves.
We have the dialogue series,The Limits of Thought(1998),by David Bohm (who was nominated for the Nobel Prize in physics) and Jiddu Krishnamurthy, the Indian philosopher. Scientific models of the climate as a physical system only in which economists can determine a price of carbon that will make the world alright again are fundamentally flawed. Bohm had said that the end of science means the coming of western civilisation, in its own time and in its own way, into the higher dimensions of human experience. Those higher dimensions include humility within the world that has created the human mind, and which humans cannot logically explain.
The time has come for more equity in global governance, and for an “Eastern” philosophical way of thinking to save the world from a scientific apocalypse.
Arun Maira is the author of ‘Transforming Systems: Why the World Needs a New Ethical Toolkit’. He is also a former Member of the Planning Commission
India does not have a tradition of shadow cabinets lurking behind the government in power with ready alternative approaches to policy matters. The opposition challenges government policies, but provides no alternatives to be adopted in the event of a change in government. It is only at the time of elections that a manifesto is put forward, but that does not become the policy of the government automatically. The opposition uses think tanks and NGOs to float ideas, which may become part of policy if they become publicly acceptable. Since there has been a consensus on foreign policy, a shadow foreign policy was out of the question. But for the first time, a document has emerged from the Centre for Policy Research (CPR) in the nature of an alternative to the present foreign and defence policies named ‘India’s Path to Power: Strategy in a world adrift’. It is authored by eight well-known strategists and thinkers.
In 2012, many of the same authors had produced another document, ‘Non-alignment 2.0’, in the light of the global changes at that time, as a contribution to policymaking, without criticising the policies of the government. But the new government in 2014 had its own ideas and not much attention was given to the study. The present document, however, is in the nature of an alternative to the foreign and defence policies of the Modi government, as some of its tenets are not considered conducive to finding a path to power for India in the post-pandemic world. The eight conclusions are quite logical and reasonable, but the tenor and tone of the paper is one of criticism and need for course correction.
Change in foreign policy
The first term of the Modi government was remarkable for its innovative, bold and assertive foreign policy, which received general approbation. Prime Minister Narendra Modi led from the front and took the credit for overcoming the hesitations of history. He laid out his priorities and pursued them with vigour. After his unconventional peace initiatives with Pakistan failed, he took a firm stand and gained popularity at home. His wish to have close relations with the other neighbours did not materialise, but his helpful attitude to them even in difficult situations averted any crisis. He brought a new symphony into India-U.S. relations and engaged China continuously to find a new equation with it. India’s relations with Israel and the Arab countries became productive. Mr. Modi’s enhanced majority in the second term was partly on account of his foreign policy successes.
It was when the second Modi government dealt with some of the unfinished sensitive matters, which were essentially of a domestic nature (Article 370, citizenship issues and farming regulations), that their external dimensions led to a challenge to its foreign policy. Questions were raised in the West about human rights and the state of democracy in India. The opposition in India began to question the foreign policy postures of the government. The pandemic, the economic meltdown and China’s incursion into Ladakh added to the woes of the government.
The cumulative effect of these developments is reflected in the CPR report. It says, “The foundational source of India’s influence in the world is the power of its example. This rests on four pillars, domestic economic growth, social inclusion, political democracy and a broadly liberal constitutional order. If these integral pillars remain strong, there is no stopping India... The most significant change in the last decade or so is that we cannot take for granted the success of India’s development model... But the fundamental sources of India’s development and international influence look increasingly precarious. We must confront this changed outlook... Nourishing the foundations of India’s success requires a conscious political effort, and it is a strategic imperative...”
Set the house in order
This assertion at the beginning of the report is the heart of the report and it is repeated in different forms. In other words, the finding is that domestic issues have impacted foreign policy and, therefore, India should set its house in order to stem the tide of international reaction. “It is important that we acknowledge the perverse impact of domestic political and ideological factors that are driving our foreign policy... Political polarisation and majoritarianism will lead to a diminished India — one that may struggle to meet the challenges and opportunities that lie... ahead,” asserts the report. It also says that the confused international order that followed the global crisis saw an “omnidirectional Indian foreign policy.” These harsh statements are likely to be challenged by the government, which will claim that India has stood true to its own foundational values and there is no “authoritarian model of development”.
Once the basic premise is set aside, the report has many positive elements, which will help policymakers to rethink policy. For instance, the report rightly points out that “it would be incorrect and counterproductive for India to turn its back on globalisation...” It also suggests that SAARC should be revived and that India should rejoin the Regional Comprehensive Economic Partnership and continue its long-standing quest for membership in the Asia-Pacific Economic Cooperation.
The report also stresses the importance of strategic autonomy in today’s world where change is the only certainty. As for the India-U.S.- China triangle, the report makes the unusual suggestion that India should have better relations individually with both the U.S. and China than they have with each other.
The report contains detailed analyses on different regions and key countries, but the general thrust is that all is not well with Indian foreign policy and a fundamental change is necessary to meet the present situation. The report concludes that since China will influence India’s external environment politically, economically and infrastructurally, there is no feasible alternative to a combination of engagement and competition with China. The approach of the present government is not very different. There is implicit criticism of the Pakistan policy when the report asserts, “as long as our objectives of policy towards Pakistan are modest, resumption of dialogue and a gradual revival of trade, transport and other links are worth pursuing.”
A considerable part of the report is devoted to issues relating to defence, the nuclear doctrine, space, cyberspace and the ecological crisis. On the looming environmental disaster, the report states that since India is still at an early stage of its modern development trajectory, it is not yet locked into an energy-intensive pattern of growth. Much of its infrastructure remains to be built. It suggests all is not well with the present strategy for environmental protection and economic development.
The eminent stature of the authors and the CPR will certainly compel detailed studies of the report in the run-up to the next elections and beyond as the time frame suggested for change is the next decade. But the significance of the report is that it reveals the end of the era of consensus foreign policy and presents a shadow foreign policy for the first time in India. It remains to be seen whether any of the opposition parties will adopt it and fight the next election on the platform provided by the report.
T.P. Sreenivasan is former Ambassador of India and Governor for India of the IAEA
One key question is unlikely to go away despite the passing of A.Q. Khan, the world’s biggest nuclear proliferator, who developed COVID-19 complications. Why did the United States never indict this Dutch-trained Pakistani metallurgist for stealing western nuclear secrets and operating an illicit international nuclear-smuggling network for more than a quarter of a century? After all, the U.S. has indicted lesser known individuals, including as recently as last year, for conspiring to smuggle nuclear goods to Pakistan.
The beginnings
Khan began his nuclear smuggling in the mid-1970s while working in the Netherlands as an engineer at Urenco, a European consortium, where he furtively accessed blueprints of centrifuges for enriching uranium. With the help of the designs he stole and the nuclear components and materials he procured illicitly from Europe and North America, Khan played a central role in Pakistan’s nuclear-weapons development, although China’s covert assistance was critical to its ultimate success.
Until Pakistan’s 1998 nuclear tests, Khan focused on smuggling western nuclear goods to his country. Thereafter, Pakistan’s nuclear czar established a nuclear supermarket, selling starter kits and components to countries the U.S. considered rogue states — Iran, Libya and North Korea.
Yet, the U.S. never indicted Khan. Why the world’s nuclear non-proliferation leader did not indict the top global nuclear-smuggling kingpin is an issue that has not even been examined.
The Lubbers revelations
Former Dutch Prime Minister Ruud Lubbers revealed in 2005 that the Netherlands sought to arrest Khan in 1975 and then again in 1986 but that on each occasion, the Central Intelligence Agency (CIA) advised his country to back off. With Dutch authorities deferring to U.S. intelligence, Khan was allowed to return to the Netherlands repeatedly, with his last visit being in 1992.
In fact, after Khan was tried in absentia and sentenced to four years in prison in 1983 for stealing secret blueprints, the Amsterdam court lost his legal files, with the main judge suspecting the CIA’s hand in the disappearance. In 1985, Khan’s sentence was overturned on a technicality — he had not been served the summons. Instead of seeking a retrial, authorities abandoned prosecuting the most momentous crime committed in the Netherlands since the Second World War.
As Lubbers said, “The last word is Washington. There is no doubt they knew everything, heard everything.” So, why did the U.S. protect Khan? Probably the same reason why Washington ignored mounting evidence of Pakistan’s nuclear-weapons advances. AsThe New York Timesreported in 1998 that “without China’s help, Pakistan’s bomb would not exist”, but that the U.S. “pursued policies that proved almost as essential to the Pakistani bomb program” as the Chinese assistance.
In the 1980s, while Khan’s network was smuggling western nuclear items to Pakistan, the CIA was smuggling billions of dollars of weapons to anti-Soviet guerrillas in Afghanistan via Pakistan. Add to the picture another Cold War dimension that Lubbers alluded to: New Delhi’s warm ties with Moscow and the 1974 nuclear test induced the U.S. to turn a blind eye to Pakistani proliferation to help balance India.
A role switch
The U.S.’s concerns were stirred only after Pakistan’s 1998 nuclear tests, which emboldened Khan’s metamorphosis from a buyer to a seller. After Iran and Libya later admitted receiving nuclear items from Pakistan-linked black marketeers, U.S. pressure compelled Pakistan to open investigations into Khan’s activities.
What followed was a remarkable charade. In a state-scripted confession, Khan appeared on national television in 2004 asking for forgiveness, saying he had acted entirely on his own in transferring nuclear goods to other countries. Pakistani dictator General Pervez Musharraf then quickly pardoned Khan. But to prevent the uncovering of the military’s own role in the nuclear-smuggling scandal, Musharraf also barred international investigators from questioning Khan.
