குடிசைவாழ் மக்களின் மறுகுடியமர்வுக்கும் மறுவாழ்வுக்கும் வகை செய்யும் புதிய கொள்கையைத் தமிழ்நாடு அரசு வகுத்துவருகிறது. அதற்கான வரைவு அறிக்கையை அக்டோபர் 12 அன்று வெளியிட்டது. இந்த அறிக்கையின் மீது இம்மாத இறுதி வரை பொதுமக்கள் கருத்துரைக்கலாம்.
நகரங்களைத்தான் மேம்பாலங்களும் தொழிற்கூடங்களும் அடுக்குமாடிகளும் அணிசெய்கின்றன. நகரங்களில்தான் வேலைகளும் வாய்ப்புகளும் குவிந்து கிடக்கின்றன. இந்த நகரங்களை உருவாக்குவதிலும் அவற்றை இயக்குவதிலும் பெரும் பங்கு வகிப்பவர்கள் உதிரித் தொழிலாளர்கள்தாம். ஆனால், வறுமையும் அழுக்கும் நிறைந்த குடிசைகளில்தான் நகரம் இவர்களை வாழப் பணித்திருக்கிறது. இந்த எழுதப்படாத விதியை மாற்றி, இவர்களுக்கு நாகரிகமான குடியிருப்பை வழங்க வேண்டும் என்பதுதான் இந்தக் கொள்கை அறிக்கையின் நோக்கம். இது சாத்தியம்தானா?
எழுத்தும் செயலும்
நகர மேம்பாட்டாளர்கள் அனைவரும் மறுகுடியமர்வைப் பற்றிப் பேசுவார்கள். சாலை விரிவாக்கம், அணைக்கட்டு, தொழிற்சாலை முதலான பெரிய திட்டங்களுக்கான அறிக்கைகள் அனைத்திலும் பாதிக்கப்படும் மக்களின் மறுகுடியமர்வும் மறுவாழ்வும் விரிவாக இடம்பெறும். ஆனால், பல வளர்ச்சித் திட்டங்களில் புதிய இடம் நகரத்துக்கு வெகு தொலைவில் அமைந்திருக்கும். இங்கே மக்களைக் குடிபெயர்ப்பதுடன் பல நகர மேம்பாட்டாளர்கள் நிறுத்திக்கொள்வார்கள். குடிபெயர்ந்த இடத்தில் அவர்கள் காலூன்றி, புதிய வாழ்க்கையை அமைத்துக்கொள்ள காலம் பிடிக்கும். அதுவரை திட்டத்துக்குப் பொறுப்பானவர்களின் ஆதரவு தொடர வேண்டும். இந்தியாவின் பல நகரங்களில் இது நடப்பதில்லை.
புதிய விதி செய்வோம்
இந்தச் சூழலில்தான் தமிழ்நாடு அரசின் வரைவு அறிக்கை வந்திருக்கிறது. மறுவாழ்வுக்குத் தெரிவுசெய்யப்படும் இடம், நகரத்துக்கு அருகில், பேருந்துப் பயணத்தில் அரை மணி நேரத்தில் அடையக் கூடிய தொலைவில் இருக்க வேண்டும் என்கிறது அறிக்கை (பத்தி 5.3). புதிய இடத்தில் இருக்க வேண்டிய வேலைவாய்ப்பு, கல்வி, மருத்துவம் முதலான அடிப்படை வசதிகளைப் பற்றிப் பேசுகிறது. அவை இரண்டு ஆண்டுகளுக்குள் நிறைவேற்றப்பட வேண்டும் என்கிற காலக் கெடுவையும் நிர்ணயிக்கிறது (பத்தி 10).
முக்கியமாக, இந்தக் கொள்கை, புதிய திட்டப் பணிகளால் பாதிக்கப்படும் மக்களுக்கானது மட்டுமில்லை. மாநிலமெங்கும் நீர்ப்பிடிப்புப் பகுதிகளிலும் ஆட்சேபகரமான புறம்போக்கு நிலங்களிலும் குடியிருக்கும் குடிசை வாழ் மக்களுக்கும் ஆனது (பத்தி 1).
பின்தங்கிய முன்னோடி
இந்தியாவிலேயே முதன்முதலாக ‘குடிசை மாற்று வாரியம்’ அமைத்த மாநிலம் தமிழ்நாடு. ஆண்டு 1971. அப்போது சென்னையில் 1,202 குடிசைப் பகுதிகள் இனங்காணப்பட்டன. இவற்றில் 1,64,000 குடும்பங்கள் வசித்தன. இந்தக் குடிசைப் பகுதிகளில் சில சீரமைக்கப்பட்டன. பல மாற்றுக் குடியிருப்புகளும் உருவாகின. ‘குடிசையெல்லாம் வீடாகும் நேரத்திலே, நாங்க தெருவோரம் குடியேறத் தேவையில்லை’ என்கிற எம்ஜிஆர் படப் பாடல் அப்போது பிரபலமாக இருந்தது. இந்தத் திட்டத்தின் பலனாக 1986-ல் சென்னையில் குடிசைப் பகுதிகளின் எண்ணிக்கை 996-ஆகக் குறைந்தது. குடும்பங்களின் எண்ணிக்கை 1,27,000 ஆகியது. ஆனால், மெல்ல மெல்லத் தமிழ்நாட்டின் தனித்துவமான இந்தத் திட்டத்துக்கு முக்கியத்துவம் தரப்படவில்லை. சென்னைப் பெருநகர வளர்ச்சிக் குழுமத்தின் (சி.எம்.டி.ஏ) இரண்டாவது பெருந்திட்ட அறிக்கையின்படி, 1971 முதல் 2006 வரை (35 ஆண்டுகள்) குடிசை மாற்று வாரியத்தால் 72,000 வீடுகளையே வழங்க முடிந்தது. அதாவது, சராசரியாக ஆண்டுக்கு 2,000 வீடுகள். இவை எந்த விதத்திலும் நகரின் பெருகிவரும் குடிசைப் பகுதிகளை மட்டுப்படுத்தப் போதுமானதில்லை. 2011 மக்கள்தொகைக் கணக்கெடுப்பின்படி, சென்னை குடிசைப் பகுதிகளின் எண்ணிக்கை 2,173 ஆக உயர்ந்துவிட்டது. இவற்றில் மூன்று லட்சத்துக்கும் மேற்பட்ட குடும்பங்கள் வசிக்கின்றன. தமிழ்நாடு நகரங்களில் 17% மக்கள் குடிசைகளில் வசிக்கின்றனர். இதுவே சென்னையில் 28% (மும்பை 41%, இந்தியச் சராசரி 17%). இந்தப் புள்ளிவிவரங்கள் தமிழ்நாடு போன்ற முற்போக்கான ஒரு மாநிலத்துக்குப் பெருமை சேர்க்காது. இந்தக் கொள்கை அறிக்கை இந்தப் பிரச்சினைக்கு முகம் கொடுக்கிறது.
இப்போது குடிசை மாற்று வாரியத்தின் பெயர் மாறிவிட்டது - நகர்ப்புற வாழ்விட மேம்பாட்டு வாரியம். பெயர் மாறினாலும் ‘ஏழையின் சிரிப்பில் இறைவனைக் காண்போம்’ என்கிற ஆதாரக் கொள்கையில் மாற்றமில்லை. அதை அடைய, மாவட்டவாரியாக ஒவ்வொரு நகரத்திலும் உள்ள குடிசைப் பகுதிகளின் எண்ணிக்கையைக் கணக்கிட வேண்டும்; அவற்றைச் சீரமைப்பதற்கும் மறுகுடியர்மவு செய்வதற்குமான இலக்குகளை நிர்ணயித்துக்கொள்ள வேண்டும். கொள்கை அறிக்கை நிறைவேறிய கையோடு, அதை நடைமுறைப்படுத்துவதற்கான திசை வழியிலும் தெளிவு இருக்க வேண்டும்.
பல கட்டங்கள், பல துறைகள்
இந்த மறுகுடியமர்விலும் மறுவாழ்விலும் உள்ள பல கட்டங்களை அறிக்கை பேசுகிறது. மறுகுடியமர்வின் அவசியம் மக்களுக்கு விளக்கப்பட வேண்டும் (பத்தி 5.2). குடியமர்த்தப்பட வேண்டியவர்களின் விவரங்கள் தொகுக்கப்பட வேண்டும் (பத்தி 5.5). மறுகுடியமர்வுக்குத் தெரிவு செய்யப்பட்ட இடமும் அங்கு ஏற்படுத்தப்படும் வசதிகளும் தரமானவையாக இருக்க வேண்டும் (பத்தி 7). மறுகுடியமர்வு அறிக்கை பொது வெளியில் வைக்கப்பட வேண்டும் (பத்தி 5.6). மக்களின் கருத்து கேட்கப்பட வேண்டும் (பத்தி 5.7). புதிய வாழ்விடத்தில் மக்கள் காலூன்றுகிற வரை அரசின் ஆதரவு தொடர வேண்டும்.
