நானும் ஒரு விவசாயி என்று உரிமை கொண்டாடும் முதல்வர்களைப் பார்த்திருக்கிறோம். ஆனால், அரசியல் வாழ்விலிருந்து மீண்டும் விவசாயத்தை நோக்கி அவர்கள் திரும்புவார்களா என்றால் சந்தேகம்தான். இந்தியா சுதந்திரம் பெற்றபோது, சென்னை மாகாணத்தின் முதல்வராகப் பொறுப்புவகித்தவர் ஓ.பி.ஆர். என்று அழைக்கப்படும் ஓமந்தூர் பெரியவளைவு ராமசாமி (1895-1970). தேடிவந்த முதல்வர் பதவியை ஏற்றுக்கொள்ள மூன்று மாத கால அவகாசம் எடுத்துக்கொண்டது அரசியல் அதிசயம். முதல்வர் பதவியிலிருந்து விலக நேர்ந்ததும் சொந்த ஊருக்குச் சென்று முழுநேர விவசாயியானார்.

ஓமந்தூராரைப் பற்றி ‘பிரீமியர் ஓ.பி.ஆர்.’ என்ற குறும்படத்தை இயக்கியிருப்பதோடு ஓ.பி.ஆராகவும் நடித்திருக்கிறார் எழுத்தாளர் எஸ்.ராஜகுமாரன். முதல்வரின் தனி மருத்துவரை நியமிப்பதற்கு முன்னால் அவரிடம் ‘எந்தவொரு பரிந்துரைக்கும் வரக் கூடாது, எந்தவிதமான சலுகையையும் எதிர்பார்க்கக் கூடாது’ என்று ஓ.பி.ஆர். ஒப்புதல் பெற்றுக்கொண்ட காட்சியுடன் இந்தப் படம் தொடங்குகிறது. குற்றாலத்தில் தங்கியிருந்த அரசினர் விடுதியிலிருந்து ஓட்டுநர் கொண்டுவந்த பலாப் பழத்தை மறுப்பதோடு அதைத் திருப்பிக்கொடுத்து ஒப்புகைச் சீட்டு பெற்றுவரும்படி அவரைக் குற்றாலத்துக்கு அனுப்பி வைப்பது இரண்டாவது காட்சி. உதவியாளர், சக அமைச்சர்களுடனான உரையாடல்கள்; நீதிபதியே ஆனாலும் தனிப்பட்ட காரணங்களுக்கான சந்திப்புகளைத் தவிர்த்தது, குடமுழக்கு விழாவுக்கு அழைக்க வந்த சொந்த ஊர்க்காரர்களிடம் ஒடுக்கப்பட்டோரின் ஆலயப் பிரவேசத்தை வலியுறுத்திப் பேசுவது, தான் தலைவராக ஏற்றுக்கொண்ட காந்தியே தொலைபேசியில் அழைத்தாலும் மௌனவிரத நாளில் அழைப்பைத் தவிர்ப்பது என ஓமந்தூராரின் நீண்ட நெடிய அரசியல் வாழ்விலிருந்து அவரது ஆளுமையை உணரச் செய்யும் தேர்ந்தெடுத்த எட்டு நிகழ்வுகள் மட்டுமே இக்குறும்படத்தின் காட்சிகளாகியுள்ளன.

காங்கிரஸ் கட்சியைக் கடுமையாகச் சாடிய திராவிட இயக்கத்தினரும் ஓமந்தூராரைப் பாராட்டவும் ஆதரிக்கவும் செய்தார்கள் என்பது வரலாறு. காந்தியர்களின் எளிமைக்கு காமராஜரையும் கக்கனையும் உதாரணம் காட்டுபவர்கள்கூட ஓ.பி.ஆரை ஏனோ மறந்துவிடுகிறார்கள். ஆதிதிராவிடர் நலத் துறையைத் தனித் துறையாக இயங்கச் செய்தவர் அவர். ஒடுக்கப்பட்ட இனத்தைச் சேர்ந்த சட்டமன்ற உறுப்பினரை திருப்பதி ஏழுமலையான் கோயில் அறங்காவலராக நியமித்தவர். முதல்வரின் அலுவலகச் சுவரில் காந்தி, நேருவின் படங்கள்; வீட்டுச் சுவரில் வள்ளலாரின் படம் என்று அரசியலுக்கும் ஆன்மிகத்துக்கும் நடுவில் ஓமந்தூராரின் பொதுவாழ்க்கை அமைந்ததைக் குறிப்பால் உணர்த்தியிருக்கிறார் எஸ்.ராஜகுமாரன். ஏற்கெனவே ஓ.பி.ஆரைப் பற்றிய ஆவணப்படம் ஒன்றையும் இவர் இயக்கியுள்ளார். தற்போது வெளிவந்துள்ள குறும்படம் விரைவில் ஆங்கிலத்தில் வெளிவரவிருக்கும் முழுநீள திரைப்படம் ஒன்றுக்கான வெள்ளோட்டமாகத் தெரிகிறது. திரையில் மட்டுமின்றி அரசியல்வெளியிலும் ஓ.பி.ஆர். உயிர்த்தெழட்டும்.

இந்தியாவின் சாதி அமைப்பைப் பற்றி ஆராய்ந்த அயல்நாட்டுச் சிந்தனையாளர்கள் பலர் உள்ளனர். இந்தியாவின் சாதி எதிர்ப்பு இயக்கங்களைப் பற்றியும், அவற்றின் வரலாற்றைப் பற்றியும் அரை நூற்றாண்டுக்கு முன்பே இங்கே வந்து ஆராய்ந்து உலகுக்கு எடுத்துச்சொன்ன சிந்தனையாளர்களில் இருவரை முக்கியமாகக் கருதலாம்: ஒருவர் எலீனோர் ஜெலியட், இன்னொருவர் கெய்ல் ஓம்வெத். இருவருமே அமெரிக்காவைச் சேர்ந்த பெண்கள்.

அமெரிக்காவின் மினியாபொலிஸ் பகுதியில் பிறந்தவர் கெய்ல் ஓம்வெத் (1941-2021). மஹாராஷ்டிரத்தில் பிராமணரல்லாதவர்களின் அரசியல் இயக்கங்களைப் பற்றி முனைவர் பட்டப் படிப்புக்காக ஆராய்வதற்காக வந்த அவருக்கு, மஹாராஷ்டிரத்தில் மருத்துவராகவும் சாதி எதிர்ப்புச் செயல்பாட்டாளராகவும் இருந்த பாரத் பதங்கரோடு ஏற்பட்ட சந்திப்பு காதலாக மாறியது. அவரையே திருமணம் செய்துகொண்டு, இந்தியாவின் குடிமகளாகிவிட்டார். கலிபோர்னியா பல்கலைக்கழகத்தில் சமூகவியல் துறையில் அவர் செய்த முனைவர் பட்ட ஆய்வு, மேற்கு இந்தியாவில் 1818 முதல் 1930 வரை உயிர்ப்போடு இருந்த சாதி எதிர்ப்பு இயக்கங்கள் பற்றிய வரலாற்றை உலக அரங்குக்கு எடுத்துச்சென்றது.

