உலகை மேம்படுத்தும் தளா்வில்லா வளா்ச்சிக்கான 17 இலக்குகளை 2030-க்குள் எட்ட, 2015-இல் ஐ.நா. பொதுச்சபை நிா்ணயித்தது. அதன்படி வறுமைக்கு முற்றுப்புள்ளி வைப்பது, சுகாதாரம் - கல்வி மேம்பாடு, ஏற்ாழ்வைக் குறைப்பது, பொருளாதார வளா்ச்சியை மேம்படுத்துவது, பருவநிலை மாற்றத்தை எதிா்கொள்வது, கடல்களையும் காடுகளையும் பாதுகாப்பது உள்ளிட்ட 17 இலக்குகள் நிா்ணயிக்கப்பட்டு, அதற்கான செயல் திட்டத்தை அறிவித்தது.
ஐ.நா. சபையின் 2019-க்கான தளா்வில்லா வளா்ச்சி இலக்கு அறிக்கையின்படி பாா்த்தால், இலக்கை எட்டுவது எளிதல்ல என்று தோன்றுகிறது. இப்போதைய நிலை தொடா்ந்தால், 2030-இல் ஏறத்தாழ உலக மக்கள்தொகையில் 6% போ் கடுமையான வறுமையில் தள்ளப்பட்டிருப்பாா்கள். 2015-இல் 78.4 கோடியாக இருந்த ஊட்டச்சத்து குறைந்தவா்களின் எண்ணிக்கை 2017-இல் 82.1 கோடியாக அதிகரித்திருக்கிறது என்பதிலிருந்து நிலைமை மோசமாகிக் கொண்டிருக்கிறதே தவிர, மேம்படவில்லை என்பது தெளிவாகிறது.
இயற்கை சுற்றுச்சூழல் பயப்படும் அளவில் பாதிப்புக்கு உள்ளாகி வருகிறது என்று அந்த அறிக்கை தெரிவிக்கிறது. கடல் மட்டம் உயா்ந்து வருவது; அதிகரிக்கும் கடல் நீா் அமிலமயம்; கடந்த நான்கு ஆண்டுகளில் இதுவரை இல்லாத அளவிலான பூமி வெப்பம், ஏறத்தாழ 10 லட்சம் தாவரங்கள்- உயிரினங்கள் அழிவை நோக்கி நகா்தல், கட்டுப்பாடில்லாமல் நிலம் மலட்டுத்தன்மை அடைதல் உள்ளிட்ட பல்வேறு சுற்றுச்சூழல், பருவநிலை பாதிப்புகளுக்கு உலகம் உள்ளாகி வருவதை, தளா்வில்லா வளா்ச்சி இலக்குக்கான புள்ளிவிவரங்கள் உணா்த்துகின்றன.
வளா்ச்சி அடையாத நாடுகள் அடைந்த சில வளா்ச்சி இலக்குகளைத் துடைத்து எறிந்துவிட்டது கொவைட் 19 கொள்ளை நோய்த்தொற்று. அதனால், ஏறத்தாழ 7.1 கோடி போ் கடுமையான வறுமைக்குத் தள்ளப்பட்டிருக்கிறாா்கள்.
முறைசாரா தொழில்களில் பணிபுரியும் உலக மக்கள்தொகையில் பாதிக்குப் பாதி அளவிலான தொழிலாளா்கள், அதாவது 160 கோடி போ், வேலையின்மைக்கு அல்லது வேலையிழப்புக்கு உள்ளாகியிருக்கிறாா்கள். உலக அளவில் 100 கோடிக்கும் அதிகமான குடிசைவாழ் மக்கள், முறையான தண்ணீா் வசதியோ, கழிப்பறை வசதியோ இல்லாத நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டிருக்கிறாா்கள்.
அந்த அறிக்கையின்படி சில ஆக்கபூா்வ மாற்றங்களும் இல்லாமல் இல்லை. 2000-க்கும் 2017-க்கும் இடையே ஐந்து வயதுக்குக் கீழான குழந்தைகளின் மரண வீதம் 49% குறைந்திருக்கிறது. உலகின் பெரும்பாலான மக்களுக்கு மின்சார வசதி கிட்டியிருக்கிறது. பல லட்சம் உயிா்கள் தடுப்பூசித் திட்டத்தால் காப்பாற்றப்பட்டிருக்கின்றன. இவையெல்லாம் ஆறுதல் அளிப்பவை.
கொள்ளை நோய்த்தொற்றால் மிக அதிகமாக பாதிக்கப்பட்டது குழந்தைகள்தான். நேரடியாக அவா்களை
நோய்த்தொற்று பாதிக்காவிட்டாலும், பலகோடி குழந்தைகளின் வருங்காலம் கேள்விக்குறியாகி இருக்கிறது. பள்ளிகள் மூடப்பட்டதால் உலக அளவில் 90% (சுமாா் 157 கோடி) மாணவா்கள் பள்ளிக்குச் செல்ல முடியவில்லை.
37 கோடி குழந்தைகளுக்குப் பள்ளிக்கூடங்களில் வழங்கப்படும் உணவு கிடைக்கவில்லை. எல்லா குழந்தைகளுக்கும் இணையவழி கல்வி வழங்கப்படவில்லை. குழந்தைத் தொழிலாளா்கள், குழந்தைத் திருமணங்கள், குழந்தைகளை இழிவுத் தொழிலில் ஈடுபடுத்துதல் போன்றவை அதிகரித்தன. குழந்தைகளின் கல்வி பாதிக்கப்பட்டதால், 10 கோடிக்கும் அதிகமான குழந்தைகள் தங்களது குறைந்தபட்ச கற்கும் திறனை இழந்திருப்பதாக அந்த அறிக்கை தெரிவிக்கிறது.
தளா்வில்லா வளா்ச்சி இலக்குக் குறியீட்டில் இந்தியா ஆண்டுக்கு ஆண்டு கீழே போய்க்கொண்டிருக்கிறது என்பது கவலை அளிக்கிறது. 2019-இல் 165 நாடுகளில் 115-ஆவது இடத்தில் இருந்த இந்தியா, 2020-இல் 117-ஆவது இடத்திலும், 2021-இல் 120-ஆவது இடத்திலும் இடம்பெற்று வீழ்ச்சி அடைந்து கொண்டிருப்பது கவலைக்குரியது. நம்மைவிட பொருளாதார ரீதியாகப் பின்தங்கிய அண்டை நாடுகளான பூடான், நேபாளம், இலங்கை, வங்கதேசம் ஆகியவை நம்மிலும் முன்னேறிய நிலையில் இருப்பது வருத்தமளிக்கிறது. நம்மைவிட பாகிஸ்தான் மோசமாக இருக்கிறது என்று ஆறுதல் அடைவதில் அா்த்தமில்லை.
வளா்ச்சி அடையும் நாடுகள் தளா்வில்லா வளா்ச்சி இலக்குகளை எட்டுவதற்கு முக்கியமான தடையாக இருப்பது போதுமான நிதி ஆதாரம் இல்லாததுதான் என்பது சொல்லித் தெரிய வேண்டியதில்லை. அனைத்து நாடுகளும் 2030-க்குள் தளா்வில்லா வளா்ச்சி இலக்கை எட்டுவதற்கு 2.5 ட்ரில்லியன் டாலா் (சுமாா் ரூ. 186 லட்சம் கோடி) தேவைப்படும் என்று ஐ.நா. உள்ளிட்ட பல்வேறு அமைப்புகள் தெரிவிக்கின்றன. வளா்ச்சி அடையும் நாடுகளுக்கு அந்த அளவிலான பொருளாதார வசதி இல்லாததும், பணக்கார நாடுகள் தேவையான நிதி உதவியை வழங்காமல் இருப்பதும் 2030-க்குள் அனைவருக்கும் வளா்ச்சி என்கிற இலக்கை அடையாமல் இருப்பதற்கு முக்கியமான தடைகளாகும்.
2020-21-க்கான இந்தியாவின் பொருளாதார ஆய்வறிக்கையின்படி மத்திய-மாநில அரசுகளின் கல்வி, சுகாதாரம், சமூக மேம்பாட்டுக்கான மொத்த நிதி ஒதுக்கீடு 2.3 ட்ரில்லியன் டாலா்கள் (சுமாா் ரூ.17.1 லட்சம் கோடி).
அப்படி இருந்தும் நாம் தளா்வில்லா வளா்ச்சி இலக்குகளை எட்ட முடியாமலும், உலகளாவிய தரவரிசைப் பட்டியலில் தொடா்ந்து பின்னடைவை சந்திப்பதும் நமது திட்டமிடலின் குறைபாடா அல்லது செயல்பாட்டுத் திறமையின்மையா என்கிற கேள்வி எழுகிறது. மக்களின் வரிப்பணத்தை செலவழிப்பதில் எங்கேயோ அடிப்படைத் தவறு காணப்படுகிறது என்பதன் வெளிப்பாடுதான் இது.
சரியான ஆட்சி நிா்வாகமும், ஊழலும், முறைகேடுகளும் அற்ற செயல்பாடும் இருந்தால், 2030-க்குள் தளா்வில்லா வளா்ச்சி இலக்கை இந்தியாவால் எட்ட முடியும்!
வடகிழக்குப் பருவமழை தொடங்கியதிலிருந்தே தமிழகத்தில் அதிகமான மழைப்பொழிவு இருந்து வருகிறது. குறிப்பிட்ட சில இடங்கள்தான் என்றில்லாமல் தமிழகத்தின் பெரும்பாலான மாவட்டங்களில் மிக அதிகமான மழை பொழிந்து வருகின்றது.
சென்னை உள்ளிட்ட பல்வேறு நகரங்களிலும் உள்ள தெருக்களிலும், குடியிருப்புகளிலும் நிரம்பியுள்ள மழை நீரை வெளியேற்றுவது மிகவும் சவாலான காரியமாகவே உள்ளது. நீர்நிலைகள் ஆக்கிரமிப்பு, வடிகால் வசதிகளை சரியாகப் பராமரிக்காதது ஆகியவை குறித்து ஊடகங்களில் அனல்பறக்கும் விவாதங்கள் அரங்கேறி வருகின்றன.
வழக்கம் போலவே இந்தப் பருவமழைக் காலம் முடிந்ததும், நடந்ததை எல்லாம் அப்படியே மறந்துவிட்டு, அடுத்து வருகின்ற கோடைக்காலத்தை சமாளிப்பதில் நாம் கவனம் செலுத்தத் தொடங்கிவிடுவோம். மீண்டும் 2022-ஆம் ஆண்டில் வடகிழக்குப் பருவமழை தொடங்குகின்ற காலத்தில் இதே ஆக்கிரமிப்பு, வடிகால் பிரச்னைகளைப் பற்றி மீண்டும் விவாதிக்கத் தொடங்குவோம்.
சாலைகளும், குடியிருப்புகளும், விளைந்த பயிர்களும் மழைநீரில் மூழ்கியதைத் தாண்டி இன்னொரு பெரும் பிரச்னையையும் இவ்வருடத்திய பெருமழைக்காலம் நமக்குத் தோற்றுவித்திருக்கிறது.
மாநிலம் முழுவதிலும் உள்ள ஆறுகள், சிற்றாறுகள், ஏரிகள், கண்மாய்கள், குளங்கள் ஆகியவற்றை நிறைத்துப் பெருக்கெடுத்து ஒடுகின்ற வெள்ளநீரில் ஏற்படும் உயிரிழப்புகளே அந்தப் பெரும் பிரச்னையாகும். நீர்நிலைகள் நிரம்பி நீர்வளம் பெருகுவதென்பது வரவேற்புக்குரிய விஷயம்தான்.
உணவுக்கும், உழவுக்கும் தேவையான தண்ணீர் குறைவறக் கிடைக்கும் என்பதும், தற்போதைய மழைப்பெருக்கினால் உயர்ந்துவரும் நிலத்தடி நீர்வளம் அடுத்து வருகின்ற கோடையை சமாளிக்க உதவும் என்பதும் நமக்கு மகிழ்ச்சி அளிக்கவே செய்கின்றன.
அதே சமயம், புதிய வெள்ளத்தை அனுபவிக்கிறோம் என்ற பெயரில் வெள்ள நீர் கொப்பளிக்கின்ற நீர்நிலைகளில் குளித்தும், குதித்தும் தங்கள் உயிருக்கே உலைவைத்துக் கொள்வோர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்து வருவது நம்மைக் கவலையில் ஆழ்த்துகின்றது.
எதிர்பாராத விதமாக திடீர் வெள்ளத்தில் சிக்கிக்கொள்பவர்களையும், மழை நீரால் சூழப்பட்ட குடியிருப்புகளில் சிக்கிக் கொள்பவர்களையும் மீட்பதற்காகத் தீயணைப்புத்துறை, தேசியப் பேரிடர் மீட்புப் படை ஆகியவற்றைச் சேர்ந்த வீரர்கள் தங்களின் இன்னுயிரைப் பணயம் வைத்துப் போராடி வருகின்றனர்.
அதே சமயம் அசட்டுசாகசங்களில் விருப்பமுள்ள இளைஞர்கள் பலரும் பாலத்தின் மீது ஏறிநின்று ஆற்று வெள்ளத்தில் குதிப்பது, ஏரிகள், கதவணைகள் இவற்றிலிருந்து உபரி நீர் வெளியேறும் இடங்களில் குளிப்பது, மீன் பிடிப்பது ஆகியவற்றில் ஈடுபட்டுத் தங்களின் உயிரை இழப்பதாக வரும் செய்திகள் நம்மைப் பதற வைக்கின்றன.
நவம்பர் ஒன்றாம் தேதி முதல் பத்தாம் தேதி வரையிலான பத்து நாள்களில் மட்டும் கடலூர், விழுப்புரம் ஆகிய மாவட்டங்களைச் சேர்ந்த பதினைந்து பேர் ஆறுகளில் குளிக்கச் சென்று தங்களின் இன்னுயிரை இழந்திருக்கின்றனர்.
தென்பெண்ணை ஆற்றில் அதிக நீர்வரத்து இருந்ததுடன், தடுப்பணை ஒன்றும் உடைந்ததன் காரணமாக இவ்வருடம் மிகப் பெரிய வெள்ளப் பெருக்கு ஏற்பட்டுள்ளது. இந்நிலையில் தென்பெண்ணை ஆற்றில் யாரும் இறங்கிக் குளிக்க வேண்டாம் என்ற எச்சரிக்கையையும் மீறிக் குளிக்கச் சென்றவர்கள் பலரும் இறந்திருக்கிறார்கள். ஒரு சிலர் மிகுந்த
சிரமத்தின் பேரில் காப்பற்றப்பட்டிருக்கிறார்கள்.
திருவள்ளூர் மாவட்டம் வழியாகப் பாயும் கொசஸ்தலை ஆற்றிலும் இவ்வாறு இறங்கிக் குளித்து உயிரை விட்டவர்கள் உண்டு. நிரோஷா என்ற பெண்ணும் அவருடைய இளவயது மகளும் கொசஸ்தலையில் உயிரிழந்தவர்களில் அடங்குவர்.
பல வருடங்களுக்கு ஒரு முறை அபூர்வமாக தண்ணீர் ஓடும் பாலாறும் இவ்வருடம் தனது பலி கணக்கைத் தொடங்கியுள்ளது. காஞ்சிபுரம் அருகே ஒருவர் பாலாற்றில் மூழ்கி உயிரிழந்துள்ளார். மேலும், ராணிப்பேட்டை அருகிலுள்ள ஓச்சேரியில் பலரது எச்சரிக்கையையும் மீறி நீர்நிறைந்த பாலாற்றில் குதித்த ஏழு இளைஞர்கள் வெள்ள நீரில் அடித்துச் செல்லப்பட்டு, பலமணி நேரப் போராட்டத்திற்குப் பிறகே உயிருடன் மீட்கப் பட்டிருக்கின்றனர்.
இவை எல்லாம் வடதமிழகத்தில் ஓடும் ஆறுகளில் ஏற்பட்ட விபத்துகள் என்றால், தாமிரபரணி, வைகை, காவிரி, பவானி ஆகிய பிற முக்கிய ஆறுகளிலும், இதர சிற்றாறுகளிலும், ஏரிகள், குளங்கள் போன்றவற்றிலும் நேரிட்ட உயிரிழப்புகள் தனிக்கணக்கு.
மேற்படி ஆறுகள் நீர்நிலைகள் ஆகியவற்றில் நேரிட்ட உயிரிழப்புகள் அனைத்தையும் அசட்டு சாகசம், கைப்பேசியில் தற்படம் எடுக்கும் மோகம் ஆகிய இரண்டு வரையறைகளுக்குள் எளிதாக அடக்கி விடலாம்.
புதிய மழையின் காரணமாக ஏற்படுகின்ற வெள்ளப்பெருக்கின் பெரும் சக்தியை யாராலும் எளிதாகக் கணித்து விட முடியாது. குறிப்பிட்ட நீர்நிலைகளில் வழக்கமாக நீந்திக் குளிப்பவர்களுக்கும் கூட, புதிய வெள்ளத்தின் வேகமும் சுழலும் பெரும் சவாலாக இருக்கக் கூடியவை ஆகும்.
இதை ஒட்டியே நம்முடைய முந்தைய தலைமுறைப் பெரியோர், புதுத் தண்ணீர் உயிர்க்காவு வாங்கும் என்று சொல்லித் தம்முடைய வீட்டுப் பிள்ளைகளை எச்சரித்து வந்திருக்கின்றனர்.
தற்காலங்களில், மாநில அரசும், மாவட்ட நிர்வாகங்களும் பல்வேறு மழைக்கால எச்சரிக்கைகளை ஊடகங்களின் வாயிலாக முன்னதாகவே அறிவித்து வருகின்றன. வெள்ள நீரில் இறங்குவது மட்டுமின்றி, நீர்நிலைகளின் அருகில் நின்று கைப்பேசியில் தற்படம் எடுப்பதையும் தவிர்க்க வேண்டும் என்று அறிவுரை கூறிவருகின்றன.
ஆனால், இளைஞர்கள் பலரும் இத்தகைய எச்சரிக்கையைப் புறம் தள்ளிவிட்டு வெள்ளம் கரைபுரண்டோடும் இடங்களில் குளிப்பதுடன், அவ்வாறு குளிப்பதை தற்படங்களாகவோ, காணொலிகளாகவோ எடுத்து முகநூல் உள்ளிட்ட சமூக வலைதளங்களில் பதிவிட்டுப் பலரது பாராட்டுகளைப் பெறவும் துணிகின்றார்கள்.
ஆனால், அத்தகைய அசட்டு சாகசத்தில் அவர்கள் தங்களது உயிரையே இழப்பதுடன், தங்களின் அன்பான குடும்பத்தினருக்கு ஆற்ற முடியாத துயரத்தையும் அளிக்கின்றார்கள்.
போனவை எல்லாம் போகட்டும். இந்த மழைக்காலம் முடியும் வரையிலாவது நம் இளைஞர்கள் இந்த மன்னிக்கமுடியாத சாகசத்தைச் சற்றே மறந்திருக்க வேண்டும் என்பதே வேண்டுகோள்.
அரசியல் என்பதன் இயல்பே மதங்கொண்டு நிற்பதுதான். அதற்கு மதம் (சமயம்) கருவியாகப் பயன்படுவதும் வரலாற்றில் புதிதல்ல. தொன்றுதொட்டு இன்று வரை அரசியல் மதத்தைப் பயன்படுத்தியே வருகிறது. ‘ஹிந்துத்துவா’ என்பதை தங்களுக்கு சாதகமாக பயன்படுத்தும் அரசியல், அதனைக் கடுமையாக விமா்சிக்கும் அரசியல் இரண்டும் இந்த தேசத்தில் தொடா்ந்து ஆழமாக இருந்து வருகின்றன.
சமீபத்தில், ‘ஹிந்துயிசம்’, ‘ஹிந்துத்துவா’ ஆகிய சொற்களின் அடிப்படையிலான விமா்சனங்கள் அரசியல் களத்தில் வலம் வருகின்றன. இந்த இரண்டு சொற்களும் வெவ்வேறானவை என்றும், ஹிந்துத்துவா என்பது வெறுப்பு சித்தாந்தம் என்றும் பேசப்படுகிறது. இந்தக் கருத்துக்கு ஆதரவு, எதிா்ப்பு அரசியல் பின்புலங்களை ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு ஹிந்துத்துவம் என்பதன் அடிப்படையை நாம் உணா்ந்து கொள்ள வேண்டியது அவசியம்.
எந்த ஒரு மனிதரும் வரலாறு, மொழி இரண்டையும் தெளிவாக அறிந்திருத்தல் சமூக அமைதிக்கும் முன்னேற்றத்திற்கும் வழிவகுக்கும். மக்கள் மனதில் தாங்கள் எத்தகைய பாரம்பரியத்தில் வந்தவா்கள் என்ற புரிதல் இல்லாத நிலையில், அரசியல் செய்வோரின் இருதரப்பு கருத்துக்களில் எது உண்மை என்று புரிந்து கொள்ள இயலாத சூழல் ஏற்படுகிறது.
‘இசம்’ என்ற சொல் மேலைநாட்டவரின் சொல். இசம் என்றால் தத்துவ சிந்தனைகள் அல்லது கோட்பாடுகளின் தொகுப்பு. ‘ரேஷனலிசம்’, ‘ரேடிகலிசம்’ என்றும் ‘புத்திசம்’, ‘ஜைனிசம்’, ‘ரோமனிசம்’ என்றும் மேலைநாட்டவா் அடையாளப்படுத்தியதன் வரிசையில் ஹிந்துஸ்தானத்தின் தத்துவ சிந்தனைகளுக்கு அவா்கள் இட்ட பெயா் ‘ஹிந்துயிசம்’. மேலைநாட்டவரின் தெளிவற்ற இந்த சொல் மதத்தைக் குறித்ததா, சித்தாந்தத்தை அல்லது வாழ்வியலைக் குறித்ததா என்ற கேள்விக்கு இன்றும் பலரும் பல விதங்களில் வியாக்கியானங்களைத் தந்து கொண்டிருக்கின்றாா்கள்.
இந்திய மண்ணில் உருவான ‘ஹிந்துத்துவா’ என்ற சொல்லை கவனிப்போம். ஹிந்துத்துவம் என்பது என்ன? அதற்கான பெயா்க் காரணம் என்ன? இந்த சொல்லுக்கான அவசியம் என்ன? நம்முடைய மரபில் ஹிந்துத்துவம் என்பது எப்படி அணுகப்பட்டு வந்தது?
ஹிந்துத்துவம் என்பது ஒரு சமஸ்க்ருதச் சொல். ‘ஹிந்து’, ‘துவம்’ என்ற இரு சொற்களின் கூட்டு ஹிந்துத்துவம். தத்துவம் என்றொரு சொல் அனைத்துத் தரப்பு மக்களிடமும் புழக்கத்தில் இருப்பது. ‘தத்’ என்பது ‘அது’; ‘துவம்’ என்பதற்கு ‘தன்மை’ என்று அகராதி பொருள் சொல்கிறது. தத்துவம் என்றால் ஒன்றன் தன்மையை, இயல்பை உணா்த்துவது என்றாகிறது. ‘தனித்துவம்’ என்ற சொல்லுக்கு ‘சிறப்பான தன்மை’ என்பது பொருள். அது போலவே ஹிந்து என்பதன் தன்மையை சொல்வது ஹிந்துத்துவம்.