இதில் பல அரசுத் துறைகளின் பங்கு இருக்கும். மக்கள் வெளியேற்றப்படுகிற நிலம் ஒரு துறைக்குச் சொந்தமாக இருக்கும். வளர்ச்சித் திட்டத்துக்காக இந்த இடப்பெயர்வு மேற்கொள்ளப்படுகிறது என்றால், திட்டத்துக்குப் பொறுப்பான துறை பிறிதொன்றாக இருக்கும். வருவாய்த் துறையும் காவல் துறையும் உள்ளாட்சி அமைப்புகளும் ‘நகர்ப்புற வாழ்விட மேம்பாட்டு வாரிய’மும் இந்த இடப்பெயர்வில் முக்கியப் பங்காற்றும்.
ஒருங்கிணைப்பாளர் வேண்டும்
ஆக, இந்த மறுகுடியமர்விலும் மறுவாழ்விலும் பல்வேறு கட்டங்கள் இருக்கின்றன. ஒவ்வொரு கட்டத்தையும் நிறைவேற்ற கணிசமான காலம் வேண்டிவரும். ஒவ்வொரு கட்டமும் வெவ்வேறு அரசுத் துறையின் பொறுப்பில் வரும். இந்தப் பல முனைப் பணிகளை ஒத்திசைவோடு நிறைவேற்ற வேண்டும். ஆகவே, ஒவ்வொரு இடப்பெயர்வுக்கும் ஒரு அலுவலரைப் பொறுப்பாளராக நியமிப்பது பலன் தரும். எல்லாப் பணிகளையும் ஒருங்கிணைக்கிற அதிகாரம் இவருக்கு வழங்கப்பட வேண்டும். தங்கள் பொறுப்பைத் தட்டிக்கழிப்பவர்களை இவரால் தட்டிக்கேட்க முடியும். இவர் பொதுமக்களுக்குப் பதில் சொல்லக் கடமைப்பட்டவராகவும் இருக்க வேண்டும். எளிய மக்களின் பால் கரிசனமுள்ளவர்களை இந்தப் பொறுப்பில் நியமிக்க வேண்டும்.
மக்கள் பிரதிநிதிகள் வேண்டும்
ஒவ்வொரு குடிப்பெயர்வின்போதும் அது குறித்து ஆலோசிக்க ஒரு கூட்டுக் குழுவை முன்மொழிகிறது அறிக்கை. ஒட்டுமொத்தமாக அனைத்துக் குடிப்பெயர்வுகளையும் மேற்பார்வையிட மாவட்ட அளவிலும் மாநில அளவிலும் உயர்மட்டக் குழுக்களையும் பரிந்துரைக்கிறது (பத்தி 10.1,10.2). குடிப்பெயர்வுக்கான குழுக்களில் ஊராட்சிப் பிரதிநிதிகளையும், மாவட்ட, மாநிலக் குழுக்களில் சட்டமன்ற உறுப்பினர்களையும் உட்படுத்த வேண்டும். தன்னார்வலர்களுக்கும் பாதிக்கப்பட்ட மக்களின் பிரதிநிதிகளுக்கும் இடம் தர வேண்டும். அப்போதுதான் குழுக்களின் கூட்டங்களில் மக்கள் நலன் சார்ந்த உரையாடல்கள் இடம்பெறும்.
வலுக்கட்டாயமாக மக்கள் வாழ்விடங்களிலிருந்து பறித்து வீசப்பட்ட காட்சிகளைப் பார்த்திருக்கிறோம். இந்தக் குடிசைப் பகுதிகள் நகருக்கு நடுவேதான் இருக்கின்றன, நம்மில் பலரும் முகம் திருப்பிக்கொண்டு இவற்றைக் கடந்து போகிறோம். இது நீதமன்று என்பதும் நமது மனசாட்சிக்குத் தெரியும். தமிழக அரசின் புதிய கொள்கை அறிக்கை, இந்த அநீதிக்கு எதிரானது. அறிவாளர்களின் கருத்துகளைக் கேட்டு, அரசு இந்த அறிக்கையை மேம்படுத்த வேண்டும். ஒவ்வொரு இடப்பெயர்வுக்கும் தொடக்கம் முதல் இறுதி வரை எல்லாக் கட்டங்களையும் ஒன்றிணைக்கிற பொறுப்பு ஒரு அதிகாரிக்கு வழங்கப்பட வேண்டும். இவர் ஒற்றைச் சாளரமாக இருப்பார். தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மக்கள் பிரதிநிதிகளும் பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் பிரதிநிதிகளும் இடப்பெயர்வு தொடர்பான குழுக்களில் அங்கம் வகிக்க வேண்டும். முக்கியமாக, தமிழ்நாட்டு நகரங்களின் குடிசைப் பகுதிகளில் மறுகுடியமர்வுக்கும் மறுவாழ்வுக்குமான இலக்குகள் நிர்ணயிக்கப்பட்டு, அவை நடைமுறைப்படுத்தப்பட வேண்டும். அப்போது தமிழ் மண்ணில் குடிசையெல்லாம் வீடாகும்.
தமிழ்நாட்டின் இருபெரும் கட்சிகளில் ஒன்றான அதிமுக, 49 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் இதே அக்டோபர் மாதத்தில்தான் தொடங்கப்பட்டது. திமுக அப்போது ஆளுங்கட்சி. எம்ஜிஆர் அதன் பொருளாளர். திருக்கழுக்குன்றத்தில் நடந்த கூட்டத்தில் கலந்துகொண்ட எம்ஜிஆர், திமுகவில் ஊழல் நடப்பதாகச் சில கட்சித் தொண்டர்கள் தன்னிடம் கூறியதாகவும் அது குறித்துப் பொதுக் குழுவில் கேட்கவிருப்பதாகவும் பேசினார். அதற்கு அடுத்த நாள், லாயிட்ஸ் சாலையில் உள்ள தனது வீட்டில் திமுக கட்சித் தொண்டர்களைச் சந்தித்து, அது குறித்து விவாதிக்கவும் செய்தார்.
கருணாநிதிக்கும் எம்ஜிஆருக்கும் இடையிலான இந்த முரண்பாட்டுக்கு உண்மையான காரணம் என்னவென்பது அவர்கள் இருவருக்கு மட்டுமே தெரிந்த ரகசியம். எம்ஜிஆரின் செல்வாக்கு அதிகரித்தது முக்கியமான காரணம். கருணாநிதி மதுவிலக்கை விலக்கிக்கொண்டது என்பது எம்ஜிஆர் ஆதரவாளர்களால் சொல்லப்பட்ட காரணம். இந்திரா காந்தி வருமான வரித் துறையை ஏவி திமுகவுக்கு எதிராக எம்ஜிஆரைத் திருப்பிவிட்டார் என்பது திமுகவினரால் சொல்லப்பட்ட காரணம். தன்னைச் சுட்ட குற்றத்துக்காக சிறைத்தண்டனை அனுபவித்துவந்த எம்.ஆர்.ராதாவை மூன்றாண்டுகளுக்கு முன்பே விடுவித்துவிட்டார்கள் என்ற எம்ஜிஆரின் வருத்தமும் ஒரு காரணமாக யூகிக்கப்படுகிறது.
எப்படியோ பற்றிக்கொண்டது நெருப்பு. மதுரையில் இருந்த முதல்வர் மு.கருணாநிதிக்குத் தகவல்கள் விரைந்தன. பொதுக் குழுவில் கலந்துகொள்வதற்கு முன்பே கட்சியிலிருந்து எம்ஜிஆர் விலக்கப்பட்டார். கட்சியின் முக்கிய நிர்வாகிகள் அனைவரிடமிருந்தும் தொலைபேசி வாயிலாகவே ஒப்புதல் பெறப்பட்டுவிட்டது. அக்.8 அன்று சென்னை ஏவி.எம்.இராஜேஸ்வரி மண்டபத்தில் நடந்த திமுக பொதுக் குழுவில் எம்ஜிஆருக்கு எதிரான சுவரொட்டிகள் விநியோகிக்கப்பட்டன. ‘மொழிப் போரில் பாளையங்கோட்டையில் தனிச் சிறையில் கலைஞர், கோவா கடற்கரையில் காதல் காட்சியில் எம்ஜிஆர்’ என்பது அச்சுவரொட்டிகளின் பிரதான வாசகம்.
