வங்கிகளில் ரூ.24,356 கோடியும், காப்பீட்டு நிறுவனங்களில் ரூ.24,586 கோடியும் உரிமை கோரப்படாமல் இருப்பதாக மாநிலங்களவையில் எழுப்பப்பட்ட கேள்விக்கு எழுத்து மூலம் பதிலளித்திருக்கிறார் மத்திய நிதித்துறை இணை அமைச்சர் பகவத் கராட். வங்கிகளிலும் காப்பீட்டு நிறுவனங்களிலும் உரிமை கோரப்படாமல் ரூ.50,000 கோடிக்கும் அதிகமான தொகை இருக்கிறது என்கிற தகவல் ஆச்சரியப்படுத்தவும் இல்லை; அதிர்ச்சியளிக்கவும் இல்லை. இதற்கு வாடிக்கையாளர்கள் மட்டுமே காரணமல்ல என்பதை எடுத்தியம்பாமல் இருக்க முடியவில்லை. 

நாடாளுமன்றத்தில் அமைச்சர் தெரிவித்திருக்கும் பதிலின்படி பார்த்தால், ஏறத்தாழ எட்டு கோடிக்கும் அதிகமான வங்கிக் கணக்குகளில் ரூ.24,356 கோடி காணப்படுகிறது. அதில் மிக அதிகமான அளவு பாரத ஸ்டேட் வங்கி உள்ளிட்ட அரசு வங்கிகளில்தான் காணப்படுகிறது. பாரத ஸ்டேட் வங்கியில் 1.3 கோடி கணக்குகளும், ஏனைய அரசு வங்கிகளில் 5.5 கோடி கணக்குகளும் வரவு - செலவு இல்லாமல்  முடங்கிவிட்டன. அவற்றிலிருக்கும் பணத்தை பெறுவதற்கோ, உரிமை கோருவதற்கோ யாரும் முன்வராததால், அவை வங்கிகளிடமே இருக்கின்றன. தனியார் வங்கிகளிலும், வெளிநாட்டு வங்கிகளிலும், கிராமப்புற வங்கிகளிலும் உரிமை கோரப்படாத கணக்குகள் இருக்கின்றன என்றாலும் அவை பெரிய அளவிலானவை அல்ல. 

வங்கிகளைப் பொருத்தவரை உரிமை கோரப்படாத வங்கிக் கணக்குகளுக்கு மிக முக்கியமான காரணம் வாடிக்கையாளர்கள் பணி நிமித்தம் இடமாற்றம் பெறுவதுதான். ஓர் ஊரிலிருந்து மற்றோர் ஊருக்கு பணி இடமாற்றம் பெறும்போது அதிகமாக பரிவர்த்தனை வைத்துக்கொண்டிக்கும் வங்கிக் கணக்குகளை மட்டும்தான் பலரும் கருத்தில் கொள்கிறார்கள். இன்றைய நிலையில், எந்த ஊரிலிருக்கும் கணக்கையும் தாங்கள் வசிக்கும் இடத்துக்கு அருகிலுள்ள வங்கிக்கு மாற்றிக்கொள்ளும் வசதி இருந்தும்கூட, பலரும் அதற்காக நேரம் செலவிடுவதில்லை. ஒன்றுக்கும் மேற்பட்ட வங்கிக் கணக்கு வைத்திருப்போர் எல்லா கணக்குகளிலும் சிறிது பணத்தை போட்டு வைத்திருக்கிறார்கள். அவை அனைத்தையும் கோரிப் பெறுவதில்லை. 

பல சேமிப்பு வங்கிக் கணக்குகள், வைப்புக் கணக்குகள் ஆகியவற்றில் வாரிசுதாரரை பதிவு செய்து வைப்பதில்லை. அப்படியே பதிவு செய்து வைத்திருந்தாலும், வாரிசுதாரர்கள் வங்கிக்குப் போய் ஆவணங்களைத் தாக்கல் செய்து வங்கியிலிருக்கும் பணத்துக்கு உரிமை கோர முயல்வதில்லை. அதனால் வங்கியில் உரிமை கோரப்படாத பணம் தேங்கிக்கிடக்கிறது. வாடிக்கையாளர்களையும் வாரிசுதாரர்களையும் அடையாளம் கண்டு அவர்களது வைப்பு நிதி அல்லது செயல்படாத கணக்குகள் பற்றி தெரிவித்து, பிரச்னைக்கு முடிவு காண வேண்டுமென்று இந்திய ரிசர்வ் வங்கி, வங்கிகளுக்கு அறிவுறுத்தியிருக்கிறது என்றாலும்கூட எந்தவொரு வங்கியும் அதில் கவனம் செலுத்துவதில்லை.

காப்பீட்டு நிறுவனங்களைப் பொருத்தவரை உரிமை கோரப்படாத பணம் என்பது புதிதொன்றுமல்ல. காப்பீட்டுதாரர்களோ அவர்களது குடும்பத்தினரோ காப்பீட்டு நிறுவனத்தை அணுகி முதிர்வுத் தொகையைக் கோராமல் இருப்பதற்கு பல காரணங்கள் இருக்கின்றன. ஆர்வ மிகுதியாலும், காப்பீட்டு முகவர்களின் வற்புறுத்தலாலும் காப்பீடு செய்ய முனையும் பலரும் தொடர்ந்து அதில் கவனம் செலுத்தாமல், தங்களது தவணைகளை தவற விடுகின்றனர். காப்பீட்டு நிறுவனங்கள் அவ்வப்போது முகாம்கள் நடத்தி தடைப்பட்ட காப்பீடுகளை புதுப்பிக்கின்றன என்றாலும்கூட, பாதியில் முடங்கிக் கிடக்கும் காப்பீடுகள் ஏராளம்.

ஆயுள் காப்பீட்டைப் பொருத்தவரை காப்பீட்டு ஆவணத்தை பத்திரப்படுத்தாததால் வாரிசுதாரர்கள் அதுகுறித்த விழிப்புணர்வு இல்லாமல் இருப்பதுண்டு. பல குடும்ப உறுப்பினர்களுக்கு மறைந்த குடும்பத் தலைவர் ஆயுள் காப்பீடு செய்திருப்பது தெரியாமல் இருப்பதும் உண்டு. ஆவணம் தொலைந்துவிடுவது, காப்பீட்டில் இணைந்தவர் முதிர்வு தேதி குறித்த விவரம் தெரியாமல் இருப்பது, காப்பீட்டு முகவருடனோ, நிறுவனத்துடனோ தொடர்பு இல்லாமல் இருப்பது போன்ற பல காரணங்களால் உரிமை கோராமல் காப்பீடு செய்த பணம் நிறுவனங்களிடம் இருந்துவிடுகிறது. 

அரசுடைமையாக்கப்பட்ட காப்பீட்டு நிறுவனங்களில் மட்டும் ஏறத்தாழ ரூ.20,000 கோடிக்கும் அதிகமான பணம் கோரப்படாமல் இருக்கிறது. தனியார் காப்பீட்டுத் துறையில் ரூ.2,964 கோடியும், வெளிநாட்டு காப்பீட்டு நிறுவனங்களில் ரூ.612 கோடியும் உரியவர்கள் அணுகாததால் காப்பீட்டு நிறுவனங்கள் வழங்காமல் வைத்திருக்கின்றன. காப்பீட்டு நிறுவனங்கள் கோரும் எல்லா ஆவணங்களையும் வழங்க முடியாமலும், தங்களுக்குச் சேர வேண்டிய காப்பீட்டுத் தொகைக்காக நேரம் செலவழித்து காப்பீட்டு நிறுவனங்
களைத் தொடர்பு கொள்ளாமலும் இருப்பதால் வழங்கப்படாத காப்பீட்டுத் தொகையும் இதில் அடக்கம். 

வங்கிகள் தங்களிடமுள்ள கோரப்படாத  பணத்தை வங்கி சேவை குறித்த வாடிக்கையாளர்களின் புரிதலை அதிகரிப்பதற்கு பயன்படுத்த வேண்டுமென்றும், செயல்படாத கணக்குகள் குறித்த விவரங்களை இணையதளத்தில் பதிவேற்ற வேண்டுமென்றும் ரிசர்வ் வங்கி அறிவுறுத்தியிருக்கிறது. அதேபோல, காப்பீட்டு நிறுவனங்கள் 10 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக உரிமை கோராத காப்பீட்டுத் தொகையை, மூத்த குடிமக்களின் நலவாழ்வு நிதியாக மாற்றி அவர்களுக்கான திட்டங்களைத் தீட்ட வேண்டுமென்றும் கூறப்பட்டிருக்கிறது. அதை நடைமுறைப்படுத்துகிறார்களா என்பது தெரியவில்லை. 

வங்கிகளையும் காப்பீட்டு நிறுவனங்களையும் தனியார்மயமாக்க அரசு நினைக்கிறதே, அப்படியானால் உரிமை கோரப்படாத பல கோடி ரூபாய் என்ன ஆகும்? தனியார் துறைக்கு அநாமத்து வரவா?

 

அண்மையில் விழுப்புரம் நகரில் ஒரு விழாவுக்காக அரசியல் கட்சிக் கொடிக்கம்பம் நட முயன்ற 13 வயது சிறுவன் தினேஷ், மின்சாரம் தாக்கி பலியான சம்பவம் பெரும் அதிர்ச்சியை ஏற்படுத்தி உள்ளது. இதையடுத்து பேனர், அலங்கார வரவேற்பு கலாசாரத்திற்கு எதிராக பலர் குரல் எழுப்பத் தொடங்கியுள்ளனர்.
இந்த நிகழ்வு குறித்து இரங்கல் தெரிவித்துள்ள தமிழக முதல்வர் "கட்சி நிகழ்ச்சிக்காக பேனர்கள், வரவேற்பு வளைவுகள் வைக்கக் கூடாது; சாலையில் அலங்காரப் பணிகள் எதையும் செய்யக் கூடாது என்று கூறி இருக்கிறேன். உயிரைக் குடிக்கும் பேனர் கலாசாரத்தை உடனே நிறுத்துங்கள். இனி யாரும் பேனர் கலாசாரத்தால் இறக்கக்கூடாது. இனி எங்கும் இதுபோன்ற இறப்பு நடக்காமல் தடுக்க வேண்டும்' என்று தெரிவித்துள்ளார்.
பேனர் கலாசாரம் கூடாது என நீதிமன்றம் பலமுறை உத்தரவுகளைப் பிறப்பித்தும்கூட, அவை காற்றில் பறக்கவிடப்பட்டு வருவதை பல சமயங்களில் நடைபெற்ற பல்வேறு நிகழ்வுகளில் இருந்து தெரிந்து கொள்ள முடிகிறது.  2019-இல் சென்னை குரோம்பேட்டை பகுதியைச் சேர்ந்த இளம் பொறியாளர் சுபஸ்ரீ(23), பைக்கில் சென்றபோது சாலையோரத்தில் வைக்கப்பட்டிருந்த பேனர் சரிந்து விழுந்ததன் விளைவாக கீழே விழுந்தார். அப்போது பின்னால் வந்த தண்ணீர் லாரி மோதி அவர் உயிரிழந்தது பலரையும் வேதனைக்குள்ளாக்கியது.
இது தொடர்பான வழக்கின்போது சென்னை உயர்நீதிமன்ற நீதிபதிகள், "தமிழகத்தில் சட்ட விரோத பேனர் கலாசாரத்தை அதிகாரிகள் தொடர்ந்து ஊக்குவித்து வருகின்றனர். சட்ட விரோத பேனர் வழக்கு தொடர்பான பதில் மனுவில், தவறு செய்யும் அதிகாரிகள் மீது நடவடிக்கை எடுக்கப்படும் என தலைமைச் செயலர் தெரிவித்துள்ளார். 
ஆனால், தற்போது ஓர் உயிர் பலியாகிவிட்டது. இதற்கு யார் பொறுப்பேற்பது? குடிமக்களின் உயிர் அவ்வளவு சாதாரணமாகிவிட்டதா? மனித உயிர்களுக்கு அரசு அளிக்கும் மரியாதை இவ்வளவு தானா? திருமணம் உள்ளிட்ட நிகழ்ச்சிகளுக்கு பேனர் வைத்துதான் அழைக்க வேண்டுமா? பேனர் வைக்காவிட்டால் அவர்களுக்கு வழி தெரியாதா' என்று கடுமையான கேள்விகளை முன்வைத்தனர். 
இந்நிலையில், மீண்டும் இது போன்ற விபத்து ஏற்பட்டு ஒரு சிறுவன் இறந்துள்ளது வேதனையை ஏற்படுத்தியுள்ளது. கடந்த காலங்களில் விளம்பரங்கள் எல்லாம் சுவரில் எழுதப்படுவதுதான் வழக்கமாக இருந்தது. அடுத்து, சுவரொட்டி கலாசாரம் தொடங்கியது. 
அப்போதெல்லாம் அவற்றால் உயிருக்கு பாதிப்பு ஏற்படவில்லை.  அதன் பின் தொடங்கிய இத்தகைய பிளக்ஸ், பேனர், கட்-அவுட் கலாசாரம் தற்போது வானளாவ வளர்ந்து விட்டது. விதவிதமான வடிவங்களுடன், ஆர்ப்பாட்டமாக உருவாகிவிட்ட இத்தகைய கலாசாரம் முடிவதாகத் தெரியவில்லை.
அனைத்து காலகட்டத்திலும் நம்முடன் ஒன்றிவிட்டது பேனர் கலாசாரம். பிறந்த குழந்தைக்கு பெயர் சூட்டு விழா தொடங்கி,  குடும்ப விழாக்கள், அரசியல் கட்சியினரின் பொதுக்கூட்டங்கள், ஆர்ப்பாட்டங்கள், அரசு விழாக்கள், தனியார் நிறுவன நிகழ்வுகள் என நீண்டு கொண்டே செல்கிறது இந்தப் பட்டியல்.  
அரசியல்வாதிகள் மட்டுமல்ல, அனைத்துத் தரப்பு மக்களுமே இத்தகைய விளம்பரங்களை விரும்புவதால்தான் நீதிமன்றங்கள் பலமுறை கூறியும்கூட பேனர் கலாசாரம் தொடருகிறது. 
போட்டி போட்டுக் கொண்டு பேனர் வைக்கும் போக்கும் அதிகரித்து வருகிறது. இதனால், நாள்தோறும் பேனர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்து வருகிறது. அரசியல் கட்சித் தலைமையை ஈர்க்க வேண்டும் என்று நினைக்கும் கட்சி நிர்வாகிகளால் இத்தகைய பேனர் கலாசாரத்தை விட்டு வெளியே வர முடியவில்லை.
இவற்றையெல்லாம் தாண்டி தற்போது, சாலையின் இருபுறமும் குழிகள் தோண்டி வளைவான வரவேற்பு வளைவுகள் வைப்பதும் நடைபெறுகிறது. இப்படி வைக்கப்படும் குறுகிய வளைவிற்குள் நுழைந்துதான் வாகனங்கள் செல்ல வேண்டும் என்பதால், எதிரே வரும் வாகனங்கள் வளைவுக்குள் நுழைந்து வர முடியாத நிலை ஏற்பட்டு போக்குவரத்து நெரிசல் உருவாவதையும் பார்க்க முடிகிறது. 
பெரும்பாலும் தலைவர்கள் வரும்போதுதான் சாலைகளில் இவை அமைக்கப்படுகின்றன. ஏற்கெனவே தலைவர்கள் வரும்போது சாலைப் போக்குவரத்து பாதிக்கப்படும் நிலையில், இந்த வரவேற்பு வளைவுகளால் கூடுதல் நேரம் போக்குவரத்து முடங்குகிறது.
இவை எல்லாம் அதிகாரிகளுக்குத் தெரிந்தாலும்கூட அவர்களால் எதுவும் செய்ய முடிவதில்லை. ஆளும் கட்சி பேனர் வைக்கும் போது தடுக்க முடியாத அதிகாரிகள், எதிர்க்கட்சியினர் வைக்கும்போது தடுத்தால் தேவையில்லாத பிரச்னை ஏற்படும் என்பதற்காக அதையும் கண்டுகொள்வதில்லை. 
அதையும் தாண்டி எதிர்க்கட்சியினர் வைக்கும் பேனரை அகற்ற நினைத்தால், ஆளும் கட்சியினர் வைக்கும் பேனர்களுக்கு அனுமதி அளித்தீர்களே என்ற கேள்விகளுக்கு விடை அளிக்க வேண்டிய நிலை  உருவாகும் என்பதால், அதிகாரிகள் பலரும் அமைதி காக்க வேண்டிய நிலைக்கு தள்ளப்பட்டு விட்டனர்.
2019-இல் அன்றைய அதிமுக ஆட்சியின்போது முதல்வர் எடப்பாடி பழனிசாமி, துணை முதல்வர் ஓ. பன்னீர்செல்வம் ஆகியோர் கட்சியினர் கண்டிப்பாக பேனர் வைக்கக் கூடாது என அறிவித்தனர். பேனர் வைத்திருந்தால் அந்த நிகழ்ச்சியில் நான் கலந்து கொள்ள மாட்டேன் என அன்றைய எதிர்க்கட்சி தலைவராக இருந்த இன்றைய முதல்வர் தெரிவித்தார். மற்ற கட்சித் தலைவர்களும்கூட பேனர் கலாசாரத்தை கைவிட வேண்டும் என தெரிவித்தனர்.
இப்படி தலைவர்கள் அறிவுறுத்திவிட்ட நிலையில், கட்சியினர் அதைக் கண்டிப்பாக கடைப்பிடித்திருக்க வேண்டும். அவர்கள் கடைப்பிடிக்கவில்லை என்பதையே தற்போது விழுப்புரத்தில் நிகழ்ந்துள்ள துயர சம்பவம் வெளிப்படுத்துகிறது. 
பாதை பயணத்திற்காக மட்டுமே. பாதையில் கொடிக்கம்பத்தையும், பேனரையும், கட்அவுட்டையும் வைத்து பயணத்துக்கான பாதையை மரணத்துக்கான பாதையாக மாற்றிவிடக் கூடாது.