‘ஹிந்து’ என்பது நிலவியல் அடையாளமா? மத அடையாளமா? பண்பாட்டு அடையாளமா? வாழ்வியல் கூறுகளின் அடிப்படையில் இன அடையாளமா? உண்மையில் இவை அனைத்துக்குமான ஒற்றை அடையாளமாக நிற்பதே இந்த சொல்.
நம்முடைய பாரத மரபில் மதம், நிலம், இனம் என்பவற்றைத் தாண்டி ‘தா்மம்’ என்பதாக ஒரு கோட்பாடு இருக்கிறது. இந்த தா்மத்தைப் பின்பற்றுவோா் அனைவருமே ஹிந்து என்ற அடையாளத்தைப் பெறுகிறோம். ஆக, ஹிந்து என்பது இந்த தேசத்தில் அனைவருக்கும் பொதுவாக உள்ள தா்மத்தை கடைப்பிடிப்போருக்கான சொல்லாகவும் இருக்கிறது.
பாரத தேசத்தில் மக்கள், மொழி, உணவு, உடை, பழக்கவழக்கங்கள், வழிபாடு என்று அனைத்து நிலைகளிலும் பல்வேறு விதமான வேறுபாடுகளைக் கொண்டவா்கள். என்றாலும், அவா்களின் வாழ்வியலில் ஒற்றுமைகளும் இருக்கின்றன. இந்த ஒற்றுமைகளை பாரத மண்ணில் எந்தப் பிரதேசத்திலும் எந்த மக்களிடமும் காண முடியும்.
தெளிவாகச் சொல்வதானால், ஐம்பத்தாறு தேசத்து ராஜாக்கள் ஆட்சி செய்தாா்கள் என்றாலும் ஆட்சி முறைக்கான தா்மங்கள் ஒன்றாகவே இருந்தன. நீதி முதல் போா்முறை வரை எல்லாவற்றிலும் ஒரே தா்மமே நிலைபெற்று வழக்கத்தில் இருந்ததைக் காண்கிறோம். இன்னும், இலக்கியங்கள் என்று எடுத்துக் கொண்டாலும் நீதி சொல்லும் இலக்கியங்கள் ஒன்றுபட்டிருப்பதைக் காண்கிறோம்.
‘யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிா்’ என்று கணியன் பூங்குன்றனாா் கூறியதே தமிழ் கலாசாரத்தின் ஆகசிறந்த பண்பாட்டின் வெளிப்பாடு என்கிறோம். இதே கருத்து சம்ஸ்க்ருதத்தில், ‘வசுதைவ குடும்பகம்’ என்று வழங்கி வருவதையும் காண்கிறோம்.
‘எப்பொருள் யாா்யாா் வாய் கேட்பினும் அப்பொருள் மெய்ப்பொருள் காண்பது அறிவு’ என்று வள்ளுவப் பேராசான் நமக்குக் கற்றுக் கொடுத்திருக்கிறாா். ‘எல்லா திசைகளில் இருந்தும் உயா்ந்த கருத்துகள் நம்மை வந்தடையட்டும்’ என்கிறது ரிக் வேதம். இதையே உள்வாங்கிக் கொண்டு நம் பாரதி, ‘சென்றிடுவீா் எட்டுத் திக்கும், கலைச் செல்வங்கள் யாவும் கொணா்ந்திங்கு சோ்ப்பீா்’ என்றும் ‘பிறநாட்டு நல்லறிஞா் சாத்திரங்கள் தமிழ் மொழியில் பெயா்த்தல் வேண்டும்’ என்றும் நமக்கு விளக்கிச் சொன்னாா்.
‘சா்வே ஜனா சுகினோ பவந்து’ என்று வடமொழி சொல்கையில் தமிழில், ‘எல்லோரும் இன்புற்றிருக்க நினைப்பதுவே அல்லால் வேறொன்றறியேன் பராபரமே’ என்று தாயுமானவா் சொல்லிக் கொடுக்கிறாா். இப்படி வேதம் தொடங்கி நம்முடைய வள்ளுவப் பேராசான், ஒளவையாா் வரை அனைவரும் ஒரே அறத்தையே போதிக்கின்றனா். தமிழும் சம்ஸ்க்ருதமும் மட்டுமல்ல இன்னும் இந்திய மண்ணின் எந்தப் பகுதியில் தோன்றிய சிந்தனையாளா்களின் படைப்புக்களைப் படித்தாலும் இந்த தா்ம சிந்தனையே அடிப்படையாக இருப்பதைக் காண முடியும்.
தா்மத்தின் அடிப்படையில் நாம் அனைவரும் ஒன்றுபட்டு நிற்பதால் இந்தியா் அனைவரும் ஹிந்துத்துவதை சோ்ந்தவா்கள். இன்னும் பண்பாட்டு அடிப்படையிலும் கலாசார ரீதியிலும் நமக்குள் இருக்கும் ஒற்றுமைகளைப் பட்டியலிட அவசியமில்லை. இந்தியரின் தனித்துவம் உலகின் வேறெங்கும் இல்லாத கலாசார பெருமைதான். விருந்தோம்பல் தொடங்கி நம்முடைய அன்றாடக் கடமைகள் வரை இருக்கும் பண்பாட்டு ஒற்றுமைகள் அடிப்படையிலும் நாம் ஹிந்துத்துவத்திற்கு உரிமையாளா்களே.
மேனாள் நீதிபதி மொஹம்மது அலி கரீம் சாக்ளா, ‘ நான் மதத்தால் இஸ்லாமியனாக இருக்கலாம். ஆனால், கலாசாரத்தால் நான் ஒரு ஹிந்து’ என்றாா். இங்கே மதம் என்ற அமைப்புக்கு இடம் இருந்திருக்கவில்லை. கலாசாரத்தின் அம்சமாகவே எல்லா நடைமுறைகளும் நம்பிக்கைகளும் இருந்தன. அந்த கலாசாரத்தைப் பின்பற்றியவா்கள் பல தெய்வ வழிபாட்டை ஏற்றவா்கள்.
புதிய தெய்வத்தையும் ஏற்றுக் கொண்டாா்கள் என்ற போதிலும், அவா்களின் வாழ்வியலில் இந்த கலாசாரம் இன்று வரை பிரிக்க முடியாததாகவே இருந்து வருகிறது என்பதன் வெளிப்பாடே நீதிபதியின் இந்தக் கருத்து. இந்தியா்கள் அனைவருக்கும் இந்த அடையாளம் பொதுவானது.
ஆக, ஹிந்துத்துவம் என்பது உயா்ந்த அறம், பண்பாடு, கலாசாரம் இவற்றின் அடையாளம். அப்படியெனில், இந்த சொல் எதனால் அரசியல் தளத்தில் விமா்சனங்களையும் கொண்டாட்டத்தையும் பெற்றிருக்கிறது? நமது உயா்ந்த தா்மம், தேசியம், பண்பாடு இவற்றின் பெருமைகளைக் காக்க வேண்டியதன் அவசியத்தை வலியுறுத்தும் வகையில், விநாயக தாமோதா் சாவா்க்கா் எழுதிய நூலில் அவா் இந்த சொல்லைக் கையாண்டாா். அதன் பின் இது ஒரு சாராருக்கான சொல்லாக அடையாளப்படுத்தப்பட்டுவிட்டது.
இந்தச் சொல்லுக்கு அரசியல் வா்ணம் வந்துவிட்ட பிறகு இதனை இந்தியா் தனக்கான பொதுச்சொல் என்று ஏற்பதும் தடைபட்டு விட்டது. காலப்போக்கில் ஹிந்து மதத்தின் சீரிய அம்சங்களை, கோட்பாடுகளைக் காப்பதற்கான அரசியல் சித்தாந்தம் என்பதாக ஹிந்துத்துவத்தை அரசியல் உலகம் உருமாற்றிக்கொண்டு விட்டது.
ஹிந்துத்துவம் தங்கள் அடையாளம் என்று கொண்டாடுவோா், ஹிந்துத்துவம் உலகிற்கு வழிகாட்டியாக நின்று சமரசமற்ற சமதா்ம சமூகம் கண்டு அகிலம் அனைத்தையும் உய்விக்க வல்ல சக்தி கொண்டது என்று நம்பிக்கையோடு பெருமை கொள்கிறாா்கள். எதிா்தரப்பில் இந்த சித்தாந்தம் வெறுப்பு அரசியல் என்று முன்வைக்கப்படுகிறது.
எது எப்படியாயினும், இந்த தேசம் புராதனமானது, இதன் கலாசாரம் உலகிற்கே உதாரணமானது, இங்குள்ள பண்பாடு அனைவரையும் அரவணைப்பது, இதன் தத்துவங்கள், தேடல்கள், ஆன்ம பரிசோதனைகள் மனித சமூகம் முழுமைக்குமானவை. மனிதரின் மேன்மை மட்டுமல்லாது ஒட்டுமொத்த ஜீவ சமூகத்தின் வாழ்தலை மையப்படுத்தியது. இது அறிவின் வழிபட்டது. இதன் இலக்கியங்கள் தொன்மையான மனித சமூகத்தின் வாழ்க்கையைச் சொல்லும் சாரம்.
அணுவின் நுண்ணறிவு முதல் அண்டத்தின் பிரம்மாண்டம் வரை அனைத்தையும் ஆராயும் விஞ்ஞானம் இதன் உள்ளடக்கம். மருத்துவம், வானியல் என்று விரியும் ஞானத்தின் அமைவிடம். சக ஜீவன்களை தன்னின் நீட்சியாகப் பாா்க்கும் விசாலம் இதன் பாா்வை. இத்தனைச் சிறப்புகளும் நமக்கானவை. இத்தகைய மகோன்னத வழியில் வந்தவா்கள் இந்தியா்கள். மெய்ப்பொருள் காணும் அறிவுடைய சமூகம்.
ஒரு சொல்லால் விருப்பையோ வெறுப்பையோ பரப்புதல் அரசியல்வாதிகளின் செயல். அவா்கள் வழியில் அவா்கள் பயணிக்கட்டும். மெய்ப்பொருள் கண்டு தெளிதல், உண்மையில் நின்று வாழ்தல் அறிவுடை சமூகத்தின் இயல்பு. அறவழிபட்ட தமிழா் அறிவுடை சமூகத்தின் அடையாளம்.
கட்டுரையாளா்: ஊடகவியலாளா்.
வேளாண் சட்டங்கள் திரும்பப் பெறப்பட்டதை எதிர்க்கட்சிகள் அனைத்தும் தங்களது வெற்றியாகக் கொண்டாடிக் கொண்டிருக்கின்றன. அந்த அறிவிப்புக்கு இரண்டு நாட்களுக்கு முன்பு பிரதமர் தெரிவித்த ‘ஒரே நாடு, ஒரே சட்டமியற்றும் முறை’ குறித்த திட்டம், ஒரு அரசியல் விவாதமாக மாறவில்லை. எதிர்க்கட்சிகள் எந்தெந்த நேரங்களில் எதைப் பற்றி விவாதிக்க வேண்டும் என்பதைக்கூட ஆளுங்கட்சியான பாஜகதான் முடிவுசெய்கிறது. இந்திய ஜனநாயகத்தின் அடித்தளம், அதன் நாடாளுமன்றக் கட்டமைப்பு. அதில் மாற்றங்களுக்கு வழிவகுக்கும் ஒரு முன்மொழிவு அப்போதே விவாதிக்கப்பட்டால், சில தவறுகளை முன்கூட்டியே தவிர்க்க முடியும். ஆனால், வழக்கம்போல எதிர்க்கட்சிகள் அரசமைப்பில் திருத்தம் செய்யப்படும்போதோ அத்திருத்தம் நடைமுறைக்கு வரும்போதோ மட்டும்தான் வாயைத் திறக்கின்றன.
மாநிலச் சட்டமன்றங்களின் சபாநாயகர்கள் மாநாட்டில் பேசிய பிரதமர், நாடு முழுவதற்கும் ஒரே சட்டமியற்றும் முறை என்று கூறினாலும் தன்னுடைய திட்டத்தை முழுமையாக விளக்கவில்லை. ‘சட்டமியற்றும் முறை’ (லெஜிஸ்லேடிவ்) என்ற வார்த்தை மாநிலச் சட்டமன்றங்களை மட்டுமின்றி நாடாளுமன்றத்தையும்கூடக் குறிக்கும் என்பதால், அவரது உரை சந்தேகங்களுக்கும் வாய்ப்பாக உள்ளது. ‘ஒரே நாடு, ஒரே தேர்தல்’ என்பதை ஏற்கெனவே பாஜக தனது இலக்காக வைத்துச் செயல்பட்டுக் கொண்டிருப்பதையும் கூடுதல் இருக்கைகளுடன் திட்டமிட்டுள்ள நாடாளுமன்றத்தின் பிரம்மாண்டமான புதிய கட்டிடத்தையும் சேர்த்துப் பிரதமரின் வார்த்தைகளுக்குப் பொருள் விளக்கம் கொள்வதற்கான வாய்ப்பும் உள்ளது.
மக்களவை சபாநாயகர் ஓம் பிர்லா, அனைத்து சட்டமன்றங்களுக்கும் ஒரே மாதிரியான விதிமுறைகள் உருவாக்கப்படும் என்று தனது உரையில் தெரிவித்துள்ளார். சட்டமன்றங்களின் அதிகாரம் இந்திய அரசமைப்பால் வரையறுக்கப்பட்டு அதன்படியே செயல்பட்டுவரும் நிலையில், சட்டமன்றங்கள் தங்களுக்கான விதிமுறைகளை இயற்றிக்கொள்ளும் அதிகாரத்துக்குள் நாடாளுமன்றம் ஏன் தலையிட வேண்டும் என்ற கேள்வியும் எழுகிறது.
சட்டமன்றங்களில் அரசியல் கலவாத நல்ல விவாதங்களுக்குத் தனியாக நேரம் ஒதுக்கப்பட வேண்டும் என்ற விருப்பத்தையும் பிரதமர் தெரிவித்துள்ளார். கட்சி அரசியலின் முரண்பாடுகளை வெளிப்படையாகப் பேசாமல் தவிர்க்கலாம் என்றாலும் அரசியல் களத்தின் மையமான சட்டமன்றத்தில் எதைக் குறித்துப் பேசினாலும் அதில் அரசியல் கலவாதிருக்குமா என்ன? நாடாளுமன்றத்திலும் அரசியல் கலவாத விவாதங்களுக்கு நாட்கள் ஒதுக்குவதற்கும் பிரதமர் விரும்புகிறார். போதுமான விவாதங்கள் இன்றிச் சட்டங்கள் இயற்றப்படுவதாக உச்ச நீதிமன்றத் தலைமை நீதிபதி என்.வி.ரமணா ஏற்கெனவே சுட்டிக்காட்டியுள்ளார். இந்நிலையில், விவாத நேரங்களின் ஒரு பகுதியை அரசியல்நீக்கம் செய்வது சரியானதல்ல.
தொழில்நுட்பங்களின் வாயிலாக அனைத்து சட்டமன்றங்களையும் ஒன்றாக இணைப்பதொன்றையே தற்போது பிரதமரின் உரையிலிருந்து தெளிவாகப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது. அந்தத் தொழில்நுட்ப இணைப்பில், நாடாளுமன்றத்தின் இரு அவைகளையும்போல சட்டமன்றங்களுக்கும் தொலைக்காட்சி நேரலை ஒளிபரப்பு விரிவுபடுத்தப்பட வேண்டும். நாடாளுமன்றத்தைப் போலவே விவாதத்துக்குக் காத்திருக்கும் சட்ட முன்வரைவுகளின் பட்டியலும் அவையில் நடக்கும் அனைத்து விவாதங்களும் இணையத்தில் பதிவேற்றம் செய்யப்பட வேண்டும். இத்தகைய வெளிப்படையான சட்டமியற்றல் முறைகளே ஜனநாயகத்தை வலுப்படுத்தும்.
வருமானத்தை இரு மடங்காக்க இதுதான் வழி
சுபி.தளபதி, தலைவர் - கொடிவேரி அணை பாசன விவசாயிகள் சங்கம்
விவசாயம் தொடர்பான விவாதங்கள் எழும்போதெல்லாம், எம்.எஸ்.சுவாமிநாதன் அறிக்கையின் பரிந்துரைகளை அமல்படுத்துங்கள் என்ற கோஷம் எழுவது வழக்கம். இந்த முழக்கங்களில், ‘விவசாயிகள் உற்பத்திசெய்த பொருட்களுக்கு முதலீட்டுச் செலவிலிருந்து இரண்டு மடங்கு லாபம் கிடைக்கும் வகையில், விலை நிர்ணயம் செய்ய வேண்டும்’ என்ற பரிந்துரையே பிரதானமாக முன்னிறுத்தப்படுகிறது.
இந்தப் பரிந்துரையைக் குறிப்பிடும் கட்சிகள், அமைப்புகள் அதனை நிறைவேற்ற எம்.எஸ்.சுவாமிநாதன் கூறிய தீர்வுகளை மட்டும் கவனமாக மறந்துவிடுகின்றன. இடுபொருள் மற்றும் போக்குவரத்துச் செலவு குறைப்பு, நீர் மேலாண்மை, இயந்திரமயமாக்குல், சந்தை மண்டிகளைப் பரவலாக்குவது, தேவையற்ற கட்டுப்பாடுகளைத் தளர்த்துதல், ஒப்பந்த முறை சாகுபடியை ஏற்படுத்துவது உள்ளிட்ட வழிவகைகளை அவர் பட்டியலிட்டுள்ளார். சுவாமிநாதன் அறிக்கையைக் கொண்டாடுவோர், அவரது பரிந்துரைகளை உள்ளடக்கியதும், விவசாயிகளின் வருமானத்தை இரட்டிப்பாக்க வழிவகை செய்வதுமான மூன்று வேளாண் சட்டங்களை எதிர்ப்பது ஏன்?
அத்தியாவசியப் பொருட்கள் சட்டத் திருத்தத்தால் தனியார் பெருமுதலாளிகள் வேளாண் உற்பத்திப் பொருட்களைப் பதுக்கி, பற்றாக்குறை ஏற்படுத்தி, அதிக விலைக்கு விற்பனை செய்வார்கள் என்பது நுகர்வோரை அச்சப்படுத்தும் பொய்ப் பிரச்சாரம். அச்சட்டத்திலிருந்து வேளாண் உற்பத்திப் பொருட்களுக்கு எதற்காகத் தற்போது விலக்கு கொடுக்கப்பட்டது என்ற கேள்வி எழலாம். விவசாய விளைபொருட்களை வாங்கி, அதனை மதிப்புக்கூட்டுப் பொருளாக மாற்றும் தொழில் நிறுவனங்களுக்கு, நேரிடையாக விவசாயிகளிடம் வாங்குவது, இருப்பு வைப்பது குறித்துப் பல கட்டுப்பாடுகள் தற்போது உள்ளன. அவற்றை நீக்கும்போது, கொள்முதல் அதிகரிக்கும். இதனால் உற்பத்தியும் விவசாயிகளுக்கான லாபமும் அதிகரிக்கும்.
கடந்த காலங்களில், விவசாயிகளை இடைத்தரகர்கள் மிரட்டி, அவர்கள் சொல்லும் விலைக்கு விளைபொருட்களை வாங்கிய நிலை இருந்தது. இந்நிலையை மாற்ற, நாடு முழுவதும் மத்திய, மாநில (ஏபிஎம்சி) மண்டிகள், ஒழுங்குமுறை விற்பனைக் கூடங்கள், வேளாண் கூட்டுறவுச் சங்கங்கள் அரசால் தொடங்கப்பட்டன. பல மாநிலங்களில் இந்த மண்டிகள் காலப்போக்கில் அரசியல் இடைத்தரகர்களின் கட்டுப்பாட்டில் இயங்கத் தொடங்கிவிட்டன. தலைநகரில் நடந்த தொடர் போராட்டத்தில் பஞ்சாப், ஹரியாணா மாநில விவசாயிகள் அதிக அளவில் இருந்ததைப் பார்த்திருப்போம்.
மற்ற மாநில விவசாயிகளைக் காட்டிலும், இவர்கள் போராட்டக்களத்தில் குதித்துத் தீவிரப்படுத்தியதற்கான பின்னணியில் மண்டிகளும் அதில் நடக்கும் முறைகேடுகளும்தான் காரணமாக இருக்கின்றன. மண்டிகளில் மட்டும் விவசாய விளைபொருட்களை விற்பனை செய்ய முடியும் என்பதை மாற்றி, நேரடியாக யாருக்கு வேண்டுமானாலும் விவசாயிகள் விற்பனை செய்ய புதிய வேளாண் சட்டம் வகைசெய்கிறது. இதுவும் விவசாயிகளின் வருமானத்தை இரட்டிப்பாக்கத்தானே உதவும்? அதற்காக மண்டிகளை மூட வேண்டும் என வேளாண் சட்டம் சொல்லவில்லை. விவசாயிகள் விருப்பப்பட்டால், அரசு மண்டிகளில் கட்டணமின்றி விற்பனை செய்யலாம்.
கடைசியாக, ஒப்பந்த முறை விவசாயம் தொடர்பான சட்டம். இந்த முறையானது ஏற்கெனவே தமிழ்நாடு உள்ளிட்ட பல மாநிலங்களில் நடைமுறையில் உள்ளதுதான். இந்த ஒப்பந்தத்தில் அரசும் ஒரு பிரதிநிதியாக இணையும்போது விவசாயிகளுக்குச் சட்டப் பாதுகாப்பு கிடைக்கிறது. அதே நேரத்தில், ஒரு விவசாயி விருப்பப்பட்டால்தான் ஒப்பந்த விவசாயத்தில் பங்கேற்கலாம். குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலைக்குக் கீழ் ஒப்பந்தம் மேற்கொண்டால் செல்லாது; ஒப்பந்தம் செய்யப்பட்ட பின், சந்தை விலை அதிகமாக இருந்தால், அந்த விலையைக் கொடுக்க வேண்டும்.
தான் விளைவிக்கும் பொருளை ஒரு நிறுவனம் உறுதியாக, குறிப்பிட்ட விலைக்கு வாங்கிக்கொள்ளும் என்ற உறுதியை ஒப்பந்தம் மூலம் அரசு முன்னின்று பெற்றுத்தருமானால், அந்த விவசாயிக்கு வருமானம் அதிகரிக்க அரசு துணைநிற்கிறது என்பதுதானே பொருள்? விவசாயிகள் நலனுக்காக, அவர்கள் வருவாயை உயர்த்த புதிய வேளாண் சட்டங்கள் ஒரு சந்தையைத் திறக்கின்றன. அதில் பயணித்தால் பாதகம் ஏற்படும் என முன்கூட்டியே கதைகட்டி, விவசாயிகளைத் திசை திருப்பியதன் பின்னணியில் அரசியலே பிரதானமாக உள்ளது.