எம்ஜிஆருக்கு ஏமாற்றம்தான். அவர் எதிர்பார்த்ததுபோல சட்டமன்ற உறுப்பினர்களோ, பொதுக் குழு உறுப்பினர்களோ, பெரும்பான்மையான தொண்டர்களோ அவருக்கு ஆதரவாக எழுந்துவிடவில்லை. இதையடுத்து, அக்.17 அன்று அதிமுகவைத் தொடங்கினார் எம்ஜிஆர். புதிய கட்சியின் அமைப்புச் செயலாளராக கே.ஏ.கிருஷ்ணசாமி பொறுப்பேற்றுக்கொண்டார். எம்ஜிஆருக்கு ‘புரட்சித் தலைவர்’ என்று பட்டம் சூட்டியவரும் அவர்தான். கடற்கரையில் நடந்த அதிமுகவின் தொடக்க விழாவில் “புரட்சி நடிகர் பட்டம் வேண்டாம், இனிமேல் எம்ஜிஆரை ‘புரட்சித் தலைவர்’ என்று அழைப்போம்” என்றார் கே.ஏ.கிருஷ்ணசாமி. கொள்கைப் பரப்புச் செயலாளராக எஸ்.டி.சோமசுந்தரம் பொறுப்பேற்றார். எஸ்.ஆர்.ராதாவும் முனு ஆதியும் தொழிற்சங்கப் பொறுப்புகளை ஏற்றுக்கொண்டனர். அதற்கடுத்த மாதங்களில் எம்ஜிஆர் நடித்து வெளிவந்த திரைப்படங்கள் திரையிடப்பட்ட அரங்குகளில் எல்லாம் ரகளைகள் நடந்தன. அதிமுக தொண்டர்கள் திரையரங்குகளுக்குக் காவல் இருந்தனர்.
1973-ல் திண்டுக்கல் மக்களவை இடைத்தேர்தலில்தான் அதிமுக முதன்முதலாகப் போட்டியிட்டது. அக்கட்சிக்கு அப்போது ஒதுக்கப்பட்ட இரட்டை இலைச் சின்னமே பின்பு அக்கட்சியின் மொத்த அடையாளமாகவும் மாறிப்போனது. திண்டுக்கல் இடைத்தேர்தலில் பெருவெற்றி. ஆனால், அதற்கடுத்த ஆண்டில் கோயம்புத்தூர் மக்களவைத் தொகுதிக்கான இடைத்தேர்தலில் குறைந்த வாக்கு வித்தியாசத்தில்தான் திமுகவைத் தோற்கடிக்க முடிந்தது. இந்தக் காலகட்டத்தில் ‘தென்னகம்’ இதழில் எம்ஜிஆர் பெயரில் நூற்றுக்கணக்கான கட்டுரைகள் பிரசுரமாயின. அரசியல், பொருளாதாரம், பண்பாடு, வரலாறு என்று பல்வேறு விஷயங்களைப் பற்றியதாக அந்தக் கட்டுரைகள் அமைந்திருந்தன. நடிகன் குரல், சமநீதி ஆகிய இதழ்களிலும் அவர் பெயரில் கட்டுரைகள் தொடர்ந்து வெளியாயின. திமுகவுக்கு எதிரான எழுத்துப் போராட்டம் என்று இந்தக் காலகட்டத்தைச் சொல்லலாம்.
கருணாநிதி முதல்வராக இருந்தபோது, எட்டாம் வகுப்பு பாடப் புத்தகத்துக்குத் திட்டமிடப்பட்டிருந்த தந்தை பெரியார் பற்றிய பாடம் கடைசி நேரத்தில் விலக்கிக்கொள்ளப்பட்டது ஏன் என்று எம்ஜிஆர் எழுப்பிய கேள்வி பெரும் விவாதமாக மாறியது. பின்பு, எம்ஜிஆர் முதல்வரானபோது பெரியாரின் நூற்றாண்டு விழாவை மாவட்டம்தோறும் நடத்தினார் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. பெரியார் போராட்டம் நடத்திய வைக்கத்தில் 1985-ல் தமிழ்நாடு அரசின் சார்பில் 0.75 சென்ட் நிலம் வாங்கப்பட்டு, அங்கு பெரியார் நினைவகம் அமைக்கப்பட்டது.
நெருக்கடி நிலை முடிவுக்கு வந்து 1977-ல் நடந்த மக்களவைத் தேர்தலில் இந்திரா காந்தி தலைமையிலான காங்கிரஸ் கட்சியுடன் அதிமுக கூட்டணி வைத்துக்கொண்டது. 39 இடங்களில் 35 இடங்களை இக்கூட்டணி வெற்றிகொண்டது. அடுத்த இரண்டாவது மாதத்தில், சட்டமன்றத் தேர்தலில் இந்திரா காங்கிரஸிலிருந்து விலகி, அதிமுக தனித்தே போட்டியிட்டது. காங்கிரஸ், ஜனதா, திமுக, அதிமுக என்று நான்கு முனைப் போட்டி. அதிமுகவின் கூட்டணியில் சிபிஐ(எம்) இடம்பெற்றிருந்தது. அதிமுகவின் வெற்றியில் மட்டுமில்லை, அக்கட்சியின் உருவாக்கத்திலுமே கம்யூனிஸ்ட்டுகளுக்குப் பெரும் பங்கு உண்டு. சிபிஐ சார்பில் எம்.கல்யாணசுந்தரமும், சிபிஐ(எம்) சார்பில் ஏ.பாலசுப்பிரமணியமும் எம்ஜிஆருக்குப் பக்கபலமாக இருந்தார்கள். சட்டமன்றத்தின் உள்ளே கே.டி.கே.தங்கமணி அதிமுகவின் கேடயமாகவே இருந்தார். அந்த நன்றியுணர்ச்சி எப்போதுமே எம்ஜிஆரிடம் இருந்தது. முதல்வராக இருந்தபோது, பொதுவுடைமை இயக்கத் தலைவர் மணலி கந்தசாமியின் உடலை இடுகாட்டுக்கு அவரும் ஒருவராக வெறுங்காலுடன் சுமந்துசென்றார்.
ஈழ விடுதலைப் போராட்டக் குழுக்களுக்கு ஆதரவு, மதிய உணவுத் திட்டத்தை சத்துணவுத் திட்டமாக மேம்படுத்தியது, ஆதரவற்ற பெண்களைச் சமையலர்களாகப் பணியமர்த்தியது, பொறியியல் கல்விக்கான உடனடித் தேவையைக் கருத்தில் கொண்டு சுயநிதிக் கல்லூரிகளை அனுமதித்தது என்று எம்ஜிஆர் ஆட்சிக் காலத்தின் பல்வேறு பணிகள் இன்றும் நினைவுகூரப்படுகின்றன. ம.பொ.சி. தலைமையில் நாற்பது தமிழறிஞர்கள் அடங்கிய குழுவின் வழிகாட்டுதலோடு மதுரையில் உலகத் தமிழ் மாநாட்டை நடத்தினார். திரு.வி.க.வுக்கும் டி.கே.சி.க்கும் தமிழக அரசின் சார்பில் நூற்றாண்டு விழாக்கள் நடத்தப்பட்டன. திரு.வி.க. பெயரில் தமிழ் எழுத்தாளர்களுக்குப் பரிசளிக்கும் திட்டத்தையும் அவர்தான் 1979-ல் தொடங்கிவைத்தார்.
பொருளாதார இடஒதுக்கீடு எம்ஜிஆர் ஆட்சிக்காலத்தில்தான் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. ஆனால், அதற்கு எழுந்த எதிர்ப்பை அவர் உடனடியாகப் புரிந்துகொண்டார். பொருளாதார அடிப்படையிலான இடஒதுக்கீட்டைத் திரும்பப் பெற்றுக்கொண்ட எம்ஜிஆர், பிற்பட்டோருக்கான இடஒதுக்கீட்டை உயர்த்தினார். அதனால், எம்ஜிஆரை எதிர்த்தவர்களே அவருக்கு ஆதரவாளர்களாயினர். கிராமங்களின் நிர்வாக முறையில் எம்ஜிஆர் கொண்டுவந்த சீர்திருத்தம் சமூக ஏற்றத்தாழ்வுகளுக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தது. பரம்பரை முறையிலான கர்ணம் பதவி நீக்கப்பட்டு, சமூகத்தின் அடித்தட்டு நிலையில் இருப்பவர்களும் கிராம நிர்வாக அலுவலர்களாகும் வாய்ப்பைப் பெற்றனர். ஜெயலலிதாவின் ஆட்சிக் காலத்தில் 69% இடஒதுக்கீடு அரசமைப்பின் பாதுகாப்பைப் பெற்றது. கே.பழனிசாமி ஆட்சிக் காலத்தில் அரசுப் பள்ளி மாணவர்களுக்கான இடஒதுக்கீடும் மிகவும் பிற்படுத்தப்பட்டவர்களுக்கு இடையிலான உள் இடஒதுக்கீடும் கவனத்தை ஈர்த்துள்ளன. சமூக நீதி தொடர்பில் திமுகவுக்கு எப்போதுமே இணையாக நிற்கும் அதிமுக, மாநில உரிமைகளில் மட்டும் அவ்வப்போது பின்வாங்கிவிடுகிறது என்ற விமர்சனங்களும் நிலவுகின்றன.
