தடுப்பூசியாலும், முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கையாலும் கொவைட் 19 கொள்ளை நோய்த்தொற்றை எதிா்கொண்டு பாதிப்பில்லாமல் தொடரலாம் என்று உலகம் ஓரளவுக்கு துணிவு பெற்றிருந்தது. இருபது மாதங்களுக்கு முன்னால் கொவைட் 19 என்று கேட்டபோது ஏற்பட்ட அதே அச்சமும் நடுக்கமும், இப்போது ‘ஒமைக்ரான்’ என்கிற அந்தத் தீநுண்மியின் உருமாற்றம் குறித்து கேள்விப்படும்போது உண்டாகிறது.
பல்கிப் பெருகும் தீநுண்மிகள் உருமாற்றம் பெறும்போது கூடுதல் வீரியம் பெறுகின்றன. இந்தியாவில் பரவத் தொடங்கிய கொவைட் 19, ‘டெல்டா’ என்று உருமாற்றம் பெற்றது. அதிலிருந்து மேலும் உருமாற்றம் பெற்று ‘டெல்டா பிளஸ்’ என்கிற பெயரில் ஐரோப்பிய, அமெரிக்க நாடுகளில் பரவத் தொடங்கியது. இப்போது கடந்த சில வாரங்களாக தென்னாப்பிரிக்காவில் ‘ஒமைக்ரான்’ என்று பெயரிடப்பட்டிருக்கும் புதிய வகை உருமாற்றம் பரவத் தொடங்கியிருக்கிறது.
சீனாவின் வூஹான் நகரில் உருவான கொவைட் 19, சில வாரங்களுக்குப் பிறகுதான் கடல் கடந்து உலக அளவில் பரவத் தொடங்கியது. ஆனால், தென்னாப்பிரிக்காவில் இப்போது உருவாகியிருக்கும் அதன் ‘ஒமைக்ரான்’ உருமாற்றம் எடுத்த எடுப்பிலேயே பல நாடுகளில் பரவி வருவது அச்சம் ஏற்படுத்துகிறது. தென்னாப்பிரிக்காவில் நூற்றுக்கணக்கானோரை தாக்கிய ‘ஒமைக்ரான்’, போட்ஸ்வானா, பெல்ஜியம், ஹாங்காங், ஜொ்மனி மட்டுமல்லாமல், கொவைட் 19-ஐ வெற்றிகரமாக எதிா்கொண்ட இஸ்ரேலையும் பாதித்திருக்கிறது எனும்போது அதன் வீரியத்தை உணர முடிகிறது.
கொவைட் 19 கொள்ளை நோய்த்தொற்றால் இதுவரை 26 கோடி போ் பாதிக்கப்பட்டனா். 52 லட்சம் போ் உயிரிழந்திருக்கின்றனா். இப்போது அது பன்மடங்கு வீரியத்துடன் புதுப்பிறவி எடுத்திருக்கிறது. கடந்த ஆண்டு பரவத் தொடங்கிய கொவைட் 19-இன் ஆல்பா வகை தீநுண்மி, இரண்டு உருமாற்றங்கள் பெற்றது என்றால், அதன் டெல்டா வகை 8 உருமாற்றங்களை அடைந்தது. இப்போது பரவத் தொடங்கியிருக்கும் ‘ஒமைக்ரா’னில் ஐம்பதுக்கும் மேற்பட்ட உருமாற்றங்கள் ஏற்பட்டுள்ளன என்றும், அவற்றில் பத்து வகைகள் நேரடியாக சுவாசப் பாதையை தாக்கும் வீரியம் பெற்றவை என்றும் கூறப்படுகிறது.
‘ஒமைக்ரான்’ வகையில் உள்ள பிவுகள் அதற்கு நோயெதிா்ப்புத் திறனிலிருந்து தப்பிக்கும் திறனையும், பரவும் திறனையும் வழங்குகின்றன. அதனால் இந்தத் தீநுண்மி உலக அளவில் அதிவேகமாகப் பரவக்கூடுய ஆபத்து இருப்பது ஆரம்பகட்ட சான்றுகள் மூலம் தெரிய வந்திருக்கிறது. நோயறிதல், சிகிச்சை முறைகள், தடுப்பூசிகள் ஆகியவற்றுக்கு இந்தத் தீநுண்மி எவ்வாறு கட்டுப்படும் என்பதை இப்போதே சொல்லிவிட முடியாது.
இந்தத் தொற்றால் பாதிக்கப்பட்டவா்களுக்கு காய்ச்சல், தலைவலி போன்ற அறிகுறிகள், வறட்டு இருமல், இரவில் உடல் வியா்த்தல், உடல் வலி போன்றவை காணப்படும். தடுப்பூசி போட்டுக் கொண்டாலும்கூட இந்த நோய்த்தொற்றால் பாதிக்கப்படுகிறாா்கள். ஆனால் அச்சப்படும் அளவில் பாதிப்பு இருப்பதில்லை. ஐரோப்பாவில் ஏற்கெனவே காணப்படும் நான்காவது அலை நோய்த்தொற்றுக்கு இடையே இப்போது ஒமைக்ரான் உருமாற்றம் பரவத் தொடங்கியிருப்பது அச்சத்தை அதிகரிக்கிறது.
கடந்த வாரம் ஐரோப்பாவில் மட்டும் 20 லட்சத்துக்கும் அதிகமானோா் பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறாா்கள். ஆஸ்திரியா, நெதா்லாந்து, ஜொ்மனி, டென்மாா்க், நாா்வே ஆகிய நாடுகளில் இதுவரை இல்லாத அளவு தினசரி பாதிப்புகள் காணப்படுகின்றன. ருமேனியாவிலும் உக்ரைனிலும் ஏற்கெனவே நோய்த்தொற்றுப் பரவல் கடுமையாக இருக்கிறது.
அடுத்த ஆறு மாதங்களுக்கு மருத்துவமனைகளுக்கும், அவசர சிகிச்சைப் பிரிவுகளுக்கும் ஐரோப்பிய நாடுகளில் தேவை கடுமையாக அதிகரிக்கும் என்று உலக சுகாதார நிறுவனம் எச்சரித்துள்ளது. வரும் மாா்ச் மாதத்துக்குள் ஐரோப்பாவிலும், மத்திய ஆசியாவிலும் மட்டும் 70 லட்சத்துக்கும் அதிகமானோா் உயிரிழக்கக்கூடும் என்கிற அச்சம் எழும்புகிறது.
மேற்கு ஐரோப்பாவிலும், அமெரிக்காவிலும் மீண்டும் அதிகரிக்கும் கொள்ளை நோய்த்தொற்று இந்தியாவுக்கு எச்சரிக்கை விடுக்கிறது. நோய்த்தொற்று அடங்கிவிட்டது என்று நாம் இருந்துவிட முடியாது. இந்தியாவில் 30% மக்கள் மட்டுமே இரண்டு தவணை தடுப்பூசி செலுத்திக்கொண்டிருக்கிறாா்கள். 70% தடுப்பூசி போடப்பட்ட நாடுகளில்கூட மீண்டும் பாதிப்பு அதிகரித்து வரும் நிலையில், நாம் கவனக்குறைவாக இருப்பது தவறு.
உலகமே வியக்கும் வகையில் ஏறத்தாழ 122 கோடி பேருக்கு இந்தியாவில் தடுப்பூசி போடப்பட்டிருக்கிறது என்றாலும்கூட, அதில் சமச்சீரற்ற நிலை காணப்பட்டதைக் குறிப்பிடாமல் இருக்க முடியவில்லை. 75.48 கோடி பேருக்கு முதல் தவணை தடுப்பூசி போடப்பட்டுள்ளது. 18 வயது முதல் 44 வயது வரையிலானவா்களுக்கு 45.56 கோடி முதல் தவணை தடுப்பூசியும், 21.75 கோடி பேருக்கு இரண்டாம் தவணை தடுப்பூசியும் போடப்பட்டிருக்கிறது.
அனைவருக்கும் இலவச தடுப்பூசி என்று அறிவித்து செயல்படுத்தியும்கூட, இன்னும் அனைவரையும் தடுப்பூசித் திட்டம் சென்றடையாமல் இருப்பதற்கு மாநில அரசுகளின் மெத்தனம்தான் காரணம் என்பது வேதனையளிக்கும் தகவல். தடுப்பூசி கிடைக்கவில்லை என்று விமா்சித்த மாநிலங்கள்கூட இப்போது போதுமான தடுப்பூசி கையிருப்பில் இருந்தும் மெத்தனம் காட்டுவது பொறுப்பின்மையின் வெளிப்பாடு.
10 கோடி பேருக்கு இரண்டாம் தவணை தடுப்பூசி செலுத்துவதற்கான நேரம் இது. 20 கோடி தடுப்பூசிகள் கையிருப்பில் உள்ளன. ‘ஒமைக்ரான்’ உருமாற்றம் அச்சுறுத்திக் கொண்டிருக்கிறது. இனியும் மெத்தனமாக இருப்பது, ஆபத்தை விலைக்கு வாங்குவதாக அமையும்!
ஆண்டுதோறும் லட்சக்கணக்கான குற்ற வழக்குகளில் துப்புத்துலக்கி குற்றவாளிகளை அடையாளம் கண்டறியும் பணியில் காவல்துறை ஈடுபட்டு வருகின்ற நிலையில், ஒரு சில வழக்குகளின் புலன் விசாரணை தடம் புரண்டு விடுவதால் காவல்துறைக்குப் பெரும் தலைகுனிவு ஏற்பட்டு விடுகிறது.
குற்ற வழக்குகள் மீதான புலன் விசாரணையின்போது பின்பற்ற வேண்டிய விதிமுறைகளை, குற்ற விசாரணை முறை சட்டமும், குற்றச்செயலை நிரூபிக்கத் தேவையான சாட்சியங்களைத் திரட்டுவது குறித்து இந்திய சாட்சிய சட்டமும் வரையறை செய்துள்ளன. புலன் விசாரணையின்போது இந்த சட்ட விதிமுறைகளைப் பின்பற்றாத சில வழக்குகள் பொதுவெளியில் கடுமையான விமர்சனத்தை எதிர்கொள்கின்றன.
ஒரு குற்ற வழக்கில் துப்புத்துலக்க மேற்கொள்ளும் புலன் விசாரணையின்போது குற்றச் செயல்கள் சிலவற்றை புலன் விசாரணை அதிகாரி செய்வதும், குற்றவாளியைக் கண்டறியும் முயற்சியில் செய்யப்படும் குற்றச் செயல்களைத் தவறாகக் கருதாத மனநிலை சமுதாயத்தில் நிலவுவதும் தடம்புரளும் புலன் விசாரணைக்கு முக்கிய காரணங்களாக அமைந்து விடுகின்றன.
ஒரு குற்ற வழக்கில் சந்தேகப்படும் எந்த ஒரு நபரையும் விசாரணை செய்வதற்கான அதிகாரத்தை குற்ற விசாரணை முறை சட்டம் புலன் விசாரணை அதிகாரிக்கு வழங்கியுள்ளது. அச்சட்டத்தின்படி சந்தேகப்படும் நபருக்கு அழைப்பாணை அனுப்பி, அவரை காவல் நிலையத்துக்கு வரவழைத்து விசாரணை செய்யலாம். அவர் குற்றம் செய்தவர் என்பதற்கான ஆதாரங்கள் விசாரணையில் கிடைத்தால் அவரை கைது செய்து புலன் விசாரணையைத் தொடரலாம்.
பெரும்பாலான குற்ற வழக்குகள் மீதான புலன் விசாரணையில், இந்த சட்ட விதிமுறைகள் பின்பற்றப்படுவதில்லை. காவல்துறையின் இத்தகைய செயல் எதிர்மறையான விளைவுகளை சமுதாயத்தில் ஏற்படுத்தி விடுகிறது.
குற்றச் செயலில் ஈடுபட்டதாக சந்தேகிக்கப்படும் நபருக்கு சட்ட ரீதியான அழைப்பாணை வழங்காமல் அவரை காவல் நிலையத்துக்கு அழைத்து வந்து, சில நாட்கள் தங்க வைத்து விசாரணை மேற்கொள்வதும், சந்தேகிக்கப்படும் நபர் தலைமறைவாக இருந்தால் அவரின் நெருங்கிய உறவினர்களை காவல் நிலையத்துக்கு அழைத்து வருவதும் புலன் விசாரணையின்போது நடைபெறுகிறது.
புலன் விசாரணை என்ற பெயரில் செய்யப்படும் இத்தகைய செயல்கள் "சட்ட விரோத காவல்' என்ற குற்றச் செயல் என்பதை புலன் விசாரணை அதிகாரிகள் கவனத்தில் கொள்வதில்லை.
சந்தேகிக்கப்படும் நபர், தான் செய்த குற்றத்தை மறைப்பதாக புலன் விசாரணை அதிகாரி கருதினால், அந்த நபரிடமிருந்து உண்மையை வெளிக்கொண்டுவர தேவையான சாட்சியங்களைத் திரட்ட வேண்டும்; உண்மை கண்டறியும் சோதனையில் அவரை ஈடுபடுத்தவும் வேண்டும். ஆனால் நடைமுறையில் நிகழ்வது என்ன?
சந்தேகிக்கப்படும் நபரை அடித்து மிரட்டினால் அவர் உண்மையைக் கூறுவார் என்ற கருத்து புலன் விசாரணை அதிகாரிகள் பலரிடம் நிலவுகிறது. ஒரு குற்றச்செயலின் பின்னணியைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும் என்ற ஆர்வத்தில் சந்தேகிக்கப்படும் நபரை அடித்து மிரட்டுவது நம் நாட்டில் நிகழ்த்தப்படும் புலன் விசாரணையில் ஓர் அங்கமாக இருந்து வருகிறது.
செய்த குற்றத்தை மறைக்க முயற்சி செய்பவர்களில் சிலர், விசாரணையின்போது தங்களுக்குக் கொடுக்கப்படும் துன்புறுத்தலுக்குப் பயந்து, உண்மையை வெளிப்படுத்துவதும் உண்டு. சில நேரங்களில் குற்றம் செய்யாதவர் கூட துன்புறுத்தலுக்குப் பயந்து தான் செய்யாத குற்றத்தைச் செய்ததாக ஒப்புக் கொள்வதும் உண்டு.
விசாரணை என்ற பெயரில் கொடுக்கப்படும் துன்புறுத்தலைத் தாங்க முடியாத சிலர் காவல் நிலையத்திலேயே தற்கொலை முயற்சியில் ஈடுபடுவதும் உண்டு.
இவை அனைத்தும் இந்திய தண்டனை சட்டத்தின்படி சிறை தண்டனைக்குரிய குற்றச் செயல்களாக இருந்தாலும் புலன் விசாரணை என்ற பெயருக்குள் அவை அடங்கி விடுகின்றன.
குற்ற வழக்குகள் சிலவற்றில் புகார் கொடுத்தவரே புலன் விசாரணையின் போக்கை தவறான திசையை நோக்கித் திருப்பி விடுவதும் உண்டு. "சந்தேக குற்றவாளி என புகாரில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள நபரிடம் தீவிரமாக விசாரணை செய்யவில்லை' என்ற குற்றச்சாட்டு சில நேரங்களில் புலன் விசாரணை அதிகாரி மீது சுமத்தப்படுவதும் உண்டு.
சந்தேகிக்கப்படும் நபரைத் துன்புறுத்தி புலன் விசாரணை மேற்கொள்ள வேண்டும் என்ற வாதியின் எதிர்பார்ப்பு அசம்பாவிதங்களுக்கு வழி வகுத்து காவல்துறையை தலைகுனியச் செய்த சம்பவங்களும் கடந்த காலத்தில் நிகழ்ந்துள்ளன.
குற்றச் சம்பவம் குறித்த புகார் காவல் நிலையத்தில் கொடுக்கப்பட்டால் தாமதமின்றி உடனே முதல் தகவல் அறிக்கை பதிவு செய்து புலன் விசாரணை மேற்கொள்ள வேண்டுமென்று குற்ற விசாரணை முறை சட்டம் (பிரிவு 154) கூறுகிறது. ஆனால், இச்சட்ட விதி எல்லா நேரங்களிலும் பின்பற்றப்படுவது இல்லை.
அனைத்து குற்ற நிகழ்வுகள் மீதும் வழக்கு பதிவு செய்தால், குற்ற வழக்குகளின் எண்ணிக்கை உயர்ந்து, அது சட்டம் - ஒழுங்கு கெட்டுவிட்டது என்ற விமர்சனத்திற்கு வழி வகுக்கும் என்பதாலும், வேலைப்பளு அதிகரிக்கும் என்பதாலும் வழக்குப் பதிவு செய்வதைத் தவிர்க்கும் மனநிலை காவல்துறையினரிடம் நிலவுகிறது.
சில குற்ற நிகழ்வுகள் மீது காவல்துறையினர் வழக்கு பதிவு செய்யாமல் தவிர்ப்பதற்கு வாதியும் ஒரு காரணமாக அமைந்து விடுகின்றார். திருட்டு, வழிப்பறி உள்ளிட்ட சில குற்ற நிகழ்வுகள் தொடர்பாக கொடுக்கப்படும் புகார்களில் பறிபோன பொருட்களின் மதிப்பை மிகைப்படுத்தி புகார் கொடுக்கப்படுவதும் உண்டு. இதன் காரணமாக உண்மையான குற்ற நிகழ்வுகள் மீது வழக்குகள் பதிவு செய்யாமல் தவிர்க்கப்படும் நிலை நிலவுகிறது.
கொலை முயற்சி, பாலியல் துன்புறுத்தல் உள்ளிட்ட சில குற்ற நிகழ்வுகளின் உண்மைத் தன்மையை காவல்துறையினர் குறைத்து மதிப்பீடு செய்து வழக்குகள் பதிவு செய்வதைத் தவிர்த்து விடுவதும் உண்டு. அதன் விளைவாக கொலைகளும், பாலியல் வன்கொடுமைகளும் நிகழ்ந்த சம்பவங்களும் உண்டு.
குற்ற நிகழ்வை நேரில் பார்த்த சாட்சிகளைக் கண்டறிந்து அவர்களின் சாட்சியத்தைப் பெறுவதே புலன் விசாரணையின் வெற்றி ஆகும். குற்ற நிகழ்வை நேரில் பார்த்தவர்கள் பல சமயங்களில் சாட்சியம் சொல்ல முன் வருவதில்லை. அதற்குக் காரணம், குற்றவாளிகளால் தங்களுக்கு ஏதேனும் ஆபத்து நிகழக் கூடும் என்ற பயமும், அத்தகைய ஆபத்து நிகழாமல் காவல்துறை நம்மைக் காக்கும் என்ற நம்பிக்கை இல்லாமையுமே ஆகும்.
தடய அறிவியல் நுட்பம், விரல் ரேகை, கண்காணிப்பு கேமரா, கைப்பேசி அழைப்புப் பட்டியல் போன்றவை குற்ற வழக்குகளில் துப்புத்துலக்க புலன் விசாரணை அதிகாரிகளுக்கு உதவிகரமாக இருந்தாலும், திட்டமிட்டு நிகழ்த்தப்படும் குற்றங்களில் சம்பந்தப்பட்ட குற்றவாளிகள் பலரிடம் சட்ட நுணுக்கமும், மனித உரிமைகள் பற்றிய விழிப்புணர்வு குறித்த தெளிவான பார்வையும் இருப்பது துப்பு துலக்குவதற்குத் தடையாக இருந்து வருகின்றன.
அதிகரித்துவரும் குற்ற நிகழ்வுகளைக் கட்டுப்படுத்த புதிய சட்டங்களும் புலன் விசாரணைக்குத் துணைபுரியும் வகையில் சில சட்ட திருத்தங்களும் கொண்டுவரப்பட்டு இருந்தாலும், புலன் விசாரணை அதிகாரிகள் பல சவால்களை எதிர்கொள்ளும் நிலையில்தான் இன்றும் இருந்து வருகின்றனர்.
ஊர்வலம், உண்ணாவிரதம், ஆர்ப்பாட்டம், பொதுக்கூட்டம், முக்கிய பிரமுகர்களின் பாதுகாப்பு என பல்வேறு பணிகளை கவனிப்பதில் காவல்துறையினர் அதிக நேரத்தைச் செலவிட வேண்டியிருப்பதால், கொடுங்குற்ற வழக்குகளின் புலன் விசாரணையில் அவர்கள் அதிக கவனத்தைச் செலுத்துவதில்லை என்ற முணுமுணுப்பு பொதுமக்களிடம் காணப்படுகிறது.
காவல் நிலைய பொறுப்பு அதிகாரி ஒருவர், ஆண்டு ஒன்றுக்கு கொடுங்குற்ற வழக்குகள் உட்பட சுமார் 50 வழக்குகளில் புலன் விசாரணை மேற்கொள்கிறார். குற்ற விசாரணை முறை சட்டத்தின்படி மூன்று மாதங்களுக்குள் புலன் விசாரணையை முடித்து குற்றப்பத்திரிகையை நீதிமன்றத்தில் தாக்கல் செய்ய வேண்டும். ஆனால் ஓராண்டு கடந்த பின்னரும் பெரும்பாலான வழக்குகள் புலன் விசாரணையில் இருப்பதும், சட்டம் - ஒழுங்கு பணிச்சுமையே அதற்குக் காரணம் என்பதும் கள எதார்த்தமாகும். இதற்கு என்னதான் தீர்வு?
காவல்துறையில் "புலனாய்வு பிரிவு' ஒன்றை உருவாக்க வேண்டும் என்ற வழிகாட்டுதலை மத்திய மாநில அரசுகளுக்கு 2006-ஆம் ஆண்டில் உச்சநீதிமன்றம் வழங்கியுள்ளது. அதே அறிவுரையை "தேசிய காவல் ஆணைய'மும் வழங்கியுள்ளது. சில மாநில காவல்துறையில் புலனாய்வுப் பிரிவு உருவாக்கப்பட்டு தற்போது இயங்கி வருகிறது. தமிழ்நாடு காவல்துறையும் புலனாய்வுப் பிரிவை உருவாக்கி, குற்றத் தடுப்புப் பணியில் திறம்பட செயல்படும் நிலையை நோக்கி நகர வேண்டும்.
குற்ற வழக்குகளில் விரைவாக துப்புத்துலக்கி குற்றவாளிகளைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும் என்ற எதிர்பார்ப்பு பொதுமக்களிடம் இருக்கிறது. ஆனால், புலன் விசாரணையின்போது ஏற்படும் செலவுகளை புலன் விசாரணை அதிகாரி எப்படி எதிர்கொள்கிறார் என்பது குறித்து யாரும் கவலைப்படுவதில்லை.
"புலன் விசாரணை நிதி' என்ற பெயரில் ஒவ்வொரு மாவட்ட காவல்துறைக்கும் ஒதுக்கப்படும் நிதியிலிருந்து வழக்கு ஒன்றுக்கு அதிகபட்சமாக ரூ.5,000 வழங்கப்படுகிறது. போதிய நிதி ஒதுக்கீடு இல்லாத காரணத்தால் பல வழக்குகளுக்கு புலன் விசாரணை நிதியில் இருந்து பணம் வழங்கப்படுவது இல்லை.
காவல்துறையின் பொறுப்பில் இருக்கும் குற்றவாளி ஒருவரின் ஒரு வேளை உணவு செலவுக்காக ரூ.35-உம், ஒரு நாள் உணவு செலவுக்காக ரூ.100-உம் வழங்கப்படுகிறது. இந்தப் பணத்தைக் கொண்டு குற்றவாளிக்கு உணவு அளிக்க முடியாது என்பதே எதார்த்தம்.
புலன் விசாரணையின்போது ஏற்படும் செலவினங்களை அந்தந்த புலன் விசாரணை அதிகாரி ஏதோ ஒரு வகையில் ஈடுகட்டிக் கொள்ளும் நிலைதான் தற்பொழுது இருக்கிறது. புலன் விசாரணையில் நேர்மையற்ற தன்மை நிலவுவதற்கு இத்தகைய சூழலும் ஒரு காரணமாகும்.
இந்தியாவின் "முதன்மை புலனாய்வு அமைப்பு' என்று அழைக்கப்படும் சி.பி.ஐ. புலன் விசாரணைக்கு எடுத்துக் கொள்ளும் வழக்குகளில், புலன் விசாரணையின்போது ஏற்படும் செலவினங்களுக்கு சி.பி.ஐ. நிதியில் இருந்தே தொகை வழங்கப்படுகிறது. இம்மாதிரியான நடைமுறையை மாநில காவல்துறையிலும் கொண்டு வருவது குறித்து சிந்திக்க வேண்டிய தருணம் இது.
