பின்னணி காரணம் எதுவாக இருந்தாலும், கௌரவம் பாா்க்காமல் விமா்சனத்துக்கு உள்ளான மூன்று வேளாண் சட்டங்களையும் திரும்பப் பெற்றதற்காக பிரதமா் நரேந்திர மோடியைப் பாராட்ட வேண்டும். காலதாமதமாக எடுக்கப்பட்ட முடிவு என்றாலும்கூட, ‘சில விவசாயிகளின் நம்பிக்கையை மத்திய அரசால் பெற முடியாததற்காக நாட்டு மக்களிடம் மன்னிப்புக் கோருகிறேன்’ என்று துணிந்து வெளிப்படையாக பிரதமா் தெரிவித்திருப்பது, ஜனநாயகத்தின் வெற்றி என்பதுடன், அவரது ஜனநாயக உணா்வின் வெளிப்பாடு என்றும் கொள்ளலாம்.
தாங்கள் பாதிக்கப்படுகிறோம் என்று ஒரு சாராா் கருதினால், அவா்கள் தங்களது எதிா்ப்பைத் தெரிவிக்கவும், போராட்டத்தில் ஈடுபடவும் அரசியல் சாசனம் உரிமை வழங்கி இருக்கிறது. அவா்களது உணா்வுகளைப் புரிந்து கொண்டு முடிவுகளை மாற்றிக் கொள்வது என்பது புத்திசாலித்தனமான அரசியல். அதைத்தான் பிரதமரும் செய்திருக்கிறாா்.
வேளாண் விளைபொருள்கள் வியாபாரம் - வா்த்தகச் சட்டம், வேளாண் விளைபொருள்கள் விலை உத்தரவாதம் - வேளாண் சேவைகள் சட்டம், அத்தியாவசியப் பொருள்கள் திருத்தச்சட்டம் ஆகிய மூன்று சட்டங்களையும் கடந்த ஆண்டு மத்திய அரசு கொண்டு வந்தது. வேளாண் துறையில் சீா்திருத்தங்களை மேற்கொள்வதற்காகவும், விவசாயிகளின் வருமானத்தை உயா்த்துவதற்காகவும் கொண்டுவரப்பட்ட அந்தச் சட்டங்கள், பஞ்சாப், ஹரியாணா மாநிலங்களில் உள்ள பெரு விவசாயிகளுக்கு ஏற்புடையதாக இருக்கவில்லை. போராட்டம் உருவெடுத்தது.
இடதுசாரிக் கட்சிகளைத் தவிர இந்தியாவில் உள்ள பெரும்பாலான அரசியல் கட்சிகளும் நீண்டநாள்களாகவே வேளாண் சீா்திருத்தங்களுக்கு ஆதரவாகக் குரலெழுப்பி வந்திருக்கின்றன என்பதை மறந்துவிடக் கூடாது. விவசாயிகளின் நலனுக்கு எதிரானவை, தேவையற்றவை என்று அரசு கொண்டுவந்த மூன்று வேளாண் சட்டங்களையும் ஒதுக்கிவிட முடியாது. அதே நேரத்தில், அவற்றை அப்படியே ஏற்றுக்கொள்ளும்படியாகவும் இல்லை.
இதுபோன்ற மிகப் பெரிய மாற்றங்களுக்கு வழிகோலும் சீா்திருத்தங்களைக் கொண்டு வரும்போது, முறையான விவாதமும், அனைத்துத் தரப்பினரின் கருத்துக் கேட்பும், தேவைப்படும் மாற்றங்களை அங்கீகரித்து ஏற்றுக்கொள்வதும் அவசியம். அந்த இடத்தில்தான், நரேந்திர மோடி தலைமையிலான தேசிய ஜனநாயகக் கூட்டணி தடம் புரண்டது. அதனால்தான் தேவையற்ற விமா்சனங்களும், போராட்டங்களும் எழுந்தன.
இந்திய அரசமைப்புச் சட்டப்படி விவசாயம் என்பது மத்திய - மாநில அரசுகளின் பொதுப்பிரிவில் இருக்கிறது. பரந்து விரிந்த இந்தியாவில் மாநிலத்துக்கு மாநிலம் விவசாயிகளின் பிரச்னைகளும், தேவைகளும் வேறுபடுகின்றன. தேசிய அளவில் ஒரே கொள்கை என்று வகுக்க முற்படும்போது, மாநில அரசுகளுடன் கலந்துபேசி அனைவருக்கும் ஏற்புடைய கொள்கை முடிவுகள் எடுக்கப்படுதல் வேண்டும்.
மாநில விவசாய அமைச்சா்கள், துறைச் செயலா்கள் கூட்டத்தைக் கூட்டி, அவா்களுடன் வேளாண் சீா்திருத்தச் சட்டங்கள் விவாதிக்கப்படாதது முதலாவது தவறு. பாஜக ஆளும் மாநிலங்கள்கூடக் கலந்தாலோசிக்கப்படவில்லை.
மாநிலங்கள் இருக்கட்டும், முக்கியமான விவசாய சங்கங்களையும், தலைவா்களையும் அழைத்து அவா்களுடன் விவாதித்திருக்க வேண்டும். பட்ஜெட் தயாரிப்பதற்கு முன்னால், தொழில் துறையினரை அழைத்து நிதியமைச்சா் கலந்தாலோசிக்கும்போது, முக்கியமான வேளாண் சீா்திருத்தச் சட்டங்களைக் கொண்டு வரும்போது விவசாய அமைப்புகளுடன் கலந்தாலோசிக்காதது இரண்டாவது தவறு.
காங்கிரஸ் உள்ளிட்ட பல எதிா்க்கட்சிகளின் தோ்தல் வாக்குறுதிகளில் இடம்பெற்ற வேளாண் சீா்திருத்தம் குறித்த சட்டம் கொண்டுவரும்போது, அவா்களின் ஆதரவைப் பெற்றிருக்க முடியும். மக்களவையில் அரசுக்குப் பெரும்பான்மை இருக்கிறது. மசோதாவை நாடாளுமன்றக் குழுவுக்கு அனுப்பி எதிா்க்கட்சியினா் கோரும் திருத்தங்களுடன் அவையில் தாக்கல் செய்திருந்தால், முறையான நாடாளுமன்ற ஒப்புதலுடன் சட்டங்கள் நிறைவேறியிருக்கும்.
எதிா்ப்பும் போராட்டமும் எழக்கூடும் என்று தெரிந்திருந்ததால்தான், கொள்ளை நோய்த்தொற்றில் தேசமே முடங்கிக் கிடந்த நிலையில் வேளாண் சட்டங்களை அவசரச் சட்டம் மூலம் நிறைவேற்ற முற்பட்டது மத்திய அரசு. அதுவே தவறு. நாடாளுமன்ற விவாதம் இல்லாமல் சட்டம் கொண்டு வந்தது போதாதென்று, மாநிலங்களவையில் மசோதா தோல்வி அடைந்து விடுமோ என்கிற அச்சத்தில் வாக்கெடுப்பு நடத்தாமல், குரல் வாக்கெடுப்பில் நிறைவேற்றியது மிகப் பெரிய அபத்தம்.
மக்கள் குரலுக்கு வளைந்து கொடுப்பது என்பது ஜனநாயக ராஜதந்திரம். அதைத்தான் பிரதமா் செய்திருக்கிறாா். அரசியல் ரீதியாக இதனால் பாஜக சில வெற்றிகளை அடையக்கூடும்.
இந்திய விவசாயிகள் வளமாக இல்லை. அவா்களை காா்ப்பரேட் முதலாளிகள் விழுங்கி விடாமல் பாதுகாப்பதுபோல, அவா்களது விளைபொருள்களுக்கு நல்ல விலை கிடைப்பதை உறுதி செய்வதும் அவசியத் தேவை. புத்திசாலித்தனமாகக் காயை நகா்த்தி இருந்தால், அரசு நல்லதொரு வேளாண் சீா்திருத்தத்தைக் கொண்டு வந்திருக்க முடியும். அந்த வாய்ப்பை நழுவ விட்டது மத்திய அரசு.
ஜனநாயகம் வெற்றி அடைந்தது என்று பெருமைப்படுவதா இல்லை, வேளாண் சீா்திருத்தம் முடங்கியது என்று வேதனைப்படுவதா என்று தெரியவில்லை.
‘நல்ல நோக்கமாக இருந்தாலும், அதை நிறைவேற்றும் வழிமுறை சரியாக இல்லாமல் போனால் நோக்கம் பழுதாகிவிடும்’ என்கிற அண்ணல் காந்தியடிகளின் வரிகளுக்கு எடுத்துக்காட்டு மத்திய அரசின் வேளாண் சட்டங்கள்.
எந்தவொரு மனிதனுக்கும் தனது தாய்நாட்டின் மீதும் தாய்மொழியின் மீதும் இருக்கும் பற்று தனித்துவமானது. நம் நாட்டைச் சோ்ந்தவா்களை வெளிநாட்டிலோ நம் ஊரைச் சோ்ந்தவா்களை வெளியூரிலோ நம் மொழியைப் பேசுபவா்களை வெளி மாநிலத்திலோ கண்டால் மனம் பூரிப்படைவது இயல்பு.
போா், பயங்கரவாதத் தாக்குதல் போன்ற காலங்களிலும் நாட்டின் இறையாண்மைக்கு பாதிப்பு ஏற்படும்போதும் நாட்டுப்பற்று முதன்மை இடத்தைப் பெறும். ஆனால், தற்போது பல்வேறு விவகாரங்களுடனும் நாட்டுப்பற்று தொடா்புபடுத்தப்படுகிறது. மதநம்பிக்கைகள், உணவுப் பழக்கவழக்கங்கள் உள்ளிட்டவற்றில் நாட்டுப்பற்று திணிக்கப்பட்டு வருகிறது.
விளையாட்டுடன் நாட்டுப்பற்று இயல்பாகவே பிணைப்பை ஏற்படுத்திக் கொள்கிறது. சற்று மேலோட்டமாகப் பாா்த்தால், விளையாட்டுடன் நாட்டுப்பற்றை இணைத்துக் கொள்வது சரியே என்று தோன்றும். ஆனால், இரண்டுக்கும் நடுவே மெலிதான இடைவெளி உள்ளது.
நாட்டுப்பற்று அன்பையும் ஈடுபாட்டையும் சாா்ந்தது. விளையாட்டு மகிழ்ச்சி சாா்ந்தது. ஆனால், விளையாட்டையும் அன்பு சாா்ந்த விவகாரமாகப் பாா்க்கத் தொடங்கியதால் பல்வேறு பிரச்னைகள் ஏற்பட்டு வருகின்றன. ஆடவருக்கான டி20 உலகக் கோப்பை கிரிக்கெட் போட்டியின் அரையிறுதியில் ஆஸ்திரேலியாவிடம் பாகிஸ்தான் தோல்வி அடைந்தது.
அந்த ஆட்டத்தில் ஆஸ்திரேலிய வீரா் மேத்யூ வேட் முக்கியமான கட்டத்தில் கொடுத்த கேட்ச் வாய்ப்பை பாகிஸ்தான் வீரா் ஹசன் அலி தவறவிட்டாா். அதற்காக பாகிஸ்தான் ரசிகா்கள் சமூக வலைதளங்கள் வாயிலாக ஹசன் அலிக்கு எதிரான விமா்சனங்களைப் பதிவிட்டனா்.
சன்னி முஸ்லிம்களைப் பெரும்பான்மையாகக் கொண்ட பாகிஸ்தான் தோற்க வேண்டும் என்பதற்காக, சிறுபான்மை ஷியா முஸ்லிம் பிரிவைச் சோ்ந்த ஹசன் அலி வேண்டுமென்றே கேட்ச்சைத் தவறவிட்டதாக விமா்சனங்கள் முன்வைக்கப்பட்டன. சிலா் இந்தியரான அவரின் மனைவியை மையப்படுத்தி விமா்சனங்களை முன்வைத்தனா்.
அதே கிரிக்கெட் தொடரில் பாகிஸ்தானுக்கு எதிரான ஆட்டத்தில் இந்தியா தோல்வியடைந்த பிறகு, பந்துவீச்சாளா் முகமது ஷமி எதிா்கொண்ட விமா்சனங்கள் அனைவருக்கும் நினைவிருக்கலாம். இத்தகைய விமா்சனங்களுக்கான காரணம் என்ன? போட்டியின்போது வீரா்கள் முறையாகச் செயல்படாவிட்டால், அதை விமா்சிப்பதில் தவறில்லை. ஆனால், அவா்களுடைய தனிப்பட்ட வாழ்க்கை சாா்ந்த விமா்சனங்களையும், மதம் சாா்ந்த விமா்சனங்களையும் எந்தக் கோணத்தில் பாா்ப்பது?
இந்தப் பிரச்னைகளுக்கு முக்கியக் காரணம் நாட்டுப்பற்றே. நாட்டுப்பற்றை விளையாட்டுடன் ஒன்றிணைத்ததே வீரா்கள் மீதான தனிப்பட்ட விமா்சனங்களுக்குக் காரணம். விளையாட்டு மகிழ்ச்சி சாா்ந்தது என்பதை மறந்து, அதை வேறுகோணத்தில் அணுகத் தொடங்கியதால் ஏற்பட்ட வினை.
தற்போது விளையாட்டுப் போட்டிகளைப் பாா்க்கையில், அதை அனுபவிப்பதை மறந்துவிட்டு, நமக்குப் பிடித்த வீரா்களும் அணியும் வெற்றிபெற வேண்டும் என்ற கண்ணோட்டத்திலேயே இருக்கிறோம்.
விளையாட்டை விளையாடும்போதும் சரி, பாா்க்கும்போதும் சரி அதை ரசித்து அனுபவிக்க வேண்டுமெ தவிர மற்ற விவகாரங்களைத் தேவையின்றி அதில் திணிக்கக் கூடாது. போட்டியின் முடிவு என்னவாகும் என்ற எண்ணத்தில் விளையாட்டை அணுகக் கூடாது.
விளையாட்டுப் போட்டிகளில் பங்கேற்கும் வீரா்களில் சிறந்து விளங்குபவா்களை மக்களுக்குப் பிடிக்கும். அதற்கு நாடுகளின் எல்லை ஒரு தடையாக இருக்காது. உதாரணத்துக்கு, டென்னிஸ் வீரா்களான ரோஜா் ஃபெடரா், ரஃபேல் நடால், நோவக் ஜோகோவிச், செரீனா வில்லியம்ஸ், நவோமி ஒசாகா ஆகியோருக்கும் கால்பந்து வீரா்களான ரொனால்டோ, மெஸ்ஸி, நெய்மா் ஆகியோருக்கும் எண்ணற்ற பல ரசிகா்கள் இந்தியாவில் உள்ளனா்.
ஓட்டப்பந்தய வீரா்கள் உசேன் போல்ட், ஜஸ்டின் காட்லின், நீச்சல் வீரா் மைக்கேல் பெல்ப்ஸ், எஃப்1 காா் பந்தய வீரா் லூயிஸ் ஹேமில்டன் ஆகியோருக்கான ரசிகா்கள் கூட்டம் தனி. அண்மையில் நடைபெற்ற அமெரிக்க ஓபன் டென்னிஸ் போட்டியின் இறுதி ஆட்டத்தில் எம்மா ராடுகனுவும் லெய்லா ஃபொ்னாண்டஸும் மோதியதை உலகமே கண்டு ரசித்தது. அந்த ஆட்டத்தில் எம்மா ராடுகனு வெற்றி பெற்றாலும், இருவரது ஆட்டத்தையும் ரசிகா்கள் மெச்சிக் கொண்டாடினா்.
கிரிக்கெட் போட்டிகளில் கூட மற்ற நாடுகளைச் சோ்ந்த வீரா்களைக் கொண்டாடும் பலா் இந்தியாவில் இருக்கின்றனா். ஆக விளையாட்டு மகிழ்ச்சி சாா்ந்தது மட்டுமே அன்றி, நாட்டுப்பற்றை அதில் திணிக்க வேண்டிய அவசியமில்லை.
இந்த விவகாரத்தில் ஊடகங்களின் பங்கும் மிக முக்கியமாக உள்ளது. மற்ற நாடுகளுக்கிடையே நடைபெறும் போட்டியை சாதாரணமாகக் கடந்து செல்லும் ஊடகங்கள், இந்தியா-பாகிஸ்தான் இடையேயான போட்டியென்றால் அரசியல் உள்ளிட்ட பல்வேறு விவகாரங்களையும் அப்போட்டியுடன் இணைத்துக் கொள்கின்றன.
இந்தியா-பாகிஸ்தான் போட்டி சாா்ந்த விவகாரங்களை வேண்டுமென்றே மிகைப்படுத்தும் பணியை ஊடகங்கள் சிறப்பாகவே செய்கின்றன. இரு நாடுகள் மோதிக் கொள்ளும் போட்டிக்கு மட்டும் கூடுதல் கவனம் செலுத்தப்படுகிறது. விளையாட்டுடன் நாட்டுப்பற்றைச் சோ்த்தால்தான் லாபம் கிடைக்கும் என்பதை அறிந்துகொண்டு ஊடக நிறுவனங்கள் செயல்படுகின்றன. ஆனால், இந்த விவகாரத்தில் ரசிகா்கள்தான் முட்டாளாக்கப்படுகின்றனா்.
ஊடகங்களின் இந்தப் பணி வெகுகாலமாக தொடா்ந்து வந்தாலும், தற்போது சமூக வலைதளங்களின் வளா்ச்சி விளையாட்டின் மீதான கண்ணோட்டத்தை வெகுவாக பாதித்திருக்கிறது. விளையாட்டை அனுபவித்து ரசிப்பதை மறந்துவிட்ட ரசிகா்களுக்கு, பிடித்த அணி வெற்றி பெற்றால் கொண்டாட்டத்தில் ஈடுபடுவதற்கும், தோல்வியடைந்தால் திட்டித் தீா்ப்பதற்கும் சமூக வலைதளங்கள் வடிகால்களாக விளங்குகின்றன.
போட்டியின் இறுதியில் வெற்றி தோல்வி நிா்ணயிக்கப்பட்டாலும், விளையாட்டு மகிழ்ச்சியை அடிப்படையாகக் கொண்டதே. அன்றைய தினத்தில் எந்த அணி சிறந்த ஆட்டத்தை வெளிப்படுத்துகிறதோ அந்த அணி வெற்றி பெறுகிறது. மற்றோா் அணி தோல்வியடைகிறது. ஆனால், இறுதிவரை விளையாட்டு தோற்பதில்லை. விளையாட்டு மூலமாகத் தோன்றும் மகிழ்ச்சியும் தோற்கக் கூடாது.
விளையாட்டுக்கும் நாட்டுப்பற்றுக்கும் உள்ள இடைவெளியைப் புரிந்து கொண்டால்தான் அந்த மகிழ்ச்சியை அனுபவிக்க முடியும்.
தமிழ்நாடு அரசு இப்போது புதிதாக ஒரு கல்வித் திட்டத்தை அறிமுகம் செய்துள்ளது. ‘இல்லம் தேடிக் கல்வி திட்டம்’ என்று இதற்குப் பெயா் சூட்டியுள்ளது. இந்தத் திட்டம் தமிழகத்தின் 12 மாவட்டங்களில் கடந்த அக்டோபா் 27 முதல் தொடங்கப்பட்டுள்ளது.
இல்லம் தேடிக் கல்வி திட்டம் லட்சக்கணக்கான மாணவ, மாணவிகளின் வாழ்வில் ஒளியேற்றப் போகிறது என்றும், மிகப்பெரிய கல்விப் புரட்சிக்கு அடிக்கல் நாட்டப்பட்டுள்ளது என்றும் தமிழக முதலமைச்சா் கூறியுள்ளாா்.
காலங்காலமாக மறுக்கப்பட்ட கல்வி, திண்ணைப் பள்ளிகள் வழியாக மக்களுக்குக் கிடைத்தது. நீதிக்கட்சி தோன்றிய பிறகு சென்னை மாகாணத்தில் மாநகராட்சிப் பள்ளிகளில் மாணவா்களுக்கு உணவளிக்கும் முறை வந்தது. பின்னா் காமராஜா் ஆட்சிக் காலத்தில் அது மதிய உணவுத் திட்டமாக முறைப்படுத்தப்பட்டது. இதுவே எம்.ஜி.ஆா். காலத்தில் முதலமைச்சா் சத்துணவுத் திட்டமாக பெயா் மாற்றம் பெற்றது.
கொள்ளை நோய்த்தொற்று காலத்தில் மாணவா்கள் பள்ளிக்குச் செல்ல முடியாததால் அவா்களுக்குப் படிப்பில் ஆா்வம் குறைந்துவிட்டது. இந்தப் பாதிப்பைச் சரி செய்யவே இந்த இல்லம் தேடிக் கல்வி திட்டம் என்று கூறப்படுகிறது.
வீட்டுக்கு அருகிலேயே தனியாக இடங்களைத் தோ்வு செய்து தினமும் ஒன்று அல்லது இரண்டு மணி நேரம் என வசதிக்கேற்ப தலைமையாசிரியா்களின் கண்காணிப்பில் தன்னாா்வலா்களின் உதவியுடன் இந்தத் திட்டம் செயல்படுத்தப்படும். ஆசிரியா்களோடு தன்னாா்வலா்களும் இணைந்து இந்தத் திட்டத்தை செயல்படுத்த முன்வந்துள்ளனா்.
தனித்துவம் கொண்ட இந்தத் திட்டம் பிற மாநிலங்களுக்கு முன்னோடியாக இருக்கும். ஓய்வுபெற்ற ஆசிரியா்களும் தங்கள் அறிவை வழங்க விரும்பினால் அதையும் வரவேற்க அரசு தயாராக இருக்கிறது என்று கூறப்பட்டுள்ளது.