சொன்னதைச் செய்வாரா மோடி?
வெ.ஜீவகுமார், விவசாயிகள் உரிமைச் செயல்பாட்டாளர்
வேளாண் சட்டங்கள் மூன்றும் திரும்பப் பெறப்பட்டதற்கு, வரவிருக்கும் சட்டமன்றத் தேர்தல்கள் மட்டும் காரணமல்ல. இவ்விஷயத்தில், உச்ச நீதிமன்றம் அவ்வப்போது ஒன்றிய அரசின் மீது காட்டிவந்த அதிருப்தியும் ஒரு காரணம். லக்கிம்பூரில் விவசாயிகள் கொலை வழக்கில் உத்தர பிரதேசத்துக்கு எந்த வகையிலும் தொடர்பு இல்லாதவராக நீதிவிசாரணை நடத்துபவர் இருக்க வேண்டும் என்ற நிலையை உச்ச நீதிமன்றம் எடுத்தது. அவ்வழக்கை விசாரித்த சிறப்புப் புலனாய்வுக் குழுவிலும் உத்தர பிரதேசத்தைச் சாராத அதிகாரிகள் கொண்ட குழுவையே அங்கீகரித்தது. இதே காலத்தில், சுற்றுச்சூழல் சீரழிவுக்குக் காரணம் வைக்கோல் போரை விவசாயிகள் எரிப்பது மட்டும்தான் என்று பொத்தாம் பொதுவில் குறை சொல்லாதீர்கள் என்றும் கருத்துத் தெரிவித்தது.
இந்திய விவசாயிகளுக்கு ஆதரவாக உலகெங்கும் பல இடங்களில் போராட்டங்கள் நடத்தப்பட்டன. இங்கிலாந்து நாடாளுமன்றத்தில் விவாதிக்கப்பட்டது. ஐ.நா. சபையின் பொதுச் செயலாளர் ஆன்டோனியோ குட்டர்ஸ் தலையிட்டார். ஸ்வீடன் நாட்டுச் செயல்பாட்டாளர் கிரெட்டா துன்பர்க், பார்படாஸ் நாட்டைச் சார்ந்த பாப் இசைப்பாடகி ரிஹானா உள்ளிட்ட பிரபலங்கள் இந்திய உழவர்களுக்குத் தங்கள் ஆதரவைத் தெரிவித்தனர். பஞ்சாப், கேரளம், தமிழ்நாடு சட்டமன்றங்கள் வேளாண் சட்டங்களுக்கு எதிராகத் தீர்மானங்கள் இயற்றின.
கடந்து வந்த கசப்பான காலத்தை நினைவில் கொண்டு இந்தப் போராட்டத்தை விவசாயிகள் இன்னும் திரும்பப் பெறவில்லை. அனைத்து வேளாண் விளைபொருட்களுக்கும் குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலையை உத்தரவாதப்படுத்தும் சட்டத்தை அவர்கள் ஒன்றிய அரசிடம் எதிர்பார்க்கிறார்கள். நரேந்திர மோடி 2011-ல் குஜராத்தின் முதலமைச்சராக இருந்தபோது, அவரின் தலைமையில் குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலை நிர்ணயிப்பது குறித்து மாநில முதலமைச்சர்கள் அடங்கிய ஒரு குழு அமைக்கப்பட்டது. அந்தக் குழு முக்கியமான பரிந்துரைகளை அளித்தது.
அவரே இப்போது பிரதமராக இருக்கும் நிலையிலும் அந்தப் பரிந்துரைகள் அவரது அலுவலகத்திலேயே முடக்கப்பட்டுள்ளதைப் போராட்டக் குழுவினர் சுட்டிக்காட்டுகின்றனர். ஒன்றிய அரசால் அறிவிக்கப்பட்ட ‘சாந்தகுமார் குழு’ விவசாயிகளுக்கு 6%-க்கு மட்டும் குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலை தரப்படும் என்று கூறிய பரிந்துரை, இப்போதும் உழவர்களின் கழுத்தில் வைக்கப்பட்ட கத்தியாக உள்ளது. பாஜக தனது தேர்தல் அறிக்கையில், வேளாண் விளைபொருட்களுக்கான கொள்முதல் விலை நிர்ணயிப்பதில் எம்.எஸ்.சுவாமிநாதன் தலைமையிலான குழுவின் பரிந்துரையை நடைமுறைப்படுத்துவதாகக் கூறியிருந்தது. அப்பரிந்துரையின்படி, வளர்ச்சி என்பது விவசாய உற்பத்தியில் மட்டுமல்ல, விவசாயிகளின் வருமானத்திலும் இருக்க வேண்டும். ஒன்றிய அரசு அந்தப் பரிந்துரைகளை இன்னும் நடைமுறைப்படுத்தவில்லை.
ஒன்றிய அரசின் மின்சாரத் திருத்த மசோதா-2020 திரும்பப் பெறப்பட வேண்டும் என்றும் உழவர்கள் வலியுறுத்துகின்றனர். காற்று மாசுக் கட்டுப்பாட்டு மசோதாவில் உழவர்களுக்கு எதிராக உள்ள ஷரத்துக்கள் நீக்கப்பட வேண்டும். டெல்லி போராட்டத்தில் பங்கேற்று உயிர்நீத்த விவசாயிகளின் குடும்பங்களுக்கு நிவாரணமும் வேலைவாய்ப்பும் வழங்க வேண்டும் என்றும் கோருகின்றனர்.
லக்கிம்பூர் உள்ளிட்ட வழக்குகளில் நீதி விரைவாகக் கிடைக்க வேண்டும் என்பது விவசாயிகளின் எதிர்பார்ப்பு. 1981 ஜூலை முதல் 1991 ஜூலை வரை உரங்கள் விலை உயர்த்தப்படாமல் இருந்ததை விவசாயிகள் சுட்டிக்காட்டி, உரங்களுக்கு நியாயமான விலை நிர்ணயிக்கப்பட வேண்டும் எனக் கோருகின்றனர். விவசாய இடுபொருள்களின் விலை உயர்வு கட்டுப்படுத்தப்பட வேண்டும், தரமான விதைகள் வழங்கப்பட வேண்டும் என்பது விவசாயிகளின் கோரிக்கை.
உத்தர பிரதேசத்தைச் சேர்ந்த கோரக்பூர் மாவட்டத்தில் சவுரிசவுரா நூற்றாண்டு விழாவில் பேசிய பிரதமர், “நாட்டின் வளர்ச்சியின் பின்னணியில் விவசாயிகள் உள்ளனர். சவுரிசவுரா போராட்டத்தில் அவர்கள் பங்கேற்றனர்… இந்தச் சம்பவம் காவல் நிலையத்தின் மீது தீ வைத்ததுடன் நின்றுவிடவில்லை... இந்த நெருப்பு பொதுமக்கள் இதயங்களிலும் மூண்ட தீ ஆகும்” என்றார். பிரதமர் மோடி இந்திய விவசாயிகளின் வீரஞ்செறிந்த போராட்டங்களை வரலாற்றுபூர்வமாக நினைவில் வைத்திருப்பவர். விவசாயிகளின் இதர கோரிக்கைகளையும் அவர் ஏற்றுப் போராட்டத்தை நிறைவுக்குக் கொண்டுவர வேண்டும்.
கடந்த திங்கட்கிழமை (22.11.21) தலைநகரில் இரண்டு சம்பவங்கள் நடந்தன. முதல் சம்பவம்: தியாகராய நகரில் மழை தொடர்ந்து ஒரு மணி நேரம் பெய்தது. ஜி.என்.செட்டி, பசுல்லா, பிரகாசம், உஸ்மான், பர்கிட் முதலான நகரின் புகழ்பெற்ற சாலைகளில் நாள் முழுதும் தண்ணீர் தேங்கி நின்றது. இயந்திரங்கள் நீரை இறைத்தன. இரண்டாவது சம்பவம்: மாநகராட்சி, நகரின் பல மண்டலங்களின் மழைநீர் வடிகால் வரைபடங்களை இணையத்தில் ஏற்றிவைத்தது. முதல் சம்பவம் கவலை அளிக்கிறது. இரண்டாவது சம்பவம் நம்பிக்கை அளிக்கிறது. எப்படி என்று பார்ப்போம்.
சமீபத்தில்தான் ஸ்மார்ட் சிட்டி திட்டத்தின் கீழ் தியாகராய நகர் சாலைகளின் மழைநீர் வடிகால்கள் புனரமைக்கப்பட்டன. ஆனால், அவற்றில் நீர் வடியவில்லை. சிலர் அவை குப்பைக்கூளங்களால் அடைபட்டுக் கிடக்கின்றன என்றார்கள். சிலர் அவற்றின் அகலமும் ஆழமும் வாட்டமும் போதுமானவையாக இல்லை என்றார்கள். சிலர் அவற்றின் தரம் தாழ்வானது என்றார்கள். இந்தக் காரணங்களை வல்லுநர்கள் ஆராய வேண்டும். இது தியாகராய நகருக்கு மட்டுமல்ல, சென்னை நகர் முழுமைக்கும் பொருந்தும். மாநகராட்சி இணையத்தில் வெளியிட்டிருக்கிற வடிகால் வரைபடங்கள் இந்த ஆய்வுக்கு உதவும்.
2015 வெள்ளத்துக்கான காரணங்களாகப் பலரும் சொன்னதில் நீர்ப்பிடிப்புப் பகுதிகளை விழுங்கி நிற்கும் ஆக்கிரமிப்புகளும், வடிகால்களைக் குப்பைக்கூளங்களால் அடைத்துவிடும் நகரவாசிகளின் பொறுப்பின்மையும் இடம்பெற்றன. இந்த முறை மழைநீர் வடிகால்களின் போதாமையும் சேர்ந்துகொண்டது. இதற்குக் காரணம், இரண்டு வெள்ளங்களுக்கும் இடைப்பட்ட காலத்தில் கணிசமான பொருட்செலவில் உருவான வடிகால்களால் மழைநீரைக் கடத்த முடியவில்லை என்கிற கசப்பான உண்மை.
இந்தச் சூழலில்தான் மாநகராட்சி வடிகால் வரைபடங்களைப் பொது வெளியில் வைக்கிறது. நகரின் வடிகால்கள் குறைபாடு உடையவை என்பது தெரிந்தும் அரசு இதைச் செய்ய முன்வந்திருக்கிறது. இது அரசின் வெளிப்படைத்தன்மையையும் வடிகால்களைச் சீரமைப்பதில் அதற்கு உள்ள அக்கறையையும் காட்டுகிறது.
இந்த வரைபடங்களைப் பார்வையிட்டபோது, பொதுவான சில குறைகள் கண்ணில்பட்டன. முதலாவதாக, 2,057 கிமீ நீளத்துக்கான மழைநீர் வடிகால்களைப் பராமரிப்பதாகச் சொல்கிறது மாநகராட்சி. நகரில் சாலைகளின் நீளம் 5,750 கிமீ என்கிறது ஒரு புள்ளிவிவரம். இதன்படி சுமார் 60% சாலைகளில் வடிகால்கள் இல்லை. ஆனால், இந்த வரைபடங்களைப் பார்த்தால் அந்த விகிதம் அதிகமாக இருக்கக்கூடும் என்று தோன்றுகிறது.
மேலும், பல சாலைகளில் ஒரு புறம்தான் வடிகால் இருக்கிறது. அப்படியானால், நீர் வழிந்தோட ஏதுவாக இந்தச் சாலைகள் அனைத்தும் ஒரு புறம் உயரமாகவும் மறுபுறம் தாழ்வாகவும் இருக்க வேண்டும். அடுத்து, இந்த வடிகால்களின் இடையிடையே ஆள்-துளைகள் (manholes) இருக்கும். அடுத்தடுத்த ஆள்-துளைகளின் அடிமட்டம் கீழ் நோக்கிப் போக வேண்டும். அப்போதுதான் வெள்ளம் பாயும். ஆனால், கணிசமான இடங்களில் அப்படி இல்லை. எடுத்துக்காட்டாக, அபிராமபுரம் 3-ம் தெருவில் (மண்டலம் 9, வார்டு 123 ) ஆள்-துளை A17-லிருந்து A16-க்கு நீர் செல்ல வேண்டும். ஆனால் A16-ன் அடிமட்டம் A17-ஐவிட இரண்டடி மேலே இருக்கிறது. இதனால், வடிகாலுக்குள் நீர் தேங்கும். பெருமழையில் எதிர்த் திசையில் பாயும். இது பிழையான வடிவமைப்பு.
மூன்றாவதாக, வடிகால்களின் அகலமும் ஆழமும் அந்த வடிகால்களுக்கு வரக்கூடிய நீரின் அளவை வைத்துக் கணக்கிடப்பட வேண்டும். பிரதான வாய்க்காலை நோக்கிப் போகுந்தோறும் வடிகாலின் கொள்ளளவு கூடிக்கொண்டே போக வேண்டும். ஆனால், பல இடங்களில் அப்படி அமையவில்லை. எடுத்துக்காட்டாக, சைதாப்பேட்டை அப்துல் ரசாக் சாலையில் (மண்டலம்-10, வார்டு-142) அமைந்துள்ள ஆள்-துளைகள் A4, A3, A2 வழியாக நீர் A1-ல் சேர்ந்து அடையாற்றில் கலக்கிறது. ஆகவே ஆள்-துளைகள் A4, A3, A2-வைவிட A1-இன் கொள்ளளவு பெரியதாக இருக்க வேண்டும். ஆனால் ஆள்-துளை A2-இன் அகலம் 2', ஆழம் 2-1/4'. ஆனால் A1 அதைவிடச் சிறியது-அகலம் 2', ஆழம் 11".
நான்காவதாக, பல இடங்களில் வடிகால்கள் பிரதான வாய்க்காலோடு அல்லது ஆற்றோடு எப்படி இணைகின்றன என்பது தெரியவில்லை. வரைபடத்தில் அவை இடைநின்றுபோயுள்ளன.(எ-டு. மண்டலம் -5 ராயபுரம், வார்டு-52).
பொதுவாக, வடிகால்கள் சாலையின் நடைபாதைகளுக்குக் கீழ் அமைக்கப்படுகின்றன. ஆதலால், இவற்றின் அகலத்தை நடைபாதையின் அகலம் தீர்மானிக்கிறது. கடைசி ஆள்-துளை, அருகாமை வாய்க்காலோடு இணைக்கப்படுவதால், அதன் ஆழம் அதற்கு இசைவாகவும், அதற்குப் பின்னால் இருக்கும் ஆள்-துளைகளின் ஆழம் அதை அனுசரித்தும் நிர்ணயிக்கப்பட்டிருக்கலாம். அதாவது, இந்த வடிகால்கள் மழை வரத்தை அடிப்படையாக வைத்துக் கணக்கிடப்படவில்லை. ஆக, வடிகால்கள் போதுமானவை அல்ல. அவற்றின் கொள்ளளவு குறைவானது. பல இடங்களில் வாட்டம் பிழையானது.
சென்னையில் அமைக்கப்பட்டிருப்பவை பாரம்பரியமான செவ்வக வடிவிலான வடிகால்கள், ஈர்ப்பாற்றலுக்கு உட்பட்டு இயங்குபவை (gravitational). சென்னையின் நிலமட்டம் கடலின் நீர்மட்டத்தைவிட அதிக உயரத்தில் இல்லை. ஆகவே, வடிகாலின் அடிமட்டத்தைக் கடலின் நீர்மட்டத்துக்கு மேலே அமைத்துக்கொள்வதால், வடிகால்களுக்குப் போதிய ஆழம் கிடைப்பதில்லை. ஆகவே, நவீன வழிமுறைகளைப் பயன்படுத்த வேண்டும். ஆழ்குழாய்கள், நீரேற்று இயந்திரங்கள், சுரங்கப் பாதைகள் போன்ற புதிய திட்டங்களை ஆலோசிக்க வேண்டும்.
வங்காள விரிகுடா அலைகள் மிகுந்தது. ஒரே நாளில் அலைகள் உயர்வதும் தாழ்வதுமாக இருக்கும். உயரமான அலைகளின்போது ஆற்று நீர் கடலில் கலப்பதில் தாமதம் ஏற்படும். நவம்பர்-டிசம்பர் மாதங்களில் அலைகள் பத்தடி வரைகூட உயரும். அப்போதெல்லாம் வெள்ளம் வடியாமல் ஆற்றிலும் கால்வாயிலும் சாலையிலும் தேங்கி நிற்கும். ஆகவே, கடைப் பகுதிகளில் சுரங்கங்களை அமைத்து வெள்ளத்தை நேரடியாக ஆழ்கடலில் கடத்திவிட முடியுமா என்று ஆலோசிக்கலாம்.
தமிழ்நாடு அரசு வடிகால் வரைபடங்களைப் பொது வெளியில் வைத்திருப்பது நல்ல முன்னெடுப்பு. அடுத்து, அரசு ஒரு புதிய வடிகால் நிறுவனத்தை அமைக்கலாம். இந்த நிறுவனம் துறை சார்ந்த வல்லுநர்களின் ஆலோசனைகளையும் பெறலாம். சென்னை நகரின் மழையளவு குறித்து விரிவாக ஆராய்ந்து நாம் கடத்த வேண்டிய மழை அளவைத் தீர்மானிக்க வேண்டும். இப்போதைய வடிகால்களின் கொள்ளளவு பரிசோதிக்கப்பட்டு, இயன்ற இடங்களில் அவை மேம்படுத்தப்பட வேண்டும். பல இடங்களில் புதிய வடிகால்களும் ஆழ்குழாய்களும் தேவைப்படலாம். சுரங்கப் பாதைகளையும் பரிசீலிக்கலாம். என்னென்ன செய்ய வேண்டும் என்பதைத் தீர்மானித்து, ஒவ்வொரு பணிக்குமான கால அளவையும் நிர்ணயித்துக்கொண்டு முன்னோக்கிச் செல்ல வேண்டும்.
- மு.இராமனாதன், எழுத்தாளர், பொறியாளர். தொடர்புக்கு: mu.ramanathan@gmail.com
சென்னை போயஸ் கார்டன் பகுதியில் உள்ள ஜெயலலிதாவின் இல்லமான வேதா நிலையம் அரசுடைமையாக்கப்பட்டதற்கு சென்னை உயர்நீதிமன்றம் புதன்கிழமை தடை விதித்தது. மறைந்த முன்னாள் முதல்வர் ஜெயலலிதாவின் இல்லத்தை அரசு நினைவிடமாக மாற்ற முந்தைய அதிமுக அரசு முடிவு செய்தது. இந்த முடிவை ஜெயலலிதாவின் சட்டப்பூர்வ வாரிசுகளான அவருடைய அண்ணன் மகள் தீபா மற்றும் அண்ணன் மகன் தீபக் ஆகியோர் எதிர்த்து வழக்கு தொடர்ந்தனர்.
மறைந்த முன்னாள் முதல்வர் கருணாநிதியின் கோபாலபுரம் இல்லத்தைப் போலவே, ஜெயலலிதாவின் வேதா நிலையமும் மாநில அரசியலில் பெரும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது.
தமிழ்நாடு அரசு ஏன் வேதா நிலையத்தை அரசுடைமையாக்க விரும்பியது?
வேதா நிலையத்தை நினைவிடமாக மாற்ற வேண்டும் என்ற அதிமுக அரசின் யோசனை என்பது, மறைந்த ஜெயலலிதாவின் நெருங்கிய தோழியான வி.கே.சசிகலாவின் கைகளுக்குச் சென்றுவிடும் என்ற அச்சத்தில் உருவானது. சசிகலாவின் விசுவாசிகளாக இருந்து எதிர் முகாமாக மாறிய முதல்வர் எடப்பாடி பழனிசாமியும் அவரது அணியினரும், சசிகலா பெங்களூரு சிறையில் இருந்து விடுதலையான பிறகு அவர் தனது அரசியல் செல்வாக்கை மீட்டெடுப்பார் என்று அச்சப்பட்டனர்.
கொரோனா வைரஸ் தொற்று பரவல் காரணமாக மாநிலம் முழுவதும் பொதுமுடக்கத்தில் இருந்தபோது, அதிமுக அரசாங்கத்தின் அவசரத் திட்டங்களில் ஒன்றாக இந்த திட்டம் மே 2020ல் ஒரு அவசரச் சட்டத்துடன் தொடங்கியது. ஜெயலலிதாவின் சட்டப்பூர்வ வாரிசுகளான அவருடைய மறைந்த சகோதரரின் பிள்ளைகளான தீபா மற்றும் தீபக் ஆகியோரை கேட்காததால் வேதா இல்லம் அரசு கையகப்படுத்தியது சட்ட ரீதியாக எதிர்க்கப்பட்டது.
ஜெயலலிதா வீட்டின் சொத்துக்களை அப்போதைய முதல்வர் பழனிசாமி தலைமையிலான புரட்சித் தலைவி டாக்டர் ஜெ ஜெயலலிதா நினைவு அறக்கட்டளையின் கீழ் மாற்றுவது அரசின் திட்டமாக இருந்தது. வேதா நிலையத்தை கையகப்படுத்துவதற்காக மாநில அரசு ஜூலை 25ம் தேதி சிட்டி சிவில் நீதிமன்றத்தில் ரூ.67.9 கோடி டெபாசிட் செய்தது. அதில் ரூ.36.9 கோடி ஐடி மற்றும் சொத்து வரி பாக்கியாக செலுத்தப்பட இருந்தது. இது ஜெயலலிதா வருமான வரித்துறைக்கு செலுத்த வேண்டிய தொகை என்று கூறப்படுகிறது.
சென்னை உயர் நீதிமன்றம் ஜனவரி 2021ல் இந்த வீட்டை ஜெயலலிதாவின் நினைவிடமாக மாற்றுவதைத் தடுக்கவில்லை. ஆனால், அந்த வீட்டை அரசு பொது மக்களின் பார்வைக்காக திறப்பதைத் தடுக்கும் உத்தரவை பிறப்பித்தது.
வேதா நிலையத்தின் அசையும் அசையா சொத்துக்கள்
நடிகையாக இருந்த ஜெயலலிதாவின் தாயார், முதலில் மூன்று மாடி வீடாக வாங்கிய சொத்தில் இரண்டு மாமரம், ஒரு பலா மரம், ஐந்து தென்னை, வாழை மரங்கள் உள்ளன. வீட்டின் உள்ளே 10,438 ஆடைகள் மற்றும் துணிகள், 8,376 புத்தகங்கள், 38 ஏ.சி.க்கள், 4 கிலோ தங்கம், 601 கிலோ வெள்ளி, பொருட்கள், 11 தொலைக்காட்சிகள், 10 குளிர்சாதன பெட்டிகள், 29 தொலைபேசிகள் மற்றும் மொபைல் போன்கள், 394 நினைவுப் பரிசுகள், 65 சூட்கேஸ்கள், 108 அழகுசாதன பொருட்கள் மற்றும் 6 கடிகாரங்கள் உள்ளன.