Before long, the charade started unravelling. Khan disowned his confession, saying it had been forced upon him by Musharraf, while the Islamabad High Court ruled his house detention unlawful. Khan lived the rest of his life in his comfortable Islamabad villa, with state-provided security.
Yet, the U.S. readily acquiesced in the charade from the beginning, despite knowing well that Khan could not have operated alone in a country that has always been in the grip of its military. British investigative journalists Adrian Levy and Catherine Scott-Clark, in their book on the scandal, concluded that Khan’s underground trade was “supervised by Pakistan’s ruling military clique”. Musharraf himself, according to French intellectual Bernard Henri Lévy, was in the know of “Khan’s dark machinations”.
The North Korean link
In exchange for supplying centrifuges to Pyongyang, Pakistan received North Korean ballistic missile technology, helping it to build its first intermediate-range, nuclear-capable missile, Ghauri. North Korea’s nuclear-weapons capability, however, relies not on enriched uranium but on plutonium, which the Khan network did not traffic. Iran apparently received second-hand gear — discarded Pakistani centrifuges, some with traces of enriched uranium. Libya was sold basic kits, from ageing centrifuges to natural uranium.
As Pakistan’s Kahuta facility advanced from entry-level P-1 aluminium centrifuges to P-2 maraging-steel centrifuges — which could spin almost twice faster, thus doubling the rate of uranium enrichment — Khan’s network palmed off the old centrifuges on other nations. However, until Khan’s very last breath, Pakistan’s military generals ensured that no outside investigator questioned him.
The law of consequences
Against this background, America’s shielding of Khan, who long championed a “Muslim bomb”, paralleled its policy of not penalising the Pakistani military’s nexus with terrorist groups, thus leading to unforeseen but far-reaching consequences. Such dual shielding paved the way for Pakistan’s emergence as the world’s sole state sponsor of Islamist terrorism protected by nuclear weapons.
Today, the U.S. maintains contingency plans to seize Pakistan’s nuclear weapons if they risk falling into terrorist hands. Such a threat, however, comes from jihadists within Pakistan’s military and nuclear establishment. The U.S. has added Iran’s Islamic Revolutionary Guard Corps to its list of foreign terrorist organisations but not Pakistan’s rogue Inter-Services Intelligence, with which the CIA has sustained long-standing ties.
But as if to underscore the law of unintended consequences, the U.S., through its humiliating Afghanistan defeat at the hands of a terrorist militia, has tasted the bitter fruits of the Pakistani generals’ cross-border use of jihadist proxies from behind their protective nuclear shield.
Brahma Chellaney is a geostrategist and the author of nine books, including the award-winning ‘Water: Asia’s New Battleground’
The Constituent Assembly sat together 114 times to draft a visionary Constitution for India, targeted at transforming an ancient civilisation into a modern nation state. The Preambleinter aliastated that there would be justice (social, economic and political) and equality of status and opportunity.
An economic and social fillip
In order to fulfil the egalitarian construct of the Constitution, the makers of modern India incorporated into the chapter on Fundamental Rights three path-breaking postulates: Article 17 (abolishing untouchability), Article 23 (prohibition of traffic in human beings and forced labour) and Article 24 (prohibition of child labour). The Constitution outlaws discrimination on the grounds of religion, race, caste, sex and place of birth and mandates equality of opportunity in matters of public employment albeit with caveats to promote the interests of the underprivileged. Part XVI delineates Special Provisions relating to certain classes, including reservation of seats for Scheduled Castes (SCs), Scheduled Tribes (STs) and Anglo-Indians in the Legislatures. This reservation system was supposed to end 10 years after the commencement of the Constitution. However, it has been extended every 10 years since. The objective is to provide a political voice to the disempowered. Article 335 provides for reservations for SCs and STs in public employment both under the Union and the States. The Constitution thus provides both an economic and social fillip to the weaker sections who had been discriminated against historically. The aim is to bring about social integration that could pave the way for the creation of a classless ethos.
In 1990, another step was taken in this direction when the then Prime Minister V.P. Singh decided to act on the recommendations of the Mandal Commission report and provide 27% reservation in public employment to Other Backward Classes (OBCs). This was subsequently extended to educational institutions. This added to the existing 22.5% reservation quota for SCs and STs thereby increasing reservations in educational institutions to 49.5%. This decision led to a nationwide tumult in university campuses and a legal challenge in the Supreme Court.
InIndra Sawhney v. Union of India,the Supreme Court upheld 27% reservation for OBCs but struck down the 10% quota based on economic criteria. It further fixed the ceiling of reservations at 50%. It also held that a “caste can be and quite often is a social class. If it is backward socially, it would be a backward class for the purposes of Article 16(4).” It also evolved the concept of a creamy layer. This was done to ensure that those who really require reservation get it. The OBC reservations sparked off similar demands from socially powerful and upwardly mobile caste groups. Reservations provided by successive governments either within the 27% quota for OBCs or beyond the 50% ceiling to various communities were struck down by various courts or are still being challenged.
Demand for a caste census
The demand for a caste census is growing louder as its findings can be used to cross the 50% hurdle. If it can be empirically established that the OBCs are numerically higher, perhaps it could be argued that the 50% cap on reservation is redundant. But where would that leave merit? Nations are built by an intricate interplay of social inclusion and meritocracies. The UPA government had, albeit reluctantly, acquiesced to a Socio-Economic and Caste Census in 2011 that it then rigorously implemented. In 2016, the Parliamentary Standing Committee of Rural Development observed that “the data has been examined and 98.87% data on individuals’ caste and religion is error free”. However, the NDA government told the Supreme Court and Parliament that the caste census data are flawed and cannot be released.
Over time, what has been forgotten is the original dream of transforming India into an egalitarian and classless society. Undoubtedly, while reservations have ameliorated socio-economic backwardness, they have equally created silos whereby the benefits of reservation have been more far-reaching vertically than horizontally. Therefore, a new paradigm of affirmative action is required to fulfil the vision of the makers of independent India given that economic stimuli have not brought about societal integration. Since it has been judicially determined that caste is synonymous with class, a fresh socio-economic caste census is imperative if the previous one is flawed and cannot be released.
Once it is known what the economic and social status of every caste group is, a new intervention strategy can then be fashioned to emancipate caste groups that are still at the bottom of the ladder. Only when all castes are equal can society become egalitarian.
Manish Tewari is lawyer, MP & former Union Minister of Information and Broadcasting, Government of India
Livestock breeding in India has been largely unorganised because of which there have been gaps in forward and backward integration across the value chain. Such a scenario impacts the quality of livestock that is produced and in turn negatively impacts the return on investment for livestock farmers. Approximately 200 million Indians are involved in livestock farming, including around 100 million dairy farmers. Roughly 80% bovines in the country are low on productivity and are reared by small and marginal farmers. To enhance the productivity of cattle, the Rashtriya Gokul Mission was initiated in 2014 with a focus on the genetic upgradation of the bovine population through widespread initiatives on artificial insemination, sex-sorted semen, and in vitro fertilization.
Entrepreneurship development
The revised version of the Rashtriya Gokul Mission and National Livestock Mission (NLM) proposes to bring focus on entrepreneurship development and breed improvement in cattle, buffalo, poultry, sheep, goat, and piggery by providing incentives to individual entrepreneurs, farmer producer organisations, farmer cooperatives, joint liability groups, self-help groups, Section 8 companies for entrepreneurship development and State governments for breed improvement infrastructure.
The breed multiplication farm component of the Rashtriya Gokul Mission is going to provide for capital subsidy up to Rs. 200 lakh for setting up breeding farm with at least 200 milch cows/ buffalo using latest breeding technology. The entrepreneur will be responsible for the arrangement of and would be able to sell at least 116 elite female calves every year out of this farm from the third year. The entrepreneur will also start generating income out of the sale of 15 kg of milk per animal per day for around 180 animals from the first year. This breeding farm will break even from the first year of the project after induction of milk in animals. Moreover, the strategy of incentivising breed multiplication farm will result in the employment of 1 lakh farmers.
The grassroots initiatives in this sphere will be further amplified by web applications like e-Gopala that provide real-time information to livestock farmers on the availability of disease-free germplasm in relevant centres, veterinary care, etc.
The poultry entrepreneurship programme of the NLM will provide for capital subsidy up to Rs. 25 lakh for setting up of a parent farm with a capacity to rear 1,000 chicks. Under this model, the hatchery is expected to produce at least 500 eggs daily, followed by the birth of chicks that are in turn reared for four weeks. Thereafter, the chicks can be supplied to local farmers for rearing. Under this model, the rural entrepreneur running the hatchery will be supplying chicks to the farmers. An entrepreneur will be able to break even within 18 months after launching the business. This is expected to provide employment to at least 14 lakh people.
In the context of sheep and goat entrepreneurship, there is a provision of capital subsidy of 50% up to 50 lakh. An entrepreneur under this model shall set up a breeder farm, develop the whole chain will eventually sell the animals to the farmers or in the open market. Each entrepreneur can avail assistance for a breeder farm with 500 does/ewe and 25 buck/ram animals with high genetic merit from the Central/State government university farms. This model is projected to generate a net profit of more than Rs. 33 lakh for the entrepreneur per year.
For piggery, the NLM will provide 50% capital subsidy of up to Rs. 30 lakh. Each entrepreneur will be aided with establishment of breeder farms with 100 sows and 10 boars, expected to produce 2,400 piglets in a year. A new batch of piglets will be ready for sale every six months. This model is expected to generate a profit of Rs. 1.37 crore after 16 months and 1.5 lakh jobs. The revised scheme of NLM coupled with the Rashtriya Gokul Mission and the Animal Husbandry Infrastructure Development Fund has the potential to dramatically enhance the productivity and traceability standards of our livestock.
