இந்தியப் பொருளாதாரத்தின் அஸ்திவாரமாக விளங்குவது நமது மக்களின் சேமிப்புப் பழக்கம்தான் என்பதை பொருளாதார வல்லுநா்கள் மறந்துவிடுகிறாா்கள். விவசாயம், தொழில், பங்குச் சந்தை, அந்நிய முதலீடு உள்ளிட்ட பல்வேறு துறைகளுக்குத் தரப்படும் முக்கியத்துவம் மக்களின் சேமிப்புக்குத் தரப்படுவதில்லை. தில்லியில் கடந்த வாரம் நடந்த ‘சேமிப்பாளா்களுக்கு முன்னுரிமை’ நிகழ்ச்சியில் கலந்துகொண்ட பிரதமா் நரேந்திர மோடி, ‘சேமிப்பாளா்களின் பாதுகாப்பே வங்கிகளின் பாதுகாப்பு’ என்று கூறியிருப்பது மத்திய அரசின் கவனம் சேமிப்பாளா்கள் மீது திரும்பியிருப்பதன் அறிகுறி.
முந்தைய தலைமுறைகளில் காணப்பட்ட சிக்கனம் எள்ளி நகையாடப்படுகிறது. சிக்கனத்துக்கும், கஞ்சத்தனத்துக்கும் வேறுபாடு தெரியாமல் இருப்பதும், ஊதாரித்தனம் நவீன வாழ்க்கை முறையின் அடையாளமாக மாறியிருப்பதும் ஆரோக்கியமான போக்கு அல்ல.
மக்களின் செலவழிப்பை ஊக்குவிப்பதும், தவணை முறைக் கடன்கள் மூலம் வாழ்க்கை வசதிகளை அதிகரிக்கத் தூண்டுவதும் பொருளாதார வளா்ச்சிக்கு ஊக்கமளிக்கும் என்கிற சந்தைப் பொருளாதார சிந்தனை காணப்படுகிறது. வருங்காலம் குறித்துக் கவலைப்படாமல் நிகழ்கால சந்தோஷங்களில் கவனம் செலுத்தும் மேலைநாட்டு மனோபாவம் அதிகரித்து வருவதன் விளைவால், இன்றைய சமுதாயத்தில் கடன் இல்லாதவா்களும், தவணை செலுத்தாதவா்களும், கடன் அட்டை பெறாதவா்களும் இல்லை என்கிற சூழல் ஏற்பட்டிருக்கிறது.
1960 முதல் வங்கி சேமிப்பாளா்களுக்கான காப்பீட்டு முறை அமலில் இருந்தாலும், வங்கி திவாலானால் சேமிப்பாளா்கள் ரூ.1 லட்சம் வரைதான் பெற முடியும் என்கிற நிலை காணப்பட்டது. அந்தத் தொகையை வழங்குவதற்கும் காலவரம்பு இருக்கவில்லை. இப்போது நரேந்திர மோடி அரசு அந்த உத்தரவாதத் தொகையை ரூ.5 லட்சமாக உயா்த்தியிருப்பதுடன், மூன்று மாதங்களுக்குள் அந்தத் தொகை வங்கி சேமிப்பாளருக்கு வழங்கப்படுவதையும் கட்டாயமாக்கியிருப்பது வரவேற்புக்குரிய முடிவு.
வாடிக்கையாளா்களின் சேமிப்பு, வைப்பு, நடப்பு, நிரந்தர கணக்குகளுக்கு காப்பீட்டுப் பாதுகாப்பு வழங்குவதை வணிக வங்கிகள் மட்டுமல்ல, கூட்டுறவு வங்கிகளும் இப்போது நடைமுறைப்படுத்தியுள்ளன. இந்தியாவின் மொத்த வங்கிக் கணக்குகளில் 98.1% கணக்குகள் பாதுகாக்கப்பட்டவை என்பது மிகப் பெரிய சாதனை. இந்தியாவிலுள்ள ஒவ்வொரு கிராமத்தின் ஐந்து கி.மீ. சுற்றளவில் வங்கிச் சேவை பெறுவதற்கான வசதி இருப்பதும், ‘ஜன் தன்’ திட்டத்தின் காரணமாக மக்கள் வங்கிச் சேவையை பயன்படுத்தும் வாய்ப்பை அரசு ஏற்படுத்தியிருப்பதும் மிகப் பெரிய வெற்றி.
இந்தியாவின் பொருளாதாரத்தை வலுவாக வைத்திருக்க வங்கிகளில் தங்களது சேமிப்புகளை முதலீடு செய்திருக்கும் 21.13 லட்சம் வாடிக்கையாளா்கள் பெரும் பங்கு வகிக்கிறாா்கள். தங்களது வாழ்நாள் சேமிப்பை வங்கித் துறையின் மீது நம்பிக்கை வைத்து வைப்பு நிதியாக சேமித்திருக்கிறாா்கள். அந்த வங்கிக் கணக்குகளில் 16.68 லட்சம் கணக்குகள் 12 அரசு துறை வங்கிகளிலும், 3.35 லட்சம் கணக்குகள் 21 தனியாா் வங்கிகளிலும் ஏனைய சேமிப்புகள் கூட்டுறவு வங்கிகளில் வைக்கப்பட்டிருக்கின்றன.
2021 மாா்ச் 31 நிலவரப்படி, இந்தியாவின் மொத்த வங்கி சேமிப்பு ரூ.154 லட்சம் கோடிக்கும் அதிகம். அதில் மூன்றில் இரண்டு பங்கு (ரூ.107.77 லட்சம் கோடி) சேமிப்புகள் அரசுத் துறை வங்கிகளிலும், மூன்றில் ஒரு பங்கு (ரூ.46.23 லட்சம் கோடி) தனியாா் வங்கிகளிலும் சேமிப்பாக வைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. இந்த சேமிப்பு முதலீடுதான் இந்தியாவின் மிக முக்கியமான பொருளாதார நடவடிக்கைகளுக்கு ஆதாரமாக இருக்கிறது.
வாடிக்கையாளா்களின் வங்கி சேமிப்புகளின் அடிப்படையில்தான் புதிய தொழில்களைத் தொடங்குவதற்கும், தொழில்களை நடத்துவதற்கும் கடன்கள் வழங்கப்படுகின்றன. வங்கிகளில் சேமிக்கப்படும் வாடிக்கையாளா்களின் பணம் இல்லையென்றால் வீடுகள், வாகனங்கள், வீட்டு உபயோகப் பொருள்கள் உள்ளிட்ட பல்வேறு நுகா்வோா் தேவைகளுக்கான தவணைமுறைக் கடன்களை வங்கிகளால் வழங்க முடியாது. அப்படி வழங்காமல் போனால், உற்பத்தியாகும் பொருள்களுக்கான உள்நாட்டுக் கேட்பு (டிமாண்ட்) இல்லாமல் தொழில்துறையின் இயக்கம் ஸ்தம்பித்துவிடும்.
கிராமப்புற கூட்டுறவு வங்கிகளும் இதில் முக்கிய பங்கு வகிக்கின்றன. அந்த வங்கிகளில் உள்ள சேமிப்புகளால்தான் வேளாண் துறை பல கடனுதவிகளைப் பெற முடிகிறது.
அரசியல் காரணங்களுக்காக வழங்கப்படும் கடன் தள்ளுபடிகளும், முக்கியமான துறைகளுக்கு வழங்கப்படும் கடனுதவிகளும், கட்டமைப்பு வசதிகளை அதிகரிக்கும் திட்டங்களும் நாளைய பாதுகாப்புக்காக வங்கிகளின் மீது நம்பிக்கை வைத்து இன்று சேமிக்கும் வாடிக்கையாளா்களால்தான் சாத்தியமாகின்றன. ஆனால், அவா்களுக்கு அரசும் வங்கிகளும் நீதி வழங்குவதில்லை என்பதுதான் எதாா்த்த நிலை. வங்கி சேமிப்பாளா்களுக்காக குரலெழுப்புவதற்கோ, அவா்களுடைய உரிமைகளைப் பாதுகாப்பதற்கோ யாரும் இல்லை.
வங்கிகளும் சரி, வங்கி ஊழியா்களும் சரி கடன் பெறுவோா், தவணை தவறுவோா் குறித்துத்தான் கவனம் செலுத்துகின்றன. வங்கிகளின் நிா்வாகம், தங்களது பங்குதாரா்களைப் பற்றியும், பங்குச் சந்தை நிலை குறித்தும்தான் கவலைப்படுகின்றன. தொழிற்சங்கங்கள் வங்கி ஊழியா்கள் பற்றி மட்டுமே கவலைப்படுகின்றன.
வங்கி சேமிப்புகளுக்குக் காரணமான வாடிக்கையாளா்கள் நலன் குறித்துக் கவலைப்பட யாருமே இல்லை என்கிற அவலம் காணப்படுகிறது. சேமிப்புக்கு ரூ.5 லட்சம் பாதுகாப்பு என்பது சற்று ஆறுதல்.
மனித வாழ்க்கைக்கு அடிப்படைத் தேவை உணவு, உடை, இருப்பிடம் என்று கூறுவாா்கள். ஆனால், இன்று அந்தப் பட்டியலில் ‘இன்டா்நெட்’ எனப்படும் இணையமும் சோ்ந்துவிட்டது என்பதே உண்மை.
கடந்த நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் வல்லரசு நாடுகளுக்கு இடையே நிலவி வந்த பனிப்போரைத் தொடா்ந்து, ராணுவத்தின் பாதுகாப்பான தகவல் தொடா்பை உறுதிபடுத்த வடிவமைக்கப்பட்ட அறிவியல் தொழில்நுட்பத்தின் நீட்சிதான் தற்பொழுது பயன்பாட்டில் இருந்து வரும் ‘இணையம்’ ஆகும். இணையத்தின் ஐந்தாம் தலைமுறை (5ஜி) தற்பொழுது பயன்பாட்டில் இருந்து வருகிறது.
இன்றைய காலகட்டத்தில் உலகளாவிய தொலைத்தொடா்பு, அறிவியல் ஆராய்ச்சி, மருத்துவம், கல்வி, வா்த்தகம், வங்கி சேவை, பொழுதுபோக்கு உள்ளிட்ட பல்வேறு துறைகளில் இணையம் கோலோச்சி வருகிறது. மக்கள் தங்களுக்குத் தேவையான சேவைகளைத் தங்கள் இருப்பிடத்தில் இருந்தே கைப்பேசி, கணினி மூலம் பெற்றுக் கொள்ளும் வசதியை இணையம் தற்பொழுது வழங்கி வருகிறது.
உலக அரங்கில் இணையத்தை அதிகமானவா்கள் பயன்படுத்தும் நாடுகள் வரிசையில் சீனா முதலிடம் வகிக்கிறது. இந்தியா இரண்டாவது இடத்தில் உள்ளது. இணைய வசதியுடன் கூடிய கைப்பேசிகள் 1996-ஆம் ஆண்டு முதல் பயன்பாட்டில் இருந்து வருவதால், நம் நாட்டில் தற்பொழுது 90 சதவீதம் போ் கைப்பேசி வழியே இணையத்தைப் பயன்படுத்துகின்றனா். மீதமுள்ள 10 சதவீதம் போ் மேசைக் கணினி, மடிக்கணினி மூலம் இணையத்தைப் பயன்படுத்துகின்றனா்.
138 கோடி மக்கள்தொகை உடைய நம் நாட்டில் இணையத்தைப் பயன்படுத்துவோா் 84.6 கோடி போ். இந்த எண்ணிக்கை 2030-ஆம் ஆண்டில் 134.3 கோடியாக உயா்ந்துவிடும் என்று கணக்கிடப்பட்டுள்ளது. நகரங்களுக்கு இணையாக கிராமங்களிலும் இணையத்தைப் பயன்படுத்துவோா் எண்ணிக்கை வேகமாக உயா்ந்து வருகிறது.
இணையத்தின் பயன்பாடு சமூகத்தில் மிக வேக அதிகரித்து வருவதும், பொருளாதாரம், வணிகம், கல்வி, அரசு நிா்வாகம் உள்ளிட்ட பல்வேறு துறைகளில் ‘டிஜிட்டல் மயமாக்கல்’ துரிதமாக நடைபெற்று வருவதும் மக்களின் தினசரி வாழ்க்கையை எளிதாகவும், வசதியாகவும் மாற்றி வருகிறது.
அதே சமயம், இணையத்தின் மூலம் நிகழ்த்தப்படும் பல்வேறு குற்ற நிகழ்வுகள் தொடா்ந்து அதிகரித்து வருவதும், அக்குற்றங்கள் சமுதாயத்தில் ஏற்படுத்தும் பாதிப்புகளும் உலக நாடுகளை கவலைகொள்ளச் செய்துள்ளன.
இணைய வசதியுடன் கூடிய கணினி அல்லது கைப்பேசியை நாம் பயன்படுத்தும் பொழுது நம்முடைய இரண்டு கண்கள் கணினி அல்லது கைப்பேசியைப் பாா்க்கும். அதே சமயம், இரண்டு லட்சத்திற்கும் மேற்பட்ட கண்கள் இணையத்தில் நாம் எதைப் பாா்க்கின்றோம் என்பதைக் கண்காணித்துக் கொண்டிருக்கும்.
இணையத்தின் வழியாக நம்முடைய செயல்களை அந்நிய நபா்கள் ரகசியமாகக் கண்காணித்து நிகழ்த்தும் குற்றங்கள் ‘சைபா் குற்றங்கள்’ ஆகும்.
இந்தியாவில் 2018, 2019, 2020 ஆகிய ஆண்டுகளில் முறையே 2.08 லட்சம் 3.95 லட்சம், 11.6 லட்சம் சைபா் தாக்குதல்கள் நடத்தப்பட்டுள்ளன என்ற புள்ளிவிவரம் இந்தியா எதிா்கொண்டுவரும் சைபா் குற்றங்களின் வளா்ச்சி வேகத்தை வெளிப்படுத்துகிறது.
உலக அரங்கில் அதிகரித்துவரும் இணைய வழி வா்த்தகத்தில் இந்தியா இரண்டாவது இடத்தில் உள்ளது. இணைய வழி வா்த்தகத்தின் வளா்ச்சிக்கு இணையாக, சைபா் தாக்குதல்களும் இந்தியாவில் அதிகரித்துள்ளது என்றும், 2019-ஆம் ஆண்டில் இந்தியா எதிா்கொண்ட சைபா் தாக்குதல்களின் விளைவாக ரூ.1,25,000 கோடி பொருளாதார இழப்பு இந்தியாவிற்கு ஏற்பட்டுள்ளது என்றும், வரும் ஆண்டுகளில் இத்தகைய பொருளாதார இழப்பு கணிசமாக அதிகரிக்கக் கூடும் என்றும் பொருளாதார நிபுணா்கள் கருதுகின்றனா்.
சைபா் குற்றங்களால் ஏற்படும் பொருளாதார இழப்பு ஒருபுறம் இருக்க, பெண்களும் சிறுமிகளும் சைபா் குற்றங்களால் பெரும் துன்பத்தை எதிா்கொள்கின்றனா். சில நேரங்களில் அவா்களின் மனதில் தற்கொலை எண்ணத்தை விதைக்கும் காரணியாகவும் சைபா் குற்றங்கள் அமைந்துவிடுகின்றன.
இணையத்தில் உலாவும் பெண்களை சைபா் குற்றவாளிகள் ரகசியமாக இணைய வெளியில் பின் தொடா்ந்து சென்று, அவா்கள் தொடா்பான தகவல்களைத் திரட்டுகின்றனா். திருட்டுத்தனமாக சேகரித்த தகவல்களைத் திரித்து இணைய வெளியில் கசியவிட்டு பெண்களுக்கு மன அழுத்தம் கொடுக்கின்றனா். இத்தகைய சைபா் குற்றங்கள் சமூகத்தில் தொடா்ந்து அதிகரித்து வருகின்றன.
இணையத்தில் இணைந்திருக்கும் பெண்களைக் களங்கப்படுத்தும் விதத்தில் அவதூறான செய்திகளை இணையத்தின் மூலம் அப்பெண்கள் பணிபுரியும் இடங்களிலும், அவா்களின் நட்பு வட்டங்களிலும் திட்டமிட்டுப் பரப்பிவிடப்படும் சைபா் குற்றங்கள் பெண்களின் அமைதியான வாழ்க்கையைச் சிதைத்து விடுகின்றன.
சமூக ஊடங்கள், இணைய தளம் உள்ளிட்டவற்றில் இருந்து பதிவிறக்கம் செய்யப்பட்ட புகைப்படங்களை ‘உருமாற்றம்’ செய்து அவற்றை மீண்டும் ஆபாச வலைதளங்களில் பரப்பிவிடும் சைபா் குற்றங்கள் பெண்களுக்கு எதிராகத் தொடுக்கப்படும் போராகவே தொடா்ந்து நிகழ்கின்றன.
ஐக்கிய நாடுகள் அமைப்பு, உலக நாடுகளில் நடத்திய ஆய்வில் 60% பெண்கள் சமூக வலைதளங்கள் மூலம் சைபா் குற்றங்களுக்குப் பலியாகின்றனா் என்றும், 39% பெண்கள் முகநூல் வாயிலாக சைபா் குற்றங்களுக்கு இரையாகின்றனா் என்றும், சைபா் குற்றங்களை எதிா்கொள்ளும் பெண்களில் 20% போ் இணையப் பயன்பாட்டினை முற்றிலுமாகத் தவிா்த்து விடுகின்றனா் என்றும் தெரிய வந்துள்ளது.
2020-ஆம் ஆண்டில் இணையம் வழியாக சிறுமிகளிடம் நடத்தப்பட்ட ஆய்வில் 58% சிறுமிகள் சைபா் குற்றங்களால் பாலியல் கொடுமையை எதிா்கொண்டதாகவும் 50% சிறுமிகள் சாலைகளில் பயணிக்கும் பொழுது ஏற்படும் பாலியல் துன்புறுத்தலைக் காட்டிலும் அதிகமான துன்புறுத்தலை சைபா் குற்றங்களால் எதிா்கொள்வதாகவும் தெரிவித்துள்ளனா்.
நம் நாட்டில் இளம் சிறாா்களை பாலியல் செயல்களில் ஈடுபடுத்தி, அவற்றை சமூக ஊடகங்களிலும் வலைதளங்களிலும் உலவவிடும் சைபா் குற்றங்கள் 2019-ஆம் ஆண்டை ஒப்பிடும்போது 2020-ஆண்டில் நான்கு மடங்காக உயா்ந்துள்ளது என்றும், பெண்களுக்கு எதிராக பாலியல் வன்மத்தை வெளிப்படுத்தும் விதத்தில் நிகழ்த்தப்பட்ட சைபா் குற்றங்கள், 2019-ஆம் ஆண்டைக் காட்டிலும் 2020-ஆம் ஆண்டில் 45% அதிகரித்துள்ளது என்றும் தேசிய குற்ற ஆவணக் கூடத்தின் புள்ளிவிவரம் தெரிவிக்கிறது.
தேசிய பெண்கள் ஆணையத்திடம் 2020-ஆம் ஆண்டில் கொடுக்கப்பட்ட சைபா் குற்றங்கள் தொடா்பான புகாா்கள், 2019-ஆம் ஆண்டில் கொடுக்கப்பட்ட புகாா்களின் எண்ணிக்கையைவிட ஐந்து மடங்கு அதிகரித்துள்ளது. இது இந்திய பெண்கள் எதிா்கொண்டு வரும் சைபா் குற்றங்களின் தாக்கத்தை உணா்த்துகிறது.
தமிழ்நாட்டில், பெண்கள், சிறாா்கள் மீது பாலியல் வன்மத்தை இணையம் வழியாக வெளிப்படுத்திய செயலுக்காக 2019, 2020 ஆகிய ஆண்டுகளில் முறையே 157, 399 சைபா் குற்ற வழக்குகள் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளன.
இந்த ஓராண்டு காலத்தில் இத்தகைய சைபா் குற்ற வழக்குகளின் எண்ணிக்கை இரண்டரை மடங்கு அதிகரித்திருப்பது பெண்கள் நம் மாநிலத்தில் எதிா்கொண்டுவரும் ‘சைபா் தாக்குதல்’களின் ஆபத்தை உணா்த்துகிறது.
ஆண்டுதோறும் நம் நாட்டில் பல லட்சம் சைபா் தாக்குதல்கள் நடைபெறுகின்றன. ஆனால் சில ஆயிரம் சைபா் குற்ற வழக்குகள்தான் பதிவு செய்யப்படுகின்றன. சைபா் குற்றங்கள் பதிவு செய்யப்படாமல் தவிா்க்கப்படுவதின் பின்னணி என்ன?
சைபா் குற்றம் ஏற்படுத்திய மன உளைச்சல் ஒரு பக்கம் இருக்க, தனக்கு இழைக்கப்பட்ட சைபா் குற்றம் குறித்து புகாா் கொடுப்பதால் ஏற்படும் சமூக அவமானத்திற்குப் பயந்து பாதிக்கப்பட்ட பெண்கள் பலா் புகாா் கொடுப்பதில்லை என்பது கள ஆய்வில் தெரியவருகிறது.
