கொவைட் 19 கொள்ளை நோய்த்தொற்று இப்போதைக்கு முடிவுக்கு வரும் என்று தோன்றவில்லை. நாளும் பொழுதும் உருமாற்றம் பெற்றுக் கொண்டிருக்கும் அந்தத் தீநுண்மி, "ஒமைக்ரான்' என்கிற பெயரில் புதிய அவதாரம் எடுத்து ஒட்டுமொத்த உலகத்தையும் அச்சுறுத்திக்கொண்டிருக்கிறது. மீண்டும் பொதுமுடக்கம், புதிய தடுப்பூசி கண்டுபிடிப்பு என்றெல்லாம் தேவைப்பட்டால் அவற்றைத் தாங்கும் சக்தி உலகுக்கு இருக்கிறதா என்பது சந்தேகம்தான்.
நவம்பர் மாதம் முடிவடைய இருக்கிறது. இரண்டாண்டுகளுக்கு முன்பு இதேபோல ஒரு நவம்பர் மாதத்தில்தான் சீனாவின் ஹ்யுபெய் மாகாணத்தின் தலைநகரான வூஹான் நகர பரிசோதனைச்சாலையில் பணிபுரியும் மூன்று ஆராய்ச்சியாளர்கள் தங்களை பாதித்த நோய்த்தொற்றுக்கு சிறப்பு மருத்துவம் கோரினார்கள். அப்போதுதான் புதியதொரு தீநுண்மி உருவெடுத்திருப்பது தெரிந்தது.
கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளாக கொவைட் 19 என்று பெயர் சூட்டப்பட்ட அந்தத் தீநுண்மி, கோடிக்கணக்கான மனிதர்களையும் அவர்தம் வாழ்வாதாரங்களையும் நிலை தடுமாற வைத்து இன்னும்கூட தனது கோரதாண்டவத்தை நிறுத்தாமல் தொடர்கிறது.
கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளில் 24.5 கோடி பேர் கொவைட் 19 தீநுண்மியால் பாதிக்கப்பட்டு மூச்சுத் திணறியிருக்கிறார்கள். ஐம்பது லட்சத்துக்கும் அதிகமானோர் உயிரிழந்திருக்கிறார்கள். கோடிக்கணக்கானோர் வாழ்வாதாரம் இழந்து நிலைகுலைந்து போயிருக்கிறார்கள். உலக வங்கியின் கணக்குப்படி, ஏறத்தாழ 12 முதல் 13 கோடி பேர் கடுமையான வறுமை நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டிருக்கிறார்கள். லட்சக்கணக்கானோர் தங்கள் வருங்காலம் குறித்து தெரியாத நிலையில் தொடர்கிறார்கள்.
தடுப்பூசி கண்டுபிடிக்கப்பட்டு, பணக்கார நாடுகளில் பெரும்பாலான மக்களுக்கு முதல் தவணையும் இரண்டாம் தவணையும் தடுப்பூசி போடப்பட்டிருக்கிறது. வளர்ச்சியடைந்த எல்லா நாடுகளிலும் முன்களப் பணியாளர்கள் அனைவருக்கும் தடுப்பூசி போடப்பட்டிருக்கிறது. 100 கோடிக்கும் அதிகமான தடுப்பூசி போட்டு இந்தியா சாதனை படைத்திருக்கிறது என்று பெருமிதப்படுகிறோம். ஆனால், உலகில் பெரும்பாலான நாடுகளில் முன்களப் பணியாளர்களுக்குக்கூட தடுப்பூசி போடப்படாத நிலைதான் காணப்படுகிறது.
உலக சுகாதார நிறுவனத்தின் கோரிக்கைகளையும், ஐ.நா. பொதுச்செயலாளரின் அறைகூவலையும் வல்லரசு நாடுகள் இப்போதும்கூட சட்டை செய்யவில்லை. வளர்ச்சியடையும் சின்னஞ்சிறு நாடுகள் குறித்தும், அங்கெல்லாம் ஏழ்மையில் வாடும் மக்களின் பாதுகாப்பு குறித்தும் வல்லரசு நாடுகள் கவலைப்படவில்லை என்கிற அவலம், மனிதகுல வரலாற்றில் மிகப்பெரிய கறையாகத் தொடரப்போகிறது.
இத்தனை நடந்தும்கூட, தீநுண்மித் தொற்றுக்குக் காரணமான சீனா, வெளிப்படையாக எந்த உண்மையையும் தெரிவிக்கத் தயாராக இல்லை. சீனாவின் இப்போதைய நிலை என்ன என்பதுகூடப் புதிராக இருக்கிறது.
அங்கே மீண்டும் பரவத் தொடங்கியிருக்கும் நோய்த்தொற்றால் பெரிய துறைமுகங்கள் அனைத்தும் மூடப்பட்டிருக்கின்றன. கடந்த மாதம் ஹ்யுபெய்யிலும் பெய்ஜிங்கிலும் நடக்க இருந்த மாரத்தான் ஓட்டங்கள் ரத்து செய்யப்பட்டன. பதினொரு மாகாணங்களில் டெல்டா உருமாற்ற தீநுண்மி பரவியிருப்பதுதான் அதற்கு காரணம் என்று கூறப்படுகிறது.
இவையெல்லாம் மூடி மறைக்கப்படுகின்றனவே தவிர வெளியுலகுடன் பகிர்ந்து கொள்ளப்படுவதில்லை. அதனால் எந்த அளவுக்கு உலக வர்த்தகத்தையும் பொருளாதாரத்தையும் சீனாவின் இப்போதைய கொள்ளை நோய்த்தொற்றுப் பரவல் பாதிக்கும் என்று கணிக்க முடியவில்லை.
கடந்த மாதம் இத்தாலியின் ரோம் நகரத்தில் ஜி20 நாடுகளின் தலைவர்கள் கூடிப் பேசினார்கள். கடந்த 100 ஆண்டுகளில் இல்லாத அளவிலான கொள்ளை நோய்த்தொற்று உலகை பாதித்திருக்கும் நிலையில், அதுகுறித்த கவனம் காணப்படவில்லை.
ஜி20 என்பது சாதாரணமான அமைப்பு அல்ல. உலக ஜிடிபியில் 80% ஐ உள்ளடக்கியது. 60% மக்கள்தொகையை பிரதிபலிப்பது. உலக வர்த்தகத்தில் 75% க்கு காரணமானது.
சமீபத்திய ஜி20 உச்சி மாநாடு கூடிய நாடான இத்தாலி கொள்ளை நோய்த்தொற்றால் மிக அதிகமாக பாதிக்கப்பட்ட நாடுகளில் ஒன்று. அப்படியிருந்தும்கூட, கொவைட் 19 குறித்தும், அதன் பாதிப்புகள் குறித்தும், அது உருவானதன் காரணம் குறித்தும் அந்த மாநாட்டில் விரிவாக விவாதிக்கப்படாதது விசித்திரமாக இருக்கிறது.
இத்தாலி மட்டுமல்ல, சீனாவைத் தவிர ஜி20 அணியிலிருக்கும் ஒவ்வொரு நாடும் கொவைட் 19 கொள்ளை நோய்த்தொற்றால் மிகப்பெரிய பொருளாதாரப் பின்னடைவை எதிர்கொள்கிறது என்று சர்வதேச நிதியமும், உலக வங்கியும் வெளியிட்டிருக்கும் புள்ளிவிவரங்கள் தெரிவிக்கின்றன. அமெரிக்கா உள்பட, சீனாவை தவிர்த்து ஏனைய 19 நாடுகளும் கடந்த ஓராண்டில் 2.5 டிரில்லியன் டாலர் (சுமார் ரூ.188 லட்சம் கோடி) அளவிலான பொருளாதாரப் பின்னடைவை எதிர்கொண்டிருக்கின்றன. 2020 இல் சீனாவின் ஜிடிபி 400 பில்லியன் டாலர் (சுமார் ரூ.30 லட்சம் கோடி) அதிகரித்து ஏறுமுகமாகக் காணப்படுகிறது. இது குறித்தும் அவர்கள் பெரிதாக விவாதிக்கவில்லை.
கொவைட் 19 தீநுண்மித் தொற்றின் தொடக்கம் குறித்தும், பரவல் குறித்தும் இரண்டு ஆண்டுகள் கடந்தும்கூட எந்தவித ஆக்கபூர்வமான விசாரணையோ, ஆய்வோ நடத்தப்படாமல் இருப்பது ஆச்சரியப்படுத்துகிறது. அது குறித்து வெளியான 300 பக்க அறிக்கையில், பரிசோதனைச்சாலை விபத்தாக இருக்கலாம் என்று நான்கு பக்கங்களில் காணப்படுகின்றன என்பதைத் தவிர வேறு தகவல்கள் இல்லை.
எங்கிருந்து, எப்படி உருவாகி, எப்படிப் பரவியது என்பதைக் கண்டுபிடிக்காமல் நாளும் பொழுதும் உருமாறி புதுப்புது வடிவமும், அதிகரித்த வீரியமும் பெறும் தீநுண்மியைத் துரத்திக் கொண்டிருப்பதால் என்ன பயன் ஏற்பட்டுவிடும்? ஒமைக்ரானுக்கு அடுத்த உருமாற்றத்துக்கும் இப்போதே பெயர் கண்டுபிடிப்பது நல்லது!
ஆசிரியத் தொழில் புனிதமான தொழில். ஆசிரியா்கள் ஒரு காலத்தில் தெய்வத்திற்கு ஈடாக மதிக்கப்பட்டாா்கள். அருணகிரிநாதா் முருகனையே குருவாய் வர வேண்டும் என விரும்பி, ‘குருவாய் உருவாய் வருவாய் முருகா’ எனப் பாடினாா். மாதா, பிதாவைக் காட்டுவாா்; பிதா, குருவைக் காட்டுவாா்; குரு, தெய்வத்தைக் காட்டுவாா் எனும் கருத்தை விளக்கவே, ‘மாதா பிதா குரு தெய்வம்’ என்ற பொன்மொழி தோன்றியது.
பண்டித நேரு பெருமானாா், தம்முடைய பிறந்தநாளை ‘குழந்தைகள் தின’மாகக் கொண்டாடச் சொன்னாா். அந்தக் குழந்தைகளை உருவாக்க வேண்டியவா்கள் ஆசிரியா்கள் என்பதால், சா்வபள்ளி டாக்டா் இராதாகிருஷ்ணன் தம்முடைய பிறந்தநாளை ‘ஆசிரியா் தின’மாகக்” கொண்டாடச் சொன்னாா்.
ஆனால், ஆசிரியத் தொழிலில் இன்று கற்பை வேட்டையாடும் சில கயவா்கள் நுழைந்து விட்டனா். கல்வித் தோட்டத்திலே இன்றைக்குச் சில கள்ளிச் செடிகள் முளைத்து விட்டன.
பள்ளிக்கூடங்கள் எல்லாம் பள்ளிக்கூடங்களாக இருந்தால் மட்டும் போதாது; அவை கோயில்களாகப் போற்றப்படவும் வேண்டும் எனக் கருதி, ‘பள்ளித்தலமனைத்தும் கோயில் செய்குவோம்’ எனப் பாடினாா் மகாகவி பாரதியாா். ‘தமிழ்த்தாத்தா’ உ.வே. சாமிநாதையா் ஏடு தேடி, தென்பாண்டி நாட்டில் உள்ள ஒரு புலவா் வீட்டிற்குள் நுழைகிறாா். அந்தப் புலவா் மிகவும் ஏழை என்பதால், அவருடைய வீடும் சின்னஞ் சிறிதாக இருந்திருக்கிறது. தமிழ்க்கடலான உ.வே.சா., அந்த வீட்டை ஒரு நோட்டம் விட்டிருக்கிறாா்.
அந்தப் புலவா் மிகவும் பணிவோடு, ‘ஐயா! இந்த வீட்டில் பூஜையறை இல்லை’ என்றாராம். டாக்டா் உ.வே.சா. ‘அந்த அலமாரியைத் திறங்கள்’ என்று புலவரிடம் கூறியிருக்கிறாா். புலவா் திறந்தவுடன், அது நிறைய புத்தகங்களாக இருந்திருக்கின்றன. ‘இதுதான் ஐயா பூஜையறை! புத்தக அறை, பூஜையறை ஆகமுடியும்; ஆனால், பூஜையறை புத்தக அறை ஆகமுடியாது’” என்றாராம், தமிழ்த்தாத்தா! மகான்கள் கோயிலாகக் கருதியதை, இன்றைய காமுகா்கள் படுக்கையறை ஆக்கலாமா?
ஆதிகாலத்தில் குருகுலக் கல்விதான் இருந்தது. எவ்வளவு பெரிய மனிதா் வீட்டுப் பிள்ளையும் குருவின் வீட்டில் தங்கி, உண்டு, உறைந்து, குருவிற்குப் பணிவிடைகள் செய்து, கல்வி கற்க வேண்டும். அரண்மனைவாசிகளான இராம - இலக்குவனரே, வசிட்டா் ஆசிரமத்திற்குக் காலையில் சென்று மாலையில் அரண்மனை திரும்ப வேண்டும். இராம - இலக்குவனரை மிதிலைக்கு அழைத்துச் சென்ற விசுவாமித்திர முனிவரை நோக்கி ஜனகா், ‘இவா்கள் யாா்’ எனக்” கேட்டாா்.
அதற்கு விசுவாமித்திரா், ‘இவா் தசரதனுடைய புத்திரா்கள்’ என்று கூறியதோடு நிறுத்தவில்லை. ஏனென்றால், ‘தசரதனுக்குப் பிறந்த பிள்ளை எப்படி ஏகபத்தினி விரதனாக இருக்க முடியும்” என ஜனகன் நினைத்துவிட்டால் என்ன செய்வது என்று எண்ணி, ‘ஜனகரே! இந்தப் பிள்ளைகள் தசரதனுடைய புத்திரா்கள் என்று மட்டும் எண்ணிவிடாதே! இவா்களுக்கு உபநயனம் முடித்து, நான்கு வேதங்களையும் ஓதுவித்து வளா்த்தவா் வசிட்டா்’ (உபநயன விதிமுடித்து, மறை ஓதுவித்து, இவரை வளா்த்தானும் வசிட்டன் காண்) என மொழிந்தாா்.
நல்லாசிரியரால் உருவாக்கப்பட்ட பிள்ளைகள், நல்ல பிள்ளைகளாகத்தான் இருக்க முடியும். வனவாசம் முடிந்து மகுடாபிஷேகம் நடந்தபொழுது, இராமபிரானுக்கு மகுடத்தை எடுத்துக் கொடுத்த கரங்கள், வசிட்ட மகரிஷியின் கரங்களாகும். இது ஒரு நல்லாசிரியருக்குக் கிடைத்த உச்சபட்சப் பெருமையாகும்.
இராமாயணத்தைப் போலவே மகாபாரதத்திலும் பஞ்ச பாண்டவா்கள், பீஷ்மா், கிருபா், துரோணா் ஆகிய ஆசாா்யா்களிடம் கல்வி கற்றனா். வனவாசம் முடிந்து, ஓராண்டு தலைமறைவாக வாழவேண்டிய நிலை பாண்டவா்களுக்கு! பாண்டவா்கள் எந்த நாட்டில் வாழ்கிறாா்கள் என்பதைக் கண்டறிய பெருமுயற்சி எடுத்தும், துரியோதனாதியரால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. ஆனால், விராட தேசத்து இளவரசனுக்கும், துரியோதனாதியருக்கும் நடந்த போரின்போது, பீஷ்மரும் துரோணரும் மாறுவேடத்தில் இருக்கும் பாண்டவா்களைக் கண்டுபிடித்து விடுகின்றனா்.
தலைமறைவு வாழ்க்கையில் தங்குவதற்கு இடம் தந்த விராட மன்னனுக்கு நன்றி செலுத்தும் வகையில், போரில் விராட மன்னனுக்கு அவா்கள் துணை நிற்கின்றனா். போரின் தொடக்கத்தில் விராட இளவரசன் தேரில் அமா்ந்து, பெண் வேடத்தில் இருக்கும் அா்ச்சுனன் தொடுத்த மூன்று அம்புகள் பீஷ்மா், கிருபா், துரோணா் பாதங்களில் வந்து விழுகின்றன.
அதைக் கவனித்த பீஷ்மா், ‘துரியோதனா! பாண்டவா்கள் விராட தேசத்தில்தான், அதுவும் இந்தப் போா்முனையிலேயே இருக்கிறாா்கள்ட’ என்றாா். ‘எப்படிச் சொல்கிறீா்கள் குருதேவா’” என துரியோதனன் கேட்டான். அதற்கு பீஷ்மா், ‘சற்று முன் எங்கள் மூவரின் பாதங்களில் மூன்று அம்புகள் வந்து விழுந்ததே. போா்க்களத்தில்கூட அா்ச்சுனன் மூன்று குருமாா்களுக்கும் மலருக்கு பதிலாக அம்பு போட்டு குருவணக்கம் செலுத்துகிறான்’ என்றாா். வணங்காமுடியாகிய துரியன் வெட்கித் தலைகுனிந்தான். நல்லாசிரியா்களால்தான் நல்மாணாக்கா்களை உருவாவாக்க முடியும்.
அமெரிக்காவிலே அந்நாட்டு அதிபருக்கு என்று ஒரு ஹெலிகாப்டா் உண்டு. அதனில் குடியரசுத் தலைவரைத் தவிர வேறு யாரும் பயணிக்கக்கூடாது. ஆனால், அமெரிக்க அதிபராக இருந்த ஜான் எஃப். கென்னடி, நம்முடைய சா்வப்பள்ளி எஸ். இராதாகிருஷ்ணன் பயணிக்க அந்த ஹெலிகாப்டரைக் கொடுத்து விட்டாா்.
உடனே சிலா் கென்னடியிடம் ‘எப்படி முறைமை மாறி ஹெலிகாப்டரை ஒரு இந்தியருக்குக் கொடுத்தீா்கள்’ எனக் கேட்டனா். அதற்கு அதிபா், ‘நான் ஒரு தனி மனிதருக்குக் கொடுக்கவில்லையே! உலகத்தினுடைய பேராசிரியருக்கு அல்லவா கொடுத்தேன்’ என்றாா். கேட்டவா்கள் வாயடைத்து மௌனமாக வெளியேறினா். இவ்வாறெல்லாம் உலகத்தினுடைய அங்கீகாரத்தைப் பெற்ற ஆசிரியரினம், சில காமுகா்களால் காயம்படுவானேன்?
இந்தியா முழுமையிலும் ஆசிரியப் பணியிலிருக்கும் சில கயவா்களால், பெண் பிள்ளைகள் சீரழிக்கப்படுகின்றனா். ஆதிகாலத்தில் ஆசிரியா் இனத்தில் இல்லாத ஒழுக்கக் கேடா்கள், தற்காலத்தில் பல்கிப் பெருகுவது ஏன்? எவ்வாறு?
கீதையிலே ‘யாா் யாருக்கு எந்தத் தொழிலில் ஆா்வமும் பரிச்சயமும் இருக்கின்றதோ, அந்தந்தத் தொழிலில்தான் ஈடுபட வேண்டும். ஊதியம் அதிகமாகக் கிடைக்கின்றது என்பதற்காக, ஆா்வமும் பரிச்சயமும் இல்லாத பணியில் ஈடுபடக்கூடாது’ என்று கூறப்பட்டுள்ளது. ஆனால், ஆசிரியத் தொழிலில் அதிக ஊதியம் கிடைப்பதால், அறிவாா்ந்த ஆசிரியப் பெருமக்களுக்கு மத்தியில், சில காமுகா்களும் புகுந்துவிடுகின்றனா்.
முக்கியமான பதவிகளில் ஒருவரை அமா்த்துவதற்கு முன், புலனாய்வுத்துறையினரிடம் அறிக்கை கேட்கப்படுவதுபோல், ஆசிரியத் துறையிலும் கேட்கப்பட்டால் நல்லது. திறமையும் ஆற்றலும் பண்பாடும் உள்ள சில இளைஞா்கள் வசதியின்மையால் குறுக்கு வழியில் நுழைய முடியவில்லை. ஆனால், ஒழுக்கமும், ஆற்றலும் இல்லாதவா்கள் சகல வசதிகளையும் பெற்றிருப்பதால், புனிதமான பணியில் ஒட்டிக் கொண்டு விடுகின்றனா்.
ஓா் ஆசிரியா் சூதாடியாக இருந்தால், அவருடைய குடும்பம் மட்டுமே பாதிக்கப்படும். இன்னொரு ஆசிரியா் குடிகாரராக இருந்தால், அவருடைய உடல் மட்டுந்தான் நோய்வாய்ப்படும். ஆனால் ஒரு ஆசிரியா் பாலியலில் வல்லுநராக இருந்தால், பெண் பிள்ளைகள் சீரழிவாா்கள்; தமக்கு நோ்ந்த விபத்தை வெளியில் சொன்னால் அவமானம் என்று தூக்கிலே தொங்கி விடுகிறாா்கள்; பெண் பிள்ளையை இழந்த குடும்பம் நிலைகுலைந்து போய்விடுகிறது; அந்த ஆசிரியா் பணியாற்றும் கல்வி நிறுவனம், பல்லாண்டுகளாகச் சோ்த்து வைத்த பேரையும் புகழையும், ஒரே நாளில் இழக்க நேரிடுகிறது. அந்த நிறுவனத்தில் பணியாற்றும் நல்லாசிரியா்களும், மாணாக்கா்களும் ஒரு கயவனால் வேதனையில் உள்ளம் புழுங்குவாா்கள்.
‘கல்விச் சிறந்த தமிழ்நாடு” எனப் பாடிய மகாகவி பாரதிக்கு, இன்றைய அவலநிலை தெரிந்தால், வானத்திலிருந்தே காறி உமிழ்வான். இளஞ்சிறாா்களுக்கு ஏற்படும் பாலியல் வன்முறைகளுக்கு, இன்றைய ஊடகங்களையும் ஒரு காரணமாகச் சொல்லலாம். திரைப்படங்களில் வரும் சில கல்லூரி நுழைவாயிலுக்கு முன்னா் குட்டிச்சுவா் இருக்கும்; அந்தக் குட்டிச்சுவருக்குப் பக்கத்தில் ஒரு தேநீா்க் கடையும் இருக்கும். படிப்பதற்கு இலாயக்கில்லாத தறுதலைகள்,அந்தக் குட்டிச்சுவரில் உட்காா்ந்து கொண்டு, புகைச்சலைக் கிளப்புவாா்கள்.
கல்லூரிப் பெண்கள் ஒரு குழுவாக வரும்போது அவா்களுக்குப் பின்னா் குத்துப்பாட்டுப் பாடிக்கொண்டும், ஆடிக்கொண்டும் வகுப்பறை வரை செல்வாா்கள்; ஆனால், வகுப்பறையில் நுழைய மாட்டாா்கள். வகுப்பில் பாடம் தொடங்கிய பிறகு, ஆசிரியா் கரும்பலகையில் திரும்பி எழுதிக் கொண்டிருக்கும்போது, வகுப்பிற்குள் ஊளையிட்டுக் கொண்டே நுழைவாா்கள்.
ஆசிரியா் திரும்பி ‘யாா்’ என்று கேட்டால், சாதுக்கள் போல் அமா்ந்திருப்பாா்கள். மறுபடியும் ஆசிரியா் கரும்பலகைப் பக்கம் திரும்பும்போது, வகுப்பறையை ஒரு மிருகக் காட்சி சாலை ஆக்கிவிடுவாா்கள். ஆசிரியா், வகுப்பை ரத்து செய்துவிட்டுப் புறப்பட்டுவிடுவாா். இதனால் பாதிக்கப்படுபவா்கள், நல்ல மாணவா்களும், நல்ல மாணவிகளுமே ஆவா்.
காமராஜா் முதல்வராக இருந்தபோது, ஐந்து வகுப்பு வரை ஆண்களும், பெண்களும் சோ்ந்து படிக்கும் தொடக்கப் பள்ளிகள் இருந்தன. பின்னா் ஆறாம் வகுப்பிலிருந்து எஸ்எஸ்எல்சி வரை ஆண்களுக்குத் தனி உயா்நிலைப்பள்ளிகளும், பெண்களுக்குத் தனி உயா்நிலைப்பள்ளிகளும் இருந்தன. அதனைப் போலவே கல்லூரிகளும்.
கத்தோலிக்க கிறிஸ்தவா்களும், இஸ்லாமியா்களும் நடத்திய ஆண்கள் கல்வி நிலையங்களில், பெண்வாடையே இருக்காது; பெண்களுக்காக நடத்தப்பட்ட கல்விநிலையங்களில், ஆண்வாடையே இருக்காது. அந்த நிலை மீண்டும் வந்தால், பாலியல் குற்றங்கள் குறைய வாய்ப்பு உண்டு.
கட்டுரையாளா்:
பேராசிரியா் (ஓய்வு).