இந்தியாவில் இருந்த பெண்ணிய இயக்கங்கள் குறித்தும் பல கட்டுரைகளை அவர் எழுதினார். 1970-களில் எழுதப்பட்ட அந்தக் கட்டுரைகள் பாலின விடுதலையும் வர்க்க விடுதலையும் பிரிக்க முடியாதவையாக இருப்பதை உணர்த்தின. தலித் இலக்கியம் குறித்து அவர் எழுதிய கட்டுரைகள் மஹாராஷ்டிரத்தில் உருவான தலித் இலக்கியம் என்ற வகைமை உலகம் முழுவதும் அறிமுகமாக உதவின. அம்பேத்கருடைய எழுத்துகள் ஆங்கிலத்தில் அவ்வளவாகக் கிடைக்காத காலத்தில், மராத்தியில் இருந்த தரவுகளைப் பயன்படுத்தி அம்பேத்கரிய அரசியல் இயக்கங்களைப் பற்றி அவர் மிக முக்கியமான நூல்களை எழுதி வெளியிட்டார். அம்பேத்கருக்கு முந்தைய தலித் இயக்கங்கள் எவ்வாறு செயல்பட்டன என்ற வரலாறு அவரால்தான் வெளியுலகுக்குத் தெரியவந்தது.

1960-களில் தலித் அரசியல் எழுச்சி மஹாராஷ்டிரம், கர்நாடகம் முதலான மாநிலங்களில் உருவெடுத்தபோது, அவற்றைக் ‘குட்டி பூர்ஷ்வா’ இயக்கங்கள் என இடதுசாரிகள் விமர்சித்தனர். சாதிப் போராட்டம் வர்க்கப் போராட்டமாக வளர்ச்சிபெற வேண்டும் என அவர்கள் வெளிப்படுத்திய ஆதங்கத்தின் பின்னே சாதி எதிர்ப்புப் போராட்டம் என்பது பிற்போக்கானது என்ற விமர்சனமே தொக்கியிருந்தது. அந்தப் பார்வையை கெய்ல் ஓம்வெத் மறுத்தார். ‘‘கல்விப் பரவலால் உருவான புதிய தலித் தலைமையை ‘மத்தியதர வர்க்கம்’ என்றும், ‘குட்டி பூர்ஷ்வா’ என்றும் பெரும்பாலான இடதுசாரிகள் கூறுவது தவறு. இந்த மத்தியதர வர்க்கத்தின் மாறிவரும் இயல்பை நாம் கவனிக்க வேண்டும். அம்பேத்கர் காலத்தில் ஒருசில படித்த தலித்துகள்தான் இருந்தனர். அவர்களே அப்போதைய இயக்கத்தில் பங்கேற்றனர். 1970-களில் கல்வியும், இடஒதுக்கீட்டினால் பெற்ற உரிமைகளும் அரசுப் பணியாளர்களிலிருந்து அரசியல் தலைவர்கள் உருவாகக் காரணமாக அமைந்தது” எனப் புதிதாக உருவாகிவந்த தலித் இயக்கங்களை அவர் சரியாக மதிப்பிட்டார்.

கெய்ல் ஓம்வெத்தின் தனித்துவமான சிறப்பு, அவர் இங்கே இருந்த சாதி எதிர்ப்பு இயக்கங்களைப் பற்றி ஆராய்ந்து நூல்கள் எழுதியது மட்டுமன்றி தலித்துகள், பெண்கள், பழங்குடியினர் ஆகியோருடன் சேர்ந்து பல போராட்டங்களிலும் ஈடுபட்டார். அதனால் பல முறை அவர் சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். மஹாராஷ்டிரம், பிஹார், உத்தர பிரதேசம், தமிழ்நாடு எனப் பல்வேறு மாநிலங்களிலும் நடைபெற்ற மக்கள் இயக்கங்களில் அவர் பங்கெடுத்தார். அந்த நடைமுறை அறிவு மற்றவர்களுக்குப் புலப்படாத நுட்பமான அம்சங்களை அவர் பார்ப்பதற்கு உதவியது.

மஹாராஷ்டிரத்தில் தலித் அரசியலில் ஏற்பட்ட தேக்கநிலை, பகுஜன் சமாஜ் கட்சியின் பின்னடைவு ஆகியவற்றுக்குப் பிறகு தமிழ்நாட்டில் ஏற்பட்ட தலித் எழுச்சியைச் சுமார் 20 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே சரியாக அவர் அடையாளம் கண்டார். அது இந்திய அளவில் தாக்கம் ஏற்படுத்த வேண்டுமென்றால், மொழி குறித்த சில முடிவுகளை அது எடுத்தாக வேண்டும் என்று வலியுறுத்தினார். ‘‘இந்தியாவின் பல்வேறு மொழிகளைப் பேசுபவர்கள் தமது மொழிக்குத் தனித் தனி வரிவடிவம் வேண்டும் என எண்ணுகின்றனர். இது எனக்கு சரியாகப் படவில்லை. ஐரோப்பாவில் உள்ள வெவ்வேறு நாடுகள் ஒரே விதமான வரிவடிவத்தைத்தான் பயன்படுத்துகின்றன. அந்த நாடுகளுக்கிடையிலான தகவல் தொடர்பு வலுப்பெற அதுவும் ஒரு காரணமாக உள்ளது. இந்தியாவில் உள்ள பெரும்பாலான மொழிகள் பிராமியிலிருந்து தோன்றியவையாகும். அதுவே அசோகர் காலத்துக் கல்வெட்டுகளிலும் காணப்படுகிறது” எனக் குறிப்பிட்ட அவர், ‘‘தேவநாகரி வரிவடிவம் பயன்படுத்தப்படுவதால் வடநாட்டில் உள்ளவர்கள் எளிதாகத் தொடர்புகொள்ள வசதியாக உள்ளது. இது தேவையில்லாமல் தென்னிந்தியாவைப் பிற பகுதிகளிலிருந்து தனிமைப்படுத்தியுள்ளது. எனவே, எல்லா மொழிகளையும் எழுதுகிற ஒரே வரிவடிவத்தைப் பயன்படுத்துவது பற்றி நாம் சிந்திக்க வேண்டும்” என்று வலியுறுத்தினார்.