ஜப்பான் தலைநகா் டோக்கியோவில் நடந்து முடிந்திருக்கிறது ஒலிம்பிக் திருவிழா. ஆளில்லா கடையில் டீ ஆற்றுவதை போல ஆளே இல்லாத அரங்கத்தில் ஆடி முடிந்து இருக்கிறது. எதிா்பாா்த்ததைப் போல அமெரிக்காவும், சீனாவும் முதல் இரண்டு இடங்களிலும், போட்டி நடத்திய ஜப்பான் மூன்றாவது இடத்திலும் சிம்மாசனம் போட்டு அமா்ந்தன.

ஆனால், சமீப காலங்களில் அதிக சா்ச்சைகளில் சிக்கி வரும் ரஷியா 20 தங்கம், 28 வெள்ளி, 23 வெண்கலம் என மொத்தம் 71 பதக்கங்கள் வென்று ஐந்தாவது இடத்தை பிடித்தாலும், வீரா்கள் தங்கம் வென்று வெற்றி மேடையில் நின்றபோது ரஷியக் கொடியும் ஏற்றப்படவில்லை, ரஷிய தேசிய கீதமும் இசைக்கப்படவில்லை.

138 கோடி மக்கள்தொகையைக் கொண்ட இந்தியாவிலிருந்து ஒரே ஒரு ராணுவ வீரா் சுபைதாா் நீரஜ் சோப்ரா ஒரே ஒரு தங்கம் வென்றபோது, நம் நாட்டின் தேசியக் கொடி ஏற்றப்பட்டு ‘ஜன கன மன’ இசைக்கப்பட்டபோது நாடே காதலாகிக் கசிந்து கண்ணீா் மல்கி நின்றது. ஆனால், 20 தங்கம் வென்ற ரஷியாவின் தேசியக் கொடி ஒரு முறை கூட ஏற்றப்படவில்லை, ஒரு முறை கூட அந்நாட்டு தேசிய கீதமும் இசைக்கப்படவில்லை. ஏன்? ஏன்? ஏன்?

தடகளத்தில் மட்டும் நடப்பதல்ல ஒலிம்பிக் போட்டிகள். ஒலிம்பிக் போட்டி எங்கே நடத்தப்பட வேண்டும் என்பதில் ஆரம்பிக்கிறது போட்டி. நம் ஊா் பணக்காரா்கள் தங்கள் மகளின் திருமணத்தைப் படாடோபமாக நடத்தி மாஸ் காட்டுவதைப் போல வளா்ச்சி அடைந்த நாடுகள், ஒலிம்பிக் போட்டியை நடத்தி கெத்து காட்டும். ஒவ்வொரு முறையும் எங்கே அடுத்த ஒலிம்பிக் நடத்தப்பட வேண்டும் என்பதற்கான போட்டி 12 ஆண்டுகளுக்கு முன்பே தொடங்கும். 2020 ஒலிம்பிக்ஸ் கரோனா தீநுண்மி காரணமாக 2021-இல் நடத்தப்பட்டாலும் அது ‘டோக்கியோ ஒலிம்பிக்ஸ் 2020’ என்றே அழைக்கப்படுகிறது. அடுத்த ‘ஒலிம்பிக்ஸ் 2024’ பிரான்ஸ் தலைநகா் பாரீசில் நடைபெற உள்ளது.

உலகின் புதிய தாதாவான சீனா 2008-இல் ஒலிம்பிக் போட்டியை பெய்ஜிங்கில் நடத்தி முடித்து விட்டது. ‘ஒலிம்பிக்ஸ் 2028’ அமெரிக்காவில் உள்ள லாஸ் ஏஞ்சலீஸில் நடக்க உள்ளது. 2038 ஒலிம்பிக்ஸ் ஆஸ்திரேலியாவில் உள்ள பிரிஸ்பேனில் நடக்கவுள்ளது. அவ்வளவு ஏன் 2036 ஒலிம்பிக்ஸை ஆமதாபாதில் நடத்த வேண்டுமென மோடி அரசு முனைப்பு காட்டி வருகிறது.

இதற்கு அச்சாரமாகத்தான் அன்றைய அமெரிக்க அதிபா் டொனால்ட் டிரம்ப் இந்தியா வந்தபோது 1,30,000 போ் அமரக்கூடிய உலகிலேயே மிகப்பெரிய பிரம்மாண்டமான நரேந்திர மோடி விளையாட்டு அரங்கை குஜராத் அரசு அந்த மாநில கிரிக்கெட் சங்கத்துடனும் சில பணக்காரா்களுடனும் சோ்ந்து 800 கோடி ரூபாய் பட்ஜெட்டில் கட்டி உள்ளது.

ஒலிம்பிக் நடத்துவது என்பது ஒரு நாட்டினுடைய பணவலிமை மற்றும் புஜ வலிமையை காட்டுவது மட்டுமல்ல. அதனால் புதிய விளையாட்டு அரங்கங்கள் கட்டப்படுவதோடு ஆயிரக்கணக்கில் வரும் விளையாட்டு வீரா்களும், உடன் வரும் பயிற்சியாளா், மருத்துவா், அதிகாரிகள் என்ற பெயரில் வரும் பாா ்வையாளா்கள், உண்மையான பாா்வையாளா்கள் ஆகியோருக்குத் தங்குமிடம், பயிற்சி இடம், உணவுக் கூடம் என பல கோடி ரூபாயில் வசதிகள் செய்து தரப்படும்.

இதில், பாா்வையாளா்களாக வரும் விருந்தினா்களுக்காக கட்டப்படும் தங்கும் விடுதிகள் கணக்கு தனி. விளையாட்டைக் காண உலகெங்கிலும் இருந்து வரும் சுற்றுலாப் பயணிகள், அவா்களுக்காகக் குவியும் பெண்கள், ஒலிம்பிக் விளையாட்டின் ஒளிபரப்பு, விளம்பரம், வசூல் வேட்டை என பணம் கோடி கோடியாய் கொட்டும்.

நான்கு ஆண்டுகளுக்கு ஒரு முறை கோடை ஒலிம்பிக்ஸ், குளிா்கால ஒலிம்பிக்ஸ், பாராலிம்பிக்ஸ் (மாற்றுத் திறனாளிகளுக்காக) என்று ஒலிம்பிக்ஸ் விளையாட்டுப் போட்டிகள் நடத்தப்படுகின்றன. அன்றைய இந்திய பிரதமா் நேருவால் முன்னெடுக்கப்பட்ட ஏசியாட் விளையாட்டுப் போட்டிகள் எனும் நான்காவது போட்டிகள் வேறு நான்காண்டுகளுக்கு ஒரு முறை நடக்கிறது.

இது தவிர கிராண்ட் ஸ்லாம் டென்னிஸ் போட்டிகள், ஐரோப்பா, அமெரிக்காவின் கால்பந்துப் போட்டிகள் என்பவை மட்டுமல்லாமல் உலகின் மிகப்பெரிய தங்கச்சுரங்கமான கிரிக்கெட் போட்டிகளும் நடந்து ‘ஓடி விளையாடு பாப்பா’ என்ற பாரதியின் கனவை மெய்ப்பித்து கொண்டிருக்கின்றன.

சித்தாந்த ரீதியில் ஒன்றாயிருந்தாலும் தலைவா்களால் பிளவுபட்டு நிற்கும் சீனாவுக்கும், ரஷியாவுக்கும் இப்போது நேரம் சரியில்லை. சீனா கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளாக கரோனா தீநுண்மி சிக்கலில் பெயரைத் தொலைத்தது என்றால், ரஷியா, அமெரிக்க அதிபா் தோ்தல் தலையீடு, ஊக்கமருந்து விவகாரம் என தனது பெயரைக் கெடுத்துக் கொண்டுள்ளது.

2007-ஆம் ஆண்டு தென்னமெரிக்காவில் ‘மயன் நாகரிகத் தொட்டில்’ என பெயா் பெற்ற கௌதமாலா நகரில் நடைபெற்ற 119-ஆவது உலக ஒலிம்பிக் சங்கக் கூட்டத்தில் கடும்போட்டிக்கிடையில் 2014 குளிா்கால ஒலிம்பிக் நடத்தும் பேற்றை ரஷியா பெற்றது. உலக நாடுகளிலேயே அரசாங்கமே தலையிட்டு விளையாட்டை வளா்ப்பது கம்யூனிஸ்ட் நாடுகளில்தான் என்று சொன்னால் மிகையாகாது. இவா்கள் தங்களுடைய விளையாட்டு வெற்றியை வளா்ச்சியின் குறியீடாகவே பாா்த்தாா்கள். வேறு சுதந்திரங்கள் இல்லாத கம்யூனிஸ்ட் தேசங்களில் விளையாட்டு வெற்றிகள் தனி மனித வளா்ச்சியின் குறியீடாக பறைசாற்றப்பட்டது.

இந்த நிலையில்தான் 2014 குளிா்கால ஒலிம்பிக்ஸை தெற்கு ரஷியாவில் உள்ள கடற்கரை நகரான சோச்சியில் நடத்த ரஷியா ஏற்பாடுகளை முன்னெடுத்தது. சோச்சி குளிா்கால ஒலிம்பிக்ஸ் 2014 பிப்ரவரி 7 வெள்ளிக்கிழமை தொடங்கி 23 ஞாயிற்றுக்கிழமை முடிந்தது. 88 நாடுகளிலிருந்து 2,873 வீரா்கள் கலந்துகொண்ட இந்தத் திருவிழாவில் 7 பிரிவுகளில் போட்டிகள் நடந்தன. போட்டி முடிவில் 13 தங்கப்பதக்கங்களுடன் ரஷியா மொத்தம் 33 பதக்கங்களை வென்றது. நாா்வே 11 தங்கத்துடன், 26 பதக்கங்களை அள்ளிச்செல்ல, கனடா 10 தங்கத்துடன் 25 பதக்கங்களை வென்று வாகை சூட, அமெரிக்கா 9 தங்கத்துடன் 28 பதக்கங்களை அள்ளி நான்காவதாக நின்றது.

விருதும் வில்லங்கமும் இரட்டைப் பிறவிதானே. ரஷியாவின் அசாதாரணமான சாதனைகள் சந்தேகப் புயலைக் கிளப்பின. இதற்கிடையில் ரஷியாவின் போதைத் தடுப்பு இயக்கத்தைச் சோ்ந்த ஒரு தம்பதி ஜொ்மனி வந்து மனசாட்சி உந்துதலால் ரஷிய வீரா்களின் வெற்றிக்குப் பின்னால் ஊக்கமருந்து மோசடி உள்ளது என போட்டு உடைத்தனா். ஐயோ பத்திக்கிச்சு பத்திக்கிச்சு. அமெரிக்கா உட்பட மேலை நாடுகள் இந்தப் பிரச்னையை பெரிதாக்கின.

ரஷியாவின் ஓய்வுபெற்ற போதை மருந்து தடுப்பு இயக்கத்தின் தலைவா், ‘ரஷிய அரசாங்கம் விஞ்ஞான ரீதியாக மருத்துவ ஆராய்ச்சிகளை மேற்கொண்டு சிறுநீரிலிருந்து எளிதில் கண்டுபிடிக்க முடியாத அளவுக்கு ஊக்க மருந்துகளை விளையாட்டு வீரா்களுக்கு கொடுத்ததோடு, தங்கள் நாட்டு ஒற்றா் படைப் பிரிவான கேஜிபி மூலமாக ஒலிம்பிக் ஊக்கமருந்து ஆராய்ச்சி நிலையத்திற்குள் ஊடுருவி அங்கிருந்த தங்கள் நாட்டு வீரா்களின் சிறுநீா் மாதிரிகளை மோசடியாக மாற்றி விட்டது. ரஷியாவின் 15 பதக்கங்கள் அப்படி மோசடியாகப் பெறப்பட்டவை’ என்று பத்திரிகையாளா்களிடம் போட்டுடைத்தாா்.

இதனால் விளையாட்டுத்துறை சாா்ந்த போதைமருந்து தடுப்பு சங்கம் விசாரணைக்காக களத்தில் இறங்கி 43 ரஷிய விளையாட்டு வீரா்களுக்கு உலகப் போட்டிகளில் கலந்து கொள்ளக் கூடாது என தடை விதித்ததோடு 13 பேரின் பதக்கங்களையும் பறித்தது.

இந்த விசாரணை நடந்து கொண்டிருக்கும் போதே ‘ஒலிம்பிக்ஸ் 2016’ நடந்து முடிந்துவிட்டது. இதில் ரஷிய தடகள வீரா்கள் சிலா் தனிப்பட்ட முறையில் கலந்து கொள்ள அனுமதிக்கப்பட்டாலும், ரஷியா என்ற நாட்டுப் பெயரும், கொடியும் தேசிய கீதமும் 2016 பிரேசிலில் நடந்த ரியோ டி ஜெனிரோ ஒலிம்பிக்ஸில் பயன்படுத்த அனுமதிக்கப்படவில்லை. அதற்கு பதில் ரஷியன் ஒலிம்பிக் கமிட்டி (ஆா்ஓசி) என்ற பெயா் மட்டுமே அனுமதிக்கப்பட்டது.

2017- இல் கூடிய உலக போதை மருந்து தடுப்புக் கூட்டம் ரஷியாவை நான்கு ஆண்டுகள் உலக விளையாட்டுப் போட்டிகளில் கலந்து கொள்ள கூடாது என தடை விதித்தது. ‘மாகாளி கடைக்கண் வைக்க ஆஹா என எழுந்த யுகபுரட்சி’யின் பிறப்பிடமான ரஷியா பெயா் கெட்டு, மானமிழந்து, கேவலப்பட்டு உலக விளையாட்டு அரங்கில் ஒதுக்கி வைக்கப்பட்டது. இதனால்தான் அண்மையில் டோக்கியோவில் நடைபெற்ற ‘ஒலிம்பிக் 2020’-யிலும் ரஷியா கலந்து கொள்ள முடியாமல் போன சோகம் அரங்கேறியது.

இருந்தாலும் அரசின் தவறுகளுக்கு வீரா்களை பலிகடா ஆக்கக்கூடாது என்ற நல்ல எண்ணத்தில் நோ்மையான, உண்மையான ரஷிய விளையாட்டு வீரா்கள் கடுமையான சோதனைகளுக்கு பிறகு ஒலிம்பிக்கில் விளையாட அனுமதிக்கப்பட்டனா். இதனால்தான் ரஷியா தன் நாமம் கெட்டு தன்னுடைய வீரா்கள் 20 போ் தங்கம் வென்றும் கூட தன் நாட்டு கொடியையும், தன்னுடைய தேசிய கீதத்தையும் உலக அரங்கில் பறைசாற்ற முடியாமல் போயிற்று.

