எம்.விஜயபாஸ்கர்,பேராசிரியர்,எம்ஐடிஎஸ்
நாட்டின் சமூக, பொருளாதார வளர்ச்சி குறித்த புரிதல்களை ஆராய்ச்சிவழியில் மேம்படுத்துவதில் எம்ஐடிஎஸ் மிகப் பெரிய பங்கை அளித்துள்ளது. குறிப்பாகத் தமிழ்நாட்டின் வளர்ச்சிப் போக்குகள் குறித்த எம்ஐடிஎஸ்ஸின் ஆய்வுகளும் குறிப்பிடத்தக்கவை.
கிராமப்புற வளர்ச்சி குறித்த அதன் ஆய்வுகள் முதன்மையானவை. குறிப்பிட்ட கால இடைவெளியில் இந்த ஆய்வுகள் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட ஒரே கிராமங்களில் திரும்பத் திரும்ப மேற்கொள்ளப்பட்டு, சமூக, பொருளாதார அம்சங்களில் ஏற்பட்டுள்ள மாற்றங்கள் பதிவுசெய்யப்பட்டுள்ளன. இந்த ஆய்வுகள் மூலம் கிராமப்புற உற்பத்தி உறவுகள், சமூக உறவுகளில் ஏற்பட்டுள்ள மாற்றம், நிலப்பிரபுத்துவம், முதலாளித்துவம், சாதியச் சிக்கல்கள் ஆகியவற்றைப் பற்றி காலத்துக்கேற்ற புரிதல்கள் கிடைத்துள்ளன. விவசாயத்தில் பசுமைப் புரட்சி, தொழில்நுட்ப அறிமுகம் போன்றவை எப்படிப்பட்ட மாற்றங்களை ஏற்படுத்தின என்பதும் பதிவுசெய்யப்பட்டுள்ளது. இந்த வகையில் எஸ்.குகன், ஜெ.ஜெயரஞ்சன் உள்ளிட்டோரின் பங்களிப்பு அதிகமிருந்தது.
இன்றைக்குச் சுற்றுச்சூழல் சார்ந்த பார்வையின் மையமாக உள்ள நீர் மேலாண்மை சார்ந்தும் ஆராயப்பட்டுள்ளது. அந்த வகையில் ஆராய்ந்த முதல் நிறுவனங்களில் ஒன்று எம்ஐடிஎஸ். ஆறு, ஏரி, கால்வாய் என விவசாயத்துக்கான பாசனம் தொடங்கி நகர்ப்புற நீர் மேலாண்மை வரை விரிவான ஆய்வுகள் மேற்கொள்ளப்பட்டுள்ளன. இதில் அ.வைத்தியநாதன், எஸ்.ஜனகராஜன் உள்ளிட்டோரின் பங்கு குறிப்பிடத்தக்கது. ஏழ்மை குறித்து எஸ்.சுப்பிரமணியனின் ஆய்வுகள் பல கற்பிதங்களை உடைத்தவை. வருமானத்தை மட்டும் கணக்கில் கொண்டு ஏழ்மையை அளவிடுவது எப்படித் தவறு, எந்தெந்த மற்ற அம்சங்களைக் கணக்கில்கொள்ள வேண்டும் என்று அமர்த்தியா சென் உள்ளிட்டோர் சுட்டிக்காட்டிய வகையில் சுப்பிரமணியனின் ஆய்வுகள் அமைந்திருந்தன.
பொருளாதாரத் துறைக்கு வெளியே என்று பார்த்தால், விளிம்புநிலை மக்களின் வரலாறு எப்படிக் கட்டமைக்கப்படுகிறது, இயங்குகிறது என்பதை அய்யா வைகுண்டர் வழிபாடு, சந்தனக் கடத்தல் வீரப்பன் உள்ளிட்ட பல்வேறு அம்சங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டு எம்.எஸ்.எஸ்.பாண்டியன் தனித்தனியாக ஆராய்ந்திருக்கிறார். அடித்தட்டு மக்களின் வரலாற்றை அவர்களின் வாழ்க்கை, நம்பிக்கைகள், அரசியல் வழியாக எப்படிப் புரிந்துகொள்வது என்கிற கோணத்தில் அவர் அணுகினார். பெரியாரின் தேசியம் குறித்த பார்வை, வர்க்க அடிப்படையிலான வரலாறு போன்ற அம்சங்கள் சார்ந்தும் அவர் கவனம் செலுத்தினார். தேவதாசிகள் குறித்து எஸ்.ஆனந்தியும் சூழலியல், வாழிட உரிமைகள் குறித்து அஜித் மேனன், கேரன் கெய்லோ உள்ளிட்டோரும் கவனம் செலுத்திவருகின்றனர்.
தமிழ்நாட்டில் சாதிக்கும் சாதி அதிகாரத்துக்கும் எதிரான அணிதிரட்டல் என்பது அரசியல் இயக்கங்கள், பொதுத் தளங்கள், நகர்ப்புற அதிகார வர்க்கம் ஆகியவற்றின் மூலமாக எப்படி இயங்கியது, மற்ற மாநிலங்களுடன் ஒப்பிடும்போது அனைவரையும் உள்ளடக்கிய வளர்ச்சி இங்கு எப்படிக் கூடுதலாகச் சாத்தியப்பட்டது என்பதை விளக்கும் ஆய்வுகள் வெளியாகியுள்ளன. இந்த வளர்ச்சி மாதிரியின் தனித்தன்மைகளை விளக்கும் வகையில் ஆ. கலையரசனும் நானும் எழுதிய ‘தி திராவிடியன் மாடல்’ நூல், அதன் தொடர்ச்சியே.
ஆ.இரா.வெங்கடாசலபதி,பேராசிரியர், எம்ஐடிஎஸ்
ஐம்பதாண்டுகளுக்கு முன் எம்ஐடிஎஸ் என்ற ஆய்வு நிறுவனத்தை மால்கம் ஆதிசேசய்யா தொடங்கியபோது, அவருடைய நோக்கங்களில் ஒன்று, சமூக அறிவியலைத் தமிழில் பரவலாக்க வேண்டும் என்பது. இதற்குப் பெரிய தடைக்கல்லாக இருப்பது, உயர் கல்வித் துறையில் உள்ள பெரும்பாலானோர் தாய்மொழி மீது கொண்டிருக்கும் உதாசீனமும் பாராமுகமுமாகும்.
ஆதிசேசய்யா காலத்திலேயே இதன் தொடர்பில் சில முன்னெடுப்புகள் நடந்தன. சி.டி.குரியன் தமிழக கிராமப்புறப் பொருளாதார மாற்றங்கள் பற்றி எழுதிய முக்கியமான ஆய்வை 1980-களின் கடைசியில், சென்னை புக்ஸ் நிறுவனம் தமிழாக்கி வெளியிட்டது. தமிழக அரசின் நிதிச் செயலாளராக இருந்து, பின்னர் எம்ஐடிஎஸ் பேராசிரியரான எஸ்.குகன், நாட்டிய மேதை பாலசரஸ்வதியின் கட்டுரைகள் சிலவற்றையும் உ.வே.சாமிநாதையரின் சுற்றுச்சூழல் சார்ந்த ‘இடையன் எறிந்த மரம்’ என்ற கட்டுரையையும் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்தார். தமிழுக்கும் ஆங்கிலத்துக்குமான உரையாடலில் குகன் கொண்டிருந்த அக்கறைக்கு இது சான்று. 1990-களில் எம்.எஸ்.எஸ்.பாண்டியன் எழுதிய கட்டுரைகள்- முக்கியமாக, தேசியம் பற்றிய பெரியாரின் பார்வை, தமிழ்த் திரைப்பட வரலாறு குறித்தவை - ‘காலச்சுவடு’ இதழில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டன. ‘பராசக்தி’ பற்றி பாண்டியன் எழுதிய கட்டுரையை ‘முரசொலி’ தொடராக வெளியிட்டது.
புத்தாயிரம் முதல், ஆங்கிலத்தில் உருவான சமூக அறிவியல் அறிவைத் தமிழாக்குவது என்ற நிலை மாறி, எம்ஐடிஎஸ் ஆய்வாளர்கள் நேரடியாகவே தமிழில் எழுதலானார்கள். என்னுடைய கட்டுரைகளில் செம்பாதி நேரடியாகத் தமிழில் எழுதப்பட்டவை. லி.வெங்கடாசலம், கி.சிவசுப்பிரமணியன், ச.ஆனந்தி, சி.லட்சுமணன் முதலான பேராசிரியர்கள் ஆய்வுக் கட்டுரைகள் மட்டுமல்லாமல், வெகுசன இதழ்களிலும் எழுதிவருகிறார்கள். எம்ஐடிஎஸ் முன்னாள் இயக்குநர் எஸ்.நீலகண்டன் எழுதிய நூல்களை இங்கு தனித்துக் குறிப்பிட வேண்டும். கரூர் பகுதியில் ஏற்பட்ட சமூக, பொருளாதார மாற்றங்கள் பற்றிய அவருடைய ‘ஒரு நகரமும் ஒரு கிராமமும்’ என்ற நூல் அவருக்குத் தமிழ் அறிவாளர்களிடையே நட்சத்திர அந்தஸ்தைக் கொடுத்துள்ளது என்று சொல்லலாம். இதைத் தொடர்ந்து, நீலகண்டன் எழுதிய ‘ஆடம் ஸ்மித் முதல் கார்ல் மார்க்ஸ் வரை’, ‘நவசெவ்வியல் பொருளியல்’ ஆகியவை முதுநிலைப் பாடநூல்களாக மட்டுமல்லாமல், பொதுவாசகர்களும் படிக்கும்வண்ணம் அமைந்த சிந்தனை வரலாற்று நூல்கள் என்ற அறிந்தேற்பைப் பெற்றுள்ளன.
சென்ற பத்தாண்டுகளில் தமிழகத்தின் முக்கிய பொதுச் சமூக அறிவாளராகக் கவனம்பெற்றுள்ள ஜெ.ஜெயரஞ்சன், எம்ஐடிஎஸ் மாணவர். தமிழகப் பொருளாதாரச் சிக்கல்களை இந்திய/ உலகச் சூழலில் பொருத்திக்காட்டும் அவருடைய பார்வை தனித்துவமானது. ஆ.கலையரசனும் எம்.விஜயபாஸ்கரும் முன்வைத்துள்ள ‘திராவிட மாதிரி' என்ற தமிழ்நாட்டின் சமூக-பொருளாதாரத்தின் மேம்பட்ட மாற்றத்தை விளக்கும் சட்டகத்தை அவர்கள் தமிழிலும் முன்வைத்துள்ளனர். தமிழ் இதழியலுக்குத் தலித்துகளின் பெரும்பங்களிப்பை ஆவணப்படுத்திய ஜெ.பாலசுப்பிரமணியம் எழுதிய ‘சூரியோதயம் முதல் உதயசூரியன் வரை' என்ற நூல் எம்ஐடிஎஸ் ஆய்வேடாகத் தொடங்கியது என்பதும் சுட்டத் தகுந்தது. தமிழ்ச் சமூகம் சார்ந்த முக்கிய அயல்நாட்டு ஆய்வுகளைத் தமிழுக்குக் கொண்டுவரும் முயற்சியின் பகுதியாக தாமஸ் டிரவுட்மன் எழுதிய ‘திராவிடச் சான்று’ நூலையும் எம்ஐடிஎஸ் வெளியிட்டுத் தமிழ்ப் புலமையுலகில் பல அதிர்வலைகளை ஏற்படுத்தியது. இனிவரும் ஆண்டுகளிலும், எம்ஐடிஎஸ் நிறுவனத்தின் தமிழ்ப் பணிகள் தொடர வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்பு அனைவருக்கும் உள்ளது.
