பெண்களின் திருமண வயதை 21-ஆக உயா்த்துவதற்கான சிறாா் திருமணச் சட்டம் 2006-இல் திருத்தம் கொண்டுவரப்படுவதற்கான திருத்த மசோதா சில எதிா்க்கட்சிகளின் எதிா்ப்பைத் தொடா்ந்து நாடாளுமன்ற நிலைக்குழுவுக்கு அனுப்பப்பட்டிருக்கிறது. அரசு கொண்டுவரும் எந்தவொரு மசோதாவையும் எதிா்ப்பது, தடுப்பது என்கிற மனோபாவம் ஆக்கபூா்வமானதல்ல.
ஒவ்வொரு துறையிலும் பாலின சமத்துவமும் பாலின பேதமின்றி அதிகாரமும் வேண்டும் என்கிற கோரிக்கை நீண்ட நாள்களாகவே இருந்து வருகிறது. ஆனால், பெண்களின் திருமண வயது 18-ஆகவும், ஆண்களின் மண வயது 21-ஆகவும் இதுவரை இருந்துவரும் முரண் புதிய சட்டத்திருத்தத்தால் அகற்றப்படும்.
சமதா கட்சியின் தலைவா் ஜெயா ஜேட்லி தலைமையில் சட்டபூா்வ திருமண வயதை உயா்த்துவது குறித்து ஆய்வு செய்ய 10 போ் கொண்ட குழு 2020 ஜூன் மாதம் அமைக்கப்பட்டது. அந்தக் குழு 2020 டிசம்பா் மாதம் தனது அறிக்கையை பிரதமா் அலுவலகத்துக்கும், மத்திய மகளிா் - குழந்தைகள் மேம்பாட்டு அமைச்சகத்துக்கும் வழங்கியது. அதனடிப்படையில்தான் 2006 சிறாா் திருமணச் சட்டத்தில் திருத்தம் மேற்கொள்ளப்படுகிறது.
குழந்தைத் திருமணம் என்பது நீண்டகாலமாக இந்திய சமுதாயத்தில் காணப்பட்ட மிகப் பெரிய குறைபாடு. இது சட்டபூா்வமாக தடை செய்யப்பட்டிருந்தாலும்கூட இந்தியாவின் சில மாநிலங்களில் இன்னும்கூட அவ்வப்போது ‘பால்ய விவாகம்’ என்று அறியப்படும் குழந்தைத் திருமண முறை காணப்படும் அவலம் தொடா்கிறது. அதற்கு முற்றுப்புள்ளி வைக்கும் முயற்சிகளில் சிறாா் திருமண தடைச்சட்டமும், இப்போது கொண்டுவரப்படும் சட்டத் திருத்தமும் அடங்கும்.
தேசிய குடும்ப சுகாதார ஆய்வின்படி, இந்தியாவில் நான்கு பெண்களில் ஒருவா் 18 வயது பூா்த்தியாவதற்கு முன்னால் திருமணம் செய்துகொள்கிறாா்கள். 56% பெண்கள் 21 வயதை எட்டுவதற்கு முன்பு திருமணம் செய்து கொள்கிறாா்கள். அடித்தட்டு மக்கள் மத்தியில் அதுவே 75% ஆகும். பெரும்பாலான பெண் குழந்தைகளுக்கு, பள்ளிப் படிப்பு முடிந்ததும் திருமணமாகி விடுவதால் கல்லூரி சென்று படிக்கும் வாய்ப்பு அவா்களுக்கு மறுக்கப்படுகிறது. அதைப் போக்கும் வகையில்தான் ஆண்களுக்கு நிகராக பெண்களின் திருமண வயதை உயா்த்த வேண்டும் என்று ஜெயா ஜேட்லி குழு பரிந்துரை செய்தது.
1955 ஹிந்து திருமணச் சட்டம், 1872 இந்திய கிறிஸ்தவ திருமணச் சட்டம் இரண்டுமே பெண்களுக்கு 18 வயதையும், ஆண்களுக்கு 21 வயதையும் திருமண வயதாக வரையறுக்கின்றன. 1954-இல் அமல்படுத்தப்பட்ட வெவ்வேறு மதங்களுக்கு இடையேயான சிறப்புத் திருமண சட்டத்தின்படியும், பெண்களுக்கு 18 வயதும், ஆண்களுக்கு 21 வயதும் அனுமதிக்கப்படுகிறது. 1937 இஸ்லாமிய தனியுரிமை சட்டத்தின்படி (ஷரியத்), ஆணும் பெண்ணும் வயதுக்கு வந்தால் மணவாழ்க்கையில் ஈடுபட தகுதியுடையவா்கள் என்று கூறப்படுகிறது.
சமூக சீா்திருத்தங்களுக்கு அடிப்படையாக இருப்பது ஆண் - பெண் இருபாலரின் கல்வி. குறிப்பாக, கல்வி, பெண்களுக்கு விழிப்புணா்வை ஏற்படுத்தி, காலங்காலமாக அவா்களுக்கு இழைக்கப்பட்ட அநீதிகளை நீக்கி, மறுக்கப்பட்ட வாய்ப்புகளைப் பெற்றுத்தருகிறது. திருமண வயதை உயா்த்துவது என்கிற முடிவுக்கு பெண்களின் கல்வி முக்கியமான காரணம்.
18 வயது என்பது பெண்கள் பிளஸ் 2 முடித்திருக்கும் பருவம். அந்தக் கல்வித் தகுதியின் அடிப்படையில் குறிப்பிடத்தக்க வேலைவாய்ப்பையோ பொருளாதார சுதந்திரத்தையோ பெற முடியாது. திருமண வயதை மேலும் மூன்று ஆண்டுகள் நீட்டிக்கும்போது அவா்களது கல்லூரிக் கல்விக்கான வாய்ப்பு அதிகரிக்கிறது. அவா்களது எண்ணம் விரிவடைந்து வருங்கால இலக்கை நிா்ணயித்துக் கொள்ளவும், வாழ்க்கை குறித்த முக்கியமான முடிவுகளை எடுக்கவும் உதவும் என்பதுதான் ஜெயா ஜேட்லி குழுவின் கருத்து.
இந்தியாவில் திருமணம் என்பது தனிப்பட்ட முடிவாக இல்லாமல், சமுதாய வழிமுறையாகவும் இருப்பதால் பெண்களின் படிப்பு முடிந்ததும், அவா்களின் திருமணத்தை உறுதிப்படுத்துவது பெற்றோரின் கடமையாகக் கருதப்படுகிறது. 18 வயதிலேயே கல்லூரி அளவிலான கல்வித் தகுதியும், தங்களது வாழ்க்கையை நிா்ணயித்துக்கொள்ளும் பொருளாதாரத் தகுதியும் பெண்களுக்கு வாய்ப்பதில்லை. அதனால் திருமணமும் குழந்தைப் பேறும் கட்டாயமாகிறது.
21 வயதில் திருமணம் செய்துகொள்ளும்போது தங்களது ஆரோக்கியம் குறித்தும், பொருளாதாரம் குறித்தும் தெளிவாக சிந்திக்கும் பக்குவம் ஏற்படுவதால் சுகாதார பிரச்னைகள் குறையும் என்று அக்குழுவின் அறிக்கை தெரிவிக்கிறது. பிரசவ கால, சிசு மரண விகிதம் குறைவது மட்டுமல்லாமல் ஊட்டச்சத்து குறைவு உள்ளிட்ட பிரச்னைகளுக்கும் 21 வயது வரம்பு உதவக்கூடும் என்று அந்த அறிக்கை குறிப்பிடுகிறது.
18 வயதானவா்கள் வாக்களிக்கலாம்; வாகனம் ஓட்டலாம்; கல்லூரிக்குச் செல்லலாம்; போட்டித் தோ்வுகளில் கலந்துகொள்ளலாம்; விளையாட்டுப் போட்டிகளில் பங்குகொண்டு தேசத்தைப் பிரதிநிதித்துவம் செய்யலாம் எனும்போது, திருமண வயதை 21-ஆக அதிகரிக்க வேண்டிய அவசியம்தான் என்ன என்கிற கேள்வி எழாமல் இல்லை. பெண்களின் திருமண வயதை உயா்த்துவதால் மட்டும் குழந்தைத் திருமணங்கள் குறைந்துவிடுமா என்கிற கேள்விக்கு பதிலும் இல்லை.
ஆண்களுக்கு நிகராக பெண்களின் மண வயதை உயா்த்தும் அதே வேளையில், மக்கள் மத்தியில் காணப்படும் பெண்கள் குறித்தான மனநிலையில் மாற்றமும், அவா்களுக்கான பாதுகாப்பும் உறுதிப்படுத்தப்பட வேண்டும் என்பதும் முக்கியம். புதிய சட்டத் திருத்தத்தின் பயனாக பெண்களின் கல்வி இடைநிற்றல் குறையுமானால் அதுவேகூட மிகப் பெரிய வெற்றிதான்!
கடந்த இரண்டாண்டுகளாக பெருந்தொற்றின் காரணமாக பள்ளிக் கல்வியே முடங்கிக் கிடந்தது. அதனைச் சரி செய்யும் நோக்கத்தோடு தமிழக அரசின் கல்வித்துறை பெரும் முயற்சிகளை மேற்கொண்டு வருகிறது. பள்ளித் திறப்பும், நேரடிக் கல்வியும் தொடங்கப்பட்டிருப்பது மாணவரிடையே புதிய உற்சாகத்தை ஏற்படுத்தியள்ளது.
ஆசிரியரும், மாணவரும் இணையாமல் கல்வியில் கற்றல்-கற்பித்தல் என்பது ஏது? இணையவழியில் நடத்தப்பட்ட கல்வியினால் மாணவா்கள் மிகவும் சலித்துப் போயினா். எப்போது பள்ளி திறக்கும் என்று அவா்கள் ஆா்வத்தோடு காத்துக் கிடந்தனா். அந்த நாளும் வந்தது. மாணவா்கள் உற்சாகமாக பள்ளிக்குச் சென்று வருகிறாா்கள்.
இந்த நிலையில், அண்மையில் பள்ளிக் கல்வித்துறை புதிய உத்தரவு ஒன்றைப் பிறப்பித்துள்ளது. தமிழ்நாட்டில் அனைத்துப் பள்ளிகளிலும் நூலகப் பாடவேளையைக் கட்டாயம் பின்பற்ற வேண்டும் என்பதுதான் அது. இது குறித்து, பள்ளிக் கல்வி ஆணையரக அலுவலகம் சாா்பில் முதன்மைக் கல்வி அலுவலா்களுக்கு சுற்றறிக்கை ஒன்றை அனுப்பியுள்ளது.
அனைத்துப் பள்ளிகளிலும் வாரம் ஒரு முறை நூலகப் பாடவேளையைக் கட்டாயம் நடத்த வேண்டும் என ஏற்கெனவே உத்தரவிடப்பட்டுள்ளது. ஆனால், பல பள்ளிகளில் நூலகங்களின் பயன் மாணவா்களுக்குக் கிடைக்காத நிலை உள்ளது. அதற்குக் காரணம், அங்கெல்லாம் நூலகப் பாட வேளைகள் முறையாக நடத்தப்படுவதில்லை. எனவே ஒவ்வொரு பள்ளியும் வாரம் ஒரு முறை நூலகப் பாட வேளை நடத்துவதை உறுதி செய்ய வேண்டும் என்று அறிவுறுத்தப்பட்டுள்ளது.
பள்ளிகளில் நூலகத்துக்கு என்று தனியாக ஓா் அறை ஒதுக்கப்பட வேண்டும். நூலகப் பாட வேளைகளில் மாணவா்கள் புத்தகங்களைப் படிக்க பழக்குவதுடன், அவா்கள் அவற்றை வீட்டுக்கு எடுத்துச் சென்று படிக்கவும் அனுமதிக்க வேண்டும். மாணவா்களுக்கு வழங்கப்பட்ட புத்தகத்தை அவா்கள் படித்து முடித்ததும், அவா்களுக்கு கட்டுரை, கதை, நூல் அறிமுகம் செய்தல் போன்ற போட்டிகள் நடத்தப்பட வேண்டும்.
நூல்களைப் படிப்பதில் விருப்பம் உள்ள மாணவா்கள் சிலரைத் தோ்வு செய்து ‘வாசகா் வட்டம்’ ஒன்றை உருவாக்க வேண்டும். அவா்களை அருகில் உள்ள நூலகங்களுக்கு அழைத்துச் சென்று புதிய புதிய புத்தகங்களை அறிமுகப்படுத்த வேண்டும். புத்தக நன்கொடையாளா்களின் எண்ணிக்கையை அதிகரிக்க வேண்டும்.
தேவையான புத்தகங்கள் இல்லாவிட்டால் அருகில் உள்ள மாவட்ட மைய நூலகம் மற்றும் பிற நூலகங்களை அணுகி மாணவா் வாசிப்புக்கு ஏற்ற புத்தகங்களைப் பெற்றுத் தந்து அவற்றை மாணவா்கள் பயன்படுத்த வழி காணலாம். நூலகங்களில் நாள்தோறும் நாளிதழ்களைப் படிக்க மாணவா்களைப் பழக்கப்படுத்தவும், ஊக்கப்படுத்தவும் வேண்டும்.
இவ்வாறு கூறப்பட்டிருக்கும் கல்வித்துறையின் வழிகாட்டுதல், பெற்றோா், ஆசிரியா், மாணவா் மற்றும் கல்வியாளா்களால் வரவேற்கப்பட்டுள்ளது. மாணவா்களுக்கு புத்தகப் படிப்பு மட்டும் போதாது. அவா்கள் உலக அறிவும் பெற்றிருக்க வேண்டும் என்பது கல்வியாளா்களின் கருத்தாகும். அதனைச் செயல்படுத்துவது எதிா்காலத் தலைமுறைக்கு ஏற்றம் சோ்ப்பதாகும்.
’பள்ளிக் கணக்குப் புள்ளிக்கு உதவாது’ என்பது தொன்று தொட்டு வரும் பழமொழியாகும். இதற்குக் காரணம் என்ன? வெறும் மனப்பாடக் கல்வியால் ஏற்பட்ட வெற்றிடம் மாணவா்களின் அறிவை மழுங்கடித்து விட்டது. நமது பாடத் திட்டங்கள் மதிப்பெண்ணை மட்டுமே குறிக்கோளாகக் கொண்டு உருவாக்கப்பட்டதால் மாணவா்களின் சிந்திக்கும் ஆற்றல் செயல்படாமல் போய் விட்டது.
முன்பெல்லாம் உதவிபெறும் தனியாா் பள்ளிகளில் நூலகங்கள் பெரிய அளவில் உருவாக்கப்பட்டு செயல்பட்டு வந்தன. அப்போது அவற்றுக்கான நூலகா்களும் நியமிக்கப்பட்டிருந்தனா். அவா்கள் பணி ஓய்வு பெற்ற பிறகு, காலியான இடங்களுக்குப் புதிய நூலகா்கள் நியமிக்கப்படவில்லை. அந்தப் பதவியை கல்வித்துறை காலியாகவே வைத்துள்ளது.
இதனால் பல பள்ளிகளில் நூலகங்கள் இருந்தும் செயல்பட முடியாத நிலையே உள்ளது. கிடைத்தற்கரிய பல அருமையான நூல்கள் நூலகங்களில் தூசு படிந்து கிடக்கின்றன. ஆட்சிகள் மாறும் போதெல்லாம் கல்வித்துறையும் மாறிக் கொண்டிருக்கிறது. அதிகாரிகளும் மாறிக் கொண்டிருக்கிறாா்கள். இந்நிலையில் தான் இப்போது பள்ளிக் கல்வித் துறை பள்ளிகளில் நூலகக் கல்வியை முடுக்கிவிட முனைந்துள்ளது.
பள்ளிகளில் மாணவா்களிடம் வசூலிக்கப்படும் சிறப்புக் கட்டணங்களில் ஒரு சிறு பகுதியே நூல்கள் வாங்கவும், பள்ளி நிகழ்ச்சிகள் நடத்தவும் செலவழிக்க அனுமதிக்கப்படுகிறது. அந்தக் காலத்தின் விலைவாசிக்கும், இந்தக் காலத்தின் விலைவாசிக்கும், மலைக்கும், மடுவுக்குமான ஏற்றத் தாழ்வை கணக்கில் எடுத்துக் கொண்டு இதனை மாற்றியமைக்க வேண்டும் என்ற கோரிக்கையை கல்வித்துறை பொருட்படுத்தவே இல்லை.
பள்ளி ஆய்வுக்குச் செல்லும் கல்வித்துறை அதிகாரிகள் பள்ளி நூலகங்களையும் பாா்வையிட வேண்டும். அதனை இயங்கச்செய்ய புதிய நூலகா்களை நியமிக்க வேண்டும். தற்போது
ஆசிரியா்களே இதனைப் பகுதிநேரப் பணியாக மேற்கொண்டு வருவதால் நூலகா்கள் அளவுக்கு அவா்களால் சிறப்பாகச் செயல்பட முடியவில்லை.
‘ஒரு தேசத்தின் எதிா்காலம் வகுப்பறைகளில் தான் தீா்மானிக்கப்படுகிறது’ என்று கோத்தாரி கல்விக்குழு கூறியது. இதனை அரசும், கல்வித்துறையும் எப்போதும் கவனத்தில் எடுத்துக் கொள்ள வேண்டும். அன்றும் இன்றும் என்றும் ஆட்சியாளா்களும், அதிகாரிகளும் பள்ளிகளில் ஆசிரியா்களால் உருவாக்கப்பட்டவா்களே!
‘ஆசிரியப் பணியே அறப்பணி, அதற்கே உன்னை அா்ப்பணி’ என்று சமுதாயம் ஆசிரியப் பணிக்கொரு தனி மரியாதை அளித்துள்ளது. ஆயினும் ஆசிரியா்களின் பணிச்சுமை அதிகரிப்பதால் அவா்களால் எதிலும் முழுமையான கவனம் செலுத்த முடியவில்லை என்று கூறப்படுகிறது. நூலகக் கல்வியைச் சிறப்பாகச் செயல்படுத்த வேண்டுமானால், அதற்கென நூலகா்களை நியமிக்க வேண்டும். இதனைச் செய்ய அரசு தயங்குவது ஏன்? நூலகத் துறைக்கென படித்த இளைஞா்கள் அரசுப் பணிக்காக பல ஆண்டுகளாகக் காத்திருப்பது கல்வித் துறை அறியாததா?
பொதுநூலகத் துறையும் பல ஆண்டுகளாக முறையாக நூல்கள் வாங்காமையால் நூல்களை வெளியிடும் பல பதிப்பகங்கள் மூட வேண்டிய நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டுள்ளன. வாங்கிய நூல்களுக்கான தொகையும் அரசால் ஒழுங்காக அளிக்கப்படவில்லை என்ற குற்றச்சாட்டும் உள்ளது. புதிய அரசிடம் இதற்கெல்லாம் தீா்வை எதிா்நோக்கி நூலகத்துறை காத்திருக்கிறது.