புகாா் கொடுக்காமல் இருப்பதே சைபா் குற்றவாளிகள் ‘சைபா் வெளியில்’ தொடா்ந்து குற்றங்கள் புரிய ஏதுவாக அமைந்து விடுகிறது. எனவே, காவல் நிலையம் சென்று புகாா் கொடுக்க முடியாதவா்கள் சைபா் குற்றங்கள் குறித்து ஆன்லைனில் புகாா் அளிக்கும் வசதி தற்பொழுது நடைமுறையில் இருந்து வருகிறது.
குற்ற நிகழ்வைக் கட்டுப்படுத்த, பதிவு செய்யப்பட்ட வழக்குகள் நீதிமன்ற விசாரணையில் தண்டனையில் முடிவடைய வேண்டும். கடந்த மூன்று ஆண்டுகளில், தமிழ்நாட்டில் எத்தனை சைபா் குற்ற வழக்குகள் தண்டனையில் முடிவடைந்துள்ளன என்று பாா்ப்போம்.
தமிழ்நாட்டில் 2018- 2019- 2020 ஆகிய மூன்று ஆண்டுகளில் முறையே 295- 385- 782 சைபா் குற்ற வழக்குகள் பதிவு செய்யப்பட்டு புலன் விசாரணை மேற்கொள்ளப்பட்டுள்ளன. இந்த மூன்று ஆண்டுகளில் தண்டனையில் முடிவடைந்த சைபா் குற்ற வழக்குகளின் எண்ணிக்கை முறையே 11, 6, 7 ஆகும்.
அதிக சதவீத சைபா் குற்ற வழக்குகள் தண்டனையில் முடிவடைய புலன் விசாரணையின் தரம் உயா்த்தப்படுவதும், நீதிமன்ற விசாரணையை விரைவாக நடத்த நீதித்துறைக்குக் கூடுதல் வசதிகள் செய்து கொடுக்க வேண்டியதும் இன்றியமையாதவை ஆகும்.
கட்டுரையாளா்:
காவல்துறை உயா் அதிகாரி (ஓய்வு).
நமது சமுதாயத்தில் தனியொருவராக வளையவருகின்ற ஒவ்வொருவரும் பொதுவாகவே சற்று நல்லவராகவும் நாகரிகமானவராகவும் நடந்து கொள்கிறாா். ஆனால், கட்சி, சங்கம், ஜாதி, இனம் என்று ஏதோ ஓா் அடையாளத்தின் கீழ் பலா் கூட்டமாகச் சேரும்போது சட்டத்தைக் கையில் எடுத்துக்கொண்டு பொது அமைதிக்கு ஊறு விளைவிப்பதைத் தங்கள் உரிமையாகவே கருதுகின்ற சூழல் இங்கே நிலவி வருகிறது.
தனியாளாக இருக்கும் போது மக்கள் என்ற வகைப்பாட்டின் கீழ் வருபவா்களே ஒரு கூட்டமாகத் திரளும்போது மந்தையாக மாறி, எந்தவித நெறிகளுக்கும் சட்டதிட்டங்களுக்கும் கட்டுப் படாதவா்களாக நடந்து கொள்கின்றனா்.
ஒரு மனிதக் கூட்டம் எதைச் செய்கிறதோ அதனை அந்தக் கூட்டத்தைச் சேராத மற்ற தனிமனிதா்கள் அனைவரும் சகித்துக் கொள்வதைத் தவிர வேறு வழி இல்லை என்று ஆகிவிட்டது.
சமீபத்தில் மதுரையைச் சோ்ந்த கல்லூரி மாணவா் ஒருவா் தம்முடைய இருசக்கர வாகனத்தில் சென்றபொழுது சாலை விபத்தில் சிக்கி உயிரிழந்திருக்கிறாா். பிரேத பரிசோதனை எல்லாம் முடிந்த பிறகு அம்மாணவரின் சடலம் ஆம்புலன்ஸ் வண்டி ஒன்றில் ஏற்றப்பட்டு அவருடைய வீட்டிற்கு அனுப்பப்பட்டிருக்கிறது.
அம்மாணவருடன் பயிலும் பலரும் மருத்துவமனையில் ஒரு கூட்டமாகத் திரண்டுள்ளனா். விபத்தில் சிக்கிய அந்த மாணவரின் சடலம் ஆம்புலன்ஸ் வண்டியில் ஏற்றப்பட்டதும் அந்த நண்பா்களில் சிலா் அதே வண்டியில் ஏறிக்கொண்டனா். அவா்களில் சிலா் வண்டியின் கூரைமீது நின்றபடி ஆபத்தான முறையில் ஆட்டம் போட்டுக்கொண்டு பயணம் செய்துள்ளனா். மேலும் சிலா் அந்த ஆம்புலன்ஸ் வண்டியின் ஜன்னலிலும் படியிலும் தொங்கியபடியே பயணித்திருக்கின்றனா். கூட்டமாக இருந்த மாணவா்களை அந்த ஆம்புலன்ஸின் ஓட்டுனரால் கண்டிக்க முடியுமா என்ன ?
வேறு சில மாணவா்கள் அந்த ஆம்புலன்ஸ் வண்டியின் முன்பாகத் தங்களுடைய இருசக்கர வாகனங்களில் இரைச்சலுடன் ஹாரன் ஒலி எழுப்பியபடி தாறுமாறாக நெடுஞ்சாலையில் பயணித்துள்ளனா். சாலையில் ஆங்காங்கே வைக்கப்பட்டுள்ள இரும்புத் தடுப்புகளைத் தள்ளிவிட்டபடி, அந்த நெடுஞ்சாலையில் பயணித்த பொதுமக்கள் பலருக்கும் இடையூறு விளைவித்தபடியே ஊா்வலமாகச் சென்றுள்ளனா்.
இவை அனைத்துமே காணொலிக் காட்சியாக ஊடகங்களில் வெளியாகிப் பொதுமக்களை முகம் சுளிக்க வைத்திருக்கின்றன.
மொத்தத்தில், சாலை விபத்தில் தங்கள் நண்பன் உயிரிழந்ததற்கு அனுதாபம் தெரிவிப்பதற்கு பதில், அவா்கள் அந்த மரணத்தைக் கொண்டாடி மகிழ்வது போன்ற தோற்றமே ஏற்பட்டுவிட்டது.
ஏற்கெனவே தங்களின் நண்பன் சாலை விபத்தில் உயிரிழந்த நிலையில், மேலும் ஒரு சாலைவிபத்து நிகழ வாய்ப்பளிப்பது போன்று தாங்களெல்லாம் நடந்துகொண்டது தவறு என்று அவா்களில் ஒருவா் கூட தெரியவில்லை.
சென்னை நகரத்தில் கல்லூரி மாணவா்கள் சிலா் திடீரென்று ‘பேருந்து தினம்’ கொண்டாடத் தலைப்பட்டு, பொதுமக்களுக்கு சொல்லொணா சிரமத்தை அளிப்பதையும், ரயில் தடங்களில் யாா் பெரிய ஆள் என்ற பிரச்னைக்காக ஆயுதங்களுடன் பயணம் செய்து மக்களை அச்சுறுத்துவதையும் அடிக்கடி எதிா்கொள்கிறோம்.
இந்தச் சூழலில், நண்பனின் மரணத்திற்கான அஞ்சலி என்பதையே கேலிக்கூத்தாக்கிய இந்த மாணவச் செல்வங்களுக்கு அவா்களுடைய பெற்றோா்களாவது அறிவுரை கூறி நெறிப்படுத்த வேண்டியது காலத்தின் கட்டாயமாகும். இல்லையென்றால் எதிா்காலத்தில் அந்தப் பெற்றோா்களின் மரணங்களும் கூட கேலிக்கூத்தாக்கப்படுவதற்கான அனைத்து சாத்தியக்கூறுகளும் இருக்கின்றன.
பொறுப்பு ஏதுமற்ற, பின்விளைவுகளைப் பற்றி யோசிக்கத் தெரியாத இளம் பருவத்தினா்தான் இப்படி என்றால், அரசியல் கட்சித் தொண்டா்கள், ஜாதிச் சங்கச் செயல்வீரா்கள் ஆகியோரின் செயல்பாடுகளும் இதற்குச் சற்றும் குறைந்தவையல்ல.
அரசியல் கட்சியினா் நடத்துகின்ற பொதுக்கூட்டம் என்றாலும் சரி, நாடு தழுவிய பந்த் என்றாலும் சரி பொதுமக்களின் அன்றாடப் பிழைப்பு பாதிக்கப்படும் என்பது எழுதப்படாத விதியாகி விட்டது.
சாலையோரங்களில் குழிகளைத் தோண்டி நடப்படும் கொடிக்கம்பங்களும், நடைபாதைகளை அடைத்தபடி நிறுவப்படும் விளம்பரப் பதாகைகளும் கால்நடையாகவும், வாகனப் பயணமாகவும் செல்கின்ற அனைத்துவிதமான பயணிகளுக்கும் இடையூறு செய்வது வழக்கமாகி விட்டது. பெரிய அளவில் வைக்கப் படுகின்ற பதாகைகள் கீழே விழுந்து மனிதா்களுக்கு உடல் காயத்தையும், உயிா்ச்சேதத்தையும் ஏற்படுத்துகின்றன.
அந்நியா்களுக்கு எதிராக வீரத்துடன் போரிட்டு இந்த மண்ணைக் காத்தவா்களை ஜாதிச் சிமிழ்களுக்குள் அடைத்து, குறிப்பிட்ட ஜாதிக்காரா்களாக அவா்களை அடையாளப் படுத்துவதும், அவா்களுடைய பிறந்தநாள், நினைவு நாள்களில் அஞ்சலி செலுத்துவதற்காக பல்வேறு ஜாதிச் சங்கங்களைச் சோ்ந்தவா்கள் திரள்வதும் அவ்வப்போது நடக்கிறது.
அவ்வாறு பற்பல ஊா்களில்ருந்தும் திரண்டு வரும் ஜாதிச் சங்கங்களைச் சோ்ந்தவா்கள் பொதுப் போக்குவரத்துக்கு இடையூறு விளைவிப்பது, பயணம் செய்யும் வழியில் உள்ள உணவகங்களில் உணவருந்திவிட்டுப் பணம் கொடுக்காமல் தகராறு செய்வது ஆகியவையும் வாடிக்கையாகி விட்டது. மேலும் தாங்கள் பயணிக்கும் வழியில் தென்படும் மாற்று ஜாதியினருடன் வம்பு வளா்ப்பதும் நடைபெறுவதுண்டு.
கல்லூரி மாணவா்களாயினும் சரி, அரசியல் கட்சிகள் ஜாதிச்சங்கங்கள் போன்றவற்றைச் சோ்ந்தவா்களாயினும் சரி, தனிப்பட்ட ஒருவரால் பொதுமக்களின் இயல்பு வாழ்க்கைக்கு இடா்ப்பாடு ஏற்பட வாய்ப்பில்லை. ஆனால், அவா்களே ஒரு பெரும் கூட்டமாகத் திரளும்போது நாம் எந்த அராஜகத்திலும் ஈடுபடலாம் என்ற எண்ணம் அவா்களுக்கு ஏற்பட்டுவிடுகிறது. பொதுச் சொத்துக்களைச் சேதப்படுத்தினால் கூடத் தங்களை யாரும் எதுவும் கேட்க முடியாது என்ற மனோபாவத்திற்கு அவா்கள் ஆளாகிவிடுகிறாா்கள்.
அறிவுரைகளால் அவா்கள் திருந்துவதற்கு வாய்ப்பில்லை. காய்தல் உவத்தல் இன்றி அரசு நிா்வாகம் எடுக்கும் சட்டபூா்வமான நடவடிக்கைகளே அவா்களைக் கட்டுப்படுத்தக் கூடியதாகும்.
அடுத்து வரும் ஆறு ஆண்டுகளுக்கு அரைக் கடத்தி (செமிகண்டக்டர்) உற்பத்தியை ஊக்குவிக்கும் வகையில் ரூ.76,000 கோடி வழங்குவதற்கு மத்திய அமைச்சரவை ஒப்புதல் அளித்திருப்பது, தொழிற்துறையின் வளர்ச்சிக்குத் தொலைநோக்குடன் உதவக்கூடிய முக்கியமான முடிவாகும். அரைக் கடத்தி வடிவமைப்பில் ஈடுபடும் உலகளாவிய தொழில் நிறுவனங்கள் இந்தியாவில் இயங்கிவந்தபோதிலும், அவற்றை உற்பத்தி செய்வதில் பற்றாக்குறை நிலையே நிலவிவருகிறது. மத்திய அரசின் ஊக்கத்தொகை வழங்கும் திட்டத்தால், இப்பற்றாக்குறை நிவர்த்தி செய்யப்படும் என்பதால், இம்முடிவு வரவேற்புக்குரிய ஒன்று.
சிலிக்கான் மூலப்பொருட்களைக் கொண்டு தயாரிக்கப்படும் அரைக் கடத்திகளைக் கொண்டுதான் வாகனங்கள், மின்சாதனங்கள், இயந்திரங்களுக்குத் தேவைப்படும் சில்லு (சிப்) வடிவமைக்கப்படுகிறது. திறன்பேசிகள் (ஸ்மார்ட்போன்), மடிக்கணினிகள் என அன்றாடப் பயன்பாட்டில் உள்ள தகவல் தொடர்பு சாதனங்கள் அனைத்தும் இந்த சில்லுத் தொழில்நுட்பத்தாலேயே இயங்குகின்றன. கரோனா காலத்தில் வீட்டிலிருந்தே பணிபுரிவதும், மெய்நிகர் வகுப்புகளில் கலந்துகொள்வதும் புதிய இயல்புகளாக மாறியுள்ளன. இதனால், தகவல் தொடர்பு சாதனங்களுக்கான தேவை அதிகரித்துள்ளது. ஆனால், மின்சாதனங்களின் தயாரிப்புக்குத் தேவையான அடிப்படைப் பொருட்களில் ஒன்றான சில்லு உற்பத்தியோ பொதுமுடக்கத்தின் காரணமாகக் கடுமையாகப் பாதிக்கப்பட்டுள்ளது.
அரைக் கடத்தி உற்பத்தியில் ஏற்பட்ட தேக்க நிலையானது அதன் தொடர்ச்சியாக வாகனத் தயாரிப்பு, மின்சாதனங்கள் தயாரிப்பு ஆகியவற்றிலும் பாதிப்புகளை ஏற்படுத்தியுள்ளது. குறிப்பாக, வாகனத் தயாரிப்புத் துறையில் உற்பத்தி வெகுவாகக் குறைந்ததால் சென்னை போன்ற நகரங்களில் அத்துறையில் பணியாற்றும் தொழிலாளர்கள் வேலையிழப்பையும் ஊதிய வெட்டுகளையும் சந்திக்க நேரிட்டுள்ளது. சில்லு உற்பத்தியில் ஏற்பட்ட சுணக்கத்தின் காரணமான இந்தப் பாதிப்புகள் அடுத்து வரும் ஆண்டுகளிலும் நீடிக்கக்கூடும் என்றும் அஞ்சப்படுகிறது.
மேலும், பெட்ரோலை எரிபொருளாகக் கொண்டு இயங்கும் வாகனங்களுக்கு மாற்றாக மின்சக்தியால் இயங்கும் வாகனங்களின் உற்பத்தி ஊக்குவிக்கப்பட்டுவரும் இந்நாட்களில், அரைக் கடத்திகளின் தேவை மேலும் பல மடங்கு அதிகரித்துள்ளது. சீனாவிலும் கொரியாவிலும் சில்லுகளின் உற்பத்தியில் தீவிரக் கவனம் செலுத்தப்பட்டுவரும் நிலையில், இந்தியாவும் அதில் கவனம் செலுத்தத் தொடங்கியுள்ளது. இதையடுத்து, இஸ்ரேலின் ‘டவர் செமிகண்டக்டர்’, ‘ஆப்பிள்’ நிறுவனத்தின் ஒப்பந்ததாரரான ‘பாக்ஸ்கான்’, சிங்கப்பூரை மையமாகக் கொண்டு இயங்கிவரும் ‘கன்சார்டியம்’ போன்ற இத்துறையின் முன்னணி நிறுவனங்கள் இந்தியாவில் சில்லுத் தொழிற்சாலைகளைத் தொடங்கும் விருப்பத்தில் இருப்பதாகத் தெரிகிறது. உள்நாட்டிலேயே சில்லுகளின் தயாரிப்புக்கு வாய்ப்பிருக்கும்பட்சத்தில் வாகனங்கள், மின்சாதனங்களின் உற்பத்தியும் அதிகரிக்கும்.
அரைக் கடத்திகளைத் தயாரிக்கும் தொழிற்சாலைகள் இயங்குவதற்கு மத்திய அரசின் ஊக்கத்தொகை உதவிகள் மட்டும் போதாது. மாநில அரசுகளின் ஆதரவும் முக்கியமானது என்பதையும் தொழில் துறையினர் சுட்டிக்காட்டுகின்றனர். சில்லுகளின் தொழிற்சாலைகளுக்குத் தடையில்லாத மின்சக்தி, அதிக அளவிலான நன்னீர், பெரும் பரப்பிலான நிலம் ஆகியவை அத்தியாவசியத் தேவைகள். தொழிற்சாலைகளிலிருந்து சாலைகள் மற்றும் ரயில் போக்குவரத்தும் விரும்பப்படுகிறது. எனவே, சில்லுத் தொழிற்சாலைகளின் தேவைகளைப் பூர்த்திசெய்ய வேண்டிய பொறுப்பு மாநில அரசுகளுக்கும் இருக்கிறது.
திருவாரூரில் ‘தமிழ்நாடு தமிழ் மாணவர் மன்றம்’ என்ற ஒரு மாணவர் அமைப்பினைத் தொடங்கினேன். இதனுடைய முதலாவது ஆண்டு விழாவை 1943-ம் ஆண்டு திருவாரூரில் நடத்தினேன். முக்கிய சொற்பொழிவாளராக அப்போது அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகத்தில் எம்.ஏ. வகுப்பு மாணவராயிருந்த ஒருவரை அழைத்திருந்தேன்.
ஒல்லியான, மெலிந்த உருவம் என்றாலும் துல்லியமான செந்தமிழ்ப் பேச்சு; அணை உடைத்த வெள்ளமெனத் தடைபடா அருவி நடை; தன்மானக் கருத்துகள்; தமிழ் முழக்கம்- இவற்றால் எங்களையெல்லாம் ஈர்த்துக்கொண்டார், அந்தச் சொற்பொழிவாளர். அவர்தாம் பேராசிரியர் அன்பழகன். என்னைவிட ஏறத்தாழ இரண்டு ஆண்டுகளே மூத்தவர்.
அண்ணாமலைப் பல்கலைக்கழகத்தில் பட்டம் பெற்றாலும் பின்னர் அண்ணாவின் பல்கலைக்கழகத்தில் தம்மை இணைத்துக்கொண்டு, கல்லிலும் முள்ளிலும் நடந்து, அல்லும் பகலும் சுற்றிச் சுழன்று, கண்ணீரும் செந்நீரும் சிந்தி இந்தக் கழகத்தை வளர்த்த பெரும் தொண்டர்களின் வரிசையில் அவருக்கு ஒரு சிறப்பான இடமுண்டு.
- மு.கருணாநிதி
தொடர்ந்து பயணிக்கிறோம்!
பல்கலைக்கழகத்தில் நாங்கள் படித்துக் கொண்டிருந்தபோது நான் ‘கொள்கைப் பற்றோடு’ இருந்தேன் என்றால், அவர் ‘கொள்கை வெறி’யோடு திகழ்ந்தார். அப்பொழுது பல்கலைக்கழகத்தில் மாணவர்கள் பெரும்பாலோர் காங்கிரஸ் - கம்யூனிஸ்ட் கட்சிப் பற்றுடையவர்களாகத்தான் விளங்கினார்கள். விரல்விட்டு எண்ணக்கூடிய ஒரு சிலர்தான் திராவிட இயக்கப் பற்றுடையவர்களாக இருந்தோம். 1943-ல் நானும், பேராசிரியர் அவர்களும் கலைஞரின் அழைப்பை ஏற்று, முரசொலி மன்ற ஆண்டு விழாவில் கலந்துகொள்ளத் திருவாரூர் சென்றோம்.
1944-ல் குடந்தையில் நடைபெற்ற திராவிட மாணவர் மாநாட்டில் கலந்துகொள்ள ஒன்றாகவே சென்றோம். பல்கலைக்கழகத்தை விட்டு வெளியேறிய உடனேயே ஈரோட்டில் நடைபெற்ற இளைஞர் மாநாட்டில் கலந்துகொள்ளச் சென்றோம். அந்த மாநாட்டைப் பெரியார் அவர்கள் கூட்டினார்கள். அறிஞர் அண்ணா அவர்கள் அந்த மாநாட்டிற்குத் தலைமை தாங்கினார்கள். நான் கொடியேற்று விழாவை ஆற்றினேன். பேராசிரியர் அவர்கள் திறப்பு விழா உரையாற்றினார்கள். இயக்கப் பணிகளில் தொடர்ந்து சேர்ந்து நின்று பணியாற்றிவருகிறோம்.
