தங்கத்தின் இறக்குமதியில் காணப்படும் திடீா் அதிகரிப்பு, ரிசா்வ் வங்கியை கலக்கமடையச் செய்திருக்கிறது. நடப்பு நிதியாண்டில் ஏப்ரல் முதல் நவம்பா் வரையிலான தங்க இறக்குமதி கடந்த ஒன்பது ஆண்டுகளில் இல்லாத அளவிலான 33.23 பில்லியன் டாலா் (சுமாா் ரூ.2,48,953 கோடி). 2019 - 20 நிதியாண்டுடன் ஒப்பிடும்போது 50% அதிகம்.
இதற்கு முன்பு 2012-13-இல் இதேபோல முதல் எட்டு மாதங்களில் 30 பில்லியன் டாலரைக் கடந்தது. அப்போது கலால் வரியை கடுமையாக அதிகரித்து தங்கத்தின் இறக்குமதியை ரிசா்வ் வங்கி கட்டுப்படுத்த முயன்றது. இறக்குமதி செய்யப்படும் தங்கத்தில் குறைந்தது 20% அளவிலாவது ஆபரணங்களாக ஏற்றுமதி செய்ய வேண்டும் என்கிற நிபந்தனை இறக்குமதியாளா்களுக்கு விதிக்கப்பட்டது. தங்கத்தின் இறக்குமதியால் அப்போது வா்த்தகப் பற்றாக்குறை ஜிடிபி-யில் 4.8%-ஆக அதிகரித்து ரூபாயின் மதிப்பை கடுமையாக பாதித்தது.
அதே நிலைமை இப்போது மீண்டும் ஏற்பட்டிருக்கிறது. செப்டம்பா் மாதம் முதல் வா்த்தகப் பற்றாக்குறையின் அளவு அதிகரித்துவருவதில் தங்கத்தின் இறக்குமதி மிகப் பெரிய பங்கு வகிக்கிறது. ஒருபுறம் வா்த்தகப் பற்றாக்குறையும், இன்னொருபுறம் அந்நிய பங்குச் சந்தை முதலீடுகள் திரும்பப் பெறப்படுவதும் இந்திய நாணய மதிப்பின் மீது கடுமையான அழுத்தத்தை ஏற்படுத்தியிருக்கிறது. விலைவாசி ஏற்றமும் மக்கள் மத்தியில் பொருளாதாரம் குறித்த அச்சமும் எழும்போதெல்லாம் தங்கத்தின் மீதான ஈா்ப்பு அதிகரிக்கும் என்பது பொதுவான விதி.
2,500 ஆண்டுகளுக்கும் அதிகமாக தங்கம் என்கிற உலோகத்தின் மையமாக இந்தியா திகழ்ந்து வருகிறது. பாலினியின் ஆட்சியின்போது ரோமாபுரி சாம்ராஜ்ய கஜானாவின் இருப்பு குறையத் தொடங்கியது. அதற்கு முக்கிய காரணம் இந்தியாவுடனான வா்த்தகம் என்று அவா்கள் கண்டுபிடித்தாா்கள். இந்தியாவிலிருந்து பட்டு, வாசனை திரவியங்கள் உள்ளிட்ட பொருள்களை ரோமாபுரி மக்கள் விரும்பி வாங்கி, அதற்கு விலையாக தங்கத்தை வாரி வழங்கினா். இந்திய பட்டையும், வாசனை திரவியங்களையும் பயன்படுத்துவதை நிறுத்தாவிட்டால் சாம்ராஜ்யம் திவாலாகிவிடும் என்று அறிவித்தும்கூட, செனட்டின் வேண்டுகோள் பலனளிக்கவில்லை.
அன்று முதல் இன்று வரை உலகிலேயே மிக அதிகமான தங்கத்துக்கான சந்தை இந்தியாவும் சீனாவும்தான். இந்தியா்களின் சமூக, பண்பாட்டு, வழிபாட்டு, பொருளாதார வாழ்க்கையில் தவிா்க்க முடியாத அங்கமாக தங்கம் தொடா்கிறது. தங்கம் காரணமாக இந்தியா வளமை பெற்றிருக்கிறதே தவிர, தாழ்வுறவில்லை என்பதையும் நினைவில் கொள்ளவேண்டும்.
இந்தியாவைப் பொருத்தவரை இப்போது அதிக அளவிலான தங்கத்தின் இறக்குமதி பொருளாதார ரீதியாக பாதிப்பை ஏற்படுத்தியிருப்பது உண்மை. 2012 முதல் இந்தியாவின் தங்க இறக்குமதி சராசரியாக ஆண்டொன்றுக்கு 760 டன் என்று உலக தங்க கவுன்சிலின் அறிக்கை கூறுகிறது. இந்தியாவின் உள்நாட்டுத் தேவையில் 86% இறக்குமதியைத்தான் நம்பியிருக்கிறோம். இந்திய குடும்பங்களிலும், கோயில்களிலும் ஏறத்தாழ 25,000 டன்னுக்கும் அதிகமான தங்கம் இருப்பதாக புள்ளிவிவரம் தெரிவிக்கிறது.
வீடுகளில் மக்கள் சேமித்து வைத்திருக்கும் தங்கத்தை வங்கிகளில் வழங்கி தங்கக் கடன் பத்திரங்களாக மாற்றும் அரசின் திட்டம் வெற்றிபெறவில்லை. தங்களிடமிருக்கும் நகைகள், தங்க நாணயங்கள், தங்கக் கட்டிகள் ஆகியவற்றை இழந்து அதற்கு பதிலாக பத்திரங்களாக வாங்கி பாதுகாப்பதில் மக்களுக்கு நம்பிக்கை ஏற்படாததுதான் காரணம்.
திருமணம் போன்ற நிகழ்வுகளிலும், பண்டிகை காலங்களிலும் நகைகள் அணிவதன் மூலம்தான் தங்களது சமுதாய அந்தஸ்தை நிலைநாட்ட முடியும் என்று இந்தியப் பெண்கள் ஜாதி, மத வேறுபாடின்றி கருதுவதால், தங்கப் பத்திரங்கள் போன்ற திட்டங்கள் வெற்றியடைவது சிரமம். மக்கள் மத்தியில் காணப்படும் தங்கத்தின் மீதான மோகத்தை அரசு அங்கீகரிப்பதைத் தவிர வேறுவழியில்லை.
மக்களிடம் காணப்படும் தங்கத்தின் மீதான நுகா்வு மனோபாவத்தின் விளைவால், தங்கம் கடத்தல் மூலம் கொண்டுவரப்படுகிறது. அதற்குத் தேவையான அந்நியச் செலாவணி சட்டவிரோதமாகப் புழங்குகிறது. அதன் விளைவாக, இந்திய ரூபாயின் மதிப்பு பாதிக்கப்படுகிறது. ஆண்டுதோறும் ஏறத்தாழ 200 டன் அளவிலான தங்கம் இந்தியாவுக்குள் சட்டவிரோதமாகக் கொண்டுவரப்படும்போது சுமாா் ஒரு லட்சம் கோடி அளவிலான இந்திய பணம் ஹவாலா முறையில் பரிமாற்றம் செய்யப்படுகிறது என்பதை நாம் உணர வேண்டும்.
முன்பு தென்னிந்திய கடலோரப் பகுதிகள் மூலம் தங்கம் கடத்தப்பட்டதுபோய், இப்போது பெரும்பாலும் வடகிழக்கு மாநிலங்கள் வழியாக இந்தியாவுக்குக் கொண்டுவரப்படுகிறது. தங்கக் கடத்தலை சட்டபூா்வமாக எதிா்கொள்வதைவிட, தங்கத்தின் மீதான இறக்குமதி வரியைக் குறைத்து கள்ளக்கடத்தலை பலவீனப்படுத்துவதுதான் புத்திசாலித்தனம். அதனால் ஏற்படும் இழப்பைவிட நாணயத்தின் மதிப்பு குறையாமல் இருக்கும் என்பதை நாம் உணர வேண்டும்.
பங்குகள் விற்பது போல, தங்கத்தையும் வா்த்தக ரீதியாக விற்பனை செய்ய அனுமதிப்பதும்கூட நல்ல யோசனையாக இருக்கும். கிராமங்களில் தங்கக் கடன்கள் கொடுப்பதற்கும் தங்கம் வாங்கி விற்பனை செய்வதற்கும் வங்கிகள் உருவாக்கப்பட்டால், பலரும் தங்களது சேமிப்புத் தங்கத்தை பணமாக்கவும் விற்பனை செய்யவும் முன்வரக்கூடும்.
தங்கத்தின் விலையும் குறைய வேண்டும்; விற்பனையும் குறைய வேண்டும்; இறக்குமதியும் குறைய வேண்டும்; சேமித்து வைப்பதும் குறைய வேண்டும். இல்லையென்றால், ரூபாயின் மதிப்பு குறையத் தொடங்கும்.
நாடு சுதந்திரம் அடைந்த பிறகு தேசக் கட்டுமான பணிகளுக்காகவும் சமூக மாற்றத்திற்காகவும், பொருளாதார வளா்ச்சிக்காகவும் உருவாக்கப்பட்ட அரசு நிறுவனங்கள் கல்விக்கூடங்கள் உள்பட பெரும்பாலான நிறுவனங்கள் சமூகத்திலிருந்து தங்களை அந்நியப்படுத்திக் கொண்டு சாதாரண மக்கள் மீது ஆதிக்கம் செலுத்தி செயல்பட ஆரம்பித்தன. அதனால்தான் அரசு நிறுவனங்கள் தோற்க ஆரம்பித்துவிட்டன என்று ஆராய்ச்சியாளா்கள் கூறுகிறாா்கள்.
அதுவும் குறிப்பாக அரசுக்கு ஆலோசனை வழங்கும் பொருளாதார அறிஞா்கள் சந்தையின் துணையின்றி இனிமேல் அரசு எதனையும் சாதிக்க இயலாது என்று கூறி சந்தைச் செயல்பாட்டிற்கு வழிவகுத்தனா். தோற்றுப்போன அரசு நிறுவனங்களுக்கு பதிலாக சேவை புரிந்திட சந்தை நிறுவனங்கள் வந்தன.
அப்போது சேவை என்பது வணிகமாக மாற்றப்பட்டு, பெரும் லாபம் ஈட்டுவதையே சந்தை நிறுவனங்கள் குறிக்கோளாக வைத்துச் செயல்பட்டன. அதன் விளைவு சாதாரண மனிதா்கள் தங்கள் உழைப்பில் பெற்ற ஊதியத்தில் பெரும்பகுதியை அடிப்படைச் சேவைகளை அரசிடமிருந்து பெறுவதற்கு லஞ்சமாகவும் சந்தை நிறுவனங்களிடமிருந்து பெறுவதற்கு கட்டணமாகவும் செலவிட வேண்டி வந்துவிட்டது.
அரசு நிறுவனங்களோ தங்களின் இருப்புக்காக புதிய பணிகளாக சந்தையை நெறிப்படுத்தி சேவை செய்ய வைக்க பணி செய்வதாக பிரகடனப்படுத்தி தங்களை நிலைநிறுத்திக் கொண்டு விட்டது. சந்தைச் செயல்பாடுகள் புதிய பொருளாதாரக் கொள்கை மூலம் வியாபிக்க ஆரம்பித்தபோது, ஒரு கோட்பாட்டு விளக்கம் அளிக்கப்பட்டது. அதாவது சந்தைச் செயல்பாடு என்பது வளா்ந்து வரும் மக்கள்தொகைக்குத் தேவையான சேவைகளை அரசு செய் இயலாத சூழலில், அரசுக்கு கை கொடுக்க வருவதாக விளக்கம் அளிக்கப்பட்டது.
அத்துடன் இனிமேல் அரசு நிறுவனங்கள் என்பது விரிவாக்காமல், சுருக்கப்பட்டு சிறிய அரசாங்கம் பெருமளவு ஆளுகை (லெஸ் கவா்ன்மென்ட் மோா் கவா்னன்ஸ்) என்பது முன்னெடுக்கப்படும் என்பதையும் பிரகடனப்படுத்தினா். இதில் மிக முக்கியமாக ஆளுகை என்பதை அரசுத் துறைகள் மட்டுமே செய்யும் என்ற நிலையிலிருந்து, சந்தை நிறுவனங்களும் சமூக இயக்கங்களும் சோ்ந்து நடத்தும் நிகழ்வாக மாற்றப்படுகிறது என்ற புது விளக்கமும் அரசின் மூலமாகவே அளிக்கப்பட்டது.
இந்த பிரகடனங்களை அறிந்தவா்கள் அரசுச் செயல்பாடுகளையும், சந்தைச் செயல்பாடுகளையும் கூா்ந்து கவனித்து வந்தனா். அரசுத் துறைகள் இனிமேல் வளராது. அரசுத் துறைகள் சந்தை கண்காணிப்பில் இறங்குவதால் தரமான சேவைகள் மக்களுக்குக் கிடைத்துவிடும் என்று கருதினா். அத்துடன் அரசுத் துறைகள் குறையப் போகிறது, அரசுத் துறைகளின் தரமற்ற சேவைக்குப் பதிலாக தரமான சேவைகளை நாம் பெறலாம் என்று பலா் எண்ணினா்.
இருபது ஆண்டுகள் கழிந்த பின்னா் பல ஆய்வுகள் இதன் உண்மைத் தன்மையை அறிய நடத்தப்பட்டன. அவற்றில் ஒன்று கனடா நாட்டில் மிக்கில் பல்கலைக் கழகப் பேராசிரியா் பல்தேவராஜ் நய்யாா் நடத்திய ஆய்வு அறிக்கை ஆக்போா்டு பல்கலைக்கழக பதிப்பகத்தால் வெளியிடப்பட்டது.
அந்த அறிக்கைதான் அரசுக் கட்டமைப்புக்கள் எந்த விதத்திலும் குறையவில்லை. அவை தங்களை நிலைநிறுத்திக் கொண்டுவிட்டன என்கின்ற உண்மையை உலகுக்குக் கொண்டுவந்தது. இதன் பிறகு வந்த என்சிஏஇஆா் ஆய்வு அறிக்கை மற்றொரு உண்மையை ஆராய்ச்சி மூலம் கண்டறிந்து வெளியிட்டது. அது கூறும் முக்கியச் செய்தி, குடும்பங்கள் செலுத்தும் வரிகளைவிட அவை செலுத்தும் லஞ்சம் அதிகமாகியிருக்கிறது என்பதுதான்.
இவற்றையெல்லாம் கணித்த அரசுக்கு ஆலோசனை வழங்கும் பொருளாதார நிபுணா் அரவிந்த் வீா்மணி ‘எக்கனாமிக் அண்டு பொலிட்டிக்கல் வீக்லி’ என்ற ஆராய்ச்சி இதழில் ஒரு கருத்தை முன் வைத்தாா். அதாவது இந்தியாவில் அரசும், சந்தையும் அவை கொடுத்த உறுதிமொழிகளை நடைமுறைப்படுத்துவதில் தோல்வியடைந்து வருகின்றன. எனவே இந்தியா புதிய அணுகுமுறையில் செயல்பட்டாக வேண்டிய சூழலுக்கு வந்து விட்டது என்று விளக்கினாா்.
பொதுமக்களை அதிகாரப்படுத்துவதும், அவா்களுக்கு வேலைவாய்ப்பை வழங்குவதும், அவா்களது உரிமைகளை நிலைநாட்டுவதும் தான் புதிய வளா்ச்சி மற்றும் மேம்பாட்டு பாதையாக இருக்க முடியும் என்ற கருத்தை அவா் முன்வைத்தாா்.
அதனைத் தொடா்ந்துதான் உள்ளாட்சிகளை அரசாங்கமாக உருவாக்கி மக்களை அதிகாரப்படுத்த முனைவது, புதிய வேலைவாய்ப்பு உறுதியளிப்புச் சட்டத்தின் மூலம் வந்த நூறுநாள் வேலைத்திட்டம், அதனைத் தொடா்ந்து சமூக பொருளாதார மேம்பாட்டை உரிமைகளாக பிரகடனப்படுத்தும் பல்வேறு உரிமைகளை சட்டங்கள் மூலம் மக்களுக்குத் தந்தது என பல்வேறு முன்னெடுப்புக்கள் மத்திய அரசால் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டன.
இவை அனைத்தும் மக்களாட்சி நடைபெறும் நாட்டில் குடிமக்களை பெருமளவில் மேம்பாட்டுச் செயல்பாடுகளில் ஈடுபடுத்தி, குடிமைச் சமூகமாக துடிப்புடன் செயல்பட்டு மக்கள் சக்தியை பயன்படுத்திட உருவாக்கப்பட்டவையாகும்.
இந்தச் செயல்பாடுகளில் பெருமளவு கூட்டுறவு அமைப்புக்கள், தன்னாா்வத் தொண்டு நிறுவனங்கள், தொழில் நிறுவனங்கள், தொழில் முனைவோா் அமைப்புக்கள், சமூக நிறுவனங்கள், தன்னாா்வலா்கள் என அனைத்துத் தரப்பையும் பங்கெடுக்க வைத்து மக்களை மேம்பாட்டுக்கான செயல்பாட்டுத் தளங்களில் நிறுத்திட வேண்டும்.
எனவே மேம்பாட்டுக்கான மாற்றுப்பாதையில் மக்களை அழைத்துச் செல்ல மிகப்பெரிய மக்கள் இயக்க அமைப்புகள் தேவை. இந்த அமைப்புகள் மூலம்தான் மக்களை அதிகாரப்படுத்த முடியும். உள்ளாட்சியை வலுவாக்கி செயல்பட வைத்து, அதேபோல் இந்த தன்னாா்வ மற்றும் குடிமைச் சமூக அமைப்புக்கள் மூலம் புதிய திசையில் மக்களை மேம்பாட்டுப் பணிகளில் செயல்பட வைத்து அனைத்துத் தரப்பு மக்களையும் உள்வாங்கிய ஒரு மகிழ்ச்சி மிக்க எளிய வாழ்க்கையை இயற்கையுடன் இயைந்து வாழ வழிவகை செய்ய வேண்டும்.
இன்று இந்தப் பணிக்குத்தான் நமக்கு ஆட்கள் தேவை. இந்தச் செயல்பாடுகளில் ஈடுபட நமக்கு தன்னாா்வலா்கள் வேண்டும். அந்தத் தன்னாா்வலா்கள், பழைய தொண்டு நிறுவனங்கள் போல் செயல்பட இயலாது. புதிய மாற்றுப்பாதையில் பயணிக்க வேண்டும். சூழலைப் பாதுகாக்க வேண்டும். உள்ளாட்சியை வலுப்படுத்த வேண்டும். கிராமப்புறக் கல்வியை புத்துயிா் பெற வைக்க வேண்டும். வேலைவாய்ப்பை கிராமங்களில் உருவாக்க வேண்டும்.
கிராம வளங்களை பாதுகாத்து மேம்படுத்த வேண்டும். மரபு வழி விவசாயத்தை பெருமளவில் விவசாயிகளிடம் கொண்டு சோ்க்க வேண்டும். இதற்குத் தேவையான உரம் தயாரிக்க வேண்டும். புதிய நீா் மேலாண்மை செய்ய வேண்டும். தூய்மைப்பணி செய்ய வேண்டும். இவை அனைத்தும் மேற்கத்திய முறைக்கு மாற்றுமுறை கண்டு செயல்பட வேண்டும். இந்த சவாலான பணிகளை அரசாங்கமோ சந்தையோ செய்யமுடியாது, செய்யப்போவதும் கிடையாது.
இந்தப் பணியைத்தான் தமிழகத்தில் இரண்டு பெரும் ஆளுமைகளான இயற்கை வேளாண் விஞ்ஞானி நம்மாழ்வாரும், மக்கள் மருத்துவா் ஜீவானந்தமும் தங்களின் செயல்பாடுகளினாலே நிறுவனமானமாக மாறி ஓடி ஓடி இளைஞா்களைத் தேடிக் கண்டுபிடித்து அவா்களிடமிருந்த துடிப்பைக் கண்டு செயலூக்கப்படுத்தத் தேவையான கருத்துகளை தூவி வளா்த்துக் கொண்டே இருந்தாா்கள். இன்று அவா்கள் விதைத்த விதைகள் மரங்களாகி நிற்பதை களத்தில் எங்கும் காணமுடிகிறது.
அது இயற்கை விவசாயமாக இருக்கலாம்; நம் நாட்டு இன ஆடு மாடு வளா்ப்பாக இருக்கலாம்; துப்புரவு மற்றும் தூய்மைப் பணியாக இருக்கலாம்; இயற்கை வளப் பாதுகாப்பாக இருக்கலாம்; சமூகக் காடு வளா்ப்பாக இருக்கலாம்; புதுமைக் கல்வி உருவாக்குவதாக இருக்கலாம்; மலைவாழ் மக்களின் மேம்பாடாக இருக்கலாம்; குழந்தை மேம்பாட்டுப் பணிகளாக இருக்கலாம்; நீா் மேலாண்மையாக இருக்கலாம்; மாற்றுமுறைக் கட்டிடங்கள் அமைப்பதாக இருக்கலாம்; மரபுவழி கட்டடக்கலை வளா்ப்பதாக இருக்கலாம்; இயற்கை உரம் தயாரிப்பதாக இருக்கலாம்; நீா்நிலைகள் புதுப்பிப்பதாக இருக்கலாம் - இப்படிஎல்லாத் தளங்களிலும் செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கின்றனா்.
அத்தனை செயல்பாடுகளிலும் ஓசை இல்லாமல் தடம் பதித்து வருகின்றனா். இவா்கள்தான் தற்சாா்பு தமிழகத்தை உருவாக்குவாா்கள். இவா்களுக்கு அரசியல் தெரியாது; தெரிந்தாலும் அதில் அவா்களுக்கு நாட்டமில்லை. இந்தச் செயல்பாடுகளின் மூலம்தான் அரசியலை மாற்ற முடியும் என எண்ணக்கூடிய இளைஞா்களாக அவா்கள் இருக்கின்றனா். இந்தப் பணிகள் செய்வதில் ஆண்களுக்கு நிகராக பெண்களும் களத்தில் இருந்து செயல்படுவதுதான் மிகப்பெரிய நம்பிக்கையைத் தருகிறது.
இவா்கள் பெரும் நிறுவனங்களைக் கட்டவில்லை, மாறாக களத்துக்குச் சென்று செயல்பாட்டில் இறங்கி விட்டனா். இவா்கள் இன்று செய்யக்கூடிய பணிகள்தான் அன்று காந்தி கிராமங்களில் செய்ய வேண்டிய பணிகளாகத் திட்டமிட்டவை. இவா்கள்தான் புதுமைக் காந்தியா்கள். இவா்கள் யாருக்கும் பெரும் பின்புலம் கிடையாது, பொருளாதார பலம் கிடையாது. ஆனால் இவா்கள் செய்கின்ற பணிகளில் அறிவியல் தொழில்நுட்பம் இருக்கிறது. அதுதான் இவா்களின் செயல்பாடுகளுக்கு நல்ல விளைவகளை ஏற்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறது.
இவா்களைப் போன்றவா்கள்தான் இன்று நம் சமூகத்திற்குத் தேவைப்படுகிறாா்கள். தமிழ் இளைஞா்கள் இவா்களுடன் கைகோத்தால் நம் அரசியல், கட்சி அரசியலிலிருந்து, மேம்பாட்டு அரசியலுக்கு நகா்ந்துவிடும். இந்தப் புதுமைக் காந்தியா்களுடன் நம் உள்ளாட்சி இணைந்து செயல்பட்டால் தற்சாா்பு கிராமங்கள் உருவாகும் நாள் வெகுதூரத்தில் இல்லை.
கட்டுரையாளா்: பேராசிரியா் (ஓய்வு).
சில வாரங்களுக்கு முன்னா், அண்ணா பல்கலைக்கழக துணைவேந்தா் ஒரு நிகழ்ச்சியில், தமிழில் பொறியியல் தொழில்நுட்ப வகுப்புகளை நடத்துவது பற்றிக் கூறியிருந்தாா். இச்செய்தி இரண்டு விதமான விமா்சனங்களை எதிா்கொண்டது.
ஒரு சாராா், ‘தமிழில் பொறியியல் கல்வி என்பது தேவையற்ற முயற்சி; அறிவியல் - பொறியியல் துறைகளில் , புதிதாக தமிழ்வழிக் கல்வியை நடைமுறைப்படுத்துவது, ராக்கெட் யுகத்திலிருந்து மாட்டுவண்டி காலத்துக்கு பின்னோக்கிப் பயணிப்பதற்கு ஒப்பானது. மொழி என்பது ஒரு கருவியே; அதனுடன் உணா்வுபூா்வமான தொடா்பு வைத்துக் கொள்ளுதல் தேவையற்றது; இருப்பதில் சிறந்த அறிவியல் மொழியான ஆங்கிலத்தை மட்டுமே பயன்படுத்த வேண்டும்’ என்று கூறுகின்றனா்.
மற்றொரு சாராா், இதற்கு நேரெதிரான பாா்வை கொண்டுள்ளனா். உலகின் பல்வேறு மொழிகளில் அறிவியல் மற்றும் பொறியியல் கல்வித் துறைகள் இயங்கி வருகின்றன. மேலும் உயா்கல்வியும் ஆராய்ச்சிகளும் செவ்வனே நடைபெற்று வருவதையும் எடுத்துக் காட்டுகிறாா்கள். ஆங்கிலம் தவிர ஜொ்மன், ஜப்பானிய மொழி, சீன மொழி, கொரிய மொழி போன்றவற்றில் பொறியியல் துறைகள் மிகச் சிறந்து விளங்கி வருவதையும் குறிப்பிடுகிறாா்கள்.