கூட்ட நெரிசல் என்றால் என்னவென்று தெரிந்துகொள்ள, ஒரு முகூா்த்த நாளன்று பேருந்தில் பயணம் செய்தால் போதும். குறிப்பாக ‘பீக் ஹவா்ஸ்’ என்று சொல்லப்படும், மாணவா்கள் பள்ளிக்கும், பணியாளா்கள் அலுவலகமும் செல்லும் நேரம், பேருந்துக்குள் கட்டுக்கடங்காத கூட்டம் முட்டி மோதும். நிற்க கூட இடம் இருக்காது. மூச்சு முட்டும் அளவுக்கு நெருக்கமாக நிற்பாா்கள்.
இதற்கிடையில், ஒரு பக்கம் தனது கைக்குட்டையை வெளியில் இருந்து தூக்கிப் போட்டு சீட்டில் இடம் பிடித்தவருக்கும், அந்தக் கைக்குட்டையை சற்றும் யோசிக்காமல் தூக்கி எறிந்துவிட்டு அதே இடத்தில் ஒய்யாரமாக உட்காா்ந்தவருக்கும் வாா்த்தைப் போா் நடந்து கொண்டிருக்கும். இதற்கெல்லாம் மகுடம் வைத்தாற்போல், படிக்கட்டில் ஒரு காலும் வெளியே ஒரு காலுமாக பேருந்தின் கடைசி ஜன்னலோர கம்பியைப் பிடித்துக் கொண்டு மாணவா்கள் ஒரு பக்கம் தொங்கிக் கொண்டிருப்பாா்கள்.
இத்தனை களேபரங்களுக்கு மத்தியிலும், காற்று கூட புக முடியாத அந்தக் கூட்டத்துக்குள் சா்வசாதாரணமாக ஒருவா் கடமையாற்றிக் கொண்டிருப்பாா்.அவா்தான் அப்பேருந்து நடத்துநா்.
மாதத்தில் ஓரிரு நாள்கள் கூட்ட நெரிசலில் பயணிப்பவா்களுக்கே பேருந்துப் பயணம் அலுத்துவிடும். அப்படியிருக்க, நாள்தோறும் நெரிசல் மிக்க பேருந்துகளில் பயணித்துக் கொண்டு, அதே வேளையில் தங்களது கடமையையும் செவ்வனே செய்து கொண்டிருக்கும் பேருந்து நடத்துநா்களையும் ஓட்டுனா்களையம் பாராட்ட வாா்த்தைகளே இல்லை.
மது அருந்திவிட்டு தள்ளாடிக் கொண்டே பேருந்தில் ஏறும் கனவான்கள், அவசரமாகப் பள்ளிக்கும் கல்லூரிக்கும் விரைந்து கொண்டிருக்கும் மாணவா்கள், தள்ளாத வயதில் பயணம் செய்யும் பெரியவா்கள், நேரமாகிவிட்டதா என்று கைக்கடிகாரத்தை அடிக்கடி பாா்த்துக்கொண்டு பதற்றத்தோடு அலுவலகம் செல்பவா்கள், கைக்குழந்தை வைத்திருக்கும் பெண்கள், கா்ப்பிணிப் பெண்கள், வியாபாரிகள், மாற்றுத் திறனாளிகள் என்று பேருந்தில் ஏறும் பலதரப்பட்ட மனிதா்களையும் சமாளிப்பது அவ்வளவு எளிதல்ல. ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு மனநிலையில் இருப்பாா்கள். பலவிதமான உணா்வுகளைத் தாங்கிப் பயணித்துக் கொண்டிருப்பாா்கள்.
படிக்கட்டுகளில் பயணிக்கும் மாணவா்களுக்கும் நடத்துநருக்கும் சண்டை வராத பேருந்தே இல்லை எனலாம். கூட்டம் இல்லாத பேருந்தில்கூட சில மாணவா்கள் படிக்கட்டுகளில் பயணிப்பதை வழக்கமாகக் கொண்டிருப்பாா்கள். அவா்களை மேலே ஏறி வருமாறு கெஞ்சாத குறையாக நடத்துநா் சொல்லிப் பாா்ப்பாா். கேட்கவில்லை என்றால் எச்சரிப்பாா். தங்களின் நன்மைக்காகத்தான் நடத்துநா் இவ்வாறு கடிந்து கொள்கிறாா் என்பது கூட புரியாமல், பதின்ம பருவத்து மிடுக்காலும் அறியாமையாலும் அவரிடம் மல்லுக்கு நிற்கும் பல மாணவா்களை நாம் நாள்தோறும் கண்டு கொண்டுதான் இருக்கிறோம்.
அடிக்கடி ‘சில்லறை‘ பிரச்னை பேருந்தில் பூதாகரமாக வெடிப்பதுண்டு. பதினோரு ரூபாய் டிக்கெட்டுக்கு தொடா்ந்து நான்கு போ் நூறு ரூபாய் தாளை நீட்டினால் எந்தவொரு நடத்துநரும் முகம் சுளிக்க நேரிடும். எனவே, பயணம் செய்யும் எல்லோரும் எப்போதும் ஒன்றிரண்டு சில்லறைக் காசுகளை வைத்துக் கொள்வது நடத்துநரோடு தேவையில்லாத வாக்குவாதங்களை தவிா்க்க உதவும்; நடத்துனா்களின் வேலையையும் சுலபமாக்கும்.
இதை சாதாரண சில்லறை பிரச்னை என்று எளிதில் விட்டுவிட முடியாது. ஏனெனில், நான் பயணித்த ஒரு பேருந்தில், ஒருவா் பன்னிரண்டு ரூபாய் டிக்கெட்டுக்கு ஐந்நூறு ரூபாயை எடுத்து நீட்டினாா். நடத்துநரிடம் சில்லறை இல்லை. அவருடைய நிறுத்தம் வரும் வரை நடத்துநரால் அவருக்கு சில்லறை வழங்க முடியவில்லை. வேறு வழியில்லாமல், அவரிடம் பன்னிரண்டு ரூபாய் வசூலிப்பதற்காக, அவா் இறங்கிய நிறுத்தத்தில் பேருந்து பத்து நிமிடங்கள் நின்றது. அவா் ஒவ்வொரு கடையாக ஏறி இறங்கி கடைசியாக பன்னிரண்டு ரூபாய் கொடுத்த பின்பே வண்டி எடுக்கப்பட்டது.
இதில் குறிப்பிட வேண்டிய விஷயம் என்னவென்றால், அந்த ஒருவரால் பேருந்தில் இருந்த அத்தனை பேருக்கும் பத்து நிமிடங்கள் விரயம். வண்டி பழுதாகி விட்ட காரணத்தால் பத்து நிமிடங்கள் வீணாவது வேறு. ஆனால் இது போன்ற அற்பத்தனமான காரணங்களால் நேரம் வீணாவது ஜீரணிக்க முடியாதது. நல்லவேளையாக அந்தப் பேருந்தில் ஒரு கா்ப்பிணியோ பரிட்சை எழுதப் போகும் மாணவரோ நோ்முகத் தோ்வுக்கு செல்லும் இளைஞரோ இல்லை என்று நான் ஆறுதல் அடைந்து கொண்டேன்.
ஒரு முறை நான் எனது ஊரில் இருந்து மதுரைக்குச் சென்று கொண்டிருந்தபோது, அப்பேருந்தின் நடத்துநா், ‘ கீழவாசலில் இறங்கணும்னு ஐடியா இருக்கவங்க மட்டும் எந்திரிச்சு வாங்க‘ என்று மதுரை கீழவாசல் பேருந்து நிறுத்தம் வரப் போவதற்கு முன்னதாக சத்தமாக சொன்னாா். உடனே பேருந்தில் இருந்த அத்தனை பயணிகளும் குபீரென்று சிரித்தனா். இப்படி, ரசிக்கும்படியாக அவ்வப்போது ஏதாவது சொல்லி பயணிகளை மகிழ்ச்சியாக வைத்திருந்தாா் நடத்துநா். அவரின் ஆத்மாா்த்தமான பணிக்கு தலைவணங்கி, இறங்குவதற்கு முன் அத்தனை பேரும் அவருக்கு நன்றி தெரிவித்துவிட்டு இறங்கினோம்.
அதேபோல், நடத்துநரின் பணிச்சுமைக்குச் சற்றும் குறைவில்லாதது ஓட்டுநா் பணி. அன்றாடம் மக்களை பத்திரமாக அவரவா் வீடுகளில் சோ்க்கும் மகத்தான பணியை ஒவ்வொரு ஓட்டுநரும் செய்து கொண்டிருக்கிறாா். ஒவ்வொரு ஓட்டுநருக்கும் வீட்டில் ஆயிரம் பிரச்னைகள் இருக்கும். ஆனால் அவை எல்லாவற்றையும் ஒரு ஓரமாக வைத்துவிட்டு, மனதை ஒருமுகப்படுத்தி, பேருந்தில் உள்ள அத்தனைப் பயணிகளின் உயிரையும் பாதுகாப்பது என்பது சாதாரண விஷயமல்ல.
தனக்கு மாரடைப்பு ஏற்பட்டாலும், பேருந்தில் உள்ள பயணிகளைக் காப்பதற்காக சாதுரியமாக பேருந்தை நிலைநிறுத்திய எத்தனையோ ஓட்டுனா்களை நாம் பாா்த்திருக்கிறோம். பண்டிகை நாள்களிலும் சரி, இரவு நேரங்களிலும் சரி, மக்களுக்காக அயராது உழைத்து கொண்டிருப்பவா்கள் போக்குவரத்து ஊழியா்கள்.
நமது வாழ்க்கையில் பேருந்துப் பயணம் மிக முக்கியமான பங்கு வகிக்கிறது. பேருந்தில் நடக்கும் சின்ன சின்ன நிகழ்வுகள் கூட, மனதளவில் அன்றைய நாளில் மிகப் பெரிய தாக்கத்தை ஏற்படுத்தி விடுகின்றன. நடத்துநரும் ஓட்டுநரும் நம்மைப் போல் உணா்ச்சிகள் கொண்ட சாதாரண மனிதா்கள்தாம். எனவே, அவா்களோடு வீண் வாக்குவாதத்தில் ஈடுபடாமல், பொறுமையைக் கடைப்பிடித்து, ஒவ்வொரு பேருந்து பயணத்தின் முடிவிலும் அவா்களுக்கு மனதுக்குள் நன்றி செலுத்துவோம்.
அரசுப் பள்ளிகளில் தமிழ் வழியில் படித்தவர்கள், கரோனாவால் பெற்றோர் இருவரையும் இழந்த இளைஞர்கள், முதல் தலைமுறைப் பட்டதாரிகள், போரில் உடல் தகுதியை இழந்த ராணுவத்தினர், ஆதரவற்ற விதவைகள், சாதிமறுப்புத் திருமண தம்பதியர் ஆகியோருக்கு அரசுப் பணிகளில் சுழற்சி முறையில் இடஒதுக்கீடு வழங்கப்படும் என்று திமுக தலைமையிலான அரசு சமீபத்தில் அரசாணை பிறப்பித்துள்ளது.
அங்கன்வாடிப் பணியாளர் மற்றும் உதவியாளர் பணி நியமனங்களில் 25% பணியிடங்களை, விதவைகள், கணவனால் கைவிடப்பட்டோரைக் கொண்டு நிரப்பவும் அரசாணை பிறப்பிக்கப்பட்டுள்ளது. திமுக அரசின் இத்தகைய நடவடிக்கைகள் பாராட்டுக்குரியவை. திமுகவின் தேர்தல் வாக்குறுதிகளில் ஒன்றான அரசுப் பணிகளில் மகளிருக்கு 40% இடஒதுக்கீடும் கொண்டுவரப்படும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.
அதே நேரத்தில், பாலின அடிப்படையிலான இடஒதுக்கீடு இருபாலருக்குமான வேலைவாய்ப்புச் சமநிலையைக் குலைத்துவிடாதவாறு வகுக்கப்பட வேண்டும் என்ற குரல்களையும் கேட்க முடிகிறது. விளையாட்டு வீரர்களுக்கான இடஒதுக்கீட்டில் சிலம்பத்தையும் சேர்த்திருப்பது வரவேற்புக்குரியது. அரசின் இந்த நடவடிக்கைகள் அனைத்தும் குறிப்பிட்ட எண்ணிக்கையில் வேலைவாய்ப்புகளைப் பெற்றுத்தரும்போதுதான் முழுமைபெறும்.
நீதிமன்றங்களின் உத்தரவுகளை அடுத்து, டிஎன்பிஎஸ்சி தேர்வுகளுக்கான ஆண்டுத் திட்டம் அறிவிக்கப்படும்போதே தேர்வு முடிவுகளுக்கான உத்தேசக் கால அளவையும் குறிப்பிடுகின்ற வழக்கம் தொடங்கியது. எனினும், இன்னும் அது முழுமையாக நடைமுறைக்கு வரவில்லை. கடந்த 2020-ல் திட்டமிடப்பட்ட டிஎன்பிஎஸ்சி தேர்வுகளில் பெரும்பாலானவை கரோனா காரணமான பொதுமுடக்கத்தால் நடத்தப்படவில்லை.
அவை 2021-க்குத் தள்ளிவைக்கப்பட்ட பிறகும்கூட இன்னும் பெரும்பாலான தேர்வுகள் நடத்தப்படாத நிலைதான் நீடிக்கிறது. ஏற்கெனவே டிஎன்பிஎஸ்சி தேர்வுகள் குறிப்பிட்ட கால இடைவெளியில் நடத்தப்படாத நிலையில், இரண்டாண்டுகள் மட்டுமே வயது வரம்பு நீட்டிக்கப்பட்டிருப்பது தேர்வர்களிடம் ஏமாற்றத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது. இதற்கிடையில், ஆசிரியர் தேர்வு வாரியத்தால் அறிவிக்கப்பட்ட முதுநிலை ஆசிரியர் பணியிடங்களுக்கான தேர்வு தொழில்நுட்பக் கோளாறு, மாற்றுத்திறனாளிகள் விண்ணப்பிக்கும் வாய்ப்பு, வயது வரம்பு நீட்டிக்கப்பட்டவர்களுக்கான கூடுதல் வாய்ப்பு என்ற அடுத்தடுத்துப் பல காரணங்கள் சொல்லப்பட்டுத் தள்ளிக்கொண்டே போகிறது.
பணிநியமனங்கள் தாமதமாவதால், மாதம் ஒன்றுக்கு ரூ.10,000 என்ற அடிப்படையில் பெற்றோர் ஆசிரியர் கழகங்களே முதுநிலை ஆசிரியர்களை நியமித்துக்கொள்ளலாம் என்ற அறிவிப்பு, தேர்வுக்குத் தயாரானவர்களிடையே கலக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது. அரசு கலை மற்றும் அறிவியல் கல்லூரிகளின் உதவிப் பேராசிரியர் பணியிடங்களுக்கான அறிவிப்புகளும் அப்படியே. புதிதாகக் கலைக் கல்லூரிகளைத் தொடங்குவதில் ஆர்வம் காட்டும் திமுக அரசு, அவற்றைப் பெயரளவு ஊதியத்தில் கௌரவ விரிவுரையாளர்களைக் கொண்டே நடத்த விரும்புகிறது.
நிதிச் சிக்கல்களைக் காரணம் காட்டி அரசு அலுவலகங்களிலும் கல்வி நிறுவனங்களிலும் காலிப் பணியிடங்களை நிரப்பாமல் தவிர்ப்பது அரசு நிர்வாகம், கல்வித் தரம் ஆகியவற்றைப் பாதிப்பது மட்டுமின்றிப் போட்டித் தேர்வுகளுக்குத் தயாராகிவரும் இளைஞர்களிடம் அவநம்பிக்கையையும் உருவாக்கிவிடுகிறது. தமிழ்நாடு அரசு உடனடியாகக் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டிய விஷயம் இது.
நவம்பா் இரண்டாம் வாரத்திலிருந்து பெய்துவரும் வடகிழக்குப் பருவமழையால் சென்னை முதல் கன்னியாகுமரி வரை வெள்ள நீரானது குளங்களின் கரைகளை உடைத்து, சாலைகளைச் சேதப்படுத்தி, வீட்டுக்குள் புகுந்து, பயிர்களையும் முழ்கடித்துப் பெரும் சேதத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. ஏறக்குறைய 347 டிஎம்சி நீா்க் கொள்ளளவுடன் 41,127 குளங்களைக் கொண்டுள்ள தமிழ்நாட்டில் இது எப்படி நடக்க முடியும்? தற்போது பெய்துள்ள மழையால் குளங்களின் மொத்த நீா்க் கொள்ளளவும் தாண்டிவிட்டதா என்ன?
நவீனப் பாசனமுறை ஏற்படுத்துவதற்கு முன்னால், இந்தியாவில் விவசாயம் மற்றும் இதரப் பயன்பாடுகளுக்காகக் குளங்கள் பயன்படுத்தப்பட்டுவந்தன. மற்ற நீர் ஆதாரங்களைவிடக் குளங்கள் பல வகைகளில் சிறப்பானவை. குளங்கள் சிறியவை, இவற்றை எளிதாக நிர்வாகம் செய்ய முடிவது மட்டுமல்லாமல், இவற்றைப் புதிதாக அமைப்பதற்கும் பராமரிப்பு செய்வதற்கும் ஆகும் செலவு மற்ற நீர் ஆதாரங்களை விட மிகவும் குறைவு. குளங்கள் மூலமாகப் பயிர்ச் சாகுபடிக்கு நீர்ப்பகிர்வு மேலாண்மை செய்வதும் மிகவும் எளிது. கால்வாய்ப் பாசனம்போல் அல்லாமல், இதன் நீர்ப்பகிர்வுப் பயன்பாட்டில் சண்டை சச்சரவுகள் குறைவே. சுற்றுச்சூழலுக்கும் குளங்கள் எந்தக் கெடுதலும் ஏற்படுத்துவதில்லை.
குளங்களைப் பெரும்பாலும் சிறு-குறு விவசாயிகள் நம்பியிருப்பதால் இதனை ஏழை விவசாயிகளின் நீர் ஆதாரம் எனலாம். இவற்றுக்கும் மேலாக, மழை பெய்கிறபோதெல்லாம் அந்த நீரைச் சேமித்து, நீர்வளத்தைப் பெருக்கி, கிணற்றுப் பாசனம் வளர்வதற்கும், விவசாயிகள் தங்குதடையின்றி விவசாயம் செய்வதற்கும் குளங்கள் உதவியாக இருக்கின்றன. ஆனால், இன்று குளங்களின் குரல்வளை நசுக்கப்பட்டு வேகமாக அழிக்கப்பட்டுவருகின்றன.
குளங்களின் முக்கியத்துவத்தை அறிந்து, அவற்றின் வளர்ச்சிக்கும் பாதுகாப்புக்கும் மாநில, மத்திய அரசுகள் பல முயற்சிகளை அவ்வப்போது எடுத்துவருகின்றன. கடந்த 30 ஆண்டுகளில் தமிழ்நாட்டில் மட்டுமல்லாமல் கர்நாடகம், ஆந்திரம் போன்ற மாநிலங்களில் உலக வங்கி, ஆசிய வளர்ச்சி வங்கி மற்றும் ஐரோப்பா பொருளாதாரக் குழுமங்களின் உதவியுடன் குளங்களைச் சீர்ப்படுத்தி, அவற்றின் பயன்பாட்டை அதிகரிப்பதற்குப் பல நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்பட்டுள்ளன. 2004-05-ம் ஆண்டு மத்திய பட்ஜெட்டில் குளங்களை சரிசெய்ய ஒரு புத்துயிர்ப்புத் திட்டத்தை அறிமுகப்படுத்தி அதிக நிதியும் ஒதுக்கப்பட்டது. 11–வது 12–வது ஐந்தாண்டுத் திட்டங்களிலும் குளங்களை சரிசெய்து நீரின் கொள்ளளவை அதிகரிக்க நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்பட்டன.
குளங்களின் நிலைமை
நீர்த் தேவைகளைப் பூர்த்திசெய்வதுடன், மழை வெள்ளநீா் சேமிப்புக் கிடங்காக இருந்த குளங்கள், தற்போது வேகமாக அழிந்துவருகின்றன. தொடர் ஆக்கிரமிப்பாலும் தேவையான நிதி ஒதுக்கிக் குளங்களை ஆண்டுதோறும் பராமரிப்பு செய்யாத காரணத்தாலும், நீர்க் கொள்ளளவும், அவற்றின் பாசனப் பரப்பளவும் கடுமையாகக் குறைந்துவிட்டது.
குளங்கள் மூலமாக 1960-61-ல் இந்தியா பெற்ற நீர்ப்பாசனத்தின் மொத்த பரப்பளவு 46.30 லட்சம் ஹெக்டேர்கள். இது 2017-18-ல் 17.07 லட்சமாகக் குறைந்துவிட்டது. இதே காலகட்டத்தில் தமிழ்நாட்டின் குளப் பாசனப் பரப்பளவு 9.36 லட்சத்திலிருந்து 3.02 லட்சம் ஹெக்டேர்களாகக் குறைந்துவிட்டது. அதாவது, தமிழ்நாட்டின் மொத்த நீர்ப்பாசனப் பரப்பளவில் குளத்தின் பங்களிப்பு 38%-லிருந்து 12.66%-மாகக் குறைந்துவிட்டது. இதனால் குளப் பாசனத்தை நம்பிப் பயிர்ச் சாகுபடி செய்துவந்த விவசாயிகள் விவசாயத்தை விட்டு வெளியேறும் நிலை ஏற்பட்டது. நன்கு மழை பெய்த ஆண்டுகளில் கூடத் தமிழ்நாட்டில் குளப் பாசனப் பரப்பளவு அதிகரிக்கவில்லை. இது, ஆக்கிரமிப்புகளால் குளங்கள் தொடா்ந்து கொலைசெய்யப்படுவதைத் தெளிவாகக் காட்டுகிறது.
அதீதமான நகரப்புற வளர்ச்சியின் காரணமாக, நகரங்களுக்கு அருகிலுள்ள குளங்கள் அரசுத் துறையால் கட்டிடங்கள் கட்டப்பட்டு அழிக்கப்பட்டுவிட்டன. சாக்கடை நீரைச் சுமக்கும் இடமாகப் பல இடங்களில் குளத்தை மாற்றிவிட்டார்கள். இந்திய அரசின் நீர்வள நிலைக்குழுவால் 2012-13-ல் வெளியிடப்படுள்ள 16-வது அறிக்கை அரசின் அமைப்புகளால் குளங்கள் தொடா்ந்து ஆக்கிரமிப்புசெய்யப்பட்டு அழிக்கப்படுவதாகக் கூறியுள்ளது. டெல்லியிலுள்ள அறிவியல் மற்றும் சுற்றுச்சூழல் ஆராய்ச்சி அமைப்பு, டெல்லியில் மொத்தமுள்ள 1,012 நீர்நிலைகளில், 168 ஆக்கிரமிக்கப்பட்டுள்ளதாகக் கூறுகிறது. சென்னை,
ஹைதராபாத், பெங்களூரு போன்ற நகரங்களிலும் இதே நிலைமைதான். இந்தியாவின் ஐந்தாவது குறு நீர்ப்பாசனக் கணக்கெடுப்பின்படி மொத்தமாக 5.92 லட்சம் குளம் மற்றும் குறு நீர்நிலைகள் இந்தியாவில் உள்ளதாகவும், ஆக்கிரமிப்பாலும் போதிய பராமரிப்பு இல்லாததாலும் இவற்றில் தற்போது 72,853 உபயோகத்தில் இல்லை என்று தெரியவந்துள்ளது. தமிழ்நாட்டில் குளங்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்துள்ளதாகப் புள்ளிவிவரங்கள் தெரிவிக்கின்றன. இந்தப் புள்ளிவிவரங்களில் சில ஐயங்கள் இருந்தாலும், இவற்றின் மூலம் கிடைக்கும் நீர்ப்பாசனப் பரப்பளவு 1960-61 முதல் 2016-17 வரையிலான காலகட்டத்தில் 68% குறைந்துள்ளது. இதற்கு முக்கியக் காரணம் ஆக்கிரமிப்பு.
நடவடிக்கை தேவை
2015-ல் சென்னையில் பெருவெள்ளம் ஏற்பட்டபோது நீா்வழித்தடம் மற்றும் குளங்களின் ஆக்கிரமிப்பு உடனடியாக அகற்றப்பட வேண்டும் எனப் பேசினோம், 2018-லும் பேசினோம், இப்போதும் அதையே பேசிக்கொண்டிருக்கிறோம். ஒன்றைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். மனிதர்களைப் போல் மழை நீருக்கு மறதி கிடையாது, அது தன் இருப்பிடம் தேடித்தான் செல்லும், அது பெரும்பாலும் குளமாகத்தான் ஒரு காலத்தில் இருந்திருக்க முடியும். எனவே, குளங்களைப் பாதுகாத்தால் மட்டுமே தமிழ்நாட்டில் பெருமழை வெள்ள பாதிப்பைக் குறைக்க முடியும்.