தமிழ்த் தேசியம் என்பது குறித்து அவர் முன்வைத்த விமர்சனமும் முக்கியமானது. ‘‘சிந்துவெளி நாகரிகம் திராவிட நாகரிகம் எனக் கூறப்பட்டது. ஆனால், தமிழ்நாட்டில் உள்ள தமிழர்கள் தங்களுக்கு மட்டுமே அது உரியது என்று நினைக்கிறார்கள்” எனக் குறிப்பிட்ட அவர், “ஒரு காலத்தில் திராவிடர்கள் இந்தியாவெங்கும் பரந்து இருந்துள்ளனர் என்பதை அம்பேத்கர் தெளிவுபடுத்தியதற்குப் பிறகு, திராவிட கலாச்சாரம் இந்தியா முழுவதும் பரவியிருந்தது என நாம் புரிந்துகொண்டோம். அப்படிப் பார்த்தால், மகர்களும் தமிழர்களும் மட்டுமல்ல, அனைவருமே திராவிடர்கள்தாம். அதை மஹாராஷ்டிர பிராமணர்களும், ராஜபுத்திர அல்லது சத்திரிய அடையாளத்தை விரும்புகிறவர்களும் ஒப்புக்கொள்ளாமல் போனால், அது அவர்களது பிரச்சினை” என்று குறிப்பிட்ட அவர், தமிழ்த் தேசிய இயக்கங்கள் அப்படி குறுகிய பார்வையோடு இருக்கக் கூடாது என வலியுறுத்தினார். மன்னர் சிவாஜி வழிபட்ட குலதெய்வங்களில் ஒன்றான கந்தோபா, தமிழ்நாட்டு முருகன்தான் என நிறுவிய ஜெர்மன் நாட்டு அறிஞர் குந்தர் சொந்தேமர் (Gunther Sontheimer) சிவாஜி ஹொய்சாளர் மரபைச் சேர்ந்தவர் என்று கூறுவது தமிழர்களுக்கு இணக்கமானது என்று கெய்ல் ஓம்வெத் சுட்டிக்காட்டினார்.

மனிதகுல விடுதலைக்காக அனைத்து விதமான அடையாளங்களையும் கடந்து செயல்பட்ட கெய்ல் ஓம்வெத்தை ஒருவிதத்தில் சே குவேராவுடன் நாம் ஒப்பிட முடியும். சாதி ஒழிப்பு அரசியலை வர்க்க மற்றும் பாலின விடுதலையோடு ஒன்றிணைத்து, வலுவான கோட்பாடொன்றை கெய்ல் ஓம்வெத் உருவாக்கித் தந்திருக்கிறார். அதைச் சரியாகப் பயன்படுத்துவதுதான் அவருக்குச் செய்யும் மெய்யான அஞ்சலியாக இருக்கும்.

- ரவிக்குமார், எழுத்தாளர், நாடாளுமன்ற உறுப்பினர். தொடர்புக்கு: writerravikumar@gmail.com

சமீபத்தில் இரட்டிப்பு மகிழ்ச்சியாக ‘கோப்பா அமெரிக்கா’, ‘யூரோ- 2020’ கால்பந்தாட்டக் கோப்பைகளுக்கான போட்டிகளில் நாம் மூழ்கித் திளைத்திருந்த வேளையில் இந்தக் கட்டுரையை நான் எழுதியிருந்தால், கடும் கண்டனத்துக்கு ஆளாகியிருப்பேன். நானும் ஒரு கால்பந்தாட்ட ரசிகன் என்ற முறையில் அந்தக் கொண்டாட்டங்களின் மயக்கத்திலிருந்து தெளிந்து, இலக்கிய மாணவன் என்ற முறையில் இந்தக் கட்டுரையை எழுதுவதற்குக் கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதமானது. இந்தக் கட்டுரையை எழுதுவதற்குத் தூண்டுகோலாக இருந்த பிரெஞ்சு தத்துவவியலரும், தலைசிறந்த படைப்பாளியுமான ஆல்பெர் காம்யு பற்றிய சிறு குறிப்புடன் இக்கட்டுரையைத் தொடங்குகிறேன்.

ஆல்பெர் காம்யு

பிரெஞ்சு அல்ஜீரியாவில் 7 நவம்பர் 1913 அன்று பிறந்த காம்யு சிறுவயது முதலே கிரேக்கப் புராணக் கதைகளிலும், கிரேக்கத் தத்துவங்களிலும் ஈடுபாடு கொண்டவராக இருந்ததால், அல்ஜீரியப் பல்கலைக்கழகத்தில் தத்துவப் பாடத்தைத் தெரிவுசெய்தார். மற்றுமொரு பிரெஞ்சுத் தத்துவவியலரான ழான் பால் சார்த்ரின் ‘இருத்தலியல்’ கோட்பாட்டினால் ஆரம்பத்தில் ஈர்க்கப்பட்டார். எனினும், அந்தக் கோட்பாட்டின் இறுக்கமான தன்மைக்கு மாற்றாகத் தனது ‘அபத்தம்’ என்ற கோட்பாட்டை முன்வைத்தார். இருத்தலியல் கோட்பாடு மனித வாழ்வின் ‘இருத்தலை’ விதிக்கப்பட்டதாகக் கருதி, அதன் இறுக்கத்தை விவரித்தது என்றால் ‘அபத்தம்’ மனித வாழ்வின் பொருளற்றதன்மையைப் பற்றி விளக்கியதுடன், வாழ்வின் பொருளைத் தேடி வாழ்க்கையைத் தொலைக்கும் அபத்தத்தை விவரிக்கிறது. தனது ‘அபத்த’ கோட்பாட்டை இலக்கியத்தின் மூலமாக நிறுவியதற்காக காம்யு 1957-ல் நோபல் பரிசைப் பெற்றார்.

அபத்தக் கோட்பாடு

மனித வாழ்வில் இருத்தலைக் குறித்த கேள்விகள் பல எழுந்தாலும், அவற்றுக்கான விடைதேடும் வீண் முயற்சியில் மனிதர்கள் ஈடுபடுகையில், இந்த உலகம் வெறும் பார்வையாளராக இருப்பதை எடுத்துக்காட்டிய காம்யு, வாழ்வின் பொருளென்று ஏதாவது இருந்தால், மனிதர்கள் அதைத் தேடும் அபத்தத்தை விடுத்து, அர்த்தமற்ற வாழ்வின் அபத்தத்தை ஏற்றுக்கொண்டு அதைக் கொண்டாடுவதன் மூலமாக அபத்தத்தை வெற்றிகொண்டவர்கள் ஆகிறார்கள் என்றார். தனது அபத்தக் கோட்பாட்டை நிறுவுவதற்கு அவர் எடுத்துக்கொண்டது கிரேக்கப் புராணத்தின் சிசிபஸ் என்ற தொன்மத்தைத்தான்.