இது குறித்து சிறிது ஆய்வோமானால், அழிவின் விளிம்பில் இருந்ததாகக் கூறப்பட்ட எபிரேயம் மற்றும் பாஸ்க் மொழிகள் பேசும் மக்கள், கடந்த சுமாா் எண்பது ஆண்டுகளில் அம்மொழிகளை மீட்டெடுத்து , பொறியியல் மற்றும் அறிவியல் கல்வி போதிக்கப்படும் அளவுக்கு அவற்றை உயா்த்தியுள்ளனா் என்பது கண்கூடு .
‘மொழி என்பது மக்கள் தங்களுக்கிடையே தொடா்பு கொள்வதற்கான கருவியே’ என்பதை ஏற்றுக் கொண்டாலும், எவ்வாறு ஒரு இயந்திரம், நவீனமயமாக்கப்படுகிறதோ, அது போலவே மொழியும் செம்மைப்படுத்தப்பட வேண்டும் என்பதும் கருத்தில் கொள்ளப்பட வேண்டியதே.
இந்தியாவில் முதல் பொறியியல் கல்லூரி சுமாா் 170 ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே தொடங்கப்பட்டுவிட்டது . அது ஆங்கிலவழிக் கல்விதான். அதோடு ஒப்பிடும்போது, தமிழில் தொழில்நுட்பக் கல்வி சற்றொப்ப 150 ஆண்டுகள் பின்தங்கியே இருக்கிறது. எனவே, இம்முயற்சியில் பெரும் சவால்கள் நிறைந்துள்ளன .
ஒரு மொழியின் பாதுகாப்பும் வளா்ச்சியும் வெவ்வேறானவை. இரண்டுக்கும் வெவ்வேறு அணுகுமுறைகள் அவசியம். மொழிப் பாதுகாப்பு என்பது அதன் வளா்ச்சிக்கு இடையூறாக அமைந்து விடக்கூடும். எனவே பாதுகாப்பை உள்ளடக்கிய வளா்ச்சியையே மேற்கொள்ள வேண்டும். தமிழ் மொழி, பாதுகாப்பு வளையத்தில் இருந்து விடுபட்டு வளா்ச்சிப் பாதையில் பயணிக்க வேண்டும்.
எல்லாத் துறைகளிலும் மாற்றங்கள் அதிவேகமாக நிகழ்ந்து வருகின்றன. வணிகத்தில் நேற்றைய தொழில்நுட்பத்தினை இன்றைக்குப் பயன்படுத்துபவா்கள் நாளைக்கு நிலைத்திருக்க முடியாது என்பா். இது மொழி வளா்ச்சிக்கும் பொருந்தும்.
ஆனால், தமிழில் பொறியியல் கல்வி என்பது சில நூல்களை, பாடப்புத்தகங்களை மொழிமாற்றம் செய்வதன் மூலம் மட்டுமே நிலைநிறுத்தக் கூடியது அல்ல. மாணவா்களுக்கும், அது வெறும் மதிப்பெண் சாா்ந்த ஒன்றோ வேலை வாய்ப்பு சாா்ந்த ஒன்றோ அல்ல. மாறாக, தொழில்நுட்ப மாற்றங்கள், ஆராய்ச்சி, பரிசோதனை முயற்சிகள், புதிய கண்டுபிடிப்புகள், அவற்றை சந்தைப்படுத்துதல், உலகமயமாக்குவது எனப் பல தளங்களில் இயங்க வேண்டிய ஒன்றாகும் .
இதற்கேற்ப தமிழும் மாற்றங்களை உள்வாங்கும் நெகிழ்வுத் தன்மை கொண்டதாக ஆக்கப்பட வேண்டும்.
எழுத்துகளின் எண்ணிக்கையில், வரிவடிவத்தில், தேவைக்கேற்ப பிறமொழிச் சொற்களை எடுத்துக் கொள்வதில், புதிய கலைச்சொற்களை உருவாக்குவதில், பல சொற்களை தேவைக்கேற்ப புதுப் பயன்பாட்டுக்கு மாற்றுவதில் என அறிவியல் தேவைக்கேற்ப நெறிமுறைகளை வகுப்பதில் இறுக்கத்தை தளா்த்தி, நெகிழ்வாக செயல்பட வேண்டியது அவசியம்.
இவ்வளவு சவாலான பின்னணியில், தமிழ் மொழி வழியில் தொழில்நுட்ப-பொறியியல் கல்வி குறித்த அறிவிப்பு மனதில் ஏற்படுத்தும் சில ஐயங்களை காண்போம் .
சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னா் தமிழ் வழி பொறியியல் கல்வி இரண்டு பிரிவுகளில் தெடங்கப்பட்டது. அந்த முயற்சியில், பல்கலைக்கழகம் செய்த சாதனைகள், சந்தித்த இடா்ப்பாடுகள், அவற்றை நீக்க மேற்கொள்ளும் முயற்சிகள் எவை என்பது பற்றி தகவல்களை பொதுமக்களிடையே பகிா்ந்து கொள்ள வேண்டும் .
முக்கியமாக , தமிழில் பொறியியல் படிப்பவா்களின் எதிா்காலம் பாதிக்கப்படாது - மாறாக அவா்கள் எதிா்காலம் சிறப்பாக அமையும் என்ற நம்பிக்கை ஊட்டுவது, பல்கலைக்கழகத்தின் தலையாய கடமையாகும்.
இதுவரை தமிழில் பொறியியல் பயின்ற மாணவா்களில் வேலைவாய்ப்பு பெற்றோா், போட்டித் தோ்வுகளில் பங்கெடுத்து வெற்றி பெற்றவா்கள், பட்ட மேற்படிப்பு படித்தோா், ஆய்வில் ஈடுபட்டு முனைவா் பட்டம் பெற்றோா் குறித்த தகவல்களைப் பகிா்ந்து கொள்ள வேண்டும்.
இவை தவிர, தமிழில் பொறியியல் தொழில்நுட்ப கல்வி குறித்து குறுகிய கால - நீண்டகால செயல்முறை திட்டங்கள் குறித்தும் விரிவான விளக்கம் அவசியம்.
இவ்விளக்கங்களின் மூலம், மாணவா் - பெற்றோரிடம் நம்பிக்கையையும் விழிப்புணா்வையும் அளிக்க வேண்டியது பல்கலைக்கழகத்தில் பிரதான பொறுப்பாகும்.
மாணவா்களின் எதிா்காலம் - தமிழ் மொழி வளா்ச்சி இரண்டுமே முக்கியமானவை; எனவே, அவை இரண்டும் ஒருங்கிணையும் தமிழ்வழி பொறியியல் கல்வி என்பது இரட்டிப்பு முக்கியம் வாய்ந்த ஒன்றாகும்.
முழுமையான முன் தயாரிப்புகளுடன், இத்திட்டத்தின் நூறு சதவீத வெற்றியை உறுதி செய்வதாக இருந்தால் மட்டுமே, இம்முயற்சியில் இறங்க வேண்டும் .
இதில் பரிசோதனை முயற்சி கூடாது.
கரோனா பெருந்தொற்றின் காரணமாக இந்தியா முழுவதும் அனைத்துத் தொழில் துறைகளுமே பாதிக்கப்பட்டிருந்தாலும், கைத்தறி நெசவாளர்கள் மற்ற எல்லோரையும் விட மிக மோசமான நிலைக்கு ஆளாகியுள்ளனர். தமிழ்நாட்டைப் பொறுத்தவரையில், பெருந்தொற்று மட்டுமின்றி எதிர்பாராத பெருமழைகளின் காரணமாகவும் கைத்தறி நெசவுத் தொழில் கடும் சவால்களைச் சந்தித்துள்ளது.
கைத்தறி நெசவாளர்கள் தங்களது தொழிலைக் கைவிட்டு, வேறு தொழில்களுக்கு மாற ஆரம்பித்துள்ளனர். அவர்களுக்கு மற்ற துறைகளிலும் உடனடி வேலைவாய்ப்புகளுக்கு எந்த உறுதியும் இல்லை. குறிப்பாக, தமிழ்நாட்டில் விவசாயத்துக்கு அடுத்தபடியாகக் கைத்தறி நெசவுத் துறைதான் அதிகளவில் வேலைவாய்ப்புகளைத் தரும் துறையாக உள்ளது. இந்நிலையில், கைத்தறி நெசவாளர்களைக் காக்க வேண்டிய பெரும்பொறுப்பு அரசுக்கு இருக்கிறது என்பதை அரசுக் கொள்கைகளை ஆராயும் ஆய்வு நிறுவனங்கள் வலியுறுத்தத் தொடங்கியுள்ளன.
அரசுக் கொள்கைகள் மற்றும் மேம்பாட்டு ஆய்வு மையம்(சிபிடிஎஸ்) என்ற ஆய்வு நிறுவனம், சமீபத்தில் வெளியிட்டுள்ள ஆய்வறிக்கை ஒன்றில், பள்ளிக் குழந்தைகளுக்கான சீருடைகள் கைத்தறியில் தைக்கப்பட வேண்டும் என்று தமிழ்நாடு அரசு அறிவுறுத்த வேண்டுமெனக் கேட்டுக்கொண்டுள்ளது.
இதன் மூலமாக, தமிழ்நாட்டில் உள்ள 2.5 லட்சம் கைத்தறி நெசவாளர்கள் பயனடைவார்கள் என்று அந்நிறுவனம் தெரிவித்துள்ளது. தமிழ்நாட்டில் மட்டும் தொடக்கப் பள்ளி தொடங்கி மேனிலைப்பள்ளி வரையில் பள்ளி செல்லும் குழந்தைகளின் மொத்த எண்ணிக்கை ஏறக்குறைய 1.25 கோடி. இந்த மதிப்பீட்டின் அடிப்படையிலேயே நெசவாளர்களை ஆதரிக்கும்வகையில் கைத்தறிச் சீருடைகள் என்ற ஆலோசனை முன்வைக்கப்பட்டுள்ளது.
பள்ளிச் சீருடைக்குக் கைத்தறியைக் கட்டாயமாக்கினால், அதற்கான தேவை அதிகரிக்கும் என்ற நோக்கிலேயே இத்தகைய ஆலோசனைகள் தெரிவிக்கப்படுகின்றன. ஆனால், சீருடைகள் ஒவ்வொரு பள்ளிக்கூடத்துக்கும் ஒவ்வொரு வகுப்புக்கும் வெவ்வேறு நிறங்களில், வெவ்வேறு வடிவமைப்புகளில் பின்பற்றப்பட்டுவருகின்றன. அந்த உடனடித் தேவையைக் கைத்தறி நெசவாளர்களால் நிறைவேற்ற முடியுமா என்ற கேள்வியும் எழுகிறது. அதே நேரத்தில், கைத்தறி நெசவாளர்கள் எதிர்கொண்டுள்ள நெருக்கடியையும் அதிலிருந்து அவர்களைப் பாதுகாக்க வேண்டிய தேவையையும் திமுக தலைமையிலான தமிழ்நாடு அரசு முன்கூட்டியே உணராமலும் இல்லை.
கடந்த ஜூலை மாதத்திலேயே கைத்தறித் துறை ஆய்வுக் கூட்டத்தில் கலந்துகொண்ட தமிழ்நாடு முதல்வர் மு.க.ஸ்டாலின், அரசு ஊழியர்கள் வாரம் இருநாட்கள் கைத்தறி ஆடைகளை அணிய வேண்டும் என்ற அறிவுறுத்தலை வழங்கினார். முதல்வரின் நோக்கத்தை அரசு ஊழியர்கள் தாமாகவே முன்வந்து நடைமுறைக்குக் கொண்டுவந்திருக்கலாம். இன்னும் அது சிலரின் தனிப்பட்ட தேர்வாகவே தொடர்கிறது.
வாரத்தில் குறைந்தபட்சம் ஒருசில நாட்களிலாவது கைத்தறி ஆடைகள் அணிவதைப் பின்பற்றுமாறு துறைசார்ந்து ஆணைகள் பிறப்பிக்கப்பட்டாலொழிய அது அனைவராலும் கடைப்பிடிக்கப்படும் என்று எதிர்பார்க்க முடியாது. கல்லூரிகளில் நடக்கும் விழாக்களில் மாணவர்களே விரும்பி கைத்தறி அணிவதையும் பார்க்க முடிகிறது. மஞ்சப்பை இயக்கம்போல, கைத்தறி ஆடை அணிவதும் ஒரு மக்கள் இயக்கமாக மாற வேண்டிய தேவை உள்ளது.
கரோனா எனும் பெருந்தொற்று மனித சமுதாயத்தை ஆட்கொண்ட ஒருசில மாதங்களிலேயே ஆராய்ச்சியாளர்கள் தடுப்பூசியை நோக்கிய நகர்வைத் தொடங்கிவிட்டனர். இன்று 2 வயதுக் குழந்தையில் தொடங்கி உலகின் மிக மூத்த மனிதர் போட்டுக் கொள்ளும் அளவுக்கு கரோனா வைரஸுக்கு எதிரான தடுப்பூசிகள் வந்துவிட்டன. இன்னமும் கூட முதல் தடுப்பூசியைக் கண்டறிந்த ஆக்ஸ்ஃபோர்டு பல்கலைக்கழகம் தனது ஆராய்ச்சிகளை முடித்துவிடவில்லை. கரோனா எப்படி உருமாறினாலும் அதனை எதிர்கொள்ளும் வகையில் நிரந்தரமான தடுப்பூசி ஒன்றை தயாரிக்கும் முனைப்பில் இருக்கின்றது. அப்படித்தான் ஃபைஸர், மாடர்னா, ஜான்சன் அண்ட் ஜான்சன், நம்மூரின் சீரம் இன்ஸ்டிட்யூட், பாரத் பயோடெக் ஏன் இந்திய அசராங்கத்தின் டிஆர்டிஓ எனப் பலமுனைகளிலும் கரோனாவை எதிர்கொள்ள தடுப்பூசிகள் மேம்படுத்தப்பட்டுக் கொண்டே இருக்கின்றன.
ஆனால் மனித சமுதாயத்தை 1400 ஆண்டுகளாக அச்சுறுத்திக் கொண்டிருக்கும் காசநோய்க்கான தடுப்பூசியின் தற்போதைய நிலை என்னவென்பதை, காசநோய் தடுப்பூசி கண்டுபிடிக்கப்பட்டு நூற்றாண்டு விழா கொண்டாடும் இவ்வேளையில் நாம் தெரிந்துகொள்வது அவசியம்.
அடிப்படை புள்ளிவிவரம்: 2020ஆம் ஆண்டு உலக சுகாதார நிறுவனம் வெளியிட்ட புள்ளிவிவரத்தின்படி 27 லட்சம் இந்தியர்கள் காசநோயாளிகள். அவர்களில் தினமும் 1,200 பேர் இறப்பதாகக் கணக்கிட்டுள்ளனர். தினமும் 198 நாடுகளில் 4,000 பேர் காசநோயால் இறக்கின்றனர். 28,000 பேர் புதிதாக காசநோயால் பாதிக்கப்படுகின்றனர். உலக காசநோயாளிகளில் 30% பேர் இந்தியர்கள்.
உலக சுகாதார நிறுவனத்தின் புள்ளிவிவரங்களை சற்றே இன்னு ஆழ அகலப் பார்த்தோம் என்றால் இன்னும் மருத்துவ உலகம் உடனடியாக கவனிக்கத்தக்க தகவல்கள் கிடைக்கும்.
ஆண்டுதோறும் உலகம் முழுவதும் 1 கோடி பேர் காசநோயால் பாதிக்கப்படுகின்றனர். தடுக்கக்கூடிய குணப்படுத்தக்கூடிய நோயாக இருந்தும் கூட காசநோயால் ஆண்டுதோறும் 15 லட்சம் பேர் இறக்கின்றனர். இன்றும் உலகின் மிகக் கொடிய தொற்றுநோயாக காசநோய் இருக்கின்றது. எச்ஐவி தொற்றால் பாதிக்கப்படுவோரில் பெரும்பாலானோர் காசநோயால் இறக்கின்றனர். ஆப்பிரிக்காவில் மட்டும் எச்ஐவியால் பாதிக்கப்பட்டவர்களில் 32% பேர் காசநோய் தீவிரத்தால் உயிரிழக்கின்றனர்.
காசநோய் பாதிப்பு குறைந்த வருவாய் கொண்ட நாடுகளிலேயே அதிகமாக இருக்கிறது. ஆனாலும், காசநோய் உலகம் முழுவதுமே இருக்கின்றது. உலகின் காசநோயாளிகளில் பாதிப் பேர் வங்கதேசம், சீனா, இந்தோனேசியா, நைஜீரியா, பாகிஸ்தான், பிலிப்பைன்ஸ், தென் ஆப்பிரிக்கா ஆகிய 8 நாடுகளில் இருக்கின்றனர்.
உலக மக்கள் தொகையில் 4-ல் ஒரு பங்கு காசநோய் கிருமியின் தொற்றுக்கு ஆளாகிறது. ஆனால், இவர்களில் 5 முதல் 15% பேர் மட்டுமே காசநோயாளிகள் ஆகின்றனர். மற்றவர்களுக்கு காசநோய் தொற்று இருந்தாலும் அவர்களுக்கு அது நோயாகாமல் மற்றவர்களுக்கு மட்டுமே பரப்பக்கூடியவர்களாக இருக்கின்றனர்.
ஆனால், முறையான, சரியான ஆன்டிபயாடிக் மருந்துகள் மூலம் காசநோயை முற்றிலும் குணப்படுத்த முடியும். இது மட்டுமே நம்பிக்கை தரும் செய்தி.
இந்த நம்பிக்கையைக் கொண்டே 2025-ம் ஆண்டு ‘காசநோய் இல்லாத இந்தியா’ எனும் இலக்கை நோக்கி மத்திய அரசு முயற்சிகளை மேற்கொண்டு வருகிறது. காசநோயை ஒழிப்பதற்கான உலக இலக்கும் 2030 என நிர்ணயிக்கப்பட்டுள்ளது.
இந்தச் சூழலில்தான் அந்த முக்கியமான கேள்வி எழுகிறது?
மேம்படுத்தப்பட்ட தடுப்பூசியின் அவசியம், அவசரம் என்ன? காசநோய்க்கு தற்போது உலகம் முழுவதும் பிசிஜி தடுப்பூசி பயன்படுத்தப்படுகிறது. 20ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் ஆல்பர்ட் கால்மெட் (Albert Calmette), கமில் கியூரான் (Camille Guerin) எனும் இரண்டு பிரெஞ்சு அறிவியலாளர்கள் பி.சி.ஜி. தடுப்பூசியைக் கண்டுபிடித்தனர்.
பிசிஜி (BCG) தடுப்பூசி கண்டுபிடிக்கப்பட்டு 2021ஆம் ஆண்டுடன் 100 ஆண்டுகள் நிறைவடைந்துள்ளன. 1921-ல் முதன்முதலாக மனிதர்களுக்கு காசநோய் தடுப்பூசி செலுத்தப்பட்டது. கரோனாவுக்கான தடுப்பூசி போல் அதிவேகமாகக் காசநோய் தடுப்பூசி கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை. 13 ஆண்டுகளாக கடும் பிரயத்தனத்திற்குப் பின்னரே இந்தத் தடுப்பூசி கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. பிசிஜி தடுப்பூசி கண்டுபிடிக்கப்பட்ட நூறு ஆண்டுகளைக் கொண்டாடும் வேளையில் மேம்படுத்தப்பட்ட தடுப்பூசியின் அவசியம், அவசரத்தைப் பற்றிப் பேசுவோம்.
பிசிஜி தடுப்பூசி குறித்து மதுரை அரசு மருத்துவமனை நுரையீரல் துறை மருத்துவ நிபுணர் இளம்பரிதி கூறியதாவது:
''பிசிஜி தடுப்பூசியானது குழந்தைகளை கொடுந்தொற்றுகளில் இருந்து தற்காக்கிறது. குருனைக் காசநோய் (Miliary Tuberculosis) தொடங்கி, நுரையீரலுக்கு வெளியான காச நோய் (ExtraPulmonary Tuberculosis), டிபி மெனின்ஜிடிஸ் (TB Meningitis) எனப்படும் மூளை காசநோய் ஆகியனவற்றில் இருந்து குழந்தைகளைத் தற்காக்கிறது. இதைத் தாண்டி காசநோய் ஏற்படாமலேயே பிசிஜி தடுப்பூசி தடுக்கிறது என்று அறுதியிட்டுக் கூறும் அளவுக்கு ஆய்வு முடிவுகள் ஏதுமில்லை.
உலக அளவில் காசநோய் தடுப்பு குறித்த ஆராய்ச்சிகளுக்குப் போதுமான நிதி இல்லாததும் காசநோய்க்கான மருந்துகள், தடுப்பூசி கண்டுபிடிப்பு தொடர்பான ஆராய்ச்சிகள் பின் தங்கியிருப்பதற்கு ஒரு காரணம். காசநோய் சிகிச்சையைப் பொறுத்தவரையில் இன்றைக்கு சிகிச்சைக்கான மாத்திரை, மருந்துகள் நிறைவாகவே இருக்கின்றன. அவற்றை நோய் பாதித்தோர் முறையாக, இடையில் சிகிச்சையை நிறுத்தாமல் மேற்கொண்டாலே காசநோயை குணப்படுத்திவிடலாம். இன்னும், மேம்படுத்தப்பட்ட சிகிச்சைகளுக்கான ஆராய்ச்சி நடக்க வேண்டும், தடுப்பூசி வர வேண்டும் என்பதுதான் என்னைப் போன்றோரின் விருப்பமும் எதிர்பார்ப்பும் கூட''.
இவ்வாறு அவர் கூறினார்.
பிசிஜியின் செயலாற்றல் - ஒரு பார்வை:
ஒரே ஒரு டோஸ் பிசிஜி தடுப்பூசி காசநோய்க்கு மட்டுமல்லாமல் பல நெஞ்சக நோய்களுக்கும் தீர்வாக இருக்கிறது. ஏன் தொழுநோயைக் கட்டுப்படுத்தவும் உதவுகிறது. சிறுநீரகப்பை புற்றுநோய்க்கும் (bladder cancer) அங்கீகரிக்கப்பட்ட சிகிச்சையாக இருக்கிறது.
காசநோய் கிருமி எங்கெல்லாம் இருக்கிறதோ, எங்கெல்லாம் நோயாளிகள் அதிகமாக இருக்கிறார்களோ அங்கெல்லாம் பிசிஜி தடுப்பூசியை உலக சுகாதார நிறுவனம் பரிந்துரைக்கிறது. அதன்படி உலகம் முழுவதும் 64க்கும் மேற்பட்ட நாடுகளில் பிசிஜி தடுப்பூசி கட்டாயமாக்கப்பட்டுள்ளது. உலகம் முழுவதும் உள்ள 195 நாடுகளில் 167 நாடுகளில் பிசிஜி தடுப்பூசி செலுத்தும் பழக்கம் இருக்கிறது. உலகிலேயே அதிகம் பயன்படுத்தப்படும் தடுப்பூசியாக பிசிஜி தடுப்பூசிதான் இருக்கிறது. பிசிஜி தடுப்பூசி மிகவும் விலை குறைந்த தடுப்பூசியாகவும் இருக்கின்றது.
அப்புறம் ஏன் மேம்படுத்தப்பட்ட தடுப்பூசி தேவை என்ற சந்தேகம் உண்டாகலாம். அதில் பூகோளச் சிக்கல் இருக்கிறது. புவிமையக் கோடு (பூமத்தியரேகை, Equator) இது பூமியை தெற்கு, வடக்கு எனப் பிரிக்கிறது. இந்தக் கோட்டில் இருந்து விலகி நிற்கும் நாடுகளில் பிசிஜி தடுப்பூசியின் ஆற்றல் அதிகமாகவும் இந்தக் கோட்டை ஒட்டியுள்ள நாடுகளில் இதன் தடுப்பாற்றல் சற்று குறைவாகவும் உள்ளது. இதனால்தான், இந்தோனேசியா, நைஜீரியா, பாகிஸ்தான், பிலிப்பைன்ஸ், தென் ஆப்பிரிக்கா ஆகிய 8 நாடுகளில் குறிப்பாக ஆப்பிரிக்க நாடுகளான கென்யா, மலாவி ஆகியனவற்றில் 15, 16 வயதுக்கு மேல் குழந்தைகளுக்கு காசநோய் பாதிப்பு ஏற்படுவது அதிகமாக இருக்கிறது. அதேவேளையில் அண்மையில் அமெரிக்காவின் அலாஸ்காவில் மேற்கொள்ளப்பட்ட ஒரு பரிசோதனையில் ஒரு தடவை அளிக்கப்படும் பிசிஜி தடுப்பூசியானது 60 வயது வரை பாதுகாப்பை அளிப்பதாகக் கண்டறியப்பட்டுள்ளது.
பிசிஜி தடுப்பூசிகள் என்பன இரண்டு குழுக்களாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன. பிசிஜி டோக்கியோ, ரஷ்யா, ஸ்வீடன் ஆகியனவற்றில் இரண்டு பிரதிகள் MPB70 என்ற ஆன்டிஜென் உள்ளது. இதில் மரபணு வரிசைப்படுத்துதலின் படி MPB64 மரபணுவும், மீத்தோஆக்ஸிமைகோலேட் (methoxymycolate) வேதிப்பொருளும் உள்ளன. பிசிஜி பாஸ்டர், கோபென்ஹேகன், க்ளாக்ஸோ, டைஸ் சீக்ரட் லிட்டில் என்ற குழு தடுப்பூசியில் ஒற்றைப் பிரதி MPB70 ஆன்டிஜென் உள்ளது. இதில் methoxymycolate மற்றும் MPB64 மரபணுக்கள் இல்லை.