தமிழ்நாட்டின் பெரும்பாலான குளங்கள் சங்கிலித் தொடா்புடன் அமைக்கப்பட்டுள்ளன. ஒரு குளம் நிரம்பினால், அதன் உபரிநீா் அடுத்த குளத்துக்கும், அதன் பிறகு அடுத்த குளத்துக்கும் செல்லும் வகையில் அமைக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால், அரசு அதிகாரிகளின் ஒத்துழைப்புடன், அரசியல்வாதிகளும், ஆதிக்க வர்க்க விவசாயிகளும், நீர்வழித் தடங்களை விவசாயத்துக்காகவும் பல்வேறு பயன்பாடுகளுக்காகவும் ஆக்கிரமிப்பு செய்வதால், இதன் சங்கிலித் தொடா்பு அறுக்கப்பட்டுள்ளது.
குளங்களுக்கு அருகில் அமைக்கப்படும் செல்வாக்கு படைத்தவர்களின் பெரிய தனியார் நிறுவனங்கள், தனியார் கல்லூரிகள், பல்கலைக்கழகங்கள், பணக்கார ரியல் எஸ்டேட் நிறுவனங்கள் போன்றவை குளங்களில் தண்ணீர் பெருகுவதை விரும்பாத காரணத்தால், குளத்துக்குச் செல்லும் நீர்வழிப் பாதையை அவர்களின் சுயலாபத்துக்காக அடைத்து, திசைதிருப்பிவிடுவதால் குளங்களின் சங்கிலித் தொடர்பு துண்டிக்கப்படுகிறது என ஆராய்ச்சிகள் கூறுகின்றன. இதனால், அதிக மழை பெய்யும் காலங்களில் வெள்ளப் பெருக்கு ஏற்பட்டு, சாலைகள் உடைபட்டு, பயிர்ச் சேதமும் ஏற்படுகிறது. எனவே, உடைக்கப்பட்டுள்ள குளங்களுக்கு இடையிலான சங்கிலித் தொடா்பை எந்த சமரசமும் செய்யாமல் சரிசெய்ய வேண்டும்.
மதுரை உயர் நீதிமன்றக் கிளை செப்டம்பர் 6, 2014-ல் கொடுத்துள்ள தீர்ப்பை மதித்துக் குளம், ஏரிகள் அமைந்துள்ள ஆக்கிரமிப்புகளை அகற்ற நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும். குளங்களை ஆக்கிரமிப்பு செய்பவர்கள் மீது, அவர்கள் எவ்வளவு செல்வாக்கு படைத்தவர்களாக இருந்தாலும், நடவடிக்கை எடுக்கும் வகையிலும், அவர்களுக்குத் துணைநிற்கும் அரசு அதிகாரிகள் மீது நடவடிக்கை எடுக்கும் வகையிலும் கடுமையான சட்டம் இயற்ற வேண்டும்.
நீர் மேலாண்மை பற்றிய நுணுக்கங்கள் தெரியாத காரணத்தால், குளங்களைச் சரிவர மேலாண்மை செய்ய முடியாமல் பொதுப்பணித் துறை திணறுகிறது. எனவே, தமிழ்நாடு விவசாயிகள் நீர்ப்பாசன அமைப்பு முறை மேலாண்மைச் சட்டம் 2000 (சட்ட எண் 7/2006) கூறியுள்ளதுபோல், அனைத்துக் குளங்களையும் மேலாண்மை செய்யும் அதிகாரத்தை விவசாயிகளிடம் ஒப்படைக்க வேண்டும். குடிமராமத்துத் திட்டத்தில் குளங்களிலுள்ள வண்டல் மண்ணை நீக்கி நீர்க் கொள்ளளவை அதிகரிப்பதோடு, ஆக்கிரமிப்பால் அடைபட்டுள்ள நீர்வரத்துக் வாய்க்கால்களைச் சரிசெய்து, குளத்துக்கு மழைநீர் தங்குதடையின்றி வந்துசேர முக்கியத்துவம் கொடுத்தால், வெள்ளச் சேதத்தைக் குறைக்க முடியும்.
வெள்ளச் சேதத்தைக் குறைக்க, குளங்களைத் தொடர்ந்து பராமரிக்க வேண்டும். தற்போது பல ஆண்டுகளுக்கு ஒருமுறை மட்டுமே குளங்கள் பராமரிக்கப்படுகின்றன. குறைந்தது இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு ஒருமுறையாவது குளங்களில் பராமரிப்பு வேலைகளைச் செய்ய வேண்டும். பெரிய தொழில்நிறுவனங்கள் நடத்தும் கார்ப்பரேட் சமூகப் பொறுப்புத் திட்டத்தின் மூலமாக, குளங்களைச் சீரமைத்துப் பாதுகாக்க அரசு முயற்சிக்க வேண்டும்.
- அ. நாராயணமூர்த்தி, இந்திய விவசாயச் செலவு மற்றும் விலை ஆணையத்தின் முன்னாள் முழுநேர உறுப்பினா். தொடர்புக்கு: narayana64@gmail.com
இந்தியா உள்ளிட்ட தென்கிழக்கு ஆசிய நாடுகளில் கரோனா பரவல் குறைந்துகொண்டிருக்கும் வேளையில், தென்னாப்பிரிக்காவில் கண்டறியப்பட்டுள்ள புதிய வகை கரோனா வேற்றுருவம் (Variant) மக்களை அச்சத்தில் ஆழ்த்தியுள்ளது. முதன்முதலில் இங்கிலாந்தில் ஆல்பா எனும் வேற்றுருவமும், அதைத் தொடர்ந்து தென்னாப்பிரிக்காவில் பீட்டா, பிரேசிலில் காமா, இந்தியாவில் டெல்டா வேற்றுருவங்களும் கரோனா வைரஸில் அறியப்பட்டன. இவற்றைவிட இப்போதைய புதிய வைரஸ் அதிவீரியமானது எனும் எச்சரிக்கை வந்துள்ளதால் ‘உலகம் முழுவதும் புதிய கரோனா அலை உருவாகிவிடுமா?’ எனும் கேள்வி மக்கள் மனத்தில் எழுந்துள்ளது.
‘ஒமைக்ரான்’ (Omicron) எனப் பெயரிடப்பட்டுள்ள இந்த வைரஸின் மரபணு வரிசையில் ‘B.1.1.529’ எனும் புதிய பிறழ்வு (Mutation) ஏற்பட்டுள்ளது. பூட்டுக்குள் சாவி நுழைவதுபோல இது நம் உடல் செல்களுக்குள் ‘ஏசிஇ2’ புரத ஏற்பிகளுடன் இணைந்து நுழையும் கூர்ப்புரதங்களில் (Spike proteins) 50க்கும் மேற்பட்ட பிறழ்வுகள் உள்ளன. ‘வைரஸ் பிறழ்வு’ என்பது வைரஸ்களின் இனப்பெருக்க வளர்ச்சியில் ஏற்படும் இயல்பான நிகழ்வுதான். சில பிறழ்வுகள் மட்டுமே வைரஸ் பரவும் வேகத்தைக் கூட்டும். இந்தியாவில் இரண்டாம் அலையில் படுமோசமான உயிர்ச் சேதங்களை உண்டாக்கியதும், 120-க்கும் மேற்பட்ட உலக நாடுகளில் பரவி பெரும் பாதிப்புகளை ஏற்படுத்தியதுமான டெல்டா வைரஸ் இதற்குச் சரியான உதாரணம். இப்போது உருமாறியுள்ள கரோனா வைரஸும் இந்த வகையைச் சேர்ந்தது என்பதுதான் மக்கள் கவலைப்படக் காரணம்.
கரோனாவின் கோர முகம்
ஒமைக்ரான் வைரஸ் எப்போதுமில்லாமல் பல வழிகளில் உருமாறியுள்ளதாக அறியப்பட்டுள்ளது. இங்கு கவனிக்க வேண்டியது என்னவென்றால், இதுவரை அறியப்பட்ட வேற்றுருவக் கூர்ப்புரதங்களில் அதிகபட்சமாக இரண்டு வகை மரபணுப் பிறழ்வுகள் மட்டுமே காணப்பட்டன. மாறாக, ஒமைக்ரான் கூர்ப்புரதத்தில் 50 வகை மரபணுப் பிறழ்வுகள் ஏற்பட்டுள்ளன. அதிலும் செல்களில் நுழையும் கூர்ப்புரதப் பகுதியில் (RBD) மட்டும் 10 பிறழ்வுகள் காணப்படுகின்றன. டெல்டா வைரஸில் இந்த இடத்தில் 2 பிறழ்வுகள் மட்டுமே காணப்பட்டன.
இப்படி மேம்பட்ட பிறழ்வுகள் மூலம் மனித செல்களில் கூர்ப்புரதப் பிணைப்புகள் கடுமையாக வலுவடைந்து, டெல்டா வைரஸைவிடப் பல மடங்கு வேகமாகப் பரவும் தன்மையை இது பெற்றுள்ளது. இது தென்னாப்பிரிக்காவில் அறியப்பட்ட சில வாரங்களில் இதன் பரவும் வேகம் (R value) 1.47-லிருந்து 1.93ஆக அதிகரித்ததும், நமீபியா, போட்ஸ்வானா, பெல்ஜியம், மலாவி, இஸ்ரேல், ஹாங்காங் ஆகிய நாடுகளிலும் இது பரவியுள்ளதும் இதை உறுதிப்படுத்துகின்றன.
மேலும், கரோனாவுக்கு எதிரான தடுப்பூசிகள் பலவும் இந்த வைரஸின் கூர்ப்புரத மரபணு அமைப்பைக் குறிவைத்துத் தயாரிக்கப்பட்டவை. ஒமைக்ரான் கூர்ப்புரதத்தில் 50 வகை மரபணுப் பிறழ்வுகள் புதிதாக ஏற்பட்டுள்ளதால், இதன் மரபணு முகம் ரொம்பவே மாறியுள்ளது. தடுப்பூசிகளின் பார்வையிலிருந்து 40% வரை இது தப்பித்துவிடும் அளவுக்கு வீரியமிக்கதாகக் கருதப்படுகிறது. இதனால், புதியவர்களுக்குத் தொற்றுவதோடு, ஏற்கெனவே தொற்று ஏற்பட்டவர்களுக்கும் தடுப்பூசி செலுத்திக்கொண்டவர்களுக்கும் கரோனா மறுதொற்று ஏற்படலாம் என்கின்றனர் வல்லுநர்கள்.
எனவேதான், கவலைக்குரிய பிரிவில் (Variant of concern) உலக சுகாதார நிறுவனம் இதைச் சேர்த்துள்ளது. இது மக்களின் அச்சத்தை அதிகப்படுத்தியுள்ளது. தென்னாப்பிரிக்காவில் இது முதலில் அறியப்பட்ட 100 பேரும் கரோனா தடுப்பூசி இரண்டு தவணைகள் செலுத்திக்கொண்டவர்கள் என்பது இந்த அச்சத்துக்கு வலு சேர்க்கிறது. இந்தியாவில் கரோனா மூன்றாம் அலைக்கு வாய்ப்பில்லை என்று கருதிவந்த நிலையில், தற்போதைய ஒமைக்ரான் பரவலால் அந்தக் கருத்து வலுவிழக்கிறது. ஆகவே, ஒமைக்ரான் குறித்த கவலை தரும் கணிப்புகளுக்கும் நாம் தயாராக வேண்டியதுள்ளது.
இந்தியா என்ன செய்ய வேண்டும்?
இந்தியாவில் இதுவரை ஒமைக்ரான் தொற்று இல்லை என்றே தரவுகள் கூறுகின்றன. இனிமேலும் இது பரவாமல் இருக்க ஒன்றிய அரசு அவசரகால நடவடிக்கைகளை மேற்கொண்டிருப்பது நம்பிக்கை அளிக்கிறது. இந்தியா வரும் வெளிநாட்டுப் பயணிகள் தீவிரமாகக் கண்காணிக்கப்படுவார்கள் என்று அரசு அறிவித்துள்ளது. இது போதாது. பிரிட்டன், பிரான்ஸ், சிங்கப்பூர், இஸ்ரேல், இத்தாலி, ஜெர்மனி போன்ற நாடுகள் தென்னாப்பிரிக்கா உடனான விமான சேவைகளை முழுமையாக நீக்கியுள்ளதுபோல் இந்தியாவும் தென்னாப்பிரிக்கா மற்றும் ஒமைக்ரான் தொற்றுள்ள மற்ற நாடுகள் உடனான விமான சேவைகளை முழுமையாக நீக்க வேண்டும். டிசம்பர் 15-ம் தேதி முதல் சர்வதேச விமானச் சேவையை இந்தியா தொடங்கவுள்ள நிலையில், இந்தப் பரிசீலனை முக்கியத்துவம் பெறுகிறது.
அடுத்து, வழக்கமான ‘ஆர்.டி.பி.சி.ஆர்’ பரிசோதனையில் ஒமைக்ரான் வைரஸ் தப்பித்துவிடுவதாகத் தெரிய வந்துள்ளது. ஆகவே, வெளிநாட்டுப் பயணிகள் அனைவருக்கும் ‘மரபணு பகுப்பாய்’வை (Gene sequencing) கட்டாயமாக்க வேண்டும். அப்போதுதான் இந்தத் தொற்று இந்தியாவுக்கு இறக்குமதி ஆவதை ஆரம்பத்திலேயே கணித்துத் தடுக்க முடியும். இந்தச் செயல்பாட்டில் முதலில் விழித்துக்கொண்ட நாடு இங்கிலாந்துதான்.
தற்போது இந்தியாவில் கரோனா வைரஸ் ஓய்ந்துவிட்டது என்று மக்கள் எண்ணத் தொடங்கிவிட்டனர். முகக்கவசம் அணிவதும் தனிமனித இடைவெளியும் காணாமல் போய்விட்டன. பொது இடங்களில் கைகழுவும் கைச்சுத்திகரிப்பான்களைக் காண்பது அரிதாகிவிட்டது. தட்டுப்பாடின்றி தடுப்பூசிகள் கிடைக்கத் தொடங்கிய பிறகு, கரோனா அச்சம் ரொம்பவே குறைந்துவிட்டது. ஒமைக்ரான் தொற்றால் இந்திய மக்களின் விழிப்புணர்வும் எச்சரிக்கை உணர்வும் மீண்டும் முக்கியத்துவம் பெறுகின்றன. குறிப்பாக, வெளிநாட்டுப் பயணிகள் தொடர்பில் எச்சரிக்கை தேவை.
இறுதியாக, கரோனா தடுப்பூசிகளுக்கு இது கட்டுப்படுமா என்பது இனிவரும் களஆய்வுகளில்தான் தெரியவரும் என்கிறது உலக சுகாதார நிறுவனம். அறிவியல் அடிப்படையில் தற்போதுள்ள தடுப்பூசிகளுக்குப் பலன் குறைவதற்கே அதிக வாய்ப்பு என்றாலும், அவை இறப்புகளைத் தவிர்ப்பது உறுதி எனவும், தடுப்பூசிகளை மேம்படுத்திப் பயன்படுத்தினால் இன்னும் பாதுகாப்பு அதிகரிக்கும் எனவும் வல்லுநர்கள் கருதுகின்றனர். அண்மையில் அறிமுகமான மோல்னுபிரவிர், பேக்ஸ்லோவிட் ஆகிய கரோனா மாத்திரைகள் வைரஸ் நகலெடுப்பதைத் தடுத்து, அதன் பரவலைத் தடுப்பதால், ஒமைக்ரான் வகை வைரஸ்களையும் கட்டுப்படுத்தும் என்றும் அவர்கள் நம்பிக்கை தெரிவித்துள்ளனர். ஆகவே, தகுதியுடையவர்கள் அனைவரும் தடுப்பூசிகளைச் செலுத்திக்கொள்ள முன்வர வேண்டும். அப்போதுதான் கரோனா அச்சம் முற்றிலுமாக விலகும்.
- கு. கணேசன், பொதுநல மருத்துவர், தொடர்புக்கு: gganesan95@gmail.com
மக்களவையில் இன்று மூன்று வேளாண் சட்டங்களையும் ரத்து செய்யும் மசோதா எவ்வித விவாதமும் இன்றி நிறைவேற்றப்பட்டது. மத்திய விவசாயத் துறை அமைச்சர் நரேந்திர சிங் தோமர் 3 வேளாண் சட்டங்களை ரத்து செய்யும் மசோதாவைத் தாக்கல் செய்தார்.
வேளாண் சட்ட ரத்து மசோதா 2021 என்றால் என்ன?
இந்த வேளாண் சட்ட ரத்து மசோதா 2021, மூன்று வேளாண் சட்டங்களை ரத்து செய்யும் நோக்கில் தாக்கல் செய்யப்பட்டது.
மூன்று வேளாண் சட்டங்களுக்கு எதிராக விவசாயிகள் தொடர் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டதை தொடர்ந்து, பிரதமர் நரேந்திர மோடி கடந்த நவம்பர் 19ஆம் தேதி மூன்று சட்டங்களையும் வாபஸ் பெறுவதாக அறிவித்தார். பிரதமரின் அறிவிப்பைத் தொடர்ந்து, வேளாண் சட்டங்களை ரத்து செய்வதற்கான மசோதாவுக்கு மத்திய அமைச்சரவை ஒப்புதல் அளித்தது. தற்போது, மக்களவையில் வேளாண் சட்ட ரத்து மசோதா நிறைவேற்றப்பட்டுள்ளது.
மசோதாவில் எத்தனை பிரிவுகள் உள்ளன?
மக்களவையில் தாக்கல் செய்யப்பட்ட ஆறு பக்க மசோதாவில் மூன்று பிரிவுகள் மட்டுமே உள்ளன.
துணைப் பிரிவு (1A) நீக்கம் ஏன்?
அத்தியாவசியப் பொருட்களின் உற்பத்தி, வழங்கல், விநியோகம் போன்றவற்றைக் கட்டுப்படுத்த அரசாங்கத்திற்கு அதிகாரம் அளிப்பதற்காக, அத்தியாவசியப் பொருட்கள் சட்டம், 1955 இன் பிரிவு 3 இல் துணைப் பிரிவை (1A) அரசாங்கம் புதிதாக இணைத்தது.
போர், பஞ்சம், திடீர் விலை உயர்வு மற்றும் இயற்கை பேரழிவு போன்ற அசாதாரண சூழ்நிலையில், தானியங்கள், பருப்பு வகைகள், உருளைக்கிழங்கு, வெங்காயம், சமையல் எண்ணெய் வித்துக்கள் மற்றும் எண்ணெய்கள் உள்ளிட்ட உணவுப் பொருட்களின் விநியோகத்தை ஒழுங்குபடுத்துவதற்கான நெறிமுறையை துணைப்பிரிவு (1A) வழங்குகிறது.
சட்டத் திருத்தத்தின்படி இம்மாதிரி கட்டுப்பாடுகளைப் பின்வரும் சூழலில்தான் விதிக்க முடியும்: அதாவது, தோட்டப் பயிர்களைப் பொறுத்தவரை அவற்றின் விலை கடந்த 12 மாதங்களின் சராசரி விலையைவிட 100 சதவீதம் அதிகரிக்க வேண்டும். தானியங்களைப் பொருத்தவரை, கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளின் சராசரி விலையைவிட 50 சதவீதம் அதிகரிக்க வேண்டும். அப்படி இருந்தாலும்கூட இந்தக் கட்டுப்பாடு உணவுப் பொருட்களைப் பதப்படுத்தும் நிறுவனங்களுக்குப் பொருந்தாது.
வேளாண் சட்டம் ரத்துக்கு அரசு கூறிய காரணம் என்ன?
வேளாண் சட்டங்களை ரத்து செய்யும் மசோதா 2021ஐ தாக்கல் செய்த விவசாய அமைச்சர் நரேந்திர சிங் தோமர் பல்வேறு காரணங்களை முன்வைத்தார்.
அவர் கூறியதாவது, “இந்தச் சட்டங்களுக்கு எதிராக விவசாயிகளில் ஒரு தரப்பினர் எதிர்ப்புத் தெரிவித்தாலும், வேளாண் சட்டங்களின் முக்கியத்துவம் குறித்து விவசாயிகளுக்கு ஏற்படுத்த அரசாங்கம் கடுமையாக முயன்றது. பல தரப்பு பேச்சுவார்த்தைகள் நடத்தப்பட்டன.
விவசாயிகளுக்கு இருக்கும் வழிமுறைகளை அகற்றாமல், அவர்களின் விளைபொருட்களின் வர்த்தகத்திற்கு புதிய வழிகள் வழங்கப்பட்டது. எங்கு விற்பனை செய்தால் அதிக விலை கிடைக்குமோ அவற்றை தேர்ந்தெடுப்பதற்கான சுதந்திரம் வழங்கப்பட்டது.
இருப்பினும், வேளாண் சட்டங்களின் செயல்பாடு உச்ச நீதிமன்றத்தால் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டது.கோவிட் காலத்தில், விவசாயிகள் உற்பத்தியை அதிகரிக்கவும், நாட்டின் தேவைகளை நிறைவேற்றவும் கடுமையாக உழைத்துள்ளனர்.
சுதந்திரத்தின் 75-வது ஆண்டை நாம் கொண்டாடும் போது – “ஆசாதி கா அம்ரித் மஹோத்சவ்”, அனைவரையும் உள்ளடக்கிய வளர்ச்சி மற்றும் வளர்ச்சியின் பாதையில் ஒன்றாக அழைத்துச் செல்வதே காலத்தின் தேவை என்பதை குறிக்கிறது.
அதனை கருத்தில் கொண்டு, மூன்று வேளாண் சட்டம் ரத்து செய்யும் மசோதா தாக்கல் செய்யப்படுகிறது என தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
எத்தனை நாட்கள் அமலில் இருந்தன?
மூன்று வேளாண் சட்டங்களின் பயணம் ஜூன் 5, 2020 அன்று தொடங்கியது. குடியரசுத் தலைவர் மூன்று அவசர சட்டங்களுக்கும் ஒப்புதல் வழங்கினார். அவசர சட்டம் முறையாக செப்டம்பர் 2020 இல் சட்டமாக இயற்றப்பட்டது. ஆனால், மூன்று வேளாண் சட்டங்களை நடைமுறைப்படுத்துவது ஜனவரி 12, 2021 அன்று உச்ச நீதிமன்றத்தால் நிறுத்தப்பட்டது. அதன்படி, இந்த சட்டங்கள் 221 நாட்களுக்கு மட்டுமே அமலில் இருந்தன.
அடுத்து என்ன?
அடுத்ததாக வேளாண் சட்டம் ரத்து மசோதா 2021, மாநிலங்களவையில் தாக்கல் செய்யப்பட்டு நிறைவேற்றப்படும்.
ஓமிக்ரான் மாறுபாடு தோன்றிய தென்னாப்பிரிக்காவில் உள்ள ஒரு முன்னணி வைராலஜிஸ்ட், கடுமையான நோய் மற்றும் கோவிட்-19 இலிருந்து இறப்பிற்கு எதிராக தடுப்பூசி செலுத்திக் கொண்டவர்களைத் தற்போதைய தடுப்பூசிகள் தொடர்ந்து பாதுகாக்கும் என்று எதிர்பார்க்கிறார். ஸ்டெல்லன்போஷ் பல்கலைக்கழகத்தில் மருத்துவ வைராலஜியில் இணைப் பேராசிரியர் ஜெஃப்ரி டோர்ஃப்மேன், ஒமிக்ரான் மாறுபாடு மற்றும் அதன் தாக்கங்களைப் பற்றி விவாதித்தார்.
தடுப்பூசிகள் பற்றிய நம்பிக்கை
“ஏனென்றால், தடுப்பூசிகளிலிருந்து பாதுகாப்பு என்பது டி செல்கள் மூலம் நடுநிலையாக்கல் செய்யப்படுவதாகத் தெரிகிறது, டி செல்கள் என்பது வைரஸின் எந்தப் பகுதியையும் அடையாளம் காணக்கூடியது, ஆன்டிபாடியை நடுநிலையாக்குவதற்கு மாறாக, இது ஸ்பைக் புரதத்தின் ஒரு பகுதியான ஏற்பி பிணைப்பு டொமைனில் கவனம் செலுத்துகிறது. மாறுபாடு பற்றி எங்களுக்கு இன்னும் அதிக விவரங்கள் தெரியாது. நோயெதிர்ப்புத் தப்பித்தலுக்கான ‘நேரடி’ ஆதாரங்கள் எதுவும் இல்லை. ஆனால் அது அடுத்த சில வாரங்களில் வர வேண்டும் என்று எச்.ஐ.வி மற்றும் பிற தொற்று நோய்களை ஆய்வு செய்து வரும் டார்ஃப்மேன் கூறினார்.