சிசிபஸ் எனும் தொன்மம்

தனது அபத்தக் கோட்பாட்டை விளக்குவதற்கு காம்யு கையாண்ட சிசிபஸ் எனும் கிரேக்கத் தொன்மத்தில், சிசிபஸ் கடவுளருக்கு எதிரான நிலைப்பாட்டைக் கொண்டவன். எந்த மனிதரும் சாகக் கூடாது என்ற நோக்கில் இறப்புக்கான கடவுளைச் சங்கிலியில் பிணைத்துவிடுகிறான். தன்னை விடுவித்துக்கொண்ட இறப்புக் கடவுள், சிசிபஸுக்கு வாழ்நாள் தண்டனையாகப் பாறை ஒன்றை மலையின் கீழிருந்து உச்சியை நோக்கிச் சுமந்து, பிறகு மலையுச்சியில் இருந்து பாறையைத் தள்ளி விட்டு, மறுபடியும் அடி முதல் உச்சி வரை பாறையைச் சுமக்குமாறு தண்டிக்கிறது. இந்தத் தண்டனையைச் சுமையாக அல்லாமல் சுகமாகக் கருதுவதன் மூலமாகவே சிசிபஸ் தண்டனையைக் கொண்டாட்டமாக மாற்றுகிறான் என்கிறார் காம்யு. ‘‘அந்தப் போராட்டமே மனநிறைவைத் தருவதால், சிசிபஸ் மகிழ்ச்சியாக இருப்பதாகக் கருதலாம்’’ என்கிறார். மேலும் அவர், ‘‘மனிதன் வாழ்வின் பகுத்தறியவியலா தன்மையை எதிர்கொள்ளும்போது, அவனது மகிழ்ச்சிக்கும் பகுத்தறிவுக்குமான ஏக்கத்தை உணர்கிறான். அப்போது அவனது தேவைக்கும் இந்த உலகின் கள்ள மெளனத்துக்குமான எதிர்ப்பாடு ஏற்படும்போது அபத்தம் பிறக்கிறது’’ என்கிறார். சுருக்கமாகக் கூறுவது என்றால், வாழ்வின் அபத்தத்தை எதிர்கொள்வதற்கு அவ்வாழ்வுக்கு ஓர் அர்த்தத்தைப் போராடிக் கற்பித்துக்கொண்டு, அதில் தங்களைத் தொலைப்பதன் மூலம் மனிதர்கள் தன்னிறைவை அடைகிறார்கள்.

காம்யுவும் கால்பந்தும்

அல்ஜீரியப் பல்கலைக்கழகக் கால்பந்தாட்டக் குழுவில் காம்யு கோல்கீப்பராக விளையாடியுள்ளார். காசநோய் காரணமாக அவர் கால்பந்தை விட நேரிட்டது. பின்னாளில், ஒரு சிறந்த இலக்கியவாதியாகவும், தத்துவவியலராகவும் அவர் அறியப்பெற்ற பிறகு, அல்ஜீரியப் பல்கலைக்கழகத்துக்கு அவர் வருகைதந்தபோது, ‘‘கால்பந்து அல்லது நாடகம் - இவ்விரண்டில் உங்களது தெரிவு எதுவாக இருக்கும்?’’ என்று வினவப்பட்டபோது, ‘‘தயக்கமேயின்றி கால்பந்து’’ என்று பதில் அளித்தார். கால்பந்து அவரை அந்த அளவுக்கு ஆட்கொண்டிருந்தது. அந்தப் பல்கலையின் விளையாட்டுச் சிறப்பிதழில், தனது கால்பந்து நாட்களைப் பற்றி அவரை எழுதச்சொன்னபோது அவர் பின்வருமாறு எழுதுகிறார்: ‘‘பல வருடங்களுக்குப் பிறகு நான் கண்ட பலவற்றுள், அறத்தைப் பற்றியும், மனிதனின் கடமையைப் பற்றியும் நான் உறுதியாக அறிந்ததற்குப் பல்கலையில் நான் பயின்ற கால்பந்தாட்டத்துக்குக் கடமைப்பட்டிருக்கிறேன்.’’

காம்யு குறிப்பிடுவது எளிய அறமான சக தோழர்களுக்காகத் தோள் கொடுப்பது, அதற்கான துணிவையும் நேர்மையையும் மதிப்பதே ஆகும். அரசியலும் மதமும் தத்தமது குழப்பமான அறக் கருத்துகள் மூலமாக மக்களைக் குழப்புவதாகவே அவர் எண்ணினார். அதனாலேயே கால்பந்தாட்டத்தில் உள்ள எளிய அறத்தையே மக்கள் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும் என அவர் விரும்பினார். களத்திலும் வெளியிலும் ரகளைக்கும் கலவரத்துக்கும் பெயர் பெற்ற கால்பந்தாட்டத்தைக் குறித்து சிறந்த இலக்கியவாதி ஒருவர் தத்துவார்த்தமான கருத்துகளைத் தெரிவிக்கையில், எந்தக் கால்பந்து ரசிகனுக்குத்தான் காம்யுவைப் பிடிக்காது!?

கால்பந்துக் காய்ச்சல் குறைவதற்குக் கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதமானது என்றால், அதைப் பற்றி உணர்வுபூர்வமாக அல்லாமல் அறிவுபூர்வமாக எழுதுவதற்கும் இந்தக் கால அவகாசம் தேவைப்படத்தான் செய்கிறது.

கால்பந்தாட்டமே ஒரு மிகப்பெரிய அபத்தம்தான். எப்படியென்றால், காற்றடைத்த ஒரு சிறிய தோல் பந்தை ஒரு பெரிய செவ்வகச் சட்டத்துக்குள் செலுத்துவதற்கு இரு அணிகளாகப் பிரிந்துகொண்டு, அதைத் துரத்துவதும் அதைக் கோடிக்கணக்கானோர் நேரிலும் நேரலையிலும் வெறித்தனமாகப் பார்த்து ரசிப்பதும் அபத்தத்தின் உச்சக்கட்டம்தானே! கால்பந்தாட்டத்தில் தம்மைத் தொலைக்கும் அனைவருக்கும் தெரியும், ‘‘அது வெறும் விளையாட்டுதான். ஆனாலும் அதற்கும் மேலே.’’ இந்த மெய்யுணர்வுதான் ஒரு கால்பந்தாட்ட ரசிகரை/ வெறியரைக் கால்பந்தாட்டத்தை ‘மதம்’ என்று போற்றுவதற்கும், சராசரி மதவெறியர்களிடமிருந்து தம்மை வேறுபடுத்திக்கொள்ளும் தெளிவைப் பெறுவதற்கும் பேருதவி பெறுகிறது. இந்தப் புரிதல் அளிக்கும் மனநிறைவிலும் அமைதியிலுமே அவர் அபத்தத்தைக் கொண்டாடுகிறவராக ஆகிறார்!