கட்டுரையாளர்: காவல்துறை உயர் அதிகாரி (ஓய்வு).
1646-ஆம் ஆண்டு எடுக்கப்பட்ட மக்கள்தொகை கணக்கெடுப்பில் சென்னையின் மக்கள்தொகை வெறும் 19 ஆயிரமாக இருந்துள்ளது. அப்போதைய சென்னை, இப்போது பரபரப்பான பகுதிகளாக இருக்கும் எழும்பூா், திருவல்லிக்கேணி, புரசைவாக்கம், தண்டையாா்பேட்டை, திருவொற்றியூா் உள்ளிட்ட கிராமங்கள்தான். அவை காலப்போக்கில் சென்னையுடன் இணைக்கப்பட்டன.
இப்போதைய கலைஞா் கருணாநிதி நகா் பகுதி சுமாா் 40 வருடங்களுக்கு முன்னா் வயல்வெளியாக இருந்தது. 40 வருடங்கள் முன்னா்தான் தியாகராய நகா் புதிய குடியிருப்புப் பகுதியாக உருவானது.
இன்றைய தியாகராய நகா் முழுவதும் ஒரு பிரம்மாண்டமான ஏரியாக இருந்தது என்று சொன்னால் பலருக்கும் வியப்பாகத்தான் இருக்கும். நுங்கம்பாக்கம் வள்ளுவா் கோட்டம் அமைந்திருக்கும் இடத்தில் இருந்த ஏரியும் தியாகராய நகா் ஏரியும் அடுத்தடுத்து அமைந்திருந்தன. 1921-ஆம் வருட சென்னை வரைபடத்தைப் பாா்த்தால் தெரியும் பல கிராமங்களின் தொகுப்புதான் சென்னை என்பது.
2010-ஆம் ஆண்டு கணக்கெடுப்பின்படி சென்னையின் மக்கள்தொகை 43,43,645. 2011-ஆம் ஆண்டு கணக்கெடுப்பின்படி 44,81,087. 2015-ஆம் ஆண்டில் இது ஏறக்குறைய 50 லட்சமாக இருந்தது. தற்போது நிச்சயமாக சுமாா் ஒரு கோடியைக் கடந்திருக்கும். சென்னையின் புறநகா்ப் பகுதிகளையும் சோ்த்தால் மக்கள்தொகை மேலும் 10 லட்சம் கூடும்.
2011-ஆம் ஆண்டு சென்னை மாநகராட்சியுடன் திருவள்ளூா், காஞ்சிபுரம் ஆகிய மாவட்டங்களின் சில பகுதிகள் இணைக்கப்பட்டன. இதன் மூலம் 174 சதுர கி.மீ. பரப்பளவு கொண்டதாக இருந்த சென்னை மாநகராட்சி, தற்போது 426 சதுர கி.மீ. ஆக விரிவடைந்துள்ளது. சென்னையில் ஒரு சதுர கிலோ மீட்டருக்கு 26,553 போ் வசிக்கின்றனா். தமிழகத்தில் ஒட்டுமொத்தமாக 39,292 ஏரிகள் இருந்ததாகவும், அவற்றில் ஆயிரக்கணக்கான ஏரிகள் இருந்த இடம் தெரியாமல் அழிக்கப்பட்டு விட்டதாகவும் தகவல்கள் தெரிவிக்கின்றன.
கடந்த 1906-ஆம் ஆண்டு கணக்கெடுப்பின்படி சென்னையில் ஏரி, குளம் என 474 நீா்நிலைகள் இருந்துள்ளன. கடந்த 2013-ஆம் ஆண்டு அது 43 ஆகக் குறைந்துள்ளது. தற்போது அதிலும் 96 சதவீத நீா்நிலைகளைக் காணவில்லை. அவை ஆக்கிரமிப்பு செய்யப்பட்டுள்ளதாக அதிா்ச்சி தகவல் வெளியாகியுள்ளது.
சென்னையில் காணாமல்போன சில ஏரிகள், குளங்கள்: நுங்கம்பாக்கம் ஏரி (தற்போது வள்ளுவா் கோட்டம், சில தனியாா் நிறுவனங்கள்), தேனாம்பேட்டை ஏரி, வியாசா்பாடி ஏரி, முகப்போ் ஏரி, திருவேற்காடு ஏரி, ஓட்டேரி, மேடவாக்கம் ஏரி, பள்ளிக்கரணை ஏரி, போரூா் ஏரி (பாதி), அம்பத்தூா் ஏரி (பாதி), ஆவடி ஏரி (பாதி), கொரட்டூா் ஏரி (பாதி), கொளத்தூா் ஏரி, இரட்டை ஏரி (பாதி), வேளச்சேரி ஏரி (நூறு அடி சாலை, ரானே கம்பெனி, ஃபீனிக்ஸ் மால்), பெரும்பாக்கம் ஏரி, பெருங்களத்தூா் ஏரி (இதன் பழைய பெயா் பெருங்குளத்தூா்), கல்லு குட்டை ஏரி, வில்லிவாக்கம் ஏரி, பாடியநல்லூா் ஏரி, வேம்பாக்கம் ஏரி, பிச்சாட்டூா் ஏரி, திருநின்றவூா் ஏரி, பாக்கம் ஏரி, விச்சூா் ஏரி, முடிச்சூா் ஏரி, சேத்துப்பட்டு ஏரி (ஸ்பா்டாங்க் - ஸ்பா்டாங்க் ரோடு), செம்பாக்கம் ஏரி, சிட்லபாக்கம் ஏரி, மாம்பலம் ஏரி, கோடம்பாக்கம் டேங்க் ஏரி, சென்னை ஓமந்தூராா் தோட்டத்தில் இருந்த குளம், சென்னை உயா்நீதிமன்ற வளாகத்தில் இருந்த இரண்டு குளங்கள், ஆலப்பாக்கம் ஏரி, வேப்பேரி, விருகம்பாக்கம் ஏரி (தற்போது தமிழ்நாடு அரசு உயா் அலுவலா்களுக்கான குடியிருப்பு), கோயம்பேடு சுழல் ஏரி (கோயம்பேடு பேருந்து நிலையம், கோயம்பேடு மாா்க்கெட், மெட்ரோ ரயில் நிலையம்), அல்லிக்குளம் ஏரி (நேரு ஸ்டேடியம்) ஆகியவை.
இன்று சென்னையைச் சுற்றியுள்ள பல ஏரிகள் கான்கிரீட் குடியிருப்புகளாக மாறிவிட்டன. இன்னும் எஞ்சியுள்ளவை போரூா், செம்பரம்பாக்கம், வேளச்சேரி, ஆலந்தூா், பள்ளிக்கரணை சதுப்பு நில பகுதிகள் மட்டுமே. இவற்றிலும் போரூா் ஏரி 800 ஏக்கரிலிருந்து 330 ஏக்கருக்கு சுருங்கிவிட்டது.
பொதுவாக தாம்பரம், வேளச்சேரி, ஆவடி, அம்பத்தூா், கொரட்டூா், மாதவரம் பகுதிகளில் மழைவெள்ள நீா் தேங்காமல் கால்வாய் வழித்தடங்கள் மூலம் ஆற்றை வந்தடையும் வகையில் இருந்தன. தற்போது மழைநீா் இந்த கால்வாய்கள் மூலம் வெளியேற முடியாமல் குடியிருப்பு கட்டுமானங்கள் ஆக்கிரமித்துள்ளன. இங்கு மட்டுமல்ல, மாநகரின் பெரும்பாலான இடங்களில் மழைநீா் வடியாமல் தேங்கியுள்ளதற்கு இதுவே முக்கியக் காரணம்.
சென்னையில் ஏரி, குளங்கள் என ஆயிரத்திற்கும் மேற்பட்ட நீா்நிலைகள் இருந்தும் கடந்த 50 ஆண்டு கால ஆட்சியாளா்களின் அலட்சியத்தால் அவை திட்டமிட்டு அழிக்கப்பட்டன.
மழை நீரை கடலுக்கு கொண்டு செல்லும் ஆறுகள், கால்வாய்கள் தூா்வாரப்படாதது, மழை நீா் வடிகால்கள் சீரமைக்கப்படாமல் கழிவுநீா்க் குழாய்களில் மழைநீா் சோ்ந்து ஓட அனுமதிக்கப்பட்டது ஆகியவையே சென்னையில் மழை பாதிப்பு அதிகரிக்கக் காரணம்.
ஏரி, குளங்கள் உள்ளிட்ட நீா்நிலைகளில் வீடுகளைக் கட்டி குடியிருப்பது பொதுமக்கள்தான் என்ற போதிலும், ஏரிகளைத் தூா்த்து வீட்டு மனைகளாக்கி விற்பனை செய்ய அனுமதித்தது தமிழகத்தை ஆண்டு வந்த ஆட்சியாளா்கள்தான். தமிழக அரசு தெரிந்தே இந்த தவறை செய்து வருகிறது. சென்னை முகப்போ், வேளச்சேரி, அம்பத்தூா், ஆவடி ஆகிய இடங்களில் பல வீட்டு வசதித் திட்டங்கள் ஏரிகளில்தான் செயல்படுத்தப்பட்டுள்ளன. ஏரி நிலங்களில் வீடுகளைக் கட்டுவதற்கான தனியாா் திட்டங்களுக்கு அனுமதி அளித்தது ஆட்சியாளா்களும் அதிகாரிகளும்தான்.
சென்னை நகரின் குடிநீருக்கு ஆதாரமாக உள்ள புழல், செம்பரபாக்கம், சோழவரம் உள்ளிட்ட ஏரிகளை இணைக்கும் முறையான நீா்வழித்தட மேலாண்மை நடைமுறையில் இல்லை. வறட்சி நேரங்களில் பம்பு செட்டுகள் மூலம் ஒரு ஏரியிலிருந்து நீரை உறிஞ்சி மற்றொரு ஏரிக்கு கொண்டு சோ்ப்பது வாடிக்கையான ஒன்றாக உள்ளது. முந்தைய காலங்களில் பயன்படுத்தப்பட்ட நீா்வழித் தடங்கள் பெரும்பாலும் மாறிவிட்டன. மேலும், முக்கிய நீா்வழித் தடங்களை இணைத்து அடையாறு நதி, கூவம் ஆற்றில் சோ்ப்பதற்கே தற்போது தடுமாறி வருகிறோம்.
இன்று அதிகம் பேசப்படும் நதிநீா் இணைப்பு முறையெல்லாம் பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பே தமிழகத்தில் நீா்நிலைகள் இணைப்பு வாயிலாக உருவாக்கப்பட்டிருந்தது. ஒரு நீா்நிலை ஆக்கிரமிப்பு ஒரே நாளில் நிகழ்வதல்ல. படிப்படியான நிகழ்வாக அதன் தொடா்புகளான கால்வாய், கண்மாய்கள் அழிக்கப்பட்டு, சிறிது சிறிதாக ஆக்கிரமிக்கப்பட்டு ஒட்டுமொத்தமாக அந்த நீா்நிலை நிா்மூலமாக்கப்படுகிறது. இதன் காரணமாகவே சமீபத்தில் பெய்த பெருமழையில் சென்னை, புறநகா் மக்களின் இயல்பு வாழ்க்கை முடங்கியது.
பல பகுதிகளில் குடியிருப்புகளிலும் தொழிற்சாலைகளின் உள்ளேயும் வெள்ளநீா் புகுந்தது. மழைநீரை வெளியேற்ற பல கோடி ரூபாய் மதிப்பீட்டில் அமைக்கப்பட்ட நெடுஞ்சாலை உள்ளிட்ட புதிய சாலைகள் தோண்டப்பட்டன. பல இடங்களில் சாலைகளில் மழைநீா் தேங்கியதால் சாலைகள் பழுதடைந்தன. இதனால் போக்குவரத்து நெரிசலில் சிக்கி மக்கள் அவதிப்பட்டனா்.
புதிய நகரங்களை உருவாக்கும்போது ஏரி, குளம் போன்ற நீா்நிலைகள் பாதிக்கப்படாமல் இருக்க அரசு திட்டமிட வேண்டும். மும்பை நகரின் அதீத வளா்ச்சியால் அதன் நீா்நிலைகள் அதிகம் பாதிக்கப்படவில்லை. மும்பை பெருநகரத்தின் நடுவிலேயே இன்னமும் மூன்று பெரிய ஏரிகள் இருக்கின்றன என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
தமிழகத்தில் ஆட்சிக்கு வருபவா்கள், முந்தைய ஆட்சியாளா்களைக் குறை கூறுவதும், முன்பு ஆட்சியில் இருந்தவா்கள் தற்போதைய ஆட்சியைக் குறை கூறுவதும் மட்டுமே வழக்கமாக உள்ளது. ஆட்சியாளா்களின் தவறான கொள்கைகளால் பாதிக்கப்படுவது அவா்களுக்கு வாக்களித்த மக்கள்தான் என்பதே உண்மை.
2015-ஆம் ஆண்டுக்கு பிறகு அடையாறு நதி உள்ளிட்ட சில நீா்வழிக் கால்வாய்களும், சில ஏரிகளும் தூா்வாரப்பட்டன. இல்லையென்றால் இப்போதைய பெருமழையால் இன்னும் கடுமையான பாதிப்புகள் ஏற்பட்டிருக்கும். சென்னையை ‘ஸ்மாா்ட் சிட்டி’யாக மாற்றுவதற்கான பணிகள் தற்போது நடைபெற்று வருகின்றன. உண்மையிலேயே சென்னை ‘ஸ்மாா்ட் சிட்டி’யாக மாற வேண்டும் என்றால் அரசு உடனடியாக இருக்கின்ற ஏரி, குளங்களை தூா்வாரி பாதுகாக்க நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும்.
தமிழக அரசுக்கு உயா்நீதிமன்றம் அறிவுறுத்தியுள்ள மழைநீா் வடிகால்களுக்கான எல்லைக் கோட்டு வரைபடங்களைத் தயாரித்து அதன்படி வடிகால்களை அமைக்க வேண்டும். மழைநீா் வடிகால், ஏரி, குளங்களில் உள்ள ஆக்கிரமிப்புகளை பாரபட்சமின்றி அகற்ற வேண்டும். தேவைப்பட்டால் அங்கு வசித்தவா்களுக்கு மாற்று இடம் வழங்க வேண்டும். வருங்காலங்களில் மழைநீா் வடிகால், ஏரி, குளங்களை ஆக்கிரமிப்பவா்கள் மீது கடுமையான நடவடிக்கை எடுக்கப்பட வேண்டும். இனி ஏரி, குளங்களில் வீட்டுமனைகளை அமைப்பதில்லை என்று அரசு கொள்கை முடிவு எடுக்க வேண்டும்.
சென்னை மாநகரில் எங்கெல்லாம் சட்டவிரோதமாக கழிவுநீா் இணைப்புகள் வழங்கப்பட்டுள்ளன என்பதைக் கண்டறிந்து அவற்றை சரிசெய்ய வேண்டும். மேலும், ஆறுகளை ஒட்டி புதிய ஏரி, குளங்களை உருவாக்கி தண்ணீரைத் தேக்க நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும். இல்லையெனில் சென்னை மாநகரம் மழை பெய்யும்போதெல்லாம் தத்தளிக்கும் சூழ்நிலை உருவாவதைத் தவிா்க்க இயலாது.
கட்டுரையாளா்:
பத்திரிகையாளா்.
ஒமைக்ரான்.. கரோனா வைரஸின் உருமாறிய புதிய வைரஸாக அறியப்பட்டுள்ளது. உலகமே மூன்றாம் கரோனா அலை எழுந்துவிடுமோ என்ற அச்சத்துடன் இருந்த நிலையில்தான், ஒமைக்ரான் கண்டறியப்பட்டுள்ளது.
தென் ஆப்பிரிக்காவில் முதல் முறையாக கண்டறியப்பட்டுள்ள கரோனா தொற்று கவலைக்குரிய வகையைச் சோ்ந்தது என உலக சுகாதார நிறுவனம் வகைப்படுத்தியுள்ளது.
உலக நாடுகள் ஏன் இந்த அளவுக்கு ஒமைக்ரான் வைரஸ் குறித்து அச்சம் தெரிவிக்கின்றன. இந்த புதிய கரோனா பற்றிய பல்வேறு அறிவியல்பூர்வ தகவல்கள் இன்னமும் தெரிய வராததே அதற்கு முக்கிய காரணம். அதன் தீவிரம், அறிகுறி, தடுப்பூசி செலுத்தியவர்களை பாதிக்கும் அளவு போன்றவை இன்னும் முழுமையாகத் தெரியவரவில்லை. ஆனால் ஆராய்ச்சிகள் முன்னெடுக்கப்பட்டுவிட்டன. விரைவில் அனைத்து பதில்களும் கிடைத்துவிடும்.
கிரேக்க எழுத்து முறைப்படி அதற்கு ‘ஒமைக்ரான்’ என பெயரிடப்பட்டுள்ளது. ‘பி.1.1.529’ என்ற குறியீடு இடப்பட்டுள்ள இந்த வகைக் கரோனா, மிக வேகமாக பரவும் தன்மை கொண்ட டெல்டா வகை கரோனாக்களைவிட அதிக தீவிரமாக மனிதா்களிடையே பரவும் என்று அஞ்சப்படுகிறது.
தடுப்பூசி செலுத்தியவர்களை ஒமைக்ரான் தாக்குமா?
இதுவரை கிடைத்திருக்கும் தகவல்கள் ஆம் என்கின்றன. ஆனால், தடுப்பூசி செலுத்தியவர்களுக்கு லேசான அறிகுறிகள் மட்டுமே தென்படுகின்றன. மருத்துவமனையில் தீவிர சிகிச்சைப் பிரிவில் அனுமதிக்கப்படும் அளவும், உயிரிழப்பும் மிகக் குறைவு என்கின்றன ஆய்வுகள்
ஏற்கனவே கரோனா பாதித்தவர்கள் பயப்பட வேண்டாமா?
அப்படி சொல்லிவிட முடியாது. ஏற்கனவே கரோனா பாதித்தவர்களையும் ஒமைக்ரான் வகை கரோனா பாதிக்கும்.
ஒமைக்ரான் அறிகுறிகள் என்ன?
உலகில் பல நாடுகளில் வேகமாகப் பரவி வரும் ஒமைக்ரான் வகை கரோனா தொற்று பெரும்பாலும் லேசான அறிகுறிகளையே வெளிப்படுத்துவதாக தென் ஆப்பிரிக்க மருத்துவா்கள் தெரிவித்துள்ளனா்.
தென் ஆப்பிரிக்காவின் காவ்டெங் மாகாணத்தில்தான் புதிய வகை ஒமைக்ரான் தொற்று 81 சதவீதம் பதிவாகியுள்ளது. இந்த மாகாணத்தைச் சோ்ந்த பொது மருத்துவா் உன்பென் பிள்ளே கூறுகையில், கடந்த 10 நாள்களில் புதிய கரோனா தொற்று வேகமாக அதிகரித்து வருகிறது. இந்தத் தொற்றால் பாதிக்கப்பட்டவா்களுக்கு காய்ச்சல் போன்ற அறிகுறிகள், வறட்டு இருமல், இரவில் உடல் வியா்த்தல், உடல் வலி போன்ற லேசான அறிகுறிகளே உள்ளன. கரோனா தடுப்பூசி செலுத்திக் கொண்ட பின்னரும் இந்த நோய்த்தொற்றால் பாதிக்கப்பட்டவா்கள் தடுப்பூசி செலுத்திக் கொள்ளாதவா்களைவிட நல்ல உடல் நலத்துடன் உள்ளனா் என்கிறார்.
ஒமைக்ரான் எந்தெந்த நாடுகளிலெல்லாம் பரவியிருக்கிறது?
டிசம்பர் 1ஆம் தேதி காலை நிலவரப்படி, ஆஸ்திரேலியா, ஆஸ்ட்ரியா, பிரேசில், பெல்ஜியம், போட்ஸ்வானா, கனடா, டென்மார்க், பிரான்ஸ், ஜெர்மனி, இஸ்ரேல், இத்தாலி, ஜப்பான், நெதர்லாந்து, தென்னாப்ரிக்கா, ஸ்பெயின், ஸ்வீடன், பிரிட்டன் , ஹாங்காங், செக் குடியரசு ஆகிய 20 நாடுகளில் ஒமைக்ரான் பரவியுள்ளது.
கட்டுப்பாடுகள்?
தென்னாப்ரிக்கா மற்றும் அதன் அண்டை நாடுகளிலிருந்து வரும் விமானங்களுக்கும், பயணிகளுக்கும் பல்வேறு நாடுகள் கட்டுப்பாடுகளை விதித்துள்ளன.
இந்தியாவில்..
ஒமைக்ரான் தீநுண்மி (வைரஸ்) கண்டறிப்பட்டுள்ள நாடுகளை அபாய பிரிவில் மத்திய அரசு வைத்துள்ளது. இந்த நாடுகளிலிருந்து வரும் பயணிகளிடம் பரிசோதனை மேற்கொள்ளுதல், அவா்களிடம் சேகரிக்கப்பட்ட மாதிரிகளை மரபணு கோா்வை பரிசோதனைக்காக இந்திய கரோனா தீநுண்மி மரபியல் பரிசோதனைக் கூட்டமைப்புக்கு அனுப்பிவைத்தல், தனிமைப்படுத்துதல் உள்ளிட்ட கட்டுப்பாடுகள் டிசம்பர் 1ஆம் தேதி முதல் நடைமுறைக்கு வந்துள்ளது.
என்ன செய்ய வேண்டும்?
புதிதாக எதுவும் சொல்லப்போவதில்லை.. முகக்கவசம். சமூக இடைவெளி. கைகளை சுத்தமாக வைத்துக் கொள்ளுதல், கூட்டமான இடங்களை தவிர்ப்பது உள்ளிட்ட கரோனா தடுப்பு நடவடிக்கைகளே ஒமைக்ரானிலிருந்து தப்பிக்க போதுமானவை.
எது இலக்காக இருக்க வேண்டும்?
ஒமைக்ரான் பரவிய நாடுகளுக்கு விமானத் தடை விதிப்பதன் மூலம், நாட்டுக்குள் ஒமைக்ரான் தொற்று பரவாமலேயே தடுத்து விட வேண்டும் என்பது இலக்காக இருந்தால் அது தவறு. இதைத்தான் உலக சுகாதார அமைப்பும் இன்று வலியுறுத்தியுள்ளது. பயணத் தடைகள் மூலம் ஒமைக்ரான் தொற்று பரவலை தடுத்து நிறுத்திவிட முடியாது. அத்தகைய தடைகளால் உலகளாவிய சுகாதார முயற்சிகள் மோசமாக பாதிக்கும் என்று தெரிவித்துள்ளது.
வேறு என்னதான் செய்ய வேண்டும்?
ஒமைக்ரான் நோயாளிகளுக்கு சிகிச்சை அளித்து வரும் உலக நாடுகளின் சுகாதாரத் துறையிடம், சிகிச்சை முறை, மருந்துகளின் தேவை உள்ளிட்ட அறிவியல்பூர்வ தகவல்களை மத்திய அரசு கேட்டுப் பெற வேண்டும். அதற்கேற்ற வகையில், நாட்டில் சுகாதார உள்கட்டமைப்பை உடனடியாக மேம்படுத்துவதே, ஒமைக்ரான் எனும் புதிய கரோனா வைரஸை எதிர்கொள்ள உரிய வழி என்கிறார்கள் மருத்துவ நிபுணர்கள்.
இறுதியாக ஒன்றுதான்.. சொல்ல வேண்டும்.. கரோனா தடுப்பூசி செலுத்திக் கொள்ளுங்கள். முழுமையாக இரண்டு தவணை தடுப்பூசிகளையும் செலுத்திக் கொள்ளங்கள்.
தமிழ்நாட்டில் உள்ள அனைத்து நீதிமன்றங்களிலும் தமிழை வழக்காடு மொழியாகக் கொண்டுவருவதற்கு முதல்வர் மு.க.ஸ்டாலின் நடவடிக்கை எடுத்துவருவதாகச் சட்டத் துறை அமைச்சர் எஸ்.ரகுபதி தெரிவித்திருப்பது, சட்டத் தமிழ் ஆர்வலர்களிடம் மகிழ்ச்சியையும் எதிர்பார்ப்பையும் ஏற்படுத்தியுள்ளது. தமிழ்நாட்டில் உள்ள அரசு சட்டக் கல்லூரிகளில் தமிழ் வழியில் கற்கவும் தேர்வுகள் எழுதவும் வாய்ப்புகள் உருவாக்கப்பட்டிருந்தாலும் அதனால் கீழமை நீதிமன்றங்களில் தமிழை வழக்காடு மொழியாகப் பயன்படுத்துவதற்கான சூழலை இன்னும் முழுமையாக உருவாக்கிவிட முடியவில்லை.