மிகக் குறைவான நபர்கள் ஒமிக்ரான் மாறுபாட்டால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர் மற்றும் அவர்கள் அடையாளம் காணப்பட்டுள்ளனர், என்று டார்ஃப்மேன் குறிப்பிட்டார். “இருப்பினும், தடுப்பூசிகள் இன்னும் மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்படுவதையும் கொரோனா நோயால் இறப்பதையும் தடுக்கும் என்று எங்களின் முந்தைய அனுபவம் தெரிவிக்கிறது. ஆனால் அது எவ்வளவு நன்றாக செயல்படும் என்று எங்களுக்குத் தெரியவில்லை. மேலும், மற்ற வகைகளுடன் முந்தைய தொற்று இந்த புதிய மாறுபாட்டின் தொற்றுநோயைத் தடுக்கவில்லை என்றால், பாதிப்பு எண்ணிக்கை வேகமாகவும் அதிகமாகவும் அதிகரிக்கும். மேலும் அதிகமான வைரஸ்கள் சுற்றி இருப்பது மிகவும் ஆபத்தானது. எங்களுக்கு இன்னும் அதிக விவரங்கள் தெரியாது,” என்று டார்ஃப்மேன் கூறினார்.
தொற்று மாறுபாடுகள்
தடுப்பூசி போடப்பட்ட நபர்களில் மாறுபாடு வகை நோய்த்தொற்றுகள் லேசானதாக இருக்கும், ஆனால் எப்போதும் லேசானதாக இருக்காது, குறிப்பாக வயதானவர்களில், என்று டார்ஃப்மேன் கூறினார். “சராசரியாக இளம்வயதினர் கொரோனா நோயினால் கடுமையாக நோய்வாய்ப்பட்டிருப்பதையும் நாங்கள் காண்கிறோம். முதியோர்களுக்கு தடுப்பூசி போடுவதை இலக்காகக் கொண்டதன் விளைவாக… மாறுபாடுகள் அதிகமாக பரவுவதால், அதிகமான மக்கள் நோய்த்தொற்றுக்கு ஆளாகிறார்கள், இவர்களில் நோய்வாய்ப்பட்டவர்கள், சமீபத்தில் நோய்த்தொற்று இல்லாதவர்கள் மற்றும் தடுப்பூசி போடப்படாதவர்கள் (பொதுவாக, 100% அல்ல) ஆகியோர் அடங்குவர். பள்ளிக்குச் செல்வதால் அதிகமான குழந்தைகள் நோய்வாய்ப்படுகிறார்கள்… இந்த விளைவுகளை விட நாம் பார்ப்பது அதிகம் என்று கூறுவதற்கான எந்த ஆதாரமும் எனக்குத் தெரியவில்லை, ”என்று டார்ஃப்மேன் கூறினார்.
பிறழ்வுகள் குறித்து
டார்ஃப்மேன் ஓமிக்ரானில் உள்ள பிறழ்வுகளின் வரம்பைக் குறிப்பிட்டார், அவற்றில் பல (ஆனால் எல்லாமே இல்லை) இதற்கு முன்பு காணப்பட்டவை. மற்றும் ஒரே மாறுபாட்டில் ஒருபோதும் ஒன்றாக இல்லை. “பாதுகாப்பு விஷயத்தில், குறிப்பாக தொற்றுநோயிலிருந்து பாதுகாப்பு குறைக்கப்படலாம் என்று நாங்கள் கவலைப்படுகிறோம். மேலும், இது விரைவாக பரவக்கூடியதாகத் தெரிகிறது, ஆனால் அதற்கான சான்றுகள் தற்போது குறைவாக உள்ளன. கடந்த வாரம் புதன்கிழமை நிலவரப்படி தென்னாப்பிரிக்காவில் உள்ள Gauteng மாகாணத்தில் சுமார் 70 அல்லது 80 பாதிப்புகள் கண்டறியப்பட்டுள்ளன, ”என்று டார்ஃப்மேன் கூறினார்.
பயணக் கட்டுப்பாடுகள் குறித்து
பல்வேறு நாடுகளால் வழங்கப்பட்ட பயண ஆலோசனைகளைக் கேட்டபோது, “கட்டுப்பாடுகள் பரவலைக் குறைக்கும், ஒருவேளை சிறிது காலத்திற்கு. ஆனால் அது ஏற்கனவே மிகவும் தாமதமாகிவிட்டது.” என்று டார்ஃப்மேன் கூறினார்.
“நாம் இப்போது வைத்திருக்கும் வரிசைகளின் மதிப்பீடுகள் அடிப்படையில், ஓமிக்ரான் செப்டம்பர் நடுப்பகுதியிலிருந்து அக்டோபர் நடுப்பகுதிக்கு இடையில் வந்ததாகக் கூறுகிறது, எனவே கண்காணிப்பு குறைவாக உள்ள இடங்களில் இந்நேரம் பரவியிருக்கலாம். எகிப்தில் இருந்து பெல்ஜியத்திற்கு வந்த பெண் ஒருவருக்கு ஒமிக்ரான் மாறுபாடு தொற்று உள்ளது. நான் பார்த்த மற்ற அறிக்கைகள் அனைத்தும் தென்னாப்பிரிக்காவுடன் தொடர்புடையவை… எகிப்தில் ஒரு குறுகிய காலப் பயணிக்கு இது பொதுவானதாக இருந்தால், நாம் கவலைப்பட வேண்டும், ”என்று டார்ஃப்மேன் கூறினார்.
கால தாமதம் ஏற்பட்டுள்ளதால், பயணக் கட்டுப்பாடுகளுக்கு குறைவான நன்மையே உள்ளது. “டெல்டாவைப் பொறுத்தவரை, சில நாடுகள் தடுப்பூசி போடத் தொடங்கியிருந்தன, மேலும் தடுப்பூசி விகிதங்கள் அதிகரிக்கும் போது டெல்டாவை ஓரிரு மாதங்களுக்கு கட்டுப்படுத்துவது ஒரு முக்கியமான நன்மையாகக் கருதப்படலாம். இப்போது, சில நாடுகள் அந்த நிலையில் உள்ளன, மேலும் தாமதத்திற்கு நம்மிடையே பொது சுகாதார வசதிகள் மிகவும் குறைவாகவே உள்ளது, ”என்று டார்ஃப்மேன் கூறினார்.
RBI has kept entry of big businesses in banking on hold for now: பெரிய கார்ப்பரேட் நிறுவனங்களுக்கு வங்கி உரிமம் வழங்குவதற்கான ஆர்.பி.ஐயின் இண்டர்நெல் வொர்க்கிங் க்ரூப் வழங்கியுள்ள முன்மொழிவை ஆர்.பி.ஐ., இணைக்கப்பட்ட கடன் மற்றும் சுய-வியாபாரம் ஆகியவை வங்கியில் அனுமதிக்கப்பட்டால் என்ன நடக்கும் என்ற அச்சங்களுக்கு மத்தியில் முடக்கியுள்ளது.
கார்ப்பரேட்களை வங்கி பிரிவிற்கு அழைத்து வருவதன் மூலம் மூலதனம், வணிக அனுபவம் மற்றும் நிர்வாகத் திறன் ஆகியவற்றை கொண்டு வர இயலும். ஆனால், வங்கிகள் மறைத்துவிடக் கூடிய சுய-வியாபாரம் அல்லது இணைக்கப்பட்ட கடனைத் தடுப்பது அல்லது கண்டறிவது மேற்பார்வையாளர்களுக்கு எளிதானது அல்ல என்ற அச்சம் உள்ளது. சிக்கலான நிறுவன கட்டமைப்புகள் மற்றும் துணை நிறுவனங்களுக்குப் பின்னால் அல்லது விளம்பரதாரர்கள் மற்றும் அவர்களின் குழு நிறுவனங்களின் சப்ளையர்களுக்கு கடன் வழங்குவதன் மூலம் இணைக்கப்பட்ட கட்சி அல்லது தொடர்புடைய கட்சிகளுக்கு கடன் தருவது மறைக்கப்படலாம் என்ற அச்சம் நிலவி வருகிறது. பிறகு இந்த கடன்கள் வங்கியின் மோசமான கடனாக மாறலாம். மேலும் அதிக அதிக கடன்பட்டுள்ள மற்றும் அரசியல் ரீதியாக இணைக்கப்பட்ட வணிக நிறுவனங்களுக்கு மிகப்பெரிய ஊக்கத்தொகை மற்றும் உரிமங்களுக்கு அழுத்தம் கொடுக்கும் திறன் இருக்கும்.
நவம்பர் 26ம் தேதி அன்று ரிசர்வ் வங்கி ஐ.டபிள்யூ,ஜியின் 33 பரிந்துரைகளில் 21 பரிந்துரைகளை ஏற்றுக் கொண்டது. இதில் தனியார் வங்கிகளுக்கான உரிமம் தொடர்பான பரிந்துரைகளும் இருந்தன. ஆனால் பெரிய வணிக குழுக்களுக்கு வங்கி உரிமம் தருவது தொடர்பாக நீண்ட மௌனத்தை கடைபிடித்து வருகிறது ஆர்.பி.ஐ. வங்கி.
இணைக்கப்பட்ட கடன் வழங்குதல் என்பது வங்கியின் கட்டுப்பாட்டு உரிமையாளர் தனக்கு அல்லது அவருடன் தொடர்புடைய கட்சிகள் மற்றும் குழு நிறுவனங்களுக்கு சாதகமான விதிமுறைகள் மற்றும் நிபந்தனைகளில் கடன்களை வழங்குவதை உள்ளடக்கியது. வணிகக் குழுக்களுக்கு நிதியுதவி தேவை என்கிற பட்சத்தில் அவர்களிடத்தில் வங்கி இருந்தால் எந்த கேள்வியும் கேட்காமல் எளிதாக கடன் பெற முடியும். சுருக்கமாக சொல்ல வேண்டும் என்றால் நிறுவனங்கள் இந்த வக்கிகளை தயார் நிலையில் இருக்கும் நிதிகளின் தனிப்பட்ட தொகுப்பாக காணும் என்பதாகும். பெரிய வணிகக் குழுக்கள் ஏற்கனவே வங்கியின் விளம்பரதாரர்களாக மாறாமல் கூட வங்கி அமைப்பில் செயல்படாத சொத்துக்களின் (NPAs) பெரும்பகுதியைக் கணக்கிட்டுள்ளன.
2020ம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம் ஐ.டபிள்யூ.ஜி தன்னுடைய அறிக்கையை வெளியிட்ட போது முன்னாள் ஆர்.பி.ஐ. ஆளுநர் ரகுராம் ராஜன் துணை ஆளுநர் விரல் ஆச்சர்யா வணிக நிறுவனங்கள் வங்கித்துறைக்கு வருவதை கடுமையாக எதிர்த்தனர். தொழில்துறை நிறுவனங்களுக்கு நிதி தேவைப்பட்டால், அவர்கள் உள் வங்கி வைத்திருந்தால் எளிதாகப் பெறலாம் என்று கூறினார்கள். இது போன்ற இணைக்கப்பட்ட கடன்கள் பேரழிவை ஏற்படுத்தக் கூடியது. கடன் வாங்கும் நபர்களாலே வங்கிகள் நடத்தப்பட்டால் வங்கிகள் எப்படி சிறந்த கடன்களை வழங்க முடியும்? உலகில் உள்ள அனைத்து தகவல்களையும் கொண்ட ஒரு சுயாதீனமான உறுதியான கட்டுப்பாட்டாளர் கூட, மோசமான கடன் வழங்குவதைத் தடுக்க நிதி அமைப்பின் ஒவ்வொரு மூலையிலும் இருப்பது கடினம் என்று அவர்கள் இருவரும் இணைந்து எழுதிய கட்டுரை ஒன்றில் குறிப்பிட்டனர். இதுவரையில் மிகப் பெரிய அச்சம் சுய-வியாபாரம் பற்றியது – நிறுவனங்கள் வங்கியை எளிதில் கிடைக்கும் நிதிகளின் தனிப்பட்ட தொகுப்பாகப் பயன்படுத்தும் என்று 2011ம் ஆண்டில் ஆர்.பி.ஐ. ஆளுநராக பணியாற்றிய டி. சுப்பாராவ் குறிப்பிட்டார்.
ஐந்து சகாப்தங்களுக்கு முன்பு வரை வங்கித் துறையில் கார்ப்பரேட் நிறுவனங்கள் செயல்பட்டன. இணைக்கப்பட்ட கடன்கள் மற்றும் பயனாளிகளின் பணத்தை தவறாக பயன்படுத்தியது போன்ற புகார்கள் எழுந்த நிலையில் 60களுக்கு பிறகு கார்ப்பரேட் நிறுவனங்களால் விளம்பரப்படுத்தப்பட்ட வங்கிகள் தேசியமயமாக்கப்பட்டுவிட்டது. தாராளமயமாக்கலுக்கு பிறகு 1993ம் ஆண்உக்கு பிறகு தனியார் நிறுவனங்களுக்கு முதற்சுற்று உரிமங்கள் வழங்கப்பட்டன. அதன் பிறகு இரண்டு சுற்று உரிமங்கள் தனியார் வங்கிகளுக்கு 2003-2004 மற்றும் 2013-2014 ஆண்டுகளில் வழங்கப்பட்டது. இருப்பினும், ஆதித்யா பிர்லா குழுமம், அனில் அம்பானியின் ரிலையன்ஸ் கேபிடல் மற்றும் பஜாஜ் குழுமம் உள்ளிட்ட முக்கிய கார்ப்பரேட் நிறுவனங்கள் 2013-14 இல் ஆர்வம் காட்டினாலும் வணிக நிறுவனங்களாக அவை கருதப்படவில்லை.
பெரிய தொழில் நிறுவனங்களுடன் நேரடியாகவோ மறைமுகமாகவோ தொடர்புடைய தனி நபர்கள் மற்றும் நிறுவனங்கள் புதிய தனியார் துறை வங்கியின் பங்குகளில் 10 சதவீதம் வரை பங்குபெற அனுமதிக்கப்படுவதாகவும், வங்கியில் வட்டியைக் கட்டுப்படுத்தக் கூடாது என்றும் மத்திய வங்கி கூறுகிறது. இப்படியான பங்குதாரர்கள் வங்கிக்குழுவின் இயக்குநராக இருக்கக் கூடாது என ஆகஸ்ட் 2016 இல் வெளியிடப்பட்ட தனியார் துறையில் யுனிவர்சல் வங்கிகளுக்கு ‘ஆன் டேப்’ உரிமம் வழங்குவதற்கான வழிகாட்டுதல்களில் ஆர்பிஐ கூறியுள்ளது. மொத்த சொத்துக்கள் அல்லது மொத்த வருமானம் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் 40 சதவீதம் அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட குழுவின் நிதி அல்லாத வணிகத்துடன் ரூ. 5,000 கோடி அல்லது அதற்கு மேற்பட்டவை பெரிய தொழில்துறை நிறுவனமாக கருதப்படும் என்று ரிசர்வ் வங்கி தெரிவித்துள்ளது.
The continued decline in COVID-19 cases following the intense second wave in India has led to hope that a return to normalcy might be near. Across the country, emboldened by the fact that the festival season did not lead to a steep rise in cases, restrictions have eased and public behaviour is largely returning to normal.
Situation now
The low number of cases currently in India, even as cases are rising across much of Europe, appears largely attributable to two factors. First, seroprevalence studies indicate that a large proportion of the population has already been exposed to the virus providing some level of protection to subsequent infections. Second, the immunisation campaign has gained momentum. Approximately 44% of Indian adults have been fully vaccinated and 82%have received at least one dose. What is more, scientists believe that prior infection followed by one or two doses of vaccination may have a larger protective effect than two doses of the vaccination alone.
While vaccine-derived protection against symptomatic infection is expected to decay with time, current research suggests that breakthrough infections in fully vaccinated individuals are reduced in intensity and duration, compared to cases in individuals who have not been vaccinated. This holds for the Delta variant as well. Other variants have raised concerns but none of them has appeared to be significantly more worrying than the Delta variant, at least until now.
What WHO says
A new variant of the SARS-CoV-2 virus was recently identified in Botswana. Called the Omicron variant, early evidence suggests that it may be responsible for the steep rise of cases in the Gauteng province of South Africa. In this region, 90% of samples from the past few weeks have been of the Omicron variant. This variant has a large number of mutations. Some of them are cause for serious concern because they may allow the new variant to evade immunity obtained from a past infection or via a vaccine. The World Health Organization (WHO) has recently labelled this variant as a ‘variant of concern’.
While the emergence of the new variant is concerning and requires extreme vigilance, there are several questions that remain unanswered at the moment. Is the variant more transmissible? Can it evade the immune system? And is the variant associated with more severe disease outcomes?
The possibility of a new, more transmissible variant of the SARS-CoV-2 virus has, of course, been the principal worry of epidemiologists. Some other recent variants, with a more limited repertoire of mutations, have raised concerns briefly, but have not risen to the level of being named a variant of concern so far. What is concerning here is that cases of the new variant have risen so sharply as to suggest that it may far outstrip the Delta variant in its ability to infect people. There are no reliable estimates of just how much more transmissible the Omicron variant is compared to previous strains of the virus. But even crude calculations suggest it could be much larger than for those strains.
When new variants can evade immunity obtained through immunisation and prior infections, there is a greater chance for breakthrough cases and further transmission. WHO has recommended studies to understand the degree to which the immune system is evaded by the Omicron variant. This is a key question for India given the high proportion of individuals with some level of immunity, mostly from infection. If these mutations do lead to greater immune escape, vaccines and treatments like monoclonal antibodies might need to be reformulated.
Luckily, RT-PCR tests should still detect the Omicron variant.
Addressing the variant
Right now, we know very little about whether the Omicron variant might lead to more severe forms of COVID-19, both in vaccinated and unvaccinated individuals. This is clearly a priority for research. Evidence related to increased severity associated with other variants, such as the Delta variant, remains largely inconclusive.
Where did the Omicron variant come from? Viruses mutate all the time and SARS-CoV-2 is no exception. What is unusual is the very large number of mutations that the Omicron variant has accumulated. This is likely a consequence of a chronic infection in an immunocompromised patient, such as one infected with HIV. A strong immune response can ultimately eliminate the virus. However, in a weakened immune system the virus will continue to multiply and mutate, changing its form to evade immune response. Given this, prioritising the elderly and immunocompromised for a future additional dose would make sense.
While a number of nations have already closed their doors to travellers from South Africa, epidemiologists worldwide recognise that these measures can only offer temporary relief. Given that a case was found in Hong Kong in a traveller from South Africa a full four days into a mandatory quarantine, and that this patient may have infected another individual who turned positive some days later, it seems very likely that cases may have already crossed borders without being detected. Israel has also reported cases, with one of them, a 32-year-old woman, already triple vaccinated with the Pfizer vaccine before testing positive. The symptoms in this case were mild.
Promote vaccination
As long as the virus circulates, the possibility remains that new variants could emerge. The best option is to reduce case numbers. For this, vaccination is an especially powerful tool. Even a single dose of vaccine can reduce dramatically the risk of hospitalisation or a worse outcome; two doses do even better. However, the current inequity in vaccine distribution means that this means of control is out of reach of most in lower and middle-income countries. While many rich countries are now arranging for booster doses to safeguard their populations, even younger and less vulnerable individuals, this policy comes at the cost of the rest of the world, where vaccine coverage remains abysmally low. More than 60 countries have vaccinated less than 25% of their population, including South Africa. It is these regions that hold the most potential for a new, more transmissible variant. Equity in the distribution of vaccines is an urgent global public health need, quite apart from being ethically and morally the right thing to do.
The Director of the Wellcome Trust, Sir Jeremy Farrar, has in a tweet, said, “South Africa needs to be praised, offered whatever support is needed and acknowledged for the quality of speed of public health and genomic science in South Africa, sharing the data immediately, supporting the region and the world....” We concur and urge that India and other countries should learn from the South African experience, making its data available in real time for the world to study, and exhibiting the highest levels of transparency. At present, we do not know enough about the variant to truly understand the potential risk that it might pose, but — as with all such things — preparing adequately for an uncertain future is key.
Brian Wahl is an Assistant Scientist at the Johns Hopkins Bloomberg School of Public Health, U.S.; Gautam I. Menon is a Professor at Ashoka University, Sonepat and at the Institute of Mathematical Sciences, Chennai. The views expressed are personal
Jammu and Kashmir (J&K) has been on the boil since Independence. Several solutions to the problem of militancy have been put forth. Recently, there was a suggestion that de-radicalisation camps should be organised for the youth. Chief of Defence Staff General Bipin Rawat said that it is a “positive sign” that the people in Kashmir are now saying they will “lynch terrorists”. Before we talk about why a soft touch is required to win over the Kashmiri youth, let us look at the history of radicalisation in Kashmir.
Religion in state craft
The process of using religious overtones in state craft was initiated by General Muhammad Zia-ul-Haq, the dictator-President of Pakistan. He stressed that religion should be part of state policy. It is anybody’s guess whether he tried to make Pakistan an Islamic state due to politics or piety or both, but the fact is that the proliferation of Madrasas started during his time and have contributed immensely to the Islamisation and radicalisation of Pakistani youth. This later on spilled over into Kashmir as part of low-intensity conflict operations (LICO).
From 1989, insurgents, whose aim was the secession of J&K from India, began to use violent means to achieve their goal. This led to strong counter-insurgency operations. It was the beginning of the dividing line between Kashmiris and the rest of India. The Public Safety Act of 1978 and the Armed Forces (Special Powers) Act of 1958 were used to counter militancy. Those were harsh times and warranted harsh rebuttals. Back then, militants were sent to Kashmir from Pakistan; the local youth were not involved in militancy. Hundreds oftanzeems(groups) were created in Pakistan to fight in Afghanistan. Some of these were then deployed in J&K. Pakistani agents moved around recruiting youth to train in Pakistan in the name of Islam and freedom for Kashmir.
From the 1990s, militancy increased and then peaked in J&K. Due to threats from terrorist leaders, many Kashmiri families sent one of their sons to be trained in Pakistan and then to be deployed in Kashmir. Governor’s rule remained in J&K for a long time keeping the democratic process at bay. When the due process of elections was brought back, the same Abdullah family from the Jammu and Kashmir People’s Conference and the Mufti family from the Jammu and Kashmir Peoples Democratic Party became the leaders.
But these leaders could not gain the full trust of the people. Kashmir began to see home-grown militancy during the 2008 protests due to the State elections and then following the 2010 killing of three infiltrators by the Indian Army. The All Parties Hurriyat Conference called for violent protests which resulted in riots, burning of government vehicles and ‘stone-pelting incidents’.
The situation on the ground changed for the worse with the birth of home-grown militancy. There were now twin challenges for the Army, the Central Armed Police Forces and the J&K Police. The first were the terrorists for whom the rules of engagement were different and the second were the Kashmiri youth who formed the bulk of the protestors — Indians for whom all the rules and laws applicable to any Indian citizen apply.
When stone-pelting incidents took a serious and alarming turn, armed personnel responded with pellet guns and other means of riot control. Injuries, especially eye injuries, were a serious fallout of this response. According to the United Nations Report on Children 2021, a total of 39 children (33 boys, six girls) were killed (nine) and maimed (30) by pellet guns (11) and torture (two)...”. The Mufti government announced in January 2018 that 6,221 people had suffered pellet-gun injuries during the unrest in Kashmir after the killing of the Hizbul Mujahideen terrorist, Burhan Wani, in 2016.
Unacceptable suggestions
The suggestion that terrorists must be lynched is not a good idea as a vigilante approach in a democratic country is not acceptable. De-radicalisation camps for the youth have been conducted many times in a different, toned-down manner. In August this year, for instance, the Indian Army announced that it would subsidise undergraduate courses and school education to selected children and youth from J&K and Ladakh in residential schools and professional colleges functioning under the Army Welfare Education Society, as part of Operation Sadbhavana. In August 2018, the J&K Police organised a Bharat Darshan tour to Delhi and Agra for students to “provide them [the] opportunity to understand history and development of other parts of country”. The Border Security Force (BSF) has been organising such programmes since 1999-2000. Till date, 1,539 children from J&K have participated in 55 BSF-sponsored Bharat Darshan tours, according to the Union Home Ministry. The Army has also been assisting in the construction of schools, medical aid, veterinary care and disaster relief. However, these measures have not had the desired effect as most of the youth selected are not from the militancy-prone regions.
Protecting Kashmiris
Kashmiri children in schools and colleges outside the State are often mistreated when any misadventure takes place in J&K. The incidents of violence against minorities, including Muslims, in north India have only worsened their problems. One cannot love Kashmiri Muslims in J&K and hate them elsewhere. The Kashmiri youth feel that they face hostility from the Indian state because of their Muslim identity and so the status quo cannot be effective. The suggestion of de-radicalisation camps for the youth can appear similar to the detention camps run by China for Muslim minorities. This suggestion will be exploited for political gains by the pro-Pakistani elements and further vitiate the atmosphere.
The administration has to provide protection to the Kashmiri youth when they are studying elsewhere in India. It is important for the Kashmiri youth, where ever they are, feel at home. This needs a real professional approach, a soft touch and long-term efforts. Otherwise, generation after generation will continue fighting their own country, India.