ஜெயலலிதாவின் மறைந்த அண்ணன் ஜெயக்குமாரின் மூத்த மகள் தீபா(44) 1995ல் தனது தந்தையின் மறைவுக்குப் பிறகு அத்தையிடம் (ஜெயலலிதா) இருந்து ஒதுங்கி இருந்தார். சசிகலா மற்றும் அவரது குடும்ப உறுப்பினர்களின் செல்வாக்கு அதிகரித்ததால், பிராமணரல்லாத சசிகலாவின் மருமகன் வி.என்.சுதாகரனை வளர்ப்பு மகனாக தத்தெடுத்த ஜெயலலிதாவின் முடிவு ஆகியவை அவர்களை ஒதுக்கி வைப்பதற்கான காரணங்களாக அமைந்தன.
ஜெயலலிதாவுக்கும் அவரது மறைந்த அண்ணன் குடும்பத்துக்கும் இடையே இடைவெளி இருந்த நிலையில், 2013ல் தீபாவின் தாய் இறந்தபோது அவர் வரவில்லை.
தீபா, ஜெயலலிதாவை கடைசியாக 2002ல் சந்தித்தார், அவரது தம்பி தீபக் போயஸ் கார்டன் மற்றும் சசிகலா குடும்பத்தினருடன், குறிப்பாக சசிகலாவின் கணவர் மறைந்த நடராஜனுடன் தொடர்பு கொண்டிருந்தார்.
தற்போது சென்னை உயர்நீதிமன்றம் ஜெயலலிதாவின் வீட்டை அரசுடைமையாக்கும் நடவடிக்கையை ரத்து செய்து, தீபா மற்றும் தீபக்கிற்கு சொத்தை திருப்பி அளித்துள்ள நிலையில், ஜெயலலிதாவின் சட்டப்பூர்வ வாரிசுகளிடம் இருந்து வேதா நிலையத்தை வாங்க சசிகலா விரைவில் களமிறங்கக்கூடும் என்று வட்டாரங்கள் தெரிவிக்கின்றன. மறைந்த முன்னாள் முதல்வர் ஜெயலலிதாவுடன் ஏற்பட கருத்து வேறுபாடு காரணமாக 2011ல் போயஸ் கார்டனை விட்டு வெளிஅனுப்பப்பட்ட ஒரு குறுகிய காலத்தை தவிர, 1980களின் நடுப்பகுதியில் இருந்து சசிகலா ஜெயலலிதாவுடன் வாழ்ந்த இடம் அது.
ஜெயலலிதாவுடன் நட்பு ஏற்படுவதற்கு முன்பே சசிகலா 1980களில் திருமணம் செய்து கொண்டார். ஆனால், கடைசியில் ஜெயலலிதாவுடன் வாழ குடும்ப வாழ்க்கையையே கைவிட்டார். சசிகலாவுக்கும் நடராஜனுக்கும் குழந்தைகள் இல்லை. 1990களுக்குப் பிறகு இருவரும் சேர்ந்து வாழவில்லை.
இதில், சசிகலாவின் அண்ணன் மகன், அவருடைய குடும்பத்தில் மற்றவர்களைவிட அரசியல் புத்திசாலித்தனம் கொண்ட ஒரே நபர் டிடிவி தினகரன் உட்பட சசிகலாவின் பல குடும்ப உறுப்பினர்களும் அவருக்கு ஆதரவாக இருந்து வருவதைப் பார்க்க முடிகிறது.
ஜெயலலிதாவுடன் நட்புறவில் இருந்த சசிகலவின் மற்றொரு குடும்ப உறுப்பினர் சசிகலாவின் மறைந்த சகோதரரின் மனைவி இளவரசி மட்டுமே, இவர் ஜெயலலிதா முதல் குற்றவாளியாக இருந்த சொத்துக் குவிப்பு வழக்கில் தண்டனை பெற்றவர். இளவரசியின் குழந்தைகளும் தங்கள் குழந்தைப் பருவத்தை வேதா நிலையத்திலேயே கழித்தனர்.
பொதுமக்களின் பணம் வீணாவது தடுப்பு
மெரினா கடற்கரையில் ஜெயலலிதாவுக்கு ஏற்கனவே பிரமாண்டமான நினைவிட வளாகம் உள்ள நிலையில், சென்னை உயர்நீதிமன்றம் புதன்கிழமை அந்த உத்தரவை ரத்து செய்து, அவரது பெயரில் மேலும் ஒரு நினைவிடம் அமைக்க வேண்டியதன் அவசியம் குறித்து கேள்வி எழுப்பியது. வேதா நிலையத்தை அரசுடைமையாக்குவதற்கு மாநில அரசு சிவில் நீதிமன்றத்தில் டெபாசிட் செய்த தொகை ரூ.67.9 கோடி நீதிமன்ற உத்தரவின் மூலம் மிச்சப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.
இந்தியா, மாலத்தீவு மற்றும் இலங்கையை உள்ளடக்கிய இரு ஆண்டுகளுக்கு ஒருமுறை நடைபெறும் முத்தரப்பு கடலோரக் காவல் பயிற்சியான தோஸ்தியின் 15வது பதிப்பு மாலத்தீவில் நடந்து வருகிறது. இந்த பயிற்சிகள் தொடங்கப்பட்டு 2021 ஆம் ஆண்டுடன் 30 ஆண்டுகள் நிறைவடைகிறது. இந்திய கடலோர காவல்படை கப்பல்களான ஐசிஜிஎஸ் வஜ்ரா மற்றும் ஐசிஜிஎஸ் அபூர்வா ஆகியன இலங்கை கடலோர காவல்படையான எஸ்எல்சிஜிஎஸ் சுரக்ஷாவுடன் இணைந்து நவம்பர் 20ஆம் தேதி தொடங்கிய ஐந்து நாள் பயிற்சிகள் இன்றுடன் நிறைவடைகின்றன.
இதுகுறித்து மாலத்தீவில் உள்ள இந்திய உயர் தூதரகம் வெளியிட்டுள்ள அறிக்கையில், “இந்தியா-மாலத்தீவு-இலங்கை முத்தரப்பு பயிற்சியான தோஸ்தியின் நோக்கம் நட்புறவை மேலும் வலுப்படுத்துவதும், பரஸ்பர செயல்பாட்டு திறனை மேம்படுத்துவதும், ஒன்றுக்கொன்று செயல்படுவதும், மாலத்தீவுகள், இந்தியா மற்றும் இலங்கையின் கடலோர காவல்படைகளுக்கு இடையே ஒத்துழைப்பை உருவாக்குவதும் ஆகும்.” மாலத்தீவு மற்றும் இலங்கை ஆகிய இரண்டு நாடுகளும், இந்தியாவுக்கும் அதன் கடல்சார் பாதுகாப்பு நலன்களுக்கும் வியூக முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவை.
இந்த பயிற்சி ஏன் முக்கியமானது?
“இந்தியா மற்ற நாடுகளுடன் இதுபோன்ற ராணுவப் பயிற்சிகளை மேற்கொண்டுள்ளது. சில சமயங்களில் பலதரப்பு, சில சமயங்களில் மும்முனை பயிற்சிகள் மேற்கொள்ளப்படும். பல ஆண்டுகளாக இந்தப் பயிற்சிகள் இருதரப்புப் பயிற்சிகளாக இருந்தன,” என்று மனோகர் பாரிக்கர் பாதுகாப்பு ஆய்வுகள் மற்றும் பகுப்பாய்வு நிறுவனத்தின் (Institute for Defence Studies and Analyses) ஆராய்ச்சி ஆய்வாளர் டாக்டர் குல்பின் சுல்தானா கூறினார்.
1991 இல் முதன்முதலில் தொடங்கப்பட்டதிலிருந்து பல ஆண்டுகளாக இந்த பயிற்சிகள், இந்தியா மற்றும் மாலத்தீவு கடலோர காவல்படைகளை உள்ளடக்கிய இருதரப்பு பயிற்சியாக நடைபெற்று வந்தது. ஆனால், 2012 இல், இலங்கை முதன்முறையாக இந்தப் பயிற்சிகளில் இணைந்த பின்னர், இது ஒரு முத்தரப்பு பயிற்சியாக தொடர்கிறது.
இந்த பயிற்சிகள் கூட்டு செயல்பாடுகள் மற்றும் நாடுகளால் மேற்கொள்ளப்படும் பணிகளின் போது உதவுகின்றன, மேலும் இயங்குதன்மையை மேம்படுத்த உதவுகின்றன என்று டாக்டர் சுல்தானா indianexpress.com இடம் கூறினார். இந்தியப் பெருங்கடலின் இந்தப் பகுதியில் கடற்கொள்ளையர் ஒரு பெரிய பிரச்சினை இல்லையென்றாலும், இதுபோன்ற பயிற்சிகள் கடலோரக் காவல்படையினருக்கு சாத்தியக்கூறுகளுக்கான பயிற்சிக்கு உதவுகின்றன.
பயிற்சிகளின் உள்ளடக்கம் என்ன?
இந்த பயிற்சிகளின் நோக்கம் பரந்த அளவில் உள்ளது. “ஒரு கடல் விபத்து ஏற்பட்டாலோ, அல்லது எண்ணெய் கசிவு போன்ற சுற்றுச்சூழல் பேரழிவு ஏற்பட்டாலோ, சில சமயங்களில் ஒரு நாட்டின் கடலோரக் காவல்படை தனித்துச் சமாளிக்க முடியாது,” என்று டாக்டர் சுல்தானா விளக்கினார்.
இந்தப் பயிற்சிகள் மற்ற தேசத்தின் கடலோரக் காவல் நடவடிக்கைகள் மற்றும் பல்வேறு வகையான பணிகளின் போது ஒருங்கிணைப்பை எவ்வாறு மேம்படுத்துவது என்பதைப் பற்றிய சிறந்த புரிதலை வளர்க்க உதவுகின்றன. “கடல் பாதுகாப்பு என்பது உங்களுக்கு ஒத்துழைப்பு தேவைப்படும் ஒரு வகையான விஷயம். இதை ஒரு நாடோ, ஒரு கடலோர காவல்படையோ தனித்து சிறப்பாக செய்ய முடியாது” என்று டாக்டர் சுல்தானா விளக்கினார்.
சர்வதேச சட்டத்தை உள்ளடக்கிய வரம்புகள் மற்றும் ஒழுங்குமுறைகள் உள்ளன, உதாரணமாக பிரத்தியேக பொருளாதார மண்டலங்கள் (EEZ). அதேபோல் கண்டங்கள் ரீதியிலான (கான்டினென்டல் ஷெல்ஃப்) குறிப்பிட்ட விதிகளும் உள்ளன. சர்வதேச சட்டத்தின் கீழ், கடல் மாநாட்டு சட்டத்தின் 76 வது பிரிவில் கூறப்பட்டுள்ளபடி, இந்த கடல் மண்டலமானது கண்ட விளிம்பின் வெளிப்புற விளிம்பு வரை அல்லது 200 நாட்டிகல் மைல் தூரம் வரை (கண்ட வெளிப்புற விளிம்பு அவ்வளவு தூரம் நீடிக்கவில்லை என்றால்) பரவியிருக்கும் கடற்பரப்பு மற்றும் நிலத்தடி ஆகியவற்றைக் கொண்டுள்ளது.
அமெரிக்க வெளியுறவுத்துறை வெளியிட்டுள்ள ஆவணத்தின்படி, “கண்ட அடுக்கு மற்றும் பிரத்தியேக பொருளாதார மண்டலம் (EEZ) ஆகியவை வேறுபட்ட கடல் மண்டலங்கள் ஆகும்.” நீட்டிக்கப்பட்ட கான்டினென்டல் ஷெல்ஃப் (ECS) பிரத்தியேக பொருளாதார மண்டலத்தின் (EEZ) நீட்டிப்பு அல்ல என்று அந்த ஆவணம் கூறுகிறது. “கடலோர நாடுகள் EEZ இல் பயன்படுத்தக்கூடிய சில இறையாண்மை உரிமைகள், குறிப்பாக நீர்நிலையின் வளங்களுக்கான உரிமைகள் (எ.கா., பெலஜிக் மீன்வளம்), ECS க்கு பொருந்தாது.” என்று அந்த ஆவணம் கூறுகிறது.
ஒரு நாடு மற்ற நாடுகளின் கடல்பரப்பு மண்டலங்களுக்குள் நுழையக்கூடிய சூழ்நிலைகளைக் குறிப்பிடும் பல்வேறு விதிகள் மற்றும் உட்பிரிவுகள் உள்ளன, மேலும் கூட்டுப் பயிற்சிகள் இந்த பிரத்தியேகங்களைப் பற்றிய புரிதலை வளர்க்க உதவுகின்றன என்றும், “இந்தியப் பெருங்கடலில் பொதுவான அச்சுறுத்தல்கள் இருக்கும்போது மற்ற நாடுகள் இணைகின்றன. அந்த நேரத்தில், இயங்குதன்மை முக்கியமானது.” என்றும் டாக்டர் சுல்தானா கூறினார்.
பாதுகாப்பு சூழல்
இந்த ஆண்டு ஆகஸ்டில், உயர்மட்ட பாதுகாப்பு அதிகாரிகளின் காணொலி சந்திப்பின் போது, இந்தியா, இலங்கை மற்றும் மாலத்தீவு ஆகிய நாடுகள் பாதுகாப்பு ஒத்துழைப்பின் “நான்கு தூண்கள்” என்று அழைக்கப்படுவதில் பணியாற்ற ஒப்புக்கொண்டன. இது கடல் பாதுகாப்பு, மனித கடத்தல், பயங்கரவாத எதிர்ப்பு மற்றும் இணைய பாதுகாப்பு ஆகிய பகுதிகளை உள்ளடக்கியது.
ஆகஸ்ட் மாதம் நடைபெற்ற இந்த சந்திப்பிற்கு ஒன்பது மாதங்களுக்கு முன்னர், இந்தியாவின் தேசிய பாதுகாப்பு ஆலோசகர் அஜித் தோவல், இலங்கையின் பாதுகாப்பு அமைச்சகத்தின் செயலாளர் கமல் குணரத்ன மற்றும் மாலத்தீவு பாதுகாப்பு அமைச்சர் மரியா தீதி ஆகியோருடன், கலந்துரையாடுவதற்காக கொழும்புக்கு சென்றிருந்தார். அந்த சந்திப்பில் உளவுத்துறைப் பகிர்வின் நோக்கத்தை விரிவுபடுத்த மூன்று நாடுகளும் ஒப்புக்கொண்டன. மூன்று உயர்மட்ட பாதுகாப்பு அதிகாரிகளுக்கு இடையிலான இந்த சந்திப்பு முக்கியமானது, ஏனெனில் இது ஆறு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இந்தியப் பெருங்கடல் பிராந்தியத்தில் கடல்சார் பாதுகாப்பு குறித்த NSA-நிலை முத்தரப்பு பேச்சுக்களின் மறுமலர்ச்சியைக் குறித்தது.
இந்த NSA அளவிலான கடல்சார் பாதுகாப்பு ஒத்துழைப்பு இந்தியா மற்றும் மாலத்தீவு மற்றும் இந்தியா மற்றும் இலங்கை இடையேயான உறவுகளுக்கு முக்கியமானது. “மூன்று நாடுகளின் கடற்படைகளும், (மற்றும் கடலோரக் காவல்படைகள்) அவை ஒவ்வொன்றும் எவ்வாறு செயல்படுகின்றன என்பதைப் புரிந்துகொள்வது எப்போதும் சிறந்தது. எனவே இந்தப் பயிற்சிகள் முக்கியத்துவம் பெறுகின்றன” என்கிறார் டாக்டர் சுல்தானா.
இராஜதந்திர சூழல்
மாலத்தீவின் பாதுகாப்பு அமைச்சர் மரியா தீதி ஆறு நாள் பயணமாக இந்தியா வந்திருக்கும் நேரத்தில் இந்த பயிற்சிகள் நடைபெறுகின்றன. இந்திய கடற்படை அகாடமியில் நடந்த பாசிங் அவுட் அணிவகுப்பை மறுஆய்வு செய்யும் முதல் வெளிநாட்டு பாதுகாப்பு அமைச்சர் மரியா தீதி ஆவார். மரியா தீதி இந்தியா புறப்படுவதற்கு முன் மாலத்தீவுக்கான இந்திய தூதர் முனு மஹாவர் அவரைச் சந்தித்து பேசினார்.
இந்தியாவிற்கும் மாலத்தீவிற்கும் இடையிலான இருதரப்பு உறவுகள் குறித்து விவாதிக்க முனு மஹாவர், மரியா தீதியைச் சந்தித்த இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகு திதியின் இந்தியா வருகை வருகிறது. தீதி தனது இந்திய பயணத்தின் போது, இந்தியாவில் பயிற்சி பெற்று வரும் மாலத்தீவு தேசிய பாதுகாப்பு படை வீரர்களையும் சந்தித்து பேசுவார் என மாலத்தீவில் உள்ள இந்திய தூதரகம் தெரிவித்துள்ளது. “தீதியின் வருகையின் போது, பாதுகாப்பு ஒத்துழைப்பை மேம்படுத்துவது குறித்து அவரது சகாக்களுடன் கலந்துரையாடலாம்” என்று டாக்டர் சுல்தானா கூறினார்.
Bharat Gaurav scheme launched by Railways : சுற்றுலா வணிகத்தை ஊக்குவிக்கும் வகையில் இந்திய ரயில்வே செவ்வாய்க்கிழமை அன்று பாரத் கவுரவ் ரயில்களை அறிமுகம் செய்தது. இது தனியார் நிறுவனங்களால் தீம் அடிப்படையில் சுற்றுலா பயணங்களை வாடிக்கையாளர்களுக்கு வழங்கும். ஆபரேட்டர்களுக்கு அதன் ரேக்குகள் மற்றும் உள்கட்டமைப்பின் “பயன்பாட்டு உரிமையை” வழங்கும் இந்தக் கொள்கையின் மூலம், இந்திய ரயில்வே கேட்டரிங் மற்றும் டூரிசம் கார்ப்பரேஷன் (IRCTC) மூலம் மேற்கொள்ளப்படும் செயல்பாடுகளின் ஒரு பகுதியை ரயில்வே தாராளமயமாக்கி எளிமைப்படுத்தியுள்ளது. மாநில அரசுகள் உட்பட எந்த ஒரு நிறுவனமும் இந்த ரயில்களை இயக்க முடியும் என்றாலும், இந்தக் கொள்கையானது சுற்றுலா நடத்துபவர்களை இலக்காகக் கொண்டது என்று மறைமுகமாகச் சொல்லப்படுகிறது.
பாரத் கவுரவ் பாலிசி என்பது எந்த ஒரு ஆப்பரேட்டரும், சேவை வழங்குநரும் (அதாவது யார் வேண்டுமானாலும்) ஒரு ரயிலை இந்திய ரயில்வேயிடம் இருந்து குத்தகைக்கு எடுத்து ஒரு சிறப்பு சுற்றுலாத் தொகுப்பாக ஒரு தீம் அடிப்படையிலான சர்க்யூட்டில் இயக்க முடியும். இதன் குறைந்தபட்ச குத்தகை காலம் 2 வருடங்கள். அதிகபட்சமாக பெட்டியின் கோடல் லைஃப் வரும் வரை இயக்க இயலும். வழிகள், தேவைப்படும் நிறுத்தங்கள், சேவைகள், கட்டணம் போன்றவற்றை தீர்மானிக்கும் சுதந்திரம் ஆப்பரேட்டர்களுக்கு உண்டு.
இது போன்று ஒரு குறிப்பிட்ட கருப்பொருளை மையமாக கொண்டு ஐ.ஆர்.சி.டி.சியும் கூட ரயில்களை இயக்குகிறது. உதாரணம் ராமாயணா எக்ஸ்பிரஸ். ராமருடன் தொடர்புள்ள சில முக்கிய இடங்களை இணைத்து சுற்றுலா சேவைகள் நடத்தப்பட்டு வருகிறது.
இது போன்ற பயணங்களில் பயணிகள் ஒரு இடத்தில் இறங்கி ஹோட்டல்களில் தங்கி அங்கே இருக்கும் பகுதிகளை சுற்றிப்பார்த்து பல செயல்பாடுகளில் ஈடுபடுவார். இவை அனைத்தும் டூர் ஆப்பரேட்டர்களால் ஏற்பாடு செய்யப்படுகிறது.
பாரத் ஆப்பரேட்டர் இதே போன்ற ஒரு வணிக முன்மாதிரியை முன்மொழிய வேண்டும். ரயில்களை இயக்குவதுடன் உள்ளூர் போக்குவரத்து, சுற்றிப் பார்ப்பது, உணவு, உள்ளூர் தங்குமிடங்கள் போன்றவற்றைக் கவனித்துக்கொள்ளும். இந்தப் பிரிவுக்காக ஒதுக்கப்பட்ட 3033 கன்வென்ஷனல் இன்டெக்ரல் கோச் ஃபேக்டரி-டிசைன் பெட்டிகளை குத்தகைக்கு எடுக்க ரயில்வேயை யார் வேண்டுமானாலும் அணுகலாம். உண்மையில், ஆபரேட்டர் அதைச் சாத்தியமானதாகக் கண்டால், அது இந்திய இரயில்வே உற்பத்திப் பிரிவுகளில் இருந்து ரேக்குகளை வாங்கி இயக்கலாம்.
ஒவ்வொரு ரயிலிலும் 14 முதல் 20 கோச்சுகள் ((இரண்டு காவலர் பெட்டிகள் அல்லது எஸ்எல்ஆர் உட்பட). இருப்பினும் ஹோட்டல்களில் தங்குதல் உள்ளூர் சுற்றுலா போன்ற அனைத்து ஏற்பாடுகளையும் ஆப்பரேட்டர் விரிவாக கவனித்துக் கொள்ள வேண்டும். பயணம் ஆரம்பமாகும் இடம் மற்றும் முடியும் இடம் என்று மற்ற ரயில் சேவைகளைப் போன்று இந்த ரயில் சேவையை பயன்படுத்த இயலாது.
ஒவ்வொரு மண்டல இரயில்வேயிலும் அத்தகைய விண்ணப்பங்களைச் செயல்படுத்தவும், விண்ணப்பதாரர்களுடன் பேச்சுவார்த்தைகளில் ஈடுபடவும், ஆப்பரேட்டர்களுக்கான செயல்பாட்டு தேவைகள் என்னென்ன என்பதைக் காணவும் ஒரு சிறப்பு பிரிவு உருவாக்கப்படும். இந்த யூனிட்டுகள் , பயணத்திட்டங்களை உருவாக்குதல், பொதுமக்களை அணுகுதல், தேவையான அனுமதிகளை மேற்கொள்வது போன்றவற்றில் ஆபரேட்டர்களுக்கு உதவும். ஆபரேட்டர்கள் ரயில்வேயுடன் தொடர்பு கொள்ளும்போது அவர்களின் அனைத்துத் தேவைகளுக்கும் ஒற்றைச் சாளரம் போல செல்ல ஒரு இடத்தை இவை வழங்கும்.