அதிமுக 1973-ல் சந்தித்த முதல் மக்களவை இடைத்தேர்தல் தொடங்கி, சமீபத்திய சட்டமன்றத் தேர்தல் வரையில் அதன் தேர்தல் அறிக்கைகளில் எல்லாம் மாநில உரிமைகள் குறித்த விஷயங்களே முதன்மையாக இடம்பெறுகின்றன. எனினும், கடந்த ஆட்சிக் காலத்தின்போது மத்திய அரசுக்கும் அதற்குத் தலைமை வகிக்கும் தேசியக் கட்சிக்கும் நிபந்தனையற்ற ஆதரவாளராக அதிமுக மாறிவிட்டது. ஆனால், அதிமுக தானும் திராவிட இயக்கத்தின் வாரிசுதான் என்ற எண்ணத்தை எப்போதும் விட்டுக்கொடுத்துவிடுவதும் இல்லை. முன்னாள் அதிமுக அமைச்சர் செல்லூர் ராஜூ, கடந்த சில நாட்களுக்கு முன்பு காமதேனு இதழுக்கு அளித்த பேட்டியில் இப்படிக் கூறியிருக்கிறார்: “பொத்தாம்பொதுவாக திராவிட இயக்கங்களை எச்.ராஜா சாடுவதை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது.” இந்தக் குரலைத்தான் மக்களும் அதிமுகவிடமிருந்து எதிர்பார்க்கிறார்கள்.
இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு, மழையின் சீற்றமும் வெள்ளமும் மத்திய மற்றும் தெற்கு கேரளா மாவட்டங்களின் வழக்கமான பகுதிகளுக்குத் திரும்பின. சனிக்கிழமை, சில பாலங்கள் மற்றும் பல சாலைகள் திடீர் வெள்ளத்தில் அடித்துச் செல்லப்பட்டன. மிக மோசமாக பாதிக்கப்பட்ட கோட்டயம் மாவட்டத்தில் ராணுவம் மற்றும் விமானப்படை மீட்பு பணிகளில் ஈடுபடுத்தப்பட்டுள்ளன.
இவ்வளவு தீவிர மழைக்கு என்ன காரணம்?
அக்டோபர் 14 அன்று கிழக்கு மத்திய அரபிக்கடலில் குறைந்த காற்றழுத்த தாழ்வுப் பகுதி உருவானது. இந்த குறைந்த காற்றழுத்த தாழ்வுப் பகுதி கேரளா கடற்கரைக்கு அருகில் சென்று கடுமையான வானிலையைத் தூண்டியது.
இந்த காற்றழுத்த தாழ்வு பகுதியால், கேரளா வியாழக்கிழமை முதல் அதன் தென் மாவட்டங்களில் குறைந்தது ஆறு முதல் 24 மணி நேரத்தில் 115.5 மிமீ முதல் 204.4 மிமீ வரை கனமழையையும், (24 மணிநேரத்தில் 204.4 மிமீக்கும் அதிகமாக) மிக அதிக மழையையும் சந்தித்தது.
சனிக்கிழமை, சில இடங்களில் 12 மணி முதல் மாலை 6 மணி வரை ஆறு மணிநேர மழை பதிவானது, தொடுபுழா-145 மிமீ, சிறுதோணி-142.2 மிமீ, கோன்னி-125 மிமீ, தென்மலா-120.5 மிமீ, வியாந்தலா-95 மிமீ, கோட்டாரகரா-77 மிமீ, பள்ளூர்த்தி-66 மிமீ.
சனிக்கிழமை திருச்சூர், எர்ணாகுளம், இடுக்கி, கோட்டயம், ஆலப்புழா, பத்தனம்திட்டா, கொல்லம் மற்றும் திருவனந்தபுரம் உள்ளிட்ட மத்திய மற்றும் தெற்கு கேரளா இடையே அமைந்துள்ள பெரும்பாலான மாவட்டங்களில் திடீர் வெள்ளம், மண் சரிவு மற்றும் நிலச்சரிவுகள் பதிவாகியுள்ளன.
இந்த கனமழை, தென்மேற்கு பருவமழை முடிவடைவதோடு தொடர்புடையதா?
இந்த ஆண்டு, தென்மேற்கு பருவமழை முடிவடைவது கணிசமாக தாமதமானது. தென்மேற்கு பருவமழை மேற்கு, வடக்கு, மத்திய மற்றும் கிழக்கு இந்தியாவின் பிராந்தியங்களில் இருந்து முழுமையாக முடிவடைந்தது, ஆனால் தெற்கு தீபகற்பத்தில் தொடர்ந்து செயல்பட்டு வருகிறது. தென்மேற்கு பருவமழை முடிவடைதல் தீபகற்பப் பகுதிகளுக்குள் நுழைவதால், கேரளா உள்ளிட்ட தென் மாநிலங்களில், ஒரு வாரத்திற்கும் மேலாக இடியுடன் கூடிய மழை பெய்தது.
ஆனால் கடந்த நான்கு நாட்களில் பெய்த மழை முக்கியமாக அரபிக்கடலில் உருவான குறைந்த காற்றழுத்த தாழ்வு நிலை காரணமாக தூண்டப்பட்ட ஒரு உள்ளூர் நிகழ்வு ஆகும். சனிக்கிழமை நிலவரப்படி, கேரளாவில் குறைந்த காற்றழுத்த தாழ்வு நிலை நீடித்தது.
அக்டோபரில் வடகிழக்கு பருவமழையுடன் தொடர்புடைய மழைப்பொழிவு கேரளாவில் பொதுவானது என்றாலும், இத்தகைய தீவிரமான மற்றும் உள்ளூர்மயமாக்கப்பட்ட குறைந்த காற்றழுத்த தாழ்வு நிலை அடிக்கடி இல்லை. இந்த சீசனில், அடுத்த வாரம் வரை வடகிழக்கு பருவமழை தொடங்க வாய்ப்பில்லை.
கேரளாவிற்கான வானிலை முன்னறிவிப்பு என்ன?
கேரளா மற்றும் மாஹேவில் ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை வரை கனமழை பெய்யும் என்று வானிலை ஆய்வு மையம் கணித்துள்ளது, அதன் பிறகு மழையின் தீவிரம் குறையும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.
எவ்வாறாயினும், ஞாயிற்றுக்கிழமை திருச்சூர், எர்ணாகுளம், இடுக்கி, கோட்டயம், ஆலப்புழா, பத்தனம்திட்டா, கொல்லம் மற்றும் திருவனந்தபுரம் மாவட்டங்களில் மிதமான முதல் அதி தீவிர வெள்ள அபாய பாதிப்பு மீண்டும் நிகழ வாய்ப்புள்ளதாக வானிலை ஆய்வு மையம் எச்சரிக்கை விடுத்துள்ளது. இந்த மாவட்டங்களில் தாழ்வான பகுதிகளில் வெள்ளம் மற்றும் நிலச்சரிவுகள் ஏற்படலாம். திங்கட்கிழமை அதிகாலை வரை இந்த மாவட்டங்கள் அனைத்தும் ‘சிவப்பு’ எச்சரிக்கையுடன் இருக்கும்.
திங்கள்கிழமைக்குப் பிறகு கேரளாவிற்கு வானிலை எச்சரிக்கைகள் இல்லை.
ரத்த தட்டுக்கள் அதாவது பிளேட்லெட் இரத்தத்தின் முக்கிய கூறுகள். இது உடலில் சிறிய காயம் உண்டாக்கினாலும் உயிருக்கு ஆபத்தானதாக இருந்தாலும் இரத்தத்தை உறைய வைக்க இவை அவசியம் தேவை. டெங்கு பாதிப்பு ஏற்படுகையில், உடலில் பிளேட்லெட்களின் எண்ணிக்கை குறைய தொடங்கிவிடும். இதுதொடர்பான கூடுதல் தகவல்களை அறிய ஃபோர்டிஸ் மருத்துவமனை டாக்டர் விகாஸ் பூதானியை அணுகினோம்.
டெங்கு பாதிப்பில், பிளேட்லெட் எண்ணிக்கை குறைகிறது. அதன் காரணம் என்ன?
டெங்கு பாதிப்பின் போது, பிளேட்லெட் குறைவதற்கு பல்வேறு காரணிகள் உள்ளன.
உடலில் எவ்வளவு பிளேட்லெட் எண்ணிக்கை இருக்க வேண்டும்.
சாதாரமாக மனித உடலில், டெங்குவின் போது, பிளேட்லெட் எண்ணிக்கை 1 லட்சம் முதல் 4 லட்சம் இருக்க வேண்டும்.
பிளேட்லெட் குறைவதால் அதன் பாதிப்புகள் என்ன?