ஊராா் அடித்தால் அப்பாவிடம் சொல்லலாம், அப்பா அடித்தால் அம்மாவிடம் அழலாம், அம்மா அடித்தால் அரசிடம் முறையிடலாம் அரசே அடித்தால் யாரிடம் போவது? இது போதை மருந்துக்கும் பொருந்தும் தொலைபேசி ஒட்டு கேட்பதற்கும் பொருந்தும்.

கட்டுரையாளா்:

முன்னாள் சட்டப்பேரவை உறுப்பினா்.

ஆப்கானிஸ்தானைத் தாலிபான்கள் கைப்பற்றியதை அடுத்து பெரும் எண்ணிக்கையிலான மக்கள் அங்கிருந்து வெளியேறத் தவித்துக்கொண்டிருக் கிறார்கள். சில நாடுகள் ஆப்கானியர்களை அகதிகளாக ஏற்றுக்கொள்ள முன்வந்துள்ளபோதிலும், சில நாடுகள் தங்கள் முடிவைத் தள்ளிப்போடவும் அகதிகளுக்கான தங்களது திட்டங்களை விஸ்தரிக்க விரும்பாமலும் உள்ளன. ரஷ்யாவும் ஆஸ்திரியாவும் ஆப்கன் அகதிகளை ஏற்றுக்கொள்ள விருப்பமில்லை என்பதைத் தெளிவுபடுத்தியுள்ளன. இதற்கிடையில், ஆப்கன் குடிமக்கள், காபூல் சர்வதேச விமான நிலையத்துக்கான சாலைகளில் அனுமதிக்கப்பட மாட்டார்கள் என்று தாலிபான்கள் தெரிவித்துள்ளனர். எனினும், நாட்டைவிட்டு வெளியேறும் வாய்ப்பு கிடைக்குமா என்ற கவலையோடு இன்னமும் ஆயிரக்கணக்கான ஆப்கானியர்கள் விமான நிலையத்தின் வெளியே முகாமிட்டுத் தங்கியுள்ளனர்.

ஏற்கெனவே ஆப்கானிலிருந்து வெளியேறி மற்ற நாடுகளில் அகதிகளாக இருப்பவர்களின் எண்ணிக்கை சுமார் 22 லட்சமாக இருக்கக்கூடும் என்று மதிப்பிடப்படுகிறது. தற்போது தாலிபான்களின் பிடியில் ஆப்கானிஸ்தான் மீண்டும் சிக்கிக்கொண்டதையடுத்து சுமார் 35 லட்சம் பேர் தங்களது வீடுகளை விட்டுவிட்டு எல்லைப் பகுதிகளில் காத்திருக்கின்றனர். பயங்கரவாதத்தால் மட்டுமின்றி வறட்சியை அடுத்த கடுமையான உணவுப் பற்றாக்குறையாலும் அவர்கள் பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர். 2020-ல் ஆப்கனிலிருந்து புகலிடம் தேடிச் சென்றவர்களுக்கு பாகிஸ்தானும் ஈரானும் அதிக அளவில் இடமளித்தன. ஈரானில் தற்போது ஆப்கானிஸ்தானை ஒட்டியுள்ள எல்லைப் பகுதிகளில் அகதிகளுக்கான தற்காலிக முகாம்கள் அமைக்கப்பட்டுவருகின்றன. பாகிஸ்தான் ஆப்கனுடனான தனது எல்லையை மூடிவைத்திருந்தாலும் அங்கிருந்து அபயம் தேடி வருபவர்களைத் தடுத்துநிறுத்தவில்லை.

ஆப்கன் அரசில் பணியாற்றியவர்களை மட்டுமே அகதிகளாக ஏற்றுக்கொள்ள அமெரிக்கா முன்வந்துள்ளது. பிரிட்டன் 20,000 அகதிகள் வரையில் ஏற்றுக்கொள்ளத் தயாராக இருந்தாலும் பெண்கள், குழந்தைகளுக்கு முன்னுரிமை கொடுக்கிறது. இந்தியாவைப் பொறுத்தவரை, இந்தியாவுக்கு வர விரும்பும் அங்குள்ள இந்துக்கள், சீக்கியர்கள் அனைவரையும் ஏற்றுக்கொள்ளத் தயாராக இருக்கிறது. அதற்கு வாய்ப்பாக ஆறு மாதங்களுக்கு மட்டும் செல்லுபடியாகும் இ-விசா திட்டத்தை அறிமுகப்படுத்தியுள்ளது.

போரால் பாதிக்கப்பட்டவர்களை மற்ற நாடுகள் அகதிகளாக ஏற்றுக்கொள்ள முன்வந்தாலும் நிரந்தரக் குடியுரிமைக்கான வாய்ப்பு என்பது கேள்விக்குறியாகவே நீடித்துவருகிறது. சில சமயங்களில், சட்டவிரோதமாகக் குடியேறியவர்கள் என்ற அடையாளமும்கூட அவர்கள் மீது சுமத்தப்படுகிறது. 1951-ம் ஆண்டின் ஐநா அகதிகள் தொடர்பான உடன்பாட்டின்படி, ஒரு நாடு அனுமதித்தால் மட்டுமே அகதிகளால் அந்நாட்டின் குடியுரிமையைப் பெற முடியும். இல்லையென்றால், சொந்த நாட்டுக்குத் திரும்பியாக வேண்டும். அதுவும் இல்லையென்றால், இன்னொரு நாட்டுக்குச் சென்று அகதி என்ற நிலையிலேயே அலைந்துழல வேண்டும். குடியுரிமையைப் பெறாதவர், அந்நாட்டின் சட்டரீதியான உரிமைகளைப் பெற முடியாது. அகதிகள் தொடர்பிலான சர்வதேச உடன்பாடு, குடியுரிமைக் கோட்பாட்டை மட்டுமே அடிப்படையாகக் கொண்டது. அது, அனைத்துலக மனிதர்களின் கண்ணியமான வாழ்வுக்கானதாக மாற வேண்டும். போரின் பாதிப்புகளால் புகலிடம் தேடுபவர்களுக்கு நிரந்தரக் குடியுரிமையை வழங்க முன்வரும் நாடுகள் தமக்குள் ஒன்றிணைந்து புதிய உடன்பாடுகளை எட்ட வேண்டும்.

கல்வி வளர்ச்சியிலும் மாணவர்களின் கல்வி உரிமையிலும் அரசுப் பள்ளிகளின் முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்திவருகிறவர்கள் வரவேற்கத்தக்க ஓர் அறிவிப்பை வெளியிட்டிருக்கிறார் பள்ளிக் கல்வித் துறை அமைச்சர் அன்பில் மகேஷ் பொய்யாமொழி. “அரசுப் பள்ளிகளை நவீனப்படுத்தவும், அவற்றின் தரத்தை உயர்த்தவும் நடவடிக்கை எடுக்கப்பட்டுவருகிறது. அரசுப் பள்ளிகள் வறுமையின் அடையாளமல்ல. அவற்றைப் பெருமையின் அடையாளமாக மாற்றுவோம்” என நடப்புச் சட்டமன்றக் கூட்டத்தொடரில் அவர் அறிவித்திருப்பது எதிர்பார்ப்புகளை ஏற்படுத்தியிருந்தாலும் சவால் மிகுந்த பணி இது.

கரோனா தொற்றுக் காலத்தில் அதிக பாதிப்புக்குள்ளானது கல்வி. தேசிய அளவில் ஆரம்பக் கல்வி முதல் மேல்நிலைக் கல்வி வரை பயிலும் 24.7 கோடி மாணவர்களுடைய கல்வி பாதிக்கப்பட்டு, மன உளைச்சலுக்கு ஆளாகியிருக்கிறார்கள். இந்தச் சவாலை வெற்றிகரமாக எதிர்கொள்வதற்கு, அரசுப் பள்ளிகளில் நிலவும் சில பிரச்சினைகளைப் புரிந்துகொண்டாக வேண்டும்.

கடந்த பத்தாண்டுகளில் அரசுப் பள்ளிகள், குறிப்பாக ஆரம்பப் பள்ளிகளில் மாணவர்கள் எண்ணிக்கை குறைந்து, தனியார் பள்ளிகளில் மாணவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்தது. இதனால் பல அரசுப் பள்ளிகள் மூடப்பட்டுவிட்டன. தேசிய கல்விக் கொள்கையின்படி அரசுப் பள்ளிகளில் குறிப்பிட்ட எண்ணிக்கையில் மாணவர்கள் இல்லை என்றால், அத்தகைய பள்ளிகளை மூடிவிட்டுப் பல கிராமங்களுக்கு மையத்தில் பள்ளி வளாகத்தை உருவாக்க வேண்டும் என ஒன்றிய அரசு கடந்த ஆண்டு அறிவித்தது. அதிமுக அரசும் அக்கொள்கையை ஏற்றுக்கொண்டது.

கரோனா வந்த பிறகு நிலைமை தலைகீழாக மாறிவிட்டது. கரோனா காலத்தில் வேலையிழந்து வருமானத்தையும் வாழ்வாதாரத்தையும் இழந்த ஏழை, எளிய விளிம்புநிலைக் குடும்பங்களைச் சார்ந்தவர்கள் சுயநிதிப் பள்ளிகளில் படித்துவரும் தங்கள் குழந்தைகளைக் கட்டணம் செலுத்திப் படிக்க வைக்க இயலாததால், அரசுப் பள்ளிகளில் சேர்க்கிறார்கள். இதுவரையில் 2 லட்சம் மாணவர்கள் தனியார் பள்ளிகளிலிருந்து அரசுப் பள்ளிகளுக்கு வந்துள்ளதாகத் தகவல்கள் கூறுகின்றன.

இதற்கு அரசுப் பள்ளிகளின் தரம் உயர்ந்ததுதான் காரணம் என்று சொல்லிவிட முடியாது. ஏழை, எளிய குடும்பங்களின் வாழ்க்கைத்தரம் சரிந்ததால் ஏற்பட்ட மாற்றம் இது. ஆனால், அரசுப் பள்ளிகளின் மேம்பட்ட தரம் என்ற அடிப்படையிலேயே அதிகமான மாணவர்கள் சேர்க்கப்படுகிற ஆக்கபூர்வமான நிலையை உருவாக்க முடியும்.

தமிழகத்தில் பல மாவட்டங்களில் அரசுப் பள்ளிகளில் மாணவர்கள் எண்ணிக்கையைத் தக்கவைப்பதோடு அதிகரிக்கவும் சமூகப் பார்வையோடு பல ஆசிரியர்கள் செயல்பட்டுவருகிறார்கள். அரசுப் பள்ளிகளை நாடி வருகிற, தனியார் சுயநிதிப் பள்ளிகளிலிருந்து விலகி வருகிற மாணவர்களைத் தக்கவைக்கவும், மேலும் மேலும் அதிகமானோரை ஈர்க்கவும் அரசுப் பள்ளிகளின் கட்டமைப்பை மேம்படுத்துவதோடு கல்வித் தரத்தையும் உயர்த்த வேண்டும். அதற்குக் கல்வியாளர்களின் ஆலோசனை, முன்னுதாரணம் படைத்துள்ள ஆசிரியர்களின் அனுபவங்களை அரசு கேட்டுப்பெற்று, உருவாகியுள்ள புதிய வாய்ப்பைக் கையாள வேண்டும். அரசுப் பள்ளி எனும் அளப்பரிய ஆற்றலைச் சரியாகப் பயன்படுத்திட அது உதவும். மாணவர் எண்ணிக்கை அதிகரித்துவரும் பின்னணியில் எதிர்கொள்ளும் பிரச்சினைகளுக்கும், அவற்றை எவ்வாறு தீர்க்க முடியும் என்பதற்கும் சில வெற்றிகரமான முன்னுதாரணங்கள் தமிழகமெங்கும் இருக்கின்றன.

‘குடி’மகன்களை வெளியேற்றிய முகப்பேர் பள்ளி

சென்னை மாநகராட்சிக்கு உட்பட்ட ‘அம்பத்தூர் நகராட்சி தொடக்கப் பள்ளி’ 1935-ல் தொடங்கப்பட்டது. 2009-ல் இப்பள்ளியில் படித்த மாணவர்களின் எண்ணிக்கை 45. அவ்வாண்டு தலைமை ஆசிரியராக எஸ்.கிருஷ்ணவேணி பொறுப்பேற்றபோது, பள்ளி நிறைவடைந்து ஆசிரியர்களும் மாணவர்களும் வெளியேறும் முன்பாகவே சிலர் மது பாட்டில்களுடன் பள்ளிக்குள் ‘குடி’யேறிவந்தார்கள். ஆசிரியர்கள் அச்சத்தோடு வெளியேறினார்கள். அப்பகுதி சமூக ஆர்வலர்களைச் சந்தித்துத் தலைமையாசிரியர் நிலைமையை எடுத்துக்கூறினார். அவர்களது தலையீட்டைத் தொடர்ந்து நடவடிக்கைகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. ‘குடி’மகன்கள் தடுக்கப்பட்டார்கள், பள்ளிக்குச் சுற்றுச்சுவரும் கட்டப்பட்டது.

ஆசிரியர்கள் செலவில் காலைச் சிற்றுண்டியும் சீருடையும் கொடுத்தனர். சில புரவலர்கள் மூலம் 100 நாற்காலிகளும் 12 மேஜைகளும் பெறப்பட்டன. பள்ளியின் தோற்றம் மாற்றப்பட்டது. குழந்தைகளுக்கு ஆங்கில மொழிப் பயிற்சி தனியாக அளிக்கப்பட்டுவருகிறது. வெளிநாடுகளில் உள்ள ஆர்வலர்கள் மூலம் 6 மடிக்கணினிகள், 6 மேசைக்கணினிகளுடன் கணினிப் பயிற்சியும் அளிக்கப்படுகிறது. மாவட்ட ஆட்சியரை அழைத்து பள்ளி ஆண்டு விழா நடத்தப்பட்டது. புளியமரப் பள்ளி என்று ஏளனமாகப் பார்க்கப்பட்ட காலம் போய், தலைநிமிர்ந்த புளியமரம் என முகப்பேரின் அடையாளமாக, அனைவரும் தேடி வரும் பள்ளியாக இது உள்ளது. இப்பள்ளி மாணவர் எண்ணிக்கை கரோனாவுக்கு முன்பு 110 ஆக உயர்ந்திருந்தது. கரோனாவுக்குப் பிறகு மேலும் 90 மாணவர்கள் சேர்ந்திருக்கிறார்கள். இப்பள்ளியின் கட்டமைப்பை மேம்படுத்த வேண்டியுள்ளது. 2017-ல் இப்பள்ளியின் கட்டமைப்பை மேம்படுத்த மாநகராட்சி ரூ. 30 லட்சம் ஒதுக்கீடு செய்தது. ஆனால், அந்தத் தொகை இன்னும் பள்ளிக்கு வந்துசேரவில்லை.

பெற்றோர் தேடி வரும் திருவெற்றியூர் பள்ளி

ராமநாதபுரம் மாவட்டம் திருவெற்றியூரில் உள்ள நகராட்சி நடுநிலைப் பள்ளி 1975-ல் தொடங்கப்பட்டது. 2013-ல் இப்பள்ளி மாணவர்கள் எண்ணிக்கை 203. அவ்வாண்டு தலைமையாசிரியராக ஆ.முத்துச்செல்வி பொறுப்பேற்றார். தினமும் பள்ளி நேரம் முடிந்த பிறகு, மாணவர்களுக்குத் தமிழ், ஆங்கிலம் இரண்டு மொழிகளையும் கற்பிக்க ஒன்றரை மணி நேரம் சிறப்பு வகுப்புகள் நடத்தப்பட்டன. மாணவர்களுக்கு நாடகம், சிலம்பு, பறை போன்ற கலைகளிலும் பயிற்சி அளிக்கப்பட்டது. இப்பள்ளியைச் சார்ந்த 7 மாணவர்கள் தேசியத் தகுதி - உதவித்தொகைத் தேர்வில் கடந்த ஆண்டு வெற்றிபெற்றார்கள்.

பள்ளி ஆசிரியர்கள் மேற்கொண்ட முயற்சியால், 2020-ல் மாணவர்கள் எண்ணிக்கை 392ஆக உயர்ந்தது. தற்போது அப்பள்ளியில் மொத்த மாணவர்கள் எண்ணிக்கை 662. இப்பள்ளியில் குழந்தைகளைச் சேர்ப்பதற்குப் பெற்றோர் தினமும் வருகிறார்கள். இடநெருக்கடி, ஆசிரியர் பற்றாக்குறை இருந்தாலும் மாணவர்கள் சேர்த்துக்கொள்ளப்படுகிறார்கள்.