ஆபரேட்டர், பாதுகாப்பு விதிமுறைகளுக்குள் விரும்பினால், ரயில்களின் உட்புறங்களில் அதன் சொந்த அலங்காரங்களை மேற்கொள்ளலாம். அது எந்த வகையான உட்புறங்கள் அல்லது பெர்த் நிறங்களை விரும்புகிறது என்பதை தீர்மானிக்க முடியும். இருப்பினும், பாதுகாப்பு காரணங்களை மனதில் வைத்துக் கொண்டு பெட்டிகளின் முக்கிய பகுதிகளை நீக்கவோ டிங்கரிங்க் செய்யவோ முடியாது.
ரயில் மற்றும் பயணத்திற்கான பெயரை ஆப்பரேட்டர்கள் தேர்வு செய்யலாம். மேலும் விளம்பரங்கள் செய்ய ஸ்பேஸ் தரலாம். இது ரயிலின் வெளிப்புறம் மற்றும் உட்புறத்தில் பிராண்டிங் செய்ய முடியும். இது வணிக மேம்பாடு மற்றும் தளவாடங்கள் போன்றவற்றிற்காக ஏஜென்சிகள் மற்றும் நிறுவனங்களுடன் இணைந்திருக்கலாம். பயணிகளுக்கு சிறப்பான அனுபவத்தை தர விரும்பும் பட்சத்தில் உணவு மற்றும் பொழுதுபோக்கினை இணைக்கலாம்.
ஆனால், ரயில்வே சட்டங்களால் தடை செய்யப்பட்ட பொருட்களை எக்காரணம் கொண்டும் ரயில்களில் கொண்டு செல்லப்படவில்லை என்பதை உறுதிப்படுத்த வேண்டும். உதாரணமாக ஆப்பரேட்டர் பயணிகளுக்கு மதுவை வழங்க முடியாது.
அசைவ உணவு அனுமதிக்கப்படுமா என்பது குறித்து கொள்கை மௌனமாக உள்ளது, ஆனால் இந்திய ரயில்வே ரயில்களில் அனுமதிக்கப்படுவதால் எந்த தடையும் இருக்கக்கூடாது என்று அதிகாரிகள் தெரிவித்தனர்.
வணிகத்தை நடத்துவதற்கு ஆபரேட்டர்களுக்கு முழு சுதந்திரம் வழங்குவதும், இந்திய ரயில்வே இரயில்களை மட்டுமே இயக்குவதும், அவற்றைப் பராமரித்தல் மற்றும் கட்டணம் வசூலிப்பது போன்ற வணிக மாதிரியை உருவாக்குவதும் கொள்கையின் முக்கிய நோக்கமாகும்.
வழக்கமான ஏசி வகுப்புகள்-I, II, III மற்றும் ஏசி அல்லாத ஸ்லீப்பர் கோச்சுகள், ஏசி நாற்காலி கார்கள் மற்றும் பேண்ட்ரி கார்கள் இந்தக் கொள்கையின் கீழ் ஒதுக்கப்பட்டுள்ளன. ஆபரேட்டருக்கு அது இலக்கு வைக்கும் வாடிக்கையாளர்களின் வகையைப் பொறுத்து ரயிலை உருவாக்க சுதந்திரம் வழங்கப்பட்டுள்ளது. 15 வயது முதல் 20 வருடங்கள் மற்றும் 20 முதல் 25 வருடங்களான கோச்கள் இந்த ரயில்களுக்காக ஒதுக்கப்பட்டுள்ளன. 35 வருடங்களுக்கு மேற்பட்ட கோச்கள் வழங்கமாக ஓய்வு பெறுகின்றன. கோச் அல்லது ரேக்கின் கோடல் ஆயுட்காலம் எஞ்சியிருக்கும் போது ஒப்பந்தக் காலம் முடிவடைந்தால், பரஸ்பர ஒப்புதலின் பேரில் ஒப்பந்தத்தை நீட்டிக்க முடியும். எதிர்கால தேவை இருந்தால் Linke Hoffmann Busch கோச்கள் அல்லது வந்தே பாரத் அல்லது விஸ்டா டோம் கோச்களையும் சேர்க்கலாம், ஆனால் விலை வித்தியாசமாக இருக்கும்.
ரயில்களை இயக்க பணியாளர்களை வழங்கும். மேலும் கார்டுகள், பராமரிப்பு பணியாளர்கள் ஆகியோரையும் வழங்கும். ஆப்பரேட்டர்கள் ஹவுஸ்கீப்பிங் மற்றும் கேட்டரிங் சேவைகளுக்கு பணியாளார்களை நியமித்துக் கொள்ளலாம். அதன் நெட்வொர்க்கில் ரயிலை பாதுகாப்பாகவும் திறமையாகவும் ஹோஸ்ட் செய்ய அதன் முழு உள்கட்டமைப்பும் உள்ளதை உறுதி செய்யும். ராஜ்தானிகள் மற்றும் பிரீமியம் ரயில்கள் போன்ற அதன் பாதைகளில் இது முன்னுரிமை அளிக்கும், இதனால் வழக்கமான ரயில்களுக்கு வழி கொடுக்கும் வகையில் இந்த ரயில்கள் நிறுத்தப்படாமலோ அல்லது ஓரங்கட்டப்படாமலோ இருக்கும்.
பதிவுக் கட்டணம், ரேக்கிற்கான பாதுகாப்பு வைப்புத் தொகை, “பயன்பாட்டு உரிமை” கட்டணங்கள், இழுத்துச் செல்வதற்கான கட்டணம் மற்றும் ஸ்டேபிளிங் கட்டணங்கள் என ஆபரேட்டர் ரயில்வேக்கு செலுத்த வேண்டிய தொகையாக இருப்பதால் இந்தப் பணம் கணிசமானதாக இருக்கும். எரிபொருள், மனிதவளம், தேய்மானம், பராமரிப்பு, குத்தகை, போன்ற இரயில்வே வளங்களின் பல்வேறு கூறுகளைப் பயன்படுத்துவதற்கு இந்தக் கட்டணங்கள் அனைத்தும் இணைக்கப்பட்டுள்ளன.
தொடங்குவதற்கு, விண்ணப்பதாரரிடமிருந்து ஒரு முறை ஆன்லைன் பதிவுக் கட்டணமாக ரூ.1 லட்சத்தை ரயில்வே பெறும். சம்பந்தப்பட்ட மண்டல ரயில்வே விண்ணப்பத்தை 10 நாட்களுக்குள் பரிசீலித்த பிறகு மாற்றியமைக்கும். ரேக் ஒதுக்கப்பட்ட பிறகு, ரேக்கின் அளவைப் பொருட்படுத்தாமல், ஒரு ரேக்கிற்கு ரூ. 1 கோடி பாதுகாப்பு வைப்புத்தொகை ஆப்பரேட்டரிடம் இருந்து குத்தகை காலம் முழுவதற்கும் பெறப்படும்.
பெறப்பட்டுள்ள கோச் மற்றும் காலத்தின் அடிப்படையில் வருடாந்திர ரைட் ஆஃப் யூஸ் கட்டணங்கள் பெறப்படும். பாரத் கவுரவ் திட்டத்தில் முதல் ஆண்டில் இந்த கட்டணத்தை முன் கூட்டியே கட்ட வேண்டும். இரண்டாம் ஆண்டுக்கான கட்டணத்தை முதலாம் ஆண்டு கட்டணம் முடிவடைவதற்கு 15 நாட்களுக்கு முன்பு கட்ட வேண்டும். பணம் செலுத்த தாமதமானால் அதற்கு அபராதம் கட்ட வேண்டும். வங்கியின் நடைமுறையில் உள்ள வட்டி விகிதத்திற்கு சமமான அபராதம் மற்றும் நிர்வாகக் கட்டணமாக 3 சதவீதம் விதிக்கப்படும். 30 நாட்களுக்குள் பணம் செலுத்தப்படாவிட்டால், பயன்பாட்டு உரிமை நிறுத்தப்படலாம்.
ஒரு ஏசி பெட்டிக்கான வருடாந்திர பயன்பாட்டு உரிமைக் கட்டணம் வகுப்பு மற்றும் வயதைப் பொறுத்து ரூ 3.5 முதல் 1.4 லட்சம் வரை மாறுபடும். ஒரு பேண்ட்ரி காரின் ரைட் ஆப் யூஸ் கட்டணம், வயது மற்றும் வகையைப் பொறுத்து ரூ.2 லட்சம் முதல் ரூ.65,000 வரை இருக்கும். ஏசி இல்லாத ஸ்லீப்பர் கோச்சின் விலை ரூ.1.8 லட்சம் முதல் ரூ.96,000 வரை. இந்தக் கட்டணங்கள் ஐந்தாண்டுகளுக்கு நிர்ணயம் செய்யப்பட்ட பின்னர் அவை திருத்தப்படலாம். பெட்டிகள் ஆபரேட்டருக்கு சொந்தமானதாக இருந்தால் அல்லது ரயில்வே தொழிற்சாலைகளால் நேரடியாக வாங்கப்பட்டால், பயன்பாட்டு உரிமைக் கட்டணங்கள் பொருந்தாது.
The announcement by Prime Minister Narendra Modi on November 19, on the withdrawal of the three farm laws and his urging “all agitating farmers to go back to their families and villages and let’s make a new beginning”, did not raise eyebrows in the country. There were compulsions, both internal and external, for the Bharatiya Janata Party to do so notwithstanding the fact that the laws were under legal scrutiny by the Supreme Court of India. The forthcoming elections to the Uttar Pradesh and Punjab Assemblies may have also been a factor in shaping the Prime Minister’s decision.
A long battle
After Parliament hurriedly passed the three enactments, to bring in ‘reforms’ in the agriculture sector, the volley of protests began. Swarms of farmers along with their tractors converged along the borders of Delhi marking the beginning of an over year long battle. Surprisingly, many State legislatures have passed resolutions opposing the three farm laws. When someone questioned the authority of the legislatures to pass such resolutions, it was correctly negatived by the Supreme Court.
When cases were filed in the Supreme Court, it not only granted a limited stay of the implementation of the laws but also appointed an expert committee to submit a report on these pieces of legislation. The Court also raised the question whether it was proper for the protesters to continue with their agitation even when the Court was seized of the matter. Another question was also raised over how long the agitating farmers would occupy the roads and that there must be a limit for such sit-ins.
The Modi Government did not wait for any verdict from the Court but took the pragmatic position to withdraw the farm laws in view of the “large-scale misconceptions” among the people. However, the farmers have indicated that they will still continue to protest until the repeal law is passed in the winter session of Parliament. In a democracy, ultimately, sovereignty vests with the people and elected Parliamentarians have only a limited brief of legislating on the subjects allotted to Parliament. On the other hand, there is nothing in the law to prevent those aggrieved from lobbying against such laws which according to them is harmful, even though, significantly, the higher courts have the power to scrutinise any law made and to determine whether they are inconsistent with the fundamental rights enshrined in Part III of the Constitution. Many a time the delay in determination also makes the aggrieved impatient by taking the matter to the streets.
Plan for a capital
But the announcement of the withdrawal of the farm laws was not surprising when compared to the announcement of withdrawal of the Andhra Pradesh Decentralisation and Inclusive Development of All Regions Act, 2020 and the A.P. Capital Region Development Authority Repeal Act, 2020 by the Y.S.R. Congress Party (YSRCP) Government led by its Chief Minister Y.S. Jagan Mohan Reddy. After the election of his party, the YSRCP, to form the government, he decided to dismantle the only capital of Andhra Pradesh at Amaravathi; he also decided on its trifurcation: Amaravathi (legislative), Kurnool (judicial) and Visakhapatnam (executive). This new law was passed when the YSRCP won 151 seats in the 175-member Andhra Pradesh Assembly in 2019. The Telugu Desam Party (TDP) which became the first ruling party of the newly formed Andhra Pradesh State was reduced to 23 seats.
N. Chandrababu Naidu who led the TDP after the bifurcation of the undivided Andhra Pradesh State into Telangana and Andhra Pradesh decided to locate the new capital at Amaravathi which is situated between Vijayawada and Guntur and inaugurated the interim secretariat there. To locate and develop the infrastructure of the capital, the TDP Government acquired an estimated 33,000 acres from farmers while also proposing to acquire another 50,000 acres, leading to large-scale protests from the farmers of the region. Notwithstanding this, the TDP Government proceeded with the construction of the capital, allotting plots to judges of the High Court for their residences. The High Court also approved the plan submitted to create judicial infrastructure for locating the new High Court and other subordinate courts at Amaravathi.
The twists and turns
Taking advantage of the farmers’ unrest, the successor Y.S. Jagmohan Reddy Government began a campaign to have three different capitals, even enacting a law. An inquiry into the land purchase and allotments was ordered. Controversy arose when a case was registered against a former Andhra Pradesh Advocate General and the family members of a Supreme Court judge alleging that there had been insider trading. On a petition filed by the former Advocate General, the Andhra Pradesh High Court issued a gag order on the press from reporting on the first information report filed by the Anti Corruption Bureau. The gag order was stayed by the Supreme Court of India on a petition filed by the Andhra Pradesh Government. Subsequently, several developments took place in the Andhra Pradesh High Court. Justice D.V.S.S. Somayajulu stayed the SIT probe ordered against the land scam pursuant to a decision taken by a cabinet sub-committee.
There were several shocking developments subsequent to the probe being ordered against the Amaravathi land deal. A Division Bench of Justice M. Satyanarayana Murthy and Justice Lalitha Kanneganti J.J. ordered an inquiry into a telephonic conversation allegedly about a plot against the Chief Justice of Andhra Pradesh and another sitting judge of the Supreme Court. The inquiry was to be headed by a retired Supreme Court Judge, Justice R.V. Raveendran, to verify the authenticity of the conversation. It is interesting that Justice Raveendran has been appointed by the Chief Justice of India, Justice N.V. Ramana, to supervise the three-member expert committee that will go into the Pegasus snooping case.
It was more shocking when a division Bench of Justices Rakesh Kumar and J. Umadevi while hearing ahabeas corpuspetition (on a request on behalf of the Advocate General for a short adjournment, passed an order dated October 1, 2020) which said: “On the next date, learned senior counsel appearing on behalf of the State may come prepared to assist the Court as to whether in the circumstances, which are prevailing in the state of Andhra Pradesh, the Court can record a finding that there is Constitutional breakdown in the State or not”. It is unheard of for a court to make a mention about bringing President’s Rule in a case between the state and an individual.
It was under these circumstances that the Chief Minister, Y.S. Jagan Mohan Reddy, wrote a letter dated October 11, 2020 to the then Chief Justice of India for an inquiry into the role of the Supreme Court judge, who, according to him, was involved in a scam. However, no such in-house enquiry was ordered. However, the letter by the Chief Minister was released to the press by the personal adviser to the Chief Minister.
Things did not end with a complaint made to the highest judicial authority. The next day, the same division Bench while entertaining another case observed: “Even some occupying high positions and Constitutional posts are not restraining themselves in committing the same mistake... due to the result of [a] larger conspiracy, the CBI [Central Bureau of Investigation] is required to take appropriate action against such culprits irrespective of the post and position. It goes without saying that the CBI immediately after taking up investigation may take steps so that all the defamatory posts available on social media, i.e., private respondents, may [be] struck down and may also take steps to block such users in accordance with law.”
The Chief Minister’s woes continued. The new Chief Justice of Andhra Pradesh, Prashant Kumar Mishra, and Justices Satyanarayana Murthy and Somayajulu, constituting the full Bench, held a fresh hearing of the batch of writ petitions that challenged the Andhra Pradesh Decentralisation and Inclusive Development of All Regions Act, 2020 and Capital Region Development Authority Repeal Act, 2020. The Government of Andhra Pradesh filed a recusal petition asking Justices Satyanarayana Murthy and Somayajulu to withdraw from the full Bench hearing as they were admittedly recipients of a housing plot at Amaravathi allotted to them. When this issue was raised before the court, the Chief Justice presiding over the Bench refused the recusal, and when asked for an order on this issue, said that orders would be passed along with the main case. In normal course, when even allegations of apparent bias on the part of the presiding officers are raised, appropriate orders will be pronounced then and there as such matters go to the root of the issue.
A ‘strategy’
Even while the arguments are in progress, the Y.S. Jagan Mohan Reddy Government came up with the withdrawal of the two pieces of legislation with a reservation to introduce an appropriate Bill at a later date. It is not clear whether the Government was giving in to the pressure mounted by the Opposition TDP or that it did not want to face litigation at this juncture becoming adverse. In any event, the withdrawal proposal followed from the developments the Government facedvis-à-visthe judiciary. The Government had not given up the proposed trifurcation of the capital and locating them in three regions. This may be a litigation strategy normally adopted by litigants expecting changes in the judicial spectrum.
The withdrawal of the legislations by two governments has a different background but what is worrisome is the circumstances surrounding the State government’s decision that has no parallel in the judicial history of India.
Justice K. Chandru is a retired judge of the Madras High Court
There has been great chatter about a V-shaped recovery for quite a while, ever since the first lockdown following the novel coronavirus pandemic. A V-shaped recovery is characterised by quick and effective recovery in measures of economic performance after an acute decline in the economy. There is undeniably some type of recovery, but one can hardly label it V-shaped. The economic ravages of the pandemic have had an uneven impact on different socio-economic groups. The recovery we see today is more K-shaped than V-shaped, with various groups and industries recovering much more rapidly than their counterparts.
Signs from industry
Government taxation policies continue to be regressive, with increased indirect taxes and lower direct taxes placing greater tax incidence on the destitute. The effects of this K-shaped recovery can be observed through the growth and consumption in specific industries.
Two-wheelers represent the economic situation of the lower and middle-class groups and India’s small businesses. A report by analytical company CRISIL indicates that in the year 2021, two-wheeler sales are set to decline by 3%-6% year-over-year. This is on top of a lower base in the year 2020 already affected by the pandemic. The actual decline of two-wheeler sales from pre-pandemic times on account of the base effect must be much more significant. The sales of two-wheelers are the second-lowest it has been in seven years. It is imperative to note that entry-level models are the ones most affected under the category of two-wheelers. The festival season was said to rectify this phenomenon, but it had been unable to. On the other hand, premium cars and premium motorcycles have been resistant to the pandemic slowdown.
Impact of taxation
Moreover, the usurious taxation policy of the Government, which insists on maintaining indirect taxes on fuel and consumer products while lowering corporate taxes, paints a picture explaining these figures. The Government had recently raised taxes on textile products from 5% to 12%. While inflation soars, the incomes of the middle and lower-middle-class have at best remained constant. There is tremendous pressure on the financial stability of these households, which seemingly face a sustained loss in disposable income. Besides, the figures representing those who are employed only partially explain this phenomenon.
On jobs, NREGA
Over five million or 50 lakh people lost their jobs in October, according to a Centre for Monitoring Indian Economy (CMIE) report. Many of those who lost their jobs during this period are likely economically insecure and abstain from non-essential purchases. This, paired with the astronomically high food and fuel prices, delivers a deadly blow pushing families to poverty.
Additionally, it is prudent to look at Mahatma Gandhi National Rural Employment Guarantee Act (MGNREGA) figures as it acts as a proxy for the informal sector, which employs a large portion of Indians. In the year 2021-2022, the Government of India had cut its budget allocation towards MGNREGA by 34%. There is a greater demand now for MGNREGA jobs than in the pre-COVID-19 era. The lower Budget allocation accounts for the inability to compensate workers in time and fairly. A portion of the Budget this year is spent on paying the liabilities for the previous financial year. Those looking for MGNREGA work cannot afford to be unpaid for such long durations. This again ties back to placing upward pressure on unemployment figures.
Stimulus and growth
Therefore, there seems to be no surprise that the consumption of two-wheelers and other such products has taken a significant hit. The U.S. and European economies have stimulated the economy bottom-up through unemployment cheques and social welfare schemes. The economist, John Maynard Keynes, popularised the concept of the money multiplier and the relationship between government stimulus and economic growth. It fundamentally makes great sense to prioritise those who are more likely to spend (the middle and lower-middle-class) rather than those who have a greater propensity to save. The velocity of money which sustained a significant shock from pandemic lockdowns needs to be kickstarted. Furthermore, the inflation of asset prices over the recovery period helps determine the nature of this recovery.
The recovery in the stock market and other such financial assets over the past year has been phenomenal. However, it is essential to understand that this does not necessarily reflect the economy’s condition as observed previously. Less than 5% of India invest in equities, which means that less than 5% of India directly benefited from said recovery. The lower middle class, which does not invest in such assets for many reasons, has no guard against inflation. Their only hedge against inflation is their income which makes for a poor one.
Think welfare schemes
Therefore, as discussed before, their financial situation is worsened due to the rising prices of essential goods. Moreover, the disproportional benefit of the asset price inflation favouring the upper-middle-class further displays the inherent K-shape of the recovery. It is crucial that the Government addresses this phenomenon and works towards aiding the middle and lower-middle class. Social welfare schemes must be given greater importance to assist households to get through this period. A seemingly viable solution is for the Government to increase progressive (direct) taxes and reduce regressive (indirect) taxes to ease the financial pressure on lower-income households.
Anand Srinivasan is a consultant. Sashwath Swaminathan is a research associate at Aionion Investment Services
There is consensus in the scientific community that organic agriculture could reduce crop yield. Quoting three global meta-data analysis, Meemkem and Qaim (2018) pointed out that on average, the yield reduction in organic agricultural systems could be 19-25%, depending on the crop and agro-climatic region. To switch to 100% organic agriculture, a country must have robust scientific evidence and a meticulously planned methodology along with targeted actions. Otherwise, it will plunge into a food crisis, if food security cannot be achieved by other means.
Organic mania
In May, Sri Lankan President Gotabaya Rajapaksa ordered a halt to importing chemical fertilizers to turn the island nation’s agriculture sector fully organic. By that time, the Yala cropping season (May to August) had already started and farmers were using the agro-chemicals available in the market. However, no additional agro-chemicals were to be released in the market. The government stated that if there is any yield loss as a consequence of this decision, the affected farmers would be compensated for it. It is unclear how the government was planning to separate yield loss related to lack of agro-chemicals from yield loss due to natural causes, farmers’ attitudes, and so on.
It is apparent now that when the Sri Lankan government took this policy decision, it had neither solid scientific information nor a clear action plan. It had taken half-baked advice from some opportunists who regularly state in public that only organic and traditional agriculture is safe to the environment and human beings. Not only did the government seem to believe that there would be little or no yield loss from agriculture that is only organic; it also seemed to think that all plant nutrients could be organically produced in the country by October 2021. If the organic agricultural production system is that simple and straightforward, why is that globally, only 1.5% of farmland is organic? Sri Lanka has been almost entirely reliant on its own rice production since the mid-2000s. Could it not have maintained this?