பிளேட்லெட் தானம் எப்போது அவசியம்?
உடலில் பிளேட்லெட்களின் எண்ணிக்கை 10 ஆயிரத்துக்கும் கீழ் குறையும் சமயத்தில், பிளேட்லெட்கள் உடலில் செலுத்துவது அவசியமாகும். ரத்தப்போக்கு உள்ள சமயத்தில், பிளேட்லெட்கள் மேலே குறிப்பிட்டிருக்கும் எண்ணிக்கைக்கு முன்னரே கொடுக்கலாம்.
பிளேட்லெட்டுகளை யார் தானம் செய்யலாம்? பிளேட்லெட்டுகள் ஐந்து நாட்களுக்கு மட்டுமே நீடிக்கும் என்பதால் கருத்தில் கொள்ள வேண்டியவை என்ன?
ரத்த வங்கியின் ஸ்கிரீனிங் செயல்முறையை முடிந்த எந்தவொரு ஆரோக்கியமான நபரும் பிளேட்லெட் மற்றும் ரத்த தானம் செய்ய தகுதியானவர் தான். பிளேட்லெட்டுகளை தானம் செய்வதற்கு ஒன்று முதல் இரண்டு மணி நேரத்திற்கு முன்பு வழக்கமான உணவை உட்கொண்டு நிறையப் பானங்களைக் குடிக்க வேண்டும். அதே போல, குறைந்தது 72 மணிநேரங்களுக்கு ஆஸ்பிரின் போன்ற மருத்துவச் சிகிச்சை மாத்திரைகளை எடுக்கக் கூடாது.
தற்போதைய டெங்கு பாதிப்பு நிலவரம்
தற்சமயம், டெங்கு பாதிப்பின் எண்ணிக்கை அதிகளவில் உள்ளது. ஏடிஎஸ் கொசு கடி மூலம் டெங்கு பரவுகிறது. அதன் அறிகுறிகள் அறிகுறிகள் காய்ச்சல், தலைவலி, தசை, மூட்டு வலி, தோல் வெடிப்பு ஆகியவை அடங்கும். நான்கு வகையான டெங்கு பாதிப்புகள் உள்ளன. அதில், வகை II மற்றும் IV மிகவும் கடுமையானதாகக் கருதப்படுகிறது. அவர்கள், நிச்சயம் மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட வேண்டிய கட்டாயம் உள்ளது.
நிபுணர்களின் கூற்றுப்படி, ஏடிஸ் கொசு தேங்கி நிற்கும் சுத்தமான தண்ணீரில் இனப்பெருக்கம் செய்கிறது. இதற்கிடையில், மலேரியா, சிக்குன்குனியா மற்றும் வைரஸ் காய்ச்சல் பாதிப்புகளும் பருவமழை காலத்தில் பரவலாக உள்ளன.
In 1970, the Communist Party of India (CPI) launched an agitation for landless agricultural labourers to occupy surplus land of large farmers. Though it was a countrywide agitation, the centre of attention was Lakhimpur Kheri, where, on Independence Day that year, the then CPI chairman S A Dange himself was to lead a jattha of landless labourers to occupy Birla Farm.
The 1970s were a decade of political, ideological and economic upheaval in India. The divide between the Left and the Right was dissolving. The ruling Indira Congress was now championing the Left programme of nationalisation and land reforms. Even the Jana Sangh, which stood on the extreme right of the political spectrum, had taken a Left turn, calling for strict implementation of land ceiling laws, among other issues.
There was one man who stood solidly against land ceiling laws — Charan Singh, the Bharatiya Kranti Dal leader, who was then heading a coalition government with the Indira Congress in UP. He believed that lower ceiling limits would make agricultural holdings uneconomical.
Charan Singh hated the Communists for calling him a kulak — Russian for a large landowning farmer — and a ‘Jat leader’, which he felt narrowed his stature as a kisan leader. The CPI’s ‘land grab’ call sounded inflammatory to Charan Singh. He ordered his home secretary and the police chief to deal with the agitation with a strong hand.
On August 14, Dange — a veteran of many a trade union battle in then Bombay city — reached Lucknow to address a rally. But the local administration promulgated Section 144. Dange decided to hold a press conference instead in a room at the CPI office, but that too was not acceptable to police. He was taken into custody and whisked away to Sitapur jail. The CPI announced that despite Dange’s detention, thousands of Communist workers would converge at Birla Farm the next day. The CPI call aroused interest not only in the country but in the West too because many saw it as Indira Gandhi’s test balloon to see if she would move further towards a Soviet Union-style authoritarian socialist regime.
Several newspaper correspondents and photographers, including some representing foreign newspapers, arrived in Lucknow that evening. I was there too. I was then working as a special correspondent with the Patriot daily and weekly Link News magazine. On the morning of August 15, all of us left for Lakhimpur in a convoy of hired cars.
The CPI had designated the land near one particular gate of Birla Farm for occupation by its workers. Yet, no one was sure where the real action would occur. I joined two other senior journalists on a car journey to the main gate of Birla Farm. The police bandobast all along the way was extremely strict. Besides the regular police force, the Provincial Armed Constabulary had been summoned. Policemen carrying guns and machine guns roamed the roads in jeeps. Others with guns and lathis stood at numerous barriers and check posts.
The policemen were conducting deep searches to ensure no one was hiding a red flag on his person. Men wearing red shirts or undergarments, and women with a tinge of red on their saris were questioned to ascertain if they could be Communists intending to go to Birla Farm. Many CPI workers found wearing undershirts made out of red flags and men carrying sattu or chiwra in red rags were detained by the roadside.
What baffled the policemen at a check post was a processions of villagers carrying idols of Hanuman, each with a red cloth around the idol’s waist. The policemen did not know whether detaining the processionists would amount to detaining Hanumanji himself! Some of the cops stood up from their roadside chairs to bow before the idol and received prasad of laddoos. The only thing they could do was to request the processionists not to go to the Birla Farm which was, anyway, quite a distance away.
We reached Birla Farm an hour before noon. For a long time there was no sign of CPI workers. A little after noon, we saw some constables walking towards us with a group of villagers wearing soiled, knee-length dhotis and ragbags flung across their shoulders. The hands of some were tied with a rope, with the policemen holding the other end. The policemen said their captives were Communists and were hiding in bushes.
After a while, the policemen sat under a tree and began sharing a meal of sattu with their captives from the very red package that had caused their detention in the first place!
Though the CPI’s land grab agitation aroused much worldwide interest in the plight of the landless labourers, it fizzled out soon, at least, in UP where the landowner kisans unleashed a wave of reprisal against the landless who had joined the agitation. Elsewhere, in West Bengal and Andhra Pradesh, the Naxalites, now organised as the CPI-ML, took over the initiative, rattling not only the Congress but also the two Communist parties. In UP, the Charan Singh government collapsed in two months as the Congress, sympathetic to Dange, pulled the rug out from under Charan Singh’s feet, ending the uneasy coalition.
General knowledge questions used to be one of those adventurous intelligence-testing rounds — the capital cities of states and countries; names of presidents, heads of states… However, one question trumped me. It was ‘Name the state with the highest percentage of Scheduled Castes’. It was probably the easiest to answer for me, I thought; the question being right up my alley. Maharashtra, of course, I said, in a mix of boast, pride and surprise. “Wrong!” replied the questioner. It was Punjab. I refused to believe it. How could it be? Maharashtra, with its wide stretch of lands and large population, that has SCs across towns, cities and villages, should be the correct answer. I went to my father, who worked in the BAMCEF movement (started by Kanshi Ram), to cross-check. He confirmed it: SCs comprised 32% of Punjab’s population, against 11% in Maharashtra.
Punjab is an uneasy state. It continues to be in discussion for its proximity to Pakistan, its Sikh history, its brush with radicalism, and now the farmers’ protests on the borders of the Delhi durbar. Punjabis have a special attachment to their land, with a back story that includes politics, religion, capital and culture. Any story related to Punjab makes national headlines; there is a buzz, at least a discussion or protest, including among the diaspora abroad. However, this time a major political shift happened and there was not much discussion, barring among Dalit organisations abroad.
Charanjit Singh Channi was appointed the 17th Chief Minister of Punjab. Amidst the fight between two Jat leaders of the Congress, former CM Amarinder Singh and its Punjab chief Navjot Singh Sidhu, Channi was picked by Rahul Gandhi.
His CV is as impressive as one can find in a politician. Born into a poor family, Channi has several degrees under his belt. A self-made man, he served as a Councillor for three terms, later becoming the president of a Municipal Council, and then moving on to the Punjab Assembly as an Independent in 2007. Elected thrice as MLA, he was leader of the opposition in 2015-16.