தொகுதி மேம்பாட்டு நிதியிலிருந்து சட்டமன்ற உறுப்பினர் 3 புதிய வகுப்பறைகளை 2019-2020-ல் கட்டிக்கொடுத்திருக்கிறார். ஊராட்சி நிர்வாகமும் நிதியுதவி செய்தது. அதே நேரம், தேவையான ஆசிரியர்களை நியமனம் செய்வதோடு, பள்ளியின் கட்டமைப்பை மேம்படுத்திடவும் அரசு நடவடிக்கை எடுத்திட வேண்டும்.

முன்மாதிரியான மதரசா பள்ளி

சென்னை அண்ணா சாலையில் காயிதே மில்லத் பெண்கள் கல்லூரி வளாகத்தின் ஒரு பகுதியில், அரசு மதரசா மேல்நிலைப் பள்ளி இயங்கிவருகிறது. 1849-ல் தொடங்கப்பட்ட பள்ளி இது. ஏழை, எளிய குழந்தைகளின் கல்விக்காக ஆர்க்காடு நவாப் 23 ஏக்கர் பரப்பளவு இடத்தை இப்பள்ளிக்கு அளித்தார். 2017-ல் இப்பள்ளியில் மாணவர்கள் எண்ணிக்கை 140. அதே நேரம், தலைமை ஆசிரியர் கே.சுந்தரவடிவேல் தலைமையில், ஆசிரியர்கள் வீடு வீடாகச் சென்று பிரச்சாரம் செய்த பின்னணியில், மாணவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகரித்துவருகிறது. இப்பள்ளியில் மிகப் பெரிய மைதானம் உள்ளது. மாணவர்களுக்குக் கால்பந்து, ஹாக்கி, தடகளச் சிறப்புப் பயிற்சி அளிக்கப்படுகிறது. ஆங்கில மொழி சிறப்புப் பயிற்சியும் அளிக்கப்பட்டுவருகிறது. கரோனாவுக்கு முன்பு இப்பள்ளியில் மாணவர்கள் எண்ணிக்கை 302. தற்போது மாணவர்கள் எண்ணிக்கை 369ஆக உயர்ந்துள்ளது. அனைத்து சமூகங்களைச் சேர்ந்த குழந்தைகளும் இந்தப் பள்ளியில் படித்துவருகிறார்கள்.

இப்பள்ளியின் கட்டமைப்பை மேம்படுத்தி, ஆசிரியர்களை நியமித்து, கல்வித் தரத்தை உயர்த்த அரசு நடவடிக்கை எடுத்தால், மாணவர்கள் எண்ணிக்கை மேலும் அதிகரிக்க வாய்ப்புள்ளது. சென்னை மாநகரத்தின் மையமான பகுதியில் பெரும் பரப்பளவில் இயங்கிவரும் இப்பள்ளியை முன்மாதிரிப் பள்ளியாக மேம்படுத்திட அரசு நடவடிக்கை எடுக்க வேண்டும்.

- ஜி.ராமகிருஷ்ணன், அரசியல் தலைமைக் குழு உறுப்பினர், சிபிஐ(எம்). தொடர்புக்கு: grcpim@gmail.com

தமிழ்நாட்டில் இதுவரை சென்னையில் மட்டும் ஓடிக்கொண்டிருந்த மெட்ரோ ரயில், வருங்காலத்தில் கோவையிலும் மதுரையிலும் ஓடும். ஆகஸ்ட் 13 அன்று தமிழக சட்டமன்றத்தில் நிதியறிக்கையைத் தாக்கல்செய்த நிதியமைச்சரும், ஆகஸ்ட் 18 அன்று அவையில் நடந்த விவாதத்தில் விடையளித்த முதலமைச்சரும் மெட்ரோ ரயிலைப் பற்றிப் பேசினார்கள். அவற்றில் நான்கு செய்திகள் இருந்தன: சென்னை மெட்ரோவின் இரண்டாம் கட்டப் பணிகளுக்கு ஒன்றிய அரசு ஒப்புதல் வழங்கியிருக்கிறது, இந்தப் பணிகள் 2026-ல் நிறைவுபெறும். இரண்டாவதாக, சென்னை மெட்ரோவின் முதல் தடம் விமான நிலையத்திலிருந்து தாம்பரம் வழியாகக் கிளாம்பாக்கம் வரை நீட்டிக்கப்படும். மூன்றாவதாக, கோவையில் மெட்ரோ ரயில் அமைக்கப்படும். கடைசியாக, மதுரையில் மெட்ரோ ரயில் அமைப்பதற்கான சாத்தியக்கூறு அறிக்கை தயாரிக்கப்படும்.

2002-ல் மெட்ரோ ரயில் சேவையைத் தொடங்கிய டெல்லி, உலக அளவில் குறிப்பிடத்தக்க மெட்ரோ ரயில் நகரமாக வளர்ந்திருக்கிறது. இப்போது டெல்லி மெட்ரோவின் நீளம் 350 கிமீ. டெல்லியின் வெற்றியைத் தொடர்ந்து சென்னை (54 கிமீ), பெங்களூரு (48 கிமீ), மும்பை (12 கிமீ), ஹைதராபாத் (67 கிமீ), கொல்கத்தா (39 கிமீ) ஆகிய பெருநகரங்களும் இந்த ஓட்டத்தில் இணைந்தன. சென்னை மெட்ரோவின் பணிகள் 2009-ல் தொடங்கின. 2015-ல் ஏழு நிலையங்களோடு சேவை தொடங்கியது. இப்போது 40 நிலையங்கள்.

சென்னை மெட்ரோ - இரண்டாம் கட்டம்

ஒரு நகரத்தில் எல்லாப் பகுதிகளையும் இணைக்கும் வலைப்பின்னலாக மெட்ரோ அமைய வேண்டும். சென்னை மெட்ரோவின் இரண்டாம் கட்டம் அதைச் செய்யும். முதல் கட்டத்தில் இரண்டு தடங்கள் இருக்கின்றன. இரண்டாம் கட்டத்தில் மூன்று தடங்கள் இருக்கும். தடம்-3 மாதவரத்தில் தொடங்கும். பெரம்பூர், கீழ்ப்பாக்கம், ராயப்பேட்டை, அடையாறு, சோழிங்கநல்லூர் வழியாக சிப்காட் தொழிற்பேட்டையை அடையும். தடம்-4 கலங்கரை விளக்கத்தில் தொடங்கும். மயிலாப்பூர், நந்தனம், கோடம்பாக்கம், வடபழனி வழியாக பூந்தமல்லியை அடையும். தடம்-5 மாதவரத்தில் தொடங்கும். கொளத்தூர், திருமங்கலம், ஆலந்தூர், மடிப்பாக்கம் வழியாக சோழிங்கநல்லூரில் வந்து சேரும். இரண்டாம் கட்டத்தின் நீளம் 119 கிமீ; நிலையங்கள்: 127. இதுவரை சுரங்கப் பாதைக்கும் மேம்பாலப் பாதைக்கும் தலா இரண்டு ஒப்பந்தங்கள் வழங்கப்பட்டுவிட்டன. பிற ஒப்பந்தங்களும் அடுத்தடுத்து வழங்கப்படும்.

கிளாம்பாக்கம் வரை

சென்னை மெட்ரோவின் முதல் தடம் விமான நிலையத்தில் முடிகிறது. இது தாம்பரம், வண்டலூர் வழியாக கிளாம்பாக்கம் வரை நீட்டிக்கப்பட இருக்கிறது. அண்ணா உயிரியல் பூங்கா மெட்ரோ ரயில் நிலையம், நட்சத்திர நிலையமாக உருவாகும். உலகின் பல நகரங்களில் உயிரியல் பூங்காக்களுக்கு அருகில் மெட்ரோ நிலையங்கள் இருக்கின்றன. ஹாங்காங்கின் டிஸ்னி லேண்டுக்கு அருகில் அமைந்த டிஸ்னி மெட்ரோ நிலையத்தை எளிதில் மறக்க முடியாது. கனடாவின் கால்கரே மெட்ரோ நிலையத்தில் கண்ணைக் கவரும் விலங்குகளும் பறவைகளும் நம்மை வரவேற்கும். பெய்ஜிங் மெட்ரோவில் 370 நிலையங்கள் உள்ளன. அதில் மிகவும் புகழ்பெற்றது பெய்ஜிங் உயிரியல் பூங்கா நிலையம். அந்த நிலையத்தின் நடைமேடையில் ஒவ்வொரு நாளும் ஒரு லட்சம் பேரின் காலடித் தடங்கள் பதிகின்றன. அண்ணா உயிரியல் பூங்கா நிலையமும் அந்த வரிசையில் சேரும்.

இந்தத் தடம் கிளாம்பாக்கத்தில் முடிவடையும். சென்னைப் பெருநகர வளர்ச்சிக் குழுமம் கிளாம்பாக்கத்தில் பேருந்து முனையம் ஒன்றைக் கட்டிவருகிறது. வருங்காலத்தில் தென்மாவட்டங்களிலிருந்து வரும் பேருந்துகள் கோயம்பேட்டுக்குப் பதிலாக இந்த முனையத்தில் நின்றுவிடும். இந்த முனையத்துக்குள் புதிய மெட்ரோ நிலையம் அமைக்கப்படும். அயலூர்ப் பயணிகள், குளிரூட்டப்பட்ட மெட்ரோ ரயிலில் ஏறி, நெரிசலும் காலவிரயமும் இல்லாமல், தாங்கள் போக வேண்டிய இடத்தை அடையலாம்.

இரண்டாம் நிலை நகரங்கள்

மக்கள்தொகை வாழ்நிலை, வீட்டு வசதி முதலானவற்றின் அடிப்படையில், நகரங்கள் முதல் நிலை (பெரு நகரங்கள்), இரண்டாம் நிலை என்று பிரிக்கப்படுகின்றன. முன்குறிப்பிடப்பட்ட டெல்லி, மும்பை, கொல்கத்தா, சென்னை, பெங்களூரு, ஹைதராபாத் ஆகியவை முதல் நிலை நகரங்கள். 2011-ல் ஒன்றிய அரசு இரண்டாம் நிலை நகரங்களில் மெட்ரோ ரயில் அமைத்துக்கொள்ள அனுமதி வழங்கியது. இதைத் தொடர்ந்து பல இந்திய நகரங்கள் மெட்ரோ ரயில் நகரங்களாக மாறிவருகின்றன.

தற்சமயம் குஜராத்தின் அகமதாபாதில் பயன்பாட்டில் இருக்கும் தடத்தின் நீளம் 6 கிமீ. அதே வேளையில், கட்டுமானத்திலும் விரைவில் கட்டுமானம் தொடங்கும் நிலையிலும் உள்ள தடங்களின் நீளம் 62 கிமீ. மெட்ரோ ரயில் அமைத்துக்கொண்டிருக்கும் இரண்டாம் நிலை நகரங்களில் சில இவை: ராஜஸ்தானின் ஜெய்பூர் (சேவை-12 கிமீ, கட்டுமானம்-26 கிமீ); மத்தியப் பிரதேசத்தின் போபால் (0, 28 கிமீ), இந்தூர் (0, 31 கிமீ); உத்தர பிரதேசத்தின் லக்னோ (23 கிமீ, 11 கிமீ), கான்பூர் (0, 28 கிமீ), ஆக்ரா (0, 31 கிமீ), நொய்டா (30 கிமீ, 15 கிமீ); மஹாராஷ்டிரத்தின் நாக்பூர் (23 கிமீ, 67 கிமீ), பிஹாரின் பாட்னா (0, 31 கிமீ), கேரளத்தின் கொச்சி (25 கிமீ, 15 கிமீ)

கோவை மெட்ரோ

2011-ல் ஒன்றிய அரசின் அறிவிப்பு வெளியான உடனேயே தமிழகத்தின் இரண்டாவது பெரிய நகரமான கோவையில் மெட்ரோ ரயில் அமைப்பது குறித்த உரையாடல் தொடங்கிவிட்டது. எனினும் 2019-ல்தான் சாத்தியக்கூறு அறிக்கை தயாரானது. இப்போது திட்டத்துக்கு நிதி ஒதுக்கப்பட்டிருக்கிறது. விரிவான அறிக்கை, மண் பரிசோதனை, நில அளவீடு முதலான பணிகள் தொடரும். கோவை மெட்ரோவில் ஐந்து தடங்கள் இருக்கும். அவை: கணியூர்-உக்கடம் (வழி பீளமேடு), பிளிச்சி-உக்கடம் (வழி துடியலூர்), கரணம்பேட்டை-கணுவாய் (வழி சிங்காநல்லூர்), கணேசபுரம்-காருண்யா நகர் (வழி காந்திபுரம், பேரூர்), உக்கடம்-கோவை பேருந்து முனையம் (வழி போத்தனூர்).

தமிழ்நாட்டின் மூன்றாவது பெரிய நகரம் மதுரை. இங்கு மெட்ரோ ரயில் அமைப்பதற்கான சாத்தியக்கூறு அறிக்கை தயாரிக்கப்படும் என்றும் அரசு அறிவித்திருக்கிறது. இன்னும் இரண்டாம் கட்ட நகரங்களுக்கான தகுதி திருச்சி, சேலம், திருப்பூர் முதலிய நகரங்களுக்கு இருக்கிறது. தமிழ்நாட்டின் பெரிய நகரங்கள் அனைத்தும் மெட்ரோ ரயில் நகரங்களாக மாறும் பட்சத்தில் தமிழ்நாட்டின் வளர்ச்சியை இந்தியாவே திரும்பிப் பார்க்கும்!

- மு.இராமனாதன், எழுத்தாளர், பொறியாளர். தொடர்புக்கு: mu.ramanathan@gmail.com

The policy significance of the recent report (https://bit.ly/3Dcm8zb) of the United Nations (UN) Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) is that reaching net zero alone is not enough as it is the cumulative emissions up to net zero which determine the temperature that is reached, and that a global policy which considers only current emissions will not limit global warming and its adverse effects.

Restricting well-being

For 30 years, climate negotiations have struggled with a frame that created an imbalance between countries sharing global carbon space, the only limited natural resource. Development depleted carbon space causing the climate problem and developing countries are being pressured to limit their use of the remaining space as the solution. At the G20 Climate and Energy Ministerial meeting in July, India proposed that major economies bring down their own per capita emissions to the global average by 2030.

Reframing negotiations in terms of bringing per-person emissions, or human well-being, as the essential first step highlights that merely achieving net zero of current emissions by 2050 — the proposal of the G7 — restricts well-being and is unacceptable as global policy. Varying levels of per-capita emissions converging to a common point will allow those who have already used more than their fair share of the carbon space a larger share of the remaining space than countries such as India which need the remaining carbon space to grow to comparable levels of well-being.

Per capita emissions

The policy significance of the imbalance becomes clear when per-capita emissions are compared. The world’s per capita greenhouse gas emissions are 6.55 tonnes of carbon dioxide. India’s per capita emission at 1.96 tonnes is less than one-third; emissions of the United States, Canada and Australia are more than two-a-half times; Germany, the United Kingdom and France are above, and China, at 6.4 tonnes, is just below the global average. Accepting ‘net zero’ emissions by 2050 effectively prevents India’s urbanisation and shift of the rural population into the middle class.

India is rightly objecting to the obfuscation, as the Objective of the Climate Treaty is “stabilization of greenhouse gas concentrations”. By contributing over 60% of global cumulative emissions, with just one-fourth of the global population, North America and Europe are responsible for nearly 970 billion tonnes of carbon emissions.

Whereas, the world’s remaining carbon budget — the total amount we can emit to have a chance of limiting warming to 1.5° C — is only 400 gigatonnes of carbon dioxide, and the U.S. alone has contributed this amount for its high standard of living. For a global consensus, such countries will need some flexibility in the new climate policy.

Emission sources

The reframing should stress ‘essential’ emissions to justify the flexibility and the need. Infrastructure, or construction, essential for urbanisation and quality of living is responsible for two-fifths of global carbon dioxide emissions from fuel combustion and 25% of emissions overall. These emissions arise from energy intensive cement production and half of the steel produced which is used in construction, both having no substitutes.

The varying levels of per capita emissions are accounted for by expressways and the urban boom in the U.S. and Europe between 1950 and 2000, before China began its infrastructure push, leading to per-capita material use that is four times that of China. The U.S. first recognised the implications of its way of life preparing for the Stockholm Summit in 1972, but then shaped the global agenda in terms of current emissions which were going to grow in developing countries as they urbanised, rather than the scientifically correct stabilisation of cumulative emissions, to draw attention away from its own urbanisation and lifestyle.