இறுதியாக, சிசிபஸ் மலையுச்சியை நோக்கிப் பாறையைச் சுமப்பதற்கும், உங்களது விருப்பத் தெரிவான கால்பந்தாட்டக் குழுவை அதன் வெற்றி-தோல்வி குறித்த கவலையின்றி ஆதரிப்பதற்கும் என்ன வித்தியாசம் இருக்கிறது? இப்போது நாம் காம்யு, ‘‘அந்தப் போராட்டமே மனநிறைவைத் தருவதால் சிசிபஸ் மகிழ்ச்சியாக இருப்பதாகக் கருதலாம்’’ என்று சொன்னதை எளிதாகத் தொடர்புபடுத்திக்கொள்ளலாம். யாருக்குத் தெரியும்? கால்பந்தாட்டத்தை முதலில் கண்டுபிடித்தது சிசிபஸாகக்கூட இருக்கலாம். இந்தப் பற்றுதலும், பற்று அறுத்தலும்தான் காம்யுவைக் கால்பந்தாட்டத்தைத் தத்துவத் தளத்துக்கு உயர்த்தச் செய்திருக்கலாம். அந்த வகையில், அன்றாட வாழ்க்கையின் வழக்கமான செயல்களை, அவற்றைச் செய்வதற்கான உற்சாகத்துடன் செய்தால் நாமும் சிசிபஸ்தானே!

- நா.சோமசுந்தரம், தொடர்புக்கு: nsscg1992@gmail.com

Divya Goyal writes: Even as the Afghan Sikhs find new homes in new countries -- and are viewed through the prism of their religion and ties to India -- their clothes, language, food and culture all bear a distinct Afghan identity.

As the last batches of Afghan Sikhs and Hindus arrive in India from the Taliban-besieged nation – holding on to memories of the good days while preparing for a refugee’s life in a new country — many have been asserting that ‘We are Afghans’ and not ‘Indians’ or ‘Hindustanis’ as is being perceived.

The reality is that, like in case of most communities, history is interlinked. The roots of Sikhism in Afghanistan date back to the 16th Century, when Guru Nanak visited the country to spread the message of “peace, brotherhood and tolerance”.” As per his travel history recorded in the earliest Janamsakhis, during his fourth udaasi (travel) between 1519-1521, Guru Nanak visited present-day Kabul, Kandahar, Jalalabad and Sultanpur with Bhai Mardana.

Soon, Guru Nanak’s followers grew in these parts and many Sikhs followers from Kabul began to visit Punjab to pay their respects to Sikh gurus. Later, the seventh Sikh Guru Har Rai also played a pivotal role in sending Sikh missionaries to Kabul and a dharamsaal (gurdwara) was established in the city.

Afghan Sikhs and Hindus are still hopeful of the sun rising once again. (Photo: Pritpal Singh)

“Several documents record the thriving trade of Hindus and Sikhs in Afghan society but today 99 per cent of them have left the country. Afghanistan now refuses to acknowledge them as their natives but they have made contributions to their motherland despite a turbulent journey. Can an Afghan be a Hindu or a Sikh? History says YES,” notes historian Inderjeet Singh in his book Afghan Sikhs and Hindus: A History of A Thousand Years.

From an estimated one-two lakh in the 1970s, the number of Hindus and Sikhs in Afghanistan has been dwindling since 1992, following the Soviet War when the government fell and Mujahideen rebels took over Kabul. Between 1992 and 2001, the communities faced persecution at the hands of both the Mujahideen and then the Taliban, and many members took refuge in Canada, Austria, the US and UK.

Many of those old fears were revived recently when a suicide bomb attack killed at least 18 Hindus and Sikhs in July 2018, including Awtar Singh Khalsa who was then running for parliamentary polls. He was father of current Afghan MP Narendra Singh Khalsa who arrived in India last week.

Last year, on March 25, when a terror attack by an Islamic State gunman killed 25 Sikhs at Gurdwara Har Rai Sahib in Kabul, the Sikh-Hindu population in Afghanistan stood at 650, with around 400 moving to India soon after. As Taliban forces took over, just 280 of them were left.

But even as they find new homes in new countries — and are viewed through the prism of their religion and ties to India — their clothes, language, food and culture all bear a distinct Afghan identity. The Sikhs from the region can be broadly divided into three categories: Pashtun Sikhs, who hail from provinces such as Khost and Paktia and speak Pashto and Dari; Sikhs from Kabul, Nangarhar, Ghazni, Kundoz, Laghman and Logar, who speak the Hindko dialect of Punjabi; and the Siraiki-dialect speaking Sikhs from Kandahar, Urugzan.

But with Dari (Persian) and Pashto being spoken all over Afghanistan, most members of the community are proficient in at least one of these languages. Hindi entered their lives through Bollywood films in the 1980s and 1990s, and many understand the language now, though not all of them can speak it as is believed. Some Afghan Sikhs can read the Gurmukhi Punjabi script but have a strong Afghani lilt. The way they wrap their turbans too is different from Indian Sikhs, and their food, with delicacies such as Ashak and Mantu, has more in common with other Afghan communities than with the cuisine of Punjab. Attan Milli, an Afghani dance on Dari and Pashto songs, usually performed at weddings and other celebrations, also forms a part of their culture.

Gurdwara Har Rai Sahib in Kabul which was destroyed in March 25 attack. (Source: Pritpal Singh)

“Yes, we are Sikhs, but not Hindustanis. We are Afghans,” says Pritpal Singh, 43, a London resident who returned to Afghanistan in 2012 to film a documentary in his father’s ancestral town Jalalabad. When his family moved to the UK in the early ’90s, his father brought with him two things: his ‘Taskara’ (Afghan national ID card) and a certificate of his military service.

“My father’s medicines shop was gutted in an attack in 1992. We had to sell our house, leave our agricultural lands, and flee… I see the same things happening again. I fear now that my children, who have grown up in London, will never be able to visit Afghanistan,” says Singh. “They will probably never believe me when I will say that I have seen my mother and other women move around fearlessly in Afghanistan without wearing burqas.”

Pritpal remembers those glorious days of his teen years in Kabul — plucking grapes from vines with his cousins at his house in Karte Parwan, performing sewa and savoring langar at local gurdwara, travelling to Qargha Lake and Paghman Hills in his dad’s Datsun vehicle every Friday and watching Bollywood flicks in local theatre ‘Bahaaristaan’.

“Nothing can take that Afghani out of us, wherever we move. During my wedding reception in London in 2005, we all had danced on Dari and Pashto songs,” he says.

Afghan Sikhs and Hindus are still hopeful of the sun rising once again, and a homecoming. “Khuda kunad dar Afghanistan aman biaya (May God bring peace to Afghanistan)”.