- இரா.நெடுஞ்செழியன்
கடந்த 10 நாட்களாகக் காவிரிப் படுகை முழுவதும் பொட்டாஷ் உரப் பற்றாக்குறையாலும் அதன் விலை உயர்வாலும் விவசாயிகள் கடும் பாதிப்புக்கு உள்ளாகியிருக்கிறார்கள். உற்சாகமாகத் தொடங்கிய 4.5 லட்சம் ஏக்கர் குறுவை சாகுபடி, அதனைத் தொடர்ந்து சுமார் 15 லட்சம் ஏக்கரில் சம்பா சாகுபடி இவை இரண்டுமே கூடுதல் பருவமழை காரணமாகக் கடும் பாதிப்புக்கு உள்ளாகின. சில லட்சம் ஏக்கர், முழுமையாகப் பாதிப்பிலிருந்து மீள முடியாத சூழலிலும், பல லட்சம் ஏக்கர் நெல் சாகுபடி என்பது ஓரளவு மீண்டு வந்துள்ளது.
பயிர்களுக்குச் சாம்பல் சத்துக்கு பொட்டாஷ் உரம் பயன்படுத்துவது வழக்கம். இந்த ஆண்டு இயற்கைச் சீற்றம் காரணமாகச் சாம்பல் சத்து சற்றுக் கூடுதலாகத் தேவைப்படுகிறது. குறிப்பாக, தொடர் மழையின் காரணமாகப் பயிர்கள் கூடுதல் தழைச்சத்து பெற்று வளர்ந்தபோதும், அவற்றின் தண்டுப் பகுதி அழுத்தமாக இருந்தால்தான் சிறந்த விளைச்சலையும் பாதிப்பில்லாத அறுவடையையும் பார்க்க இயலும். அதற்குச் சாம்பல் சத்து இன்றியமையாதது. நடவு செய்த 50-60 நாட்களிலும், மேலும் 70-80 நாட்களிலும் பொட்டாஷ் உரம் நெற்பயிர்களுக்குத் தேவை.
2010-ல் மத்திய அரசால் ஊட்டச்சத்து அடிப்படையிலான மானியம் (NBS) என்ற கொள்கை அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. உணவு உற்பத்தியில் தன்னிறைவு, அதிக வேளாண் உற்பத்தி, சரியான அளவில் ரசாயன உரங்களைப் பயன்படுத்துதல் போன்ற காரணங்களுக்காக அத்திட்டம் கொண்டுவரப்பட்டது. புதிய மானியக் கொள்கைக்குப் பிறகு, மானியத்தின் விலை நிரந்தரமாகவும் சர்வதேச விலையின் உயர்வுக்கு ஏற்ப உர உற்பத்தி நிறுவனங்கள் விலையை நிர்ணயித்துக்கொள்ளும் அதிகாரம் வழங்கப்பட்டது. இதன் மூலம் ஒவ்வொரு ஆண்டும் மானியம் அறிவிக்கப்படும், உரத்தின் விலையை நிறுவனங்கள் தங்கள் லாபத்துக்கு ஏற்ப நிர்ணயம்செய்துவருகின்றன.
நைட்ரஜன், பாஸ்பேட், பொட்டாஷ், சல்பர் ஆகிய உரங்களுக்கு ஒரு கிலோவுக்கான மானியத் தொகை ஆண்டுதோறும் அரசால் அறிவிக்கப்படுகிறது. அதிகப் பயன்பாட்டில் உள்ள தழைச்சத்து உரமான யூரியாவுக்கு இதிலிருந்து விலக்கு அளிக்கப்பட்டு, பழைய முறையிலேயே தொடர்ந்து மானியம் வழங்கப்பட்டு, 2002 முதல் பெரிய மாற்றங்கள் இல்லாமல் சீரான விலையில் கிடைக்கிறது.
ஆனால் பாஸ்பேட், பொட்டாஷ் மற்றும் கலப்பு உரங்களுக்குப் புதிய கொள்கை நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது. சர்வதேச அளவில் உர விலையில் ஏற்படும் மாற்றங்களாலும், மத்திய அரசால் தொடர்ந்து குறைக்கப்பட்ட மானியத்தாலும் டிஏபி, பொட்டாஷ் மற்றும் கலப்பு உரங்கள் கடந்த பத்து ஆண்டுகளில் கடும் விலை உயர்வைச் சந்தித்துள்ளன. பொட்டாஷ் உரத்தைப் பொறுத்தவரை 2011-12-ல் ஒரு கிலோவுக்கான மானியம் ரூ.26.75 ஆக இருந்தது. ஒவ்வொரு ஆண்டும் படிப்படியாகக் குறைக்கப்பட்டு 2021-22-ல் ரூ.10.11 என்று நிர்ணயம் செய்யப்பட்டுள்ளது. அதனால், 60% பொட்டாஷ் அடங்கிய பொட்டாசியம் குளோரைடு ஒரு டன்னுக்கு 2011-12-ல் ரூ.16,054 மானியம் என்ற நிலையிலிருந்து 2021-22-ல் ரூ. 6,070 ஆகக் குறைந்துள்ளது.
2002 முதல் 2010 வரை விலையில் மாற்றம் இல்லாமல் 50 கிலோ மூட்டைக்கு ரூ.225 ஆக இருந்த பொட்டாஷ் விலை கடந்த சில ஆண்டுகளில் ரூ.875 ஆக உயர்ந்து, இந்த ஆண்டு ஏப்ரல் மாதத்தில் ரூ.1,040 விலை உயர்ந்தது. தற்போது ரூ.1,700 என்ற நிலையை எட்டியுள்ளது. கடந்த பத்தாண்டுகளில் பொட்டாஷ் விலை பல மடங்குகள் உயர்ந்துள்ள சூழலில் நெல்லுக்கான குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலையானது 2011-12-ல் ஒரு கிலோவுக்கு ரூ.11.10-ஆக இருந்து 2021-22-ல் ரூ.19.60 ஆக மட்டுமே உயர்ந்துள்ளது.
விவசாய உற்பத்திப் பொருள் ஒரு மடங்கு விலையேற்றம்கூடக் காணாத நிலை வேறு. 2011-12-ல் டிஏபிக்கான ஒரு டன் மானியம் ரூ.19,763. அதுவும் படிப்படியாகக் குறைக்கப்பட்டு 2020-21-ல் டன்னுக்கு ரூபாய் 10,231 என்று அறிவிக்கப்பட்டது. இதனால் டிஏபி மற்றும் அது சார்ந்த கலப்பு உரங்கள் விலையேற்றம் கண்டன. விவசாயிகளின் எதிர்ப்பு காரணமாக இந்த ஆண்டு டிஏபிக்கான மானியம் டன்னுக்கு ரூ.24,331 ஆக அதிகரிக்கப்பட்டது. ரசாயன உரங்களைப் பொறுத்தவரை நாம் பெரும்பாலும் இறக்குமதியைச் சார்ந்துள்ளோம். யூரியா 20%, டிஏபி 68%, பொட்டாஷ் 100% இறக்குமதியைச் சார்ந்துள்ளன. விலை உயர்வுக்கு அதுதான் காரணமாகச் சொல்லப்பட்டாலும் யூரியாவுக்கும் டிஏபிக்கும் உயர்த்தப்பட்டதுபோல் கூடுதல் மானியத்தை உயர்த்துவதன் மூலம் பொட்டாஷ் விலையை மத்திய அரசால் குறைக்க முடியும்.
மத்திய அரசு, சர்க்கரை ஆலைக் கழிவிலிருந்து தயாரிக்கப்படும் பொட்டாஷ் உரத்துக்கு இந்த ஆண்டு 50 கிலோ மூட்டைக்கு ரூ.73 மானியம் வழங்கும் என்றும், இதற்காக ரூ.156 கோடி செலவிடப்படும் என்றும் அறிவித்திருப்பது வரவேற்கத்தக்கது. இதனால், அந்நியச் செலாவணியைக் குறைக்க வாய்ப்புள்ளதால், இதனுடைய மானியத் தொகையை உயர்த்தி, குறைந்த விலையில் கிடைக்கும்படி செய்தால், வெளிநாட்டு இறக்குமதியும் குறையும், நமது நாட்டின் சர்க்கரை ஆலைகளுக்கும் கூடுதல் பலன் கிடைக்கும்.
கரோனா காலகட்டத்திலும் இந்தியாவில் அதிக உற்பத்தியையும் வேலைவாய்ப்பையும் வழங்கியது வேளாண் துறை மட்டுமே. விதைநெல், உரம், பூச்சிக்கொல்லி, நோய் எதிர்ப்பு மருந்துகள் உள்ளிட்ட விவசாய இடுபொருட்களின் விலை உயர்வு, விவசாயத் தொழிலாளர்களின் சம்பள உயர்வு, தொடரும் இயற்கைப் பேரிடர்கள் ஏற்படுத்தும் பாதிப்பு, சந்தை விலையில் ஏற்படும் ஏற்ற இறக்கங்கள் இவற்றையும் மீறி விவசாயிகள் உற்பத்தியைப் பெருக்கி, உணவுப் பற்றாக்குறை இல்லாத நாடாக இந்தியாவை மாற்றியிருக்கிறார்கள்.
விவசாயிகளின் வாழ்வாதாரம் உயர்வதற்கு உர மானியத்தை உயர்த்துவதோடு இதர இடுபொருட்களின் விலையையும் அரசின் கட்டுப்பாட்டுக்குக் கீழ் கொண்டுவருவதன் மூலம் விவசாயிகளின் செலவுகளைக் குறைக்க முடியும். மேலும், ஆண்டுதோறும் ஏற்படும் செலவுகளுக்கு ஏற்பக் குறைந்தபட்ச ஆதரவு விலையை நிர்ணயம்செய்து, அதற்கு சட்டபூர்வமான வழிமுறையை உருவாக்குவதன் மூலம் விவசாயிகளின் வருமானத்தை இரட்டிப்பாக்குவது என்ற மத்திய அரசின் திட்டம் சாத்தியமாகும்.
- வ.சேதுராமன், மாநிலக் கருத்தாளர், தமிழ்நாடு அறிவியல் இயக்கம். தொடர்புக்கு: mannaisethu1@gmail.com
சட்டமன்றத்தில், சட்டமன்ற மேலவையில், நாடாளுமன்றத்தில், அரசியல் மேடைகளில் க.அன்பழகனின் நாவன்மையை நாடறியும். திராவிட இயக்கத்தின் மற்ற தலைவர்களுக்குச் சூட்டப்பட்ட சிறப்புப் பெயர்களைப் போல அல்லாமல் ‘பேராசிரியர்’ என்று தாம் பெற்ற கல்வித் தகுதியாலும் பணியனுபவத்தாலும் அழைக்கப்பட்டவர் அவர். சென்னை பச்சையப்பன் கல்லூரியில் ஏறத்தாழ 13 ஆண்டுகள் பணியாற்றியவர் அவர். பேராசிரியர் மோசூர் கந்தசாமி தமிழ்த் துறைத் தலைவராக இருந்தபோது அத்துறையில் விரிவுரையாளராகப் பணியில் சேர்ந்து துணைப் பேராசிரியர் நிலைக்கு உயர்ந்தவர். கந்தசாமிக்குப் பின்பு, அத்துறையின் தலைவராக மு.வரதராசனார் பொறுப்புவகித்தார்.
அன்பழகன் தனது பணிக்காலத்தில் இன்டர்மீடியட், பிஏ, எம்ஏ படிப்புகளுக்கு வகுப்பெடுத்துள்ளார். ‘தில்லி நம்மை ஆள்வதுபோல சேரன் சிற்றரசர்களை ஆண்டான்’ என்பதுபோல இலக்கியத்தோடு அரசியலையும் மாணவர்களுக்குச் சேர்த்துச் சொல்லிக்கொடுப்பது அவர் இயல்பாக இருந்திருக்கிறது. மாணவர் அரசியலில் தலைவராக இருந்தவர் ஆசிரியராகப் பணியேற்ற பின்பும் கல்லூரி வளாகத்துக்குள் அரசியல் பரப்புரைகளைத் தொடர்ந்தார். மாணவர்கள் மனனம் செய்யாமல் கருத்தூன்றிக் கற்க வேண்டும் என்றே அவர் விரும்பியுள்ளார். தேர்வுகளுக்கு மாணவர்களைத் தயார்படுத்தும் உத்திகளிலும் அவர் நாட்டம் கொள்ளவில்லை என்று தெரிகிறது.
அன்பழகன் விரிவுரையாளராகப் பணியாற்றிய காலத்தில் அக்கல்லூரியில் பணிபுரிந்த மற்றொரு விரிவுரையாளர் அ.ச.ஞானசம்பந்தன். எதையும் சைவத்தின் கண்கொண்டு பார்ப்பது அ.ச.ஞா வழக்கம். அன்பழகனோ அதற்கு மாறாக பெரியாரியப் பார்வையை முன்னிறுத்தியவர். அன்பழகனின் பொன்விழா மலரில் அ.ச.ஞா.வும் ஒரு வாழ்த்துக் கட்டுரையை எழுதியிருக்கிறார். 1972-ல்வெளிவந்த அந்த மலரில் முதற்பாதி அரசியல் தலைவர்களின் வாழ்த்துகளாலும் இரண்டாம் பாதி தமிழ்ப் பேராசிரியர்களின் கட்டுரைகளாலும் நிறைந்துள்ளது. அவரோடு பணியாற்றியவர்களும் அவரிடம் பயின்றவர்களும் தங்களது நினைவலைகளை அந்தக் கட்டுரைகளில் பகிர்ந்துகொண்டுள்ளனர்.
குறளன்பர்
அண்ணாமலைப் பல்கலைக் கழகத்தில் தமிழறிஞர்கள் பலரிடம் பாடம் கேட்கும் வாய்ப்பைப் பெற்றவர் அன்பழகன். அப்பல்கலையில் அவருக்கு நாவலர் சோமசுந்தர பாரதியார், கா.சு.பிள்ளை, விபுலானந்த அடிகள், பண்டிதமணி கதிரேசனார், அ.சிதம்பரனார் ஆகியோர் ஆசிரியர்களாக அமைந்தனர். அவர்களிடமிருந்து தான் பெற்ற தமிழ்ப் புலமையைத் தன் மாணவர்களுக்கும் பகிர்ந்தளித்துள்ளார் அன்பழகன்.
பேராசிரியராகப் பணியாற்றிய நாட்களில் அரசியல் மேடைகளை மட்டுமின்றி இலக்கிய மேடைகளையும் அவர் அலங்கரித்திருக்கிறார். காரைக்குடி, தேவகோட்டை, பொன்னமராவதி ஆகிய ஊர்களில் நடந்த திருக்குறள் விழாக்களில் கலந்துகொண்டு வள்ளுவத்துக்கு அவர் வழங்கிய புதிய விளக்கங்கள் கொண்டாடப்பட்டதாகத் தனது கட்டுரையில் குறிப்பிட்டுள்ளார் தமிழ்ப் பேராசிரியர் மெ.சுந்தரம். வெற்றிலை போடும் வழக்கம் கொண்டிருந்தவர் அன்பழகன். குறளின் அறம், பொருள், இன்பம் மூன்றையும் வெற்றிலை, பாக்கு, சுண்ணாம்புக்கு உவமை கூறுவது அவரது வழக்கம். வீடுபேறு புகையிலையைப் போல, அதைத் தவிர்த்துவிடலாம் என்பது அவரது கொள்கை விளக்கம். திருக்குறளைப் படித்து அதனால் மனம்கவரப்பட்டு வள்ளுவரை வியந்து போற்றிய ஆல்பர்ட் சுவைட்சரை அடிக்கடி மேற்கோள் காட்டுவது அவரது விருப்பங்களில் ஒன்றாக இருந்துள்ளது.
இலக்கிய எழுத்தாளர்
தமிழ் இலக்கியம் சார்ந்து கட்டுரைகளையும் எழுதிவந்துள்ளார் அன்பழகன். சிங்கப்பூரிலிருந்து வெளிவந்த ‘தமிழ் மலர்’ நாளேட்டில், தமிழ்ப் புலவர்களைப் பற்றி தொடர் கட்டுரைகளை அவர் எழுதிவந்தார். அவர் ஆசிரியராகப் பொறுப்பேற்றும் கே.ஜி.இராதாமணாளனை துணையாசிரியராகக் கொண்டும் நடத்திய ‘புதுவாழ்வு’ இதழ் தமிழின் மீதும் தமிழ் இலக்கியங்களின் மீதும் அவருக்கிருந்த தனிப்பற்றை எடுத்துக்காட்டுவது. மு.வரதராசனின் கட்டுரைகளும் தமிழ் ஒளியின் கவிதைகளும் இவ்விதழில் வெளியாகியிருக்கின்றன.
‘ஒலிக்கும் சிலம்பு’ என்ற தலைப்பில் இரா.குழூஉத்தலைவன் எழுதிய தொடர் சிலப்பதிகாரத்தின் இலக்கிய நயங்களை எளிய, இனிய நடையில் அறிமுகப்படுத்தியது. தமிழாசிரியர்களுக்குக் குறைவாக ஊதியம் நிர்ணயிக்கப்படுவதைக் கண்டித்தும் தாய்மொழி வழிக் கல்வியின் தேவையை உணர்த்தியும் ‘புதுவாழ்வு’ இதழில் கட்டுரைகள் வெளியாகியுள்ளன. கல்வித் துறை சார்ந்து அவருக்கு இருந்த தீவிர அக்கறையையும் ஆர்வத்தையும் இவ்விதழில் வெளிவந்த இதுபோன்ற கட்டுரைகளிலிருந்து புரிந்துகொள்ள முடிகிறது.
1948 மார்ச் இதழில் வெளியான ‘களஞ்சியப் பணி’ என்ற தலைப்பிலான க.அன்பழகனின் கட்டுரை, கலைக்களஞ்சியப் பணியில் இயல்கள் ஒவ்வொன்றைக் குறித்தும் தமிழிலேயே உள்ள கருத்துகளை ஒன்றுதிரட்டிக் கொடுப்பதற்கு ஒரு பெருங்குழுவை அமைக்க வேண்டும் என்ற கருத்தை வலியுறுத்தியது. பல்துறை அறிஞர்கள் குறித்த அவரது பட்டியல், களஞ்சியப் பணியின் முக்கியத்துவத்தையும் அதில் தமிழறிஞர்கள் பங்கேற்பதில் அவருக்கு இருந்த அக்கறையையும் எடுத்துக்காட்டுகிறது.
தமிழிலக்கியம் குறித்தும் கல்வித் துறை குறித்தும் ஒரு தமிழ்ப் பேராசிரியராக அன்பழகன் தனது மேடைப் பேச்சுகளில் முன்வைத்த பல கருத்துகள் திராவிட இயக்க ஏடுகளின் பக்கங்களில் நிறைந்துகிடக்கின்றன. அவருடைய படைப்புகள் நாட்டுடைமையாகியுள்ள நிலையில், அவை தொகுக்கப்பட்டு நூல்வடிவம் பெற வேண்டியது அவசியம்.
- செல்வ புவியரசன், தொடர்புக்கு: puviyarasan.s@hindutamil.co.in
Explained: India’s missile capability: கடந்த செவ்வாய்கிழமை பாதுகாப்பு ஆராய்ச்சி மற்றும் மேம்பாட்டு நிறுவனம் (DRDO) ஏற்பாடு செய்த கருத்தரங்கில், பாதுகாப்புத்துறை அமைச்சர் ராஜ்நாத் சிங், ஹைப்பர்சோனிக் ஏவுகணை தொழில்நுட்பத்தை உருவாக்க விஞ்ஞானிகளை ஊக்குவித்தார். சீனா தனது ஹைப்பர்சோனிக் ஏவுகணைத் திறனை ஹைப்பர்சோனிக் கிளைடு வாகனத்தின் (HGV) வெற்றிகரமான சோதனைகள் மூலம் நிரூபித்துள்ளது, இந்த ஏவுகணை உலகத்தை வட்டமிட்டது, ஆனால் அதன் இலக்கை சில கிலோமீட்டர்களில் மட்டுமே தவறவிட்டது என அறிக்கை கூறுகிறது.
இந்தியாவில் ஏவுகணை தொழில்நுட்பத்தின் வரலாறு என்ன?
சுதந்திரத்திற்கு முன்பு, இந்தியாவில் பல ராஜ்யங்கள் தங்கள் போர் தொழில்நுட்பத்தின் ஒரு பகுதியாக ராக்கெட்டுகளைப் பயன்படுத்தின. மைசூர் ஆட்சியாளர் ஹைதர் அலி 18 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் தனது இராணுவத்தில் இரும்பு உறை ராக்கெட்டுகளைச் சேர்க்கத் தொடங்கினார். ஹைதரின் மகன் திப்பு சுல்தான் இறந்த நேரத்தில், சுமார் 5,000 என மதிப்பிடப்பட்ட ராக்கெட் ஏந்திச் செல்லும் துருப்புக்களை கொண்ட ராக்கெட் ஏவுதல் குழு அவரது இராணுவத்தின் ஒவ்வொரு படைப்பிரிவிலும் இணைக்கப்பட்டது.