Ideas and implications

New ideas such as ‘climate justice’, coming from India have three strategic implications. First, a focus on drivers and patterns of natural resource, not just anthropogenic emissions, highlights that as against measuring emissions when considering solutions, the causes become important, in particular, the shift of the human population from rural to urban areas. Second, the IPCC report has reiterated that impacts such as a rise in sea level, variability of rainfall and temperature increases will not be reversible for some time even after emissions fall. The adverse effects of climate change, or adaptation, are no longer a local but a global concern. Third, consequently, multilateral cooperation will shift from common rules monitoring emissions based on international environmental law to common goals of human well-being as a universal human right based on a policy consensus.

Shifting from environmental damage and its implications for well-being to comparable levels of well-being within global ecological limits provides a very different conceptual frame to understanding climate change and the negotiations. First, there is a need for a debate on what society values and whether societal priorities or market exchange and pricing mechanisms determine what is to be valued, produced, and consumed. Second, with consumption of the urban middle class now more important than production in terms of GDP, it has become clear that the rising prosperity of the poor and its need for infrastructure is not endangering planetary life support systems as stress on population and national emissions suggests. Third, with different civilisational values, consumption of the middle class in developing countries is less wasteful than in the first phase of urbanisation. These socio-economic trends are not captured in the models based on natural sciences designed for countries whose emissions have peaked with questionable global policy relevance.

For a new policy objective

It took 25 years for the ‘Paris Agreement’ to reverse the defining feature of the ‘Framework Convention’, the division of countries into ‘annexes’, while providing for a ‘common cause’ instead of commitments. India’s proposal supports this evolution. Moving away from regulating emissions to recognising ecological limits makes the subsidiary bodies for scientific advice and implementation review established to ratchet-up commitments redundant. Sharing prosperity should be the objective of new intergovernmental mechanisms, with the involvement of the private sector, for example, supporting solar energy, joint research in new crop varieties and exchanging experiences on infrastructure viability. We now know that climate change is not just an environmental or sustainable development concern involving trade-offs. It requires a civilisational transformation in what we value, the way we live, and how we interact with one another.

Mukul Sanwal is a former civil servant, negotiator and UN diplomat in the climate change secretariat

Very few, if any, might have been surprised when the Taliban unleashed violence to take over territories in Afghanistan. What has surprised many is the pace at which the Taliban pushed their lines and replaced the Afghan state. The Doha peace deal with the United States and China’s Foreign Minister Wang Yi’s warm welcome to a Talibani delegation in Tianjin, in July, reflect the diplomatic successes of the Taliban at the international level. Almost all regional stakeholders at this point are engaging with the Taliban, openly or behind closed doors. The Special Envoy of the State of Qatar for Counterterrorism and Mediation of Conflict Resolution, Mutlaq bin Majed Al Qahtani, in June, confirmed India’s outreach to the Taliban. Now that the Afghan state has failed, the Taliban is the most powerful political entity. But the Afghan people are the most important stakeholders and India must resist engaging with the Taliban.

Issue of legitimacy

Where is ‘the good Taliban’? In the past, leaders and analysts have used the terms ‘Taliban 2.0’, or ‘the good Taliban’, to create an environment conducive to negotiate with them. The Taliban’s unleashing of war to secure power has put an end to those arguments. The claim that the Taliban shall have to reform to secure international legitimacy is exaggerated. The conclusion of an agreement with the U.S. while excluding the Afghan government, and talks with China, have already accorded the required legitimacy to the Taliban, internationally. On the domestic front, if the Taliban cared for legitimacy from the Afghan people they would have contested elections instead of capturing territory through force.

Long-term settlement

Several reports that have emerged over the last couple of months have confirmed that violence and oppression are the Taliban’smodus operandi. Women, as expected, have been hit the worst. Female students and employees have been let off. News of the Taliban forcing women to marry its soldiers or else assaulting them has increased. The already dwindling Afghan Sikh community is leaving the country. The progress made during the fragile peace in the last two decades has been undone in a matter of weeks. As the struggle for power with and within the Taliban gains momentum, ethnic divisions will accentuate, and the minorities will become more and more vulnerable.

Sadly, the Afghans who are leaving their homes today will not be returning to their homes anytime soon, if at all. Historically India has been one of the preferred refuges for Afghans beyond their immediate neighbourhood. First, nations must see refugees as their responsibility rather than a burden. This shall involve rapid processing of visa applications and ensuring safe routes to commute. Second, there should be an effort to develop a regional, and potentially an international, coalition to address the needs of Afghan refugees. An active policy to provide shelter, education, vaccination, and employment opportunities instead of sending them to congested, unhygienic, and then ignored refugee camps is needed. The policy must look beyond an immediate fix, and instead towards a long-term settlement strategy.

Looking beyond the Taliban

Many have argued that India must negotiate with the Taliban. The argument that India can engage with certain segments of a heterogenous Taliban overestimates India’s capacity to begin and fruitfully engage with such elements and also underestimates the capacities of elements such as Inter-Services Intelligence and the Haqqani network to disrupt such negotiations. Even China and Pakistan, which are deeply engaged with the Taliban, will be reluctant to completely rely on them in the future. U.S. President Joe Biden, while addressing the drawdown from Afghanistan based on the deal with the Taliban, stated that he does not trust them. Therefore, the claim that India — so far a peripheral party — can plan its Afghan policy or security in Kashmir based on Taliban assurances is not sound. As far as terrorism in Kashmir is concerned, professor Rajesh Rajagopalan rightly argues, we don’t have a Taliban problem but a Pakistan problem. The domestic efforts to reconcile differences with the local Kashmiris shall go a longer way than relying on the Taliban.

Irrespective of that, we must remember that a Pakistan-controlled and a Taliban-led Islamic Emirate is against the interests of a Shia-dominated Iran. The prospect of Afghanistan turning into a breeding ground for terrorist outfits is an issue for India but a bigger issue for Iran, the Central Asian States, China, Russia and even Pakistan. The Tehrik-i-Taliban Pakistan (TTP) (or the Pakistani Taliban) is expected to strengthen if instability in Afghanistan continues. Therefore, there is an area for convergence amongst the parties if they seek to work together. Further, it is naive to believe that the other regional states would be comfortable with Pakistan having complete control over the future of Afghanistan. Taliban may itself seek greater autonomy from Rawalpindi as its grip over Afghanistan tightens.

Then and now

The overwhelming narrative to engage with the Taliban reflects the hegemony that men and realists hold in security analysis. There is a need to diversify the discourse, this will automatically lead to the budding of new policy options in Afghanistan. A policy that is ignorant or unconcerned of its consequences for women and minorities is not worth pursuing.

One must remember that the Taliban’s rise in 2021 is not like its rise in 1996. Mohammed Omar enjoyed a certain level of popularity amongst Afghans as he led the Taliban to oust the warring Mujahideens in 1996. In 2021, the median age of the Afghan population is 18.4 years. Most of them have come up in a far more progressive environment than the Taliban’s rule. The resistance has already begun in Panjshir. Afghan citizens will continue to resist. So must we.

Chetan Rana is a PhD research scholar (Diplomacy and Disarmament), Centre for International Politics, Organization and Disarmament (CIPOD), Jawaharlal Nehru University, New Delhi

In early June, while dealing with issues arising in connection with the CoWIN portal, the Supreme Court pointed out some of the major impediments in the delivery of vaccines to the people at large. They were: inadequate digital literacy across the country, inadequate digital penetration, and serious issues of bandwidth and connectivity, particularly in remote and inaccessible regions. Despite the ambition of bringing the benefits of vaccination to every human being in the country, the policy was falling short of its goal because of the inherent difficulties pointed out. The premise in the observations of the court was that relying solely on digital transformation may not be a sound idea. It could result in exclusion of a large section of the population on account of the enumerated shortfalls. Soon after this, the government said that CoWIN registration would no longer be mandatory for vaccination.

Rising to the challenge

What the court observed about the delivery of vaccines through digital portals alone is equally true of the delivery of justice, which is as important as ensuring the health of the people of the country. Although the courts have risen to the challenge posed by the COVID-19 pandemic, by using existing technology at an unprecedented scale and speed, it is proving to be an uphill task. In the wake of the pandemic, courts began using facilities like e-filing in true earnest. In May 2020, the Supreme Court also introduced another innovation: a new system of e-filing and artificial intelligence-enabled referencing. This was meant to herald efficiency, transparency and access to court delivery services for every user.

The judiciary’s effort is not merely a one-off action to tide over the pandemic-created emergency. It also seeks to harness technology in overcoming and resolving the intractable ills that have for long dogged the judiciary. These include the massive backlog of cases and unacceptable levels of judicial vacancies across the country at all levels. Deep house cleaning is required in each court and there also needs to be an outreach to all litigants in a cost-effective, convenient and efficient manner. Perhaps, this could be the opportune time for making lasting changes that could transform the creaking justice delivery system in India. But an over-reliance on technology is not a panacea to all the ills plaguing the courts and if done without forethought, could become counterproductive.

Let us take the analogy of vaccination a little forward. Just like the rigorous process of vaccine trials is a pre-requisite to rolling out universal vaccination programmes, after which technology is incorporated across the board, it would be imperative to resort to performance audits and sandboxing measures to carefully understand and gauge the potential and risks. Evidence shows that despite considerable investment to digitalise judicial infrastructure and administration, beginning with Phase 1 of the eCourts in 2007, the judiciary’s performance during the pandemic period has left a lot to be desired. In absolute terms, data show that pendency reached an all-time high during this year of virtual functioning of the courts. In the case of district courts, pendency rose sharply by 18.2% between December 31, 2019 and December 31, 2020, according to the National Judicial Data Grid. Across the 25 High Courts, pendency witnessed its sharpest increase of 20.4% in 2019-2020.This, of course, does not include all those matters that were never filed.

The way forward

Given that the pandemic caught all institutions by surprise, there is bound to be teething trouble. However, now that we are in its second year, our next course of action should be based on an evidence-based rational approach. For instance, we need to study and understand why video conferencing in criminal cases has neither shortened trials nor reduced the number of people awaiting trial. Similarly, we need to address uneven digital access: while mobile phones are widely owned and used, access to the Internet remains limited to urban users. Lawyers in semi-urban and rural districts find online hearings challenging, mostly due to connectivity issues and an unfamiliarity with this way of working.

Just as doctors cannot be replaced by chatbots, technology, no matter how advanced, cannot be a substitute for judges of whom there remains a big shortfall. The India Justice Report 2020 pegs vacancies in the High Court at 38% (2018-19) and in lower courts at 22% for the same period. More than four out of every 10 posts of High Court judges remain vacant as on August 1 this year.

If deployed with adequate data-based planning and safeguards, technological tools can be a game changer. However, technology is not per se value-neutral — that is, it is not immune to biases — and therefore, it must be properly evaluated for us to see whether it works to increase the power imbalance between citizens and the state or whether it affirms and furthers citizens’ rights.

Open court is a cardinal principle in the delivery of justice. The question of public access cannot be pushed to the sidelines but must be a central consideration. The shortage of technical infrastructure has too often meant that access to online hearings is curtailed. This ad hoc deviation cannot be allowed to become a habit of convenience.

The latest Vision Document for Phase III of the e-Courts Project seeks to address the judiciary’s digital deprivation. It envisages an infrastructure for the judicial system that is ‘natively digital’ and reflects the effect that the pandemic has had on India’s judicial timeline and thinking. However, we must keep in mind that there will always be an inherent resistance to change, whether for good or bad. Therefore, two preconditions need to be addressed: adequate trained manpower, and tailoring systems to the specifications and contexts that we require. This is more a matter of mindset — not just of judges, but of litigants and lawyers as well; and is linked closely to trust in digital interventions.

B.N. Srikrishna is a retired judge of the Supreme Court of India

Some bank borrowers have gone to court demanding that it quash the Reserve Bank of India (RBI) circular dated August 6, 2020 on opening current accounts. The RBI has since extended the date for compliance to October 31, 2021.

Diversion of funds is a major reason for large non-performing assets (NPAs). Internal diversion is for non-priority purposes such as limousines, plush offices, and vanity acquisition of companies. Funds can also be diverted to other firms, owned or controlled by the same group, friends or relatives. The first is the result of misguided strategies or muddled priorities. The second is an intention to defraud lenders, other creditors, and non-controlling shareholders.

Current accounts with non-lending banks are an important channel for diversion. To prevent this, the RBI mandates a No-Objection Certificate (NOC) from lending banks before opening such accounts. Banks should verify with CRILC, the RBI credit database, and inform lenders. Banks should also obtain a NOC from the drawee bank when an account is opened through cheques.

The regulations

The intentions of the impugned circular dated August 6, 2020 are unexceptionable. Widespread non-compliance with mandated safeguards forced the RBI to bar non-lending banks from opening current accounts for large borrowers. Thus, if borrowing is through a cash credit or overdraft account, no bank can open a current account.

If a borrower has no cash credit or overdraft account, a current account can be opened subject to restrictions. If the bank’s exposure is less than 10% of total borrowings, debits to the account can only be for transfers to accounts with a designated bank.

If total borrowing is Rs. 50 crore or more, there should be an escrow mechanism managed by one bank which alone can open a current account. Other lending banks can open ‘collection accounts’ from which funds will be periodically transferred to the escrow account.

If the borrowing is between Rs. 5 crore and Rs. 50 crore, lending banks can open current accounts. Non-lending banks can open collection accounts. If borrowing is below Rs. 5 crore, even non-lending banks can open current accounts. The working capital credit should be bifurcated into loan and cash credit components at individual bank levels.

Operational issues

The regulations involve many operational issues. First, if a borrower has an overdraft, how can there not be a current account? An overdraft is the right to overdraw in a current account up to a limit. Without a limit, a banker may allow a temporary overdraft.

The second issue is that the circular forecloses such operational flexibility.

Third, why should a bank with low exposure transfer funds to another bank when it can use it to adjust other dues with it?

Fourth, share in borrowing is not static. Crossing the threshold both ways could happen often. It could be seasonal or monthly with salary payments or collection of dues. Nor are they smooth curves. Huge lumps accompany one-time heavy payments or large export proceeds.

Fifth, there is a mismatch between what a borrower needs and the regulations allow. Support of non-lending banks through current accounts in other banks is required for large accounts. The circular rules out this possibility. But such support is available when the exposure is below Rs. 5 crore, when it may not be required.

Sixth, transactions in an active current account enables a bank to monitor a borrower’s account, however small. The lack of such control was why large development financial institutions of yesteryear built up huge NPAs.

Seventh, the regulation mandates splitting working capital into loan and cash credit components across all banks. Such a one-size-fits-all regulation does not factor in the purpose of the different facilities. A large company might avail itself of loans in Mumbai, but require current accounts with another bank in Assam where it might have a factory. Procrustean controls add costs with no concomitant benefits.

There are other regulatory issues. First, it is more effective to base regulation more on principles that focus on outcomes than rules content with mere compliance. Rules are not flexible, do not provide for unforeseen circumstances, and can be easily circumvented. Second, regulation needs to use more generic terms. Terms such as Working Capital Term Loan might mean different things in different banks. Third, should regulation be designed to target exceptional events such as diversion of funds, and make the entire system bear the cost? Is it not better to leave management of such exceptional risks to the banks? Fourth, shouldn’t the costs of regulation be justified by the benefits? Finally, is more regulation the answer to non-compliance?

Implications for compliance

There are also implications for compliance. When regulation ignores market practices, it lacks legitimacy, a construct from neo-institutionalist literature. When legitimacy is wanting, compliance suffers. The regulatee organisations will resort to what the literature calls cosmetic or creative compliance.

Thus, a new banking practice of overdraft in fixed deposits has emerged. Another form of creative compliance could involve sanctioning unnecessary non-funded limits to artificially boost exposure. A bank could also merely rename current accounts as overdraft, as there is no bar in having a credit balance in an overdraft account. All this will have the counter-intuitive effect of diluting credit discipline rather than strengthening it.

G. Sreekumar is a former central banker

The term ‘Industry 4.0’ was coined by the German government in 2011. Additive manufacturing, Internet of Things, Cyber Physical Systems, Augmented Reality/Virtual Reality and data analytics are some of the technologies associated with Industry 4.0. With the help of these technologies, the manufacturing industry will be able to make data-driven decisions. The reduced costs of electronics like sensors, transmitters, and cloud have allowed us to capture the data produced during operational activities. With the availability of advanced algorithms, this captured data can be analysed for decision-making in real time. Thus, Industry 4.0 integrated ‘data’ with manufacturing and Information Technology. To take advantage of data-driven decision-making, the governments of other countries also coined their own industrial initiatives like Industry 4.0. For example, the U.S. calls it Smart Manufacturing, China calls it Made in China 2025, and India refers it to as Make in India or Digital India.