Fariah Saidi writes: These women had thriving careers in Afghanistan, but in a new country, where they might not even understand the language at first, proving their credentials will be very tough. They will have to start from scratch. All the progress of the past years will come to naught.

Written by Fariah Saidi

Since Thursday, my phone hasn’t stopped ringing. The Kabul airport carnage has left my family and colleagues in Afghanistan shaken. Scared for their lives, they say they have no option but to leave their homes and contemplate lives as refugees in foreign lands, with nothing but a set of clothes and hope for survival. Besides, for many of my colleagues at Zan TV, Afghanistan’s first television channel for and by women, the Taliban takeover could also snatch away their hard-earned freedoms and careers. Their spokesperson has already asked working Afghan women to stay at home as Taliban soldiers are “not trained to respect them”.

Afghanistan is used to the vicious circle of gruesome war and occasional peace. During one such brief period of calm in 2017, Zan TV was set up to give voice to women and tell their stories. For instance, one of the stories that we broadcast was on widows of men who lost their lives in the war. We got the most inspiring narratives, where many of these women had become successful entrepreneurs to earn a living.

While there were women in the media in Afghanistan, the industry had been largely male- dominated. One of my colleagues (whom I can’t name to ensure her safety) told me how when she told her family she wanted to become a journalist, after graduating from college, they were apprehensive. So she took up teaching, considered a job suitable for women in Afghanistan. But when she heard about Zan TV, she convinced her family and got the job. Her income helped her family too. Then there were families who were unsure about their daughters coming in front of the camera for news reports.

Among the 50-60 employees at Zan TV — writers, producers, directors, reporters and anchors — many of them in their 20s, such stories were commonplace. Some of my colleagues were also the sole breadwinners of their families.

The job gave them a chance to go out on the streets and get sound-bites of other women on issues that mattered. They were also secure in the knowledge that their work will be understood by editors back at the office, which was not the case in other media outlets where the editorial lens was largely male.

In the past year, our show Women of Impact, hosted by one of my colleagues based in Germany, gained a lot of popularity. It helped us connect with Afghan women achievers across the world — politicians, academics, entrepreneurs, activists, among others. In a country where women were once not allowed to leave their homes and fear of torture and death loomed large, the show gave role models to young girls and women. It gave them hope of achieving their true potential.

Many of those dreams may never see the light of the day now. Given their past record, the Taliban cannot be trusted, and that is why my Afghanistan-based colleagues want to leave. But as I share their pain over long phone calls and advise them, I am also aware that life as a refugee is very difficult. These women had thriving careers in Afghanistan, but in a new country, where they might not even understand the language at first, proving their credentials will be very tough. Some of them who have managed to flee have left behind their school and college degrees. They will have to start from scratch. All the progress of the past years will come to naught.

My family was forced to leave Afghanistan in the mid-’90s during the Mujahideen regime. I was in junior school then, and would often hear stories of war and persecution from my mother and grandmother. But along with those, there were also accounts of grit and courage shown by Afghan women and how they kept their families afloat. They didn’t just survive, they thrived.

Despite the ongoing wars, the level of education among them was high, many completed their graduation. A large number of them spoke English and some even went on to join the Parliament. It was this other side of the Afghan woman, one that the world had seen very little of, that Zan TV captured and which inspired me to join them. It gave me the role models that I needed in my life too.

Unfortunately, since Taliban forces surged through the Capital and other parts of the country, the broadcast has stopped. We have been updating news on the outlet’s online platforms, but that’s all. But as we find our way through this difficult time, some memories bring a smile to my face and revive hope. Once, when an acquaintance and I were talking about my work, he told me about his cousin in Afghanistan who wanted to become a journalist and how she struggled to convince her family, but then went on to do very well. He said the family was really proud of her. Turns out, she was the same girl who had taken up teaching before joining Zan TV!

What is happening now is heart-breaking, but with women like my grandmother, mother and the many employees of Zan TV who are determined to grow and thrive, a new beginning may be around the corner.

Canada-based Fariah Saidi is programme director at Zan TV

(As told to Ankita Dwivedi Johri)

National Editor Shalini Langer curates the fortnightly ‘She Said’ column

Tavleen Singh writes: India will never see real prosperity until we realise that socialism was a bad idea that should have been abandoned long ago. Never has India needed more to show that it can become the economic hub of the subcontinent.

This has been a difficult week for those who write topical columns. Even as I sat down to write about the latest economic reform by the Modi government, tragic images from Kabul continued to distract me, forcing a difficult choice. It is not that the murder by jihadist suicide bombers of desperate people waiting to be evacuated and American soldiers who died trying to help them is not important. It is important and deeply distressing. It is also a reminder that India needs to fortify her defences in a region that is becoming increasingly poisoned with violence and hatred, directed especially at us ‘infidels’.

The triumphalism in Pakistan at the return of Taliban rule in Afghanistan indicates that they see this as a crucial victory in their forever war against India. High officials in Imran Khan’s government have said as much, and added that the Taliban will now help Pakistan ‘liberate’ Kashmir. India can prevent further jihadist terrorism in Kashmir by restoring full statehood, holding elections and making Kashmiris realise that economic prosperity is more useful than religion. It is something we need to do in all of India. As someone who knows the Islamist republic next door well, believe me nothing frightens Pakistan more than the possibility that India will race so far ahead of it economically that it will make ordinary Pakistanis realise that religion is a weaker glue than prosperity.

In this column I have said before that the main reason why I supported Narendra Modi was because I believed him when he said that he would move India in a new economic direction. By this I mean that he would move firmly away from the Nehruvian socialism that kept India poor by putting the main levers of the economy in the hands of the State. He has not succeeded in doing this because every attempt at real reform has met with jeers from our socialist Opposition leaders, and sly but strong resistance from bureaucrats who derive power from the complex infrastructure of regulations, rules, inspectors and licences that decades of socialism created.

Modi like Manmohan Singh has been forced to reform by stealth. He seems still to believe that ‘government has no business to be in business’ but not a single major public sector company has been privatised since he became PM. Not even Air India. The word ‘privatisation’ cannot be uttered without people like Rahul Gandhi immediately shrieking about the ‘crown jewels’ being sold. This happened last week when the Finance Minister announced a National Monetisation Pipeline. She explained defensively that this is not privatisation but an attempt to monetise public sector assets.

As someone who believes that the public sector is a bottomless pit that sucks up money that could be better spent on improving public services, I welcomed the policy and was vilified by Dynasty loyalists and sundry socialists. They accused me of not understanding that the public sector was meant to create jobs and not make profits. Well, the truth is that it has created too few jobs for too much investment. The charge that truly astounded me was that the private sector must not be trusted because it created NPAs (non-performing assets) and corruption. Almost every public sector company is an NPA. And, there is no shortage of crooks and corruption.