Unsurprisingly, even when the Maha season officially started on October 15, the country was well short of the required quantities of organic fertilizers. As the most critical plant nutrient for higher yields in Sri Lanka is nitrogen (N), the authorities have estimated that for this Maha season, about 0.1 million tonnes of N is required for some major crops including paddy and tea. This is equivalent to about 15 million tonnes of compost. The country produced only around 3 million tonnes of compost by the end of August 2021.
Realising that the required quantities of organic fertilizers cannot be produced within five months, the government attempted in September to import solid organic fertilizers. According to the Plant Protection Act, No. 35 of 1999, no organic substance that has harmful organisms can be imported into the country. Moreover, Sri Lanka Standards (SLSI 1704) require all imported solid organic fertilizer to be devoid of any micro-organism. A tender to supply about 0.1 million tonnes of solid organic fertilizer was offered to a Chinese fertilizer company. It was later revealed that two samples provided by this company did not pass the quality standards. This message was conveyed by the authorities to the company. However, due to reasons unknown, the first load of that solid organic fertilizer is said to have come to Sri Lankan waters and is sailing around still looking for an opportunity to reach the shores of Sri Lanka.
Meanwhile, farmers started getting angry as there were no fertilizers to start cultivation. They began to protest, demanding fertilizers to be provided in all major agricultural areas and setting aside preliminary land preparation practices. They did not want to start commercial cultivation without any assurance from the government on the availability of the required fertilizers.
Then, the government was advised to purchase a liquid nano-N fertilizer from the Indian Farmer Fertilizer Corporative Limited (IFFCO), which, some said, is organic and 100% efficient. However, according to the IFFCO website, this liquid fertilizer is actually nano-urea and hence cannot be used in organic agriculture as it is chemical in nature. Given the urgency of the situation, the government ordered 3.1 million litres of nano-urea, which has only 4% N, from IFFCO. The first quantity was air-lifted into Sri Lanka and distributed as Nano-Raja among paddy farmers. Farmers were advised to apply 2.5 L of Nano-Raja as a foliar spray.
Scientists are sceptical about the efficacy of this fertilizer as there has been heavy rainfall in Sri Lanka over the last few weeks. Nonetheless, even in India, there is limited large-scale evidence on the effectiveness of this product. Not much is known about the health concerns that might arise on long-term exposure to nano-particles. Moreover, 2.5 L of Nano-Raja provides only 100g of N when at least 50kg of N is needed for the paddy crop. The farmers will at most get an additional 5-10kg of N through locally available compost. The quality of these composts, mostly produced using municipal solid wastes, cannot be guaranteed either, as there is no quality control mechanism in place.
Crop decline
Now, even over a month after the season started, only about 25-40% of farmers have started paddy cultivation in Sri Lanka. The distributed quantities of N fertilizers have not been adequate to achieve the expected yield target of the farmers (4-6 tonnes per hectare). Therefore, reduction in national paddy production is an inevitability. The same would be true for other crop sectors as well. Therefore, the government must do something within a very short period of time to provide sufficient quantities of N fertilizer, at least to paddy farmers and tea-growers. Failure to do so will reduce foreign exchange earnings from tea, increase food prices, create food shortage and lead to food imports. The government will have to import food from other countries — food that is produced using agro-chemicals because of the higher price of organic food. This would be ironical as food without agro-chemicals was one of the major policy objectives of the ban on the import of agro-chemicals.
The overarching policy document of the government titled ‘Vistas of Prosperity and Splendor’ promises to provide the nation with safe food and food security. However, the ill-advised policy of banning agro-chemicals, which was based on inadequate scientific evidence and false belief, hit the Sri Lankan agriculture and plantation crop sectors like a cyclone. With a crippling economy thanks to COVID-19, this was uncalled for. On November 24, the Sri Lankan government announced that it would partially lift the ban on chemical fertilizers and permit the private sector to import these fertilizers. However, considerable damage has already been done, with farmers claiming that their crop production has declined, food prices rising, and a food crisis looming.
R.S. Dharmakeerthi is Professor in Soil Fertility and Nutrient Management, University of Peradeniya, Sri Lanka
It is evident that the success of Internet firms and telcos goes hand in hand. However, the ownership of approximately 18% of Jio by Facebook and Google provides a hint that new dynamics are on the horizon — with the evolution of 5G technologies, we are seeing the growth of an integrated sphere of cooperation as well as competition between telcos and Internet companies on account of substitute services, and competition in complementary value networks.
Asymmetric regulatory stance
The growth in over-the-top (OTT) messaging services provided by Internet firms has been accompanied by significant reductions in the revenues of text messaging services provided by telcos. For instance, the quarterly SMS volume in the U.K. has declined by half to 10 billion by 2021 in the past five years. Similarly, the growth of Voice over Internet Protocol (VoIP) services offered by OTT service providers is also a threat to telcos.
Complementary value networks or ‘Walled Gardens’ comprise a bouquet of services provided by network operators, handset manufacturers, platform vendors, and content providers. An example is the one created by Apple with exclusive wholesale agreements with AT&T Wireless in the early 2000s for its iPhones. By subsidising the iPhone with long tenure contractual agreements, and creating a proprietary app store, Apple created a walled garden. Recently in India, RJio has forged arrangements with Google for JioPhone Next to create an ecosystem of handsets, connectivity and applications. These walled gardens often have a “platform captain” (i.e. Apple, RJio) which provides coordinating mechanisms, rules, key products, intellectual property and financial capital. Platform captains generally derive business benefit from their pole position. Hence, members of a walled garden may aspire for the position of captain. This brings a new element of competition into the telcos-Internet companies’ relationship.
Despite the fact that services can be substituted and despite increasing competitive pressures within walled gardens, there is an asymmetric regulatory stance with respect to telcos and Internet companies. Some of this stems from fundamental differences in the nature of business such as the jurisdictional nature of operation and technology used. However, the asymmetry partly reflects a certain world view with regard to the regulation of competition across telcos and Internet firms.
Net neutrality regulation
An example is net neutrality regulation. When net neutrality was conceptualised in the early 2000s, it was meant to stem the significant market power of telcos, which provide an essential service. A dominant telco can hinder competition in a downstream market by a vertical merger with content and application providers. Net neutrality regulation that prohibits discriminatory treatment of Internet companies — either with respect to pricing or traffic management — in a sense eliminates any incentive for vertical integration. Net neutrality regulation can also be explained as a way of preventing telcos from extracting all their revenues from Internet companies. This possibility arises because such firms have no choice but to make themselves available via all telecom service providers. On the other hand, subscribers restrict themselves to one service provider.
However, over the past decade, the Internet has evolved to a point where many Internet companies also provide an essential service and enjoy significant market power. For instance, web search, a market dominated by Google, is often the starting point for navigating the World Wide Web. Without search neutrality, search results may be manipulated to favour certain firms. This concern becomes heightened in the presence of vertical integration between the search engine company and downstream companies. Hence, net neutrality principles need to be applied to Internet companies as well.
Beyond net neutrality, just as it is mandatory for telcos to provide “equal access” for interconnecting with other telcos’ networks, social media networks, instant messengers, and indeed any Internet service that exhibits critical mass dynamics needs to be governed by interconnection regulation.
In sum, there is an element of competition between telcos and Internet companies in the context of overlapping services and walled gardens. Hence, there is a need for a measure of regulatory parity between the two. In the U.S. and in India, while the sector regulator makes rules for telcos, the competition regulator oversees the behaviour of the Internet firms. It is time for a unified regulatory framework. A semblance of this convergence is visible in the European Union. India too needs an integrated perspective.
Rohit Prasad and V. Sridhar are Professors at MDI Gurgaon and IIIT Bangalore, respectively
The recent Allahabad High Court verdict that a penetrative sexual assault on a 10-year-old boy by an offender did not amount to an aggravated form of the crime appears to beper incuriam, that is, a ruling handed down without due regard to the law and facts. The offence that was proven in the trial, and endorsed without demur by the High Court, involved the child being made to perform an oral sexual act. The Court agrees that it was a “penetrative sexual assault” as defined by the Protection of Children from Sexual Offences (POCSO) Act, as the accused had put his member into the victim’s mouth. However, it did not amount to “aggravated penetrative sexual assault”, a crime punishable with a minimum prison term of 10 years that can go up to life, Justice Anil Kumar Ojha has said. Instead, it was punishable under Section 4 of POCSO, which prescribes a minimum seven years. Accordingly, he reduced the trial court sentence of 10 years in jail to seven years. The High Court is palpably in error, as it failed to note that a sexual offence takes the character of an aggravated form of the same offence in certain circumstances under POCSO. The main circumstances involving aggravation given in Section 5 are where the offender is a police officer, a member of the armed forces, a public servant or someone on the staff of a jail, remand home, hospital, educational or religious institution, or any place of custody or care and protection.
However, these are not the only circumstances. Where the crime involves a group of offenders, or is done repeatedly, or when it pertains to the use of deadly weapons or causes grievous harm or injury, or leads to physical or mental incapacitation, pregnancy, or disease, it is also an aggravated form of the offence. Significantly, Section 5(m) adds “whoever commits penetrative sexual assault on a child below 12 years” to this list. The High Court seems to have missed either this legal provision while reducing the sentence, or the fact that the child was about 10 years old when the offence took place. The fact that the convicted person will stay in jail for seven years will not obviate the deleterious effect of the ruling — that a particular act, amounting to a penetrative sexual act, does not attract the punishment prescribed for its aggravated form — will have on lower courts trying similar cases. It is a matter of coincidence that this ruling came from the Allahabad High Court on the same day as the Supreme Court’s judgment underscoring the importance of not diluting the gravity of an offence against a child by ignoring the plain meaning of POCSO’s provisions. The verdict inSonu Kushwaha vs State of U.P.is a fit case for review, as it seems to be based on an error of law.
With the staggering increase in daily fresh coronavirus cases and deaths in much of Europe, the continent has for the second time since last March, become the pandemic epicentre. The resurgence in daily new cases which began in early October and restricted to three countries has since spread and is driven by the Delta variant. The continent reported nearly two million new cases last week, the highest since the pandemic began; more than half of the global COVID-19 deaths this month were in Europe. In Austria, the Netherlands, Germany, Denmark, and Norway, the daily cases are the highest since the pandemic began; Romania and Ukraine reported record high numbers a few weeks ago. With hospitals fast filling up, WHO predicts that there would be extreme stress on hospital beds and intensive care units in many European countries between now and March next year. While the vaccination rates in most countries in western Europe are higher — Ireland leads the table with over 90% adults being fully vaccinated in early September — the vaccination levels are relatively lower in eastern Europe. With France setting an example, many countries are now making it difficult for the unvaccinated to freely travel or enter certain public or even workplaces, in an attempt to increase vaccine uptake. And in a first, Austria made vaccination mandatory starting February next year and went into a national lockdown for three weeks from November 22. Austria has managed to fully vaccinate about 65% of its eligible population, which is one of the lowest rates in western Europe.
While most of the new daily cases reported are among the unvaccinated, breakthrough infections and hospitalisations are being reported in the fully vaccinated too. However, the deaths have predominantly been among the unvaccinated. Even while WHO has called for a moratorium on booster doses till this year-end so vaccines become available to developing countries, its Europe office has endorsed administering booster doses as a “priority” to the most vulnerable populations — based on growing evidence of a decline in protection against infection and mild disease among the fully vaccinated. As evidence has shown, vaccines alone will be insufficient to break the transmission chain. Unfortunately, most western countries focused primarily on increasing vaccination coverage while foregoing simple yet highly effective non-pharmaceutical interventions such as universal mask wearing, physical distancing and improved ventilation in confined spaces. A study, which is yet to be peer-reviewed, predicts 0.9 million more hospitalisations and 0.3 million additional deaths in 19 European countries where people have been neither infected nor vaccinated. WHO predicts 0.7 million more deaths by March 2022 in Europe and central Asia. Compliance with public health measures can indeed avoid needless infections and deaths.
Some members of the Congress’s old guard in Kerala are up in arms against the ongoing reorganisation of the party in the State. The drubbing the party received in the Assembly elections this year forced a leadership change which did not go down well with senior leaders such as former Chief Minister Oommen Chandy and former Leader of the Opposition in the Assembly, Ramesh Chennithala. The new Kerala Pradesh Congress Committee (KPCC) president, K. Sudhakaran, and the Leader of the Opposition, V.D. Satheesan, came under fire from leader V.M. Sudheeran for not consulting veteran leaders ‘adequately’ while finalising the list of district Congress presidents. During this turbulence, disciplinary action was initiated against leaders who made disparaging public statements against the selection.
Reorganisation efforts
When the party went to the polls, its weaknesses included its unwieldy, top-heavy structure. The shake-up saw a nearly 500-member State Committee give way to a ‘manageable’ 56-member body. The new leadership is now gearing up to select district committee members — not more than 51 in bigger districts and up to 31 in smaller ones — by mid-December.
That the KPCC reshuffle has almost rendered the 21-member political affairs committee (PAC) appointed by the All-India Congress Committee in 2016 redundant or relegated it to an advisory role has riled senior leaders who want the PAC to be in the saddle. That, however, would be counterproductive given that there could be run-ins with the new State committee.
To rebuild the party at the grassroots, the Congress is now mobilising unit committees below the booth level. The plan is to have at least one lakh such committees. A structured programme to train volunteers is already being implemented at various levels, with the thrust on “the organisational history, secular tradition and democratic outlook”. Also on the cards is a ‘political school’, to be set up first in Thiruvananthapuram, to strengthen the ideological base and political vision of leaders.
Winning back support
The Congress’s commitment to secularism was called into question when the party proposed to bring legislation criminalising women’s entry into Sabarimala. A rethink in the party about that campaign is apparent considering the Congress’s refusal to fall for a similar communally charged propaganda by the BJP against restaurants serving ‘halal’ food and citing ‘halal’ markings on a few parcels of jaggery purchased by Sabarimala temple authorities in 2019 to prepare aravana prasadam.
Another big task for the party’s State leadership is to win back the communities that have drifted away. It was the rising prominence of the Muslim League in the 2011 Chandy government that created bad blood within the Congress-led UDF and gave heartburn to the strongest faction of the Kerala Congress, influential among the Catholic Christians. With the Kerala Congress (Mani) now aligned with the Left and sections of the church trying to curry favour with the BJP, it is an uphill task for the Congress to regain the trust of large sections of Christian voters.
Meanwhile, the most vexing question is whether the organisational reshuffle is just another desultory exercise considering that the organisational elections are set to take place in a year or so. Detractors of the reshuffle point to the ongoing membership drive, slated to end on March 31, 2022, if not extended. There would be a freeze on nomination of party officials once the drive is over and elections are declared. Should the party wait until then to set its house in order is a million-dollar question. The present reorganisation process may offer no silver bullet, but it can give the party a sense of direction.
anandan.s@thehindu.co.in
Washington, Nov. 24: On the basis of reports from its own Intelligence channels the U.S. is understood to have concluded that regular units of the Indian Army have moved into East Bengal during the last 48 hours. Official sources here admit that Pakistani allegations that a full-scale attack by 12 or more Indian divisions is a gross exaggeration. Their estimate rather is that two or three Indian brigades have moved into East Bengal in Jesore sector to support a Mukti Bahini offensive. These officials are therefore not accepting Indian denials of absolute non-involvement in the fighting that has flared up in East Bengal. The U.S. assessment therefore is that while the present situation is far short of war, the prospect of such a conflict is now much nearer. Washington is therefore watching the situation to see how it develops before adopting any particular course of action. This is evident from the fact that neither the State Department nor the White House has until now called in either the Indian or Pakistani envoys here to express their concern — calls to the two countries to cool have so far only emanated from press spokesmen of the U.S. Government.
How would we listen to The Dark Side of the Moon or Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band had these albums been released today? Much like how video was believed to have killed the radio star when the MTV era began in 1980s, the age of music streaming is said to have killed off the very idea of the album that takes the listener on a thematic, sonic or narrative journey. If this sounds too esoteric an issue to be bothered about, consider a recent Twitter exchange on the subject of the shuffle feature and what it says about our attention-deficient times.
British singer-songwriter Adele, who recently released her fourth studio album 30, responded to news about Spotify removing the shuffle button as the default option on albums, by thanking the music streaming giant for “listening”. She tweeted: “We don’t create albums with so much care and thought into our track listing for no reason. Our art tells a story and our stories should be listened to as we intended.” Whether or not Spotify made this move at Adele’s explicit request — the company responded to her tweet with, “only for you” — is besides the point. What this exchange highlights is that, despite having every kind of music, from all over the world, at our literal fingertips, we’ve forgotten how to really listen to — and engage with — music. What we do instead is skip from song to song, seeking the dopamine hit that comes with every fresh track. The fact that Spotify counts 30 seconds of playtime of every song as a single stream is itself a damning indicator of our flighty listening habits.
Requiems for the music album — one of the 20th century’s greatest art concepts —had begun to be written back in the early aughts when the iPod, with a shuffle feature that prioritised singles over albums, upended the industry. With Adele’s pushback and Spotify’s acquiescence, here’s hoping that those requiems would not need to be played anytime soon.
This editorial first appeared in the print edition on November 25, 2021 under the title ‘Just hit play’.
Two years ago, weeks after winning the Andhra Pradesh assembly elections, Chief Minister Jagan Mohan Reddy announced a rollback of the greenfield capital city, Amaravati, that his predecessor Chandrababu Naidu had launched in 2015, soon after the state lost its capital, Hyderabad, to Telangana after bifurcation.
Instead, Reddy mooted a plan to develop three capital cities — a legislative headquarters in Amaravati, a centre for the bureaucracy in Visakhapatnam, and the high court in Kurnool. The move disrupted investment plans running into millions and involving agencies such as the World Bank and triggered protests by farmers who had given land for the capital as per a pooling arrangement with the government. On Monday, the Andhra Pradesh State Assembly passed the Andhra Pradesh Decentralisation and Inclusive Development of All Regions Repeal Bill, 2021, which aims to repeal the earlier laws made by the state legislature to facilitate the three-capitals plan. The Reddy government has declared it will bring in a new bill though it has not yet clarified whether it will stay with the three-capital plan or revert to Amaravati as the sole capital. This is an opportunity for the government to abandon the three-capital plan and focus on building Amaravati.
The Reddy government has offered mainly two arguments to support its three-capital plan. One, the Naidu government flouted laws and procedures while acquiring land for the capital city and planning its development. Two, a decentralised model of government alone can address the regional disparities plaguing the new state. In the first case, the administration can surely investigate deficiencies in contracts if there are any, rectify them and move forward. As for the laudable goal of having a decentralised government, it does not call for three capitals, an idea that could lead to wastage of resources and turn into a logistical nightmare. A compact, well-planned capital city with modern infrastructure can help different arms of the state to share resources and maximise use. Prudent disbursal of capital and human resources and decentralised planning with the involvement of local population is sufficient to avoid the perils of over centralisation of government.
The government’s present decision presumably has been influenced by two parallel developments: One, the progress of legal cases against the three-capital plan in Andhra Pradesh High Court, and two, an ongoing mobilisation by farmers, who had contributed land for the building of Amaravati. The government must strive for an early closure in the matter so that further cost overruns can be avoided and the state can have a new capital.
This editorial first appeared in the print edition on November 25, 2021 under the title ‘Capital cost’.
Punjab seems to be in for President’s rule. This indication was available from the report of Home Secretary TN Chaturvedi to the Centre after his three-day visit to the state. The suggestion of President’s rule was also made by the state governor, Amin-ud-din Khan, to Prime Minister Indira Gandhi. Both Chaturvedi and Khan think that normalcy can be restored only if there’s a change in political leadership. Khan alleged that he had been never taken into confidence by the state government and received routine reports about the declining situation. He suggested a complete overhaul of the state administration.
No-war Pact
India is prepared to discuss Pakistan’s proposal for initiating a dialogue on a no-war pact between the two countries provided Pakistan is serious about it. An indication to this was reportedly given by the PM in her address to the National Defence College. The Prime Minister did not think that the offer, made on September 15, was a serious one.
UP’s Deadline
The UP government has set a one-month target to improve the law and order situation in the state. While Chief Minister Vishwanath Pratap Singh said that he would quit by December 24,if there’s no improvement in the situation, Home Minister Swaroop Kumari Bakshi said that the state government was thinking of arming itself with an ordinance to deal with the menace of dacoits. She said the ordinance would have a provision for keeping dacoits in jail for six months before they can apply for bail.
Ferreira Champion
India’s Michael Ferreira has regained the World Amateur Billiards Championship. He defeated Normal Dagley of England 2725-2631 to claim the coveted title.
Among the 26 pieces of legislation listed for consideration in the winter session of Parliament beginning Monday, is the Cryptocurrency and Regulation of Official Digital Currency Bill, 2021. The Bill lays the ground for ushering in a framework for the introduction of the digital currency that is to be issued by the Reserve Bank of India (RBI). But, at the same time, it also seeks to “prohibit all private cryptocurrencies in India”, though, allowing for “certain exceptions to promote the underlying technology of cryptocurrency and its uses”. While the granular details are awaited, doing so would be a mistake. To be sure, there are legitimate concerns over cryptocurrencies. But an outright ban, even though there are questions over its enforceability, would not be the prudent way forward. In its haste to bring about clarity on the issue, the government should not make the mistake of ramming this legislation through without a detailed discussion on the implications of its action. If the government should draw any lesson from the farm law saga, it is that passing contentious legislations in Parliament without proper debate and discussion is best avoided.
Across the world, the response to cryptocurrencies has varied. In September, China imposed a complete ban on crypto transactions. Countries including Japan and the UK have created space for their operation. The regulatory architecture, the rules of governance, the ambit of taxation depends on how the country views cryptocurrency — as a currency, an asset, or a commodity. While concerns over money laundering and financing of terrorism have been repeatedly flagged, from a monetary and fiscal policy point of view too there are valid concerns. Central banks have concerns over their monetary dominion, especially through stablecoins backed by a reserve asset. If their acceptance as a medium of exchange gains traction, the efficacy of their policies to respond to business cycles will be under question. Then there is also the loss of seigniorage revenue to contend with. Moreover, an outright ban may simply push these activities beyond the realm of enforcement, complicating matters.
The issue is contentious to say the least. Strong differences of opinion exist even among the policymakers. For instance, RBI governor, Shaktikanta Das, has repeatedly cautioned against cryptocurrencies, arguing that “there are serious concerns on macroeconomic and financial stability”. But an earlier meeting chaired by the Prime Minister was in favour of “progressive and forward looking” steps in the field of cryptocurrency. Similarly, members of the standing committee on finance, chaired by BJP member Jayant Sinha, are reportedly more in favour of regulating, not banning cryptocurrencies. Considering that not everyone is on the same page, the government should tread cautiously. The way forward should be dictated by discussions and consultations with all stakeholders.
This editorial first appeared in the print edition on November 25, 2021 under the title ‘Tread with caution’.
Unfortunately, but as usual, it seems it took a voice from without — an article published in National Geographic on August 9 — for us and our media, to acknowledge that the camel population in India is in mortal decline.