The potential of MSMEs

Micro, Small and Medium Enterprises (MSMEs) are expected to become the backbone of India as the economy grows larger. MSMEs form more than 95% of the industries in India, produce more than 45% of the total manufacturing output and employ more than 40% of the workforce. According to the Economic Survey 2020-21, over 6 crore MSMEs employ more than 11 crore people and contribute roughly 30% to the GDP and half of the country’s export. MSMEs are also ancillaries to larger enterprises, leading to a seamless supply chain integration. As a result, making MSMEs more efficient will be advantageous for the whole economy.

However, MSMEs face challenges when it comes to adopting new technologies such as Industry 4.0. First, they lack awareness regarding Industry 4.0 and its benefits. They consider such technologies disruptive and having the potential to demolish their existing system. However, Industry 4.0 believes in improving the existing system. Scientific literature provides evidence of sensors and WiFi networks being integrated with old machines like lathes and mills to improve their performance. Second, MSMEs will need to make major financial investments to adopt Industry 4.0. Investing in the right set of technologies will need experts and consultants as well. Third, for any new technology to be adopted, an organisation requires a positive organisational culture and the support of people. MSMEs need to believe in the advantages that Industry 4.0 technologies can offer. Fourth, the frameworks and steps that can assist MSMEs in adopting Industry 4.0 technologies have been missing. In this regard, MSMEs need to understand the data they are producing from all their operational activities. Based on such data, their readiness can be evaluated. Finally, MSMEs should develop their own vision of Industry 4.0 technologies that they want to adopt and identify the relevant tools and practices they need for such a tailored vision.

Transcending impediments

Though adoption of Industry 4.0 technologies by MSMEs requires transcending a labyrinth of impediments, it will make them more competitive as they will be able to offer world-class quality products to customers. Additionally, delivery timings and the flexibility to meet different needs will improve. As India joined the group of top 50 countries in the global innovation index for the first time in 2020, it is imperative for its MSMEs to embrace Industry 4.0 technologies without any hesitation. Proper sensitisation of the Government of India, higher education institutions, practitioners, entrepreneurs, industrial associations, trade unions, venture capitalists, consultants and research agencies would help to speed up this task. This becomes imperative given the manufacturing challenges abruptly posed by the COVID-19 pandemic when most of the healthcare infrastructure in India is MSME-dependent.

Sameer Mittal is a Postdoctoral Fellow at Tampere University, Finland, and Milind Kumar Sharma is a Professor at M.B.M. Engineering College, Jai Narain Vyas University, Jodhpur

The Supreme Court’s ruling that economic criterion alone cannot be used to classify a member of a Backward Class as belonging to the ‘creamy layer’ adds an interesting nuance to the jurisprudence of affirmative action. There was a time when backwardness was primarily related to the inadequate social and educational advancement of a group. Ever since the Court, inIndra Sawhney(1992), introduced the concept of ‘creamy layer’ — a term describing the well-off among the Backward Classes — and declared that this section should be denied reservation benefits, the original idea of including groups based on social backwardness was matched by a parallel exercise to exclude the more advanced among them. This position has crystallised into law. Many support the formulation that once caste is accepted as a basis for determining backwardness, there is nothing wrong in excluding the affluent among the eligible castes. The Union government has unreservedly accepted the ‘creamy layer’ rule, and formulated criteria for identifying those who fall under the category. The proponents of economic criteria feel that genuine social justice means reservation benefits should be restricted to the poorer among the backward; while sections championing Backward Class assertion disfavour any dilution of the social basis for reservation.

The Court’s latest judgment in a Haryana case corrects a grave error by the State. It has struck down a notification fixing an annual income of Rs. 6 lakh as the sole criterion to identify whether a family belongs to the creamy layer. It was contrary toIndra Sawhneythat had spoken of different criteria, including being the children of high-ranking constitutional functionaries, employees of a certain rank in the Union and State governments, those affluent enough to employ others, or with significant property and agricultural holdings and, of course, an identified annual income. The Court has found that the Haryana criterion based on income alone was contrary to its own law that specifies that the creamy layer would be identified through social, economic and other factors. The Constitution permitted special provisions in favour of ‘socially and educationally backward classes’ through the first Amendment, as well as reservation in government employment for ‘backward classes’. Judicial discourse introduced a 50% ceiling and the creamy layer concept as constitutional limitations on reservation benefits. However, the 103rd Constitution Amendment, by which 10% reservation for the ‘economically weaker sections’ (EWS) has been introduced, has significantly altered the affirmative action programme. With the current income ceiling being Rs. 8 lakh per annum for availing of both OBC and EWS quotas, there is a strange and questionable balance between the OBC and EWS segments in terms of eligibility, even though the size of the respective quotas vary.

With their backs up against the wall and in a crisis, resilient organisations are expected to run a tight ship. But in politics, if the organisation lacks a strong glue, there are enough malcontents to weaken it from within. The Congress finds itself in such a situation today. Beleaguered and limited to power on its own in only three major States — Rajasthan, Punjab and Chhattisgarh — the Congress should have focused on utilising the period in power to provide good governance and to inspire successes elsewhere. Since nothing succeeds like success, working together to achieve a functioning government is an imperative. But far from backing the respective Chief Ministers to the hilt, leaders in the Congress have tried to take on the mantle of rebellion to varying degrees of success. In Rajasthan, Sachin Pilot’s rebellion against Chief Minister Ashok Gehlot was managed last year, but no viable compromise between the two has been reached yet. In Punjab, despite being an import after a stint in the BJP, former cricketer Navjot Singh Sidhu managed to wrest the position of the Punjab Pradesh Congress Committee president by mobilising enough discontent against Chief Minister Amarinder Singh. Now chafing, Capt. Amarinder’s allies have sought their utmost to undermine Mr. Sidhu’s leadership in another round of internecine strife. In Chhattisgarh, Health Minister T.S. Singh Deo’s claim that he was supposed to get the Chief Minister’s post as “promised” to him halfway into the government’s tenure, has not yet been accepted by the party high command which, however, seems unwilling to back the incumbent, Bhupesh Baghel.

In none of these instances can a claim be made that the incumbent government’s performance has warranted a change. The rebellions, therefore, can be attributed to the personal ambitions of three leaders and not even to traditional factional politics related to ideological differences. There has been a lot of focus on the party’s national leadership and a concentration of power in the Nehru-Gandhi family, but the more pressing problem it confronts is the absence of a clear ideological commitment that draws leaders and cadre into closer coordination and camaraderie. By drawing from its history as the party that led the country to freedom and helped work out a constitutional consensus and a liberal democratic polity, besides its legacy since the 1990s as the party that pushed for economic reforms and welfare-based governance as the twin pedestals for progress, the Congress can still lay a strong claim to power. For that it must have a committed cadre that is willing to selflessly work toward that aim rather than rely upon self-seeking leaders professing vapid centrism, and for whom power is the overarching motive.

The Apollo-15 astronauts received New York’s traditional hero’s welcome yesterday [New York, Aug. 25] with a mortorcade down Fifth Avenue and a gala reception at City Hall. Mayor John Lindsay rode with them and awarded the city’s gold medal — its highest honour — in the City Hall ceremonies to Col. David Scott, Lt. Col. James Irwin and Maj. Alfred Worden. From the City Hall the astronauts and the wives of two of them went for a lunch at a restaurant in Rockefeller Centre. From there they went to the United Nations where each astronaut was presented by the Secretary-General, U Thant, with a specially minted gold medal with the word “peace” inscribed in each of the five official languages of the United Nations. Earlier appearing on the N.B.C. “to-day” show, Col. David Scott said he and his fellow astronauts followed instructions to eat as much as they could on their trip to the moon. “We only had a very little bit of food left when we returned. We attempted to eat everything,” he said. David R. Scott said in Washington yesterday that he was eager to fly with Soviet cosmonauts in a joint space venture. Speaking at the National Press Club, he said, “I know six cosmonauts personally. I will be glad to fly with any of them any day. And I hope we get that chance.”

Replying to a question in the Rajya Sabha, he said that the government has been making payments of DA as a matter of policy.

Union finance minister R Venkataraman refused to give a firm commitment on the payment of instalment of dear allowance due to Central government employees. Replying to a question in the Rajya Sabha, he said that the government has been making payments of DA as a matter of policy. It’s not a contractual obligation. Therefore, there is no question of automatic payment whenever there was a rise in the cost of the living index. The question was tabled by Dharamchand Jain. Replying to supplementary questions, the finance minister said that the state of finances will have to be taken into consideration. The government has paid DA up to February, this year. Kalyansundaram of the CPI said DA was linked to cost of living index and not to government revenue or budget proposals.

Pak Rejects Proposal

The Pakistan government sees little substantive change in the Afghan regime’s new terms for negotiations. “There seems to be some dressing up of the conditions set last year,” said a source who did not want to be named, adding that that the proposal was unacceptable as a basis for talks. Islamabad is willing to talk to members of Afghanistan’s ruling party but not directly to the regime.

SA Invades Angola

The South African defence ministry said two South African armoured columns including two trucks invaded Angolan territory on August 24 and fighting was going on in South Angola.

New Look For CP

Delhi’s Connaught Place will have a new look if a redevelopment plan for the middle circle and the Madras Hotel Block is implemented. The plan includes construction of a basement in the middle circle.

Gail Omvedt moved between the library and the field, activism and academics, each feeding the other. She will continue to inspire generations of researchers and activists.

Gail Omvedt, who died in Kasegaon, Sangli, on Tuesday, was a rare public intellectual who engaged with the theory and praxis of social justice politics. Her writings extended the frontiers of understanding of anti-caste political and spiritual traditions as well as the relation between caste and gender. They were transformative also because she infused in them the wisdom she had gained by actively engaging with progressive social movements.

Omvedt’s theoretical work was illuminated by the light and heat of multiple radical traditions of emancipation, including feminism, Marxism and Ambedkarism. She drew from the life and work of the Maharashtrian Bhakti saints to the later legatees of that radical heritage, Jyotiba Phule and BR Ambedkar. Born in Minneapolis, USA, she came to India in the 1970s to research the non-Brahmin movement in Maharashtra. She stayed on, married social activist Bharat Patankar, and became an Indian citizen in 1983. With Patankar and others, she founded the Shramik Mukti Dal, a socio-political group that affirmed Phule-Marx-Ambedkarwad as its ideology and worked among peasants on issues such as equitable distribution of water, land, cultural resources. Her engagement with new social movements such as the Sharad Joshi-led Shetkari Sanghatana and a nuanced reading of economic liberalisation, especially in connection with its impact on agriculture, produced a fresh perspective on post-reforms India. Her work sought to unveil an anti-caste ideological system that began with the Buddha and, through the Bhakti movement, culminated in Ambedkar.

What distinguished Omvedt’s writings, academic and popular, was the exploration of the intersections of class, caste and gender to produce fresh insights and new perspectives. She moved between the library and the field, activism and academics, each feeding the other. She will continue to inspire generations of researchers and activists.

The G-7 statement also points to the diplomatic minefield that Taliban’s control of Kabul has created for the region and beyond.

The G-7 statement on August 24 flags the challenges that may continue to deepen with the Taliban’s takeover of much of Afghanistan. “Any future Afghan government,” it says, “must adhere to Afghanistan’s… commitment to protect against terrorism; safeguard the human rights of all Afghans, particularly women, children, and ethnic and religious minorities; uphold the rule of law; allow unhindered and unconditional humanitarian access; and counter human and drug trafficking effectively.” Read along with other developments in the last few days, the G-7 statement also points to the diplomatic minefield that Taliban’s control of Kabul has created for the region and beyond.

The G-7 statement makes it clear that the evacuation of expatriates and allies is a priority — one which needs the Taliban’s support. Differences are emerging within the G-7 and NATO over the evacuation deadline. It appears, however, that the August 31 deadline will stand even as it is clear that the US is striving to keep its geopolitical options open. Meanwhile, the UN Human Rights Council resolution — adopted on Tuesday — has been condemned both by Afghanistan’s human rights chief as well as the EU envoy. Drafted by the Organisation of Islamic States and spearheaded by Pakistan, the resolution on Protection of Human Rights in Afghanistan was evidently passed hurriedly, with the West preoccupied with evacuating its citizens. Afghanistan — whose diplomats are appointees of the Afghan government, not the Taliban — reportedly wanted a fact-finding mission to look into the increasing reports of human rights violations in the wake of the Taliban takeover and subsequent crackdown. The final draft does not mention the Taliban, nor calls for a fact-finding mission. The OIC, led by Pakistan, passed a watered-down resolution, in a seeming bid to protect the Taliban in international fora.

In his statement after the G-7 meeting, US President Joe Biden said that “we’ll judge them (Taliban) by their actions, and we’ll stay in close coordination on any steps that we take moving forward in response to Taliban behaviour.” However, given the evolving situation on the ground, as well as strategic interests in play, the reaction to the Taliban’s actions is likely to be tempered by several factors. On its part, New Delhi must be prepared for the manoeuvring that is bound to take place in international forums and act to ensure its national security along with protecting the well-being of the Afghan people.

The Sena is clearly the aggressor in the Rane episode and the Uddhav Thackeray government must step back but when it comes to victimhood for political remarks, it's the clanging of the pot and the kettle.

In the last 20 months that the Maha Vikas Aghadi coalition has been in power in Maharashtra, Chief Minister Uddhav Thackeray has made a conspicuous effort to project himself as a sober leader and the Shiv Sena as an outfit that has evolved from its street-fighting days to take on the mantle of a party of government. That careful image construction, still incomplete, was severely dented Tuesday when the state police arrested Union Minister Narayan Rane and the Yuva Sena, the youth wing of the Shiv Sena was unleashed in response to his decidedly intemperate remarks against the chief minister. The brickbatting outside Rane’s Mumbai home, the multiple FIRs filed against him, and his theatrical arrest, were part of an unprecedented drama that spoke of outright abuse and misuse of state power to settle political scores.

It is well known that the Sena and Rane are intimate enemies. Rane, a former Sainik and chief minister, was ousted from the party for opposing Uddhav’s anointment as Balasaheb Thackeray’s chosen successor. When Rane was picked by the BJP for one of four Jan Ashirwad Yatras in the state, it was expected that he would target the Thackerays to prepare the ground for the upcoming civic polls, including for the all-important Brihanmumbai Municipal Corporation. At first, Sena leaders seemingly took the mature view that he should be ignored, even if his inaugural programme of the tour – a visit to the Balasaheb Thackeray memorial in Mumbai’s Shivaji park — was seen to be aimed at provoking the Sena. But even before he made the offensive remark that set off Tuesday’s events, the police had, without naming him, started to stack up FIRs against his rallies for violating Covid protocols. After the remark, it was almost as if the Sena calculated that it could make more political capital by reverting to type, flagrantly weaponising its cadres and the government.

If the Shiv Sena has got it terribly wrong, however, the BJP seems ill-suited to mount the moral high ground. It is not just that its own decision to field Rane was precisely aimed at generating heat in Maharashtra, where it has not been able to shake the coalition government despite trying to do so. Its high-pitched denunciation of Sena heavy-handedness even as it distances itself from Rane’s controversial remark — Devendra Fadnavis compared Sena action to the Taliban, while party chief JP Nadda alleged violation of constitutional values — are at odds with its own governments’ proven preference for blunt instruments against speech it doesn’t agree with. At the Centre and in the states where it is in power, the BJP has shown a troubling intolerance of speech that doesn’t match its definition of what should be spoken or heard. So dissent becomes “anti-national,” criticism becomes derogatory, the IPC the state’s most potent tool to squeeze legitimate spaces. The Sena is clearly the aggressor in the Rane episode and the Uddhav Thackeray government must step back but when it comes to victimhood for political remarks, it’s the clanging of the pot and the kettle.

Sudhir Kumar Suthar writes: Apart from ecological impact, incentivising palm oil cultivation could have negative implications on farmer incomes, health, and food security in the long run

On August 15, Prime Minister Narendra Modi announced a support of Rs 11,000 crore to incentivise oil palm production. The government intends to bring an additional 6.5 lakh hectares under oil palm cultivation. The agro-business industry has said the move will help its growth and reduce the country’s dependence on palm oil imports, especially from Indonesia and Malaysia. India imported 18.41 million tonnes of vegetable oil in 2018.