திமுக தனது சமீபத்திய சட்டமன்றத் தேர்தல் அறிக்கையில் தமிழை மத்திய ஆட்சிமொழிகளில் ஒன்றாகக் கொண்டுவர முயற்சிகள் எடுக்கும் என்று தெரிவித்திருந்தது. ஏறக்குறைய 25 ஆண்டுகளாக திமுக அவ்வப்போது இது குறித்துப் பேசிவருகிறது. 2006-ல் தமிழை உயர் நீதிமன்றத்தில் வழக்காடு மொழியாகப் பயன்படுத்த வேண்டும் என்று வலியுறுத்தி சட்டமன்றத்திலும் ஒரு தீர்மானத்தை நிறைவேற்றி, குடியரசுத் தலைவருக்கு அனுப்பிவைத்தது.
அத்தீர்மானத்துக்கு உச்ச நீதிமன்றம் அனுமதி அளிக்காததைக் காரணம்காட்டி மத்திய அரசு மறுத்துவிட்டது என்றபோதும் திமுக அக்கோரிக்கையைத் தொடர்ந்து இன்னமும் வலியுறுத்திவருகிறது. கீழமை நீதிமன்றங்களிலேயே வழக்காடவும் தீர்ப்புரைக்கவும் தமிழ் முழுமையாகப் பயன்பாட்டுக்கு வருவதற்கு உச்ச நீதிமன்ற உத்தரவு தடையாக உள்ள நிலையில், உயர் நீதிமன்றத்திலும் தமிழ் என்பது வெறும் அரசியல் முழக்கமாகவே முடிந்துவிடக்கூடிய அபாயமும் இருக்கிறது.
தமிழில் வழக்காடுவது என்பது வழக்கறிஞர்களின் விருப்பமாகவும் தமிழில் தீர்ப்புரைப்பது நீதிபதிகளின் தேர்வாகவும் இருக்கலாம். ஆனால், சட்டத் தமிழில் துல்லியமும் இலகுவான பயன்பாடும் இல்லாமல் அதைக் கட்டாயமாகச் சுமத்த முடியாது. தமிழை வழக்காடும் மொழியாக நடைமுறைப்படுத்திட மாநில அரசும் சட்டத் துறையும் சிறப்புக் கவனம் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டியது அவசியம்.
நீண்ட காலமாகச் செயல்படாதிருந்த சட்டமொழி ஆணையம் மீண்டும் செயல்பட வேண்டும் என்றும் கேரளத்துடன் ஒப்பிடுகையில் தமிழ்நாட்டில் மொழிபெயர்க்கப்படும் சட்டங்களின் எண்ணிக்கை குறைவு என்றும் கடந்த அதிமுக ஆட்சியில், அதிமுகவைச் சேர்ந்த சட்டமன்ற உறுப்பினரும் வழக்கறிஞருமான எஸ்.செம்மலை சட்டமன்றத்தில் கோரிக்கை வைத்தார். அக்கோரிக்கை ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு ஓய்வுபெற்ற உயர் நீதிமன்ற நீதிபதி கலையரசன் தலைமையில் நான்காவது ஆட்சிமொழி ஆணையம் தொடங்கப்பட்டு செயல்பட்டுவருகிறது.
திமுக தற்போது ஆட்சிப் பொறுப்புக்கு வந்த பிறகு, நடப்பாண்டு மானியக் கோரிக்கை விவாதத்தின் மீது பேசிய திமுகவைச் சேர்ந்த சட்டமன்ற உறுப்பினரும் வழக்கறிஞருமான இ.பரந்தாமன், சட்டத் தமிழ்ச் சொற்களுக்கான விரிவுபடுத்தப்பட்ட சொற்களஞ்சியம் ஒன்றை உருவாக்க வேண்டும் என்றும், சட்டப் பல்கலைக்கழகத்தின் பாடநூல்களைத் தரம் உயர்த்த வேண்டும் என்றும் சட்டம் தொடர்பான முக்கிய நூல்களைத் தமிழ்நாடு பாடநூல் மற்றும் கல்வியியல் பணிகள் கழகம் மொழிபெயர்க்க வேண்டும் என்று கோரிக்கை விடுத்தார். அதிமுகவைப் போலவே திமுகவும் தனது கட்சியைச் சேர்ந்த உறுப்பினர் விடுத்த வேண்டுகோளை நிறைவேற்ற வேண்டும். சட்டத் தமிழ் ஒரு இயக்கமானால் மட்டுமே நீதிமன்றங்கள் அனைத்திலும் தமிழ் ஒலிக்கின்ற நிலை உருவாகும்
மொழி என்பது வெறும் தொடர்பாடலுக்கான ஊடகம் மட்டுமல்ல. அதைப் பேசுவோரின் பண்பாட்டு, வரலாற்றுத் தொடர்ச்சியின் மதிப்பீடும் அதில் உள்ளது! ஆகவேதான், ஐரோப்பிய நாடுகள், அமெரிக்கா, ஆஸ்திரேலியா போன்றவை தங்கள் நாடுகளுக்கு இடம்பெயர்ந்து வாழும் பெரும்பான்மையான இனக்குழுவினருக்கு அவரவர் தாய்மொழிகளைப் பள்ளிக்கல்வி முதலே வழங்கிவருகின்றன.
ஃபின்லாந்தின் ஆய்வு ஒன்று, ‘‘தாய்மொழிக் கல்வி என்பது அவரவர் வாழும் குடும்பச் சூழலோடு தொடர்புடையது என்பதால், குழந்தை தன்னை நெறிப்படுத்திக்கொள்ளவும், வாழ்க்கை நிகழ்வுகளைத் திட்டமிட்டபடி முறைப்படுத்திக்கொள்ளவும் உதவுகிறது. அத்துடன், தன் பண்பாட்டில் உணரும் நல்லொழுக்கங்களையும் கற்பதால், பன்மொழிச் சூழலில் அக்குழந்தையால் வெற்றிகரமாகவும் திகழ முடிகிறது.
மேலும், எந்தவொரு மனிதரும் தங்கள் இன அடையாளம் மற்றும் சமூக விழுமியங்களைப் பேணிக்காக்கத் தாய்மொழி மிகவும் அவசியமாதலால், தாய்மொழிக் கல்வியானது அடிப்படை மனித உரிமையின் கீழ் உள்ளடக்கப்படுகிறது” என்று கூறுகிறது. தமிழர்கள் பல்வேறு நாடுகளில் புலம்பெயர்ந்து வாழ்ந்துவரும் சூழலில், தமிழ்க் கல்விக்கான வாய்ப்புகள் உலக அரங்கில் எப்படி இருக்கின்றன என்பதை இந்தக் கட்டுரை அலசுகிறது.
நார்வே, ஸ்வீடன், ஃபின்லாந்து, ஆஸ்திரேலியா போன்ற நாடுகளில் அரசுப் பள்ளிகளில் தமிழ் வகுப்புகளை அந்தந்த நாட்டு அரசுகளே நடத்திவருகின்றன. நார்வே, ஸ்வீடன் போன்ற நாடுகளிலும் மற்றும் ஜெர்மனி, அமெரிக்கா, கனடா, ஆஸ்திரேலியா போன்ற நாடுகளில் சில மாநிலங்களிலும் தமிழ் மதிப்பெண்ணானது பல்கலைக்கழக (மருத்துவம்/ பொறியியல்/ அறிவியல்) நுழைவு மதிப்பீட்டில் கணக்கில் கொள்ளப்படுகிறது.
கேம்பிரிட்ஜ் சர்வதேசப் பாடத்திட்டத்தில், உயர்நிலை வகுப்பு, மேல்நிலை வகுப்புத் தேர்வுகளில் சர்வதேச மொழிப் பிரிவின் கீழ் தமிழுக்கான தேர்வும் நடத்தப்பட்டு, உலகெங்கும் இருக்கும் 25 நாடுகளின் முன்னணிப் பல்கலைக்கழகங்களில் உயர் கல்விக்கான நுழைவு மதிப்பீட்டில் அது அனுமதிக்கப்படுகிறது. அமெரிக்காவின், ‘சீல் ஆஃப் பைலிட்டரஸி’ தேர்வின் கீழ் கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ளப்படும் 22 மொழிகளுக்கான பாடத் தேர்வுகளிலும் அமெரிக்காவின் ‘ஏசிடிஎஃப்எல்’ நடத்தும் 122 மொழிகளுக்கான தேர்வில் தமிழ் மொழியும் அடங்கியுள்ளது.
டென்மார்க்கைப் பொறுத்தவரை 1980-களில் இருந்து 2000 வரை தமிழுக்கு அரசுப் பள்ளிகளில் பயிற்சி வழங்கியிருக்கிறார்கள். ஒரு கிராமத்தில், ஒரே ஒரு தமிழ் மாணவர் வாழ்ந்துவந்தாலும், அவருக்கான சிறப்புப் பயிற்சிக்காக வாகனத்தை அனுப்பிப் பள்ளிக்கு அழைத்துவந்து தமிழ் கற்றுக்கொடுத்திருக்கிறார்கள். தற்போது, புலம்பெயர்ந்த தமிழர்களின் அமைப்புகள் 20 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக 15 தமிழ்ப் பள்ளிகளை நடத்திவருகின்றன. ஸ்வீடன் தலைநகரத்தில் (ஸ்டாக்ஹோம்) ‘ஈழத் தமிழர் ஒன்றியம்’ 90 மாணவ, மாணவிகளோடு 1-ம் வகுப்பு முதல் 12-ம் வகுப்புவரையில் தமிழ்ப் பள்ளி நடத்திவருகிறார்கள்.
ஃபின்லாந்திலும் தமிழுக்கென்று அரசுப் பள்ளிகளில் சிறப்பு வகுப்புகள் நடக்கின்றன. ஜெர்மனியில் 110-க்கும் மேற்பட்ட தமிழ்ப் பள்ளிகள் இயங்கிவருகின்றன. சில மாவட்ட நிர்வாகங்கள் மொழிப் பாடத்துக்கான மதிப்பெண் அங்கீகாரத்தைத் தமிழுக்கும் வழங்குகின்றன.
நார்வேயில் தாய்மொழிகளின் கல்விக்கென்று ஒரு இணையதளத்தை நார்வே கல்வித் துறை நடத்துகிறது (www.morsmal.no). அதில், நார்வேயில் கற்பிக்கப்படும் மொழிகளுக்கான தனித்தனிப் பக்கங்கள் உள்ளன. தமிழுக்கான பக்கத்தில், தமிழ் மொழிக் கல்விக்கான பாடத்திட்டம், துணைச் செய்திகள், துணைப்பாடங்கள் உள்ளன. கூடவே, 7 – 9-ம் வகுப்புகளுக்கான பாடத்திட்டத்தின் கணிதம், அறிவியல் உள்ளிட்ட பாடங்களுக்கான தமிழ் மொழிபெயர்ப்புப் பக்கங்களையும் இணைத்துவருகின்றனர்.
நார்வேயில் பள்ளி மேல்நிலை வகுப்பில், இயற்பியல், வேதியியல், உயிரியல், கணிதம் உள்ளிட்ட பாடப் பிரிவுகளோடு சர்வதேச மொழிகள் (ஜெர்மன், பிரெஞ்சு, ஸ்பானிஷ், தமிழ், பாரசீகம், அரபி உள்ளிட்ட மொழிகளில்) ஒன்றை மாணவ, மாணவியர்கள் தேர்ந்தெடுத்துத் தேர்வெழுத வேண்டும். மேல்நிலை வகுப்பு மூன்று ஆண்டுகளிலும் இந்த மொழிப் பாடங்களில் ஒன்றில் தேர்வெழுதினால் இயற்பியல், வேதியியல், கணிதம், உயிரியல் பாடங்களில் மதிப்பெண் குறைந்திருந்து, இம்மொழிப் பாடத் தேர்வில் அதிக மதிப்பெண் வாங்கியிருந்தால், மருத்துவம்/ பொறியியல் சேர்க்கைக்கான கூட்டு மதிப்பெண்ணில், குறைந்த மதிப்பெண் வாங்கிய பாடத்தை நீக்கிவிட்டு மொழிப் பாட மதிப்பெண்ணைச் சேர்த்துக்கொள்ளலாம். அதாவது, நார்வேயில் தமிழ் மொழிப் பாடத்தில் பெறும் மதிப்பெண், அந்நாட்டின் மருத்துவக் கல்வி நுழைவுக்கு உதவுகிறது.
அரசுப் பள்ளிகளில் தமிழ்ப் பாடங்கள் தவிர்த்து, தமிழர் அமைப்புகளின் செயல்பாடுகளால், நார்வேயில் 18 தமிழ்ப் பள்ளிகள் இயங்குகின்றன. தோராயமாக, 2000-க்கும் மேற்பட்ட மாணவ, மாணவிகள் 1-ம் வகுப்பு முதல் 10-ம் வகுப்பு வரையில் கல்வி கற்கின்றனர்.
தமிழின் தொன்மை, தமிழர்களின் அரசியல் உறவு, புலம்பெயர்ந்த தமிழர்களின் வலிமை போன்ற காரணங்களால் இந்த நாடுகளில் தமிழ் கற்பிக்கப்படுவதில்லை. ஐரோப்பிய ஒன்றியம், ஸ்காண்டிநேவிய நாடுகளின் மொழிக் கல்வி, ஐ.நா. உள்ளிட்ட பல சர்வதேச அமைப்புகள் ஆகியவை வலியுறுத்தும் ‘அனைவருக்குமான தாய்மொழிக் கல்வி’ என்ற அடிப்படையில்தான் இந்த நாடுகளில் தமிழ் கற்பிக்கப்படுகிறது.
ஸ்வீடன் கல்வித் துறையைப் பொறுத்தவரை, ஸ்வீடனுக்குப் புலம்பெயர்ந்து வருபவரின் குழந்தைகளுக்கு மட்டுமல்ல, ஸ்வீடன் நாட்டுத் தம்பதியர், வேறு ஒரு நாட்டிலிருந்து ஒரு குழந்தையைத் தத்தெடுத்து வளர்த்துவந்தாலும், அக்குழந்தை தன் தாய்மொழியை வீட்டில் பேசாமல் இருந்தாலும்கூட, அக்குழந்தை தன் தாய்மொழியில் பேச, எழுதும் வகையில் கல்வித் துறையின் சட்டங்களை அமைத்துள்ளனர்.
பல மொழி மக்கள் செறிந்து வாழும் நிலப் பகுதிகளில், அந்தந்த நிலங்களின் ‘தேசிய’, ‘அலுவல்’ மொழியே பயிற்றுமொழியாக இருக்கும் நிலையில், சிறுபான்மை மொழியினர் எதிர்கொள்ளும் சவால்கள் குறித்த நீண்ட கால ஆய்வை யுனெஸ்கோ மேற்கொண்டுவருகிறது. இடம்பெயர்ந்தோ, மொழிச் சிறுபான்மையினராகவோ வாழ்பவர்களின் குழந்தைகள் தங்கள் குடும்பம், சமூகம் சாராத மொழியில் கல்வி கற்கும்போது, பெரும்பான்மை சமூகத்திலிருந்து விலகி நிற்க வேண்டிய அவலத்துக்குத் தள்ளப்படுவதோடு, சமூக, அரசியல் ஓட்டத்தில் பங்குகொள்ள முடியாமலும் போவதாக யுனெஸ்கோ கண்டறிந்தது.
‘காமன் யூரோப்பியன் ஃப்ரேம்வொர்க் ஆஃப் ரெஃபரென்ஸ்’ (சி.ஈ.ஃப்.ஆர்.) போன்ற அரசுகளுக்கு இடையிலான அமைப்புகளின் வழிகாட்டுதலில் இன்று ஐரோப்பிய நாடுகளில் ஐரோப்பிய மொழியல்லாத நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட மொழிகளில் கல்வி வழங்கப்பட்டுவருகிறது. எடுத்துக்காட்டாக, ஸ்வீடனில் நான் வசிக்கும் கோத்தென்பர்க் நகரில் மட்டும் 70 மொழிகளில் பாடங்கள் கற்பிக்கப்படுகின்றன. ஒட்டுமொத்த ஸ்வீடனில் 200 சிறுபான்மை மொழி பேசும் பிரிவினர் வாழ்கிறார்கள். இனிவரும் காலத்தில் குறைந்தது 110-140 மொழிகளில் கல்வி வழங்க ஏற்பாடாகிவருகிறது.
ஐரோப்பிய ஒன்றிய நாடுகள் 1998, 2004, 2006, 2007 ஆகிய ஆண்டுகளில் வெளியிட்ட கல்வி வழிகாட்டல் நெறிமுறைகள், ”எந்தவொரு குழந்தையும் அதன் குடும்பச் சமூகத்தின் முதன் மொழியைக் கற்காமல் இரண்டாவது மொழியைக் கற்கும் நிலை இருக்கக் கூடாது. அது, அக்குழந்தையின் இரண்டாவது மொழியைக் கற்கும் திறனையே பாதிக்கும். அதேபோல, பன்மொழிச் சமூக வாழ்க்கைச் சூழலில், அவரவர் தாய்மொழியை முறையே கற்று, புலம்பெயர்ந்த சூழலின் அலுவல் மொழியையும் கற்பது, புலம்பெயர்ந்த நாட்டினுள் நல்லிணக்கத்துடன் வெற்றிகரமாகவும் இருப்பதற்கு அந்தக் குழந்தைக்கு வழி அமைத்துக்கொடுக்கும்” என்று எடுத்துக்கூறின.
இங்கிலாந்தின் தேசியக் கல்விப் பாடத்திட்டத்தில் பல்வேறு இனக்குழுக்களின் மொழிகளைக் கற்றுக்கொடுக்க வேண்டிய அவசியம் குறித்தான ஆய்வுகள் வெளிவந்த பின் ஏப்ரல் 22, 2016-ல் பல மொழிகளுக்கான கல்வித் திட்டம் அறிமுகமானது. இந்திய மொழிகளில் குஜராத்தி, வங்க மொழி, பஞ்சாபி ஆகியவை கற்றுக்கொடுக்கப்படுகின்றன. இம்மூன்று இனக்குழுக்களுக்கு இணையாகத் தமிழர்களும் இங்கிலாந்தில் வாழ்ந்துவரும்போதும், இன்னும் அங்கே தமிழ் மொழி இங்கிலாந்தின் தேசியக் கல்விப் பாடத்திட்டத்தில் சேர்க்கப்படவில்லை. அதற்குரிய முயற்சிகள் தொடர்ந்து மேற்கொள்ளப்பட்டுவருகின்றன.
ஆகவே கல்வித் துறையில், இருமொழிக் கல்வி முறை, பன்மொழிக் கல்வி முறையை எவ்விதப் பிரித்தாளும், மேலாதிக்கத் தன்மையற்ற, ‘நல்லிணக்க’ வடிவிலும், அறிவியல் அடிப்படையிலும், வருங்காலத் தேவை அடிப்படையிலும் அமைத்தல் அவசியமாகிறது. அதனை விடுத்து, ஆட்சி அதிகாரத்தின் பேராளுமை கொண்டு மொழிக் கொள்கையைக் கல்வியில் புகுத்த நினைத்தால் பன்மைக் கலாச்சார, பன்மை மொழிச் சூழலுக்கு மிக மோசமான விளைவுகளே ஏற்படும்.
- விஜய் அசோகன், அறிவியல் ஆராய்ச்சியாளர், ஸ்வீடன். தொடர்புக்கு: thamilinchelvan@gmail.com
நள்ளிரவில் ஆடு திருடிச் சென்ற கும்பலைத் துரத்திப் பிடிக்கும் முயற்சியில் சிறப்பு உதவி ஆய்வாளர் பூமிநாதன் திருடர்களால் வெட்டிக் கொல்லப்பட்டார் என்ற துயரச் செய்தியை இதர கொலை நிகழ்வுகளில் ஒன்று எனக் கருதி எளிமையாகக் கடந்துசெல்ல முடியாது.
கையும்களவுமாக போலீஸிடம் பிடிபடும் திருடர்கள் தப்பியோட முயற்சி செய்வதும், தப்பிக்க முடியாத சூழல் ஏற்பட்டால் போலீஸிடம் சரண்டர் ஆவதும் குற்றவாளிகளின் மனநிலை. ஆனால், போலீஸ் பிடியிலிருந்து தப்பிக்க போலீஸ் அதிகாரியைக் கொல்லத் துணிந்த சம்பவத்தை ஓர் அரிய நிகழ்வாகக் கருதிப் புறந்தள்ளிவிட முடியாது.
குற்றம்செய்வது இழிவான செயல் என்ற உணர்வைக் கடந்து, குற்றம்செய்வதைத் தடுப்பவர்களைக் கொலையும் செய்யலாம் என்ற மனநிலை சமுதாயத்தில் துளிர்விடத் தொடங்கிவிட்டதை இச்சம்பவம் உணர்த்துகிறது. ‘திருட்டு உள்ளிட்ட சமூகக் குற்றங்களைச் செய்யத் தடையாக இருந்தால் கொல்லப்படுவீர்கள்’ என்ற அச்ச உணர்வை இச்சம்பவம் போலீஸாரிடம் விதைக்கிறது.
காவல் பயிற்சிப் பள்ளியில் முறையான பயிற்சியும் காவல் துறையில் 25 ஆண்டுகளுக்குக் குறையாத அனுபவமும் பெற்ற சிறப்பு உதவியாளரைக் கொன்ற, ஆடு திருடிய குற்றவாளிகளில் இருவர் 9 மற்றும் 14 வயதுடைய இளம் சிறார்கள் எனவும், மற்றொரு குற்றவாளி 19 வயதுடைய வாலிபர் எனவும் செய்திகள் வெளியாகியுள்ளன. இளைஞர்கள் திருட்டு உள்ளிட்ட குற்றச் செயல்களில் ஈடுபடுவதைத் தாண்டி, சிறார்களையும் குற்றச் செயலில் ஈடுபடுத்தும் செயல், இன்றைய இளம் தலைமுறையினர் தடம்புரண்டு செல்கிறார்களோ என்ற அச்ச உணர்வை ஏற்படுத்துகிறது.
பள்ளியில் கல்வி கற்கும் வயதில் உள்ள இளம் சிறார்கள் குடும்ப வறுமையின் காரணமாகத் திருட்டுக் குற்றங்களில் ஈடுபடுபவர்கள் அல்ல. பள்ளிப் பருவத்திலேயே மது, கஞ்சா போன்ற போதைப்பொருட்களை மாணவர்கள் பயன்படுத்துவது அதிகரித்துவருவதாகத் தெரியவந்துள்ளது. போதையூட்டும் பழக்கங்கள் சிறார்களைத் திருடும் சூழலுக்குத் தள்ளிவிடுகிறது என்பதுதான் கள நிலவரம். கொலை, திருட்டு உள்ளிட்ட கொடுங்குற்றங்களில் ஈடுபடும் அளவுக்கு இளம் சிறார்கள் திசைமாறிவிட்டார்களா என்ற சந்தேகம் பலருக்கும் ஏற்படுகிறது.
நம் நாட்டில் அதிக எண்ணிக்கையிலான இளம் சிறார்கள் குற்றச் செயல்களில் ஈடுபடும் மாநிலங்களின் பட்டியலில் முதல், இரண்டாம் இடத்தைப் பிடித்துள்ள மத்திய பிரதேசம், மஹாராஷ்டிரத்துக்கு அடுத்து மூன்றாவது இடத்தைத் தமிழ்நாடு பிடித்துள்ளது. முதல் இரண்டு இடங்களைப் பிடித்துள்ள மாநிலங்களில் 2018, 2019, 2020 ஆகிய ஆண்டுகளில் குற்றச் செயல்களில் ஈடுபடும் இளம் சிறார்களின் எண்ணிக்கை தொடர்ந்து குறைந்துவருவதாகத் தேசியக் குற்ற ஆவணக் காப்பகத்தின் அறிக்கை கூறுகிறது. ஆனால், தமிழ்நாட்டில் குற்றச் செயல்களில் ஈடுபடும் இளம் சிறார்களின் எண்ணிக்கை ஆண்டுதோறும் தொடர்ந்து அதிகரித்துவருவதாக அவ்வறிக்கை சுட்டிக்காட்டுகிறது.