Atul Chaturvedi is Secretary, Ministry of Animal Husbandry and Dairying
Even as the Southwest monsoon retreats along parts of northern Karnataka, Telangana, Odisha, Bengal and the northeastern States in October, it is leaving a trail of destruction in several districts. Significant loss of life has occurred in Kerala. While the heaviest recent downpour has been reported from west Madhya Pradesh, Odisha, east Rajasthan and Uttarakhand, with as much as 31 cm in Sheopur on Monday, there has been very heavy rain in Kerala and Gangetic West Bengal. The Indian monsoon is an invaluable resource that sustains hundreds of millions of people, but variations in its patterns and intensity pose a rising challenge. Kerala, which hosts a vast stretch of the Western Ghats, is having to contend with these changes with almost no respite between severe spells. The recurrent bursts show that anomalies in precipitation over the State, spectacularly demonstrated by the inundation of idyllic towns in 2018 and by mudslides that killed many a year later, require a comprehensive adaptation plan. This year’s torrential rain in the State, which has killed at least 35 people so far, is causing alarm as large reservoirs in mountainous reaches start filling up fast, while the Northeast monsoon lies ahead. The Government has responded by issuing alerts for several dams, including Idukki, and put in place plans to release water to avoid a repeat of the flooding witnessed three years ago. Significantly, the IMD has issued an alert for more heavy rainfall in Kerala from October 20.
The precarity of living conditions in much of the country make the annual monsoon a persistent threat for millions, and governments should do more to reduce the risk to life and property. Nurturing the health of rivers and keeping them free of encroachments, protecting the integrity of mountain slopes by ending mining, deforestation and incompatible construction hold the key. The ecological imperative should be clear to Kerala with successive years of devastation, echoing the warnings in the Madhav Gadgil committee report on the Western Ghats. Land may be an extremely scarce resource, but expanding extractive economic activity to montane forests is certain to cause incalculable losses. One estimate by researchers in 2017 put quarrying area in Kerala at over 7,157 hectares, much of it in central districts that were hit later by mudslides. It should be evident to governments that it is unconscionable to allow the pursuit of short-term profits at the cost of helpless communities. A more benign development policy should treat nature as an asset, and not an impediment. Accurately mapped hazard zones should inform all decisions. There is a similar threat from extreme weather, breaking glaciers and cloudbursts to Uttarakhand and Himachal Pradesh. Several States face climate change impacts and extreme weather, and the response must be to strengthen natural defences.
The ebbing of the second wave of the pandemic, accompanied by the gradual lifting of restrictions across States, have not only spurred an improvement in several economic indicators but also led to a much-awaited investment revival. Data from investment monitoring firm Projects Today reveal that investment commitments and indicators of actual capital expenditure on the ground recorded a more than robust sequential growth in the July-September quarter after an insipid Q1. Even though enhanced central government infrastructure spending is partly responsible, this uptick is surprising for another reason — the first half of 2021-22 has now seen fresh investments higher than the pre-COVID year of 2019-20, with private capital outlays up nearly 49% to Rs. 4.87-lakh crore. Whether or not this growth rate is sustained, the implementation of the “PLI” scheme to promote manufacturing investments in India is expected to spur more investments in textiles, pharma, electronics over the second half of this year and 2022-23. Critics may call it a retro-style import substitution push, but if it manages to nudge a few investments away from Vietnam, Cambodia and now, Bangladesh, at a time the world is looking to reduce its China dependence, this is worth the effort. Initial evidence suggests some investors have been converted.
Speedy implementation is, however, essential to ensure the expected gains accrue — of the 13 sectors for which PLIs have been announced, nine have been notified so far, and the others must be spelt out quickly lest global investors pick another destination. The handing over of Air India to the Tata group — the first outright sale of a public sector firm in almost two decades — will ring in some much-needed confidence in the Government’s much-reiterated stance that it has no business to be in business. With its efforts to repair some of the damage to the long-bleeding telecom sector and finally fix the festering folly of pursuing retrospective tax cases that it had termed as ‘tax terrorism’ while in the Opposition, the Government has been making the right noises. These decisions still have to be taken to their respective logical conclusions swiftly, for an enduring shift in perceptions, and outcomes on the ground. Moreover, as it seeks to seal economic partnership pacts or scale up ties with key markets like the EU, the U.S. and the U.K., India needs to also invest some of this energy into improving its image on key socio-economic parameters and the adherence to the ‘rule of law’ while refraining from fresh mistakes and heavy-handed regulations like the much-opposed draft norms for e-commerce. In a world where capital is increasingly influenced by environmental, social and governance standards, these factors merit more policy attention as well.
Mr. M. Karunanidhi, Chief Minister, to-day [Madras, Oct. 17] expressed his desire that Tamil publications seeking to instill scientific knowledge in the minds of children should, as far as possible, employ terms which could be easily understood. There was nothing wrong in assimilating English words like ‘cycle’ in Tamil also, as they were understood by all. The Chief Minister was releasing the third volume of Children’s Encyclopaedia (in Tamil) brought out by the Tamil Academy. He also suggested that children be given the opportunity to get acquainted with new words and modern discoveries, in Tamil. He felt that commonly understood Tamil words like “Vizha” and “Pori” could have been adopted in the encyclopedia in the place of “Pandigai” and “Yanthiram” to denote festival and machine respectively. He commended the efforts of those connected with the publication and said that not only children but even elders would have a lot to learn from such books. Mr. Karunanidhi released a copy of the book and presented it to Mr. Anbil Dharmalingam, Minister for Agriculture.
Caste-based social hierarchy has for long been exploited by political parties to expand their base and win elections. Instead of serving the caste groups in whose name these parties rose to power, leaders built personal fiefdoms and failed to ensure a level playing field. Social groups were empowered and disempowered based on electoral calculations. This has been one of the primary reasons for caste biases, caste-based discrimination and caste-enforced inequality continuing in the society.
The way ahead to rid the country of caste in its narrow form is a politics that ensures growth opportunities for all sections of society by empowering all. Prime Minister Narendra Modi’s government has thus made “Sabka Saath, Sabka Vikas, Sabka Vishwas” the foundational principle of its governance model. This model draws its inspiration primarily from Indian greats — Swami Vivekanand, Mahatma Gandhi, Bhim Rao Ambedkar, Rammanohar Lohia and Deendayal Upadhyaya. All of them spoke about making caste irrelevant in their respective ways.
When Ambedkar spoke about reservation, he said untouchability, not caste, should be the basis for it. By cleaning toilets himself, Gandhi tried to fight the idea that ranks people based on their occupation. He tried to wage war against this differential treatment at a spiritual level. Lohia, on the other hand, spoke about ensuring political representation for the disadvantaged sections. Upadhyaya put forth an economic and social model that made policies for the last person in the social order. In their own ways, all of them tried to decouple surname, occupation and social status from individuals by pushing for social mobility.
The BJP government is building a just and egalitarian society in line with what these great individuals envisaged for the country. The BJP has always believed in the oneness of India and equality of all Bharatiyas. The ultimate objective of all policy interventions is to achieve a social order where caste is irrelevant. With that aim in mind, the BJP government has worked to take forward the “jaati todo abhiyan” of Swami Vivekananda and the teachings of Deendayal Upadhyaya, who spoke of “antyodaya”, the rise of the last man.
The last man is not the same all the time, in all situations and geographical locations. He can be a socially discriminated person or he can also be a person not able to move forward in life because of corruption, or lack of education, or lower economic power. The struggle for social justice is to fight for all.
The BJP, under PM Modi, is working relentlessly to ensure that a person’s education, efforts and efficiency alone are determining factors in what the individual achieves. The state exists as an agent to ensure that quality education is provided to all, that they have a level playing field to make efforts, and that their efficiency is assessed and rewarded fairly and equitably. The BJP government’s governance model is focused on ensuring social inclusion and social mobility of the most disadvantaged sections. Using caste as a means to power and tool for politics creates an unhealthy societal imbalance.
In India, caste is traditionally linked to occupation. This order demanded that only people from a certain group should do a certain type of work. It was thus assumed that a certain person does and should do only a certain type of work. So, a person’s surname often tends to reflect his occupation. This created social hierarchies as certain kinds of work were considered superior to others. The only way to break out of this system is to ensure social mobility. No profession should be linked to caste and all professions should make use of technology, which is a democratising and equalising force. Technology should be deployed in physical labour in the same way it is used in work requiring mental or intellectual labour. The Modi government is, therefore, democratising technology with the aim of building a more democratic and egalitarian society. Education, as we know, is the most potent enabler of social mobility. The Modi government is, therefore, working relentlessly to ensure that access to quality education is widespread and within reach of all across the country.
The government is also ensuring a life of dignity for all by providing food, health, employment opportunities and roads in remote villages. These efforts counter extreme casteism by providing an atmosphere of growth and development as opposed to token measures such as appointing chief ministers from a particular caste in a state.
The BJP government is conscious of issues of social justice and is working for social inclusiveness. The steps taken towards social mobility and inclusiveness will ensure that occupations, including the conduct of religious rituals, are not linked to any caste. The government is delivering on its commitment to take the benefits of every government programme to every community. That is the best and, perhaps, the only way to ensure that caste ceases to matter — electorally and socially.
The coal crisis brings a sense of déjà vu as the storyline seems similar to what happens when there is a shortage of sugar or onions. The difference is that the shortage of farm products is normally due to crop failure while the reasons for coal shortage are more human-made.