The National Mission on Oilseeds and Oil Palm are part of the government’s efforts to reduce the dependence on vegetable oil production. The Yellow Revolution of the 1990s led to a rise in oilseeds production. Though there has been a continuous increase in the production of diverse oilseeds — groundnut, rapeseed and mustard, soybean — that has not matched the increasing demand. Most of these oilseeds are grown in rain-fed agriculture areas of Gujarat, Andhra Pradesh, Haryana, Karnataka, Rajasthan, Madhya Pradesh, Tamil Nadu and Uttar Pradesh.

A significant incentive for the launch of the National Mission on Edible Oils and Oil Palm (NMEO-OP) to promote palm cultivation comes from the “success stories” of the two Southeast Asian countries, Indonesia and Malaysia. Indonesia has emerged as a significant palm oil hub in the last decade and has overtaken Malaysia. The two countries produce 80 per cent of global oil palm. Indonesia exports more than 80 per cent of its production.

However, a careful analysis of the policy initiative that can potentially change the rural and agrarian landscape of the Northeast and Andaman Islands needs to be undertaken. Oil palm cultivation can have disastrous environmental and social consequences. Studies on agrarian change in Southeast Asia have shown that increasing oil palm plantations is a major reason for the region’s declining biodiversity. Indonesia has seen a loss of 1,15,495 hectares of forest cover in 2020, mainly to oil palm plantation. From 2002-18, Indonesia lost 91,54,000 hectares of its primary forest cover. Along with adversely impacting the country’s biodiversity, it has led to increasing water pollution. The decreasing forest cover has significant implications with respect to increasing carbon emission levels and contributing to climate change.

Palm oil plantations have stoked conflict between government policies and customary land rights. Such rights are major livelihood sources for forest-dependent communities. Legislation allowing the clearing of tree cover and cutting forests for growing palm trees has led to increasing land-related tussles between government officials, locals and agro-business groups in Malaysia and Indonesia. The Northeastern states are politically sensitive areas, and the oil palm initiative could breed tension there.

Such initiatives are also against the notion of community self-reliance: The initial state support for such a crop results in a major and quick shift in the existing cropping pattern that are not always in sync with the agro-ecological conditions and food requirements of the region. During a brief field study in 2020 to understand the impact of agriculture policies, an official associated with the department of agriculture informed me about the Arunachal government’s changing policy on using forestland for palm oil plantations. The official said that the policy has begun impacting the forest cover as farmers, armed with government incentives, are switching from traditional crops like rice and maize to palm oil. She pointed out that people in the Northeast do not use the oil for cooking or any other purpose. The oil is being used by industries for packaged food and medicines, detergents and cosmetics, the official said.

The current initiative ignores such ground-level realities. The Northeast is recognised as the home of around 850 bird species. The region is home to citrus fruits, it is rich in medicinal plants and harbours rare plants and herbs. Above all, it has 51 types of forests. Studies conducted by the government have also highlighted the Northeast’s rich biodiversity. The palm oil policy could destroy this richness of the region.

The policy also contradicts the government’s commitments under the National Mission for Sustainable Agriculture: “Making agriculture more productive, sustainable, remunerative and climate resilient by promoting location specific integrated/composite farming systems.” The palm oil mission, instead, aims at achieving complete transformation of the farming system of Northeast India.

Palm oil cultivation has had a positive impact on poverty eradication in Malaysia, increasing income levels of small and marginal farmers. However, studies also show that in case of variations in global palm oil prices, households dependent on palm oil cultivation become vulnerable – they manage to sustain themselves with help of proactive state intervention. A sizable number of small landholders continues to depend upon other sources of income. In other words, such an agricultural shift is not self-sustaining and makes local communities vulnerable and exposes them to external factors.

To preserve the environment and biodiversity, Indonesia and Sri Lanka have already started putting restrictions on palm tree plantation. In 2018, the Indonesian government came up with a three-year moratorium on new licenses to produce palm oil. Recently, the Sri Lankan government has ordered the uprooting of oil palm plants in a phased manner.

Similar environmental and political outcomes cannot be ruled out in India. Many state governments have started encouraging palm oil production despite traditional oilseeds being used by families for daily consumption. The increasing focus on palm oil will gradually result in focus shifting away from rainfed oilseeds. Apart from the possible hazardous impacts in Northeast India, such trends could have negative implications on farmer incomes, health, and food security in other parts of the country in the long run.

Christophe Jaffrelot writes: Geopolitical trends in the region and beyond point to the difficulty of sustaining contradictory pressures in New Delhi's foreign policy

In his recent book titled The Indian Way (HarperCollins, 2020), Foreign Minister S Jaishankar, wrote: “It is time for us to engage America, manage China, cultivate Europe, reassure Russia, bring Japan into play, draw neighbours in, extend the neighbourhood and expand traditional constituencies of support.”

This approach of international and regional relations fitted in his view of “plurilateralism”, which relied, in particular, on the will to partner with countries that were not partners themselves: “If India drove the revived Quad arrangement, it also took membership of the Shanghai Cooperation Organisation. A longstanding trilateral with Russia and China now coexists with one involving the US and Japan”. Jaishankar defined this strategy as “a parallel pursuit of multiple priorities, some of whom could be contradictory” and ridiculed those who did not understand that Indian initiatives that seemed unnatural were the hallmark of the new “Indian way”.

“To the uninitiated or the anachronistic, the pursuit of apparently contradictory approaches may seem baffling. How does one reconcile a Howdy Modi gathering (the Houston rally where Modi campaigned for Trump in 2019) with a Mamallapuram (named after the small town where Modi met with Xi Jinping also in 2019) or a Vladivostok Summit? Or the RIC (Russia-India-China) with JAI (Japan-America-India)? Or the Quad and the SCO (Shanghai Cooperation Organisation)? An Iran with the Saudis, or Israel with Palestine? The answer is in the willingness to look beyond dogma and enter the real world of convergences. Think of it as calculus, not just as arithmetic.”

Regarding India’s region, Jaishankar recalled the priority of South Asia — reflected in the motto “Neighbourhood First” — and presented India as the country that can “rebuild a fractured region” through the “wisdom of treating its prosperity as a lifting tide for the entire region”.

How far is this diplomatic strategy tenable in the context of the present crisis in Afghanistan — a SAARC country — that was a friend of India for 20 years? New Delhi has not been able to play a major role in the transition that was in the pipeline for months in Afghanistan, as evident from the fact that India was kept out of the Doha talks (in which the Americans participated) and the Moscow talks (orchestrated by the Russians). While the Russians probably did not want to invite India because of its growing ties with the US, the fact that the Indians were not invited to Doha is more difficult to explain. Did the other participants in the negotiations — including the Americans — give in to Pakistani pressure? Did they consider India as the second fiddle? After all, the US had asked India to become more involved in Afghanistan — including militarily.

Beyond these regional considerations, it seems that “plurilateralism” is not feasible anymore as two blocks are crystallising on the occasion of the Afghan crisis. Russia is prepared to recognise the Taliban, provided they do not destabilise the countries bordering it in the South.

China, which — in contrast to India — shares a border with Afghanistan, has said it is willing to hold talks with the Taliban too. The latter could let the Middle Kingdom exploit its vast natural resources — including a copper mine that the Chinese already own — and help it develop the Belt and Road Initiative in Central Asia. Iran, where India had invested considerable sums to develop a deep-water port at Chabahar to access Afghanistan while bypassing Pakistan, also said it was ready to deal with the Taliban.

Tehran has already played middle-man between the Taliban and Kabul and has been moving closer to China while distancing itself from India since New Delhi yielded to pressure from Donald Trump and decided to adhere to American sanctions. Pakistan — which is helping the Taliban without necessarily controlling them — is part of this coalition too.

In this context, can India continue to play a regional role on its Western side and remain equidistant vis-à-vis Russia, China and the US? Certainly, Indian observers have criticised the Americans for having exposed them to a new Islamist threat by leaving Afghanistan in such a hurry.

However, these temporary tensions should not call into question India’s growing ties with the West. On the contrary, this process is likely to accelerate as the Taliban are increasingly finding support in Pakistan and China. All the more so, as Pakistan, which for decades offered a point of support to the Americans in their fight against communism and then Islamism, has probably taken a decisive step in distancing itself from the West when Prime Minister Imran Khan rejoiced to see Afghanistan “breaking chains of slavery” after the Taliban’s victory.

Thus, South Asia may become a tinderbox in which two new antagonistic blocs might be salient, and where, as a result, the ingredients of a new Cold War could gather against the backdrop of “Belt and Road Initiative vs. Indo-Pacific”. During the first Cold War, India remained non-aligned.

This time, the country may turn to the West more willingly if it feels directly threatened. Will it become a pivotal state and play vis-a-vis China the role Pakistan played vis-à-vis the Soviet Union for the US? Will Washington use its leverage to put pressure on India in domains like trade and human rights? Will it, on the contrary, consider that it needs India so much vis-à-vis China and Russia that it should abstain from interfering with India’s domestic politics? It will take years for the terms of this debate to be clarified, but 2021 has accelerated geopolitical trends that make “plurilateralism” the Indian way a remote prospect.

Anura Kurpad, Harshpal Singh Sachdev write: Diversification of diet and improvement of environment is key to addressing India’s problem of anaemia. Layering fortification over existing iron supplement programmes won’t work

For decades, we have been puzzled by the extraordinarily high levels of anaemia in India, affecting women and children equally, and stubbornly resistant to corrective measures like mandatory supplementation of iron tablets. These are dismal optics for our national development, as an anaemic individual has a lower capacity to work and think, and so the collective capacity of society is at stake.

If iron supplements do not work, what is to be done? The policy response has been to “do even more”. This takes the form of adding even more iron to the diet through fortification and, this time, doing it through compulsory rice fortification in safety-net feeding programmes like the ICDS, PDS and school mid-day meals. This was announced by the Prime Minister in his recent Independence Day address to the nation. The mandatory rice fortification programme is being piloted in some districts already, but focuses solely on the logistics of fortification, without examining the intended effect on anaemia. We feel that this programme is not required in India, and that the policy should be re-examined.

The first question is whether anaemia prevalence in India is inflated. Anaemia is diagnosed on the basis of the blood haemoglobin level. The extraordinarily high anaemia figure might, firstly, be inflated because WHO haemoglobin cut-offs are used to diagnose anaemia in India. There is a growing global consensus that these may be too high, and a recent Lancet paper suggested a lower haemoglobin cut-off level to diagnose anaemia in Indian children. Using this will actually reduce the anaemia burden by two-thirds. Secondly, haemoglobin level can be falsely low when a capillary blood sample (taken by finger-prick) is used for measurement, instead of the more reliable venous blood sample (taken with a syringe from an arm vein). The anaemia burden in India is estimated from capillary blood, and global studies, including from India, have shown that using capillary blood inflates the anaemia burden substantially. If the recommended venous blood sample is used, it would halve this burden. There is, thus, a significant overestimation of anaemia burden.

But does iron deficiency cause anaemia? And is our diet really deficient in iron? Iron deficiency is thought to be the primary cause of anaemia in India. But recently, a MoHFW national survey (Comprehensive National Nutrition Survey) of Indian children showed that iron deficiency was related to less than half the anaemia cases. Many other nutrients and adequate protein intake are also important, for which a good diverse diet is required.

The idea for iron fortification comes from the premise that a normal Indian diet cannot possibly meet an individual’s daily iron requirement. This is wrong thinking, and is based on older iron requirements (as per National Institute of Nutrition [NIN] 2010), which were much too high. The latest corrected iron requirements (NIN 2020) are 30-40 per cent lower, with the so-called iron “gap” also being much lower. The iron density of the Indian vegetarian diet, about 9 mg/1000 kCal, can thus meet most requirements and the efforts to mandatorily fortify the dietary iron content for the whole population are unnecessary. Many other nutrients are involved in preventing anaemia, as well as a medley of non-diet factors, including the environment.

Food fortification is considered attractive as it requires no behavioural modification by the beneficiary. It also plays into our fascination for applying technology to create a “future food utopia”. But if the iron present in Indian foods is not well-absorbed, then fortification would be like flogging a dead horse. Layering it over other ongoing iron programmes will do more harm than good. Indeed, salt fortification already exists in some states, as does wheat flour fortification, in addition to the Anaemia Mukt Bharat programme of pharmaceutical iron supplementation.

It is often said that fortification is safe, that it delivers tiny amounts of iron, unlikely to cause harmful effects. This is not true: Ingesting fortified salt (two teaspoons, 10 g/day) or rice (quarter kilo/day) will deliver an additional 10 mg iron/day each to the diet. Compare this to the iron requirement of a woman (15 mg/day) and a man (11 mg/day). Actually, one could exceed this requirement by a lot, without even counting the supplemental iron tablet (60 or 100 mg/week for women). When the iron intake exceeds 40 mg/day, the risk of toxicity goes up. The unabsorbed iron that remains in the gut can wreak havoc among the beneficial bacteria in the large intestine. Iron causes oxidative stress, and more seriously, is implicated in diabetes and cancer risk. Men will also be more at risk.

Importantly, this mandatory fortification will cost the public exchequer Rs 2,600 crore annually (not insignificant in relation to the budget, and worth nearly 4 crore Covid vaccine doses), with poor likelihood of benefit, and posing an unnecessary risk.

Rice fortification is very complex. It requires a fortified rice “kernel” or grain that is composed of rice flour paste, along with the required concentration of micronutrients and binders, extruded into a grain that exactly matches the shape of the rice it is intended to fortify. This fortified kernel, indistinguishable from the grain it is fortifying in appearance, density, cooked characteristics and so on, is mixed with the beneficiary’s rice in a specific grain ratio.

The problem lies in making “matching” kernels for each rice cultivar that is distributed in the food safety-net programmes from year to year and state to state. If it does not match, the instinct of a home cook will be to pick out and discard the odd grains, thereby defeating the purpose of fortification. Moreover, when rice fortification is made mandatory, it is not difficult to imagine that for the sake of expediency, it might even reduce the demand for the naturally-occurring diverse varieties in India.

Going back to the question: If iron supplements do not work, what is the answer? We just need to absorb the existing dietary iron better and complement this with all the other nutrients that are required, by eating a diverse diet (with fruits and vegetables, for example), and improving our environment. The answer does not lie in the techno-utopia of food reductionism, seductive as it is. Indeed, it is well-known that the benefits derived from the nutrients in whole foods are greater than the sum of their parts. In 2010, Time ranked “meals in pill form” as third in the top 10 failed futuristic predictions, in a list that included time-travel, jetpacks, flying cars and cyborgs. We need to rethink our reductionist strategies if we are to deliver food and nutrition security to our people.

V Geetha writes: Having come of political age in 1960s US, she adopted India as her own country, writing and theorising on women’s and peasants’ movements, Dalit visions for a just society, Phule and Ambedkar, among other things

A few weeks ago, on August 2, Gail Omvedt turned 80. A substantial portion of this worthy life was spent in India, the country she adopted as her own. Gail came of political age in the USA of the 1960s — the anti-war protests, the struggle for civil rights and the angry socialist feminism of those decades shaped her thought and left their deep imprint on her writings. And she wrote on a range of things — on feminism and women’s movements; the peasant question in post-independent India; Mahatma Phule, the Satyashodhak Samaj and the Non-Brahman movement in Maharashtra; Babasaheb Ambedkar and his vision for a universal, democratic politics; Dalit visions for the good and just society; Indian utopian thought; bhakti devotionalism in western India, especially the writings of Tukaram; Buddhism…

She wrote for an Indian as well as an international readership, moving with consummate ease between scholarly and popular journals, translating India for the world of left-leaning intellectuals of the US in the 1970s and 1980s, locating India’s agrarian economy, its discontents, class and caste dimensions within the broader rubric of Peasant Studies, and anchoring cultural revolt, and anti-caste thought within a universal politics of justice and liberation. She also brought into Indian debates to do with caste, class, gender, land, the environment and distributive justice arguments from Marxism, sociological thought on people’s movements, and histories of religion. She thus set up a fascinating and productive traffic between theories of progress, class struggle and the utopian future as these had emerged across the socialist world, and the histories of dissent and protest that obtained in the Indian context, and many of which had as much to do with anti-caste struggles as they did with workers’ resistance.

She learned as much from struggles on the ground, whether it was the Magowa left movement or the Indian women’s movements, or peasant struggles, and wrote and spoke from both locations — the library and the fields, her desk and the streets. Her lively debates with the Indian left in the late 1970s and with fellow feminists through the 1980s and 1990s are object lessons in principled civil argument.