தமிழ்நாட்டில் 2018, 2019, 2020-ம் ஆண்டுகளில் முறையே 2,304, 2,686 மற்றும் 3,394 குற்றங்களில் இளம் சிறார்கள் ஈடுபட்டுள்ளதாகத் தேசியக் குற்ற ஆவணக் காப்பகத்தின் கணக்கெடுப்பில் தெரியவந்துள்ளது. தமிழ்நாட்டில் 2020-ல் இளம் சிறார்கள் 104 கொலைகள், 392 திருட்டுகள், 174 களவுகள், 128 வழிப்பறிகள், 16 கொள்ளை வழக்குகளில் சம்பந்தப்பட்டுள்ளனர் என்ற அதிர்ச்சியூட்டும் புள்ளிவிவரத்தை எளிமையாகக் கடந்துசென்றுவிடக் கூடாது. இளம் சிறார்களைக் குற்றவாளிகளாக உருமாற்றும் காரணிகளைக் கண்டறிந்து, உரிய நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும் என்பதை பூமிநாதன் கொலை நிகழ்வு உணர்த்துகிறது.
பயங்கரவாதச் செயல்களில் ஈடுபடுபவர்களைப் பிடிக்கும் முயற்சியில் உயிர்த் தியாகம் செய்து, வீர மரணம் அடைவது போலீஸ் பணியில் தவிர்க்க முடியாதது. ஆனால், ஆடு திருட்டு, மணல் திருட்டு, குடிபோதையில் வாகனம் ஓட்டுதல், சாலை மறியலில் ஈடுபடுதல் போன்ற குற்றங்களைத் தடுக்கும் பணியில் ஈடுபடும் போலீஸாரைக் கொல்லும் நிலை நம் மாநிலத்தில் தொடர்கதையாக இருந்துவருகிறது.
குற்றச் செயலில் ஈடுபடுவதால் கிடைக்கும் தண்டனையிலிருந்து ஏதேனும் ஒரு வழியில் தப்பிவிடலாம் என்ற நம்பிக்கை, குற்றம் செய்பவர்கள் பலரிடம் தென்படுகிறது. அதன் நீட்சியாக, குற்றத் தடுப்புப் பணியில் ஈடுபடும் போலீஸாரின் உயிருக்கு ஆபத்து விளைக்கும் விதத்தில் குற்றவாளிகள் செயல்படும் கலாச்சாரம் தற்போது நிலவுகிறது.
குற்ற நிகழ்வுகளையும் குற்றவாளிகளின் தினசரிச் செயல்பாடுகளையும் கண்காணிப்பதில் போலீஸின் அணுகுமுறை மாறத் தொடங்கியுள்ளது. சட்டம் ஒழுங்கு பணிச்சுமை காரணமாகக் குற்றத் தடுப்பு, குற்றவாளிகளின் செயல்களைக் கண்காணித்தல் போன்றவற்றில் போதிய கவனம் செலுத்தாத நிலையில், காவல் துறை இயங்கிவருகிறது. நெருக்கடி வரும்போது முன்னெச்சரிக்கை என்ற பெயரில் நூற்றுக்கணக்கான பழங்குற்றவாளிகளையும் ரெளடிகளையும் கைதுசெய்வதில் காட்டும் ஆர்வம், அவர்களின் தினசரிச் செயல்பாடுகளைக் கண்காணிப்பதில் இல்லை.
போலீஸின் ஓர் அங்கமாக இருந்த ‘லத்தி’ தற்போது மறைந்துவிட்டது. பூமிநாதன் கொலையைத் தொடர்ந்து, ரோந்துப் பணியின்போது போலீஸார் துப்பாக்கி எடுத்துச்செல்ல அறிவுரை வழங்கப்பட்டுள்ளது. அனைத்து போலீஸ் அதிகாரிகளுக்கும் முறையாகத் துப்பாக்கியைப் பயன்படுத்தத் தெரியாது என்பதற்குக் குற்றவாளிகளைப் பிடிக்க ராஜஸ்தான் சென்ற ஆய்வாளர் பெரியபாண்டியனின் மரணம் சான்று.
குற்றத் தடுப்புப் பணியில் கடந்த காலங்களில் கற்றுக்கொண்ட பாடம், நிகழ்காலக் குற்றங்களின் தன்மை, எதிர்காலத்தில் குற்றங்கள் எவ்விதத்தில் உருமாறும் என்ற கணிப்பு ஆகியவற்றை ஆய்வுசெய்து, காவல் துறையின் செயல்பாடுகளில் சீர்திருத்தங்கள் கொண்டுவர வேண்டும். மாறாக, அன்றாடப் பிரச்சினையைச் சமாளிப்பதற்காகக் கொண்டுவரப்படும் சீர்திருத்தங்கள் முழுமையான பலனளிக்காது.
- பெ.கண்ணப்பன், இந்திய காவல் பணித் துறை அதிகாரி (ஓய்வு),
‘புரட்டிப்போடும் புலன் விசாரணை’ என்ற நூலின் ஆசிரியர்.
தொடர்புக்கு: pkannappan29755@gmail.com
கொரோனா வைரஸின் புதிய மாறுபாடான ஓமிக்ரான் பற்றிய குணங்கள் இன்னும் ஆய்வு செய்யப்பட்டு வரும் நிலையில், தடுப்பூசி தயாரிப்பாளரான மாடர்னாவின் தலைமை நிர்வாக அதிகாரி ஸ்டீபன் பன்செல், இந்த வைரஸ் மாறுபாட்டிற்கு எதிராக தடுப்பூசிகளின் செயல்திறன் குறித்து புதிய கவலைகளை எழுப்பியுள்ளார். பைனான்சியல் டைம்ஸ் செய்தித்தாளுக்கு அளித்த பேட்டியில், அவர் இந்த வைரஸ் மாறுபாட்டிற்கு எதிரான தடுப்பூசிகளின் செயல்திறனில் மூலப்பொருள் வீழ்ச்சி ஏற்பட வாய்ப்புள்ளதாக பன்செல் கூறினார்.
“இது ஒரு மூலப்பொருள் வீழ்ச்சியாக இருக்கும் என்று நான் நினைக்கிறேன். தரவுக்காக நாங்கள் காத்திருக்க வேண்டியிருப்பதால் எவ்வளவு வீழ்ச்சி என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. ஆனால், நான் பேசிய அனைத்து விஞ்ஞானிகளும்… ‘இது நன்றாக இருக்காது’ என்று தெரிவித்தனர்” என்று அவர் கூறினார்.
நிச்சயமற்ற தன்மைகள்
பன்செலின் கருத்துக்கள் அதன் உறுதியான தன்மையால் ஆச்சரியமாக இருந்தன. ஒமிக்ரான் மாறுபாட்டின் சாத்தியக்கூறுகள், நோய் எதிர்ப்பு சக்தியைத் தவிர்க்கும் அதிக திறனைக் கொண்டிருக்கின்றன. இதனால் தடுப்பூசிகள் குறைவான செயல்திறன் கொண்டவை. அது தோன்றிய நாளிலிருந்து விவாதத்தில் உள்ளது. இந்த மாறுபாட்டால் பாதிக்கப்பட்டவர்களில் பலர் ஏற்கனவே தடுப்பூசி போடப்பட்டுள்ளனர். சிலருக்கு பூஸ்டர் டோஸ் தடுப்பூசியும்கூட போடப்பட்டுள்ளது.
இருப்பினும், மிகவும் நம்பகமான தரவு இல்லாத நிலையில், ஏற்கனவே, நோய்த்தொற்று பரவலில் உள்ள மற்ற வகைகளைவிட நோயெதிர்ப்பில் இருந்து தப்பிக்கும் ஒமிக்ரானின் திறன் கணிசமாக அதிகமாக உள்ளதா என்பது நிச்சயமற்றதாக இருக்கிறது. டெல்டா மாறுபாடு மற்றும் சில, பல்வேறு அளவுகளில் நோய் எதிர்ப்பு சக்தியைத் தவிர்க்க முடியும். அதனால்தான், பல தடுப்பூசி போடப்பட்டவர்களுக்கும் தொற்று ஏற்படுகிறது. எடுத்துக்காட்டாக, அதிக தடுப்பூசி போடப்பட்ட பகுதிகளில் ஐரோப்பாவில் தற்போதைய அலை ஒரு எடுத்துக்காட்டு ஆகும். தடுப்பூசி போடப்பட்ட மக்கள் குழுக்களிடையே கூட, ஒவ்வொரு நாளும் பல ஆயிரம் புதிய தொற்றுகள் கண்டறியப்படுகிறது.
டெல்டா அல்லது பிற வகைகளைவிட நோய் எதிர்ப்பு சக்தியைத் தவிர்ப்பதற்கான ஓமிக்ரான் மாறுபாட்டின் திறன் கணிசமாக அதிகமாக இருந்ததா என்பது இப்போது வரை தெளிவாக இல்லை. உலக சுகாதார அமைப்பு மற்றும் பிற விஞ்ஞானிகள் இன்னும் தெளிவான அறிக்கையைப் பெற குறைந்தது இரண்டு வாரங்கள் ஆகும் என்று கூறியுள்ளனர்.
நோயின் தீவிரம் தெரியவில்லை
நோய் எதிர்ப்பு சக்தியைத் தவிர்க்கும் திறன் என்பது ஒரு குறிப்பிட்ட மாறுபாட்டின் அச்சுறுத்தலை மதிப்பிடுவதற்கு விஞ்ஞானிகள் கவனிக்கும் பல பண்புகளில் ஒன்றாகும். அதிக அளவில் பரவும் தன்மை மற்றும் மிகவும் கடுமையான நோயை ஏற்படுத்தும் திறன் ஆகியவை கூர்ந்து கவனிக்கப்படும் மற்ற சில பண்புகளாகும். ஆரம்ப அறிக்கைகள் ஓமிக்ரான் மாறுபாடு வேகமாக பரவும் திறனைக் கொண்டிருப்பதாகக் கூறினாலும், அது ஏற்படுத்தும் நோயின் தீவிரம் குறித்த தகவல்கள் இல்லை.
தடுப்பூசிகள் நோய்த்தொற்றுகளைத் தடுப்பதற்காக அல்ல, ஆனால், கடுமையான நோய்கள் மற்றும் இறப்புகளைத் தவிர்க்கும் என்று விஞ்ஞானிகள் தொடக்கத்தில் இருந்து கூறிவருகின்றனர். தடுப்பூசிகள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டதிலிருந்து தொற்றுநோய் பாதிப்பு விதத்திலிருந்தும் இது தெளிவாகிறது. தடுப்பூசி போடப்பட்டவர்கள் அதிக எண்ணிக்கையில் பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர். ஆனால், கடுமையான நோய்கள், மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டவர்கள் மற்றும் தடுப்பூசி போடப்பட்டவர்களில் இறப்புகள் கணிசமாகக் குறைந்துள்ளன.
அதாவது, ஓமிக்ரான் நோய் எதிர்ப்பு சக்தியைத் தவிர்ப்பதற்கான அதிக திறனைக் கொண்டிருந்தாலும், அது ஒரே நேரத்தில் கடுமையான நோய்களுக்கு வழிவகுக்கவில்லை என்றால் அதன் தாக்கம் குறைவாக இருக்கும். டெல்டா மாறுபாடு மிகவும் அழிவுகரமானதாக இருந்தது. ஏனெனில், அது குறைந்தபட்சம் தடுப்பூசி போடப்படாத மக்களிடையே, அதிக அளவில் பரவுதல் மற்றும் நோய் எதிர்ப்பு சக்தியைத் தவிர்க்கும் திறன் ஆகியவற்றைத் தவிர, கடுமையான நோய்களை ஏற்படுத்தியது.
ஒமிக்ரான் மாறுபாடு கண்டறியப்பட்டு ஒரு வாரத்திற்கும் மேலாகிறது. இந்த மாறுபாடு பல நாடுகள் மற்றும் பல பகுதிகளுக்கு பரவியிருந்தாலும், அதனால் எந்த உயிரிழப்பும் ஏற்படவில்லை.
கட்டுரையாளர்: ஜோஸ்கா வெபர்
அணுசக்தியை ஆதரிப்பவர்கள், நமது பொருளாதாரத்தை மாசுபடுத்தும் புதைபடிவ எரிபொருட்களை அகற்ற அணுசக்தி உதவும் என்று கூறுகின்றனர். ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை, இது ஒரு சூடான பிரச்சினை தான். ஆனால் உண்மை என்ன? அணுசக்தி உண்மையில் காலநிலையைக் காப்பாற்ற உதவுமா?
உலகளாவிய கார்பன் டை ஆக்சைடு உமிழ்வு பற்றிய சமீபத்திய புள்ளிவிவரங்கள், காலநிலை நெருக்கடியைச் சமாளிக்க உலக நாடுகள் எடுத்து வரும் முயற்சிகளை கேள்விக்குள்ளாக்குகின்றன. உமிழ்வைக் கண்காணிக்கும் விஞ்ஞானிகளின் குழுவான குளோபல் கார்பன் ப்ராஜெக்ட் (GCP) இந்த மாத தொடக்கத்தில் வெளியிடப்பட்ட ஆய்வின்படி, 2021 இல் CO2 உமிழ்வுகள் முந்தைய ஆண்டை விட 4.9% உயரும் என குறிப்பிட்டுள்ளது.
2020 இல், கொரோனா தொற்றுநோய் மற்றும் அதனுடன் தொடர்புடைய ஊரடங்கு காரணமாக CO2 உமிழ்வு 5.4% குறைந்தது. பெரும்பாலான ஆய்வாளர்கள் இந்த ஆண்டும் மீள் எழுச்சியை எதிர்பார்த்தனர். ஆனால் அந்த அளவிற்கு இல்லை. எரிசக்தித் துறையானது பசுமை இல்ல வாயுக்களின் மிகப்பெரிய உமிழ்ப்பாளராகத் தொடர்கிறது, இது 40% பங்குடன் இன்னும் அதிகரித்து வருகிறது.
ஆனால் அணுசக்தி பற்றிய கருத்து என்ன? சர்ச்சைக்குரிய எரிசக்தி ஆதாரத்தின் ஆதரவாளர்கள் அணுசக்தியானது மின்சாரத்தை உருவாக்குவதற்கான ஒரு காலநிலை நட்பு வழி என்று கூறுகிறார்கள். குறைந்த பட்சம், விரிவான மாற்றுகளை உருவாக்கும் வரை நாம் பயன்படுத்தக்கூடிய ஒன்று என்றும் கூறுகிறார்கள். சமீபத்திய வாரங்களில், குறிப்பாக COP26 காலநிலை உச்சிமாநாட்டின் போது, வழக்கறிஞர்கள் “நீங்கள் அணுசக்திக்கு எதிராக இருந்தால், நீங்கள் காலநிலை பாதுகாப்பிற்கு எதிரானவர்” மற்றும் “அணுசக்தி மீண்டும் வரப்போகிறது” போன்ற அறிக்கைகளால் ஆன்லைனில் பரபரப்பை உருவாக்கி வருகின்றனர்.
அணுசக்தி என்பது பூஜ்ஜிய உமிழ்வு ஆற்றல் மூலமா?
இல்லை. பசுமை இல்ல வாயு வெளியேற்றத்திற்கு அணுசக்தியும் காரணமாகும். உண்மையில், எந்த ஆற்றல் மூலமும் முற்றிலும் உமிழ்வு வெளியிடாதது அல்ல.
அணுவைப் பொறுத்தவரை, யுரேனியம் பிரித்தெடுத்தல், போக்குவரத்து மற்றும் செயலாக்கம் ஆகியவை உமிழ்வை உருவாக்குகின்றன. அணுமின் நிலையங்களின் நீண்ட மற்றும் சிக்கலான கட்டுமான செயல்முறையும் CO2 ஐ வெளியிடுகிறது, அதே போல் செயலிழந்த அணுமின் நிலையங்களை இடிப்பதாலும் CO2 வெளியாகிறது. மேலும், கடைசியாக ஆனால் முக்கியமாக, அணுக்கழிவுகளும் கடுமையான நிபந்தனைகளின் கீழ் கொண்டு செல்லப்பட வேண்டும் மற்றும் சேமிக்கப்பட வேண்டும். இங்கேயும், உமிழ்வுகள் கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ளப்பட வேண்டும்.
இன்னும், ஆர்வமுள்ள சில குழுக்கள் அணுசக்தி கார்பன் உமிழ்வு இல்லாதது என்று கூறுகின்றன. அவற்றில் ஆஸ்திரிய ஆலோசனை நிறுவனமான ENCO வும் ஒன்று. 2020 ஆம் ஆண்டின் பிற்பகுதியில், நெதர்லாந்தில் அணுசக்தியின் சாத்தியமான பங்கை சாதகமாகப் பார்க்கும் டச்சு பொருளாதார விவகாரங்கள் மற்றும் காலநிலைக் கொள்கைக்காக தயாரிக்கப்பட்ட ஒரு ஆய்வை ENCO வெளியிட்டது.
“அணுசக்தியின் தேர்வுக்கான முக்கிய காரணிகள் நம்பகத்தன்மை மற்றும் விநியோகத்தின் பாதுகாப்பு, CO2 உமிழ்வு இல்லாதது” என்று ENCO கூறுகிறது. ENCO ஆனது சர்வதேச அணுசக்தி ஏஜென்சியின் நிபுணர்களால் நிறுவப்பட்டது, மேலும் இது அணுசக்தி துறையில் பங்குதாரர்களுடன் தொடர்ந்து வேலை செய்கிறது, எனவே இது முழுக்க முழுக்க ஆர்வத்தின் அடிப்படையிலானது இல்லை.
COP26 இல், எதிர்கால சுற்றுச்சூழல் முன்முயற்சிக்கான விஞ்ஞானிகள் (S4F) அணுசக்தி மற்றும் காலநிலை பற்றிய ஆய்வறிக்கையை சமர்ப்பித்தனர். குழு மிகவும் வித்தியாசமான முடிவுக்கு வந்தது. “தற்போதைய ஒட்டுமொத்த ஆற்றல் அமைப்பை கணக்கில் எடுத்துக்கொண்டால், அணுசக்தி எந்த வகையிலும் CO2 உமிழ்வு அல்லாதது அல்ல” என்று அவர்கள் கூறினர்.
அறிக்கையின் ஆசிரியர்களில் ஒருவரான பெர்லின் தொழில்நுட்ப பல்கலைக்கழகத்தின் பென் வீலர் DW (deutsche welle) இடம், அணுசக்தியின் ஆதரவாளர்கள் மேலே குறிப்பிட்டுள்ள உமிழ்வுகளின் ஆதாரங்கள் உட்பட “பல காரணிகளை கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ளத் தவறிவிடுகிறார்கள்” என்று கூறினார். DW ஆல் மதிப்பாய்வு செய்யப்பட்ட அனைத்து ஆய்வுகளும் இதையே கூறுகின்றன: அணுசக்தி உமிழ்வு இல்லாதது அல்ல.
அணுசக்தி எவ்வளவு CO2 ஐ உற்பத்தி செய்கிறது?
மின்சாரம் உற்பத்தி செய்யும் செயல்முறையை மட்டுமே நாம் கருதுகிறோமா அல்லது அணுமின் நிலையத்தின் முழு வாழ்க்கைச் சுழற்சியையும் கணக்கில் எடுத்துக்கொள்கிறோமா என்பதைப் பொறுத்து முடிவுகள் கணிசமாக வேறுபடுகின்றன. 2014 இல் ஐ.நாவின் காலநிலை மாற்றத்திற்கான அரசுகளுக்கிடையேயான குழு (IPCC) வெளியிட்ட ஒரு அறிக்கையில், ஒரு கிலோவாட்-மணி நேரத்திற்கு (kWh) 3.7 முதல் 110 கிராம் வரையிலான CO2 வெளிவருவதாக மதிப்பிடப்பட்டுள்ளது.
அணுமின் நிலையங்கள் சராசரியாக 66 கிராம் CO2/kWh ஐ உருவாக்குகின்றன என்று நீண்ட காலமாக கருதப்படுகிறது, இருப்பினும் உண்மையான எண்ணிக்கை மிக அதிகமாக இருப்பதாக பென் வீலர் நம்புகிறார். எடுத்துக்காட்டாக, புதிய மின் உற்பத்தி நிலையங்கள், கடுமையான பாதுகாப்பு விதிமுறைகள் காரணமாக, முந்தைய தசாப்தங்களில் கட்டப்பட்டதை விட கட்டுமானத்தின் போது அதிக CO2 ஐ உருவாக்குகின்றன.
யுரேனியம் பிரித்தெடுத்தல் முதல் அணுக்கழிவு சேமிப்பு வரை அணு மின் நிலையங்களின் முழு வாழ்க்கை சுழற்சியையும் உள்ளடக்கிய ஆய்வுகள் அரிதானவை, சில ஆராய்ச்சியாளர்கள் தரவுகள் இன்னும் குறைவாக இருப்பதாக சுட்டிக்காட்டுகின்றனர். ஒரு அணுமின் நிலைய வாழ்க்கை சுழற்சி ஆய்வில், நெதர்லாந்தை தளமாகக் கொண்ட வேர்ல்ட் இன்ஃபர்மேஷன் சர்வீஸ் ஆன் எனர்ஜி (WISE) அணுமின் நிலையங்கள் ஒரு கிலோவாட்-மணி நேரத்திற்கு 117 கிராம் CO2 உமிழ்வை உருவாக்குகின்றன என்று கணக்கிட்டது. எவ்வாறாயினும், WISE ஒரு அணுசக்திக்கு எதிரான குழுவாகும், எனவே அது முற்றிலும் பாரபட்சமற்றது அல்ல என்பதை கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும்.
இருப்பினும், முழு வாழ்க்கைச் சுழற்சிகளையும் கருத்தில் கொள்ளும்போது மற்ற ஆய்வுகள் இதே போன்ற முடிவுகளைக் கொண்டு வந்துள்ளன. கலிஃபோர்னியாவின் ஸ்டான்போர்ட் பல்கலைக்கழகத்தின் வளிமண்டலம் அல்லது ஆற்றல் திட்டத்தின் இயக்குநரான மார்க் Z. ஜேக்கப்சன், யுரேனியம் உற்பத்தி மற்றும் பிற மாறிகளில் பயன்படுத்தப்படும் மின்சார கலவையைப் பொறுத்து, 68 முதல் 180 கிராம் CO2/kWh வரையிலான உமிழ்வைக் கணக்கிட்டார்.
மற்ற ஆற்றல்களுடன் ஒப்பிடும்போது அணுசக்தி எந்த அளவிற்கு காலநிலைக்கு ஏற்றது?
அணுமின் நிலையத்தின் முழு வாழ்க்கைச் சுழற்சியையும் கணக்கீட்டில் சேர்த்தால், நிலக்கரி அல்லது இயற்கை எரிவாயு போன்ற புதைபடிவ எரிபொருட்களை விட அணுசக்தி நிச்சயமாக சிறந்ததாக இருக்கும். ஆனால் புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றலுடன் ஒப்பிடும் போது முற்றிலும் வேறுபட்டது.
அரசு நடத்தும் ஜெர்மன் சுற்றுச்சூழல் ஏஜென்சி (UBA) மற்றும் WISE புள்ளிவிவரங்களின்படி புதிய ஆனால் இன்னும் வெளியிடப்படாத தரவுகளின்படி, அணுசக்தியானது ஒளிமின்னழுத்த சோலார் பேனல் அமைப்புகளை விட ஒரு கிலோவாட்-மணி நேரத்திற்கு 3.5 மடங்கு அதிகமான CO2 ஐ வெளியிடுகிறது. கடலோர காற்றின் சக்தியுடன் ஒப்பிடும்போது, 13 மடங்கு அதிகமாக CO2 ஐ வெளியிடுகிறது. நீர் மின் நிலையங்களில் இருந்து மின்சாரத்தை எடுப்பதுடன் ஒப்பிடும் போது, அணுமின் நிலையமானது 29 மடங்கு அதிக கார்பனை உருவாக்குகிறது.
புவி வெப்பமடைவதைத் தடுக்க அணுசக்தியை நம்பியிருக்க முடியுமா?
உலகெங்கிலும், அணுசக்தி பிரதிநிதிகள் மற்றும் சில அரசியல்வாதிகள் அணுசக்தி விரிவாக்கத்திற்கு அழைப்பு விடுத்துள்ளனர். எடுத்துக்காட்டாக, ஜெர்மனியைச் சேர்ந்த வலதுசாரி ஜனரஞ்சகவாத AfD கட்சி அணு மின் நிலையங்களை “நவீன மற்றும் தூய்மையானது” என்று அழைத்தது. 2022 ஆம் ஆண்டின் இறுதிக்குள் ஜெர்மனி, முழுவதுமாக அகற்றப்படும் என உறுதியளித்துள்ள அணு ஆற்றல் மூலத்திற்கு திரும்புவதற்கு AfD அழைப்பு விடுத்துள்ளது.