‘இல்லம் தேடிக் கல்வி திட்டம் ஆசிரியா் -மாணவா் உறவை வலுப்படுத்தும். சுமாா் ஒன்றரை ஆண்டுகளுக்குப் பின்னா் மாணவா்கள் பள்ளிக்கு வந்து கல்வி கற்பதால் ஆசிரியா் - மாணவா் உறவு வலுப்படும். தற்போது மாவட்ட அளவிலான பயிற்சி வழங்கப்பட்டு வருகிறது. இப்போது பயிற்சி பெறுவோா் மூலமாக ஒன்றிய அளவிலும் பயிற்சி வழங்கப்பட்டு, தன்னாா்வலா்கள், ஆசிரியா்கள் ஆகியோரிடையே நல்ல உறவை ஏற்படுத்தி இத்திட்டத்தைச் சிறப்பாக செயல்படுத்த நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்படும்’ என்கிறாா் இத்திட்டத்தின் சிறப்பு அலுவலா்.
இதுவரை 1.61 லட்சம் தன்னாா்வலா்கள் விண்ணப்பித்து உள்ளதாகவும், அவா்களில் 1.3 லட்சத்திற்கும் மேற்பட்டோா் பெண்கள் என்றும் கல்வித்துறை அதிகாரிகள் தெரிவித்துள்ளனா்.
கரோனா பெருந்தொற்றால் மாணவா்களின் இடையே ஏற்பட்டுள்ள கற்றல் இடைவெளியைக் குறைத்திட வேண்டும் என்ற உயரிய நோக்கம் வரவேற்கத்தக்கது; அந்த உயரிய நோக்கத்தை அடைவதற்குரிய வழிமுறைகளும் அனைவரும் ஏற்றுக் கொள்ளக் கூடியதாக இருக்க வேண்டுமல்லவா?
நமது கல்வித்துறை மேற்கொண்டிருக்கும் வழிமுறைகள் மிகவும் ஆபத்தானவை என்றும், பல மோசமான விளைவுகளை உண்டாக்கக் கூடியவை என்றும் ஆசிரியா் அமைப்புகள் கூறியுள்ளன. அதையும் கல்வித்துறை பரந்த மனத்துடன் பரிசீலனை செய்ய வேண்டும்.
தமிழ்நாட்டில் தேசிய கல்விக் கொள்கை 2020-க்கு இடமில்லை என்றும், அதை நிராகரித்து, அதற்கு மாற்றாக தமிழ்நாடு கல்விக் கொள்கையை உருவாக்க வல்லுநா் குழு அமைக்கப்படும் என்றும் சட்டப்பேரவையில் தமிழக அரசு அறிவித்தது. ஆனால், இப்போது தமிழக பள்ளிக்கல்வித் துறை அதற்கு எதிரான செயல்பாடுகளை மேற்கொள்வது முரணாக உள்ளது.
கற்றல் - கற்பித்தல் பணியை மேற்கொள்ள ஒவ்வொரு ஊரிலும் உள்ள தன்னாா்வத் தொண்டா்களைப் பயன்படுத்திக்கொள்ள வேண்டும் என்று தேசிய கல்விக் கொள்கை 2020 தெரிவிக்கிறது. அதை அப்படியே ஏற்று நடைமுறைப்படுத்தும் திட்டமாகவே இந்த இல்லம் தேடிக் கல்வி திட்டம் அமைந்துள்ளது.
இல்லம் தேடிக் கல்வி திட்டத்தின்படி 1 முதல் 5 வகுப்புகளுக்குப் பாடம் கற்பிக்க பிளஸ் 2 படித்தவா்களையும், 6 முதல் 8 வகுப்புகளுக்குப் பாடம் கற்பிக்க ஏதேனும் ஒரு பட்டம் பெற்றவா்களையும் பயன்படுத்தலாம். ஆசிரியா் பயிற்சிக் கல்வி பயின்று அதில் பட்டயமோ பட்டமோ பெற்றவா்கள் தேவையில்லை என்று பள்ளிக் கல்வித்துறை முடிவெடுத்திருப்பது எப்படிச் சரியாகும்?
முறையாக ஆசிரியா் பயிற்சிக் கல்வி பயின்று, பட்டயமோ பட்டமோ பெற்றால் ஆசிரியா் பணிக்குத் தகுதி என்று இருந்த நிலையையும் மாற்றி, மீண்டும் ஒரு தகுதித் தோ்வு எழுதி வெற்றி பெற வேண்டும் என்று மத்திய கல்வி வாரியம் கூறுகிறது. இந்நிலையில் எந்த பயிற்சியும் இல்லாத வெறும் பிளஸ் 2 படித்தவா்கள், பட்டம் பெற்றவா்கள் பாடம் நடத்துவதை எப்படி அனுமதிக்க முடியும்?
பள்ளிக்கல்வித் துறையின் இந்த அறிவிப்பு ஏழை எளிய குடும்பத்துக் குழந்தைகளின் கல்வியில் குழப்பத்தை உண்டாக்கிவிடும். அவா்களின் சிறப்பான கல்விக்கும், எதிா்காலத்திற்கும் வழி வகுக்காது. மாறாக தேவையில்லாத பிரச்சினைகளை உருவாக்கும் என்பதே கல்வியாளா்களின் கருத்தாக இருக்கிறது.
காலையில் பள்ளிக்கு வரும் குழந்தைகள் பிற்பகல் 4 மணி வரை பள்ளியில் இருப்பாா்கள். பள்ளிப் படிப்பு முடிந்து மாலை வீட்டிற்குச் செல்லும் குழந்தைகளை ‘இல்லம் தேடிக் கல்வி’ என்ற பெயரில் மாலை 5 மணி முதல் 7 மணி வரை முடக்கி வைப்பதால் மாணவா்களுக்கு கல்வி மீதும், பள்ளி மீதும் வெறுப்புதான் ஏற்படும் என்பது உளவியல் உண்மை.
மாணவா்கள் எப்போது விளையாடுவது? அண்மைக்காலமாக நமது கல்விக்கூடங்கள் இதனை ஓரம் கட்டிவிட்டன. இதனால் மாணவா்களுக்கு மன உளைச்சலும், மன அழுத்தமும் ஏற்படுமே தவிர படிப்பு ஏறாது.
இந்தத் திட்டம் செயல்படுத்தப்பட்டால், ஏழை எளிய மக்கள், தங்கள் குழந்தைகளை மாலை நேரப் பள்ளிக்கு அனுப்புவாா்கள். பகலில் அவா்களை வேலைக்கு அனுப்புவாா்கள். இதனால் இத்திட்டம் தமிழ்நாட்டில் குழந்தைத் தொழிலாளா்களை உற்பத்தி செய்யவும் வழி வகுக்கும்.
அரசுப் பள்ளிகளில் இன்னமும்கூட தேவையான வசதிகள் இல்லாத நிலையே உள்ளது. தனியாா் பள்ளிகள் கூடுதல் வசதிகளுடன் வளா்ச்சி பெறுகின்றன. ஏழை எளிய பெற்றோரும் தங்கள் பிள்ளைகள் அங்கே படிப்பதையே விரும்புகின்றனா். இதனை அரசும், கல்வித் துறையும் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும்.
இந்தத் திட்டத்துக்கு ஒதுக்கியிருக்கும் ரூ.200 கோடிக்கும் மேற்பட்ட தொகையை முறைசாா் கல்வி முறையை மேலும் மேம்படுத்தும் திட்டங்களுக்குச் செலவழிக்க பள்ளிக்கல்வித் துறை முயல்வது கல்வி வளா்ச்சிக்கு உதவும்.
தமிழக பெண்கள் இயக்கம் சாா்பாக சென்னை உயா்நீதிமன்றத்தில் ஒரு பொதுநல வழக்குத் தொடுக்கப்பட்டுள்ளது. ‘பள்ளிக்கூடங்களுக்கு மாணவா்கள் சென்று 18 மாதங்கள் ஆகிவிட்டன. தனியாா் பள்ளிகள் மாணவா்களுக்கு ஆன்லைன் வழியாக பாடம் நடத்தி வருகின்றன. ஆனால் கிராமப்புறங்களில் உள்ள அரசு, அரசு உதவி பெறும் பள்ளிகளில் படிக்கும் மாணவா்களுக்கு எந்த வசதியும் இல்லை. அந்த மாணவா்களுக்கு ஆன்லைன் முறையில் கல்வி பெறுவதற்கான வசதிகளை ஏற்படுத்தித்தர வேண்டும். அத்துடன் மாணவா்கள் படிப்பைப் பாதியில் நிறுத்தவில்லை என்பதை உறுதி செய்ய மாவட்ட, வட்ட, ஊராட்சிகளில் குழுக்களை நியமிக்கவும் தமிழ்நாடு அரசுக்கு உத்தரவிட வேண்டும்’ என்று அந்த மனுவில் கூறப்பட்டுள்ளது.
இதனை ஏற்றுக்கொண்ட சென்னை உயா்நீதிமன்றம் ‘18 மாதங்களுக்குப்பிறகு மீண்டும் பள்ளி செல்ல மாணவா் மத்தியில் ஆா்வம் குறைவாக உள்ளது என்றும், பெருந்தொற்று காரணமாக வேலையிழந்து சொந்த ஊா் சென்றவா்களின் குழந்தைகள் மாற்றுச் சான்றிதழ் பெறுவதில் சிக்கல் இருப்பதாகத் தெரிகிறது’ என்றும் கூறியுள்ளது.
ஒன்றாம் வகுப்பு முதல் எட்டாம் வகுப்பு வரை நவம்பா் முதல் நாளிலிருந்து பள்ளிகள் செயல்படுத்தல் மற்றும் ‘இல்லம் தேடிக் கல்வி’ செயல்பாடுகள் சாா்ந்து ஆசிரியா் சங்கப் பொறுப்பாளா்களுடன் கலந்தாலோசனைக் கூட்டம் கடந்த அக்டோபா் 21 அன்று நடைபெற்றுள்ளது. பள்ளிக் கல்வி ஆணையா் தலைமையில் நடந்த இந்தக் கூட்டத்துக்கு, தொடக்கக் கல்வி இயக்குநா் முன்னிலை வகித்துள்ளாா்.
ஒருங்கிணைந்த பள்ளிக் கல்வித் திட்ட இயக்குநா் ‘இல்லம் தேடிக் கல்வி’ திட்டத்தை செயல்படுத்துதல் குறித்து விளக்கம் அளித்துள்ளாா். இதன் செயல் திட்டங்கள் பற்றியும் ஆசிரியா் சங்கப் பொறுப்பாளா்களிடம் விளக்கப்பட்டுள்ளது.
தன்னாா்வலா்களை நியமனம் செய்யும்போது ஆசிரியா் பயிற்சி முடித்தவா்களையே நியமனம் செய்ய வேண்டுமென்றும், அவ்வாறு தன்னாா்வலா்களாகப் பணியாற்ற முன்வருபவா்களுக்கு பணி நியமன வாய்ப்பின்போது 2 மதிப்பெண் புள்ளிகள் வழங்குவதாக அறிவித்தால் தகுதியான பலா் தன்னாா்வலராகப் பணியாற்ற முன் வருவா் என்றும் ஆசிரியா் சங்கங்கள் தெரிவித்துள்ளன.
பள்ளி நடைபெறாத 18 மாத கால இடைவெளியில் மாணவா்கள் வேலைக்குச் சென்று விட்டதாகவும், ‘இல்லம் தேடிக் கல்வி’ திட்டம் குழந்தைத் தொழிலாளா்களை ஊக்குவிக்கும் திட்டமாக அமைந்துவிடக் கூடாது என்றும் அவா்கள் கூறியுள்ளாா். அத்துடன் 18 மாத கற்றல் இடைவெளியைக் குறைப்பதற்கான ஒரு கருவியாக அதிகப்படியாக ஆறு மாதங்கள் மட்டுமே இத்திட்டத்தைச் செயல்படுத்துவது நல்லது என்றும் கூறியுள்ளனா். தமிழக அரசு இந்த ஆலோசனைகளைப் பரிசீலிக்க வேண்டும்.
அதே சமயம் முறைசாராக் கல்வி திட்டத்தின் மூலம் நடத்தப்பட்ட ‘கற்போம் எழுதுவோம்’ மையத்தை நடத்துவதில் ஏற்பட்ட சிரமங்களையும், ஆசிரியா்கள் பட்ட இன்னல்களையும் எண்ணிப் பாா்க்க வேண்டும். அப்போது, தன்னாா்வலா்கள் கிடைக்காத இடங்களில் ஆசிரியா்களே தன்னாா்வலா்களாகப் பணியாற்ற வேண்டும் என்று நிா்ப்பந்திக்கப்பட்டனா்.
தன்னாா்வலா்களுக்கு அரசாங்கம் ஊதியம் தராத நிலையில் ஆசிரியா்களே தங்கள் சொந்தப் பொறுப்பில் ஊதியம் அளிக்க வேண்டிய நிலை ஏற்பட்டது. அதுபோன்ற இடா்ப்பாடுகள் இந்தத் திட்டத்தில் ஆசிரியா்களுக்கு ஏற்படக் கூடாது.
மத்தியில் ஆட்சி மாற்றம் ஏற்படும் போதெல்லாம் ஒரு புதிய கல்வித் திட்டம் உருவாக்கப்படுவது வழக்கமாகிவிட்டது. இதனால் குழப்பம் அடைவது மாணவா்களும் ஆசிரியா்களும்தான்.
எல்லாத் திட்டங்களும் அறிவிப்புகளாகவே இருக்கின்றன. ‘இல்லம் தேடிக் கல்வி’ திட்டம் இப்போது புதிய அறிவிப்பாக வந்துள்ளது, அவ்வளவுதான்.
குழந்தை வளர்ப்பு என்பது இன்றைய சூழ்நிலையில் ஒரு கடினமான செயலாக மாறிவிட்டது. அதிலும் சிங்கிள் பேரண்ட் எனும் ஒற்றைப் பெற்றோர் என்பது சவாலான காரியம்தான். தன் துணையின்றி தனியாகக் குழந்தையை வளர்க்கும் ஒரு ஆணோ, பெண்ணோ குடும்பத்தில் மட்டுமின்றி சமூகத்திலும் பல்வேறு சவால்களை சந்திக்கிறார்கள்.
கணவன் அல்லது மனைவி இறந்துவிட்டாலோ, இருவரது உறவு முறிந்துவிட்டாலோ ஒற்றைப் பெற்றோரால் குழந்தைகள் வளர்க்கப்படுகின்றன. திருமணம் செய்துகொள்ளாதவர்களால் தத்தெடுத்து வளர்க்கப்படும் குழந்தைகளும் இதில் அடங்கும்.
ஆணின்றி ஒரு பெண் மட்டும் குழந்தையை வளர்த்தால் அவள் தாயாக மட்டுமின்றி அந்த குழந்தைக்குத் தந்தையாகவும் இருக்க வேண்டும். அதுபோலவே ஆணும், தந்தை மட்டுமின்றி தாயாகவும் இருக்க வேண்டும்.
தாய், தந்தை இருவரின் பணிகளையும் ஒருவரே செய்ய வேண்டும். ஒற்றைப் பெற்றோரால் வளர்க்கப்படும் குழந்தைகளும், பெற்றோருடன் வாழும் மற்ற குழந்தைகளைப் போலவே மகிழ்ச்சியாகவும் உணர்ச்சி ரீதியாகவும் ஆரோக்கியமாக இருக்க முடியும். ஆனால், ஒற்றைப் பெற்றோர் எதிர்கொள்ளும் சவால்கள் பல. கணவன்/மனைவி உறவு முறிவதனால் தாங்கள் பாதிக்கப்படுவது மட்டுமின்றி, குழந்தைகளும் அந்தப் பிரிவினையை உணர்கிறார்கள்.
ஒற்றை பெற்றோர் எதிர்கொள்ளும் சவால்கள்
♦ பொருளாதாரம்
♦ சமூக தாக்கங்கள்
♦ குழந்தைகளின் உளவியல் சிக்கல்கள்
♦ சுகாதாரப் பராமரிப்பு
♦ பெற்றோரின் மனநலன்
♦ குழந்தைகளின் மனநலன்
♦ குடும்பத்தை சமாளித்தல்
ஒரு குழந்தை, தனது தனிப்பட்ட குடும்பத்தினரின் பிரச்னைகளுக்கு ஆளாகும்பட்சத்தில் குழந்தை வளர்ப்பு மேலும் சிக்கலாகிவிடும். இருப்பினும், சிலவற்றைக் கவனத்தில்கொள்வதன் மூலம் இந்த சவால்களை சமாளிக்கலாம்.
கடினமாக உணராதீர்கள்
நீங்கள் ஒற்றைப் பெற்றோராக இருக்கும்பட்சத்தில், உங்கள் குழந்தைகளுக்காக உணவு சமைக்க வேண்டும், அலுவலகத்திற்கும் செல்ல வேண்டும்.
ஆனால், எல்லா நேரங்களிலும் உணவு சமைக்க முடியாது அல்லது அனைத்து நேரங்களிலும் வீட்டை சுத்தமாக வைத்திருக்க முடியாது. இதனிடையே குழந்தைகளுடன் நேரம் செலவழிக்க வேண்டும். என்னதான் திட்டமிட்டாலும் உங்களால் அனைத்து வேலைகளையும் செய்துமுடிக்க முடியாது. எனவே, முடிந்தவற்றைச் செய்யுங்கள்.
குழந்தையை மகிழ்ச்சியாகவும் ஆரோக்கியமாகவும் வைத்திருக்க எதற்கு முன்னுரிமை கொடுக்க வேண்டுமோ அதை மட்டும் செய்யுங்கள்.
கடந்த காலத்தில் உங்களுக்கு மன அழுத்தத்தை ஏற்படுத்திய நினைவுகளை குழந்தைகளிடம் ஒருபோதும் திணிக்க வேண்டாம். முகத்திலும் காட்டிக்கொள்ள வேண்டாம். உங்களை நீங்கள் கடினமாக உணரும்பட்சத்தில் குழந்தைகளும் பாதிக்கப்படும்.
எதிர்மறையில் கவனம் செலுத்த வேண்டாம்
உங்கள் குழந்தை உங்களுடைய கணவன்/மனைவி அதாவது மற்றொரு பெற்றோரிடம் தொடர்பு கொண்டிருந்தால் அதனை நீங்கள் பெரிதாக எடுத்துக்கொள்ள கூடாது. குழந்தைக்கு இருவரின் அன்பும் ஆதரவும் இருந்தால் நல்லதுதான்.
அதேநேரத்தில் குழந்தை அவ்வாறு தொடர்பில் இருக்கக்கூடாது என்று விரும்பினால் உங்கள் துணையுடன் பேசியபின்னர் குழந்தைகளுக்கு ஏதேனும் ஒரு காரணத்தை சொல்லி புரியவைக்க வேண்டும்.
உங்கள் துணை குறித்து குழந்தைகளின் முன்னிலையில் விமர்சிக்கவோ அல்லது புகார் செய்யவோ கூடாது. கடந்த கால நினைவுகள் குறித்துப் பேச வேண்டும். அது உங்களை கோபமடையக் கூட வைக்கும். ஒட்டுமொத்தமாக குழந்தைக்கு எதிரான விஷயங்களில் கவனம் செலுத்தாதது தவிர்த்து விடுங்கள்.
வெளிப்படையாக இருங்கள்
குழந்தைக்கு ஓரளவு விவரம் தெரிந்தபின்னர் பெற்றோர் பிரிய நேரிட்டால் அதாவது உங்கள் துணை இறந்திருந்தாலோ அல்லது விவாகரத்து பெற்றாலோ அல்லது உங்கள் குழந்தையின் வாழ்க்கையில் ஈடுபட வேண்டாம் என நினைத்தால் அந்த நேரத்தில் குழந்தைகளிடையே பயம் ஏற்படலாம். இந்த நேரத்தில் குழந்தைகள் தங்களுடைய தனிப்பட்ட எண்ணங்களையும் உணர்வுகளையும் வெளிப்படுத்த அவர்களை அனுமதிக்க வேண்டும். அவர்களின் கடினமான கேள்விகளுக்கு பதிலளிப்பது சவாலாக இருக்கலாம், ஆனால், நன்கு அறிந்த குழந்தையிடம் வெளிப்படையாக இருப்பதே உறவை பலப்படுத்தும்.
உங்களை கவனித்துக் கொள்ளுங்கள்
உங்கள் மன, உடல் மற்றும் உணர்ச்சி ஆரோக்கியத்தை நீங்கள் எவ்வாறு கவனித்துக்கொள்கிறீர்கள் என்பதில் கவனம் செலுத்துங்கள். உங்களுக்கான பொழுதுபோக்காக இருந்தாலும், உங்கள் கல்வி, வேலை, கனவு எதுவாக இருந்தாலும் உங்களுக்கான நேரத்தை ஒதுக்கிக்கொள்வது உங்கள் குழந்தையின் வாழ்க்கையையும் மேம்படுத்த உதவும். இவ்வாறு இருப்பவர்களே மகிழ்ச்சியானவர்களாகவும் சிறந்த பெற்றோராகவும் இருக்க முடியும். மேலும் உங்களுடைய வளர்ச்சி குறித்து யோசித்தால் பொருளாதாரம் தானாக மேம்படும்.
நம்பகமான உதவியைத் தேடுங்கள்
ஒற்றைப் பெற்றோருக்கான கடமைகள், சவால்கள் அதிகம். எல்லாவற்றையும் நீங்களே செய்யும்போது ஒரு அழுத்தம் ஏற்படலாம். எனவே, உங்களுடைய வாழ்க்கையிலும் உங்கள் குழந்தையின் வாழ்க்கையிலும் நண்பர்கள், குடும்ப உறுப்பினர்கள் மற்றும் சமூகத்தின் பிற உறுப்பினர்களை ஈடுபடுத்துங்கள். மற்றவர்களுடன் பழகும்போது குழந்தைக்கு வலுவான பிணைப்பு கிடைக்கும். அதேநேரத்தில் பிற நபர்கள், உங்கள் நம்பிக்கைக்கு உரியவர்களாக இருப்பது அவசியம்.