சென்னை கோட்டூா்புரத்தில் அமைக்கப்பட்டுள்ள அண்ணா நூற்றாண்டு நூலகம் ஆட்சி மாற்றத்தினால் புதிய பொலிவு பெற்றுள்ளது. யாா் ஆட்சிக்கு வந்தாலும் அறிவுக் கோயிலாம் நூலகங்கள் புறக்கணிக்கப்படக் கூடாது என்பதற்கு தனிச் சட்டமே இயற்றப்பட வேண்டும்.
தமிழகத்தின் மற்றப் பகுதிகளில் வாழும் மக்களுக்கும் இத்தகைய வசதிகள் கிடைக்க வேண்டும் என்பதற்காக மதுரையில் இரண்டு லட்சம் சதுர அடி பரப்பில் நவீன வசதிகளுடன் ரூ.70 கோடியில் கலைஞா் நினைவு நூலகம் அமைக்கப்படுகிறது என்ற தமிழக முதலமைச்சரின் அறிவிப்பு விரைவில் செயல்வடிவம் பெற வேண்டும்.
“வயிற்றுக்குச் சோறிட வேண்டும் - இங்கு
வாழும் மனிதருக் கெல்லாம்
பயிற்றிப் பலகல்வி தந்து - இந்தப்
பாரை உயா்த்திட வேண்டும்”
என்று மகாகவி பாரதியாா் பாடினாா்.
இங்கு பாரதி, ‘பலகல்வி’ என்று கூறுவது, பலவகைக் கலைகளையும் கற்றுக் கொடுக்கும் இடமாகப் பள்ளி இருக்க வேண்டும் என்பதையேயாகும். இயல், இசை, நாடகம் ஆகியவையும் பள்ளிப் பாடத் திட்டத்தில் சோ்க்கப்பட வேண்டும். மனித வள மேம்பாடு என்று கல்வியைக் கூறுவதன் நோக்கமே அதுதான்.
‘ஒருவரிடமுள்ள மேலான திறமையை வெளிப்படுத்துவதே உண்மையான கல்வியாகும். மனித வா்க்கமாகிய புத்தகத்தைவிடச் சிறந்த புத்தகம் வேறு என்ன இருக்க முடியும்? எனது திட்டத்தில் நூல் நிலையங்கள் அதிகமாக இருக்கும். சிறந்த ஆராய்ச்சி நிலையங்களும் இருக்கும். அதன்கீழ் இருப்பவா்கள் நாட்டின் உண்மையான தொண்டா்களாக இருப்பாா்கள்’ என்று அவா் கூறுகிறாா்.
உலகத்தின் இன்றைய முன்னேற்றத்துக்குக் காரணம் சிந்தனையாளா்களின் இடைவிடாத உழைப்பும், தியாகமுமே ஆகும் என்பதை அடுத்தத் தலைமுறைக்கு நாம் உணா்த்த வேண்டும். அத்துடன் இந்த பூமி அழியாமல் நிலைபெற்றிருப்பதற்குக் காரணமும் அவா்கள்தாம். அவா்களுக்கு இந்தச் சமுதாயம் கடமைப்பட்டிருக்கிறது.
மனித இனத்தின் பரிணாம வளா்ச்சியில் நமது மூளை இப்போதுள்ள நிலையை அடைய 100 கோடி ஆண்டுகள் ஆயின என்று ஆய்வாளா்கள் கூறுகின்றனா். உயிரணுக்கள் பல்கிப் பெருகி வளா்ந்தன. இப்போது 1,200 கோடி உயிரணுக்கள் கொண்டதாக மனித மூளை விளங்குகிறது.
இந்த உயிரணுக்கள் மூலமாக நமது மூளையைச் செயல்படுத்தி சிந்தனைத் துளிகளை இணைத்து எண்ணங்களை உருவாக்க வழிவகுத்தது மனித வளச்சியாகும். இந்த மனித வளா்ச்சியை மாணவா்களுக்கு எடுத்துக் கூற வேண்டும். அவா்களது கடமையை நினைவு படுத்துவதற்கு நூலகக் கல்வி இன்றியமையாதது.
நூலக பாட வேைளையைப் பின்பற்றுவது குறித்த கல்வித்துறையின் அறிக்கையை தென்னிந்திய புத்தக விற்பனையாளா்கள் - பதிப்பாளா்கள் சங்கம் வரவேற்றுள்ளது. நூலகப் பாட வேளையை கட்டாயமாக்குவது குறித்து கல்வித்துறை வெளியிட்டுள்ள சுற்றறிக்கை மகிழ்ச்சியளிக்கிறது என்று கூரியுள்ளது.
மாணவா் நலன் கருதி நூலக வகுப்புக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்திருப்பதற்கு அனைத்து பதிப்பாளா்கள் சாா்பாக நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்வதாகவும், அனைத்து பள்ளி, கல்லூரிகளிலும் நூலகங்களை உருவாக்கி மாணவா்களுக்குப் பயன்படும் புத்தகங்களைத் தோ்வு செய்வதுடன், பதிப்பாளா்களிடம் அந்த புத்தகங்களை வாங்க அரசு உதவ வேண்டும் என்றும், அதற்கான நிதி ஆதாரத்தை பள்ளிகளுக்கு அரசு தர வேண்டும் என்றும் கோரிக்கை வைத்துள்ளது.
“மனிதன் பிறந்த நிலையிலேயே விடப்பட்டால் அவன் மனிதனாக இருக்க மாட்டான். அவன் வாழும் சூழ்நிலை அவன் இயற்கைத் தன்மையைச் சூறையாடி விடும். ‘பல போ் நடந்து செல்லக்கூடிய பாதையில் செடியை வளரவிட்டால் அது அழிந்துவிடும். முறையான கல்வியற்ற மனிதனும் அப்படித்தான் போவான்’ என்றாா் கல்வியாளரும், சிந்தனையாளருமான ரூசோ.
உலகம் இடைவிடாமல் மாற்றத்தை நோக்கியே போய்க் கொண்டிருக்கிறது. கல்வித்துறையும் அதற்கேற்ற வகையில் புதிய புதிய பாடத்திட்டங்களை உருவாக்கிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும்.
கட்டுரையாளா்: எழுத்தாளா்.
அண்மையில் தெலங்கானா முதல்வர் கே.சந்திரசேகர் ராவ் சென்னை வந்து, தமிழ்நாடு முதல்வர் மு.க.ஸ்டாலினைச் சந்தித்துச் சென்றது, தேசிய அரசியலைத் திரும்பிப் பார்க்க வைத்திருக்கிறது. மத்தியில் ஆளும் பாஜகவுக்கு எதிரான, அதே நேரத்தில் காங்கிரஸ் அல்லாத ஒரு கூட்டணி ஒன்றை அமைக்கும் அரசியல் வியூகத்தின் அடிப்படையில் இந்தச் சந்திப்பு அமைந்திருக்குமோ என்ற கேள்வி எழுந்துள்ளது.
2019 மக்களவைத் தேர்தலின்போதே, விவசாயிகளின் நலன்களை முதன்மைப்படுத்தி இப்படியொரு கூட்டணிக்கு சந்திரசேகர் ராவ் முயற்சித்தார் என்றாலும், அத்தேர்தலில் பாஜக அபார வெற்றியைப் பெற்ற பிறகு, அத்திட்டம் கிடப்பில் போடப்பட்டுவிட்டது. இப்போது அவர் மீண்டும் காங்கிரஸும் பாஜகவும் அல்லாத புதிய கூட்டணிக்கான திட்டத்தைச் செயல்படுத்தத் தொடங்கிவிட்டார் என்றே பார்க்கப்படுகிறது.
ஸ்டாலினைச் சந்தித்துத் திரும்பிய அடுத்த சில நாட்களில் சந்திரசேகர் ராவ் முன்னெப்போதும் இல்லாத அளவுக்கு மத்தியில் ஆளும் பாஜகவை எதிர்த்துப் பெரும் போராட்டங்களை நடத்தத் தொடங்கியிருக்கிறார். நெல் கொள்முதல் அளவை உயர்த்த வேண்டும் என்ற கோரிக்கையை முன்வைத்தே இந்தப் போராட்டங்கள் நடத்தப்படுகின்றன. ஆனாலும், கடந்த ஏழு ஆண்டுகளில் பாஜகவுக்கு எதிராக அவர் இப்படி எந்தப் போராட்டத்தையும் நடத்தியவர் இல்லை என்பதால், தேசிய அரசியலின் மொத்தக் கவனமும் அவர் மீது குவிந்திருக்கிறது. அவர் தேடி வந்து சந்தித்திருக்கிறார் என்பதால், அந்தக் கவனம் ஸ்டாலின் மீதும் குவியத் தொடங்கியுள்ளது.
விவசாயிகளின் உரிமைகளுக்காகப் போராடும் சந்திரசேகர் ராவ், அண்மையில் தனது டெல்லி பயணத்தின்போது அங்கு போராட்டத்தில் ஈடுபட்டிருந்த விவசாயிகளைச் சந்திக்கவில்லை என்பதும் அரசியல் நோக்கர்களால் சுட்டிக்காட்டப்படுகிறது. தெலங்கானா விவசாயிகளின் கோரிக்கைகளை நிறைவேற்ற இயலாத நிலையில், பழியை மத்திய அரசின் மீது சுமத்துகிறார் என்றும் விமர்சிக்கப்படுகிறது. மூன்றாவது அணியை உருவாக்க அவர் விரும்பும்பட்சத்தில், அதைத் தலைமையேற்று நடத்த விரும்புகிறாரா அல்லது வேறொரு தலைவரின் தலைமையின் கீழ் கூட்டணியை ஒருங்கிணைக்க விரும்புகிறாரா என்ற கேள்விக்கும் இதுவரையில் பதில் இல்லை. அடுத்த சில மாதங்களில் நடக்கவிருக்கும் சட்டமன்றத் தேர்தல்களின் முடிவுகளுக்கேற்ப இந்தக் கேள்விகளுக்குப் பதில் கிடைக்கலாம்.
தமிழ்நாட்டில் தனிப் பெரும்பான்மையுடன் ஆட்சியில் தொடர விரும்பும் திமுக, மத்திய ஆட்சியில் அங்கம் வகிக்கவும் விரும்புகிறது. ஆனால், காங்கிரஸ் தலைமையில் பாஜகவை எதிர்ப்பது என்ற கருத்தொருமிப்பு எதிர்க்கட்சியிடம் வலுவாக உருவாகவில்லை. பாஜகவிடமிருந்து ஆட்சியைக் கைப்பற்ற காங்கிரஸ் தீவிர முனைப்புக் காட்டாதபட்சத்தில், திமுகவின் நிலைப்பாடு என்னவாகும் என்ற கேள்வி இயல்பானது. பாஜக எதிர்ப்புக்காகவே காங்கிரஸை திமுக ஆதரிக்கிறதேயல்லாமல், காங்கிரஸை ஆதரிக்க வேண்டும் என்பதற்காக பாஜகவை எதிர்க்கவில்லை. எனவே, சந்திரசேகர் ராவ் முன்னெடுக்கும் மூன்றாவது அணியில் திமுகவும் இணையுமா என்ற கேள்வி இயல்பானது. முடிவு திமுகவின் கைகளில்தான் இருக்கிறது.
பிரபலங்களில் பெரும்பாலானவர்கள் பயன்படுத்தும் சமூக வலைதளமான ட்விட்டர் நிறுவனம், மும்பையைச் சேர்ந்த பாரக் அகர்வாலைச் சமீபத்தில் சிஇஓ பதவியில் அமர்த்தியது குறித்து நிறையப் பேசப்பட்டுவிட்டது. இந்தியாவைச் சேர்ந்த 37 வயது நிரம்பிய இளைஞர், இந்த சமூக வலைதள நிறுவனத்தின் தலைமைச் செயல் அதிகாரியாகப் பொறுப்பேற்றிருப்பது உலகத்தின் கவனத்தை ஈர்த்திருக்கிறது.
யார் இந்த பாரக் அகர்வால்? இவர் மும்பை ஐஐடியில் இளங்கலைத் தொழில்நுட்பம் படித்தவர். அதன் பிறகு அமெரிக்காவின் ஸ்டான்ஃபோர்ட் பல்கலைக்கழகத்தில் கணிப்பொறிப் பிரிவில் முனைவர் பட்டம் பெற்றவர். படிப்பை முடித்த பிறகு, உலகப் புகழ்பெற்ற மைக்ரோசாஃப்ட் மற்றும் யாஹூ நிறுவனங்களில் திறம்படப் பணியாற்றியவர். அங்கிருந்து இடம்மாறி, கடந்த 10 ஆண்டுகளாக ட்விட்டர் நிறுவனத்தில் தொழில்நுட்பப் பிரிவின் வல்லுநராகப் பணியாற்றியிருக்கிறார். அவரின் ஆற்றல் மிகுந்த தலைமைத்துவம், புதிய புதிய சிந்தனைகளையும் கருத்துகளையும் கொடுக்கும் திறமைக்குக் கிடைத்திருக்கிற பரிசாக இந்தப் புதிய பதவி உயர்வை இந்தியர்கள் கொண்டாடுகிறார்கள்.
பிரபஞ்ச அழகி
இது ஒருபுறம் இருக்க, கடைசியாக 2000-ல் பிரபஞ்ச அழகியாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட லாரா தத்தாவுக்குப் பிறகு, இப்போது 21 வயது நிரம்பிய ஹர்ணாஸ் சாந்து பிரபஞ்ச அழகிப் பட்டத்தைப் பெற்றிருக்கிறார். ஏறக்குறைய 20 ஆண்டுகளுக்குப் பின்பு பஞ்சாபைச் சேர்ந்த ஓர் இளம்பெண் பிரபஞ்ச அழகியாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருக்கிறார்.
இந்த இரண்டு நிகழ்வுகளும் தனித்தனியே நடந்தாலும், வெவ்வேறு தளங்களில் நிகழ்ந்தாலும் இரண்டுக்கும் உறவும் தொடர்பும் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. அதேபோல இரண்டு நிகழ்வுகளுக்கும் தெளிவான நோக்கங்களும் இருக்கின்றன. சமூக வலைதளங்கள் மனித வாழ்க்கையை முழுமையாக ஆக்கிரமித்துக்கொண்டிருக்கும் புதிய காலகட்டத்தில் நாம் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கிறோம். இணையவழி வணிகத்துக்கும், இந்தியாவில் அழகுசாதனப் பொருட்களுக்கான சந்தையை விரிவுபடுத்துவதற்கும் இந்த இரண்டு நிகழ்வுகள் பெரிதும் உதவுகின்றன என்பதை மட்டும் நாம் மறுக்க முடியாது.
விளம்பரச் சந்தை
இணையப் பயன்பாட்டாளர்களுக்கு இலவசமாகத் கதவுகளைத் திறந்துவிட்டிருக்கும் சமூக வலைதளங்களின் எண்ணிக்கை அதிகம். இவற்றின் வழியாக உலகளாவிய விளம்பரங்கள் வாடிக்கையாளர்களை வந்துசேர்கின்றன. இந்த விளம்பரங்கள்தான் இந்த நிறுவனங்களை வாழ வைக்கின்றன. இதில் ட்விட்டரும் விதிவிலக்கல்ல.
கடந்த காலத்தில் இதற்கு முன்னால் சிஇஓ-வாக இருந்த ஜேக் டார்சி இரண்டு நிறுவனங்களுக்கு சிஇஓ-வாக இருந்தார். எனவே, ட்விட்டர் நிர்வாகத்தில் அவரால் அதிகமாகக் கவனம் செலுத்த முடியவில்லை. இதன் விளைவாக, ட்விட்டருக்கு வணிகரீதியாகக் கிடைக்க வேண்டிய விளம்பரங்கள் மிகவும் குறைந்துவிட்டன. உதாரணமாக, விளம்பரங்கள் வழியாக 50% ஆக உயர்த்தப்பட வேண்டிய லாபம் 15% ஆகக் குறைந்துவிட்டது.
இதனால் ட்விட்டர் நிறுவனத்தில் முதலீடு செய்வதற்காகப் பெரிய பணக்காரர்கள் முன்வரவில்லை. இது நிறுவனத்தின் வளர்ச்சிப் போக்கைப் பெரிதும் பாதித்துவிட்டது. எனவேதான், அதிரடியாக ஜேக் டார்சி ராஜினாமா செய்துவிட்டார். இப்போது பொறுப்பேற்றுக்கொண்ட பாரக் அகர்வாலின் சீரிய முயற்சியினால் நிறுவனத்துக்கு விளம்பரங்கள் வழியாக வந்துசேரும் லாபம் பெரிய அளவு கூடும் என்று நம்புகிறார்கள். ட்விட்டரின் போட்டியாளர்களில் ஒன்றான ஃபேஸ்புக் நிறுவனம், அதிகமான விளம்பரங்களையும் லாபத்தையும் பெற்றது என்பது உண்மை. புதிய சிஇஓ சிறப்பாகச் செயல்பட்டால், ட்விட்டருக்கு விளம்பரம் இன்னும் கூடுதலாகக் கிடைக்கும், அதன் மூலமாக அந்த நிறுவனத்துக்கு வந்துசேர வேண்டிய லாபத்தை இன்னும் அதிகரிக்கலாம் என்ற நோக்கத்திலேயே அகர்வால் நியமிக்கப்பட்டிருக்கிறார்.
இணைய வலை
இணையத்தில் அதிகமாகத் தேடப்படும் உள்ளடக்கங்களைத் தேடுதளங்களின் உதவியோடு ஒவ்வொரு வணிக நிறுவனமும் உற்றுக் கவனிக்கிறது. அழகுசாதனப் பொருட்களுக்கான இந்தியச் சந்தையின் பரப்பு உணரப்படுவதும் அவ்வாறாகத்தான் இருக்க வேண்டும். இந்தியப் பெண்கள் பிரபஞ்ச அழகிகளாகவும் உலக அழகிகளாகவும் தேர்ந்தெடுக்கப்படுவதற்கான தேவை இங்குதான் எழுகிறது. இந்தியப் பெண்கள், ‘நிறம் கருப்பு’, ‘முகத்தில் பரு’, ‘உடல் பருமன்’ ஆகியவற்றின் காரணமாக ‘நான் அழகில்லை’ என்று தாழ்வுணர்வு கொள்ளும் நிலையை உருவாக்கிவைத்திருக்கிறோம். எனவே, அழகுபடுத்திக்கொள்ள வேண்டும் என்கிற ஆசை அவர்களிடம் விதைக்கப்படுகிறது. இந்த உளவியலை வணிக நிறுவனங்கள் சரியாகப் பிடித்துக்கொள்கின்றன.