This decline was, and is, inevitable with the replacement of the nomadic-pastoral way of life by agriculture. Grazing grounds shrank, and individually owned, often fenced, farmlands restricted the free movement of grazing animals and their keepers. This change was sharp and rapid in Rajasthan because of the Rajasthan/Indira Gandhi Canal. Between 1957 and 1987, net sown area in Rajasthan grew by almost 25 per cent. For centuries, Raikas (also called the Rebari, especially when rearing sheep) moved freely across the huge tracts of the desert districts of Rajasthan and adjoining districts of Gujarat. However, by the 1970s, Raika-farmer conflicts, almost always violent, had become common. Managing this conflict was our routine duty as young sub-divisional and district magistrates in the early 1980s.
What added to the shortage of fodder was our inexplicable “afforestation” with prosopis juliflora (disparagingly called vilayati babool by desert district dwellers), a nearly impossible weed to remove, rather than the khejri (prosopis cineraria), which is a great source of fodder, reportedly a favourite of camels. The trees grow tall, and above a certain height, there is no competition for their green leaves and tasty pods. It is while protecting this tree that Amrita Devi and 363 Bishnoi women died on September 11, 1730 (now celebrated as the National Forest Martyrs Day). It is also the tree that provides the sangri in Rajasthan’s signature dish kair-sangri.
The economic benefits of rearing a camel have all but disappeared. Rarely used for ploughing, as a draught animal, the camel was largely a means of transportation for goods and people. The road network in Rajasthan has grown by almost 30 times since 1951, slowly but surely eliminating the need for the “ship of the desert”. Camels, or camel carts carrying people or goods — so common even a few decades ago — can rarely be seen now. Till the 1960s, IAS/IPS officers routinely toured their districts on camels; today, not one is likely to be able to ride a camel even across a parade ground. Raikas do not eat camel meat (they believe they were born of Lord Siva’s skin to protect camels), and do not sell dead animals for their skin or bones — dead camels are simply left at a lonely spot, a few miles from the village. Thus, there is no economic case for owning a camel now.
Just as vehicles and roads ended the age of horses and horse carts in the rest of the world, they will surely end the age of camels and camel carts in the deserts. It is the inevitable obverse side of “progress” as we know it. Camels will meet the same fate as horses: They will be kept for sport (including camel safaris), or as a hobby or source of milk of the uber rich, or for ceremonial occasions.
This reality needs, and has, to be accepted. Crying hoarse about the declining camel population and expecting that any government can turn the clock back is sheer pretentiousness or simple-mindedness. In fact, the effort made by the Government of Rajasthan — enacting The Rajasthan Camel (Prohibition of Slaughter and Regulation of Temporary Migration or Export) Act, 2015 — has had just the opposite effect. Forced by economic reality, the Raika sold their camels to any buyer, including those who they suspected of buying it for meat, in great demand in the Middle East. The ban on camel slaughter, or sale of camels for slaughter, did what such bans usually do: They simply drove the sale-purchase to the grey market, driving down camel prices. Camels that should normally command a price of Rs 40,000 plus, reportedly sell in this grey market for less than Rs 5,000. The ban has benefitted only the meat traders and corrupt officials.
Camels are unlikely to survive as just milch animals either, despite the many demonstrated benefits of camel milk, for several reasons: Long gestation period (15 months); limited saleable yield (less than 5 kg a day), high cost of maintenance (at least Rs 500 a day, assuming part free fodder and no labour cost); the subsequent high cost of milk, and the rather strong flavour of camel milk, anathema to our processed milk palate. Neither production nor demand could possibly sustain an economically successful dairy model. Similarly misconceived is the suggestion that the government open “oonthshalas”. Even the richest nations on earth did not resort to “horse sanctuaries” as cars replaced horses and horse carts.
What calls for greater attention is the plight of the half-million Raikas. Often illiterate because of their nomadism, and unskilled otherwise, they are being reduced to manual labour: A cruel and undeserved fate for a proud and fiercely self-reliant people. The state needs to worry about their education, their skilling in different trades, and protecting both their self-worth and their unique music and culture. The Raika and their camels talk to each other; this language/conversation is called akal-dhakaal. The akal-dhakaal that this country needs to have is on the future of the Raika, and of not disturbing activities where camel-rearing still makes economic sense. We need to keep hearing the Bhopas sing stories of the camel and the revered Pabuji.
This column first appeared in the print edition on November 25, 2021 under the title ‘The camel in the room’. The writer is a former civil servant, Rajasthan cadre
The recent announcement by Prime Minister Narendra Modi withdrawing the farm bills has, predictably, generated a lot of press. Undoubtedly, there have been political winners and losers. Much more consequentially, lives have been lost in this sordid saga. Sadly, the part that has been lost in the din is the fact that the entire episode was a complete distraction from the primary goal of lifting Indian farmers out of a low-income existence. The farm bills, whether they are passed or not, were unlikely to have made any sustained difference to the life of the farmer. Let me explain.
Agriculture today employs 45 per cent of India’s workers while only producing around 10 per cent of its output. Clearly, Indian agriculture is woefully unproductive. That is the fundamental reason why the Indian farmer is poor. The problem is that there are just too many workers still trying to eke out a living from the farm. The land, despite many improvements in irrigation, seeds, fertilisers and mechanisation, just doesn’t have enough in it to sustain the sheer number of people dependent on it.
In this backdrop of vast expanses of unproductive farms, marginal changes in prices of agricultural products through tinkering with agricultural marketing laws are not going to make any appreciable long-term difference to the life of the Indian farmer and his children. Of course, small improvements in prices received would help at the margin. But they will not materially change either the low productivity of Indian agriculture or the low returns to most of its practitioners.
In that sense, the farm bills were much ado about nothing.
The problem of low agricultural productivity is not unique to India. It is an endemic feature in developing countries. Two international facts illustrate this. First, while overall labour productivity in the richest countries is almost 40-fold greater than in the poorest economies, the gap in agricultural labour productivity between these countries is 80-fold. By contrast, the gap between the labour productivity of developed and developing countries in non-agricultural sectors is just five-fold. Second, despite the abysmally low labour productivity, the poorest economies continue to allocate a huge part of their labour force to agriculture. India fits very well with these two international facts.
An implication of these facts is that in the poorest countries, labour productivity in non-agricultural sectors is massively greater than productivity in agriculture. Some of this measured sectoral productivity gap is doubtless due to factors like lower mechanisation, price differentials between rural and urban areas, worker quality and unmeasured agricultural output due to home production. However, even after adjusting for these factors, the average productivity gap between non-agriculture and agriculture remains very high.
These international patterns suggest a puzzling over-allocation of labour to agriculture in poorer countries. Why doesn’t labour in these economies just move from the relatively low-income agricultural sector to non-agricultural occupations? That, in a nutshell, is the key challenge of development.
How did the currently industrialised countries deal with this when they were at similar income levels a century ago? For one, the difference between labour productivities in the non-agricultural and agricultural sectors was much smaller, partly due to relatively few policy controls on prices and quantities. Hence, the initial misallocation of labour was smaller. Moreover, a deterioration in the agricultural terms of trade in the currently industrialised countries generated a push factor that induced labour to shift out of agriculture. Key to this was the expansion of large scale, low-tech industrial employment, which could absorb the surplus agricultural labour.
The problem in India is that the patchwork of policy measures taken over many years now lies like a smothering blanket over the entire economy. Our approach to agriculture has mostly taken a peculiar form of welfarism with measures such as minimum support prices, subsidies to cultivators and interest rate subventions on crop loans effectively acting like an ineffective balm for stressed farmers. These measures hardly do anything for long-term changes in the fortunes of farmers. Instead, it traps farmers by giving them marginally stronger incentives to remain in agriculture even though it is an activity without a future for most of them.
The need of the hour is for the non-agricultural sectors to step up and provide a viable alternative to low productivity agriculture. In India, the majority of the non-agricultural employment growth has happened in the service sector. Unfortunately, 80 per cent of this service sector employment is in very low productivity own-account enterprises that employ three or fewer people. These enterprises are mostly a refuge for people without any options.
The sector that has frustrated India’s development is the large-scale, low-tech manufacturing sector. This is the sector that typically absorbs surplus agricultural labour in bulk while also providing them with significant improvements in incomes. This sector has completely failed to grow in India.
Most Indian manufacturing units employ fewer than 50 workers, thereby failing to reap the productivity benefits of scale. At their low productivity levels, these units neither provide a good wage nor do they employ many. Even larger firms prefer to operate with many small units than a few large units. The reasons are many, but existing labour and land acquisition laws are probably up there in importance.
The need of the hour is to focus on incentivising entrepreneurs to invest in large-scale manufacturing. This will probably require the government to expend significant political capital in legislating labour reforms above all. Given the experience with the farm bills, there is unlikely to be much appetite for it though. And that is probably the biggest cost of this entire episode.
Without action, however, the costs will get larger. If India is unable to employ 10 million new workers a year over the next decade at wages that reflect aspirations, the country’s much-touted demographic dividend runs the risk of turning into a demographic curse. It is time to sound the manufacturing employment bugle. Incrementalism and ad-hoc welfarism have run their course.
This column first appeared in the print edition on November 25, 2021 under the title ‘Farm needs the factory’. The writer is Royal Bank Research Professor of Economics at University of British Columbia
At a children’s gram sabha two years ago, a schoolgirl stood up to say her mother was forcing her into marriage. Her face was taut with pain as she spoke. Her classmates did not take their eyes off her face; they recognised their friend’s reality. That girl’s child marriage was prevented, and she is continuing her studies – but we need to talk about child marriage. Teenage girls should be in school and achieving — not married off before they attain adulthood.
Reports suggest that more child marriages have been noticed during the Covid pandemic. However, data from the fourth round of the National Family Health Survey (NFHS4) in 2015-16 shows that even before Covid, one in four girls in India was being married before 18. Around 8 per cent of women aged 15-19 years were mothers or pregnant at the time of the survey. The first phase findings of NFHS5 (2019-20) show that the needle has not moved substantially on ending child marriage.
Conditional cash transfers (CCTs) have been the main policy instrument introduced by most states in the last two decades to end child marriage. However, with one-size-fits-all conditions, that may not always be responsive to the lived realities of teenage girls. CCTs alone cannot change social norms. We need a comprehensive approach.
Child marriages happen within a social and economic context, embedded in a set of beliefs about the status of women and girls, and their role as wives and mothers. Associated with these are the reality of domestic labour and care work performed by women; a belief that girls need to marry early for safety and protection; and apprehensions about the risk to family honour or economic burden. High levels of child marriage reflect discrimination and lack of opportunities for women and girls in society.
Child marriage violates girls’ human rights. It makes them almost invisible to policy. It cuts short their education, harms their health, and limits their ability to fulfil themselves as productive individuals participating fully in society. The low domestic status of teenage wives typically condemns them to long hours of domestic labour; poor nutrition and anaemia; social isolation; domestic violence; early childbearing; and few decision-making powers within the home. Poor education, malnutrition, and early pregnancy lead to low birth weight of babies, perpetuating the intergenerational cycle of malnutrition. The costs of child marriage include teenage pregnancy, population growth, child stunting, poor learning outcomes for children and the loss of women’s participation in the workforce.
What, then, should be the policy interventions to end child marriage? Legislation is one part of the approach. Karnataka amended the Prohibition of Child Marriage Act in 2017, declaring every child marriage void ab initio, making it a cognisable offence, and introducing a minimum period of rigorous imprisonment for all who enable a child marriage.
Other drivers of social change must play a fundamental role. These include expansion of secondary education, access to safe and affordable public transport, and support for young women to apply their education to earn a livelihood. Expansion of education goes beyond access. Girls must be able to attend school regularly, remain there, and achieve. States can leverage their network of residential schools, girls’ hostels, and public transport, especially in underserved areas, to ensure that teenage girls do not get pushed out of education. Girls’ clubs should be systematically formed in high school to provide informal social networks for group study, solidarity, and resilience. Teachers should hold regular gender equality conversations with high school girls and boys to shape progressive attitudes that will sustain into adulthood.
Empowerment measures, too, are required to end child marriage, such as community engagement through programmes like Mahila Samakhya. Children’s village assemblies in the 2.5 lakh gram panchayats across India can provide a platform for children to voice their concerns.
Governmental action can drive social change. Field bureaucrats across multiple departments, including teachers, anganwadi supervisors, panchayat and revenue staff, all of whom interact with rural communities, should be notified as child marriage prohibition officers. Finally, and most important of all, decentralising birth and marriage registration to gram panchayats will protect women and girls with essential age and marriage documents, thus better enabling them to claim their rights.
This column first appeared in the print edition on November 25, 2021 under the title ‘Save her childhood’. The writer is in the IAS. Views are personal
In the run-up to the 12th ministerial conference (MC-12) of the World Trade Organisation (WTO), access to vaccines has emerged as the most contentious issue. The role of associated intellectual property, in the context of the pandemic, is being discussed since India and South Africa placed their joint proposal at the WTO in October 2020 and a revised proposal in May 2021. Though the TRIPs limitation for latecomers to the technology race was always described by developing countries as a historical injustice, the recent Covid-19 pandemic is being seen as the final wake-up call for doing away with the historical wrongs in global norm-setting multilateral institutions.
With the support of more than 100 low-income countries, India’s leadership of the South is well-established. With the further enrichment of the R&D eco-system and the prime minister’s direct engagement, India’s efforts towards excellence in the domestic production of vaccines with its own R&D have further given a boost to New Delhi’s negotiating position at the WTO.
In the next couple of days is the final round of debates on whether a temporary TRIPs waiver is a step in the right direction. Ambassador Dagfinn Sørli of Norway, Chair, Council for Trade-Related Aspects of Intellectual Property Rights (TRIPS) is expected to come out with a text for further negotiations at the Ministerial Conference. During the recent visit of WTO Director General Ngozi Okonjo-Iweala to Delhi, Commerce Minister Piyush Goyal emphatically raised the issue of equity and suggested an early outcome of the ongoing text-based negotiations at the WTO on Covid-19-related medical products, including vaccines. Unfortunately, even after a year, it seems that WTO members’ positions remain divergent on the appropriate and most effective way to address issues related to access, equity and inclusion (AEI) for Covid-19 vaccines and other medical products.
As is fairly clear, left to big pharma, the vaccines would not have reached many countries. India led from the front — the Vaccine Maitri programme worked on the premise that “no one is safe until everyone is safe”. Through this initiative, India could supply more than 65 million doses of Covid-19 vaccines to about 100 countries. Besides, India also provided critical medicines, diagnostic kits, ventilators and personal protective equipment to more than 150 countries. Due to New Delhi’s pressure, global supply lines have remained open throughout for key components of vaccines being produced in India and elsewhere. India has significantly contributed to the COVAX facility (which is co-led by CEPI, Gavi and WHO, alongside key delivery partner UNICEF) as well. India has also gifted 2,00,000 doses of Covid-19 vaccines for UN peacekeepers across all UN missions. After the major disruption with the second wave within India, now it seems the decision to resume exports is being implemented.
The MC-12 should go a step further and acknowledge the willingness of the South in creating global public good. As may be recalled, India was also one of the initiators of the “Political Declaration on Equitable Global Access to Covid-19 Vaccines” in March 2021. This Declaration has garnered the support of more than 180 UN member states. It pledged to treat Covid-19 vaccination as a global public good (GPG) by ensuring affordable, equitable and fair access to vaccines for all. It called for rapid scaling up and expansion of vaccine production globally, including in developing countries, through appropriate dissemination of technology and know-how, for example, through using WTO TRIPS flexibilities. But it’s very much clear that without having the TRIPS waiver on Covid-19 vaccines and other medical products, such scaling up and enhancement of production capacity is not feasible.
India is a vaccine supplier, not a recipient in waiting. It has remained steadfastly committed to this idea despite pressure from the European Union, United Kingdom and Switzerland. These countries are preventing access to vaccines for poor countries, making them suffer and leading to loss of life. India has clearly stated in the UN General Assembly meeting that vaccine inequity will defeat the collective global resolve to contain the coronavirus as the disparity in the accessibility of vaccines will affect the poorest nations the most. At the same time, it is utterly frustrating to read the recent news about the wastage of 6,00,000 vaccine doses in the UK, which is a great loss to poorer countries struggling to access Covid-19 vaccines.
Though it remains to be seen whether WTO members will reach an agreement on these issues before or at the 12th WTO Ministerial Conference, planned for 30 November 30- December 3 at Geneva (co-hosted by Kazakhstan), it’s high time for the global community to act collectively and urgently to address one of the most pressing global health challenges impacting humanity. It must do so to avoid plunging into a catastrophic moral failure as a result of its indifferent approach and unequal sharing of products and technical know-how. India is committed to continuing its efforts and to lead from the front to ensure the meaningful completion and implementation of the TRIPs waiver in favour of developing and least developed countries. In this regard, all eyes are looking for a positive outcome of the MC-12 as far as the TRIPs waiver is concerned. This can ensure AEI for developing countries.
This column first appeared in the print edition on November 25, 2021 under the title ‘A waiver for humanity’. The writer is director general, Research and Information System for Developing Countries (RIS). Views are personal
Shortly after the Cabinet announced nine structural and procedural reforms in September to address the deep financial woes of telcos, Vodafone Idea and Bharti Airtel hiked their tariff by 25 per cent, with effect from November 25. This was widely expected since the Cabinet-announced package was, by itself, unlikely to liberate the beleaguered telcos from their accumulated debt. The reaction of Reliance Jio, the “disrupter-in-chief” in the telecom space, will be eagerly anticipated, and the expectation is that it will accommodate the tariff hike — that is, follow suit. It may not be immediately obvious, but this might be a good thing even for the consumer, as India looks to move beyond 2G, to renew and expand 4G and create world class 5G networks afresh.
“By stealth” or “crisis-driven” are phrases used to characterise Indian reform, of which perhaps the 1991 reform stands out as being the most charismatic. In July this year, we celebrated three decades of India’s “big-bang” economic reforms, one that catapulted India from being a socialist economy with a heart but no trickle-down, to a market-oriented economy with a mind but also very little trickle-down. Inequality has been a feature of both models. The 2018 Oxfam report showed that 10 per cent of the richest Indians took home 77.4 per cent of wealth (compared to 73 per cent the year before). Moreover, 58 per cent of India’s wealth was in the hands of 1 per cent of the country’s population. In the pre-1991 period, the principal modes of redistribution were taxation and public sector operations. In the post-1991 period, it has been a combination of taxation, technology, smartphones and the associated direct benefit transfers.
Undoubtedly, someday researchers will have a considered view on the question whether the digital model post-1991, and especially the one since the 2000s, delivered us from the widespread inequality that has cast a dark shadow on India’s impressive growth since 1991 — give or take a few years. In other words, would inequality have been worse absent the digital spread?
For the moment, however, we argue that growth in itself is good (necessary but not sufficient, in the language of economists) for increasing average income. While the sources of growth in an economy are aplenty, there are very few that can potentially address the twin objectives of growth and inclusion. Every 10 per cent increase in investment in telecom, for example, leads to a 3.2 per cent increase in GDP growth for India. Not only is the growth dividend positive, it is large. At the same time, the mobile phone has become a means for sophisticated financial integration, as shown by the expanding usage of pre-paid payment instruments and mobile banking. The Jan-Dhan Yojana (JDY) attempts to include the marginalised and unbanked through technology. As of October 2021, a total of 440 million bank accounts have been opened and more than 310 million RuPay cards have been issued under the latter, indicating the large unmet demand for banking services. The Aadhaar identity card is envisaged as the sole KYC proof, besides serving as the backbone for Direct Benefit Transfer (DBT) when linked to bank accounts. The Jan-Dhan-Aadhaar-Mobile (JAM) trinity ties the Aadhaar number to an active bank account, making income transfers predictable and targeted. There is already evidence that payments through Aadhaar-linked bank accounts have increased efficiency and reduced leakages.
While digital investments have had a salutary effect on inclusion and growth, they have done so in intermittent bursts, simulating a wave-like motion. We argue that the benefits of digitalisation could have been much larger and more widespread had telecom policy been more predictable and less erratic. Several academics and practitioners have written extensively about the sector’s hits and misses and it is not our intention to repeat the inimical details. The well-known 2G scam, the misallocation of licences in the early days of liberalisation, the inflated definition of Adjusted Gross Revenue (AGR), the conversion of fixed to mobile licences, the avoidable Vodafone retrospective tax demand, the dissolution of the first regulator in 1999, among many others, make the dubious list quite lengthy. The intention, however, is not to grumble about the past, but to learn from it.
That Indian reforms more often than not happen on the back of a crisis is true for the telecom sector. The principal motive of the New Telecom Policy of 1999 was to rescue the deeply indebted sector of its own reckless bidding by replacing the fixed licence fee system with a revenue-sharing regime. In hindsight, it was the right thing to do since it threatened business continuity. The move to auction spectrum “for all times to come” in 2008 was necessitated by the administrative bungling in spectrum assignment.
In the last few years, the government has been struggling to bail out a heavily indebted industry, the proximate reasons for which are an intense and debilitating price war, an unreasonable definition of AGR, an extractive spectrum auction regime and, of course, the march of technology that destroyed comfortable revenue streams of operators. The telecom relief package announced by the government in September supports proposals that have been repeatedly presented to the government by the regulator, industry associations and think tanks, including us. With the risk of a duopoly looming large, the government was pushed to take up these long-pending decisions that included nine key changes. Besides providing immediate relief on payment of licence fee and penalties due to the government, the package increased FDI limits, extended licence tenure to 30 years from 20, removed charges on spectrum-sharing and proposed timelines for spectrum auctions. The package will undoubtedly have a positive short-term impact and perhaps safeguard competition in the future.
A question we pose is why did it take a crisis — a grave one at that — to push the needle on policy change? Is it not a reasonable expectation of policy to adapt quickly and not wait for a crisis to emerge? The seemingly naïve question may not be as credulous for the intensely dynamic digital markets. For there is no point shutting the stable door after the horse has bolted.
This column first appeared in the print edition on November 25, 2021 under the title ‘Don’t wait for a distress call’. Kathuria is dean, School of Humanities and Social Sciences (SHSS), Shiv Nadar University; and Kedia is fellow, Indian Council for Research on International Economic Relations (ICRIER).
Views are personal
The Covid surge in Western Europe and the US, including in some countries where around 70% of the population is fully vaccinated, sends a message to India – be very careful. India cannot be swayed by comforting assumptions. It must focus on upping disease surveillance and expediting vaccination. Just 30% of Indians are fully vaccinated; and decisions on child immunisation as well as booster shots for 2.5 crore senior citizens and healthcare workers who received second doses over six months ago are still awaited. Reopening educational institutions have triggered a few Covid clusters, evidence that the virus is transmitting even when unable to wreak much damage.