India has the world’s fifth-largest coal reserves. Theoretically, therefore, there is no physical shortage as we can mine as much as we want to. For this to happen, miners, which includes Coal India, must invest more money in coal production. During the monsoon season, rains do not just stop the mining process but can also affect coal stocks – this is somewhat like the excess grains problem.
Today, while the government has been saying that the supplies are at their highest, the power-generating companies are complaining that their stocks are low. Normally, they maintain around 30 days of inventory, but, currently, this has come down to three days. Such shortages invariably lead to outages, some of which are already being witnessed in some pockets of the country. Several states say that they are running out of coal. Will this situation get reversed? Probably conditions will improve with time, but one does not know when. Demand surges and disruption in supplies can exacerbate the issue.
On the supply side, because of low investment, coal cannot be mined more than the capacity which exists today. Hence, the increase in supplies will be gradual. Ideally, just like we import sugar or onion when there is a shortage, we should import more coal. But that has its challenges.
In terms of demand, producers should have sprung into action when stocks were getting depleted and not waited till the crisis to flag the issue. Ideally, if supplies were not available, provision for imports should have been made. Now, the government is asking companies to meet 10 per cent of their requirement through imports.
The global coal crisis has led to higher prices. Here, too, a sudden resurgence in demand after the pandemic has exposed the supply limitations. During the first lockdown, mines closed or operated with limited capacity as the offtake was limited. Now with a resurgence in demand, time lags are involved, which, in turn, have pushed up prices. The international price has gone up by almost 40 per cent in the last month. China – a major producer and consumer – has also faced this problem as it has tried to save coal for the future and imposed restrictions on mining to go green. At the global level, as power companies are not getting coal easily, they have switched over to oil, pushing up the price of Brent.
Ideology has a big role to play in this crisis. In India, coal imports have been traditionally high. Under its atmanirbharta drive, the government has voiced concerns on this issue and asked generators to be more self-reliant. Coal dependency came down over time, which also coincided with a lower phase of economic growth. The same has happened in China where the government has taken the greening concept seriously and asked coal producers to control production and power generators and move over to other greener fuels. This has made coal producers less willing to increase investment.
Ideally, power companies should import coal. But that increases the cost of power production and power tariffs cannot be revised easily, like in the case of crops. It is often asked that if the government can keep raising the price of petrol and diesel when crude oil prices go up, why isn’t a similar policy followed for power. The power sector, however, already has its woes. Distribution companies have been running losses due to their inability to cut down on transmission losses or increase tariffs. As their losses mount, the amount overdue to the generators increases. Therefore, the producers are not willing to increase their costs.
What could be the impact on the economy if this crisis gets prolonged? The economy has been showing signs of recovering and the October-December period is crucial because there are expectations of pent-up demand helping to accelerate growth. Any disruption in the power supply can push back this process.
The challenge is that today all the three sectors, agriculture, industry and households, are equally important. The rabi sowing is about to start and power is required to drive the sowing efforts. For industry, production requires uninterrupted supplies. A lot of business is being conducted from home after the pandemic, and power disruptions will come in the way of work.
Inflation too is delicately placed, though the situation currently looks comfortable due to the high base effect – this could help in the next two months. The prices of vegetables have started increasing and edible oils continue to be a pain point in the inflation schedule. If power companies start revising their tariffs, inflation will shoot up.
The coal shortage problem is very serious as it affects power supply, which is the backbone of all economic activity. It could surface again especially because the country is in a transition phase. There is much talk of reducing the carbon imprint – using less coal and shifting to renewables. Mismatches can surface, especially after the monsoon, and have chaotic effects. All stakeholders – the Centre, states, miners and power generators – must work together and plan the strategy going ahead. The nation is expected to grow by more than 8 per cent in the next few years, and we need to have a strong power generation edifice for the same.
Last month, I held my father’s hands and confessed I cannot take care of him. It was a plea. He shook his head in response. The implication was clear: No hospital. Sitting in a room with more medicines than furniture, he appeared puny, as if the bed was slowly eating him away and what I was holding on to were his remains. As if he were a child prone to making towering demands for amusement. Except I was his child, a terrified 28-year-old witnessing the transformation of my father’s body. His eyes were foggy and mouth sparingly functional, restricted to gulping down medicines. He had not spoken for days.
On August 30, just before my three-month stay in Kolkata was drawing to a close, Baba complained of a bad headache. I touched his forehead and realised he was burning up. Two days later, he tested positive for Covid-19. Nothing prevented it, neither both doses of vaccines, nor the many rows with my sister and me when we forbade him from stepping out. My mother and I tested positive soon after. A one-way ticket to Mumbai remained unused.
For someone who visits her parents annually, I hear them ageing and see them aged. Ma tells me her feet are swollen over the phone. I come and find the turgidity resembling my grandmother’s with a precision I did not think was possible. Baba complains about not hearing too well. When I meet him, I notice him smiling in response to my questions, as if he were putting up a defenceless guard for his vulnerability. When you meet your parents annually, you care for them from a distance, hoping to postpone messy inevitabilities. The lack of physical proximity acts as a buffer, retaining their unassailable image of caregivers and lulling you into thinking there is time to become one.
But the unrelenting pandemic has robbed the solace of such a chronology. Far too many people, fated to live, have died prematurely. Age has been reduced to a statistical detail and not a signifier of mortality. With the temporal sequence dismantled, the role I thought could wait was staring at me in the face. Afflicted by the alienating virus, I transitioned to a caregiver overnight.
Caregiving is exacting. But when done for parents, it renders you heartbroken. Suddenly, your parents become a reservoir of organs and you have to reckon with what makes them mortal — and not just human. You realise they are disoriented not because of something you said but because their sodium levels have dropped. You discern what makes them alive at the basest level, and the answer is not you. Caregiving reminds you why you love them while constantly testing your love for them. It is affection shorn of any embellishment, brimming with concern and resentment.
For a month, except the 10 days when they were in a hospital, I kept alternating between my parents in two separate rooms. Staring at the oximeter, for the first time in years I was acutely aware of the calibration of their existence. I kept staring at it as if my life relied on it. It did not. Someone else’s did, and my life relied on them. Ambushed by grief, I folded my hands and learnt to pray, transporting myself to a time when I was younger and believed my parents were immortal.
As I write this, the oxygen cylinders in my house have not been used for weeks. My parents are walking about. They are better. But no matter what is the result, caregiving is a losing war in the battlefield of mortality. It is a preview of an image that will keep recurring, a glimpse of a future that no amount of manipulation can alter. There is no light at the end of the tunnel.
When I had held my father’s hands and confessed that I cannot take care of him, the subtext of my helplessness was that I cannot see him like this. For the brief while they were in the hospital, their absence persuaded me to be hopeful about their present. And when I see them now, I cannot acknowledge their presence, without fearing about their absence.
The first-ever meeting between the foreign ministers of India, Israel, the United Arab Emirates, and the United States marks an important turning point in Delhi’s engagement with the Middle East. This four-way conversation is one element of external affairs minister Subrahmanyam Jaishankar’s ongoing visit to Israel this week. India’s establishment of full diplomatic relations with Israel nearly three decades ago broke the ideological shackles that severely limited Delhi’s post-independence foreign policy in the vital but politically charged Middle East.
The new minilateral suggests India is now ready to move from bilateral relations conducted in separate silos towards an integrated regional policy. As in the Indo-Pacific, so in the Middle East, regional coalitions are bound to widen Delhi’s reach and deepen its impact.
The idea of an Indo-Abrahamic Accord between India, the UAE and Israel was first suggested by Mohammed Soliman, an Egyptian scholar based in Washington. I discussed the pursuit of Soliman’s idea in this column a couple of months ago. (‘India and greater Middle East’, IE, August 3). Our focus, then, was on India taking full advantage of the normalisation of relations between Israel and the Arabs under the so-called Abraham Accords unveiled in Washington during September 2020. The quick movement of this idea — of adding “Indo” to the Abrahamic Accords — from think tank chatter to the policy domain underlines the extraordinary churn in the geopolitics of the Middle East. It also points to new openings for India in the region and ever-widening possibilities for Delhi’s strategic cooperation with Washington.
Last year, the Abraham Accords did not receive universal approbation; for many critics in the US and beyond, they were part of Trump’s diplomatic gimmickry. A year later, we find President Joe Biden has embraced Trump’s path-breaking political initiative in the Middle East. As in the case of China and the Indo-Pacific, where Biden has made Trump’s policies his own, the White House is building on his predecessor’s legacy in the Middle East. There is one important difference though. Unlike Trump, Biden continues to insist on the “two-state solution” to the dispute between Israel and Palestine.
In Israel, a new government led by Naftali Bennett replaced the 12-year reign of Benjamin Netanyahu in June. Bennett is promising to “shrink the conflict” with the Palestinians that was widened by Netanyahu. Meanwhile, economic and technological cooperation between Israel and the UAE has been growing by leaps and bounds. The moderate policies of Biden and Bennett as well as the deepening ties between Israel and the UAE are conducive to bolder Indian policies in the region.
One of the important gains of India’s recent foreign policy was in the simultaneous expansion of Delhi’s cooperation with Israel and the Arab world. In the past, the Indian foreign policy establishment was convinced this was impossible. India’s new foreign policy pragmatism broke from that assessment and demonstrated the feasibility of a non-ideological engagement with the Middle East.
This diplomatic pragmatism allows Delhi to reimagine its policies towards the Middle East. Thinking of the US as a partner in the Middle East is part of the reimagination. For long, India defined the US, and more broadly the West, as part of the problem in the Middle East. As a result, Delhi kept a reasonable political distance from the US in the region.