ஜெ.ஜெயரஞ்சன், துணைத் தலைவர், மாநில வளர்ச்சிக் கொள்கைக் குழு
அடையாறில் தற்போது எம்ஐடிஎஸ் செயல்பட்டுவரும் 79, இரண்டாவது பிரதான சாலைக் கட்டிடமானது, அதன் நிறுவனர் மால்கம் ஆதிசேசய்யாவுக்குச் சொந்தமானது. ஆய்வு மையத்தையும்கூட முதலில் அவரது சொந்தப் பணத்திலிருந்துதான் நடத்திவந்தார். இந்திய சமூக அறிவியல் ஆராய்ச்சி மன்றம் (ஐசிஎஸ்எஸ்ஆர்), ஒவ்வொரு மாநிலத்திலும் ஒரு ஆய்வு மையத்தைத் தொடங்க வேண்டும் என்று முடிவெடுத்தபோது, அம்மன்றம் கேட்டுக்கொண்டதன் பேரில், தனது சொந்தச் செலவில் நடத்திக்கொண்டிருந்த ஆய்வு மையத்தை அரசின் ஆய்வு மையமாக மாற்றிவிட்டார். தற்போது ஒன்றிய அரசும் மாநில அரசும் சேர்ந்து அந்த ஆய்வு மையத்துக்கு நிதி நல்கைகள் அளித்துவருகின்றன.
பொருளாதாரம், அரசியல், வரலாறு, மொழியியல் என்று பல்வேறு துறைகளிலும் வளர்ச்சி குறித்த ஆய்வுகளை மேற்கொள்வதே எம்ஐடிஎஸ் ஆய்வு மையத்தின் முக்கியமான பணி. முனைவர் பட்ட ஆய்வு மாணவர்களுக்கான நல்கைகளும் வழிகாட்டுதல்களும் வழங்கப்பட்டுவருகின்றன.
1983-ல் நடந்த நுழைவுத் தேர்வில் முதல் மாணவராக வெற்றிபெற்று நல்கையைப் பெற்று, அங்கு நான் ஆய்வு மாணவராகச் சேர்ந்தேன். நான்கைந்து ஆண்டுகள் அங்கு நான் ஆய்வு மாணவராக இருந்தேன். அதன் பிறகு, உடனடியாகப் பணிக்குச் செல்ல வேண்டிய சூழல் ஏற்பட்டு, புதுவை அரசுக் கல்லூரி ஆசிரியராகப் பணியில் சேர்ந்தேன். மூன்றாண்டுகள் ஆசிரியராகப் பணியாற்றிவிட்டு, மீண்டும் எம்ஐடிஎஸ் திரும்பிவந்து ஆய்வுத் திட்ட ஆலோசகராக நான்கு ஆண்டுகள் பணியாற்றினேன். நான்கு ஆண்டுகள் ஆய்வு மாணவராக இருந்ததும் நான்கு ஆண்டுகள் ஆய்வுத் திட்ட ஆலோசகராகப் பணியாற்றியதும் என்னுடைய வாழ்க்கையைப் புரட்டிப்போட்ட நிகழ்வுகள். என் வாழ்வின் நல்வாய்ப்பு என்றே அதை நான் சொல்வேன். ஏனென்றால், என்னுடைய பள்ளி, கல்லூரிப் படிப்புகள் ஒரே ஊரில் அமையவில்லை. என் தந்தையின் பணி காரணமாக, தமிழ்நாட்டில் பல மாவட்டங்களில் நான் பள்ளிப் படிப்பைத் தொடர்ந்திருக்கிறேன். கல்லூரிப் படிப்பை மட்டும் மதுரையில் படித்தேன். பெரும்பாலும் சிறுநகரங்களிலேயே படித்த மாணவனான எனக்கு, இங்கு நிலவிய ஆய்வுச் சூழல் ஆச்சரியம் அளித்தது. என் கல்விக் கண்ணைத் திறந்துவிடும் இடமாக அது அமைந்தது. அங்கு படித்ததன் தாக்கத்தை இன்று வரையிலும் என்னால் உணர முடிகிறது. பார்வை விசாலமடைந்தது மட்டுமின்றி, பல துறைகளைப் பற்றிப் படித்துத் தெரிந்துகொள்ளவும் பேசவும் விவாதிக்கவுமான ஒரு பண்பாட்டுடன் வளர முடிந்தது. அதன் தாக்கத்தோடு வாழ்நாள் அளவும் பயணிக்க முடிகிறது. அந்த அரும்பெரும்பேற்றை எம்ஐடிஎஸ் எனக்கு வழங்கியது.
அங்கு படித்துவிட்டு வந்த என்னைப் போன்ற மாணவர்கள் பலரும் என்றென்றும் நினைவுகூரும் இடமாக எம்ஐடிஎஸ் அமைந்துள்ளது. இந்த ஐம்பதாண்டுகளை மட்டுமல்ல, இன்னும் பல ஐம்பதாண்டுகளை அந்நிறுவனம் சமாளித்து வெற்றிகரமாகப் பயணிக்கும் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு இருக்கிறது. அதே போன்று, ஆய்வு மாணவர்களைத் தயாரித்து உலகெங்கும் அனுப்பிவைத்து, அங்கிருக்கும் அறிவுச் செல்வங்களால் அவர்கள் தத்தம் துறைகளுக்கு வளம்சேர்க்கும் பணிகளும் தொடர வேண்டும் என்றும் வாழ்த்துகிறேன்.
விவசாய உற்பத்தியில் தற்சார்பு?
உணவு தானிய உற்பத்தியில் நாம் தற்சார்பு நிலையை அடைந்திருந்தபோதிலும் நமது நாட்டின் வளர்ந்துவரும் மக்கள்தொகை முழுவதற்கும் போதிய உணவு உற்பத்தி செய்கிறோம் என்ற பொருளில் அது இல்லை. உணவு தானியங்களுக்குச் சந்தையில் உள்ள தேவையை நிறைவேற்றும் அளவுக்கு நமது உற்பத்தி இருக்கிறது என்பதே இதன் பொருள். ஏனென்றால், பெரும்பாலான ஏழை மக்களின் வாங்கும் சக்தி குறைவாக இருப்பதால், இவர்களின் உணவுத் தேவை சந்தைத் தேவையாகக் கணக்கில் வருவதில்லை. பல்வேறு பிராந்தியங்களுக்கு இடையிலும், பிராந்தியங்களுக்குள்ளேயே பல்வேறு பகுதிகளுக்கு இடையிலும் விநியோகத்தில் ஏற்றத்தாழ்வுகள் உள்ளன. நமது மொத்தச் சாகுபடி நிலப்பரப்பில் 70 சதவீதமான மானாவாரி நிலங்கள் கவனிப்பின்றிப் புறக்கணிக்கப்படுகின்றன என்பது ஒருபுறம் இருக்க, மாநிலங்களுக்கு இடையே நபர் சராசரி உற்பத்தியிலும் பெரிதும் ஏற்றத்தாழ்வுகள் உள்ளன.
நியாயமான உரிமை
வேலைசெய்யும் உரிமையை அரசியல் சாசனத்தின் அடிப்படை உரிமையாக்க வேண்டும் என்று கோருவதில் நியாயம் இருக்கிறது. நம் நாட்டில் நீண்ட காலமாக இருந்துவரும் வறுமைப் பிரச்சினையைத் தீர்க்க ஏற்றதொரு வழி வேலை செய்யும் உரிமையை அடிப்படை உரிமையாக்குவதுதான். இவ்வசதி ஏற்பட்டால், யார் வேண்டுமானாலும் இவ்வுரிமை நிறைவேற்றப்படாமை குறித்து, மத்திய - மாநில அரசுகள் மீது வழக்குத் தொடர்ந்து, உடனடியாக அவ்வுரிமையை நிலைநாட்டவோ, அல்லது உரிய இழப்பீட்டுத் தொகையைப் பெறவோ முடியும். இதன் காரணமாக, ஒவ்வொரு கிராமத்திலும் ஒன்றியத்திலும் மாவட்டத்திலும் நிலவும் வேலைவாய்ப்பு, வேலையின்மை ஆகிய விவரங்களை அரசாங்கம் தொகுத்து வைத்திருப்பதுடன், வேலைசெய்யும் உரிமைக் கோரிக்கையை நிறைவேற்றுவதற்குத் தேவையான வேலைவாய்ப்புத் திட்டங்களுடன் எப்போதும் ஆயத்தமாக இருக்கும். வேலைசெய்யும் உரிமையை அடிப்படை உரிமையாக்க வேண்டுமானால், பட்ஜெட் ஒதுக்கீட்டில் சமூகப் பாதுகாப்புத் திட்டங்களுக்குத் தேவையான நிதியை முதலில் ஒதுக்கிவிட்டு எஞ்சியவற்றில் மட்டுமே பிற செலவினங்களுக்கு ஒதுக்க வேண்டும்… பாதுகாப்பு எனும்போது எதுவும் கேட்காமல் ஒப்புக்கொள்கின்ற போக்கு வேலைசெய்யும் உரிமைக்குத் தேவையான சமூகப் பாதுகாப்புத் திட்டங்களுக்கும் இருக்க வேண்டும்.
எம்ஐடிஎஸ் சமீபத்திய வெளியீடான ‘இந்தியப் பொருளாதாரம்: வரலாறு காட்டும் வழிகள்’ (தொகுப்பு: ஆ.அறிவழகன்) நூலிலிருந்து...