மற்ற நாடுகளும் புதிய அணுமின் நிலையங்களை உருவாக்குவதற்கான திட்டங்களை ஆதரித்தன, காலநிலைக்கு அணுசக்தியை விட எரிசக்தி துறை இன்னும் தீங்கு விளைவிக்கும் என்று வாதிட்டன. ஆனால் பெர்லினின் தொழில்நுட்பப் பல்கலைக்கழகத்தைச் சேர்ந்த பென் வீலர், பல ஆற்றல் நிபுணர்களுடன் சேர்ந்து வித்தியாசமான பார்வையை வைக்கிறார்.
“அணுசக்தியின் பங்களிப்பு மிகவும் நம்பிக்கையுடன் பார்க்கப்படுகிறது,” என்று அவர் கூறினார். “உண்மையில், அணு மின் நிலைய கட்டுமான காலம் மிக நீண்டது மற்றும் காலநிலை மாற்றத்தில் குறிப்பிடத்தக்க தாக்கத்தை ஏற்படுத்துவதற்கான செலவுகள் மிக அதிகம். எனவே அணுசக்தி கிடைக்க அதிக காலம் எடுக்கும்.
இதனை உலக அணுசக்தி தொழில் நிலை அறிக்கையின் ஆசிரியர் மைக்கிள் ஷ்னீடர் ஒப்புக்கொள்கிறார்.
“அணு மின் நிலையங்கள் காற்று அல்லது சூரிய சக்தியை விட நான்கு மடங்கு விலை அதிகம், மேலும் ஐந்து மடங்கு அதிக காலம் எடுக்கும்,” “நீங்கள் அனைத்தையும் கருத்தில் கொள்ளும்போது, ஒரு புதிய அணுமின் நிலையத்திற்கு 15 முதல் 20 ஆண்டுகள் வரையிலான கால அவகாசம் தேவைப்படலாம்.” என்று மைக்கிள் ஷ்னீடர் கூறினார்.
ஒரு தசாப்தத்திற்குள் உலகம் பசுமை இல்ல வாயுக்களை கட்டுக்குள் கொண்டுவர வேண்டும் என்று மைக்கிள் ஷ்னீடர் சுட்டிக்காட்டினார். மேலும், “அடுத்த 10 ஆண்டுகளில், அணுசக்தி குறிப்பிடத்தக்க பங்களிப்பைச் செய்ய முடியாது” என்றும் மைக்கிள் ஷ்னீடர் கூறினார்.
“காலநிலை மாற்றத்திற்கான முக்கிய உலகளாவிய தீர்வுகளில் ஒன்றாக அணுசக்தி தற்போது கருதப்படவில்லை” என்று லண்டனில் உள்ள சர்வதேச விவகாரங்கள் சிந்தனைக் குழுவான சாத்தம் ஹவுஸில் சுற்றுச்சூழல் மற்றும் சமூக திட்டத்தின் துணை இயக்குனர் ஆண்டனி ஃப்ரோகாட் கூறினார்.
அதிகப்படியான செலவுகள், சுற்றுச்சூழல் விளைவுகள் மற்றும் மக்களின் ஆதரவின்மை ஆகியவையே அணுசக்திக்கு எதிரான வாதங்கள் என்று ஆண்டனி ஃப்ரோகாட் கூறினார்.
அணுசக்திக்கான நிதியுதவி புதுப்பிக்க ஆற்றல் நோக்கி செல்லலாம்
அணுசக்தியுடன் தொடர்புடைய அதிக செலவுகள் காரணமாக, புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றலை உருவாக்குவதற்குப் பயன்படுத்தக்கூடிய முக்கியமான நிதி ஆதாரங்களையும் இது தடுக்கிறது என்று நெதர்லாந்தில் உள்ள கிரீன்பீஸ் என்ற சுற்றுச்சூழல் தன்னார்வ தொண்டு நிறுவனத்தின் அணுசக்தி நிபுணரும் ஆர்வலருமான ஜான் ஹேவ்காம்ப் கூறினார். அந்த புதுப்பிக்கத்தக்க ஆற்றல் மூலங்கள் அணுசக்தியை விட வேகமான மற்றும் மலிவான அதிக ஆற்றலை வழங்கும், என்றார்.
“அணுசக்தியில் முதலீடு செய்யப்படும் ஒவ்வொரு டாலரும் உண்மையான அவசர காலநிலை நடவடிக்கையிலிருந்து மாற்றப்பட்ட டாலர் ஆகும். அந்த வகையில் அணு மின்சாரம் காலநிலைக்கு உகந்தது அல்ல’’ என்றார்.
மேலும், காலநிலை மாற்றத்தால் அணுசக்தியே பாதிக்கப்பட்டுள்ளது. உலகில் அதிக வெப்பமான கோடை காலங்களில், பல அணுமின் நிலையங்கள் ஏற்கனவே தற்காலிகமாக மூடப்பட்டுள்ளன அல்லது அகற்றப்பட்டுள்ளன. மின் உற்பத்தி நிலையங்கள் அவற்றின் உலைகளை குளிர்விக்க அருகிலுள்ள நீர் ஆதாரங்களைச் சார்ந்துள்ளன, மேலும் பல ஆறுகள் வறண்டு போவதால், அந்த நீர் ஆதாரங்களுக்கு உத்தரவாதம் இல்லை.
அனைத்து உண்மைகளையும் கருத்தில் கொள்ளும்போது, “அணுசக்தியின் மறுமலர்ச்சி” மிகவும் பெருமையாக உள்ளது, என மைக்கிள் ஷ்னீடர் DW இடம் கூறினார். மேலும், அணுசக்தி துறை பல ஆண்டுகளாக சுருங்கி வருகிறது என்று மைக்கிள் ஷ்னீடர் கூறினார்.
“கடந்த 20 ஆண்டுகளில், 95 அணுமின் நிலையங்கள் ஆன்லைனுக்குச் சென்றுள்ளன, 98 மூடப்பட்டுள்ளன. சீனாவை தவிர்த்து பார்த்தால், கடந்த இரண்டு தசாப்தங்களில் அணுமின் நிலையங்களின் எண்ணிக்கை 50 உலைகளாக சுருங்கிவிட்டது,” “அணுசக்தி தொழில் செழிக்கவில்லை.” என்று மைக்கிள் ஷ்னீடர் கூறினார்.
முன்னணி சமூகவலைதளமான ட்விட்டர் நிறுவனம் பயனாளர்களின் தனியுரிமையை பாதுகாக்க பல்வேறு நடவடிக்கைகளை தொடர்ந்து எடுத்து வருகிறது. அதன்படி, தற்போது தனிப்பட்ட தகவல் கொள்கையை புதுப்பித்துள்ளது. புதிய கொள்கையின்படி, தனிப்பட்ட புகைப்படம் மற்றும் வீடியோக்களை பதிவேற்றம் செய்ய சம்பந்தப்பட்ட நபரின் அனுமதியில்லாமல் முடியாது. இந்தப் புதிய மாற்றமானது, ட்விட்டர் நிறுவனத்தின் புதிய தலைமை செயலதிகாரியாக பராக் அகர்வால் நியமிக்கப்பட்ட அடுத்த நாளே வந்துள்ளது குறிப்பிடத்தக்கது.
ட்விட்டர் கொள்கையில் திடீர் மாற்றம் ஏன்?
இதுகுறித்து ட்விட்டர் நிறுவனம் வெளியிட்டுள்ள அறிக்கையில், ” தனிநபர்களைத் துன்புறுத்துவதற்கும், அச்சுறுத்துவதற்கும் மற்றும் வெளிப்படுத்துவதற்கும் ஒரு கருவியாக ஆன்லைன் தளங்கள் பயன்படுத்தப்படுகிறது. அதனை தடுக்கும் நோக்கில்,இந்த புதிய கொள்கை மாற்றம் அமலுக்குவந்துள்ளது.
தனிப்பட்ட நபர்களின் புகைப்படம் , வீடியோக்களை பகிர்வது ஒரு நபரின் தனியுரிமையை மீறில் செயல் ஆகும். இது, அந்நபரை உணர்ச்சி ரீதியாகவும், உடல் ரீதியாகவும் பாதிப்பை ஏற்படுத்தும். தவறான தகவல் பகிர்தல் பெண்கள், ஆர்வலர்கள், எதிர்ப்பாளர்கள் மற்றும் சிறுபான்மை சமூகங்களைச் சேர்ந்தவர்கள் மீது பாதிப்பை ஏற்படுத்தலாம் என குறிப்பிட்டுள்ளது.
எப்படி வேலை செய்யும்
தனிப்பட்ட நபர்களின் புகைப்படங்களைப் பதிவேற்றும் போது, அவர்களின் ஒப்புதல் கடித்ததையும் சேர்த்து சமர்பிக்க வேண்டும். இல்லையெனில், அவர்கள் கொள்கை மீறிலாக ரிப்போர்ட் செய்தால் நடவடிக்கை எடுக்கப்படும் என தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது. தனிப்பட்ட நபரின் புகைப்படம் அனுமதியின்றி அப்லோடு செய்யப்பட்டதாக புகார் வந்தால், உடனடியாக நீக்கப்படும் என குறிப்பிட்டுள்ளது.
யாருக்கு விதிவிலக்கு
இந்த புதிய கொள்கை, தனிப்பட்ட நபர்களின் புகைப்படத்தை பொதுநலனுக்காக வாசகங்களுடன் ட்வீட் செய்யும் ஊடகங்களுக்கு பொருந்தாது என நிறுவனம் தரப்பில் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
kickback allegations against BJP-led Karnataka govt : பிரதமர் மோடிக்கு கர்நாடகாவின் ஒப்பந்ததாரர்கள் சங்கம் அனுப்பிய கடிதத்தை தொடர்ந்து பாஜக தலைமையிலான பாஜக அரசு புதிய ஊழல் குற்றச்சாட்டுகளை எதிர்க்கொள்கிறது. கர்நாடக மாநில ஒப்பந்ததாரர்கள் சங்கத்தின் கிக்பேக் குற்றச்சாட்டுகள் குறித்து விசாரணை நடத்த முதல்வர் பசவராஜ் பொம்மை உத்தரவிட்டுள்ள போதிலும், 356வது சட்டப்பிரிவை அமல்படுத்தி மாநிலத்தில் குடியரசுத் தலைவர் ஆட்சியை அமல்படுத்துமாறு ஆளுநரிடம் காங்கிரஸ் வலியுறுத்தியுள்ளது.
பிரதமர் நரேந்திர மோடிக்கு ஜூலை 6 அன்று கர்நாடக மாநில ஒப்பந்ததாரர்கள் சங்கம் எழுதியுள்ள கடிதத்தில், ஒப்பந்ததாரர்கள் பணியைத் தொடங்குவதற்கு முன்பு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பிரதிநிதிகள் மற்றும் பிறருக்கு டெண்டர் தொகையில் சுமார் 25-30 சதவிகிதம் லஞ்சமாக கொடுக்க வற்புறுத்துவதாக குறிப்பிட்டிருந்தனர்.
ஒப்பந்ததாரர்கள் ஆரோக்கியமற்ற சூழலை எதிர்கொள்கின்றோம். சாலைகள் மற்றும் கட்டிடங்களின் பணிகளை மேற்கொள்ள ஊக்குவிக்கப்படுவதில்லை. பொதுப்பணித் துறை, சிறு மற்றும் பெரிய நீர்ப்பாசனம், பஞ்சாயத்து ராஜ் பொறியியல், புருஹத் பெங்களூரு மகாநகர பலிகே, சுகாதாரத் துறை போன்ற பல்வேறு துறைகளில் டெண்டர் பணிகளைப் பெறுவதில் அவர்கள் விரும்பத்தகாத மற்றும் அசிங்கமான சூழ்நிலையை எதிர்கொள்கின்றோம் என்றும் நரேந்திர மோடிக்கு எழுதிய கடிதத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளனர்.
சம்பந்தப்பட்ட அமைச்சர் வேலை துவங்குவதற்கு முன்பு 5% பணத்தையும், தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட பிரதிநிதிகள் 3% பணத்தையும் கேட்கின்றனர் என்றும் கடிதத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளனர். மாவட்டம் மற்றும் தாலுகாக்களில் கட்டடங்களுக்கு 5 சதவீதமும், சாலைப் பணிகளுக்கு 10 சதவீதமும் வழங்க வேண்டும் என கோரிக்கைகள் விடுக்கப்பட்டுள்ளதாக அந்தக் கடிதத்தில் தெரிவிக்கப்பட்டுள்ளது.
மூத்த தலைவர்கள் சித்தராமையா மற்றும் கட்சியின் மாநிலத் தலைவர் டி.கே.சிவக்குமார் தலைமையிலான காங்கிரஸ் பிரதிநிதிகள், ஆளுநர் தாவர்சந்த் கெலாட்டை சந்தித்து, இது அரசியல் அமைப்பு இயந்திரத்தின் தோல்வி. மாநிலத்தில் பரவி வரும் ஊழலை ஒழிக்கும் விதமாக அரசியல் அமைப்பு பிரிவு 356-ஐ அமல்படுத்தி குடியரசுத் தலைவரின் ஆட்சி கொண்டு வரப்பட வேண்டும் என்று வலியுறுத்தியுள்ளனர்.
மாநிலத்தில் பரவலான ஊழல், நிர்வாக சீர்கேடு நிலவுகிறது, இதனால் கருவூலத்திற்கு பல ஆயிரம் கோடி இழப்பு ஏற்பட்டுள்ளது, அதையே சில அமைச்சர்கள், எம்எல்ஏக்கள், எம்பிகள் மற்றும் அதிகாரிகள் தவறாக பயன்படுத்தியுள்ளனர்” என்று காங்கிரஸ் கட்சி தனது மனுவில் கூறியுள்ளது.
இந்த ஊழல் குற்றச்சாட்டுகள் குறித்து பிரதமர் மௌனம் காக்கிறார். ஒப்பந்ததாரர்கள் சங்கத்தின் குறிப்பாணையை சமர்ப்பித்து நான்கு மாதங்களுக்கு மேலாகியும், கர்நாடக அரசு மீது எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்கவில்லை என்றும் காங்கிரஸ் தலைவர்கள் ஆளுநருக்கு அளித்துள்ள கடிதத்தில் குறிப்பிட்டுள்ளனர்.
ஒப்பந்ததாரர்கள் சுமத்தியுள்ள குற்றச்சாட்டுகள் மற்றும் பெங்களூரு மேம்பாட்டு ஆணையத்தில் கண்டறியப்பட்ட முறைகேடுகள் குறித்து, உச்ச நீதிமன்ற நீதிபதியைக் கொண்டு நீதி விசாரணை நடத்த வேண்டும் என்று காங்கிரஸ் கோரியது.
கர்நாடக மாநில ஒப்பந்ததாரர்கள் சங்கத்தின் குற்றச்சாட்டுகள் குறித்து விசாரணை நடத்துமாறு தலைமைச் செயலாளர் பி.ரவிகுமாரிடம் கேட்டுக் கொண்டுள்ளதாக முதல்வர் பொம்மை தெரிவித்துள்ளார்.
இது குறித்து ஒப்பந்ததாரர்கள் ஏன் பிரதமருக்கு கடிதம் எழுதினார்கள் என்று தெரியவில்லை. ஆனால் தலைமைச் செயலாளரிடம் இந்த குற்றச்சாட்டுகள் குறித்து விசாரிக்க உத்தரவு பிறப்பித்துள்ளேன். துறைத் தலைவர்கள் அனைத்தையும் ஆய்வு செய்து, குற்றவாளிகள் இருந்தால், நடவடிக்கை எடுக்கப்படும். எனது அரசு பொறுப்பேற்ற பிறகு இறுதி செய்யப்பட்ட டெண்டர்களை பரிசீலனை செய்யுமாறு கேட்டுக் கொண்டேன் என்று பொம்மை கூறியுள்ளார்.
கடிதத்தில் குறிப்பிட்ட வழக்கு எதுவும் குறிப்பிடப்படாத போதிலும் விசாரணைக்கு உத்தரவிடப்பட்டுள்ளது என்று கூறிய பொம்மை, “இன்னும் எவ்வளவு வெளிப்படைத்தன்மையுடன் இருக்க முடியும்?” என்று கேட்டார்.
முன்னதாக ரூ. 50 கோடி அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட மதிப்பிலான டெண்டர்களுக்கு ஒப்புதல் வழங்க ஓய்வு பெற்ற உயர் நீதிமன்ற நீதிபதி மற்றும் இரண்டு தொழில்சார் வல்லுநர்கள் அடங்கிய கமிட்டியை நியமிக்க கர்நாடக அமைச்சரவை ஒப்புக் கொண்டது.
இந்த புதிய விதியின் படி , குழுக்களின் அனுமதியின்றி, 50 கோடி ரூபாய்க்கு மேல் டெண்டர் கோரப்படாது. குழுக்கள் அனைத்து துறைகளின் அனைத்து டெண்டர் முன்மொழிவுகளையும் ஆய்வு செய்த பின்னரே டெண்டரை அனுமதிக்கும்.
ஓய்வுபெற்ற உயர்நீதிமன்ற நீதிபதி தலைமையில் இரண்டு டெண்டர் கமிட்டிகளை அமைப்பதற்கான அரசாணையை விரைவில் வெளியிட தலைமைச் செயலாளருக்கு பொம்மை உத்தரவிட்டுள்ளார்.
பி.எஸ். எடியூரப்பாவிற்கு அடுத்தபடியாக பொம்மை பொறுப்பேற்றுக் கொண்ட பிறகு பல்வேறு துறைகளைச் சேர்ந்த அதிகாரிகள் மீது பிட்காயின் ஊழல் மற்றும் ஊழல் தடுப்பு பணியகம் (ஏசிபி) நடத்திய சோதனைகள் ஏற்கனவே மாநிலத்தில் காவி கட்சிக்கு சிக்கலை உருவாக்கியுள்ளன.
ஊழல் மற்றும் பிட்காயின் ஊழல் குற்றச்சாட்டுகள் மாநிலத்தில் உள்ள பொம்மை தலைமையிலான பாஜக அரசாங்கத்தின் செயல்திறனைப் பாதித்து வருகின்றன. இந்த குற்றச்சாட்டுகளால் முதல்வர் மன அழுத்தத்தில் இருக்கிறார்,” என்று மாநில பாஜக வட்டாரம் தி இந்தியன் எக்ஸ்பிரஸ்ஸிடம் தெரிவித்துள்ளது.
In early November 2021, a potentially game-changing and transformative development went by, almost unnoticed — the release of Rs. 8,453.92 crore to 19 States, as a health grant to rural and urban local bodies (ULBs), by the Department of Expenditure, the Ministry of Finance. This allocation has been made as part of the health grant of Rs. 70,051 crore which is to be released over five years, from FY2021-22 to FY2025-26, as recommended by the Fifteenth Finance Commission. The grant is earmarked to plug identified gaps in the primary health-care infrastructure in rural and urban settings. Of the total Rs. 13,192 crore to be allocated in FY 2021-22, rural local bodies (RLBs) and ULBs will receive Rs. 8,273 crore and Rs. 4,919 crore, respectively.
It is significant
The allocation in FY2021-22 is relatively small by some comparisons. It would be 2.3% of the total health expenditure (both public and private spending together) of Rs. 5,66,644 crore in India and 5.7% of the annual government health expenditure (Union and State combined) of nearly Rs. 2,31,104 crore (both figures for 2017-18), the most recent financial year for which national health accounts data are available (https://bit.ly/3I39G77).
This grant is equal to 18.5% of the budget allocation of the Union Department of Health and Family Welfare for FY 2021-22 and around 55% of the second COVID-19 emergency response package announced in July 2021. Yet, it is arguably the single most significant health allocation in this financial year with the potential to have a far greater impact on health services in India in the years ahead.
Good intentions gone wrong
In 1992, as part of the 73rd and 74th Constitutional Amendments, the local bodies (LBs) in the rural (Panchayati raj institutions) and urban (corporations and councils) areas were transferred the responsibility to deliver primary care and public health services. The hope was this would result in greater attention to and the allocation of funds for health services in the geographical jurisdiction of the local bodies. Alongside, the rural settings continued to receive funding for primary health-care facilities under the ongoing national programmes.
However, the decision proved a body blow, specially to urban health services. The government funding for urban primary health services was not channelled through the State Health Department and the ULBs (which fall under different departments/systems in various States) did not make a commensurate increase in allocation for health. The reasons included a resource crunch or a lack of clarity on responsibilities related to health services or completely different spending priorities. Most often, it was a varied combination of these factors. The well-intentioned legislative step inadvertently enfeebled the health services more in the urban areas than the rural settings.
In 2005, the launch of the National Rural Health Mission (NRHM) to bolster the primary health-care system in India partly ameliorated the impact of RLBs not spending on health. However, urban residents were not equally fortunate. The National Urban Health Mission (NUHM) could be launched eight years later and with a meagre annual financial allocation which never crossed Rs. 1,000 crore (or around 3% of budgetary allocation for the NRHM or Rs. 25 per urban resident against Rs. 4,297 per person per year health spending in India).
In 2017-18, 25 years after the Constitutional Amendments, the ULBs and RLBs in India were contributing 1.3% and 1% of the annual total health expenditure in India. In urban settings, most local bodies were spending from less than 1% to around 3% of their annual budget on health, almost always lower than what ULBs spend on the installation and repair of streetlights. The outcome has not been completely surprising. Both urban and rural India need more health services; however, the challenge in rural areas is the poor functioning of available primary health-care facilities while in urban areas, it is the shortage of primary health-care infrastructure and services both.
Some obstacles
Urban India, with just half of the rural population, has just a sixth of primary health centres in comparison to rural areas. Contrary to what many may think, urban primary health-care services are weaker than what is available in rural India. Regular outbreaks of dengue and chikungunya and the struggle people have had to undergo to seek COVID-19 consultation and testing services in two waves of the novel coronavirus pandemic are some examples. The low priority given to and the insufficient funding for health is further compounded by the lack of coordination between a multitude of agencies which are responsible for different types of health services (by areas of their jurisdiction). A few years ago, there were a few reports of three municipal corporations in Delhi refusing to allocate land for the construction ofmohallaclinics (an initiative of the State Health Department) and even the demolition of some of the under-construction clinics.
It is in this backdrop that the Fifteenth Finance Commission health grant — the urban share is nearly five-fold that of the annual budget for the NUHM and rural allocation is one-and-a-half-fold that of the total health spending by RLBs in India — is an unprecedented opportunity to fulfil the mandate provided under the two Constitutional Amendments, in 1992. However, to make it work, a few coordinated moves are needed.
Essential steps
First, the grant should be used as an opportunity to sensitise key stakeholders in local bodies, including the elected representatives (councillors and Panchayati raj institution representatives) and the administrators, on the role and responsibilities in the delivery of primary care and public health services. Second, awareness of citizens about the responsibilities of local bodies in health-care services should be raised. Such an approach can work as an empowering tool to enable accountability in the system. Third, civil society organisations need to play a greater role in raising awareness about the role of LBs in health, and possibly in developing local dashboards (as an mechanism of accountability) to track the progress made in health initiatives. Fourth, the Fifteenth Finance Commission health grants should not be treated as a ‘replacement’ for health spending by the local bodies, which should alongside increase their own health spending regularly to make a meaningful impact. Fifth, mechanisms for better coordination among multiple agencies working in rural and urban areas should be institutionalised. Time-bound and coordinated action plans with measurable indicators and road maps need to be developed. Sixth, local bodies remain ‘health greenfield’ areas. The young administrators in charge of such RLBs and ULBs and the motivated councillors and Panchayati raj institution members need to grab this opportunity to develop innovative health models. Seventh, before the novel coronavirus pandemic started, a number of State governments and cities had planned to open various types of community clinics in rural and urban areas. But this was derailed. The funding should be used to revive all these proposals.
A much-awaited springboard
India’s health system needs more government funding for health. However, when it comes to local bodies, this has to be a blend of incremental financial allocations supplemented by elected representatives showing health leadership, multiple agencies coordinating with each other, increased citizen engagement in health, the setting up of accountability mechanisms and guiding the process under a multidisciplinary group of technical and health experts. The Fifteenth Finance Commission health grant has the potential to create a health ecosystem which can serve as a much-awaited springboard to mainstream health in the work of rural and urban local bodies. The Indian health-care system cannot afford to and should not miss this opportunity.
Dr. Chandrakant Lahariya, a physician-epidemiologist, is a vaccines and health systems specialist, based in New Delhi
According to a recent State Bank of India (SBI) Research report, the informal economy in India has been shrinking since 2018. Formalisation, the report says, has taken place through the gross value-added (GVA) route, consumption through increased digital payments, and the employment route. Let’s examine each of these.