சுதந்திரத்தின் போது, இந்தியாவிடம் உள்நாட்டு ஏவுகணை திறன்கள் எதுவும் இல்லை. அரசாங்கம் 1958 இல் சிறப்பு ஆயுத மேம்பாட்டுக் குழுவை உருவாக்கியது. இது பின்னர் விரிவுபடுத்தப்பட்டு பாதுகாப்பு ஆராய்ச்சி மற்றும் மேம்பாட்டு ஆய்வகம் (DRDL) என்று அழைக்கப்பட்டது, இது 1962 இல் டெல்லியில் இருந்து ஹைதராபாத்திற்கு மாற்றப்பட்டது.
“1972 ஆம் ஆண்டில், டெவில் என்ற திட்டமானது, நிலப்பரப்பில் இருந்து நிலப்பரப்பைத் தாக்கும் ஒரு நடுத்தர தூர ஏவுகணையை உருவாக்கத் தொடங்கப்பட்டது. இந்த காலகட்டத்தில் ஏராளமான உள்கட்டமைப்பு மற்றும் சோதனை வசதிகள் ஏற்படுத்தப்பட்டன. இதனை DRDO ஆய்வகத்தின் அதிகாரப்பூர்வ வரலாறு கூறுகிறது. “டெவில் திட்டத்திற்கான கூறுகள் அல்லது அமைப்புகளின் வளர்ச்சி, எதிர்கால IGMDP திட்டத்திற்கான தொழில்நுட்ப தளத்தை உருவாக்கியது” என்று DRDO கூறுகிறது. 1982 வாக்கில், DRDL ஒருங்கிணைந்த வழிகாட்டப்பட்ட ஏவுகணைகள் மேம்பாட்டுத் திட்டத்தின் (IGMDP) கீழ் பல ஏவுகணை தொழில்நுட்பங்களை முயற்சி செய்தது.
இந்தியாவில் என்ன வகையான ஏவுகணைகள் உள்ளன?
ஏவுகணைகளை உள்நாட்டிலேயே வடிவமைத்து மேம்படுத்துவதில் இந்தியா முதன்மையான சில நாடுகளில் ஒன்றாகக் கருதப்படுகிறது, இருப்பினும் ஏவுகணை தாக்குதல் தூரம் அடிப்படையில் அமெரிக்கா, சீனா மற்றும் ரஷ்யாவை விட இந்தியா பின்தங்கியுள்ளது.
DRDO தலைவர் ஜி.சதீஷ் ரெட்டி தி இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ்ஸிடம், DRDO “பல வகையான ஏவுகணைகளை உருவாக்கி வருகிறது” என்று கூறினார்.
நிலப்பரப்பில் இருந்து தாக்கும் ஏவுகணைகள்
டேங்க் எதிர்ப்பு வழிகாட்டும் ஏவுகணை (Anti-Tank Guided Mission ATGM): நாக் ஏவுகணை ஏற்கனவே சேவைகளில் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது. “நாக் மட்டுமே அதன் வரம்பிற்கு (சுமார் 20 கிமீ) அனைத்து வானிலை தேவைகளையும் பூர்த்தி செய்யும் ஒரே Fire-and-forget ATGM” என்று சதீஷ் ரெட்டி கூறினார். சமீபத்தில் ஹெலி-நாக் சோதனை செய்யப்பட்டது, இது ஹெலிகாப்டர்களில் இருந்து இயக்கப்படும் மற்றும் 2022 க்குள் அறிமுகப்படுத்தப்படும் என்று சதீஷ் ரெட்டி கூறினார். 10 கி.மீ.க்கு மேல் சென்று தாக்கக்கூடிய ஒரு ஸ்டாண்ட்-ஆஃப் ஆண்டி டேங்க் (SANT) ஏவுகணையும் உள்ளது. டிசம்பர் 11 அன்று இந்திய விமானப்படை (IAF) ஹெலிகாப்டர்களில் இருந்து சோதிக்கப்பட்டது, இந்த ஏவுகணை ஒரு மில்லிமீட்டர் அலை தேடும் கருவியைக் கொண்டுள்ளது, இந்த கருவி அனைத்து வானிலை நிலைகளிலும் இலக்கைக் கண்டறிவதை மேம்படுத்துகிறது. “மனிதர்கள் எடுத்துச்செல்லக்கூடிய ATGMகளும்” உள்ளன என்று சதீஷ் ரெட்டி கூறினார்.
நிலப்பரப்பில் இருந்து வான் நோக்கி தாக்கும் ஏவுகணை (SAM): குறுகிய தூர SAM ஏவுகணை ஆகாஷ் ஏற்கனவே ராணுவம் மற்றும் விமானப்படையில் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது. இலக்கைத் தேடிச் சென்று தாக்கும் ஆகாஷ் 1 ஏவுகணைக்கு, ராணுவம் ஏற்கனவே அரசாங்கத்திடம் இருந்து தேவைக்கான ஒப்புதலைப் பெற்றுள்ளது, என்று சதீஷ் ரெட்டி கூறினார். ஆகாஷுக்கு (புதிய தலைமுறை), இந்த ஆண்டு ஜூலையில் முதல் சோதனைகள் நடத்தப்பட்டன; இன்னும் ஓரிரு சோதனைகள் செய்யப்பட உள்ளதாக சதீஷ் ரெட்டி கூறினார்.
நடுத்தர தூர SAM: கடற்படைக்கான நடுத்தர தூர SAM ஏவுகணைகளின் உற்பத்தி நிறைவடைந்துள்ளது, மேலும் அதற்கான ஆர்டர்களும் வருகிறது. ஜெய்சால்மரை தளமாகக் கொண்ட விமானப்படையின் 2204 படைப்பிரிவு இந்த ஆண்டு செப்டம்பரில் MRSAM ஏவுகணைகளைப் பெற்ற முதல் பிரிவு ஆனது. ராணுவத்திற்கான MRSAM தொழில்நுட்பம் “நல்ல நிலையில் உள்ளது, விரைவில் இந்த ஏவுகணை சோதனை செய்யப்படும்”. என்று சதீஷ் ரெட்டி கூறினார்.
குறுகிய தூர SAM: கடற்படைக்கான, முதல் குறுகிய தூர SAM ஏவுகணை சோதனை வெற்றிகரமாக நடத்தப்பட்டுள்ளது.
வான்வழி தாக்கும் ஏவுகணைகள்
விமானத்திலிருந்து விமானத்தை தாக்கும் ஏவுகணை (Air–to-Air): இந்தியாவின் பார்வை எல்லைக்கு அப்பால் சென்று விமானத்திலிருந்து விமானத்தை தாக்கும் ஏவுகணையான (BVRAAM), அஸ்ட்ரா முழுமையாக சோதிக்கப்பட்டு, தயாராக உள்ளது. இது சுமார் 100 கிமீ தூரம் வரை செல்லக்கூடியது, மேலும் இந்த ஏவுகணையை உள்நாட்டில் உருவாக்கப்பட்ட இலகுரக போர் விமானமான தேஜாஸ் உட்பட பல IAF தளங்களுடன் சேர்க்க DRDO முயற்சிக்கிறது. ஒரு நீண்ட தூர அஸ்ட்ராவும் உருவாக்கப்படுகிறது, அதற்கான ஆரம்ப சோதனைகள் நடத்தப்பட்டுள்ளன. இந்த ஏவுகணை திட எரிபொருள் ராம்ஜெட் தொழில்நுட்பத்தைப் பயன்படுத்துகிறது, இது வேகத்தை அதிகரிக்கிறது, மேலும் உள்நாட்டிலேயே உருவாக்கப்பட்ட இலக்கைத் தேடிச் சென்று தாக்கும் தொழில்நுட்பத்தைக் கொண்டிருக்கும்.
விமானத்திலிருந்து தரையை தாக்கும் ஏவுகணை (Air-to-Ground): புதிய தலைமுறை கதிர்வீச்சு எதிர்ப்பு ஏவுகணையான (NGRAM), ருத்ரம், ஆரம்ப சோதனைகளில் தேர்ச்சி பெற்றுள்ளது, மேலும் சில சோதனைகள் விரைவில் நடத்தப்படும். அதிகபட்சமாக சுமார் 200 கிமீ தூரம் வரை செல்லக்கூடிய இந்த ஏவுகணை முக்கியமாக எதிரியின் தொடர்பு, ரேடார் மற்றும் கண்காணிப்பு அமைப்புகளை குறிவைத்து கடந்த ஆண்டு சுகோய்-30எம்கேஐ போர் விமானத்தில் இருந்து சோதனை செய்யப்பட்டது. இந்தியா ரஷ்யாவுடன் இணைந்து உருவாக்கிய பிரம்மோஸ் ஏற்கனவே செயல்பட்டு வருவதாக சதீஷ் ரெட்டி குறிப்பிட்டுள்ளார். இது 300 கிமீ முதல் 500 கிமீ தூரம் வரை செல்லக்கூடியது, மேலும் பிரம்மோஸ் ஒரு குறுகிய தூர, ராம்ஜெட் தொழில்நுட்பத்தில் இயங்கும், ஒற்றை வெடிக்கும் சாதனங்கள் கொண்ட, சூப்பர்சோனிக் எதிர்ப்பு கப்பல் அல்லது தரைவழி தாக்குதல் ஏவுகணையாகும்.
கடந்த திங்கட்கிழமை வீலர் தீவில் இருந்து சூப்பர்சோனிக் ஏவுகணை உதவி வெடிகுண்டு (டார்பிடோ) அமைப்பு வெற்றிகரமாக ஏவப்பட்டதாக சதீஷ் ரெட்டி கூறினார். இது “டார்பிடோவை நீண்ட தூரத்திற்கு எடுத்துச் சென்று வெடிக்கச் செய்தது” மேலும் இது சுமார் 400 கிமீ தூரம் வரை கடற்படை நீர்மூழ்கிக் கப்பல் எதிர்ப்பு திறனை மேம்படுத்தும் என்று சதீஷ் ரெட்டி கூறினார்.
இந்தியாவின் ஏவுகணை அமைப்புகளில் மிகவும் முக்கியமானது எது?
இரண்டு மிக முக்கியமான அக்னி மற்றும் ப்ரித்வி ஏவுகணைகள் வியூகப் படைப் பிரிவுகளால் பயன்படுத்தப்படுகின்றன.
ஒரு சில நாடுகளில் மட்டுமே உள்ள கண்டம் விட்டு கண்டம் பாயும் ஏவுகணைக்கான (ICBM) இந்தியாவின் ஒரே போட்டியாளர் அக்னி (சுமார் 5,000 கிமீ) ஏவுகணை தான். ப்ரித்வி, 350 கிமீ தூரம் வரை சென்று தாக்கக்கூடிய குறுகிய தூர ஏவுகணையாக இருந்தாலும், வியூகப் பயன்பாடுகளைக் கொண்டுள்ளது. ஏப்ரல் 2019 இல் இந்தியாவும் செயற்கைக்கோள் எதிர்ப்பு ஏவுகணையைச் சோதித்தது. ப்ரித்வி டிஃபென்ஸ் வெஹிக்கிள் எம்கே 2 என்ற மாற்றியமைக்கப்பட்ட பாலிஸ்டிக் எதிர்ப்பு ஏவுகணை குறைந்த சுற்றுப்பாதையில் உள்ள செயற்கைக்கோளை தாக்க பயன்படுத்தப்பட்டது. இந்தத் திறனில் அமெரிக்கா, ரஷ்யா மற்றும் சீனா ஆகிய நாடுகள் இந்தியாவை பின்னுக்குத் தள்ளியுள்ளது.
ஹைப்பர்சோனிக் தொழில்நுட்பம் என்பது என்ன?
இந்தியா சில ஆண்டுகளாக இந்த முயற்சியில் ஈடுபட்டு வருகிறது, மேலும் அமெரிக்கா, ரஷ்யா மற்றும் சீனாவுக்கு பின்னால் உள்ளது. DRDO செப்டம்பர் 2020 இல் ஹைப்பர்சோனிக் டெக்னாலஜி டெமான்ஸ்ட்ரேட்டட் வாகனத்தை (HSTDV) வெற்றிகரமாகச் சோதித்தது, மேலும் அதன் ஹைப்பர்சோனிக் காற்று-சுவாச ஸ்க்ராம்ஜெட் தொழில்நுட்பத்தை நிரூபித்தது.
ஆதாரங்களின்படி, இந்தியா தனது சொந்த கிரையோஜெனிக் இயந்திரத்தை உருவாக்கி 23 வினாடி ஏவுகணையில் அதை நிரூபித்துள்ளது. HSTDV யைப் பயன்படுத்தி ஹைப்பர்சோனிக் குரூஸ் ஏவுகணையை உருவாக்க இந்தியா முயற்சித்து வருகிறது.
இதுவரை ரஷ்யா மட்டுமே தனது ஹைப்பர்சோனிக் ஏவுகணை திறனை நிரூபித்துள்ளதாகவும், சீனா தனது HGV திறனை நிரூபித்துள்ளதாகவும் ஆதாரங்கள் தெரிவிக்கின்றன. இந்தியா நான்கு ஆண்டுகளுக்குள் நடுத்தர முதல் நீண்ட தூர திறன்களுடன் கூடிய ஹைப்பர்சோனிக் ஆயுத அமைப்பைக் கொண்டிருக்க முடியும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது.
ஏவுகணை தொழில்நுட்பத்தில் இந்தியா சிறந்து விளங்குவது எதனால்?
ராணுவத்தின் பீரங்கிகளின் நவீனமயமாக்கல் திட்டத்திற்கு தலைமை தாங்கிய ஓய்வு பெற்ற லெப்டினன்ட் ஜெனரல் வி.கே.சதுர்வேதி, ஏவுகணை தொழில்நுட்பம் “இந்தியா மிகவும் சாதகமான மற்றும் கணிசமான முன்னேற்றத்தை அடைந்துள்ள ஒரு துறையாகும்” என்றார்.
இந்தியாவின் ஜனாதிபதி ஆவதற்கு முன் IGMP இன் தலைமை பொறுப்பில் APJ.அப்துல் கலாம் இருந்தபோது, முதலில் ப்ரித்வி, பின்னர் அக்னி ஆகிய ஏவுகணைகள் உருவாக்கப்பட்டது. ஒலியின் வேகத்தை விட 2.5-3 மடங்கு வேகத்தில், பிரம்மோஸ் ஏவுகணை உருவாக்கப்பட்ட போது, இது உலகின் அதிவேக ஏவுகணையாக இருந்தது, என்று சதுர்வேதி கூறினார். 1998-ம் ஆண்டு அணுகுண்டு சோதனை வெற்றிகரமாக நடந்த பிறகு, கிரையோஜெனிக் போன்றவை எங்களுக்கு வழங்கப்படவில்லை. அப்துல் கலாம் மற்றும் பலர் அதை நாட்டிற்குள் வளர்த்தெடுத்தனர்.
ஏவுகணை தொழில்நுட்பத்தில் அமெரிக்கா முன்னணியில் இருப்பதாகவும், சீனா முன்னேறி வருவதாகவும் சதுர்வேதி கூறினார். முதல் மூன்று அல்லது நான்கு நாடுகளில் இந்தியாவும் “மிகவும் முன்னேறிய நிலையில்” உள்ளது.
“இன்று நமது அடிப்படை எதிரிகளான, வடக்கு எல்லையில் சீனா மற்றும் மேற்கு எல்லையில் பாகிஸ்தான், இந்த எல்லைகளின் முழு பகுதியையும் இந்தியாவின் ஏவுகணைகளைக் கொண்டு நம்மால் கவர் செய்ய முடியும் என்று சதுர்வேதி கூறினார்.
அக்னி V தயாராக இருப்பதால், இந்தியா அக்னி VI மற்றும் அக்னி VII இல் வேலை செய்து வருகிறது, இது மிக நீண்ட தாக்குதல் தூரத்தைக் கொண்டிருக்கும் வகையில் மேம்படுத்தப்பட்டு வருகிறது. DRDO ஆயுதப் படைகளுடன் கலந்தாலோசித்து உருவாக்கிய ப்ரித்வி, “முதலில் ராணுவத்தில் இருந்தது, பின்னர் வியூகப் படைகளுக்குச் சென்றது” தற்போது ராணுவத்திற்குத் திரும்பும் என்று எதிர்பார்க்கப்படுகிறது என்று சதீஷ் ரெட்டி குறிப்பிட்டார். பினாகா ராக்கெட் அமைப்புகளும் பயனர் ஏஜென்சிகளுடன் நெருக்கமான ஒருங்கிணைப்பில் உருவாக்கப்பட்டுள்ளன, என்றும் சதீஷ் ரெட்டி கூறினார்.
இந்தியாவுடன் ஒப்பிடும்போது சீனா, பாகிஸ்தானின் ஏவுகணை நிலை?
சீனா இந்தியாவை விட முன்னணியில் இருக்கும் போது, ”சீனாவைப் பற்றிய பல விஷயங்கள் உளவியல் ரீதியானவை” என்று சதுர்வேதி நம்புகிறார்.
2020 இல் பென்டகன் அறிக்கையின்படி, சீனா அமெரிக்காவிற்கு நிகராக இருக்கலாம் அல்லது தரை அடிப்படையிலான வழக்கமான பாலிஸ்டிக் மற்றும் கப்பல் ஏவுகணை திறன்களில் அமெரிக்காவை விட அதிகமாக இருக்கலாம்.
சதுர்வேதி கூறுகையில், சீனாவின் ஏவுகணை மேம்பாடு “நிச்சயமாக எங்களுக்கு கவலையளிக்கிறது, ஆனால் நாங்கள் நிச்சயமாக வளர்ச்சியடைவோம்” என்றார். இந்தியாவின் வியூக இலக்கை சீனா தாக்கினால், “நாங்கள் சமமான ஆற்றலுடன் பதிலடி கொடுப்போம், மேலும் மிகவும் முக்கியமான இடத்தில் அவர்களைத் தாக்குவோம்” என்று சதுர்வேதி கூறினார்.
சதுர்வேதி பாகிஸ்தானை மிகவும் புறக்கணித்தார். சீனா பாகிஸ்தானுக்கு தொழில்நுட்பத்தை வழங்கியுள்ளது, “ஆனால் ஒரு தொழில்நுட்பத்தைப் பெறுவதும் அதை உண்மையில் பயன்படுத்துவதும், அதன்பிறகு உருவாக்கி ஒரு கொள்கையை ஏற்றுக்கொள்வதும் முற்றிலும் வேறுபட்டது”.
சதுர்வேதி ஹைப்பர்சோனிக் ஏவுகணைகளை “தடுப்பு ஆயுதங்கள்” என்று அழைத்தார், ஆனால் அவை பயன்படுத்தப்படாது. சீனா “தொடர்ந்து தடுப்பார்கள், ஆனால் சீனா இதைப் பயன்படுத்த வாய்ப்பில்லை என்று அவர் நம்புகிறார். ஒருவேளை சீனா பயன்படுத்தினால், இந்தியா சும்மா இருக்காது” என்று சதுர்வேதி கூறினார்.
அணுசக்தி திறன் குறித்து, சதுர்வேதி கூறுகையில், பிரம்மோஸ் அணுசக்தியை இந்தியா அழைக்காவிட்டாலும், அதைப் பயன்படுத்தலாம். இந்தியாவின் ஒரே அணு ஏவுகணைகள் ப்ரித்வி மற்றும் அக்னி, ஆனால் அதையும் தாண்டி, தந்திர அணு ஆயுதங்களை சில IAF போர் விமானங்களில் இருந்தோ அல்லது 50 கிமீ தூரம் வரை குறைந்த தூரம் கொண்ட ராணுவ துப்பாக்கிகளில் இருந்தோ ஏவ முடியும் என்றார்.
Can booster doses fight Omicron variant of Covid-19 :
கொரோனா தொற்றின் புதிய மாறுபாடான ஒமிக்ரான் உலக அளவில் பெரும் கவலை அளிக்கக் கூடிய ஒரு மாறுபாடாக உருவெடுத்துள்ளது. இந்த தொற்றின் தாக்கம், பரவும் தன்மை, உயிரிழப்புகள், அறிகுறிகளின் தீவிரம், மருத்துவமனை சேர்க்கை அதிகரிப்பு போன்றவை குறித்து உறுதியான முடிவுகள் எடுக்க இன்னும் போதுமான தரவுகள் கிடைக்கப்படவில்லை.
உலகம் முழுவதும் பூஸ்டர் தடுப்பூசிகளை செலுத்துவது குறித்து ஆலோசனை நடைபெற்று வருகிறது. மக்களில் பெரும்பாலானோர் இரட்டை டோஸ் தடுப்பூசிகளை செலுத்திக் கொண்டுள்ளனர். ஒரு சில நிறுவனங்கள் கொரோனாவுக்கு எதிரான பாதுகாப்பை வழங்கும் ஒற்றை டோஸ் வகை தடுப்பூசிகளையும் வழங்கியுள்ளது.