ஒற்றைப் பெற்றோருக்கு பல சவால்கள் இருக்கலாம். ஆனால், நீங்களும் மற்றவர்களைப் போல மகிழ்ச்சியாக இருக்க முடியும், உங்கள் குழந்தைகளும் சமூகத்தில் ஒரு சிறந்த மனிதராக வலம்வர முடியும். உங்கள் மனதையும் உடலையும் பாதிக்கும் விஷயங்களை புறந்தள்ளி முழுக்க முழுக்க உங்களைப் பற்றியும் உங்கள் குழந்தையைப் பற்றியும் மட்டும் யோசியுங்கள்.
மத்திய அரசால் கடந்த ஆண்டு அவசரச் சட்டங்களாக இயற்றப்பட்டு, நாடாளுமன்றத்தில் ஒப்புதல் அளிக்கப்பட்ட வேளாண் சட்டங்கள் மூன்றையும் திரும்பப் பெற்றுக்கொள்வதாகப் பிரதமர் அறிவித்துள்ளது விவசாயிகளின் ஒருங்கிணைந்த போராட்டத்துக்குக் கிடைத்த வெற்றி என்பது எவ்வகையிலும் மறுக்க முடியாதது. தமிழ்நாட்டு விவசாயிகளிடத்திலும் அந்த மகிழ்ச்சியின் உற்சாகம் தெரிகிறது.
பஞ்சாப், ஹரியாணா, உத்தர பிரதேச விவசாயிகளிடத்தில் நிலவும் ஒற்றுமையின் பலம்தான் இந்தப் போராட்டத்தின் வெற்றி. சாதி, மதம், இனம் அனைத்தையும் தாண்டி விவசாயிகள் என்ற ஒற்றை அடையாளத்தின் கீழ் அவர்கள் திரண்டுநின்றார்கள். தமிழ்நாட்டில் விவசாயிகளின் ஒற்றுமை மாவட்டவாரியாக மாவட்டத்துக்குள்ளும் வட்டாரவாரியாகவும் கட்சிரீதியாகவும் பிரிந்துகிடப்பதே அவர்களது கோரிக்கைகள் உரிய கவனம் பெறாமல் போவதற்கான காரணம் என்பதை இப்போதேனும் உணர வேண்டும்.
வேளாண் சந்தையை ஒழுங்குபடுத்துவது இந்தச் சட்டங்களின் முக்கியமான நோக்கம். ஆனால், விவசாயிகளின் ஒப்புதல் இல்லாமல் அதை நிறைவேற்றுவது சிரமம் என்பதை மத்திய அரசு உணர்ந்துகொண்டுள்ளது. இந்தச் சட்டங்களால் வேளாண் சந்தையைச் சீர்திருத்த முடியும் என்று மத்திய அரசு முழுமனதாக நம்பினாலும்கூட, அதை விவசாயிகளுக்கு விளக்கிச் சொல்லவும் அவர்களின் ஒப்புதலைப் பெறவும் அவர்களின் கருத்துகளைப் பெற்று சில திருத்தங்களைச் செய்யவும் தவறிவிட்டது. வேளாண் சட்டங்கள் திரும்பப் பெறப்பட்டிருப்பதாலேயே விவசாயிகளின் பிரச்சினைகள் முடிவுக்கு வந்துவிடவில்லை.
வேளாண் சந்தைகளை ஒழுங்குபடுத்தாமல் விளைபொருட்களுக்கு நியாயமான விலை கிடைக்கவோ விவசாயிகளின் வருமானம் உயரவோ வழியில்லை. எனவே, வேளாண் சந்தைகளைச் சீர்திருத்துவதற்காகப் பலமுனைகளிலிருந்தும் பரிந்துரைகளைப் பெற்று, அவற்றின் சாதக பாதகங்களை விவாதிக்க வேண்டிய நிலையில் இருக்கிறோம். இத்தகைய விவாதங்களில் விவசாயிகளின் பிரதிநிதிகள் இடம்பெற வேண்டியதும் அவர்களின் கருத்துகளுக்கு மதிப்பளிக்க வேண்டியதும் இப்போது கட்டாயமாகியுள்ளது.
அடுத்த ஆண்டில், நடைபெறவிருக்கும் சட்டமன்றத் தேர்தல்களையொட்டியே வேளாண் சட்டங்களைத் திரும்பப்பெறும் முடிவை பாஜக எடுத்திருப்பதாகவும் விமர்சனங்கள் எழுந்துள்ளன. தேர்தல் களத்தில் பாஜகவை எதிர்த்து நிற்கும் கட்சிகள் இன்னமும்கூட வலிமையைப் பெற்றுவிடவில்லை. இது விவசாயிகளின் ஒருங்கிணைந்த போராட்டத்துக்கான வெற்றியே தவிர, அதை எதிர்க்கட்சிகள் பங்குபோட்டுக்கொள்ள விரும்புவதில் நியாயமில்லை. எதிர்க்கட்சிகள் ஆதரித்தாலும் விவசாயிகளாலேயே நடத்தப்பட்ட போராட்டம் இது.
வேளாண் சட்டங்களுக்கு எதிராக நீதிமன்றத்துக்கு வந்த பின்னும்கூட போராட்டத்தை ஏன் தொடர்கிறீர்கள் என்று ஏற்கெனவே உச்ச நீதிமன்றம் கண்டித்தது. இப்போது நாடாளுமன்றத்தில் சட்டங்கள் நீக்கப்படும் வரை போராட்டம் தொடரும் என்று அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது. அரசின் மீதான அவநம்பிக்கையாகவும் தீராத கோபத்தின் வெளிப்பாடாகவுமே இது பார்க்கப்படும். விவசாயிகளின் கோரிக்கைகள் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுவிட்ட நிலையில், அது செயல்வடிவம் பெறும்வரை அவர்கள் தங்களது போராட்டத்தை அடையாள நிமித்தமாகத் தொடர விரும்பினால், அது தலைநகரின் இயல்பு வாழ்க்கையைப் பாதிக்காதவகையில் திட்டமிடப்பட வேண்டும். போராட்டங்களின் வழியாக உரிமைகளை நிலைநாட்டலாம் என்பது மீண்டும் உறுதியாகியிருக்கிறது. பேச்சுவார்த்தைகள் மூலமாகப் போராட்டங்களையும்கூடத் தவிர்க்க முடியும். ஆனால், இருதரப்புமே அதற்குத் தயாராக இருக்க வேண்டும்.
இது விவசாயிகளின் வெற்றி!
வ. சேதுராமன், மாநிலக் கருத்தாளர், தமிழ்நாடு அறிவியல் இயக்கம்.
நமது நாடு, நீண்ட கால ஜனநாயகப் போராட்டத்தின் மூலம் சுதந்திரம் அடைந்தது. அதன் தொடர்ச்சியாக எத்தனையோ தனிநபர்கள், குழுக்களின் அறவழிப் போராட்டங்கள். அவற்றின் தொடர்ச்சியாக விவசாயிகள் நடத்திய அறவழிப் போராட்டத்துக்குக் கிடைத்த வெற்றிதான் மூன்று வேளாண் சட்டங்களும் திரும்பப் பெறப்பட்டது.
விவசாயிகளின் போராட்டம், வரும் நவம்பர் 26 அன்று ஒரு ஆண்டை நிறைவுசெய்ய உள்ளது. பஞ்சாப், ஹரியாணா, ராஜஸ்தான், உத்தர பிரதேசம் உள்ளிட்ட அனைத்து மாநிலங்களையும் சார்ந்த லட்சக்கணக்கான விவசாயிகள் டெல்லி எல்லைச் சாலைகளில் போராட்டம் நடத்திவருகிறார்கள். உலக அளவில் மிகப் பெரிய மக்கள் திரளின் நீண்ட நாள் போராட்டமாகவும் இது பார்க்கப்படுகிறது.
டெல்லி எல்லையில் உள்ள தேசிய நெடுஞ்சாலையின் ஒரு பகுதி வாழ்விடமாக மாற்றப்பட்டு, வெயில், மழை, குளிர் காலங்களிலும் தொடர் போராட்டமாக நடைபெறுகிறது. போராட்டம் நடத்தும் சுமார் 500-க்கும் மேற்பட்ட அமைப்புகள் தங்களுக்குள் ஒருங்கிணைத்துக்கொண்டதோடு, ஆதரவு கொடுக்கும் யாரும் தங்கள் அரசியல் அடையாளங்களோடு வரத் தடையும் விதித்தது. இதுவரை சுமார் 700-க்கும் மேற்பட்டவர்கள் போராட்டக் களத்தில் மரணமடைந்துவிட்டதாகக் கூறுகிறார்கள்.
போராட்ட ஒருங்கிணைப்புக் குழு நாடு முழுவதும் எத்தகைய போராட்டத்தை முன்னெடுப்பது என்று அவ்வப்போது முடிவெடுத்து, அதை நாடு முழுவதிலும் செயல்படுத்தியது. தமிழ்நாட்டில் பொறுப்பேற்ற திமுக அரசு, இது தொடர்பாக 2,831 வழக்குகளைச் சமீபத்தில் தள்ளுபடிசெய்துள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது. 11 முறை பேச்சுவார்த்தை நடத்தப்பட்டாலும் போராட்ட அமைப்புகள் மூன்று சட்டங்களும் முழுமையாக ரத்துசெய்யப்பட வேண்டும் என்பதில் உறுதியாக இருந்து போராட்டம் நடத்திவருகின்றன.
இந்நிலையில், பிரதமர் மூன்று வேளாண் சட்டங்களையும் திரும்பப்பெறுவதாகவும், இதற்கான சட்டபூர்வ நடவடிக்கைகள் நவம்பர் 29-ல் தொடங்கும் குளிர்காலக் கூட்டத்தொடரில் மேற்கொள்ளப்படும் என்றும் கூறியுள்ளார். மேலும், சில அமைப்புகள் இந்த சட்டங்களைச் சரியாகப் புரிந்துகொள்ளவில்லை என்றும் கூறியுள்ளார். நாடாளுமன்ற நடவடிக்கைகள் முடிந்த பிறகே தங்கள் சொந்த ஊருக்குச் செல்ல உள்ளதாகவும் அதுவரை அமைதிப் போராட்டம் தொடரும் என்றும் போராட்ட அமைப்புகள் கூறிவிட்டன.
அதே நேரத்தில், குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலைத் திட்டத்துக்குக் குழு அமைக்கப்படும் என்று கூறியுள்ளார். புதிய வேளாண் சட்டங்கள் கொண்டுவரப்பட்டபோது, அதை எதிர்த்தவர்கள் இன்று வரை வைக்கும் கோரிக்கை குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலைக்குச் சட்டபூர்வ வடிவம் வேண்டும் என்பது. ஆகவே, ஒன்றிய அரசு அதனை உடனடியாகச் செயல்படுத்த வேண்டும்.
விவசாயத்தை ஊக்குவிக்க நடவடிக்கை எடுக்கப்படும் என்றும் பிரதமர் கூறியுள்ளார். இடுபொருட்கள் (உரம், பூச்சிமருந்து) தட்டுப்பாடு இல்லாமல் குறைந்த விலையில் கிடைப்பது, தரமான விதைகள் மானிய விலையில் கிடைப்பது, பயிர் சாகுபடி முறைகளை மாற்றியமைப்பது (காரிப், ரபி போன்ற தேசிய அளவிளான சாகுபடி முறையை மாற்றி அந்தந்த மாநிலத்தில் உள்ள முறைகளையும் உள்ளடக்கி) அதன் மூலம் காப்பீடு மற்றும் கடன் வசதிகளை ஏற்படுத்துவது, இயன்ற வரை ஒன்றிய - மாநில அரசுகள் நேரடியாக விவசாயப் பொருட்களை விவசாயிகளிடமிருந்து நேரடியாகக் கொள்முதல் செய்வது, பாசன மற்றும் வடிகால் வசதிகளை மேம்படுத்துவது, தடையற்ற மற்றும் இலவச மின்சாரத்தை உத்தரவாதப்படுத்துவது போன்ற செயல்பாடுகள் மூலமே விவசாயமும் விவசாயிகளும் மேம்படுவது சாத்தியமாகும். ஒன்றிய அரசு அதற்கான நடவடிக்கைகளை எடுக்க வேண்டும். மேலும், மசோதாக்களைத் திரும்பப்பெறுவதோடு, போராட்டத்தில் மரணமடைந்த விவசாயிகளுக்கு நாடாளுமன்றத்தில் இரங்கல் தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட வேண்டும். போராட்டத்தில் ஈடுபட்டவர்கள் மீதான வழக்குகளை, தமிழ்நாடு அரசு செய்ததுபோல் அந்தந்த மாநிலங்கள் திரும்பப் பெறவும் அறிவுறுத்த வேண்டும்.
நாடாளுமன்றத்தில் சட்டங்கள் இயற்றப்படுவதற்கு முன்னதாக அவை தொடர்பான ஒரு கருத்தொற்றுமையை ஏற்படுத்துவது இன்றியமையாதது. அதுதான் அமைதிக்கு வழிவகுக்கும்.
எதிர்க்கட்சிகள் அரசியலாக்கிவிட்டன
என். தண்டபாணி, தமிழக விவசாயிகள் சங்கத்தின் கோவை மாவட்டத் தலைவர்
வேளாண் சட்டங்கள் திரும்பப் பெறப்படும் என்ற பிரதமரின் அறிவிப்பை எதிர்க்கட்சிகள் தங்களுக்குக் கிடைத்த வெற்றி என்றும், பிரதமர் மோடி பின்வாங்கிவிட்டார் என்றெல்லாம் பேசிவருகின்றனர். உத்தர பிரதேசம், பஞ்சாப் உள்ளிட்ட 5 மாநில இடைத்தேர்தலுக்காக இந்த முடிவு என்றும் சிலர் விமர்சிக்கிறார்கள். தேர்தல் வெற்றி - தோல்விக்காக எந்த முடிவையும் பாஜக எடுத்ததில்லை. இனியும் எடுக்காது.
பொதுவாக, மக்களை ஈர்க்கும் அறிவிப்புகள், தனக்கு நல்ல பெயரை பெற்றுத்தரும் அறிவிப்புகளைத்தான் ஆட்சித் தலைவர்கள் நேரடியாக மக்கள் முன்பு தோன்றி அறிவிப்பார்கள். ஆனால், வேளாண் சட்டங்களைத் திரும்பப் பெறும் முடிவை, தானே நேரடியாக மக்களிடம் அறிவித்துள்ளார் மோடி. இதன் மூலம் தனது துணிச்சலை, உறுதியை மீண்டுமொருமுறை அவர் வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார். சீக்கியர்களின் முதல் குருவான குருநானக் ஜெயந்தி நாளில் இந்த அறிவிப்பை வெளியிட்டதன் மூலம் பல செய்திகளைச் சொல்லாமல் சொல்லியிருக்கிறார் பிரதமர். பிரதமர் மோடி விவசாயிகளின் துயரங்களை நேரில் அறிந்தவர்.
தாங்கள் உற்பத்தி செய்யும் விளைபொருட்களுக்கு உரிய விலை கிடைக்க வேண்டும் என்பது விவசாயிகளின் நீண்ட காலக் கோரிக்கை. காங்கிரஸ், திமுக உள்ளிட்ட கட்சிகளும் தங்கள் தேர்தல் அறிக்கைகளில் இந்தக் கோரிக்கையை வலியுறுத்திவந்தன. அதன்படியே நாடாளுமன்றத்தில் நீண்ட விவாதத்துக்குப் பிறகு, ‘அத்தியாவசியப் பொருட்கள் திருத்தச் சட்டம் 2020’, ‘விவசாய விளைபொருள் வியாபாரம் மற்றும் வர்த்தக (மேம்பாடு மற்றும் எளிமைப்படுத்துதல்) சட்டம் 2020’, ‘விவசாயிகளுக்கு (அதிகாரமளித்தல் மற்றும் பாதுகாப்பு) விலை உத்தரவாத ஒப்பந்தம் மற்றும் விவசாய சேவைகள் சட்டம் 2020’ ஆகிய 3 சட்டங்கள் கொண்டுவரப்பட்டன.
இந்தச் சட்டங்களின்படி இடைத்தரகர்களின் ஆதிக்கம் ஒழிக்கப்பட்டு, விவசாயிகள் தங்கள் விளைபொருட்களை எந்தக் கட்டுப்பாடுகளும் இன்றி எந்த மாநிலத்துக்கும் எடுத்துச்சென்று, யாருக்கும் விற்கலாம் என்ற நிலை உருவானது. வேளாண் சட்டங்களுக்கு பஞ்சாப், ஹரியாணா போன்ற சில மாநிலங்களில் மட்டுமே எதிர்ப்புகள் எழுந்தன. குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலை இனி இருக்காது, மத்திய அரசு கொள்முதல் செய்யாது, மண்டி முறை இருக்காது என்றெல்லாம் எதிர்ப்பாளர்கள் பொய்ப் பிரச்சாரம் செய்தபோது, மத்திய அரசு அவற்றை அதிகாரபூர்வமாக மறுத்தது. வேளாண் சட்டங்களின் நோக்கம் அதுவல்ல என்றும் விளக்கம் அளித்தது.
போராட்டம் நடத்திய விவசாய சங்கங்களின் பிரதிநிதிகளுடன் பேச்சுவார்த்தை நடத்திய மத்திய அரசு, வேளாண் சட்டங்களில் திருத்தங்களை மேற்கொள்ளத் தயாராக இருப்பதாக அறிவித்தது. ஆனால், விவசாயிகளின் போராட்டம் அரசியலாக்கப்பட்டுவிட்டதால் எந்த நியாயங்களும் எடுபடவில்லை. 2014-ல் பிரதமர் மோடி தலைமையில் பாஜக அரசு அமைந்த பிறகு விவசாயிகளின் வருமானத்தை இரட்டிப்பாக்கும் லட்சியத்துடன் பல்வேறு திட்டங்களையும் முயற்சிகளையும் மேற்கொண்டுவருகிறது. விவசாயக் கடன் அட்டை, மண்வள அட்டை, பயிர்க் காப்பீடு, பயிர்க் கடன், ஊரக வளர்ச்சி, சொட்டுநீர்ப் பாசனத் திட்டம், விவசாயத் தொழிலாளிகளுக்கான ஓய்வூதியம், 9 கோடிக்கும் அதிகமான விவசாயிகளுக்கு ஆண்டுக்கு ரூ.6 ஆயிரம் போன்ற திட்டங்கள் அதில் முக்கியமானவை.
வேளாண் சட்டங்கள் விவசாயிகளுக்குப் பயனளிக்கும் என்பது தெரிந்தும் அதனை பாஜக அரசை எதிர்ப்பதற்கான ஓர் ஆயுதமாக எதிர்க்கட்சிகள் பயன்படுத்தத் தொடங்கின. வேளாண் சட்டங்களை அரசியலாக்கிவிட்டன. அதனால்தான் அரசியல் ஆதாயத்துக்காக நாட்டின் ஒற்றுமையைச் சீர்குலைக்குத் துடிக்கும் சக்திகளுக்கு இடமளிக்கக் கூடாது என்பதற்காக பிரதமர் மோடி இந்த முடிவை எடுத்திருக்கிறார்.
செவிலியம் என்பது வெறும் சேவை அல்ல, அது சேவை சார்ந்த ஒரு தொழில் என இங்கு எத்தனை பேர் சிந்திக்கிறோம்? சேவை… சேவை எனும் புனிதங்களால் பெரும்பான்மையாகப் பெண்கள் பணிபுரியும் செவிலியத் துறை முறையான ஊதியமின்றி, முறையான பணி நியமனமின்றி சமூகநீதியின் பார்வையிலிருந்து இன்னும் எத்தனை ஆண்டு காலம் விலக்கிவைக்கப்படப்போகிறது? படித்தால் உயர்வு பெறலாம் என செவிலியம் படித்த பெண்கள் இன்று சரியான வேலைவாய்ப்பின்றியோ கிடைத்த வேலையில் முறையான ஊதியமின்றியோ கூடுதல் பணி நேரமென அரசு வேலையிலும் துன்புறும் நிலை இருக்கிறது.
மருத்துவத் துறையில் பல்லாண்டு காலமாக அதிகாரத் தரப்பால் நிராகரிக்கப்பட்ட துறையாக செவிலியர் துறை இருக்கிறது. உலகம் முழுவதும், வளர்ந்த நாடுகள் மட்டுமல்லாது வளரும் நாடுகளிலும்கூட செவிலியத் துறை தனி நிர்வாக அமைப்பைக் கொண்டிருக்கிறது. இந்தியாவில் மட்டும்தான் ‘நர்ஸிங் கவுன்சில்’ எனும் பதிவுசெய்யும் ஒரு கட்டமைப்பு மட்டுமே அரசு சார்பில் செவிலியர்களுக்கெனச் செயல்படுகிறது. மற்றபடி, மருத்துவமனைகளுக்குள் செவிலியர்களெல்லாம் முழுக்க முழுக்க மருத்துவர்களின் நிர்வாகத்துக்குக் கீழ் செயல்படக்கூடிய நிர்ப்பந்தக் கட்டமைப்புதான் இங்கே இருக்கிறது.
பொதுவாக, மருத்துவத் துறையின் அனைத்துப் பணிகளும் கூட்டு முயற்சிதான் எனும் நேர்மையான அங்கீகாரம்கூட இந்தியாவில் விலக்கி வைக்கப்பட்டுள்ளது. மருத்துவர்களுக்குக் கொடுக்கப்படும் அங்கீகாரமும் மதிப்பும் செவிலியர்களுக்குக் கொடுக்கப்படுவதில்லை. மேலும், செவிலியத் துறையின் மீது சமூகநீதியின் வெளிச்சம் படவே இல்லை .