The report claims that the share of the informal sector is just 15-20% in 2021 compared to 52.4% in 2018. If that was the case, India would have become a ‘miracle’ economy overnight, since no upper-middle-income economy in Latin America or the ASEAN or any low-middle-income country has achieved this kind of transformation. On the other hand, since the COVID-19 outbreak, informality of enterprises and workers has increased in all such economies.
There is an internationally recognised definition of informality of enterprises and workers. In the 15th International Conference of Labour Statisticians (1993) of the International Labour Organization, household enterprises not constituted as separate legal entities independently of the households or household members that own them, and for which no complete accounts are available, are categorised as informal enterprises. In the 17th Conference (2003), informal workers were defined as those without social security. Based on these definitions, internationally, comparable estimates of both types of informality are available. India’s levels are 80% and 91%, respectively. The latter is higher because there are also informal workers within formal enterprises.
Misleading claim
The SBI study adopts multiple definitions of formality (digitisation, registration in GST, cashless payments), which are not used by anyone. These could be possible instruments of encouraging formality, but cannot separately or even together be equated with formality. The SBI study confuses the shrinking of the informal sector’s share of the GDP due to demonetisation and COVID-19’s impact on the economy with formalisation. The informal sector was adversely impacted by the lockdowns and the consequent economic contraction. The sectors that were most impacted by the lockdowns were those with higher informality. Even formal sector activities which are considered informal (outsourcing and contractual activities) were curtailed heavily during the lockdowns. The decline in informal activities might be the cause of the fall in share of the informal sector of the GVA. To term this as formalisation is misleading at best and cruel at worst.
We don’t know if this GVA fall is temporary or permanent. It has clearly led to a fall in employment, especially in the non-farm sector, while the share of agricultural workers in total employment rose sharply between 2018-19 and 2019-20 (NSO’s Periodic Labour Force Survey). Agriculture is almost entirely informal for enterprises as well as workers. Catastrophically, for already informal workers, the absolute number of workers in agriculture rose from 200 to 232 million between 2018-19 and 2019-20. This was a reversal of the trend of structural transformation in employment underway since 2004-05 — shown by the first-ever absolute fall in workers in agriculture from 2012 to 2019.
Registration on e-Shram
Another reason that the SBI claims that informality declined is the number of workers registered in the new e-Shram portal. Since the portal’s launch, over 9.9 crore unorganised workers have registered themselves. However, registration means documentation, not formalisation, of workers. Workers who are ‘formal’ receive social security benefits. Giving such benefits is not the objective of the portal; the objective is to develop a national database of unorganised workers. After registration on the portal, the workers receive a card with a 12-digit unique number, which is good. The government has announced linking accident insurance with e-Shram registration.
At present, there is no credible database for India’s unorganised workers. In 2020, government pleaded helplessness in providing numbers pertaining to the number of migrant workers who had suffered or died during the lockdowns. These migrant workers were and are part of the broad unorganised sector.
Mere registration under this portal does not guarantee access to institutional social security benefits or coverage under labour laws. Benefits such as Provident Fund, gratuity and maternity benefits will remain outside the reach of unorganised workers as conceptualised in the Social Security Code of 2020. All these instruments were and are available only to establishments with 10 or 20 or more workers. Also, the SBI study notes that West Bengal tops the list in registration. This is no surprise. Over 1.3 crore unorganised workers are already registered under various social security schemes in West Bengal. A share of them is now registering themselves on the new portal.
Further, the formal sector has been treated as a homogenous entity in the study. In reality, there are various layers within the formal sector. Not all workers engaged in the formal sector are ‘formal’. There has been large-scale informalisation of the formal sector over the last three decades through contractualisation and outsourcing of labour. Among wage workers, the proportion of non-permanent, casual and contract workers increased in the organised sector from 1999-00 to 2011-12. It marginally decreased after that but the pandemic once again changed the numbers. Thus, a significant portion of the output attributed to the formal sector is actually produced by an informal workforce within the formal sector.
A blurred distinction
The systematic dismantling of employer-employee relations in the labour market blurs the distinction between formal and informal. The entire edifice of the formal sector is based on informal workers. There are layers of intermediaries between the employers and the workers to create a disconnect between them. Such a disconnect is deliberate rather than organic. For example, the majority of the output in construction is attributed to the formal sector. But most workers in the construction sector are informal. They don’t have access to social security benefits or protective labour laws. They remain informal throughout their lives even though their contribution is attributed to the formal sector. Thus, contrary to what has been asserted in the research, the formal sector’s contribution has been overestimated and the informal sector’s contribution has been underestimated.
Eighty-four per cent of Indian non-farm establishments are informal by their own account. Some might get registered under miscellaneous laws but that does not imply that they have become formal. Registration under the Factories Act or Employees’ Provident Fund or State insurance means that these organisations are formal as the organisation needs 10 or 20 employees to be registered under these laws. But mere registration under other acts like local municipal acts or tax laws does not indicate formalisation.
Thus, the SBI’s claim that significant formalisation has occurred in India is unfounded.
Santosh Mehrotra is Research Fellow, IZA Institute of Labour Economics, Bonn; Kingshuk Sarkar is Labour Commissioner, Kolkata
India’s anxieties over ungoverned spaces and lawless Afghanistan turning into a significant source of internal security threat are gradually turning into reality. According to a report by the United Nations Office on Drugs and Crime (UNODC), opium production in Afghanistan has crossed 6,000 tonnes for the fifth consecutive year. The reported rise in global opium prices has resulted in the exponential production of opiates increasing by 8%. The Taliban, cash-strapped and still looking to establish a semblance of order in the country they captured in August 2021, could indeed be looking to generate revenue from the illegal cash crop, as cases of smuggling and seizures of large consignments of drugs in India have started increasing, indicating a turn towards this trend.
Almost a free-for-all
For the past several decades, Afghan opiates have entered India through circuitous routes, sea as well as air, involving Pakistan, Sri Lanka, African countries such as Mozambique and South Africa, and Qatar. Carriers of drugs, individuals arrested in various airports in the country with small quantities, as well as the massive recoveries made in various States of western India, have only been the proverbial tip of the iceberg. The huge recoveries of heroin in Gujarat alone — 3,000 kilograms in September and 120 kilograms in October — bear testament to the fact that the fall of Kabul and its capture by the Taliban may have initiated free-for-all narcotic smuggling waves, which unless checked, have the potential of destabilising India’s security.
A mammoth ‘illicit’ economy
The fact that, under the Taliban, opium production would increase in Afghanistan was a foregone conclusion notwithstanding the initial statements by the Taliban leadership to gain international recognition. Over the years, the Taliban have minted money from this sector, by promoting its production, taxing it and also by overseeing its smuggling either into Pakistan or Iran, thereby building a mammoth illicit economy with strengthening linkages to terrorist groups as witnessed in the cases of the Organization of Al-Qaeda in the Islamic Maghreb (AQIM), the Islamic State, the Revolutionary Armed Forces of Colombia (FARC), Hezbollah and others.
According to United Nations officials, the group likely earned more than $400 million between 2018-19 from the drug trade. The trend appears to have remained unchanged as in May 2021, a report by the United States Special Inspector General for Afghanistan Reconstruction (SIGAR) estimated that the Taliban derive up to 60% of their annual revenue from illicit narcotics. Notwithstanding the handful of European States where the domestic narcotics trade is well regulated, accompanied by official policies that consider access to narcotics as a matter of individual right, there is a global consensus that narcotics itself can devastate societies and money derived from the narco-trade can fuel organised crime and terror activities.
The world seems oblivious
However, in today’s Afghanistan, the Taliban seem to be taking advantage of the vacuum and detached attitude of the international community. This could partly be rooted in the global failure in adopting an appropriate counternarcotic policy to rein in the narco-trade originating from Afghanistan between 2001 and 2020. The rise of a narco-terrorist state will have serious consequences for the U.S., Europe and the region.
The UNODC’s achievement in this regard was limited to ensuring a minor dip in the area under poppy cultivation and production of opium. Promotion of alternate livelihood programmes and pushing farmers to grow other cash crops largely failed due to a variety of reasons. These included the limited reach of the central government in Kabul and a punitive policy advocated by the international community which sought the use of force to destroy standing opium crops without adequately compensating the farmers or providing them with alternative livelihoods. As a result, not only did the narco-infrastructure in Afghanistan remain largely intact but it also flourished by having developed a symbiotic nexus and indigenous facilities to produce methamphetamine pills. As the United States and the international community gradually sought to extricate themselves from the Afghan quagmire, production shot up and is projected to spike in the coming years.
Implications for India
Organised crime develops its own survival and thriving dynamics. Countries with the best of intentions and abilities fail to turn the tide, which is fuelled by such an unholy nexus. Afghanistan, where neither the intention nor the ability to disrupt the trade exist, is emerging as a major narco-empire. Some of the members of the Taliban regime, particularly the Haqqani network, share well-documented connections with the organised crime network. Whether the global community in general and countries such as India in particular afford to take a detached view towards the enveloping situation remains a critical question. From New Delhi’s perspective, its efforts to curb terror finance at home would achieve only limited results if anti-India groups such as the Lashkar-e-Taiba and the Jaish-e-Mohammed, now yet again operating in Afghanistan, manage to tap into the money from such narco-trade.
Outreach to the Afghans
The antidote to this phenomenon is a legitimate, responsible, empowered, and inclusive government in Kabul. Economic collapse of the Afghan state and the evolving humanitarian crisis must be prevented. Reaching out to the Afghans and amplifying their voices in having a government that is legitimate and acceptable to them would be a first step in the right direction. While the Delhi Regional Security Dialogue on Afghanistan (November 10, 2021) did try to reach out to the regional countries, India should look for new alliances in Central, West, and South Asia to stitch a coalition of the willing. It is time for New Delhi to step up and reach out to the larger sections of Afghan society including women and civil society groups, political leaders and business groups, who are looking for assistance in having a legitimate, representative and inclusive leadership in their country. A failed state in the neighbourhood combined with narco-terrorism cannot be ignored and will have serious consequences for India’s security in the days to come.
Shanthie Mariet D’Souza is Professor, Kautilya School of Public Policy, Hyderabad, founder-president, Mantraya and non-resident scholar, Middle East Institute, Washington DC
Elon Musk may be the real crypto piper, for cryptocurrencies dance to his tunes. Crypto prices shot up when Tesla announced that it has invested $1.5 billion in Bitcoin and when Mr. Musk said that Tesla would accept Bitcoin as payment for its electric cars. They slumped when he reversed that decision and tweeted that Bitcoin prices “seem high”.
Nature of cryptocurrencies
What is the true nature of such highly volatile cryptocurrencies? New York University Professor Nouriel Roubini considers Bitcoin a “pseudo-asset” that is pumped by “massive manipulation”. Whether the crypto hype is a ‘bubble’ is still a matter of speculation. While crypto-assets or cryptocurrencies are being embraced by many, they are under fire mostly by the officialdom in many parts of the world, primarily because the transaction process using cryptocurrencies is so secure that only a money transfer can be seen and nothing can be known about the sender and the recipient. These decentralised assets, with no central bank controlling them, may therefore be used for ‘hawala’, which is a trust-based system of transferring money quickly in a parallel arrangement avoiding the traditional banking system and escaping the due tax. Anonymity and privacy are the underlying characteristics as well as the potential danger of cryptocurrencies. There have been money laundering charges using cryptocurrencies. Shadows of cryptocurrencies loom in the supply of money for terrorist activities. Cryptos have become the preferred payment system for hackers in ransomware attacks. And so, the bid to put the genie back in the bottle was inevitable. But how is that possible and to what extent?
At one extreme we have China which has almost banned cryptocurrencies and introduced its own centrally regulated digital currency called Digital Renminbi. At the other extreme we have El Salvador which is the first country to use Bitcoin as legal tender. While many parts of the world are planning to clip the wings of cryptocurrencies, El Salvador is planning to build the world’s first ‘Bitcoin City’, funded initially by Bitcoin-backed bonds. The idea may be to harness the cryptocurrency to fuel investment in the country. The International Monetary Fund, however, recently said that Bitcoin should not be used as legal tender in El Salvador and urged the country to strengthen the regulation and supervision of its newly established payment ecosystem. The standpoints of the U.K., the U.S., and most countries of the European Union seem to be in between. Many countries try to regulate it to some extent and also tax Bitcoin gains in their own ways.
Under the scanner
In India, cryptocurrencies were under the scanner for some time. In 2018, the then Union Finance Minister said, “The government does not recognise cryptocurrency as legal tender or coin and will take all measures to eliminate the use of these cryptoassets in financing illegitimate activities or as part of the payments system.” A high-level government committee recommended a ban on all cryptocurrencies, except those issued by the state. Then, in 2020, the Supreme Court revoked the curb on cryptocurrency trade imposed by the Reserve Bank of India (RBI).
The Cryptocurrency and Regulation of Official Digital Currency Bill of 2021 is listed for introduction this Parliament session. It seeks to “prohibit all private cryptocurrencies in India” but allow for “certain exceptions to promote the underlying technology and its uses”. It also aims to “create a facilitative framework” for the creation of the official digital currency to be issued by the RBI. Of course, the digital currency of a central bank may not look like a real substitute for a decentralised cryptocurrency to many users. A few weeks ago, there was speculation whether strong regulations would be imposed and income from crypto taxed in India. There was also speculation about a blanket ban, which led to a slump in the prices of major cryptocurrencies. It is not clear what kind of regulation is going to be imposed finally.
A regulated market will certainly keep illegal activities under control to some extent. Most of the common investors will comply with the rules and substantial money will be gained from taxes. But is it at all possible to completely stop hawala, drug or terror funding by crypto with such regulations? Recently, Prime Minister Narendra Modi said cryptocurrencies must not fall into the “wrong hands and spoil our youth” and urged all democratic nations to come together and ensure that things like these do not happen. Of course, unless all nations work together, the genie cannot be completely controlled. And, unfortunately, that’s a remote possibility. For the time being, countries are imposing their own regulations. And Mr. Musk’s tweets might continue to regulate the crypto dance.
Atanu Biswas is Professor of Statistics, Indian Statistical Institute, Kolkata
The fear of being consumed by the ruling Telangana Rashtra Samithi (TRS) and the Bharatiya Janata Party (BJP), which is slowly gathering steam in Telangana, has pushed the Congress to focus on strengthening its cadre base and become relevant once again.
The formation of Telangana was a very emotive issue. The Congress thought it would gain from the birth of the new State. But since 2014, the party has only been diminishing in strength. Its poor performance has largely been due to infighting between senior leaders who projected themselves as chief ministerial candidates. Also, the defection of MLAs to the ruling party after the 2014 and 2018 elections badly damaged the Congress’s organisational strength.
Now, hope has emerged for the many loyal party workers in the form of the new president, A. Revanth Reddy, a sitting Congress MP from Malkajgiri. After the 2018 polls, the party steadily lost its support base of Dalits and Muslims. In an effort to win them back, Mr. Reddy organised the ‘Dalita-Girijana Dandora’ to “expose” Chief Minister K. Chandrasekhar Rao’s unkept electoral promises made to Dalits and girijans. Meetings were held deep inside the Adilabad forests and in the heart of the Gajwel constituency represented by Mr. Rao. They were successful and sent a signal to the cadres that the party cared about its support base and was willing to take on the powerful.
But that euphoria was largely dampened by the outcome of the Huzurabad bypoll where the Congress lost deposit. The contest was seen as a fight between Eatala Rajender, who fell out with the TRS party leadership and joined the BJP, and the TRS’s Gellu Srinivas Yadav. Congress leaders argued that Huzurabad hasn’t been a Congress seat for decades, but the result nevertheless hurt the party. Hopes of a revival also faced a roadblock in the form of the BJP that won both the Dubbak and Huzurabad bypolls. “The Congress losses exposed the party’s crumbling organisational structure,” a senior leader said.
While the new Pradesh Congress Committee team has revived the practice of holding weekly meetings and programmes, these are only baby steps. Unless the party offers a new narrative instead of merely criticising Mr. Rao’s policies and his alleged corruption, it will fail to attract voters. The Congress’s social engineering plan is important given the growing political aspirations among the Backward Classes (BC) — communities that the BJP is assiduously wooing while also keeping the Reddy community happy. The Congress must ensure that leaders emerge from smaller and unrepresented BC communities that have gained strength over the years and not just from the Munnuru Kapu community.
There is also the problem of differences between senior leaders. However, when former Minister and Bhongir MP Komatireddy Venkat Reddy, a strong critic of Mr. Reddy, shared the dais with the PCC president at the Vari Deeksha (paddy protest) for the first time, it gave hope to the cadres that the senior leaders were trying to bury their differences.
Mr. Reddy is charismatic and dynamic but these traits will not revive the party’s fortunes and help it dethrone a strongman like Mr. Rao. Since Mr. Reddy is also known to be inaccessible, he has to first change that about himself before trying to transform the party. Mr. Reddy has spent many years working under Telugu Desam Party chief, N. Chandrababu Naidu, whose organisational skills are well known. At the same time, he has to instill the confidence that late Y.S. Rajasekhara Reddy instilled in the party. Everyone hopes to win elections but few have the will to prepare for the contest and make difficult decisions. The Congress cadre hopes that Mr. Reddy has that will.
ravikanth.ramasayam@thehindu.co.in
In appointing its first ever woman Prime Minister, former Finance Minister and member of the Social Democratic Party Magdalena Andersson, Sweden joined other Nordic nations that have had a woman as a leader. Ms. Andersson’s entry was unusually dramatic — she was thrust into the prime ministerial berth for scarcely a few hours last week as she had to resign owing to a coalition partner, the Green Party, quitting government after its budget proposal was defeated in the Riksdag. Nevertheless, she went on to secure the top position on a firmer footing after another vote was held where she surpassed the threshold for maximum level of opposition to her prime ministership — she faced 173 ‘nay’ votes whereas it would have taken 175 of those to keep her from taking up the leadership mantle. She takes over from her predecessor, Stefan Löfven, in complex political circumstances, given that he was heading a caretaker government after being defeated in a vote of no confidence in June 2021. Hailing originally from the university town of Uppsala, Ms. Andersson’s political innings kicked off in 1996 when she became a political adviser to erstwhile Prime Minister Göran Persson. She embodies the classic Swedish ideal of hard work and rising steadily through the ranks on the merit of her performance, an exceptional achievement given the male-dominated arena of Swedish politics.
Yet, Ms. Andersson can hardly afford to rest on her laurels as the road ahead for her government and party may well be a bumpy one. The immediate challenge is of economic governance, and it arises from the fact that the Social Democrats are charged with implementing a budget passed by the Swedish opposition, including the neo-Nazi elements of the right-wing Sweden Democrats Party. While there is cause for cheer given that the opposition budget was based on the government’s own proposal, the stumbling block for her administration may be the fact that of the 74 billion kronor that it hoped to spend on reforms, only a little over 20 billion kronor will be available to her government in 2022. This tightening of purse strings could dent her ambitious plans to carry out much-needed social reforms, especially in the areas of climate change, welfare policies and measures to combat gang violence and organised crime activity, both of which have risen alarmingly in recent years in cities such as Stockholm, Malmo and Gothenburg. While some analysts consider Ms. Andersson to be not opposed to dealing with right-wing parties, they acknowledge that her position “softened”, during the pandemic, manifested in greater willingness to borrow to fund green investments, and in allowing the state to have a greater control of the welfare sector. Her ability to build bridges with the opposition while yet staying true to the Social Democrats’ core party values will define her legacy.
The ‘heckler’s veto’ seems to be winning repeatedly against stand-up comedian Munawar Faruqui. Bengaluru has joined the list of cities in which Mr. Faruqui cannot perform because right-wing Hindutva groups routinely threaten to disrupt his shows, wherever they are scheduled to be held. The Bengaluru city police asked the organisers to put off a show on November 28, alleging that allowing it to go on would create law and order problems and disrupt peace and harmony. Mr. Faruqui was unjustly arrested in Indore in January after a BJP functionary’s son complained that he was about to denigrate Hindu gods in a planned show. He had to spend 37 days in prison before obtaining bail from the Supreme Court for remarks that had not been made in a show that did not take place. It is this case, in which the police arrested even local organisers and those selling tickets for the show and had nothing to do with the content of his performance, that has been cited by the Bengaluru police while voicing fears about the consequences of allowing the show to be held. Earlier, programmes in which he was due to perform in Raipur, Mumbai, Surat, Ahmedabad and Vadodara were called off for the same reason. It is a telling commentary on the state of free speech in the country that anyone can be silenced anywhere by the threats posed by violent and vociferous groups that no regime in the country seems to be able to rein in.
In a despairing reaction, Mr. Faruqui has said, “Goodbye! I’m done”, indicating that he has no further hope that he would be allowed to exercise his constitutional right to express himself. This is reminiscent of Tamil writer Perumal Murugan declaring his own “death” in a literary sense after being silenced by conservative and religious groups. In Mr. Murugan’s case, he was fortunate that the Madras High Court resurrected the author in him with a stirring verdict underscoring the duty of the state to protect free speech and to preserve law and order, instead of placating those who threaten to take the law into their own hands. It is a pity that the police authorities perfunctorily advise authors, speakers and artists to remain silent rather than take proactive steps to protect their fundamental rights. It is true that whenever such issues go before a court of law, the resulting judgments are speech-protective, but the proclivity of the authorities to pander to chauvinist groups is posing a serious threat to free expression in society. The Supreme Court’s observation inS. Rangarajan etc. vs P. Jagjivan Ram(1989) that suppressing free speech in response to a threat of demonstration or protest “would be tantamount to negation of the rule of law and a surrender to blackmail and intimidation” seems to have few takers among those in positions of power.
Salem, Nov. 30: The Salem branch of the Tamil Nadu Elementary Schools Teachers’ Association yesterday decided to hold a rally at all panchayat union headquarters on December 4 and in Salem on December 5 to protest against the hardships to which the Association said, the teachers were subjected in connection with the family planning campaign. The Association decided to observe hunger-strike on December 6 if all orders regarding the suspension of teachers, transfer of teachers, ayahs, etc., were not withdrawn before December 5. It expressed concern over the suspension of teachers and Panchayat Union staff for not producing two patients for vasectomy operation under the family planning programme. The Association criticised suspension of classes in schools, to enable teachers to get patients. A copy of the resolution was presented to Mr. P. Sankaran, District Collector, to-day. In the Salem District Development Council to-day, Mr. P. Muthuswami, M.L.C., said that in the district teachers were being harassed and punished for their failure to achieve the target fixed for them under the family planningdrive by orders of suspension and transfers to distant places.
On Tuesday, at the stroke of the midnight hour, the republic of Barbados was born. The Caribbean island nation, 55 years after its independence, got rid of the remnants of colonial rule by separating from Britain — Queen Elizabeth is no longer the head of state. In one sense, being a part of the British empire — as Canada, Australia and 15 other realms continue to be — was merely a symbolic vestige of colonialism. But some symbols carry in them the memories and structures of violence and inequality, and are examples of how the world order continues to be determined by them.
Barbados was a part of the British Empire for over 400 years, a link in the lines of trade, commerce and oppression that English mercantilism and colonialism fostered for centuries. Slaves, indentured labour, a lack of democracy — the Caribbean was home to some of the most institutionalised and invisibilised horrors in history. Today, the new republic faces an economic crisis because of supply lines being disrupted thanks to the pandemic. Meanwhile, the countries that ravaged the economies of their colonies have continued to prosper, in no small part thanks to that wealth.
But the declaration of a republic is more than repudiation. It is an acknowledgement, as the country’s first president, Sandra Mason put it, that “We the people are Barbados”. And the fact that Charles Windsor, next in line for the British throne, attended and supported the celebration in Barbados is a sign, hopefully, that the old hurts may be a thing of the past. However, for many in the Caribbean — including in Barbados — and beyond, the inequalities of the colonial past continue to determine their present. The British Royal family, for example, made a substantial amount of money from the slave trade. The demand for reparations is based on that reality.
This editorial first appeared in the print edition on December 1, 2021 under the title ‘Barbados, by the people’.
Assam blockade
One person was killed when police opened fire to disperse a violent crowd of pickets, who attacked a convoy of trucks Vellowguri, near Nowgong town on Monday afternoon, an official spokesperson said. Police fired two rounds to disperse the crowd which attempted to stall road traffic in response to a call by the AASU and the AAGSP as part of their resumed agitation on the foreigners issue. Police also fired at a crowd at Besaria near Tezpur but nobody was injured. Curfew has been imposed on both towns. A wooden bridge between Neamatighat and Jorhat in Sibsagar district was set on fire by miscreants. An attempt was also made to burn another bridge near Mangaldol, a subdivisional town, in Darrang district.