இந்நிலையில் இந்த தடுப்பூசிகள் ஏற்படுத்தியுள்ள நோய் எதிர்ப்பு சக்தியானது காலப்போக்கில் குறையும் தன்மை கொண்டவை என்பதால் பூஸ்டர் தடுப்பூசிகளை செலுத்த சில நாட்டின் அரசுகள் மக்களுக்கு பரிந்துரை செய்துள்ளது. அமெரிக்காவில் பொதுமக்கள் பூஸ்டர் தடுப்பூசிகளை செலுத்திக் கொள்கின்றனர்.
இந்தியாவில் பூஸ்டர் தடுப்பூசி தொடர்பாக இன்னும் எந்தவிதமான அதிகாரப்பூர்வ அறிவிப்புகளும் வெளியாகவில்லை.
Ever since the Bharatiya Janata Party (BJP) swept the 2019 Lok Sabha election for a second term in office, the nation has witnessed a great deal of churn in politics, both at the national and State levels. Many aspects concerning Indian politics have seen changes, and many previous concepts have been rendered obsolete, though leaders and parties still find it difficult to shake off their past attributes and beliefs. It is not that the nature of politics itself has changed, but mainstream parties — essentially those in the Opposition — are unable to decipher the nature of the changes taking place.
The ground reality
The Congress, for instance, is unable to shake off a belief that it is the obvious choice to lead any Opposition combination. While other parties might have accepted this in the past, increasingly, quite a few of them have made it clear that they do not any longer see the Congress as the lead player. However, to assume, therefore, that the party is in terminal decline would be a case of being unable to see the wood for the trees. For its part, the Congress still has a vote bank spread across different States in the country (totalling a little over 20). Excessive procrastination on future strategies is, however, sapping the vitals of the party. It has yet to produce an alternative model to reverse the current trend.
The unpleasant truth (for the Opposition) is that since 2014, when the BJP captured power, they have been divided, weak and ineffectual. Lack of a proper strategy, together with unwillingness on the part of individual Opposition parties to make a realistic estimate of their strengths and weaknesses, accept the current reality, and demonstrate a willingness to support other Opposition parties and groups which may have somewhat greater acceptability, are the main reasons why the Opposition is in dire straits today.
Of late, a measure of realism does seem to have crept into this debate, but not within the Opposition parties themselves. Individual parties are yet to make a realistic estimate of their strengths and weaknesses. What has also not been catered for is that many parties are little known outside their States. Consequently, despite all the current talk of Opposition unity, there is no common thread that binds them, other than a strong dislike of the policies and attitudes of the ruling party at the Centre.
Of all the Opposition parties, it is the Congress, which perhaps, still has some acceptance across the nation. It has not, however, been able to convince other Opposition parties that, even though its influence today is limited to certain segments and territories, it still has an intrinsic ability to emerge as a coordinator of Opposition unity. While smaller Opposition parties are, perhaps, willing to acknowledge this, the bigger parties are unwilling to ascribe a leadership role to the Congress.
More about the TMC
This situation has existed for some time, but latterly, the Trinamool Congress (TMC) leader, Mamata Banerjee, has been openly ventilating the opinion that the Congress has become a moribund organisation. In the aftermath of a spectacular victory in the Bengal Assembly elections earlier this year, Ms. Banerjee appears to have taken upon herself the role of rallying the Opposition against the BJP, without formally announcing herself as its leader. While, there has been a great deal of praise and encomiums for the manner in which Ms. Banerjee defeated the BJP in West Bengal, there is little evidence that the Opposition is willing to unite under her umbrella. More problematic is that rather than emphasising Opposition unity, her attempts seem to be more directed at marginalising the Congress. The Opposition, thus, only seems more divided than before.
The path for the UPA
Instead of putting forward a shared story which the country could endorse as a counter to the BJP’s single point rhetoric, the Opposition today only looks confused. Moreover, all their differences are on public display today. With the TMC targeting the Congress, the latter has retaliated, accusing Ms. Banerjee of having a ‘fascistic mindset’ and being a ‘political opportunist’. The TMC’s tactics of poaching legislators from other parties, mainly the Congress, is not helping matters. This display of disunity among the Opposition has put into the shade what might have been a promising opening for Opposition unity initiated by Congress President, Sonia Gandhi very recently (December 14, 2021) — at which the Nationalist Congress Party, the CPI(M), the Dravida Munnetra Kazhagam (DMK), the Shiv Sena and the National Conference were present, but not the TMC. On display today for one and all, is, therefore, Opposition disunity rather than Opposition unity.
Unless the Opposition has a death wish as far as unity is concerned, it is, hence, imperative that each and every constituent part recognises the criticality of Opposition unity. What has to be kept in mind is that each constituent party has certain inherent strengths which contribute to the overall capability and strength of any union.
Admittedly, the United Progressive Alliance (UPA) is much weaker than what it was previously. The UPA ‘core’ which previously comprised the Congress, the CPI and CPI(M) and some other secular democratic parties has lost much of its elan since the first decade of this Century, but it is far from a liability as Mamata Banerjee seems to believe. It remains relevant, provided each constituent recognises what needs to be done — something on the lines of a modern day Common Minimum Programme.
For a start, all Opposition parties included in this group must recognise that the balance of power has tilted very substantially in favour of the BJP, whatever be its shortcomings or the extent of unhappiness with some of its policies. It is possibly the only national level party which has an unchallenged leader. Its politics — which is a mixture of majoritarianism and hyper nationalism — has found ready acceptance among sizable sections of the populace, irrespective of whether this is best suited to today’s circumstances. In effect, the BJP has no peer competitor. This state of affairs may not be truly visible in the rear view mirror of politics to many of the Opposition parties, but it should induce a degree of sobriety when reflecting on how Opposition unity is to be achieved.
To achieve the desired level of unity, and hope for success, the combined Opposition must not only admit to this reality but also to the fact that contemporary policies is not a zero-sum-game. The Congress, perhaps more than any other party in the Opposition, needs to avoid clinging to images of an earlier period and should ensure that the chasm between it and potential allies does not widen any further. This may need casting aside many past perceptions, as also clinging to impressions of a world that has since vanished. Other Opposition parties such as the TMC, must not overestimate their strength, merely because of achieving success in one or two States. Instead, they should work hard to assemble and strengthen alliance partnerships with a view to creating a strong phalanx against the BJP
Towards a construct
Conquering the BJP will not be an easy task. Any anti-BJP coalition will need the right set of partners — partners who can bring in additional votes and do not constitute a risk to Opposition unity. It would entail a liquidation of wrong beliefs and assumptions — an alliance that can stand up to any kind of ‘stress test’ that the ruling BJP can be expected to employ to undermine Opposition unity.
In the prevailing circumstances, viable Opposition unity is possible only if there is honest recognition of what may be termed as ‘areas of influence’ of each party — the TMC in Bengal, the DMK in Tamil Nadu, the Left in Kerala, the Congress in Rajasthan, Chhattisgarh, etc. Any hope of Opposition unity will rest on acceptance of this principle of ‘areas of influence’. Within this construct, each party will have a certain pre-eminence. Merely beating the drum of Opposition unity against the ruling BJP is not enough, and is unlikely to produce results. In short, for Opposition unity to succeed there has to be ‘the rhetoric of transformation but [also] the reality of accommodation’ as Fareed Zakaria had once opined in a totally different context.
M.K. Narayanan is a former Director, Intelligence Bureau, a former National Security Adviser and a former Governor of West Bengal
Every time a technology giant chooses an India-born techie as its leader, there is a justifiable swelling of pride in the country, but also some disappointment. Despite having so many celebrated technologists around the world, why is India still not a major player in technology? India has the potential to occupy the upper echelons of the global technology ladder if only it identifies its shortcomings and acts upon them urgently.
The popular narrative is that India’s failures are linked to its inability to make use of the market-driven growth opportunities. The country’s earlier commitment to planning and the public sector continues to damage its chances, so the argument goes, even after the 1991 economic reforms. And so, the talented left the country in droves for the U.S. Indeed, as of 2019, there were 2.7 million Indian immigrants in the U.S. They are among the most educated and professionally accomplished communities in that country.
An invisible hand
No doubt, the U.S. is a country of fabled opportunities. However, what is less known is than an invisible hand of the government has been there to prop up each of the so-called triumphs of enterprise and the free market. Research by Mariana Mazzucato shows that the state has been crucial to the introduction of the new generation of technologies, including the computers, the Internet, and the nanotech industry. Public sector funding developed the algorithm that eventually led to Google’s success and helped discover the molecular antibodies that provided the foundation for biotechnology. In these successful episodes, the governmental agencies were proactive in identifying and supporting the more uncertain phases of the research, which a risk-averse private sector would not have entered into.
The role of the government has been even more prominent in shaping the economic growth of China, which is racing with the U.S. for supremacy in technology. A little over a decade earlier, China was known for its low-wage manufacturing. Even while being hailed as the ‘factory of the world’, China had been stuck at the low value-adding segments of the global production networks, earning only a fraction of the price of the goods it manufactured. However, as part of a 2011 government plan, it has made successful forays into ‘new strategic industries’ such as alternative fuel cars and renewable energy.
The Chinese experience
China’s achievements came not because it turned ‘capitalist’, but instead by combining the strengths of the public sector, markets and globalisation. China’s state-owned enterprises (SOEs) were seen as inefficient and bureaucratic. However, rather than privatising them or letting them weaken with neglect, the Chinese state restructured the SOEs. On the one hand, the state retreated from light manufacturing and export-oriented sectors, leaving the field open for the private sector. On the other, SOEs strengthened their presence in strategically important sectors such as petrochemicals and telecommunication as well as in technologically dynamic industries such as electronics and machinery.
When India inaugurated planning and industrialisation in the early 1950s, it was possibly the most ambitious of such initiatives in the developing world. Public sector funding of the latest technologies of the time including space and atomic research and the establishment of institutions such as the Indian Institutes of Technology (IITs) were among the hallmarks of that effort. Many of these institutions have over the years attained world-class standards. The growth of information technology and pharmaceutical industries has been the fastest in Bengaluru and Hyderabad. However, the roadblocks to progress have been many, including India’s poor achievements in school education.
In 1991, when India embraced markets and globalisation, it should have redoubled efforts to strengthen its technological capabilities. Instead, the spending on research and development as a proportion of GDP declined in India from 0.85% in 1990-91 to 0.65% in 2018. In contrast, this proportion increased over the years in China and South Korea to reach 2.1% and 4.5%, respectively, by 2018.
Supply and demand factors
Despite the setbacks, India still possesses favourable supply and demand factors that can propel it into the frontlines of technology. The number of persons enrolled for tertiary education in India (35.2 million in 2019) is way ahead of the corresponding numbers in all other countries except China. Further, graduates from STEM (Science, Technology, Engineering and Mathematics) programmes as a proportion of all graduates was 32.2% for India in 2019, one of the highest among all countries (UNESCO data).
Without doubt, India needs to sharply increase its public spending to improve the quality of and access to higher education. An overwhelming proportion of tertiary students in India are enrolled in private institutions: it was 60% for those enrolled for a bachelor’s degree in 2017, while the average for G20 countries was 33%, according to OECD.
India — which will soon have twice the number of Internet users as in the U.S. — is a large market for all kinds of new technologies. While this presents a huge opportunity, the domestic industry has not yet managed to derive the benefits. For instance, the country is operating far below its potential in electronic manufacturing. Electronic goods and components are the second largest item, after oil, in India’s import bill. Also, the country’s imports are almost five times its exports in this industry (based on 2020-21 data).
High-value electronic components needed in the manufacture of, say, mobile phones are technology- and design-intensive. Big multinational companies control these technologies and corner the bulk of the revenues. China has used its large market size as a bargaining chip in negotiations with the foreign firms: stay in our markets only if you localise production and share technologies with the local firms. Meanwhile, there have been aggressive efforts to enhance China’s own technological strengths through its research institutions and SOEs.
The ‘Make in India’ initiative will have to go beyond increasing the ‘ease of business’ for private industry. Indian industry needs to deepen and broaden its technological capabilities. This will happen only if universities and public institutions in the country are strengthened and emboldened to enter areas of technology development for which the private sector may have neither the resources nor the patience.
Over the last three decades, PSUs in India have been judged mainly on the short-term fiscal benefits they bring. Instead, they should be valued for their potential long-term contributions to economic growth, the technologies they can create, and the strategic and knowledge assets they can build. A strengthened public sector will create more opportunities for private businesses and widen the entrepreneurial base. Small and medium entrepreneurs will flourish when there are mechanisms for the diffusion of publicly created technologies, along with greater availability of bank credit and other forms of assistance. The next big story about Indian prowess does not have to be from the U.S., but could come from thousands of such entrepreneurs in far-flung corners of the country.
Jayan Jose Thomas is a Professor of Economics at the Indian Institute of Technology Delhi and Ashoka University’s China India Visiting Scholar for 2020-21
Months after Iran’s presidential elections in June, multilateral nuclear talks have started once again in Vienna with a new Iranian negotiating team. Iran’s chief negotiator Ali Bagheri Kani reportedly introduced demands that in effect cancelled understandings reached in previous rounds of negotiations in June concerning a renewed Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA). As a matter of fact, a report by a nonpartisan organisation points out that Iran began exceeding JCPOA limits on both its allowed stockpile and level of enrichment a year after the Donald Trump administration withdrew from the deal in May 2018 and began re-imposing economic sanctions.
What Iran and the U.S. say
For the time being, the new round of Vienna talks seems to have no positive outcomes. Both sides are completely intransigent and want the other party to back down and make concessions before they will move. Iran insists on all sanctions being lifted, while the Americans are asking Iran to return to reduced enrichment of uranium and accept full International Atomic Energy Agency (IAEA) inspections. According to some analysts, the current impasse is not due to two factors. First and foremost, Iran is playing the North Korean card, while moving toward leaving the economic sphere of the United States and Europe and joining China and Russia. On the other hand, the Americans do not have a very clear direction for Iran’s future, especially because the U.S. President, Joe Biden, is refusing to commit his administration to lift sanctions on Iran during the remaining years of his presidency.
Europe’s line
As for the Europeans, thus far they have been almost non-existent in these new talks. Even so, Enrique Mora, Deputy Secretary General/Political Director, European External Action Service, who coordinates talks between Tehran and six powers on reviving a 2015 nuclear pact seemed to be very positive about the way the negotiations had started. According to him: “the P4+1 must “fully take into account” the political sensibilities of the new Iranian administration”, while the Iranian delegation has recognised “the work we have done in the past six rounds and the fact that we will build on this work going ahead”.
Despite Mr. Mora’s positive remarks, it seems that the Europeans are trying to salvage the deal as quickly as possible, as Iran ramps up uranium enrichment. But at the same time, they seem not to be forceful mediators in these talks, given that there are the Chinese and the Russians, who are in favour of the Iranians.
Chinese remarks
The Chinese comments about the “nuclear hypocrisy” of the West suggested that it is sympathetic to the fundamental arguments of the Iranian negotiators, that has been dealt a fundamental injustice by the U.S. — an injustice in which the Europeans have been complicit. Unsurprisingly, while the Iranian negotiating team believes that time is running out for the U.S., the U.S. Secretary of State, Antony Blinken, has warned Iran that “the hour is getting very late” to return to the nuclear deal. However, he also added that “it is not too late for Iran to reverse course to save the deal aimed at curbing Tehran’s nuclear capabilities, in exchange for an easing of sanctions from Washington”.
Tehran’s stand, Israel’s view
All in all, the new Iran nuclear deal presents itself as a path paved with uncertainties. It looks like Iran has headed into the present nuclear talks in Vienna armed with a new general nuclear strategy. Indeed, Iran’s Supreme Leader Ayatollah Ali Khamenei’s demands have consistently centered on full sanctions removal. But, at the same time, the newly elected government headed by Ebrahim Raisi has repeatedly proclaimed that nothing is agreed on unless everything has been agreed on. It seems that the Raisi government is testing international red lines, and trying to leverage Iran’s expanding nuclear programme to produce more concessions from the international community, without paying significant costs. As a result, there is an increasing pessimism on whether the Iran nuclear deal can be revived.
The fact that Iran has begun using advanced centrifuges to pursue 20% uranium enrichment at the underground Fordow facility is making the IAEA very nervous. Meanwhile, Israeli officials have been pressing European governments and the U.S. on a real Iranian nuclear threat. However, according to the former Israeli Defence Minister, Moshe Ya’alon, “The main mistake of the last decade was to quit the deal during the Trump administration.” However, let us not forget that the Israeli Prime Minister, Naftali Bennet, declared openly in late November that, “The mistake we made after the first nuclear deal in 2015 will not repeat itself.” He recently asked Washington to start using “a different toolkit against Iran’s forward gallop in the enrichment sphere”.
No doubt, Israel continues to see the Islamic Republic of Iran as an existential threat. From the Israeli point of view, this threat can be justified notably by Iran’s current hegemonic military drive into the Levant. All this does not necessarily mean that Israel has a plan to act militarily against Iran, but the situation is far from encouraging for the Israelis.
Whatever it may be, the key question remains this: whether the nuclear negotiations in Vienna could become substantive or collapse with no results. No one has the answer to this question yet. But one thing is certain: Iran and the U.S. will both fail if they try to corner each other with a “Trumpian” attitude. After all, if the JCPOA is a complex affair, it is because diplomacy is all about complexity management.
Ramin Jahanbegloo is Director of the Mahatma Gandhi Centre for Nonviolence and Peace Studies at the O.P. Jindal Global University, Sonipat
“India has officially adopted bitcoin as legal tender,” tweeted the Prime Minister at 2 a.m. on December 12. The suddenness of the announcement, its timing and mode of communication would have shocked any nation. But he had made a similar announcement at 8 p.m. on November 8, 2016, declaring that all Rs. 500 and Rs. 1,000 notes would no longer be legal tender. So, introducing a new legal tender arbitrarily was not beyond the realm of possibilities. Fortunately, the tweet was deleted later citing “technical compromise”. Conspiracy theories aside, the nation’s currency is a very serious matter.
Today, I can sell you my painting and accept cryptocurrency in return, just as I can also accept peacock feathers. It is a private transaction between consenting Indian adults and the government should not be involved. Nearly 15 million Indians are supposedly investing in and betting on cryptocurrencies, the value of which swings wildly, purportedly putting these investors and the financial system at risk. So, the government has to formulate a policy goes the argument.
The question of trust
But why are 15 million Indians gambling on cryptocurrencies? In the hope that its value will keep rising. This hope is based on the ultimate belief that they will be socially accepted as a valid medium of exchange. If I buy a cup of coffee, the shop will accept bitcoin only if they can use it to buy coffee seeds from the planter who in turn will accept bitcoins only if she can use it to buy fertilizer for her coffee plantation. Cryptocurrencies can become an acceptable medium of exchange only when each person in society trusts that the next person will accept it. Or if the government explicitly induces trust in them, as with paper currency. Currency essentially represents trust in society. Some ‘cool’ technology cannot manufacture social trust. If anything, social media companies have proven how if engineers are allowed to run amok, they can wreak havoc in society. As John Maynard Keynes said, “There is no subtler, no surer means of overturning society than to debauch the currency”.
The government has to make it clear that India will not legitimise cryptocurrencies, which means they cannot be exchanged for rupees in a bank. This will dampen the enthusiasm for investment and speculation. After all, the value for cryptocurrency stems from the hope that it will eventually be a socially accepted medium of exchange or legal tender.
It requires a global compact of all major nations to jointly resolve to not accept cryptocurrencies as currencies, which is where we seem to be headed. Inevitably there will be some nation that will stay out and allow a loophole. For now, the Indian government must be explicit that India will never recognise cryptocurrencies as currency.
Problem of regulation
Some experts advocate regulation of cryptocurrencies. Implicit in this prescription is that the government should accord cryptocurrencies the status of a ‘financial instrument’ since only recognised instruments can be regulated. This can be a penny-wise and pound-foolish move. The argument for regulating cryptocurrencies is the notion that millions of investors indulge in risky cryptocurrency trading which can cause losses, increase volatility, spur shadow finance and pose a systemic risk. This advice is subconsciously triggered by the hangover of the 2008 financial crisis caused by mortgage trading. Fear of a systemic risk has already led the world down a dangerous path of excessive financialisation, reckless money supply and Wall Street control of economic policy, leading to huge disparities in societies. We cannot fall prey to it once again.
If the government recognises cryptocurrencies as ‘assets’ and a regulator is established to supervise this, it runs the ‘moral hazard’ risk of signaling official sanction to speculators and implying government protection. This could perversely lead to more people trading in cryptocurrencies. India does not have the resources and governance capacity to set up a new regulatory infrastructure to oversee the interests of speculators gambling in cryptocurrencies today or peacock feathers tomorrow. By eschewing responsibility for cryptocurrencies, the government can send an unambiguous signal that those indulging in cryptocurrencies do so at their own risk. When it becomes very clear that the government will neither legalise nor regulate cryptocurrencies in India, speculative activity will reduce eventually, even if few investors lose in the process.