அதேபோல சிவப்புத் தோல், வெள்ளைத் தோல் கொண்டவர்கள் அழகானவர்கள் என்ற சிந்தனையும் தவறானது. உள்ளத்திலும் பேச்சிலும் உண்மையாக இருப்பதே ஒரு பெண்ணுக்கு அழகைத் தருகிறது. ஆனால், இதற்கு மாறான சிந்தனைகளைத்தான் வணிக விளம்பரங்கள் மீண்டும் மீண்டும் விதைக்கின்றன. இக்காலப் பெண்கள் அழகுசாதனப் பொருட்களை இணையத்தின் வழியாக ஆர்டர் செய்கிறார்கள். ஒவ்வொரு முறையும் அவ்வாறு வாங்கும்போது அந்த நிறுவனங்கள் தரவுகளைச் சேகரித்து வைத்துக்கொள்கின்றன. மீண்டும் மீண்டும் அந்த அழகுசாதனப் பொருட்களை விற்பதற்கு வரிந்துகட்டிக்கொண்டு நிற்கின்றன. வேறு இணையதளத்துக்குச் சென்றாலும், வேறு எந்தப் பொருளைத் தேடினாலும் முன்பு தேடிய, வாங்கிய பொருட்கள் கண்முன்னே வந்து நிற்கின்றன. அவற்றைக் குறித்த மின்னஞ்சல்களும்கூட வந்து சேருகின்றன.
இந்நிலையில், சர்வதேசப் புகழை அடைந்திருக்கும் பாரக் அகர்வால், ஹர்ணாஸ் சாந்து போன்றோரின் கவனம் இந்தியாவின் பக்கமும் திரும்ப வேண்டும். இந்தியாவில் நிலவிவரும் டிஜிட்டல் இடைவெளியைக் குறைப்பதற்கு பாரக் அகர்வால் தனது பரிந்துரைகளைக் கொடுக்கலாம். கரோனா ஊரடங்குக் காலத்தில் ஆன்லைன் கல்வி பெற முடியாமல் தவித்துக்கொண்டிருந்த மாணவர்களைப் பற்றியும் இவருக்குத் தெரிந்திருக்கும் இல்லையா?
ஹர்ணாஸ் சாந்து செய்ய வேண்டியது என்ன? இந்தியாவில் பெண்களுக்கு எதிரான பாலியல் வன்முறைகள் அதிகமாக இழைக்கப்படுவதைப் பார்க்க முடிகிறது. பச்சிளம் குழந்தைகள்கூடப் பாலியல் வக்கிரங்களுக்கு இரையாக்கப்படுவதை மீண்டும் மீண்டும் நாம் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறோம். இது குறித்த விழிப்புணர்வுப் பிரச்சாரத்தை ஹர்ணாஸ் சாந்து முன்னெடுத்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும்? உயர் கல்வியால் பெற்ற அறிவு, பதவிகள், பிரபஞ்சப் பேரழகி என்ற கிரீடம் இவையெல்லாம் கடைக் கோடியில் வாழும் சாமானியர்க்கும் ஏதாவது ஒரு வகையில் உதவ வேண்டும்.
- அ.இருதயராஜ் சே.ச., காட்சித் தகவலியல் துறைத் தலைவர், லயோலா கல்லுரி, தொடர்புக்கு: iruraj2020@gmail.com
ஒன்றிய அரசுப் பணிகளுக்கான தேர்வில் இந்தியிலும் ஆங்கிலத்திலும் மட்டும் வினாத்தாள்கள் இருக்கின்றன; அக்கேள்விகள், ஏனைய பட்டியலிடப்பட்ட மொழிகளில் இல்லாதது பாரபட்சமான முறை என்பது தொடர்பான கட்டுரைகளை ‘இந்து தமிழ்’ நாளிதழில் (நவம்பர் 10 மற்றும் 30) முன்வைத்ததைத் தொடர்ந்து, டிசம்பர் 1 அன்றே தூத்துக்குடி நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் கனிமொழி நாடாளுமன்றத்தில் கேள்வி எழுப்பியுள்ளார். தொடர்ச்சியாக, டிசம்பர் 16-ல் இந்தப் பிரச்சினையைப் பற்றிய மனுவை ஒன்றிய அமைச்சர் ஜிதேந்திர சிங்கிடம் சி.பி.எம். மதுரை நாடாளுமன்ற உறுப்பினர் சு.வெங்கடேசன் நேரில் சந்தித்து அளித்துள்ளார். இது மிகவும் வரவேற்கத்தக்க முன்னெடுப்பு.
இத்தனை விரைவாக இப்பிரச்சினையை, தேசிய அளவில் முன்வைத்தது, தீர்வுக்கான நம்பிக்கையை ஏற்படுத்துகிறது. அக்கட்டுரைகளை எழுதுவதற்கு டிஎன்பிஎஸ்சி, யூபிஎஸ்சி போட்டியாளர்கள் பலரிடமும் இப்பிரச்சினையை ஏன் நீங்கள் எங்கும் முன்வைக்கவில்லை என்று கேட்டபோது, ‘‘நாம் சொல்லி யார் கேட்கப்போகிறார்கள்?’’ என்பதே அவர்களுடைய பதிலாக வந்தது. ஆனால், அந்த எண்ணம் தவறானது என்று நிரூபித்து, நேர்மறையான நிகழ்வாக கனிமொழி, சு.வெங்கடேசன் ஆகியோரின் முன்னெடுப்புகள் அமைந்தன.
பிரச்சினையை வெளியில் சொல்லவே தயக்கமாக இருந்த பல போட்டியாளர்களுக்கும், பிரச்சினை என்பதையே உணராமல் இருந்த பல போட்டியாளர்களுக்கும் ஒரு விழிப்புணர்வாக இந்த முன்னெடுப்புகள் அமைந்தன. தமிழ்நாடு மட்டுமல்லாமல் மற்ற மாநிலங்களும் இந்தப் பாகுபாட்டை உணர இது வாய்ப்பானது. இதே வேகத்தில், இந்தப் பிரச்சினைக்கு உடனடியாகத் தீர்வு காண வேண்டும் என்பதையே இந்தக் கட்டுரை வலியுறுத்துகிறது.
அடுத்து வரும் போட்டியாளர்களுக்காவது, மொழிப் பிரச்சினை முடிவுக்கு வரட்டும் என்று பொதுவாகப் பேசி இதனைக் கடந்துவிட முடியாது. வேலையில்லாத் திண்டாட்டம் நமக்கே பெரும் பிரச்சினையாக இருக்கும்போது, நம்முடைய அடுத்த தலைமுறைக்காவது கிடைக்கட்டும் என நாம் தீர்வை ஒத்திப்போட்டுவிட முடியாது.
இது வேலையில்லாப் பிரச்சினை மட்டுமில்லை. வேலையில்லாத சூழலால் போட்டியாளர்கள் தங்கள் மீதே தங்கள் நம்பிக்கையைக் குறைத்துக்கொள்ளும் உணர்வுபூர்வமான பிரச்சினை. என்சிஆர்பி (NCRB- National Crime Record Bureau) அறிக்கையின் படி 2019-ல் வேலையில்லாப் பிரச்சினையின் காரணத்தால் மட்டும் தற்கொலை செய்துகொண்டவர்கள் எண்ணிக்கையில் தமிழ்நாடு மூன்றாவது இடம், முதல் இடம் கர்நாடகம். அதுவும் நம்மைப் போன்று இந்தியைத் தாய்மொழியாகக் கொண்டிராத மாநிலம்.
யூபிஎஸ்சி (ஐ.ஏ.எஸ்) முதல் நிலைத் தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்றவுடன் இரண்டாம் நிலைத் தேர்வான முதன்மைத் தேர்வில் 2 மொழித்தாள் தேர்வு உள்ளது. ஒன்று ஆங்கிலம்; மற்றொன்றுக்கு, பட்டியலிடப்பட்ட 22 இந்திய மொழிகளில் ஒன்றை இந்திய மொழித் தாளாகத் தேர்வர்கள் தேர்வுசெய்ய வேண்டும். மொழிப் புலமையைச் சோதிக்கும் அவ்விரண்டிலும் தகுதித் தேர்வாகத் தேர்ச்சி அடைய வேண்டும். பெரும்பாலும் அந்த இந்திய மொழித் தாளுக்குப் போட்டியாளர்கள் தங்கள் தாய்மொழியையே தேர்வுசெய்வார்கள்.
யூபிஎஸ்சி வெளியிட்ட 70-ம் ஆண்டு அறிக்கைப்படி, 2019-ல் நடந்த யூபிஎஸ்சி முதல் நிலை இந்திப் பாகுபாட்டைத் தாண்டி இரண்டாம் நிலைத் தேர்வான முதன்மைத் தேர்வுக்குச் சென்ற 11,276 பேரில் வெறும் 5% (581) தமிழைத் தகுதித் தேர்வு மொழியாகக் கொண்டவர்கள், கன்னடம் 4% (441), தெலுங்கு 7% (831), மலையாளம் 4% (427), ஒரியா 0.7% (86), இதுவே மக்கள்தொகையில் 26% இந்தியைத் தாய்மொழியாகக் கொண்டவர்கள் 65% (7,356) பேர் முதன்மைத் தேர்வின் தகுதித் தேர்வு மொழியாக இந்தியைத் தேர்ந்தெடுத்துள்ளனர்!
இப்படி எந்தப் புள்ளிவிவரத்தை எடுத்தாலும், முதல் நிலைத் தேர்விலேயே இந்தியால் பிற மொழியினர் புறக்கணிக்கப்படுவதுதான் இந்தப் பிரச்சினைக்குக் காரணம் என்பது தெளிவாகத் தெரிகிறதே. முதன்மைத் தேர்வுகளில் கேள்விகள் ஆங்கிலத்திலும் இந்தியிலும் இருக்க, முரணாக, பதில் தாய்மொழியில் எழுதிக்கொள்ளலாம் என்ற விசித்திர வாய்ப்பு இருக்கிறதே, அதன் மூலம் 11,276 பேரில் தமிழ் வழியில் முதன்மைத் தேர்வின் பொது அறிவுப் பாடத்தாள்களை எழுதியவர்கள் வெறும் 21 பேர்தான். தோராயமாக 0.2%! இதன் மூலம், தமிழ் வழியில் பள்ளிக்கல்வி பெற்ற மாணவர்கள் ஐ.ஏ.எஸ். தேர்வில் சந்திக்க நேரிடும் பாகுபாட்டை உணரலாம்.
இந்தப் புள்ளிவிவரம், 2019-ல் மட்டுமில்லை. யுபிஎஸ்சி ஆண்டு அறிக்கையை எடுத்துப் பாருங்கள், எல்லா ஆண்டுகளும் ஏறத்தாழ இதே புள்ளிவிவரம்தான் உங்களுக்குக் கிடைக்கும். கன்னடம், தெலுங்கு, மலையாளம் எல்லாம் இதே நிலைதான். இப்போது இந்தப் பிரச்சினையை இந்தி பேசாத ஏனைய மாநிலங்களும் கையிலெடுக்க வேண்டும்.
ஒரியா மொழி வழியில் ஒருவர்கூட முதன்மைத் தேர்வு எழுதவில்லை. இந்தி மொழி ஆதிக்கம் அதிகம் இருக்கும் வடமாநிலங்களில் காஷ்மீரி, சிந்தி, மணிப்பூரி, சந்தாளி ஆகியவற்றிலிருந்து முதன்மைத் தேர்வுக்குத் தகுதியானவர்கள் எண்ணிக்கை பூஜ்ஜியம். மைதிலியிலிருந்து இரண்டே பேர்தான் தகுதி ஆகியிருக்கிறார்கள். இந்தி எத்தனை மாநில இளைஞர்களின் வேலைவாய்ப்பைச் சுரண்டிக்கொண்டிருக்கிறது என்பதை இந்தி பேசாத மாநிலங்களின் முதல்வர்கள் உணர வேண்டும்.
சமீபத்தில் மெட்ராஸ் உயர் நீதிமன்றத்தில் முன்னாள் உயர் நீதிமன்றத் தலைமை நீதிபதி சஞ்சீப் பானர்ஜியும் நீதிபதி ஆதிகேசவலும் அளித்த தீர்ப்பைக் கவனிக்க வேண்டும். அறிவியல் துறையில் படிக்கும் மாணவர்களுக்கு ஊக்கத்தொகை வழங்குவதற்காக ஒன்றிய அரசால் நடத்தப்படும் தேர்வு இந்தியிலும் ஆங்கிலத்திலும் இருப்பது மாணவர்களிடம் பாகுபாடு காட்டுகிறது; அதனால் ஏனைய அட்டவணை மொழியிலும் வினாத்தாள் அமைய வேண்டும் என அவர்கள் உத்தரவு பிறப்பித்துள்ளனர்.
அதற்கு ஒன்றிய அரசு சார்பாகப் பேசிய கூடுதல் சொலிசிட்டர் ஜெனரல் கேள்விகளை அட்டவணை மொழிகளில் தயார் செய்ய 4-5 மாதங்கள் வரை ஆகும் என்பதால், இந்த ஆண்டு மட்டும் கேள்விகள் இந்தியிலும் ஆங்கிலத்திலும் இருக்க அனுமதியளிக்க வேண்டும். பின் அடுத்த ஆண்டு முதல் கேள்விகள் ஏனைய அட்டவணை மொழிகளில் தயார்செய்யப்படும் என்று உறுதியளித்துள்ளார். மிக எளிமையாக இதையேதான், பிற ஒன்றிய அரசுத் தேர்வுகளுக்கும் கேட்கிறோம். இதைப் போலவே விரைவான முடிவை யூபிஎஸ்சி-யிடமிருந்து எதிர்பார்க்கிறோம்.
- சா.கவியரசன், ‘கழனிப்பூ’ மின்னிதழ் ஆசிரியர்.
தொடர்புக்கு: kaviyarasan411@gmail.com
- மு.செய்யது இப்ராகிம், போட்டித் தேர்வர்.
தொடர்புக்கு: syedtnautarcc@gmail.com
Explained: Linking voter rolls to Aadhaar: செவ்வாயன்று, ராஜ்யசபாவில் குரல் வாக்கெடுப்பு மூலம் நிறைவேற்றப்பட்ட தேர்தல் சட்டங்கள் (திருத்தம்) மசோதா, 2021, “ஆதார் தரவுகளுடன் வாக்காளர் பட்டியல் தரவை இணைப்பதை” செயல்படுத்துகிறது, இம்மசோதாவிற்கு எதிர்க்கட்சிகள் எதிர்ப்பு தெரிவித்து வெளிநடப்பு செய்தன. இந்த மசோதா மக்களவையில் திங்கள்கிழமை நிறைவேற்றப்பட்டது.
மசோதாவை கொண்டு வருவதற்கான அரசின் வாதம் என்ன?
நீண்ட காலமாக விவாதிக்கப்பட்ட பல்வேறு தேர்தல் சீர்திருத்தங்கள் இந்த மசோதாவில் உள்ளடங்கியுள்ளதாக அரசாங்கம் கூறுகிறது.
வாக்காளர் பட்டியலுடன் ஆதார் எண்ணை இணைப்பதன் மூலம், ஒரே நபர் வெவ்வேறு இடங்களில் பல பதிவுகளைச் செய்யும் பிரச்சனைக்கு தீர்வு கிடைக்கும் என அரசாங்கம் கூறுகிறது. “ஆதார் இணைக்கப்பட்டதும், ஒரு நபர் புதிய பதிவுக்கு விண்ணப்பிக்கும் போதெல்லாம், வாக்காளர் பட்டியல் தரவு அமைப்பு, முந்தைய பதிவு(கள்) இருப்பதை உடனடியாக எச்சரிக்கும். இது வாக்காளர் பட்டியலை அதிக அளவில் சுத்தம் செய்வதற்கும், வாக்காளர்கள் அவர்கள் ‘சாதாரணமாக வசிக்கும்’ இடத்தில் வாக்காளர் பதிவை எளிதாக்குவதற்கும் உதவும் என்று அரசு அதிகாரி ஒருவர் தெரிவித்தார்.
இந்த ஆண்டு மார்ச் 6 ஆம் தேதி ராஜ்யசபாவில் சமர்ப்பிக்கப்பட்ட சட்ட அமைச்சகத்தின் மானிய கோரிக்கைகள் குறித்த நாடாளுமன்ற நிலைக்குழு அறிக்கை கீழ்கண்டவாறு கூறியது: “தனிப்பட்ட ஆதார் அடையாள அட்டை எண்ணை வாக்காளர் அட்டையுடன் இணைக்க வேண்டும் என்று குழு பரிந்துரைத்து வருகிறது. இது வாக்காளர்கள் குடியிருப்பை மாற்றும் போது EPICல் மாற்றங்களை ஒழுங்குப்படுத்தும். தேர்தல் ஜனநாயகத்தில் தேவைப்படும் வாக்காளர்களின் பல நுழைவு நிகழ்வுகளும் அகற்றப்படலாம்…”
நாடாளுமன்றத்தில் சட்டத்துறை அமைச்சர் கிரண் ரிஜிஜு, வாக்காளர் அடையாள அட்டையுடன் ஆதார் எண்ணை இணைப்பது தன்னார்வமானது. இது உத்தரவோ கட்டாயமோ அல்ல”. மசோதா கொண்டு வரப்படுவதற்கு முன்பு அரசாங்கம் தேர்தல் ஆணையத்துடன் “பல விவாதங்களை” நடத்தியதாக அமைச்சர் கூறினார்.
தேர்தல் ஆணையத்துடனான விவாதங்கள் என்ன?
மார்ச் 2015 இல், தேர்தல் ஆணையம் தேசிய வாக்காளர் பட்டியல் சுத்திகரிப்பு மற்றும் அங்கீகாரத் திட்டத்தைத் தொடங்கியது, இது போலிப் பெயர்களை நீக்கும் முயற்சியில் ஆதாரை வாக்காளர் அட்டையுடன் இணைக்க முயன்றது. தேர்தல் ஆணையம் மே 2015 இல் வெளியிட்ட அறிக்கையில் கீழ்கண்டவாறு கூறியது: “இந்தத் திட்டத்தின் கீழ், வேறு சில செயல்பாடுகளைத் தவிர, வாக்காளர்களின் EPIC தரவை ஆதார் தரவுகளுடன் இணைப்பதும் மற்றும் அங்கீகரிப்பதும் செய்யப்படுகிறது…” இருப்பினும், தேர்தல் ஆணையம் “மாநிலங்கள்/யூனியன் பிரதேசங்களின் தலைமைத் தேர்தல் அதிகாரிகளுக்கு (CEOS) தேவையான அறிவுறுத்தல்களை வழங்கியது. அதில் வாக்காளர்கள் ஆதார் எண்ணை வழங்குவது கட்டாயமில்லை என்றும், உச்ச நீதிமன்றத்தின் வழிகாட்டுதலின்படி அது விருப்பமானது மட்டுமே என்றும் குறிப்பிடுகிறது.
அதே ஆண்டு, உச்ச நீதிமன்றம், “ஆதார் அட்டை இணைப்பு திட்டம் முற்றிலும் தன்னார்வமானது, இந்த விஷயத்தை இந்த நீதிமன்றம் ஒரு வழி அல்லது வேறு வழியில் முடிவு செய்யும் வரை அதை கட்டாயமாக்க முடியாது” என்று தெளிவுபடுத்தியது.