இவற்றின் மரபியல் ஒப்பீட்டு ஆய்வுகள் 1921-ல் இருந்து 1961 வரை செலுத்தப்பட்ட பிசிஜி தடுப்பூசிக்கு அடங்கிய கிருமிகளில் இப்போது சில டிஎன்ஏ டூப்ளிகேஷன் நடந்துள்ளது. டிஎன்ஏ ரெப்ளிகேஷன் என்பதில் ஒரு மரபணு இரண்டு அச்சு அசல் பிரதிகளாக உருவாகும். டிஎன்ஏ டூப்ளிகேஷனின்போது இரண்டைத் தாண்டி கூடுதல் பிரதிகள் உருவாகும். இந்த மாதிரியான நேரங்களில்தான் பிசிஜி தடுப்பூசியின் செயலாற்றல் கேள்விக்குறியாகிறது. அதனால்தான் புதிய தடுப்பூசிகளின் தேவை அவசியமாகிறது.
காசநோய்க்கு எதிரான முழுமையான எதிர்ப்பாற்றல் என்பது இன்னும் சரியாகப் புரிந்து கொள்ளப்படவில்லை என்றே சொல்ல வேண்டும். மிகவும் சிறந்த ஆற்றலைத் தரும் தடுப்பூசி என்றால் அது டி செல் T-cell வினையாற்றுதலைத் தூண்டி, CD4, CD8, ஆகியனவற்றை Th1- தொடர்புடைய சைட்டோகைனின்களை உருவாக்குவதாக இருக்க வேண்டும். ஆகையால், Th1 ரெஸ்பான்ஸ்களை உருவாக்கும் ஃபார்முலா கொண்ட தடுப்பூசிகள்தான் காசநோய்க்கு எதிரான வெற்றிகரமான தடுப்பூசியாக இருக்க இயலும். இதற்கான முயற்சிகள் ஊக்குவிக்கப்பட வேண்டும்.
கரோனா உலகைத் தாக்கிய குறுகிய காலத்தில் நூறை நெருங்கும் எண்ணிக்கையில் தடுப்பூசிகள் தயாரிக்கப்பட்டுள்ளன. உலக நாடுகளும், உலக சுகாதார நிறுவனங்களும் தடுப்பூசிக்கான ஆராய்ச்சிகளுக்கு தாராளமாக நிதியுதவி அளிக்கின்றன. ஆனால், காசநோய்க்கான தடுப்பூசியைத் தயாரிப்பதில் அப்படி ஏதும் முனைப்பு காட்டப்படவில்லை என்பதே பொது சுகாதார மருத்துவ உலகின் குற்றச்சாட்டாக உள்ளது.
லாப நோக்கம் சரியானது தானா? காசநோய் மற்றும் நெஞ்சக நோய்களுக்கு எதிரான சர்வதேச கூட்டமைப்பின் வருடாந்திர கூட்டத்தில் அதன் தலைவர் கை மார்க்ஸ் பேசியது முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது.
”காசநோய் ஒழிப்பிற்காக செயல்படும் என்னைப் போன்ற பலரும், கோவிட் 19 தடுப்பூசியை ஒப்பிடும்போது காசநோய்க்கான மேம்படுத்தப்பட்ட தடுப்பூசியை உருவாக்குவதில் சம முயற்சி இல்லை எனக் கருதுகிறோம். இதற்கு போதிய நிதியும் இல்லை. குறைந்த வருமானம், நடுத்தர வருமானம் கொண்ட நாடுகளுக்கு கரோனா தடுப்பூசியை அளிப்பதில் ஏற்பட்டுள்ள தோல்வியும், காசநோய் ஒழிப்பில் சந்தித்துவரும் தோல்வியும் ஒரு நாணயத்தின் இரு பக்கங்கள். ஏழை நாடுகளின் மனித உயிர்களின் மீதுள்ள மதிப்பின்மையையே காட்டுகிறது.
கரோனா தந்த பாடங்களை காசநோய், இன்னும்பிற தொற்று நோய்கள் ஒழிப்பில் பின்பற்றப்பட வேண்டும். காசநோய்க்கும் இன்னும் பிற தொற்று நோய்கள் ஒழிப்புக்கும் கரோனா ஒழிப்புக்கு செலவழித்ததுபோல் நிதியை ஒதுக்க வேண்டும். அதுதவிர நவீன தொழில்நுட்பங்களைப் பயன்படுத்த வேண்டும். தூது-RNA (Messenger RNA . mRNA) ஆகியனவற்றைப் பயன்படுத்தி தடுப்பூசிகளைத் தயாரிக்க வேண்டும்” என்று கூறினார்.
உலக அளவில் ரத்த அழுத்தத்துக்கும், நீரிழிவு நோய்க்கும் ஆண்டுக்கு ஒரு புது மருந்து வருகிறது. அவற்றிற்கு மருந்து நிறுவனங்கள் நிர்ணயிக்கும் விலைதான் இறுதியானது. இந்த நோயால் பாதிக்கப்படுபவர்கள் எவ்வளவு விலையிருந்தாலும் வாங்கிக் கொள்ளும் சக்தி கொண்டுள்ளனர். ஆனால், காசநோய் பெரும்பாலும் குறைந்த வருவாய் கொண்ட நாடுகளின் மக்களையே தாக்குகிறது. அப்படியிருக்க அதில் மருந்து நிறுவனங்கள் ஆராய்ச்சிக்காக அதிகம் செலவழிக்க வாய்ப்பில்லை. மேலும், காசநோய்க்கான மருந்தின் விலையை அரசுதான் நிர்ணயிக்கும். வணிக ரீதியாக லாபம் பார்க்க முடியாது என்பதாலேயே உலகில் காசநோய் மருந்து, தடுப்பூசியில் பெரிய அளவில் முதலீடுகள் இல்லை.
மைக்ரோசாஃப்ட் நிறுவனத் தலைவர் பில் கேட்ஸ் இனி தனது கவனம் முழுவதையும் காசநோய், மலேரியா ஒழிப்பில் செலுத்தப் போவதாகக் கூறியுள்ளார். ஆகையால் இதுபோன்ற தொண்டுள்ளம் கொண்டவர்களின் உபயத்தால் காசநோய் ஒழிப்பு சாத்தியப்படும் என்பதில் ஐயமில்லை.
தொடர்புக்கு: bharathi.p@hindutamil.co.in
தமிழக வரலாற்றை ஆரம்ப காலத்தில் எழுதிய வரலாற்றுப் பேராசிரியர்களும் (பி.டி.ஸ்ரீனிவாசன், கே.ஏ.நீலகண்டன் உட்படப் பலரும்), 1950-களுக்குப் பின் தமிழில் எழுதிய சிலரும் (ராஜமாணிக்கனார் உட்படச் சிலரும்) கல்வெட்டுகள், செப்பேடுகள், இலக்கியங்களின் அடிப்படையில் எழுதியவர்கள். இவர்களில் மிகச் சிலரே தமிழகம் முழுக்க அலைந்து செய்திகளைச் சேகரித்தார்கள். பழம் நினைவுச் சின்னங்களைப் பார்த்தார்கள். இவர்கள் எழுதிய வரலாறு ஏற்கெனவே எழுத்து வடிவில் இருந்ததன் பின்னணியில் உருவாக்கப்பட்டது.
நாட்டார் வழக்காற்றியல்
தமிழகத்தில் நாட்டார் வழக்காற்றியல், மானுடவியல், இனவரைவியல், சமூகவியல் துறை அறிஞர்கள் தமிழகப் பண்பாட்டு வரலாறு பற்றி யோசிக்க ஆரம்பித்தபோது, வட்டார வரலாறு புதிய வடிவம் எடுத்தது. பேரா. நா.வானமாமலை, அருள்பணி பிரான்சிஸ் ஜெயபதி, தே.லூர்து போன்றோர் இதற்கு வித்தூன்றினாலும் நாட்டார் வழக்காற்றியல் துறை முறையாகப் பயிலப்பட்டு, ஆய்வை ஆரம்பித்த பின்னர் ஒரு மாற்றம் ஏற்பட்டது. பாளையங்கோட்டை தூய சவேரியார் கல்லூரியில் எம்.ஏ. முதுகலை தொடங்கப்பட்ட பின்னர் இது பரவலானது.
தமிழகப் பல்கலைக்கழகங்களில் தமிழ் முதுகலை பாடத்திட்டத்தில் இருந்த மொழியியல் பாடம் நகர்ந்ததும், அந்த இடத்தை நாட்டார் வழக்காற்றியல் பாடம் பிடித்துக்கொண்டது. அதோடு, மானுடவியல், இனவரைவியல் பற்றியும் படிக்க வேண்டிய சூழ்நிலை உருவானது. இந்த நிலையில், பக்தவத்சல பாரதி போன்ற மானுடவியல் அறிஞர்கள் தமிழ்ப் பண்பாட்டுடன் தொடர்பான விஷயங்களை மானுடவியல் பார்வையில் தமிழில் எழுதியிருக்கிறார்கள்.
இது, தமிழ் முதுகலை மாணவர்களிடையே வட்டாரரீதியான பண்பாட்டு வரலாற்றைப் படிக்க வேண்டும், தொகுக்க வேண்டும் என்னும் கட்டாயத்தை ஒரு பொறி அளவில் உருவாக்கியிருக்கிறது. தமிழ் எம்.ஏ., எம்.ஃபில், முனைவர் பட்ட ஆய்வு அறிக்கை தயாரிக்க மாணவர்கள் நாட்டார் வழக்காறு, பண்பாட்டு மானிடவியல் தொடர்பான தலைப்பை எடுத்துக்கொண்டனர். தாங்கள் வாழும் பகுதியின் வாய்மொழிச் செய்திகளையும், பிற வழக்காறுகளையும் சேகரிப்பது இவர்களுக்கு எளிதாக இருந்தது. கடந்த 30 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக இந்தக் காரியம் நடந்துகொண்டிருக்கிறது.
வட்டாரச் சேகரிப்பு
தமிழகத்தின் எல்லாப் பகுதிகளிலும் வழக்காறுகள், வாய்மொழி மரபு, கலைகள், புழங்கு பொருட்கள் பற்றிய செய்திகள் சேகரிக்கப்பட்டுவருகின்றன. இந்தச் சேகரம் தென்மாவட்டங்களில் மிக அதிகம். இந்தச் சேகரிப்பு எல்லாவற்றையும் ஒருங்கிணைத்து ஒரு வரலாறு உருவாக்கும் முயற்சியும் நடக்கவில்லை. தமிழகத்தில் பல்வேறு இடங்களில் சேகரிக்கப்பட்ட தகவல்களை ஒத்த பண்பாட்டின் வேர்கள் உள்ள இடங்களின் அடிப்படையில் பகுத்து ஒரு வரலாற்றை உருவாக்க முடியும். தமிழகத்தில் இப்போது 38 மாவட்டங்கள் உள்ளன.
இது நிர்வாக வசதிக்காக உருவாக்கப்பட்டது. ஒரு காலத்தில் திருநெல்வேலி என்னும் பெரிய மாவட்டம் தூத்துக்குடி, தென்காசி எனப் பிரிந்தாலும் இவற்றின் பண்பாட்டு ஒற்றுமை பிரியவில்லை. நாட்டார் வழக்காற்று ஆய்வாளர்கள் தமிழகத்தை மலை மண்டலம், பாண்டி மண்டலம், கொங்கு மண்டலம், தொண்டை மண்டலம், நடுநாட்டு மண்டலம், புதுச்சேரி மண்டலம், சோழ மண்டலம், சென்னை மண்டலம் என எட்டு மண்டலங்களாகப் பகுக்கலாம் என்கின்றனர். தமிழகத்தில் இதுவரை சேகரித்த வழக்காற்று வகைமை தொடர்பான செய்திகளை இந்த மண்டலப் பகுப்பின் அடிப்படையில் பகுத்துப் பண்பாட்டு வரலாறு உருவாக்கப்படவில்லை.
பன்முகப் பண்பாடு
பண்பாடு என்பது ஒற்றை நேர்க்கோட்டுச் சிந்தனையில் உருவானதல்ல. தமிழகம் பல்வேறு பண்பாடுகளைக் கொண்டது. பெற்றதும் உண்டு; கொடுத்ததும் உண்டு. ‘தென்குமரி வடவேங்கடம் ஆயிடை தமிழ் கூறு’ நல்லுலகத்தில் தமிழர்கள் ஒரு மொழியைப் பேசுகிறவர்கள் என்றாலும், சாம்பாரின் சுவை எல்லா இடங்களிலும் ஒன்றல்ல; மீன் குழம்பும் அப்படித்தான். கூட்டு, குழம்புகள் பெயர்களிலும் வேறுபாடு உண்டு. கரிசலாங்கண்ணி என்று பொதுவாக அழைக்கப்படும் கீரைக்குத் தமிழகத்தில் வேறுவேறு பெயர்கள் உண்டு. மண்வெட்டி என்ற உழவு கருவிக்குப் பல்வேறு பெயர்கள் உள்ளன. இப்படி எத்தனையோ விஷயங்கள். இவற்றின் பன்முகத்தன்மை கொண்ட பண்பாடு முறையாகத் தொகுக்கப்பட்டு ஒருங்கிணைப்புடன் விரிவாக எழுதப்படவில்லை.
பல்கலைக்கழகங்களின் பணி
மனோன்மணீயம் சுந்தரனார் பல்கலைக்கழகத் தொடக்க விழாவில் பேசிய அப்போதைய அமைச்சர் நெடுஞ்செழியன், அந்தப் பல்கலைக்கழகம் செய்ய வேண்டிய பணி குறித்து முன்வரைவுத் திட்டம் தயாரித்த வ.அய்.சுப்ரமணியத்தின் கருத்தை இப்படிப் பிரதிபலித்தார்: “இந்தப் பல்கலைக்கழகம் தன் ஆளுகைக்கு உட்பட்ட மாவட்டங்களைச் சமூக அறிவியல், சூழலியல்ரீதியாகக் கவனித்துக்கொள்ள வேண்டும். முக்கியமாக, வரலாற்றுத் துறையும் தமிழ்த் துறையும் இணைந்து வட்டார வரலாறு, பண்பாடு போன்ற விஷயங்களைத் துல்லியமாகச் சேகரிக்கலாம்” ஆனால், அது நடக்கவில்லை.
நிர்வாக வசதிக்காக…
ஒரு இனம், சாதி, உட்பிரிவு ஆகியவற்றின் பண்பாட்டைப் புரிந்துகொள்வது மாவட்டத்தை நிர்வகிப்பவர்களுக்கு வசதி என்பது பிரிட்டிஷ்காரர்கள் காலத்திலேயே உதயமாகிவிட்டது. கிழக்கிந்திய கம்பெனி அதிகாரிகள் அபுகுபாயின் ‘Hindu Manners and Customs’ என்ற நூலின் பிரஞ்சு மூலத்தை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்தனர். தற்போதோ, அரசியல்வாதிகள் வாக்கு வங்கிக்காக மக்களைப் புரிந்துகொண்டது மாதிரி அதிகாரிகள் புரிந்துகொண்டார்களா என்பது தெரியவில்லை.
குருசாமிப்பிள்ளை (திருவனந்தபுரம்) எழுதிய ‘நம்பிமலை மர்மம்’ நாவலில் (1921) காவல் அதிகாரி ஒருவர் கொல்லப்பட்டவனின் வேட்டியில் இருந்த சலவைத் தொழிலாளியின் சலவைக் குறியை வைத்து ஆளை அடையாளம் கண்டுபிடிக்கிறார். கி.ராஜநாராயணன் ஒரு கட்டுரையில், பெண்ணின் பிணத்தை அடையாளம் காணத் தாலியை முதலில் பார்ப்பார்கள் என்கிறார். இதுபோன்ற பண்பாட்டு அடையாளங்களைக் கிழக்கிந்திய கம்பெனி அதிகாரிகள் புரிந்து வைத்திருந்தனர்.
எல்லா தொழில்களிலும் நுட்பம்
‘ஒயிட் காலர் ஜாப்’ எனப்படும் உடலுழைப்பு இல்லாத வேலை சமூகத்தில் மதிப்புக்குரியதாக மாறிய பின்பு, விவசாயம் மற்றும் உடலுழைப்பு செய்தவர்களின் இடம் பின்னகர்ந்தது. படிக்காத குழந்தையைப் பார்த்து ‘நீ மாடு மேய்க்கத்தான் லாயக்கு’ என்று சொல்லும் வழக்கம் இப்போதும் உண்டு. ஆடு, மாடு மேய்ப்பது சிரமமான தொழில் என்பது பலருக்குத் தெரியாது. பல வீடுகளிலிருந்து மாடுகளை ஒன்றாகச் சேர்த்து காட்டில் மேய்த்து, அவரவர் வீட்டு மாடுகளைச் சரியாகக் கொண்டுசேர்ப்பதில் நுட்பம் உண்டு. மாடுகளின் கொம்பு, சுழி, வாலின் அமைப்பு, நிறத்தில் வேறுபாடு, பின்புறச் சூடு என்னும் அடையாளங்களை நினைவில் இருத்தி மாடுகளின் உடைமையாளர்களின் வீட்டுக்குத் தினமும் மாலையில் மாடுகளை ஒப்படைப்பது எளிதான செயல் அல்ல. இதற்கு நினைவாற்றலும் தொழில்நுட்பமும் அவசியம்.
அதேபோல் சலவைத் தொழிலாளர் ஆடைகளில் போடும் அடையாளம் முக்கியம். வாடிக்கையாளர்களின் அடையாளக் குறியை நினைவில் வைத்துக்கொள்வதற்குத் திறன் வேண்டும். அறிஞர் ஆ.சிவசுப்பிரமணியன் தன் நூல் ஒன்றில், ‘படிச்சவனுக்கு மேல் ஏகாலி/ ஏகாலிக்கு மேல் ஆட்டுக்காரன்” என்னும் தெலுங்குப் பழமொழியைச் சுட்டிக்காட்டியிருக்கிறார். படித்தவரைவிட சலவைத் தொழிலாளி நினைவாற்றல் உள்ளவர். அதைவிட ஆடு மேய்ப்பவர் இன்னும் நினைவாற்றல் உள்ளவர். இது இந்தப் பழமொழியின் பொருள். அண்மைக் காலமாக எதையும் நினைவில் நிறுத்த வேண்டிய சூழல் போய்விட்டது.
பொருள்சார் பண்பாடு
மக்கள் தங்கள் சூழலுக்கு, காலநிலைக்கு, குடும்ப நிலைக்கு ஏற்றவாறு விவசாயம் செய்வது, தேவைக்கேற்பப் பொருட்களை உற்பத்திசெய்வது போன்றவை பொருள்சார் பண்பாட்டில் அடங்கும். காந்தி உட்படச் சிலர் இதன் நன்மைகளைப் புரிந்துகொண்டு பேசியுள்ளனர். இதை ஒழித்துக்கட்டுவதில் கிழக்கிந்தியக் கம்பெனி மட்டுமல்ல... இன்று வரை அது தொடர்கிறது.
காபி உயர் வர்க்கத்தினருக்கு, டீ தொழிலாளர்களுக்கு, சாம்பார் உயர் வர்க்கக் குழம்பு, இட்லி எல்லோருக்கும் கிடைக்காத உணவு என்றிருந்த காலம் உண்டு. இது பற்றி சிந்துப் பாடல்கள் வந்திருக்கின்றன. (காபிக்கும் டீக்கும் சண்டை, உப்புமாவிற்கும் பழையதுக்கும் சண்டை, விளக்கெண்ணெய்க்கும் மண்ணெண்ணெய்க்கும் சண்டை). இதுபோன்ற வட்டார வரலாற்று விஷயங்களை ஆ.சிவசுப்பிரமணியன், ஆ.இரா.வேங்கடாசலபதி உள்ளிட்டோர் எழுதியுள்ளனர். தமிழகத்தின் வட்டார வரலாற்றை விரிவாக எழுத வேண்டியது மட்டுமல்ல, அதனைப் பாடத்திட்டத்திலும் சேர்க்க வேண்டியதும் அவசியம்.
- அ.கா.பெருமாள், நாட்டாரியல் ஆய்வாளர்.
தொடர்புக்கு: perumalfolk@yahoo.com
தென்னாப்பிரிக்காவில் நிலவிய நிறவெறிக்கு எதிரான இயக்கத்தில் முன்னணியில் நின்றவரும் சமாதானத்துக்காக நோபல் பரிசு வென்றவருமான பேராயர் டெஸ்மண்ட் டூட்டூவின் மரணச் செய்தியை அடுத்து, பௌத்தத் துறவியும் அமைதிப் போராளியுமான தலாய் லாமா பேசிய வீடியோ ஒன்று பார்க்கக் கிடைத்தது. “எனது மரணவேளையில் உன்னை நான் நினைவில் வைத்திருப்பேன்” என்று தனது உயிர் நண்பரான டெஸ்மண்ட் டூட்டூவிடம் சொல்லும் வாக்கியம்தான். வேறு வேறு பண்பாடுகள், வேறு வேறு பின்னணிகளைக் கொண்ட இரு ஆளுமைகளிடையே இருந்த நிறைவான நட்பை மட்டும் இந்த வாக்கியம் தெரிவிக்கவில்லை. பிரிவினையில் போரிட்டு மனிதகுலம் உழன்றுகொண்டிருக்கும் காலத்தில், அமைதிக்காகவும் நல்லிணக்கத்துக்காகவும் தமது வாழ்நாளை முழுக்கச் செலவிட்டவர்கள், பிறருடனான நட்புறவில் மகிழ்ச்சியையும் நகைச்சுவையையும் தக்க வைத்துக்கொள்ள முடியும் என்பதையும் தெரிவிக்கும் காட்சி அது.
சமநீதி இல்லாத இடத்தில் அமைதியும் இருக்க முடியாது என்பதைத் தனது சிறுவயதிலேயே வாழ்ந்து உணர்ந்தவர் டெஸ்மண்ட் டூட்டூ. அரிய இயற்கை வளங்களும் மலைகளும் பாடும் பறவைகளும் செழித்திருந்த நாடுகளில் ஒன்றான தென்னாப்பிரிக்காவை நிறவெறி எப்படி அழித்தது என்பதைத் தனது நோபல் பரிசு உரையில் பகிர்ந்துகொண்டார். தென்னாப்பிரிக்காவில் 20% மட்டுமே இருந்த வெள்ளையர்கள் தங்கள் அதிகாரம், படைபலத்தால் அங்குள்ள 87% நிலத்தை எடுத்துக்கொண்டனர்.
மிச்சமுள்ள 13%-ஐ அங்குள்ள பூர்விகக் கருப்பின மக்கள் பகிர்ந்துகொள்ள வேண்டியிருந்தது. கருப்பின மக்கள் தாங்கள் பிறந்த நாட்டில் அரசியல்ரீதியாகத் தீர்மானம் எடுக்க முடியாத நிலையில் நிறவெறிக் கொள்கையின் பெயரால் விலக்கிவைக்கப்பட்டனர். அரசமைப்பு கமிட்டிகளில் கருப்பினத்தவரின் பிரதிநிதித்துவம் கிடையாது. வறுமை, குறைவான கூலி, ஒதுக்கப்பட்ட வாழ்க்கை நிலைகளில் சிக்கிப் பிறந்த நாட்டிலேயே படிப்படியாக உரிமைகள் மறுக்கப்பட்ட அநாதைகளாக அவர்கள் மாறினார்கள். இந்நிலையில், நிறவெறிக்கு எதிரான போராட்டத்தில் நெல்சன் மண்டேலாவின் சமகாலத்தவர் டெஸ்மண்ட் டூட்டூ.
1931-ல் ட்ரான்ஸ்வாலில் உள்ள க்ளெர்க்ஸ்டார்ப் பகுதியில் ஆசிரியராகப் பணியாற்றிய தந்தைக்குப் பிறந்தவர். தென்னாப்பிரிக்கப் பல்கலைக்கழகத்தில் பட்டப்படிப்பு முடித்து உயர்நிலைப் பள்ளி ஆசிரியராகச் சில ஆண்டுகள் பணியாற்றியவரை இறையியல் கல்வி ஈர்த்து 1960-ல் பாதிரியாராக மாறினார். இறைப்பணிக்காக உலகம் முழுவதும் பயணிக்க வாய்ப்புக் கிடைத்தது. தென்னாப்பிரிக்கச் சமூகத்தை இனரீதியான பாகுபாடுகள் இல்லாத நாடாக, ஜனநாயகமும் சமநீதியும் நிலவும் சமூகமாக மாற்ற வேண்டும் என்ற அடிப்படையில், அவரது கனவுகள் இறையியல் பணியைத் தாண்டி விரிந்தன. எல்லாருக்கும் சம உரிமை, தென்னாப்பிரிக்கக் கடவுச்சீட்டுக் கொள்கைகள் ஒழிப்பு, பொதுக் கல்வி முறை, கட்டாய நாடுகடத்தல் நடைமுறைகளை ஒழிப்பது போன்ற செயல்திட்டங்களை வகுத்துக்கொண்டார்.
சுதந்திரம், சமநீதியை நோக்கிய தென்னாப்பிரிக்காவின் பயணம் அத்தனை துயரங்களைக் கொண்டது. பேராயர் டெஸ்மண்ட் டூட்டூ இல்லாத அந்த சுதந்திரக் கதையைக் கற்பனையும் செய்து பார்க்க முடியாது. நிறவெறிக்கு எதிராகப் போராடிய தலைவர்கள் பாதியிலேயே கொல்லப்பட்ட நிலையில், நாடுகடத்தப்பட்ட நிலையில் கைதுக்கான சூழ்நிலைகளில் ஒரு கொடும் நிறவெறி அரசாங்கத்தின் பாசாங்கைத் தொடர்ந்து அம்பலப்படுத்தியவர் டூட்டூ. வெள்ளையின அரசாங்கத்துக்கு முட்டுக்கொடுத்துவந்த மேற்கத்திய அரசுகளைக் கண்டித்து, நாஜிக்களுக்கு இணையானவர்கள் என்று சொல்லித் தென்னாப்பிரிக்க வெள்ளையின அரசை ஒதுக்குவதற்கான தார்மிக வழிகாட்டியாக இருந்தவர்.