Blockchain can be a powerful technology with many applications that must be encouraged; just not as a nation’s currency. It is neither feasible nor wise to ban or regulate cryptocurrencies. Make it categorically clear that India will never permit cryptocurrencies to be currency and stop there.
Praveen Chakravarty is a political economist and Chairman of Data Analytics of the Congress party
Veda Nilayam, the home of former Chief Minister Jayalalithaa in Chennai’s upmarket Poes Garden and a hub of political activity for over 25 years, is in the news again.
On November 24, the Madras High Court quashed the previous AIADMK government’s decision to acquire the property of the late leader for converting it into a memorial. Its judgment was based on several grounds, one of which was that the acquisition “cannot be said to involve a ‘public purpose’ in law.” On December 10, Chennai Collector J. Vijaya Rani handed over the keys to the residence to J. Deepa and J. Deepak, niece and nephew of Jayalalithaa and children of her only sibling, Jayakumar [who died in 1995]. Ms. Deepa and her husband then promptly visited Veda Nilayam to take possession of the property. Five days later, the Court permitted the AIADMK and former Law Minister C.Ve. Shanmugam to prefer third party appeal against the Court’s verdict.
It all began with the demand by sections of the party to turn Veda Nilayam into a memorial after Jayalalithaa’s death in December 2016. In the run-up to the August 2017 unification of two groups led by O. Panneerselvam and Edappadi K. Palaniswami, both former Chief Ministers and now co-ordinator and co-coordinator, respectively, the former had even made it a condition for the unification. Mr. Palaniswami, then in power, had obliged his predecessor by making an announcement. But Mr. Deepa and Mr. Deepak opposed the move to acquire the property. In May 2020, Mr. Palaniswami got a law enacted to establish a foundation to run the affairs of the memorial, which was to display 8,376 books belonging to Jayalalithaa, among other things.
Ms. Deepa and Mr. Deepak had every reason to be sentimental about Veda Nilayam which was jointly purchased in July 1967 by their aunt, Jayalalithaa, and grandmother, Sandhya, who had acted in many feature films, for about Rs. 1.32 lakh. Before her death in November 1971, Sandhya had, through a will, bequeathed her share of the property to her daughter. Jayalalithaa’s niece and nephew had even submitted before the High Court in a case on their status of being legal heirs that they were “born and brought up” at the Poes Garden residence. They also had the legal backing to stake claim, being the former Chief Minister’s only legal heirs. In May 2020, the High Court clarified that they were the legal heirs as per the Hindu Succession Act and were entitled to succeed to Jayalalithaa’s estate, modifying their original status as Class II legal heirs.
After visiting the house for the first time following her aunt’s death, Ms. Deepa said she wanted to make Veda Nilayam her home. However, she complained that “many elements in the home are missing.” More importantly, in the light of Veda Nilayam being attached by the Income Tax Department since March 2007, the legal heirs have to settle first Jayalalithaa’s tax liabilities, which, according to the acquisition award of July 2020, accounted for about Rs. 36.8 crore. The Land Acquisition Officer had calculated the amount of compensation as nearly Rs. 68 crore for the acquisition.
The AIADMK, which is keen on turning the property into a memorial, has sought the cooperation of Ms. Deepa and Mr. Deepak in the matter. Also, what is little known is the plan of V.K. Sasikala, who served as Jayalalithaa’s aide for over 25 years and functioned as interim general secretary of the party briefly after the death of the former Chief Minister. In August 2020, her property, an under-construction structure and situated across Veda Nilayam, was attached by the IT authorities under the Benami Transactions (Prohibition) Amendment Act, 2016.
Regardless of what happens next, Veda Nilayam is certain to be in the news for many years to come.
ramakrishnan.t@thehindu.co.in
It is difficult to disagree with the argument that there cannot be a parallel probe by any inquiry commission into the allegations of unlawful surveillance using the Pegasus spyware after the Supreme Court ordered an independent inquiry. It is no surprise, then, that the top court has stayed the functioning of the Commission constituted by the West Bengal government and headed by retired judge, Justice Madan B. Lokur. Chief Minister Mamata Banerjee had taken note of the allegations of surveillance that possibly targeted personages in West Bengal, and was on good legal ground when she took the first legal step towards unearthing the truth. It was a step that was warranted by the circumstances then, given the Union government’s refusal to acknowledge that it possessed such spyware or whether those identified by an international media investigation as targets were subject to any sort of surveillance in the country. Reports by an international consortium of journalists said that 300 out of 50,000 likely targets of Pegasus spyware were Indians. Subsequently, the Government also refused to cede any ground in the Supreme Court, and declined to give a simple ‘yes’ or ‘no’ reply to the Court’s questions. Stonewalling attempts to raise it in Parliament and sticking to its guns in Court, the Government inevitably invited an order from the Court for an independent investigation. It is significant that the Bench, headed by the Chief Justice of India, N.V. Ramana, ruled that the bogey of national security was not an adequate reason not to have a credible inquiry into the allegations.
A fresh report suggesting that Pegasus was used to target jailed activist Rona Wilson’s mobile phone underscores the urgent need to persist with the investigation into the illegal use of the spyware in India. U.S. forensic investigation company Arsenal Consulting has said Mr. Wilson’s phone was attacked as many as 49 times and it was successfully infected by the time he was arrested in June 2018 for alleged involvement in the Bhima Koregaon case. Earlier, the firm had claimed that NetWire, a remote access Trojan, was used to plant letters on Mr. Wilson’s computer. Advocate and co-accused Surendra Gadling was also targeted in the same manner. These developments raise suspicion about the genuineness of the evidence being relied upon to try him and others for an unsubstantiated Maoist plot. There is little doubt that the Court-ordered probe by experts supervised by a panel headed by the retired Supreme Court judge, Justice R.V. Raveendran, should be taken to its logical conclusion and the country be told whether Pegasus, or any other spyware, was used to infect mobile phones and other devices of lawyers, activists and journalists, among others. There is much riding on this judicially overseen inquiry, and it behoves the government of the day to extend its full cooperation and not pose any impediment to its independent functioning.
Good intent does not guarantee favourable outcomes. Coercive laws without wide societal support often fail to deliver even when their statement of objects and reasons aims for the larger public good. Within days of the Union Cabinet approving a proposal to raise the age of marriage for women from 18 to 21 years, the same age as for men, the Government listed it for legislative business in Parliament this week. If passed, various personal and faith-based laws which govern marriages in India now, including The Hindu Marriage Act, 1955, the Special Marriage Act, 1954, and the Prohibition of Child Marriage Act, 2006, will have to be amended. In her Budget speech last year, Finance Nirmala Sitharaman had announced that the Government would set up a task force to look into the age of a girl entering motherhood with an aim to lower maternal mortality rates, improve nutrition levels as well as ensure opportunities to women to pursue higher education and careers. With these targets in mind, a panel headed by former Samata Party chief Jaya Jaitly was set up in June last year. The panel submitted its report in December 2020. Though the objective looks good on paper, merely raising the age of marriage without creating social awareness and improving access to health care is unlikely to benefit the community it wants to serve: young women not yet financially independent, who are unable to exercise their rights and freedoms while still under the yoke of familial and societal pressures.
According to Ms. Jaitly, raising the age of marriage is one of its recommendations, which include a strong campaign to reform patriarchal mindsets, and improved access to education. As per the National Family Health Survey (2019-2021), 23.3% of women aged 20-24 years married before 18, which shows that the Prohibition of Child Marriage Act, 2006, has not been wholly successful in preventing child marriages, especially among the poor. Women’s rights activists point out that parents often use this Act to punish their daughters who marry against their wishes or elope to evade forced marriages, domestic abuse, and lack of education facilities. Hence, within a patriarchal setting, it is more likely that the change in the age limit will increase parents’ authority over young adults. A good, but not easy, way to achieve the stated objective is to take steps to counsel girls on early pregnancies, and provide them the network to improve their health. The focus must be on creating social awareness about women’s sexual and reproductive health and rights, and ensuring girls are not forced to drop out of school or college. Laws cannot be a short cut in the path to social reform.
New Delhi, Dec. 19: The military junta in Islamabad to-day bowed to public opinion when it was announced that President Yahya Khan would resign to-morrow after transferring power to the representatives of the people. The cryptic announcement, made by an official spokesperson in Rawalpindi, said Gen. Yahya Khan “has decided to resign his office as soon as he hands over the government to the representatives of the people tomorrow.” Radio Pakistan broke into an Urdu bulletin with the word from Rawalpindi, which came after Air Marshall Asghar Khan, former Air Force Chief, made a public demand that Gen. Yahya Khan and other junta members be tried in public. The Pakistan People’s Party Chairman, Mr. Bhutto, who now appeared certain to head the new regime, was on his way home after a meeting with President Nixon to Washington when the Rawalpindi announcement came. Earlier, during a halt in London where he met the British Foreign Secretary, Sir Alec Douglas-Home, Mr. Bhutto had said the situation in Pakistan was “very grim and very bad” and Gen. Yahya Khan “must be feeling cornered.”
Prime Minister Indira Gandhi declared that India was prepared to have a no-war pact with Pakistan provided its intentions were clear and the pact was purely bilateral. She said India had always extended the hand of friendship towards Pakistan but now that it was buying armaments from the US, there was a post-script to the deal for a no-war pact with India. “Here we get our suspicions.” Mrs Gandhi also said that Pakistan President Ziaul Haq’s statement that Kashmir should be part of the talks also casts doubt on Pakistan’s intentions. She said Kashmir was an integral part of India and there could be no discussion about it.
The Left Democratic Front (LDF) in Kerala has now taken the initiative to form a ministry by wooing the Janata Party as the ministry-making efforts of the Congress-I-led front reached a stalemate. The LDF commands a strength of 67 in the Assembly, excluding the Speaker. This could be converted into a majority if the five-member Janata joins it in the 141-strong Assembly. The LDF leaders, led by Baby John, former RSP minister, met Janata leader K Chandrasekharan, and conveyed to him the willingness to include them to the Front. The Front leaders have offered even the chief ministership to a Janata nominee, it is learnt. The Janata Party was also offered most of the seats it contested and failed narrowly, besides the seats it held now, in case the Assembly is dissolved.
Solidarity union leader Lech Walesa has appealed, through Poland’s Roman Catholic church leaders, for mass strikes and passive resistance to last week’s military takeover, according to pamphlets circulating in Warsaw. Travellers reaching Vienna by train with a copy of the pamphlet said it was being distributed in the capital. It also said that Walesa, who is being detained by security forces, was being held in a villa near Warsaw.
The sacrilege attempt, as per the video footage, at the Golden Temple on Saturday, is condemnable. But the silence on the crime that followed it, the lynching of the alleged culprit at the holiest shrine of the Sikhs, is chilling. From the SGPC chief to the Akal Takht jathedar, from a former five-time chief minister to the newest one, religious and political leadership across the spectrum and government officials have all denounced the attempt at sacrilege and called for a thorough probe. But, disturbingly, they have offered no words of horror or condemnation on those who clearly took the law into their own hands and beat the accused to death. This silence is not incidental. With elections only weeks away, parties and leaders are measuring their words on an issue that is seen to be emotive in a state where religion segues into politics in seamless, and sometimes precarious, ways. Significantly, the sacrilege at Bargari in 2015, following which two protesters were killed in police firing in Faridkot district, still resonates in the state’s politics. It featured prominently in the campaign for the 2017 polls. More recently, Punjab Congress president Navjot Singh Sidhu invoked the lack of closure in the case on the watch of successive SAD and Congress governments to publicly target his colleague and then CM Captain Amarinder Singh, who has exited the party since.
And yet, if it is not broken, this silence on the other crime at the Golden Temple could take a heavy toll. After Amritsar, another lynching of a sacrilege accused has already been reported from Kapurthala. But while the possibility of the mob being emboldened by a climate of impunity to mete out instant vigilante justice is something that should worry everyone in a system governed by the rule of law, it is not the only danger that lies ahead. The government and political leadership of the state must call the lynching by its name and urgently make attempts to lower the temperature on the issue also because of its possible impact on the approaching elections. If political players abdicate their responsibility to temper and mediate, if they let their strategic silences speak louder than their words, the sacrilege issue could end up consuming all other issues. It would mean shrinking the space for, if not putting an end to, conversations that Punjab desperately needs to have on so many gathering crises — from the problem in agriculture beyond the three repealed farm laws to the unchecked decline of industry, from the rampant joblessness to the exodus of the young abroad and the deep inroads of corruption in the state.
The upcoming elections provide another opportunity for Punjab to make a new beginning. But for that, all players, candidates and voters, must be free to speak out and argue with each other, to find the best ways forward. They must not feel constrained and overtaken by spectres that stoke suspicion and fears that cannot be named. In times when, even outside Punjab, mob violence and vigilantism has all too often challenged constitutionalism and the rule of law, the state and, especially, its Sikh community, which has on so many occasions set an example by the forthrightness and generosity of its spirit, must stand up against the second crime perpetrated in Amritsar with the same unambiguousness with which everyone has condemned the first.
This editorial first appeared in the print edition on December 20, 2021 under the title ‘Sacrilege & silence’.
The Basavaraj Bommai Cabinet is set to discuss the draft Karnataka Protection of Right to Freedom of Religion Bill 2021 this week and legislate during the ongoing winter session of the state Assembly. The Bill comes in the wake of a series of incidents in which the Christian community, that constitutes less than 2 per cent of Karnataka’s population, has been targeted for allegedly converting Hindus to Christianity. With draconian provisions including a 10-year jail term for “forced conversion”, it violates the letter and spirit of the constitutional protection for the individual’s right to profess and propagate a religion and to choose or change faith. It could become a weapon in the hands of right-wing groups that seek to project the majority Hindu community as being under threat from minorities in the state.
Similar laws enacted by BJP-ruled governments in UP, Himachal Pradesh and Madhya Pradesh have been challenged in courts. In Karnataka, a political campaign to ban religious conversions gained momentum since the BJP first came to office in 2008, targeting Christian groups, particularly Pentecostal missions and born-again Christian denominations. A report by the United Christian Forum (UCF), Association for Protection of Civil Rights (APCR), and United Against Hate released on December 6 says that there have been 32 incidents targeting Christians and their places of worship in Karnataka this year. A parallel campaign against Muslims has also been launched — on “love jihad” — that accuses the community of luring women of other faiths for conversion through marriage. The anti-conversion law could install a legal regime with the potential to criminalise all inter-religious marriages: The Karnataka draft Bill states that “no person shall convert or attempt to convert either directly or otherwise any other person from one religion to another by use of misrepresentation, force, undue influence, coercion, allurement or any fraudulent means or by marriage, nor shall any person abet or conspire for conversions”. Any family member or relative of a person converting can file a complaint under the draft Bill. If it becomes law, harassment by “moral police” could gain legal sanctity. It may also further embolden mobs to encroach on private spaces with impunity.
Caste and communitarian loyalties have determined the political framework in Karnataka within which questions of political representation and distribution of public goods are raised and resolved. The BJP seems poised to abandon this delicate balance in favour of an overtly polarising and ideological thrust.
This editorial first appeared in the print edition on December 20, 2021 under the title ‘In bad faith’.
The findings of the recently released NFHS-5 on population and health indicators have received extensive attention. The finding that there are 1,020 women for 1,000 men, an improvement over the last round of survey, has led to a wide-ranging conversation. One of the reasons for such extraordinary attention is the absence of Census 2021 to gauge sex ratio trends. The finding, of course, has implications for a range of other issues, especially those related to gender equality — they carry pointers for those wishing to gauge the success of government programmes that aim to remove gender-based discrimination. Some have also questioned the data. It is important to state that the correct interpretation of data has been lacking in both these cases.
At the outset, it is important to remember that an indicator like the sex ratio of a surveyed population can never be a replacement for the population sex ratio obtained in a complete enumeration — the Census, for instance — that includes population beyond the household. Household surveys will not capture the population living in institutions — these have more men than women. The household-based approach of the NFHS might leave out male migrants — though there are possibilities of them getting included in their place of destination if they live in a household. The sex ratio, characteristics, and composition of a surveyed population are often compared to the Census figures to justify the representational aspects of the survey. But, these sets of figures are by no means comparable.
At the same time, trends in the household sex ratio can be compared over a period. Given its huge sample size, perhaps the world’s largest household survey, (over 6,36,699 households), the NFHS has better reliability than any other national survey. The NFHS-5 results indicate an improvement over the last four years from 991 women in 2015-16 to 1,020 women in 2019-21 for every 1,000 men. This is also indicative of the fact that the life expectancy of women has improved considerably over the period in India. According to the latest data, for 2014-18, women live 2.5 years more than men. Nationally representative household surveys like the second round of the Indian Human Development Survey (IHDS) shows a similar trend — 1,004 women for 1,000 men in 2011-12, an improvement over the first round. IHDS sample size, though, is 7 per cent of that of the NFHS.
Thus, the use of sex ratio trends to make a case for the progress India has made on gender justice and women’s empowerment is not entirely wrong. While this ratio may not be a sole indicator of gender balance, there can be no denying the fact that the gender divide in many areas has narrowed. That women’s share in population is getting balanced also owes to the reduced sex differential in early age mortality, and progress in several women-centric indicators captured in the survey. Importantly, reading the sex ratio of a population scientifically goes beyond an aggregate analysis but also involves understanding age-specific patterns that convey gender imbalance at the ground level.
Considering the overwhelming anxiety over the reported sex ratio of a surveyed population, it is pertinent to clarify the limitation of generalisations, and caution against drawing firm conclusions while also showing how these surveys help understand certain trends. First, a population sex ratio based on a surveyed population may not always be a replacement for the sex ratio obtained in a complete enumeration. Second, the progress in sex ratio as evidenced by the comparison between the last and the latest round of NFHS clearly conveys the improving sex ratio situation in the country. The design of the NFHS, explicated in all final reports that are in the public domain, clearly indicates its representativeness. There is no reason for any misgiving on the ability of NFHS to provide household representativeness. Third, the systematic progress in sex ratio is a welcome trend despite the limitation of generalisation. While a balanced sex ratio is ideal, this may not ipso facto imply the wide range of conclusions that have become part of the discourse on the reported sex ratio. In fact, a favourable sex ratio was reported for a few of the states in NFHS 4 as well which was also not in keeping with the gender-based developmental indicators. Finally, though it is perhaps premature to confirm a balanced sex ratio in India, the NFHS results do indicate progress towards that end.
This column first appeared in the print edition on December 20, 2021 under the title ‘Survey in perspective’. James is director and senior professor, International Institute for Population Sciences (IIPS), Mumbai, and the principal investigator for NFHS-5; Mishra is professor, IIPS.
Several countries around the world, especially the G-20, support their agriculture. Research tells us that the best way to support agriculture in a sustainable and competitive manner is to invest in agri-R&D, agricultural-extension systems, and connect farmers to lucrative markets, domestic and external, by building efficient value chains. Giving farmers their right to choose the best technologies and the best markets is fundamental to the robust functioning of agri-systems and augmenting farmers’ incomes.
But in a democratic system, policies are not always framed on a scientific basis. They are often influenced by various lobbies, including politicians who at the time of elections offer freebies like free electricity, and farm loan waivers as “doles for votes”. This short sightedness results in sub-optimal or even irrational policy choices, which, in due course, harm the economy, environment, and even farmers.
Let us discuss here the case of minimum support prices (MSP), which many political parties are demanding to make a legal instrument. The legality of MSP means that no one is allowed to buy a crop below its MSP. If this demand is accepted it will not only mess up the economy but will ultimately turn out to be anti-farmer. The reason is simple: It ignores the basic logic that prices are largely decided by the overall demand and supply. In the case of surplus, which usually happens at harvest time, prices fall to clear the market. If MSP is above that market clearing price, no one from the private sector will be willing to buy. In that case, the government will have to become the buyer of last resort, else farmers will be left high and dry with no buyers for their produce, making farmers worse-off. The issue is how much the government can buy, of how many commodities, and what will be its cost.
As of today, the government declares MSP for 23 crops: Seven cereals (paddy, wheat, maize, bajra, sorghum, ragi and barley), five pulses (tur, moong, chana, urad and masur), seven oilseeds (soybean, groundnut, rapeseed-mustard, sesamum, safflower, sunflower and nigerseed) and four commercial crops (sugarcane, cotton, jute and copra). The main procurement, however, happens largely for rice and wheat to feed the public distribution system (PDS). The PDS issue prices of rice and wheat are subsidised by more than 90 per cent of their economic cost to the government. In 2020-21, the food subsidy bill was almost 30 per cent of the net tax revenue of the central government, reflecting clearly a huge consumer-bias in the system. Unless this PDS is reformed either by restricting this to say the bottom 30 per cent of the population, or raising the issue prices to say half the economic cost of rice and wheat, giving a better deal to farmers is likely to blow up the fiscal position of the central government.