Lt. General Naresh Chand (Retd.) is an army veteran of four decades, who served in Kashmir at the height of the militancy in the early nineties
As world leaders converged in Glasgow for the COP26 (October 31-November 12, 2021), there were some notable absentees. The Presidents of China and Russia, Xi Jinping and Vladimir Putin, leaders of the world’s second and fourth largest carbon emitters, failed to make it to Glasgow. Hence, understandably, all eyes fell upon India, the world’s third largest carbon emitter, and which included what kind of commitment Prime Minister Narendra Modi would be making.
There was cautious optimism when India finally announced its net zero target, even though India’s pledged deadline is 2070 – two decades after than the desired deadline of the year 2050. After the net zero target, the United States and Europe led the next biggest climate goal, the Global Methane Pledge, to bring down global methane levels significantly by 2030; this was signed by as many as 104 countries. Despite being the third-largest methane emitter, India was not signatory. India also was not part of the pledge to deforestation despite hosting the world’s largest contiguous mangrove forest: the Sundarbans.
Pursuing green energy
India has been a promoter of green energy to reduce carbon emission. Although the country is yet to significantly transit to renewable energy, accounting only 22.5% of nationwide electricity production, India has been leading the global movement towards solar power. The country cofounded the International Solar Alliance (ISA) along with France – an alliance with more than 120 countries to promote solar energy. To strengthen India’s stand for renewable energy like solar energy, India has signed to the Glasgow Breakthrough Agenda in this year’s COP26 along with over 35 other nations to promote clean energy and make it more affordable.
Compared to China’s 28.4%, the U.S.’s 19.8% and some North European country’s 100% transition to renewable energy for power, there is much room for improvement in India. However, there are two key struggles that India has to deal with when transitioning to green energy: the consumption of the world’s second largest population base and the lack of adequate available renewable energy options. Countries such as Iceland and Norway have the privilege to depend almost entirely on hydroelectricity adequate enough for a small population such as theirs. Countries with a similar population scale to India such as China and the U.S. have been relying significantly on nuclear power to cut down on carbon emissions which India cannot facilitate due to not being a member of the Nuclear Suppliers Group. India did commit to transiting to green energy for meeting at least half of nation-wide power consumptions. However, the country requires significant measures to do so, which includes bringing down the cost of renewable energy to make it more affordable and attractive to the general public and private businesses.
The Indian government has been promoting green energy to abide by its COP21 climate commitments. The Government plans to make wide use of hydrogen fuel as a better substitute of fossil fuels and is promoting renewable energy such as solar powered energy production by reducing tariffs and even providing for subsidising which are falling. The Indian renewable energy industry is up against an immense financial challenge with a recent report estimating the requirement of Rs. 2.61 trillion to install a balance capacity to achieve its target of 175 gigawatts of renewable power by the year 2022.
Difficult choices for the South
India has faced numerous economic adversities in recent years. The country is still reeling from the impact of demonetisation in 2016 that left GDP growth rate falling ever since. Foreign investment in India has also been declining since 2018.
The COVID-19 pandemic that hit in early 2020 further pushed down GDP growth, severely impacting several industries. Scarce resources are being used for economic survival. The Government is desperately trying to aid its economy by subsidising various industries during the COVID-19 pandemic as well as vaccinating its population to prevent another wave as worse as the COVID-19 Delta variant wave that had hit India earlier. The country is going through a resource constraint, having to choose between priorities.
Meeting climate goals with a population of 1.3 billion while combating the novel coronavirus pandemic has been a challenge for the world’s largest democracy. India does not have privilege like its peers from the developed world to financially support all of its economy, people and the climate. It is no surprise that Mr. Modi had to ask the international community for a new financial commitment to achieve the climate goals. More so, since the annual $100 billion pledge by developed countries to the developing countries and Least Developed Countries (LDCs) back in COP16 is yet to be disbursed.
If powerful developing economies such as India are to play a constructive role in tackling climate change and achieving net zero target, the developed North needs to shore up its support by taking a common responsibility to help developing countries and LDCs to pursue climate goals as they already face the daunting tasks of fighting poverty, providing basic health-care services, and ensuring access to education. People without food when they are hungry, medicine and doctors when they are ill, and schools for their children cannot be expected to either relate or appreciate the adversities of climate change being debated in a place and country which most of them have not even heard of and leaders they hardly know.
Syed Munir Khasru is Chairman of the international think tank, The Institute for Policy, Advocacy, and Governance (IPAG), New Delhi, India, with a presence also in Dhaka, Melbourne, Vienna and Dubai
The recently launched educational programme of the Tamil Nadu government, Illam Thedi Kalvi (Education at the Doorsteps), triggered mixed reactions. The Dravida Munnetra Kazhagam (DMK) government launched this programme as it recognises the pandemic-induced gap in learning among schoolchildren. The lockdown disempowered children from the marginalised sections as they did not have access to technology-driven pedagogical methods as the privileged did. Many who find online teaching convenient and safe fail to recognise this class bias. The expensive nature of online teaching pushed a large number of underprivileged children out of the education system. The lockdown thus accentuated the asymmetrical structure of the school system.
Objectives of the programme
Many incentives provided by the state, including free textbooks, free uniforms, free bicycles and nutritious mid-day meals, were unavailable to children of vulnerable sections during the lockdown. Their parents’ loss of livelihood compelled these children to drop out of school and resulted in increasing cases of child labour. This crisis steadily began to wreck a celebrated political value in Tamil Nadu and an enduring legacy of the Dravidian movement — social justice. Launching this programme is the government’s attempt to achieve social justice.
This policy will be implemented by volunteers first in 12 districts. It will be launched in other districts when the results from the 12 districts are positive. Some 68,000 of the 86,000 volunteers are women. This is quite encouraging as it could allay fears about the safety of female students and encourage them to participate in the programme. Otherwise, many may be compelled to become child labourers or domestic help. Allotting Rs. 200 crore for the programme is a welcome move especially since the Union government slashed the total education budget this year.
Though Tamil Nadu is among the most literate States, learning outcomes in have been a cause of concern. Nearly 59% of Class 5 students and 89% of Class 3 students were unable to read a Class 2-level textbook
in rural Tamil Nadu, according to the Annual Status of Educational Report (2018). Tamil Nadu got the lowest score among the southern States in ‘learning outcomes and quality’ in the Performance Grading Index of the Union Education Ministry. Keeping these facts in mind, volunteers of this programme intend to improve learning outcomes. The idea is to do this outside school hours and away from the school premises in a comfortable and easily accessible location close to the child’s home. The volunteers will teach an estimated 34.05 lakh children in the 5-13 age group in 93,000 neighbourhoods for 60 to 90 minutes between 5 p.m. and 7 p.m. Volunteers who have completed Class 12 will impart lessons for children of Classes 1-5 and graduates will teach children from Classes 6-8. They will refer to textbooks prepared by the State textbook council. Creative pedagogical initiatives including activity-based learning will ensure positive outcomes.
Towards Paulo Freire’s vision
It is commendable that experienced teachers and civic and education department officials will be monitoring the progress of the students at the district and block levels. By providing a concrete role to school management committees and community development activists, the programme is turning learning into a social engagement. The fact that a volunteer who has completed Class 12 becomes an instructor will challenge the inherent power dynamics between teachers and students. When young volunteers impart lessons creatively in an unconventional atmosphere, the possibility of better learning outcomes is higher. This also gives children an opportunity to develop a critical understanding of their social reality. This will enhance their self-respect and help them probe the reasons for oppression and injustice. This programme is an example of Paulo Freire’s vision through ‘conscientization’.
A few allies of the DMK say that there is a possibility of communal elements using the programme for their own interests. However, this well-thought-out programme will prevent regressive political elements from usurping it. But having said that, there should be strong and credible institutional mechanisms to prevent any violation of girl children’s dignity as classes are going to be conducted outside the school premises by volunteers whose antecedents are not fully known to the parents and children. Though the large participation of women volunteers will dispel this fear, critiques could use this point to dent the programme’s success.
Puhazh Gandhi P. is Advocate and State Joint Secretary, NRI Wing, DMK, and Executive Coordinator, Dravidian Professionals Forum; R. Thirunavukkarasu teaches Sociology at the University of Hyderabad
A new Greek tragedy has risen with the World Health Organization (WHO) designating Omicron, a SARS-CoV-2 variant, as a ‘variant of concern’ (VOC). While it took WHO several weeks to designate older VOCs such as Alpha, Beta and Delta as a VOC when they emerged, in the case of Omicron, which was first confirmed in Botswana, it moved without even waiting for reports on the variant’s increased likelihood to cause disease and whether it is denting the normal public health response. Omicron has now been confirmed in South Africa, Botswana, the U.K., Germany, Italy and travellers into the Netherlands and Israel. It reportedly has over 50 mutations, 32 of which are on the spike protein, which binds to human cells and is the preferred target for vaccines. Several of the mutations confer the virus resistance to monoclonal antibodies (mAbs) such as etesevimab, bamlanivimab, casirivimab and their combinations. Antibodies are the first line of defence against viral infection and mAbs are used in treatment. However, it is important to emphasise that every single mutation does not independently increase virulence and combinations of them might sometimes temper, and sometimes aggravate, virus properties.
The virus has been detected in comparable numbers only in South Africa’s Gauteng province, but the variant comprises over 90% of the fraction of genomes from those who tested positive there within just 10 days. Some nations have already imposed travel bans on flights from South Africa. Given that Omicron is a variant of the virus that can be detected by the PCR test, these countries, rather than imposing a ban, should have taken the more considered step of screening passengers and followed the usual protocols of isolation and treatment. India has done well so far to adhere to this system and observing caution. Detecting a variant in a country does not imply it originated there. Travel bans punish South Africa for its transparency and forthrightness in alerting the world to this variant. South Africa’s number of daily infections — 2,828 on Friday — pales in comparison to daily numbers in the United States, Germany and Britain. However, a little over 10% in Africa have received one dose of a vaccine, compared with 64% in North America and 62% in Europe. The panic over the variant shifts blame away from the world’s colossal failure in not making more vaccines available in Africa even as many countries roll out third doses. From day one, the science was clear cut that the pandemic cannot end unless the whole world is protected. India must scale up supplies to COVAX, the international consortium seeking to vaccinate countries with limited access, as well as coax countries with surplus stocks to do so.
The questions raised by the Supreme Court of India about the criteria for identifying the ‘Economically Weaker Sections’ (EWS) for the purpose of granting reservation are quite apposite. Faced with sharp questions that it could not answer satisfactorily, the Union government has obtained time to reconsider the criteria, especially the income norm that only those from a family with annual income less than Rs. 8 lakh can avail of the 10% reservation earmarked for the EWS category. It is now a settled principle that quantifiable data or proof of a detailed study are required to justify any category of reservation, as well as the norms that determine which section gets it and which does not. In this backdrop, it is logical that the Court would want to know whether there was any study before the Centre prescribed the norms for identifying EWS beneficiaries based on indicators of economic disadvantage. The enquiry by the three-judge Bench is necessarily circumscribed by the fact that the validity of the 103rd Constitution Amendment, through which the EWS quota was introduced in 2019, is before a Constitution Bench. In the ongoing proceedings, the Bench is considering the validity of the 27% quota for Other Backward Classes (OBC) and 10% for Economically Weaker Sections introduced for admission to the All-India Quota (AIQ) of seats in medical admissions throughout the country. It has clarified that it is not examining any policy issue, but wants to determine if constitutional requirements have been complied with.
The income criterion is undoubtedly an anomalous aspect of the EWS quota. An annual income of Rs. 8 lakh is the limit beyond which an OBC family would fall under the ‘creamy layer’ and will be denied reservation. The same income figure is being used as the ceiling for identifying EWS. The moot question is whether those who do not face the impediments that come with social and educational backwardness can be equated with those who do. However, the current proceeding will only decide the validity of OBC and EWS reservation in admissions under the AIQ. It must be noted that the introduction of OBC quota in AIQ only brings the admission norms in line with prevailing policy. OBC reservation is applicable to admissions done separately by the Union and State governments in their respective medical institutions, but it was not implemented all these years for all-India quota seats. This pool is formed by the surrender of 15% of undergraduate seats and 50% of PG seats by the States. The absence of OBC quota in this category was an anomaly that has now been rectified. The larger issue that remains is whether reservation can be treated as a poverty alleviation measure and those not well-off but belonging to socially advanced communities can be given a share of the reservation pie. The Constitution Bench should resolve this question early.
For several decades, successive governments in Karnataka have attempted to make it mandatory for students to learn Kannada as a subject. Such attempts have met with opposition from some quarters and long-drawn legal battles.
Government orders
The issue has again come to the fore with the government issuing an order (GO) in August 2021 stating that undergraduate students should learn Kannada as one of the two languages from the 2021-2022 academic year. The State government has argued that this is in line with the National Education Policy (NEP) of 2020, which states that “in order to preserve and promote culture, one must preserve and promote a culture’s languages”. It also states that learning Indian languages needs to be integrated into the school and higher education at every level. After several stakeholders pointed out that students from other countries, States or those who have studied in Karnataka but not Kannada in school may find it challenging to learn the language, the State government issued a modified order. It said that such students will have to learn Kannada as a “functional language” for only one semester, while those who learned Kannada in school will have to study it for two years.
However, this matter is now before the Karnataka High Court, with the Samskrita Bharati (Karnataka) Trust and three other institutions challenging the GOs. They have argued that the NEP does not specify any mandatory language for higher education, and that the GOs take away the choice-based credit system offered in the NEP to promote inclusivity and access. Karnataka’s Higher Education Department points out that the move only helps students in their day-to-day communication. Such a system has already been implemented successfully in engineering and medical colleges. Although students of professional courses initially showed some resistance, they were convinced to learn functional Kannada, which has proved beneficial.
A brief history
Karnataka has had a chequered history as far as language learning is concerned. The State government faced a setback after its language policy of 1994 was quashed by the Supreme Court in May 2014. The language policy mandated that the medium of instruction for students in lower primary classes should be in the regional language or mother tongue. After this battle was lost, the State government introduced the Kannada Language Learning Act, 2015, which states that either the first or second language for students in schools should be Kannada. Most schools have begun teaching Kannada as a subject, though some affiliated to the central boards do so only as a third language.
The biggest movement to promote Kannada learning dates back to the 1980s, when the Gokak Committee submitted its report in 1981 that recommended, among other things, introducing Kannada in schools and giving it primacy. The delay in implementing this sparked off a major movement, which still resonates with many. The State government has used some pointers from this report in the current context as well, to argue that promoting the regional language cannot be seen as imposition. It has also cited provisions of the NEP to argue that the State can have a say in the choice of one of the languages. The choice to pick another language rests with the student. In fact, a student can opt for yet another language under the open electives category.
It is not unreasonable to argue that learning the local language would help students feel a sense of belonging and communicate better. However, a lot now hangs on the outcome of the pending case in the Karnataka High Court.
tanu.kulkarni@thehindu.co.in
Berne, Nov. 28: The Swiss Government plans to set up a special committee to recommend whether this neutral country should finally join the United Nations. Government officials said the nation’s seven-member Cabinet stated its intention to set up the consultative committee in a 100-page report on Swiss-U.N. relations over the past two years. The report will be presented to Parliament here early in December. Although Switzerland has stayed out of the U.N., it is a member of several specialised U.N. agencies, including the International Labour Organisation and the U.N. Educational, Scientific and Cultural Organisation. The U.N.’s European headquarters is in a Swiss city — Geneva — as are the head offices of the several of the world organisation’s agencies. Switzerland’s neutrality has prevented it from applying for full membership of the European Economic Community (E.E.C.) though it was a founder member of the more purely commercial European Free Trade Association (E.F.T.A.). After exploratory talks earlier this year, Switzerland and the E.E.C. are soon to begin formal negotiations on special trading arrangements between them. At the same Cabinet meeting which approved the text of the U.N. report, the seven Ministers unanimously agreed that Swiss relations with the E.E.C. should be given priority over the question.
The question of Nepal being declared a zone of peace was raised again on Saturday by Nepalese Prime Minister Surya Bahadur Thapa during his talks with External Affairs Minister P V Narasimha Rao on Saturday in Kathmandu. Rao assured Nepal that it had nothing to fear from India, which was deeply interested in its security and stability. The exchange of views on this subject and the strategic situation in the region took place at an unscheduled dinner that PM Thapa hosted at his residence. Nepal wants India to endorse its peace proposal as other countries like China, Bangladesh and Pakistan have done. Rao opined that the Treaty of Peace and Friendship between the two countries ensured the security of Nepal.
Cong-S In Kerala
The Congress-S working committee may not endorse the decision of the Kerala Pradesh Congress-S committee to join hands with the Congress-I to form the government in the state, judging by the trend of the speeches made by the CWC-S meeting in New Delhi. After about seven hours of discussion in two sittings, the meetings adjourned without taking any decision on the matter. It will be taken up again today. Most leaders who did speak did not endorse the Kerala unit’s decision.
Tin Bigha Corridor
India and Bangladesh achieved substantial progress in finalising the terms on the lease of a corridor to the Bangladesh enclaves of Dahagram and Angorpota at the secretary-level talks in Dhaka. A joint press release issued at the end of the two-day talks said the question of India giving on lease the Tin Bigha corridor would be finalised a t the next secretary-level meeting to be held in Delhi in January. The release said the two sides held an “in-depth” discussion on the lease of the Tin Bigha Corridor.
The inclusion of two more South Asian countries, Nepal and Bangladesh, for graduation into the category of “developing countries” marks a significant milestone for these two countries. The UN General Assembly resolution accepting the recommendation of the Economic and Social Council’s Committee for Development that these two countries (and Laos), categorised until now as Least Developed Countries meet the criteria to be called “developing” countries is a measure of the success of their policies towards achieving some development goals. This year, as laid down by the CDP, the criteria were per capita Gross National Income of $1,018 and above; a high score of 60 on the Human Assets Index, which includes a health index and education index; and a low score of 36 on the Economic & Environmental Vulnerability Index. Countries must meet at least two of the criteria in order to qualify for inclusion in the developing countries category. The markers for the “graduation” itself are higher.
However, the change in category is a double-edged sword. It could give rise to disruption in a country’s development as the very enablers that have helped it come this far are no longer available to it. As an LDC, a country gets trade related concessions including market access, and development assistance, technical assistance and special pathways to participate in international processes. It is in recognition of the reality that withdrawing such benefits suddenly could plunge the country back into LDC conditions, that graduating countries are given a transition period during which most of the benefits available to LDCs remain available to graduating countries. Usually, the transition period is three years, but this time, in view of the economic, social and other disruptions caused by Covid-9, the UN General Assembly has taken the right step by giving five years.
The LDC category, created and formally endorsed at the 26th session of the UN in 1971, recognises that some countries suffer from structural impediments to growth, and that it is the responsibility of the international community to ensure that these countries do not get left behind. It is not acknowledged as often as it should be that the improvement in the economic and social prospects of the people of a country can only benefit other nations, particularly those in its neighbourhood. For a region that has received two big shocks this year, in Afghanistan, and Myanmar — both are LDCs — the stabilisation of India’s population growth, the inclusion of Nepal and Bangladesh for graduation as developing countries, plus the scheduled graduation of Bhutan in 2023, are all positive developments.
This editorial first appeared in the print edition on November 29, 2021 under the title ‘New horizons’.
Winter is usually when tomatoes, cabbage, carrot, cauliflower, capsicum, radish, peas, spinach and other greens become relatively affordable. It has to do with their plantings mostly happening during August-October. In tomatoes, these begin even earlier — from mid-June, with the monsoon rains, and up to late-September. Given that they are all 50 to 100 day crops — tomatoes take 110-120 days, but start yielding fruits from 70-80 days over 8-10 “flushes” at 4-5 day intervals — their arrivals peak over the winter, contributing to the familiar pattern of low prices at this time. Even the kharif onions planted in June-July are ready for harvesting during October-December. The same goes for the early-rabi potato that comes from the low hills of Himachal Pradesh, followed by Punjab, in November-December.
The current winter that has just set in is, however, turning out quite different. Tomatoes are retailing at upwards of Rs 60 per kg and onions at Rs 40, compared to their corresponding all-India levels of Rs 40 and Rs 30 three months ago. There’s a simple reason for this: Erratic rains. Rainfall was overall deficient during the main kharif sowing season from mid-June through August, although less so in the major vegetable-growing hubs of Maharashtra and southern India. But Maharashtra recorded excess rains in September and October, hitting production of both kharif onions and tomatoes, cultivated especially in the Nashik belt. November turned out worse, more so in the South, with the standing kharif tomato crop — be it at Madanapalle and Ramasamudram in Andhra Pradesh’s Rayalaseema region, Kolar, Chikkaballapur and Doddaballapur in Karnataka or Krishnagiri in Tamil Nadu — suffering extensive damage.
The above unseasonal price spike raises concerns on two counts. The first is the impact on inflation and, more important, inflation expectations among the public. At a time when the latter already stands elevated — thanks to the sharp increases in petrol, diesel, LPG and edible oil prices over the last one year — costlier tomatoes and onions would only add to the pain points. Incidentally, consumer price inflation for vegetables was minus 19.43 per cent in October. That rate rebounding in the opposite direction, most unusually in winter, makes it all the more difficult for the Reserve Bank of India to continue with its accommodative monetary policy stance. The second concern is more long-term, relating to climate change. This is a second successive year when the peninsula has had heavy unseasonal rains in September-October, destroying the harvest-ready kharif crops. It calls for a new public stocking policy — away from rice and wheat to pulses, edible oils and vegetables that are more vulnerable to climate and global price risks. Vegetable storage can even be in dehydrated/processed form such as potato flakes, onion paste and tomato puree.
This editorial first appeared in the print edition on November 29, 2021 under the title ‘New menu’.
The recent partial opening of land borders between India and Pakistan signals a thaw in the troubled relations between the two South Asian neighbours. The two sides should capitalise on the moment and try normalising their imperilled trade relations. After the Pulwama terror attack, bilateral trade between the two countries plummeted from around $2 billion in 2017-18 to a paltry $280 million in 2020-21 (April to February). From the Indian standpoint, as a Centre for Policy Research report argues, a continuing freeze in relations with Pakistan will “enhance India’s external vulnerability to other actors, in particular, China”. “Since India-Pakistan relations will remain adversarial for the foreseeable future, its effective management should be the main objective”, which in turn requires, among other things, fostering economic and trade relations. India is not averse to having normal trade relations with Pakistan, as stated by Hardeep Puri, the then minister of state for commerce and industry, in Parliament in March 2021.
However, the normalisation of trade relations would require the following steps. First, Pakistan needs to revoke the unilateral suspension of trade with India undertaken in August 2019 due to India’s decision to dilute Article 370, which granted special status to Jammu and Kashmir. This trade suspension by Pakistan is inconsistent with the General Agreement on Tariffs and Trade (GATT) and the South Asian Free Trade Area (SAFTA) agreement — the two international law instruments that regulate trade between India and Pakistan. GATT, as part of the World Trade Organisation (WTO), allows countries to adopt trade-restraining measures on certain grounds such as public health and conservation of exhaustible natural resources (Article XX) and for national security purposes (Article XXI). Likewise, Article 14 of SAFTA permits trade-restrictive measures for national security and other purposes such as public health. Neither the WTO nor SAFTA permits a country to suspend trade with another member country on grounds that it disapproves a domestic law enacted by the latter unless the law can be demonstrably linked to the general or security exceptions given in these treaties. The dilution of Article 370 is India’s internal matter. Notwithstanding how vehemently Pakistan feels about downgrading J&K’s special status under the Indian Constitution, it is unjustifiable to use this as the pretext to suspend bilateral trade relations.
Second, Pakistan also needs to reverse its practice of not according the most favoured nation (MFN) status to India. MFN is a principle of non-discrimination in trade given in Article I of GATT. Pakistan is in breach of Article I of GATT towards India since the formation of the WTO in 1995.
Third, India should restore Pakistan’s MFN status that it revoked after the Pulwama terror attack by hiking the tariff rates on all Pakistani imports to an unfeasible rate of 200 per cent. Such a move by India will put the ball in Pakistan’s court. If Pakistan fails to reciprocate, India should exert pressure on Islamabad by mounting a legal challenge showcasing how Pakistan’s actions violate international law obligations.
Fourth, both countries should dust off the GATT rule book and read Article XXIV.11 carefully. This Article allows India and Pakistan to enter into any special trading arrangement without fully complying with GATT conditions that typically apply to countries signing free trade agreements. The only requirement is that these special trade arrangements, in general, should be consistent with GATT’s objectives. This merciful rule that only India and Pakistan enjoy, out of 160 odd WTO members, was incorporated in GATT to enable the two sides to overcome the economic hardships caused by Partition. Umpteen imaginative trade deals can be struck under this rule such as creating a trade corridor from Chandigarh to Lahore or signing a trade agreement on agricultural products like sugar and cotton.