நவீன இந்தியாவின் அரசியல் வரலாற்றில் முக்கியமான மையங்களில் ஒன்றாக விளங்கிய சென்னை அடையாறு, இன்று ஆய்வுலகின் மையமாகத் தன் வரலாற்றுப் பயணத்தைத் தொடர்கிறது. தேசிய அளவில் இந்திய சமூக அறிவியல் ஆராய்ச்சி மன்றம் (ஐசிஎஸ்எஸ்ஆர்)1969-ல் நிறுவப்பட்டது. அதற்கு இரண்டு ஆண்டுகள் கழித்து நிறுவப்பட்டது, சென்னை வளர்ச்சி ஆராய்ச்சி நிறுவனம் (எம்ஐடிஎஸ்). தற்போது நாட்டிலுள்ள 24 ஐசிஎஸ்எஸ்ஆர் ஆராய்ச்சி நிறுவனங்களில் ஒன்றாகச் செயல்பட்டுவருகிறது. தொடங்கப்பட்ட காலம் முதல் தேசியத் திட்டக் குழுக்கள், பல்வேறு மாநிலங்களின் திட்டக் குழுக்களில் இந்நிறுவனத்தின் பேராசிரியர்கள் பங்களித்துவருகிறார்கள். அத்துடன் மத்திய, மாநில அரசுகளுக்கான பல்வேறு ஆராய்ச்சிகள், ஆய்வு அறிக்கைகளை எம்ஐடிஎஸ் தயாரித்து வழங்கியுள்ளது. தமிழ்நாட்டில் கால்பதிக்கும் புகழ்பெற்ற வெளிநாட்டு ஆராய்ச்சியாளர்கள் உரை நிகழ்த்தும், விவாதிக்கும் இடமாக எம்ஐடிஎஸ் இன்றைக்கும் திகழ்கிறது. எம்ஐடிஎஸ் நிறுவனர் மால்கம் ஆதிசேசய்யாவின் நினைவு நாளான இன்று அவரை நினைவுகூர்வதுடன், பொன் விழா தருணத்தில் எம்ஐடிஎஸ்ஸின் சிறப்புகளைக் குறித்த ஒரு தொகுப்பு:
இந்தியாவின் திறன்களை வளர்ப்பதற்கான அயராத முயற்சிகளுக்காகவும், குறிப்பாக வளரும் நாடுகளின் கல்வி, அறிவியல், கலாச்சாரக் கட்டமைப்புகளுக்கு யுனெஸ்கோவின் துணை இயக்குநர் நாயகமாக இருந்து ஆற்றிய சேவைகளுக்காகவும், இன்றளவும் நினைவுகூரப்படுபவர் சென்னை வளர்ச்சி ஆராய்ச்சி நிறுவனத்தின் (எம்ஐடிஎஸ்) நிறுவனரான மால்கம் ஆதிசேசய்யா. வேலூர் ஊரிஸ் கல்லூரி முதல்வராகப் பணியாற்றிய பால் ஆதிசேசய்யா-நேசம்மா ஆகியோருக்கு 1910 ஏப்ரல் 18-ல் பிறந்தார். வேலூர் ஊரிஸ் பள்ளியிலும், சென்னை லயோலா கல்லூரியிலும் பயின்ற ஆதிசேசய்யா, முதுகலைப் பட்டத்தை கேம்பிரிட்ஜ் கிங்ஸ் கல்லூரியில் பெற்றார். கொல்கத்தாவில் உள்ள செயின்ட் பால்ஸ் கல்லூரியில் பொருளாதார விரிவுரையாளராகப் பணியைத் தொடங்கிய அவர், முனைவர் பட்டத்தை லண்டன் ஸ்கூல் ஆஃப் எகனாமிக்ஸ் நிறுவனத்தில் பெற்றுத் திரும்பிய பின், சென்னை கிறித்துவக் கல்லூரியில் சிறிது காலம் பேராசிரியராகப் பணியாற்றினார்.
யுனெஸ்கோவிலிருந்து தாமாக ஓய்வுபெற்று, தன் துணைவியார் எலிசபெத்துடன் சேர்ந்து 1971-ல் சென்னை வளர்ச்சி ஆராய்ச்சி நிறுவனத்தைத் தொடங்கினார். இந்நிறுவனத்தின் செயல்பாடுகளாலும், சென்னைப் பல்கலைக்கழகத்தின் துணைவேந்தராகப் பொறுப்பு வகித்த குறுகிய காலத்தில் அவர் செய்த பல்வேறு சாதனைகளாலும், மத்திய—மாநிலக் கல்வி, அறிவியல், பொருளாதார, சமூகக் கொள்கைகளை உருவாக்குவதில் அளித்த பங்களிப்பு ஆகியவற்றாலும் எல்லோராலும் அறியப்பட்டவர். ஆதிசேசய்யாவின் முயற்சியாலும் தொலைநோக்காலும் 1971-ல் தொடங்கப்பட்ட எம்ஐடிஎஸ் இந்திய அரசின் ஐசிஎஸ்எஸ்ஆர் அமைப்பின் கீழ் 1977-ல் தேசிய நிறுவனமாக அடையாளம் காணப்பட்டுச் சீரமைக்கப்பட்டது. தமிழ்நாட்டின் சமூக, பொருளாதாரப் பிரச்சினைகள் பற்றி ஆய்வு செய்வதற்கென ஓர் உயராய்வு அமைப்பு வேண்டுமென விழைந்த ஆதிசேசய்யா தன் உழைப்பையும் செல்வத்தையும் இதற்காக முழுமையாகக் கையளித்தார். வறுமை, நிலச் சீர்திருத்தம், சிறார் தொழிலாளர் நிலை, தொழில் துறை, நீர்வளம், பாசன மேலாண்மை, மக்கள்தொகையியல், எழுத்தறிவு, இடஒதுக்கீடு, உள்ளாட்சி, ஊரக ஆய்வுகள், சமூக-பண்பாட்டு வரலாறு, பாலினம், உலக வர்த்தகம் முதலானவை பற்றிய முன்னோடியான, சீரிய ஆய்வுகளை எம்ஐடிஎஸ் நிகழ்த்தியுள்ளது. எம்ஐடிஎஸ், சென்னைப் பல்கலைக்கழகத்தின் அங்கீகாரம் பெற்ற முனைவர் பட்ட ஆய்வு மையமாகவும் விளங்குகிறது.
கால் நூற்றாண்டாக யுனெஸ்கோவில் பணியாற்றினாலும் ஆதிசேசய்யாவுக்குத் தமிழ் மொழி மீதும் தமிழ்ப் பண்பாடு மீதும் அங்கு பணியாற்றும்போதே மிகுந்த பற்று இருந்தது என்பதற்குப் பல சான்றுகள் உள்ளன. யுனெஸ்கோவில் அலுவல் மொழியாக இருந்தவற்றில் (பிரெஞ்சு, சீனம், ஸ்பானிஷ், ரஷ்யம், அரபு, ஆங்கிலம்) மட்டுமே வெளியாகிக்கொண்டிருந்த ‘கூரியர்’ மாத இதழை 1967-லிருந்து தமிழிலும் கொண்டுவர ஏற்பாடுசெய்தது; மூன்றாம் உலகத் தமிழ் மாநாட்டை பிரான்ஸ் தலைநகர் பாரீஸில் நடத்துவதற்கு உதவியது; அந்த மாநாட்டின் தொடக்க உரையை பிரெஞ்சு, ஆங்கிலத்தோடு தமிழிலும் ஆற்றியது; திருக்குறளை யுனெஸ்கோ மூலம் ஆங்கிலம், பிரெஞ்சு, ஸ்பானிஷ், ரஷ்யன், ஜெர்மன், அரபு மொழிகளில் வெளியிட்டது; கட்டிடக் கலைக்குப் பெயர்போன தமிழ்நாட்டுக் கோயில்களைப் புனரமைக்கவும் பாரம்பரியச் சின்னங்களைப் பாதுகாக்கவும் உதவியது; 1970-ல் உலகத் தமிழாராய்ச்சி நிறுவனம் தொடங்க யுனெஸ்கோ மூலம் உதவியது; தமிழ் அறியாத அயலகத்தார் தமிழ் கற்றுக்கொள்ள வசதியாக ஒலி-ஒளிக் கருவிகளை நன்கொடையாக அளித்தது என்று அவரின் தமிழ்ப் பங்களிப்பு நீண்டுகொண்டே போகும்.
ஒவ்வொரு வருடமும் தம்முடைய நுண்ணறிவுமிக்க ஆய்வுப் பார்வையில் இந்தியாவின் வருடாந்திரப் பொருளாதார, சமூக மதிப்பீட்டை ‘டெல்லி இந்தியா இன்டர்நேஷனல் சென்ட’ரில் நிகழ்த்திவந்தார் ஆதிசேசய்யா. ‘எம்ஐடிஎஸ் புல்லட்டின்’ மாத இதழின் வாயிலாகப் பல்வேறு ஆய்வுக் கட்டுரைகளை வெளியிட்டார். இவ்விதழின் தலையங்கங்களில் அந்தந்த மாதம் உலக அளவில், இந்திய அளவில், மாநில அளவில் நடைபெற்றுள்ள வளர்ச்சியையும், புதிய திட்டங்களையும் பற்றிய அவரது மதிப்பீடு ஆய்வு மாணவர்களுக்குப் பெரிதும் பயனளிப்பதாக இருந்தன. இவ்விதழ்கள், நூலகத்தில் உள்ள அரிய நூல்கள் ஆகியவை அண்ணா நூற்றாண்டு நூலகத்தின் உதவியுடன் தரமான முறையில் மின்னாக்கம் செய்யப்பட்டுள்ளன.
தென்னகப் பல்கலைக்கழகத் துணைவேந்தர்களின் கூட்டம், பல்கலைக்கழகத் துறைத் தலைவர்களின் கூட்டம், ஆசிரியர்கள், ஆய்வு மாணவர்களுக்குத் தனித்தனியாக வருடாந்திரப் பயிற்சி, துறைகளுக்கு இடையேயான பயிற்சி, வெவ்வேறு துறைசார்ந்த அறிஞர்கள், வல்லுநர்களை அழைத்து கருத்தரங்கங்கள் ஆகியவற்றைத் தொடர்ச்சியாக எம்ஐடிஎஸ் சார்பில் நடத்திவந்த ஆதிசேசய்யா, ஊரக அளவிலான ஆய்வுகளையும், வட்டார மொழி சார்ந்த ஆய்வுகளையும் ஊக்குவித்துவந்தார்.
நிறுவனம் பொன்விழா காணும் இத்தருணத்தில், ஆதிசேசய்யாவைப் போற்றும் வகையில் தமிழில் மொழியாக்கம் செய்யப்பட்ட அவரது சில கட்டுரைகளைத் தொகுத்து, அவருடைய வாழ்க்கைக் குறிப்பு, பங்களிப்பு ஆகியவற்றையும் தெரிவிக்கும் வகையில் ‘இந்தியப் பொருளாதாரம்: வரலாறு காட்டும் வழிகள்’ என்ற நூலை அண்மையில் வெளியிட்டுள்ளோம்.