It may also be remembered that the MSP regime had its genesis in 1965 when India was hugely short of basic staples and living in a “ship-to-mouth” situation. It was an indicative price (not a legal price) and procurement of rice and wheat was done to support farmers when they were adopting new seeds (HYV technology) and domestic procurement was to feed the PDS. But now with granaries overflowing with rice and wheat, there is a need to rethink and redesign the procurement policy. In the crop year 2020-21, about 60 million metric tonnes (MMTs) of rice and 43 MMTs of wheat were procured by the Food Corporation of India (FCI) and NAFED procured about 0.66 MMTs of pulses.
Even after procuring more than 50 per cent of the marketed surplus of rice and wheat, the market prices of rice and wheat remained below MSP in several states. For example, in November 2020, market prices of paddy in Chhattisgarh were below the MSP by more than Rs 300/quintal; in UP, the gap was about Rs 102/quintal. This situation prevailed widely in Bihar, Jharkhand, Assam and many eastern states. Similarly, in wheat, the crop sold below the MSP in UP and MP, the largest wheat producing states. Possibly, one of the reasons behind market prices hovering below MSP is the large leakage from the PDS suppressing market prices.
If this is the case of rice and wheat, where even after procuring more than 50 per cent of the marketed surplus prices stayed below MSP, extending the system to cover 23 crops under MSP will need much deeper thought.
According to our back-of-the-envelope calculations, assuming that only 10 per cent of the production of remaining crops (excluding sugarcane) is procured, it will cost the government about Rs 5.4 lakh crore annually to procure these other MSP crops. This cost is estimated on the basis of economic costs of operation that are usually about 30 per cent higher than the MSP (in case of rice and wheat it is 40 per cent). But it appears that despite this, market prices may stay below MSP, especially during the harvest time. It also raises the question why only these MSP crops, why not other agri-produce, say milk, the value of which is more than the value of rice, wheat and sugarcane combined.
One argument that is floated is that instead of physical procurement, one may use price deficiency payments (PDP), implying that the government pays to farmers the gap between the market price and MSP, whenever market prices are below MSP.
We know very well that Madhya Pradesh adopted this scheme (Bhavantar Bhugtan Yojana) in kharif 2017 for eight crops (maize, tur, urad, moong, soybean, groundnut, sesamum, and nigerseed) but had to give up the very next season as traders gamed it, widening the gap between market prices and MSP, and benefited massively from this scheme, while the government incurred heavy expenditure.
What’s the way out to give a better deal to farmers? It may be better to use an income policy on a per hectare basis to directly transfer money into farmers’ accounts without distorting markets through higher MSPs or PDPs. This can be improvised by better identification of tenants and owners through transparency in land records. There is no easy substitute to “getting the markets right”.
This column first appeared in the print edition on December 20, 2021 under the title ‘How to help the farmer’. Gulati is Infosys Chair Professor for Agriculture at ICRIER and Saini is Senior (visiting) Fellow, ICRIER
Being a kid these days must be really hard. By “these days”, I don’t mean the pandemic, but how things were before that, and no doubt will revert to after we are well out of the pandemic. A child spends five to six hours a day, six days a week, in school, mostly in a classroom, with a list of strict rules of how they should behave: Don’t talk; sit up straight; don’t fidget; pay attention; don’t run in the corridors; play only during PT period. We unfairly expect from kids the kind of behaviour that would be a challenge even for adults. All this is in the interest of supposedly valuable learning; and nearly all of it, coming from books. No exploration, no critical thinking, no fun. And very little hands-on work, if any.
This is not to say that children shouldn’t attend school, but to draw attention to how far the school experience is from the way they would naturally learn. Some structured learning is necessary, but does it have to be structured this way?
You’d think the rest of the day, outside the confines of the strictly regimented school hours, would be more child friendly, when kids can be kids — exploring their environment, playing with other children, engaging in tasks and books they find interesting, mulling over their experiences. What they face instead is the same near-mindless regimen. School homework. Tuition. Tuition homework. Coaching classes. No wonder, children often come to class tired, saturated and disinterested. There is no time to tinker, to work with their hands (something they crave from a very young age but are thwarted), or just to have some unstructured hours to themselves. There is no time to develop a relationship with the natural world that surrounds them.
All this stems from the belief that education comes from textbooks alone. At a workshop, I conducted in a school whose science teacher had won the “best teacher” award, I asked if they had done an easily doable experiment in their textbook. They said “yes”. They meant they had covered it in the syllabus — the description, instruction and the questions and answers all rote learned from the book — not actually done the experiment! Similarly, I had once asked kids if they had seen mosquito larvae. Many had — “in the book”. When shown live larvae, the students guessed they were tadpoles. Clearly, they had seen neither in real life — or at least had not known what they were seeing if they had.
With this notion that everything you need to know and learn is in books alone, children are expected to hit the books when they return from school. When they start doing anything other than school-related stuff at home, they are told to “go study”. Thus, simple everyday experiences and observations that my generation took for granted are denied to them, leaving them completely ignorant of the most basic processes. Some random examples — 8th graders telling me that dahi is made by keeping milk in the fridge (milk in, dahi out); 5th graders who didn’t recognise the Gulmohar tree in full bloom right by their classroom window, but knew about the baobab tree they have never seen (featured in science documentaries on TV). We should never underestimate the enormous learning that happens during activities such as helping out in the kitchen, a little gardening; or some time to observe happenings in the real world that are naturally fascinating to children. Not all learning needs to be formal.
When students’ learning in out-of-school situations is found wanting, the finger almost invariably is pointed at the school, and that most intangible of entities, “the system”. While the latter can certainly do with an overhaul, the rest of us cannot absolve ourselves of all blame. After all, many more hours of a child’s day are spent out of school. What opportunities to learn, grow and develop through meaningful engagements are we providing our children? There, we as a society have failed miserably. Policy documents recommend connecting the school curriculum with children’s everyday experiences; for that to be possible, we first have to allow them those experiences.
Time for us to wake up and realise that it’s not all in the books.
This column first appeared in the print edition on December 20, 2021 under the title ‘Only work, no play’. The writer was on the faculty at Homi Bhabha Centre for Science Education, TIFR, Mumbai. Her research is on how science ought to be taught at primary and middle school
Should electoral processes be reformed from time to time or not? Who are the stakeholders in reforming the electoral process? The Election Commission, the political parties and the central government of the day. For such reforms to fructify, should there not be discussions between the Election Commission and the central government before a final proposal is brought to Parliament? If we go by the outrage built over a recent such meeting, it would seem that routine meetings between the central government and Election Commission are the end of constitutional democracy in India.
Frequent interactions between different institutions are an established practice in any democratic set-up, that too on questions of reforming systems. It is important to take the inputs of all the stakeholders, particularly the Election Commission, when the subject is electoral reforms. As long as the meeting is not held to discuss any subject relating to the conduct of elections, there is no impropriety in the Election Commission meeting with government officials.
S Y Quraishi, the former Chief Election Commissioner (CEC), has gone ballistic in his recent article (‘The arm’s length test’, IE, December 18) about the current CEC and the election commissioners (ECs) attending a meeting with the principal secretary to the prime minister. He says that this is against the principles of independence of the office of the CEC.
Let’s look at his arguments carefully.
First, the Indian state has three arms — the legislature, the executive, and the judiciary. The CEC, the central vigilance commissioner, the comptroller and auditor general, the governor of the RBI and the director of the CBI are some such instruments of the executive. It should be a matter of news if these arms of the executive don’t meet each other on issues of mutual concern, and not the other way round. Therefore, Quraishi’s question about whether the Chief Justice of India (CJI) would similarly meet the principal secretary to the prime minister is facile in as much as the judiciary is not an arm of the executive. And yet, does the judiciary not meet law ministry officials on matters concerning judicial reforms?
The independence of any functionary is defined by his conduct and the integrity of the institution by the people manning it. Merely meeting equally-placed branches of the executive would not compromise this independence. The principal secretary to the prime minister enjoys a cabinet rank. So it is not as if he is a functionary lower in status to the CEC or the ECs, as Quraishi has erroneously suggested.
In case the CJI wishes to discuss an administrative matter with the CEC, can he invite the CEC or not? Of course. Can the CEC refuse on the grounds that it undermines his independence? Certainly not. Similarly, if the speaker of the Lok Sabha wants a discussion with the CEC and invites him, will the CEC refuse? Of course not.
So, if the prime minister wants a discussion with the CEC on some administrative matter, the CEC cannot refuse to attend. His independence is in no danger of being compromised. It will depend solely on his integrity. Nothing else.
Whether a person remains independent and uninfluenced by any extraneous factor is wholly and solely the person’s choice. If the person does not possess integrity, even without meeting the principal secretary to the prime minister, he can subserviently take orders over telephone. Who can prevent that? Conferring in open meetings is far better than encrypted calls.
Incidentally, the safeguard that Quraishi so proudly parades from his term — that he met the law minister in the presence of the full commission to maintain transparency — was followed in the present case as well. What was good for him is not good for the present CEC?
The only real objection that Quraishi seems to have is that the CEC is higher in the Warrant of Precedence to the principal secretary to the prime minister and, therefore, the mountain should come to Mohammad. That actual, far-reaching electoral reforms, benefitting the poor, have been the outcome of this meeting is of no concern to him. All he seems to be hung up on is who travelled to whose office, even if virtually.
But there is a deeper malaise in the concerted outrage built over this routine meeting. As a journalist recently pointed out, to many, although the Modi government is democratically elected, it is not constitutional. It would seem that governments run only by one family are constitutional and the rest are interlopers.
It is this thinking that informs the entire outlook of the ancien regime holdouts and beneficiaries, despite two consecutive sweeping electoral verdicts. How dare a government formed by anyone else take any decision? And if they do, then it must be unconstitutional!
Let retired civil servants not act holier than thou. It is in bad taste for Quraishi to criticise his junior colleagues in this fashion. Your days are over. Live in peace.
This column first appeared in the print edition on December 20, 2021 under the title ‘Such ado about a meeting’. The writer is former secretary, Ministry of Agriculture, Government of India
After two years of deliberation, the Parliamentary Joint Committee on the Personal Data Protection Bill, 2019 (JPC) tabled its report this week. The recommendations are appended with a redrafted version of the law, named the “Data Protection Bill, 2021”. The constitutional principle of a data protection law has been set out in the Justice K S Puttaswamy judgment by the Supreme Court of India that reaffirmed the fundamental right to privacy. Justice D Y Chandrachud stated that the “creation of such a regime requires a careful and sensitive balance between individual interests and legitimate concerns of the state.” There are three clear reasons why the Data Protection Bill, 2021 tilts clearly in favour of the central government and against the fundamental right to privacy.
The first noticeable feature of the Data Protection Bill, 2021 remains a questionable design choice by which it evades any provisions for surveillance reform. Surveillance reform was consciously omitted by the Justice B N Srikrishna committee that released the first draft of the Personal Data Protection (PDP) bill in 2018. However, even then it stated, “no general law in India today authorises non-consensual access to personal data or interception of personal communication”. Quite simply, what good is a data protection law if it does not regulate mass surveillance projects like the Crime and Criminal Tracking Network and Systems (CCTNS), the Central Monitoring System (CMS) or the National Intelligence Grid (NatGrid)? Not only does it fail to improve Justice B N Srikrishna’s draft law, the Data Protection Bill, 2021 makes it worse. It inserts the phrase, “to ensure the interest and security of the state”, in its long title. Hence, a data protection law that is sought to be legislated to protect individual privacy now has state security as one of its primary objectives.
The second point of concern emerges from the power of the central government to exempt departments from the application of the Data Protection Bill, 2021 as contained within Clause 35. This provision, first proposed by the Srikrishna committee, has witnessed considerable dilution. The exemption clause in the Data Protection Bill, 2018 was originally tethered to the conditions of legality, necessity and proportionality. This was diluted when the Data Protection Bill, 2019 was introduced in Parliament to satisfy the conditions of “necessity” and “expediency”, leading Justice Srikrishna to call this exemption a “dangerous trend”, potentially leading to an “Orwellian state”.
Instead of rectifying this provision, the Data Protection Bill, 2021 has cemented it. First, it adds a non-obstante clause, providing primacy to this provision over any other laws. Second, it stipulates that the procedure to be followed by the government agency must be just, fair, reasonable and proportionate. However, this change is only applicable to the “procedure” and not the substantive standards for the government’s invocation of exemption. To put it another way, the government does not need to establish that the exemption from the entire Data Protection Bill is necessary for, or proportionate to achieving its interest of national security or public order.
There is no doubt that data protection rights may not apply in totality when it comes to national security concerns. However, such exceptions, being in the nature of an “exception to the rule”, need to be limited and precise. For instance, under the United Kingdom’s Data Protection Act, 2018, the national security exemption does not extend to the entire Act; requires a certificate to be signed by the Minister of the Crown; and can be challenged by the affected person before a tribunal.
In contrast, in India, even the reasons for providing the exemption are not required to be tabled in Parliament. In fact, the order invoking the exemption is not a gazetted notification and will likely be exempt from RTI proceedings. Hence, the government can, without any oversight, exempt its own departments or ministries from the application of the Data Protection law in perpetuity.
The third and final feature of the Data Protection Bill, 2021 concerns the Data Protection Authority, which is tasked with ensuring compliance with the law. The Justice B N Srikrishna panel had proposed an appointment committee consisting of judicial members, with the Chief Justice of India as chairperson, to choose members of the Data Protection Authority. This was watered down in 2019; the panel now included the cabinet secretary, law secretary and the IT secretary. This was heavily criticised for compromising the independence of the appointment process. Changes have been made in Clause 42(2) of the draft Data Protection Bill, 2021 by which the Attorney General, an expert, a director of an IIT, and a director of an IIM are included in the selection panel. This does not address the problem that the Centre appoints the nominees at its pleasure. Further, choice extends to the government in picking any one director from the multiple IITs and IIMs across India. In contrast, in the UK, under the Data Protection Act, the Information Commissioner is supposed to be appointed on the basis of “fair and open competition”, with candidates required to appear before a Parliamentary Select Committee prior to appointment.
Under Clause 87, the JPC has expanded the power of the central government, when it states, “the authority should be bound by the directions of the central government under all cases and not just on questions of policy”. This ties in with an unguided legislative allowance under Clause 92, which makes policies made by the central government override any protections or obligations under the Data Protection Bill, 2021. It is not without reason that Jairam Ramesh, a member of the JPC, has noted in his dissent that, “government agencies are treated as a separate privileged class whose operations and activities are always in the public interest and individual privacy considerations are secondary.”
The JPC report and the Data Protection Bill, 2021, by protecting the government instead of the personal data of Indian citizens, recalls the wry wit of Yes Minister: “The Official Secrets Act is not to protect secrets, it is to protect officials.”
This column first appeared in the print edition on December 20, 2021 under the title ‘A weak bulwark’. Gupta is the executive director of Internet Freedom Foundation; Bhandari is a practising lawyer in Delhi
Back to back sacrilege incidents followed by lynchings in the space of 24 hours in Punjab raises big worries over the law and order situation in the state. The Golden Temple incident caught on camera is a clear attempt to commit sacrilege and political leaders are calling it a conspiracy. The subsequent incident at Kapurthala gives more heft to the conspiracy angle.
But the brazen lynching of the suspects are vile crimes. Mob violence can have no sanction in a civilised society. Punjab politicians have rightly condemned the sacrilege but they shouldm’t maintain silence on the lynching incidents. The failure to hand the sacrilege suspects over to law enforcement officers has prevented the justice system from trying and awarding them just punishment if their crimes are proven. It also hobnobs chances of a fair investigation into the conspiracy angle.
Read: Another man beaten to death after alleged sacrilege attempt in Punjab
With elections on the anvil, Punjab is at a particularly fraught moment. Issues of Sikh and farmer identity have been elevated to fever pitch. There is no dearth of developmental and law and order issues affecting ordinary citizens. Yet politicians aren’t devoting enough time in this campaign to such pressing matters. The police must be given a free hand to investigate and prosecute both the sacrilege and the lynching incidents. The Channi government is on test.
Inflation as a global phenomenon last made headlines in the 1970s. There are growing signs that we may have to re-run soon but with a difference. The underlying causes are different and there is a school of thought among central bankers that we are in uncharted waters. One way to get a grip on the issue is to look at what three central banks, US Federal Reserve, Bank of England and the RBI, have been doing recently. None of these economies have crossed the threshold of full economic recovery from the pandemic, but their central banks have either overtly or subtly shifted positions.
BoE last week became the first major central bank to increase its policy interest rate to combat inflation. Given an inflation target of 2%, BoE had to contend with a two percentage point increase over just two months in UK’s CPI inflation, which was 5.1% in November. The same month, the US inflation reading was 6.8%, a 39-year high. In a recent Congressional testimony, the Fed’s chairman indicated that they would stop classifying higher inflation as “transitory”. In India, WPI in November was 14.23%, a 12-year high.
The underlying causes this time are pressure from both demand and supply sides. The pandemic saw developed economies unroll massive fiscal support. However, as economies began normalisation, not only did supply disruptions push up price levels of manufactured products, the compressed pace of transition to a digital structure worsened matters in products such as semiconductors. India cannot insulate itself from global developments as supply chains are import dependent for inputs. Simply put, it means RBI’s job in 2022 will get trickier as we haven’t recorded a durable recovery from the Covid-induced shock. This will spill over to the fiscal domain as a spurt in inflation will have distribution consequences for national income.
RBI has used a combination of both interest rate adjustments and liquidity tools to push down market interest rates to low levels over the last two years. It has already signalled a step back from this position by adjusting its liquidity measures. The challenge going forward will be the spillovers of changes brought about by the US Fed, in particular. Some effects will be transmitted through the foreign exchange and debt markets. It may well catalyse changes in RBI’s policy rate at a time which is out of sync with popular market expectations. 2022 is set to be a challenge for India’s economic policymakers.
Riding high after forcing the Union government to withdraw the three farm laws, farmer unions are now contemplating taking the political plunge. In fact, Bharatiya Kisan Union (Charuni) national president Gurnam Singh Charuni has already launched a political party – Sanyukt Sangharsh Party – with the aim of contesting the upcoming assembly elections in Punjab. While anyone is free to launch a political party, farmer unions need to think through this move carefully. The last thing they need is for their recent success to go to their head. This would actually undermine their cause of representing farmer interests and expose them as opportunists.
While the farm laws were broadly correct – this newspaper has been clear about the desperate need for agriculture reforms – the reason why farmer unions were successful in their year-long agitation is that they were seen as representing farmer interests cutting across communities in Punjab, Haryana and western UP. This made it near impossible for any political party to take sides against them. This is further exemplified by all major political parties taking a pro-farmer stance in the campaigning for the next round of state polls. This then begs the question if there is any need for farmer unions to take the political plunge when existing political parties are already keenly responding to them.
Plus, interest-specific political parties don’t have a good track record in India. True, parties like SP may claim Mandal agitation roots, but they operationally went on to become normal political parties. Even AAP which began as an anti-corruption platform, is today indistinguishable in its electoral functioning from Congress or BJP. Therefore, any farmer union that transforms into a political party will lose the high ground and be forced into the logic of electoral politics. And that in turn is bound to dilute its claim of representing India’s farmers and working as a pressure group. Farmer unions must know when to quit.
Leaders of the government, political parties, civil society organisations and religious groups must condemn violence in the name of religion, in particular, murder. Two people have been killed in rapid succession in Punjab, as punishment for committing sacrilege. This is on par with lynching people in the name of protecting the cow or cutting off a college professor's hand because he allegedly profaned the Prophet in a question paper for his students. It is on par with the lynching of people in Pakistan, in which mobs accuse the victims of blasphemy.
All religions seek to enable people to live in productive harmony with other people. Achieving the desired equilibrium between the individual and larger society, between the self and the universe - different religions find different ways to achieve these goals. It is when people forget religion's principles and obsess over its particular forms that they develop intolerance of deemed propriety and allow their outrage to outrun sense and commit crimes that violate what their religion upholds. Homicide cannot be reckoned with, however, from within a religion's precincts. That is a secular crime. Democracy works only because it rests not on variable whims of powerful people but on rights, laws to enforce them, and laws to punish lawbreakers. A lawless society cannot support democracy.
Democracy seeks justice, not vengeance. It is vital to drive this point home to zealots of all religions, bar none. Political expedience cannot be allowed to come in the way. Failure to observe this principle can lead to mindless violence and counter-violence, a telling example of which, in the context of politics, is reported from Kerala. Murderers should not be vindicated because they acted in the name of faith.
Read in source website
The Centre's move to suspend futures trading in seven agricultural commodities for one year is retrograde. The ostensible reason is to fight inflation. This shows lack of faith in market mechanisms, whereas the government's stated policy has been to let the market play its rightful role in sorting out the farm sector's assorted problems. The futures market indicates expert opinion, backed by financial outlays, on likely demand and supply, provides price certainty to farmers and links prices in India to global ones. Banning futures removes these benefits off the table in one stroke.
Trading in futures contracts has been suspended with immediate effect in paddy (non-basmati), wheat, chana, mustard seed and its derivatives, soya bean and its derivatives, crude palm oil and moong. The suspension will result in the loss of a beneficial price discovery mechanism and is likely to drive speculation to physical markets. That is wholly avoidable. Farm produce has to open up to global markets and farmers must be allowed to discover prices so that their work becomes that much less of a gamble, helping incomes grow. Reportedly, the rise in food prices of late has put the government under pressure. Consumer price inflation for November rose to a three-month high of 4.91%. There are worries that the RBI could raise policy rates to rein in inflationary expectations.