செவிலியர்களின் பாடத்திட்டம் தனித்தன்மையுடன் நோயாளியைப் பெரும்பான்மை நேரம் கவனித்துக்கொள்ளும் ஆற்றலும் அனுமதியும் அளிக்கக் கூடியது. பாடத்திட்டத்தை உருவாக்கியவர் மருத்துவர் இல்லை. நோயாளிகள் மீது பேரன்பு கொண்ட ஃப்ளாரன்ஸ் நைட்டிங்கேல் எனும் செவிலியப் பெண்தான். அது முழுக்கக் குழு வேலையை மதித்தும், அனைவரையும் சமமாக நடத்தும் தன்மையுடனும் உருவாக்கப்பட்டுள்ளது.
மருத்துவர்களின் சாதனைகள் பேசப்படும் நம் நாட்டில் எத்தனை செவிலியர்களின் சாதனைகள் பேசப்பட்டிருக்கின்றன என்ற கேள்வி எழுகிறது. இந்தியாவின் முதல் மருத்துவர்களில் ஒருவர் முத்துலெட்சுமி ரெட்டி என்று அறிந்திருப்பவர்கள் முதல் செவிலியர் யாரென்று அறிந்திருப்பார்களா? வரலாறே இல்லாத ஒரு துறையாக ஏன் இத்துறை ஆக்கப்பட்டது என்ற கேள்விகளோடு பயணிக்கிறோம். அதிகாரமற்ற துறை என்பதால், இத்துறை இத்தனை ஆண்டுகளில் இழந்தவை என்னென்ன என்பதையெல்லாம் பார்ப்போம்.
சாதாரணமாக தனியார் கல்லூரியில் பொறியியல் படித்தாலும் அவர் அரசு வேலைக்குச் செல்வதற்குத் தகுதியுடையவர்தான். ஆனால், தனியார் கல்லூரியில் படித்த செவிலியர்க்கு அரசு வேலை 2008 வரை மறுக்கப்பட்டது. நீதிமன்றப் போராட்டத்துக்குப் பிறகுதான் அரசு வேலை என்ற உரிமை கிடைத்தது. அரசு வேலைக்குப் பணி அமர்த்தலில் தேர்வு முறை (MRB) உண்டு.
தேர்வெழுதிப் பணிக்கு எடுக்கப்படும் ஒவ்வொரு செவிலியரும் நிரந்தரப் பணியாளர் எனும் நீதிமன்ற ஆணை இப்போது உள்ளது. ஆனாலும், ஒப்பந்தம் போட்டு 2 ஆண்டுகளுக்குக் கையொப்பம் வாங்கி 6 ஆண்டுகள் வெறும் ரூ.14,000 சம்பளத்துக்குக் கொத்தடிமைகள்போல் வேலை வாங்கியது சென்ற அதிமுக அரசு. இப்போதும் தேசிய ஊரக வளர்ச்சி சார்ந்த செவிலியர்களுக்கு மட்டுமே ரூ.18,000 வழங்க முன்வந்துள்ளனர். 15,000 செவிலியர்களின் நிலை இன்னும் அதே கொத்தடிமை நிலைதான்.
சென்ற ஆட்சியில் தனித்தனியாகப் பணிநியமனத்துக்கு லட்சங்கள் கொடுக்க நிர்ப்பந்தப்படுத்தப்பட்டனர். அந்த ஒலிப்பதிவுகள் பொதுத்தளங்களில் வெளியானதும் யாவரும் அறிந்தவையே. ஆக, பணிக்குத் தேர்வு வைக்கின்றனர். பணியில் சேர லட்சங்கள் கொடுக்க வேண்டும். அரசுப் பணிதான், ஆனால் சட்ட விரோதமான இடமாற்றம் போட்டு அதிலிருந்து பணம் சம்பாதித்துக்கொள்வார்கள்.
மலேசியா, துபாய், சிங்கப்பூர், அமெரிக்கா போன்ற நாடுகளில் செவிலியர்களுக்குப் பணி நேரம் ஒரு நாளுக்கு 7 - 8 மணி நேரம். 3 வேலைநேரங்களாக (ஷிஃப்ட்) பிரிக்கப்படுகிறது. இரவுப் பணி ஒரு வாரத்தில் 3 நாட்களும் அதற்கு விடுமுறையாக 4 நாட்களும் கொடுக்கப்படுகின்றன. இந்த விடுமுறையில் வேலை செய்வோர்க்குக் கூடுதல் சம்பளம் கிடைக்கிறது. ஆனால், இந்தியாவில் 7 - 8 மணி நேரம் என்பது விடுவிக்க ஆட்கள் வரும் வரை மேலும் நீள்கிறது. அது சில நேரங்களில் 36 மணி நேரமாகக்கூட இருப்பதாகச் செவிலியர்கள் வருந்துகின்றனர். இந்தக் கூடுதல் வேலைநேரத்துக்கு இங்கு விடுப்போ சம்பளமோ கிடைப்பதில்லை. கொடுக்கப்பட வேண்டும் எனும் சட்டம் சம்பிரதாயமாக இருக்கிறது; பயன் தருவதில்லை. 7 நாட்கள் இரவுப் பணி செய்தால் ஒரு நாள் விடுமுறை கொடுக்கப்படுகிறது.
வெளிநாடுகளில் ‘இண்டிவிஜுவல் நர்ஸிங் கிளினிக்’குகள் எனும் கட்டமைப்பு செவிலியர்களால் உருவாக்கப்பட்டுத் தனியார் தொழிலாக, செவிலியர்கள் தாங்களே செவிலிய சேவை செய்ய அனுமதி இருக்கிறது. நீண்ட நாள் படுக்கை, தாய்-சேய் நலன், மூளை வளர்ச்சி பாதிக்கப்பட்டவர்கள் போன்றோர்க்கு அரசு அனுமதியுடன் செவிலிய சேவை செய்யலாம். இது போன்ற கட்டமைப்பு இங்கு இல்லாததால் போலி செவிலியச் சேவைதான் கிடைக்கும். உண்மையான செவிலியர் பலர் குடும்பச் சூழலால் பணியற்றவர்களாக முடங்கும் நிலை இருக்கிறது.
மகப்பேறு விடுப்பு ஊதியம்கூடக் கிடைக்காமல் உழைத்து ஓய்ந்தவர்களுக்கு இந்த ஆட்சியிலாவது நல்லது ஏதாவது நடக்க வேண்டும் என்று எல்லாச் செவிலியர்களும் எதிர்பார்க்கின்றனர். போலி செவிலியக் கல்லூரிகள் நடத்தும் தனியார் மருத்துவ முதலாளிகள், போலிச் செவிலியர்கள் இவற்றை வளர்த்தது மருத்துவர்கள் சிலர்தானே என்றும் அவர்களிடமே போய் எப்படி எங்களுக்கான நீதியைக் கேட்பது என்றும் செவிலியர்கள் குற்றச்சாட்டுகளை முன்வைக்கின்றனர்.
கரோனோ காலத்தில் வேலைசெய்வது கடமை எனினும் முறையான ஊதியமும் ஆதரவும் இல்லாமல் இந்தியச் செவிலியத் துறை செய்தது தியாகம் என்றால், அது மிகையல்ல. செவிலியம் என்பது சேவைத் துறை மட்டுமல்ல. கடந்த தலைமுறைப் பெண்களைச் சொந்தக் காலில் நிற்கச் செய்த சுயமரியாதைத் தொழிலும் ஆகும். செவிலியத் துறையின் கண்ணியம் காக்கப்பட, அதன் அறிவியல் நுட்பங்கள், ஆராய்ச்சிகள் வலுப்பெற இந்தியாவில் செவிலியர்கள் சேவை இன்னும் சிறப்படைய, நோயாளிகள் காக்கப்பட இத்துறையைத் தனித் துறையாக்க அரசு ஆவன செய்ய வேண்டும்.
செவிலியர்களுக்கான துறை இருந்திருக்குமேயானால் அவர்கள் போராட்டக் களம் தேடி வர வேண்டியது இருந்திருக்காது. துறைரீதியாக, அவர்கள் நலன் மேம்பட்டிருக்கவும் பாதுகாக்கப்படவும் செய்திருக்கலாம். உயிர் காக்கும் தேவதைகளின் தேவைக்கு அரசு செவிசாய்க்கும் என நம்புகிறேன்.
இந்திய மருத்துவ ஆராய்ச்சி கவுன்சில் இணைந்து நடத்திய மிகப்பெரிய ஆய்வில், கோவிஷீல்டு மற்றும் கோவாக்சின் தடுப்பூசிகள் 45 வயது மற்றும் அதற்கு மேற்பட்ட இந்தியர்களிடையே கடுமையான கோவிட்-19 மற்றும் டெல்டா மாறுபாட்டின் அபாயத்தை கணிசமாக குறைப்பதாக முடிவுகள் தெரிவிக்கின்றன. இந்த ஆய்வின் முடிவுகள் சமீபத்தில் வெளியாகின.
ஆய்வு முடிவுகள்
கொரோனா தொற்றுக்கு எதிராக கோவிஷீல்டு தடுப்பூசியின் இரண்டு டோஸ் 80 விழுக்காடு செயல்திறனும், கோவாக்சின் தடுப்பூசியின் இரண்டு டோஸ் 69 விழுக்காடு செயல்திறனும் கொண்டுள்ளது.
இந்த தடுப்பூசியின் செயல்திறன், 6 முதல் 8 வார இடைவெளியில் செலுத்தப்பட்ட டோஸ்கள் அடிப்படையில் மதிப்பீடு செய்யப்பட்டுள்ளது. நேஷனல் இன்ஸ்டிடியூட் ஆஃப் எபிடெமியாலஜியின் இயக்குநர் மனோஜ் முர்ஹேகர், 12 வார இடைவெளியை கணக்கிட போதுமான தரவுகள் இல்லை. இதில் முக்கியம், தடுப்பூசி கொரோனாவுக்கு எதிராக சிறப்பாக செயல்படுவது கண்டறியப்பட்டுள்ளது.
இந்தாண்டு ஜூன் மாதத்திற்குள் நாட்டின் மக்கள்தொகையில் குறைந்தது 60 சதவீதம் பேர் கொரோனா தொற்றால் பாதிக்கப்பட்டிருப்பதால், தற்போது உடனடியாக நமக்கு பூஸ்டர் டோஸ் தேவையில்லை. தடுப்பூசி நோய் எதிர்ப்பு சக்தியை அதிகரித்துள்ளது என்றார்.
ஐசிஎம்ஆர்-நேஷனல் இன்ஸ்டிடியூட் ஆஃப் வைராலஜியைச் சேர்ந்த டாக்டர் பிரக்யா யாதவ் கூறுகையில், ” 2ஆம் அலையில் டெல்டா மாதிரிகளுக்கு எதிராக கோவாக்சின், கோவிஷீல்டு தடுப்பூசி மிகவும் பயனுள்ளதாக இருந்தது” என்றார்.
ஆய்வு என்ன?
இந்த ஆய்வு 2021 மே – ஜூலை மாதங்களுக்கு இடையில் 11 மருத்துவமனைகளில்நடத்தப்பட்டது. அதில், 1,073 பேருக்கு கடுமையான கோவிட் பாதிப்புகளும், 2,264 பேருக்கு கொரோனா பரிசோதனையில் நெகட்டிவ் ரிசல்டும் வந்திருந்தது.
அவர்களில், 6 விழுக்காடு பேர் கடுமையான கோவிட் பாதிப்புக்கும், 17 விழுக்காடு பேர் கொரோனா நெகட்டிவ் நபர்களும் கோவிஷீல்டு தடுப்பூசியின் இரண்டு டோஸும் செலுத்தியிருந்தனர். 16 விழுக்காடு கடுமையான பாதிப்பு நபர்களும், 28 விழுக்காடு கொரோனா நெகட்டிவ் நபர்களும் கோவிஷீல்டு ஒரு டோஸ் மட்டும் செலுத்தியிருந்தனர். முழுமையான தடுப்பூசியின் செயல்திறன் 80 விழுக்காடு ஆகும்.
அதே போல், 887 பேர் கடுமையான கோவிட் பாதிப்புக்கும், 1,384 பேர் கொரோனா நெகட்டிவ் நபர்களுக்கும் நடத்திய ஆய்வு முடிவில், கடுமையான பாதிப்பில் 3.4 விழுக்காடு பேரும், கொரோனா நெகட்டிவ் பாதிப்பில் 5.3 விழுக்காடு பேரும் கோவாக்சின் தடுப்பூசியின் இரண்டு டோஸ் செலுத்தியிருந்தனர்.
மேலும், கடுமையான பாதிப்பு கொண்ட 16 விழுக்காடு பேரும், கொரோனா நெகட்டிவ் பாதிப்பு 28.3 விழுக்காடு பேரும், கோவாக்சின் தடுப்பூசியின் முதல் டோஸ் மட்டுமே செலுத்தியுள்ளனர். முழுமையான தடுப்பூசியின் செயல்திறன் 69 விழுக்காடு ஆகும்.
இந்த ஆய்வானது பல்வேறு கல்வி நிறுவன ஆராய்ச்சியாளர்களுடன் இணைந்து நடத்தப்பட்டுள்ளது. அதன் விவரம் கீழே பட்டியலிடப்பட்டுள்ளன.
2017 பட்ஜெட் உரையில், அப்போதைய முதல்வர் விஜய் ரூபானி, குஜராத் சைவ மாநிலமாக இருக்கும் என்று அறிவித்தார். அவரது அறிவிப்பு, அரசாங்கத்தின் பசு வதை சட்டத்திற்கு மேலும் வலு சேர்த்தது. பசுவதை சட்டத்தில், இப்போது குற்றவாளிகளுக்கு ஆயுள் தண்டனை வழங்கப்படுகிறது. இச்சட்டம், அந்த ஆண்டு சட்டமன்றத் தேர்தலுக்கு சில மாதங்களுக்கு முன்னதாக வந்தது.
ஊரடங்கிற்கு பிறகு, அகமதாபாத் போன்ற நகரங்களில் பல உணவகங்கள் மூடப்பட வேண்டிய கட்டாயத்திற்கு தள்ளப்பட்டன. மீண்டும் திறக்கப்பட்ட உணவங்களில் சில தங்கள் மெனுவிலிருந்து சிவப்பு புள்ளியை (இறைச்சி உணவுகளை) கைவிட்டன, மற்றவை கிளவுட் கிச்சன்களாக மாறியது, பெரும்பாலும் பொருளாதாரம் காரணமாக.
எவ்வாறாயினும், கடந்த இரண்டு வாரங்களில் நடந்த நிகழ்வுகள், மாநிலத்தில் இறைச்சி உண்பதைத் தடைசெய்வது அவ்வளவு சாத்தியமில்லை என்பதைக் காட்டுகிறது. ராஜ்கோட், வதோதரா, பாவ்நகர் மற்றும் அகமதாபாத் ஆகிய நான்கு முக்கிய நகரங்களில் உள்ள முனிசிபல் கார்ப்பரேஷன்களின் பாஜக நிர்வாகிகள் தெருக்களில் அசைவ உணவுகளை விற்கும் வண்டிகள் மீது கடும் நடவடிக்கை எடுக்கப்படும் என்று அறிவித்தனர். இதனால், மாநில பிஜேபி தலைவர் சி.ஆர்.பாட்டீல் பாஜக நகரப் பிரிவு தலைவர்களை அமைதிப்படுத்த வேண்டியிருந்தது, மேலும் இறைச்சி உண்பதற்கு தடை ஏதும் இல்லை என்றும் மக்களுக்கு அவர்கள் விரும்பியதை உண்ண “உரிமை” உள்ளது என்றும் வலியுறுத்த வேண்டியதாகிற்று.
கட்டுக்கதை & உண்மை
2003 ஆம் ஆண்டில், குஜராத் முந்தைய ஆண்டு கலவரத்தில் இருந்து மீண்டு வந்தபோது, அகமதாபாத்தின் எல்லிஸ்பிரிட்ஜ் தொகுதியின் பாஜக எம்எல்ஏ பவின் ஷேத், அப்போதைய உள்துறை அமைச்சர் அமித் ஷாவின் (இப்போது மத்திய உள்துறை அமைச்சர்) கண்காணிப்பின் கீழ், அசைவ உணவு விற்கும் வண்டிகளை வலுக்கட்டாயமாக மூடினார். இந்த உணவு வண்டிகள் அவரது தொகுதியின் ஒரு பகுதியாக இருந்த IIM-A க்கு வெளியே உள்ள தெருவில் செயல்பட்டு வந்தன. அந்த உணவு வண்டிகள் இதுவரை மீண்டும் திறக்கபடவில்லை. பவின் ஷேத் ஒரு ஜெயின் சமூகத்தைச் சார்ந்தவர். ஜெயின், சிறுபான்மையினராக அறிவிக்கப்பட்ட ஒரு சமூகம் மற்றும் சக்திவாய்ந்த அரசியல் பதவிகளை வகிப்பவர்களைக் கொண்ட அகமதாபாத்தில் செல்வாக்கு மிக்க சமூகமாக உள்ளது.
சைவ உணவு உண்பவர் என்ற குஜராத்தின் அடையாளம், அகமதாபாத்தைப் பற்றிய கீழ்கண்ட அபிப்பிராயத்திலிருந்து எடுக்கப்பட்டது, அகமதாபாத்தில் நீங்கள் ‘ஜெயின்’ (வெங்காயம், பூண்டு அல்லது கிழங்குகள் இல்லை) மற்றும் ‘ஸ்வாமினாரியன்’ (வெங்காயம் அல்லது பூண்டு இல்லாமல்) போன்ற வகைகளில் பீட்சா மற்றும் வடபாவ் போன்றவற்றைப் பெறலாம். இதில் ஸ்வாமினாரியன் வகை என்பது ஸ்வாமினாரியன் பிரிவைப் பின்பற்றுபவர்களுக்கானது.
குஜராத்தைப் பற்றிய சந்தைப்படுத்தல் என்பது சைவ உணவுகளில் மட்டுமே கவனம் செலுத்துகிறது. உள்ளூர் காரமான மட்டன் கறி, இறால் மற்றும் வறுத்த பாப்லெட் (பாம்ஃப்ரெட்) ஆகியவற்றிற்கான சமையல் குறிப்புகள், மாநில நெடுஞ்சாலையில் உள்ள தனியார் சமையலறைகள் அல்லது தீங்கற்ற அசைவ தாபாக்களில் பெரும்பாலும் ரகசியமாக பாதுகாக்கப்படுகின்றன.
சமூகவியலாளர்கள் மற்றும் வரலாற்றாசிரியர்கள் குஜராத் ஒரு சைவ மாநிலம் என்ற நம்பிக்கை ஒரு கட்டுக்கதை என்று வலியுறுத்துகின்றனர். 2014 ஆம் ஆண்டின் மாதிரி பதிவு கணக்கெடுப்பின்படி, குஜராத்தில் 40 சதவீதம் இறைச்சி உண்ணும் மக்கள்தொகை உள்ளது, இது பஞ்சாப் மற்றும் ராஜஸ்தானைக் காட்டிலும் அதிகமாகும். மேலும் இவர்கள் முஸ்லிம்கள், கிறிஸ்தவர்கள் மற்றும் பார்சிகள் மட்டுமல்ல, ஓபிசி, தலித்துகள் மற்றும் பழங்குடியினரும் கூட.
நாட்டின் கடல் உணவு உற்பத்தியில் 17 சதவீத பங்களிப்பை வழங்கும் குஜராத் ஒரு முக்கிய மீன் உற்பத்தியாளராகவும் உள்ளது. சௌராஷ்டிரா மற்றும் தெற்கு குஜராத்தின் கர்வா மற்றும் கோலி OBC சமூகங்கள் பெரும்பாலும் மீன் உற்பத்தியில் ஈடுபட்டுள்ளன. இருப்பினும், IIM-A க்கு அருகில் உள்ள, அரசின் குஜராத் மீன்வள மத்திய கூட்டுறவு சங்க லிமிடெட்டின் மொபைல் வேன்களில் இருந்து விற்கப்படும் தரமான மீன்களை நம்பியிருப்பவர்கள், “உள்ளூர் மக்களின் எதிர்ப்புகள்” காரணமாக 2014 இல் அசோசியேஷன் மொபைல் வேன்களின் விற்பனையை நிறுத்தியதால், அகமதாபாத்தில் உள்ள மீன் உண்பவர்கள், பிற ஆதாரங்களைத் தேட வேண்டியிருந்தது என்று அதிகாரிகள் கூறுகின்றனர். அகமதாபாத்தில் அசைவ உணவுகளை திறந்த வெளியில் விற்கும் அல்லது உட்கொள்ளும் சகிப்புத்தன்மை குறைவாக உள்ளது. சைவ குஜராத்தி குடும்பங்களில், முட்டை மற்றும் கோழி உணவுகளை உண்ணும் பெரும்பாலான குடும்ப உறுப்பினர்கள் அதை தங்கள் வீட்டிற்கு வெளியே சாப்பிடுகிறார்கள்.
பாஜகவின் சமாளிப்புகள்
பிரதமர் நரேந்திர மோடியின் புதிய அமைச்சரவையில் பல ஓபிசி அமைச்சர்களை இணைத்து, ஓபிசி பிரிவினரிடையே நற்பெயரை ஏற்படுத்த பாஜக திட்டமிட்டுள்ள நிலையிலும், பாதிக்கு மேற்பட்ட மக்கள் அசைவ உணவு உண்பவர்களாக உள்ள உத்தரபிரதேசத்தில் தேர்தலை சந்திக்கப் போகிறோம் என்பதாலும், இறைச்சி உண்பவர்கள் மீதான தடையை அதிகரிப்பது தேர்தல் கணக்கீட்டை சீர்குலைக்கும் என்றும் கட்சித் தலைவர்கள் உணர்ந்துள்ளனர். பாஜக உயர்மட்ட முடிவெடுக்கும் அமைப்பில் குஜராத்திகளின் பிரசன்னம் அதிகரித்து வருவதால், குஜராத்தில் நடந்தது பாஜகவின் ஒட்டுமொத்த மனநிலையைப் பிரதிபலிக்கவில்லை என்பதை உறுதிப்படுத்த கட்சி சரியான கோரிக்கைகளை எழுப்ப வேண்டியிருந்தது.