We just hear too little about them. It is true that Vijay Mallya and Nirav Modi fled without paying their loans, but why do we hear so little about Ravi Parthasarathy who did the same thing? Was it because the company he headed, IL&FS, is a public sector company whose main investor has been the Government of India? In 2018, just before this company posted a loss of Rs 99,354 crore, Mr Parthasarathy, a famous socialite and bon vivant, fled to London supposedly to receive treatment for cancer. When the noise died down, he returned to Mumbai and lived quietly while his subordinates went to jail. Parthasarathy was safe, until last June, because he had cultivated some of the most powerful men in Delhi through an interesting system of bribery. The sons of senior officials and politicians always found jobs in IL&FS and those who needed funds for expensive foreign educations were also helped, as were wives who wanted foreign exchange on trips abroad. Parthasarathy is now rotting in a Chennai jail because in June the Tamil Nadu Economic Offences Wing managed to surprise him at home and arrest him.

Not only are public sector companies often dens of more iniquity, nepotism and corruption than private companies, they have less excuse because instead of creating wealth for India they have served mostly to suck it up. They are so unprofitable that it is estimated that five companies account for 40% of all profits. The public sector needs real reform, and the Prime Minister deserves praise for attempting it.

India will never see real prosperity until we realise that socialism was a bad idea that should have been abandoned long ago. Never has India needed more to show that it can become the economic hub of the subcontinent. This does not mean that our problems with jihadi Islam will die a quiet death. They will not. And we must never forget 26/11 because it can happen again. We need to become strong enough to prevent it.

Coomi Kapoor writes: In recent times Maharashtra leaders get so carried away, their utterances can make audiences blush with embarrassment.

Pot vs Kettle

Narayan Rane, arrested by the Maharashtra government for a speech threatening to ‘slap’ Chief Minister Uddhav Thackeray, feels it is a case of the pot calling the kettle black. Uddhav once threatened to beat up UP Chief Minister Yogi Adityanath with slippers for failing to remove his footwear before paying homage to Chhatrapati Shivaji. Maharashtra has a long tradition of outstanding orators, with author-poet Acharya Pralhad Keshav Atre setting a high standard even before Independence. But in recent times Maharashtra leaders get so carried away, their utterances can make audiences blush with embarrassment. Bal Thackeray’s harsh language towards opponents led to the phrase “Thackeray bhasha”. Leaders from all parties have got into hot water because of colourful language. The late Pramod Mahajan once compared Sonia Gandhi to Monica Lewinsky. Maharashtra NCP minister Chhagan Bhujbal, when in the Sena, wanted statues of Nathuram Godse all over the country.

Literary Lock-Up

A dispute between the above 100 years old Calcutta Club and the heirs of renowned Bengali writer Nirad C Chaudhuri threatens to escalate into a major scandal. In 2000, Chaudhuri’s son Prithvi Chaudhuri, who is the sole executor and authority for the author’s estate, had loaned to the club’s library rare memorabilia belonging to his father for display only. Prithvi acknowledges that there was no written agreement as it was done in good faith. A special Nirad Chaudhuri corner was created in the library. The expensive items on display included paintings by Claude Monet, Nandalal Bose, Sarat Chandra Bose, among others. In the author’s book collection are some valuable first editions, including his own famous work, Autobiography of an Unknown Indian. The crown jewel of the collection is an original first folio of Shakespeare. (A first folio of similar vintage was auctioned last year in New York for $10 million.) Prithvi, who spends much of his time in Dehradun, received word from Kolkata some time back that the Nirad Chaudhuri corner had been temporarily closed for repairs. He got suspicious when the club refused to permit the loaned items to be even photographed to facilitate a well-known producer who is making a documentary on Choudhuri for his 125th anniversary. The club’s CEO continues to be evasive about producing the artefacts, which are said to be locked away in a cupboard. In its last reply to Prithvi, the club suggested that it would first vet the documentary script before proceeding, forgetting it does not own the pieces, which were presented as a loan.

Different Strokes

The Indian government is said to be completely out of the loop in Afghanistan, with Pakistan trying to ensure that there is no rapprochement with the Taliban. Nevertheless, till the Kabul airport bomb blasts, India managed its large-scale emigration operations fairly smoothly. Although the Kabul airport is guarded on all sides by the Taliban, the Indian government managed to sneak in batches of evacuees seeking shelter in India. The refugees were brought from a shelter where they are being temporarily accommodated. However, there are differences between the MEA and the Home Ministry as to who should be granted asylum in India, apart from Hindus and Sikhs. The HM insists that extra caution is necessary, which is why e-visas were introduced. In the turmoil after Kabul was taken over, a large number of Indian passports went missing and are feared to be in Pakistani hands.

Finance Minister Nirmala Sitharaman’s National Monetisation Pipeline scheme offers diverse opportunities for Indian and foreign private capital to raise funds, without impacting government ownership. One innovative suggestion is for private parties to handle rail operations to tourist destinations. Another is for urban municipalities to hire out little-used stadia, which are in urgent need of repair.

Risky Business

Poll surveys of the mood of the nation have been embarrassingly inaccurate in the past and consequently many media barons have abandoned this expensive exercise. A major media group which commissioned a Mood of the Nation survey before Independence Day perhaps developed cold feet after seeing the ratings. The survey indicated that the support for Modi as PM had plummeted from 66% to 24% in a year and that Yogi Adityanath had an 11% rating, making him the second most popular prime ministerial candidate, although his home state, UP, is still recovering from the after effects of the Covid pandemic. The group’s magazine waited discreetly till after Independence Day to release the data and focused more on the economic survey. The group’s Hindi channel ignored the poll findings entirely.

P Chidambaram writes: By a stroke of the pen, Mr Modi and his Finance Minister have threatened to reduce India’s public sector assets to near zero.

The Big Lie has been exposed. For the last seven years, Mr Narendra Modi and his ministers have vociferously denounced the Congress governments (and all other previous governments including, ironically, Atal Bihari Vajpayee’s) for “doing nothing and building nothing for 70 years”. It was as if India had attained Independence only in May 2014. On August 23, 2021, the Finance Minister released a list of assets that were proposed to be ‘monetised’. However, she failed to disclose when those assets were built. The answer is, during the maligned ‘70 years’!

The list included

• 26,700 km of roads,
• 28,698 ckt km of power transmission assets,
• 6,000 mw of hydel and solar power assets,
• 8,154 km of natural gas pipelines,
• 3,930 km of petroleum products pipeline,
• 210,00,000 mt of warehousing assets,
• 400 railway stations, 90 passenger train operations, 265 goods sheds,
• Konkan Railway and Dedicated Freight Corridor,
• 2,86,000 km of fibre and 14,917 telecom towers,
• 25 airports and 31 projects in 9 major ports, and
• 2 national stadia.