இந்த ஆண்டு ஏப்ரலில், ஆதார் மற்றும் வாக்காளர் அடையாள அட்டைகளை இணைப்பது உள்ளிட்ட நிலுவையில் உள்ள தேர்தல் சீர்திருத்தங்களை “விரைவாக பரிசீலிக்க” கோரி, சட்ட அமைச்சகத்திற்கு தேர்தல் ஆணையம் கடிதம் எழுதியது. இந்த வார தொடக்கத்தில், சட்ட அமைச்சகம் ஒரு அறிக்கையை வெளியிட்டது, நவம்பர் 16 அன்று, நீண்டகாலமாக நிலுவையில் உள்ள சில சீர்திருத்தங்கள் குறித்த அமைச்சரவைக் குறிப்பை இறுதி செய்ய பிரதமர் அலுவலகம் கோரிய முறைசாரா உரையாடலில் தேர்தல் ஆணையம் கலந்து கொண்டது.
எதிர்க்கட்சிகளின் எதிர்ப்புகள் என்ன?
காங்கிரஸ் கட்சியைச் சேர்ந்த மணீஷ் திவாரி கூறியதாவது: வாக்காளர் அடையாள அட்டை மற்றும் ஆதாரை இணைப்பது, உச்ச நீதிமன்ற தீர்ப்பில் வரையறுக்கப்பட்ட தனியுரிமைக்கான அடிப்படை உரிமையை மீறுகிறது.
AIMIM எம்பி அசாதுதீன் ஓவைசி, இந்த மசோதா சட்டமாக மாறினால், அரசாங்கம் வாக்காளர் அடையாள விவரங்களை “சிலரின் வாக்குரிமையை மறுப்பதற்கும் குடிமக்களின் சுயவிவரங்களை தெரிந்து கொள்வதற்கும்” பயன்படுத்த முடியும் என்றார். “இந்த மசோதா இந்த அவையின் சட்டமியற்றும் தகுதிக்கு அப்பாற்பட்டது… வாக்காளர் அடையாள அட்டையை ஆதாருடன் இணைப்பது புட்டசாமி வழக்கில் வரையறுக்கப்பட்ட தனியுரிமைக்கான அடிப்படை உரிமையை மீறுகிறது,” என்று ஓவைசி கூறினார்.
அமைச்சர் கிரண் ரிஜிஜு கூறுகையில், “தற்போதைய சட்ட விதிகளில் சில வேறுபாடுகள் மற்றும் சில குறைபாடுகள் உள்ளன, அதை நீக்க, அரசாங்கம், தேர்தல் கமிஷனுடன் கலந்தாலோசித்து, தேர்தல் கமிஷன் அளித்த பரிந்துரைகளை இணைத்து, இந்த திருத்தங்களை கொண்டு வந்துள்ளது” என்றார். மக்கள் பிரதிநிதித்துவச் சட்டம், 1951 இன் பல்வேறு பிரிவுகளுக்கு முன்மொழியப்பட்ட திருத்தங்கள் குறித்து அமைச்சர் விரிவாகக் கூறினார்.
அமைச்சர் ரிஜிஜு, தனிநபர், பொதுமக்கள் குறைகள் மற்றும் சட்டம் மற்றும் நீதிக்கான துறை தொடர்பான நாடாளுமன்ற நிலைக்குழுவின் 105வது அறிக்கையை மேற்கோள் காட்டினார். இது ஆதார் எண்ணை வாக்காளர் பட்டியலுடன் இணைப்பது வாக்காளர் பட்டியலைச் சுத்திகரிக்கும் மற்றும் அதன் விளைவாக தேர்தல் முறைகேடுகளைக் குறைக்கும் என்ற கருத்தை வெளிப்படுத்துகிறது.
பல வாக்காளர் பட்டியல்களில் தோன்றும் பெயர்களை அடையாளம் காண்பதில் உள்ள சிக்கல் என்ன?
இணைப்பு கட்டாயமாக்கப்படாவிட்டால், மசோதா செயல்படுத்தப்படுவது வெற்றிகரமாக இருக்குமா என்பது கவலைகளில் ஒன்றாகும். இந்த மசோதா சில தேர்தல் சீர்திருத்தங்களைச் செயல்படுத்த மக்கள் பிரதிநிதித்துவச் சட்டம், 1950 மற்றும் மக்கள் பிரதிநிதித்துவச் சட்டம், 1951 ஆகியவற்றைத் திருத்துகிறது.
1950 ஆம் ஆண்டு சட்டம் மக்கள் தங்களது பெயரைச் சேர்க்க தேர்தல் பதிவு அதிகாரியிடம் விண்ணப்பிக்கலாம். தேர்தல் பதிவு அதிகாரி அவர்களின் அடையாளத்தை உறுதி செய்ய, மக்கள் தங்களது ஆதார் எண்ணை வழங்க வேண்டும் என்று மசோதா கூறுகிறது. வாக்காளர் பட்டியலில் அவர்களின் பெயர் ஏற்கனவே இருந்தால், பட்டியலில் உள்ள பதிவுகளை அங்கீகரிக்க ஆதார் எண் தேவைப்படலாம், ஆனால் மக்கள் வாக்காளர் பட்டியலில் சேர்க்க மறுக்கப்பட மாட்டார்கள் அல்லது அவர்களின் ஆதாரை காட்ட முடியாவிட்டால் அவர்களின் பெயர்கள் நீக்கப்படாது.
சட்டக் கொள்கைக்கான ’விதி’ மையத்தின் நிறுவனரும் ஆராய்ச்சி இயக்குநருமான அர்க்யா சென்குப்தா கீழ்கண்டவாறு கூறினார்: “ஒரு நபர் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட முறை வாக்களிக்கும் போலியான வாக்குப்பதிவு நடைபெறுவதுதான் முதல் நியாயம்… நீங்கள் வாக்களிக்கச் செல்லும் போதெல்லாம் வாக்காளர் அடையாள அட்டையுடன் ஆதாரை வழங்குவது கட்டாயமாக இருந்தால் மட்டுமே இது செயல்படும். இருப்பினும், சட்டத்தில் உள்ள இந்தப் பிரிவு சற்று சிக்கலானது, ஏனெனில் இது தன்னார்வமாகத் தோன்றினாலும், எனது ஆதாரை இணைக்க வேண்டாம் என்று நான் தேர்வுசெய்யும் காரணங்களை ‘போதுமான காரணத்திற்காக’ என்று அரசாங்கத்தால் பரிந்துரைக்கப்பட வேண்டும். இப்போது அதற்கான போதுமான காரணம் என்னவாக இருக்கும் என்று மசோதாவில் குறிப்பிடப்படவில்லை… இது தெளிவாக்கப்பட வேண்டும்.
வேறு கவலைகள் உள்ளதா?
ஆதாரை இணைப்பதன் மூலம் குடிமக்கள் அல்லாதவர்கள் வாக்களிக்க முடியும் என எதிர்க்கட்சிகள் கூறியுள்ளன. காங்கிரஸ் எம்பி சசி தரூர் மக்களவையில் பேசுகையில், “வாக்காளர்களுக்கு ஆதார் கேட்கும் நிலையில் நீங்கள் இருந்தால், நீங்கள் பெறுவது வசிப்பிடத்தை பிரதிபலிக்கும் ஆவணம் மட்டுமே. குடியுரிமையை பிரதிபலிக்கும் ஆவணம் அல்ல. நீங்கள் குடிமக்கள் அல்லாதவர்கள் வாக்களிக்க உதவுகிறீர்கள் என்றார்.
அர்க்யா சென்குப்தா, “நேபாளிகள் மற்றும் வங்காளதேசியர்கள் வாக்களிக்க அனுமதிக்கப்பட மாட்டார்கள் என்றும், அது நடக்காமல் இருப்பது உறுதி செய்யப்படும் என்றும் அவையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இப்போது இங்கே ஒரு கருத்தியல் குழப்பம் உள்ளது… ஆதார் குடியுரிமைக்கான ஆதாரம் அல்ல, அது ஆதார் சட்டத்தில் மிகத் தெளிவாகக் கூறப்பட்டுள்ளது. குடிமக்களால் மட்டுமே வாக்களிக்க முடியும் என்பதை நாம் அறிவோம். குடிமக்கள் அல்லாதவர்கள் வாக்களிப்பதில் இருந்து இது எவ்வாறு தடுக்கப்படும் என்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை, ஏனெனில் குடிமக்கள் அல்லாதவர்கள் ஆதார் அட்டையை வைத்திருக்கலாம்… குடிமக்கள் அல்லாதவர்கள் வாக்களிப்பதைத் தடுப்பது ஆதார் மூலம் தீர்க்கப்படாது.
CPI(M) ஒரு அறிக்கையில் எழுப்பிய மற்றொரு கவலை, இந்த மசோதா வாக்களித்தலின் இரகசியத்தை மீறும் வகையில், இரகசிய வாக்கெடுப்பு என்ற கொள்கையையும், வாக்காளரின் தனியுரிமைக்கான அடிப்படை உரிமையையும் மீறுவதாக உள்ளது.
தனிப்பட்ட வாக்குகளை அப்படி கண்காணிக்க முடியுமா?
“வாக்காளர் ஐடிகளுடன் ஆதாரை இணைப்பதன் மூலம் வாக்களிக்கும் விருப்பங்களை தனிப்பட்ட முறையில் அடையாளம் காண்பது சாத்தியமில்லை என்றாலும், அது தனிநபர் விவரக்குறிப்புகளை தெரிந்துக்கொள்ள வழிவகுக்கும்” என்று இணைய சுதந்திர அறக்கட்டளையின் நிர்வாக இயக்குனர் அபர் குப்தா கூறினார். மேலும், “ஒரு நபரின் அடையாளச் சரிபார்ப்பு என்பது, ஒரு நபர் வாக்களிக்கச் செல்லும் போது, வாக்குச் சாவடிகளில் ஏற்கனவே நடக்கும் அடையாளத்தை காண்பதில் இருந்து வேறுபட்டதாகும். ஆனால் தரவுகளின் அடிப்படையில் பெரிய திட்டங்கள் வடிவமைக்கப்படக்கூடிய பிற சேவைகளுடன் அதை இணைக்க இது அரசாங்கத்திற்கு உதவக்கூடும்…” அவர் கூறினார்: “மற்றொரு கவலை என்னவென்றால் ஆதார் தரவு கசிந்ததாக ஆவணப்படுத்தப்பட்ட வழக்கு உள்ளது. இது தேர்தல் நடத்தை விதிகளுக்கு எதிரான இலக்கு அரசியல் பிரச்சாரத்திற்கான அடித்தளத்தை அமைக்கலாம்.
ஏப்ரல் 2019 இல், யுஐடிஏஐ அதன் தரவுத்தளங்களில் சேமித்து வைத்திருந்த ஆந்திரப் பிரதேசம் மற்றும் தெலுங்கானாவின் 7,82,21,397 ஆதார் வைத்திருப்பவர்களின் விவரங்களை சட்டவிரோதமாகப் பெற்றதாகக் குற்றம் சாட்டி, ஹைதராபாத்தைச் சேர்ந்த மென்பொருள் நிறுவனமான ஐடி கிரிட்ஸ் (இந்தியா) பிரைவேட் லிமிடெட் மீது இந்திய தனித்துவ அடையாள ஆணையம் (யுஐடிஏஐ) போலீஸில் புகார் அளித்தது. UIDAI சேவையகங்களின் பாதுகாப்புக் குறைபாடுகள் காரணமாகக் கவலைகள் எழுப்பப்பட்டன, அந்த நேரத்தில் ஆணையம் இதனை மறுத்துவிட்டது. இந்த வழக்கு சிறப்பு புலனாய்வு குழுவிற்கு மாற்றப்பட்டது, ஆனால் விசாரணையில் குறிப்பிடத்தக்க முன்னேற்றம் எதுவும் ஏற்படவில்லை.
James Webb Space Telescope : ஜேம்ஸ் வெப் ஸ்பேஸ் டெலெஸ்கோப்பை நாசா டிசம்பர் 24ம் தேதி அன்று இ.எஸ்.டி. நேரப்படி காலை 7.20 மணிக்கு (இந்திய நேரப்படி மாலை 05.50 மணிக்கு) ஏவ திட்டமிட்டுள்ளதாக அறிவித்துள்ளது. உலகின் முதன்மையான விண்வெளி அறிவியல் ஆய்வகமான வெப், நாசாவின் முதன்மை தொலைநோக்கியான ஹப்பிள் விண்வெளித் தொலைநோக்கிக்கு பிறகு அனுப்பப்படும் தொலை நோக்கியாகும்.
ஹப்பிளுக்கு மாற்று வெப் இல்லை. ஆனால் ஹப்பிளை தொடர்ந்து அறிவியல் ஆராய்ச்சி இலக்குகளை நோக்காக கொண்டு அமைக்கப்பட்ட தொலைநோக்கியாகும் என்று நாசா அறிவித்துள்ளது. வெப் தொலை நோக்கி அகச்சிவப்பு நிறக்கதிர்கள் மூலம் பிரபஞ்சத்தை ஆய்வு செய்யும். ஆனால் ஹப்பிளோ ஆப்டிக்கள் மற்றும் புறஊதா அலைநீளங்களில் ஆய்வுகள் மேற்கொள்ளும் வகையில் உருவாக்கப்பட்டது. வெப்பில் இணைக்கப்பட்டுள்ள கண்ணாடி ஹப்பிளைக் காட்டிலும் பெரியது. ஹப்பிள் புவியின் சுற்றுப்பாதையில் மிகவும் நெருங்கி இருந்த நிலையில் வெப் தொலைவான சுற்றுப்பாதையில் இயங்கும்.
அலை நீளம் : வானியல் பொருள்களின் படங்கள் மற்றும் நிறமாலையைப் படம்பிடிப்பதற்கான வெப்பின் நான்கு கருவிகள் 0.6 முதல் 28 மைக்ரான்கள் வரை அலைநீளக் கவரேஜை வழங்கும் (மின்காந்த நிறமாலையின் அகச்சிவப்பு பகுதி சுமார் 0.75 மைக்ரான் முதல் சில நூறு மைக்ரான்கள் வரை இருக்கும்) ஹப்பிளில் உள்ள கருவிகள் முக்கியமாக புற ஊதா மற்றும் நிறமாலையின் புலப்படும் பகுதிகளை 0.1 முதல் 0.8 மைக்ரான் வரை கண்காணிக்க முடியும். அகச்சிவப்பு அவதானிப்புகள் முக்கியமானவை, ஏனெனில் இந்த அலைநீளத்தில் உள்ள ஒளியானது புதிதாக உருவான நட்சத்திரங்கள் மற்றும் கிரகங்களை மறைக்கும் தூசியை ஊடுருவி, அவற்றைப் பார்க்க வைக்க உதவும் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
அளவு : வெப்பின் முதன்மை கண்ணாடி 6.5 மீட்டர் விட்டம் கொண்டது. இது தற்போதைய தலைமுறை விண்வெளித் தொலைநோக்கிகளின் கண்ணாடிகளைக் காட்டிலும் கணிசமான அளவு பெரிய கண்ணாடியை வெப் கொண்டுள்ளது. ஹப்பிளின் கண்ணாடி 2.4 மீட்டர் விட்டம் கொண்டவை. அதாவது ஹப்பிளைக் காட்டிலும் வெப்பின் சேகரிப்பு பகுதி 6.25 மடங்கு அதிகம். ஹப்பிளின் NICMOS கேமராவால் மூடப்பட்டிருக்கும் காட்சிப் புலத்தை விட ~15 மடங்கு அதிகமாக Webb உள்ளடக்கும். வெப்பின் சூரியக் கவசமானது (sunshield) சுமார் 22 மீ x 12 மீ, டென்னிஸ் மைதானத்தின் அளவை விட சற்று குறைவாக உள்ளது.
சுற்றுவட்டப்பாதை : ஹப்பிள் பூமியை ~570 கிமீ உயரத்தில் சுற்றி வருகிறது. Webb பூமியைச் சுற்றி வராது, அதற்குப் பதிலாக 1.5 மில்லியன் கிமீ தொலைவில் உள்ள பூமி-சூரியன் L2 Lagrange புள்ளியில் அமர்ந்திருக்கும். இதன் பொருள் வெப் பூமியுடன் சேர்ந்து சூரியனைச் சுற்றும், ஆனால் பூமி மற்றும் சூரியனுடன் தொடர்புடைய அதே இடத்தில் நிலைத்திருக்கும். L2 புள்ளியில், வெப்பின் சூரியக் கவசம் சூரியன், பூமி மற்றும் சந்திரனில் இருந்து வரும் ஒளியைத் தடுக்கும், இது குளிர்ச்சியாக இருக்க உதவும். அகச்சிவப்பு தொலைநோக்கிக்கு இது மிகவும் முக்கியமான ஒரு அம்சமாகும்.
ஏன் அவ்வளவு தூரம்? ஒளி பயணிக்க அதிக நேரம் எடுக்கும். ஒரு பொருள் எவ்வளவு தொலைவில் இருக்கிறதோ, அவ்வளவு தூரம் நாம் பார்க்கிறோம். ஹப்பிள் மூலம் டோட்லர் கேலக்ஸிகளை காண முடியும் அதே சமயத்தில் வெப்பின் மூலம் நாம் பேபி கேலக்ஸிகளையே காண இயலும். வெப் அகச்சிகப்புக்கதிர் தொலை நோக்கி என்பதால் ஒளியின் புலப்படும் அலைநீளங்களில் மிகவும் மங்கலாக இருக்கும் தொலைதூரப் பொருட்களையும் நம்மால் காண இயலும்.
ஒமிக்ரான் மாறுபாடு ஓரிரு வாரங்களிலே அதன் கோர தாண்டவத்தை ஆரம்பித்துள்ளது. கிறிஸ்துமஸ் பண்டிக்கைக்கு முன்னரே ஐரோப்பா நாடுகளில் ஒமிக்ரான் பரவல் அதிகரித்தாலும், அதன் தீவிரத்தன்மையை இன்னும் கண்டறிய முடியவில்லை என ஆராய்ச்சியாளர்கள் கூறுகின்றனர்.
ஹூஸ்டன் மெதடிஸ்ட் மருத்துவமனையின் டாக்டர் வெஸ்லி லாங் கூறுகையில், “ஒமிக்ரான் மாறுபாட்டின் பரவல் வேகம், மிகப்பெரிய பாதிப்பை ஏற்படுத்திய டெல்டாவை விஞ்சியுள்ளதால், சுகாதாரத் துறையினரை அச்சத்தில் ஆழ்த்தியுள்ளது. கடந்த மூன்று வாரங்களில், ஹூஸ்டன் மெதடிஸ்ட் மருத்துவமனையில் சிகிச்சைபெறுவாரில் 80 விழுக்காடு ஒமிக்ரான் பாதிப்பாகும். டெல்டா இந்த நிலையை அடைய மூன்று மாதங்கள் ஆனது.
கொரோனா கட்டுப்பாடுகள் தளர்த்தப்பட்டு மக்கள் மீண்டும் பழைய நிலைக்கு திரும்பி நிலையில், ஒமிக்ரான் தனது ஆட்டத்தை தொடங்கியுள்ளது. ஒமிக்ரான் அலையின் தாக்கம் எப்படி இருக்கும் என்பது தெரியவில்லை. இன்னும் பல கேள்விகளுக்கு பதில் தெரியவில்லை. ஒமிக்ரான் தொற்று குறித்து நீங்கள் அறிந்துகொள்ள வேண்டிய தகவல்களை இச்செய்திதொகுப்பில் காணலாம்.