இறைச்சி உண்பதைக் குற்றமாக்குவது என்பது, பசுவதை அல்லது மது அருந்துவதைக் குற்றமாக்குவது போன்றதல்ல என்பது கட்சித் தலைமை புரிந்துள்ளது. பசுவதை அல்லது மது அருந்துவது, இந்துக்கள் மற்றும் அவற்றின் தடைக்கு ஆதரவான வாக்காளர்களை வென்றெடுக்கும் அதே வேளையில், இறைச்சிக்கான தடையை அறிவித்ததன் மூலம் பாஜக அதிக வாக்குகளை இழக்கக்கூடும்.
இவை அனைத்தும் கடந்த வாரம் மாநில மற்றும் நகர அளவில் கட்சியின் முற்றிலும் முரண்பாடான நிலைப்பாடுகளில் தெளிவாகத் தெரிந்தது. விஜய் ரூபானியின் சொந்த ஊரான ராஜ்கோட் முனிசிபல் கார்ப்பரேஷனில் தொடங்கி, வதோதரா, பாவ்நகர் மற்றும் அகமதாபாத் வரை இந்தப் பிரச்சினை விஸ்வரூபம் எடுத்தது. அங்கு பாஜக மேயர்கள், நிலைக்குழுத் தலைவர்கள் அல்லது குடிமைக் குழுத் தலைவர்கள் அசைவ உணவுகளை விற்கும் வண்டிகளுக்கு எதிராக, இந்து மதத்தை (ராஜ்கோட்) பின்பற்றுபவர்களின் மத உணர்வுகளை புண்படுத்துவது, ” அசைவ உணவின் துர்நாற்றம், மற்றும் “சிறு குழந்தைகளின் மனதில் எதிர்மறையான தாக்கத்தை ஏற்படுத்துதல்” போன்ற காரணங்களுக்காக கடும் நடவடிக்கைகளை அறிவித்தனர். இந்த பிரச்சினை இந்துக்களை வெல்லும் என்று ஜூனியர் பிஜேபி தலைவர்கள் கற்பனை செய்திருக்கலாம், ஆனால் அது புலம்பெயர்ந்தவர்களிடையே ஒரு பயத்தை ஏற்படுத்தியது. அவர்களில் பலர் கை வண்டிகளில் முட்டை உணவுகளை விற்பதன் மூலம் வாழ்கின்றனர், மேலும் பலருக்கு இது மட்டுமே மலிவான சத்தான உணவு. .
ஆனால் மாநில பாஜக தலைவர் பாட்டீல், சனிக்கிழமையன்று ராஜ்கோட்டில் செய்தியாளர் சந்திப்பில், இந்த நாட்டில் உள்ள அனைவருக்கும் “என்ன சாப்பிட வேண்டும் என்பதைத் தீர்மானிக்கும் சுதந்திரம் எப்படி இருக்கிறது என்பதை மீண்டும் வலியுறுத்தினார். வண்டிகள் மூலம் அசைவ உணவு விற்பனை செய்பவரை அகற்றுவது ஏற்புடையதல்ல. சட்டத்திலும் அத்தகைய ஏற்பாடு இல்லை. தடை செய்யப்படாத எதையும் விற்க மக்களுக்கு சுதந்திரம் உண்டு. எனவே, வண்டிகளை (சாலைகளில் இருந்து) அகற்றும் பேச்சுக்கே இடமில்லை,” என்றார்.
அசைவ உணவு வண்டிகள் மீது இதுபோன்ற எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்க வேண்டாம் என்று அனைத்து மேயர்களுக்கும் அறிவுறுத்தப்பட்டுள்ளதாகவும் பாட்டீல் கூறினார்.
சமண மதத்தைச் சேர்ந்த விஜய் ரூபானி, குஜராத்தை “சைவ உணவு” மாநிலம் என்று அறிவிப்பதில் பெயர் எடுக்க முடியும் என்றாலும், மகாராஷ்டிராவை பூர்வீகமாக கொண்ட பாட்டீல், அவருக்குக் சாதகமான முடிவை எடுக்க முடியாது. அவரது சொந்த நகரமான சூரத் மற்றும் அவரது தொகுதியான நவ்சாரியில் பாரம்பரியமாக அசைவ உணவு உண்ணும் மக்கள் அதிகம் உள்ளனர், இதில் உயர் சாதி இந்துக்கள், பார்சிகள் மற்றும் பல மாநிலங்களில் இருந்து குடியேறியவர்களும் அடங்குவர். அசைவத்திற்கு எதிரான சத்தத்தில் டெசிபல் சேர்க்காத ஒரே நகரமும் அதுதான்.
The Prime Minister’s apology to the nation for not being able to convince a section of the farming community about the real intent of the Government in enacting the farm legislations is unprecedented. But it is not clear why it was an apology to the nation when only a section of the farmers could not be convinced. And then the apology is not for enacting the three farm laws or causing enormous suffering to the farmers. In any case it appears that the farmers have clearly understood the intent; and that is the reason why they did not go back to their farms until the laws are repealed. Now that the Prime Minister has informed the nation that the Government is going to repeal these laws, the farmers are understandably jubilant over their victory. This victory indeed takes India’s politics to a new phase — a phase of robust non-political movements with a certain staying power. We do not know ultimately what transformation it will bring to India’s jaded politics. But one thing becomes clear. The prolonged non-violent agitation by the determined farmers and the final capitulation by a very powerful Government augur well for India’s democracy.
Trajectory and intent
The trajectory of the three farm laws clearly shows the real intent of the Government. These were brought in first as ordinances which was quite perplexing. First, these laws have a far-reaching impact on the farmers and it was very improper and quite unwise to push them through without taking the farmers into confidence.
Second, under Article 123 of the Constitution the President can legislate on a matter when there is great urgency in the nature of an emergency and the sitting of Parliament is quite some time away. Farm laws which make radical changes in the farm sector and affect the life of farmers in very significant ways do not have the kind of urgency which necessitates immediate legislation through the ordinances. Obviously, someone not very familiar with the working of Parliament must have advised the Government to take the ordinance route in order to avoid the standing committees’ scrutiny. It is a wrong impression that Bills which are brought to replace the ordinances are not or cannot be referred to the standing committees of Parliament. There is no such restriction. The Speaker/Chairman has the authority to refer any Bill except a money Bill to the standing committees.
It was being adventurous
These farm Bills should have been referred to the standing committee on agriculture for a detailed scrutiny. The committee could have held comprehensive discussions with the farmers. They would have thus got an opportunity to present their views before the committee and Parliament. In fact, their main complaint was that they were not consulted at any stage before the ordinances were issued. Radical changes in the farm sector without having any kind of consultation with the farmers was nothing short of adventurous.
Parliament is a kind of shock absorber. Its systems have been designed to address issues with a cool head and find solutions. The committees take the heat off the issues and deal with them in a mature manner by listening to all stakeholders. Parliament and its systems require men who govern, not to bypass it.
House wisdom is invaluable
The English monarchs of the 13th century, powerful and arrogant though they were, felt the need to consult the commoners for running the realm because they became wiser after many battles and wars. Parliament emerged from these consultations. Consultation with Parliament and its time honoured system is a sobering and civilising necessity for governments howsoever powerful they may feel. The accumulated wisdom of the Houses is an invaluable treasure. It is very surprising why important Bills which are coming before Parliament are not being referred to the committees. The experience of centuries shows that scrutiny of Bills by the committees make better laws. The case of the farm laws holds an important lesson for this Government or any government. A series of missteps led to avoidable sufferings to the farmers who do not normally leave their farms and trudge along hundreds of miles to agitate. They lost 700 of their brothers after being exposed to the harshness of the summer, winter and monsoon for almost 14 months. Instead of using water cannons and barricades, had Parliament been allowed to intervene, the head of the Government would not have had to apologise to the nation. However, now that the Government has decided to repeal the farm laws, it will be widely welcomed no matter what political calculations have gone into it.
These may be tactical moves
What next is an interesting question because the farmers seem to have decided to wait and watch. They will wait till Parliament repeals these laws in the winter session that commences on November 29. A tone of scepticism could be detected in their reactions presumably because the Government has not taken the position that these farm laws are wrong or harmful to the farmers. In fact the Government is of the view that these laws are necessary for reforming the farm sector. The public apology has not changed that position. So the apology and the repeal of laws may be tactical moves by the Government to tide over the emerging political situation in certain regions of the Indo-Gangetic Plain. Repealed laws can be brought back in future may be with certain modifications. There are no legal hurdles in that. The basic approach to corporatisation of the farm sector has not been abandoned.
A proper parliamentary scrutiny of pieces of legislation is the best guarantee that sectoral interest will not jeopardise basic national interest. Protection of farmers is an essential part of national interest. So, in any future legislation on farmers it is absolutely necessary to involve the systems of Parliament fully so that a balanced approach emerges. We must not forget that the farm Bills were not referred to either the standing committee or a joint select committee of both Houses of Parliament as has been the practice earlier.
A missed step
In fact, available data shows that Bills are very rarely referred to the committees these days. House rules have vested the discretion in the presiding officers in the matter of referring the Bills to committees. No reasoned decisions of the presiding officers for not referring them are available. Since detailed examination of Bills by committees result in better laws, the presiding officers may, in public interest, refer all Bills to the committees with few exceptions. Although the relevant rule is not happily worded, the intent is clear, namely, that the committee should examine all the important Bills. In the light of the horrendous experience of the Government over the farm laws, the present practice of not referring the Bills to committees should be reviewed. Speaker Om Birla has spoken about strengthening the committee system in the recent presiding officers’ conference. One way of strengthening it is by getting all the important Bills examined by them.
The farmers had to wage a prolonged struggle because the systems of Parliament were bypassed by the Government. A government elected by the people can function only in a democratic way. Other options are not available to it. The farmers who sat at the Delhi border for 14 months, braving heat and cold and death and conducting themselves in the most democratic way, have once again proved that.
P.D.T. Achary is Former Secretary General, Lok Sabha
Ayurveda has gained popularity in recent years, but a lot is still to be done to ensure that it stands the scrutiny of science. The COVID-19 pandemic has been a major challenge for science in general and hence, ‘How did Ayurveda deal with the pandemic?’ becomes a pertinent question to ask. In the following paragraphs I share my views as a teacher of Ayurveda with 20 years of experience.
Rampant misinformation
During the pandemic, we encouraged self-medication among the public by advocating preparations like decoctions. Thus, the message that unscrupulous, excessive and prolonged use of any medicine could be harmful was lost. We did not educate the public on the identification of the correct herbs, though we encouraged their consumption. For example, Giloy (Tinospora cordifolia) and Dalchini (Cinnamomum zeylanicum) are two plants where correct identification matters. Sometimes, Tinospora crispa and Cassia cinnamon are mistakenly identified as Giloy and Dalichini, which could be harmful.
Almost every Ayurveda physician came up with his/her own formulations as a purported cure for COVID-19. Many lab reports suggesting clinical improvements with Ayurveda interventions were shared on different social media platforms. However, most of them could not make it to peer-reviewed journals. Thousands of COVID-19 cases treated by Ayurveda physicians could have provided good data that could have been further analysed. Even though the Ministry of Ayush came up with an online case registry, our fraternity could not make any meaningful use of it.
Many clinical trials for testing Ayurveda interventions came up for COVID-19 and a few even got published. To show the efficacy of a new intervention in a condition where spontaneous recovery is more than 95%, one needs a large sample size and a robust study design. In most of these trials, the Ayurveda interventions were either in addition to Indian Council of Medical Research (ICMR) protocols or, when used as independent interventions, they were administered in mild to moderate cases only. Even governmental agencies widely publicised a few patent and proprietary formulations that were tested insufficiently, and drew flak from the scientific community for doing so.
Scientifically speaking, ‘immune boosting’ is a vague and potentially misleading term. During the pandemic, every other Ayurveda pharmacy came up with its own patent and proprietary formulation that supposedly boosted immunity. The common public was made to believe that Ayush interventions were safe, of preventive value, and effective in treating the disease. But most of these claims lacked credible evidence.
In my view, the Ayurveda sector should not have succumbed to the pressure to show that Ayurveda works in the treatment of COVID-19. Instead, the sector could have been visualised as a potential workforce. People could have been roped in for managing various tasks such as telephonic triaging, teleconsultations and counselling, monitoring home-quarantined patients, and coordinating referral services. Though some Ayush hospitals were converted into COVID-19 care centres, most of these facilities managed only mild to moderate cases. This is where a collaboration was required, between Ayush and conventional healthcare professionals. The protocols of ICMR and Ayush were disconnected and this is one of the reasons why there was no coordination. Moreover, this workforce could have been used to address the needs of non-COVID-19 patients who suffered the most because of various restrictions.
Questions to be asked
A group of scientists and physicians has recently started a social media campaign calling all Ayush systems ‘pseudoscience’. These activists conduct chemical analysis of many Ayush formulations and demonstrate that many of these products contain high doses of unwarranted constituents such as antibiotics, corticosteroids and heavy metals. They also share publicly the scanned images of the unscientific and outdated content in the textbooks of Ayush graduate programmes. They also publish and share various clinical case reports where adverse events are reported after exposure to Ayush interventions. These activities are crucial and need the support from at least those who believe in rational Ayurveda. This would make Ayush academicians and policymakers introspect seriously about the current system. Academia, at present, has made Ayurveda a pseudoscience by teaching the young students that whatever is written in ancient texts is the ultimate truth and cannot be challenged. This non-falsifiability renders the system unscientific.
The only way to make Ayurveda a real science is to present evidence before the scientific community showing that it works. Absence of uniform protocols either for diagnosis or for interventions make Ayurveda too subjective and diverse. An objective evaluation of complex Ayurveda practices is very difficult in the standard accepted format of ‘double blind randomised controlled trials’. The practical alternative is to go for longitudinal observational studies. Initially, around 20 different clinical conditions involving different organ systems can be identified, which practitioners are confident of treating. A large sample size with a long-term follow-up in a multi-centric design would go a long way in establishing the usefulness of Ayurveda. Most of the knowledge we now have about ischemic heart disease comes from a single longitudinal study going on since 1948, which demonstrates the value of observational studies.
Need for regulation
Formally, we never teach our graduates patent and proprietary formulations. However, as these graduates set up their clinical practice, they start prescribing these formulations. Most of these products are not backed by reliable trials or even pre-clinical and toxicity data. The number of pharmacies that manufacture classical formulations has reduced to a bare minimum over the years, which shows how commercialisation has taken over the sector. This aspect needs to be regulated to ensure that such products go through robust pre-marketing studies. Even classical formulations that contain toxic substances such as heavy metals need to be regulated.
Further, maintaining only a manageable number of colleges is essential to ensure that all students get good clinical exposure. The indiscriminate growth of new Ayush colleges is another matter of concern.
Kishor Patwardhan works at the Department of Kriya Sharir, Faculty of Ayurveda, Banaras Hindu University, and is Coordinator, Ayurveda Network
The only real substantive outcome of last week’s virtual summit between Presidents Joe Biden and Xi Jinping has been some unconfirmed reports of the two sides, the United States and China, agreeing to hold strategic nuclear talks sometime in the near future. This development comes against the backdrop of the China Military Power Report (CMPR) recently released by the Pentagon that categorically underscores the growing challenge posed by the increasing capabilities of the People’s Republic of China (PRC) and its ambitions across various dimensions of military power. The PRC’s nuclear capabilities, in particular, are undergoing a fundamental transformation and a shift seems to be evident in both the quantity and the quality of the PRC’s atomic arsenal. Even before the release of the CMPR, there was significant concern globally about the trajectory of China’s strategic capabilities. Confirmation provided by the CMPR reveals four specific areas where change is underway — quantitative strength, atomic yield, delivery capabilities and posture.
First is the size of the PRC’s nuclear arsenal, which is set to increase. Hitherto, the PRC’s nuclear arsenal has hovered at roughly 200 nuclear warheads, half of which directed at the United States (U.S.). By 2027, the CMPR estimates that this number is likely to increase to 700 weapons consisting of varying yields which is three and half times the current Chinese warhead strength.
Low-yield weapons, concerns
Second, the PRC is likely to privilege expansion in the direction of low-yield weapons. Low-yield weapons have been an area of interest and development for the PRC. They are weapons meant for battlefield use during conventional military operations and against conventional targets such as concentrations of armoured, artillery and infantry forces. Lower yield warheads help the PRC avoid causing collateral damage. Prior to the release of the CMPR, evidence that the PRC was testing low-yield devices has periodically surfaced in years past.
In April 2020, the U.S. State Department’s Findings on Adherence to and Compliance with Arms Control, Nonproliferation, and Disarmament Agreements and Commitments drew attention to the PRC’s deliberate opacity in the use of explosive containment chambers and excavations at its Lop Nur nuclear facility to test low yield weapons and Beijing’s refusal to grant permission to access data from its International Monitoring System (IMS) stations to the Data Centre under the operational authority of the Preparatory Commission for the Comprehensive Nuclear Test-Ban Treaty Organization (CTBTO). Actions of this kind have evoked strategic concern and increasingly confirm that China’s atomic arsenal consists of a large number of low-yield weapons ideal for battlefield use.
Third, these low-yield nuclear warheads are also likely to find their way into a key delivery capability — the PRC’s Dong-Feng-26 (DF-26) ballistic missile. This missile has already undergone deployment at Korla in the Xinjiang region in Western China. It is an Intermediate-Range Ballistic Missile (IRBM) which is launched from a Transporter Erector Launcher (TEL). Indeed, the DF-26 has featured in extensive training exercises west of Jilantai in inner Mongolia. In addition to the DF-26, China has also developed the JL-2 Submarine Launched Ballistic Missiles (SLBMs) with a range of 7,200 kilometres capable of striking targets across continental Asia.
A key shift
Finally, China’s move towards a Launch on Warning (LoW) nuclear posture marks an important shift in the PRC’s commitment to ensuring that no adversary doubts its response in the event of a nuclear first strike. A higher alert posture not only risks reducing the threshold for nuclear use in the form of preemption but it could also sow the seeds of miscalculation and unintended nuclear use.
Delhi needs to be cautious
The PRC’s nuclear competition with the United States will have a cascading effect. For India there are some serious implications with China’s increasingly minatory nuclear military capabilities. First, the size of China’s nuclear arsenal complicates the potency of India’s nuclear arsenal and it is especially true in the face of the PRC’s pursuit of missile defences in the form of the HQ-19 interceptors, which are specifically designed and developed to execute mid-course interception of medium-range ballistic missiles. A significantly larger Chinese nuclear arsenal paired to missile defences will limit damage to the PRC and more menacingly threatens the survivability of the Indian nuclear arsenal.
Reinforcing this is Beijing’s pursuit of a Launch on Warning (LoW) posture. Such a posture reduces the decision time for any Indian retaliatory nuclear strike in the heat of a war or crisis and places pressure on India to pursue its own LoW. Despite Beijing’s pursuit of No First Use (NFU), which is reversible, the PRC could also significantly degrade an Indian retaliatory strike if China chooses to resort to First Use (FU) of nuclear weapons, and even worse outrightly decapitate India’s nuclear forces. Indian strategic planners will have to think about the quantitative nuclear balance and India’s nuclear posturevis-à-visthe PRC.
Additions, surveys by China
Finally, India must pay close attention to the sub-surface leg of the PRC’s nuclear arsenal. Despite the COVID-19 pandemic, the Chinese have added two new Type 094 (Jin class) SSBNs/nuclear-powered ballistic-missile submarines to their existing fleet. The maritime dimension of China’s nuclear capabilities might not be an immediate strategic challenge but will potentially become one in the coming years for New Delhi. The Chinese Navy has carried out bathymetric and ocean mapping surveys in the Indian Ocean crucial to the execution of sub-surface military operations. The Bay of Bengal whose sea depth is very conducive for nuclear submarine missions will leave India exposed to a Chinese atomic pincer from the maritime domain in addition to the continental domain. New Delhi will have to specifically watch the pattern in the People Liberation Army Navy’s (PLAN) nuclear submarine deployments and address the deficit in its subsurface nuclear delivery capabilities.
Harsh V. Pant is Professor of International Relations at King’s College London and Director of Research at the Observer Research Foundation (ORF), New Delhi. Kartik Bommakanti is a Fellow at the Observer Research Foundation
When evidence-based policymaking becomes the cornerstone of good governance, it is difficult to overstate the importance of reliable and timely public data. Such data have a direct bearing on the state’s capability to design and implement programmes effectively. Among the emerging economies, India is credited to have a relatively robust public data system generated through its decennial Census and yearly sample surveys on specific themes. The coverage and reporting of Census data have vastly improved since independence. Though errors continue to be higher than in high-income countries, Census data are recognised for their reliability. Nevertheless, certain disquieting trends are visible on this front.
Concerns
One, despite having adopted latest data processing technologies, there has been a growing delay, sometimes by years, in the release of the collected data. This renders such data less useful for policy intervention. The delay also implies less public scrutiny and hence undermines accountability. In an extreme case, the government refrained from releasing the data collected through the Socio-Economic and Caste Census.
The second is the issue of comparability. In recent years, the government introduced changes to the estimation of GDP that made comparisons over time impossible. Adjustments to computation and survey methods are always welcome when they are meant to improve accuracy. In this instance, the arguments for revision and the revisions undertaken do not improve the quality of estimates. Therefore, the revisions, some claim, are driven more by political considerations than by the need to improve accuracy.
Third, there has been a slippage in the conduct of sample surveys. The statistical bureau has been revising the sample surveys almost every year. One crucial sample survey is the quinquennial ‘Monthly Household Consumer Expenditure’ (MHCE). The MHCE provides the data base to compute the weightage assigned for commodities in the calculation of Inflation Index, the poverty line and poverty ratio, nutritional standards of people based on their consumption of various food items, and consumption expenditure in the national accounts system. The government also uses the poverty estimates to decide on the State-wise allocation of foodgrains to be sold at subsidised prices through the Public Distribution System. Hence, the MHCE is an important policy instrument despite the fact that the data provided through the MHCE surveys have been widely debated. Such debates have, however, led to refinement of the methods of data collection and made the data more robust.