- ப.கு.பாபு, இயக்குநர், சென்னை வளர்ச்சி ஆராய்ச்சி நிறுவனம்
பஞ்சாப், ஹரியானா மற்றும் உத்தரப் பிரதேசத்தைச் சேர்ந்த விவசாயிகளின் ஏறக்குறைய ஒரு ஆண்டுகால போராட்டத்திற்குப் பிறகு, சர்ச்சைக்குரிய மூன்று வேளாண்ச் சட்டங்களை மத்திய அரசு ரத்து செய்வதாக பிரதமர் நரேந்திர மோடி வெள்ளிக்கிழமை அறிவித்தார். விவசாயிகள் விளைபொருள் வர்த்தகம் மற்றும் வணிகம் (ஊக்குவிப்பு மற்றும் வசதி) சட்டம் 2020; அத்தியாவசியப் பொருட்கள் (திருத்தம்) சட்டம், 2020; மற்றும் விவசாயிகள் (அதிகாரமளித்தல் மற்றும் பாதுகாப்பு) விலை உத்தரவாதம் மற்றும் பண்ணை சேவைகள் சட்டம் 2020, ஆகிய சட்டங்களுக்கு எதிராக விவசாயிகள் போராட்டம் நடத்தி வருகின்றனர். இந்த புதிய சட்டங்கள் குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலையை (MSP) ஒழிக்க வழிவகுக்கும் மற்றும் பெரிய கார்ப்பரேட்களின் கைகளில் விவசாயத்தை விட்டுவிடும் என்று விவசாய அமைப்புகள் குற்றம் சாட்டுகின்றன.
விவசாயிகளின் உற்பத்தி வர்த்தகம் மற்றும் வணிகம் (ஊக்குவிப்பு மற்றும் வசதி) சட்டம், 2020
இந்தச் சட்டம் விவசாயிகளுக்கு, “எவருக்கும் எங்கும் விற்கும் சுதந்திரத்தை” வழங்கும் என்று அரசாங்கம் கூறியது. விவசாய விளைபொருட்களின் பெரும்பகுதி ஏற்கனவே ஏபிஎம்சி (விவசாய விளைபொருள் சந்தைக் குழு) போன்ற ஒழுங்குபடுத்தப்பட்ட யார்டுகளுக்கு வெளியே விற்கப்படுவதால் சட்டத்தில் புதிதாக எதுவும் இல்லை என்று விவசாயிகள் தெரிவித்தனர். எவ்வாறாயினும், APMC சந்தை யார்டுகள், தினசரி ஏலங்கள் மூலம் தரநிலை விகிதங்களை நிர்ணயித்து, விவசாயிகளுக்கு நம்பகமான விலை சமிக்ஞைகளை வழங்குகின்றன.
இந்தச் சட்டம் இரண்டு சந்தைகளுக்கும், இரண்டு வெவ்வேறு விதிமுறைகளுக்கும் வழிவகுக்கும் என்று விவசாயிகள் தெரிவித்தனர். இரண்டு வெவ்வேறு சட்டங்கள், வெவ்வேறு சந்தைக் கட்டண விதிகள் மற்றும் பல்வேறு விதிகளுக்கு உட்பட்டு ஏபிஎம்சி மார்க்கெட் யார்டுகளில் ஏற்கனவே இருக்கும் ஒழுங்குபடுத்தப்பட்ட சந்தையை தாண்டி, “வர்த்தகப் பகுதியில்” நடைமுறையில் கட்டுப்பாடற்ற சந்தையை உருவாக்கி விளைபொருட்களின் விலை, எடை, தரம் மற்றும் ஈரப்பதம் அளவீடு போன்ற பிரச்சனைகளில் விவசாயிகளை சுரண்டுவதற்கு வழிவகுக்கும் என்பதுதான் இந்தச் சட்டத்தின் முக்கிய பிரச்சனை என விவசாய சங்கங்கள் கூறுகின்றன.
இந்தச் சட்டத்தில் வணிகர்களை ஒழுங்குபடுத்துவதற்கான எந்த ஏற்பாடும் இல்லை. பான் எண் (நிரந்தர கணக்கு எண்) உள்ள எந்தவொரு நபரும் சந்தைகளில் இருந்து தானியங்களை தங்கள் சொந்த விலையில் கொள்முதல் செய்து விளைபொருட்களை பதுக்கி வைக்க தகுதியுடையவர். வணிகர்களை ஒழுங்குபடுத்துவதற்கு பதிவு செய்வதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்வதற்குப் பதிலாக, முன்மொழியப்பட்ட திருத்தங்களில் மத்திய அரசு வணிகர்களை ஒழுங்குபடுத்துவதை மாநில அரசுகளிடம் விட முயற்சிப்பதாக விவசாயிகள் குற்றம் சாட்டினர். இதனை மத்திய அரசுடனான பேச்சுவார்த்தையில் விவசாய சங்கள் எடுத்துரைத்தனர். உத்தேச சட்டத் திருத்தத்தில் கூட சந்தைப் பகுதி தெளிவாக வரையறுக்கப்படவில்லை என விவசாயிகள் தெரிவித்தனர்.
“தனியார்கள் மண்டிகளை உருவாக்கினால், தற்போதுள்ள ஏபிஎம்சிகள் போய்விடும் என்றும், குறைந்தப்பட்ச ஆதரவு விலையின் கீழ் அரசு பொது கொள்முதல் முறையை ஒழித்துவிடும் என்றும், அனைத்தும் பெரிய கார்ப்பரேட்கள் மற்றும் பெரிய விவசாயிகளால் கட்டுப்படுத்தப்படும் என்றும் விவசாயிகள் மத்தியில் அச்சம் நிலவுகிறது,” என்றார் பஞ்சாப் வேளாண் பல்கலைக்கழகத்தின் (PAU), முதன்மை பொருளாதார நிபுணர், (மார்க்கெட்டிங்) பேராசிரியர் சுக்பால் சிங். மத்திய அரசு மாநில அரசாங்கங்களின் பங்கை “குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்துகிறது” என்றும் அவர் கூறினார்.
வணிகர்களால் ஏதேனும் மோசடி நடந்தால் விவசாயிகள் நீதிமன்றத்தை அணுகுவதற்கான எந்த விதியும் இல்லை. அவர்கள் SDM அல்லது துணை ஆணையரை மட்டுமே அணுக முடியும். பின்னர், விவசாயிகள் சிவில் நீதிமன்றத்தை அணுகும் வகையில் சட்டத்தில் திருத்தம் செய்ய மத்திய அரசு முன்வந்தது.
விவசாயிகள் (அதிகாரமளித்தல் மற்றும் பாதுகாப்பு) விலை உத்தரவாதம் மற்றும் பண்ணை சேவைகள் சட்டம், 2020
இந்தச் சட்டம் விவசாயத்தில் இருந்து இடைத்தரகர்களை அகற்றும் என்று அரசு கூறியது. பஞ்சாபில், அர்தியாக்கள் (கமிஷன் முகவர்கள்) தங்கள் விளைபொருட்களை கொள்முதல் செய்வதற்காக அரசு அல்லது தனியார் நிறுவனங்கள் மற்றும் விவசாயிகளுக்கு இடையே இடைத்தரகர்களாக செயல்படுகின்றனர். எவ்வாறாயினும், புதிய சட்டம் புதிய அமைப்பில் பல இடைத்தரகர்களைக் கொண்டுவரும் என்று வாதிட்ட விவசாய அமைப்புகள், இந்த சட்டம் விவசாயிகளின் நலனைப் பாதுகாக்கவில்லை என்று கூறியது.
சட்டத்தின் பிரிவுகள் 2 (g), (ii) Sec.2 (d) ,Sec.3 (1) (b), Sec 4(1), 4(3), மற்றும் 4(4) ஆகியவை பல்வேறு இடைத்தரகர்களின் வகைகளை உள்ளடக்கும் என்றார்கள்.
எடுத்துக்காட்டாக, பிரிவு 2 (g) கூறுகிறது: “ஒரு பண்ணை ஒப்பந்தம் என்பது ஒரு விவசாயி மற்றும் ஒரு ஸ்பான்சர் அல்லது ஒரு ஸ்பான்சர் அல்லது மூன்றாம் தரப்பினருக்கு இடையேயான ஒப்பந்தமாக இருக்க வேண்டும். ஸ்பான்சர் அத்தகைய விவசாயப் பொருட்களை விவசாயியிடமிருந்து வாங்குவதற்கும் விவசாய சேவைகளை வழங்குவதற்கும் ஒப்புக்கொள்கிறார். இந்தப் பிரிவில் மூன்றாம் தரப்பினர் குறித்து சரியாக வரையறுக்கப்படாமல் விடப்பட்டுள்ளதாகவும், அது எந்த நபராகவோ அல்லது இடைத்தரகராகவோ இருக்கலாம் என்றும், அத்தகைய சூழ்நிலையில் வணிக முகவர்கள், அர்ஹதியாக்கள் மற்றும் கிராம டவுட்டுகள் போன்ற பல இடைத்தரகர்கள் உருவாக வழிவகுக்கும் என்றும் விவசாயிகள் வாதிட்டனர்.
பிரிவு 2 (g) (ii) இல் உள்ள “ஸ்பான்சர்” மற்றும் பிரிவு 3 (1) (b) இல் உள்ள “பண்ணை சேவை வழங்குநர்” ஆகிய வார்த்தைகள் தெளிவாக வரையறுக்கப்படவில்லை என்றும் விவசாயிகள் கூறினர். மேலும், பிரிவு 4 (1) & பிரிவு 4 (3) போன்றவை அமைப்பினுள் மற்ற இடைத்தரகர்களை உருவாக்க வழிவகுக்கும் பல வார்த்தைகளைப் பயன்படுத்தியுள்ளது.
“பிரிவு 10, ‘ஒரு அக்ரிகேட்டர் அல்லது பண்ணை சேவை வழங்குநர் விவசாய ஒப்பந்தத்தில் ஒரு பிரிவாக இருக்கலாம்’ என்று கூறுகிறது. “அக்ரிகேட்டர்’ என்பது ஒரு விவசாயி அல்லது விவசாயிகளின் குழுவிற்கும் ஸ்பான்சருக்கும் இடையில் ஒரு இடைத்தரகராகச் செயல்படும் மற்றும் விவசாயிகள் மற்றும் ஸ்பான்சர் ஆகிய இருவருக்கும் ஒருங்கிணைப்பு தொடர்பான சேவைகளை வழங்கும் உழவர் உற்பத்தியாளர் அமைப்பு (FPO) உட்பட எந்தவொரு நிறுவனத்தையும் குறிக்கிறது” என்று விவசாய சங்கங்கள் சுட்டிக்காட்டுகின்றன.
பீகாரில், ஏபிஎம்சி சட்டத்தை நீக்கியதைத் தொடர்ந்து, பல கிராம அளவிலான டவுட்டுகள் மற்றும் சிறு மற்றும் பெரிய வணிகர்கள் விவசாயிகளிடமிருந்து பயிர் கொள்முதலைக் கட்டுப்படுத்தத் தொடங்கினர் என்று விவசாய சங்கங்கள் தெரிவித்தன.