People close to the Gandhis confirm that Rahul picked Channi as he had proved to be a meritorious leader with tested acumen. However, another reason, and perhaps the more pragmatic one, was the BSP-Akali Dal alliance, which is going to pose a challenge to the mono-caste hegemony of the political elites in Punjab.
The numerical strength of poor people doesn’t easily convert into political stability. Or else, the question of Dalit land rights and social justice would have been addressed early on. The political pundits who arithmetically calculate the political consequences of Indian democracy have miserably failed to explain Punjab and Dalit vulnerability. The Jats in Punjab are a mere 20% of the population but control the land and resources, with the Dalits struggling to match. The last non-Jat CM of the state was Giani Zail Singh, in 1977. Ever since, landed Jats under the garb of their Sikh identity have been promoting a neo-Brahminical model, subverting the egalitarianism of the Guru Granth Sahib.
Like Channi, there are popular, charismatic Dalit leaders across parties. Mallikarjun Kharge, Sanjay Paswan, Arjun Ram Meghwal, D Raja, in effect, harmonise Indian democracy. It is to the credit of these leaders that their parties have found a firm grounding. All these leaders, including those of the ST and OBC communities, have risen on account of the anti-caste consciousness nurtured in politics by Kanshi Ram and the BSP.
However, Brahminical parties, from the right, centre and left, tend to see Dalits as subcategories and not as a unified whole. That is why sub-castes of popular Dalit leaders are repeated in loop. This treatment is not given to any other non-Dalit political persona.
Channi’s elevation as CM may be no more than an act of symbolism and charity, but there is also hope that it can throw up a challenge to the caste dominance in politics. The BSP is the elephant in the room, having created a politics around representation and fair share. The Congress, BJP and the likes have to join the queue. Is it yet an era for Dalit leadership?
The Prime Minister is reported to have said, “In recent years, some people have begun interpreting human rights in their own ways, prioritizing their interests. They see human rights violation in one incident but cannot see it in another incident of a similar nature. Such mindset harms human rights a lot.” He is absolutely correct.
In 1948, the United Nations General Assembly adopted the Universal Declaration of Human Rights (UDHR). The document articulated the rights and freedoms to which every human being is equally and inalienably entitled.
Become Worse
The Preamble to the document captured the reality of the world in 1948 and justified the need to document the UDHR because “disregard and contempt for human rights have resulted in barbarous acts which have outraged the conscience of mankind….” What was true in 1948 is true in 2021; it may have become better in some countries but it has certainly become worse in some other countries, including India.
Let’s start with what happened on October 3, 2021, in a place called Lakhimpur Kheri in Uttar Pradesh. Farmers were protesting against three agriculture-related laws enacted by — actually rushed through — Parliament. A convoy of vehicles (of which at least two have been identified) driven at great speed behind the marching farmers mowed down four protesters. Violence followed. Three occupants of the car were caught by the enraged crowd and beaten to death. A journalist also died. The lead vehicle belonged to the Minister of State (MoS) for Home in the Central government. It was alleged that his son was one of the occupants of the vehicle.
Human rights were violated in the incident. Article 19 of the UDHR declares that “Everyone has the right to freedom of opinion and expression; this right includes freedom to hold opinions without interference….” Article 20 declares that “Everyone has the right to freedom of peaceful assembly and association.” The protesting farmers had assembled peacefully and the march was an expression of their opinion on the farm laws. Article 3 declares that “Everyone has the right to life, liberty and security of person.” The speeding vehicle snuffed out three lives instantaneously.
On the violation of human rights in Lakhimpur Kheri, the Prime Minister has remained silent until this day.
Activists are Terrorists!
Let’s go back to 2018 and to an incident in Bhima Koregaon, Maharashtra. On June 6, 2018, five social activists were arrested by police on charges of instigating caste violence in Bhima Koregaon in January 2018. The five included a lawyer, an English professor, a poet and publisher, and two human rights activists. They are still in prison; their applications for bail have been repeatedly rejected. (On August 28, 2018, five more social activists were arrested.)
The lawyer, Mr Surendra Gadling, asked to be allowed to study ‘cyber law and human rights’. His request was rejected. The English professor, Ms Shoma Sen, after a year of complaining, was given a chair in her cell. Despite her arthritis, she has been forced to sleep on a thin mattress on the floor. In the initial months, she was kept with convicts. The rights activist, Mr Mahesh Raut, has been refused Ayurvedic medicines brought by his family for his ulcerative colitis. The poet and publisher, Mr Sudhir Dhawale, has not been allowed to meet his colleagues and friends because they are not blood relatives.
On January 2, 2021, a journalist, Mr Prateek Goyal, documented 16 violations of law in the criminal proceedings against the accused in the Bhima Koregaon case.
These included egregious excesses such as search and seizure without a warrant; whisking away a prisoner without an order of transit remand; denial of a lawyer of the prisoner’s choice; refusal of the State to bear the cost of hospital treatment of a prisoner; refusal to give medical reports to a prisoner; refusal of a commode chair to a prisoner suffering from arthritis; refusal of a full-sleeve sweater; refusal of books by Swami Vivekananda; arbitrary withdrawal of the case from the Maharashtra Police and its transfer to the National Investigation Agency (under the Central government, tasked with investigating terrorist acts and crimes) two days after a new government replaced the BJP government in Maharashtra; refusal of parole to a prisoner to attend his mother’s funeral; and so on.
Punishment Before Trial
The relevant Articles of the UDHR read, inter alia, as under —
Article 5: No one shall be subjected to torture or to cruel, inhuman or degrading treatment or punishment.
Article 9: No one shall be subjected to arbitrary arrest, detention or exile.
Article 10: Everyone is entitled in full equality to a fair and public hearing by an independent and impartial tribunal, in the determination of his rights and obligations and of any criminal charge against him.
Article 11: Everyone charged with a penal offence has the right to be presumed innocent until proved guilty according to law in a public trial….
To the best of my knowledge, in the last over three years, the Prime Minister has not uttered a word on the human rights of the prisoners in the Bhima Koregaon case nor on the prolonged delay in even framing the charges, in a case prosecuted by the agency under his charge, the NIA. Needless to say, the trial has not started.
I entirely agree with the Prime Minister when he said “Such mindset harms human rights a lot.”
In the very entertaining Netflix show Sex Education, a mother cautions her 17-year-old son before he leaves for a party, that he should “buddy up” (have a responsible friend around) if he is planning on doing any “drugs”. The very practical advice, dispersed so casually, acknowledges the mundane reality of illicit substances in all our midst. The show makes room for the viewer to consider that dabbling may even be necessary to discovering who you (don’t) want to be. The big story, the arrest of Shah Rukh Khan’s son and several others for allegedly consuming unspecified narcotics, has kickstarted a national conversation on a usually fraught topic — smoking up.
It’s too easy to subscribe to the lazy stereotype, and dismiss weed and other party drugs as a problem of dissolute, aimless kids. Marijuana, especially, is everywhere, across strata, the familiar, acrid aroma floating in the air in gatherings of old and young alike, whether the outdoors of a Delhi mall or on Holi (the slang for it is Shivji ka prasad). References to marijuana in popular culture are impossible to miss; on That ’70s Show or the news recently, that a state in the US incentivised college students to take Covid vaccine by handing out free joints. Tech icon Elon Musk unwittingly legitimised pot by smoking during a press conference, upending stoner cliches of users being chronic underachievers. However, social sanction from peers is meaningless while the law criminalises usage.
Whether you have grown up ensconced in layers of privilege or hail from middle-class origins, slander is devastating — and a prison stint is likely to be a (unpleasant) transformative experience. A day in jail lasts an eternity in the absence of stimulation to alleviate the cruelly meticulous passing of time. One way to see it, at least in the case of the young Khan, is that it is an ordeal he will be none the worse for, the bizarre episode a brutal lesson that systems created to ensure fairness don’t necessarily work. The collateral damage is more for the other young people arrested with Khan, their names and faces flashing across TV channels over the last fortnight. Due process and the rule of law — innocent till proven guilty — means nothing, faced with the juggernaut of social media that so cunningly amplifies our negatives. Google doesn’t let a past die and this incident is bound to resurface through their lives at the most inopportune of moments.
When I look around and see the pressures adolescents and young people face today, I can’t help but feel relief that I grew up in the ’90s when nobody knew what I did, where I went and whom I met. Mercifully, there is no evidence, and the beauty of anonymity is never having to explain or correct preconceived notions that so casually deem you guilty by association. It’s something this generation of youngsters will never know, since their lives mirror The Truman Show, the Jim Carrey film where the sweet, unsuspecting protagonist discovers his every move is beamed to the entire country for entertainment. You could spend the rest of your days tracing events back to one evening of revelry, long after you have grown out of sampling trendy intoxicants, wondering how fate placed you at the centre of a vicious plan to derail a beloved superstar.