The steady improvement of India-US relations in the 21st century, including the recent convergence of views on the Indo-Pacific, did not make much difference to this policy. Instead, we saw the formulation of a new ideological principle in recent years — that expanding cooperation with the US to the east of India does not mean Delhi will work with Washington to the West of the Subcontinent.
The new minilateral consultation with the US, Israel and the UAE should start breaking that political taboo. Delhi knows that the US wants to downsize its expansive role in the Middle East developed since the 1970s. The US is unlikely to quit the region, but it wants to reduce some of its regional burdens and strengthen its local partnerships. Many regional powers were quick to see this change and have significantly expanded their activism. Delhi is late to the party.
It is perhaps too early to call the new minilateral with the US, UAE and Israel the “new Quad” for the Middle East. It will be a while before this grouping will find its feet and evolve. After all, it took quite some effort to build the Quad in the east with Australia, India, Japan and the United States.
What is the kind of agenda that this group can develop? Like the eastern Quad, it would make sense for the new Middle Eastern minilateral to focus on non-military issues like trade, energy, and environment and focus on promoting public goods. A ministerial meeting of the US, UAE and Israel in Washington last week to mark the first anniversary of the Abraham Accords set up two working groups to promote trilateral as well as broader regional cooperation. One working group is focused on strengthening religious tolerance and the other on water and energy issues.
The new “Quad” in the Middle East is unlikely to be India’s only new coalition in the region. It, in fact, provides a sensible template to pursue wide-ranging minilateral partnerships in the region. India’s new regionalism to the west of the Subcontinent must also be informed by shifting political geographies.
Consider, for example, the recent emergence of the Eastern Mediterranean as a geopolitical entity connecting a number of countries, including Greece, Turkey, Cyprus, Egypt, Syria, Lebanon, Jordan, Israel, and Palestine. The new region cutting across old mental maps — segmenting Europe, Africa, and the Middle East — is being shaped by several factors.
One is the discovery of natural gas all along the eastern Mediterranean. Second is the reassertion of its historic regional leadership role by Egypt. A third is the growing role of the Gulf countries — UAE, Qatar and Saudi Arabia — in reshaping the geopolitics of the region. A fourth factor involves Turkey’s sharpening conflicts with Greece, Egypt, Saudi Arabia, and the UAE triggered by President Recep Erdogan’s overweening ambition. Finally, major powers including France, Russia and China are being drawn into the Eastern Mediterranean.
India has many old and new partners in the region and it can now work with them in multiple formats and overlapping combinations. Meanwhile, there is much to be done in realising the full potential of the “Indo-Abrahamic Accords”.
The International Federation of Indo-Israeli Chambers of Commerce says combining India’s scale with Israeli innovation and Emirati capital could produce immense benefits to all three countries. Add American strategic support and you would see a powerful dynamic unfolding in the region.
Beyond trade, there is potential for India, UAE and Israel to collaborate on many areas — from semiconductor design and fabrication to space technology. Success on the trilateral front will open the door for extending the collaboration with other common regional partners like Egypt, who will lend great strategic depth to the Indo-Abrahamic accords.
To identify the core of BJP politics since 2019, I would like to introduce a new concept: Jim Crow Hindu Nationalism. This concept allows us to distinguish the BJP’s current politics from how the party exercised power when it last ruled Delhi. Equally important, the concept also reveals how BJP’s India is different from Nazi Germany, to which it is now increasingly compared in many circles worldwide.
What exactly is “Jim Crow”? Taking its name from a musical play depicting Black Americans in a demeaning light, the phrase has come to refer to an ensemble of laws and practices, which deprived Black Americans of their voting rights, subjected them to lynchings, and forced segregation upon their neighbourhoods, churches, schools, businesses and social lives. Inter-racial marriages were outlawed and inter-racial sex, especially between a Black man and a White woman, was violently punished. By the 1890s, such laws and practices were institutionalised in the southern states of the US, creating the term “Jim Crow South”.
Such politics lasted over seven decades, ending finally with the Civil Rights and Voting Rights Acts of the mid-1960s. Until then, according to democratic theory, America was a “semi democracy”.
Electoral democracy coexisted with a racial political order, premised on White nationalism, in those 11 southern states that seceded during the Civil War, 1861-65, and were defeated. Two and a half decades later, White majorities in these states managed to impose, legally, a brutal regime of Black subordination.
This period of American history is well known to US politicians, intellectuals and many citizens. Other than those on the right-wing of politics, most have come to abhor America’s Jim Crow past. But it has remained generally unknown abroad. Until America’s rise to pre-eminence after 1945, US history was not part of world consciousness. Martin Luther King made the struggles of Black Americans internationally visible in the 1960s, and the Black Lives Matter movement has further enlarged world consciousness, forcing a historical reckoning within the US, too.
In comparative analyses of Hindu nationalism, this period of American history is not invoked. Rather, the focus has been on the better known Nazi period of European history. Part of the reason is that the early Hindu nationalists openly drew inspiration from the Nazis. Hailing Hitler’s treatment of the Jews, MS Golwalkar, an ideological father of Hindu nationalism, argued that Muslims “must entertain no idea(s) but those of the glorification of the Hindu race and culture… may stay in the country wholly subordinated to the Hindu nation, claiming nothing… not even citizen’s rights.”(We or Our Nationhood Defined, 1938).
When Hindu nationalism is compared to fascism, an all-important difference is not noted. The institution of concentration camps was absolutely central to Nazi Germany. This institution had three aims: To imprison indefinitely “enemies of the state”, real or imagined, with administrative approval, but without judicial permission; to eliminate, physically, groups of unwanted people, again without judicial consent; and to push the incarcerated into forced labour. Jews were the main victims. An estimated six million died, or were killed.
In the post-1945 world, concentration camps are a near impossibility. International ostracisation would greet the country which built them. Because of its military-economic power externally and Han majoritarianism internally, only a country like China has been able to get away with its concentration camps, erected for the Uighur Muslims.
The Hindu nationalism of Atal Bihari Vajpayee (1998-2004) sought to make India more Hindu in public symbolism and discourse without using laws to make India anti-Muslim. BJP politics today and the forces it has set in motion, especially after the 2019 election victory, are not pausing at a Hinduisation of the public sphere. Laws are being made to turn Muslims into second-class citizens; mob lynchings and intense hatred are instilling fear; and both law and violence are being combined to prevent religious mixing and deepen communal segregation. Hindu nationalists do not know Jim Crow history, but their politics is threatening to create a Jim Crow India in BJP-ruled territories. What race was to the American South, ethnicised religion is to Hindu
nationalists.
Consider what happened to Black Americans in the Jim Crow South. In the post-Civil War period, 1865-1870, three Constitutional Amendments emancipated Blacks. The 13th Amendment ended Black slavery; the 14th Amendment provided equal citizenship and equality before the law; and the 15th Amendment gave them voting rights.
In the 1880s, racist White parties, registering election victories, launched their counter-revolution. Using their power over elected legislatures, they passed laws to establish literacy, residency and poll tax requirements for voting, effectively disenfranchising the largely illiterate and poor Blacks. By 1872-3, feeling the air of emancipation, 80-85 per cent Blacks had registered to vote in the south. In 1905-6, subjected to new laws, only 5-6 per cent remained as voters. Lynchings installed a regime of fear. Between 1882-1930, an average of 100 Americans were lynched to death every year, mostly in the South, mostly Black.
Now consider how legislative control has been used in India after May 2019. Amended “public safety” laws give the government the power to designate any individual as a terrorist or “anti-national”, imposing preventive detention with uncertain access to courts; Article 370 and Article 35(a) were abolished and hundreds of Kashmiri politicians imprisoned; via the Citizenship Amendment Act (CAA), a religious requirement was introduced in citizenship laws, excluding only Muslims; laws prohibiting interfaith marriages are being passed in BJP-ruled states; and the “love jihad” militia punish Hindu-Muslim personal intermixing. Delhi also announced that a National Register of Citizens (NRC) would be created as a sequel to the CAA. In principle, using the CAA, the NRC can strip those Muslims, who don’t have the right documents, of citizenship. If implemented, a future NRC will effectively deprive millions of Muslims of their voting rights and, perhaps, welfare benefits. Lynchings have already made Muslims mortally afraid.
To prevent the nation’s full-blooded descent into a Jim Crow India, the political imperatives are now clear: Challenge the BJP, electorally, beyond the 11 states where it is not in power — most critically, in Uttar Pradesh; encourage greater federal pushback; and mount democratic protest and movements. In the US, until the 1950s, the courts and southern newspapers did not oppose Jim Crow. In India, too, these two institutions are currently unreliable. Can they change? Will they?
Which Indian batsman would you want to be at the crease, in a high stakes cricket game? Who at the peak of his batting form took the additional load of keeping the wickets for the sake of the team? Who did the BCCI trust to groom the country’s young talent? Who has the BCCI sent an SOS to now, as they look for a coach to work with Virat Kohli? Rahul Dravid is the easy answer to all of the above questions. Close to a decade after his retirement, the cautiously correct batsman with the famed diplomatic articulation continues to be Indian cricket’s Mr Dependable. After trying his best to avoid the two most coveted addas for retired cricketers — national team dug out and commentary box — Dravid seems to have given in. If reports are to be believed, national interest proved to be the game-changing pitch.
There’s a relatively unknown Dravid record that sums up his body of work and amplifies his coaching credentials. India’s best-ever No 3 has faced the most number of balls in the history of Test cricket. It’s proof of his solidity and the sweat he poured on pitches around the world to score his runs. Dravid’s bat was no magic wand that would be found in the kit bags of a Tendulkar or Lara. Dravid gave hope to even the less talented that stardom was attainable. He has the bandwidth to understand the present-day greats in the Indian team and also the empathy for the stragglers.