தென்னாப்பிரிக்காவில் ஜனநாயக அரசு ஏற்பட்டபோது, வெள்ளையின அரசு அதிகாரத்தில் இருந்த காலத்தில் அது செய்த குற்றங்களை விசாரிப்பதற்கான உண்மை மற்றும் நல்லிணக்க ஆணையத்தின் தலைவராகவும் சிறப்பாகச் செயல்பட்டார். ஆழமாக ஏற்பட்டுவிட்ட வரலாற்றுக் காயங்களைக் குணமாக்கும் பணி அது. அந்த விசாரணை வழியாக ‘புனரமைப்பு நீதி’யைச் செயல்படுத்தினார்.
இதற்கான முதல் விசாரணை 1996-ம் ஆண்டு ஏப்ரல் மாதம் நடந்தது. அந்த விசாரணைகள் அனைத்தும் நேரடியாகத் தொலைக்காட்சியில் ஒளிபரப்பு செய்யப்பட்டன. இந்த விசாரணைகள் தென்னாப்பிரிக்கச் சமூகத்தில் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தின. 1998, அக்டோபர் மாதம் ஒரு பெரிய பொது நிகழ்ச்சியில் ஐந்து பாகங்களாகத் தொகுக்கப்பட்ட உண்மை மற்றும் நல்லிணக்க ஆணையத்தின் அறிக்கை நெல்சன் மண்டேலாவிடம் வழங்கப்பட்டது. இதுபோன்ற விசாரணை கமிட்டிகளின் பரிந்துரைகள் முழுமையாக நடைமுறைப்படுத்த முடியாத நிலை இருந்தாலும், நீண்டகால அடிப்படையிலான நல்லிணக்கத்துக்கான முக்கியமான ஏற்பாடாக இந்த விசாரணை அறிக்கை கருதப்படுகிறது.
சமாதானம் என்பது சமநீதியின் அடித்தளத்தில் உருவாவது என்ற நம்பிக்கை கொண்டிருந்த டூட்டூ, உலகளவில் மனித உரிமை மீறல்களுக்கு எதிராகத் தொடர்ந்து குரல் கொடுத்துவந்தவர். அத்துடன் தன்பாலின உறவினர், திருநங்கைகள் உரிமைகளுக்காகவும் தன்பாலினத் திருமணங்களுக்காகவும் உரத்து குரல்கொடுத்தவர். தன்பாலின உறவுக்கு எதிரான மனநிலையுள்ள கடவுளை நான் வணங்க மாட்டேன் என்று தைரியமாக மதநிறுவனச் சட்டகத்தில் இருந்துகொண்டே குரல்கொடுத்தவர் அவர்.
தென்னாப்பிரிக்காவில் பெருந்தொற்றைப் போலப் பரவி மக்களை அழித்துக்கொண்டிருந்த எய்ட்ஸ் நோய்த்தொற்றைக் கண்டும் காணாமலும் இருந்த தென்னாப்பிரிக்க அரசைக் கண்டித்துப் பேசியவர் அவர். “நிறவெறி நமது மக்களை அழித்தொழிக்க நினைத்தது. அது தோற்றது. நாம் எய்ட்ஸ்க்கு எதிராகச் சரியான நடவடிக்கையில் இறங்கவில்லையெனில் அது நமது மக்களை வெற்றிகரமாக அழித்துவிடும்’’ என்று பேசியவர். நிறவெறிக்குப் பிறகு ஆட்சிக்கு வந்த ஆப்பிரிக்க தேசிய காங்கிரஸ் அரசு தவறுகள் செய்தபோதும் அதை வெளிப்படையாகத் தொடர்ந்து விமர்சித்துவந்தவர் டூட்டூ.
டூட்டூவின் வெடிச்சிரிப்பும் நகைச்சுவையும் அவரது போராட்டங்களைப் போலவே புகழ்மிக்கது. மக்களுக்காக எப்போதும் போராட்டங்களை வாழ்நாள் முழுவதும் தொடர்ந்து செய்துகொண்டிருந்த அவர் மிகவும் மகிழ்ச்சியான மனிதராகவும் இருந்தார். தென்னாப்பிரிக்காவில் 2010-ல் நடைபெற்ற உலகக் கால்பந்து தொடக்க விழாவில் சிரித்தபடியே அவர் நடனமாடிய காட்சி புகழ்பெற்றது. சம காலத்தின் முக்கியமான காந்தியர்களுள் ஒருவராக மதிக்கப்படுபவர் டூட்டூ. காந்திக்குச் சமாதானத்துக்கான நோபல் பரிசு கிடைக்கவில்லையென்றாலும், டெஸ்மண்ட் டூட்டூ (1983-ல்) போன்றோருக்குக் கிடைத்த நோபல் பரிசெல்லாம் காந்திக்கும் கிடைத்தது போன்றதுதான். 2005-ல் ‘காந்தி அமைதி விருது’ டூட்டூவுக்கு வழங்கப்பட்டது.
“நான் நேசிக்கப்படுவதை நேசிப்பவன்’’ என்று சொன்னவர் டூட்டூ. ஆமாம். அது உண்மைதான். டூட்டூ போன்றவர்கள் நேசிக்கப்பட்டுக்கொண்டே இருப்பார்கள்.
- ஷங்கர், தொடர்புக்கு: sankararamasubramanian.p@hindutamil.co.in
Explained: Expected economic recovery, and factors it will depend on: அக்டோபர் 2020 இன் போது, இந்தியப் பொருளாதாரம் தொழில்நுட்ப மந்தநிலைக்குச் சென்றுவிட்டதாக அதிகாரப்பூர்வ தரவு உறுதிப்படுத்தியது. ஆனால் அதன்பிறகு, மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி (ஜிடிபி) அதன் வழியைத் திரும்பப் பெற்றது. எனவே, 2021 இன் தொடக்கத்தில், இந்தியாவின் வளர்ச்சி மீட்பு, அதன் வேகத்தை அதிகரிக்க தொடங்கும் என்று நம்பப்பட்டது. அந்த நேரத்தில், கொரோனா பற்றிய கவலைகளும் பின்னுக்கு தள்ளப்பட்டது. ஆனால் இரண்டாவது கொரோனா அலை அனைத்து கணக்கீடுகளையும் சீர்குலைத்தது.
இருப்பினும், 2021-22 நிதியாண்டின் முடிவில், இந்தியாவின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி கொரோனாவுக்கு முந்தைய நிலைக்கு வரும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது (கீழே உள்ள அட்டவணையைப் பார்க்கவும்). இரண்டாவது கொரோனா அலையின் தீவிரத்தை கருத்தில் கொள்கையில், இது நிம்மதியான விஷயம்.
கே வடிவ மீட்பு
எவ்வாறாயினும், மீட்பு இந்தியப் பொருளாதாரத்தின் வடிவத்தையும் அமைப்பையும் மாற்றியுள்ளது. தொழில்நுட்ப வாசகங்களில், இது K- வடிவ மீட்பு காரணமாகும். எளிமையான சொற்களில், பொருளாதாரத்தின் சில துறைகள் அல்லது பிரிவுகள் மிக வேகமாக மீட்சியை பதிவு செய்திருந்தாலும், பல துறைகள் இன்னும் போராடி வருகின்றன.
ஏற்கனவே முறையான துறையில் உள்ள நிறுவனங்கள் சிறப்பாகச் செயல்படும் நிறுவனங்களாக உள்ளன. மேலும், அவை மீண்டும் மீண்டுமான ஊரடங்கு மற்றும் இடையூறுகளைத் தக்கவைக்க போதுமான நிதி ஆதாரங்களைக் கொண்டுள்ளன. உண்மையில், கொரோனா தொற்றுநோய்களின் போது முறையான பொருளாதாரத்தில் உள்ள பல பெரிய நிறுவனங்கள் உண்மையில் தங்கள் சந்தைப் பங்கை அதிகரித்துள்ளன, மேலும் இந்த அதிகரிப்பு, பெரும்பாலும் முறைசாரா துறையில் இருந்த சிறிய, பலவீனமான நிறுவனங்களின் சரிவில் வந்துள்ளது.
மேலோட்டமாகப் பார்த்தால், இது ஒரு சிறிய விவரமாகத் தோன்றலாம். ஆனால் இந்தியாவின் விஷயத்தில், இந்த மாற்றம் மிகப்பெரிய மாற்றங்களைக் கொண்டுள்ளது. ஏனென்றால், இந்தியாவில் கிட்டத்தட்ட 90% வேலை வாய்ப்புகள் முறைசாரா துறையில்தான் நடக்கிறது. சிறு, குறு மற்றும் நடுத்தர நிறுவனங்கள் (எம்எஸ்எம்இ) முறையான பொருளாதாரத்தில் தங்கள் சக நிறுவனங்களை இழக்கும் போது, அதே மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் குறைவான மக்களே வேலையில் உள்ளனர்.
வேலையின்மை கவலைகள்
2022ல் இந்தியப் பொருளாதாரம் எதிர்கொள்ளும் சவாலின் விந்தையான தன்மையை அதுவே விளக்குகிறது. கொரோனாவுக்கு முந்தைய நிலைகளுக்கு GDP மீண்டு வரும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. ஆனால் அதுவே, உருவாக்கப்படும் வேலைகள், சம்பாதித்த வருமானம் மற்றும் செய்யப்படும் செலவுகள் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் இரண்டு முழு வருடங்கள் வீணடிக்கப்பட்டதையும் குறிக்கிறது. ஆனால், இதே நிலையை நாட்டின் மொத்த வேலைவாய்ப்பு விஷயத்தில் கூற முடியாது. (மேலே உள்ள அட்டவணையைப் பார்க்கவும்).
ஆகஸ்ட் 2021 நிலவரப்படி, ஆகஸ்டு 2021ல் மொத்தப் பணியமர்த்தப்பட்டவர்களின் எண்ணிக்கை ஆகஸ்ட் 2019 அளவைக் காட்டிலும் குறைவாக இருந்தது, அதேநேரம் ஆகஸ்ட் 2019 நிலை ஆகஸ்ட் 2016 அளவைக் காட்டிலும் குறைவாக இருந்தது. இது கடந்த பல ஆண்டுகளாகத் தேக்கமான வேலை நிலைமையைச் சுட்டிக்காட்டுகிறது.
இதன் பொருள் என்னவென்றால், ஒன்று, நிலைமையை எளிதாக்குவதற்கு கூடுதல் நேரம் தேவைப்படும், ஏனென்றால் நாம் கோடிக்கணக்கான வேலையில்லாத மக்களைப் பற்றி பேசுகிறோம். இரண்டு, கொரோனா அறிமுகப்படுத்திய மாற்றத்தின் மாற்றத்தை நிவர்த்தி செய்ய முயற்சிக்கும் வகையில் அரசாங்கம் தீவிரமாக செயல்பட வேண்டும்.
மூன்று, இடைக்காலத்தில், இத்தகைய தொடர்ச்சியான உயர்மட்ட வேலையின்மை சமூக ஒற்றுமைக்கு சவாலாக இருக்கலாம். ஹரியானா மற்றும் ஜார்கண்டில் நாம் கண்டது போல், பிற மாநிலங்களில் இருந்து குடியேறுபவர்களைத் தடுக்க உள்ளூர்வாசிகள் சட்டங்களைக் கோரலாம்.
தனியார் நுகர்வு சரிவு
தனியார் நுகர்வு செலவுகள் இந்தியாவின் மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தி வளர்ச்சியின் மிகப்பெரிய இயந்திரமாகும். இது ஒட்டு மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் 55%க்கும் அதிகமாக உள்ளது. இந்தக் கூறு பலவீனமாக இருந்தால், மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியில் நீடித்த மீட்சி சாத்தியமாகாது. வேலை இழப்பு மற்றும் வருமான இழப்பு காரணமாக இது ஒரு பெரிய அளவிற்கு குறைந்துள்ளது. ஆனால் ஒரு பகுதியாக, இது மக்களுடன் தொடர்புடையது. மற்றொரு சமமான கடுமையான மூன்றாவது அலை இருந்தால் என்ன செய்வது?
சமத்துவமின்மைகளை விரிவுபடுத்துதல்
கொரோனா எவ்வாறு தற்போதுள்ள ஏற்றத்தாழ்வுகளை விரிவுபடுத்துகிறது என்பதை விவரிக்கும் ஆக்ஸ்பாம் இந்தியா அறிக்கையுடன் இந்த ஆண்டு தொடங்கியது மற்றும் உலக சமத்துவமின்மை அறிக்கை (WIR) இந்தியாவை மோசமான செயல்திறன் கொண்ட நாடுகளில் ஒன்றாகக் குறிப்பிடுவதுடன் முடிந்தது. “இந்தியா ஏழை மற்றும் செல்வந்தர்களின் உயரடுக்குடன் மிகவும் சமத்துவமற்ற நாடாக தனித்து நிற்கிறது” என்று WIR கூறியது. மொத்த தேசிய வருமானத்தில் முதல் 10% மற்றும் முதல் 1% பேர் முறையே 57% மற்றும் 22% ஐ வைத்திருந்தாலும், கீழே உள்ள 50% பங்கு 13% ஆகக் குறைந்துள்ளது.
அதிகரித்து வரும் வறுமை
இந்தப் போக்கை இன்னும் கவலையடையச் செய்வது என்னவென்றால், இப்போது உயர்ந்துவரும் வறுமை நிலைகளுடன் அதிக ஏற்றத்தாழ்வுகளும் வருகின்றன. சந்தோஷ் மெஹ்ரோத்ரா மற்றும் ஜஜாதி பரிடா ஆகியோரின் ஆய்வில், 2012 மற்றும் 2020 க்கு இடையில், இந்தியா முழுமையான ஏழைகளின் எண்ணிக்கையில் அதிகரிப்பைக் கண்டுள்ளது. இது சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு வறுமை ஒழிப்பில் இதுபோன்ற முதல் தலைகீழ் மாற்றமாகும்.
தொடர்ந்து உயர் பணவீக்கம்
பொதுவாக, ஒரு பொருளாதாரம் பல வேலைகளை உருவாக்கத் தவறும்போது கட்டங்களில் வெள்ளிப் பூச்சு இருக்கும்: அதாவது பணவீக்க விகிதம் குறைவாகவே இருக்கும். ஆனால் 2021 அந்த முன்னணியிலும் ஏமாற்றத்தைத் தந்தது. வளர்ந்த நாடுகளில் வேகமான ஜிடிபி வளர்ச்சி, அதிக கச்சா எண்ணெய் விலை மற்றும் அதிக உள்நாட்டு வரிவிதிப்பு ஆகியவற்றுக்கு இடையே, பல்வேறு பொருட்களில் விநியோக இடையூறுகளைக் குறிப்பிடாமல், சில்லறை மற்றும் மொத்த பணவீக்கம் வசதிக்காக மிக அதிகமாக இருந்தது.
இந்தியப் பொருளாதாரம்: 2022ல் என்ன நடக்கப் போகிறது?
2020 ஆம் ஆண்டு கொரோனா இந்தியாவைத் தாக்கிய ஆண்டாகவும், 2021 ஆம் ஆண்டு இந்தியாவின் பொருளாதாரம் அந்த அதிர்ச்சியிலிருந்து மீண்ட ஆண்டாகவும் இருந்தால், 2022 ஆம் ஆண்டு கொரோனா தாக்கத்திலிருந்து வெளிவரும்போது பொருளாதாரத்தின் ஸ்னாப்ஷாட்டை வழங்கும் ஆண்டாக இருக்க வேண்டும். 2019 இல் பொருளாதாரம் எப்படி இருந்தது, என்ன மாறிவிட்டது மற்றும் என்ன கொள்கை கவனம் தேவை என்பதைக் கண்டறிய அதை ஒப்பிடலாம். 2022 இல் பொருளாதாரம் எவ்வாறு உருவாகிறது என்பதில் ஐந்து காரணிகள் முக்கிய பங்கு வகிக்கின்றன:
ஓமிக்ரான்: 2019 க்குப் பிறகு 2022 முதல் சாதாரண ஆண்டாக இருக்கும் என்ற எதிர்பார்ப்பு, கொடிய டெல்டாவை விட மிகவும் தொற்றுநோயாகக் கருதப்படும் ஒமிக்ரான் மாறுபாடு, கணிசமான உயிர் மற்றும்/அல்லது பொருளாதார இழப்புக்கு வழிவகுக்காது என்ற அனுமானத்தைப் பொறுத்தது. ஆனால் அது நடந்தாலோ அல்லது ஏப்ரல் மற்றும் மே 2021 இல் தோன்றியதைப் போன்ற பிற மாறுபாடுகள் தோன்றினால், எல்லா சவால்களும் நிறுத்தப்படும். மேலும், உயிர்களைப் பற்றிய கவலைகள் வாழ்வாதாரத்தைப் பற்றிய கவலைகளை விட மீண்டும் ஆதிக்கம் செலுத்தும். பூஸ்டர் டோஸ்கள் உட்பட, தடுப்பூசியின் வேகத்தைப் பொறுத்து நிறைய மாற்றங்கள் இருக்கலாம்.
மத்திய பட்ஜெட்: புதிய கொரோனா அலைகள் எதுவும் இல்லை என்று கருதுவதால், பிப்ரவரி 1 அன்று அறிவிக்கப்படும் மத்திய பட்ஜெட் மீது கவனம் திரும்புகிறது. இத்தகைய எழுச்சி காலங்களில், பட்ஜெட் என்பது வெறும் கணக்குப் பயிற்சி அல்ல. அதிக வேலையின்மை, உயர் பணவீக்கம், விரிவடையும் ஏற்றத்தாழ்வுகள் மற்றும் அதிகரித்து வரும் வறுமை நிலைகளை சமாளிக்க அரசாங்கம் தனது திட்டத்தை வகுக்கும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. ஆனால் அரசாங்கம் பொருளாதார நிலையை எப்படிப் பார்க்கிறது என்பதைப் பொறுத்தே எல்லாம் இருக்கிறது. உதாரணமாக, கடந்த ஆண்டு, அரசாங்கம் சுகாதாரத்திற்கான பட்ஜெட் ஒதுக்கீட்டை 10% குறைத்தது. இந்தியாவின் முன்னாள் தலைமை புள்ளியியல் நிபுணர் ப்ரோனாப் சென், “அரசாங்கம் அதன் அறிவிப்புகளில் (கே வடிவ மீட்பு) அதை அங்கீகரிப்பதாகத் தெரியவில்லை” என்றார். கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளாக, குறிப்பாக பணமதிப்பிழப்பு நடவடிக்கைக்குப் பிறகு, அரசாங்கம் பொருளாதாரத்தை தவறாகக் கண்டறிந்து வருகிறது என்கிறார் ப்ரோனாப் சென். “இதுதான் MSMEகளின் சரிவில் முறையான துறை நிறுவனங்களின் சந்தைப் பங்கை அதிகரிப்பதில் விளைந்துள்ளது.” இது, அதிக வரி வசூல் மற்றும் குறைந்த வேலைவாய்ப்பு நிலைகள் ஆகிய இரண்டிலும் பிரதிபலிக்கிறது, என்று ப்ரோனாப் சென் கூறினார்.
தேர்தல்கள்: மூன்று சர்ச்சைக்குரிய வேளாண் சட்டங்களை ரத்து செய்வது, தேர்தல் அழுத்தங்களால் கொள்கை உருவாக்கம் எவ்வாறு பாதிக்கப்படுகிறது என்பதற்கு மற்றொரு எடுத்துக்காட்டு. அந்த வகையில், 2022 ஒரு முக்கியமான ஆண்டு. ஏழு மாநில சட்டப் பேரவைத் தேர்தல்கள் மட்டுமின்றி, அதில் ஆறில் பாஜக ஆட்சியில் இருப்பதும் உண்மை. இந்த தேர்தல்கள் மத்திய அரசின் கொள்கைத் தேர்வுகளை, குறிப்பாக 2024 ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில் நடைபெறவிருக்கும் மக்களவைத் தேர்தல்களில் எவ்வாறு தாக்கத்தை ஏற்படுத்தக்கூடும் என்பதைப் புரிந்துகொள்ள, இரண்டு துருவ எதிரெதிர் அம்சங்களைக் கவனியுங்கள். ஒன்று பாஜக 7 இடங்களிலும் வெற்றி பெறும் மற்றொன்று எல்லா இடங்களிலும் தோல்வியடையும்.
NPAகள்: கொரோனா இந்தியாவின் பொருளாதாரத்தை சீர்குலைக்கும் முன், அதிக அளவு செயல்படாத சொத்துக்கள் (NPAs) மிகப்பெரிய முட்டுக்கட்டைகளாக இருந்தன. கொரோனா சமயத்தில், கட்டாயச் சொத்துத் தர மதிப்பாய்வுகள் இடைநிறுத்தப்பட்டுள்ளன. ஆனால் அவை 2022 இல் மீண்டும் தொடங்கப்படும்போது, அவை எவ்வளவு மாற்றத்தை ஏற்படுத்தும் என்பதை யாராலும் யூகிக்க முடியாது என்று ப்ரோனாப் சென் கூறினார்.
வெளிப்புற காரணிகள்: பல முக்கிய மத்திய வங்கிகள், குறிப்பாக அமெரிக்க மத்திய வங்கி, வளர்ந்த நாடுகளில் அதிக பணவீக்கத்தின் வெளிச்சத்தில் தங்கள் பணவியல் கொள்கையை கடுமையாக்கத் தொடங்கியுள்ளன. இது, இந்திய ரிசர்வ் வங்கியையும் வட்டி விகிதத்தை உயர்த்த கட்டாயப்படுத்தும். “இந்தியாவில் ஏற்கனவே அதிக அளவில் பண நெருக்கடி ஏற்பட்டுள்ளது. அதைப்பற்றி யாரும் பேசுவதில்லை தான். 10 வருட அரசு பத்திர வருவாயைப் பாருங்கள். அவை 5.7% இலிருந்து 6.4% ஆக (மே 2020 முதல்) சென்றுள்ளன,” என்று ப்ரோனாப் சென் சுட்டிக்காட்டுகிறார். இந்தியர்களைப் பொறுத்தவரை, மேற்கு நாடுகளில் பண நெருக்கடி ஏற்படுவதால், கச்சா எண்ணெய் விலை குறையக்கூடும் என எதிர்ப்பார்க்கலாம்.
2022 காலண்டர்
ஜனவரி 7: நடப்பு நிதியாண்டிற்கான மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியின் முதல் முன்கூட்டிய மதிப்பீடுகள். இவை மிக முக்கியமானதாக இருக்கும், ஏனெனில் அவை மத்திய பட்ஜெட்டில் உள்ள அனைத்து கணக்கீடுகளுக்கும் அடிப்படையாக இருக்கும்
ஜனவரி 31: முந்தைய நிதியாண்டின் (2020-21) மொத்த உள்நாட்டு உற்பத்தியின் முதல் திருத்தப்பட்ட மதிப்பீடுகள் (FRE). மே 2021 இல் அறிவிக்கப்பட்ட தற்காலிக மதிப்பீடுகள், FY21 இல் GDP 7.3% ஆக சுருங்கும். FRE அதிக தெளிவை வழங்கும்.
பிப்ரவரி 1: மத்திய பட்ஜெட்.
பிப்ரவரி 28: நடப்பு நிதியாண்டிற்கான ஜிடிபியின் இரண்டாவது முன்கூட்டிய மதிப்பீடுகள். இது நடப்பு நிதியாண்டின் Q3 இன் GDP வளர்ச்சி மதிப்பீடுகளைக் கொண்டிருப்பதால், ஜனவரி 7 அன்று அறிவிக்கப்பட்ட FRE இன் புதுப்பிப்பாக இருக்கும்.
மே 31: அரசாங்கம் அறிவிக்கும் (i) 2021-22 ஆம் ஆண்டின் Q4 இன் GDP மதிப்பீடுகள்; (ii) 2021-22 முழு நிதியாண்டிற்கான GDP இன் தற்காலிக மதிப்பீடுகள்.
ஆகஸ்ட் 31: 2022-21 ஆம் ஆண்டின் Q1 க்கான GDP மதிப்பீடுகள் வெளியீடு.
நவம்பர் 30: 2022-21 ஆம் ஆண்டின் Q2 க்கான GDP மதிப்பீடுகள்.
மாதாந்திர வெளியீடுகள்: ஒவ்வொரு மாதமும் 10 மற்றும் 15 க்கு இடையில், தொழில்துறை உற்பத்தி குறியீடு, சில்லறை பணவீக்கம் மற்றும் மொத்த விலை பணவீக்கம் பற்றிய புதுப்பிப்புகளை அரசாங்கம் வெளியிடுகிறது.
தமிழ் இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸின் அனைத்து செய்திகளையும் உடனுக்குடன் டெலிகிராம் ஆப்பில் பெற https://t.me/ietamil
அடுத்த ஆண்டு முதல் சென்னை, பெங்களூரு, மும்பை, கொல்கத்தா, சண்டீகர், குருகிராம், டெல்லி, ஜம்நகா், அகமதாபாத், ஹைதராபாத், லக்னோ, புனே, காந்திநகா் ஆகிய 13 நகரங்களில் முதற்கட்டமாக 5ஜி சேவையை அறிமுகப்படுத்தவுள்ளதாக தொலைத்தொடர்பு துறை அறிவித்துள்ளது.