தடுப்பூசிகள் பாதுகாப்பு தருகிறதா?
உலகெங்கிலும் உள்ள அனைத்து தடுப்பூசிகளின் செயல்திறன், கொரோனாவின் முந்தைய மாறுபாடுகளுக்கு எதிராக செயல்பட்டது போல், ஒமிக்ரானுக்கு எதிராக செயல்படவில்லை. ஆனால், பரிசோதனையில் இரண்டு டோஸ் தடுப்பூசியில் போதுமான பாதுகாப்பு இல்லையென்றாலும், ஃபைசர் மற்றும் மாடர்னா தடுப்பூசிகளின் பூஸ்டர் டோஸ் ஒமிக்ரானை எதிர்ப்பதாக கண்டறிந்துள்ளனர்.
உடலில் நோய் எதிர்ப்பு சக்தியின் அளவு காலப்போக்கில் குறைகிறது. அதனை மீட்டெடுக்க பூஸ்டர் டோஸ் தேவைப்படுகிறது. ஃபைசரின் பூஸ்டர் டோஸ் 25 விழுக்காடு பாதுகாப்பு அளிக்கிறது. மாடர்னாவின் பூஸ்டர் டோஸ் 37 விழுக்காடு கூடுதல் பாதுகாப்பை வழங்குகிறது. அதேசமயம், பூஸ்டர் தடுப்பூசியின் நோய் எதிர்ப்பு சக்தி எத்தனை நாள்களுக்கு இருக்கும் என்பது தெரியவில்லை.
ஆய்வின்படி, பூஸ்டர் டோஸ் செலுத்திய பிறகு, உடலில் தோன்றும் நோய் எதிர்ப்பு சக்தியின் அளவை கணக்கிட்டால், அவை டெல்டாவை காட்டிலும் ஒமிக்ரானுக்கு எதிராக 20 விழுக்காடு குறைவாகவே உள்ளது. எவ்வாறாயினும், தடுப்பூசி செலுத்தியவர்களிடம் கூடுதல் பாதுகாப்பு இருக்கும். கடுமையான நோய் பாதிப்பு, மருத்துவமனையில் அனுமதித்தல், இறப்பு ஆகியவற்றிலிருந்து உங்களைப் பாதுகாப்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
தொற்றிலிருந்து மீண்டவர்களை ஒமிக்ரான் பாதிக்குமா?
தென் ஆப்பிரிக்காவில், டெல்டா உட்பட முந்தைய இரண்டு மாறுபாடுகளில் காணாத அளவு, கொரோனாவால் மீண்டவர்களுக்கு மீண்டும் ஒமிக்ரான் தொற்று கண்டறியப்பட்டுள்ளதாக கூறப்படுகிறது.
பிரிட்டனின் லண்டன் இம்பீரியல் கல்லூரி அறிக்கையில், கொரோனாவில் இருந்து மீண்டவர்களுக்கு ஒமிக்ரான் தொற்று ஏற்படுவதற்கான ஆபத்து முந்தைய டெல்டா மாறுபாட்டுடன் ஒப்பிடும்போது ஐந்து மடங்கு அதிகமாக இருப்பதை கண்டறிந்துள்ளது. எனவே, கொரோனாவிலிருந்து மீண்டவர்களும் தடுப்பூசி செலுத்திக்கொள்ள வேண்டும் அந்நாட்டு சுகாதாரத் துறை அறிவுறுத்தியுள்ளது.
ஒமிக்ரான் ஏன் இவ்வளவு வேகமாக பரவுகிறது?
ஒமிக்ரானில் உள்ள டஜன் கணக்கான பிறழ்வுகளை சோதிக்கும் முயற்சியில் ஆராய்ச்சியாளர்கள் உள்ளனர். ஹாங்காங் ஆராய்ச்சியாளர்கள் சமீபத்திய கூற்றுப்படி, டெல்டாவை விட ஒமிக்ரான் காற்றுப்பாதையில் வேகமாகப் பெருகுகிறது. ஆனால், அவை நுரையீரலில் அதிகளவில் பாதிப்பை ஏற்படுத்தவில்லை.
ஒமிக்ரான் லேசான நோயை ஏற்படுத்துகிறதா?
தற்போது தடுப்பூசிகள் பலருக்கு செலுத்தப்பட்டுள்ளதால், ஒமிக்ரானின் தீவிரத்தன்மையை துல்லியமாக கண்டறியமுடியவில்லை. தடுப்பூசி போடாதவர்களிடம் ஒமிக்ரான் பாதிப்பு எப்படி இருக்கிறது என்பது பகுப்பாய்வு செய்யப்படுகிறது.
தென் ஆப்பிரிக்கா நிபுணர்களின் ஆரம்பகால தகவலின்படி, ஒமிக்ரான் லேசான தீவிரத்தன்மையை கொண்டது. இருப்பினும், மருத்துவர்களால் கணிக்கமுடியவில்லை. ஏனென்றால், பெரும்பாலானோர் இளம் வயதினர் மற்றும் கொரோனாவிலிருந்து மீண்டு வந்தவர்கள் ஆவர்.
இங்கிலாந்து ஆய்வுபடி, ஒமிக்ரான் மாறுபாடு டெல்டாவை காட்டிலும் தீவிரத்தன்மை குறைவானது என்பதற்கான எந்த ஆதாரமும் இல்லை. இளம் வயதினருக்கு வேண்டுமானலால் லேசான பாதிப்பு ஏற்படலாம் என தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
யாருக்கு ஆபத்து
மற்று மாறுபாடுகளின் செயல்பாடுகளை ஆராய்ந்தால், வயதானோர், வேறு நோய் பாதிப்பு இருந்தால், பருமனாக இருந்தால் உங்களுக்கு நோய் பாதிப்பு கடுமையாக இருக்க வாய்ப்புள்ளது. இது மற்ற வகைகளை விட வித்தியாசமாக இருக்கும் என்று நினைக்கவில்லை.
தடுப்பூசி, பூஸ்டர் டோஸ் தவிர மாஸ்க் அணிவது, கூட்டத்தை தவிர்ப்பது, சமூக இடைவெளி கடைப்பிடிப்பது போன்ற அடிப்படை பாதுகாப்பு நடவடிக்கைகளை மக்கள் பின்பற்ற வேண்டும் என எமோரி பல்கலைக்கழகத்தின் டாக்டர் கார்லோஸ் டெல் ரியோ கூறினார்.
After the massive second wave of COVID-19 caused by the Delta variant, India has been in the endemic phase. This is the much-awaited respite that permits further relaxation of curbs on social interactions and reopening of all educational institutions. As these are implemented in different States at different paces, India now faces the threat of an Omicron wave. Some experts seem to believe that there will not be another wave since the Omicron variant is not causing severe disease in other countries. We cannot predict whether extensive transmission of Omicron will cause a wave. For some four months there was unrestrained circulation of the Delta variant before it showed up as the second wave of disease. Omicron will take less time as it spreads faster. We did not flatten the Delta wave curve with vaccination; we must use vaccination now to block another wave. The risk of a disease wave may be small but it is not zero.
The case for booster doses
Our best defence against Omicron is to bolster population immunity with vaccination. Omicron tends to evade immunity induced by infection or two doses of the vaccine. But the evasion is partial. The higher the antibody level, the better the protection. A recent report of cross-protection showed that all convalescent sera neutralised Omicron, albeit with low titres. A booster shot of a vaccine raises antibody levels at least an order of magnitude higher than those induced by infection or two vaccine doses. That is why many countries are providing booster jabs. What we believe is that the entire population should be vaccinated with two doses, including children (as Omicron causes more infection in children than Delta), and booster doses provided for those who had their second dose six or more months earlier.
Policymakers argue that Omicron will not cause serious illness, as initial trends suggest elsewhere, and so booster doses are unnecessary now. Everyone agrees that Omicron is spreading faster than even Delta. These observations must be seen against a background of the high prevalence of immunity in the population. Omicron’s true virulence in the non-immune population will be known only in due time. Should we therefore decide against booster doses now? Do we not know that booster doses will inevitably be necessary tomorrow, if not today? So, why not administer them earlier since we know that boosted immunity lasts longer?
All those who have followed COVID-19-appropriate behaviour and stayed safe may not be spared infection from Omicron. Diabetics; cancer patients; patients with autoimmune disease, chronic cardiovascular, renal or liver diseases; those who have had organ transplants; and those aged 60+ with immune senescence face the risk of disease. The World Health Organization (WHO) and Centers for Disease Control and Prevention advise a third dose for them to ensure adequate immunity. Apart from these categories of people, healthcare workers occupationally exposed to the virus are a priority. However, everyone who has taken two doses will need a booster sooner than later. If we wait for evidence on how many cases of serious disease and hospitalisation Omicron can cause, we may be too late in protecting these segments with the simple measure of administering a booster.
We know that breakthrough infection in two-dose recipients is common with Omicron. They will act as links in the chain of further transmission. We must slow down virus circulation and this can be achieved only by increasing the proportion of people who are adequately immunised.
Is there evidence that booster doses will protect us? Studies show that 70% of immunocompromised individuals show rapid increase in neutralising antibody titre with a booster dose. A booster dose with an mRNA vaccine protects well against symptomatic disease caused by Omicron. Will vaccines in India boost immunity against COVID-19? We must assume they do, but we also need to investigate this for confirmation. All these efforts should run in parallel. It is a well-accepted principle in vaccinology that booster doses consistently and exponentially enhance immunity. To face Omicron, which is highly transmissible and has a tendency to evade low levels of immunity, we must act now. Waiting for evidence is unwise – while anticipating evidence, we should offer boosters.
A second argument against booster doses is that India should share its vaccines with countries where the vaccination programme is lagging instead of administering booster jabs for its own citizens. The government has primary responsibility towards the Indian population. And India is doing its best to fulfil its obligations to low-income countries — more so than many developed countries.
Some argue that the two-dose vaccination programme for the entire eligible population will suffer if booster doses are administered. These two objectives are not in competition. Booster doses are to be administered after a six-month interval after the second dose. There is no reason why the two-dose programme and the booster programme cannot go hand in hand, especially since vaccine supplies are sufficient.
When responding to a crisis, decisions must be made quickly, with foresight, integrity and humanity. To wait for firm evidence to emerge before taking action or to take hasty, wrong decisions will entail a price. Foresight shows the middle path. WHO is reluctant to advise boosters now as its duty is to advocate vaccine equity. We must rely on our own integrity to enable us to balance our immediate needs and altruistic allocation for other countries.
Immunity is a spectrum ranging from protection from severe disease and death, to preventing even the mildest disease, to preventing infection itself. When we consider the nation’s health, our humanity demands that we protect the vulnerable from risk of severe disease and death. Retarding virus circulation and even inhibiting asymptomatic infections becomes a priority. This is the rationale for offering booster doses.
On child vaccination
It is urgent that we vaccinate children, already back in schools, as a defence against Omicron. The experience in other countries warns us that children without immunity get infected causing disruptions in school and transmission in households. Even children with asymptomatic infection will carry the virus home. Further, if we vaccinate children in a well-organised school-based vaccination programme, we will reduce the size of the potential ‘virus reservoir’ of that unvaccinated population segment. We need to fast-track approval processes for Emergency Use Authorisation for children. That will enable the next step of recommendation by the Technical Advisory Group on Immunisation. One vaccine manufacturer has made an intranasal vaccine in India. The need for it is now. Hence, its evaluation by a regulatory agency must be fast-tracked in an emergency mode.
How do we ensure that those who are immunocompromised get the booster dose? It is time that the vaccines already approved with the EUA are licensed quickly. This will enable physicians to assess the risk in individual patients and counsel them — thereby ensuring that those in need of booster jabs get them quickly.
We may be right in assuming that Omicron is relatively harmless. But we may also be wrong and the price we will pay then could be hefty. Instead, if we assume it to be ominous and take all precautions even before evidence clarifies the true picture of Omicron’s behaviour, society can go back to pre-COVID normalcy sooner.
T. Jacob John is retired Professor of Clinical Virology, CMC Vellore, and M.S. Seshadri is Medical Director of the Thirumalai Mission Hospital, Ranipet, Tamil Nadu
With two massive electoral mandates in 2014 and 2019; with the meek popular acceptance of the economic setback created by demonetisation in 2016; with the effective cancellation of Kashmir’s political aspirations and residual autonomy in 2019; with the inauguration of Ayodhya’s Ram Temple on the long-disputed ruins of the Babri Masjid in 2020; and finally, with the lack of any public outcry about the mishandling of the pandemic despite the loss of millions of lives in 2021, the Narendra Modi government is perhaps justified in proceeding as though it has a carte blanche, not least on the cultural front.
One of the ways in which this regime’s apparently unshakeable confidence in its ideological plank of Hindutva can be gauged is by its systematic takeover and makeover of a number of spaces and structures that have powerful symbolic significance in the public life of the nation.
Nationalism of refurbishment
From the Gandhi Ashram in Sabarmati to the Ram Mandir in Ayodhya, from the Parliament House on Raisina Hill to the Vishwanath Mandir in Varanasi, from Ahmedabad’s Sabarmati Riverfront to the capital’s Central Vista Avenue, from Jallianwala Bagh in Amritsar to Teen Murti House in Delhi, all kinds of historic sites, whether sacred or secular, ancient or modern are being subjected to extravagant renovation.
As architect Bimal Patel, responsible for most if not all of the Modi administration’s most ambitious redevelopment projects in Gujarat, Delhi and Uttar Pradesh, said to a university audience in the capital recently: “We are interested in changing the iconography of power.” One could hardly ask for the agenda of the Hindu Right to be more explicitly spelt out.
Patel and his Ahmedabad-based firm HCP Design, Planning and Management Pvt. Ltd., along with other Government functionaries and spokespersons, Ministers and bureaucrats, State and central officials, as well as right-wing culture warriors producing media commentary, have a uniform justification for these massive undertakings: India needs to transition from dilapidated Mughal grandeur, leftovers of the British Raj and remnants of Nehruvian socialist frugality, to its own 21st century self-image of a rising Asian Giant.
The Chinese model is preferred, where the past is unsentimentally obliterated, differences are brutally homogenised, and so far as possible, things are made brand new, enormously large and technologically advanced. Special Economic Zones, Smart Cities, international airports, multi-lane expressways and glitzy malls have already erupted all over the country. Refurbished heritage structures are the latest emblem in this ideologically driven visual and aesthetic transformation of Modi’s India.
People should visit Sabarmati not as Gandhians but as tourists; so too Kashi Vishwanath not merely as devotees of Shiva, nor the Janmabhoomi as just believers in Ram, but also as tourists; similarly the National Museum or India Gate not only as citizens but also as tourists. Parliament itself needs to attract tourists, as the arena for debate and legislation. It is no longer enough to seek a functioning polity, society or religious community — we need a staging of Indian democracy.
Citizenship as viewership
We should not see India for what it is — old, diverse, incoherent, complex, messy, inclusive, subtle and resilient — but instead be overwhelmed by the simulacrum of a Hindu Rashtra, an imposing edifice that has no space for the wretched of the earth. The relationship of the people to the nation is no longer that of participation and agency. Rather, we are reduced to passive awe-struck viewers of an impressive scene whose narrative we cannot question, much less determine through our choices.
In exchange for “amenities” like toilets and parking lots, we should be ready to give up all ownership of our neighbourhoods, places of worship, hubs of commerce, and the intricately woven fabric of our sociality, evolved organically over centuries. Residents of Sabarmati Ashram or Kashi Vishwanath for generations can simply be bought out of their ancestral homes and done out of their traditional livelihoods. Muslims have to fight for a legitimate dwelling, mosque, trade or locality — a form of state-led exclusion and marginalisation perfected in Gujarat, now pervasive in Uttar Pradesh.
The current dispensation’s taste for monumentality, spectacle and grandeur is reminiscent of imperialist and fascist regimes the world over. Gandhi’s ethic of service and humility embodied in the routines and rituals of his ashram; Nehru’s commitment to inculcating democracy and engendering secularism in the first years of the Indian republic; Ambedkar’s egalitarian campaigns to open temples, tanks and roads to all Indians regardless of caste and gender; the true seeker’s quest for liberation in a sacred city of prayer and pilgrimage like Banaras or Ayodhya — none of these habits and practices familiar to Indians is recognised as valid. Because, all of these ways of being, for individuals and communities, require tolerance of difference, coexistence with others, respect for nature, accepting the finitude of life, and most importantly, remaining mindful of the evanescence of power.
The same Ganga that bore away thousands of bodies of the Covid dead during the Delta wave just a few months ago, is without shame, irony or apology supposed to serve as a scenic backdrop for the ostentatious “Vishwanath Dham” inaugurated by the Prime Minister. The scriptwriters of his speeches, architects of his corridors, curators of his sound-and-light shows and designers of his outfits forget that in the 17th century, Kashi bowed to neither Aurangzeb Alamgir nor Chhatrapati Shivaji. Even today, Banaras is no mere electoral constituency — from a truly Hindu perspective, infused with faith, it is the eternal stronghold of Shiva Tripurantaka, Destroyer of the Three Demon Cities.
The manufacturers of Mr. Modi’s vaunted image seem not to know that Banaras produced both Tulsidas and Kabir, the greatest poets of medieval north India who represent two alternative imaginations of divinity and use the languages of their region in radically dissimilar ways. They fail to acknowledge that from the weaving of Banaras’s famed brocades to the carving of its colourful wooden idols, the city is unimaginable without its Muslim artisans. They gloss over the fact that none of the defining work of Banaras — from religious rituals to learned scholarship, from making music to plying boats, from cooking to cremation — is possible without an intricate ecology of communities. Comprising all manner of religious, sectarian, caste and occupational identities, these groups have evolved amodus vivendithrough the ages in defiance of the ham-fisted interventions of any state.
What is needed
Like all Indian cities, crumbling and collapsing Varanasi desperately needs better urban infrastructure. Like all Indian rivers, the highly polluted Ganga urgently requires cleaning up. One of the most revered and visited places on the subcontinent could certainly do with the governance, investment and development it has not had in decades. But bulldozing the very heart of Banaras, the Vishwanath Temple and Gyanvapi Mosque complex, to erase its historically multi-religious character and make an opulent display of Hindu pride, is contrary to the spirit of the Constitution, and shockingly insensitive and wasteful in a pandemic.
The Bharatiya Janata Party leadership expects to reap the rewards of its blatantly communal messaging and magnification of Hindu symbols in the forthcoming Uttar Pradesh elections. But it should not underestimate the famed insouciance of the denizens of Kashi, their abiding scepticism about illusions and appearances, be it the magic of Modi or the chimera of the world. “Maya maha thugni hum jaani,” sang Kabir, that canny bard of the cynical city.