Now, for the elephant in the room, Kohli, who is said to have played a role in the sacking of coach Anil Kumble in the past. Will there be another power struggle? Kohli isn’t the Kohli of old and the times too have changed. Having quit the T20 captaincy, Kohli is no longer the unquestionable leader of the side. The emergence of Rohit Sharma has changed the power equations. Having led India in the Chappell era, Dravid is not new to dressing room intrigue. Dravid the captain couldn’t flower fully, now is his chance to make up for that.
Going by the early bird results, India Inc continued to witness healthy growth in the second quarter of the ongoing financial year. Both IT majors Infosys and TCS have posted strong numbers recently, as have the real estate and retail companies who have declared their results so far. HDFC Bank has also posted numbers higher than what the street had expected. For the entire sample of firms who have reported their numbers so far, both net sales and profit have risen, not only in year-on-year terms but also in quarter-on-quarter terms. Indicative of this continuing healthy performance, corporate tax collections have also been fairly robust. In fact, collections have grown around 50 per cent in the first five months of the current financial year as compared to the same period in 2019.
At a broader level, most economic indicators, barring those for the services sector, seem to have either recovered or are near their pre-pandemic levels. The Nomura India Business Resumption Index rose to an all-time high of 108.8 for the week ending October 17, after averaging 102.2 in September. The index of industrial production was up 3.9 per cent in August 2021, as compared to its pre-pandemic level of August 2019, while GST e-way bill generation stood at 6.79 crore in September — marginally lower than the peak. Similar trends are observed in non-oil exports, electricity, and railway freight. With vaccinations on the verge of crossing the 100 crore mark, and the government lifting some of the remaining restrictions — it has now allowed airlines to operate without any capacity constraint — activity levels in these select services could also see a pick up. Moreover, the ongoing festive season is likely to provide a fillip to consumption — the GST e-way bill data for October points to this.
But there are areas of concern due to both demand and supply side issues. On the supply side, while the shortage of chips is impacting passenger vehicle production, the absence of pick-up in electricity generation, commensurate to a pick-up in demand, due to coal shortages, is a risk to the growth momentum. On the other hand, subdued demand for two-wheelers signals continuing distress among low income households. Consumer confidence remains low, and private consumption continues to be weak. As households rebuild their balance-sheets, demand is unlikely to perk up materially. Weak household demand and low capacity utilisation, in turn, signal subdued private investment.
In a rare and welcome initiative on Afghanistan, Delhi has invited the national security advisers from the region to discuss the challenges arising from the withdrawal of US forces and the Taliban’s return to power in Kabul. According to reports, India has invited the national security advisers of Afghanistan’s neighbours — Pakistan, Iran, Uzbekistan, Tajikistan, China, and Russia — to join the consultations on regional security. Turkmenistan, which shares a part of Afghanistan’s northern borders, has a policy of strict neutrality, and does not join such diplomatic gatherings. It is not clear how many of these countries will participate in this meeting scheduled for the first half of November. There will be a big question mark on Pakistan’s participation.
While Delhi awaits formal responses to its invitation, the initiative marks an important change in India’s Afghan policy. Delhi appears ready to look beyond the narrow bilateral approach to Afghanistan and promote a cooperative regional agenda. During the last two decades — which followed the ouster of the Taliban from power by the US forces at the end of 2001 — Delhi tended to be a lone ranger in Afghanistan, focused on strengthening bilateral ties with Kabul. As the Taliban gained ground in Afghanistan by the late 2000s, thanks to sanctuary and support from Pakistan, Delhi engaged in bilateral diplomatic consultations with a range of its partners and participated in a variety of regional initiatives for peace and political reconciliation. As the crisis deepened in Afghanistan in the last few years, several countries, including China, Russia, Iran, Qatar, Turkey have actively intervened in Afghan diplomacy. Over the last two decades, India’s stakes in Afghanistan have gone up. So has its weight in regional affairs. This is a good moment, then, to move from a passive stance on Afghanistan to active regional diplomacy.
The initiative also opens the door for consultation on regional security issues with Pakistan, which remains the most important external actor in Afghanistan. In the past, even when India and Pakistan were talking to each other, Islamabad refused to discuss Afghanistan with Delhi. Keeping India out of Afghanistan has been a major objective for Pakistan’s establishment. And since the 2019 constitutional changes in Jammu and Kashmir, Pakistan has made talks with India conditional on Delhi walking back. It might be hard, therefore, for Islamabad to accept India’s invitation. Yet, Pakistan’s “success” in reinstalling the Taliban in power looks difficult to sustain. Two months after taking Kabul, the Taliban is yet to gain diplomatic recognition from any country. Meanwhile, there are mounting international financial and political pressures on Islamabad to nudge the Taliban towards more reasonable policies. Delhi would hope that Islamabad takes India’s invitation in the right spirit and is amenable to a dialogue on Afghanistan and regional security without prejudice to other contentious issues in bilateral relations.
Indians were disappointed yet again yesterday, as WHO said it was expecting additional information from Bharat Biotech, to be able to recommend Covaxin for emergency use listing. This is not a matter of concern only for those who have taken the over 11 crore Covaxin doses administered in the country so far, since its emergency use authorisation here way back in January. That overall these months such an experienced vaccine-maker has not been able to satisfy WHO’s EUL requirements is a larger embarrassment and concern.
Since neither WHO nor the company has provided details of the data that is falling short, there is understandably a lot of guesswork taking place, such as whether Bharat Biotech has not followed procedures for adverse events adequately or whether there have been other deficits in the trials. The problem is that we still do not have complete peer-reviewed trial data. It has only been shared with the government and WHO, not put in the public domain. It is not about whether the vaccine works. There are truckloads of real-life evidence countrywide that it does. But the transparency that is core to the credibility of scientific processes has left a lot to be desired here.
Bharat Biotech has developed Covaxin in collaboration with ICMR. This apex and venerable body as well as the government should defend citizens’ interests rather than Bharat Biotech, which means addressing our doubts in detail by pressing the company to do so.
In a milestone, Mumbai recorded zero Covid deaths on Sunday, a first for the city since countermeasures against the pandemic commenced in March 2020. Across most of India, Covid appears to be receding amid a much-awaited festival season. India’s case fatality rate (CFR) had dipped below 0.9% for September after rising above 2% in June following the second wave’s peak. Nevertheless, the ongoing public health infrastructure upgrades mustn’t flag. Even if Covid is blunted, these investments in healthcare will serve India well against other diseases.
The CFR data signals that while the fall in active Covid infections automatically reduces the death count, an unmanageable spike in Covid cases like the second wave’s peak can disproportionately increase death rates too. Given fears of a huge undercount of infections and deaths in April and May, state governments thinking the worst is behind them have their task cut out to prevent a repeat. Of course, vaccination has been proven to reduce disease severity and India is now on track to inoculate all adults. This gives hope of averting another mammoth surge like the second wave’s April-May crest. But unknowns abound: Like mutated variants that may evade vaccines or the duration of immunity accorded by previous infection and vaccination.
Ensuring that future surges don’t overrun hospitals is key to minimising deaths. The CFR dip when active cases hit a low plateau, evident after the first wave’s peak too, signifies that the public health system can respond appropriately if not overwhelmed. Coupled with bulk pre-orders of vaccines and improvements in treatment protocols like the Merck antiviral drug molnupiravir and various antibody cocktails that must be stockpiled, Covid’s current retreat also offers a crucial window to bolster health infrastructure.
The second wave spotlighted the importance of in-situ oxygen generation facilities, which has led to sanctioning 3,850 PSA oxygen plants by central and state governments. Under GoI’s Rs 23,123 crore Emergency Covid Response Plan-2 announced in July with 60:40 fund sharing between Centre and states, Centre has released over Rs 8,000 crore. This is aimed at adding 50,000 ICU, high-dependency and oxygen-supported beds, besides pediatric care facilities and a large fleet of ambulances. Usage of these funds and outcomes must be closely audited. The second wave served an abiding lesson against underestimating the coronavirus menace. Keeping healthcare systems fighting fit and battle ready will also reassure citizens that governments have their backs as economic and educational activities return to full normalcy.
Foreign minister S Jaishankar’s visit to Israel could pitchfork India into the high-stakes strategic realm of the Middle East with a proposed new Quad grouping of the US, Israel, India and UAE. The Abraham Accords that saw the Donald Trump administration facilitate normalisation of relations between Israel and the Arab states of UAE, Bahrain, Morocco and Sudan have led to a significant realignment of strategic interests in the region. And with India having separately cultivated close strategic-security ties with Israel and the Gulf Arab nations, the new Israeli-Arab compact creates unprecedented space for New Delhi.
Benefits of this second Quad can be immense. First, it ties India into another alliance with the US, which is imperative to counter China’s belligerence. Second, India already has a lot of soft power in the Middle East combined with a huge Indian diaspora of nearly 8 million. However, hitherto it was reluctant to officially join alliances given regional political complexities. But with the US reorienting its focus to the Indo-Pacific and powerful Arab states viewing Israel in a new light, the time is right for India to step up. In fact, the Middle East is already an important foreign market for Indian exporters, which can grow further given the region’s youth-dominated demography. And with Israel’s high-tech economy and the Gulf Arab nations’ bid to diversify away from oil, there is much that can be done in Big Data, AI, quantum computing and other technologies of the future.
Of course, India still needs Iran to protect its interests in Taliban’s Afghanistan. Besides, the last thing India would want is to be sucked into a wider sectarian conflict in the region. There’s also the risk of the Israeli-Arab compact coming undone down the road. Therefore, Indian diplomacy is going to be tested here like never before. It must grow up and be nimble if it wants to successfully navigate the Middle East’s tricky roads while reaping the rewards of a new alliance.