Delhi should appreciate that the rise of China, not Pakistan, poses the graver threat. A working relationship with Pakistan will release scarce resources that can be deployed against China. Strengthening bilateral trade can be an important lever towards establishing a working relationship with Pakistan.
Ranjan is Professor and Vice Dean, Jindal Global Law School, O P Jindal Global University. Views are personal
It is becoming more or less customary to assess Parliament’s “performance” at the end of a session, typically in terms of bills discussed and passed. It is equally necessary to take stock of the issues facing the country and set expectations about what Parliament should be doing when the session is to commence. Such an exercise for the current session would surely be set against the backdrop of the hasty manner in which bills have been rammed through Parliament, and then sought to be repealed. In the current session, three Acts will probably be presented for repeal. They were passed earlier amidst demands to refer them to a select committee. It is not clear whether these laws will be mechanically and summarily repealed as the largesse of the majority party or if there will be a robust discussion delving into circumstances that led to their imminent repeal. To be sure, Parliament will now have an opportunity to wonder why its time — often erroneously counted in terms of rupees per minute — was wasted in the first place.
There has been enough media attention on the government’s decision to repeal the three farm laws. It is also necessary to analyse the farm law episode from the standpoint of the parliamentary system and the functioning of Parliament in general. The announcement to withdraw these laws brings into sharp focus the rift between Parliament and protesters who have doggedly resisted the laws for over one year. As a result, these laws will have the distinction of having been passed but never implemented. Though not withdrawn, a similar fate hangs over the head of the CAA and the decision to prepare a national register of citizens. In fact, during the past two years, Parliament has passed quite a few bills whose constitutionality is in serious doubt and which are challenged by social sections affected by them. How can we understand this continuing disconnect?
This Lok Sabha — increasingly the Rajya Sabha as well — poses a riddle for the theory of representative democracy. The ruling majority has a handsome majority — a 300 plus representation in the Lok Sabha — and by the standards of the FPTP system, a reasonable vote share of over 37 per cent. In addition, if one considers the folklore generated around the PM’s appeal, this should be considered a fairly popular government in recent history. Yet, this is also a government that has drawn severe criticism from multiple quarters. The current moment is marked by a slide in India’s status in international rankings on democracy, human rights and press freedom, an ever-increasing number of sedition cases and spiralling UAPA cases.
To complicate matters, laws passed by Parliament are increasingly being seen as unacceptable. This non-acceptance is, perhaps, restricted to a small section. But the arguments put forward by them remain persuasive. The sustained anti-CAA agitation, a couple of years ago, did strike a chord with a section of people while the agitation against the farm laws actually forced the government to backtrack—something it is not known for. The “majority” government seems less representative than many minority governments of the past. The government may have the majority in numbers, but does not have the capacity to take the majority along. It seems to take its majority for granted.
At this juncture, an important responsibility lies with the Opposition. In Parliament, it will need to ensure coordination on common issues, strategise on parliamentary procedures and above all, endeavour to represent voices that have been suppressed by the current regime. In other words, the responsibility of representation now shifts to the Opposition. Acrimony might be unavoidable given that the current regime doesn’t give adequate respect to differences of opinion. But it is incumbent on the Opposition to avoid creating pandemonium merely as a tactic. Noise and sloganeering cannot replace the responsibility to represent. Pandemonium is only a cover up for bad coordination and lack of homework.
While party politics implies that the Opposition needs to take up the responsibility to challenge and probe the government, the idea of representation requires that all MPs are sensitive to public opinion as well as to protests outside Parliament. The role of ruling party MPs is not merely to ram through the House whatever the government wishes but to also probe the executive delicately. In allowing the government to sidestep all opposition, the MPs from the ruling party create an atmosphere wherein they lose any semblance of authenticity in their role as representatives. If the likes of Varun Gandhi keep doing in Parliament what they are doing or saying outside, that would certainly make Parliament a much more representative forum. Such independence of ruling party members is connected both to intra-party democracy and to intra-party factionalism. When parties have factions, they become democratic in their internal functioning. Whether Varun Gandhi is disgruntled is not the point. The issue is whether they have the courage to express their dissatisfaction. It is also important that they have an intellectual position of their own. Do MPs from the ruling party take their role and their constituents seriously for re-election or are they entirely dependent on party bosses for getting re-elected? The litmus test to their independence will be in how they express themselves in Parliament. In any case, for Parliament to regain its representative character, ruling party members need to be more sincere about the parliamentary system, and unafraid of executive power.
Finally, we would not be raising these matters about a gap between Parliament and society if resilient protests had not taken place in the first place. Protests have played, and will continue to play, a critical role in forcing us to confront the issue of representation. In times, when it is becoming intellectually fashion to villianise the civil society, it must be reiterated that no democracy can exist without a robust civil society. Its tension-ridden relationship with party politics must be recognised. In that sense, the rising antinomy between Parliament and protests is more because of the unrepresentativeness of Parliament than due to the rebellious ways of civil society. All democracies have learnt this the hard way. Such contestations alone constitute the core of democracy. Contrary to a typical policeperson’s wisdom, masquerading as security theory, civil society does not cause civil war — its suppression causes civil war.
The writer, based at Pune, taught political science and is currently chief editor of Studies in Indian Politics
When I first entered Parliament, they thought I was the driver. As I drove past the barricades of the Vijay Chowk entrance, the pompously-clad security detail ushered my car to the parking lot. As a first-time MP representing Ambedkar Nagar, a mainly agrarian and rural constituency in the heart of eastern Uttar Pradesh, I didn’t know what to expect from the next five years. I didn’t know if what I said in Delhi held any weight in Ambedkar Nagar, or if all they wanted was a sadak-kharanja-makaan — things that an MP cannot guarantee. Then there was the unfamiliarity of it all — the grandeur of the halls, the complexity of the rules, the nuances of MP culture — that would make any eastern UP chap feel out of place.
Much has changed since. We have had eight parliamentary sessions, and I have become the leader of my party in the Lok Sabha. And in this time, I have realised the sheer power of Parliament, the nation’s largest Panchayat. To the armchair elite sitting in Delhi or Bombay, the relevance of Parliament is easily cast aside: Politicians are self-interested, MPs are busy all day playing petty politics on public funds, and shrill accusations seldom replace quality policy discourse.
But when I raised a Private Member’s Resolution on the demands of anganwadi and ASHA workers, I witnessed how advocating for their cause in Parliament strengthens the resolve of communities fighting for their rights. Anganwadi and ASHA workers form the backbone of health, nutrition, and education in rural India, but they are paid a paltry stipend of a few thousand rupees per month (when they are paid at all), and most of their centres don’t even have adequate toilets. After I raised their demands in Parliament, about 500 members of the Anganwadi and ASHA Workers’ Organisation visited my house, invigorated with the resolve to rally other MPs to support their fight. Additionally, proceedings of Parliament make the local news cycles — a vital avenue of intellectual engagement for rural youth who have little else available for such stimulation.
Parliament’s extensive framework presents many opportunities for robust debate, discussion, and dissent. During the Question Hour, key data on the operations of the government is up for public scrutiny. Adjournment Motions allow members to propose urgent topics of national interest which, if admitted by the Speaker, are discussed and debated in lieu of any other agenda of the House. The process of passing a bill, on paper, is a powerful tool for MPs to represent diverse interests.
But all of these instruments of government accountability that are afforded to MPs have been weakened, eroded, and destroyed by the current ruling dispensation. For Parliament to have an impact, it must function normally. Mainstream media reported on the perceived lack of productivity during the monsoon session due to disruptions by the Opposition, and the government’s subsequent appeals for order. But they failed to mention that Opposition parties were disrupting parliamentary proceedings because they were not given their rightful space to dissent within due parliamentary processes. A Calling Attention Motion on the government’s Covid mishandling? Denied. A discussion on repealing the three farms laws? Forget it. Adjournment Motion on Pegasus? No — but we did get a defensive monologue by the very minister who was one of the software’s targets.
Laws were passed, or in the words of my colleague MP Manish Tewari, they were “shamelessly and brazenly railroaded” by the NDA government without any opportunity for representation of the interests of the 55 per cent of the voters who did not vote for it. The laws that did pass through regular deliberations in previous sessions were bereft of inputs from the Opposition due to petty partisan politics — the BJP’s brute majority and yes-manism ensure that even amendments worthy of discussion are overlooked. When parliamentarians aren’t given space to do what they are elected to do — represent the will of the people — bad laws are passed. Nowhere is this truer than the three farm laws that the Modi government was ultimately forced to repeal.
As climate change worsens rural distress and existing inequalities, we need leaders with the political will, and perhaps more importantly, the political ability to represent and advocate for the real growth and development of their constituents. Although disruption as a protest tactic has also been favoured by the ruling party in its time in the opposition, the status quo must change. In the upcoming session of Parliament, I hope that lessons have been learnt and a new page can be turned. I hope that grandiose idols will turn into regular people, and listen for a change. I hope that the parliamentary vehicle runs on both its wheels, the government and the opposition. On my part, I will be behind the wheel.
The writer is a Member of Parliament representing Ambedkar Nagar, Uttar Pradesh, and Lok Sabha Floor Leader of the Bahujan Samaj Party (BSP)
For the last four months or so, we have all been glued to the Star Sports channel with the IPL being followed by the World Cup. Quite clearly, the 20-20 format has caught on. As a viewer, one would have also seen a lady in a track-and-field race suddenly sit down to get on to the mobile for some stock updates. The message is that we should not miss out on such opportunities and the race comes only second. In between, we saw another star smiling and telling you to make money on cryptos. Yes, this is the latest buzz in the market and there is money to be made. And then there are some cricketers, who may not have a graduate degree, but are smart enough to advise you that mutual funds are right, and you should invest carefully. Welcome to the new world of savings and investments, which mimics the changing interest or popularity of cricket formats.
Today, we do not have the patience to watch five-day matches. Those who swear by Test cricket are from the older generation. Much like the same generation which still goes in for savings in inferior bank deposits where returns are 2.75 per cent in a savings account or 5 per cent in a fixed deposit. The younger population sees the futility of these instruments as the economics does not gel. Everyone wants instant gratification, and why not, because even if you manage 5 per cent on the deposit, you could lose a third as taxes, which makes a mockery of such savings. Quite clearly, banks don’t give us anything significant as a return. The alternatives are more tempting.
The cult of savers has changed into investors. They are looking for a good return and willing to take the risk. This is a major change we see today. Crypto exchanges assure you that they are safe. But it is the exchange that is safe, not the value of the coin, which will be driven by the market. The equity boom is on, and all the unicorns have delivered excellent results. Newspapers are full of founders of startups with beaming smiles as they enter the big league of billionaires. Today, no one is talking about investing in the Nifty companies. It is the new age start-ups that have seen the market nod in appreciation even if the ventures are loss-making. It is just like cricket. We remember who won the World Cup or the IPL or the Challengers Cup but may not recollect when India played West Indies or Bangladesh in a Test series. The stadia say it all, with audiences entering in larger numbers anywhere in the world as the format of the game becomes shorter.
There is a new wave of savings and investments in the country that is evolving quite fast. Bitcoins have given amazing returns; the Sensex at 60,000 is what we like to be a part of. We don’t want prodders like Dravid on the field but Kohli, Jadeja and Pandya are delights to watch. That’s why bank deposits are no longer on our plates. Interestingly, banks today are discouraging deposits with low rates as this is the only way they can manage their balance sheets. There are few deployment avenues and paying 5 per cent interest to savers and investing the deposits at 3.35 per cent in the reverse repo auction is a sub-optimal game.
One would have also noticed that there are no advertisements by banks on deposits. They do not want them. Instead, there are several pullouts on home loans at 6.5 per cent or auto loans at 7 per cent. One could never have dreamt of getting loans at such low rates. It sounds unbelievable but is true. You are not told to save for tomorrow but to borrow more for satiating your immediate needs.
From equities, there has been a swift shift to cryptos, which is still a grey area. The regulators/government are wondering what to do. The issue will be discussed in the winter session of Parliament. But investments have been made and there is no stopping this global wave. Making money on a currency that has no underlying asset like a metal or other currency and is traded on faith is unique; especially Bitcoin, whose originator is not known by face but by just a name. But people have ascribed a value to the currency and finally, in a market, if there are thousands who believe in the value, it gets subsumed.
If this has not been quite intoxicating (the World Cup matches also had relentless doses of surrogate advertising for liquor and tobacco, which came as innocuous water and fresheners), there is another door to a new kind of gaming where you make money by making teams and following the matches. You pay to enter this game and the spoils are partly kept, the rest are distributed to the gamers after paying taxes. The law was first silent, and then confused. But it finally accepted gaming as a skill. Logically, soon we should be able to bet on matches too, if all this is in order.
Cricket formats have engendered passion, and not just from the point of view of the game. But have they also fostered a change in the format of holding onto money, where savings get transformed to investment and risk appetite changes from conservative to aggressive? Will this change? Probably not, in the near future, as long as conventional deposits continue to give inferior returns.
The writer is an independent economist
We celebrated her birth centenary on August 1, 2020. A few days later, the World Health Organisation (WHO) launched its global strategy to accelerate the elimination of cervical cancer. She was only 31 years old when she died of cervical cancer. Last month, on October 4 — her 70th death anniversary — a bronze statue of her was installed in University of Bristol, the WHO gave her a posthumous award and her family sued a multinational pharmaceutical giant, Thermo Fisher Scientific.
Who was she? Her name was Henrietta Lacks, a Black tobacco farmer who lived in the US. Most scientists know her by the name of her cells, HeLa. But, of course, she is “more than a cell,” as the inscription on her statue states.
HeLa cells have been critical for many biomedical breakthroughs. Jonas Salk used the cells to develop the polio vaccine, identify the human immunodeficiency virus (HIV), and develop the cervical cancer vaccine. HeLa cells have been used to understand how the SARS-CoV-2 coronavirus infects humans. This has helped in the Covid-19 vaccine discovery. HeLa cells were sent on space missions to understand biological impacts of environmental stress.
Attempts by researchers to grow human cells in a petri dish that would keep dividing for a long time were miserable failures. The cells of Henrietta Lacks — a 30-year old mother of five diagnosed with cervical cancer in 1951 — had a remarkable property. Her cells not only grew outside of her body, but also divided rapidly. The number of her cells nearly doubled every day. Cells that grew indefinitely outside of the human body — an “immortal” cell line — enabled scientists conduct experiments that would have been impossible on a living person. Lacks passed away 70 years ago. But over 50,000 metric tonnes of her cells grown outside of her body have been distributed and continue to grow in many laboratories throughout the world. HeLa cells have been used in over 80,000 published biomedical research studies. Henrietta Lacks’ cells have helped save “countless lives … bringing us closer to eliminating cervical cancer,” said Senait Fisseha, co-Chair of the WHO Director-General’s expert advisory group on cervical cancer elimination.
Therefore, she deserves high respect from the present and future generations. Her life-story, based on 11 years of painstaking research, has been published; The Immortal Life of Henrietta Lacks by Rebecca Skloot in 2010, is a New York Times bestseller. The book was turned into a movie by George C Wolfe in 2017. “The biotech industry was born on the use of Henrietta Lacks’ cells,” Wolfe has said. “HeLa is this incredible medical phenomenon. And then a few blocks away, there was a family that knew nothing about it.”
That the “family knew nothing about it,” is a serious problem. A portion of Henrietta’s tumour was given away by her cancer surgeon to a researcher without her knowledge or consent. Even though this was legal at that time, the action was unethical and unjust. The HeLa cell line was established in 1951, and has been commercially grown and sold by Thermo Fisher Scientific company. Total profits run into several million dollars. The Lacks family is asking the court to order the company to “disgorge the full amount of its net profits obtained by commercialising the HeLa cell line to the estate of Henrietta Lacks”.
Past wrongdoings cannot be undone. Wrongdoings continue. But as Martin Luther King, Jr., has said “the time is always right to do what’s right”. Biomedical research on humans is guided by ethical codes that have evolved over a long period of time. Their roots can be traced back to the use of racial hygiene in Nazi Germany to promote the Aryan race. In 1929, the National Socialist Physicians’ League was formed. Murderous and torturous human experiments were carried out in the concentration camps. In August 1947, the so-called “Doctors’ Trial” was conducted in Nuremberg in which 20 physicians — accused of human experimentation — were tried. This trial resulted in the formulation of a code of ethics — the Nuremberg Code — the most fundamental of which is that obtaining voluntary consent is essential for enrolling a person into a research study and for collecting biospecimens.
Last year, the editor-in-chief, Dave Curtis, of the oldest human genetics journal — Annals of Human Genetics — resigned stating that “I think that there is ample evidence that doctors and scientists in China are involved in human rights abuses and I feel uncomfortable with having to consider submissions from China.” As a part of surveillance and criminal control, the Chinese authorities — primarily law enforcement officials — have been collecting blood samples from residents of Xinjiang province without obtaining their consent and storing their genetic profiles with identifiable information. These profiles can later be used to violate the rights of an individual.
Eight of the 25 members of the editorial board of the journal Molecular Genetics & Genomic Medicine resigned because the journal had published a set of papers in 2019 on forensic genetics based on data generated from blood samples of persons without documented evidence of having obtained consent. Recently, two papers reporting results of blood analysis published in the International Journal of Legal Medicine were retracted. The Chinese authors had not obtained consent to collect blood samples from persons belonging to Tibetan, Uyghur (mostly Muslim) and Hui minority populations. These retractions are a scar on the scientific integrity of the authors and on the system.
Retractions have become a hallmark of scientific misconduct, which is growing at an alarming pace even in India. About 1,000 reports published by scientists from India have been retracted since 2010 as listed in the online database Retraction Watch. The growth of scientific misconduct is strongly associated with some modalities of professional recognition (such as, election to science academies, awards, medals, etc.) and promotion of scientists that are linked to the number of publications, especially in the so-called “high-impact” journals. Some professional recognition is a precondition to being selected as directors of institutions, vice-chancellors of universities, secretaries of agencies, etc. Thus, there is pressure to publish more and rapidly. This pressure and unrealistic aspirations are eroding the integrity of scientists. Plagiarism, data-doctoring or image-manipulation to support our favourite scientific hypotheses are now common. Technological advances have eased scientific misconduct. Offending scientists, especially repeat offenders, should be stripped of the accolades and promotions that they have gotten. To the extent possible, a background check for indulgence in fraudulent practices should be carried out before one is appointed as the head of an institution or given an award. Inaction against scientific misconduct, demoralises honest scientists. More importantly, science in the public eye is tarnished.
The writer is distinguished professor, National Institute of Biomedical Genomics, Kalyani
With Parliament passing a Bill today to revoke the three contentious farm laws, protesting farmers have reason to feel victorious. However, farmers are still not completely vacating protest sites as they press on with other demands such as a law on MSP. Notwithstanding the government’s backtracking, the three farm laws did represent much needed reforms for the agri sector. It’s clear that Indian agriculture in its present form is unsustainable with adverse implications for the environment and economy. The farm laws tried to address some of these vexed issues by encouraging diversification and opening up produce trade.
Though well-intentioned, the laws failed to convince farmers with stakes in the current system. Admittedly, the culprit was government’s failure to hold wide-ranging consultations with the farmers before passing the laws. The latter were then rammed through Parliament last year, portraying the government as arrogant. In fact, even as government withdrew the laws in Parliament today, it again did not accept any discussing on the subject.
But there’s no denying that farm reforms are desperately needed. Government can and should reintroduce them in future in another form. However, before doing so, it must hold wide-ranging discussions with farmers, civil society and the political opposition, and take them into confidence. Reforms in India can neither be done through stealth nor be rammed through. It is only by evolving consensus that results can be produced. Government will do well to heed this.
In June 2020, RBI set up an internal committee to examine issues related to bank ownership structure, among other things. One recommendation, allowing industrial houses to promote banks, triggered wide debate. Last week, RBI announced that it accepted 21 of the 33 recommendations of the internal committee. The one related to industrial houses was not accepted; it remains under examination. It should be rejected because in the Indian context, the risks outweigh potential benefits. In addition, traditional banking faces existential challenges, which is where regulatory attention will increase.
The biggest risk of allowing industrial houses to promote banks is the inherent conflict of interest. A bank’s an intermediary which channels public deposits to borrowers. Two lines of defence protect the integrity of this process. In India, both have been found wanting. First, the internal defence is the bank’s board. Recent governance failures in private banks can be traced to lack of independence within the board. Second, RBI is the external defence. It’s had an unsatisfactory record in its role as banking supervisor. To this situation, there’s no pressing need to add another risk in terms of allowing industrial houses to promote banks.
A counterpoint has been that India’s credit to GDP ratio at 55% is low, making it necessary to attract fresh capital. It’s unconvincing because it ignores the role of NPAs. The surge in bank lending came between 2000-01 and 2009-10. Credit as a percentage of GDP increased from 23.6 to 50.10. Poor decisions led to a bad loan problem and credit-GDP ratio inched up to 55.45% over the next decade. The risk aversion it catalysed has meant that a loose monetary policy for over two years has barely moved the needle. The core issue here appears to be a skill shortage and wrong incentives in the upper echelons of Indian banking. What else explains creating a bad bank five years after enacting a bankruptcy code?
The real transformation in banking is coming from tech companies. A core function of traditional banking, payments, has already been disrupted by fintech. Now, Big Tech is pushing the envelope in financial intermediation. Data is central to the digital economy. It’s given Big Tech an opening, leading to the so-called DNA (data-network-activities feedback loop) advantage. Navigating the risks here is the emerging regulatory challenge. The debate over industrial houses promoting banks needs to be buried. It belongs to a rapidly disappearing era and flirting with its risks makes no sense.
The NDA government’s first attempt to estimate poverty has thrown up a dire picture of “multidimensional” poverty in Hindi heartland states of Bihar, Jharkhand, UP and MP. The South appears better placed. In 1991, on economic reform-eve, Bihar and Tamil Nadu were nearly at par in per capita GDP. Three decades later, TN has whittled down its multidimensionally poor to 4.9% of population while Bihar languishes at 51.9%. Jharkhand follows with 42%, UP 38% and MP 37%. The cruel governance irony of these numbers is that the four laggard states cumulatively account for 30% of seats in Lok Sabha and their electoral outcomes play a decisive role in national government formation.
The heavy poverty burden, despite tremendous political heft and massive welfare funding, indicts heartland netas. Poor states cannot afford their enduring obsession with identity politics, but a shift in discourse towards economic development looks unlikely. Meanwhile, farm laws’ reversal makes poverty eradication in villages harder. Accounting for nearly 5 crore of India’s 12.5 crore unviable agricultural land holdings under 2 hectares, the failure of these four states to call out the subsidised big farmers and lead the clarion call for agri-reforms was another missed opportunity for their political economy.
The multidimensional poverty index constructed on health, education, and standard of living indicators like nutrition, years of schooling, and amenities like cooking fuel, electricity, pucca housing, sanitation, household assets etc, claims to better the erstwhile methodology of pegging a poverty baseline in monetary terms. Performance here depends to an extent on India’s sprawling welfare state, which has admittedly gained more mastery in delivering household amenities to the poor. But NFHS-5 findings of 60% women and young children facing malnutrition uncovers the limitations of welfarism, and conversely, the importance of economic growth to create enough jobs. Over to Nitish, Soren, Yogi, Shivraj, Akhilesh, Tejashwi and Kamal Nath.
Omicron, most recent Covid variant of note, is a reminder that the pandemic is still not over. The proactive and robust South African scientific establishment has been able to alert the world very early on this new variant. Not much is known - its rate of transmission, virulence and whether existing vaccines are effective - and scientists across the world are working to understand its various dimensions. The world is back on high alert. Stepping up vigilance, testing and tracing protocols, and doubling down on vaccinations rather than panic is the way forward.
With the postponement of the WTO session, hopes for a patent waiver for Covid vaccines and drugs this year have receded. As governments close down their borders - the UK was the first to do so, followed by countries in Europe - it is imperative that inequities in vaccination be addressed. Without 70% of the global population being vaccinated, new variants are bound to keep emerging. Developed countries and countries with production capacities, such as India, must improve vaccine supplies. A year after vaccines were first available, many countries, particularly in Africa, continue to have vaccination rates below 10%. Ironically, only 24% in South Africa are fully vaccinated. As a leading vaccine manufacturer and a developing country, India must step up production. With indigenously developed vaccine, Covaxin, now recognised by the WHO, the government must buy out its patent rights and make them available in Africa for free, for mass production. India should, as part of its South-South cooperation, set up production units in collaboration with proven partners in Africa.
Omicron calls for a scientific race against time to learn more about this virus, and efficacy of vaccines and drugs. Vigilance, robust testing and tracing protocols, stepping up production of vaccines and proven drugs, development of new vaccines targeting new variants and of new drugs must be on the priority list of governments. If ever there was a moment for 'leaving no one behind' to be more than a cliche, it is now.