The Government of India (GoI) in November 2019 announced that the MHCE data collected in 2017-18 could not be released due to ‘data quality issues’. Though it did not elaborate on what the issues were, it went on to announce that the sample surveys for consumption expenditure will be conducted in 2020-21 and 2021-22. At present, we do not have information on whether the GoI has conducted these sample surveys. The GoI has further postponed the decennial census in 2021 to 2022 on the grounds that COVID-19 has had a serious impact on migration and livelihood options of the people. It is therefore important that the Census be conducted at the earliest and the results be made available to draw samples for the sample surveys in subsequent years.
Challenges
If digital data collection tools are to be used as announced earlier, several challenges need to be addressed. As mentioned earlier, we have lost a precious data base and more than five years have lapsed since then. This affects the framing of policies relating to food and nutrition security, among others. Given the significance of education and health in sustaining development, and the adverse impacts that the pandemic is likely to have had on these dimensions, such lapses are disconcerting. Moreover, the robust estimation of individual items in the national accounts system also awaits the Census and the subsequent sample survey results. Unless these surveys are completed and the results announced, we will be left with a doctor prescribing medicines without diagnosis.
In the absence of timely and reliable public data, users are increasingly relying on data provided through large-scale surveys conducted by the Centre for Monitoring Indian Economy (CMIE). However, users have raised questions about the design and data collection framework of the CMIE’s high-frequency household survey. As they take recourse to other metrics for analysis, the onus is on the government to ensure that the data generation possibilities opened up by new technologies are embedded in a robust system of public data production and use.
R. Srinivasan is Member, State Planning Commission, Government of Tamil Nādu; M. Vijayabaskar is with the Madras Institute of Development Studies and is also Member, State Planning Commission
Since the population of Gujarat comprises about 15% Scheduled Tribes, nearly 10% Muslims, 7.5% Scheduled Castes and about 50% Other Backward Classes, and migrants — most of whom don’t have an ideological aversion to meat unlike the Jains and Vaishnavas — we can safely say that a predominant share of the population is meat-eating.
Recently, the BJP-ruled civic bodies in Vadodara, Rajkot, Bhavnagar and Junagadh launched a drive against hawkers and vendors running non-vegetarian food joints along streets and footpaths on the ground that selling such food in the open “hurts religious sentiments”. Subsequently, hundreds of food carts or stalls dotting the roads selling non-vegetarian food were shut by the authorities. To say that Gujarat is a vegetarian State is akin to saying that the people of the State are teetotallers since prohibition is in place. That liquor freely flows everywhere under the watch of the state is an open secret. Similarly, people regularly consume non-vegetarian food but increasingly not in the open for fear of censure.
Idea of vegetarianism
This is because Gujarat’s socio-cultural space is dominated by Jains and Vaishnavas. It is to cater to these elites that Pizza Hut opened its first exclusive vegetarian restaurant in Ahmedabad. Celebrity chef Sanjeev Kapoor also opened his first-ever, all-vegetarian restaurant in Ahmedabad in 2009. This dominant Mahajan culture is marked by beliefs in non-violence, teetotalism and austerity — social values emphasised by Mahatma Gandhi. While vegetarianism is seen as central to this culture, meat-eating has become stigmatised despite the fact that large sections of the society are meat-eaters. The Swadhyaya Parivar and Swaminarayan movements have strengthened the idea of vegetarianism too.
Most of the roadside food stalls selling meat are operated by the minorities, by lower-class/lower-caste Hindus or by migrants. None of them has any substantive say in the political affairs of Gujarat. Though the BJP has been in power in the State for more than two decades and controls all the urban civic bodies of the main cities with its expanded social base, only upper castes such as the Banias, Patels and Brahmins occupy the top positions in government. Their social and cultural beliefs determine social norms. It is not surprising that the first to protest against non-vegetarian food carts was Minister of Revenue and Law and Justice Rajendra Trivedi, a legislator from Vadodara. The Ahmedabad Municipal Corporation Town Planning Committee Chairman Devang Dani, a Bania representing the posh locality of Bodakdev, imposed a ban on stalls selling non-vegetarian food along public roads. In Vadodara, the Municipal Corporation Chairman, Hitendra Patel, issued the directive asking all roadside non-vegetarian food stalls to be removed if they are not covered.
Fear of censure
Reacting to the outcry that followed the ban, Gujarat BJP Chief C.R. Paatil said no action would be taken against vendors selling non-vegetarian food and added that he had directed all the Mayors not to take any coercive action against them. The Chief Minister stressed that the State was not bothered about what people ate. He said action would be taken only against street food carts selling “unhygienic” food or if they are seen obstructing traffic on city roads. However, the fear of censure remains. Bans like these, even if temporary, further stigmatise marginalised communities and religious communities in the State. That such bans are imposed without any contestation shows how dominant communities further assert their dominance and threaten people’s livelihoods and peace.
mahesh.langa@thehindu.co.in
In what is turning out to be a predictable sequence in the annual ‘Swachh Survekshan’ awards, Indore was ranked the cleanest city for the fifth year, followed by Surat and Vijayawada. Chhattisgarh was the cleanest State, for the third time, in the category of ‘States with more than 100 urban local bodies’. Prime Minister Narendra Modi’s constituency, Varanasi, won for the cleanest ‘Ganga city’. The organiser, the Ministry of Housing and Urban Affairs, surveyed 4,320 cities for nearly a month and solicited feedback from 4.2 crore people. The metrics (cities) were garbage disposal, open defecation-free ratings, functionality and maintenance of community toilets and safe management of faecal sludge. The ‘Survekshan’ awards have a wide range of categories that segregates cities based on their population. While they attempt to capture the diversity of urban agglomerations on the other, it is hard to deflect criticism: every State has at least a few participants who will top one category or the other, thus making the process a giant appeasement scheme. Along with a category such as ‘States with over 100 urban local bodies (ULB),’ where Maharashtra and Madhya Pradesh were ranked second and third, respectively, there was also a top ranker for ‘State with less than 100 ULBs’ where Jharkhand was judged the cleanest. Then there was a category for a ‘Ganga’ city and separate population-wise categories. This year there was a novel ‘Prerak Daaur Samman’ that saw Indore, Surat, Navi Mumbai, New Delhi Municipal Council and Tirupati categorised as ‘divya’ (platinum). They were assessed for solid waste management. Unsurprisingly, these were entities that had already topped ranks in other categories.
Rankings serve two broad purposes: a publicity boost and recognition for the other winners but also motivation to climb higher on the totem pole. Though the number of cities surveyed has increased since the first edition of the survey in 2016, it appears that the same cities — Indore, Surat, for instance — keep topping the list. Six years is a good time to take stock of what the ranking programme intends to achieve: is it motivating cities to significantly allocate resources towards improving sanitation? Are cleaner cities cleaner because they are better positioned to access State funds and thus able to pull further away from other cities? Do States focus their energies and funds in keeping some cities clean to avail of a rank in any of the wide number of categories? Reducing a metric as complex as sanitation and cleanliness to blunt rankings can often induce a false sense of progress. Both at the regional level and at the Centre there should be more qualitative analysis of whether India’s cities are getting cleaner in the aggregate or if numbers are hiding inequity.
The massive mobilisation of Russian troops on the Ukraine border and occasional outbreak of violence along the line of contact between the Russia-backed rebels in the contested Donbass region and Ukrainian troops have pushed both countries to the brink of an open conflict. There were similar scenes earlier this year, but Moscow, after U.S. diplomatic intervention, pulled back. This time, however, the more emphatic Russian moves appear to be part of a larger strategy of force-projection across Russia’s western perimeter, from the Baltic Sea to the Black Sea. On the EU’s Polish border, Belarus, a Russian ally, was blamed for orchestrating a migration crisis. Amid tensions, Russia flew bombers near Poland’s borders earlier this month. In the Black Sea, Russian President Vladimir Putin dispatched vessels to shadow U.S. warships. The U.S. has warned its allies of a possible Russian attack on Ukraine. Russia’s aggressiveness could have partly been driven by Mr. Putin’s assessment that the U.S. was strategically weakened after its Afghan withdrawal and its preoccupation with China’s rise in East Asia. This gives him a window of opportunity to reassert Russian primacy in its backyard which has seen significant NATO advances. This makes Ukraine, which Russia sees, according to scholars at Carnegie, “as a Western aircraft carrier parked just across southern Russia”, at the centre of Russia’s geopolitical tussle with the West.
In 2015, an open conflict was averted after the ‘Minsk II’ peace agreement was signed, under the mediation of France and Germany. It was designed to end the fighting in the rebel regions and hand over the border to Ukraine’s national troops. Ukraine was required to delegate more power to the breakaway regions and introduce constitutional reforms, codifying their special status. Russia’s nod for the agreement was possibly because it thought that delegation of power to the rebels would enhance Moscow’s leverage that it could use to prevent Ukraine’s full integration with the West. But Kiev’s reluctance to implement the agreement and its growing military, economic and political ties with the West seem to have prompted Mr. Putin to change his approach — to putting Kiev under direct military pressure. Kiev is now in a tough spot. It lacks the military resources to deter its giant neighbour. While it gets military supplies from the West, there is no guarantee that the West would come to its help in the event of a Russian invasion. On the other side, Russia might make tactical gains from an invasion, like it did from the annexation of Crimea in 2014, but such a move could further deteriorate its already ruptured ties with the West. So a practical solution is to revive the Minsk peace process. The West should push both sides to resume talks and live up to their commitments as per the Minsk agreement to restore relative peace on the border.
Paris, Nov. 21: Ministers of the seven-nation Western European Union yesterday heard a suggestion that China favoured an enlarged Common Market to offset domination by the U.S. and the Soviet Union. The suggestion was made by Britain’s chief Common Market negotiator, Mr. Geoffery Rippon, when he opened a debate on China at the second session of the W.E.U's Ministerial Council, grouping Britain and the six Common Market countries. Mr. Rippon noted that the first General Assembly speech by the head of the Chinese delegation to the U.N., Mr. Chiao Kuan-hua, had been intransigent without giving the impression that China intended to act “unreasonably” in the world body. The French Foreign Minister, Mr. Maurice Schumann, suggested that China was not seeking Super-Power status and preferred to act as a spokesman for the third world. However, the difficulties of this role had been shown at the recent third world conference at Lima which saw marked divergencies between the participants based on their degree of underdevelopment, he added.
Ultimatum On Strike
The Maharashtra government gave the 9,000 subordinate striking engineers of the State Electricity Board an ultimatum to resume duty within 24 hours or “face the consequences”. Chief Minister A R Antulay held discussions with the Energy Minister Jayantrao Tilak who returned from a tour of Raigad district. Tilak said that the government had taken a serious view of the matter and decided to deal firmly with the subordinate engineers as they had gone on an illegal strike without giving any notice. The erratic power supply had hit hospitals in the city. At least one patient on artificial respiratory system in prestigious hospital was on the verge of death due to power failure.
Taskforce For Punjab
The Centre is setting up a taskforce for combing operations in Punjab to round up extremists, both Akalis and Naxalites, and also deal with the law and order situation. It has been decided at the highest level that the combing operations will be directed from the Centre. The task force will consist of officials of both the Centre and state government. The latter will be thoroughly screened by the Central Intelligence Bureau. It’s not clear if the Centre will post an officer in Chandigarh to give directions to the taskforce.
Chavan Meets PM
Y B Chavan, who is waiting for admission to the Congress (I), met Prime Minister Indira Gandhi on November 21. He said the discussion centred on the political and economic situation in the country. Chavan said he did not discuss the question of his admission to the Congress (I).
Bhaskara In Orbit
Different ground stations established contact with Bhaskara II, India’s Earth observation satellite which completed its second day in orbit. An ISRO press release said that the parameters of the satellite were satisfactory.
A 23-year-old mother’s protest in Thiruvananthapuram demanding the return of her one-year-old son, who was illegally given away for adoption by her parents, is raising larger questions in Kerala. Last week, a family court stayed the adoption process and the district Child Welfare Committee (CWC) ordered the Kerala State Council for Child Welfare (KSCCW) to bring back the baby from its foster parents who are said to be in Andhra Pradesh. The CWC also directed that a DNA test be conducted to ascertain the baby’s biological parents. Meanwhile, the young mother is demanding action against KSCCW and CWC officials, who allegedly facilitated the adoption under pressure from her parents who are influential CPM activists. The case has brought to light three faultlines that threaten the gains Kerala is widely seen to have made in the past few decades. One, the imperilled right of an adult woman to choose her partner and raise her child. Two, the influence of institutions such as caste and family in shaping society’s attitudes towards choices made by individuals. Three, the ability of a ruling party to dictate the functioning of public institutions and subvert due process.
Anupama S Chandran and her partner, Ajith Kumar, have been knocking on doors to help them trace their baby taken away by her parents and given for adoption three days after his birth in October last year. They pleaded their case initially in CPM forums since both of them, and their families, were party associates. Child welfare officials ignored their pleas allegedly because Anupama’s parents, who refused to accept her choice to bear the child of Ajith, a 35-year-old Dalit Christian who was still to divorce his estranged wife, had prevailed. While Anupama’s parents have contested her version of the story, it seems clear that public officials ignored procedures and due process to support the conservative view that an adult woman must necessarily obtain her parent’s consent for her choices. Disturbingly, Anupama’s case is not exceptional. Reports of honour killing over caste and family status are now not so infrequent in Kerala. This needs to be read together with the low participation of women in the workforce, despite their relatively higher education levels, and the near absence of women in leadership positions in political parties and public office.
An upsurge of social conservatism is visible in Kerala even as old shibboleths about gender, family, and marriage are challenged by a generation less burdened by custom and tradition. Unfortunately, the political leadership seems to be letting down the young. Anupama Chandran’s assertion of her rights as a mother and her fight for agency as an individual and woman resonates beyond Kerala’s borders.
This editorial first appeared in the print edition on November 22, 2021 under the title ‘Anupama’s fight’.
The operation by the Army and police in a Srinagar locality that ended in the killing of four people, including three civilians, and one person who is allegedly a Pakistani militant, should set off alarm bells at the highest levels of the Jammu & Kashmir administration and the Indian Army. From the 1990s, security forces have battled, with a high sense of duty and commitment, an insurgency in Kashmir that has been fuelled by proxy forces sent by Pakistan over the Line of Control. In the process, many have made the supreme sacrifice. But as those who hold the monopoly over the use of violence, the security forces undermine that legitimacy each time they use it wrongly, to hurt or take the life of an innocent. One of the many challenges of fighting a militancy is to know the distinction between insurgents and the people, and do everything to maintain this difference. In recent times, painting someone as an “OGW” (overground worker for militants) or “hybrid militant” has served to blur the difference, at times expediently. At Hyderpora, it seems this blurring took place, again. This time, however, it was more quickly exposed. The J&K administration appeared to acknowledge that a dreadful wrong had been committed when it decided to exhume the bodies of two of the men — the owner of the premises where the operation was staged, and his tenant — from a graveyard where security forces had interred the four, and gave the remains back to their families for an honourable burial. This was a wise decision. But it is hardly enough.
A magistrate’s enquiry has been ordered in the incident. But the track record does not inspire confidence that, if wrongdoing is established, those responsible for this operation will be brought to book. Two enquiries, one by the Army and another by the police, ordered last year into the killings of three men in Amshipora in Shopian, found that the men, daily wagers from Rajouri district who were looking for work in the Valley, were shot dead in cold blood by an Army captain and a JCO, in association with two civilians, and wrongly portrayed as terrorists, in order to claim reward money. The police filed a chargesheet against the captain, and the two civilians. The Army, which found in its enquiry that its officials had exceeded the powers granted to them under the Armed Forces Special Powers Act, said it would take over the case against the captain from the civilian court. The trial in the civil court has not progressed, and the Army has not provided information on how it has proceeded against the captain and the JCO.
Things have not changed significantly even after a 2019 Supreme Court order that “there is no concept of absolute immunity from trial by criminal court”. The Court said a thorough enquiry should be conducted into every “encounter” killing in disturbed areas as the “alleged enemy is a citizen of our country entitled to all fundamental rights including under Article 21 of the Constitution”. It also said that before a person is branded a militant or a terrorist, “there must be commission or some attempt or semblance of a violent overt act”. The leadership of the security forces must ensure that their personnel follow the court’s directions, in letter and spirit.
In Agra, three Kashmiri students were arrested by the police after a local BJP activist filed a complaint accusing them of raising anti-India slogans post the India-Pakistan cricket match on October 24. When they were brought to the court in Agra, right-wing activists and local lawyers roughed them up inside the court premises. It was declared that no lawyer of the bar association will plead their case. Unfortunately, efforts were made to use the three Kashmiri students as scapegoats for larger political gains, considering that the high-stake UP assembly election is round the corner.
Booking these Kashmiri students under the stringent sedition law over their WhatsApp status is arbitrary and unwarranted. College authorities have made it clear that the trio had only uploaded congratulatory WhatsApp status. But right-wing activists accused the students of raising provocative slogans, which the college authorities have since termed as baseless. The police, paying no heed to “facts” and the official version of the college, went ahead and booked the three students under the sedition charges.
A former Supreme Court judge, Deepak Gupta recently remarked that cheering for any team or player is not sedition and it’s ridiculous to think it is so. It may be offensive but it is not illegal in any way. He said that there is no place for sedition in a civilised democracy. In a country that houses the biggest temple of democracy, support for a particular team should never be tagged to someone’s political opinion. Every sport is in its inherent capacity neutral and devoid of political inclination. It was a display of sportsmanship by Indian captain Virat Kohli when he reached out to his Pakistani counterpart Babar Azam and hugged him. By giving credit to his opponent and standing by his teammate Mohammed Shami, Kohli taught us an important aspect of sports.
Despite all these messages, Kashmiri students were attacked and roughed up at a few colleges in India after the World T20 match. The message is clear: Sport is no more sport but a means to enforce nationalism. All three families whose sons were arrested belong to marginalised communities and do not have the resources to travel to Agra. Two families even find it hard to meet their daily expenses. One of the students is an orphan. He could pursue studies only because of the PMSSS scholarship.
When the Agra lawyers’ association declined to provide legal help to Kashmiri students, we moved to other places to plead their case. Delhi-based lawyer and activist Tamanna Pankaj called us and assured us help through the Association for Protection of Civil Rights (APCR). Later, Madhuvan Chaturvedi agreed to defend the students in court.
Twelve students were reportedly assaulted in BGIET Sangrur, Punjab and four students in Mohali after the India-Pakistan T20. Dozens of students allegedly barged into their hostel rooms and thrashed them. In Chikkaballapur, Karnataka, members of the Congress student wing, NSUI, filed a complaint against Kashmiri students for posting a congratulatory message after the India-Pakistan match.
Slapping students with UAPA charges is harsh punishment. It will ruin their futures and further alienate them. No doubt they raised slogans that hurt the sentiments and emotions of people, which is not a justifiable act, but charging them under UAPA is excessive and ruins their careers. Students who go to other states of the country do so for pursuing studies seriously. They have nothing to do with politics. In fact, those trying to give political or religious colour to the students studying outside Jammu and Kashmir are damaging the fabric of the country. Many institutions in the country claim zero tolerance against discrimination on the basis of region and religion. However, these institutions rarely stand up for Kashmiri students. Inside many institutions, students are often discriminated against or assaulted on the basis of their regional identity. There are vested interests who spread hate, bigotry and narrow mindedness against Kashmiri students, which has turned them into soft targets. The vilification of the Kashmiri is orchestrated by some media houses and is continued on the ground by anti-social elements, including in campuses.
We must respect everyone’s sentiments and restrain from hurting the sentiments of others. But roughing up students for supporting a particular team goes against the spirit of the game. We understand that fans are emotionally connected to the sport but beating up Kashmiri students can’t help us to change the results of the game.
We hope that in the larger interest of the country, a large-hearted approach would be taken towards the students booked for sedition in Agra — the cases against them should be withdrawn. They made a mistake, no doubt, but we hope they will be allowed to return to studies. If students make a mistake, including raising controversial slogans, we need to reach out and counsel them instead of acting harshly against them. The government should give them a chance to restore their faith in the ethical standing and fairness of the Indian Constitution. The government should also take measures to ensure that the relationship between Kashmiri students and others remains cordial.
On October 27, General Mark Milley, Chairman of the Joint Chiefs of Staff of the US, reacted to China testing its nuclear-capable hypersonic weapons system by drawing an analogy with a supposedly similar event that happened 64 years ago: “I don’t know if it’s quite a Sputnik moment, but I think it’s very close to that. It has all our attention.” The ambivalence in the general’s remarks was spot-on as the Chinese tests, conducted this summer, are in no manner analogous to the Sputnik satellite test. Yet, they are likely to trigger events similar to those that the Sputnik launch set in motion.
The Sputnik launch by the Soviet Union in 1957 was viewed as a symbol of American weakness and a sign of Soviet superiority in technology, both by the people and policymakers in the US. The shock was exacerbated by the suddenness of the event, with US intelligence agencies being taken by complete surprise. In contrast, China’s pursuit of hypersonic missiles is neither new nor surprising. Since the US withdrawal from the Anti-Ballistic Missile (ABM) treaty in 2002, both Russia and China have been wary of Washington’s Ballistic Missile Defence (BMD) programme.
Missile defence is inherently destabilising — it undermines “strategic stability”, which can be understood as the inability of a nuclear-armed state to execute a first strike, leaving it vulnerable to a retaliatory second strike by the adversary. This mutual vulnerability was seen as the bedrock of prolonged peace during the Cold War. A robust BMD would compromise the second strike capability of the adversary by neutralising the surviving incoming missiles in case of a near-decapitating first strike. Both Russia and China thus view the US BMD as undermining their deterrence and have sought ways to restore their retaliatory strike capability by investing in new technologies, most prominently the hypersonic weapons systems, including Hypersonic Glide Vehicles (HGVs) that can escape the missile defence systems.