In an interview to Bloomberg in New York, Nirmala Sitharaman has said that the government is in no hurry to withdraw the pandemic-era stimulus. The government's readiness, backed by the Reserve Bank of India (RBI), to sustain the stimulus till the economy is clearly out of the woods, is welcome, given the risks to growth, even if growth indicators look promising. The International Monetary Fund has advised India not to prematurely withdraw fiscal support, and also rightly underscored the need for accommodative monetary policy. So, the government must raise the spending momentum to consolidate recovery and the RBI must maintain its accommodative policy stance and keep rates soft.
The RBI's latest State of the Economy report is sanguine about recovery, helped by the pickup in domestic demand, easing of supply conditions due to the strong kharif output and revival in the manufacturing and services. All high-frequency indicators such as tax collections, exports, import of capital goods, etc, are gaining momentum. The good news is that softer food prices have eased headline inflation, closer to the target of 5.3% for 2021-22. But the RBI also warns that global uncertainties, high energy prices and rising global inflation pose risks. Hardening bond yields on fears of inflation and the likely moderation of asset purchases by the Fed are generating uncertainty, posing risks to recovery and financial stability.
India's zooming stock market, shrugging off the jitters in the global markets and the firming up of oil prices, should not lull the government into complacency. It should step up investment to offset the effects of possible Fed tightening. The RBI worries that premature tightening could bring about stagflation, squashing growth. Rightly, the central bank advocates supply-side reforms to ease bottlenecks and disruptions and high commodity prices, especially of crude. India must join other countries to convince the oil cartel Opec to raise production. Else, it would stymie incipient global economic recovery.
The attacks on civilians in Jammu and Kashmir is reprehensible but calls for a response that counters the deliberate design behind the attacks rather than gives in to emotion. Eleven civilians have been killed over the last fortnight. The authorities have reason to believe that the attacks are being orchestrated from across the border, even as security forces seek to neutralise individual militants. The attacks on civilians are designed to create fear and uncertainty, force migrant workers to leave, disrupt normal life and discredit the central government that has been trying to restore normalcy to the state. It is vital to defeat this design, and not just hunt down individual militants.
There is reason to believe that the attacks taking place in Bangladesh on Hindu homes are orchestrated by the same forces that are staging the violence in Kashmir. Again, the intent is the same. Generate a backlash in India, create dissension and conflict within the country and weaken the nation's ability to focus on external threats of the kind posed by Chinese forces across the Line of Actual Control (LoAC). It will take resolute political resolve and effective political communication to prevent this nefarious design from succeeding. Just as India's security forces are neutralising agents attacking migrant workers in Kashmir, the Bangladesh government is cracking down on those unleashing violence against Hindus in that country. Not just the government at the Centre but the entire political class must call upon the Indian public to maintain their unity in the face of deliberate attempts to instigate them and intimidate them.
The Jammu and Kashmir administration must reassure migrant workers tempted to flee the state, and persuade, rather than coerce, them to stay back.
High-frequency indicators suggest that the Indian economy is seeing a robust recovery. The Nomura India Business Resumption Index (NIBRI) reached an all-time high of 108.8 in the week ending October 17. Anecdotal evidence suggests that at least a section of consumers is spending with a vengeance for the festive season, and will likely spend even more, if supplies were not a problem. And at least 75% of India’s adult population has received at least one shot of Covid-19 vaccine, lessening the risk of a third wave.
Sure, there are serious concerns about inflation, now that the seasonal spike in vegetable prices has added to the momentum of international commodity price inflation. However, it will be wrong to believe that inflation is the only challenge facing the Indian economy.
This newspaper has been arguing that the Covid-19 pandemic worsened the demand crisis in the Indian economy, and that the way to overcome this is a sustained and targeted fiscal stimulus. The report of latest Article IV consultation of IMF with the Government of India buttresses this argument. While IMF concurs on the projected GDP growth rate of 9.5% for 2021-22, it has made a downward revision of 25 basis points – one basis point is one hundredth of a percentage point – to India’s potential growth rate over the medium term. This now stands at 6%.
Potential growth rate is the rate at which an economy can grow without stoking inflation. Given India’s low per capita income levels, it cannot afford to settle at a 6% growth rate if living standards have to rise adequately.
The IMF report flags headwinds for capital investment and weakness in labour markets as major reasons for this downward revision. The IMF’s is not the first warning on concerns about India’s potential growth rate. In a research note published in August, HSBC Securities and Capital Markets’ chief India economist Pranjul Bhandari flagged the issue. “Monetary policy has its limits in driving growth. It is a countercyclical tool and can help close the output gap, but not drive potential growth,” her note said.
The IMF report rightly notes that the government’s rejuvenated push towards disinvestment and other reforms could boost growth in the long-term. But it is important to realise that it will take a sustained and focused effort to repair the balance sheet damage in the informal economy, at level of both workers and businesses. Their contribution to long-term growth prospects of the Indian economy is by no means insignificant. The sequential recovery, while laudable and encouraging, should not be allowed to distract attention from this fact.
Delhi continued its trend of breaking weather records since August 2020, as heavy rain in the National Capital Region (NCR) on Monday surpassed the 24-hour rainfall record in October, dating back to 1956. This year, 94.6mm of rainfall has already been recorded in the city in October, making it one of the wettest Octobers. According to the India Meteorological Department, the record is held by October 1954, which recorded 238.2mm rainfall. The heavy rains on Monday led to widespread water-logging and traffic snarls.
While met officials and scientists say these extreme weather recordings are the immediate result of temporary atmospheric events over (and in and around) the Capital, the larger role of the climate crisis in the shifting of weather patterns cannot be discounted, and the number of such events is expected to increase in the future. To tackle these climate challenges and build resilience, good governance will be crucial for cities, and city departments cannot afford to work in silos and blame each other for mismanagement. For example, East Delhi mayor Shyam Sunder Aggarwal blamed the public works department and flood control department for not clearing bigger drains, which is fed by the smaller ones maintained by city corporations.
The draft Master Plan of Delhi (MPD), 2041, is in the works. One of the critical areas that the Delhi Development Authority wants to tackle is jurisdiction issues, work being done by different agencies on drains, and the areas around them. This, along with the MPD-2041’s promise of formulating a “green-blue policy” (an urban planning concept that sees water bodies and land as interdependent and symbiotic, while offering environmental and social benefits), could be beneficial for the city to build resilience. Again, however, implementation will be the crucial factor between climate success and failure.
Foreign phrases often convey concepts that would otherwise make for clunky translations. The French term, fait accompli, means something that has already happened, leaving the affected no option but to accept it.
The Bhutan-China memorandum of understanding (MOU) of October 14 fits this description. The MOU speaks of a three-step road map for a settlement of the China-Bhutan boundary. But the reality is that China has already occupied or is in the process of occupying most areas of Bhutan that it claims. The MOU will only dress up the final outcome, while in reality, it is, well, a fait accompli.
Like the Sino-Indian border, the entire 477-km Bhutan-China border is also disputed. Significant Chinese claims range from three areas in western Bhutan, including Doklam, three regions in the north, and a June 2020 reassertion of its claim to a large chunk of eastern Bhutan.
Border talks between the two sides began in 1984, and from the seventh round in 1990, China continued to push a “package proposal”, which would see it concede its northern claims with an area of 495 sq km, in exchange for Bhutan agreeing to China’s western claims, including 89 sq km of Doklam.
There were two reasons for this. First, adding territory in the west would help enlarge the narrow and strategic Chumbi Valley, and second, possession of Doklam would give it a military advantage over India. The Doklam area is not of particular strategic significance for Bhutan, but it is important for India since it gets the Chinese to the Zompelri (Jampheri) ridge, which gives them a commanding view of India’s Northeastern jugular, also known as the Siliguri Corridor.
By the 10th round of talks in 1995, the Bhutanese appeared willing to concede to the Chinese. But when the two sides met for their 11th round in November 1996, Bhutan backed off, and many believe that India played a role in this. So in 1998, China and Bhutan signed an agreement to freeze the border as of 1998, pending further talks.
Negotiations continued, but so did Chinese encroachment through the use of graziers and the construction of roads into the disputed territory. A round each of border and expert group talks took place in 2016 just before the Doklam crisis of June 2017. This was triggered by an Indian blockade in Bhutanese territory that was claimed by China to prevent the latter from building a several-km long road to a Royal Bhutan Army outpost on Zompelri ridge.
But no sooner had India and China negotiated disengagement at the end of August 2017 that Beijing redoubled moves to establish itself in the Doklam plateau. It simply altered its route to the ridge and began a massive military build-up which has featured accommodations for troops and helipads. China also began building a model village on the Mochu river and a road snaking south towards India, all in Bhutanese territory. The Bhutanese have remained silent spectators and New Delhi has chosen to look the other way.
Earlier this year, China expert Robert Barnett and his team revealed that, since 2015, the Chinese had been building a network of roads, buildings and military posts in the areas they claimed in northern Bhutan as well. In short, they were occupying whatever they claimed in Bhutan, without as much as a “by your leave” to the Bhutanese.
For the sake of form, border negotiations were resumed earlier this year which an official joint release claimed were in a “warm and friendly atmosphere”. It was here that the Chinese twisted the knife further by reviving their long-dormant claim for a large chunk of eastern Bhutan.
Having the Chinese on the Zompelri ridge is not necessarily an unmitigated disaster for India. The Indian Army has strong positions in the ridges overlooking the Chumbi Valley, and the flat region in northern Sikkim offers an opportunity for offensive action to cut off the Valley from the rest of Tibet.