As Aryan Khan and all other human beings invariably learn over the course of life, there are times when you have no choice but to sit still patiently and wait it out. It’s surprising the clarity one gains in isolation, as we all discovered in small ways this Covid year, mainly that power and control are largely illusions. A way to rationalise a disaster is to recognise that everyone has their own dramas going on, whether illness, financial insecurities or a failing relationship. Much as we aim for perfection, life can’t only be good, we would get sick of it. Occasional setbacks create their own awakenings.
In a week when the son of a Bollywood superstar spent Dussehra in jail without being formally charged with a crime, it was surreal to hear the Prime Minister lecture us about how human rights activists are using this issue to ‘malign’ India. It is a real issue, Prime Minister. Clearly more real than you think. Aryan Khan’s daddy is rich and can afford the best lawyers. But our jails are filled with hundreds of thousands of young men who spend months and years in jail simply because they cannot afford the price of Indian justice. Most Indians, including your columnist, baulk at the price lawyers charge for an appearance in court. So that most important of human rights, the right to justice, remains unavailable to nearly all Indians. It is this and the absence of other rights, that are taken for granted in democratic countries, that make India look bad. Not the noise made by human rights activists.
The Prime Minister expounded on his human rights misgivings at the 28th anniversary of the National Human Rights Commission. He said it was dangerous for democracy when human rights are ‘selectively targeted’. Then he said something that was both intriguing and worrying. Human rights mattered only to people who already had the basics of life. He said, “A poor person who has to seek a recommendation to get a gas connection gets dignity when the connection reaches him through the Ujjwala Yojana.” Here I agree with Mr Modi. If what he meant was that poverty is the worst violation of human rights, I am in full agreement. Where I part company with him is when he says that human rights do not matter to people who live in extreme poverty.
Has he totally forgotten the Emergency? Has he forgotten that the reason why Indira Gandhi and son lost their own seats in 1977 was because ordinary, very poor Indians felt that their rights had been taken from them when their men were carted off to be sterilized and when their homes were bulldozed to smithereens because Sanjay Gandhi wanted to beautify Delhi? Had these two policies not defined the Emergency in northern India, it is possible that Indira Gandhi would have won. We must not forget that in 1977 she won in the southern states where Sanjay’s policies of family planning and ‘resettlement’ did not exist.
Human rights may not matter to the average Chinese because China has never been a democratic country. They matter very much in India because the roots of democracy have deep roots and if Mr Modi is angry about the ‘bad image’ that India has got, he has himself to blame. Since he became Prime Minister, he has shown that his government has no qualms about keeping students, dissidents, comedians and journalists in jail simply because they disagreed with his policies. When a judge in a Delhi court released some young people who have been in jail for more than a year without charges or a trial, he passed strictures against the Delhi Police for not doing their job well. Last week he was transferred to a lower court.
When it comes to using preventive detention laws as a weapon, the Prime Minister’s favourite Chief Minister, Yogi Adityanath, has gone ahead of him by not just jailing people who disagree with him but confiscating their properties as well. Some of the people who lost their properties were those who saw the Citizenship Amendment Act as discriminatory and took to the streets to protest. In view of the horrific incident on the Singhu border I hesitate to mention farmers, but they have been treated as criminals in both Uttar Pradesh and Haryana before last week’s horror.
In Modi’s ‘new India’, Bollywood is viewed as a den of vice. It has been under attack since last year when a young woman’s life was destroyed because her boyfriend, Sushant Singh Rajput, committed suicide. When they could not pin murder, robbery and abetment to suicide on Rhea Chakraborty, both she and her brother were jailed by the Narcotics Control Bureau (NCB) for purchasing and consuming banned substances. After spending some weeks in jail, they were quietly released. Aryan Khan could be in deeper trouble because the NCB is now trying to make the case that he had links with international drug traffickers. Has it occurred to the sleuths of this hyperactive bureau that international drug traffickers would try to stay as far away from the son of a Bollywood superstar as possible to keep attention away from their nefarious activities?
Last week, a spokesman of the NCB said that when it came to offences related to drugs, the laws of justice were reversed. Aryan is presumed guilty till he can prove his innocence. When I tweeted about the absurdity of this, I was immediately attacked by venomous trolls who said that I should know that this was a law made in Rajiv Gandhi’s time. Well, it is time for it to be changed. If the Prime Minister is truly concerned about India’s image in the world, he needs to be seen as a leader who cares about the protection of human rights, not as someone who sees them as an excuse to malign him. Human rights are more important in democratic countries than almost anything else for the simple reason that without sacrosanct human rights, there is no democracy.
Secularism and the modulation of religious practices to conform to the democratic order are not values to be preached only to those demanding governance according to the Sharia; it applies equally to the nihangs, among the Sikhs, and certain Hindu traditions that believe brandishing weapons in public places is an acceptable display of authority. In modern society, the right to use force is restricted to the state, and citizens are not expected to take the law into their own hands. The killing of a dalit farmhand at Singhu border, allegedly by nihangs, allegedly for sacrilege, must not just be condemned as an individual act of lawlessness but purged of the sanctity and legal latitude that many people are willing to accord those whose illegal actions are motivated by religion. The perpetrators of the murder must be identified and punished and their value system firmly denounced as being beyond the pale of democracy.
The nihangs have, for the most part, a valiant history and an honourable tradition. But that valour and honour were embedded in a culture of autonomous laws and rules that paid no heed to any authority outside their close-knit community. This might have worked, even made sense, in pre-modern times, when might often determined right and wrong. Things have changed. The external environment for the nihangs is a democratic polity, in which the people's representatives make laws applicable to all. In that ecosystem, it will not do for any particular group to declare themselves a law unto themselves and act in a manner that is blatantly illegal and unethical. Such deeds cannot be justified in the name of avenging sacrilege or restoration of honour. This must be made clear to not just the perpetrators but to the larger community maintaining an uneasy silence on the gruesome act.
All this would have been true, even if the man killed at the Singhu border had not been a dalit. The murder of the dalit adds oppression of the institutionally disempowered to brutal, unlawful behaviour that has no place in a democracy.
Bharat Biotech's vaccine for children aged 2-18 must be celebrated as a scientific achievement, but scarce vaccine capacity must be devoted to manufacturing doses for the world's unvaccinated adults, a whole lot more vulnerable to Covid than children and far more capable of hosting virus mutations that produce new strains less amenable to control via inoculation. Only 48.7% of adults across the world have received at least one dose of the vaccine, the proportion drops to single digits in Africa. As a key manufacturer of vaccines for the world, India should focus on meeting global needs, creating capacity for future needs and helping build capacities in developing countries.
While the government cannot discourage a private entity from developing or manufacturing vaccines for children, it must ensure that production of vaccines for adults does not slacken. Let there be no assured purchases of the children's vaccine. The overriding priority must be meeting the global demand for vaccines, particularly in countries of Africa, island states, Latin America, and even the immediate neighbourhood, where the percentage of fully vaccinated adults is still low. Protection of adults is essential to tackle the spread of the disease, rise of new variants, and resumption of economic activity. At the same time, the government must ensure that domestic companies do not miss out on an opportunity nor should it be unprepared should there be a need to step up vaccination of children. That will require a calibrated approach, where the bulk of government support is geared to adult vaccination.
The government, health and research agencies such as ICMR, and the drug regulator must be vigilant to flexibly respond to emerging situations.
On September 15, just nine days before he was scheduled to host Prime Minister Narendra Modi and the premiers of Australia and Japan for the Quad summit, United States (US) President Joe Biden announced the formation of a new multilateral security alliance. AUKUS has more or less the same mission as Quad, which is containing China, even though both groups don’t advertise that as the raison d’etre for their existence.
The new security pact caused consternation in several capitals. Many European Union (EU) member-states were furious. France was angry because the new security pact killed a defence deal worth tens of billions of dollars to sell conventional submarines to Australia. China denounced the new alliance as “extremely irresponsible”. This was understandable because AUKUS has been the most muscular American reaction to the growing Chinese military presence in the Indo-Pacific so far.
The reaction in New Delhi was muted. Even though India did not react negatively, many close to the Indian defence establishment complained that the country was blindsided by the way in which the US went about creating the new alliance. A key complaint in India was that by forming the trilateral alliance, the US diluted Quad. Some also did not appreciate the timing, just days before the summit.
Despite knowing that AUKUS would ruffle some feathers, the Biden administration proceeded with the new alliance. This speaks volumes of the importance the Biden administration gives to countering Beijing’s belligerence in the Indo-Pacific.
Now that AUKUS is a reality, there are two key questions. One: Will it affect India-US relations? No, it won’t. The trajectory of the India-US relationship is not going to change. Bilateral ties have many dimensions, regional security being just one of them. Since the end of the Cold War, India and the US have cooperated on a broad range of areas, from trade and commerce to climate and energy. One can reasonably say that their partnership in all these and other areas will continue to grow.