The recent test would thus calm Beijing, which was worried that the US BMD would block China’s few surviving weapons in case of a US first strike. The test included an HGV with a “fractional orbital bombardment” system, which can hit a target by entering in lower orbit — it can reach the US via the South Pole, where America has few early warning systems. Moreover, HGVs fly at lower altitudes than ballistic missiles, which means they could potentially escape early warning systems, aided by the earth’s curvature. Experts thus consider hypersonic weapons highly destabilising, not due to their speed but because of their stealth and exceptional manoeuvrability.
Despite the absence of a strategic surprise, China’s test could potentially have a Sputnik-like effect. The Sputnik shock drove the Eisenhower administration to seek space arms, triggering a ballistic missile race that saw two superpowers come close to a disastrous faceoff during the Cuban missile crisis. The Chinese tests have the potential to set off an aggressive competition among the nuclear powers to modernise their nuclear arsenals and add new, potentially destabilising capabilities to their arsenal.
Emerging technologies like hypersonic weapons systems impact strategic stability in two ways: They undermine “crisis stability”, thereby incentivising the nuclear first-use and they erode “arms race stability” by encouraging an action-reaction cycle. In the present era of minimal arms control measures, the Chinese hypersonic missile system test will trigger an intense arms race both at the global and regional levels. The US is already developing conventional long-range hypersonic missiles. With the Chinese test, the US may be forced to expand its hypersonic programme and further modernise its missile defence systems.
China’s nuclear-tipped hypersonic weapon systems, though not particularly India-focused, could nudge New Delhi to adopt two courses of action. First, accelerate its hypersonic missiles programme. Second, consider erecting an equally robust missile defence. India is reportedly developing a dual-capable hypersonic cruise missile and an anti-ship hypersonic missile. Chinese advancement in stealth technologies will drive New Delhi to seek similar capabilities but also develop effective countermeasures. This can then set off a regional arms race, a sign that is not particularly encouraging for regional peace.
China’s hypersonic missile test may not have come with a Sputnik-like surprise, but it has the potential to set off a post-Sputnik-like arms race that does not augur well for the strategic stability both at the global and regional level.
Over the last five years, considerable progress has been made in resolving and recovering bad debts of banks. Despite this, there are still around Rs 10 lakh crore worth of stressed assets hanging around in the system. The newly-created National Asset Reconstruction Company (NARCL) in the public sector offers hopes for the faster clean up of lenders’ balance sheets. This would be the 30th Asset Reconstruction Company (ARC) in the business of resolving distressed assets, but the first in the public sector.
Its greatest virtue lies in the faster aggregation of distressed assets that lie scattered across several lenders. Secondly, its securitised receipts (SRs) carry sovereign assurance. This is of particular comfort to PSU banks as price discovery would not be subject to later investigations. It would initially focus on large accounts with debts over Rs 500 crore. This is also expected to free the banks from the tortuous recovery process and afford them more space to focus on much-needed credit expansion. The newly-minted ARC, NARCL is not a bank, but a specialised financial institution to help resolve the distressed assets of banks.
While the aggregation of debt is no doubt a distinct advantage, will it deliver better and faster results to lenders in terms of realisation? The proof of the pudding lies in execution and all eyes will be focused on IDRCL (Indian Debt Resolution Company), the operating arm, which would be in the private sector. Can this public/private partnership make a difference?
Over the last three decades, there have been several institutional and policy measures to resolve the bad debts. Institutional measures include BIFR (Board for Industrial and Financial Reconstruction, 1987), Lokadalat, DRT (Debt Recovery Tribunal, 1993), CDR (Corporate Debt Restructure, 2001), SARFAESI (Securitisation and Reconstruction of Financial Assets and Enforcement, 2002), ARC (Asset Recovery Company, 2002). But the resolution for these is a measly 6.2 per cent, 4.1 per cent and 26.7 per cent for Lokadalat, DRT and SARFAESI respectively. The RBI has also launched a slew of measures during 2013-14 to resolve, reconstruct and restructure stressed assets. These too did not deliver and they were all abandoned subsequently. The RBI has again come out with a prudential framework for resolution. A poor ecosystem and legal delays frustrate many of these initiatives. These need to be addressed.
Of the 28 ARCs (private sector) in operation, many are bit players. The top five ARCs account for over 70 per cent of the asset under management (AUM) and nearly 65 per cent of the capital. Either they should consolidate or strategise as niche or regional players. Even private sector ARCs have not done well in the sale of zombie assets. Hardly 13.9 per cent of the assets acquired are actually sold. Financial and business restructuring appears to be more an exception than the norm. Nearly one-third of debts are rescheduled. This is not much value addition to what lenders would have otherwise done at no additional cost.
The IBC, introduced in 2016, was landmark legislation and marked a welcome departure from the earlier measures, with a legally time-bound resolution. The focus is on resolution rather than recovery. Qualitatively, it has instilled a sense of fear in mischievous corporate borrowers who have siphoned of funds, and dethroned them. It nearly put an end to evergreening. Even though there are delays under this newfound promise, they are counted in terms of days and not years and decades. It has succeeded in resolving a few large corporate borrowers with an average recovery of 45 per cent. But there is concern about the elevated haircuts — in some cases going up to 95 per cent.
The NCLT (National Company Law Tribunal) proves to be the choke point. It is the backbone of the IBC, but lamentably is starved of infrastructure and over 50 per cent (34 out of 63) of NCLT benches were bereft of regular judges. Over 13,170 cases involving distressed debt of Rs 9.2 lakh crore are languishing with the NCLT. Even the parliamentary committee has rightly expressed indignation on a large number of positions left vacant. This lack of adequate infrastructure, coupled with the poor quality of its decisions, has proved to be the IBC’s Achilles’ heel. We need judicial reforms for early and final resolutions.
Forty-seven per cent of the cases referred to the IBC, representing over 1,349 cases, have been ordered for liquidation. Over 70 per cent of these cases were languishing at the now-defunct BIFR for years and decades. Against the aggregate claims of the creditors of about Rs 6.9 lakh crore, the liquidation value was estimated at a paltry Rs 0.49 lakh crore. Lenders and regulators need to address this issue of delayed recognition and resolution. Perhaps, incentives to lenders for more flexible provisioning requirements would encourage them to recognise early. Business stress and/or financial stress needs to be recognised even prior to regulatory norms on NPA classification.
The tendency to make decisions on the basis of first available information is called “anchoring bias”. The first available information in bidding for distressed assets is the cost of acquisition to ARCs. In the case of the IBC process, it is the liquidation value by IBBI valuers. As per reports, distressed assets that are fully provided for may be taken over by NARCL at 20 per cent. This low cost of acquisition would suffer from the anchor effect and bias. Potential bidders would quote prices nearer to this anchor. This was observed in the IBC bidding process where, in many cases, the quoted prices were close to the liquidation value.
Nobel Laureate Daniel Kahneman has argued that “the anchoring effect is not [a] laboratory curiosity. It can be just as strong in the real world” “When people face a difficult situation they clutch at straw[s] and that straw is [the] anchor straw”. This may be mitigated by “opposite thinking”. He suggests a three-step process to mitigate anchor bias: One, acknowledge the bias; two, seek more and new sources of information, and three, drop your anchor on the basis of new information. Valuation is a highly contested issue.
The IBC has made considerable progress in bringing about behavioural change in errant and wilful defaulters by forbidding them to take back distressed assets. The NARC should uphold this principle, not dilute it. Otherwise, the credit culture suffers. Second, it should have a sunset clause of three to five years. This will avoid the perpetuation of moral hazard and also encourage expeditious resolution. Third, anchor bias needs to be mitigated by better extrinsic value discovery. Fourth, it should avoid selling to other ARCs.
The NARCL is a welcome initiative. But no number of resolution and recovery tools and frameworks can address the fundamental problem of accumulation of elevated and recurring NPA generation. Prevention of the accumulation of NPAs (below 2 per cent) is critical.
The RBI has recently released (November 2) a report on the working of ARCs. The report vindicates our argument that the performance of ARCs is “lacklustre”. The draft report, inviting comments from the public, makes 42 recommendations to improve the performance of ARCs. This article incidentally makes an effort to identify some constraints and offer solutions to improve the performance of ARCs.
In his book Building Community Food Webs, food systems analyst Ken Meter observed, “Over time, the thrust of farm policy shifted from supporting market mechanisms to compensating farmers for the fact that markets were fundamentally unfair.” In India, our economists and businesses are touting similar failed solutions from the US farm sector. The three farm laws were a consequence of the establishment’s misconception that it knows what is best for the farmers. It continues to misdiagnose, falter and stumble, having shot itself in the foot so often in the recent past that such erring has become a habit, just as it has habitually belied expectations.
The perseverance of the farmer unions has forced the repeal of the three farm laws. The politically astute retreat by the PM signals the BJP’s flexibility and determination to remain in power beyond 2024. On issues of farmer policy, the government had buckled before, in 2015, by allowing the land acquisition ordinance to lapse. It has now rolled back the farm laws before the UP assembly elections — the control of the Hindi heartland states is critical for the party.
A commitment to using the political process to negotiate a settlement would have spared the PM this situation. There is no gainsaying that a dialogue — not the use of the government agencies for back-channel talks and attempts to drive a wedge between farmer unions — should have been the government’s chosen route to resolve the issue. The laws were passed by a hurried voice vote and the PM announced a repeal without the Cabinet approving it. Similarly, the Supreme Court overreached in constituting a committee to study the farm laws, and, worse, it did not forward the report to the government. All this is representative of the rampant undermining of institutions at the highest levels.
In his speech to the nation, the PM listed many initiatives that have been introduced for small farmers. Some like zero budget farming hold promise and some have given respite to farmers. But these cash doles are simplistic responses to addressing the root causes of the distress on farms. Most other government initiatives, if assessed independently by the intended beneficiaries, would reveal the glaring extent of lapses, missed opportunities and not-so-positive outcomes.
The PM has announced an expert committee to suggest a way forward. While working with governments, I have learnt that committees are a convenient way to scuttle implementation of ideas. I don’t want to cast aspersions on the government’s intentions but hollow promises in the past remind me that the road to hell is paved with good intentions. One of the ironies of the moment is that the PM is justifying the repeal with an apology for not being able to convince farmers about the benefits of the farm laws. Let alone explain to the farmers, the BJP has failed to convince its own cadre in villages. Rather than serving a useful purpose for its parent organisation, the party’s IT cell has aggravated the mess with its hate-spewing campaign.
The perspective from the farm is not a pretty one. India has witnessed more farmer agitations in the past seven years than in the last 70 years. Meanwhile, the country faces its highest-ever unemployment rate, even as demonetisation and other policies play themselves out over seven years of continuously falling GDP and declining social development indicators. Bureaucratic apathy has driven the farmers to a point where they are resorting to looting fertilisers in broad daylight. Historically, across the world, a depressed farm sector has led people from rural areas to migrate to urban spaces in search of livelihood opportunities. The current dispensation has managed — perhaps for the first time since the depopulation of the Roman empire — a reverse migration from urban centres to the villages. The latest setbacks are to be viewed alongside a host of other challenges that the government faces.
An ineffective Opposition perpetuates the mess. It allows the party in office to rule without checks and balances. The government has lost control of the fiscal, administrative and governance space. However, this is not the time to be despondent: If government underperformance is a result of public policy, it can be undone by changing the approach to policy-making. There is no reason to question the PM’s ability to bring any improbability to life.
There is a trenchant demand for a legal MSP. Farmers across the country perceive it to mean that open-ended procurement will continue and it will be extended to all crops. Given that the World Trade Organisation’s (WTO) ministerial conference is starting later this month — under whose aegis public stockholding limits remain contentious — any commitment to a legal MSP for all crops seems highly unlikely without exploring the challenges related to efficacy, design and scope of delivery. However, when the trust of the people is lost, one must tread cautiously because the opportunists with political ambitions will use the circumstances to rouse sceptical masses, even against good ideas.
After the repeal of the farm laws in Parliament, farmer unions should consider suspending the agitation to allow space for the PM to deliver on his promises, including one on doubling farmer income by August 15 next year. If not satisfied with delivery, they could remobilise to return to Delhi six months before the parliamentary elections in 2024. Going forward, everyone should pitch in — especially those opposed to the government’s ideas — by presenting detailed proposals with guidelines for implementation as well as their financial and social implications. It would be a humane gesture to heal the wounds, if Parliament acknowledges the sacrifice of the 700 who died in the process of making the government reconcile to the will of the people.
Sadly, the way the three farm acts were conceptualised and what unfolded thereafter has only led to the reform momentum losing steam. A status quo was never an option. Worse still, the bureaucracy does not have the capacity to design a food-systems approach that considers human health and that of the planet as one. Yet, it is an idea whose time has come and global thinkers are setting great store by it. The real challenge now is not to satisfy the farmer unions but to secure a future we can all trust.
Over the past two decades, the partnership between the world’s two largest democracies and free-market societies has strengthened tremendously. From strategic cooperation to our deepening people-to-people ties, the gains have been impressive.
In that time, trade and investment volumes between the United States and India have also experienced enormous growth but still lag behind our deepening strategic and cultural alignment. As the US-India Trade Policy Forum begins, it is critical to address this shortfall. The current stakes for a growing economic partnership have never been greater as we experience a volatile and uneven global economic recovery from the pandemic.
Along with other countries, the US is trying to navigate a boom in consumer spending, tame inflationary pressures, and align global supply chains with broader strategic objectives. Expanding trade can reduce consumer prices and put its economic recovery on a more stable footing.
At the same time, India is trying to move up value chains and reach ambitious development targets. The aim is to grow to a $-5 trillion economy by 2025, become a hub for high-tech manufacturing, and install 500 GW of renewable energy by 2030 — goals that can only be achieved with US capital and investment, and continued access to the American market.
Prior to the start of the US-India Trade Policy Forum, the US Chamber of Commerce called for urgent action to enhance the commercial relationship and lay the groundwork for an eventual comprehensive bilateral trade agreement. With flexibility and a commitment to keep the bigger picture in mind, progress toward these goals can be achieved.
On India’s side, there is already a positive momentum in the economic partnership to build on — recent moves to raise FDI caps in key sectors and the repeal of the retroactive tax law have boosted investor confidence and stoked optimism on India’s liberalisation path. The Indian government has signalled its dedication to reform and has expressly supported a trade deal with the US — a welcome and historic development. However, some harmful legacy policies have persisted and intensified during the pandemic, with the government implementing unpredictable tariffs and regulatory regimes targeting foreign firms.
The Biden administration, having not yet offered a full-throated global trade policy, signalled a narrower focus on these legacy trade irritants ahead of the TPF. The White House has called repeatedly for democracies to come together in this era of strategic competition.
As the first US-India TPF in over four years begins, neither of these starting points is likely to culminate in the broad trade deal for which we have long advocated. However, both governments can make real progress by pursuing negotiations on two parallel tracks: One dedicated to removing and resolving longstanding irritants and disputes, and the other focused on building a 21st-century trade framework that can bring together the best of both countries, starting with the key sectors that are driving growth and innovation across the economic corridor.
US-India cooperation in the healthcare sector stands to be one of the most impactful areas for our countries and the global health architecture. As our two countries emerge from the global pandemic, this is a unique moment to form a health initiative that removes barriers to the Indian market that harm both American workers and Indian patients. To facilitate growth in the sector and drive investment in research and development, it is essential that the governments embrace market-based approaches on innovative medical products, ensure that public procurement policies do not discriminate against foreign firms, and align regulatory structures to speed the approval of medical devices and pharmaceuticals so that critical and lifesaving therapies can get to the market faster.
To promote further growth in the digital sphere, which represents over $100 billion of bilateral trade, we must address several foundational issues, such as the digital service tax, cross-border data flows and common cellular standards. It’s important that on the digital services tax, India accords with emerging global agreements that will accelerate trade.
Similarly, it is important that India and the US come to a common ground on 5G standards so that the world’s democracies can operate in an integrated telecommunications ecosystem. New data regulations should also facilitate the flow of information and respect internationally recognised intellectual property rights that serve as the cornerstone for innovation worldwide.
Progress on these fronts can address some of our current economic maladies and create the momentum and goodwill to begin to remove the impediments to a bilateral trade deal — one that can facilitate the movement of the goods, services, technology, talent, and capital necessary to fortify the world against climate disruption, prepare it for future pandemics, and build an economy ready for the challenges of the 21st century.
Among the Biden administration’s most urgent initiatives is proving that democracies can come together in this period of geopolitical flux. Strengthening trade and investment ties through a reimagined US-India Trade Policy Forum is a great place to start.
In an event as closely coordinated by the Congress high command as the Punjab governmental redesign of September, the Rajasthan cabinet has been seriously expanded both to seek to reconcile the Pilot-Gehlot factions and to attempt a more effective social engineering model.
The new cabinet includes five Pilot loyalists, four Dalits and three tribals. By giving Punjab its first Dalit Sikh chief minister, Congress made a strong play for an intense battle underway to win over the Dalit vote in several parts of the country; and likewise in Rajasthan the induction of a new cabinet minister from the SC community combined with the elevation of three junior Dalit ministers to cabinet rank indicates party priorities for the 2023 assembly elections.
At the height of the public fallout between Rajasthan chief minister Ashok Gehlot and his former deputy chief minister Sachin Pilot in July last year, the Congress government had looked in danger of being toppled. Intermittent flare-ups between the two camps since then have been repeated reminders of the delay in giving Pilot his promised due.
Even if there are five ministers perceived to be from Pilot’s camp finally in the cabinet now, in the interim his personal authority has waned. But to form the government once again, Congress needs both Gehlot and Pilot delivering strong.
Samyukta Kisan Morcha (SKM), the joint platform of farm organisations that fronted the protests over the last year, isn’t done yet. The organisation yesterday said that it will continue with its scheduled protest rallies, including ones to Parliament, till its other demands are met. Among a medley of its demands, the most dangerous is the one for a legal guarantee for minimum support price (MSP), and the most outrageous is the call for a repeal of the amendments proposed to the electricity law. GoI has accepted the demand that catalysed farmers’ protest last year by promising to repeal the package of three laws. Now, SKM is being wholly unreasonable and asking for changes that will make India an economic basket case.
MSP effectively works for two crops, paddy and wheat, as they form the foundation of GoI’s food security regime. For a long time, this regime has introduced multiple distortions in the farm economy and also extracted an environmental cost. There is a dire need to reform MSP and move India’s agrarian economy to a system where farmers respond to price signals in making choices. SKM’s approach, in contrast, is to move India towards a de facto nationalisation of agriculture which is a recipe for disaster.
Other demands are equally unreasonable. India’s electricity sector is broken, lurching from one crisis to another. The proposed electricity amendment bill tries to address some of the structural problems and is a matter under discussion between GoI and states, the main stakeholders. SKM appears bent on preserving a status quo mainly defined by free or cheap power. Another demand relates to some provisions of a law that addresses stubble burning. To begin with, stubble burning continues as none of the relevant laws are ever enforced. Here too, the root cause is because of the distortions brought about by the MSP.
GoI had the right intent in its agricultural reform package. Now that it has stepped back, it should draw a red line on the clutch of unreasonable demands. The same Parliament session where farm laws were passed also saw the passage of three labour codes that were part of a year-long effort to consolidate 29 central labour laws. It’s yet to be rolled out fully. GoI needs to hold firm on reform measures or it runs the danger of becoming a lame duck government. It’s necessary to build consensus for reforms but equally important to stand firm in the face of unreasonableness.
Has Chinese tennis star Peng Shuai ‘reappeared’ in meaningful sense? The Chinese tennis player made an explosive sexual abuse allegation against China’s former vice-premier Zhang Gaoli earlier this month. Peng had alleged that Zhang – who was previously part of China’s Politburo Standing Committee alongside President Xi Jinping – had forced her into sex using his immense authority. However, her ‘Me Too’ claim was soon scrubbed from Chinese social media and she went missing from public. This led to an international outcry with tennis superstars from Roger Federer to Serena Williams as well as the Women’s Tennis Association (WTA) asking Chinese authorities to ensure Peng’s safety and transparently investigate her allegation.
With pressure mounting, Chinese state media over the weekend put out videos of Peng at a junior tennis tournament and at a public restaurant. However, WTA chief Steve Simon has called the evidence insufficient and raised doubts over Peng’s ability to take decisions independently. That all of this comes just months ahead of the Beijing Winter Olympics means the whole issue could snowball into a big political embarrassment for the Chinese leadership. The US is already considering a diplomatic boycott of the winter games – with some American lawmakers pushing for a full boycott – over China’s human rights record, including its treatment of Uighurs. Should that happen, and if Washington is able to convince international partners to follow suit, it would represent a loss of face for Xi ahead of the all-important 20th Communist Party Congress next year.
That in turn could set off an interesting chain of events within the Chinese leadership structure. It is unfair on athletes to completely boycott the Beijing Winter Olympics. But opportunity should not be lost to ask questions of China. India usually keeps quiet on such issues. But as a democracy India should join global voices asking China to explain its treatment of the few Chinese who speak up.
Adaptation, a critical pillar of the response to climate change, often treated as a 'local' issue, received some belated attention at COP26 at Glasgow. The launch of a two-year work programme towards setting a global goal for adaptation is welcome.
The scale of the problem is huge. At 1.1° C warming above pre-industrial levels, climate impacts - floods, cyclones, droughts, excessive rains and extreme heat - have become routine. Adapting to these will require changes across sectors, going beyond early warning systems. Cropping decisions will have to change, identifying the best crops to grow given climate change impacts and measures to encourage the shift, in the energy and material use. Design regulations for buildings and housing must change, to build in resilience. Adapting to impacts of climate change must be mainstreamed into policy and planning. In its budgetary allocation, central and state governments must account for cost of adaptation. Government should leverage public funds to drive private money into research and development of solutions and products that can help communities, particularly the poor and marginalised, to adapt to the changes wrought by climate change.