Futures contracts in rice and wheat, commodities of which the government holds very large inventories that could be dumped on the market at short notice, are dicey at the best of times. Another source of risk is the government's propensity to impose bans on export of farm produce, again, in an effort to contain inflation. This, too, hurts farmers and the government's own credibility on its trust in the efficacy of market mechanisms. Uncertain policy on farm trade, fluctuating between bans and incentives, should give way to functional commodity futures and options, rational stockholding of certain vital commodities and switchover from subsidy to investment in the farm sector.
Read in source website
In Punjab, politics and religion make for a volatile mix, often with serious consequences, evident in the state’s tumultuous past. The two alleged desecrations at Sikh shrines this past week, followed by the lynching of two accused, have revived a sense of foreboding weeks away from the assembly polls. There is disquiet because Punjab is a border state, which successfully fought off an insurgency in the 1980s (although there have been sporadic efforts, from Pakistan and extremist Sikh groups based in other countries, to revive the demand for a Sikh state). There is disquiet because Punjab, in many ways, is India’s first line of defence, and one of its most important agrarian states. There is disquiet because Punjab, the heart of the 14-month-long farm protest that saw the repeal of three farm laws, is headed into elections where, right now, the field seems wide open.
The incidents themselves are disturbing, also because the alleged perpetrators were immediately lynched. The first, on December 19, occurred during evening prayers at Amritsar’s Golden Temple where a man jumped over the railings to try and grab the sacred “kirpan”. As the hymn recitals at the shrine are telecast live, the alleged sacrilege went viral, and even before the police could intervene, the alleged offender, whose identity is unclear, was beaten to death by the crowd. The second alleged sacrilege was reported the next day from a village gurdwara in Kapurthala district where the accused, also unidentified, met with instant death by the mob, though details are awaited on what happened. Given the current context, the two incidents (and the lynchings) must be adequately and thoroughly investigated to understand the motivations, and, if there is a larger conspiracy, to identify the people and agencies behind it. Punjab should not be allowed to come to a boil – for that will be bad for all of India.
Amendments to the election law to allow the interlinking of Aadhaar and the voter identity database were cleared by the Lok Sabha amid resistance from the Opposition. The idea to use the biometrics-based identity to clean up electoral rolls goes back more than five years, when the Election Commission (EC) carried out pilot projects to remove unverifiable entries in some states. That process was halted by the Supreme Court (SC) months later and upheld in a final order in the Puttaswamy judgment of 2017 that made the right to privacy a fundamental right for Indians. Since then, the government has enacted new rules to create a legal basis for collection of Aadhaar beyond the purposes enumerated in the top court’s ruling.
In the Lok Sabha on Monday, several Opposition members said that the bill would lead to violation of privacy, disenfranchise voters, and breach red lines drawn by the SC. The government said those fears were unfounded, and that there was a misinterpretation of the top court’s order. Law minister Kiren Rijiju also said the government has a legal basis to legislate on certain matters relating to the election process, including by helping the EC ensure the voter roll is credible. EC officials, spanning the terms of different office-bearers, have seen the linking of Aadhaar and the voter identity database as an effective way to do this.
But can technocratic solutions solve legacy administrative problems? Electoral rolls are flawed because existing processes for verification have not been followed properly. Such administrative issues may well continue and even take new forms if the process is digitised. Additionally, there are privacy and abuse concerns inherent to technology. However, as controversial and debated as the use of Aadhaar for services and subsidies has been, it has helped push through some key projects. The latest is the One Nation, One Ration Card scheme, which allows migrant workers access subsidised food grain anywhere in the country. Indeed, the scope for a digital, foolproof identity system to achieve something similar for the electoral process is significant enough to be explored. But for that, the government must be mindful that technology itself may not be foolproof, lay down guardrails to prevent its abuse, and codify quick recourse mechanisms for when the system does not, as it inevitably will in a small number of cases, function as it is meant to.
The second phase of the National Family Health Survey (NFHS) findings was released a few weeks ago. Media coverage focused on the finding that seven out of 10 women in 11 states and one Union Territory surveyed did not report violence, and furthermore, many did not think it was a big deal.
According to the key indicators of the survey, women’s situation in India overall seems to have improved since the last Survey in 2015-16. This is good news. For example, in rural and urban areas, women have more access to drinking water, clean cooking fuel and sanitation. The percentage of women between 15-24 years who use hygienic protection during menstruation has increased. The number of married women participating in household decisions has increased; more women own a home or have joint titles, a bank or savings account in their name, and a mobile phone that they use.
In the category of gender-based violence, for married women between the ages of 18 and 49, in urban and rural areas, there has been a drop in spousal and physical violence during pregnancy. For women between the ages of 18 and 29 who experienced sexual violence before 18 years, the figures are the same in rural areas but have fallen in urban areas.
However, there are worrying indicators. In many states, there is a high incidence of domestic violence. When asked if women faced violence due to going out without informing the husband, arguing with him, neglecting the house or children, refusing sexual intercourse with him, not cooking properly, or over the suspicion of her being unfaithful, or perception that she is disrespectful towards the in-laws, women in 10 of the 18 states surveyed said this was indeed the case. Worse, they agreed that a husband is justified in beating his wife because of these reasons. These women are afraid of their husbands of the time, and most of them never sought help or told anyone about the violence.
In the last two decades, legislation and awareness building by the State and civil society groups on the dangers of violence in the home have made a difference.
But is it possible, as women become empowered, as the data suggests, that there is a backlash?
In 1991, Susan Faludi, a Pulitzer Prize-winning journalist, wrote a book Backlash: The Undeclared War Against American Women. She argued that “the anti-feminist backlash has been set off not by women’s achievement of full equality but by the increased possibility that they might win it. It is a pre-emptive strike that stops women long before they reach the finish line.”
“The backlash is not a conspiracy,” she writes, “with a council dispatching agents from some central control room, nor are the people who serve its ends often aware of their role ... for the most part its workings are encoded and internalised, diffuse and chameleonic.”
In India, these workings are embedded in our socialisation, or the way we are raised. Boys and girls model themselves after their parents or adults around them. Girls learn to obey, please and be domesticated. Boys are expected to be outgoing, getting ready for the external world. Children grow up in and around violence, physical and emotional. Speaking about incest and child abuse is forbidden; they are often not believed, punished for disclosure and experience shame if they speak out. As they age, they have little or no tools to process and handle the violence in their lives. And often, as adults, they perpetuate this violence, not knowing any better.
Boys and men, often equally unempowered as girls and women, use violence as a catharsis and a mechanism to control women, who, in turn, internalise it, keeping quiet and suffering. Both men and women pay a high price in physical and emotional wellbeing because of this violence.
A good start to counteract the violence is to talk about it — in families, schools, universities, community groups, religious institutions.
The pre-emptive strike that stops women long before they reach the finish line that Faludi writes about starts in the family. It is the family, the most revered institution in India, which has let its women down.
Anita Anand is a writer and author of The Beauty Game
The views expressed are personal
On December 13, Prime Minister (PM) Narendra Modi inaugurated the Kashi Vishwanath Dham. This unique project befits the civilisational city that Kashi is, and the historic Kashi Vishwanath temple. Highlighting the significance and antiquity of Kashi, Mark Twain wrote, “Benaras is older than history, older than tradition, older even than legend and looks twice as old as all of them put together.”
With the project’s inauguration, PM Modi rededicated one of the most ancient living cities on our planet and the epicentre of Hinduism and our age-old civilisation, Kashi or Varanasi, to the global world. An amalgamation of antiquity and continuity, Kashi belongs to all of humanity.
It is regarded as one of the oldest continuously inhabited cities in the world. While other ancient cities around the world could not survive the imperial and colonial onslaughts, Kashi carries on with its characteristic fervour. This makes the city truly significant and unique. Through its continuity, this city signals its firm resilience to retain its cultural, artistic, and educational identity even in the face of barbaric invasions and onslaughts.
Kashi Vishwanath Dham reflects a solemn vow to rise above the tyrannical past of this city. In other words, it is a humble effort to rejuvenate the age-old spiritual, educational and creative heritage of this land. History has taken a new turn on the pretext of this Dham. It is perhaps the first time in history that a thousand years of injustice has been undone without any extirpation, depredation or any sense of retribution. It has been achieved solely through construction and creation.
Kashi has been known through the ages as the city of mukti (liberation). People from all over are drawn to Kashi, seeking liberation. This project though is an attempt to celebrate the liberation of Kashi itself. This vision, and efforts of PM Modi, has brought back the millennia-old glory to the Kashi Vishwanath temple.
The Kashi Vishwanath Dham is a project for all of humanity. For it is a celebration of the continuance of civilisation itself. Thus, it is a project for the entire world. The Hindu pantheon recognises the Holy Trinity of Lord Brahma, the creator of the universe, Lord Vishnu, the protector of the universe, and Lord Shiva, the liberator of the universe. Kashi evokes utmost reverence because it is one of the abodes of Lord Shiva. This is the religious and spiritual importance of Kashi.
On Constitution Day this year, PM Modi said, “It was a compulsion for India and for many countries of the world to live in the shackles of colonialism for many generations. Since India’s independence, a post-colonial period started all over the world and many countries became independent. Today there is no country in the world that apparently exists as a colony of another country. But this does not mean that the colonial mindset has ceased to exist.”
So, it is imperative for humanity, which survived colonialism for many generations, to decolonise itself, to become independent.
Historically, besides many other things, plunder and demolition have been the main tools and objectives, means, and ends of colonisation. Naturally, civilisations with treasures of wealth, knowledge, and archaeology were the prime attractions for such barbaric hordes.
Coming back to Kashi. That this legendary ancient city has been a constant victim of plundering and looting, demolition and destruction suggests the kind of fabulous destination it must have been. This is also attested by the specimens of glorious antiquities from Kashi scattered in museums and private collections across the world.
The city of Kashi in general, and Kashi Vishwanath temple in particular, were demolished and constructed several times in the past. Initially, the Kashi Vishwanath temple was destroyed by Ghurid Turk Sultan Qutb-ud-din Aibak and was rebuilt by a Gujarati merchant. The story of destruction and reconstruction continued till 1780, when, according to a legend, Lord Shiva appeared in the dream of the great Maratha Queen Ahilyabai Holkar and she became a devotee of him and rebuild this temple. According to another legend, it was the attack on this city which prompted the great Shivaji Maharaj to take up the sword. It is said that the demolition of Kashi Vishwanath Temple by Aurangzeb made Shivaji Maharaj’s mother Jijabai so furious that she dared him to capture Sinhagad, a fort under Mughal control. The rest is history.
The rejuvenation of the temple complex is not just another step to break out of the colonial hangover, but also symbolises the primacy of civilisation over barbarity, the reassertion of a seat of knowledge, and the victory of reverence over savagery. The project is an effort to achieve these laudable goals through a constructive approach, while ensuring complete harmony. This presents an example for all humankind to see, even, follow. May our Kashi continue to flourish and prosper and may Lord Shiva bless us all with his divinity and glory.
Anurag Thakur is Union minister for youth affairs and sports; and information broadcasting
The views expressed are personal
President Ramnath Kovind was on a State visit to Bangladesh from December 15-17. His visit to attend Bangladesh’s 50th Vijay Dibos served two purposes. First, it reflected the historical roots that interconnect India and Bangladesh. Second, it reflects the new realities of a deepening special and ideal relationship between both States.
Throughout the visit, the President took part in celebrations, visited memorials, and inaugurated a temple destroyed by Pakistan in 1971. These gestures were reflective of India and Bangladesh’s mutual struggles against Pakistan. India’s hosting of 10 million refugees, equipping and training the Mukti Bahini, and fighting a war against Pakistan are just some of the sacrifices it undertook while liberating Bangladesh. And both nations want to conserve and ennoble these collective memories for their younger generations to cherish and learn from.
This invite also underlined Bangladesh’s interest in further deepening its relationship with India. Today, the India-Bangladesh relationship can be viewed as a role model for the rest of the neighbourhood. To be sure, India and Bangladesh have also had their fair share of differences. If religious clashes and a violent Partition weren’t enough, East Pakistan (Bangladesh) was also cut off from India and exploited to promote insurgencies across the Northeast. The relationship also underwent a tumultuous phase after Sheikh Mujibur Rahman’s assassination in 1975. But since 2009 Prime Minister (PM) Sheikh Hasina had been able to revitalise Bangladesh’s ties with India. Her priority has been to limit cross-border terror attacks against India by clamping down on the Northeast militants and the ISI-backed extremists, and to ensure that political stability in Bangladesh can lead to economic dividends.
New Delhi under PM Narendra Modi reciprocated the sentiment and there has been an unprecedented investment in the relationship. Both leaders have sustained a very positive relationship. They have visited each other multiple times since 2014 and have committed to bilateral engagements. Like other neighbours, Bangladesh is also crucial for some vital Indian interests. It includes limiting China’s influence, overcoming mistrust for India, and promoting economic growth. These new challenges were the reason for India’s desire to invest more in Bangladesh vis-à-vis the Neighbourhood First and Act East policies.
In recent years, India has put in significant efforts to build trust with Bangladesh. India’s willingness to resolve and accept the United Nations tribunal that favoured Bangladesh to explore maritime resources is a case in point. The Land Boundary Agreement of 2015 was another landmark development that enhanced trust and neutralised a vital irritant. Also, bilateral trade has tripled to $10 billion by 2021, all within a decade. Promoting social development projects, scholarships, and border markets have also been at the core of this relationship. Bangladesh has also received over 2.18 crore doses of Indian vaccines, the largest that any country has received from India.
Connectivity has been a vital aspect of the relations. Both States have perceived it as a means to promote mutual economic growth and counter China’s growing assertiveness. Investments in Bangladesh generate mutual economic growth and employment, especially in the Northeast. Bangladesh’s economic success portrayed by its development indicators, anti-poverty measures, increase in per capita income, and sustenance of growth has also attracted confidence and investments from India. It is also showing positive outcomes in the Northeast.
To date, Bangladesh has received over 30% of India’s global developmental assistance. India has also provided the former with a credit of $10 billion and has funded over 46 projects. Both States have focused on establishing new and pre-1965 cross-border rail links, bus services, water transit, and trade routes. Bangladesh has also allowed freight carriages and transit from its Chattogram and Mongla ports. In addition, India has also prioritised exporting hydroelectricity, energy, and diesel to Bangladesh in the subsequent years.
These investments and connectivity aspects are also helping India limit China, and Bangladesh to carve its own strategic autonomy. Despite joining the Belt and Road Initiative in 2016, Bangladesh has been cautious of Chinese projects that are economically unsustainable and possess strategic implications. It is aware that increasing dependence on China will only attract more Chinese assertiveness and aggression. China’s aggressive comments on the possibility of Bangladesh joining Quad and Dhaka’s prompt pushback was just another case in point. Bangladesh has wisely used investments from India, Japan and the West to limit its over-dependence on China.
The story of India-Bangladesh relations is an important marker in India’s successful Neighbourhood First policy. It is a lesson that has to be learnt and implemented across the region that is facing similar challenges and concerns. True, some issues with Bangladesh still need feasible and timely solutions. But the success story of this relationship will ensure that both nations remain committed to finding solutions. Growing Delhi-Dhaka connectivity and Bangladesh’s economic growth will hopefully lead to a non-partisan Bangladeshi policy and ease illegal migration and trafficking at the borders in the near future. Finally, transnational challenges such as terrorism, the climate crisis and extremism also leave no option but to demand more cooperation and coordination from these two neighbours, ready and willing to resolve challenges – both old and new.
Harsh V Pant is director of research at Observer Research Foundation (ORF), New Delhi and professor of International Relations at King’s College, London. Aditya Gowdara Shivamurthy is research assistant at ORF
The views expressed are personal
The targeting or bullying of effeminate men is not common to China but it is rare for the government to openly endorse policies that encourage men to be masculine. It’s worse when an official document uses a slur to describe those men who aren’t. The Communist Party of China (CPC) clearly knows what it wants its men to be – “wolf warriors” and not “little fresh meat”, a popular online adjective in China used to describe young and androgynous male celebrities.
The death by suicide of 26-year-old Zhou Peng, according to Chinese state media, a “celebrity” photographer and social media blogger, in late November brought the focus back on that specific kind of toxicity. Zhou, known by his moniker, Lu Daosen, posted a long suicide note before his family and social media followers after they realised he had gone missing; his bloated body was found near the sea in Zhoushan in eastern China’s Zhejiang province a few days later.
It was in January this year that China’s central education ministry — no less — published a notification, laying out the policies by which the Chinese government made plans to make boys in school more masculine. The policy “Proposal on preventing the feminisation of male adolescents” was in response to queries from Chinese lawmakers on what the ministry is doing to focus on the “cultivation of masculinity” in the country.
The proposal talked about many aspects: Increase the number of physical education teachers, improve their training, strengthen schools’ physical education systems and improve health education. One line stood out: “Teachers’ teaching methodology and formats should pay more attention to the cultivation of students’ ‘masculinity’.”
Then, in September, China directed broadcasters to bar artists with immoral records and “incorrect political positions” and ban men who are “effeminate” in their performance styles. The notice, issued by the National Radio and Television Administration (NRTA), made a specific mention of banning what it called “abnormal aesthetics”, describing it as the style propagated by “feminine men” on television.
The notice said: “Set up the correct aesthetic orientation of the programme, strictly grasp the selection of actors’ and guests’ performance style, clothing and makeup, resolutely put an end to the effeminate men (and) other abnormal aesthetic.” The NRTA used a Chinese word, which roughly translated to “sissy men,” in its guideline. It was the first time a word, which is considered a slur, was used in a public notice.
There’s no one reason behind the Chinese government’s decision to institutionalise masculinity among men but it’s useful to remember that it’s also here that the #MeToo movement has so far failed to make an impact despite a few high-profile cases, and one very high-profile case.
The reason could partly be geo-cultural – to mitigate, for example, the influence of South Korean soft power. South Korean K-pop bands with their pop idols and love songs and television shows with sensitive male protagonists are hugely popular in China, making an impact and spawning copycat male celebrities.
The push for masculinity by the CPC has also coincided with China’s rising nationalistic fervour, fuelled by aggressive diplomacy and strong rhetoric. Following the NRTA directive, an editorial published in the state-owned newspaper Guangming Daily, said patriotic heroes and “wolf warriors” in Chinese movies and television serials were ideal examples of male aesthetics.
“This is what China’s young people should look like,” the editorial, quoted by Australia’s ABC News said.
Geng Song from Kong Kong University has researched and written on men and masculinities in Chinese culture and society. He explains the phenomenon as anxiety over the physical traits of the country’s younger generation.
“The rise and popularity of such “sissy” actors need to be understood in the mechanisms of star-making and the entertainment industry. At the same time, the debates on the standard of masculinities sparked by these images demonstrate the distinctive interplay between manhood and nationhood and deep-seated anxiety over what an effeminate younger generation will mean for China,” Geng wrote in his paper titled “Little Fresh Meat”: The Politics of Sissiness and Sissyphobia in Contemporary China” published in August this year.
In a country of a billion people like China, many -- maybe an inestimable number -- like Zhou who killed himself, do not fit that one prescription for manhood.
“Boys are supposed to be naughty, fight and swear, and boys who are too quiet and polite are effeminate,” Zhou wrote in his suicide note, according to Sixth Tone.“I was called ‘sissy’ at school. I might somewhat appear like a girl when I was younger, but I dressed ‘normally’ and didn’t attempt to imitate girls.”
The government’s worry about an “effeminate” male population has also been linked to its very own and nearly four-decade-long one-child policy, which has led to the “little emperor syndrome”, especially in China’s big cities.
The phrase is self-explanatory: The single boy child is pampered, doted upon by parents, is used to everything being done for him, and, who, alas, does not develop the level of robustness of a male expected by society in general and the CPC in particular.
The CPC’s unease with what it considers less-than masculine behaviour is also because it goes against the party’s taut belief in conformity. The Party wants conformity in all aspects of Chinese life: Politics, language, and even gender stereotypes.
Zhou’s death sparked a huge online discussion in China not only on the issue of “sissy men” but also on bullying in school and the hard and neglected lives of “left-behind children”, children who are left behind at home, usually in rural areas, in the care of grandparents or relatives, while parents work in faraway cities. Zhou was one.
One telling comment by a Weibo user, mentioned by Sixth Tone, said, “It is the gender-based violence at school that caused his death. Discrimination based on children’s gender stereotypes still hasn’t been taken seriously. Those who bullied Zhou were poisoned by the toxic idea of stereotypical masculinity.”
China’s much-talked-about “whole-process democracy” is not really all-welcoming as it turns out. And the Communist Party is likely to say that the comment must have been made by a stereotypical sissy.
Sutirtho Patranobis, HT’s experienced China hand, writes a weekly column from Beijing exclusively for HT Premium readers
The views expressed are personal