ஏன் இந்த நகரங்களுக்கு மட்டும் முதலில் 5ஜி?
ஏற்கனவே, பாரதி ஏர்டெல், ரிலையன்ஸ் ஜியோ இன்ஃபோகாம், வோடபோன் ஐடியா ஆகிய மூன்று தனியார் தொலைத்தொடர்பு சேவை நிறுவனங்களும், எரிக்சன் மற்றும் நோக்கியா போன்ற தொலைத்தொடர்பு உபகரண தயாரிப்பாளர்களுடன் இணைந்து இந்த நகரங்களில் 5ஜி சோதனைகளை நடத்தி வருகின்றனர்.
இந்தச் சோதனைகளுக்குப் பெரிய நகரங்கள் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டதற்கான காரணங்களில் ஒன்று, 4ஜி சேவை பயன்பாடு அதிகளவில் இருப்பதால், எளிதாக 5ஜி சேவைக்கு அப்கிரேட் செய்திட வைக்க வேண்டும்.
அதே போல், தொழில் வல்லுநர்கள் கூறுகையில், 5G சேவைகளுக்கான செலவுகள் ஆரம்பத்தில் அதிகமாக இருக்கும் என்பதால், அதிகமான வாடிக்கையாளர்கள் இருக்கும் பகுதிகளில் சேவையை அறிமுகப்படுத்துவது தான் சரியான முடிவாக இருக்கும்.
மூன்றாவது காரணம், இந்த நகரங்களின் தான் 5G பேண்டுகளை சோதனை செய்வதற்கு ஏற்ற சுவர் வளாகங்கள் மற்றும் திறந்தவெளிகள் போன்ற அனைத்து வகையான இடங்களும் வழங்குகின்றன.
5ஜி தொழில்நுட்பம் என்றால் என்ன?
5ஜி தொழில்நுட்பம் என்பது, மொபைல் பிராட்பேண்ட் நெட்வொர்க்குகளின் அடுத்தக்கட்ட பரிணாம வளர்ச்சியாகும். இது லோ, மிட், ஹை என மூன்று வகையான பேண்டுகளில் இயங்கவுள்ளது. அந்த பேண்டுகளுக்கு ஏற்ப பயனாளர்களுக்கு இணையதளம் வேகம் கிடைக்கக்கூடும்.
லோ-பேண்ட் ஸ்பெக்ட்ரமின் கவரேஜ் பெரிய அளவில் இருந்தாலும், அதன் இணைய வேகம் 100 எம்பிபிஎஸ் (வினாடிக்கு மெகாபிட்கள்) மட்டுமே இருக்கும். அதிவேக இணைய வேகம் தேவையில்லாத நிறுவனங்களும், மக்களும் இதனை பயன்படுத்திக்கொள்ளலாம். குறைந்த-பேண்ட் ஸ்பெக்ட்ரம் தொழில்களின் சிறப்புத் தேவைகளுக்கு உகந்ததாக இருக்காது.
மிட்-பேண்ட் ஸ்பெக்ட்ரம் குறைந்த-பேண்ட்டை விட அதிக வேகத்தை வழங்குகிறது. ஆனால் அதன் கவரேஜ் பகுதி மற்றும் சிக்னல்கள் வலிமை ஆகியவற்றில் வரம்புகள் உள்ளது. இந்த மிட் பேண்ட் ஸ்பெக்ட்ரமை தொழில்துறைகள் மற்றும் சிறப்பு தொழிற்சாலை பயன்படுத்திக்கொள்ளலாம்.
ஹை-பேண்ட் ஸ்பெக்ட்ரம் தான் இந்த மூன்றிலும் அதிக வேகத்தை வழங்குகிறது. ஆனால் மிகக் குறைந்த கவரேஜ் கொண்டிருந்தாலும், அதன் சிக்னல் வலிமை பலமாக இருக்கும். இந்த ஸ்பெக்ட்ரமில் உள்ள வேகம் 20 ஜிபிபிஎஸ் (வினாடிக்கு ஜிகாபிட்ஸ்) அதிகமாக இருப்பதாக தெரிகிறது. ஆனால், பெரும்பாலான நேரங்களில் 4ஜியில் அதிகபட்ச இணைய தரவு வேகம் 1 ஜிபிபிஎஸ் ஆக பதிவானது குறிப்பிடத்தக்கது.
5ஜி சோதனையில் இந்தியாவின் நிலை என்ன?
5ஜி ஸ்பெக்ட்ரம் ஏலம் அடுத்த ஆண்டு மார்ச் அல்லது ஏப்ரலில் நடைபெறும் என்று அரசு தரப்பில் கூறியிருந்தாலும், தொலைத்தொடர்பு சேவை வழங்குநர்கள் இன்னும் தங்கள் சோதனைகளை முடித்து பல்வேறு அம்சங்களைச் சோதிக்காததால், இன்னும் காலதாமகலாம் என்று சில நிபுணர்கள் கூறுகின்றனர்.
இந்திய தொலைத்தொடர்பு ஒழுங்குமுறை ஆணையம் (TRAI) பங்குதாரர்களின் ஆலோசனையின் இறுதி கட்டத்தில் உள்ளது. மேலும் அதன் பரிந்துரைகளை அடுத்த ஆண்டு தொடக்கத்தில் DoT க்கு சமர்ப்பிக்க வாய்ப்புள்ளதாக கூறப்படுகிறது.
பாரதி ஏர்டெல் ஏற்கனவே சந்தையில் உள்ள மொபைல் போன்களுக்கு எரிக்சனுடன் இணைந்து சோதனைகளை நடத்தியுள்ளது. வோடபோன் நிறுவனமும் வணிக தீர்வுகளுக்காக சிலவற்றை மேற்கொண்டுள்ளது.
மேலும் ரிலையன்ஸ் ஜியோ இன்ஃபோகாம் உள்நாட்டில் 5ஜி நெட்வொர்க்கை வெற்றிகரமாக உருவாக்கி முடித்துள்ளது. தற்போது, இணைக்கப்பட்ட ட்ரோன்கள், இணைய வேக சோதனை மற்றும் மற்ற அம்சங்கள் குறித்தும் சோதித்து வருகிறது. 2019 ஆம் ஆண்டின் தொடக்கத்தில், செப்டம்பர் 2020 இல் உள்நாட்டிலேயே கட்டமைக்கப்பட்ட 5G நெட்வொர்க்கை அறிமுகப்படுத்த திட்டமிட்டுள்ளதாக ஜியோ கூறியது குறிப்பிடத்தக்கது.
5ஜியில் மற்ற நாடுகள் இந்தியாவை முந்திவிட்டதா?
அரசாங்கங்களை விட, உலகளாவிய தொலைத்தொடர்பு நிறுவனங்கள் 5G நெட்வொர்க்குகளை உருவாக்கி அவற்றை சோதனை அடிப்படையில் வாடிக்கையாளர்களுக்கு வழங்கத் தொடங்கியுள்ளன. இதில், AT&T, T-mobile மற்றும் Verizon போன்ற அமெரிக்க நிறுவனங்கள் முன்னிலையில் உள்ளன.
இதில், AT&T நிறுவனம் 2018 ஆம் ஆண்டிலேயே தொழில்நுட்பத்தை சோதனை செய்து பயன்படுத்தத் தொடங்கியுள்ளன. இதை பார்த்து, வெரிசோன் நிறுவனம் 2020 ஆம் ஆண்டின் இறுதியில் 60 நகரங்களுக்கு 5G அல்ட்ரா-வைட் பிராட்பேண்ட் சேவைகளை விரிவுபடுத்தியுள்ளன
சீனாவை பொறுத்தவரை சீனா யூனிகாம் தொலைத்தொடர்பு நிறுவனம்2018 இல் 5G சோதனைகளைத் தொடங்கியது. தற்போது, பயனர்களுக்கான வணிகச் சேவைகளை அறிமுகப்படுத்தியுள்ளது.
தென் கொரிய நிறுவனமான சாம்சங், 2011 ஆம் ஆண்டில் 5G தொழில்நுட்பம் குறித்து ஆராய்ச்சி செய்யத் தொடங்கியது. பல நிறுவனங்களுக்கு 5G நெட்வொர்க்குகளு தேவையான ஹார்ட்வேர்களை உருவாக்கும் பணியில் முன்னணியில் உள்ளது.
பயனர்களுக்கு என்ன மாற்றம்
5ஜி சேவையில் பயனர்களுக்கு கிடைக்கும் முக்கிய மாற்றம் என்னவென்றால், ஃபோன்கள் மற்றும் பிற இணைக்கப்பட்ட சாதனங்களில் சிறந்த அனுபவங்கள் கிடைக்கக்கூடும்.
உதாரணமாக, விளையாட்டு போட்டிகளின் போது பயனர்கள் பல கேமரா கோணங்களில் வீடியோக்களை ஸ்ட்ரீம் செய்ய முடியும் அல்லது VR ஹெட்செட்கள் அல்லது பிற கருவிகளை பயன்படுத்தி அதிவேக வீடியோ கேம்களை விளையாடலாம்.
இந்த அடுத்த தலைமுறை டெலிகாம் நெட்வொர்க், கார்களில் கனக்ட் செய்தது போலவே, இணைய வசதி பொறுத்தப்பட்ட சாதனங்கள் மற்றும் சேவைகளை பூஜ்ஜிய-தோல்வி விகிதத்துடன் வழங்கும்.
தற்போதுள்ள பிராட்பேண்ட் சேவைகளுக்குப் பதிலாக அதிவேக மொபைல் பிராட்பேண்ட் இணைப்பை 5G உருவாக்கிட முடியும். இந்த விலையில் பெரிய மாற்றம் இருக்காது என கருதப்படுகிறது.
ஸ்மார்ட்போன்களைப் பொருத்தவரை, வர்த்தக சந்தையில் சில புதிய சாதனங்கள் 5G தொழில்நுட்ப ஆதரவுடன் வரவுள்ளது. எரிக்சன் போன்ற உபகரண தயாரிப்பாளர்கள் 5 ஆண்டுகளுக்குள் இந்தியாவில் 500 மில்லியன் 5G சந்தாக்களைப் பெறுவார்கள் என்று எதிர்ப்பார்க்கிறார்கள்.
நாட்டில் 15 வயது முதல் 18 வயதுடையோருக்கு ஜனவரி 3 ஆம் தேதி முதல் கொரோனா தடுப்பூசி செலுத்தும் பணி தொடங்கப்படவுள்ளது. நேற்று, சிறார்களுக்கு தடுப்பூசி அளிப்பதற்கான வழிகாட்டு நெறிமுறைகளை மத்திய அரசு வெளியிட்டது. அதில், சிறார்களுக்கு செலுத்தப்பட்டுள்ள தடுப்பூசி வகை குறித்தும், முன்பதிவு செய்வது குறித்தும் விளக்கப்பட்டிருந்தது.
15-18 வயதுக்குட்பட்ட சிறார்களுக்கு எந்த தடுப்பூசி போடப்படும்?
15-18 வயதுக்குட்பட்ட சிறார்களுக்கு கோவாக்சின் மட்டுமே செலுத்தப்படும் என சுகாதார அமைச்சக வழிகாட்டுதல்களில் குறிப்பிட்டுள்ளன.
எல்லா சிறார்களும் தகுதியானவர்களா?
2007 ஆம் ஆண்டு மற்றும் அதற்கு முன்னர் பிறந்துள்ள சிறார்கள் மட்டுமே தகுதியானவர்கள்
தடுப்பூசிக்கு முன்பதிவு செய்வது எப்படி?
co-Win தளத்தில் ஏற்கனவே உள்ள கணக்கு மூலம் ஆன்லைனில் பதிவு செய்துகொள்ளலாம். அதே போல், தனிப்பட்ட மொபைல் எண் மூலம் புதிய கணக்கை உருவாக்கி பதிவு செய்யலாம். ஆனால், இந்த விருப்பம் தற்போது தடுப்பூசிக்கு தகுதியான குடிமக்களுக்கு மட்டுமே கிடைக்கிறது.
எனவே, ஜனவரி 1 முதல் சிறார்கள் தங்கள் பெற்றோரின் தற்போதைய Co-WIN கணக்குகளைப் பயன்படுத்தி தடுப்பூசி இடங்களை முன்பதிவு செய்துகொள்ளலாம்.
சிறார்கள் தடுப்பூசி முன்பதிவு செய்ய வேறு வழி உள்ளதா?
வழிகாட்டு நெறிமுறைபடி, குழந்தைகள் நேரடியாக தடுப்பூசி செலுத்தும் இடத்திலும் முன்பதிவு செய்து கொள்ளலாம். அதாவது, சிறார்கள் நேரடியாக தடுப்பூசி செலுத்தும் இடத்திற்கு சென்று முன்பதிவு செய்து தடுப்பூசி செலுத்திக்கொள்ளலாம்.
தடுப்பூசி சிறார்களுக்கு இலவசம்?
அனைவருக்கும் அரசு தடுப்பூசி மையங்களில் கொரோனா தடுப்பூசி செலுத்துவது இலவசம் தான். ஆனால், தனியார் மருத்துவமனை செல்லும் பட்சத்தில் தடுப்பூசிக்கான கட்டணத்தை செலுத்த வேண்டும்.
AAP scored big in Chandigarh municipal polls : யாரும் எதிர்பார்த்திராத வெற்றி இது. சண்டிகர் போன்ற ஒரு மத்திய அரசால் நிர்வகிக்கப்படும் ஒரு நகரில், எப்போதும் பாஜகவும் காங்கிரஸுமே ஆட்சி செய்து கொண்டிருந்த ஒரு நகரில் ஆம் ஆத்மி அநேக இடங்களில் நகராட்சி தேர்தல்களில் வெற்றி பெற்று திங்கள் கிழமை அனைவருக்கும் ஒரு ஆச்சரியத்தை கொடுத்தது.
ஆம் ஆத்மி 14 இடங்களில் வெற்றி பெற, இரண்டாம் இடத்தை பிடித்த பாஜக 12 வார்டுகளிலும், காங்கிரஸ் 8 இடங்களிலும் அகலி தளம் ஒரே இடத்திலும் வெற்றி பெற்றது. சண்டிகரில் ஆம் ஆத்மி வெற்ற பெற காரணமாக இருந்த ஐந்து விசயங்கள் என்ன என்பதை ஆய்வு செய்தது இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ்.
ஆம் ஆத்மி டெல்லியை ஆட்சி செய்யும் முறை சண்டிகரில் அக்கட்சிக்கு நல்ல வரவேற்பைப் பெற்றுத் தந்தது. நகராட்சி தேர்தலில் பெரும்பான்மையான இடங்களில் இக்கட்சி வெற்றி பெற இதுவும் ஒரு காரணமாக அமைந்தது. பாஜக ஆட்சி நடைபெற்ற கடந்த ஆண்டில் 200 மடங்காக உயர்த்தப்பட்ட குடிநீர் வரி மக்களுக்கு அதிருப்தியை ஏற்படுத்தியது. ஆம் ஆத்மி இந்த முறை தேர்தலில் மக்களுக்கு 20 ஆயிரம் லிட்டர் நீர் ஒவ்வொரு குடும்பத்திற்கும் இலவசமாக வழங்கப்படும் என்று வாக்குறுதி அளித்தது.
மோடி அலையின் காரணமாக 2016ம் ஆண்டு பாஜக அனைத்து நகராட்சி இடங்களிலும் வெற்றி பெற்றது. 26 வார்டுகளில் 21 இடங்களில் பாஜக வெற்றி பெற்றது (அதன் கூட்டணி கட்சியான ஷிரோமணி அகலி தளம் ஒரு தொகுதியில் வெற்றி பெற்றது). அதனால் பாஜக மேயர்கள் ஆட்சிக்கு வந்தனர்.
குப்பைகளை அகற்ற அதிக கட்டணம் வசூலிக்கப்பட்டது. கடந்த ஐந்து ஆண்டுகளில் தண்ணீர் வரி, சொத்து வரி போன்றவை உயர்த்தப்பட்டது. இது சண்டிகர் வார்டுகளில் பாஜகவிற்கு எதிரான கடுமையான போக்கு அதிகரித்தது. குறிப்பாக காலனி பகுதிகளில், அடிப்படை வசதிகளை பெற அதிக செலவு செய்ய வேண்டியதால், குடியிருப்போர் மத்தியில் கடும் அதிருப்தி நிலவியது.
அதிக அளவு திறந்த வெளிகளுக்கு பெயர் போன சண்டிகரில் கடந்த சில காலங்களாக வாகன நிறுத்தத்திற்கு கடுமையான நெருக்கடி ஏற்பட்டது. இடப்பற்றாக்குறை அதிகரித்த காரணத்தால் பார்க்கிங் கட்டணமும் அதிகரிக்கப்பட்டது. இவை அனைத்தும் பாஜகவிற்கு எதிரான மனப்போக்கை மக்கள் மத்தியில் அதிகரித்தது.
நீர், மின்சாரம் மற்றும் கழிவு மேலாண்மை போன்றவற்றிற்கு அதிக வரி செலுத்தி அதிருப்தியுற்ற மக்கள், தங்கள் நகரின் தூய்மையை பாஜக முற்றிலுமாக கவனத்தில் எடுத்துக் கொள்ளாதது மக்களை மேலும் அதிர்ச்சியில் ஆழ்த்தியது. 2016ம் ஆண்டு சண்டிகர் இந்தியாவில் தூய்மையான நகரங்களில் இரண்டாம் இடத்தை பிடித்திருந்தது. தற்போது 66வது இடத்திற்கு தள்ளப்பட்டுள்ளது. இது அங்கே வசிக்கும் மக்களுக்கு பெரும் ஏமாற்றத்தை அளித்தது.
குப்பை அள்ளும் பிரச்னையை ஆளுங்கட்சியினர் முறையாக கையாளவில்லை. குப்பைகளை அகற்றுவதற்கோ அல்லது பதப்படுத்துவதற்கோ முறையான வழிமுறைகள் இல்லாததால், தாதுமஜ்ராவ பகுதிகளில் குப்பைகள் குவிந்து கிடக்கிறது. சண்டிகர் எப்போதும் தூய்மையான நகரங்களில் ஒன்றாக பெருமை அடைந்தது. ஆனால் அதற்கும் தற்போது வாய்ப்பு இல்லாமல் போனது மக்களை வருத்தத்திற்கு ஆளாக்கியது.
தேர்தலுக்கு முன்னாள் பாஜக வேட்பாளர்கள் மோடி அலையை பயன்படுத்தி பிரச்சாரத்தில் ஈடுபட்டனர். ஆனால் ஆம் ஆத்மி கட்சியில் இடம் பெற்றிருந்த புதிய வேட்பாளர்கள் உள்ளூர் பிரச்சனைகளை கையில் எடுத்தனர். இது அங்குள்ள மக்களுடன் எளிதில் தொடர்புப்படுத்திக் கொள்ள முடிந்தது. ஆட்சிக்கு வந்தால் மாற்றங்கள் நடக்கும் என்று ஆம் ஆத்மி வேட்பாளர்கள் மக்களிடம் கூறியுள்ளனர்.
குடிநீர் விநியோகம், கல்வி, திடக்கழிவு மேலாண்மை, வாகனங்கள் நிறுத்துமிடம் போன்ற அனைத்து விவகாரங்கள் குறித்து தீவிர பிரச்சாரங்கள் மேற்கொண்டனர் ஆம் ஆத்மி கட்சியினர்,
ஜெய் ஸ்ரீ ராம், இந்துத்துவ கொள்கைகளை வைத்து பாஜகவினர் வாக்காளர்கள் மத்தியில் மோடி அலையில் பிரச்சாரம் மேற்கொண்டனர். உள்ளூர் மக்களின் பிரச்சனைகள் குறித்து பிரச்சாரம் மேற்கொள்வதற்கு பதிலாக நரேந்திர மோடி தலைமையில் ஏற்படுத்தப்பட்ட மேம்பாட்டு திட்டங்கள் குறித்து பிரச்சாரம் மேற்கொண்டனர் பாஜகவினர்.
கொரோனா இரண்டாம் அலை பாஜகவின் பிம்பத்தை தகர்த்தது. மக்கள் பிரதிநிதிகள் மூலம் தேவையான படுக்கைகள் மற்றும் மருத்துவ ஆக்ஸிஜன் போன்றவை கொரோனா இரண்டாம் அலையின் போது கிடைக்கவில்லை என்று மக்கள் நினைக்கின்றனர்.
மக்கள் வாழ்வா சாவா என்ற போராட்டத்தில் இருந்த போது ஆளும் கட்சியின் கவுன்சிலரை கூட அணுக இயலாத சூழல் நிலவியது. மக்களுக்கு கிடைக்க வேண்டிய பெரிய உதவிகள் அந்த நேரத்தில் கிடைக்கவில்லை. மாறாக தண்ணீர் வரி மட்டுமே அப்போது உயர்த்தப்பட்டது.
The latest edition of the World Inequality Report (https://bit.ly/3Fx8vv4 and https://bit.ly/3EvazlY) has confirmed that the world continues to sprint down the path of inequality. “Global multimillionaires have captured a disproportionate share of global wealth growth over the past several decades: the top 1% took 38% of all additional wealth accumulated since the mid-1990s, whereas the bottom 50% captured just 2% of it.” India’s case is particularly stark. The foreword by Nobel laureate economists, Abhijit Banerjee and Esther Duflo, says, “India is now among the most unequal countries in the world.” This means that the gap between the top 1% and the bottom 50% is widest for India among the major economies in the world. The gap is wider in India than the United States, the United Kingdom, China, Russia and France.
Poverty has persisted
The journey of this inequality over time reveals that “socialist-inspired Five Year plans contributed” to reducing the share of the top 10% who had 50% of the income under colonial rule, to 35%-40% in the early decades after Independence. However, since the mid-1980s, deregulation and liberalisation policies have led to “one of the most extreme increases in income and wealth inequality observed in the world”. While the top 1% has majorly profited from economic reforms, growth among low- and middle-income groups has been relatively slow, and poverty has persisted.
In recent years, on the economic front, India, post-2014, seems to have got into a phase of an even greater reliance on big business and privatisation to fix economics and the result has been to beget even more inequality. The latest World Inequality Report firmly concludes that the “bottom 50% share has gone down to 13%. India stands out as a poor and very unequal country, with an affluent elite”.
Static growth rate
But beyond all this, what bears emphasis is the observation by Aunindyo Chakravarty, inThe Tribune, about what was happening to the income of the bottom 50% in India since 1951. This grew at the rate of 2.2% per year between 1951 and 1981, but what is telling is that “the growth rate remained exactly the same over the past 40 years”. This makes it clear that irrespective of the economics or politics at play, the state of the bottom half of India barely changed, with an abysmal rate of income growth. That inequality in terms of the immobility of those at the bottom (at least one half of India) stood, irrespective of the economic policies adopted, is an irrefutable fact. It was because of the social conditions and constraints in India.
Clearly, the very social structure that underpinned India, encouraged and fanned this inequality. Plenty changed after India’s Constitution was adopted. In the Nehruvian years — and after that too — a bid was made to battle the basic absence of social democracy in India, but it remained confined to States and regions. Therefore, one sees a little more mobility and well-being in States such as Tamil Nadu and Kerala. Parts of Karnataka and Andhra also recorded attempts at smashing social structures that had pushed those at the bottom to a life in perpetual poverty and deprivation, and those attempts showed in better economic prospects. So, beyond these economic policies which have been fanning inequality, it is the ruling party tying faith directly into politics and backing of old social structures – far from getting rid of them, strengthening them each day – that should set alarm bells ringing. The linkages between our social structures and income inequality and poverty must be faced up to.
Survey and data
Globally, the economic transformation of people and particularly the lessening of inequality has never happened unless socially regressive mores have been challenged. Path-breaking research across 106 countries in 2018 tackled the elephant in the room when researchers from the Universities of Bristol in the U.K. and Tennessee in the U.S. used data from the World Values Survey to get a measure of the importance of religion spanning the entire 20th century (1900 to 2000) and found “that secularisation precedes economic development”.
Furthermore, the findings show that secularisation only predicts future economic development when it is accompanied by a respect and tolerance for individual rights. That can only happen when beyond sufferance of diversity or tolerance, a society is able to see all shades of humans, of varying castes, creeds, faith, colour, gender and choices as equal. The central aspect of secularisation is delinking of religion from public life. It leads to respect for each citizen irrespective of their faith and for science and rationalism. This is clear from the European experience over centuries or of Asian countries such as China, Vietnam, South Korea and others — the old social structures need to be smashed and not resurrected.
‘One size nation’ is flawed
The rapid movement of India in the reverse direction of secularisation, with the Union government’s now-stated policy to prioritise members of one religion and one language, has severe economic consequences too and the widening income inequality only reflects that. The quick descent into a ‘One size nation’, does not fit its many diversities. The avenues available for all kinds of citizens to make a life, informal if not formal, is deeply inhibited by India’s social fabric being torn by the Government’s new priorities and policies. Far from pushing for social and economic equality, which can be done by dismantling old shibboleths in which India’s rank social and economic inequalities are anchored, the state is now fanning systems and principles to further them. This fundamentally distorts the hard wiring that had made modern India possible.
Criminalising the freedom of religion and choices, which is what the Indian compact is based on, by hunting out the diverse, mixed or cosmopolitan as inauthentic has consequences, both social and economic. It was exactly this that B.R. Ambedkar had warned of: “In politics we will be recognising the principle of one man one vote and one vote one value. In our social and economic life, we shall, by reason of our social and economic structure, continue to deny the principle of one man one value. How long shall we continue to live this life of contradictions? How long shall we continue to deny equality in our social and economic life?”