KPCC in turmoil
The Congress (S) in Kerala is now certain to defy the party working committee and to split with the high command. While senior leaders of the party in the state maintained an “eloquent silence” over the working committee’s rejection of the KPCC (S) move for an alliance withe Congress (I), the rank and file are already restive, and several middle-level leaders, including those of the youth and student wings, have raised the banner of revolt. The state leadership is reportedly convinced that the working committee has succumbed to outside pressure and that decision was the result of a “plot hatched in Bombay”.
OPEC bank
OPEC is seriously considering setting up a bank for a large scale investment and aid programme in third world countries. The idea of such a venture has been mooted by Algeria and Venezuela. A final decision is expected to be taken at the next meeting of the heads of state of OPEC countries. The date and venue for the proposed summit is expected to be fixed at the OPEC oil ministers’ meeting scheduled to be held in Abu Dhabi next month.
Countries around the world have begun taking precautionary measures against the Omicron variant of the novel coronavirus. The detection of this variant by South African medical authorities and their alacrity in passing on information about the mutants on the pathogen’s spike protein have given governments precious time to take safeguards. Responses have been far swifter compared to earlier this year when the Delta variant began to make its presence felt. There are indications that the world has learnt valuable lessons in preparedness from the nearly two-year-long confrontation with the virus. Even then, the variant has dispersed to several countries and authorities in different parts of the world are showing signs of panic. Some of the alarm is understandable. But given that the data about the variant doesn’t yet convey the magnitude of the threat it poses, the best recourse would be to remain unflinching about Covid protocols while the scientists and medical experts do their job.
Early reports from South Africa do indicate that though highly transmissible, Omicron’s symptoms are relatively mild but this is early days and the guard cannot be lowered. The knowledge on whether those infected with the new variant had comorbidities or age-related infirmities is scanty. There is anecdotal evidence of breakthrough infections caused by Omicron. But even Delta has shown that it can infect the vaccinated — though in such cases, it rarely becomes virulent. December 2021 is a distance from March 2020 — close to 50 per cent of the adult population in the country has received both shots of the vaccine and serosurveys have indicated that a high proportion of Indians have already been exposed to the virus. The extent of immunity this will confer against the new variant isn’t known.
So, while authorities have done well to bolster surveillance at airports, they must also make sure that there is no let-up in the general levels of testing and contact tracing. Covid control authorities in India would, therefore, do well to emulate their counterparts in South Africa — and other parts of the world where Omicron has found its way — with respect to genome tracing.
This editorial first appeared in the print edition on December 1, 2021 under the title ‘Follow the science’.
According to the Ministry of Statistics and Programme Implementation, India’s gross domestic product grew by 8.4 per cent in the second quarter of the current financial year. In absolute terms, at Rs 35.74 lakh crore, India’s Q2 GDP crossed the pre-Covid level of Rs 35.62 lakh crore in Q2 of 2019-20. On the expenditure side, what is most promising is the 11 per cent growth in gross fixed capital formation (GFCF) — a sharp recovery after a 9 per cent contraction in the same quarter last year. The GFCF is the marker of investments in the economy and high growth in investments suggests businesses are looking favourably at India’s growth prospects. In fact, in absolute terms, the investments in Q2 are the highest of any Q2 in the past five years.
However, there are still several areas of concern. The biggest worry is the weak growth in private consumption expenditure. This is the biggest engine of GDP growth in India and after contracting by over 11 per cent in Q2 last year, it has grown by just 8.6 per cent this year. As a result, private expenditure in Q2 is still well below the 2019-20 level. This is significant because growth in investments cannot be sustained without the growth in private consumption expenditure. Typically, in times of such a mismatch, the government steps up its expenditure to boost overall GDP. But in Q2 this year, the government’s expenditure was quite low. After contracting by 24 per cent in Q2 last year, it has risen by just 8.7 per cent this year. As a result, the government’s quarterly spending in current Q2 was the lowest in any Q2 of the past five years. On the supply side too, there are areas of concern. On the face of it, the growth rates of the gross value added (GVA) by different sectors look decent — construction by 7.5 per cent, trade and hotels etc. by 8.2 per cent and financial services by 7.8 per cent. But most of these sectors contracted much more heavily in Q2 of last year. As a result, despite decent GVA growth rates, in absolute terms, many of them are below the levels set in pre-Covid years.
Overall, the latest data points to a fledgling economic recovery. While investment growth is heartening, private spending is a cause of concern. Moreover, the fiscally conservative approach of the government not only goes against the idea of a counter-cyclical fiscal policy that even its most recent Chief Economic Advisor, Krishnamurthy Subramanian, argued repeatedly but also undermines the broader economic recovery. As things stand, India’s GDP in the first half of the year is still 4.5 per cent below the GDP in the first half of 2019-20. With the threat of another virus variant in the air, the government must step up its expenditure to ensure that the growth in investment is sustained.
This editorial first appeared in the print edition on December 1, 2021 under the title ‘Capital gains’.
India is the fifth largest car market in the world and has the potential to become one of the top three in the near future — with about 40 crore customers in need of mobility solutions by the year 2030. That is one side of the coin. The other side is that the country needs a transportation revolution. The current trajectory of adding ever more cars running on expensive imported fuel and cluttering up already overcrowded cities suffering from infrastructure bottlenecks and intense air pollution is unfeasible. India’s cities will choke. A transportation revolution will have many components — better “walkability”, public transportation, railways, roads — and better cars. Many of these “better cars” will likely be electric.
The transition to electric mobility is a promising global strategy for decarbonising the transport sector. India is among a handful of countries that supports the global EV30@30 campaign, which aims for at least 30 per cent new vehicle sales to be electric by 2030. Prime Minister Narendra Modi’s advocacy of five elements for climate change — “Panchamrit” — at the recently concluded COP26 in Glasgow is a commitment to the same. The PM espoused various ideas, like renewable energy catering to 50 per cent of India’s energy needs, reducing carbon emission by 1 billion tonnes by 2030 and achieving net zero by 2070, so that future generations can lead secure and prosperous lives.
The push for EVs is driven by the global climate agenda established under the Paris Agreement to reduce carbon emissions in order to limit global warming. It is also projected to contribute in improving the overall energy security situation as the country imports over 80 per cent of its overall crude oil requirements, amounting to approximately $100 billion. The push is also expected to play an important role in the local EV manufacturing industry for job creation. Additionally, through several grid support services, EVs are expected to strengthen the grid and help accommodate higher renewable energy penetration while maintaining secure and stable grid operation.
The global electric mobility revolution is today defined by the rapid growth in electric vehicle (EV) uptake. It is estimated that two in every hundred cars sold today are powered by electricity. This phenomenon is today defined by the rapid growth in EV uptake, with EV sales for the year 2020, reaching 2.1 million. The global EV fleet totalled 8.0 million in 2020 with EVs accounting for 1 per cent of the global vehicle stock and 2.6 per cent of global car sales. Falling battery costs and rising performance efficiencies are fueling the demand for EVs globally.
It is estimated that by 2020-30 India’s cumulative demand for batteries would be approximately 900-1100 GWh, but there is concern over the absence of a manufacturing base for batteries in India, leading to sole reliance on imports to meet rising demand. As per government data, India imported more than $1 billion worth of lithium-ion cells in 2021, even though there is negligible penetration of electric vehicles and battery storage in the power sector. While India is yet to grab the opportunity, global manufacturers are betting high on battery manufacturing and fast moving from gigafactories to terafactories.
With recent technology disruptions, battery storage has great opportunity in promoting sustainable development in the country, considering government initiatives to promote e-mobility and renewable power (450 GW energy capacity target by 2030). With rising levels of per capita income, there has been a tremendous demand for consumer electronics in the areas of mobile phones, UPS, laptops, power banks etc. that require advanced chemistry batteries. This makes manufacturing of advanced batteries one of the largest economic opportunities of the 21st century.
The government of India has taken various measures to develop and promote the EV ecosystem in the country, ranging from the remodeled Faster Adoption and Manufacturing of Electric Vehicles (FAME II) scheme (Rs 10,000 crore) for the consumer side to production-linked incentive (PLI) scheme for Advanced Chemistry Cell (ACC) ( Rs 18,100 crore) for the supplier side, and finally the recently launched PLI scheme for Auto and Automotive Components (Rs 25,938 crore) for manufacturers of electric vehicles.
Thus, all these forward and backward integration mechanisms in the economy are expected to achieve robust growth in the coming years and will enable India to leapfrog to the environmentally cleaner electric vehicles and hydrogen fuel cell vehicles. This will not only help the nation conserve foreign exchange but also make India a global leader in manufacturing of EVs and better comply with the Paris Climate Change Agreement.
All three schemes cumulatively expect an investment of about Rs 1,00,000 crore which will boost domestic manufacturing and also facilitate EVs and battery demand creation along with the development of a complete domestic supply chain and foreign direct investment in the country. The programme envisages an oil import bill reduction of about Rs 2 lakh crore and import bill substitution of about Rs 1.5 lakh crore.
I hope the PM’s vision will push both the public agencies and private entrepreneurs to embark on a collaborative journey that will benefit the country.
This column first appeared in the print edition on December 1, 2021 under the title ‘Driving into the future’. The writer is the minister for heavy industries, Government of India
Success brings its challenges. The first challenge is accepting the win, the second is to learn to live with it. Recent results from National Family Health Survey-5 (NFHS-5) suggest that we are entering an era where we will have to tackle these challenges. NFHS-5 places the total fertility rate (TFR) at 2.0. With two parents having two children, we have reached a replacement level of fertility. Due to many young people, the population will continue to grow, but the replacement level fertility is a significant milestone in India’s demographic history. This decline is spread evenly across the country, with 29 states and UTs having a TFR of 1.9 or less, with seven below 1.6. All southern states have a TFR of 1.7-1.8, similar to that of Sweden. Even states that have not reached replacement fertility — Bihar and Uttar Pradesh — seem to be headed in that direction. Between 2015-16 and 2019-20, UP’s TFR has declined from 2.7 to 2.4, while Bihar’s TFR has declined from 3.4 to 3.0. Part of the original coterie of lagging states, Madhya Pradesh and Rajasthan both have achieved TFRs of 2.0.
This success, however, brings its challenge. As fertility declines, the proportion of the older population grows, and societies face the challenge of supporting an ageing population with a shrinking workforce. This challenge is greater for leaders at the beginning of the demographic transition — Kerala and Tamil Nadu. According to the National Statistical Office, while the proportion of population greater than age 60 was 8.6 per cent for India as a whole in 2011, it was 12.6 per cent for Kerala and 10.4 per cent for Tamil Nadu, projected to increase further to 20.9 per cent and 18.2 per cent respectively by 2031. Interestingly, these are also among the more prosperous states in India, whose economic activities increasingly rely on migrant labour from other states. With a paucity of data on migration, it is not easy to estimate the dependence on migrant workers, but the Covid crisis and mass return migration of interstate workers suggest that many industries such as auto parts manufacturing and construction in southern states rely on semi-skilled migrants, often transported under contractual arrangements, from northern and eastern states, particularly Bihar, Uttar Pradesh and Odisha.
With ageing states increasingly relying on a workforce from relatively younger states to maintain their economic prosperity, it may be time for us to change our mindset about critical dimensions of India’s federalism. Concern with population growth and a desire to not reward non-performing states have shaped inter-state relations in India over the past decades, shaping the allocation of political power and central resources devolved to states.
While the Indian constitution mandates allocation of Lok Sabha seats across states in proportion to their population via the Delimitation Commission, the Emergency-era 42nd amendment froze seat allocation to the population share of states in the 1971 Census. This freeze, originally expected to end in 2001, was further extended until after the 2031 Census by the 84th amendment. This has led to a much greater population per constituency in northern states than in southern states. In 2011, Uttar Pradesh had an average of 25 lakh persons per constituency, while Tamil Nadu had 18.5 lakh.
The division of central allocation to states is another area where population concerns have dominated equity considerations. Much of the Centre-state revenue sharing occurs through recommendations of various Finance Commissions. The sixth to fourteenth Finance Commissions allocated resources between states using the 1971 population shares of various states. The Fifteenth Finance commission used Census data from 2011, but it also added the criteria of demographic performance, rewarding states with lower TFR.
In view of sustained fertility decline in all states and the overall attainment of replacement level fertility nationally, should a focus on demographic performance continue to trump principles of equity? The answer depends on our view of India’s demographic future. Does India want to pursue China’s route of sharply lower fertility, with a large number of families stopping at one child, or are we content with moderately below replacement fertility of about 1.7-1.8? If the latter, we are well-positioned to head in this direction. Little needs to be done beyond improving the quality of family planning services for couples already desirous of small families.
In our opinion, trying to aim for a very low fertility of TFR below 1.5 will be a mistake. As China’s experience shows, while very low fertility provides a temporary demographic dividend with a reduced number of dependents to workers, the increased burden of caring for the elderly may become overwhelming over the long term. India is fortunate that its demographic dividend may be smaller, but is likely to last for a more extended period due to regional variation in the onset of the fertility decline. As southern states struggle with the growing burden of supporting the elderly, northern states will supply the workforce needed for economic growth. The increasing pace of migration may help shore up economic expansion in the south with its shrinking workforce augmented by workers from other states.
If we choose to follow this path of moderate fertility decline coupled with inter-state sharing of demographic dividend, there is little justification for continuing to punish states that entered the demographic transition later. The Sixteenth Finance Commission and the next Delimitation Commission must be freed from the burden of managing the demographic transition, focused on carrying out their tasks in the best interests of Indian federalism.
This column first appeared in the print edition on December 1, 2021 under the title ‘The demographic twist’. Desai is professor, University of Maryland, and professor and centre director, NCAER-National Data Innovation Centre. Barik is a fellow at NCAER-National Data Innovation Centre. Views are personal
“The attacks of which I have been the object have broken the spring of life in me… People do not realise what it feels like to be constantly insulted.” It is as if artist Edouard Manet is speaking for Munawar Faruqui. But Manet and Gustave Courbet faced insults and punishment for their realistic challenge to the art establishment. Is Faruqui paying for any artistic innovation or rebellion? One must be clear that it is not his comedy or humour that has put him in the line of fire from “Hindu” groups. Some well-intentioned people are trying to present it as that. They are pleading that humour strengthens democracy, that public humour is a sign of a healthy society and so on, and are lamenting that the space for it is shrinking in India. By saying all this, we are trying to turn our eyes from an ugly truth.
We must accept that it is Munawar Faruqui, a Muslim, who is under attack. For being a Muslim. For the audacity to smile and stand upright. This is the open bullying of a Muslim by the affiliates and fellow travellers of the RSS, with the connivance of the law-and-order apparatus. It is not his jokes that are making “Hindus” angry. There is no genuine hurt involved here, which can sometimes lead to anger. That can be understood and dealt with. In this case, a cold decision seems to have been made that an example will be made of Faruqui — and through him, a message sent to all Muslims: They should not expect to live their lives, their way, in India. They are at the mercy of the radicals of the RSS network.
The cancellation of Faruqui’s show in Bengaluru has another dangerous aspect. This time, it is the police that has taken the lead in forcing the organisers to cancel the programme. The Bengaluru police acted at the behest of “many organisations”, which in its view were opposed to his show. By doing this, the police legitimised and privileged their view. It also called Faruqui a controversial figure and told the organisers that “many states have banned his comedy shows”. The police lied. No state in India has banned his shows. It is the threat of violence by organisations like the Bajrang Dal and the refusal of the police to give security that forced the organisers in different states to withdraw. The culprit in all such cases is these violent organisations and the police willing to stand with them and not Faruqui, who is the one being threatened. It is not so complicated for the law-and-order machinery to decide what it has to protect: It has to protect the right to life of the person under attack, and not persecute him.
A spurious argument is being made that Faruqui has mocked Hindu gods and goddesses and “Hindu” organisations are aggrieved by this. A show not done, jokes not cracked are being imagined and made a reason for action against him. The Indore bench of the MP High Court did not help.
Faruqui does not do comedy as a hobby. This is his livelihood. By making it impossible for him to use his skills to earn his bread, he is being put in the category of the fruit-seller who would not be allowed in Hindu localities, the mehndiwala Hindu women would not go to, the bangle-seller barred from mixed and Hindu localities and the hotel owner, who would face violence for “defiling” sacred Hindu land. The list is long. Meat shops, slaughterhouses, food chains — more people and categories are added regularly. The only thing common to them is their Muslimness.
Different “secular” excuses are used to criminalise their economic activities. From cleanliness to saving the honour of women. The deviousness is evident. But we should also say, that apart, it is the Muslim self which is being told that s/he has to subservient to the wishes of the “Hindu” groups who claim to represent the Hindu sentiments and interests. That s/he cannot have a voice unless it has passed the test of the “Hindu censor”
We have also heard people asking why Faruqui can’t mock Islam or its sacred figures. As if only by doing so, would he qualify to practice humour. Well-meaning people fall for this. This is what drove M F Husain out of India.
Karnataka is a BJP-ruled state. But the police in Raipur, the capital of Chhattisgarh (a-Congress ruled state), succumbed to the threat of the “Hindu” organisations and Faruqui had to cancel his show there as well. Neither the government nor the political leadership thought it necessary to intervene. When opposition leaders proclaim to support him, they need to show it in their actions — by standing up to the goons, protecting his right to do his job and not making his existence conditional to the pleasure of the violent “Hindu” groups.
By not respecting Faruqui, the law-and-order authorities are also diminishing themselves. From Gurgaon to Bengaluru, they have started resembling an extended coercive arm of the “Hindu” groups. They are so loyal that they anticipate these groups’ wishes and act accordingly. When the Gurgaon police did not stop “Hindu” groups from disrupting the Juma Namaz at police-designated sites and watched them perform havan and bhajan in a “public space”, they gave the message that they are not in command.
If this is not the case, then we reach an even more disturbing conclusion: The police has aligned itself ideologically with the RSS network. The courts, more often than not, choose not to notice the threat to the constitutional order. They do not seem to be averse to this ideological order replacing our constitutional order.
Rather than emotionalising the issue, we need to say that Faruqui and his co-religionists have as much claim over India as Hindus. To deny them that using the coercive power of the state would not be and should not be tolerated by us who believe in the constitutional idea of India. We need to stand up to bullies, secular political parties need to walk the talk and not issue empty solidarity messages. Unless we show that we can stand up for his freedom to live his life his way, our lament is worthless.
This column first appeared in the print edition on December 1, 2021 under the title ‘It’s not about the jokes’. The writer teaches at Delhi University
The Supreme Court of India’s direction to the IIT Joint Seat Allocation Authority (JoSAA) to give a seat to a Dalit student, Prince Jaibir Singh, shows that the Indian justice system still holds out hope for the oppressed. Prince’s fight for his place at IIT Bombay and his eventual victory is a David and Goliath tale — or, perhaps, the story of a modern Eklavya, who got his thumb back.
The IITs, with their suspicion of reservation and worship of merit, are not known to be friendly to Dalit students. But even processes of admission are loaded against the underprivileged, and internet inequality can become an anti-Dalit pashupadastra. In Prince’s case, a portal glitch prevented him from paying the fees. Undeterred, along with his father, a constable, he travelled all the way to IIT Kharagpur, where the JoASS operates. They refused to admit him by accepting the fee a day after the deadline. Prince moved the Bombay High Court, which dismissed his petition. He finally moved the Supreme Court, which responded with sensitivity. Justices D Y Chandrachud and A S Bopanna ordered JoASS to admit him, reprimanding them for being “too wooden”.
This is not an isolated struggle; students from underprivileged sections have to embark on a difficult journey to get admission into the IITs and then survive. Just a few months ago, Vipin P Veetil, an OBC scholar who joined IIT Madras as an assistant professor in general category, was forced to resign because of alleged caste discrimination. Faculty members found out about his caste background and started humiliating and harassing him. The letters he wrote to various authorities reveal how rampant casteism is in these institutions.
The reserved candidates’ struggles do not end with admission. Caste-based discrimination is a continuous problem in many higher educational engineering institutions, where Dalits/OBCs and tribals are treated as the other. Conservative sections have for long opposed the implementation of reservation in faculty recruitment in IITs. Some have demanded the scrapping of reservation entirely. But they do not realise that if such a thing happens, the country will face a bigger protest than the farmers’ movement.
The alumni of several engineering institutions carry caste practices and discrimination from India to the rest of the world. The case of an Indian engineer in CISCO and his treatment of his Dalit colleague has become a landmark discrimination case in the United States of
America. Now, the University of California, Davis, has added caste to its anti-discrimination policy.
Prince’s struggle is an inspiration for those who continue to struggle in these institutes. First-generation reservation students and later faculty members like me, who go on to work in the higher educational institutions, know how manipulation of last dates, cut-off marks and reservation numbers are done. Once inside as a student, the students are graded and evaluated, not always on objective criteria. After they enter the job market, life is an everyday struggle whether one is incompetent or more competent. Vipin of IIT Madras told me that he faced discrimination for the second reason. He is more competent than a Dalit/OBC faculty member is supposed to be.
Many young boys and girls, first-generation learners from rural India, when faced with such difficulties, tend to give up. Courts like the Bombay High Court treat such cases as acceptable institutional mechanisms. But Prince and his father’s determination will serve as an inspirational fable.
These institutions can be reformed only by teachers. Not teachers who model themselves on Dronacharya, and demand that Eklavyas cut off their thumb. It will demand teachers who are inspired by Guru Nanak.
This column first appeared in the print edition on December 1, 2021 under the title ‘The fable of Prince’. The writer is a political theorist, social activist and author
These days when retired IPS officers meet on their morning walks, the talk revolves around the antics of Param Bir Singh, the former Police Commissioner of Mumbai, who had been declared an “absconder” by the courts.
The ignominy of being tagged as an “absconder” is not visited on too many transgressors of the law. It is certainly the first time in Mumbai city, and probably in the country, that a police official of such high rank has been dubbed an “absconder”. Singh has brought great shame to a service that was established as the first port of call in every citizen’s quest for justice.
Any thought of doing away with the two “imperial” services — the Indian Civil Service and Indian Police — was put to rest by the country’s first home minister, Sardar Vallabhbhai Patel, who took the well-informed decision to continue the elite services under new nomenclatures, Indian Administrative Service and Indian Police Service, so that the benefit of an impartial, honest and non-political body of senior officers would be available to the newly-elected rulers for advice on the promulgation and implementation of laws.
That promise and expectation was fulfilled in the initial decades after Independence when venality had not manifested itself so blatantly in the political class nor in the ranks of the administrators and the law enforcers. Over time, the quest for power heightened the need of political parties for money and muscle to retain or acquire power. Governance deteriorated steadily, faster in some states than others. Maharashtra was one of the last bastions to fall, despite the temptations inherent in engaging with a big commercial city like Bombay (now Mumbai).
The number of officers, both in the IAS and the IPS, who have fallen prey to the temptation of getting rich at any cost, has been steadily rising over the years. This trend has been given momentum by the political patronage embedded in the recruitment of a vast number of state service officers out of proportion to the numbers actually needed. In one year, 56 officers were recruited to the state police service. These officers ultimately end in the two elite services, further adding to the existing confusion.
The relaxation of the age limit from the 24 years prescribed in our time for regular recruitment to the IPS through the UPSC’s combined competitive examination had already opened the doors for deterioration. It is never easy to influence minds that have set ideas of personal importance. Worse, in the rat race to the pyramid’s very top, younger men and women have a head start, causing distortions in behaviour patterns of those who cannot advance any further.
The political establishment wields the power to appoint and transfer. It uses it to get its pound of flesh. Many who were out of the race re-enter through the route of patronage. They are those who will not hesitate to help political bosses to retain power. This was not expected of an independent set of bureaucrats, but those who were willing to compromise and sell their souls saw an opportunity to profit. Those who decided appointments opened the doors to the now common malaise of “lobbying” that used to be frowned on in our day.
It is the choice of a wrong leader that brings on the calamity that has struck a good force like the Mumbai city police. It is squarely the fault of the political establishment to saddle the public with police leaders who have only their own well-being in mind and not that of the people they have sworn to serve.
Now that the Supreme Court has protected Singh from arrest till the next hearing on December 6 and with the Damocles sword of confiscation of his properties hanging over his head, he has resurrected in the manner of a Houdini and reported to one of his previous subordinate establishments for the recording of his say in the extortion cases registered against him. He will surely plead that all these cases refer to his past when he was appointed Police Commissioner of Thane (out of turn, allegedly due to the good offices of a BJP MP known to the then chief minister). Why were these cases filed only after he spoke out against the ruling alliance’s home minister for making shocking demands of monthly “hafta” from the Mumbai police? He can legitimately ask this question.