By a stroke of the pen, Mr Modi and his Finance Minister have threatened to reduce India’s public sector assets to near zero. They are exulting in the estimate that the government will collect a “rent” of Rs 1,50,000 crore a year and hold on to a piece of paper that it is the “owner” of the asset. They also boast that the heavily depreciated asset will be “returned” to the government at the end of the transfer period. This is the crux of the National Monetisation Pipeline (NMP).

Objectives, Criteria absent

The policy of disinvestment and privatisation has evolved over the years. All governments since 1991 have fine-tuned the policy. Revenue was only one of the goals of privatisation. Other objectives were enhanced capital investment, infusion of modern technology, expansion of markets for products, creation of jobs etc.

Certain criteria were also set for choosing the units that will be privatised. Among them were:

1. PSUs in a strategic sector will not be privatised — e.g., nuclear energy, defence production, Railways, strategic ports.

2. Chronically loss-making units could be privatised.

3. A PSU having a minimal market share for its products could be privatised.

4. A PSU will be privatised if it will promote competition; it will not be privatised if it may lead to a monopoly.

These criteria have been thrown out of the window and no alternative criteria have been announced. Surprisingly, Railways has been removed as a strategic sector. It is now classified as a non-core asset even while market economies such as the UK, France, Italy and Germany have retained railways (or the bulk of the country’s railway system) in the public sector.

Road to Monopolies

There is genuine concern that the NMP will lead to monopolies (or, at best, duopolies) in key sectors such as ports, airports, solar power, telecom, natural gas pipeline, petroleum pipeline and warehousing. India is relatively a newcomer to the private-sector led economy in industry and services. Such economies will inevitably reach a point when monopolies will emerge. The United States can teach us many lessons in this regard. Presently, the US Congress and government are deliberating on laws and other measures to contain the monopolistic and unfair trade practices of Google, Facebook and Amazon. South Korea has cracked down on its chaebols. China is taking action against some of its technology companies that had become ‘too big to be regulated’. On the other hand, the NMP promises to take the country in the opposite direction!

Apart from the glaring absence of criteria in the choice of PSUs that have been brought under the NMP, it is not clear what the objectives are. Consider the objective of collecting a “rent” of Rs 1,50,000 crore a year. What is not disclosed is the annual revenue currently yielded by the chosen assets. The revenue ‘gain’ (or ‘loss’) to the government will only be the difference between Rs 1,50,000 crore and the current annual revenue. There is also no clarity on jobs and reservation. Will the present number of jobs in the ‘monetised’ units be maintained, and eventually enhanced? Will reservation for SC, ST and OBCs be maintained or abolished?

The gravest downside will be prices. Once monetised, the PSU will cease to be a price-stabiliser in the market. If there are one or two or even three private players in the sector, there is bound to be price-fixing and cartelisation. We have found this to be true even in a so-called competitive market in cement. The United Kingdom was shaken to find this true in the banking industry. My apprehension is that prices will rise in many sectors.

Finally, the process reflects the conspiratorial manner in which Mr Modi’s government operates. There was no draft paper on NMP. There was no consultation with the stakeholders, especially the employees and the trade unions. There was no discussion in Parliament and there never will be. The policy was hatched in secrecy and announced suddenly. The media was sufficiently tutored by the government and the captains of the private sector to hail the leader and the policy.

Get ready for the Grand Bargain Closing Down Sale. Get ready to welcome the monopolists.

There are a couple of riders, however. One is Covid. If the Delta variant stages a surge to form another wave of infection, lockdown and death, economies would require further monetary policy and fiscal support. The other is inflation.

If the annual jamboree of central bankers at Jackson Hole, Wyoming, was a virtual affair this year, thanks to the pandemic, the markets took the message from Fed Chairman Jerome Powell to be virtuous and continued to climb. The Fed would begin to taper its asset purchases, $120 billion a month at present, later this year itself, given the steady advance towards full employment in the American economy and sustained inflation above 2% — the Fed’s goal is to have inflation of 2% on average over the business cycle rather than at every point of the cycle. Probably, the markets shrugged off the signal that monetary policy would start retreating from extra-accommodative because of the promise of serious fiscal action by the US government: the US Congress is on course to adopt a $3.5 trillion infrastructure bill that would address both physical and social deficits. This is good news for the global economy, including, naturally, India’s.

There are a couple of riders, however. One is Covid. If the Delta variant stages a surge to form another wave of infection, lockdown and death, economies would require further monetary policy and fiscal support. The other is inflation. The Fed thinks the present rise in inflation is transient, likely to reverse itself once supply restrictions — glass bottles for packing wine are in short supply in the Napa Valley, for example, because there is missing shipping capacity to bring plentiful bottles over from China — are overcome. However, if a rise in wages in the reopening economy from which many people are still withholding their labour, on account of either childcare responsibilities imposed by school closure or fear of the pandemic, filter through as higher prices, inflation could be more sticky. In that case, the Fed could be persuaded to raise its near-zero policy rates.

The message for India is clear. Do not be lulled by the gravity-defying stock market, the government must step up investment — enough to shield investor sentiment from central bank policy action to neutralise possible Fed tightening.

The way forward clearly is to have effective mechanisms for contract management, timely arbitration and speedy conciliation for AM to take off. In parallel, we need efficient regulatory oversight and clear-cut norms for sound operations and maintenance schedules.

For the ambitious ₹6 lakh crore infrastructure asset monetisation (AM) plan to turn out as good in practice as it sounds in theory, we need well-structured management contracts and rigorous regulation. Otherwise, we could see the emergence of local monopolies that abuse their dominance, and poor asset maintenance. AM, also termed capital recycling, is a global practice wherein governments carry out limited period transfer of performing infrastructural assets to bring in private sector efficiencies, and to plough back resources for new big-ticket projects.

The way forward clearly is to have effective mechanisms for contract management, timely arbitration and speedy conciliation for AM to take off. In parallel, we need efficient regulatory oversight and clear-cut norms for sound operations and maintenance schedules. And, in tandem, we specifically need to avoid built-in provisions for cost-plus returns that can only mean cost-padding and much opacity. Functional brownfield projects, with little or no construction risks, can be an attractive proposition for long-term investors like pension funds and insurance companies. With better asset management, it should be possible to garner revenue upsides too.

It is unclear that the groundwork required to work out the norms and model contracts needed to make AM work without harming consumers has been completed. It is more important to implement such an ambitious scheme with thorough planning, and avoid errors that invite political opposition, than to show large numbers in terms of rollouts that end up botched and incomplete. The government would do well to do some schemes well than to stick to a four-year time horizon, and invest in building the right policy framework in the meantime.