அத்தியாவசியப் பொருட்கள் (திருத்தம்) சட்டம், 2020
இச்சட்டம் விவசாயிகளுக்கு மட்டுமின்றி, மனிதர்களுக்கும், ஏழைகளுக்கும், நுகர்வோருக்கும் எதிரானது என விவசாயிகள் தெரிவித்தனர். அதை அமல்படுத்தினால் மக்கள் பட்டினியால் சாவார்கள் என்றார்கள். கடந்த ஓராண்டில் குறைந்தபட்சம் இரண்டு முறையாவது இந்தச் சட்டத்தின் விதிகளை மத்திய அரசு கூட “புறக்கணித்தது” என்று குறிப்பிட்டனர்.
இந்தச் சட்டத்தின் முன்னுரை, “விவசாயிகளின் வருவாயை அதிகரிப்பது” என்று கூறுகிறது, ஏனெனில் அத்தியாவசியப் பொருட்கள் (EC) சட்டம் 1955 விவசாயிகளைப் பற்றியோ அவர்களின் வருமானத்தைப் பற்றியோ பேசவில்லை. விவசாயிகள் அல்லது எஃப்பிஓக்கள் விளைபொருட்களை சேமித்து வைப்பதற்கும் விற்பனை செய்வதற்கும் ECA இன் கீழ் எந்த தடையும் இல்லை. ஆனால், விவசாயிகளின் விளைபொருட்களை இருப்பு வைக்கும் விவசாய வணிக நிறுவனங்கள் மற்றும் வர்த்தகர்கள் மீது கட்டுப்பாடு விதிக்கப்பட்டது.
“தற்போதைய சட்டத்தில், அனைத்து உணவுப் பொருட்களுக்கும் இத்தகைய கட்டுப்பாடுகள் நீக்கப்பட்டன, இது வணிகர்களுக்கு எந்த அளவிலும் வாங்குவதற்கும் சேமித்து வைப்பதற்கும் சுதந்திரத்தை அளித்தது, எனவே இது பதுக்கலுக்கு வழிவகுக்கிறது. எனவே இது ‘உணவு பதுக்கல் (கார்ப்பரேட்களுக்கான சுதந்திரம்) சட்டம்’ என்று அழைக்கப்பட வேண்டும்,” என்று அகில இந்திய கிசான் சங்கர்ஷ் ஒருங்கிணைப்புக் குழு (AIKSCC) கூறியது, மேலும், இது பெரிய நிறுவனங்களின் முழுமையான சந்தை ஆதிக்கத்திற்கு வழிவகுக்கும், அந்த நிறுவனங்கள் விவசாயிகளுக்கு விதிமுறைகளை ஆணையிடும் என்று குழு கூறியது.
“சில்லறை சந்தையில் விலை உயர்வு ஏற்படும் போது, குறைந்த விலைக்கு விற்கும் விவசாயிகளுக்கு பலன் வழங்கப்படுவதில்லை என்பது உறுதியாகியுள்ளது. பொருட்களின் விலை உயர்வு இறுதியில் நுகர்வோரை பாதிக்கிறது, ”என்று விவசாய அமைப்புகள் கூறுகின்றன. தானியங்கள், பருப்பு வகைகள், எண்ணெய் வித்துக்கள், வெங்காயம், உருளைக்கிழங்கு போன்ற அத்தியாவசியப் பொருட்களின் வரம்பற்ற இருப்பு வைக்கும்போது, நுகர்வோர் விலை கிடுகிடுவென உயரும் என்று விவசாய அமைப்புகள் கூறுகின்றன.
ஜக்மோகன் சிங் பாட்டியாலா, பார்தி கிசான் யூனியன் (பிகேயு) ஏக்தா (டகவுண்டா) பொதுச் செயலாளர் ஜக்மோகன் சிங் பாட்டியாலா கூறுகையில், பொது விநியோகத் திட்டத்தின் (பிடிஎஸ்) கீழ் தானியங்களைப் பெறும் நகர்ப்புற மற்றும் கிராமப்புற ஏழை நுகர்வோரை இந்த சட்டம் பாதிக்கிறது. “இதைச் செயல்படுத்தினால் மக்கள் பட்டினியால் சாவார்கள். தற்போதுள்ள MSP முறையின் கீழான கொள்முதலுக்கும் புதிய வேளாண் சட்டங்களுக்கும் எந்த தொடர்பும் இல்லை என்று அரசாங்கம் கூறுகிறது. ஆனால், EC திருத்தச் சட்டத்தில், இந்தச் சட்டத்தின் கீழ் அல்லது வேறு எந்தச் சட்டத்தின் கீழும் அரசாங்கத்தால் தற்போது அமலில் உள்ள PDS அல்லது PDS (TPDS), தொடர்பான எந்த உத்தரவுக்கும் ‘இந்த துணைப்பிரிவில் உள்ள எதுவும் பொருந்தாது.’ என்று அவர் கூறினார், மேலும் PDS தொடரும் என்று சட்டம் கூறவில்லை என்றார்.
மேலும், இச்சட்டம் “தற்போதைக்கு அமலில் உள்ள PDS மற்றும் TPDS க்கு பொருந்தாத தன்மையை” தருகிறது, மேலும் தற்போது அமலில் உள்ளதை இன்னும் மோசமாக்கும், என்றும் ஜக்மோகன் சிங் கூறினார்.
“PDS மூலம் தானியங்களைப் பெறும் மக்களுக்கு, சந்தையில் இருந்து பொருட்களை வாங்குவதற்கு அரசாங்கம் கொஞ்சம் பணம் கொடுத்தாலும், விலை ஏற்ற இறக்கம் உள்ளிட்ட பல காரணங்களால் அது சரி வராது,” என்று ஜக்மோகன் சிங் கூறினார்.
Does anyone talk for the women of Uttar Pradesh? Remember those? The ones found hanging from trees, or poisoned next to fields, strangled to near-death, or shamed over ‘love jihad’? The Congress can be faulted for many misdemeanours in the country’s most populous state, which has among India’s largest women numbers, the highest proportion of young women, the lowest health indicators and the maximum crimes against them — but, surely, speaking up for one-half of UP can’t be one.
Even if she and her party don’t get far in the state, Congress general secretary Priyanka Gandhi Vadra could have got this part right. She has followed up her offer of 40% seats for women in the coming Assembly elections, an empty promise that few now buy, with a slogan that is much more powerful in its simplicity: “Ladki hun, lad sakti hun (I am a woman, I can fight)”.
On Wednesday, in Chiktrakoot, Vadra added a poem to her reach-out to women — “Suno Draupadi, shastra utha lo, ab Govind na aayenge (Hey Draupadi, pick up arms, no god is coming to defend you now)”.
This being an easily outraged India, the message is lost as we focus on the messenger. BJP Union minister Smriti Irani countered Vadra with: “Ghar par ladka hai, par lad nahin sakta (There is a man at home, but he can’t fight)”. One would have expected better from the feisty leader, who has risen from being an outsider to the top ranks of a party fronted by aggressive men.
Regarding the poem Vadra recited, BJP supporters latched on to the fact that its author Pushyamitra Upadhyay said he didn’t want what he had written, amidst the anger following the 2012 Delhi gangrape-murder, to be used for “cheap politics”, and that he didn’t support the Congress’s ideology. As for the essence of Upadhyay’s exhortation — including “Kal tak keval andha raja, ab goonga-behra bhi hai. Honth si diye janata ke, kaanon pe pehra bhi hai (The king who was just blind yesterday, is now deaf and dumb too. The public’s lips are sealed, its ears shuttered)” — it unsurprisingly didn’t ring any bells.
The huffing and puffing over Vadra using the poem brewed alongside cases against stand-up comic Vir Das for daring to suggest in a poem that India’s diabolic contradictions include worshipping women in the day and gangraping them at night. Madhya Pradesh Home Minister Narottam Mishra, who has twice made it to headlines recently by opposing Sabyasachi’s mangalsutra ad and a bleach firm’s same-sex Karva Chauth aspirations, declared Vir Das a persona non grata in the state.
It was telling that both the celebrated, cerebral fashion designer and the way-less-esoteric Dabur firm thought the way to liberal hearts was by redrawing some traditional boundaries, but not really crossing them. The same as Union Home Minister Amit Shah attesting that a sign of UP’s improving law and order was that women could zip on their Scooties at night covered with jewellery.
One would have struggled to find such women at the poll rallies in the state. Or any women at all — as the fight centres around men such as Jinnah dead and past.
Vadra’s “dialogue with women”, which started with the rally in Chitrakoot, assembled a group of them across age groups along the Ganga. Girls in school uniforms filled the front rows, women in saris and covered heads the remaining. The Congress general secretary’s attempts to rouse them did not really draw a response, and the “Suno Draupadi” poem drifted away without creating waves, same as the river lapping behind Vadra.
However, the angry responses that followed Vadra’s rally showed someone was listening. And, even amidst the rancour of the polls, there was no doubt about what they heard, to their alarm — the sound of millions of Draupadis possibly zipping away on Scooties, in the middle of the night.
Priyanka Gandhi Vadra is keen to pacify Mamata Banerjee, fearing the Trinamool Congress is nibbling into the Congress vote share outside West Bengal. But Banerjee is in no mood to respond. She is still fuming over Rahul Gandhi’s behaviour after the TMC victory in Bengal. Rahul did not telephone to congratulate Banerjee and took two days to put out a tweet. Nevertheless, when Sonia Gandhi requested Banerjee to come to Delhi to talk about a possible grand alliance, the Bengal Chief Minister agreed to fly down. What Banerjee did not bargain for was that Rahul would casually walk into the room during the meeting, though she had not been informed of it. Rahul did not stay for long, and the next day, Congress Lok Sabha leader Adhir Ranjan Chowdhury issued a statement attacking the TMC for unleashing violence in Bengal. Banerjee believes both of Rahul’s protégés in the state, Chowdhury and Abdul Mannan, target the TMC thinking the Congress would be better off aligning with the Left in Bengal. Even in UP, Banerjee has given the Congress something to think about. The TMC’s latest recruits include Kamalapati Tripathi’s grandson Rajesh Pati and his great grandson Lalitesh Pati.
Order of Ordinance
On the basis of an ordinance, the Ministry of Personnel last week put out a somewhat confusing notification amending rules of the Central Government of India in public interest. In sum, it put a cap of two-year extensions for the Secretaries of Defence and Home, Director, Intelligence Bureau, and Secretary, RAW. However tenures for directors of investigative bodies, such as the CBI and Enforcement Directorate, it said, can be extended up to five years. Clearly those who frame intelligence and policy require less continuity than those in charge of investigation, and can turn the screws on those whom the government desires.