Even though the two countries have cooperated closely in defence, they have never been part of a military pact. Many in Washington point out that it is India that does not want a military alliance. This might be due to India’s reluctance to position itself as a military rival to China. Despite seeing China as a strategic rival — and notwithstanding a series of Chinese incursions into Indian territory in recent years — successive Indian governments, including the current one, have taken great pains to maintain ties with Beijing. That China, along with the US, is one of India’s top two trading partners shows the delicate balance New Delhi has to maintain between its strategic goals and commercial interests. India’s continued reliance on Russia for weapons is another reason why Delhi isn’t keen on an alliance. India has maintained all along that it does not want to put all its eggs in one basket when it comes to buying weapons for its armed forces.
Second: Will AUKUS impact Quad? Yes, it will. Quad will remain a non-military group, in which the four member-nations will cooperate on a number of key regional and global issues. The breadth of Quad’s agenda at the leaders’ summit on September 24 gives a sense of the ambitious role the four nations envision for the organisation. There will be more than enough for the Quad to do as this budding alliance moves forward.
AUKUS takes the security and military issue off of the Quad table. That is a good thing because India did not want such an arrangement with the US, or for that matter, with any country. And, the US did not want such an arrangement either.
The US-India relationship remains steady and focused and where its leaders want it to be at this point in time with each other and in Quad. There was a little churn over AUKUS but it is time to set the noise aside and get to work on issues that really matter.
Frank F Islam is an entrepreneur, civic leader, and thought leader based in Washington DC
Right after the assembly elections of 2012 in Uttar Pradesh (UP), Hindustan launched a popular campaign called Rajneeti Khatm Kaam Shuru (politics ends, work begins). It was meant to keep reminding the elected representatives that they have been chosen on the basis of the promises they made and that it was now time to honour these.
This campaign sprang to my mind over the last few days — because of what happened in Lakhimpur Kheri. Politicians often find opportunities in tragedies but forget about them when their purpose is fulfilled. But, does any party or person benefit from this sort of tragedy?
Let us look at the Congress. Priyanka Gandhi Vadra was the first major Opposition leader to set off for the site on hearing the news. She was stopped en route by the police at Sitapur and detained at a UP Provincial Armed (PAC) guesthouse. From there, a video of her sweeping her room went viral. How on earth did this broom reach her high-security room? The PAC has trained staff to maintain the premises. So, why did Priyanka Gandhi feel the need to sweep her room?
Akhilesh Yadav, leader of the Samajwadi Party (SP), had alleged that the Bharatiya Janata Party (BJP) government was deliberately highlighting this to divide the Opposition. He had also tried to travel to Lakhimpur Kheri, but the state police did not allow him to leave his home.
On an earlier occasion, Priyanka Gandhi was stopped at the Noida border while trying to go to Hathras. In the ensuing kerfuffle, a photo of her holding one end of uniformed policeman’s cane went viral. Congress functionaries said that she did this to save a worker from being beaten up. Her supporters seem to think that such visits and images will bring back the Congress’s lost support base.
Her latest detention on October 3 is being compared by the faithful to her grandmother, Indira Gandhi’s Belchi visit to meet victims of atrocities on Dalits. But, is this really a Belchi moment for Priyanka?
Let us compare the Congress of 1977 and the one we see today. Much water has flowed down the Ganga and the situation has changed completely. Though the Congress was not in power in 1977, its support base was intact. Indira Gandhi was fighting an army of elders who seemed oblivious to their differences with each other. Morarji Desai had become prime minister (PM), but he was the leader of a messy coalition. All the parties in it had different ideologies and interests. Indira Gandhi took advantage of this. She fuelled the ambitions of Choudhary Charan Singh and let him become PM. But very soon, she pulled the rug out from under his feet.
Today, Priyanka and her brother Rahul Gandhi are taking on a party that has a hugely popular leader like Narendra Modi. The BJP is now the largest political organisation in the world while the Congress’s support base has been steadily shrinking since 1989. Belchi provided a powerful leader of a strong party a chance to return to power. If what happened in Hathras and Lakhimpur Kheri provides the Congress even one-tenth of that advantage, it can be considered a big deal.
In 1977, there was also no SP or Bahujan Samaj Party (BSP). Both have a strong social base which explains their success in wooing various voter groups. The Congress has no such base in UP. Priyanka Gandhi may have been able to build up a base had she stayed in UP for five years instead of in Delhi. This is why the BJP calls her a “political tourist”. Well-wishers of the Congress believe that if she had camped at Swaraj Bhawan in Prayagraj (Allahabad), perhaps the situation would have been different. But with an election so close, it is difficult to create a political wave as she is trying to do in UP.
Akhilesh Yadav started the Vijay Yatra within 10 days of what happened in Lakhimpur Kheri. He will try to boost the morale of his workers by going from city to city over the next few months. He will also try to woo back the voters who rejected his party in the last elections. Discussions of a political alliance with the Rashtriya Lok Dal led by Jayant Chaudhary are on in full swing. If Akhilesh Yadav and Jayant Chaudhary join up in western UP, they can give the BJP a run for its money. But, All India Majlis-e-Ittehadul Muslimeen’s Asaduddin Owaisi and the BSP’s Mayawati could work against this potential alliance.
On the other side, we have Yogi Adityanath with the image of being a staunch nationalist committed to upholding law and order. In such a scenario, which way will this upcoming battle go? To come to any sort of answer, we have to wait till all the pieces have fallen into place on the political chessboard.
Last week, Delhi chief minister Arvind Kejriwal launched an ambitious programme, Desh Ke Mentors, for students of the Capital’s government-run schools. Under the programme, 0.9 million students of classes 9 to 12 ---- the crucial years when students decide on their future career paths --- will be connected with mentors from various professional and academic backgrounds to help them in their overall growth and personality development by sharing knowledge, skills and expertise. The mentors will engage with their mentees over the phone for 10-15 minutes every day, and interested citizens from across the country can join the effort by registering on the Desh ke Mentors app. During the launch of the programme, Mr Kejriwal said that other than helping the students with their educational needs, the programme could motivate people to start seeing beyond the fault lines of caste, creed, and religion.
Mentoring is crucial, but not everyone is lucky enough to have a support system to guide them. Students from privileged backgrounds enjoy a set of mentors: Educated parents and their extended network, good schools and their ecosystem, coaching, and access to career information. These advantages are carried over to their professional lives. But children from disadvantaged backgrounds, many of whom go to state-run schools, don’t enjoy these advantages. Therefore, they often fail to transition from their parents’ livelihoods. For underprivileged girls, who often face gender discrimination at every stage of their lives, the lack of a mentor can further limit educational and career prospects, and eventually push them to drop out of the workforce. A structured mentoring process, which the Delhi government promises to put in place, can address students’ needs and provide them with a robust knowledge ecosystem that they lack.
One of the major focus areas of the Delhi government has been education, and the results at the board level have been encouraging. The new mentoring programme, which other states can think of replicating, is a good and much required add-on to the ongoing changes in the education sector in the Capital.
The key outcome of the Congress’s first in-person working committee meeting in 18 months on Saturday was a decision to proceed with internal party elections. Except that these internal elections will take place over the next 11 months, and the new Congress president will be elected only by the end of September 2022. If Rahul Gandhi had not resigned as party president right after the Lok Sabha elections in 2019, and remained president, the end of 2022 is when his five-year term according to the party constitution would have been ending in any case. So, the Congress is almost proceeding as if nothing has changed in the interim — even though, in this period, after it lost a second successive Lok Sabha election, it failed to win back power in Haryana and Assam; got decimated in West Bengal; lost its most important troubleshooter and political manager in Ahmed Patel; has been managing internal crises in Punjab, Rajasthan, Chhattisgarh, and a part-rebellion in Delhi; lacks a clear leader or road map for the 2024 election; and is facing a challenge from others in the Opposition in multiple states.
To offset the sense of drift in the party as a result of these setbacks, to neutralise the perception that decision-making in the Congress is now taking place across three centres of power, and to send a message to internal critics, the party’s interim president, Sonia Gandhi, said that she was a “full-time” and “hands-on”president . She also emphasised the principles of “unity, self-control, discipline, and keeping the party’s interests paramount” as essential for the party’s revival, and claimed that she had always been open to frank inputs but there was no need to speak to her through the media. All of this was a clear signal to G-23 dissenters and others who have voiced discomfort with the current set-up.
The fact, however, is that no one in the Congress has any objection to Sonia Gandhi’s leadership — she remains universally respected in the party for her success in bringing the party back to power in 2004 and 2009, holding the Congress together, and building bridges with other forces. But she has made it quite clear that she is just filling in, and so the party is right to ask, who next? With Rahul Gandhi not taking over formally or expediting elections, but retaining all levers of power (increasingly with his sister Priyanka Gandhi Vadra), the Congress may well continue in this state of limbo for another year — even as the ruling party steps up its preparations for 2024.