B.R. Ambedkar had issued a grim warning in 1949 that if we continue to deny social and economic inequality for long, we could “blow up the structure of political democracy”. We risk much more. There is no ‘destiny’ of nations foretold. Choices are made and destinies created. By choosing to reverse the idea of modernisation, linking religion firmly into the public sphere, trying to unmake the modernity India had tried to set for itself as an ideal, we may be already setting ourselves on a narrow path which ends in places that scores of nations in the world and several in our neighbourhood have already arrived at, only to their peril and dismay.
Seema Chishti is a journalist-writer based in Delhi
In October, the Environment Ministry published draft regulations on Extended Producer Responsibility (EPR), set to come into effect by the end of this year. Disregarding the commitments made by the Solid Waste Management Rules, 2016; the Plastic Waste Management Rules, 2016; and the Swachh Bharat Mission (SBM), these regulations denote a backslide, particularly with respect to integration of the informal sector.
EPR requires the manufacturer of a product, or the party that introduces the product into the community, to take responsibility for its life cycle. An FMCG company should not only account for the costs of making, packing and distributing a packet of chips, but also for the collection and recycling/reuse of the packet. In India, producers have externalised these costs due to the presence of a robust informal sector composed of waste pickers. By failing to mention waste pickers or outlining mechanisms for their incorporation under EPR, the guidelines are retrogressive. An effective EPR framework should address the issue of plastics and plastic waste management in tandem with the existing machinery, minimise duplication and lead to a positive environmental impact, with monitoring mechanisms including penalties for non-compliance. The guidelines fall short in three areas: people, plastics and processing.
People
For decades, waste pickers, working in dangerous and unsanitary conditions, have picked up what we throw away. They form the base of a pyramid that includes scrap dealers, aggregators and re-processors. This pyramid has internalised the plastic waste management costs of large producers. Besides, by diverting waste towards recycling and reuse, waste pickers also subsidise local governments responsible for solid waste management. Further, they reduce the amount of waste accumulating in cities, water bodies and dumpsites and increase recycling and reuse, creating environmental and public health benefits.
Unfortunately, most informal waste pickers remain invisible. Between 1.5 and 4 million waste pickers in India work without social security, health insurance, minimum wages or basic protective gear. The SBM Plastic Waste Book attributes India’s high recycling rate to the informal sector. But the guidelines not only disregard waste pickers and don’t involve them as stakeholders in formulating the guidelines, but also direct producers to set up a private, parallel plastic waste collection and recycling chain. This is akin to dispossessing waste pickers of their means of livelihood as all plastic waste, contributing up to 60% of their incomes, will likely be siphoned away from them and channelised into the new chain.
EPR funds could be deployed for mapping and registration of the informal sector actors, building their capacity, upgrading infrastructure, promoting technology transfer, and creating closed loop feedback and monitoring mechanisms. For easily recycled plastics, EPR requirements could have been fulfilled by formalising and documenting the work of the informal sector and adequately compensating them. Without strong government regulation, the millions of workers who have shouldered the burden of waste management for decades will stand to lose their livelihoods – only so that companies can keep meeting their targets to continue producing plastic.
Plastics
The EPR guidelines are limited to plastic packaging. While a large part of plastics produced are single-use or throwaway plastic packaging, there are other multi-material plastic items like sanitary pads, chappals, and polyester that pose a huge waste management challenge today, but have been left out of the scope of EPR.
Plastic packaging can be roughly grouped into three categories: recyclable and effectively handled by the informal sector, technologically recyclable but not economically viable to recycle, technologically challenging to recycle (or non-recyclable).
Rigid plastics like PET and HDPE are effectively recycled. In keeping with the EPR objective that all recyclable plastics are effectively recycled at the cost of the producer, the government could support and strengthen the informal recycling chain by bridging gaps in adequate physical spaces, infrastructure, etc.
Typically flexible plastics like LDPE and PP bags are recyclable, but due to their contamination with organic waste, light weight, and high volume, the costs of recycling are prohibitively expensive relative to the market value of the output. Market value for these plastics can be increased by increasing the demand for and use of recycled plastics in packaging, thus creating the value to accommodate the current costs of recycling. The mandated use of recycled plastics, as prescribed in the draft regulations, is a strong policy mechanism to create this value.
Multi-layered and multi-material plastics form the abundant type of plastic waste. These are low weight and voluminous, making them expensive to handle and transport. Since they are primarily used in food packaging, they often attract rodents, making storage problematic. Even if this plastic is picked, recycling is technologically challenging as it is heterogeneous material. The Plastic Waste Management Rules mandated the phase-out of these plastics. However, in 2018, this mandate was reversed.
Processing
Not all processing is recycling. Processes like waste-to-energy, co-processing and incineration have been proven to release carbon dioxide, particulate matter, harmful dioxins and furans which have negative climate and health impacts. Technologies like chemical recycling and pyrolysis are capital-intensive, yielding low returns and running into frequent breakdowns and technological problems. They also release carbon dioxide and other pollutants.
The SWaCH-ITC Ltd project has diverted over 1,000 MT of multi-layered and low-value flexible plastics since its inception. However, project scalability suffers due to the absence of processing plants that can consistently accept multi-layered plastics. These end-of-life processes are economically, environmentally and operationally unsustainable. A number of gasification, pyrolysis and other chemical recycling projects have figured in accidents such as fires, explosions and financial losses. GAIA estimated that such technologies wasted at least $2 billion in investments, due to permit complications, operating costs, etc. While the environmental impact and desirability of these processes continues to be debated, the draft regulations legitimise them to justify the continued production of multi-layered plastics.
In conclusion, the government should redo the consultation process for the draft guidelines and involve informal workers. The scope of plastics covered by the guidelines could be altered to exclude those plastics which are already efficiently recycled and to include other plastic and multi-material items. And end-of-life processing technologies should be closely evaluated, based not only on their health and environmental impacts, but also on the implications for continued production of low-quality and multi-layered plastics.
Satyarupa Shekhar provides leadership and coordination within the Break Free from Plastic movement and Siddharth Ghanshyam Singh is Deputy Programme Manager at the Centre for Science and Environment, Delhi
The Election Laws (Amendment) Bill, 2021 that was passed in haste in the winter session in the Lok Sabha, and which facilitates amendment to the Representation of People’s Act, is a step toward implementing online-based remote e-voting for which the use of Aadhaar will be the primary identity. The linking of Aadhaar with one’s voter ID was primarily to build a biometric dependent voting system from the very beginning. The tall claim made to support this change was to fight “fraud and duplicates” in the electoral rolls. At the same time, in practice, in places where it was used — done by the mashing of Electors Photo Identity Card (EPIC) data with surveillance databases — it facilitated a selective removal of voters from the lists. In the 2018 Telangana Assembly elections for instance, the consequence of such a measure led to the deletion of an estimated two million voters.
The case of two States
In 2014, the Election Commission of India (ECI) conducted two pilot programmes on linking the voter id with Aadhaar in the districts of Nizamabad and Hyderabad. Using the claim of effectiveness in removing duplicate voters, the ECI called for a National Consultation on Aadhaar and voter id linking, organised in Hyderabad in February 2015. The ECI launched the National Electoral Roll Purification and Authentication Programme (NERPAP) on April 1, 2015, which had to be completed by August 31, 2015. After a Supreme Court of India order on August 11, 2015, it was announced that this NERPAP would be shut down. But as Telangana and Andhra Pradesh were early adopters of this programme since 2014, both States have nearly completed linking Aadhaar and voter id for all residents. Though the composite State of Andhra Pradesh was bifurcated in 2014, there was only one office of Chief Electoral Officer (CEO) Telangana and Andhra Pradesh as the bifurcation procedure was not yet complete in 2015.
Database integration
The methodology followed by the ECI to find duplicate voters using Aadhaar is unknown to the general public. Nor is the information available in the public domain. Several applications under the Right to Information Act to the Chief Electoral Officer, Telangana asking for this information have been in vain. In 2018, the ECI wrote back to the CEOs asking for the methodology used in NERPAP for Aadhaar data collection after questions were raised about the ECI collecting Aadhaar data without the consent of voters. In a letter (No. 1471/Elecs.B/A1/2018-3, April 25, 2018), from the CEO Andhra Pradesh (then for Telangana and Andhra Pradesh) to the ECI, it is clear that the State Resident Data Hub (SRDH) application of the Government of Telangana and Andhra Pradesh was used to curate electoral rolls.
The SRDH has data on residents of the State which is supplied by the Unique Identification Authority of India (UIDAI) or collected further by the State governments. The UIDAI initially created the SRDH to give States information on residents — similar to the Aadhaar database without biometrics. Private parties now maintain the SRDH. While the UIDAI was constrained not to collect data on caste, religion and other sensitive information data for Aadhaar, it recommended to the States to collect this information, if required, as part of Aadhaar data collection; it termed the process as Know Your Resident (KYR) and Know Your Resident Plus (KYR+).
In Telangana and Andhra Pradesh, the State governments also conducted State census where voter data, Aadhaar data, 360-degree profiling with details such as caste, religion, bank accounts and other sensitive personal information were also collected. These State Census surveys were called the Samagra Kutumba Survey 2014 and the Smart Pulse Survey 2016.
The SRDHs are now a part of the State surveillance architecture targeted at the civilian populace. It is these SRDH applications that the ECI used to curate electoral rolls which resulted in the deletion of a sizeable number of voters from the list in Telangana in 2018. It is not just Telangana but across India; the ECI has already linked Aadhaar and voter IDs of close to 30 crore people resulting in voter deletions (Unstarred question 2673, Rajya Sabha of January 2019).
Disenfranchisement
The role of the ECI to verify voters using door-to-door verification (in 2015) has been subsumed (based on RTI replies from the ECI, and widely reported in 2018, after the Telangana Assembly elections in December); a software algorithm commissioned by the Government for purposes unknown to the public and maintained by a private IT company is in control now. While the role and autonomy of the ECI itself is speculative, subjecting key electoral rolls to surveillance software damages the concept of universal adult suffrage. What the experience in Telangana and Andhra Pradesh highlights is voter suppression and disenfranchisement.
A mock election (in October 2021) was conducted in Telangana by the State Election Commission with smartphones using facial recognition, voter ID, Aadhaar number and phone number for authentication while voting (this was tweeted by the Collector, Khammam) . This method kills the “secret ballot”. In a situation where the role of money makes a mockery of the democratic process, linking Aadhaar will be futile. Electronic Voting Machines (EVMs), if foolproof, put an end to the days of booth capturing prevalent in the days of paper ballots. But these manifestations are about to bring the age back. E-voting can also be gamed using malware to change the outcome of an election. While the Bill does not look into large-scale e-voting, there is an issue of ensuring electoral integrity.
An Aadhaar-voter ID linkage will also help political parties create voter profiles and influence the voting process. Online trends on the day of voting and micro-targeting voters using their data will make it easier for political parties in power to use data for elections. A ruling coalition will always have an advantage with the data it possesses. An example is of the Chief Ministers from certain States being asked to get the data of the beneficiaries of welfare schemes. How this data was used in the 2019 elections is a pointer. The way Aadhaar has been pushed across the country has been undemocratic and unconstitutional since its inception. Aadhaar itself has several fake and duplicate names, which has been widely documented. The linking of Aadhaar with voter ID will create complexities in the voter databases that will be hard to fix. This process will introduce errors in electoral rolls and vastly impact India’s electoral democracy.
Kiran Chandra Yarlagadda is General Secretary, Free Software Movement of India (FSMI). Srinivas Kodali is Researcher, FSMI
There is ferment in the Opposition space on who will lead the Opposition in the upcoming 2024 election. Implicit in this ferment is the idea that there needs to be one principal challenger to Prime Minister Narendra Modi. This idea has some justification. With increasing complexity of governance and fragmentation of public discourse, personalisation of elections has become a way to simplify the choices for the voter. It is felt that this principal challenger will be the Opposition’s answer to the question, ‘If not Modi, then who?’ However, this is only half the question. The more substantive question is, ‘If not Hindutva, then what?’ It is only by articulating an electorally salient counter-narrative that the response to the question ‘if not Modi, then who?’ can emerge.
Major strands of the discourse
The Opposition discourse has two discernible strands. The first is that the Modi government is ‘killing democracy’ by upending norms on Centre-State relations and parliamentary procedures and toppling governments through the misuse of central agencies and money. However, it is unclear whether these issues, especially in their present articulation, are the basis of an electorally resonant agenda. Not only is there some preference for a strongman, but the Opposition has also not been able to showcase that predatory tactics are somehow unique to the Modi Government. The second strand is an aggregation of grievances against the Government. Inflation, unemployment, economic slowdown and pandemic mismanagement are important but the articulation lacks an overarching framework and the Opposition’s tendency to get in the weeds on a range of issues ends up as noise instead of undermining Mr. Modi’s credibility.
What is missing is a clear counter-narrative with a pan-Indian imagination. This is a central contradiction in the Opposition ranks and among liberals. Other than state welfare, the Opposition has no narrative to catch the imagination of the electorate. The problems with welfare as a national narrative are manifold. First, the narrative is not adequately different from the narrative of the Bharatiya Janata Party (BJP), which mixes welfare and Hindutva. Second, the state has a poor track record of implementing its own mandate. Third, welfare is not aspirational. The youth who spend a lot of time on social media cannot feel excited about an unemployment allowance of Rs. 3,500 a month.
Regional parties have been able to fight against the BJP juggernaut by doubling down on their regional identity but this makes it difficult for them to set a coherent narrative on the national stage. A strong cultural identity or a core caste base can be the basis of victory at the State level but does not have the carrying capacity for a national narrative. The Janata Dal (United) leader, Nitish Kumar, realised this and sought to use prohibition as a way to transcend Bihar’s borders but his own opportunism undercut his national aspirations. The Aam Aadmi Party (AAP) has a more versatile narrative — a welfare model driven by the proceeds of savings from honest governance. However, this cannot bring all the Opposition parties together since this requires positioning AAP as a uniquely honest party among its peers.
An agenda that confuses people
Failing in its own national narrative, the Opposition is lapsing into an agenda set by the BJP — of overt Hinduism and hyper-nationalism. The Opposition may attempt to provide nuance within this framework but nuance neither lends itself well to mass communication nor is it an electorally salient strategy — voters may get confused. Most importantly, this strategy seems to concede that Hindus, as long as they are ‘good’ Hindus, have some special right to rule India, instead of holding the non-negotiable bottom line that India belongs equally to all Indians, with citizenship conferred by birth and not religion.
This brings us back to the question, if not Hindutva, then what? It is clear that the Opposition needs a coherent national narrative to mobilise public opinion. The national election is not an aggregate of different State elections. It is also facile to say that Mr. Modi got only 37% of the vote in 2019 because the BJP constructed its majority by securing over 50% vote share in 16 States. This underscores the limits of a plank constructed entirely around anti-BJPism because even if the Opposition had come together, it wouldn’t have changed the outcome. The next step then is not backroom parleys to anoint the Leader of the Opposition but deliberation on a narrative and collaboration on political programmes. Public leaders lose legitimacy if they frame their personal ambitions without a broader appeal to public interest. In the absence of an expansive people’s agenda, this is a danger to the Opposition now.
Ruchi Gupta is co-founder and director, Future of India Foundation, and Advisor, Samruddha Bharat Foundation. Twitter: guptar
The border town of Belagavi, which has been a part of Karnataka since 1956, has been tense over the last fortnight. The Maharashtra Ekikaran Samiti (MES), a Marathi outfit formed to seek Belagavi’s inclusion into Maharashtra, made a fresh bid to rekindle the decades-old Maharashtra-Karnataka border dispute. While the Karnataka Government has been holding the winter session of the Legislature in Belagavi since 2006, to send a message that the town is a part of the State, the MES has been holding ‘Maha Melava’ rallies to coincide with the session to press for its demand.
This time, trouble began after some Kannada activists blackened the face of a MES leader during the rally, which coincided with the first day of the session on December 13. In turn, some Marathi outfits burnt the Kannada flag in Kolhapur in Maharashtra. This was widely condemned by Kannada organisations and the Basavaraj Bommai-led government in Karnataka. To settle scores, some Kannada activists poured ink on a statue of Chhatrapati Shivaji in Bengaluru. MES activists then vandalised a statue of Sangolli Rayanna, a 19th century icon of Karnataka who fought the British, at Belagavi.
These incidents have spurred some Kannada organisations to call for a State bandh on December 31. Though not all organisations are on board with the bandh call, the demand for a ban of the MES has been articulated widely among Kannada groups and a section of politicians. Maharashtra Chief Minister Uddhav Thackeray condemned the Shivaji statue incident, and sought the Centre’s intervention. Mr. Bommai said Karnataka would stand with border villages with a large Kannadiga population if they wished to be part of the State, which irked the Maharashtra Government.
The MES, founded on the eve of Independence, is not a political party but its members have been sending out representatives to the Assembly and to the local body as independent candidates. However, its political fortunes have been sagging lately. Control over the town of Belagavi is a powerful symbol of MES politics. Political conflict along linguistic lines continues to be a major factor in local politics in Belagavi and has also resonated beyond the local level.
It was in 1966 that then Prime Minister Indira Gandhi found herself under pressure to show some action towards resolving the border row. For this purpose, she established the Mahajan Commission a few months before the 1967 general elections and its report was released after the elections. It said Belagavi town should stay with Karnataka. The decision was not accepted by Maharashtra. A petition by Maharashtra in the Supreme Court, staking a claim over Belagavi, is pending.
One major factor for renewal of the conflict came in 1986 from then Karnataka Chief Minister Ramakrishna Hegde when he made the Kannada language test mandatory for anyone joining the State Government service. Though the decision was apparently aimed at bolstering the Janata Party’s position, the stoppage of the concession given to linguistic minorities strained relations between two linguistic groups. Later, Hegde had to assure Marathi leaders that Kannada would not be made compulsory in primary education in the border areas.
MES-supported candidates, who have been winning one or more seats in the district since the 1957 Karnataka Assembly elections, were defeated in the 2018 Assembly elections. As another election draws close in 2023, the MES is keen to revive its political fortunes. Three decades ago, political scientist Atul Kohli had noted that the MES will become irrelevant if the border dispute is allowed to die. While keeping the issue alive serves political purposes on both sides, the onus is on the two State governments to ensure peace at the borders.
nagesh.p@thehindu.co.in
The announcement by the Nagaland government that a high-powered panel will be set up to look into the withdrawal of the Armed Forces (Special Powers) Act in the State addresses a key concern in the Northeast following the Mon massacre where a botched ambush by an armed forces unit led to the deaths of 15 civilians earlier this month. As is typical of how the Union government has dealt with issues concerning Nagaland in the recent past, the Ministry of Home Affairs (MHA) — whose Additional Secretary (Northeast) is to head the committee — has been tight-lipped about the proposed panel with the information about it emanating only from the Nagaland government. Nevertheless, the gesture to set up a panel, even if it is acknowledged only by the Nagaland government, should help in assuaging some concerns of citizens of the State who had immediately associated the massacre with the impunity afforded by the unpopular Act. The Indian Army has also reiterated that it deeply regretted the loss of lives and that a probe into the incident was progressing, even as the Nagaland government in its statement mentioned that a court of inquiry will initiate disciplinary proceedings against the Army unit and personnel involved in the incident. The Act is in place in Assam, Nagaland, Manipur, three districts of Arunachal Pradesh, and areas falling within the jurisdiction of eight police stations of the State bordering Assam, with the authority to use force or open fire to maintain public order in “disturbed areas”. The Meghalaya Chief Minister has already sought its revocation in the Northeast, while Manipur is also set to discuss the demand for its repeal.
People in the Northeast associate the series of civilian killings in the region over a number of years with the Act being in effect. The Justice Jeevan Reddy Committee set up by the previous UPA-led government at the Centre in 2005 had recommended the repeal of the Act calling it “highly undesirable” and that it created an impression that civilians in the Northeast were being targeted for hostile treatment. But the Act has remained in place because of the resolute opposition to its repeal by the Army. The panel can take recourse to studying precedents — Tripura revoked the Act in May 2015 after noticing an improvement on the ground in the State while Meghalaya did the same on April 1, 2018. Both States did so after the Act was in force for decades. A clear-cut understanding on the definition and the extent of “disturbed areas” in Nagaland following discussions among the State, the MHA and armed forces’ representatives will go a long way in working towards a rethink on the Act’s relevance in the entire region.
July 1, 2022 will mark 25 years since Hong Kong’s return to China. Next year’s anniversary is imbued with a special significance. It marks the halfway point in Deng Xiaoping’s 50-year guarantee, made in 1997, that Hong Kong’s “previous capitalist system and way of life shall remain unchanged for 50 years”, a promise enshrined in the Basic Law under which Hong Kong is governed. For much of the past 24 years, Hong Kong defied wide expectations that the “one country, two systems” model would crumble shortly after the handover. On the contrary, it thrived as an unlikely democratic enclave within an authoritarian state, and as Asia’s financial centre, which global firms eyed as a gateway to the China market. Recent developments, however, suggest the model is coming under unprecedented stress. On December 23, construction crew quietly removed one of the most well-known statues, the “Pillar of Shame”, standing on the campus of Hong Kong University since 1997. It was erected after a commemoration that year of the June 4, 1989 crackdown at Tiananmen Square. The annual Tiananmen vigil at Hong Kong’s Victoria Park itself became a symbol of the freedoms enjoyed in the SAR. This year, the park was cordoned off by the police and the anniversary went without commemoration. Last week, memorials to Tiananmen at three other universities were also removed.
A new national security law passed by China last year has been cited as the reason for the actions. The law also led to Hong Kong’s most well-known pro-democracy newspaper,Apple Daily, ceasing publication. Meanwhile, the SAR government is revising the academic curriculum to promote patriotism and dilute the emphasis on liberal values. The law, along with a radical overhaul of Hong Kong’s electoral system earlier this year, undoubtedly marks the two biggest changes since the handover. The electoral reforms reduced the share of directly elected representatives in Hong Kong’s legislature and introduced a new candidate review committee to ensure only “patriots” can run for office. Pro-Beijing candidates swept the “patriots only” polls on December 19, which saw the lowest turnout of any polls since 1997, with many of the pro-democracy opposition figures either boycotting the elections or unable to contest, a marked change from the December 2019 district elections held shortly after months of protests that were swept by the Opposition. The changes reflect Beijing’s sense of strength and perception that it is no longer bound by commitments made 24 years ago. Chinese officials, betting on the access to the China market offered by Hong Kong, believe the lure of commerce will not dent Hong Kong’s financial status. That may well be true, but the impact of the changes is being felt elsewhere. Across the Taiwan Strait, fewer and fewer people view the “one country, two systems” idea, once mooted as a possible model for peaceful unification, as a future that they would want.
A Census Survey of certain rural and urban blocks indicates that the median age of marriage is 16.1 in villages and 17.1 in the urban areas. The tendency to-day among boys and girls is to postpone marriage until they are able to complete a certain course of education and become self-reliant economically. In the case of girls, particularly those from the lower middle class, the persistence of traditional extortions like the dowry also causes postponement until such time the parents feel they can afford to pay up. The median age would be even higher but for the very early marriages that still take place in many backward pockets largely due to the lack of awareness of the implicit economic responsibility. It is reported, for instance, that as many as 69 per cent of girls and 39 per cent of boys in Haryana villages are married at below the age of 15. It is much more shocking to learn that 26.4 per cent of the brides and 11.5 per cent of bridegrooms in these cases were below 10 years of age. The Government of India is now understood to have decided to raise the age of marriage of boys to 21 from 18 and of girls to 18 from 15, with special safeguards against any breach of this provision. The safeguards consist in the two-fold responsibility of the enforcement machinery to educate the illiterate and backward classes about the economic risks of child marriage and to bring to the notice of the Government for suitable action cases of infringement of the law.
India has made it clear to Pakistan that a no-war pact between them could be in continuation and recognition of all elements of the Simla Agreement. The two countries could sign a no-war agreement provided Pakistan accepts the seven principles stipulated by India in an aide memoire to Pakistan. One of the important elements suggested by India for a no-war pact is that Pakistan should revert to bilateralism in all issues as provided for in the Simla Pact. Also Pakistan should take all steps to avert an arms race in the subcontinent. Adherence to non-alignment, respect for each other’s territorial integrity and settlement of all issues bilaterally were other key points of India’s missive. India is awaiting word from Pakistan about the dates of foreign minister Agha Shahi’s visit to Delhi.
Antony suspended
The Congress (S) President Sharad Pawar has suspended the Kerala Pradesh Congress (S) committee (KPCC-S) chief A K Antony, the party working committee member Vyalar Ravi and their supporters from the primary membership of the party for joining hands with the Congress (I) to form a minister in the state. Pawar also said that he had suspended the entire KPCC (S). The decision on formation of a new KPCC (S) would be taken at the working committee meeting on January 7.
Maruti’s equity
Maruti has been allowed to seek foreign equity participation of up to 40 per cent of its working capital. This is a departure from the government’s earlier decision to not allow foreign capital in car manufacture. The government is believed to have told Maruti to go ahead with car manufacture and take up commercial vehicles later. This sets at rest speculation on the product mix for Maruti. The board of directors will meet next week to finalise proposals for a foreign tie-up.
Anew political player is born in Punjab, and as the old year moves into the new, it is good news. To be sure, the Samyukt Samaj Morcha (SSM), led by Balbir Singh Rajewal, is not yet a full-fledged party. It is also true that while it contains 22 of the farm unions that were part of the Samyukt Kisan Morcha which successfully led the year-long agitation against the Centre’s farm laws, many of the large unions have held back from taking the political plunge. There are unresolved questions, ranging from the symbol the new morcha will fight on, to whether or not, and on what terms, it will join hands with a political party. And yet, the SSM is a welcome addition to the political-electoral fray. Because it sends out a message that is much larger than its agenda, and more heartening than a manifesto: That despite all its imperfections, India’s democracy still provides the space in which the agitator can become the player. That even though it may not always seem that way, the lines that divide rebels from stakeholders remain porous and permeable — politics can, and does, pass through them.