Just as the state government is using its police to nail Singh, the central government, in turn, is using its various investigation agencies, the CBI and the ED to target the state government. In this state of political conflict, both sets of law-breakers will find it easy to wriggle out of the scams in which they are now embroiled. Anil Deshmukh, the former home minister of the NCP, will find it more difficult. He has been cornered because of the paper trail discovered by the ED. But the other accusation of demanding Rs 100 crore a month from the Mumbai Police through Sachin Vaze, a low-level police officer much sought after by his own boss as well as by the political bosses, is based on an oral statement that will be put to a rigorous test.
It is amazing that Vaze, suspended from duty due to a murder charge, was reinstated against all rules, legal or moral. The piece of paper underlying his reinstatement will reveal the identity of the real culprits behind the reinstatement. Both sides are interested in suppressing that vital piece of evidence from where all inquiries should start. The motive has been established. It was the sordid intention of acquiring tainted money from law-breakers. Vaze, allegedly, was the expert selected for the job. Who made the choice and how was the reinstatement effected against all norms of jurisprudence?
And why did Vaze plant the SUV with gelatin sticks outside Mukesh Ambani’s home? I refuse to believe that an assistant police inspector could do this without the commissioner’s knowledge. And this particular API reported directly to Singh as the entire Crime Branch was aware. It was this relationship between Vaze and Singh that emboldened the former to flaunt several high-end cars in the commissioner’s compound and book a suite in a five-star hotel from where he operated. If the commissioner says he was not aware of these activities, that itself would be enough to sack him.
This column first appeared in the print edition on December 1, 2021 under the title ‘Lawless in Mumbai’. The writer, a retired IPS officer, was Mumbai police commissioner
BSF director general Pankaj Kumar Singh’s recent comment that the “demographic balance” has been upset over a period of time in border states like Assam and Bengal is totally unwarranted. Although his statement comes in the wake of the Centre’s notification enhancing BSF’s jurisdiction from 15km to 50km in Assam, Bengal and Punjab, as the head of a professional paramilitary force Singh should have refrained from making a political comment about the issue. As it is, objections have been raised against BSF’s enhanced jurisdiction in certain states. That debate is to be sorted out among the political leadership.
But if the BSF DG himself wades into the controversy and gives a seemingly political colour to the issue, then it unnecessarily casts doubts on the Centre’s move and questions the paramilitary force’s neutrality. After all, the BSF is the country’s force responsible for guarding its borders. It should only concern itself with operational details. Today, the Centre in its wisdom and security assessment has felt the need to enhance BSF’s area of operation in certain states.
Tomorrow, the same notification could be modified or withdrawn depending on dynamic security challenges. In all circumstances, the BSF should appear neutral and professional while carrying out its orders.
Read also: Demographic shift in Assam, Bengal likely behind jurisdiction move, says BSF DG
Nor should political parties deliberately drag the BSF into their political debates. Security of India’s borders is serious business. Operational details of the paramilitary force should be discussed within the right government and Parliamentary forums. Let’s remember that politicisation of state armed forces is an extremely slippery slope. A neighbouring country has paid a heavy price for going down that path. We shouldn’t be shooting ourselves in the foot here.
India’s GDP grew 8.4% in the July-September quarter, higher than both RBI’s estimate and consensus estimates in polls. Drilling down, absolute numbers present a mixed picture. The GDP for the quarter was Rs 35.73 lakh crore, higher by 0.33% than the corresponding period’s GDP in 2019-20. It signals that the economy is back to its pre-Covid level. India has been able to bounce back in two years. However, the informal sector hasn’t yet recovered. To illustrate, private consumption in July-September 2021 is Rs 19.48 lakh crore, 3.5% lower than its pre-Covid level in 2019. Recovery therefore is uneven.
The bright spots in the supply side of the economy during the July-September quarter were agriculture, manufacturing, mining and electricity sectors. There’s also a modest improvement in capital expenditure. On the downside, construction and services, particularly trade and hotels, are not back to pre-Covid levels in absolute terms. In other words, contact-intensive sectors are still struggling. It’s the weakness in the services, a segment that accounts for a large number of informal jobs, which is acting as a drag on aggregate private consumption.
Another noteworthy feature of the July-September quarter is the extent of the rise in prices that is captured by the difference between real and nominal GDP. Nominal GDP for the quarter grew 17.5%, 9.1 percentage points higher than real GDP. This will translate into high tax revenue collections for GoI and states, but will have an adverse impact on the struggling informal sector. In this context, FMCG data for the July-September quarter put out by Nielsen showed that there was a year-on-year decline in volumes sold even though it grew in value terms.
Going forward, there are two things to consider for economic policy. In absolute terms, the economy has recovered to its pre-pandemic level, with agriculture contributing the most. The recovery however is both fragile and uneven. Given the uncertainty induced by the discovery of a high-infectivity new coronavirus variant, GoI needs to force the pace on vaccination. Simultaneously, it has to keep open the options of more sector-specific fiscal measures as a large swathe of the economy is yet to recover.
Australia has been taking the lead in making self-regulated ‘republics’ of social media more accountable to public interest. In its latest salvo, Prime Minister Scott Morrison has announced new laws to help clean up “a wild west where bots and bigots and trolls” go around hurting people without consequences. In sharp and good contrast to a recent Australian court judgment finding media responsible for comments on news stories posted on Facebook, the new law will vest liability with the person making the comment. And in case the troll cannot be identified, the social media provider will be deemed the publisher and made to pay any payouts arising from defamatory comments on its platform. This is a major change in the “unprecedented liability shield” whereby social media platforms have largely escaped the legal implications of content published there.
This will also be the major challenge area for incoming Twitter CEO Parag Agrawal, as the platform is today overrun with anonymous vitriol. Founder Jack Dorsey over time evolved from being a free speech purist to an intermittent arbiter of truth, dramatically banning a sitting US president after the January 6 violence in Washington DC. But whatever part of their great financial and technical power social media companies use to fact-check and moderate speech, it is extremely unevenly spread across jurisdictions. In India, anonymous bullying and harassment are ubiquitous on Twitter. There’s a bullseye on journalists’ backs. For women, rape threats are ever present.
True, online anonymity has also lent voice to various marginalised communities, to dissidents in repressive regimes. But what of the other side of anonymity: constant floodgates of smear, scorn and worse from hidden armies, often serving a political party. Given the shabby job that social media platforms have done to identify and suspend anonymous perpetrators, whether via algorithmic or human monitors, it is understandable that countries have begun to look to other paths for tackling the hate and misinformation flourishing here. India’s intermediary rules refer to “voluntary” verification of social media users. But unless companies step up, like Australia we may also see talk about ‘mandatory’ verification soon.
The Supreme Court's decision last month to overturn a narrow interpretation of Section 7 of the Protection of Children from Sexual Offences (Pocso) Act by the Bombay High Court corrects an egregious error. It will strengthen the legal framework for protection of children from sex crimes. The Bombay High Court had ruled that an offence under the Pocso Act called for direct skin-to-skin contact between the accused and the victim. This narrow interpretation of the law ignores intent, decriminalises assorted lewd acts on a juvenile without skin-to-skin contact, as well as verbal abuse or grooming for sex.
The apex court found that the Nagpur Bench's verdict ignored intent, which has been codified in the act on sexual offence against children. Courts, said the Supreme Court, are meant to clarify laws and not introduce ambiguity. Narrowing down the definition of sexual assault would not serve any purpose other than to embolden the perpetrator. The undermining and manipulation of a child by a sexual predator can be achieved through suggestions and determine the intent of the perpetrator. The broader interpretation of the law would take into consideration all verbal and non-verbal cues that would demonstrate the intent to commit a sexual offence against a minor, and offer minors a whole host of protections under law from any abuse. Having recognised that sexual offences are a wide category, it is critical to ensure that all judges are cognisant of the swathe of verbal and non-verbal actions that can help determine the criminal intent of the accused.
Sex crimes, particularly those involving children, are complicated and difficult to pin down. Therefore, to limit the scope of the judicial interpretation could result in miscarriage of justice.
Growth would appear to be recovering, with the economy growing 8.4% in real terms during July-September, over the like period last fiscal. That growth would push up the size of the economy a little under 4% above the size of the GDP in the like period of the pre-pandemic 2019-20. The good part of the story is that if the economy turns in a growth rate of a shade over 7% in the second half, the growth rate for the current fiscal could, indeed, touch double digits. That sounds good, but even if the economy grows 10% this fiscal, it would be 2% larger than the GDP of 2019-20. So, there is much work to be done, to accelerate growth.
That the ratio of gross fixed capital formation (GFCF) to GDP in current prices has crossed 28% for Q2 and that this is higher than for the first half of the current year suggests quickening of the pace of investment. The robust pick-up in the core sectors in October also bodes well. The fact that the pace of vaccination picked up, even if with an avoidable delay, and vaccine productions are expanding enough to feed both domestic needs and export commitments spell good news on the pandemic front. Three new drugs for Covid, Merck's Molnupiravir approved for emergency use by the US FDA on Tuesday, and the other two expected to be approved soon, will also serve as powerful insulation of economic activity from the pandemic. India must step up efforts to mass-produce these drugs for the world at large, and not just for India, in order to enable sustained economic recovery in the world and to prevent endless mutations of the virus among unvaccinated populations.
The RBI is coming under pressure from sustained upward trends in different measures of inflation and the hawkish pronouncements by the US Fed to abandon its accommodative stance. The RBI should continue to mop up liquidity that is sloshing around in the system without going to industry as credit, and would be well advised to continue with its accommodative stance. The government, on its part, should accelerate capital spending, both directly and via asset monetisation.
While defence deals and military technical agreements will be high on Russian President Vladimir Putin’s agenda during his visit to India next week, there is a need to pay attention to the drivers of the future bilateral trajectory. Russia’s Arctic and its Far East region offer an area of convergence, and the potential to scale up relations. New Delhi’s year-old draft Arctic Policy with its 5+5 mission and pillars outlines India’s interests, “to enhance sustainable and mutually beneficial cooperation between India and the Arctic region”.
For Russia, the Arctic is its natural coast-to-coast sphere and has outsized importance. Long before St Petersburg was established on the shores of the Baltic in the 18th century as a “window onto Europe”, Russia set up its base in Okhotsk in 1650. Today, the Russian Federation, from the east to west, has the longest Arctic coastline with 2.5 million people, living above the Arctic Circle. The region accounts for 80% of Russia’s known natural gas reserves and contributes 12% of its Gross Domestic Product.
In recent years, Russia’s focus on the Arctic has grown, as has that of other North Atlantic Treaty Organization (NATO) states with Arctic shores — Canada, Denmark, Iceland, Norway and the United States (US). Russia’s National Security Strategy in 2015 (updated in 2021) had a non-military triple approach to the Arctic — resource exploitation; infrastructure development; and international cooperation. This forms the basis of Russia’s long-term Arctic policy till 2035.
Contrary to views about Russia’s muscular Arctic approach, defence development and military matters have actually been de-emphasised. Even Russia’s Armaments Plan (2018-2027) de-emphasises the High North. Having possibly achieved its optimum military presence in the Arctic, Russia is now signalling that the Arctic and the Far East region is a zone of cooperation and development.
As Russia looks to expand its energy export from the Arctic shelf and the shores of the Pechora and Okhotsk Seas to Asia, which it outlines as a “strategic resource base”, India is a “special and privileged partner”. Energy ties with Russia are crucial for India’s transition from fossil fuels to cleaner sources of energy. As a win-win outcome, India should work the mechanisms to enhance infrastructure and energy development plans in the Russian Far East as emphasised at the Sixth Eastern Economic Forum in Vladivostok.
With Russia developing the northern sea route (NSR) as a critical “national transport corridor”, India can project its hydrographic capacity. As a member of the Hydrographic Commission on Antarctica, India co-produced with Russia the Bathymetric chart. India’s experience can add value to the mapping of Arctic routes.
The shipping activities in the NSR and the off-shore energy projects will require skilled seafarers and a trained workforce. Interestingly, India ranks third globally in providing seafarers in the maritime sector. Tie-ups with Russian universities offering seafaring courses in polar waters can skill the Indian youth in the maritime industry. As economic opportunities increases, the Russian Arctic could become a migrant worker destination.
Connectivity is another driver in the strategic partnership with underlying commercial advantages and overall economic development. Parallel to the multimodal International North-South Transport Corridor, the proposed Chennai–Vladivostok Maritime Corridor (CVMC) to connect the eastern Indian ports with Vladivostok, Vostochny and Olga on the east coast of Russia will act as an extension to the NSR, which otherwise has limited benefit for India both in terms of shipping distance and travel time. It will also sharpen India’s strategic intent in the South China Sea and the Indo-Pacific region, with a naval presence securing its energy and trade shipments from the Russian Far East.
The Arctic and the Far East region give unmatched complementarities to both countries. For Russia, it showcases its reliability as far as difficult geography is concerned, while for India, the partnership expresses a confident country willing to explore creative diplomatic pathways for its development.
Uttam Sinha works at the Manohar Parrikar Institute for Defence Studies and Analyses
The views expressed are personal
Our Covid-19 vocabulary expanded as the World Health Organization (WHO) named the latest mutant detected in South Africa, Omicron, terming it “a variant of concern”. With this discovery sending waves of anxiety around the world, Cyril Ramaphosa, the South African president, delivered a sober address on November 28. He pointed to the dangers ahead, but stressed that his country and the world had the necessary tools to overcome them. He also expressed deep disappointment over the imposition of travel restrictions against South Africa, in violation of the understandings reached at the recent G20 summit.
The emergence of a potentially dangerous variant has highlighted vaccine inequality. While people in the United Kingdom (UK) and Japan received 168 and 156 doses respectively per 100 persons, those in Mozambique and Nigeria received only 30 and 4.5 doses respectively per 100 persons. Developed countries have even begun administering booster shots to those fully vaccinated, at a time when the vast population of Africa still awaits its first dose. Namibia’s president, Hage G Geingob, decried it as “vaccine apartheid”.
The alarm bells set off by Omicron have been heard loud and clear in India. The government decided on a calibrated set of measures to regulate international air travel, resisting the demand for an outright ban. India voiced its readiness “to support” African countries in dealing with the new variant with supplies of Made in India vaccines, drugs, and medical equipment. So far, India has supplied over 25 million doses of vaccines to 41 countries in Africa.
But there is a need to do much more. India has high stakes in Africa. It is a continent with which our nation has long enjoyed a rich and multifaceted relationship. Recognising the gathering trends in Africa that favoured democracy, good governance, regional integration and economic growth, India began to put more resources into this relationship since 2008.
The Narendra Modi years have witnessed a significant transformation of ties at the continental level, especially with eastern and southern Africa. The impact of Covid-19, the border conflict with China and setbacks to the Indian economy have, however, caused some reduction of attention to Africa. That this should be addressed effectively is a key argument I make in an upcoming book, India-Africa Relations: Changing Horizons.
This is because of Africa’s growing role in world affairs. The continent’s share of the global population will rise from 17% to nearly 25% by 2050. The bulk of its population will be young, urban and hungry for opportunities. African countries need jobs, goods and services, technology, skills, innovation and connectivity. The potential of the African market is immense, particularly as governments strive to implement the agreement to establish the African Continental Free Trade Area. The principal responsibility of achieving Africa’s goals rests with its leadership and people. But international partners have a role.
The African field is not empty — in fact, it is quite crowded. India faces stiff competition not only from China but also from the continent’s traditional partners – the United States (US), the European Union (EU), and Japan – and new partners ranging from Brazil to Turkey to the United Arab Emirates (UAE) and Australia.
As for China, the situation is complex. It was partly Beijing’s strategy, crafted during the 1990s, to cultivate close ties with Africa that caused international attention to grow in recent years. China has had its share of triumphs and setbacks as well as advocates and critics. The overall refrain from Africa is still favourable to China because it succeeded in creating a multiplicity of options for African nations.
The India-Africa partnership can be examined at three crucial levels — continental, regional and bilateral. Continentally, the India-Africa Forum Summits, held in 2008, 2011 and 2015, produced good dividends. It is now time to consider convening the fourth summit. If the Covid situation does not permit it, New Delhi should leverage technology to arrange five regional summits in a virtual format.
Regionally, prioritising the eight Regional Economic Communities and revitalising economic ties with some of them, such as the EAS and ECOWAS, is important.
Above all, the approach towards bilateral relations needs a critical appraisal. All 54 African countries are important, but not in equal measure. I believe that the substance of ties with 15 select countries needs to be enhanced sharply, subject to ample reciprocity being available.
India’s interests demand a few institutional reforms relating to the management of relations with Africa and the allocation of greater financial resources by New Delhi. It also requires a more enthusiastic and dedicated engagement with Africa by business, media, universities, think-tanks and civil society. These components, along with the Indian diaspora in Africa and the African diaspora in India, ought to play a bigger role in taking the relationship to the next stage of consolidation and maturity.
This engagement is not just about historical bonds and shared struggles. It is also “an aspect of strategy”, according to external affairs minister S Jaishankar, “as the rise of Africa will add to the multipolarity of the world”. The wake-up call by Omicron deserves a sustained and long-term response by India for diversifying and deepening relations with Africa.
Rajiv Bhatia is distinguished fellow, Gateway House, and a former high commissioner to South Africa, Kenya and Lesotho
The views expressed are personal
During a conversation, the late Arun Jaitley once asked me, “Do you really know what people are talking about when they say they want more reform?” It was, characteristic of him, a pithy but sharp question. What does reform mean? Which reforms will have the biggest impact?
Reforms correct past decisions that currently create inefficient outcomes. The problem with correcting past decisions is that the ecosystems that get created around them, and the market players who have built businesses models customised to those conditions, get destabilised. As economist Mancur Olsen showed, change is always resisted by entrenched groups who lose lots versus the large, dissipated population that gains a little individually, even though the overall system in the long-term becomes more efficient — the collective action problem as it were.
So, it has been with the agricultural laws, which, despite their obvious benefits, were robustly resisted by those who would lose a lot. This is a reality we need to contend with given the nature of our democratic system.
Currently, we have another crying and urgent area to focus on — where reforms are overdue, will benefit us, and may not be as controversial. Prime Minister Narendra Modi’s call to take advantage of “techade” (a portmanteau of technology and decade) needs it. Technology is going to be the key driver of the global economy in the next 20 years. Both the United States (US) and China are leaders in the most cutting-edge tech. Eight of the 10 most valued companies in the world are tech companies. Many sectors are being transformed by tech, be it automobiles or retail. The net-zero imperative will further accelerate the advancement of tech. In many areas, Covid-19 has taught us that a new paradigm is possible.
To take full advantage of the “techade” India will need to do many things. It will need to play a constructive role in joining and shaping global standards that are currently in evolution – around privacy, data localisation, tax laws, the definition of monopolies, cyber security, immigration and predictability of regulations. But agreement around standards, while vital, cannot substitute for the basic gaps in our soft infrastructure.
I refer to education and health care, subjects we often talk of but don’t respect with the investments they need. We are falling behind at both the high end, and at the low end. Our primary education is in a shambles and requires a reset, and our higher education institutions, once our pride, are falling behind. In terms of government expenditure, we spend 5% on health and education combined. Most countries spend a multiple of what we do. A large proportion of our young population is unschooled and malnourished. But this does not become a crying election issue like agricultural reforms because its impact is not felt immediately. This is where urgent action is needed. We have the building blocks now with the Jan Dhan-Aadhaar-Mobile (JAM) trinity to be more creative.
The recent National Family Health Survey has pegged our total fertility rate below the replacement level of 2.1. This adds to the urgency, for the young will start shrinking over time and young adults who have missed being schooled will become a burden unless we target them with adult education and skilling. We are staring at the prospect of vast swathes of our citizens ill-equipped to deal with the future.
How can much needed actions on soft infrastructure be also made attractive vote winners? Can we consider mixing some freebies together with a revamping of education and health — free or subsidised smartphones, some free data, subsidised connectivity, and direct benefit transfers through loaded wallets useable for nutritious food?
Delivery on education and health should then use intelligent engagement methods – make learning entertaining and engaging possibly by using gaming to stay on these platforms. Focus on numeracy, language skills and the use of basic gadgets should be made fun. People can start enjoying learning, interacting, doing business, getting loyalty health points.
What smart mechanisms can we use to improve the basic education and health of our citizenry? At a minimum, it will require a sizeable increase — perhaps tripling — of expenditure on health and education. Given the subjects, a Goods and Services Tax-type council will be needed to foster coordination and alignment across the Centre and the states.
At the high end, we will need to invest heavily in our top universities and encourage new private universities. We need to align their curriculum with the needs of the future — developments in robotics, quantum computing, biotechnology, machine learning and all the developments that are reshaping the world — and make teaching and research attractive professions.
We cannot allow the developments that play to our strengths to pass us by because we don’t do the basic minimum to invest, and upgrade our facilities. Despite our handicaps, Microsoft, Alphabet, Adobe, IBM and now Twitter are led by first-generation Indians, and our entrepreneurship has led to the creation of a unicorn a week this year. But it is not enough.
In the next phase of our journey, the defining focus must be soft infrastructure. Even a $10 trillion economy gets us to only $7,000 per capita. We must double down on education and health care in a new technologically-enabled paradigm, so that our per capita keeps increasing. In the digital era, digital access should be the weapon to rethink our future. “Techade” can be India’s moment. But we must seize it.
Janmejaya Sinha is chairman, BCG India
The views expressed are personal
When Joe Biden, soon after his election as the United States (US) president, convened a virtual meeting of Quad leaders, observers took note — for there was uncertainty over whether the new administration would continue Donald Trump’s tough stance against China. When Mr Biden convened a meeting of Quad in September, that the US was serious about elevating Quad and countering China by investing in partnerships became clearer. Behind Mr Biden’s push was his National Security Council (NSC) — with his national security adviser, Jake Sullivan, and Indo-Pacific coordinator at NSC, Kurt Campbell. Many in Washington see Mr Campbell as the true architect of Quad in its current incarnation, and also AUKUS.
That is why Mr Campbell’s remarks on Tuesday, at an Australian think-tank event, are significant. He referred to Quad as a partnership forged among top leaders, and among “ocean-going maritime democracies” at the cutting-edge of innovation and prosperity in the region, which will stay. He sent a strong message to China (and other Asian countries worried about American commitment) that the US was neither leaving the Indo-Pacific nor was it in decline. He held that China’s military build-up was accountable for having unnerved people, and drew a fairly direct line between Chinese actions and AUKUS. And he claimed that China respected strength; this, in a way, is a fundamental calculation driving Quad countries — unless China recognises that it has strong adversaries, it may not temper its behaviour. Mr Campbell’s comments show that Mr Biden’s summit with China’s Xi Jinping, which led to apprehensions that the US was seeking to mend ties with Beijing, will not lead to any reset.
India’s Gross Domestic Product (GDP) grew at a higher than expected 8.4% in the quarter ending September. The biggest takeaway from this is that the second wave’s disruption did not derail the sequential recovery which started in the second half of the last fiscal year. While economic policy has played a role, the contribution of a successful pick up in India’s vaccination campaign — on the epidemic and psychological front — cannot be overestimated. This also underscores the importance of fully vaccinating all adults as soon as possible. It’s now December and the economic momentum in the September quarter numbers seems to be continuing. High-frequency indicators such as the Nomura India Business Resumption Index, Purchasing Managers’ Index, and the core sector growth numbers, point to this. That the government has prioritised capital spending has also played a role in this recovery. It is investment and exports, not domestic consumption, which has catapulted the September GDP beyond its pre-pandemic value.
While the economy reaching pre-pandemic levels was a challenge, the glass is only half full. Policy focus should now be recalibrated towards the task of making sure that the pandemic’s scars do not inflict long-term damage on the Indian economy’s growth prospects. There are enough red flags: Private consumption is lagging, which suggests that mass incomes have not revived and the ongoing recovery might have been driven by the rich. Periodic Labour Force Survey data for the March 2021 quarter — the economy was doing well in this period before the second wave hit — shows that while unemployment rates have come down, the quality of jobs might have taken a hit. These statistics, when read with the fact that the International Monetary Fund’s October World Economic Outlook downgraded India’s potential GDP growth from 6.25% to 6%, call for a forward-looking holistic policy intervention.
This newspaper has consistently argued that a fiscal policy boost is essential to boost incomes of the poor, and therefore, mass demand. The encouraging trend in headline GDP numbers does not mean that such an intervention is not needed anymore. In fact, the imminent squeeze on farm incomes because of food inflation lagging its non-food counterpart only strengthens the case for a fiscal boost to rural incomes. The State has done well to extend the free ration scheme till March. To summarise, the Indian economy is getting on its feet, but it still needs careful healing to start running like it used to.