Her early work on an emergent feminism in urban and rural India in the 1970s and 1980s remains unparalleled for its masterly combination of ethnographic detail and feminist theorising. She pointed to the ways in which lived realities, of social class and cultural caste framed women’s responses to the economy, conjugality and family, sexual choices … She reminded feminists that discussions to do with violence against women ought to go beyond mechanical Marxist interpretations as well as arguments drawn from the so-called “dialectic” of sex, and ought to take note of how social structures, especially caste and the family form in the Indian context, helped to normalise sexual and other forms of violence. She noted too the role played by the post-independent state in enabling a public culture of brutality, which then resonates in all spheres of life.

Her writings on caste were nuanced, and in all instances, whether writing of the non-Brahmin presence in early trade union struggles in Bombay, or of the peasantry in contemporary India, she sought to account for the resilience of caste identities, even as she pointed to the different ways in which they were undergirded by economic class. Her analysis was soundly materialist and while she granted the power and influence of ideology, did not dissociate it from the social contexts that nurtured it, and which, in turn, it served and strengthened.

Gail’s observations on peasant struggles in the 1980s and after, particularly her account of the Shetkari Sanghatana in Maharashtra proved provocative: She spoke of the peasantry as constituting a world of its own, which was being exploited by urban, industrial India. This led to a brilliant battle of ideas, which was fought out in the pages of the Economic and Political Weekly and which foregrounded the complex issues at stake. As important, the debate pointed to the need for social movements against caste and peasant movements for economic and social justice to be in continuous conversation with each other. Gail also made it clear that peasant movements ought to be viewed from the point of view of their female adherents and made a case for women farmers and their deep interest in evolving a sustainable agrarian economy. The ongoing peasant struggle as well as those of us who support it stand to learn a great deal from her work of the 1980s and 1990s, particularly with respect to the role played by women in agrarian production and their specific claims on equality and justice.

In her writings on social movements – in Rethinking Revolution – Gail insisted that we see the eruption of social movements, of women, peasants, environmentally beleaguered communities, anti-caste activists, and agrarian labourers as deeply linked in a temporal as well as normative sense. Rather than understand each of these in isolation, she suggested we see them as unfolding in a shared spatial universe, dominated by the same set of exploiting classes and castes.

Gail’s understanding of Babasaheb Ambedkar’s life and work, and the historical perspective she brought to her vision of Dalit struggles show us how these latter are to be viewed — as holding universal emancipatory potential that will liberate not only Dalits but all else from the thralldom of caste. Her Dalits and the Democratic Revolution, which brings together the stories of Dalit assertion across the country from the colonial period onwards pushes us to rethink our ideal of revolutionary change. Her subsequent work on the cultural core of anti-caste thought, Seeking Begumpura, and on Sant Tukaram, bear witness to her enduring interest in the rich inner worlds sustained by all those who fought caste and the Brahmin priesthood, and who evolved other and parallel worlds of spiritual vigour and creative energy.

Gail was an inspiring mentor for all of us who took to writing histories of anti-caste assertion. Her work on Mahatma Phule and the Satyashodhak Samaj was one of a kind, when it appeared, and set the tone for a rich body of evolving scholarship. For her part, she remained open to learning from scholarship in other parts of India and never failed to point to the country-wide presence of social dissent.

We will miss this wise and wonderful woman, and the ways in which she made her insightful reading of ideas, events and histories available to a wide public, combining rigour and engagement, argument and social affection.

Sanjib Baruah writes: Election victories under these conditions don’t guarantee political peace and stability as seen recently in Meghalaya and Assam-Mizoram border clash

A remarkable aspect of last month’s serious Mizoram-Assam border clash was that it happened despite the congruence between the parties in power at all relevant levels. The BJP-led National Democratic Alliance is in power in New Delhi and in Dispur; and the Mizo National Front (MNF), the party in power in Aizawl, is part of the NDA. The MNF is also a constituent of the BJP-led North-East Democratic Alliance of which the Assam Chief Minister Himanta Biswa Sarma is the convenor.

During an earlier phase of one-party dominance in Indian politics, which Rajni Kothari had memorably called the “Congress system”, inter-state conflicts were managed or resolved within the system. Is it possible that this phase of one-party dominance around the BJP is less equipped to manage conflicts?

To be sure, the Northeast experience cannot tell us very much about the fate of India’s quasi-federal governance structure. The region is politically sui generis mainly because of its history as a colonial frontier province: The source of its multiple inter-state border conflicts, and the many single- or two-MP states that translates into poor representation at the Centre compared to, say, UP’s 80 MPs in the Lok Sabha. Moreover, the BJP’s ascendancy is not always the result of assiduous party-building efforts. It has been achieved by leveraging its dominance at the national level, and superior resource endowment to engineer defections from other parties and to strategically align with regional political forces.

It has been quite apparent that some of the ruling party’s policies rooted in its Hindu majoritarian impulses do not sit well with significant sections of people in Northeast India. The opposition to the Citizenship Amendment Act and to the ban of sale of cattle for slaughter at animal markets was quite loud and vehement. But the unease was successfully managed mainly through the insertion of exceptions to the relevant law and notification. The key instrument for managing dissent against the CAA in Assam was the promise of constitutional safeguards under Clause 6 of the Assam Accord. The promise, however, remains unfulfilled, but the BJP has incurred no political cost for this failure.

Since all politics is local, says anthropologist David Holmberg, when it comes to voting decisions, party ideology is “more often than not trumped by social relations”. Northeast politicians have successfully insulated their social relations-focused election strategies from the negative impact of party ideology. Election campaigns at the grassroots level have a post-ideological feel to them.

But election victories won under these conditions cannot guarantee political peace and stability. Incidents of state violence, for instance, can suddenly acquire unexpected political symbolic meaning, enough to destabilise duly elected governments. That was the case with the recent unrest in Meghalaya.

The chain of events began with two low-intensity IED blasts for which the proscribed armed group the Hynniewtrep National Liberation Council (HNLC) claimed responsibility. The predominantly Khasi HNLC claims to speak for the people of the Hynniewtrep (the people of the seven huts), that is, the indigenous peoples of eastern Meghalaya. After being dormant for a while, the HNLC has been making its presence felt in the last couple of years.

On August 13 HNLC leader Cherishterfield Thangkhiew was killed during a police raid of his home in Shillong. Thangkhiew is locally described as either a former militant who “retired” for health reasons, or as one who had “surrendered”. The police claimed that evidence implicating Thangkhiew in the blasts and a tip-off on an imminent blast took them to his home. Apparently, an attempt to arrest him led to a violent clash and he died of a single gunshot. His supporters, however, called the killing a “cold-blooded murder” and a “fake encounter”. Anger at his killing led to mayhem in certain areas of Shillong. Hundreds joined the funeral procession for Thangkhiew on Independence Day; and the city was curfewed by the time evening fell.

In a remarkable political fallout, Home Minister Lakhmen Rymbui announced his intention to step down. He said that the state police, which his ministry controls, exceeded “the lawful tenets of the law” and he called for a judicial probe.

Chief Minister Conrad Sangma has not accepted Rymbui’s resignation. The decision, he says, will be taken “collectively by the cabinet at an appropriate time.” Perhaps, Rymbui has already made his political point by making the contents of his resignation letter public.

The BJP’s spectacular successes in the Northeast, especially in the Christian-majority states of Meghalaya, Nagaland and Mizoram, have surprised many people. But that is partly because most observers have given little attention to the long history of domestication of national ideologies in the hands of Northeast India’s political class.

Anthropologist Jelle JP Wouters has meticulously studied the vernacularisation of democratic ideas and practices in the electoral politics of Nagaland. The relatively large governmental patronage resources available to the state’s ministers — especially those who get “plump” portfolios — and the minuscule size of assembly constituencies allow for an especially intimate form of patronage politics in Nagaland. So-called vote-buying does not take the crude materialistic form that the term implies. Wouters observes that during pre-election house-visits to a Chakhesang Naga village, candidates acknowledge social bonds, listen carefully to the circumstances facing each household, and make customised cash and non-cash contributions, both “pre-paid and post-paid”. In the local understanding of representative democracy, party ideologies and electoral manifestos appear as “the near-obligatory humdrum behind which . . . actual politics operated”. Defection from one party to another is not seen as morally problematic, but as politically and morally necessary.

Evidently, the moral economy associated with the Naga feast of merit of a bygone era — the generosity expected from the meritorious well-to-do — has been successfully coopted in the service of retail patronage politics. But ironically, if community feasting had once served to culturally enforce redistribution, its appropriation in the practice of electoral democracy has only served to stimulate accumulation, fueling the growing chasm between the governors and the governed.

At an all-party meeting called by the Centre today, foreign minister S Jaishankar underlined that Taliban has not kept its word. This is with reference to the talks in Doha where a peaceful transfer of power had been negotiated for Afghanistan, alongside religious freedom and democracy. Like other countries, India will also have to consider recognising the Taliban government against this bleak backdrop.

China has already established its first diplomatic contact with Taliban. The important thing is whatever the future course of action, it is desirable that India put up a united front. So the extent to which government can bring opposition on board this specific foreign policy will be closely watched. The stakes are very high, as India’s neighbourhood becomes more volatile and likely hostile.

Read | Situation in Afghanistan critical, evacuating Indian personnel top priority: Government at all-party meet

For now, Jaishankar shared with representatives of Congress, Trinamool, NCP, DMK etc that GoI priority is to evacuate as many people as possible from Afghanistan. And opposition parties expressed support for India’s evacuation programme. Of course this task is becoming more difficult by the day, as the terror threat escalates at Kabul airport, while Taliban makes it increasingly difficult for people to even reach the airport. On rehabilitation of evacuees also, different political parties should work together.

Unmindful of Supreme Court cautioning just days ago that arresting a person merely because it is lawful doesn’t justify the arrest, Maharashtra police, almost certainly egged on by the state government, lodged multiple FIRs and arrested Union MSME minister Narayan Rane for remarks against CM Uddhav Thackeray. Rane’s reported statement was in terribly poor taste but, sadly, quite in line with contemporary political polarisation and general crassness of discourse favoured by politicians across parties. But each barb is likely to be met by nastier ones, and sometimes violence on streets, as seen since Rane’s remarks. It’s time parties recognise the futility of unparliamentary discourse – voters don’t get impressed by it.

The other, even more alarming lesson from the Rane arrest is that if the politician-police combination can put Union ministers in jail for making a remark, what chance do India’s ordinary citizens have when authorities deem something they have merely said to be offensive – and therefore reason enough for an arrest? The brutal reality is that citizens seem to have no chance at all.

Some days ago, 62-year-old YouTuber Manmohan Mishra was arrested by UP police from Chennai for alleged derogatory remarks against the Centre over Covid management. Such investigative zeal over mere words – words that didn’t trigger any violence – prompting cops to travel nearly 2,000 kilometres is remarkable. Contrast that to the otherwise “ramshackle” criminal justice delivery system. Recall also 29-year-old Delhi resident Roshni Biswas summoned over a Facebook post critical of the TMC government by Kolkata police last year.

It was this tendency of pleasing political masters that finally led to a famous PIL and then to the landmark judgment that junked Section 66A. It is the same reaction to regular and increasingly absurd police excesses that informs the growing chorus for repealing sedition. Without police reforms, cops cannot hope to become neutral intermediaries in free speech cases. And political establishments nudging state police to pursue dissenting voices means there has to be greater vigilance from the judiciary. Sometimes, cases present infernal complexities – as demonstrated by the example of the assaulted Indore bangle-seller who was also arrested for an alleged offence under POCSO Act. Only courts can fight these battles.

As uncertainty continues to loom over Afghanistan after Taliban’s takeover, India has been focussed on evacuating its citizens, Afghan Hindus and Sikhs and other Afghans fleeing the Islamist group. However, it would soon need to firm up a strategy to deal with the new dispensation in Kabul. Admittedly, India has no easy options here given Pakistan’s links with Taliban. It would also rue the ebb in its relations with Iran. The latter has significant influence in Afghanistan and hosts an estimated 3 million Afghan refugees. Plus, Tehran has developed contacts with Taliban over the years with the Afghan group even expressing affinity for the Iranian Islamic governance system.

In fact, Iran was part of India’s Afghanistan strategy only a few years ago. India’s development of Iran’s Chabahar port and interest in completing the rail link to Zahedan on the border with Afghanistan were aimed at providing an alternative trade and transit route to Kabul bypassing Pakistan. But the erstwhile Donald Trump administration’s reimposition of US sanctions on Iran after exiting the Iran nuclear deal in 2018 put a big spanner in New Delhi-Tehran ties. And given the changed geopolitical scenario with an increasingly assertive China, New Delhi was left with little choice but to strategically be close to Washington’s position.

Add to this Iran’s recently inked 25-year strategic cooperation pact with China. With Russia and China drawing strategically close, and with Pakistani foreign minister Shah Mahmood Qureshi currently on a tour of regional countries including Iran with the aim of building a common approach to Afghanistan, India is looking at a potential Iran-Pakistan-China-Russia axis. Hence, India must continue to work with the US and other G7 democracies to safeguard its strategic, security and economic interests that can be threatened by the Afghan situation. A good move would be for India to shore up its democratic credentials to be more in sync with Western democracies. Attracting censure over human rights and treatment of minorities will undermine the country’s national interests. In the emerging global battle between autocracies and democracies, India must be firmly in the democracy camp.

Apart from strengthening project vetting and clearing capacity, the government should act to activate the bond market.

The government’s desire to increase the flow of credit from the banks to the economy is entirely understandable. However, the right way to do it is for GoI to step up its investment activity, so that businesses have orders, people who had lost their jobs during the pandemic find work and the momentum of economic activity picks up. Right now, the demand for credit is tepid. Over the first four months of the current financial year, bank credit has declined 0.9%. But this is probably on account of the second wave of the pandemic. Indications are that the pace of economic activity is now back to pre-pandemic levels. Power demand growth is robust. Automobile sales in July were better than in June. So are GST collections. Conditions are ripe for a rapid pickup in growth.

As of the end of June, government expenditure, both on the revenue account and on the capital account, has been slower than in the previous fiscal, going by how much of the budgeted expenditure for the year has been spent so far. There must be greater focus on spending money. That calls for efficiency across the board. Projects must be prepared and vetted thoroughly. This does not mean that clearances should be rushed through, making them a formality. With climate change and greater likelihood of extreme weather events a potent part of the unfolding reality, environmental clearance has to be taken very seriously. But that means greater efficacy and evaluation of dimensions and contingencies that could earlier be ignored. But greater thoroughness does not necessarily mean proportionately longer time spent on evaluation. Evaluation must become faster, employing more and better manpower to do the task.

Apart from strengthening project vetting and clearing capacity, the government should act to activate the bond market. The Credit Guarantee Enhancement Corporation promised in the 2019 budget must be set up. And, active trading in corporate bonds must be encouraged, to give life to the primary bond market. Bonds must receive the attention loans now receive.

India does not need to turn its back on its historical ties with Afghanistan or its investment in the post-2002 reconstruction, its commitment must be to peace and stability in Afghanistan.

The government’s approach on the Afghanistan situation is spot on. The focus has been on evacuation of nationals and vulnerable Afghans. The government has been consulting partner countries. On Thursday, the government briefed leaders of all political parties across the spectrum on the developments. India has also leveraged its position as the president of the UN Security Council to galvanise efforts at the global stage at the UN. That the government has not rushed to either spurn or recognise the new regime in Afghanistan is, indeed, the right move.

Diplomatic recognition is the most powerful tool available to a country. India’s wait-and-watch approach to the question is the way forward. It must continue to coordinate its stance with its international partners. India must proactively ensure that Afghanistan does not become Pakistan’s strategic depth for undertaking terror activities against India nor should it become China’s storehouse for copper and rare earth minerals critical for the clean energy economy. New Delhi must work with partners such as the UK, France, Germany, Russia, Japan and the US to participate in the economic opportunities in Afghanistan and leverage it for better governance, human rights and space for women. India’s overriding priority is to ensure evacuation of all remaining Indian nationals. It should then expand the effort to facilitate safe passage for Afghans at risk. Some 15,000 persons have reached out for help.

India does not need to turn its back on its historical ties with Afghanistan or its investment in the post-2002 reconstruction, its commitment must be to peace and stability in Afghanistan. It must make it clear to the Taliban that it has the welfare of Afghans uppermost on its Afghan agenda.