Clear Favourites
Extensions are always available for favoured officers in the Modi government. Some examples: Director, Enforcement Directorate, S K Mishra was recently granted another term, before his three-year tenure ends this month. Director, Intelligence Bureau, Arvind Kumar; Home Secretary Ajay Kumar Bhalla; and RAW Secretary Samant Goel have all got extensions. RBI Governor Shaktikanta Das is on a second three-year tenure. Another favourite, P C Mody, has got three extensions as Chairperson of the Central Board of Direct Taxes. He was recently appointed Secretary General of the Rajya Sabha and the incumbent, Dr P P K Ramacharyulu, who had less than three months in office, was made adviser to the Rajya Sabha Chairperson. Ajit Kumar, Chairperson of the Central Board of Indirect Taxes and Customs, who is to retire this month, expects an extension. Pankaj Kumar Mishra, head of the Financial Investigation Unit for five years, will continue in the post for another two years as his position has been upgraded to Additional Secretary rank. Ajay Tyagi, Chairperson of the Securities and Exchange Board of India (SEBI), was granted an 18-month extension after completing his term in August last year.
Yes, no, maybe
Prime Minister Narendra Modi was furious when presented three pre-poll Uttar Pradesh surveys, diametrically different from one another. Modi felt the BJP was blowing up money on meaningless surveys. However, Chief Minister Yogi Adityanath expressed supreme confidence that the party was winning. Usually in UP the most vocal in expressing voting preferences are Brahmins, who are far more influential in impacting voter trends than their actual numbers. But, in a departure, the Brahmins, seen as angry over the CM “promoting” his own Thakur community, are relatively silent. The anti-BJP voters, whether farmers, minorities or Yadavs, appear the most outspoken. The BJP’s hope is that eventually it will be the silent voters who will decide the outcome. Adityanath has granted several benefits to the people, from grains to cooking oil, and a one-time Rs 1,000 dole for those in the BPL category since May this year. The special perks were to help out after the havoc of the Coronavirus pandemic and will continue till Holi next year.
Humiliating defeat
At a Haryana Congress post-mortem meeting, Bhupinder Hooda and Kuldeep Bishnoi nearly came to blows over the humiliating results of the recent bypolls in Ellenabad constituency. Abhay Chautala of the INLD retained his seat, while the Congress candidate lost his deposit. Bishnoi felt that the Congress misjudged in assuming it could ride to victory by backing the farmers’ movement. In Haryana, the Congress is basically a non- Jat party, he pointed out. Incidentally, the BJP lost the by-election narrowly and polled more votes than in the 2019 Assembly elections, thanks to the overwhelming support of urban voters.
In the end it was not about the farm laws but about democracy and the right to protest. Democracy won. The most powerful Prime Minister India has seen for more than three decades bowed to the wishes of the people last week when he announced the repeal of the three farm laws. Those who believe that, in repealing these laws, Narendra Modi has reversed necessary agricultural reforms miss the point. If farmers were ready to risk their lives to protest laws that they believe would have left them at the mercy of corporations, then there was no point in the reforms. When he announced their repeal, the Prime Minister said that farmers would be consulted when his government initiated future reforms. This is good.
There is no question that agricultural reforms are needed. It was the manner in which these three laws were rammed through Parliament that led to a breakdown in trust between the government and the people, which it believed would benefit from them. On top of this came ugly attempts to stop protesting farmers from reaching Delhi and uglier attempts to malign people desperate enough to spend seasons of heat, rain and extreme cold in the open to make their point. Modi must take personal responsibility for the malignant campaign. It was his decision not to meet those who sat in protest on Delhi’s borders, and his decision to mock them as professional protesters by declaring them ‘andolanjeevis’ in Parliament.
Long before this inopportune comment, his army of social media trolls, blind followers and sycophants had started to shriek about Khalistanis and ‘anti-nationals’ having infiltrated the protest. To seriously believe that Greta Thunberg and Rihanna were in league with the Khalistan movement is to seriously need your head examined, but till last week this was believed by many who should know better.
Will they know better in future? Will they give up bootlicking for real analysis? Possibly not. But, it is probably time for the Prime Minister to acknowledge that his devotees have done more damage to his image than his worst critics. They have done this by spending most of their waking hours spreading hatred and venom, and it is this that has led to Modi being seen as a man who has divided India’s communities. And, not as the reformer he would like to be seen as. For a while now he has made abundantly clear that what he really wants is for India to walk more swiftly on the path to prosperity, and not continue with the agenda of hatred that has come to define Hindutva. But, if he has conveyed this message to his devotees, they show no sign yet.
Before he announced the repeal of the three farm laws, people already noticed that he was trying to change the agenda. Those who have the unhappy task of being forced to spend more time in government offices than necessary report that, in recent weeks, they had begun to observe that ministers dealing with the economy were suddenly eager to hear suggestions on how they could make the economy move faster. The Prime Minister himself is believed to have complained privately that he could not understand why businessmen had to deal with so many ‘compliances’. If it was these things that his devotees and the BJP’s army of social media trolls emphasised, the man they see as India’s saviour would perhaps not have such a hard time convincing his critics that he is working to make life better for the average Indian. And, most importantly, that he believes that democracy is to be cherished not just during elections but after they have been won.
When he announced the repeal of the farm laws last week, many of his most devoted devotees seemed visibly confused and clearly tongue-tied, as the much weaker social media army that supports Rahul Gandhi gloated openly. They posted video clips of their hero saying that the government would be forced in the end to repeal the farm laws. In doing this they showed that they had not understood that, in this moment, they needed to show grace, not gloating. For a powerful Prime Minister to have shown the humility to publicly acknowledge a mistake is a good moment for India.
The farmers understood this and celebrated by distributing sweets at their protest site. When reporters asked them why they were so happy, they admitted on camera that they believed that the repeal of the hated laws was a victory for them and a vindication of their long protest. They showed the grace to say that if the Prime Minister came and shared the sweets with them, he would be welcomed. They seem to have understood better than carping critics and know-all political pundits that this was a good day for India and a great day for Indian democracy.
It was a good day for Modi. He showed that he was a bigger man than he has been given credit for. He showed that he was ready to acknowledge that the will of the people is greater than the will of the most powerful political leaders. For the moment it is not about agricultural reform but about celebrating the strength of Indian democracy. This columnist is counted among Modi’s sharpest critics, but what he did last week has restored some of the faith that I once had in him.
I was born in a village in what is now Sivagangai district, then Ramanathapuram district, of Tamil Nadu. I am proud that Kaniyan Poongunranar was born a few kilometres away in a village called Poongunram (now Mahibalanpatti) in the same district. He was a poet who lived in the Sangam age between 6th century BCE and 1st century CE. He is best known for his 13-line poem starting with the words ‘Yaadum oore yaavarum kelir’. A simple translation is ‘Every place is my village, every one is my relation’. There are other gems in the poem.
The first line is inscribed on the walls of the United Nations. The poem is believed to reflect the way of life of the Tamils 2,000 years ago and earlier.
Tamil literature records the religions of that age as Saivam and Vaishnavam. Samanam (Jainism) and Bouddham (Buddhism) were later religions. The words Hindu and Hinduism are in not found in ancient Tamil literature. According to Mr Shashi Tharoor, “the word ‘Hindu’ did not exist in any Indian language till its use by foreigners gave Indians a term for self-definition”.
Most Tamils are born in families that practise Hinduism. They worship many gods (including village deities), celebrate festivals like Pongal and Deepavali, and observe rituals like pongal, pal kudam and kaavadi. The Tamil Hindus have lived for centuries with people practising other religions, especially Christianity, for over 2,000 years and Islam for over 800 years. Muslim and Christian scholars and writers have made remarkable contributions to Tamil literature and the development of the language. To my knowledge, no Tamil Hindu king waged a war to establish the supremacy of the Hindu religion over other religions.
What is Hinduism apart from the name of a revered religion? Although I had read books by Dr S Radhakrishnan and Swami Vivekananda, I never felt it was necessary to undertake that inquiry. From what I have read, heard, gathered and gleaned, it seems to me ‘What is Hinduism?’ can be answered in a few simple paragraphs:
Simple Truths
*Hinduism does not claim to be the only true religion. Swami Vivekananda said, “I am proud to belong to a religion which has taught the world both tolerance and universal acceptance. We believe not only in universal toleration, but we accept all religions as true.”
*Hinduism does not have One Church, One Pope, One Prophet, One Holy Book or One Ritual. There are many of each, and a Hindu is free to choose among the many or reject all. Some scholars have argued that one can be a Hindu as well as a believer or an agnostic or an atheist!
*In its secular aspects, Hinduism does not prescribe one system of marriage or one system of succession/inheritance. The Hindu law reforms (1955-1956) tried to bring about uniformity but there exist myriad variations even today.
*Hinduism allows a Hindu to worship other gods and saints. Thousands of Hindus go to worship at the shrine in Velankanni or pray at the Golden Temple in Amritsar or offer obeisance at the Dargah Sharif in Ajmer. Historians are not agreed whether the Sai Baba of Shirdi was a Muslim or a Hindu; he was perhaps both because he did not see any difference between the two. One of his famous epigrams was Allah Malik (God is King).
*Dr Wendy Doniger, Professor of History of Religions, University of Chicago, who studied Sanskrit and ancient Indian religion for over 50 years, has observed: “Scholars have known for centuries that the ancient Indians ate beef.” She has quoted texts such as Rig Veda and Brahmanas as well Yajnavalkya and M N Srinivas. Currently, most Hindus eat meat, fish and eggs, but not beef; many Hindus are vegetarian.
*Dr Doniger also points out that Gandhiji never called for banning cow slaughter, and quotes him as having said: “How can I force anyone not to slaughter cows unless he is himself so disposed? It is not as if there were only Hindus in the Indian Union. There are Muslims, Parsis, Christians and other religious groups here.” However, many Muslims and Christians do not eat beef and many non-vegetarians do not eat red meat at all.
I Don’t Need Hindutva
In his famous undelivered speech (1936) ‘Annihilation of Caste’, Dr B R Ambedkar, after tracing the conflict between the Indian National Congress (founded in 1885) and the Indian National Social Conference (founded in 1887), and noting with regret that the ‘political reformers’ had vanquished the ‘social reformers’, posed a series of questions to the “political minded Hindus”, that included the following: “Are you fit for political power even though you do not allow them to wear what apparel or ornaments they like? Are you fit for political power even though you do not allow them to eat any food they like?” These questions ring true even today, but in a different context.
Like Mr Tharoor, “I was born a Hindu, grew up as one, and have considered myself as one all my life.” I am one among 81.6 per cent of the Hindus who said in a Pew survey that they were raised as Hindu and currently identify themselves as Hindu. I am happy with my Hinduism and with Kaniyan Poongunranar’s simple lesson ‘every one is my relation’. Why do I need Hindutva?
It would not be incorrect to say that Gujarat’s geography has impacted its cuisine. Gujarat has a long coastal length of more than 1,250 km, and a rich history of trading with the outside world. Then, towards the east is the tribal area. As a row brews over non-vegetarian food stalls in the state, the truth is there is a wide variety among the food habits of tribals, the fisherfolk along the coastal areas and those in central Gujarat. Similarly, the fertile South Gujarat has altogether different food habits from the North, which is dry and arid.