Ananya Vajpeyi, an intellectual historian, is a fellow at the Centre for the Study of Developing Societies, New Delhi. The views expressed are personal
Debt bondage is a form of slavery that exists when a worker is induced to accept advances on wages, of a size, or at a level of interest, such that the advance will never be repaid. One of India’s hastily-passed Labour Codes — the Code on Wages, 2019 — gives legal sanction to this horrifically repressive, inhuman practice, by allowing employers to extend limitless credit advances to their workers, and charge an unspecified (and hence, usurious) interest rate on them.
Despite previously existing legal protections, vulnerable agricultural, informal sector and migrant workers were already becoming trapped in a vicious cycle of mounting debt and dwindling income, stripping them, their families and future generations, of their most basic rights. It remains one of the most pernicious sources of control and bondage in India, and is incompatible with democracy.
What is shocking is that instead of preventing such enslavement of workers and protecting their fundamental rights, the present government appears to openly abet the practice, by undoing even the weakest safeguards earlier in place under the Minimum Wages Act, 1948 (now subsumed in the Code).
A free pass to debt bondage
Rule 21 of the Minimum Wages (Central) Rules, 1950 (corresponding to the Act) spelt out certain ‘deductions’ permissible from the wages of workers. The sub-rule (2)(vi) allowed for “deductions for recovery of advances or for adjustment of over payment of wages, provided that such advances do not exceed an amount equal to wages for two calendar months of the employed person”.
Additionally, it stated, “in no case, shall the monthly instalment of deduction exceed one-fourth of the wages earned in that month”.
Compare this with Section 18(2)(f)(i) of the Code on Wages, which introduces two major changes to the foregoing.
This section allows deductions from wages for the recovery of “advances of whatever nature (including advances for travelling allowance or conveyance allowance), and the interest due in respect thereof, or for adjustment of overpayment of wages”.
The subtle manipulations introduced have huge implications. One, it has done away with the cap of ‘not more than two months’ of a worker’s wages under the earlier Act, that an employer can give as advance. This allows employers to lend unlimited advances to their workers, tightening their grip.
Two, it has legalised the charging of an interest rate by the employer on such advances, by adding the clause on interest, and with no details on what might be charged. The net impact is an open sanction for the bonded labour system to flourish.
Moreover, the Code increases the permissible monthly deduction towards such recovery, up to one-half of the worker’s monthly wage, as compared with one-fourth under the earlier Act.
Not that the presence of any law under our Constitution even before the Labour Codes — such as The Bonded Labour System (Abolition) Act, 1976 — or various Supreme Court judgments, have ever deterred the bonded labour system from being widespread across sectors, from agriculture to quarrying, spinning, and more.
Cases in Rajasthan
In Baran district, Rajasthan (2011-12), a series of Sahariya (a primitive tribal group) families boldly came out one after the other and spoke of their harrowing experiences of violence and even rape at the hands of Sikh, caste Hindu, and Muslim landlords, for whom they had worked as ‘halis’ for generations. The mostly upper-caste government officials from the Collector onwards put up a wall of resistance in acknowledging them as bonded labourers as per the Act, thereby denying them any sort of relief or rehabilitation, till pressure was mounted.
In a large-scale primary survey in a mining cluster of Nagaur district, Rajasthan for the Mine Labour Protection Campaign (2015), we found that one in three workers interviewed had taken advances from their employers ranging from Rs. 1,000-Rs. 1,50,000 at the time of joining work. Of them, about 50% said they took the amount “to pay off the earlier employer or a moneylender”.
But in Parliament, the existence of bonded labour has simply been denied among elected representatives, or grossly understated.
Debt bondage and forced labour flourish because the Government has done nothing to ensure the economic security of labourers. And it is set to worsen if this labour code provision is allowed to take shape.
Need for state intervention
It is no coincidence that the disproportionate effect of this huge regression in the Labour Code will fall on Dalits and the landless. In the Nagaur study, for instance, we found that 56% of the workers were Dalits, as contrasted with only 3% of the mine owners.
The vast proportion of landless agricultural labourers in India, to date, are Dalits.
Anand Teltumbde powerfully writes inRepublic of Caste, “The dominant castes understood that if dalits came to own the means of survival, they would repudiate their servile status and its attendant social bondage... Economic independence is an aspect of liberty and its absence, as a corollary, spells slavery.”
Indeed, this is exactly what B.R. Ambedkar feared would play out in India, and hoped to prevent, through his pamphlet, States and Minorities, released in the 1940s (see Article 2). In her Ambedkar Lecture, 2018 at the University of Edinburgh, Rupa Viswanath, Professor of Indian Religions at the Centre for Modern Indian Studies, University of Göttingen, expounds on Ambedkar’s later-age line of reasoning that “what makes the translation of ‘one-man-one vote’ to ‘one-man-one-value’ possible, is the worker’s economic freedom”.
Ambedkar understood that economic enslavement was an extreme form of coercion that rendered political freedom meaningless, and that democracy itself required state intervention in the economic structure to prevent such practices, she says.
While he proposed a complete recast of rural and agrarian land structures, and state ownership of land as crucial to this, she explains, he also defined democracy as resting on two premises that required the existence of economic rights.
The first, relevant to the present discussion on Labour Codes, was that “an individual must not be required to relinquish his Constitutional rights as a condition precedent to the receipt of any privilege”. But that is exactly what the unemployed are forced to do — merely for the sake of securing the ‘privilege’ to work and to subsist, she notes.
Deepening inequality
The larger picture we must keep in mind, therefore, is this. Government after government, under the garb of being pro-worker, has schemed to intervene in exactly the opposite direction as desired — by maintaining and deepening economic inequality to the advantage of the privileged castes and classes, thereby keeping true political freedom out of the workers’ reach. And it is this line that the Central government has pursued with even more gusto, in the recasting and passing of these retrogressive labour codes.
If the farm laws could be repealed, then these anti-labour codes, with numerous other dilutions that snatch away the mostly non-existent rights of the far more vulnerable class of workers, must surely go.
Sowmya Sivakumar is an independent writer
The 2021 presidential election in Chile, which resulted in the victory of the Left candidate Gabriel Boric, actually began in October 2019. During that month, the government of President Sebastián Piñera raised transportation prices, which resulted in a cycle of unending protests. These protests were led by young people, including schoolchildren, which is why Mr. Boric opened his victory speech by thanking the children for their work on his campaign. Unusual around the world, Chile’s students have a high participation rate in high school and college organisations. “I am 35 years old,” Mr. Boric said. “And I know that history does not start with us”. But it is clear that this election campaign owed much to the youth upsurge that put social issues on the table and forced the government to confront the growing income inequality in the country.
The ghost of Salvador Allende hung over the election campaign and the victory night. “Go home,” Mr. Boric said at the end of his victory speech, roughly quoting Allende, “with the healthy joy of the clean victory we have achieved.” It was indeed a clean victory, with a high voter participation rate and a clear majority for Mr. Boric.
When we met Mr. Boric a few months before the final vote, he brimmed with confidence that his country would like to restart the positive dynamic started by Allende in 1970 and cut short by the U.S.-backed coup of General Augusto Pinochet in 1973. The week before the election, Pinochet’s wife – Lucía Hiriart – died, sending a signal that the era of the old General is now fully over.
An emphasis on dignity
Mr. Boric began his political life in the student movement, leading the University of Chile Student Federation alongside the Communist Party’s Camila Vallejo into the student protests of 2011. It was in these struggles that the linkages grew among the students of the Left, with some such as Ms. Vallejo going into the communist movements and others such as Mr. Boric going into the new Left formations. Mr. Boric joined the socialist formation called Social Convergence, which became part of the political coalition named Broad Front. The Broad Front is committed to environmental and social rights as well as building an economic model that will move towards socialism. In this election campaign, the Broad Front joined forces with the Communist Party – with Mr. Boric and Ms. Vallejo as the most public faces of the unity – to run a campaign built on the social protests since 2019 and against Chile’s growing inequality.
Mr. Boric’s electoral coalition was called Approve Dignity. Mr. Boric’s close ally Giorgio Jackson in Santiago told us that it was clear that the social temperature in Chile favoured the Left: the majority believed in women’s rights and gay rights as well as in environmentalism. Part of the impact of the term ‘dignity’ is that it amplifies the importance of these rights and the meaning they have for a large section of Chile’s population. The possibility of attaining social rights, however, rests on addressing the fundamental problem of Chile’s high rate of income inequality.
Make the economy sing
Chile’s economic indicators swing from high per capita income – which allows it to remain a member of good standing in the OECD – to high income inequality. Reliance upon copper exports has made the country dependent on the price of copper in the world market, which has plummeted since 2010. When copper prices are high, the profits and royalties from copper sales have helped improve the fortunes of the country. But this long decline is part of the reason why there have been cycles of protests since 2012 against governments unwilling to come to terms with the structural problem in the country.
When Gen. Pinochet came to office, he brought in a set of economists called the ‘Chicago Boys’ to experiment with neo-liberalism. He privatised most services, including pensions, and allowed the private sector to prey on the population. With the decline in copper revenues and the rise in the price of private services, the situation became dire for the public. Mr. Jackson told us that a Boric government is going to do a few reasonable things to take control of the situation: raise taxes on the wealthy, demand an increase in the share of copper revenues against multinational corporations, reform the pension system, and tackle the decline in public services. Whether Mr. Boric will be able to raise the funds to conduct large-scale redistribution and accelerate the diversification of the economy is to be seen.
When Allende was in office, U.S. President Richard Nixon said he would fight the socialists by making the economy scream. Mr. Boric will have to see if the Chilean oligarchy will allow him to make the economy sing. That’s what he was voted in to do.
Taroa Zúñiga Silva and Vijay Prashad write for the global news syndication service Globetrotter
Just a day before the Jammu and Kashmir Reorganisation Act of 2019 was passed, Ladakh enjoyed a classical three-tier administrative system. The Autonomous Hill Development Councils of Leh and Kargil read along with the framework of J&K’s special status and its bicameral legislative system gave Ladakh autonomy and participatory democracy. This also kept the interests of the tribal majority population of Ladakh secure.
The Hill Councils, the biggest elected bodies in Ladakh, were further enabled by the State government through the State Assembly and both the institutions worked in a synchronised manner. The Hill Councils had the powers over land in Ladakh while the majority of the bigger concerns regarding land remained protected under Article 370 and J&K’s robust land protection laws. Similarly, gazetted officers were recruited through the State Public Service Commission. The District Service Selection Board made recruitments at the district level. But today, there is no Public Service Commission in Ladakh and the Hill Councils’ power to make recruitments at the district level has also been affected by the Lieutenant Governor (LG)’s presence. Technically, there also exists no law in Ladakh now that protects the land or even the jobs. The Union Ministry of Tribal Affairs had recommended in 2019 that Ladakh to be declared a tribal area but that recommendation has disappeared into thin air.
Besides making Ladakh a vulnerable Union Territory (UT), the Reorganisation Act has taken away participatory democracy from Ladakh — first by taking away the six seats of the Members of Legislative Assembly and the Legislative Council and second by wakening the functioning of the Hill Councils. The only elected representation from Ladakh outside of Ladakh is a lone MP.
On the one hand, there is a political vacuum in Ladakh, and on the other, there has been a tightening of bureaucratic power. The fundamental constitutional dichotomy between the LG’s office and the Hill Councils aside, the functioning of the LG and his offices has been very different from the way the institutions in Ladakh functioned earlier.
The office of the LG and his team have their feet in Ladakh but their heart is in Delhi. The LG’s office has followed a corporate model of working — a majority of the officers are of the Hill Councils and the rest have been recruited through outsourcing agencies. The officers are overworked. There has been a focus on creating a new work atmosphere without addressing the issues that have arisen due to the transition from State to UT. These include issues of transport operators who are not able to renew their permits and the transfer and promotion of employees of higher education. There is more focus on amplifying on social media the work done rather than actual engagement with the people on the ground.
The fact that the LG’s office has not been able to strike a chord with the people of Ladakh is best manifested by the emergence of two major groups in Ladakh: The Apex Body Leh and the Kargil Democratic Alliance. These groups represent nearly all the religious and political bodies of Ladakh. Though they initially had different demands, they now have a common agenda: statehood. They also advocate for other constitutional safeguards on the lines of what is given to the Northeast. The two bodies have mass acceptance in Ladakh. Calling their emergence as an outcome of their disdain for the UT administration would be a misnomer, though. Rather, it has dawned upon the people of Ladakh that a UT without even a legislature is nothing but a reminder of disenfranchisement and collective despair.
Mustafa Haji is a lawyer, J&K and Ladakh High Court
An unwillingness to allow meaningful debate and invite wider consultation can undo even the progressive aspects of problematic legislation. Ignoring protests, the Union government has managed to push through a Bill in Parliament to link electoral roll data with the Aadhaar ecosystem. On the face of it, the Bill’s objective — to purify the rolls and weed out bogus voters — may appear laudable, and the seeding of Aadhaar data with voter identity particulars may seem to be a good way of achieving it. Indeed, this can also allow for remote voting, a measure that could help migrant voters. The four qualifying dates for revision of rolls will help in faster enrolment of those who turn 18. However, other aspects hold grave implications for electoral democracy. The Opposition underscored the possible disenfranchisement of legitimate voters unwilling or unable to submit Aadhaar details, the possible violation of privacy, and the possibility that demographic details may be misused for profiling of voters. Each is a valid concern that ought to be considered by a parliamentary committee. Union Law Minister Kiren Rijiju has said the proposal has been unanimously approved by the Parliamentary Committee on Law and Justice. But, it is not clear if the specifics of the Bill had been discussed widely and public opinion sought.
There are indeed complaints that some electors may be registered in more than one constituency and that non-citizens have been enrolled, but these can be addressed by other identification processes. In fact, the Aadhaar database may be irrelevant to verify voter identity because it is an identifier of residents and not citizens. And the complaints of wrongful enrolment have come up even against the unique identity number allotted to more than 90% of the population. Mr. Rijiju is confident that the Election Laws (Amendment) Bill satisfies the tests laid down by the Supreme Court — a permissible law, a legitimate state interest and proportionality. However, this has to be rigorously examined. Even though the Aadhaar requirement is said to be voluntary, in practice it can be made mandatory. The Bill says the election registration officer may require the submission of the Aadhaar number both for new enrolments and those already enrolled. The choice not to submit is linked to a “sufficient cause”, which will be separately prescribed. Whether the few permissible reasons not to intimate one’s Aadhaar number include an objection on principle is unknown. If an individual’s refusal to submit the detail is deemed unacceptable, it may result in loss of franchise. Therefore, the measure may fail the test of proportionality. If the Government really has no ulterior motive in the form of triggering mass deletions from the electoral rolls, it must invite public opinion and allow deeper parliamentary scrutiny before implementing the new provisions that now have the approval of both Houses of Parliament.
In a disturbing sequence of events, two men were beaten to death over alleged attempts to “commit sacrilege” in the sanctum sanctorum of the Golden Temple in Amritsar and on the Sikh flag in a gurudwara at Nijampur village in Kapurthala earlier this week in Punjab. With passions now running high as the State heads to polls early next year, political parties have jumped into the fray seeking tougher laws and alleging conspiracies. Prominent political leaders cried foul over the alleged attempts at committing sacrilege, but few questioned the murders of the alleged perpetrators without even investigating their crimes. The use of vigilantism as retaliation for their alleged acts is clearly illegal but it is also deeply problematic in other ways as it has disallowed any possibility of unravelling why these incidents occurred and if they were attempts to foment communal tensions. In the Nijampur incident, the police have said the unidentified man who was lynched bysewadarsat the gurudwara was most likely a thief, which suggests that the police must book those who took the law into their own hands. Upholding law and order is paramount in defusing tensions related to inflamed religious passions and, unfortunately, the proximity of elections seems to deter this possibility.
The rabble-rousing State Congress chief, Navjot Singh Sidhu, for example, upped the ante by seeking a “public hanging” for those convicted of crimes of committing sacrilege. Earlier in 2018, the State cabinet had sought to pass amendments to the Indian Penal Code (IPC) seeking life imprisonment for those convicted of committing sacrilege against the holy books of major religions, a problematic proposal that sought punishment far disproportionate to the crimes. The proposal itself was redundant as the Supreme Court clarified that Section 295A of the IPC “punishes the aggravated form of insult to religion when it is perpetrated with the deliberate and malicious intention of outraging religious feelings”. Besides, if invoked, it could be used to jail miscreants for up to three years. It is a Section misused to prosecute people in the name of protecting the sentiments of sections of society, thereby dampening freedom of expression. Seeking extraordinary punishment for crimes that are vaguely defined such as “sacrilege” would be an even more retrograde step as the application of stringent “blasphemy laws” elsewhere has shown. The State must now allow the police to conduct thoroughgoing inquiries. It must also bring to justice those engaged in vigilantism. Meanwhile, political parties committed to peace in the State must seek to defuse any public anger over the alleged acts of “sacrilege” and not let it descend into communal tensions.
New Delhi, Dec 21: A full meeting of the Planning Commission to-day considered measures to re-orient the Plan to meet the new situation arising from the two-week war with Pakistan and liberation of Bangla Desh. At least two factors, prospects of reduced foreign aid and the need to assist Bangla Desh in its economic reconstructions, figured prominently at the meeting which was held to discuss the mid-term appraisal of the Fourth Plan. The Prime Minister, Mrs. Indira Gandhi, who presided, made it clear that the country would have to do with reduced foreign aid. At the moment, she said, the net foreign aid constituted less than one per cent of the national income and indications were that there would be further reduction in the years to come. So, she underlined the need for quickening the pace of self-reliance. Without naming any country, Mrs. Gandhi pointed out that at critical times the donor countries used the aid to the disadvantage of the recipient countries. Mrs. Gandhi felt that the assumption in the Fourth Plan regarding external aid would need adjustment. She was confident that the country could do with reduced foreign aid when once the productive assets were fully utilised.
Jathedar Santokh Singh, 52, president of the Delhi Gurudwara Prabhandak Committee was shot dead by a DGPC member Sohan Singh Sandhi from the Singh Sabha Gurudwara in Delhi’s Vishnu Garden. Immediately after Sohan Singh was shot dead by the Jathedar’s bodyguard. Though police and eyewitness accounts were nebulous regarding the incident which took place a few seconds, preliminary investigations reveal that the Jathedar who was travelling in a white Ambassador car was shot thrice by Sandhu, a few yards from the gurudwara. He had come to attend a function at the gurudwara. Santokh Singh and Sohan Singh Sandhu were declared dead upon arrival at the hospital. Prime Minister Indira Gandhi has expressed shock at the Jathedar’s murder.
Assam Talks To Resume
Negotiations between the Assam agitators and the Central Government are likely to begin soon in New Delhi. The Centre has reportedly asked the All Assam Students Union and the All Assam Gana Sangram Parishad to decide the date and January 3 is being considered, according to various indications. A final decision will be taken at the AASU and the AAGSP executive meeting on December 22. The talks will be tripartite this time. A committee of the national opposition parties will also participate.
Message To Pak
India is likely to seek clarification from Pakistan on its no-war pact offer. A formal communication has been sent to Pakistan. According to sources, Indian envoy in Pakistan, K Natwar Singh, will carry the Indian communication. Singh has already had discussions with the Prime Minister, External Affairs Minister and senior officials of the external affairs ministry.