The national serosurvey in July had revealed Covid antibodies in 67% of the population even when single-dose coverage was just 28%. Subsequent serosurveys in Delhi, Kerala and Haryana had revealed over 90%, 80% and 70% seropositivity respectively in the general population. But as the Kerala seven-day Covid trajectory of over 5,000 daily cases, despite 95% single-dose adult vaccination, indicates, only speedy universal full vaccination can mitigate infection risks. High seroprevalence is a comforting prospect but in a situation where immunity is waning, India’s propensity for rapid infection transmission – evident during the Delta second wave in April-June – poses a nightmarish scenario to be avoided at all costs.
Scientific studies to glean actionable intelligence are needed. Regular serosurveys could signal the duration of seroprevalence by vaccine type besides societal-level protection. Hospitalisation data can reveal concrete evidence of waning immunity based on vaccination status, age, sex and location. NTAGI, the apex technical advisory group having the mandate to recommend the booster dose, should requisition all-out support from research bodies under ICMR to pursue studies that further our understanding of vaccines. Mix-and-match trials of vaccines to establish safety and immunogenicity are also necessary: Those wishing to switch out of Covishield or Covaxin must get that option with booster doses.
Concurrently, NEGVAC, the expert group on Covid vaccine administration, must debate the merits of rolling out booster doses in the private sector for those receiving medical advice to take the third dose, while governments steadfastly focus on the community medicine aspect of accelerating first and second doses. From 61% three months ago, the UK’s fully vaccinated population has inched up to just 68% now. With over 20 crore doses lying unused and nearly 10 crore people overdue for their second doses, the vaccination effort is entering a complicated stage in India too. Scientific rigour and state capacity are on test.
Among a bunch of bills that will be introduced in the winter session of Parliament is one that will facilitate privatisation of public sector banks. The Banking Laws (Amendment) Bill, 2021, will propose changes in relevant legislations that govern functioning of PSBs to facilitate transfer of ownership. Finance minister Nirmala Sitharaman indicated in the Budget that two PSBs are due for privatisation this financial year. From the financial sector, a general insurer was also slated for privatisation.
In the last session of Parliament, GoI said privatisation was ongoing in the case of 21 PSUs. The exercise was completed in the case of one of them, Air India. This was a pivotal moment in terms of signalling intent because the loss-making airline, burdened by debt and staffed by a unionised workforce, was perhaps the toughest to privatise. With AI out of the way, it should be relatively easier to deal with others. Prominent among the remaining 20 PSUs are BPCL, Shipping Corporation and BEML. It’s important for GoI to keep the momentum going by completing the exercise as soon as possible.
One of the highlights of the Narendra Modi government’s approach to economic reforms is that it has taken an unambiguous stand on privatisation. We need to see more of that because privatisation is essential to redeploy public resources in areas such as education and healthcare. It also helps the economy as PSUs get the benefit of additional capital and a clear-headed approach to business. PSU staff will be beneficiaries of it. Privatising two banks will need the perseverance and pragmatism displayed earlier because PSBs have borne the brunt of the NPA problem. Any potential buyer will need GoI to absorb some of the bad bits. A few big-ticket privatisations will tell stakeholders that despite farm laws repeal, the reformist spirit is very much alive.
Unseasonal rainfall in peninsular India has led to overflowing rivers, widespread flooding, heavy loss of lives and livelihoods, with extensive damage to property and infrastructure. The immediate priority is, of course, relief and rehabilitation, and to guard against infections. Global warming and climate change seem to have increased variability in rainfall patterns. Encroachment of waterways, inadequate drainage channels and consequent congestion lead to waterlogging.
A major factor is unplanned and unregulated development of floodplains, in the backdrop of rapid urbanisation: wetlands and water bodies are built upon, and there's inadequate attention generally for watershed management and afforestation schemes. The way forward surely is to proactively regulate land use in the floodplains, so as to purposefully restrict and reduce the damage caused by floods. We need floodplain zoning norms, complete with scope for categorisation and prioritisation of structures. In fact, a model draft Bill for floodplain zoning was circulated by the Centre circa 1975. The Bill clearly needs to be reactivated, what with extensive developmental activities and built spaces now par for the course in India's vast hinterlands. The rationale for floodplain zoning is to transparently determine the location and extent of developmental activities to gainfully minimise flooding.
In tandem, we need stepped-up resource allocation for flood management nationally, together with an apex National Flood Management Institute, to better mitigate and manage floods. Increased capacity for water storage reservoirs and proper catchment-area policy focus is much warranted. And, climate mitigation and adaptation measures must continue, with renewed vigour.
The findings of the National Family Health Survey, fifth round, are quite bracing. The most significant one is that the total fertility rate (TFR) for the country as a whole is now below the replacement level of 2.1. Some big states such as Uttar Pradesh and Bihar still have TFRs higher than the replacement level, but these states also show a welcome trend of declining TFRs from the fourth to the fifth round of the survey. This is most welcome. On the plus side, it puts paid to worries about population explosion. At the same time, this sends out the signal that our demographic dividend will not last forever.
The states that attained a TFR of 2.1 or lower earlier have started to see the proportion of the elderly population rise. When the working-age population declines in relation to the non-working population, we have the opposite of the demographic dividend. The wide disparity in TFRs across India gives the country as a whole a staggered, prolonged demographic dividend, without the kind of sharp peak that most nations tend to experience. India must fashion policy to ensure fast growth before the ageing, non-working population becomes large enough to become a drag on growth. Ageing cannot be checked. But how policy helps or hinders growth is entirely in the hands of the people and their representatives, who can make sound policy or fumble, for instance, by squandering state resources on handouts, instead of using them to invest in the physical and social infrastructure that would raise productivity.
The other side of the coin of falling fertility rates is greater agency for women, nearly three-quarters of whom now operate a bank account. Use of contraceptives has gone up. Women's prenatal care is improving. Vaccination against common childhood diseases reaches three-fourths of the relevant age group. All this is encouraging. At the same time, endemic anaemia among women and children is disconcerting, as is malnutrition among children. It is time political parties focused on improving health as a political priority, as also healthcare.
Constitution Day offers us an opportunity to examine BR Ambedkar’s broader conception of constitutionalism, which can be traced from his writings, speeches, social movements, and public and political engagement over four decades.
Ambedkar’s writings, since 1919, focused on the recognition of equal rights for all citizens — and the interconnection between rights, citizenship, and constitutionalism. In his submission to the Southborough Committee on Franchise, he theorised “citizenship” as “a bundle of rights”. Among these, Ambedkar argued, the “right of representation and the right to hold office under the State” were the two “most important rights”. Participation in political life would bring consciousness among the lower castes. Thus, from this formulation, emerged Ambedkar’s demand for special political representation for the lower castes.
Linked with the ideas on citizenship and representation, Ambedkar envisaged an ideal form of constitutional government. According to him, a responsible government was one which was representative. He also saw the government as an institution of social reform — not afraid “to amend the social and economic code of life which the dictates of justice and expediency so urgently call for”.
The principles of liberty, equality and fraternity formed the core of Ambedkar’s constitutionalism. He considered fraternity to be “only another name for democracy”. According to him, democracy was not “merely a form of Government”, but “essentially an attitude of respect and reverence towards fellowmen.”
Ambedkar’s emphasis on the assurance of special rights for the lower castes was a result of his reading and analysis of global history. Before the Constituent Assembly was set up in 1946, he explained the reasons for demanding constitutional safeguards as a “condition precedent to cooperation” with the nationalist leaders. Ambedkar referred to the situation of the Black community in America and the hollow promises made to them by American leaders, noting, “The Untouchables cannot forget the fate of the Negroes. It is to prevent such treachery that the Untouchables have taken the attitude they have with regard to this ‘Fight for Freedom’.”
Even before the Constitution-drafting process was initiated, Ambedkar laid down a clear blueprint for how the future Constitution ought to be more than political. As he said, “Political constitution must take note of social organisation”. Subsequently, Ambedkar wanted to incorporate a democratic socialist form of economic structure into the Constitution. He argued: “Old time constitutional lawyers… never realized that it was equally essential to prescribe the shape and form of the economic structure of society, if democracy is to live up to its principle of one man, one value”.
Ambedkar also pushed the boundaries of constitutional thought to broaden the rights of Scheduled Castes (SCs). For instance, he argued for a system of “qualified joint electorates”, whereby SC candidates could be elected only if they secured a minimum of 35% votes of the SC voters. He also proposed certain safeguards for representation in cabinet appointments, executive, and the judiciary. While his proposals were not accepted by the Constituent Assembly, they provide us with a theoretical framework to reflect on contemporary constitutional designs across the globe.
The Constitution is long. This is because Ambedkar believed that since Indians had yet to learn “constitutional morality”, it was necessary that the form of administration was prescribed in the Constitution; otherwise it was “perfectly possible to pervert the Constitution… by merely changing the form of the administration”. Ambedkar’s focus on laying down clear legal procedures was his method of regulating power.
Ambedkar was a firm believer in the protection of minority rights. He once noted: “In the name of democracy there must be no tyranny of the majority over the minority.” He further added: “The minority must always feel safe that, although the majority is carrying on the government, the minority is not being hurt”.
Ambedkar was also a strong proponent of constitutional traditions and practices. These were, in his view, “conditions precedent for the successful working of democracy”. He noted that the position of the Leader of the Opposition must be recognised by every government “incessantly and perpetually”.
Ambedkar once quoted Edmund Burke to remind the British government that “power and authority are sometimes bought by kindness”, not necessarily with brute force and violence. His ideas of constitutionalism hold up a mirror to contemporary society and politics.
Anurag Bhaskar is an assistant professor at Jindal Global Law School, Sonipat, and a winner of Bluestone Rising Scholar Award 2021 by Brandeis University
The views expressed are personal
The findings of the fifth National Family and Health Survey (NFHS) — it was conducted between 2019 and 2021 — ought to be treated as an important turning point for policy-making in India. Sure, NFHS is a sample survey and we should wait for the (delayed) 2021 Census numbers to authenticate some of the findings. But policy reckoning and recalibration need not be delayed.
First, the firsts — India’s total fertility rate falling below replacement levels and women exceeding men in the population. When read with the fact that the share of the under-15 population has fallen in the last decade-and-a-half, the biggest policy challenge is not improving literacy or controlling the population. It has to be generation of sustainable remunerative employment, including for women.
To be sure, the headline gender ratio should not blind us to the problems of entrenched patriarchy, which promotes son-preference through various illegal means. This is reflected in the fact that the gender ratio for children under five years is still 929 girls per 1,000 boys. This is as much a case for social intervention as an economic or health-based one.
Then there is the question of India’s food security challenge. Under-nutrition, broadly speaking, continues to decline. But complacency can be costly here. One, the progress of decline in under-nutrition has slowed. This must be read with the fact that economic growth slowed between NFHS-4 (2015-16) and NFHS-5 (2019-20). That the government has repeatedly extended the post-pandemic provision of free ration to 800 million people — even if for political considerations — underlines the precarity of the food security situation in India. The other important insight to be drawn is the ability of limited financial help to achieve behavioural change, which entails an economic cost. Both the Swachh Bharat Mission and the Ujjwala Yojna seem to have achieved remarkable progress in their goals, namely, healthy sanitation and use of clean fuel for cooking. But the data shows that actual achievements are significantly lower than the claims made by the government. This has an important policy lesson. In certain things, there is no substitute for the fruits of a high GDP growth rate.
Last but not least is the growing regional divide in India. The southern states have much better socio-economic and health indicators than their counterparts in north and central India. The former will also see an increasingly falling share in the population. If and when the delimitation happens, this can reduce their political representation in the legislature. It will hardly be a smooth transition.
After its success in West Bengal, the Trinamool Congress (TMC) decided to position itself as a national force capable of taking on the Bharatiya Janata Party (BJP). It has since focused on two serious routes of expansion. One, it has decided to target specific geographies — which have either a substantial Bengali population or where it is able to successfully coopt local leaders or where the Congress is weak or where all such conditions exist and there is room for an Opposition force to make rapid strides. It is in this backdrop that the TMC has recruited Sushmita Dev (Barak Valley), Luizinho Faleiro (Goa), and, now, Mukul Sangma (Meghalaya), and moved into Tripura (where it appears to have already become the primary Opposition in public perception).
The second route is picking individuals who are unhappy with their own formations or have a public profile and can be used to portray an image of the TMC’s growing national character, or can be assigned to cultivate specific social or parliamentary constituencies. From Yashwant Sinha to Kirti Azad, Pavan Varma to Ashok Tanwar, Leander Paes to Jawhar Sircar, the TMC has picked figures who can bring visibility to the party even if their electoral contribution may be limited.
If the intent is to send out a serious message about its ambitions in 2024, the TMC has succeeded — though it will face a challenge as the leading non-Congress Opposition force to the BJP from the Aam Aadmi Party, if Arvind Kejriwal can win Punjab. If the intent is to reach a critical mass to be able to actually displace the Congress as the leading Opposition force, or to actually challenge Narendra Modi, the TMC still has a long way to go. But there is no doubt that it has displayed raw political hunger, ambition, and lots of energy — crucial qualities in the electoral theatre.
On Monday, roughly 62% of the nearly 465,000 new cases of Covid-19 in the world came from Europe. The number of new infections in the region has risen 17% week-on week – in France, Spain and Netherlands, this figure is at or over 50%. German chancellor Angela Merkel described the situation as “worse than anything we’ve seen so far” and called for tougher curbs this week, stock markets in the region began to slump as fears of disruptions strengthened, and the threat of new lockdowns sparked protest marches across the region, bringing tens of thousands of people out on to the streets in Vienna, Brussels, Rotterdam and Rome. In some places, scenes turned ugly, prompting the Dutch Prime Minister Mark Rutte to call rowdy demonstrators “idiots.”
There are several ways to read the resurgence in Europe. First, it is unmistakably the result of the Delta variant taking hold – several European nations lifted the remainder of curbs in autumn after they were put in place when the variant of concern (VOC) began growing over the summer. Second, vaccine hesitancy and waning immunity threaten to turn the clock back to pre-vaccine scenarios when lockdowns were unavoidable. Third, reopening and holiday season behaviour are dormant threats that can ignite new outbreaks at any time. But, most crucially, the most significant lesson is that the pandemic is far from over and no country can afford to think otherwise. The World Health Organization has said another 500,000 people in Europe could die of Covid-19 by March next year unless urgent action is taken.
In all of these lie crucial lessons for India, which finds itself in the same position it did a year ago: The outbreak has receded, cities have opened up, the big festival season is over and the nation is preparing for a major round of elections. Now, at least 80% of the eligible adult population has received at least one shot of a Covid-19 vaccine. This statistic is surely a reason for some respite. But latest government figures also suggest a significant worry: Uptake has plateaued. As on November 23, there were 219.2 million unutilised doses. The time may now be right for the government to take corrective action: Reduce the gap between doses (in case of Covishield), consider booster doses for the most vulnerable, and expand the vaccine drive to include children. The three factors hold the key for India to avoid Europe’s fate.
India is the largest functioning democracy in the world by size; its pluralistic character and democratic values have stood the test of time. Democratic traditions and tenets have remained an integral part of the glorious legacy of Indian civilisation. The virtues of equality, tolerance, and peaceful coexistence have been an intrinsic part of our society for centuries. Democracy is deeply rooted in our socio-political conscience.
Our freedom struggle was a mass movement based on the doctrines of truth and non-violence. Our freedom fighters dreamt of a free and prosperous India and an inclusive society based on social and economic justice. After a long-drawn-out struggle, we gained Independence and their collective vision guided us. Post-Independence, when our founding fathers framed the Constitution, they incorporated in it the cardinal values of liberty, equality, fraternity, and justice. Given the size and diversity of the country, it was an enormous task to frame the sacred document, which would guide the nation on the path of unity and prosperity while preserving its democratic framework. The drafters had three primary goals: Safeguarding the unity and integrity of the nation; establishing the principles of liberty, equality and fraternity among the people; and laying the groundwork for institutions focused on paving the way for economic and social equality. With their prudence, wisdom, conviction and deep association with the people, our founding fathers were not only successful in drafting a modern and enlightened contract between the State and its citizens but bequeathed us a Constitution, which, while retaining an inviolable core, is at the same time flexible enough to adjust to the requirements of changing times.
We, as a nation, have faced numerous challenges of a diverse nature, but our Constitution has helped us to successfully surmount these. It not only establishes the rule of law in the country, but also serves to distribute powers between the Union and the states, strengthens democratic Institutions, and empowers the most vulnerable and marginalised. The success of India’s parliamentary democracy rests on the robust edifice and institutional framework that the Constitution lays down. November 26 holds a special significance for us as a nation, as this was the day in 1949 on which our Constituent Assembly adopted the Constitution, running into 90,000 words. In 2015, on the occasion of 125th birth anniversary of BR Ambedkar, chairman of the Drafting Committee of Constitution, the Union Government declared November 26 as Samvidhan Divas or Constitution Day.
The most distinctive feature of the Constitution is its timeless ideals enshrined in a resilient framework. It is not merely an intangible ideal, but a living document. The Indian Constitution has enabled us to establish social, economic democracy and political democracy. It has been the most powerful instrument of social and economic change. Our Constitution has been responding to the changing hopes, aspirations and circumstances, always evolving with time.
Our parliamentary democracy has grown from strength to strength in the past 72 years. As we look back at our journey spanning seven decades, we feel proud for not only having upheld the Constitution, but also for having revitalised and strengthened its democratic tenor. People have always been at the centre of our constitutional, democratic polity and India is seen as a shining example of a vibrant and pluralistic culture flourishing in an ever-evolving parliamentary system. Our governance is focused on building an inclusive and prosperous State as envisaged in the preamble to the Constitution, an approach that has helped empower common people as confident citizens of a proud nation, not just passive observers or mere beneficiaries.
It goes to the credit of our constitutional governance structure and the credibility that it enjoys that after each of the 17 general elections and scores of state elections, the transition of power has always been smooth and seamless. Each election has only served to further strengthen our democracy and reinforced people’s faith in our Constitution.
Our Constitution lays down the road map for the process of nation-building, but it is up to us as citizens to decide the pace. It is up to us to show our true commitment to our constitutional values by contributing to the huge endeavours of governments to reach the benefits of social, economic and political development to those at the lowest rung of the society. Each of us will have to understand our Charter of Duties laid down in the Constitution, which provides for a unique balance between rights and duties. After 75 years of Independence, it is time to reaffirm our commitment to our fundamental duties.
As we celebrate “Azadi ka Amrit Mahotsav”, it is time for us to introspect on how we can contribute to the process of nation-building so that our nation can be a major player in the global economy with an inclusive and egalitarian society. I have no doubt that the Constitution of India will be our guide, friend and philosopher in this task.
Our Constitution is a sacred document and everyone should be fully committed to its ideals. It imposes a sacred duty upon all the organs of State to be sensitive to the hopes and aspirations of the citizen. For the smooth functioning of our parliamentary system, it is important for each of the three organs of the State — the judiciary, legislature and executive — to work within the ambit of the constitutional mandate without infringing on each other’s powers and in close coordination with, and due respect for the others.
On the sacrosanct occasion of “Samvidhan Divas”, let us recommit ourselves to the goals of our freedom movement and the ideals, dreams and visions of our founding fathers and resolve to fulfill them.
Om Birla is Speaker, Lok Sabha
Today, the world is rapidly embracing clean energy. An increasing number of governments are renegotiating their dependence on fossil fuels to meet their energy needs through clean energy.
Madhya Pradesh (MP) is one of the first states to pioneer solar energy production in India. Our commitment towards ushering in a clean future has been driven by Prime Minister Narendra Modi’s mantra of “Sabka Saath, Sabka Vikas, Sabka Vishwas, Sabka Prayas”. This mantra drives the idea of Jan Bhagidari, people’s participation, for change, which will be crucial in ushering in a green future, powered by solar energy.
India is taking great strides towards achieving its ambitious target of about 500 Gigawatt (GW) of installed renewable energy capacity by 2030. Out of this, the contribution of solar energy is expected to be around 280 GW, or 60%.
In order to reach this target, we must make this a people’s movement at all levels. We cannot forget that our efforts to reach the goal of a billion vaccinations were also driven by the spirit of Jan Bhagidaari. I believe that energy consciousness will come only when energy-saving becomes a part of our daily existence. Hence, I have pioneered the world’s largest energy literacy programme, Urja Saksharta Abhiyan (USHA), to build an energy-conscious society. Under USHA, we will reach out to students, homemakers, businesspeople, farmers, and others sections of society.
As a next step in our aim to engage the public, we have reached out to our farmer brothers and sisters to take this movement to the grassroots. Hence, under the PM-KUSUM Yojana, we are helping our farmers set-up solar power generation units on their lands at subsidised rates. This will also provide them an additional source of income.
We have also been taking technology-focused measures to put MP on the map as the leading producer of solar power. Our efforts have increased the contribution of clean energy to 25% of MP’s current installed power capacity of 21,700 MW. This is a ten-fold increase from 2012. Our aim is to become number one in the production of solar energy and build a strong clean energy future, under our Atmanirbhar Madhya Pradesh Roadmap 2023.
On Thursday, we have successfully executed the Rewa Solar Power Project. This project has become a model for many other states. It is one of the world’s largest single-site solar projects, generating 750 MW of electricity per day at its full capacity. We have achieved a minimum tariff of ₹2.97/unit, which is considerably less than the tariff received from other concurrent projects. This has also proved that alternative energy can be produced cheaply if executed with a strong political will, efficient implementation, and the spirit of Jan Bhagidari.
Our success in tapping solar energy, in a state that receives over 300 days of sunshine, has empowered our will to apply our past learning to future projects. Consequently, we are aggressively setting up solar energy parks in other districts such as Neemuch, Shajapur, Agar, Morena, Chhatarpur and Sagar as well, with a combined capacity of 4,500 MW, at a construction cost of ₹18,000 crore. However, in its first phase, we have initiated the construction of the 1,500 MW Agar-Shajapur-Neemuch Solar Power Project, at a cost of ₹5,250 crore. We will continue our winning streak by getting a low power tariff of ₹2.14/unit in this project, too.
We will supply this low-priced electricity generated through the National Grid Connectivity to the Indian Railways in eight states, besides the Delhi Metro. These solar parks will be operational at full capacity by March 2023 and boost our dream of building an Atmanirbhar MP.
These solar parks will also help state power companies save about ₹7,600 crore during the project period. It will provide indirect employment to about 7,500 people during project construction, and direct employment to 1,800 locals after operationalisation. Besides economic and power benefits, this project will prevent CO2 emissions of up to three million tonnes annually. This is equivalent to planting 52 million adult trees.
We are employing international best practices in solar power production from countries such as Germany, South Korea and Norway to increase Madhya Pradesh’s footprint in the renewable energy sector. In this direction, we have initiated construction of the world’s largest floating solar park in Omkareshwar on the Narmada River. It is expected to produce 600 MW of renewable energy, at a construction cost of about ₹3,000 crore.
Madhya Pradesh will continue to explore new ways of tapping into this eternal source of energy. We will leave no stone unturned to bring the life-giving power of Suryadev to the doorstep of every citizen of India and make India an energy-conscious and truly Atmanirbhar nation by 2030.
Shivraj Singh Chouhan is the chief minister of Madhya Pradesh
The views expressed are personal