But for the Bhutanese, securing a comprehensive agreement on the border is of the highest priority. The problem for the tiny Himalayan kingdom is that, unlike, its neighbourhood, it is not very populous, with just some 750,000 people in an area of 38,000 sq km — a little smaller than Denmark but with one-seventh of its population. Its capacity to police its disputed borders is limited, as has been evident over the years that it has dealt with China.
In South Asia, China sees Bhutan, where it does not yet have an embassy, as the last frontier. Having made inroads into Indian pre-eminence in Nepal, Sri Lanka and Bangladesh, Beijing would like to challenge New Delhi’s special relationship with Bhutan as well. Recent events, including Doklam and the revival of its claim in the eastern region, can be seen as systematic Chinese pressure to push the Bhutanese to comply with its demands.
So far, Thimphu has successfully walked the tightrope between its two giant neighbours, even while making it clear that it would not like to play New Delhi off against Beijing.
But recent developments suggest a perception in Bhutan that there are limits to which it can depend on India for its security.
With New Delhi itself hard-pressed along the Line of Actual Control (LAC), it is unlikely to be of much help to Bhutan. On the other hand, a settled border could have many benefits, including Chinese investments and tourists.
In September 2019, while addressing the United Nations General Assembly on terrorism, Prime Minister (PM) Narendra Modi stated that the teachings of “Buddh” (Lord Buddha) rather than the message of “yuddh” (war) were India’s contribution to the world. For the PM, Buddha and his teachings have a special place, and he has spoken, on various occasions, about the teachings of Buddha and their relevance in today’s world. Buddhism is India’s civilisational heritage, and is one of our greatest cultural exports. Every year, since 2015, Buddha’s birth anniversary is being celebrated in the form of ‘Vesak’ or Buddha Poornima on an international scale.
The PM believes that rekindling India’s ties with Buddhist countries and building strong relationships with them, given our shared values and outlook, is his moral responsibility (dharma). The associated strategic partnerships and tourism potential that derive from this enhanced partnership are second-order benefits. This is also evident in the countries he has visited since becoming PM. Of the 19 countries that the PM visited in his first year, at least eight had either a significant Buddhist population or a strong Buddhist heritage. The first country he visited, Bhutan, has 75% of its population practising Buddhism. Apart from Bhutan, the PM, in his first year in office, visited Nepal (9% Buddhist population), Japan (36%), Myanmar (90%), Sri Lanka (70%), China (20%), Mongolia (55%) and South Korea (15%). In the case of Mongolia, Modi was the first Indian PM to visit the country. Apart from this, several initiatives proposed by the PM are multi-country collaborative efforts aimed at fostering a sense of partnership and brotherhood.
As Buddha’s karmabhoomi, India has several places of significance associated with his life, the most important ones being Gaya where Buddha attained Nirvana, Sarnath where he gave his first sermon, and Kushinagar where he attained Mahaparinirvana. Despite a global Buddhist population of more than 500 million, with 90% of them living in Southeast Asia and East Asia, India’s Buddhist heritage centred around Sarnath and Gaya attracts a paltry 0.005 % of the Buddhist population. This is also, partly, due to infrastructure gaps in these places. The government is bridging them in mission mode. The ministry of tourism has sanctioned ₹100 crore for the development of the Buddhist circuit around Kushinagar, Sravasti, and Kapilavastu as a part of the SWADESH Darshan scheme. Overall, about ₹325 crore has been sanctioned for the development of Buddhist circuits in Uttar Pradesh (UP), Madhya Pradesh, Bihar, Gujarat and Andhra Pradesh.
The inauguration of the Kushinagar international airport is another step that will facilitate the travel of Buddhist pilgrims to a revered site. Pilgrims, historians and heritage enthusiasts can visit Kushinagar, and also discover other historically significant locations such as Lumbini, Kapilavastu Kesariya Stupa and Sravasti.
Buddhist ties between India and Sri Lanka date back to the 3rd century BC when Emperor Ashoka’s children, Mahindra and Sanghamitra, travelled to propagate Buddhism in the island-nation. It is thus only befitting that the first inaugural flight to Kushinagar airport will be from Sri Lanka. The flight will bring more than 120 monks including the Mahanayakes (leaders) of four chapters — Siyam, Malwathu, Ramanna and Amarapura. In 1898, excavations in Piprahwa in UP led to the discovery of a casket that contained Lord Buddha’s relics. A part of the discovered relics was given to Ven. Sri Subhuthi Mahanayake Thero as a token of gratitude for his help in translating the inscription on the casket. This is currently housed at Rajguru Sri Subhuthi Mahavihar in Waskaduwa, south of Colombo. To celebrate this shared vision and partnership, a part of the same relics is now being brought to Kushinagar for display.
Over the last seven years, the PM has created several avenues to build strong ties with countries that share a common Buddhist heritage with India. We are now seeing many of these relationships flourish around a common shared purpose and a set of universal values.
On October 13, more than 100 countries signed the Kunming Declaration, pledging to put the protection of habitats at the heart of their government decision-making. The declaration, which was signed at the United Nations Biodiversity Conference in Kunming, China, calls for “urgent and integrated action” to reflect biodiversity considerations in all sectors of the global economy.
However, crucial issues such as specific targets to stall mass extinctions, funding conservation in poorer countries and committing to biodiversity-friendly supply chains have been left for later discussions. The declaration is not a binding international agreement either.
There is much to worry about the state of world’s biodiversity. Unfortunately, with the mega Glasgow climate conference (COP26) around the corner, there has been minimal coverage of the Kunming meet, even though, as the Declaration, says “unprecedented and interrelated crises of biodiversity loss, climate change, land degradation and desertification, ocean degradation, and pollution, and increasing risks to human health and food security, pose an existential threat to our society, our culture, our prosperity and our planet”.
“The Kunming declaration is trying to go further than earlier Aichi biodiversity targets (2010-20) in protecting the planet’s biodiversity. It reaffirms that biodiversity loss is a reality and we need to put it back on a recovery path by 2030 so that by 2050 it start giving some results. Apart from other things it also mentions protecting 30% of sea or terrestrial area by well connected protected areas or area based conservation measures by 2030. To achieve this, ground based protection measures and involvement of communities will be must,” explains Parveen Kaswan, an Indian Forest Service official.
Biodiversity: Code red
According to a United Nations-backed report from 2019 by the Intergovernmental Science-Policy Platform on Biodiversity and Ecosystem Services, “an estimated 5% of all species would be threatened with extinction by 2°C of warming above pre-industrial levels — a threshold that the world could breach in the next few decades, unless greenhouse-gas emissions are drastically reduced. Earth could lose 16% of its species if the average global temperature rise exceeds 4.3° C.”
Global biodiversity is in steep decline, the WWF warned in its flagship Living Planet Report 2020. The numbers of mammals, birds, fish, plants and insects have fallen an average of 68% from 1970 to 2016, which is more two thirds in less than 50 years.
Closer home, the Centre for Science and Environment’s State of India’s Environment in Figures 2021, said India and its neighbours have together lost 90% of their original natural vegetation under their four common biodiversity hotspots with the biggest one — Indo-Burma hotspot — being the worst hit, reporting loss of nearly 95% of natural vegetation from originally estimated area of 2.3 million sq km.
The Fightback
Yet, as marine biologist Nancy Knownlton wrote in a 2017 paper in Nature, doom and gloom won’t save the world. The best way, she wrote, to encourage conservation is to share success stories, not to write obituaries of the planet.
One such heartwarming story is the conservation programme of red pandas in India. These animals are found in Sikkim, western Arunachal Pradesh, Darjeeling district of West Bengal and parts of Meghalaya.
The International Union for Conservation of Nature (IUCN) categorises red pandas as “endangered” as there are less than 10,000 breeding individuals left globally. Of these, India has estimated 5,000-6,000 animals. Over the years, red pandas, a reddish-brown arboreal mammal different from iconic black-and-white giant panda, faced several challenges such as habitat loss, poaching for meat and fur, and illegal capture for pet trade.
Fortunately, cross-border illegal trade has been curbed over the years and now, the West Bengal Forest Department’s red panda conservation programme is showing results.
“The geographical distribution of these animals is limited, and so if it wiped out from the region, the full species will be gone,” says Debal Ray, chief wildlife warden of West Bengal. “Besides they are slow breeders, extremely territorial and only eats two species of bamboos… So if we lose this species, recovery will be extremely difficult”.
The department’s conservation programme breeds these animals in captivity and then they are released in the wild. This is a difficult process. Red pandas, solitary animals, need adequate cover to feel comfortable to breed. Fortunately, the Padmaja Naidu Himalayan Zoological Park in Darjeeling has been successful in creating the right environment for breeding. A new set of red pandas will be released in the wild in January, 2022.
Then there is the question of providing the right food (last year the sudden flowering of all bamboo trees led to a shortage of food) and also the successful hard release of animals bred in captivity into the wild. “Sometimes, they do take time to acclimatise in the wild, and are reluctant to move out of their cages… it’s a long and tedious process before the animals gain confidence to venture out,” explains Ray. “The animals are also tagged to see how they are faring in their natural habitat”.
The department is also trying to build another set of population of red pandas in the Neora Valley National Park and Singalila National Park, both near Darjeeling. To ensure genetic diversity, good pedigreed pandas have been sourced.
Scientists from the Zoological Survey of India are also building a DNA database for red panda populations in the country. The reference DNA database for existing populations of red pandas will aid conservation efforts and come in handy to combat illegal wildlife trade by helping law enforcement officials assign the seizure (of illegal wildlife trade derivatives) to the source of origin, which would aid prosecution, reported Mongabay India.