The act of redrawing electoral boundaries is disruptive by definition and politicians are always wary of being short-changed by the process. In Muslim-majority Jammu & Kashmir, where the demand for delimitation has emanated from Jammu and is seen as reflecting the communal polarisation along regional lines in the erstwhile state, the redrawing of constituencies was always going to be a fraught exercise. The draft proposals of the J&K Delimitation Commission, set up in March 2020, seem to have confirmed the fears of the regional parties that the exercise was aimed solely at increasing the number of seats in Hindu-majority Jammu, to benefit the BJP. The five associate members — three parliamentarians from the National Conference and two from the BJP — have been told that its findings support an increase of six seats for the Jammu region, and one in the Muslim-majority Valley. This takes the seats in Jammu from 37 to 43, and in Kashmir, from 46 to 47. In the last Assembly election held in 2014, the BJP’s 25 seats were all won in Jammu. Delimitation is thought to have one criterion — population. On the basis of the last census conducted in 2011, according to which the population of Kashmir is 6,888,475 and that of Jammu 5,350,811, the proposal presents an anomaly — a population of 1,46,563 in Kashmir per constituency, and 1,24,437 in Jammu. But the Commission seems to have taken other factors into consideration, including voters’ lists, geographical and communication contiguity, and a margin of plus or minus 10 per cent population in each constituency. It has also proposed the first-time reservation of nine seats for Scheduled Tribes, in addition to seven seats for Scheduled Castes.
All the regional parties, including NC, PDP, and People’s Conference, have criticised the proposal as a move to disempower Kashmir further after the 2019 reorganisation of the state that bifurcated it into two Union Territories, and stripped it of its special status. Indeed, the plan to increase the number of Assembly seats is contained in the J&K Reorganisation Act, 2019. But in Kashmir, where the Centre has sought to curtail free speech and the freedom of association and attempted to silence dissent for more than two years through imprisonment of politicians and political workers, journalists and others, and tried other experiments to restrict electoral democracy, it was inevitable that the motives behind this delimitation exercise would be questioned, especially as it has been postponed in other parts of the country until the new census enumeration. The aspirations for a Hindu chief minister of the BJP, which for the first time became part of a ruling coalition in the state in 2014 with the PDP, and a change in the rules of domicile and land ownership, have created a situation in which the people of the Valley view the Centre’s moves to be deepening the crisis. The delimitation exercise could add to those anxieties.
All parties must keep in mind, however, that these are draft proposals. The Commission has invited the views of the public and political parties until December 31. For its own credibility, and in the larger interest, it must set out in detail the rationale behind its proposals.
This editorial first appeared in the print edition on December 22, 2021 under the title ‘Lines of interest’.
Winds of change are blowing through the United Arab Emirates. After announcing the implementation of the four-and-a-half-day work week earlier this month, the UAE has said that it will end the censorship of films. Instead, a new age category of +21 will be introduced within its existing rating system, allowing the screening of “international” versions of films, which leave intact scenes depicting kissing, nudity, homosexuality.
This is just the latest development in what is being widely seen as a softening of the UAE’s conservatism. From liberalising its personal laws — such as allowing unmarried couples to co-habit — to making it easier for the holders of the new long-term “golden visa” to have 100 per cent ownership of their business in the country, the UAE is taking decisive steps to attract both individuals and investors. While the country has said that it wants to stay in step with the rest of the world, including on individual rights, the pragmatic need for its economy to diversify beyond oil is also a factor. A 10-year national strategy unveiled in November aims to increase the GDP contribution of the creative and cultural industries to 5 per cent.
The UAE’s announcement will give greater impetus to the liberalisation of entertainment that already seems underway in the region. Saudi Arabia, for example, held its first international film festival in Jeddah this year, four years after it removed its over-three-decade-old ban on cinema while at the Cairo Film Festival, a coming-out film Fiasco, won two awards (Egypt, where queer people are often the target of violence, also allowed the screening of The Eternals, which featured the first MCU gay superhero). At a time when attitudes elsewhere are hardening in favour of greater state control over creative content, the opening up of the UAE to the transformative power of cinema is enormously welcome.
This editorial first appeared in the print edition on December 22, 2021 under the title ‘Lights, camera, UAE’.
The government’s decision to raise the legal age of marriage for women from 18 to 21 is well intentioned. The Cabinet cleared the move after a task force set up to examine matters of “motherhood, maternal mortality rate and improvement of nutrition” suggested that a change in the minimum age of marriage would help “empower women”. But meeting that goal will require much more. It will mean addressing a complex social challenge made of poverty, devalued status of women in society, suspicion of women’s sexual choices and lack of girls’ access to education and income opportunities.
The sharpest dip in the percentage of girls marrying before they turn 18 was seen in the decade between the NFHS-3 (2005-6) and NFHS-4 surveys (2015-16), when it came down from 47.4 per cent to 26.8 per cent, coinciding with an expansion in education opportunities across the board. It has shown a slight improvement in the NFHS-5 survey (2019-21). Nearly a quarter of Indian girls (23 per cent) continue to be married before they turn 18, despite existing legal barriers. Several estimates suggest that over half of Indian women get married before the age of 21; in the poorest communities, that number is much higher. Raising the age of marriage would, therefore, criminalise a large number of marriages, with a disproportionate effect on the most underprivileged groups. There is a clear link between education and delayed marriage. Data shows that women with 12 or more years of schooling marry much later than other women. Think of a 15-year-old girl from an underserved community in rural India. The chances of her staying in school, and going on to study further, go up only if there are more high schools and colleges near her home, if she can access a reliable transport service or stay in hostels; and, finally, if education opens up paths to livelihoods and incomes. Forbidding marriage to 18-year-olds, adults in the eyes of law, could have a special bearing on young people’s sexual lives. The policing of young women’s sexual choices by natal families is only likely to grow.
While legal reform is essential, care must be taken to ensure that it does not fall into a policy approach that sees women as passive recipients or conceives of their well-being only in terms of marriage and motherhood. The soaring aspirations of women in India often run into harsh, limiting realities. They need governments to commit to expanding their opportunities far more urgently than for them to decide when they can marry.
This editorial first appeared in the print edition on December 22, 2021 under the title ‘Knotty answer’.
The recent inauguration of a municipal road in Kashi, the Lok Sabha constituency of the prime minister, was converted by him into a grand show of devotion to the Hindu religion — like the inauguration or foundation-laying functions of earlier projects at Ayodhya, Badrinath, Kedarnath and other Hindu religious places, all at a considerable cost to the government exchequer. These events have raised many questions of propriety in a secular democracy. In an earlier article, I had talked about the crossing of the “Lakshman rekha” by the PM, when I noticed that he was freely using government functions organised at government cost to lambast his political opponents, especially in Uttar Pradesh. That is a fine line of democratic behaviour that many of our worthies in politics have often violated but I was shocked when it came from no less a person than the PM. But that is nothing compared to the recent show at Kashi, all dedicated to the glory of the Hindu religion, spread over two days and covered live by all media channels and comprehensively by the entire print media. “Is India a secular democracy anymore?” is a question on many people’s lips, while the majority celebrate it as the final revenge of history taken by the present prime minister for all the wrongs done by the Muslim invaders in the past.
As I understand it, India is still a secular state, which means that the state has no religion and is bound by the Constitution to treat all religions as equal and make no distinction between the followers of one as compared to the other. I have been in positions of power and authority myself, first in administration and later in politics, almost all my life. Nobody taught me to be secular but I was secular naturally and, therefore, had no difficulty in treating the followers of all faiths equally. I was and continue to be a devout Hindu. Apart from doing my prayers on a daily basis, going to temples and the places of pilgrimage, I have walked barefoot a hundred kilometres from Sultanganj in Bihar to Baba Dham (Deoghar) now in Jharkhand, carrying a ‘Kanwar’ with the holy Ganga water to be offered to Lord Shiva for five years running. But it was always a personal pursuit, as it should be. I even persuaded the great socialist leader Karpoori Thakur, who was chief minister of Bihar then, to create adequate facilities for the pilgrims on the 100 km route, like clean dharamshalas, drinking water facilities, toilets, etc. at government cost. I still remember the lively debate we had in the largely socialist Bihar cabinet then about whether the government should spend money on a purpose like this. The issue was settled in favour of doing so on the grounds that it served a larger public purpose. But neither Karpoori Thakur nor any of his cabinet colleagues, who included representatives of the then Jan Sangh, made a song and dance about it. There were no grand foundation-laying or inaugural functions. I shudder to imagine what would have happened if such a project had been undertaken today.
Milking religion, caste, language, region or any other identity for personal and political gain is not unknown in electoral politics in our country, as indeed the world over. But it has been muted and not done as openly and shamelessly as it is being done today. The present prime minister is not the first BJP prime minister of India. Atal Bihari Vajpayee had preceded him in that post and while I shall not judge Narendra Modi by the standards of Jawaharlal Nehru, I am well within my rights to judge him by the standards set by Vajpayee. And knowing him as I do, I have no hesitation in saying that Vajpayee would never have done any of those hundreds of things Modi has done to violate the spirit of the Constitution, including the grand show in Kashi the other day. “Raj Dharma” can be consigned to the dustbin.
For the prime minister in our democracy, as indeed for all the other functionaries, religion should be a strictly private affair. Then, why is Modi making such a show of it? The simple and obvious answer is that UP elections are approaching and Yogi Adityanath’s performance has been so poor that the only hope the BJP has of coming anywhere near the majority mark is through a well-executed communal divide. So, that is the game in UP and the same formula will again be tried in the Lok Sabha elections in 2024.
After all, Modi became the darling of fundamentalist Hindus after the horrible Gujarat riots and kept winning subsequent elections by exploiting Hindu sentiments and, if that was not sufficient, bringing “Mian Musharraf” in the picture. I only hope that the communal virus thus generated does not get out of hand. The Opposition parties should not fall into the BJP’s trap by starting to respond to its agenda. There are a host of secular issues like unemployment, price rise, misgovernance and mismanagement, especially of Covid, safety of women and collapsing law and order generally on which it must concentrate and force the BJP and its government to respond. Half the battle in politics is won if you succeed in setting the agenda. You have lost the battle already if you start responding to the other’s agenda. Will the Opposition allow the UP elections to be fought on the issue of Jinnah, Pakistan, Abba Jan, Aurangzeb, etc. or the real issues on the ground?
But the UP elections are only a semi-colon, important but not the ultimate. The main battle will be fought in 2024. The elections then will decide whether the idea of India, as we have known it, will survive in this country or not. Will India remain a secular democracy or become a Hindu Pakistan? Will the corporate, militaristic, fundamentalist and pseudo-nationalist interests take over the country and drive it to perdition? What happened in Kashi is a matter of great concern. But of greater concern is the more difficult battle which lies ahead.
In the meanwhile, a very important question is: Does Prime Minister Modi go anywhere without a photographer?
TThis column first appeared in the print edition on December 22, 2021 under the title ‘The Kashi echo’. The writer is a former Union minister and currently, vice-president, All-India Trinamool Congress
Years ago, on a visit to England, and long before I became aware of black feminism, I bought bell hooks’s first book, Ain’t I a Woman: Black Women and Feminism. Written, at least partially, when she was 19 and published 10 years later, the book became one of the most read works on feminism in many parts of the world.
In choosing the title of her book, hooks proudly claimed her feminist heritage and drew on a speech, given in 1851, by another black woman activist, Sojourner Truth at the Ohio Women’s Rights Convention. In later years, this title, like that of another profoundly important book for black feminism, This Bridge Called My Back, would go on to become like talismans for black feminists.
hooks was to go on to write many more books on a range of subjects and to lead a full, rich, feminist life that ended with her untimely death last week at the age of 69.
Although we never met, but for me, as someone who came to feminism in the Seventies in India, bell hooks became a distant but close fellow traveller and it was through her work, as much as it was through the work of writers like Angela Davis, Audre Lorde, Toni Morison, Alice Walker, Toni Cade Bambara, Ellen Kuzwayo and others that I became aware of black feminism and its differences with white feminism.
At the time, in what has come to be called the global north, black women’s groups mobilised to challenge and critique what they saw as the hegemony of white feminists.
Bell Hooks was vocal in her critique of white feminism which, she felt, had wilfully ignored the plight of black women.
The connections she drew between race, class, gender presaged what another black feminist, Kimberle Crenshaw, would later name as the intersectionality of feminism. At the same time, hooks cautioned that a critique of white feminism did not mean a rejection of feminism — which she called a “movement to end sexism and sexual exploitation”.
Sexism, she would go on to say in speeches and writings, was something women had so internalised that often they did not even realise its presence, but racism was something you felt on the skin, in the body, the heart. In many ways, the raising of the subject of race and gender resonates with the debates that Indian feminism is confronted with today on the subject of caste and gender.
As bell hooks went from being a student to teacher, thinker, theorist, black activist, educator, and so much more, her interests expanded. She wrote movingly, passionately and simply, to communicate about all the issues that concerned her: Love, freedom, pedagogy, the classroom as a space for revolutionary thought and transgression, patriarchy, masculinity, children, poetry and so much more.
In a speech some years ago, she said that there was “no more important historical moment to talk about men and patriarchy” than the present, pointing to a State (this was in the Trump era) that was committed to re-institutionalising patriarchy at a deep level while paying lip-service to its removal publicly. Her words have an uncanny resonance with so many of our realities.
Thinkers and activists like bell hooks are rare, and for that, they are also precious. One of hooks’s strengths were her methods of communication — simple, unthreatening, funny, personal and filled with stories that, in a wonderful sleight of hand, connected to the larger questions that trouble all of us: What did it mean to love? How could one transcend anger? Why was there such strong resistance to patriarchy? What did it mean to talk of family values? What should education be? What was it like to be a black man, a black boy, in America and why were we not talking about men, to men?
Like other black feminist thinkers, hooks was also deeply connected to her community. Her life journeys through the halls of so many elite academic institutions led her back eventually to her home in Berera in Kentucky where she continued to read, write, educate and spread her words and her wisdom.
The Sixties and Seventies were moments of great political turmoil and student movements across the world. For feminists who came to feminism in those years, the presence of such movements offered a ready space to step into, a model of resistance that they could adapt and transform into their own. With their commitment and their passion, they created movements rich in theoretical and practical questions, in stringent critiques and deep, emotional bonds, in friendships and solidarity across borders.
In the death of bell hooks, we have lost yet another of these precious thinkers and actors. But even as we mourn her death (for she had so much more to give) we need to celebrate the plenty she left us with — as food for both thought and action.
As her hero, Sojourner Truth said in her speech: “If the first woman God made was strong enough to turn the world upside down all alone, these women together ought to be able to turn it back and get it right side up. And now they is asking to do it, the men better let them.”
This column first appeared in the print edition on December 22, 2021 under the title ‘ The woman she was’. The writer is publisher, Zubaan.
The news that the Union Cabinet has cleared the move to raise the legal minimum age at marriage for women to 21, and will introduce an amendment to the Prohibition of Child Marriage Act comes as a blow to women’s rights. The move is neither feasible, nor grounded in evidence, nor respectful of women’s rights.
Why isn’t it feasible? The law prohibiting marriage below the age of 18 has been in effect in some form since the 1900s, yet child marriage has persisted virtually undeterred until 2005 when almost half of all women aged 20-24 had married below the legal minimum age. By 2015-16, this proportion declined significantly to 27 per cent and more modestly to 23 per cent by 2019-20 (NFHS4, NFHS5) — an impressive shift that is largely attributable to social changes such as greater access to education and expanding aspirations. Even though more than one in five marriages took place below age 18, hardly any violations of the Act appear in our criminal records. Moreover, the magnitude of the population of women of marriageable age who will be affected is immense, with over 60 per cent (more than three in five women) marrying before 21. So while we have failed to even enforce a law against marriage before age 18, it is hardly feasible that we can succeed in enforcing a law that expands the age range, and affects such a vast canvas of India’s population.
The move is, moreover, not justified by evidence. Notably, the stated rationale for raising the age of marriage, which incidentally had stemmed in 2020 from an apparent concern for “the imperatives of lowering maternal mortality, improving nutritional levels and related issues” has now been modified as necessary for “the empowerment of women”. Of course, it is true that those marrying at the age of 21 and later are healthier, better nourished, better educated, and have better career opportunities than those experiencing child marriage. But are they so advantaged because they delayed their marriages, or because they come from better-off households, did not have to discontinue their education prematurely, have at least one better-educated parent, and do not come from socially excluded castes and tribes? The evidence suggests the latter. The two groups — early and late marrying — are not comparable. As Mary John notes, while almost half (45 per cent) of those belonging to the poorest households married in childhood (before 18), just one in 10 (10 per cent) of women from the wealthiest households did so. Moreover, evidence gathered by demographer Ann Blanc and others, suggests it is giving birth in adolescence (the ages at which those who marry below 18 may experience pregnancy) that is unsafe, and maternal mortality after 18 is by far the lowest.
Growing evidence shows, disturbingly, that the number of child marriages (under 18) may have increased in many states during the pandemic and lockdown periods, calling again for concerted government efforts to ensure adherence to the present law, rather than expending efforts to further raise the marriage age.
Most of all, as in the case of the love jihad laws, this move is one more attempt to deny young women their reproductive rights. Surveys in several states have observed that most women wish to marry only after they attain 18 (the legal minimum age at marriage in most countries globally). At the same time, romantic relations are increasingly taking place in adolescence (as in the world over) and some young women will certainly make an informed decision to marry before they are 21. Should they be denied this right as long as it is consensual? The comment of Jaya Jaitley, that the task force’s decision was enthusiastically supported by students of 16 universities and 15 NGOs, across all religions and by those most disadvantaged is simplistic, misleading and once again, generalising from a biased sample. Students of 16 universities and representatives of 15 NGOs are certainly not representative of young people or NGOs at large. University students are advantaged simply by virtue of having reached this milestone and hence are a select group. Moreover, relying on their view about an ideal age to marry quite likely neglects their perceptions about a woman’s right to make informed marriage decisions, including whether or not to marry between the ages of 18 and 20. Likewise, the 15 privileged NGOs cannot be said to represent NGOs at large, and certainly it appears that the NGO voices that were raised against this proposal in 2020 have remained unheard.
What is required to empower disadvantaged women and respect their reproductive rights is, therefore, not a simple waving of the legislative wand to raise the marriage age beyond 18. We require investments in reversing the fundamental structural disadvantages that women who marry early face. To truly empower them while respecting their reproductive rights, the government must invest far more in addressing issues of equity — measures that will enable the disadvantaged to complete their education, provide career counselling and encourage skilling and job placement, address safety issues of women in public places including public transportation, and change the perceptions of parents who are ultimately those who make marriage related decisions for a majority of women. Delays in the timing of marriage will then occur without the need for legislation.
This column first appeared in the print edition on December 22, 2021 under the title ‘Wrong on rights’. The writer is Director, Aksha Centre for Equity and Wellbeing, Mumbai
Two gruesome political murders took place in Alappuzha district, Kerala, on December 18 and 19. Both incidents cast a shadow on the state government. The murdered were prominent workers of two political parties, the BJP and SDPI. Political murders are not new to Kerala. In the past two decades, more than 40 political murders have been reported. The aftermath of the murders is also frightening. Section 144 has been imposed in Alappuzha. The public sphere in Kerala is lying low out of fear.