The farmers’ movement that finally led to the Centre repealing the three farm laws had already demonstrated the power of the people’s will to make an unresponsive government listen. It showed up the government’s attempts to paint all protest as anarchic. Through it all, the movement turned away politicians and parties from its stage. Now, having won a famous victory, the decision by the 22 unions to embrace that which the movement had so far disdained attests to the undimmed promise of electoral politics for all those who aspire to bring enduring change. While civil society has its distinctive role and space, “politics” cannot be a bad word in a democracy that remakes and revitalises itself through the political, or always has the possibility to do so.
Of course, for the farmers’ movement, still basking in its success, taking the political plunge in Punjab’s crowded fray will also pose a challenge. The AAP made the bipolar contest into a three-cornered one, the SSM’s entry could give it another shape, but there is no assurance of success. Failure could jeopardise the movement’s hard-won gains in spotlighting the concerns of the farmer. The upcoming assembly elections will take place amid a rampant cynicism and deepening distrust of mainstream politics and players. From a plateaued agriculture to declining industry, from joblessness to the drug menace, there are many gathering crises, and few answers. It remains to be seen whether the entry of a new player opens up the field, or only ends up underscoring the limits of political choice.
This editorial first appeared in the print edition on December 28, 2021 under the title ‘The new seed’.
The Centre’s decision to constitute a panel to consider withdrawal of the Armed Forces Special Powers Act (AFSPA) from Nagaland is a step in the right direction. Ever since six civilians were killed in a botched Army operation in Mon district on December 4, and eight more in related violence thereafter, civil and political society in Nagaland have been demanding that the Centre withdraw the Act. On December 20, the Nagaland Assembly passed a unanimous resolution for repealing the Act while civil society organisations have led massive street protests across the state. In Nagaland, like in most parts of the Northeast and Jammu and Kashmir, the Act is seen to provide immunity even to those security personnel who target innocent civilians in the name of counter-terrorism operations. In any case, the colonial-era law, which overrides the authority of civil administration and accords extraordinary powers to the security establishment, must not be enforced in perpetuity in any region.
Insurgency in Nagaland is as old as Independent India. It has claimed hundreds of lives and transformed it into a garrison state. The Army was entrusted with the task of securing peace against insurgents with bases across the international border in Myanmar. The AFSPA was imposed to provide legal protection to the Army, which had to operate in a war-like situation against well-armed and well-trained guerrilla outfits in hostile terrain. The 1997 ceasefire signed between the government and the NSCN-IM, the most powerful of the insurgent outfits, has enabled a conversation towards ending the insurgency. Subsequently, the 2015 Framework Agreement signed between the Centre and NSCN-IM raised hopes of a resolution, including on the question of Naga sovereignty. The events of December 4-5, however, threatened to turn the clock back on the Naga talks and endanger the gains of the past two decades. The challenge now is to revive the spirit of dialogue and peace, with the onus on the Centre to win back the people’s trust.
The AFSPA panel, which is to submit a report in 45 days, will need to keep in mind the groundswell for peace in Nagaland, a result of the extraordinary work put in by civil society groups such as the Naga Mothers Association. In recent times, the Centre has withdrawn AFSPA from large parts of the Northeast — Tripura, Meghalaya, districts in Arunachal Pradesh and Assam, for instance — in response to a decline in violence. The Naga insurgency is a far more complex phenomenon, of course, but a new generation, more invested in peace and prosperity, has come of age in Nagaland. Their future needs to be guarded from the vicious cycle of violence that has laid previous generations to waste: The government needs to walk the extra mile to ensure it.
This editorial first appeared in the print edition on December 28, 2021 under the title ‘Welcome outreach’.
With the death of Archbishop Desmond Tutu — he was 90 — the world has lost a moral and spiritual voice, one closely associated with the anti-apartheid struggle in South Africa and the Truth and Reconciliation Commission that has served as a model to address historical conflicts and the resentments they engender in society. It has also lost the last of a generation of leaders who engaged with public life not as a pursuit of political power, but as a moral exercise aimed at expanding the dignity and decency of all human beings.
Archbishop Tutu’s contribution to and leadership of the anti-apartheid movement began soon after the Second World War and continued till 1991. Perhaps because of his leadership of the Anglican church in South Africa, Tutu was not jailed or exiled, like many others — including Nelson Mandela — were. For decades, he held a mirror up to the South African government and urged the global community to do more to end apartheid. As Norwegian Prime Minister Jonas Gahr Store said of his Nobel Peace Prize, which he received in 1986, “Never has a peace prize been so fitting.”
But perhaps most importantly, at a time when the politics of many countries is dominated by religious divisiveness, Archbishop Tutu’s spirituality was inseparable from his political morality — a morality which was expansive and inclusive when he was part of the struggle against a powerful state system, and without rancour when that system eventually came down. Like M K Gandhi and, perhaps to a lesser extent, his friend the Dalai Lama, Tutu provided a model for the constructive role of religious idioms in politics. He would, perhaps, be disappointed by the slide in democratic values and declining respect for diversity in so many parts of the world today. Now, unfortunately, there are few leaders of Desmond Tutu’s stature to lead future Truth and Reconciliation Commissions.
This editorial first appeared in the print edition on December 28, 2021 under the title ‘The Archbishop’s lesson’.
Much has been written on the trends in economic growth in 2021-22 relative to the pre-pandemic period. However, most of the fiscal analysis has tended to focus on comparing the current year with 2020-21, which provides an inordinately rosy picture. When compared to the pre-pandemic period, there is a clear divergence in the fiscal trends of the Government of India (GoI) and state governments. Further, across states, too, the usage of the ways and means facilities offered by the RBI has varied considerably this year, implying that stretched liquidity is not a universal trend. Moreover, the end of GST compensation — this will acutely impact states with a substantial structural dependence on such flows — is a potential source of greater inter-state divergence from 2022-2023 onwards.
On an encouraging note, the Centre’s fiscal deficit stood at Rs 5.5 trillion in April-October 2021, down from the Rs 7.2 trillion pre-pandemic level (April-October 2019), with incremental revenues outpacing expenditure. Despite the likely revenue foregone from the excise and customs duty relief, we expect the Centre’s net revenue receipts to exceed the budget estimate by Rs 1.7 trillion led by a robust performance of direct taxes and GST, and a substantial surplus transfer from the RBI.
At end-October, 52 per cent of the full year’s expenditure budget had been completed. The second supplementary demand for grants has put forth a substantial net cash outgo of Rs 3 trillion. We expect a portion of this to be absorbed through savings in other demands, neutralising the impact on the fiscal deficit. Dismayingly, though, the realisation of the proceeds of the Bharat Petroleum Corporation Limited disinvestment and Life Insurance Corporation IPO appears increasingly unlikely this year. In the absence of such inflows, the fiscal deficit may print at Rs 16.0-17 trillion, exceeding the budget estimate of Rs 15.1 trillion.
In contrast to the compression displayed by the GoI, the fiscal deficit of the 22 state governments whose provisional fiscal data is available, widened to Rs 3.2 trillion in the first seven months of this year, up from the pre-Covid level of Rs 2.3 trillion. But, this was not led by a meaningful jump in spending. The combined own tax and non-tax revenues of the 22 state governments increased by a mere 4.2 per cent compared to the pre-pandemic level.
Worryingly, central transfers to states fell by Rs 0.9 trillion, with the decline split almost equally between grants and tax devolution, leading to an expansion in the states’ fiscal deficit. The fall in grants was partly structural, with 40 per cent on account of lower GST compensation flows. The reason is straightforward — till 2019-20, the entire GST compensation was financed by the cess collections, which was recorded by the states under grants from the Centre. However, since 2020-21, a portion of the GST compensation is being financed through back-to-back loans from the Centre, which enters state accounts as a financing item.
Despite the healthy expansion in the Centre’s tax revenues, the monthly pattern of devolution to the states was such that it led to a decline in aggregate flows during April-October this year relative to the pre-pandemic level. To address this anomaly, the Centre doubled the devolution to the states to Rs 951 billion in November from Rs 475 billion each in the previous four months.
After releasing the entire Rs 1.6 trillion back-to-back GST compensation loan to the states till October, it released Rs 170 billion GST compensation grants to the states in November 2021 from the cess collections. The higher devolution of taxes, and additional transfer of cess should have supported the states’ cash flows in the third quarter of this year. This was visible in the aggregate gross market borrowing across all the states trailing their indicated level. Moreover, the usage of Ways and Means Advances (WMA) facilities by the state governments/UTs from the RBI declined to 150 days in October 2021 from 188 days in September. Nevertheless, some states such as Andhra Pradesh, Jammu & Kashmir, Manipur and Telangana have repeatedly utilised the WMA facility from the RBI for more than 25 days per month, in several months in FY2022 so far.
At first glance, this seems to suggest a sustained deterioration in the cash flows of specific states. However, it could also indicate a considered change in strategy to avail of this relatively cheaper source of funds (cost is equivalent to the repo rate if outstanding up to three months, beyond which the rate rises to repo plus 1 per cent), shrugging off the erstwhile stigma attached with utilising this window.
Looking ahead, we expect the pending GST compensation for the previous and ongoing year to be released by the Centre to the states next year, in addition to the compensation for February-March 2021-22 and the first quarter of 2022-23 — the final quarter of the original compensation period. Such transfers would boost states’ cash flows in the coming year. This would provide them with a somewhat softer landing after the compensation period ends, affording them a few more months to adjust to the new fiscal reality.
This column first appeared in the print edition on December 28, 2021 under the title ‘The cash crunch in states’. The writer is chief economist, ICRA
The National Family Health Survey-5 report is a mine of information, especially in the context of the growing paucity of data. The overall picture it gives of society is a rather complex one. The decline in the total fertility rate (TFR) across all the states is a positive sign. The TFR has been falling over the years and has now reached 2.0 at the national level, which means that India’s population will decrease soon — probably by 2047-48 — after reaching a peak of about 1.6 billion people.
In this article, we would like to focus on gender-related issues. Among the points made by the survey in this domain, we’d like to emphasise one that has been neglected for a long time: The proportion of 15- to 24-year-old women using menstrual care products has increased across almost all states between the fourth (2015-16) and the fifth (2019-2021) NFHS — although, it still remains low in states like Bihar (59 per cent) and in Assam and Gujarat (66 per cent). The largest increase was seen in Bihar and West Bengal.
Secondly, the sex ratio question needs to be scrutinised in detail. The good news is that India has now 1,020 women for every 1,000 men, against 991 for 1,000 in the 2015-16 NFHS. But although the sex ratio at birth (SRB) shows an increase in the number of females as compared to males (from 919 in 2015-16 to 929 in 2019-21), the data remains skewed towards males as this is still lower than the natural standard of 952 female births per 1,000 male births. In three states, the ratio is below 900 (Goa: 838, Himachal Pradesh: 875, and Telangana: 894). While comparing the data from NFHS-4 to NFHS-5, Tamil Nadu has seen its SRB decline from 954 to 878, as has Chandigarh (from 981 to 838), Jharkhand (from 919 to 899) and Odisha (932 to 894). States with SRB in the 900s are also seeing a decline — for example, Meghalaya (from 1,009 to 989), Nagaland (from 953 to 945), Maharashtra (from 924 to 913) and Bihar (from 934 to 908).
Thus, the number of baby girls fails to explain why there are more women than men in India. Is it the effect of the pandemic, which has possibly led to the death of more men? Or were more men away from their households during the data collection? Only the next Census of India will tell. Also, note that the more urbanised the state, the worse the sex ratio.
Thirdly, the NFHS shows that there is an increase in gender-related violence in many states. The proportion of married women (between 18 and 49 years) who have been a victim of spousal violence has increased in five states. In Karnataka, it has jumped from 21 per cent to 44 per cent. A significant number of married women face spousal violence in Bihar (40 per cent), Manipur (40 per cent), and Telangana (37 per cent).
Last but not the least, women lag behind men in the literacy rate (71.5 per cent against 84.4 per cent for men). This is partly due to the number of years of schooling: Only 41 per cent of women have 10 or more years of schooling, against 50.2 per cent for men. Correlatively, only 33 per cent of 15- to 49-year-old women use internet, against 57 per cent among men of the same age. In spite of an increase in the number of women owning a house or land, the country still struggles with a digital divide in terms of accessibility between men and women.
We need to end with a word on methodology. First, the NFHS takes only certain demographic categories into account. This, particularly, stems from the difference in questionnaires. The women’s questionnaire roughly has 1,140 questions and is 96 pages long, whereas the men’s questionnaire is 38 pages long with 843 questions. The report advises “readers to be cautious while interpreting and comparing the trends as some states and Union territories may have smaller sample sizes”. For example, Andaman and Nicobar Islands gathered information from 2,624 households, 2,397 women, and 367 men; whereas Assam gathered its information from 30,119 households, 34,979 women, and 4,973 men. In fact, each state/UT factsheet separately reminds the readers to be cautious while interpreting trends. Further, the sex ratios in the factsheet are based on de facto enumeration — the number of men and women present in the household on the last night of the survey. This can be misleading because there is a possibility that the rural men and women could be away from their households on the last night of de facto enumeration.
As a result of this, the micro-level disparity in urban and rural dynamics might be camouflaged by migration. Last but not the least, the survey was conducted in two parts. One, before the pandemic and the second phase was conducted around the second wave of Covid-19 in India. This increases the scepticism over data collection, absence of meta-data and the systematic errors arising thereof. It also points to a possibility of actual issues being buried under the demands of the pandemic.
This column first appeared in the print edition on December 28, 2021 under the title ‘The gender snapshot’. Jaffrelot is senior research fellow at CERI-Sciences Po/CNRS, Paris; Chauhan is an independent scholar from King’s College, London
This year had begun with an unexpected positive turn in India’s relations with Pakistan — a ceasefire agreement in February. But it did not take long for those hopes to be dashed. Could 2022 be any different?
Optimists cheer the fact that the ceasefire has endured despite the absence of a formal dialogue and hope that the new year will turn out to be more propitious for dialogue than 2021. Pessimists insist Pakistan’s India policy is immune to any positive change. Idealists would want India and Pakistan to mark the 75th anniversary of Independence and Partition by making a fresh bid for durable peace in the subcontinent. Cynics will pour cold water on such visions by saying India and Pakistan are condemned to at least a “hundred-year war” in the subcontinent. Realists, however, say change is the eternal law of the world — for India, and Pakistan, too, the question is not “whether” they will change their approach towards each other, but “when”. Significant changes are occurring in both countries and in the larger regional and international environment. These are bound to have some impact on India-Pakistan relations that have been frozen stiff for long.
Six years ago this week, when Narendra Modi landed on short notice in Lahore, he visited Nawaz Sharif at his residence at Raiwind. It was Christmas Day and Nawaz Sharif was celebrating a family wedding as well as his birthday. The PM’s bold move raised expectations for a new chapter in India-Pakistan relations. It followed a meeting between the two leaders in Ufa, Russia, on the margins of the Shanghai Cooperation Organisation in July 2015. Modi and Sharif agreed on a few concrete steps to initiate a new dialogue.
Earlier, Sharif had come to Delhi to attend Modi’s swearing-in as India’s prime minister in May 2014. Sharif’s decision did not please Rawalpindi. Delhi saw the invitation as a political gesture of goodwill to its South Asian neighbour and a commitment to put the neighbourhood first in India’s foreign policy. But the military establishment saw it as Modi’s “imperial call” to the Delhi Durbar. Modi and Sharif, elected with strong popular mandates, seemed to get along well and appeared eager to advance the bilateral relationship. That Modi and Sharif might short-circuit the military establishment inevitably produced a backlash within the deep state.
Whether it was a reaction to Modi’s Lahore visit or not, a major terror attack took place against an Indian Air Force station in Pathankot on New Year’s day of 2016. In an unprecedented step, Modi invited the Pakistani intelligence agencies to join their Indian counterparts in investigating the incident and finding the source, but there was not much enthusiasm in pursuing the terrorists by Pakistan’s security establishment.
Within a few months, there was a second terror attack on the Indian Army brigade headquarters at Uri in September 2016. This time, Modi followed through with the Indian army’s surgical strike on terror camps in Pakistan. As a fresh chill enveloped relations with India, the deep state became even more hostile to Sharif, who called for a rethink of Pakistan’s support for terror groups and recasting relations with the neighbours. He was vilified as “Modi ka yaar” and the campaign against Sharif continued until he was ousted by mid-2017.
Imran Khan, who became the prime minister in 2018, presided over a rapid downturn in bilateral relations. Hugely popular across the subcontinent during his cricketing days, Imran boasted that he knew India better than anyone in Pakistan. He was confident about making a deal with Modi if the Indian PM was re-elected in 2019. But he seemed to have little understanding of either the Indian position or the negotiating history between the two nations.
A series of developments in early 2019 — the Pulwama terror attack, the Indian air force raid on Balakot in Pakistan and Delhi’s constitutional changes on Kashmir — produced a new dynamic for India-Pakistan relations. An outraged Pakistan went on an international campaign to compel India to reverse the changes in Kashmir, but got nowhere. Imran Khan himself went berserk with his personal vituperation against Modi.
But India and Pakistan surprised the world in February this year by announcing an agreement to renew the 2003 ceasefire that was observed more in breach in recent years. Although the agreement was formalised by the Directors General of Military Operations in the two army headquarters, it was negotiated in the backchannel between the Indian security establishment and the Pakistan army leadership. Besides the ceasefire, the two sides also agreed “to address each other’s core issues and concerns which have the propensity to disturb peace”.
India’s escalating military confrontation with China provided enough reason to try and stabilise the Pakistan frontier. But India’s engagement with Pakistan would, of course, be subject to Islamabad addressing Delhi’s core concerns on cross-border terrorism.
Islamabad’s own case for a reset was articulated by Pakistan’s Army Chief General Qamar Javed Bajwa. He underlined the importance of Pakistan moving away from geopolitics to geoeconomics that will revitalise the nation’s economic development. He argued that it is time for India and Pakistan “to bury the past and move forward”. But he also insisted on the importance of India creating a “conducive environment” in Kashmir for the engagement to succeed.
While Kashmir remained at the top of Pakistan’s mind, it seemed open to reviving commercial ties. It announced an intent to import sugar and cotton from India, but the Commerce Ministry’s decision was ostentatiously reversed by Prime Minister Imran Khan by declaring that “Pakistan can’t trade with India when Kashmir was bleeding”.
Although the back-channel contacts continue, Islamabad is stuck with the formal preconditions — reversing India’s constitutional changes in Kashmir — it has set for a renewed dialogue with Delhi. It is by no means clear if Pakistan can develop a new internal consensus on the terms of engagement with Delhi.
The new year is likely to see greater political volatility in Pakistan. Gen. Bajwa’s second term as army chief ends in November amidst sharpening civil-military differences. Although Imran Khan’s political mandate runs until 2023, he might not survive 2022, thanks to multiple crises afflicting Pakistan and his government’s growing unpopularity. There is also speculation that Nawaz Sharif might return from exile early in the new year and step up the political confrontation with the Imran Khan government.
India’s political stability is not in question during the coming year, but there is intense hostility to any conversation with Pakistan among the government’s ideological base. Not talking to Pakistan has few domestic political costs to Delhi. In any case, it is Pakistan that will have to lift the preconditions for engagement with India; if it does, Delhi should be ready to pick up the threads from this year’s ceasefire agreement.
Looking beyond optimism, pessimism, idealism and cynicism, realists might bet that India and Pakistan will just muddle along in 2022. Meanwhile, structural changes are altering, slowly but certainly, the internal and external context of the bilateral relationship as well as the regional balance of power. That will make the traditional terms of the India-Pakistan debate less salient over time.
This column first appeared in the print edition on December 28, 2021 under the title ‘Old neigbours, new year’. The writer is director, Institute of South Asian Studies, National University of Singapore and a contributing editor on international affairs for The Indian Express
In the past few days, video clips posted on YouTube and shared on social media platforms show saffron-clad participants at a Hindutva conclave in Haridwar, Uttarakhand, unselfconsciously advocating violence against the Muslims of India as a cleansing exercise. The line-up of belligerent speakers included Yati Narsinghanand, an extremist Hindutva activist reported to be associated with BJP leaders in Delhi, Uttarakhand, and Uttar Pradesh. He held a similar event in the National Capital Region in January 2020, replete with genocidal calls, days before north-east Delhi was swept by ferocious communal violence. Another speaker was the audacious editor of a Hindi channel that continues to receive government advertising despite adverse comments about its programmes by the Supreme Court. One of the speakers openly advocated the assassination of former prime minister Manmohan Singh.
In the face of public outcry, the state police registered an FIR under Section 153-A of the Indian Penal Code (the offence of promoting disharmony, enmity, or feelings of hatred between different groups on the grounds of religion) against one named individual — ironically a recent Muslim convert to Hinduism known for his provocative comments against Islam — and other unnamed persons. For the BJP government still trying to balance itself between supporters who made a mockery of the law and NRC-CAA activists who stepped across the line that divides protest from defiance of the law — or indeed were dragged into the net to be taught a lesson — this episode must be causing considerable discomfiture. The project they had hoped would be one of gentle but sustained osmosis of mind control has been replaced by activities of indiscreet followers, who hurl invectives and issue guttural threats of genocide.
It is yet possible that a genuine and accurate description of Hindutva being derived from Hinduism exists but that is not what I had referred to in my book, Sunrise over Ayodhya. To clarify: Does the Haridwar conclave represent the Hindutva I question or Mahatma Gandhi’s fast unto death against communal violence? If the petitioner who approached a magistrate against me truly has faith in Sanatan Dharma, she should have joined me in questioning those who hurt her faith for a cynical power game.
The timorous action, or inaction if you please, in this instance — indeed in many similar, if not equally grand, communal incidents across the country — is to be contrasted with the urgency shown by the magistrate who directed the police of Bakshi Ka Talab to register an FIR against me for the following words in my recently released book: “Sanatan Dharma and classical Hinduism known to sants and sages was being pushed aside by a robust version of Hindutva by all standards, a political version similar to the jihadist Islam of groups like ISIS and Boko Haram of recent years.”
Clearly, the local police have no choice but to comply with the order. However, one wonders what they will investigate when the Hon’ble magistrate has already pronounced his opinion without indicating that it is but his prime facie impression. It raises interesting questions. Two courts in Delhi, (the ASJ at Patiala House and the High Court of Delhi) having rejected petitions to ban the book with the observation that the petitioners were free to write their own book and the author’s freedom of expression could not be curtailed, would it be appropriate for a court in UP to proceed to prosecute for the same material? Whatever happened to the comity of courts and contempt of the High Court? But a more interesting conundrum arises as well. If I believe that the persona dramatis of the Haridwar conclave require to be prosecuted, why must the same not apply in my case? Understanding the distinction might be useful in these times when legitimate words and acts are twisted and contorted, even painted with the odium of sedition. But the death threats and incentives offered at Haridwar, even to the common ear, would go far beyond opinion and expression of conscience protected by the Constitution. These are not just thoughts that do not qualify as crime having been converted into speech acts. Any person persuaded to act upon them would inevitably be said to have acted in concert with the speakers and instigated by them.
My expression in a book, much of which celebrates the philosophical piety of Santana Dharma, while underscoring, in a few lines, the similarity between organisations that distort and misuse religion — be it Islam, Christianity or Hinduism — would at worst be an opinion that others can disagree with. But that would not inject into the opinion the mens rea (mental element) that is an essential ingredient of crime. Furthermore, an analysis that describes Hindutva as being distinct from Hinduism, even by Justice J S Verma’s definition of Hinduism as “a way of life”, is not an ingredient of 153 A. The Constitution does not just protect right opinion as opposed to the wrong opinion. Besides, just as there is a reasonable limit to what can be said as part of free speech, there is also a limit to what one might be offended by. “Touch me not” prickliness, making all discussion out of bounds, is not the law. Many liberal scholars of constitutional law, such as Ronald Dworkin, have even argued for a right to offend if we are to take freedom of speech seriously as a democratic right. If we take rights seriously, our courts will have to draw the red line carefully so as not to turn a blind eye to defiance of law and yet not stifle debate and dissent.
This column first appeared in the print edition on December 28, 2021 under the title ‘The thin red line’. The writer is a senior Congress leader and former external affairs minister
Indians like to be verbose. We like to pack in as much as possible lest we realise later that something has been left out that can create ambiguity. Conveying as much as possible with minimum words is an art and requires some amount of ingenuity and command over the language. Our policy documents suffer from the same malaise, at least some of them. Policy documents should be pithy and crisp and should be able to convey the direction we intend on taking. The policy documents that I have in mind are the National Electricity Policy (NEP) and the Tariff Policy (TP). Both the NEP and the TP emanate from Section 3 of the Electricity Act 2003 (henceforth EA 2003) and are formulated after consulting the Central Electricity Authority and state governments.
Both these documents run into pages and on several occasions, speak of issues that strictly do not lie within their respective domains, thus depriving themselves of clarity and sharpness. Moreover, the documents are complex, not reader-friendly and difficult to assimilate and retain. In the TP, we have sections that actually should be taken up in the NEP and vice-versa. A perusal of the TP reveals that it is wavering when dealing with the issue of competition since there are far too many caveats. There is a strong case that both these documents not be dealt with separately and be merged into a single one for harmonious construction.