The UN warns that annual costs of adaptation in developing countries could be at $280-500 billion by 2050. At Glasgow, developed countries were urged to double climate finance for adaptation to some $40 billion by 2025, 75% of climate finance going to mitigation. That is not enough; India should play a leadership role - leveraging its satellite capacities to help small island States, announced at COP26, must be a beginning. India can provide low-cost solutions and policy design leveraging local communities for domestic use and vulnerable developing countries.
There is much hand-wringing over the fate of future economic policymaking in India, given that the government has been forced to repeal the farm laws it had adopted, to pursue policy reform. This is misplaced. This is not the first time the present government has taken a step back, after announcing a policy it thought sound. In 2015, it had brought in a law to ratify a 2014 ordinance to amend its predecessor UPA government's land acquisition law, to make it easier to make land available for infrastructure and industrial projects. However, in the face of robust opposition, it had allowed that Bill to lapse - in the run-up to elections to the Bihar assembly. But that retreat did not prevent the government from going ahead to introduce goods and services tax, the Insolvency and Bankruptcy Code and various other reforms.
Similarly, there is little reason to believe that the present retreat over farm laws will hobble the government for the rest of its term. That is to underestimate both the resilience of Indian democracy and the astuteness of Narendra Modi as a politician. It is possible to envisage an altogether more positive fallout of the farm law repeal. The political leadership could well abandon reliance on its brute majority in the Lok Sabha to pass laws with minimal discussion, and realise the utility of tapping the potential of Parliament for a full-fledged, public debate of the pros and cons of any legislative change and making the rationale for reform part of the public discourse. Especially with the live telecast of parliamentary proceedings and the circulation on social media of pithy debates, a well-argued case for changes to the status quo could be widely disseminated, and the arguments against them clinically invalidated.
The fear that foreign investment would hesitate to come in is misplaced. Such inflows are a function of the Indian economy's robustness, and the correlation of that with unbending political leadership is weak. Farm reform should, and must, be pursued, but that can advance along paths that entail less confrontation.
Washington and New Delhi’s relations have moved from a period of estrangement in the post-independence and pre-liberalisation era to one of engagement. Today, the strategic partnership rests on three strong pillars, with convergence on defence and security as demonstrated with the inaugural Quad summit in Washington and a new West Asian Quad that has come to fruition. The second pillar touches on shared democratic values as evinced with the words, “We The People”, enshrined in both constitutions and the catchphrase of the world’s oldest and largest democracy, every time a bilateral takes place between the respective leaders. Last, but not least, the strength and ubiquitousness of the diaspora, with the fait accompli of an Indian origin Spelling Bee champion and presence of Indian diaspora at the highest echelons of Silicon Valley.
The relationship fructified as with the reforms of 1991, India opened up, and with that the relations moved from a country dependent on aid, eschewing PL480 subsidies to one that can hold its own on trade, as it could hold its pride with buying submarines and yet its obdurateness by arguing over soybeans.
And trade is the elephant in the reform, as United States Trade Representative (USTR) Katherine Tai touches down in New Delhi for her maiden visit in this position. The agenda is to “restart the Trade Policy Forum (TPF)”, one that has been dormant for four years since 2017, when then Commerce Minister Suresh Prabhu met former USTR Robert Flightier.
Tai will meet Minister of Commerce and Industry, Piyush Goyal as they hold discussions for two days and deliberate on mutual cooperation on enhancing trade and economic ties.
Earlier this month, both Tai and Goyal met virtually as they agreed to take a comprehensive look at ways to expand the bilateral trade relationship and ensure the future success of the US-India Trade Policy Forum, which was started back in 2010 with a view to achieve increased opportunities for SMEs in both countries, enhance participation in global supply chains, and increase bilateral trade.
As Mukesh Aghi, USISPF President and CEO said: “We hope for fruitful discussions that could potentially bring about an early harvest deal. A vibrant Indian economy provides tremendous opportunities for US corporate investment, benefitting both economies. Enhanced trade would greatly strengthen the strategic partnership between New Delhi and Washington, taking this already robust partnership to new heights.”
Former President Donald Trump subsequently discontinued it as he sought a comprehensive trade deal with India. President Trump in the past has called India “tariff king” for what he described as “tremendously high” tariffs on American products, namely Harley Davidson motorcycles.
While there is a sense of cautious optimism in both New Delhi and Washington as Tai and Goyal try to draw up a long-term map for the trade relationship and get a temperature check on where the other side is presently at. However, suffice to say, no one is punting on any major announcement coming from this visit as the administration remains preoccupied with other priorities.
For Washington, the clarion call has been towards demanding greater market access for American goods and services. The priority is towards agricultural produce, dairy products, medical devices such as stents and knee implants and high-end electronics.
For New Delhi, the goal is towards negotiating a smaller trade deal or early harvest deal, similar to an agreement it signed with Canberra, a fellow Quad member. The inaugural Quad summit has shown that there is an appetite for stronger bilateral ties through a larger multilateral framework and that is the hope with Washington.
New Delhi is also keen on the resumption of export benefits under the Generalised System of Preferences (GSP) programme, which was revoked in March 2019 by the US. This withdrawal of GSP benefits removed special duty treatment for $5.6 billion of Indian exports coming into American shores. This has affected India’s pharmaceuticals, (especially in the pandemic era), textiles, agricultural products, and engineering and automobile parts.
However, the GSP program officially expired on 31 December 2020 and needs congressional legislation to be reauthorised.
India is also pressing for exemption from the high duty imposed by the US back in 2018 on steel and aluminium products.
As Akhil Bery, Director of South Asia initiatives at Asia Society Policy Institute (ASPI) wrote in this newspaper, “Instead of focusing efforts on regaining GSP benefits, India should use the TPF to begin negotiations with the US on how to remove the Section 232 steel and aluminium tariffs that the US placed on India– coming to an agreement here could be the US-India mini-trade deal that has thus far eluded both sides. “
There is a push towards progress as Tai has been urged by a bipartisan group of 75 US lawmakers to work towards a deal that will quickly reinstate India’s benefits under an American preferential trade programme that allows tariff-free entry for imports from selective countries, but only if, “progress is made at Trade Policy Forum (TPF)”.
What that progress looks like remains to be seen, as Tai and Goyal seek to iron out the finer wrinkles and also touch base on the upcoming WTO ministerial conference taking place on November 30.
At USISPF’s Annual General Meet, earlier this year, Goyal stated he is targeting an ambitious goal of $1 trillion bilateral trade over the next 10 years between Washington and New Delhi. Currently, that amount is hovering around $150 billion. Goyal loves his cricket, so he knows the “asking rate” is high and to play “on the front foot”, they would need a good start. This TPF could be that start that’s needed if both sides are to get close to that figure.
Akshobh Giridharadas is a former journalist based in Washington D.C. He is currently associated with the US-India Strategic Partnership Forum (USISPF) and a Visiting Fellow with the Observer Research Foundation (ORF).
Close on the heels of the Glasgow Accord on climate, “trade and sustainable development” will be discussed at the forthcoming ministerial of the World Trade Organization (WTO) from November 30 to December 3.
A group of 57 countries — including the United States, the European Union, Japan, and China — has released a draft roadmap calling for identifying concrete actions for “environmentally sustainable trade”. Titled Trade and Environmental Sustainability Structured Discussions (TESSD), it proposes discussions on liberalisation of trade in environmental goods and services, and trade-related climate measures.
Both “sustainable development” and “environment” find a place in the first paragraph of the agreement establishing the WTO, in a nuanced text which reveals the delicate dynamics of the issue. With specific reference to the environmental pillar, WTO emphasises that the preservation of the environment goes hand in hand with the enhancement of the means for doing so, given the varying needs of countries at different levels of economic development. This resonates with the principle of the United Nations Framework Convention on Climate Change of “common but differentiated responsibilities and respective capabilities” (CBDR-RC), which is a recognition of the differentiated accountability of countries for the climate crisis.
A key concern with the linkage of the environment in a trade agreement is the risk of it becoming a proxy for a protectionist measure. To address this, WTO agreements mandate that environmental measures should not be applied in a manner which results in discrimination between countries, or a disguised restriction on trade. A dedicated Committee on Trade and Environment (CTE) under the WTO was mandated to ensure avoidance of protectionist trade measures. Detailed discussions on trade and environment have been held at the CTE since the Doha Round of 2001. A key area was liberalisation of trade in environmental goods and services (EGS), which TESSD proposal also deals with.
It is worth recollecting the lessons of the EGS discussions where, despite several years of negotiations, an agreement was not possible since the list of goods included those with multiple non-environmental uses. India had then proposed an approach that would assess eligibility for liberalised market access based on the intended environmental use of the goods and services. India has also argued for transfer of Environmentally Sound Technology (EST) to developing countries, including access to IPR and financial resources.
The proposed TESSD does not acknowledge the wealth of experience gained in previous CTE discussions. Instead, it seems to seek a rewrite with only some WTO members. The underlying problem with this is that it poses a threat to the WTO’s multilateral mandate.
“Sustainable development”, to be truly meaningful, cannot be the domain of a few members seeking quick market access.
TESSD also highlights the need to discuss “trade related climate measures and policies”. The EU has proposed a carbon border adjustment mechanism (CBAM), and the US is considering a carbon tax on imported products. The concern appears to be the competitiveness of domestically manufactured products which need to adhere to stringent environmental standards, which imported products may not necessarily have been subject to. Such unilateral measures are unlikely to be WTO-consistent.
UNFCCC’s tightly negotiated arrangements do not prescribe a “one-size-fits-all” approach to emission reductions. A CBAM that seeks to impose the same level of emission reduction obligations on exporting countries, irrespective of compliance with the UNFCCC mandate, is, therefore, iniquitous and unfair. Any discussion on “sustainable development” would necessarily need to address these aspects.
Human innovation has ensured that clean technologies exist for achieving sustainable development. The challenge for WTO members at the ministerial is not to be derailed by a myopic approach, and instead ensure open, honest discussions on how sustainable development can be achieved for all.
R V Anuradha is a partner, Clarus Law Associates, New Delhi, specialising in trade law and policy
Since Prime Minister (PM) Narendra Modi announced his decision to pilot the repeal of the farm laws, analysts have ascribed it to two factors.
First, with the farmers’ protest deeply entangled with the issue of Sikh identity politics, there was growing concern in the establishment that radical elements may take advantage of the situation.
Second, the upcoming assembly elections, especially in Uttar Pradesh (UP) and Punjab, forced the Bharatiya Janata Party (BJP) to change track. It has been suggested that feedback from western UP, in particular, must have played a significant role, as the party is a marginal player in Punjab and the repeal is unlikely to alter its position there.
Both these theories have some truth to them, and the PM’s choice to use the auspicious occasion of Guru Nanak’s 552nd birth anniversary to make this announcement is evidence of what might have transpired to arrive at this political judgment. After all, there must have been deliberations at the highest level, including how the PM’s image may get dented after spending so much political capital on these laws.
In hindsight, this announcement appears to have been in the making for weeks, if not months. After the Supreme Court’s intervention in January, and the subsequent suspension of these laws, a situation of stalemate had left only two viable options with the government — continue with the status quo, or repeal. Status quo, with protesting farmers at the Delhi border, and incidents such as the one in Karnal (where a young Indian Administrative Services officer was giving orders to deal with protesters using force) or in Lakhimpur Kheri (where the son of a Union minister has been accused of mowing down protesters) were becoming costly for the government. The PM was being portrayed as insensitive and anti-farmer. And all of this could have hurt the party’s chances in western UP severely. Winning UP by a considerable margin is of utmost importance for the party to control the political narrative till 2024.
Electoral considerations are the raison d’etre for political entrepreneurs. But why was the decision to repeal not taken after the court’s intervention, or in the run-up to the assembly elections in March-April 2021, or even after the Karnal and Lakhimpur Kheri incidents in September-October 2021? Why did the government wait for many weeks despite losing political capital?
Political judgment is based on an assessment of what is really going on at a specific historical moment, what actions are possible (not the mere contemplation of it), and what are the chances of success, in probabilistic terms, of each action to achieve certain ends. A political actor must also assess the opportunities and constraints of a given situation, while also considering the possible actions of others in conditions marked by uncertainty.
The key to any political judgment is the timing of the action. The political actor must make a move at the right time to deny any advantage to opponents from the emerging situation. It must also be calibrated in a way that not only protects the actor from the crisis, but also turns the crisis into an opportunity. And the success of this depends on political skill and communication abilities.
The parting of Captain Amarinder Singh from the Congress and his signal to openly embrace the BJP in Punjab opened up space for the party to fish in troubled political waters in case of a hung verdict. Not that the repeal will dramatically improve the BJP’s chances in the state, but ground reports indicate that the party’s candidates would have found it difficult to even campaign in the upcoming polls under the prevailing circumstances.
The decision to first lower fuel prices, then extend free ration schemes to the poor till March, and, finally, the promise to repeal these laws in the winter session of Parliament has effectively neutralised three key issues on which the Opposition was mobilising voters, especially in UP and Punjab.
The PM, by making this announcement at a time of his choosing, has put the Opposition on the backfoot. In his address, he chose his words carefully and attributed the repeal to the fact that a section of farmers could not understand the benefits of these laws and took the blame for this upon himself. While analysts tend to over-interpret every event and use maximalist phrases, actors know that political capital is neither created nor destroyed with one event. It is built gradually, and political entrepreneurs can always find ways to regain trust.
How the PM and his party communicate the decision to repeal laws from here on in will determine their political and electoral success. However, two ramifications of this moment are clear.
First, unless the government and farm leaders find creative ways to engage, the momentous opposition faced on the land acquisition and farm laws means that the reforms in the agriculture sector will now be limited to discussions in seminar rooms for the foreseeable future. And the lesson learnt may put much needed policy reform measures in other contentious sectors on the back-burner.
Second, the power of street mobilisation and its ability to force the government will surely be misinterpreted in the coming days by vested interests on both sides. While democracy gets deepened by engaging with popular sentiments on the ground, the evident populist fiat of the repeal may further erode the faith in parliamentary procedures and democratic norms.
Rahul Verma is fellow, Centre for Policy Research (CPR), New Delhi
Next month, India and Bangladesh will celebrate the 50th anniversary of their historic victory in the 1971 war. On December 16, 1971, Pakistani occupation forces in Bangladesh surrendered unconditionally to the Indo-Bangladesh joint command and Prime Minister (PM) Indira Gandhi informed Parliament, to thunderous applause, that “Dhaka is now the free capital of a free country”.
Many myths have grown around the 1971 war, based on conjecture or partial information. Today, 50 years later, archival records enable us to conclusively dispel these myths.
A common misperception is that Indian strategists were waiting for an opportunity to break up Pakistan. Documentary evidence disproves this conjecture. Far from wanting to break up Pakistan, New Delhi hoped for a transition to democracy in a united Pakistan right up to March 25, 1971. Indian policymakers hoped that Yahya Khan would allow the Awami League, which had a majority in the National Assembly, to form a government in Islamabad. They believed this offered the only hope of a breakthrough in India-Pakistan relations.
This hope was extinguished on March 25, when the Pakistan army launched a savage crackdown in erstwhile East Pakistan. It was only then that India decided to intervene and help the Bangladesh freedom fighters to bring their struggle to an early conclusion.
A second myth is the late Sam Manekshaw’s claim that he restrained an impatient Indira Gandhi from ordering the Army to march to Dhaka in April. In fact, the PM had no intention of acting in haste. Her principal adviser, PN Haksar, had pointed out that Bangladesh would lose international sympathy and support in what would be seen as just another India-Pakistan war. The principles of territorial integrity and non-intervention in the internal affairs of other states were deeply established in international law and practice. The diplomatic ground had to be prepared for successful military action.
Thus, for the first and only time, India drew up a grand strategy encompassing all the organs of State power — military, diplomatic, economic and administrative. At the military level, India helped train and equip around 100,000 freedom fighters. Plans were formulated for a decisive Indian military intervention towards the end of the year.
On the diplomatic front, Indian embassies worked tirelessly to mobilise international sympathy and support for the Bangladesh cause. When the flood of refugees grew to a tidal wave, India alerted the world that Pakistan was “exporting” its internal problems to India, thereby posing a threat to India’s own security. This implied that if other countries failed to persuade Pakistan to create conditions enabling the refugees to return home, India would have no option but to take unilateral steps. In August, India concluded a friendship treaty with the erstwhile Soviet Union to deter Chinese intervention and to ensure timely and uninterrupted military supplies. Finally, assurance of a Soviet veto was obtained to ensure that the United Nations (UN) Security Council would not impose a ceasefire before military operations produced a decisive victory.
On the home front, a massive effort was made to provide shelter to 10 million refugees. Special care was taken to ensure communal harmony. The finance ministry made a Herculean effort to find the resources required for arms purchases and refugee relief, as well as assistance to post-liberation Bangladesh. It ensured that a foreign exchange crisis did not arise during or immediately after the war.
A persisting myth has it that India won the war but lost the peace, since the Simla Agreement did not convert the Line of Control (LoC) in Jammu and Kashmir into an international boundary. This overlooks the fact that the aim of the 1971 war was the liberation of Bangladesh, not a resolution of the Kashmir issue.
Indira Gandhi hoped that the new LoC would evolve into an international boundary, but she did not aim to achieve this at the Simla summit. She feared that she would be accused of “surrendering” Pakistan-occupied-Kashmir if she were to do so. The draft agreements proposed by India at the Simla conference specifically reserve a final settlement on Kashmir for a future date. India’s objective in the conference was to substitute the UN-mandated 1949 ceasefire line in Kashmir by a new, bilaterally agreed LoC and, more generally, to secure Pakistan’s agreement to resolve mutual differences through bilateral discussions.
The credit for our historic success in 1971 does not go to any single individual. Great credit is due to Indira Gandhi for her indomitable spirit and decisive leadership. She ensured national unity by taking Opposition leaders into confidence to the full extent possible. She rose above the temptation of depicting the victory as a personal or party achievement. Addressing Parliament at the end of the war, she thanked the Opposition parties for their support.
The PM was guided by the advice of a stellar group of officials, including PN Haksar, DP Dhar and RN Kao. The service chiefs provided inspirational leadership to the armed forces. The soldiers who made the supreme sacrifice will be remembered forever in India and Bangladesh. Millions of ordinary citizens made an unforgettable contribution by their sense of humanity, by sharing the little they possessed with the hapless refugees.
For Bangladesh, as for India, 1971 shows the heights to which a nation can rise when its unity is unmarred by communal distinctions.
Chandrashekhar Dasgupta is the author of the recently released India and the Bangladesh Liberation War. A veteran diplomat, he is also the author of War and Diplomacy in Kashmir, 1947-48
For the fifth year in a row, Indore was adjudged the cleanest city in the one million-plus population category by Swachh Survekshan 2021, the Centre’s survey on cleanliness, hygiene, and sanitation. For the national Capital’s urban local bodies, the results were mixed. While the New Delhi Municipal Council (NDMC) topped in the category of cities with 0.1 million to one million population, the North Delhi Municipal Corporation (MCD) ranked 45 of 48 cities in the category with a population over one million. East MCD is ranked at 40. South MCD is at 31. NDMC’s ranking is not surprising because it is cash-rich, better staffed (it is in charge of VIP areas), and waste generation in the area under its purview is much lower than in the other three.
The survey results prove the MCDs have not been able to put in place an effective plan to segregate waste at source. Their capacity for waste disposal is also poor. Delhi generates 12,350 tonnes of solid waste daily and this is expected to rise to 18,915 tonnes by 2041. Of the total waste generated, only 85% is collected by the municipal corporations and 55% ends up in landfills. The North and East MCDs set a November 1 deadline after which segregated waste would be collected from homes, but implementation has been poor.
Much of Delhi’s garbage issue depends on waste segregation at source. And so, corporations must invest in programmes to ensure that citizens understand the value of segregation at source. The draft Master Plan of Delhi 2041 rules out new landfill sites and wants minimum waste localities to be developed. The MCDs must learn from Indore. It has eliminated garbage dumps, ensured 100% household waste segregation, and turned waste into products.
There’s enough anecdotal evidence of the toll that the absence of physical or in-person classes has taken on students. For the poor and the not-so-well-off, the digital divide has been near surmountable. And those with access have suffered from issues related to the quality of education and evaluation to, more worryingly, the development and psychological health of children. The impact is universal, but it is particularly strong towards the two ends of the spectrum.
There are, at this moment, children in Class 1 and 2 who are yet to see the inside of a real school. And there are, at this moment, students in classes 9, 10, 11, and 12 who are sub-optimally preparing (if that’s the word) for significant educational milestones, even as their evolution as young men and women ready to face the world takes a hit from the absence of a key input — socialisation. To be sure, this is a problem that isn’t just restricted to schools; to close the loop, there are, at this moment, students in year 2 of college who are yet to set foot in college. First, it was the pandemic; and in recent weeks in Delhi, it has been bad air (despite many schools having air purifiers and purification systems, and despite the air at homes being as bad as the air in schools). It’s almost as if shutting things down is fast becoming a panacea for all the ills that plague us; the frequency and felicity with which the term lockdown is being thrown around would seem to suggest that. On Covid-19, there’s now enough scientific evidence to suggest that schools can safely open for physical classes as long as students and teachers adhere to the prescribed protocol (to the extent possible), and as long as schools follow some basic practices in terms of ventilation. On pollution, keeping schools shut but allowing construction seems an entirely misplaced response. As long as schools avoid outdoor activities, there’s no reason why they should not conduct physical classes.
India’s (and the world’s) experience with Covid-19 has also shown the importance of leveraging extended periods when cases remain low; the country is passing through such a phase now with cases at a 17-month low. There may not be another surge, but learnings from the past 20 months suggest that we should always be prepared for one — which makes an even more compelling case to make sure young people get every possible minute of in-person education while they can. Keeping schools closed for physical classes isn’t just the wrong option, but also unfair to young people.