During the pre-colonial period, the state was ruled by a number of small princely states, and areas that saw Mughal dominance. The parts inhabited by the Koli, Bhil tribals etc were isolated. However, the different regimes that ruled the state were not monolithic — they largely focused on collecting revenue and left the people to themselves. This meant that till early 19th century, Gujarat was a pluralistic society. One proof of this is that more than 20% of the words in the Gujarati vocabulary have roots in Persian and Arabic. The first history of the state, Gujarat No Itihas, was written in Parsi.
The food found across the state is no different, being an amalgamation of different tastes. The first attempt at “homogenisation” by a regime, which made it simpler to govern the people, was made during the colonial period. Questions by the Census and gazetteers demanded that people identify themselves with a particular structure. One of those who labelled Indian history as “a Hindu period” and “a Muslim period”, “an Islam period” and “a British period” was John Mill, who had never visited the country.
The beneficiaries of this British rule and demarcation were obviously those in business and the upper strata of society — the Brahmins and Baniyas — who were already several steps ahead when it came to education. As their influence increased, they also reconstructed the history of Gujarat as they perceived it.
Today, when we say Gujarat is a vegetarian state, I recall my own experience. I come from an upper strata of society, from the relatively vegetarian Vaishnav community, where even eating eggs is a taboo. Around 70 years back, when I was young, my father gave me eggs because they were good for health, inside several layers of wrapping. I would go to the roof of our building or pol to eat them.
My understanding of Gujarat growing up was that it was a kind of samaj. Today when you ask a Gujarati what is a samaj, they invariably talk about their caste. Therefore you see the Patidar samaj, Kshatriya samaj and others. Similarly, when you talk about Gujarat or Gujarat’s food habits or business, invariably we talk about the perceptions of the upper strata of society, mainly the Brahmins and Baniyas and very lately the Patidars.
However, even between them, there are variations — between the Nagar Brahmins, who were writer-advisors in courts, and the Anavil Brahmins of South Gujarat, who were largely tillers and are often called “Khato-Pito Brahman” as they eat and drink without inhibition.
According to a study by anthropologist K S Singh, with which I was associated, only about 26% of Gujarat’s population is actually “pure vegetarian” — meaning they never eat eggs or meat — and most people are better classified as “frequent vegetarians” and “frequent non-vegetarians”. When I was in college, I spent a couple of sleepless nights once over a Brahmin friend eating omelette! The fact also is that while they classify as non-vegetarian, many communities in Gujarat, including Muslims and tribals, can hardly afford meat regularly in their meals.
When we talk about vegetarianism and Gujarat, we are really talking about a very small section of society, whose world view is transferred and imposed, and later gains popularity and spreads.
Gujarat has seen the influence of both the Bhakti and Sufi movements, which were egalitarian. However, the later movements, such as of the Swaminarayan sect, were Brahminical and impacted food habits. They found their first followers among the Baniyas or the Vaishnavs. In fact, even Mahatma Gandhi blessed a movement that encouraged that the Panchmahal Bhil tribes be recognised as “backward Hindus” rather than as Adivasis. Another example are the Machhimaars who, through co-option, have been made to feel guilty about their traditional food habits.
Among others who eat non-vegetarian food too, there is a moral cost attached, with meat or alcohol to be shunned on “auspicious” days.
Interestingly, a survey in 2016 found that people in Gujarat who identified themselves as non-vegetarian outnumbered those in Punjab and Haryana, which make no boasts or claims about being vegetarian states. As Chief Minister, Narendra Modi did not venture into this territory (in fact, he belongs to a caste in which non-vegetarian food is traditionally not taboo), and this is perhaps why BJP chief C R Paatil and CM Bhupendra Patel have played down calls for action against non-vegetarian stalls along main roads in cities.
The writer is a political sociologist. As told to Ritu Sharma
Is the repeal of the three farm laws the end of agricultural reform in India? There is no reason for such pessimism. An old saying in several Indian languages holds that all roads lead to Kashi. In other words, there are many roads to Kashi. If one is closed, others beckon. In fact, we have held that there are better ways to the needed agri reform than that held out by the three laws that were passed in a hurry and now would be repealed. Before disrupting the status quo, the beneficiaries of the status quo, at least a majority of them, must be pointed to an outcome superior to the one they already have, and as a realisable goal, rather than as an abstract, wishful possibility. The reform implicit in the farm laws ignores this; and now delineating that superior outcome should be the priority.
The government had announced massive investments in the farm sector, to link the farmer to the market and the end consumer, so that the farmers capture a higher share of the final price paid by the consumer than at present. Those investments must materialise. Incentive and technology-extension services similar to those that were put in place to wean farmers off traditional varieties of grain and direct them to high-yielding varieties and superior crop husbandry must be put in place to wean farmers off superfluous and ruinous grain and towards the crops of which India still has a shortage - pulses, oil seeds, fruit and animal proteins - and new crops, whose traditional areas of cultivation are being disrupted by climate change and for which India's diverse agroclimatic conditions offer hospitable environs, whether cocoa, vanilla and coffee or diverse varieties of flowers.
Stabilising power availability in rural areas and replacing subsidised inputs with income support will improve resource efficiency and encourage value addition. Organising producer cooperatives or farmer companies is vital, to let farmers gainfully interact with large agribusiness. So is banning export bans. All these measures can be undertaken without the farm laws.
The US has called upon major league oil importers, China, India, Japan and South Korea, to release their oil reserves in coordination, so as to purposefully cool and bring down crude prices. But decumulating oil reserves in a bid to lower oil prices makes absolutely no sense here. Our oil reserves of 5.33 million tonnes are meant to tide over emergency force majeure events, and surely not to counter rising global crude prices. The fact is that oil prices have risen over 50% this year due to an overtly tight global supply, in the backdrop of rising demand.
The world's major oil-consuming nations clearly need to seek higher output from the oil cartel Opec, and other leading producers like Russia and especially the US, until quite recently the world's largest oil producer, with its shale revolution. The US can also do quite a lot to bring on stream the repressed output of another potentially major oil producer, Iran. Restoring the Iran nuclear deal and lifting the Donald Trump-imposed sanctions will bring quite a bit of additional oil to the market. True, oil recovery costs are far lower in West Asia, than, say, in the US; Opec needs to review its staggered output increase of a modest 400,000 barrels per day (bpd) in what seems a half-hearted bid to meet surging demand. The fact is that the oil cartel has slashed its oil output by 5.8 million bpd since last year, to match supply with much lower demand conditions following the pandemic. Now, as economies reopen after Covid restrictions, additional oil supply is warranted, notwithstanding Covid resurgence in Europe.
Hence the pressing need to boost oil output to ease crude prices, dampen inflation and policy-induce growth. Oil prices must not be made a spanner in the wheel of global recovery.
On Guru Nanak Jayanti, Prime Minister (PM) Narendra Modi announced the repeal of all three farm laws. But this does not necessarily mean that there will be a happy ending immediately, going by a tweet from Bharatiya Kisan Union leader Rakesh Tikait. He said, “…the agitation will not be withdrawn immediately. We will wait for the day when farm laws will be repealed in Parliament. Along with MSP, the government should have also discussed other issues with farmers.” Other farm movement leaders have also expressed similar views. But how long will they drag out this agitation?
Then there is a question of how much this decision will affect the outcome of the forthcoming elections in several states. A large section of the agitating farmers come from Punjab, Haryana, western Uttar Pradesh (UP) and the Terai region of Uttarakhand. Except for Haryana, there are assembly elections in these states early next year.
The agitation was a shot in the arm for the Opposition, something that it used to attack the image of the PM and the Bharatiya Janata Party (BJP). Now, this weapon seems to have been neutralised to an extent. The PM chose the occasion of Dev-Deepawali and Prakash Parv to announce what is a political message. The BJP and its allies now have enough time to make up for any loss caused by this agitation.
Let’s look at Punjab. Former chief minister (CM) Amarinder Singh’s credentials were suspect in the eyes of the Congress as he was considered to be close to Modi and Amit Shah. Now, an attempt will be made to present Amarinder Singh as a hero, the man whose initiatives resolved the agitation.
Amarinder Singh has no enmity with the Akalis either. Years ago, he was a minister in the Akali government led by Surjit Singh Barnala. He has good relations with the Badal family despite their political rivalry. Now, even the Akalis have no excuse to stay away from the National Democratic Alliance (NDA).
Will an alliance of the BJP, the Akalis and Amarinder Singh emerge as a new political force in Punjab? If this happens, there is bound to be a triangular fight. This will certainly pose a challenge for the Congress which is facing “anti-incumbency” and internal conflict, and the Aam Aadmi Party, which doesn’t have any major local political figure. Though Akali Dal leader Sukhbir Singh Badal has denied the possibility of allying with the BJP after the repeal of the farm laws, political calculations could always change.
Similarly, there is a considerable presence of Sikh farmers in some areas of Uttarakhand and UP. The BJP will now woo them. In a small state such as Uttarakhand, where every seat is important, nine to 10 seats are in Sikh-dominated constituencies.
Similar efforts will also be made in the Jat-dominated areas of western UP. Chief minister (CM) Yogi Adityanath has already visited Kairana and met local traders who have been victims of extortion. The BJP had developed what came to be known as the “Muzaffarnagar model” with great care in 2013. It had a tremendous impact on the outcome of the Lok Sabha elections of 2014 and 2019 as well as the assembly elections of 2017. This advantage was lost during the farmers’ agitation and now the BJP will try to restore old equations.
In spite of these political possibilities, will the pain of 11 months of struggle go away so quickly? According to the Samyukta Kisan Morcha, over 700 farmers lost their lives during this agitation. Then, there were other terrible incidents such as Lakhimpur Kheri. It is certain that we will now hear a new war of words.
In Punjab and Uttarakhand, the Congress will try its best to take advantage of the repeal of the farm laws. Rahul Gandhi had all along maintained that the government would have to withdraw these laws. The rest of the Opposition will attempt to do the same in UP; they have close links with the farmers. An attempt will be made to send a message to them that though they have won the battle, it is time to push forth the rest of their demands. We may well see new issues and agitations emerging in UP and Uttarakhand.
But will these be successful? There has been no major mass movement in UP and Uttarakhand in the last five years. In UP, there is no serious resentment against Yogi Adityanath. However, crowds are increasing at Samajwadi Party leader Akhilesh Yadav’s public meetings. His supporters say that he has got success to convert this electoral battle in a bipolar contest.The Bahujan Samaj Party may be playing the Brahmin card, but will it be able to expand its vote bank? Congress leader Priyanka Gandhi is trying to attract women voters. In the midst of all, will the PM’s announcement throw political equations out of kilter?
It will be interesting to see whether the Opposition succeeds in projecting the issue as the government’s defeat in the coming days or whether the ruling party manages to capitalise on it to its advantage. And the most important question is whether the farmers will benefit from this.