Among the questions that plague one’s mind, two stand out: What are the reasons for singling out some people as victims? What are the gains and losses of such atrocious acts? Both questions take us back to the notorious murder of T P Chandrasekharan, a CPM worker who later left the party. Chandrasekharan was murdered by an organised group, some of whom had links with organised Marxist structures. Though widely criticised and condemned, Chandrasekharan’s murder is still a deep wound on Kerala’s political psyche. The murder showed the acumen of the powerful: They can justify almost any act within a set of beliefs and then direct party henchmen according to their wishes.
The recent murders in Alappuzha are, undeniably, motivated to ignite communalism. The communal forces that work within most political parties in India are a dangerous virus that disturbs social harmony. However, what can one do to prevent communalism? From Gandhi to Medha Patkar, we have been seriously debating this question. The sheer emphasis of communalism as the bedrock of our political system implies the non-democratic and autocratic nature of our democracy. The masses can be driven by promises. Ideological texts can be misread and misrepresented by the powerful and the crooked. Once the organised cadre of a major political party slips into action, they can’t be held back by any appeal to ideology.
Political violence is based, fundamentally, on ideas of singularity and extermination. Violence — in the form of arson, looting or murder — produces deep cleavages in the public. It questions even the basic notions of existence. This is the realm in which the idea of extermination operates. Political violence ultimately aims to exterminate the opponent and the dissident. Fear of the Self is the main reason for this. To have faith in a political party is to have your identity constituted in and by a set of practices in which understanding, believing and commitment emerge together. In other words, political parties are not free from threats that are looming large in our society.
The recent murders have sparked a lot of empathy. What is the source of empathy? Do we really empathise with the families of the murdered? Here, we are forced to offer a critique of ideology. When a set of ideas that prompts people to have faith in a party or a system collapses, it is the individual who is shattered. A disillusioned individual, thus, can either become an outcast or a rebel. Yet another possibility is she/he can become a tool for other dangerous factions. Given these possibilities, the coming together of many faiths can be a distorting process. One may be forced to embrace several faiths as one loses faith in ideology. This does not mean the death of ideology; or the emergence of a new system of beliefs. Our surroundings never question the root cause of violence. Petition after petition is dismissed by our courts. The so-called empathy stems from what we see in the media. Tears of the deceased and gloomy faces that surround the murdered generate empathy. Empathy generated in this manner never translates into a plan of action to stop political violence in our society.
Solely blaming the current government in Kerala will not stop the seamless continuity of political murders. There is an underbelly in public life that aims to spread communal violence. The need of our time is not a revision of political parties or ideologies. It is a thorough civic consciousness that will make those who are on the verge of committing the murder rethink. Political murder is inevitably the conclusion of a tapestry of actions. We need to ask what makes some actions a spectacle. The issue is not whether the “majority” or “minority” are involved in murders, but that they are happening more often. Next to civic consciousness, we need an urgent platform of democratic and liberal assembly. The idea of “secular” requires a more sensible understanding. Notions of secularism should not sink into impatience. As Henry James said, “the whole of anything is never told”.
This column first appeared in the print edition on December 22, 2021 under the title ‘Anatomy of political violence’. The writer is associate professor of English at Deshbandhu College, Delhi University
The government is inviting the leaders of the five Central Asian countries — Tajikistan, Uzbekistan, Turkmenistan, Kazakhstan and Kyrgyzstan — as guests for Republic Day on January 26. This is a timely move. The Taliban takeover in Afghanistan has catapulted the Central Asian region as a geopolitical arena where great contestations for influence are unfolding.
Gladiators from faraway lands are appearing in the region with increased frequency, raising anxieties and causing disquiet. It is exciting and worrying when the Great Game, lingering in the shade for long, begins to creep up to the centre stage. There is a growing awareness that for leveraging influence in Kabul and harvesting that influence in the form of material gains, a firm footing in Central Asia is a prerequisite. Given the vast untapped mineral wealth of the region encompassing the five Central Asian countries and Afghanistan — estimated to be worth a few trillion dollars — there is a significant economic dimension to the unfolding saga.
There is geopolitical rivalry too, as the locus of global power is inexorably shifting to Asia. For centuries, prosperity was to be found in the West, but that is no longer so. That lures nefarious elements to the Silk Route from the killing fields of Syria and Iraq to Afghanistan, with eyes cast on the steppes and the Pamirs, and deep into China and the Indian Subcontinent. And, all this when things are at an inflection point in Eurasia with confrontation brewing between Russia and NATO. Washington hopes to create in Central Asia a vector of its Indo-Pacific strategy to contain China and Russia. At the same time, governments in Moscow and Beijing are circling the wagons.
India needs to work on an intricate network of relationships with the regional states while remaining mindful of the “big picture”. Delhi’s moribund non-aligned mindset needs to be turned into a strategic asset to navigate its long-term interests. India’s membership of the BRICS and SCO will help. So indeed will the prospect of the resumption of India-China strategic communication at the highest level, with Moscow’s helping hand.
Delhi’s decision to invite the Central Asian leaders into the first circle of Indian diplomacy cannot be a “stand-alone” event. There were fleeting glimpses of a new line of thinking during President Vladimir Putin’s recent visit to Delhi. Putin’s one-on-one talks with Prime Minister Narendra Modi in the ambience of their warm personal equations and the presence of Nikolai Patrushev, Russia’s “security tsar”, at the dialogue of national security advisers in Delhi on November 10, hosted by NSA Ajit Doval, have breathed life into the new thinking on regional security.
The deepening of the traditional Indo-Russian mutual understanding has injected dynamism into Delhi’s regional strategy on the whole. It is bound to have a calming effect on India’s tensions with China. Central Asia and Afghanistan form a vast landlocked region where Russia and China are big-time players for whom the region’s stability falls within the First Circle of their respective national security agenda.
India has no direct access to the region but has vital stakes. Delhi cannot have an effective Central Asia strategy without the cooperation of these two big powers. India can use the card of regional connectivity to stimulate partnerships. The time may have come to reopen the files on the TAPI and IPI gas pipeline projects. Both involve Pakistan.
Russia is well-placed to act as guarantor and help build both these pipelines, while China too will see advantages in the normalisation of India-Pakistan ties. Similarly, it will be a “win-win” for India if it chooses to undertake the completion of the 600-km railway line from Ghurian (near Herat) eastward across northern Afghanistan. Apart from job creation in Afghanistan, the rail link will facilitate cargo being carried from the Chabahar Port to the Central Asian region and well beyond, including Russia and China.
Recent reports suggest that the new leadership in Bishkek is all set to approve the construction of the railroad segment across Kyrgyz territory that can connect China with the Uzbek rail grid to the Afghan border town. The point is, Delhi must do everything possible to convince the Central Asian states that its newfound interest in that region is anything but a by-product of geopolitical considerations or a mere offshoot of tensions with Pakistan.
From such a perspective, the third meeting of the India-Central Asia Dialogue in Delhi on Sunday served a purpose to sensitise the Central Asian interlocutors that it attaches primacy to geoeconomics. But India will have a challenge on its hands to flesh out the “4Cs” concept that External Affairs Minister S Jaishankar presented at the event — commerce, capacity enhancement, connectivity, and contact being the four pillars of a new geoeconomic partnership. There is hardly a month left to flesh out this concept before the five Central Asian leaders arrive to attend the Republic Day parade on January 26 as chief guests.
The signal from the December 19 conclave is that Jaishankar has kindled hopes. Now, ITEC (Indian Technical and Economic Cooperation Programme) is a hackneyed tool — Central Asians are learning English even without India’s tutoring. The key areas are transit and transport, logistics network, regional and international transport corridors, free trade agreements, manufacturing industry and job creation. They ought to be front-loaded into India’s Central Asian strategy. Certainly, the EAEU integration processes must be speeded up.
A host of new possibilities open up if India’s initiative on Central Asia runs on a parallel track with an improvement in relations with China. India kept away from the recent G7 ministerial in Liverpool that berated China and Russia — and was the only Quad member to do so. Jaishankar’s call for coordination between Russia, India and China over Afghan issues is a call to energise the RIC format. India’s regional strategies must be anchored on a non-aligned, independent foreign policy.
This column first appeared in the print edition on December 22, 2021 under the title ‘A large circle of diplomacy’. The writer is a former diplomat who worked on the Iran-Pakistan-Afghanistan desk in the Ministry of External Affairs
With the Omicron variant rapidly becoming the dominant variant of concern in many countries and GoI warning state governments to firm up their emergency healthcare apparatus, the silence on booster doses comes as a surprise. A new Lancet study has just indicated that the protection offered by the Astrazeneca (Covishield) vaccine drops after three months. This would be worrying news for healthcare workers who were the first to get inoculated when India’s vaccination programme began in January.
The implication from the Lancet study is that the protection for healthcare workers from vaccines could be the lowest among vaccine recipients. Meanwhile, GoI’s communication to states warning that Omicron could be at least three times more infectious than the Delta variant warns of a coming deluge of cases if Omicron is able to escape the immunity accorded by previous Delta infections and vaccines.
Even if Omicron is milder, India’s uneven healthcare infrastructure, poor masking habits, difficulty of social distancing, and the large number of people in the country with comorbidities who are susceptible to severe Covid demands that a Covid surge of the kind witnessed during April and May must be averted at all costs. Instead of movement curbs like night curfews, what has been proven to work is vaccination. Approve boosters while there is still time.
Amendments to the Representation of the People (RP) Act requiring voters to furnish their Aadhaar numbers to electoral registration officers were introduced, considered and passed in both Houses of Parliament, all in a few hours, without any meaningful debate. Union law minister Kiren Rijiju cited the need to clean up the electoral rolls – specifically, RP Act provisions barring people from being registered as voters from more than one constituency, and preventing bogus voting.
Rijiju also claimed the amendments met the Puttaswamy judgment’s triple test of legality, need, and proportionality, which is now used to assess the permissible limits of invasion of privacy. Yes, this Bill did pass Parliament unlike Election Commission’s 2015 seeding of over 30 crore voter IDs with Aadhaar. But the achievement of the legality requirement to meet privacy safeguards would have been bolstered manifold by a thorough discussion in Parliament, allowing further finetuning of the Act’s provisions. In following the template set by farm laws, GoI may have unnecessarily exposed itself to stiff legal challenges, even if street agitations like those by farmers don’t happen.
Since the Bill only sanctions Aadhaar number and not biometric verification, it essentially boils down to a test of identity between details in the voter ID and Aadhaar card. Even small variances in name, address, age etc could see lower level bureaucrats enjoying outsized discretion to accept or reject electoral roll entries. RP Act’s new Section 23(6) allows those unable to furnish Aadhaar numbers for “prescribed” reasons to produce alternate documents. But the poor, without other documents to prove their identities and whose details may vary between their Aadhaar and voter card, could be hit hardest.
Also, while Rijiju has said the linking is voluntary and not mandatory, amendments say electoral officers “may” ask for Aadhaar. This “may” may become worryingly widespread. Further, Section 23(5) suggests that GoI could notify a date in the gazette by which time every person in the electoral roll “may” intimate his/her Aadhaar number to authorities. The worry is what happens if a citizen doesn’t do this.
The right to vote is a statutory right and it mustn’t be denied to citizens without rigorous due process and just cause. EC must ensure every electoral roll entry struck off through this new process is independently verified by booth level officers on the ground. The impending big change to our electoral rolls should be foolproof and abuse-proof.
The holiday season around Christmas is both economically and culturally important in Europe. Yet, governments there are being forced to resort to the unpopular step of curbing mobility through lockdowns. The Netherlands has begun its fourth lockdown and media reports suggest that other governments in the continent are considering doing the same thing. It should serve as a wake-up call for state governments in India. Both Covid management data and anecdotal evidence point to laxity all around despite dangers posed by the newest coronavirus variant Omicron. India simply cannot afford even a mild lockdown because consumption hasn’t yet recovered from the Covid-induced shock.
The best protection against infection is vaccination. Here, we are lagging the initial deadline and this time states bear primary responsibility because supply isn’t the issue. GoI in the monsoon session of Parliament estimated that the adult population would be fully vaccinated by December 2021. At present, about 555 million, or 60%, of the adult population is fully vaccinated. The tardy pace is because vaccines are piling up with states. Currently, almost 174 million vaccines are lying unused with states. The laxity appears to be influenced by the recent trends in infection. And the Centre, for its part, is taking too long to clear boosters, at least for frontline workers and older citizens.
The pace of vaccination surged between July and September and then for a fortnight after Omicron was first reported in South Africa. The same pattern shows up in testing, which is now around 1 million a day, down from about 1.5 million at the beginning of October. States need to do better. The second wave taught us that a surge can be sudden and overwhelm healthcare infrastructure. The risk of the current laxity is that it leaves governments with just a lockdown in their toolkit if infections spiral out of control. That’s a nuclear option for the economy.
The central government's advisory to states and Union territories to gear up for a potential Omicron wave is welcome. Lockdowns should be the last measure, priority being given to vaccination, including booster shots, treatments and Covid-appropriate behaviour. The new antivirals coming on stream in America and Europe must be approved, licensed and mass-produced, in addition to the preventive measure of vaccination.
A circuit breaker of sorts has been set - when 10% of tests turn positive and occupancy in hospitals breach the 40% mark - for states to activate the war rooms. At this critical point, states have been advised to minimise large gatherings. Restrict attendance at weddings and funerals and consider night curfews. These are important interventions, governments must make sure that these restrictions do not become the go-to measures. The central government must decide soon on a third or booster shot, especially for those populations that are at risk, such as health workers, the elderly or those with comorbidities. Studies show the AstraZeneca vaccine, or Covishield, is not very effective against Omicron, though being fully vaccinated does help reduce the virulence of the infection. Most Indians were administered Covishield; therefore, it is critical to put in place a third dose of the vaccine, or some other measure to boost immunity. Central, state and local governments need to step up efforts to get entire eligible population to vaccinate. Ensuring that the unvaccinated can take the jab is important. The government should consider making vaccination mandatory. The central government's ask, for increased testing and states to send all cluster samples to central labs for examination, is a good move.
Indian vaccine makers, Bharat Biotech and Zydus Cadila, must make public the efficacy of their vaccine in tackling Omicron. All vaccines that are currently under development must ensure effectiveness against all variants. Producing the antiviral therapies at scale deserves top priority, too, for India and the world.
Read in source website
It is welcome that ArcelorMittal, the world's largest steel producer, is to set up a mega steel plant in coastal Odisha, in a joint venture with Nippon Steel, the second-largest steel maker. The 24 million-tonne (MT) project would entail an investment of over ₹1.02 lakh crore. This would be an example of a state, and the country, leveraging its resource endowments to industrialise and step up economic growth.
The ArcelorMittal Nippon Steel (AM/NS) plant would reportedly incorporate cutting-edge green steel-making technology, to produce various grades of steel, and foray into downstream products to shore up value addition. The policy of eschewing captive mining, and attendant opacity, seems to be paying rich dividends. Global majors are, indeed, setting up big-ticket projects, helping India integrate with global value chains. Back in 2005, South Korean steel specialist Posco had proposed a 12 MT integrated steel plant in Odisha, but the project got bogged down over land acquisition, access to captive ore and other stumbling blocks. It is another matter that at least three other large steel producers, with a combined capacity of over 12 MT then, did go on to put up plants; Odisha's steel capacity, now 33 MT per annum, and projected to be 100 MT in 2030, would make it a major metal and industrial hub globally.
Note that modern steel-making is hugely knowledge-intensive; many of the high-grade steels in use today were quite unheard of just a decade or two ago. Steel producers work with downstream users to make high-specification, branded products. AM/NS surely needs to step up innovative use of hydrogen in steel-making so as to purposefully stem carbon emissions, even as we educate, train and upskill the right talent for the task at hand.
Read in source website
This week, the Union government spelt out a series of steps states must take to mount an effective surveillance to catch any budding Sars-Cov-2 Omicron variant outbreaks and made a formal appeal to them to review medical infrastructure readiness. States must activate war rooms and pay attention to any clusters of infections, the Union health secretary said in an advisory to administrators across the country. The advisory also sets a clear threshold: If more than 10% of tests in a week turn up positive, or if hospital bed occupancy breaches 40% capacity, containment measures must kick in. Such clear, specific action points are critical to ensure surveillance and mitigation efforts are rooted in science, especially since efforts must now be focussed on avoiding any need to lock down.
India is now entering the crucial set of weeks when the variant could take hold in community transmission. The experience of European nations and the United States shows such a scenario is not a matter of if, but when. The variant has triggered case trajectories not seen since the start of the pandemic in several nations, bringing with it a potential for panic. On the other hand, continued mystery over whether it is inherently more virulent risks creating a sense of false security. The government’s messaging needs to strike a balance in which the threat is neither overblown nor underplayed, but the preparations must account for the worst-case scenarios. In this regard, the advisory is a welcome move and it is now up to states to pay adequate heed. The Centre, however, is still dithering on a step that experts largely agree on: India must start boosters, at least for the elderly and the vulnerable.
The Union government on Monday referred the Biological Diversity (Amendment) Bill, 2021, to a 21-member joint committee of Parliament, which will further examine it and submit its report in next year’s budget session. India’s Biological Diversity Act is anchored in the Convention on Biological Diversity (CBD), an international treaty that calls on its signatories to conserve their biodiversity and sustainably use their biological resources fairly and equitably. India ratified the treaty in 1994, and passed the Biological Diversity Act in 2002.
The amended bill seeks to reduce the pressure on wild medicinal plants by encouraging their cultivation; exempts Ayush practitioners from intimating biodiversity boards for accessing biological resources or knowledge; facilitates fast-tracking of research; simplifies the patent application process; decriminalises certain offences; and aims to attract more foreign investments in biological resources, research, patent and commercial utilisation, without compromising national interest. The amendments, however, have been criticised by several legal and environmental experts on many grounds. One, the amendment bill was introduced without seeking public comments. Two, the changes, many allege, have been done with the sole intention of providing benefit to the country’s growing Ayush industry and may pave the way for bio piracy. Three, the main focus of the bill is to facilitate trade in biodiversity as opposed to conservation, protection of biodiversity and knowledge of local communities. And four, there is no provision in the proposed amendment to protect, conserve or increase the stake of local communities, the rightful owners of bioresources, in the sustainable use and conservation of biodiversity.
The world, and India, are in the midst of a huge biodiversity crisis. Earlier this year, the Kunming Declaration called on governments to recognise the importance of conservation in protecting human health. In its report on Sars-CoV-2’s origins, the World Health Organization pointed to the potential disease risks of contact between wildlife and people, showing the life-threatening risk of ecosystem destruction, breaking down the buffer zone that protects us from wildlife-borne viruses. The Centre has done well to refer the Biological Diversity (Amendment) Bill, 2021, to a joint committee; the panel must now evaluate all objections and develop a version that ensures more robust safeguards for India’s rich biological diversity.