Economists keep measuring poverty, the point, however, is to remove it. The NITI Aayog's Multidimensional Poverty Index is an improvement on the earlier method of estimating poverty based on the ability to consume a basket of goods, affordability calibrated to adjust for change in the cost of that basket of goods. Multidimensional poverty takes into account multiple elements of potential deprivation, in terms of health, education and living standards, estimates deprivation on each indicator and then sees the overlap of deprivations to estimate multidimensional poverty.
The results released last week are based on 2015-16 data and conform to general expectations, in terms of the states where poverty is concentrated and the extent of poverty in each region. Bihar has the most poverty, where 51.9% of the population is poor, and Kerala, the least, with only 0.71% of the population designated poor. Other traditionally poor states, such as Madhya Pradesh, Uttar Pradesh, Rajasthan and Odisha, also show extensive poverty, as expected. States with which we associate high levels of prosperity, such as Gujarat and Maharashtra, have significant levels of poverty. This shows that the distribution of income matters, apart from the total income generated in a state. The high level of correlation between social development, summarily captured in measures such as the total fertility rate and the maternal mortality rate, and decline in poverty suggests that investment in social infrastructure is as important as attracting investment in industry and physical infrastructure.
The key to social investment is political agency on the part of the citizenry. When they demand better education, sanitation and healthcare, the state is constrained to deliver them.
The phrase “new world order” has been doing the rounds episodically in global political discourse since the early 20th century. Rising like the phoenix from the embers of war and tectonic disruption, the idea of a new world order embodied an idealistic aspiration — a world that would be free of violence and bloodshed. But, like many ideals, it has remained nascent and tentative. Very often, the new that followed the old world was characterised more by disorder than order.
In its semantic trajectory over the last century, it was the then United States (US) President Woodrow Wilson who first used a variant of the phrase in September 1919, when he dwelt on the concept of a “new order of the world”, a year after World War I ended. But the new global order envisioned by Wilson was as short-lived as the League of Nations that he championed. Instead, the steady trot into World War II and the Hiroshima tragedy bookmarked the end of one world order in the first half of the 20th century. The end of World War II in August 1945 marked a major global techno-strategic punctuation — the arrival of the apocalyptic atomic age.
This acquisition of macro-destructive potential by the ideologically opposed superpowers defined the world order that followed, namely the Cold War. This phase ended in 1991, but the Cold War decades marked the heady aspirational journey that saw the resolute defeat of fascism and the messy end of colonialism. Normative principles such as democracy, pluralism and liberalism were seen as objectives to be realised as the older exploitative structures of an earlier world order were being dismantled.
The high point was the end of the Cold War in late 1991, evocatively captured by the image of a defiant Boris Yeltsin atop a Soviet tank in August that ostensibly heralded the birth of a new world order. This was formally unveiled by a triumphant US which sensed the arrival of the extended unipolar moment and unchallenged American hegemony. Strikingly, it was on September 11, 1991, when then US President George Bush senior delivered his “Towards a New World Order” speech to a joint session of Congress and the post-Cold War order was born.
However, this optimism was short-lived, for within a decade, a shell-shocked US had to face the enormity of another September 11 in 2001, when the Twin Towers in New York were brought down with the diabolically audacious use of technology. From that detritus emerged the uneasy and sullen post-9/11 new world (dis)order — one in which the non-State entity posed the first of many challenges to the primacy of the State in the global sociopolitical template. Osama bin laden and al-Qaeda became the symbol of terrorism, but also the symbol that stoked global Islamophobia.
At the same time, a more pernicious non-State entity emerged — the techno-commercial corporate giant. While the early advent of technology, such as the printing press, enabled the dissemination of information and the spread of the normative value system in State and society, and principles of freedom and fraternity were venerated, the obverse now prevails. The revolution in communication technology has now spawned a techno-commercial ecosystem that peddles fake news and mistrust, even as fraternity has been replaced by an insidious stoking of revulsion for the “other”.
In the transition from 1945 to 2020, what is stark is the manner in which the values and principles once upheld as being the gold standard for State and society have now become objects of derision. Equitable, participative democracy is one casualty. And the contours of the dominant political framework for governance globally has veered towards the rise of the strong, often authoritarian, leader — and the abetment of narrow and prickly majoritarian nationalism.
The current decade is one of the relative decline in US influence and credibility, and may be termed a post-Kabul flux in global affairs. While the rise of an assertive China is a reality that some nations experience more acutely than others — India being a case in point — it is unlikely that there will be a transition to the kind of bipolarity that characterised the Cold War decades. Major conventional wars similar to those of the 20th century are a low probability exigency, but it merits recall that Sarajevo triggered World War I in an unexpected manner and it is moot if the current tension over Taiwan will follow a similar path.
The post-2020 world order may be more contested and discordant than any of its previous variants. A contradictory trade versus security compulsion animates inter-State engagement, and issue-based mini-polarity could be the predominant feature of the next few decades.
This decade has revealed in an irrefutable manner that planet earth is stressed and polluted. While such adversity ought to have impelled urgent consensus and unity of global effort, the global political leadership has abdicated. Pious platitudes and earnest falsehoods swirl around even as empathetic societal concern is deviously replaced by petty bigotry. Bleakness alas is the leitmotif of the new world order that beckons.
Commodore (retired) C Uday Bhaskar is director, Society for Policy Studies
The views expressed are personal
United States (US) President Joe Biden wants to host a democracy summit. His administration has identified a number of countries to be invited, including Taiwan much to the chagrin of China. India has made it to the list together with Pakistan while Bangladesh and Sri Lanka have failed to do so.
Two decades ago, then President George Bush had launched a similar “engendering democracy in the Middle East” campaign in 2003. Speaking at the National Endowment for Democracy in Washington DC, Bush gave a call for “global democratic revolution”. “The freedom we prize is not for us alone; it is the right and the capacity of all mankind”, claimed Bush in the address, around the time of America’s unjust war in Iraq.
For Bush, the democracy campaign was an answer to the challenge of Islamic radicalism and terrorism. For Biden, it appears to be a campaign against China’s growing dominance. It is undeniable that the China challenge is not merely about military aggression or economic domination. It is about President Xi Jinping’s ambition to rewrite the rules of a new, authoritarian world order. Xi is challenging the liberal democratic world order championed by the West after World War II. Xi’s prognosis that authoritarianism that delivers goods to their citizens is better than chaotic democracies is gaining currency even in some parts of the democratic world. The rise of strongmen democracies in Asia and Europe is an indication of the growing Chinese shadow over the post-Covid world order.
However, just as Bush’s democracy project ended up being branded as “democratic imperialism”, Biden’s initiative too may face accusations of a similar nature for various reasons. While rightly championing Taiwan’s democracy, Biden clumsily withdrew American support from a nascent democracy in Afghanistan and handed that country over on a platter to the forces of oppression, terror and authoritarianism. That hypocrisy apart, Biden has a major challenge at home where the very foundations of American democracy are being challenged. American society is being torn apart today by two centrifugal forces. On the one hand, Right-wing racism has reached worrying proportions. Not just Blacks, even Asians face “go back home” catcalls at the departmental stores and gas stations. On the other hand is the radical Liberal-Left on a rampage through the established social order and harmony.
Six decades ago, Martin Luther King Jr had inspired the world with his clarion call that persons should be judged not by “the colour of their skin but by the content of their character”. That had led to the adoption of the United Nations (UN)-sponsored International Convention on the Elimination of All Forms of Racial Discrimination in 1965. America emerged as the beacon of equality and justice. That “America of hope” had attracted millions from all across the world and became a “melting pot”. Few decades later, it elected its first President of colour, Barack Obama.
But things started changing in recent years. Donald Trump’s ascendancy proved a watershed moment. Trump’s election campaign in 2016, full of racial overtones, innuendoes and uncouthness, had led to serious divisions in American society, and resulted in racial tensions. A spontaneous and occasionally violent Black Lives Matter movement erupted.
When the presidential elections in 2020 threw up a surprising mandate that brought a grandfatherly Catholic, Joe Biden, into the White House, hope and relief returned to America. It was hoped that the divisions and acrimony catalysed by the reckless actions of Trump as president would end and America would return to its identity of what the renowned English writer and philosopher GK Chesterton once described as a “nation with the soul of a church”.
But sadly, what is happening in America today is just the opposite. Divisions in American society are further exacerbating and deepening. The fire lit by Trump’s extreme zealot followers is continuing to rage. But what is further aggravating the situation is the bigotry of the American Left. Biden’s woes come more from these radicals in his own Democratic Party. The solutions that these radicals prescribe for the poison injected into America’s body politic are worse than the poison itself.
The Democrats have been the favoured party of the minorities, including Blacks and Asians. They have helped these communities rise in stature in American society and even occupy important positions in the country’s public life. But in their ideational overdrive, the extreme Left activist politicians among the Democrats are throwing caution to the wind. If the ratings of President Biden have dropped to below 40% today or, for that matter, the ratings of his deputy, Kamala Harris, have plummeted even further, the radical Left too cannot escape the blame. The defeat of Terry McAuliffe, former governor and a longtime fixture in the Democratic Party, in the Virginia state gubernatorial election earlier this month can be attributed, among other reasons, to some of the mindless policies that the radical Left had sought to impose on people in the name of fighting racism.
Biden’s radical colleagues want to “fix” democracies everywhere. Some of them find a democratic deficit in India too. It was then vice president Dick Cheney who had pushed Bush into unnecessary wars instead of focusing on Afghanistan. The US lost Afghanistan too in the end. Biden has his own Cheneys who can lead him astray.
Democracies are precious as they protect individual rights and dignity. While fixing ailing democracies globally is a noble idea, it should be the collective responsibility of democracies. At the same time, fixing the ills of American democracy should be of equal if not greater priority to Biden and his team as they host the world summit.
Ram Madhav is a member of the national executive of the RSS, and of the board of governors of India Foundation
The views expressed are personal
With the government deciding to repeal the farm laws in the winter session, it is worth examining the political roots of the withdrawal.
Detractors of the farm protests framed the opposition to the farm laws as driven only by a small subset of farmers in the states of Haryana, Punjab and Uttar Pradesh. But this position was incompatible with available empirical data. In May, post-poll surveys by CSDS/Lokniti, in four states far from the epicentre of the protests, found significant opposition to the farm laws. Even in Assam, a state that the Bharatiya Janata Party (BJP) won handily, 38% of respondents preferred to repeal the laws compared to just 5% supporting the laws continuing unamended (with the rest choosing a middle position or offering no opinion).
An IANS-CVoter survey, conducted after the laws were repealed, found that while a majority supported farm laws, around 70% of respondents believed farmers were justified in asking for minimum support prices (MSP) to be extended to fruits, vegetables, and meats. Given the immense amount of political capital that the government spent on the farm laws, these were surprisingly dismal results. Why did the BJP fail to muster the political credibility to reform India’s agricultural economy?
At the outset, it is important to recognise that slow, incomplete, or aborted policy reform have long plagued the Indian State. As political scientist Devesh Kapur notes, the Indian State is far better at “episodic” policy, where “exit is automatic once the activity is complete”. Even in the best case scenario, agricultural reform would have entailed sustained effort beyond these controversial laws.
But something more happened here. Many BJP supporters assumed that that the party’s electoral dominance and the extraordinary popularity of Prime Minister (PM) Narendra Modi would result in political credibility by fiat. Yet, the sudden crisis of political credibility has exposed cracks in the BJP’s governing style.
Since 2014, the BJP has undertaken extraordinary political centralisation and reduced parliamentary and democratic consultation in its decision-making — often wearing its “big bang” reforms as a badge of honour. A recent analysis by Prakhar Raghuvanshi has shown that more than 70% of bills were sent to parliamentary committees in the five-year period immediately before the BJP came to power. Between 2014-2019, this number dropped to 24%, and since 2019, a paltry 10% of bills have been referred to parliamentary committees. More worryingly, an increasing number of laws have been promulgated as ordinances. Indeed, this is exactly the route the BJP chose to declare the controversial farm laws. The government’s approach to framing policy atrophied the space for rational debate on public policy. The unsustainable agricultural policy in India is in need of reform, but instead of rational discussions on how to do just that, pro-government voices defaulted to baiting the public on Khalistan and Pakistan.
Further, the government has regularly used central agencies and police powers to silence criticism. As political scientist Christophe Jaffrelot has shown in some detail, the police have been seen as tacit supporters of vigilantism and violence against government critics. The government has, partially, built the perception of its political strength by silencing critics.
So it is not surprising the government lost credibility when popular Opposition faces, be it Rakesh Tikait or Mamata Banerjee, successfully stood up to State agencies. It is also not surprising that in order to do so, these leaders have had to demonstrate an independent capacity for violence. Indeed, even pro-government voices have admitted that the stalemate over the laws resulted in a law and order situation in Haryana and Punjab, a natural consequence of silencing the most peaceful dissenters in society.
On November 19, PM Modi pleaded his case for the farm laws for the final time. He rued that he was unable to convince farmers of the necessity of these reforms. It was an admission that he had lost the political credibility for agricultural reform. The laws had to be repealed.
Neelanjan Sircar is a senior fellow at the Centre for Policy Research, Delhi
The views expressed are personal
Last week, a hamlet in Uttarakhand’s Pithoragarh district started sinking. The villagers had to be relocated to a new location. And, it was because of road construction without any slope management.
Dhar, a village in the Darma valley of Dharchula, is not the only village in the hilly terrain of Uttarakhand which has slipped from its original location due to road construction caused ecological imbalance in the fragile northwestern Himalayan region. Although the state government has not conducted any survey of such sinking villages, locals say the impact of road construction can be seen in villages on steep slopes.
Dhar (meaning steep slope) village is an important construct for the debate on whether the R 12,000 crore Char Dham road construction project should be treated as one for national security or for promoting tourism, pilgrimage and bringing economic prosperity to locals.
Since the Char Dham project was envisaged in 2016, it was projected as the one to promote religious tourism in Uttarakhand. While inaugurating the project on December 27, 2016, Prime Minister Narendra Modi said that the all-weather road would provide enormous employment to locals through an increase in religious tourism in the region. A Press Information Bureau statement then said the project was to provide “better connectivity” to Char Dham pilgrim places in the Himalayas, making journeys safer, faster and most convenient.
In September 2021, Defence Minister Rajnath Singh reiterated the same in a letter to former Lok Sabha member Revati Raman Singh saying the project is a flagship programme aimed at linking all important pilgrim sites in the state, which would also provide better connectivity for strategic locations.
But, in November 2021, the Ministry of Defence told the Supreme Court that the project was of national strategic importance because of the troop build-up by the Chinese on their side of the border and therefore, the ecological by-laws should not apply. “China is building helipads and buildings on the other side… so trucks carrying artillery, rocket launchers and tanks may have to pass through these roads,” Attorney General KK Venugopal told the Court on November 9, while emphasising why environmental regulations should not apply to the project. In all this, he missed the original aim of connecting four pilgrim places in Uttarakhand – Gangotri, Yamnotri, Kedarnath and Badrinath.
Intriguingly, the AG’s claim is not applicable to Himachal Pradesh or Arunachal Pradesh, which shares a longer border with China than Uttarakhand, and where the main roads leading to the border are not even double-lane, and is some places are narrow single lane. Venugopal’s submission in the court propels a key question — why does the Central government want the Supreme Court to consider the project as one of strategic importance now.
The answer apparently lies in the National Highway Authority of India (NHAI) guidelines of 2014 for charging a toll on roads. According to the 2104 notification, the four-lane hill roads with paved shoulders can impose a toll tax of 60% of the specified fee. The Char Dham road being constructed under the Supreme Court supervision does not meet the criteria and therefore, may not attract toll tax. However, if the Supreme Court accepts the Defence Ministry plea of having a minimum seven-meter wide road excluding paved shoulders, the Char Dham project will be eligible for imposing toll tax.
NHAI made its intention clear that it wants to impose a toll for using Char Dham road by issuing a notification for acquiring land to construct a toll collection centre in mid-2020 but its plans could not fructify because the Supreme Court reduced the width of the road to 5.5 meters without paved shoulders from the proposed 10 meters in September 2020. The petitioners in the case, Citizens for Green Doon, told the Supreme Court in November 2021 that increasing the width would result in the imposition of the toll on the highway, which had traditionally been a toll-free road. They also said that a road with a real road width of 6.5 meters with paved shoulders was enough to transport defence missile vehicles all along the highway.
The change in Centre’s stand should be looked at with regard to the ecological cost of the project so far. NHAI in its submission this year informed the Supreme Court that it was treating about 100 slopes under the Char Dham project, where landslides have been witnessed due to road construction this monsoon. According to Ravi Chopra, who headed the Supreme Court-appointed high powered committee on Char Dham Project, 102 out of 172 fresh cut slopes on the national highway number 125 in Uttarakhand was landslide-prone, with 44 landslides reported there till mid-December 2019. “Similar situation prevails on all the Char Dham highways,” he said.
According to Uttarakhand Disaster Management Department, the number of landslides has increased to 972 in 2020 from only 33 in 2015 and experts said most of them were on the road construction sites triggered by extreme rainfall events. To be sure, the substantial increase in landslide number could be because of better recording.
Hindustan Times on September 13 reported weather-related calamities over the years have increased with the state registering 7,750 extreme rainfall events and cloud bursts since 2015, most of them over the last three years, that killed 230 people. In February this year, more than 200 people were killed after a glacier burst in Tapovan led to a sudden rise in the water level of the Dhauliganga river in Chamoli district that damaged two hydel projects. On May 3, several houses were damaged after heavy rainfall triggered landslides and floods in Uttarkashi and Rudraprayag districts. Days later, a cloudburst in Devprayag town in Tehri Garhwal washed away two local municipality buildings. On July 19, three persons, including a three-year-old girl, died following extreme rainfall in Uttarkashi district. In October, 46 people died due to extreme rainfall in Nainital and Chamoli districts, with part of a hill sliding into the famous Nainital Lake, resulting in it overflowing for the first time in over 50 years.
Explaining the reasons behind the rise in such incidents, geologist CC Pant, a retired professor from Kumaon University, said hill cutting across Uttarakhand for constructions, development projects or activities such as the Char Dham road-building causes slope instability, making them more vulnerable to landslides. “Road construction on slopes with a weak foundation in times of extreme rainfall is a modern ecological catastrophe,” Chopra said. Pradeep Kumar, Pithoragarh district geologist, who surveyed Dhar village, said the village started sinking because of the road widening work as it distributed the underground water channels and rock formations. And that is happening at several places on Char Dham project roads but the NHAI, which is implementing the project, has overlooked most as treating these sites fully could lead to substantial cost overrun.
As the Supreme Court itself pointed out that it needs to “nuance” ecological balance with strategic needs and may announce a new approach soon. The court should look at another important aspect — the people who live in the hills, as nobody seems to speak about them. They need developmental and economic opportunities like citizens in the rest of the country while protecting the environment, which is their livelihood source. Most people in the hills derive their income from horticulture, which is emerging as a major revenue source for locals and Uttarkhandis have the potential to match Himachal in horticulture produce. For that, they need both the Char Dham project that provides better connectivity to the market, that is the plains of India, and a sound environment that ensures high quality produce. Poor road connectivity has been the biggest bane for people in Himalayan hills and a reason for the high migration of Uttarkhandis from hills to plains. The Char Dham highway can undo that historical injustice by improving village connectivity through smaller roads. And last but not the least, the project will provide enormous economic activity as tourists would easily reach new places, making locals important stakeholders in tourism through home-stays and other auxiliary services.
In view of all this, the Supreme Court needs to issue comprehensive guidelines on ecological safeguards in view of the increasing extreme rainfall and to deal with a higher influx of people to the upper reaches of Uttarakhand. The guideline should clearly define the width of the hill roads as NHAI has come out with confusing norms and they should be applicable for all road construction projects across the Himalayas. The court should allow the NHAI to charge a toll on Char Dham, as it is a tourism project, with the condition that the revenue collected should be used only for ecological restoration including restoring traditional riverine systems. There should be an incentive for use of emission-free electric vehicles and a specialized agency to collect and treat waste. The court should consider Char Dham an ecological project, with value for the movement of defence troops.
The views expressed are personal
Delhi and several parts of the National Capital Region (NCR) have been recording “severe” air quality for 11 days now. As per Central Pollution Control Board’s air quality index (AQI) warnings, this category of air quality affects healthy people and seriously impacts those with existing diseases.
Invisible to most, air pollution is wreaking havoc in families that have adults or children with comorbidities. It’s like the worries and fears induced by Covid-19 are back, now in the form of invisible, toxic pollution particles. Except this silent epidemic registers a spike every winter over many parts of north India.
On Sunday morning, a friend shared her conversation with her daughter’s paediatrician, who said that there is a jump in respiratory ailments, nebuliser use and even certain behavioural concerns among children in Delhi. Her child has been on nebuliser twice a day for a week now. The anxiety of reopening of schools earlier this month after Covid cases waned and then closing once again due to severe air quality has also left children unsettled.
The World Health Organization (WHO) earlier this year revised its air quality guidelines, making them even more stringent in the light of new health evidence on impacts of air pollution. According to the new thresholds, the average 24-hour exposure to PM2.5 must remain below 15µg/m³, down from 25µg/m³. In the case of PM10 particles — typical dust particles — the safe threshold has been lowered from 50 to 45µg/m³. In terms of exposure over a year-long period, the threshold for PM2.5 has been brought down from 10 to 5µg/m³ and for PM10, from 20 to 15µg/m³.
Delhi’s air pollution levels on Saturday ranged from 220 micrograms per cubic metres to 240 micrograms per cubic metres as per Central Pollution Control Board. These numbers give us an idea of what is air pollution costing us.
Each year, exposure to air pollution is estimated to cause seven million premature deaths globally and result in the loss of millions more healthy years of life according to WHO. Among children, this could include reduced lung growth and function, respiratory infections, and aggravated asthma. In adults, ischaemic heart disease and stroke are the most common causes of premature death due to air pollution, and evidence is also emerging of other effects such as diabetes and neurodegenerative conditions, WHO said in September when it released its new guidelines. This puts the burden of disease attributable to air pollution on a par with other major global health risks such as unhealthy diet and tobacco smoking, WHO had added.
The State of Global Air (SOGA 2020) estimated that over 116,000 infants in India died within a month after their birth due to exposure to severe air pollution in 2019.
We cannot blame stubble burning in the neighbouring states for this spike in air pollution. A senior official from the ministry of earth sciences’ air quality early warning system said, “This time emissions from localised pollution sources combined with hostile meteorological conditions have led to severe air quality. This is not because of past accumulation of pollutants from stubble fires because the lifetime of pollutants is about 3 to 7 days. We are expecting wind speed to go up marginally from Monday which may bring some relief.”
The Commission for Air Quality Management (CAQM) for the National Capital Region and Adjoining Areas, which has sweeping powers, seems conspicuously absent from communicating with the general public in the past ten days. The CAQM on November 16 announced that there will be a ban on construction work and offline classes in Delhi and NCR; trucks carrying non-essential supplies will not be allowed to enter the national capital; ordered strict enforcement of the ban on diesel generator sets; schools and colleges for in-person classes would close indefinitely; industries using fuel would only be allowed to run if they use gas, or will need to close, and six of 11 thermal plants in 300km of the radius of Delhi will have to stop functioning till November 30.
CAQM, however, has not reviewed its order and has not communicated how the spike could be dealt with. Clear, frequent communication from CAQM could also help ease and improve air pollution levels and push authorities in NCR to review the actions to be taken to deal with air pollution spikes more proactively by managing local sources of emissions.
The views expressed are personal
When Jaganmohan Reddy wrested power in Andhra with a landslide 50% vote share in the 2019 assembly polls, some among the defeated incumbent, Chandrababu Naidu’s closest aides wrote his political epithet. From 104 seats in the outgoing House, his Telugu Desam Party (TDP) was reduced to a rump of 23, the victorious YSR Congress Party (YSRCP) bagging a stunning 151 seats in the 175-member legislature.
The YSRCP leader had already exterminated his mother party, the Congress, in the 2014 polls, winning 67 seats with a vote-share of 44.60% to the victorious TDP’s 44.90%. The Congress which refused to anoint him the chief minister in the aftermath of his father YS Rajasekhara Reddy’s 2009 death in a chopper crash polled a paltry 2.8 per cent vote share.
Two factors combined to bury the Congress fathoms deep in Andhra — the state’s 2014 bifurcation on the party’s watch and Reddy’s hijack of its organisational-popular base that were a legacy of his father. The senior Reddy’s consecutive 2004-09 electoral victories in Andhra had catapulted and kept the Congress-led United Progressive Alliance in power in Delhi for a decade.
Against this backdrop, the mid-life crisis the Japan Reddy regime has come to face is being linked to his style of governance widely perceived as autocratic; an overdose of populist welfare-ism that has emptied the state’s coffers and the running battles he has had with the judiciary and the Opposition TDP. On the day the CM announced the repeal of the laws he brought to set up three capitals in the state, the chief justice of India, N V Ramana, chose a convocation ceremony in the state to advise the present-day rulers to “introspect daily” whether they had “bad characteristics” and whether their decisions were good (for the people).