Let’s deal with the TP first. Though the preamble of the EA 2003 speaks of competition, the TP has several caveats and provisos when it comes to competitive procurement of power by distribution companies. It mentions that competitive procurement need not be done in the case of extension projects, be it in the public or private sector. Further, competition can also be bypassed if a state government formulates a specific policy to seek investments in the power sector whereby tariff for 35 per cent of the capacity can be fixed through the cost-plus route instead of bidding. In the very next section, it is mentioned that for public sector projects, tariff may be determined on a cost-plus route on a case-to-case basis. These unnecessary caveats and provisos distort a policy statement and dilute the basic intent of EA 2003 — competition.
How difficult the policy can be when it comes to implementation can be best seen when reading the section related to determination of hydro tariffs. The policy states that tariff for all hydro projects can be determined on a cost-plus basis provided a two-stage transparent process has been followed for identifying the developer (details of the two stages are not being elaborated since they are exhaustive by themselves), the concurrence of the CEA has been obtained before August 2022, long-term power purchase agreement has been firmed up for at least 60 per cent of the capacity, and the award of contract for supply of equipment and construction are done through the international competitive bidding route. The project will have to be completed in four years unless otherwise decided by the regulatory commission. In case of delay attributable to the developer, he shall not be eligible for interest during construction and finance cost. The entire process is thus very cumbersome and can cause considerable headache to the regulator apart from being prone to litigation.
The bulk of the TP document can be substantially pruned by removing several sections which actually do not add any substance but aim at only educating the consumer. Space in a policy document is precious and should not be wasted in this fashion. Of course, educating the consumer is important. But a different forum should be used for this purpose. Moreover, portions of the TP actually speak of issues that have nothing to do with tariffs but relate to standards of performance, such as quality, continuity and reliability of power supply. There is also the issue of presentation where portions should be relegated to annexes to make the document more reader-friendly.
Turning to the NEP, the first thing which comes to mind is should the NTP and NEP continue as two separate policies? Can matters related to tariff be segregated with electricity policy in general? The answer is no and it is precisely for this reason that we find inter-mingling of objectives in both policy statements. Both policies speak of providing power at reasonable rates, ensuring commercial viability of the sector, and protecting consumer interests. Thus, it would be appropriate to subsume the TP into the NEP since tariff is one of the several issues which is a matter of electricity policy.
Recently, the government had indicated its intention to amend the EA 2003 and also the tariff policy and that being so, this is the appropriate time to revise various sections of the EA 2003 for having an integrated electricity policy which will have tariff as one of its constituents. Further, it would be in the interest of stakeholders to have a crisp and concise policy that speaks of only policy and nothing else.
This column first appeared in the print edition on December 28, 2021 under the title ‘Saying it sharply’. The writer is Senior Visiting Fellow, ICRIER and former, Member (Economic & Commercial), CEA
AAP’s stunning debut in the Chandigarh Municipal Corporation elections has served notice to Congress and BJP for the upcoming assembly elections in Punjab next year. AAP won 14 out of 35 seats, relegating BJP to second place and pushing Congress to third. This was the first election in north India since the BJP government at the Centre repealed the three farm laws that triggered a year-long protest by farmers. While Punjab’s governing Congress had hoped to benefit from the farmer agitation, AAP may well spring a surprise in the state polls.
However, AAP’s biggest drawback is that it doesn’t have a strong pan-Punjab face. And with some farmer unions taking the political plunge themselves, the party may not get the rural votes it was hoping for. Meanwhile, the Punjab political field has already become crowded with former chief minister Amarinder Singh floating his own political party and tying up with BJP. On the other hand, the Congress cannot be counted out either despite its internal party problems.
Read also: What Chandigarh civic polls results may mean for AAP, BJP and others
Nonetheless, AAP chief Arvind Kejriwal’s promise of bringing the Delhi model of public education and healthcare to Punjab is gaining traction. Therefore, a veritable multi-cornered contest in Punjab could throw up surprises, including a hung assembly. With its Chandigarh victory, AAP is certainly emerging as a strong contender.
Two days after the announcement that beginning January India will embark on a booster vaccine programme and also extend coverage to children, details are not yet in the public domain. This points to an area – speedy, systematic research – where India can do far better. South Africa’s quick identification of Omicron, earlier and similarly excellent efforts by scientists in the UK, the many studies conducted in the US, Europe and Israel are all examples of government and science responding to the pandemic and, this is equally important, sharing the findings so that all concerned can take informed decisions.
The basic motivation for such work is always domestic – public health responses are tailored to local contexts. But India, one of the few countries that has developed its own Covid vaccine, has been a virtual non-player in carrying out local studies on the vaccination drive – critical information on domestic jabs may not be available elsewhere. CMC Vellore’s ongoing study is one of the few exceptions. The trial that began a few months ago is studying a mix and match regimen for the first two doses using both Covishield and Covaxin. The trial’s scope also includes booster doses. But results should have been out and studied thoroughly and conclusions drawn from them before India started its booster programme. And many more such studies should have happened.
GoI also should have shared its data with India’s scientific community. This was brought to the government’s notice in April by around 900 scientists who sent GoI a letter, asking for more transparency. In a public health emergency, putting more experts on the job of analysing the data has only upsides. ICMR has extensive data on testing while CoWin captures granular details on vaccination. Opening up these databases to India’s scientific community would have yielded insightful studies. Inadequacy of domestic efforts in this area means that policymakers have to rely a lot on studies carried out abroad, or decide on at best paltry evidence.
Consider this: The UK doesn’t allow AstraZeneca as a booster for those double dosed with it. But in India, if Covishield is used as a booster for those who have already been administered it, what is the scientific basis for such a decision? Fighting a pandemic means using every resource possible. India’s scientific community has been underutilised. And government encouragement for independent studies has been virtually absent.
Around 10 days have passed since a so-called religious enclave in Haridwar challenged constitutionally guaranteed religious freedoms as well the rule of law. But, in a country where UAPA is applied by cops for the most trivial actions and critical posts on political leaders can lead to arrest, neither has the Uttarakhand police deemed such outrageous statements fit for arrest, and nor has governing BJP responded. Even Congress’s Nehru-Gandhis have made anodyne statements.
The Dharm Sansad saw participants taking an oath to “fight, die and kill” to make this country into a “Hindu rashtra”, called for every Hindu to bear arms to “finish off their (non-Hindus’) population”, and for a Myanmar-style “safai abhiyaan”, sanitation drive. Some will argue this is a fringe, not worthy of taking seriously. To that the response should be this is a democratic, secular country and politicians cannot ignore calls for community cleansing by a group claiming to represent the majority.
The other point is that the Sansad’s chilling rhetoric should be read with reports of dozens of disturbing incidents across the country. To name just a recent few: regular obstruction of Friday namaz in Gurgaon, disrupted Christmas celebrations from Assam to Karnataka, forcibly shutting a shop that carried the word Sai in its name and was run by a Muslim. One thing common in most such incidents is the apparent unwillingness of police and many politicians to take these groups on. That inaction encourages these groups. It is anyone’s guess how this may develop, as mobs feel increasingly confident that no lawless action or even violence will get punished as long as they claim to act for the religion of the majority. Politicians who say ad nauseam they love India dearly should know the country will bear the highest cost should today’s small fires turn into a communal conflagration.
The proactive effort by the regulatory agencies to make sure the availability of drugs and vaccine options ahead of the impending third wave of Covid, fuelled by the highly transmissible variant Omicron, is welcome. The green signal by the Subject Expert Committee (SEC) makes it clear that the Emergency Use Authorisation (EUA) by the regulator is imminent. The regulator should also take a quick decision on Pfizer's Covid pill, Paxlovid.
According to reports, Pfizer is in talks with Indian pharma companies to manufacture Paxlovid. Pfizer is expected to keep its price at par with Merck's Molnupiravir. The company announced that it is waiving its patent rights in the 95 countries covered by the UN-backed public health organisation, Medicines Patent Pool (MPP). This will bring down the treatment's cost. Merck has also signed an agreement with MPP. Both drugs will be available in low-income countries and countries covered by MPP at a price lower than in rich nations. Should pricing still seem out of reach, the government has the option of price control and compulsory licensing. Given the impending wave, and the experience in the UK, EU and US with Omicron, the immediate focus must be on securing supply of drugs. Apart from licensing and mass producing the drugs from MSD and Pfizer, Indian pharma should be developing effective therapies of their own at affordable prices, with support from the government.
Experience with the Omicron variant so far makes clear that while vaccines are critical for reducing the virulence of the disease, therapies will be critical. As Covid becomes endemic, therapies will become more important. India must leverage its capacities to develop therapies. SEC's approval for Biological E's Corbevax and Novavax's Covovax is good news, too, for the global community as well, for supply to the WHO's Covax facility. Indian developer-manufacturers Bharat Biotech and Zydus Cadila must publish their data on the efficacy of their vaccines. This is critical for greater uptake of the vaccines developed in India.
Read in source website
It is notable, indeed, that the Aam Aadmi Party (AAP) has been able to provide political competition to established parties like BJP and Congress, and emerged as the single-largest party in Chandigarh civic polls, its first credible electoral success beyond Delhi. But its questionable policy of free power, water and transport for even the non-poor is wanton misallocation of resources, even as essential services and infrastructure go unfunded.
The political culture of paying short shrift to the levy of reasonable user charges, as a matter of routine, would be singularly disastrous for the economy and polity in multiple ways. It would appear that AAP has successfully leveraged Delhi's relatively cash-rich budget to hand out freebies in public transport, water supply and power supply, among other heads, but the fact is that Delhi's capital expenditure has now nosedived. The rampant giveaways are simply unsustainable even in relatively high-income National Capital Territory. Notice that nearly 40% of the total road length of Delhi has no sidewalks, leave alone cycle lanes, never mind that Delhi's roads remain terribly unsafe for pedestrians and motorists alike. There is a huge unmet demand for buses. Power tariffs have been purposefully left unrevised for years now to curry favour with the electorate, but, in the process, vital investments in distribution and supply must surely have been comprised.
Delhi's power distribution utilities have ballooning regulatory assets on their books. The powers that be must not merrily kick the can down the road of non-reform. The political executive needs to oversee a competitive market for power, with transparent subventions. Our tax-to-GDP ratio is far too modest for wilful non-levy of user charges.
Read in source website
Schools and colleges were shut again on Tuesday as part of the Delhi government’s “yellow alert” measures in response to rising Covid-19 infections in the Capital. As a result, students — whose education was first disrupted by prolonged closure due to the Covid-19 outbreak, and then soon after by a spike in pollution in the city — will be forced to remain at home and switch to online classes again, if at all they have access to digital devices.
This is an unwelcome step for multiple reasons. The pandemic has wreaked havoc on education — numerous surveys have shown that it has depressed learning outcomes, pushed pupils out of regular classes, and harmed their nutritional progress, mental health, and overall development. A Unicef survey in six Indian states found 80% students between 14 and 18 years reported lower levels of learning at home, as compared to in-person classes. This trend indicates that reversing the silent collapse of educational standards and learning outcomes should be an urgent priority for governments — not only to safeguard millions of children but also to ensure a robust future for the country. If there’s anything that the virus has taught policymakers over the past 24 months, it is to be targeted in mitigation efforts. Blunt force steps like shutting down cities, establishments, and institutions are being discarded the world over because of widespread economic and social disruptions. Even at the height of the current wave, most European countries opted not to close educational institutions. The graded action plan, under which the latest steps have been taken, was formulated in the shadow of the brutal second wave of Covid-19, fuelled by the Delta variant of the coronavirus. From what is known until now, the impact of Omicron is different, and is likely to be less severe on oxygen depletion, severity of illness, and hospitalisation.
This is to not say that we shouldn’t be cautious. By all means, enforce masking and distancing guidelines, dissuade large gatherings, and ensure schools and colleges are adequately ventilated and safe for children to step into. But instead of making the first response one that could hurt the future of millions, policymakers should look at expanding vaccinations and inoculating all available people without red tape and hurdles. Education has suffered enough in the pandemic. Going to school is a necessary function, and one of utmost importance. Let’s stop treating it like a luxury.
The Draft Regional Plan 2041, approved by the National Capital Region Planning Board (NCRPB), has not mentioned the Aravalli range and tributaries of the Yamuna and Ganga in “natural zones”, this newspaper reported on Tuesday. Instead, the plan states that a “natural zone” is an area with features such as mountains, hills, rivers and water bodies, and that state governments will have to identify the areas they want to conserve. This failure to name the green assets, experts have warned, will allow states to be selective about the sites they want to preserve. Under the NCR Regional Plan 2021, which has been in force since 2005, nearly the entire Aravalli range in Delhi, Haryana and Rajasthan is protected, with no construction allowed in the area.
Green experts and concerned citizens have every reason to worry because state governments, especially Haryana and Rajasthan, have not shown much alacrity in the past in protecting their green areas. For example, Haryana has claimed since 2016 that no Aravallis exist in the state, but this contention was not accepted by NCRPB earlier. A 2018 report by Supreme Court-appointed Central Empowered Committee found that 25% of the Aravalli range has been lost due to illegal mining in Rajasthan since 1967-68, and over 10,300 hectares has been affected outside the lease boundary in the 15 districts where 80% of the Aravallis are located. The importance of the Aravallis to Delhi is immense because it acts as a cover against the dust-laden hot winds from Rajasthan and Baluchistan. In simple words, had it not been for the Aravallis, Delhi would have been transformed into a desert over time.
The destruction of such legacy green areas due to developmental pressures and urbanisation, is a recurring story all across India. Be it the destruction of the green cover of the Himalayas, the mangroves of the Sundarbans and Mumbai, the wetlands of Chennai and Bengaluru, the assault on our green resources has been relentless. India needs to find the right balance between its development and environmental needs. Otherwise, the nation will pay a heavy price in a climate-hit era.
The sun sets on 2021 against the backdrop of hate, prejudice and the growing legitimisation of communal poison that is spreading fast and wide. Last week, we bore witness to the ugly spectacle of the three-day-long “Dharam Sansad” in Haridwar, Uttarakhand, where participants riding on hate gave a public call for genocide against Muslims. As Christmas celebrations began, the anti-Christian mob found its way into schools, on to streets, desecrating statues of Christ and burning effigies of Santa Claus, even as a Member of Parliament gave a clarion call for preventing religious conversion and making re-conversion to Hinduism a priority.
At a time when week after week, the mob can disrupt Friday prayers, when lynching in the name of sacrilege is met with political silence when Aurangzeb is invoked in political speeches, the events of last week cannot be dismissed as isolated or voices of the fringe. Hate and communal poison are today part and parcel of our everyday public life. They are inextricably linked with the project of Hindutva and the current political response to this project. And in their repeated invocation, our democracy lies severely diminished.
Events of 2021 exposed many fault lines that threaten our democracy. In those dark days of April and May as hapless citizens searched for oxygen and hospital beds, the limits of our health system and associated socioeconomic inequities were laid bare. The farm protests and the eventual repeal of laws made visible deep fractures in our economic policymaking, the repeated incidents of violence — recall the brutal killings of farmer protesters at Lakhimpur Kheri, Uttar Pradesh, the young man protesting an eviction drive in Assam, countless citizens being jailed without bail — served as a reminder of the near breakdown of the rule of law and shrunken spaces for dissent. But it is the deliberate stirring of hate and legitimisation of communal prejudice that is the most dangerous — because it attacks the foundation of our democracy and worse, we do not have a political vocabulary to counter it.
Regular readers will forgive me for repeating an argument I have made often in these pages, but the present moment makes this repetition urgent and necessary. The only antidote to hate, prejudice and communal poison is a politics of genuine secularism. It has become commonplace in our public discourse to argue that the appropriate political response to this brand of Hindutva and the hate and prejudice it has unleashed is to steer clear of discourse on secularism.
The churning underway in the public sphere, the argument goes, requires a politics steeped in a grammar of religiosity. This is the “mood” of the nation — epitomised by the Kashi extravaganza — and the only viable political alternative is to embrace religion, which the argument goes was the problem with “Western secularism” that sought to actively eschew religion from our public life. And so, you have a political discourse that is actively competing to prove its “religious” (largely Hindu) credentials — the Aam Aadmi Party’s tirth yatras are among its most prominent of electoral promises this season, the Congress is busy defining what a good “Hindu” is. None of this is about promoting hate and communalism, it is argued, rather it is about developing a viable political alternative to the two binaries that mark our political life: A politics of hate versus a discredited politics of secularism that is detached from religion.
The problem with this argument and the brand of competitive religious politics it supports is that it lacks a grammar for articulating and putting into practice norms to govern a tolerant, plural society. Consequently, when it confronts hate, prejudice, and violence, it has neither the moral authority nor the capacity to negotiate across social bases to create a counter-narrative. We have witnessed this time and again, most recently in the political response to the lynching in Punjab’s gurdwara, where the Congress caught itself in a bind, failing to condemn the lynching and arguing instead for stronger blasphemy laws. It also ensures that the political response to hate is muted at best. It is instructive that political outrage against the Haridwar hate fest is limited to press conferences and Twitter posts, rather than street mobilisation.
There is no argument that India’s experiment with secularism was flawed. But it is important to remember that our founding fathers adopted the principles of secularism in response to the increasing politicisation of religion and widespread communal disharmony that culminated in Partition. The grammar of secularism — all religions are equal in the eyes of the law and that the State shall not propagate one particular religion — was not adopted to eschew religion. Rather, it was a pathway to peace. The challenge for modern India was to demonstrate the possibilities of the practice of secularism that stayed true to this ethos. On this metric of democracy, India has repeatedly failed.
But what makes the present moment all the more dangerous is that we have eschewed this principle altogether, favouring instead a competitive religious politics that seem to co-exist comfortably with hate and prejudice. Can Indian democracy thrive without the secular ethos? This is the question India must answer for itself in 2022.
Yamini Aiyar is president and chief executive, Centre for Policy Research
The views expressed are personal
Entrepreneurship is many things, but most of all, it’s the opportunity to start with a blank slate. Founders build every aspect of their business from the ground up, including how they want to work, what values they practise, and what sort of culture they wish to adopt. If you look closely at many start-ups today, you will find some element of environmental, social, and governance (ESG) practices in their make-up already, because these are Millennial and Gen-Z founders, and they have a sense of responsibility towards the world around them.
For them, I don’t think responsibility is something new, or something externally imposed. They already have a purpose – in some cases it’s articulated, in others, it isn’t formalised yet. When a brand like Vahdam says, “there’s a better way to drink tea,” they’re promising innovation and authenticity, not just in the form of a product, but also in the way that the brand does business – in their case, by being plastic- and carbon-neutral. Similarly, Slurrp Farm, which is all about reviving and returning lost superfoods to the dining table, is an inclusive employer, with 3% of their team being differently abled. No Nasties is a clothing brand that describes their products as planet-positive, because they remove more CO2 from the air than they create by their making, shipping, washing, and wearing.
Between the pandemic and India’s internet penetration, we now have consumers who live their lives digital first. It has certainly accelerated trends like health and wellness, and the penetration of e-commerce and q-commerce. It has also made movements like #MeToo, Black Lives Matter, and climate change protests mainstream.
Consumers today aren’t just shopping online, or passively consuming streaming TV shows – they are also tweeting about pollution in Delhi, and tree-cutting in Mumbai. Their Instagram feeds are full of pictures of themselves making better choices. They are signing petitions online protesting social injustice. They are crowdfunding movements of their choice.
As a fund, we’re very aware of conscious consumption. We’ve worked with consumer brands long enough to see that it’s both, a consumer “ask,” as well as a founder “value.” And that’s what makes this generation of founders more intrinsically responsible and conscious – they are “sharks” only on TV!
A good measure of this is how generational consumer brands and companies have adopted ESG and DEI (Diversity, Equity & Inclusion) measures. Welspun is on the Dow Jones Sustainability Index today, well ahead of its playing field. Unilever India is now 100% coal-free, and has also introduced a slew of employee-friendly measures under U-Work and Flexi-curity. Accenture is planting a tree for every employee there is in India.
Consumers are doing it. Start-ups are doing it. Equally, investors are following suit, and prioritising responsible investment (RI). At Fireside, we see RI as more than a strategy and practice. We call it the Value of Good – our endeavour to pursue the triple bottom line of people, planet and profit, while ‘giving back’ to the start-up community.
We’ve been working with companies to help them prioritise areas on which to work, and partners who can help them achieve their goals. And it’s been a pleasure to discover the kind of work some of these organisations are already doing with start-ups.
In the area of sustainable packaging, there’s Lucro, which enables the circular economy by recycling, segregating, and creating new products like shrink wraps, and pet bottles; Refillable, which provides reusable packaging and refilling solutions for home care products; and Think Ecovia, which offers multiple-use packaging that they collect from the buyer for reuse.
When it comes to plastic neutrality, there’s rePurpose Global, and The Disposal Company, both of which recycle plastic for manufacturers, and bring them closer to a plastic-neutral certification.
To help enable more diverse and inclusive workplaces, there’s Enable India, a non-profit, whose platform, Incluzza, helps workplaces become more inclusive of people with disability; Resilience Works, which helps leaders and their organisations move towards inclusivity, and an employee-first culture; and RampMyCity, which is creating awareness, and retrofitting stores, cafes and workplaces to be motor disability-friendly.
And, finally, to keep track of all the KPIs involved, there are organisations such as Snowkap, which build environment management systems that help startups track and analyse ESG-related KPIs.
We believe that it’s up to us all to invest in, support, and grow brands and companies that do business responsibly, and do good for the planet. For example, seven of our portfolio companies are plastic-neutral, and recycle anything between 1,000 and 5,000 kilogrammes each month. Imagine this taking place across all 28 companies of our fund, as well as other brands in the digital first space, or even the start-up ecosystem as a whole.
After all, it’s probably time for an Indian Allbirds or Patagonia or Tesla to be born – successful, aspirational, great-quality brands hardwired for sustainability, innovation, and yes, responsibility.
Kanwaljit Singh, founder & managing partner, Fireside Ventures
The views expressed are personal
The seventh round of talks in Vienna, Austria, to restore Iran’s 2015 nuclear deal ended on December 17 with no concrete agreement in sight. While both parties claimed progress and exuded hope, a viable deal looks difficult as long as both parties hold vastly diverging positions on its basic tenets.
The Iran Nuclear Deal or Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA), signed in July 2015, put strict and crippling restrictions on Iran’s nuclear programme. On January 16, 2016, designated as Implementation Day, the International Atomic Energy Agency (IAEA) verified that Iran had met all its nuclear-related commitments, triggering the lifting of sanctions. But Iran could hardly benefit from it as the United States (US) elections in November 2016 brought in Donald Trump, who strongly opposed the deal and promised to impose “the highest level of economic sanctions” on Iran.
Following up on his threat, on May 8, 2018, Trump pulled the plug on the nuclear deal. After that, Mike Pompeo, then US secretary of state, on May 21, announced a list of 12 demands for inclusion in any future agreement with Iran, to ensure that Iran is prevented from developing nuclear weapons “in perpetuity”.
Surprisingly, of the 12 demands, many of them had no direct connection with the nuclear deal. Some of these demands included Iran to end its support to “terrorist” groups such as Hezbollah and Hamas, stop interference in Iraq, end its military support to the Houthi rebels in Yemen, withdraw all forces from Syria, end support for the Taliban and other “terrorists” in Afghanistan, end its threats to destroy Israel and its firing of missiles at Saudi Arabia, among others.
Former US President Barack Obama described Trump’s violation of the agreement as a serious mistake, stating that without the JCPOA, the US could eventually be left with a losing choice between a nuclear-armed Iran Wor another war in West Asia.
The election of Joe Biden as US president, an important figure in the signing of the JCPOA, offered hope. However, seven rounds of talks in 2021 have not yielded the expected results.
Meanwhile, the Iran nuclear programme has progressed at a rapid pace. On April 13, after a cyberattack on the Natanz nuclear plant, Iran declared uranium enrichment to 60%. In November, the Atomic Energy Organization of Iran spokesman announced that the country has more than 210 kilogrammes of uranium enriched to 20% and 25 kilogrammes at 60%, a level that no country, apart from those with nuclear arms, are able to produce. With IR6 centrifuges rapidly enriching uranium, time is fast running out to salvage the deal.
For any future roadmap, some questions need clear answers. Can Iran be coerced into a deal using the threat of military action? The answer is clearly, no. Iran is too big a military power with one of the largest armies in the region, especially when the military might of the Islamic Revolutionary Guard Corps (IRGC) and its militia groups are added to it.
Will Iran agree to any deal which incorporates clauses beyond the nuclear issue? No. The maximum pressure strategy of Trump failed so miserably. So, who will retain the upper hand in case of a “no-deal”? The answer, without doubt, is Iran.
Does Iran require or want a nuclear weapon in the immediate future? No. If Iran had wanted a nuclear weapon, it could have got it much earlier. Setting off a nuclear weapons race in the region does not suit Iran’s regional calculus. Instead, it may prefer to maintain a level of “nuclear latency”.
For talks in the new year to succeed, both parties will have to demonstrate goodwill. Iran may begin by suspending further enrichment for 90 days. It will not set back its nuclear programme in a significant way but offers it an opportunity to take the first lead.
IAEA inspectors could be given access to its nuclear plants during this period. After this, the US should follow up and roll back all economic sanctions imposed by Trump over the next three months, during which Iran could restrict enrichment of uranium to 3.67%, as agreed in the JCPOA.
On the successful completion of this six-month period and build-up of trust, the two sides could then negotiate a viable deal, like the JCPOA. But, on the other hand, any threats of military action or forced inclusion of non-nuclear issues is a perfect recipe for disaster and could signal the end of the nuclear talks and start a very dark, conflict-prone uncertain period in the region.
Rajeev Agarwal is assistant director at Manohar Parrikar Institute for Defence Studies and Analyses (MP-IDSA), New Delhi. He has previously served as director of military intelligence, director in the ministry of external affairs, Delhi, and a Research Fellow at IDSA
The views expressed are personal