Shashi Shekhar is editor-in-chief, Hindustan
The views expressed are personal
On November 22, Indian commerce and industry minister Piyush Goyal is set to meet his American counterpart, the United States Trade Representative (USTR) Katherine Tai for the Trade Policy Forum (TPF), the first time that it has been held since 2018. The meeting marks the first opportunity under the Joe Biden administration for India and the US to try to untangle some of the thorny market access issues that have plagued their trade relationship.
During the Donald Trump administration, the two sides came close to agreeing to a “mini trade deal”, which would have seen India remove tariffs on some products in exchange for reinstatement into the Generalized System of Preferences (GSP) programme, a zero-tariff programme. Though the Joe Biden administration has been lukewarm to new trade agreements, India continues to express hope that a new deal can be reached — and is approaching the upcoming TPF with priority placed on regaining access to the GSP programme.
However, this US preferential programme officially expired on December 31, 2020, and requires an act of Congress for re-authorisation. Instead of focusing efforts on regaining GSP benefits, India should use TPF to begin negotiations with the US on how to remove the Section 232 steel and aluminium tariffs that the US placed on India in 2018.
In 2018, the US imposed a 25% tariff on certain steel products and a 10% tariff on certain aluminum products from India. India retaliated in June, 2019, by increasing tariffs on 28 products worth about $1.2 billion on US imports. But it isn’t hard to see why India wants the tariffs removed. India is the second largest producer of crude steel (accounting for 5.3% of global crude steel production in 2020), and in 2017, 4% of all Indian steel exports went to the US, which was the sixth largest market for Indian steel producers. However, after the imposition of the Section 232 tariffs, steel exports to the US declined by 46% year-on-year.
The first step towards a potential deal is for India to take the initiative — and consider unilaterally removing its retaliatory tariffs. In doing so, India will show that it is willing to be a constructive player in trade talks and create political room for the Biden administration. Even though removing the tariffs without a commitment from the US is a leap of faith, and will be a hard sell internally, it ultimately will be beneficial for the bilateral trade relationship, and help Indian industry.
India’s willingness to lift its retaliatory tariffs will bring other benefits. There is growing momentum to complete “mini-deals” with Australia, the United Arab Emirates (UAE), and the United Kingdom (UK), and there is an agreement with the European Union (EU) to restart stalled trade negotiations. After years of increasing tariffs on various products (primarily to combat India’s rising trade deficit with China), there has been a noticeable shift in the Narendra Modi government’s attitude towards trade.
From a strategic point of view, one of the ways that India can counter China is through deepening trade ties with partners who are committed to supporting India’s growth. India has a trade agreement with Japan, and securing a deal with Australia is India’s next priority. A deal with the US will be beneficial for India, both strategically and economically. As companies assess whether to shift some of their manufacturing from China, a vibrant trade strategy can complement the production-linked incentive schemes, and help to boost both manufacturing and exports.
Though TPF is not likely to result in any major breakthroughs, it is an important opportunity to forge a robust bilateral trade relationship in the Biden years. The US is one of India’s most important partners and both countries have grown closer. Shared concerns about China have translated into a robust defence and strategic relationship, overshadowing the tensions in the trade relationship.
India should use TPF as an opportunity to put together a market access package that will decrease trade tensions with the US, while giving the Biden administration political cover to remove the Section 232 tariffs, which, ultimately, will benefit Indian firms.
Akhil Bery is director of South Asia Initiatives at the Asia Society Policy Institute
The views expressed are personal
With Prime Minister Narendra Modi announcing that the government will pilot the repeal of the three farm laws, it is time for the Indian political class to look ahead. Irrespective of one’s views on the farm laws that now lie shelved, there is a consensus among all stakeholders that Indian agriculture needs a reset. The debate is on the terms of the reset and the process of enabling it. The experience of the past year should not bury the idea of reforms, but instead lead to a new conversation, which takes into account all viewpoints, and is truly democratic in spirit. Only that can lead to a sustainable change.
Indian agriculture, especially in the Green Revolution states where the farm protests were the strongest, needs to be saved from itself. Depleting water tables, deteriorating chemical balance of the soil, and polluting methods of disposing of byproducts are challenges that the farmers themselves recognise. Indeed, if Punjab continues to cultivate paddy to sell it at minimum support price and electricity charges are waived because of skewed political incentives, India’s future is bleak. But the reason farmers seem so reluctant to give up on these harmful practices is the assessment that the costs of investing in a better future are prohibitively high. It is here that the farmer needs a policy nudge, along with political persuasion.
The laws focused largely on the transactional realm — output markets, contract farming and storage and movement between harvest and sale — of farming. This was important but has clear limits. A wider reset of agricultural policy must be guided by three principles. One, ensuring the economic viability of small farmers is key. This is linked to price volatility in the larger market, and not always within the State’s control, but unless this large pool of farmers is assured of returns, there will be no incentives to change farming practices. Two, there needs to be a push for a change in the international terms of trade in agriculture. Again, the State’s power to do so on the global stage is limited but domestic reforms can’t happen in an internationally inequitable landscape. And three, there needs to be a serious focus on cooperatives — rather than just private businesses — as the way to push reforms; this will give farmers greater ownership, and also help in allaying the trust deficit that exists at the moment. It is time to think of other creative ways to address unsustainable agricultural practices that are entrenched in India, but while respecting popular aspirations.
The Supreme Court (SC) on November 18 overturned an atrocious interpretation by the Bombay High Court (HC) of Section 7 of the Protection of Children from Sexual Offences (POCSO) Act, which ruled that only skin-to-skin contact constituted sexual assault. The specious logic was that the child was clothed at the time of the assault. The SC made it clear that it is sexual intent that constitutes the offence of sexual assault. The SC rightly held that this absurdly narrow interpretation would destroy the intent of the far-reaching law, which is meant to protect children. The HC’s ruling suggests that if the victim was clothed, as was reportedly the case of the child in question, or if the offender was wearing gloves or any other material while carrying out the assault, he could escape the full punishment under the law. The accused was given just one year of imprisonment under Section 354 of the Indian Penal Code while the penalty for the crime, which falls under Section 7 of the POCSO Act, is three years of rigorous imprisonment.
The HC ruling trivialised unacceptable behaviour. The SC has reversed, and not a moment too soon, a controversial verdict that could have created a dangerous precedent. It also held that when the legislature’s intent is clear, the courts cannot create any ambiguity as the HC did. An earlier Bombay HC judgment by the same judge allowed a 50-year-old man to go free after he engaged in sexual misconduct with a five-year-old girl because this did not constitute sexual assault. The latest SC ruling upholds the legal safeguards and rights of children, and makes the environment safer for them.
Prime Minister Narendra Modi, on his traditional Diwali visit to the frontline troops, made an impassioned plea for change, while arguing that modes of warfare are currently in transition. Indeed, after decades of somewhat circular and tiresome debates, India’s military establishment seems to be hurtling through rapid change.
This has been made possible primarily through the creation of the offices of Chief of Defence Staff (CDS) and that of the department of military affairs (DMA). The latter, in particular, opens up the possibility of a transformation of the ministry of defence which, institutionally, has been a moribund organisation designed for a bygone era. These twin simultaneous transformations, of the defence ministry and military headquarters, are long overdue.
However, to be truly effective, the military needs to cut down on certain existing structures and reimagine its approach to human resource management. In turn, the civilian bureaucracy needs reforms to usher in greater expertise and explore other creative measures to enhance both military effectiveness and fiscal efficiency. Unfortunately, thus far, there is very little indication that such deep-rooted changes are being imagined by either the military or civilian bureaucracies. Therefore, politicians, who have been singularly responsible for ongoing reforms, need to focus on initiating deep-rooted, organisational change.
There are several queries, some of critical importance to India’s military power, that arise from the current attempt at defence reform.
The first, and unsurprisingly, the most contentious one, is that of establishing joint commands. As is well known, the military commands of all three services are geographically dispersed even though they may share roughly similar operating environments. At a recent event, the CDS, General Bipin Rawat, detailed the proposed solution — “17 single-service commands that currently exist would be combined into just four geographical commands”.
That appears logically sound. However, there is need for greater clarity on command and control. For instance, would these commands follow the American model wherein they report directly to the defence minister and the CDS functions as the chief military adviser? Or as in the British system, is there a need for a permanent joint headquarters with a greater operational role for the CDS? Some argue that India’s case is sui generis and it will adopt its own approach, but the principles of joint structures with clear lines of command and control are universal. These apply to all large militaries — American, British, Chinese, and Russian. There is, therefore, a need for greater clarity on the operational lines of command for these proposed joint commands.
A related query is on the rationalisation of existing structures. To begin with, one must question whether the services will need separate military commands. Indeed, Colonel Vivek Chadha, who recently wrote an authoritative book on joint commands titled Integration of the Indian Armed Forces: The Way Ahead, tells me that “for theater commands to function effectively, it is imperative to optimise and where necessary cut down on existing structures. The most logical reduction is for the services to lose their command headquarters.”
Retaining command headquarters, with newly established joint commands, therefore, defies logical sense. Unless, of course, the dominant interest is to retain senior officer billets.
The focus, so far, seems to mainly be on institutional reforms; however, a critical, if less talked about, element is human resource development. Simply put, how does the military prepare mid- and senior-level officers for posts in these newly created joint organisations? By tradition, and in its incentive structures, thus far, military officers have been imbued with a single service approach. It would be unfair to expect such officers to, with a proverbial flip of the switch, suddenly understand and embrace joint war-fighting or even hold positions in the necessarily bureaucratic DMA.
Once again, mirroring the experience of other countries, civilian leaders need to step in to change military promotion and officer management policies. More specifically, there is a need to incentivise tenures in joint organisations and usher in a process of greater specialisation within the otherwise generalist officer cadre. In addition, there is a need to fashion creative policies to better utilise officers who do not clear promotion boards, an unavoidable feature of the steeply pyramidical military structures.
In tandem with these changes, there is a need to think through the changes necessary on the civilian side of the ministry of defence. So far, the plaintive, if futile, cry among reformists was the need to usher in greater civilian expertise within the ministry. However, with the creation of DMA, an organisation without equal in any other democracy, we are in uncharted territory as to the true purpose, and function of the civilian component in the ministry. While this is currently under debate, it is worthwhile considering whether the office of the defence minister needs to be augmented to allow for an independent assessment of issues if, say, there is a disagreement between the services, the defence secretary and the CDS. It is unclear if such a measure is currently under consideration.
India’s political establishment deserves significant credit for the twin transformations currently underway — both within the military and in the ministry. Indeed, it has displayed bold leadership in pushing through measures such as the recent corporatisation of the ordnance factories. However, implementing branch and root reform will require partnering with reformist officers to usher in the necessary institutional and managerial arrangements to best match India’s security challenges.
Anit Mukherjee is an associate professor at RSIS, Nanyang Technological University in Singapore and a non-resident fellow at Centre for Social and Economic Progress
The views expressed are personal