”They should ask (themselves) whether they were on the righteous path,” he said. On the face of it, the CJI’s comments seemed generic. But his counsel couldn’t but be seen as directed at Jagan who had lodged a complaint with the SC against one of its sitting judges. The matter related to the allocation of land to the concerned judge’s relatives in Amaravati, which Naidu had launched as a green-filed administrative capital of Andhra after the bifurcation. The Court probed and dismissed eventually the allegations.
By some coincidence, the CJI delivered the address two days after the TDP chief, now leader of opposition in the assembly, broke down in the House on November 20, alleging character assassination of his wife (a daughter of the iconic NT Rama Rao) by the treasury benches, vowing not to return to the legislature till he was CM again. He told this writer that Jagan withdrew the contentious “three capitals” laws not as much in response to the mass protests in Amaravati as out of his anxiety to pre-empt an adverse High Court order.
Political observers in Andhra pointed out that even while getting pulverised in terms of the seat count in 2019, the TDP polled 39.70% of the popular vote. It’s a good enough mass base to keep alive the party’s hopes. Yet, in the YSRCP’s first flush of victory, it seemed to be the end of the road for Naidu, then 69, now 71-year-old.
“Such prognosis could go wrong if Jagan persists with his adventurist ways,” said a bureaucrat who served both regimes. He pointed to the state’s financial woes accentuated by Jagan’s lavish doles that are a big drain on the exchequer. There have been instances of a delayed payment of salaries to government staff and non-payment of dues (by the state administration and local bodies) to power distribution companies towards tariff subsidy and electricity consumption charges. A communication by the Andhra Pradesh Electricity Regulatory Commission (APERC) recently revealed the state owed over ₹15,000 crore as a subsidy to three distribution companies. Inclusive of unpaid power consumption to the tune of ₹10,000 crore, the outstanding amount works out to a humongous ₹25,257 crore. A part of these bills was inherited from the Naidu dispensation. Jagan’s ostentatious populism has made the crisis graver.
Why the extravagant welfare-ism?
The Damocles’ sword of graft cases hanging over his head, Jagan is aiming apparently at building a constituency that’ll sustain his party without him at the top. The “worst-case” strategy has also had him develop a working relationship with the Bharatiya Janata Party (BJP)-led Centre whose patronage and support he requires to countenance the criminal cases besides getting the funds he needs to keep the government running.
Unaligned observers say the CM’s Navaratnalu initiative is a basket of nine welfare schemes roughly priced at a staggering ₹60,000 crore. “The coat he’s cutting is way bigger than Andhra’s financial cloth,” said a Hyderabad-based economist. It is “smart politics but bad economics” to spend the truncated state’s meagre resources for political benefit from a large base of targeted beneficiaries: the SCs, STs, the OBCs, minorities and other weaker sections, especially women. These social groups are serviced by over 300,000 volunteers attached to a network of village secretariats at a monthly retainer.
“They’ll constitute our frontline in election campaigns,” said a close Jagan aide. To those who link the gigantic outreach to the CM’s fear of the long arm of the law catching up, the aide responded: “The schemes aren’t borne out of any scare. They’re our way of reaching equity and opportunity to the poor….”
Family rift
Jagan’s tentative future is largely on account of the corruption cases, the total number of which he put at over 30 in a 2019 election affidavit. There are reports also of a rift in the family with his mother and sister, over his plans to install his wife YS Bharati as CM if he has to demit office upon incarceration or conviction in the pending probes. Only time can tell if Andhra will get an educated-version of Bihar’s Rabri Devi.
Insiders admit that Jagan’s grooming her for a role beyond overseeing his media empire.
The resultant sibling rivalry was out in the open when the CM’s sister, Sharmila, defied her brother to launch her YSR Telangana Party on their father’s birth anniversary earlier this year. However, an official close to Jagan denied that his mother, YS Vijayamma, was on her daughter’s side. He said the talk of the mother being partial was pure speculation, given that she continued to be the honorary president of YSRCP.
The cases Jagan faces date back to when the Congress-led United Progressive Alliance was in power at the Centre. Certain close associates of a then ascendant Naidu (who regained power in 2014) had played an active role in their registration. The genesis of the Jagan-Naidu antipathy, bordering on the inimical, is in these cases the UPA let happen to pinion YSR’s rebellious son. They are now a ready tool in the hands of the BJP-helmed NDA to navigate YSRCP’s local politics and the actions of its 28 members of parliament (22 in Lok Sabha and six in the Rajya Sabha) at the Centre.
“It was Naidu’s conspiracy that saw Jagan spend 16 months in jail without bail,” alleged a senior YSRCP leader: “Must anyone be surprised that he’s bitter about it and wants nothing to do with the TDP….”
Naidu has an uphill task
From available indications, Jagan’s graph has dipped among certain sections that voted for him to boot out the TDP. But is Naidu strong enough to recoup the lost ground? He has predicated on his getting elected CM again, his return to the assembly he pledged not to enter during Jagan’s tenure.
Nothing is permanent in politics. In real-time terms, there are more reasons to be sceptical than sanguine about Naidu realising his resolve to unseat his bête noire. With elections over two years away in 2024, the TDP has a hard road ahead, given his advancing years, his party’s minuscule presence in the house and his son and widely perceived successor, Nara Lokesh not having made his mark yet.
One has to hand it to Naidu that he kept his party alive and kicking during YSR’s rule from 2004 onwards, even restoring it to power in 2014. “But he’s older now and is facing a challenger much younger who, unlike his father, will deploy all means to achieve his political goal,” noted a leader of the Kamma community to which the TDP chief belongs.
Notionally, a social alliance between the rich and politically prominent Kammas and the Kapus, a dominant peasant caste in coastal Andhra, could help the TDP mount a fight against the YSRCP. But the nimble-footed Jagan is at work already to draw a wedge between these communities amid expectations of Naidu cutting a deal with Kapu leader Pawan Kalyan’s Janasena Party. Kalyan is an actor-politician dissatisfied with his equation with the BJP. He’s the younger brother of Chiranjeevi who merged his party with the Congress during the UPA rule.
Epilogue
What transpires in the near or distant future in Andhra could depend on the way the BJP uses its leverage in the state, where it’s keen, as was evident during home minister Amit Shah’s recent visit, to gain a toehold of its own. The possibility of its alliance with the TDP seems remote, at least for the time being, given the bitter parting of ways with Naidu before the 2019 polls. Then there’s that element of the course the law takes on cases against Jagan, given his testy ties with the judiciary.
Closer to polls, one can expect a replay of padyatras the state saw being undertaken by YSR and Naidu before the elections in 2004 and 2014. Both came to power after the outreach. For his part, Jagan too stole the Congress’s base by traversing the state to meet families of those who committed suicide after his father’s 2009 demise while he was CM. In fact, his breaking point with the mother party came in 2011 when Sonia Gandhi asked him to abandon the yatra. Arrested by the CBI a year later, he went on a hunger strike against Andhra’s bifurcation for the creation of Telangana.
After walking out for good from the current assembly, Naidu told this author that he’d go to the people to tell how Jagan stifled his voice in the House to undermine the mandate his party got to oppose the government. That leaves open the possibility of him launching another yatra closer to the elections that today are some distance afar.
vinodsharma@hindustantimes.com
While there are clear differences in the governance style of the two prime ministers (PMs) from the Bharatiya Janata Party (BJP), there is one striking similarity between Atal Bihari Vajpayee and Narendra Modi: A commitment to a generational transformation of national connectivity across geographies and mode of carriage — road, railway, air, waterways. And, add to that, information technology (IT) infrastructure and digital highways.
Whether roads led to economic progress or it is the other way around can be left for economists to argue. But it cannot be denied that the more economically developed states such as Gujarat, Maharashtra, Tamil Nadu, Punjab and Haryana have historically had superior highway networks.
Vajpayee’s Golden Quadrilateral project was a transformative pan-India road network plan. National highways, of course, existed — but they were built on a piecemeal basis, there were acute regional disparities, and they constituted a minor fraction of the entire road network. The Vajpayee government adopted a public private partnership (PPP) model, which led to two significant shifts. One, Indians, for the first time, got used to paying tolls for using highways. Two, states started investing in building highways and expressways using the same model.
It may not be a coincidence that the post-Vajpayee era saw a leap in intrastate road connectivity — especially in Bihar, Rajasthan, Uttar Pradesh and Madhya Pradesh. Nitish Kumar returned fo power for a second time on the back of the highways in 2010. Shivraj Singh Chouhan got a lot of credit for improving the roads in central and western MP and derived electoral benefits from it. Both Mayawati and Akhilesh Yadav also invested in road construction, though they may not have been able to reap electoral benefits from the investments.
Modi seems to have grasped these factors better than anyone, and is moving towards an integrated approach to connectivity, just as he did for financial inclusion with Jan-Dhan, Aadhaar and Mobile (JAM). Unlike JAM, where last-mile connectivity was the primary challenge, in the case of roads, much of the groundwork has been completed over the years. Though we have miles to go, literally, India is close to the tipping point — where the upgradation of national connectivity can yield a disproportionate economic dividend.
Even before the launch of the PM Gati Shakti-National Master Plan for multimodal connectivity, the government had rolled out Sagarmala and Bharatmala, India’s own Belt and Road Project, as it were. This was combined with accelerating border roads and development of the Northeast both for defence preparedness as well as mainstreaming remote regions. Dedicated freight corridors were already on track but the addition of schemes such as Kisan Rail (for transportation of perishable goods towards one nation-one market) added value to the supply chain. UDAN, connecting under-serviced air routes, was conceived as a force multiplier in improving connectivity to Tier 2 and 3 cities. The National Waterways Act of 2016 creating 106 new inland waterways was seen as a potential game-changer
The criticism was on the speed of execution, or the deficit between ambition and action. To be fair, in its first term, the Modi government had multiple hurdles to cross. The principal ones among them were finance — with many private infrastructure players saddled with debts — and issues with land acquisition. Despite that, the government must be credited for systematically stepping up the rate of highway construction between 2015 to 2019. The speed of highway construction by the National Highway Authority of India (NHAI) increased from 16.6 km in 2015-16 to nearly 30 km per day in 2018-19.
Interestingly, the share of expressways in the highway network has exceeded that of national highways — indicating greater participation by states in augmenting the road infrastructure of the country improving intrastate linkages. The recent inauguration of the Purvanchal expressway is one more step in this journey towards greater connectivity.
Sandip Ghose is a former corporate professional. He is a regular commentator on politics and economy
The views expressed are personal
Let’s assume that you and I enter into a private contract where I sell you a digital version of the famous Mother India painting of MF Husain and you pay me 100 Ethereums (cryptocurrency). In a free society, as consenting adults, we can get into any agreement for transacting in private assets. What should be the value of a digital version of Husain’s painting or whether this transaction should be consummated in Ethereums or gold or any other should ideally not be of concern to the government.
But if you realised later that what I sold you is just a picture of the Husain painting, taken without due permission or that the value of the Ethereums you paid has multiplied 50 times and you have overpaid, then should the State get involved and provide recourse to you?
This is the crux of the debate on cryptocurrency. Cryptocurrencies, its name notwithstanding, cannot be “currency”. Currency, by definition, is about trust which cannot be substituted with some “cool” technology. When India’s currency was suddenly demonetised overnight, it was the trust that people imposed in their currency that was shaken, the effects of which still linger. Much as it may indulge in reckless experiments with the nation’s currency, the State should still not relinquish its sovereign right to issue currency. This State-backed currency should serve as the primary medium of exchange in any society.
By now, the world has realised the perils of letting engineers run amok with their decentralised, “peer to peer” technology disruptions such as Facebook, WhatsApp and other social media tools that have created deep distrust and havoc in society. A trusted currency with sovereign backing is the cornerstone of modern society and it cannot be replaced with a distributed, decentralised token technology without causing major social upheavals.
If cryptocurrencies are not legalised as currency, then what is the need to ban them? A ban on an unrecognised medium of exchange is neither feasible nor useful. If two parties still want to transact using eclectic objects with the full knowledge that they are not a valid medium of exchange, then the State has no need to interfere in that transaction.
A ban will only drive such transactions underground, making it even more difficult to trace and police them when needed — like sports gambling.
Which still leaves the question of providing recourse to people who may have been defrauded in blockchain transactions. It is tempting to moot the idea of a new government regulator to oversee the abuse of private transactions and protect the affected. But establishing a new regulator for cryptocurrencies can trigger what economists call a moral hazard problem. It runs the risk of sending a misleading signal about a supervisory authority to protect one’s losses, thereby incentivising more people to speculate in objects that will never be recognised as a legitimate medium of exchange. In other words, setting up a new regulator for supervision and redressal may boost speculative trading in cryptocurrencies rather than curb it under the misplaced belief that there is now an investor protection authority.
The other idea being floated is to treat cryptocurrencies as “assets” for purposes of taxation and tax trading gains in cryptocurrencies in order to curb speculation. Again, this runs the risk of legitimising what should strictly be an unrecognised private activity. People trading in cryptocurrencies among each other in some private market should be treated in the same manner as people trading among each other in say facemasks — at their own risk and peril and outside the realm of government support or intervention.
It is bandied about that there are 15 million investors trading billions of dollars in cryptocurrencies in India. There is no sanctity to these numbers. It is merely an estimate provided by one of the many private crypto companies. Regardless, it is clear that the only reason people choose to invest or speculate in cryptocurrencies today is in the hope of an increase in its price in the future. And the hope of a price increase in cryptos is contingent on the ultimate hope that they will be recognised as a valid medium of exchange, which will drive up demand for cryptocurrencies. Once it is well established that cryptos will never be legal currency in India, then trading activity in these should shrink dramatically over time.
Communicating clearly and loudly to everyone that cryptocurrencies will not be recognised as currency, or as a medium of exchange in India may be the best option to rein in the frenzy over cryptocurrencies. If it is not a medium of exchange, then it is unclear that cryptocurrencies possess any value at all. This realisation will quickly dawn on investors looking for easy money and will eventually lead to a correction. Any other solution such as setting up a regulator or taxation of gains may prove to be counterproductive and penny wise, pound foolish. To be sure, there may be some investors who may lose money but that is the risk of greed for a quick buck.
There is much talk of a bill being introduced in the upcoming Parliament session to either ban or regulate or tax cryptocurrencies. Since there is no draft version of the bill in the public domain, the speculation over the bill’s contents is as frenzied as the trading in crypto exchanges. A calmer analysis will reveal that the best action is not to overreact but to simply declare that India will never recognise cryptocurrencies.
Praveen Chakravarty is a political economist and chairman of data analytics of the Congress
The views expressed are personal
The contentious farm laws were repealed by both Houses of Parliament on Monday. Their repeal may be a victory for farmers and Opposition parties — but only to the extent that the three laws pushed through by the government, and on which the ruling Bharatiya Janata Party expended a great deal of political capital, have been withdrawn. This is undoubtedly a setback for the government, but it is important to understand that the scrapping of the laws does not leave farmers any better off. The agrarian crisis in the country continues. The unremunerative nature of farming has seen once-dominant landholding agrarian communities take to the streets demanding quotas in admission to educational institutions and in government jobs. Indian agriculture also remains uncompetitive, and the minimum support price (MSP) regime has wreaked havoc with cropping patterns and destroyed water tables.
Agriculture needed a new deal before the farm laws were passed, and while arguments over the contours of the three laws the government passed (and the way in which it did so) can continue, the fact remains that it still needs a new deal. A return to the status quo is no cause for celebration. It’s a deal that needs to factor in economic realities, environmental concerns, the climate crisis, and, most importantly, political considerations, and it is a deal that needs to be supported (in fact, led) by the states, not the Centre.
That may mean hard choices. Encouraged by their success at having the laws repealed, farmer groups are holding out for the codification (and expansion) of support prices. That makes little economic sense, and, the move (if the government gives in) could result in spiralling inflation. The government has already given in to one demand from the protestors that stubble burning be decriminalised (despite the environmental toll taken by the practice). A new deal will mean radical change — in what farmers grow, how and when, and the extent to which the state regulates every part of the agri-supply chain, from agri-inputs to the output. Unfortunately, the next election cycle is now upon us. Five states (including two whose farmers were an active part of the protests, Uttar Pradesh and Punjab), go to the polls early next year, and two more in late 2022; and 2023 will see nine state elections. It will be difficult to get all stakeholders on the same page when there are political considerations at play, but it is important that the Centre and the states create a window for farm reforms. The country, and its farmers need it.
An HT analysis of satellite data from NASA shows a troubling picture. The aerosol optical depth (AOD)-based measure of pollution — suspended particles or aerosols prevent light from travelling to the surface, something that shows up in satellite images — indicates that parts of Uttar Pradesh and Bihar are far more polluted than the Delhi-National Capital Region (NCR). Almost all of north India, which is what the satellite captures, has seen a significant increase in absolute pollution levels in the last decade.
These findings pose a serious question on the Delhi-NCR-centric pollution policy in our country. The reason for this policy bias is that we do not have adequate pollution data from outside the metro cities. The Delhi-NCR region pollution story has taught us that a geographically skewed fight against pollution is doomed to fail. The government, all three tiers of it together, needs to act urgently to ensure that we have better pollution mapping across the country, and not just in the metro cities. This will perhaps need some policy nudge from the Centre.
There is also a larger lesson to be learnt. As India’s markets and lifestyles get more integrated, the earlier differences between rural-urban and metro-small towns are getting diluted at a faster rate than policymakers realise. This also means that problems and challenges we have typically associated with big cities have already emerged at a very fast pace in small towns and villages too. Pollution is just one example. Solid waste disposal, lack of treatment of sewage waste and the threat it poses to ground water quality are some such examples. Delays on these fronts will have catastrophic consequences.
The winter session of Parliament commences on Monday in the backdrop of a series of significant political events, as well as in the run-up to a series of politically consequential state elections. On one hand, the government has decided to pilot the repeal of the farm laws — a key source of discord between the treasury and Opposition benches for over a year. This opens up room for cooperation. But, on the other hand, before the repeal, there was the tragedy in Lakhimpur Kheri, which will prompt the Opposition to seek the resignation of the minister of state for home, especially given the upcoming polls in Uttar Pradesh. The fact that protests haven’t ended yet, farm groups continue to make a push for legislation on minimum support price, and the future of agriculture will remain a key issue in the Punjab elections, means that there will also be political competition to come across as more sensitive to the interests of farmers.
The session will also be affected by the dynamics within the Opposition. The key political contest in India at the moment does not appear to be between the Bharatiya Janata Party (BJP) and the Opposition, but within the Opposition between the Congress and the Trinamool Congress on who can emerge as a more formidable challenger to the BJP. Outside the House, the Trinamool is on an expansion spree — and inside the House, it will seek to burnish its credentials by remaining belligerent against the government. This means that the incentives for the two most important Opposition blocs in the House to cooperate with the government, or even with each other, are limited; and it is likely that the session will see intense political jostling.
But all of this should not distract from the policy and legislative priorities at hand. The national security situation is grim — China remains aggressive; the US withdrawal from Afghanistan has made India’s western frontier even more vulnerable; there is renewed terror against minorities in Kashmir; and Manipur just witnessed a serious terror attack on the armed forces. The economy has delivered mixed news — there is growth, but the informal sector continues to struggle. Parliament has to deliberate on issues which are at the heart of the politics of technology, from cryptocurrencies to data protection. After two years of disrupted or aborted sessions, it is important that the winter session is used to bring Parliament back on track.
By 2026, Bangladesh, Nepal and Laos will graduate from being least developed countries (LDCs) to developing countries. Graduating from LDC is an outcome of an elaborate process involving stakeholders within the United Nations (UN) and respective national governments, and is based on an assessment of a country’s income levels, human assets index, and economic and environmental vulnerabilities. Having LDC status has advantages in terms of development aid. But countries aspire to move to the next stage of the development hierarchy, and signal to the world that they have robust political and economic institutions.
In that backdrop, the UN General Assembly’s resolution last week charting out the progress of the three countries is good news. Usually, the UN system gives a three-year transition period so that countries can adjust their development plans before moving on from LDC status. But given the devastation unleashed by the pandemic, Bangladesh, Nepal and Laos will have a five-year transition period.
Bangladesh’s development story, where it has focused on social development indicators and harnessed the power of civil society, is remarkable. Nepal, despite staggering instability (it has seen a civil war, three Constitutions, and over two dozen governments in 20 years), has benefited from foreign aid and domestic political demand for better developmental outcomes. To be sure, both countries have a long way to go. But this is where India can step in. New Delhi is seen as an active political player in Dhaka and Kathmandu — but its developmental role is often ignored. India can make a difference, and build goodwill in the neighbourhood if it continues to help both countries meet their nationally determined development objectives.
The battle for Uttar Pradesh (UP) is now taking shape. With the Samajwadi Party (SP)-Rashtriya Lok Dal (RLD) alliance, it is clear that the SP and at least five parties it has allied with will directly take on the ruling Bharatiya Janata Party-led National Democratic Alliance (NDA). Will the Congress and Bahujan Samaj Party (BSP) gain or lose in this clash?
Six months ago, the general sentiment was that SP chief Akhilesh Yadav should fight at the grassroots level. But the former chief minister (CM) had been quietly meeting disgruntled NDA allies for months. He was probably waiting for the right time.
He had already tied up with Om Prakash Rajbhar’s Suheldev Bhartiya Samaj Party, influential in eastern UP, Sanjay Singh Chauhan’s Janawadi Party (Socialist) and the Mahan Dal, which have influence in western UP and Rohilkhand, before he began negotiating seats in western UP with RLD chief, Jayant Chaudhary. Meanwhile, a new round of speculation has started over Akhilesh Yadav’s meetings with Sanjay Singh of the Aam Aadmi Party (AAP), Raghuraj Pratap Singh “Raja Bhaiya” of the Jansatta Dal (Democratic) and Krishna Patel of the Apna Dal (kamerawadi). Will this new alliance be successful?
Akhilesh Yadav’s alliance with the BSP in 2019 failed. The Congress collapsed with just 6% of the vote share and the BJP walked away with nearly 50% of the votes. In 2017, the fight between Akhilesh Yadav and his uncle Shivpal Yadav led to a decline in the SP’s fortunes. At that time, the SP tied up with the Congress, a counterproductive move for the former. The SP, which got 224 seats in the 2012 assembly elections with 29.13% votes, saw its share go down to 21.82% with a mere 47 seats. The Congress got seven seats against 28 in the previous assembly.
Akhilesh Yadav has learnt from bitter experiences that neither workers nor voters favour alliances with national parties or with those such as the BSP, which has been a traditional opponent of the SP. This explains why this time around, he has gone for alliances with smaller or sub-regional parties. However, the bigger party has to give up seats for such parties and cannot count on their loyalty. This kind of grouping may not work if the main party does not get a majority. This is what happened with the Rashtriya Janata Dal in Bihar. The SP’s strategists are probably putting off these considerations for another day, something that could cost the party dearly. Can such disparate groupings hold?
To answer this, one has to look at the BJP’s trajectory. As expected, it is betting entirely on Prime Minister (PM) Narendra Modi’s image and CM Yogi Adityanath’s work. This is why the PM has visited UP five times in the last two months. Many more programmes are scheduled before the code of conduct comes into force. Special care has been taken to focus on regional interests, religion, development, women, Dalits, backward and forward castes and almost every possible political equation. The BJP has assigned region-wise responsibilities to three of its stalwarts — national president JP Nadda, home minister Amit Shah and defence minister Rajnath Singh. In addition, Union education minister Dharmendra Pradhan and former agriculture minister Radha Mohan Singh have been touring the state for months.
This is to establish direct communication with party workers, redress their grievances and ensure ticket distribution according to zonal requirements. The BJP knows that despite all the work done by the government over five years, it will have to contend with some anti-incumbency sentiments.
Now let’s look at the BSP and Congress. For the first time in decades, Mayawati is believed to be a little removed from the main electoral battle. Younger leaders such as Chandra Shekhar Azad, the Bhim Army chief, have started eating into the BSP’s traditional vote bank. In such a situation, will the BSP be able to attract Brahmin votes? The Brahmins have traditionally been with the BJP or Congress. Akhilesh Yadav plans to give tickets in large numbers to Brahmins this time around. Many experts see this election as a fight for supremacy between the BJP and the SP; they overlook the fact that this is a do-or-die battle for the BSP.
The Congress too is on the ropes. Its votebank is slowly vanishing, its workers are demoralised and ageing. There is no leader at the regional level who has universal acceptability. Priyanka Gandhi Vadra is trying to impress the 5-6% “floating voters”, who have the potential to influence every election, with the slogan “Ladki hoon, lad sakti hoon” (I am a girl and I can fight). She knows that women and young voters are Narendra Modi’s biggest strength. She is trying to influence them by promising 40% tickets to women in what appears to be a forerunner to 2024.
Whether Priyanka Gandhi Vadra succeeds or fails, UP’s political importance cannot be understated. The election to be fought here in 2022 will decide the future course of the nation.
Shashi Shekhar is editor-in-chief, Hindustan
The views expressed are personal